*ခရေပါကင်နဲ့ သူမ၏ အပိုင်းဆက်*
သူ့လီး ကြီးလို့လား။ အလိုးခံရလို့လား မသိ။ သို့သော် ငိုနေသည့် မိန်းကလေးကို လိုးရသည်မှာ အရသာ တမျိုး ရှိသည်။ စားပွဲဘေးတွင် လာရပ်သော နွေးနွေးစိုးကျောကို တွန်း၍ ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် ထမီကို ချွတ်ချလကိုသည်။ အတွင်းခံ မပါ။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ကားအောင် လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထူးစိန်က အေးဆေး ချွတ်သည်။ လက်ဝါးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ပြီး လီးကို ပိုတောင်လာအောင် ကွင်းထုသည်။
“ဟင့် ရွှတ် ဟင့်” ငိုသံက ကြားရပြီ။ တင်နှင့် ရင် ပြားကပ်နေသည့် ကောင်မလေးကိုလည်း လိုးဖူးသည်။ တင်လည်း မရှိ။ ရင်ကလည်း ပြားကပ်ကာ စုပ်ပါများသဖြင့် နို့သီးခေါင်းသာ ကြီးလာသော ကောင်မလေးပင် သူလိုးတုန်းက ကျေကျေနပ်နပ်ဖြင့် တအင်းအင်း ညည်းကာ ခံသည်။ သည်ဟာမကြီးကတော့ ဘာကြောင့် မသိ။ လီးကို စောက်ပတ်အထက်အောက် ပွတ်လိုက်သည်။ တစ်ဝက်လောက် ထိုးထည့်ပြီး ပြန်ထုတ်သည်။ ခါးကိုင်ကာ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး သွင်းလိုက်သည်။
“အွန့်”
နွေးနွေးစိုးမှာ စားပွဲစွန်းကို အတင်းအကြပ်ကိုင်ကာ ငိုရင်း ညည်းသည်။ ခါတိုင်း အခြားရဲဘော်များသာ ရှိသည်။ ခုဆို သည်လူကြီးနောက်လိုးမည့် မိန်းကလေးပါ ရှိနေသည်။ သူမ ရှက်သည်။ လီးဘယ်လောက်ကြီးကြီး သူမ မကြောက်ပါ။ ခုတော့ တက်လိုးချင်သည့်လူ တက်လိုးသည့် ဘဝအပြင် လိုးတိုင်း အများရှေ့တွင် အလိုးခံရသည်။ နောက်မှ ဖင်ပြောင်းလိုးသည်။ အောက်ပေါက် အပေါ်ပေါက် ပြောင်းနေသည်။ ပြီးခါနီးတော့ မျက်နှာမော့ကာ ကွင်းထုချနေသည်ကို ခံပေးရသည်။ ဆိုင်းဇီသည် နည်းနည်းရွံသလို ဖြစ်သွားသည်။ နွေးနွေးစိုးမှ မျက်နှာပေါ် ပေနေသော လီးရည်များကို လက်ချောင်းဖြင့် သုတ်ကာ ပြန်စားလိုက်သော ကြောင့် ဖြစ်သည်။ အခန်း (၇)
အိမ်ကြက်ကို ချက်မစားမီ တစ်ရက်အလို
မြစ်ကြီးနားဆိုသော်လည်း မြို့နဲ့နီး၍သာ ရပ်ကွက် အမည်တွင်သွားသော ရပ်ကွက်တွင်းမှ ဆင်းရဲစွာ နေလာခဲ့ဖူးသော ဆိုင်းဇီအတွက် တိုက်ခန်းသည်လည်းကောင်း၊ အိပ်ရာသည်လည်းကောင်း၊ ဆိုဖာများသည် လည်းကောင်း ခန်းနားလှသလို စားစရာ သောက်စရာများကလည်း အကောင်းစားတွေ ဖြစ်နေသည်။
“ဟင်” သူမကို ဗွီဒီယိုလာပြပေးသော ကောင်မလေးက ပါးကြားကွက်လေးနဲ့ အတော်လှပါသည်။ ဆံပင်လေးကလည်း အရှည်။ ဗွီဒီယိုမှ လိုးခန်းများ တောက်လျှောက် လာနေသည်။ ဆိုင်းဇီသည် အတွေ့အကြုံ မရှိသူ မဟုတ်။ ရှိဖူးပါသည်။ သူမတို့ နယ်ဘက်က သည်လိုကိစ္စကို အထွေအထူးလုပ်နေသည် မဟုတ်။ သို့သော် သူမ၏ သူငယ်ချင်းများကသာ သည်ကိစ္စတွင်ပွင့်လင်းခဲ့ကြသည်။ သူမ အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်ခဲ့ပါသည်။ သူငယ်ချင်းများ မိမိရှေ့တွင် အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ တဆူညံညံလိုးကြသည်ကို သူမက ဧည့်ခန်းမှ အနေအထား မပျက် နေခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် သူမကို ရန်ကုန်ရောက်မှ ပျက်စီးစေဟု ဖန်ဆင်းခဲ့လေသည်။
ထူးစိန်သည် အမျိုးသမီး အချုပ်ခန်းအတွင်း လှည့်လှည်နေသည်။ အားလုံး လေးဆယ်ကျော်ရှိသည်။ အရွယ်စုံ ဆိုက်စုံရှိသည်။ ငယ်သားများနှင့် ဝေစားမျှစား လုပ်ရင်း သူအရင်ရွေးကာ ရယူခဲ့သော မိန်းမများက အလန်းတွေချည်း ဖြစ်သည်။ လောလောဆယ် သူဆွဲထားဖူးသည့် အထဲမှ ခပ်ကဲကဲလေးများကို ရွေးမည်။
“ဗိုလ်ကြီး ညစာအတွက် အားလုံးရပ်ပြီး နံရံမှာ မှီပါ”
အမျိုးသမီးအားလုံး တိတ်ဆိတ်စွာ သက်ဆိုင်ရာ နံရံတွင် လက်ထောက်ကာ နည်းနည်းစီကုန်းပြီး ရပ်နေကြသည်။ ထူးစိန်က သူလိုချင်သည့် အမျိုးသမီးများကို ရှာကာ တင်လုံးကို တစ်ချက်စီ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရဲဘော်က မှတ်ထားသည်။ ထူးစိန် ထွက်ခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့
“ကဲ မေဦး၊ ကေသွယ်နှင့် မာမာဆွေတို့ ဒီည ဗိုလ်ကြီးထူးစိန်အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အလှဆုံး ပြင်ဆင်ခွင့် ပေးမယ်”
“အားဆေးတွေလည်း ကျွေး၊ အစားအစာတွေလည်း ကောင်းကောင်းကျွေးထားလိုက်၊ ရုံးဆင်းတော့ ငါ့ကား နောက်ခန်းထဲ သိပ်လိုက်ကွာ”
“ဟုတ် အမိန့်အတိုင်းပါ အာစိ”
မေဦးက ရေချိုးရင်း ပြုံးသည်ကို ကေသွယ်က တွေ့သွားသည်။
“ဟာမ နင်ကတော့ ပြုံးနိုင်တာပေါ့”
ကေသွယ်က ငြူစူစူ ပြောသည်။
“ဟုတ်ပါဘူးဟာ ဒါပေမယ့် အဲဒီဘဲဟာကြီးနဲ့မှ အားရတာ”
“ဟွန်း နင်ကတော့ ယောကျ်ားတကာ လှည့်ခံနေတာဆိုတော့ သိတာပေါ့”
“တော်ကြပါဟယ်၊ ခု တစ်ယောက် ခဏတစ်ယောက် လာလာလိုးကြတဲ့ ဘဝက လွတ်ချင်ပြီ” မာမာဆွေက ဝင်ပြောသည်။
“လှည့်ခံချင်တာပေါ့ တော်ရေ…၊ ခုက မာမာဆွေ ပြောသလို တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လာလာလိုးနေတာ ခက်တယ်၊ ဟိဟိ ဒါနဲ့ ငါတို့ သုံးယောက်ကို ဘာမှုနဲ့ ဖမ်းမှန်း ခုထိ မသိသေးဘူး၊ နှစ်ပတ်ကျော်လာပြီ၊ ဘာမှသာ မထူးတာ ငါတို့ကို ယောကျ်ား အယောက် ၂၀ လောက်တော့ လိုးပြီးပြီနော်” မေဦးက ပြောသည်။ သူမသည် အသားညိုသည်ဆိုသည်ထက် အမည်းဘက်နွယ်ကာ ပိန်သည်။ ရင်သား ဆို၍ မရှိသလို တင်ကလည်း ဖားဖင်လို့ ပြောရမလိုပင်။ ဆံပင်ကို အရှည်ထားသော်လည်း ဆံပင် မသန်သဖြင့် ကျောလောက်သာ ရှည်သည်။ သို့သော် မည်မျှရုပ်ဆိုးဆိုး ကိုးရီးယားခေတ် မဟုတ်လား။
ပြင်တတ် ဆင်တတ်တော့ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသည်။ ထိုအထဲ နည်းနည်းလေး ကဲတော့ ဘဲတွေ အကြိုက် ဖြစ်သွားသည်လား မပြောတတ်ပါ။ ဟော့ရှော့ သရီး နာမည်ကြီးနေသဖြင့် သွားကြည့်ရာမှ အပြန် ကားဘယ်လိုမှ တားမရ။ တစ်နေရာရောက်တော့ ကောင်လေးတွေက လကိုနှောင့်ယှက်သဖြင့် အမှောင်ထဲ ဝင်နေနေလိုက်ကြသည်။ ကံဆိုးချင်တော့ ရဲကားမီးအထိုးနဲ့ တည့်တည့်တိုးလေသည်။
“စခန်းရောက်မှ ရှင်း”
ဘယ်လိုမှ ပြောမရသဖြင့် ရဲစခန်းသို့ပါသွားသည်။ စခန်းတွင် စစ်စရာ ရှိသည်ဟုဆိုကာ တစ်ယောက်စီ
ခေါ်ထွက်သွားသည်။
ဗိုလ်ကြီး ထူးစိန်၏ အခန်းထဲအရောက် တံခါးကို ပိတ်လိုက်ကာ ထူးစိန်က မာမာဆွေကို စိမ်းစိမ်းကြည့်ကာ ဆံပင်ကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး ပါးကို နမ်းသည်။
“ကျွန်မ အဲဒီ အစားထဲက မဟုတ်ဘူး”
“ဟား ဟား ဟား၊ မာယာတစ်သိန်း အပလိန်း အနန္တတဲ့၊ မင်းတို့ မိန်းမတွေ တတ်လည်း တတ်နိုင်တယက်ွာ၊ မင်း အဲဒီ အစားထဲက ဟုတ် ဟတု် မဟုတ်ဟုတ် ဒီညတော့ မင်းဟာ င့ါအတွက်ပဲ”
“ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ်ရှင် ကျွန်မကို လွတ်ပေးပါ”
“လွတ်စေချင်ရင် ငါပြောတဲ့အတိုင်း ငါ့အမိန့်ကို တစ်ဝေမသိမ်းလိုက်နာပြီး ငါပြုသမျှ နုရတဲ့ ဘဝမှာ နေရင်တော့ မင်း လွတ်မှာပေါ့ကွာ၊ အဲလိုမှ မဟုတ်ဘဲ ကလန်ကဆန်လုပ်ရင်တော့ သိတယ်နော် ဒါ ရဲစခန်း၊ မင်း ဘယ်မှာမှ အမှုသွားဖွင့်လို့ မရဘူး၊ ကဲ ကဲ မင်းအဝတ်လေးတွေ တွန့်ကြေကုန်မှာ စိုးရတဲ့အတွက် ချွတ်လိုက်ပါ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ချလိုက်ပါ၊ ပြီးတော့ ငါသိမ်းထားတဲ့ ခွေတွေကို ပြမယ်၊ အဲဒီထဲက အတိုင်းပေါ့၊ တစ်ပုံစံတည်း တူရမယ်၊ အဲဒါပဲကွ ပုံစံထိုင်တယ်ဆိုတာ၊ စုပ်ဆိုရင် စုပ်၊ ကုန်းဆိုရင် ကုန်း၊ အဲ ဒါပေမယ့် ငါတော့ ငါ့စိတ်ကူးရမှ မင်းဟာကို လျက်ပေးမှာပေါ့ ဟင်း ဟင်း ဟင်း” ကံကြမ္မာရဟတ် တစ်ပတ်လည်လာပြီလားဟု မာမာဆွေ တွေးမိသည်။ ဟုတ်သည်။
သူမသည် နယ်က တက်လာကာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးတွင် စီးပွားရှာခဲ့သည်။ ပထမဦးဆုံး လောင်းကစားဒိုင်တွင် အလုပ်ရသည်။ သူမ ဒိုင်နာမည်မှာ ဦးကျော်ဝင်းဖြစ်သည်။ ဦးကျော်ဝင်းတွင် မယားရှိပါသည်။ သို့သော် သူမညှုချက် ကောင်းကောင်းဖြင့် ဦးကျော်ဝင်းကို မြူဆွယ်နိုင်ခဲ့သည်။ မူးနေသော ဦးကျော်ဝင်း ခြေတော်တင်သည်ကို သူမ ပျော်ပျော်ကြီး လည်စင်းပေးခဲ့သည်။ အသက်လေးဆယ် အရွယ်မျှသာ ရှိသေးသော ဦးကျော်ဝင်းက တော်တော် သန်ပါသည်။ မူးရင်း ချသည်ကို နှစ်ချီချနိုင်သည်။ သူမလည်း မငြင်းပါ။ အရူးအမဲသား ကျွေးဆိုသလို ဦးကျော်ဝင်းသည် အခါအခွင့်ကို သိတတ်လာပြီ။ မူးအောင် သောက်တတ်လာသည်။ မူးလျှင် ခွင်ရသည်ကိုး။ ဦးကျော်ဝင်းက တစ်ညတွင် မသိမသာ စမ်းကြည့်သည်။ အရက်ကို ဆေးသဘောလောက်သာ သောက်ပြီး မာမာဆွေကို အိပ်ယာထဲ ဆွဲခေါ်သည်။
“မင်းက ငါ့ကို သက်သက်မဲ့ပေးနေတာပဲ၊ မင်းဘဝ ရေတိမ်နစ်နေပြီနော်” “ကျွန်မ ငွေ အရမ်းလိုနေလို့ပါ ကိုကြီး”
“ငွေ… ဟုတ်လား၊ ဒါဆလိုည်း ရမှာပေါ့ကွာ၊ တန်ရာတန်ကြေးပေါ့၊ လာ”
ဦးကျော်ဝင်းက ကုတင်ပေါ် ခြေချထိုင်ရင်း ရပ်နေသော မာမာဆွေလက်ကို ဆွဲကာ ထိုင်ခိုင်းသည်။ မာမာဆွေ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဦးကျော်ဝင်း ပုဆိုးချွတ်လိုက်သည်။ သူမအလိုက်သိစွာပင် ကိုင်ပေးလိုက်သည်။ ကွင်းထုတော့ လီးက တောင်လာသည်။ သူမ အေးဆေးပင် ထိပ်ကို လျှာနဲ့ စလျက်သည်။ ပြီးတော့ ငုံချလိုက်သည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ အချစ်ရာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး” သူမ အားကုန် ဆွဲစုပ်ပေးသည်။ ပါးများ ချိုင့်ဝင်နေအောင် စုပ်ပေးသည်။ ဦးကျော်ဝင်းက သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ နိုက်ချသည်။ သူမလည်း လီးဆုံးအောင် ငုံပေးသည်။
“ကြိုက်သွားပြီ” သူမကို ကုတင်တွင် လက်ထောက်ပြီး အရပ်လိုက် ကုန်းခိုင်းသည်။ ထမီကို ချွတ်ချပြီး စောက်ဖုတ်တွင် လီးကို တေ့ကာ ဆောင့်သွင်းသည်။ သူမ ငိုက်ကျသွားသည်။ သူမခါးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ သေချာ ဆောင့်ထည့်တော့ အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ နောက်တစ်နေ့က အလုပ်ပိတ်ရက် ဆိုကာ သူမကို တစ်ညကုန် ဆွဲသည်။ နို့လည်း ကြေမွကုန်သလို စောက်ဖုတ်လည်း အောင့်နေသည်။ ဖင်ပေါက်ကလည်း ကျယ်သွားသည်။ ည ရှစ်နာရီလောက်ကတည်းက မနက် ငါးနာရီခွဲ အာရုဏ်ကျင်းလုလုမှ အပြီး နားသည်။ ကြားထဲ နားတော့ နားပါသည်။ ၁၅ မိနစ် မပြည့်။ နားသည်ဆိုသော်လည်း ရင်ခွင်ထဲ သူမကို ထည့်ကာ နို့များစုပ်လိုက်၊ ပါးနမ်းလိုက်၊ အဖုတ်ကို ပွတ်လိုက်နဲ့ ပြန်ထသည်နှင့် စုပ်ပေးရသည်။ လီးရည်ကိုလည်း စားပြရသည်။
သူဋ္ဌေးဦးကျော်ဝင်းနဲ့ ကြာကြာ မကဲလိုက်ရ။ သူဌေးမ သိသွားသဖြင့် ဇာတ်လမ်းက ပြီးသွားသည်။ သူမကို ငွေ မဖြစ်စလောက်ပေးကာ အလုပ်ထုတ်သည်။ လောင်းကစားဒိုင် တစ်ဒိုင်ပြောင်းသည်။ အလုပ်နားရက် ဦးကျော်ဝင်းနဲ့ ဟိုတယ်တစ်ခုတည်း သွားဆွဲကြသည်ကို ကော်မရှင်စားက တွေ့သွားသည်။ ကော်မရှင်စား၏ မထင်မရှား ဇနီးသည်သို့ ရောက်သည်။ လက်ထောက်က တစ်ချီတောင်းဆွဲရာတွင် ကော်မရှင်စားက သူမကို နှမြောသဖြင့် အဝေမတည့်ဖြစ်ကာ ကော်မရှင်စားဇနီးသိပြီး လမ်းခွဲရသည်။ သို့နှင့် အလုပ်ရှာရင်း အဆောင်တွင် နေစဉ် မေဦး ကေသွယ်နှင့်ပေါင်း၍ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်အပြန် ခုလို ကြုံရသည်။ ဖမ်းသွားပြီး သုံးရက်နေမှ သူမတို့ အချင်းချင်း ပြန်တွေ့ရသည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကိုယ့်အဖြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ စကား မပြောဖြစ်ကြ။ သူမလည်း မပြောချင်။ ဟိုကားထဲကအတိုင်း၊ ဒီကားထဲကအတိုင်းဆိုပြီး သူမမှာ ဖူးမင်းသမီးရှုံးလောက်အောင် ခံပေးရသည်။ နောက်ညတော့ တစ်ယောက်ဆီ ပြောင်းသည်။
ငါတော့ သူ့ကို ဘယ်လိုဆွဲတာ မိုက်တယ် ဟေ့ကောင်နဲ့ အချင်းချင်းလက်တို့ပြီး တခြားတစ်ယောက်ဆီ ပြောင်းအိပ်ရသည်။ တတိယညလည်း တစ်ယောက်။ တစ်ညမှ မအိပ်ရ။ နေ့ဘက်လည်း မအိပ်တတ်သဖြင့် တော်တော်နေရဆိုးပါသည်။ နို့တွေကလည်း ပိုကြီးလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ အဖုတ်က အောင့်လွန်းသဖြင့် မနာတတ်တော့။ ဖင်ကလည်း ကျိန်းစပ်သွားသည်။ စားလိုက်ရသည့် လီးရည်တွေ။ နို့ဆီတစ်ဗူးစာလောက် ရှိမည်။ ကေသွယ်က မျက်နှာပျက်နေသော်လည်း မေဦးက ဘာမှ မဖြစ်သည့်ဟန် နေနေသည်။ မာမာဆွေလည်း မေးမနေချင်။ သူမနီးပါး ခံခဲ့ကြရမည်မှာ သေချာသည်။ တစ်ည အနားပေးသည့် သဘောမျှသာ ရှိသည်။ “ဒီလောက်ဆို မင်းတို့ အချင်းချင်း ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်ရင်ဖွင့်ပြီးကြပြီ ထင်ပါတယ်၊ ကဲ ဒီညတော့ မင်းတို့ကို တာဝန်သိတဲ့ ရဲဘော်တွေအတွက် ပေးလိုက်ပါတယ်” ရဲဘော် ငါးယောက်အတွက် သူမတို့ တစ်ယောက်နှုန်းဖြင့် လိုက်သွားရသည်။ ထိုညတွင်လည်း မာမာဆွေ မအိပ်ရ။ သူမပေါ် ဘယ်နှစ်ချီစီ တက်ကြမှန်းလည်း မသိ။ သူမမျော့မျော့လေး ကျန်သည်။ ပထမချီပဲ ကောင်းကောင်းမှတ်မိသည်။
ငါးယောက်လုံး သူမကို တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး အပေါက်တွေ မကျန်သွင်းကြပြီး လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ တပြိုင်တည်း လွတ်ချကြသည်ကိုပဲ ကောင်းကောင်း မှတ်မိတော့သည်။ သူမအထင် ပါးစပ် ပြည့်သွားသည်ဟု တင်ပါသည်။ ရဲဘော်တွေကလည်း အတွေ့အကြုံရှိကြသူများဖြစ်သည်။ လီးလည်း ပေါင်းစုံနေသည်။ ကြီးသူကကြီး တုတ်သူကတုတ် ရှည်သူကရှည် ချွန်သူကချွန်သည်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲ ကွင်းထုထည့်ကြပုံမှာ ကျွမ်းကျင်လှသည်။ နောက်တော့ ခဏနားပြီး တစ်ယောက်စီ ဘယ်လိုပုံစံစသဖြင့် အဆန်းထွင်ကာ လိုးကြသည်။ သူမ သတိရလာတော့ ဘေးတွင် ကေသွယ်နဲ့ မေဦးမှာလည်း မျော့နေကြသည်။ ကေသွယ်လေးကိုသာ သနားမိသည်။ သူမက ဖြူစင်သည်။ မေဦးကတော့ အစကတည်းက နန့်တန့်တန့်နဲ့ တွေ့ချင်နေသည့်ပုံ ရသည်။ နောက်ထပ် တစ်ညနားရမည် ထင်ခဲ့သော်လည်း မနားရချေ။ တစ်ယောက်လိုက် အဖွဲ့လိုက် လာခေါ်သွားပြန်သည်။ ဆယ်ရက်ပြည့်တော့ သူမတို့ကို အများနဲ့အတူ အချုပ်ခန်းထဲထည့်သည်။
သူမတို့နှင့် မရှေးမနှောင်း အသက် ၄၀ ကျော်ခန့်ရှိသည့် ခပ်ဝဝအမျိုးသမီးတစ်ယောက်လည်း ရောက်လာသည်။ “စောက်ပတ်ကို စခန်းထဲ ဖြုတ်ထားပေးလို့ရရင် ဖြုတ်ထားပေးလိုက်ပါတယ် တကတည်းတော် ဖာခန်းတောင် သူတို့လောက် ခံရမှာ မဟုတ်ဘူး” အမျိုးသမီးက ပွစိပွစိနဲ့ ဝင်လာသည်။ “အော် အသစ်လေးတွေ ရောက်နေတာကိုး၊ အသစ်လည်း သူတို့ဝမှ ရောက်လာတာပါပဲလေ၊ ငါ့လို အိုကြီး အိုမကြီးကိုတောင် သူတို့က လိုးသေးတာ” မာမာဆွေသည် စိတ်ပျက်လက်ပျက်စွာ ထိုင်နေမိသည်။ ဘယ်သူမှလည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သိပ်မိတ်မဆက်ကြ။ လေးရက်လုံးလုံး သူမတို့ကို ဘယ်သူမှ မခေါ်ဘဲ ရှိရာမှ သည်ညဇာတ်လမ်း ပြန်စပြီဟု တွေးမိသည်။ သည်ညတော့ တပြိုင်တည်းပါလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်သမျှ အကြောင်း အကောင်းပေါ့ဟု
တွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်းဇီသည် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် လာနေသော ဖူးကားကို ကြည့်ရင်း စားစရာများကို စားရင်း ယားလာသဖြင့် ကိုယ့်အဖုတ်ကို စမ်းနေမိသည်။ ထူးစိန်က ဝင်လာသည်။ သူ့နောက်တွင် ပိန်ပိန်သေးသေး ကောင်မလေး တစ်ယောက် ပါလာသည်။ နှံပြည်စုတ်ကို အမြှောက်နဲ့ ချိန်သည်ဆိုသည့် စကားပုံကို သတိရမိသည်။ ထူးစိန်က “မေဦး” ဟုခေါ်လိုက်သည်။ မေဦးဆိုသူက အင်္ကျီချွတ်သည်။ ထမီချွတ်သည်။ ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြသည်။ ဆိုင်းဇီဘေး လာထိုင်သော ထူးစိန်ပေါင်ကြားဝင်ကာ ဘောင်းဘီချွတ်သည်။ ဒူးထောက်ထားသည့် အနေအထားဖြင့် တန်းမတ်နေသော လီးကို လက်နောက်ပစ်ပြီး လျှာဖြင့် တုန်ခါရုံ လျက်ပေးသည်။ လီးထိပ်က တဆတ်ဆတ်ခါသည်။ ထူးစိန်က ဆံပင်များကို သပ်ကစားပေးသည်။
မေဦးက လီးကြောများကို လိုက်လျက်ပေးသည်။ ထူးစိန်က လီးကို ပါးစောင်သို့ ထိုးသွင်းကာ စိမ်ထားပြီး ပါးကို ပုတ်သည်။ မေဦး လက်နောက်ပစ်ကာ နေနေဆဲ။ ထူးစိန်က ခေါင်းကို ဖိကာ ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်လှသော သူ့လီးကို အဆုံးထိ သွင်းလေသည်။ ဆိုင်းဇီအဖို့မှာတော့ လည်ချောင်း နင်လေသည်။ မေဦးက လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူမတင်နှစ်လုံးကို အတင်းပြန်ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ သူများတကာတွေ လိုးလို့ကွဲသွားသော စောက်ဖုတ်ကို စိတ်မဝင်စားပဲ မိမိနှင့် စတွေ့ကတည်းက စုပ်ဖို့ချည်းသာ အားသန်သော ထူးစိန်အတွက် မေဦး ပြင်ဆင် ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပါးစပ်ဖြင့် တော်တော်ကြာတော့ မပြီးဘဲ ထားကာ နောက်တစ်ယောက် ခေါ်သည်။
“ကေသွယ်” အရပ်အမောင်း နည်းနည်းကောင်းသော ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် သွယ်လျှသည်။ မေဦးအဝတ်ပုံတွင် သူမလည်း အဝတ်ချွတ်သည်။ ကေသွယ်လာတော့ မေဦးနေရာ ဖယ်ပေးသည်။ ကေသွယ် ကုန်းတော့ မေဦးက ဖင်ကို လျက်ပေးသည်။ “မင်းလေးရဲ့ ဖင်လေးကို တွယ်တော့ တွယ်ချင်သားကွာ၊ ထူးစိန်က ဖင်ကို ခြေရာ လက်ရာ မပျက် လိုချင်တယ်ဆိုလို့၊ သူပြီးမှပဲ စိတ်ကြိုက်ဆွဲတော့မယ်၊ တွင်းဟောင်း ရေကြည်လေးပေါ့” ဤစခန်းသို့ စရောက်လာကာစ ညက သူမကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်း မသိ တက်လိုးသော သူ၏စကား။
နောက်တစ်နေ့ သည်လူကြီးဆီ သူမ ရောက်ရသည်။
“ဟေ့ကောင် ငါမှာထားတဲ့အတိုင်း မင်းရှောင်ရဲ့လား”
“စိတ်ချ ဆရာ ကြိုက်သလို မေးနိုင်ပါတယ်ဆရာ”
“အေး အဲဒါကြောင့် မင်းကို သဘောကျတာ၊ ငါ့ဟာကို မင်းစိတ်ကြိုက်ဆွဲပေတော့ မောင်ရင်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ”
သို့နှင့် သူမအခန်းထဲသို့ ရောက်လာသော ထူးစိန်သည် သူမကို ကုန်းခိုင်းထားပြီး ဖင်ကို စစ်လေသည်။ “မင်းရဲ့ ဒီအပေါက်ကို ဟိုကောင် ဆွဲသေးလား”
“ရှင်”
ထူးစိန်က ဖင်ပေါက်ကို လက်ဖျားဖြင့် ကလိရင်း မေးတော့ သူမ ဘာမြေရမှန်း မသိ။
“မင်းဖင်ပေါက်ကို ဟိုကောင် သွင်းသွားသေးလား”
“မ… မ..သွင်း မသွင်းပါဘူးရှင့်”
“ဟား ဟား ဟား လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကောင်လေးတွေ၊ မင်းရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ဒီည ငါ ပါကင်ဖေါက်မယ်” နာလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။ စောက်ပတ်အလိုးခံရတုန်းက မနာ။ ဖင်ကျမှ နာသည်။ လီးကလည်း ပိုကြီးသည် မဟုတ်ပါလား။ ဖင်တော်တော်လိုးသည့် ထူးစိန်က ခေါ်တော့လည်း ဖင်ကိုပဲ ချပြန်သည်။ အကျင့်ရပြီး ဖြစ်သော်လည်း မခံရတာ နှစ်ရက်သုံးရက်ကြာတော့ နာသည်။ မေဦးက ကေသွယ်တင်လုံးကို ဖြဲပေးရင်း
တံတွေးလေး ထွေးချပေးသည်။ တော်တော်ကြာတော့ ဆွဲထုတ်ကာ
“မာမာဆွေ” ဟုခေါ်လိုက်တော့ မာမာဆွေရောက်လာသည်။ သူမနှင့်အတူ ဗွီဒီယိုပြပေးသော
ကောင်မလေးလည်း လိုက်ပါလာသည်။ “စုစုပါ တစ်ခါတည်း ချွတ်” ဟုပြောတော့ မာမာဆွေနှင့် စုစုတို့ အဝတ်ချွတ်လိုက်ကြသည်။
ဆိုင်းဇီမှာ လိုးနေသည်များကို အသည်းတထိတ်ထိတ် ကြည့်ရင်း သူမအလှည့်ကို စောင့်နေခဲ့သည်။ ထူးစိန်ကလည်း အရှုံးမရှိအောင် လီးနဲ့ ချွတ်သည် မရှိရလောက်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး တွယ်လေသည်။ နည်းမျိုးလည်း စုံလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။
“တီ တီ တီ” “ဟဲလို”
ထူးစိန် အတွေးစ ပြတ်သွားသည်။ ဖုန်းလာသဖြင့် ဆိုင်ဇီနဲ့ ကိစ္စကို ကောင်းကောင်း စိတ်ကူး မယဉ်လိုက်ရ။ ရင်ခွင်ထဲမှ နီနီဝင်းကို ခဏထစေကာ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်က စကားကို နီနီဝင်း မကြားရသော်လည်း ခွင်တော်တော်ကောင်းသည့် ဟန်တွေ့ရသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နီနီဝင်း ဆာနေသေးသော်လည်း ထူးစိန်မှာ သွားအိပ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ အခန်း (၈)
ကျောင်းသူလေးများနှင့်
“လှဲ မြန်မြန်လေးလုပ်ကြ”
“ဣန္ဒြေရှင်” တည်းခိုးခန်းပိုင်ရှင်ဖြစ်သည့် မမနု ခေါ် နုနုမေ၏ အမြန်စေခိုင်းချက်ကြောင့် တက္ကသိုလ်
ကျောင်းသူလေးများ ဖြစ်ကြသော ညိုညိုမာ၊ ဂျူလှိုင်ခင်၊ မျိုးရတီနွယ်၊ ဝါဝါကျော်၊ ဆုရီရီဖြိုး၊
မြတ်နိုးကလျာနှင့် ရွှေရည်တို့သည် မဝတ်ဖူးသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်သော ကျောင်းစိမ်း ဝတ်စုံကို ပြန်ဝတ်နေကြသည်။ လက်ရှိ သူမတို့ ဝတ်လာသော အဝတ်များ ချွတ်နေစဉ် သူမတ၏ို့ ပစ္စည်းများကို မရောင်းရသေးခင် ကြိုတင် သုံးဆောင်မည့် လူကြီးလူကောင်း သုံးယောက် ရောက်လာသည်။ တစ်ယောက်က သူမတို့၏ မမနုခါးကို ဖက်ပြီး တင်ကို ပွတ်ကာ
“ဆရာမလည်း ကျောင်းစိမ်းကို ဝတ်လေ”
ဟုပြောသည်။
“များနေပြီလေ”
“ဆရာမရောပါမှပေါ့။ တပျော်တပါးပေါ့”
မမနုက နှုတ်ခမ်းလေးစူလျှက် သူမအင်္ကျီကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည်။
“လူဆိုးတွေ လောဘအရမ်းကြီးတာပဲ“ မမနုက ပွစိ ပွစိ ပြောသည်။
“ကိုကိုတို့က လူဆိုးတွေ မဟုတ်ပါဘူး၊ လူဆိုးတွေ ဖမ်းတဲ့ ရဲတွေပါ၊ ပြည်သူတွေ စိတ်ချမ်းသာမှု အပြည့်အဝ
ပေးမယ့် ရဲတွေပါ၊ အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေကိုဆိုရင် စိတ်ချမ်းသာမှု ပိုပြည့်အောင်လို့ ကိုယ်ဖိ ရင်ဖိ ပြုစုတဲ့ ရဲတွေပါ၊ ကဲ မင်းတို့ကို မင်းတို့ မိတ်ဆက် မပေးခင် ငါတို့ကို အရင် မိတဆ်က်ပေးမယ်၊ သူက ဒီနယ်ပိုင် သိန်းဦးတဲ့၊ သိပ်ကြင်နာတတ်တဲ့ နယ်ပိုင်ပေါ့၊ ဘယ်လောက်ထိ ကြင်နာတတ်လဲ ဆိုရင် တလောတုန်းက သူကြင်နာရမယ့် မိန်းကလေးတွေ များလွန်းလို့ ငါ့ကိုတောင် မျက်မှန်နဲ့မို့ဆိုပြီး လက်ဆောင်ပေးပြီး ကြင်နာ ခိုင်းခဲ့သေးတယ်” သိန်းဦးက ရယ်သည်။
“မျက်မှန်လေးနဲ့က မိုက်လွန်းလို့ လိမ္မာအောင် ဆရာသမားဆီ ပို့လိုက်တာပါဗျာ”
“အေး ဟတု်တယ်၊ သူက ကြင်နာတတ်တဲ့ သူဆိုတော့ အမိုက်မလေးတွေနဲ့ အတူမနေဘူး၊ ခပ်မိုက်မိုက်လေး
ဆိုရင် သူ့ရာထူးမြဲအောင်ဆိုပြီး အထက်ကို ပို့ဆုံးမခိုင်းတော့တာပဲ၊ အထက်က နည်းမျိုးစုံနဲ့ ဆုံးမလွတ်လိုက်လို့ လိမ္မာသွားရင်တောင် သကူ ဆက်ဆုံးမသေးတာ၊ ကြင်နာတတ်ပုံ ပြောပါတယ်” မိန်းကလေးများသည် မိုက်ဂုဏ်များ လာဖော်နေကြသော ဗိုလ်တွေကို နည်းနည်း လန့်လာသည်။
“ဒီတစ်ယောက်က သော်က တဲ့၊ သော်ကပန်းလေးတွေကို သောက မရောက်အောင်
ပြုစုပျိုးထောင်ပေးသူပေါ့”
သော်ကက သူ့လည်ပင်းကော်လံကို ပြင်ကာ သူဖြစ်ကြောင်း ပြသည်။
“ကျုပ်ကတော့ ထူးစိန်တဲ့၊ တစ်စိန်တည်း ရှိတယ်၊ နှစ်စိန်ရှိရင် ရှိတဲ့ စိန်နဲ့ မိန်းမ ထပ်ယူမယ့် ထူးစိန်ပေါ့”
မမနုပါ ကျောင်းဝတ်စုံ ဝတ်ပြီးသွားတော့ ဇာတ်လမ်းစသည်။ ထူးစိန်က တစ်ဖက်တွင် မမနု၊ ဂျူလှိုင်ခင် နှင့် တစ်ဖက်တွင် ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ မမနုမှာ စားနေကျဖြစ်သဖြင့်
ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဂျူလှိုင်ခင်က အိုးတော်တော်တင်းသဖြင့် ယူထားသည်။ ဝါဝါကျော်က ရိုးရိုးအေးအေး
ဖြစ်နေသဖြင့် ယူလိုက်သည်။ ရွှေရည်က သေးသေးလေးဖြစ်နေသဖြင့် ယူလိုက်သည်။
“မောင့်ကို အရင် မွှေးမွှေး ဝိုင်းပေးကြပါဦး”
မမနုကစ၍ သူ့ပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ဝိုင်းနမ်းကြသညည်။ နောက်တော့ ခါးကော့နေအောင် တင်ကောင်းသည့် ဂျူလှိုင်ခင်က နမ်းသည်။ ဝါဝါကျော်က မရဲတရဲ နမ်းသည်။ ရွှေရည်မှာ အရပ်ပုသဖြင့် ခြေဖျားထောက်ကာ နမ်းသည်။ ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးများနှင့် ဖြစ်ကြသဖြင့် တမျိုးခံစားရသည်။ နုနုမေခေါ် မမနုမှလွှဲ၍ ကျန်ကောင်မလေးများမှာ ကလေးသာသာ များသာ ဖြစ်ကြသည့်အတွက် သူတို့ဘာသာ သူတို့ ဘယ်လို ဖြစ်နေနေ အသစ်ကလေးများကို ဖဲ့ရမည့် ပုံစံလေး ဖြစ်နေသည်။ ကျောင်းသူ ဝတ်စုံလေးများက အသက် ၃၆
ဆိုသော မမနုပင် ၂၅ လောက် ကျန်လောက်အောင် နုသွားသည်။ တကယ်ကောင်းသည့် အစီအစဉ်လေး
ဖြစ်သည်။ သူက မမနုနှင့် ဂျူလှိုင်ခင်တို့၏ တင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ဝါဝါကျော်က သူ့ဘောင်းဘီကို ပွတ်သပ်သည်။ ရွှေရည်က ဝါဝါကျော်ဘေးတွင် ဘာလိုက်လုပ်ရမည်လဲ ဆသိုည့်ပုံဖြင့် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်နေသည်။ မမနုက ရွှေရည်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲထည့်သည်။ ရွှေရည်က အလိုက်သိစွာပင် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးသည်။
“အကြီးကြီး”
ရွှေရည်ပြောလည်း ပြောချင်စရာပင်။ လိုးရမည်ဆိုသည့် အသိက သူ့လီးကို တောင်နေစေသည်။ သူ့လီးကို ကိုင်၍ ဝါဝါကျော်က လျှာဖြင့် တစ်ချက်ချင်းစီ လျက်သည်။ ထိပ်ကိုလည်း တစ်ဖက်စီ သေချာလျက်သည်။ ရွှေရည်ကလည်း အားကျမခံကာ မီရာ လီးအရင်းကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်သည်။ သူကတော့ မမနုနှင့် လျှာချင်း ထိပြီး လျက်ကြသည်။ လာလိုးသူများနှင့် ခံပေးနေသူများကြားတွင် နေရသော မမနုမှာ ဘာသားနဲ့ ထုထားတာ မို့လို့လဲ။ သူမလည်း ဆာသည်။ သို့သော် ဈေးဝယ်သူများက သူမကို ဘယ်တော့မှ မမြင်။ “အသစ်လေး မရှိဘူးလား အစ်မ” ဆိုပြီးတော့သာ လာကြသည်။ အသစ်လေးများတွေ့လျှင် ပခုံးဖက်ပြီး ဝင်သွားကြသည်။
သူမကလည်း လိုက်ပြီးတော့ အဆင်ပြေမပြေ ပုံစံဖြင့် ချောင်းကြည့်ပေါက်မှ လိုက်ချောင်းကြည့်ရသည်။ တချို့ကောင်လေးတွေ မြင်တော့ သူမလည်း ဆာသည်။ ခုလို သူမကို တကူးတက လာပြီး ပြုစုသူတွေ့တော့ သူမလည်း ဆာဆာနဲ့ လျှာချင်းပြန်လျက်သည်။ ထူးစိန်က တင်လုံးကို ကုတ်ပေးတော့ ပိုလို့ ဖီးလ်ရှိသည်။ ထူးစိန်ကလည်း ရွှေရည်က လပြွတ်ကို စုပ်၍ ဝါဝါကျော်က ထိပ်ကို လျှာဖြင့် ဝိုင်းကာ ဝိုက်ကာ လျှက်ပေးနေသဖြင့် ဖီးလ်လာနေသည်။ ငုံကြည့်လိုက်တော့ ကျောင်းစိမ်းလေးများဖြင့် မြင်တော့ ပို၍ စိတလ်ာသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်ကို ပြောင်းနမ်းသည်။
ထူးစိန်သည် ကုတင်စွန်းတွင် ရပ်ကာ မမနုကို ကုတင်ပေါ် အိပ်စေပြီး ခေါင်းကို ကုတင်အောက် ချထားစေသည်။ မမနုသည် ပက်လကက်လေး ကုတင်ပေါ် အိပ်ကာ ခေါင်းကို လှန်၍ ကတုင်အောက် ချထားသည်။ ထူးစိန်က မမနုကို ခွကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ မမနုကလည်း ခေါင်းကို နောက်လှန်ကာ ပါးစပ်ကို ဟထားပေးသည်။ ထူးစိန်က ဘေးတွင် ကုန်းနေသော ဂျူလှိုင်ခင်၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ကစားရင်း မမနုပါးစပ်ထဲသို့ လီးကို ပုံမှန်လေး သွင်းထုတ် ကစားပေးသည်။
ဂျူလှိုင်ခင်က ဘေးတွင် ကုန်းကာ အဖုတ်ကို ကိုင်ကောင်းအောင် ဟထားပေးပြီး မမနု စောက်ဖုတ်အပေါ်မှ ဆီးခုံကို လျက်ပေးသည်။ မမနု စောက်ဖုတ်ကို ဝါဝါကျော်က လျက်နေသည်။ သူမက ပြဲရော်နေသော စောက်စေ့များကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲဆွဲစုပ်သည်။ စောက်စေ့အရွဲများက ဖတ်ကနဲ ဖတ်ခနဲ ပါပါလာသည်။ နောက် စောက်ပတ် စီးကြောင်းထဲသို့ လျှာကို အလုံးလိုက် ထိုးသွင်းသည်။ ရွှေရည်က တွဲကျနေသာ မမနုနို့ကို ကိုင်ကစားရင်း စုပ်ပေးသည်။ ထူးစိန်က သူမနောက်စေ့မှ ဆံပင်များကို ဆွဲကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ ထူးစိန်က လီးကို မမနုပါးစပ်ထဲ စိုက်ချရင်း ဂျူလှိုင်ခင်အဖုတ်ကို နှိုက်ကာ ရွှေရည်နှုတ်ခမ်းကို ကြာရှည်စွာ ဆွဲနမ်းသည်။
ဝါဝါကျော်က မမနု စောက်ပတ် စီးကြောင်းနဲ့ တည့်အောင် တံတွေး ထွေးချပေးလိုက်သည်။ ထူးစိန်က ယိုကျလာသော တံတွေးကို သူ့လီးဖြင့် သပ်တင်ရင်း မမနုစောက်ခေါင်းကို သူ့လီးခေါင်းဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ မမနုက တအင်း အင်းနဲ့ညည်းသည်။ ဝါဝါကျော်နှင့် ဂျူလှိုင်ခင်က ပက်လက်အိပ်ကာ ပေါင်ကားထားသော မမနုဘေးတွင် ထူးစိန်လီး ဝင်ပုံထွက်ပုံကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ ရွှေရည်က မမနုနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ပေးသည်။ ထူးစိန်သည် ခြေချင်းဝတ်မှ ကိုင်၍ မမနုခြေထောက်ကို မိုးပေါ်ထောင်အောင် မြှောက်ထားရင်း လီးကို တစ်ဆုံးသွင်းထည့်လိုက်သည်။
“အွတ်…” မမနုမှာ အလိုးမခံရသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် နာကျင်စွာ အော်မိသည်။ လီးကလည်း ကြီးသည်။ အဆုံးထိအောင် တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် ဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်းဖြင့်လိုးသည်။ မမနုမှာ မအောင့်နိုင်ဘဲ ညည်းရသည်။ ရွှေရည်နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း မစုပ်နှိုင်တော့။ ဂျူလှိုင်ခင်က မမနုနို့အစုံကို စုကိုင်ကာ
နို့သီးခေါင်းလေးများအား စို့ပေးသည်။ ဝါဝါကျော်က သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမပြန်ပွတ်နေသည်။
ရွှေရည်ကလည်း မမနုစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေသော လီး၏ ပြောင်လက်နေသော အဆီများကို ကြည့်ကာ နို့ကို တစ်ဖက် အဖုတ်ကို တစ်ဖက် ပွတ်နေသည်။ မမနုကို တစ်စောင်းဆွဲလှည့်သည်။ ချက်ချင်းပင်
ဆောင့်သွင်းသည်။ ထူးစိန်ကလည်း လိုးချက် ပြင်းပြင်းဖြင့် မလျှော့ဘဲလိုးသည်။ မမနုလည်း အတတ်ပညာ မျိုးစုံသုံး၍ စွဲသွားအောင် ခံပေးသည်။ ထူးစိန်က လီးကို ချွတ်လိုက်သည်။ မမနုကို ပက်လကဆ်ွဲလှည့်သည်။ စောက်ဖုတ်ကို လျှာအပြားလိုက် ထားကာ လေးငါးချက် လျက်သည်။ မမနုမှာ ဖီးလ်တက်လွန်းသဖြင့် တအားအားနဲ့ အော်သည်။ ထူးစိန် ပြန်သွင်းထည့်ကာ ဆက်လိုးသည်။ မမနုဂျိူင်းကြား လက်ထောက်ကာ အပေါ်မှ ခါးကော့ပြီး ဆောင့်ချသည်။ မမနုကလည်း ကော့တက်ပေးထားသည်။
ဂျူလှိုင်ခင်အလှည့် ရောက်လာသည်။ ထူးစိန်က သစ္စာရှိစွာပင် သူလိုးမည့် စောက်ဖုတ်ကို သူလျက်ပေးသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်မှာ ကယို့်ကို လိုးတော့မည်လည်း သိတော့ နည်းနည်းကြောက်သလို ဖြစ်လာသည်။ လက်ချောင်းဖြင့် သူမစောက်ခေါင်းကို ထိုးမွှေပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျှာကြမ်းဖြင့် တစ်ချက်ချင်းစီ လျက်လျက်ပေးသောအခါ သူမမှာ ကော့ကာ ကော့ကာ ညည်းမိသည်။ ထူးစိန် ဂျူလှိုင်ခင်စောက်ဖုတ်ကို လျက်နေပုံမှာ ဖင်ကို ဖက်ကာ ကိုယ်ကို တစ်စောင်းအိပ်၍ စိတ်တိုင်းကျ လျက်ပေးနေသဖြင့် အောက်ဘက်မှ ထူးစိန်လီးကို ဝါဝါကျော်က လီးလုံးတောက်လျှောက်ပေနေသော မမနုစောက်ရည်များကို ပြောင်နေအောင် လျက်ပေးသည်။
မမနုမှာ စောက်ရည်များစွာ ထွက်သွားသဖြင့် တုန်ကာ နေသည်။ ရွှေရည်က မမနုစောက်ဖုတ်ကို အနာသက်သာအောင် လျက်ပေးသည်။ ထူးစိန် ဂျူလှိုင်ခင်ကို လိုးသည်။ ထင်ထားသည်ထက် ပိုနာသဖြင့် ဂျူလှိုင်ခင်က အော်သည်။ ထူးစိန်ကလည်း မရမက ထိုးသိပ်သည်။ ချောင်ချေင်လည်လည်လိုးပြီး ခုလို ခပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဆက်လိုးရတော့ ထူးစိန်က အားမလို အားမရဖြစ်ကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖက်ပြီး ခါးကို အသားကုန် ညွတ်ကာ ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်သွင်းသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်မှာ နေရာမှ ရွေ့ရွှေ့သွားသည်။ သို့သော် ထူးစိန်က ပြန်ပြန်ဆွဲထားကာ ဆကဆ်က် လိုးသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်နှုတ်ခမ်းကို ကကိုထားသည်။
စောက်ဖုတ်များ ပူစပ်နေသည်။ လီးလုံးကြီးက သူမသားအိမ်ကို လာထိုးနေသည်။ အသည်းများ ကလီစာများ ကြွေသွားပြီဟု ထင်ရသည်။ ထူးစိန်လီးကို ရုတ်တရက်ဆွဲဖြုတ်ပြီး သူမကို တစ်စောင်းဆွဲလှည့်ကာ နောက်မှ အဖုတ်ထဲသို့ လီးကို နှိုက်သွင်းထည့်ကာ တင်လုံးများ တဆတ်ဆတ်ခါနေအောင် လိုးပြန်သည်။ ဂျူလှိုင်ခင်မှာ အိပ်ယာခင်းများကို တွန့်ကြေနေအောင် ဆွဲဆုတ်ထားမိသည်။
မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ပြီးသွားသော်လည်း ထူးစိန်မှာ ဘာမှ မဖြစ်သေး။ သန်လိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ ဝါဝါကျော်ကို ပုံစံအတိုင်း ဆက်လိုးသည်။ ဝါဝါကျော်မှာလည်း ထူးစိန်၏ လီးကြီးအောက် မျော့နေအောင် ခံလိုက်ရသည်။ နောက် ရွှေရည်ကို ဆက်လိုးသည်။ ရွှေရည်လည်း မထူး။ မမနု၊ ဂျူလှိုင်ခင်၊ ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်တို့ ပြိုင်တူလျှာထုတ်ထားကြသည်။ သိန်းဦးက ညိုညိုမာနှင့် မျိုးရတီနွယ်ကို တစ်ဖက်တစ်ယောက် ဖက်ကာ နောက်မှ ရပ်ကြည့်နေသည်။ သော်ကလည်း ဆုရီရီဖြိုးနှင့် မြတ်နိုးကလျာကို တစ်ဖက် တစ်ယောက်စီ ဖက်ကာ ကြည့်နေသည်။ ထူးစိန်လီးရည်ထွက်တော့ အလုအယက်ပင် ပါးစပ်ဖြင့် ခံကြသည်။ တစ်ယောက် နည်းနည်းစီဆိုသော်လည်း တော်တော်များသည်။ မမနုနှင့် ဂျူလှိုင်ခင်က လီးရည်ချင်း ပါးစပ်ဖြင့် ဖလှယ်သည်။ ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်က ကိုယ်ဟာကိုယ် မြိုချသည်။
“ဟူး ဟူး ဟူး”
ထူးစိန် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချသည်။
“ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း”
သိန်းဦးနှင့် သော်ကတို့အဖွဲ့လိုက် လက်ခုပ်တီး အားပေးကြသည်။
“ကျန်သေးတယ် ပြောင်အောင် သွားလျက်ပေးလိုက်”
သော်က ကဆိုသဖြင့် ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်တို့ ထလာကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော လီးကို လာလျက်ပေးကြသည်။ ဝါဝါကျော်က လီးထိပ်မှာ ကပ်နေသော လီးရည်ကို ပြောင်အောင် လျက်သည်။
“မင်းတို့က မြန်လှချည်လား” ထူးစိန်က သော်ကနှင့် သိန်းဦးကို လှမ်းပြောသည်။ “ဆရာ့လောက် ဇ မကောင်းသေးဘူး ဆရာရေ…”
စားပွဲပေါ်တွင် ဘီယာများ၊ သစ်သီးများချထားသည်။ အားလုံး ဝင်ထိုင်ကြသည်။ ထူးစိန်က သူ့ကောင်မလေး လေးယောက်ကို တစ်ဖက်နှစ်စီ ဖက်ထားသည်။ ကျန်သည့် သိန်းဦးနှင့် သော်ကလည်း ကိုယ့်ကောင်မလေး ကိုယ်စီနှင့် ဖက်ထားကြသည်။ သောက်ကြစားကြ စကားများ ပြောကြရင်း ဘာကြောင့် ဒီလို လုပ်ဖြစ်ကြလဲ စသဖြင့် မိန်းကလေးများကို စနည်းနာကြရာမှ ငွေကြေးကြောင့် တစ်မျိုးတည်း အဓိပ္ပါယ်ထွက်လာသည်။ မိန်းကလေးများကို အရင်က ခံဖူး မခံဖူး မေးကြည့်တော့ အစပိုင်း ငြင်းကြသော်လည်း နောက်ပိုင်းတော့ ဝန်ခံကြသည်။ သူတို့အကြောင်းလေးများကို မေးကြည့်တော့ မပြောချင်ကြ။ သို့သော် တိုက်တွန်းဖန်များတော့ နုနုမေက စ၍ ပြောသည်။ (တတိယပိုင်းပြီး)
Leave a Reply