ရွထနေတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီး

Unicode

“ဝေဝေ ပြန်ပြီလား.. “ “ဟုတ်ဆရာမ…အိမ်မှာ အဖေတစ်ယောက်တည်းမို့” ဆရာမ ဝေဝေသည် အမှတ်၅ရပ်ကွက်၌ တိုက်ခန်းငှားနေသည်။ အဖေရောဂါသည်ကြီးကို ပြုစုနေရသည်။ ဆရာမ ဝေဝေမှာ အသက်၃၀ကျော် ခပ်ချောချော ခပ်တောင့်တောင့် အပျိုကြီးဖြစ်သည်။ သူမအဖေသည် အသက်၅၀ကျော်အရွယ် ခြေထောက်များကို လေဖြတ်ထားသည်။ ဆရာမသည် သဘောကောင်းသူဖြစ်၍ အပေါင်းအသင်း မိတ်ဆွေများသူဖြစ်သည်။ ကျောင်းမှ ဆရာ ဆရာမများကလည်း ချစ်ခင်ကြသည်။ ဆရာမများ ကျောင်းအားလပ်ရပ်များတွင် ဆရာမ ဝေဝေကို ကူညီရင်း ဆရာမဝေဝေအိမ်တွင် ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြသည်။ အဘိုးကြီးကို ဝိုင်းဝန်း ပြုစုကြသည်။ ဆရာမ၏အခင်မင်ရဆုံး မိတ်ဆွေမှာ ဆရာမ ဒေါ်ယုဖြစ်သည်။ ဒေါ်ယုသည် ဆရာမ ဝေဝေနှင့် ဘဝချင်းတူညီသူ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ယု ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် မိဘများဆုံးပါးခဲ့ရာ ဆွေမျိုးများက ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့သူဖြစ်သည်။ ယခုအခါ မြို့ကျောင်းတွင် တာဝန်ကျ၍ အဆောင်တွင် နေထိုင်ရသူဖြစ်သည်။ ဒေါ်ယုသည် အခြားဆရာ ဆရာမများနှင့်မတူ အဆို အက အလှမယ်ပြိုင်ပွဲများတွင် ဆုရရှိသူဖြစ်၍ ကျောင်းပွဲများရှိလျှင် ကျောင်းသူများကို အဆိုအက သင်ပေးရသူဖြစ်သည်။ ပါးတွင် သနပ်ခါးလေးများ ပါးပါးလိမ်း၍ သူ၏နက်မောင်လှသော ဆံပင်များကို ထုံးထားသည်မှာ ခန့်ညားလှသည်။

နေ့ခင်းအချိန်များသည် ဆရာမဒေါ်ယု၏ ကိုယ်လုံးအလှဆုံးအချိန် ဖြစ်သည်။ ဆရာမ၏ ကျောင်းစိမ်းအင်္ကျီမှာ အလွန်ပါးလွှာသည်။ မနက်ကျောင်းလာလျှင် လက်ရှည်အင်္ကျီအပါးကို အပေါ်မှ ဝတ်လာသော်လည်း နေ့ခင်းအချိန်တွင် အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်၍ နေတတ်သည်။ ထိုအခါ ကျောင်းအင်္ကျီ အဖြူရောင်အောက်မှာ ထင်ရှားလှသော အနက်ရောင် မြန်မာဘော်လီနှင့် ဝင်းဝါလှသော နို့အုံကြီးများကို အထင်အရှား မြင်ရချိန်ဖြစ်သည်။ ဆရာမ၏ နို့အုံအပေါ်မှ မှည့်သီးအမည်းလေးသည်လည်း မြင်သမျှ ယောက်ျားတိုင်းအား ဆွဲဆောင်နေသလိုဖြစ်သည်။ ဆရာမဒေါ်ယုသည် ကျောင်းသားများကို စာမေးလျှင် မတ်တတ် မရပ်ခိုင်းပေ။ မတ်တတ်ရပ်ရင်လည်း စိတ်ဆိုးတတ်သည်။ သူ့အချိန် ပုဆိုးထဝတ်လျှင်လည်း စိတ်ဆိုးတတ်သည်။

ကျောင်းသားများရှေ့တွင် စိတ်ဆိုးသော်လည်း ရင်ထဲတွင် ပျော်၍နေသည်ကို တချို့ကျောင်းသားများ သတိပြုမိကြသည်။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ ဒေါ်ယုအချိန်တွင်ကျောင်းသားများ လီးတောင်ချိန်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ယုသည် ရှေ့ဆုံး စာသင်ခုံစားပွဲပေါ် တက်ထိုင်၍ ကျောင်းသားများကို ကျောပေးပြီး ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှ စာများကို ထောက်ပြနေသည်။ ထိုအချိန်သည် ကျောင်းသားများ၏ အတောင့်တဆုံးအချိန် ဖြစ်သည်။ အိစက်ညက်ညောလှပြီး စူကောက်နေသော ဒေါ်ယုဖင်ကြီးကို ကြည့်၍ ကျောင်းသားများ ဂွင်းထုနေတတ်သည်။ ဆရာမဘေးမှ ကျောင်းသားများသည်လည်း မသိမသာ ဆရာမဖင်အနီး ကပ်၍ အငွေ့ရှုတတ်ကြသေးသည်။ ကိုယ်သင်းရနံမှာလည်း မွှေးကြိုင်နေ၍ ကျောင်းသားတိုင်းကို လီးတောင်စေသည်။ “ဆရာမ သမီးခရီးသွားရင် သမီးဖေဖေကို တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်ကြည့်ပေးပါဦး” “ရပါတယ် ဝေဝေသွားရင် ပြောလေ ဆရာမလည်း ကျောင်းပိတ်ရင်အလုပ်မရှိတော့ပါဘူး” “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ” ဆရာမ ဝေဝေကို တခြားနယ်မှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ စောင့်ရန် ကျောင်းမှ တာဝန်ပေးလိုက်သည်။ ဆရာမ ဝေဝေသည် အသက်ငယ်ပြီး ဖြတ်လတ်သူ ဖြစ်သောကြောင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးက အားကိုးသည်။

ဒေါ်ယုသည် ဝေဝေကို ဘူတာရုံသို့ လိုက်ပို့ခဲ့သည်။ “ဆရာမ ဆေးလေးတွေ မှန်မှန်တိုက်ပေးနော် ဆရာမ” “အေးပါကွယ် စိတ်ချလက်ချသွားပါ” ဒေါ်ယုတစ်ယောက် လက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ “လေးလေး ဆေးသောက်ပြီးပြီလား”  “အေး ခုမှသောက်ထားတာ” အဖိုးကြီး ကုတင်ပေါ်မှာ မှေးနေ၍ ဒေါ်ယုကလည်း တီဗီကြည့်နေသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ အဖိုးကြီးကို ဒေါ်ယု မကြာမကြာ လှမ်းကြည့်နေသည်။ အဖိုးကြီး အိပ်မောကြနေချိန် ဖြစ်ပြီး အဖိုးကြီးပုဆိုးများ ကျွတ်နေလေပြီ။ အလှသွေးကြွယ်လှသော အသက်၃၀ကျော် ဆရာမဒေါ်ယု အဖို့ ကြက်သီးထဖွယ်ကောင်းသော မြင်ကွင်းဖြစ်သည်။ ဆရာမဝေဝေ အဖေဖြစ်သောကြောင့်သာ ရိုသေမှုဖြင့် လေးလေးဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်စင်စစ်မှာ နှစ်၂၀နီးနီးသာ ကွာသေးသည်။ အသက်အရွယ်ရှိသေးသည့် အဖိုးကြီးအတွက် အိပ်ရေးဝလျှင် ထောင်ထွက်နေသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။

အဖိုးကြီးပက်လက်လန်အိပ်နေ၍ ထောင်နေသော ဒစ်ကြီးမှာလည်း တောင်ထွတ်ကြီးသဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ထိုဒစ်ကားကားကြီးသည် လူတကာ ပြစ်မှားမိသော အိုးကားကားနှင့် အိဖတ်နေသော နို့အုံပိုင်ရှင် ဒေါ်ယုကို စိန်ခေါ်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဒေါ်ယု ထိုင်ရာမှထပြီး ပုဆိုးဖြင့် ပြန်ဖုံးပေးလိုက်သည်။ ပုဆိုးပေါ်မှ ထောင်ထွက်နေသော ဒစ်ကားကားကြီးကို သွားလေးဖြင့် မသိမသာ ကိုက်လိုက်သေးသည်။ ဒစ်ကားကားကြီးကို အနီးကပ်မြင်တွေ့ခဲ့ရသော ဒေါ်ယုတစ်ယောက် တီဗီ ကြည့်နေရင်း မသိမသာ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်လေးနှင့် ပြန်ပြန်ပွတ်နေမိသည်။ လီးကိုမမြင်ဖူးသည့် အပျိုကြီးတစ်ယောက် တရွရွဖြစ်နေလေသည်။ အဖိုးကြီး နိုးလာသဖြင့် တီဗီပိတ်၍ အဖိုးကြီးအား အစာသွားကျွေးသည်။ “လေလးလေး ဆေးသောက်ဦး” “သောက်ပြီးပြီလေ” “ဒါက နောက်တမျိုး လေးလေးရဲ့” “အေးအေး ပေး” ဒေါ်ယုတစ်ယောက် ပြုံးနေရှာသည်။ အဖိုးကြီး ဆေးသောက်ပြီး ၅မိနစ်လောက်အကြာတွင် အိပ်ပျော်သွားသည်။ ဆေးမှာ အခြားဆေးမဟုတ် အိပ်ဆေးများသာဖြစ်သည်။ အဖိုးကြီး ပက်လက်လန်နေသည်။

ဒေါ်ယုသည် အဖိုးကြီး ပုဆိုးကြားထဲကို့ လက်ကလေးဝင်၍ လီးအုံကြီးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ ပုဆိုးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ညိုမဲနေသော လီးတန်ကြီးက “ဒေါင်”ခနဲ ထောင်ထွက်လာသည်။ ဒေါ်ယုတစ်ယောက် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာသည်။ အဖိုးကြီးလက်ကို ယူပြီး သူ့အောက်ခံ ဘောင်းဘီကြားထဲသို့ ထိုးထားလိုက်သည်။ အဖိုးကြီး၏ အဝတ်များကိုလည်း ချွတ်လိုက်သည်။ “အား……အား……အင်း…” အဖိုးကြီးလက်ညိုးလေးကို သူမအဖုတ်ကြားထဲ ထည့်လိုက်သည်။ “ဗျစ်”  “အား ………အား…” အရည်များလည်း ထွက်လာသည်။ သူမ၏အဝတ်စားများကို ချွတ်ပြီး အဖိုးကြီးပေါ်သို့ ပြောင်းပြန် ကုန်းထိုင်လိုက်သည်။ သူမစောက်ဖုတ်ကို အဖိုးကြီး ပါးစပ်ပေါ်ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပွတ်နေသည်။ အဝါရောင် သန်းနေသည့် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း သူမ၏စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ အဖိုးကြီးသွားနှင့် ဖိပွတ်လိုက်သည်။ “အား” ခါးများ ကော့တက်သွားသည်။

အဖိုးကြီးလီးကိုလည်း လက်တစ်ဖက်မှ ကိုင်ညှစ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်နေသည်။ ထို့နောက် ဆံထုံးကြီးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ ဒေါ်ယုတစ်ယောက် အဝလိုးမည့်ဟန် ပြင်ဆင်နေသည်။ ဆရာမဒေါ်သက် အားမရတော့သဖြင့် လီးတန်ပေါ်မှ အရေပြားလေးကို နောက်သို့ ဆုတ်၍ ကားထွက်နေသော ဒစ်ကြီးအား အတင်း ကုန်းစုပ်လေတော့သည်။ “ရွှလွှတ်……ဗြွတ် ဗြွတ်” အဖိုးကြီးမျက်နှာပေါ်မှ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပွတ်ဆွဲနေသည်။ စောက်စိကြီးကလည်း အဖိုးကြီး နှာတန်လေးနှင့် ပွတ်သွားသည်။ ဒေါ်ယု၏ လုပ်ဆောင်ချက်များ မြန်ဆန်လာလေပြီ။ “အား”  “မရတော့ဘူး ……မရတော့ဘူး…ရှီးးး” တစ်ယောက်တည်း ညည်းသံများဖြင့် ဆူညံနေသည်။ ဒေါ်ယုကုန်းထလိုက်သည်။ အဖိုးကြီး လီးတည့်တည့်ပေါ်တွင် စောက်ဖုတ်ကြီး တအားဖြဲပြီး ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်.. ဗြိ” “အွန်း……အား အား…” တအားဖိ၍ ဆောင့်နေသည်။ နောက်မှ ထောက်ထားသော လက်များကလည်း စောင်များကို စွဲဆုပ်ထားသည်။ နို့အုံကြီးကလည်း အပေါ်အောက် ရမ်းနေရင်း ကော့ကော့တက်လာသည်။ ဆောင့်ချသော အရှိန်များလည်း မြင့်လာသည်။ လီးတန်ကြီးကို အပေါ်ကော့၍ စောက်စိနှင့် ဖိဖိပွတ်နေသည်။

လေး ငါးချက် ဖိပြီးဆောင့်ပွတ်လိုက်သည်။ “အား အား အား အား….အိုးးး…ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ” စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း အရည်များ ရွှမ်းသွားသည်။ အင်အားများလည်း ကုန်ခမ်းသွားသည်။ ညည်းသံများနှင့်အတူ အဖိုးကြီးပေါ်မှ ဒေါ်ယုကိုယ်လုံးကြီးကလည်း ရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲရင်း အရှိန်များ နှေးကွေးသွားတော့သည်။ ဆရာမဒေါ်ယု ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ကျေနပ်နှစ်သက်စွာဖြင့် ပြုံး၍ကြည့်ကာ ပီတိဖြစ်နေတော့သည်။ လီးနဲ့ အတွေ့ထိ မရှိဖူးသေးသော ဒေါ်ယုအဖို့ တလောကလုံးကို မေ့လျော့နေသကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။ သေချာပါသည် ဆရာမဒေါ်ယု နောက်နေ့ နောက်နေ့တွေမှာလည်း ဒီလို့အရသာမျိုး ထပ်ပြီးခံစားနေမှာ အမှန်ပါ။ ဆရာမ ဒေါ်ဝေဝေ ပြန်မလာမချင်းပေါ့။ ခုတော့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးလည်း နီမြန်းဖုယောင်ပြီး အရည်မျာရွှဲလျှက် ပီတိဖြစ်နေပါတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

ေလး ငါးခ်က္ ဖိၿပီးေဆာင့္ပြတ္လိုက္သည္။ “အား အား အား အား….အိုးးး…ထြက္… ထြက္ကုန္ၿပီ” ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း အရည္မ်ား ႐ႊမ္းသြားသည္။ အင္အားမ်ားလည္း ကုန္ခမ္းသြားသည္။ ညည္းသံမ်ားႏွင့္အတူ အဖိုးႀကီးေပၚမွ ေဒၚယုကိုယ္လုံးႀကီးကလည္း ေရွ႕ေနာက္ပြတ္ဆြဲရင္း အရွိန္မ်ား ေႏွးေကြးသြားေတာ့သည္။ ဆရာမေဒၚယု ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ ၿပဳံး၍ၾကည့္ကာ ပီတိျဖစ္ေနေတာ့သည္။ လီးနဲ႔ အေတြ႕ထိ မရွိဖူးေသးေသာ ေဒၚယုအဖို႔ တေလာကလုံးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။ ေသခ်ာပါသည္ ဆရာမေဒၚယု ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ဒီလို႔အရသာမ်ိဳး ထပ္ၿပီးခံစားေနမွာ အမွန္ပါ။ ဆရာမ ေဒၚေဝေဝ ျပန္မလာမခ်င္းေပါ့။ ခုေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးလည္း နီျမန္းဖုေယာင္ၿပီး အရည္မ်ာ႐ႊဲလွ်က္ ပီတိျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။….ၿပီး