သောက်လို့မပြေ ရမက်ရေ(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

Unicode

‘ မောင်အေး ရေ … လာပါဦးကွ … လက်ဖက်ရည်သောက်ရအောင် .. ’ ရုံးအောက်မှ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် မောင်မောင်စိုး တစ်ယောက်တည်းထိုင်နေစဉ် စာရေးလေး မောင်အေး ဆိုင်ရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်သွားသဖြင့် အသာလှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ဒီရုံးတွင် မောင်မောင်စိုးအလုပ်ဝင်တာ တစ်ပတ်ကျော်ရှိပြီမို့ ဒီကောင်လေး သဘောကောင်းမှန်း အူတူတူ အတတလေးမှန်း သိနေပြီ။ .. သူ့အနေနှင့် တင်တင်စောအကြောင်းတွေ ဒီ့ထက်ပိုပြီး သိဖို့လိုနေပါသေးသည်။ ရုံးတွင် လူလစ်လျှင်လစ်သလို နို့ကိုင်လိုက် အဖုတ်နှိုက်လိုက် လုပ်နေရသော်လည်း ရုံးကလည်း ခပ်သေးသေး ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးမို့ အပီအပြင် စားဘို့ဝါးဘို့တော့ ဘယ်လိုမှ အခြေအနေဖန်တီးလို့ မရဖြစ်နေရသည် မဟုတ်ပါလား။

‘ ဒါနဲ့ စကားမစပ် .. မေးရဦးမယ် … ငါတို့ရုံးအုပ် မမ တင်တင်စော လိပ်စာ မင်းများသိသလားလို့ .. ’

လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်နှင့် စီးကရက် နှစ်လိပ်ဖိုးလောက် ရင်းလိုက်ပြီးသည်နှင့် မောင်မောင်စိုး သူသိလိုသည့်ကိစ္စကို အသာတောက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရုံးက မိန်းကလေးတွေနှင့်က သိပ်မရင်းနှီးသေးသည်မို့ သွားမေးလို့ မဖြစ်သေး ။ တခြား ယောက်ျားတွေသွားမေးလျှင်လည်း အထာပေါက်ကုန်မှဖြင့် မစားရပဲ နာမည်ပျက်နေဦးမည်။ မောင်အေးကတော့ အတတမို့ သူမေးလည်း အရိပ်အကဲကို ရိပ်မိမည့်ပုံမပေါ်ပါ။

‘ ဟာ .. သိတာပေါ့ အစ်ကိုကလည်း၊ .. ကျနော်တို့ တခါတလေ ရုံးကိစ္စနဲ့ သူ့အိမ်လိုက်သွားပေးရတာတွေ ရှိဖူးတယ် .. ’

‘ သြော် .. အေး ။ သိရင်လည်း အစ်ကို့လည်းပြောထားပါဦး။ အစ်ကိုလည်း ကိစ္စရှိတဲ့အခါ မင်းတို့လို သွားလို့ရတာပေါ့ .. ’

မောင်မောင်စိုးက မှင်သေသေနှင့် နှိုက်သည်။

‘ သိပ်မဝေးပါဘူး အစ်ကိုရ … ။ စမ်းချောင်းထဲက ( xx ) လမ်း .. အိမ်နံပါတ်က ( x ) .. ‘

မောင်မောင်စိုး ကိုယ့်နားပင်ကိုယ်မယုံနိုင် ဖြစ်သွားရသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလိပ်စာသည် သူနှင့် အရမ်းရင်းနှီးနေပြီး ဖြစ်သောကြောင့်ပင် … ။ ထိုအိမ်လေးသည် လုံးချင်းအိမ်လေးဖြစ်ပြီး ၂ ကန့်ကန့်ထားတာလည်း သူသိသည်။ တစ်ဖက်တွင် အိမ်ရှင်လင်မယား နေသည်ဟုသာ သိထားသော်လည်း ဒီ့ထက်ပိုပြီး ဘာမှမသိခဲ့။ စိတ်လည်းမဝင်စားခဲ့ .. ။ သူစိတ်ဝင်စားခဲ့သည်က ဒီဘက် အိမ်ငှားအခြမ်း။ .. ထိုအခြမ်းမှ မြစပယ် ဆိုသူ နှာထန်လှသည့် ရှမ်းတရုတ်မကို သူ့သူငယ်ချင်း မိုက်ကယ်နှင့်အတူ မြစပယ်ယောက်ျားမရှိသည့် နေ့လည်နေ့ခင်းများတွင် မကြာမကြာ သွားပြီး ဝါးနေကြဖြစ်သည်။ ဇာတ်လမ်းရှာပေးခဲ့သည်က မိုက်ကယ်မို့ သူကတော့ ပိုပြီး အသွားအလာများသည်။ မောင်မောင်စိုးကတော့ တခါတလေမှသာ ။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင်တော့ သူ့အတွက် ဖုတ်သွင်းရထား ဆိုက်လေပြီ။ တင်တင်စောကို ကျုံးသွင်းဖို့ ငှက်ပျောသီးအခွံနွှာရသည်ထက်ပင် လွယ်တော့မည်။

ပြီးခဲ့သည့် စနေ၊ တနင်္ဂနွေကပင် မိုက်ကယ်နှင့်တွေ့ကြတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှ အိမ်ရှင် အမျိုးသမီးသည် မြစပယ်ကို မိုက်ကယ် ပြီးခဲ့သည့်အပတ်ထဲတုန်းက အပီဖြိုနေသည်ကို ထရံဖောက်ပြီး ချောင်းကြည့် နေသည်ကို သူရိပ်မိခဲ့ကြောင်း ..၊ တနေ့နေ့တွင် ထိုမိန်းမကိုလည်း သူတို့ ဝါးနိုင်ကောင်း ဝါးနိုင်လိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား ။

ယခုတော့ တိုက်ဆိုင်လေစွ …. ။

ထိုနေ့ နေ့လည် ရုံးပြန်တက်တော့ တင်တင်စော အခန်းအတွင်း လူရှင်းနေစဉ် မောင်မောင်စိုး မယောင်မလည်နှင့် ဖိုင်တွဲတချို့ကောက်ကိုင်ပြီး အသာ ဝင်လာလိုက်သည်။ တင်တင်စောက ရုံးစာတစ်စောင် စိတ်ဝင်တစား ရေးနေသည်။ မောင်မောင်စိုးက လက်ထဲတွင် အပြကိုင်လာသော ဖိုင်တွေကို စားပွဲပေါ် အသာတင်လိုက်ပြီး တင်တင်စော ဘေးနား အသာကပ်သွားလိုက်၏။ စာထဲတွင် စိတ်ရောက်နေသော တင်တင်စောက ရုတ်တရက် မြင်ပုံမရသေး ။

‘ အို .. အမေ့ .. ’

စိတ်က အလုပ်ထဲရောက်နေခိုက် ရုတ်တရက် ဘေးတွင် လူရိပ်တစ်ခု ရောက်လာပြီး တချိန်တည်းမှာပင် နို့ကြီးတွေကို လှမ်းအကိုင်ခံလိုက်ရသဖြင့် တင်တင်စော လန့်သွားသည်။ နှာထန်သူပီပီ ကာမသွေးတွေက ဝုန်းကနဲ ထကြွသည်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မောင်မောင်စိုးက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြုံးပြနေ၏။ .. လက်တွေကတော့ အငြိမ်မနေ၊ .. သူမနို့တွေကို မနားတမ်း ကိုင်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေသည်။ တင်တင်စော မျက်နှာတွေ ပူတက်လာ၏။

‘ မမ .. မမအိမ်လိပ်စာ ကျနော်သိပြီ .. ’

မောင်မောင်စိုး၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောလိုက်သံကြောင့် တင်တင်စော ခေါင်းနားပမ်းကြီးသွားမိ၏။ ဟန်ကိုယ့်ဘို့ ဆိုသည့်စကားအတိုင်း ‘ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး .. ’ ဟု ခပ်တိုးတိုး ငြင်းမိသည်။ မောင်မောင်စိုးမျက်နှာပေါ်တွင် ပိုင်နိုင်ဝင့်ကြွားသည့် အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာ၏။

‘ ဟဲဟဲ .. ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ။ .. မြစပယ်ကို မိုက်ကယ်တင်မကဘူး ကျနော်ပါ တခါတလေ လာဝါးနေကြ မမရဲ့၊ ပြီးခဲ့တဲ့ အပါတ် ကျနော်ရုံးစဝင်တဲ့နေ့က မမ နေ့ဝက်ခွင့်ယူပြီးပြန်သွားတော့ သူတို့လိုးတာကို ချောင်းကြည့်တယ်ဆို၊ မိုက်ကယ် ကျနော့်ကို ပြန်ပြောပြတယ် .. ’

တင်တင်စော နားထဲတွင် အနုမြူဗုံး ပေါက်ကွဲသွားသည်။ တကိုယ်လုံး ထူပူပြီး မျက်နှာတွေ နီမြန်းလာသည်။ အသက်ရှူတွေမြန်ပြီး ရင်တွေ ပေါက်ထွက်မတတ် တဒိန်းဒိန်းခုန်လာရလေ၏။ အရှက်အကြောက်ကြီးသူ မိန်းကလေးတစ်ဦးအဖို့ သူများစုံတွဲ ဖောက်ပြန်ပြီး လိုးနေကြသည်ကို ချောင်းကြည့်မိသည်ကို လူမိသည့်အဖြစ်က တင်တင်စောကို အနေရခက်စေသည်။ ပြောပြသူက မောင်မောင်စိုး ဖြစ်နေပြန်လေတော့ ဆိုဖွယ်ရာပင် မရှိတော့။ ..

‘ အဲဒါ .. လာမယ့် အင်္ဂါနေ့နေ့လည် တစ်နာရီခွဲလောက်ကြရင် မမ အိမ်မှာစောင့်နေပေးပါ .. ။ ရုံးက ခွင့်ယူရင်ယူ အကြောင်းပြပြီး ထွက်ရင်ထွက်ခဲ့ပေါ့ ။ .. မဟုတ်ရင်တော့ .. ဟဲဟဲ … ’

မောင်မောင်စိုးက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချိန်းဆိုပြီး တင်တင်စောနို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ခပ်နာနာညှစ်ကာ အခန်းပြင်ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ တင်တင်စောမှာ ငူငူကြီးထိုင်ကာ ကျန်ခဲ့ရလေတော့၏။

……………………………………………………..

ချိန်းဆိုထားသော အင်္ဂါနေ့မရောက်မီကပင် တင်တင်စောမှာ စိတ်တွေ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေရသည်။ ဒီကြားထဲက စနေနေ့ညတွင် သူ့လင်တော်မောင် ကိုကျော်အေးက မစို့မပို့လိုးခဲ့ပြန်ရာ တင်တင်စောအဖို့ ပို၍ပင် အနေရခက်စရာ ဖြစ်လာရသည်။ မပြည့်ဝသော ရမက်ဆန္ဒများအတွက် မောင်မောင်စိုး၏လီးကို တမ်းတနေမိတာကတော့ အမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့် သူလိုးတာခံဖို့ သူချိန်းဆိုထားသည့်အတိုင်းတွေ့ဖို့ (လိုးရန်ချိန်းထားသည့် နေရာကလည်း သူမ၏ အိမ်ခန်း ဖြစ်နေပြန်သည်) ကတော့ အတော့်ကို အရှက်နည်းစရာဖြစ်သည်။

မိမိ၏အရှက်နှင့် ဂုဏ်သိက္ခာ အစစအရာရာတို့ကို မေ့ပြစ်မှသာ ထိုချိန်းဆိုမှုကို လုပ်နိုင်မည်။ ပြီးတော့ ချိန်းဆိုသည့်အချိန်ကလည်း တကယ့်အချိန်ကေင်း။ အင်္ဂါနေ့ဆိုလျှင် မြစပယ်နှင့် မိုက်ကယ်တို့သည် ချိန်းတွေ့ကာ စပ်ယှက်ပျော်ပါးမှုကို ( ၁၂ ) နာရီမှ ( ၁ ) နာရီလောက်အထိ လုပ်ကြသည်ကို တင်တင်စောသိထားသည်။

မောင်မောင်စိုးသည် တနင်္လာနေ့တစ်နေ့လုံး ဣန္ဒြေသိပ်ကောင်းနေသည်။ တင်တင်စောကို ဘာမှမလုပ်။ စေ့စေ့ပင်မကြည့်။ ရုံးအလုပ်များကိုသာ ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် လုပ်နေသည်။ တင်တင်စောသည် ချိန်းဆိုထားရာသို့ မိမိမလာနိုင်ကြောင်း မောင်မောင်စိုးကို ပြောဖို့ အကြိမ်ကြိမ်အဖန်အဖန် ကြံနေမိသည်။

ရုံးတွင်းပြော တယ်လီဖုန်းကို မပင့်ကာ ဆက်သွယ်မည်ပြုပြီး ပြန်ချရတာက မနည်းတော့။ စာရေး၍ ပြောဖို့ စိတ်ကူးမိသည်ကလည်း အခါခါ။ သို့သော် တကယ်တမ်းတွင်တော့ မပြောဖြစ်။ သူမ၏ သွေးသားများနှင့် ရမက်ဇောတို့က ထိုသို့ လုပ်ခွင့်မပြု။ သိတတ်သောစိတ်၊ စဉ်းစားတတ်သောစိတ် ဦးဏှောက်တို့က မောင်မောင်စိုးနှင့် ဆက်မသွားသင့်တော့ကြောင်း ဆင်ခြေပြောဆိုနေသော်လည်း သူမ၏ သွေးသားများကတော့ မောင်မောင်စိုးနှင့် အရမ်းကို တွေ့ချင်နေသည်။ မောင်မောင်စိုး ချိန်းဆိုထားသည့်အတိုင်း သွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသည်။ မောင်မောင်စိုးနှင့် လိုးရန် စေ့စော်နေသည်။ ထိုသို့ဖြင့် အင်္ဂါနေ့သို့ ရောက်လာလေတော့သည်။

သူမအနေဖြင့် ရုံးမှ ဒီမျှလောက် အချိန်ကြာကြာ အပြင်ထွက်နေလျှင် အခြားသော ရုံးသူရုံးသားများ သံသယဝင်လာနိုင်သည်။ ထိုသံသယများကြောင့် စပ်စပ်စုစုနှင့် လိုက်လံစုံစမ်းကြည့်ကြလျှင် သူမနှင့် မောင်မောင်စိုးတို့ ‘‘ဖြစ်’’ နေကြမှုတွေကို သိကုန်ကြပါက တင်တင်စော မတွေးဝံ့။

ဒီနေ့ နံနက်ပိုင်းတစ်ချိန်လုံးပင် တင်တင်စောတစ်ယောက် အလုပ်ကိုပင် ဖြောင့်ဖြောင့် မလုပ်နိုင်။ လုပ်စရာအလုပ်တွေက သိမ်မများသောကြောင့်သာ တော်ပေတော့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် ၁၂ နာရီထိုးသွားသည်။ အခုချိန်ဆိုလျှင် မြစပယ်နှင့် မိုက်ကယ်တို့ ကာမစပ်ယှက်ကြရန် အိပ်ခန်းသို့ ရောက်နေကြ လောက်ပြီ။ အလုပ်ပင် စဖြစ်ချင် စဖြစ်နေတော့မည်။

သူတို့နှစ်ယောက် စပ်ယှက်ခဲ့ပုံများကို မိမိချောင်းကြည့်တွေ့မြင်ခဲ့ရမှုတွေ တင်တင်စော၏ စိတ်အာရုံတွင် ထင်မြင်လာသည်။ ဒါတင်မက နဂိုကမှ နိုးထနေသော ရမက်ဇောအဟုန်မှာ ဒီလိုအတွေး စိတ်ကူးပုံရိပ်တွေပေါ်လာတော့ ပို၍ ပြင်းထန်လာသည်။ မြစပယ်နှင့် မိုက်ကယ်တို့ လိုးကြတာတွေကို သွားချောင်းကြည့်လိုစိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။ မနည်းကြီး မျိူသိပ်ထိန်းသိမ်းထားရသည်။ ၁၂ နာရီခွဲလောက်တွင်တော့ ချောင်းကြည့်လိုစိတ်တွေကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းသိမ်း၍ မရနိုင်တော့။ ဒီကိစ္စမျိူးဆိုသည်ကလည်း လဘက်ရည်စွဲသလို၊ စီးကရက်စွဲသလိုမျိူးနှင့် ဆင်တူသည်။ ချောင်းကြည့်နေကြ အချိန်တွင် မကြည့်ရလျှင် နေလို့မရတော့။

တင်တင်စောသည် အကြောင်းတစ်ခုခုပြကာ ရုံးမှ အသာလစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဟိုဟာလုပ် ဒီဟာပြောနှင့် ရုံးမှထွက်ရာတွင် အနည်းငယ် အချိန်ကြာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူမရုံးမှ ထွက်လာသော အချိန်မှာ ၁၂ နာရီနှင့် ၄၀ မိနစ်ပင် ရှိနေလေပြီ။ အငှားကားတစ်စီးဖြင့် အိပ်ခန်းသို့ အမြန်သွားသည်။ လမ်းတွင် မီးပွိုင့်မိမှု၊ ကားလမ်းရှုပ်နေမှုတို့ကြောင့် အိမ်သို့ရောက်တော့ ၁၂ နာရီမိနစ် ၅၀ ပင်ရှိနေပြီ။ မြစပယ်တို့စုံတွဲ လိုးလို့များ ပြီးကုန်ကြပြီလား။ စပ်ယှက်မှု စခန်းသိမ်းကြလျှင် အပြေးအလွှားပြန်လာရတာ မောကြောဘဲဟု တွေးပူနေမိသေးသည်။ တော်သေးသည်။ တစ်ဘက်အိမ်ခန်း၏ အဝင်အထွက် တံခါးသည် အပြင်မှ သော့ခလောက် ဖြင့် ခပ်မထား။ အထဲမှသာ ပိတ်ထားသည်။ အိမ်ထဲတွင် လူရှိနေသေးသည်။

တင်တင်စောသည် မိမိတို့ဘက်ခြမ်းမှ အဝင်အထွက်တံခါးမှ သော့ခလောက်ကို အသံမထွက်အောင် သတိထားဖွင့်ကာ အိမ်ထဲသို့ လှစ်ကနဲဝင်သည်။ အိမ်ထဲသို့ဝင်မိသည်နှင့် တစ်ဘက်ခန်းမှ အသံပလံများကို နားအစွမ်းကုန်ဖွင့်၍ နားထောင်ကြည့်သည်။ သူမမျှော်လင့်ထားသလို ကာမ စပ်ယှက်ရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော စကားသံများ မကြားရပါ။ တစ်ဘက်ခန်းတွင် ငြိမ်သက်အားကောင်းနေသည်။ တင်တင်စောလည်း သူမဖောက်ထားသည့် အပေါက်ရှိရာသို့ အမြန်သွားကာ တစ်ဘက်အိပ်ခန်းထဲသို့ ချောင်း၍ကြည့်လိုက်သည်။

တစ်ဘက်အိပ်ခန်းထဲမှ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးထက်တွင် မြစပယ်ရှိနေသည်။ ကုလားဒိန် မိုက်ကယ်ကမူ မရှိတော့ပါ။ မြစပယ်သည် အဝတ်အစားများ မဝတ်သေးဘဲ ဗလာကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကုတင်ပေါ် လဲလျောင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ မြစပယ်၏ မျက်နှာပန်းနုရောင်သန်းနေသည်။ ဆူဖြိုးသော ရင်သားကြီးများနှင့် ကားအိသော တင်ပဆုံကြီးများပေါ်တွင် လက်ဝါးရာများ၊ လက်ချောင်းရာများ မထင်မရှား ကျန်နေသေးသည်။ ပေါင်ဂွကြားမှ စောက်ဖုတ်ကြီးက အပြတ်ကို မို့ဖောင်းကာ စူကြွလို့နေသည်။ မိုက်ကယ်နှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးပြီးသွားကြောင်း သိသာထင်ရှားစေသော အမှတ်အသားများပင်တည်း။ မိုက်ကယ်နှင့် လိုးပြီးသွားသော်လည်း အဝတ်အစားတွေ မဝတ်သေးဘဲ၊ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကုတင်ထက်တွင် ဆက်၍ရှိနေခြင်းမှာ ဘာကြောင့်လဲဟု တင်တင်စောတစ်ယောက် တွေးနေမိသည်။ ထိုအချိန်တွင် ….

‘‘ဒေါက်…ဒေါက်…’’

ဟော အိမ်ရှေ့ဘက်မှ တံခါးခေါက်သံသဲ့သဲ့ ကြားရသည်။ မိမိတို့အခန်းကို မောင်မောင်စိုးတစ်ယောက် လာခေါက်တာများလားဟု တင်တင်စော ထင်မိသေးသည်။ ပြီးမှ မိမိကို ချိန်းဆိုထားသည်က တစ်နာရီခွဲ၊ အခုမှ တစ်နာရီထိုးလုလုသာ ရှိသေးသောကြောင့် မိမိတို့အခန်းမှ မဖြစ်နိုင်ဟု တွေးလျှက် ဆက်၍ကြည့်နေသည်။ ဒီတံခါးခေါက်သံကို စောင့်လင့်နေဟန်ရှိသော မြစပယ်သည် ဇိုးဇက်ဆိုထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ သုတ်ခနဲ ပြေးထွက်သည်။အဝတ်အစားပင် မဝတ်။ ထမီလေးတောင် ကောက်ယူ ရင်လျားမသွား။ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ထွက်သွားသည်။

‘‘တော်တော်ထတဲ့ ကောင်မ။ သူ့မို့ အရှက်မရှိ ဧည့်ခန်းဘက်ကို ကိုယ်လုံးတီးကြီး သွားရဲတယ်’’

ဟု တင်တင်စော တစ်ယောက် ရေရွတ်မိသည်။ ထို့နောက် ဝင်လာမည့်သူကို ရင်ခုန်စွာ စောင့်ကြည့်သည်။ တံခါးဖွင့်သံခပ်သဲ့သဲ့ ကြားရသည်။ ထို့နောက် မြစပယ်၏ ညုတုတု ခရာတာတာ ရယ်မောပြောဆိုသံ ဆက်ပေါ်လာသည်။

‘‘အိုး…ကြည့်ပါလား… ကဲချင်ပြီ.. ခစ်ခစ်ခစ်.. အိုး … ဟင့်’’

မြစပယ်၏ အသံသည် ရုတ်တရက်ပြတ်ကာ ရပ်တန့်သည်။ ဘာဖြစ်သွားတာလဲဟု တင်တင်စော ခေါင်းပင်ထောင်ထသွားသည်။ ပြီးမှ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သဖြင့် အိမ်ထဲသို့ ရောက်လာသူကို တင်တင်စောတစ်ယောက် တွေ့မြင်လိုက်ရတော့သည်။ ထိုသူကား မောင်မောင်စိုးပင် တည်း။

‘‘ဒီကောင်လေးက တကယ်ဘဲ။ ဒီဟာမကြီးကို အရင်လိုးပြီးမှ ငါ့ဘက်ကို လာမှာကိုး။ တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို လိုးပြီးခါစ လီးကြီးနဲ့ ငါဆက်ပြီး အလိုးခံ ရမှာပါလား။ ဒီလိုလုပ်တာတော့ မကောင်းပါဘူး။ သူချိန်းထားတာကို ငါစောင့်မနေဘဲ ပြန်သွားရရင်ကောင်းမလား’’

ဟု မိန်းမသားတို့သဘာ၀ မခံချင်၍သာ ထိုသို့တွေးမိခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း လက်တွေ့မှာတော့ တင်တင်စောမှာ အိမ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားလိုစိတ် စိုးစဉ်းမျှမရှိ။ မောင်မောင်စိုးနှင့် မြစပယ်တို့ ဘယ်လိုတွေ လုပ်ကြမှာလဲဟု ချောင်းကြည့်ချင်သည်။ ပြီးတော့ မောင်မောင်းစိုး မိမိကို လာလိုးတာကိုလည်း အရမ်းကို ခံချင်နေပါသည်။ ကိုယ်လုံးတီးရှိနေသော မြစပယ်ကို ပွေ့ဖက်ကာ ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်ပြီး နမ်းလိုက်သည်ကို တင်တင်စော မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ၏ရင်ကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်လို့နေပါသည်။ ခဏအကြာတွင်

‘‘ပြွတ် ပျပ်’’

ဟူသော ပါစပ်ချင်း ကွာဟသွားသံ ..

‘‘ဖျန်း’’

ကနဲ ဖင်ပုတ်လိုက်သံနှင့် မြစပယ်၏

‘‘အိုး အား ..အား’’

ဟု မြည်တမ်းသံကို ဆက်ကြားရပြန်ရာ တင်တင်စော၏ ရင်ထဲ ကျလိကျလိနှင့် ဖြစ်လာရသည်။ ခဏအကြာတွင် မြစပယ်နှင့် မောင်မောင်စိုးတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ခါး တစ်ယောက်ဖက်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြသည်ကို တင်တင်စော တွေ့ရလေတော့သည်။ မောင်မောင်စိုးသည် ကျောပိုးအိတ်အငယ်စား တစ်ခုကို ဘယ်ဘက်ပခုန်းတွင် သိုင်းလွယ်ထားသည်ကိုလည်း တင်တင်စော သတိထားမိသည်။

ဒီနေ့ မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်ကို ကာမမှု အသစ်အဆန်းတစ်ခုနှင့် မိတ်ဆက်ပေးမည်ဟု ကြိုတင်ပြောပြထားခဲ့သည်။ ဘာလဲဆိုတာကိုတော့ မေးလို့မရ။ ယခင်က သူမ မကြုံဖူးသော ဖီလင်တစ်မျိူး ခံစားစေရမည်ဟုသာ ဆိုထားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် မြစပယ်မှာ မောင်မောင်စိုးနှင့် သိပ်ကို တွေ့ချင်နေသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘယ်လိုများ အဆန်းထွင်လာမည်ဆိုခြင်းကို သိပ်သိလိုနေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုက်ကယ်နှင့် မြန်မြန်ပြီးအောင် လုပ်ကာ မောင်မောင်စိုး ရောက်အလာကို ကြိုလင့်စောင့်စားနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုမျိူးလုပ်မည်ကို မခန့်မှန်းနိုင်သော်လည်း မောင်မောင်စိုး လုပ်မည့်အရာမှာ ကာမစည်းစိမ် အရသာ ရှိမှာကိုတော့မြစပယ် သေချာပေါက်သိထားသည်။

‘‘အဆန်းလုပ်မယ်ဆို။ ကိုင်း ဘာလုပ်မှာလဲ။ တို့က ဘယ်လိုမျိူး နေပေးရမှာလဲ… လုပ်တော့လေ…’’

အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် မြစပယ်က ခရာတာတာ အသံလေးနှင့်ပြောသည်။ ချောင်းကြည့်နေသူ တင်တင်စောမှာလည်း ထိုစကားများကို ကြားရလေရာ ဘယ်လို အဆန်းအပြားတွေများ လုပ်ကြဦးမှာလဲဟု စိတ်ဝင်စားမှုဖြင့် ရင်လှိုက်ဖိုလာရတော့သည်။

‘‘လုပ်မှာပေါ့ မမရ။ အဝတ်တွေ အရင်ချွတ်ပါရစေဦး’’

မောင်မောင်စိုးက လွယ်ထားသော ကျောပိုးအိတ်ကို ကုတင်ခြေရင်းတွင် အသာတင်ပြီး ပြောသည်။ ထို့နောက် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ခပ်မြန်မြန် ချွတ်သည်။ မြစပယ်ရော တင်တင်စောတို့ပါ မောင်မောင်စိုး အဝတ်ချွတ်နေသည်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ချက်ချင်းလိုလိုပင် မောင်မောင်စိုးကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။ လီးကြီးက မတ်တောင်၍ နေသည်။ အမျိူးသမီး နှစ်ယောက်လုံး၏ အကြည့်များသည် မတ်တောင်နေလေသော လီး ကြီးထံသို့ စူးစိုက်ရောက်ရှိကာ ရင်တွေခုန်၊ အသည်းတွေယားလာကြ၏။

‘‘မမ.. ဗိုင်ဘရေတာ..သုံးဖူးသလား’’

သူ့အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးနောက် မောင်မောင်စိုးသည် ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်ကြီး အတောင်သားနှင့် ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်လာရင်း မေး၏။

‘‘ဟင့်အင်း…မသုံးဖူးဘူး’’

‘‘မြင်ရော မြင်ဖူးလား’’

‘‘မမြင်ဖူးဘူး’’

‘‘ဗိုင်ဘရေတာအကြောင်း ကြားဖူးထားတာကော ရှိလား’’

‘‘အင်း… နည်းနည်းပါးပါးတော့ ကြားဖူးတယ်…။ မိန်းမတွေ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အရသာယူတဲ့ ပစ္စည်းဆိုလားဘဲ’’

တင်တင်စောမှာတော့ ‘ဗိုင်ဘရေတာ’’ ဆိုသည်မှာ တကယ့်ကို အသစ်အဆန်း ဖြစ်နေပါသည်။ ကြားပင်မကြားဖူးပါ။ ဘယ်လိုပစ္စည်းပါလိမ့်ဟု သိလိုစိတ် ပေါ်လာသည်။

‘‘ဒီနေ့.. ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ မမကို ဖီလင်ရအောင် လိုးပေးမလို့ဗျ’’

‘‘ဟာကွာ…မင်းကတော့ လုပ်ပြန်ပြီ…’’

‘‘ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ စောက်ပတ်ထိုးပွတ်တာ နို့တွေအပေါ် ကပ်ပွတ်ပေးတာ ဖင်ထဲထည့်တာ ဘယ်လိုဖီလင်ရတယ်ဆိုတာ ခံစားကြည့်မှ သိမှာနော်။ သိပ်ကိုကောင်းတယ်ဆိုဘဲ…’’

‘‘တော်ပါ..’’

‘‘ဘယ်လိုလဲ ဗိုင်ဘရေတာ သုံးပြီး ဖီလင်ခံကြည့်မလား’’

‘‘မင်းမှာ ပါလာလို့လား’’

‘‘ပါလာတာပေါ့’’

‘‘ပြစမ်းပါဦး’’

‘‘ပြမှာပေါ့ မမရဲ့။ ကဲ ပြောလေ.. ဗိုင်ဘရေတာ သုံးကြည့်မလား’’

‘‘ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်’’

‘‘ပြောစမ်းပါဦး မမရ။ သုံးကြည့်ချင်လား’’

‘‘အင်း…စမ်းထည့်မယ်…လုပ်လိုက်လေ..’’

‘‘နေဦး။ မမကို ပိုစိတ်ထလာအောင် အရင်လုပ်ဦးမယ်လေကွာ’’

‘‘အိုကွာ…မင်းကလဲ’’

ထို့နောက်မောင်မောင်စိုးသည် မြစပယ်ကို ပွေ့ဖက် ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လေသည်။ ဒီတစ်ခါ အပွတ်အသပ်များသည်လည်း တမူထူးဆန်းသည်။ သိပ်ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အငမ်းမရ မလုပ်။ ညင်ညင်သာသာမှ တကယ့်ကို ညင်ညင်သာသာလေး၊ ဖွဖွလေးကိုင်ကာ ရွရွလေး ပွတ်သည်။ အကိုင်အတွယ် ညင်သာသော်လည်း နှိုးဆွမှုအားကတော့ ပြင်းလှသည်။ မြစပယ်မှာ တွန့်တွန့်ကိုလူးလာရသည်။ ရမက်လှိုင်းတွေထန်ပြီးရင်း ထန်လာရပြီး တအင်းအင်း အသံလေးများ မြည်နေသည်။ မောင်မောင်စိုးက သိပ်အချိန်ကြာကြာတော့ နှိုးဆွမနေပါ။ (တင်တင်စောရှိရာဘက်သို့ ဆောင်တော်ကူးရဖို့ကလည်း ရှိသေးသည်။)

နှစ်မိနစ်ခန့်သာ ပွတ်သပ်နှိုးဆွပေးပြီးနောက် သူ၏ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ဗိုင်ဘရေတာကို ထုတ်ယူလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် မြစပယ်မှာ ရမက်ဇောအဟုန် ပြင်းထန်နေလေပြီ။ ချောင်းကြည့် နေသော တင်တင်စောသည် မောင်မောင်စိုး ထုတ်ယူလိုက်သော ဗိုင်ဘရေတာကို သေသေချာချာ ကြည့်သည်။ မြစပယ်ကလည်း ရမက်ခိုးပြည့်လျှံနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဗိုင်ဘရေတာကို ကြည့်သည်။ ဗိုင်ဘရေတာက အနက်ရောင်ဖြစ်သည်။ လုံးလုံးရှည်ရှည်နှင့် ခရမ်းသီးလိုလို၊ လီးတန်ပုံလိုလို ကျပ်လုံးလောက်တော့ တုတ်မည်။ အဖျားပိုင်း ခပ်သွယ်သွယ် ဖြစ်နေသည်။ အရင်းပိုင်း တွင် လက်ကိုင်လိုလို အပိတ်လိုက် အရစ်များပါရှိသော နေရာလေးရှိသည်။

မောင်မောင်စိုးက ဓါတ်ခဲထည့်ထားပြီး အသင့်ရှိနေသော ဗိုင်ဘရေတာ၏ ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်ရာ တဒီဒီ အသံသဲ့သဲ့လေးနှင့်အတူ ဗိုင်ဘရေတာက သိမ့်သိမ့်လေး လှုပ်တုန်လို့လာသည်။

‘‘ဒါက လှုပ်အားအနိမ့်ဆုံး လုပ်ထားတာ။ ဗိုင်ဘရေတာကို ပိုတုန်ခါစေချင်ရင် အရှီန်မြှင့်ပေးလို့ရတယ်။ ရော့… စမ်းသုံးကြည့်’’

ခလုတ်ဖွင့်ထား၍ သိမ့်သိမ့်ငြိမ့်ငြိမ့်လေး တုန်ခါနေသော ဗိုင်ဘရေတာကို မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်၏ လက်သို့ထည့်လိုက်သည်။ ညိမ့်ညိမ့်လေး တုန်နေသော ဗိုင်ဘရေတာမှာ အသက်ဝင်နေသလိုလို မြစပယ် ထင်ခဲ့သည်။

‘‘ဒါ……ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…..ဟင်’’

မြစပယ်က မောင်မောင်စိုးကို မေးသည်။

‘‘နို့သီးတွေကို အသာပွတ်ပေး။ အဲဒီလိုလုပ်နေတုန်း မမစောက်ပတ်ကို ကျွန်တော်ယက်မယ်….။ ပြီးမှ စောက်ပတ်ထဲဖြစ်ဖြစ် ဖင်ပေါက်ထဲဖြစ်ဖြစ် ဗိုင်ဘရေတာကို ထိုးထည့်ပြီး လိုးပေးမယ်…’’

မောင်မောင်စိုးက နည်းပေးလမ်းပြ လုပ်သည်။ မြစပယ်လည်း ဗိုင်ဘရေတာကို ညာလက်ဖြင့် အသာကိုင်ကာ၊ ထပ်ဖူးပိုင်းနှင့် မိမိ၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံပေါ်မှ နို့သီးခေါင်းကို လှမ်းတို့ ပွတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ရမက်ဇောပြင်းထန်ချိန်မို့ မြစပယ်၏ နို့သီးခေါင်းတွေ ကော့ထောင်နေသည်။ တင်တင်စောမှာ မြစပယ်၏ အပြုအမူကို အသက်ရှူပင်မေ့ကာ သေသေချာချာကြီး ကြည့်နေမိသည်။ နို့သီးထပ်နှင့် ဗိုင်ဘရေတာ စတင်ထိမိသည်နှင့် မြစပယ်တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်သွားသည်။ ပါးစပ်မှလည်း အသံထွက်လာသည်။

‘‘အိုး..မားမား…ဟင့်ဟင့်… ယားကျိကျိနဲ့ကွာ။ တစ်မျိူးကြီးပါလား’’

‘‘ဖီလင်ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..’’

‘‘အင်း.. ကောင်းတယ်… ကောင်းတယ်… စောက်ပတ်ယက်ပေးမယ်ဆို… ယက်လေကွာ’’

မြစပယ်သည် ဘယ်ညာနို့သီးများကို ဗိုင်ဘရေတာဖြင့် တလှည့်စီ ပွတ်သည်။ သူမသည် နို့သီးဆွဲ၊ နို့စို့ အမျိူးစုံခံဖူးသည်။ ယခု ဗိုင်ဘရေတာနှင့် ထိုးကပ်၍ ခံစားရသော ဖီလင်ကတော့ တစ်မူထူးခြားပါသည်။ မောင်မောင်စိုးကလည်း မြစပယ်၏စောက်ပတ်ကို ကုန်း၍ ယက်ပေးသည်။ လျှာနှင့် ထိုးကလိသလို စောက်စေ့ကိုလည်း မျှင်း၍စုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။

မြစပယ်အဖို့ စောက်ပတ်အယက်ခံရတာ၊ စောက်စေ့အစုပ်ခံရတာ၊ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လျှာထိုးမွှေပေးတာတွေကလည်း ခံလို့ကောင်း၊ နို့သီးများကို ဗိုင်ဘရေတာနှင့် ထိကပ်ပွတ်နေရတာကလည်း အရသာတွေ့၊ အရမ်းကို ဟော့နေကာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေသည်။

‘‘အိုး.. ဟင့်.. ဟင့်… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အပီပါဘဲလား.. မောင်စိုးရာ…. အို.. အို… ယက်ပေး….. အထဲကို ထိုးစမ်းပါ… အား… ယား… ယား… အင့်.. ဟင့် … ဟင့်..’’

စောက်ပတ်ကို ပို၍ ထိထိမိမိ ယက်ပေး စုပ်ပေးနိုင်စေရန် မြစပယ်က ဖင်ကြီးကို ကော့ပင့်၍ ပေါင်လုံးကြီးများကို အစွမ်းကုန် ကားပေးသည်။

‘‘မမစောက်ဖုတ်က တယ်မွှေးတာပဲကိုး…. ကြည့်စမ်း.. စောက်စေ့ကလည်း ကော့ထောင်နေလိုက်တာ… မှန်း… အပီစုပ်ပစ်လိုက်မယ်.. .’’

‘‘အားပါးပါး…. ရှီး… ရှီး…. အိုအို…. ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ.. .. မောင်စိုးရာ…. ကောင်းလှချည်လားကွာ……. အိုအို.. အို…’’

တင်တင်စောပင်လျှင် ချောင်းကြည့်ရင်း ရင်တွေ ပန်းတွေ တုန်လာသည်။ စိတ်အရမ်း လှုပ်ရှားလာသည်။ အဖုတ်ဖောင်းကြွကာ အရည်ရွှမ်းလာသည်။ နို့အုံတွေ တင်းမာကာ နို့သီးခေါင်းများ တင်းမာကော့ထောင်တက်လာ၏။

မြစပယ်ကလည်း ဖီလင်အရမ်းတက်နေရာ၊ ဒီမျှလောက်နှင့် မကျေနပ်နိုင်တော့။ ဗိုင်ဘရေတာကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ကာ လုပ်ကြည့်ချင်စိတ်များ ထိန်းမရတော့။

‘‘ဟင့်အင့်… ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ တို့ကို လိုးပေးတော့ကွာ။ တို့စိတ်တွေ အရမ်းထနေပြီ။ စောက်ပတ်လည်း သိပ်ယားနေပြီ။ မနေနိုင်တော့ဘူး။ လုပ်ပါကွ..’’

‘‘ကောင်းပြီ။ ဖီလင်အပြတ်ယူဖို့သာ ပြင်ပေတော့’’

မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်၏ပေါင်ကြား မျက်နှာခွပြီး ပြော၏။ ပြီးတော့ မြစပယ်၏ လက်ထဲမှ ဗိုင်ဘရေတာကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ မြစပယ်သည် ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကို ကားနိုင်သမျှ ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ အဖုတ်ကြီးမှာ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်း ပြူးပြူးကြီး ပေါ်နေသည်။ စောက်မွှေးများ ရိတ်ထား၍ ပြောင်ရှင်းနေသည်မို့ အဖုတ်ကပို၍ ပြူးနေပါသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဗိုင်ဘရေတာဖြင့် စောက်ပတ်ကို အသာထိုးကာ ပွက်ကလိ ပေးပြန်ရာ မြစပယ် တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာသည်။

‘‘အိုအို…ဟင့်ဟင့်…. လုပ်ကွာ…. ထိုးထည့်လိုက်စမ်းပါ….. ပွတ်မနေပါနဲ့တော့။ အဖုတ်ထဲ အရမ်းယားနေပါတယ်ဆိုမှ

..ထိုးပါ… တို့အဖုတ်ထဲကို ဗိုင်ဘရေတာကြီး ထိုးသွင်းလိုက်စမ်းပါ…. အဟင့်ဟင့်’’

မောင်မောင်စိုးက စောက်ပတ်ကို ဘယ်လက်ဖြင့် အသာဆွဲဖြဲသည်။ စပ်ယှက်ရာ စောက်ခေါင်း ပြဲအာလာမှ ညာလက်တွင် ကိုင်ထားသော ဗိုင်ဘရေတာကို အသာတေ့ကာ တအိအိ ထိုးသွင်းသည်။ အရည်တွေစိုနေသော စောက်ပတ်ထဲ ဗိုင်ဘရေတာက တိုးဝင်သည်။ အဝင်ချောသော်လည်း တင်းကြပ်သော ထိတွေ့မှုရှိပြီး မာကြောကြော တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးလည်း ဖြစ်သည်မို့ မြစပယ် အံကြိတ်ကာ စုတ်သပ်ညည်းရသည်။

‘‘အိုး…ကျွတ်..ကျွတ်…ကျွတ်….ဟင်း’’

‘‘နာလို့လား…မမ…’’

‘‘နည်းနည်းအောင့်သွားလို့.. ရတယ်… ဖိသာထိုးထည့်ကွာ….. အားပါးပါး… အား …. အမလေးနော်…….. ဟင့်.. ဟင့်….’’

ဗိုင်ဘရေတာက အဆုံးနီးနီးကို စောက်ပတ်ထဲဝင်သည်။ မြစပယ်မှာ ကာမဆိပ် ငယ်ထိပ်ရောက်ကာရှုးသွပ်လုမတတ်ကို ဖြစ်နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲ တိုးဝင်လာသော ဗိုင်ဘရေတာသည် သိမ့်သိမ့်လေး တုန်ခါနေရာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ကိုင်တွယ်၍ ဖွဖွလေး လှုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ဒါက လီးတိုးဝင်မှုနှင့် မတူသော ထူးခြားလှသည့် ဖီလင်အရသာ ဖြစ်နေသည်။

‘‘ဆောင့်လေ….. ဆောင့်စမ်းပါ…. ဒီအတိုင်းဘဲ ထိုးသွင်းမထားနဲ့။ ဟင့် ဟင့်…. လုပ်… လေ…….. ထိုးဆောင့်ပေးပါရှင့်’’

ဖီလင်သိပ်ကောင်းလှသည်မို့ မြစပယ်သည် အာသာငမ်းငမ်း ပြောမိသည်။ ဖင်ကြီးကိုလည်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဝေ့ဝိုက်ကာ လှုပ်ရှားပေးသည်။ မောင်မောင်စိုးကလည်း ဗိုင်ဘရေတာကို လက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် ခပ်သွက်သွက် ခပ်မြန်မြန် လုပ်ပေးသည်။

‘‘မမ..ဘယ်လိုလဲ….။ ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ ထိုးပေးတာ ဖီလင်တစ်မျိူးဆန်းတယ် မဟုတ်လားဗျာ….’’

‘‘အေးကွာ….. ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး။ သိပ်ကောင်းတာဘဲ… လုပ်လေကွာ….. ခပ်မြန်မြန် ထိုးသွင်းပြီး လုပ်ပေးစမ်းပါကွာ…’’

‘‘မမချည်းဘဲ ဖီလင်ယူမနေနဲ့။ ကျွန်တော်ဖီလင်ရအောင်လည်း လုပ်ပေးဦးလေ…….’’

‘‘ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…ပြောလေ…ပြော..’’

‘‘လီးစုပ်ပေးပေါ့’’

‘‘ရတယ်……စုပ်ပေးမယ်လေ…လာလေ..’’

မောင်မောင်စိုးက မိမိ၏လီးကို မြစပယ်စုပ်နိုင်ရန် ကိုယ်ကို အနေအထား ပြုပြင်ပေးသည်။ မြစပယ်ကလည်း ခေါင်းရှေ့တိုး၍ အငမ်းမရပင် ကြိုလင့်သည်။ လီးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲကာ အားရပါးရ စုပ်ပေးသည်။ မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်၏ အဖုတ်ကို ဗိုင်ဘရေတာဖြင့် လိုးဆောင့်ပေးသည်။ ဗိုင်ဘရေတာ တုန်ခါအား ပိုမြင့်လာအောင် တစ်ထစ်တင်ပေးသည်။

‘‘ထိုး….ထိုး….ပြင်းပြင်း ထိုးပေးစမ်းပါ’’

လီးစုပ်ပေးရင်း မြစပယ်က ပြောသည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် လီးကြီးပြည့်ကြပ်နေသည်မို့ သူမ၏ စကားသံက ပီပီသသမထွက်။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်စိုးကတော့ အမျိူးသမီးဘာလိုချင်မှန်း ဒက်ထိသိသည်။ ထို့ကြောင့် ဗိုင်ဘရေတာကို ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် ဆောင့်လုပ်ပေးသည်။ စောက်စေ့ကို တုန်ခါနေသော ဗိုင်ဘရေတာနှင့် ကျကျနန ထိမိအောင် ဖိကပ်ပွတ်ဆွဲပေးသည်။ မြစပယ် မနေနိုင်တော့။ တအီးအီး တအားအား နှင့် ဆက်တိုက်ကို သုံးကြိမ်ပြီးသွားသည်။ မြစပယ် ထိုသို့ပြီးသွားချိန်တွင် မောင်မောင်စိုးကလည်း သုတ်ရည်များ လွှတ်ထုတ်ပေးလိုက်လေတော့သည်။

‘‘လာလေ.. မမကော… စောက်ပတ်တွေ ဘာတွေ မဆေးတော့ဘူးလား’’

ကုတင်အောက်ရောက်တော့ မြစပယ်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြော၏။

‘‘မင်းအရင်သွားပါ။ တို့ကနောက်မှ……’’

‘‘လာစမ်းပါ မမရာ။ အတူတူဆေးကြတာပေါ့.. လာပါ…’’

မောင်မောင်စိုးခေါ်၍ မြစပယ်လည်း ရေချိူးခန်းဆီ အတူလိုက်သွားရလေသည်။ တစ်ဘက်ခန်းမှ တင်တင်စောမှာတော့ စိတ်မရိုးမရွနှင့် ဖြစ်ကာ ကျန်နေခဲ့လေသည်။ မိမိထံမလာခင် မြစပယ်ကို အရင်တွေ့ခဲ့မှုကိုလည်း မခံချင်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ သိပ်မကြာပါ။ မောင်မောင်စိုးနှင့် မြစပယ်တို့ ရေချိူးခန်းမှထွက်ကာ အိမ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ မောင်မောင်စိုးက ဗိုင်ဘရေတာကို သိမ်းသည်။ နှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားများကို ဝတ်သည်။ ထို့နောက် မောင်မောင်စိုးက မြစပယ်ကို နှုတ်ဆက်အနမ်း တစ်ချက်စုပ်နမ်းပြီး ထွက်သွားသည်။ မိမိအခန်းဘက် ချက်ချင်းကူးလာမည်လား၊ ဒါဆို မြစပယ် ရိပ်မိသွားလျှင် အခက်ဘဲဟု တင်တင်စော တွေးနေမိသေးသည်။

ဒါပေမယ့် မောင်မောင်စိုးက ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါ။ လမ်းထိပ်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ခပ်လျှိူလျှိူလေး ဝင်ထိုင်ကာ လက်ဘက်ရည်သောက်၍ မြစပယ် ထွက်သွားသည်အထိ စောင့်သည်။ မြစပယ်ထွက်သွားတော့မှ လမ်းထဲပြန်ဝင်ကာ တင်တင်စောထံသို့ လာလေသည်။

……………………………………………………………..

တင်တင်စောအဖို့ သူမဘ၀ တစ်သက်တာတွင် စိတ်အလှုပ်ရှားဆုံး စောင့်ဆိုင်းရသည့် အချိန်ကာလဟု ဆိုရပေလိမ့်မည်။ ရင်လည်းမောရသည်။ နှလုံးလည်း ပိုခုန်သည်။ သွေးခုန်နှုန်းလည်း ပိုမြန်လာသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ပူသလိုလို အေးသလိုလို ဖြစ်လိုက်နှင့် ဖြစ်‌နေသည်။ မောင်မောင်စိုးနှင့် မတွေ့ရသေးမှီကပင် တင်တင်စောတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ဖိုမှုကို ခံစားနေရသည်။ မောင်မောင်စိုးရောက်လာ၍ ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ စပ်ယှက်လျှင်တော့ တွေးကြည့်ရုံနှင့်ပင် တင်တင်စော စောက်ပတ်ထဲက အရည်ကြည်လေးများ စိုလာတော့သည်။ ဟော ……

‘‘ဒေါက်…..ဒေါက်…..ဒေါက်……’’

တံခါးခေါက်သံက ခပ်သဲ့သဲ့။ သူမကို လိုးမည့်ယောက်ျား ရောက်ရှိလို့လာပါပြီ။ ဒီတစ်ခါတွင်တော့ ဟိုဖက်အိပ်ခန်းကို လာခေါက်ခြင်းနှင့် မရောထွေးနိုင်တော့။ သူမထံသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လာရောက်တာ သိပ်ကိုသေချာနေသည်။ ဒီတံခါးခေါက်သံကို ရင်ဖိုစိတ်ဖြင့် စောင့်လင့်နေသော တင်တင်စော အိပ်ခန်းထဲရှိ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ငေါက်ကနဲထကာ အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်ဆီသို့ ခပ်သုတ်သုတ် မပြေးရုံတမယ် ထွက်လာခဲ့လေသည်။

စောစောတစ်ခေါက်တုန်းက တစ်ဘက်ခန်းမှ မြစပယ် ဒီလိုလျှောက်လှမ်းထွက်သွားမှုကို ကိုယ်ချင်းစာကာ နားလည်မိသည်။ မြစပယ်လည်း ယခု မိမိလို ခံစားလှုပ်ရှားမှုမျိူး ထပ်တူရှိပေလိမ့်မည်။ တင်တင်စောသည် အိမ်ခန်းတံခါးကို အမြန်ပင် ဖွင့်လိုက်သည်။ တံခါးဝတွင် မားမားကြီးရပ်နေသူက မောင်မောင်စိုး။

‘‘မမက အစောကြီးကတည်းက ရောက်နေတာကိုး။ အခုမှ တစ်နာရီနဲ့ မိနစ်နှစ်ဆယ်ဘဲ ရှိသေးတယ်….’’

မောင်မောင်စိုးက လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်ပြီးပြောရင်း အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်သည်။ တင်တင်စောလည်း တံခါးကို အမြန်ပင်ပိတ်ကာ ချက်ထိုးချလိုက်သည်။ မောင်မောင်စိုးကို မကြည့်ရဲ။ ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဆတ်ဆတ်တုန်၍ နေသည်။ ရည်းစားနှင့် ပထမဆုံး ချိန်းတွေ့သည့် ကောင်မလေးလို စိတ်လှုပ်ရှားခံစားမှုမျိူး ဖြစ်ပေါ်၍ နေသည်။

မောင်မောင်စိုးက ရှက်ကြောက်၊ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ဖိုကာ၊ မျက်နှာကြီးနီရဲ၊ တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန် လျှက်ရှိနေသော တင်တင်စောကို အားရကျေနပ်စွာ ကြည့်သည်။ သူသည် မိန်းမတွေ အများကြီး ချခဲ့ဖူးပေါင်းများလှပြီ။ သို့သော် ဒီလို စိတ်လှုပ်ရှား အရှက်ပိုကာ ရမက်လည်းထန်နေသော အမူအယာအသွင်အပြင်နှင့် မိန်းမကိုတော့ ပထမဆုံး မြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။

ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး မည်သူမျှ မလှုပ်ရှား။ ငြိမ်သက်နေကြသည်။ လူတွေက ငြိမ်နေသော်လည်း စိတ်တွေကတော့ နိုးကြွလှုပ်ရှားနေကြသည်။ တစ် ယောက်၏ ရင်ခုန်သံကို တစ်ယောက်က ကြားနေရသည်။ တစ်ယောက်၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကိုလည်း ကျန်တစ်ယောက်က သိရှိနေသည်။ တင်တင်စောက ခေါင်းကြီးငုံ့ထားသည်။ မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျူံးကာ စူးရဲပိုင်နိုင်စွာ ကြည့်နေသည်။

ရုတ်တရက် မောင်မောင်စိုးက စတင်လှုပ်ရှားသည်။ ပခုံးတွင်လွယ်ထားသော ကျောပိုးအိတ်ကို အနီးရှိ ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ် ပစ်တင်သည်။ ပြီးတော့ တင်တင်စောကို ဆတ်ကနဲ သိုင်းဖက်သည်။ ညာလက်က ခါးကိုဖက်ကာ ဘယ်လက်က လက်ပြင်တစ်ဝိုက် ဖိဆွဲလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရင်ချင်းအပ်မိသည်။ တင်တင်စော၏ ရင်သားဆိုင်ကြီးများက မောင်မောင်စိုး၏ ရင်ဘတ်နှင့် အိကနဲနေအောင် ထိကပ်မိသည်။ ဆွဲပွေ့ပြီးသည်နှင့် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲသည်။ တင်တင်စောမှာ မျက်နှာလေး ခပ်မော့မော့ ဖြစ်နေရာ စုပ်နမ်းဖို့ အလွန့်ကို လွယ်ကူ အဆင်ပြေသွားသည်။ စုပ်နမ်းမှုသည် ရမက်ပြင်းသည်။ ကြမ်းတမ်းသည်။ တပြွတ်ပြွတ် အသံများပင် မြည်သည်။

တင်တင်စော မျက်လုံးတွေ အလိုလို မှေးစင်းသွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်သည်လည်း မောင်မောင်စိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ခွေခွေပျော့ပျော့ ဖြစ်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများကို အားရပါးရ ငုံခဲပြီးနောက် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့ လျှာထိုးသွင်းသည်။ လျှာသည် စေ့နေသော တင်တင်စော၏ ရှေ့သွားများကို အရင်ထိမိသည်။ တစ်စုံတစ်ရာသော စေ့စော်မှုတစ်ခုက စေခိုင်းသည့်အလား တင်တင်စော၏ စေ့နေသောသွားများ အလိုလိုပင် ဟလာသည်။ ထိုအခါ လျှာက သူမပါးစပ်ထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်။

မောင်မောင်စိုးမှာ ဒီလို စုပ်နမ်းမှုမျိူးတွင် ကျွမ်းကျင်နေရာ တင်တင်စောတစ်ယောက် ရင်လှိုက်ဖိုမောသွားအောင်ပင် ဖန်တီးလိုက်နိုင်သည်။ မောင်မောင်စိုးသည် လျှာကိုလှည့်ပတ်ကာ တင်တင်စော၏ သွားဖုံးများ အာခေါင် စသည်တို့ကို တို့ယက်ပေးသည်။ ထို့နောက် လျှာကို တောင့်တောင့်ဖြစ်နေအောင်လုပ်ကာ တင်တင်စော၏ ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် လှုပ်ရှားပေးနေသည်။

တင်တင်စောက နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စူတူတူလေးလုပ်ထားရာ လျှာက ထိုနှုတ်ခမ်းသားများကို အပြန်အလှန် ထိတွေ့ပွတ်တိုက်ကာ တိုးဝင်ပြန်ထွက်နေသည်။ တင်တင်စော၏ ပါးစပ်ကို လျှာနှင့်ထိုးကာ လိုးပေးနေသည့် လှုပ်ရှားလုပ်ဆောင်မှုမျိူးဖြစ်သည်။

‘‘အင်..ဟင်ဟင်း … အင်းး…’’

တင်တင်စော၏ ပါးစပ်မှ ညည်းသံလေးများ မပီမသ ထွက်သည်။ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးထသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သူမ၏ ပါးစပ်လည်း လှုပ်ရှားသွားရာ မရည်ရွယ်ပါဘဲနှင့် မောင်မောင်စိုး၏ လျှာကို သွားနှင့် ကိုက်မိသလို ဖြစ်သွားသည်။

‘‘အား’’

ကိုက်မိမှုကြောင့် အတော်နာနာကျင်ကျင် ဖြစ်သွားသည်မို့ မောင်မောင်စိုး တစ်ချက်အော်ကာ ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းနေရာမှ ခွာ၍ နောက်ဆီသို့ ရို့သွားသည်။ သို့သော် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ ခေါင်းနောက်ဘက်ကို ညာလက်ဖြင့် မိမိရရ ကိုင်ကာ ဆွဲထိန်းပြီး ပါးစပ်ချင်း ဖိကပ်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အာသာပြင်းပြင်း စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ တင်တင်စော၏ လျှာသည်လည်း အလိုလိုပင် တုန့်ပြန်လှုပ်ရှားလေသည်။ ထိုအခါ လျှာချင်း ထိမိပွတ်မိကြသည်။ ထိုထိတွေ့မှုသည် တင်တင်စောကို အသည်းတအေးအေး ဖြစ်စေသည်။

တင်တင်စောက မိမိလျှာကို မောင်မောင်စိုးပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏လျှာကို ဆီး၍ ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်ပေးသည်။ စုပ်အားပြင်းလှရာ တင်တင်စော၏လျှာမှာ အစွမ်းကုန် ဆန့်တက်သည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဆတ်ဆတ်ခါ တုန်သွားသည်။ တင်တင်စော တအင်းအင်း ညည်းရသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဆံပင်တအားဆွဲကာ အပြတ်လှန်ထား၍ သူမ၏ခေါင်းက အစွမ်းကုန် နောက်လှန်ကာ မော့နေသည်။ လည်ပင်းပင် နာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် တင်တင်စောသည် မောင်မောင်စိုး၏ ကြမ်းတမ်းသော ထိုအပြုအမူကို ငြင်းဆန်ကန့်ကွက်ခြင်း မလုပ်မိ။

မောင်မောင်စိုး၏ ဘယ်လက်က တင်တင်စော ဝတ်ထားသော ထမီအထက်ဆင်စကို ဆုတ်ကနဲပင် ဆွဲဖြုတ်သည်။ ဒီအလုပ်မျိူး လုပ်နေကြမို့ လှုပ်ရှားမှုမြန်ဆန်သေသပ်သည်။ တင်တင်စော ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိမီမှာပင် ထမီအထက်ဆင်စ ပြုတ်သည်။ ထို့ပြင် ထမီသည်လည်း ပြေလျှော့ကာ အောက်သို့ကျွတ်သည်။ အစုပ်အနမ်းလုပ်နေရသောကြောင့် တင်တင်စောမှာ ပြေလျော့သွားသော ထမီကို လိုက်ဆွဲဖို့ ပင်မလုပ်နိုင်။

‘‘တောက်… မမဖင်ကြီးက တင်းရင်းနေတာဘဲ။ ဆုံကလည်း တော်တော်ထွားတယ်နော်။ ဒီလို ဆုံကောင်းကောင်းမျိူးမှ ဆော်လို့ကောင်းတာဗျ’’

မောင်မောင်စိုး ပါးစပ်ချင်း တေ့ကပ်ထားသည်ကို အသာခွာရင်း အံကြိတ်ကာပြောသည်။ ရင့်သီးသော ထိုစကားအသုံးအနှုန်းများသည် တင်တင်စောကို ပိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။ ပြောရင်း နှင့် ဖင်သားကြီးကိုလည်း ပို၍ တင်းတင်းဖျစ်ညှစ်ပြီး ဆိတ်၍ပင်ဆွဲလိုက်ရာ တင်တင်စော ပါးစပ်မှ

‘‘အိုး…….’’

ဟု အသံလေးပင် ထွက်သွားရလေသည်။ ထို့နောက် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော ဝတ်ထားသော အပေါ်အင်္ကျီ၏ ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်သည်။

‘‘အိုကွာ….မလုပ်နဲ့…ဟင့်အင်း…ကြည့်ပါလား’’

တင်တင်စောမှာ အနေရခက် မျက်နှာပူသောကြောင့် နှုတ်မှ ကန့်ကွက်စကားတွေ တတွက် တွတ် ပြောနေသည်။ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က မိမိ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်နေသောကြောင့် အလိုလို ငြင်းဆန်စကားများကို ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ရမက်များ လွှမ်းမိုးအုပ်ဆိုင်းထား သော သူမ၏စိတ်ကတော့ ထိုသို့ အချွတ်အခွာခံရသည်ကို ကျေနပ်သဘောကျနေသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးစပ်ကသာ ငြင်းပယ်စကားများ ပြောနေသည်။ လူကတော့ အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်ခြင်းမပြု။ ငြိမ်၍ပင်နေမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကြယ်သီးအားလုံးပြုတ်သွားကာ ရင်ဘတ်ဖွင့်ဟသွားသည်။ ဘရာစီယာသာ စည်းနှောင်ထားသည်မို့ ရင်ညွနှ့်နှင့် ဝမ်းဗိုက်သား ခါးသားတွေ အဖွေးသားပေါ်လာသည်။ မို့ဝန်းသော ရင်နှစ်မွှာကတော့ ဘရာစီယာ ရင်ပုံ နှစ်ခုကာဖုံးထားသောကြောင့် ပေါ်မလာသေးပါ။ ရင်သားနှစ်ခုအကြား အညှာနေရာလေးက တော့ ဘရာစီယာရင်ပုံနှစ်ခုအလယ်တွင် မပြူတပြူဖြစ်နေလေ၏။

မောင်မောင်စိုးက တဆက်တည်းဆိုသလိုပင် တင်တင်စော စည်းနှောင်ထားသော ရင်စီးဘရာစီယာ၏ နောက်ကျောချိတ်ကို လှမ်းဖြုတ်သည်။ ဘရာစီယာ နောက်ကျောချိတ် အလွယ်တကူ ဖြုတ်နိုင်စေရန် တင်တင်စောက ရင်ကိုပင် ခပ်ကော့ကော့ လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။ ဘရာစီယာ နောက်ကျောချိတ် ပြုတ်သွားသည်။ ခပ်တင်းတင်း စည်းနှောင်ထားသော ဘရာစီယာ လျော့ရဲသွားသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘရာစီယာ ရင်ပုံများကို တင်တင်စော၏ လည့်ပင်းနားသို့ ရောက်သွားအောင် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် လှန်တင်လိုက်သည်။

‘‘အို.. ကြည့်ပါလား… တကယ်ကဲတယ်။ ဒီမှာ ရင်ဘတ် အကုန်ပေါ်ကုန်ပြီ’’

တင်တင်စောက အသံတုန်တုန်လေးနှင့် ခပ်သဲ့သဲ့ပြောသည်။ မောင်မောင်စိုးကိုလည်း ရှက်မျက်လုံးလေးဖြင့် တစ်ချက်ဝင့်ကာ ကြည့်သည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘရာစီယာရင်ပုံများ လှန်တင်ဖယ်ရှားပစ်လိုက်၍ အထင်းသားပေါ်လာသော ထွားကြိုင်းမို့ဝန်း ဆူဖြိုးသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရပင် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။

‘‘မမ နို့ကြီးတွေကလည်း ရှယ်ဘဲဗျာ။ တော်တော်ထွားတယ်။ စူပြီးမို့တက်နေတာဘဲ။ ကိုင်ကြည့်မယ်နော်’’

ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်နှစ်ဘက်ကိုလည်း ဆန့်ထုတ်ကာ တင်တင်စော နို့အုံနှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ဆုပ်နယ်သည်။

‘‘အိုး…..ဟင့်……ဟင့်’’

သူမ၏နို့တွေသည် မောင်မောင်စိုးအတွက် အစိမ်းမဟုတ်ပါ။ မောင်မောင်စိုး ကိုင်တွယ်ဖူးသော နို့တွေဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုလိုတော့ နို့အုံကြီးနှစ်ခုလုံး အဖွေးသားပေါ်အောင် ကိုင်တွယ်ခြင်းတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါ။ မောင်မောင်စိုးအဖို့ ကိုင်တွယ်ဆုပ်နယ်ရတာ ပို၍ပင် စီးပိုင်အရသာတွေ့သလို နို့အကိုင်ခံရသော တင်တင်စောအဖို့လည်း ယခင်ကထက် ပို၍ ဖီလင်တက် သာယာမိသည်။

မောင်မောင်စိုးကတော့ တကယ့်လူပင်။ တင်တင်စော၏ နို့အုံနှစ်လုံးကို အားမနာတမ်းပင် စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ်နေသည်။ နိုအုံသားကြီးများကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နယ်ယုံသာမက နို့အုံသားအောက်ဘက်မှ လက်နှင့်မ၍ အအိအတင်း အပျော့အတွဲတို့ကို အလေးချိန်ဆသလို ကိုင်၍ကြည့်သေးသည်။ နို့သီးများကိုလည်း လက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ဖိထောက်ကုတ်ပွတ်လိုက်သေးသည်။ တင်တင်စော၏နို့ကြီးသည် ကြီးထွား၍ လုံးဝန်းသည်။ သိပ်တွဲအိမနေ။ နည်းနည်းတော့ ပျော့၍နေသည်။ မြစပယ်လောက်တော့ တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိ။ ဒီမိန်းမနို့တွေကို သူ့လင်က အပီဆွဲထားလို့ နည်းနည်းတောင် ပျော့ကျနေပြီဟု မောင်မောင်စိုး၏ စိတ်ထဲတွင် တွေးမိလိုက်သည်။

ခပ်ပျော့ပျော့ ဖြစ်နေသော်လည်း နို့အုံသားများက ကြီးကာ မို့ဝန်းနေသောကြောင့် ဆုပ်ကိုင်ရ၊ ဆွဲရတာတော့ ကောင်းပါသည်။ နို့သီးခေါင်းကလည်း သိပ်လည်းမရှည် တိုစိစိ စူတူတူမျိူးလည်း မဟုတ်။ အနေတော် မတိုမရှည်ဖြစ်ကာ တင်းမာကော့ကောက်ကာ ချွန်နေသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းကို အသာပါးစပ်ဖြင့် ကုန်း၍စို့ပေးသည်။ ဘယ်ဘက်နို့သီးကို စုပ်ပေးချိန်တွင် ညာဘက်နို့သီးကိုလည်း ခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးသည်။ လင်တော်မောင်က မကြာခဏ နို့ကိုင်နို့ဆွဲ လုပ်တတ်သောကြောင့် တင်တင်စောမှာ နို့ဆွဲခံရတာကို အလွန်ပင်သဘောကျ ဖီလင်ယူတတ်နေ သည်။ ယခု မောင်မောင်စိုးက ကျွမ်းကျင်စွာ စို့ပေး ဖျစ်ညှစ်ပေးလာတော့ တင်တင်စောတစ်ယောက် အထူးပင် သဘောကျသွားသည်။ အကြိုက်တွေ့သွားသည်။

‘‘စို့ပေးစမ်းပါကွာ.. တို့နို့သီးတွေကို အပီစို့ပေးစမ်းပါ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလည်း ဆွဲညှစ်ပေး… လုပ်လေ…. စို့စမ်းပါ။ ဆွဲညှစ်စမ်းပါ.. ဟင့်ဟင့်’’

နို့စို့၊ နို့သီးညှစ်ခံရတာ ဖီလင်ရှိလွန်းသောကြောင့် တင်တင်စောက ပါးစပ်မှ ဖွင့်ဟကာ ထုတ်ပြောလိုက်မိလေသည်။ လူသူကင်းရှင်းသော နေရာတွင် နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိ နေသောကြောင့် တင်တင်စောမှာ အတော်လေး ရဲတင်းနေသည်။ထိုသို့ ပွင့်အံပြောဆိုလာခြင်းသည် တင်တင်စောတစ်ယောက် မည်မျှရမက်ထန်ကာ တဏှာဇောတွေ ပြင်းပြနေကြောင်း ပြသခြင်းမို့ မောင်မောင်စိုးလည်း အားရကျေနပ်သွားသည်။

အမျိူးသမီး၏ နို့သီးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစို့သည်။ ဘယ်နို့သီးတစ်လှည့် ၊ ညာဘက်တစ်လှည့် ပြောင်း၍စို့ပေးသည်။ နို့သီးတစ်ခုကို စို့ပေးနေချိန်တွင် ကျန်နို့သီးများကို ခပ်နာနာ ဖျစ်ညှစ်ဆွဲသည်။ နို့သီးများကို စို့ရုံသာမက နို့အုံသားကြီးကိုပါ ပါးစပ်ဟ၍ အားရပါးရ ငုံခဲလိုက်လေသေးသည်။ နို့အုံသားများက ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်ရာ ငုံခဲရသည်မှာ အမှည့် လွန်စပြုသော ပန်းသီးကို ကိုက်ရသည့်နှယ် အိတွဲတွဲနှင့် အရသာတစ်မျိူး ခံစားရသည်။ တင်တင်စောမှာ ခေါင်းတရမ်းရမ်း၊ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် လူးကာ ကော့ကာ ဖြစ်နေသည်။ တစ်ချိန်တွင် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ ညာဘက်နို့သီးကို သွားဖြင့် ကိုက်ချလိုက်သည်။

‘‘အား…နာတယ်ကွ…မကိုက်နဲ့လေ’’

ဖီလင်ယူကာ အရသာခံနေသော တင်တင်စော ဆက်ကနဲ တွန့်သွား၍ အော်ဟစ်သံကလည်း ပေါ်လာသည်။ နို့စို့ပေးနေသော မောင်မောင်စိုး၏ ခေါင်းကိုလည်း ဆက်ကနဲ တွန်းဖယ်ပစ်သည်။ မောင်မောင်စိုး၏ခေါင်း နောက်လှန်ကာ ပါးစပ်ထဲမှ နို့သီးခေါင်း ကျွတ်ထွက်သည်။ သူကိုက်လိုက်သော နို့သီးခေါင်းလေးမှာ နီရဲကာ ဆတ်ဆတ်ပင် တုန်ခါ၍ ကော့ထောင်ချွန်တက်နေသည်။

‘‘ဆောရီးဗျာ.. နို့စို့ပေးရင်း မရိုးမရွဖြစ်လာလို့ ကိုက်လိုက်မိတာပါ… နာသွားလား’’

‘‘အိုး… နို့သီးကို သွားနဲ့ကိုက်တဲ့ဟာဘဲ…. နာတာပေါ့ကွ’’

မောင်မောင်စိုးက ကြယ်သီးများ ပြုတ်နေပြီဖြစ်သော တင်တင်စော၏ အင်္ကျီကို အသာ ဖယ်ခွာပစ်လိုက်သည်။ ချိတ်ပြုတ်နေသော ဘရာစီယာကိုလည်း အသာဖယ်ရှားသည်။ တင်တင်စောသည် ထိုသို့ပြုမူမှုများကို ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ငြင်းဆန်ခြင်းမပြုဘဲ လိုးလား သဘောကျစွာ ခံနေသည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်က အဝတ်အစားများ ဆွဲဖယ်ခွာပေးမှုသည် တစ်မျိူးတစ်ဖုံ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းသည်ကိုလည်း လက်တွေ့ပင် သိရှိခံစားရ လေသည်။

မောင်မောင်စိုးက အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ ချန်မထား။ ပေါင်လုံးကြီးများ တလျှောက် ဆွဲချကာ ချွတ်ပစ်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်သောအခါ မောင်မောင်စိုးသည် တင်တင်စော၏ ခြေရင်းတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ လက်များကို ဆန့်တန်း၍ ဘောင်းဘီခါးစည်းမျှော့ကြိုးကို တစ်ဘက်တစ်ချက်ကိုင်၍ အောက်သို့ဆွဲချခြင်း ဖြစ်သည်။ သိပ်မြန်မြန်ကြီးလည်း ဆွဲမချ။ အသာအယာ ဆွဲချခြင်းဖြစ်ရာ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးသည် လိပ်၍ တုတ်ဖြိုးသော ပေါင်လုံးကြီးများအတိုင်း အောက်ဘက်ဆီ တဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောကျသည်။ ခြေကျင်းဝတ်များသို့ ရောက်သောအခါ တင်တင်စောက ခြေထောက်တစ်ခုချင်းစီ အသာမြောက်ကြွကာ အောက်ခံဘောင်းဘီ ကျွတ်ထွက်သွားစေရန် ကူညီ၍ပင် ပေးလိုက်လေသေးသည်။ ယခုအခါတွင် တင်တင်စော ရမက်အဟုန်ပြင်းထန်ကာ သူမ၏ တကိုယ်လုံး ကာမအဆိပ်တွေတက်နေရာ အရှက်အကြောက်တွေ ကင်းမဲ့လျှက် အထူးပင် ရဲတင်းနေသည်။ ခါတိုင်း ထိန်းသိမ်းခဲ့သော သိက္ခာတွေလည်း ဘယ်ရောက်မှန်း မသိနိုင်တော့ပါ။

အောက်ခံဘောင်းဘီလေး ချွတ်ပစ်ပြီးနောက် မောင်မောင်စိုးသည် ဒူးထောက်နေရာမှ ခေါင်းမော့ကာ တင်တင်စောကို ကြည့်သည်။ ပေါင်ခွကြားမှ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ရသည်။ စောက်မွှေးများ အုပ်သလိုဖြစ်နေသည်မို့ အကုန်အစင် မမြင်ရ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူများ၏ အပြင်ဖက်ခြမ်းသာ ထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်သည်။ အဖုတ်အထက်ပိုင်းနှင့် အလည်ခေါင် အကွဲကြောင်းမှာမူ စောက်မွှေးတို့ ယှက်ဖြာ ဖုံးကာထားသောကြောင့် မပေါ့်တပေါ် ဖြစ်နေသည်။ ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကို စေ့၍ ရပ်နေသောကြောင့်လည်း အဖုတ်သည် ပေါင်ကြားတွင် ညပ်သလိုဖြစ်လျှက် ပေါ်သင့်သလောက် မပေါ်ပေ။ ရှပ်ဟိုက်သော ဝမ်းပျဉ်းသား အိအိထွေးထွေးများ၊ မို့ဝန်းလေသော နို့အုံသားကြီးနှစ်ခုတို့ကို ဆက်မြင်ရသည်။ အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင့်ကြည့်သောကြောင့် နို့အုံသား အောက်ဘက်ပိုင်းကို ပိုပီပြင်စွာ မြင်ရပေရာ တင်တင်စော၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ကျွဲကောသီးအလတ်စားတစ်လုံး ထက်ပိုင်းဝက်ကာ ကပ်ချိတ်ထားသည့်အသွင်မျိူး တွေ့နေရသည်။

‘‘ဘယ်လိုလဲကွ.. လူကို ကြည့်ရုံဘဲ ကြည့်နေမှာလား’’

မိမိကို မော့၍ကြည့်နေသော မောင်မောင်စိုးကို တင်တင်စောက စိတ်မရှည်သလို ပြောသည်။

‘‘မမက တော်တော်တောင့်တာကိုးဗျ။ တုံးလုံးချွတ်ကြည့်မှ ပိုပီပြင်လာတယ်။ ဒါကြောင့် အားရအောင် ကြည့်နေမိတာပါ’’

‘‘အိုး..တော်ပါ…’’

‘‘ဒါပေမယ့် မမစောက်မွှေးတွေက တော်တော်ရှည်တယ်။ စောက်ပတ်ကို ကောင်းကောင်း မမြင်နိုင်ဘူး။ စောက်မွှေးတွေ ရိတ်လိုက်ရရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်… ရိတ်မလား….’’

‘‘ဟာ…မရိတ်ဘူး။ … မလုပ်နဲ့’’

တင်တင်စောသည် ယခုပင် စောက်မွှေးအရိတ်ခံရတော့မည့်အလား စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့် ဖုံးကာပစ်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ တင်တင်စောသည် စောက်မွှေးတစ်ခါမှ မရိတ်ဖူးပါ။ ယခု စောက်မွှေးရိတ်လျှင် လင်တော်မောင်တွေ့မြင်ပါက၊ ဖြေရှင်းရခက်နေပေလိမ့်မည်။

‘‘ဘာဖြစ်လို့လဲ မမရာ။ စောက်မွှေးရိတ်လိုက်ရင် စောက်ပတ်လေး ပြောင်ရှင်းသွားပြီး ပိုလှလာမှာပေါ့..’’

‘‘ဟာကွာ…မရိတ်ချင်ဘူး’’

ဒါကိုတော့ တင်တင်စော အပြတ်ငြင်းသည်။

‘‘ဒါဆို ပေါင်ကြီးတွေ ကားလိုက်လေ…။ ပေါင်စေ့ထားတော့ အဖုတ်က ပေါင်ကြားညှပ်နေတယ်..’’

‘‘မင်းကလည်း … တကယ်ဘဲ…’’

ထိုသို့ပြောသော်လည်း ပေါင်ကြီးတွေကိုတော့ ကား၍ပေးလိုက်သည်။ ပေါင်ကားသွားတော့ အဖုတ်က အနည်းငယ် ပေါ်ပေါ်လွင်လွင် ဖြစ်လာသည်။ မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ ပေါင်ကြီးများကို ဘယ်ညာလက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ခြေသလုံးမှ ပေါင်ရင်းအထိ အသာပွတ်သပ်သည်။ ပေါင်ရင်းနားကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ဟိုပွတ်သည်ပွတ် လုပ်သည်။ ပေါင်ချန်ကို ပွတ်ရင်း မသိမသာလေး ဘေးသို့ဆွဲဆွဲချပေးရာ စောက်ပတ်သည် မပြဲတပြဲအာ၍ သွားသည်။

‘‘ဟိတ်… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွ… မင်း ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ….’’

ပေါင်ရင်းတဝိုက် ပွတ်နေရာမှ စောက်ပတ်ကို ကျကျနန ဆွဲဖြဲလာသောအခါ တင်တင်စောက အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်ပြီးမေး၏။

‘‘မမ ဖီလင်တွေ အပြတ်တက်လာအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါ… မမ ဇိမ်တွေ့စေရမယ်….. စိတ်ချ….’’

မောင်မောင်စိုးက ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူ့မျက်နှာကို တင်တင်စော၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံမှ စောက်ပတ်သို့ ထိကပ်အပ်ချသည်။ စောက်ပတ်ပေါ် ပါးစပ် ထိကပ်ရောက်ရှိသည်။ ရုတ်တရက် မထင်မှတ်သော ထိုအတွေ့အကြုံသည် တင်တင်စောကို တုန်ရင်သွားစေသည်။

‘‘အိုး….ဟေ့….’’

ပါးစပ်မှ ယောင်ရမ်းရေရွတ်သံ ပေါ်လာသည်။ နောက်သို့ဆုတ်ရန်လည်း ကြိုးစားသည်။ သို့သော် မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ တင်ပါးကြီးကို မိမိရရသိုင်းဖက်ကာ ဆွဲထားရာ တင်တင်စောမှာ နောက်မဆုတ်နိုင်ပေ။ ပခုံးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကြားမှ ကလန့်ကာ ဖိတွန်းထားသလိုမျိူး လုပ်ထားသည်မို့လည်း တင်တင်စောအနေဖြင့် ကားပေးထားသော ပေါင်ကြီးနှစ်ခုကိုလည်း ပြန်စေ့ကပ်ခြင်း မပြုနိုင်။ မောင်မောင်စိုး၏ ပါးစပ်သည် စောက်ပတ်ပေါ် ကျကျနနထိမိသည်။ စောက်မွှေးများက မောင်မောင်စိုး၏ နှာခေါင်း၊ ပါးများနှင့် နှုတ်ခမ်းတို့ကို ယားကျိကျိနှင့် ထိမိနေကြသည်။ မောင်မောင်စိုးသည် အဖုတ်အလည်ခေါင် အကွဲကြောင်း ဟတတ နေရာလေးကို လျှာနှင့်ထိုးကာ အသာယက်ပေးလိုက်သည်။ တင်တင်စော ဆက်ကနဲ တုန်သွားရပြန်သည်။

‘‘ဟိတ် ….မောင်စိုး….မလုပ်နဲ့ကွာ… ဒါတော့ မလုပ်နဲ့’’

ပါးစပ်မှလည်း ကမန်းကတမ်းပင် ပြောဆို ကန့်ကွက်သည်။ စောက်ပတ် အယက်ခံလိုက်ရမှုကြောင့် စိတ်တွေ အရမ်းတုန်ခါလှုပ်ရှားသွားသလို၊ ထိတ်လန့်ရှက်ကြောက်ခြင်းလည်း ပြင်းစွာဖြစ်သည်။ တင်တင်စောလို သေသေဝပ်ဝပ် နေထိုင်လာခဲ့သော မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် စောက်ပတ်အယက်ခံရမှုသည် အတော့်ကို လွန်ကဲလှသော ကာမမှုဖြစ်သည်။ ဖီလင်တွေ အပြတ်တက်နေသည့်တိုင် ထိုအပြုအမူကို ရုတ်တရက် လက်သင့်မခံနိုင်ပါ။ မောင်မောင်စိုးကတော့ တင်တင်စော ကန့်ကွက်ပြောဆိုနေမှုကို လုံးဝအရေးမထား။ စောက်ပတ်ကို ယက်သည်သာမက စောက်စေ့ကိုပါ လျှာဖျားလေးနှင့် လှမ်းထိုးကလိလိုက်ပြန်သည်။

တင်တင်စော ထိုးထိုးတွန့်တွန့် ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ၏ တကိုယ်လုံး ထူပူဖိန်းရှိန်းသွားသည်။ ကျင်စက်နှင့် အတို့ခံလိုက်ရသလိုမျိူး ဖြစ်သွားသည်။မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စော၏ စောက်စေ့ကို ပါးစပ်ဖြင့်ကပ်ကာ စုပ်ပေးပြန်သည်။ ထိုထိတွေ့မှုကတော့ စောစောပိုင်းက ခံစားရတာတွေထက် ပိုပြင်းထန်သည်။ တင်တင်စော တကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားတို့ ဆူပွက်ကုန်ပြန်သည်။

‘‘ဟေ့… မလုပ်ပါနဲ့.. အိုးအိုး….. မလုပ်နဲ့လို့ဆိုနေမှ.. ဟာ….. ဟ…. ဒုက္ခဘဲ ရွံလည်းမရွံဘူး…’’

တင်တင်စောမှာ မိမိကိုယ်မိမိ ဘာဖြစ်မှန်းပင် မသိတော့ပါ။ မကြုံဖူးသော ဖီလင်ကို ခံစားရလျှက် ကာမယမ်းအိုး ပေါက်ကွဲကာ အလွန်ကို ရမက်ထန်လာသည်။ ယခုမောင်မောင်စိုး လုပ်နေသော အပြုအမူသည် ရွံရှာစက်ဆုတ်ဖွယ်ကောင်းမှန်း သိသော်လည်း ထိုအပြုအမူ၏ ဖီလင်အရသာကိုတော့ မိန်းမိန်းမူးမူးကြီးကို ခံစားနေရပြီ။ ငြင်းပယ်ကန့်ကွက်စကားတွေ ပြောနေချိန်မှာပင် သူမသည် စောက်ပတ်ကို ပို၍ ကော့ကော့ပေးမိသည်။ မောင် မောင်စိုး အပီအပြင်ကို ယက်နိုင်ရန် အလိုအလျောက် လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်ပေးမိသည်။ ပေါင်ကြီးများလည်း ပိုကားထွက်သည်။ တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်ကြည်တွေ ကတော့ တသောသောကို ထွက်နေသည်။ များလည်း များသည်။ စောက်ပတ် ယက်ပေး စုပ်ပေးနေသော မောင်မောင်စိုး၏ ပါးစပ်တဝိုက် ပေကျန်ကုန်ရုံမက၊ မေးစေ့ဆီသို့ပင် စောက်ရည်ကြည်အချိူ့ စီးကျကာ အောက်သို့ တောက်ကနဲ တောက်ကနဲပင် ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။

မေးစေ့မှ တောက်တောက်ယိုကျလာသော စောက်ရည်ကြည်တို့ မှာ မောင်မောင်စိုး၏ ပုဆိုးပေါ်ကျ၏။ ထိုသို့ ကျသည့်နေရာသည် ပုဆိုးအောက်တွင် မတ် တောင်နေသော လီးချောင်းကြီး၏ အပေါ်သို့ တည့်တည့်တန်း၍နေပြန်ရာ မောင်မောင်စိုး၏ လီးသည် ငေါ့ကနဲ ငေါက်ကနဲ ပိုလှုပ်လာသည်။ လီးနှင့်ထိနေသော ပုဆိုးအသားတဝိုက် စိုစိစိဖြစ်လာသည်။ မကြာပါ။ တင်တင်စော၏ ကန့်ကွက်ငြင်းဆန်သံတို့ ပပျောက်ကုန်သည်။ တင်တင်စော၏ ပါးစပ်မှ တအိုအို တအင်းအင်း ညည်းတွားသံလေးများ မတိုးမကျယ် ပေါ်လာနေသည်။ သူမ၏ လက်များကလည်း ပေါင်ကြားရှိ မောင်မောင်စိုး၏ ခေါင်းနောက်ဘက်ပိုင်းကို လှမ်းကိုင်ကာ ရှေ့သို့ ဖိ၍ဖိ၍ဆွဲကာ ထူမသည်။ စောက်ပတ်ပေါ်ပို၍ ပါးစပ်ထိမိအောင် လုပ်ပေးသည်။

မောင်မောင်စိုး၏ ဘယ်ညာလက်ချောင်းများသည် တင်တင်စော၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ ဆွဲဖြဲပေးသည်။ ဖင်ဖြဲခံရမှုကြောင့် ဖင်အကွဲကြောင်းကြားထဲမှ စအိုပေါက်လေးသည် ပြဲ၍ပြဲ၍လာသည်။ ဖင်ဝ ယားကျိကျိဖြစ်လာ၏။ မောင်မောင်စိုးသည် ဖင်ပေါက်ကို ဆွဲဖြဲရုံသာမက၊ စူထွက်လာသော စအိုပေါက်ကို ညာလက်မဖြင့် မထိတထိထိုး၍ ပွတ်ပွတ်နေပြန်ရာ စောက်ပတ်ယက်ပေးခံရမှုကြောင့် ရင်တုန်ကာ အပြတ်ဟော့နေအောင် တင်တင်စော ဖင်ပေါက်မှလည်း ဖီလင်တက် အရသာတွေ့လာပြန်ကာ တဟင်းဟင်းပင် ရမက်ဇော တက်နေလေတော့သည်။

‘‘အား ဟင့်ဟင့် .. ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ… အိုးအိုး…. ယားတယ် သိလား….. ဟင့် ဟင့်….. အမေ့…….. အိုး အိုး……….. အိုး…….’’

တင်တင်စော၏ခေါင်း ဘယ်ညာ ရမ်းခါနေသည်။ စည်းထားသော ဆံပင်များပင် ပြေလျှောကျလာသည်။ တင်တင်စော ဆံပင်တွေက အတော်ရှည်သည်။ တင်ပါးကျော်ကျော်လောက်ကို ရောက်သည်။ ပြေကျလာသော ဆံပင်များသည် ဖင်သားကြီးများကို ဆုတ်ကိုင်ဆွဲဖြဲနေသော မောင်မောင်စိုး၏ လက်ခုံများပေါ်ကျနေသည်။ တင်တင်စောမှာ ခေါင်းဘယ်ညာ ရမ်းခါလှုပ်ရှားနေရာ မောင်မောင်စိုး၏ လက်ကို ထိမိသော ဆံပင်တို့ကလည်း ဟိုဒီ လှုပ်ရှား ဆော့ကစား၍ မောင်မောင်စိုး၏ လက်များ ဆံပင်နှင့် ထိပွတ်ပေးသလိုမျိူး ဖြစ်နေလေတော့သည်။

‘‘အားပါး….. တကယ်ယက်လို့ကောင်းတဲ့ စောက်ပတ်ပါလား… မို့ဖောင်းပြီး အရည်ကလည်း အရမ်းရွှမ်းတယ်….’’

မောင်မောင်စိုးသည် အဖုတ်ယက်နေရာမှ အသာခွာပြီး ပြောသည်။ မိမိယက်ပေးထားမှုကြောင့် ဖီလင်အပြတ်တက်နေပြီး လေထိုးထားသည့်နှယ် မို့မို့ကြီးဖောင်းကားပြီး ဆီပုလင်း မှောက်ကျထားသလို အရည်ကြည်တွေ ရွှမ်းရွှမ်းစိုနေသော စောက်ပတ်ကြီးကို အားရစွာ ကြည့်သည်။ တင်တင်စောမှာ ကျမ်းမာသန်စွမ်းပြီး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လည်း နေတတ်သော မိန်းမမို့ စောက်ပတ်နံ့က သင်းသည်။ စောက်နံ့စူးစူးလေးကပင် မွှေးသလိုမျိူး ဖြစ်နေသည်။

ခပ်ဝိုင်းဝိုင်းရှိသော စောက်အုံသည် မို့ဖောင်းနေရာ လေပူဖေါင်းကြီးအသွင်မျိူး ဖြစ်နေပြန်သည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ကို လျှာနှင့် ကျွမ်းကျင်ထိမိစွာ ထိုးကလိပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတွင် ယက်ပေးစုပ်ပေးခြင်း မဟုတ်တော့။ လျှာကိုဆန့်တန်းကာ တောင့်တောင့်လုပ်နိုင်သမျှ လုပ်ကာ စောက်ခေါင်းထိုးသွင်းကလိခြင်း ဖြစ်သည်။ လျှာကိုသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်သည်။ လျှာကို စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် ထိုးသွင်းကာ ဘယ်ညာလှည့်ပတ် ထိုးကလိပေးသည်။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် အထက်အောက် ထိုးပွတ်ပေးသည်။ စောက်စေ့ကို လျှာဖျားနှင့် ထိုးထိလိုက်သေးသည်။ ဘယ်လိုဘဲ လုပ်လုပ် ပြုလုပ်ချက်တိုင်းသည် တင်တင်စောကို အသည်းတအေးအေး ဖြစ်စေသည်သာ။ အမျိူးသမီးမှာ တီကောင် ဆားတွန့်သည့်ပုံ တကိုယ်လုံး တုန်ခါလှုပ်ရှားနေသည်။ ရမက်ဇော ထန်နေသည်ကလည်း ဘယ်လိုပြင်းထန်သလဲ မမေးနှင့်။ အဆင့်ကုန်သို့ပင်ရောက်နေသည်။

ပြင်းထန်လွန်းသော ရမက်စိတ်ကြောင့် ဘယ်လိုမှ အောင့်မနေနိုင်တော့။ ဟန်ချက်ပင် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ယိုင်လဲကျသည်။ ပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက်ကာ စောက်ပတ်ကို အပီထိုးကလိယက်နေသော မောင်မောင်စိုး၏ အပေါ်သို့ တင်တင်စော၏ ကိုယ်လုံးတီး ခန္ဓာကြီး အိကျသည်။ ဒီလိုမျိူး လဲကျမည်ဟု ထင်မထားသော မောင်မောင်စိုးမှာလည်း တောင့်ခံထိန်းမထားနိုင်ဘဲ ပက်လက်လှန် လဲကျသည်။ တင်တင်စောမှာလည်း ပက်လက်လှန် လဲကျသော မောင်မောင်စိုး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ထပ်ရက်သား ဆက်၍ ပါသွားသည်။

ရမက်ဇော ပြင်းထန်နေသော တင်တင်စောသည် မောင်မောင်စိုး၏လီးကို လှမ်းဆွဲသည်။ စိတ်ဇောထက်သန်နေမှုကြောင့် ပုဆိုးကိုပင် ဆွဲချွတ်ဖို့ သတိမရ။ မတ်တောင်နေသော လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ လှမ်းဆုပ်ကိုင်ဆွဲခြင်း ဖြစ်သည်။ မောင်မောင်စိုး၏ပုဆိုးသည် လျှော့တိလျှော့ရဲ ဖြစ်နေရာ အလွယ်တကူပင် ဆွဲချဖယ်ရှားပစ်နိုင်ပါသည်။

တင်တင်စောကတော့ လီးကိုသာ မဲနေသည်။ ဆုပ်ကိုင်တာကလည်း တအားပင် ညှစ်ဆွဲသလိုမျိူးဖြစ်နေသည်။ တင်တင်စောသည် လီးကို တအားဆုပ်ကိုင်ရင်း မောင်မောင်စိုး၏ ပါးစပ်၊ ပါးပြင်၊ လည်မျိူတို့ကိုလည်း အငမ်းမရပင် တပြွတ်ပြွတ် တပျပ်ပျပ် မြည်အောင် စုပ်နမ်းနေသေးသည်။ ရမက်ဇော အပြည့်ပါသော ထိုအနမ်းအစုပ်တို့က ကြမ်းတမ်းသည်။

‘‘မမ.. သိပ်မထန်နဲ့လေ… ဘယ်လိုများဖြစ်နေတာလဲ။ အရမ်းထနေပြီလား’’

မောင်မောင်စိုးကပင် ပြောယူရသည်။ တင်တင်စောအဖို့ အောင့်အီးမျိူသိပ်ထားခဲ့ရသမျှ ကာမစိတ်အဟုန်တို့သည် ကျိူးပေါက်သော ရေကာတာကဲ့သို့ အရှိန်အဟုန် အထူးကို ပြင်း ထန်နေလေပြီ။

‘‘ဟာ… လုပ်လေကွာ…. ငါ့ကိုတက်လုပ်တော့ ချစမ်းပါကွ…. တက်လိုးပါတော့ …. ငါ့ကိုလိုးပါတော့ …. ဟင်းး…. ဟင်းး’’

တင်တင်စောသည် အငမ်းမရပင် ပြောဆိုသည်။ လီးကိုလည်း အပြတ်ကို ကိုင်ညှစ်ဆွဲသည်။

‘‘လုပ်မယ်… လိုးမယ်….. မမကိုလိုးမှာပေါ့။ လီးကို ဒီလိုကြီး ညှစ်ထားတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးလို့ရမှာလဲ။ ဖယ်ပေးပါဦး’’

တအားညှစ်ကိုင်ထားသောကြောင့် ကြာလျှင် ဂွေးတက်လာနိုင်သည်မို့ မောင်မောင်စိုးက ထိုသို့ပြောရင်း သူ့လီးကို ကိုင်ညှစ်ထားသော တင်တင်စော၏လက်ကို ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ရသည်။ ဒီမိန်းမ ထန်တော့လည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရတော့အောင်ပါဘဲလားဟုလည်း စိတ်ထဲမှပြောမိသည်။

‘‘ငါ့ကိုလိုးပါတော့ မောင်စိုးရာ …. ငါ့အဖုတ် အရမ်းယားနေပြီ.. မနေနိုင်တော့ဘူး….. လိုးစမ်းပါ….. လိုးစမ်းပါ……’’

တင်တင်စောကတော့ မရှက်နိုင် မကြောက်နိုင်ပင် တရစပ်ပြောနေသည်။ လီးက လက်မှ လွတ်သွားသော်လည်း မောင်မောင်စိုးကို အတင်းပင် ဖက်တွယ်ထားသေးသည်။ ကိုင်ဆောင့်သလိုပင် လုပ်လိုက်သည်။

‘‘လိုးမှာပေါ့….. လာ.. လာ….. အိပ်ခန်းထဲမှာ သွားလိုးကြမယ်လေ… ကွာ…’’

မောင်မောင်စိုးက တင်တင်စောကို အတင်းပင် ခါးဖက်ကာ ထိန်းချူပ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ပြေပြေလျှော့လျှော့ ဖြစ်နေသော သူ့ပုဆိုးလည်း ကျွတ်ကျကျန်ခဲ့သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီကလည်း မပါတော့သည်မို့ သူ့ပုဆိုးကျွတ်ကျသွားသည်နှင့် မောင်မောင်စိုးမှာ ဖင်ကြီးအပြောင်သား၊ လီးကြီးအတောင်သားဖြင့် အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းနေတော့သည်။ ကာမစိတ် အရမ်းဟော့နေသော တင်တင်စောကို မနည်းကြီးပင်ဖက်ကာ အိပ်ခန်းထဲအရောက် ခေါ် သွင်းရသည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်သောအခါ ဖက်ရက်သား ကျသွားသည်။ တင်တင်စောက မောင်မောင်စိုး၏ လီးကိုလှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။

‘‘ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးတော့…’’

မောင်မောင်စိုးက ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်စင်းစင်းဖြစ်အောင် အိပ်လိုက်ပြီး ပြောသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားကာ တဏှာအရမ်းထန်နေသော တင်တင်စောမှာ မောင်မောင်စိုး၏စကားကို ချက်ချင်းမကြား။ လီးကိုသာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်နေသည်။

‘‘လီးစုပ်ပေးလေ’’

နောက်တစ်ခါထပ်ပြောမှ တင်တင်စော ကြားလေတော့သည်။

‘‘မလုပ်တော့ဘူးလားး’’

တင်တင်စောက ကမန်းကတန်း မေးသည်။

‘‘လုပ်မှာပေါ့။ မလုပ်ခင် လီးအရင်စုပ်ပေးဦးလေ..’’

‘‘အို့… အရမ်းအလုပ်ခံချင်နေတယ်ကွာ…. အရင်လုပ်ပေး .. ဟုတ်ပြီလား’’

ကာမမီးတောက် ဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေသော တင်တင်စောက မရှက်မကြောက်ပင် ပြောသည်။

‘‘မမ တစ်ခါပြီးအောင် အရင်လိုးပေးမယ်…. လိုးပေးပြီးရင် မမက လီးစုပ်ပေး ’’

တင်တင်စော နှုတ်တွန့်နေသည်။ စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးမှု၊ လီးကိုပါးစပ်နှင့် ငုံစုပ်ပေးမှုတို့ကို ယခင်က တင်တင်စော ကြားပင်မကြားဖူးခဲ့ပါ။ မြစပယ်နှင့် မိုက်ကယ်၊ မြစပယ်နှင့် မောင်မောင်စိုးတို့လိုကာမစပ်ယှက် အပျော်ကြူးကြတာကို ချောင်းကြည့်တော့မှပင် မြစပယ်က လီးစုပ်ပေးမှု၊ မိုက်ကယ်နှင့် မောင်မောင်စိုးတို့က မြစပယ်၏ စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးမှုများကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်ခဲ့ရသည်။ ချောင်းကြည့်ခဲ့ရတာကလည်း အသည်းယား ရင်ဖိုခဲ့သော်လည်း ထိုကိစ္စများကို မိမိကိုယ်တိုင် ပြုလုပ်ကြည့်ဖို့တော့ စိတ်ပင်မကူးခဲ့ပါ။ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ကောင်းသော အလုပ်အဖြစ်သာ သဘောထားခဲ့သည်။ ထို့နောက် မောင်မောင်စိုးက သူမစောက်ပတ်ကို ယက်ပေး စုပ်ပေး ကလိပေးတာကို အပီအပြင်ခံခဲ့ရကာ ၊ ရမက်ဇောလည်း အထူးပြင်းထန်လာ၍ အလိုးမခံရမနေနိုင်တော့အောင် ကြွရွလာရသည်။

စောက်ပတ်ရက်ပေးတာခံမှုကို အရသာ တွေ့ခဲ့သော်လည်း စက်ဆုပ်ဖွယ်ရာ အဖြစ်သာ ထင်မြင်ထားမှုကတော့ မပျောက်သေးပါ။ လီးစုပ်ပေးဖို့ကတော့ အထူးကို ဝန်လေးနေသည်။ ထို့ကြောင့် မောင်မောင်စိုး၏ စကားကို တုန့်ပြန်ခြင်း မပြုနိုင်ဘဲ နှုတ်ဆိတ်၍သာနေသည်။ သို့သော် မောင်မောင်စိုးက တက်လိုးနိုင်ရန်တော့ အလိုက်သင့် ပက်လက် လှန်ကာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်။

‘‘မမ တော်တော်ခံချင်နေတာကိုး.. ဒါဆို ကျွန်တော် အရင်တက်လိုးပေးမယ်… ပြီးတော့ လီးစုပ်ပေးပေါ့’’

မောင်မောင်စိုးက ထိုသို့ပြောရင်း လှဲအိပ်နေရာမှ ထကာ တင်တင်စော၏ ပေါင်ခွကြားကို တက်ခွလိုက်သည်။

‘‘ဘယ်လိုလဲ သိပ်အလိုးခံချင်နေတာလား’’

တက်ခွလိုက်သော်လည်း စောက်ပတ်ထဲ လီးကို ထိုးမသွင်းသေးဘဲ လီးကို စောက်ပတ်မှ ခြောက်လက်မသာသာခန့်တွင် ထားကာ မောင်မောင်စိုးက မေးသည်။ အလိုးခံချင်စိတ်များဖြင့် ကြွရွထနေသော တင်တင်စောကလည်း အရှက်အကြောက်တွေ ဘေးချိတ်ပစ်ကာ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ပြန်ပြောသည်။

‘‘အင်းလေ…… ဟင့်ဟင့်…. မင်းသိနေသားနဲ့ကွာ။ လုပ်လေ… မင်းလီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပေါတော့လား…. ဘာစောင့်နေတာလဲ….. ထိုးလိုက်စမ်းပါ..’’

‘‘ဖင်ကိုကြွတင်ပေးလေ..’’

‘‘အင်း…အင်း..’’

တင်တင်စောသည် မိမိ၏ခြေထောက်ကိုကွေးကာ ဒူးထောက်ကွေးနေရာမှ လက်ဖြင့် ဖမ်းဆွဲတင်၍ ပေးလိုက်ရာ တင်ပါးဆုံကြီးသည် ကွေးညွတ်ကာ ကော့ကြွတက်လာသည်။ မောင်မောင်စိုးက ဒီမျှလောက် ဖင်ကြွလာမှုကို အားမရသေး။

‘‘ဖင်က သိပ်မကြွသေးဘူး။ ဖင်ကြီးကြွနေအောင် လုပ်ပြီးမှ လိုးချင်တာ။ နည်းနည်းပင့်ပေးဦး’’

‘‘ကျွတ်….. ကွာ…. ဒီမှာ အသားကုန် ကြွပေးထားပြီးပြီ။ ဒီလောက် ကော့ပင်တင်ပေးထားတာတောင် မရသေးဘူးလားကွာ…’’

‘‘နည်းနည်းလေး ထပ်ကြွစေချင်လို့ပါ။ ကဲ .. ခေါင်းအုံးလှမ်းလိုက်။ ဖင်အောက်မှာ ခုရအောင်….’’

‘‘ရော့…..ရော့……တကတည်းမှဘဲ’’

တင်တင်စောက လက်လှမ်းမှီရာတွင်ရှိနေသော ခေါင်းအုံးတစ်ခုကို လှမ်းဆွဲကာ မောင်မောင်စိုးကို ပေးလိုက်သည်။ မောင်မောင်စိုးက ခေါင်းအုံးကို တင်တင်စော ဖင်အောက်သို့ ထိုးခုသည်။ တင်တင်စောကလည်း ခေါင်းအုံးခုနိုင်ရန် ဖင်ကိုကြွ၍ ကူပေးသည်။ ဆွဲထောင်ထားသော ခြေထောက်ကို အောက်ချကာ ဒူးကွေးခြေထောက်ပြီး တင်ကြွပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်တင်စော၏ ဖင်အောက်သို့ ထိုးခုသော ခေါင်းအုံးမှာ လိုးရာတွင် အသုံးချဖို့ သီးသန့်လုပ်ထားသော တင်အုံးမဟုတ်။ တကယ့်ခေါင်းအုံးအစစ် ဖြစ်သည်။ မှို့အပြည့်အသိပ်ရှိရာ ထုကအတော်မြင့်သည်။

ထိုခေါင်းအုံးကြီး ဖင်အောက်ထိုးခုသောအခါ တင်တင်စော၏ တင်ပါးကြီးသည် မွေ့ရာအထက် ခြောက်လက်မကျော်ကျော်လောက်ကို မြင့်တက်နေသည်။ တင်တင်စောသည် မွေ့ရာပေါ် ခြေချထောက်ထားသော ခြေထောက်များကို အလိုက်သင့် ပြန်ထောင်လိုက်ရာ ဒူးခေါက်ကွေးမှ ကိုင်ဆွဲစရာပင်မလိုဘဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ခပ်ကားကားနှင့် အလိုက်သင့်ဖြစ်သွားသည်။ မောင်မောင်စိုးက သူ့လီးကို စောက်ပတ်ဝတည့်တည့် တေ့မိအောင် လက်ဖြင့်ပင် ကိုင်ထိန်းစရာမလိုဘဲ လီးထိပ်သည် စပ်ယှက်ရာ စောက်ခေါင်းအပေါက်ဝတွင် ကျကျနန တေ့ထောက်မိသည်။

တင်တင်စောသည် လူနည်းစု မိန်းမများ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင်သာ ထူးခြားစွာပါရှိတတ်သည့် စောက်စေ့ထိပ် တစ်ထွက်နေသော အတက်သေးသေးလေးနှင့် လီးဒစ်ထပ်ဖူးဖျားပိုင်းတို့ ကျကျနနထိမိရာ တင်တင်စောရော မောင်မောင်စိုးပါ ထူးခြားသော ပူနွေးဖိန်းရှိန်းသည့် အတွေ့အရသာကို ခံစားရလေသည်။ မောင်မောင်စိုး အံတစ်ချက်ကြိတ်မိသလို တင်တင်စောမှာလည်း

‘‘အိုး’’

ဟု ညည်းသံသဲ့သဲ့ လေးပြုမိရှာသည်။ ကြက်သီးလေးများလည်း ရှိန်းကနဲထသည်။ မောင်မောင်စိုးသည် လီးကို စပ်ယှက်ရာ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ တည့်တည့်ဝင်အောင် ထိုးစိုက်သွင်းမချဘဲ တမင် ပင် ချော်ထွက်အောင် အပေါ်သို့လှန်ကာ ကော့ထိုးလိုက်သည်။ ဒစ်ဖူးသည် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုကပ်ထိုးသလို ထိုးပွတ်ကာ ချက်အောက်နားကို လာ၍ ထိထောက်မိသည်။ စောက်စေ့အတက်လေးကိုသာမက စောက်စေ့တစ်ခုလုံးကိုပါ ကျကျနန ထိတွေ့ပွတ်တိုက်မိသွားရာ တင်တင်စောမှာ စောက်ပတ်ထဲ လီးထိုးသွင်းခြင်းမရှိသေးမှီမှာပင် ရင်တုန်မောဟိုက်ကာ ‘‘ပြီး’’ လုလု ဖြစ်သွားကာ ရင်တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာသည်။

‘‘ဟာ.. ချော်ထွက်သွားပြီ။ ဝင်အောင်ချိန်ပြီး သွင်းမှပေါ့.. တကယ်ပါဘဲ ဟင့်……… ဟင့် ဟင့်………’’

ပါးစပ်မှလည်း အားမလို အားမရ ရေရွတ်မိသည်။

‘‘ဘေးချော်သွားတာမဟုတ်ဘူး မမရ။ တမင်ချော်ထိုးပေးလိုက်တာပါ။ စောက်စေ့ကို လီးနဲ့ ထိုးပွတ်လိုက်မိတာ ခံလို့မကောင်းဘူးလား’’

‘‘သိပ်ဆွမနေပါနဲ့တော့ မောင်စိုးရာ။ တို့အရမ်း ယားနေပြီကွာ။ သွင်းမှာသာ သွင်းလိုက်စမ်းပါကွယ်။ လုပ်ချင်လွန်းလို့ပါနော်……’’

‘‘အိုကေ အခုသွင်းပြီ….’’

မောင်မောင်စိုးသည် ဖင်ပြောင်ကြီးကို ခပ်ကွကွပြုကာ လီးနှင့်စောက်ပတ် တည့်မတ်အောင် ချိန်ကာ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အနည်းငယ်အားစိုက်ကာ ခပ်ဖိဖိ ထိုးချလိုက်သည်မို့ စသွင်းလိုက်သည့် သွင်းချက်တွင်ပင် လီးချောင်းကြီး၏ တစ်ဝက်သာသာခန့် စောက်ပတ်ထဲ မြုပ်ဝင်သည်။ တဏှာအရမ်းထန်ကာ စောက်ရည်ကြည်များ ရွှန်းရွှန်းစိုနေလျှက် ပေါင်ကြီးများကိုလည်း အလိုက်သင့်ကား၍ လီးဝင်လမ်းကြောင်းဖြောင့်အောင် အဖုတ်ဖြဲပေးထားကာ မက်စ်အချိူရည်ပုလင်း ဖင်ပိုင်းလောက်အလုံးတုတ်သော လီးချောင်းကြီးသည် တင်းတင်း ကြပ်ကြပ်ကြီးနှင့် ထိုးနင့်နေ၏။

‘‘အား ကျွတ် .. ကျွတ်… ဝင်သွားပြီ … ဟင့်’’

လီးအသွင်းခံလိုက်ရသော မိန်းမများ မြည်တမ်းလေ့ရှိသည့် စကားစုတစ်ခု တင်တင်စော ပါးစပ်မှ ပွင့်ထွက်လာသည်။ နောက်ထပ် ဆက်၍ထိုးသွင်းနိုင်ရန် စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်ချူသည့်အနေဖြင့် တစ်ပြူတစ်ပြူ လုပ်ပေးရန် မောင်မောင်စိုးက ဝင်သွားသော လီးအပိုင်းကို အသာအယာ ပြန်ဆွဲ ထုတ်သည်။ လီးကို အပြတ်တမ်းတ လိုလားနေသော တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်ကတော့ ဝင်နေသောလီး ပြန်ကျွတ်သွားမှာ မလိုလားသည့်အနေဖြင့် လီးကြီးကို တင်းကြပ်စွာ ညှစ်ဆွဲယူထားသည်။ သူမ၏ဖင်ကြီးသည်လည်း အထက်သို့ အလိုလို ကော့ကြွတက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် မောင်မောင်စိုး ဆွဲထုတ်လိုက်သလောက် လီးက အဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်မလာ။ အဖုတ်ညှစ်အားကြောင့် လီးမှာ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲပင် ဖြစ်လာသည်။ ဒီလို အညှစ်ခံရမှုမျိူးမှာ ကြုံရခဲပြီး ဖီလင်လည်း အပြည့်ရှိသည်မို့ မောင်မောင်စိုး ခေါင်းမော့ဖင်ရမ်းပင် ဖြစ်သွားသည်။

‘‘အား ပါး ပါး…….. မမစောက်ပတ်နဲ့လီးကို စုပ်ပြီးညှစ်ပေးတာ ကောင်းလှချည်လားဗျာ…. ထပ်ညှစ်ပေးပါဦး ….. … ….’’

မောင်မောင်စိုးက အံကြိတ်ကာပြောသည်။ ဝင်နေသော လီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ဖို့ မကြိုးစားတော့။ စောက်ပတ်ကို စသည့်အနေဖြင့်သာ တစ်ချက် ငေါ့ကနဲ ကော့လိုက်သည်။ ထိုကော့လိုက်မှုသည် တင်တင်စောကို ဖီလင်ရသွားစေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကလည်း လီးကြီးကို စောစောကလို ညှစ်၍ စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်။

‘‘အို…ဟင့်….ဟင့်….အားပါးရှီး….’’

‘‘အား….အိ…အိ….ဟင့်…အဟင့်…’’

နှစ်ယောက်စလုံး တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်လျှက် ပါးစပ်တွေကလည်း အသံများပွင့်ထွက်သည်။ မောင်မောင်စိုးက လီးကို ဖိ၍ ထိုးသွင်းသည်။ တစ်ချက်ဖိချလိုက်တိုင်း လီးတစ်လက်မခန့် စောက်ပတ်ထဲ ပိုဝင်သည်။ တင်တင်စောအဖို့ လီးပိုဝင်လာလေလေ ဖီလင်ပိုရလေလေဖြစ်ကာ စောက်ပတ်ကလည်း ညှစ်အား စုပ်အား ပိုပြင်းလာသည်။ မောင်မောင်စိုးမှာ တင်တင် စော စောက်ပတ်ညှစ်အားကို အကြိုက်တွေ့နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် လီးကို ပို၍ဝင်အောင် ဖိသွင်းချသည်။ သို့နှင့် လီးတစ်ချောင်းလုံး စောက်ပတ်ထဲ မြုပ်ဝင်ကာ မောင်မောင်စိုး၏ ဆီးစပ်နှင့် တင်တင်စော၏ ဆီးစပ်တို့လည်း တစ်သားတည်း ကျလုမတတ် အပ်ကျမတ်ကျ ထိကပ်သည်။ လီးက ရှည်လှပေရာ ဒီပြဲလန်ကြီးသည် သားအိမ်ကို စိုက်မိနေသည်။ ထိုစိုက်မိမှုကို နှစ်ယောက်လုံးပင် ရင်ဖိုမောဟိုက်အောင် သိရှိခံစားနေရသည်။ နာသလိုလို၊ အောင့်သလိုလိုနှင့် ကောင်းလှသည်။

‘‘ ဟင့် အင့် … မင်းလီးကြီး အကုန်လုံး ထည့်သွင်းလိုက်ပြီလားဟင်’’

ဖီလင်တက်လွန်းလှသောကြောင့် မျက်လုံးပင် မဖွင့်နိုင်တော့။ မှေးမှေးစင်းစင်းဖြစ်နေသော တင်တင်စောက မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

‘‘ အင်း… လီးအဆုံးဝင်သွားပြီ။ ကျွန်တော့်လီးကို မမစောက်ပတ်နဲ့ ကောင်းကောင်းညှပ်ပြီး ညှစ်ဆွဲပေးပါဦး ….’’

မောင်မောင်စိုးက စောက်ပတ်ထဲ အဆုံးမြုပ်ဝင်နေသော လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးတိုင်အောင် ခပ်နာနာလေး ဖိကပ်ထိုးသိပ်ထားရင်း ပြောသည်။

‘‘အို..ကွာ….လုပ်တတ်ဘူးကွ’’

တကယ်လည်း တင်တင်စောမှာ လီးကို စောက်ပတ်နဲ့ ညှပ်ကာ ညှစ်ယူဆွဲယူသည့် အပြုအမူမျိူးကို နားမလည်ပါ။ မလုပ်တတ်ပါ။ သူမ၏ စောက်ပတ်က အလိုအလျောက် လှုပ်ရှားကာ ညှစ်ယူစုပ်ယူခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဒါကလည်း အကြောင်းမဲ့မဟုတ်။ သူမ၏ လင်တော်မောင်မှာ လီးသေးကာ သန်လည်း သိပ်မသန်၍ တက်ချပြီး ခဏလေးမှာပင် သုတ်ရည်ပန်းထုတ်ပြီး လီးပျော့ကျသွားလေ့ရှိရာ ဖီလင်တက်အရသာတွေ့စ အချိန်တွင် ဆန့်တငံ့ငံ့ကြီး ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသော တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်က ရနိုင်သမျှ ဖီလင်အထိအတွေ့လေးများကို ဖျစ်ညှစ်ရယူခံစားသည့်အနေဖြင့် ပျော့ကျသွားသော လီးကိုညှစ်.. စုပ်ဆွဲယူရာမှ အလေ့အကျင့်သဘောမျိူး ဖြစ်သွားခြင်းပင်။

ယခုလည်း တင်တင်စောမှာ ပါးစပ်က တကယ်ပင် မလုပ်တတ်ဟု ပြောလိုက်ချိန်တွင် သူမ၏ စောက်ပတ်ကတော့ အဆုံးတိုင် ဖိကပ်ထိုးထည့်ထားသော မောင်မောင်စိုး၏ လီးကြီးကို ညှပ်၍ညှစ်၍ စုပ်ယူဆွဲနေကြလေပြီ။ ခါတိုင်း လိုးနေသည့် လီးလို ပျော့လပတ်ကြီးမဟုတ်ဘဲ အားပြည့်သန်မာ၍ ထောင်မတ်နေလေသော တုတ်တုတ်ခဲခဲ လီးတန်ထွားထွားကြီး ဖြစ်နေသောကြောင့် တင်တင်စော၏ စောက်ပတ်အ တွင်းသားများအနေဖြင့် ထူးကဲလှသော ထိတွေ့မှု အရသာကို ခံစားကြရကာ၊ ပို၍ရွစိတက်ကာ အားပြင်းပြင်းဖြင့် ညှစ်ယူနေကြသည်။ မောင်မောင်စိုးအဖို့လည်း အရသာထူးကို တနင့်တပိုးကြီး ခံစားရလျှက် လီးချောင်းကြီးသည် ငေါ့ကနဲ ငေါက်ကနဲပင် လှုပ်ခါနေသည်။

မောင်မောင်စိုး၏ ဖင်ပြောင်ကြီးသည်လည်း ဘယ်ညာဝိုက်ခါ လှုပ်၍နေရာ လီးကိုစောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ကြိတ်ဖိ ပွတ်သလိုမျိူးဖြစ်လျှက် တင်တင်စောအဖို့ ပို၍ ထိတွေ့မှုအားကောင်းကာ ဖီလင်ပိုရနေသည်။ ထိုအရသာမျိူးမှာ ထူးခြားလွန်းကဲလွန်းလှပေရာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်လိုးကာ မခံရစေကာမူ တင်တင်စော၏ သွေးသားတွေ ဆူဝေလှုပ်ရှားကာ နှစ်ချီပင် ဆက်တိုက် ‘‘ပြီး’’ သွားရလေသည်။

‘‘အား ပါး ပါး…. ဟင့် .. ဟင့် … အမလေးလေး …. အီးအီး…. ထွက်ကုန်ပြီ… အားပါး…. အထဲမှာ အရည်တွေ အရမ်းထွက်ကုန်ပြီ … ကောင်းလိုက်တာ….. ကောင်းလိုက်တာ….. အမလေးလေး… .’’

တင်တင်စော၏ပါးစပ်မှ အော်ဟစ်မြည်တမ်းသံ အမျိူးမျိူး ပေါ်ထွက်နေသည်။ မောင်မောင်စိုးကိုလည်း တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားသည်။ သူမစောက်ပတ်ကလည်း ပို၍ အားပြင်းပြင်းနှင့် လီးချောင်းကြီးကို တအားပင် ညှပ်၍ ညှစ်၍ စုပ်ယူနေရာ မောင်မောင်စိုးလည်း အံတကြိတ်ကြိတ်နှင့် ထိုးထိုးတွန့်တွန့် ဖြစ်သွားရသည်။

‘‘ပြီး’’ သွားသော အမျိူးသမီး ပို၍ အရသာတွေ့အောင် အားဖြည့်ဖန်ပေးသည့်အနေဖြင့် မောင်မောင်စိုးက လီးကို သုံးချက်မျှ ခပ်ပြင်းပြင်း ဖိဆောင့်ကြိတ်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်နာနာ ဆွဲကိုင်ညှစ်ပေးကာ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပေးလိုက်လေတော့သတည်း။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေသာက္လို႔မေၿပ ရမက္ေရ(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

‘ ေမာင္ေအး ေရ … လာပါဦးကြ … လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရေအာင္ .. ’ ႐ုံးေအာက္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေမာင္ေမာင္စိုး တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနစဥ္ စာေရးေလး ေမာင္ေအး ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလၽွာက္သြားသျဖင့္ အသာလွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ဒီ႐ုံးတြင္ ေမာင္ေမာင္စိုးအလုပ္ဝင္တာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ရွိၿပီမို႔ ဒီေကာင္ေလး သေဘာေကာင္းမွန္း အူတူတူ အတတေလးမွန္း သိေနၿပီ။ .. သူ႔အေနႏွင့္ တင္တင္ေစာအေၾကာင္းေတြ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး သိဖို႔လိုေနပါေသးသည္။ ႐ုံးတြင္ လူလစ္လၽွင္လစ္သလို နို႔ကိုင္လိုက္ အဖုတ္ႏွိုက္လိုက္ လုပ္ေနရေသာ္လည္း ႐ုံးကလည္း ခပ္ေသးေသး ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမို႔ အပီအျပင္ စားဘို႔ဝါးဘို႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အေျခအေနဖန္တီးလို႔ မရျဖစ္ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။

‘ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ .. ေမးရဦးမယ္ … ငါတို႔႐ုံးအုပ္ မမ တင္တင္ေစာ လိပ္စာ မင္းမ်ားသိသလားလို႔ .. ’

လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ စီးကရက္ ႏွစ္လိပ္ဖိုးေလာက္ ရင္းလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုး သူသိလိုသည့္ကိစၥကို အသာေတာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ုံးက မိန္းကေလးေတြႏွင့္က သိပ္မရင္းႏွီးေသးသည္မို႔ သြားေမးလို႔ မျဖစ္ေသး ။ တျခား ေယာက္်ားေတြသြားေမးလၽွင္လည္း အထာေပါက္ကုန္မွျဖင့္ မစားရပဲ နာမည္ပ်က္ေနဦးမည္။ ေမာင္ေအးကေတာ့ အတတမို႔ သူေမးလည္း အရိပ္အကဲကို ရိပ္မိမည့္ပုံမေပၚပါ။

‘ ဟာ .. သိတာေပါ့ အစ္ကိုကလည္း၊ .. က်ေနာ္တို႔ တခါတေလ ႐ုံးကိစၥနဲ႔ သူ႔အိမ္လိုက္သြားေပးရတာေတြ ရွိဖူးတယ္ .. ’

‘ ေၾသာ္ .. ေအး ။ သိရင္လည္း အစ္ကို႔လည္းေျပာထားပါဦး။ အစ္ကိုလည္း ကိစၥရွိတဲ့အခါ မင္းတို႔လို သြားလို႔ရတာေပါ့ .. ’

ေမာင္ေမာင္စိုးက မွင္ေသေသႏွင့္ ႏွိုက္သည္။

‘ သိပ္မေဝးပါဘူး အစ္ကိုရ … ။ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ( xx ) လမ္း .. အိမ္နံပါတ္က ( x ) .. ‘

ေမာင္ေမာင္စိုး ကိုယ့္နားပင္ကိုယ္မယုံနိုင္ ျဖစ္သြားရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုလိပ္စာသည္ သူႏွင့္ အရမ္းရင္းႏွီးေနၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ … ။ ထိုအိမ္ေလးသည္ လုံးခ်င္းအိမ္ေလးျဖစ္ၿပီး ၂ ကန႔္ကန႔္ထားတာလည္း သူသိသည္။ တစ္ဖက္တြင္ အိမ္ရွင္လင္မယား ေနသည္ဟုသာ သိထားေသာ္လည္း ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ဘာမွမသိခဲ့။ စိတ္လည္းမဝင္စားခဲ့ .. ။ သူစိတ္ဝင္စားခဲ့သည္က ဒီဘက္ အိမ္ငွားအျခမ္း။ .. ထိုအျခမ္းမွ ျမစပယ္ ဆိုသူ ႏွာထန္လွသည့္ ရွမ္းတ႐ုတ္မကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိုက္ကယ္ႏွင့္အတူ ျမစပယ္ေယာက္်ားမရွိသည့္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ မၾကာမၾကာ သြားၿပီး ဝါးေနၾကျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းရွာေပးခဲ့သည္က မိုက္ကယ္မို႔ သူကေတာ့ ပိုၿပီး အသြားအလာမ်ားသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကေတာ့ တခါတေလမွသာ ။ ဒီအတိုင္းဆိုလၽွင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ဖုတ္သြင္းရထား ဆိုက္ေလၿပီ။ တင္တင္ေစာကို က်ဳံးသြင္းဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာရသည္ထက္ပင္ လြယ္ေတာ့မည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ စေန၊ တနဂၤေႏြကပင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ေတြ႕ၾကေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းမွ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးသည္ ျမစပယ္ကို မိုက္ကယ္ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္ထဲတုန္းက အပီၿဖိဳေနသည္ကို ထရံေဖာက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနသည္ကို သူရိပ္မိခဲ့ေၾကာင္း ..၊ တေန႔ေန႔တြင္ ထိုမိန္းမကိုလည္း သူတို႔ ဝါးနိုင္ေကာင္း ဝါးနိုင္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား ။

ယခုေတာ့ တိုက္ဆိုင္ေလစြ …. ။

ထိုေန႔ ေန႔လည္ ႐ုံးျပန္တက္ေတာ့ တင္တင္ေစာ အခန္းအတြင္း လူရွင္းေနစဥ္ ေမာင္ေမာင္စိုး မေယာင္မလည္ႏွင့္ ဖိုင္တြဲတခ်ိဳ႕ေကာက္ကိုင္ၿပီး အသာ ဝင္လာလိုက္သည္။ တင္တင္ေစာက ႐ုံးစာတစ္ေစာင္ စိတ္ဝင္တစား ေရးေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက လက္ထဲတြင္ အျပကိုင္လာေသာ ဖိုင္ေတြကို စားပြဲေပၚ အသာတင္လိုက္ၿပီး တင္တင္ေစာ ေဘးနား အသာကပ္သြားလိုက္၏။ စာထဲတြင္ စိတ္ေရာက္ေနေသာ တင္တင္ေစာက ႐ုတ္တရက္ ျမင္ပုံမရေသး ။

‘ အို .. အေမ့ .. ’

စိတ္က အလုပ္ထဲေရာက္ေနခိုက္ ႐ုတ္တရက္ ေဘးတြင္ လူရိပ္တစ္ခု ေရာက္လာၿပီး တခ်ိန္တည္းမွာပင္ နို႔ႀကီးေတြကို လွမ္းအကိုင္ခံလိုက္ရသျဖင့္ တင္တင္ေစာ လန႔္သြားသည္။ ႏွာထန္သူပီပီ ကာမေသြးေတြက ဝုန္းကနဲ ထႂကြသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္စိုးက ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ျပဳံးျပေန၏။ .. လက္ေတြကေတာ့ အၿငိမ္မေန၊ .. သူမနို႔ေတြကို မနားတမ္း ကိုင္ညႇစ္ဆုပ္နယ္ေနသည္။ တင္တင္ေစာ မ်က္ႏွာေတြ ပူတက္လာ၏။

‘ မမ .. မမအိမ္လိပ္စာ က်ေနာ္သိၿပီ .. ’

ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ေျပာလိုက္သံေၾကာင့္ တင္တင္ေစာ ေခါင္းနားပမ္းႀကီးသြားမိ၏။ ဟန္ကိုယ့္ဘို႔ ဆိုသည့္စကားအတိုင္း ‘ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး .. ’ ဟု ခပ္တိုးတိုး ျငင္းမိသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပိုင္နိုင္ဝင့္ႂကြားသည့္ အျပဳံးတစ္ခု ေပၚလာ၏။

‘ ဟဲဟဲ .. ဘာလို႔မျဖစ္နိုင္ရမွာလဲ။ .. ျမစပယ္ကို မိုက္ကယ္တင္မကဘူး က်ေနာ္ပါ တခါတေလ လာဝါးေနၾက မမရဲ့၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပါတ္ က်ေနာ္႐ုံးစဝင္တဲ့ေန႔က မမ ေန႔ဝက္ခြင့္ယူၿပီးျပန္သြားေတာ့ သူတို႔လိုးတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ဆို၊ မိုက္ကယ္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပတယ္ .. ’

တင္တင္ေစာ နားထဲတြင္ အႏုျမဴဗုံး ေပါက္ကြဲသြားသည္။ တကိုယ္လုံး ထူပူၿပီး မ်က္ႏွာေတြ နီျမန္းလာသည္။ အသက္ရွူေတြျမန္ၿပီး ရင္ေတြ ေပါက္ထြက္မတတ္ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာရေလ၏။ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသူ မိန္းကေလးတစ္ဦးအဖို႔ သူမ်ားစုံတြဲ ေဖာက္ျပန္ၿပီး လိုးေနၾကသည္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္ကို လူမိသည့္အျဖစ္က တင္တင္ေစာကို အေနရခက္ေစသည္။ ေျပာျပသူက ေမာင္ေမာင္စိုး ျဖစ္ေနျပန္ေလေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့။ ..

‘ အဲဒါ .. လာမယ့္ အဂၤါေန႔ေန႔လည္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကရင္ မမ အိမ္မွာေစာင့္ေနေပးပါ .. ။ ႐ုံးက ခြင့္ယူရင္ယူ အေၾကာင္းျပၿပီး ထြက္ရင္ထြက္ခဲ့ေပါ့ ။ .. မဟုတ္ရင္ေတာ့ .. ဟဲဟဲ … ’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ခ်ိန္းဆိုၿပီး တင္တင္ေစာနို႔ႀကီးတစ္ဖက္ကို ခပ္နာနာညႇစ္ကာ အခန္းျပင္ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။ တင္တင္ေစာမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ကာ က်န္ခဲ့ရေလေတာ့၏။

……………………………………………………..

ခ်ိန္းဆိုထားေသာ အဂၤါေန႔မေရာက္မီကပင္ တင္တင္ေစာမွာ စိတ္ေတြ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနရသည္။ ဒီၾကားထဲက စေနေန႔ညတြင္ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုေက်ာ္ေအးက မစို႔မပို႔လိုးခဲ့ျပန္ရာ တင္တင္ေစာအဖို႔ ပို၍ပင္ အေနရခက္စရာ ျဖစ္လာရသည္။ မျပည့္ဝေသာ ရမက္ဆႏၵမ်ားအတြက္ ေမာင္ေမာင္စိုး၏လီးကို တမ္းတေနမိတာကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူလိုးတာခံဖို႔ သူခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတိုင္းေတြ႕ဖို႔ (လိုးရန္ခ်ိန္းထားသည့္ ေနရာကလည္း သူမ၏ အိမ္ခန္း ျဖစ္ေနျပန္သည္) ကေတာ့ အေတာ့္ကို အရွက္နည္းစရာျဖစ္သည္။

မိမိ၏အရွက္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာ အစစအရာရာတို႔ကို ေမ့ျပစ္မွသာ ထိုခ်ိန္းဆိုမွုကို လုပ္နိုင္မည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္းဆိုသည့္အခ်ိန္ကလည္း တကယ့္အခ်ိန္ေကင္း။ အဂၤါေန႔ဆိုလၽွင္ ျမစပယ္ႏွင့္ မိုက္ကယ္တို႔သည္ ခ်ိန္းေတြ႕ကာ စပ္ယွက္ေပ်ာ္ပါးမွုကို ( ၁၂ ) နာရီမွ ( ၁ ) နာရီေလာက္အထိ လုပ္ၾကသည္ကို တင္တင္ေစာသိထားသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ တနလၤာေန႔တစ္ေန႔လုံး ဣေျႏၵသိပ္ေကာင္းေနသည္။ တင္တင္ေစာကို ဘာမွမလုပ္။ ေစ့ေစ့ပင္မၾကည့္။ ႐ုံးအလုပ္မ်ားကိုသာ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ လုပ္ေနသည္။ တင္တင္ေစာသည္ ခ်ိန္းဆိုထားရာသို႔ မိမိမလာနိုင္ေၾကာင္း ေမာင္ေမာင္စိုးကို ေျပာဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္အဖန္ ႀကံေနမိသည္။

႐ုံးတြင္းေျပာ တယ္လီဖုန္းကို မပင့္ကာ ဆက္သြယ္မည္ျပဳၿပီး ျပန္ခ်ရတာက မနည္းေတာ့။ စာေရး၍ ေျပာဖို႔ စိတ္ကူးမိသည္ကလည္း အခါခါ။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းတြင္ေတာ့ မေျပာျဖစ္။ သူမ၏ ေသြးသားမ်ားႏွင့္ ရမက္ေဇာတို႔က ထိုသို႔ လုပ္ခြင့္မျပဳ။ သိတတ္ေသာစိတ္၊ စဥ္းစားတတ္ေသာစိတ္ ဦးေဏွာက္တို႔က ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ ဆက္မသြားသင့္ေတာ့ေၾကာင္း ဆင္ေျခေျပာဆိုေနေသာ္လည္း သူမ၏ ေသြးသားမ်ားကေတာ့ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ အရမ္းကို ေတြ႕ခ်င္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုး ခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတိုင္း သြားဖို႔ တိုက္တြန္းေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ လိုးရန္ ေစ့ေစာ္ေနသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အဂၤါေန႔သို႔ ေရာက္လာေလေတာ့သည္။

သူမအေနျဖင့္ ႐ုံးမွ ဒီမၽွေလာက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အျပင္ထြက္ေနလၽွင္ အျခားေသာ ႐ုံးသူ႐ုံးသားမ်ား သံသယဝင္လာနိုင္သည္။ ထိုသံသယမ်ားေၾကာင့္ စပ္စပ္စုစုႏွင့္ လိုက္လံစုံစမ္းၾကည့္ၾကလၽွင္ သူမႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ ‘‘ျဖစ္’’ ေနၾကမွုေတြကို သိကုန္ၾကပါက တင္တင္ေစာ မေတြးဝံ့။

ဒီေန႔ နံနက္ပိုင္းတစ္ခ်ိန္လုံးပင္ တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ အလုပ္ကိုပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မလုပ္နိုင္။ လုပ္စရာအလုပ္ေတြက သိမ္မမ်ားေသာေၾကာင့္သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၁၂ နာရီထိုးသြားသည္။ အခုခ်ိန္ဆိုလၽွင္ ျမစပယ္ႏွင့္ မိုက္ကယ္တို႔ ကာမစပ္ယွက္ၾကရန္ အိပ္ခန္းသို႔ ေရာက္ေနၾက ေလာက္ၿပီ။ အလုပ္ပင္ စျဖစ္ခ်င္ စျဖစ္ေနေတာ့မည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စပ္ယွက္ခဲ့ပုံမ်ားကို မိမိေခ်ာင္းၾကည့္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရမွုေတြ တင္တင္ေစာ၏ စိတ္အာ႐ုံတြင္ ထင္ျမင္လာသည္။ ဒါတင္မက နဂိုကမွ နိုးထေနေသာ ရမက္ေဇာအဟုန္မွာ ဒီလိုအေတြး စိတ္ကူးပုံရိပ္ေတြေပၚလာေတာ့ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ျမစပယ္ႏွင့္ မိုက္ကယ္တို႔ လိုးၾကတာေတြကို သြားေခ်ာင္းၾကည့္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ မနည္းႀကီး မ်ိဴသိပ္ထိန္းသိမ္းထားရသည္။ ၁၂ နာရီခြဲေလာက္တြင္ေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုစိတ္ေတြကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းသိမ္း၍ မရနိုင္ေတာ့။ ဒီကိစၥမ်ိဴးဆိုသည္ကလည္း လဘက္ရည္စြဲသလို၊ စီးကရက္စြဲသလိုမ်ိဴးႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾက အခ်ိန္တြင္ မၾကည့္ရလၽွင္ ေနလို႔မရေတာ့။

တင္တင္ေစာသည္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုျပကာ ႐ုံးမွ အသာလစ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဟိုဟာလုပ္ ဒီဟာေျပာႏွင့္ ႐ုံးမွထြက္ရာတြင္ အနည္းငယ္ အခ်ိန္ၾကာသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ႐ုံးမွ ထြက္လာေသာ အခ်ိန္မွာ ၁၂ နာရီႏွင့္ ၄၀ မိနစ္ပင္ ရွိေနေလၿပီ။ အငွားကားတစ္စီးျဖင့္ အိပ္ခန္းသို႔ အျမန္သြားသည္။ လမ္းတြင္ မီးပြိဳင့္မိမွု၊ ကားလမ္းရွုပ္ေနမွုတို႔ေၾကာင့္ အိမ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ၁၂ နာရီမိနစ္ ၅၀ ပင္ရွိေနၿပီ။ ျမစပယ္တို႔စုံတြဲ လိုးလို႔မ်ား ၿပီးကုန္ၾကၿပီလား။ စပ္ယွက္မွု စခန္းသိမ္းၾကလၽွင္ အေျပးအလႊားျပန္လာရတာ ေမာေၾကာဘဲဟု ေတြးပူေနမိေသးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ တစ္ဘက္အိမ္ခန္း၏ အဝင္အထြက္ တံခါးသည္ အျပင္မွ ေသာ့ခေလာက္ ျဖင့္ ခပ္မထား။ အထဲမွသာ ပိတ္ထားသည္။ အိမ္ထဲတြင္ လူရွိေနေသးသည္။

တင္တင္ေစာသည္ မိမိတို႔ဘက္ျခမ္းမွ အဝင္အထြက္တံခါးမွ ေသာ့ခေလာက္ကို အသံမထြက္ေအာင္ သတိထားဖြင့္ကာ အိမ္ထဲသို႔ လွစ္ကနဲဝင္သည္။ အိမ္ထဲသို႔ဝင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ဘက္ခန္းမွ အသံပလံမ်ားကို နားအစြမ္းကုန္ဖြင့္၍ နားေထာင္ၾကည့္သည္။ သူမေမၽွာ္လင့္ထားသလို ကာမ စပ္ယွက္ရာမွ ေပၚထြက္လာေသာ စကားသံမ်ား မၾကားရပါ။ တစ္ဘက္ခန္းတြင္ ၿငိမ္သက္အားေကာင္းေနသည္။ တင္တင္ေစာလည္း သူမေဖာက္ထားသည့္ အေပါက္ရွိရာသို႔ အျမန္သြားကာ တစ္ဘက္အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေခ်ာင္း၍ၾကည့္လိုက္သည္။

တစ္ဘက္အိပ္ခန္းထဲမွ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးထက္တြင္ ျမစပယ္ရွိေနသည္။ ကုလားဒိန္ မိုက္ကယ္ကမူ မရွိေတာ့ပါ။ ျမစပယ္သည္ အဝတ္အစားမ်ား မဝတ္ေသးဘဲ ဗလာကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ကုတင္ေပၚ လဲေလ်ာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျမစပယ္၏ မ်က္ႏွာပန္းႏုေရာင္သန္းေနသည္။ ဆူၿဖိဳးေသာ ရင္သားႀကီးမ်ားႏွင့္ ကားအိေသာ တင္ပဆုံႀကီးမ်ားေပၚတြင္ လက္ဝါးရာမ်ား၊ လက္ေခ်ာင္းရာမ်ား မထင္မရွား က်န္ေနေသးသည္။ ေပါင္ဂြၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အျပတ္ကို မို႔ေဖာင္းကာ စူႂကြလို႔ေနသည္။ မိုက္ကယ္ႏွင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္လိုးၿပီးသြားေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေစေသာ အမွတ္အသားမ်ားပင္တည္း။ မိုက္ကယ္ႏွင့္ လိုးၿပီးသြားေသာ္လည္း အဝတ္အစားေတြ မဝတ္ေသးဘဲ၊ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ကုတင္ထက္တြင္ ဆက္၍ရွိေနျခင္းမွာ ဘာေၾကာင့္လဲဟု တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ ေတြးေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ….

‘‘ေဒါက္…ေဒါက္…’’

ေဟာ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွ တံခါးေခါက္သံသဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ မိမိတို႔အခန္းကို ေမာင္ေမာင္စိုးတစ္ေယာက္ လာေခါက္တာမ်ားလားဟု တင္တင္ေစာ ထင္မိေသးသည္။ ၿပီးမွ မိမိကို ခ်ိန္းဆိုထားသည္က တစ္နာရီခြဲ၊ အခုမွ တစ္နာရီထိုးလုလုသာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔အခန္းမွ မျဖစ္နိုင္ဟု ေတြးလၽွက္ ဆက္၍ၾကည့္ေနသည္။ ဒီတံခါးေခါက္သံကို ေစာင့္လင့္ေနဟန္ရွိေသာ ျမစပယ္သည္ ဇိုးဇက္ဆိုထကာ အိပ္ခန္းထဲမွ သုတ္ခနဲ ေျပးထြက္သည္။အဝတ္အစားပင္ မဝတ္။ ထမီေလးေတာင္ ေကာက္ယူ ရင္လ်ားမသြား။ ကိုယ္လုံးတီးႀကီး ထြက္သြားသည္။

‘‘ေတာ္ေတာ္ထတဲ့ ေကာင္မ။ သူ႔မို႔ အရွက္မရွိ ဧည့္ခန္းဘက္ကို ကိုယ္လုံးတီးႀကီး သြားရဲတယ္’’

ဟု တင္တင္ေစာ တစ္ေယာက္ ေရရြတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္လာမည့္သူကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ တံခါးဖြင့္သံခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမစပယ္၏ ညဳတုတု ခရာတာတာ ရယ္ေမာေျပာဆိုသံ ဆက္ေပၚလာသည္။

‘‘အိုး…ၾကည့္ပါလား… ကဲခ်င္ၿပီ.. ခစ္ခစ္ခစ္.. အိုး … ဟင့္’’

ျမစပယ္၏ အသံသည္ ႐ုတ္တရက္ျပတ္ကာ ရပ္တန႔္သည္။ ဘာျဖစ္သြားတာလဲဟု တင္တင္ေစာ ေခါင္းပင္ေထာင္ထသြားသည္။ ၿပီးမွ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္လာသူကို တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ထိုသူကား ေမာင္ေမာင္စိုးပင္ တည္း။

‘‘ဒီေကာင္ေလးက တကယ္ဘဲ။ ဒီဟာမႀကီးကို အရင္လိုးၿပီးမွ ငါ့ဘက္ကို လာမွာကိုး။ တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ကို လိုးၿပီးခါစ လီးႀကီးနဲ႔ ငါဆက္ၿပီး အလိုးခံ ရမွာပါလား။ ဒီလိုလုပ္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ သူခ်ိန္းထားတာကို ငါေစာင့္မေနဘဲ ျပန္သြားရရင္ေကာင္းမလား’’

ဟု မိန္းမသားတို႔သဘာ၀ မခံခ်င္၍သာ ထိုသို႔ေတြးမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မွာေတာ့ တင္တင္ေစာမွာ အိမ္ခန္းထဲမွ ထြက္သြားလိုစိတ္ စိုးစဥ္းမၽွမရွိ။ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ ျမစပယ္တို႔ ဘယ္လိုေတြ လုပ္ၾကမွာလဲဟု ေခ်ာင္းၾကည့္ခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္းစိုး မိမိကို လာလိုးတာကိုလည္း အရမ္းကို ခံခ်င္ေနပါသည္။ ကိုယ္လုံးတီးရွိေနေသာ ျမစပယ္ကို ေပြ႕ဖက္ကာ ပါးစပ္ခ်င္းေတ့စုပ္ၿပီး နမ္းလိုက္သည္ကို တင္တင္ေစာ ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ၏ရင္ကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းခုန္လို႔ေနပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္

‘‘ႁပြတ္ ပ်ပ္’’

ဟူေသာ ပါစပ္ခ်င္း ကြာဟသြားသံ ..

‘‘ဖ်န္း’’

ကနဲ ဖင္ပုတ္လိုက္သံႏွင့္ ျမစပယ္၏

‘‘အိုး အား ..အား’’

ဟု ျမည္တမ္းသံကို ဆက္ၾကားရျပန္ရာ တင္တင္ေစာ၏ ရင္ထဲ က်လိက်လိႏွင့္ ျဖစ္လာရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ျမစပယ္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ခါး တစ္ေယာက္ဖက္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၾကသည္ကို တင္တင္ေစာ ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ေက်ာပိုးအိတ္အငယ္စား တစ္ခုကို ဘယ္ဘက္ပခုန္းတြင္ သိုင္းလြယ္ထားသည္ကိုလည္း တင္တင္ေစာ သတိထားမိသည္။

ဒီေန႔ ေမာင္ေမာင္စိုးက ျမစပယ္ကို ကာမမွု အသစ္အဆန္းတစ္ခုႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးမည္ဟု ႀကိဳတင္ေျပာျပထားခဲ့သည္။ ဘာလဲဆိုတာကိုေတာ့ ေမးလို႔မရ။ ယခင္က သူမ မၾကဳံဖူးေသာ ဖီလင္တစ္မ်ိဴး ခံစားေစရမည္ဟုသာ ဆိုထားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမစပယ္မွာ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ သိပ္ကို ေတြ႕ခ်င္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဘယ္လိုမ်ား အဆန္းထြင္လာမည္ဆိုျခင္းကို သိပ္သိလိုေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မိုက္ကယ္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ကာ ေမာင္ေမာင္စိုး ေရာက္အလာကို ႀကိဳလင့္ေစာင့္စားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုမ်ိဴးလုပ္မည္ကို မခန႔္မွန္းနိုင္ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင္စိုး လုပ္မည့္အရာမွာ ကာမစည္းစိမ္ အရသာ ရွိမွာကိုေတာ့ျမစပယ္ ေသခ်ာေပါက္သိထားသည္။

‘‘အဆန္းလုပ္မယ္ဆို။ ကိုင္း ဘာလုပ္မွာလဲ။ တို႔က ဘယ္လိုမ်ိဴး ေနေပးရမွာလဲ… လုပ္ေတာ့ေလ…’’

အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ျမစပယ္က ခရာတာတာ အသံေလးႏွင့္ေျပာသည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသူ တင္တင္ေစာမွာလည္း ထိုစကားမ်ားကို ၾကားရေလရာ ဘယ္လို အဆန္းအျပားေတြမ်ား လုပ္ၾကဦးမွာလဲဟု စိတ္ဝင္စားမွုျဖင့္ ရင္လွိုက္ဖိုလာရေတာ့သည္။

‘‘လုပ္မွာေပါ့ မမရ။ အဝတ္ေတြ အရင္ခၽြတ္ပါရေစဦး’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက လြယ္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ကုတင္ေျခရင္းတြင္ အသာတင္ၿပီး ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားမ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခၽြတ္သည္။ ျမစပယ္ေရာ တင္တင္ေစာတို႔ပါ ေမာင္ေမာင္စိုး အဝတ္ခၽြတ္ေနသည္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပင္ ေမာင္ေမာင္စိုးကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္သြားသည္။ လီးႀကီးက မတ္ေတာင္၍ ေနသည္။ အမ်ိဴးသမီး ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ အၾကည့္မ်ားသည္ မတ္ေတာင္ေနေလေသာ လီး ႀကီးထံသို႔ စူးစိုက္ေရာက္ရွိကာ ရင္ေတြခုန္၊ အသည္းေတြယားလာၾက၏။

‘‘မမ.. ဗိုင္ဘေရတာ..သုံးဖူးသလား’’

သူ႔အဝတ္ေတြ ခၽြတ္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ကိုယ္လုံးတီး လီးတန္ႀကီး အေတာင္သားႏွင့္ ကုတင္ေပၚ လွမ္းတက္လာရင္း ေမး၏။

‘‘ဟင့္အင္း…မသုံးဖူးဘူး’’

‘‘ျမင္ေရာ ျမင္ဖူးလား’’

‘‘မျမင္ဖူးဘူး’’

‘‘ဗိုင္ဘေရတာအေၾကာင္း ၾကားဖူးထားတာေကာ ရွိလား’’

‘‘အင္း… နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ၾကားဖူးတယ္…။ မိန္းမေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အရသာယူတဲ့ ပစၥည္းဆိုလားဘဲ’’

တင္တင္ေစာမွာေတာ့ ‘ဗိုင္ဘေရတာ’’ ဆိုသည္မွာ တကယ့္ကို အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနပါသည္။ ၾကားပင္မၾကားဖူးပါ။ ဘယ္လိုပစၥည္းပါလိမ့္ဟု သိလိုစိတ္ ေပၚလာသည္။

‘‘ဒီေန႔.. ဗိုင္ဘေရတာနဲ႔ မမကို ဖီလင္ရေအာင္ လိုးေပးမလို႔ဗ်’’

‘‘ဟာကြာ…မင္းကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ…’’

‘‘ဗိုင္ဘေရတာနဲ႔ ေစာက္ပတ္ထိုးပြတ္တာ နို႔ေတြအေပၚ ကပ္ပြတ္ေပးတာ ဖင္ထဲထည့္တာ ဘယ္လိုဖီလင္ရတယ္ဆိုတာ ခံစားၾကည့္မွ သိမွာေနာ္။ သိပ္ကိုေကာင္းတယ္ဆိုဘဲ…’’

‘‘ေတာ္ပါ..’’

‘‘ဘယ္လိုလဲ ဗိုင္ဘေရတာ သုံးၿပီး ဖီလင္ခံၾကည့္မလား’’

‘‘မင္းမွာ ပါလာလို႔လား’’

‘‘ပါလာတာေပါ့’’

‘‘ျပစမ္းပါဦး’’

‘‘ျပမွာေပါ့ မမရဲ့။ ကဲ ေျပာေလ.. ဗိုင္ဘေရတာ သုံးၾကည့္မလား’’

‘‘ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္’’

‘‘ေျပာစမ္းပါဦး မမရ။ သုံးၾကည့္ခ်င္လား’’

‘‘အင္း…စမ္းထည့္မယ္…လုပ္လိုက္ေလ..’’

‘‘ေနဦး။ မမကို ပိုစိတ္ထလာေအာင္ အရင္လုပ္ဦးမယ္ေလကြာ’’

‘‘အိုကြာ…မင္းကလဲ’’

ထို႔ေနာက္ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ျမစပယ္ကို ေပြ႕ဖက္ ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္ေလသည္။ ဒီတစ္ခါ အပြတ္အသပ္မ်ားသည္လည္း တမူထူးဆန္းသည္။ သိပ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း အငမ္းမရ မလုပ္။ ညင္ညင္သာသာမွ တကယ့္ကို ညင္ညင္သာသာေလး၊ ဖြဖြေလးကိုင္ကာ ရြရြေလး ပြတ္သည္။ အကိုင္အတြယ္ ညင္သာေသာ္လည္း ႏွိုးဆြမွုအားကေတာ့ ျပင္းလွသည္။ ျမစပယ္မွာ တြန႔္တြန႔္ကိုလူးလာရသည္။ ရမက္လွိုင္းေတြထန္ၿပီးရင္း ထန္လာရၿပီး တအင္းအင္း အသံေလးမ်ား ျမည္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက သိပ္အခ်ိန္ၾကာၾကာေတာ့ ႏွိုးဆြမေနပါ။ (တင္တင္ေစာရွိရာဘက္သို႔ ေဆာင္ေတာ္ကူးရဖို႔ကလည္း ရွိေသးသည္။)

ႏွစ္မိနစ္ခန႔္သာ ပြတ္သပ္ႏွိုးဆြေပးၿပီးေနာက္ သူ၏ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဗိုင္ဘေရတာကို ထုတ္ယူလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမစပယ္မွာ ရမက္ေဇာအဟုန္ ျပင္းထန္ေနေလၿပီ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနေသာ တင္တင္ေစာသည္ ေမာင္ေမာင္စိုး ထုတ္ယူလိုက္ေသာ ဗိုင္ဘေရတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္။ ျမစပယ္ကလည္း ရမက္ခိုးျပည့္လၽွံေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ဗိုင္ဘေရတာကို ၾကည့္သည္။ ဗိုင္ဘေရတာက အနက္ေရာင္ျဖစ္သည္။ လုံးလုံးရွည္ရွည္ႏွင့္ ခရမ္းသီးလိုလို၊ လီးတန္ပုံလိုလို က်ပ္လုံးေလာက္ေတာ့ တုတ္မည္။ အဖ်ားပိုင္း ခပ္သြယ္သြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ အရင္းပိုင္း တြင္ လက္ကိုင္လိုလို အပိတ္လိုက္ အရစ္မ်ားပါရွိေသာ ေနရာေလးရွိသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးက ဓါတ္ခဲထည့္ထားၿပီး အသင့္ရွိေနေသာ ဗိုင္ဘေရတာ၏ ခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ရာ တဒီဒီ အသံသဲ့သဲ့ေလးႏွင့္အတူ ဗိုင္ဘေရတာက သိမ့္သိမ့္ေလး လွုပ္တုန္လို႔လာသည္။

‘‘ဒါက လွုပ္အားအနိမ့္ဆုံး လုပ္ထားတာ။ ဗိုင္ဘေရတာကို ပိုတုန္ခါေစခ်င္ရင္ အရွီန္ျမႇင့္ေပးလို႔ရတယ္။ ေရာ့… စမ္းသုံးၾကည့္’’

ခလုတ္ဖြင့္ထား၍ သိမ့္သိမ့္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး တုန္ခါေနေသာ ဗိုင္ဘေရတာကို ေမာင္ေမာင္စိုးက ျမစပယ္၏ လက္သို႔ထည့္လိုက္သည္။ ညိမ့္ညိမ့္ေလး တုန္ေနေသာ ဗိုင္ဘေရတာမွာ အသက္ဝင္ေနသလိုလို ျမစပယ္ ထင္ခဲ့သည္။

‘‘ဒါ……ဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ…..ဟင္’’

ျမစပယ္က ေမာင္ေမာင္စိုးကို ေမးသည္။

‘‘နို႔သီးေတြကို အသာပြတ္ေပး။ အဲဒီလိုလုပ္ေနတုန္း မမေစာက္ပတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ယက္မယ္….။ ၿပီးမွ ေစာက္ပတ္ထဲျဖစ္ျဖစ္ ဖင္ေပါက္ထဲျဖစ္ျဖစ္ ဗိုင္ဘေရတာကို ထိုးထည့္ၿပီး လိုးေပးမယ္…’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက နည္းေပးလမ္းၿပ လုပ္သည္။ ျမစပယ္လည္း ဗိုင္ဘေရတာကို ညာလက္ျဖင့္ အသာကိုင္ကာ၊ ထပ္ဖူးပိုင္းႏွင့္ မိမိ၏ ဘယ္ဘက္နို႔အုံေပၚမွ နို႔သီးေခါင္းကို လွမ္းတို႔ ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ရမက္ေဇာျပင္းထန္ခ်ိန္မို႔ ျမစပယ္၏ နို႔သီးေခါင္းေတြ ေကာ့ေထာင္ေနသည္။ တင္တင္ေစာမွာ ျမစပယ္၏ အျပဳအမူကို အသက္ရွူပင္ေမ့ကာ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။ နို႔သီးထပ္ႏွင့္ ဗိုင္ဘေရတာ စတင္ထိမိသည္ႏွင့္ ျမစပယ္တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္သြားသည္။ ပါးစပ္မွလည္း အသံထြက္လာသည္။

‘‘အိုး..မားမား…ဟင့္ဟင့္… ယားက်ိက်ိနဲ႔ကြာ။ တစ္မ်ိဴးႀကီးပါလား’’

‘‘ဖီလင္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..’’

‘‘အင္း.. ေကာင္းတယ္… ေကာင္းတယ္… ေစာက္ပတ္ယက္ေပးမယ္ဆို… ယက္ေလကြာ’’

ျမစပယ္သည္ ဘယ္ညာနို႔သီးမ်ားကို ဗိုင္ဘေရတာျဖင့္ တလွည့္စီ ပြတ္သည္။ သူမသည္ နို႔သီးဆြဲ၊ နို႔စို႔ အမ်ိဴးစုံခံဖူးသည္။ ယခု ဗိုင္ဘေရတာႏွင့္ ထိုးကပ္၍ ခံစားရေသာ ဖီလင္ကေတာ့ တစ္မူထူးျခားပါသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကလည္း ျမစပယ္၏ေစာက္ပတ္ကို ကုန္း၍ ယက္ေပးသည္။ လၽွာႏွင့္ ထိုးကလိသလို ေစာက္ေစ့ကိုလည္း မၽွင္း၍စုပ္ေပးလိုက္ေသးသည္။

ျမစပယ္အဖို႔ ေစာက္ပတ္အယက္ခံရတာ၊ ေစာက္ေစ့အစုပ္ခံရတာ၊ ေစာက္ေခါင္းေပါက္ထဲ လၽွာထိုးေမႊေပးတာေတြကလည္း ခံလို႔ေကာင္း၊ နို႔သီးမ်ားကို ဗိုင္ဘေရတာႏွင့္ ထိကပ္ပြတ္ေနရတာကလည္း အရသာေတြ႕၊ အရမ္းကို ေဟာ့ေနကာ လူးလြန႔္လွုပ္ရွားေနသည္။

‘‘အိုး.. ဟင့္.. ဟင့္… ေကာင္းလိုက္တာကြာ… အပီပါဘဲလား.. ေမာင္စိုးရာ…. အို.. အို… ယက္ေပး….. အထဲကို ထိုးစမ္းပါ… အား… ယား… ယား… အင့္.. ဟင့္ … ဟင့္..’’

ေစာက္ပတ္ကို ပို၍ ထိထိမိမိ ယက္ေပး စုပ္ေပးနိုင္ေစရန္ ျမစပယ္က ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ပင့္၍ ေပါင္လုံးႀကီးမ်ားကို အစြမ္းကုန္ ကားေပးသည္။

‘‘မမေစာက္ဖုတ္က တယ္ေမႊးတာပဲကိုး…. ၾကည့္စမ္း.. ေစာက္ေစ့ကလည္း ေကာ့ေထာင္ေနလိုက္တာ… မွန္း… အပီစုပ္ပစ္လိုက္မယ္.. .’’

‘‘အားပါးပါး…. ရွီး… ရွီး…. အိုအို…. ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ.. .. ေမာင္စိုးရာ…. ေကာင္းလွခ်ည္လားကြာ……. အိုအို.. အို…’’

တင္တင္ေစာပင္လၽွင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ရင္ေတြ ပန္းေတြ တုန္လာသည္။ စိတ္အရမ္း လွုပ္ရွားလာသည္။ အဖုတ္ေဖာင္းႂကြကာ အရည္ရႊမ္းလာသည္။ နို႔အုံေတြ တင္းမာကာ နို႔သီးေခါင္းမ်ား တင္းမာေကာ့ေထာင္တက္လာ၏။

ျမစပယ္ကလည္း ဖီလင္အရမ္းတက္ေနရာ၊ ဒီမၽွေလာက္ႏွင့္ မေက်နပ္နိုင္ေတာ့။ ဗိုင္ဘေရတာႀကီးကို ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးထည့္ကာ လုပ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္မ်ား ထိန္းမရေတာ့။

‘‘ဟင့္အင့္… ဗိုင္ဘေရတာနဲ႔ တို႔ကို လိုးေပးေတာ့ကြာ။ တို႔စိတ္ေတြ အရမ္းထေနၿပီ။ ေစာက္ပတ္လည္း သိပ္ယားေနၿပီ။ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ပါကြ..’’

‘‘ေကာင္းၿပီ။ ဖီလင္အျပတ္ယူဖို႔သာ ျပင္ေပေတာ့’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ျမစပယ္၏ေပါင္ၾကား မ်က္ႏွာခြၿပီး ေျပာ၏။ ၿပီးေတာ့ ျမစပယ္၏ လက္ထဲမွ ဗိုင္ဘေရတာကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ျမစပယ္သည္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားနိုင္သမၽွ ျဖဲကားေပးလိုက္သည္။ အဖုတ္ႀကီးမွာ မို႔မို႔ေဖါင္းေဖါင္း ျပဴးျပဴးႀကီး ေပၚေနသည္။ ေစာက္ေမႊးမ်ား ရိတ္ထား၍ ေျပာင္ရွင္းေနသည္မို႔ အဖုတ္ကပို၍ ျပဴးေနပါသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဗိုင္ဘေရတာျဖင့္ ေစာက္ပတ္ကို အသာထိုးကာ ပြက္ကလိ ေပးျပန္ရာ ျမစပယ္ တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာသည္။

‘‘အိုအို…ဟင့္ဟင့္…. လုပ္ကြာ…. ထိုးထည့္လိုက္စမ္းပါ….. ပြတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ အဖုတ္ထဲ အရမ္းယားေနပါတယ္ဆိုမွ

..ထိုးပါ… တို႔အဖုတ္ထဲကို ဗိုင္ဘေရတာႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္စမ္းပါ…. အဟင့္ဟင့္’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ေစာက္ပတ္ကို ဘယ္လက္ျဖင့္ အသာဆြဲျဖဲသည္။ စပ္ယွက္ရာ ေစာက္ေခါင္း ျပဲအာလာမွ ညာလက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ဗိုင္ဘေရတာကို အသာေတ့ကာ တအိအိ ထိုးသြင္းသည္။ အရည္ေတြစိုေနေသာ ေစာက္ပတ္ထဲ ဗိုင္ဘေရတာက တိုးဝင္သည္။ အဝင္ေခ်ာေသာ္လည္း တင္းၾကပ္ေသာ ထိေတြ႕မွုရွိၿပီး မာေၾကာေၾကာ တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီးလည္း ျဖစ္သည္မို႔ ျမစပယ္ အံႀကိတ္ကာ စုတ္သပ္ညည္းရသည္။

‘‘အိုး…ကၽြတ္..ကၽြတ္…ကၽြတ္….ဟင္း’’

‘‘နာလို႔လား…မမ…’’

‘‘နည္းနည္းေအာင့္သြားလို႔.. ရတယ္… ဖိသာထိုးထည့္ကြာ….. အားပါးပါး… အား …. အမေလးေနာ္…….. ဟင့္.. ဟင့္….’’

ဗိုင္ဘေရတာက အဆုံးနီးနီးကို ေစာက္ပတ္ထဲဝင္သည္။ ျမစပယ္မွာ ကာမဆိပ္ ငယ္ထိပ္ေရာက္ကာရွုးသြပ္လုမတတ္ကို ျဖစ္ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲ တိုးဝင္လာေသာ ဗိုင္ဘေရတာသည္ သိမ့္သိမ့္ေလး တုန္ခါေနရာ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို ကိုင္တြယ္၍ ဖြဖြေလး လွုပ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါက လီးတိုးဝင္မွုႏွင့္ မတူေသာ ထူးျခားလွသည့္ ဖီလင္အရသာ ျဖစ္ေနသည္။

‘‘ေဆာင့္ေလ….. ေဆာင့္စမ္းပါ…. ဒီအတိုင္းဘဲ ထိုးသြင္းမထားနဲ႔။ ဟင့္ ဟင့္…. လုပ္… ေလ…….. ထိုးေဆာင့္ေပးပါရွင့္’’

ဖီလင္သိပ္ေကာင္းလွသည္မို႔ ျမစပယ္သည္ အာသာငမ္းငမ္း ေျပာမိသည္။ ဖင္ႀကီးကိုလည္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေဝ့ဝိုက္ကာ လွုပ္ရွားေပးသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကလည္း ဗိုင္ဘေရတာကို လက္ျဖင့္ စုံကိုင္ကာ ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးသြင္းျပန္ထုတ္ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေပးသည္။

‘‘မမ..ဘယ္လိုလဲ….။ ဗိုင္ဘေရတာနဲ႔ ထိုးေပးတာ ဖီလင္တစ္မ်ိဴးဆန္းတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ….’’

‘‘ေအးကြာ….. ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူး။ သိပ္ေကာင္းတာဘဲ… လုပ္ေလကြာ….. ခပ္ျမန္ျမန္ ထိုးသြင္းၿပီး လုပ္ေပးစမ္းပါကြာ…’’

‘‘မမခ်ည္းဘဲ ဖီလင္ယူမေနနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဖီလင္ရေအာင္လည္း လုပ္ေပးဦးေလ…….’’

‘‘ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…ေျပာေလ…ေျပာ..’’

‘‘လီးစုပ္ေပးေပါ့’’

‘‘ရတယ္……စုပ္ေပးမယ္ေလ…လာေလ..’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက မိမိ၏လီးကို ျမစပယ္စုပ္နိုင္ရန္ ကိုယ္ကို အေနအထား ျပဳျပင္ေပးသည္။ ျမစပယ္ကလည္း ေခါင္းေရွ႕တိုး၍ အငမ္းမရပင္ ႀကိဳလင့္သည္။ လီးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငုံခဲကာ အားရပါးရ စုပ္ေပးသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ျမစပယ္၏ အဖုတ္ကို ဗိုင္ဘေရတာျဖင့္ လိုးေဆာင့္ေပးသည္။ ဗိုင္ဘေရတာ တုန္ခါအား ပိုျမင့္လာေအာင္ တစ္ထစ္တင္ေပးသည္။

‘‘ထိုး….ထိုး….ျပင္းျပင္း ထိုးေပးစမ္းပါ’’

လီးစုပ္ေပးရင္း ျမစပယ္က ေျပာသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ လီးႀကီးျပည့္ၾကပ္ေနသည္မို႔ သူမ၏ စကားသံက ပီပီသသမထြက္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္စိုးကေတာ့ အမ်ိဴးသမီးဘာလိုခ်င္မွန္း ဒက္ထိသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုင္ဘေရတာကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္သြက္သြက္ ထိုးသြင္းျပန္ထုတ္ ေဆာင့္လုပ္ေပးသည္။ ေစာက္ေစ့ကို တုန္ခါေနေသာ ဗိုင္ဘေရတာႏွင့္ က်က်နန ထိမိေအာင္ ဖိကပ္ပြတ္ဆြဲေပးသည္။ ျမစပယ္ မေနနိုင္ေတာ့။ တအီးအီး တအားအား ႏွင့္ ဆက္တိုက္ကို သုံးႀကိမ္ၿပီးသြားသည္။ ျမစပယ္ ထိုသို႔ၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေမာင္စိုးကလည္း သုတ္ရည္မ်ား လႊတ္ထုတ္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။

‘‘လာေလ.. မမေကာ… ေစာက္ပတ္ေတြ ဘာေတြ မေဆးေတာ့ဘူးလား’’

ကုတင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ျမစပယ္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာ၏။

‘‘မင္းအရင္သြားပါ။ တို႔ကေနာက္မွ……’’

‘‘လာစမ္းပါ မမရာ။ အတူတူေဆးၾကတာေပါ့.. လာပါ…’’

ေမာင္ေမာင္စိုးေခၚ၍ ျမစပယ္လည္း ေရခ်ိဴးခန္းဆီ အတူလိုက္သြားရေလသည္။ တစ္ဘက္ခန္းမွ တင္တင္ေစာမွာေတာ့ စိတ္မရိုးမရြႏွင့္ ျဖစ္ကာ က်န္ေနခဲ့ေလသည္။ မိမိထံမလာခင္ ျမစပယ္ကို အရင္ေတြ႕ခဲ့မွုကိုလည္း မခံခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ သိပ္မၾကာပါ။ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ ျမစပယ္တို႔ ေရခ်ိဴးခန္းမွထြက္ကာ အိမ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဗိုင္ဘေရတာကို သိမ္းသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးက ျမစပယ္ကို ႏွုတ္ဆက္အနမ္း တစ္ခ်က္စုပ္နမ္းၿပီး ထြက္သြားသည္။ မိမိအခန္းဘက္ ခ်က္ခ်င္းကူးလာမည္လား၊ ဒါဆို ျမစပယ္ ရိပ္မိသြားလၽွင္ အခက္ဘဲဟု တင္တင္ေစာ ေတြးေနမိေသးသည္။

ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါ။ လမ္းထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ခပ္လၽွိဴလၽွိဴေလး ဝင္ထိုင္ကာ လက္ဘက္ရည္ေသာက္၍ ျမစပယ္ ထြက္သြားသည္အထိ ေစာင့္သည္။ ျမစပယ္ထြက္သြားေတာ့မွ လမ္းထဲျပန္ဝင္ကာ တင္တင္ေစာထံသို႔ လာေလသည္။

……………………………………………………………..

တင္တင္ေစာအဖို႔ သူမဘ၀ တစ္သက္တာတြင္ စိတ္အလွုပ္ရွားဆုံး ေစာင့္ဆိုင္းရသည့္ အခ်ိန္ကာလဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ရင္လည္းေမာရသည္။ ႏွလုံးလည္း ပိုခုန္သည္။ ေသြးခုန္ႏွုန္းလည္း ပိုျမန္လာသည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ပူသလိုလို ေအးသလိုလို ျဖစ္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္‌ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ မေတြ႕ရေသးမွီကပင္ တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ စိတ္လွုပ္ရွား ရင္ဖိုမွုကို ခံစားေနရသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးေရာက္လာ၍ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္စြာ စပ္ယွက္လၽွင္ေတာ့ ေတြးၾကည့္႐ုံႏွင့္ပင္ တင္တင္ေစာ ေစာက္ပတ္ထဲက အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိုလာေတာ့သည္။ ေဟာ ……

‘‘ေဒါက္…..ေဒါက္…..ေဒါက္……’’

တံခါးေခါက္သံက ခပ္သဲ့သဲ့။ သူမကို လိုးမည့္ေယာက္်ား ေရာက္ရွိလို႔လာပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ ဟိုဖက္အိပ္ခန္းကို လာေခါက္ျခင္းႏွင့္ မေရာေထြးနိုင္ေတာ့။ သူမထံသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ လာေရာက္တာ သိပ္ကိုေသခ်ာေနသည္။ ဒီတံခါးေခါက္သံကို ရင္ဖိုစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္လင့္ေနေသာ တင္တင္ေစာ အိပ္ခန္းထဲရွိ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ေငါက္ကနဲထကာ အိမ္ေရွ႕ခန္းဘက္ဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ မေျပး႐ုံတမယ္ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

ေစာေစာတစ္ေခါက္တုန္းက တစ္ဘက္ခန္းမွ ျမစပယ္ ဒီလိုေလၽွာက္လွမ္းထြက္သြားမွုကို ကိုယ္ခ်င္းစာကာ နားလည္မိသည္။ ျမစပယ္လည္း ယခု မိမိလို ခံစားလွုပ္ရွားမွုမ်ိဴး ထပ္တူရွိေပလိမ့္မည္။ တင္တင္ေစာသည္ အိမ္ခန္းတံခါးကို အျမန္ပင္ ဖြင့္လိုက္သည္။ တံခါးဝတြင္ မားမားႀကီးရပ္ေနသူက ေမာင္ေမာင္စိုး။

‘‘မမက အေစာႀကီးကတည္းက ေရာက္ေနတာကိုး။ အခုမွ တစ္နာရီနဲ႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ဘဲ ရွိေသးတယ္….’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ၿပီးေျပာရင္း အိမ္ထဲသို႔ လွမ္းဝင္သည္။ တင္တင္ေစာလည္း တံခါးကို အျမန္ပင္ပိတ္ကာ ခ်က္ထိုးခ်လိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကို မၾကည့္ရဲ။ ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ဆတ္ဆတ္တုန္၍ ေနသည္။ ရည္းစားႏွင့္ ပထမဆုံး ခ်ိန္းေတြ႕သည့္ ေကာင္မေလးလို စိတ္လွုပ္ရွားခံစားမွုမ်ိဴး ျဖစ္ေပၚ၍ ေနသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးက ရွက္ေၾကာက္၊ စိတ္လွုပ္ရွားရင္ဖိုကာ၊ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲ၊ တကိုယ္လုံး ဆတ္ဆတ္တုန္ လၽွက္ရွိေနေသာ တင္တင္ေစာကို အားရေက်နပ္စြာ ၾကည့္သည္။ သူသည္ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ခဲ့ဖူးေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒီလို စိတ္လွုပ္ရွား အရွက္ပိုကာ ရမက္လည္းထန္ေနေသာ အမူအယာအသြင္အျပင္ႏွင့္ မိန္းမကိုေတာ့ ပထမဆုံး ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။

ခဏမၽွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး မည္သူမၽွ မလွုပ္ရွား။ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ လူေတြက ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ေတြကေတာ့ နိုးႂကြလွုပ္ရွားေနၾကသည္။ တစ္ ေယာက္၏ ရင္ခုန္သံကို တစ္ေယာက္က ၾကားေနရသည္။ တစ္ေယာက္၏ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းကိုလည္း က်န္တစ္ေယာက္က သိရွိေနသည္။ တင္တင္ေစာက ေခါင္းႀကီးငုံ႔ထားသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ တကိုယ္လုံးကို သိမ္းက်ဴံးကာ စူးရဲပိုင္နိုင္စြာ ၾကည့္ေနသည္။

႐ုတ္တရက္ ေမာင္ေမာင္စိုးက စတင္လွုပ္ရွားသည္။ ပခုံးတြင္လြယ္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အနီးရွိ ထိုင္ခုံတစ္ခုေပၚ ပစ္တင္သည္။ ၿပီးေတာ့ တင္တင္ေစာကို ဆတ္ကနဲ သိုင္းဖက္သည္။ ညာလက္က ခါးကိုဖက္ကာ ဘယ္လက္က လက္ျပင္တစ္ဝိုက္ ဖိဆြဲလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရင္ခ်င္းအပ္မိသည္။ တင္တင္ေစာ၏ ရင္သားဆိုင္ႀကီးမ်ားက ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ အိကနဲေနေအာင္ ထိကပ္မိသည္။ ဆြဲေပြ႕ၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ ႏွုတ္ခမ္းကို ငုံခဲသည္။ တင္တင္ေစာမွာ မ်က္ႏွာေလး ခပ္ေမာ့ေမာ့ ျဖစ္ေနရာ စုပ္နမ္းဖို႔ အလြန႔္ကို လြယ္ကူ အဆင္ေျပသြားသည္။ စုပ္နမ္းမွုသည္ ရမက္ျပင္းသည္။ ၾကမ္းတမ္းသည္။ တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံမ်ားပင္ ျမည္သည္။

တင္တင္ေစာ မ်က္လုံးေတြ အလိုလို ေမွးစင္းသြားသည္။ သူမ၏ကိုယ္သည္လည္း ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေခြေခြေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္ေနသည္။ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို အားရပါးရ ငုံခဲၿပီးေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားသို႔ လၽွာထိုးသြင္းသည္။ လၽွာသည္ ေစ့ေနေသာ တင္တင္ေစာ၏ ေရွ႕သြားမ်ားကို အရင္ထိမိသည္။ တစ္စုံတစ္ရာေသာ ေစ့ေစာ္မွုတစ္ခုက ေစခိုင္းသည့္အလား တင္တင္ေစာ၏ ေစ့ေနေသာသြားမ်ား အလိုလိုပင္ ဟလာသည္။ ထိုအခါ လၽွာက သူမပါးစပ္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြားသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးမွာ ဒီလို စုပ္နမ္းမွုမ်ိဴးတြင္ ကၽြမ္းက်င္ေနရာ တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ ရင္လွိုက္ဖိုေမာသြားေအာင္ပင္ ဖန္တီးလိုက္နိုင္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ လၽွာကိုလွည့္ပတ္ကာ တင္တင္ေစာ၏ သြားဖုံးမ်ား အာေခါင္ စသည္တို႔ကို တို႔ယက္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ လၽွာကို ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေနေအာင္လုပ္ကာ တင္တင္ေစာ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းျပန္ထုတ္ လွုပ္ရွားေပးေနသည္။

တင္တင္ေစာက ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စူတူတူေလးလုပ္ထားရာ လၽွာက ထိုႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို အျပန္အလွန္ ထိေတြ႕ပြတ္တိုက္ကာ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ေနသည္။ တင္တင္ေစာ၏ ပါးစပ္ကို လၽွာႏွင့္ထိုးကာ လိုးေပးေနသည့္ လွုပ္ရွားလုပ္ေဆာင္မွုမ်ိဴးျဖစ္သည္။

‘‘အင္..ဟင္ဟင္း … အင္းး…’’

တင္တင္ေစာ၏ ပါးစပ္မွ ညည္းသံေလးမ်ား မပီမသ ထြက္သည္။ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးထသည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ သူမ၏ ပါးစပ္လည္း လွုပ္ရွားသြားရာ မရည္ရြယ္ပါဘဲႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လၽွာကို သြားႏွင့္ ကိုက္မိသလို ျဖစ္သြားသည္။

‘‘အား’’

ကိုက္မိမွုေၾကာင့္ အေတာ္နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္သြားသည္မို႔ ေမာင္ေမာင္စိုး တစ္ခ်က္ေအာ္ကာ ပါးစပ္ခ်င္း စုပ္နမ္းေနရာမွ ခြာ၍ ေနာက္ဆီသို႔ ရို႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ ေခါင္းေနာက္ဘက္ကို ညာလက္ျဖင့္ မိမိရရ ကိုင္ကာ ဆြဲထိန္းၿပီး ပါးစပ္ခ်င္း ဖိကပ္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အာသာျပင္းျပင္း စုပ္နမ္းလိုက္ျပန္သည္။ တင္တင္ေစာ၏ လၽွာသည္လည္း အလိုလိုပင္ တုန႔္ျပန္လွုပ္ရွားေလသည္။ ထိုအခါ လၽွာခ်င္း ထိမိပြတ္မိၾကသည္။ ထိုထိေတြ႕မွုသည္ တင္တင္ေစာကို အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ေစသည္။

တင္တင္ေစာက မိမိလၽွာကို ေမာင္ေမာင္စိုးပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏လၽွာကို ဆီး၍ ခပ္ျပင္းျပင္း စုပ္ေပးသည္။ စုပ္အားျပင္းလွရာ တင္တင္ေစာ၏လၽွာမွာ အစြမ္းကုန္ ဆန႔္တက္သည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ဆတ္ဆတ္ခါ တုန္သြားသည္။ တင္တင္ေစာ တအင္းအင္း ညည္းရသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဆံပင္တအားဆြဲကာ အျပတ္လွန္ထား၍ သူမ၏ေခါင္းက အစြမ္းကုန္ ေနာက္လွန္ကာ ေမာ့ေနသည္။ လည္ပင္းပင္ နာသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တင္တင္ေစာသည္ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ၾကမ္းတမ္းေသာ ထိုအျပဳအမူကို ျငင္းဆန္ကန႔္ကြက္ျခင္း မလုပ္မိ။

ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ဘယ္လက္က တင္တင္ေစာ ဝတ္ထားေသာ ထမီအထက္ဆင္စကို ဆုတ္ကနဲပင္ ဆြဲျဖဳတ္သည္။ ဒီအလုပ္မ်ိဴး လုပ္ေနၾကမို႔ လွုပ္ရွားမွုျမန္ဆန္ေသသပ္သည္။ တင္တင္ေစာ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိမီမွာပင္ ထမီအထက္ဆင္စ ျပဳတ္သည္။ ထို႔ျပင္ ထမီသည္လည္း ေျပေလၽွာ့ကာ ေအာက္သို႔ကၽြတ္သည္။ အစုပ္အနမ္းလုပ္ေနရေသာေၾကာင့္ တင္တင္ေစာမွာ ေျပေလ်ာ့သြားေသာ ထမီကို လိုက္ဆြဲဖို႔ ပင္မလုပ္နိုင္။

‘‘ေတာက္… မမဖင္ႀကီးက တင္းရင္းေနတာဘဲ။ ဆုံကလည္း ေတာ္ေတာ္ထြားတယ္ေနာ္။ ဒီလို ဆုံေကာင္းေကာင္းမ်ိဴးမွ ေဆာ္လို႔ေကာင္းတာဗ်’’

ေမာင္ေမာင္စိုး ပါးစပ္ခ်င္း ေတ့ကပ္ထားသည္ကို အသာခြာရင္း အံႀကိတ္ကာေျပာသည္။ ရင့္သီးေသာ ထိုစကားအသုံးအႏွုန္းမ်ားသည္ တင္တင္ေစာကို ပိုစိတ္လွုပ္ရွားေစသည္။ ေျပာရင္း ႏွင့္ ဖင္သားႀကီးကိုလည္း ပို၍ တင္းတင္းဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး ဆိတ္၍ပင္ဆြဲလိုက္ရာ တင္တင္ေစာ ပါးစပ္မွ

‘‘အိုး…….’’

ဟု အသံေလးပင္ ထြက္သြားရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ ဝတ္ထားေသာ အေပၚအကၤ်ီ၏ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္သည္။

‘‘အိုကြာ….မလုပ္နဲ႔…ဟင့္အင္း…ၾကည့္ပါလား’’

တင္တင္ေစာမွာ အေနရခက္ မ်က္ႏွာပူေသာေၾကာင့္ ႏွုတ္မွ ကန႔္ကြက္စကားေတြ တတြက္ တြတ္ ေျပာေနသည္။ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္က မိမိ၏အဝတ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ေနေသာေၾကာင့္ အလိုလို ျငင္းဆန္စကားမ်ားကို ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ရမက္မ်ား လႊမ္းမိုးအုပ္ဆိုင္းထား ေသာ သူမ၏စိတ္ကေတာ့ ထိုသို႔ အခၽြတ္အခြာခံရသည္ကို ေက်နပ္သေဘာက်ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးစပ္ကသာ ျငင္းပယ္စကားမ်ား ေျပာေနသည္။ လူကေတာ့ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳ။ ၿငိမ္၍ပင္ေနမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၾကယ္သီးအားလုံးျပဳတ္သြားကာ ရင္ဘတ္ဖြင့္ဟသြားသည္။ ဘရာစီယာသာ စည္းေႏွာင္ထားသည္မို႔ ရင္ညြႏွ႕္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္သား ခါးသားေတြ အေဖြးသားေပၚလာသည္။ မို႔ဝန္းေသာ ရင္ႏွစ္မႊာကေတာ့ ဘရာစီယာ ရင္ပုံ ႏွစ္ခုကာဖုံးထားေသာေၾကာင့္ ေပၚမလာေသးပါ။ ရင္သားႏွစ္ခုအၾကား အညႇာေနရာေလးက ေတာ့ ဘရာစီယာရင္ပုံႏွစ္ခုအလယ္တြင္ မျပဴတျပဴျဖစ္ေနေလ၏။

ေမာင္ေမာင္စိုးက တဆက္တည္းဆိုသလိုပင္ တင္တင္ေစာ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ရင္စီးဘရာစီယာ၏ ေနာက္ေက်ာခ်ိတ္ကို လွမ္းျဖဳတ္သည္။ ဘရာစီယာ ေနာက္ေက်ာခ်ိတ္ အလြယ္တကူ ျဖဳတ္နိုင္ေစရန္ တင္တင္ေစာက ရင္ကိုပင္ ခပ္ေကာ့ေကာ့ လုပ္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ဘရာစီယာ ေနာက္ေက်ာခ်ိတ္ ျပဳတ္သြားသည္။ ခပ္တင္းတင္း စည္းေႏွာင္ထားေသာ ဘရာစီယာ ေလ်ာ့ရဲသြားသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဘရာစီယာ ရင္ပုံမ်ားကို တင္တင္ေစာ၏ လည့္ပင္းနားသို႔ ေရာက္သြားေအာင္ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ လွန္တင္လိုက္သည္။

‘‘အို.. ၾကည့္ပါလား… တကယ္ကဲတယ္။ ဒီမွာ ရင္ဘတ္ အကုန္ေပၚကုန္ၿပီ’’

တင္တင္ေစာက အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ ခပ္သဲ့သဲ့ေျပာသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကိုလည္း ရွက္မ်က္လုံးေလးျဖင့္ တစ္ခ်က္ဝင့္ကာ ၾကည့္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဘရာစီယာရင္ပုံမ်ား လွန္တင္ဖယ္ရွားပစ္လိုက္၍ အထင္းသားေပၚလာေသာ ထြားႀကိဳင္းမို႔ဝန္း ဆူၿဖိဳးေသာ နို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို အားရပါးရပင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

‘‘မမ နို႔ႀကီးေတြကလည္း ရွယ္ဘဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ထြားတယ္။ စူၿပီးမို႔တက္ေနတာဘဲ။ ကိုင္ၾကည့္မယ္ေနာ္’’

ပါးစပ္ကလည္းေျပာ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုလည္း ဆန႔္ထုတ္ကာ တင္တင္ေစာ နို႔အုံႏွစ္လုံးကို အုပ္ကိုင္ဆုပ္နယ္သည္။

‘‘အိုး…..ဟင့္……ဟင့္’’

သူမ၏နို႔ေတြသည္ ေမာင္ေမာင္စိုးအတြက္ အစိမ္းမဟုတ္ပါ။ ေမာင္ေမာင္စိုး ကိုင္တြယ္ဖူးေသာ နို႔ေတြျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလိုေတာ့ နို႔အုံႀကီးႏွစ္ခုလုံး အေဖြးသားေပၚေအာင္ ကိုင္တြယ္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ေမာင္စိုးအဖို႔ ကိုင္တြယ္ဆုပ္နယ္ရတာ ပို၍ပင္ စီးပိုင္အရသာေတြ႕သလို နို႔အကိုင္ခံရေသာ တင္တင္ေစာအဖို႔လည္း ယခင္ကထက္ ပို၍ ဖီလင္တက္ သာယာမိသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးကေတာ့ တကယ့္လူပင္။ တင္တင္ေစာ၏ နို႔အုံႏွစ္လုံးကို အားမနာတမ္းပင္ စိတ္ႀကိဳက္ကိုင္တြယ္ေနသည္။ နိုအုံသားႀကီးမ်ားကို အုပ္ကိုင္ ဆုပ္နယ္ယုံသာမက နို႔အုံသားေအာက္ဘက္မွ လက္ႏွင့္မ၍ အအိအတင္း အေပ်ာ့အတြဲတို႔ကို အေလးခ်ိန္ဆသလို ကိုင္၍ၾကည့္ေသးသည္။ နို႔သီးမ်ားကိုလည္း လက္ညိဳးထိပ္ျဖင့္ ဖိေထာက္ကုတ္ပြတ္လိုက္ေသးသည္။ တင္တင္ေစာ၏နို႔ႀကီးသည္ ႀကီးထြား၍ လုံးဝန္းသည္။ သိပ္တြဲအိမေန။ နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ့၍ေနသည္။ ျမစပယ္ေလာက္ေတာ့ တင္းတင္းရင္းရင္း မရွိ။ ဒီမိန္းမနို႔ေတြကို သူ႔လင္က အပီဆြဲထားလို႔ နည္းနည္းေတာင္ ေပ်ာ့က်ေနၿပီဟု ေမာင္ေမာင္စိုး၏ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးမိလိုက္သည္။

ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း နို႔အုံသားမ်ားက ႀကီးကာ မို႔ဝန္းေနေသာေၾကာင့္ ဆုပ္ကိုင္ရ၊ ဆြဲရတာေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ နို႔သီးေခါင္းကလည္း သိပ္လည္းမရွည္ တိုစိစိ စူတူတူမ်ိဴးလည္း မဟုတ္။ အေနေတာ္ မတိုမရွည္ျဖစ္ကာ တင္းမာေကာ့ေကာက္ကာ ခၽြန္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဘယ္ဘက္နို႔သီးေခါင္းကို အသာပါးစပ္ျဖင့္ ကုန္း၍စို႔ေပးသည္။ ဘယ္ဘက္နို႔သီးကို စုပ္ေပးခ်ိန္တြင္ ညာဘက္နို႔သီးကိုလည္း ခပ္နာနာေလး ညႇစ္ေပးသည္။ လင္ေတာ္ေမာင္က မၾကာခဏ နို႔ကိုင္နို႔ဆြဲ လုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ တင္တင္ေစာမွာ နို႔ဆြဲခံရတာကို အလြန္ပင္သေဘာက် ဖီလင္ယူတတ္ေန သည္။ ယခု ေမာင္ေမာင္စိုးက ကၽြမ္းက်င္စြာ စို႔ေပး ဖ်စ္ညႇစ္ေပးလာေတာ့ တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ အထူးပင္ သေဘာက်သြားသည္။ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။

‘‘စို႔ေပးစမ္းပါကြာ.. တို႔နို႔သီးေတြကို အပီစို႔ေပးစမ္းပါ။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးလည္း ဆြဲညႇစ္ေပး… လုပ္ေလ…. စို႔စမ္းပါ။ ဆြဲညႇစ္စမ္းပါ.. ဟင့္ဟင့္’’

နို႔စို႔၊ နို႔သီးညႇစ္ခံရတာ ဖီလင္ရွိလြန္းေသာေၾကာင့္ တင္တင္ေစာက ပါးစပ္မွ ဖြင့္ဟကာ ထုတ္ေျပာလိုက္မိေလသည္။ လူသူကင္းရွင္းေသာ ေနရာတြင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိ ေနေသာေၾကာင့္ တင္တင္ေစာမွာ အေတာ္ေလး ရဲတင္းေနသည္။ထိုသို႔ ပြင့္အံေျပာဆိုလာျခင္းသည္ တင္တင္ေစာတစ္ေယာက္ မည္မၽွရမက္ထန္ကာ တဏွာေဇာေတြ ျပင္းျပေနေၾကာင္း ျပသျခင္းမို႔ ေမာင္ေမာင္စိုးလည္း အားရေက်နပ္သြားသည္။

အမ်ိဴးသမီး၏ နို႔သီးမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစို႔သည္။ ဘယ္နို႔သီးတစ္လွည့္ ၊ ညာဘက္တစ္လွည့္ ေျပာင္း၍စို႔ေပးသည္။ နို႔သီးတစ္ခုကို စို႔ေပးေနခ်ိန္တြင္ က်န္နို႔သီးမ်ားကို ခပ္နာနာ ဖ်စ္ညႇစ္ဆြဲသည္။ နို႔သီးမ်ားကို စို႔႐ုံသာမက နို႔အုံသားႀကီးကိုပါ ပါးစပ္ဟ၍ အားရပါးရ ငုံခဲလိုက္ေလေသးသည္။ နို႔အုံသားမ်ားက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ရာ ငုံခဲရသည္မွာ အမွည့္ လြန္စျပဳေသာ ပန္းသီးကို ကိုက္ရသည့္ႏွယ္ အိတြဲတြဲႏွင့္ အရသာတစ္မ်ိဴး ခံစားရသည္။ တင္တင္ေစာမွာ ေခါင္းတရမ္းရမ္း၊ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းႏွင့္ လူးကာ ေကာ့ကာ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ ညာဘက္နို႔သီးကို သြားျဖင့္ ကိုက္ခ်လိုက္သည္။

‘‘အား…နာတယ္ကြ…မကိုက္နဲ႔ေလ’’

ဖီလင္ယူကာ အရသာခံေနေသာ တင္တင္ေစာ ဆက္ကနဲ တြန႔္သြား၍ ေအာ္ဟစ္သံကလည္း ေပၚလာသည္။ နို႔စို႔ေပးေနေသာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ေခါင္းကိုလည္း ဆက္ကနဲ တြန္းဖယ္ပစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ေခါင္း ေနာက္လွန္ကာ ပါးစပ္ထဲမွ နို႔သီးေခါင္း ကၽြတ္ထြက္သည္။ သူကိုက္လိုက္ေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးမွာ နီရဲကာ ဆတ္ဆတ္ပင္ တုန္ခါ၍ ေကာ့ေထာင္ခၽြန္တက္ေနသည္။

‘‘ေဆာရီးဗ်ာ.. နို႔စို႔ေပးရင္း မရိုးမရြျဖစ္လာလို႔ ကိုက္လိုက္မိတာပါ… နာသြားလား’’

‘‘အိုး… နို႔သီးကို သြားနဲ႔ကိုက္တဲ့ဟာဘဲ…. နာတာေပါ့ကြ’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ၾကယ္သီးမ်ား ျပဳတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ တင္တင္ေစာ၏ အကၤ်ီကို အသာ ဖယ္ခြာပစ္လိုက္သည္။ ခ်ိတ္ျပဳတ္ေနေသာ ဘရာစီယာကိုလည္း အသာဖယ္ရွားသည္။ တင္တင္ေစာသည္ ထိုသို႔ျပဳမူမွုမ်ားကို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳဘဲ လိုးလား သေဘာက်စြာ ခံေနသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က အဝတ္အစားမ်ား ဆြဲဖယ္ခြာေပးမွုသည္ တစ္မ်ိဴးတစ္ဖုံ စိတ္လွုပ္ရွားစရာေကာင္းသည္ကိုလည္း လက္ေတြ႕ပင္ သိရွိခံစားရ ေလသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးက အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုပါ ခ်န္မထား။ ေပါင္လုံးႀကီးမ်ား တေလၽွာက္ ဆြဲခ်ကာ ခၽြတ္ပစ္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ေသာအခါ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ တင္တင္ေစာ၏ ေျခရင္းတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ လက္မ်ားကို ဆန႔္တန္း၍ ေဘာင္းဘီခါးစည္းေမၽွာ့ႀကိဳးကို တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကိုင္၍ ေအာက္သို႔ဆြဲခ်ျခင္း ျဖစ္သည္။ သိပ္ျမန္ျမန္ႀကီးလည္း ဆြဲမခ်။ အသာအယာ ဆြဲခ်ျခင္းျဖစ္ရာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးသည္ လိပ္၍ တုတ္ၿဖိဳးေသာ ေပါင္လုံးႀကီးမ်ားအတိုင္း ေအာက္ဘက္ဆီ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလၽွာက်သည္။ ေျခက်င္းဝတ္မ်ားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တင္တင္ေစာက ေျခေထာက္တစ္ခုခ်င္းစီ အသာေျမာက္ႂကြကာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကၽြတ္ထြက္သြားေစရန္ ကူညီ၍ပင္ ေပးလိုက္ေလေသးသည္။ ယခုအခါတြင္ တင္တင္ေစာ ရမက္အဟုန္ျပင္းထန္ကာ သူမ၏ တကိုယ္လုံး ကာမအဆိပ္ေတြတက္ေနရာ အရွက္အေၾကာက္ေတြ ကင္းမဲ့လၽွက္ အထူးပင္ ရဲတင္းေနသည္။ ခါတိုင္း ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာ သိကၡာေတြလည္း ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိနိုင္ေတာ့ပါ။

ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလး ခၽြတ္ပစ္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ဒူးေထာက္ေနရာမွ ေခါင္းေမာ့ကာ တင္တင္ေစာကို ၾကည့္သည္။ ေပါင္ခြၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။ ေစာက္ေမႊးမ်ား အုပ္သလိုျဖစ္ေနသည္မို႔ အကုန္အစင္ မျမင္ရ။ ႏွုတ္ခမ္းသား ထူထူမ်ား၏ အျပင္ဖက္ျခမ္းသာ ထင္ရွားစြာ ျမင္နိုင္သည္။ အဖုတ္အထက္ပိုင္းႏွင့္ အလည္ေခါင္ အကြဲေၾကာင္းမွာမူ ေစာက္ေမႊးတို႔ ယွက္ျဖာ ဖုံးကာထားေသာေၾကာင့္ မေပါ့္တေပၚ ျဖစ္ေနသည္။ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေစ့၍ ရပ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း အဖုတ္သည္ ေပါင္ၾကားတြင္ ညပ္သလိုျဖစ္လၽွက္ ေပၚသင့္သေလာက္ မေပၚေပ။ ရွပ္ဟိုက္ေသာ ဝမ္းပ်ဥ္းသား အိအိေထြးေထြးမ်ား၊ မို႔ဝန္းေလေသာ နို႔အုံသားႀကီးႏွစ္ခုတို႔ကို ဆက္ျမင္ရသည္။ ေအာက္မွ အေပၚသို႔ ပင့္ၾကည့္ေသာေၾကာင့္ နို႔အုံသား ေအာက္ဘက္ပိုင္းကို ပိုပီျပင္စြာ ျမင္ရေပရာ တင္တင္ေစာ၏ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ကၽြဲေကာသီးအလတ္စားတစ္လုံး ထက္ပိုင္းဝက္ကာ ကပ္ခ်ိတ္ထားသည့္အသြင္မ်ိဴး ေတြ႕ေနရသည္။

‘‘ဘယ္လိုလဲကြ.. လူကို ၾကည့္႐ုံဘဲ ၾကည့္ေနမွာလား’’

မိမိကို ေမာ့၍ၾကည့္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္စိုးကို တင္တင္ေစာက စိတ္မရွည္သလို ေျပာသည္။

‘‘မမက ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တာကိုးဗ်။ တုံးလုံးခၽြတ္ၾကည့္မွ ပိုပီျပင္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားရေအာင္ ၾကည့္ေနမိတာပါ’’

‘‘အိုး..ေတာ္ပါ…’’

‘‘ဒါေပမယ့္ မမေစာက္ေမႊးေတြက ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္။ ေစာက္ပတ္ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္နိုင္ဘူး။ ေစာက္ေမႊးေတြ ရိတ္လိုက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္… ရိတ္မလား….’’

‘‘ဟာ…မရိတ္ဘူး။ … မလုပ္နဲ႔’’

တင္တင္ေစာသည္ ယခုပင္ ေစာက္ေမႊးအရိတ္ခံရေတာ့မည့္အလား ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးႏွင့္ ဖုံးကာပစ္လိုက္ရင္း ေျပာသည္။ တင္တင္ေစာသည္ ေစာက္ေမႊးတစ္ခါမွ မရိတ္ဖူးပါ။ ယခု ေစာက္ေမႊးရိတ္လၽွင္ လင္ေတာ္ေမာင္ေတြ႕ျမင္ပါက၊ ေျဖရွင္းရခက္ေနေပလိမ့္မည္။

‘‘ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမရာ။ ေစာက္ေမႊးရိတ္လိုက္ရင္ ေစာက္ပတ္ေလး ေျပာင္ရွင္းသြားၿပီး ပိုလွလာမွာေပါ့..’’

‘‘ဟာကြာ…မရိတ္ခ်င္ဘူး’’

ဒါကိုေတာ့ တင္တင္ေစာ အျပတ္ျငင္းသည္။

‘‘ဒါဆို ေပါင္ႀကီးေတြ ကားလိုက္ေလ…။ ေပါင္ေစ့ထားေတာ့ အဖုတ္က ေပါင္ၾကားညႇပ္ေနတယ္..’’

‘‘မင္းကလည္း … တကယ္ဘဲ…’’

ထိုသို႔ေျပာေသာ္လည္း ေပါင္ႀကီးေတြကိုေတာ့ ကား၍ေပးလိုက္သည္။ ေပါင္ကားသြားေတာ့ အဖုတ္က အနည္းငယ္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျဖစ္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ ေပါင္ႀကီးမ်ားကို ဘယ္ညာလက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ေျခသလုံးမွ ေပါင္ရင္းအထိ အသာပြတ္သပ္သည္။ ေပါင္ရင္းနားကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဟိုပြတ္သည္ပြတ္ လုပ္သည္။ ေပါင္ခ်န္ကို ပြတ္ရင္း မသိမသာေလး ေဘးသို႔ဆြဲဆြဲခ်ေပးရာ ေစာက္ပတ္သည္ မျပဲတျပဲအာ၍ သြားသည္။

‘‘ဟိတ္… ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြ… မင္း ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ….’’

ေပါင္ရင္းတဝိုက္ ပြတ္ေနရာမွ ေစာက္ပတ္ကို က်က်နန ဆြဲျဖဲလာေသာအခါ တင္တင္ေစာက ေအာက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္ၿပီးေမး၏။

‘‘မမ ဖီလင္ေတြ အျပတ္တက္လာေအာင္ လုပ္ေပးမလို႔ပါ… မမ ဇိမ္ေတြ႕ေစရမယ္….. စိတ္ခ်….’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တင္တင္ေစာ၏ ေပါင္ရင္းခြဆုံမွ ေစာက္ပတ္သို႔ ထိကပ္အပ္ခ်သည္။ ေစာက္ပတ္ေပၚ ပါးစပ္ ထိကပ္ေရာက္ရွိသည္။ ႐ုတ္တရက္ မထင္မွတ္ေသာ ထိုအေတြ႕အၾကဳံသည္ တင္တင္ေစာကို တုန္ရင္သြားေစသည္။

‘‘အိုး….ေဟ့….’’

ပါးစပ္မွ ေယာင္ရမ္းေရရြတ္သံ ေပၚလာသည္။ ေနာက္သို႔ဆုတ္ရန္လည္း ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ တင္ပါးႀကီးကို မိမိရရသိုင္းဖက္ကာ ဆြဲထားရာ တင္တင္ေစာမွာ ေနာက္မဆုတ္နိုင္ေပ။ ပခုံးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ၾကားမွ ကလန႔္ကာ ဖိတြန္းထားသလိုမ်ိဴး လုပ္ထားသည္မို႔လည္း တင္တင္ေစာအေနျဖင့္ ကားေပးထားေသာ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ခုကိုလည္း ျပန္ေစ့ကပ္ျခင္း မျပဳနိုင္။ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ပါးစပ္သည္ ေစာက္ပတ္ေပၚ က်က်နနထိမိသည္။ ေစာက္ေမႊးမ်ားက ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ႏွာေခါင္း၊ ပါးမ်ားႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းတို႔ကို ယားက်ိက်ိႏွင့္ ထိမိေနၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ အဖုတ္အလည္ေခါင္ အကြဲေၾကာင္း ဟတတ ေနရာေလးကို လၽွာႏွင့္ထိုးကာ အသာယက္ေပးလိုက္သည္။ တင္တင္ေစာ ဆက္ကနဲ တုန္သြားရျပန္သည္။

‘‘ဟိတ္ ….ေမာင္စိုး….မလုပ္နဲ႔ကြာ… ဒါေတာ့ မလုပ္နဲ႔’’

ပါးစပ္မွလည္း ကမန္းကတမ္းပင္ ေျပာဆို ကန႔္ကြက္သည္။ ေစာက္ပတ္ အယက္ခံလိုက္ရမွုေၾကာင့္ စိတ္ေတြ အရမ္းတုန္ခါလွုပ္ရွားသြားသလို၊ ထိတ္လန႔္ရွက္ေၾကာက္ျခင္းလည္း ျပင္းစြာျဖစ္သည္။ တင္တင္ေစာလို ေသေသဝပ္ဝပ္ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ေစာက္ပတ္အယက္ခံရမွုသည္ အေတာ့္ကို လြန္ကဲလွေသာ ကာမမွုျဖစ္သည္။ ဖီလင္ေတြ အျပတ္တက္ေနသည့္တိုင္ ထိုအျပဳအမူကို ႐ုတ္တရက္ လက္သင့္မခံနိုင္ပါ။ ေမာင္ေမာင္စိုးကေတာ့ တင္တင္ေစာ ကန႔္ကြက္ေျပာဆိုေနမွုကို လုံးဝအေရးမထား။ ေစာက္ပတ္ကို ယက္သည္သာမက ေစာက္ေစ့ကိုပါ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ လွမ္းထိုးကလိလိုက္ျပန္သည္။

တင္တင္ေစာ ထိုးထိုးတြန႔္တြန႔္ ျဖစ္သြားရသည္။ သူမ၏ တကိုယ္လုံး ထူပူဖိန္းရွိန္းသြားသည္။ က်င္စက္ႏွင့္ အတို႔ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဴး ျဖစ္သြားသည္။ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာ၏ ေစာက္ေစ့ကို ပါးစပ္ျဖင့္ကပ္ကာ စုပ္ေပးျပန္သည္။ ထိုထိေတြ႕မွုကေတာ့ ေစာေစာပိုင္းက ခံစားရတာေတြထက္ ပိုျပင္းထန္သည္။ တင္တင္ေစာ တကိုယ္လုံးရွိ ေသြးသားတို႔ ဆူပြက္ကုန္ျပန္သည္။

‘‘ေဟ့… မလုပ္ပါနဲ႔.. အိုးအိုး….. မလုပ္နဲ႔လို႔ဆိုေနမွ.. ဟာ….. ဟ…. ဒုကၡဘဲ ရြံလည္းမရြံဘူး…’’

တင္တင္ေစာမွာ မိမိကိုယ္မိမိ ဘာျဖစ္မွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။ မၾကဳံဖူးေသာ ဖီလင္ကို ခံစားရလၽွက္ ကာမယမ္းအိုး ေပါက္ကြဲကာ အလြန္ကို ရမက္ထန္လာသည္။ ယခုေမာင္ေမာင္စိုး လုပ္ေနေသာ အျပဳအမူသည္ ရြံရွာစက္ဆုတ္ဖြယ္ေကာင္းမွန္း သိေသာ္လည္း ထိုအျပဳအမူ၏ ဖီလင္အရသာကိုေတာ့ မိန္းမိန္းမူးမူးႀကီးကို ခံစားေနရၿပီ။ ျငင္းပယ္ကန႔္ကြက္စကားေတြ ေျပာေနခ်ိန္မွာပင္ သူမသည္ ေစာက္ပတ္ကို ပို၍ ေကာ့ေကာ့ေပးမိသည္။ ေမာင္ ေမာင္စိုး အပီအျပင္ကို ယက္နိုင္ရန္ အလိုအေလ်ာက္ လွုပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေပးမိသည္။ ေပါင္ႀကီးမ်ားလည္း ပိုကားထြက္သည္။ တင္တင္ေစာ၏ ေစာက္ပတ္ထဲမွ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ ကေတာ့ တေသာေသာကို ထြက္ေနသည္။ မ်ားလည္း မ်ားသည္။ ေစာက္ပတ္ ယက္ေပး စုပ္ေပးေနေသာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ပါးစပ္တဝိုက္ ေပက်န္ကုန္႐ုံမက၊ ေမးေစ့ဆီသို႔ပင္ ေစာက္ရည္ၾကည္အခ်ိဴ႕ စီးက်ကာ ေအာက္သို႔ ေတာက္ကနဲ ေတာက္ကနဲပင္ ေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။

ေမးေစ့မွ ေတာက္ေတာက္ယိုက်လာေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ မွာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ပုဆိုးေပၚက်၏။ ထိုသို႔ က်သည့္ေနရာသည္ ပုဆိုးေအာက္တြင္ မတ္ ေတာင္ေနေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီး၏ အေပၚသို႔ တည့္တည့္တန္း၍ေနျပန္ရာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လီးသည္ ေငါ့ကနဲ ေငါက္ကနဲ ပိုလွုပ္လာသည္။ လီးႏွင့္ထိေနေသာ ပုဆိုးအသားတဝိုက္ စိုစိစိျဖစ္လာသည္။ မၾကာပါ။ တင္တင္ေစာ၏ ကန႔္ကြက္ျငင္းဆန္သံတို႔ ပေပ်ာက္ကုန္သည္။ တင္တင္ေစာ၏ ပါးစပ္မွ တအိုအို တအင္းအင္း ညည္းတြားသံေလးမ်ား မတိုးမက်ယ္ ေပၚလာေနသည္။ သူမ၏ လက္မ်ားကလည္း ေပါင္ၾကားရွိ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ေခါင္းေနာက္ဘက္ပိုင္းကို လွမ္းကိုင္ကာ ေရွ႕သို႔ ဖိ၍ဖိ၍ဆြဲကာ ထူမသည္။ ေစာက္ပတ္ေပၚပို၍ ပါးစပ္ထိမိေအာင္ လုပ္ေပးသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ဘယ္ညာလက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တင္တင္ေစာ၏ ဖင္သားႀကီးႏွစ္ခုကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ ဆြဲျဖဲေပးသည္။ ဖင္ျဖဲခံရမွုေၾကာင့္ ဖင္အကြဲေၾကာင္းၾကားထဲမွ စအိုေပါက္ေလးသည္ ျပဲ၍ျပဲ၍လာသည္။ ဖင္ဝ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာ၏။ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ဖင္ေပါက္ကို ဆြဲျဖဲ႐ုံသာမက၊ စူထြက္လာေသာ စအိုေပါက္ကို ညာလက္မျဖင့္ မထိတထိထိုး၍ ပြတ္ပြတ္ေနျပန္ရာ ေစာက္ပတ္ယက္ေပးခံရမွုေၾကာင့္ ရင္တုန္ကာ အျပတ္ေဟာ့ေနေအာင္ တင္တင္ေစာ ဖင္ေပါက္မွလည္း ဖီလင္တက္ အရသာေတြ႕လာျပန္ကာ တဟင္းဟင္းပင္ ရမက္ေဇာ တက္ေနေလေတာ့သည္။

‘‘အား ဟင့္ဟင့္ .. ဘယ္လိုႀကီးလဲကြာ… အိုးအိုး…. ယားတယ္ သိလား….. ဟင့္ ဟင့္….. အေမ့…….. အိုး အိုး……….. အိုး…….’’

တင္တင္ေစာ၏ေခါင္း ဘယ္ညာ ရမ္းခါေနသည္။ စည္းထားေသာ ဆံပင္မ်ားပင္ ေျပေလၽွာက်လာသည္။ တင္တင္ေစာ ဆံပင္ေတြက အေတာ္ရွည္သည္။ တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို ေရာက္သည္။ ေျပက်လာေသာ ဆံပင္မ်ားသည္ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ဆုတ္ကိုင္ဆြဲျဖဲေနေသာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လက္ခုံမ်ားေပၚက်ေနသည္။ တင္တင္ေစာမွာ ေခါင္းဘယ္ညာ ရမ္းခါလွုပ္ရွားေနရာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လက္ကို ထိမိေသာ ဆံပင္တို႔ကလည္း ဟိုဒီ လွုပ္ရွား ေဆာ့ကစား၍ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လက္မ်ား ဆံပင္ႏွင့္ ထိပြတ္ေပးသလိုမ်ိဴး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

‘‘အားပါး….. တကယ္ယက္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေစာက္ပတ္ပါလား… မို႔ေဖာင္းၿပီး အရည္ကလည္း အရမ္းရႊမ္းတယ္….’’

ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ အဖုတ္ယက္ေနရာမွ အသာခြာၿပီး ေျပာသည္။ မိမိယက္ေပးထားမွုေၾကာင့္ ဖီလင္အျပတ္တက္ေနၿပီး ေလထိုးထားသည့္ႏွယ္ မို႔မို႔ႀကီးေဖာင္းကားၿပီး ဆီပုလင္း ေမွာက္က်ထားသလို အရည္ၾကည္ေတြ ရႊမ္းရႊမ္းစိုေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို အားရစြာ ၾကည့္သည္။ တင္တင္ေစာမွာ က်မ္းမာသန္စြမ္းၿပီး သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္လည္း ေနတတ္ေသာ မိန္းမမို႔ ေစာက္ပတ္နံ့က သင္းသည္။ ေစာက္နံ့စူးစူးေလးကပင္ ေမႊးသလိုမ်ိဴး ျဖစ္ေနသည္။

ခပ္ဝိုင္းဝိုင္းရွိေသာ ေစာက္အုံသည္ မို႔ေဖာင္းေနရာ ေလပူေဖါင္းႀကီးအသြင္မ်ိဴး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ပတ္ကို လၽွာႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္ထိမိစြာ ထိုးကလိျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါတြင္ ယက္ေပးစုပ္ေပးျခင္း မဟုတ္ေတာ့။ လၽွာကိုဆန႔္တန္းကာ ေတာင့္ေတာင့္လုပ္နိုင္သမၽွ လုပ္ကာ ေစာက္ေခါင္းထိုးသြင္းကလိျခင္း ျဖစ္သည္။ လၽွာကိုသြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္ လုပ္သည္။ လၽွာကို ေစာက္ေခါင္းထဲ ဝင္နိုင္သမၽွဝင္ေအာင္ ထိုးသြင္းကာ ဘယ္ညာလွည့္ပတ္ ထိုးကလိေပးသည္။ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ အထက္ေအာက္ ထိုးပြတ္ေပးသည္။ ေစာက္ေစ့ကို လၽွာဖ်ားႏွင့္ ထိုးထိလိုက္ေသးသည္။ ဘယ္လိုဘဲ လုပ္လုပ္ ျပဳလုပ္ခ်က္တိုင္းသည္ တင္တင္ေစာကို အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ေစသည္သာ။ အမ်ိဴးသမီးမွာ တီေကာင္ ဆားတြန႔္သည့္ပုံ တကိုယ္လုံး တုန္ခါလွုပ္ရွားေနသည္။ ရမက္ေဇာ ထန္ေနသည္ကလည္း ဘယ္လိုျပင္းထန္သလဲ မေမးႏွင့္။ အဆင့္ကုန္သို႔ပင္ေရာက္ေနသည္။

ျပင္းထန္လြန္းေသာ ရမက္စိတ္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္မေနနိုင္ေတာ့။ ဟန္ခ်က္ပင္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ယိုင္လဲက်သည္။ ေပါင္ၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ေစာက္ပတ္ကို အပီထိုးကလိယက္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ အေပၚသို႔ တင္တင္ေစာ၏ ကိုယ္လုံးတီး ခႏၶာႀကီး အိက်သည္။ ဒီလိုမ်ိဴး လဲက်မည္ဟု ထင္မထားေသာ ေမာင္ေမာင္စိုးမွာလည္း ေတာင့္ခံထိန္းမထားနိုင္ဘဲ ပက္လက္လွန္ လဲက်သည္။ တင္တင္ေစာမွာလည္း ပက္လက္လွန္ လဲက်ေသာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ထပ္ရက္သား ဆက္၍ ပါသြားသည္။

ရမက္ေဇာ ျပင္းထန္ေနေသာ တင္တင္ေစာသည္ ေမာင္ေမာင္စိုး၏လီးကို လွမ္းဆြဲသည္။ စိတ္ေဇာထက္သန္ေနမွုေၾကာင့္ ပုဆိုးကိုပင္ ဆြဲခၽြတ္ဖို႔ သတိမရ။ မတ္ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွ လွမ္းဆုပ္ကိုင္ဆြဲျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ပုဆိုးသည္ ေလၽွာ့တိေလၽွာ့ရဲ ျဖစ္ေနရာ အလြယ္တကူပင္ ဆြဲခ်ဖယ္ရွားပစ္နိုင္ပါသည္။

တင္တင္ေစာကေတာ့ လီးကိုသာ မဲေနသည္။ ဆုပ္ကိုင္တာကလည္း တအားပင္ ညႇစ္ဆြဲသလိုမ်ိဴးျဖစ္ေနသည္။ တင္တင္ေစာသည္ လီးကို တအားဆုပ္ကိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ပါးစပ္၊ ပါးျပင္၊ လည္မ်ိဴတို႔ကိုလည္း အငမ္းမရပင္ တႁပြတ္ႁပြတ္ တပ်ပ္ပ်ပ္ ျမည္ေအာင္ စုပ္နမ္းေနေသးသည္။ ရမက္ေဇာ အျပည့္ပါေသာ ထိုအနမ္းအစုပ္တို႔က ၾကမ္းတမ္းသည္။

‘‘မမ.. သိပ္မထန္နဲ႔ေလ… ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနတာလဲ။ အရမ္းထေနၿပီလား’’

ေမာင္ေမာင္စိုးကပင္ ေျပာယူရသည္။ တင္တင္ေစာအဖို႔ ေအာင့္အီးမ်ိဴသိပ္ထားခဲ့ရသမၽွ ကာမစိတ္အဟုန္တို႔သည္ က်ိဴးေပါက္ေသာ ေရကာတာကဲ့သို႔ အရွိန္အဟုန္ အထူးကို ျပင္း ထန္ေနေလၿပီ။

‘‘ဟာ… လုပ္ေလကြာ…. ငါ့ကိုတက္လုပ္ေတာ့ ခ်စမ္းပါကြ…. တက္လိုးပါေတာ့ …. ငါ့ကိုလိုးပါေတာ့ …. ဟင္းး…. ဟင္းး’’

တင္တင္ေစာသည္ အငမ္းမရပင္ ေျပာဆိုသည္။ လီးကိုလည္း အျပတ္ကို ကိုင္ညႇစ္ဆြဲသည္။

‘‘လုပ္မယ္… လိုးမယ္….. မမကိုလိုးမွာေပါ့။ လီးကို ဒီလိုႀကီး ညႇစ္ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လိုးလို႔ရမွာလဲ။ ဖယ္ေပးပါဦး’’

တအားညႇစ္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ၾကာလၽွင္ ေဂြးတက္လာနိုင္သည္မို႔ ေမာင္ေမာင္စိုးက ထိုသို႔ေျပာရင္း သူ႔လီးကို ကိုင္ညႇစ္ထားေသာ တင္တင္ေစာ၏လက္ကို ဆြဲဖယ္ပစ္လိုက္ရသည္။ ဒီမိန္းမ ထန္ေတာ့လည္း ထိန္းမနိုင္သိမ္းမရေတာ့ေအာင္ပါဘဲလားဟုလည္း စိတ္ထဲမွေျပာမိသည္။

‘‘ငါ့ကိုလိုးပါေတာ့ ေမာင္စိုးရာ …. ငါ့အဖုတ္ အရမ္းယားေနၿပီ.. မေနနိုင္ေတာ့ဘူး….. လိုးစမ္းပါ….. လိုးစမ္းပါ……’’

တင္တင္ေစာကေတာ့ မရွက္နိုင္ မေၾကာက္နိုင္ပင္ တရစပ္ေျပာေနသည္။ လီးက လက္မွ လြတ္သြားေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင္စိုးကို အတင္းပင္ ဖက္တြယ္ထားေသးသည္။ ကိုင္ေဆာင့္သလိုပင္ လုပ္လိုက္သည္။

‘‘လိုးမွာေပါ့….. လာ.. လာ….. အိပ္ခန္းထဲမွာ သြားလိုးၾကမယ္ေလ… ကြာ…’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက တင္တင္ေစာကို အတင္းပင္ ခါးဖက္ကာ ထိန္းခ်ဴပ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ေျပေျပေလၽွာ့ေလၽွာ့ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ပုဆိုးလည္း ကၽြတ္က်က်န္ခဲ့သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလည္း မပါေတာ့သည္မို႔ သူ႔ပုဆိုးကၽြတ္က်သြားသည္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးမွာ ဖင္ႀကီးအေျပာင္သား၊ လီးႀကီးအေတာင္သားျဖင့္ ေအာက္ပိုင္း ဗလာက်င္းေနေတာ့သည္။ ကာမစိတ္ အရမ္းေဟာ့ေနေသာ တင္တင္ေစာကို မနည္းႀကီးပင္ဖက္ကာ အိပ္ခန္းထဲအေရာက္ ေခၚ သြင္းရသည္။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေသာအခါ ဖက္ရက္သား က်သြားသည္။ တင္တင္ေစာက ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လီးကိုလွမ္း၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။

‘‘ကၽြန္ေတာ့္လီးကို စုပ္ေပးေတာ့…’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္စင္းစင္းျဖစ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္။ စိတ္လွုပ္ရွားကာ တဏွာအရမ္းထန္ေနေသာ တင္တင္ေစာမွာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏စကားကို ခ်က္ခ်င္းမၾကား။ လီးကိုသာ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ ပြတ္သပ္ေနသည္။

‘‘လီးစုပ္ေပးေလ’’

ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာမွ တင္တင္ေစာ ၾကားေလေတာ့သည္။

‘‘မလုပ္ေတာ့ဘူးလားး’’

တင္တင္ေစာက ကမန္းကတန္း ေမးသည္။

‘‘လုပ္မွာေပါ့။ မလုပ္ခင္ လီးအရင္စုပ္ေပးဦးေလ..’’

‘‘အို႔… အရမ္းအလုပ္ခံခ်င္ေနတယ္ကြာ…. အရင္လုပ္ေပး .. ဟုတ္ၿပီလား’’

ကာမမီးေတာက္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနေသာ တင္တင္ေစာက မရွက္မေၾကာက္ပင္ ေျပာသည္။

‘‘မမ တစ္ခါၿပီးေအာင္ အရင္လိုးေပးမယ္…. လိုးေပးၿပီးရင္ မမက လီးစုပ္ေပး ’’

တင္တင္ေစာ ႏွုတ္တြန႔္ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ကို ယက္ေပးမွု၊ လီးကိုပါးစပ္ႏွင့္ ငုံစုပ္ေပးမွုတို႔ကို ယခင္က တင္တင္ေစာ ၾကားပင္မၾကားဖူးခဲ့ပါ။ ျမစပယ္ႏွင့္ မိုက္ကယ္၊ ျမစပယ္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔လိုကာမစပ္ယွက္ အေပ်ာ္ၾကဴးၾကတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့မွပင္ ျမစပယ္က လီးစုပ္ေပးမွု၊ မိုက္ကယ္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔က ျမစပယ္၏ ေစာက္ပတ္ကို ယက္ေပးမွုမ်ားကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရတာကလည္း အသည္းယား ရင္ဖိုခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကိစၥမ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ပင္မကူးခဲ့ပါ။ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ အလုပ္အျဖစ္သာ သေဘာထားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးက သူမေစာက္ပတ္ကို ယက္ေပး စုပ္ေပး ကလိေပးတာကို အပီအျပင္ခံခဲ့ရကာ ၊ ရမက္ေဇာလည္း အထူးျပင္းထန္လာ၍ အလိုးမခံရမေနနိုင္ေတာ့ေအာင္ ႂကြရြလာရသည္။

ေစာက္ပတ္ရက္ေပးတာခံမွုကို အရသာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ္လည္း စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ အျဖစ္သာ ထင္ျမင္ထားမွုကေတာ့ မေပ်ာက္ေသးပါ။ လီးစုပ္ေပးဖို႔ကေတာ့ အထူးကို ဝန္ေလးေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ စကားကို တုန႔္ျပန္ျခင္း မျပဳနိုင္ဘဲ ႏွုတ္ဆိတ္၍သာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္စိုးက တက္လိုးနိုင္ရန္ေတာ့ အလိုက္သင့္ ပက္လက္ လွန္ကာ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားေပးလိုက္သည္။

‘‘မမ ေတာ္ေတာ္ခံခ်င္ေနတာကိုး.. ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ အရင္တက္လိုးေပးမယ္… ၿပီးေတာ့ လီးစုပ္ေပးေပါ့’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ထိုသို႔ေျပာရင္း လွဲအိပ္ေနရာမွ ထကာ တင္တင္ေစာ၏ ေပါင္ခြၾကားကို တက္ခြလိုက္သည္။

‘‘ဘယ္လိုလဲ သိပ္အလိုးခံခ်င္ေနတာလား’’

တက္ခြလိုက္ေသာ္လည္း ေစာက္ပတ္ထဲ လီးကို ထိုးမသြင္းေသးဘဲ လီးကို ေစာက္ပတ္မွ ေျခာက္လက္မသာသာခန႔္တြင္ ထားကာ ေမာင္ေမာင္စိုးက ေမးသည္။ အလိုးခံခ်င္စိတ္မ်ားျဖင့္ ႂကြရြထေနေသာ တင္တင္ေစာကလည္း အရွက္အေၾကာက္ေတြ ေဘးခ်ိတ္ပစ္ကာ အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။

‘‘အင္းေလ…… ဟင့္ဟင့္…. မင္းသိေနသားနဲ႔ကြာ။ လုပ္ေလ… မင္းလီးႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုက္ေပါေတာ့လား…. ဘာေစာင့္ေနတာလဲ….. ထိုးလိုက္စမ္းပါ..’’

‘‘ဖင္ကိုႂကြတင္ေပးေလ..’’

‘‘အင္း…အင္း..’’

တင္တင္ေစာသည္ မိမိ၏ေျခေထာက္ကိုေကြးကာ ဒူးေထာက္ေကြးေနရာမွ လက္ျဖင့္ ဖမ္းဆြဲတင္၍ ေပးလိုက္ရာ တင္ပါးဆုံႀကီးသည္ ေကြးညြတ္ကာ ေကာ့ႂကြတက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဒီမၽွေလာက္ ဖင္ႂကြလာမွုကို အားမရေသး။

‘‘ဖင္က သိပ္မႂကြေသးဘူး။ ဖင္ႀကီးႂကြေနေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ လိုးခ်င္တာ။ နည္းနည္းပင့္ေပးဦး’’

‘‘ကၽြတ္….. ကြာ…. ဒီမွာ အသားကုန္ ႂကြေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒီေလာက္ ေကာ့ပင္တင္ေပးထားတာေတာင္ မရေသးဘူးလားကြာ…’’

‘‘နည္းနည္းေလး ထပ္ႂကြေစခ်င္လို႔ပါ။ ကဲ .. ေခါင္းအုံးလွမ္းလိုက္။ ဖင္ေအာက္မွာ ခုရေအာင္….’’

‘‘ေရာ့…..ေရာ့……တကတည္းမွဘဲ’’

တင္တင္ေစာက လက္လွမ္းမွီရာတြင္ရွိေနေသာ ေခါင္းအုံးတစ္ခုကို လွမ္းဆြဲကာ ေမာင္ေမာင္စိုးကို ေပးလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ေခါင္းအုံးကို တင္တင္ေစာ ဖင္ေအာက္သို႔ ထိုးခုသည္။ တင္တင္ေစာကလည္း ေခါင္းအုံးခုနိုင္ရန္ ဖင္ကိုႂကြ၍ ကူေပးသည္။ ဆြဲေထာင္ထားေသာ ေျခေထာက္ကို ေအာက္ခ်ကာ ဒူးေကြးေျခေထာက္ၿပီး တင္ႂကြေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္တင္ေစာ၏ ဖင္ေအာက္သို႔ ထိုးခုေသာ ေခါင္းအုံးမွာ လိုးရာတြင္ အသုံးခ်ဖို႔ သီးသန႔္လုပ္ထားေသာ တင္အုံးမဟုတ္။ တကယ့္ေခါင္းအုံးအစစ္ ျဖစ္သည္။ မွို႔အျပည့္အသိပ္ရွိရာ ထုကအေတာ္ျမင့္သည္။

ထိုေခါင္းအုံးႀကီး ဖင္ေအာက္ထိုးခုေသာအခါ တင္တင္ေစာ၏ တင္ပါးႀကီးသည္ ေမြ႕ရာအထက္ ေျခာက္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို ျမင့္တက္ေနသည္။ တင္တင္ေစာသည္ ေမြ႕ရာေပၚ ေျခခ်ေထာက္ထားေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို အလိုက္သင့္ ျပန္ေထာင္လိုက္ရာ ဒူးေခါက္ေကြးမွ ကိုင္ဆြဲစရာပင္မလိုဘဲ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ခပ္ကားကားႏွင့္ အလိုက္သင့္ျဖစ္သြားသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက သူ႔လီးကို ေစာက္ပတ္ဝတည့္တည့္ ေတ့မိေအာင္ လက္ျဖင့္ပင္ ကိုင္ထိန္းစရာမလိုဘဲ လီးထိပ္သည္ စပ္ယွက္ရာ ေစာက္ေခါင္းအေပါက္ဝတြင္ က်က်နန ေတ့ေထာက္မိသည္။

တင္တင္ေစာသည္ လူနည္းစု မိန္းမမ်ား၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္သာ ထူးျခားစြာပါရွိတတ္သည့္ ေစာက္ေစ့ထိပ္ တစ္ထြက္ေနေသာ အတက္ေသးေသးေလးႏွင့္ လီးဒစ္ထပ္ဖူးဖ်ားပိုင္းတို႔ က်က်နနထိမိရာ တင္တင္ေစာေရာ ေမာင္ေမာင္စိုးပါ ထူးျခားေသာ ပူေႏြးဖိန္းရွိန္းသည့္ အေတြ႕အရသာကို ခံစားရေလသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုး အံတစ္ခ်က္ႀကိတ္မိသလို တင္တင္ေစာမွာလည္း

‘‘အိုး’’

ဟု ညည္းသံသဲ့သဲ့ ေလးျပဳမိရွာသည္။ ၾကက္သီးေလးမ်ားလည္း ရွိန္းကနဲထသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ လီးကို စပ္ယွက္ရာ ေစာက္ေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ တည့္တည့္ဝင္ေအာင္ ထိုးစိုက္သြင္းမခ်ဘဲ တမင္ ပင္ ေခ်ာ္ထြက္ေအာင္ အေပၚသို႔လွန္ကာ ေကာ့ထိုးလိုက္သည္။ ဒစ္ဖူးသည္ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းကိုကပ္ထိုးသလို ထိုးပြတ္ကာ ခ်က္ေအာက္နားကို လာ၍ ထိေထာက္မိသည္။ ေစာက္ေစ့အတက္ေလးကိုသာမက ေစာက္ေစ့တစ္ခုလုံးကိုပါ က်က်နန ထိေတြ႕ပြတ္တိုက္မိသြားရာ တင္တင္ေစာမွာ ေစာက္ပတ္ထဲ လီးထိုးသြင္းျခင္းမရွိေသးမွီမွာပင္ ရင္တုန္ေမာဟိုက္ကာ ‘‘ၿပီး’’ လုလု ျဖစ္သြားကာ ရင္တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာသည္။

‘‘ဟာ.. ေခ်ာ္ထြက္သြားၿပီ။ ဝင္ေအာင္ခ်ိန္ၿပီး သြင္းမွေပါ့.. တကယ္ပါဘဲ ဟင့္……… ဟင့္ ဟင့္………’’

ပါးစပ္မွလည္း အားမလို အားမရ ေရရြတ္မိသည္။

‘‘ေဘးေခ်ာ္သြားတာမဟုတ္ဘူး မမရ။ တမင္ေခ်ာ္ထိုးေပးလိုက္တာပါ။ ေစာက္ေစ့ကို လီးနဲ႔ ထိုးပြတ္လိုက္မိတာ ခံလို႔မေကာင္းဘူးလား’’

‘‘သိပ္ဆြမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္စိုးရာ။ တို႔အရမ္း ယားေနၿပီကြာ။ သြင္းမွာသာ သြင္းလိုက္စမ္းပါကြယ္။ လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ပါေနာ္……’’

‘‘အိုေက အခုသြင္းၿပီ….’’

ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ခပ္ကြကြျပဳကာ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ တည့္မတ္ေအာင္ ခ်ိန္ကာ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ အနည္းငယ္အားစိုက္ကာ ခပ္ဖိဖိ ထိုးခ်လိုက္သည္မို႔ စသြင္းလိုက္သည့္ သြင္းခ်က္တြင္ပင္ လီးေခ်ာင္းႀကီး၏ တစ္ဝက္သာသာခန႔္ ေစာက္ပတ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္သည္။ တဏွာအရမ္းထန္ကာ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား ရႊန္းရႊန္းစိုေနလၽွက္ ေပါင္ႀကီးမ်ားကိုလည္း အလိုက္သင့္ကား၍ လီးဝင္လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္ေအာင္ အဖုတ္ျဖဲေပးထားကာ မက္စ္အခ်ိဴရည္ပုလင္း ဖင္ပိုင္းေလာက္အလုံးတုတ္ေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးသည္ တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးႏွင့္ ထိုးနင့္ေန၏။

‘‘အား ကၽြတ္ .. ကၽြတ္… ဝင္သြားၿပီ … ဟင့္’’

လီးအသြင္းခံလိုက္ရေသာ မိန္းမမ်ား ျမည္တမ္းေလ့ရွိသည့္ စကားစုတစ္ခု တင္တင္ေစာ ပါးစပ္မွ ပြင့္ထြက္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္၍ထိုးသြင္းနိုင္ရန္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ အရည္ခ်ဴသည့္အေနျဖင့္ တစ္ျပဴတစ္ျပဴ လုပ္ေပးရန္ ေမာင္ေမာင္စိုးက ဝင္သြားေသာ လီးအပိုင္းကို အသာအယာ ျပန္ဆြဲ ထုတ္သည္။ လီးကို အျပတ္တမ္းတ လိုလားေနေသာ တင္တင္ေစာ၏ ေစာက္ပတ္ကေတာ့ ဝင္ေနေသာလီး ျပန္ကၽြတ္သြားမွာ မလိုလားသည့္အေနျဖင့္ လီးႀကီးကို တင္းၾကပ္စြာ ညႇစ္ဆြဲယူထားသည္။ သူမ၏ဖင္ႀကီးသည္လည္း အထက္သို႔ အလိုလို ေကာ့ႂကြတက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္စိုး ဆြဲထုတ္လိုက္သေလာက္ လီးက အဖုတ္ထဲမွ ကၽြတ္မလာ။ အဖုတ္ညႇစ္အားေၾကာင့္ လီးမွာ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲပင္ ျဖစ္လာသည္။ ဒီလို အညႇစ္ခံရမွုမ်ိဴးမွာ ၾကဳံရခဲၿပီး ဖီလင္လည္း အျပည့္ရွိသည္မို႔ ေမာင္ေမာင္စိုး ေခါင္းေမာ့ဖင္ရမ္းပင္ ျဖစ္သြားသည္။

‘‘အား ပါး ပါး…….. မမေစာက္ပတ္နဲ႔လီးကို စုပ္ၿပီးညႇစ္ေပးတာ ေကာင္းလွခ်ည္လားဗ်ာ…. ထပ္ညႇစ္ေပးပါဦး ….. … ….’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက အံႀကိတ္ကာေျပာသည္။ ဝင္ေနေသာ လီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့။ ေစာက္ပတ္ကို စသည့္အေနျဖင့္သာ တစ္ခ်က္ ေငါ့ကနဲ ေကာ့လိုက္သည္။ ထိုေကာ့လိုက္မွုသည္ တင္တင္ေစာကို ဖီလင္ရသြားေစကာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ကလည္း လီးႀကီးကို ေစာေစာကလို ညႇစ္၍ စုပ္ယူလိုက္ျပန္သည္။

‘‘အို…ဟင့္….ဟင့္….အားပါးရွီး….’’

‘‘အား….အိ…အိ….ဟင့္…အဟင့္…’’

ႏွစ္ေယာက္စလုံး တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖစ္လၽွက္ ပါးစပ္ေတြကလည္း အသံမ်ားပြင့္ထြက္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက လီးကို ဖိ၍ ထိုးသြင္းသည္။ တစ္ခ်က္ဖိခ်လိုက္တိုင္း လီးတစ္လက္မခန႔္ ေစာက္ပတ္ထဲ ပိုဝင္သည္။ တင္တင္ေစာအဖို႔ လီးပိုဝင္လာေလေလ ဖီလင္ပိုရေလေလျဖစ္ကာ ေစာက္ပတ္ကလည္း ညႇစ္အား စုပ္အား ပိုျပင္းလာသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးမွာ တင္တင္ ေစာ ေစာက္ပတ္ညႇစ္အားကို အႀကိဳက္ေတြ႕ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လီးကို ပို၍ဝင္ေအာင္ ဖိသြင္းခ်သည္။ သို႔ႏွင့္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ေစာက္ပတ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္ကာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ဆီးစပ္ႏွင့္ တင္တင္ေစာ၏ ဆီးစပ္တို႔လည္း တစ္သားတည္း က်လုမတတ္ အပ္က်မတ္က် ထိကပ္သည္။ လီးက ရွည္လွေပရာ ဒီျပဲလန္ႀကီးသည္ သားအိမ္ကို စိုက္မိေနသည္။ ထိုစိုက္မိမွုကို ႏွစ္ေယာက္လုံးပင္ ရင္ဖိုေမာဟိုက္ေအာင္ သိရွိခံစားေနရသည္။ နာသလိုလို၊ ေအာင့္သလိုလိုႏွင့္ ေကာင္းလွသည္။

‘‘ ဟင့္ အင့္ … မင္းလီးႀကီး အကုန္လုံး ထည့္သြင္းလိုက္ၿပီလားဟင္’’

ဖီလင္တက္လြန္းလွေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးပင္ မဖြင့္နိုင္ေတာ့။ ေမွးေမွးစင္းစင္းျဖစ္ေနေသာ တင္တင္ေစာက ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

‘‘ အင္း… လီးအဆုံးဝင္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လီးကို မမေစာက္ပတ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းညႇပ္ၿပီး ညႇစ္ဆြဲေပးပါဦး ….’’

ေမာင္ေမာင္စိုးက ေစာက္ပတ္ထဲ အဆုံးျမဳပ္ဝင္ေနေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို အဆုံးတိုင္ေအာင္ ခပ္နာနာေလး ဖိကပ္ထိုးသိပ္ထားရင္း ေျပာသည္။

‘‘အို..ကြာ….လုပ္တတ္ဘူးကြ’’

တကယ္လည္း တင္တင္ေစာမွာ လီးကို ေစာက္ပတ္နဲ႔ ညႇပ္ကာ ညႇစ္ယူဆြဲယူသည့္ အျပဳအမူမ်ိဴးကို နားမလည္ပါ။ မလုပ္တတ္ပါ။ သူမ၏ ေစာက္ပတ္က အလိုအေလ်ာက္ လွုပ္ရွားကာ ညႇစ္ယူစုပ္ယူျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္။ သူမ၏ လင္ေတာ္ေမာင္မွာ လီးေသးကာ သန္လည္း သိပ္မသန္၍ တက္ခ်ၿပီး ခဏေလးမွာပင္ သုတ္ရည္ပန္းထုတ္ၿပီး လီးေပ်ာ့က်သြားေလ့ရွိရာ ဖီလင္တက္အရသာေတြ႕စ အခ်ိန္တြင္ ဆန႔္တငံ့ငံ့ႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့ရေသာ တင္တင္ေစာ၏ ေစာက္ပတ္က ရနိုင္သမၽွ ဖီလင္အထိအေတြ႕ေလးမ်ားကို ဖ်စ္ညႇစ္ရယူခံစားသည့္အေနျဖင့္ ေပ်ာ့က်သြားေသာ လီးကိုညႇစ္.. စုပ္ဆြဲယူရာမွ အေလ့အက်င့္သေဘာမ်ိဴး ျဖစ္သြားျခင္းပင္။

ယခုလည္း တင္တင္ေစာမွာ ပါးစပ္က တကယ္ပင္ မလုပ္တတ္ဟု ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ကေတာ့ အဆုံးတိုင္ ဖိကပ္ထိုးထည့္ထားေသာ ေမာင္ေမာင္စိုး၏ လီးႀကီးကို ညႇပ္၍ညႇစ္၍ စုပ္ယူဆြဲေနၾကေလၿပီ။ ခါတိုင္း လိုးေနသည့္ လီးလို ေပ်ာ့လပတ္ႀကီးမဟုတ္ဘဲ အားျပည့္သန္မာ၍ ေထာင္မတ္ေနေလေသာ တုတ္တုတ္ခဲခဲ လီးတန္ထြားထြားႀကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တင္တင္ေစာ၏ ေစာက္ပတ္အ တြင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ထူးကဲလွေသာ ထိေတြ႕မွု အရသာကို ခံစားၾကရကာ၊ ပို၍ရြစိတက္ကာ အားျပင္းျပင္းျဖင့္ ညႇစ္ယူေနၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးအဖို႔လည္း အရသာထူးကို တနင့္တပိုးႀကီး ခံစားရလၽွက္ လီးေခ်ာင္းႀကီးသည္ ေငါ့ကနဲ ေငါက္ကနဲပင္ လွုပ္ခါေနသည္။

ေမာင္ေမာင္စိုး၏ ဖင္ေျပာင္ႀကီးသည္လည္း ဘယ္ညာဝိုက္ခါ လွုပ္၍ေနရာ လီးကိုေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးထည့္ႀကိတ္ဖိ ပြတ္သလိုမ်ိဴးျဖစ္လၽွက္ တင္တင္ေစာအဖို႔ ပို၍ ထိေတြ႕မွုအားေကာင္းကာ ဖီလင္ပိုရေနသည္။ ထိုအရသာမ်ိဴးမွာ ထူးျခားလြန္းကဲလြန္းလွေပရာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆာင့္လိုးကာ မခံရေစကာမူ တင္တင္ေစာ၏ ေသြးသားေတြ ဆူေဝလွုပ္ရွားကာ ႏွစ္ခ်ီပင္ ဆက္တိုက္ ‘‘ၿပီး’’ သြားရေလသည္။

‘‘အား ပါး ပါး…. ဟင့္ .. ဟင့္ … အမေလးေလး …. အီးအီး…. ထြက္ကုန္ၿပီ… အားပါး…. အထဲမွာ အရည္ေတြ အရမ္းထြက္ကုန္ၿပီ … ေကာင္းလိုက္တာ….. ေကာင္းလိုက္တာ….. အမေလးေလး… .’’

တင္တင္ေစာ၏ပါးစပ္မွ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းသံ အမ်ိဴးမ်ိဴး ေပၚထြက္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကိုလည္း တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားသည္။ သူမေစာက္ပတ္ကလည္း ပို၍ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို တအားပင္ ညႇပ္၍ ညႇစ္၍ စုပ္ယူေနရာ ေမာင္ေမာင္စိုးလည္း အံတႀကိတ္ႀကိတ္ႏွင့္ ထိုးထိုးတြန႔္တြန႔္ ျဖစ္သြားရသည္။

‘‘ၿပီး’’ သြားေသာ အမ်ိဴးသမီး ပို၍ အရသာေတြ႕ေအာင္ အားျဖည့္ဖန္ေပးသည့္အေနျဖင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးက လီးကို သုံးခ်က္မၽွ ခပ္ျပင္းျပင္း ဖိေဆာင့္ႀကိတ္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ခပ္နာနာ ဆြဲကိုင္ညႇစ္ေပးကာ လရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္ေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။…ၿပီးပါၿပီ