လုပ်ပါတော့ တော်… ကျုပ် မနေနိုင်တော့ဘူး

Unicode

တိုးအောင် နှင့် ဖိုးကျော်တို့ ရွာအရှေ့ထိပ် ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် နွားကျောင်းရင်း မကြာခင်က ဖြစ်ပွားသွားသော ကာမအဓိကရုဏ်း အကြောင်းကို မြိန်ရေယှက်ရေ ပြောနေကြသည်။ သူတို့အသက်တွေက အခုမှ ၁၅ နှစ်ကျော်လို့ ၁၆ နှစ်ထဲဝင်ကာစ ရှိကြသေးသည်။ လူပျိုကလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ ညညဆိုလျှင် ရွာထဲက လင်မယားတွေကို ချောင်းတတ်နေကြပြီ။ နောက် လူပျိုပေါက်တို့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ငယ်ပါကို သူတို့လက်နှင့် ထုတတ်နေပြီ။

“အေးကွာ… အဲဒီညက သာဂိပြောပြတဲ့ အဖြစ်အပျက်က တကယ့်ကို သဲထိတ်ရင်ဖိုပဲဟေ့…” တိုးအောင်က မဝင်းခင်တို့ မှောင်ရိပ်ခိုဇာတ်လမ်းကို အားရပါးရ ပြောနေ၏။ “နေစမ်းပါဦးကွ.. အဲဒီညက မဝင်းခင်ယောက်ျား ကိုဘတုတ်ကြီး မရှိလို့လား..” “ ဟား…ရှိတာပေါ့ကွာ…။ ကိုဘတုတ်နဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အတူတူ အရက်သောက်နေကြတာတဲ့…မောင်ရေ့..။ ကိုဘတုတ်က မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲလေ.. အလကားရ ရေအသေသောက်ဆိုတဲ့လူကြီးလေကွာ…။ ဒီတော့ အကြံသမား ကိုသန်းဌေးက အရက်မူးအောင်တိုက်ပြီး မဝင်းခင်ကြီးနဲ့ ‘မျောက် နှစ်ပါးသွား’ ခင်းကြတာပေါ့ကွာ… ဟား ဟား….” “အေး…အဲဒါတော့ ဟုတ်ပါပြီ… ဘယ်လိုလုပ် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားရတာလဲ” ဖိုးကျော်က အသေအချာသိချင်၍ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် မေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။

“အေး……ဒီလိုတဲ့ကွ…….”

———————————————-

“ရော့..ချစမ်းပါ..ဘတုတ်ရာ…။ ဒီနေ့ ၂ လုံး ၅၀၀ ဘိုး ပေါက်ထားတာကွ.. ဟဲ ဟဲ…။ ဒီတော့ ကိုယ့်လူကြီး ကြိုက်သလောက် တွယ်စမ်းကွာ..” “အေ့…အေ့…. ထည့်ကွာ… အေ့… ဝင်းခင်…ခရမ်းချဉ်သီး နောက်တစ်ပွဲ သွားသုပ်ပေးစမ်း…။ ငရုပ်သီး စပ်စပ်နဲ့ သုပ်ခဲ့..” ကိုဘတုတ် မျက်လုံးများက မှေးစင်းနေပြီး ခေါင်းလည်း ငိုက်စိုက်ကျနေပြီ။ သို့တိုင်… အရက်ခွက်ကို ကိုသန်းဌေးထံ ထိုးပေးလိုက်ပြီး သူ့မိန်းမကို ခရမ်းချဉ်သီး သုပ်ခိုင်းလိုက်၏။ မကြာခင်မှာပင် မဝင်းခင်က ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် ပန်းကန် ယူလာသည်။ သူတို့ အရက်သောက်နေသည့်နေရာက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာရှိ ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာဖြစ်သည်။ အိမ်အောက်ထပ်တွင် ထွန်းထားသော လသာမှန်အိမ်အလင်းရောင်က ထိုကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ ခပ်ရေးရေး ခပ်ပျပျလေးသာ ဖြန့်ကျက်ထားသည်ဖြစ်ရာ.. အရက်ပုလင်း .. အရက်ခွက် မြင်နိုင်ရုံသာ အလင်းရောင်ရှိသည်။

“အင့်…ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်……” မဝင်းခင်က သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ပန်းကန် ချပေးလိုက်၏။ မဝင်းခင်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ရပ်လျက်အနေအထား ဖြစ်၏။ “ကိုဘတုတ်..သိပ်များနေမယ် နော်…” “အေ့..အေ့…..အဲ့.. မီးမကလည်း..ကွာ.. ရပါတယ်…. ဟား ဟား..။ ဒီကောင်ကြီး ၂ လုံး ၅ဝဝ ဘိုး ပေါက်လို့တဲ့ကွာ… အေ့…အင့်.. ထည့်ဦးကွာ…..” ကိုဘတုတ်မှာ မိန်းမကိုပင် ပီပီသသ မခေါ်နိုင်တော့ဘဲ မီးမဟု အသံထွက်နေ၏။ ပြီးတော့ သူ့ခွက်ကို အရက်ထပ်ထည့်ရန် ထိုးပေးလိုက်သည်။

“အံမယ်… ဟုတ်လား.. ကိုသန်းဌေး…။ ကြည့်စမ်း.. ကြည့်စမ်း… သူ့လူကြ အရက်တိုက်တယ်..၊ ကျုပ်တို့ကြ ဘာမှမကျွေးဘူး…” မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ တင်ပလွှဲဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက ကိုဘတုတ်အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့..။ “အေးပါ…ကျွေးမှာပေါ့ဟ…နင်ကလဲ…” “အို…မရဘူး..မရဘူး…ကျွေး… ကျွေး… အခု ကျွေး…..” မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ လှမ်းနှိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးကလည်း အနှိုက်ခံလိုက်သည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေးဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံနှိုက်နေစဉ် ကိုသန်းဌေးလက်ကလည်း မဝင်းခင်နို့ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖြစ်နေ၏။ မဝင်းခင်က ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်ခံနေသည်။ အတွင်းခံ မဝတ်ထားသဖြင့် တင်းအိနေသော နို့အုံဖောင်းဖောင်းကြီးကို ထိထိမိမိ ဆုပ်ချေပေးလိုက်သည်။

“ဟင်…ဘယ်မလဲ..တော့ပိုက်ဆံက….” မဝင်းခင်က သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အဆုတ်အဆွဲ အပွတ်အသပ် ခံနေလျက်ကပင် ပြာနှမ်းနှမ်း အက်တက်တက် အသံဖြင့် မေးလိုက်၏။ “အာ…ရှိပါတယ်…ဟ…ဒီမယ်…ဒီမယ်….” ကိုသန်းဌေးကလည်း နို့အုံကြီးကို ဆုတ်ချေပေးလျက်ကပင် အရက်နှင့် ရမ္မက် ရောထွေးနေသော အသံကြီးနှင့် ပြော၏။ “အေ့…အေ့… ဟဲဟဲ.. ငါ့မိန်းမကတော့ကွာ… ဇွတ်…. ဆိုမှ… ဇွတ်… ပဲ… ဟဲ ဟဲ…”

ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမက ကိုသန်းဌေးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံဇွတ်နှိုက်နေသည်ကို တဟဲဟဲ သဘောကျနေ၏။ မဝင်းခင်ကျောပြင်က ကွယ်ထားသဖြင့် သူ့မိန်းမနို့ကို ကိုသန်းဌေးက ဆုပ်ချေနေသည်ကို လုံးဝမသိ။ အရက်အရှိန်ကလည်း အရမ်းတက်နေပြီမို့ သူ့မျက်စိအမြင်အားမှာ မှုန်ဝါးလျက် ရှိနေပါတော့သည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် ဤမျှဆိုလျှင် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို ဖော်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်သွားပြီ..။

——————————————————————-

ယောက်ျားတို့သည် မိန်းမများကို အထင်မကြီးကြပေ။ အတွေ့အကြုံအရ များသောအားဖြင့် အထင်ကြီးစရာအကြောင်းများ နည်းပါးခဲ့ပေရာ အထင်မကြီးကြသည်မှာ အတော်အတန် သဘာဝကျသည်ဟု တွေးခေါ်ရမည် ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားတို့က မိန်းမများအပေါ် အထင်မကြီးကြသကဲ့သို့ မိန်းမများကလည်း ယောက်ျားတို့ အထင်ကြီးအောင် မနေနိုင်ကြ။ မနေတတ်ကြပေ။ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်သည့်ပမာ တစ်စုံတစ်ရာ လှုပ်ရှားပြလျှင်ပင် ယိုင်ချင်လာကြသည်။ ယုံချင်လာကြသည်။ သဘောတူလိုက်ချင်ကြသည်။ ဘာရယ် မဟုတ်ကြ။

ယောက်ျားဆိုသော သကောင့်သားကလည်း အကွက်ချောင်းနေကြသူများပီပီ ပိုင်ကွက်တွေ့သည်နှင့် ဇက်ကို အပိုင်ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မိန်းမများအကြောင်းကို မပြတ်လေ့လာနေခဲ့ကြသူများပီပီ မိန်းမများနှင့် ပတ်သက်လျှင် သူတို့အဖို့ အခက်အခဲ သိပ်မရှိလှပေ။ ထင်သည့်အတိုင်း မှန်သည်ကများသည်။ မှန်းချေလည်း ပေါက်ကြသည်။ အတွေ့အကြုံ စုံလင်သောအခါ ယောကျ်ားတို့အဖို့ မိန်းမသည် အဆန်းမဟုတ်တော့..။ မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ချေပေးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကိုသန်းဌေးလက်က ခပ်ဟဟ ထိုင်ထားသော ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ သူ့နှုတ်ကမူ………. “ နေစမ်းပါဦးဟ…ပိုက်ဆံက ဒီမယ်… နင်က ဘာစားချင်တာတုန်း…” ကိုသန်းဌေးက ပုဆိုးကြားတွင် လိပ်ထားသော တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး… “ရော့….ရော့…နင့်အတွက် မုန့်ဘိုးတစ်ထောင်…။ ဒီတစ်ထောင်က အရက်တစ်လုံးနဲ့ အာလူးကြော် ဝယ်ခဲ့…” လက်တစ်ဖက်က ပိုက်ဆံပေး၊ ကျန်လက်တစ်ဖက်က မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်ထည့်လိုက်သည်။

“အယ်…ပွတာပဲ…အဟင်းဟင်း…။ အရက်က ဘယ်ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့ရမှာလဲ…” “နှင်းမြိုင်တို့ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့လေဟာ…” ရွာမှာ ဆန်ဆီဆား ငရုပ်ကြက်သွန်ကစ၍ အရက်ပါ ရနိုင်သော ကုန်စုံဆိုင်ကြီး နှစ်ဆိုင်ရှိသည်။ အရက်ချည်းသက်သက်ရောင်းသော ဆိုင်လည်း ရှိသည်။ သို့သော် ထိုအရက်ဆိုင်က ဘီအီးတစ်မျိုးသာ ရောင်း၏။ ကုန်စုံဆိုင်မှာတော့ အရက်မျိုးစုံရ၏။ မဝင်းခင် အရက်ဝယ်ထွက်သွားပြီးနောက် ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကားယားကြီး အိပ်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ကိုသန်းဌေး ကျားပြုံးပြုံးနေသည်ကို ကိုဘတုတ် လုံးဝမသိတော့..။ အရက်ကလည်း အတော်များနေပြီမို့ အသိစိတ်လည်း ကင်းကွာသွားပြီ…။ “ဟာ…ဟေ့…ဘတုတ်…ဘတုတ်….” ကိုသန်းဌေးက သေချာသထက် သေချာအောင် လှုပ်ခေါ်ကြည့်သော်လည်း မေ့လျော့ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော သေရည်သေရက် ပင်လယ်ထဲတွင် နစ်မြုပ်သွားပါတော့သည်။

———————————————————

“နှင်းမြိုင်ရေ…အရက်တစ်လုံး ပေးပါဦးဟေ့…” မနှင်းမြိုင်တစ်ယောက် ဆိုင်သိမ်းခါနီးမို့ ပိုက်ဆံတွေ ငုံ့ရေတွက်နေစဉ် ဗြုန်းခနဲ ပေါ်လာသော မဝင်းခင်အသံကြောင့်… “အမလေး…လန့်သွားတာပဲ…မဝင်းခင်ရယ်… ဟင်း ဟင်း…။ ကဲ ပြော..ဘာအရက်ယူမှာလဲ..” “အဲ..အဲ…ဘာ…ဘာတဲ့..သိပါဘူးဟယ်…။ နင့်အစ်ကို ခါတိုင်းသောက်တဲ့ဟာ..ပဲ..” “အော်…အင်း..အင်း..သိပြီ..သိပြီ…မေမြို့ဝိုင်..” “အေး..ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်…အဲဒါ…၊ အာလူးကြော် သုံးထုပ်ပါပေးအေ…” ထိုစဉ် ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ ရောက်လာ၏။ ဖိုးတာ ၊ သာဂိ၊ တိုးအောင်၊ ဖိုးကျော်တို့မှာ အိမ်ချင်းဝေးသည့်တိုင် အလွန်ခင်မင် ရင်းနှီးကြသော ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ သက်တူရွယ်တူ လူပျိုပေါက်ကလေးတွေမို့ လူပျိုသိုး ပိုးကြွနေသူများ ဖြစ်၏။ “ဟာ…မဝင်းခင်ကြီး မိုးချုပ်လှပြီ…” “အေး ဟဲ့..နင်တို့ကရော… ဘာလာဝယ်တာလဲ…” “လက်ဖက်သုပ် လာဝယ်တာပါဗျာ..“ သာဂိက အရက်ဝယ်တာ မသိစေချင်၍ မနှင်းမြိုင်ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြရင်း ပြော၏။ ဖိုးတာကမူ ဘက္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် အတွင်းခံဘော်လီမပါသဖြင့် ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသော မဝင်းခင်၏ မို့မို့တင်းတင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို နွားသိုးကြိုးပြတ် မျက်လုံးအစုံဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုပ်ယူပြီး ထွက်သွား၏။ ဒီတော့မှ ဖိုးတာက…

“ကျွန်တော်တို့လည်း.. မေမြို့ဝိုင် နှစ်လုံးပေးဗျို့…” သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့လည်း အရက်ပုလင်းတစ်လုံးစီ ဆွဲကာ ထွက်လာကြသည်။ လမ်းဖက်ရောက်သောအခါ သာဂိက … “ဟေ့ကောင်…ဖိုးတာ..။ တို့ မဝင်းခင်ကြီးနောက် လိုက်ချောင်းရအောင်။ ကိုဘတုတ်ကြီး အရက်သောက်ပြီး သူ့မိန်းမကို အသားကုန် ဆော်တော့မှာကွ..။ မဝင်းခင် အရက်လာဝယ်တုန်းက ငါ အသေအချာ ကြည့်လိုက်တာ အတွင်းခံ ဘော်လီမပါဘူး မောင်..။ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းမို့ချွန်ဖောင်းနေတာဘဲ…ဟီး..ဟီး…။ ပြောရင်းဆိုရင်း… ဘော်ဒါတောင် မတ်လာပြီဟေ့… လာကွာ.. သွားချောင်းရအောင်…” လူပျိုသိုးနှစ်ကောင်မှာ မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်၍ လီးတောင်နေကြ၏။

“ဒီပုလင်းတွေက ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း…” “ဒီလိုလုပ်ကွာ.. မင်းအိမ်ဝင်ထားမယ်.. နည်းနည်းပါးပါး သောက်ပြီး လိုက်ချောင်းရအောင်…” “အေး..အေး…. အဲဒါကောင်းတယ်..” ဖိုးတာတို့အိမ်နှင့် မဝင်းခင်တို့အိမ်မှာ နှစ်အိမ်ကျော်မို့ အနီးကလေး ဖြစ်၏။ တောရွာဖြစ်သည့်အတွက် လသာပင်၊ အဝေရာပင်လောက်သာ ခြံစည်းရိုးအဖြစ် စိုက်ပျိုးထားလေ့ရှိရာ အိမ်ဝင်းထဲဝင်ဖို့ ခဲခဲယဉ်းယဉ်း မရှိလှ..။

——————————————————

ကိုဘတုတ် အိပ်ပျော်သွားပြီး မကြာခင်မှာပင် ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် အိမ်ခေါင်းရင်းရှိ အဖီအောက်က ခုံရှည်ပေါ်တွင် ကျောဆန့်ရင်း မဝင်းခင်အလာကို စောင့်နေ၏။ ကာလနာ ဘတုတ်ကတော့ ဆင်လိုးတောင် နိုးမည့်ပုံ မရှိတော့..။ ခေါင်းရင်းအဖီက လုံလုံခြုံခြုံ ကားထားသည့်အတွက် အန္တရာယ်ကင်းသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် မဝင်းခင်ကို တွယ်ချင်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ အခွင့်မသာသေး၍ ကျားချောင်းချောင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ဒီနေ့ ၅၀၀ ဖိုးပေါက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုဘတုတ်ကို အရက်အဝတိုက်ပြီး မှောက်သွားပြီဆိုမှ သူ့မိန်းမကို ဆော်ရန် စိတ်ကူးပြီး လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော် အထာကြည့်ရဦးမည်..။

မဝင်းခင်ပုံစံက တဏှာရာဂ ကြီးမည့်ပုံဖြစ်၏။ အသားအရေ စိုပြေ၏။ သွေးသားဆူဖြိုး၏။ နို့ကြီးတွေက တင်းရင်းမို့မောက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးက စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားထစ်ထစ် ကောက်ချိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ အပေးကောင်းမည့် ပုံ..။ မဝင်းခင်လို မိန်းမမျိုးသည် ကြိုက်လျှင် ကုန်းတတ်သည့် ကြိုက်ကုန်းအစစ် ဖြစ်ပါတော့သည်။ လီးအရသာ စောက်ဖုတ်အရသာကိုယ်စီကိုယ်ငှ သိထားကြပြီးသော အအိုချင်းမို့ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်လွယ်ပါသည်။

ခြေသံကြား၍ လှဲနေရာမှ ကိုသန်းဌေး ထထိုင်လိုက်သည်။ အရက်ပုလင်း လက်ကဆွဲလျက် ကွပ်ပြစ်ဆီသွားနေသော မဝင်းခင်ကို ခပ်ရေးရေး လှမ်းမြင်နေရသည်။ ကိုသန်းဌေးကို မတွေ့ဘဲ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ယောက်ျားကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရပ်နေမိသည်။ ကိုသန်းဌေး ပြန်သွားပြီထင်၍ သူ့စိတ်ထဲတွင် အကြီးအကျယ် ဟာသွား၏။

“ရှူး….ရှူး…ဒီမှာ…ဒီမှာ…..“ ကိုသန်းဌေးက အဖီအတွင်းမှ အချက်ပြ ခေါ်လိုက်၏။ ဒီတော့မှ မဝင်းခင်စိတ်ထဲ ကျေနပ်ပျော်မြူးသွားသည်။ “ဟိုကောင် အိပ်သွားပလား..” မဝင်းခင်က အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်သည်။ “အင်း…သိုးနေပြီ… ဆင်လိုးတောင် နိုးမှာ မဟုတ်တော့ဘူး..” ကိုသန်းဌေးက ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ မဝင်းခင်ကိုလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားထားပြီး ခြေတွဲလောင်း ချထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးက ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသော မဝင်းခင်ဖင်ကြားသို့ ဖိထောက်မိလျက်သား ဖြစ်နေ၏။ ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် လက်မောင်းနှစ်ဖက်အောက်သို့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လျှိုဝင်ပြီး နောက်က ဖက်ထားခြင်းဖြစ်ရာ သူ့လက်နှစ်ဖက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ထိထိမိမိကြီး ဆုပ်ချေခွင့် ရနေတော့သည်။

“အာ့…ကျွတ် ကျွတ်…နာလိုက်တာ.. စောစောကလို ခပ်ဖွဖွလေး ကောင်းရဲ့သားနဲ့.. ဟင်း .. မပြောလိုက်ချင်ဘူး…” မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပေါင်းတွင်းကြောကို ခပ်ဖွဖွလိမ်ရင်း ပြော၏။ ထိုစဉ် သူတို့အနီးသို့ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ ချဉ်းကပ်လာသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ တွယ်ဖို့ အစပျိုးနေကြပြီး ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ ဖိုးတာက သာဂိကို အသာလက်ကုတ်၍ ငြိမ်ငြိမ်နေရန် အချက်ပြလိုက်သည်။ အသံသာကြားရပြီး အဖီတွင်းမှာ မှောင်မည်းနေ၍ ဘာမှ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ..။ ကိုသန်းဌေးက ဘယ်လက်ဖြင့် မဝင်းခင်ပါးကို မော့လှန်ပြီး ညာလက်ဖြင့် နို့အုံကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ချေပေးကာ သူ့ခေါင်းကိုငုံ့လျက် နှုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်သည်။

“ပြွတ်…ပလွတ်…. ပြွတ်…… ပလွတ်…. ပလပ်………” မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး မာတင်းခုံးကြွလာပြီး ရမ္မက်သွေးတွေ လှုပ်ရွလာ၏။ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းစူရွနေရာ ဆုပ်ချေနေရတာကိုက အရသာရှိလှ၏။ ကိုသန်းဌေးက နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ လှိမ့်ချေပေးသည်။

“အဟင့်..အဟင့်..အဟိ … အဟင့်..ဟီဟိ.. ခိ… ခိ… ခစ်…. အယ်… အင့်.. အဟင့် အိုး… ကျွတ်.. ကျွတ်… ယားတယ်တော့… ခစ်.. ခစ်…” မဝင်းခင်က သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ထိုးကော့ရင်း ပြောသည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ သိသိသာသာ ခုံးထဖောင်းကြွလာသည်။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်လွှာကလည်း ရမ္မက်သွေးတွေ ပြည့်လျှမ်းကာ နုရွတင်းကြွလာသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားတက်လာပြီး စောက်ရေကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာသည်။

ကိုဘတုတ်နှင့် ညားလာတာ ကလေးနှစ်ယောက်သာ မွေးခဲ့သည်။ ဒီလို တယုတယ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆွပေးတာမျိုး မရှိခဲ့။ တစ်ခါတစ်ခါမှာတော့ နှိုက်ပေးပါသည်။ အရူးထပြီး မလိုးခင် စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်ပေးပါသည်။ သို့သော် စောက်ခေါင်းထဲ သူ့လက်ခလယ်နှင့် တစွပ်စွပ် ထိုးရုံသားထိုး၏။ နို့ကိုင်တာလည်း ကြမ်းလွန်း၏။ သူ့စိတ်တိုင်းကျ ကမြင်းကြောထပြီးတာနှင့် ဂမူးရှူးထိုး တက်လိုးတော့သည်။ ဒီက ပြီးမလိုလို ဖြစ်ကာရှိသေး ကိုယ့်မေကိုယ်လိုးက လရည်ထွက်သွားပြီ။ ပြန်လုပ်ပါဦး ဆိုတာလည်း လုပ်မပေးတော့..။ ကုလားသေကုလားမော အိပ်တော့၏။ နောက်ဆုံးတော့ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့လက်နှင့်သူ ပြီးခဲ့ရတာ များသည်။

ကိုဘတုတ်လီးက ထလာလျှင် ၅ လက်မကျော်ကျော် ရှိသော်လည်း လရေထွက်သွားပြီးလျှင် လေးလက်မသာသာမျှသာ ရှိတော့သည်။ အခုနောက်ပိုင်းတွင် အရက်သာ ဖိသောက်နေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်လိုးဖို့တောင် သိပ်သတိမရတော့..။ ဒီတော့ မဝင်းခင်ကလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် စိတ်တွေထကြွပြီး ခံချင်စိတ်ပေါက်လာလျှင် ခရမ်းသီးနှင့်ချည်း စခန်းသွားလိုက်ရတော့သည်။

ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုသန်းဌေး ပေါက်ချလာပြီး ညနေကတည်းက သူ့ယောက်ျားနှင့် အရက်သောက်နေကြသည်။ မဝင်းခင်ကလည်း အလိုက်တသိ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် တစ်ပွဲချပေးထားလိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးမှာ လာကတည်းက လွယ်အိတ်ထဲတွင် အရက်နှစ်လုံး ထည့်လာသည်။ ကိုသန်းဌေးက သိပ်မသောက်..။ သူ့ယောက်ျားကိုဘတုတ်ကသာ မတရားသဖြင့် တွန်းသောက်နေ၏။ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ချပေးစဉ် ကိုသန်းဌေး သူ့ကိုကြည့်သော အကြည့်တွေက မရိုးသားမှန်း အထာကျွမ်းပြီးသော မိန်းမမို့ သိသမှသိပ်သိ..။ မဝင်းခင်ကလည်း ကလူသလို မြှူသလို ကြာကြည့် ပြန်ကြည့်ပေးခဲ့လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စတင်အရက်သောက်စဉ်က နေမဝင်သေး..။ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း ရှိသေးသည်။ ထမင်းဟင်းလည်း ချက်ပြုတ်ပြီးစီးပြီမို့ မဝင်းခင် ရေချိုးရန် ထမီရင်လျားနှင့် သူတို့ရှေ့ကပင် ထွက်လာခဲ့သည်။

သူတို့အရက်သောက်နေသော ကွပ်ပြစ်နှင့် မနီးမဝေးတွင် ရေတွင်းရှိ၏။ ကိုဘတုတ်ထိုင်နေပုံက မဝင်းခင်ကို ကျောပေးအနေအထားဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးမှာမူ ရေတွင်းဘက်ကို မျက်နှာပြုအနေအထား ဖြစ်သည်။ ကိုဘတုတ်မှာ အရက်သောက်နေရလျှင် ပြီးရောဆိုသည့် ဇိုးသမားအကြီးစား ဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် သူ့မိန်းမကို ဖောက်ပြန်သော ရမ္မက်မျက်လုံးတို့ဖြင့် ငမ်းကြည့်ကြ့ည့်နေသည်ကို လုံးဝမရိပ်မိ…။ သူ့အဖို့ အရက်သည် စောက်ဖုတ်ထက် မက်မောစရာ အဆင့်ရောက်နေသူဖြစ်သည်။ မဝင်းခင်ကလည်း ကိုသန်းဌေး ထသည်ထက် ထလာအောင် ရေချိုးရင်း မာယာပရိယာယ် အမျိုးမျိုး သုံးကာ မြှူဆွယ်လျက် ရှိသည်။ ရင်လျားထားသော ထမီကို အောက်သို့ပုံချ၍ ဝင်းဝါတင်းမို့နေသော နို့အုံထွားထွားကြီးကို ဆပ်ပြာနှင့် အသေအချာ တိုက်ပြ၏။ ကိုသန်းဌေး မျက်လုံးတွေအကြည့်က ၁၅၀၀ ဗို့အားအပြည့်ဖြင့် မဝင်းခင်ဆီရောက်နေရာ ကိုဘတုတ်ပြောသမျှ အင်းသာလိုက်နေရသည်။ ဘာတွေပြောမှန်းလည်း လုံးဝမသိ။ သူရယ်လျှင် ရောယောင်ရယ်ပြသည်။ ဤမျှဆိုလျှင် ကိုသန်းဌေး အထာပေါက်သွားပြီ။ မဝင်းခင်ကို ကိုင်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြိးသိလိုက်၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ပိုက်ဆံနှိုက်ယူနေစဉ် နို့ကို အပီအပြင် ဆုပ်ချေပွတ်သတ်ပေးခဲ့သည်။

အခုတော့ အကြံကိုယ်စီရှိနေကြသော ဖိုနှင့်မသည် ကာမပင်လယ်ပြင်ကို ဖြတ်ကူးရန် ရမ္မက်သင်္ဘော စတင်ခုတ်မောင်းနေကြပြီ ဖြစ်၏။ ကိုသန်းဌေးလက်တွေက နို့အုံပေါ်မှာ မရှိတော့။ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးဆီ ရောက်နေပြီ။ စောက်ဖုတ်ဧရိယာတစ်ခုလုံး စောက်မွှေးအုံများပါမကျန် အထပ်ထပ် အဖန်ဖန် ရွရွဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း… “ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလားဟင်..” “ အမလေး စိတ်ချလက်ချသာနေ..။ သူ့ဖင် ဆင်လိုးသွားတောင် မသိဘူး” သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးအစုံပြူးကျယ်သွားသည်။ သူတို့ထင်ထားသည်က ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ အစပျိုးနေသည်ဟု ထင်မှတ်ထား၏။ ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလား ဟူသော ယောက်ျားတစ်ယောက် အသံကြောင့် အဖီထဲမှာ ရှိနေသူမှာ ကိုဘတုတ် လုံးဝမဟုတ်ကြောင်း နားလည်သွား၏။ ဒါဆို မဝင်းခင်ကြီး လင်ငယ်နဲ့ နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။ အမှောင်ထဲမှာမို့ ယောကျ်ားသံမှာ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သဲသဲကွဲကွဲ မသိရသေး။ ထို့ကြောင့် အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ဘယ်နေရာများ သွားအိပ်နေပါလိမ့်…။

ကိုသန်းဌေးက နွေးအိစိုရွှဲနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လက်ခလယ်ကိုထိုးထည့်ကာ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးသည်။ “ပြိ…ပြိ…ပလပ်… ပလွတ်… ပြီ…. ပြိ… ဖွတ်….. စွပ်……….” “အင်း အင်း….ကျွတ် ကျွတ်… အမလေး လေး.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုသန်းဌေးရယ်… အမလေး အမလေး တော့…။ အား… အီး… အား…. တော့ မိန်းမက ဒီလိုမခံဘူးလား ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်…. ကျွမ်းလိုက်တာတော်… အင်း ဟင်း.. ကျွတ် ကျွတ်… ဟုတ်လိုက်တာ… တော့.. အမလေး…အမေ့…အင့်.. အမလေး.. ထိချက်ကတော့ အား… အား…….. အမေ့… အင်း အီး…….” မဝင်းခင်က ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွပေးထားရာ စိတ်တိုင်းကျ နှိုက်ခွင့်ရနေသည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က ကိုသန်းဌေးဟု ထွက်သွားသည်။ ဒီတော့မှ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့သည် အမှောင်ထဲက ကြာကူလီမင်းသားမှာ ကိုသန်းဌေးကြီး ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ကြရတော့၏။ သာဂိက သူ့လက်တွင်ကိုင်ထားသော ၃ ပေခန့်ရှိ ဝါးဆစ်ပိတ်တံပြာလေးကို အမှတ်ထင်ထင် ဆုပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ထိုတံပြာလေးထိပ်တွင် မီးခြစ်ဆံလုံးပတ်အရွယ် တစ်လက်မခန့်ရှိ သံချွန်လေးတပ်ထား၏။ ထိုတံပြာလေးမှာ သာဂိသွားလေရာရာ ပါသော အဆောင်လက်နက် ဖြစ်၏။ အဖီက ဝင်ပေါက်တစ်ခုသာချန်ပြီး ဘေးပတ်ပတ်လည် အလုံကားထားသည်ဆိုသော်လည်း အောက်ခြေတွင် လူတစ်ကိုယ်စာ ကောင်းကောင်းကြီး ဝင်သာအောင် လွတ်နေ၏။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူမေ့မတတ် အတွင်းသားသို့ အာရုံစိုက်ထားကြသည်။

ကိုသန်းဌေးက ပူနွေးနုရွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးများကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများဖြင့် တို့ကာထိကာ ပွတ်ဆွပေးနေပြန်သည်။ ကိလေသာရာဂအရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး နွေးရှိန်းရွကြွနေ၏။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်အောက် ပွတ်ဆွနေရာမှ အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ချေဆွပေးပြန်၏။ မဝင်းခင်နှုတ်က အီးခနဲ အင်းခနဲ အသံကြီးထွက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။

မဝင်းခင် တစ်ယောက် ရင်ဘတ်ကြီးရှေ့ကော့ထိုး မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် အံကြိတ်ထားရ၏။ တစ်ခါတစ်ခါ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။

“အမလေးတော့.. ကို ကိုဌေးရယ်… ဘယ်လိုကောင်းမှန်း မသိဘူး.. ရှီး ကျွတ်ကျွတ်…. ဟွန်း..အီး… အားလလား…. ကျွတ်ကျွတ်… အမလေး… ကျွတ်ကျွတ်… … ကျုပ်တော့ကို ဒီလောက်တတ်မှန်း မသိဘူး၊ အမေ့ အင့်..အား..။ ကျုပ်ဖြင့် ကလေးနှစ်ယောက်သာ ထွက်လာတာ ဒီလိုတစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး သိလား..၊ အား ကျွတ်ကျွတ်… အား..အင့်…. ရှီးကျွတ်…. ကျွတ်… လိုး… လိုးပါတော့ တော်… အမေ့… ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘူး .. အိအီး……. အိ……. အ…အ..” “လိုးမှာပေါ့ အဝင်းရ… မင်းကိုလိုးချင်လွန်းလို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာ နည်းတဲ့လတွေမှ မဟုတ်ဘဲ” ကိုသန်းဌေး ပါးစပ်ကလည်း ပြော၊ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အပီအပြင် နှိုက်ဆွနေရာ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ နှုတ်ကထုတ်ပြီး လိုးခိုင်းရသည့်အဆင့်ထိ ရောက်လာပါတော့သည်။

“ဒါနဲ့များ တော်က အခုမှ လာလိုးရသတဲ့လား…လို့..၊ အားလားလား… အီး အီးဟီး.. အင်း အမေ့… ကျွတ်ကျွတ်…. လိုးပါတော့လို့ ဆိုနော… အမေ့.. ကျုပ်စောက်ဖုတ်ကြီး ကွဲထွက်တော့မတတ် ကောင်းနေပြီ တော့..။ အမေ့.. ကျွတ်ကျွတ်… အား ကျွတ်ကျွတ်………”

ကိုသန်းဌေးက ကြာကူလီတဏှာရူးသံကြီးဖြင့် ….

“ငါ့လက်ထဲ ပိုက်ဆံများများ မရှိဘူးဟ အဝင်းရ..“

ကိုသန်းဌေးစကားကြောင့် အနှိုက်အဆွခံလို့ ကောင်းနေရင်းကပင် မဝင်းခင်က နှာတင်းသွားသောအသံဖြင့်…

“ဘာဆိုင်လဲတော့ ကျုပ်က ဖာသည်မှ မဟုတ်တာ…”

ဒီတော့ ကိုသန်းဌေးမှာ ပျာပျာသလဲ လေပြေထိုးရ၏။

“မဟုတ်ဘူးလေဟာ … ဘတုတ်ကို အရက်ဝအောင် မတိုက်နိုင်သေးတာကို ပြောတာ..။ သူ့ကို အရက်ဝအောင်တိုက်ပြီး မှောက်သွားမှ အဝင်းကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးရမှာ မဟုတ်လား..“

“အဟင့်…ဟင့်…..အ….ဒါ …လည်း ဟုတ်တာ … အင့်… ပဲ”

ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင်ကိုပွေ့၍ သူ့ဘေးတွင် ချလိုက်သည်။ ခုံရှည်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းလိုက်သည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဧရာမလိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲရတော့မည်မို့ အမှောင်ထဲတွင် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်စားနေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ထမီကို ချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးချင်ပုံရ၏။ ထို့ကြောင့် မဝင်းခင်သဘောကို သိရအောင်…

“ထမီ ချွတ်လိုက်ရမလား အဝင်း”

“အို…မချွတ်နဲ့လေ…အရေးကြုံလာရင် အရှာရခက်နေလိမ့်မယ်..”

မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေး ပုဆိုးဝတ်မဝတ်သိချင်၍ လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ပုဆိုးကိုမတွေ့ရပဲ တရမ်းရမ်းနှင့် တောင်မတ်နေသော လီးတန်နွေးနွေးကြီးကို စမ်းမိသည်။ စမ်းမိသည်နှင့်တပြိုင်နက် မလွှတ်တမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

“အမလေး လေး…. တော့လီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး.. တော့..၊ ကိုဘတုတ်ထက် ကြီးတယ်တော့… သိလား..”

ပါးစပ်ကလည်း တတွတ်တွတ်ပြောရင်း လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လေးငါးခါ လုပ်ပေးသည်။ ကိုသန်းဌေးက တွဲလောင်းချထားသော မဝင်းခင်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခုံရှည်ပေါ် တင်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် ထမီကို အောက်ကနေ လိပ်မလျှက် ခါးအထက်ဆီသို့ ပို့ပေးလိုက်သည်။ ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်စေလျက် ရင်ဘတ်ဖက်ဆီ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မဝင်းခင်ကျောကို ခုံရှည်နောက်မှီတန်းသို့ မှီထားစေသည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပြုပြင်ပေးသည့်အတိုင်း နေလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

ဖင်ဆုံအစွန်းက ခုံရှည်ဘောင်တန်းကို အနည်းငယ် လွန်ထွက်နေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို စမ်းကြည့်သည်။ ကွက်တိအနေအထားဖြစ်ပြီဆိုမှ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လျက် မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ပူနွေးနူးညံ့သော စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လီးတန်ကြီးက ချောချောမောမော တိုးဝင်သွားသည်။ စောက်ရေတွေက စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးအဝင်မှာ ချောမွတ်နေသည်။

“ဖွစ်..ဖွစ်…ဖွစ်… ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်………….”

“အ..အင့်…အ..အမေ့… အား…… ကျွတ်… ကျွတ်….”

လီးတန်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်းဝင်နေရာမှ ဆီးခုံချင်းထိခါနီးတွင် ကိုသန်းဌေးအရှိန်နှင့် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က အင့်ခနဲ အသံထွက်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွား၏။ သို့သော် စိတ်ထဲမှာကား အလွန့်အလွန် အားရကျေနပ်သွား၏။ ကိုသန်းဌေးက အသွင်းအနှုတ် သုံးလေးချက်လောက် လုပ်ကြည့်၏။ စောက်ရည်တွေကလည်း အဆမတန် စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးဝင်လီးထွက်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိလွန်းလှသည်။

ကိုသန်းဌေးက လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိ နစ်မြုပ်ထားရင်း မဝင်းခင်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်၏။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖျားဖြင့် တို့ထိကလိပေးလိုက်ရာ စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ ကာမအကြောပေါင်းများစွာတို့မှာ ဖြိုးခနဲ ဖြင်းခနဲ လှိုက်ခတ်ကျင်တက်သွား၏။

“ကို…. ကိုဌေး… အမေ့… ကျွတ် ကျွတ်… လိုး …. လိုးတော့ နော်… အင်း..ဟင်း… ဟား.. ကျွတ်.. ကျွတ်… ကျုပ်ကို သနားပါ… အ..အမေ့… အမလေး… ရှီး… ကျွတ်… ကောင်း……..”

ဒီတော့မှ ကိုသန်းဌေးက သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့၏။

“ဖွတ်…..ဖွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်……ပလွတ်………”

“ဟုတ်ပြီ…တော့…. အင့်… အ… အင့်… ဟုတ်ပြီ… အမေ့…. အင့်.. ကျွတ်ကျွတ်… အား… ကောင်း ကောင်း… လိုက်တာ… အား ..ရှီး.. လုပ်.. လုပ်ပါ… အမေ့….”

မဝင်းခင်နှုတ်က ထွက်ပေါ်လျက်ရှိသော ရမ္မက်ညည်းသံကြီးက ကိုသန်းဌေးစိတ်ကို ထန်သထက်ထန်အောင် လှုံ့ဆော်ပေးသလို ဖြစ်နေတော့၏။

“ဖွတ်…ဖွတ်..ဒုတ်…..ဖွတ်…ဖွတ်…..ဖျစ်……”

ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် ဒူးကောက်ကွေးကြား လက်လျှိုသွင်းပြီး ခါးကို တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ အသားကုန် ကြုံးကြုံးဆောင့်ပါတော့သည်။

“အား…အား……. အား… ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်… ရှီး…… အင့်… အ……”

မဝင်းခင်တစ်ယောက် လှုပ်ရှားခွင့်မသာဘဲ အပီအပြင်ချုပ်ကိုင်၍ အသားကုန်ဆောင့်ဆောင့်လိုးသမျှကို အံတင်းတင်းကြီးကြိတ်ရင်း အားရကျေနပ်စွာ ခံနေတော့သည်။ သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးချင်သော်လည်း ကိုသန်းဌေးက ခါးကိုတင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး ကပ်ကပ်ဆော်နေသဖြင့် မလှုပ်ရှားသာပဲ ဖြစ်နေ၏။

“ဖွတ်… ဖွတ်…… ဘွတ်…. ဖွတ်…… ပြွတ်…… ဘွတ်……”

“အင်း…အီး…အ… အား.. အင်း.. ကျွတ်… အမေ့…. အမေရေ…. အမလေး.. လေး.. အား… အင့်….”

မဝင်းခင်တစ်ယောက် မေ့မတတ် မျောမတတ် ကောင်းနေရှာသည်။ လီးကလည်း စံချိန်မှီ အလိုးကလည်းသန် အားမာန်ကလည်း အပြည့်မို့ ကာမအရသာထူးကြီးကို တအီတဝကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။

အချက် ၅၀ လောက်ဆောင့်အပြီးတွင် မဝင်းခင်တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွား၏။ ဟင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ကာ စောက်ရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့၏။ ကိုသန်းဌေး လီးတန်ကြီးတဝိုက် နွေးကနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရာ မဝင်းခင်ပြီးသွားမှန်း သိလိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက အရှိန်ကို မလျှော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက် ဆက်ဆောင့်နေ၏။

“ဖွတ်…ပြွတ်……. ပြစ်….. ဖွတ်…. ပြွတ်….. အား… အမေ့… အမေ့… အိး… အား.. အား.”

ဘယ်လိုဝေါဟာရနှင့် ဖော်ပြရမှန်း မသိလောက်အောင် ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်နှုတ်က အားခနဲ အားခနဲ အော်ဟစ်မြည်တမ်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း ဟင်းခနဲ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းကြီးချ၍ ငြိမ်ကျသွားတော့၏။ ကိုသန်းဌေးလည်း ရှေ့ဆက်ပြီး ဆောင့်နိုင်စွမ်း မရှိတော့။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက သူ့လီးတန်ကြီးကို ညှစ်ညှစ်ဆွဲနေရာ လချောင်းတလျှောက် ကျင်ဆိမ့်ယားတက်လာပြီး သုတ်ရည်ပူတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။

နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေကြသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် နောက်တစ်ချီ ဘယ်ပုံစံ လိုးရမည်ကို စိတ်ကူးနေ၏။ အဖီအတွင်းက အသံဗလံတွေ ငြိမ်သွားပြီဖြစ်၍ သာဂိက လူတစ်ကိုယ်စာ လွတ်နေသော ထရံအောက်မှ ငုံ့ဝင်လိုက်သည်။ ဖိုးတာကိုလည်း ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ လက်နှင့်ကုတ်လျက် အချက်ပြလိုက်၏။

ခေါင်းတစ်လုံးစာ ဝင်သည်နှင့် ကိုသန်းဌေး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ရှာကြည့်သည်။ တဖြေးဖြေး အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ရေးရေး မြင်ရသည်။ ကာမသားကောင်နှစ်ကောင်မှာ အတော်လေး ပင်ပန်းသွားပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ ကြားနေရသည်။

သာဂိက သူ့တံပြာကို အသာလေးဆွဲယူ၍ သံချွန်တတ်ထားသော ဖက်ကို လက်နှင့်အသာစမ်းသည်။ သေချာပြီဆိုမှ ခပ်ရေးရေးမြင်နေရသော ကိုသန်းဌေး ညာဖက်ခြေထောက်ကို ချိန်၍ အားနှင့် ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အား…အမလေး..မြွေ…မြွေ…မြွေ ကိုက်ပြီဗျ…”

ကိုသန်းဌေး အသံနက်ကြီးဖြင့် လန့်အော်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်ထားသော လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်ကာ ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းကြီးဖြင့် အသဲအသန် ထွက်ပြေးပါတော့၏။ သွေးစတွေက မြေကြီးပေါ်တွင် ထင်ကျန်လျက်ရှိသည်။ မဝင်းခင်လည်း ကြောက်အားလန့်အားနှင့် ခုံရှည်ပေါ်က ခုန်ချလျက် ထမီကြီး စွန်တောင်ဆွဲကာ ကွပ်ပြစ်ပေါ်အိပ်နေသော ကိုဘတုတ်ဆီ ပြေးထွက်သွား၏။ သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက်လည်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမြိုသိပ်ပြီး ဇွန်ပန်းရုံအကွယ်မှ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြသည်။ ဇွန်ပန်းရုံနှင့် ကွပ်ပြစ်မှာ ဆယ်လှမ်းလောက်ပင် ကွာ၏။ အခုမှပင် ကိုဘတုတ်ကြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ အိပ်နေမှန်း သိကြတော့၏။

“ကိုဘတုတ်.. ကိုဘတုတ် ထပါဦး… ကိုဘတုတ်…… ကိုဘတုတ်…”

ကြောက်စိတ်တွေမွှန်နေသော အသံဖြင့် မဝင်းခင်က ကိုဘတုတ်ကို လှုပ်လှုပ်ပြီး နှိုးသည်။ နှုတ်ကသာ အင်း အဲ… နှင့် အသံထွက်နေသော်လည်း တော်တော်နှင့် မနိုး..။

“ကိုဘတုတ်.. ကိုဘတုတ်.. ထ… ထပါဦးဆို.. တော်…”

“ဘာ…ဘာလဲ ဟ…..မိန်းမရ…”

လက်ကို တအားဆောင့်ဆွဲပြီး နှိုးလိုက်မှ ပြူးတူးပြဲတဲနှင့် မေးသည်။

“ဟို…ဟို…..လူကပ်လို့တော့…”

“ဘယ်..ဘယ်မလဲ…ဟ..”

“ထွက်..ထွက်ပြေးသွားပြီ…။ ကျုပ်က တရေးနိုး သေးပေါက်ထရင်း.. တော့နှိုးဖို့အလာ.. ထွက်ပြေးသွားတာ..”

“ဟိုကောင်…သန်းဌေး ရော…”

“ပြန်သွားတာ..ကြာပေါ့..။ အခုလောက်ဆို သိုးတောင်နေပြီ..။ လာ လာ… ထ.. အိမ်ထဲ သွားအိပ်တော့..”

ကိုဘတုတ်က ပုလင်းထဲက လက်ကျန်အရက်ကို မော့သောက်လျက် ယိုင်တိယိုင်ထိုးဖြင့် အိမ်အောက် ဝင်သွား၏။ မဝင်းခင်လည်း အရက်ပုလင်းနှင့် ပန်းကန်များ သိမ်းရင်း ကိုဘတုတ်နောက်က ကပ်လိုက်လာသည်။ ဖိုးတာက သာဂိနား ကပ်၍ ..

“ဆက်ချောင်းဦးမလား…”

“တော်..တော့…မိုးချုပ်နေပြီ.. နက်ဖန် တောသွားရဦးမှာ..”

“အေး..အေး..ပြီးတာပဲ…။ ဟား ဟား.. ရီရတယ်.. ကွာနော်.. သာဂိ.. မိန်းမ.. မိန်းမ.. ဟား ဟား…”

နှစ်ယောက်သား ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်မောရင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ခြံစည်းရိုးကိုတိုး၍ အောင်မြင်စွာ ဆုတ်ခွာခဲ့ကြသည်။

————————————————————

တိုးအောင်စကားဆုံးသည်နှင့် ဖိုးကျော်က လက်ဖြောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ပြီး… “ဟား…အိုကေပြီဟေ့..။ ဒီနေ့ည သာဂိတို့နှစ်ကောင်ခေါ်ပြီး အိမ်လာခဲ့ကွာ..။ ဒို့လေးယောက် ကိုသန်းဌေးအမွေကို ဆက်ခံဖို့ တိုင်ပင်ကြရအောင်လို့..” “အေး..ဟုတ်တယ်ကွ..။ ငါလည်း သာဂိပြောပြတာကို နားထောင်ရင်း လီးတောင်လာပြီ..။ မဝင်းခင်ကြီးကို လိုးချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာတာ..” နှစ်ယောက်သား ခါတိုင်းထက် အချိန်စောပြီး နွားတွေသိမ်းကာ ပြန်လာကြတော့၏။

—————————————————

လေးယောက်သား ဖိုးကျော်တို့အိမ်နောက်ဖေးရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်တွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင်နေကြသည်။ ဖိုးကျော်အဖေနှင့် အမေက အိမ်အောက်ထပ်တွင် ၇ နာရီ ဇာတ်ကားကြည့်နေကြ၏။ တစ်ရွာလုံးကို ရွာဦးကျောင်းက ည ၁၁ နာရီထိ မီးပေးသည်။ “အေး.. ဒို့လေးယောက် အခုကတည်းက လီး ကြီးစဉ်ငယ်လိုက် ရွေးရအောင်..” “အေး..အဲဒါ ကောင်းတယ်..” ဖိုးကျော်အဆိုကို သာဂိက ထောက်ခံလိုက်၏။ ထို့နောက် ဖိုးကျော်က လက်နှိပ်ဓာတ်မီး သွားယူပြီး နွားစာတဲဖက်ဆီသို့ လေးယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြ၏။ ပုဆိုးကိုယ်စီလှန်ပြီး ဓာတ်မီးနှင့်ထိုး၍ လီး အကြီးအသေး တိုင်းထွာကြရာ တိုးအောင်နှင့် ဖိုးတာလီးက ၅ လက်မခန့်သာရှိပြီး သာဂိက ၅ လက်မခွဲကျော်ကျော် ရှိသည်။ သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် ဖိုးကျော် လီးအကြီးဆုံး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ဖိုးကျော်လီးမှာ ရ လက်မခန့် ရှည်ပြီး ၅ လက်မခန့် လုံးပတ်အတုတ် ရှိသည်။

“ကဲ..ဒီလိုလုပ်..။ တိုးအောင်နဲ့ ဖိုးတာက ၅ လက်မချင်းတူနေတော့ မဲချကွာ..။ မဲပေါက်တဲ့လူက အရင်ဆုံး ဆော်၊ ပြီးမှ ၅ လက်မ တူး၊ အဲ့နောက် ၅ လက်မခွဲသမားက သရီး၊ အဲ့နောက်မှ ၇ လက်မ ငါက ဖိုးပေါ့။ ကဲ.. မဲချရအောင်..” ဖိုးကျော်၏ နောက်ဆုံးအဆုံးအဖြတ်ကို ကျန် ၃ ယောက်က အကန့်အကွက်မရှိ သဘောတူကြသည်။ ထို့နောက် မဲချရာ ဖိုးတာက ပထမဆုံး ဆော်ရမည့်သူအဖြစ် မဲပေါက်သွား၏။ “အေး ဟုတ်ပြီ.. ဒါဆို ရှင်းပြီ..။ ဖိုးတာက ပထမ၊ တိုးအောင်က ဒုတိယ၊ သာဂိက တတိယ၊ ငါက စတုတ္ထ ..။ ဖိုးတာဆော်နေတုန်း ဒို့က အန္တရာယ်ကင်းအောင် ကိုဘတုတ်ကြီးနဲ့ အရက်ထိုင်သောက်ရင်း စောင့်ပေးမယ်..။ အခုကတည်းက ပြောထားမယ်နော်.. အားမရမချင်း လိုးလို့ရတယ်..၊ ထွက်လာပြီးရင်တော့ ပြန်မကျော့နဲ့တော့..၊ တစ်ခါထဲ အားရအောင် လိုးခဲ့… ဟုတ်ပလား..” “အေး…..ဟုတ်တယ်…” ဖိုးကျော်အဆိုကို ဝိုင်းထောက်ခံကြ၏။ ဖိုးကျော်က သူ့စကားကို ပြန်ဆက်၏။

“အရက် ၄ လုံးဝယ်မယ်၊ မင်းတို့ ၃ ယောက်က ၂ လုံးဝယ်၊ ငါ က ၂ လုံးဝယ်မယ်..၊ ပြီးတော့ ဒို့က သိပ်မသောက်နဲ့ ကိုဘတုတ်ကြီးကို ဖိတိုက်ရမယ်..၊ ဖိုးတာနဲ့ တိုးအောင်က အရက်သွားဝယ်..၊ ငါနဲ့သာဂိက ကိုဘတုတ်အိမ်က စောင့်မယ်..၊ ရော့.. အရက်ဖိုး.. ပိုက်ဆံ.. ငါ စိုက်ပေးထားနှင့်မယ်..။ ကဲ သွားစို့…”

————————————————————————

ဖိုးကျော်နဲ့ သာဂိတို့ ကိုဘတုတ်အိမ်ထဲအဝင် ခြံဝတွင် မဝင်းခင်နှင့် တွေ့၏။ သာဂိက နှုတ်သွက်လျှာသွက်ဖြင့်… “ဟာ…မဝင်းခင် ဘယ်တုန်း ..ကိုဘတုတ် ရှိလား..” “ရှိပါ့တော်.. သေနာကောင်က မဝသေးလို့ အရက်သွားဝယ်ပေးမလို့..” “ဟာ..ဒီလိုဆို သွားမဝယ်နဲ့တော့.. အစ်မ..၊ ကျွန်တော်တို့ အိမ်မှာ သောက်ရတာ မလွတ်လပ်လို့ ဒီလာသောက်တာ..။ အရက် ၄ လုံး မှာထားတယ်..၊ ပြီးရင် လာမှာ..။ မမ အတွက်လည်း နှုတ်ပိတ်ခ မုန့်ဖိုး ၂ ထောင်ပေးဦးမှာ…” “ဟင်..တကယ်ပြောတာလား..ဟဲ့..ဖိုးကျော်ရဲ့..” “ဟာ..တကယ်ပေါ့ မမရ… အင့်..ဒီမယ်.. ” ဖိုးကျော်က ထောင်တန် ၂ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်၏။ “ကျွန်တော်တို့ အရက်သောက်နေတုန်း မမက အိမ်ရှေ့အဖီထဲက စောင့်ပေးနော်..” “အေးပါ..အေးပါ… စိတ်ချ…စိတ်ချ…” သာဂိက ဖိုးကျော် အကင်းပါးပုံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထဲ ကျေနပ်နေ၏။ ကိုဘတုတ်ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ် ထိုင်နေကြစဉ် ဖိုးတာနှင့် တိုးအောင်တို့ ရောက်လာကြသည်။

“ဟေ့…မိန်းမရေ.. ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် များများလေး လုပ်ခဲ့ပါ…ဦး..ဟ” ဖိုးကျော်က ကိုဘတုတ် ဖန်ခွက်ထဲသို့ အရက် အပြည့်ငှဲ့ပေးသည်။ ကိုဘတုတ်က တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်သည်။ မကြာခင် မဝင်းခင် ကိုင်းခရမ်းချဉ်သီးသုတ် ပန်းကန်ပြားနှင့် ရောက်လာသည်။ “မမ.. ကျွန်တော်တို့သောက်နေတုန်း လူကြည့်ပေးဦးနော်..” “အေးပါဟဲ့…” ဖိုးကျော်နဲ့ မဝင်းခင်တို့ စကားအပေးအယူ လုပ်နေစဉ် သာဂိက ကိုဘတုတ်ခွက်ထဲ ထပ်ထည့်ပေးပြန်သည်။ ကိုဘတုတ်လည်း တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ သာဂိနှင့် တိုးအောင်တို့ ကိုဘတုတ်နှင့်စကားဖောင်ဖွဲ့နေစဉ် ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သေးပေါက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် လစ်ထွက်ခဲ့သည်။ ဖိုးတာကိုလည်း အရက်သောက်ထားရန် အရိပ်အခြေပြခဲ့သည်။ မကြာမီ သူရဲကောင်း ၄ ဖော်တို့ လှုပ်ရှားကြတော့မည် ဖြစ်ပါသတည်း..။

————————————————

“ ကျနော်တို့ ဒီမှာ အရက်လာသောက်တာ အိမ်ကလူကြီးတွေ မသိစေနဲ့နော်.. ကိုကြီးဘတုတ်…” “ အေ့…အေး… ချိတ်ချ…၊ ချိတ်ချပါ သာဂိရာ.. ပူမနေဂျမ်းပါနဲ့… အဟဲ…ဟဲ..” “ ဟို.. ခင်ဗျားမိန်းမကကော စိတ်ချရပါ့မလား… ဗျ…” “ အာ့…အေ့… ပိုင်ပါတယ်ကွ၊ ငါ့မီးမကလည်း လုံတယ်… လုံတယ်..” သာဂိစိတ်ထဲ ရယ်ချင်သွား၏။ အင်း… ခင်ဗျား မိန်းမလုံလို့သာ ကိုသန်းဌေးက လိုးသွားတာပေါ့ဗျာ.. ဟု ပြောထည့်လိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူတို့အဖွဲ့ကလည်း ကိုသန်းဌေးလမ်းစဉ်ကို လိုက်ကြမည့်သူများမို့ မပြောဖြစ်တော့ပါ..။ တိုးအောင်က သာဂိကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြပြီး တစ်ခွက်ထပ်ထည့်သည်။

“ ရော့…ကိုကြီးဘတုတ်.. ချလိုက်ဦး…” သာဂိက အရက်ခွက်ကို ကိုဘတုတ်ထံ လှမ်းပေးရင်းပြော၏။ ကိုဘတုတ်က သာဂိလှမ်းပေးသော အရက်ခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့သောက်ချလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က အချက်လှမ်းပြသဖြင့် ပထမဆုံး ဆော်ခွင့်ရသည့် ဖိုးတာလည်း တစ်ခွက်ငှဲ့သောက်သည်။ မိန်းမအတွေ့အကြုံ မရှိသေးသဖြင့် ဖိုးတာ ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ သူတို့လေးယောက်တွင် ဖိုးကျော်တစ်ယောက်သာ မိန်းမအတွေ့အကြုံ ရှိ၏။ သို့သော် ဖိုးကျော်က နှုတ်လုံသဖြင့် ဒီကိစ္စများကို သာဂိတို့သုံးယောက်အား လုံးဝ ဖွင့်ပြောခြင်း မရှိ။ လူဆိုသည်က သင့်မြတ်နေတုန်းတော့ ဟုတ်၏။ မသင့်မြတ်တော့လျင် ကိုယ့်အတွင်းရေးကို ထုတ်ဖော်ပြီး ငယ်နိုင်ကိုင်တတ်သည့် သဘာဝရှိသည်။

နံပါတ် ၁ အစီအစဉ်အရ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို ဆော်ခွင့်ရသူမှာ ဖိုးတာဖြစ်သည်။ ဖိုးကျော်က လီးအကြီးဆုံးဖြစ်၍ နောက်ဆုံးမှသာ ဆော်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဒီမလာခင် အိမ်ပေါ်ထပ် သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး စံချိန်မှီ လီးကြီးဆေးကို အညွှန်းအတိုင်း လိမ်းလာခဲ့ပြီး ကြာကြာလိုးနိုင်စွမ်းရှိသည့် ဖျံသိုသရီးကိုလည်း သောက်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိနှင့် ကိုဘတုတ်တို့ လေပေးဖြောင့်နေစဉ် ပထမဆုံးဆော်ခွင့်ရသည့် ဖိုးတာကို အရက်သောက်ထားနှင့်ဖို့ အချက်ပြခဲ့ပြီး သေးပေါက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် အိမ်မကြီးကို နောက်ကျောဘက်က ပတ်ပြီး မှောင်ရိပ်ခိုကာ အိမ်ရှေ့အဖီဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ဖိုးကျော်က သူတို့အဖွဲ့ အရက်သောက်နေစဉ် အိမ်ခေါင်းရင်းရှိ အဖီထဲက လူစောင့်ပေးဖို့ ပြောလာ၏။ နှုတ်ပိတ်ခအဖြစ် ငွေတစ်ထောင်လည်း ပေးခဲ့သေးသည်။ ပထမတော့ မဝင်းခင် မစဉ်းစားမိ..။ ငွေ တစ်ထောင်ရ၍ အတော်ပျော်သွားသည်။ အခု သေချာ စဉ်းစားမိတော့မှ စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေသည်။ အခုတော့ အိမ်ရှေ့အဖီထဲက စောင့်ပေးပါတဲ့..။ ဒါက ဘာသဘောပါလိမ့်…နော်..။

လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်က သူ့ယောက်ျားကို အရက်အဝတိုက်ပြီး ဒီအဖီထဲမှာ ကိုသန်းဌေးနှင့် နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းခဲ့ကြ၏။ ထိုသို့ ချစ်ရည်လူးကာ ပျော်မြူးနေစဉ် ပထမတစ်ချီပြီး၍ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတန်ကြီး မြှုပ်ထားရင်း ခေတ္တမှိန်းနေခိုက် မြွေကိုက်ပါသည်ဟု ဆိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီးကို ကပျာကယာနှုတ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။ နောက်နှစ်ရက်လောက်ကြာမှ သံဆိပ်တက်ခဲ့ပြီး မေးခိုင်ပိုးဝင်လို့ ဆေးရုံတင်လိုက်ရကြောင်း သိရသည်။

“ အား….အမလေး… မြွေ…မြွေ… မြွေကိုက်ပြီဗျ… ..” ဟု အော်လိုက်သော အသံနက်ကြီးကို ကြားယောင်ပြီး ကြောက်စိတ်တွေမွှန်ကာ လုံးဝ အိပ်မရတော့ပေ..။ အလိုးခံရတုန်းက ကောင်းခဲ့တာတွေပင် ဘယ်ဆီလွင့်ပျောက်ကုန်မှန်း မသိတော့..။ ကိုဘတုတ်ကို နှိုးပြီး မလိုးချင် လိုးချင်အောင် ဆွပေးရ၏။ အကြောက်ပြေအောင် အရက်လည်း သောက်ထားရသည်။ ဘာစိတ်ကူး ပေါက်သည်မသိ..၊ ထိုညက ကိုဘတုတ် မူးမူးနှင့်လိုးလိုက်သည်မှာ မနက် ၄ နာရီ ဘုန်းကြီးကျောင်း အုန်းမောင်းခေါက်မှ ပြီးတော့သည်။ ကလေးနှစ်ယောက် ရပြီးနောက် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အကြာဆုံး အကောင်းဆုံး လိုးပေးခြင်း ဖြစ်သည်။

ကိုသန်းဌေး အခြေအနေကို သိချင်လွန်းလှသော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံသဖြင့် ပေါ်ပေါ်တင်တင်ကြီး မမေးမြန်း မစုံစမ်းရဲ ဖြစ်နေ၏။ နောက်ဆုံး ကိုသန်းဌေး ညီမဖြစ်သူ မြရင်က ပြောမှ မြွေကိုက်ခံရတာ မဟုတ်ဘဲ သံနှင့်ထိုးမိကြောင်း သိရသည်။ ဒီတော့မှ ရင်ထဲ ပေါ့ပါးသွား၏။ ကိုသန်းဌေး သေမှာကို နှမြောတသလွန်း၍ မဟုတ်၊ သူ့ကို ပူပူနွေးနွေးကြီး လိုးထားပြီး သေသွားလျှင် သေချာပေါက် တစ္ဆေသရဲ ဖြစ်ပြီး အခြောက်ခံရမှာ စိုး၍ဖြစ်သည်။ သူ့မိန်းမကိုတောင် စွဲမည်မဟုတ်..။ လောလောလတ်လတ် လိုးထားသော မဝင်းခင်ကိုတော့ သေချာပေါက်စွဲမည်..။

ယခုလည်း ဖိုးကျော်က အဖီထဲကနေ လူစောင့်ပေးပါဟု ဆိုလာပြန်သည်။ ပြီးတော့.. သာဂိနှင့် နှစ်ယောက် ..ဒါတင်မက တိုးအောင်နှင့် ဖိုးတာတို့ပါ နှင်းမြိုင်ဆိုင်က အရက်ဝယ်ပြီး ဒီမှာ လာသောက်ကြမည်ဟု ဆို၏။ ထိုညက ကိုသန်းဌေးနှင့် အဖီထဲမှာ အလုပ်မဖြစ်ကြသေးခင် နှင်းမြိုင်ဆိုင်မှာ အရက်သွားဝယ်ရင်း သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့ကို တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူမကိုတောင် နှုတ်ဆက်ကြသေး၏။ နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစော ထိုနေရာသို့ သွားကြည့်ရာ သွေးကွက်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်..။ ဘယ်သူမှမသိအောင် မြေကြီးနှင့် ဖုံးဖိထားခဲ့ရသည်။ ထိုညက ကိုသန်းဌေး လိုးသွားပုံမှာ မြေကြီးပေါ် မတ်တတ်ရပ်ပြီး လိုးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမက ခုံရှည်ပေါ်တွင် ထမီလှန် ဖင်ချထိုင်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင် ပေါင်ကားလျှက် ထိုင်ပေးရ၏။ ပြီးတော့ ကိုသန်းဌေးမှာ မြွေကိုက်ခံရတာမဟုတ်ဘဲ သံချွန်နှင့် အထိုးခံရတာ ဖြစ်ကြောင်း သိရသည်။

အခု ဖိုးကျော်က အဖီထဲက လူစောင့်ပေးပါဟု ဆိုလာသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် တွေးသာတွေးနေရသည်။ အဖြေက မရ..။ တစ်ဆက်တည်း ထိုညက ကိုသန်းဌေးနှင့် လိုးခဲ့ရပုံကို တွေးကာ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ရွကြွခုံးထလာ၏။ ထို့ကြောင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလိုက်ပြီး ထမီကို မလှန်ကာ လက်ဝါးနှင့် ပွတ်ပေးနေမိ၏။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ သိသိသာသာကြီး ခုံးထနေပြီ..။ ယောက်ျားတွေ လီးတောင်သည်မဟုတ်..။ မိန်းမများလည်း စောက်ဖုတ်တောင်ပါသည်။ သို့သော် ယောကျ်ားတွေလို အချောင်းမဟုတ်၍ တောင်မတ်နေတာမျိုး မမြင်ရ..။ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး နဂိုမူလထက် သိသိသာသာကြီး ဖောင်းကြွခုံးထလာတာမျိုး..။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေ တင်းရင်းကြွထလာတာမျိုး..။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေ ရွစိရွစိ လှုပ်လာတာမျိုးကို စောက်ဖုတ်တောင်သည်ဟု ပြောနိုင်ပါသည်။

ကိုဘတုတ်နှင့် အဖွဲ့များ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် အရက်သောက်ရင်း ဘာတွေ သဘောကျနေသည်မသိ..၊ တဝါးဝါး တဟားဟားနှင့် ရယ်မောနေကြသည်။ အံသြစရာကောင်းနေတာက သူတို့အဖွဲ့ကို လူစောင့်ပေးရမည်ဖြစ်သော မဝင်းခင်မှာ အဖီထဲက စောင့်နေရပြီး မဝင်းခင်စောင့်ပေးရမည့်သူများက အိမ်ရှေ့ကွက်လပ် ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် အရက်သောက်ရင်း တဝါးဝါး ပွဲကျနေကြသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့စောက်ဖုတ်ပြဲပြဲကြီးထဲကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးဆွမွှေနှောက်ရင်း ဖီလင်တွေ အရမ်းတက်နေပါတော့သည်။

အမှောင်ဇာတ်သည် ကာမတဏှာကို အားပေး၏။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် အိမ်နောက်ဖေးကပတ်ပြီး လာခဲ့ရာ အိမ်ခေါင်းရင်း အဖီရှေ့ဖက် ရောက်လာသည်။ အဖီကို ကာရံထားသော ထရံအောက်ခြေမှာ လူတစ်ယောက်ကိုယ်စာ ဝင်လောက်သည်ဟု သာဂိ ပြောထားသည်။ ထို့ကြောင့် ထရံအောက်ကို ခေါင်းငုံ့၍ အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။ တွဲလောင်းချထားသော မဝင်းခင်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အမှောင်ထဲတွင် ခပ်ရေးရေး မြင်နေရသည်။

ဖိုးကျော်က ခေတ္တငြိမ်သက်ရင်း အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးနှစ်ချောင်း၏ အကွာအဝေးကို ကြည့်၍ ပေါင်နှစ်ချောင်း သိသိသာသာ ကားနေသည်ကို သတိထားမိ၏။ ပြီးတော့ တပြွတ်ပြွတ် အသံတွေ ခပ်တိုးတိုး ထွက်နေ၏။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့စောက်ဖုတ် သူနှိုက်ပြီး ဖီလင်တက်နေတာ ဖြစ်မည်..။ စောစောက ခြေထောက်ကို လှမ်းဆွဲဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သေး၏။ လန့်အော်လျှင် ပြဿနာ အကြီးအကျယ်တက်ပြီး ပွဲပျက်သွားနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် အသံအရင်ပေးလိုက်၏။

“ ရှူး…….ရှူး….မမ…. မမ………..” ” ရှူး……..မမ……..” ဖိုးကျော်က စောစောကထက် အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ပြုလိုက်မှ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထိုးဆွနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဗြုန်းခနဲ စိကာ ထမီကို ကပျာကယာ ဖုံးလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က မဝင်းခင် ခြေထောက်ဘေးက ကုန်းထလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း တရှူးရှူး အသံပေးလျှက် မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ အသံသာမပေးလျှင် လိပ်ပြာလွင့်ပြီး အသက်ထွက်သွားနိုင်သည်။ ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ဘေးမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး…… “ မမ … ဘာလုပ်နေတာလဲ……..” “ မင်းပဲ အဖီအောက်က စောင့်ဆို…….” “ အဲဒါ ဟုတ်ပါတယ်… အခု ဘာလုပ်နေတာလဲလို့…..” “ ထိုင်နေတာလေ… ဘာပြုလို့လဲ….” “ အော်….တပြွတ်ပြွတ်…နဲ့ အသံတွေ ကြားနေရလို့…” “ အဲဒါ…မင်းက ဘာထင်လို့လဲ….”

ဖိုးကျော် ပြောသင့်မပြောသင့် စဉ်းစားနေသေး၏။ နောက်တော့ မထူးပါဘူးလေ စောက်ဖုတ်တောင် အချိန်ကျရင် လိုးရအုံးမှာပဲ ဟု တွေးမိပြီး…. “ အဟင်း ဟင်း… စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထိုးပြီး အသွင်းအနှုတ် လုပ်နေသလားလို့ ပါ…” “ အင်း ဟုတ်တယ်လေ… အဲဒါဘာဖြစ်လဲ…” မဝင်းခင်ကလည်း ပြောင်ကျကျပင် ပြန်ပြောထည့်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး တုတ်အက်အက်အသံဖြင့် …

“ မမ…..” “ ဟင်…ဘာလဲပြော…….” “ ကျနော်တို့လေးယောက် မမကို ချစ်ချင်လို့….” မဝင်းခင်မျက်နှာမှာ ပြုံးရွှင်သွား၏။ သို့သော် အမှောင်ထဲမှာမို့ ဘယ်သူမှ မမြင်ရပါ..။ “ အောင်မယ်…ဒါက ဘာစကားလဲ…၊ နင်တို့က ငါ့များ ဘာမှတ်နေတာလဲ…ဟင်….” “ တကယ်ပြောတာပါ မမရ..၊ သာဂိပြောပြလို့ ဟိုတလောက ဒီအဖီထဲမှာ မမနဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အချစ်ဘရိတ်ဒန့် ကကြတဲ့အကြောင်း သိပြီးပါပြီ..၊ …” “ ဘာ….ဘာ…… ဘယ်သူက ပြောတယ်….” မဝင်းခင် ပျာပျာသလဲ မေးမိ၏။

“ သာဂိလေ… အဲဒီညက ကိုသန်းဌေးကြီးကို မနာလိုဝန်တိုဖြစ်ပြီး ခြေသလုံးကို သံချွန်နဲ့ ထိုးပစ်ခဲ့တာတဲ့…” “ အင်း…အခုမှပဲ ငုတ်နေတဲ့ ပဟေဠိ ပေါ်တော့တယ်..၊ ငါ့ဖြင့် အဟုတ်ကို မြွေကိုက်တာမှတ်ပြီး အဲဒီညက ကြောက်လိုက်တာ.. ချွေးတွေကိုပြန်လို့ အဟင်းဟင်း….” “ မမက ဘာလို့ကြောက်တာလဲ…” “ မကြောက်လို့ ဖြစ်မလားဟဲ့… ဒီလိုသေရင် တစ္ဆေဖြစ်ပြီး ငါ့ကိုလာခြောက်မဲ့ဥစ္စာ…” ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်၏။ ထို့နောက် နို့ကြီးကို ဆုတ်ချေလိုက်သည်။ နို့ကြီးတွေက တင်းရင်းနုရွနေသည်။ မဝင်းခင်ကလည်း ဖိုးကျော်ကို ပြန်ဖက်ထား၏။ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မူနေစရာ မလိုတော့… ။ အခု ကြည့်ပါဦး.. လူပျိုသိုးလေး လေးယောက်ကပါ သူ့ကို ချစ်ချင်လို့ ဆိုပါလား…..။

ဖိုးကျော်လက်တွေက နို့ကြီးတွေကို ဆုတ်ချေပေးနေရာမှ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးတွေကို ရွရွမွမွလေး ပွတ်ပေးနေပြန်သည်။ မဝင်းခင်စိတ်တွေ အကြီးအကျယ် ထကြွလာ၏။ တစ်ပတ်တိတိ လီးနှင့်ကင်းခဲ့ရသဖြင့် ယခုလို လီးနံ့ရလာသောအခါ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ပွစိပွစိနှင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည်။ ဖိုးကျော်လက်က စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ် ရောက်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ပူနွေးခုံးကြွနေသည်။ စောက်မွှေးအုံ အုပ်အုပ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ပွတ်ရင်း တစ်ပင်ချင်း ဆွဲဆွဲကြည့်သည်။ ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း ပွတ်လိုက်ညှစ်လိုက် လုပ်ကြည့်၏။ မဝင်းခင်ပါးကို ဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ သူ့လျှာကို မဝင်းခင်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ မဝင်းခင်က ဖိုးကျော်လျှာကို ပါးစပ်ဖြင့် ပြန်စုပ်ပေး၏။ ထိုသို့ သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန် လျှာချင်းစုပ်ပွတ်ရင်း ဖိုးကျော်လက်ခလယ်က စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးထဲ ရောက်လာသည်။ စိုစွတ်ပူနွေး နူးညံ့သော စောက်ဖုတ်အတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ဖိုးကျော်က စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကို လက်ခလယ်နှင့် လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးသည်။ မဝင်းခင် အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာသည်။ သူ့လက်က ဖိုးကျော်ပေါင်ကြားဆီ ရောက်လာသည်။ ပုဆိုးကို ပေါက်ထွက်မတတ် တောင်မတ်နေသော လီးတံကြီးကို ကိုင်မိသောအခါ အံ့သြရင်ခုန်သွားရ၏။ နည်းတဲ့လီးတန်ကြီး မဟုတ် ၊ အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ကြီးထွားလွန်းလှသည်။ မာကျောတုတ်ခိုင် လွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်က လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် လုပ်ပေးလိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင် ဖိုးကျော်လက်ခလယ်ထိပ်က စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ပွတ်ချေပေးနေသည်။ “ အင်း …ဟင်း… အဟင်း ဟင်း… အင်း အင်း… ကျွတ် ကျွတ်…..” စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ထိထိမိမိ ပွတ်ချေပေးနေရာ မဝင်းခင် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် ုတုန်ခါနေသည်။

“ မမ….နာလို့လား…ဟင်……” “ ဟင့်အင်း… ကောင်းလို့…..” ထို့ကြောင့် လက်ခလယ်ကို ခပ်ကောက်ကောက်လေးကွေးလိုက်၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသား တည်ဆောက်ပုံနှင့် လျှော်ညီစွာ အံကျဂွင်ကျ ပွတ်ဆွပေးသည်။ ထိမိလွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီး မတ်မတ်ပြီး အမလေး တလျှက်ရှိသည်။ “ မမ…ကောင်းနေပြီလား…” “ ဟင်း…ဟင်း..အင်း……. ကောင်းနေပြီ….” “ ကျနော် ဖိုးတာကို လွှတ်လိုက်တော့မယ် နော်…” “ အင်း…အင်း…..” ဖိုးကျော်လည်း ရာဂစိတ်တွေ ထကြွနေသဖြင့် ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ တောင်မတ်နေပြီ..။ အခွင့်သာတုန်း ဆော်ထည့်လိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူငယ်ချင်းတွေအပေါ် ကတိသစ္စာ ဖောက်ရာရောက်မည်စိုး၍ ကိုယ့်စိတ်ကို မနည်းချုပ်တည်းထားရ၏။

“ မမ….” “ ဟင် လို့………” မဝင်းခင်က စိတ်မရှည်သံကြီးဖြင့် ထူး၏။ တကယ်လည်း စိတ်မရှည်ချင်တော့..။ စောက်ဖုတ်က ခံချင်လွန်းလှသဖြင့် တလှုပ်လှုပ်တရွရွ တကြွကြွဖြစ်နေပြီ..။ သူလိုးလျှင် ရပါလျှက်နှင့် သူ့ပထွေးဖိုးတာကို လွှတ်မည့်အကြောင်း လျှာရှည်နေ၏။ ဖိုးကျော်က စကားဆက်ပြန်သည်။

“ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံဖူးလား ဟင်…” “ ဟင့်အင်း….” “ ဖင်ကုန်းခံလိုက်နော်… လိုးသူရော ခံသူရော နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းတယ်ဗျ.. သိလား..” ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ပါးကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းရင်း ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ပေးသည်။ မဝင်းခင်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီး တဖျင်းဖျင်း ထသွားသည်။

“ မြန်မြန် လုပ်ကြတော့ကွာ… ကြာရင် မမ သေလိမ့်မယ်.. ” မဝင်းခင်က ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြောရာ ဖိုးကျော်စိတ်ထဲ အလွန်သနားသွားသည်။ “ ကဲ …လာ ထ… ခုံရှည်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်း…” ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကိုလည်း ဆုပ်ချေပေးသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှူးခနဲ နမ်းလိုက်၏။ ဖိုးကျော် နောက်တစ်ချီ နမ်းပြန်၏။ မဝင်းခင် တစ်ယောက် အူတွေအသဲတွေ ယားလျှက် အော်ဟစ်ပစ်ချစ်စိတ်တွေ ပေါက်လာသည်။

ဖိုးကျော်က စောက်ဖုတ်ကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှင့် ဖြဲလျှက် လျှာဖျားနွေးနွေးကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲယက်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ခါးမှညွှတ်၍ ဖင်ဆုံကြီး ကော့တက်သွားသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆွထားခဲ့ပြီးမို့.. ဖိုးကျော်လည်း ကာထားသော ထရံအောက်မှ ငုံ့ထွက်ခဲ့ပြီး လာလမ်းအတိုင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ထွက်လာခဲ့သည်။

သူရောက်သွားတော့ ကိုဘတုတ်တို့အဖွဲ့မှာ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လို့ ကောင်းတုန်း..။. ကိုဘတုတ်မှာ ဖိုးကျော်ထွက်သွားတာကိုရော ပြန်ရောက်လာတာကိုပါ လုံးဝသိပုံမရ..။ သောက်ရင်းစကားပြောရင်း သောက်လျှက်ရှိရာ ရေချိန်လည်း အတော်ကိုက်နေပုံရသည်။ ဖိုးကျော်က ဖိုးတာကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေ ပြလိုက်သည်။ ဖိုးတာက အရက်တစ်ခွက် ငှဲ့သောက်လိုက်ပြီး ဖိုးကျော်သွားသည့်လမ်းကြောင်းအတိုင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ထွက်လာခဲ့သည်။

ကံကောင်းလိုက်ပုံများ တစ်ညထဲနဲ့ လူပျိုသိုးလေးယောက်ရဲ့ အလိုး ခံရပေတော့မည်..။ သို့သော် မဝင်းခင်စိတ်က ဖိုးကျော်၏ အယုအယကို သာယာစွဲမက်သွားခဲ့ပြီ..။ ပြီးတော့ အံ့သြစရာကောင်းသည့် ဖိုးကျော်စိတ်ဓါတ်..။ လိုးခွင့်ရပါလျှက် လိုးချင်နေပါလျက်နှင့် သူငယ်ချင်းတွေအပေါ် သစ္စာမဖောက််ပဲ ချုပ်တည်းနိုင်းခဲ့သည်။ သူ့လီးက ကိုသန်းဌေးလီးထက် ၂ ဆလောက်ကြီးသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီ အတွေးနယ်ချဲ့နေစဉ်.. ဖိုးတာတစ်ယောက် ထရံအောက်က ငုံ့ဝင်လာသည်။ ဘယ်အထိများ မွှန်နေသည်မသိ..။ သူ့ကျောကုန်းနှင့် ထရံ ဗျင်းခနဲ ထိသံ ကြားလိုက်ရသည်။ မဝင်းခင် သဘောတွေကျပြီး တခစ်ခစ် ခပ်တိုးတိုး ရယ်မောမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်နှင့် မဝင်းခင် ခြေသလုံးသားတွေကို စမ်းနေပြန်သည်။ စောစောထဲက မဝင်းခင်ကို ဘယ်လိုအနေအထားဖြင့် ခံခိုင်းမည်ဆိုတာ တိုင်ပင်ပြီး ဖြစ်၏။ မတ်တတ်ရပ်လျက် လိုးတာက သူတို့အဖို့ ကောင်းသလို အန္တရာယ်လည်း ကင်းသည်။ တစ်စုံတစ်ရာ ပြဿနာပေါ်လျှင် ရှောင်တိမ်းလွယ်သည်။ အဒေါ်အရွယ်မို့ ဖိုးတာစိတ်ထဲ ရှက်ရွံ့အားနာကြီး ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အရက်အရှိန်ကလညး်ပါ အမှောင်ဓါတ်ကလည်း ကြီးစိုးထားသဖြင့် ရဲတင်းစိတ်အခံ ရှိနေပါသည်။

လက်နှင့် ဟိုဟိုဒီဒီ စမ်းကြည့်ရာ ပြည့်တင်းစွင့်ကားနေသော မဝင်းခင် ဖင်ဆုံကြီးကို စမ်းမိသည်။ ဖိုးကျော် ဆွထားခဲ့စဉ်ကပင် ခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းထန်နေသော မဝင်းခင်တစ်ယောက် အခု ဖိုးတာက စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်ကနေပင့်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သောအခါ ပါးစပ်က အီးခနဲ အသံကြီး ထွက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးက အထက်သို့ ပင့်ကော့သွားတော့သည်။ ဖိုးတာတစ်ယောက် မဝင်းခင်ကို နိုင်အောင် ဖြိုမှ ဖြိုနိုင်ပါ့မလားဟု အတွေးဝင်လာပြီး စိတ်ထဲ သိမ်ငယ်သွားသလို ခံစားရ၏။ အို…မဖြိုနိုင် ဘာဖြစ်သေးလဲကွာ.. လေးယောက်ဝိုင်းဖြိုမှတော့ ဒီဖင်ကြီး ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ..။ ဖိုးတာက စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းကြီးထဲ လက်ခလယ်ထိုးသွင်းပြီး စောက်ဖုတ်အပေါက်ကို ရှာကြည့်နေ၏။ တစ်ခါမှ မိန်းမ မလိုးဖူးသေးသူမို့ စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားကာ နှလုံးတုံရင်ခုံနေ၏။ စောက်ဖုတ်အဝကို တွေ့သည်နှင့် တပြိုင်နက် တောင်မတ်နေသော သူ့လီးတန်ကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ ဇွစ်…ဖွတ်……ဖွစ်…….” “ အား.အ…..အ…အသာ လုပ်ပါဟဲ့……” ဖိုးတာက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုမြောင်းအကြားသို့ ဒစ်ထိပ်ကြီး ဝင်သွားသည်နှင့် နွေးထွေးသော အတွေ့ကို စတင်ခံစားရ၏။ အသားနုကို အားနှင့် ဆောင့်လိုးလိုက်သဖြင့် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ကျင်ပြီး အောင့်တက်သွားသည်။ စွင့်စွင့်ကားကားကြီး မြောက်တက်နေသော ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို အောက်သို့အနည်းငယ်ချ၍ ကျုံ့ပေးလိုက်မှ စောက်ခေါင်းပေါက်အထက်နား ထိုးထောက်ထားသော ဒစ်ဆံပြူးပြူးကြီးက အောက်သို့စိုက်ဆင်းသွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ဝင်သွားပါတော့သည်။ သူ့လီးနှင့် မတန်လောက်အောင် အခေါင်းကျယ်ကြီး မဟုတ်သဖြင့် ဖိုးတာ သဘောကျသွားသည်။ ကြပ်လည်း မကြပ်၊ ချောင်လည်း မချောင် အလောတော်အနေအထားမို့ အားတက်သွားသည်။ ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်ပြီး လူပျိုသိုး နွားသိုးကြိုးပြတ်ပီပီ အသားကုန် ဆော်ပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…..ပြွတ်…ဖွတ်…. ဖွတ်…… ဖွတ်…. ပြွတ်…….” “ ဖွတ်……ဖွတ်…… စွပ်…… ပြွတ်…. ဖွတ်……….. ပြွတ်……” ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လွန်း၏။ ဒီအရွယ်ရောက်မှ ဒီလိုသန်သော လီးမျိုး ခံရဖို့ မလွယ်..။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ပူရှိန်းနေ၏။ ခံလို့သိပ်ကောင်းနေစဉ်မှာပင် စောက်ဖုတ်ထဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အဆောင့်လည်း အရှိန်ပျော့ကာ ရပ်တန့်သွား၏။ ဖိုးတာလည်း မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ သူ့လီးကို မြှုပ်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေသည်။ မဝင်းခင်လည်း ခုံရှည်ကြမ်းပြင်နှင့် သူ့နဖူးတိုက်ကာ ဖိုးတာ၏လရည်ပူတွေ ပန်းထွက်နေတာကို ဇိမ်နှင့် ခံယူနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဖိုးတာလီးတန်ကြီးက ပျော့ခွေသေးကျုံ့လာ၏။ ဖိုးတာတစ်ကိုယ်လုံး နုံးချိချိ ဖြစ်နေ၏။ လေးယောက်သဘောတူ သတ်မှတ်ထားသော စည်းကမ်းချက်မှာ အပြင်ထွက်ပြီးလျှင် ပြန်မဝင်ရ..။ အဖီထဲမှာပင် အားရအောင် လိုးခဲ့ရမည်။ အဖီထဲက မထွက်သေးလျှင် လိုးခွင့်ရှိ၏။

ဖိုးတာက ပျော့ခွေနေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲက နှုတ်လိုက်၏။ သူ့လက်တစ်ဖက်က မဝင်းခင်၏ ဆူဖြိုးထွားကားသော ဖင်ဆုံသားနွေးနွေးအိအိကြီးကို ပွတ်သပ်ချေပေးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ငိုက်ဆင်းနေသော သူ့လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ပြန်ဆွလျင် ပြန်ထလာသည်။ ဖိုးတာက လူပျိုသိုးဆိုတော့ မကြာခင်မှာပင် သူ့လီးတန်ကြီးက ပြန်မတ်လာသည်။ မတ်သထက် မတ်အောင် ဆက်ပြီး ဂွင်းတိုက်သည်။ ဖိုးတာ စိတ်တွေ ပြန်ထလာသည်။ လီးတန်ကြီးလည်း ပြန်မတ်လာ၏။ အပြင်မထွက်သေးသမျှ အားရအောင် လိုးခွင့်ရှိသည့်အတွက် တစ်ချီထပ်ဆော်ရန် သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့် ကိုင်လျက် စောက်ဖုတ်အဝထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် တရှိန်ထိုး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…. ဖွတ်…… ပြွတ်……. ဖွတ်…. စွပ်….. ဗြစ်….. ဖွတ်….” “ ဖွတ်….ဖွတ်……. အင့်……အင့်… အမေ့… အား အ…. အား… အင့် အီး… အား ရှီး… ကျွတ် ကျွတ်…အမေ့ အား……..” အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ဒုတိယအကြိမ် လရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြန်၏။ ဒူးတွေချောင်ပြီး လူလည်း အတော်နုံးချိမောဟိုက်သွား၏။ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ထုတ်လိုက်ရာ ပျော့ခွေနေသော လီးက ပလွတ်ခနဲ ထွက်လာ၏။ ဖိုးတာ အလာတုန်းကလို ထရံအောက်က ငုံ့မထွက်တော့ပဲ မှောင်မဲနေသော အဖီထဲကပင် မှောင်ရိပ်ခိုကာ အသာလစ်ထွက်လိုက်၏။ မသိမသာ စကားဝိုင်းတွင် ဝင်ရောထိုင်လိုက်၏။ တိုးအောင်က အရက်တစ်ခွက် ငှဲ့သောက်သည်။ ပြီးတော့ မသိမသာ လစ်ထွက်ခဲ့၏။ အိမ်မကြီးကို ပတ်မနေတော့ဘဲ ဖိုးတာထွက်လာခဲ့သည့်အတိုင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ အဖီဖက်ဆီ ထွက်လာခဲ့၏။ ကိုဘတုတ်ရန် ကြောက်စရာ မလိုတော့..။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ဖလက်ပြသွားပြီ..။

ဖိုးကျော်က နာရီကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ နာရီလက်တံက ရှစ်နာရီ ဆယ်မိနစ်ဟု ညွန်ပြနေ၏။ ဖိုးတာလိုးချိန်မှာ ဆယ်မိနစ်အတွင်းမှာသာ ရှိသည်။ တစ်ယောက်ကို ခန့်မှန်းချေ ဆယ်မိနစ်နှင့် တွက်လျင် သူ့အလှည့်ရောက်ဖို့ မိနစ် ၂၀ လောက်သာ လိုတော့သည်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိ ၊ နောက်ထပ် ၃ ယောက်ကျန်သေးသည်။ လီးကလည်း သူ့ယောက်ျား ကိုဘတုတ်လီးလောက်ရှိရာ အကြိုက်ခံလို့ ကောင်းပါသည်။ လူငယ်ဆိုတော့ ကိုဘတုတ်ထက် အလိုးသန်သည်။ မဝင်းခင်အတွေးများ အဆုံးမသတ်သေးခင်မှာပင် ခြေသံတရှပ်ရှပ် ကြားရ၏။ ဟော… တစ်ယောက်တော့ လာပြန်ပြီ..။ ကိုယ်တော်ချောက ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို ဆုတ်ချေပေးလိုက်ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထိုးကြည့်ပြန်သည်။ မကြာပါ..။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတန်နွေးနွေးကြီး တိုးဝင်လာ၏။ စောစောက လီးတန်နှင့် ပုံစံချင်း ချွတ်စွပ်တူနေသည့်အတွက် ဖိုးတာများ နောက်တစ်ချီ ထပ်လိုးပေးသလား ဟု ထင်မှတ်ကာ…. “ ဟဲ့…ဟဲ့……..ဖိုးတာလား……….” “ တိုးအောင်ပါ… မမ..ဘာပြုလို့လဲ…” “ အဟင်း ဟင်း…လီးချင်းက တူနေလို့ ဟဲ့……” တိုးအောင်က ဖိုးတာထက် ဇောပိုထန်ပုံရသည်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း ပြင်း၏။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ဖိုးတာလို ခါးကိုမကိုင်ပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်သည်။ ဖိုးတာတစ်ယောက် နှစ်ချီသာ လိုးသွားသည်။ နို့ကို တစ်ခါမှ ကိုင်မသွားခဲ့..။ အခုတိုးအောင်က လီးတန်ကို အဆုံးထိဖိမြှုပ်ပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေက ဆွဲကိုင်လိုက်သောအခါ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားကြွလာရသည်။

“ ကောင်းလား ….မ မ……” “ အင်း … ကောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် နင်က အင်္ကျီအပေါ်က ကိုင်ထားတာဆိုတော့ မထိဘူး…” ဒီတော့မှ တိုးအောင်က အင်္ကျီခပ်ပွပွကို အပေါ်သို့ ပင့်လှန်တင်ပြီး တင်းတင်းရင်းရင်း နုနုထွတ်ထွတ် နို့အုံကြီးကို ထိထိမိမိ ဆုတ်ချေပွတ်ဆွလိုက်တော့သည်။ တိုးအောင်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေကဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒလကြမ်း ဆောင့်ပါလေတော့သည်။ “ ဖွတ်…ဖွတ်….စွပ်….ပြွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်…”ဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်မတတ် ပြင်းထန်လှ၏။ လီးသေးလို့သာ တော်တော့သည်။ ဒီလိုဆောင့်ပုံမျိုးနှင့် လီးသာကြီးလျှင် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ စုတ်ပြတ်သွားနိုင်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမှန်သမျှ တဖျင်းဖျင်းထလောက်အောင် အကောင်းကြီး ကောင်းနေပါတော့သည်။ “ ဖွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်… ပြွတ်……. စွပ်…… ဖွတ်………..” “ အား..အင်း….အမလေး……. ရှီး….. ကျွတ်… ကျွတ်… အား အမေ့.. အ… အင့်…”

တိုးအောင်က ဖိုးတာထက် သုတ်ကိုထိန်းနိုင်ပုံရသည်။ ယခုအချိန်ထိ မပြီးသေး..။ ဆောင့်လို့ ညှောင့်လို့ ကောင်းဆဲ။

“ ဖွတ်…..ပြွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်…..ဖွတ်….” အချက် ၃၀ လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ တိုးအောင် လချောင်းထဲ ယားတက်လာသည်။ ကျင်တက်အီဆိမ့်လာသည်။ ရှေ့ဆက်ပြီး သုတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့။ ထို့ကြောင့် သုတ်မထွက်ခင် အသားကုန် ကြမ်းပါတော့သည်။ “ ဖွတ်….ပြွတ်……..ဖွတ်……. စွပ်…… ပြွတ်….. ပလပ်… ဖွတ်… အီး.. အား.. အမေ့… အင့်.. အား.. ကျွတ်….. ရှီး… အမလေး… အင့်……. အင်း…”

တိုးအောင်တစ်ကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်လုံး တင်းတောင့်သွား၏။ တစ်ဆက်တည်း သူ့လချောင်းထဲက သုတ်ရည်ပူတွေကို မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲ ဗျင်းခနဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နုံးချိသွားသည်။ မဝင်းခင် ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် တိုးအောင်က ဆောင့်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး သုတ်ရေပူတွေ ပန်းထုတ်နေသည်မို့ အရှိန်ပျက်သွား၏။ လရည်တွေ ကုန်သွားသောအခါ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ တစ်ချီထပ်ဆွဲဖို့ စိတ်ကူးကြည့်ရာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့။ တစ်ချီပြန်ဆွဲလျှင် တော်တော်လေး အချိန်ပြန်ယူရမည်။ နောက်လူတွေကို မငဲ့ရာလည်း ရောက်မည်။ ထို့ကြောင့် အဖီထဲမှ ငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက်နှင့် ထွက်လာခဲ့သည်။

မဝင်းခင်လည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် ခုံရှည်ကြမ်းပြင်ပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ မှိုင်နေသည်။ ဖိုးတာလို ၂ ချီလိုးဖို့ သူ့လီးသူ ပြန်ဆွနေသည်ဟု ထင်မှတ်ကာ နောက်တစ်ချီအတွက် မျှော်လင့်လျက် ရှိသည်။

သို့သော် အချိန်ကြာသည်အထိ ဘာမှထူးမလာ။ “ တိုးအောင်…ဟဲ့…တိုးအောင်…. ကျစ်……” ခပ်တိုးတိုး ခေါ်ကြည့်သည်။ ဘာထူးသံမှ မပေါ်ထွက်လာ။ သေနာကောင်လေး..တစ်ချီထဲနဲ့ အီစလံဝေသွားပုံရသည်။ တိုးအောင်သာ ဆက်ဆောင့်နိုင်လျှင် သူမလည်း တစ်ချီကောင်းကောင်း ပြီးသွားနိုင်သည်။ အခုတော့ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးမှ မသာလေးက လရည်တွေ ထွက်ကုန်သည်။ ဆက်လည်း မဆောင့်နိုင်တော့။ နုံတုံတုံ အတတ ထင်ရသော ဖိုးတာကမှ ဟုတ်တိပတ်တိ နှစ်ချီဆော်သွားသေးသည်။

ထူးဆန်းသော သူမအဖြစ်ကို တွေးမိကာ ဂုဏ်ယူနေမိသည်။ မဝင်းခင်က လေးတန်းမျှသာ အောင်ခဲ့သော်လည်း စာဖတ်ဝါသနာပါ၏။ ပြောရလျှင် သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး စာဖတ်ဝါသနာ ပါကြသည်။ ကိုဘတုတ်အကျင့်က စာအုပ်ငှားဖတ်လျှင် ပြန်မပေးသော အကျင့်မရှိ။ မြို့ရောက်တိုင်း ငှားငှားလာသော ဝတ္ထုမဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေ အိမ်မှာ တော်တော်လေး များနေသည်။ ကာမနှင့်ပတ်သက်သော ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် ဖတ်ဖူးသည်။ ဘဝတစ်ခုတွင် ဝိသာခါကျောင်းအစ်မကြီး နွားမဖြစ်ခဲ့သည်။ နောက်က နွားသိုးအုပ်စုက အတင်းလိုက်သဖြင့် ပြေးမိပြေးရာ စွတ်ပြေးခဲ့ရာ ဝါးရုံတောထဲ ရောက်သွားသည်။ ကံကောင်းချင်လို့လား ကံဆိုးချင်လို့လား မသိ။ ကျောင်းအစ်မကြီး ဝိသာခါလောင်း နွားမလေး၏ ခေါင်းမှာ ဝါးရုံပင်အကြားသို့ တိုးဝင်သွားသည်။ ကြိုးစားရုန်းကန်ပြီး ခေါင်းကိုထုတ်ပါသော်လည်း တော်တော်နှင့် မရနိုင် ဖြစ်နေ၏။

ထိုအခိုက်မှာပင် နွားသိုးတစ်ကောင်က နောက်ကနေ ဆော်ပါတော့သည်။ သိကြသည့်အတိုင်း နွားသိုးဆိုတာက ထန်မှထန် ၊ သန်မှ သန်ကိုး..။ ဤသို့ တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် အားရကျေနပ်အောင် တက်တက်လိုးသွားကြရာ နွားသိုးအကောင် ၂၀ လောက်ရှိ၏။ ဝိသာခါကျောင်းအစ်မ ဘဝရောက်သောအခါ သူ့ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်ပြောင်းအောက်မေ့ကြည့်မိသည်။ ထိုအခါ ကာမဂုဏ်မေထုတ်နှင့် ပတ်သက်၍ အားအရဆုံး အကျေနပ်ဆုံး ဆန္ဒအပြည့်ဝဆုံးဘဝမှာ နွားပျိုမလေးဖြစ်စဉ်ကာလ နွားသိုးအုပ်၏ ဝိုင်းလုပ်ခြင်းခံရသော ဘဝဟု အမှတ်ရမိကြောင်း ဖတ်ဖူးထား၏။ သူ့အတွေးများမဆုံးသေးခင်းမှာပင် သာဂိတစ်ယောက် အဖီထဲ ဝင်လာ၏။ ဟိုတစ်လောက ကိုသန်းဌေးခြေသလုံးကို သံချွန်နဲ့ထိုး၍ ဆုံးမခဲ့သော သာဂိပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။

သာဂိတစ်ယောက် ရောက်ရောက်ချင်း မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရှူးခနဲ ကုန်းနမ်းသည်။ မဝင်းခင် အူတွေအသဲတွေ ယားသွားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း တင်းခနဲ ခုံးထသွားသည်။ သာဂိလီးတန်က ၅ လက်မခွဲကျော် ၆ လက်မနီးပါးရှိရာ အတုတ်ကလည်း ဟိုနှစ်ကောင်ထက် သာ၏။ နုထွတ်တင်းအိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီကို လက်ကရောက်သွားသည်။ ခပ်ဖွဖွလေး ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် လှိမ့်ချေပေးလိုက်သည်။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ထဲ ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲ ဆိမ့်တက်သွားသည်။ စောက်ရေတွေလည်း စိမ့်ထွက်လာပြန်သည်။ မဝင်းခင်၏ ဖင်ဆုံထွားထွားကားကားကြီးမှာ မြှောက်ကြွရမ်းခါနေပါတော့သည်။

သာဂိက စောက်ဖုတ်အဝကို လက်နှင့်မစမ်းဘဲ လီးထိပ်ကြီးဖြင့် နှဲ့ကာ နှဲ့ကာ စမ်းရှာသည်။ သာဂိက ဟိုနှစ်ကောင်လို အရမ်းကာရော ဇွတ်အတင်း မထိုး။ ညင်ညင်သာသာလေး မြှင်းထိုးသည်။ လီးတန်ကြီးက အဆုံးထိ နစ်ဝင်သွား၏။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း ပြန်ထုတ်သည်။ တစ်ခါ ဖြေးဖြေး မြှင်းသွင်း၏။ ဤသို့ လေးငါးချက်လောက် ပြုလုပ်ပေးပြီး လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ “ မမ…..” “ ဟင်….ဘာလဲ…သာဂိ……”

“ မမ ညောင်းနေမှာစိုးလို့… ပုံစံပြင်လိုးရအောင်နော်…” “ အင်း အင်း…..ရတယ်….” မဝင်းခင်က မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ နောက်အလှည့်တွင် သာဂိနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ အမှောင်ထဲမှာမို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် မမြင်ရ။ သာဂိက မဝင်းခင်ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာအနှံ့ နမ်းကာ နှုတ်ခမ်းကို စုတ်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်ကလည်း သာဂိကျောပြင်ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။

“ ကဲ…မမ….. ဟိုတလောက ကိုသန်းဌေးနဲ့ လိုးတဲ့ပုံစံမျိုး လိုးကြရအောင် နော်…” မဝင်းခင်နားကပ်၍ တိုးတိုးပြောလိုက်သောအခါ မဝင်းခင်က ခုံရှည်ပေါ် ဖင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကိုသန်းဌေးနှင့် လိုးစဉ်ကလို ပုံစံမျိုး လုပ်ပေးထား၏။ “ အဲဒီညက ကိုသန်းဌေး ခြေထောက်ကို သံချွန်နဲ့ ထိုးလိုက်တာ ဆို…” “ အင်း …. ဟုတ်တယ်… ဘာလဲ မမက မကျေနပ်လို့လား……” “ မဟုတ်ပါဘူး ကွယ်… မင်းသတ္တိကို သဘောကျလို့…၊ မမဖြင့် တကယ်ပဲ မြွေကိုက်တယ် ထင်ပြီး လန့်ဖြန့်သွားတာပဲ… အဟင်းဟင်း..” ဖိုးကျော်ကို ငဲ့ရအုံးမည်မို့ သာဂိလေမရှည်တော့။ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်သည်။

“ ဗြစ်….ဖွတ်……..ပလွတ်…. စွပ်…… ဗြစ်…… အင့်.. အင့်…… အင်း……. အမေ့…အင့်…..” သာဂိလီးမှာ ကိုသန်းဌေးလီးနှင့် မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်ကြောင်း အစမ်း အသွင်းအနှုတ် လုပ်ပေးစဉ်ကပင် မဝင်းခင် သိပြီးဖြစ်၏။ လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိသွင်းပြီးနောက် တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်သည်။ မဝင်းခင်လည်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ဇိမ်နှင့်ခံပါတော့သည်။ ယခုကဲ့သို့ မဝင်းခင်ကြီးကို လိုးခွင့်ရနေသည်မှာ ရှင်းရှင်းပြောရလျှင် ဖိုးကျော် ကျေးဇူးကြောင့် ဖြစ်၏။ ဖိုးကျော်မှာ သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသသော စိတ်ဓါတ်အပြည့်အဝ ရှိ၏။ အရက် ၄ ပုလင်းဝယ်ရာ သူကနှစ်ပုလင်းဖိုး ကျခံ၏။ မဝင်းခင်ကိုလည်း နှုတ်ပိတ်ခ နှစ်ထောင်ပေးသည်။ သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် ဖိုးကျော်လီးအကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူက နောက်ဆုံးမှ လုပ်မည်ဖြစ်သည်။ သူက ဦးစွာပထမလုပ်လိုက်လျှင် ကျန်တဲ့သူများအပေါ် မဝင်းခင် ဖီလင်မတက်မှာစိုး၍ဟု ဆိုသည်။

သာဂိအပါအဝင် ကျန် ၃ ယောက်ကလည်း ဖိုးကျော်ကို သူတို့အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် တညီတညွတ်တည်း သတ်မှတ်ထားကြသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ ဖွတ်…… ဖွတ်…… ဗြစ်……. ပလွတ်…… စွပ်….. ပြွတ်……..” သာဂိက ခုံရှည်နောက်မှီတန်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲကိုင်လျက် အသားကုန်ကြုံးကြုံး ဆောင့်ပါတော့သည်။ လူပျိုသိုးတွေမို့ သန်ချက်ထန်ချက်ကတော့ အံ့ဩကုန်နိုင်ဘွယ် ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖူးကြွနူးရွလာသည်။ မာတင်းခုံးထလာသည်။ ကျင်ခနဲဆိမ့်ခနဲ ဖြိုးခနဲဖျင်းခနဲ အရသာကို ခံစားနေရသည်။ သာဂိ လချောင်းတလျှောက် လှိုက်ယားကြွတက်လာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ပို၍ ပို၍ ပြင်းထန်လာသည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….ပလွတ်……ဗြစ်…..ဖွတ်……” အချက်ပေါင်း ၇၀ လောက်လိုးပြီးသောအခါ သာဂိတစ်ယောက် လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲမှာ နွေးခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွား၏။ လရည်တွေ စင်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သာဂိက သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်၏။ အဆွကောင်း အဆောင့်ကြမ်းသလောက် သာဂိလရည်တွေ အထွက်များသည်။ လရည်တွေထွက်သွားသည်နှင့် အားရကျေနပ်သွားပြီး နောက်တစ်ချီ မကျော့ချင်တော့။ မဝင်းခင်ကို ဒီပုံစံအတိုင်း ဆက်နေဖို့ မှာခဲ့ရင်း.. သာဂိတစ်ယောက် အဖီထဲက ခပ်သွက်သွက် ထွက်ခဲ့၏။ အဲဒီနောက် ဖိုးကျော်ရောက်လာပြီး မဝင်းခင် ပို၍ခံလို့ကောင်းအောင် ခုံရှည်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် သိပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်ပြီး ပေါင်ကြီးတွေကို ကားထားလိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လီးတန်ကြီး သွင်းထည့်ရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ရှိလွန်းလှ၏။ ရှေ့က လိုးသွားသော လူပျိုသိုး သုံးကောင်၏ လရေတွေက စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကိန်းအောင်းနေသည်မို့ လီးအသွင်းအနှုတ်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း နှင့် အလွန် အရသာရှိလှ၏။ ပြီးတော့ နို့အုံကြီးကို အရင်းက ဖျစ်ညှစ်ကာ စူပြီးတော့ ထောင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ်စို့ရင်း လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ကာ ကလိဆွလိုက်သည်။ နို့ကိုစို့လိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကျင်ကျင်တက်သွားသည်။

ဖိုးကျော်လီးတန်ကြီးက တုတ်လွန်းသဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲမှာ ပြည့်တင်းကြပ်နေသည်။ ဖိုးကျော်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ပြောင်းစို့ပေးရင်း အသွင်းအနှုတ်ကို ခပ်မှန်မှန်လေး ပြုလုပ်ပေးသည်။ “ ဖွတ်…ဖွတ်…ဖွစ်… စွပ်…. ဗြစ်….. ဇွိ….. ဖွတ်….. အား… အမေ့…. အင်း…. အင့်…အ….” တဖြေးဖြေး ဆောင့်ချက်တွေက သွက်လက်ပြင်းထန်လာသည်။ “ ဖွတ်…ပြွတ်…. ဖွတ်…. စွပ်…….. အမေ့… အင့်…… အမေ့… လိုး လိုး… ဟုတ်ပြီ…. အမေ့… အား … နာ…. နာတယ်… ဆောင့်..အမေ့… အား…” မဝင်းခင်လက်နှစ်ဖက်က ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပြီးသွားပါတော့သည်..။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

တိုးေအာင္ ႏွင့္ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ရြာအေရွ႕ထိပ္ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ႏြားေက်ာင္းရင္း မၾကာခင္က ျဖစ္ပြားသြားေသာ ကာမအဓိက႐ုဏ္း အေၾကာင္းကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာေနၾကသည္။ သူတို႔အသက္ေတြက အခုမွ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၁၆ ႏွစ္ထဲဝင္ကာစ ရွိၾကေသးသည္။ လူပ်ိဳကေလးေတြ ျဖစ္ၾကသည္ႏွင့္အညီ ညညဆိုလၽွင္ ရြာထဲက လင္မယားေတြကို ေခ်ာင္းတတ္ေနၾကၿပီ။ ေနာက္ လူပ်ိဳေပါက္တို႔ထုံးစံအတိုင္း သူတို႔ငယ္ပါကို သူတို႔လက္ႏွင့္ ထုတတ္ေနၿပီ။

“ေအးကြာ… အဲဒီညက သာဂိေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္က တကယ့္ကို သဲထိတ္ရင္ဖိုပဲေဟ့…” တိုးေအာင္က မဝင္းခင္တို႔ ေမွာင္ရိပ္ခိုဇာတ္လမ္းကို အားရပါးရ ေျပာေန၏။ “ေနစမ္းပါဦးကြ.. အဲဒီညက မဝင္းခင္ေယာက္်ား ကိုဘတုတ္ႀကီး မရွိလို႔လား..” “ ဟား…ရွိတာေပါ့ကြာ…။ ကိုဘတုတ္နဲ႔ ကိုသန္းေဌးတို႔ အတူတူ အရက္ေသာက္ေနၾကတာတဲ့…ေမာင္ေရ့..။ ကိုဘတုတ္က မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ.. အလကားရ ေရအေသေသာက္ဆိုတဲ့လူႀကီးေလကြာ…။ ဒီေတာ့ အႀကံသမား ကိုသန္းေဌးက အရက္မူးေအာင္တိုက္ၿပီး မဝင္းခင္ႀကီးနဲ႔ ‘ေမ်ာက္ ႏွစ္ပါးသြား’ ခင္းၾကတာေပါ့ကြာ… ဟား ဟား….” “ေအး…အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ… ဘယ္လိုလုပ္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရတာလဲ” ဖိုးေက်ာ္က အေသအခ်ာသိခ်င္၍ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးေနျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေအး……ဒီလိုတဲ့ကြ…….”

———————————————-

“ေရာ့..ခ်စမ္းပါ..ဘတုတ္ရာ…။ ဒီေန႔ ၂ လုံး ၅၀၀ ဘိုး ေပါက္ထားတာကြ.. ဟဲ ဟဲ…။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူႀကီး ႀကိဳက္သေလာက္ တြယ္စမ္းကြာ..” “ေအ့…ေအ့…. ထည့္ကြာ… ေအ့… ဝင္းခင္…ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေနာက္တစ္ပြဲ သြားသုပ္ေပးစမ္း…။ င႐ုပ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ သုပ္ခဲ့..” ကိုဘတုတ္ မ်က္လုံးမ်ားက ေမွးစင္းေနၿပီး ေခါင္းလည္း ငိုက္စိုက္က်ေနၿပီ။ သို႔တိုင္… အရက္ခြက္ကို ကိုသန္းေဌးထံ ထိုးေပးလိုက္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး သုပ္ခိုင္းလိုက္၏။ မၾကာခင္မွာပင္ မဝင္းခင္က ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ ပန္းကန္ ယူလာသည္။ သူတို႔ အရက္ေသာက္ေနသည့္ေနရာက အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာရွိ ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာျဖစ္သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ထြန္းထားေသာ လသာမွန္အိမ္အလင္းေရာင္က ထိုကြပ္ျပစ္ေပၚသို႔ ခပ္ေရးေရး ခပ္ပ်ပ်ေလးသာ ျဖန႔္က်က္ထားသည္ျဖစ္ရာ.. အရက္ပုလင္း .. အရက္ခြက္ ျမင္နိုင္႐ုံသာ အလင္းေရာင္ရွိသည္။

“အင့္…ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္……” မဝင္းခင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ပန္းကန္ ခ်ေပးလိုက္၏။ မဝင္းခင္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ရပ္လ်က္အေနအထား ျဖစ္၏။ “ကိုဘတုတ္..သိပ္မ်ားေနမယ္ ေနာ္…” “ေအ့..ေအ့…..အဲ့.. မီးမကလည္း..ကြာ.. ရပါတယ္…. ဟား ဟား..။ ဒီေကာင္ႀကီး ၂ လုံး ၅ဝဝ ဘိုး ေပါက္လို႔တဲ့ကြာ… ေအ့…အင့္.. ထည့္ဦးကြာ…..” ကိုဘတုတ္မွာ မိန္းမကိုပင္ ပီပီသသ မေခၚနိုင္ေတာ့ဘဲ မီးမဟု အသံထြက္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခြက္ကို အရက္ထပ္ထည့္ရန္ ထိုးေပးလိုက္သည္။

“အံမယ္… ဟုတ္လား.. ကိုသန္းေဌး…။ ၾကည့္စမ္း.. ၾကည့္စမ္း… သူ႔လူၾက အရက္တိုက္တယ္..၊ က်ဳပ္တို႔ၾက ဘာမွမေကၽြးဘူး…” မဝင္းခင္က ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုသန္းေဌးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကြပ္ျပစ္ေပၚသို႔ တင္ပလႊဲဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ကိုသန္းေဌးက ကိုဘတုတ္အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းမေထာင္နိုင္ေတာ့..။ “ေအးပါ…ေကၽြးမွာေပါ့ဟ…နင္ကလဲ…” “အို…မရဘူး..မရဘူး…ေကၽြး… ေကၽြး… အခု ေကၽြး…..” မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌး ေဘးထိုးအိတ္ထဲသို႔ လွမ္းႏွိုက္သည္။ ကိုသန္းေဌးကလည္း အႏွိုက္ခံလိုက္သည္။ မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌးေဘးထိုးအိတ္ထဲသို႔ ပိုက္ဆံႏွိုက္ေနစဥ္ ကိုသန္းေဌးလက္ကလည္း မဝင္းခင္နို႔ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ျဖစ္ေန၏။ မဝင္းခင္က ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနသည္။ အတြင္းခံ မဝတ္ထားသျဖင့္ တင္းအိေနေသာ နို႔အုံေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ထိထိမိမိ ဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။

“ဟင္…ဘယ္မလဲ..ေတာ့ပိုက္ဆံက….” မဝင္းခင္က သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အဆုတ္အဆြဲ အပြတ္အသပ္ ခံေနလ်က္ကပင္ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အက္တက္တက္ အသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ “အာ…ရွိပါတယ္…ဟ…ဒီမယ္…ဒီမယ္….” ကိုသန္းေဌးကလည္း နို႔အုံႀကီးကို ဆုတ္ေခ်ေပးလ်က္ကပင္ အရက္ႏွင့္ ရမၼက္ ေရာေထြးေနေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ေျပာ၏။ “ေအ့…ေအ့… ဟဲဟဲ.. ငါ့မိန္းမကေတာ့ကြာ… ဇြတ္…. ဆိုမွ… ဇြတ္… ပဲ… ဟဲ ဟဲ…”

ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမက ကိုသန္းေဌးအိတ္ထဲ ပိုက္ဆံဇြတ္ႏွိုက္ေနသည္ကို တဟဲဟဲ သေဘာက်ေန၏။ မဝင္းခင္ေက်ာျပင္က ကြယ္ထားသျဖင့္ သူ႔မိန္းမနို႔ကို ကိုသန္းေဌးက ဆုပ္ေခ်ေနသည္ကို လုံးဝမသိ။ အရက္အရွိန္ကလည္း အရမ္းတက္ေနၿပီမို႔ သူ႔မ်က္စိအျမင္အားမွာ မွုန္ဝါးလ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ ဤမၽွဆိုလၽွင္ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ေဖာ္လို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားၿပီ..။

——————————————————————-

ေယာက္်ားတို႔သည္ မိန္းမမ်ားကို အထင္မႀကီးၾကေပ။ အေတြ႕အၾကဳံအရ မ်ားေသာအားျဖင့္ အထင္ႀကီးစရာအေၾကာင္းမ်ား နည္းပါးခဲ့ေပရာ အထင္မႀကီးၾကသည္မွာ အေတာ္အတန္ သဘာဝက်သည္ဟု ေတြးေခၚရမည္ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားတို႔က မိန္းမမ်ားအေပၚ အထင္မႀကီးၾကသကဲ့သို႔ မိန္းမမ်ားကလည္း ေယာက္်ားတို႔ အထင္ႀကီးေအာင္ မေနနိုင္ၾက။ မေနတတ္ၾကေပ။ အရိပ္ျပလၽွင္ အေကာင္ထင္သည့္ပမာ တစ္စုံတစ္ရာ လွုပ္ရွားျပလၽွင္ပင္ ယိုင္ခ်င္လာၾကသည္။ ယုံခ်င္လာၾကသည္။ သေဘာတူလိုက္ခ်င္ၾကသည္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ၾက။

ေယာက္်ားဆိုေသာ သေကာင့္သားကလည္း အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကသူမ်ားပီပီ ပိုင္ကြက္ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဇက္ကို အပိုင္ကိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မိန္းမမ်ားအေၾကာင္းကို မျပတ္ေလ့လာေနခဲ့ၾကသူမ်ားပီပီ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လၽွင္ သူတို႔အဖို႔ အခက္အခဲ သိပ္မရွိလွေပ။ ထင္သည့္အတိုင္း မွန္သည္ကမ်ားသည္။ မွန္းေခ်လည္း ေပါက္ၾကသည္။ အေတြ႕အၾကဳံ စုံလင္ေသာအခါ ေယာက်္ားတို႔အဖို႔ မိန္းမသည္ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့..။ မဝင္းခင္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ေခ်ေပးေနရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ကိုသန္းေဌးလက္က ခပ္ဟဟ ထိုင္ထားေသာ ေပါင္ၾကားသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သူ႔ႏွုတ္ကမူ………. “ ေနစမ္းပါဦးဟ…ပိုက္ဆံက ဒီမယ္… နင္က ဘာစားခ်င္တာတုန္း…” ကိုသန္းေဌးက ပုဆိုးၾကားတြင္ လိပ္ထားေသာ တစ္ေထာင္တန္ ၂ ရြက္ကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး… “ေရာ့….ေရာ့…နင့္အတြက္ မုန႔္ဘိုးတစ္ေထာင္…။ ဒီတစ္ေထာင္က အရက္တစ္လုံးနဲ႔ အာလူးေၾကာ္ ဝယ္ခဲ့…” လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ဆံေပး၊ က်န္လက္တစ္ဖက္က မဝင္းခင္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ကုတ္ထည့္လိုက္သည္။

“အယ္…ပြတာပဲ…အဟင္းဟင္း…။ အရက္က ဘယ္ဆိုင္က ဝယ္ခဲ့ရမွာလဲ…” “ႏွင္းၿမိဳင္တို႔ဆိုင္က ဝယ္ခဲ့ေလဟာ…” ရြာမွာ ဆန္ဆီဆား င႐ုပ္ၾကက္သြန္ကစ၍ အရက္ပါ ရနိုင္ေသာ ကုန္စုံဆိုင္ႀကီး ႏွစ္ဆိုင္ရွိသည္။ အရက္ခ်ည္းသက္သက္ေရာင္းေသာ ဆိုင္လည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရက္ဆိုင္က ဘီအီးတစ္မ်ိဳးသာ ေရာင္း၏။ ကုန္စုံဆိုင္မွာေတာ့ အရက္မ်ိဳးစုံရ၏။ မဝင္းခင္ အရက္ဝယ္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ကြပ္ျပစ္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကားယားႀကီး အိပ္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ကိုသန္းေဌး က်ားျပဳံးျပဳံးေနသည္ကို ကိုဘတုတ္ လုံးဝမသိေတာ့..။ အရက္ကလည္း အေတာ္မ်ားေနၿပီမို႔ အသိစိတ္လည္း ကင္းကြာသြားၿပီ…။ “ဟာ…ေဟ့…ဘတုတ္…ဘတုတ္….” ကိုသန္းေဌးက ေသခ်ာသထက္ ေသခ်ာေအာင္ လွုပ္ေခၚၾကည့္ေသာ္လည္း ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ေသရည္ေသရက္ ပင္လယ္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားပါေတာ့သည္။

———————————————————

“ႏွင္းၿမိဳင္ေရ…အရက္တစ္လုံး ေပးပါဦးေဟ့…” မႏွင္းၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ဆိုင္သိမ္းခါနီးမို႔ ပိုက္ဆံေတြ ငုံ႔ေရတြက္ေနစဥ္ ျဗဳန္းခနဲ ေပၚလာေသာ မဝင္းခင္အသံေၾကာင့္… “အမေလး…လန႔္သြားတာပဲ…မဝင္းခင္ရယ္… ဟင္း ဟင္း…။ ကဲ ေျပာ..ဘာအရက္ယူမွာလဲ..” “အဲ..အဲ…ဘာ…ဘာတဲ့..သိပါဘူးဟယ္…။ နင့္အစ္ကို ခါတိုင္းေသာက္တဲ့ဟာ..ပဲ..” “ေအာ္…အင္း..အင္း..သိၿပီ..သိၿပီ…ေမၿမိဳ႕ဝိုင္..” “ေအး..ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္…အဲဒါ…၊ အာလူးေၾကာ္ သုံးထုပ္ပါေပးေအ…” ထိုစဥ္ ဖိုးတာႏွင့္ သာဂိတို႔ ေရာက္လာ၏။ ဖိုးတာ ၊ သာဂိ၊ တိုးေအာင္၊ ဖိုးေက်ာ္တို႔မွာ အိမ္ခ်င္းေဝးသည့္တိုင္ အလြန္ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သက္တူရြယ္တူ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးေတြမို႔ လူပ်ိဳသိုး ပိုးႂကြေနသူမ်ား ျဖစ္၏။ “ဟာ…မဝင္းခင္ႀကီး မိုးခ်ဳပ္လွၿပီ…” “ေအး ဟဲ့..နင္တို႔ကေရာ… ဘာလာဝယ္တာလဲ…” “လက္ဖက္သုပ္ လာဝယ္တာပါဗ်ာ..“ သာဂိက အရက္ဝယ္တာ မသိေစခ်င္၍ မႏွင္းၿမိဳင္ကို မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပရင္း ေျပာ၏။ ဖိုးတာကမူ ဘကၳရီမီးေရာင္ေအာက္တြင္ အတြင္းခံေဘာ္လီမပါသျဖင့္ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚလြင္ေနေသာ မဝင္းခင္၏ မို႔မို႔တင္းတင္း နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနသည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ အရက္ပုလင္းႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ယူၿပီး ထြက္သြား၏။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးတာက…

“ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း.. ေမၿမိဳ႕ဝိုင္ ႏွစ္လုံးေပးဗ်ိဳ႕…” သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔လည္း အရက္ပုလင္းတစ္လုံးစီ ဆြဲကာ ထြက္လာၾကသည္။ လမ္းဖက္ေရာက္ေသာအခါ သာဂိက … “ေဟ့ေကာင္…ဖိုးတာ..။ တို႔ မဝင္းခင္ႀကီးေနာက္ လိုက္ေခ်ာင္းရေအာင္။ ကိုဘတုတ္ႀကီး အရက္ေသာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို အသားကုန္ ေဆာ္ေတာ့မွာကြ..။ မဝင္းခင္ အရက္လာဝယ္တုန္းက ငါ အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္တာ အတြင္းခံ ေဘာ္လီမပါဘူး ေမာင္..။ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက တင္းမို႔ခၽြန္ေဖာင္းေနတာဘဲ…ဟီး..ဟီး…။ ေျပာရင္းဆိုရင္း… ေဘာ္ဒါေတာင္ မတ္လာၿပီေဟ့… လာကြာ.. သြားေခ်ာင္းရေအာင္…” လူပ်ိဳသိုးႏွစ္ေကာင္မွာ မဝင္းခင္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ၾကည့္၍ လီးေတာင္ေနၾက၏။

“ဒီပုလင္းေတြက ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္း…” “ဒီလိုလုပ္ကြာ.. မင္းအိမ္ဝင္ထားမယ္.. နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ၿပီး လိုက္ေခ်ာင္းရေအာင္…” “ေအး..ေအး…. အဲဒါေကာင္းတယ္..” ဖိုးတာတို႔အိမ္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔အိမ္မွာ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မို႔ အနီးကေလး ျဖစ္၏။ ေတာရြာျဖစ္သည့္အတြက္ လသာပင္၊ အေဝရာပင္ေလာက္သာ ၿခံစည္းရိုးအျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးထားေလ့ရွိရာ အိမ္ဝင္းထဲဝင္ဖို႔ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မရွိလွ..။

——————————————————

ကိုဘတုတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ အိမ္ေခါင္းရင္းရွိ အဖီေအာက္က ခုံရွည္ေပၚတြင္ ေက်ာဆန႔္ရင္း မဝင္းခင္အလာကို ေစာင့္ေန၏။ ကာလနာ ဘတုတ္ကေတာ့ ဆင္လိုးေတာင္ နိုးမည့္ပုံ မရွိေတာ့..။ ေခါင္းရင္းအဖီက လုံလုံျခဳံျခဳံ ကားထားသည့္အတြက္ အႏၲရာယ္ကင္းသည္။ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ မဝင္းခင္ကို တြယ္ခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အခြင့္မသာေသး၍ က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ဒီေန႔ ၅၀၀ ဖိုးေပါက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဘတုတ္ကို အရက္အဝတိုက္ၿပီး ေမွာက္သြားၿပီဆိုမွ သူ႔မိန္းမကို ေဆာ္ရန္ စိတ္ကူးၿပီး လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အထာၾကည့္ရဦးမည္..။

မဝင္းခင္ပုံစံက တဏွာရာဂ ႀကီးမည့္ပုံျဖစ္၏။ အသားအေရ စိုေျပ၏။ ေသြးသားဆူၿဖိဳး၏။ နို႔ႀကီးေတြက တင္းရင္းမို႔ေမာက္ၿပီး ဖင္ဆုံႀကီးက စြင့္စြင့္ကားကား ထြားထြားထစ္ထစ္ ေကာက္ခ်ိတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပးေကာင္းမည့္ ပုံ..။ မဝင္းခင္လို မိန္းမမ်ိဳးသည္ ႀကိဳက္လၽွင္ ကုန္းတတ္သည့္ ႀကိဳက္ကုန္းအစစ္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ လီးအရသာ ေစာက္ဖုတ္အရသာကိုယ္စီကိုယ္ငွ သိထားၾကၿပီးေသာ အအိုခ်င္းမို႔ အရိပ္ျပလၽွင္ အေကာင္ထင္လြယ္ပါသည္။

ေျခသံၾကား၍ လွဲေနရာမွ ကိုသန္းေဌး ထထိုင္လိုက္သည္။ အရက္ပုလင္း လက္ကဆြဲလ်က္ ကြပ္ျပစ္ဆီသြားေနေသာ မဝင္းခင္ကို ခပ္ေရးေရး လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကိုသန္းေဌးကို မေတြ႕ဘဲ ပက္လက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ေယာက္်ားကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရပ္ေနမိသည္။ ကိုသန္းေဌး ျပန္သြားၿပီထင္၍ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အႀကီးအက်ယ္ ဟာသြား၏။

“ရွူး….ရွူး…ဒီမွာ…ဒီမွာ…..“ ကိုသန္းေဌးက အဖီအတြင္းမွ အခ်က္ၿပ ေခၚလိုက္၏။ ဒီေတာ့မွ မဝင္းခင္စိတ္ထဲ ေက်နပ္ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည္။ “ဟိုေကာင္ အိပ္သြားပလား..” မဝင္းခင္က အရက္ပုလင္းႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္သည္။ “အင္း…သိုးေနၿပီ… ဆင္လိုးေတာင္ နိုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး..” ကိုသန္းေဌးက ပါးစပ္ကလည္းေျပာ၊ မဝင္းခင္ကိုလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကားထားၿပီး ေျခတြဲေလာင္း ခ်ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္ရာ သူ႔လီးတန္ႀကီးက ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာေသာ မဝင္းခင္ဖင္ၾကားသို႔ ဖိေထာက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေန၏။ ကိုသန္းေဌးက မဝင္းခင္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ေအာက္သို႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို လၽွိုဝင္ၿပီး ေနာက္က ဖက္ထားျခင္းျဖစ္ရာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ထိထိမိမိႀကီး ဆုပ္ေခ်ခြင့္ ရေနေတာ့သည္။

“အာ့…ကၽြတ္ ကၽြတ္…နာလိုက္တာ.. ေစာေစာကလို ခပ္ဖြဖြေလး ေကာင္းရဲ့သားနဲ႔.. ဟင္း .. မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…” မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌး ေပါင္းတြင္းေၾကာကို ခပ္ဖြဖြလိမ္ရင္း ေျပာ၏။ ထိုစဥ္ သူတို႔အနီးသို႔ ဖိုးတာႏွင့္ သာဂိတို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ကိုဘတုတ္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔ တြယ္ဖို႔ အစပ်ိဳးေနၾကၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိလိုက္သည္။ ဖိုးတာက သာဂိကို အသာလက္ကုတ္၍ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရန္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ အသံသာၾကားရၿပီး အဖီတြင္းမွာ ေမွာင္မည္းေန၍ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ..။ ကိုသန္းေဌးက ဘယ္လက္ျဖင့္ မဝင္းခင္ပါးကို ေမာ့လွန္ၿပီး ညာလက္ျဖင့္ နို႔အုံႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ေခ်ေပးကာ သူ႔ေခါင္းကိုငုံ႔လ်က္ ႏွုတ္ခမ္းစုပ္လိုက္သည္။

“ႁပြတ္…ပလြတ္…. ႁပြတ္…… ပလြတ္…. ပလပ္………” မဝင္းခင္ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး မာတင္းခုံးႂကြလာၿပီး ရမၼက္ေသြးေတြ လွုပ္ရြလာ၏။ နို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးက တင္းရင္းစူရြေနရာ ဆုပ္ေခ်ေနရတာကိုက အရသာရွိလွ၏။ ကိုသန္းေဌးက နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္ ညႇပ္ကာ လွိမ့္ေခ်ေပးသည္။

“အဟင့္..အဟင့္..အဟိ … အဟင့္..ဟီဟိ.. ခိ… ခိ… ခစ္…. အယ္… အင့္.. အဟင့္ အိုး… ကၽြတ္.. ကၽြတ္… ယားတယ္ေတာ့… ခစ္.. ခစ္…” မဝင္းခင္က သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးကို ထိုးေကာ့ရင္း ေျပာသည္။ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးမွာ သိသိသာသာ ခုံးထေဖာင္းႂကြလာသည္။ ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္လႊာကလည္း ရမၼက္ေသြးေတြ ျပည့္လၽွမ္းကာ ႏုရြတင္းႂကြလာသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲ လွိုက္ခနဲ လွိုက္ခနဲ ယားယားတက္လာၿပီး ေစာက္ေရၾကည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာသည္။

ကိုဘတုတ္ႏွင့္ ညားလာတာ ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ ေမြးခဲ့သည္။ ဒီလို တယုတယ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆြေပးတာမ်ိဳး မရွိခဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ႏွိုက္ေပးပါသည္။ အ႐ူးထၿပီး မလိုးခင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ႏွိုက္ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာက္ေခါင္းထဲ သူ႔လက္ခလယ္ႏွင့္ တစြပ္စြပ္ ထိုး႐ုံသားထိုး၏။ နို႔ကိုင္တာလည္း ၾကမ္းလြန္း၏။ သူ႔စိတ္တိုင္းက် ကျမင္းေၾကာထၿပီးတာႏွင့္ ဂမူးရွူးထိုး တက္လိုးေတာ့သည္။ ဒီက ၿပီးမလိုလို ျဖစ္ကာရွိေသး ကိုယ့္ေမကိုယ္လိုးက လရည္ထြက္သြားၿပီ။ ျပန္လုပ္ပါဦး ဆိုတာလည္း လုပ္မေပးေတာ့..။ ကုလားေသကုလားေမာ အိပ္ေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ သူ႔လက္ႏွင့္သူ ၿပီးခဲ့ရတာ မ်ားသည္။

ကိုဘတုတ္လီးက ထလာလၽွင္ ၅ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေသာ္လည္း လေရထြက္သြားၿပီးလၽွင္ ေလးလက္မသာသာမၽွသာ ရွိေတာ့သည္။ အခုေနာက္ပိုင္းတြင္ အရက္သာ ဖိေသာက္ေနေတာ့သည္။ ေစာက္ဖုတ္လိုးဖို႔ေတာင္ သိပ္သတိမရေတာ့..။ ဒီေတာ့ မဝင္းခင္ကလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ စိတ္ေတြထႂကြၿပီး ခံခ်င္စိတ္ေပါက္လာလၽွင္ ခရမ္းသီးႏွင့္ခ်ည္း စခန္းသြားလိုက္ရေတာ့သည္။

ဒီေန႔မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုသန္းေဌး ေပါက္ခ်လာၿပီး ညေနကတည္းက သူ႔ေယာက္်ားႏွင့္ အရက္ေသာက္ေနၾကသည္။ မဝင္းခင္ကလည္း အလိုက္တသိ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ တစ္ပြဲခ်ေပးထားလိုက္သည္။ ကိုသန္းေဌးမွာ လာကတည္းက လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အရက္ႏွစ္လုံး ထည့္လာသည္။ ကိုသန္းေဌးက သိပ္မေသာက္..။ သူ႔ေယာက္်ားကိုဘတုတ္ကသာ မတရားသျဖင့္ တြန္းေသာက္ေန၏။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ခ်ေပးစဥ္ ကိုသန္းေဌး သူ႔ကိုၾကည့္ေသာ အၾကည့္ေတြက မရိုးသားမွန္း အထာကၽြမ္းၿပီးေသာ မိန္းမမို႔ သိသမွသိပ္သိ..။ မဝင္းခင္ကလည္း ကလူသလို ျမႇဴသလို ၾကာၾကည့္ ျပန္ၾကည့္ေပးခဲ့လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စတင္အရက္ေသာက္စဥ္က ေနမဝင္ေသး..။ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း ရွိေသးသည္။ ထမင္းဟင္းလည္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးၿပီမို႔ မဝင္းခင္ ေရခ်ိဳးရန္ ထမီရင္လ်ားႏွင့္ သူတို႔ေရွ႕ကပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။

သူတို႔အရက္ေသာက္ေနေသာ ကြပ္ျပစ္ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ေရတြင္းရွိ၏။ ကိုဘတုတ္ထိုင္ေနပုံက မဝင္းခင္ကို ေက်ာေပးအေနအထားျဖစ္ရာ ကိုသန္းေဌးမွာမူ ေရတြင္းဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳအေနအထား ျဖစ္သည္။ ကိုဘတုတ္မွာ အရက္ေသာက္ေနရလၽွင္ ၿပီးေရာဆိုသည့္ ဇိုးသမားအႀကီးစား ျဖစ္ရာ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမကို ေဖာက္ျပန္ေသာ ရမၼက္မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ငမ္းၾကည့္ၾက့ည့္ေနသည္ကို လုံးဝမရိပ္မိ…။ သူ႔အဖို႔ အရက္သည္ ေစာက္ဖုတ္ထက္ မက္ေမာစရာ အဆင့္ေရာက္ေနသူျဖစ္သည္။ မဝင္းခင္ကလည္း ကိုသန္းေဌး ထသည္ထက္ ထလာေအာင္ ေရခ်ိဳးရင္း မာယာပရိယာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သုံးကာ ျမႇဴဆြယ္လ်က္ ရွိသည္။ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီကို ေအာက္သို႔ပုံခ်၍ ဝင္းဝါတင္းမို႔ေနေသာ နို႔အုံထြားထြားႀကီးကို ဆပ္ျပာႏွင့္ အေသအခ်ာ တိုက္ျပ၏။ ကိုသန္းေဌး မ်က္လုံးေတြအၾကည့္က ၁၅၀၀ ဗို႔အားအျပည့္ျဖင့္ မဝင္းခင္ဆီေရာက္ေနရာ ကိုဘတုတ္ေျပာသမၽွ အင္းသာလိုက္ေနရသည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းလည္း လုံးဝမသိ။ သူရယ္လၽွင္ ေရာေယာင္ရယ္ျပသည္။ ဤမၽွဆိုလၽွင္ ကိုသန္းေဌး အထာေပါက္သြားၿပီ။ မဝင္းခင္ကို ကိုင္လို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကိးသိလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပိုက္ဆံႏွိုက္ယူေနစဥ္ နို႔ကို အပီအျပင္ ဆုပ္ေခ်ပြတ္သတ္ေပးခဲ့သည္။

အခုေတာ့ အႀကံကိုယ္စီရွိေနၾကေသာ ဖိုႏွင့္မသည္ ကာမပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ကူးရန္ ရမၼက္သေဘၤာ စတင္ခုတ္ေမာင္းေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ကိုသန္းေဌးလက္ေတြက နို႔အုံေပၚမွာ မရွိေတာ့။ ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ ေစာက္ဖုတ္ဧရိယာတစ္ခုလုံး ေစာက္ေမႊးအုံမ်ားပါမက်န္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ရြရြဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးရင္း… “ဘတုတ္က စိတ္ခ်ရပါ့မလားဟင္..” “ အမေလး စိတ္ခ်လက္ခ်သာေန..။ သူ႔ဖင္ ဆင္လိုးသြားေတာင္ မသိဘူး” သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လုံးအစုံျပဴးက်ယ္သြားသည္။ သူတို႔ထင္ထားသည္က ကိုဘတုတ္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔ အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ အစပ်ိဳးေနသည္ဟု ထင္မွတ္ထား၏။ ဘတုတ္က စိတ္ခ်ရပါ့မလား ဟူေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အသံေၾကာင့္ အဖီထဲမွာ ရွိေနသူမွာ ကိုဘတုတ္ လုံးဝမဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္သြား၏။ ဒါဆို မဝင္းခင္ႀကီး လင္ငယ္နဲ႔ ေနာက္မီးလင္း ေမ်ာက္ဇာတ္ခင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ ေယာက်္ားသံမွာ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း သဲသဲကြဲကြဲ မသိရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာမ်ား သြားအိပ္ေနပါလိမ့္…။

ကိုသန္းေဌးက ေႏြးအိစိုရႊဲေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ လက္ခလယ္ကိုထိုးထည့္ကာ လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္ေပးသည္။ “ၿပိ…ၿပိ…ပလပ္… ပလြတ္… ၿပီ…. ၿပိ… ဖြတ္….. စြပ္……….” “အင္း အင္း….ကၽြတ္ ကၽြတ္… အမေလး ေလး.. ေကာင္းလိုက္တာ ကိုသန္းေဌးရယ္… အမေလး အမေလး ေတာ့…။ အား… အီး… အား…. ေတာ့ မိန္းမက ဒီလိုမခံဘူးလား ရွီး… ကၽြတ္ကၽြတ္…. ကၽြမ္းလိုက္တာေတာ္… အင္း ဟင္း.. ကၽြတ္ ကၽြတ္… ဟုတ္လိုက္တာ… ေတာ့.. အမေလး…အေမ့…အင့္.. အမေလး.. ထိခ်က္ကေတာ့ အား… အား…….. အေမ့… အင္း အီး…….” မဝင္းခင္က ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အနည္းငယ္ျဖဲကားလ်က္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ႂကြေပးထားရာ စိတ္တိုင္းက် ႏွိုက္ခြင့္ရေနသည္။ မဝင္းခင္ႏွုတ္က ကိုသန္းေဌးဟု ထြက္သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးတာႏွင့္ သာဂိတို႔သည္ အေမွာင္ထဲက ၾကာကူလီမင္းသားမွာ ကိုသန္းေဌးႀကီး ျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ၾကရေတာ့၏။ သာဂိက သူ႔လက္တြင္ကိုင္ထားေသာ ၃ ေပခန႔္ရွိ ဝါးဆစ္ပိတ္တံျပာေလးကို အမွတ္ထင္ထင္ ဆုပ္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ ထိုတံျပာေလးထိပ္တြင္ မီးျခစ္ဆံလုံးပတ္အရြယ္ တစ္လက္မခန႔္ရွိ သံခၽြန္ေလးတပ္ထား၏။ ထိုတံျပာေလးမွာ သာဂိသြားေလရာရာ ပါေသာ အေဆာင္လက္နက္ ျဖစ္၏။ အဖီက ဝင္ေပါက္တစ္ခုသာခ်န္ၿပီး ေဘးပတ္ပတ္လည္ အလုံကားထားသည္ဆိုေသာ္လည္း ေအာက္ေျခတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဝင္သာေအာင္ လြတ္ေန၏။ ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ရွူေမ့မတတ္ အတြင္းသားသို႔ အာ႐ုံစိုက္ထားၾကသည္။

ကိုသန္းေဌးက ပူေႏြးႏုရြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးေနရာမွ ႏွုတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ တို႔ကာထိကာ ပြတ္ဆြေပးေနျပန္သည္။ ကိေလသာရာဂအရွိန္ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေႏြးရွိန္းရြႂကြေန၏။ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ အထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြေနရာမွ အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို လက္ခလယ္ထိပ္ျဖင့္ ဖိပြတ္ေခ်ဆြေပးျပန္၏။ မဝင္းခင္ႏွုတ္က အီးခနဲ အင္းခနဲ အသံႀကီးထြက္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါသြားသည္။

မဝင္းခင္ တစ္ေယာက္ ရင္ဘတ္ႀကီးေရွ႕ေကာ့ထိုး မ်က္လုံးစုံမွိတ္လ်က္ အံႀကိတ္ထားရ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ဓာတ္လိုက္သလို တုန္ခါသြားသည္။

“အမေလးေတာ့.. ကို ကိုေဌးရယ္… ဘယ္လိုေကာင္းမွန္း မသိဘူး.. ရွီး ကၽြတ္ကၽြတ္…. ဟြန္း..အီး… အားလလား…. ကၽြတ္ကၽြတ္… အမေလး… ကၽြတ္ကၽြတ္… … က်ဳပ္ေတာ့ကို ဒီေလာက္တတ္မွန္း မသိဘူး၊ အေမ့ အင့္..အား..။ က်ဳပ္ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ ထြက္လာတာ ဒီလိုတစ္ခါမွ မေကာင္းဖူးဘူး သိလား..၊ အား ကၽြတ္ကၽြတ္… အား..အင့္…. ရွီးကၽြတ္…. ကၽြတ္… လိုး… လိုးပါေတာ့ ေတာ္… အေမ့… က်ဳပ္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး .. အိအီး……. အိ……. အ…အ..” “လိုးမွာေပါ့ အဝင္းရ… မင္းကိုလိုးခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာ နည္းတဲ့လေတြမွ မဟုတ္ဘဲ” ကိုသန္းေဌး ပါးစပ္ကလည္း ေျပာ၊ လက္ကလည္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အပီအျပင္ ႏွိုက္ဆြေနရာ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ႏွုတ္ကထုတ္ၿပီး လိုးခိုင္းရသည့္အဆင့္ထိ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

“ဒါနဲ႔မ်ား ေတာ္က အခုမွ လာလိုးရသတဲ့လား…လို႔..၊ အားလားလား… အီး အီးဟီး.. အင္း အေမ့… ကၽြတ္ကၽြတ္…. လိုးပါေတာ့လို႔ ဆိုေနာ… အေမ့.. က်ဳပ္ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ ေကာင္းေနၿပီ ေတာ့..။ အေမ့.. ကၽြတ္ကၽြတ္… အား ကၽြတ္ကၽြတ္………”

ကိုသန္းေဌးက ၾကာကူလီတဏွာ႐ူးသံႀကီးျဖင့္ ….

“ငါ့လက္ထဲ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား မရွိဘူးဟ အဝင္းရ..“

ကိုသန္းေဌးစကားေၾကာင့္ အႏွိုက္အဆြခံလို႔ ေကာင္းေနရင္းကပင္ မဝင္းခင္က ႏွာတင္းသြားေသာအသံျဖင့္…

“ဘာဆိုင္လဲေတာ့ က်ဳပ္က ဖာသည္မွ မဟုတ္တာ…”

ဒီေတာ့ ကိုသန္းေဌးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲ ေလေျပထိုးရ၏။

“မဟုတ္ဘူးေလဟာ … ဘတုတ္ကို အရက္ဝေအာင္ မတိုက္နိုင္ေသးတာကို ေျပာတာ..။ သူ႔ကို အရက္ဝေအာင္တိုက္ၿပီး ေမွာက္သြားမွ အဝင္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိုးရမွာ မဟုတ္လား..“

“အဟင့္…ဟင့္…..အ….ဒါ …လည္း ဟုတ္တာ … အင့္… ပဲ”

ကိုသန္းေဌးက မဝင္းခင္ကိုေပြ႕၍ သူ႔ေဘးတြင္ ခ်လိုက္သည္။ ခုံရွည္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ပုဆိုးစလြယ္သိုင္းလိုက္သည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ဧရာမလိုးပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲရေတာ့မည္မို႔ အေမွာင္ထဲတြင္ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္စားေနသည္။ ကိုသန္းေဌးက ထမီကို ခၽြတ္ၿပီး အားရပါးရ လိုးခ်င္ပုံရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မဝင္းခင္သေဘာကို သိရေအာင္…

“ထမီ ခၽြတ္လိုက္ရမလား အဝင္း”

“အို…မခၽြတ္နဲ႔ေလ…အေရးၾကဳံလာရင္ အရွာရခက္ေနလိမ့္မယ္..”

မဝင္းခင္က ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုသန္းေဌး ပုဆိုးဝတ္မဝတ္သိခ်င္၍ လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ပုဆိုးကိုမေတြ႕ရပဲ တရမ္းရမ္းႏွင့္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ေႏြးေႏြးႀကီးကို စမ္းမိသည္။ စမ္းမိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

“အမေလး ေလး…. ေတာ့လီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး.. ေတာ့..၊ ကိုဘတုတ္ထက္ ႀကီးတယ္ေတာ့… သိလား..”

ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း လက္ကလည္း ဂြင္းတိုက္သလိုမ်ိဳး ေလးငါးခါ လုပ္ေပးသည္။ ကိုသန္းေဌးက တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ မဝင္းခင္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခုံရွည္ေပၚ တင္ေပးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထမီကို ေအာက္ကေန လိပ္မလၽွက္ ခါးအထက္ဆီသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္။ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ေစလ်က္ ရင္ဘတ္ဖက္ဆီ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ မဝင္းခင္ေက်ာကို ခုံရွည္ေနာက္မွီတန္းသို႔ မွီထားေစသည္။ မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌး ျပဳျပင္ေပးသည့္အတိုင္း ေနလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

ဖင္ဆုံအစြန္းက ခုံရွည္ေဘာင္တန္းကို အနည္းငယ္ လြန္ထြက္ေနသည္။ ကိုသန္းေဌးက ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး လက္ဝါးႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စမ္းၾကည့္သည္။ ကြက္တိအေနအထားျဖစ္ၿပီဆိုမွ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္လ်က္ မဝင္းခင္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္၏။ ပူေႏြးႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လီးတန္ႀကီးက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ တိုးဝင္သြားသည္။ ေစာက္ေရေတြက စိုရႊဲေနၿပီမို႔ လီးအဝင္မွာ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။

“ဖြစ္..ဖြစ္…ဖြစ္… ျဗစ္…. ျဗစ္…. ဖြတ္…. ႁပြတ္………….”

“အ..အင့္…အ..အေမ့… အား…… ကၽြတ္… ကၽြတ္….”

လီးတန္ႀကီးက တစ္ရစ္ခ်င္းဝင္ေနရာမွ ဆီးခုံခ်င္းထိခါနီးတြင္ ကိုသန္းေဌးအရွိန္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းထည့္လိုက္သည္။ မဝင္းခင္ႏွုတ္က အင့္ခနဲ အသံထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရွုံ႔မဲ့သြား၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွာကား အလြန႔္အလြန္ အားရေက်နပ္သြား၏။ ကိုသန္းေဌးက အသြင္းအႏွုတ္ သုံးေလးခ်က္ေလာက္ လုပ္ၾကည့္၏။ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း အဆမတန္ စိုရႊဲေနၿပီမို႔ လီးဝင္လီးထြက္မွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ရွိလြန္းလွသည္။

ကိုသန္းေဌးက လီးတန္ႀကီးကို အဆုံးထိ နစ္ျမဳပ္ထားရင္း မဝင္းခင္နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကုန္းစို႔လိုက္၏။ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လၽွာဖ်ားျဖင့္ တို႔ထိကလိေပးလိုက္ရာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းရွိ ကာမအေၾကာေပါင္းမ်ားစြာတို႔မွာ ၿဖိဳးခနဲ ျဖင္းခနဲ လွိုက္ခတ္က်င္တက္သြား၏။

“ကို…. ကိုေဌး… အေမ့… ကၽြတ္ ကၽြတ္… လိုး …. လိုးေတာ့ ေနာ္… အင္း..ဟင္း… ဟား.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္… က်ဳပ္ကို သနားပါ… အ..အေမ့… အမေလး… ရွီး… ကၽြတ္… ေကာင္း……..”

ဒီေတာ့မွ ကိုသန္းေဌးက သူ႔လီးႀကီးကို တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွုတ္လိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့၏။

“ဖြတ္…..ဖြတ္…ႁပြတ္….ဖြတ္……ပလြတ္………”

“ဟုတ္ၿပီ…ေတာ့…. အင့္… အ… အင့္… ဟုတ္ၿပီ… အေမ့…. အင့္.. ကၽြတ္ကၽြတ္… အား… ေကာင္း ေကာင္း… လိုက္တာ… အား ..ရွီး.. လုပ္.. လုပ္ပါ… အေမ့….”

မဝင္းခင္ႏွုတ္က ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ရမၼက္ညည္းသံႀကီးက ကိုသန္းေဌးစိတ္ကို ထန္သထက္ထန္ေအာင္ လွုံ႔ေဆာ္ေပးသလို ျဖစ္ေနေတာ့၏။

“ဖြတ္…ဖြတ္..ဒုတ္…..ဖြတ္…ဖြတ္…..ဖ်စ္……”

ကိုသန္းေဌးက မဝင္းခင္ ဒူးေကာက္ေကြးၾကား လက္လၽွိုသြင္းၿပီး ခါးကို တင္းတင္းဆြဲဖက္ကာ အသားကုန္ ၾကဳံးၾကဳံးေဆာင့္ပါေတာ့သည္။

“အား…အား……. အား… ရွီး… ကၽြတ္ကၽြတ္… ရွီး…… အင့္… အ……”

မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ လွုပ္ရွားခြင့္မသာဘဲ အပီအျပင္ခ်ဳပ္ကိုင္၍ အသားကုန္ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသမၽွကို အံတင္းတင္းႀကီးႀကိတ္ရင္း အားရေက်နပ္စြာ ခံေနေတာ့သည္။ သူ႔ဖင္ႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ကိုသန္းေဌးက ခါးကိုတင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၿပီး ကပ္ကပ္ေဆာ္ေနသျဖင့္ မလွုပ္ရွားသာပဲ ျဖစ္ေန၏။

“ဖြတ္… ဖြတ္…… ဘြတ္…. ဖြတ္…… ႁပြတ္…… ဘြတ္……”

“အင္း…အီး…အ… အား.. အင္း.. ကၽြတ္… အေမ့…. အေမေရ…. အမေလး.. ေလး.. အား… အင့္….”

မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ေမ့မတတ္ ေမ်ာမတတ္ ေကာင္းေနရွာသည္။ လီးကလည္း စံခ်ိန္မွီ အလိုးကလည္းသန္ အားမာန္ကလည္း အျပည့္မို႔ ကာမအရသာထူးႀကီးကို တအီတဝႀကီး ခံစားေနရပါေတာ့သည္။

အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ေဆာင့္အၿပီးတြင္ မဝင္းခင္တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြား၏။ ဟင့္ခနဲ ဟင့္ခနဲ တဆတ္ဆတ္လွုပ္ကာ ေစာက္ရည္ပူေတြ ပန္းထြက္ကုန္ပါေတာ့၏။ ကိုသန္းေဌး လီးတန္ႀကီးတဝိုက္ ေႏြးကနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရာ မဝင္းခင္ၿပီးသြားမွန္း သိလိုက္၏။ ကိုသန္းေဌးက အရွိန္ကို မေလၽွာ့ဘဲ ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေဆာင့္ေန၏။

“ဖြတ္…ႁပြတ္……. ျပစ္….. ဖြတ္…. ႁပြတ္….. အား… အေမ့… အေမ့… အိး… အား.. အား.”

ဘယ္လိုေဝါဟာရႏွင့္ ေဖာ္ျပရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ မဝင္းခင္ႏွုတ္က အားခနဲ အားခနဲ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း ဟင္းခနဲ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းႀကီးခ်၍ ၿငိမ္က်သြားေတာ့၏။ ကိုသန္းေဌးလည္း ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေဆာင့္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ညႇစ္ညႇစ္ဆြဲေနရာ လေခ်ာင္းတေလၽွာက္ က်င္ဆိမ့္ယားတက္လာၿပီး သုတ္ရည္ပူေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္ပါေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္သက္စြာ မွိန္းေနၾကသည္။ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ခ်ီ ဘယ္ပုံစံ လိုးရမည္ကို စိတ္ကူးေန၏။ အဖီအတြင္းက အသံဗလံေတြ ၿငိမ္သြားၿပီျဖစ္၍ သာဂိက လူတစ္ကိုယ္စာ လြတ္ေနေသာ ထရံေအာက္မွ ငုံ႔ဝင္လိုက္သည္။ ဖိုးတာကိုလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ လက္ႏွင့္ကုတ္လ်က္ အခ်က္ျပလိုက္၏။

ေခါင္းတစ္လုံးစာ ဝင္သည္ႏွင့္ ကိုသန္းေဌး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရွာၾကည့္သည္။ တေျဖးေျဖး အေမွာင္ထဲတြင္ က်င့္သားရလာၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္ေရးေရး ျမင္ရသည္။ ကာမသားေကာင္ႏွစ္ေကာင္မွာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားပုံရသည္။ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းေတြ ၾကားေနရသည္။

သာဂိက သူ႔တံျပာကို အသာေလးဆြဲယူ၍ သံခၽြန္တတ္ထားေသာ ဖက္ကို လက္ႏွင့္အသာစမ္းသည္။ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရေသာ ကိုသန္းေဌး ညာဖက္ေျခေထာက္ကို ခ်ိန္၍ အားႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အား…အမေလး..ေႁမြ…ေႁမြ…ေႁမြ ကိုက္ၿပီဗ်…”

ကိုသန္းေဌး အသံနက္ႀကီးျဖင့္ လန႔္ေအာ္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲျမဳပ္ထားေသာ လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္ကာ ပုဆိုးစလြယ္သိုင္းႀကီးျဖင့္ အသဲအသန္ ထြက္ေျပးပါေတာ့၏။ ေသြးစေတြက ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထင္က်န္လ်က္ရွိသည္။ မဝင္းခင္လည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားႏွင့္ ခုံရွည္ေပၚက ခုန္ခ်လ်က္ ထမီႀကီး စြန္ေတာင္ဆြဲကာ ကြပ္ျပစ္ေပၚအိပ္ေနေသာ ကိုဘတုတ္ဆီ ေျပးထြက္သြား၏။ သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းၿမိဳသိပ္ၿပီး ဇြန္ပန္း႐ုံအကြယ္မွ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဇြန္ပန္း႐ုံႏွင့္ ကြပ္ျပစ္မွာ ဆယ္လွမ္းေလာက္ပင္ ကြာ၏။ အခုမွပင္ ကိုဘတုတ္ႀကီး ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ အိပ္ေနမွန္း သိၾကေတာ့၏။

“ကိုဘတုတ္.. ကိုဘတုတ္ ထပါဦး… ကိုဘတုတ္…… ကိုဘတုတ္…”

ေၾကာက္စိတ္ေတြမႊန္ေနေသာ အသံျဖင့္ မဝင္းခင္က ကိုဘတုတ္ကို လွုပ္လွုပ္ၿပီး ႏွိုးသည္။ ႏွုတ္ကသာ အင္း အဲ… ႏွင့္ အသံထြက္ေနေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မနိုး..။

“ကိုဘတုတ္.. ကိုဘတုတ္.. ထ… ထပါဦးဆို.. ေတာ္…”

“ဘာ…ဘာလဲ ဟ…..မိန္းမရ…”

လက္ကို တအားေဆာင့္ဆြဲၿပီး ႏွိုးလိုက္မွ ျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ ေမးသည္။

“ဟို…ဟို…..လူကပ္လို႔ေတာ့…”

“ဘယ္..ဘယ္မလဲ…ဟ..”

“ထြက္..ထြက္ေျပးသြားၿပီ…။ က်ဳပ္က တေရးနိုး ေသးေပါက္ထရင္း.. ေတာ့ႏွိုးဖို႔အလာ.. ထြက္ေျပးသြားတာ..”

“ဟိုေကာင္…သန္းေဌး ေရာ…”

“ျပန္သြားတာ..ၾကာေပါ့..။ အခုေလာက္ဆို သိုးေတာင္ေနၿပီ..။ လာ လာ… ထ.. အိမ္ထဲ သြားအိပ္ေတာ့..”

ကိုဘတုတ္က ပုလင္းထဲက လက္က်န္အရက္ကို ေမာ့ေသာက္လ်က္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ အိမ္ေအာက္ ဝင္သြား၏။ မဝင္းခင္လည္း အရက္ပုလင္းႏွင့္ ပန္းကန္မ်ား သိမ္းရင္း ကိုဘတုတ္ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည္။ ဖိုးတာက သာဂိနား ကပ္၍ ..

“ဆက္ေခ်ာင္းဦးမလား…”

“ေတာ္..ေတာ့…မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ.. နက္ဖန္ ေတာသြားရဦးမွာ..”

“ေအး..ေအး..ၿပီးတာပဲ…။ ဟား ဟား.. ရီရတယ္.. ကြာေနာ္.. သာဂိ.. မိန္းမ.. မိန္းမ.. ဟား ဟား…”

ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ေမာရင္း ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ ၿခံစည္းရိုးကိုတိုး၍ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာခဲ့ၾကသည္။

————————————————————

တိုးေအာင္စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ဖိုးေက်ာ္က လက္ေျဖာက္တစ္ခ်က္တီးလိုက္ၿပီး… “ဟား…အိုေကၿပီေဟ့..။ ဒီေန႔ည သာဂိတို႔ႏွစ္ေကာင္ေခၚၿပီး အိမ္လာခဲ့ကြာ..။ ဒို႔ေလးေယာက္ ကိုသန္းေဌးအေမြကို ဆက္ခံဖို႔ တိုင္ပင္ၾကရေအာင္လို႔..” “ေအး..ဟုတ္တယ္ကြ..။ ငါလည္း သာဂိေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း လီးေတာင္လာၿပီ..။ မဝင္းခင္ႀကီးကို လိုးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတာ..” ႏွစ္ေယာက္သား ခါတိုင္းထက္ အခ်ိန္ေစာၿပီး ႏြားေတြသိမ္းကာ ျပန္လာၾကေတာ့၏။

—————————————————

ေလးေယာက္သား ဖိုးေက်ာ္တို႔အိမ္ေနာက္ေဖးရွိ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္တြင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ဖိုးေက်ာ္အေဖႏွင့္ အေမက အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ၇ နာရီ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနၾက၏။ တစ္ရြာလုံးကို ရြာဦးေက်ာင္းက ည ၁၁ နာရီထိ မီးေပးသည္။ “ေအး.. ဒို႔ေလးေယာက္ အခုကတည္းက လီး ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ေရြးရေအာင္..” “ေအး..အဲဒါ ေကာင္းတယ္..” ဖိုးေက်ာ္အဆိုကို သာဂိက ေထာက္ခံလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေက်ာ္က လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး သြားယူၿပီး ႏြားစာတဲဖက္ဆီသို႔ ေလးေယာက္သား ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ပုဆိုးကိုယ္စီလွန္ၿပီး ဓာတ္မီးႏွင့္ထိုး၍ လီး အႀကီးအေသး တိုင္းထြာၾကရာ တိုးေအာင္ႏွင့္ ဖိုးတာလီးက ၅ လက္မခန႔္သာရွိၿပီး သာဂိက ၅ လက္မခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိသည္။ သူတို႔ေလးေယာက္ထဲတြင္ ဖိုးေက်ာ္ လီးအႀကီးဆုံး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးမွာ ရ လက္မခန႔္ ရွည္ၿပီး ၅ လက္မခန႔္ လုံးပတ္အတုတ္ ရွိသည္။

“ကဲ..ဒီလိုလုပ္..။ တိုးေအာင္နဲ႔ ဖိုးတာက ၅ လက္မခ်င္းတူေနေတာ့ မဲခ်ကြာ..။ မဲေပါက္တဲ့လူက အရင္ဆုံး ေဆာ္၊ ၿပီးမွ ၅ လက္မ တူး၊ အဲ့ေနာက္ ၅ လက္မခြဲသမားက သရီး၊ အဲ့ေနာက္မွ ၇ လက္မ ငါက ဖိုးေပါ့။ ကဲ.. မဲခ်ရေအာင္..” ဖိုးေက်ာ္၏ ေနာက္ဆုံးအဆုံးအျဖတ္ကို က်န္ ၃ ေယာက္က အကန႔္အကြက္မရွိ သေဘာတူၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မဲခ်ရာ ဖိုးတာက ပထမဆုံး ေဆာ္ရမည့္သူအျဖစ္ မဲေပါက္သြား၏။ “ေအး ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို ရွင္းၿပီ..။ ဖိုးတာက ပထမ၊ တိုးေအာင္က ဒုတိယ၊ သာဂိက တတိယ၊ ငါက စတုတၳ ..။ ဖိုးတာေဆာ္ေနတုန္း ဒို႔က အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ကိုဘတုတ္ႀကီးနဲ႔ အရက္ထိုင္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေပးမယ္..။ အခုကတည္းက ေျပာထားမယ္ေနာ္.. အားမရမခ်င္း လိုးလို႔ရတယ္..၊ ထြက္လာၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္မေက်ာ့နဲ႔ေတာ့..၊ တစ္ခါထဲ အားရေအာင္ လိုးခဲ့… ဟုတ္ပလား..” “ေအး…..ဟုတ္တယ္…” ဖိုးေက်ာ္အဆိုကို ဝိုင္းေထာက္ခံၾက၏။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္၏။

“အရက္ ၄ လုံးဝယ္မယ္၊ မင္းတို႔ ၃ ေယာက္က ၂ လုံးဝယ္၊ ငါ က ၂ လုံးဝယ္မယ္..၊ ၿပီးေတာ့ ဒို႔က သိပ္မေသာက္နဲ႔ ကိုဘတုတ္ႀကီးကို ဖိတိုက္ရမယ္..၊ ဖိုးတာနဲ႔ တိုးေအာင္က အရက္သြားဝယ္..၊ ငါနဲ႔သာဂိက ကိုဘတုတ္အိမ္က ေစာင့္မယ္..၊ ေရာ့.. အရက္ဖိုး.. ပိုက္ဆံ.. ငါ စိုက္ေပးထားႏွင့္မယ္..။ ကဲ သြားစို႔…”

————————————————————————

ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ သာဂိတို႔ ကိုဘတုတ္အိမ္ထဲအဝင္ ၿခံဝတြင္ မဝင္းခင္ႏွင့္ ေတြ႕၏။ သာဂိက ႏွုတ္သြက္လၽွာသြက္ျဖင့္… “ဟာ…မဝင္းခင္ ဘယ္တုန္း ..ကိုဘတုတ္ ရွိလား..” “ရွိပါ့ေတာ္.. ေသနာေကာင္က မဝေသးလို႔ အရက္သြားဝယ္ေပးမလို႔..” “ဟာ..ဒီလိုဆို သြားမဝယ္နဲ႔ေတာ့.. အစ္မ..၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ ေသာက္ရတာ မလြတ္လပ္လို႔ ဒီလာေသာက္တာ..။ အရက္ ၄ လုံး မွာထားတယ္..၊ ၿပီးရင္ လာမွာ..။ မမ အတြက္လည္း ႏွုတ္ပိတ္ခ မုန႔္ဖိုး ၂ ေထာင္ေပးဦးမွာ…” “ဟင္..တကယ္ေျပာတာလား..ဟဲ့..ဖိုးေက်ာ္ရဲ့..” “ဟာ..တကယ္ေပါ့ မမရ… အင့္..ဒီမယ္.. ” ဖိုးေက်ာ္က ေထာင္တန္ ၂ ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ေနတုန္း မမက အိမ္ေရွ႕အဖီထဲက ေစာင့္ေပးေနာ္..” “ေအးပါ..ေအးပါ… စိတ္ခ်…စိတ္ခ်…” သာဂိက ဖိုးေက်ာ္ အကင္းပါးပုံကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ ေက်နပ္ေန၏။ ကိုဘတုတ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ကြပ္ျပစ္ေပၚ ထိုင္ေနၾကစဥ္ ဖိုးတာႏွင့္ တိုးေအာင္တို႔ ေရာက္လာၾကသည္။

“ေဟ့…မိန္းမေရ.. ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ မ်ားမ်ားေလး လုပ္ခဲ့ပါ…ဦး..ဟ” ဖိုးေက်ာ္က ကိုဘတုတ္ ဖန္ခြက္ထဲသို႔ အရက္ အျပည့္ငွဲ႕ေပးသည္။ ကိုဘတုတ္က တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ မၾကာခင္ မဝင္းခင္ ကိုင္းခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ ပန္းကန္ျပားႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ “မမ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသာက္ေနတုန္း လူၾကည့္ေပးဦးေနာ္..” “ေအးပါဟဲ့…” ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ မဝင္းခင္တို႔ စကားအေပးအယူ လုပ္ေနစဥ္ သာဂိက ကိုဘတုတ္ခြက္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးျပန္သည္။ ကိုဘတုတ္လည္း တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္ျပန္သည္။ သာဂိႏွင့္ တိုးေအာင္တို႔ ကိုဘတုတ္ႏွင့္စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနစဥ္ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေသးေပါက္သလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ လစ္ထြက္ခဲ့သည္။ ဖိုးတာကိုလည္း အရက္ေသာက္ထားရန္ အရိပ္အေျချပခဲ့သည္။ မၾကာမီ သူရဲေကာင္း ၄ ေဖာ္တို႔ လွုပ္ရွားၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသတည္း..။

————————————————

“ က်ေနာ္တို႔ ဒီမွာ အရက္လာေသာက္တာ အိမ္ကလူႀကီးေတြ မသိေစနဲ႔ေနာ္.. ကိုႀကီးဘတုတ္…” “ ေအ့…ေအး… ခ်ိတ္ခ်…၊ ခ်ိတ္ခ်ပါ သာဂိရာ.. ပူမေနဂ်မ္းပါနဲ႔… အဟဲ…ဟဲ..” “ ဟို.. ခင္ဗ်ားမိန္းမကေကာ စိတ္ခ်ရပါ့မလား… ဗ်…” “ အာ့…ေအ့… ပိုင္ပါတယ္ကြ၊ ငါ့မီးမကလည္း လုံတယ္… လုံတယ္..” သာဂိစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္သြား၏။ အင္း… ခင္ဗ်ား မိန္းမလုံလို႔သာ ကိုသန္းေဌးက လိုးသြားတာေပါ့ဗ်ာ.. ဟု ေျပာထည့္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အဖြဲ႕ကလည္း ကိုသန္းေဌးလမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကမည့္သူမ်ားမို႔ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ..။ တိုးေအာင္က သာဂိကို မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပၿပီး တစ္ခြက္ထပ္ထည့္သည္။

“ ေရာ့…ကိုႀကီးဘတုတ္.. ခ်လိုက္ဦး…” သာဂိက အရက္ခြက္ကို ကိုဘတုတ္ထံ လွမ္းေပးရင္းေျပာ၏။ ကိုဘတုတ္က သာဂိလွမ္းေပးေသာ အရက္ခြက္ကို တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က အခ်က္လွမ္းျပသျဖင့္ ပထမဆုံး ေဆာ္ခြင့္ရသည့္ ဖိုးတာလည္း တစ္ခြက္ငွဲ႕ေသာက္သည္။ မိန္းမအေတြ႕အၾကဳံ မရွိေသးသျဖင့္ ဖိုးတာ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ သူတို႔ေလးေယာက္တြင္ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္သာ မိန္းမအေတြ႕အၾကဳံ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ဖိုးေက်ာ္က ႏွုတ္လုံသျဖင့္ ဒီကိစၥမ်ားကို သာဂိတို႔သုံးေယာက္အား လုံးဝ ဖြင့္ေျပာျခင္း မရွိ။ လူဆိုသည္က သင့္ျမတ္ေနတုန္းေတာ့ ဟုတ္၏။ မသင့္ျမတ္ေတာ့လ်င္ ကိုယ့္အတြင္းေရးကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ငယ္နိုင္ကိုင္တတ္သည့္ သဘာဝရွိသည္။

နံပါတ္ ၁ အစီအစဥ္အရ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ေဆာ္ခြင့္ရသူမွာ ဖိုးတာျဖစ္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က လီးအႀကီးဆုံးျဖစ္၍ ေနာက္ဆုံးမွသာ ေဆာ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒီမလာခင္ အိမ္ေပၚထပ္ သူ႔အခန္းထဲဝင္ၿပီး စံခ်ိန္မွီ လီးႀကီးေဆးကို အညႊန္းအတိုင္း လိမ္းလာခဲ့ၿပီး ၾကာၾကာလိုးနိုင္စြမ္းရွိသည့္ ဖ်ံသိုသရီးကိုလည္း ေသာက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိႏွင့္ ကိုဘတုတ္တို႔ ေလေပးေျဖာင့္ေနစဥ္ ပထမဆုံးေဆာ္ခြင့္ရသည့္ ဖိုးတာကို အရက္ေသာက္ထားႏွင့္ဖို႔ အခ်က္ျပခဲ့ၿပီး ေသးေပါက္သလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ အိမ္မႀကီးကို ေနာက္ေက်ာဘက္က ပတ္ၿပီး ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ အိမ္ေရွ႕အဖီဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဖိုးေက်ာ္က သူတို႔အဖြဲ႕ အရက္ေသာက္ေနစဥ္ အိမ္ေခါင္းရင္းရွိ အဖီထဲက လူေစာင့္ေပးဖို႔ ေျပာလာ၏။ ႏွုတ္ပိတ္ခအျဖစ္ ေငြတစ္ေထာင္လည္း ေပးခဲ့ေသးသည္။ ပထမေတာ့ မဝင္းခင္ မစဥ္းစားမိ..။ ေငြ တစ္ေထာင္ရ၍ အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အခု ေသခ်ာ စဥ္းစားမိေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ အခုေတာ့ အိမ္ေရွ႕အဖီထဲက ေစာင့္ေပးပါတဲ့..။ ဒါက ဘာသေဘာပါလိမ့္…ေနာ္..။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က သူ႔ေယာက္်ားကို အရက္အဝတိုက္ၿပီး ဒီအဖီထဲမွာ ကိုသန္းေဌးႏွင့္ ေနာက္မီးလင္း ေမ်ာက္ဇာတ္ခင္းခဲ့ၾက၏။ ထိုသို႔ ခ်စ္ရည္လူးကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနစဥ္ ပထမတစ္ခ်ီၿပီး၍ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးတန္ႀကီး ျမႇုပ္ထားရင္း ေခတၱမွိန္းေနခိုက္ ေႁမြကိုက္ပါသည္ဟု ဆိုၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲက လီးႀကီးကို ကပ်ာကယာႏွုတ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွ သံဆိပ္တက္ခဲ့ၿပီး ေမးခိုင္ပိုးဝင္လို႔ ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရေၾကာင္း သိရသည္။

“ အား….အမေလး… ေႁမြ…ေႁမြ… ေႁမြကိုက္ၿပီဗ်… ..” ဟု ေအာ္လိုက္ေသာ အသံနက္ႀကီးကို ၾကားေယာင္ၿပီး ေၾကာက္စိတ္ေတြမႊန္ကာ လုံးဝ အိပ္မရေတာ့ေပ..။ အလိုးခံရတုန္းက ေကာင္းခဲ့တာေတြပင္ ဘယ္ဆီလြင့္ေပ်ာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့..။ ကိုဘတုတ္ကို ႏွိုးၿပီး မလိုးခ်င္ လိုးခ်င္ေအာင္ ဆြေပးရ၏။ အေၾကာက္ေျပေအာင္ အရက္လည္း ေသာက္ထားရသည္။ ဘာစိတ္ကူး ေပါက္သည္မသိ..၊ ထိုညက ကိုဘတုတ္ မူးမူးႏွင့္လိုးလိုက္သည္မွာ မနက္ ၄ နာရီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အုန္းေမာင္းေခါက္မွ ၿပီးေတာ့သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရၿပီးေနာက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အၾကာဆုံး အေကာင္းဆုံး လိုးေပးျခင္း ျဖစ္သည္။

ကိုသန္းေဌး အေျခအေနကို သိခ်င္လြန္းလွေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလုံသျဖင့္ ေပၚေပၚတင္တင္ႀကီး မေမးျမန္း မစုံစမ္းရဲ ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆုံး ကိုသန္းေဌး ညီမျဖစ္သူ ျမရင္က ေျပာမွ ေႁမြကိုက္ခံရတာ မဟုတ္ဘဲ သံႏွင့္ထိုးမိေၾကာင္း သိရသည္။ ဒီေတာ့မွ ရင္ထဲ ေပါ့ပါးသြား၏။ ကိုသန္းေဌး ေသမွာကို ႏွေျမာတသလြန္း၍ မဟုတ္၊ သူ႔ကို ပူပူေႏြးေႏြးႀကီး လိုးထားၿပီး ေသသြားလၽွင္ ေသခ်ာေပါက္ တေစၧသရဲ ျဖစ္ၿပီး အေျခာက္ခံရမွာ စိုး၍ျဖစ္သည္။ သူ႔မိန္းမကိုေတာင္ စြဲမည္မဟုတ္..။ ေလာေလာလတ္လတ္ လိုးထားေသာ မဝင္းခင္ကိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္စြဲမည္..။

ယခုလည္း ဖိုးေက်ာ္က အဖီထဲကေန လူေစာင့္ေပးပါဟု ဆိုလာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့.. သာဂိႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ ..ဒါတင္မက တိုးေအာင္ႏွင့္ ဖိုးတာတို႔ပါ ႏွင္းၿမိဳင္ဆိုင္က အရက္ဝယ္ၿပီး ဒီမွာ လာေသာက္ၾကမည္ဟု ဆို၏။ ထိုညက ကိုသန္းေဌးႏွင့္ အဖီထဲမွာ အလုပ္မျဖစ္ၾကေသးခင္ ႏွင္းၿမိဳင္ဆိုင္မွာ အရက္သြားဝယ္ရင္း သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူမကိုေတာင္ ႏွုတ္ဆက္ၾကေသး၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ထိုေနရာသို႔ သြားၾကည့္ရာ ေသြးကြက္ႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္..။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ေျမႀကီးႏွင့္ ဖုံးဖိထားခဲ့ရသည္။ ထိုညက ကိုသန္းေဌး လိုးသြားပုံမွာ ေျမႀကီးေပၚ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး လိုးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမက ခုံရွည္ေပၚတြင္ ထမီလွန္ ဖင္ခ်ထိုင္ၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ေပါင္ကားလၽွက္ ထိုင္ေပးရ၏။ ၿပီးေတာ့ ကိုသန္းေဌးမွာ ေႁမြကိုက္ခံရတာမဟုတ္ဘဲ သံခၽြန္ႏွင့္ အထိုးခံရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

အခု ဖိုးေက်ာ္က အဖီထဲက လူေစာင့္ေပးပါဟု ဆိုလာသည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ေတြးသာေတြးေနရသည္။ အေျဖက မရ..။ တစ္ဆက္တည္း ထိုညက ကိုသန္းေဌးႏွင့္ လိုးခဲ့ရပုံကို ေတြးကာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ရြႂကြခုံးထလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အနည္းငယ္ျဖဲကားလိုက္ၿပီး ထမီကို မလွန္ကာ လက္ဝါးႏွင့္ ပြတ္ေပးေနမိ၏။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ သိသိသာသာႀကီး ခုံးထေနၿပီ..။ ေယာက္်ားေတြ လီးေတာင္သည္မဟုတ္..။ မိန္းမမ်ားလည္း ေစာက္ဖုတ္ေတာင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေယာက်္ားေတြလို အေခ်ာင္းမဟုတ္၍ ေတာင္မတ္ေနတာမ်ိဳး မျမင္ရ..။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး နဂိုမူလထက္ သိသိသာသာႀကီး ေဖာင္းႂကြခုံးထလာတာမ်ိဳး..။ ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးေတြ တင္းရင္းႂကြထလာတာမ်ိဳး..။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြ ရြစိရြစိ လွုပ္လာတာမ်ိဳးကို ေစာက္ဖုတ္ေတာင္သည္ဟု ေျပာနိုင္ပါသည္။

ကိုဘတုတ္ႏွင့္ အဖြဲ႕မ်ား ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အရက္ေသာက္ရင္း ဘာေတြ သေဘာက်ေနသည္မသိ..၊ တဝါးဝါး တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ေမာေနၾကသည္။ အံၾသစရာေကာင္းေနတာက သူတို႔အဖြဲ႕ကို လူေစာင့္ေပးရမည္ျဖစ္ေသာ မဝင္းခင္မွာ အဖီထဲက ေစာင့္ေနရၿပီး မဝင္းခင္ေစာင့္ေပးရမည့္သူမ်ားက အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အရက္ေသာက္ရင္း တဝါးဝါး ပြဲက်ေနၾကသည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ျပဲျပဲႀကီးထဲကို လက္ညႇိုးႏွင့္ ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ရင္း ဖီလင္ေတြ အရမ္းတက္ေနပါေတာ့သည္။

အေမွာင္ဇာတ္သည္ ကာမတဏွာကို အားေပး၏။ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ေဖးကပတ္ၿပီး လာခဲ့ရာ အိမ္ေခါင္းရင္း အဖီေရွ႕ဖက္ ေရာက္လာသည္။ အဖီကို ကာရံထားေသာ ထရံေအာက္ေျခမွာ လူတစ္ေယာက္ကိုယ္စာ ဝင္ေလာက္သည္ဟု သာဂိ ေျပာထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထရံေအာက္ကို ေခါင္းငုံ႔၍ အတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ မဝင္းခင္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အေမွာင္ထဲတြင္ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရသည္။

ဖိုးေက်ာ္က ေခတၱၿငိမ္သက္ရင္း အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ေျခသလုံးႏွစ္ေခ်ာင္း၏ အကြာအေဝးကို ၾကည့္၍ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း သိသိသာသာ ကားေနသည္ကို သတိထားမိ၏။ ၿပီးေတာ့ တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံေတြ ခပ္တိုးတိုး ထြက္ေန၏။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ သူႏွိုက္ၿပီး ဖီလင္တက္ေနတာ ျဖစ္မည္..။ ေစာေစာက ေျခေထာက္ကို လွမ္းဆြဲဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေသး၏။ လန႔္ေအာ္လၽွင္ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တက္ၿပီး ပြဲပ်က္သြားနိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံအရင္ေပးလိုက္၏။

“ ရွူး…….ရွူး….မမ…. မမ………..” ” ရွူး……..မမ……..” ဖိုးေက်ာ္က ေစာေစာကထက္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ျပဳလိုက္မွ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ထိုးဆြေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဗဳန္းခနဲ စိကာ ထမီကို ကပ်ာကယာ ဖုံးလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က မဝင္းခင္ ေျခေထာက္ေဘးက ကုန္းထလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တရွူးရွူး အသံေပးလၽွက္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ အသံသာမေပးလၽွင္ လိပ္ျပာလြင့္ၿပီး အသက္ထြက္သြားနိုင္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က မဝင္းခင္ေဘးမွာ ကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး…… “ မမ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ……..” “ မင္းပဲ အဖီေအာက္က ေစာင့္ဆို…….” “ အဲဒါ ဟုတ္ပါတယ္… အခု ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔…..” “ ထိုင္ေနတာေလ… ဘာျပဳလို႔လဲ….” “ ေအာ္….တႁပြတ္ႁပြတ္…နဲ႔ အသံေတြ ၾကားေနရလို႔…” “ အဲဒါ…မင္းက ဘာထင္လို႔လဲ….”

ဖိုးေက်ာ္ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ စဥ္းစားေနေသး၏။ ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးေလ ေစာက္ဖုတ္ေတာင္ အခ်ိန္က်ရင္ လိုးရအုံးမွာပဲ ဟု ေတြးမိၿပီး…. “ အဟင္း ဟင္း… ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ထိုးၿပီး အသြင္းအႏွုတ္ လုပ္ေနသလားလို႔ ပါ…” “ အင္း ဟုတ္တယ္ေလ… အဲဒါဘာျဖစ္လဲ…” မဝင္းခင္ကလည္း ေျပာင္က်က်ပင္ ျပန္ေျပာထည့္လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က မဝင္းခင္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး တုတ္အက္အက္အသံျဖင့္ …

“ မမ…..” “ ဟင္…ဘာလဲေျပာ…….” “ က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္ မမကို ခ်စ္ခ်င္လို႔….” မဝင္းခင္မ်က္ႏွာမွာ ျပဳံးရႊင္သြား၏။ သို႔ေသာ္ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ ဘယ္သူမွ မျမင္ရပါ..။ “ ေအာင္မယ္…ဒါက ဘာစကားလဲ…၊ နင္တို႔က ငါ့မ်ား ဘာမွတ္ေနတာလဲ…ဟင္….” “ တကယ္ေျပာတာပါ မမရ..၊ သာဂိေျပာျပလို႔ ဟိုတေလာက ဒီအဖီထဲမွာ မမနဲ႔ ကိုသန္းေဌးတို႔ အခ်စ္ဘရိတ္ဒန႔္ ကၾကတဲ့အေၾကာင္း သိၿပီးပါၿပီ..၊ …” “ ဘာ….ဘာ…… ဘယ္သူက ေျပာတယ္….” မဝင္းခင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးမိ၏။

“ သာဂိေလ… အဲဒီညက ကိုသန္းေဌးႀကီးကို မနာလိုဝန္တိုျဖစ္ၿပီး ေျခသလုံးကို သံခၽြန္နဲ႔ ထိုးပစ္ခဲ့တာတဲ့…” “ အင္း…အခုမွပဲ ငုတ္ေနတဲ့ ပေဟဠိ ေပၚေတာ့တယ္..၊ ငါ့ျဖင့္ အဟုတ္ကို ေႁမြကိုက္တာမွတ္ၿပီး အဲဒီညက ေၾကာက္လိုက္တာ.. ေခၽြးေတြကိုျပန္လို႔ အဟင္းဟင္း….” “ မမက ဘာလို႔ေၾကာက္တာလဲ…” “ မေၾကာက္လို႔ ျဖစ္မလားဟဲ့… ဒီလိုေသရင္ တေစၧျဖစ္ၿပီး ငါ့ကိုလာေျခာက္မဲ့ဥစၥာ…” ဖိုးေက်ာ္က မဝင္းခင္ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ပါးကိုနမ္းလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ နို႔ႀကီးကို ဆုတ္ေခ်လိုက္သည္။ နို႔ႀကီးေတြက တင္းရင္းႏုရြေနသည္။ မဝင္းခင္ကလည္း ဖိုးေက်ာ္ကို ျပန္ဖက္ထား၏။ ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ မူေနစရာ မလိုေတာ့… ။ အခု ၾကည့္ပါဦး.. လူပ်ိဳသိုးေလး ေလးေယာက္ကပါ သူ႔ကို ခ်စ္ခ်င္လို႔ ဆိုပါလား…..။

ဖိုးေက်ာ္လက္ေတြက နို႔ႀကီးေတြကို ဆုတ္ေခ်ေပးေနရာမွ ေပါင္တန္တုတ္တုတ္ႀကီးေတြကို ရြရြမြမြေလး ပြတ္ေပးေနျပန္သည္။ မဝင္းခင္စိတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ ထႂကြလာ၏။ တစ္ပတ္တိတိ လီးႏွင့္ကင္းခဲ့ရသျဖင့္ ယခုလို လီးနံ့ရလာေသာအခါ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက ပြစိပြစိႏွင့္ လွုပ္လွုပ္ရြရြ ျဖစ္လာသည္။ ဖိုးေက်ာ္လက္က ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေပၚ ေရာက္သြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ပူေႏြးခုံးႂကြေနသည္။ ေစာက္ေမႊးအုံ အုပ္အုပ္ႀကီးကို လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္ပြတ္ရင္း တစ္ပင္ခ်င္း ဆြဲဆြဲၾကည့္သည္။ ခုံးထေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုလည္း ပြတ္လိုက္ညႇစ္လိုက္ လုပ္ၾကည့္၏။ မဝင္းခင္ပါးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လၽွာကို မဝင္းခင္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္သည္။ မဝင္းခင္က ဖိုးေက်ာ္လၽွာကို ပါးစပ္ျဖင့္ ျပန္စုပ္ေပး၏။ ထိုသို႔ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ လၽွာခ်င္းစုပ္ပြတ္ရင္း ဖိုးေက်ာ္လက္ခလယ္က ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းႀကီးထဲ ေရာက္လာသည္။ စိုစြတ္ပူေႏြး ႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ဖုတ္အေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္။

ဖိုးေက်ာ္က ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြကို လက္ခလယ္ႏွင့္ လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္ေပးသည္။ မဝင္းခင္ အသက္ရွူသံေတြ ျမန္လာသည္။ သူ႔လက္က ဖိုးေက်ာ္ေပါင္ၾကားဆီ ေရာက္လာသည္။ ပုဆိုးကို ေပါက္ထြက္မတတ္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတံႀကီးကို ကိုင္မိေသာအခါ အံ့ၾသရင္ခုန္သြားရ၏။ နည္းတဲ့လီးတန္ႀကီး မဟုတ္ ၊ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ႀကီးထြားလြန္းလွသည္။ မာေက်ာတုတ္ခိုင္ လြန္းလွသျဖင့္ မဝင္းခင္က လီးတန္ႀကီးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဂြင္းတိုက္သလိုမ်ိဳး ေလးငါးဆယ္ခ်က္ခန႔္ လုပ္ေပးလိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖိုးေက်ာ္လက္ခလယ္ထိပ္က ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို ပြတ္ေခ်ေပးေနသည္။ “ အင္း …ဟင္း… အဟင္း ဟင္း… အင္း အင္း… ကၽြတ္ ကၽြတ္…..” ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို ထိထိမိမိ ပြတ္ေခ်ေပးေနရာ မဝင္းခင္ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ ုတုန္ခါေနသည္။

“ မမ….နာလို႔လား…ဟင္……” “ ဟင့္အင္း… ေကာင္းလို႔…..” ထို႔ေၾကာင့္ လက္ခလယ္ကို ခပ္ေကာက္ေကာက္ေလးေကြးလိုက္၍ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသား တည္ေဆာက္ပုံႏွင့္ ေလၽွာ္ညီစြာ အံက်ဂြင္က် ပြတ္ဆြေပးသည္။ ထိမိလြန္းလွသျဖင့္ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး မတ္မတ္ၿပီး အမေလး တလၽွက္ရွိသည္။ “ မမ…ေကာင္းေနၿပီလား…” “ ဟင္း…ဟင္း..အင္း……. ေကာင္းေနၿပီ….” “ က်ေနာ္ ဖိုးတာကို လႊတ္လိုက္ေတာ့မယ္ ေနာ္…” “ အင္း…အင္း…..” ဖိုးေက်ာ္လည္း ရာဂစိတ္ေတြ ထႂကြေနသျဖင့္ ေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးမွာ ေတာင္မတ္ေနၿပီ..။ အခြင့္သာတုန္း ေဆာ္ထည့္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ ကတိသစၥာ ေဖာက္ရာေရာက္မည္စိုး၍ ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းခ်ဳပ္တည္းထားရ၏။

“ မမ….” “ ဟင္ လို႔………” မဝင္းခင္က စိတ္မရွည္သံႀကီးျဖင့္ ထူး၏။ တကယ္လည္း စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့..။ ေစာက္ဖုတ္က ခံခ်င္လြန္းလွသျဖင့္ တလွုပ္လွုပ္တရြရြ တႂကြႂကြျဖစ္ေနၿပီ..။ သူလိုးလၽွင္ ရပါလၽွက္ႏွင့္ သူ႔ပေထြးဖိုးတာကို လႊတ္မည့္အေၾကာင္း လၽွာရွည္ေန၏။ ဖိုးေက်ာ္က စကားဆက္ျပန္သည္။

“ ဖင္ကုန္းၿပီး အလိုးခံဖူးလား ဟင္…” “ ဟင့္အင္း….” “ ဖင္ကုန္းခံလိုက္ေနာ္… လိုးသူေရာ ခံသူေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေကာင္းတယ္ဗ်.. သိလား..” ဖိုးေက်ာ္က မဝင္းခင္ပါးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စုပ္ေပးသည္။ မဝင္းခင္တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီး တဖ်င္းဖ်င္း ထသြားသည္။

“ ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကေတာ့ကြာ… ၾကာရင္ မမ ေသလိမ့္မယ္.. ” မဝင္းခင္က ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေျပာရာ ဖိုးေက်ာ္စိတ္ထဲ အလြန္သနားသြားသည္။ “ ကဲ …လာ ထ… ခုံရွည္ေပၚ လက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ကုန္း…” ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးကိုလည္း ဆုပ္ေခ်ေပးသည္။ ေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ရွူးခနဲ နမ္းလိုက္၏။ ဖိုးေက်ာ္ ေနာက္တစ္ခ်ီ နမ္းျပန္၏။ မဝင္းခင္ တစ္ေယာက္ အူေတြအသဲေတြ ယားလၽွက္ ေအာ္ဟစ္ပစ္ခ်စ္စိတ္ေတြ ေပါက္လာသည္။

ဖိုးေက်ာ္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို လက္ႏွင့္ ျဖဲလၽွက္ လၽွာဖ်ားေႏြးေႏြးႀကီးျဖင့္ ပြတ္ဆြဲယက္လိုက္သည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ခါးမွညႊတ္၍ ဖင္ဆုံႀကီး ေကာ့တက္သြားသည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆြထားခဲ့ၿပီးမို႔.. ဖိုးေက်ာ္လည္း ကာထားေသာ ထရံေအာက္မွ ငုံ႔ထြက္ခဲ့ၿပီး လာလမ္းအတိုင္း ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ ထြက္လာခဲ့သည္။

သူေရာက္သြားေတာ့ ကိုဘတုတ္တို႔အဖြဲ႕မွာ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လို႔ ေကာင္းတုန္း..။. ကိုဘတုတ္မွာ ဖိုးေက်ာ္ထြက္သြားတာကိုေရာ ျပန္ေရာက္လာတာကိုပါ လုံးဝသိပုံမရ..။ ေသာက္ရင္းစကားေျပာရင္း ေသာက္လၽွက္ရွိရာ ေရခ်ိန္လည္း အေတာ္ကိုက္ေနပုံရသည္။ ဖိုးေက်ာ္က ဖိုးတာကို မ်က္ရိပ္မ်က္ေၿခ ျပလိုက္သည္။ ဖိုးတာက အရက္တစ္ခြက္ ငွဲ႕ေသာက္လိုက္ၿပီး ဖိုးေက်ာ္သြားသည့္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ ထြက္လာခဲ့သည္။

ကံေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား တစ္ညထဲနဲ႔ လူပ်ိဳသိုးေလးေယာက္ရဲ့ အလိုး ခံရေပေတာ့မည္..။ သို႔ေသာ္ မဝင္းခင္စိတ္က ဖိုးေက်ာ္၏ အယုအယကို သာယာစြဲမက္သြားခဲ့ၿပီ..။ ၿပီးေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည့္ ဖိုးေက်ာ္စိတ္ဓါတ္..။ လိုးခြင့္ရပါလၽွက္ လိုးခ်င္ေနပါလ်က္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သစၥာမေဖာက္္ပဲ ခ်ဳပ္တည္းနိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔လီးက ကိုသန္းေဌးလီးထက္ ၂ ဆေလာက္ႀကီးသည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနစဥ္.. ဖိုးတာတစ္ေယာက္ ထရံေအာက္က ငုံ႔ဝင္လာသည္။ ဘယ္အထိမ်ား မႊန္ေနသည္မသိ..။ သူ႔ေက်ာကုန္းႏွင့္ ထရံ ဗ်င္းခနဲ ထိသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ မဝင္းခင္ သေဘာေတြက်ၿပီး တခစ္ခစ္ ခပ္တိုးတိုး ရယ္ေမာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ႏွင့္ မဝင္းခင္ ေျခသလုံးသားေတြကို စမ္းေနျပန္သည္။ ေစာေစာထဲက မဝင္းခင္ကို ဘယ္လိုအေနအထားျဖင့္ ခံခိုင္းမည္ဆိုတာ တိုင္ပင္ၿပီး ျဖစ္၏။ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ လိုးတာက သူတို႔အဖို႔ ေကာင္းသလို အႏၲရာယ္လည္း ကင္းသည္။ တစ္စုံတစ္ရာ ျပႆနာေပၚလၽွင္ ေရွာင္တိမ္းလြယ္သည္။ အေဒၚအရြယ္မို႔ ဖိုးတာစိတ္ထဲ ရွက္ရြံ့အားနာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္အရွိန္ကလညး္ပါ အေမွာင္ဓါတ္ကလည္း ႀကီးစိုးထားသျဖင့္ ရဲတင္းစိတ္အခံ ရွိေနပါသည္။

လက္ႏွင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ စမ္းၾကည့္ရာ ျပည့္တင္းစြင့္ကားေနေသာ မဝင္းခင္ ဖင္ဆုံႀကီးကို စမ္းမိသည္။ ဖိုးေက်ာ္ ဆြထားခဲ့စဥ္ကပင္ ခံခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနေသာ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ အခု ဖိုးတာက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေအာက္ကေနပင့္ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ပါးစပ္က အီးခနဲ အသံႀကီး ထြက္ၿပီး ဖင္ဆုံႀကီးက အထက္သို႔ ပင့္ေကာ့သြားေတာ့သည္။ ဖိုးတာတစ္ေယာက္ မဝင္းခင္ကို နိုင္ေအာင္ ၿဖိဳမွ ၿဖိဳနိုင္ပါ့မလားဟု အေတြးဝင္လာၿပီး စိတ္ထဲ သိမ္ငယ္သြားသလို ခံစားရ၏။ အို…မၿဖိဳနိုင္ ဘာျဖစ္ေသးလဲကြာ.. ေလးေယာက္ဝိုင္းၿဖိဳမွေတာ့ ဒီဖင္ႀကီး ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ..။ ဖိုးတာက ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းႀကီးထဲ လက္ခလယ္ထိုးသြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္အေပါက္ကို ရွာၾကည့္ေန၏။ တစ္ခါမွ မိန္းမ မလိုးဖူးေသးသူမို႔ စိတ္ေတြ အရမ္းလွုပ္ရွားကာ ႏွလုံးတုံရင္ခုံေန၏။ ေစာက္ဖုတ္အဝကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေတာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးတန္ကို ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“ ဇြစ္…ဖြတ္……ဖြစ္…….” “ အား.အ…..အ…အသာ လုပ္ပါဟဲ့……” ဖိုးတာက ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေျမာင္းအၾကားသို႔ ဒစ္ထိပ္ႀကီး ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ အေတြ႕ကို စတင္ခံစားရ၏။ အသားႏုကို အားႏွင့္ ေဆာင့္လိုးလိုက္သျဖင့္ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး က်င္ၿပီး ေအာင့္တက္သြားသည္။ စြင့္စြင့္ကားကားႀကီး ေျမာက္တက္ေနေသာ ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးကို ေအာက္သို႔အနည္းငယ္ခ်၍ က်ဳံ႕ေပးလိုက္မွ ေစာက္ေခါင္းေပါက္အထက္နား ထိုးေထာက္ထားေသာ ဒစ္ဆံျပဴးျပဴးႀကီးက ေအာက္သို႔စိုက္ဆင္းသြားၿပီး ေစာက္ေခါင္းထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး ဝင္သြားပါေတာ့သည္။ သူ႔လီးႏွင့္ မတန္ေလာက္ေအာင္ အေခါင္းက်ယ္ႀကီး မဟုတ္သျဖင့္ ဖိုးတာ သေဘာက်သြားသည္။ ၾကပ္လည္း မၾကပ္၊ ေခ်ာင္လည္း မေခ်ာင္ အေလာေတာ္အေနအထားမို႔ အားတက္သြားသည္။ ခါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္လိုက္ၿပီး လူပ်ိဳသိုး ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ပီပီ အသားကုန္ ေဆာ္ပါေတာ့သည္။

“ ဖြတ္…..ႁပြတ္…ဖြတ္…. ဖြတ္…… ဖြတ္…. ႁပြတ္…….” “ ဖြတ္……ဖြတ္…… စြပ္…… ႁပြတ္…. ဖြတ္……….. ႁပြတ္……” ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္လြန္း၏။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ဒီလိုသန္ေသာ လီးမ်ိဳး ခံရဖို႔ မလြယ္..။ ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး ပူရွိန္းေန၏။ ခံလို႔သိပ္ေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေဆာင့္လည္း အရွိန္ေပ်ာ့ကာ ရပ္တန႔္သြား၏။ ဖိုးတာလည္း မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ သူ႔လီးကို ျမႇုပ္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္း ရွူေနသည္။ မဝင္းခင္လည္း ခုံရွည္ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ သူ႔နဖူးတိုက္ကာ ဖိုးတာ၏လရည္ပူေတြ ပန္းထြက္ေနတာကို ဇိမ္ႏွင့္ ခံယူေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ဖိုးတာလီးတန္ႀကီးက ေပ်ာ့ေခြေသးက်ဳံ႕လာ၏။ ဖိုးတာတစ္ကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေန၏။ ေလးေယာက္သေဘာတူ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းခ်က္မွာ အျပင္ထြက္ၿပီးလၽွင္ ျပန္မဝင္ရ..။ အဖီထဲမွာပင္ အားရေအာင္ လိုးခဲ့ရမည္။ အဖီထဲက မထြက္ေသးလၽွင္ လိုးခြင့္ရွိ၏။

ဖိုးတာက ေပ်ာ့ေခြေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲက ႏွုတ္လိုက္၏။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က မဝင္းခင္၏ ဆူၿဖိဳးထြားကားေသာ ဖင္ဆုံသားေႏြးေႏြးအိအိႀကီးကို ပြတ္သပ္ေခ်ေပးရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ငိုက္ဆင္းေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္။ ျပန္ဆြလ်င္ ျပန္ထလာသည္။ ဖိုးတာက လူပ်ိဳသိုးဆိုေတာ့ မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔လီးတန္ႀကီးက ျပန္မတ္လာသည္။ မတ္သထက္ မတ္ေအာင္ ဆက္ၿပီး ဂြင္းတိုက္သည္။ ဖိုးတာ စိတ္ေတြ ျပန္ထလာသည္။ လီးတန္ႀကီးလည္း ျပန္မတ္လာ၏။ အျပင္မထြက္ေသးသမၽွ အားရေအာင္ လိုးခြင့္ရွိသည့္အတြက္ တစ္ခ်ီထပ္ေဆာ္ရန္ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ ကိုင္လ်က္ ေစာက္ဖုတ္အဝထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တရွိန္ထိုး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။

“ ဖြတ္…. ဖြတ္…… ႁပြတ္……. ဖြတ္…. စြပ္….. ျဗစ္….. ဖြတ္….” “ ဖြတ္….ဖြတ္……. အင့္……အင့္… အေမ့… အား အ…. အား… အင့္ အီး… အား ရွီး… ကၽြတ္ ကၽြတ္…အေမ့ အား……..” အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ ဒုတိယအႀကိမ္ လရည္ပူေတြ ပန္းထြက္ကုန္ျပန္၏။ ဒူးေတြေခ်ာင္ၿပီး လူလည္း အေတာ္ႏုံးခ်ိေမာဟိုက္သြား၏။ ေစာက္ဖုတ္ထဲက လီးကို ထုတ္လိုက္ရာ ေပ်ာ့ေခြေနေသာ လီးက ပလြတ္ခနဲ ထြက္လာ၏။ ဖိုးတာ အလာတုန္းကလို ထရံေအာက္က ငုံ႔မထြက္ေတာ့ပဲ ေမွာင္မဲေနေသာ အဖီထဲကပင္ ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ အသာလစ္ထြက္လိုက္၏။ မသိမသာ စကားဝိုင္းတြင္ ဝင္ေရာထိုင္လိုက္၏။ တိုးေအာင္က အရက္တစ္ခြက္ ငွဲ႕ေသာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မသိမသာ လစ္ထြက္ခဲ့၏။ အိမ္မႀကီးကို ပတ္မေနေတာ့ဘဲ ဖိုးတာထြက္လာခဲ့သည့္အတိုင္း ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ အဖီဖက္ဆီ ထြက္လာခဲ့၏။ ကိုဘတုတ္ရန္ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့..။ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ဖလက္ျပသြားၿပီ..။

ဖိုးေက်ာ္က နာရီကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ နာရီလက္တံက ရွစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ဟု ညြန္ျပေန၏။ ဖိုးတာလိုးခ်ိန္မွာ ဆယ္မိနစ္အတြင္းမွာသာ ရွိသည္။ တစ္ေယာက္ကို ခန႔္မွန္းေခ် ဆယ္မိနစ္ႏွင့္ တြက္လ်င္ သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သာ လိုေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိ ၊ ေနာက္ထပ္ ၃ ေယာက္က်န္ေသးသည္။ လီးကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ကိုဘတုတ္လီးေလာက္ရွိရာ အႀကိဳက္ခံလို႔ ေကာင္းပါသည္။ လူငယ္ဆိုေတာ့ ကိုဘတုတ္ထက္ အလိုးသန္သည္။ မဝင္းခင္အေတြးမ်ား အဆုံးမသတ္ေသးခင္မွာပင္ ေျခသံတရွပ္ရွပ္ ၾကားရ၏။ ေဟာ… တစ္ေယာက္ေတာ့ လာျပန္ၿပီ..။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးကို ဆုတ္ေခ်ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ထိုးၾကည့္ျပန္သည္။ မၾကာပါ..။ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးတန္ေႏြးေႏြးႀကီး တိုးဝင္လာ၏။ ေစာေစာက လီးတန္ႏွင့္ ပုံစံခ်င္း ခၽြတ္စြပ္တူေနသည့္အတြက္ ဖိုးတာမ်ား ေနာက္တစ္ခ်ီ ထပ္လိုးေပးသလား ဟု ထင္မွတ္ကာ…. “ ဟဲ့…ဟဲ့……..ဖိုးတာလား……….” “ တိုးေအာင္ပါ… မမ..ဘာျပဳလို႔လဲ…” “ အဟင္း ဟင္း…လီးခ်င္းက တူေနလို႔ ဟဲ့……” တိုးေအာင္က ဖိုးတာထက္ ေဇာပိုထန္ပုံရသည္။ အသက္ရွူသံေတြကလည္း ျပင္း၏။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က ဖိုးတာလို ခါးကိုမကိုင္ပဲ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လွမ္းကိုင္သည္။ ဖိုးတာတစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်ီသာ လိုးသြားသည္။ နို႔ကို တစ္ခါမွ ကိုင္မသြားခဲ့..။ အခုတိုးေအာင္က လီးတန္ကို အဆုံးထိဖိျမႇုပ္ၿပီး နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အေျခက ဆြဲကိုင္လိုက္ေသာအခါ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြ လွိုက္ခနဲ လွိုက္ခနဲ ယားယားႂကြလာရသည္။

“ ေကာင္းလား ….မ မ……” “ အင္း … ေကာင္းတယ္… ဒါေပမယ့္ နင္က အကၤ်ီအေပၚက ကိုင္ထားတာဆိုေတာ့ မထိဘူး…” ဒီေတာ့မွ တိုးေအာင္က အကၤ်ီခပ္ပြပြကို အေပၚသို႔ ပင့္လွန္တင္ၿပီး တင္းတင္းရင္းရင္း ႏုႏုထြတ္ထြတ္ နို႔အုံႀကီးကို ထိထိမိမိ ဆုတ္ေခ်ပြတ္ဆြလိုက္ေတာ့သည္။ တိုးေအာင္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အေျခကဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဒလၾကမ္း ေဆာင့္ပါေလေတာ့သည္။ “ ဖြတ္…ဖြတ္….စြပ္….ႁပြတ္….ဖြတ္…ဖြတ္…”ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မီးပြင့္မတတ္ ျပင္းထန္လွ၏။ လီးေသးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဒီလိုေဆာင့္ပုံမ်ိဳးႏွင့္ လီးသာႀကီးလၽွင္ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေတြ စုတ္ျပတ္သြားနိုင္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာမွန္သမၽွ တဖ်င္းဖ်င္းထေလာက္ေအာင္ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းေနပါေတာ့သည္။ “ ဖြတ္….ႁပြတ္…ဖြတ္… ႁပြတ္……. စြပ္…… ဖြတ္………..” “ အား..အင္း….အမေလး……. ရွီး….. ကၽြတ္… ကၽြတ္… အား အေမ့.. အ… အင့္…”

တိုးေအာင္က ဖိုးတာထက္ သုတ္ကိုထိန္းနိုင္ပုံရသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ မၿပီးေသး..။ ေဆာင့္လို႔ ေညႇာင့္လို႔ ေကာင္းဆဲ။

“ ဖြတ္…..ႁပြတ္….ဖြတ္…ဖြတ္…..ဖြတ္….” အခ်က္ ၃၀ ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ တိုးေအာင္ လေခ်ာင္းထဲ ယားတက္လာသည္။ က်င္တက္အီဆိမ့္လာသည္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး သုတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သုတ္မထြက္ခင္ အသားကုန္ ၾကမ္းပါေတာ့သည္။ “ ဖြတ္….ႁပြတ္……..ဖြတ္……. စြပ္…… ႁပြတ္….. ပလပ္… ဖြတ္… အီး.. အား.. အေမ့… အင့္.. အား.. ကၽြတ္….. ရွီး… အမေလး… အင့္……. အင္း…”

တိုးေအာင္တစ္ကိုယ္လုံး ဓါတ္လိုက္သလို တုန္ခါသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး တင္းေတာင့္သြား၏။ တစ္ဆက္တည္း သူ႔လေခ်ာင္းထဲက သုတ္ရည္ပူေတြကို မဝင္းခင္ ေစာက္ေခါင္းထဲ ဗ်င္းခနဲ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ႏုံးခ်ိသြားသည္။ မဝင္းခင္ ၿပီးလုၿပီးခင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တိုးေအာင္က ေဆာင့္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး သုတ္ေရပူေတြ ပန္းထုတ္ေနသည္မို႔ အရွိန္ပ်က္သြား၏။ လရည္ေတြ ကုန္သြားေသာအခါ သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္သည္။ တစ္ခ်ီထပ္ဆြဲဖို႔ စိတ္ကူးၾကည့္ရာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့။ တစ္ခ်ီျပန္ဆြဲလၽွင္ ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္ျပန္ယူရမည္။ ေနာက္လူေတြကို မငဲ့ရာလည္း ေရာက္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖီထဲမွ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ႏွင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။

မဝင္းခင္လည္း မ်က္လုံးစုံမွိတ္လၽွက္ ခုံရွည္ၾကမ္းျပင္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ကာ မွိုင္ေနသည္။ ဖိုးတာလို ၂ ခ်ီလိုးဖို႔ သူ႔လီးသူ ျပန္ဆြေနသည္ဟု ထင္မွတ္ကာ ေနာက္တစ္ခ်ီအတြက္ ေမၽွာ္လင့္လ်က္ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာသည္အထိ ဘာမွထူးမလာ။ “ တိုးေအာင္…ဟဲ့…တိုးေအာင္…. က်စ္……” ခပ္တိုးတိုး ေခၚၾကည့္သည္။ ဘာထူးသံမွ မေပၚထြက္လာ။ ေသနာေကာင္ေလး..တစ္ခ်ီထဲနဲ႔ အီစလံေဝသြားပုံရသည္။ တိုးေအာင္သာ ဆက္ေဆာင့္နိုင္လၽွင္ သူမလည္း တစ္ခ်ီေကာင္းေကာင္း ၿပီးသြားနိုင္သည္။ အခုေတာ့ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ခါနီးမွ မသာေလးက လရည္ေတြ ထြက္ကုန္သည္။ ဆက္လည္း မေဆာင့္နိုင္ေတာ့။ ႏုံတုံတုံ အတတ ထင္ရေသာ ဖိုးတာကမွ ဟုတ္တိပတ္တိ ႏွစ္ခ်ီေဆာ္သြားေသးသည္။

ထူးဆန္းေသာ သူမအျဖစ္ကို ေတြးမိကာ ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ မဝင္းခင္က ေလးတန္းမၽွသာ ေအာင္ခဲ့ေသာ္လည္း စာဖတ္ဝါသနာပါ၏။ ေျပာရလၽွင္ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး စာဖတ္ဝါသနာ ပါၾကသည္။ ကိုဘတုတ္အက်င့္က စာအုပ္ငွားဖတ္လၽွင္ ျပန္မေပးေသာ အက်င့္မရွိ။ ၿမိဳ႕ေရာက္တိုင္း ငွားငွားလာေသာ ဝတၳဳမဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ အိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားေနသည္။ ကာမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးသည္။ ဘဝတစ္ခုတြင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအစ္မႀကီး ႏြားမျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္က ႏြားသိုးအုပ္စုက အတင္းလိုက္သျဖင့္ ေျပးမိေျပးရာ စြတ္ေျပးခဲ့ရာ ဝါး႐ုံေတာထဲ ေရာက္သြားသည္။ ကံေကာင္းခ်င္လို႔လား ကံဆိုးခ်င္လို႔လား မသိ။ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ဝိသာခါေလာင္း ႏြားမေလး၏ ေခါင္းမွာ ဝါး႐ုံပင္အၾကားသို႔ တိုးဝင္သြားသည္။ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ၿပီး ေခါင္းကိုထုတ္ပါေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရနိုင္ ျဖစ္ေန၏။

ထိုအခိုက္မွာပင္ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္က ေနာက္ကေန ေဆာ္ပါေတာ့သည္။ သိၾကသည့္အတိုင္း ႏြားသိုးဆိုတာက ထန္မွထန္ ၊ သန္မွ သန္ကိုး..။ ဤသို႔ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ အားရေက်နပ္ေအာင္ တက္တက္လိုးသြားၾကရာ ႏြားသိုးအေကာင္ ၂၀ ေလာက္ရွိ၏။ ဝိသာခါေက်ာင္းအစ္မ ဘဝေရာက္ေသာအခါ သူ႔ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါ ကာမဂုဏ္ေမထုတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အားအရဆုံး အေက်နပ္ဆုံး ဆႏၵအျပည့္ဝဆုံးဘဝမွာ ႏြားပ်ိဳမေလးျဖစ္စဥ္ကာလ ႏြားသိုးအုပ္၏ ဝိုင္းလုပ္ျခင္းခံရေသာ ဘဝဟု အမွတ္ရမိေၾကာင္း ဖတ္ဖူးထား၏။ သူ႔အေတြးမ်ားမဆုံးေသးခင္းမွာပင္ သာဂိတစ္ေယာက္ အဖီထဲ ဝင္လာ၏။ ဟိုတစ္ေလာက ကိုသန္းေဌးေျခသလုံးကို သံခၽြန္နဲ႔ထိုး၍ ဆုံးမခဲ့ေသာ သာဂိပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

သာဂိတစ္ေယာက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မဝင္းခင္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ရွူးခနဲ ကုန္းနမ္းသည္။ မဝင္းခင္ အူေတြအသဲေတြ ယားသြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း တင္းခနဲ ခုံးထသြားသည္။ သာဂိလီးတန္က ၅ လက္မခြဲေက်ာ္ ၆ လက္မနီးပါးရွိရာ အတုတ္ကလည္း ဟိုႏွစ္ေကာင္ထက္ သာ၏။ ႏုထြတ္တင္းအိေနေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးဆီကို လက္ကေရာက္သြားသည္။ ခပ္ဖြဖြေလး ဆုတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္ လွိမ့္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ က်င္ခနဲ က်င္ခနဲ ဆိမ့္တက္သြားသည္။ ေစာက္ေရေတြလည္း စိမ့္ထြက္လာျပန္သည္။ မဝင္းခင္၏ ဖင္ဆုံထြားထြားကားကားႀကီးမွာ ေျမႇာက္ႂကြရမ္းခါေနပါေတာ့သည္။

သာဂိက ေစာက္ဖုတ္အဝကို လက္ႏွင့္မစမ္းဘဲ လီးထိပ္ႀကီးျဖင့္ ႏွဲ႕ကာ ႏွဲ႕ကာ စမ္းရွာသည္။ သာဂိက ဟိုႏွစ္ေကာင္လို အရမ္းကာေရာ ဇြတ္အတင္း မထိုး။ ညင္ညင္သာသာေလး ျမႇင္းထိုးသည္။ လီးတန္ႀကီးက အဆုံးထိ နစ္ဝင္သြား၏။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ထုတ္သည္။ တစ္ခါ ေျဖးေျဖး ျမႇင္းသြင္း၏။ ဤသို႔ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ျပဳလုပ္ေပးၿပီး လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္သည္။ “ မမ…..” “ ဟင္….ဘာလဲ…သာဂိ……”

“ မမ ေညာင္းေနမွာစိုးလို႔… ပုံစံျပင္လိုးရေအာင္ေနာ္…” “ အင္း အင္း…..ရတယ္….” မဝင္းခင္က မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ ေနာက္အလွည့္တြင္ သာဂိႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ မျမင္ရ။ သာဂိက မဝင္းခင္ခါးကို ဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာအႏွံ့ နမ္းကာ ႏွုတ္ခမ္းကို စုတ္လိုက္သည္။ မဝင္းခင္ကလည္း သာဂိေက်ာျပင္ကို ဖက္ထားလိုက္သည္။

“ ကဲ…မမ….. ဟိုတေလာက ကိုသန္းေဌးနဲ႔ လိုးတဲ့ပုံစံမ်ိဳး လိုးၾကရေအာင္ ေနာ္…” မဝင္းခင္နားကပ္၍ တိုးတိုးေျပာလိုက္ေသာအခါ မဝင္းခင္က ခုံရွည္ေပၚ ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသန္းေဌးႏွင့္ လိုးစဥ္ကလို ပုံစံမ်ိဳး လုပ္ေပးထား၏။ “ အဲဒီညက ကိုသန္းေဌး ေျခေထာက္ကို သံခၽြန္နဲ႔ ထိုးလိုက္တာ ဆို…” “ အင္း …. ဟုတ္တယ္… ဘာလဲ မမက မေက်နပ္လို႔လား……” “ မဟုတ္ပါဘူး ကြယ္… မင္းသတၱိကို သေဘာက်လို႔…၊ မမျဖင့္ တကယ္ပဲ ေႁမြကိုက္တယ္ ထင္ၿပီး လန႔္ျဖန႔္သြားတာပဲ… အဟင္းဟင္း..” ဖိုးေက်ာ္ကို ငဲ့ရအုံးမည္မို႔ သာဂိေလမရွည္ေတာ့။ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ မဝင္းခင္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ထိုးသြင္းထည့္လိုက္သည္။

“ ျဗစ္….ဖြတ္……..ပလြတ္…. စြပ္…… ျဗစ္…… အင့္.. အင့္…… အင္း……. အေမ့…အင့္…..” သာဂိလီးမွာ ကိုသန္းေဌးလီးႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေၾကာင္း အစမ္း အသြင္းအႏွုတ္ လုပ္ေပးစဥ္ကပင္ မဝင္းခင္ သိၿပီးျဖစ္၏။ လီးတန္ႀကီးကို အဆုံးထိသြင္းၿပီးေနာက္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ႏွုတ္သည္။ မဝင္းခင္လည္း မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ဇိမ္ႏွင့္ခံပါေတာ့သည္။ ယခုကဲ့သို႔ မဝင္းခင္ႀကီးကို လိုးခြင့္ရေနသည္မွာ ရွင္းရွင္းေျပာရလၽွင္ ဖိုးေက်ာ္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဖိုးေက်ာ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသေသာ စိတ္ဓါတ္အျပည့္အဝ ရွိ၏။ အရက္ ၄ ပုလင္းဝယ္ရာ သူကႏွစ္ပုလင္းဖိုး က်ခံ၏။ မဝင္းခင္ကိုလည္း ႏွုတ္ပိတ္ခ ႏွစ္ေထာင္ေပးသည္။ သူတို႔ေလးေယာက္ထဲတြင္ ဖိုးေက်ာ္လီးအႀကီးဆုံး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေနာက္ဆုံးမွ လုပ္မည္ျဖစ္သည္။ သူက ဦးစြာပထမလုပ္လိုက္လၽွင္ က်န္တဲ့သူမ်ားအေပၚ မဝင္းခင္ ဖီလင္မတက္မွာစိုး၍ဟု ဆိုသည္။

သာဂိအပါအဝင္ က်န္ ၃ ေယာက္ကလည္း ဖိုးေက်ာ္ကို သူတို႔အဖြဲ႕ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တညီတညြတ္တည္း သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ ဖြတ္…… ဖြတ္…… ျဗစ္……. ပလြတ္…… စြပ္….. ႁပြတ္……..” သာဂိက ခုံရွည္ေနာက္မွီတန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆြဲကိုင္လ်က္ အသားကုန္ၾကဳံးၾကဳံး ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ လူပ်ိဳသိုးေတြမို႔ သန္ခ်က္ထန္ခ်က္ကေတာ့ အံ့ဩကုန္နိုင္ဘြယ္ ျဖစ္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဖူးႂကြႏူးရြလာသည္။ မာတင္းခုံးထလာသည္။ က်င္ခနဲဆိမ့္ခနဲ ၿဖိဳးခနဲဖ်င္းခနဲ အရသာကို ခံစားေနရသည္။ သာဂိ လေခ်ာင္းတေလၽွာက္ လွိုက္ယားႂကြတက္လာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း ပို၍ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။

“ ႁပြတ္….ႁပြတ္….ပလြတ္……ျဗစ္…..ဖြတ္……” အခ်က္ေပါင္း ၇၀ ေလာက္လိုးၿပီးေသာအခါ သာဂိတစ္ေယာက္ လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ မဝင္းခင္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ ေႏြးခနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။ လရည္ေတြ စင္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သာဂိက သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္၏။ အဆြေကာင္း အေဆာင့္ၾကမ္းသေလာက္ သာဂိလရည္ေတြ အထြက္မ်ားသည္။ လရည္ေတြထြက္သြားသည္ႏွင့္ အားရေက်နပ္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ခ်ီ မေက်ာ့ခ်င္ေတာ့။ မဝင္းခင္ကို ဒီပုံစံအတိုင္း ဆက္ေနဖို႔ မွာခဲ့ရင္း.. သာဂိတစ္ေယာက္ အဖီထဲက ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ့၏။ အဲဒီေနာက္ ဖိုးေက်ာ္ေရာက္လာၿပီး မဝင္းခင္ ပို၍ခံလို႔ေကာင္းေအာင္ ခုံရွည္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ သိပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ေပါင္ႀကီးေတြကို ကားထားလိုက္သည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲ လီးတန္ႀကီး သြင္းထည့္ရသည္မွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိလြန္းလွ၏။ ေရွ႕က လိုးသြားေသာ လူပ်ိဳသိုး သုံးေကာင္၏ လေရေတြက ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနသည္မို႔ လီးအသြင္းအႏွုတ္မွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ႏွင့္ အလြန္ အရသာရွိလွ၏။ ၿပီးေတာ့ နို႔အုံႀကီးကို အရင္းက ဖ်စ္ညႇစ္ကာ စူၿပီးေတာ့ ေထာင္ေနေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ရင္း လၽွာဖ်ားေလးျဖင့္ တို႔ကာ ကလိဆြလိုက္သည္။ နို႔ကိုစို႔လိုက္တိုင္း ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ က်င္က်င္တက္သြားသည္။

ဖိုးေက်ာ္လီးတန္ႀကီးက တုတ္လြန္းသျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္တင္းၾကပ္ေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္စီ ေျပာင္းစို႔ေပးရင္း အသြင္းအႏွုတ္ကို ခပ္မွန္မွန္ေလး ျပဳလုပ္ေပးသည္။ “ ဖြတ္…ဖြတ္…ဖြစ္… စြပ္…. ျဗစ္….. ဇြိ….. ဖြတ္….. အား… အေမ့…. အင္း…. အင့္…အ….” တေျဖးေျဖး ေဆာင့္ခ်က္ေတြက သြက္လက္ျပင္းထန္လာသည္။ “ ဖြတ္…ႁပြတ္…. ဖြတ္…. စြပ္…….. အေမ့… အင့္…… အေမ့… လိုး လိုး… ဟုတ္ၿပီ…. အေမ့… အား … နာ…. နာတယ္… ေဆာင့္..အေမ့… အား…” မဝင္းခင္လက္ႏွစ္ဖက္က ဖိုးေက်ာ္လည္ပင္းကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူၿပီးသြားပါေတာ့သည္..။…ၿပီးပါၿပီ