ဖြေးဖြေးသွင်းလည်း ဝင်ပါတယ် သားရယ် (သို့) အိုးတောင့်တဲ့ သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေနဲ့ ကျနော်(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

Unicode

အခန်း ( ၁၅ )

“မောင်ငယ်ရေ သား…ဒီနေ့ရော မနက်ဖြန်ရော စက်ထဲသွားပေးဦးနော်…ရပ်ကွက် ကိစ္စပြီးရင် တော့ ပြီးပါပြီ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”

“ဖေဖေကအသက်လည်းကြီးပြီ…ငါ့သားလည်း ကျောင်းပြီးပြီ…အလုပ်တွေကိုအာရုံစိုက်တော့ ကွာ မင်းပဲ ဆက်လုပ်ရတော့မှာ”

“ကျ မ သားကအလုပ်မလုပ်ပဲဒီတိုင်းထိုင်နေလို့ လား”

“ရှင်မရယ် ဖအေဖြစ်သူက ပြောနေတာကို ဘာလို့ ဝင်ပြောရတာလဲ ခက်လိုက်တာ…လိမ္မာပြီး သား ပိုလိမ္မာလာအောင်လို့…ဒီမှာကလည်း ခက်လိုက်ကြတာ သားသမီးကို ဖအေဖြစ်သူ က ပြောဆိုဆုံးမနေရင် မအေလုပ်သူက ကာချင်ရတာနဲ့ အဘွားရှိရင်အဘွားဖြစ်သူက ရှေ့ က ပိတ်ရတာနဲ့ ဟင်း……”

“တော်က! တစ်ခြားတိုင်းပြည်တွေမှာ လူဖြစ်ခဲ့ ရမှာ……”

“အဲကျလည်း ဒီက ရှင်မနဲ့ ဘယ်ဖူးစာဆုံတော့ မလဲ…မလုပ်ပါနဲ့ ရှင်မရယ်”

သံဒိုင် သူ့အဖေတော်ကီလေးတွေကို သဘော ကျ လို့ ပြုံးမိလိုက်သည်။

“မကြီးမငယ်နဲ့ ဘာတွေ ပြောနေတာတဲ့လဲ… သားရေ ဈေးကိုသွား အိုဗာတင်းဘူး သွားဝယ် ပေးပါဦး …ဈေးကပြန်မှ စက်ထဲသွားတော့…”

“ဟုတ်…မေမေ”

သံဒိုင် ဈေးကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ ဖေဖေက ရပ်ကွက်ရေးကိစ္စနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ မနေ့ကတည်းက သံဒိုင် စက်ထဲသွားနေခဲ့ရ သည်။ညနေပြန်လာမှအန်တီနုလွင်ဆီ ခဏဝင် တွေ့ခဲ့ရသည်။နောက်နှစ်ရက်လောက် အိမ်ကို အေးဆေး မလာနိုင်သေးတဲ့ အကြောင်းပြောခဲ့ ရသည်။

“တစ်ရက်လုံးမတွေ့ရတာ ကျနော်ကို မလွမ်းဘူးလား”

သံဒိုင်မေးတော့ အန်တီနုလွင် က…

“လွမ်းလို့ မလွမ်းရအောင် ဆေးသောက် ထားတယ်တဲ့…ဘာဆေးလဲ မေးတော့……… “ဒေါက်တာသံဒိုင်ရဲ့ အလွမ်းပျောက်ဆေး”

တဲ့။သံဒိုင် ဈေးကိုရောက်တော့ သူ့မေမေမှာတဲ့ အိုဗာတင်းဘူး ဝယ်ပြီး လှည့်အထွက်… ရုတ်တရက် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့လိုက်ရတာ မြသန္တာ……သန္တာကလည်း သံဒိုင့်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့……အံ့သြသွားရပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုပွင့်သွားသေးတယ်။

သူ့နှုတ်ခမ်းဖျားက “မောင်”လို့ထွက်လာလိုက်တာလား သံဒိုင် တစ်ချက်ထင်လိုက်မိပေမဲ့ မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့သာ သံဒိုင်ကြိတ်ဆုတောင်းလိုက်မိသည်။ သန္တာက ပြုံး ပြနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး အရင်လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။သံဒိုင်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြလိုက်ရတာပေါ့………။

“အရိုးသားဆုံးနဲ့ အဖြူ စင်ဆုံးတော့ ချစ်ခဲ့မိပါ သည် သန္တာ”……

သံဒိုင်နဲ့မြသန္တာ တစ်မြို့တည်းနေကျပေမဲ့ ခုလိုမျ က်နှာချင်းဆိုင် မတွေ့တာ ကြာခဲ့ပါပြီကော… မြသန္တာကလည်း သူ့အိမ်ဆိုင်မှာပဲ ထိုင်တဲ့သူ ကိစ္စပေါ်မှ ဈေးဘက်ကို လာဖြစ်တယ်နဲ့ တူပါသည်။ သံဒိုင်ကလည်း မြသန္တာဘက်အပိုင်းကိုသိပ်မသွားဖြစ်တော့ သိပ်မတွေ့ဖြစ်ခဲ့ကြ ……။

သံဒိုင့်ဘဝမှာ မိန်းမနှစ်ယောက်ပဲ ဆုံခဲ့ရပေမဲ့နှစ်ယောက်လုံးက သူ့အပေါ်သိပ်ချ စ်ကြတဲ့သူတွေဆိုတာ သိပါသည်။ကိုယ်တိုင်ကလည်း…နှစ်ဖက်ခွနင်းတတ်တဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်မဟုတ်လို့ ဇာတ်လမ်းကိုအပြတ်ကပြစ်ခဲ့သည်ကိုယ့်လုပ်ရပ်ကို မှန်တယ်လို့ မဆုံးဖြတ်ရဲသော်လည်း…တစ်ဘဝလုံးစာ လိပ်ပြာလုံချင်သူ…။

အိမ်ကို အရင်သွားပြီးပဲ မေမေဝယ်ခိုင်းတဲ့…… အိုဗာတင်းဘူး အရင်ဝင်ပေးပြီးမှ စက်ထဲထွက် ခဲ့လိုက်သည်။စက်ထဲရောက်ကာနီးမှ အပေါက် ဝက သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ခိုင်ထွန်းကရပ်စောင့် နေတာလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။ဒီနေ့ ဘာနေ့ ပါလိမ့်လို့တောင် သံဒိုင် တွေးမိသွားရသည်။

“ခိုင်ထွန်းကြီး ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ”

“ပြောစရာမရှိပါဘူး မေးစရာရှိလို့ပါ”

“ငါ့ဆီ သပ်သပ်ကြီးလာမေးရအောင်တောင် ကိစ္စက အရေးကြီးလို့လား”

“အရေးကြီးတယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ… သိချင်ယုံ သက်သက်ပါ မောင်ငယ်”

“အင်း မေးပါဦး”

“မင်းနဲ့ မင်းဇင်အမေ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်နဲ့ ဖြစ်နေ ကြတယ် ကြားလို့ အဲ့ဒါ ဟုတ်လား ”

သံဒိုင် ခိုင်ထွန်းမေးခွန်းကို မအံ့သြပါ…လူ့ပတ်ဝန်းကျင်က ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေကို ပိုစိတ်ဝင်စား ကြသလို…ကာယကံရှင်နှစ်ဦးကလျို့ဝှက်လုပ် ဆောင်ကြရင်တောင် သတင်းကပေါက်ပြီးသား အခြေအနေတွေ…မိမိကလူမသိအောင်ဒိုင်လျို့ နဲ့ လုပ်ခြင်းမျိုးလည်း အလျင်းမရှိ…

“ဟုတ်တယ်ခိုင်ထွန်း ငါတို့နှစ်ယောက်သား…… ချစ်နေကြတယ် ဖြစ်နေကြတယ်”

“မင်းကွာချ စ်စရာဖြစ်စရာဒီလောက်ရှားသလား သားကြီးရာ”

“ချစ်မိသွားတာတော့ ငါ့လည်း တာဆီးလို့မရသလို မင်းလည်းပိတ်ပင်လို့မရဘူးလေကွာ”

“ကျောင်းပြီးကာနီးကတည်းက သားကြီးပါးစပ် က နှလုံးသားတွေ စိတ်ခံစားချက်တွေကို… ဒါကြောင့် တဖွဖွပြောနေတာကိုး……… ဘဝက စိတ်ခံစားချက်မှုတွေ ဦးစားပေးပြီး ဖြတ်သန်းသွားလာလို့မရတာ မင်းလည်းသိ ပြီးသားပါ……ထားပါတော့ကွာ…ဘေးကနေ ငါကြားခဲ့လို့ သေချာအောင် သားကြီးဆီ … လာမေးတာ…အန်တီဝါကလည်း ဘာကြောင့် များ………”

ခိုင်ထွန်းက စကားဆုံးအောင်မပြောတော့…… အန်တီနုလွင်ကိုလည်း ဝေဖန်ချင်ပုံ ရပါသည်။ သံဒိုင်က ဘာမှဆက်မပြောပဲ ခိုင်ထွန်းကိုသာ ကြည့်နေလိုက်သည်။ဘေးက စကားကြားရရုံ နဲ့ မယုံသေးဘူး…သေချာအောင် သူငယ်ချင်း ဆီကိုပဲ လာမေးတဲ့အတွက်တော့ သံဒိုင် ကျေ းဇူးတင်ပါသည်။သူငယ်ချ င်းသံယောဇဉ် တွေ………။

“ငါသွားမယ် မောင်ငယ်…မင်းက အမှန်အကန် ဝန်ခံလိုက်တော့ ငါစိတ်တွေထဲလည်း…… တစ်မျိုးကြီးပဲ…ပြီးတော့ အန်တီဝါက မင်းတို့ ငါ့တို့ထက် ပိုတွေးတတ်တဲ့သူဆိုတာလည်း မေ့ထားလို့ မရဘူးနော်…နောက်တစ်ခုက…”

“တော်ပါတော့ သားကြီးရာ…သွားမှာဆိုသွားပါ တော့ကွာ”

“အေးပါကွာ”

ခိုင်ထွန်းဒါပဲပြောပြီးထွက်သွားလိုက်တော့သည်သံဒိုင် အန်တီနုလွင်နဲ့ ပတ်သက်ရင်သွေးဆူလွယ်သူမို့ ခိုင်ထွန်းစကားကို ရပ်ခိုင်းလိုက်တာပါ…စကားလုံးတွေကမှန်နေရင်တောင်ရင်ထဲမှ ာနာကျင်ရလိမ့်မည်။စကားလုံးတွေက မမှန်ပဲခိုင်ထွန်းကသူထင်ရာစွတ်ပြောတာမျိုးဆိုလည်း သံဒိုင်က တစ်ခုခုလုပ်မိသွားတော့မည်……။

သံဒိုင်လေးပင်သော ခြေလှမ်းတွေနဲ့ပဲ စက်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။အန်တီနုလွင်ရေ…အသက်အရွယ်ကွာခြားမှု့ လူပျိုနဲ့ မုဆိုးမ ချစ်တဲ့သူငယ်ချင်းအရင်းရဲ့အမေ……ဒါတွေကကျနော် နှစ်ယောက်ကို ဇာတ်လမ်းမဖြစ်စေတာတဲ့လား…သံဒိုင် ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းပြစ် လိုက်သည်။ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ပဲဆက်ရေးမည်။

………………………………………………………………………………

ဒီနေ့တော့ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဆီကို ထွက် လာခဲ့လိုက်တော့သည်။လွမ်းလည်း သိပ်လွမ်း နေပြီ…စိတ်တွေထဲက လွမ်းသလို ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံး သွေးလည်ပတ်မှုရှိတဲ့ အရာအားလုံး ကလွမ်းသည်။အေးဆေးမတွေ့ရာတာလည်းသုံးရက်ရှိသွားပြီလေ…ဒီနေ့တော့စက်ထဲလည်း သွားစရာမလိုတော့ မနက်ပိုင်းကတည်းက လာဖြစ်ခဲ့ရပြီ……။ခြံတံခါးလည်းဖွင့်ပြီးသားမို့ အိမ်ထိဝင်လာလိုက်တော့ အိမ်တံခါးက ပိတ်ထားသည်။

အန်တီဘယ်မျ ားသွားနေပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားရင်း……ဆိုင်ကယ် ဟွန်းကိုတီးလိုက်တော့………တံခါးဖွင့်လာပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့မျ က်နှာလေးပဲပေါ်လာကာ……

“ဂွတ်မောနင်း!……”

လို့ အန်တီက E လိုနှုတ် ဆက်လိုက်တော့ သံဒိုင် အံ့သြသွားမိသည်။ အန်တီက သံဒိုင်နဲ့မင်းဇင်ကို အင်္ဂလိပ်စာ သင် ပေးတုန်းကတော့ E လို ပြောပေးသော်လည်း နောက်ပိုင်းမပြောဖြစ်။မင်းဇင်နဲ့ သားအမိနှစ် ယောက်တည်းဆိုရင်တော့ မင်းဇင်အတွက် အလေ့အကျင့်ဖြစ်အောင် ပြောပေးတယ်လို့ သိရသည်။ သံဒိုင့်ကိုတော့ မပြောဖူးခဲ့……… သံဒိုင်လည်း……

“မောနင်း အန်တီ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့…

“ဒူယူနိုး တူဒေး?”တဲ့

“ရက်စ်…မတ်ချ် နိုင်တင်း ဆန်းဒေး”လို့သံဒိုင် ဖြေပေးလိုက်သည်။ဒီလောက်တော့သိသေးတယ်ပေါ့လေ……အန်တီက တစ်ချ က်ရယ်ပြီး

“နိုး အိုင်မီး………××××××××××××××××××× ×××××××××××××××××××××××××××× ××××××××××××××××××××××××××××× နိုး ကလို့စ် ဒေး အော့ ဝါ နု နု လွင်×××××× ဆိုး××××××××××တိတ် ဘက် အုမ်း××××× × ××××××ယူစေး××××××××××××××××××× ××××××××××××××××××××××××ဟီး××××”

သံဒိုင် အဲလိုအများကြီးနဲ့ ကြာကြာပြောလိုက်တော့ နားမလည်တော့…သေချာနားမလည် ပေမဲ့ သူ့မျှော်လင့်တဲ့ရက် စောင့်စားခဲ့ရတဲ့ရက် ရောက်ပြီဆိုတာရယ်…အိမ်ခဏပြန်ခိုင်းပြီး ပြန် လာဖို့ ပြောတယ်ဆိုတာရယ်တော့ သဘော ပေါက်မိပါသည်။ဒါပေမဲ့ သေချာသွားအောင်…

“ကျေးဇူးပြု ပြီး ဘားမိစ်စ်စ်စ်စ်လိုလေးပြောပေး ပါဦး အန်တီ”…

သံဒိုင် ပြောင်ချော်ချော်နဲ့ မြန်မာလို ပြန်ခိုင်းရတော့သည်။

“ဘာသာစကားနှစ်မျိုးလောက်တတ်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေက အစပိုင်းရှက်နေတာမျိုးးဆိုရင်မိခင်ဘာသာစကားကိုမပြောပဲတစ်ခြားဘာသာစကားနဲ့ အစပျိုးလေ့ရှိသတဲ့……ရှင်နဲ့ကျ မှပဲကျ မတော့ အရှက်ကုန်ပါပြီရှင်………ဒီနေ့ ဘာနေ့ဆိုတာတော့ သိလောက်ပါတယ်”

“ဟုတ်…သိတယ် အန်တီ ဟီး ဟီး”

“အိမ်ကိုပြန် လူကြီးတွေ ပြောခဲ့ အန်တီနဲ့ မြို့ကြီးကို သွားမလို့မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာမယ်… ကိစ္စတွေရှိလို့ တစ်ညအိပ်နေရမှာလို့ ပြီးရင် ဒီကို ပြန်လာခဲ့ ခြံတံခါးကို တစ်ခါတည်းပိတ်ခဲ့ လိုက်တော့…ရော့ ဒီမှာသော့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ”

အန်တီက တံခါးပေါက်ကနေ သော့လှမ်းပေးတော့လည်းလက်တစ်ဖက်ပဲထွက်လာသည်လူကတော့ ဆင်းမလာတာမို့ သံဒိုင်ပဲဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းပြီး သွားယူလိုက်ရသည်။သံဒိုင်သော့ယူရင်းနဲ့ အန်တီ့လက်မောင်းအိုးကြီးကိုပွတ်လိုက်ပြီး ဂျိုင်းကိုပါဖမ်းကလိလိုက်သည်။

“ဟိတ် မလုပ်နဲ့ စည်းကမ်းမပျက်နဲ့”

လို့ အန်တီက အော်ပြီး လက်ကို ပြန်ရုတ်သွားလိုက်သည်။သံဒိုင်အတွင်းထဲကို ကြည့်မလို့လုပ်လိုက်တော့အန်တီနုလွင်က တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးမှ……

“မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် သား”

လို့ အတွင်းထဲကနေလှမ်းပြောလိုက်တာကြားလိုက်ရတော့သည်အန်တီနုလွင်က အခုကတည်းက အဝတ်အစားဆိုလို့ တစ်ခုမှဝတ်မထားတာမျိုးလားပေါ့… ဖြစ်နိုင်သည်…မျက်နှာလေးပဲထွက်စကားပြောသည်။

သော့ပေးတော့လည်းလက်လေးပဲထုတ်ပေးသည်။လက်မောင်းရင်းထိ အင်္ကျီမပါတော့ဝါးးးး သေချာနေပြီသံဒိုင်ရင်ခုန်သံတွေသိပ်မြန်ခဲ့ရပြီလေ…မိမိကလည်းသိပ်လိုလားတောင်းတနေခဲ့ရပြီမဟုတ်လား……အန်တီနုလွင် ပြောတဲ့ သိမ်းထားအောင့်ထားပြီးမှ ဖွင့်ချ ရတဲ့အရသာဆိုတာ……

…………………………………………………………………………………………………..

သံဒိုင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အန်တီနုလွင်ကို လိုက်ပို့ပေးရမှာ ဘာညာပြော မနက်ဖြန်မှ ပြန် ရောက်မယ်ဆိုတာပြောပြီး ပြန်အထွက်… စက်ထဲက အကို…သူ့မိန်းမရော ကလေးရောနဲ့

“ဟာ မောင်ငယ် အတော်ပဲကွာ…ကလေးနေမကောင်းနေလို့ ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်ပါ…စက်ထဲမှာက အလုပ်တွေများနေလို့ ဆေးခန်းပြပြီး သူ့တို့ကိုအိမ်ကိုသာတစ်ခါတည်းလိုက်ပို့ပေးခဲ့လိုက်တော့ကွာ…”

“ဟိုလေ အကို……ဟုတ် ဟုတ်ပါပြီဗျာ…… စက်ထဲသာ ပြန်ပါတော့”

သံဒိုင်ဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ…မိမိတို့အလုပ်က အရေးကြီးနေတာမို့ သူ့ကလေးနေမကောင်းတာတောင် သံဒိုင့် ကိုပဲ အကူအညီတောင်းပြီးသူက အလုပ်ပဲ ပြန်လုပ်ပေးချ င်သူ……ငြင်းပယ်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာ ဘူးလေ..။

သံဒိုင် ကလေးကိုတစ်ချ က်ကြည့်လိုက်တော့သာမန်ဖျားတယ်ပဲ ထင်ပါသည်။ဆေးရုံတွေဘာတွေ တက်ရတာမျိုးမဖြစ်ပါနဲ့လို့သာ…သူ့တို့အတွက်ရော ကိုယ့်အတွက်ပါ ဆုတောင်းရတော့သည်။

“အမ တက်…ဖြေးဖြေးတက်အမ”

“အေး”

သံဒိုင်မြန်မြန်မောင်းချင်ပေမဲ့ မမောင်းနိုင်ဘူး…သံဒိုင်တို့ ဆေးခန်းရောက်တော့ ဆရာဝန်ကဆေးရုံသွားပြီမို့ တစ်ခါ ဆေးရုံကိုသာ လိုက်ရတော့သည်။ဆေးရုံရောက်တော့ ဆရာဝန်ကကလေးကို ချက်ခြင်းကြည့်မပေးနိုင်သေးဘူးစောင့်ပေးနေရသေးသည်။

သံဒိုင်အစက စိတ်တိုသလိုရှိသော်လည်းနည်းနည်းကြာလာတော့ အန်တီနဲ့ ကိုယ့် အဖြစ်ကို တွေးပြီးရယ်ချင်လာ မိသည်။တစ်ခါတစ်လေ ကိစ္စအဝဝဆိုတာ ကိုယ်စီစဉ်ထားသလို ဖြစ်ချ င်မှဖြစ်တာမျိုး……။ သေသေချာချာ ပြု လုပ်တာမျိုးတောင် လွဲနေ တတ်တာမျိုးလေ………။

ဆရာဝန်က ကလေးကိုကြည့် လိုအပ်တဲ့ဆေးတွေပေးတော့ယူ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ကို အိမ်ထိပို့ပေးခဲ့ပြီး အန်တီနုလွင်ဆီ ပြန်ရောက် တော့ ၁၀ နာရီထိုးတော့မည်။တံခါးခေါက်ပြီး

“အန်တီ ကျ နော်ရောက်ပြီ”

ပြောလိုက်တော့မှ အန်တီနုလွင်က တံခါးဖွင့်ပေးရင်း……

“ကြာလိုက်တာ သားရယ်”တဲ့……

“ကိစ္စလေး ပေါ်လာလို့ အန်တီရေ ဟာ!!!!”သံဒိုင်ဖွင့်ထားတဲ့တံခါးကနေဝင်လာလိုက်တော့အန်တီနုလွင်ကို တွေ့လိုက်ရတာက………အဝတ်အစားဆိုလို့ တစ်ထွာတစ်မိုက်စာလေးတောင် ကပ်မနေတော့တဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကြီး……။

သိပ်ဖွံ့ထွားဖြိုးမောက်ပါတဲ့ဆိုတဲ့ ရွှေရင်စိုင်ကြီး ထုနဲ့ထည်နဲ့ဘေးကားနောက်ကောက်နေတဲ့ တင်သားစိုင်ကြီး တွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်လိုက်ရတော့…… သံဒိုင် ခဏတော့ မှင်သက်မိသွားရပြန်သည်။ ဒါတွေကို မိမိကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ပြီးပါပြီ……။

ခန္ဓာကိုယ်ချင်းလဲ အရင်းနှီးဆုံး ကျွမ်းဝင်ပတ် သက်ပြီးပါပြီ…ဒါမဲ့ဒီနေ့လိုမျိုးးပုံစံနဲ့တော့မဟုတ် ခဲ့ဘူးပေါ့…ဒီလို အိမ်တစ်လုံးထဲမှာ နှစ်ယောက် တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ချ စ်ရမဲ့ အနေအထား တွေးရင်းတောင် ပြီးချ င် လာမိတော့သည်။

“တကယ်လှ တကယ်တော်တဲ့ မိန်းမတွေ နားလည်မှုရှိရှိနဲ့ ဝန်ဆောင်မှုကောင်းကောင်းပေးရင်ငါ့တို့လိုလူတွေရူးတောင် ဖြစ်တယ် ငါ့တပြည့်ရေ”

ဆိုတဲ့ ဆရာတစ်ယောက်ပြောခဲ့တာ အမှန်ပါပဲလား……။

“ဒီလိုပဲ ကြည့်နေတော့မှာလား သား… ဝါနုနုလွင်ရဲ့ အလှအပတွေက သားအတွက် ငေးကြည့်ရုံ ကြည့်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ… လက်တွေ့ စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်ပြု ထားတာလေ အားရစရာကောင်းတဲ့ လိင်တန်အကြီးကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီပဲ ဒီက နုလွင်ကို ရွက်ကုန်လွှင့် ပြီး ချစ်ပြစ်လိုက်စမ်းပါကွယ်”

သံဒိုင်အန်တီနုလွင်မျ က်လုံးတွေကိုကြည့်လိုက်တော့ ရမ္မက်ခိုးဝေနေတဲ့ မျ က်လုံးတွေ……။

“ပြန်သွားတာလဲ ကြာလိုက်တာ သားရယ်… သားတာ ပြန်မလာရင် ဒီကနုလွင် ရူးလောက် ပါတယ် …ကြည့်မနေပါနဲ့တော့ကွယ် အဝတ်အစားတွေ မြန်မြန်ချွ တ်လိုက်ပါတော့… ဒီနေ့ တစ်နေကုန် တစ်ညလုံး အဝတ်အစား မဝတ်ရဘူးနော်…… နှစ်ယောက်တည်းပဲ ကမ္ဘာဦးလူအစဆီ ပြန် သွားမယ်…သားဟာကြီးကို နုလွင်ဟာထဲ မချွတ်တမ်းသာ စိမ်ထားချင်တော့တာ”

“ဟား!!!!!!ယား! ဖူးးးး”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင် စကားတွေ နားထောင်လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် ပျော့သွားလို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သာလှဲချ လိုက်ရင်း လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်ပြစ်လိုက်ရသည်။ အငယ်ကောင်တို့ ထောင်မတ်နေပုံတော့ ပြောဖွယ်ရာ မရှိတော့………

“အန်တီပဲ ကျ နော်အဝတ်အစားတွေလာချွ တ် ပေးပါတော့ဗျာ”

အန်တီက လှဲအိပ်နေတဲ့ သံဒိုင့်နားကို လာပြီး အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပေးရင်းမှ……

“ခြံတံခါး သေချာပိတ်ခဲ့ရဲ့လား သား”

“သော့နှစ်လုံး တွေ့တာနဲ နှစ်ခုလုံး ခတ်ခဲ့လိုက် တယ်”

“နုလွင်တို့ တစ်နေကုန်တစ်ညလုံး စိတ်ရှိလက် ရှိ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ကြမှာမလို့လေ…”

“ဒီလို စိတ်ကူးကို ဘယ်ကရတာလဲ အန်တီ”

“ဒီလိုပါပဲ ဘာလဲ သားက ကော်ပီထင်လို့လား သားရဲ့ မိုးရွာထဲမှာလုပ်ချင်တာကမှ ကော်ပီချည်း…နုလွင် ဟိုးအရင် နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင် ကြည့်ဖူးကတည်းက……… မိုးရွာနေတဲ့ သစ်တောထဲမှာ ချစ်တဲ့သူနဲ့ နှစ် ယောက်တည်းကိုယ်တုံးလုံးလမ်းလျောက်ချင် ခဲ့တာ…စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာပေါ့…ဒီဆန္ဒလေးကို အကောင်အထည်ဖော်ပေးတဲ့ သားကိုသိပ်ချစ်တယ်…စိတ်ကူးခဲ့တဲ့ တောအုပ်ထဲမဟုတ်ပေမဲ့ကျေနပ်တယ်သားကိုလည်းတစ်ရက်လောက်ကျေ နပ်အောင် ပြု စုပေးချ င်တာရော……အန်တီကိုယ်တိုင်ခံစားချ င်တာရောကြောင့် ဒီစိတ်ကူးလေးရပြီး ဒီနေ့မှ အကောင်အထည် ဖော်ဖြစ်သွား ရတာလေ…”

“တောအုပ်ထဲမှာ လမ်းလျောက်ချင်တာပဲလား”

“ရှင်က ဘယ်လိုထင်လိုလဲ လမ်းလျောက်လို့ မောရင်တော့………”

အန်တီနုလွင်က စကားဆုံးအောင် မပြောတော့ပဲ ချွတ်ပြီးစ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့……သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကို “စွတ် စွတ်” မြည်အောင်ကိုး ချက် ဆယ်ချက်လောက်စုပ်ပြစ်လိုက်သည်အသက်အောင့်ပြီး စုပ်လိုက်လို့လားတော့မသိစုပ်ပေးပြီးတော့ ဟူးကနဲ အော်ပြီး သံဒိုင်ဘေးကိုပဲ လှဲချလာတော့သည်။

သံဒိုင်ကလည်း ဘေးကိုလဲှချ လာတဲ့ အန်တီ့ ကိုယ်ပေါ်ကို လူကိုစောင်းပြီး ခြေထောက်ဖမ်း တင်လိုက်တော့ အငယ်ကောင်က အန်တီ့ခါး ကို ဒုတ်ကနဲ သွားထောက်တော့သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ဘက်လှည့်ကာ……… ပြုံးကြည့်ပြီး………

“နုလွင် သား ကို သိပ်ချစ်တယ်…စိတ်ထဲမှာ မျော်လင့်ခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ်တွေနဲ့ အခု သားမှာ ဖြစ်နေတဲ့ ပုံရိပ်တွေနဲ့ တစ်ထပ်ထဲပဲ…… ဘဝတွေမှာ မျော်လင့်ခဲ့ရသလို ဖြစ်မလာတာ တွေများကြပေမဲ့ နုလွင်အတွက် ဒီတစ်ခု ထပ်တူပြု ချစ်ရတာကိုတော့ သိပ်ကျေနပ်ပါ တယ် ။ နုလွင်ကလောကကြီးကိုအရင်ရောက်ခဲ့ တာတော့ မတတ်နိုင်ဘူး သားရယ်”

“ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက ကျ နော်နဲ့ ရွယ်တူဖြစ်တာ ဒါမှမဟုတ် ကျ နော်အောက် ငယ်ခဲ့တာဆိုရင်တောင် ကျ နော်အခု အန်တီ့ ကို ချစ်သလောက်ချ စ်မှာ မဟုတ်လောက်ဘူး လောကကြီးထဲကို အန်တီက အရင်ရောက်ခဲ့ လို့ကို ပိုချ စ်တာ……… “ငယ်သံဒိုင်” က “ဒေါ် ဝါနုနုလွင်” ကိုပဲ သိပ်ချ စ်တာဗျ ”

“အဟင်း ဟောဒီတစ်ယောက်က စကားတွေ သိပ်ပြောတတ်တာ”

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျက်နှာနား တိုးလာပြီးရွှတ်ကနဲ့ ရွှတ်ကနဲ့မြည်အောင်ထပ်ကာထပ် ကာနမ်းနေတော့သည်။

“အဟင့် ဟင်း သိပ်ချစ်တယ် သားရယ်… ရွှတ်! ချစ်တာ ချစ်တာ သားရဲ့ ရွှတ်!…… ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်ချစ်မိပါလိမ့်နော်”

အန်တီနုလွင် ပါးစပ်က ချ စ်တယ် ချ စ်တယ် တဖွဖွ ပြောရင်း သံဒိုင့်မျက်နှာအနှံနမ်းပေးနေတာ အကြိမ်တွေ မရေတွက်နိုင်တော့………။

“နှစ်ယောက်တည်း သေတစ်ပန်သက်တစ်ဆုံး နေသွားရရင် သိပ်ကောင်းမယ် အန်တီနုလွင်” လို့ သံဒိုင်က ပြောလိုက်တော့…… “ရှုူး”ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ အန်တီနုလွင်က မျက်လုံးလေးပြူး သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုး လေးတင်ပြီးလုပ်ပြသည်။ ပြီးမှကုန်းထလာပြီး သံဒိုင့်ခါးပေါ် ခွထိုင်လိုက်ကာ……

“အတိတ်တွေက အရေးမပါတော့ဘူး……အနာဂတ် ကိုလည်း မစဉ်းစားနဲ့ဦး……… ဒီနေ့ ခုလက်ရှိ ပစ္စုပ္ပန် မှာပဲ စိတ်တွေ နှစ်ထားစမ်းပါသားရယ်…အတိတ်ကြောင့်စိတ်ညစ်နေရတာတွေ အနာဂါတ်ကိုလှမ်းတွေပြီး ရှုးနေရတာတွေက စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းပါတယ်……။

လက်ရှိလေးမှာပဲ သာယာကြရအောင် သား… ခု သားရဲ့ ဗိုက်ပေါ်မှာရှိတဲ့ နုလွင် ပစ္စည်းနဲ့ ဒီလို ဒီလို ပွတ်လိုက်တော့ သား ဘယ်လို ခံစားရလဲ ……အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ဗိုက်ပေါ်ကနေပြီး ခါးကိုရှေ့နောက် ပွတ်ဆွဲပြရင်း မေးလိုက်တော့……

“မပြောတတ်ဘူး အန်တီ တစ်မျိုးလေးပဲ”

“ဒီလို လက်နှစ်ဖက် မြှောက်လိုက်တော့ရော နုလွင်ရဲ့ ရင်သားတွေက ပိုကြီးလာတယ် မထင်ဘူးလား……”

အန်တီနုလွင်က လက်နှစ်ဖက်လုံးမြှောက်ကာခေါင်းနောက်မှာ ထားလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုပါအပေါ် မော့ပြီး မေးလာလိုက်တော့……သံဒိုင်ဘာမှမပြောတော့လက်ထောက်ပြီးထလိုက်ကာ အန်တီရဲ့ ရင်သားတစ်လုံးကို ဆွဲစို့ပြစ်လိုက် တော့သည်။အနာဂတ်ကို လှမ်းတွေးနေသော သံဒိုင်ကို အန်တီနုလွင်က ပစ္စုပ္ပန်ဆီကို ပြန် ခေါ်သွားနိုင်ခဲ့ပြီ………ဒါမဲ့ အန်တီက သံဒိုင့်ကို အချိန်ကြာကြာစို့ခွင့်မပေးသေးဘူး……။

အသာလေးအောက်ကိုပက်လက်လှန်စေလိုက်ပြီး……

“သိပ်ချ စ်တတ်တဲ့ ယောင်္ကျားတွေက သူတို့ ချစ်တဲ့ မိန်းမတွေကို ဘာတွေလုပ်ပေးတတ်လဲ သား သိတယ်ဟုတ်” လို့မေးလားတော့ သံဒိုင်က အောက်ကနေ လျှာလေး ထုတ်ပြီးကစားပြလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကဒူးထောက်ရက်ပဲ ရှေ့ကိုတိုးလာပြီး……

“စာသိပ်တတ်တဲ့ကလေး… သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်း တယ်”

တဲ့……။အန်တီနုလွင်ကသူ့ပစ္စည်းကြီးကို သံဒိုင့်မျက်နှာပေါ်တင်ပေးထားပြီး ဒူးကို ညိမ်နေအောင်ထားခါးကို ကြွပေး လိုက်တော့ သံဒိုင့်အတွက်……မျော်လင့်တဲ့ပန်းက တုံးခုလှမ်းစရာမလိုတော့… နှုတ်ခမ်းတွေက နှုတ်ခမ်းသားခြင်းပြန်စုတ်…ဇာတ်တူသားဟုတ်ပေမဲ့ ပြုတ်သွားလောက်တဲ့အနေအထားမဟုတ်တဲ့အပြင် အပေါ် အောက် နေရာတစ်လျောက်လွဲ နေရသူတွေမို့ ဆုံတွေ့ နိုင်ဖို့မလွယ်ကူခဲ့ပေ အခုဆုံတွေ့တဲ့အခိုက်မှာသံဒိုင့် အနေနဲ့ အကြိုက်တော့လိုက်တတ်ရတာ ပေါ့……။

သံဒိုင့်ရဲ့ စုပ်ချက် ယှက်ချက်တွေကြောင့်… အန်တီနုလွင် ဒူးက အောက်ကို ညွှန့်ညွှန့်လာ တော့ အလျားရှည်တဲ့ အန်တီ့ ပစ္စည်းကြီးက သံဒိုင့် မျက်ခုံးမွှေးရဲ့အောက်ပိုင်းတစ်ပြင်လုံး ကို ဖိအားပေးစိုးမိုးခြယ်လှယ်ထားတော့သည်။ သံဒိုင် နည်းနည်း မွန်းလာတော့ စကားပြောလို့ လည်းမရတာနဲ့ အန်တီ့ဖင်သားကြီး ကိုင်ပြီး နည်းနည်းကြွစေလိုက်တော့သည်။

“အန်တီနုလွင် နည်း… ဟတ်ချိုး! ဟတ်ချိုး!”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကိုအပေါ်နည်းနည်းကြွခိုင်း ဖို့ စကားပြောလိုက်ပေမဲ့ ကော့ညွှတ်လိမ်ရှည်တဲ့အန်တီနုလွင်ရဲ့အမွှေးတွေကသံဒိုင့်နှာခေါင်းကို ယားအောင်ကလိပေးသလို ဖြစ်သွားတော့နှာချေ ပါတော့သည်။အန်တီရဲ့မျက်နှာလေးကအလိုမကျ ဟန်လေးနဲ့ ဒူးနဲ့ခါးကို သံဒိုင့်မျက်နှာ နဲ့ လွတ်သွားအောင် အပေါ်မြှောက်လိုက်ပြီး

“သား ကြိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အမွှေးတွေက… သားကို ကလူ၏သို့ မြူ ၏သို့ လုပ်ပြီမလား… ဗဂျိုင်းနာအော်ရယ် က အမွှေးမပါမှ … ယောင်္ကျားတွေအတွက် ပိုအဆင်ပြေစေတာ သားရဲ့”

“လက်နဲ့ ဖယ်လုပ်ရင် အဆင်ပြေပါတယ်…အန်တီကကိုအတင်းဖိကပ်လို့အဆင်မပြေတာ”

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့မှ…… ပြုံးရယ်လာပြီး ဒူးကို နောက်ပြန်ဆုတ် ခါးပေါ် မှာ့ပြန်ထိုင်လိုက်ကာ……

“အောက်က ပါးစပ်ကြီးက အတင်းစုပ်နေတော့အပေါ်ကလူကဖိရမှာပေါ့ ချိုလား နံလား ပြော”

“ငန်တယ် မနံဘူး”

“ဆားလို ငန်လား”

“ဆားလောက်တော့ မငန်ပါဘူး”

“အန်တီ ဟာ ကို ကြိုက်လား သား”

သံဒိုင်က ပက်လက်အိပ်နေရသူမို့ ခေါင်းညိတ်တယ်ပြောရမလားမေးဆတ်တယ်ပြောရမလားမသိပေမဲ့ သူကြို က်ကြောင်းတော့ အန်တီ သိအောင် အမှုအရာနဲ့ ပြလိုက်ရင်း……

“အန်တီနုလွင်က မျက်နှာပဲ လှတာမဟုတ်ဘူး အင်္ဂါတ်ဇာတ်ပါ လှတဲ့သူ”

“ဟင်!ဘယ်လို”

“မျက်နှာကလဲလှသလိုအန်တီ့ဟာကြီးက လည်းသိပ်လှတော့ ကြို က်တယ်တအား ပဲလို့ ပြောတာ”

သံဒိုင်ပြောလိုက်တာကို အန်တီနုလွင် သိပ်သ ဘောကျ ပုံရသည်။”ခိုးခိုး ခစ်ခစ်”ရယ်သံတွေ ပါ ထွက်လာတော့သည်။ပြီးမှ………

“ဘာကြောင့် သားက လိင်အင်္ဂါ တွေကို အမွှေးပါမှ ကြိုက်တာလဲ”

“ကြည့်ရတာ မျက်စိပသာဒ ဖြစ်ပြီး လိင်စိတ် ကို ပိုထကြွစေလို့ အမွှေးရိတ်ထားတွေ ကြည့် ရရင် ကတုံးကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကို နောက်ပြောင်နေ သလိုခံစားရတယ်…ကြည့်ရတာလည်း မခန့် ဘူးလေ ဟီး! ကျနော့်စိတ်ခံစားချ က်ပါ… တစ်ခါသားက ကျ နော့်ကောင်ကြီးကို အမွှေး ရိတ်ဘူးတယ်……ရိတ်ပြီးမှ ကြည့်လိုက်တော့ ဟာ နဂိုကသိပ်လှတဲ့ကောင်ကြီး…… ကတုံးကြီးနဲ့ တအား ရုပ်ဆိုးသွားတယ်…… အဲဒီနောက် ကျ နော် မရိတ်ဖြစ်တော့ဘူး… အန်တီနုလွင် ကရော ရိတ်ဘူးလား……”

“ကျောင်းတက်တုန်းကတော့ ရိတ်ဖူးပါတယ် အန်တီက အမွှေးအပေါ် သားလောက်…… လိင်စိတ် သိပ်မဖြစ်ဘူး”

“ဟုတ် လူအမျိုးမျိုးစိတ်အထွေထွေကို ဒါမဲ့အခု အမွှေးတွေပါတဲ့ ကျ နော်ကောင်ကြီးကတော့ ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့နေရာဒေသဆီ သွားချ င်လို့တဲ့ ပို့ပေးလိုက်ပါဦး အန်တီနုလွင်”

“ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့နေရာက နှစ်နေရာရှိတာမို့ နုလွင်က ဘယ်ကိုအရင်ပို့ပေးလိုက်ရမလဲ”

“ဘယ်ကိုပဲပို့ပို့ သူက ကျေနပ်နေမဲ့သူ ပါ”

အန်တီနုလွင်က ခွထိုင်ထားရာမှထလိုက်ပြီး ရှေ့နောက်လှည့်လိုက်လေတော့သည်။ သံဒိုင့်မျ က်နှာနဲ့ အန်တီ့ ပစ္စည်း အန်တီ့မျ က်နှာနဲ့ သံဒိုင့် ဟာ ခန္ဓာနှစ်ခု ပြောင်းပြန်အနေအထားက တိုက်ရိုက်အချိုးကျ နေတော့သည်။

အန်တီနုလွင် ဖင်ကုန်းပေးထားတော့မှ………စူတူတူဖင်စအိုဝကိုတွေ့မြင်လိုက်ရလေတော့… ဒီနေ့တော့ အငယ်ကောင်ကို အရောက်ပို့ပေးမယ်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ အန်တီကလည်း သူ့အတွေးကို သိနေတယ်နဲ့ တူသည် စုပ်နေတာရပ်လိုက်ပြီးမှ……

“ဖင်ကိုပါ လုပ်ချင်နေပြီမလား…ဒီက ပေးလုပ် မှာလားလည်း မေးဦးနော်”

“ဟာ!အန်တီက ဘယ်လိုသိလဲ…ကျနော့်စိတ် ထဲမှာပဲ တွေးလိုက်တာကို……”

“ဆက်စပ်ခြင်း သီအိုရီကို နားလည်ရင် ဒါတွေ က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး သားရယ်”

“ဟုတ်…အန်တီက ဖင်ကို ပေးမလုပ်ချင်ဘူး လား”

“မေးကြည့်ပေါ့ သူ့ကိုပဲ”

” ခု…မေးနေတာပဲလေ အန်တီ့ကို”

“အန်တီခံရမှာမဟုတ်ဘူးလေ ဖင်က ခံရမှာကို”

“သူကတော့ ကျနော့သဘောပဲတဲ့”

“ပြီးရော”

“အခန်းထဲ သွားအောင် အန်တီနုလွင်”

သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီက ထလိုက်ပြီး

“ဒီတိုင်းချည်း မသွားချင်ဘူးကွယ်”

“ဘယ်လို သွားချင်တာလဲ”

“နောက်ကနေ တွန်းပြီး လိုက်ပို့”

ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေမှာ

“အရိပ်ပြလျှင်အကောင်မြင်”

“ချက်ဆို နားခွက်ကမီးတောက်”

စကားပုံတွေနဲ့အညီ သံဒိုင်တို့က နားလည်လွန်းနေတော့…သံဒိုင်က မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့အန်တီနုလွင်နောက်ကိုနေရာယူလိုက်သည် ။ အန်တီကလည်းခါးကိုရှေ့ကုန်းလိုက်ကာ…ဒူးကိုနည်းနည်းကွေးလိုက်တော့…နောက်က သံဒိုင်သာ မဟုတ်…ဘေးက ပွဲကြည့်ပရိသတ်ရှိလျှ င်ပဲ ဒီပိုဇေရှင်ကိုတော်တော်လေးသဘောကျ ပေလိမ့်မည်ဟုသံဒိုင်ထင်သည်။

ရင်ထွားတင်ကားတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး၏ ငံ့လင့်နေတဲ့ …အနေအထား…လေ။ သံဒိုင် တံထွေးကူစရာမလိုပဲ အန်တီ့ပစ္စည်းထဲကို အငယ်ကောင်ကို တည့်ထည့်ပေးလိုက်ရင်းတစ်ဝက်လောက် အရောက်မှ မိမိခါးကိုဆက်ကော့ပေးလိုက်သလို အန်တီနုလွင်တင်ပါးကိုလည်းဆွဲယူပြီးခပ်ဆက်ဆက်လေးဆောင့်သွင်းပြစ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ဆီက “အင့်!”ဆိုတဲ့ တစ်လုံးတည်းအသံထွက်ပြီးမှ……

“ဖြေးဖြေးသွင်းလည်း ဝင်ပါတယ် သားရယ် ဘာကြောင့်များ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးဆောင့်ထိုး ချ င်ရတာလဲနုလွင်ကိုနာစေချင်တာလားဟင် ”

“နာကျင်စေလိုရယ်ကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူး ညီတော်မောင်က သူဝင်ရောက်လာပြီဆိုတာ သူ့သခင်မသိစေဖို့ အပြေးလေး သတင်းပို့တဲ့ သဘောပါ……ဟီး”

“ဖြေးဖြေးပို့လည်း သိပါတယ်ကွယ်…ရှေ့က ကုန်းပြီးခံပေးနေရတာကို အားနာဦးပေါ့……”

“အရမ်းနာသွားလို့လား”

“မနာပါဘူးလန့်သွားရတာ…သူ့ဟာကြီးက ရှည် လည်းရှည် အလုံးကတုတ်သေးတယ်”

“စကားမများနဲ့တော့ အန်တီ…သွားမှာဆို သွားပါတော့”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို ရှေ့တွန်းပေးကာနောက်ကနေ ညှောင့်လုပ်လေးလုပ်ပြီးသွားခိုင်း လိုက်တော့သည်။ဆောင့်လုပ်လေးတစ်ချ က်နဲ့ လိင်စိတ်ကို ထပ်ပြီးလန့်နိုးပေးလိုက်တာပါ… အန်တီနုလွင်ရယ် စိတ်ဆိုးတော် မမှုလိုက်ပါနဲ့ ဒီနည်းက လိင်တန် သေးပြီးတိုတဲ့သူမျ ားမှာ တော့ အလုပ်ဖြစ်မည် မဟုတ်ပါ………။

သံဝါသပြု ရင်း ခရီးဆက်ရတာမို့ ဧည့်ခန်းနဲ့ အန်တီနုလွင်အခန်းဆီကို အချိန်ကြာကြာ သွားလိုက်ရသည်။အခန်းထဲ ရောက်တော့… သံဒိုင်က တပ်ထားလျှက်ကိုမချွတ်စေပဲ…… အန်တီနုလွင်ကို မွေ့ယာပေါ်ဖင်ထောင်ကုန်း ခိုင်းပြီး ရှယ်သမလေတော့သည်။

ကာမအလုပ်မှုဟူသည်က ရှေးကဆရာကြီးများပြောခဲ့သလို တစ်ခါတစ်ရံ ညက်ညောခြင်းနဲ့စီးမျောလုပ်ဆောင်ရပြီး တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဖိထောင်းအဆုံးသတ်လိုက်ခြင်းက… ထူးကဲသောအရသာများကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ရစေ ပါသည်။ပုံသေနည်းတစ်ခုလိုတော့မသတ်မှတ် စေလို။ပိုက်ဆံ ပြည့်စုံနေရင်တောင် ကျန်းမာရေးကောင်းနေမှ လှုပ်ရှားလို့ရတဲ့ ကာမအမှု့ကိုလိုမှအသုံးချ ကာဘဝရသကိုနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်သံဒိုင် ခံစားလိုပါသည်။

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကြီးကို…… အားရပါးရ လုပ်ဆော်နေရတော့ ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာပြီမို့လုပ်ချက်တွေ ခဏရပ်ပြစ်လိုက်ပြီး လိင်တန်ကိုဆွဲနှုတ်ကာမွေ့ယာပေါ်တက်လိုက် သည်။အန်တီနုလွင်ကိုအပေါ်ကနေ ပေးမလုပ် သေးပဲ ဒီတစ်ချီတော့ မိမိစိတ်ကြိုက်သွား မယ်လို့ သံဒိုင် ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။

မွေ့ယာပေါ်ပဲလေးဖက်ကုန်းခိုင်းကာနောက်က နေလုပ်လိုက်သေးသည်။ အပေါ်ကဖိထောင်းခဲ့တာ ညောင်းခဲ့တာမို့ အေးဆေးလေးလုပ်မယ်လို့ တစ်ခါစဉ်းစားမိပြီးလေးဖက်ကုန်းနေတဲ့အန်တီနုလွင်ကို…ထောက်ထားတဲ့ လက်နဲ့ ဒူးကို ဖြု တ်ပြီးမှောက်အိပ်ခိုင်း လိုက်ပြန်သည်။မိန်းမ အင်္ဂါဇာတ်ဆိုတာ… ပေါင်ခွကြားမှာ ရှိနေလို့ပဲလားတော့ မသိ ရှေ့က လုပ်လည်းရသည်။

နောက်ကနေ လုပ်လည်းရသည်။ မထူးပေမဲ့ ဆန်းတော့ဆန်းတယ်ဟု သံဒိုင် သိလိုက်ရသလို ကိုယ့်အတွေးကို ပြန်ရယ်ချ င်မိလိုက်သေးသည်။ မှောက်ခုံး ခံပေးနေတဲ့ အန်တီ့အပေါ်ကနေ လူချ င်းထပ် လုပ်လိုက် ထိုင်ရက်လုပ်လိုက်နဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းပဲ သွားနေလိုက်ပြန် သည်။

ဒီအနေအထားမှာအန်တီကဖင်သားကြီး တဲ့သူမို့ အဆုံးထိမဝင်ပေပဲ လုပ်လို့တော့ ကောင်းလှသည်။သံဒိုင်ကအချိန်ဆွဲပြီးလုပ်နေ လိုက်သည်။လူချင်းထပ်လုပ်တဲ့အခါခါးကိုလှုပ် မြန်မြန်ဆောင့်လုပ်ပြီး ပြီးချင်လာရင်…… ထပ်နေရာမှခွာလိုက်ပြီး အပေါ်ကနေကုန်းကာ ဝင်ရုံလေး လုပ်ပြီး အချိန်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။

နှစ်ကြိမ်လောက်လုပ်လိုက်နားလိုက်သံဒိုင်လုပ် နေတဲ့အထာကို အန်တီနုလွင်သိသွားပုံရသည် သုံးကြိမ်မြောက် လူချင်းထပ်လုပ်နေရာမှ ခွာ လိုက်ပြီး ကုန်းပြီးနားလိုက်ချိန်မှာ…… အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ရဲ့ ကွေးထားတဲ့ ဒူးကို လက်သည်းနဲ့ ယားအောင်ပွတ်ကုတ်လိုက်ပြီး နောက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့……သံဒိုင်မှာအန်တီနုလွင်ပေါ်ပြန်မှောက်လိုက်ရတော့သည်။

ပြန်မှောက်လိုက်ရတော့ လိင်တန်က… အန်တီနုလွင် ပစ္စည်းထဲ ပြန်ဝင်သွားရပြီး ထိန်း ထားတဲ့ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ထွက်လာရ တော့သည်။ သံဒိုင် ပြီးမှန်း သုတ်ထွက်မှန်းသိ လိုက်တော့ ခါးကိုသာ အသာညှောင့်ပြီး ဇိမ်ယူ ရလိုက်ပါတော့သည်။အတွေ့အကြုံ သမ္ဘာကို တော့ သံဒိုင် ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကို မယှဉ်နိုင်ပါ…။

သံဒိုင် ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်မပြီးလိုက်ရတော့…… စိတ်နည်းနည်းတိုသွားခဲ့ရသည်။

“အန်တီနုလွင် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲဗျာ ကျ နော်မှာ ပြီးမှာစိုးလို့ ထိန်းလုပ်နေရတာ”

“အန်တီ့မှာက နှစ်ကြိမ်လောက်ကောင်းပြီးသွား ပြီမို့ သားကိုလည်း နားစေချ င်လို့ပါကွယ်… ပညာတွေ စုံနေပြီး သိပ်ကို ထိန်းပြီးလုပ်တတ် နေတာပေါ့ ဟလား…”

“ပြီးသွားပေမဲ့ အားရပါးရ စိတ်ကျေ နပ်မှု့……မရလိုက်လို့ ထွက်သွားတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို သမြောနေတာ…အန်တီ လုံးဝမမိုက်ဘူး… ကျ နော့ကို ပညာပြတယ်ပေါ့”

“တစ်နေ့ကုန်တစ်ညလုံး နုလွင်ခန္ဓာကိုယ်ကြီး ကို သားစိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်ပေးတာပဲကွယ် ဘာလို့ လောဘတွေကြီးနေရတာလဲ”

“ပြီးတာပဲ ဖင်ကြီးကို ကျနော်လုပ်မှ မငိုနဲ့”

“မခံနိုင်ရင်တော့ ထွက်ပြေးမှာပဲကွယ်”

“ပြေးလို့ ရမယ်ထင်လို့လား…ဝင်သွားပြီးပြီဆိုမှ တော့ လက်လွှတ်လိုက်ရင်တောင် ထစ်ပြီး ကြပ်နေလို့ အန်တီနုလွင် ပြေးလို့ရမှာ…… မဟုတ်တော့ဘူး”

“အဟင်း ဟင်း…သားကလေ ပေါက်ကရတွေး ပြီးတော့ကို ပြောတတ်တယ်…”

“တကယ်ပြောတာ အန်တီ”

“အင်းပါလေ……ခုက ဘီယာတွေရော ရှိတယ် သား ဝီစကီလည်းရှိတယ် ဘာသောက်မလဲ နုလွင် သွားယူပေးမယ်လေ”

သံဒိုင် စိတ်ကျေ နပ်မှု့များစွာဖြစ်သွားရပါတော့သည်။အလိုက်သိပ်သိတတ်လွန်း တဲ့ အန်တီရယ်ပါ။

“ကျ နော်က ဘီယာသမားရယ်…အန်တီက ဘယ်ချိန်သွားဝယ်ထားတာလဲ…ဒီနေ့က ဝန်ဆောင်မှုတွေ သိပ်ကောင်းနေပါလားဗျာ”

“အော်!သားကို ပြု စုချင်တာပါလို့ ပြောပြီးပြီပဲ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို ဧည့်ခံချ င်ရင်… ကာမနဲ့ ယမကာကတော့ မပါမဖြစ်လေကွယ်”

“အန်တီရော သောက်မှလား”

လို့ သံဒိုင်က မေးလိုက်တော့ အန်တီက ခေါင်းကို ရမ်းပြပြီး…

“မကြိုက်ဘူးသား…မှုးယစ်ရီဝေတဲ့ ရသကို နုလွင်က မကြိုက်ဘူး”

“တစ်ချို့ အမျိုးးသမီးတွေ သောက်ကြပါတယ်”

“သူကြို က်လို့ သူသောက်တာလေ ဘာဖြစ်လဲ သောက်ပေါ့…နုလွင်က မကြိုက်လို့ မသောက် တာလေ…”

” မီးဖိုခန်းထဲပဲ သွားသောက်မယ် အန်တီ… ဘီယာသောက်မယ် အန်တီကို အပေါ်မှာထား ပြီး အငယ်ကောင်ကို ကျ င်းစိမ်မယ်”

“အယ်မယ် အစီအစဉ်တွေ သိပ်ကောင်းနေပါ လား”

“အန်တီပဲ ကျနော် ကောင်းအောင် စီစဉ်ပေး တာဆို…ခု ငယ်သံဒိုင်တို့က …အတိတ်ကြောင့်လည်း မဆွေးဘူး… အနာဂတ်ကိုလည်း မတွေးဘူး… လုံးဝ လက်ရှိမှာ သာသာယာယာပဲလေ”

“အင်း…စည်းစိမ် လောကစည်းစိမ်ဆိုတာ…လူသာမန်တွေအဖို့သိပ်တက်မက်ကြတယ်လေအကြိမ်များများနဲ့ ခံစားမဲ့အစား…… နည်းနည်းနဲ့ ကောင်းကောင်းခံစားပြစ်စမ်းပါ … သိပ်အရသာရှိတာ……နေ့တိုင်းမလုပ်ဖြစ်တော့ တစ်မျိုးလည်းကောင်းတာပေါ့…သားကြိုက် မယ်ထင်လို့ ဒီလိုလေးစီစဉ်ပေးတာပါရှင်… သားကကြို က်တယ် သာယာတယ်ဆိုတော့ နုလွင် ပျော်ရတာပေါ့ရှင်”

အန်တီက ပြောပြီးတာနဲ့ အရင်ထသွားလိုက်တော့သည်။သံဒိုင် အိပ်ယာပေါ်ကနေပဲ အသာကြည့်နေလိုက်မိသည်။ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ထလမ်းလျောက်သွားတဲ့ အန်တီ့ကို မြင်လိုက်ရတော့ အငယ်ကောင်က…သံဒိုင် မီးဖိုခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာဘီယာဗူးရော ဝီစကီပုလင်းရော အဆင်သင့်အာလူးခြောက်ကြော်လေးက ပန်းကန်နဲ့ထည့်ထားလိုက်သေးသည်။အန်တီကဘာတွေကြော်နေတာလဲ မသိလို့……

“ဘာတွေ ကြော်နေတာလည်း အန်တီ”

“ဂုဏ်သရေရည်ရှိလူကြီးမင်းတစ်ယောက် အတွက် ဘီယာနဲ့ မြည်းဖို့ ကြက်အူချောင်း ကြော်နေတာပါရှင်”

“ဒီလိုပဲ တစ်သက်လုံး ကြော်ပေးနိုင်မှာလား အန်တီနုလွင်”လို့ သံဒိုင်လှမ်းမေးလိုက်တော့ အန်တီက သံဒိုင်ထိုင်တဲ့နေရာကို ပြန်ကြည့်ပြီး”ကြော်ပေးမှာပေါ့…အန်တီမကြော်ပေးနိုင်တော့ဘူးဆိုရင်လည်းကြော်ပေးနိုင်တဲ့သူ ရှာပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား သား”

“မလိုပါဘူး အန်တီရယ်…အန်တီမကြော်နိုင် တော့ရင်လည်း ကျနော် ကြော်မှာပေါ့”

“ဟုတ်ပါပြီကွယ် ခဏလေး ဒီက ရတော့မှာ”

အန်တီနုလွင်ကကြက်အူချောင်းကြော်ပန်းကန်လေးနဲ့ သံဒိုင်နားရောက်လာပြီး မထိုင်သေးပဲသံဒိုင်ကိုသာ ပြုံးပြီးကြည့်နေသေးသည်။ပြီးမှပန်းကန်ကို စားပွဲတင်ပေးလိုက်ပြီး တစ်ရှုးနည်းနည်းယူလိုက်ကာ သံဒိုင့်အောက်ကိုထိုင်လိုက်တော့လေသည်။

“ဟာ!အန်တီနုလွင်က ထိုင်ခုံပေါ် မထိုင်ဘူး လား”

အန်တီက စကားပြန်မပြောပဲ ခေါင်းသာရမ်းပြပြီး သံဒိုင်ခြေထောက်ကြားကိုဝင်ကာ အငယ်ကောင်ကို အရင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးသည်။

ပြီးမှ တစ်ဖြည်းဖြည်းစုပ်ပေးနေတော့သည်။သံဒိုင့်မှာက ဒီနေ့အဖို့ရာတော့………သူက အပေါ်မှာ ဘီယာစုပ်အန်တီက အောက်မှာ စုပ်……ဘဝရဲ့ တစ်ချို့နေရက်တွေက ကျေနပ်စရာသိပ်ကောင်းလွန်းတယ်လေ……။

သံဒိုင် ဘီယာသောက်ရင်း အောက်က အန်တီ့ကိုတစ်ချ က်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က”လူကိုဘာလို့လာကြည့်နေတာလဲ…ကိုယ်ပါသာ သောက်စရာရှိတာသောက်လေ”

တဲ့……။

……………………………………………………………………………

💠အခန်း ( ၁၆ )💠

“အန်တီ အားမရသေးဘူးလား”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို မေးလိုက်တော့……

“ဒါမျိုးးက အားရတယ်…ဝသွားတယ်ရယ်လို့မှမရှိတာပဲ သားရယ်”

လို့ အန်တီက သူ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကြီးကို ရှုံ့ပြီးပြောလာတော့……သံဒိုင်အသည်း ယားသွားသည်။ယောကျ်ားတွေမှာမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အမှုအရာတစ်ချ က်ရယ်ကြောင့် “ဖြောင်းကနဲ” ထထောင်သွားတာမျိုးရှိသည်။သိပ်ပါးနပ်တဲ့မိန်းမတွေကသူ့အမှုအရာများမှ ဘယ်အမှုအရာက ယောကျ်းတွေကိုကြုံးသွင်းလို့ ရနိုင်သည်ဆိုတာ သိကြသည်။

ဒါကြောင့် ကိုယ်ပိုင်အမှုအရာမရှိတာတောင်စွဲဆောင်မှု့ အမှုအရာဖြစ်အောင် တစ်ချို့သောမိန်းမတွေ ကြိုးစားလုပ်ယူကြသည်လို့တော့သံဒိုင် ကြားသိဖူးသည်။အခု အန်တီနုလွင်ကကြိုးစားလုပ်ယူထားခြင်းမျိုးမဟုတ်………သူ့ပင်ကို သဘာဝကိုက စွဲဆောင်မှု့ ရှိပြီး မြင်တာနဲ့ လုပ်ချ င်စရာကြီးဖြစ်နေတာမျိုးး……။

“တော်ပြီလေ အန်တီနုလွင်…ကျ နော် အပေါ် လာထိုင်တော့လေ”

အန်တီကလိင်တန်ကိုလက်နဲ့ကစားပေးနေရင်း

“မထိုင်ချင်ဘူးကွယ်…ထိုင်ရတာ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်နေမှာပေါ့”

“မဖြစ်အောင် အဆင်ပြေတဲ့ အပေါက် တစ်ခုခု ထဲ ထည့်ထားပေးမယ်လေ”

“ဟို အပေါက်ကို ထည့်မှာ မဟုတ်လား… စမ်းကြည့်ချင်ပေမဲ့ ကြောက်တော့ကြောက် သားကွယ်…အန်တီ့ သူငယ်ချင်းတော့…… လိပ်ခေါင်းဖြစ်သွားတယ် သားရဲ့”

“အကြိမ်ရေ များလို့လား အန်တီ”

“မသိဘူးလေကွယ် ကိုယ့်မျက်စိ့ရှေ့တင် လုပ် ကြတာမျိုးးမှ မဟုတ်တာ…ဒါမဲ့ သူကလည်း နောက်ပေါက်ကိုပိုအရသာတွေ့နေသတဲ့လေ”

“လုပ်ကြရအောင် အန်တီရယ်နော်”

“ဆီတော့ ကူဦးမယ်ကွယ်”

အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးတာနဲ့ ထိုင်ရာကထ လိုက်တော့…အမွှေးမဲမဲတွေနဲ့ အန်တီနုလွင် အင်္ဂါဇာတ်ကြီးက သံဒိုင့်မျက်စိ့ရှေ့ရောက်လာ တာမို့…သံဒိုင်လည်း လက်ထဲက ဘီယာဗူးကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ထိုင်နေတာမှဆင်းကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး “အလှနတ်ဖုရားမကြီး”ကို ခစားလိုက်မိသည်။

အန်တီနုလွင်က ဘာမှမသောက်ထားပဲနဲ့…… ယစ်မှုးရီဝေတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ သံဒိုင့်ကို…… ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း ခြေစုံညီညီလေးရပ်နေရာမှ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို နည်းနည်းခွဲရပ်ပြီး ဖနောင့် ထောင်ပေးလာတော့…… ပန်းမဲကြီးက ပွင့်အာလာတော့သည်။

မျက်နှာ မော်ကြည့်လိုက် ခြေထောက်လှုပ်ရှားမှု့တွေ ကြည့်လိုက်လုပ်နေတဲ့ သံဒိုင်က……ကိုယ်နေဟန် အချိုးအစားပြောင်းသွားတာ…

ဘာလုပ်ပေးတော့မယ်ဆိုတာ သိနေလို့…အန်တီကိုယ်တိုင် ပြင်လိုက်ခြင်းမျိုးးလား…သဘာဝခန္ဓာဗေဒကကိုအလိုက်သိခြင်းမျိုးလား မစဉ်းစားနိုင်……ပန်းပွင့်မဲကြီးကတော့ သူ့ ဝတ်ရည်စုပ်မဲ့သူကိုကြို လင့်နေခဲ့ပြီ……သံဒိုင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးစိုက်စုပ်ယူပြစ်လိုက်သည်။

အန်တီ လက်တွေကလည်း သံဒိုင့်ဆံပင်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲလိမ်ကျ စ်နေတော့သည်။သူကြမ်းလျှ င်ကိုယ်ကြမ်း…သူချောလျှင်ကိုယ်ချောတတ်တဲ့…လိင်စိတ်ရဲ့ လိုက်လျောညီထွေခြင်း အချိုးတွေမို့ထင်…။

သံဒိုင်က နှာခေါင်း နှုတ်ခမ်း သွား လျှာဤအရာလေးခုကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု အသုံးချ လာလိုက်တော့……အန်တီနုလွင်ဆီက…

“အား! သား……ဟင်း ဟင်း ဟင်း သားရယ်”

ဆိုတဲ့ ခံစားမှု့ရသ ကိုအဓိပ္ပာယ်ပေါ်လွင်အောင်စကားလုံးလေးတွေနဲ့ ရွတ်ဆိုပြသည်……။သံဒိုင်ကသူ့သွားတွေနဲ့”ဇတ်! ဇတ်!”နဲ့ကိုက်ပေးလိုက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ အပြည့် အစေ့ပါမကျန်…စုပ်ပေးလိုက်ရင် “အား!သား”ဆိုပြီး မြည်သံကျယ်ပေမဲ့……လျှာနဲ့ပဲ “ပသို့ ပလပ် ပလပ်”ယှက်ပေးလိုက်ချိန်ကျ တိုးညှင်းညှင်းငြီးသံလေးက

“ဟင်း ဟင်း ဟင်း……သား ရယ်”

တဲ့လေ………။လုပ်ပေးသူက စေတနာအပြည့်နဲ့ လုပ်ပေးရင်ခံစားတဲ့သူက အမှန်အကန် ခံစားတတ်ပါမှ…ခံစားချင်သူက ခံစားနေချင်ဦးတောင်…လုပ်ပေးသူက အမှန်အကန်လုပ်ပေးတတ်ဦးမှ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အကျိုးများမဲ့ ကိစ္စဖြစ်လေတော့ သံဒိုင် နဲ့ အန်တီနုလွင်က အပေးနဲ့ အယူ အယူ နဲ့ အပေး သဟာဇာတ ဖြစ်ကြသည်။

ဏအကြာမှာတော့… အန်တီနုလွင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်လာပြီး… သံဒိုင့် ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ဖိကိုင်ပြီး မျက်နှာကို ပန်းမဲပွင့်နဲ့နေရာအနှံ ဖိပွတ်ဆွဲ ဇောင်းတိုက်နေတော့သည်။ပွတ်သတ်ဇောင်းတိုက်နေရင်းမှာပဲ အန်တီနုလွင်ဆီက………

“အိုး! ဟင်းးး ဟင်းးးးးး နုလွင် ရူးရပါလိမ့်မယ် သားရယ်…… ရူးရပါလိမ့်မယ်…အာာာ အာာာ အီး”

ဆိုပြီး တုန်နေရာမှ ပြန်ငြိမ်သွားပေတော့သည်။

သံဒိုင့် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးလည်း ပန်းမဲပွင့်က အရည်တွေ……။အန်တီနုလွင်က မျက်နှာကို တစ်ရှုူးတွေနဲ့သုတ်ပေးပြီးမှ ……

“ချစ်လိုက်တာ သားရယ်”

ပြောရင်း “ရွှတ်ကနဲ” နမ်းလိုက်သေးသည်။

“နုလွင် ဆီသွားယူလိုက်ဦးမယ်နော်”

လို့ပြောပြီး သံဒိုင် အနီးမှ ၁၆ နှစ် သမီးလေးလို ဖင်ပြောင် ကြီးနဲ့ ပြေးထွက်သွားလေသည်။ သံဒိုင်လည်း ထိုင်ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး…ဘီယာလေး တစ်ကျိုက် ပြန်ကြိတ်လိုက်သည်။ယောင်္ကျားတွေကို မိန်းမတွေ စိတ်ဆိုးရင်…

“စောက်ပတ် နဲ့ တက်ပွတ်ပြစ်မယ် ဟင်း”

လို့ ဆဲရေးတိုင်းထွာခြင်းသည်တကယ်သာ အလုပ် ခံရလျှင် အတော်ဆိုးမည်ဆိုတာ…ကိုယ်တွေ့နဲ့ သံဒိုင် နားလည်လိုက်ရသည်။

အန်တီနုလွင်လို အင်္ဂါဇာတ်သန့်ပြီး……မိမိကလဲချစ်မိနေသူမို့သာ တော်တော့သည်။ သူ့တို့ပြီးကာနီး အင်္ဂါဇာတ်နဲ့ မျက်နှာ ဖိကပ်ထားတာ ကြီးက အမောဖောက်တတ်တဲ့လူ…… အသက် ကြာကြာမအောင့်နိုင်တဲ့သူဆို…… သေလို့ရသည်လေ………။

သံဒိုင်အနေနဲ့ မိမိချ စ်တဲ့ အန်တီနုလွင်ရယ်မို့ ချစ်သူ ကျေ နပ်စေခြင်းငှာ…လုပ်ပေးရတာ ကျေ နပ်မိပါသည်။မိမိကလည်း အကြင်မိန်းမကို မနှစ်သက်…… ဒင်းကလည်း ဇွတ်ထန်ပြီး မျ က်နှာပေါ် အတင်းတက်…ဆွဲဖိပွတ်… ပစ္စည်းကျ လည်း ရေချိုးရင်းနဲ့မှ တာဝန်ကျေ ရုံ ရေဆေးထားတတ်တာမျိုး…… နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခြမ်းက ခပ်ထူထူပိန်းပိန်းနဲ့ မလွှတ်တမ်း ပေါင်ခွကြား ရောက်ရတဲ့…… ယောကျ်ားတို့ အဖို့မှာ သေဖို့ရာသာ ရှိတော့ သည်လို့……သံဒိုင် စဉ်းစားမိလိုက်ပြီး ဘီယာဗူးက ငုံခါစ ပါးစပ်ထဲ ရောက်ပြီးသား ဘီယာကို…… “ထွီ”ကနဲ အောက်က အမှိုက်ပုံးထဲ ထွေးထုတ် ပြစ်လိုက်သည်။ နေ့စဉ် ကျားရော မရော လိင်အင်္ဂါသန့်ရှင်းရေး တော့ ဂရုစိုက်သင့်သည် မဟုတ်ပါလော…… အောက်သိုးသိုး အနံ့ရမှ လိင်စိတ်ကြွတတ်တဲ့ ပြင်သစ်ဗိုလ်ချုပ် နပိုလီယံ ဘိုနာဘတ် လိုဆို ရင်တော့ သံဒိုင်လည်း မပြောတတ်………။

အန်တီနုလွင်က ဆီပုလင်းလေးကိုင်ကာ သံဒိုင်အနား ပြန်ရောက်လာပြီး ……

“သား မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါ”

ပြောလာလို့…သံဒိုင် မတ်တတ်ရပ်ပေးလိုက်တော့…ထိုင်ခဲ့တဲ့ခုံကို ဖယ်လိုက်ပြီး အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ရပ်နေတဲ့ နောက်ကနေဝင်ရပ်လာသည်။ဆီပုလင်းအဖုံး ဖွင့်တဲ့အသံကို ကြားလိုက်တော့လက်ထဲကို ဆီထည့်တော့မှာလို့ သံဒိုင်သိလိုက်ပါသည်။

လက်ထဲကို ဆီရောက်သွားပြီးလို့ထင်……အန်တီ သံဒိုင်နောက်ကျောပြင်နားတိုးကပ်လာပြီး သူမရင်သားကြီးနှစ်လုံးနဲ့ နောက်ကျောပြင်ကို ထိကပ်လာသည်။အိထွေး ညက်ညောတဲ့အတွေ့တစ်ခု နောက်ကျောပြင်ကရလိုက်တော့သည်။

အန်တီနုလွင်က နောက်ကနေသိုင်းဖက်လာပြီးမှ သံဒိုင့်လိင်တန်ကို လက်ထဲက ဆီတွေနဲ့ပွတ်ပေးနေတော့သည်။သံဒိုင့်နားရွက်ကိုလည်းပါးစပ်နဲ့ လှမ်းကိုက်လိုက်ပြီး……

“ည ရောက်မှ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆီလိမ်းပြီး နှိပ် ပေးဦးမယ် သား”

လို့ပြောလာတော့……

“ဟုတ်…အန်တီက နှိပ်တတ်လို့လား……”

“နိုင်ငံကျော်အကြောကိုင်ဆရာမဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဆိုတာ ကျမ ပေါ့ရှင်……”

“ဟာ!ဟုတ်လား”

“အမှန်ပါပဲရှင်……ဒါပေမဲ့ ကျမ ဝါနုနုလွင်က တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ နှိပ်တတ်တယ်… တစ်ခုတည်းကိုပဲ နှိပ်တတ်တယ်…… ကျ န်တဲ့ ဘယ်ယောကျ်ားကိုမှ နှိပ်မပေးဘူး ကျန်တဲ့ ဘယ်နေရာမှလည်း နှိပ်မပေးဘူး”

“တစ်ယောက်တည်း နှိပ်ပေးပြီး ဆရာမက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ နိုင်ငံကျော်ရတာလဲ”

“တစ်ချို့လူတွေတောင် လန်ဒန်ပြန် ဒေါက်တာ ဖြစ်သေးတာပဲ……ကျ မက နိုင်ငံကျော်တာ မဆန်းပါဘူးရှင်…… အ ဟင်း ဟင်း”

“ဟား ဟား ဟုတ်ပါပြီဗျာ……တစ်ခုတည်းပဲ နှိပ်တတ်တယ်ဆိုတာကရော ဘယ်နားလဲဗျ ”

“ဒီမှာလေ…ဒီအကြောချောင်းကြီးပဲ…ဒီလို နှိပ်တတ်တာ”

အန်တီက ပြောလည်းပြောရင်း သံဒိုင့်ကောင်ကို မြန်မြန်ကြီး ဂွင်းထုပေးလာတော့…

“အား!အန်တီနုလွင် ရှီးးးးး ရှီး ဟား…ဖြေးဖြေး အန်တီ ပြီးသွားလိမ့်မယ်”

သံဒိုင် တားယူရတော့သည်။သုတ်ရည်တွေ ဒီအတိုင်း အထွက်မခံနိုင်သေး………။

“ဒီ အကြောချောင်းကြီးက ကိုင်လို့လည်း ကောင်းတယ် စုပ်လို့လည်းကောင်းတယ်”

“လုပ်လို့တော့ မကောင်းဘူးလား အန်တီ”

“ပြောဖွယ်မရှိပေါ့ သား ရယ်”

“ကျနော် ဟာ ကြီးကို အန်တီနုလွင် ကြိုက်မှ ကြိုက်ပါ့မလားလို့ အစက စိတ်ပူနေခဲ့တာ”

“ကိုယ်ချ စ်တဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ လိင်တန်ကို မကြိုက်ဘူးဆိုတဲ့ မိန်းမ မရှိ သလောက်ရှားပါတယ်ကွယ်”

“မိန်းမက လိင်တန်ထွားထွားကိုနှစ်သက်တဲ့သူ ရတဲ့ ယောကျ်ားက ပိစိ့သေးသေးလေးဆို ဘယ်လို လုပ်မလဲ အန်တီ”

“အဲလို အတွဲမျိုးအပြင်မှာ သားတွေ့ဖူးမြင်ဖူး ပါသလား……”

“သေချာတော့ မမြင်ဖူးပါဘူး…ဒါမဲ့ မရှိဖူးလို့ တော့ အန်တီမပြောနဲ့နော်”

“မပြောပါဖူးကွယ်……ရှိတော့ ရှိမှာပဲလေ…… ဒါပေမဲ့ အရမ်းရှားပါလိမ့်မယ်…စိတ်ကူးယဉ် အတွေးမေးခွန်းတွေ အန်တီကို လာမမေးပါနဲ့ သားရယ်… ကျားရော မရော မွေးရာပါသဘာဝအသိနဲ့ မိမိနှစ်သက်တဲ့လူကိုရွှေးချယ်တတ်ပြီးသားပါ အကြောင်းမပါလို့ မိမိနှစ်သက်တဲ့လူနဲ့ မရခဲ့ ဘူးဆိုရင်တောင်…အတူနေရမဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖော်နဲ့ အဆင်ပြေအောင် နေတတ်ကြပါတယ်..သားပြောတဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကို ကြိုက်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေကလည်း လိင်တန်သေးမယ် လို့ ထင်ရတဲ့ယောကျ်ားမျိုးကိုလှည့်ကိုမကြည့် တာ…သူ့ရဲ့ဖွဲ့စည်းပုံခန္ဓာဗေဒရဲ့ပင်ကိုသဘာဝ အသိကကို ငြင်းပယ်နေတော့တာ…… ဒါဆို စိတ်ကသိတာပေါ့…သိလို့ ငြင်းပယ်လိုက် တာလားလို့တော့ မမေးနဲ့နော် သား ……မိန်းမတစ်ယောက်ကို ချစ်ခွင့်ပန်လိုက်လို့… အဲဒီမိန်းမက နိုးလို့ ပြောခံရတဲ့ ယောင်္ကျားတိုင်း လိင်တန်သေးနေလို့လား… အဲလိုလည်း မဟုတ်သေးဘူးနော်…… ပြောမယ်ဆိုရင် အများကြီးပဲ သားရယ်…… တစ်ချက်ခြင်း ချ ရေးပြီးရှင်းရလောက်တယ်”

အန်တီနုလွင်က စကားပြောနေပေမဲ့ လက်ကလှုပ်ရှားပေးမှု့တွေက ရပ်မသွားဘူး။လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥတွေကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်…တစ်ဖက်က လိင်တန်ချောင်းကို ပွတ်လိုက်လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကြား ဆေးလိပ်ညှပ်သလို လုပ်ပြီး အထက်အောက်စုန်ဆန်ပေးလိုက်…လိင်တန်အရင်းကို လက်ညှိုး လက်မနဲ့ဖိကပ်ပြီး လိင်တန်ကြီး ငေါ့ထွက်လာအောင်လုပ်ပေးလိုက်နဲ့ ရပ်မသွားပေ……။

မိမိလိင်တန်ကို ချော့မြူ ပွတ်သတ်ပေးနေရင်းစကားပြောရတဲ့ အရသာကို ခံစားစံစားဖူးတဲ့ယောင်္ကျားခြင်းသာဟုတ်မှန်ကြောင်း နားလည်မှု့ရှိရှိထောက်ခံလိမ့်မယ်လို့ သံဒိုင်ထင်မိသည်။

“အန်တီဆိုလိုချင်တာကို နားလည်ပါတယ်… မွေးရာပါအသိတွေကသင်ပေးစရာမလိုအောင် တတ်သိနေတာမျိုး မဟုတ်လား…”

“လိင်တန်အကြီးကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရတော့… လိင်တန်သေးသေးလေးတွေနဲ့ ခံစားနေရတဲ့ အချို့သောမိန်းမတွေကိုလိုက်ဖြည့်ဆည်းပေး ချင်နေတာလား”

“မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်…အန်တီနုလွင်တို့ မိန်းမတွေချစ်တဲ့သူနဲ့မှ လိင်ဆက်ဆံချင်သလို ကျနော်တို့လို ယောင်္ကျားတွေမှာလည်း ကိုယ် တကယ် စိတ်လာတဲ့မိန်းမမျိုးးမှ အားရပါးရ လုပ်ချင်တာပါ…”

“စိတ်လာတဲ့ မိန်းမက များတယ်မလား… စိတ်မလာတာ ခပ်ရှားရှား မဟုတ်လား”

“အပြစ်မတင်သင့်တဲ့ ကျားစိတ်ပါ အန်တီ… အခုတောင် အန်တီကြီးတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပြောနေတယ်…ပါးစပ်ကတော့ မပြောဖူးပေါ့”

အန်တီနုလွင် စကားဆက်မပြောပဲ သံဒိုင်ပြောတာကို စဉ်းစားနေပုံရသည်။ လက်ကတော့လှုပ်မြဲ လှုပ်လျှက်။ သံဒိုင်လည်း အသာပဲညိမ်နေပေးလိုက်သည်။ အန်တီနုလွင် စဉ်းစားပါစေဦးပေါ့……။

“ဘယ်သူ ဘယ်အန်တီက ဘယ်လိုပြောတာလဲ ဘယ်လို အမှုအရာပြတာလဲ”

“အန်တီနုလွင် သူ့ကို သိပါတယ်…ကျနော့်ကို လုပ်စေချင်နေတဲ့ တစ်ယောက်လေ…”

“ဘယ်သူလဲကွယ် အန်တီ မသိပါဘူး…… သားပြောပြမှ သိမှာပေါ့ သူ့ကို သားကကျ မလုပ်ချင်တာလား”

“လုပ်ချင်တာပေါ့ အန်တီကလည်း…… အဲ အန်တီကြီးက သူ့ဖင်ကို ကျ နော့်ကောင်နဲ့ လုပ်စေချင်နေတာ အန်တီရဲ့…”

အန်တီနုလွင် သဘောပေါက်သွားပုံရသည်။ လက်နဲ့ လှုပ်ရှားပေးမှု့ပါ ရပ်လိုက်ပြီး……

“အဲ အန်တီကြီးက လုပ်စေချင်ပေမဲ့ သားက မလုပ်ပေးခဲ့တာမလား…ကောင်းတာပေါ့ သား! အန်တီကြီးမှာ သက်သာရှာမှာပေါ့……”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဖက် ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး”အဲ အန်တီကြီးက ရှေ့မှာရောက်နေလို့ ဒီနေ့ တော့ လုပ်ပေးရတော့မှာဗျ ”

သံဒိုင် ပြောပြီးတာနဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ရင်သားနှစ်လုံးကိုကိုင်ညှစ်လိုက်ပြီး အန်တီရဲ့နှာခေါင်းချွ န်ကြီးကို သွားနဲ့ အသာလေးကိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ပြီးမှအန်တီ့ကို စားပွဲပေါ်ဆွဲလှည့်မှောက်ခိုင်းလိုက်သည်။

ကုန်းနေတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ဖင်သားကြီး နှစ်ခြမ်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖြဲလိုက်တော့ ဆီတွေ……အန်တီလည်း ဖင်ကြားကို ဆီတွေ ကြို သုတ်ထားနှင့်ပြီ……သံဒိုင် အန်တီ့ဖင်ပေါက်ဝကိုအငယ်ကောင်နဲ့ ဖမ်းထောက် တေ့လိုက်တော့မှ……

“ဖြည်းဖြည်းနော် သား”

လို့မှောက်ခုံးကြီးနေပေးရှာတဲ့ အန်တီနုလွင်က သတိပေးသေးသည်။ဒါမျိုးးကို သံဒိုင်က ရီပလိုင်းလုပ်လေ့လုပ်ထမရှိ။ တေ့ထားတဲ့ အငယ်ကောင်ကို အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိတွန်းလိုက်တော့ အန်တီဆီက…”အား” ဆို အော်ပြီး ကုန်းနေရာမှ ပြန်ထလာသည်။

“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အန်တီရယ် ဒီကောင့်ကို မတွေ့ဖူး မမြင်ဖူးတာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့”

သံဒိုင် ပြောပြောဆိုဆို အန်တီ့လက်ကိုဆွဲပြီး အငယ်ကောင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။

“နာတယ် သားရဲ့”

အန်တီနဲ့ အပြောလေးနဲ့မျက်နှာအမှုအရာလေးကြောင့် သံဒိုင် ဖြစ်ကာစ ဒေါသတောင်ဘယ်ပျောက်လို့ ပျောက်သွားမှန်းမသိဖြစ်ရသည်။အန်တီနုလွင်ကို စ ချင်တာနဲ့……

“အသက်ကြီးမှ လီး ကြောက်နေတာ မရှက်ဘူး လားဗျာ”

“သားနော် နုလွင်ကို အဲလိုကြီး မပြောနဲ့… နုလွင် ဝင်အောင် ခံပြမှာပါ…ထိပ်ကြီးဝင်လာ ပြီးရင်သူကဖြင့် အတင်းဆောင့်ထိုးမှာ သိလို့ ဒီက အရင်ရှောင်လိုက်တာ”

“ဖင်ဆိုရင်တော့ တစ်ရစ်ခြင်းသွားမှာပါ ကျ နော် အဲလောက် မရက်စက်တတ်ပါဘူး……”

အန်တီနုလွင်ခမျာ သက်ပြင်းလေးဖြေးဖြေးချ ပြီး……

“သားထိုင်နေပါကွယ် အန်တီအပေါ်ကနေ တစ်ဖြေးဖြေးဝင်အောင် သွင်းပြီး လုပ်ပေးပါ့ မယ်…သားကို အန်တီ လွှတ်မပေးရဲဘူးကွယ်”

သံဒိုင် ရယ်ချင်မိပေမဲ့ မရယ်မိအောင်ထိန်းပြီးထိုင်ခုံယူ ထိုင်ပေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ကို ကျောပေးပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကိုနောက်ပြန်ကိုင်ကာ ဆွပေးနေသေးသည်။ ဒီလောက် ထောင်နေတာကိုဆွပေးချင်တာမျိုးက တစ်ချို့မိန်းမတွေ့ရဲ့ လက်အလေ့အကျင့်ပဲလားတော့ မသိဘူး……ဟုတ်တယ်လေ ဝင်လာမှကျ နာမှာကြောက်ပြီးမသွင်းခင်ကျ ထောထောထထောင် အောင်ဆွပေးချင်သေးသတဲ့……။

အန်တီနုလွင်က ခဏဆွပေးပြီးမှ…ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုမြှောက်ကာ လိင်တန်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး သူမဖင်စအိုဝကိုတေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး ဖိချလာသည်။”အ”လို့ အော်ပြီး တစ်ခါ ပြန်ကြွသွားပြန်သည်။

သံဒိုင်က ဘာမှ မလုပ်သေး အန်တီ့ဖင်သားတွေပဲ ပွတ်ပေးနေရင်း…

“ကြိုးစားလိုက်စမ်းပါ အန်တီနုလွင် ရယ်ကျနော် ညီလေးက သိပ်ရောက်ဖူးချင်နေပြီ”

“ဟင်း ဒါမျိုးးကျ အားပေးကြမ်းလှချ ည်လား… ကိုငယ်သံဒိုင်ရယ်”

လို့ အန်တီနုလွင် ပြန်ပြော လာတော့…သံဒိုင် ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ အန်တီနုလွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြိုးစားပြန်သည် ဆီတွေရဲ့ အကူအညီနဲ့သာသာယာယာဝင်ပေမဲ့ အစမို့ ကြောက်နေတဲ့ သဘောရှိသည်လို့ သံဒိုင် သိပါသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ ထိပ်ဖူးလုံးလုံးဝင်သွားပြီးလို့ အနည်းငယ်ကျော်ပြီးကာမှ အန်တီနုလွင် ပြန် ထသွားပြန်သည်။

သံဒိုင် စိတ်မရှည်ချင်တော့စားပွဲပေါ်က ဘီယာကလည်း လက်လှမ်းမှီတာမို့ ဆွဲယူသောက်လိုက်ရင်း အန်တီ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှု့ကို အသာကြည့်နေလိုက်သေးသည်။အန်တီနုလွင် တတိယအကြိမ် ကြိုးစားမှု့ အစမှာ ဘီယာဗူး အသာပြန်ချ ပြီး ဖင်ကိုပွတ်ပေးနေလိုက်ပြီး ထိုင်တဲ့အနေအထားကို မသိမသာလေး ပြောင်းထားလိုက်သည်။

“ဝင်တာ ထိပ်ဖျားကျော်သွားပြီ အန်တီ… ဖြေးဖြေးလေးပဲအောက်ထိုင်ချ နာသွားလိမ့်မယ် သိပ်မကြောက်နဲ့……အား!အန်တီရယ် သိပ်ကောင်းတယ် ပြန်မထလိုက်နဲ့နော်… အန်တီရော ကောင်းလား”

သံဒိုင် စကားတွေပြောရင်း ဖင်ကြီးတွေကိုပွတ် ပေးနေရာမှအန်တီ့ခါးကိုပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။

“အန်တီ…… အန်တီနုလွင်”

“ဟင် သား”

“ကောင်းသလားလို့ မေးနေတယ်လေ”

“ဟင်း…မသိ အ!”

သံဒိုင်ကခါးကိုကိုင်ပြီး နည်းနည်းလေး ဆွဲဖိချ လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က စကားဆုံးအောင် မပြောနိုင်ပဲ “အ”ကနဲ အော်ပြီးပြန်ထဖို့ ကြိုးစားသေးသည်။ဒါပေမဲ့မရတော့ဘူးအချိန်မမှီတော့ ဘူး ဖြစ်သွားသည်။

ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံဆွဲကိုင်ထားတဲ့… သံဒိုင်က အတင်းဆွဲဖိချသလို ထိုင်ရာမှ ဆက်ကနဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့…… လိင်တန်အချောင်းလိုက် အဆုံးထိအောင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ အန်တီနုလွင်က

“အား အား အီး အီး အစ်”

ဆိုပြီး အော်ကာ အတင်းရုန်းပြီး ထဖို့ ကြိုးစားသေးပေမဲ့ …… သံဒိုင်က လုံးဝမလွှတ်တော့……

“လွှတ်ပါ သားရဲ့ နုလွင် အနေရ ခက်တယ် အန်တီ အနေရခက်လို့ပါကွယ်”

သံဒိုင်က ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ညှောင့်လုပ် လုပ်နေလိုက်သည်။အားနဲ့ အတင်းဆောင့်လုပ် လို့ မရသေးတာမို့ အငြိမ်တစ်လိုင်းနဲ့ပဲ ကစား ပေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကတော့ရုန်းနေဆဲ”ရက်စက်တယ် သားရယ်…အား အီ”

“မရုန်းနဲ့လေ အန်တီ ရုန်းရင် ပိုနာမှာပေါ့ ဒါတောင်ဆီတွေပါလို့ ဟာ ကို……ခဏနေ ကောင်းလာမှာလေ ကျ နော်တော့ အရမ်း ကောင်းနေပြီ…အင်း အင်း”

သံဒိုင် ပြောပြောဆိုဆိုလေး လှုပ်ရှားမှု မြန်ပေး လိုက်သည်။ဆီအကူအညီတွေနဲ့အဝင်အထွက် မှန် အရှိန်မြန်လာတော့ ကာမဆက်ဆံခြင်းရဲ့ ရသနောက်တစ်မျိုးတိုးလို့ခံစားရတော့သည်။

“အာ!အာ! အီ…ဟင်း အရမ်းကြီး မနာဘူး ဒါမဲ့ အနေရခက်တယ် ဘယ်လိုချည်းလဲ မသိဘူး အင်း ဟင့် ဟင့် သားရယ်လုပ်လိုက်တာကွယ်…”

သံဒိုင် ဆွဲချုပ်လုပ်တာကို ဖြေလျော့ပေးလိုက် တော့ပြီး ဖင်ကို ကိုင်ပြီးပဲ ဖိကြိတ်ပွတ်တဲ့ အနေအထားနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေလိုက်တော့သည်။ပွတ်ဆွဲလုပ်နေတာ နည်းနည်းကြာလာတော့မှ သံဒိုင် လက်ကို လွှတ်ကြည့်လိုက်တာ အန်တီနုလွင်က သူ့ခါးကို လှုပ်နဲ့ပေးရင်းပိုဝင် အောင် သွင်းနေလေတော့သည်။ မိန်းမသဘောထား ဆန်းကြယ်သားလား…… အပြစ်တင်ပြောဆိုလို့ မရတဲ့ သဘာဝဖြစ်ရပ် တစ်ခုပဲလေ……။

“ခဏရပ်ပါဦး အန်တီရယ် အငယ်ကောင်ကို ကျင်းစိမ်ပြီး ဘီယာလေး သောက်ပါရစေ… အ ဟင်း ဟင်း ဟတ် ဟတ်”

“အော ဒီက အဘွားကြီးက ရယ်စရာ ကောင်း နေပြီပေါ့ ဟလား သား!

အန်တီနုလွင်က လုပ်နေတာကို ရပ်ပြီး သမင် လည်ပြန်လေး လှည့်ကြည့်မေးလာသည်။ သူ့ဟာသူ ရှက်ပြီး လည်း”တ ခစ် ခစ်” ရယ်နေ သေးသည်။

“မောင်ငယ် သားကလေ လူဆိုးလေး သိလား တကယ့် လူဆိုးလေး”

သံဒိုင် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဘီယာကိုသာ တဂွတ်ဂွတ် သောက်နေလိုက်တော့သည်။ ပြီးမှ……………………

………………………………………………………………………………………………

“သား ခြံတံခါးကြီး ပြန်ပိတ်သွားလိုက်နော်… အန်တီ အိမ်ပေါ်က မဆင်းတော့ဘူးကွယ်”

“ဟုတ် အန်တီ”

သံဒိုင် အိမ်တံခါးရွက်လေးကိုင်ပြီးမတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို ကြည့်ပြီး သနားမိရပြန်သည်။သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ရင်းယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကြည့်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်……မနေ့က နေ့ရောညရော နှစ်ယောက်လုံးလွတ်လွတ်လပ်လပ်စိတ်ကြို က် သောင်းကျ န်းပြစ်လိုက်မိသည်။အခု ၉ နာရီကျော်မှအိပ်ယာထနိုင်တော့သည်။အန်တီကတော့ ပုံမှန်အစောကြီးထခဲ့ပုံရသည်။သံဒိုင်လည်းဒူးတွေမခိုင်ချင်တော့…ဒူးခေါင်းချောင်တဲ့ အဖြစ်……။

နှစ်ယောက်သားရေချိုးရင်းလည်းလုပ်ဖြစ်သည်အန်တီနုလွင်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ သံဒိုင့် ကောင်နဲ့မထိဖူးတဲ့နေရာ မရှိ…မျက်နှာပေါ် အရည်ပန်းချင်တာလည်း အန်တီက ခွင့်ပြု တာမို့ လုပ်ခဲ့သည်။လျှာနဲ့လည်း ခန္ဓာကိုယ်မှာနေရာလွတ်အကြို အကြားပါမကျန် သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်လှည့် ယှက်ပေးခဲ့ကြသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးမုန်ညင်းဆီတွေ လိမ်းပြီးလည်း တစ်ယောက်တစ်လှည့် နှိပ်နယ်ပေးပြီး လုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြသေးသည်။ပုံစံအမျိုးမျိုးကိုနေရာမရွှေးစိတ်ထင်တိုင်းချ စ်ချင်သလို ချ စ်ခဲ့ကြလိုက်သည်။အန်တီနုလွင် စရင် သံဒိုင် ထ သလို…သံဒိုင်စရင် အန်တီကြွသည်။

အသက်ကြီးတဲ့အမျိုးသမီးတွေ ဓမ္မတာမလာခြင်း ချော်ဆီမထွက်ခြင်းကိစ္စ သံဒိုင် သိထားလို့ အန်တီ့မှကျဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မေးကြည့်မိတော့……

“ဆေးတစ်ခုကလူတစ်ယောက်ရဲ့ရောဂါဝေဒနာ ကိုကျ လျှော့ပါးသက်သာစေပြီးနောက်လူကျ တော့ ပုံစံတူဝေဒနာ ဖြစ်ရက်နဲ့မသက်သာတာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်း ပုံ မတူလိုပေါ့ သား ရဲ့”

လို့ ဖြေပေးတယ်။

သံဒိုင် အိပ်ယာထတော့ အန်တီနုလွင်က… “ဖင်တွေ သိပ်နာနေတယ် သားရယ်”တဲ့ သံဒိုင် အံ့သြသွားရပြီး…

“ဖင်အိုးကြီးတော့ မနာလောက်ဘူး မှတ်နေတာ အန်တီရဲ့”

လို့ပြောတော့…

“ဘာဆိုင်လဲကွယ်…ဖင်အိုးကြီးတိုင်း ဖင်ပေါက်ကျယ်ရမှာလား”

“တိုက်ရိုက် အချိုးကျတယ် ထင်လို့ပါ ဟီး!”

“တိုက်ရိုက် မဟုတ်သလို ပြောင်းပြန်လဲ မဟုတ်ဘူးကွာ…လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ဘာမှ အကောင်းမကျန်တော့ဘူး…… ဝါနုနုလွင် တို့ ကိုယ်မွှေးတဲ့မီး ကိုယ့်တိုင် ငြိမ်းသတ်ရမှာပဲ”

“ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ အန်တီ”

“ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ ကိုယ်ပဲ ရှိပါစေတော့ကွယ်”တဲ့ အန်တီနုလွင် အဲလိုပြောတတ်တာလေးတွေကြောင့်လည်း သံဒိုင့်မှာ ပိုပြီးကြင်နာသနားရ သလို ချ စ်စိတ်တွေလည်း ပိုခဲ့ရပြန်ပါသည်။

လောကမှာ ထာဝရတည်မြဲခြင်းဆိုတာ မရှိပေမဲ့အချိန်ကြာသည့်တိုင်အောင် ဒါမှမဟုတ်သေသည့်တိုင်အောင်ထိတော့ ဆက်ချစ်နေဦးမှာပါ အန်တီ ဝါနုနုလွင်………………

……………………………………………………………………………………………….

ခုတစ်လော သံဒိုင် သူ့အဖေ နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ အန်တီနုလွင်နဲ့တောင် သိပ်မတွေ့ဖြစ်။မတွေ့ဖြစ်ဆိုတာက အေးအေးဆေးဆေးမနေရတာပါ…နေ့တိုင်းကတော့ အန်တီ့အိမ်ကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပြေးသွားလိုက်မိသည်။ချ စ်သူ့မျ က်နှာ တစ်နေ့မတွေ့ရရင် မနေနိုင်တဲ့အခြေအနေ……

တစ်ခါတစ်လေဆိုင်ကယ်ပေါ်က မဆင်းနိုင်ဘူး “တီ…တီ” နှိပ်ပြီး “တာ့တာ” ပြခဲ့ရတာ…

“သားရယ် အလုပ်များနေရင်လည်း မလာခဲ့ပါနဲ့ …အန်တီ ဘယ်ကိုမှ ထွက်မပြေးပါဘူး”

လို့ အန်တီနုလွင် ပြောလာတော့………

“အန်တီနုလွင်ကို ကျနော် လွမ်းနေသလို အန်တီနုလွင်လည်း ကျ နော့်ကို လွမ်းနေမယ် ဆိုတာ သိလို့ မျက်နှာလာပြတာ” လို့ သံဒိုင် ပြန်ပြောလိုက်တော့……အန်တီနုလွင်က

“ကျေးဇူးပါတော်”

တဲ့လေ………။စက်ထဲလည်း ပြေးရသလို အိမ်ကိုလည်း မေမေ့ဆီ ပြန်လာကူညီလုပ်ပေးရသေးသည်။မိမိက အရမ်းတော်ပြီး ထူးချွ န်ထက်မြက်တဲ့သားယောင်္ကျားလေး မဖြစ်ပေမဲ့ တတ်နိုင်သလောက် မိဘနှစ်ပါးအပေါ် အလိုက်သိချင်ပါသေးသည်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်ထားမိသည်။မိဘ ဖြစ်စေချ င်သလို ဖြစ်အောင်ကြိုးစားနိုင်စွမ်းရှိကြသော မိမိထက်ကြီးသူ ငယ်သူရွယ်တူများကို သံဒိုင် လေးစားမိပါသည်။

သံဒိုင် အနေနဲ့တော့ ဘာဖြစ်ချ င်လို့ပါဆိုတဲ့ရည်ရွယ်ချ က် မရှိခဲ့သလို……ကျေးဇူးရှင်မိဘ နှစ်ပါးကလည်း ဘာဖြစ်အောင်လုပ်ပါလို့လည်း မတောင်းဆိုခဲ့လေတော့ …… ရိုးရိုးသာမာန် ဘဝနဲ့သာ ဖြတ်သန်းသွားလာမိခဲ့သည်။မျော်လင့်ချက် ကြီးကြီးထားသူများအဖို့တော့သံဒိုင်လိုနေချင်သလိုနေလို့ ရမည်မဟုတ်နေ့စဉ် ကြိုးစားမှု့များနဲ့ ရုန်းကန်ပေးရမည်။

လူတိုင်း ကိုယ်မျော်လင့်ချ က် ကိုယ့်ယုံကြည်ချ က်တွေနဲ့ လျှောက်လှမ်းနေကြရတာ……မဟုတ်လား…ယုံကြည်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်မရှိတဲ့ တစ်နေ့ အဲဒီလူဟာ အသက်ရှင်လျှ က်ဘဝသေသူ ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်………ဒါဆိုငယ်သံဒိုင် ရဲ့ ယုံကြည်မျှော်လင့်ချက်ကဘာလဲ……ဘယ်လဲ……သံဒိုင်မှာ မရှိဘူး မဟုတ်ဘူးရှိတယ်…။ဒါပေမဲ့…

မေမေက သားအိမ်ထောင်ပြု ချင်ပြု တော့လေစကား စလာတော့ ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံးအတွင်းကြေ ဒဏ်ရာပြန်ထသလို စူးနစ်နစ်အောင့်သက်သက်ကြီး………သံဒိုင် ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ။

…………………………………………………………………………………………………

အိမ်ကို အန်တီနုလွင် လူမမာလာမေးရင်းနဲ့မှ “သား မနက်ဖြန်ညနေ အချိန်ရမလား”

“ရပါတယ် အန်တီ…ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အန်တီ ရန်ကုန် သွားစရာရှိလို့…ကားဂိတ်ကို လိုက်ပို့ပေးပါဦး”

သံဒိုင် အံ့သြသွားရသလို မင်းဇင်များ ပြန်လာ လို့ ခဏသွားတွေ့ရတာမျိုးထင်ပြီး ပျော်သွား ပြန်သည်။

“မင်းဇင် ပြန်လာတာလား အန်တီနုလွင်”

“မဟုတ်ဘူးသား အန်တီသူငယ်ချင်း သြဇီက ခဏ အလည်ပြန်လာမှာ…ရန်ကုန်ကို လာခဲ့ပါ ဦးဆိုလို့…သူ့မှာလည်းအချိန်ကသိပ်မရဘူးတဲ့ ဒီကိုလည်း မလာနိုင်လို့ အန်တီ့ကို ရန်ကုန် အတင်းခေါ်နေတာလေ……”

“အော် ဟုတ်ကဲ့…မင်းဇင် တစ်ခေါက်ဆင်းလာပြီလားလို့ ကျ နော်ထင်သွားတာ”

“မဟုတ်လို့ပေါ့ကွယ် သူပြန်ရောက်လာရင်… အမေကိုတွေ့ချင်တာထက် သူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းကြီးကို တွေ့ချင်လို့ အမြန်ဆုံး ပြန်လာပါလိမ့်မယ်တော်”

သံဒိုင် ခေါင်းညိတ်ပြီးပဲ ထောက်ခံပေးလိုက်ရ သည်။မင်းဇင်အကြောင်းတွေးမိရင်လည်း…… ရင်ထဲမှာ မပျော်ဘူး…

“အကိုနဲ့အမဆီ အန်တီစကားသွားပြောလိုက် ဦးမယ် သား!”

“ဟုတ်”

နောက်နေ့ရောက်တော့ အန်တီနုလွင်ကိုခေါ်ပြီးသံဒိုင် ရန်ကုန်ကားဂိတ်ရောက်လာတော့…ကားကထွက်မလို့ခရီးသည်တွေပစ္စည်းကို တင်ပေးနေတုန်းလေ……သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ထိုင်ရမဲ့ခုံနားမှာ အန်တီ့ရဲ့ခရီးဆောင်အိတ်ကို နေရာချ ပြီးကာမှ……အောက်ကို ပြန်ဆင်းလာပြီး နှစ်ယောက်သားကားနဲ့ မနီးမဝေးက သစ်ပင်အောက်မှာ စကားပြောနေရတာပေါ့……။

“မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် အန်တီနုလွင်…… ကျ နော် နေ့တိုင်းမျှော်နေမှာ……ပြီးရင် ဦးလတ်အမ မင်းဇင်ရဲ့ကြီးကြီးအိမ်ကို သွားခဲ့ ပါဦးနော်……မင်းဇင်က သွားပြီးကတည်းက အိမ်ဖုန်းကို တစ်ခါမှ မဆက်သေးဘူး…”

“မြန်မြန်လည်း ပြန်လာမယ် ရှင်သွားခိုင်းတဲ့ အိမ်လည်း သွားခဲ့ပါ့မယ့်တော်”

“ကျနော့်ကို လွမ်းရောလွမ်းပေးဦး”

“ဒီတစ်ခုတော့ မှာစရာမလိုဘူးလေ သားရယ် ပုံမှန်အတိုင်းဆို သားကိုလည်းခေါ်ဖို့ပါကွယ် သားက လိုက်လို့မရနေလို့ပါ…အန်တီ့ သူငယ်ချ င်းကလည်း သား ကို မြင်ဖူးချ င်နေ တာတဲ့လေ”

“လိုက်ချ င်တာပေါ့ အန်တီနုလွင်ရယ်……”

သံဒိုင် အန်တီမသွားရသေးဘူး တကယ်ကို လွမ်းမိနေတော့သည်။အန်တီလည်း သံဒိုင့်ကို ကြည့်နေရင်း……

“မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့မှာပါ သားရယ်”

“အရင်ရက်တွေက ခဏတွေ့ရပေမဲ့ မြို့မှာပဲ အန်တီနုလွင် ရှိသေးတာမို့ တော်သေးတယ် အခုကျ အဝေးကြီးသွားမှာဆိုတော့……… လွမ်းတယ် အန်တီနုလွင်ရယ်”

“ဟုတ်ပါပြီ ရှင်……ဟာ! lucky ပဲကွယ်”

အန်တီနုလွင် လက်ပေါ်ကိုသစ်ပင်ပေါ်က ငှက် တစ်ကောင် ငှက်ချေးပါချ လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ တစ်ရှုူး လေးထုတ်ပြီး သုတ်လိုက်ရင်း………

“နှစ်ယောက်အတူတူ ရပ်နေကြတာကိုကွယ်… ကိုယ့်အပေါ်မှရွှေးပါရသလားငှက်ကလေးရယ် သစ်ပင်ပေါ်ကို မော့ကြည့်ပြီးပြောလာတော့…

“ဟုတ်ပကွာ… ဒီ ငှက်ကလေးကတော့ ငယ်သံဒိုင်ရဲ့ “အလှနတ်ဖုရားမ”အပေါ်မှ ပါချရသလားကွ……ငါ့ အပေါ်ပါချ ပါ့လား… တွေ့ရင် မင့်ကို ရိုက်ဦးမယ်…အ ဟား ဟား”

“လက်ဆေးချင်တယ် သား ရယ်……ဂိတ်မှာ ရေရှိလောက်ပါတယ်နော်”

“ရှိမှာပါ အန်တီရဲ့ ဂိတ်မှုးမေးကြည့်တာပေါ့ သွားမယ်လေ အန်တီ”

ကားဂိတ်မှုးနား ရောက်တော့ အန်တီနုလွင်ကပဲ”ဂိတ်မှုးကြီး နောက်ဘက်မှ ရေရှိလားရှင့်… လက်ဆေးချင်လို့ပါ”

“ရှိပါတယ်အမကြီး ဒီနောက်တိုင် ဝင်သွားလိုက် ပါ ညာဖက်မှာပါ ဆပ်ပြာရော ရှိပါတယ်”

“ဟုတ်…သား ခဏစောင့်ဦးနော်”

အန်တီနုလွင် အနောက်ကိုထွက်သွားတော့ ဂိတ်မှုးဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ အသားမဲမဲ ဗိုက်ရွှဲရွှဲ နဲ့ လူက ဂိတ်မှုးကို……

“ဂိတ်မှုးကလည်းဗျာ…လက်ဆေးချင်လို့ ရေရှိလားမေးတာ……ဟုတ်ကဲ့ ရှိပါတယ် လက်တင်ဆေးလို့ရတာ မဟုတ်ဘူး…… ဝါသနာပါရင် ဖင်ပါ ဆေးလို့ရတယ်လို့ ပြော လိုက်ရမှာဗျ ……ဟား ဟား ဟား ဟီး”

ဟာ!သံဒိုင် တင်းသွားသည်။ဘာလဲဟ ဒီလူကဘေးမှာ သံဒိုင်ပါတာလဲ မြင်ခဲ့ရဲ့သားနဲ့ အခုသူရှေ့မှာ သံဒိုင်တစ်ယောက်လုံးမတ်တတ်ရပ်နေတာတွေ့နေတာကို မခန့်တာလား……ဂိတ်မှုးက သံဒိုင့်ကိုလည်း သိနေတာမို့ ဘာမှမပြောပဲ သံဒိုင့်ကိုသာ အားနာတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတော့သည်။သံဒိုင် ပြောတဲ့သူကို မိုက်ကြည့် ကြည့်နေလိုက်တော့…ပြောခဲ့တဲ့သူက သံဒိုင်ကြည့်တာသိသွားပြီး……

“ဘာကြည့်တာလဲ ကိုယ့်ညီက…အကြည့်တွေ က မိုက်လှပါလားကွ”

နဲ့ ထိုင်ရာက မထ ဆို လာတော့……

“ခင်ဗျား သောက်ပါးစပ်က စည်းကမ်းမရှိလို့ ကြည့်နေတာ…”

“ဟာ!ကိုယ့်ညီက ရင့်လှချည်လားကွ ……… ဟေ့ကောင်…မကြောက်တတ်လို့ မြန်မာတစ် ပြည်လုံး ကားပတ်မောင်းနေတာကွ နားလည်လား”

သံဒိုင် ထိုင်နေတဲ့သူဆီပြေးဝင်ထိုးလိုက်သည်။”ဂွပ်ကနဲ” အသံနဲ့ အတူ ထိုင်နေတဲ့သူ နောက်သို့ ခုံရောလူပါ လန်ကျသွားတော့သည်။နောက်တစ်ချက်အတွက် ရှေ့ကိုကုန်းလိုက်တော့……

“မောင်ငယ်! မလုပ်ပါနဲ့ကွ”ဆိုပြီး ဂိတ်မှုးက ထ ဆွဲလာတော့သည်။လူအချို့လည်းပြေးလာ ကြည့်ပြီး ရန်ပွဲကို ထိန်းသိမ်းနေကြသည်။ အန်တီနုလွင်စီးမဲ့ ရန်ကုန်ကားကို မောင်းတဲ့ သံဒိုင်တို့မြို့က ကားဆရာလည်းရောက်လာပြီး ဂိတ်မှုးကို အကျိုးအကြောင်းမေးရင်း… သူ့မိတ်ဆွေ အသားမဲမဲကားဆရာကိုထိန်းထား တော့သည်။

အကြောင်းဆုံ သိသွားတော့…

“ကျော်ထွန်းကွာ မင်းနဲ့တော့ ငါ့တို့ ကားဆရာ တွေ နာမည်ပျက်တော့မယ်”

မတ်တတ်ရပ်လာပြီဖြစ်တဲ့ကျော်ထွန်းဆိုသူက သံဒိုင့်ကို မဲ့ပြုံး ပြုံးပြီးပြန်ကြည့်နေပြန်တော့… သံဒိုင် ဂိတ်မှုးလက်ကနေရုန်းထွက်ပြီး…… ရွဲှနေတဲ့ ဗိုက်ကို ပြေးကန်ပြစ်လိုက်သည်။ “အင့်ကနဲ” ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းက နိမ့်ကျ လာမှ မျက်နှာကို ဒူးနဲ့ ထပ်ကျွေးလိုက်မိပြန်သည်။ နောက်ထပ် လက်သီးတစ်လုံး ပစ်ပေးဖို့ရာမှ

“သား!”

ဆိုတဲ့ အန်တီနုလွင် ခေါ်သံကြီး ကြား လိုက်ရသလို လူတွေက နှစ်ယောက်လုံးကို ဝိုင်းချုပ်လိုက်ကြသည်။သံဒိုင့်ကိုပဲ ချုပ်ထား မယ်ဆိုရင်လည်း ဟိုလူက ထလာပြီး လုပ်နိုင် သေးတာမို့ နှစ်ယောက်လုံးကို ချုပ်ထားကြ တော့သည်။လူတော်တော်များလည်း…… ရောက်လာကျ ပြီးမို့ ရန်ပွဲကလုံးဝပြီးသွားတော့သည်။

“မောင်ငယ်ရာ…ငါကပဲ ကြားထဲကနေ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ…ကျော်ထွန်းလည်း ငါ့လူပါပဲ…ဒီကောင်က ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ပါးစပ်က ပြောင်ချင် နောက်ချင်တာပါ”

“ပြောင်ချင် နောက်ချင်ရင် ပြောင်လို့နောက် လို့ ရမဲ့နေရာသွားလိုက်…ဒီမှာတော့လာမလုပ် နဲ့…” သံဒိုင် အသားမဲလူကို သေချာကြည့်ပြီး

“ခင်ဗျား မကျေ နပ်သေးရင် ကြို က်တဲ့နေရာ ချိန်းလိုက်ဦး……လာခဲ့ပေးမယ်…… ဒီမြို့က ကိုယ့်မြို့မလို့ အနိုင်ကျင့်တယ်ထင် မှာစိုးလို့…ခင်ဗျးဘာသာ မြန်မာတစ်ပြည်လုံး မဟုတ်ဘူး ကမ္ဘာပတ်ခဲ့လည်း စိတ်မဝင်စား ဘူး…ရှင်းလား!”

“သား တော်ပြီလေကွယ်…အန်တီ စိတ်ဖြောင့် ဖြောင့် ခရီးသွားပါရစေကွယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ…”

သံဒိုင် ဟုတ်ကဲ့ပါ ပြောလိုက်ရပေမဲ့ စိတ်ထဲကမကျေ နပ်နိုင်သေး…ရင်းနှီးတဲ့ ကားဆရာတွေကို အားနာမိသော်လည်းပါးစပ်စည်းကမ်းမရှိတဲ့ လူကို ထပ်ဆုံးမချ င်သေးတော့သည်။ ဒီလူဒီအပြောတွေနဲ့ တစ်နေရာမဟုတ် တစ်နေရာအကြီးကြီး ဒုက္ခတွေ့လိမ့်ဦးမည်။ ။

ကားကြီးထွက်သွားမှပဲ သံဒိုင် အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။မိမိကလည်း အန်တီနုလွင်နဲ့ပတ်သက်ရင်သွေးဆူလွယ်သူ…ဟိုလူကလည်းကိုယ့်ရှေ့တောင်မရှောင် အပြောင်အပျ က်စကားဆိုလာတော့ နည်းနည်းမှ သည်းမခံနိုင်သံဒိုင် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးမှ ကားဂိတ်ကို ထပ်သွားလိုက်သေးသည်။

ကားဂိတ်ရောက်တော့ဟိုလူလည်း မရှိတော့……ဂိတ်မှုးကပဲ…

“စိတ်လျော့ပါ မောင်ငယ်ရာ…ကျော်ထွန်းလည်း သူဖက်က စ မှားမှန်းသိပါတယ်…ဒီကောင် အရင်လည်း ဒီလိုပဲ ပြဿနာတက်ဖူးတယ်…ဘေးက ပါတဲ့လူကို ဂရုမစိုက်တဲ့ အကွက်နဲ့ ပြောင်ချင်နောက်ချ င်တာ…”

“သေတောင် သွားဦးမယ် ဂိတ်မှုးရေ…… ငယ်သံဒိုင်တို့ရှေ့ ဒါမူ ိးလာလုပ်လို့ကတော့”

“ပါးစပ်ပေါ့ကွာ ပါးစပ်က ဘရိတ်မပါတော့… မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်တာပေါ့…… မောင်ငယ်လည်း စိတ်တွေလျှော့ဦး…ခုမှ အသက်က အငယ်လေးရှိသေးတယ်နော်”

“ရန်ပွဲ လိုက်ရှာပြီး ဖြစ်နေတာမှ မဟုတ်ပဲဗျာ သူ့ဖက်ကလည်း စ မှားသေးတယ်……ကိုယ် ကိုကျ ဆရာ ကြီးအထာနဲ့ ဟောက်ချင်သေး တယ်……ဒါမူ ိးဆို ဆုံးမ လိုက်ရမှဗျ ”

“အေးပါကွာ ကိုင်း!”

“သွားဦးမယ်ဗျာ…ရန်ဖြစ်ရတာလည်း ကျနော် ရှက်ပါတယ်…မဖြစ်ချင်ပါဘူး……ဒါမဲ့ တအား စော်ကားခံရရင်လဲ စိတ်က ထိန်းမရလို့ပါ… ဂိတ်တန်းက လူတွေအားလုံး ကျ နော့်ကြောင့် စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်ရတာတဲ့ အတွက် အားလုံးတောင်းပန်ပါတယ် ခင်ဗျာ…”

………………………………………………………………………………………………………………………

💠အခန်း ( ၁၇ )💠

“အန်တီနုလွင် ကျ နော် ဒီမှာ”

“အေး!သား အန်တီ ကားပေါ်ကတည်းက သားကို မြင်တယ်”

“ဟုတ်”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရတော့ သိပ်ကို ပျော်မိသည်။အန်တီနုလွင်က…… ဗေဒါရောင် ခေါ်မလားမသိတဲ့ ဝတ်စုံနဲ့…… အင်္ကျီရော ထမီရော အရောင်တူနဲ့လေ…… မနက်ပိုင်းကတည်းကလိမ်းလာခဲ့တဲ့ သနပ်ခါး က ညပိုင်းရောက်ပြီမို့ ပျက်ပြီထင်ပါတယ်…… ။

ရန်ကုန်နဲ့ သံဒိုင့်တို့မြို့က ညကားစီးသွားရင် နောက်နေ့မနက်ပိုင်း ရန်ကုန် ရောက်ပြီး… မနက်ပိုင်းကားစီးလာရင် ဒီကို ညဘက်မှ ရောက်သည်။ အန်တီနုလွင်ဖုန်းဆက်လာတော့ မနက်ပိုင်းကားနဲ့ပဲ ပြန်လာဖို့ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်တယ်လေ…မနက်ပိုင်းက ပြန်လာတော့ ဒီနေ့ည တွေ့ခွင့်ရပြီပေါ့…………ပါးပြင်ပေါ်က သနပ်ခါးလေးတွေ မရှိတော့ပေမဲ့အန်တီနုလွင်က လှနေစဲဆံပင်လေးတွေက ဖရိုဖရဲ………။

လှတဲ့သူ ဆိုတာမျိုးက ဘယ်လိုနေနေ ဘာပဲ ဝတ်ထာဝတ်ထား လှနေတတ်တာမျိုးလေ…… တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေကျငယ်ငယ်ကလှပေမဲ့ ကြီးလာတော့ ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်အောင် ဝ လာပြီး အလှပျက်သွားတာမျိုးတွေ ရှိသည်။ အဲ့တစ်ချို့ မိန်းကလေးတွေကျ လည်း…… ငယ်ငယ်က ခါးကုန်းကုန်း အပိန်မလေးတွေက ကြီးလာမှ ဝလာပြီးစိုစိုပြေပြေနဲ့အကိတ်စာရင်း ဝင်နေပြီး လန်းနေတဲ့ မမ တွေကိုလည်း… သံဒိုင် တွေ့ဖူးမြင်ဖူးပါသည်။

သံဒိုင်ရဲ့အန်တီနုလွင်ကတော့ ဟိုးအရွယ်ငယ် တုန်းကလည်း ဓါတ်ပုံတွေမှာမြင်ရသလောက် လှသည်။ခု အသက်ကြီးလာတော့လည်း…… ရင့်ကျက်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးအသွင်နဲ့…… လှမြဲလှနေစဲ……။

အန်တီနုလွင်သံဒိုင့်ဆိုင်ကယ်ကြီးနားအရောက်လက်ထဲက ပိုက်ဆံအိတ် လွတ်ကျ သွားလို့ကုန်းအကောက်……သံဒိုင့် ရင်ထဲမှာလည်း “အုံးကနဲ” ဗုံး အပေါက်……ဖြစ်ရပြီလေ…။

ဖုထစ် အယ်ထွက် တင်းမာ ပြောင်လက် တဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ တင်ပါးကြီး…… သံဒိုင်ယောင်ရမ်းပြီး လက်လှမ်းမိမှလို့ဖြစ်သွား သေးသည်။

ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ရဲ့ အဝတ်မပါတဲ့နေ့ပြီးကတည်း က တစ်ခါမှ မယ်တစ်ခါရသေးလေတော့…… ပုရိသ ဆန္ဒ အလုံးစုံ ကြွနေရပြီကော……

“ထမင်းဆိုင်ကို အရင်သွားကွယ် သား… အန်တီ ဆာနေပြီ”

“ကျ နော်လည်းဆာနေတာ အန်တီရဲ့…ဒါမဲ့ ထမင်းတော့ မဟုတ်ဘူး”

“ဘာဆာနေတာလဲ…အယ်!သားနော်…ဒီမှာ ခရီးပန်းလာတာကို မသနားတော့ဘူးလား”

“အန်တီနုလွင် သဘောပါဗျာ…ကျ နော်က အတင်းကြီး လုပ်မယူပါဘူး…ကျ နော်ဆန္ဒကို ပြောပြတာ ဟီး!”

“ဒီက သူနဲ့ ထမင်းအတူတူစားအောင်လို့ လမ်းမှာ နေ့ခင်းစာကို မစားခဲ့တာ…”

“ဟုတ်”

“ဖြေးဖြေး မောင်းပါ သားရဲ့”

“ဖြေးဖြေးပါပဲအန်တီရဲ့သူလည်း အန်တီနုလွင် သူ့အပေါ် ပါလာတော့ ဇွတ်ပြေးပြချ င်နေတာ နေမှာပါ”

သံဒိုင်ဆိုင်ကယ်စီးခဲ့ရသလောက်အန်တီနုလွင် ကို တင်စီးရတာလောက် အရသာရှိတာမျိုးမတွေ့ဘူးသေး…မန်းလေးက မမလေးသင်ပေး လို့ သံဒိုင်ကားလည်းမောင်းတတ်ပေမဲ့…… ကားမောင်းရတဲ့ အရသာနဲ့ ဆိုင်ကယ်ဘီးကြီး စီးရတာနဲ့အရသာခြင်းမတူပေ…တစ်မျိုးစီ ပေး စွမ်းသည်။

ဝါသနာမပါတဲ့ သူတွေအဖို့ သာမန် ကိစ္စဖြစ်သော်လည်း…သံဒိုင်တို့ ဆိုင်ကယ်ဘီး ကြီးသမားတွေအဖို့ မိမိချ စ်မြတ်နိုးတဲ့သူကို နောက်မှာတင်ပြီး ဝှေ့ကာ ဝှိုက်ကာ ဝေါကနဲ စီးရတဲ့ ဖီးလ်က ဘာနဲ့မှ မတူပေ… အန်တီနုလွင်ကိုဘောင်းဘီဝတ်ခိုင်းပြီး နောက်က လိုက်စေလိုသော်လည်းအန်တီက ဒီတစ်ခု တော့ မလုပ်ပါရစေနဲ့ တောင်းပန်လို့ မလုပ်ဖြစ် ဒါပေမဲ့ သံဒိုင်တို့ ကျောင်းတတ်ရတဲ့ မြို့ကို နှစ်ယောက်အတူတူသွားပြီး ညဘက်မှပြန် လာဖြစ်တော့ အန်တီနုလွင်က……

“သား အန်တီကဘောင်းဘီတော့မဝတ်တော့ ဘူး…ဒါပေမဲ့ သား ဆိုင်ကယ်ကိုနိုင်မှန်းလည်း သိတယ်…ရှေ့ဘီးတော့ မထောင်နဲ့ ကြိုက်သလိုစီး…အန်တီက လိုက်ရဲတယ်…… သားကိုလည်းယုံတယ်…အားရသလိုစီးကြည့် ကွယ်”

လို့ ခွင့်ပေးခဲ့တော့……သံဒိုင့်အာသီသတစ်ချို့တော့ပြေခဲ့ရလေသည်။

[ဒီဘက်ခောတ် ကောင်မလေးတွေက သူတို့ ချ စ်သူနောက်ကိုဘောင်းဘီဝတ်ပြီးလိုက်ရတာ မဆန်းတော့ပေမဲ့…သံဒိုင်တို့ ခေတ်က…… အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး လုံချ ည်နဲ့ပဲဘေးစောင်း ထိုင်လိုက်ပြီး ဘီးကြီးကို စီးချ င်သလို စီးခိုင်း ရဲတာချစ်ရုံချစ် တာမဟုတ်ပဲယုံကြည်မှု့နဲ့အတူ စွန့်စားခြင်းပါ ခွင့်ပြု ပေးထားတာမျိုးပါ။]

အန်တီနုလွင်က လက်နှစ်ဖက်နဲ့သံဒိုင် ခါးကိုဖက်ပြီး သံဒိုင် ဘယ်ဘက်ပခုံးစွန်းပေါ် မျ က်နှာလေးတင်ပြီး လိုက်လာပေးသည်။ သံဒိုင်အန်တီနုလွင်ပြောသလို ရှေ့ဘီးတော့မထောင်ခဲ့ပါ…… လူအသွားအလာနည်းသွားတဲ့ ဟိုင်းဝေးလမ်းမ အရှိန်နဲ့ပြေးနေတဲ့ဘီး လေကတဟူးဟူးနဲ့ ချ စ်သူနှစ်ယောက် သာယာခဲ့ဖူးသည်လေ…။

“သားက ဘာနဲ့စားမှာလဲ”

“အန်တီနုလွင် အဆင်ပြေတာမှာလိုက်ပါ… ဘာနဲ့ပဲ စားရစားရ ဖြစ်ပါတယ်…မစားရလဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး”

“ဟုတ်ပါပြီ ရှင်”

သံဒိုင်တို့နှစ်ယောက်ထမင်းစားနေတော့လည်း အန်တီနုလွင်က သံဒိုင် ပန်းကန်ထဲကိုပဲ ဟင်း တွေထည့်ပေးသည်။အသားဖတ်လေးတွေကို အရိုးအသား ဖဲ့ပြီးကျွေးသည်။သံဒိုင်ကလည်း အန်တီနုလွင် စားမဲ့ ငါးကိုအရိုးလေးတွေ…… သေချာ နွံ့ပေးလိုက်တော့……

“သားနဲ့ ရမဲ့ မိန်းကလေးတော့ ကံကောင်းမှာပါ သားက သိပ်ကြင်နာတတ်တာလေ”

“ဒါဆို ကျနော် မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက် ယူရမ လဲ အန်တီ”

“အံမယ်!တစ်ယောက်ပဲ ယူရမှာပေါ့…… သူ့ကိုယ်သူ ရှေးခောတ်က ရှင်ဘုရင်မှတ်နေ လား မသိဘူး…”

“တမင် မေးတာလေ…အန်တီက ကျနော့်ကို တစ်ခြား မိန်းမတွေနဲ့ ဇွတ်ပေးစားနေတော့တယ်…”

လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်မိသည်။သံဒိုင် စကားလည်း အန်တီနုလွင် ကြားလိုက်တော့ ပြုံးနေပြီး ဖြူ ဝင်းဝါလှတဲ့ မျက်နှာလေး… တစ်ချက်ညိုသွားတာ သံဒိုင်သတိထားမိလိုက် သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်သတိထားကြည့် နေမှန်း သိတော့ ချ က်ခြင်းထမင်းငုံ့စားလိုက် ပြီး ဘာစကားပဲဆက်မပြောပဲ ထမင်းပဲစားနေ တော့သည်။ထမင်းလေးနည်းနည်းထပ်စားပြီးမှ

“သားကို ကြင်နာတတ်တဲ့ယောကျ်ားလို့အမှတ် လည်း ပေးရသေးတယ်…မျ က်နှာကြီးက ဘာ ဖြစ်သွားတာတဲ့လဲ”

“အန်တီက ကျ နော့်ကိုဆိုတစ်ခြားမိန်းကလေး တွေ့နဲ့ သိပ်ပေးစားလို့ပါ…တစ်ကယ်ချစ်တဲ့ မိန်းမတွေက သူ့တိုချ စ်တဲ့ ယောင်္ကျားကိုဆို သိပ် အူတိုတတ်တာတဲ့”

“အော်!သားရယ်ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှကျ မက လိုက်ပြီး အူတိုပြနေရဦးမှာလား…ကဲပါကွယ် ထမင်းပဲစားပါ…”

ခဏနေ အန်တီနုလွင်က ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်လိုက် ပြီးမှ သံဒိုင့်ကို သေချာကြည့်ပြီး…

ခဏနေ နုလွင်ရဲ့မင်းသားလေး ပွဲမကနိုင်ပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်”

အန်တီနုလွင်က အဲလိုပြောလာတော့လည်း သံဒိုင် ထမင်းကိုဖိစားရပြီပေါ့…။

“အန်တီလည်း သားကို သိပ်လွမ်းနေတာပါ သားရယ်…အန်တီ သူငယ်ချ င်းမက တစ်ပတ် ပဲ နေရမယ်လို့ဟာ ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တယ် မသိဘူး နောက်တစ်ပတ် ထပ်ရလို့နေပါဦး လည်းတားနေလို့ နေပေးခဲ့ရတာ…သူကမှ အန်တီနဲ့ တွေ့ချ င်လို့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်ခံပြီး သက်သက်လာခဲ့တာဆိုတော့ နေပေးရတာ ပေါ့ကွယ်”

“ကျ နော်က ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဘဝမှာ အရေးမှ မပါတာကို အရေးမကြီးပါဘူးဗျာ”

“သားရယ် အဲ့လိုတော့ မပြောပါနဲ့ကွယ်… အိမ်မှာနေရင် အဝေးရောက်တဲ့ သားရင်းကို လွမ်းရတယ်…ခုရန်ကုန်သွားတော့နှစ်ယောက် လုံးကို လွမ်းရတယ်ဆိုတာ သိပါကွယ်…… ယောင်္ကျား လေးလည်းဖြစ်တယ်ကလေးလည်း မဟုတ်တော့ပဲနဲ့ စကားကိုအဲလိုမပြောချင်ပါနဲ့ ”

“အန်တီနုလွင်က ကျ နော်သေလောက်အောင် လွမ်းနေရတာကို သိမှမသိပဲဗျ ”

သံဒိုင် အသံက ပြောရင်းနဲ့ တိုးဝင်သွားတော့ အန်တီက ပြူးပြူးလေး ကြည့်နေပြီး……

“သားရယ်…………အန်တီလဲ ဘာထူးမှာလဲ အတူတူပဲပေါ့”

ဆိုပြီးသူမလည်းခံစားမှု့လေးနဲ့ နှစ်သိမ့်ရှာတော့သည်။

“ဟုတ်…အန်တီနုလွင်”

သံဒိုင် ထမင်းဆက်စားနေရင်းမှပဲ မင်းဇင်ကို သတိရလာလို့……

“မင်းဇင် ကရော အန်တီ အဆက်အသွယ်ရခဲ့ လား…အဆင်ပြေလား”

“အင်း ပြေပါတယ်တဲ့…ခုက ဘရာဇီးဆိပ်ကမ်း မှာရောက်နေတာတဲ့သားအတွက်သူ့ဦးလေး ပြန်တာသိတော့ လက်ဆောင်ထုပ်လေး ပေး ခိုင်းလိုက်သတဲ့…သူတို့ တူဝရီးကလည်း လမ်းကြောင်းခြင်းမတူတော့သူ့ဦလေးဖြစ်သူ မှာ သက်သက်သွားယူခဲ့ရသတဲ့လေ”

မျ က်နှာနဲ့ မျ က်လုံးကို ကြည့်ပြီးစိတ်တွေကို ဖတ်လေ့ဖတ်ထ ရှိတဲ့ သံဒိုင်က အန်တီနုလွင် မင်းဇင်အကြောင်းပြောတာကို သိပ်အားမရဘူး လို့ ခံစားသိနဲ့ သိလိုက်သည်။

“မင်းဇင် အဆင်ပြေပါတယ်နော် အန်တီနုလွင်”

သံဒိုင် ထမင်းစားတာရပ်ပြီး အန်တီနုလွင် မျက်နှာကို သေချာကြည့်ပြီး ထပ်မေးလိုက်သည်။

“ပြေပါတယ် သားရယ်…အန်တီ့အတွက်လည်း ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးပို့ထားပါတယ်…ဒါမဲ့ သူမျော်မှန်းထားသလိုဖြစ်ဖို့တော့မလွယ်သေး ဘူးသိရတယ်…”

“ကျန်းမာရေးကရော”

“ကောင်းတယ်လို့ဖုန်းပြောရင်းနဲ့တော့ ပြောရှာ ပါတယ် သားရယ်…ပိုက်ဆံတွေကတော့ အများကြီးကွယ် ပို့ထားတာ…အန်တီလည်း တစ်ဝက်ပဲယူခဲ့ပြီးတစ်ဝက်တော့ သူ့ ကြီးကြီး ဆီပဲ ဘဏ်သာ သူ့နာမည်နဲ့ အပ်ခိုင်းထား လိုက်တယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီ အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပါပဲ”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်က ဒီလိုပြောလာတော့ လည်း စိတ်အေးရပါသည်။ အန်တီက နောက်ပြောင်ပြောဆိုပြီး လီဆယ်စကားတွေ ဆိုတတ်တဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်မှ မဟုတ်တာ…

“ဦးလတ်ရဲ့ အမက ရန်ကုန်မှာနေဖို့ ခေါ်သေး လား အန်တီနုလွင်”

“ခေါ်သေးတယ်…မလာနိုင်ဘူး ပြောခဲ့တယ်”

“ဟုတ်!အန်တီကဘယ်လိုပြောခဲ့လိုက်တာလဲ”

အန်တီနုလွင် သံဒိုင်ကိုတစ်ချက် ကြည့်လာပြီး ပြုံးလိုက်တယ်ကိုင်ထားတဲ့ ဇွန်းနဲ့ခရင်းကို ချလိုက်ကာ တစ်ရှုူး လေးခေါက်ပြီး ပါးစပ်ကို သုတ်လိုက်သေးသည်။ဖန်ခွက်ထဲက ရေကို သောက်လိုက်ပြီးမှ……

“တရားခံစစ် စစ်နေရအောင် ကျ မက …… ရှင့်တရားခံ မဟုတ်ဘူး…တကယ်ထဲ လူကို အပေါက်စေ့ လိုက်မေးနေတော့တယ်”

“သိချင်လိုပါ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရယ်”

“ဘယ်လိုပြောခဲ့တာလဲ သိချ င်နေတာ ဟုတ်”

“ဟုတ်ကဲ့”

“ကျ မ မလာနိုင်တော့ဘူးလို့ယောကျ်ားလည်း ရနေပြီလို့ ပြောခဲ့လိုက်တယ်…အဲယောကျ်ား ကလည်း သားမင်းဇင်ရဲ့ သူငယ်ချင်းလို့… သူ့နာမည်က “ကို ငယ်သံဒိုင်” လို့ ပြောခဲ့ လိုက်တယ်…ကဲ ကျေ နပ်ပြီလား”

“တကယ်ပြောခဲ့ရင် ကောင်းတာပေါ့ ဟီး!”

ပါးစပ်က မဆဲတတ်တဲ့ အန်တီနုလွင်က…… အောက်နှုတ်ခမ်းကို အပေါ်သွားနဲ့ ကိုက်ပြီး နှုတ်ခေါင်းရှုံ့ ပြတယ်လေ…… အဲလို အမှုအရာမြင်လိုက်ရရင် သံဒိုင်ကမရ ချ က်ခြင်း ထကြွလေတော့…… စားပွဲအောက်က အန်တီနုလွင်ခြေထောက်ကို သူ့ ခြေထောက်နဲ့ပဲ လှမ်းပွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

လိင်စိတ်တို့မည်သည် သူ့ထလာချ င်ပြီဆိုရင် ရုတ်တရက်ထတောက်တဲ့ မီးလို တဟုန်းဟုန်းထတောက်တတ်သည်။ မီးကလောင်စရာမရှိရင်ပြန်ငြိမ်းသွားပေမဲ့သံဒိုင့်မှာတော့ကိစ္စမပြီးမချင်း ပြန်ငြိမ်းဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်တော့ပေ…… ထမင်းဖိုးပိုက်ဆံ ဇွတ်ရှင်းလိုက်ပြီး… နှစ်ယောက်သား ဇွတ်ထပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သားလို့ ပြောရပေမဲ့ သံဒိုင်ကသာ ဇွတ်လောနေတာပါ အန်တီနုလွင်ကပုံမှန်…ဆိုင်ကယ်စီးလာရင်းမှ သံဒိုင်က……

“အန်တီနုလွင် ကျ နော့် ကောင်ကြီးကို ကိုင် ထားပေးပါ…ဒီကောင် သိပ်ထောင်နေပြီ”

အန်တီနုလွင်ကလည်း အလိုက်သိပါသည်။ ခါး ဖက်ထားတဲ့ လက်ကိုဖြု တ်ပြီး ပုဆိုးပေါ်ကနေ အငယ်ကောင်ကို ပွတ်ကိုင်ပေးရှာသည်။ ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်မြန်မြန်စီးချင်တဲ့ သံဒိုင်တို့ ဒီလို အခြေအနေမျိုးမှာကျ လီဗာလျှော့ပြီး… ဘီးလှိမ့်ရုံသာ မောင်းနှင်နေမိတော့သည်။ အိမ်ကိုမြန်မြန်ပြန်ရောက်ရင်မြန်မြန်လုပ်ရမည် ဖြစ်သော်လည်း အခုအချိန်က လက်တွေ့ မဟုတ်ပါလား…………။

အန်တီနုလွင်တို့ အိမ်မရောက်ခင် လူပြတ်တဲ့ လမ်းကြားက သစ်ပင်အောက်အရောက်… သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ပြစ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ကို အရင်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပြီး သံဒိုင်က နောက်မှလိုက်ဆင်းကာ သစ်ပင် ပင်စည်အကွယ်ထိအန်တီ့ကိုဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။

ပင်စည်အကွယ်ရောက်လိုက်ကာမှ…… ဝေးကွာနေရတဲ့ အန်တီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို…… ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ် ကနေပဲ ဖိဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက်တစ်ဖက်က အန်တီနုလွင်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးရှိရှာဆီသို့…… ထမီအောက်ကအောက်ခံတစ်ထပ်ပါမှန်းတော့ စမ်းမိလိုက်သေးသည်။အမွှေးတွေကို ခပ်ကြမ်း ကြမ်း ဆွဲယူပြစ်သလို အကွဲကြောင်းနေရာကို လည်း ပွတ်ဆွဲပြစ်မိသည်။

အသက်အောင့်ပြီး နှုတ်ခမ်းစုပ်နေသော သံဒိုင်အသက်ရှုဖို့ အန်တီနုလွင်နှုတ်ခမ်းကခွာလိုက်မှအန်တီနုလွင်က……

“သားရယ် အိမ်ရောက်မှလုပ်ကြရအောင်ကွယ်”

လို့ ပြောပြီး သံဒိုင့်လက်တွေကို အသာအယာ လေး ဖယ်ချ လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က သူ့လက်တွေကို အသာလေးဖယ်ချ လိုက်တာ ကို သံဒိုင်ဒေါသတစ်ချက်လေးဖြစ်သွားသည်။ မိမိလုပ်ချ င်နေတာကို အငြင်းခံလိုက်ရရင် ဖြစ်နေကျ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ဒေါသ။

“အန်တီလည်း သိပ်လိုချင်နေတာပါ သားရယ် တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် မကောင်း ဘူးလေ”

“အဲဒီတော့”

“အိမ်ရောက်မှပဲ သားစိတ်ကြိုက်ကွယ်”

“သိပ်လုပ်ချင်နေတာဗျ နော် ဟင်းးးး”

သံဒိုင် မိမိအသံက ဒေါသသံလေးစွက်ပြီး… ကာမရမ္မက်နဲ့အတူ နှာမှုတ်သံကြီးပြင်းသွား ကြောင်းလည်း သိပါသည်။

“ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လာဗျာ”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲ ပြီး ဆိုင်ကယ်ဆီ ပြန်သွားလိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင် ကလည်း ရှောရှောရှုရှုအမြန်လေး လှမ်းပြီး လိုက်လာပေးသည်။ ဒီနေရာမျိုးမှာ မိမိလူက ဘာကိုအရေးတကြီး လိုအပ်နေတာကို အလိုက်မသိပဲ… ဂျစ်ကန်ကန်ပေကပ်ကပ်နဲ့ ကလေးလိုလိုခွေး လိုလို ဆိုးချင်တဲ့ မိန်းကလေးမျိုးဆိုလျှ င် သံဒိုင် ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ ကြို းတုပ်ပြီး လိမ့်ရိုက် မိပေလိမ့်မည်။

ချ စ်တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ဆိုးနွဲ့ချ င်တဲ့ မိန်းကလေးမျ ားအဖို့ နေရာတိုင်း တော့ မကောင်းလှပေ… လမ်းဘေးမှာမလုပ်သင့်ဖူးဆိုတာ သံဒိုင် သတိ တစ်ချ က်နဲ့ သိလိုက်သော်လည်း မိမိလက်ကို ဖယ်ခွာပြစ်တာကို စိတ်တိုင်းမကျ လှ……အန်တီနုလွင် ခြံတံခါးဖွင့်နေတာကြာလိုက်တာ လို့ ထင်ရအောင် သံဒိုင့်စိတ်တွေလောနေမိရ သည်။ခြံတံခါးဖွင့်သွားတော့ ရပ်သွားတဲ့ စက် ကို ပြန်မနိုးတော့ပဲ ဒီအတိုင်း တွန်းလိုက်ပြီး ခြံဝန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ခြံတံခါး ပြန်ပိတ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို……

“အဲဒီ တံခါးနားကပဲ စောင့်”

လို့ သံဒိုင် အမိန့် ပေးသလို အန်တီ့ကို ပြောပြစ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်လည်း သံဒိုင့်အခြေအနေကို ရိပ်မိသလားတော့ မသိဘူး…အနောက်အပြောင် စကားသံ မဟုတ်ပဲဖြင့်……

“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”

လို့ရိုရိုသေသေပြန်ပြောရှာ ပါသည်။

သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကိုအိမ်ရှေ့ထိသွားထားလိုက် ပြီးအန်တီနုလွင်ရှိရာ ခြံတံခါးဆီပြန်လာခဲ့လိုက် သည်။အန်တီနုလွင်က ခြံသော့လေးကိုင်ပြီး မတ်မတ်ရပ်လို့ စောင့်နေရှာသည်။အနီးနား ရောက်လာတဲ့ သံဒိုင်က အန်တီ့မျ က်နှာကို ဆွဲယူနမ်းလိုက်ပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့ နှာခေါင်း ချွ န်ချွ န်ကြီးကို သွားနဲ့ကိုက်လိုက်သေးသည်။

“အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလား”

“ဘောင်းဘီ မပါဘူး စကဒ်ပဲ ပါတယ် သား”

သံဒိုင် ထမီရောအတွင်းခံစကဒ်ရောကိုအောက် ကနေမပြီး အန်တီ့ဖင်ကြီးပေါ်ကို လှန်တင်ပြစ် လိုက်သည်။

“အိမ်ထဲထိသွားအောင်ပါ သားရယ်… ပတ်ဝန်းကျင်အိမ်တွေကမြင်ကုန်ရင်မကောင်း ဘူးလေ…”

“ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူး…နှစ်ဖက်လုံး အဘိုးကြီး အဘွားကြီးတွေပဲ ရှိတာ အိပ်ယာဝင်ကုန်ပြီ အဲ မြင်လည်းဂရုမစိုက်ဘူး…ကိုယ်အိမ်ဝန်းထဲ ကိုယ်လုပ်တာ…ကျ နော် ကျ မ လုပ်ပါရစေ ဆိုပြီး သူတို့ကို တင်ပြနေရဦးမှာလားဗျ ”

သံဒိုင် စကားပြောရင်း နောက်ကျော ကနေ အန်တီ့ အတွင်းခံအင်္ကျီချိတ်တွေဖြုတ်နေ လိုက်သည်။

“ခက်ပါလား သားရယ်”

ချိတ်တွေ ဖြု တ်ပြီးသွားတဲ့ သံဒိုင်က လက်နဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးကို… “ဖြန်းကနဲ” မြည်အောင် ရိုက်ချ လိုက်တော့… အန်တီခမျာ “အာ” လို့ အော်ရှာသည်။

“စကားမများနဲ့ဗျာ များရင် ထပ်ရိုက်မယ်”

လို့ သံဒိုင် ကြိမ်းမောင်းလိုက်ရင်း…… အန်တီနုလွင် ပစ္စည်းကြီးကို ဆိုးဆိုးဇက်ဇက် ဇွတ် နှိုက်လိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင်က နောက်ကနေ လူချ င်းကပ်ပြီး နှိုက်ပေးနေတဲ့ သံဒိုင်ကို လက်နောက်ပြန် လှမ်းပြီး သံဒိုင်ရဲ့မာကျောကျ စ်လစ်တဲ့ဖင်ကို ပြန်ဖိနှိပ်ကုတ်ဆွဲနေတော့သည်။

အိမ်အလုပ်လုပ်ရတဲ့ အိမ်ရှင်မကောင်းတစ် ယောက်မို့ အန်တီနုလွင်မှာ လက်သည်းရှည် မထားနိုင်လို့သာ…လက်သည်းရှည်ရှိလျှ င် လက်သည်းတွေနဲ့ သံဒိုင့်ဖင်ကိုကုတ်ခြစ်ဆွဲမှာ သေချာသည်။အရိုင်း အကြမ်းဆန်တဲ့လိင်စိတ် တစ်မျိုးရဲ့ အစ မဟုတ်ပါလား………

“ရှေ့ကို ကုန်းလိုက်”

လို့ သံဒိုင်ပြောပြီးတော့ အန်တီနုလွင် ကုန်းပေးလေးတော့… သံဒိုင် သူ့ကောင်ကို တံတွေးပင် မစွတ်တော့ပဲ အန်တီ့ပစ္စည်းကြီးထဲဇွတ်တေ့ထည့်လိုက်သည် ဇိကနဲ လိင်တန်ကြီးဝင်လာပြီး သံဒိုင်က ဇွတ် ဆောင့်လိုက်တဲ့ အချိန် ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ကြီး အော်လိုက်တာက……

“အားးးးးးး”

တဲ့…။

“ဖြန်း ဖြန်း”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဖင်ကို နှစ်ချက်ဆက်ရိုက် ပြီး…”မအော်နဲ့”လို့ ဟောက်လိုက်ရင်း… “သွား”လို့ အမိန့်ပေး စေခိုင်းလိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ရှေ့ကနေကုန်းကုန်း ကုန်းကုန်းနဲ့ ဖြေးဖြေးခြင်း သွားနေတော့ သံဒိုင်က…… နောက်ကနေ ဝင်ပြီးသွားတဲ့ လိင်တန်ကျွတ်မ ထွက်အောင်အန်တီ့ဖင်ကြီးကိုအသာထိန်းကိုင် ရင်း လိုက်ရသည်။

“နည်းနည်းလေး မြန်မြန်သွားဗျာ”

“ဟိုထဲမှာ လိင်တံကြီး ထည့်ထားတာကို နုလွင်က ဘယ်လိုမြန်မြန်သွားလို့ရမှာလဲ”

“သွားတတ်သလိုသွား”

“ဖြန်း…”

“ဖြန်း…”

“ဖြန်း…”

“ဖြန်း…”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့ တင်ပါးကြီးကိုလိမ့်ရိုက် ပြစ်လိုက်သည်။ဘယ်လောက်ပဲဝေးဝေး သွား ပါများ ခရီးရ ဆိုတာလို “လိပ်”ကလေးလို တစ်ရွှေ့ရွှေ့ လာခဲ့ကျ တဲ့ နှစ်ယောက်သား အိမ်တံခါးဝရှေ့ထိတော့ ရောက်လာကျ ပါပြီ… ခြံသော့နဲ့အိမ်သော့တွဲထားခဲ့တဲ့အန်တီကိုင်နေ ကျ သော့လေးနဲ့ အန်တီ ဖွင့်နေတုန်းမှာလဲ သံဒိုင် နောက်ကနေ လုပ်သည်။

တံခါးလည်း ပွင့်သွားတော့ အန်တီနုလွင်ခမျာ ရှေ့ဆက် မသွားနိုင်တော့ပဲ အောက်ကို တစ်ဖြည်းဖြည်း နှိမ့်ပြီး လေးဘက်ကုန်းပေးရှာတော့သည်။သံဒိုင်လည်းဒီအနေအထားရောက်မှ အားရပါးရကိုင်ဆွဲ လုပ်တော့သည်။ လုပ်နေရင်းမှအရှိန်ခဏ လျေှာ့ချိန်မှာ အန်တီ့ဖင်ကြီးကို ရိုက်ပြစ်သေးသည်။

“နုလွင်ကို မရိုက်ပါနဲ့တော့ သားရယ်”

“ရိုက်မယ် ဒီထက် နာအောင်ရိုက်မယ်”

“ကောင်းပေမဲ့ နာတယ် သားရဲ့”

“နောက်တစ်ခါဆိုအဖုတ်ကိုပါတုတ်နဲ့ရိုက်မယ်”

“နုလွင်က အဲလောက်အကြမ်းကြီး မခံစားချင် ဘူး…မလုပ်ပါနဲ့ သားရယ်”

“လုပ်ချင်နေတာကို ငြင်းဦးမှာလား ကဲကွာ”

“ဖြန်း! ဖြန်း!”

“အာ!သားရယ်…နေရာသင့်ရင်ဘယ်နှစ်ခါများ ငြင်းဖူးလို့လဲကွယ်”

“ပြီးရော့…အင်း အင်း အင်း အင်း…တောက်! ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် လုပ်လို့ကောင်းနေ ရတာလဲ” သံဒိုင်လုပ်သည်…လုပ်သည်…လုပ်မိသည်… ဆက်ကာဆက်ကာ လုပ်မိသည်လုပ်နေသည်။

“ဘာလို့ ဒီလောက်ကောင်းနေတာလဲ မေးနေ တာဖြေလေဗျ ”

“နုလွင်ဟာကြီးနဲ့ သားရဲ့လိင်တံကြီးလိုက်ဖက် လို့တဲ့လေ…ကောင်းရင် နုလွင်ကို မညှာပဲ လုပ်ပြစ်ပေါ့လို့”

“လုပ်နေတာပဲလုပ်နေတာကိုအားမရတာလား”

သံဒိုင် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကြမ်းသတဲ့ကြမ်းပြီး ဆောင့်လုပ်ပြစ်မိသည်။

“အင်းးးးးး အင်းးးးးးးးအင်းးးးးးးး အင်းးးးးးး”

“အီးးးးးးအီးး အားးးးးးးး အားးးးးးး”

“လုပ်ပေးနေတာ အားမရဘူးလား” နားရင်း လုပ်ချ က်နှေးပြီး မေးလိုက်တော့…

“သားရဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ လုပ်ပေးတာမှ မကြိုက် နုလွင် မိန်းမမိုက် ဖြစ်သွားမှာပေါ့…… နုလွင်က မိန်းမမိုက်တစ်ယောက် မဟုတ်ဘူး လေကွယ်”

အန်တီနုလွင်သူ့ကိုယ်တိုင်ကပဲထန်နေလို့လား သံဒိုင်ပိုကောင်းပြီးမြန်မြန်ပြီးအောင်ပဲနှာစကား ပြောပေးနေတာလား မျ က်နှာမမြင်ရတော့… သံဒိုင် သေချ ာမခန့်မှန်းနိုင်ပေမဲ့…လေသံနား ထောင်ကြည့်ရသလောက်တော့ အန်တီနုလွင် လည်း ထန်ပြီး ကောင်းနေပြီ……… သံဒိုင် လုပ်ချ က်တွေ အရှိန်ပြန်တင်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်ပူပူတွေ အန်တီနုလွင်ပစ္စည်းထဲ ပန်းထည့် ပွဲသိမ်းလိုက်တော့သည်။

“ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် သားရယ်”

“ဟုတ်…ဒါမဲ့ ရေမချိုးခင်လေး”

“ဟင်!ထောင်လည်းထောင်နိုင်တဲ့ကိုဖိုးထောင်

သံဒိုင်တို့ အန်တီနုလွင် အခန်းထဲရောက်ပြီးလို့အိပ်ယာပေါ်နားပြီး ခဏအကြာမှ အန်တီကရေချိုးတော့မလိုဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ်ကထလိုက် တော့သည်။ သံဒိုင့်အငယ်ကောင်က ပြန်မတ်နေပြန်ပြီလေ ။

ဒီကောင်ကြီးကလည်း အဝစားပြီးရင်ထပ်မစား ချ င်ပေမဲ့ တစ်ခါလောက်နဲ့တော့ …… ရောင့်ရဲ့တင်းတိမ်တယ်လို့ မရှိဘူး… စိတ်ကျေ နပ်မှု့အပြည့်နဲ့ သုတ်ထွက်လိုက်ရမှ ကျေ နပ်တင်းတိမ်နိုင်တယ် ဆိုတာမူ ိး……အန်တီနုလွင် အဝတ်အစားတွေအားလုံးချွတ်ပြီး ထမီလေး ရင်လျားလိုက်ပြီးမှ…သံဒိုင်နား လာပြီး ……

“နုလွင်ကို ဘယ်လိုလုပ်ချ င်သေးတာလဲ”

“မျိုးစုံကိုဆွဲလုပ်ပြစ်ချ င်တာ…ခုတော့ပြီးအောင် စုပ်ပေးဦး…တစ်ချောင်းလုံး အပြည့်စုပ်ပေး… ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး…အန်တီ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးပဲ လုပ်ပြစ်ချ င်နေတာ”

“လိင်စိတ်က ဖြစ်တတ်ပါတယ်သား…အမျိုးမျိုး ပေါ့…”

“အန်တီက သိနေတယ်ပေါ့”

“သိတာပေါ့ ကိုယ်ဟာထဲကို ဒီလောက်ကြီး လုပ်နေတာချ ည်းကို”

အန်တီကလက်နဲ့ သံဒိုင့်လိင်တန်ကို လှမ်းကိုင် ပွတ်တော့သည်။သံဒိုင် အိပ်ယာပေါ်မှအောက် ကို ခြေချ ထိုင်လိုက်ပြီး…အန်တီနုလွင်နဲ့ ပထမ ဆုံး ဆုံတွေ့တုန်းကလို့အနေအထားဖြစ်အောင် ပုံစံချ လိုက်သည်။ သံဒိုင်လိုချ င်တဲ့ အနေအထားရောက်မှ…… အိပ်ယာပေါ် လက်ပြန်ထောက်ပြီး… ခါးကို ကော့ပေးကာ အန်တီနုလွင်ကို စုပ်ခိုင်း လိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင် စုပ်သည်။

ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို စုပ် ပေးသည်။ငုံထားရင်း သွားတွေနဲ့တောင် ကိုက် လိုက်သေးသည်။သံဒိုင် လိင်တန်ကိုက်ခံရတာ နာသည်။ဒါမဲ့ ကြို က်သည်။အန်တီနုလွင်က ဂွေးဥတစ်လုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး စွတ်စုပ် လိုက်လို့…သံဒိုင်

” …အောင်မလေးဗျ …”

လို့ အော်ယူရသည်အထိ အန်တီကလည်း ကြမ်းသည်။

ထောက်ထားတဲ့ လက်ကိုဖြု တ်ပြီး အိပ်ယာကို ပက်လက်အိပ်လိုက်ရင်း အန်တီနုလွင်ရဲ့… အစုပ်ပညာခန်း အစွမ်းကို ကောင်းကောင်း ကြီးခံစားပေးနေလိုက်သည်။သံဒိုင် ပက်လက် အိပ်လိုက်ပြန်တော့ အန်တီနုလွင်က မကြမ်း ပေးတော့…သာသာယာယာပြု စုပေးရှာသည်။

သံဒိုင်က တစ်ခါ လက်ထောက်ထပြီး… အန်တီနုလွင် စုပ်ပေးနေတာ ကို ကြည့်လိုက် ပြန်တော့…ခပ်ကြမ်းမြန်မြန်စုပ်ပေးရှာပြန်သည် တံတွေးတွေစိုနေတဲ့အရာကို အားရပါးရကြီး စုပ်လိုက်လေတော့ အစိုဓါတ် နဲ့ လေစုပ်သံတို့ ပေါင်းပြီး… “ရှာယွီးးး ရှာယွီးးး” မြည်သံက တစ်ခန်းလုံး ညံ့နေရော့………။

သံဒိုင် လဲှအိပ်ခံစားပြန်တော့ အန်တီနုလွင်က စုပ်ချ က်အခန်း တစ်ပြန်ရပ်ပြီး… လျှာအစွမ်းကို ပြန်ပြပြန်တော့သည်။လျှ ာနဲ့က ခပ်ကြမ်းကြမ်း ယှက်လည်း နာကျ င်စေတာမျိုး မှ မဟုတ်တာ… အန်တီနုလွင် စုပ်ပေးလုပ်ပေးနေတာမူ ိးက သံဒိုင်ကြည့်ဖူးခဲ့တဲ့ အပြာကားတစ်ချို့က သရုပ်ဆောင် ခပ်ညံ့ညံ့နဲ့ပိုက်ဆံရရုံဇာတ်ကား ရိုက်တဲ့ pornstar ကောင်မလို မဟုတ်ဘူး… ။

မိမိလုပ်ကိုင်နေတဲ့အလုပ်ကိုပရှော်ဖက်ရှင်နယ် ပီသစွာ စိတ်ပါလက်ပါ သရုပ်ဆောင်တတ်တဲ့ pro pornstar တစ်ယောက်လို…… အန်တီနုလွင်က သရုပ်ဆောင်ပြနေတာလည်း မဟုတ်တော့ သံဒိုင်မှာပိုပြီးအရသာရှိလှသည်။

အန်တီနုလွင်ရဲ့ လျှာအစွမ်းတွေနဲ့ သံဒိုင်ပြီးချ င်ချ င်ဖြစ်လာတော့ ထထိုင်လိုက်တော့သည်အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာနဲ့ ဘေးတွေမှာ…ကပိုကရို ဝဲကျ နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိမ်းပေးပြီး ခေါင်းနောက်ကို စုကိုင်ပြစ်သည်။လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုကိုင်ထားတဲ့ဆံပင်တွေကို ဘက်ဖက်လက် တစ်ခုတည်းနဲ့ ပြောင်းကိုင်လိုက်ပြီး ညာဖက်လက်က လိင်တန်အရင်းကိုဖိပြီး လိင်တန်ပိုရှည်ထွက်လာအောင် လုပ်ပြီးအန်တီနုလွင်ကို စုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

“စုပ် အန်တီ ကြမ်းကြမ်းစုပ်ပေး”

အန်တီနုလွင်က ပါးစပ်ထဲကနေ မချွ တ်တမ်း စုပ်ပေးနေလိုက်တော့…သံဒိုင် “တအားအား”အော်ပြီး ကောင်းနေရပြီကော…

ထည့်သည်။သံဒိုင် သူ့လိင်တန်ကို အန်တီ့ ပါးစပ်ထဲကို အဆုံးထိထည့်သည်။ငုံ့သည်။အန်တီ ကလည်း သံဒိုင့်လိင်တန်ကို အဆုံးထိ ငုံ့သည်။သိသည်။သံဒိုင် သူ့လိင်တန်ကို အဆုံးထိငုံ့ပေး လို့ အန်တီ ပူ ိ့အန်ချ င်မှန်းသိသည်။ထိန်းသည်။ပျို့အန်ချ င်ပေမဲ့အန်တီထိန်းသည်။

သံဒိုင်လုံးဝကို ပြီးချ င်လာတော့ ညာဖက်လက် နဲ့ အန်တီနုလွင်ခေါင်းကို ဖိနိပ်လိုက်ပြီး အဆုံးတကာ့ အဆုံးထိဖိသွင်းလိုက်ရင်း… သုတ်ရည်ထုတ်ပြီး ပြီးပြစ်လိုက်တော့သည်။

“အာ အား အား အန်တီနုလွင်ရေ အား!”

နောက်ဆုံးလက်ကျ န်ကုန်အောင်ထိ သံဒိုင်ပန်းထုတ်ပေးလိုက်ရင်း အန်တီ့ခေါင်းကို ဆီးစပ်အရင်းက ခွာပြီး အန်တီနုလွင်မျ က်နှာ ကို ကြည့်လိုက်တော့…

မျ က်ရည်ဝိုင်းနေတဲ့ မျ က်လုံးတွေနဲ့…… အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ကို ပြန်ကြည့်ရှာသည်။ လှုပ် လှုပ်သွားတဲ့ လည်ချောင်းကို ကြည့်ပြီး အန်တီနုလွင် သူ့သုတ်ရည်တွေကို ဖြည်းဖြည်းခြင်းမြို့ချ နေမှန်းသိသည်။

သုတ်ရည်ထွက် မျ ားခဲ့တယ်နဲ့တူသည် ဒီလောက်မြို့ချ နေတာကို ပါးစပ်မှတဆင့် အာခေါင်ထိပ်ဆီကနေ သုတ်ရည်တွေက အန်တီနုလွင်ရဲ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်အပေါက်ကနေ အပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာနေသည်။ ပြန်ထွက်လာတဲ့ နှာခေါင်းပေါက်နားက အရည် တွေကို အန်တီက သူ့လက်နဲ့ပဲ သုတ်မလို့ လုပ်တော့ သံဒိုင် အန်တီ့လက်ကို တားပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်သည်။

ပြီးမှ သံဒိုင်က သူ့လက်နဲ့ပဲ သာသာယာယာ လေး သေချာ သုတ်ပေးလိုက်မိသည်။ အရည်တွေက များနေလို့ သံဒိုင် သူ့ပုဆိုးကို လှမ်းဆွဲယူပြီး ထပ်သုတ်ပေးရသေးသည်။ သုတ်ပေးပြီးမှ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားခြင်းများစွာနဲ့အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေပေးမိတော့သည်။

“သား အိပ်ချင် အိပ်နှင့်တော့လေ နော်”

“ဟုတ်ခုနက ပျို့ပြီးမအန်ချ င်ဘူးလား”

“သားဟာကြီးကအာခံတွင်းထဲထိရောက်တယ် ပျို့ ပျို့ ပြီး အန်ချ င်တာပေါ့…ဒါမဲ့ ဆွဲထုတ် လိုက်ရင် သား ခံစားနေရတဲ့ အရသာလေး ပျ က်သွားမှာစိုးလို့ ထိန်းထားရတာပေါ့…… မျက်ရည်တောင် လည်သွားတယ်”

ပြောပြပြီး အန်တီက မျ က်ရည်လက်ကျ န် လေးတွေ သုတ်လိုက်သေးသည်။

“ဘာဖြစ်လို့ အန်တီက ဒီလောက်ကြီးသိပြီး လုပ်ပေးရတာတဲ့လဲ”

“သားကို အန်တီ သိပ်ချ စ်လို့ပေါ့ သားရယ်”

“ဟုတ် ကျ နော်လည်း သိပ်ချ စ်တယ်”

“အရည်တွေကလည်း ထွက်လိုက်တာကွယ် မြို့ချ လို့ကို မနိုင်ဘူး……နှာခေါင်းပေါက်ကနေ တောင် ပြန်ထွက်ရတယ်လို့… သိပ်သုတ်သန်တာပဲနော် သား က”

“အန်တီသွားကတည်းက မာစတာဘိ မလုပ်ပဲ ဥ ထားတာလေ ဟီး!”

“အန်တီလုပ်ပေးတာ ကောင်းလား”

“ကောင်းတယ်အနက်ရှိုူ င်းဆုံးထိကောင်းတယ်

“ကျေ နပ်လား”

“အဆုံးစွန့်ထိ ကျေ နပ်တယ်”

“ဒါဆို အိပ်တော့ အန်တီရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ရန်ကုန်မှ သက်သက်သာသာနေခဲ့ရတဲ့ ဝါနုနုလွင်တို့ မင်းသားလေးကိုလုပ်ကျွေးပြု စု ရဦးမှာပေါ့တော်”

“ဒီကလူကလည်း ” အလှနတ်ဖုရားမ” ကို ကျေးဇူးတော် တင်ကြောင်းပါ ဗျာ”

အန်တီနုလွင် အခန်းထဲကထွက်သွားတော့မှ သံဒိုင် ကြည်နှုးဝမ်းမြောက်ပင်ပန်းခြင်းနဲ့ အတူ မျ က်လုံးမှိတ်လိုက်တော့သည်။

“ချ က် ချ က် ချ က်”

ဆိုတဲ့ နာရီလက်တံမြည် သံနဲ့ အတူ သံဒိုင်တစ်ရေးနိုးလာခဲ့သည်။ ဘယ်ဘက်မှာ အိပ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ဆီက သက်ပြင်းချ တဲ့ အသံတွေ ကြားနေရသလို့ အန်တီလက်ကပျေ ာ့ခွေနေတဲ့ သံဒိုင်လိင်တန် ကို လာလာဆွနေသည်။ သံဒိုင် ခေါင်းရင်းက မီးခလုတ်ကို လက်နဲ့စမ်း ဖွင့်လိုက်သည်။

“ဒေါက်ကနဲ”

မီးခလုတ်ဖွင့်သံ နဲ့ အတူ မှောင်နေရာ လင်းလာတော့… သံဒိုင် မျ က်စိ့ပြန်မှိတ်လိုက်ရသေးသည်။ မျ က်လုံး ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီးအန်တီနုလွင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီက သူ့ကို ကြည့်နေ ရှာသည်။

” တစ်ရေးနိုးပြီလား သား”

“ဟုတ်…အန်တီ မအိပ်ရသေးဘူးလား”

“အိပ်မပျော်နေတာ သား…နုလွင် သိပ်လိုချ င် နေတာ သားရဲ့…သားလည်း ပင်ပန်းပြီး အိပ် သွားတာ နှိုးရမှာ သနားလို့ ”

အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးအသံမထွက်ပဲရယ်နေ သေးသည်။လူကြီးရှက်ရင်ရယ်တတ်တာပဲလေ..။

“နှိုးလိုက် ပြီးနေတာပဲကို အန်တီရယ်”

“သားကို သနားလို့ဆို”

“လုပ်ပေးမယ်”

“ဟိုဒင်းက ပျော့နေပြီ တော်ရဲ့!”

“မခက်ပါဘူး… တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး လက်မြှောက် လမ်းလျောက်ပြ”

“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

ဝါး!အန်တီနုလွင်တို့ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် သွက်လက်မြန်ဆန်နေပါပြီကော… ဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ကို ကောက်မ ချွ တ်လိုက်တာများ…လျ င်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေးတောင် အရှုံး ပေးရလိမ့်မည်။

အန်တီကိုယ်တုံးလုံးနဲ့မော်ဒယ်လ်တစ်ယောက် လို လမ်းလျောက်ပြသည်။သံဒိုင်ကြည့်နေရင်း နှစ်ကြောင်းပြေးခဲ့တဲ့ အငယ်ကောင်တို့ ခေါင်း ထောင်ခဲ့ရပြန်ပြီလေ… အန်တီက လက်နှစ်ဖက်လုံး မြှောက်ပြီး ပို့စ် အမျိုးမျိုးပေးရင်း အငယ်ကောင်ထောင်မှန်းသိ တော့ သံဒိုင့်နားပြန်ကပ်လာသည်။

ထောင်နေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို ကိုင်ရင်း

“သား ဟာကြီးကလက်မြှေ ာက်ပြမှ ပိုထောင် လာတယ်နော်…… ဓါတ်ပုံဆရာတွေက မော်ဒယ်လ်တွေကိုဒါတွေ ကြောင့် လက်မြှေ ာက်ခိုင်းတာလား မသိဘူး”

“နည်းနည်းတော့ ပါမှာပေါ့…ဒါမဲ့ သူ့ရိုက်လိုက် တာကို ပိုလှပြီး ပိုစွဲဆောင်မှု့ရှိအောင်လို့ မြှောက်ခိုင်းတာ နေမှာပါ…ရိုက်ချ က်တိုင်း ကောင်းဖို့ ဓါတ်ပုံဆရာအားလုံး ကြိုးစားနေ တာပဲလေ”

“အမယ်လေး နုလွင် သားကအကုန်သိနေပါ့ပဲ”

“လေ့လာထားရတာ…ဖေဖေတို့ ခာတ်ကဆို ယောကျ်ားလေးမှန်ရင် ကားမောင်းတတ်ရမယ် ဓါတ်ပုံရိုက်တတ်ရမယ်ဆိုပြီး ကြိုးစားခဲ့ ရတာတဲ့”

“အင်း!”

ဒီတစ်ခါတော့ အန်တီနုလွင်က သိပ်တောင်စကားပြောချ င်ပုံမရတော့ဘူး…အင်း တစ်လုံးနဲ့ဖြတ်ပြီး သံဒိုင့်အပေါ် ဇွတ်တက်ခွတော့သည်။သံဒိုင် အောက်ကနေပဲ ကော့ပင့်ပေးပြီး…… အန်တီနုလွင်ဆန္ဒ အလုံးစုံ ပြည့်ဝဖို့… လိုသလို လုပ်ပေးနေမိလိုက်သည်။

အချိန်ကြာပြီးနောက်မှာမှ အန်တီနုလွင်လေး သံဒိုင့် အပေါ် မှောက်ကုန်းလာပြီး… အသက်ရှုသံ မြန်မြန်နဲ့ ……

“သား ဟာကြီးက မာနေသေးတယ်… လုပ်ပေးရဦးမလား ဟင်း ဟင်း ဟင်းးး”

လို့ မေးလာသေးသည်။

“ဒီကိစ္စ မနက်ဖြန်မှ ထပ်ရှင်းမယ်…… အန်တီနုလွင် အိပ်ပါတော့”

လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင် သံဒိုင့် အပေါ်ကဆင်းပြီး သံဒိုင့်လက်မောင်းပဲ ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်သွားရှာတော့သည်။

……………………………………………………………………………………………………………………….

💠အခန်း ( ၁၈ )💠

“သား ထတော့လေ မနက် ၈ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ……”

“အန်တီနုလွင် အနမ်းနဲ့ နှိုးမှ ထနိုင်မယ်”

“အန်တီ အိပ်ယာထတော့…နမ်းတာကျဘာဖြစ် လို့ မနိုးလဲကွယ်”

အန်တီနုလွင် အိပ်ယာထဲက သံဒိုင်ရဲ့ နဖူး လေးကို အရင်နမ်းပေးလိုက်ပြီးမှ ပါးလေးတွေ ကို နမ်းပြီး……

“ထပါတော့ကွယ်”

လို့ပြောလာတော့ သံဒိုင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ် မြှောက်လိုက်ပြီး ဘာမှရှိမနေပေမဲ့ အပေါ်က တွဲလောင်းကြနေတဲ့ ကြိုး တစ်ခုကိုဆွဲပြီး ထသလိုလေးလုပ်ပြီး အိပ်ယာထလိုက် တော့သည်။ အန်တီနုလွင်ကသံဒိုင့်ကိုသေချ ာကြည့်နေရင်း

“ချ စ်နေရတဲ့သူတွေ့အဖို့မှာ ကိုယ်ချ စ်တဲ့သူ က ဘာလေးတွေဘယ်လိုလုပ်လုပ်ဘာစကား တွေ ပြောပြော ချ စ်နေမိတော့တာပါလား…သားရယ်………ဒါနဲ့ အိမ်ပြန်ဦးမှာလား သား”

“ဟုတ် ခဏ ပြန်လိုက်ဦးမယ်…အေးဆေးပါ ဖေဖေလည်း နေကောင်းပြီလေ…ပြီးမှ ပြန်လာ ခဲ့မယ်”

“ဈေးလည်း ဝယ်ရဦးမှာဆိုတော့ သားနဲ့ လိုက် ခဲ့မယ်…သားတို့အိမ်ပဲ အရင်သွားတာပေါ့…… သားဖေဖေနဲ့မေမေ အတွက် ပေးစရာတွေပါသေးလို့”

“ဟုတ်…”

“သား ဒီရက်တွေမှာ အန်တီနဲ့ပဲထမင်းလာစား ကွယ် အကိုနဲ့အမကိုလည်း အန်တီပြောထား လိုက်မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

“မမေးနဲ့လေကွယ်… လူကြီးကလာစားဆို လာစားပေါ့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ”

…………………………………………………………………………………………………………………………………

သံဒိုင် မင်းဇင်ပေးလိုက်တယ်ဆိုတဲ့အထုတ်ကိုဖောက်ကြည့်လိုက်တော့ အင်္ကျီနှစ်ထည်ပဲတွေ့ရသည်။အင်္ကျီနှစ်ထည်လုံးဖြန့်ကြည့်လိုက်တော့မှ စာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခုထွက်ကျ လာသည်။စာရွက်ခေါက်လေးကို ဖြန့်ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့………

“သားကြီး ……ကိစ္စအားလုံးအတွက် ကျေးဇူးတင်တယ်…လောကကြီးမှာ ကိုယ်ဖြစ်ချ င်သလို ဖြစ်မလာခဲ့ရင် လည်း…အဆင်ပြေသလိုလေးတော့ နေထိုင်တတ်ရတာပေါ့………………”

မင်းဇင်စာက ဒါလေးပဲ…ဘာမှမထူးခြား မတွေ့ တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချ င်းအရင်းကြီးကို ပြောချ င်တာက ဒါပဲလားကွာလို့ သံဒိုင်တွေးမိရတော့သည်။

မင်းဇင်စာကို ဖတ်ပြီး မင်းဇင်စီး ခဲ့တဲ့ဆိုင်ကယ်ကို သံဒိုင်ကြည့်မိလိုက်သေး သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း မရောင်းနဲ့တော့ဒီအတိုင်းထားလိုက်ဆိုတော့ ဆိုင်ကယ်ကြီးကို မရောင်းဖြစ်ခဲ့ဘူး။အန်တီနုလွင်နဲ့ ဖြစ်နေကြပြီ ဆိုတာ သိလို့ အရင်လိုစကားမပြောချ င်……။

သူငယ်ချ င်းမတော်ချ င်တော့တာမျိုးလား… ဟင့် အင်!…မင်းဇင်လတ်ဆိုတဲ့သူငယ်ချ င်းက အဲလိုလူတစ်ယောက် မဟုတ်သလို… မိမိကလည်း အချောင်သမား လူတန်စား… မဟုတ်ဘူး… သံဒိုင် မင်းဇင်ရေးပေးလိုက်တဲ့ စာရွက်လေးကို ဒုတိယတစ်ခါပြန်ဖတ်ရန်ကြည့်လိုက်တော့မှ ရင်တွေ “ဒိန်းကနဲ” ခုန်ပြီး လက်တွေ တုန်သွားသည်။

မင်းဇင် ဘယ်လက်နဲ့ရေးပေးလိုက်တာ…… အစ ဖတ်ဖတ်ခြင်းတုန်းက အကြောင်းအရာပဲ စိတ်ဝင်စားပြီး…ဘာတွေရေးပေးလိုက်ပါလိမ့်ဆိုတဲ့ သိချ င်စိတ်ကြောင့် သတိမထားမိခဲ့… လက်ရေးကို သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ… ဗျ ည်းအက္ခရာတွေရေးပုံဝိုင်းပုံတွေကညာလက်ရေးတာနဲ့ ဆင်တူသော်လည်း… မောက်ချ …ဝစ္စပေါက်… အောက်ကမျှင့် သဝေထိုး တစ်ချောင်းငင် ရေးပုံတွေက လုံးဝမတူတော့……။

မင်းဇင်တို့ ပြောင်းလာတဲ့နှစ်… ၉ တန်းနှစ်… နှစ်ဆုံးကာနီးလောက် ကျောင်းသွားဖို့… မင်းဇင်ကို သံဒိုင်ဝင်ခေါ်တော့… မောင်မင်းဇင်တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်မှာ…

ဘောလုံးကန်ရင်း ခုန်ပြီးပြုတ်အကျ ညာဖက်ခြမ်းနဲ့ ကျ လို့ နာနေတာတဲ့လေ… ဖျားရောဖျားနေလို့ ကျောင်းမလိုက်နိုင်တော့အတန်းပိုင်ဆရာမဆီ ခွင့်စာရေးပေးတော့ ညာဖက်နာနေတာဆိုတော့ ဘယ်လက်နဲ့…

“ဘာဖြစ်လို့ ဘယ်လက်နဲ့ ရေးပေးတာလဲ သားကြီး”လို့ မင်းဇင်ကို သိသိနဲ့မေးမိတော့…

“ညာလက်နာနေလို့ပေါ့ကွ ယီးတဲ့”

လို့ ရေးရင်း ဆဲသည်။ပြီးမှ…

“ငါ အားသန်တဲ့ ညာနဲ့ပဲ ရေးချ င်တာပေါ့ကွ မဖြစ်လို့ပေါ့”

“အေးပါ! သားကြီးက ငါသိပ်ကြို က်တဲ့… စာအုပ်ထဲကပါတဲ့ ဇာတ်ကောင်အတိုင်းပဲ မိုက်တယ်ကွာ”

“ရွှေဖိနပ်မှာ…………ကြက်ခြေခတ်နဲ့ စာအုပ် လား သားကြီး”

“အေးလေ”

“စာအုပ်ထဲက ဇာတ်ကောင်လောက်တော့ ငါ့က မတော်ပါဘူးကွ! ဟီး ဟီး”

“မင့်ကိုလည်း တော်တယ်လို့ဘယ်သူကပြော နေလို့လဲ”

“မင်းပဲ ခုနက ပြောတာလေ”

“ငါက မိုက်တယ်လို့ ပြောတာကွ ဟား ဟား”

“ပီးရော!ဒီနေ့ ဆရာလတ်ကျောင်းမလိုက်နိုင် ဘူး အဲတော့ မောင်ငယ်သံဒိုင် ကျောင်းမှာ လိမ်လိမ်မာမာနေ ရန်မဖြစ်နဲ့……ကျောင်းဆင်းရင် အိမ်ကိုတန်းပြန် …ပြီးမှ ဆရာလတ်ဆီ လာခဲ့လိုက် ကြားလား!”

“ကြားတယ်! ဒေါက်တာသံဒိုင်လည်း လူနာရဲ့ ဘေးမှာ စောင့်မနေပေးနိုင်ဘူး… လူနာ့အသက်ကဒေါက်တာသံဒိုင် လက်ထဲမှာဆိုတာ သတိရဦး ……အခုက ဒေါက်တာ အလုပ်တွေ သိပ်မျ ားတယ်… အဲဒီတော့ပေးထားတဲ့ဆေးတွေမှန်မှန်သောက် အိပ်ရေးပျ က် မခံနဲ့ ကြားလား!”

“ကြားတယ်!”

သံဒိုင် သူငယ်ချ င်းနှစ်ယောက် ပြောခဲ့တာတွေ ကို သတိရမိသွားပြီး…မင်းဇင်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ “ငါ အားသန်တဲ့ ညာနဲ့ပဲ ရေးချ င်တာပေါ့ကွမဖြစ်လို့ပေါ့”ဆိုတဲ့ စကားသာ ထပ်တလဲလဲ ပြန်ကြားနေမိတော့သည်။ လူအားလုံးပဲ ဘယ်ပဲသန်သန် ညာပဲသန်သန် ရုတ်တရက်ဖြစ်လာတဲ့ကိစ္စတွေ အရေးအကြောင်းကြုံ လာရင် မိမိသန်တဲ့ဘက်ပဲ အသုံးပြု ကြတာမဟုတ် ပါလား……။

မင်းဇင် တစ်ခုခုဖြစ်ထားပြီဆိုတာတော့…… သံဒိုင်သိလိုက်ပါသည်။ ဒါကြောင့်လည်း မင်းဇင် အကြာင်းတွေးမိလိုက်ရင် စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးခံစားနေခဲ့ရတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ အန်တီနုလွင်ကလဲ ဘာမှသေခြာပြောမပြဘူး။

အန်တီနုလွင် မင်းဇင် ……

သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်လုံးကိုစဉ်းစားမိရင်…ဟုတ်တယ်……သံဒိုင် ရင်ထဲမှာ လွမ်းသလိုကြီးဖြစ်ဖြစ်နေတာမင်းဇင်ထွက်သွားပြီးကတည်းကသူငယ်ချ င်းမင်းဇင်ရာ ငါတို့နှစ်ယောက်ပြန်မှ တွေ့ရဦးမလား…တော်သေးသည်အန်တီနုလွင် မြို့မှာ ရှိနေပေးလို့… သံဒိုင် တွေးနေတုန်းမှာပဲ အန်တီနုလွင်က အိမ်ရှေ့ထွက်လာပြီး…………

“သားရေ…ပူစူးမတို့ အိမ်ရယ်…တစ်ခြားအိမ်နီး နားခြင်းအိမ်တွေဆီကိုရန်ကုန်ပြန်လက်ဆောင် မုန့်တွေ သွားပေး ပေးပါဦး…ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်လေ”

“ဟုတ် အန်တီ!”

“ညနေကြရင် မြေတိုင်းစာရေး “ကိုကျော်လေး” ကို သားသိတယ်မလား…သူ့ကို သွားခေါ်ပေး ဦးနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ…… “အလှနတ်ဖုရားမ”အလိုကျ “ငယ်ကျွ န်တော် ငသံဒိုင်” ပြု မှု့ကိစ္စ အဝဝကို ဆောင်ရွက်တော်မှုပ့ါမယ်ဖျာ့”

“ပြီးရင် သူ့ရဲ့ အလှနတ်ဖုရားမကြီးဆိုတဲ့…… မိန်းမကြီးကိုလုပ်ချ င်သလိုလုပ်နှယ်ချ င်သလို နှယ်မှာ မဟုတ်လား”

“ကောင်းစေချ င်လို့ပါဖျာ့”

“သွားတော့ကွယ် ပြီးရင် ထမင်းစားကြမယ်”

သံဒိုင် မုန့်တွေယူပြီး ပူစူးမတို့ အိမ်ကို အရင် ဝင်ပေးလိုက်ပြီးမှ…………………

………………………………………………………………………………………………

ဒီလိုနဲ့ သံဒိုင် နေလာလိုက်တာ ၂ လကျော် ကျော် ကြာသွားခဲ့ရသည်။အလုပ်ကိစ္စတွေကို သံဒိုင်ပဲ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပြီး သူ့အဖေကို ပင်စင်ပေးလိုက်ပါတော့သည်။အိမ်ထောင်စု တစ်ခုအတွက် ပိုက်ဆံရှာခြင်းကို…… သံဒိုင် လုံးဝတာဝန်ယူလိုက်ပါတော့သည်။ကိုယ့်အဖေ ဖောက်ခဲ့တဲ့လမ်းကိုဆက်လျှောက်ရတာမို့ သံဒိုင့်မှာအခက်အခဲရယ်လိုတော့ သိပ်မတွေ့ခဲ့ရဘူး……အန်တီနုလွင်ဆီကိုတော့ တစ်ချို့ရက်တွေမှာညသွားပြီး အိပ်သည်။

ဘဝတွေက အဆင်မပြေတဲ့ရက်တွေမှာ…… ပျ င်းရိငြီးငွေ့ဖို့ကောင်းသလောက် ကိုယ့်လိုဘပြည့်တဲ့ရက်တွေမှာကျ လည်း…သာယာလွန်းလှပါပြီကော……။ကြားကာလမှာ အန်တီနုလွင် ရန်ကုန်ကို တစ်ခေါက် သွားဖြစ်ခဲ့သေးသည်။

တစ်နေ့ သံဒိုင်စက်ထဲက ပြန်လာပြီး အိမ်ကိုရောက်တော့ ဖေဖေနဲ့မေမေမျ က်နှာမကောင်းဖြစ်နေတာတွေ့သည်။မေးလည်းမမေးချင်တာမို့ ဖေဖေ အပြောပဲ သံဒိုင်စောင့်နေခဲ့လိုက်သည်။ဖေဖေ သက်ပြင်းတစ်ခု ချ ပြီးမှ……

“သား မောင်ငယ်”

“ဗျာ……ဖေဖေ”

“ရော့ ဒီမှာ မဝါတို့အိမ်ခြံသော့ မဝါ လာသွား သေးတယ်ကွ!မနက်ဖြန် ညနေပိုင်း သား အလုပ်ပြီးကာမှ သူ့အခန်းထဲမှာ ပစ္စည်းလေးတစ်ခု မနိုင်လို့ထားခဲ့တယ်တဲ့……အဲဒါလေး ယူပြီး မြို့ကိုလိုက်ခဲ့ပါတဲ့…သူကတော့ အရေးကြီးလို့ ဒီနေ့ကတည်းက သွားနှင့်ပြီ”

သံဒိုင် စဉ်းစားသွားရပြီ…မနေ့က အန်တီနုလွင် နဲ့တွေ့တော့ ဘာမှလည်းမပြောပါဘူး…… ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ… ဘာတွေထပ်မှာသွားသေးလဲမေးမလို့ဖေဖေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေကထိုင်ရာက ထသွား သလို မေမေလည်း အနားမှာ ရှိမနေတော့ဘူး။

ဖေဖေကလည်း သူနဲ့ အန်တီနုလွင် ကိစ္စကို သိတော့သိပုံရပါသည်။တားဆီးခြင်း မြှေ ာက် ပေးခြင်း အပေါင်း အနှုတ် လက္ခဏာ ဘာမှတော့မပြ… တစ်နေ့သားကတော့ သားအဖနှစ်ယောက် အလုပ်ကြောင်းပြောရင်းနဲ့တော့……

“ငါ့သား ရေ ဖေဖေက မင့်အပေါ် အဖေတစ် ယောက်ရဲ့တာဝန် လုံးဝကျေ မွန်ပါတယ်လို့ တော့ မကျူးရင့်ပါဘူးကွာ…ဒါပေမဲ့ဖေဖေနဲ့မင့်အမေလည်း မွေးထားတဲ့သားတစ် ယောက်ကို စွမ်းသလောက်တော့ ကြိုးစား ပေးခဲ့ပါတယ်ကွာ…အခု ငါ့သားလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီမို့ ကလေးတစ်ယောက်လို လိုက်ပြီး မဆုံးမချ င်တော့ပါဘူး…… အကောင်းအဆိုး အကြောင်းအကျိုးကို ကိုယ်တိုင်သိပေါ့ကွာ…… ဒီဘဝမှာတော့ သားအဖရယ် တော်စပ်ကြလို့ လုပ်နိုင်သလောက် ကူညီပေးနိုင်ခဲ့ကြတယ်။

အဲ့ သံသရာခရီးအတွက်ကျ ရင်တော့……… ဖေဖေလည်း သားကို အပြည့်အဝ မကူညီနိုင် သလို သားလည်း ဖေဖေကို ကူညီပေးနိုင် မှာ မဟုတ်ဘူး…ကိုယ်လမ်းကြောင်းကို ကိုယ်ရိက္ခာနဲ့ကိုယ် သွားရမှာမဟုတ်လား… အဲဒီတော့ဖေဖေနဲ့မေမေကရိက္ခာကောင်းလေး တွေ စုဆောင်းနေပြီ…သားရဲ့ အရေးကို မိဘဖြစ်သူက စိတ်မဝင်စားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဘာမှ ဝင်မပြောချ င်ဘူးတော့ဘူးကွာ နော…ငါ့သားကိုယ်တိုင်ပဲ အကောင်းဆုံးစဉ်းစား လုပ်ဆောင်ပါ…………”

လို့ ဖေဖေက ဆုံးမ ပြောပြဖူးသည်။ဖေဖေ ပြောဆိုချ က်က စကားတောင် ကုန်နေပါပြီ။သေပြီးနောက်ထိ အောင် ပြောထားခဲ့လေတော့………နောက်နေ့ ညနေပိုင်း သံဒိုင် အန်တီတို့ အိမ်ကိုသော့ဖွင့်ဝင်ရင်း အန်တီနုလွင်ရဲ့အခန်းထဲဝင်ပြီး ဘာများထားခဲ့လို့ ယူခိုင်းတာလဲရှာကြည့်လိုက်တော့……စားပွဲပေါ်မှာ စာလေးတစ်ဆောင် တစ်ရှုူးဘောက်နဲ့ ဖိထားသည်။

သား…

(—-ဟိုတယ်) ကို လာခဲ့နော် သား ဖေနဲ့မေကို မပြောချ င်လို့ ပစ္စည်းတစ်ခု အခန်းထဲက ဝင်ယူ ခဲ့ပါလို့ မှာခဲ့လိုက်တာပါ။

ဟိုတယ် ကနေစောင့်နေမယ်။

သံဒိုင်အန်တီနုလွင်စာကိုဖတ်ပြီးပြုံးလိုက်သည် သူ့ကို ဟိုကိစ္စအတွက် ဘယ်လို အသစ်အဆန်း ခံစားမှု့တွေ ပေးဦးမှာလဲ မသိဘူးလို့………

တွေးရင်းတောင်အငယ်ကောင်ကခေါင်းထောင် ကြည့်လာသည်။မနေ့က တစ်ရက် လွတ်ခဲ့ရ တော့…ဒီနေ့အတွက် အဆင်သင့်။

အန်တီနုလွင် ရေးခဲ့တဲ့ ဟိုတယ်ကို သံဒိုင်သိ သည်။သံဒိုင်တို့ ကျောင်းတက်ရတဲ့မြို့ရဲ့ အကောင်းဆုံး ဟိုတယ်။ သံဒိုင်တို့ကတော့ ဒီနယ်သားဖြစ်လို့ တစ်ခါမှ မတည်းဖူးခဲ့ဘူး…တည်းခိုဖို့လည်း တစ်ခါမှ တောင်စိတ်ကူးမယဉ်ခဲ့ဘူးလေ…လိုမှမလိုအပ် ခဲ့တာ…အန်တီနုလွင်ကမှ ဘာစိတ်ကူးတွေနဲ့ အစီအစဉ်ဆွဲမှန်း မသိဘူး… သံဒိုင် အိမ်ထဲကနေမြန်မြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့ သည်။သော့ပိတ်ပြီးမှ မေမေမှာလိုက်တာလေးတွေ ဝယ်ထည့်ရမှာမို့ ယူလာတဲ့ကျေ ာပိုးအိတ် မေ့နေလို့ တစ်ခါပြန်ဖွင့်ယူရသေးသည်။ဒါမူ ိးဆိုဝိရိယကောင်းကောင်းနဲ့ မြန်မြန်ရောက်အောင်သွားပြစ်လိုက်ချ င်တာမျိုး……

“ကြို လင့်တော့ အန်တီဝါနုနုလွင်ရေ… ငယ်သံဒိုင် လာပြီလေ…?

သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်ဆုံးမောင်းခဲ့လိုက်မိ သည်။လမ်းချိုးကွေ့တစ်ခုအရောက်မှာ……ဟိုဘက်က အရှိန်နဲ့မောင်းလာတဲ့ ကားနဲ့… ချိတ်မိမလိုတောင်ဖြစ်သွားလိုက်သည်။ သံဒိုင်ရဲ့ လျ င်မြန်တဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ အရှောင် ကောင်းလိုက်လို့သာ တော်သေးသည်။ အချို့အကွေ့မျ က်ကွယ် ဖြစ်တာမို့ အမြန်စီး လာတဲ့ သံဒိုင်တောင် speed လျေှာ့လာတာပဲ မှန်သွားသည်။

ကားက မျ က်ကွယ်ကိုတောင် အရှိန်မလျေှာ့ခဲ့တာ အကွေ့ရှိမှန်းမသိ… လမ်းဘေးက သတိပေးဆိုင်းဘုတ်လည်း ကြည့်ပုံမရပေ…… ကား ဘက်မှန်ထဲက မြင်ပြီးရပ်လို့ရပ်ငြားသံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက် သည်။ကားကမရပ် ဆက်မောင်းသွားမြဲ…ကိုယ့်ကိစ္စနဲ့ကိုယ်ဖြစ်နေလို့ပြန်မလိုက်ဖြစ်တော့။

ဟိုတယ်ရောက်တော့ပါကင်နေရာမှာဆိုင်ကယ်ထားခဲ့ကာ ကျောပိုးအိတ်လေး ပြင်လွယ်ပြီးလမ်းလျောက်လာခဲ့တော့……နောက်က

“အာ ဝမ်းအိုဖိုက် က အန်တီလှလှကြီး… check-out လုပ်သွားပြီလား”

“မသွားသေးလောက်ပါဘူး”

“တော်တော်လှတဲ့ အန်တီကြီးကွာ…ဒီမှာ လာတည်းတဲ့ ဧည့်သည်တွေထဲမှာတော့ အဲဒီအန်တီကြီး အလှဆုံးပဲ……… အသက်ကြီးနေတာတောင် အလှကမပျ က် သေးဘူး”

“မနေ့က တစ်ယောက်တည်းလာတဲ့အန်တီကြီး ပြောတာလား”

“အေးလေ”

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် တော်တော်လှတယ်”

သံဒိုင် နောက်ကဟိုတယ်ဝန်ထမ်းနှစ်ယောက် ပြောနေတာ နာမည်မပါပေမဲ့ သူရဲ့အန်တီ့ကို ပြောမှန်း စိတ်ထဲက အလိုလိုသိလိုက်ပါသည်။ သိတာမှန်ကန်ကြောင်းလည်းရီဇက်ရှင်ရောက် မှ အတည်ပြု ရသည်လေ…

“အကိုက ကိုငယ်သံဒိုင်နော်”

“ဟုတ်ပါတယ်”

“မှတ်ပုံတင် ပါလားမသိဘူးရှင့်”

“ဟုတ် ပါ ပါတယ်”

သံဒိုင် ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက သွားလေရာယူသွား တဲ့ မှတ်ပုံတင် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ခဏလေးပါနော် ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ဆီ ကို အကို ရောက်နေကြောင်း ပြောလိုက်ပါဦး မယ်ရှင့်”

အဲမှာ သံဒိုင်တို့ထက်ကြီးတဲ့ အမကြီးတစ် ယောက်က……

“မပြောနဲ့တော့ညီမလေး…သူဧည့်သည်ရောက် လာရင် တစ်ခါတည်း အခန်းဆီလိုက်ပို့ဖို့ မှာထားပြီးသား တစ်ယောက်တည်းလာပြီး double room ယူတာမဟုတ်လား…သူ့ဧည့်သည်လာဦးမှာဆိုပြီးလေဝမ်းအိုဖိုက်က”

“ဟုတ်တယ် မမ”

“ရပြီ ညီမလေး အမကိုပြောထားပြီသား မောင်လေးရေ……”ဆိုပြီး အမကြီးက…… bellboy တစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး

“ဒီက ဧည့်သည်ကို အာ ဝမ်းအိုဖိုက်ကို လိုက် ပို့ပေးလိုက်ပါကွယ်”

သံဒိုင် အခန်းရှေ့ရောက်တော့ အခန်းနံပါတ် က (105) လို့တွေ့ရသည်။ဘာကြောင့်များ ဟိုတယ်တွေက ဇီးရိုးကို အို လို့ပြောတယ် မသိဘူးလို့ စဉ်းစားမိသေးသည်။

အခန်းထဲရောက်တော့မှ သိပ်တွေ့ချ င်လွန်းပြီ ဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင်နဲ့ တွေ့ရပါပြီလေ……။

“အန်တီနုလွင် ဘာစိတ်ကူးတွေနဲ့ ဒီကိုလာဖြစ် တာလဲ”

“သားနဲ့ ဒီလိုလေး နေချ င်လို့ပေါ့”

“အိမ်မှာ တွေ့လည်းရနေတာကို”

အန်တီနုလွင်က ဘာမှပြန်ပြောမနေပဲ…သံဒိုင့် ကို စိုက်ကြည့်ပြီးထိုင်ရာမှထလာသည်။သံဒိုင့်ကို အတင်းကြုံးဖက်လိုက်သည်။ပြီးတော့

အငမ်းမရ မျ က်နှာတစ်ပြင်လုံး နမ်းသည်။မတွေ့ရတာတစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတာကို …နှစ်ရှည်လမျ ား ဝေးကွာခဲ့တဲ့သူကို အခုမှပြန်တွေ့ ရသလို ဇွတ်အတင်း အဆတ်မပြတ်နမ်းနေသည်။နမ်းနေရင်း သံဒိုင့်ကျေ ာပိုးအိတ်ကိုဖြု တ်သည်။ခါးပတ်ကိုချွ တ်ပေးပြီးမှ သူထိုင်ခဲ့တဲ့ ဆိုဖာထိုင်ခုံ ပေါ်ကို တွန်းထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး……သံဒိုင့် ငယ်ပါကို ဘောင်းဘီဇစ်အတင်းဖြုတ်ပြီး စုပ်သည်။

အန်တီနုလွင် သိပ်ဆာလှောင်တောင်းတနေ တာကြောင့်လား…ဘာကြောင့်မှန်းတော့ သံဒိုင် မသိဘူး… စုပ်ပေးတဲ့သူ ပိုအဆင်ပြေအောင်ရော…… မိမိလည်း သက်တောင့်သက်သာရှိအောင်လို့ ခါးမှာ မဖြု တ်ရသေးတဲ့ တစ်လုံးတည်းသော ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြု တ်ပေးလိုက်ပြီး အန်တီကို ခဏဖယ်လိုက်ကာ ဘောင်းဘီကို ဒူးအောက်ထိရောက်အောင်ချွတ်ပေးလိုက်၏။

အန်တီနုလွင်က နေရှာပြန်ယူ ခဏထပ်စုပ်ပေး ပြီးမှ သူ့ထမီကို အောက်ကနေမပြီး… သံဒိုင့်အပေါ် တက်ခွတော့သည်။ အန်တီနုလွင် အပေါ်ရောက်ပြီးလို့သူပစ္စည်းထဲ သံဒိုင့် ငယ်ပါ ရောက်သွားပြီးကတည်းက ဆောင့်တာ ဆောင့်တာဆိုတာ ရပ်နားခြင်းမရှိ။

သံဒိုင့် အန်တီနုလွင်ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ် ကနေ ပွတ်ကိုင်ပေးပြီး အန်တီနုလွင်သွားလို့ ရာ လမ်းကို တစ်ဖက် တစ်လမ်းကနေပဲ……အရောက်ပို့ပေးနေမိတော့သည်။အန်တီနုလွင်ကမျ က်လုံးနှစ်လုံးစုံမှိတ်အရသာ ခံပြီး ဆောင့်နေရှာရာ…မု ကောင်းလွန်းတဲ့ အန်တီမျ က်နှာကို အနီးကပ်မြင်နေရတော့ သံဒိုင့်”ဟစ်ကနဲ” တစ်ချ က်ရယ်မိလိုက်သည်။ ရယ်သံ ကြားလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က ဆောင့်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး မျ က်လုံးဖွင့် ကာ ……

“ဘာရယ်တာလဲကွယ်”

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး အူယားသွားလို့ပါ အဟစ်!”

“သားကတော့လေ ဟင်း”လို့ ပြောပြီး သံဒိုင် အန်တီနုလွင်နှာခေါင်းကိုညှပ်ဆွဲနေကြအတိုင်း လက်ညိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို ကွေးပြီး… သံဒိုင် နှာခေါင်းကို ညှစ်ဆွဲနေရင်းမှ……

“ဒီမှာ သိပ်ကောင်းနေတာကိုကွယ်”

“ကောင်းတာကြီးက ထွက်ပြေးသွားတာလား ကျ နော်ပြန်ခေါ်ပေးမယ်အပေါ်ကိုထပ်တက်ခဲ့”

လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်လိင်တန် သူမပစ္စည်းထဲက ကျွတ်ထွက် သွားအောင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး

“အင်း! သား အန်တီ့ဟာကြီးကို ယှက်ပေး”လို့ဝမ်းဟာတာလိုလို တစ်ခုခုလိုအပ်နေတာလိုလိုအသံ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အသံကြီးနဲ့……တောင်းတောင်းတတ ပြောလာရှာသည်။

“ဝတ်ထားတဲ့ လုံချ ည်ကြီး ချွ တ်လိုက်ဦး အန်တီနုလွင် ကျနော်အသက်ရှုမရလို့ မွန်းပြီး သေသွားရင် လူကြားမကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”

“ဖြစ်စရာလား သားရယ်”

သံဒိုင် ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေရာမှ နောက်ကို နည်း နည်းဆုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် ခေါင်းတင် မော့လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျ က်နှာပေါ် … သူမပစ္စည်းကြီးတင်ပေးလိုက်ပြီး ဆိုဖာနောက် က နံရံ့ကိုလက်လှမ်းထောက်ကိုင်ကာဒူးလေး နည်းနည်းကွေးပေးလိုက်တော့…… ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် ဆိုတာလို ကွက်တိဖစ်……

သံဒိုင်က ယောကျားတစ်ယောက်ရဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အပေါ်အကောင်းဆုံးဝန်ဆောင်မှု့ စာရင်းဝင်တဲ့ လျှာနဲ့ ယှက်ပေးခြင်းဖြင့်အန်တီနုလွင်ကိုအထူးဝန်ဆောင်မှု့ပေးနေလိုက်တော့သည်။

“အ အာ အာ သားရယ်…တော်ပြီကွယ် ဟင်းးး အန်တီ့ဟာထဲ သားဟာကြီးထည့်ပြီးပဲ ပြီးချ င် တယ်ကွယ် ဟင်းးးးး ဟင်းးးးး”

အန်တီနုလွင် တစ်ခါပြန်ထိုင်ပြီး မီးကုန်ရမ်းကုန်တက်ပြီး သောင်းကြမ်းပြန်တော့သည်။သံဒိုင် အလိုက်သင့်လေး ဖမ်းထိန်းထားရင်း အန်တီနုလွင်ကိုသာ ဦးစားပေးနေလိုက်သည်။

လုပ်လျှက်နေသာ လုပ်နေခြင်းက

နောက်ဆုံး၌တွင် ပြီးဆုံးခြင်းသာ

ရှိသည်တကား

ဆိုတာလို အန်တီနုလွင်တစ်ယောက်…… “တအီအီ” “တစ်အားအား” ငြီးတွားသံတွေနဲ့ အတူ သံဒိုင့်အပေါ်မှောက်ကျ ငြိမ်သွားပါတော့သည်။

သံဒိုင်တို့နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်ပြီး ညစာစားလိုက်သည်။တက်ခဲ့ရသော တက္ကသိုလ်နားပဲ အန်တီနုလွင်ကို လိုက်ပြရင်း စားဖြစ်သွားသည်။ဟိုတယ် အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ည ၈:၃၀ ရှိသွားခဲ့ရပြီ……

“အန်တီနုလွင် ကို ကျ နော် မေးစရာရှိလို့”

“ဘာမျ ားလဲ သားရယ်”

“ဒီနေ့ အန်တီနုလွင် မျက်လုံးတွေ ကြည့်ရတာ တစ်မူ ိးဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားသိနဲ့ ကျ နော် သိတယ်…ကျ နော်နဲ့သွားနေရလို့…… ပျော်နေတာတစ်ဝက် ကျ န်တဲ့တစ်ဝက်က ဘာမှန်းတော့ မသိဘူး……ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွယ်…လူကိုစေ့စေ့ကြည့် ပြီးရင် စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် သိပ်မေးချ င်တဲ့ တစ်ယောက်ပါလား…အိပ်တော့မှာနော် အပြင်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေမှာလား”

အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင်က ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာခုံမှာပဲ ဘာရယ် မဟုတ်ပဲ ထိုင်ဖြစ်သွားရသည်။သူတို့အခေါ် double room ဆိုတဲ့အတိုင်း ဧည့်ခန်းက တစ်ခန်း အိပ်ခန်းကတစ်ခန်း နှစ်ခန်းလုပ်ထား သည်။ အတော်လေးလည်း ကျ ယ်ဝန်းသပ်ရပ် တာမို့ လာပြီးတည်းခိုအနားယူတဲ့ သူမျ ားအဖို့ ဒီ ဟိုတယ်ကို စိတ်ကျေ နပ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ထင်မိသည်။

နယ်မြို့ဖြစ်လို့ပဲ နေရာဒီလောက် ကျ ယ်ကျယ်ပေးနိုင်တာ ဖြစ်လောက်သည်။ မြို့ကြီးပြကြီးဆိုရင်တော့ဒီလိုမပေးနိုင်လောက် ပေးနိုင်ရင်လည်း တည်းခိုခကဈေးကြီးပေလိမ့်မည်။

သံဒိုင် အိပ်ခန်းထဲဝင်လာလိုက်တော့…… အန်တီနုလွင်က အဝါရောင် ဘော်ဒီတာဝါကြီး ပတ်ထားလို့ ဟိုတယ်ကပေးတဲ့ တာဝါကို သုံးချ င်ပုံ မရပေ……။

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်မိပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲက အရာတစ်ခုကို ထုတ် လိုက်ပြီး………

“အန်တီနုလွင် ဒီမှာကြည့်ပါဦး မှတ်မိလား”

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်လက်ထဲကအရာလေး သေချာလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံ းပြီးခေါင်းညိတ် ပြသည်။

“ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ယူလာတာလဲ သား”

“ဒီကို ထွက်လာခါနီး အဝတ်အစားလဲရင်း ဘီရိုထဲကသူ့ကိုမြင်လိုက်မိပြီးဘာရယ်မဟုတ် ကောက်ထည့်လာတာအန်တ့ီကိုဒါ လဲဝတ်ပြ ခိုင်းအောင်လို့…အဟီး! အန်တီနုလွင် ဒါလေး ဝတ်တာမြင်ပြီး ကျ နော်ရင်မှာ ဗလောင်ဆူခဲ့ ရတာလေ…”

“ဟုတ်ပ အဲဒီနေ့က သားက မျ က်လုံးကြီးပြူ း ပြီးအန်တီ့ကိုကြည့်တာ ကြည့်တာဆိုတာလေ

“အန်တီက သိတယ်ပေါ့”

“သိတာပေါ့ သားရယ် နှာခေါင်းကြီးပွပြီး ကိုယ့် ကိုဒီလောက်ကြည့်နေတာကိုဘယ်အမျိုးသမီး က မသိပဲနေမှာလဲ”

“အန်တီနုလွင် လဲပြီးသွားကတည်းက ကျ နော် မသုံးတော့ဘူး နေပူပြန်လှမ်းပြီး ပြန်ခေါက် သိမ်းထားခဲ့တာ”

“သားရယ်”

အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ကိုစိုက်ကြည့်နေပြန်သည် သံဒိုင် အဝတ်အစားလဲရင်း ကျောပိုးအိတ် ထုတ်ရင်းမှ ဒီရေလဲပုဆိုးဟောင်းလေးတွေ့ပြီး အန်တီ့ကို ဝတ်ပြခိုင်းဦးမယ် စိတ်ကူးရပြီး ကောက်ထည့်လာခဲ့မိရသည်။

“အန်တီလည်းလေ သားက ရင်ထဲမှာရောက် နေပေမဲ့ အဲလိုဝတ်ပြီးစွဲဆောင်လိုက်မယ်လို့ စိတ်ကူးမရှိခဲ့ပါဘူးကွယ်တိုက်ဆိုင်သွားလိုက် တာတွေများ အဟင်း ဟင်း……”

အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်လက်ထဲက ရေလဲပုဆိုး ဟောင်းလေး လာယူလိုက်ပြီး……

“ပေး သား အန်တီ့ ပြန်ဝတ်ပြမယ်”

ရေလဲပုဆိုးဟောင်းကို ယူသွားပြီးရေခူ ိးခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင်နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကြီးပေါ်တက်လဲှ လိုက်ပြီး အန်တီနုလွင် ထွက်အလာကို စောင့် နေလိုက်သည်။

ရေခူ ိးခန်းတံခါးလေး ဖွင့်ပြီးထွက်လာတဲ့…… အန်တီနုလွင်ကို သံဒိုင် မြင်လိုက်ရတော့… “ဟိုက်!အား ပါး ပါး”ဆိုပြီး အန်တီနုလွင်ကို ဒီပုံစံနဲ့ စပြီးမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ အတိုင်း ပါးစပ်က ထွက်ခဲ့ရပြန်ပြီကော………… အန်တီနုလွင်က ရေတောင်အကွက်အကွက် လေးတွေပေါ်အောင်ဖြန်းစွတ်ပေးလာလိုက် သေးသည်။အန်တီနုလွင်က ……

“ဘယ်လိုလဲသား”

ဆိုတော့

“ဒီ အနီးကို မြန်မြန်လာပါ အန်တီနုလွင်ရယ် အား အား”

သံဒိုင် စိတ်သိပ်ကြွကာ လိင်တန်မတရားထလေတော့ အား အား အော်မြည်မိရတော့သည်။

…………………………………………………………………………………………………..

သံဒိုင် အိပ်နေရာမှ မိမိနဖူးဆီကို လေလေးတစ်ချ က် တစ်ချက် ရိုက်ခပ်လာတာသိရတော့အိပ်နေရာမှ လုံးဝနိုးသွားရသည်။မျ က်လုံး ဖွင့်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ ပြာလဲ့လဲ့အရောင်လေးထွက်နေတဲ့ ညအိပ်မီးသီးအလင်းရောင်ကြောင့်အန်တီနုလွင် သူ့နဖူးဆီကို လေမှုတ်နေတာတေ့ွလိုက်ရသည်။သံဒိုင် လှုပ်လာတော့…နိုးလာပြီမှ အန်တီနုလွင်သိတော့……

“သား နိုးပြီလား မီးသီးအကြီးဖွင့်လိုက်တော့ မယ်နော် မျ က်လုံးခဏပြန်မှိတ်ထားလိုက်ဦး”

“ဟုတ်”

မီးလင်းလာမှ သံဒိုင် ထထိုင်လိုက်တော့သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက်ထ ၄ နာရီ ကျော်ကျော်……… အန်တီနုလွင်ကို သံဒိုင်မြင်ရတော့ အန်တီက အဝတ်အစားတွေ လဲဝတ်ပြီးလို့ မိတ်ကပ်ပါးပါး လေးတောင် လိမ်းပြီးနေပြီ…အန်တီနုလွင်က လည်း အိပ်ယာပေါ်က သံဒိုင့်ကို ဘာစကားမှ မဆိုသေးပဲ ကြည့်နေသည်။

သံဒိုင် အိပ်ယာပေါ်က ထပြီး ရေခူ ိးခန်းထဲဝင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့မှ…

“ရော့သား ”

ဆိုပြီး အန်တီနုလွင်က… ပလတ်စတစ်အကြည်သားနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ စာချုပ်တစ်ခုကို ပေးလာတော့သည်။သံဒိုင် စာချုပ်ကိုကိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ပဲ ပြန်ထိုင်လိုက် မိသည်။

အန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင်နဲ့ မနီးမဝေးက ထိုင်ခုံပေါ်မှာ မျ က်နှာချ င်းဆိုင် ထိုင်လိုက်သည်။သံဒိုင် အရာရာကို နားမလည် နိုင်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ပမာ…… စာချု ပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်တို့အိမ်ဝိုင်းစာခူ ပ်ကြီးဘာများပါလိမ့်အန်တီရယ်သံဒိုင် တွေးရင်း တွေးရင်း ရင်မောလာသည်။

“ဒါ အန်တီနုလွင်တို့ရဲ့ အိမ်ဝိုင်းစာခူ ပ်ပဲ”

“ဟုတ်တယ်လေ သား”

“———-”

“သားကို အန်တီပြောပြမယ်…ချ စ်တတ်တဲ့သူ ဆိုတာ ပျော်စရာတွေဆိုရင်သာ ကိုယ့်ချ စ်သူ ကို အရင်ဆုံးပေးသိချ င်ပြီး စိတ်ညစ်စိတ်ရှုူ ပ် ရမဲ့ ကိစ္စဆိုရင် မပြောမဖြစ်ရင်တောင် နောက်ဆုံးမှ ပေးသိတာကို သားကြားဖူးတယ်နော်”

“ဟုတ် အန်တီနုလွင်”

အန်တီနုလွင်က စကားဆက်မပြောသေး… သံဒိုင် နားမလည်နိုင်။ဒီစာချုပ်ကို အန်တီက ဒီကို လာတာဘာလို့ယူလာခဲ့တာတဲ့လဲ…… မေးမှ တိတိကျ ကျ သိရမှာမို့ သံဒိုင်…… အန်တီနုလွင်ကို မေးလိုက်တော့မည်………။

…………………………………………………………………………………….

💠အခန်း (၁၉ )💠

(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

“ဒီ အိမ်ဝိုင်းစာချုပ်တွေက ဘာလုပ်ဖို့လဲ အန်တီနုလွင်”

“သားနဲ့ သမီးလေးသန္တာ အတွက် အန်တီ့တို့ မိသားစုရဲ့ မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့ပါသား”

မေးလိုက်တော့လည်း အန်တီနုလွင်က မဆိုင်းမတွ ဖြေချလာသည်။

“ဗျ ာ…မနောက်ပါနဲ့ အန်တီရယ်”

သံဒိုင် ပြောသာပြောလိုက်ရပေမဲ့ရင်ထဲမှာတော့ပူလောင်ခြင်းအချို့ စတင်ခံစားလိုက်မိသည်။မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့တဲ့ ဘယ်လိုများပါလိမ့်………အန်တီနုလွင်ကရုပ်တည်ကြီးနဲ့ နောက်တတ်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူး…။

“မနောက်ပါဘူး သားရယ်…ဒါ နောက်ပြောစရာ မှ မဟုတ်တာ………လေ”

အန်တီနုလွင်ရဲ့အသံတွေ ဘာကြောင့်နစ်ဝင် သွားတဲ့ အသံမျိုးဖြစ်နေရတာတဲ့လဲ့…သံဒိုင် နားမလည်နိုင်…မနေ့ကတည်းက အန်တီ ပုံမှန်တော့မဟုတ်ဘူးဆိုတာသတိထားမိတယ် ဘာတွေများ တွေးနေလို့ပါလိမ့်…… နားမလည်နိုင်တာတွေလည်း များရပြီ…

“သန္တာနဲ့ ကျ နော် လက်ထပ်တော့မယ်လို့… အန်တီ့ကို ဘယ်သူပြောလို့လဲ…လူခြင်းတောင် မတွေ့ဖြစ်ကျ တဲ့ နှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူက လက်ထပ်ပေးမှာတဲ့လဲ…လက်ထပ်ပေးတဲ့သူ ရှိဦးတောင် ကျ နော်နဲ့သန္တာက လက်ခံမှဖြစ် တာလေ……”

“အန်တီနဲ့သမီးလေး တွေ့ပြီးစကားတွေအများ ကြီး ပြောပြီးပြီသား…သားကို အန်တီ ဒီနေ့မှပဲ အသိပေးမယ်ဆိုပြီး မပြောပြဖြစ်သေးတာ… သန္တာလေးက သိပ်တော်ပြီး နားလည်မှု့ရှိတဲ့ ကလေးမလေးပါကွယ်ပြီးတော့သားကိုလည်း သိပ်ချ စ်ရှာတာ…အန်တီတို့က မိန်းမခြင်း ပိုသိ တာပေါ့ သားရယ်…ဒါကြောင့် အန်တီက သားကို သမီးနဲ့ သဘောတူတာ……”

“အန်တီနုလွင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ……ဘာတွေလုပ်ခဲ့တာလဲ သေချာပြောပြပါဦး…အန်တီဆုံးဖြတ်ချ င်သလိုဆုံးဖြတ်ပြီး…လုပ်ချ င်သလိုတွေ မလုပ်ရဘူးနော်…ခု ဘာရယ်လို့သေချာမသိသေးပေမဲ့ ကျ နော့်ရင်ထဲမှာနာကျ င်သလိုခံစားနေရလို့သိတော့သိနေတယ် ရှင်းအောင် သေချာပြောပြပါလား အန်တီ”

“ပြောပြမှာပေါ့ သားရယ်…ပြောပြချ င်လို့ပဲ ဒီကို ခေါ်လိုက်တာပဲလေ……… သား! အန်တီလေ”

အန်တီနုလွင် စကားဆက်မပြောနိုင်ပဲ မျ က်နှာကို အောက်ကို ငုံ့လိုက်တော့သည်။သံဒိုင်မျက်နှာချ င်းဆိုင်ပြောနေတဲ့အနေအထားကနေ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးပဲ အန်တီပြောလာမှာကို အာရုံစိုက်နေလိုက်သည်။

“အန်တီလေ…အန်တီ သားရှိတဲ့မြို့ကနေထွက်သွားတော့မလို့ပါကွယ်……ဟင့်”

ပြောပြီးတာနဲ့အန်တီနုလွင်က မျ က်နှာကိုလက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ချလိုက်တော့သည်။သံဒိုင်ဆီက ဘာစကားမှထွက်မလာနိုင်တော့အလိုလိုထွက်ကျလာတာကတော့ မျ က်လုံးအိမ်က မျ က်ရည်တွေ……မျက်မှောင်ကျုပ်ထားတာကို မျ က်ရည်က…သူ့ အလိုလိုပါးပြင်ပေါ်ကို စီးကျ လာရသည်။သံဒိုင် တစ်ခုခုကို ပူလောင်ပြင်းပြစွာ ခံစားရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေခဲ့ပါတယ်…ဒါမဲ့ ဒီလိုအနေအထားတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးထင်ထားခဲ့တာ………။

“အန်တီနုလွင်က ကျ နော့်ကိုထားခဲ့ပြီးဘယ်ကို သွားမှာလဲ…အစကပြောတော့ ရန်ကုန်မှာမနေ ဘူးဆို…ကျ နော်တို့မြို့မှာပဲကျ နော်လည်းရှိနေ လို့ နေမှာဆို……”

သံဒိုင် စိတ်ကို ပြန်ထိန်းချုပ်လိုက်ပြီး စကားကိုအတည်ငြိမ်ဆုံးဖြစ်အောင်ထိန်းပြောလိုက်သည်လူကတော့ထိုင်ရာကမထ…ထလို့လည်းမရဘူးသံဒိုင့်ခြေထောက်တွေမှာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ဖို့ကို ခွန်အားတွေ ရှိမနေသလို………အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ရဲ့ အမေးစကားကြားလိုက်တော့မှ…ပါးပြင်ပေါ်ကမျ က်ရည်စတစ်ချို့ကို သုတ်လိုက်ပြီး……

“ရန်ကုန်မှာ မနေဖြစ်ပါဘူးကွယ်…ဒါမဲ့ ခုတော့ ရန်ကုန်ကို အရင်သွားမှာပါ”

“ဘယ်ကိုဆက်သွားမှာလဲ…ဘယ်မှာနေမှာလဲ”

“အန်တီလည်း သေချာမသိသေးလို့ သားကို မပြောပြနိုင်တာ နားလည်ပေးပါကွယ်… ဘဝမှာ ဝါနုနုလွင်က လုပ်ချ င်တာတွေ လုပ်ပြီး သွားပြီ…ကျ န်တဲ့ အချ ိန်လေးတွေမှာလုပ်သင့် တာတွေလုပ်ရဦးမှာ အန်တီ အသက်ကြီး လာပြီလေ သားရဲ့……”

“ကျ နော် လိုက်ခဲ့မယ်လေ……ကျ နော့်ကို ခေါ် မသွားနိုင်ဘူးလား အန်တီနုလွင်”

“ခေါ် သွားနိုင်တာပေါ့ကွယ်…သားမှ လိုက်ချင် ရင် အန်တီက ဘာဖြစ်လို့ မခေါ်နိုင်ရမှာလဲ”

အန်တီနုလွင် ဒီစကားကိုတော့ပုံမှန်ပြောနေကျ အတိုင်း ပြုံးပြီးပြောလိုက်တော့… သံဒိုင် တစ်ချ က် ပျော်သွားပြန်ပြီလေ…… အန်တီနုလွင်ရဲ့အရင်ပုံစံလေးပြန်ရသွားပြီပေါ့။

“ဒါဆိုလည်း ကျ နော်လိုက်မယ်ဗျ ာ…… မိုးအနံှ့မြေအဆုံးအန်တီနုလွင် ကြို က်တဲ့နေရာ သွား လိုက်ပြီးသားပဲ”

“သမီးလေး သန္တာရော ခေါ်ခဲ့ဦးမလား သား”

” အန်တီနုလွင် သဘောပဲလေ…ကျ နော်က ဘာမျ ား ပြောလို့ရမှာလဲ”

“ဟုတ်ပါပြီကွယ်…သားရဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေကို ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ထားခဲ့မလား ခေါ်ခဲ့ မလား…”

သံဒိုင် ဒီမေးခွန်းကိုတော့ ချက်ခြင်း မဖြေနိုင်… အန်တီနုလွင်ကို စကားမဆိုပဲ ကြည့်နေလိုက် ရသည်။အန်တီနုလွင်ကပဲ ဆက်ပြောတာက

“အန်တီကတော့ မခေါ်နိုင်ဘူးကွယ်… အန်တီလည်း အသက်ကြီးနေပြီသားရဲ့ ဒါမဲ့ သားဖေဖေနဲ့ မေမေက အန်တီထက်တောင် အသက်ကြီးနေပြီလေ…အဲ့တော့ခေါ်ခဲ့လို့တော့ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး……လူဆိုတာ အိုရင်မစွမ်းတော့တဲ့ အိုမင်းမစွမ်း ဖြစ်တော့မှာ လေ…ပြီးတော့………”

“တော်ပါတော့! တော်ပါတော့ အန်တီရယ် ဆက်မပြောပါနဲ့တော့ဗျာ”

သံဒိုင် သဘောပေါက်သွားပြန်ပြီလေ……… စိတ်တို့မည်သည် ခပ်ပြင်းပြင်းခံစားချ က်တွေ ခံစားရတိုင်း …… ဗလောင်းဗလဲဂယောက်ချောက်ချက်…… နိုင်လှသည်။

“ပြောပါရစေဦးသားရယ်…မိဘနဲ့ သားသမီးတဲ့ တော်တော်များများ မိဘတွေကတော့ သူတို့ရင်ထဲက ခံစားချ က်နဲ့……သားသမီးကိစ္စယှဉ်လာရင် သားသမီးကို ဦးစားပေးကြတာတဲ့…သားသမီး တွေကတော့ ခံစားချ က်တွေ ပြည့်လာရင်… မိဘကိုမေ့သွားတတ်သတဲ့…တစ်ချို့လိမ္မာတဲ့ အကောင်းအဆိုးသိတဲ့သားသမီးတွေကတော့ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာကိုပဲ ရွှေးချယ်သွားကြသတဲ့လေ……

ဒါတွေကို သား သိပြီးသား တွေဖြစ်မှာပါ…သားရဲ့အကျ င့်က သိပြီးသား တွေ ပြောပြရင် နားမထောင်ချ င်ဘူး…… အချိန်မပေးချ င်ဘူးဆိုတာ အန်တီသိပါတယ် ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတစ်လေကျ ရင် သိပြီးသားတွေ ကို မေ့တတ်တယ် သားရဲ့……… ဒါကြောင့် အန်တီကပြန်ပြောပြတာနော်……

ရှေ့လျှောက် အိုမင်းမစွမ်းတော့မဲ့ မိအိုဖအို နှစ်ယောက်ခမျှာ သူတို့ ကျွေးမွေးပြု စုခဲ့တဲ့သားဆီကနေဂရုစိုက်မှု့လေးတွေပြန်လိုချ င်ရှာ မှာပဲလေသူတို့ကလုပ်နိုင်ကိုင်နိုင် စွမ်းဆောင် နိုင်ရင် ဘာမှ မျှော်လင့်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့……မစွမ်းတော့ရင်တော့ မျေှာ်ရှာမှာပေါ့ကွယ်… ဝါနုနုလွင်ရဲ့ ဝမ်းမနာသား… ဝါနုနုလွင်ရဲ့ ခဏတာ ယောက်ကျား… ကို အလိုက်မသိတဲ့ သားဆိုးတစ်ယောက်လိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး”

သံဒိုင် “ဟတ်ကနဲ”တစ်ချက်ရယ်ပြီး……

“အဟတ်…အကွက်တွေ လှတယ်အန်တီ…… စကားလုံးတွေလည်း ရွှေးပြီးပြောတတ်တယ်”

“သားရယ်…အဲလို လှောင်ရီ ရယ်ပြီး… စကားနာမထိုးပါနဲ့ကွယ်…အန်တီလေအားလုံး ကောင်းဖို့ စဉ်းစားပြီး လုပ်တာပါ”

ခုကျ တစ်ခါ…… သံဒိုင်ထိုင်မနေနိုင်တော့ အန်တီနုလွင်ထိုင်တဲ့ နေရာနားသွားပြီး………။

“ဘယ်ကိုမှ ထွက်သွားစရာမလိုဘူး အန်တီ… ကျ နော်နဲ့ပဲ အတူတူနေပါ…ဘယ်သူ့မှလည်း ကျ နော် ဂရုမစိုက်တတ်ပါဘူး…မိဘနှစ်ပါးကို လည်း ပြု စုလုပ်ကျွေ းခွင့်ရအောင်………… အန်တီနဲ့လည်း အတူနေခွင့်ရအောင်ပေါ့…… ဘယ်သူ့အတွက်ကြောင့် ဘယ်ကိုထွက်သွား ချင်တာလဲ…သန္တာက ပြောလို့လား”

“အို!မဟုတ်ပါဘူး သားရယ်…သမီးလေးက ဘာမှ မပြောပါဘူး…သမီးလေးကတောင် သူ့အတွက်ဆိုရင်တော့ အန်တီထွက်မသွားပါ နဲ့လို့ တားရှာပါတယ်”

“အန်တီနုလွင်က သန္တာနဲ့ ထွက်သွားဖို့ ကိစ္စ တွေတောင် ပြောခဲ့ကြပြီပဲ”

“ပြောဖြစ်တယ် သား…သမီးလေးကိုအန်တီက သိပ်ချ စ်တယ်…သူကသိပ်ချ စ်ဖို့ကောင်းတယ် အသက်ငယ်သလောက် သိတတ်လိုက်တာလိမ္မာလိုက်တာကွယ်……… အခု အန်တီထွက် သွားတော့မယ်ဆိုတာက…… သမီးလေးအတွက်လည်း မဟုတ်ဘူး…အန်တီ အတွက်လည်း မဟုတ်ဘူး… သားတစ်ယောက်တည်းအတွက်လည်းမဟုတ် သုံးယောက်လုံးအတွက်လေ သား……… စဉ်းစားတတ်တဲ့လူတိုင်း သိပါတယ် သားရယ်”

“သန္တာနဲ့လည်း ပြောပြီးလို့ နားလည်မှု့ရှိခဲ့ပြီ ဆိုရင်လည်း အန်တီနုလွင် ဘယ်မှသွားစရာ မလိုတော့ဘူးလေဗျာ…… ဖြစ်ချ င်တာမဖြစ်တဲ့ဘဝမှာကိုယ်ဖြစ်ချ င်တာ တော့ ဖြစ်အောင်လုပ်ယူရမှာပဲ အန်တီနုလွင်”

“ကိုယ်ဖြစ်ချ င်တာဖြစ်အောင်လုပ်တဲ့နေရာမှာ ဖြစ်သင့်ရဲ့လားဆိုတာ တွေးဖို့ မမေ့နဲ့ သား… လူတိုင်း လူတိုင်းမှာတော့ ကိုယ့်ဆန္ဒနဲ့ကိုယ်အသီးသီးရှိကြတာချည်းပဲ…ကိုယ်ဖြစ်ချ င်တာ ကိုယ်လုပ်ကြပါ…ဥပဒေ လည်းမရှိပါဘူးလို့ လွှတ်ပေးကြည့်လိုက်လေ…တစ်လောကလုံး ဘယ်လောက်တောင်ဗြောင်းဆန်သွားလိုက် မလဲ မသိဘူးကွယ်……ဘာမဟုတ်တာလေးနဲ့ ခဏ စိတ်ဆိုးတာကို ထသတ်ပြစ်လိုက်မယ်…လမ်းမှာသွားနေတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သဘောကျ လို့ ဆွဲလုပ်ပြစ်လိုက်မယ်…အို!အမျိုးမျိုးတွေပေါ့……”

“ဘယ်သူ့မှ မထိခိုက်အောင် ကိုယ့်ကြို က်တာ တော့ ကိုယ်လုပ်ခွင့်ရှိပါတယ် အန်တီရယ်”

“မှန်ပါတယ် သားရယ်…ဒါမဲ့ တစ်ချို့ကိစ္စတွေ မှာလည်း မရသေးဘူးလေကွယ်…… ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးက သူ့သား အရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်နေတာ တဲ့လေ…အဲ့ကောင်လေး အိမ်လာရင် …… အမြဲတမ်း ထမီချွ တ်ပြီး ကုန်းပေးနေတာလို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ ပြောမှာပဲ သား…… အန်တီက ဂရုမစိုက်ပါဘူး…အန်တီစိတ်ပါလို့ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပေးပြီး ကုန်းတယ်…… သားလည်း စိတ်ပါလို့ နှစ်ယောက်သား အတူ တူလုပ်ကြတယ်…ဘာဖြစ်လဲကွယ် ကိုယ့်ပစ္စည်းနဲ့ကိုယ် လုပ်ကြတာပဲ……… ဒါမဲ့ ဟိုတစ်ခါလို ကိုယ်တုံးလုံးချွ တ်ပြီး နှစ် ယောက်သား လမ်းလယ်ခေါင် လူမြင်ကွင်းမှာ ကိုယ့်ပစ္စည်းနဲ့ကိုယ်ဆိုပေမဲ့ သွားလုပ်လို့ဖြစ်မှ မဖြစ်တာလေ……

ဘောလုံးကန်နေကြတဲ့ ဘောလုံးကွင်းဘေးမှာ သွားရပ်လို့ ဘောလုံးမှန်ခံရတာမျိုးကို အပြစ် မပြောလိုပေမဲ့…ဘောလုံးကွင်းရှားပါးလို့ လူအများသွားလာနေကြတဲ့လမ်းရဲ့ဘေးတစ် နေရာမျိုးမှာကန်ပြီး ဖြတ်သွားဖြတ်လာလူတစ် ယောက် ယောက်ကို ထိခိုက်မိသွားရင်တော့ ကိုယ်ဝါသနာပါလို့ ကစားတာဖြစ်ပေမဲ့… မကောင်းဘူးပေါ့ကွယ်………

တစ်ချို့သိတတ်တဲ့ ကစားသမားကအားနာလို့ တောင်းပန်စကားဆိုတတ်ကြပေမဲ့…… တစ်ချို့လူကျ လည်း တော်တော်ရိုင်းလိုက်တာ ကွယ်…သူ့ကြောင့်မဟုတ်သလို သူနဲ့မဆိုင်သလိုပဲ………

သားက ဆိုင်ကယ်ကစားချ င်တယ်…လူရှင်းတဲ့ကွင်းပြင်မှာမိမိစိတ်ကြို က်သွားကစားလေကွယ်……လူအများသွားလာတဲ့ နေရာမှာ မလုပ်သင့်ဘူးလေ … ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပိုင်ပါတယ်ယုံကြည်ပါတယ်ဆိုတဲ့ လူတွေကိုယ်တိုင်ပဲမတော်တဆ ဆိုတာမျိုး ဖြစ်နေကြသေးတာ မဟုတ်လား…… ကိုယ်စိတ်ကြိုက် လုပ်ပြစ်လိုက်မယ်တစ်ခြားသူ မထိခိုက်ဘူးဆိုပေမဲ့…တစ်ချို့အရာတွေမှာ နောက်ဆက်တွဲဆိုတာမျိုးက စဉ်းစားရမှာလေ သားရဲ့……တစ်ခါတစ်ရံမှာ ဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေသိပ်များနေရင်လည်းအတွေးတွေချော်တတ်ပါတယ်ကွယ်……

အန်တီကလေ သားအတွက် အကောင်းဆုံးဆို တာတွေ လုပ်မပေးနိုင်ရင်တောင်မှ…… အဆင်ပြေဆုံးဖြစ်အောင်တော့…… တတ်နိုင်သလောက်ကြို းစားပေးချ င်သူပါ… သားရယ်……ဒါတွေက ချ စ်မိတဲ့အချ စ်စိတ်တွေကြောင့်ရယ်ဆိုတာ ထက် ပိုပါတယ်ကွယ်……တကယ့်ကို ဖြူ ဖြူ စင်စင်နဲ့ စေတနာမေတ္တာတွေရယ်ပါ”

“သိပါတယ်အန်တီနုလွင်ရယ်…ဒီလိုတွေသိနေ လို့လည်း ခွဲမသွားစေချင်တာပါ……… အန်တီနုလွင် အသက်ကြီးသွားတဲ့အထိ… ကျ နော့်ဘက်ကလည်းလုပ်ကျွေးပြု စုချ င်တာ ပါ…လိင်ကိစ္စတစ်ခုတည်းကို သိပ်တက်မက် လွန်းနေလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ……

ဒေါ် ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရဲ့ ထင်းထင်းကြီးလှတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေ မြင်ပြီး တက်မက်စိတ်နဲ့ စွဲလန်းမှု့စခဲ့တယ်ဆို ပေမဲ့…နောက်ပိုင်းမှာ ယောင်္ကျားတစ်ယောက် ရဲ့ တာဝန်ယူမှု့တွေနဲ့ ပေးဆပ်ချ င်တာပါ…အန်တီကြီးတစ်ယောက်ကို အချောင်ရပြီဆိုပြီးလုပ်ချ င်သလို တက်လုပ်တာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး”

“သိပါတယ် သားရယ်…သိခဲ့ပြီးပါပြီ… နှစ်ယောက်လုံးကို ပြိုင်တူမထားချင်လို့ …… တစ်ယောက်ကို ဖြတ်လိုက်တယ်ဆိုတာလည်း သိနေခဲ့ပြီလေ သားရယ်…”

အန်တီနုလွင်က စိတ်ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီမို့ဘယ်လိုမှ တားလို့ မရမှာ သိသွားတဲ့သံဒိုင့်မှာ နောက်ဆုံး ကောက်ရိုးလေးတစ်မျှ င်တော့ဆွဲကြည့်ချ င်တဲ့ စိတ်ရယ်ကြောင့်……

“အန်တီက တစ်ယောက်တည်းသမား မဟုတ် ဘူးနော်…… ကျ နော့် သူငယ်ချ င်း မင်းဇင်ရှိသေးတယ်လေ သူက အန်တီနုလွင်အတွက်ပဲ ပိုက်ဆံသွားရှာ နေတာနော်…သူပြန်လာလို့ အိမ်ထောင်တွေ ကျ ပြီဆိုလည်း…ရလာမဲ့ အန်တီ့မြေးလေးတွေ နဲ့ ဒီမှာပဲ နေပေါ့ အန်တီကလည်း…… ကျနော်လည်း သန္တာနဲ့ လက်ထပ်ပါ့မယ်… ကျ နော်တို့သူငယ်ချ င်းနှစ်ယောက်ရဲ့ မိသားစု တွေမှာ အန်တီနုလွင်လည်းရှိနေရင် ပိုကောင်း တာပေါ့ အန်တီရယ်”

“အ ဟင်း ဟင်း ဝါနုနုလွင်ရဲ့ ဟောဒီသားလေး ကမှ သူစိတ်လိုလက်ရရှိပြီဆိုရင် သိပ်စကား ပြောတတ်တာအချ က်အလက်တွေကလည်း ရှာတတ်လိုက်တာ…အန်တီ ပြောပြမယ် သား မင်းဇင်လေးကို အန်တီ့အတွက်ဆိုရင် မသွား ခိုင်းခဲ့ပါဘူး သားရယ်…… သူက ပြောလို့မရတာတွေရော သူ့လုပ်ချ င်ရာ ကို အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ မတားရက်လို့ပါ စကားအကုန်ပြောပြီး တားမယ်ဆိုတားလို့ရပေ မဲ့……အန်တီ မတားခဲ့ပါဘူး……

ပိုက်ဆံကို အန်တီ့အတွက် သိပ်မလိုအပ်ပါဘူး သူငယ်ငယ်က အန်တီ့ကိုပြောဖူးတယ်သားရဲ့ ကြီးလာရင် လေယဉ်တို့ သင်္ဘောတို့ မောင်းဖူး ချ င်သတဲ့လေ…သူ့အဖေကလည်း အပြင်အသိုင်းအဝိုင်းကနေပဲ မောင်းနိုင်အောင် ကြိုးစားကွာလို့ ဆုံးမထားတော့… အန်တီ့အတွက်လဲ ပိုက်ဆံရှာပေးချ င်တာရော သူဖြစ်ချ င်တာလည်းဖြစ်အောင်ကြိုးစားချ င် တာရောနဲ့ သွားချ င်တာမို့ သိပ်မတားခဲ့တာပါ …

သားသူငယ်ချ င်းက ဘဝကို ဖြတ်သန်းတဲ့အခါ မှာ ပေါ့ပါးတယ်…အလေးအနက်မထားတတ် တာမျိုးတော့လည်းမဟုတ်ဘူး…ကိုယ့်မွေးထားတဲ့သားပဲကွယ်…အတူတူနေချ င်တာပေါ့… အန်တီ တစ်ခါတစ်လေမှာ စဉ်းစားမိတယ်… ဝါနုနုလွင်နဲ့ ပတ်သက်လာတဲ့သူတွေက… ဝါနုနုလွင်ကိုလွမ်းပြီးကျ န်ရစ်စေချ င်ခဲ့တာလား မသိဘူး”

လို့… ဖေဖေနဲ့မေမေကသူတို့သမီးကိုအရင်ထားသွား တယ်။အခင်မင်ရဆုံး သူငယ်ချ င်းက နိုင်ငံခြား ကိုထွက်သွားတယ်မွေးထားတဲ့သားကလည်း ကြီးလာတော့ ထပ်ထွက်သွားခဲ့တယ်… အိမ်ထောင်ရှင် ခင်ပွန်းဖြစ်သူကလည်း…… နေခဲ့ပေဦးတော့လို့ ပြောချ င်တဲ့ မျ က်လုံး…အကြည့်တွေကြည့်ပြီးထားသွားခဲ့တယ်……။

ထားသွားခံရတာတွေများလို့ ဒီက ငယ်သံဒိုင် ကိုကျ မှ အန်တီနုလွင် ထားသွားခဲ့ချ င်တာ မဟုတ်လား…ရပါတယ် အန်တီနုလွင်ရယ် အလွမ်းတွေနဲ့ အဆုံးသတ်ရမဲ့ ပြဇာတ်မှန်းသိ ခဲ့ရင် ဘယ်သူကရော ကပြချင်မှာတဲ့လဲ…… ရင်ထဲမှာ မီးလိုပူတယ် အန်တီနုလွင်…… အခု ရှေ့မှာ မြင်တွေ့နေရတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်မမြင်တွေ့ရ တော့ဘူးဆိုတာလည်း သိနေတော့……သိပ်ခံစားရတယ်…… /

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့စကားတွေနားထောင် နေရင်းမှ ရင်ထဲမှာ အလိုလိုပူလောင်မှု့ဝေဒနာ တွေ ခံစားနေရရင်း တွေးမိတွေးရာ တွေးနေမိ တော့သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျ က်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း…နဖူးလေးကိုပဲမြတ်နိုးကြင်နာစွာနမ်းပေးလိုက်ပြီးမှ………

“ဒီတစ်ယောက်ကလည်း ဝါနုနုလွင်ကို လွမ်း စေမှာပါပဲကွယ်……ကိုယ်လုပ်ခဲ့တာတွေက ကိုယ်တိုင်ရိတ်သိမ်းရမှာပဲပေါ့…”

“ဒီတစ်ခါတော့ အန်တီနုလွင်က ကျနော့်ကို ထားခဲ့ပြီမို့ ကျ နော်ပဲ လွမ်းရတော့မှာပေါ့ဗျာ”

“သားရယ် လွမ်းတယ်ဆိုတဲ့ဝေဒနာက… ကျ န်ရစ်သူပဲ လွမ်းတာမျိုးမှ မဟုတ်တာ”

“ကျန်ရစ်သူကတော့ ပိုလွမ်းရတာပေါ့ဗျာ… အန်တီနုလွင် ကိုယ်တိုင်အရင်ခံစားပြီးခဲ့ပြီပဲ မဟုတ်လား”

“ဖြစ်ရပ်နဲ့ အချိန်အခါတော့ ကွာပါတယ် သား! အန်တီ့မှာတော့ ဘာမှမခံစားရတော့ဘူးလို့ သားထင်နေတာလား…သားကအဲလိုထင်နေတာလား ဟင်…ပြောပါဦး သားရဲ့…… ပြောစမ်းပါဦး……”

အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ကို မေးနေရင်းနဲ့ ငိုနေပြီ…မျ က်ရည်တွေ……အိုး အများကြီးပါလား…အန်တီနုလွင်ရဲ့ လှပတဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်လို့သံဒိုင်သိထားတဲ့မျ က်ဝန်းထဲကမျ က်ရည်တွေမျက်ရည်တွေက တလိမ့်ချင်းကျ လာတာမျိုးမဟုတ်ဘူး…မျက်ဝန်းကနေ ပါးပြင်ပေါ်ကိုတသွင်သွင် စီးကျ လာတာမျိုး… ပါးပြင်ပေါ်က ကျော်ပြီး သံဒိုင့်လက်ပေါ်ကို ပထမဆုံး ကျလာတဲ့ မျက်ရည်တစ်ပေါက်ကို သံဒိုင်ကြည့်မိလိုက်တော့…မျက်ရည်ပေါက်က သိပ်ကြီးတယ်… /

“မျက်ရည်ပေါက် ကြီးငယ်”

ဆိုတဲ့အတိုင်း မျ က် ရည်ပေါက် အရွယ်အစားက အကြီး အငယ် နှစ်မျိုးရှိရာ…အန်တီနုလွင် ကျတဲ့ မျ က်ရည် ပေါက်က သိပ်ကြီးနေတော့……ကျ ယ်ဝန်းတဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်ကြောင့်လား……ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှု့တွေ သိပ်ပြီးများနေတော့လား… အန်တီနုလွင်ရယ်…………

“တစ်ပါးသူအတွက်လည်း ခံစားရမယ်…… ကိုယ်တိုင်လည်း နင့်နေအောင် ခံစားရမဲ့ လမ်းမျိုးကို အန်တီ ဘာကြောင့်ရွှေးချ ယ်ရ တာတဲ့လဲ”

“အားလုံးအတွက်ပေါ့လို့ပြောပြီးပြီပဲ သားရယ်”

အန်တီနုလွင် ဆက်ကာဆက်ကာ ရှိုက်ရှိုက်ငို လာတော့ သံဒိုင် အန်တီ လက်ကလေးတွေကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကသံဒိုင့်ကို ကြည့်ပြီးမှ……

“ကိုယ်ချ စ်တဲ့လူနဲ့ ဘယ်သူကရော အတူမနေ ချ င်ဘူးရယ်လို့ ရှိမှာတဲ့လဲ့ သားရယ်… ဝါနုနုလွင် ရင်ထဲ မြင်အောင်ကြည့်စမ်းပါဦး တော့ကွယ်… ကိုယ့်သားအရွယ်ကောင်လေးကို လင်တော် ချင်တဲ့ မိန်းမလို့ ကဲ့ရဲ့မဲ့စကားကို နည်းနည်းမှ ခေါင်းထဲမရှိပါဘူး…ဒါမဲ့ အန်တီချစ်တဲ့ သူကို ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်တာဖြစ်အောင် အန်တီလုပ် ပေးနိုင်ပါသေးတယ် သားရဲ့”

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်လက်ကို ယူပြီးပဲ… သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်လိုက်ပြီး…

“အန်တီ မငိုတော့ပါဘူး…သားရယ် သားစဉ်းစားကြည့်ပါဦးလား…… နှစ်ယောက်သား ဒီလောက်ဆုံတွေ့ခွင့်ရတာပဲ ကျေ နပ်ဖို့ သင့်ပါပြီလေ…”

“ဝေးကွာချိန် မတန်သေးပါဘူးဗျာ…… တစ်နေ့မှာတော့အားလုံးခွဲခွာခြင်းနဲ့အဆုံးသတ် မှာ မှန်ပေမဲ့…အခုကအချိန်မကျ သေးဘူးလေ ဒီတစ်ခါ ဝေးကွာသွားတာကြီးက နောင်ဘယ် တော့မှ ပြန်မတွေ့နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ…… ကျ နော် သိနေတယ် အန်တီနုလွင်”

“ကြီးတဲ့သူကငယ်တဲ့သူကို သနားရမှာဆိုပေမဲ့ အန်တီကတော့ သားကို လေးစားချ င်သေး တယ်သားရယ်…အန်တီလေးစားနိုင်အောင် သားဘဝကို ဖြတ်သန်းပြပါဦး……”

“ကျ နော်ထင်တာ အမှန်မဟုတ်လား…… စကားကို မရှောင်လွှဲပါနဲ့ဗျာ…… အန်တီနုလွင်ကို ကျ နော် နောက်ထပ်ပြန်တွေ့ ရဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးမလား…… အန်တီနုလွင်က… စိတ်ထင်ရာ စိတ်ကူးပေါက်ရာ လုပ်ချ င်သလို လုပ်မဲ့ ခပ်ငယ်ငယ်အရွှယ် ကောင်မလေးမှ မဟုတ်တော့တာ…… အစီအစဉ်တွေဆွဲပြီးသားဆိုတာ မပြောပေမဲ့ ကျ နော် နားလည်မိပါတယ်……ဒါပေမဲ့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါလောက် ဆိုတာများ………”

“အန်တီ လုပ်သင့်တာတွေ လုပ်ရဦးမှာလေ သားရယ်…… သားကြောင့်စိတ်မလွတ်လပ်စေချင်တာလား”

သံဒိုင်ဘာစကားမှ ပြောလို့ မထွက်တော့…… အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာလေးကိုပဲ စိုက်ကြည့် နေမိတော့သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း…… သံဒိုင့်ကို ကြိုးစားပြုံးပြီးပြန်ကြည့်နေရင်း…… သူမရင်ခွင်ထဲ သံဒိုင့်ကို ဆွဲပွေ့ဖက်လိုက်ပြီးမှ

“သား ၅ နာရီထိုးပြီးသွားပြီ… ကားဂိတ်က တစ်ယောက်ကိုလာခေါ်ခိုင်းထားတာ ခဏနေ လာခေါ်တော့မယ်…သား အရင်ပြန်နှင့်နော်….

သားတို့ကို မင်္ဂလာဆောင်ပေးပြီးမှ သွားမလို့ တွေးခဲ့ပါသေးတယ်…ဒါပေမဲ့ ဟိုဘက်က သမီးလေးမှာလည်း နောက်ကွယ်က အသိုင်း အဝိုင်းတွေ ရှိသေးတာမို့ အခုလို စောစော ထွက်သွားဖြစ်ခဲ့တာပါ သားရယ်……

အိမ်ထောင်ပြု တဲ့အခါမှာ တစ်ချို့ဆိုရင် ကိုယ်ချ စ်ကိုမရှာပဲ သူချ စ်ကိုပဲ ရှာကြတာတဲ့ လေ…အခု သားနဲ့ သမီးဆိုရင် သမီးလေးက ပိုချစ်တယ် ဖြစ်ရပေမဲ့……သားကလည်း လုံးဝ စိတ်မဝင်စားတာမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ အန်တီ သိပါတယ်……သားရင်ဘတ်ရဲ့ တစ်ထောင့်တစ်နေရာမှာ သမီးလေး နားခိုဖူး တယ်လေ……အဆင်ပြေမှာပါ သားရယ်… အန်တီက အားလုံးသောကိစ္စရပ်တွေကို တွက်ချက်နိုင်စွမ်း သိနိုင်စွမ်းမရှိပေမဲ့…… တစ်ခူ ိ့ကိစ္စလေးတွေကိုတော့သိနှင့်နေတယ် လေ……

အသက်ကြီးကြီး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အသက်ငယ်ငယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်း ဒီမှာပဲ တစ်ခန်းရပ်ဖို့ သင့်ပြီမို့… သား အရင်ထွက်သွားလိုက်တော့နော်…… သူတို့တွေအားလုံးကတော့ အန်တီ့ကိုထား သွားခဲ့ကြပြီး……

အန်တီ့ရင်ထဲက နင့်နေအောင် ချ စ်တဲ့ သားအလှည့်ကျ မှ အန်တီက ထားသွားရတာ မူ ိးမို့ စိတ်မကောင်းဘူးကွယ်……ဒါကြောင့် ကားဂိတ်ကို သားကိုလိုက်မပို့စေချ င်တာလေ ဒီအခန်းထဲကနေ သားအရင်ထွက်သွားပြီးပဲ အန်တီ့ ကို ထားခဲ့ပါတော့ကွယ်”

သံဒိုင် စိတ်တွေကို လှုပ်ရှားမှု့ မပေးတော့ပဲ အန်တီနုလွင်ကိုအချိန်ကြာကြာကြည့်နေလိုက်မိသည်။ပြီးမှ စစ်မှန်တဲ့ အပြုံးတစ်ခုနဲ့ ပြုံးပြပြီး

“အရာအားလုံးအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အန်တီနုလွင်… အန်တီနုလွင်ကို ကျနော် သိပ်ချ စ်ပါတယ်… ကျ နော့် ဆန္ဒတစ်ခုကို ပြောပြပါရစေဦး… အန်တီတို့ မိသားစု သုံးယောက်နေသွားခဲ့တဲ့ အိမ်လေးကနေ အန်တီပဲ ပြန်လာလာ မင်းဇင်ပဲ ပြန်လာလာ ကျ နော့် အသက် မသေဆုံးသ၍ စောင့်နေပါ့မယ်…… တစ်ခါတစ်လေများ တိုက်ဆိုင်မှု့ရှိလို့ သတိရ မိတာမျိုးရှိရင် ကျ နော်နဲ့ ကျ နော်တို့မြို့လေး ကို ပြန်လာလည်စေချ င်ပါတယ်”

“အဆင်ပြေရင်ပေါ့သားရယ်……ဒါနဲ့ သားတစ်ယောက်ထဲလား”

“ကျ နော်ရော ကျ နော့်အမျိုးသမီးရော ကျ နော့် ကလေးတွေ ရောပေါ့”

အန်တီနုလွင်က ပြုံးပြုံးလေးနဲ့သံဒိုင့်ကို ကြည့်နေရင်းမှ……

“သိပ်ပြောတတ်တဲ့ကလေး”

လို့ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင်က…

“အသက် ၂၀ ကျော်မှ ဒေါ်ဝါနုနုလွင် သင်ပေး ခဲ့လို့ တတ်တာပါခင်ဗျာ”

လို့ ပြောပြန်တော့ နှစ်ယောက်သား ပြို င်တူ ရယ်မောလိုက်တော့ သည်။

“ဇာတ်သိမ်း မပေါင်းရပေမဲ့အကောင်းဆုံးတော့ လမ်းခွဲရမှာပဲ သားရေ”

လို့ ပြောကာ အန်တီနုလွင်က ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး သူ့အဝတ်အစားအိတ်ကို ထုတ်ထားလေးတွေ ပြန်ထည့်နေရင်း…

“သား သမီးလေးနဲ့ရပြီးသွားရင်လည်းသမီးကို ဂရုစိုက်ဦးနော်”

“ဟုတ်”

“ဘဝတွေက ဒီလိုပါပဲကွယ်”

“ဟုတ်”

“သားက လိမ္မာပြီးသားပါ”

“ဟုတ်”

“ဟုတ်ဆိုတာပဲပြောနေတယ်လူကြီးကိုနောက် နေတာလား ဟင်”

“……”

“သား”

“……”

သံဒိုင်ဘက်က အသံမကြားလို့ အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ…ကျောပိုးအိတ်ကိုကျောမှာပိုးထားကာလက်က ဆိုင်ကယ်သော့ကို ကိုင်ပြီး ခြေထောက်ကို သိုင်းသမားတစ်ယောက်လို ခွဲရပ်ထားတဲ့ သံဒိုင်…… မျက်နှာပေါ်မှာဝမ်းနည်းချ င်းသင်္ကေတ… မျက်ရည်တွေက အပြည့်နဲ့ သံဒိုင်… သံဒိုင် မျ က်ရည်တွေကို လက်နဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး……

“သွားတော့မယ် အန်တီနုလွင်”

ပြောကာ အခန်းထဲက အမြန်ဆုံးပြေးထွက်ခဲ့လိုက်တော့ သည်။

“သွားတော့မယ်”

လို့ပြောတာနှုတ်ဆက် ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးနော် အန်တီနုလွင်…… အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ အကြောင်း အသိ ပေးလိုက်တာပါ…… “ငယ်သံဒိုင်”ဆိုတဲ့ကောင် ကသိစိတ်နဲ့ ခန္ဓာ မြဲနေသ၍ “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ကို ဘယ်တော့မှ နှုတ်မဆက်ဘူး……။

………………………………………………………………………………………….-

ရှေ့မှာ မြင်နေရတာက ခရီးသည်တွေကို… တင်ဆောင်သွားတဲ့ ဟိုင်းဝေးကားကြီး… အဲဒီကားပေါ်မှာ သံဒိုင် သိပ်ချ စ်ခဲ့တဲ့… ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပါသည်…သံဒိုင် လိုက်နေဦးမှာပဲလေ… မြို့ပြင်ကနေ အန်တီနုလွင် စီးလာမဲ့ ရန်ကုန် ကားကို သံံဒိုင် စောင့်နေခဲ့လိုက်သည်။

ကားကြီးထွက်လာတော့ နောက်ကနေပဲ အသာမှေးလိုက်နေရင်း …မြို့ပြနဲ့ နည်းနည်း ဝေးလာတော့ အဝေးပြေးကားတို့ထုံးစံအတိုင်း အရှိန်မြှင့်မောင်းတော့လည်းသံဒိုင်လိုက်သည်။ ဘယ်လောက်အကွာအဝေးရောက်ပြီလို့… သံဒိုင် မမှတ်မိချိန်မှာပဲ ဆိုင်ကယ်က ဆီကုန် လို့ ထိုးရပ်သွားတော့သည်။

ဆိုင်ကယ်ပေါ်က သံဒိုင် အမြန်ဆုံးဆင်းလိုက်ပြီး ကားနောက်ကို အပြေးကလေး လိုက်မိနေသေးသည်…… ရွှေ့မြဲ ရွှေ့ချ င်တာက အီနားရှားသဘောတဲ့ လား………။

………………………………………………………….

အမှတ်တရ သရက်ပင်လေးက သရက်ဖူးတွေ အများကြီးပါလား…ဒါဆိုရင်တော့ ဒီနှစ်ဒီအပင် လေးကသရက်သီးတွေအများကြီးသီးလောက် သည်လို့ သံဒိုင် တွေးမိနေတုန်း……

“မောင် ပြန်ရအောင်လေ…အိမ်ဆောက်နေတဲ့ လက်သမားနဲ့ပန်းရံသမားတွေတောင် ပြန်ကုန် ပြီ”

“ဟုတ်လား ဒါဆိုလည်း ပြန်မယ်လေ သန္တာ”

သံဒိုင်သူ့ဖေဖေနဲ့မေမေ ထားခဲ့တဲ့အိမ်မှာလည်း မနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး…… အန်တီနုလွင်တို့ မိသားစု နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေးရဲ့ ဘေးမှာပဲ တိုက်အိမ်ခပ်ကြီးကြီး တစ်လုံးထပ်ဆောက်လိုက်တော့သည်။ သန္တာနဲ့ မင်္ဂလာ ဆောင်ပြီးတုန်းကတော့ နှစ်ယောက်တည်းမို့ ဒီအိမ်လေးမှာ လာနေဖြစ် သေးသည်။

နောက်မှ ကလေးတွေ ရလာတာရောမိဘနှစ်ပါးကလည်းအနီးကပ်စောင့်ရှောက်ရမှာရောကြောင့် ဖေနဲ့မေ အိမ်ပဲပြန်ပြောင်းနေ ခဲ့ရသည်။နှစ်ဖက်မိဘနှစ်ပါး ကွယ်လွန်သွားပြီး နောက်မှာမှ ဒီမှာပဲ အိမ်တစ်လုံးဆောက်နေဖို့ စိတ်ကူးရှိသော်လည်း အိမ်အသစ်ဆောက်ဖို့ ဆိုတာက တော်ရုံငွေကြေးနဲ့ မလွယ်ကူတာမို့ ချ က်ခြင်း အကောင်အထည် မဖော်နိုင်ခဲ့… စီးပွားရှာနေရသေးသည်။

“အင်ဂျ င်နီယာဆွဲပေးတဲ့ ပုံစံနဲ့ အန်တီဝါတို့ နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေး မဖျက်ရပဲ လွတ်သွားတာ တော်သေးတယ်နော် မောင်…… မောင်က ဆောက်ချ င်တာက အိမ်အကြီးကြီး အန်တီဝါတို့အိမ်ကျ လည်း မဖျ က်ချ င်နဲ့ ခက်ကုန်တော့မှာ”

“မောင်လိုချင်တဲ့ပုံစံဖြစ်ချ င်တဲ့ဆန္ဒကို သူ့ကို ပြောပြထားတာပဲ…အဆင်မပြေရင်လည်း နောက်တစ်မျိုး စဉ်းစားမှာပေါ့ သန္တာရဲ့…… အိမ်အကြီးကြီးကလည်းခင်ဗျားလေးပဲကလေး အများကြီး ထပ်မွေးဦးမှာဆိုလို့ပါဗျာ…… ကျ နော်က ဘယ်လိုနေရနေရ ဖြစ်ပါတယ်”

“မွေးမှာပဲ မောင်တို့က ရင်မရှိ ဖင်မရှိရင် သိပ် နှာခေါင်းရှုံ့ချ င်ကြတယ်……ဖင်သား ရင်သား မကြီးပေမဲ့ သားကောင်းမိခင်တစ်ယောက်ဖြစ် အောင်တော့မိန်းမသဘာဝစွမ်းကြောင်း သက် သေပြရမှာပဲ”

“မင်္ဂလာဦးညကတည်းကလည်းကြုံးဝါးပြီးပါပြီ ကွာ…ခုလည်း သုံးယောက် ထုတ်လုပ်ပြီးသွား ပြီ နောက်ထပ် ဘယ်လောက်ထုတ်လုပ်ဦးမှာ လဲ”

“မောင် စွမ်းသလောက်…သန္တာကကြိုးစားပေး မှာပါ”

“ဒီကလေး အမေကတော့မနိုင်ဘူး…ခုလှုပ်ရှား မှု့ စတင်လိုက်ရမလား”

“မောင်နော် သဘောတရားတွေ ဆွေးနွေးနေ တာ လက်တွေ့ မပါနဲ့”

“ကလေးပဲသုံးယောက်ရနေပါပြီကွယ်ရှက်မနေ ပါနဲ့တော့…”

“မရှက်ပါဘူး ဇွတ်လုပ်ချ င်တာကြီးကိုကြောက် တာ…အန်တီဝါ လို မဟုတ်ဘူးမောင်ရေ… ဒီမှာ အံ့ကြိတ်ခံရတာမျိုးရှင့်”

“မနာတော့ပဲနဲ့ သန္တာရယ်…”

“မနာပေမဲ့ တစ်မျိုးကြီးမောင်ရဲ့ တင်ပါးကြီး တဲ့ အမျိုးသမီးတွေက တင်ပါးကိုခုပြီး … သက်သာအောင် ရှောင်လို့ ရဦးမယ်…… သန္တာတို့ကျ အလူးအလဲပေါ့”

“တက်ကွာ မြန်မြန်ပြန်ရအောင်”

သံဒိုင် ကိုယ့်အကြံအစည်နဲ့ကို သန္တာကို ကားပေါ် မြန်မြန်တက်ခိုင်းလိုက်သည်။ သန္တာက ကားပေါ် ရောက်မှ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်းပြောလာလိုက် တော့ တက်ကြွသွားတဲ့ ဟိုစိတ်လေးတောင် ပျောက်သွားပြီး……ခပ်ဆွေးဆွေးခံစားချ က် လေးကသာ ရင်မှာတိုးဝင်လာခဲ့တော့သည်။

“ည မိုးတွေသည်းဦးမယ်ထင်တယ်…… မောင်တစ်ယောက်တော့ အန်တီဝါကို သတိ ရမှာ ကြိုမြင်မိသေးတော့”

တဲ့လေ……။

မိုးသည်းတဲ့ညတွေမှာ သံဒိုင်တစ်ယောက် အန်တီ ဝါနုနုလွင်ကို သိပ်သတိရမိသည်။ ဟိုးတစ်ခါတုန်းကလို မိုးရွာချ နေတဲ့ အသံ တွေနဲ့ အတူ သံဒိုင့်အသံကို အန်တီနုလွင်ကအိပ်မက်လိုလိုတကယ်လိုလိုကြားလိုက်ရတော့အိပ်ယာထဲက ထလာပြီး သေချ ာအောင် ထွက် ကြည့်ခဲ့တာလို့ ပြောပြဖူးတော့…… အခုလည်းအန်တီနုလွင်တစ်ယောက်ကြားမျ ား ကြားမိလေမလားဆိုတဲ့ စိတ်စွဲလန်းမှု့တွေနဲ့ အတူ…မိုးသည်းတဲ့ ည တွေမှာ…

“……အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ……”

လို့ မိုးရေခေါင်ထဲထွက်ပြီးအော်ခေါ်နေမိသည်။

တစ်ခါက ညများဆို သန္တာပြန်လာခေါ်ယူရတဲ့ အထိ သံဒိုင် သတိလက်လွတ်ဖြစ်ခဲ့ရဖူးသည်။

“မောင်ရယ် အန်တီဝါကို သန္တာလည်း သတိရ မိပါတယ်…ဒါမဲ့ မောင်တို့ သန္တာတို့က ကိုယ့် လုပ်ချင်တာကိုလုပ်လို့မှမရတော့တာမောင်ရဲ့ ထပါ မောင်ရယ်……အိမ်ထဲပြန်ဝင်မယ်နော်…”

………………………………………………………….

“မရောင်းဘူးဆိုလည်းပြီးတာပါပဲ ဦးသံဒိုင်ရယ် စိတ်လည်း မရှိပါနဲ့ ကျုပ်သားတွေကလည်း ဦးသံဒိုင်အိမ်က နှစ်စီးကို ဝယ်ပေးပါလို့ ပြော နေလို့ လာမေးရတာပါ”

“ရပါတယ်ဗျာ …အိမ်က သားတော်မောင်တွေ လည်း စီးချင်ပါတယ် လုပ်နေလို့……ငါသေပြီး သွားရင်တော့ မင်းတို့လက်ထက်မှာ ကြိုက်သ လို လုပ်ကျ ကွာလို့ ပြောထားရတယ်ဗျို့…… ကျုပ် သူငယ်ချင်း…အဲ့!ကျုပ်မိတ်ဆွေနဲ့ အတူတူစီးခဲ့ကြတာရယ်…အမှတ်ရစရာဆိုလို့ ဒါလေးပဲ ရှိတော့တာမို့ပါဗျာ”

“ဦးသံဒိုင် ခင်ဗျားအတော့်ကို အစွဲအလန်းကြီး တဲ့ လူမျိုးပါလားဗျ …အသက်တွေလည်းကြီး နေပြီ အစွဲတွေတော့ တတ်နိုင်သလောက် လျေှာ့တော့ဗျို့……”

“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ…ကျုပ်ကလည်း စွဲမိစွဲရာ စွဲတတ်သူဗျ …… သတိ နဲ့ ထိန်းတဲ့ကြားက ပုထုဇဉ်ဆိုတော့ကာ…သိတဲ့ အတိုင်းပေါ့… “ပုထုဇနော ဥမ္မာတကော”လို့တောင် မိန့်ကြားတော်မှုခဲ့တာ မဟုတ်လားဗျာ”

“ဟုတ်ပါ့ဗျာနောက်များမှအေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကျ တာပေါ့ ပြန်လိုက်ဦးမယ်ဗျို့”

“ဟုတ်ကဲ့ဗျ ဟုတ်ကဲ့”

ဦးသံဒိုင် ဧည့်သည်ပြန်ပြီးလို့ထိုင်ရာကအထ နောက်က ဒေါ်သန္တာက…

“အဖေကြီး ဆိုင်ကယ်ရောင်းမလားလို့လာမေး ပြန်တာလား”

“ဟုတ်ပကွာ တစ်မြို့လုံးသိအောင် မောင်းခတ် ရမလို ဖြစ်နေပြီ”

“အရူးချ စ်ကောင်းရှိသေးရင်လည်း သင်ပေးပြီး အော်ခိုင်းလို့ ရဦးမယ် အဖေကြီးရဲ့”

“ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့ ချစ်ကောင်းကြီး ဘယ်တောင် ရောက်နေပြီလဲ မသိဘူး…”

“မသိပါဘူးတော်…မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ နေ့က တော့ တွေ့လိုက်လို့ ဒံပေါက်နဲ့ပိုက်ဆံ ပေးခိုင်း လိုက်သေးတယ်…နောက်များတော့ မတွေ့မိ တော့ဘူးနှစ်တွေလည်းမနည်းတော့ဘူးလေ”

ဦးသံဒိုင် အရူးချစ်ကောင်းကြောင်းပြောတော့ အန်တီ ဝါနုနုလွင်ကို သတိရမိပြန်သည်။ ဒေါ် ဝါနုနုလွင် နဲ့ ငယ်သံဒိုင် ဇာတ်လမ်းကို အရူးချစ်ကောင်း စတင်ဖန်တီးပေးခဲ့တာလို့ ပြောမယ်ဆို ပြောလို့ရသည်လေ…… ဦးသံဒိုင် အတွေးမဆုံးခင်မှာပဲ… အငယ်ဆုံးသမီးလေး “စစ်ရတီ သန္တာ”က “ဖေ နဲ့ မေ ထမင်းစားလို့ရပါပြီရှင်……ကိုကြီး တွေရော…မမရော ထမင်းစားမယ်နော်”

“စားမယ်ဟေ့ လာခဲ့တော့ညီတို့ရေ”

“လာပြီလေ ကိုကြီး”

“စားမယ် ဝါးမယ်”

တစ်အိမ်လုံးမှာ ဆူဆူညံညံနဲ့ ထမင်းစားဖို့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာကြတော့သည်။ခရီးသွားရ တာမျိုးတွေသားသမီးတွေကျောင်းကိစ္စ အပြင် ကိစ္စတွေ မရှိကြဘူးဆိုရင် မိသားစု ၈ယောက် လုံး ထမင်းအတူတူစားစေတာကတော့… ဒေါ်မြသန္တာရဲ့ အစီအစဉ်ပါ…သူကိုယ်တိုင်က မိသားစုဝင် နည်းခဲ့ရသူမို့ ဒီလို သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း စားရတာမျိုးကိုသိပ်သဘောကျ ပုံရသည်။

ထမင်းစားနေကြရင်း…ညီအကိုတွေထဲမှာ အငယ်ဆုံး…မောင်နှမတွေထဲမှာ ငါးယောက် မြောက်ဖြစ်တဲ့ “ဖိုက်မင်းသံဒိုင်”က…… ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုကြည့်ပြီး ဒီဘက် ပြန်လှည့်လာကာ……

“ဒီညတော့ မိုးရွာဦးမယ်ထင်တယ် ဖေဖေရေ” လို့ သူ့ကို ကြည့်ပြီးပြောလာတော့…… ဦးသံဒိုင် စားလက်စ ထမင်းလုတ် ဘုတ်ကနဲ ပန်းကန်ထဲ ပြုတ်ကျ သွားခဲ့ပါပြီကော……

ညဦးပိုင်းမှာစခဲ့တဲ့မိုးက သန်းခေါင်ယံကျော်မှ ပိုသည်းလာသည်……… မိုးသည်းတဲ့ညတွေတိုင်း လွမ်းနေဦးမှာပါ “အန်တီ ဝါနုနုလွင်” ရေ……

…………………………………………………………..

ရူပဗေဒပညာရှင် အချို့ရဲ့လေ့လာတွေ့ရှိချက် ပြောစကားအရ လူတွေရဲ့ ပါးစပ်က ထွက်တဲ့ စကားသံတွေဟာ လုံးဝပျက်စီးပျောက်ကွယ်သွားခြင်းမရှိပဲ စကြာဝဠာကြီးထဲမှာ ပြေးလွှား ရှင်သန်ပျံ့နံနေစဲတဲ့…… ဒီယူဆမှုနဲ့လေ့လာတွေ့ရှိချက်အမှန်ဆိုလျှ င် မိုးသည်းတဲ့ ညတွေမှာ “ငယ်သံဒိုင်” အဖြစ်မှ “ဦးသံဒိုင်” အရွယ်ထိအောင် အော်ဟစ်ခေါ်နေခဲ့တဲ့……

“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”

ဆိုတဲ့ စကားသံတွေဟာလည်း လောကကြီးရဲ့ လေထုနဲ့ အတူ အသံလှိုင်းတွေ ရှိနေဦးမည်။ ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ် ရောက်နေပြီမှန်းမသိတဲ့ “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” တစ်ယောက် သူမ အမည် ခေါ်သံတွေကို တစ်နေရာရာမှ ကြားနိုင်ပါစေလေ…………။

ဒီလိုနဲ့ပဲ နှစ်တွေ ကြာလွန်ခဲ့ပြီးတဲ့ နောက်မှာ လည်း မိုးသည်းတဲ့ ညတွေမှာ…… “အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”ဆိုတဲ့ အသံက မိုးရွာချ လိုက်တဲ့အသံနဲ့ အတူ ရောပြီး ပါလာပြီဆိုရင် နှောင်းလူတို့အဖို့ ဒါဟာ “ဘိုးသံဒိုင်” ကြီးရဲ့ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးနဲ့ အော်ခေါ်သံဆိုတာ တစ်မြို့လုံး သိပြီးပါပြီ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေျဖးေျဖးသြင္းလည္း ဝင္ပါတယ္ သားရယ္ (သို႔) အိုးေတာင့္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမနဲ႔ က်ေနာ္(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

အခန္း ( ၁၅ )

“ေမာင္ငယ္ေရ သား…ဒီေန႔ေရာ မနက္ျဖန္ေရာ စက္ထဲသြားေပးဦးေနာ္…ရပ္ကြက္ ကိစၥၿပီးရင္ ေတာ့ ၿပီးပါၿပီ”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ”

“ေဖေဖကအသက္လည္းႀကီးၿပီ…ငါ့သားလည္း ေက်ာင္းၿပီးၿပီ…အလုပ္ေတြကိုအာ႐ုံစိုက္ေတာ့ ကြာ မင္းပဲ ဆက္လုပ္ရေတာ့မွာ”

“က် မ သားကအလုပ္မလုပ္ပဲဒီတိုင္းထိုင္ေနလို႔ လား”

“ရွင္မရယ္ ဖေအျဖစ္သူက ေျပာေနတာကို ဘာလို႔ ဝင္ေျပာရတာလဲ ခက္လိုက္တာ…လိမၼာၿပီး သား ပိုလိမၼာလာေအာင္လို႔…ဒီမွာကလည္း ခက္လိုက္ၾကတာ သားသမီးကို ဖေအျဖစ္သူ က ေျပာဆိုဆုံးမေနရင္ မေအလုပ္သူက ကာခ်င္ရတာနဲ႔ အဘြားရွိရင္အဘြားျဖစ္သူက ေရွ႕ က ပိတ္ရတာနဲ႔ ဟင္း……”

“ေတာ္က! တစ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ လူျဖစ္ခဲ့ ရမွာ……”

“အဲက်လည္း ဒီက ရွင္မနဲ႔ ဘယ္ဖူးစာဆုံေတာ့ မလဲ…မလုပ္ပါနဲ႔ ရွင္မရယ္”

သံဒိုင္ သူ႔အေဖေတာ္ကီေလးေတြကို သေဘာ က် လို႔ ျပဳံးမိလိုက္သည္။

“မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဘာေတြ ေျပာေနတာတဲ့လဲ… သားေရ ေဈးကိုသြား အိုဗာတင္းဘူး သြားဝယ္ ေပးပါဦး …ေဈးကျပန္မွ စက္ထဲသြားေတာ့…”

“ဟုတ္…ေမေမ”

သံဒိုင္ ေဈးကိုထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ေဖေဖက ရပ္ကြက္ေရးကိစၥနဲ႔ အလုပ္ရွုပ္ေနလို႔ မေန႔ကတည္းက သံဒိုင္ စက္ထဲသြားေနခဲ့ရ သည္။ညေနျပန္လာမွအန္တီႏုလြင္ဆီ ခဏဝင္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အိမ္ကို ေအးေဆး မလာနိုင္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာခဲ့ ရသည္။

“တစ္ရက္လုံးမေတြ႕ရတာ က်ေနာ္ကို မလြမ္းဘူးလား”

သံဒိုင္ေမးေတာ့ အန္တီႏုလြင္ က…

“လြမ္းလို႔ မလြမ္းရေအာင္ ေဆးေသာက္ ထားတယ္တဲ့…ဘာေဆးလဲ ေမးေတာ့……… “ေဒါက္တာသံဒိုင္ရဲ့ အလြမ္းေပ်ာက္ေဆး”

တဲ့။သံဒိုင္ ေဈးကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ေမေမမွာတဲ့ အိုဗာတင္းဘူး ဝယ္ၿပီး လွည့္အထြက္… ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕လိုက္ရတာ ျမသႏၲာ……သႏၲာကလည္း သံဒိုင့္ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့……အံ့ၾသသြားရၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးႏွစ္ခုပြင့္သြားေသးတယ္။

သူ႔ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားက “ေမာင္”လို႔ထြက္လာလိုက္တာလား သံဒိုင္ တစ္ခ်က္ထင္လိုက္မိေပမဲ့ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔သာ သံဒိုင္ႀကိတ္ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။ သႏၲာက ျပဳံး ျပႏွုတ္ဆက္လိုက္ၿပီး အရင္လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။သံဒိုင္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပဳံးျပလိုက္ရတာေပါ့………။

“အရိုးသားဆုံးနဲ႔ အျဖဴ စင္ဆုံးေတာ့ ခ်စ္ခဲ့မိပါ သည္ သႏၲာ”……

သံဒိုင္နဲ႔ျမသႏၲာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းေနက်ေပမဲ့ ခုလိုမ် က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မေတြ႕တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီေကာ… ျမသႏၲာကလည္း သူ႔အိမ္ဆိုင္မွာပဲ ထိုင္တဲ့သူ ကိစၥေပၚမွ ေဈးဘက္ကို လာျဖစ္တယ္နဲ႔ တူပါသည္။ သံဒိုင္ကလည္း ျမသႏၲာဘက္အပိုင္းကိုသိပ္မသြားျဖစ္ေတာ့ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾက ……။

သံဒိုင့္ဘဝမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ပဲ ဆုံခဲ့ရေပမဲ့ႏွစ္ေယာက္လုံးက သူ႔အေပၚသိပ္ခ် စ္ၾကတဲ့သူေတြဆိုတာ သိပါသည္။ကိုယ္တိုင္ကလည္း…ႏွစ္ဖက္ခြနင္းတတ္တဲ့ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္မဟုတ္လို႔ ဇာတ္လမ္းကိုအျပတ္ကျပစ္ခဲ့သည္ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို မွန္တယ္လို႔ မဆုံးျဖတ္ရဲေသာ္လည္း…တစ္ဘဝလုံးစာ လိပ္ျပာလုံခ်င္သူ…။

အိမ္ကို အရင္သြားၿပီးပဲ ေမေမဝယ္ခိုင္းတဲ့…… အိုဗာတင္းဘူး အရင္ဝင္ေပးၿပီးမွ စက္ထဲထြက္ ခဲ့လိုက္သည္။စက္ထဲေရာက္ကာနီးမွ အေပါက္ ဝက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခိုင္ထြန္းကရပ္ေစာင့္ ေနတာလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ဒီေန႔ ဘာေန႔ ပါလိမ့္လို႔ေတာင္ သံဒိုင္ ေတြးမိသြားရသည္။

“ခိုင္ထြန္းႀကီး ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ”

“ေျပာစရာမရွိပါဘူး ေမးစရာရွိလို႔ပါ”

“ငါ့ဆီ သပ္သပ္ႀကီးလာေမးရေအာင္ေတာင္ ကိစၥက အေရးႀကီးလို႔လား”

“အေရးႀကီးတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ… သိခ်င္ယုံ သက္သက္ပါ ေမာင္ငယ္”

“အင္း ေမးပါဦး”

“မင္းနဲ႔ မင္းဇင္အေမ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္နဲ႔ ျဖစ္ေန ၾကတယ္ ၾကားလို႔ အဲ့ဒါ ဟုတ္လား ”

သံဒိုင္ ခိုင္ထြန္းေမးခြန္းကို မအံ့ၾသပါ…လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြကို ပိုစိတ္ဝင္စား ၾကသလို…ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးကလ်ိဳ႕ဝွက္လုပ္ ေဆာင္ၾကရင္ေတာင္ သတင္းကေပါက္ၿပီးသား အေျခအေနေတြ…မိမိကလူမသိေအာင္ဒိုင္လ်ိဳ႕ နဲ႔ လုပ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း အလ်င္းမရွိ…

“ဟုတ္တယ္ခိုင္ထြန္း ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္သား…… ခ်စ္ေနၾကတယ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္”

“မင္းကြာခ် စ္စရာျဖစ္စရာဒီေလာက္ရွားသလား သားႀကီးရာ”

“ခ်စ္မိသြားတာေတာ့ ငါ့လည္း တာဆီးလို႔မရသလို မင္းလည္းပိတ္ပင္လို႔မရဘူးေလကြာ”

“ေက်ာင္းၿပီးကာနီးကတည္းက သားႀကီးပါးစပ္ က ႏွလုံးသားေတြ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို… ဒါေၾကာင့္ တဖြဖြေျပာေနတာကိုး……… ဘဝက စိတ္ခံစားခ်က္မွုေတြ ဦးစားေပးၿပီး ျဖတ္သန္းသြားလာလို႔မရတာ မင္းလည္းသိ ၿပီးသားပါ……ထားပါေတာ့ကြာ…ေဘးကေန ငါၾကားခဲ့လို႔ ေသခ်ာေအာင္ သားႀကီးဆီ … လာေမးတာ…အန္တီဝါကလည္း ဘာေၾကာင့္ မ်ား………”

ခိုင္ထြန္းက စကားဆုံးေအာင္မေျပာေတာ့…… အန္တီႏုလြင္ကိုလည္း ေဝဖန္ခ်င္ပုံ ရပါသည္။ သံဒိုင္က ဘာမွဆက္မေျပာပဲ ခိုင္ထြန္းကိုသာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ေဘးက စကားၾကားရ႐ုံ နဲ႔ မယုံေသးဘူး…ေသခ်ာေအာင္ သူငယ္ခ်င္း ဆီကိုပဲ လာေမးတဲ့အတြက္ေတာ့ သံဒိုင္ ေက် းဇူးတင္ပါသည္။သူငယ္ခ် င္းသံေယာဇဥ္ ေတြ………။

“ငါသြားမယ္ ေမာင္ငယ္…မင္းက အမွန္အကန္ ဝန္ခံလိုက္ေတာ့ ငါစိတ္ေတြထဲလည္း…… တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ…ၿပီးေတာ့ အန္တီဝါက မင္းတို႔ ငါ့တို႔ထက္ ပိုေတြးတတ္တဲ့သူဆိုတာလည္း ေမ့ထားလို႔ မရဘူးေနာ္…ေနာက္တစ္ခုက…”

“ေတာ္ပါေတာ့ သားႀကီးရာ…သြားမွာဆိုသြားပါ ေတာ့ကြာ”

“ေအးပါကြာ”

ခိုင္ထြန္းဒါပဲေျပာၿပီးထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေသြးဆူလြယ္သူမို႔ ခိုင္ထြန္းစကားကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တာပါ…စကားလုံးေတြကမွန္ေနရင္ေတာင္ရင္ထဲမွ ာနာက်င္ရလိမ့္မည္။စကားလုံးေတြက မမွန္ပဲခိုင္ထြန္းကသူထင္ရာစြတ္ေျပာတာမ်ိဳးဆိုလည္း သံဒိုင္က တစ္ခုခုလုပ္မိသြားေတာ့မည္……။

သံဒိုင္ေလးပင္ေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ပဲ စက္ထဲဝင္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။အန္တီႏုလြင္ေရ…အသက္အရြယ္ကြာျခားမွု႔ လူပ်ိဳနဲ႔ မုဆိုးမ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းအရင္းရဲ့အေမ……ဒါေတြကက်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဇာတ္လမ္းမျဖစ္ေစတာတဲ့လား…သံဒိုင္ ေခါင္းကို ဘယ္ညာခါရမ္းျပစ္ လိုက္သည္။ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ပဲဆက္ေရးမည္။

………………………………………………………………………………

ဒီေန႔ေတာ့ သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ဆီကို ထြက္ လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။လြမ္းလည္း သိပ္လြမ္း ေနၿပီ…စိတ္ေတြထဲက လြမ္းသလို ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလုံး ေသြးလည္ပတ္မွုရွိတဲ့ အရာအားလုံး ကလြမ္းသည္။ေအးေဆးမေတြ႕ရာတာလည္းသုံးရက္ရွိသြားၿပီေလ…ဒီေန႔ေတာ့စက္ထဲလည္း သြားစရာမလိုေတာ့ မနက္ပိုင္းကတည္းက လာျဖစ္ခဲ့ရၿပီ……။ၿခံတံခါးလည္းဖြင့္ၿပီးသားမို႔ အိမ္ထိဝင္လာလိုက္ေတာ့ အိမ္တံခါးက ပိတ္ထားသည္။

အန္တီဘယ္မ် ားသြားေနပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားရင္း……ဆိုင္ကယ္ ဟြန္းကိုတီးလိုက္ေတာ့………တံခါးဖြင့္လာၿပီး အန္တီႏုလြင္ရဲ့မ် က္ႏွာေလးပဲေပၚလာကာ……

“ဂြတ္ေမာနင္း!……”

လို႔ အန္တီက E လိုႏွုတ္ ဆက္လိုက္ေတာ့ သံဒိုင္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ အန္တီက သံဒိုင္နဲ႔မင္းဇင္ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ ေပးတုန္းကေတာ့ E လို ေျပာေပးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမေျပာျဖစ္။မင္းဇင္နဲ႔ သားအမိႏွစ္ ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ မင္းဇင္အတြက္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေပးတယ္လို႔ သိရသည္။ သံဒိုင့္ကိုေတာ့ မေျပာဖူးခဲ့……… သံဒိုင္လည္း……

“ေမာနင္း အန္တီ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့…

“ဒူယူနိုး တူေဒး?”တဲ့

“ရက္စ္…မတ္ခ်္ နိုင္တင္း ဆန္းေဒး”လို႔သံဒိုင္ ေျဖေပးလိုက္သည္။ဒီေလာက္ေတာ့သိေသးတယ္ေပါ့ေလ……အန္တီက တစ္ခ် က္ရယ္ၿပီး

“နိုး အိုင္မီး………××××××××××××××××××× ×××××××××××××××××××××××××××× ××××××××××××××××××××××××××××× နိုး ကလို႔စ္ ေဒး ေအာ့ ဝါ ႏု ႏု လြင္×××××× ဆိုး××××××××××တိတ္ ဘက္ အုမ္း××××× × ××××××ယူေစး××××××××××××××××××× ××××××××××××××××××××××××ဟီး××××”

သံဒိုင္ အဲလိုအမ်ားႀကီးနဲ႔ ၾကာၾကာေျပာလိုက္ေတာ့ နားမလည္ေတာ့…ေသခ်ာနားမလည္ ေပမဲ့ သူ႔ေမၽွာ္လင့္တဲ့ရက္ ေစာင့္စားခဲ့ရတဲ့ရက္ ေရာက္ၿပီဆိုတာရယ္…အိမ္ခဏျပန္ခိုင္းၿပီး ျပန္ လာဖို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာရယ္ေတာ့ သေဘာ ေပါက္မိပါသည္။ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာသြားေအာင္…

“ေက်းဇူးျပဳ ၿပီး ဘားမိစ္စ္စ္စ္စ္လိုေလးေျပာေပး ပါဦး အန္တီ”…

သံဒိုင္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ ျမန္မာလို ျပန္ခိုင္းရေတာ့သည္။

“ဘာသာစကားႏွစ္မ်ိဳးေလာက္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက အစပိုင္းရွက္ေနတာမ်ိဳးးဆိုရင္မိခင္ဘာသာစကားကိုမေျပာပဲတစ္ျခားဘာသာစကားနဲ႔ အစပ်ိဳးေလ့ရွိသတဲ့……ရွင္နဲ႔က် မွပဲက် မေတာ့ အရွက္ကုန္ပါၿပီရွင္………ဒီေန႔ ဘာေန႔ဆိုတာေတာ့ သိေလာက္ပါတယ္”

“ဟုတ္…သိတယ္ အန္တီ ဟီး ဟီး”

“အိမ္ကိုျပန္ လူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ အန္တီနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကို သြားမလို႔မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာမယ္… ကိစၥေတြရွိလို႔ တစ္ညအိပ္ေနရမွာလို႔ ၿပီးရင္ ဒီကို ျပန္လာခဲ့ ၿခံတံခါးကို တစ္ခါတည္းပိတ္ခဲ့ လိုက္ေတာ့…ေရာ့ ဒီမွာေသာ့”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ”

အန္တီက တံခါးေပါက္ကေန ေသာ့လွမ္းေပးေတာ့လည္းလက္တစ္ဖက္ပဲထြက္လာသည္လူကေတာ့ ဆင္းမလာတာမို႔ သံဒိုင္ပဲဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းၿပီး သြားယူလိုက္ရသည္။သံဒိုင္ေသာ့ယူရင္းနဲ႔ အန္တီ့လက္ေမာင္းအိုးႀကီးကိုပြတ္လိုက္ၿပီး ဂ်ိဳင္းကိုပါဖမ္းကလိလိုက္သည္။

“ဟိတ္ မလုပ္နဲ႔ စည္းကမ္းမပ်က္နဲ႔”

လို႔ အန္တီက ေအာ္ၿပီး လက္ကို ျပန္႐ုတ္သြားလိုက္သည္။သံဒိုင္အတြင္းထဲကို ၾကည့္မလို႔လုပ္လိုက္ေတာ့အန္တီႏုလြင္က တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီးမွ……

“ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ သား”

လို႔ အတြင္းထဲကေနလွမ္းေျပာလိုက္တာၾကားလိုက္ရေတာ့သည္အန္တီႏုလြင္က အခုကတည္းက အဝတ္အစားဆိုလို႔ တစ္ခုမွဝတ္မထားတာမ်ိဳးလားေပါ့… ျဖစ္နိုင္သည္…မ်က္ႏွာေလးပဲထြက္စကားေျပာသည္။

ေသာ့ေပးေတာ့လည္းလက္ေလးပဲထုတ္ေပးသည္။လက္ေမာင္းရင္းထိ အကၤ်ီမပါေတာ့ဝါးးးး ေသခ်ာေနၿပီသံဒိုင္ရင္ခုန္သံေတြသိပ္ျမန္ခဲ့ရၿပီေလ…မိမိကလည္းသိပ္လိုလားေတာင္းတေနခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား……အန္တီႏုလြင္ ေျပာတဲ့ သိမ္းထားေအာင့္ထားၿပီးမွ ဖြင့္ခ် ရတဲ့အရသာဆိုတာ……

…………………………………………………………………………………………………..

သံဒိုင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ကို လိုက္ပို႔ေပးရမွာ ဘာညာေျပာ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ ေရာက္မယ္ဆိုတာေျပာၿပီး ျပန္အထြက္… စက္ထဲက အကို…သူ႔မိန္းမေရာ ကေလးေရာနဲ႔

“ဟာ ေမာင္ငယ္ အေတာ္ပဲကြာ…ကေလးေနမေကာင္းေနလို႔ ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးလိုက္ပါ…စက္ထဲမွာက အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ ေဆးခန္းျပၿပီး သူ႔တို႔ကိုအိမ္ကိုသာတစ္ခါတည္းလိုက္ပို႔ေပးခဲ့လိုက္ေတာ့ကြာ…”

“ဟိုေလ အကို……ဟုတ္ ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…… စက္ထဲသာ ျပန္ပါေတာ့”

သံဒိုင္ဘာမ်ားတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ…မိမိတို႔အလုပ္က အေရးႀကီးေနတာမို႔ သူ႔ကေလးေနမေကာင္းတာေတာင္ သံဒိုင့္ ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းၿပီးသူက အလုပ္ပဲ ျပန္လုပ္ေပးခ် င္သူ……ျငင္းပယ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာ ဘူးေလ..။

သံဒိုင္ ကေလးကိုတစ္ခ် က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သာမန္ဖ်ားတယ္ပဲ ထင္ပါသည္။ေဆး႐ုံေတြဘာေတြ တက္ရတာမ်ိဳးမျဖစ္ပါနဲ႔လို႔သာ…သူ႔တို႔အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ ဆုေတာင္းရေတာ့သည္။

“အမ တက္…ေျဖးေျဖးတက္အမ”

“ေအး”

သံဒိုင္ျမန္ျမန္ေမာင္းခ်င္ေပမဲ့ မေမာင္းနိုင္ဘူး…သံဒိုင္တို႔ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကေဆး႐ုံသြားၿပီမို႔ တစ္ခါ ေဆး႐ုံကိုသာ လိုက္ရေတာ့သည္။ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကကေလးကို ခ်က္ျခင္းၾကည့္မေပးနိုင္ေသးဘူးေစာင့္ေပးေနရေသးသည္။

သံဒိုင္အစက စိတ္တိုသလိုရွိေသာ္လည္းနည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အန္တီနဲ႔ ကိုယ့္ အျဖစ္ကို ေတြးၿပီးရယ္ခ်င္လာ မိသည္။တစ္ခါတစ္ေလ ကိစၥအဝဝဆိုတာ ကိုယ္စီစဥ္ထားသလို ျဖစ္ခ် င္မွျဖစ္တာမ်ိဳး……။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳ လုပ္တာမ်ိဳးေတာင္ လြဲေန တတ္တာမ်ိဳးေလ………။

ဆရာဝန္က ကေလးကိုၾကည့္ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြေပးေတာ့ယူ သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထိပို႔ေပးခဲ့ၿပီး အန္တီႏုလြင္ဆီ ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ၁၀ နာရီထိုးေတာ့မည္။တံခါးေခါက္ၿပီး

“အန္တီ က် ေနာ္ေရာက္ၿပီ”

ေျပာလိုက္ေတာ့မွ အန္တီႏုလြင္က တံခါးဖြင့္ေပးရင္း……

“ၾကာလိုက္တာ သားရယ္”တဲ့……

“ကိစၥေလး ေပၚလာလို႔ အန္တီေရ ဟာ!!!!”သံဒိုင္ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးကေနဝင္လာလိုက္ေတာ့အန္တီႏုလြင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတာက………အဝတ္အစားဆိုလို႔ တစ္ထြာတစ္မိုက္စာေလးေတာင္ ကပ္မေနေတာ့တဲ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ဝတ္လစ္စလစ္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး……။

သိပ္ဖြံ့ထြားၿဖိဳးေမာက္ပါတဲ့ဆိုတဲ့ ေရႊရင္စိုင္ႀကီး ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ေဘးကားေနာက္ေကာက္ေနတဲ့ တင္သားစိုင္ႀကီး ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္လိုက္ရေတာ့…… သံဒိုင္ ခဏေတာ့ မွင္သက္မိသြားရျပန္သည္။ ဒါေတြကို မိမိကိုင္တြယ္ပြတ္သတ္ၿပီးပါၿပီ……။

ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းလဲ အရင္းႏွီးဆုံး ကၽြမ္းဝင္ပတ္ သက္ၿပီးပါၿပီ…ဒါမဲ့ဒီေန႔လိုမ်ိဳးးပုံစံနဲ႔ေတာ့မဟုတ္ ခဲ့ဘူးေပါ့…ဒီလို အိမ္တစ္လုံးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ ခ် စ္ရမဲ့ အေနအထား ေတြးရင္းေတာင္ ၿပီးခ် င္ လာမိေတာ့သည္။

“တကယ္လွ တကယ္ေတာ္တဲ့ မိန္းမေတြ နားလည္မွုရွိရွိနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မွုေကာင္းေကာင္းေပးရင္ငါ့တို႔လိုလူေတြ႐ူးေတာင္ ျဖစ္တယ္ ငါ့တျပည့္ေရ”

ဆိုတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တာ အမွန္ပါပဲလား……။

“ဒီလိုပဲ ၾကည့္ေနေတာ့မွာလား သား… ဝါႏုႏုလြင္ရဲ့ အလွအပေတြက သားအတြက္ ေငးၾကည့္႐ုံ ၾကည့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ… လက္ေတြ႕ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ခြင့္ျပဳ ထားတာေလ အားရစရာေကာင္းတဲ့ လိင္တန္အႀကီးႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီပဲ ဒီက ႏုလြင္ကို ရြက္ကုန္လႊင့္ ၿပီး ခ်စ္ျပစ္လိုက္စမ္းပါကြယ္”

သံဒိုင္အန္တီႏုလြင္မ် က္လုံးေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရမၼက္ခိုးေဝေနတဲ့ မ် က္လုံးေတြ……။

“ျပန္သြားတာလဲ ၾကာလိုက္တာ သားရယ္… သားတာ ျပန္မလာရင္ ဒီကႏုလြင္ ႐ူးေလာက္ ပါတယ္ …ၾကည့္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္ အဝတ္အစားေတြ ျမန္ျမန္ခၽြ တ္လိုက္ပါေတာ့… ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ညလုံး အဝတ္အစား မဝတ္ရဘူးေနာ္…… ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ကမၻာဦးလူအစဆီ ျပန္ သြားမယ္…သားဟာႀကီးကို ႏုလြင္ဟာထဲ မခၽြတ္တမ္းသာ စိမ္ထားခ်င္ေတာ့တာ”

“ဟား!!!!!!ယား! ဖူးးးး”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ စကားေတြ နားေထာင္လိုက္ၿပီး ဒူးေတြေတာင္ ေပ်ာ့သြားလို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚသာလွဲခ် လိုက္ရင္း ေလပူတစ္ခ်က္ မွုတ္ထုတ္ျပစ္လိုက္ရသည္။ အငယ္ေကာင္တို႔ ေထာင္မတ္ေနပုံေတာ့ ေျပာဖြယ္ရာ မရွိေတာ့………

“အန္တီပဲ က် ေနာ္အဝတ္အစားေတြလာခၽြ တ္ ေပးပါေတာ့ဗ်ာ”

အန္တီက လွဲအိပ္ေနတဲ့ သံဒိုင့္နားကို လာၿပီး အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ေပးရင္းမွ……

“ၿခံတံခါး ေသခ်ာပိတ္ခဲ့ရဲ့လား သား”

“ေသာ့ႏွစ္လုံး ေတြ႕တာနဲ ႏွစ္ခုလုံး ခတ္ခဲ့လိုက္ တယ္”

“ႏုလြင္တို႔ တစ္ေနကုန္တစ္ညလုံး စိတ္ရွိလက္ ရွိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္ၾကမွာမလို႔ေလ…”

“ဒီလို စိတ္ကူးကို ဘယ္ကရတာလဲ အန္တီ”

“ဒီလိုပါပဲ ဘာလဲ သားက ေကာ္ပီထင္လို႔လား သားရဲ့ မိုးရြာထဲမွာလုပ္ခ်င္တာကမွ ေကာ္ပီခ်ည္း…ႏုလြင္ ဟိုးအရင္ နိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ဖူးကတည္းက……… မိုးရြာေနတဲ့ သစ္ေတာထဲမွာ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ႏွစ္ ေယာက္တည္းကိုယ္တုံးလုံးလမ္းေလ်ာက္ခ်င္ ခဲ့တာ…စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေပါ့…ဒီဆႏၵေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးတဲ့ သားကိုသိပ္ခ်စ္တယ္…စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ ေတာအုပ္ထဲမဟုတ္ေပမဲ့ေက်နပ္တယ္သားကိုလည္းတစ္ရက္ေလာက္ေက် နပ္ေအာင္ ျပဳ စုေပးခ် င္တာေရာ……အန္တီကိုယ္တိုင္ခံစားခ် င္တာေရာေၾကာင့္ ဒီစိတ္ကူးေလးရၿပီး ဒီေန႔မွ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္သြား ရတာေလ…”

“ေတာအုပ္ထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္ခ်င္တာပဲလား”

“ရွင္က ဘယ္လိုထင္လိုလဲ လမ္းေလ်ာက္လို႔ ေမာရင္ေတာ့………”

အန္တီႏုလြင္က စကားဆုံးေအာင္ မေျပာေတာ့ပဲ ခၽြတ္ၿပီးစ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့……သံဒိုင့္ေကာင္ႀကီးကို “စြတ္ စြတ္” ျမည္ေအာင္ကိုး ခ်က္ ဆယ္ခ်က္ေလာက္စုပ္ျပစ္လိုက္သည္အသက္ေအာင့္ၿပီး စုပ္လိုက္လို႔လားေတာ့မသိစုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ဟူးကနဲ ေအာ္ၿပီး သံဒိုင္ေဘးကိုပဲ လွဲခ်လာေတာ့သည္။

သံဒိုင္ကလည္း ေဘးကိုလဲွခ် လာတဲ့ အန္တီ့ ကိုယ္ေပၚကို လူကိုေစာင္းၿပီး ေျခေထာက္ဖမ္း တင္လိုက္ေတာ့ အငယ္ေကာင္က အန္တီ့ခါး ကို ဒုတ္ကနဲ သြားေထာက္ေတာ့သည္။အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္ဘက္လွည့္ကာ……… ျပဳံးၾကည့္ၿပီး………

“ႏုလြင္ သား ကို သိပ္ခ်စ္တယ္…စိတ္ထဲမွာ ေမ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ္ေတြနဲ႔ အခု သားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ပုံရိပ္ေတြနဲ႔ တစ္ထပ္ထဲပဲ…… ဘဝေတြမွာ ေမ်ာ္လင့္ခဲ့ရသလို ျဖစ္မလာတာ ေတြမ်ားၾကေပမဲ့ ႏုလြင္အတြက္ ဒီတစ္ခု ထပ္တူျပဳ ခ်စ္ရတာကိုေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ပါ တယ္ ။ ႏုလြင္ကေလာကႀကီးကိုအရင္ေရာက္ခဲ့ တာေတာ့ မတတ္နိုင္ဘူး သားရယ္”

“ဝါႏုႏုလြင္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက က် ေနာ္နဲ႔ ရြယ္တူျဖစ္တာ ဒါမွမဟုတ္ က် ေနာ္ေအာက္ ငယ္ခဲ့တာဆိုရင္ေတာင္ က် ေနာ္အခု အန္တီ့ ကို ခ်စ္သေလာက္ခ် စ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ေလာကႀကီးထဲကို အန္တီက အရင္ေရာက္ခဲ့ လို႔ကို ပိုခ် စ္တာ……… “ငယ္သံဒိုင္” က “ေဒၚ ဝါႏုႏုလြင္” ကိုပဲ သိပ္ခ် စ္တာဗ် ”

“အဟင္း ေဟာဒီတစ္ေယာက္က စကားေတြ သိပ္ေျပာတတ္တာ”

အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္မ်က္ႏွာနား တိုးလာၿပီးရႊတ္ကနဲ႔ ရႊတ္ကနဲ႔ျမည္ေအာင္ထပ္ကာထပ္ ကာနမ္းေနေတာ့သည္။

“အဟင့္ ဟင္း သိပ္ခ်စ္တယ္ သားရယ္… ရႊတ္! ခ်စ္တာ ခ်စ္တာ သားရဲ့ ရႊတ္!…… ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ခ်စ္မိပါလိမ့္ေနာ္”

အန္တီႏုလြင္ ပါးစပ္က ခ် စ္တယ္ ခ် စ္တယ္ တဖြဖြ ေျပာရင္း သံဒိုင့္မ်က္ႏွာအႏွံနမ္းေပးေနတာ အႀကိမ္ေတြ မေရတြက္နိုင္ေတာ့………။

“ႏွစ္ေယာက္တည္း ေသတစ္ပန္သက္တစ္ဆုံး ေနသြားရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ အန္တီႏုလြင္” လို႔ သံဒိုင္က ေျပာလိုက္ေတာ့…… “ရွုူး”ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ အန္တီႏုလြင္က မ်က္လုံးေလးျပဴး သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေပၚ လက္ညႇိုး ေလးတင္ၿပီးလုပ္ျပသည္။ ၿပီးမွကုန္းထလာၿပီး သံဒိုင့္ခါးေပၚ ခြထိုင္လိုက္ကာ……

“အတိတ္ေတြက အေရးမပါေတာ့ဘူး……အနာဂတ္ ကိုလည္း မစဥ္းစားနဲ႔ဦး……… ဒီေန႔ ခုလက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ မွာပဲ စိတ္ေတြ ႏွစ္ထားစမ္းပါသားရယ္…အတိတ္ေၾကာင့္စိတ္ညစ္ေနရတာေတြ အနာဂါတ္ကိုလွမ္းေတြၿပီး ရွုးေနရတာေတြက စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္……။

လက္ရွိေလးမွာပဲ သာယာၾကရေအာင္ သား… ခု သားရဲ့ ဗိုက္ေပၚမွာရွိတဲ့ ႏုလြင္ ပစၥည္းနဲ႔ ဒီလို ဒီလို ပြတ္လိုက္ေတာ့ သား ဘယ္လို ခံစားရလဲ ……အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္ဗိုက္ေပၚကေနၿပီး ခါးကိုေရွ႕ေနာက္ ပြတ္ဆြဲျပရင္း ေမးလိုက္ေတာ့……

“မေျပာတတ္ဘူး အန္တီ တစ္မ်ိဳးေလးပဲ”

“ဒီလို လက္ႏွစ္ဖက္ ေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ေရာ ႏုလြင္ရဲ့ ရင္သားေတြက ပိုႀကီးလာတယ္ မထင္ဘူးလား……”

အန္တီႏုလြင္က လက္ႏွစ္ဖက္လုံးေျမႇာက္ကာေခါင္းေနာက္မွာ ထားလိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုပါအေပၚ ေမာ့ၿပီး ေမးလာလိုက္ေတာ့……သံဒိုင္ဘာမွမေျပာေတာ့လက္ေထာက္ၿပီးထလိုက္ကာ အန္တီရဲ့ ရင္သားတစ္လုံးကို ဆြဲစို႔ျပစ္လိုက္ ေတာ့သည္။အနာဂတ္ကို လွမ္းေတြးေနေသာ သံဒိုင္ကို အန္တီႏုလြင္က ပစၥဳပၸန္ဆီကို ျပန္ ေခၚသြားနိုင္ခဲ့ၿပီ………ဒါမဲ့ အန္တီက သံဒိုင့္ကို အခ်ိန္ၾကာၾကာစို႔ခြင့္မေပးေသးဘူး……။

အသာေလးေအာက္ကိုပက္လက္လွန္ေစလိုက္ၿပီး……

“သိပ္ခ် စ္တတ္တဲ့ ေယာကၤ်ားေတြက သူတို႔ ခ်စ္တဲ့ မိန္းမေတြကို ဘာေတြလုပ္ေပးတတ္လဲ သား သိတယ္ဟုတ္” လို႔ေမးလားေတာ့ သံဒိုင္က ေအာက္ကေန လၽွာေလး ထုတ္ၿပီးကစားျပလိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္ကဒူးေထာက္ရက္ပဲ ေရွ႕ကိုတိုးလာၿပီး……

“စာသိပ္တတ္တဲ့ကေလး… သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း တယ္”

တဲ့……။အန္တီႏုလြင္ကသူ႔ပစၥည္းႀကီးကို သံဒိုင့္မ်က္ႏွာေပၚတင္ေပးထားၿပီး ဒူးကို ညိမ္ေနေအာင္ထားခါးကို ႂကြေပး လိုက္ေတာ့ သံဒိုင့္အတြက္……ေမ်ာ္လင့္တဲ့ပန္းက တုံးခုလွမ္းစရာမလိုေတာ့… ႏွုတ္ခမ္းေတြက ႏွုတ္ခမ္းသားျခင္းျပန္စုတ္…ဇာတ္တူသားဟုတ္ေပမဲ့ ျပဳတ္သြားေလာက္တဲ့အေနအထားမဟုတ္တဲ့အျပင္ အေပၚ ေအာက္ ေနရာတစ္ေလ်ာက္လြဲ ေနရသူေတြမို႔ ဆုံေတြ႕ နိုင္ဖို႔မလြယ္ကူခဲ့ေပ အခုဆုံေတြ႕တဲ့အခိုက္မွာသံဒိုင့္ အေနနဲ႔ အႀကိဳက္ေတာ့လိုက္တတ္ရတာ ေပါ့……။

သံဒိုင့္ရဲ့ စုပ္ခ်က္ ယွက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္… အန္တီႏုလြင္ ဒူးက ေအာက္ကို ညႊန႔္ညႊန႔္လာ ေတာ့ အလ်ားရွည္တဲ့ အန္တီ့ ပစၥည္းႀကီးက သံဒိုင့္ မ်က္ခုံးေမႊးရဲ့ေအာက္ပိုင္းတစ္ျပင္လုံး ကို ဖိအားေပးစိုးမိုးျခယ္လွယ္ထားေတာ့သည္။ သံဒိုင္ နည္းနည္း မြန္းလာေတာ့ စကားေျပာလို႔ လည္းမရတာနဲ႔ အန္တီ့ဖင္သားႀကီး ကိုင္ၿပီး နည္းနည္းႂကြေစလိုက္ေတာ့သည္။

“အန္တီႏုလြင္ နည္း… ဟတ္ခ်ိဳး! ဟတ္ခ်ိဳး!”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကိုအေပၚနည္းနည္းႂကြခိုင္း ဖို႔ စကားေျပာလိုက္ေပမဲ့ ေကာ့ညႊတ္လိမ္ရွည္တဲ့အန္တီႏုလြင္ရဲ့အေမႊးေတြကသံဒိုင့္ႏွာေခါင္းကို ယားေအာင္ကလိေပးသလို ျဖစ္သြားေတာ့ႏွာေခ် ပါေတာ့သည္။အန္တီရဲ့မ်က္ႏွာေလးကအလိုမက် ဟန္ေလးနဲ႔ ဒူးနဲ႔ခါးကို သံဒိုင့္မ်က္ႏွာ နဲ႔ လြတ္သြားေအာင္ အေပၚေျမႇာက္လိုက္ၿပီး

“သား ႀကိဳက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေမႊးေတြက… သားကို ကလူ၏သို႔ ျမဴ ၏သို႔ လုပ္ၿပီမလား… ဗဂ်ိဳင္းနာေအာ္ရယ္ က အေမႊးမပါမွ … ေယာကၤ်ားေတြအတြက္ ပိုအဆင္ေျပေစတာ သားရဲ့”

“လက္နဲ႔ ဖယ္လုပ္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္…အန္တီကကိုအတင္းဖိကပ္လို႔အဆင္မေျပတာ”

အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ…… ျပဳံးရယ္လာၿပီး ဒူးကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ ခါးေပၚ မွာ့ျပန္ထိုင္လိုက္ကာ……

“ေအာက္က ပါးစပ္ႀကီးက အတင္းစုပ္ေနေတာ့အေပၚကလူကဖိရမွာေပါ့ ခ်ိဳလား နံလား ေျပာ”

“ငန္တယ္ မနံဘူး”

“ဆားလို ငန္လား”

“ဆားေလာက္ေတာ့ မငန္ပါဘူး”

“အန္တီ ဟာ ကို ႀကိဳက္လား သား”

သံဒိုင္က ပက္လက္အိပ္ေနရသူမို႔ ေခါင္းညိတ္တယ္ေျပာရမလားေမးဆတ္တယ္ေျပာရမလားမသိေပမဲ့ သူႀကိဳ က္ေၾကာင္းေတာ့ အန္တီ သိေအာင္ အမွုအရာနဲ႔ ျပလိုက္ရင္း……

“အန္တီႏုလြင္က မ်က္ႏွာပဲ လွတာမဟုတ္ဘူး အဂၤါတ္ဇာတ္ပါ လွတဲ့သူ”

“ဟင္!ဘယ္လို”

“မ်က္ႏွာကလဲလွသလိုအန္တီ့ဟာႀကီးက လည္းသိပ္လွေတာ့ ႀကိဳ က္တယ္တအား ပဲလို႔ ေျပာတာ”

သံဒိုင္ေျပာလိုက္တာကို အန္တီႏုလြင္ သိပ္သ ေဘာက် ပုံရသည္။”ခိုးခိုး ခစ္ခစ္”ရယ္သံေတြ ပါ ထြက္လာေတာ့သည္။ၿပီးမွ………

“ဘာေၾကာင့္ သားက လိင္အဂၤါ ေတြကို အေမႊးပါမွ ႀကိဳက္တာလဲ”

“ၾကည့္ရတာ မ်က္စိပသာဒ ျဖစ္ၿပီး လိင္စိတ္ ကို ပိုထႂကြေစလို႔ အေမႊးရိတ္ထားေတြ ၾကည့္ ရရင္ ကတုံးႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ကို ေနာက္ေျပာင္ေန သလိုခံစားရတယ္…ၾကည့္ရတာလည္း မခန႔္ ဘူးေလ ဟီး! က်ေနာ့္စိတ္ခံစားခ် က္ပါ… တစ္ခါသားက က် ေနာ့္ေကာင္ႀကီးကို အေမႊး ရိတ္ဘူးတယ္……ရိတ္ၿပီးမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟာ နဂိုကသိပ္လွတဲ့ေကာင္ႀကီး…… ကတုံးႀကီးနဲ႔ တအား ႐ုပ္ဆိုးသြားတယ္…… အဲဒီေနာက္ က် ေနာ္ မရိတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး… အန္တီႏုလြင္ ကေရာ ရိတ္ဘူးလား……”

“ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ ရိတ္ဖူးပါတယ္ အန္တီက အေမႊးအေပၚ သားေလာက္…… လိင္စိတ္ သိပ္မျဖစ္ဘူး”

“ဟုတ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြကို ဒါမဲ့အခု အေမႊးေတြပါတဲ့ က် ေနာ္ေကာင္ႀကီးကေတာ့ ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့ေနရာေဒသဆီ သြားခ် င္လို႔တဲ့ ပို႔ေပးလိုက္ပါဦး အန္တီႏုလြင္”

“ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့ေနရာက ႏွစ္ေနရာရွိတာမို႔ ႏုလြင္က ဘယ္ကိုအရင္ပို႔ေပးလိုက္ရမလဲ”

“ဘယ္ကိုပဲပို႔ပို႔ သူက ေက်နပ္ေနမဲ့သူ ပါ”

အန္တီႏုလြင္က ခြထိုင္ထားရာမွထလိုက္ၿပီး ေရွ႕ေနာက္လွည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ သံဒိုင့္မ် က္ႏွာနဲ႔ အန္တီ့ ပစၥည္း အန္တီ့မ် က္ႏွာနဲ႔ သံဒိုင့္ ဟာ ခႏၶာႏွစ္ခု ေျပာင္းျပန္အေနအထားက တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက် ေနေတာ့သည္။

အန္တီႏုလြင္ ဖင္ကုန္းေပးထားေတာ့မွ………စူတူတူဖင္စအိုဝကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရေလေတာ့… ဒီေန႔ေတာ့ အငယ္ေကာင္ကို အေရာက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ သံဒိုင္ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ အန္တီကလည္း သူ႔အေတြးကို သိေနတယ္နဲ႔ တူသည္ စုပ္ေနတာရပ္လိုက္ၿပီးမွ……

“ဖင္ကိုပါ လုပ္ခ်င္ေနၿပီမလား…ဒီက ေပးလုပ္ မွာလားလည္း ေမးဦးေနာ္”

“ဟာ!အန္တီက ဘယ္လိုသိလဲ…က်ေနာ့္စိတ္ ထဲမွာပဲ ေတြးလိုက္တာကို……”

“ဆက္စပ္ျခင္း သီအိုရီကို နားလည္ရင္ ဒါေတြ က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး သားရယ္”

“ဟုတ္…အန္တီက ဖင္ကို ေပးမလုပ္ခ်င္ဘူး လား”

“ေမးၾကည့္ေပါ့ သူ႔ကိုပဲ”

” ခု…ေမးေနတာပဲေလ အန္တီ့ကို”

“အန္တီခံရမွာမဟုတ္ဘူးေလ ဖင္က ခံရမွာကို”

“သူကေတာ့ က်ေနာ့သေဘာပဲတဲ့”

“ၿပီးေရာ”

“အခန္းထဲ သြားေအာင္ အန္တီႏုလြင္”

သံဒိုင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီက ထလိုက္ၿပီး

“ဒီတိုင္းခ်ည္း မသြားခ်င္ဘူးကြယ္”

“ဘယ္လို သြားခ်င္တာလဲ”

“ေနာက္ကေန တြန္းၿပီး လိုက္ပို႔”

ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ

“အရိပ္ျပလၽွင္အေကာင္ျမင္”

“ခ်က္ဆို နားခြက္ကမီးေတာက္”

စကားပုံေတြနဲ႔အညီ သံဒိုင္တို႔က နားလည္လြန္းေနေတာ့…သံဒိုင္က မတ္တတ္ရပ္ေနတဲ့အန္တီႏုလြင္ေနာက္ကိုေနရာယူလိုက္သည္ ။ အန္တီကလည္းခါးကိုေရွ႕ကုန္းလိုက္ကာ…ဒူးကိုနည္းနည္းေကြးလိုက္ေတာ့…ေနာက္က သံဒိုင္သာ မဟုတ္…ေဘးက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ရွိလၽွ င္ပဲ ဒီပိုေဇရွင္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာက် ေပလိမ့္မည္ဟုသံဒိုင္ထင္သည္။

ရင္ထြားတင္ကားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး၏ ငံ့လင့္ေနတဲ့ …အေနအထား…ေလ။ သံဒိုင္ တံေထြးကူစရာမလိုပဲ အန္တီ့ပစၥည္းထဲကို အငယ္ေကာင္ကို တည့္ထည့္ေပးလိုက္ရင္းတစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္မွ မိမိခါးကိုဆက္ေကာ့ေပးလိုက္သလို အန္တီႏုလြင္တင္ပါးကိုလည္းဆြဲယူၿပီးခပ္ဆက္ဆက္ေလးေဆာင့္သြင္းျပစ္လိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္ဆီက “အင့္!”ဆိုတဲ့ တစ္လုံးတည္းအသံထြက္ၿပီးမွ……

“ေျဖးေျဖးသြင္းလည္း ဝင္ပါတယ္ သားရယ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေဆာင့္ထိုး ခ် င္ရတာလဲႏုလြင္ကိုနာေစခ်င္တာလားဟင္ ”

“နာက်င္ေစလိုရယ္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ညီေတာ္ေမာင္က သူဝင္ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သူ႔သခင္မသိေစဖို႔ အေျပးေလး သတင္းပို႔တဲ့ သေဘာပါ……ဟီး”

“ေျဖးေျဖးပို႔လည္း သိပါတယ္ကြယ္…ေရွ႕က ကုန္းၿပီးခံေပးေနရတာကို အားနာဦးေပါ့……”

“အရမ္းနာသြားလို႔လား”

“မနာပါဘူးလန႔္သြားရတာ…သူ႔ဟာႀကီးက ရွည္ လည္းရွည္ အလုံးကတုတ္ေသးတယ္”

“စကားမမ်ားနဲ႔ေတာ့ အန္တီ…သြားမွာဆို သြားပါေတာ့”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို ေရွ႕တြန္းေပးကာေနာက္ကေန ေညႇာင့္လုပ္ေလးလုပ္ၿပီးသြားခိုင္း လိုက္ေတာ့သည္။ေဆာင့္လုပ္ေလးတစ္ခ် က္နဲ႔ လိင္စိတ္ကို ထပ္ၿပီးလန႔္နိုးေပးလိုက္တာပါ… အန္တီႏုလြင္ရယ္ စိတ္ဆိုးေတာ္ မမွုလိုက္ပါနဲ႔ ဒီနည္းက လိင္တန္ ေသးၿပီးတိုတဲ့သူမ် ားမွာ ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါ………။

သံဝါသျပဳ ရင္း ခရီးဆက္ရတာမို႔ ဧည့္ခန္းနဲ႔ အန္တီႏုလြင္အခန္းဆီကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ သြားလိုက္ရသည္။အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့… သံဒိုင္က တပ္ထားလၽွက္ကိုမခၽြတ္ေစပဲ…… အန္တီႏုလြင္ကို ေမြ႕ယာေပၚဖင္ေထာင္ကုန္း ခိုင္းၿပီး ရွယ္သမေလေတာ့သည္။

ကာမအလုပ္မွုဟူသည္က ေရွးကဆရာႀကီးမ်ားေျပာခဲ့သလို တစ္ခါတစ္ရံ ညက္ေညာျခင္းနဲ႔စီးေမ်ာလုပ္ေဆာင္ရၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဖိေထာင္းအဆုံးသတ္လိုက္ျခင္းက… ထူးကဲေသာအရသာမ်ားကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရေစ ပါသည္။ပုံေသနည္းတစ္ခုလိုေတာ့မသတ္မွတ္ ေစလို။ပိုက္ဆံ ျပည့္စုံေနရင္ေတာင္ က်န္းမာေရးေကာင္းေနမွ လွုပ္ရွားလို႔ရတဲ့ ကာမအမွု႔ကိုလိုမွအသုံးခ် ကာဘဝရသကိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္သံဒိုင္ ခံစားလိုပါသည္။

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ႀကီးကို…… အားရပါးရ လုပ္ေဆာ္ေနရေတာ့ ၿပီးခ်င္သလို ျဖစ္လာၿပီမို႔လုပ္ခ်က္ေတြ ခဏရပ္ျပစ္လိုက္ၿပီး လိင္တန္ကိုဆြဲႏွုတ္ကာေမြ႕ယာေပၚတက္လိုက္ သည္။အန္တီႏုလြင္ကိုအေပၚကေန ေပးမလုပ္ ေသးပဲ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ မိမိစိတ္ႀကိဳက္သြား မယ္လို႔ သံဒိုင္ ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္သည္။

ေမြ႕ယာေပၚပဲေလးဖက္ကုန္းခိုင္းကာေနာက္က ေနလုပ္လိုက္ေသးသည္။ အေပၚကဖိေထာင္းခဲ့တာ ေညာင္းခဲ့တာမို႔ ေအးေဆးေလးလုပ္မယ္လို႔ တစ္ခါစဥ္းစားမိၿပီးေလးဖက္ကုန္းေနတဲ့အန္တီႏုလြင္ကို…ေထာက္ထားတဲ့ လက္နဲ႔ ဒူးကို ျဖဳ တ္ၿပီးေမွာက္အိပ္ခိုင္း လိုက္ျပန္သည္။မိန္းမ အဂၤါဇာတ္ဆိုတာ… ေပါင္ခြၾကားမွာ ရွိေနလို႔ပဲလားေတာ့ မသိ ေရွ႕က လုပ္လည္းရသည္။

ေနာက္ကေန လုပ္လည္းရသည္။ မထူးေပမဲ့ ဆန္းေတာ့ဆန္းတယ္ဟု သံဒိုင္ သိလိုက္ရသလို ကိုယ့္အေတြးကို ျပန္ရယ္ခ် င္မိလိုက္ေသးသည္။ ေမွာက္ခုံး ခံေပးေနတဲ့ အန္တီ့အေပၚကေန လူခ် င္းထပ္ လုပ္လိုက္ ထိုင္ရက္လုပ္လိုက္နဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းပဲ သြားေနလိုက္ျပန္ သည္။

ဒီအေနအထားမွာအန္တီကဖင္သားႀကီး တဲ့သူမို႔ အဆုံးထိမဝင္ေပပဲ လုပ္လို႔ေတာ့ ေကာင္းလွသည္။သံဒိုင္ကအခ်ိန္ဆြဲၿပီးလုပ္ေန လိုက္သည္။လူခ်င္းထပ္လုပ္တဲ့အခါခါးကိုလွုပ္ ျမန္ျမန္ေဆာင့္လုပ္ၿပီး ၿပီးခ်င္လာရင္…… ထပ္ေနရာမွခြာလိုက္ၿပီး အေပၚကေနကုန္းကာ ဝင္႐ုံေလး လုပ္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲလိုက္ျပန္သည္။

ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္လုပ္လိုက္နားလိုက္သံဒိုင္လုပ္ ေနတဲ့အထာကို အန္တီႏုလြင္သိသြားပုံရသည္ သုံးႀကိမ္ေျမာက္ လူခ်င္းထပ္လုပ္ေနရာမွ ခြာ လိုက္ၿပီး ကုန္းၿပီးနားလိုက္ခ်ိန္မွာ…… အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္ရဲ့ ေကြးထားတဲ့ ဒူးကို လက္သည္းနဲ႔ ယားေအာင္ပြတ္ကုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကို တြန္းေပးလိုက္ေတာ့……သံဒိုင္မွာအန္တီႏုလြင္ေပၚျပန္ေမွာက္လိုက္ရေတာ့သည္။

ျပန္ေမွာက္လိုက္ရေတာ့ လိင္တန္က… အန္တီႏုလြင္ ပစၥည္းထဲ ျပန္ဝင္သြားရၿပီး ထိန္း ထားတဲ့ သုတ္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ထြက္လာရ ေတာ့သည္။ သံဒိုင္ ၿပီးမွန္း သုတ္ထြက္မွန္းသိ လိုက္ေတာ့ ခါးကိုသာ အသာေညႇာင့္ၿပီး ဇိမ္ယူ ရလိုက္ပါေတာ့သည္။အေတြ႕အၾကဳံ သမၻာကို ေတာ့ သံဒိုင္ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ကို မယွဥ္နိုင္ပါ…။

သံဒိုင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္မၿပီးလိုက္ရေတာ့…… စိတ္နည္းနည္းတိုသြားခဲ့ရသည္။

“အန္တီႏုလြင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲဗ်ာ က် ေနာ္မွာ ၿပီးမွာစိုးလို႔ ထိန္းလုပ္ေနရတာ”

“အန္တီ့မွာက ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေကာင္းၿပီးသြား ၿပီမို႔ သားကိုလည္း နားေစခ် င္လို႔ပါကြယ္… ပညာေတြ စုံေနၿပီး သိပ္ကို ထိန္းၿပီးလုပ္တတ္ ေနတာေပါ့ ဟလား…”

“ၿပီးသြားေပမဲ့ အားရပါးရ စိတ္ေက် နပ္မွု႔……မရလိုက္လို႔ ထြက္သြားတဲ့ သုတ္ရည္ေတြကို သေျမာေနတာ…အန္တီ လုံးဝမမိုက္ဘူး… က် ေနာ့ကို ပညာျပတယ္ေပါ့”

“တစ္ေန႔ကုန္တစ္ညလုံး ႏုလြင္ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကို သားစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ခြင့္ေပးတာပဲကြယ္ ဘာလို႔ ေလာဘေတြႀကီးေနရတာလဲ”

“ၿပီးတာပဲ ဖင္ႀကီးကို က်ေနာ္လုပ္မွ မငိုနဲ႔”

“မခံနိုင္ရင္ေတာ့ ထြက္ေျပးမွာပဲကြယ္”

“ေျပးလို႔ ရမယ္ထင္လို႔လား…ဝင္သြားၿပီးၿပီဆိုမွ ေတာ့ လက္လႊတ္လိုက္ရင္ေတာင္ ထစ္ၿပီး ၾကပ္ေနလို႔ အန္တီႏုလြင္ ေျပးလို႔ရမွာ…… မဟုတ္ေတာ့ဘူး”

“အဟင္း ဟင္း…သားကေလ ေပါက္ကရေတြး ၿပီးေတာ့ကို ေျပာတတ္တယ္…”

“တကယ္ေျပာတာ အန္တီ”

“အင္းပါေလ……ခုက ဘီယာေတြေရာ ရွိတယ္ သား ဝီစကီလည္းရွိတယ္ ဘာေသာက္မလဲ ႏုလြင္ သြားယူေပးမယ္ေလ”

သံဒိုင္ စိတ္ေက် နပ္မွု႔မ်ားစြာျဖစ္သြားရပါေတာ့သည္။အလိုက္သိပ္သိတတ္လြန္း တဲ့ အန္တီရယ္ပါ။

“က် ေနာ္က ဘီယာသမားရယ္…အန္တီက ဘယ္ခ်ိန္သြားဝယ္ထားတာလဲ…ဒီေန႔က ဝန္ေဆာင္မွုေတြ သိပ္ေကာင္းေနပါလားဗ်ာ”

“ေအာ္!သားကို ျပဳ စုခ်င္တာပါလို႔ ေျပာၿပီးၿပီပဲ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကို ဧည့္ခံခ် င္ရင္… ကာမနဲ႔ ယမကာကေတာ့ မပါမျဖစ္ေလကြယ္”

“အန္တီေရာ ေသာက္မွလား”

လို႔ သံဒိုင္က ေမးလိုက္ေတာ့ အန္တီက ေခါင္းကို ရမ္းျပၿပီး…

“မႀကိဳက္ဘူးသား…မွုးယစ္ရီေဝတဲ့ ရသကို ႏုလြင္က မႀကိဳက္ဘူး”

“တစ္ခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးးသမီးေတြ ေသာက္ၾကပါတယ္”

“သူႀကိဳ က္လို႔ သူေသာက္တာေလ ဘာျဖစ္လဲ ေသာက္ေပါ့…ႏုလြင္က မႀကိဳက္လို႔ မေသာက္ တာေလ…”

” မီးဖိုခန္းထဲပဲ သြားေသာက္မယ္ အန္တီ… ဘီယာေသာက္မယ္ အန္တီကို အေပၚမွာထား ၿပီး အငယ္ေကာင္ကို က် င္းစိမ္မယ္”

“အယ္မယ္ အစီအစဥ္ေတြ သိပ္ေကာင္းေနပါ လား”

“အန္တီပဲ က်ေနာ္ ေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပး တာဆို…ခု ငယ္သံဒိုင္တို႔က …အတိတ္ေၾကာင့္လည္း မေဆြးဘူး… အနာဂတ္ကိုလည္း မေတြးဘူး… လုံးဝ လက္ရွိမွာ သာသာယာယာပဲေလ”

“အင္း…စည္းစိမ္ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ…လူသာမန္ေတြအဖို႔သိပ္တက္မက္ၾကတယ္ေလအႀကိမ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ခံစားမဲ့အစား…… နည္းနည္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းခံစားျပစ္စမ္းပါ … သိပ္အရသာရွိတာ……ေန႔တိုင္းမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးလည္းေကာင္းတာေပါ့…သားႀကိဳက္ မယ္ထင္လို႔ ဒီလိုေလးစီစဥ္ေပးတာပါရွင္… သားကႀကိဳ က္တယ္ သာယာတယ္ဆိုေတာ့ ႏုလြင္ ေပ်ာ္ရတာေပါ့ရွင္”

အန္တီက ေျပာၿပီးတာနဲ႔ အရင္ထသြားလိုက္ေတာ့သည္။သံဒိုင္ အိပ္ယာေပၚကေနပဲ အသာၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ ထလမ္းေလ်ာက္သြားတဲ့ အန္တီ့ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အငယ္ေကာင္က…သံဒိုင္ မီးဖိုခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာဘီယာဗူးေရာ ဝီစကီပုလင္းေရာ အဆင္သင့္အာလူးေျခာက္ေၾကာ္ေလးက ပန္းကန္နဲ႔ထည့္ထားလိုက္ေသးသည္။အန္တီကဘာေတြေၾကာ္ေနတာလဲ မသိလို႔……

“ဘာေတြ ေၾကာ္ေနတာလည္း အန္တီ”

“ဂုဏ္သေရရည္ရွိလူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ အတြက္ ဘီယာနဲ႔ ျမည္းဖို႔ ၾကက္အူေခ်ာင္း ေၾကာ္ေနတာပါရွင္”

“ဒီလိုပဲ တစ္သက္လုံး ေၾကာ္ေပးနိုင္မွာလား အန္တီႏုလြင္”လို႔ သံဒိုင္လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ အန္တီက သံဒိုင္ထိုင္တဲ့ေနရာကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး”ေၾကာ္ေပးမွာေပါ့…အန္တီမေၾကာ္ေပးနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္းေၾကာ္ေပးနိုင္တဲ့သူ ရွာေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား သား”

“မလိုပါဘူး အန္တီရယ္…အန္တီမေၾကာ္နိုင္ ေတာ့ရင္လည္း က်ေနာ္ ေၾကာ္မွာေပါ့”

“ဟုတ္ပါၿပီကြယ္ ခဏေလး ဒီက ရေတာ့မွာ”

အန္တီႏုလြင္ကၾကက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ပန္းကန္ေလးနဲ႔ သံဒိုင္နားေရာက္လာၿပီး မထိုင္ေသးပဲသံဒိုင္ကိုသာ ျပဳံးၿပီးၾကည့္ေနေသးသည္။ၿပီးမွပန္းကန္ကို စားပြဲတင္ေပးလိုက္ၿပီး တစ္ရွုးနည္းနည္းယူလိုက္ကာ သံဒိုင့္ေအာက္ကိုထိုင္လိုက္ေတာ့ေလသည္။

“ဟာ!အန္တီႏုလြင္က ထိုင္ခုံေပၚ မထိုင္ဘူး လား”

အန္တီက စကားျပန္မေျပာပဲ ေခါင္းသာရမ္းျပၿပီး သံဒိုင္ေျခေထာက္ၾကားကိုဝင္ကာ အငယ္ေကာင္ကို အရင္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးသည္။

ၿပီးမွ တစ္ျဖည္းျဖည္းစုပ္ေပးေနေတာ့သည္။သံဒိုင့္မွာက ဒီေန႔အဖို႔ရာေတာ့………သူက အေပၚမွာ ဘီယာစုပ္အန္တီက ေအာက္မွာ စုပ္……ဘဝရဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရက္ေတြက ေက်နပ္စရာသိပ္ေကာင္းလြန္းတယ္ေလ……။

သံဒိုင္ ဘီယာေသာက္ရင္း ေအာက္က အန္တီ့ကိုတစ္ခ် က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က”လူကိုဘာလို႔လာၾကည့္ေနတာလဲ…ကိုယ္ပါသာ ေသာက္စရာရွိတာေသာက္ေလ”

တဲ့……။

……………………………………………………………………………

💠အခန္း ( ၁၆ )💠

“အန္တီ အားမရေသးဘူးလား”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို ေမးလိုက္ေတာ့……

“ဒါမ်ိဳးးက အားရတယ္…ဝသြားတယ္ရယ္လို႔မွမရွိတာပဲ သားရယ္”

လို႔ အန္တီက သူ႔ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ႀကီးကို ရွုံ႔ၿပီးေျပာလာေတာ့……သံဒိုင္အသည္း ယားသြားသည္။ေယာက်္ားေတြမွာမိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အမွုအရာတစ္ခ် က္ရယ္ေၾကာင့္ “ေျဖာင္းကနဲ” ထေထာင္သြားတာမ်ိဳးရွိသည္။သိပ္ပါးနပ္တဲ့မိန္းမေတြကသူ႔အမွုအရာမ်ားမွ ဘယ္အမွုအရာက ေယာက်္းေတြကိုၾကဳံးသြင္းလို႔ ရနိုင္သည္ဆိုတာ သိၾကသည္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အမွုအရာမရွိတာေတာင္စြဲေဆာင္မွု႔ အမွုအရာျဖစ္ေအာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာမိန္းမေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ယူၾကသည္လို႔ေတာ့သံဒိုင္ ၾကားသိဖူးသည္။အခု အန္တီႏုလြင္ကႀကိဳးစားလုပ္ယူထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္………သူ႔ပင္ကို သဘာဝကိုက စြဲေဆာင္မွု႔ ရွိၿပီး ျမင္တာနဲ႔ လုပ္ခ် င္စရာႀကီးျဖစ္ေနတာမ်ိဳးး……။

“ေတာ္ၿပီေလ အန္တီႏုလြင္…က် ေနာ္ အေပၚ လာထိုင္ေတာ့ေလ”

အန္တီကလိင္တန္ကိုလက္နဲ႔ကစားေပးေနရင္း

“မထိုင္ခ်င္ဘူးကြယ္…ထိုင္ရတာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနမွာေပါ့”

“မျဖစ္ေအာင္ အဆင္ေျပတဲ့ အေပါက္ တစ္ခုခု ထဲ ထည့္ထားေပးမယ္ေလ”

“ဟို အေပါက္ကို ထည့္မွာ မဟုတ္လား… စမ္းၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့ ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္ သားကြယ္…အန္တီ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ့…… လိပ္ေခါင္းျဖစ္သြားတယ္ သားရဲ့”

“အႀကိမ္ေရ မ်ားလို႔လား အန္တီ”

“မသိဘူးေလကြယ္ ကိုယ့္မ်က္စိ့ေရွ႕တင္ လုပ္ ၾကတာမ်ိဳးးမွ မဟုတ္တာ…ဒါမဲ့ သူကလည္း ေနာက္ေပါက္ကိုပိုအရသာေတြ႕ေနသတဲ့ေလ”

“လုပ္ၾကရေအာင္ အန္တီရယ္ေနာ္”

“ဆီေတာ့ ကူဦးမယ္ကြယ္”

အန္တီႏုလြင္က ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ထိုင္ရာကထ လိုက္ေတာ့…အေမႊးမဲမဲေတြနဲ႔ အန္တီႏုလြင္ အဂၤါဇာတ္ႀကီးက သံဒိုင့္မ်က္စိ့ေရွ႕ေရာက္လာ တာမို႔…သံဒိုင္လည္း လက္ထဲက ဘီယာဗူးကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ထိုင္ေနတာမွဆင္းကာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး “အလွနတ္ဖုရားမႀကီး”ကို ခစားလိုက္မိသည္။

အန္တီႏုလြင္က ဘာမွမေသာက္ထားပဲနဲ႔…… ယစ္မွုးရီေဝတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ သံဒိုင့္ကို…… ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း ေျခစုံညီညီေလးရပ္ေနရာမွ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကို နည္းနည္းခြဲရပ္ၿပီး ဖေနာင့္ ေထာင္ေပးလာေတာ့…… ပန္းမဲႀကီးက ပြင့္အာလာေတာ့သည္။

မ်က္ႏွာ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ ေျခေထာက္လွုပ္ရွားမွု႔ေတြ ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ သံဒိုင္က……ကိုယ္ေနဟန္ အခ်ိဳးအစားေျပာင္းသြားတာ…

ဘာလုပ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနလို႔…အန္တီကိုယ္တိုင္ ျပင္လိုက္ျခင္းမ်ိဳးးလား…သဘာဝခႏၶာေဗဒကကိုအလိုက္သိျခင္းမ်ိဳးလား မစဥ္းစားနိုင္……ပန္းပြင့္မဲႀကီးကေတာ့ သူ႔ ဝတ္ရည္စုပ္မဲ့သူကိုႀကိဳ လင့္ေနခဲ့ၿပီ……သံဒိုင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထိုးစိုက္စုပ္ယူျပစ္လိုက္သည္။

အန္တီ လက္ေတြကလည္း သံဒိုင့္ဆံပင္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲလိမ္က် စ္ေနေတာ့သည္။သူၾကမ္းလၽွ င္ကိုယ္ၾကမ္း…သူေခ်ာလၽွင္ကိုယ္ေခ်ာတတ္တဲ့…လိင္စိတ္ရဲ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြျခင္း အခ်ိဳးေတြမို႔ထင္…။

သံဒိုင္က ႏွာေခါင္း ႏွုတ္ခမ္း သြား လၽွာဤအရာေလးခုကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အသုံးခ် လာလိုက္ေတာ့……အန္တီႏုလြင္ဆီက…

“အား! သား……ဟင္း ဟင္း ဟင္း သားရယ္”

ဆိုတဲ့ ခံစားမွု႔ရသ ကိုအဓိပၸာယ္ေပၚလြင္ေအာင္စကားလုံးေလးေတြနဲ႔ ရြတ္ဆိုျပသည္……။သံဒိုင္ကသူ႔သြားေတြနဲ႔”ဇတ္! ဇတ္!”နဲ႔ကိုက္ေပးလိုက္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ အျပည့္ အေစ့ပါမက်န္…စုပ္ေပးလိုက္ရင္ “အား!သား”ဆိုၿပီး ျမည္သံက်ယ္ေပမဲ့……လၽွာနဲ႔ပဲ “ပသို႔ ပလပ္ ပလပ္”ယွက္ေပးလိုက္ခ်ိန္က် တိုးညႇင္းညႇင္းၿငီးသံေလးက

“ဟင္း ဟင္း ဟင္း……သား ရယ္”

တဲ့ေလ………။လုပ္ေပးသူက ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လုပ္ေပးရင္ခံစားတဲ့သူက အမွန္အကန္ ခံစားတတ္ပါမွ…ခံစားခ်င္သူက ခံစားေနခ်င္ဦးေတာင္…လုပ္ေပးသူက အမွန္အကန္လုပ္ေပးတတ္ဦးမွ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမ်ားမဲ့ ကိစၥျဖစ္ေလေတာ့ သံဒိုင္ နဲ႔ အန္တီႏုလြင္က အေပးနဲ႔ အယူ အယူ နဲ႔ အေပး သဟာဇာတ ျဖစ္ၾကသည္။

ဏအၾကာမွာေတာ့… အန္တီႏုလြင္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္လာၿပီး… သံဒိုင့္ ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔ဖိကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ပန္းမဲပြင့္နဲ႔ေနရာအႏွံ ဖိပြတ္ဆြဲ ေဇာင္းတိုက္ေနေတာ့သည္။ပြတ္သတ္ေဇာင္းတိုက္ေနရင္းမွာပဲ အန္တီႏုလြင္ဆီက………

“အိုး! ဟင္းးး ဟင္းးးးးး ႏုလြင္ ႐ူးရပါလိမ့္မယ္ သားရယ္…… ႐ူးရပါလိမ့္မယ္…အာာာ အာာာ အီး”

ဆိုၿပီး တုန္ေနရာမွ ျပန္ၿငိမ္သြားေပေတာ့သည္။

သံဒိုင့္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးလည္း ပန္းမဲပြင့္က အရည္ေတြ……။အန္တီႏုလြင္က မ်က္ႏွာကို တစ္ရွုူးေတြနဲ႔သုတ္ေပးၿပီးမွ ……

“ခ်စ္လိုက္တာ သားရယ္”

ေျပာရင္း “ရႊတ္ကနဲ” နမ္းလိုက္ေသးသည္။

“ႏုလြင္ ဆီသြားယူလိုက္ဦးမယ္ေနာ္”

လို႔ေျပာၿပီး သံဒိုင္ အနီးမွ ၁၆ ႏွစ္ သမီးေလးလို ဖင္ေျပာင္ ႀကီးနဲ႔ ေျပးထြက္သြားေလသည္။ သံဒိုင္လည္း ထိုင္ခုံေပၚျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး…ဘီယာေလး တစ္က်ိဳက္ ျပန္ႀကိတ္လိုက္သည္။ေယာကၤ်ားေတြကို မိန္းမေတြ စိတ္ဆိုးရင္…

“ေစာက္ပတ္ နဲ႔ တက္ပြတ္ျပစ္မယ္ ဟင္း”

လို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္းသည္တကယ္သာ အလုပ္ ခံရလၽွင္ အေတာ္ဆိုးမည္ဆိုတာ…ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ သံဒိုင္ နားလည္လိုက္ရသည္။

အန္တီႏုလြင္လို အဂၤါဇာတ္သန႔္ၿပီး……မိမိကလဲခ်စ္မိေနသူမို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သူ႔တို႔ၿပီးကာနီး အဂၤါဇာတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ ဖိကပ္ထားတာ ႀကီးက အေမာေဖာက္တတ္တဲ့လူ…… အသက္ ၾကာၾကာမေအာင့္နိုင္တဲ့သူဆို…… ေသလို႔ရသည္ေလ………။

သံဒိုင္အေနနဲ႔ မိမိခ် စ္တဲ့ အန္တီႏုလြင္ရယ္မို႔ ခ်စ္သူ ေက် နပ္ေစျခင္းငွာ…လုပ္ေပးရတာ ေက် နပ္မိပါသည္။မိမိကလည္း အၾကင္မိန္းမကို မႏွစ္သက္…… ဒင္းကလည္း ဇြတ္ထန္ၿပီး မ် က္ႏွာေပၚ အတင္းတက္…ဆြဲဖိပြတ္… ပစၥည္းက် လည္း ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔မွ တာဝန္ေက် ႐ုံ ေရေဆးထားတတ္တာမ်ိဳး…… ႏွုတ္ခမ္းသား ႏွစ္ျခမ္းက ခပ္ထူထူပိန္းပိန္းနဲ႔ မလႊတ္တမ္း ေပါင္ခြၾကား ေရာက္ရတဲ့…… ေယာက်္ားတို႔ အဖို႔မွာ ေသဖို႔ရာသာ ရွိေတာ့ သည္လို႔……သံဒိုင္ စဥ္းစားမိလိုက္ၿပီး ဘီယာဗူးက ငုံခါစ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ၿပီးသား ဘီယာကို…… “ထြီ”ကနဲ ေအာက္က အမွိုက္ပုံးထဲ ေထြးထုတ္ ျပစ္လိုက္သည္။ ေန႔စဥ္ က်ားေရာ မေရာ လိင္အဂၤါသန႔္ရွင္းေရး ေတာ့ ဂ႐ုစိုက္သင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ…… ေအာက္သိုးသိုး အနံ့ရမွ လိင္စိတ္ႂကြတတ္တဲ့ ျပင္သစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နပိုလီယံ ဘိုနာဘတ္ လိုဆို ရင္ေတာ့ သံဒိုင္လည္း မေျပာတတ္………။

အန္တီႏုလြင္က ဆီပုလင္းေလးကိုင္ကာ သံဒိုင္အနား ျပန္ေရာက္လာၿပီး ……

“သား မတ္တတ္ရပ္လိုက္ပါ”

ေျပာလာလို႔…သံဒိုင္ မတ္တတ္ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့…ထိုင္ခဲ့တဲ့ခုံကို ဖယ္လိုက္ၿပီး အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္ရပ္ေနတဲ့ ေနာက္ကေနဝင္ရပ္လာသည္။ဆီပုလင္းအဖုံး ဖြင့္တဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့လက္ထဲကို ဆီထည့္ေတာ့မွာလို႔ သံဒိုင္သိလိုက္ပါသည္။

လက္ထဲကို ဆီေရာက္သြားၿပီးလို႔ထင္……အန္တီ သံဒိုင္ေနာက္ေက်ာျပင္နားတိုးကပ္လာၿပီး သူမရင္သားႀကီးႏွစ္လုံးနဲ႔ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ထိကပ္လာသည္။အိေထြး ညက္ေညာတဲ့အေတြ႕တစ္ခု ေနာက္ေက်ာျပင္ကရလိုက္ေတာ့သည္။

အန္တီႏုလြင္က ေနာက္ကေနသိုင္းဖက္လာၿပီးမွ သံဒိုင့္လိင္တန္ကို လက္ထဲက ဆီေတြနဲ႔ပြတ္ေပးေနေတာ့သည္။သံဒိုင့္နားရြက္ကိုလည္းပါးစပ္နဲ႔ လွမ္းကိုက္လိုက္ၿပီး……

“ည ေရာက္မွ တစ္ကိုယ္လုံးကို ဆီလိမ္းၿပီး ႏွိပ္ ေပးဦးမယ္ သား”

လို႔ေျပာလာေတာ့……

“ဟုတ္…အန္တီက ႏွိပ္တတ္လို႔လား……”

“နိုင္ငံေက်ာ္အေၾကာကိုင္ဆရာမေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ဆိုတာ က်မ ေပါ့ရွင္……”

“ဟာ!ဟုတ္လား”

“အမွန္ပါပဲရွင္……ဒါေပမဲ့ က်မ ဝါႏုႏုလြင္က တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ႏွိပ္တတ္တယ္… တစ္ခုတည္းကိုပဲ ႏွိပ္တတ္တယ္…… က် န္တဲ့ ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ ႏွိပ္မေပးဘူး က်န္တဲ့ ဘယ္ေနရာမွလည္း ႏွိပ္မေပးဘူး”

“တစ္ေယာက္တည္း ႏွိပ္ေပးၿပီး ဆရာမက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ နိုင္ငံေက်ာ္ရတာလဲ”

“တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြေတာင္ လန္ဒန္ျပန္ ေဒါက္တာ ျဖစ္ေသးတာပဲ……က် မက နိုင္ငံေက်ာ္တာ မဆန္းပါဘူးရွင္…… အ ဟင္း ဟင္း”

“ဟား ဟား ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ……တစ္ခုတည္းပဲ ႏွိပ္တတ္တယ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္နားလဲဗ် ”

“ဒီမွာေလ…ဒီအေၾကာေခ်ာင္းႀကီးပဲ…ဒီလို ႏွိပ္တတ္တာ”

အန္တီက ေျပာလည္းေျပာရင္း သံဒိုင့္ေကာင္ကို ျမန္ျမန္ႀကီး ဂြင္းထုေပးလာေတာ့…

“အား!အန္တီႏုလြင္ ရွီးးးးး ရွီး ဟား…ေျဖးေျဖး အန္တီ ၿပီးသြားလိမ့္မယ္”

သံဒိုင္ တားယူရေတာ့သည္။သုတ္ရည္ေတြ ဒီအတိုင္း အထြက္မခံနိုင္ေသး………။

“ဒီ အေၾကာေခ်ာင္းႀကီးက ကိုင္လို႔လည္း ေကာင္းတယ္ စုပ္လို႔လည္းေကာင္းတယ္”

“လုပ္လို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူးလား အန္တီ”

“ေျပာဖြယ္မရွိေပါ့ သား ရယ္”

“က်ေနာ္ ဟာ ႀကီးကို အန္တီႏုလြင္ ႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔ အစက စိတ္ပူေနခဲ့တာ”

“ကိုယ္ခ် စ္တဲ့ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ လိင္တန္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့ မိန္းမ မရွိ သေလာက္ရွားပါတယ္ကြယ္”

“မိန္းမက လိင္တန္ထြားထြားကိုႏွစ္သက္တဲ့သူ ရတဲ့ ေယာက်္ားက ပိစိ့ေသးေသးေလးဆို ဘယ္လို လုပ္မလဲ အန္တီ”

“အဲလို အတြဲမ်ိဳးအျပင္မွာ သားေတြ႕ဖူးျမင္ဖူး ပါသလား……”

“ေသခ်ာေတာ့ မျမင္ဖူးပါဘူး…ဒါမဲ့ မရွိဖူးလို႔ ေတာ့ အန္တီမေျပာနဲ႔ေနာ္”

“မေျပာပါဖူးကြယ္……ရွိေတာ့ ရွိမွာပဲေလ…… ဒါေပမဲ့ အရမ္းရွားပါလိမ့္မယ္…စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးေမးခြန္းေတြ အန္တီကို လာမေမးပါနဲ႔ သားရယ္… က်ားေရာ မေရာ ေမြးရာပါသဘာဝအသိနဲ႔ မိမိႏွစ္သက္တဲ့လူကိုေရႊးခ်ယ္တတ္ၿပီးသားပါ အေၾကာင္းမပါလို႔ မိမိႏွစ္သက္တဲ့လူနဲ႔ မရခဲ့ ဘူးဆိုရင္ေတာင္…အတူေနရမဲ့ လိင္ဆက္ဆံေဖာ္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ၾကပါတယ္..သားေျပာတဲ့ လိင္တန္ထြားထြားကို ႀကိဳက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း လိင္တန္ေသးမယ္ လို႔ ထင္ရတဲ့ေယာက်္ားမ်ိဳးကိုလွည့္ကိုမၾကည့္ တာ…သူ႔ရဲ့ဖြဲ႕စည္းပုံခႏၶာေဗဒရဲ့ပင္ကိုသဘာဝ အသိကကို ျငင္းပယ္ေနေတာ့တာ…… ဒါဆို စိတ္ကသိတာေပါ့…သိလို႔ ျငင္းပယ္လိုက္ တာလားလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔ေနာ္ သား ……မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္လိုက္လို႔… အဲဒီမိန္းမက နိုးလို႔ ေျပာခံရတဲ့ ေယာကၤ်ားတိုင္း လိင္တန္ေသးေနလို႔လား… အဲလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္…… ေျပာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးပဲ သားရယ္…… တစ္ခ်က္ျခင္း ခ် ေရးၿပီးရွင္းရေလာက္တယ္”

အန္တီႏုလြင္က စကားေျပာေနေပမဲ့ လက္ကလွုပ္ရွားေပးမွု႔ေတြက ရပ္မသြားဘူး။လက္တစ္ဖက္က ေဂြးဥေတြကို ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္…တစ္ဖက္က လိင္တန္ေခ်ာင္းကို ပြတ္လိုက္လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ေဆးလိပ္ညႇပ္သလို လုပ္ၿပီး အထက္ေအာက္စုန္ဆန္ေပးလိုက္…လိင္တန္အရင္းကို လက္ညႇိုး လက္မနဲ႔ဖိကပ္ၿပီး လိင္တန္ႀကီး ေငါ့ထြက္လာေအာင္လုပ္ေပးလိုက္နဲ႔ ရပ္မသြားေပ……။

မိမိလိင္တန္ကို ေခ်ာ့ျမဴ ပြတ္သတ္ေပးေနရင္းစကားေျပာရတဲ့ အရသာကို ခံစားစံစားဖူးတဲ့ေယာကၤ်ားျခင္းသာဟုတ္မွန္ေၾကာင္း နားလည္မွု႔ရွိရွိေထာက္ခံလိမ့္မယ္လို႔ သံဒိုင္ထင္မိသည္။

“အန္တီဆိုလိုခ်င္တာကို နားလည္ပါတယ္… ေမြးရာပါအသိေတြကသင္ေပးစရာမလိုေအာင္ တတ္သိေနတာမ်ိဳး မဟုတ္လား…”

“လိင္တန္အႀကီးႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ထားရေတာ့… လိင္တန္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ခံစားေနရတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာမိန္းမေတြကိုလိုက္ျဖည့္ဆည္းေပး ခ်င္ေနတာလား”

“မဟုတ္ပါဘူး အန္တီရယ္…အန္တီႏုလြင္တို႔ မိန္းမေတြခ်စ္တဲ့သူနဲ႔မွ လိင္ဆက္ဆံခ်င္သလို က်ေနာ္တို႔လို ေယာကၤ်ားေတြမွာလည္း ကိုယ္ တကယ္ စိတ္လာတဲ့မိန္းမမ်ိဳးးမွ အားရပါးရ လုပ္ခ်င္တာပါ…”

“စိတ္လာတဲ့ မိန္းမက မ်ားတယ္မလား… စိတ္မလာတာ ခပ္ရွားရွား မဟုတ္လား”

“အျပစ္မတင္သင့္တဲ့ က်ားစိတ္ပါ အန္တီ… အခုေတာင္ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာေနတယ္…ပါးစပ္ကေတာ့ မေျပာဖူးေပါ့”

အန္တီႏုလြင္ စကားဆက္မေျပာပဲ သံဒိုင္ေျပာတာကို စဥ္းစားေနပုံရသည္။ လက္ကေတာ့လွုပ္ျမဲ လွုပ္လၽွက္။ သံဒိုင္လည္း အသာပဲညိမ္ေနေပးလိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္ စဥ္းစားပါေစဦးေပါ့……။

“ဘယ္သူ ဘယ္အန္တီက ဘယ္လိုေျပာတာလဲ ဘယ္လို အမွုအရာျပတာလဲ”

“အန္တီႏုလြင္ သူ႔ကို သိပါတယ္…က်ေနာ့္ကို လုပ္ေစခ်င္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေလ…”

“ဘယ္သူလဲကြယ္ အန္တီ မသိပါဘူး…… သားေျပာျပမွ သိမွာေပါ့ သူ႔ကို သားကက် မလုပ္ခ်င္တာလား”

“လုပ္ခ်င္တာေပါ့ အန္တီကလည္း…… အဲ အန္တီႀကီးက သူ႔ဖင္ကို က် ေနာ့္ေကာင္နဲ႔ လုပ္ေစခ်င္ေနတာ အန္တီရဲ့…”

အန္တီႏုလြင္ သေဘာေပါက္သြားပုံရသည္။ လက္နဲ႔ လွုပ္ရွားေပးမွု႔ပါ ရပ္လိုက္ၿပီး……

“အဲ အန္တီႀကီးက လုပ္ေစခ်င္ေပမဲ့ သားက မလုပ္ေပးခဲ့တာမလား…ေကာင္းတာေပါ့ သား! အန္တီႀကီးမွာ သက္သာရွာမွာေပါ့……”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ဖက္ ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး”အဲ အန္တီႀကီးက ေရွ႕မွာေရာက္ေနလို႔ ဒီေန႔ ေတာ့ လုပ္ေပးရေတာ့မွာဗ် ”

သံဒိုင္ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ရင္သားႏွစ္လုံးကိုကိုင္ညႇစ္လိုက္ၿပီး အန္တီရဲ့ႏွာေခါင္းခၽြ န္ႀကီးကို သြားနဲ႔ အသာေလးကိုက္ျပစ္လိုက္သည္။ၿပီးမွအန္တီ့ကို စားပြဲေပၚဆြဲလွည့္ေမွာက္ခိုင္းလိုက္သည္။

ကုန္းေနတဲ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ဖင္သားႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ျဖဲလိုက္ေတာ့ ဆီေတြ……အန္တီလည္း ဖင္ၾကားကို ဆီေတြ ႀကိဳ သုတ္ထားႏွင့္ၿပီ……သံဒိုင္ အန္တီ့ဖင္ေပါက္ဝကိုအငယ္ေကာင္နဲ႔ ဖမ္းေထာက္ ေတ့လိုက္ေတာ့မွ……

“ျဖည္းျဖည္းေနာ္ သား”

လို႔ေမွာက္ခုံးႀကီးေနေပးရွာတဲ့ အန္တီႏုလြင္က သတိေပးေသးသည္။ဒါမ်ိဳးးကို သံဒိုင္က ရီပလိုင္းလုပ္ေလ့လုပ္ထမရွိ။ ေတ့ထားတဲ့ အငယ္ေကာင္ကို အားနည္းနည္းစိုက္ၿပီး ဖိတြန္းလိုက္ေတာ့ အန္တီဆီက…”အား” ဆို ေအာ္ၿပီး ကုန္းေနရာမွ ျပန္ထလာသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အန္တီရယ္ ဒီေကာင့္ကို မေတြ႕ဖူး မျမင္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔”

သံဒိုင္ ေျပာေျပာဆိုဆို အန္တီ့လက္ကိုဆြဲၿပီး အငယ္ေကာင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။

“နာတယ္ သားရဲ့”

အန္တီနဲ႔ အေျပာေလးနဲ႔မ်က္ႏွာအမွုအရာေလးေၾကာင့္ သံဒိုင္ ျဖစ္ကာစ ေဒါသေတာင္ဘယ္ေပ်ာက္လို႔ ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိျဖစ္ရသည္။အန္တီႏုလြင္ကို စ ခ်င္တာနဲ႔……

“အသက္ႀကီးမွ လီး ေၾကာက္ေနတာ မရွက္ဘူး လားဗ်ာ”

“သားေနာ္ ႏုလြင္ကို အဲလိုႀကီး မေျပာနဲ႔… ႏုလြင္ ဝင္ေအာင္ ခံျပမွာပါ…ထိပ္ႀကီးဝင္လာ ၿပီးရင္သူကျဖင့္ အတင္းေဆာင့္ထိုးမွာ သိလို႔ ဒီက အရင္ေရွာင္လိုက္တာ”

“ဖင္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ရစ္ျခင္းသြားမွာပါ က် ေနာ္ အဲေလာက္ မရက္စက္တတ္ပါဘူး……”

အန္တီႏုလြင္ခမ်ာ သက္ျပင္းေလးေျဖးေျဖးခ် ၿပီး……

“သားထိုင္ေနပါကြယ္ အန္တီအေပၚကေန တစ္ေျဖးေျဖးဝင္ေအာင္ သြင္းၿပီး လုပ္ေပးပါ့ မယ္…သားကို အန္တီ လႊတ္မေပးရဲဘူးကြယ္”

သံဒိုင္ ရယ္ခ်င္မိေပမဲ့ မရယ္မိေအာင္ထိန္းၿပီးထိုင္ခုံယူ ထိုင္ေပးလိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္ကို ေက်ာေပးၿပီး သံဒိုင့္လိင္တန္ကိုေနာက္ျပန္ကိုင္ကာ ဆြေပးေနေသးသည္။ ဒီေလာက္ ေထာင္ေနတာကိုဆြေပးခ်င္တာမ်ိဳးက တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းမေတြ႕ရဲ့ လက္အေလ့အက်င့္ပဲလားေတာ့ မသိဘူး……ဟုတ္တယ္ေလ ဝင္လာမွက် နာမွာေၾကာက္ၿပီးမသြင္းခင္က် ေထာေထာထေထာင္ ေအာင္ဆြေပးခ်င္ေသးသတဲ့……။

အန္တီႏုလြင္က ခဏဆြေပးၿပီးမွ…ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုေျမႇာက္ကာ လိင္တန္ကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေနာက္ျပန္ကိုင္ၿပီး သူမဖင္စအိုဝကိုေတ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး ဖိခ်လာသည္။”အ”လို႔ ေအာ္ၿပီး တစ္ခါ ျပန္ႂကြသြားျပန္သည္။

သံဒိုင္က ဘာမွ မလုပ္ေသး အန္တီ့ဖင္သားေတြပဲ ပြတ္ေပးေနရင္း…

“ႀကိဳးစားလိုက္စမ္းပါ အန္တီႏုလြင္ ရယ္က်ေနာ္ ညီေလးက သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္ေနၿပီ”

“ဟင္း ဒါမ်ိဳးးက် အားေပးၾကမ္းလွခ် ည္လား… ကိုငယ္သံဒိုင္ရယ္”

လို႔ အန္တီႏုလြင္ ျပန္ေျပာ လာေတာ့…သံဒိုင္ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ႀကိဳးစားျပန္သည္ ဆီေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔သာသာယာယာဝင္ေပမဲ့ အစမို႔ ေၾကာက္ေနတဲ့ သေဘာရွိသည္လို႔ သံဒိုင္ သိပါသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ထိပ္ဖူးလုံးလုံးဝင္သြားၿပီးလို႔ အနည္းငယ္ေက်ာ္ၿပီးကာမွ အန္တီႏုလြင္ ျပန္ ထသြားျပန္သည္။

သံဒိုင္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့စားပြဲေပၚက ဘီယာကလည္း လက္လွမ္းမွီတာမို႔ ဆြဲယူေသာက္လိုက္ရင္း အန္တီ့ရဲ့ လွုပ္ရွားမွု႔ကို အသာၾကည့္ေနလိုက္ေသးသည္။အန္တီႏုလြင္ တတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးစားမွု႔ အစမွာ ဘီယာဗူး အသာျပန္ခ် ၿပီး ဖင္ကိုပြတ္ေပးေနလိုက္ၿပီး ထိုင္တဲ့အေနအထားကို မသိမသာေလး ေျပာင္းထားလိုက္သည္။

“ဝင္တာ ထိပ္ဖ်ားေက်ာ္သြားၿပီ အန္တီ… ေျဖးေျဖးေလးပဲေအာက္ထိုင္ခ် နာသြားလိမ့္မယ္ သိပ္မေၾကာက္နဲ႔……အား!အန္တီရယ္ သိပ္ေကာင္းတယ္ ျပန္မထလိုက္နဲ႔ေနာ္… အန္တီေရာ ေကာင္းလား”

သံဒိုင္ စကားေတြေျပာရင္း ဖင္ႀကီးေတြကိုပြတ္ ေပးေနရာမွအန္တီ့ခါးကိုေျပာင္းကိုင္လိုက္သည္။

“အန္တီ…… အန္တီႏုလြင္”

“ဟင္ သား”

“ေကာင္းသလားလို႔ ေမးေနတယ္ေလ”

“ဟင္း…မသိ အ!”

သံဒိုင္ကခါးကိုကိုင္ၿပီး နည္းနည္းေလး ဆြဲဖိခ် လိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က စကားဆုံးေအာင္ မေျပာနိုင္ပဲ “အ”ကနဲ ေအာ္ၿပီးျပန္ထဖို႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ဒါေပမဲ့မရေတာ့ဘူးအခ်ိန္မမွီေတာ့ ဘူး ျဖစ္သြားသည္။

ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံဆြဲကိုင္ထားတဲ့… သံဒိုင္က အတင္းဆြဲဖိခ်သလို ထိုင္ရာမွ ဆက္ကနဲ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့…… လိင္တန္အေခ်ာင္းလိုက္ အဆုံးထိေအာင္ ဝင္သြားပါေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္က

“အား အား အီး အီး အစ္”

ဆိုၿပီး ေအာ္ကာ အတင္း႐ုန္းၿပီး ထဖို႔ ႀကိဳးစားေသးေပမဲ့ …… သံဒိုင္က လုံးဝမလႊတ္ေတာ့……

“လႊတ္ပါ သားရဲ့ ႏုလြင္ အေနရ ခက္တယ္ အန္တီ အေနရခက္လို႔ပါကြယ္”

သံဒိုင္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေညႇာင့္လုပ္ လုပ္ေနလိုက္သည္။အားနဲ႔ အတင္းေဆာင့္လုပ္ လို႔ မရေသးတာမို႔ အၿငိမ္တစ္လိုင္းနဲ႔ပဲ ကစား ေပးလိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္ကေတာ့႐ုန္းေနဆဲ”ရက္စက္တယ္ သားရယ္…အား အီ”

“မ႐ုန္းနဲ႔ေလ အန္တီ ႐ုန္းရင္ ပိုနာမွာေပါ့ ဒါေတာင္ဆီေတြပါလို႔ ဟာ ကို……ခဏေန ေကာင္းလာမွာေလ က် ေနာ္ေတာ့ အရမ္း ေကာင္းေနၿပီ…အင္း အင္း”

သံဒိုင္ ေျပာေျပာဆိုဆိုေလး လွုပ္ရွားမွု ျမန္ေပး လိုက္သည္။ဆီအကူအညီေတြနဲ႔အဝင္အထြက္ မွန္ အရွိန္ျမန္လာေတာ့ ကာမဆက္ဆံျခင္းရဲ့ ရသေနာက္တစ္မ်ိဳးတိုးလို႔ခံစားရေတာ့သည္။

“အာ!အာ! အီ…ဟင္း အရမ္းႀကီး မနာဘူး ဒါမဲ့ အေနရခက္တယ္ ဘယ္လိုခ်ည္းလဲ မသိဘူး အင္း ဟင့္ ဟင့္ သားရယ္လုပ္လိုက္တာကြယ္…”

သံဒိုင္ ဆြဲခ်ဳပ္လုပ္တာကို ေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္ ေတာ့ၿပီး ဖင္ကို ကိုင္ၿပီးပဲ ဖိႀကိတ္ပြတ္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ ပြတ္ဆြဲေနလိုက္ေတာ့သည္။ပြတ္ဆြဲလုပ္ေနတာ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့မွ သံဒိုင္ လက္ကို လႊတ္ၾကည့္လိုက္တာ အန္တီႏုလြင္က သူ႔ခါးကို လွုပ္နဲ႔ေပးရင္းပိုဝင္ ေအာင္ သြင္းေနေလေတာ့သည္။ မိန္းမသေဘာထား ဆန္းၾကယ္သားလား…… အျပစ္တင္ေျပာဆိုလို႔ မရတဲ့ သဘာဝျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပဲေလ……။

“ခဏရပ္ပါဦး အန္တီရယ္ အငယ္ေကာင္ကို က်င္းစိမ္ၿပီး ဘီယာေလး ေသာက္ပါရေစ… အ ဟင္း ဟင္း ဟတ္ ဟတ္”

“ေအာ ဒီက အဘြားႀကီးက ရယ္စရာ ေကာင္း ေနၿပီေပါ့ ဟလား သား!

အန္တီႏုလြင္က လုပ္ေနတာကို ရပ္ၿပီး သမင္ လည္ျပန္ေလး လွည့္ၾကည့္ေမးလာသည္။ သူ႔ဟာသူ ရွက္ၿပီး လည္း”တ ခစ္ ခစ္” ရယ္ေန ေသးသည္။

“ေမာင္ငယ္ သားကေလ လူဆိုးေလး သိလား တကယ့္ လူဆိုးေလး”

သံဒိုင္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ဘီယာကိုသာ တဂြတ္ဂြတ္ ေသာက္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးမွ……………………

………………………………………………………………………………………………

“သား ၿခံတံခါးႀကီး ျပန္ပိတ္သြားလိုက္ေနာ္… အန္တီ အိမ္ေပၚက မဆင္းေတာ့ဘူးကြယ္”

“ဟုတ္ အန္တီ”

သံဒိုင္ အိမ္တံခါးရြက္ေလးကိုင္ၿပီးမတ္တတ္ရပ္ေနတဲ့ အန္တီႏုလြင္ကို ၾကည့္ၿပီး သနားမိရျပန္သည္။သူ႔ကိုႏွုတ္ဆက္ရင္းယဲ့ယဲ့ေလးျပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ အန္တီႏုလြင္……မေန႔က ေန႔ေရာညေရာ ႏွစ္ေယာက္လုံးလြတ္လြတ္လပ္လပ္စိတ္ႀကိဳ က္ ေသာင္းက် န္းျပစ္လိုက္မိသည္။အခု ၉ နာရီေက်ာ္မွအိပ္ယာထနိုင္ေတာ့သည္။အန္တီကေတာ့ ပုံမွန္အေစာႀကီးထခဲ့ပုံရသည္။သံဒိုင္လည္းဒူးေတြမခိုင္ခ်င္ေတာ့…ဒူးေခါင္းေခ်ာင္တဲ့ အျဖစ္……။

ႏွစ္ေယာက္သားေရခ်ိဳးရင္းလည္းလုပ္ျဖစ္သည္အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ သံဒိုင့္ ေကာင္နဲ႔မထိဖူးတဲ့ေနရာ မရွိ…မ်က္ႏွာေပၚ အရည္ပန္းခ်င္တာလည္း အန္တီက ခြင့္ျပဳ တာမို႔ လုပ္ခဲ့သည္။လၽွာနဲ႔လည္း ခႏၶာကိုယ္မွာေနရာလြတ္အႀကိဳ အၾကားပါမက်န္ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္လွည့္ ယွက္ေပးခဲ့ၾကသည္။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးမုန္ညင္းဆီေတြ လိမ္းၿပီးလည္း တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ႏွိပ္နယ္ေပးၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေနရာမေရႊးစိတ္ထင္တိုင္းခ် စ္ခ်င္သလို ခ် စ္ခဲ့ၾကလိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္ စရင္ သံဒိုင္ ထ သလို…သံဒိုင္စရင္ အန္တီႂကြသည္။

အသက္ႀကီးတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ ဓမၼတာမလာျခင္း ေခ်ာ္ဆီမထြက္ျခင္းကိစၥ သံဒိုင္ သိထားလို႔ အန္တီ့မွက်ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေမးၾကည့္မိေတာ့……

“ေဆးတစ္ခုကလူတစ္ေယာက္ရဲ့ေရာဂါေဝဒနာ ကိုက် ေလၽွာ့ပါးသက္သာေစၿပီးေနာက္လူက် ေတာ့ ပုံစံတူေဝဒနာ ျဖစ္ရက္နဲ႔မသက္သာတာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္း ပုံ မတူလိုေပါ့ သား ရဲ့”

လို႔ ေျဖေပးတယ္။

သံဒိုင္ အိပ္ယာထေတာ့ အန္တီႏုလြင္က… “ဖင္ေတြ သိပ္နာေနတယ္ သားရယ္”တဲ့ သံဒိုင္ အံ့ၾသသြားရၿပီး…

“ဖင္အိုးႀကီးေတာ့ မနာေလာက္ဘူး မွတ္ေနတာ အန္တီရဲ့”

လို႔ေျပာေတာ့…

“ဘာဆိုင္လဲကြယ္…ဖင္အိုးႀကီးတိုင္း ဖင္ေပါက္က်ယ္ရမွာလား”

“တိုက္ရိုက္ အခ်ိဳးက်တယ္ ထင္လို႔ပါ ဟီး!”

“တိုက္ရိုက္ မဟုတ္သလို ေျပာင္းျပန္လဲ မဟုတ္ဘူးကြာ…လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္း ဘာမွ အေကာင္းမက်န္ေတာ့ဘူး…… ဝါႏုႏုလြင္ တို႔ ကိုယ္ေမႊးတဲ့မီး ကိုယ့္တိုင္ ၿငိမ္းသတ္ရမွာပဲ”

“က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ အန္တီ”

“ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲ ရွိပါေစေတာ့ကြယ္”တဲ့ အန္တီႏုလြင္ အဲလိုေျပာတတ္တာေလးေတြေၾကာင့္လည္း သံဒိုင့္မွာ ပိုၿပီးၾကင္နာသနားရ သလို ခ် စ္စိတ္ေတြလည္း ပိုခဲ့ရျပန္ပါသည္။

ေလာကမွာ ထာဝရတည္ျမဲျခင္းဆိုတာ မရွိေပမဲ့အခ်ိန္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ေသသည့္တိုင္ေအာင္ထိေတာ့ ဆက္ခ်စ္ေနဦးမွာပါ အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္………………

……………………………………………………………………………………………….

ခုတစ္ေလာ သံဒိုင္ သူ႔အေဖ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ အန္တီႏုလြင္နဲ႔ေတာင္ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္။မေတြ႕ျဖစ္ဆိုတာက ေအးေအးေဆးေဆးမေနရတာပါ…ေန႔တိုင္းကေတာ့ အန္တီ့အိမ္ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေျပးသြားလိုက္မိသည္။ခ် စ္သူ႔မ် က္ႏွာ တစ္ေန႔မေတြ႕ရရင္ မေနနိုင္တဲ့အေျခအေန……

တစ္ခါတစ္ေလဆိုင္ကယ္ေပၚက မဆင္းနိုင္ဘူး “တီ…တီ” ႏွိပ္ၿပီး “တာ့တာ” ျပခဲ့ရတာ…

“သားရယ္ အလုပ္မ်ားေနရင္လည္း မလာခဲ့ပါနဲ႔ …အန္တီ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေျပးပါဘူး”

လို႔ အန္တီႏုလြင္ ေျပာလာေတာ့………

“အန္တီႏုလြင္ကို က်ေနာ္ လြမ္းေနသလို အန္တီႏုလြင္လည္း က် ေနာ့္ကို လြမ္းေနမယ္ ဆိုတာ သိလို႔ မ်က္ႏွာလာျပတာ” လို႔ သံဒိုင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့……အန္တီႏုလြင္က

“ေက်းဇူးပါေတာ္”

တဲ့ေလ………။စက္ထဲလည္း ေျပးရသလို အိမ္ကိုလည္း ေမေမ့ဆီ ျပန္လာကူညီလုပ္ေပးရေသးသည္။မိမိက အရမ္းေတာ္ၿပီး ထူးခၽြ န္ထက္ျမက္တဲ့သားေယာကၤ်ားေလး မျဖစ္ေပမဲ့ တတ္နိုင္သေလာက္ မိဘႏွစ္ပါးအေပၚ အလိုက္သိခ်င္ပါေသးသည္လို႔ သံဒိုင္ဆုံးျဖတ္ထားမိသည္။မိဘ ျဖစ္ေစခ် င္သလို ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားနိုင္စြမ္းရွိၾကေသာ မိမိထက္ႀကီးသူ ငယ္သူရြယ္တူမ်ားကို သံဒိုင္ ေလးစားမိပါသည္။

သံဒိုင္ အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာျဖစ္ခ် င္လို႔ပါဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ် က္ မရွိခဲ့သလို……ေက်းဇူးရွင္မိဘ ႏွစ္ပါးကလည္း ဘာျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါလို႔လည္း မေတာင္းဆိုခဲ့ေလေတာ့ …… ရိုးရိုးသာမာန္ ဘဝနဲ႔သာ ျဖတ္သန္းသြားလာမိခဲ့သည္။ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးႀကီးထားသူမ်ားအဖို႔ေတာ့သံဒိုင္လိုေနခ်င္သလိုေနလို႔ ရမည္မဟုတ္ေန႔စဥ္ ႀကိဳးစားမွု႔မ်ားနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေပးရမည္။

လူတိုင္း ကိုယ္ေမ်ာ္လင့္ခ် က္ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ် က္ေတြနဲ႔ ေလၽွာက္လွမ္းေနၾကရတာ……မဟုတ္လား…ယုံၾကည္တဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မရွိတဲ့ တစ္ေန႔ အဲဒီလူဟာ အသက္ရွင္လၽွ က္ဘဝေသသူ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္………ဒါဆိုငယ္သံဒိုင္ ရဲ့ ယုံၾကည္ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကဘာလဲ……ဘယ္လဲ……သံဒိုင္မွာ မရွိဘူး မဟုတ္ဘူးရွိတယ္…။ဒါေပမဲ့…

ေမေမက သားအိမ္ေထာင္ျပဳ ခ်င္ျပဳ ေတာ့ေလစကား စလာေတာ့ ရင္ဘတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးအတြင္းေၾက ဒဏ္ရာျပန္ထသလို စူးနစ္နစ္ေအာင့္သက္သက္ႀကီး………သံဒိုင္ ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ။

…………………………………………………………………………………………………

အိမ္ကို အန္တီႏုလြင္ လူမမာလာေမးရင္းနဲ႔မွ “သား မနက္ျဖန္ညေန အခ်ိန္ရမလား”

“ရပါတယ္ အန္တီ…ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“အန္တီ ရန္ကုန္ သြားစရာရွိလို႔…ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါဦး”

သံဒိုင္ အံ့ၾသသြားရသလို မင္းဇင္မ်ား ျပန္လာ လို႔ ခဏသြားေတြ႕ရတာမ်ိဳးထင္ၿပီး ေပ်ာ္သြား ျပန္သည္။

“မင္းဇင္ ျပန္လာတာလား အန္တီႏုလြင္”

“မဟုတ္ဘူးသား အန္တီသူငယ္ခ်င္း ၾသဇီက ခဏ အလည္ျပန္လာမွာ…ရန္ကုန္ကို လာခဲ့ပါ ဦးဆိုလို႔…သူ႔မွာလည္းအခ်ိန္ကသိပ္မရဘူးတဲ့ ဒီကိုလည္း မလာနိုင္လို႔ အန္တီ့ကို ရန္ကုန္ အတင္းေခၚေနတာေလ……”

“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့…မင္းဇင္ တစ္ေခါက္ဆင္းလာၿပီလားလို႔ က် ေနာ္ထင္သြားတာ”

“မဟုတ္လို႔ေပါ့ကြယ္ သူျပန္ေရာက္လာရင္… အေမကိုေတြ႕ခ်င္တာထက္ သူ႔အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းႀကီးကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ အျမန္ဆုံး ျပန္လာပါလိမ့္မယ္ေတာ္”

သံဒိုင္ ေခါင္းညိတ္ၿပီးပဲ ေထာက္ခံေပးလိုက္ရ သည္။မင္းဇင္အေၾကာင္းေတြးမိရင္လည္း…… ရင္ထဲမွာ မေပ်ာ္ဘူး…

“အကိုနဲ႔အမဆီ အန္တီစကားသြားေျပာလိုက္ ဦးမယ္ သား!”

“ဟုတ္”

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ကိုေခၚၿပီးသံဒိုင္ ရန္ကုန္ကားဂိတ္ေရာက္လာေတာ့…ကားကထြက္မလို႔ခရီးသည္ေတြပစၥည္းကို တင္ေပးေနတုန္းေလ……သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ထိုင္ရမဲ့ခုံနားမွာ အန္တီ့ရဲ့ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေနရာခ် ၿပီးကာမွ……ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားကားနဲ႔ မနီးမေဝးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ စကားေျပာေနရတာေပါ့……။

“ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ အန္တီႏုလြင္…… က် ေနာ္ ေန႔တိုင္းေမၽွာ္ေနမွာ……ၿပီးရင္ ဦးလတ္အမ မင္းဇင္ရဲ့ႀကီးႀကီးအိမ္ကို သြားခဲ့ ပါဦးေနာ္……မင္းဇင္က သြားၿပီးကတည္းက အိမ္ဖုန္းကို တစ္ခါမွ မဆက္ေသးဘူး…”

“ျမန္ျမန္လည္း ျပန္လာမယ္ ရွင္သြားခိုင္းတဲ့ အိမ္လည္း သြားခဲ့ပါ့မယ့္ေတာ္”

“က်ေနာ့္ကို လြမ္းေရာလြမ္းေပးဦး”

“ဒီတစ္ခုေတာ့ မွာစရာမလိုဘူးေလ သားရယ္ ပုံမွန္အတိုင္းဆို သားကိုလည္းေခၚဖို႔ပါကြယ္ သားက လိုက္လို႔မရေနလို႔ပါ…အန္တီ့ သူငယ္ခ် င္းကလည္း သား ကို ျမင္ဖူးခ် င္ေန တာတဲ့ေလ”

“လိုက္ခ် င္တာေပါ့ အန္တီႏုလြင္ရယ္……”

သံဒိုင္ အန္တီမသြားရေသးဘူး တကယ္ကို လြမ္းမိေနေတာ့သည္။အန္တီလည္း သံဒိုင့္ကို ၾကည့္ေနရင္း……

“ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့မွာပါ သားရယ္”

“အရင္ရက္ေတြက ခဏေတြ႕ရေပမဲ့ ၿမိဳ႕မွာပဲ အန္တီႏုလြင္ ရွိေသးတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္ အခုက် အေဝးႀကီးသြားမွာဆိုေတာ့……… လြမ္းတယ္ အန္တီႏုလြင္ရယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ ရွင္……ဟာ! lucky ပဲကြယ္”

အန္တီႏုလြင္ လက္ေပၚကိုသစ္ပင္ေပၚက ငွက္ တစ္ေကာင္ ငွက္ေခ်းပါခ် လိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္က ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ တစ္ရွုူး ေလးထုတ္ၿပီး သုတ္လိုက္ရင္း………

“ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ရပ္ေနၾကတာကိုကြယ္… ကိုယ့္အေပၚမွေရႊးပါရသလားငွက္ကေလးရယ္ သစ္ပင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေျပာလာေတာ့…

“ဟုတ္ပကြာ… ဒီ ငွက္ကေလးကေတာ့ ငယ္သံဒိုင္ရဲ့ “အလွနတ္ဖုရားမ”အေပၚမွ ပါခ်ရသလားကြ……ငါ့ အေပၚပါခ် ပါ့လား… ေတြ႕ရင္ မင့္ကို ရိုက္ဦးမယ္…အ ဟား ဟား”

“လက္ေဆးခ်င္တယ္ သား ရယ္……ဂိတ္မွာ ေရရွိေလာက္ပါတယ္ေနာ္”

“ရွိမွာပါ အန္တီရဲ့ ဂိတ္မွုးေမးၾကည့္တာေပါ့ သြားမယ္ေလ အန္တီ”

ကားဂိတ္မွုးနား ေရာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ကပဲ”ဂိတ္မွုးႀကီး ေနာက္ဘက္မွ ေရရွိလားရွင့္… လက္ေဆးခ်င္လို႔ပါ”

“ရွိပါတယ္အမႀကီး ဒီေနာက္တိုင္ ဝင္သြားလိုက္ ပါ ညာဖက္မွာပါ ဆပ္ျပာေရာ ရွိပါတယ္”

“ဟုတ္…သား ခဏေစာင့္ဦးေနာ္”

အန္တီႏုလြင္ အေနာက္ကိုထြက္သြားေတာ့ ဂိတ္မွုးေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အသားမဲမဲ ဗိုက္ရႊဲရႊဲ နဲ႔ လူက ဂိတ္မွုးကို……

“ဂိတ္မွုးကလည္းဗ်ာ…လက္ေဆးခ်င္လို႔ ေရရွိလားေမးတာ……ဟုတ္ကဲ့ ရွိပါတယ္ လက္တင္ေဆးလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး…… ဝါသနာပါရင္ ဖင္ပါ ေဆးလို႔ရတယ္လို႔ ေျပာ လိုက္ရမွာဗ် ……ဟား ဟား ဟား ဟီး”

ဟာ!သံဒိုင္ တင္းသြားသည္။ဘာလဲဟ ဒီလူကေဘးမွာ သံဒိုင္ပါတာလဲ ျမင္ခဲ့ရဲ့သားနဲ႔ အခုသူေရွ႕မွာ သံဒိုင္တစ္ေယာက္လုံးမတ္တတ္ရပ္ေနတာေတြ႕ေနတာကို မခန႔္တာလား……ဂိတ္မွုးက သံဒိုင့္ကိုလည္း သိေနတာမို႔ ဘာမွမေျပာပဲ သံဒိုင့္ကိုသာ အားနာတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။သံဒိုင္ ေျပာတဲ့သူကို မိုက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့…ေျပာခဲ့တဲ့သူက သံဒိုင္ၾကည့္တာသိသြားၿပီး……

“ဘာၾကည့္တာလဲ ကိုယ့္ညီက…အၾကည့္ေတြ က မိုက္လွပါလားကြ”

နဲ႔ ထိုင္ရာက မထ ဆို လာေတာ့……

“ခင္ဗ်ား ေသာက္ပါးစပ္က စည္းကမ္းမရွိလို႔ ၾကည့္ေနတာ…”

“ဟာ!ကိုယ့္ညီက ရင့္လွခ်ည္လားကြ ……… ေဟ့ေကာင္…မေၾကာက္တတ္လို႔ ျမန္မာတစ္ ျပည္လုံး ကားပတ္ေမာင္းေနတာကြ နားလည္လား”

သံဒိုင္ ထိုင္ေနတဲ့သူဆီေျပးဝင္ထိုးလိုက္သည္။”ဂြပ္ကနဲ” အသံနဲ႔ အတူ ထိုင္ေနတဲ့သူ ေနာက္သို႔ ခုံေရာလူပါ လန္က်သြားေတာ့သည္။ေနာက္တစ္ခ်က္အတြက္ ေရွ႕ကိုကုန္းလိုက္ေတာ့……

“ေမာင္ငယ္! မလုပ္ပါနဲ႔ကြ”ဆိုၿပီး ဂိတ္မွုးက ထ ဆြဲလာေတာ့သည္။လူအခ်ိဳ႕လည္းေျပးလာ ၾကည့္ၿပီး ရန္ပြဲကို ထိန္းသိမ္းေနၾကသည္။ အန္တီႏုလြင္စီးမဲ့ ရန္ကုန္ကားကို ေမာင္းတဲ့ သံဒိုင္တို႔ၿမိဳ႕က ကားဆရာလည္းေရာက္လာၿပီး ဂိတ္မွုးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးရင္း… သူ႔မိတ္ေဆြ အသားမဲမဲကားဆရာကိုထိန္းထား ေတာ့သည္။

အေၾကာင္းဆုံ သိသြားေတာ့…

“ေက်ာ္ထြန္းကြာ မင္းနဲ႔ေတာ့ ငါ့တို႔ ကားဆရာ ေတြ နာမည္ပ်က္ေတာ့မယ္”

မတ္တတ္ရပ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာ္ထြန္းဆိုသူက သံဒိုင့္ကို မဲ့ျပဳံး ျပဳံးၿပီးျပန္ၾကည့္ေနျပန္ေတာ့… သံဒိုင္ ဂိတ္မွုးလက္ကေန႐ုန္းထြက္ၿပီး…… ရြဲွေနတဲ့ ဗိုက္ကို ေျပးကန္ျပစ္လိုက္သည္။ “အင့္ကနဲ” ျဖစ္သြားၿပီး ေခါင္းက နိမ့္က် လာမွ မ်က္ႏွာကို ဒူးနဲ႔ ထပ္ေကၽြးလိုက္မိျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ လက္သီးတစ္လုံး ပစ္ေပးဖို႔ရာမွ

“သား!”

ဆိုတဲ့ အန္တီႏုလြင္ ေခၚသံႀကီး ၾကား လိုက္ရသလို လူေတြက ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဝိုင္းခ်ဳပ္လိုက္ၾကသည္။သံဒိုင့္ကိုပဲ ခ်ဳပ္ထား မယ္ဆိုရင္လည္း ဟိုလူက ထလာၿပီး လုပ္နိုင္ ေသးတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ခ်ဳပ္ထားၾက ေတာ့သည္။လူေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း…… ေရာက္လာက် ၿပီးမို႔ ရန္ပြဲကလုံးဝၿပီးသြားေတာ့သည္။

“ေမာင္ငယ္ရာ…ငါကပဲ ၾကားထဲကေန ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ…ေက်ာ္ထြန္းလည္း ငါ့လူပါပဲ…ဒီေကာင္က ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ပါးစပ္က ေျပာင္ခ်င္ ေနာက္ခ်င္တာပါ”

“ေျပာင္ခ်င္ ေနာက္ခ်င္ရင္ ေျပာင္လို႔ေနာက္ လို႔ ရမဲ့ေနရာသြားလိုက္…ဒီမွာေတာ့လာမလုပ္ နဲ႔…” သံဒိုင္ အသားမဲလူကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး

“ခင္ဗ်ား မေက် နပ္ေသးရင္ ႀကိဳ က္တဲ့ေနရာ ခ်ိန္းလိုက္ဦး……လာခဲ့ေပးမယ္…… ဒီၿမိဳ႕က ကိုယ့္ၿမိဳ႕မလို႔ အနိုင္က်င့္တယ္ထင္ မွာစိုးလို႔…ခင္ဗ်းဘာသာ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး မဟုတ္ဘူး ကမၻာပတ္ခဲ့လည္း စိတ္မဝင္စား ဘူး…ရွင္းလား!”

“သား ေတာ္ၿပီေလကြယ္…အန္တီ စိတ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္ ခရီးသြားပါရေစကြယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ…”

သံဒိုင္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေျပာလိုက္ရေပမဲ့ စိတ္ထဲကမေက် နပ္နိုင္ေသး…ရင္းႏွီးတဲ့ ကားဆရာေတြကို အားနာမိေသာ္လည္းပါးစပ္စည္းကမ္းမရွိတဲ့ လူကို ထပ္ဆုံးမခ် င္ေသးေတာ့သည္။ ဒီလူဒီအေျပာေတြနဲ႔ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာအႀကီးႀကီး ဒုကၡေတြ႕လိမ့္ဦးမည္။ ။

ကားႀကီးထြက္သြားမွပဲ သံဒိုင္ အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။မိမိကလည္း အန္တီႏုလြင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ေသြးဆူလြယ္သူ…ဟိုလူကလည္းကိုယ့္ေရွ႕ေတာင္မေရွာင္ အေျပာင္အပ် က္စကားဆိုလာေတာ့ နည္းနည္းမွ သည္းမခံနိုင္သံဒိုင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ ကားဂိတ္ကို ထပ္သြားလိုက္ေသးသည္။

ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ဟိုလူလည္း မရွိေတာ့……ဂိတ္မွုးကပဲ…

“စိတ္ေလ်ာ့ပါ ေမာင္ငယ္ရာ…ေက်ာ္ထြန္းလည္း သူဖက္က စ မွားမွန္းသိပါတယ္…ဒီေကာင္ အရင္လည္း ဒီလိုပဲ ျပႆနာတက္ဖူးတယ္…ေဘးက ပါတဲ့လူကို ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ အကြက္နဲ႔ ေျပာင္ခ်င္ေနာက္ခ် င္တာ…”

“ေသေတာင္ သြားဦးမယ္ ဂိတ္မွုးေရ…… ငယ္သံဒိုင္တို႔ေရွ႕ ဒါမူ ိးလာလုပ္လို႔ကေတာ့”

“ပါးစပ္ေပါ့ကြာ ပါးစပ္က ဘရိတ္မပါေတာ့… မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္တာေပါ့…… ေမာင္ငယ္လည္း စိတ္ေတြေလၽွာ့ဦး…ခုမွ အသက္က အငယ္ေလးရွိေသးတယ္ေနာ္”

“ရန္ပြဲ လိုက္ရွာၿပီး ျဖစ္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ သူ႔ဖက္ကလည္း စ မွားေသးတယ္……ကိုယ္ ကိုက် ဆရာ ႀကီးအထာနဲ႔ ေဟာက္ခ်င္ေသး တယ္……ဒါမူ ိးဆို ဆုံးမ လိုက္ရမွဗ် ”

“ေအးပါကြာ ကိုင္း!”

“သြားဦးမယ္ဗ်ာ…ရန္ျဖစ္ရတာလည္း က်ေနာ္ ရွက္ပါတယ္…မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး……ဒါမဲ့ တအား ေစာ္ကားခံရရင္လဲ စိတ္က ထိန္းမရလို႔ပါ… ဂိတ္တန္းက လူေတြအားလုံး က် ေနာ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရတာတဲ့ အတြက္ အားလုံးေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…”

………………………………………………………………………………………………………………………

💠အခန္း ( ၁၇ )💠

“အန္တီႏုလြင္ က် ေနာ္ ဒီမွာ”

“ေအး!သား အန္တီ ကားေပၚကတည္းက သားကို ျမင္တယ္”

“ဟုတ္”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္မိသည္။အန္တီႏုလြင္က…… ေဗဒါေရာင္ ေခၚမလားမသိတဲ့ ဝတ္စုံနဲ႔…… အကၤ်ီေရာ ထမီေရာ အေရာင္တူနဲ႔ေလ…… မနက္ပိုင္းကတည္းကလိမ္းလာခဲ့တဲ့ သနပ္ခါး က ညပိုင္းေရာက္ၿပီမို႔ ပ်က္ၿပီထင္ပါတယ္…… ။

ရန္ကုန္နဲ႔ သံဒိုင့္တို႔ၿမိဳ႕က ညကားစီးသြားရင္ ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္း ရန္ကုန္ ေရာက္ၿပီး… မနက္ပိုင္းကားစီးလာရင္ ဒီကို ညဘက္မွ ေရာက္သည္။ အန္တီႏုလြင္ဖုန္းဆက္လာေတာ့ မနက္ပိုင္းကားနဲ႔ပဲ ျပန္လာဖို႔ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ…မနက္ပိုင္းက ျပန္လာေတာ့ ဒီေန႔ည ေတြ႕ခြင့္ရၿပီေပါ့…………ပါးျပင္ေပၚက သနပ္ခါးေလးေတြ မရွိေတာ့ေပမဲ့အန္တီႏုလြင္က လွေနစဲဆံပင္ေလးေတြက ဖရိုဖရဲ………။

လွတဲ့သူ ဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္လိုေနေန ဘာပဲ ဝတ္ထာဝတ္ထား လွေနတတ္တာမ်ိဳးေလ…… တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက်ငယ္ငယ္ကလွေပမဲ့ ႀကီးလာေတာ့ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ဝ လာၿပီး အလွပ်က္သြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိသည္။ အဲ့တစ္ခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက် လည္း…… ငယ္ငယ္က ခါးကုန္းကုန္း အပိန္မေလးေတြက ႀကီးလာမွ ဝလာၿပီးစိုစိုေျပေျပနဲ႔အကိတ္စာရင္း ဝင္ေနၿပီး လန္းေနတဲ့ မမ ေတြကိုလည္း… သံဒိုင္ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးပါသည္။

သံဒိုင္ရဲ့အန္တီႏုလြင္ကေတာ့ ဟိုးအရြယ္ငယ္ တုန္းကလည္း ဓါတ္ပုံေတြမွာျမင္ရသေလာက္ လွသည္။ခု အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း…… ရင့္က်က္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအသြင္နဲ႔…… လွျမဲလွေနစဲ……။

အန္တီႏုလြင္သံဒိုင့္ဆိုင္ကယ္ႀကီးနားအေရာက္လက္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ လြတ္က် သြားလို႔ကုန္းအေကာက္……သံဒိုင့္ ရင္ထဲမွာလည္း “အုံးကနဲ” ဗုံး အေပါက္……ျဖစ္ရၿပီေလ…။

ဖုထစ္ အယ္ထြက္ တင္းမာ ေျပာင္လက္ တဲ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ တင္ပါးႀကီး…… သံဒိုင္ေယာင္ရမ္းၿပီး လက္လွမ္းမိမွလို႔ျဖစ္သြား ေသးသည္။

ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ရဲ့ အဝတ္မပါတဲ့ေန႔ၿပီးကတည္း က တစ္ခါမွ မယ္တစ္ခါရေသးေလေတာ့…… ပုရိသ ဆႏၵ အလုံးစုံ ႂကြေနရၿပီေကာ……

“ထမင္းဆိုင္ကို အရင္သြားကြယ္ သား… အန္တီ ဆာေနၿပီ”

“က် ေနာ္လည္းဆာေနတာ အန္တီရဲ့…ဒါမဲ့ ထမင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး”

“ဘာဆာေနတာလဲ…အယ္!သားေနာ္…ဒီမွာ ခရီးပန္းလာတာကို မသနားေတာ့ဘူးလား”

“အန္တီႏုလြင္ သေဘာပါဗ်ာ…က် ေနာ္က အတင္းႀကီး လုပ္မယူပါဘူး…က် ေနာ္ဆႏၵကို ေျပာျပတာ ဟီး!”

“ဒီက သူနဲ႔ ထမင္းအတူတူစားေအာင္လို႔ လမ္းမွာ ေန႔ခင္းစာကို မစားခဲ့တာ…”

“ဟုတ္”

“ေျဖးေျဖး ေမာင္းပါ သားရဲ့”

“ေျဖးေျဖးပါပဲအန္တီရဲ့သူလည္း အန္တီႏုလြင္ သူ႔အေပၚ ပါလာေတာ့ ဇြတ္ေျပးျပခ် င္ေနတာ ေနမွာပါ”

သံဒိုင္ဆိုင္ကယ္စီးခဲ့ရသေလာက္အန္တီႏုလြင္ ကို တင္စီးရတာေလာက္ အရသာရွိတာမ်ိဳးမေတြ႕ဘူးေသး…မန္းေလးက မမေလးသင္ေပး လို႔ သံဒိုင္ကားလည္းေမာင္းတတ္ေပမဲ့…… ကားေမာင္းရတဲ့ အရသာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဘီးႀကီး စီးရတာနဲ႔အရသာျခင္းမတူေပ…တစ္မ်ိဳးစီ ေပး စြမ္းသည္။

ဝါသနာမပါတဲ့ သူေတြအဖို႔ သာမန္ ကိစၥျဖစ္ေသာ္လည္း…သံဒိုင္တို႔ ဆိုင္ကယ္ဘီး ႀကီးသမားေတြအဖို႔ မိမိခ် စ္ျမတ္နိုးတဲ့သူကို ေနာက္မွာတင္ၿပီး ေဝွ႕ကာ ဝွိုက္ကာ ေဝါကနဲ စီးရတဲ့ ဖီးလ္က ဘာနဲ႔မွ မတူေပ… အန္တီႏုလြင္ကိုေဘာင္းဘီဝတ္ခိုင္းၿပီး ေနာက္က လိုက္ေစလိုေသာ္လည္းအန္တီက ဒီတစ္ခု ေတာ့ မလုပ္ပါရေစနဲ႔ ေတာင္းပန္လို႔ မလုပ္ျဖစ္ ဒါေပမဲ့ သံဒိုင္တို႔ ေက်ာင္းတတ္ရတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ႏွစ္ေယာက္အတူတူသြားၿပီး ညဘက္မွျပန္ လာျဖစ္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က……

“သား အန္တီကေဘာင္းဘီေတာ့မဝတ္ေတာ့ ဘူး…ဒါေပမဲ့ သား ဆိုင္ကယ္ကိုနိုင္မွန္းလည္း သိတယ္…ေရွ႕ဘီးေတာ့ မေထာင္နဲ႔ ႀကိဳက္သလိုစီး…အန္တီက လိုက္ရဲတယ္…… သားကိုလည္းယုံတယ္…အားရသလိုစီးၾကည့္ ကြယ္”

လို႔ ခြင့္ေပးခဲ့ေတာ့……သံဒိုင့္အာသီသတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ေျပခဲ့ရေလသည္။

[ဒီဘက္ေခာတ္ ေကာင္မေလးေတြက သူတို႔ ခ် စ္သူေနာက္ကိုေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီးလိုက္ရတာ မဆန္းေတာ့ေပမဲ့…သံဒိုင္တို႔ ေခတ္က…… အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး လုံခ် ည္နဲ႔ပဲေဘးေစာင္း ထိုင္လိုက္ၿပီး ဘီးႀကီးကို စီးခ် င္သလို စီးခိုင္း ရဲတာခ်စ္႐ုံခ်စ္ တာမဟုတ္ပဲယုံၾကည္မွု႔နဲ႔အတူ စြန႔္စားျခင္းပါ ခြင့္ျပဳ ေပးထားတာမ်ိဳးပါ။]

အန္တီႏုလြင္က လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔သံဒိုင္ ခါးကိုဖက္ၿပီး သံဒိုင္ ဘယ္ဘက္ပခုံးစြန္းေပၚ မ် က္ႏွာေလးတင္ၿပီး လိုက္လာေပးသည္။ သံဒိုင္အန္တီႏုလြင္ေျပာသလို ေရွ႕ဘီးေတာ့မေထာင္ခဲ့ပါ…… လူအသြားအလာနည္းသြားတဲ့ ဟိုင္းေဝးလမ္းမ အရွိန္နဲ႔ေျပးေနတဲ့ဘီး ေလကတဟူးဟူးနဲ႔ ခ် စ္သူႏွစ္ေယာက္ သာယာခဲ့ဖူးသည္ေလ…။

“သားက ဘာနဲ႔စားမွာလဲ”

“အန္တီႏုလြင္ အဆင္ေျပတာမွာလိုက္ပါ… ဘာနဲ႔ပဲ စားရစားရ ျဖစ္ပါတယ္…မစားရလဲ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး”

“ဟုတ္ပါၿပီ ရွင္”

သံဒိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထမင္းစားေနေတာ့လည္း အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္ ပန္းကန္ထဲကိုပဲ ဟင္း ေတြထည့္ေပးသည္။အသားဖတ္ေလးေတြကို အရိုးအသား ဖဲ့ၿပီးေကၽြးသည္။သံဒိုင္ကလည္း အန္တီႏုလြင္ စားမဲ့ ငါးကိုအရိုးေလးေတြ…… ေသခ်ာ ႏြံ့ေပးလိုက္ေတာ့……

“သားနဲ႔ ရမဲ့ မိန္းကေလးေတာ့ ကံေကာင္းမွာပါ သားက သိပ္ၾကင္နာတတ္တာေလ”

“ဒါဆို က်ေနာ္ မိန္းမဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ယူရမ လဲ အန္တီ”

“အံမယ္!တစ္ေယာက္ပဲ ယူရမွာေပါ့…… သူ႔ကိုယ္သူ ေရွးေခာတ္က ရွင္ဘုရင္မွတ္ေန လား မသိဘူး…”

“တမင္ ေမးတာေလ…အန္တီက က်ေနာ့္ကို တစ္ျခား မိန္းမေတြနဲ႔ ဇြတ္ေပးစားေနေတာ့တယ္…”

လို႔ သံဒိုင္ေျပာလိုက္မိသည္။သံဒိုင္ စကားလည္း အန္တီႏုလြင္ ၾကားလိုက္ေတာ့ ျပဳံးေနၿပီး ျဖဴ ဝင္းဝါလွတဲ့ မ်က္ႏွာေလး… တစ္ခ်က္ညိဳသြားတာ သံဒိုင္သတိထားမိလိုက္ သည္။အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္သတိထားၾကည့္ ေနမွန္း သိေတာ့ ခ် က္ျခင္းထမင္းငုံ႔စားလိုက္ ၿပီး ဘာစကားပဲဆက္မေျပာပဲ ထမင္းပဲစားေန ေတာ့သည္။ထမင္းေလးနည္းနည္းထပ္စားၿပီးမွ

“သားကို ၾကင္နာတတ္တဲ့ေယာက်္ားလို႔အမွတ္ လည္း ေပးရေသးတယ္…မ် က္ႏွာႀကီးက ဘာ ျဖစ္သြားတာတဲ့လဲ”

“အန္တီက က် ေနာ့္ကိုဆိုတစ္ျခားမိန္းကေလး ေတြ႕နဲ႔ သိပ္ေပးစားလို႔ပါ…တစ္ကယ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းမေတြက သူ႔တိုခ် စ္တဲ့ ေယာကၤ်ားကိုဆို သိပ္ အူတိုတတ္တာတဲ့”

“ေအာ္!သားရယ္ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွက် မက လိုက္ၿပီး အူတိုျပေနရဦးမွာလား…ကဲပါကြယ္ ထမင္းပဲစားပါ…”

ခဏေန အန္တီႏုလြင္က ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ ၿပီးမွ သံဒိုင့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး…

ခဏေန ႏုလြင္ရဲ့မင္းသားေလး ပြဲမကနိုင္ပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္”

အန္တီႏုလြင္က အဲလိုေျပာလာေတာ့လည္း သံဒိုင္ ထမင္းကိုဖိစားရၿပီေပါ့…။

“အန္တီလည္း သားကို သိပ္လြမ္းေနတာပါ သားရယ္…အန္တီ သူငယ္ခ် င္းမက တစ္ပတ္ ပဲ ေနရမယ္လို႔ဟာ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တယ္ မသိဘူး ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္ရလို႔ေနပါဦး လည္းတားေနလို႔ ေနေပးခဲ့ရတာ…သူကမွ အန္တီနဲ႔ ေတြ႕ခ် င္လို႔ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ခံၿပီး သက္သက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ေနေပးရတာ ေပါ့ကြယ္”

“က် ေနာ္က ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ဘဝမွာ အေရးမွ မပါတာကို အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ”

“သားရယ္ အဲ့လိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ကြယ္… အိမ္မွာေနရင္ အေဝးေရာက္တဲ့ သားရင္းကို လြမ္းရတယ္…ခုရန္ကုန္သြားေတာ့ႏွစ္ေယာက္ လုံးကို လြမ္းရတယ္ဆိုတာ သိပါကြယ္…… ေယာကၤ်ား ေလးလည္းျဖစ္တယ္ကေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့ပဲနဲ႔ စကားကိုအဲလိုမေျပာခ်င္ပါနဲ႔ ”

“အန္တီႏုလြင္က က် ေနာ္ေသေလာက္ေအာင္ လြမ္းေနရတာကို သိမွမသိပဲဗ် ”

သံဒိုင္ အသံက ေျပာရင္းနဲ႔ တိုးဝင္သြားေတာ့ အန္တီက ျပဴးျပဴးေလး ၾကည့္ေနၿပီး……

“သားရယ္…………အန္တီလဲ ဘာထူးမွာလဲ အတူတူပဲေပါ့”

ဆိုၿပီးသူမလည္းခံစားမွု႔ေလးနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ရွာေတာ့သည္။

“ဟုတ္…အန္တီႏုလြင္”

သံဒိုင္ ထမင္းဆက္စားေနရင္းမွပဲ မင္းဇင္ကို သတိရလာလို႔……

“မင္းဇင္ ကေရာ အန္တီ အဆက္အသြယ္ရခဲ့ လား…အဆင္ေျပလား”

“အင္း ေျပပါတယ္တဲ့…ခုက ဘရာဇီးဆိပ္ကမ္း မွာေရာက္ေနတာတဲ့သားအတြက္သူ႔ဦးေလး ျပန္တာသိေတာ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး ေပး ခိုင္းလိုက္သတဲ့…သူတို႔ တူဝရီးကလည္း လမ္းေၾကာင္းျခင္းမတူေတာ့သူ႔ဦေလးျဖစ္သူ မွာ သက္သက္သြားယူခဲ့ရသတဲ့ေလ”

မ် က္ႏွာနဲ႔ မ် က္လုံးကို ၾကည့္ၿပီးစိတ္ေတြကို ဖတ္ေလ့ဖတ္ထ ရွိတဲ့ သံဒိုင္က အန္တီႏုလြင္ မင္းဇင္အေၾကာင္းေျပာတာကို သိပ္အားမရဘူး လို႔ ခံစားသိနဲ႔ သိလိုက္သည္။

“မင္းဇင္ အဆင္ေျပပါတယ္ေနာ္ အန္တီႏုလြင္”

သံဒိုင္ ထမင္းစားတာရပ္ၿပီး အန္တီႏုလြင္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ထပ္ေမးလိုက္သည္။

“ေျပပါတယ္ သားရယ္…အန္တီ့အတြက္လည္း ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးပို႔ထားပါတယ္…ဒါမဲ့ သူေမ်ာ္မွန္းထားသလိုျဖစ္ဖို႔ေတာ့မလြယ္ေသး ဘူးသိရတယ္…”

“က်န္းမာေရးကေရာ”

“ေကာင္းတယ္လို႔ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔ေတာ့ ေျပာရွာ ပါတယ္ သားရယ္…ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးကြယ္ ပို႔ထားတာ…အန္တီလည္း တစ္ဝက္ပဲယူခဲ့ၿပီးတစ္ဝက္ေတာ့ သူ႔ ႀကီးႀကီး ဆီပဲ ဘဏ္သာ သူ႔နာမည္နဲ႔ အပ္ခိုင္းထား လိုက္တယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါအန္တီ အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပါပဲ”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္က ဒီလိုေျပာလာေတာ့ လည္း စိတ္ေအးရပါသည္။ အန္တီက ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုၿပီး လီဆယ္စကားေတြ ဆိုတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ…

“ဦးလတ္ရဲ့ အမက ရန္ကုန္မွာေနဖို႔ ေခၚေသး လား အန္တီႏုလြင္”

“ေခၚေသးတယ္…မလာနိုင္ဘူး ေျပာခဲ့တယ္”

“ဟုတ္!အန္တီကဘယ္လိုေျပာခဲ့လိုက္တာလဲ”

အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင္ကိုတစ္ခ်က္ ၾကည့္လာၿပီး ျပဳံးလိုက္တယ္ကိုင္ထားတဲ့ ဇြန္းနဲ႔ခရင္းကို ခ်လိုက္ကာ တစ္ရွုူး ေလးေခါက္ၿပီး ပါးစပ္ကို သုတ္လိုက္ေသးသည္။ဖန္ခြက္ထဲက ေရကို ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ……

“တရားခံစစ္ စစ္ေနရေအာင္ က် မက …… ရွင့္တရားခံ မဟုတ္ဘူး…တကယ္ထဲ လူကို အေပါက္ေစ့ လိုက္ေမးေနေတာ့တယ္”

“သိခ်င္လိုပါ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ရယ္”

“ဘယ္လိုေျပာခဲ့တာလဲ သိခ် င္ေနတာ ဟုတ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

“က် မ မလာနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေယာက်္ားလည္း ရေနၿပီလို႔ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္…အဲေယာက်္ား ကလည္း သားမင္းဇင္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို႔… သူ႔နာမည္က “ကို ငယ္သံဒိုင္” လို႔ ေျပာခဲ့ လိုက္တယ္…ကဲ ေက် နပ္ၿပီလား”

“တကယ္ေျပာခဲ့ရင္ ေကာင္းတာေပါ့ ဟီး!”

ပါးစပ္က မဆဲတတ္တဲ့ အန္တီႏုလြင္က…… ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို အေပၚသြားနဲ႔ ကိုက္ၿပီး ႏွုတ္ေခါင္းရွုံ႔ ျပတယ္ေလ…… အဲလို အမွုအရာျမင္လိုက္ရရင္ သံဒိုင္ကမရ ခ် က္ျခင္း ထႂကြေလေတာ့…… စားပြဲေအာက္က အန္တီႏုလြင္ေျခေထာက္ကို သူ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ပဲ လွမ္းပြတ္ျပစ္လိုက္သည္။

လိင္စိတ္တို႔မည္သည္ သူ႔ထလာခ် င္ၿပီဆိုရင္ ႐ုတ္တရက္ထေတာက္တဲ့ မီးလို တဟုန္းဟုန္းထေတာက္တတ္သည္။ မီးကေလာင္စရာမရွိရင္ျပန္ၿငိမ္းသြားေပမဲ့သံဒိုင့္မွာေတာ့ကိစၥမၿပီးမခ်င္း ျပန္ၿငိမ္းဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ…… ထမင္းဖိုးပိုက္ဆံ ဇြတ္ရွင္းလိုက္ၿပီး… ႏွစ္ေယာက္သား ဇြတ္ထျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သားလို႔ ေျပာရေပမဲ့ သံဒိုင္ကသာ ဇြတ္ေလာေနတာပါ အန္တီႏုလြင္ကပုံမွန္…ဆိုင္ကယ္စီးလာရင္းမွ သံဒိုင္က……

“အန္တီႏုလြင္ က် ေနာ့္ ေကာင္ႀကီးကို ကိုင္ ထားေပးပါ…ဒီေကာင္ သိပ္ေထာင္ေနၿပီ”

အန္တီႏုလြင္ကလည္း အလိုက္သိပါသည္။ ခါး ဖက္ထားတဲ့ လက္ကိုျဖဳ တ္ၿပီး ပုဆိုးေပၚကေန အငယ္ေကာင္ကို ပြတ္ကိုင္ေပးရွာသည္။ ဆိုင္ကယ္ကို အရွိန္ျမန္ျမန္စီးခ်င္တဲ့ သံဒိုင္တို႔ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာက် လီဗာေလၽွာ့ၿပီး… ဘီးလွိမ့္႐ုံသာ ေမာင္းႏွင္ေနမိေတာ့သည္။ အိမ္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ရင္ျမန္ျမန္လုပ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္က လက္ေတြ႕ မဟုတ္ပါလား…………။

အန္တီႏုလြင္တို႔ အိမ္မေရာက္ခင္ လူျပတ္တဲ့ လမ္းၾကားက သစ္ပင္ေအာက္အေရာက္… သံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ျပစ္လိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္ကို အရင္ဆင္းခိုင္းလိုက္ၿပီး သံဒိုင္က ေနာက္မွလိုက္ဆင္းကာ သစ္ပင္ ပင္စည္အကြယ္ထိအန္တီ့ကိုဆြဲေခၚသြားလိုက္သည္။

ပင္စည္အကြယ္ေရာက္လိုက္ကာမွ…… ေဝးကြာေနရတဲ့ အန္တီ့ႏွုတ္ခမ္းေတြကို…… ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲစုပ္ျပစ္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ရင္သားေတြကို အကၤ်ီေပၚ ကေနပဲ ဖိဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္တစ္ဖက္က အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ပစၥည္းႀကီးရွိရွာဆီသို႔…… ထမီေအာက္ကေအာက္ခံတစ္ထပ္ပါမွန္းေတာ့ စမ္းမိလိုက္ေသးသည္။အေမႊးေတြကို ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္း ဆြဲယူျပစ္သလို အကြဲေၾကာင္းေနရာကို လည္း ပြတ္ဆြဲျပစ္မိသည္။

အသက္ေအာင့္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းစုပ္ေနေသာ သံဒိုင္အသက္ရွုဖို႔ အန္တီႏုလြင္ႏွုတ္ခမ္းကခြာလိုက္မွအန္တီႏုလြင္က……

“သားရယ္ အိမ္ေရာက္မွလုပ္ၾကရေအာင္ကြယ္”

လို႔ ေျပာၿပီး သံဒိုင့္လက္ေတြကို အသာအယာ ေလး ဖယ္ခ် လိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္က သူ႔လက္ေတြကို အသာေလးဖယ္ခ် လိုက္တာ ကို သံဒိုင္ေဒါသတစ္ခ်က္ေလးျဖစ္သြားသည္။ မိမိလုပ္ခ် င္ေနတာကို အျငင္းခံလိုက္ရရင္ ျဖစ္ေနက် ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ ေဒါသ။

“အန္တီလည္း သိပ္လိုခ်င္ေနတာပါ သားရယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႕သြားရင္ မေကာင္း ဘူးေလ”

“အဲဒီေတာ့”

“အိမ္ေရာက္မွပဲ သားစိတ္ႀကိဳက္ကြယ္”

“သိပ္လုပ္ခ်င္ေနတာဗ် ေနာ္ ဟင္းးးး”

သံဒိုင္ မိမိအသံက ေဒါသသံေလးစြက္ၿပီး… ကာမရမၼက္နဲ႔အတူ ႏွာမွုတ္သံႀကီးျပင္းသြား ေၾကာင္းလည္း သိပါသည္။

“ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္လာဗ်ာ”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္လက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲ ၿပီး ဆိုင္ကယ္ဆီ ျပန္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္ ကလည္း ေရွာေရွာရွုရွုအျမန္ေလး လွမ္းၿပီး လိုက္လာေပးသည္။ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ မိမိလူက ဘာကိုအေရးတႀကီး လိုအပ္ေနတာကို အလိုက္မသိပဲ… ဂ်စ္ကန္ကန္ေပကပ္ကပ္နဲ႔ ကေလးလိုလိုေခြး လိုလို ဆိုးခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးဆိုလၽွ င္ သံဒိုင္ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ႀကိဳ းတုပ္ၿပီး လိမ့္ရိုက္ မိေပလိမ့္မည္။

ခ် စ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဆိုးႏြဲ႕ခ် င္တဲ့ မိန္းကေလးမ် ားအဖို႔ ေနရာတိုင္း ေတာ့ မေကာင္းလွေပ… လမ္းေဘးမွာမလုပ္သင့္ဖူးဆိုတာ သံဒိုင္ သတိ တစ္ခ် က္နဲ႔ သိလိုက္ေသာ္လည္း မိမိလက္ကို ဖယ္ခြာျပစ္တာကို စိတ္တိုင္းမက် လွ……အန္တီႏုလြင္ ၿခံတံခါးဖြင့္ေနတာၾကာလိုက္တာ လို႔ ထင္ရေအာင္ သံဒိုင့္စိတ္ေတြေလာေနမိရ သည္။ၿခံတံခါးဖြင့္သြားေတာ့ ရပ္သြားတဲ့ စက္ ကို ျပန္မနိုးေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္း တြန္းလိုက္ၿပီး ၿခံဝန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ၿခံတံခါး ျပန္ပိတ္ေနတဲ့ အန္တီႏုလြင္ကို……

“အဲဒီ တံခါးနားကပဲ ေစာင့္”

လို႔ သံဒိုင္ အမိန႔္ ေပးသလို အန္တီ့ကို ေျပာျပစ္လိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္လည္း သံဒိုင့္အေျခအေနကို ရိပ္မိသလားေတာ့ မသိဘူး…အေနာက္အေျပာင္ စကားသံ မဟုတ္ပဲျဖင့္……

“ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္”

လို႔ရိုရိုေသေသျပန္ေျပာရွာ ပါသည္။

သံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ကိုအိမ္ေရွ႕ထိသြားထားလိုက္ ၿပီးအန္တီႏုလြင္ရွိရာ ၿခံတံခါးဆီျပန္လာခဲ့လိုက္ သည္။အန္တီႏုလြင္က ၿခံေသာ့ေလးကိုင္ၿပီး မတ္မတ္ရပ္လို႔ ေစာင့္ေနရွာသည္။အနီးနား ေရာက္လာတဲ့ သံဒိုင္က အန္တီ့မ် က္ႏွာကို ဆြဲယူနမ္းလိုက္ၿပီး အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ႏွာေခါင္း ခၽြ န္ခၽြ န္ႀကီးကို သြားနဲ႔ကိုက္လိုက္ေသးသည္။

“ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားလား”

“ေဘာင္းဘီ မပါဘူး စကဒ္ပဲ ပါတယ္ သား”

သံဒိုင္ ထမီေရာအတြင္းခံစကဒ္ေရာကိုေအာက္ ကေနမၿပီး အန္တီ့ဖင္ႀကီးေပၚကို လွန္တင္ျပစ္ လိုက္သည္။

“အိမ္ထဲထိသြားေအာင္ပါ သားရယ္… ပတ္ဝန္းက်င္အိမ္ေတြကျမင္ကုန္ရင္မေကာင္း ဘူးေလ…”

“ဘယ္သူမွ မျမင္ဘူး…ႏွစ္ဖက္လုံး အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြပဲ ရွိတာ အိပ္ယာဝင္ကုန္ၿပီ အဲ ျမင္လည္းဂ႐ုမစိုက္ဘူး…ကိုယ္အိမ္ဝန္းထဲ ကိုယ္လုပ္တာ…က် ေနာ္ က် မ လုပ္ပါရေစ ဆိုၿပီး သူတို႔ကို တင္ျပေနရဦးမွာလားဗ် ”

သံဒိုင္ စကားေျပာရင္း ေနာက္ေက်ာ ကေန အန္တီ့ အတြင္းခံအကၤ်ီခ်ိတ္ေတြျဖဳတ္ေန လိုက္သည္။

“ခက္ပါလား သားရယ္”

ခ်ိတ္ေတြ ျဖဳ တ္ၿပီးသြားတဲ့ သံဒိုင္က လက္နဲ႔ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ တင္ပါးအိအိႀကီးကို… “ျဖန္းကနဲ” ျမည္ေအာင္ ရိုက္ခ် လိုက္ေတာ့… အန္တီခမ်ာ “အာ” လို႔ ေအာ္ရွာသည္။

“စကားမမ်ားနဲ႔ဗ်ာ မ်ားရင္ ထပ္ရိုက္မယ္”

လို႔ သံဒိုင္ ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ရင္း…… အန္တီႏုလြင္ ပစၥည္းႀကီးကို ဆိုးဆိုးဇက္ဇက္ ဇြတ္ ႏွိုက္လိုက္ေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္က ေနာက္ကေန လူခ် င္းကပ္ၿပီး ႏွိုက္ေပးေနတဲ့ သံဒိုင္ကို လက္ေနာက္ျပန္ လွမ္းၿပီး သံဒိုင္ရဲ့မာေက်ာက် စ္လစ္တဲ့ဖင္ကို ျပန္ဖိႏွိပ္ကုတ္ဆြဲေနေတာ့သည္။

အိမ္အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ ေယာက္မို႔ အန္တီႏုလြင္မွာ လက္သည္းရွည္ မထားနိုင္လို႔သာ…လက္သည္းရွည္ရွိလၽွ င္ လက္သည္းေတြနဲ႔ သံဒိုင့္ဖင္ကိုကုတ္ျခစ္ဆြဲမွာ ေသခ်ာသည္။အရိုင္း အၾကမ္းဆန္တဲ့လိင္စိတ္ တစ္မ်ိဳးရဲ့ အစ မဟုတ္ပါလား………

“ေရွ႕ကို ကုန္းလိုက္”

လို႔ သံဒိုင္ေျပာၿပီးေတာ့ အန္တီႏုလြင္ ကုန္းေပးေလးေတာ့… သံဒိုင္ သူ႔ေကာင္ကို တံေတြးပင္ မစြတ္ေတာ့ပဲ အန္တီ့ပစၥည္းႀကီးထဲဇြတ္ေတ့ထည့္လိုက္သည္ ဇိကနဲ လိင္တန္ႀကီးဝင္လာၿပီး သံဒိုင္က ဇြတ္ ေဆာင့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ႀကီး ေအာ္လိုက္တာက……

“အားးးးးးး”

တဲ့…။

“ျဖန္း ျဖန္း”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ဖင္ကို ႏွစ္ခ်က္ဆက္ရိုက္ ၿပီး…”မေအာ္နဲ႔”လို႔ ေဟာက္လိုက္ရင္း… “သြား”လို႔ အမိန႔္ေပး ေစခိုင္းလိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္ေရွ႕ကေနကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ေျဖးေျဖးျခင္း သြားေနေတာ့ သံဒိုင္က…… ေနာက္ကေန ဝင္ၿပီးသြားတဲ့ လိင္တန္ကၽြတ္မ ထြက္ေအာင္အန္တီ့ဖင္ႀကီးကိုအသာထိန္းကိုင္ ရင္း လိုက္ရသည္။

“နည္းနည္းေလး ျမန္ျမန္သြားဗ်ာ”

“ဟိုထဲမွာ လိင္တံႀကီး ထည့္ထားတာကို ႏုလြင္က ဘယ္လိုျမန္ျမန္သြားလို႔ရမွာလဲ”

“သြားတတ္သလိုသြား”

“ျဖန္း…”

“ျဖန္း…”

“ျဖန္း…”

“ျဖန္း…”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ တင္ပါးႀကီးကိုလိမ့္ရိုက္ ျပစ္လိုက္သည္။ဘယ္ေလာက္ပဲေဝးေဝး သြား ပါမ်ား ခရီးရ ဆိုတာလို “လိပ္”ကေလးလို တစ္ေရႊ႕ေရႊ႕ လာခဲ့က် တဲ့ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္တံခါးဝေရွ႕ထိေတာ့ ေရာက္လာက် ပါၿပီ… ၿခံေသာ့နဲ႔အိမ္ေသာ့တြဲထားခဲ့တဲ့အန္တီကိုင္ေန က် ေသာ့ေလးနဲ႔ အန္တီ ဖြင့္ေနတုန္းမွာလဲ သံဒိုင္ ေနာက္ကေန လုပ္သည္။

တံခါးလည္း ပြင့္သြားေတာ့ အန္တီႏုလြင္ခမ်ာ ေရွ႕ဆက္ မသြားနိုင္ေတာ့ပဲ ေအာက္ကို တစ္ျဖည္းျဖည္း ႏွိမ့္ၿပီး ေလးဘက္ကုန္းေပးရွာေတာ့သည္။သံဒိုင္လည္းဒီအေနအထားေရာက္မွ အားရပါးရကိုင္ဆြဲ လုပ္ေတာ့သည္။ လုပ္ေနရင္းမွအရွိန္ခဏ ေလၽွာ့ခ်ိန္မွာ အန္တီ့ဖင္ႀကီးကို ရိုက္ျပစ္ေသးသည္။

“ႏုလြင္ကို မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ သားရယ္”

“ရိုက္မယ္ ဒီထက္ နာေအာင္ရိုက္မယ္”

“ေကာင္းေပမဲ့ နာတယ္ သားရဲ့”

“ေနာက္တစ္ခါဆိုအဖုတ္ကိုပါတုတ္နဲ႔ရိုက္မယ္”

“ႏုလြင္က အဲေလာက္အၾကမ္းႀကီး မခံစားခ်င္ ဘူး…မလုပ္ပါနဲ႔ သားရယ္”

“လုပ္ခ်င္ေနတာကို ျငင္းဦးမွာလား ကဲကြာ”

“ျဖန္း! ျဖန္း!”

“အာ!သားရယ္…ေနရာသင့္ရင္ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ျငင္းဖူးလို႔လဲကြယ္”

“ၿပီးေရာ့…အင္း အင္း အင္း အင္း…ေတာက္! ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ လုပ္လို႔ေကာင္းေန ရတာလဲ” သံဒိုင္လုပ္သည္…လုပ္သည္…လုပ္မိသည္… ဆက္ကာဆက္ကာ လုပ္မိသည္လုပ္ေနသည္။

“ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေကာင္းေနတာလဲ ေမးေန တာေျဖေလဗ် ”

“ႏုလြင္ဟာႀကီးနဲ႔ သားရဲ့လိင္တံႀကီးလိုက္ဖက္ လို႔တဲ့ေလ…ေကာင္းရင္ ႏုလြင္ကို မညႇာပဲ လုပ္ျပစ္ေပါ့လို႔”

“လုပ္ေနတာပဲလုပ္ေနတာကိုအားမရတာလား”

သံဒိုင္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ၾကမ္းသတဲ့ၾကမ္းၿပီး ေဆာင့္လုပ္ျပစ္မိသည္။

“အင္းးးးးး အင္းးးးးးးးအင္းးးးးးးး အင္းးးးးးး”

“အီးးးးးးအီးး အားးးးးးးး အားးးးးးး”

“လုပ္ေပးေနတာ အားမရဘူးလား” နားရင္း လုပ္ခ် က္ေႏွးၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့…

“သားရဲ့ လိင္တံႀကီးနဲ႔ လုပ္ေပးတာမွ မႀကိဳက္ ႏုလြင္ မိန္းမမိုက္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့…… ႏုလြင္က မိန္းမမိုက္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး ေလကြယ္”

အန္တီႏုလြင္သူ႔ကိုယ္တိုင္ကပဲထန္ေနလို႔လား သံဒိုင္ပိုေကာင္းၿပီးျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ပဲႏွာစကား ေျပာေပးေနတာလား မ် က္ႏွာမျမင္ရေတာ့… သံဒိုင္ ေသခ် ာမခန႔္မွန္းနိုင္ေပမဲ့…ေလသံနား ေထာင္ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ လည္း ထန္ၿပီး ေကာင္းေနၿပီ……… သံဒိုင္ လုပ္ခ် က္ေတြ အရွိန္ျပန္တင္လိုက္ၿပီး သုတ္ရည္ပူပူေတြ အန္တီႏုလြင္ပစၥည္းထဲ ပန္းထည့္ ပြဲသိမ္းလိုက္ေတာ့သည္။

“ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ သားရယ္”

“ဟုတ္…ဒါမဲ့ ေရမခ်ိဳးခင္ေလး”

“ဟင္!ေထာင္လည္းေထာင္နိုင္တဲ့ကိုဖိုးေထာင္

သံဒိုင္တို႔ အန္တီႏုလြင္ အခန္းထဲေရာက္ၿပီးလို႔အိပ္ယာေပၚနားၿပီး ခဏအၾကာမွ အန္တီကေရခ်ိဳးေတာ့မလိုဆိုၿပီး အိပ္ယာေပၚကထလိုက္ ေတာ့သည္။ သံဒိုင့္အငယ္ေကာင္က ျပန္မတ္ေနျပန္ၿပီေလ ။

ဒီေကာင္ႀကီးကလည္း အဝစားၿပီးရင္ထပ္မစား ခ် င္ေပမဲ့ တစ္ခါေလာက္နဲ႔ေတာ့ …… ေရာင့္ရဲ့တင္းတိမ္တယ္လို႔ မရွိဘူး… စိတ္ေက် နပ္မွု႔အျပည့္နဲ႔ သုတ္ထြက္လိုက္ရမွ ေက် နပ္တင္းတိမ္နိုင္တယ္ ဆိုတာမူ ိး……အန္တီႏုလြင္ အဝတ္အစားေတြအားလုံးခၽြတ္ၿပီး ထမီေလး ရင္လ်ားလိုက္ၿပီးမွ…သံဒိုင္နား လာၿပီး ……

“ႏုလြင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ခ် င္ေသးတာလဲ”

“မ်ိဳးစုံကိုဆြဲလုပ္ျပစ္ခ် င္တာ…ခုေတာ့ၿပီးေအာင္ စုပ္ေပးဦး…တစ္ေခ်ာင္းလုံး အျပည့္စုပ္ေပး… ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး…အန္တီ့ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးပဲ လုပ္ျပစ္ခ် င္ေနတာ”

“လိင္စိတ္က ျဖစ္တတ္ပါတယ္သား…အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါ့…”

“အန္တီက သိေနတယ္ေပါ့”

“သိတာေပါ့ ကိုယ္ဟာထဲကို ဒီေလာက္ႀကီး လုပ္ေနတာခ် ည္းကို”

အန္တီကလက္နဲ႔ သံဒိုင့္လိင္တန္ကို လွမ္းကိုင္ ပြတ္ေတာ့သည္။သံဒိုင္ အိပ္ယာေပၚမွေအာက္ ကို ေျခခ် ထိုင္လိုက္ၿပီး…အန္တီႏုလြင္နဲ႔ ပထမ ဆုံး ဆုံေတြ႕တုန္းကလို႔အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ပုံစံခ် လိုက္သည္။ သံဒိုင္လိုခ် င္တဲ့ အေနအထားေရာက္မွ…… အိပ္ယာေပၚ လက္ျပန္ေထာက္ၿပီး… ခါးကို ေကာ့ေပးကာ အန္တီႏုလြင္ကို စုပ္ခိုင္း လိုက္ေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္ စုပ္သည္။

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို စုပ္ ေပးသည္။ငုံထားရင္း သြားေတြနဲ႔ေတာင္ ကိုက္ လိုက္ေသးသည္။သံဒိုင္ လိင္တန္ကိုက္ခံရတာ နာသည္။ဒါမဲ့ ႀကိဳ က္သည္။အန္တီႏုလြင္က ေဂြးဥတစ္လုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး စြတ္စုပ္ လိုက္လို႔…သံဒိုင္

” …ေအာင္မေလးဗ် …”

လို႔ ေအာ္ယူရသည္အထိ အန္တီကလည္း ၾကမ္းသည္။

ေထာက္ထားတဲ့ လက္ကိုျဖဳ တ္ၿပီး အိပ္ယာကို ပက္လက္အိပ္လိုက္ရင္း အန္တီႏုလြင္ရဲ့… အစုပ္ပညာခန္း အစြမ္းကို ေကာင္းေကာင္း ႀကီးခံစားေပးေနလိုက္သည္။သံဒိုင္ ပက္လက္ အိပ္လိုက္ျပန္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က မၾကမ္း ေပးေတာ့…သာသာယာယာျပဳ စုေပးရွာသည္။

သံဒိုင္က တစ္ခါ လက္ေထာက္ထၿပီး… အန္တီႏုလြင္ စုပ္ေပးေနတာ ကို ၾကည့္လိုက္ ျပန္ေတာ့…ခပ္ၾကမ္းျမန္ျမန္စုပ္ေပးရွာျပန္သည္ တံေတြးေတြစိုေနတဲ့အရာကို အားရပါးရႀကီး စုပ္လိုက္ေလေတာ့ အစိုဓါတ္ နဲ႔ ေလစုပ္သံတို႔ ေပါင္းၿပီး… “ရွာယြီးးး ရွာယြီးးး” ျမည္သံက တစ္ခန္းလုံး ညံ့ေနေရာ့………။

သံဒိုင္ လဲွအိပ္ခံစားျပန္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က စုပ္ခ် က္အခန္း တစ္ျပန္ရပ္ၿပီး… လၽွာအစြမ္းကို ျပန္ျပျပန္ေတာ့သည္။လၽွ ာနဲ႔က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ယွက္လည္း နာက် င္ေစတာမ်ိဳး မွ မဟုတ္တာ… အန္တီႏုလြင္ စုပ္ေပးလုပ္ေပးေနတာမူ ိးက သံဒိုင္ၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ အျပာကားတစ္ခ်ိဳ႕က သ႐ုပ္ေဆာင္ ခပ္ညံ့ညံ့နဲ႔ပိုက္ဆံရ႐ုံဇာတ္ကား ရိုက္တဲ့ pornstar ေကာင္မလို မဟုတ္ဘူး… ။

မိမိလုပ္ကိုင္ေနတဲ့အလုပ္ကိုပေရွာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပီသစြာ စိတ္ပါလက္ပါ သ႐ုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ pro pornstar တစ္ေယာက္လို…… အန္တီႏုလြင္က သ႐ုပ္ေဆာင္ျပေနတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ သံဒိုင္မွာပိုၿပီးအရသာရွိလွသည္။

အန္တီႏုလြင္ရဲ့ လၽွာအစြမ္းေတြနဲ႔ သံဒိုင္ၿပီးခ် င္ခ် င္ျဖစ္လာေတာ့ ထထိုင္လိုက္ေတာ့သည္အန္တီႏုလြင္ရဲ့ မ် က္ႏွာနဲ႔ ေဘးေတြမွာ…ကပိုကရို ဝဲက် ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိမ္းေပးၿပီး ေခါင္းေနာက္ကို စုကိုင္ျပစ္သည္။လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုကိုင္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြကို ဘက္ဖက္လက္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေျပာင္းကိုင္လိုက္ၿပီး ညာဖက္လက္က လိင္တန္အရင္းကိုဖိၿပီး လိင္တန္ပိုရွည္ထြက္လာေအာင္ လုပ္ၿပီးအန္တီႏုလြင္ကို စုပ္ခိုင္းလိုက္သည္။

“စုပ္ အန္တီ ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္ေပး”

အန္တီႏုလြင္က ပါးစပ္ထဲကေန မခၽြ တ္တမ္း စုပ္ေပးေနလိုက္ေတာ့…သံဒိုင္ “တအားအား”ေအာ္ၿပီး ေကာင္းေနရၿပီေကာ…

ထည့္သည္။သံဒိုင္ သူ႔လိင္တန္ကို အန္တီ့ ပါးစပ္ထဲကို အဆုံးထိထည့္သည္။ငုံ႔သည္။အန္တီ ကလည္း သံဒိုင့္လိင္တန္ကို အဆုံးထိ ငုံ႔သည္။သိသည္။သံဒိုင္ သူ႔လိင္တန္ကို အဆုံးထိငုံ႔ေပး လို႔ အန္တီ ပူ ိ့အန္ခ် င္မွန္းသိသည္။ထိန္းသည္။ပ်ိဳ႕အန္ခ် င္ေပမဲ့အန္တီထိန္းသည္။

သံဒိုင္လုံးဝကို ၿပီးခ် င္လာေတာ့ ညာဖက္လက္ နဲ႔ အန္တီႏုလြင္ေခါင္းကို ဖိနိပ္လိုက္ၿပီး အဆုံးတကာ့ အဆုံးထိဖိသြင္းလိုက္ရင္း… သုတ္ရည္ထုတ္ၿပီး ၿပီးျပစ္လိုက္ေတာ့သည္။

“အာ အား အား အန္တီႏုလြင္ေရ အား!”

ေနာက္ဆုံးလက္က် န္ကုန္ေအာင္ထိ သံဒိုင္ပန္းထုတ္ေပးလိုက္ရင္း အန္တီ့ေခါင္းကို ဆီးစပ္အရင္းက ခြာၿပီး အန္တီႏုလြင္မ် က္ႏွာ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့…

မ် က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့ မ် က္လုံးေတြနဲ႔…… အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင့္ကို ျပန္ၾကည့္ရွာသည္။ လွုပ္ လွုပ္သြားတဲ့ လည္ေခ်ာင္းကို ၾကည့္ၿပီး အန္တီႏုလြင္ သူ႔သုတ္ရည္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းၿမိဳ႕ခ် ေနမွန္းသိသည္။

သုတ္ရည္ထြက္ မ် ားခဲ့တယ္နဲ႔တူသည္ ဒီေလာက္ၿမိဳ႕ခ် ေနတာကို ပါးစပ္မွတဆင့္ အာေခါင္ထိပ္ဆီကေန သုတ္ရည္ေတြက အန္တီႏုလြင္ရဲ့ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္အေပါက္ကေန အျပင္သို႔ ျပန္ထြက္လာေနသည္။ ျပန္ထြက္လာတဲ့ ႏွာေခါင္းေပါက္နားက အရည္ ေတြကို အန္တီက သူ႔လက္နဲ႔ပဲ သုတ္မလို႔ လုပ္ေတာ့ သံဒိုင္ အန္တီ့လက္ကို တားၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္သည္။

ၿပီးမွ သံဒိုင္က သူ႔လက္နဲ႔ပဲ သာသာယာယာ ေလး ေသခ်ာ သုတ္ေပးလိုက္မိသည္။ အရည္ေတြက မ်ားေနလို႔ သံဒိုင္ သူ႔ပုဆိုးကို လွမ္းဆြဲယူၿပီး ထပ္သုတ္ေပးရေသးသည္။ သုတ္ေပးၿပီးမွ သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားျခင္းမ်ားစြာနဲ႔အနမ္းတစ္ပြင့္ ေႁခြေပးမိေတာ့သည္။

“သား အိပ္ခ်င္ အိပ္ႏွင့္ေတာ့ေလ ေနာ္”

“ဟုတ္ခုနက ပ်ိဳ႕ၿပီးမအန္ခ် င္ဘူးလား”

“သားဟာႀကီးကအာခံတြင္းထဲထိေရာက္တယ္ ပ်ိဳ႕ ပ်ိဳ႕ ၿပီး အန္ခ် င္တာေပါ့…ဒါမဲ့ ဆြဲထုတ္ လိုက္ရင္ သား ခံစားေနရတဲ့ အရသာေလး ပ် က္သြားမွာစိုးလို႔ ထိန္းထားရတာေပါ့…… မ်က္ရည္ေတာင္ လည္သြားတယ္”

ေျပာျပၿပီး အန္တီက မ် က္ရည္လက္က် န္ ေလးေတြ သုတ္လိုက္ေသးသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ အန္တီက ဒီေလာက္ႀကီးသိၿပီး လုပ္ေပးရတာတဲ့လဲ”

“သားကို အန္တီ သိပ္ခ် စ္လို႔ေပါ့ သားရယ္”

“ဟုတ္ က် ေနာ္လည္း သိပ္ခ် စ္တယ္”

“အရည္ေတြကလည္း ထြက္လိုက္တာကြယ္ ၿမိဳ႕ခ် လို႔ကို မနိုင္ဘူး……ႏွာေခါင္းေပါက္ကေန ေတာင္ ျပန္ထြက္ရတယ္လို႔… သိပ္သုတ္သန္တာပဲေနာ္ သား က”

“အန္တီသြားကတည္းက မာစတာဘိ မလုပ္ပဲ ဥ ထားတာေလ ဟီး!”

“အန္တီလုပ္ေပးတာ ေကာင္းလား”

“ေကာင္းတယ္အနက္ရွိုူ င္းဆုံးထိေကာင္းတယ္

“ေက် နပ္လား”

“အဆုံးစြန႔္ထိ ေက် နပ္တယ္”

“ဒါဆို အိပ္ေတာ့ အန္တီေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ ရန္ကုန္မွ သက္သက္သာသာေနခဲ့ရတဲ့ ဝါႏုႏုလြင္တို႔ မင္းသားေလးကိုလုပ္ေကၽြးျပဳ စု ရဦးမွာေပါ့ေတာ္”

“ဒီကလူကလည္း ” အလွနတ္ဖုရားမ” ကို ေက်းဇူးေတာ္ တင္ေၾကာင္းပါ ဗ်ာ”

အန္တီႏုလြင္ အခန္းထဲကထြက္သြားေတာ့မွ သံဒိုင္ ၾကည္ႏွုးဝမ္းေျမာက္ပင္ပန္းျခင္းနဲ႔ အတူ မ် က္လုံးမွိတ္လိုက္ေတာ့သည္။

“ခ် က္ ခ် က္ ခ် က္”

ဆိုတဲ့ နာရီလက္တံျမည္ သံနဲ႔ အတူ သံဒိုင္တစ္ေရးနိုးလာခဲ့သည္။ ဘယ္ဘက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ အန္တီႏုလြင္ဆီက သက္ျပင္းခ် တဲ့ အသံေတြ ၾကားေနရသလို႔ အန္တီလက္ကေပ် ာ့ေခြေနတဲ့ သံဒိုင္လိင္တန္ ကို လာလာဆြေနသည္။ သံဒိုင္ ေခါင္းရင္းက မီးခလုတ္ကို လက္နဲ႔စမ္း ဖြင့္လိုက္သည္။

“ေဒါက္ကနဲ”

မီးခလုတ္ဖြင့္သံ နဲ႔ အတူ ေမွာင္ေနရာ လင္းလာေတာ့… သံဒိုင္ မ် က္စိ့ျပန္မွိတ္လိုက္ရေသးသည္။ မ် က္လုံး ျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီးအန္တီႏုလြင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီက သူ႔ကို ၾကည့္ေန ရွာသည္။

” တစ္ေရးနိုးၿပီလား သား”

“ဟုတ္…အန္တီ မအိပ္ရေသးဘူးလား”

“အိပ္မေပ်ာ္ေနတာ သား…ႏုလြင္ သိပ္လိုခ် င္ ေနတာ သားရဲ့…သားလည္း ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ သြားတာ ႏွိုးရမွာ သနားလို႔ ”

အန္တီႏုလြင္က ေျပာၿပီးအသံမထြက္ပဲရယ္ေန ေသးသည္။လူႀကီးရွက္ရင္ရယ္တတ္တာပဲေလ..။

“ႏွိုးလိုက္ ၿပီးေနတာပဲကို အန္တီရယ္”

“သားကို သနားလို႔ဆို”

“လုပ္ေပးမယ္”

“ဟိုဒင္းက ေပ်ာ့ေနၿပီ ေတာ္ရဲ့!”

“မခက္ပါဘူး… တစ္ကိုယ္လုံး ခၽြတ္ၿပီး လက္ေျမႇာက္ လမ္းေလ်ာက္ျပ”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္”

ဝါး!အန္တီႏုလြင္တို႔ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ သြက္လက္ျမန္ဆန္ေနပါၿပီေကာ… ဝတ္ထားတဲ့ ညအိပ္ဝတ္ဂါဝန္ကို ေကာက္မ ခၽြ တ္လိုက္တာမ်ား…လ် င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးေတာင္ အရွုံး ေပးရလိမ့္မည္။

အန္တီကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္ လို လမ္းေလ်ာက္ျပသည္။သံဒိုင္ၾကည့္ေနရင္း ႏွစ္ေၾကာင္းေျပးခဲ့တဲ့ အငယ္ေကာင္တို႔ ေခါင္း ေထာင္ခဲ့ရျပန္ၿပီေလ… အန္တီက လက္ႏွစ္ဖက္လုံး ေျမႇာက္ၿပီး ပို႔စ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးရင္း အငယ္ေကာင္ေထာင္မွန္းသိ ေတာ့ သံဒိုင့္နားျပန္ကပ္လာသည္။

ေထာင္ေနတဲ့ အငယ္ေကာင္ကို ကိုင္ရင္း

“သား ဟာႀကီးကလက္ေျမႇ ာက္ျပမွ ပိုေထာင္ လာတယ္ေနာ္…… ဓါတ္ပုံဆရာေတြက ေမာ္ဒယ္လ္ေတြကိုဒါေတြ ေၾကာင့္ လက္ေျမႇ ာက္ခိုင္းတာလား မသိဘူး”

“နည္းနည္းေတာ့ ပါမွာေပါ့…ဒါမဲ့ သူ႔ရိုက္လိုက္ တာကို ပိုလွၿပီး ပိုစြဲေဆာင္မွု႔ရွိေအာင္လို႔ ေျမႇာက္ခိုင္းတာ ေနမွာပါ…ရိုက္ခ် က္တိုင္း ေကာင္းဖို႔ ဓါတ္ပုံဆရာအားလုံး ႀကိဳးစားေန တာပဲေလ”

“အမယ္ေလး ႏုလြင္ သားကအကုန္သိေနပါ့ပဲ”

“ေလ့လာထားရတာ…ေဖေဖတို႔ ခာတ္ကဆို ေယာက်္ားေလးမွန္ရင္ ကားေမာင္းတတ္ရမယ္ ဓါတ္ပုံရိုက္တတ္ရမယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ ရတာတဲ့”

“အင္း!”

ဒီတစ္ခါေတာ့ အန္တီႏုလြင္က သိပ္ေတာင္စကားေျပာခ် င္ပုံမရေတာ့ဘူး…အင္း တစ္လုံးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး သံဒိုင့္အေပၚ ဇြတ္တက္ခြေတာ့သည္။သံဒိုင္ ေအာက္ကေနပဲ ေကာ့ပင့္ေပးၿပီး…… အန္တီႏုလြင္ဆႏၵ အလုံးစုံ ျပည့္ဝဖို႔… လိုသလို လုပ္ေပးေနမိလိုက္သည္။

အခ်ိန္ၾကာၿပီးေနာက္မွာမွ အန္တီႏုလြင္ေလး သံဒိုင့္ အေပၚ ေမွာက္ကုန္းလာၿပီး… အသက္ရွုသံ ျမန္ျမန္နဲ႔ ……

“သား ဟာႀကီးက မာေနေသးတယ္… လုပ္ေပးရဦးမလား ဟင္း ဟင္း ဟင္းးး”

လို႔ ေမးလာေသးသည္။

“ဒီကိစၥ မနက္ျဖန္မွ ထပ္ရွင္းမယ္…… အန္တီႏုလြင္ အိပ္ပါေတာ့”

လို႔ သံဒိုင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင့္ အေပၚကဆင္းၿပီး သံဒိုင့္လက္ေမာင္းပဲ ေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္သြားရွာေတာ့သည္။

……………………………………………………………………………………………………………………….

💠အခန္း ( ၁၈ )💠

“သား ထေတာ့ေလ မနက္ ၈ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ……”

“အန္တီႏုလြင္ အနမ္းနဲ႔ ႏွိုးမွ ထနိုင္မယ္”

“အန္တီ အိပ္ယာထေတာ့…နမ္းတာက်ဘာျဖစ္ လို႔ မနိုးလဲကြယ္”

အန္တီႏုလြင္ အိပ္ယာထဲက သံဒိုင္ရဲ့ နဖူး ေလးကို အရင္နမ္းေပးလိုက္ၿပီးမွ ပါးေလးေတြ ကို နမ္းၿပီး……

“ထပါေတာ့ကြယ္”

လို႔ေျပာလာေတာ့ သံဒိုင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚ ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ဘာမွရွိမေနေပမဲ့ အေပၚက တြဲေလာင္းၾကေနတဲ့ ႀကိဳး တစ္ခုကိုဆြဲၿပီး ထသလိုေလးလုပ္ၿပီး အိပ္ယာထလိုက္ ေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္ကသံဒိုင့္ကိုေသခ် ာၾကည့္ေနရင္း

“ခ် စ္ေနရတဲ့သူေတြ႕အဖို႔မွာ ကိုယ္ခ် စ္တဲ့သူ က ဘာေလးေတြဘယ္လိုလုပ္လုပ္ဘာစကား ေတြ ေျပာေျပာ ခ် စ္ေနမိေတာ့တာပါလား…သားရယ္………ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ဦးမွာလား သား”

“ဟုတ္ ခဏ ျပန္လိုက္ဦးမယ္…ေအးေဆးပါ ေဖေဖလည္း ေနေကာင္းၿပီေလ…ၿပီးမွ ျပန္လာ ခဲ့မယ္”

“ေဈးလည္း ဝယ္ရဦးမွာဆိုေတာ့ သားနဲ႔ လိုက္ ခဲ့မယ္…သားတို႔အိမ္ပဲ အရင္သြားတာေပါ့…… သားေဖေဖနဲ႔ေမေမ အတြက္ ေပးစရာေတြပါေသးလို႔”

“ဟုတ္…”

“သား ဒီရက္ေတြမွာ အန္တီနဲ႔ပဲထမင္းလာစား ကြယ္ အကိုနဲ႔အမကိုလည္း အန္တီေျပာထား လိုက္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

“မေမးနဲ႔ေလကြယ္… လူႀကီးကလာစားဆို လာစားေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ”

…………………………………………………………………………………………………………………………………

သံဒိုင္ မင္းဇင္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတဲ့အထုတ္ကိုေဖာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကၤ်ီႏွစ္ထည္ပဲေတြ႕ရသည္။အကၤ်ီႏွစ္ထည္လုံးျဖန႔္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခုထြက္က် လာသည္။စာရြက္ေခါက္ေလးကို ျဖန႔္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့………

“သားႀကီး ……ကိစၥအားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္…ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ် င္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ လည္း…အဆင္ေျပသလိုေလးေတာ့ ေနထိုင္တတ္ရတာေပါ့………………”

မင္းဇင္စာက ဒါေလးပဲ…ဘာမွမထူးျခား မေတြ႕ တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ် င္းအရင္းႀကီးကို ေျပာခ် င္တာက ဒါပဲလားကြာလို႔ သံဒိုင္ေတြးမိရေတာ့သည္။

မင္းဇင္စာကို ဖတ္ၿပီး မင္းဇင္စီး ခဲ့တဲ့ဆိုင္ကယ္ကို သံဒိုင္ၾကည့္မိလိုက္ေသး သည္။အန္တီႏုလြင္ကလည္း မေရာင္းနဲ႔ေတာ့ဒီအတိုင္းထားလိုက္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ႀကီးကို မေရာင္းျဖစ္ခဲ့ဘူး။အန္တီႏုလြင္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ဆိုတာ သိလို႔ အရင္လိုစကားမေျပာခ် င္……။

သူငယ္ခ် င္းမေတာ္ခ် င္ေတာ့တာမ်ိဳးလား… ဟင့္ အင္!…မင္းဇင္လတ္ဆိုတဲ့သူငယ္ခ် င္းက အဲလိုလူတစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို… မိမိကလည္း အေခ်ာင္သမား လူတန္စား… မဟုတ္ဘူး… သံဒိုင္ မင္းဇင္ေရးေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္ေလးကို ဒုတိယတစ္ခါျပန္ဖတ္ရန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ရင္ေတြ “ဒိန္းကနဲ” ခုန္ၿပီး လက္ေတြ တုန္သြားသည္။

မင္းဇင္ ဘယ္လက္နဲ႔ေရးေပးလိုက္တာ…… အစ ဖတ္ဖတ္ျခင္းတုန္းက အေၾကာင္းအရာပဲ စိတ္ဝင္စားၿပီး…ဘာေတြေရးေပးလိုက္ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ သိခ် င္စိတ္ေၾကာင့္ သတိမထားမိခဲ့… လက္ေရးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ… ဗ် ည္းအကၡရာေတြေရးပုံဝိုင္းပုံေတြကညာလက္ေရးတာနဲ႔ ဆင္တူေသာ္လည္း… ေမာက္ခ် …ဝစၥေပါက္… ေအာက္ကမၽွင့္ သေဝထိုး တစ္ေခ်ာင္းငင္ ေရးပုံေတြက လုံးဝမတူေတာ့……။

မင္းဇင္တို႔ ေျပာင္းလာတဲ့ႏွစ္… ၉ တန္းႏွစ္… ႏွစ္ဆုံးကာနီးေလာက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔… မင္းဇင္ကို သံဒိုင္ဝင္ေခၚေတာ့… ေမာင္မင္းဇင္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚမွာ…

ေဘာလုံးကန္ရင္း ခုန္ၿပီးျပဳတ္အက် ညာဖက္ျခမ္းနဲ႔ က် လို႔ နာေနတာတဲ့ေလ… ဖ်ားေရာဖ်ားေနလို႔ ေက်ာင္းမလိုက္နိုင္ေတာ့အတန္းပိုင္ဆရာမဆီ ခြင့္စာေရးေပးေတာ့ ညာဖက္နာေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္လက္နဲ႔…

“ဘာျဖစ္လို႔ ဘယ္လက္နဲ႔ ေရးေပးတာလဲ သားႀကီး”လို႔ မင္းဇင္ကို သိသိနဲ႔ေမးမိေတာ့…

“ညာလက္နာေနလို႔ေပါ့ကြ ယီးတဲ့”

လို႔ ေရးရင္း ဆဲသည္။ၿပီးမွ…

“ငါ အားသန္တဲ့ ညာနဲ႔ပဲ ေရးခ် င္တာေပါ့ကြ မျဖစ္လို႔ေပါ့”

“ေအးပါ! သားႀကီးက ငါသိပ္ႀကိဳ က္တဲ့… စာအုပ္ထဲကပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အတိုင္းပဲ မိုက္တယ္ကြာ”

“ေရႊဖိနပ္မွာ…………ၾကက္ေျခခတ္နဲ႔ စာအုပ္ လား သားႀကီး”

“ေအးေလ”

“စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ ငါ့က မေတာ္ပါဘူးကြ! ဟီး ဟီး”

“မင့္ကိုလည္း ေတာ္တယ္လို႔ဘယ္သူကေျပာ ေနလို႔လဲ”

“မင္းပဲ ခုနက ေျပာတာေလ”

“ငါက မိုက္တယ္လို႔ ေျပာတာကြ ဟား ဟား”

“ပီးေရာ!ဒီေန႔ ဆရာလတ္ေက်ာင္းမလိုက္နိုင္ ဘူး အဲေတာ့ ေမာင္ငယ္သံဒိုင္ ေက်ာင္းမွာ လိမ္လိမ္မာမာေန ရန္မျဖစ္နဲ႔……ေက်ာင္းဆင္းရင္ အိမ္ကိုတန္းျပန္ …ၿပီးမွ ဆရာလတ္ဆီ လာခဲ့လိုက္ ၾကားလား!”

“ၾကားတယ္! ေဒါက္တာသံဒိုင္လည္း လူနာရဲ့ ေဘးမွာ ေစာင့္မေနေပးနိုင္ဘူး… လူနာ့အသက္ကေဒါက္တာသံဒိုင္ လက္ထဲမွာဆိုတာ သတိရဦး ……အခုက ေဒါက္တာ အလုပ္ေတြ သိပ္မ် ားတယ္… အဲဒီေတာ့ေပးထားတဲ့ေဆးေတြမွန္မွန္ေသာက္ အိပ္ေရးပ် က္ မခံနဲ႔ ၾကားလား!”

“ၾကားတယ္!”

သံဒိုင္ သူငယ္ခ် င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့တာေတြ ကို သတိရမိသြားၿပီး…မင္းဇင္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ငါ အားသန္တဲ့ ညာနဲ႔ပဲ ေရးခ် င္တာေပါ့ကြမျဖစ္လို႔ေပါ့”ဆိုတဲ့ စကားသာ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၾကားေနမိေတာ့သည္။ လူအားလုံးပဲ ဘယ္ပဲသန္သန္ ညာပဲသန္သန္ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥေတြ အေရးအေၾကာင္းၾကဳံ လာရင္ မိမိသန္တဲ့ဘက္ပဲ အသုံးျပဳ ၾကတာမဟုတ္ ပါလား……။

မင္းဇင္ တစ္ခုခုျဖစ္ထားၿပီဆိုတာေတာ့…… သံဒိုင္သိလိုက္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းဇင္ အၾကာင္းေတြးမိလိုက္ရင္ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီးခံစားေနခဲ့ရတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အန္တီႏုလြင္ကလဲ ဘာမွေသျခာေျပာမျပဘူး။

အန္တီႏုလြင္ မင္းဇင္ ……

သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးကိုစဥ္းစားမိရင္…ဟုတ္တယ္……သံဒိုင္ ရင္ထဲမွာ လြမ္းသလိုႀကီးျဖစ္ျဖစ္ေနတာမင္းဇင္ထြက္သြားၿပီးကတည္းကသူငယ္ခ် င္းမင္းဇင္ရာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္မွ ေတြ႕ရဦးမလား…ေတာ္ေသးသည္အန္တီႏုလြင္ ၿမိဳ႕မွာ ရွိေနေပးလို႔… သံဒိုင္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ အန္တီႏုလြင္က အိမ္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး…………

“သားေရ…ပူစူးမတို႔ အိမ္ရယ္…တစ္ျခားအိမ္နီး နားျခင္းအိမ္ေတြဆီကိုရန္ကုန္ျပန္လက္ေဆာင္ မုန႔္ေတြ သြားေပး ေပးပါဦး…ၿပီးရင္ ထမင္းစားမယ္ေလ”

“ဟုတ္ အန္တီ!”

“ညေနၾကရင္ ေျမတိုင္းစာေရး “ကိုေက်ာ္ေလး” ကို သားသိတယ္မလား…သူ႔ကို သြားေခၚေပး ဦးေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ…… “အလွနတ္ဖုရားမ”အလိုက် “ငယ္ကၽြ န္ေတာ္ ငသံဒိုင္” ျပဳ မွု႔ကိစၥ အဝဝကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မွုပ့ါမယ္ဖ်ာ့”

“ၿပီးရင္ သူ႔ရဲ့ အလွနတ္ဖုရားမႀကီးဆိုတဲ့…… မိန္းမႀကီးကိုလုပ္ခ် င္သလိုလုပ္ႏွယ္ခ် င္သလို ႏွယ္မွာ မဟုတ္လား”

“ေကာင္းေစခ် င္လို႔ပါဖ်ာ့”

“သြားေတာ့ကြယ္ ၿပီးရင္ ထမင္းစားၾကမယ္”

သံဒိုင္ မုန႔္ေတြယူၿပီး ပူစူးမတို႔ အိမ္ကို အရင္ ဝင္ေပးလိုက္ၿပီးမွ…………………

………………………………………………………………………………………………

ဒီလိုနဲ႔ သံဒိုင္ ေနလာလိုက္တာ ၂ လေက်ာ္ ေက်ာ္ ၾကာသြားခဲ့ရသည္။အလုပ္ကိစၥေတြကို သံဒိုင္ပဲ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ၿပီး သူ႔အေဖကို ပင္စင္ေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုအတြက္ ပိုက္ဆံရွာျခင္းကို…… သံဒိုင္ လုံးဝတာဝန္ယူလိုက္ပါေတာ့သည္။ကိုယ့္အေဖ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကိုဆက္ေလၽွာက္ရတာမို႔ သံဒိုင့္မွာအခက္အခဲရယ္လိုေတာ့ သိပ္မေတြ႕ခဲ့ရဘူး……အန္တီႏုလြင္ဆီကိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာညသြားၿပီး အိပ္သည္။

ဘဝေတြက အဆင္မေျပတဲ့ရက္ေတြမွာ…… ပ် င္းရိၿငီးေငြ႕ဖို႔ေကာင္းသေလာက္ ကိုယ့္လိုဘျပည့္တဲ့ရက္ေတြမွာက် လည္း…သာယာလြန္းလွပါၿပီေကာ……။ၾကားကာလမွာ အန္တီႏုလြင္ ရန္ကုန္ကို တစ္ေခါက္ သြားျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

တစ္ေန႔ သံဒိုင္စက္ထဲက ျပန္လာၿပီး အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမမ် က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနတာေတြ႕သည္။ေမးလည္းမေမးခ်င္တာမို႔ ေဖေဖ အေျပာပဲ သံဒိုင္ေစာင့္ေနခဲ့လိုက္သည္။ေဖေဖ သက္ျပင္းတစ္ခု ခ် ၿပီးမွ……

“သား ေမာင္ငယ္”

“ဗ်ာ……ေဖေဖ”

“ေရာ့ ဒီမွာ မဝါတို႔အိမ္ၿခံေသာ့ မဝါ လာသြား ေသးတယ္ကြ!မနက္ျဖန္ ညေနပိုင္း သား အလုပ္ၿပီးကာမွ သူ႔အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေလးတစ္ခု မနိုင္လို႔ထားခဲ့တယ္တဲ့……အဲဒါေလး ယူၿပီး ၿမိဳ႕ကိုလိုက္ခဲ့ပါတဲ့…သူကေတာ့ အေရးႀကီးလို႔ ဒီေန႔ကတည္းက သြားႏွင့္ၿပီ”

သံဒိုင္ စဥ္းစားသြားရၿပီ…မေန႔က အန္တီႏုလြင္ နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဘာမွလည္းမေျပာပါဘူး…… ပုံမွန္အတိုင္းပါပဲ… ဘာေတြထပ္မွာသြားေသးလဲေမးမလို႔ေဖေဖကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖကထိုင္ရာက ထသြား သလို ေမေမလည္း အနားမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။

ေဖေဖကလည္း သူနဲ႔ အန္တီႏုလြင္ ကိစၥကို သိေတာ့သိပုံရပါသည္။တားဆီးျခင္း ေျမႇ ာက္ ေပးျခင္း အေပါင္း အႏွုတ္ လကၡဏာ ဘာမွေတာ့မျပ… တစ္ေန႔သားကေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ေတာ့……

“ငါ့သား ေရ ေဖေဖက မင့္အေပၚ အေဖတစ္ ေယာက္ရဲ့တာဝန္ လုံးဝေက် မြန္ပါတယ္လို႔ ေတာ့ မက်ဴးရင့္ပါဘူးကြာ…ဒါေပမဲ့ေဖေဖနဲ႔မင့္အေမလည္း ေမြးထားတဲ့သားတစ္ ေယာက္ကို စြမ္းသေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစား ေပးခဲ့ပါတယ္ကြာ…အခု ငါ့သားလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီမို႔ ကေလးတစ္ေယာက္လို လိုက္ၿပီး မဆုံးမခ် င္ေတာ့ပါဘူး…… အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္သိေပါ့ကြာ…… ဒီဘဝမွာေတာ့ သားအဖရယ္ ေတာ္စပ္ၾကလို႔ လုပ္နိုင္သေလာက္ ကူညီေပးနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲ့ သံသရာခရီးအတြက္က် ရင္ေတာ့……… ေဖေဖလည္း သားကို အျပည့္အဝ မကူညီနိုင္ သလို သားလည္း ေဖေဖကို ကူညီေပးနိုင္ မွာ မဟုတ္ဘူး…ကိုယ္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ္ရိကၡာနဲ႔ကိုယ္ သြားရမွာမဟုတ္လား… အဲဒီေတာ့ေဖေဖနဲ႔ေမေမကရိကၡာေကာင္းေလး ေတြ စုေဆာင္းေနၿပီ…သားရဲ့ အေရးကို မိဘျဖစ္သူက စိတ္မဝင္စားတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာခ် င္ဘူးေတာ့ဘူးကြာ ေနာ…ငါ့သားကိုယ္တိုင္ပဲ အေကာင္းဆုံးစဥ္းစား လုပ္ေဆာင္ပါ…………”

လို႔ ေဖေဖက ဆုံးမ ေျပာျပဖူးသည္။ေဖေဖ ေျပာဆိုခ် က္က စကားေတာင္ ကုန္ေနပါၿပီ။ေသၿပီးေနာက္ထိ ေအာင္ ေျပာထားခဲ့ေလေတာ့………ေနာက္ေန႔ ညေနပိုင္း သံဒိုင္ အန္တီတို႔ အိမ္ကိုေသာ့ဖြင့္ဝင္ရင္း အန္တီႏုလြင္ရဲ့အခန္းထဲဝင္ၿပီး ဘာမ်ားထားခဲ့လို႔ ယူခိုင္းတာလဲရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့……စားပြဲေပၚမွာ စာေလးတစ္ေဆာင္ တစ္ရွုူးေဘာက္နဲ႔ ဖိထားသည္။

သား…

(—-ဟိုတယ္) ကို လာခဲ့ေနာ္ သား ေဖနဲ႔ေမကို မေျပာခ် င္လို႔ ပစၥည္းတစ္ခု အခန္းထဲက ဝင္ယူ ခဲ့ပါလို႔ မွာခဲ့လိုက္တာပါ။

ဟိုတယ္ ကေနေစာင့္ေနမယ္။

သံဒိုင္အန္တီႏုလြင္စာကိုဖတ္ၿပီးျပဳံးလိုက္သည္ သူ႔ကို ဟိုကိစၥအတြက္ ဘယ္လို အသစ္အဆန္း ခံစားမွု႔ေတြ ေပးဦးမွာလဲ မသိဘူးလို႔………

ေတြးရင္းေတာင္အငယ္ေကာင္ကေခါင္းေထာင္ ၾကည့္လာသည္။မေန႔က တစ္ရက္ လြတ္ခဲ့ရ ေတာ့…ဒီေန႔အတြက္ အဆင္သင့္။

အန္တီႏုလြင္ ေရးခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္ကို သံဒိုင္သိ သည္။သံဒိုင္တို႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ၿမိဳ႕ရဲ့ အေကာင္းဆုံး ဟိုတယ္။ သံဒိုင္တို႔ကေတာ့ ဒီနယ္သားျဖစ္လို႔ တစ္ခါမွ မတည္းဖူးခဲ့ဘူး…တည္းခိုဖို႔လည္း တစ္ခါမွ ေတာင္စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ဘူးေလ…လိုမွမလိုအပ္ ခဲ့တာ…အန္တီႏုလြင္ကမွ ဘာစိတ္ကူးေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ဆြဲမွန္း မသိဘူး… သံဒိုင္ အိမ္ထဲကေနျမန္ျမန္ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့ သည္။ေသာ့ပိတ္ၿပီးမွ ေမေမမွာလိုက္တာေလးေတြ ဝယ္ထည့္ရမွာမို႔ ယူလာတဲ့ေက် ာပိုးအိတ္ ေမ့ေနလို႔ တစ္ခါျပန္ဖြင့္ယူရေသးသည္။ဒါမူ ိးဆိုဝိရိယေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္သြားျပစ္လိုက္ခ် င္တာမ်ိဳး……

“ႀကိဳ လင့္ေတာ့ အန္တီဝါႏုႏုလြင္ေရ… ငယ္သံဒိုင္ လာၿပီေလ…?

သံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ကို အျမန္ဆုံးေမာင္းခဲ့လိုက္မိ သည္။လမ္းခ်ိဳးေကြ႕တစ္ခုအေရာက္မွာ……ဟိုဘက္က အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ ကားနဲ႔… ခ်ိတ္မိမလိုေတာင္ျဖစ္သြားလိုက္သည္။ သံဒိုင္ရဲ့ လ် င္ျမန္တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အေရွာင္ ေကာင္းလိုက္လို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ အခ်ိဳ႕အေကြ႕မ် က္ကြယ္ ျဖစ္တာမို႔ အျမန္စီး လာတဲ့ သံဒိုင္ေတာင္ speed ေလၽွာ့လာတာပဲ မွန္သြားသည္။

ကားက မ် က္ကြယ္ကိုေတာင္ အရွိန္မေလၽွာ့ခဲ့တာ အေကြ႕ရွိမွန္းမသိ… လမ္းေဘးက သတိေပးဆိုင္းဘုတ္လည္း ၾကည့္ပုံမရေပ…… ကား ဘက္မွန္ထဲက ျမင္ၿပီးရပ္လို႔ရပ္ျငားသံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး လက္ခလယ္ေထာင္ျပလိုက္ သည္။ကားကမရပ္ ဆက္ေမာင္းသြားျမဲ…ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္ျဖစ္ေနလို႔ျပန္မလိုက္ျဖစ္ေတာ့။

ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ပါကင္ေနရာမွာဆိုင္ကယ္ထားခဲ့ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ျပင္လြယ္ၿပီးလမ္းေလ်ာက္လာခဲ့ေတာ့……ေနာက္က

“အာ ဝမ္းအိုဖိုက္ က အန္တီလွလွႀကီး… check-out လုပ္သြားၿပီလား”

“မသြားေသးေလာက္ပါဘူး”

“ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ အန္တီႀကီးကြာ…ဒီမွာ လာတည္းတဲ့ ဧည့္သည္ေတြထဲမွာေတာ့ အဲဒီအန္တီႀကီး အလွဆုံးပဲ……… အသက္ႀကီးေနတာေတာင္ အလွကမပ် က္ ေသးဘူး”

“မေန႔က တစ္ေယာက္တည္းလာတဲ့အန္တီႀကီး ေျပာတာလား”

“ေအးေလ”

“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ေတာ္ေတာ္လွတယ္”

သံဒိုင္ ေနာက္ကဟိုတယ္ဝန္ထမ္းႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနတာ နာမည္မပါေပမဲ့ သူရဲ့အန္တီ့ကို ေျပာမွန္း စိတ္ထဲက အလိုလိုသိလိုက္ပါသည္။ သိတာမွန္ကန္ေၾကာင္းလည္းရီဇက္ရွင္ေရာက္ မွ အတည္ျပဳ ရသည္ေလ…

“အကိုက ကိုငယ္သံဒိုင္ေနာ္”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“မွတ္ပုံတင္ ပါလားမသိဘူးရွင့္”

“ဟုတ္ ပါ ပါတယ္”

သံဒိုင္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက သြားေလရာယူသြား တဲ့ မွတ္ပုံတင္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ခဏေလးပါေနာ္ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ဆီ ကို အကို ေရာက္ေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါဦး မယ္ရွင့္”

အဲမွာ သံဒိုင္တို႔ထက္ႀကီးတဲ့ အမႀကီးတစ္ ေယာက္က……

“မေျပာနဲ႔ေတာ့ညီမေလး…သူဧည့္သည္ေရာက္ လာရင္ တစ္ခါတည္း အခန္းဆီလိုက္ပို႔ဖို႔ မွာထားၿပီးသား တစ္ေယာက္တည္းလာၿပီး double room ယူတာမဟုတ္လား…သူ႔ဧည့္သည္လာဦးမွာဆိုၿပီးေလဝမ္းအိုဖိုက္က”

“ဟုတ္တယ္ မမ”

“ရၿပီ ညီမေလး အမကိုေျပာထားၿပီသား ေမာင္ေလးေရ……”ဆိုၿပီး အမႀကီးက…… bellboy တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး

“ဒီက ဧည့္သည္ကို အာ ဝမ္းအိုဖိုက္ကို လိုက္ ပို႔ေပးလိုက္ပါကြယ္”

သံဒိုင္ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အခန္းနံပါတ္ က (105) လို႔ေတြ႕ရသည္။ဘာေၾကာင့္မ်ား ဟိုတယ္ေတြက ဇီးရိုးကို အို လို႔ေျပာတယ္ မသိဘူးလို႔ စဥ္းစားမိေသးသည္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွ သိပ္ေတြ႕ခ် င္လြန္းၿပီ ျဖစ္တဲ့ အန္တီႏုလြင္နဲ႔ ေတြ႕ရပါၿပီေလ……။

“အန္တီႏုလြင္ ဘာစိတ္ကူးေတြနဲ႔ ဒီကိုလာျဖစ္ တာလဲ”

“သားနဲ႔ ဒီလိုေလး ေနခ် င္လို႔ေပါ့”

“အိမ္မွာ ေတြ႕လည္းရေနတာကို”

အန္တီႏုလြင္က ဘာမွျပန္ေျပာမေနပဲ…သံဒိုင့္ ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီးထိုင္ရာမွထလာသည္။သံဒိုင့္ကို အတင္းၾကဳံးဖက္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့

အငမ္းမရ မ် က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး နမ္းသည္။မေတြ႕ရတာတစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတာကို …ႏွစ္ရွည္လမ် ား ေဝးကြာခဲ့တဲ့သူကို အခုမွျပန္ေတြ႕ ရသလို ဇြတ္အတင္း အဆတ္မျပတ္နမ္းေနသည္။နမ္းေနရင္း သံဒိုင့္ေက် ာပိုးအိတ္ကိုျဖဳ တ္သည္။ခါးပတ္ကိုခၽြ တ္ေပးၿပီးမွ သူထိုင္ခဲ့တဲ့ ဆိုဖာထိုင္ခုံ ေပၚကို တြန္းထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး……သံဒိုင့္ ငယ္ပါကို ေဘာင္းဘီဇစ္အတင္းျဖဳတ္ၿပီး စုပ္သည္။

အန္တီႏုလြင္ သိပ္ဆာေလွာင္ေတာင္းတေန တာေၾကာင့္လား…ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ သံဒိုင္ မသိဘူး… စုပ္ေပးတဲ့သူ ပိုအဆင္ေျပေအာင္ေရာ…… မိမိလည္း သက္ေတာင့္သက္သာရွိေအာင္လို႔ ခါးမွာ မျဖဳ တ္ရေသးတဲ့ တစ္လုံးတည္းေသာ ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို ျဖဳ တ္ေပးလိုက္ၿပီး အန္တီကို ခဏဖယ္လိုက္ကာ ေဘာင္းဘီကို ဒူးေအာက္ထိေရာက္ေအာင္ခၽြတ္ေပးလိုက္၏။

အန္တီႏုလြင္က ေနရွာျပန္ယူ ခဏထပ္စုပ္ေပး ၿပီးမွ သူ႔ထမီကို ေအာက္ကေနမၿပီး… သံဒိုင့္အေပၚ တက္ခြေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္ အေပၚေရာက္ၿပီးလို႔သူပစၥည္းထဲ သံဒိုင့္ ငယ္ပါ ေရာက္သြားၿပီးကတည္းက ေဆာင့္တာ ေဆာင့္တာဆိုတာ ရပ္နားျခင္းမရွိ။

သံဒိုင့္ အန္တီႏုလြင္ရင္သားေတြကို အကၤ်ီေပၚ ကေန ပြတ္ကိုင္ေပးၿပီး အန္တီႏုလြင္သြားလို႔ ရာ လမ္းကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းကေနပဲ……အေရာက္ပို႔ေပးေနမိေတာ့သည္။အန္တီႏုလြင္ကမ် က္လုံးႏွစ္လုံးစုံမွိတ္အရသာ ခံၿပီး ေဆာင့္ေနရွာရာ…မု ေကာင္းလြန္းတဲ့ အန္တီမ် က္ႏွာကို အနီးကပ္ျမင္ေနရေတာ့ သံဒိုင့္”ဟစ္ကနဲ” တစ္ခ် က္ရယ္မိလိုက္သည္။ ရယ္သံ ၾကားလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က ေဆာင့္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး မ် က္လုံးဖြင့္ ကာ ……

“ဘာရယ္တာလဲကြယ္”

“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အူယားသြားလို႔ပါ အဟစ္!”

“သားကေတာ့ေလ ဟင္း”လို႔ ေျပာၿပီး သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ႏွာေခါင္းကိုညႇပ္ဆြဲေနၾကအတိုင္း လက္ညိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ေကြးၿပီး… သံဒိုင္ ႏွာေခါင္းကို ညႇစ္ဆြဲေနရင္းမွ……

“ဒီမွာ သိပ္ေကာင္းေနတာကိုကြယ္”

“ေကာင္းတာႀကီးက ထြက္ေျပးသြားတာလား က် ေနာ္ျပန္ေခၚေပးမယ္အေပၚကိုထပ္တက္ခဲ့”

လို႔ သံဒိုင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္လိင္တန္ သူမပစၥည္းထဲက ကၽြတ္ထြက္ သြားေအာင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး

“အင္း! သား အန္တီ့ဟာႀကီးကို ယွက္ေပး”လို႔ဝမ္းဟာတာလိုလို တစ္ခုခုလိုအပ္ေနတာလိုလိုအသံ ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔……ေတာင္းေတာင္းတတ ေျပာလာရွာသည္။

“ဝတ္ထားတဲ့ လုံခ် ည္ႀကီး ခၽြ တ္လိုက္ဦး အန္တီႏုလြင္ က်ေနာ္အသက္ရွုမရလို႔ မြန္းၿပီး ေသသြားရင္ လူၾကားမေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္”

“ျဖစ္စရာလား သားရယ္”

သံဒိုင္ ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ေနရာမွ ေနာက္ကို နည္း နည္းဆုတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာေနာက္မွီေပၚ ေခါင္းတင္ ေမာ့လိုက္သည္။ အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္မ် က္ႏွာေပၚ … သူမပစၥည္းႀကီးတင္ေပးလိုက္ၿပီး ဆိုဖာေနာက္ က နံရံ့ကိုလက္လွမ္းေထာက္ကိုင္ကာဒူးေလး နည္းနည္းေကြးေပးလိုက္ေတာ့…… ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဆိုတာလို ကြက္တိဖစ္……

သံဒိုင္က ေယာက်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚအေကာင္းဆုံးဝန္ေဆာင္မွု႔ စာရင္းဝင္တဲ့ လၽွာနဲ႔ ယွက္ေပးျခင္းျဖင့္အန္တီႏုလြင္ကိုအထူးဝန္ေဆာင္မွု႔ေပးေနလိုက္ေတာ့သည္။

“အ အာ အာ သားရယ္…ေတာ္ၿပီကြယ္ ဟင္းးး အန္တီ့ဟာထဲ သားဟာႀကီးထည့္ၿပီးပဲ ၿပီးခ် င္ တယ္ကြယ္ ဟင္းးးးး ဟင္းးးးး”

အန္တီႏုလြင္ တစ္ခါျပန္ထိုင္ၿပီး မီးကုန္ရမ္းကုန္တက္ၿပီး ေသာင္းၾကမ္းျပန္ေတာ့သည္။သံဒိုင္ အလိုက္သင့္ေလး ဖမ္းထိန္းထားရင္း အန္တီႏုလြင္ကိုသာ ဦးစားေပးေနလိုက္သည္။

လုပ္လၽွက္ေနသာ လုပ္ေနျခင္းက

ေနာက္ဆုံး၌တြင္ ၿပီးဆုံးျခင္းသာ

ရွိသည္တကား

ဆိုတာလို အန္တီႏုလြင္တစ္ေယာက္…… “တအီအီ” “တစ္အားအား” ၿငီးတြားသံေတြနဲ႔ အတူ သံဒိုင့္အေပၚေမွာက္က် ၿငိမ္သြားပါေတာ့သည္။

သံဒိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ထြက္ၿပီး ညစာစားလိုက္သည္။တက္ခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္နားပဲ အန္တီႏုလြင္ကို လိုက္ျပရင္း စားျဖစ္သြားသည္။ဟိုတယ္ အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ည ၈:၃၀ ရွိသြားခဲ့ရၿပီ……

“အန္တီႏုလြင္ ကို က် ေနာ္ ေမးစရာရွိလို႔”

“ဘာမ် ားလဲ သားရယ္”

“ဒီေန႔ အန္တီႏုလြင္ မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္ရတာ တစ္မူ ိးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ခံစားသိနဲ႔ က် ေနာ္ သိတယ္…က် ေနာ္နဲ႔သြားေနရလို႔…… ေပ်ာ္ေနတာတစ္ဝက္ က် န္တဲ့တစ္ဝက္က ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး……ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြယ္…လူကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ ၿပီးရင္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ သိပ္ေမးခ် င္တဲ့ တစ္ေယာက္ပါလား…အိပ္ေတာ့မွာေနာ္ အျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနမွာလား”

အန္တီႏုလြင္က ေျပာၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲကို ဝင္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သံဒိုင္က ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာခုံမွာပဲ ဘာရယ္ မဟုတ္ပဲ ထိုင္ျဖစ္သြားရသည္။သူတို႔အေခၚ double room ဆိုတဲ့အတိုင္း ဧည့္ခန္းက တစ္ခန္း အိပ္ခန္းကတစ္ခန္း ႏွစ္ခန္းလုပ္ထား သည္။ အေတာ္ေလးလည္း က် ယ္ဝန္းသပ္ရပ္ တာမို႔ လာၿပီးတည္းခိုအနားယူတဲ့ သူမ် ားအဖို႔ ဒီ ဟိုတယ္ကို စိတ္ေက် နပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိသည္။

နယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ပဲ ေနရာဒီေလာက္ က် ယ္က်ယ္ေပးနိုင္တာ ျဖစ္ေလာက္သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုရင္ေတာ့ဒီလိုမေပးနိုင္ေလာက္ ေပးနိုင္ရင္လည္း တည္းခိုခကေဈးႀကီးေပလိမ့္မည္။

သံဒိုင္ အိပ္ခန္းထဲဝင္လာလိုက္ေတာ့…… အန္တီႏုလြင္က အဝါေရာင္ ေဘာ္ဒီတာဝါႀကီး ပတ္ထားလို႔ ဟိုတယ္ကေပးတဲ့ တာဝါကို သုံးခ် င္ပုံ မရေပ……။

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို ျပဳံးၾကည့္လိုက္မိၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက အရာတစ္ခုကို ထုတ္ လိုက္ၿပီး………

“အန္တီႏုလြင္ ဒီမွာၾကည့္ပါဦး မွတ္မိလား”

အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္လက္ထဲကအရာေလး ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပဳံ းၿပီးေခါင္းညိတ္ ျပသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ယူလာတာလဲ သား”

“ဒီကို ထြက္လာခါနီး အဝတ္အစားလဲရင္း ဘီရိုထဲကသူ႔ကိုျမင္လိုက္မိၿပီးဘာရယ္မဟုတ္ ေကာက္ထည့္လာတာအန္တ့ီကိုဒါ လဲဝတ္ၿပ ခိုင္းေအာင္လို႔…အဟီး! အန္တီႏုလြင္ ဒါေလး ဝတ္တာျမင္ၿပီး က် ေနာ္ရင္မွာ ဗေလာင္ဆူခဲ့ ရတာေလ…”

“ဟုတ္ပ အဲဒီေန႔က သားက မ် က္လုံးႀကီးျပဴ း ၿပီးအန္တီ့ကိုၾကည့္တာ ၾကည့္တာဆိုတာေလ

“အန္တီက သိတယ္ေပါ့”

“သိတာေပါ့ သားရယ္ ႏွာေခါင္းႀကီးပြၿပီး ကိုယ့္ ကိုဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာကိုဘယ္အမ်ိဳးသမီး က မသိပဲေနမွာလဲ”

“အန္တီႏုလြင္ လဲၿပီးသြားကတည္းက က် ေနာ္ မသုံးေတာ့ဘူး ေနပူျပန္လွမ္းၿပီး ျပန္ေခါက္ သိမ္းထားခဲ့တာ”

“သားရယ္”

အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္ သံဒိုင္ အဝတ္အစားလဲရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ ထုတ္ရင္းမွ ဒီေရလဲပုဆိုးေဟာင္းေလးေတြ႕ၿပီး အန္တီ့ကို ဝတ္ျပခိုင္းဦးမယ္ စိတ္ကူးရၿပီး ေကာက္ထည့္လာခဲ့မိရသည္။

“အန္တီလည္းေလ သားက ရင္ထဲမွာေရာက္ ေနေပမဲ့ အဲလိုဝတ္ၿပီးစြဲေဆာင္လိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူးကြယ္တိုက္ဆိုင္သြားလိုက္ တာေတြမ်ား အဟင္း ဟင္း……”

အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင့္လက္ထဲက ေရလဲပုဆိုး ေဟာင္းေလး လာယူလိုက္ၿပီး……

“ေပး သား အန္တီ့ ျပန္ဝတ္ျပမယ္”

ေရလဲပုဆိုးေဟာင္းကို ယူသြားၿပီးေရခူ ိးခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သံဒိုင္ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာႀကီးေပၚတက္လဲွ လိုက္ၿပီး အန္တီႏုလြင္ ထြက္အလာကို ေစာင့္ ေနလိုက္သည္။

ေရခူ ိးခန္းတံခါးေလး ဖြင့္ၿပီးထြက္လာတဲ့…… အန္တီႏုလြင္ကို သံဒိုင္ ျမင္လိုက္ရေတာ့… “ဟိုက္!အား ပါး ပါး”ဆိုၿပီး အန္တီႏုလြင္ကို ဒီပုံစံနဲ႔ စၿပီးျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အတိုင္း ပါးစပ္က ထြက္ခဲ့ရျပန္ၿပီေကာ………… အန္တီႏုလြင္က ေရေတာင္အကြက္အကြက္ ေလးေတြေပၚေအာင္ျဖန္းစြတ္ေပးလာလိုက္ ေသးသည္။အန္တီႏုလြင္က ……

“ဘယ္လိုလဲသား”

ဆိုေတာ့

“ဒီ အနီးကို ျမန္ျမန္လာပါ အန္တီႏုလြင္ရယ္ အား အား”

သံဒိုင္ စိတ္သိပ္ႂကြကာ လိင္တန္မတရားထေလေတာ့ အား အား ေအာ္ျမည္မိရေတာ့သည္။

…………………………………………………………………………………………………..

သံဒိုင္ အိပ္ေနရာမွ မိမိနဖူးဆီကို ေလေလးတစ္ခ် က္ တစ္ခ်က္ ရိုက္ခပ္လာတာသိရေတာ့အိပ္ေနရာမွ လုံးဝနိုးသြားရသည္။မ် က္လုံး ဖြင့္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့အေရာင္ေလးထြက္ေနတဲ့ ညအိပ္မီးသီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္အန္တီႏုလြင္ သူ႔နဖူးဆီကို ေလမွုတ္ေနတာေတ့ြလိုက္ရသည္။သံဒိုင္ လွုပ္လာေတာ့…နိုးလာၿပီမွ အန္တီႏုလြင္သိေတာ့……

“သား နိုးၿပီလား မီးသီးအႀကီးဖြင့္လိုက္ေတာ့ မယ္ေနာ္ မ် က္လုံးခဏျပန္မွိတ္ထားလိုက္ဦး”

“ဟုတ္”

မီးလင္းလာမွ သံဒိုင္ ထထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ထ ၄ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္……… အန္တီႏုလြင္ကို သံဒိုင္ျမင္ရေတာ့ အန္တီက အဝတ္အစားေတြ လဲဝတ္ၿပီးလို႔ မိတ္ကပ္ပါးပါး ေလးေတာင္ လိမ္းၿပီးေနၿပီ…အန္တီႏုလြင္က လည္း အိပ္ယာေပၚက သံဒိုင့္ကို ဘာစကားမွ မဆိုေသးပဲ ၾကည့္ေနသည္။

သံဒိုင္ အိပ္ယာေပၚက ထၿပီး ေရခူ ိးခန္းထဲဝင္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့မွ…

“ေရာ့သား ”

ဆိုၿပီး အန္တီႏုလြင္က… ပလတ္စတစ္အၾကည္သားနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္တစ္ခုကို ေပးလာေတာ့သည္။သံဒိုင္ စာခ်ဳပ္ကိုကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚပဲ ျပန္ထိုင္လိုက္ မိသည္။

အန္တီႏုလြင္ကလည္း သံဒိုင္နဲ႔ မနီးမေဝးက ထိုင္ခုံေပၚမွာ မ် က္ႏွာခ် င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္သည္။သံဒိုင္ အရာရာကို နားမလည္ နိုင္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပမာ…… စာခ်ဳ ပ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္တို႔အိမ္ဝိုင္းစာခူ ပ္ႀကီးဘာမ်ားပါလိမ့္အန္တီရယ္သံဒိုင္ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ရင္ေမာလာသည္။

“ဒါ အန္တီႏုလြင္တို႔ရဲ့ အိမ္ဝိုင္းစာခူ ပ္ပဲ”

“ဟုတ္တယ္ေလ သား”

“———-”

“သားကို အန္တီေျပာျပမယ္…ခ် စ္တတ္တဲ့သူ ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာေတြဆိုရင္သာ ကိုယ့္ခ် စ္သူ ကို အရင္ဆုံးေပးသိခ် င္ၿပီး စိတ္ညစ္စိတ္ရွုူ ပ္ ရမဲ့ ကိစၥဆိုရင္ မေျပာမျဖစ္ရင္ေတာင္ ေနာက္ဆုံးမွ ေပးသိတာကို သားၾကားဖူးတယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ အန္တီႏုလြင္”

အန္တီႏုလြင္က စကားဆက္မေျပာေသး… သံဒိုင္ နားမလည္နိုင္။ဒီစာခ်ဳပ္ကို အန္တီက ဒီကို လာတာဘာလို႔ယူလာခဲ့တာတဲ့လဲ…… ေမးမွ တိတိက် က် သိရမွာမို႔ သံဒိုင္…… အန္တီႏုလြင္ကို ေမးလိုက္ေတာ့မည္………။

…………………………………………………………………………………….

💠အခန္း (၁၉ )💠

(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

“ဒီ အိမ္ဝိုင္းစာခ်ဳပ္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အန္တီႏုလြင္”

“သားနဲ႔ သမီးေလးသႏၲာ အတြက္ အန္တီ့တို႔ မိသားစုရဲ့ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ပါသား”

ေမးလိုက္ေတာ့လည္း အန္တီႏုလြင္က မဆိုင္းမတြ ေျဖခ်လာသည္။

“ဗ် ာ…မေနာက္ပါနဲ႔ အန္တီရယ္”

သံဒိုင္ ေျပာသာေျပာလိုက္ရေပမဲ့ရင္ထဲမွာေတာ့ပူေလာင္ျခင္းအခ်ိဳ႕ စတင္ခံစားလိုက္မိသည္။မဂၤလာလက္ဖြဲ႕တဲ့ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္………အန္တီႏုလြင္က႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး…။

“မေနာက္ပါဘူး သားရယ္…ဒါ ေနာက္ေျပာစရာ မွ မဟုတ္တာ………ေလ”

အန္တီႏုလြင္ရဲ့အသံေတြ ဘာေၾကာင့္နစ္ဝင္ သြားတဲ့ အသံမ်ိဳးျဖစ္ေနရတာတဲ့လဲ့…သံဒိုင္ နားမလည္နိုင္…မေန႔ကတည္းက အန္တီ ပုံမွန္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဆိုတာသတိထားမိတယ္ ဘာေတြမ်ား ေတြးေနလို႔ပါလိမ့္…… နားမလည္နိုင္တာေတြလည္း မ်ားရၿပီ…

“သႏၲာနဲ႔ က် ေနာ္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္လို႔… အန္တီ့ကို ဘယ္သူေျပာလို႔လဲ…လူျခင္းေတာင္ မေတြ႕ျဖစ္က် တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူက လက္ထပ္ေပးမွာတဲ့လဲ…လက္ထပ္ေပးတဲ့သူ ရွိဦးေတာင္ က် ေနာ္နဲ႔သႏၲာက လက္ခံမွျဖစ္ တာေလ……”

“အန္တီနဲ႔သမီးေလး ေတြ႕ၿပီးစကားေတြအမ်ား ႀကီး ေျပာၿပီးၿပီသား…သားကို အန္တီ ဒီေန႔မွပဲ အသိေပးမယ္ဆိုၿပီး မေျပာျပျဖစ္ေသးတာ… သႏၲာေလးက သိပ္ေတာ္ၿပီး နားလည္မွု႔ရွိတဲ့ ကေလးမေလးပါကြယ္ၿပီးေတာ့သားကိုလည္း သိပ္ခ် စ္ရွာတာ…အန္တီတို႔က မိန္းမျခင္း ပိုသိ တာေပါ့ သားရယ္…ဒါေၾကာင့္ အန္တီက သားကို သမီးနဲ႔ သေဘာတူတာ……”

“အန္တီႏုလြင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ……ဘာေတြလုပ္ခဲ့တာလဲ ေသခ်ာေျပာျပပါဦး…အန္တီဆုံးျဖတ္ခ် င္သလိုဆုံးျဖတ္ၿပီး…လုပ္ခ် င္သလိုေတြ မလုပ္ရဘူးေနာ္…ခု ဘာရယ္လို႔ေသခ်ာမသိေသးေပမဲ့ က် ေနာ့္ရင္ထဲမွာနာက် င္သလိုခံစားေနရလို႔သိေတာ့သိေနတယ္ ရွင္းေအာင္ ေသခ်ာေျပာျပပါလား အန္တီ”

“ေျပာျပမွာေပါ့ သားရယ္…ေျပာျပခ် င္လို႔ပဲ ဒီကို ေခၚလိုက္တာပဲေလ……… သား! အန္တီေလ”

အန္တီႏုလြင္ စကားဆက္မေျပာနိုင္ပဲ မ် က္ႏွာကို ေအာက္ကို ငုံ႔လိုက္ေတာ့သည္။သံဒိုင္မ်က္ႏွာခ် င္းဆိုင္ေျပာေနတဲ့အေနအထားကေန မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီးပဲ အန္တီေျပာလာမွာကို အာ႐ုံစိုက္ေနလိုက္သည္။

“အန္တီေလ…အန္တီ သားရွိတဲ့ၿမိဳ႕ကေနထြက္သြားေတာ့မလို႔ပါကြယ္……ဟင့္”

ေျပာၿပီးတာနဲ႔အန္တီႏုလြင္က မ် က္ႏွာကိုလက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။သံဒိုင္ဆီက ဘာစကားမွထြက္မလာနိုင္ေတာ့အလိုလိုထြက္က်လာတာကေတာ့ မ် က္လုံးအိမ္က မ် က္ရည္ေတြ……မ်က္ေမွာင္က်ဳပ္ထားတာကို မ် က္ရည္က…သူ႔ အလိုလိုပါးျပင္ေပၚကို စီးက် လာရသည္။သံဒိုင္ တစ္ခုခုကို ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ ခံစားရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနခဲ့ပါတယ္…ဒါမဲ့ ဒီလိုအေနအထားေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးထင္ထားခဲ့တာ………။

“အန္တီႏုလြင္က က် ေနာ့္ကိုထားခဲ့ၿပီးဘယ္ကို သြားမွာလဲ…အစကေျပာေတာ့ ရန္ကုန္မွာမေန ဘူးဆို…က် ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာပဲက် ေနာ္လည္းရွိေန လို႔ ေနမွာဆို……”

သံဒိုင္ စိတ္ကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး စကားကိုအတည္ၿငိမ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ထိန္းေျပာလိုက္သည္လူကေတာ့ထိုင္ရာကမထ…ထလို႔လည္းမရဘူးသံဒိုင့္ေျခေထာက္ေတြမွာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ဖို႔ကို ခြန္အားေတြ ရွိမေနသလို………အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္ရဲ့ အေမးစကားၾကားလိုက္ေတာ့မွ…ပါးျပင္ေပၚကမ် က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ကို သုတ္လိုက္ၿပီး……

“ရန္ကုန္မွာ မေနျဖစ္ပါဘူးကြယ္…ဒါမဲ့ ခုေတာ့ ရန္ကုန္ကို အရင္သြားမွာပါ”

“ဘယ္ကိုဆက္သြားမွာလဲ…ဘယ္မွာေနမွာလဲ”

“အန္တီလည္း ေသခ်ာမသိေသးလို႔ သားကို မေျပာျပနိုင္တာ နားလည္ေပးပါကြယ္… ဘဝမွာ ဝါႏုႏုလြင္က လုပ္ခ် င္တာေတြ လုပ္ၿပီး သြားၿပီ…က် န္တဲ့ အခ် ိန္ေလးေတြမွာလုပ္သင့္ တာေတြလုပ္ရဦးမွာ အန္တီ အသက္ႀကီး လာၿပီေလ သားရဲ့……”

“က် ေနာ္ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ……က် ေနာ့္ကို ေခၚ မသြားနိုင္ဘူးလား အန္တီႏုလြင္”

“ေခၚ သြားနိုင္တာေပါ့ကြယ္…သားမွ လိုက္ခ်င္ ရင္ အန္တီက ဘာျဖစ္လို႔ မေခၚနိုင္ရမွာလဲ”

အန္တီႏုလြင္ ဒီစကားကိုေတာ့ပုံမွန္ေျပာေနက် အတိုင္း ျပဳံးၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့… သံဒိုင္ တစ္ခ် က္ ေပ်ာ္သြားျပန္ၿပီေလ…… အန္တီႏုလြင္ရဲ့အရင္ပုံစံေလးျပန္ရသြားၿပီေပါ့။

“ဒါဆိုလည္း က် ေနာ္လိုက္မယ္ဗ် ာ…… မိုးအနံွ႕ေျမအဆုံးအန္တီႏုလြင္ ႀကိဳ က္တဲ့ေနရာ သြား လိုက္ၿပီးသားပဲ”

“သမီးေလး သႏၲာေရာ ေခၚခဲ့ဦးမလား သား”

” အန္တီႏုလြင္ သေဘာပဲေလ…က် ေနာ္က ဘာမ် ား ေျပာလို႔ရမွာလဲ”

“ဟုတ္ပါၿပီကြယ္…သားရဲ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ေရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ထားခဲ့မလား ေခၚခဲ့ မလား…”

သံဒိုင္ ဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ ခ်က္ျခင္း မေျဖနိုင္… အန္တီႏုလြင္ကို စကားမဆိုပဲ ၾကည့္ေနလိုက္ ရသည္။အန္တီႏုလြင္ကပဲ ဆက္ေျပာတာက

“အန္တီကေတာ့ မေခၚနိုင္ဘူးကြယ္… အန္တီလည္း အသက္ႀကီးေနၿပီသားရဲ့ ဒါမဲ့ သားေဖေဖနဲ႔ ေမေမက အန္တီထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေနၿပီေလ…အဲ့ေတာ့ေခၚခဲ့လို႔ေတာ့ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူး……လူဆိုတာ အိုရင္မစြမ္းေတာ့တဲ့ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေတာ့မွာ ေလ…ၿပီးေတာ့………”

“ေတာ္ပါေတာ့! ေတာ္ပါေတာ့ အန္တီရယ္ ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ”

သံဒိုင္ သေဘာေပါက္သြားျပန္ၿပီေလ……… စိတ္တို႔မည္သည္ ခပ္ျပင္းျပင္းခံစားခ် က္ေတြ ခံစားရတိုင္း …… ဗေလာင္းဗလဲဂေယာက္ေခ်ာက္ခ်က္…… နိုင္လွသည္။

“ေျပာပါရေစဦးသားရယ္…မိဘနဲ႔ သားသမီးတဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိဘေတြကေတာ့ သူတို႔ရင္ထဲက ခံစားခ် က္နဲ႔……သားသမီးကိစၥယွဥ္လာရင္ သားသမီးကို ဦးစားေပးၾကတာတဲ့…သားသမီး ေတြကေတာ့ ခံစားခ် က္ေတြ ျပည့္လာရင္… မိဘကိုေမ့သြားတတ္သတဲ့…တစ္ခ်ိဳ႕လိမၼာတဲ့ အေကာင္းအဆိုးသိတဲ့သားသမီးေတြကေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုပဲ ေရႊးခ်ယ္သြားၾကသတဲ့ေလ……

ဒါေတြကို သား သိၿပီးသား ေတြျဖစ္မွာပါ…သားရဲ့အက် င့္က သိၿပီးသား ေတြ ေျပာျပရင္ နားမေထာင္ခ် င္ဘူး…… အခ်ိန္မေပးခ် င္ဘူးဆိုတာ အန္တီသိပါတယ္ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလက် ရင္ သိၿပီးသားေတြ ကို ေမ့တတ္တယ္ သားရဲ့……… ဒါေၾကာင့္ အန္တီကျပန္ေျပာျပတာေနာ္……

ေရွ႕ေလၽွာက္ အိုမင္းမစြမ္းေတာ့မဲ့ မိအိုဖအို ႏွစ္ေယာက္ခမၽွာ သူတို႔ ေကၽြးေမြးျပဳ စုခဲ့တဲ့သားဆီကေနဂ႐ုစိုက္မွု႔ေလးေတြျပန္လိုခ် င္ရွာ မွာပဲေလသူတို႔ကလုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ စြမ္းေဆာင္ နိုင္ရင္ ဘာမွ ေမၽွာ္လင့္မွာ မဟုတ္ေပမဲ့……မစြမ္းေတာ့ရင္ေတာ့ ေမၽွာ္ရွာမွာေပါ့ကြယ္… ဝါႏုႏုလြင္ရဲ့ ဝမ္းမနာသား… ဝါႏုႏုလြင္ရဲ့ ခဏတာ ေယာက္က်ား… ကို အလိုက္မသိတဲ့ သားဆိုးတစ္ေယာက္လိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး”

သံဒိုင္ “ဟတ္ကနဲ”တစ္ခ်က္ရယ္ၿပီး……

“အဟတ္…အကြက္ေတြ လွတယ္အန္တီ…… စကားလုံးေတြလည္း ေရႊးၿပီးေျပာတတ္တယ္”

“သားရယ္…အဲလို ေလွာင္ရီ ရယ္ၿပီး… စကားနာမထိုးပါနဲ႔ကြယ္…အန္တီေလအားလုံး ေကာင္းဖို႔ စဥ္းစားၿပီး လုပ္တာပါ”

ခုက် တစ္ခါ…… သံဒိုင္ထိုင္မေနနိုင္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ထိုင္တဲ့ ေနရာနားသြားၿပီး………။

“ဘယ္ကိုမွ ထြက္သြားစရာမလိုဘူး အန္တီ… က် ေနာ္နဲ႔ပဲ အတူတူေနပါ…ဘယ္သူ႔မွလည္း က် ေနာ္ ဂ႐ုမစိုက္တတ္ပါဘူး…မိဘႏွစ္ပါးကို လည္း ျပဳ စုလုပ္ေကၽြ းခြင့္ရေအာင္………… အန္တီနဲ႔လည္း အတူေနခြင့္ရေအာင္ေပါ့…… ဘယ္သူ႔အတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္ကိုထြက္သြား ခ်င္တာလဲ…သႏၲာက ေျပာလို႔လား”

“အို!မဟုတ္ပါဘူး သားရယ္…သမီးေလးက ဘာမွ မေျပာပါဘူး…သမီးေလးကေတာင္ သူ႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အန္တီထြက္မသြားပါ နဲ႔လို႔ တားရွာပါတယ္”

“အန္တီႏုလြင္က သႏၲာနဲ႔ ထြက္သြားဖို႔ ကိစၥ ေတြေတာင္ ေျပာခဲ့ၾကၿပီပဲ”

“ေျပာျဖစ္တယ္ သား…သမီးေလးကိုအန္တီက သိပ္ခ် စ္တယ္…သူကသိပ္ခ် စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ အသက္ငယ္သေလာက္ သိတတ္လိုက္တာလိမၼာလိုက္တာကြယ္……… အခု အန္တီထြက္ သြားေတာ့မယ္ဆိုတာက…… သမီးေလးအတြက္လည္း မဟုတ္ဘူး…အန္တီ အတြက္လည္း မဟုတ္ဘူး… သားတစ္ေယာက္တည္းအတြက္လည္းမဟုတ္ သုံးေယာက္လုံးအတြက္ေလ သား……… စဥ္းစားတတ္တဲ့လူတိုင္း သိပါတယ္ သားရယ္”

“သႏၲာနဲ႔လည္း ေျပာၿပီးလို႔ နားလည္မွု႔ရွိခဲ့ၿပီ ဆိုရင္လည္း အန္တီႏုလြင္ ဘယ္မွသြားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလဗ်ာ…… ျဖစ္ခ် င္တာမျဖစ္တဲ့ဘဝမွာကိုယ္ျဖစ္ခ် င္တာ ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ယူရမွာပဲ အန္တီႏုလြင္”

“ကိုယ္ျဖစ္ခ် င္တာျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္သင့္ရဲ့လားဆိုတာ ေတြးဖို႔ မေမ့နဲ႔ သား… လူတိုင္း လူတိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္အသီးသီးရွိၾကတာခ်ည္းပဲ…ကိုယ္ျဖစ္ခ် င္တာ ကိုယ္လုပ္ၾကပါ…ဥပေဒ လည္းမရွိပါဘူးလို႔ လႊတ္ေပးၾကည့္လိုက္ေလ…တစ္ေလာကလုံး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျဗာင္းဆန္သြားလိုက္ မလဲ မသိဘူးကြယ္……ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ခဏ စိတ္ဆိုးတာကို ထသတ္ျပစ္လိုက္မယ္…လမ္းမွာသြားေနတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက် လို႔ ဆြဲလုပ္ျပစ္လိုက္မယ္…အို!အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြေပါ့……”

“ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေအာင္ ကိုယ့္ႀကိဳ က္တာ ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္ အန္တီရယ္”

“မွန္ပါတယ္ သားရယ္…ဒါမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ မွာလည္း မရေသးဘူးေလကြယ္…… ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔သား အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာ တဲ့ေလ…အဲ့ေကာင္ေလး အိမ္လာရင္ …… အျမဲတမ္း ထမီခၽြ တ္ၿပီး ကုန္းေပးေနတာလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ေျပာမွာပဲ သား…… အန္တီက ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး…အန္တီစိတ္ပါလို႔ တစ္ကိုယ္လုံးခၽြတ္ေပးၿပီး ကုန္းတယ္…… သားလည္း စိတ္ပါလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အတူ တူလုပ္ၾကတယ္…ဘာျဖစ္လဲကြယ္ ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကတာပဲ……… ဒါမဲ့ ဟိုတစ္ခါလို ကိုယ္တုံးလုံးခၽြ တ္ၿပီး ႏွစ္ ေယာက္သား လမ္းလယ္ေခါင္ လူျမင္ကြင္းမွာ ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ႔ကိုယ္ဆိုေပမဲ့ သြားလုပ္လို႔ျဖစ္မွ မျဖစ္တာေလ……

ေဘာလုံးကန္ေနၾကတဲ့ ေဘာလုံးကြင္းေဘးမွာ သြားရပ္လို႔ ေဘာလုံးမွန္ခံရတာမ်ိဳးကို အျပစ္ မေျပာလိုေပမဲ့…ေဘာလုံးကြင္းရွားပါးလို႔ လူအမ်ားသြားလာေနၾကတဲ့လမ္းရဲ့ေဘးတစ္ ေနရာမ်ိဳးမွာကန္ၿပီး ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူတစ္ ေယာက္ ေယာက္ကို ထိခိုက္မိသြားရင္ေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါလို႔ ကစားတာျဖစ္ေပမဲ့… မေကာင္းဘူးေပါ့ကြယ္………

တစ္ခ်ိဳ႕သိတတ္တဲ့ ကစားသမားကအားနာလို႔ ေတာင္းပန္စကားဆိုတတ္ၾကေပမဲ့…… တစ္ခ်ိဳ႕လူက် လည္း ေတာ္ေတာ္ရိုင္းလိုက္တာ ကြယ္…သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္သလို သူနဲ႔မဆိုင္သလိုပဲ………

သားက ဆိုင္ကယ္ကစားခ် င္တယ္…လူရွင္းတဲ့ကြင္းျပင္မွာမိမိစိတ္ႀကိဳ က္သြားကစားေလကြယ္……လူအမ်ားသြားလာတဲ့ ေနရာမွာ မလုပ္သင့္ဘူးေလ … ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပိုင္ပါတယ္ယုံၾကည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္ပဲမေတာ္တဆ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကေသးတာ မဟုတ္လား…… ကိုယ္စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ျပစ္လိုက္မယ္တစ္ျခားသူ မထိခိုက္ဘူးဆိုေပမဲ့…တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြမွာ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုတာမ်ိဳးက စဥ္းစားရမွာေလ သားရဲ့……တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြသိပ္မ်ားေနရင္လည္းအေတြးေတြေခ်ာ္တတ္ပါတယ္ကြယ္……

အန္တီကေလ သားအတြက္ အေကာင္းဆုံးဆို တာေတြ လုပ္မေပးနိုင္ရင္ေတာင္မွ…… အဆင္ေျပဆုံးျဖစ္ေအာင္ေတာ့…… တတ္နိုင္သေလာက္ႀကိဳ းစားေပးခ် င္သူပါ… သားရယ္……ဒါေတြက ခ် စ္မိတဲ့အခ် စ္စိတ္ေတြေၾကာင့္ရယ္ဆိုတာ ထက္ ပိုပါတယ္ကြယ္……တကယ့္ကို ျဖဴ ျဖဴ စင္စင္နဲ႔ ေစတနာေမတၱာေတြရယ္ပါ”

“သိပါတယ္အန္တီႏုလြင္ရယ္…ဒီလိုေတြသိေန လို႔လည္း ခြဲမသြားေစခ်င္တာပါ……… အန္တီႏုလြင္ အသက္ႀကီးသြားတဲ့အထိ… က် ေနာ့္ဘက္ကလည္းလုပ္ေကၽြးျပဳ စုခ် င္တာ ပါ…လိင္ကိစၥတစ္ခုတည္းကို သိပ္တက္မက္ လြန္းေနလို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ……

ေဒၚ ဝါႏုႏုလြင္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရဲ့ ထင္းထင္းႀကီးလွတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ျမင္ၿပီး တက္မက္စိတ္နဲ႔ စြဲလန္းမွု႔စခဲ့တယ္ဆို ေပမဲ့…ေနာက္ပိုင္းမွာ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ ရဲ့ တာဝန္ယူမွု႔ေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ခ် င္တာပါ…အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ကို အေခ်ာင္ရၿပီဆိုၿပီးလုပ္ခ် င္သလို တက္လုပ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး”

“သိပါတယ္ သားရယ္…သိခဲ့ၿပီးပါၿပီ… ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ၿပိဳင္တူမထားခ်င္လို႔ …… တစ္ေယာက္ကို ျဖတ္လိုက္တယ္ဆိုတာလည္း သိေနခဲ့ၿပီေလ သားရယ္…”

အန္တီႏုလြင္က စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီမို႔ဘယ္လိုမွ တားလို႔ မရမွာ သိသြားတဲ့သံဒိုင့္မွာ ေနာက္ဆုံး ေကာက္ရိုးေလးတစ္မၽွ င္ေတာ့ဆြဲၾကည့္ခ် င္တဲ့ စိတ္ရယ္ေၾကာင့္……

“အန္တီက တစ္ေယာက္တည္းသမား မဟုတ္ ဘူးေနာ္…… က် ေနာ့္ သူငယ္ခ် င္း မင္းဇင္ရွိေသးတယ္ေလ သူက အန္တီႏုလြင္အတြက္ပဲ ပိုက္ဆံသြားရွာ ေနတာေနာ္…သူျပန္လာလို႔ အိမ္ေထာင္ေတြ က် ၿပီဆိုလည္း…ရလာမဲ့ အန္တီ့ေျမးေလးေတြ နဲ႔ ဒီမွာပဲ ေနေပါ့ အန္တီကလည္း…… က်ေနာ္လည္း သႏၲာနဲ႔ လက္ထပ္ပါ့မယ္… က် ေနာ္တို႔သူငယ္ခ် င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မိသားစု ေတြမွာ အန္တီႏုလြင္လည္းရွိေနရင္ ပိုေကာင္း တာေပါ့ အန္တီရယ္”

“အ ဟင္း ဟင္း ဝါႏုႏုလြင္ရဲ့ ေဟာဒီသားေလး ကမွ သူစိတ္လိုလက္ရရွိၿပီဆိုရင္ သိပ္စကား ေျပာတတ္တာအခ် က္အလက္ေတြကလည္း ရွာတတ္လိုက္တာ…အန္တီ ေျပာျပမယ္ သား မင္းဇင္ေလးကို အန္တီ့အတြက္ဆိုရင္ မသြား ခိုင္းခဲ့ပါဘူး သားရယ္…… သူက ေျပာလို႔မရတာေတြေရာ သူ႔လုပ္ခ် င္ရာ ကို အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မတားရက္လို႔ပါ စကားအကုန္ေျပာၿပီး တားမယ္ဆိုတားလို႔ရေပ မဲ့……အန္တီ မတားခဲ့ပါဘူး……

ပိုက္ဆံကို အန္တီ့အတြက္ သိပ္မလိုအပ္ပါဘူး သူငယ္ငယ္က အန္တီ့ကိုေျပာဖူးတယ္သားရဲ့ ႀကီးလာရင္ ေလယဥ္တို႔ သေဘၤာတို႔ ေမာင္းဖူး ခ် င္သတဲ့ေလ…သူ႔အေဖကလည္း အျပင္အသိုင္းအဝိုင္းကေနပဲ ေမာင္းနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားကြာလို႔ ဆုံးမထားေတာ့… အန္တီ့အတြက္လဲ ပိုက္ဆံရွာေပးခ် င္တာေရာ သူျဖစ္ခ် င္တာလည္းျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခ် င္ တာေရာနဲ႔ သြားခ် င္တာမို႔ သိပ္မတားခဲ့တာပါ …

သားသူငယ္ခ် င္းက ဘဝကို ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ မွာ ေပါ့ပါးတယ္…အေလးအနက္မထားတတ္ တာမ်ိဳးေတာ့လည္းမဟုတ္ဘူး…ကိုယ့္ေမြးထားတဲ့သားပဲကြယ္…အတူတူေနခ် င္တာေပါ့… အန္တီ တစ္ခါတစ္ေလမွာ စဥ္းစားမိတယ္… ဝါႏုႏုလြင္နဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ့သူေတြက… ဝါႏုႏုလြင္ကိုလြမ္းၿပီးက် န္ရစ္ေစခ် င္ခဲ့တာလား မသိဘူး”

လို႔… ေဖေဖနဲ႔ေမေမကသူတို႔သမီးကိုအရင္ထားသြား တယ္။အခင္မင္ရဆုံး သူငယ္ခ် င္းက နိုင္ငံျခား ကိုထြက္သြားတယ္ေမြးထားတဲ့သားကလည္း ႀကီးလာေတာ့ ထပ္ထြက္သြားခဲ့တယ္… အိမ္ေထာင္ရွင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကလည္း…… ေနခဲ့ေပဦးေတာ့လို႔ ေျပာခ် င္တဲ့ မ် က္လုံး…အၾကည့္ေတြၾကည့္ၿပီးထားသြားခဲ့တယ္……။

ထားသြားခံရတာေတြမ်ားလို႔ ဒီက ငယ္သံဒိုင္ ကိုက် မွ အန္တီႏုလြင္ ထားသြားခဲ့ခ် င္တာ မဟုတ္လား…ရပါတယ္ အန္တီႏုလြင္ရယ္ အလြမ္းေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ရမဲ့ ျပဇာတ္မွန္းသိ ခဲ့ရင္ ဘယ္သူကေရာ ကျပခ်င္မွာတဲ့လဲ…… ရင္ထဲမွာ မီးလိုပူတယ္ အန္တီႏုလြင္…… အခု ေရွ႕မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ မ် က္ႏွာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္မျမင္ေတြ႕ရ ေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း သိေနေတာ့……သိပ္ခံစားရတယ္…… /

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ရဲ့စကားေတြနားေထာင္ ေနရင္းမွ ရင္ထဲမွာ အလိုလိုပူေလာင္မွု႔ေဝဒနာ ေတြ ခံစားေနရရင္း ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနမိ ေတာ့သည္။အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္မ် က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း…နဖူးေလးကိုပဲျမတ္နိုးၾကင္နာစြာနမ္းေပးလိုက္ၿပီးမွ………

“ဒီတစ္ေယာက္ကလည္း ဝါႏုႏုလြင္ကို လြမ္း ေစမွာပါပဲကြယ္……ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာေတြက ကိုယ္တိုင္ရိတ္သိမ္းရမွာပဲေပါ့…”

“ဒီတစ္ခါေတာ့ အန္တီႏုလြင္က က်ေနာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီမို႔ က် ေနာ္ပဲ လြမ္းရေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ”

“သားရယ္ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ေဝဒနာက… က် န္ရစ္သူပဲ လြမ္းတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ”

“က်န္ရစ္သူကေတာ့ ပိုလြမ္းရတာေပါ့ဗ်ာ… အန္တီႏုလြင္ ကိုယ္တိုင္အရင္ခံစားၿပီးခဲ့ၿပီပဲ မဟုတ္လား”

“ျဖစ္ရပ္နဲ႔ အခ်ိန္အခါေတာ့ ကြာပါတယ္ သား! အန္တီ့မွာေတာ့ ဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူးလို႔ သားထင္ေနတာလား…သားကအဲလိုထင္ေနတာလား ဟင္…ေျပာပါဦး သားရဲ့…… ေျပာစမ္းပါဦး……”

အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင့္ကို ေမးေနရင္းနဲ႔ ငိုေနၿပီ…မ် က္ရည္ေတြ……အိုး အမ်ားႀကီးပါလား…အန္တီႏုလြင္ရဲ့ လွပတဲ့ မ်က္ဝန္းအိမ္လို႔သံဒိုင္သိထားတဲ့မ် က္ဝန္းထဲကမ် က္ရည္ေတြမ်က္ရည္ေတြက တလိမ့္ခ်င္းက် လာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး…မ်က္ဝန္းကေန ပါးျပင္ေပၚကိုတသြင္သြင္ စီးက် လာတာမ်ိဳး… ပါးျပင္ေပၚက ေက်ာ္ၿပီး သံဒိုင့္လက္ေပၚကို ပထမဆုံး က်လာတဲ့ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ကို သံဒိုင္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့…မ်က္ရည္ေပါက္က သိပ္ႀကီးတယ္… /

“မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္”

ဆိုတဲ့အတိုင္း မ် က္ ရည္ေပါက္ အရြယ္အစားက အႀကီး အငယ္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ…အန္တီႏုလြင္ က်တဲ့ မ် က္ရည္ ေပါက္က သိပ္ႀကီးေနေတာ့……က် ယ္ဝန္းတဲ့ မ်က္ဝန္းအိမ္ေၾကာင့္လား……ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမွု႔ေတြ သိပ္ၿပီးမ်ားေနေတာ့လား… အန္တီႏုလြင္ရယ္…………

“တစ္ပါးသူအတြက္လည္း ခံစားရမယ္…… ကိုယ္တိုင္လည္း နင့္ေနေအာင္ ခံစားရမဲ့ လမ္းမ်ိဳးကို အန္တီ ဘာေၾကာင့္ေရႊးခ် ယ္ရ တာတဲ့လဲ”

“အားလုံးအတြက္ေပါ့လို႔ေျပာၿပီးၿပီပဲ သားရယ္”

အန္တီႏုလြင္ ဆက္ကာဆက္ကာ ရွိုက္ရွိုက္ငို လာေတာ့ သံဒိုင္ အန္တီ လက္ကေလးေတြကို ကိုင္ထားလိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္ကသံဒိုင့္ကို ၾကည့္ၿပီးမွ……

“ကိုယ္ခ် စ္တဲ့လူနဲ႔ ဘယ္သူကေရာ အတူမေန ခ် င္ဘူးရယ္လို႔ ရွိမွာတဲ့လဲ့ သားရယ္… ဝါႏုႏုလြင္ ရင္ထဲ ျမင္ေအာင္ၾကည့္စမ္းပါဦး ေတာ့ကြယ္… ကိုယ့္သားအရြယ္ေကာင္ေလးကို လင္ေတာ္ ခ်င္တဲ့ မိန္းမလို႔ ကဲ့ရဲ့မဲ့စကားကို နည္းနည္းမွ ေခါင္းထဲမရွိပါဘူး…ဒါမဲ့ အန္တီခ်စ္တဲ့ သူကို ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာျဖစ္ေအာင္ အန္တီလုပ္ ေပးနိုင္ပါေသးတယ္ သားရဲ့”

အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္လက္ကို ယူၿပီးပဲ… သူ႔မ်က္ရည္ေလးေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး…

“အန္တီ မငိုေတာ့ပါဘူး…သားရယ္ သားစဥ္းစားၾကည့္ပါဦးလား…… ႏွစ္ေယာက္သား ဒီေလာက္ဆုံေတြ႕ခြင့္ရတာပဲ ေက် နပ္ဖို႔ သင့္ပါၿပီေလ…”

“ေဝးကြာခ်ိန္ မတန္ေသးပါဘူးဗ်ာ…… တစ္ေန႔မွာေတာ့အားလုံးခြဲခြာျခင္းနဲ႔အဆုံးသတ္ မွာ မွန္ေပမဲ့…အခုကအခ်ိန္မက် ေသးဘူးေလ ဒီတစ္ခါ ေဝးကြာသြားတာႀကီးက ေနာင္ဘယ္ ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႕နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ…… က် ေနာ္ သိေနတယ္ အန္တီႏုလြင္”

“ႀကီးတဲ့သူကငယ္တဲ့သူကို သနားရမွာဆိုေပမဲ့ အန္တီကေတာ့ သားကို ေလးစားခ် င္ေသး တယ္သားရယ္…အန္တီေလးစားနိုင္ေအာင္ သားဘဝကို ျဖတ္သန္းျပပါဦး……”

“က် ေနာ္ထင္တာ အမွန္မဟုတ္လား…… စကားကို မေရွာင္လႊဲပါနဲ႔ဗ်ာ…… အန္တီႏုလြင္ကို က် ေနာ္ ေနာက္ထပ္ျပန္ေတြ႕ ရဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးမလား…… အန္တီႏုလြင္က… စိတ္ထင္ရာ စိတ္ကူးေပါက္ရာ လုပ္ခ် င္သလို လုပ္မဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္အရႊယ္ ေကာင္မေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ…… အစီအစဥ္ေတြဆြဲၿပီးသားဆိုတာ မေျပာေပမဲ့ က် ေနာ္ နားလည္မိပါတယ္……ဒါေပမဲ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ ဆိုတာမ်ား………”

“အန္တီ လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ရဦးမွာေလ သားရယ္…… သားေၾကာင့္စိတ္မလြတ္လပ္ေစခ်င္တာလား”

သံဒိုင္ဘာစကားမွ ေျပာလို႔ မထြက္ေတာ့…… အန္တီႏုလြင္ရဲ့ မ် က္ႏွာေလးကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ ေနမိေတာ့သည္။အန္တီႏုလြင္ကလည္း…… သံဒိုင့္ကို ႀကိဳးစားျပဳံးၿပီးျပန္ၾကည့္ေနရင္း…… သူမရင္ခြင္ထဲ သံဒိုင့္ကို ဆြဲေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီးမွ

“သား ၅ နာရီထိုးၿပီးသြားၿပီ… ကားဂိတ္က တစ္ေယာက္ကိုလာေခၚခိုင္းထားတာ ခဏေန လာေခၚေတာ့မယ္…သား အရင္ျပန္ႏွင့္ေနာ္….

သားတို႔ကို မဂၤလာေဆာင္ေပးၿပီးမွ သြားမလို႔ ေတြးခဲ့ပါေသးတယ္…ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္က သမီးေလးမွာလည္း ေနာက္ကြယ္က အသိုင္း အဝိုင္းေတြ ရွိေသးတာမို႔ အခုလို ေစာေစာ ထြက္သြားျဖစ္ခဲ့တာပါ သားရယ္……

အိမ္ေထာင္ျပဳ တဲ့အခါမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ကိုယ္ခ် စ္ကိုမရွာပဲ သူခ် စ္ကိုပဲ ရွာၾကတာတဲ့ ေလ…အခု သားနဲ႔ သမီးဆိုရင္ သမီးေလးက ပိုခ်စ္တယ္ ျဖစ္ရေပမဲ့……သားကလည္း လုံးဝ စိတ္မဝင္စားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အန္တီ သိပါတယ္……သားရင္ဘတ္ရဲ့ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သမီးေလး နားခိုဖူး တယ္ေလ……အဆင္ေျပမွာပါ သားရယ္… အန္တီက အားလုံးေသာကိစၥရပ္ေတြကို တြက္ခ်က္နိုင္စြမ္း သိနိုင္စြမ္းမရွိေပမဲ့…… တစ္ခူ ိ့ကိစၥေလးေတြကိုေတာ့သိႏွင့္ေနတယ္ ေလ……

အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဇာတ္လမ္း ဒီမွာပဲ တစ္ခန္းရပ္ဖို႔ သင့္ၿပီမို႔… သား အရင္ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ေနာ္…… သူတို႔ေတြအားလုံးကေတာ့ အန္တီ့ကိုထား သြားခဲ့ၾကၿပီး……

အန္တီ့ရင္ထဲက နင့္ေနေအာင္ ခ် စ္တဲ့ သားအလွည့္က် မွ အန္တီက ထားသြားရတာ မူ ိးမို႔ စိတ္မေကာင္းဘူးကြယ္……ဒါေၾကာင့္ ကားဂိတ္ကို သားကိုလိုက္မပို႔ေစခ် င္တာေလ ဒီအခန္းထဲကေန သားအရင္ထြက္သြားၿပီးပဲ အန္တီ့ ကို ထားခဲ့ပါေတာ့ကြယ္”

သံဒိုင္ စိတ္ေတြကို လွုပ္ရွားမွု႔ မေပးေတာ့ပဲ အန္တီႏုလြင္ကိုအခ်ိန္ၾကာၾကာၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ၿပီးမွ စစ္မွန္တဲ့ အျပဳံးတစ္ခုနဲ႔ ျပဳံးျပၿပီး

“အရာအားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္တီႏုလြင္… အန္တီႏုလြင္ကို က်ေနာ္ သိပ္ခ် စ္ပါတယ္… က် ေနာ့္ ဆႏၵတစ္ခုကို ေျပာျပပါရေစဦး… အန္တီတို႔ မိသားစု သုံးေယာက္ေနသြားခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကေန အန္တီပဲ ျပန္လာလာ မင္းဇင္ပဲ ျပန္လာလာ က် ေနာ့္ အသက္ မေသဆုံးသ၍ ေစာင့္ေနပါ့မယ္…… တစ္ခါတစ္ေလမ်ား တိုက္ဆိုင္မွု႔ရွိလို႔ သတိရ မိတာမ်ိဳးရွိရင္ က် ေနာ္နဲ႔ က် ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး ကို ျပန္လာလည္ေစခ် င္ပါတယ္”

“အဆင္ေျပရင္ေပါ့သားရယ္……ဒါနဲ႔ သားတစ္ေယာက္ထဲလား”

“က် ေနာ္ေရာ က် ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးေရာ က် ေနာ့္ ကေလးေတြ ေရာေပါ့”

အန္တီႏုလြင္က ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔သံဒိုင့္ကို ၾကည့္ေနရင္းမွ……

“သိပ္ေျပာတတ္တဲ့ကေလး”

လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သံဒိုင္က…

“အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ သင္ေပး ခဲ့လို႔ တတ္တာပါခင္ဗ်ာ”

လို႔ ေျပာျပန္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳ င္တူ ရယ္ေမာလိုက္ေတာ့ သည္။

“ဇာတ္သိမ္း မေပါင္းရေပမဲ့အေကာင္းဆုံးေတာ့ လမ္းခြဲရမွာပဲ သားေရ”

လို႔ ေျပာကာ အန္တီႏုလြင္က ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး သူ႔အဝတ္အစားအိတ္ကို ထုတ္ထားေလးေတြ ျပန္ထည့္ေနရင္း…

“သား သမီးေလးနဲ႔ရၿပီးသြားရင္လည္းသမီးကို ဂ႐ုစိုက္ဦးေနာ္”

“ဟုတ္”

“ဘဝေတြက ဒီလိုပါပဲကြယ္”

“ဟုတ္”

“သားက လိမၼာၿပီးသားပါ”

“ဟုတ္”

“ဟုတ္ဆိုတာပဲေျပာေနတယ္လူႀကီးကိုေနာက္ ေနတာလား ဟင္”

“……”

“သား”

“……”

သံဒိုင္ဘက္က အသံမၾကားလို႔ အန္တီႏုလြင္ သံဒိုင့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ…ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေက်ာမွာပိုးထားကာလက္က ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ကိုင္ၿပီး ေျခေထာက္ကို သိုင္းသမားတစ္ေယာက္လို ခြဲရပ္ထားတဲ့ သံဒိုင္…… မ်က္ႏွာေပၚမွာဝမ္းနည္းခ် င္းသေကၤတ… မ်က္ရည္ေတြက အျပည့္နဲ႔ သံဒိုင္… သံဒိုင္ မ် က္ရည္ေတြကို လက္နဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ျပစ္လိုက္ၿပီး……

“သြားေတာ့မယ္ အန္တီႏုလြင္”

ေျပာကာ အခန္းထဲက အျမန္ဆုံးေျပးထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့ သည္။

“သြားေတာ့မယ္”

လို႔ေျပာတာႏွုတ္ဆက္ ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ အန္တီႏုလြင္…… အခန္းထဲက ထြက္သြားတဲ့ အေၾကာင္း အသိ ေပးလိုက္တာပါ…… “ငယ္သံဒိုင္”ဆိုတဲ့ေကာင္ ကသိစိတ္နဲ႔ ခႏၶာ ျမဲေနသ၍ “ေဒၚဝါႏုႏုလြင္” ကို ဘယ္ေတာ့မွ ႏွုတ္မဆက္ဘူး……။

………………………………………………………………………………………….-

ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတာက ခရီးသည္ေတြကို… တင္ေဆာင္သြားတဲ့ ဟိုင္းေဝးကားႀကီး… အဲဒီကားေပၚမွာ သံဒိုင္ သိပ္ခ် စ္ခဲ့တဲ့… ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပါသည္…သံဒိုင္ လိုက္ေနဦးမွာပဲေလ… ၿမိဳ႕ျပင္ကေန အန္တီႏုလြင္ စီးလာမဲ့ ရန္ကုန္ ကားကို သံံဒိုင္ ေစာင့္ေနခဲ့လိုက္သည္။

ကားႀကီးထြက္လာေတာ့ ေနာက္ကေနပဲ အသာေမွးလိုက္ေနရင္း …ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ နည္းနည္း ေဝးလာေတာ့ အေဝးေျပးကားတို႔ထုံးစံအတိုင္း အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းေတာ့လည္းသံဒိုင္လိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္အကြာအေဝးေရာက္ၿပီလို႔… သံဒိုင္ မမွတ္မိခ်ိန္မွာပဲ ဆိုင္ကယ္က ဆီကုန္ လို႔ ထိုးရပ္သြားေတာ့သည္။

ဆိုင္ကယ္ေပၚက သံဒိုင္ အျမန္ဆုံးဆင္းလိုက္ၿပီး ကားေနာက္ကို အေျပးကေလး လိုက္မိေနေသးသည္…… ေရႊ႕ျမဲ ေရႊ႕ခ် င္တာက အီနားရွားသေဘာတဲ့ လား………။

………………………………………………………….

အမွတ္တရ သရက္ပင္ေလးက သရက္ဖူးေတြ အမ်ားႀကီးပါလား…ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီႏွစ္ဒီအပင္ ေလးကသရက္သီးေတြအမ်ားႀကီးသီးေလာက္ သည္လို႔ သံဒိုင္ ေတြးမိေနတုန္း……

“ေမာင္ ျပန္ရေအာင္ေလ…အိမ္ေဆာက္ေနတဲ့ လက္သမားနဲ႔ပန္းရံသမားေတြေတာင္ ျပန္ကုန္ ၿပီ”

“ဟုတ္လား ဒါဆိုလည္း ျပန္မယ္ေလ သႏၲာ”

သံဒိုင္သူ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ထားခဲ့တဲ့အိမ္မွာလည္း မေနေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး…… အန္တီႏုလြင္တို႔ မိသားစု ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးရဲ့ ေဘးမွာပဲ တိုက္အိမ္ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္လုံးထပ္ေဆာက္လိုက္ေတာ့သည္။ သႏၲာနဲ႔ မဂၤလာ ေဆာင္ၿပီးတုန္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ ဒီအိမ္ေလးမွာ လာေနျဖစ္ ေသးသည္။

ေနာက္မွ ကေလးေတြ ရလာတာေရာမိဘႏွစ္ပါးကလည္းအနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေရာေၾကာင့္ ေဖနဲ႔ေမ အိမ္ပဲျပန္ေျပာင္းေန ခဲ့ရသည္။ႏွစ္ဖက္မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္သြားၿပီး ေနာက္မွာမွ ဒီမွာပဲ အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ေနဖို႔ စိတ္ကူးရွိေသာ္လည္း အိမ္အသစ္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုတာက ေတာ္႐ုံေငြေၾကးနဲ႔ မလြယ္ကူတာမို႔ ခ် က္ျခင္း အေကာင္အထည္ မေဖာ္နိုင္ခဲ့… စီးပြားရွာေနရေသးသည္။

“အင္ဂ် င္နီယာဆြဲေပးတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အန္တီဝါတို႔ ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလး မဖ်က္ရပဲ လြတ္သြားတာ ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ ေမာင္…… ေမာင္က ေဆာက္ခ် င္တာက အိမ္အႀကီးႀကီး အန္တီဝါတို႔အိမ္က် လည္း မဖ် က္ခ် င္နဲ႔ ခက္ကုန္ေတာ့မွာ”

“ေမာင္လိုခ်င္တဲ့ပုံစံျဖစ္ခ် င္တဲ့ဆႏၵကို သူ႔ကို ေျပာျပထားတာပဲ…အဆင္မေျပရင္လည္း ေနာက္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားမွာေပါ့ သႏၲာရဲ့…… အိမ္အႀကီးႀကီးကလည္းခင္ဗ်ားေလးပဲကေလး အမ်ားႀကီး ထပ္ေမြးဦးမွာဆိုလို႔ပါဗ်ာ…… က် ေနာ္က ဘယ္လိုေနရေနရ ျဖစ္ပါတယ္”

“ေမြးမွာပဲ ေမာင္တို႔က ရင္မရွိ ဖင္မရွိရင္ သိပ္ ႏွာေခါင္းရွုံ႔ခ် င္ၾကတယ္……ဖင္သား ရင္သား မႀကီးေပမဲ့ သားေကာင္းမိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ ေအာင္ေတာ့မိန္းမသဘာဝစြမ္းေၾကာင္း သက္ ေသျပရမွာပဲ”

“မဂၤလာဦးညကတည္းကလည္းၾကဳံးဝါးၿပီးပါၿပီ ကြာ…ခုလည္း သုံးေယာက္ ထုတ္လုပ္ၿပီးသြား ၿပီ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ထုတ္လုပ္ဦးမွာ လဲ”

“ေမာင္ စြမ္းသေလာက္…သႏၲာကႀကိဳးစားေပး မွာပါ”

“ဒီကေလး အေမကေတာ့မနိုင္ဘူး…ခုလွုပ္ရွား မွု႔ စတင္လိုက္ရမလား”

“ေမာင္ေနာ္ သေဘာတရားေတြ ေဆြးေႏြးေန တာ လက္ေတြ႕ မပါနဲ႔”

“ကေလးပဲသုံးေယာက္ရေနပါၿပီကြယ္ရွက္မေန ပါနဲ႔ေတာ့…”

“မရွက္ပါဘူး ဇြတ္လုပ္ခ် င္တာႀကီးကိုေၾကာက္ တာ…အန္တီဝါ လို မဟုတ္ဘူးေမာင္ေရ… ဒီမွာ အံ့ႀကိတ္ခံရတာမ်ိဳးရွင့္”

“မနာေတာ့ပဲနဲ႔ သႏၲာရယ္…”

“မနာေပမဲ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးေမာင္ရဲ့ တင္ပါးႀကီး တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက တင္ပါးကိုခုၿပီး … သက္သာေအာင္ ေရွာင္လို႔ ရဦးမယ္…… သႏၲာတို႔က် အလူးအလဲေပါ့”

“တက္ကြာ ျမန္ျမန္ျပန္ရေအာင္”

သံဒိုင္ ကိုယ့္အႀကံအစည္နဲ႔ကို သႏၲာကို ကားေပၚ ျမန္ျမန္တက္ခိုင္းလိုက္သည္။ သႏၲာက ကားေပၚ ေရာက္မွ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာလာလိုက္ ေတာ့ တက္ႂကြသြားတဲ့ ဟိုစိတ္ေလးေတာင္ ေပ်ာက္သြားၿပီး……ခပ္ေဆြးေဆြးခံစားခ် က္ ေလးကသာ ရင္မွာတိုးဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။

“ည မိုးေတြသည္းဦးမယ္ထင္တယ္…… ေမာင္တစ္ေယာက္ေတာ့ အန္တီဝါကို သတိ ရမွာ ႀကိဳျမင္မိေသးေတာ့”

တဲ့ေလ……။

မိုးသည္းတဲ့ညေတြမွာ သံဒိုင္တစ္ေယာက္ အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ကို သိပ္သတိရမိသည္။ ဟိုးတစ္ခါတုန္းကလို မိုးရြာခ် ေနတဲ့ အသံ ေတြနဲ႔ အတူ သံဒိုင့္အသံကို အန္တီႏုလြင္ကအိပ္မက္လိုလိုတကယ္လိုလိုၾကားလိုက္ရေတာ့အိပ္ယာထဲက ထလာၿပီး ေသခ် ာေအာင္ ထြက္ ၾကည့္ခဲ့တာလို႔ ေျပာျပဖူးေတာ့…… အခုလည္းအန္တီႏုလြင္တစ္ေယာက္ၾကားမ် ား ၾကားမိေလမလားဆိုတဲ့ စိတ္စြဲလန္းမွု႔ေတြနဲ႔ အတူ…မိုးသည္းတဲ့ ည ေတြမွာ…

“……အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ေရ……”

လို႔ မိုးေရေခါင္ထဲထြက္ၿပီးေအာ္ေခၚေနမိသည္။

တစ္ခါက ညမ်ားဆို သႏၲာျပန္လာေခၚယူရတဲ့ အထိ သံဒိုင္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။

“ေမာင္ရယ္ အန္တီဝါကို သႏၲာလည္း သတိရ မိပါတယ္…ဒါမဲ့ ေမာင္တို႔ သႏၲာတို႔က ကိုယ့္ လုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္လို႔မွမရေတာ့တာေမာင္ရဲ့ ထပါ ေမာင္ရယ္……အိမ္ထဲျပန္ဝင္မယ္ေနာ္…”

………………………………………………………….

“မေရာင္းဘူးဆိုလည္းၿပီးတာပါပဲ ဦးသံဒိုင္ရယ္ စိတ္လည္း မရွိပါနဲ႔ က်ဳပ္သားေတြကလည္း ဦးသံဒိုင္အိမ္က ႏွစ္စီးကို ဝယ္ေပးပါလို႔ ေျပာ ေနလို႔ လာေမးရတာပါ”

“ရပါတယ္ဗ်ာ …အိမ္က သားေတာ္ေမာင္ေတြ လည္း စီးခ်င္ပါတယ္ လုပ္ေနလို႔……ငါေသၿပီး သြားရင္ေတာ့ မင္းတို႔လက္ထက္မွာ ႀကိဳက္သ လို လုပ္က် ကြာလို႔ ေျပာထားရတယ္ဗ်ိဳ႕…… က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း…အဲ့!က်ဳပ္မိတ္ေဆြနဲ႔ အတူတူစီးခဲ့ၾကတာရယ္…အမွတ္ရစရာဆိုလို႔ ဒါေလးပဲ ရွိေတာ့တာမို႔ပါဗ်ာ”

“ဦးသံဒိုင္ ခင္ဗ်ားအေတာ့္ကို အစြဲအလန္းႀကီး တဲ့ လူမ်ိဳးပါလားဗ် …အသက္ေတြလည္းႀကီး ေနၿပီ အစြဲေတြေတာ့ တတ္နိုင္သေလာက္ ေလၽွာ့ေတာ့ဗ်ိဳ႕……”

“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ…က်ဳပ္ကလည္း စြဲမိစြဲရာ စြဲတတ္သူဗ် …… သတိ နဲ႔ ထိန္းတဲ့ၾကားက ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့ကာ…သိတဲ့ အတိုင္းေပါ့… “ပုထုဇေနာ ဥမၼာတေကာ”လို႔ေတာင္ မိန႔္ၾကားေတာ္မွုခဲ့တာ မဟုတ္လားဗ်ာ”

“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာေနာက္မ်ားမွေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာက် တာေပါ့ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ် ဟုတ္ကဲ့”

ဦးသံဒိုင္ ဧည့္သည္ျပန္ၿပီးလို႔ထိုင္ရာကအထ ေနာက္က ေဒၚသႏၲာက…

“အေဖႀကီး ဆိုင္ကယ္ေရာင္းမလားလို႔လာေမး ျပန္တာလား”

“ဟုတ္ပကြာ တစ္ၿမိဳ႕လုံးသိေအာင္ ေမာင္းခတ္ ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ”

“အ႐ူးခ် စ္ေကာင္းရွိေသးရင္လည္း သင္ေပးၿပီး ေအာ္ခိုင္းလို႔ ရဦးမယ္ အေဖႀကီးရဲ့”

“ဟုတ္ပါ့…ဒါနဲ႔ ခ်စ္ေကာင္းႀကီး ဘယ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီလဲ မသိဘူး…”

“မသိပါဘူးေတာ္…မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႔က ေတာ့ ေတြ႕လိုက္လို႔ ဒံေပါက္နဲ႔ပိုက္ဆံ ေပးခိုင္း လိုက္ေသးတယ္…ေနာက္မ်ားေတာ့ မေတြ႕မိ ေတာ့ဘူးႏွစ္ေတြလည္းမနည္းေတာ့ဘူးေလ”

ဦးသံဒိုင္ အ႐ူးခ်စ္ေကာင္းေၾကာင္းေျပာေတာ့ အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ကို သတိရမိျပန္သည္။ ေဒၚ ဝါႏုႏုလြင္ နဲ႔ ငယ္သံဒိုင္ ဇာတ္လမ္းကို အ႐ူးခ်စ္ေကာင္း စတင္ဖန္တီးေပးခဲ့တာလို႔ ေျပာမယ္ဆို ေျပာလို႔ရသည္ေလ…… ဦးသံဒိုင္ အေတြးမဆုံးခင္မွာပဲ… အငယ္ဆုံးသမီးေလး “စစ္ရတီ သႏၲာ”က “ေဖ နဲ႔ ေမ ထမင္းစားလို႔ရပါၿပီရွင္……ကိုႀကီး ေတြေရာ…မမေရာ ထမင္းစားမယ္ေနာ္”

“စားမယ္ေဟ့ လာခဲ့ေတာ့ညီတို႔ေရ”

“လာၿပီေလ ကိုႀကီး”

“စားမယ္ ဝါးမယ္”

တစ္အိမ္လုံးမွာ ဆူဆူညံညံနဲ႔ ထမင္းစားဖို႔ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာၾကေတာ့သည္။ခရီးသြားရ တာမ်ိဳးေတြသားသမီးေတြေက်ာင္းကိစၥ အျပင္ ကိစၥေတြ မရွိၾကဘူးဆိုရင္ မိသားစု ၈ေယာက္ လုံး ထမင္းအတူတူစားေစတာကေတာ့… ေဒၚျမသႏၲာရဲ့ အစီအစဥ္ပါ…သူကိုယ္တိုင္က မိသားစုဝင္ နည္းခဲ့ရသူမို႔ ဒီလို သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း စားရတာမ်ိဳးကိုသိပ္သေဘာက် ပုံရသည္။

ထမင္းစားေနၾကရင္း…ညီအကိုေတြထဲမွာ အငယ္ဆုံး…ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ငါးေယာက္ ေျမာက္ျဖစ္တဲ့ “ဖိုက္မင္းသံဒိုင္”က…… ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီဘက္ ျပန္လွည့္လာကာ……

“ဒီညေတာ့ မိုးရြာဦးမယ္ထင္တယ္ ေဖေဖေရ” လို႔ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီးေျပာလာေတာ့…… ဦးသံဒိုင္ စားလက္စ ထမင္းလုတ္ ဘုတ္ကနဲ ပန္းကန္ထဲ ျပဳတ္က် သြားခဲ့ပါၿပီေကာ……

ညဦးပိုင္းမွာစခဲ့တဲ့မိုးက သန္းေခါင္ယံေက်ာ္မွ ပိုသည္းလာသည္……… မိုးသည္းတဲ့ညေတြတိုင္း လြမ္းေနဦးမွာပါ “အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္” ေရ……

…………………………………………………………..

႐ူပေဗဒပညာရွင္ အခ်ိဳ႕ရဲ့ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္ ေျပာစကားအရ လူေတြရဲ့ ပါးစပ္က ထြက္တဲ့ စကားသံေတြဟာ လုံးဝပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းမရွိပဲ စၾကာဝဠာႀကီးထဲမွာ ေျပးလႊား ရွင္သန္ပ်ံ႕နံေနစဲတဲ့…… ဒီယူဆမွုနဲ႔ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္အမွန္ဆိုလၽွ င္ မိုးသည္းတဲ့ ညေတြမွာ “ငယ္သံဒိုင္” အျဖစ္မွ “ဦးသံဒိုင္” အရြယ္ထိေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေခၚေနခဲ့တဲ့……

“အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ေရ”

ဆိုတဲ့ စကားသံေတြဟာလည္း ေလာကႀကီးရဲ့ ေလထုနဲ႔ အတူ အသံလွိုင္းေတြ ရွိေနဦးမည္။ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ေရာက္ေနၿပီမွန္းမသိတဲ့ “ေဒၚဝါႏုႏုလြင္” တစ္ေယာက္ သူမ အမည္ ေခၚသံေတြကို တစ္ေနရာရာမွ ၾကားနိုင္ပါေစေလ…………။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေတြ ၾကာလြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ လည္း မိုးသည္းတဲ့ ညေတြမွာ…… “အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ေရ”ဆိုတဲ့ အသံက မိုးရြာခ် လိုက္တဲ့အသံနဲ႔ အတူ ေရာၿပီး ပါလာၿပီဆိုရင္ ေႏွာင္းလူတို႔အဖို႔ ဒါဟာ “ဘိုးသံဒိုင္” ႀကီးရဲ့ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ ေအာ္ေခၚသံဆိုတာ တစ္ၿမိဳ႕လုံး သိၿပီးပါၿပီ။…ၿပီးပါၿပီ