မောင်လေးဟာကို မမဟာထဲသွင်းလိုက်ပါလားကွာ

Unicode

ကျွန်တော် ခွန်နှစ်တန်းတက်နေချိန်မှာ သူက အသက် ဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိပြီ။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ဆီကပညာတွေ အတော်များများရခဲ့ပါတယ်။ သူ့နာမည်က ခိုင်ဝါတဲ့။ ဆယ်တန်းတက်နေတယ်။ တနေ့တော့ သူတို့အိမ်မှာ  အခွေသွားကြည့်ရင်းနဲ့ မိုးသည်းသည်းထန်ထန်ရွာလာရော။ ပြောရဦးမယ် ကျွန်တောအိမ်နဲ့ သူတို့အိမ်က ငါးအိမ်လောက်ခြားတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့အဒေါ်က ကျွန်တော့်ကို ““သား မပြန်နဲ့တော့လေ ဒီမှာပဲအိပ်”” ဆိုပြီးတော့ သူ့တူမကို ““ခေါ်အိပ်လိုက်ပါ၊ ကလေးတယောက်ထဲ မိုးရွာနေတော့ ကြောက်နေလိမ့်မယ်”” ဆိုပြီးပြောလိုက်တယ်။

ညလည်း နည်းနည်း နက်လာတော့ ကျွန်တော်သမ်းပြလိုက်တယ်။ မခိုင်ဝါက ““မောင်လေး အိပ်ချင်နေပြီလား”” ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း အပျင်းတချက်ဆန့်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာပဲ မခိုင်ဝါက သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွားတော့တယ်။ သူ့တယောက်ထဲ နေတဲ့အခန်းဆိုတော့ ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း၊ မှန်တင်ခုံတွေ စာကြည့်စားပွဲတွေနဲ့ပေါ့လေ။ ကျွန်တော့်ကို အိပ်ယာပေါ်ခေါ်သွားပြီး ခြင်ထောင်ချပေးတယ်။ သူကတော့ အပြင်ဘက်မှာ စာကျက်နေသေးတာပေါ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော်ပဲ၊ မီးလင်းနေရင် မအိပ်တတ်တော့ မီးပိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ညအိပ်မီးလေးပဲ ကျန်တော့ မမလည်း စာကျက်လို့မရတော့ပဲ အိပ်ရာထဲ ဝင်လာရတာပေါ့။ မမက ကျွန်တော့်ဘေးမှာ လှဲချလိုက်တယ်။

နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ချမ်းနေလားလို့မေးပြီး စောင်ခြုံပေးတယ်။ ခဏနေတော့ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းလာတော့တယ်။ ကျွန်တော် အိပ်တဝက်နိုးတဝက်ဖြစ်နေတုန်းမှာ ကျွန်တော့်နဖူးကို ပွတ်ပေးနေတာကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီး ဆံပင်တွေ၊ ပါးတွေကိုလည်း ပွတ်ပေးနေတော့ ကျွန်တော်ပြန်ပြီး နိုးလာတော့တယ်။ ဘေးကိုလည်း လှည့်ကြည့်လိုက်ရော …မမ၊ ““မမ မအိပ်သေးဘူးလား”” မမက ဘေးတစောင်းလက်ထောက်ထားရင်း ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေတယ်။

မမရဲ့မျက်နှာလေးက မှိန်ဖျော့ဖျော့မီးရောင်မှာ ချစ်စရာကောင်းလောက်အောင် လှပနေတယ်။ တကယ်တော့ မမကိုကျွန်တော် ကြိတ်ပြီးကြိုက်နေတာကြာပြီ။ ကိုယ်ကလည်း ကလေးဆိုတော့ ပြောလို့မကောင်းဘူးလေ။ ခဏနေတော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ကိုရောက်လာတယ်။ ပွတ်သပ်နေရင်းက ခဏကြာတော့ သူက ““မောင်လေး မမကို နည်းနည်းလောက်နှိပ်ပေးပါလား”” ကျွန်တော်ထထိုင်လိုက်တော့ မမကမှောက်ပေးတယ်။ ကျောပေါ်ကို လို့ပြောတော့၊ ကျွန်တော်လည်း သေသေချာချာနှိပ်ပေးလိုက်တာပေါ့။ မမက ““မောင်လေး၊ နည်းနည်း အားလျှော့ပါဦး၊ ပွတ်ပေးသလောက်ပဲ နှိပ်လေ”” သူ့အလိုကျနှိပ်ပေးလိုက်တော့ မမက ““ပေါင်ကို နည်းနည်းနှိပ်ပေးလေ”” ဆိုတော့ ထပ်ပြီးနှိပ်ပေးရပြန်တယ်။ နှိပ်ပေးရင်း ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာတရပ်က ထကြွ နိုးလာတာပေါ့။ နည်းနည်းလဲကြာရော၊ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး လက်မောင်းတွေကို နှိပ်ခိုင်းပြန်တယ်။ လက်မောင်းတွေကိုနှိပ်ရင်းနဲ့ မမရဲ့နို့တွေကို ကျွန်တော့်လက်ခုံကလေးနဲ့ အသာတို့ကြည့်လိုက်တယ်။ မမကိုကြည့်လိုက်တော့ မသိသလိုပဲ။

နောက်တော့ ““ဗိုက်ကြောတွေက နည်းနည်းတင်းနေသလိုပဲ”” လို့ပြောပြီး ကျွန်တော့်လက်တွေကိုဆွဲပြီး သူ့ဗိုက်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ တမျိုးဖြစ်သွားတယ်။ သူ့နို့တွေကို ကိုင်တာများ သိသွားလို့လား မသိဘူးလို့လည်း တွေးမိသေးတယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဗိုက်ကိုနှိပ်ပေးနေရင်းနဲ့ ကြာလာတော့ … ““ မောင်လေး ”” ဟင် ဘာလဲ မမ ““ မောင်လေးကို မမကြည့်နေတာကြာပြီ၊ မမနို့တွေကို ကိုင်ချင်နေတာမဟုတ်လား ”” ဟာ မမကလဲ … ““ မရှက်ပါနဲ့ မောင်လေးရယ်၊ မမက မောင်လေးကိုင်ချင်ရင် ကိုင်လို့ ပြောမလို့ပါ ” တကယ် … တကယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှပြန်မပြောရဘူးနော် ““ ဟုတ်ကဲ့ ”” စစချင်းတော့ ကျွန်တော်လဲ ကိုင်ဖို့ကို လက်ကမရဲဖြစ်နေတယ်။

မမက တချက် ခစ်ကနဲရယ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် လက်တွေကိုဆွဲယူပြီး သူ့နို့တွေပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီတော့မှပဲ အနှစ်နှစ်အလလက ကိုင်ချင်နေတဲ့ မမရဲ့နို့တွေကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း ကိုင်ရတော့တယ်။ ပထမတော့ အကျႌပေါ်ကပဲ ပွတ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက်နဲ့လုပ်နေရတယ်။ ခဏနေတော့ ““မမ၊ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်လိုက်မယ်နော်”” လို့ပြောလိုက်တော့ ခေါင်းကိုအသာညိတ်ပြတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အောက်ဆုံးကြယ်သီးကနေ စပြီးဖြုတ်လိုက်တယ်။ အိပ်ရာဝင်တာမို့ အတွင်းခံဝတ်မထားတဲ့ သူ့ရဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနို့ကြီးတွေက မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ဝင်းဝါစိုပြေလွန်းလှတယ်။

လက်နဲ့ထိကြည့်လိုက်တော့ အောက်ကကျွန်တော့်ပစ္စည်းက ဆတ်ကနဲထတောင်လာတယ်။ နို့အုံတခုလုံးကို သေသေချာချာ နှံ့နှံ့စပ်စပ် တို့ထိကြည့်ရင်းနဲ့ မမမျက်နှာကိုမော့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျေနပ်နေသလိုပဲ။ မျက်လုံးလေးတွေက တဖျတ်ဖျတ်နဲ့။ ခဏစဉ်းစားရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာနဲ့လျက်ပေးလိုက်တော့ … ““ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်၊ လိမ္မာလိုက်တာ”” ကျွန်တော်လည်း မမကြိုက်မှန်းသိလို့တက်ကြွလာပြီး မမပေါ်တကိုယ်လုံး ပြစ်လှဲချလိုက်တယ်။

မမက ကျနော့်ကိုအလိုက်သင့် ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး တဟင်းဟင်းနဲ့ဖြစ်လာပြီး ကျွန်တော်လဲ မမနို့ကြီးတွေကို အားရပါးရယက်ပေးရင်း တခါမှာတော့ နို့သီးခေါင်းကလေးကို စုပ်ယူလိုက်တော့တယ်။ ““ သိပ်ချစ်တာပဲ မောင်လေးရယ် ”” အတူတူပဲပေါ့ မမရဲ့ … ““ မောင်လေးက သိပ်လိမ္မာတာပဲ၊ မမအကြိုက်ကိုလဲ သိတယ် ””  ““ ကဲ လာ၊ မောင်လေးက ခေါင်းရင်းမှာအိပ်လိုက်၊ မမပြမယ် ”” အဲဒီလိုပြောတော့ ကျွန်တော်လဲ ခေါင်းရင်းဘက်တိုးလိုက်ပြီး ထိုင်နေလိုက်တယ်။ မမက ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ထောင်ထနေတဲ့ ကျွန်တော့်ဟာလေးကို မမတွေ့သွားတယ်။

““မောင်လေးက လူဆိုးပဲ”” အဲဒီလိုပြောပြီး ကျွန်တော့်ဟာကို လက်နဲ့ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တွန့်သွားတယ်။ ထိပ်က အရေပြားလေးကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့ ဒစ်ကောင်းကောင်း မပြုတ်သေးတဲ့ ထိပ်ဖူးလေးက ထွက်လာတယ်။ သူတချက် ပြုံးလိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ ထိပ်ကလေးကို ဖမ်းငုံလိုက်တော့ … ““အား”” ဆိုပြီး ကျွန်တော် လန့်အော်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ စိတ်ထဲထင်တာက ကိုက်လိုက်ပြီ ထင်တာကိုး။ မမက တချက်မော့ကြည့်ရင်း ““ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်၊ နာလို့လား ”” ““မ မ မဟုတ်ပါဘူး မမ၊ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်သွားလို့ပါ”” လို့ပြောလိုက်ရင်း မမှီမကမ်းနဲ့ မမရဲ့နို့တဖက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။

မမက အလိုက်တသိနဲ့ ကျွန်တော် ကိုင်သာအောင် ရှေ့တိုးပေးတယ်။ ခဏ ကြာတော့ ကျွန်တော့်ဟာထဲမှာ ဖျင်းဖျင်း ဖျင်းဖျင်းနဲ့ ယားလာပြီး ထိပ်ကနေ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။  မမလဲ အရည်တွေ ပန်းလို့ပြီးသွားအောင် စောင့်ပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို တချက်ကြည့်ပြီး မျိုချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် အားနာသွားပြီး … “မမ မမ” “ဟင် ဘာလဲ မောင်လေးရဲ့ “… “ဘာလို့မျိုချလိုက်တာလဲ မမရယ်၊ ရွံစရာကြီးကို” … “မောင်လေးကို ချစ်လို့ပေါ့ ““ သြော် မမရယ် …”” …”ဒါဆိုရင် မောင်လေးရော မမကို လုပ်ပေးပါလား” … ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ မမရဲ့ … ““ မမပြမယ်လေ ”” မမက ဆက်တိုက်ပြောပြပါတော့သည်။ “ နေဦး မမ ထမီချွတ်လိုက်ဦးမယ် ရပြီ၊ မောင်လေး လက်ပေး …..ဒီမှာ ဖောင်းဖောင်းလေး အစိလေးကို တွေ့လား….အဲဒါက အဓိကနေရာပဲ မောင်လေးရဲ့၊ မှတ်ထားနော် အဲဒီနေရာကို များများပွတ်ပေးရမယ် …. နောက် လက်ညှိုးလေးနဲ့ ဒီအပေါက်လေးထဲကို ထိုးထည့်….အင်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေး …. ဟုတ်ပြီ၊ အစိလေးကိုလည်းပွတ်ပေးလေ”… ကျွန်တော်လည်း မမပြောတဲ့အတိုင်း စွမ်းဆောင်ပေးလိုက်တော့ မမလည်း တဟင်းဟင်းနဲ့ အသံတွေပြုလာတယ်။

အသံတွေနဲ့အတူ အရည်တွေလည်း တဖြည်းဖြည်း ထွက်ကျလာတယ်။ ကျွန်တော့် လက်တဖက်က အစိလေးကိုပွတ်ပေးပြီး နောက်တဖက်က အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းပွတ်ပေးလိုက်၊ အထဲကို နှိုက်လိုက်နဲ့ တလှည့်စီလုပ်ပေးနေတော့ မမလည်း သူ့လက်တွေနဲ့ ကျွန်တော်ရဲ့ နှိုက်ထားတဲ့လက်ကိုကိုင်ပြီး ကိုယ်တိုင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ပေးလာပြီး ခဏနေတော့ ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူထန်လာတာကို ရိပ်မိတော့ လက်ညှိုး တချောင်းထဲနဲ့ လုပ်ပေးနေရာက လက်ခလယ်ကိုပါထည့်လိုက်ပြီး နှစ်ချောင်းပူးပြီးထည့်ပေးလိုက်တော့ သူလည်း တဖြည်းဖြည်း ကော့ပေးလာတယ်။

နည်းနည်းလည်းကြာလာရော ““မောင် မောင်လေး၊ ခဏရပ်လိုက်ပါဦး”” လို့ပြောတာနဲ့ ရပ်လိုက်တော့ မမက … ““ မောင်လေးဟာကို မမဟာထဲသွင်းလိုက်ပါလားကွာ” …”ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ မမရဲ့ “….. “လာလာ မမရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက် ” အဲဒီလိုနဲ့ မမကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့်ဟာကိုကိုင်ပြီး တပ်ပေးလိုက်တော့။ ကျွန်တော်လည်း ဆောင့်ချလိုက်တော့ အရည်တွေနဲ့မို့ လျှောလျှောလျှူလျှူပဲ ဝင်သွားပါတယ်။ မမက ပေါင်တွေကိုမြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ကျွန်တော့် ခါးကိုလှမ်းချိတ်လိုက်ပါတယ်။

““ဆောင့်ဆောင့် မောင်လေး ကောင်းတယ်”” လို့ပြောလိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ကျွန်တော့် ခါးကို ဆွဲဆွဲယူတယ်။ အချက်ငါးဆယ်လောက်လဲ ဆောင့်မိရော အထဲကညှစ်နေတဲ့ အရသာကို မခံစားနိုင်တော့ပဲ ကျွန်တော် တဆတ်ဆတ်တုန်လာတော့တယ်။ မမကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း ကော့ကော်ကန်ကားဖြစ်နေပြီ။ ကျွန်တော်လည်း ထိန်းလို့ မရတော့ပဲ ““မမ မောင်လေးပြီးပြီ အား …”” လို့ပြောလိုက်ရင်း အရည်တွေကို မမအဖုတ်ထဲပန်းထုတ်လိုက်တော့ မမလဲ တချက် ဆတ်ကနဲတုန်သွားပြီး သူ့အရည်တွေက အဖုတ်ထဲကထွက်ကျလာပါတော့တယ်။

အဲဒါနဲ့ကျွန်တော်လည်း မမကို ဖက်ပြီး လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။ နောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ နောက်နေ့မနက်အထိပါပဲ။ နိုးလာတော့ ဘေးနားမှာ မမ မရှိတော့ဘူး၊ ကျူရှင်သွားပြီလို့ပြောတာပဲ။ ကျွန်တော်လည်း အန်တီ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း စာမသိတာတွေ မေးလို့ရအောင် မမတို့အိမ်မှာ စာသွားကျက်ရင်း အိပ်လိုက်တာ မမ တက္ကသိုလ် မရောက်မချင်းပါပဲ။…ပြီး

Zawgyi

မောငျလေးဟာကို မမဟာထဲသှငျးလိုကျပါလားကှာ

ကြှနျတောျ ခှနျနှစျတနျးတကျနခြေိနျမှာ သူက အသကျ ဆယျ့ရှစျနှစျရှိပွီ။ ကြှနျတောျလညျး သူ့ဆီကပညာတှေ အတောျမြားမြားရခဲ့ပါတယျ။ သူ့နာမညျက ခိုငျဝါတဲ့။ ဆယျတနျးတကျနတေယျ။ တနေ့တော့ သူတို့အိမျမှာ  အခှသှေားကွညျ့ရငျးနဲ့ မိုးသညျးသညျးထနျထနျရှာလာရော။ ပွောရဦးမယျ ကြှနျတောအိမျနဲ့ သူတို့အိမျက ငါးအိမျလောကျခွားတယျ။ အဲဒါနဲ့ သူ့အဒေါျက ကြှနျတော့ျကို ““သား မပွနျနဲ့တော့လေ ဒီမှာပဲအိပျ”” ဆိုပွီးတော့ သူ့တူမကို ““ခေါျအိပျလိုကျပါ၊ ကလေးတယောကျထဲ မိုးရှာနတေော့ ကွောကျနလေိမျ့မယျ”” ဆိုပွီးပွောလိုကျတယျ။

ညလညျး နညျးနညျး နကျလာတော့ ကြှနျတောျသမျးပွလိုကျတယျ။ မခိုငျဝါက ““မောငျလေး အိပျခငြျနပွေီလား”” ခေါငျးညိတျပွလိုကျရငျး အပငြျးတခကြျဆနျ့လိုကျတယျ။ အဲဒီမှာပဲ မခိုငျဝါက သူ့အခနျးထဲ ခေါျသှားတော့တယျ။ သူ့တယောကျထဲ နတေဲ့အခနျးဆိုတော့ ကယြျကယြျဝနျးဝနျး၊ မှနျတငျခုံတှေ စာကွညျ့စားပှဲတှနေဲ့ပေါ့လေ။ ကြှနျတော့ျကို အိပျယာပေါျခေါျသှားပွီး ခွငျထောငျခပြေးတယျ။ သူကတော့ အပွငျဘကျမှာ စာကကြျနသေေးတာပေါ့။ ကြှနျတောျကလညျး ကြှနျတောျပဲ၊ မီးလငျးနရေငျ မအိပျတတျတော့ မီးပိတျခိုငျးလိုကျတယျ။ ညအိပျမီးလေးပဲ ကနြျတော့ မမလညျး စာကကြျလို့မရတော့ပဲ အိပျရာထဲ ဝငျလာရတာပေါ့။ မမက ကြှနျတော့ျဘေးမှာ လှဲခလြိုကျတယျ။

နောကျတော့ ကြှနျတော့ျကို ခမြျးနလေားလို့မေးပွီး စောငျခွုံပေးတယျ။ ခဏနတေော့ ကြှနျတော့ျမကြျလုံးတှေ မှေးစငျးလာတော့တယျ။ ကြှနျတောျ အိပျတဝကျနိုးတဝကျဖွစျနတေုနျးမှာ ကြှနျတော့ျနဖူးကို ပှတျပေးနတောကို ခံစားမိလိုကျတယျ။ ဆကျပွီး ဆံပငျတှေ၊ ပါးတှကေိုလညျး ပှတျပေးနတေော့ ကြှနျတောျပွနျပွီး နိုးလာတော့တယျ။ ဘေးကိုလညျး လှညျ့ကွညျ့လိုကျရော …မမ၊ ““မမ မအိပျသေးဘူးလား”” မမက ဘေးတစောငျးလကျထောကျထားရငျး ကြှနျတော့ျကိုကွညျ့နတေယျ။

မမရဲ့မကြျနှာလေးက မှိနျဖြော့ဖြော့မီးရောငျမှာ ခစြျစရာကောငျးလောကျအောငျ လှပနတေယျ။ တကယျတော့ မမကိုကြှနျတောျ ကွိတျပွီးကွိုကျနတောကွာပွီ။ ကိုယျကလညျး ကလေးဆိုတော့ ပွောလို့မကောငျးဘူးလေ။ ခဏနတေော့ သူ့လကျတှကေ ကြှနျတော့ျပေါငျပေါျကိုရောကျလာတယျ။ ပှတျသပျနရေငျးက ခဏကွာတော့ သူက ““မောငျလေး မမကို နညျးနညျးလောကျနှိပျပေးပါလား”” ကြှနျတောျထထိုငျလိုကျတော့ မမကမှောကျပေးတယျ။ ကြောပေါျကို လို့ပွောတော့၊ ကြှနျတောျလညျး သသေခြောခြာနှိပျပေးလိုကျတာပေါ့။ မမက ““မောငျလေး၊ နညျးနညျး အားလြှော့ပါဦး၊ ပှတျပေးသလောကျပဲ နှိပျလေ”” သူ့အလိုကနြှိပျပေးလိုကျတော့ မမက ““ပေါငျကို နညျးနညျးနှိပျပေးလေ”” ဆိုတော့ ထပျပွီးနှိပျပေးရပွနျတယျ။ နှိပျပေးရငျး ကြှနျတော့ျရငျထဲမှာ အမြိုးအမညျမသိ ဝဒေနာတရပျက ထကွှ နိုးလာတာပေါ့။ နညျးနညျးလဲကွာရော၊ ပကျလကျလှနျလိုကျပွီး လကျမောငျးတှကေို နှိပျခိုငျးပွနျတယျ။ လကျမောငျးတှကေိုနှိပျရငျးနဲ့ မမရဲ့နို့တှကေို ကြှနျတော့ျလကျခုံကလေးနဲ့ အသာတို့ကွညျ့လိုကျတယျ။ မမကိုကွညျ့လိုကျတော့ မသိသလိုပဲ။

နောကျတော့ ““ဗိုကျကွောတှကေ နညျးနညျးတငျးနသေလိုပဲ”” လို့ပွောပွီး ကြှနျတော့ျလကျတှကေိုဆှဲပွီး သူ့ဗိုကျပေါျတငျပေးလိုကျတယျ။ စိတျထဲမှာတော့ တမြိုးဖွစျသှားတယျ။ သူ့နို့တှကေို ကိုငျတာမြား သိသှားလို့လား မသိဘူးလို့လညျး တှေးမိသေးတယျ။ ခပျတညျတညျနဲ့ ဗိုကျကိုနှိပျပေးနရေငျးနဲ့ ကွာလာတော့ … ““ မောငျလေး ”” ဟငျ ဘာလဲ မမ ““ မောငျလေးကို မမကွညျ့နတောကွာပွီ၊ မမနို့တှကေို ကိုငျခငြျနတောမဟုတျလား ”” ဟာ မမကလဲ … ““ မရှကျပါနဲ့ မောငျလေးရယျ၊ မမက မောငျလေးကိုငျခငြျရငျ ကိုငျလို့ ပွောမလို့ပါ ” တကယျ … တကယျပေါ့၊ ဒါပမေဲ့ ဘယျသူ့ကိုမှပွနျမပွောရဘူးနောျ ““ ဟုတျကဲ့ ”” စစခငြျးတော့ ကြှနျတောျလဲ ကိုငျဖို့ကို လကျကမရဲဖွစျနတေယျ။

မမက တခကြျ ခစျကနဲရယျလိုကျပွီး ကြှနျတော့ျ လကျတှကေိုဆှဲယူပွီး သူ့နို့တှပေေါျတငျပေးလိုကျတယျ။ အဲဒီတော့မှပဲ အနှစျနှစျအလလက ကိုငျခငြျနတေဲ့ မမရဲ့နို့တှကေို အနီးကပျကွညျ့ရငျး ကိုငျရတော့တယျ။ ပထမတော့ အကြႌပေါျကပဲ ပှတျလိုကျ၊ ညှစျလိုကျနဲ့လုပျနရေတယျ။ ခဏနတေော့ ““မမ၊ ကွယျသီးတှဖွေုတျလိုကျမယျနောျ”” လို့ပွောလိုကျတော့ ခေါငျးကိုအသာညိတျပွတယျ။ ကြှနျတောျလဲ အောကျဆုံးကွယျသီးကနေ စပွီးဖွုတျလိုကျတယျ။ အိပျရာဝငျတာမို့ အတှငျးခံဝတျမထားတဲ့ သူ့ရဲ့ မို့မို့ဖောငျးဖောငျးနို့ကွီးတှကေ မီးရောငျမှိနျမှိနျအောကျမှာ ဝငျးဝါစိုပွလှေနျးလှတယျ။

လကျနဲ့ထိကွညျ့လိုကျတော့ အောကျကကြှနျတော့ျပစ်စညျးက ဆတျကနဲထတောငျလာတယျ။ နို့အုံတခုလုံးကို သသေခြောခြာ နှံ့နှံ့စပျစပျ တို့ထိကွညျ့ရငျးနဲ့ မမမကြျနှာကိုမော့ျကွညျ့လိုကျတော့ ကြနေပျနသေလိုပဲ။ မကြျလုံးလေးတှကေ တဖတြျဖတြျနဲ့။ ခဏစဉျးစားရငျး နို့သီးခေါငျးလေးတှကေို လြှာနဲ့လကြျပေးလိုကျတော့ … ““ကောငျးလိုကျတာ မောငျလေးရယျ၊ လိမ်မာလိုကျတာ”” ကြှနျတောျလညျး မမကွိုကျမှနျးသိလို့တကျကွှလာပွီး မမပေါျတကိုယျလုံး ပွစျလှဲခလြိုကျတယျ။

မမက ကနြော့ျကိုအလိုကျသငျ့ ဆှဲဖကျထားလိုကျတယျ။ နှစျယောကျလုံး တဟငျးဟငျးနဲ့ဖွစျလာပွီး ကြှနျတောျလဲ မမနို့ကွီးတှကေို အားရပါးရယကျပေးရငျး တခါမှာတော့ နို့သီးခေါငျးကလေးကို စုပျယူလိုကျတော့တယျ။ ““ သိပျခစြျတာပဲ မောငျလေးရယျ ”” အတူတူပဲပေါ့ မမရဲ့ … ““ မောငျလေးက သိပျလိမ်မာတာပဲ၊ မမအကွိုကျကိုလဲ သိတယျ ””  ““ ကဲ လာ၊ မောငျလေးက ခေါငျးရငျးမှာအိပျလိုကျ၊ မမပွမယျ ”” အဲဒီလိုပွောတော့ ကြှနျတောျလဲ ခေါငျးရငျးဘကျတိုးလိုကျပွီး ထိုငျနလေိုကျတယျ။ မမက ကြှနျတော့ျဘောငျးဘီကို ဆှဲခြှတျလိုကျတော့ ထောငျထနတေဲ့ ကြှနျတော့ျဟာလေးကို မမတှေ့သှားတယျ။

““မောငျလေးက လူဆိုးပဲ”” အဲဒီလိုပွောပွီး ကြှနျတော့ျဟာကို လကျနဲ့ကိုငျလိုကျတော့ ကြှနျတော့ျတကိုယျလုံး ဓာတျလိုကျသလို တှနျ့သှားတယျ။ ထိပျက အရပွေားလေးကို ဆှဲလှနျလိုကျတော့ ဒစျကောငျးကောငျး မပွုတျသေးတဲ့ ထိပျဖူးလေးက ထှကျလာတယျ။ သူတခကြျ ပွုံးလိုကျပွီး ဆတျကနဲ ထိပျကလေးကို ဖမျးငုံလိုကျတော့ … ““အား”” ဆိုပွီး ကြှနျတောျ လနျ့အောျလိုကျတယျ။ ဟုတျတယျလေ၊ စိတျထဲထငျတာက ကိုကျလိုကျပွီ ထငျတာကိုး။ မမက တခကြျမော့ကွညျ့ရငျး ““ဘာဖွစျလို့လဲဟငျ၊ နာလို့လား ”” ““မ မ မဟုတျပါဘူး မမ၊ ရုတျတရကျဆိုတော့ လနျ့သှားလို့ပါ”” လို့ပွောလိုကျရငျး မမှီမကမျးနဲ့ မမရဲ့နို့တဖကျကို လှမျးကိုငျလိုကျတယျ။

မမက အလိုကျတသိနဲ့ ကြှနျတောျ ကိုငျသာအောငျ ရှေ့တိုးပေးတယျ။ ခဏ ကွာတော့ ကြှနျတော့ျဟာထဲမှာ ဖငြျးဖငြျး ဖငြျးဖငြျးနဲ့ ယားလာပွီး ထိပျကနေ အရညျတှကေို ပနျးထုတျလိုကျတော့တယျ။  မမလဲ အရညျတှေ ပနျးလို့ပွီးသှားအောငျ စောငျ့ပွီးမှ ကြှနျတော့ျကို တခကြျကွညျ့ပွီး မြိုခလြိုကျတယျ။ ကြှနျတောျ အားနာသှားပွီး … “မမ မမ” “ဟငျ ဘာလဲ မောငျလေးရဲ့ “… “ဘာလို့မြိုခလြိုကျတာလဲ မမရယျ၊ ရှံစရာကွီးကို” … “မောငျလေးကို ခစြျလို့ပေါ့ ““ သွောျ မမရယျ …”” …”ဒါဆိုရငျ မောငျလေးရော မမကို လုပျပေးပါလား” … ဘယျလိုလုပျရမှာလဲ မမရဲ့ … ““ မမပွမယျလေ ”” မမက ဆကျတိုကျပွောပွပါတော့သညျ။ “ နေဦး မမ ထမီခြှတျလိုကျဦးမယျ ရပွီ၊ မောငျလေး လကျပေး …..ဒီမှာ ဖောငျးဖောငျးလေး အစိလေးကို တှေ့လား….အဲဒါက အဓိကနရောပဲ မောငျလေးရဲ့၊ မှတျထားနောျ အဲဒီနရောကို မြားမြားပှတျပေးရမယျ …. နောကျ လကျညှိုးလေးနဲ့ ဒီအပေါကျလေးထဲကို ထိုးထညျ့….အငျး သှငျးလိုကျထုတျလိုကျ လုပျပေး …. ဟုတျပွီ၊ အစိလေးကိုလညျးပှတျပေးလေ”… ကြှနျတောျလညျး မမပွောတဲ့အတိုငျး စှမျးဆောငျပေးလိုကျတော့ မမလညျး တဟငျးဟငျးနဲ့ အသံတှပွေုလာတယျ။

အသံတှနေဲ့အတူ အရညျတှလေညျး တဖွညျးဖွညျး ထှကျကလြာတယျ။ ကြှနျတော့ျ လကျတဖကျက အစိလေးကိုပှတျပေးပွီး နောကျတဖကျက အကှဲကွောငျးလေးအတိုငျးပှတျပေးလိုကျ၊ အထဲကို နှိုကျလိုကျနဲ့ တလှညျ့စီလုပျပေးနတေော့ မမလညျး သူ့လကျတှနေဲ့ ကြှနျတောျရဲ့ နှိုကျထားတဲ့လကျကိုကိုငျပွီး ကိုယျတိုငျ ခပျကွမျးကွမျးလုပျပေးလာပွီး ခဏနတေော့ ပွနျလှှတျလိုကျတယျ။ ကြှနျတောျလညျး သူထနျလာတာကို ရိပျမိတော့ လကျညှိုး တခြောငျးထဲနဲ့ လုပျပေးနရောက လကျခလယျကိုပါထညျ့လိုကျပွီး နှစျခြောငျးပူးပွီးထညျ့ပေးလိုကျတော့ သူလညျး တဖွညျးဖွညျး ကော့ပေးလာတယျ။

နညျးနညျးလညျးကွာလာရော ““မောငျ မောငျလေး၊ ခဏရပျလိုကျပါဦး”” လို့ပွောတာနဲ့ ရပျလိုကျတော့ မမက … ““ မောငျလေးဟာကို မမဟာထဲသှငျးလိုကျပါလားကှာ” …”ဟငျ ဘယျလိုလုပျရမှာလဲ မမရဲ့ “….. “လာလာ မမရှေ့မှာ ဒူးထောကျလိုကျ ” အဲဒီလိုနဲ့ မမကိုယျတိုငျ ကြှနျတော့ျဟာကိုကိုငျပွီး တပျပေးလိုကျတော့။ ကြှနျတောျလညျး ဆောငျ့ခလြိုကျတော့ အရညျတှနေဲ့မို့ လြှောလြှောလြှူလြှူပဲ ဝငျသှားပါတယျ။ မမက ပေါငျတှကေိုမွှောကျလိုကျပွီး သူ့ခွထေောကျတှနေဲ့ ကြှနျတော့ျ ခါးကိုလှမျးခြိတျလိုကျပါတယျ။

““ဆောငျ့ဆောငျ့ မောငျလေး ကောငျးတယျ”” လို့ပွောလိုကျပွီး သူ့ခွထေောကျတှနေဲ့ ကြှနျတော့ျ ခါးကို ဆှဲဆှဲယူတယျ။ အခကြျငါးဆယျလောကျလဲ ဆောငျ့မိရော အထဲကညှစျနတေဲ့ အရသာကို မခံစားနိုငျတော့ပဲ ကြှနျတောျ တဆတျဆတျတုနျလာတော့တယျ။ မမကိုကွညျ့လိုကျတော့လညျး ကော့ကောျကနျကားဖွစျနပွေီ။ ကြှနျတောျလညျး ထိနျးလို့ မရတော့ပဲ ““မမ မောငျလေးပွီးပွီ အား …”” လို့ပွောလိုကျရငျး အရညျတှကေို မမအဖုတျထဲပနျးထုတျလိုကျတော့ မမလဲ တခကြျ ဆတျကနဲတုနျသှားပွီး သူ့အရညျတှကေ အဖုတျထဲကထှကျကလြာပါတော့တယျ။

အဲဒါနဲ့ကြှနျတောျလညျး မမကို ဖကျပွီး လှဲခလြိုကျပါတော့တယျ။ နောကျ နှစျနှစျခွိုကျခွိုကျ အိပျပြောျသှားလိုကျတာ နောကျနေ့မနကျအထိပါပဲ။ နိုးလာတော့ ဘေးနားမှာ မမ မရှိတော့ဘူး၊ ကြူရှငျသှားပွီလို့ပွောတာပဲ။ ကြှနျတောျလညျး အနျတီ့ကိုနှုတျဆကျပွီး အိမျပွနျလာခဲ့ပါတော့တယျ။ ဒီလိုနဲ့ ကြှနျတောျလညျး စာမသိတာတှေ မေးလို့ရအောငျ မမတို့အိမျမှာ စာသှားကကြျရငျး အိပျလိုကျတာ မမ တက်ကသိုလျ မရောကျမခငြျးပါပဲ။…ပွီး