အပျိုစင်လေးရဲ့ ရမက်

အသက် ( ၁၇ ) နှစ်အရွယ် ချောမောလှပ တောင့်တင်းဖြူဝင်းသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဗင်ကားအဖြူလေး၏ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်၍ ကူရှင်ပေါ်တင်ပါးလွဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲ၍ တင်လိုက်သည်။ ပေါင်လည်လောက်နီးနီးသို့ပင် တိုကပ်နေသော စကပ်တိုလေးအနားက ဝဲခနဲလန်တက်သွားသည်။ ကောင်မလေး အတော်လှလာတာပဲ။ ဒရိုင်ဘာခုံတွင် ထိုင်နေသော ကိုသောင်းထိုက်က နီနီခိုင်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ သူမကားတံခါးကို ဂြိုင်းခနဲဆွဲပိတ်လိုက်တော့မှ ကိုသောင်းထိုက်၏ အကြည့်ကသူမထံမှလွှဲ၍ ရှေ့တူရူသို့ လှည့်လိုက်သည်။ “မောင်းတော့..ဦးလေး” “ဦးလေး ဘယ်ကိုဝင်ရဦးမလဲ.နီနီ”  “အင်း..မရှိတော့ပါဘူး..အိမ်ကိုပဲပြန်တာပေါ့” နီနီခိုင်စဉ်းစဉ်းစားစားနှင့် တွေးတွေးဆဆလေးပြောသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပင် ကိုသောင်းထိုက်ရှိရာဖက်သို့ လှည့်လိုက်ပြန်သည်။ “အော်မေ့လို့ ဟို ဒယ်ဒီမှာခဲ့တဲ့ကိစ္စ လုပ်ရဦးမယ် ဦးလေး၊ပန်းရံသမားတွေ ဆင်းခိုင်းဖို့လေ” “အင်း… ခုပဲအဲဒီဖက်ကို တစ်ခါတည်းလှည့်ဝင်လိုက်မယ် အစ်ကိုကြီးက ဒီတစ်ခေါက်ကြာမယ်နဲ့တူတယ်” “ဟုတ်တယ် ဦးလေး ဒက်ဒီနဲ့မာမီက မာမီ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မန္တလေးကပြန်လာမှာဆိုတော့ တစ်လနီးပါးလောက် ကြာလိမ့်မယ်နဲ့ တူတယ်” “နီနီ့ အန်တီလေးက အိမ်မှာလာနေပေးမှာပေါ့” “ဟုတ်တယ် ဦးလေး သူလာပြီး မနေလဲ နီနီ့သူငယ်ချင်းတွေရှိတယ် အိမ်မှာခေါ်ထားလိုက်ရုံပဲ အန်တီလေးက ဒက်ဒီ့ညီမဆိုပေမယ့် ဖအေတူမအေကွဲညီမလေ… ဆိုးလို့ အိမ်က ပစ်ထားတာ ပြန်ခေါ်တာတောင် တစ်နှစ်မပြည့်သေးဘူး”.. “အရင်တစ်ခေါက် အစ်ကိုကြီးတို့သွားတုန်း မြမြဒီမှာလာနေတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ” “ဒီမှာကတော့ ခဏပဲလာနေတာလေ… ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့အိမ်လဲဖြစ် နီနီကလဲ ရှိတော့သူငြိမ်နေတာပေါ့.. ဒါပေမယ့် အန်တီလေးက နီနီ့အပေါ်တော့ ကောင်းပါတယ် အရင်တစ်ခါကလို ညနေကျရင် မြမြကို ဦးလေး သွားခေါ်ပေးရဦးမလား” “အန်တီလေးက ဖုန်းဆက်ထားတယ်… ညနေကျရင် သူ့ဖာသာပဲ လာခဲ့မယ်တဲ့… ဦးလေးသွားခေါ်ဖို့ မလိုတော့ဘူး..” “အင်းအင်း” ကိုသောင်းထိုက်နှင့် နီနီခိုင်တို့နှစ်ယောက်သား စကားစပြတ်သွားကြသည်။ စကားပြောရင်း မြမြ၏ အကြောင်းပါလာတော့ ကိုသောင်းထိုက်တစ်ယောက် ရင်ထဲနွေးသွားမိသည်။ အသက်(၃၀)လောက်ပင်ရှိသေးသော မြမြ၏အလှက အသက်(၄၀)ကျော်လူပျိုကြီး ကိုသောင်းထိုက်၏ရင်ကို စွဲငြိစေခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့် မြမြက သူ့အလုပ်ရှင်အစ်ကိုကြီးဦးထွန်းနိုင်၏ ညီမဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး မြမြကခေသူမဟုတ် ဒီအသက်အရွယ်နှင့် ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ မြမြ၏ ပထမယောက်ျားက သူမတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြီး ဒုတိယယောက်ျားက ထိုဒရိုင်ဘာ၏ ညီအရင်းဖြစ်လေသည်။ ဒါတွေကြောင့်လည်း သူမကို မိသားစုတစ်ခုလုံးက ဖယ်ကျင်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုအကြောင်းများကြောင့် မြမြအား ကိုသောင်းထိုက် လက်ရှောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နို့မို့ဆိုရင်တော့ သောင်းထိုက်ဆိုတာကလည်း ခေသူမှ မဟုတ်တာ။ လူပျိုကြီးတွေ လူပျိုကြီး ဖြစ်ရခြင်းအကြောင်းက နှစ်ရပ်ရှိသည်။ နုံလွန်းလျင်လည်း လူပျိုကြီး ဖြစ်တတ်သည်။ လည်လွန်းလျင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်သည်။ ကိုသောင်းထိုက်က ဒုတိယအမျိုးအစားထဲက လည်လွန်း၍ လူပျိုကြီးဖြစ်ရသူတစ်ယောက်ပင်။ မောင်းလာသော ကားလေး လမ်းမကြီးပေါ်တွင် တရိပ်ရိပ်ပြေးလွားမောင်းနှင်၍ လာရင်း တစ်နေရာအရောက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးတစ်လုံး၏ ရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ပြီး ကားဟွန်းသံ နှစ်ခါလောက်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးဆီမှ လူတစ်ယောက် သူတို့ကားလေးရှိရာသို့ ဦးတည်၍ပြေးထွက်လာသည်။ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံးကတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြင့် အသက်၃၀ကျော်လောက်ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရသည့် ထိုသူက သူတို့၏ရပ်ထားသော ကာလေးဘေးသို့ အရောက်ရပ်လိုက်သည်။ ကားတံခါးမှန်အား ကိုသောင်းထိုက်က ချလိုက်သည်။ ထိုနည်းတူ နီနီခိုင်ကလည်း သူမဖက်ရှိကားတံခါးမှန်ကို ချလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ပီကေဗူး အခွံလေးကို အပြင်သို့ လွင့်ပစ်လိုက်သည်။ “ကိုခင်မောင်.. ခင်ဗျားတို့ အလုပ်လာဆင်းလို့ရပြီ. ပစ္စည်းတွေ အစုံရောက်နေပြီ၊ ဘိလပ်မြေကမနက်ရောက်မယ်၊ အစ်ကိုကြီးက ကားဂိုဒေါင်ကို တစ်လအတွင်း အပြီးလုပ်ပေးဖို့ မှာသွားတယ်… ဒီမှာကလည်း အလုပ်ကမပြတ်သေးဘူး.. အစ်ကိုကြီးကတော့ မနက်ဖြန် စပြီးလုပ်ဖို့ မှာသွားတာပဲ.. ဘယ့်နှယ့်လဲ ဆင်းနိုင်ပါ့မလား” “မနက်ဖြန်တော့ ဆင်းနိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူးနဲ့တူတယ်” “မဖြစ်ဘူး အစ်ကိုကြီးက ခင်ဗျားတို့ မလုပ်နိုင်ရင် တခြားလူကို ခေါ်ခိုင်းဖို့ မှာထားတယ်..” “ထွီ ..” တိုးလည်း မတိုး ကျယ်လည်းမကျယ်၊ သာမာန် အသံဖြင့် နီနီ တံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်သည်။ ပြီးသူမစိတ်ထဲမှလည်း ဟင်းသူကများ ဟူသော အတွေးဖြင့် မျက်နှာလေး မာတင်းခက်ထန်သွားရသည်။ “ကောင်းပြီလေ မနက်ဖြန်တော့ မလုပ်နဲ့သန်ဘက်ခါလာပြီး ဆင်းပေးပါ့မယ်” “လာဖြစ်အောင်တော့ လာခဲ့ ကိုခင်မောင်.. ကဲ..ဒါဆို ကျုပ်တို့လဲ သွားမယ်” “အင်း..” စကားလည်းဆုံးရော မောင်းထွက်သွားသည့် ကားလေးကို ကြည့်ရင်း ပန်းရံဆရာ ကိုခင်မောင်ပြုံးလိုက်မိသည်။ ကားပေါ်မှကောင်မလေး အတော်လှ၍ သူစကားပြောရင်း ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါကို ကောင်မလေးက မတူမတန်သလိုပုံနဲ့ ထွီခနဲ တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီလိုပါပဲ ဒါမျိုးလေးတွေက ဟင်း..မတွေ့သေးလို့ပါ၊ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ပြီ ဆိုတော့ ဒီကဖြင့်ဘာမှ မဖြစ်သေး၊ သူတို့က တဖျန်းဖျန်း ပြီးနေတတ်တာလေးတွေဟုတွေးရင်း ခင်မောင်သည် ရပ်နေရာမှ လှည့်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။ မနက် မိုးလင်းသည်နှင့် ကိုသောင်းထိုက်က ရောက်နှင့်နေပြီး နီနီနှင့် မြမြတို့တူဝရီးကို ဈေးသို့ပို့ပေးရသည်။ ဈေးတွင် စားသောက်ဝယ်ခြမ်းပြီး ပထမနှစ်ကျောင်းသူ နီနီအား ကျူရှင်သို့ ဝင်ပို့ခဲ့ပြီး မြမြကိုအိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးရသည်။

ကားပေါ်မှ နီနီဆင်သွားသည်နှင့် မြမြတစ်ယောက် ရှေ့ခန်းသို့ပြောင်း၍ ထိုင်သည်။ မွေးကြိုင်သော ရနံ့လေးများက ကိုသောင်းထိုက်အား တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လာသည်။ မြမြ၏တောင့်တင်းတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တန်ကြီးများက လုံးတစ်နေပြီး၊ အင်္ကျီထဲမှ တိုးထွက်တော့မယောင် နို့အုံကြီများက ကိုသောင်းထိုက်၏ မျက်စိရှေ့ဝယ် အလွန်လှပလို့နေသည်။ စကားမရှိစကားရှာ၍ပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် စိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သော မြမြ၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများက ကိုသောင်းထိုက်တစ်ယောက် ဘရိတ်ကို နင်းလိုက်မိသည်အထိ စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်စေသည်။ ကိုသောင်းထိုက် သက်ပြင်းတွေ အခါခါချရင်း ကားကိုသာ ဂရုစိုက်၍ မောင်းနှင်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်အရောက် ကားကို ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တော့ ပန်းရံများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားဝင်လာတာ မြင်ရသည်နှင့် ခင်မောင်က ပေါ်တီကို အောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထလာသည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် မြမြက ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်သော့ကို ဖွင့်ဝင်သွားသည်။ ကားဘေးတွင် ရပ်နေသော ခင်မောင်၏ မျက်လုံးများက မြမြ၏ နောက်သို့ ပါ၍သွားသည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသော ကိုသောင်းထိုက်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ပေ။ ကိုသောင်းထိုက်၏ စိတ်ထဲ ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်၍ သွားရသည်။ “ကိုသောင်းထိုက်ဒီနေ့ ကျနော်တို့ စဆင်းမယ်”..”အင်း” မြင်ကွင်းမှ မြမြ ပျောက်ကွယ်သွားမှ ခင်မောင်က ကိုသောင်းထိုက်ဖက်ကို လှည့်၍ပြောသည်။ ကိုသောင်းထိုက်က စိတ်မပါသလို အင်းလိုက်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်ထိုင်နေသော ပန်းရံများကိုကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်.မင်းနဲ့မှသုံးယောက်ထဲလား..” “ဒီနေ့တော့ ကျနော်နဲ့ ဟိုစွပ်ကျယ်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆင်းမှာ၊ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ကောင်က ဟိုဖက်ဆိုက်ထဲ လွတ်လိုက်ရမှာ..၊ သုံးလေးရက်လောက်နေမှ ဒီမှာ အကုန်လာဆင်းမယ်..၊ ကျနော့်လူအားကတော့ ခင်ဗျားသိတဲ့ အတိုင်းပဲ” “အေးလေ. ဒီနေ့စဆင်းရင် ပြီးတာပဲ ဘယ်လိုလုပ်မယ်ဆိုတာ အစ်ကိုကြီးက မင်းကို ပြောထားပြီးပြီမဟုတ်လား…” ” ပြောထားပြီးပါ ပြီ” “ကဲ.ဒါဆိုလဲစလုပ်တော့…”စကားစကိုဖြတ်၍ ကိုသောင်းထိုက် တိုက်ထဲ ဝင်လာခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်၍ ဂျာနယ်တစ်စောင်ကိုယူကာ ဖတ်နေသည်။ ကိုသောင်းထိုက်၏ စိတ်က ဂျာနယ်ထဲသို့ ရောက်၍ မသွား၊ မြမြ ထံသို့သာရောက်နေသည်။ ဂျာနယ်ကို ကြာကြာမဖတ်နိုင်။ မြမြကိုတွေ့မြင်ချင်စိတ်က ပြင်းပြလာ၍သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို လေးပင်စွာချ၍ ကိုသောင်းထိုက် ထရပ်လိုက်သည်။ “အိုး.ကိုသောင်းထိုက်ကြီးကလဲ အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့၊ ဒီမှာ အဝတ်လဲနေတာ..” ထမီကို ရင်လျားရန် လက်နှင့် စုကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သော မြမြ၏ ဖွေးဖွေးနုနု နို့အုံနှစ်လုံးကနို့သီးထိပ်လေးမှ လွဲ၍ အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မြမြက အဝတ်လဲတာ အိပ်ခန်းထဲတွင်မဟုတ်ပဲ မီးဖိုထဲတွင် ဖြစ်နေသည်ကို ကိုသောင်းထိုက် မစဉ်းစားတတ်။ လက်တစ်ကမ်း အကွာတွင် မြင်တွေ့နေရသော မြမြ၏ရင်သားအိအိများ အလှတွင်သာ စွဲငြိနေသည်။ ဗြုံးခနဲ ကိုသောင်းထိုက်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အံအားသင့်သွားလို့လား မပြောတတ်။ ထမီကို ခုချိန်ထိ ရင်လျားမဝတ်သေး။ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်၍ ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ မြမြက မျက်လွာချကာထမီကို ဝတ်ရန်ဖြန့်လိုက်သည်။ အောက်ဖက်ကို လျှောကျသွားသော ထမီအပေါ်နားစက နို့နှစ်လုံးကို လှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ “အို.အာ့.မလုပ်နဲ့.မလုပ်နဲ့အား.ကို.ကိုသောင်းထိုက်ကြီးနော် အိုအို မလုပ်နဲ့နော်မလုပ်နဲ့လို့..” အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိသည်ဟူသော အသိနှင့် မြမြ၏ အကျင့်စရိုက်ကို သိထားသောကိုသောင်းထိုက်က မြမြ၏ ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်အားယူဆွဲပွေ့ရင်း နို့တစ်ဖက်ကိုငုံံ့၍ စုပ်လိုက်သည်။

ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားသော မြမြက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်နှုတ်မှ တားနေသော်လည်း ကိုသောင်းထိုက်က အရေးမစိုက်တော့ပါ။ မြမြကလည်း အသည်းအသန် ရုန်းကန်ခြင်း မပြု။ ကျန်နို့တစ်ဖက်အား ကိုသောင်းထိုက်က လက်ဖြင့်ညှစ်၍နယ်သည်။ တင်းနေသော နို့အုံလုံးလုံးကြီးတွေက ကိုင်ရတာ အရသာတွေ့လှသည်။ ထမီစကိုကိုင်ထားသော သူမလက်နှစ်ဖက်က တဖြည်းဖြည်းအောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းလာသည်။ “အိုရှင်တော်.တော်ပါတော့.တော်ပြီ ကျမကို လွတ်ပါတော့..ရှင်” မျက်နှာလေး မော့ရင် ပြောနေသော မြမြ၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးယောင်သမ်းရင်း နီမြန်းနေသည်ကိုတော့ ကိုသောင်းထိုက် မမြင်။ နို့ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး စို့နေသည်။ တစ်လုံးပြီးတော့ နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍ စို့ပြန်သည်။ “အို..မလုပ်နဲ့..တော်ပါတော့ဆို.ဟင့်ကျွတ်.အအား.” မတ်တတ်ရပ်နေသော မြမြ၏ ဒူးဆစ်လေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ညွှတ်၍ကျချင်လာသည်။ လူပျိုကြီးသာ ပြောရတယ်၊ နို့စို့တာက ပညာသားပါလှသည်။ နို့သီးကို တအားငုံစုပ်ရင်း လျှာထိပ်ဖျားနှင့်များ ကော်ကော်ထိုးလိုက်တာ မြမြ ရင်ခေါင်းထဲအထိ ကြပ်ကြပ်သွားရသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားသော မြမြ၏ လက်ထဲမှ ထမီစက လွတ်ကျချင်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းလျှောကျသွားသော ထမီစကြောင့် လစ်ဟာသွားသော သူမ၏ ကျောပြင် ပြည့်ပြည့်လေးကို ခါးတွင်ဖက်ထားသည့် ကိုသောင်းထိုက်၏ လက်များက ရွေ့လျား လျှောတိုက်၍ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ သူမ၏ နောက်ကျောသို့ရောက်လာပြီး ကားစွင့်မို့မောက်နေသော တင်ပါးကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်ကာ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေကြသည်။ ပြွတ်ခနဲ မြည်သံနှင့် အတူ ကိုသောင်းထိုက်က နို့ကို လွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင်သူ၏ လက်များကိုလည်း မြမြ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။ “အဟင်း..” ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကို ပြုလျှက် မြမြတစ်ယောက် ထမီ စွန်တောင်ဆွဲလျက် အိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။ သူမ၏ နောက်ကျောမှ လျှောကျနေသော ထမီက အိပ်ခန်းထဲသို့ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သွားသော မြမြ၏ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားသည့် တင်သားအိအိကြီးများကို အတိုင်းသားနီးပါး လှစ်ဖော်၍နေသည်။ သူမ၏ နောက်ဖက်မှ ကိုသောင်းထိုက် လိုက်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲ အရောက် မြမြက ကုတင်ပေါ်ကအိပ်ယာထက်သို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို ဝုန်းခနဲပင် လှဲ၍အချ အနားသို့ ရောက်လာသော ကိုသောင်းထိုက်က သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ကို ငုံ့၍ဖက်ရင်း ကုတင်စောင်းသို့ ဒူးထောက်ကာတက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မြမြ၏ ခါးစောင်းသို့ ဖိထောက်မိလိုက်သော အရာက သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ်လှဟုသိလိုက်ရသော မြမြတစ်ယောက် ရင်ထဲတဒိန်းဒိန်း နေအောင်ပင် ခုန်လို့သွားရလေသည်။ ကိုသောင်းထိုက်က အိပ်ယာထက်တွင် တစောင်းလှဲနေသော မြမြကို ပက်လက်ဆွဲ၍ လှန်လိုက်သည်။ မြမြ ဘာစကားမှ မဆိုတော့၊ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားရင်း မျက်လုံးများ အပေါ်၌ သူမ၏လက်ဖျံတစ်ဖက်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်ထားလိုက်သည်။ တရှူရှူး တရှဲရှဲဖြင့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေသော ကိုသောင်းထိုက်က သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင်၍ ထမီကို ခါးသို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ မြမြ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရှိသောတစ်ထည်တည်းသော ထမီလေးမှာ ခါးနှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ပုံလျက်သား။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဖွေးဖွေးနု၍ တင်းရင်း ဝင်းမွတ်နေသည်။ ကိုသောင်းထိုက်က သူမ၏ပေါင်နှစ်ခြောင်းကို ကိုင်၍ဒူးထောက်လျှက် ရှေ့သို့ တိုးလိုက်သည်။ မြမြ ခိုးကြည့်နေသော မျက်လုံးများကို ပြန်၍မှိတ်ချလိုက်သည်။ “ကိုသောင်းထိုက်..ကိုသောင်းထိုက်..ဗျို့.ကိုသောင်းထိုက်” အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်လိုက်သော ခင်မောင်၏ အသံ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကြသည်။ “ကိုသောင်းထိုက် ကိုသောင်းထိုက်” ခေါ်သံက ဧည့်ခန်းထဲသို့ပင် ရောက်၍လာသည်။

ကိုသောင်းထိုက် ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မြမြထံမှ တောက်ခေါက်လိုက်သံကိုတော့ ရှေ့သို့ အာရုံရောက်နေသော ကိုသောင်းထိုက် မကြားလိုက်ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရပ်နေသော ခင်မောင်နှင့် ကိုသောင်းထိုက် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။ “ဘာလဲ..ကိုခင်မောင် ဒီမှာအိမ်သာတက်နေတာ..” “ဟဲ.ဟဲ.” ကိုသောင်းထိုက်ကိုကြည့်၍ ခင်မောင်ရယ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “ဘိလပ်မြေမရောက်သေးဘူး အဲဒါ ပေးပါဦး..” ဟင် ခက်ပြီ။ ဘိလပ်မြေဆိုင်၏ ဖုန်းနံပါတ်အား ကိုသောင်းထိုက် မသိ၊ နီနီခိုင်သာ သိသည်။ ဆိုင်သို့ ကားဖြင့်အရောက်သွား၍ ပြောရုံသာရှိသည်။ ပုဆိုးထဲမှ လီးကလည်း တောင်နေတာမှ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည်။ ဘိလပ်မြေမရောက်၍ ပန်းရံသမားများ ပြန်သွားရတာကို အစ်ကိုကြီး ပြန်လာ၍ သိသွားလျှင် ကိုသောင်းထိုက်ဆက်၍ မတွေးတော့။ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ ကြည့်သည်။ မနက် ၈နာရီခွဲပြီ။ ကိုသောင်းထိုက် ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ၉ နာရီခွဲကို နီနီခိုင်အား သွား၍ ခေါ်ရအုံးမည်။ သူ မြမြနှင့်တွေ့ဖို့ မလွယ်တော့။ ဘိလပ်မြေဆိုင်ရောက်ပြီးသည်နှင့် ခုချက်ချင်းပို့ရန်ပြော၍ နီနီခိုင်ကိုတစ်ခါတည်း တန်း၍သွားခေါ်ရန်သာ ရှိတော့သည်။ “ဟင်း..ခုပဲ ကျုပ်သွားလိုက်မယ်”…”ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ်၍ ရယ်ကြဲကြဲ လုပ်နေသော ခင်မောင်ကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် တချက် ခေါင်းငဲ့၍ ကြည့်ပြီးနှစ်ယောက်သား အတူတူပင် အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ မြမြတစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်သွားမိရသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော ကိုသောင်းထိုက်၏ ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ အလိုးခံချင်သည့်စိတ်ဆန္ဒတွေက ထိန်းမရအောင်ဖြစ်ပေါ်လို့နေသည်။ အတော်ပင်ခံစားရခက်နေသည်။ မာကျောသော အရာဝတ္ထု တစ်ခုခုကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးထည့်ချင်နေသည်။ အိပ်ယာထက်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း ခါးတွင် ပတ်၍ ပုံနေသော ထမီကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မြမြ၏ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်သည်။ အမွေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက နဲနဲနောနောမဟုတ်။ အဆမတန် ခုံးထနေသည်။ ရွှဲနစ်အောင် ထွက်နေသော စောက်ရည်များကိုလည်း စိုခနဲ စမ်းမိလိုက်သည်။ လက်မထိပ်လေးနှင့် စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ ဒီလို လုပ်လို့မဖြစ်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက သူမ၏ စိတ်ဆန္ဒကို ဘယ်သောအခါမှ လက်ဖြင့် မဖြေဖျောက်ခဲ့။ မြမြစောက်ဖုတ်ပေါ်မှ လက်ကိုဖယ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ထိုအခိုက် ပူနွေးမာကျောသော အရာတစ်ခုက သူမ၏ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ လာ၍ ထိတွေ့သည်။ ဖြတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း မြမြ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်ရှင်.ရှင်” မြမြ အံ့သြထိတ်လန့်စွာဖြင့် ထထိုင်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။

သူတွေ့လိုက်ရသည်က ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပန်းရံဆရာ ခင်မောင်ပင် ဖြစ်သည်။ အလုပ်ကြမ်း သမားပီပီ သန်မာကျစ်လျစ် ဖုထစ်သော ခင်မောင်၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့လိုက်သော မြမြအား တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်သွားစေသည်။ “မင်းလေး..သိပ်ပြီး အလိုးခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား မင်း မကြုံဖူးသေးတဲ့ အရသာမျိုး ခံစားရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးပါ့မယ်” စိုက်ကြည့်နေသော မြမြတစ်ယောက် ခါးလေးကော့တက်မတတ် စအိုဝကိုရှုံ့ရှုံ့သွင်းမိနေရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ ထပ်၍ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ခင်မောင် ငုံ့၍ မြမြ၏ ကိုယ်လုံးကို ပွေ့၍မယူလိုက်သည်။ ခင်မောင် လက်ထဲ စွေ့ခနဲ ပါသွားသော မြမြက ခင်မောင်ကို ကြည်နှူးစွာဖြင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမများသည် သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ယောက်ျားကနိုင်နိုင်နင်းနင်း ချီမပွေ့ယူတာကို ကြည်နူးလိုလားစွာ ခံချင်ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ခင်မောင်က မြမြအားကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းလိုးနည်းဖြင့် လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်သော မြမြက သူမ၏ တင်သားကားကားကြီးကို ကုတင်စောင်းတွင် အသားကျအောင် ပြုပြင်နေရာယူရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မက်မောစွာ ကြည့်ရင်း ခင်မောင် ရှေ့သို့ တိုးလာကာ စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ ညီလေးကို မြုပ်အောင် ထိုး၍အသွင်း မြမြကတွဲလောင်းချထားသော ခြေနှစ်ချောင်းကို မယူ၍ကုတင်စောင်းတွင် ဖနောင့်နှင့် နင်း၍ ပေါင်ကိုကားကာ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့၍ ကော့၍အောက်မှ ပင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်.ဗြစ်..ဖြစ်..ပြွတ်.ဖွတ်အားဟင်း..” ခံချင်လွန်းနေသော မြမြက အောက်မှ ကော့၍ ပင့်တင်ကာ ခြောက်ခါ ခုနစ်ခါလောက်လိုးလိုက်ပြီးတော့မှ တဒင်္ဂ စိတ်ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ခင်မောင်ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသော ခင်မောင်၏ခါးကို လှမ်းချိတ်ကာ ဆွဲယူလိုက်သည်။ မြမြက အောက်မှ ပင့်၍ လိုးအပြီး တင်ပါးကြီးကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်၍အချ တဝက်သာသာ ကျွတ်၍ထွက်နေသော လီးကြီးကို ခင်မောင်က မာလာခိုင် သူ့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်၍အဆွဲ လီးကြီးကိုပါ တပါတည်းလိုက်လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အ.အ..အအား.ဟင်း ဟင်း..” မြမြ ရင်ဘတ်လေး ကော့ ခေါင်းလေးမော့၍ တက်သွားသည်။ စောစောက ရမ္မက်ဇောကြောင့်သာ အာသာငမ်းငမ်း ဖြင့် ပင့်လိုးခဲ့ပေမယ့် အထိုက်အလျောက် ကျေနပ်သွားရသော်လည်း ခုလို ထိထိမိမိ မရှိလှ။ အပျိုလည်း မဟုတ် ၊ ယောက်ျားတော်တော်များများနှင့် ကြုံခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်လင့်ကစား မြမြမှာအပျိုစင်လေးပမာ တစ်ကိုယ်လုံး အသားတွေ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေပြီး လက်နှစ်လုံးလောက်အလို ခင်မောင်က အားဖြင့် ဆောင့်၍တဆုံးသွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်ဖွတ်..အအမလေး.အ..ဟင်းဟင်း.လုပ်လုပ်… ဆက်ဆောင့်.. အမလေး..လေး…” ထောင်တက်နေသော စောက်စေ့ကလေးကို အားဖြင်ဆောင့်ကာ စောက်ပတ်အတွင်းနားသို့ ဖိသိပ်လိုက်သည်။ ကော့ခနဲဖြစ်သွားရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလွုပ်လွုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခင်မောင်၏ လက်မောင်းတွေကို မမှီမကမ်း လှမ်း၍ ဆွဲဆုပ်လိုက်မိသည်။ ဒီလို နုနယ်ချောမော လှပလွန်းသော မိန်းမမျိုးကို မလိုးဖူးသေးသော ခင်မောင်ကလည်း မညှာတော့ပါ။

မြမြ၏ ဖွေးနုသော နို့နှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်၍ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ပြွတ်.ပလွတ်..ဘွတ်.အားအမလေး.. အစ်ကိုရဲ့ အမလေးလေး.. ဟင်းဟင်းကောင်းလှချည်လား.နော်အင်း.. အင်း…” တအားဆောင့်နေသည့်ကြားမှ အားမရနိုင်ဖြစ်လာရသော မြမြက သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ခင်မောင်၏ ခါးမှဖယ်၍ မိုးပေါ်သို့ ထောင်လိုက်သည်။“ပြွတ်ဖွတ်.ပြွတ်..ဘွတ်.အ.ဟင်း.ဟင်း..အိ.အီး…”မြမြ၏ ထောင်ထားသော ခြေနှစ်ဖက်က ရမ်းခါ၍ နေသည်။ မြမြ မျက်လုံး မပွင့်တော့။ ခင်မောင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက လျော့မသွားသည့်အပြင် ပို၍ပြင်းထန်သွက်လက်လာသည်။ မကြာလှသောအချိန်တွင်တော့ “ပြွတ်..ပလွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်ဖတ်..အားအ.အမလေး.. အိုအို… အမလေး… လး.အား..ပြီး.ပြီးအိုး.. ကောင်း.. ကောင်း အင့်အင့်.. ” မြမြ၏ တင်သားကြီး ကုတင်စောင်းမှ လွတ်ထွက်သွားသည်အထိ ကော့၍ ကော့၍ တက်လာပြီးအရေတွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ခင်မောင်လည်း မကြာခင် ကိုသောင်းထိုက် ပြန်လာတော့မည် ဆိုတဲ့အသိနဲ့ နောက်ရက်တွေလည်း ရှိသေးတာပဲဟု တွေးကာ စိတ်ကိုလျှော့ကာ သုတ်ရည်တွေပန်းထည့်လိုက်ရင်း ရှေ့သို့ငုံ့၍ မြမြကို ကြုံးပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။ “အန်တီလေး..နေကောင်းရဲ့လား” ငွေစက္ကူ တစ်ထပ်ကို ကိုင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော နီနီက မီးဖိုခန်းဝင်ပေါက်နားတွင် ရပ်လျက်ခန္ဓာကိုယ် လေးပင်စွာဖြင့် မလှုပ်ချင်လှုပ်ချင် လှုပ်ရှားချက်ပြုတ်နေသော မြမြကိုမေးလိုက်သည်။ “ကောင်းပါတယ်.နီနီရဲ့ ညကအိပ်ရေးပျက်လို့ နုံးနေလိုပါ” ဖြေမိဖြေရာ ဖြေလိုက်သည်။” အင်း” ရပ်နေရာမှ နီနီလှည့်ထွက်မည်အလုပ် မြမြ၏ အသံက ထပ်၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ အော် ဒါနဲ့ နီနီ.. ညကျရင် တို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ထဲ အဲဒါ ဦးသောင်းထိုက်ကြီးကို လာအိပ်ခိုင်းရင်ကောင်းမလားလို့” “ကောင်းသားပဲ အန်တီလေးရဲ့ နီနီပြောလိုက်ပါ့မယ်…”လှည့်ထွက်လာသော နီနီ ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် ဂျာနယ်ဖတ်နေသော ဦးသောင်းထိုက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။“ဦးလေး..ဟေ…ဒီမှာပန်းရံဆရာကို ကြိုပေးထားဖို့ ငွေသုံးသောင်း” “အော်အေးအေး..သမီး” ငွေကိုလှမ်းယူရင်း ကိုသောင်းထိုက်၏ မျက်လုံးအစုံက အိမ်နေရင်း စကပ်တိုလေးဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသောနီနီ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခပ်ရဲရဲ ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်က မြမြနှင့် အစပျိုးခဲ့သောကိစ္စက ကိုသောင်းထိုက်အား အတော်ဒုက္ခပေးနေသည်။ လီးက ကျတယ်ကို မရှိ။ “နောက်ပြီးအန်တီလေးက ပြောတယ်… ဦးလေးကို ညကျရင် အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါတဲ့” “အင်း.အိပ်ပေးမယ်” ကိုသောင်းထိုက်စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။ “ဒါနဲ့နီနီ မြမြကို ဦးလေးလိုက်ပို့ပေးရမှာလား” “ခါတိုင်းတော့… သူအိမ်ပြန်ရင် သူ့ဖာသာ မောင်းသွားတာပဲ ညနေ သူပြန်လာမှ ကားကိုပြန်ယူလာမှာပေါ့.. ပြီးတော့ နီနီလဲ ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိတော့ပါဘူး ”။ ကိုသောင်းထိုက် တစ်နေကုန် အားလပ်သွားပြီ။ ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသော နီနီ စိတ်ထဲ ဒီနေ့ ဒီလူကြီး အကြည့်က ဘာမှန်းလဲမသိဘူးဟုတွေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး စူလိုက်မိသည်။ ရေချိုး ထမင်းစားပြီး မြမြ ကားကိုယူ၍ သူမအိမ်သို့ ပြန်သွားချေပြီ။ ဦးသောင်းထိုက်က အိမ်ဘေးပန်းခြံက ခုံတန်းလျားပေါ်မှာ လှဲနေသည်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲ၍ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော နီနီ တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းထံ ဖုန်းဆက်ရန်း သတိရသဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ထထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အိမ်ဘေးပန်းခြုံဘေးမှ လှူပ်ခနဲ တွေ့၍လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ခုံတန်းလျားပေါ်တွင် လှဲနေသော ဦးသောင်းထိုက်ကို ပေါင်ကြားမှအချောင်းကြီးက ငေါငေါကြီးထွက်နေတာကို တွေလိုက်ရသည်။ စောစောက ငါအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲပြီး စာဖတ်နေတုန်း ပေါင်ကိုထောင်ပြီး ချိတ်ထားသော့စကပ်က ခါးပေါ်လန်ကျပြီး အောက်ပိုင်းမှာဘာမှ မရှိဘူး၊ သူငါ့ကိုလာချောင်းကြည့်ပြီး ငါ့ဟာလေးကို တွေ့ပြီး ဒီလိုဖြစ်နေတာများလား။

အို.အို..နီနီ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားရပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိ ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသလို။ နီိနီမနေနိုင်တော့။ စကပ်အောက်သို့ လက်နှိုက်ပြီး စပ်ဖုတ်လေးကို ကိုင်စမ်းလိုက်မိသည်။ သူမက အိမ်မှာနေရင်းမို့ ဘာအောက်ခံကိုမှ မဝတ်တတ်။ ဟင်… သူမစောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး အံ့သြလောက်အောင် ခုံးထမာကျောနေပြီး အရည်တွေကလည်း အတော်များများပင် စိုရွဲနေအောင်ထွက်ကျနေသည်။ အရည်တွေကလည်း လက်နဲ့ထိမိလိုက်တော့ ချွဲကျိစေးထန်းနေသည်။ “အို.အိုး.အမေ့အိုးကောင်းလှချည်လား… အရသာရှိလိုက်တာပါလား..” စိတ်ထဲနဲနဲကျေနပ်သွားသည်။ “ဟင်ကျွတ်..”ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ဟိုလူကြီး ထိုင်နေရာမှ အထ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီး လူကြီးက ပြုံးပြ၍လှည့်ထွက်သွားသည်။ ငါ့နှယ် နော်သေသာ သေလိုက်ချင်တာပဲ။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသော နီနီ တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲပစ်လှဲချလိုက်မိလေတော့သည်။ “ဟာ.ကိုခင်မောင်ပြန်တော့မလို့လား” “ဟုတ်တယ် ကိုသောင်းထိုက် ဒီနေ့ခင်ဗျားက ငွေထုတ်ပေးထားတော့ ခင်ဗျားကိုပြုစုရအုံးမယ်” “ဟာရပါတယ်.ဗျာ..” “ကဲမင်းပြန်တော့…”ကိုခင်မောင်က သူ့တပည့်ကောင်လေးကို လှည့်၍ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့..ဆရာ..” “လာဗျာ ကိုသောင်းထိုက် ဆိုင်က လမ်းထောင့်တင် ရှိတာပဲ လိုက်ခဲ့ဗျာ” “အဲ.ခဏလေး.နော်” ကိုသောင်းထိုက်က အိမ်ထဲဝင်၍ ဧည့်ခန်းထဲ၌ ရပ်လိုက်သည်။ “နီနီရေ.ဦးလေးအပြင်ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်” “ဟုတ်..” နီနီခိုင်၏ တုံ့ပြန်သံအဆုံး ကိုသောင်းထိုက်သည် ခင်မောင်နှင့်အတူ လမ်းထိပ်ရှိ စားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မှောက်လျှက် အိပ်နေလို့လဲ ခံစားချက် ဝေဒနာက မပျောက်။ ပက်လက်လှန် အိပ်တော့လည်း ဝေဒနာကမထူခြား။ နီနီ စိတ်ညစ်မိသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နေမထိ ထိုင်မသာဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုခု လိုနေသလိုပင် ဖြစ်နေရသည်။ စိတ်ကူးတစ်ခုရ၍ နီနီ လှဲနေရာမှ ထ၍ သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး ဒက်ဒီတို့ အိပ်ခန်းကို ဖွင့်၍ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ စားပွဲအံဆွဲများတွင် ဟိုရှာဒီရှာလုပ်ရင်း စီဒီခွေတစ်ချပ်ကိုဆွဲယူ၍ စက်တွင်ထည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ အခွေက အပြာကား ဒီအခွေ ရှိတယ်ဆိုတာ အရင်ကဒက်ဒီတို့အခန်း ရှင်းပေးရင်း တွေ့လို့ စမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ကောင်းလိုက်သည့် ဇာတ်ကား၊ ဇာတ်လမ်းလည်း ဆုံးရော နီနီ စောက်ဖုတ်လေးလဲ ရွဲနစ်လို့နေသည်။ ပြီးတော့ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကလည်း မသက်သာသည့်အပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့် ပိုလို့တောင်ဆိုးလာသည်။ နီနီ အခွေကို သူ့ နေရာသူ ပြန်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင် ဝီစကီပုလင်းရေသန့်ဗူးနှင့် ဖန်ခွက်တို့အဆင်သင့်တွေ့လိုက်သည်။ မူးမူးနှင့်အိပ်ပျော်သွားရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးမိကာ ဝီစကီနှစ်ပက်နီးနီးလောက်ထည့်၍ ရေနှင့်ရောပြီး သောက်ပစ်လိုက်သည်။ အရင်က တစ်ခါနှစ်ခါလောက် မြည်းစမ်းသောက်ကြည့်ဖူးသည်။ ခုလောက်တော့ မများပေ။ နီနီ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အူရိုင်းလေး ဖြစ်၍ အရက်ရှိန် အတော်တက်လာသည်။ သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်အစား အားလုံးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ ဗလာကျင်း‌နေသော ကိုယ်လုံးကိုမှန်ရှေ့တွင် လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကွ၍ကားပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ အို… သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှ အရည်လေးတွေ အောက်သို့အမျှင်လေးတွေတန်းကာ တွဲလောင်းလေး ထွက်ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ဆူဝေနေသော သွေးသားဆန္ဒကို ဘယ်လိုမှထိန်းမရတော့ပါ။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကို လက်ညိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖြဲ၍ဟလိုက်သည်။ နီရဲနေသော စောက်ခေါင်းဝလေးအပေါ်တွင် မန်ကျည်းစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေ့ကလေးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေး ဖြစ်နေသည်ကို မှန်ထဲတွင်အတိုင်းသား တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စိတ်မှန်းဖြင့် လီးကိုမြင်ယောင်ကာ စောက်ပတ်ဝလေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးများဖြင့် လှည့်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ “အို…” အရသာရှိလှပေမယ့် အားမရချင်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။ နီနီမှန်ရှေ့မှ လှည့်ထွက်ခဲ့ပီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ပီးတော့ ပက်လက်လှန် ပေါင်ကား၍ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်လိုက်မိသည်။ နီနီသည် နဂိုကတည်းက ထကြွနေသော ရမက်စိတ်ကို လက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်ရင်း အပြာကားကို ကြည့်ခဲ့ပြီး အရက်ကိုပါ သောက်လိုက်မိလေတော့ သူမ၏ရာဂစိတ်တွေက အဆမတန်ပင် ထကြွလာရုံမက အရှက်တရားပင် မရှိတော့သလောက်နီးနီး ဖြစ်လို့နေပါပြီ။ “ဟင်းဟင်း..အင့်.အင်း…” ပွတ်ရင်းစောက်စေ့ကလေးကိုထိမိတော့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဒီတော့စောက်စေ့ကိုဖိ၍ပွတ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲကိုတစုံတခု ထိုးထည့်ချင်သော စိတ်တွေကလည်း ပြင်းပြထက်သန်လို့လာရသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲတွင်တော့ သူမတွေ့ခဲ့သည့် လီးကြီးကို အာရုံ မပြတ်ပေ။ “အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ရှီးအ” ”.ကြွီ..” အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသံ ကြားသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲကို လှမ်းဝင်လာသော ကိုသောင်းထိုက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်နေ့လုံး မငြိမ်းနိုင်တဲ့မီး အရက်ပါ ထပ်သောက်လာလိုက်တော့ ကိုသောင်းထိုက်တစ်ယောက် ရဲဝံ့၍ နေပါပြီ။ အိပ်ခန်းထဲမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့ ကြားရ၍ တံခါးကိုဟကြည့်လိုက်ရာ နီနီတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ကိုသောင်းထိုက် ချက်ချင်းပင်အခန်းထဲသို့ လှစ်ခနဲဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ “ဟင်… ဦးလေး” နီနီ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားရစဉ် ကိုသောင်းထိုက်က အခန်းထဲ အရောက် မတ်တတ်ရပ်၍ ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ “အို” ကိုသောင်းထိုက် ရှေ့သို့လှမ်းလိုက်ရင်း သူ့အင်္ကျီကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပေပြီ။ နီနီ လူးလဲထလိုက်ပြီး သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ရှေ့သို့လှမ်းလာသော ကိုသောင်းထိုက် သူမနှင့် လက်တစ်ကမ်းအကွာသို့ ရောက်လာသည်။ “နေနေအုံး..ဦးလေး..” ကိုသောင်းထိုက် ရပ်လိုက်သည်။ နီနီက အိပ်ယာပေါ်တွင်ပင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က နောက်သို့ပြန်၍ ထောက်ကာ လီကိုကြည့်ရင်း စောက်ပတ်ထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ ကလိသည်။

နီနီ၏ လက်ခလယ်က စောက်ပတ်ထဲသို့ ပို၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖြင့် အသွင်းအထုတ်လုပ်လာသည်။ “အင်းဟင်း.အင့်.အင်း” အနီးကပ် တွေ့နေရသော ကိုသောင်းထိုက် မနေနိုင်တော့။ “နီနီလေး..သမီး စောက်ပတ်လေးထဲ ဦးလေးလီးလိုးထည့်လိုက်ရင် ဒီထက်ပိုကောင်းမှာ ..သမီးရဲ့..” “ထည့်.ထည့်လေ.လာ..လာ..” နီနီက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲခေါ်သည်။ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လာပြီး ကိုသောင်းထိုက်က ကုတင်ပေါ်မှနီနီကို ကုတင်စောင်းတွင် ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲစေပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးတဖက်စီတွင်တင်ကာ လီးကို စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ကပ်လိုက်သည်။ “သွင်းသွင်းတော့လေ” “ဗြစ်.ဗြစ်ဖွတ်” “အားအီးအားအမေ့.အီး…” စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုသောင်းထိုက်က အဆုံးဝင်အောင် တစ်ချက်တည်းဆောင့်၍ သွင်းချလိုက်သည်။ နီနီတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ ကိုသောင်းထိုက် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ မဆန့်မပြဲဖြင့် စောက်ပတ်လေးအဝမှ သွေးစီးကြောင်းလေးတွေ့လိုက်ရသည်။ လက်လှမ်း၍ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်သည်။ “လုပ်..လုပ်လေဦးလေးရ..အ..အမလေး..လေး” “နီနီလေး…” “အင်း..အင်း…” “ကောင်းလား..” သွေးထွက်နေမှန်းသိ၍ နာကျင်မှုသက်သာအောင် အဆောင့်ရပ်ပြီး နို့တွေကို ကလိပေးနေရာမှမေးလိုက်သည်။ “အင်းဟင်း..လုပ်.လုပ်..နာနာလေးကောင်းကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေးပါ.အားအင့်.. အမေ့.တအားဆောင့်ပေးပါ.. အအား… ဆောင့်စမ်းပါ ဦးလေးရဲ့ .. ဘာလဲ..အားမရှိဘူးလား… ကျွတ်ကျွတ်… အင့်..ဟင့်…” ကိုသောင်းထိုက် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဗြစ်..ဘွတ်ပလွတ်.ဖွတ်..ဗြစ်” “အား.အင်းအင့်အ..အမေ့အား.အိ..အ” နီနီခါးလေးကော့တက်ကာ ခေါင်လေးဘယ်ညာရမ်းခါရင်း တစ်ချီ ပြီးသွားသည်။ မပြီးသေးသော ကိုသောင်းထိုက်က အရှိန်ကို လျှော့၍ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ နီနီအာသာပြေသေးပုံမရ။ စောက်ပတ်ထဲမှ တလွုပ်လွုပ်တရွရွဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးနေသလို တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအကြာ နောက်တစ်ချီအတွက် အပြီးလိုးရန် အိုင်ထွန်းရွဲနစ်နေပြီး ချော်ချွတ်ချွတ်ဖြစ်နေသော အရည်များကို သုတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ကိုသောင်းထိုက် ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “အိုး.မထုတ်..မထုတ်နဲ့လေ လုပ်လုပ်လုပ်လေ ဦးလေးကလဲ ကျွတ်..ပြောလိုက်ရတာနော်..ဟင့်ဟင့်..” “လိုးပါ့မယ်..နီနီရဲ့တော်ကြာ နွယ်နီလေးကသာ နာတယ် တော်ပြီ မပြောနဲ့” “အံမာ.ဦးလေးကလား နီနီခံနိုင်အောင်ခံမယ်…” “စိန်လိုက်..လေ ” ဦးလေးတစ်ညလုံးလိုးပေးမလား..ဦးလေး အားကုန်သာလုပ် ကွဲချင်ကွဲသွားပလေ့စေ.. ဦးလေးဟာကြီးသာ မထုတ်ပစ်နဲ့… နီနီအောင့်ပြီး ခံနိုင်အောင်ခံမယ်” နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ကြကာ နီနီက မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို မှိတ်ချလိုက်ပါလေတော့သည်။…..ပြီးပါပြီ