ခံနိုင်အောင်ခံမယ်

အသက် ( ၁၈ ) နှစ်အရွယ် ချောမောလှပ တောင့်တင်းဖြူဝင်းသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဗင်ကားအဖြူလေး၏ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်၍ ကူရှင်ပေါ်တင်ပါးလွဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲ၍ တင်လိုက်သည်။ ပေါင်လည်လောက်နီးနီးသို့ပင် တိုကပ်နေသော စကပ်တိုလေးအနားက ဝဲခနဲလန်တက်သွားသည်။ ကောင်မလေး အတော်လှလာတာပဲ။ ဒရိုင်ဘာခုံတွင် ထိုင်နေသော ကိုသောင်းထိုက်က နီနီခိုင်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ သူမကားတံခါးကို ဂြိုင်းခနဲဆွဲပိတ်လိုက်တော့မှ ကိုသောင်းထိုက်၏ အကြည့်ကသူမထံမှလွှဲ၍ ရှေ့တူရူသို့ လှည့်လိုက်သည်။ “မောင်းတော့..ဦးလေး” “ဦးလေး ဘယ်ကိုဝင်ရဦးမလဲ.နီနီ”  “အင်း..မရှိတော့ပါဘူး..အိမ်ကိုပဲပြန်တာပေါ့” နီနီခိုင်စဉ်းစဉ်းစားစားနှင့် တွေးတွေးဆဆလေးပြောသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပင် ကိုသောင်းထိုက်ရှိရာဖက်သို့ လှည့်လိုက်ပြန်သည်။ “အော်မေ့လို့ ဟို ဒယ်ဒီမှာခဲ့တဲ့ကိစ္စ လုပ်ရဦးမယ် ဦးလေး၊ပန်းရံသမားတွေ ဆင်းခိုင်းဖို့လေ” “အင်း… ခုပဲအဲဒီဖက်ကို တစ်ခါတည်းလှည့်ဝင်လိုက်မယ် အစ်ကိုကြီးက ဒီတစ်ခေါက်ကြာမယ်နဲ့တူတယ်” “ဟုတ်တယ် ဦးလေး ဒက်ဒီနဲ့မာမီက မာမီ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မန္တလေးကပြန်လာမှာဆိုတော့ တစ်လနီးပါးလောက် ကြာလိမ့်မယ်နဲ့ တူတယ်” “နီနီ့ အန်တီလေးက အိမ်မှာလာနေပေးမှာပေါ့” “ဟုတ်တယ် ဦးလေး သူလာပြီး မနေလဲ နီနီ့သူငယ်ချင်းတွေရှိတယ် အိမ်မှာခေါ်ထားလိုက်ရုံပဲ အန်တီလေးက ဒက်ဒီ့ညီမဆိုပေမယ့် ဖအေတူမအေကွဲညီမလေ… ဆိုးလို့ အိမ်က ပစ်ထားတာ ပြန်ခေါ်တာတောင် တစ်နှစ်မပြည့်သေးဘူး”.. “အရင်တစ်ခေါက် အစ်ကိုကြီးတို့သွားတုန်း မြမြဒီမှာလာနေတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ” “ဒီမှာကတော့ ခဏပဲလာနေတာလေ… ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့အိမ်လဲဖြစ် နီနီကလဲ ရှိတော့သူငြိမ်နေတာပေါ့.. ဒါပေမယ့် အန်တီလေးက နီနီ့အပေါ်တော့ ကောင်းပါတယ်။ အရင်တစ်ခါကလို ညနေကျရင် မြမြကို ဦးလေး သွားခေါ်ပေးရဦးမလား” “အန်တီလေးက ဖုန်းဆက်ထားတယ်… ညနေကျရင် သူ့ဖာသာပဲ လာခဲ့မယ်တဲ့… ဦးလေးသွားခေါ်ဖို့ မလိုတော့ဘူး..” “အင်းအင်း” ကိုသောင်းထိုက်နှင့် နီနီခိုင်တို့နှစ်ယောက်သား စကားစပြတ်သွားကြသည်။

စကားပြောရင်း မြမြ၏ အကြောင်းပါလာတော့ ကိုသောင်းထိုက်တစ်ယောက် ရင်ထဲနွေးသွားမိသည်။ အသက်(၃၀)လောက်ပင်ရှိသေးသော မြမြ၏အလှက အသက်(၄၀)ကျော်လူပျိုကြီး ကိုသောင်းထိုက်၏ရင်ကို စွဲငြိစေခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မြမြက သူ့အလုပ်ရှင်အစ်ကိုကြီးဦးထွန်းနိုင်၏ ညီမဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး မြမြကခေသူမဟုတ် ဒီအသက်အရွယ်နှင့် ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ မြမြ၏ ပထမယောက်ျားက သူမတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြီး ဒုတိယယောက်ျားက ထိုဒရိုင်ဘာ၏ ညီအရင်းဖြစ်လေသည်။ ဒါတွေကြောင့်လည်း သူမကို မိသားစုတစ်ခုလုံးက ဖယ်ကျင်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုအကြောင်းများကြောင့် မြမြအား ကိုသောင်းထိုက် လက်ရှောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နို့မို့ဆိုရင်တော့ သောင်းထိုက်ဆိုတာကလည်း ခေသူမှ မဟုတ်တာ။ လူပျိုကြီးတွေ လူပျိုကြီး ဖြစ်ရခြင်းအကြောင်းက နှစ်ရပ်ရှိသည်။ နုံလွန်းလျင်လည်း လူပျိုကြီး ဖြစ်တတ်သည်။ လည်လွန်းလျင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်သည်။ ကိုသောင်းထိုက်က ဒုတိယအမျိုးအစားထဲက လည်လွန်း၍ လူပျိုကြီးဖြစ်ရသူတစ်ယောက်ပင်။ မောင်းလာသော ကားလေး လမ်းမကြီးပေါ်တွင် တရိပ်ရိပ်ပြေးလွားမောင်းနှင်၍ လာရင်း တစ်နေရာအရောက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးတစ်လုံး၏ ရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ပြီး ကားဟွန်းသံ နှစ်ခါလောက်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးဆီမှ လူတစ်ယောက် သူတို့ကားလေးရှိရာသို့ ဦးတည်၍ပြေးထွက်လာသည်။ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံးကတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြင့် အသက်၃၀ကျော်လောက်ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရသည့် ထိုသူက သူတို့၏ရပ်ထားသော ကာလေးဘေးသို့ အရောက်ရပ်လိုက်သည်။ ကားတံခါးမှန်အား ကိုသောင်းထိုက်က ချလိုက်သည်။ ထိုနည်းတူ နီနီခိုင်ကလည်း သူမဖက်ရှိကားတံခါးမှန်ကို ချလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ပီကေဗူး အခွံလေးကို အပြင်သို့ လွင့်ပစ်လိုက်သည်။ “ကိုခင်မောင်.. ခင်ဗျားတို့ အလုပ်လာဆင်းလို့ရပြီ. ပစ္စည်းတွေ အစုံရောက်နေပြီ၊ ဘိလပ်မြေကမနက်ရောက်မယ်၊ အစ်ကိုကြီးက ကားဂိုဒေါင်ကို တစ်လအတွင်း အပြီးလုပ်ပေးဖို့ မှာသွားတယ်… ဒီမှာကလည်း အလုပ်ကမပြတ်သေးဘူး.. အစ်ကိုကြီးကတော့ မနက်ဖြန် စပြီးလုပ်ဖို့ မှာသွားတာပဲ.. ဘယ့်နှယ့်လဲ ဆင်းနိုင်ပါ့မလား” “မနက်ဖြန်တော့ ဆင်းနိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူးနဲ့တူတယ်” “မဖြစ်ဘူး အစ်ကိုကြီးက ခင်ဗျားတို့ မလုပ်နိုင်ရင် တခြားလူကို ခေါ်ခိုင်းဖို့ မှာထားတယ်..” “ထွီ ..” တိုးလည်း မတိုး ကျယ်လည်းမကျယ်၊ သာမာန် အသံဖြင့် နီနီ တံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်သည်။ ပြီးသူမစိတ်ထဲမှလည်း ဟင်းသူကများ ဟူသော အတွေးဖြင့် မျက်နှာလေး မာတင်းခက်ထန်သွားရသည်။ “ကောင်းပြီလေ မနက်ဖြန်တော့ မလုပ်နဲ့သန်ဘက်ခါလာပြီး ဆင်းပေးပါ့မယ်” “လာဖြစ်အောင်တော့ လာခဲ့ ကိုခင်မောင်.. ကဲ..ဒါဆို ကျုပ်တို့လဲ သွားမယ်” “အင်း..” စကားလည်းဆုံးရော မောင်းထွက်သွားသည့် ကားလေးကို ကြည့်ရင်း ပန်းရံဆရာ ကိုခင်မောင်ပြုံးလိုက်မိသည်။

ကားပေါ်မှကောင်မလေး အတော်လှ၍ သူစကားပြောရင်း ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါကို ကောင်မလေးက မတူမတန်သလိုပုံနဲ့ ထွီခနဲ တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီလိုပါပဲ ဒါမျိုးလေးတွေက ဟင်း..မတွေ့သေးလို့ပါ၊ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ပြီ ဆိုတော့ ဒီကဖြင့်ဘာမှ မဖြစ်သေး၊ သူတို့က တဖျန်းဖျန်း ပြီးနေတတ်တာလေးတွေဟုတွေးရင်း ခင်မောင်သည် ရပ်နေရာမှ လှည့်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။ မနက် မိုးလင်းသည်နှင့် ကိုသောင်းထိုက်က ရောက်နှင့်နေပြီး နီနီနှင့် မြမြတို့တူဝရီးကို ဈေးသို့ပို့ပေးရသည်။ ဈေးတွင် စားသောက်ဝယ်ခြမ်းပြီး ပထမနှစ်ကျောင်းသူ နီနီအား ကျူရှင်သို့ ဝင်ပို့ခဲ့ပြီး မြမြကိုအိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးရသည်။ ကားပေါ်မှ နီနီဆင်သွားသည်နှင့် မြမြတစ်ယောက် ရှေ့ခန်းသို့ပြောင်း၍ ထိုင်သည်။ မွေးကြိုင်သော ရနံ့လေးများက ကိုသောင်းထိုက်အား တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လာသည်။ မြမြ၏တောင့်တင်းတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တန်ကြီးများက လုံးတစ်နေပြီး၊ အင်္ကျီထဲမှ တိုးထွက်တော့မယောင် နို့အုံကြီများက ကိုသောင်းထိုက်၏ မျက်စိရှေ့ဝယ် အလွန်လှပလို့နေသည်။ စကားမရှိစကားရှာ၍ပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် စိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သော မြမြ၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများက ကိုသောင်းထိုက်တစ်ယောက် ဘရိတ်ကို နင်းလိုက်မိသည်အထိ စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်စေသည်။ ကိုသောင်းထိုက် သက်ပြင်းတွေ အခါခါချရင်း ကားကိုသာ ဂရုစိုက်၍ မောင်းနှင်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်အရောက် ကားကို ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တော့ ပန်းရံများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားဝင်လာတာ မြင်ရသည်နှင့် ခင်မောင်က ပေါ်တီကို အောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထလာသည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် မြမြက ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်သော့ကို ဖွင့်ဝင်သွားသည်။ ကားဘေးတွင် ရပ်နေသော ခင်မောင်၏ မျက်လုံးများက မြမြ၏ နောက်သို့ ပါ၍သွားသည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသော ကိုသောင်းထိုက်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ပေ။ ကိုသောင်းထိုက်၏ စိတ်ထဲ ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်၍ သွားရသည်။ “ကိုသောင်းထိုက်ဒီနေ့ ကျနော်တို့ စဆင်းမယ်”..”အင်း” မြင်ကွင်းမှ မြမြ ပျောက်ကွယ်သွားမှ ခင်မောင်က ကိုသောင်းထိုက်ဖက်ကို လှည့်၍ပြောသည်။ ကိုသောင်းထိုက်က စိတ်မပါသလို အင်းလိုက်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်ထိုင်နေသော ပန်းရံများကိုကြည့်လိုက်သည်။

“ဟင်.မင်းနဲ့မှသုံးယောက်ထဲလား..” “ဒီနေ့တော့ ကျနော်နဲ့ ဟိုစွပ်ကျယ်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆင်းမှာ၊ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ကောင်က ဟိုဖက်ဆိုက်ထဲ လွတ်လိုက်ရမှာ..၊ သုံးလေးရက်လောက်နေမှ ဒီမှာ အကုန်လာဆင်းမယ်..၊ ကျနော့်လူအားကတော့ ခင်ဗျားသိတဲ့ အတိုင်းပဲ” “အေးလေ. ဒီနေ့စဆင်းရင် ပြီးတာပဲ ဘယ်လိုလုပ်မယ်ဆိုတာ အစ်ကိုကြီးက မင်းကို ပြောထားပြီးပြီမဟုတ်လား…” ”ပြောထားပြီးပါ ပြီ” “ကဲ.ဒါဆိုလဲစလုပ်တော့…”စကားစကိုဖြတ်၍ ကိုသောင်းထိုက် တိုက်ထဲ ဝင်လာခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်၍ ဂျာနယ်တစ်စောင်ကိုယူကာ ဖတ်နေသည်။ ကိုသောင်းထိုက်၏ စိတ်က ဂျာနယ်ထဲသို့ ရောက်၍ မသွား၊ မြမြ ထံသို့သာရောက်နေသည်။ ဂျာနယ်ကို ကြာကြာမဖတ်နိုင်။ မြမြကိုတွေ့မြင်ချင်စိတ်က ပြင်းပြလာ၍သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို လေးပင်စွာချ၍ ကိုသောင်းထိုက် ထရပ်လိုက်သည်။ “အိုး.ကိုသောင်းထိုက်ကြီးကလဲ အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့၊ ဒီမှာ အဝတ်လဲနေတာ..” ထမီကို ရင်လျားရန် လက်နှင့် စုကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သော မြမြ၏ ဖွေးဖွေးနုနု နို့အုံနှစ်လုံးကနို့သီးထိပ်လေးမှ လွဲ၍ အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မြမြက အဝတ်လဲတာ အိပ်ခန်းထဲတွင်မဟုတ်ပဲ မီးဖိုထဲတွင် ဖြစ်နေသည်ကို ကိုသောင်းထိုက် မစဉ်းစားတတ်။ လက်တစ်ကမ်း အကွာတွင် မြင်တွေ့နေရသော မြမြ၏ရင်သားအိအိများ အလှတွင်သာ စွဲငြိနေသည်။ ဗြုံးခနဲ ကိုသောင်းထိုက်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အံအားသင့်သွားလို့လား မပြောတတ်။ ထမီကို ခုချိန်ထိ ရင်လျားမဝတ်သေး။ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်၍ ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ မြမြက မျက်လွာချကာထမီကို ဝတ်ရန်ဖြန့်လိုက်သည်။ အောက်ဖက်ကို လျှောကျသွားသော ထမီအပေါ်နားစက နို့နှစ်လုံးကို လှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ “အို.အာ့.မလုပ်နဲ့.မလုပ်နဲ့အား.ကို.ကိုသောင်းထိုက်ကြီးနော် အိုအို မလုပ်နဲ့နော်မလုပ်နဲ့လို့..” အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိသည်ဟူသော အသိနှင့် မြမြ၏ အကျင့်စရိုက်ကို သိထားသောကိုသောင်းထိုက်က မြမြ၏ ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်အားယူဆွဲပွေ့ရင်း နို့တစ်ဖက်ကိုငုံံ့၍ စုပ်လိုက်သည်။ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားသော မြမြက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်နှုတ်မှ တားနေသော်လည်း ကိုသောင်းထိုက်က အရေးမစိုက်တော့ပါ။

မြမြကလည်း အသည်းအသန် ရုန်းကန်ခြင်း မပြု။ ကျန်နို့တစ်ဖက်အား ကိုသောင်းထိုက်က လက်ဖြင့်ညှစ်၍နယ်သည်။ တင်းနေသော နို့အုံလုံးလုံးကြီးတွေက ကိုင်ရတာ အရသာတွေ့လှသည်။ ထမီစကိုကိုင်ထားသော သူမလက်နှစ်ဖက်က တဖြည်းဖြည်းအောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းလာသည်။ “အိုရှင်တော်.တော်ပါတော့.တော်ပြီ ကျမကို လွတ်ပါတော့..ရှင်” မျက်နှာလေး မော့ရင် ပြောနေသော မြမြ၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးယောင်သမ်းရင်း နီမြန်းနေသည်ကိုတော့ ကိုသောင်းထိုက် မမြင်။ နို့ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး စို့နေသည်။ တစ်လုံးပြီးတော့ နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍ စို့ပြန်သည်။ “အို..မလုပ်နဲ့..တော်ပါတော့ဆို.ဟင့်ကျွတ်.အအား.” မတ်တတ်ရပ်နေသော မြမြ၏ ဒူးဆစ်လေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ညွှတ်၍ကျချင်လာသည်။ လူပျိုကြီးသာ ပြောရတယ်၊ နို့စို့တာက ပညာသားပါလှသည်။ နို့သီးကို တအားငုံစုပ်ရင်း လျှာထိပ်ဖျားနှင့်များ ကော်ကော်ထိုးလိုက်တာ မြမြ ရင်ခေါင်းထဲအထိ ကြပ်ကြပ်သွားရသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားသော မြမြ၏ လက်ထဲမှ ထမီစက လွတ်ကျချင်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းလျှောကျသွားသော ထမီစကြောင့် လစ်ဟာသွားသော သူမ၏ ကျောပြင် ပြည့်ပြည့်လေးကို ခါးတွင်ဖက်ထားသည့် ကိုသောင်းထိုက်၏ လက်များက ရွေ့လျား လျှောတိုက်၍ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ သူမ၏ နောက်ကျောသို့ရောက်လာပြီး ကားစွင့်မို့မောက်နေသော တင်ပါးကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်ကာ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေကြသည်။ ပြွတ်ခနဲ မြည်သံနှင့် အတူ ကိုသောင်းထိုက်က နို့ကို လွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင်သူ၏ လက်များကိုလည်း မြမြ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။ “အဟင်း..” ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကို ပြုလျှက် မြမြတစ်ယောက် ထမီ စွန်တောင်ဆွဲလျက် အိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။ သူမ၏ နောက်ကျောမှ လျှောကျနေသော ထမီက အိပ်ခန်းထဲသို့ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သွားသော မြမြ၏ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားသည့် တင်သားအိအိကြီးများကို အတိုင်းသားနီးပါး လှစ်ဖော်၍နေသည်။ သူမ၏ နောက်ဖက်မှ ကိုသောင်းထိုက် လိုက်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲ အရောက် မြမြက ကုတင်ပေါ်ကအိပ်ယာထက်သို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို ဝုန်းခနဲပင် လှဲ၍အချ အနားသို့ ရောက်လာသော ကိုသောင်းထိုက်က သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ကို ငုံ့၍ဖက်ရင်း ကုတင်စောင်းသို့ ဒူးထောက်ကာတက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မြမြ၏ ခါးစောင်းသို့ ဖိထောက်မိလိုက်သော အရာက သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ်လှဟုသိလိုက်ရသော မြမြတစ်ယောက် ရင်ထဲတဒိန်းဒိန်း နေအောင်ပင် ခုန်လို့သွားရလေသည်။

ကိုသောင်းထိုက်က အိပ်ယာထက်တွင် တစောင်းလှဲနေသော မြမြကို ပက်လက်ဆွဲ၍ လှန်လိုက်သည်။ မြမြ ဘာစကားမှ မဆိုတော့၊ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားရင်း မျက်လုံးများ အပေါ်၌ သူမ၏လက်ဖျံတစ်ဖက်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်ထားလိုက်သည်။ တရှူရှူး တရှဲရှဲဖြင့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေသော ကိုသောင်းထိုက်က သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင်၍ ထမီကို ခါးသို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ မြမြ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရှိသောတစ်ထည်တည်းသော ထမီလေးမှာ ခါးနှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ပုံလျက်သား။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဖွေးဖွေးနု၍ တင်းရင်း ဝင်းမွတ်နေသည်။ ကိုသောင်းထိုက်က သူမ၏ပေါင်နှစ်ခြောင်းကို ကိုင်၍ဒူးထောက်လျှက် ရှေ့သို့ တိုးလိုက်သည်။ မြမြ ခိုးကြည့်နေသော မျက်လုံးများကို ပြန်၍မှိတ်ချလိုက်သည်။ “ကိုသောင်းထိုက်..ကိုသောင်းထိုက်..ဗျို့.ကိုသောင်းထိုက်” အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်လိုက်သော ခင်မောင်၏ အသံ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကြသည်။ “ကိုသောင်းထိုက် ကိုသောင်းထိုက်” ခေါ်သံက ဧည့်ခန်းထဲသို့ပင် ရောက်၍လာသည်။ ကိုသောင်းထိုက် ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မြမြထံမှ တောက်ခေါက်လိုက်သံကိုတော့ ရှေ့သို့ အာရုံရောက်နေသော ကိုသောင်းထိုက် မကြားလိုက်ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရပ်နေသော ခင်မောင်နှင့် ကိုသောင်းထိုက် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။ “ဘာလဲ..ကိုခင်မောင် ဒီမှာအိမ်သာတက်နေတာ..” “ဟဲ.ဟဲ.” ကိုသောင်းထိုက်ကိုကြည့်၍ ခင်မောင်ရယ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “ဘိလပ်မြေမရောက်သေးဘူး အဲဒါ ပေးပါဦး” ဟင်ခက်ပြီ။ ဘိလပ်မြေဆိုင်၏ ဖုန်းနံပါတ်အား ကိုသောင်းထိုက် မသိ၊ နီနီခိုင်သာ သိသည်။ ဆိုင်သို့ ကားဖြင့်အရောက်သွား၍ ပြောရုံသာရှိသည်။ ပုဆိုးထဲမှ လီးကလည်း တောင်နေတာမှ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည်။ ဘိလပ်မြေမရောက်၍ ပန်းရံသမားများ ပြန်သွားရတာကို အစ်ကိုကြီး ပြန်လာ၍ သိသွားလျင် ကိုသောင်းထိုက်ဆက်၍ မတွေးတော့။ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ ကြည့်သည်။ မနက် ၈ နာရီခွဲပြီ။ ကိုသောင်းထိုက် ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ၉ နာရီခွဲကို နီနီခိုင်အား သွား၍ ခေါ်ရအုံးမည်။ သူ မြမြနှင့်တွေ့ဖို့ မလွယ်တော့။ ဘိလပ်မြေဆိုင်ရောက်ပြီးသည်နှင့် ခုချက်ချင်းပို့ရန်ပြော၍ နီနီခိုင်ကိုတစ်ခါတည်း တန်း၍သွားခေါ်ရန်သာ ရှိတော့သည်။ “ဟင်း..ခုပဲ ကျုပ်သွားလိုက်မယ်”…”ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ်၍ ရယ်ကြဲကြဲ လုပ်နေသော ခင်မောင်ကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် တချက် ခေါင်းငဲ့၍ ကြည့်ပြီးနှစ်ယောက်သား အတူတူပင် အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ မြမြတစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်သွားမိရသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော ကိုသောင်းထိုက်၏ ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ အလိုးခံချင်သည့်စိတ်ဆန္ဒတွေက ထိန်းမရအောင်ဖြစ်ပေါ်လို့နေသည်။ အတော်ပင်ခံစားရခက်နေသည်။ မာကျောသော အရာဝတ္ထု တစ်ခုခုကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးထည့်ချင်နေသည်။

အိပ်ယာထက်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း ခါးတွင် ပတ်၍ ပုံနေသော ထမီကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မြမြ၏ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်သည်။ အမွေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက နဲနဲနောနောမဟုတ်။ အဆမတန် ခုံးထနေသည်။ ရွှဲနစ်အောင် ထွက်နေသော စောက်ရည်များကိုလည်း စိုခနဲ စမ်းမိလိုက်သည်။ လက်မထိပ်လေးနှင့် စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ ဒီလို လုပ်လို့မဖြစ်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက သူမ၏ စိတ်ဆန္ဒကို ဘယ်သောအခါမှ လက်ဖြင့် မဖြေဖျောက်ခဲ့။ မြမြစောက်ဖုတ်ပေါ်မှ လက်ကိုဖယ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ထိုအခိုက် ပူနွေးမာကျောသော အရာတစ်ခုက သူမ၏ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ လာ၍ ထိတွေ့သည်။ ဖြတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း မြမြ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်ရှင်.ရှင်” မြမြ အံ့သြထိတ်လန့်စွာဖြင့် ထထိုင်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ သူတွေ့လိုက်ရသည်က ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပန်းရံဆရာ ခင်မောင်ပင် ဖြစ်သည်။ အလုပ်ကြမ်း သမားပီပီ သန်မာကျစ်လျစ် ဖုထစ်သော ခင်မောင်၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့လိုက်သော မြမြအား တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်သွားစေသည်။ “မင်းလေး..သိပ်ပြီး အလိုးခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား မင်း မကြုံဖူးသေးတဲ့ အရသာမျိုး ခံစားရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးပါ့မယ်” စိုက်ကြည့်နေသော မြမြတစ်ယောက် ခါးလေးကော့တက်မတတ် စအိုဝကိုရှုံ့ရှုံ့သွင်းမိနေရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ ထပ်၍ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ခင်မောင် ငုံ့၍ မြမြ၏ ကိုယ်လုံးကို ပွေ့၍မယူလိုက်သည်။ ခင်မောင် လက်ထဲ စွေ့ခနဲ ပါသွားသော မြမြက ခင်မောင်ကို ကြည်နှူးစွာဖြင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမများသည် သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ယောက်ျားကနိုင်နိုင်နင်းနင်း ချီမပွေ့ယူတာကို ကြည်နူးလိုလားစွာ ခံချင်ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ခင်မောင်က မြမြအားကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းလိုးနည်းဖြင့် လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်သော မြမြက သူမ၏ တင်သားကားကားကြီးကို ကုတင်စောင်းတွင် အသားကျအောင် ပြုပြင်နေရာယူရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။

သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မက်မောစွာ ကြည့်ရင်း ခင်မောင် ရှေ့သို့ တိုးလာကာ စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ ညီလေးကို မြုပ်အောင် ထိုး၍အသွင်း မြမြကတွဲလောင်းချထားသော ခြေနှစ်ချောင်းကို မယူ၍ကုတင်စောင်းတွင် ဖနောင့်နှင့် နင်း၍ ပေါင်ကိုကားကာ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့၍ ကော့၍အောက်မှ ပင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်.ဗြစ်..ဖြစ်..ပြွတ်.ဖွတ်အားဟင်း..” ခံချင်လွန်းနေသော မြမြက အောက်မှ ကော့၍ ပင့်တင်ကာ ခြောက်ခါ ခုနစ်ခါလောက်လိုးလိုက်ပြီးတော့မှ တဒင်္ဂ စိတ်ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ခင်မောင်ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသော ခင်မောင်၏ခါးကို လှမ်းချိတ်ကာ ဆွဲယူလိုက်သည်။ မြမြက အောက်မှ ပင့်၍ လိုးအပြီး တင်ပါးကြီးကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်၍အချ တဝက်သာသာ ကျွတ်၍ထွက်နေသော လီးကြီးကို ခင်မောင်က မာလာခိုင် သူ့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်၍အဆွဲ လီးကြီးကိုပါ တပါတည်းလိုက်လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အ.အ..အအား.ဟင်း ဟင်း..” မြမြ ရင်ဘတ်လေး ကော့ ခေါင်းလေးမော့၍ တက်သွားသည်။ စောစောက ရမ္မက်ဇောကြောင့်သာ အာသာငမ်းငမ်း ဖြင့် ပင့်လိုးခဲ့ပေမယ့် အထိုက်အလျောက် ကျေနပ်သွားရသော်လည်း ခုလို ထိထိမိမိ မရှိလှ။ အပျိုလည်း မဟုတ် ၊ ယောက်ျားတော်တော်များများနှင့် ကြုံခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်လင့်ကစား မြမြမှာအပျိုစင်လေးပမာ တစ်ကိုယ်လုံး အသားတွေ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေပြီး လက်နှစ်လုံးလောက်အလို ခင်မောင်က အားဖြင့် ဆောင့်၍တဆုံးသွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်ဖွတ်..အအမလေး.အ..ဟင်းဟင်း.လုပ်လုပ်… ဆက်ဆောင့်.. အမလေး..လေး…” ထောင်တက်နေသော စောက်စေ့ကလေးကို အားဖြင်ဆောင့်ကာ စောက်ပတ်အတွင်းနားသို့ ဖိသိပ်လိုက်သည်။ ကော့ခနဲဖြစ်သွားရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလွုပ်လွုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခင်မောင်၏ လက်မောင်းတွေကို မမှီမကမ်း လှမ်း၍ ဆွဲဆုပ်လိုက်မိသည်။

ဒီလို နုနယ်ချောမော လှပလွန်းသော မိန်းမမျိုးကို မလိုးဖူးသေးသော ခင်မောင်ကလည်း မညှာတော့ပါ။ မြမြ၏ ဖွေးနုသော နို့နှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်၍ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ပြွတ်.ပလွတ်..ဘွတ်.အားအမလေး.. အစ်ကိုရဲ့ အမလေးလေး.. ဟင်းဟင်းကောင်းလှချည်လား.နော်အင်း.. အင်း…” တအားဆောင့်နေသည့်ကြားမှ အားမရနိုင်ဖြစ်လာရသော မြမြက သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ခင်မောင်၏ ခါးမှဖယ်၍ မိုးပေါ်သို့ ထောင်လိုက်သည်။“ပြွတ်ဖွတ်.ပြွတ်..ဘွတ်.အ.ဟင်း.ဟင်း..အိ.အီး…”မြမြ၏ ထောင်ထားသော ခြေနှစ်ဖက်က ရမ်းခါ၍ နေသည်။ မြမြ မျက်လုံး မပွင့်တော့။ ခင်မောင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက လျော့မသွားသည့်အပြင် ပို၍ပြင်းထန်သွက်လက်လာသည်။ မကြာလှသောအချိန်တွင်တော့ “ပြွတ်..ပလွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်ဖတ်..အားအ.အမလေး.. အိုအို… အမလေး… လး.အား..ပြီး.ပြီးအိုး.. ကောင်း.. ကောင်း အင့်အင့်.. ” မြမြ၏ တင်သားကြီး ကုတင်စောင်းမှ လွတ်ထွက်သွားသည်အထိ ကော့၍ ကော့၍ တက်လာပြီးအရေတွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ခင်မောင်လည်း မကြာခင် ကိုသောင်းထိုက် ပြန်လာတော့မည် ဆိုတဲ့အသိနဲ့ နောက်ရက်တွေလည်း ရှိသေးတာပဲဟု တွေးကာ စိတ်ကိုလျှော့ကာ သုတ်ရည်တွေပန်းထည့်လိုက်ရင်း ရှေ့သို့ငုံ့၍ မြမြကို ကြုံးပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။ “အန်တီလေး..နေကောင်းရဲ့လား” ငွေစက္ကူ တစ်ထပ်ကို ကိုင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော နီနီက မီးဖိုခန်းဝင်ပေါက်နားတွင် ရပ်လျက်ခန္ဓာကိုယ် လေးပင်စွာဖြင့် မလှုပ်ချင်လှုပ်ချင် လှုပ်ရှားချက်ပြုတ်နေသော မြမြကိုမေးလိုက်သည်။ “ကောင်းပါတယ်.နီနီရဲ့ ညကအိပ်ရေးပျက်လို့ နုံးနေလိုပါ” ဖြေမိဖြေရာ ဖြေလိုက်သည်။” အင်း” ရပ်နေရာမှ နီနီလှည့်ထွက်မည်အလုပ် မြမြ၏ အသံက ထပ်၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ အော် ဒါနဲ့ နီနီ.. ညကျရင် တို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ထဲ အဲဒါ ဦးသောင်းထိုက်ကြီးကို လာအိပ်ခိုင်းရင်ကောင်းမလားလို့” “ကောင်းသားပဲ အန်တီလေးရဲ့ နီနီပြောလိုက်ပါ့မယ်…”လှည့်ထွက်လာသော နီနီ ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် ဂျာနယ်ဖတ်နေသော ဦးသောင်းထိုက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။“ဦးလေး..ဟေ…ဒီမှာပန်းရံဆရာကို ကြိုပေးထားဖို့ ငွေသုံးသောင်း” “အော်အေးအေး..သမီး” ငွေကိုလှမ်းယူရင်း ကိုသောင်းထိုက်၏ မျက်လုံးအစုံက အိမ်နေရင်း စကပ်တိုလေးဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသောနီနီ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခပ်ရဲရဲ ကြည့်လိုက်သည်။

မနက်က မြမြနှင့် အစပျိုးခဲ့သောကိစ္စက ကိုသောင်းထိုက်အား အတော်ဒုက္ခပေးနေသည်။ လီးက ကျတယ်ကို မရှိ။ “နောက်ပြီးအန်တီလေးက ပြောတယ်… ဦးလေးကို ညကျရင် အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါတဲ့” “အင်း.အိပ်ပေးမယ်” ကိုသောင်းထိုက်စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။ “ဒါနဲ့နီနီ မြမြကို ဦးလေးလိုက်ပို့ပေးရမှာလား” “ခါတိုင်းတော့… သူအိမ်ပြန်ရင် သူ့ဖာသာ မောင်းသွားတာပဲ ညနေ သူပြန်လာမှ ကားကိုပြန်ယူလာမှာပေါ့.. ပြီးတော့ နီနီလဲ ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိတော့ပါဘူး ”။ ကိုသောင်းထိုက် တစ်နေကုန် အားလပ်သွားပြီ။ ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသော နီနီ စိတ်ထဲ ဒီနေ့ ဒီလူကြီး အကြည့်က ဘာမှန်းလဲမသိဘူးဟုတွေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး စူလိုက်မိသည်။ ရေချိုး ထမင်းစားပြီး မြမြ ကားကိုယူ၍ သူမအိမ်သို့ ပြန်သွားချေပြီ။ ဦးသောင်းထိုက်က အိမ်ဘေးပန်းခြံက ခုံတန်းလျားပေါ်မှာ လှဲနေသည်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲ၍ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော နီနီ တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းထံ ဖုန်းဆက်ရန်း သတိရသဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ထထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အိမ်ဘေးပန်းခြုံဘေးမှ လှူပ်ခနဲ တွေ့၍လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ခုံတန်းလျားပေါ်တွင် လှဲနေသော ဦးသောင်းထိုက်ကို ပေါင်ကြားမှအချောင်းကြီးက ငေါငေါကြီးထွက်နေတာကို တွေလိုက်ရသည်။ စောစောက ငါအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲပြီး စာဖတ်နေတုန်း ပေါင်ကိုထောင်ပြီး ချိတ်ထားသော့စကပ်က ခါးပေါ်လန်ကျပြီး အောက်ပိုင်းမှာဘာမှ မရှိဘူး၊ သူငါ့ကိုလာချောင်းကြည့်ပြီး ငါ့ဟာလေးကို တွေ့ပြီး ဒီလိုဖြစ်နေတာများလား။ အို.အို..နီနီ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားရပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိ ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသလို။ နီိနီမနေနိုင်တော့။ စကပ်အောက်သို့ လက်နှိုက်ပြီး စပ်ဖုတ်လေးကို ကိုင်စမ်းလိုက်မိသည်။ သူမက အိမ်မှာနေရင်းမို့ ဘာအောက်ခံကိုမှ မဝတ်တတ်။ ဟင်… သူမစောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး အံ့သြလောက်အောင် ခုံးထမာကျောနေပြီး အရည်တွေကလည်း အတော်များများပင် စိုရွဲနေအောင်ထွက်ကျနေသည်။ အရည်တွေကလည်း လက်နဲ့ထိမိလိုက်တော့ ချွဲကျိစေးထန်းနေသည်။ “အို.အိုး.အမေ့အိုးကောင်းလှချည်လား… အရသာရှိလိုက်တာပါလား..” စိတ်ထဲနဲနဲကျေနပ်သွားသည်။ “ဟင်ကျွတ်..”ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ဟိုလူကြီး ထိုင်နေရာမှ အထ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီး လူကြီးက ပြုံးပြ၍လှည့်ထွက်သွားသည်။ ငါ့နှယ် နော်သေသာ သေလိုက်ချင်တာပဲ။

တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသော နီနီ တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲပစ်လှဲချလိုက်မိလေတော့သည်။ “ဟာ.ကိုခင်မောင်ပြန်တော့မလို့လား” “ဟုတ်တယ် ကိုသောင်းထိုက် ဒီနေ့ခင်ဗျားက ငွေထုတ်ပေးထားတော့ ခင်ဗျားကိုပြုစုရအုံးမယ်” “ဟာရပါတယ်.ဗျာ..” “ကဲမင်းပြန်တော့…”ကိုခင်မောင်က သူ့တပည့်ကောင်လေးကို လှည့်၍ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့..ဆရာ..” “လာဗျာ ကိုသောင်းထိုက် ဆိုင်က လမ်းထောင့်တင် ရှိတာပဲ လိုက်ခဲ့ဗျာ” “အဲ.ခဏလေး.နော်” ကိုသောင်းထိုက်က အိမ်ထဲဝင်၍ ဧည့်ခန်းထဲ၌ ရပ်လိုက်သည်။ “နီနီရေ.ဦးလေးအပြင်ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်” “ဟုတ်..” နီနီခိုင်၏ တုံ့ပြန်သံအဆုံး ကိုသောင်းထိုက်သည် ခင်မောင်နှင့်အတူ လမ်းထိပ်ရှိ စားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မှောက်လျှက် အိပ်နေလို့လဲ ခံစားချက် ဝေဒနာက မပျောက်။ ပက်လက်လှန် အိပ်တော့လည်း ဝေဒနာကမထူခြား။ နီနီ စိတ်ညစ်မိသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နေမထိ ထိုင်မသာဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုခု လိုနေသလိုပင် ဖြစ်နေရသည်။ စိတ်ကူးတစ်ခုရ၍ နီနီ လှဲနေရာမှ ထ၍ သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး ဒက်ဒီတို့ အိပ်ခန်းကို ဖွင့်၍ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ စားပွဲအံဆွဲများတွင် ဟိုရှာဒီရှာလုပ်ရင်း စီဒီခွေတစ်ချပ်ကိုဆွဲယူ၍ စက်တွင်ထည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ အခွေက အပြာကား ဒီအခွေ ရှိတယ်ဆိုတာ အရင်ကဒက်ဒီတို့အခန်း ရှင်းပေးရင်း တွေ့လို့ စမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ကောင်းလိုက်သည့် ဇာတ်ကား၊ ဇာတ်လမ်းလည်း ဆုံးရော နီနီ စောက်ဖုတ်လေးလဲ ရွဲနစ်လို့နေသည်။ ပြီးတော့ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကလည်း မသက်သာသည့်အပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့် ပိုလို့တောင်ဆိုးလာသည်။ နီနီ အခွေကို သူ့ နေရာသူ ပြန်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင် ဝီစကီပုလင်းရေသန့်ဗူးနှင့် ဖန်ခွက်တို့အဆင်သင့်တွေ့လိုက်သည်။ မူးမူးနှင့်အိပ်ပျော်သွားရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးမိကာ ဝီစကီနှစ်ပက်နီးနီးလောက်ထည့်၍ ရေနှင့်ရောပြီး သောက်ပစ်လိုက်သည်။ အရင်က တစ်ခါနှစ်ခါလောက် မြည်းစမ်းသောက်ကြည့်ဖူးသည်။ ခုလောက်တော့ မများပေ။ နီနီ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အူရိုင်းလေး ဖြစ်၍ အရက်ရှိန် အတော်တက်လာသည်။ သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်အစား အားလုံးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဗလာကျင်း‌နေသော ကိုယ်လုံးကိုမှန်ရှေ့တွင် လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကွ၍ကားပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ အို… သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှ အရည်လေးတွေ အောက်သို့အမျှင်လေးတွေတန်းကာ တွဲလောင်းလေး ထွက်ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ဆူဝေနေသော သွေးသားဆန္ဒကို ဘယ်လိုမှထိန်းမရတော့ပါ။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကို လက်ညိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖြဲ၍ဟလိုက်သည်။ နီရဲနေသော စောက်ခေါင်းဝလေးအပေါ်တွင် မန်ကျည်းစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေ့ကလေးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေး ဖြစ်နေသည်ကို မှန်ထဲတွင်အတိုင်းသား တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စိတ်မှန်းဖြင့် လီးကိုမြင်ယောင်ကာ စောက်ပတ်ဝလေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးများဖြင့် လှည့်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ “အို…” အရသာရှိလှပေမယ့် အားမရချင်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။

နီနီမှန်ရှေ့မှ လှည့်ထွက်ခဲ့ပီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ပီးတော့ ပက်လက်လှန် ပေါင်ကား၍ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်လိုက်မိသည်။ နီနီသည် နဂိုကတည်းက ထကြွနေသော ရမက်စိတ်ကို လက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်ရင်း အပြာကားကို ကြည့်ခဲ့ပြီး အရက်ကိုပါ သောက်လိုက်မိလေတော့ သူမ၏ရာဂစိတ်တွေက အဆမတန်ပင် ထကြွလာရုံမက အရှက်တရားပင် မရှိတော့သလောက်နီးနီး ဖြစ်လို့နေပါပြီ။ “ဟင်းဟင်း..အင့်.အင်း…” ပွတ်ရင်းစောက်စေ့ကလေးကိုထိမိတော့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဒီတော့စောက်စေ့ကိုဖိ၍ပွတ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲကိုတစုံတခု ထိုးထည့်ချင်သော စိတ်တွေကလည်း ပြင်းပြထက်သန်လို့လာရသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲတွင်တော့ သူမတွေ့ခဲ့သည့် လီးကြီးကို အာရုံ မပြတ်ပေ။ “အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ရှီးအ” ”.ကြွီ..” အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသံ ကြားသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲကို လှမ်းဝင်လာသော ကိုသောင်းထိုက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်နေ့လုံး မငြိမ်းနိုင်တဲ့မီး အရက်ပါ ထပ်သောက်လာလိုက်တော့ ကိုသောင်းထိုက်တစ်ယောက် ရဲဝံ့၍ နေပါပြီ။ အိပ်ခန်းထဲမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့ ကြားရ၍ တံခါးကိုဟကြည့်လိုက်ရာ နီနီတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ကိုသောင်းထိုက် ချက်ချင်းပင်အခန်းထဲသို့ လှစ်ခနဲဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ “ဟင်… ဦးလေး” နီနီ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားရစဉ် ကိုသောင်းထိုက်က အခန်းထဲ အရောက် မတ်တတ်ရပ်၍ ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ “အို” ကိုသောင်းထိုက် ရှေ့သို့လှမ်းလိုက်ရင်း သူ့အင်္ကျီကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပေပြီ။ နီနီ လူးလဲထလိုက်ပြီး သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ရှေ့သို့လှမ်းလာသော ကိုသောင်းထိုက် သူမနှင့် လက်တစ်ကမ်းအကွာသို့ ရောက်လာသည်။ “နေနေအုံး..ဦးလေး..” ကိုသောင်းထိုက် ရပ်လိုက်သည်။ နီနီက အိပ်ယာပေါ်တွင်ပင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က နောက်သို့ပြန်၍ ထောက်ကာ လီကိုကြည့်ရင်း စောက်ပတ်ထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ ကလိသည်။ နီနီ၏ လက်ခလယ်က စောက်ပတ်ထဲသို့ ပို၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖြင့် အသွင်းအထုတ်လုပ်လာသည်။ “အင်းဟင်း.အင့်.အင်း” အနီးကပ် တွေ့နေရသော ကိုသောင်းထိုက် မနေနိုင်တော့။ “နီနီလေး..သမီး စောက်ပတ်လေးထဲ ဦးလေးလီးလိုးထည့်လိုက်ရင် ဒီထက်ပိုကောင်းမှာ ..သမီးရဲ့..” “ထည့်.ထည့်လေ.လာ..လာ..” နီနီက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲခေါ်သည်။ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လာပြီး ကိုသောင်းထိုက်က ကုတင်ပေါ်မှနီနီကို ကုတင်စောင်းတွင် ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲစေပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးတဖက်စီတွင်တင်ကာ လီးကို စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ကပ်လိုက်သည်။ “သွင်းသွင်းတော့လေ” “ဗြစ်.ဗြစ်ဖွတ်” “အားအီးအားအမေ့.အီး…” စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုသောင်းထိုက်က အဆုံးဝင်အောင် တစ်ချက်တည်းဆောင့်၍ သွင်းချလိုက်သည်။ နီနီတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ ကိုသောင်းထိုက် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ မဆန့်မပြဲဖြင့် စောက်ပတ်လေးအဝမှ သွေးစီးကြောင်းလေးတွေ့လိုက်ရသည်။

လက်လှမ်း၍ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်သည်။ “လုပ်..လုပ်လေဦးလေးရ..အ..အမလေး..လေး” “နီနီလေး…” “အင်း..အင်း…” “ကောင်းလား..” သွေးထွက်နေမှန်းသိ၍ နာကျင်မှုသက်သာအောင် အဆောင့်ရပ်ပြီး နို့တွေကို ကလိပေးနေရာမှမေးလိုက်သည်။ “အင်းဟင်း..လုပ်.လုပ်..နာနာလေးကောင်းကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေးပါ.အားအင့်.. အမေ့.တအားဆောင့်ပေးပါ.. အ..အား… ဆောင့်စမ်းပါ ဦးလေးရဲ့ ..ဘာလဲ..အားမရှိဘူးလား… ကျွတ်ကျွတ်… အင့်..ဟင့်…” ကိုသောင်းထိုက် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဗြစ်..ဘွတ်ပလွတ်.ဖွတ်..ဗြစ်” “အား.အင်းအင့်အ..အမေ့အား.အိ..အ” နီနီခါးလေးကော့တက်ကာ ခေါင်လေးဘယ်ညာရမ်းခါရင်း တစ်ချီ ပြီးသွားသည်။ မပြီးသေးသော ကိုသောင်းထိုက်က အရှိန်ကို လျှော့၍ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ နီနီအာသာပြေသေးပုံမရ။ စောက်ပတ်ထဲမှ တလွုပ်လွုပ်တရွရွဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးနေသလို တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအကြာ နောက်တစ်ချီအတွက် အပြီးလိုးရန် အိုင်ထွန်းရွဲနစ်နေပြီး ချော်ချွတ်ချွတ်ဖြစ်နေသော အရည်များကို သုတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ကိုသောင်းထိုက် ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “အိုး.မထုတ်..မထုတ်နဲ့လေ လုပ်လုပ်လုပ်လေ ဦးလေးကလဲ ကျွတ်..ပြောလိုက်ရတာနော်..ဟင့်ဟင့်..” “လိုးပါ့မယ်..နီနီရဲ့တော်ကြာ နွယ်နီလေးကသာ နာတယ် တော်ပြီ မပြောနဲ့” “အံမာ.ဦးလေးကလား နီနီခံနိုင်အောင်ခံမယ်…” “စိန်လိုက်..လေ ” ဦးလေးတစ်ညလုံးလိုးပေးမလား..ဦးလေး အားကုန်သာလုပ် ကွဲချင်ကွဲသွားပလေ့စေ.. ဦးလေးဟာကြီးသာ မထုတ်ပစ်နဲ့… နီနီအောင့်ပြီး ခံနိုင်အောင်ခံမယ်” နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ကြကာ နီနီက မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို မှိတ်ချလိုက်ပါလေတော့သည်။……ပြီး

Zawgyi

အသက္ ( ၁၈ ) ႏွစ္အ႐ြယ္ ေခ်ာေမာလွပ ေတာင့္တင္းျဖဴဝင္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဗင္ကားအျဖဴေလး၏ ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္၍ ကူရွင္ေပၚတင္ပါးလြဲ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲ၍ တင္လိုက္သည္။ ေပါင္လည္ေလာက္နီးနီးသို႔ပင္ တိုကပ္ေနေသာ စကပ္တိုေလးအနားက ဝဲခနဲလန္တက္သြားသည္။ ေကာင္မေလး အေတာ္လွလာတာပဲ။ ဒ႐ိုင္ဘာခုံတြင္ ထိုင္ေနေသာ ကိုေသာင္းထိုက္က နီနီခိုင္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ သူမကားတံခါးကို ၿဂိဳင္းခနဲဆြဲပိတ္လိုက္ေတာ့မွ ကိုေသာင္းထိုက္၏ အၾကည့္ကသူမထံမွလႊဲ၍ ေရွ႕တူ႐ူသို႔ လွည့္လိုက္သည္။ “ေမာင္းေတာ့..ဦးေလး” “ဦးေလး ဘယ္ကိုဝင္ရဦးမလဲ.နီနီ” “အင္း..မရွိေတာ့ပါဘူး..အိမ္ကိုပဲျပန္တာေပါ့” နီနီခိုင္စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္ ေတြးေတြးဆဆေလးေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကိုေသာင္းထိုက္ရွိရာဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ျပန္သည္။ “ေအာ္ေမ့လို႔ ဟို ဒယ္ဒီမွာခဲ့တဲ့ကိစၥ လုပ္ရဦးမယ္ ဦးေလး၊ပန္းရံသမားေတြ ဆင္းခိုင္းဖို႔ေလ” “အင္း… ခုပဲအဲဒီဖက္ကို တစ္ခါတည္းလွည့္ဝင္လိုက္မယ္ အစ္ကိုႀကီးက ဒီတစ္ေခါက္ၾကာမယ္နဲ႔တူတယ္” “ဟုတ္တယ္ ဦးေလး ဒက္ဒီနဲ႔မာမီက မာမီ့တူမ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးမွ မႏၲေလးကျပန္လာမွာဆိုေတာ့ တစ္လနီးပါးေလာက္ ၾကာလိမ့္မယ္နဲ႔ တူတယ္” “နီနီ႔ အန္တီေလးက အိမ္မွာလာေနေပးမွာေပါ့” “ဟုတ္တယ္ ဦးေလး သူလာၿပီး မေနလဲ နီနီ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္ အိမ္မွာေခၚထားလိုက္႐ုံပဲ အန္တီေလးက ဒက္ဒီ့ညီမဆိုေပမယ့္ ဖေအတူမေအကြဲညီမေလ… ဆိုးလို႔ အိမ္က ပစ္ထားတာ ျပန္ေခၚတာေတာင္ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး”.. “အရင္တစ္ေခါက္ အစ္ကိုႀကီးတို႔သြားတုန္း ျမျမဒီမွာလာေနေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ” “ဒီမွာကေတာ့ ခဏပဲလာေနတာေလ… ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီ့အိမ္လဲျဖစ္ နီနီကလဲ ရွိေတာ့သူၿငိမ္ေနတာေပါ့.. ဒါေပမယ့္ အန္တီေလးက နီနီ႔အေပၚေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အရင္တစ္ခါကလို ညေနက်ရင္ ျမျမကို ဦးေလး သြားေခၚေပးရဦးမလား” “အန္တီေလးက ဖုန္းဆက္ထားတယ္… ညေနက်ရင္ သူ႔ဖာသာပဲ လာခဲ့မယ္တဲ့… ဦးေလးသြားေခၚဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး..” “အင္းအင္း” ကိုေသာင္းထိုက္ႏွင့္ နီနီခိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားစျပတ္သြားၾကသည္။ စကားေျပာရင္း ျမျမ၏ အေၾကာင္းပါလာေတာ့ ကိုေသာင္းထိုက္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲေႏြးသြားမိသည္။ အသက္(၃၀)ေလာက္ပင္ရွိေသးေသာ ျမျမ၏အလွက အသက္(၄၀)ေက်ာ္လူပ်ိဳႀကီး ကိုေသာင္းထိုက္၏ရင္ကို စြဲၿငိေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္ ျမျမက သူ႔အလုပ္ရွင္အစ္ကိုႀကီးဦးထြန္းႏိုင္၏ ညီမျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ျမျမကေခသူမဟုတ္ ဒီအသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ရခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ။ ျမျမ၏ ပထမေယာက္်ားက သူမတို႔အိမ္မွ ဒ႐ိုင္ဘာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယေယာက္်ားက ထိုဒ႐ိုင္ဘာ၏ ညီအရင္းျဖစ္ေလသည္။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း သူမကို မိသားစုတစ္ခုလုံးက ဖယ္က်င္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီလိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျမျမအား ကိုေသာင္းထိုက္ လက္ေရွာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ေတာ့ ေသာင္းထိုက္ဆိုတာကလည္း ေခသူမွ မဟုတ္တာ။ လူပ်ိဳႀကီးေတြ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းက ႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ ႏုံလြန္းလ်င္လည္း လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တတ္သည္။ လည္လြန္းလ်င္လည္း လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္တတ္သည္။ ကိုေသာင္းထိုက္က ဒုတိယအမ်ိဳးအစားထဲက လည္လြန္း၍ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ရသူတစ္ေယာက္ပင္။ ေမာင္းလာေသာ ကားေလး လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ေျပးလြားေမာင္းႏွင္၍ လာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္ ေဆာက္လက္စ တိုက္ႀကီးတစ္လုံး၏ ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ၿပီး ကားဟြန္းသံ ႏွစ္ခါေလာက္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ေဆာက္လက္စ တိုက္ႀကီးဆီမွ လူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကားေလးရွိရာသို႔ ဦးတည္၍ေျပးထြက္လာသည္။ အသားညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ကိုယ္လုံးကတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ျဖင့္ အသက္၃၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီဟု ခန႔္မွန္းရသည့္ ထိုသူက သူတို႔၏ရပ္ထားေသာ ကာေလးေဘးသို႔ အေရာက္ရပ္လိုက္သည္။ ကားတံခါးမွန္အား ကိုေသာင္းထိုက္က ခ်လိုက္သည္။ ထိုနည္းတူ နီနီခိုင္ကလည္း သူမဖက္ရွိကားတံခါးမွန္ကို ခ်လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွ ပီေကဗူး အခြံေလးကို အျပင္သို႔ လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ “ကိုခင္ေမာင္.. ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္လာဆင္းလို႔ရၿပီ. ပစၥည္းေတြ အစုံေရာက္ေနၿပီ၊ ဘိလပ္ေျမကမနက္ေရာက္မယ္၊ အစ္ကိုႀကီးက ကားဂိုေဒါင္ကို တစ္လအတြင္း အၿပီးလုပ္ေပးဖို႔ မွာသြားတယ္… ဒီမွာကလည္း အလုပ္ကမျပတ္ေသးဘူး.. အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ မနက္ျဖန္ စၿပီးလုပ္ဖို႔ မွာသြားတာပဲ.. ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ဆင္းႏိုင္ပါ့မလား” “မနက္ျဖန္ေတာ့ ဆင္းႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူးနဲ႔တူတယ္” “မျဖစ္ဘူး အစ္ကိုႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔ မလုပ္ႏိုင္ရင္ တျခားလူကို ေခၚခိုင္းဖို႔ မွာထားတယ္..” “ထြီ ..” တိုးလည္း မတိုး က်ယ္လည္းမက်ယ္၊ သာမာန္ အသံျဖင့္ နီနီ တံေတြးတစ္ခ်က္ေထြးလိုက္သည္။ ၿပီးသူမစိတ္ထဲမွလည္း ဟင္းသူကမ်ား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ မ်က္ႏွာေလး မာတင္းခက္ထန္သြားရသည္။ “ေကာင္းၿပီေလ မနက္ျဖန္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔သန္ဘက္ခါလာၿပီး ဆင္းေပးပါ့မယ္” “လာျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လာခဲ့ ကိုခင္ေမာင္.. ကဲ..ဒါဆို က်ဳပ္တို႔လဲ သြားမယ္” “အင္း..” စကားလည္းဆုံးေရာ ေမာင္းထြက္သြားသည့္ ကားေလးကို ၾကည့္ရင္း ပန္းရံဆရာ ကိုခင္ေမာင္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။

ကားေပၚမွေကာင္မေလး အေတာ္လွ၍ သူစကားေျပာရင္း ေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဒါကို ေကာင္မေလးက မတူမတန္သလိုပုံနဲ႔ ထြီခနဲ တံေတြးတစ္ခ်က္ ေထြးလိုက္တာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီလိုပါပဲ ဒါမ်ိဳးေလးေတြက ဟင္း..မေတြ႕ေသးလို႔ပါ၊ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီကျဖင့္ဘာမွ မျဖစ္ေသး၊ သူတို႔က တဖ်န္းဖ်န္း ၿပီးေနတတ္တာေလးေတြဟုေတြးရင္း ခင္ေမာင္သည္ ရပ္ေနရာမွ လွည့္ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ကိုေသာင္းထိုက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး နီနီႏွင့္ ျမျမတို႔တူဝရီးကို ေဈးသို႔ပို႔ေပးရသည္။ ေဈးတြင္ စားေသာက္ဝယ္ျခမ္းၿပီး ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ နီနီအား က်ဴရွင္သို႔ ဝင္ပို႔ခဲ့ၿပီး ျမျမကိုအိမ္သို႔ျပန္ပို႔ေပးရသည္။ ကားေပၚမွ နီနီဆင္သြားသည္ႏွင့္ ျမျမတစ္ေယာက္ ေရွ႕ခန္းသို႔ေျပာင္း၍ ထိုင္သည္။ ေမြးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔ေလးမ်ားက ကိုေသာင္းထိုက္အား တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕လာသည္။ ျမျမ၏ေတာင့္တင္းတုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားက လုံးတစ္ေနၿပီး၊ အက်ႌထဲမွ တိုးထြက္ေတာ့မေယာင္ ႏို႔အုံႀကီမ်ားက ကိုေသာင္းထိုက္၏ မ်က္စိေရွ႕ဝယ္ အလြန္လွပလို႔ေနသည္။ စကားမရွိစကားရွာ၍ေျပာရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ ျမျမ၏ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားက ကိုေသာင္းထိုက္တစ္ေယာက္ ဘရိတ္ကို နင္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေစသည္။ ကိုေသာင္းထိုက္ သက္ျပင္းေတြ အခါခါခ်ရင္း ကားကိုသာ ဂ႐ုစိုက္၍ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္ျပန္အေရာက္ ကားကို ၿခံဝင္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္ေတာ့ ပန္းရံမ်ား ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကားဝင္လာတာ ျမင္ရသည္ႏွင့္ ခင္ေမာင္က ေပၚတီကို ေအာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထလာသည္။ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမျမက ေဈးျခင္းေတာင္းဆြဲ၍ ကားေပၚမွ ဆင္းကာ အိမ္ေသာ့ကို ဖြင့္ဝင္သြားသည္။ ကားေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္၏ မ်က္လုံးမ်ားက ျမျမ၏ ေနာက္သို႔ ပါ၍သြားသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေပ။ ကိုေသာင္းထိုက္၏ စိတ္ထဲ ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္၍ သြားရသည္။ “ကိုေသာင္းထိုက္ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ စဆင္းမယ္”..”အင္း” ျမင္ကြင္းမွ ျမျမ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ ခင္ေမာင္က ကိုေသာင္းထိုက္ဖက္ကို လွည့္၍ေျပာသည္။ ကိုေသာင္းထိုက္က စိတ္မပါသလို အင္းလိုက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ထိုင္ေနေသာ ပန္းရံမ်ားကိုၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟင္.မင္းနဲ႔မွသုံးေယာက္ထဲလား..” “ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဟိုစြပ္က်ယ္ဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆင္းမွာ၊ ရွပ္အက်ႌနဲ႔ေကာင္က ဟိုဖက္ဆိုက္ထဲ လြတ္လိုက္ရမွာ..၊ သုံးေလးရက္ေလာက္ေနမွ ဒီမွာ အကုန္လာဆင္းမယ္..၊ က်ေနာ့္လူအားကေတာ့ ခင္ဗ်ားသိတဲ့ အတိုင္းပဲ” “ေအးေလ. ဒီေန႔စဆင္းရင္ ၿပီးတာပဲ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာ အစ္ကိုႀကီးက မင္းကို ေျပာထားၿပီးၿပီမဟုတ္လား…” ” ေျပာထားၿပီးပါ ၿပီ” “ကဲ.ဒါဆိုလဲစလုပ္ေတာ့…”စကားစကိုျဖတ္၍ ကိုေသာင္းထိုက္ တိုက္ထဲ ဝင္လာခဲ့ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္၍ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကိုယူကာ ဖတ္ေနသည္။

ကိုေသာင္းထိုက္၏ စိတ္က ဂ်ာနယ္ထဲသို႔ ေရာက္၍ မသြား၊ ျမျမ ထံသို႔သာေရာက္ေနသည္။ ဂ်ာနယ္ကို ၾကာၾကာမဖတ္ႏိုင္။ ျမျမကိုေတြ႕ျမင္ခ်င္စိတ္က ျပင္းျပလာ၍သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ေလးပင္စြာခ်၍ ကိုေသာင္းထိုက္ ထရပ္လိုက္သည္။ “အိုး.ကိုေသာင္းထိုက္ႀကီးကလဲ အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႔၊ ဒီမွာ အဝတ္လဲေနတာ..” ထမီကို ရင္လ်ားရန္ လက္ႏွင့္ စုကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္ေသာ ျမျမ၏ ေဖြးေဖြးႏုႏု ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကႏို႔သီးထိပ္ေလးမွ လြဲ၍ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ျမျမက အဝတ္လဲတာ အိပ္ခန္းထဲတြင္မဟုတ္ပဲ မီးဖိုထဲတြင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ကိုေသာင္းထိုက္ မစဥ္းစားတတ္။ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ျမျမ၏ရင္သားအိအိမ်ား အလွတြင္သာ စြဲၿငိေနသည္။ ၿဗဳံးခနဲ ကိုေသာင္းထိုက္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ အံအားသင့္သြားလို႔လား မေျပာတတ္။ ထမီကို ခုခ်ိန္ထိ ရင္လ်ားမဝတ္ေသး။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္၍ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ျမျမက မ်က္လြာခ်ကာထမီကို ဝတ္ရန္ျဖန႔္လိုက္သည္။ ေအာက္ဖက္ကို ေလွ်ာက်သြားေသာ ထမီအေပၚနားစက ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွစ္ဟျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ “အို.အာ့.မလုပ္နဲ႔.မလုပ္နဲ႔အား.ကို.ကိုေသာင္းထိုက္ႀကီးေနာ္ အိုအို မလုပ္နဲ႔ေနာ္မလုပ္နဲ႔လို႔..” အိမ္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိသည္ဟူေသာ အသိႏွင့္ ျမျမ၏ အက်င့္စ႐ိုက္ကို သိထားေသာကိုေသာင္းထိုက္က ျမျမ၏ ခါးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္အားယူဆြဲေပြ႕ရင္း ႏို႔တစ္ဖက္ကိုငုံံ့၍ စုပ္လိုက္သည္။ ရင္ဘတ္ေလးေကာ့တက္သြားေသာ ျမျမက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ႏႈတ္မွ တားေနေသာ္လည္း ကိုေသာင္းထိုက္က အေရးမစိုက္ေတာ့ပါ။ ျမျမကလည္း အသည္းအသန္ ႐ုန္းကန္ျခင္း မျပဳ။ က်န္ႏို႔တစ္ဖက္အား ကိုေသာင္းထိုက္က လက္ျဖင့္ညႇစ္၍နယ္သည္။ တင္းေနေသာ ႏို႔အုံလုံးလုံးႀကီးေတြက ကိုင္ရတာ အရသာေတြ႕လွသည္။ ထမီစကိုကိုင္ထားေသာ သူမလက္ႏွစ္ဖက္က တျဖည္းျဖည္းေအာက္ဖက္သို႔ နိမ့္ဆင္းလာသည္။ “အိုရွင္ေတာ္.ေတာ္ပါေတာ့.ေတာ္ၿပီ က်မကို လြတ္ပါေတာ့..ရွင္” မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ရင္ ေျပာေနေသာ ျမျမ၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံးေယာင္သမ္းရင္း နီျမန္းေနသည္ကိုေတာ့ ကိုေသာင္းထိုက္ မျမင္။ ႏို႔ကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး စို႔ေနသည္။ တစ္လုံးၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လုံးကို ေျပာင္း၍ စို႔ျပန္သည္။ “အို..မလုပ္နဲ႔..ေတာ္ပါေတာ့ဆို.ဟင့္ကြၽတ္.အအား.” မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ ျမျမ၏ ဒူးဆစ္ေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ၫႊတ္၍က်ခ်င္လာသည္။ လူပ်ိဳႀကီးသာ ေျပာရတယ္၊ ႏို႔စို႔တာက ပညာသားပါလွသည္။ ႏို႔သီးကို တအားငုံစုပ္ရင္း လွ်ာထိပ္ဖ်ားႏွင့္မ်ား ေကာ္ေကာ္ထိုးလိုက္တာ ျမျမ ရင္ေခါင္းထဲအထိ ၾကပ္ၾကပ္သြားရသည္။ မ်က္ေစ့ကို စုံမွိတ္ထားေသာ ျမျမ၏ လက္ထဲမွ ထမီစက လြတ္က်ခ်င္လာသည္။

တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက်သြားေသာ ထမီစေၾကာင့္ လစ္ဟာသြားေသာ သူမ၏ ေက်ာျပင္ ျပည့္ျပည့္ေလးကို ခါးတြင္ဖက္ထားသည့္ ကိုေသာင္းထိုက္၏ လက္မ်ားက ေ႐ြ႕လ်ား ေလွ်ာတိုက္၍ ပြတ္သပ္ေပးသည္။ ၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကပါ သူမ၏ ေနာက္ေက်ာသို႔ေရာက္လာၿပီး ကားစြင့္မို႔ေမာက္ေနေသာ တင္ပါးႀကီးေတြကိုဖ်စ္ညႇစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ကာ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းထန္ေနၾကသည္။ ႁပြတ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္ အတူ ကိုေသာင္းထိုက္က ႏို႔ကို လြတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္သူ၏ လက္မ်ားကိုလည္း ျမျမ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ဖယ္လိုက္သည္။ “အဟင္း..” ဆိုတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံေလးကို ျပဳလွ်က္ ျမျမတစ္ေယာက္ ထမီ စြန္ေတာင္ဆြဲလ်က္ အိပ္ခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားသည္။ သူမ၏ ေနာက္ေက်ာမွ ေလွ်ာက်ေနေသာ ထမီက အိပ္ခန္းထဲသို႔ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဝင္သြားေသာ ျမျမ၏ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါသြားသည့္ တင္သားအိအိႀကီးမ်ားကို အတိုင္းသားနီးပါး လွစ္ေဖာ္၍ေနသည္။ သူမ၏ ေနာက္ဖက္မွ ကိုေသာင္းထိုက္ လိုက္လာသည္။ အိပ္ခန္းထဲ အေရာက္ ျမျမက ကုတင္ေပၚကအိပ္ယာထက္သို႔ သူမ၏ ကိုယ္လုံးကို ဝုန္းခနဲပင္ လွဲ၍အခ် အနားသို႔ ေရာက္လာေသာ ကိုေသာင္းထိုက္က သူမ၏ကိုယ္ေပၚကို ငုံ႔၍ဖက္ရင္း ကုတင္ေစာင္းသို႔ ဒူးေထာက္ကာတက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ျမျမ၏ ခါးေစာင္းသို႔ ဖိေထာက္မိလိုက္ေသာ အရာက ေသးေသးေကြးေကြး မဟုတ္လွဟုသိလိုက္ရေသာ ျမျမတစ္ေယာက္ ရင္ထဲတဒိန္းဒိန္း ေနေအာင္ပင္ ခုန္လို႔သြားရေလသည္။ ကိုေသာင္းထိုက္က အိပ္ယာထက္တြင္ တေစာင္းလွဲေနေသာ ျမျမကို ပက္လက္ဆြဲ၍ လွန္လိုက္သည္။ ျမျမ ဘာစကားမွ မဆိုေတာ့၊ မ်က္လုံးေတြကို စုံမွိတ္ထားရင္း မ်က္လုံးမ်ား အေပၚ၌ သူမ၏လက္ဖ်ံတစ္ဖက္ကို ကန႔္လန႔္ျဖတ္၍ တင္ထားလိုက္သည္။ တရႉရႉး တရွဲရွဲျဖင့္ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းထန္ေနေသာ ကိုေသာင္းထိုက္က သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲေထာင္၍ ထမီကို ခါးသို႔ လွန္တင္လိုက္သည္။ ျမျမ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ရွိေသာတစ္ထည္တည္းေသာ ထမီေလးမွာ ခါးႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ေပၚတြင္ ပုံလ်က္သား။ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေဖြးေဖြးႏု၍ တင္းရင္း ဝင္းမြတ္ေနသည္။ ကိုေသာင္းထိုက္က သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ေျခာင္းကို ကိုင္၍ဒူးေထာက္လွ်က္ ေရွ႕သို႔ တိုးလိုက္သည္။

ျမျမ ခိုးၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ျပန္၍မွိတ္ခ်လိုက္သည္။ “ကိုေသာင္းထိုက္..ကိုေသာင္းထိုက္..ဗ်ိဳ႕.ကိုေသာင္းထိုက္” အိမ္ေရွ႕မွ ေခၚလိုက္ေသာ ခင္ေမာင္၏ အသံ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၾကသည္။ “ကိုေသာင္းထိုက္ ကိုေသာင္းထိုက္”
ေခၚသံက ဧည့္ခန္းထဲသို႔ပင္ ေရာက္၍လာသည္။ ကိုေသာင္းထိုက္ ကမန္းကတန္း ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ျမျမထံမွ ေတာက္ေခါက္လိုက္သံကိုေတာ့ ေရွ႕သို႔ အာ႐ုံေရာက္ေနေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ မၾကားလိုက္ရေပ။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ရပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္ႏွင့္ ကိုေသာင္းထိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိသည္။ “ဘာလဲ..ကိုခင္ေမာင္ ဒီမွာအိမ္သာတက္ေနတာ..” “ဟဲ.ဟဲ.” ကိုေသာင္းထိုက္ကိုၾကည့္၍ ခင္ေမာင္ရယ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ “ဘိလပ္ေျမမေရာက္ေသးဘူး အဲဒါ ေပးပါဦး..”
ဟင္ခက္ၿပီ။ ဘိလပ္ေျမဆိုင္၏ ဖုန္းနံပါတ္အား ကိုေသာင္းထိုက္ မသိ၊ နီနီခိုင္သာ သိသည္။ ဆိုင္သို႔ ကားျဖင့္အေရာက္သြား၍ ေျပာ႐ုံသာရွိသည္။ ပုဆိုးထဲမွ လီးကလည္း ေတာင္ေနတာမွ တဆတ္ဆတ္ ခါေနသည္။ ဘိလပ္ေျမမေရာက္၍ ပန္းရံသမားမ်ား ျပန္သြားရတာကို အစ္ကိုႀကီး ျပန္လာ၍ သိသြားလ်င္ ကိုေသာင္းထိုက္ဆက္၍ မေတြးေတာ့။ လက္ပတ္နာရီကို ေျမႇာက္၍ ၾကည့္သည္။ မနက္ ၈ နာရီခြဲၿပီ။ ကိုေသာင္းထိုက္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ၉ နာရီခြဲကို နီနီခိုင္အား သြား၍ ေခၚရအုံးမည္။ သူ ျမျမႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ေတာ့။ ဘိလပ္ေျမဆိုင္ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခုခ်က္ခ်င္းပို႔ရန္ေျပာ၍ နီနီခိုင္ကိုတစ္ခါတည္း တန္း၍သြားေခၚရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ “ဟင္း..ခုပဲ က်ဳပ္သြားလိုက္မယ္”…”ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ္၍ ရယ္ႀကဲႀကဲ လုပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ တခ်က္ ေခါင္းငဲ့၍ ၾကည့္ၿပီးႏွစ္ေယာက္သား အတူတူပင္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ျမျမတစ္ေယာက္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္သြားမိရသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ ကိုေသာင္းထိုက္၏ ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္မိသည္။ သူမ စိတ္ထဲမွာ အလိုးခံခ်င္သည့္စိတ္ဆႏၵေတြက ထိန္းမရေအာင္ျဖစ္ေပၚလို႔ေနသည္။ အေတာ္ပင္ခံစားရခက္ေနသည္။ မာေက်ာေသာ အရာဝတၳဳ တစ္ခုခုကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးထည့္ခ်င္ေနသည္။ အိပ္ယာထက္တြင္ လူးလွိမ့္ရင္း ခါးတြင္ ပတ္၍ ပုံေနေသာ ထမီကို စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ျမျမ၏ လက္တစ္ဖက္က ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ေရာက္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို စမ္းလိုက္သည္။ အေမြးထူထူျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက နဲနဲေနာေနာမဟုတ္။ အဆမတန္ ခုံးထေနသည္။ ႐ႊဲနစ္ေအာင္ ထြက္ေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ားကိုလည္း စိုခနဲ စမ္းမိလိုက္သည္။
လက္မထိပ္ေလးႏွင့္ ေစာက္ေစ့ကေလးကို ပြတ္ရင္း လက္ညႇိဳးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ဒီလို လုပ္လို႔မျဖစ္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲက သူမ၏ စိတ္ဆႏၵကို ဘယ္ေသာအခါမွ လက္ျဖင့္ မေျဖေဖ်ာက္ခဲ့။ ျမျမေစာက္ဖုတ္ေပၚမွ လက္ကိုဖယ္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ထိုအခိုက္ ပူေႏြးမာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုက သူမ၏ေပါင္ရင္းေဘးဖက္သို႔ လာ၍ ထိေတြ႕သည္။ ျဖတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရင္း ျမျမ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟင္ရွင္.ရွင္” ျမျမ အံ့ၾသထိတ္လန႔္စြာျဖင့္ ထထိုင္မိမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သူေတြ႕လိုက္ရသည္က ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ ပန္းရံဆရာ ခင္ေမာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္း သမားပီပီ သန္မာက်စ္လ်စ္ ဖုထစ္ေသာ ခင္ေမာင္၏ အဝတ္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေတြ႕လိုက္ေသာ ျမျမအား တဒဂၤ ၿငိမ္သက္သြားေစသည္။ “မင္းေလး..သိပ္ၿပီး အလိုးခံခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား မင္း မႀကဳံဖူးေသးတဲ့ အရသာမ်ိဳး ခံစားရေအာင္ ကိုယ္လုပ္ေပးပါ့မယ္” စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ျမျမတစ္ေယာက္ ခါးေလးေကာ့တက္မတတ္ စအိုဝကိုရႈံ႕ရႈံ႕သြင္းမိေနရင္း ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ ထပ္၍ စိမ့္ထြက္လာသည္။

ခင္ေမာင္ ငုံ႔၍ ျမျမ၏ ကိုယ္လုံးကို ေပြ႕၍မယူလိုက္သည္။ ခင္ေမာင္ လက္ထဲ ေစြ႕ခနဲ ပါသြားေသာ ျမျမက ခင္ေမာင္ကို ၾကည္ႏႉးစြာျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းေလး ၾကည့္လိုက္သည္။ မိန္းမမ်ားသည္ သူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာအား ေယာက္်ားကႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ခ်ီမေပြ႕ယူတာကို ၾကည္ႏူးလိုလားစြာ ခံခ်င္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ခင္ေမာင္က ျမျမအားကုတင္ေပၚကန႔္လန႔္ျဖတ္၍ တင္လိုက္သည္။ ကုတင္ေစာင္းလိုးနည္းျဖင့္ လိုးေတာ့မည္ကို သိလိုက္ေသာ ျမျမက သူမ၏ တင္သားကားကားႀကီးကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ အသားက်ေအာင္ ျပဳျပင္ေနရာယူရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားလိုက္သည္။ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို မက္ေမာစြာ ၾကည့္ရင္း ခင္ေမာင္ ေရွ႕သို႔ တိုးလာကာ စို႐ြဲေနေသာ ေစာက္ပတ္ဝသို႔ ညီေလးကို ျမဳပ္ေအာင္ ထိုး၍အသြင္း ျမျမကတြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို မယူ၍ကုတင္ေစာင္းတြင္ ဖေနာင့္ႏွင့္ နင္း၍ ေပါင္ကိုကားကာ သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့၍ ေကာ့၍ေအာက္မွ ပင့္ကာ ေကာ့ထိုးပစ္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္.ျဗစ္..ျဖစ္..ႁပြတ္.ဖြတ္အားဟင္း..” ခံခ်င္လြန္းေနေသာ ျမျမက ေအာက္မွ ေကာ့၍ ပင့္တင္ကာ ေျခာက္ခါ ခုနစ္ခါေလာက္လိုးလိုက္ၿပီးေတာ့မွ တဒဂၤ စိတ္ေက်နပ္သြားပုံျဖင့္ ခင္ေမာင္ကို မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကုတင္ေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္၏ခါးကို လွမ္းခ်ိတ္ကာ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ျမျမက ေအာက္မွ ပင့္၍ လိုးအၿပီး တင္ပါးႀကီးကို ေမြ႕ယာေပၚျပန္၍အခ် တဝက္သာသာ ကြၽတ္၍ထြက္ေနေသာ လီးႀကီးကို ခင္ေမာင္က မာလာခိုင္ သူ႔ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ခ်ိတ္၍အဆြဲ လီးႀကီးကိုပါ တပါတည္းလိုက္လိုးသြင္းလိုက္သည္။ “အ.အ..အအား.ဟင္း ဟင္း..” ျမျမ ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့ ေခါင္းေလးေမာ့၍ တက္သြားသည္။ ေစာေစာက ရမၼက္ေဇာေၾကာင့္သာ အာသာငမ္းငမ္း ျဖင့္ ပင့္လိုးခဲ့ေပမယ့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေက်နပ္သြားရေသာ္လည္း ခုလို ထိထိမိမိ မရွိလွ။ အပ်ိဳလည္း မဟုတ္ ၊ ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္လင့္ကစား ျမျမမွာအပ်ိဳစင္ေလးပမာ တစ္ကိုယ္လုံး အသားေတြ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ တုန္ေနၿပီး လက္ႏွစ္လုံးေလာက္အလို ခင္ေမာင္က အားျဖင့္ ေဆာင့္၍တဆုံးသြင္းခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္ဖြတ္..အအမေလး.အ..ဟင္းဟင္း.လုပ္လုပ္… ဆက္ေဆာင့္.. အမေလး..ေလး…” ေထာင္တက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ကေလးကို အားျဖင္ေဆာင့္ကာ ေစာက္ပတ္အတြင္းနားသို႔ ဖိသိပ္လိုက္သည္။ ေကာ့ခနဲျဖစ္သြားရၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးလြဳပ္လြဳပ္႐ြ႐ြျဖစ္ကာ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ခင္ေမာင္၏ လက္ေမာင္းေတြကို မမွီမကမ္း လွမ္း၍ ဆြဲဆုပ္လိုက္မိသည္။ ဒီလို ႏုနယ္ေခ်ာေမာ လွပလြန္းေသာ မိန္းမမ်ိဳးကို မလိုးဖူးေသးေသာ ခင္ေမာင္ကလည္း မညႇာေတာ့ပါ။ ျမျမ၏ ေဖြးႏုေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ဆြဲကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္၍ စိတ္ရွိတိုင္း ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ႁပြတ္.ပလြတ္..ဘြတ္.အားအမေလး.. အစ္ကိုရဲ႕ အမေလးေလး.. ဟင္းဟင္းေကာင္းလွခ်ည္လား.ေနာ္အင္း.. အင္း…” တအားေဆာင့္ေနသည့္ၾကားမွ အားမရႏိုင္ျဖစ္လာရေသာ ျမျမက သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ခင္ေမာင္၏ ခါးမွဖယ္၍ မိုးေပၚသို႔ ေထာင္လိုက္သည္။

“ႁပြတ္ဖြတ္.ႁပြတ္..ဘြတ္.အ.ဟင္း.ဟင္း..အိ.အီး…”ျမျမ၏ ေထာင္ထားေသာ ေျခႏွစ္ဖက္က ရမ္းခါ၍ ေနသည္။ ျမျမ မ်က္လုံး မပြင့္ေတာ့။ ခင္ေမာင္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေလ်ာ့မသြားသည့္အျပင္ ပို၍ျပင္းထန္သြက္လက္လာသည္။ မၾကာလွေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ “ႁပြတ္..ပလြတ္..ႁပြတ္..ဖြတ္ဖတ္..အားအ.အမေလး.. အိုအို… အမေလး… လး.အား..ၿပီး.ၿပီးအိုး.. ေကာင္း.. ေကာင္း အင့္အင့္.. ” ျမျမ၏ တင္သားႀကီး ကုတင္ေစာင္းမွ လြတ္ထြက္သြားသည္အထိ ေကာ့၍ ေကာ့၍ တက္လာၿပီးအေရေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ခင္ေမာင္လည္း မၾကာခင္ ကိုေသာင္းထိုက္ ျပန္လာေတာ့မည္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ေနာက္ရက္ေတြလည္း ရွိေသးတာပဲဟု ေတြးကာ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ သုတ္ရည္ေတြပန္းထည့္လိုက္ရင္း ေရွ႕သို႔ငုံ႔၍ ျမျမကို ႀကဳံးၿပီး ဖက္ထားလိုက္ပါေတာ့သည္။ “အန္တီေလး..ေနေကာင္းရဲ႕လား” ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ကို ကိုင္၍ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ နီနီက မီးဖိုခန္းဝင္ေပါက္နားတြင္ ရပ္လ်က္ခႏၶာကိုယ္ ေလးပင္စြာျဖင့္ မလႈပ္ခ်င္လႈပ္ခ်င္ လႈပ္ရွားခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ ျမျမကိုေမးလိုက္သည္။ “ေကာင္းပါတယ္.နီနီရဲ႕ ညကအိပ္ေရးပ်က္လို႔ ႏုံးေနလိုပါ” ေျဖမိေျဖရာ ေျဖလိုက္သည္။” အင္း” ရပ္ေနရာမွ နီနီလွည့္ထြက္မည္အလုပ္ ျမျမ၏ အသံက ထပ္၍ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ နီနီ.. ညက်ရင္ တို႔မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္ထဲ အဲဒါ ဦးေသာင္းထိုက္ႀကီးကို လာအိပ္ခိုင္းရင္ေကာင္းမလားလို႔” “ေကာင္းသားပဲ အန္တီေလးရဲ႕ နီနီေျပာလိုက္ပါ့မယ္…”လွည့္ထြက္လာေသာ နီနီ ဧည့္ခန္းထဲ အေရာက္ ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနေသာ ဦးေသာင္းထိုက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။“ဦးေလး..ေဟ…ဒီမွာပန္းရံဆရာကို ႀကိဳေပးထားဖို႔ ေငြသုံးေသာင္း” “ေအာ္ေအးေအး..သမီး” ေငြကိုလွမ္းယူရင္း ကိုေသာင္းထိုက္၏ မ်က္လုံးအစုံက အိမ္ေနရင္း စကပ္တိုေလးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနေသာနီနီ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကို ခပ္ရဲရဲ ၾကည့္လိုက္သည္။ မနက္က ျမျမႏွင့္ အစပ်ိဳးခဲ့ေသာကိစၥက ကိုေသာင္းထိုက္အား အေတာ္ဒုကၡေပးေနသည္။ လီးက က်တယ္ကို မရွိ။ “ေနာက္ၿပီးအန္တီေလးက ေျပာတယ္… ဦးေလးကို ညက်ရင္ အိမ္မွာ လာအိပ္ေပးပါတဲ့” “အင္း.အိပ္ေပးမယ္” ကိုေသာင္းထိုက္စိတ္ထဲ ေပ်ာ္သြားသည္။ “ဒါနဲ႔နီနီ ျမျမကို ဦးေလးလိုက္ပို႔ေပးရမွာလား” “ခါတိုင္းေတာ့… သူအိမ္ျပန္ရင္ သူ႔ဖာသာ ေမာင္းသြားတာပဲ ညေန သူျပန္လာမွ ကားကိုျပန္ယူလာမွာေပါ့.. ၿပီးေတာ့ နီနီလဲ ဘယ္မွ သြားစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး ”။ ကိုေသာင္းထိုက္ တစ္ေနကုန္ အားလပ္သြားၿပီ။ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ လွည့္ထြက္သြားေသာ နီနီ စိတ္ထဲ ဒီေန႔ ဒီလူႀကီး အၾကည့္က ဘာမွန္းလဲမသိဘူးဟုေတြးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး စူလိုက္မိသည္။ ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီး ျမျမ ကားကိုယူ၍ သူမအိမ္သို႔ ျပန္သြားေခ်ၿပီ။ ဦးေသာင္းထိုက္က အိမ္ေဘးပန္းၿခံက ခုံတန္းလ်ားေပၚမွာ လွဲေနသည္။ အိပ္ယာေပၚ လွဲ၍ မဂၢဇင္း ဖတ္ေနေသာ နီနီ တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းထံ ဖုန္းဆက္ရန္း သတိရသျဖင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္၍ ထထိုင္လိုက္သည္။ ထိုအခါ အိမ္ေဘးပန္းၿခဳံေဘးမွ လႉပ္ခနဲ ေတြ႕၍လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခုံတန္းလ်ားေပၚတြင္ လွဲေနေသာ ဦးေသာင္းထိုက္ကို ေပါင္ၾကားမွအေခ်ာင္းႀကီးက ေငါေငါႀကီးထြက္ေနတာကို ေတြလိုက္ရသည္။ ေစာေစာက ငါအိပ္ယာေပၚမွာ လွဲၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း ေပါင္ကိုေထာင္ၿပီး ခ်ိတ္ထားေသာ့စကပ္က ခါးေပၚလန္က်ၿပီး ေအာက္ပိုင္းမွာဘာမွ မရွိဘူး၊ သူငါ့ကိုလာေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ငါ့ဟာေလးကို ေတြ႕ၿပီး ဒီလိုျဖစ္ေနတာမ်ားလား။ အို.အို..နီနီ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားရျပန္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲမွလည္း ဘာေတြမွန္းမသိ ညႇစ္ထုတ္လိုက္မိသလို။ နီိနီမေနႏိုင္ေတာ့။ စကပ္ေအာက္သို႔ လက္ႏႈိက္ၿပီး စပ္ဖုတ္ေလးကို ကိုင္စမ္းလိုက္မိသည္။ သူမက အိမ္မွာေနရင္းမို႔ ဘာေအာက္ခံကိုမွ မဝတ္တတ္။ ဟင္… သူမေစာက္ဖုတ္ေလးတစ္ခုလုံး အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ခုံးထမာေက်ာေနၿပီး အရည္ေတြကလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ စို႐ြဲေနေအာင္ထြက္က်ေနသည္။

အရည္ေတြကလည္း လက္နဲ႔ထိမိလိုက္ေတာ့ ခြၽဲက်ိေစးထန္းေနသည္။ “အို.အိုး.အေမ့အိုးေကာင္းလွခ်ည္လား… အရသာရွိလိုက္တာပါလား..” စိတ္ထဲနဲနဲေက်နပ္သြားသည္။ “ဟင္ကြၽတ္..”ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာ ဟိုလူႀကီး ထိုင္ေနရာမွ အထ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၿပီး လူႀကီးက ၿပဳံးျပ၍လွည့္ထြက္သြားသည္။ ငါ့ႏွယ္ ေနာ္ေသသာ ေသလိုက္ခ်င္တာပဲ။ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူသြားေသာ နီနီ တစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚသို႔ ဝုန္းခနဲပစ္လွဲခ်လိုက္မိေလေတာ့သည္။ “ဟာ.ကိုခင္ေမာင္ျပန္ေတာ့မလို႔လား” “ဟုတ္တယ္ ကိုေသာင္းထိုက္ ဒီေန႔ခင္ဗ်ားက ေငြထုတ္ေပးထားေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုျပဳစုရအုံးမယ္” “ဟာရပါတယ္.ဗ်ာ..” “ကဲမင္းျပန္ေတာ့…”ကိုခင္ေမာင္က သူ႔တပည့္ေကာင္ေလးကို လွည့္၍ေျပာလိုက္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့..ဆရာ..” “လာဗ်ာ ကိုေသာင္းထိုက္ ဆိုင္က လမ္းေထာင့္တင္ ရွိတာပဲ လိုက္ခဲ့ဗ်ာ” “အဲ.ခဏေလး.ေနာ္” ကိုေသာင္းထိုက္က အိမ္ထဲဝင္၍ ဧည့္ခန္းထဲ၌ ရပ္လိုက္သည္။ “နီနီေရ.ဦးေလးအျပင္ခဏသြားလိုက္အုံးမယ္” “ဟုတ္..” နီနီခိုင္၏ တုံ႔ျပန္သံအဆုံး ကိုေသာင္းထိုက္သည္ ခင္ေမာင္ႏွင့္အတူ လမ္းထိပ္ရွိ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ေမွာက္လွ်က္ အိပ္ေနလို႔လဲ ခံစားခ်က္ ေဝဒနာက မေပ်ာက္။ ပက္လက္လွန္ အိပ္ေတာ့လည္း ေဝဒနာကမထူျခား။ နီနီ စိတ္ညစ္မိသည္။ တစ္ကိုယ္လုံး ေနမထိ ထိုင္မသာျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခုခု လိုေနသလိုပင္ ျဖစ္ေနရသည္။ စိတ္ကူးတစ္ခုရ၍ နီနီ လွဲေနရာမွ ထ၍ သူမ၏ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ဒက္ဒီတို႔ အိပ္ခန္းကို ဖြင့္၍ဝင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီ စားပြဲအံဆြဲမ်ားတြင္ ဟိုရွာဒီရွာလုပ္ရင္း စီဒီေခြတစ္ခ်ပ္ကိုဆြဲယူ၍ စက္တြင္ထည့္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေခြက အျပာကား ဒီအေခြ ရွိတယ္ဆိုတာ အရင္ကဒက္ဒီတို႔အခန္း ရွင္းေပးရင္း ေတြ႕လို႔ စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေကာင္းလိုက္သည့္ ဇာတ္ကား၊ ဇာတ္လမ္းလည္း ဆုံးေရာ နီနီ ေစာက္ဖုတ္ေလးလဲ ႐ြဲနစ္လို႔ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ခံစားေနရသည့္ ေဝဒနာကလည္း မသက္သာသည့္အျပင္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးလာသည္။ နီနီ အေခြကို သူ႔ ေနရာသူ ျပန္ထားရင္း စားပြဲေပၚတြင္ ဝီစကီပုလင္းေရသန႔္ဗူးႏွင့္ ဖန္ခြက္တို႔အဆင္သင့္ေတြ႕လိုက္သည္။ မူးမူးႏွင့္အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိကာ ဝီစကီႏွစ္ပက္နီးနီးေလာက္ထည့္၍ ေရႏွင့္ေရာၿပီး ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ အရင္က တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ ျမည္းစမ္းေသာက္ၾကည့္ဖူးသည္။ ခုေလာက္ေတာ့ မမ်ားေပ။ နီနီ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အူ႐ိုင္းေလး ျဖစ္၍ အရက္ရွိန္ အေတာ္တက္လာသည္။ သူမကိုယ္ေပၚရွိ အဝတ္အစား အားလုံးကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ဗလာက်င္း‌ေနေသာ ကိုယ္လုံးကိုမွန္ေရွ႕တြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကြ၍ကားၿပီး ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အို… သူမ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွ အရည္ေလးေတြ ေအာက္သို႔အမွ်င္ေလးေတြတန္းကာ တြဲေလာင္းေလး ထြက္က်လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ဆူေဝေနေသာ ေသြးသားဆႏၵကို ဘယ္လိုမွထိန္းမရေတာ့ပါ။ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုကို လက္ညိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ၿဖဲ၍ဟလိုက္သည္။ နီရဲေနေသာ ေစာက္ေခါင္းဝေလးအေပၚတြင္ မန္က်ည္းေစ့ေလာက္ရွိေသာ ေစာက္ေစ့ကေလးက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေလး ျဖစ္ေနသည္ကို မွန္ထဲတြင္အတိုင္းသား ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ စိတ္မွန္းျဖင့္ လီးကိုျမင္ေယာင္ကာ ေစာက္ပတ္ဝေလးကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးမ်ားျဖင့္ လွည့္ပြတ္ေပးေနမိသည္။ “အို…” အရသာရွိလွေပမယ့္ အားမရခ်င္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ နီနီမွန္ေရွ႕မွ လွည့္ထြက္ခဲ့ပီး ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။

ပီးေတာ့ ပက္လက္လွန္ ေပါင္ကား၍ ေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ပြတ္လိုက္မိသည္။ နီနီသည္ နဂိုကတည္းက ထႂကြေနေသာ ရမက္စိတ္ကို လက္ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္ရင္း အျပာကားကို ၾကည့္ခဲ့ၿပီး အရက္ကိုပါ ေသာက္လိုက္မိေလေတာ့ သူမ၏ရာဂစိတ္ေတြက အဆမတန္ပင္ ထႂကြလာ႐ုံမက အရွက္တရားပင္ မရွိေတာ့သေလာက္နီးနီး ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ “ဟင္းဟင္း..အင့္.အင္း…” ပြတ္ရင္းေစာက္ေစ့ကေလးကိုထိမိေတာ့ က်င္ဆိမ့္တက္သြားသည္။ ဒီေတာ့ေစာက္ေစ့ကိုဖိ၍ပြတ္သည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲကိုတစုံတခု ထိုးထည့္ခ်င္ေသာ စိတ္ေတြကလည္း ျပင္းျပထက္သန္လို႔လာရသည္။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးထဲတြင္ေတာ့ သူမေတြ႕ခဲ့သည့္ လီးႀကီးကို အာ႐ုံ မျပတ္ေပ။ “အင္း..ဟင္း..ဟင္း..ရွီးအ” ”.ႄကြီ..” အိပ္ခန္းတံခါး ပြင့္သြားသံ ၾကားသျဖင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲကို လွမ္းဝင္လာေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တစ္ေန႔လုံး မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့မီး အရက္ပါ ထပ္ေသာက္လာလိုက္ေတာ့ ကိုေသာင္းထိုက္တစ္ေယာက္ ရဲဝံ့၍ ေနပါၿပီ။ အိပ္ခန္းထဲမွ ၿငီးသံသဲ့သဲ့ ၾကားရ၍ တံခါးကိုဟၾကည့္လိုက္ရာ နီနီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကိုေသာင္းထိုက္ ခ်က္ခ်င္းပင္အခန္းထဲသို႔ လွစ္ခနဲဝင္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ “ဟင္… ဦးေလး” နီနီ မ်က္လုံးေလးေတြ ဝိုင္းသြားရစဥ္ ကိုေသာင္းထိုက္က အခန္းထဲ အေရာက္ မတ္တတ္ရပ္၍ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ “အို” ကိုေသာင္းထိုက္ ေရွ႕သို႔လွမ္းလိုက္ရင္း သူ႔အက်ႌကိုပါ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္သြားေပၿပီ။ နီနီ လူးလဲထလိုက္ၿပီး သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ေရွ႕သို႔လွမ္းလာေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ သူမႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာသို႔ ေရာက္လာသည္။ “ေနေနအုံး..ဦးေလး..” ကိုေသာင္းထိုက္ ရပ္လိုက္သည္။ နီနီက အိပ္ယာေပၚတြင္ပင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေနာက္သို႔ျပန္၍ ေထာက္ကာ လီကိုၾကည့္ရင္း ေစာက္ပတ္ထဲ လက္ခလယ္ ထိုးထည့္ကာ ကလိသည္။ နီနီ၏ လက္ခလယ္က ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ပို၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖင့္ အသြင္းအထုတ္လုပ္လာသည္။ “အင္းဟင္း.အင့္.အင္း” အနီးကပ္ ေတြ႕ေနရေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ မေနႏိုင္ေတာ့။ “နီနီေလး..သမီး ေစာက္ပတ္ေလးထဲ ဦးေလးလီးလိုးထည့္လိုက္ရင္ ဒီထက္ပိုေကာင္းမွာ ..သမီးရဲ႕..” “ထည့္.ထည့္ေလ.လာ..လာ..” နီနီက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲေခၚသည္။ ေရွ႕သို႔ တိုးကပ္လာၿပီး ကိုေသာင္းထိုက္က ကုတင္ေပၚမွနီနီကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ ကန႔္လန႔္ျဖတ္လွဲေစၿပီး သူမ၏ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပုခုံးတဖက္စီတြင္တင္ကာ လီးကို စို႐ြဲေနေသာ ေစာက္ပတ္အဝတြင္ ေတ့ကပ္လိုက္သည္။ “သြင္းသြင္းေတာ့ေလ” “ျဗစ္.ျဗစ္ဖြတ္” “အားအီးအားအေမ့.အီး…” စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ကိုေသာင္းထိုက္က အဆုံးဝင္ေအာင္ တစ္ခ်က္တည္းေဆာင့္၍ သြင္းခ်လိုက္သည္။ နီနီတစ္ေယာက္ ေကာ့တက္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာသည္။ ကိုေသာင္းထိုက္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ မဆန႔္မၿပဲျဖင့္ ေစာက္ပတ္ေလးအဝမွ ေသြးစီးေၾကာင္းေလးေတြ႕လိုက္ရသည္။ လက္လွမ္း၍ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္သည္။ “လုပ္..လုပ္ေလဦးေလးရ..အ..အမေလး..ေလး” “နီနီေလး…” “အင္း..အင္း…” “ေကာင္းလား..” ေသြးထြက္ေနမွန္းသိ၍ နာက်င္မႈသက္သာေအာင္ အေဆာင့္ရပ္ၿပီး ႏို႔ေတြကို ကလိေပးေနရာမွေမးလိုက္သည္။ “အင္းဟင္း..လုပ္.လုပ္..နာနာေလးေကာင္းေကာင္းတယ္… ေဆာင့္ေပးပါ.အားအင့္.. အေမ့.တအားေဆာင့္ေပးပါ.. အအား… ေဆာင့္စမ္းပါ ဦးေလးရဲ႕ .. ဘာလဲ..အားမရွိဘူးလား… ကြၽတ္ကြၽတ္… အင့္..ဟင့္…”
ကိုေသာင္းထိုက္ သူမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဖိညႇစ္ဆြဲကိုင္ၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ျဗစ္..ဘြတ္ပလြတ္.ဖြတ္..ျဗစ္” “အား.အင္းအင့္အ..အေမ့အား.အိ..အ” နီနီခါးေလးေကာ့တက္ကာ ေခါင္ေလးဘယ္ညာရမ္းခါရင္း တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားသည္။ မၿပီးေသးေသာ ကိုေသာင္းထိုက္က အရွိန္ကို ေလွ်ာ့၍ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးသည္။ နီနီအာသာေျပေသးပုံမရ။ ေစာက္ပတ္ထဲမွ တလြဳပ္လြဳပ္တ႐ြ႐ြျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္ေပးေနသလို တစ္ခ်က္ခ်င္းေဆာင့္ေပးေနရာမွ ခဏအၾကာ ေနာက္တစ္ခ်ီအတြက္ အၿပီးလိုးရန္ အိုင္ထြန္း႐ြဲနစ္ေနၿပီး ေခ်ာ္ခြၽတ္ခြၽတ္ျဖစ္ေနေသာ အရည္မ်ားကို သုတ္ေပးရန္ ရည္႐ြယ္၍ ကိုေသာင္းထိုက္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ “အိုး.မထုတ္..မထုတ္နဲ႔ေလ လုပ္လုပ္လုပ္ေလ ဦးေလးကလဲ ကြၽတ္..ေျပာလိုက္ရတာေနာ္..ဟင့္ဟင့္..” “လိုးပါ့မယ္..နီနီရဲ႕ေတာ္ၾကာ ႏြယ္နီေလးကသာ နာတယ္ ေတာ္ၿပီ မေျပာနဲ႔” “အံမာ.ဦးေလးကလား နီနီခံႏိုင္ေအာင္ခံမယ္…” “စိန္လိုက္..ေလ ” ဦးေလးတစ္ညလုံးလိုးေပးမလား..ဦးေလး အားကုန္သာလုပ္ ကြဲခ်င္ကြဲသြားပေလ့ေစ.. ဦးေလးဟာႀကီးသာ မထုတ္ပစ္နဲ႔… နီနီေအာင့္ၿပီး ခံႏိုင္ေအာင္ခံမယ္” ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္ၾကကာ နီနီက မ်က္လုံးေလးႏွစ္လုံးကို မွိတ္ခ်လိုက္ပါေလေတာ့သည္။…..ၿပီးပါၿပီ