စိတ်ကြိုဆောင့်စမ်းပါ

ပန်းဆိုးတန်းကားဂိတ်က ထုံးစံအတိုင်း စည်ကားနေ၏။ ညနေ ရုံးတွေဆင်းချိန်ဆို ကားဂိတ်မှာ တန်းစီနေကြတဲ့လူတွေက အလှူပေးနေတဲ့ မဏ္ဍပ်ရှေ့က တန်းစီစောင့်နေကြတဲ့ ကလေးတွေလို ကျိတ်ခဲနေကြသည်။ ဆရာမ တင်မာဆွေ တစ်ယောက်စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားရသည်။ အထက်တန်းပြကျောင်းဆရာမဖြစ်ပေမယ့် အသက်က (၃၉) နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ အရပ် အနည်းငယ် ပုကာ ခါးနည်းနည်း တုတ်စပြုလာပေမယ့် အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ လှပနေသေးသူပင်။ အထူးသဖြင့် ဖင်အိုးကြီးတွေက အဆီတက်ကာ တင်းသထက်တင်း၊ ကားသထက်ကားနေခြင်းက သူမကို ပို၍ အလှတိုးစေသည်။ အချိန်ပိုရှိသဖြင့် (၅) နာရီခွဲသာသာလောက်မှ ကျောင်းဆင်းခဲ့ရခြင်းကြောင့် ယခုလို ကားဂိတ်မှာ ကားစောင့်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ တာမွေအထိ ပြန်ရမည်မို့ အထူးကားပဲ စီးဖို့ ဆုံးဖြတ်ကာ ဆိုက်ရောက်လာသော အထူးကားကို အပြေးအလွား တက်ခဲ့ရသည်။ “ဟို ရှေ့နားလေးကို တိုးပေးကြပါဗျာ…အကူအညီတောင်းတာပါ.. ဟိုဘက်က အစ်ကိုက ဟိုးနောက်လေးကို လျှောက်ပေးပါဗျာ..ဟုတ်ကဲ့..ကားခလေးတွေ” ညနေ ရုံးဆင်းလူကြပ်ချိန်တွင် လူပို မတင်ပါဘူး ဆိုတဲ့ အထူးကားတွေကလည်း ကြပ်ညှပ်နေသည်။ သာမာန်ကားတွေလို အထဲတွင် ခုံများဖြုတ်ထားသဖြင့် အလယ်လူသွားလမ်းလေးတွင် မတ်တတ်ရပ်ခရီးသည်များ ဖင်ချင်းပေါက်ကာ တိုးကျိတ်နေကြရသည်။

ဆရာမ ဒါ်တင်မာဆွေ အတွင်းပိုင်း ကားအလယ်နားသို့ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ စပယ်ယာရဲ့ လှမ်းအော်မှုကို မခံချင်သဖြင့် တိုးဝင်လာရသော်လည်း ကားအတွင်းပိုင်းမှာ အတော်ကို ကြပ်နေသည်။ “ဆရာမ… ဒီကို ပေးထားလေ..ကျမ ကိုင်ထားပေးမယ်” “သြော်…ကျေးဇူးပဲ..ညီမရယ်” လက်ထဲမှ ဖိုင်တွဲကို ခုံတွင်ထိုင်နေတဲ့ မိန်းမငယ် တစ်ယောက်က ကိုင်ထားပေးတာကြောင့် အဲဒီအနားမှာပဲ အဆင်ပြေသလို ရပ်နေလိုက်သည်။ အရပ်ပုသလို ရှိတာကြောင့် အပေါ်သံတန်းကို မမှီသဖြင့် အခက်အခဲ ဖြစ်နေရသည်။ “ဆရာမ… ဒီနားက တန်းကို ကိုင်လိုက်လေ… ကျနော် ဒီဘက် ရွေ့ပေးထားမယ်..လာ” ဘေးထိုင်ခုံမှ သံတန်းကို ကိုင်ကာ ရပ်နေသော အရပ်မြင့်မြင့် အသားညိုညို လူငယ်လေး တစ်ယောက်က ကိုယ်ကို ယို့ပေးလိုက်သဖြင့် တစောင်းလေး တိုးဝင်ကာ ဘေးခုံမှ သံတန်းကို အားပြု ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ကားကတော့ ရပ်လိုက်ထွက်လိုက်၊ မှတ်တိုင်တစ်ခုမှာ ကျောက်ချလိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ “ဆရာမ… ရလား.. အဆင်ပြေရဲ့လား” “အင်း…ရပြီ… မောင်လေး..ကျေးဇူးပဲနော်” အသက် (၂၀) ကျော်လောက်ပဲ ရှိအုံးမည့် လူငယ်လေးတစ်ယောက်က ဂရုတစိုက်ဖြင့် မေးလိုက်သဖြင့် သေချာ အကဲခတ်လိုက်မိသည်။ သူမရဲ့ တူမ ဝင့်ဝါထက် နည်းနည်းသာ ကြီးမည့် ကောင်လေးက ဆရာမလို့ ခေါ်ကာ ဂရုစိုက်ပေးခြင်း ခံရသဖြင့်လည်း စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သွားမိသည်။ တကယ်တော့ သူမဘဝက….. တင်မာဆွေ ဘွဲ့ရပြီးကတည်းက ကျောင်းဆရာမ အလုပ်ဝင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ အချိန်တွေ တဖြည်းဖြည်း တိုက်စားသွားရင်း အသက်(၂၅)နှစ် သူမ အထက်တန်းပြဆရာမဖြစ်တဲ့ အချိန်မှာ ကျောင်းဆရာ ကိုစိုးမြင့်နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်။ ကိုစိုးမြင့်က သူမကို အရမ်းချစ်ခဲ့ပါသည်။ သူမထက် အသက် (၅)နှစ်သာ ကြီးတဲ့ ကိုစိုးမြင့်နဲ့ ချစ်ကမ္ဘာမှာ အပျော်ကြီး ပျော်ခဲ့ရသည်။ ဒါပေမယ့် ကံတရားက ကံဆိုးမှုတွေကို ဆောင်ကြဉ်းပေးလာခဲ့သည်။

အိမ်ထောင်သက် (၇) နှစ်အကြာမှာ ကိုစိုးမြင့်တစ်ယောက် ကိုယ်တစ်ပိုင်း လေဖြတ်သွားခဲ့ရသည်။ ချောင်လည်သော ကိုစိုးမြင့်မိဘတွေ ထောက်ပံသောကြောင့် လင်သားရဲ့ ဆေးကုသစရိတ်နဲ့ စားဝတ်နေရေးတွေ ကာမိခဲ့ရသည်။ ဒါ့အပြင် နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကိုစိုးမြင့်ရဲ့ တူမ ဝင့်ဝါကလည်း မိဘတွေ ဆုံးပါးသွားကြသဖြင့် ကိုစိုးမြင့်တို့ လင်မယားကို ကြည့်ရှု ထောက်ပံ့နေခြင်းကြောင့် စီးပွားရေးနှင့် ဝင်ငွေ ကောင်းမွန်ခဲ့ရသည်။ အဆိုးထဲမှ အကောင်းများ ပြန်ရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လေဖြတ်နေတဲ့ လင်သားကို ကြည့်ရှုရန် ဆွေမျိုးနီးစပ် အဒေါ်တစ်ယောက်ကို ခေါ်ယူထားသဖြင့်လည်း သူမအဖို့ သက်သာခဲ့ရသည်။ သို့ပေမယ့် အသက်သုံးဆယ်ကျော် အရွယ် မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ဆာလောင်ငတ်မွတ်မှုကတော့ ဘယ်လိုမှ မပြည့်ဝနိုင်တော့ပေ။ ငွေကြေးအဆင်ပြေကာ စားနိုင်သောက်နိုင် အနေအထားမှာ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ အဆီစုကာ ဖွံ့ထွား စွင့်ကားလာတဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းတွေက ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ရဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်မှုတွေကို တောင့်တလာခဲ့ရသည်။ ဆရာမဆိုတဲ့ အရှိန်အဝါကြောင့် ကျောင်းမှာရော ပတ်ဝန်းကျင်မှာပါ သူမကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် မစရဲခဲ့ကြ။ နောက်ကွယ်က မှန်းပြီးသာ စိတ်နဲ့ ပစ်မှားနေကြတဲ့ ကျောင်းမှ ဆရာတွေနှင့် သူမ၏တပည့်များက မနည်း။ သူမကလည်း ကိုယ့်အရှိန်အဝါနဲ့ ထင်သလို မသောင်းကျန်းရဲပေ။ နောက်ပြီး လင်က သေသွားတာမဟုတ်။ ငုတ်တုတ်ကြီး မေ့နေတဲ့ ဘဝမှာပဲ ရှိသေးသည်။ ဒီတော့ သစ္စာလည်း မပျက်ချင်။ ဒီလိုနဲ့ ခံစားနေရတဲ့ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုတွေကို ညဘက် အိပ်ရာဝင်ချိန်မှာပဲ အတွေးနဲ့ ဖြေဖျောက်နေခဲ့ရတာ နှစ်တွေလည်း မနည်းတော့။ မိမိလင်သား ကိုစိုးမြင့်ရဲ့ တူမ ဝင့်ဝါက သူ့ဦးလေး လေဖြတ်သွားပြီ ဆိုတာ သိခဲ့ရချိန်မှာ သူ့ဦးလေး မိန်းမအတွက် နိုင်ငံခြားမှ လက်ဆောင်တစ်ခု ပို့ပေးခဲ့သည်။

ရာဘာဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည့် ယောက်ျားတန်ဆာ အတုကြီးကို သူ့ဒေါ်လေးအတွက် အဖော်ဆိုပြီး ရွှတ်နောက်နောက်ဖြင့် ပို့ပေးခဲ့သည်။ လေဖြတ်သွားသော လင်နှင့် အိပ်ရာအတူ အိပ်စက်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့သဖြင့် သီးခြား အိပ်စက်ခဲ့တဲ့ သူမအဖို့ ဝင့်ဝါရဲ့ လက်ဆောင်က တကယ်ပဲ အသုံးတည့်ခဲ့ရသည်။ စိတ်ထဲက ဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေကို မှန်းဆပြီး ထိုလီးတုကြီးဖြင့် အဖော်ပြု အိပ်စက်ခဲ့ရတဲ့ ညတွေက ညပေါင်း ရာချီနေခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ “ကျွီ…အိုး….ဟ…အင့်” ကားက ဘရိတ် ဆောင့်အုပ်လိုက်သဖြင့် ကားထဲမှ လူတွေရဲ့ အသံက စီကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အတွေးတွေနဲ့ နစ်မျောနေတဲ့ တင်မာဆွေလည်း အခြေအနေပျက်သွားသော ကိုယ်ဟန်ကို လှမ်းဆွဲကာ ထိန်းပေးထားလိုက်သော အထိအတွေ့ကြောင့် ယခုလက်ရှိ အသိစိတ်တွေက အတိတ်ကို ပျောက်ကွယ်စေခဲ့ရသည်။ ရှေ့သို့ ယိုင်လဲမတတ်ဖြစ်သွားသော သူမကို လှမ်းဆွဲပေးလိုက်သူကို ကျေးဇူးတင် အကြည့်လေးဖြင့် ပြန်ငဲ့ကြည့်ပြီး အသိအမှတ်ပြုလိုက်ရသည်။ ခုနက သူမကို ဂရုတစိုက်ရှိနေသော ကောင်လေးပင် ဖြစ်နေသဖြင့် အပြုံးလေးပါ အပိုထပ်ဆောင်း ပေးလိုက်မိပြန်သည်။ ထိုကောင်လေးက ပြန်၍ ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမနားသို့ အနည်းငယ် တိုးကပ်ကာ လေသံတိုးတိုးဖြင့် “ ဆရာမ .. ကိုယ်ကို နဲနဲ ပြင်လိုက်ပါလား…တော်ကြာ ကားဘရိတ်အုပ်လိုက်ရင် လဲသွားအုံးမယ်” ကိုယ်ကို ခပ်စောင်းစောင်းလေး ပြုကာ အတွင်းဘက်ခုံက သံတန်းလေးကို ကိုင်ပြီး ပို၍ တိုးကပ်လိုက်သောကြောင့် ဘေးဘက်တွင် ကိုယ်တစောင်းရပ်ကာနေသော လူငယ်လေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲသို့ တင်မာဆွေ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားခဲ့ရသည်။ သူမရဲ့ ဘေးမှ မိန်းမကြီးကလည်း ရှေ့မှ တိုးဝင်နေတဲ့ လူတွေကြောင့် သူမကို ဖိထားသလိုဖြစ်နေကာ ထိုကောင်လေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲသို့ မှီတွယ်နေသလို ဖြစ်လို့နေရသည်။

အစပိုင်းတွင်တော့ ရှက်စိတ်မွန်ကာ ဘေးက မိန်းမဝဝကြီးကို ပြန်တွန်းပြီး ခွာကြည့်သော်လည်း မရတော့။ ကားကလည်း ငါးပိသိပ်သလို ကျပ်လွန်းနေသည်။ မထူးတော့ပြီမို့ အသာပင် ငြိမ်ကာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ တင်မာဆွေရဲ့ ကိုယ်က ကားပေါ်တွင် ငြိမ်သက်စွာ လိုက်ပါနေသော်လည်း သူမစိတ်တွေကတော့ မငြိမ်သက်နိုင်ပေ။ ဒီလို ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ် မထိတွေ့ရတာ နှစ်ပေါင်း မနည်းတော့။ ဒါ့အပြင် သူမရဲ့ ကားစွင့်နေတဲ့ ဖင်ဆုံကြီးက နောက်မှ ကောင်လေး၏ ဆီးခုံနားသို့ ထိထိမိမိကြီး ဖိကပ်မိနေရခြင်းကြောင့်လည်း စိတ်တွေ ဖောက်ပြန် ယိမ်းယိုင်လာရသည်။ ကျပ်ညှပ်နေတဲ့ ကားထဲမှာ လူတွေက အလုပ်ဆင်းချိန် အိမ်ပြန်ချိန်မို့ နွမ်းလျမှုတွေနဲ့ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ငြိမ်သက်နေကြသည်။ မငြိမ်သက်နိုင်တဲ့ သူမတစ်ယောက် ဖင်ဆုံကြီးကို မသိမသာ လှုပ်ရမ်းပြီး နောက်မှ ကောင်လေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲသို့ ပို၍ တိုးဝင် ဖိကပ်ပစ်လိုက်မိသွားသည်။ သူမဟာ အပေါစား မိန်းမတစ်ယောက် မဟုတ်ပေမဲ့ နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာ ပြတ်လပ်နေရတဲ့ အရသာတစ်ခုကို ပြန်ပြီး ခံစားမိရချိန်မှာ ဘာကိုမှ မစဉ်းစားမိတော့။ ဒီထက် ထူးကဲတဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားရနိုင်ဖို့ကိုဘဲ စဉ်းစားနေမိကာ ဖင်ဆုံကြီးကို နောက်သို့ ကားအရှိန်နဲ့ အတူ ဖိကပ် ဆောင့်ပွတ်နေမိတော့သည်။ ပုဆိုးနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီ ဝတ်ဆင်ထားသော ထိုကောင်လေးက အောက်ခံဘောင်းဘီ ပါပုံမရ။ ဘောကန်ဘောင်းဘီလို ပွယောင်ယောင်း အောက်ခံသာ ဝတ်ဆင်ထားပုံရသည်။ သူမရဲ့ ဖင်ဆုံကြီး ဖိကပ်ပွတ်ဆောင့်ပေးနေမှုကြောင့် ထောင်မတ်လာသော အတံကြီးက ရှည်ရှည်မျောမျောကြီး ဖြစ်ကြောင်း အထိအတွေ့ကို ခံစားပြီး မှန်းဆလိုက်မိသည်။

ရှေ့သို့ ထိုးထွက်ထောင်မလာပဲ အောက်သို့စိုက်ကာ ထောင်နေခြင်းက အမျိုးသားများ ဝတ်လေ့ဝတ်ထရှိသော အောက်ခံဘောင်းဘီမျိုး မဟုတ်မှန်း သူမ သိလိုက်သည်။ အရပ်အနည်းငယ် မြင့်သော ကောင်လေးရဲ့ လီးတံကြီးက အရပ်ပုသော သူမရဲ့ ဖင်ဆုံအထက်ပိုင်း စအိုအပေါ် ဖင်ညှောင့်ရိုးနားကို ကျကျနန လာထောက်ကာ ဖိမိနေသည်။ တင်မာဆွေ အရသာတွေ တက်ပြီးရင်း တက်လာရတော့သည်။ ရှေ့မှထိုင်ခုံ သံတန်းကို မြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကိုယ်ကို အနည်းငယ် ကိုင်းကာ ဖင်ကြီးကို ကောက်ပြီး ပိုမိုဖိကပ်ကာ အရသာယူရင်း အိမ်အပြန်ခရီးကို လိုက်ပါလာခဲ့တော့သည်။ အောင်ကိုဦး ဒီနေ့ အလုပ်ပြန် နောက်ကျသည်။ ကားက အလွန်ကျပ်နေသည်။ လမ်း (၃၀)မှာ တက်ပြီး ကားနောက်ပိုင်းမှာ နေရာယူရင်း လိုက်ပါလာစဉ် ပန်းဆိုးတန်းမှတ်တိုင်မှ တက်လာသော ဆရာမအကိတ်ကြီး တစ်ပွေကြောင့် အိမ်အပြန်ပါ နောက်ကျခဲ့ရတော့သည်။ ဖင်ဆုံကြီးကို အတင်းဖိကပ်ကာ လိုက်ပါလာသော ဆရာမက တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး ဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးပေမယ့် ဖင်ဆုံကြီးက မာကျစ်နေသေးသည်။ သူ့လီးကို အတင်းဖိကပ်ရင်း အရသာယူနေပုံရသည်။ သိပ်လည်း မစွန့်စားရဲ တော်ကြာ ထအော်နေရင် ကားပေါ်က လူတွေ ဝိုင်းရိုက်မှာ စိုးရသည်။ ဆရာမက မတော်တဆ မဟုတ်တော့ပဲ သိသိသာသာကြီး ကပ်ပွတ်နေခြင်းကြောင့် အောင်ကိုဦး နည်းနည်း လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ လီးကို ဖင်ဆုံကြီးနှင့် ထိုးကပ်ထားလိုက်ပြီး ကားအရှိန်နှင့် အတူ ညှောင့်ပေးနေလိုက်သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဒီနေ့မှ အောက်ခံဘောင်းဘီကို အပွဝတ်ခဲ့မိခြင်းကြောင့် လီးက လွတ်လပ်စွာ တောင်မတ်နေနိုင်သည်။ ဆရာမကလည်း နောက်မှ လီးတံကြီး ကပ်ပေးထားတာကို အရသာ ယူနေပုံရသည်။ လုံးဝကို မငြင်း။ “မှတ်တိုင်…ပါတယ်” ဆရာမက အနားမှ သူမဖိုင်တွဲကို လှမ်းယူကာ စပယ်ယာကို ပြောပြီး ထွက်သွားရာ အောင်ကိုဦး ဆန့်တငံ့ငံ့ကြီး ဖြစ်ကျန်နေခဲ့ရသည်။ သူဆင်းရမည့် မှတ်တိုင်က နှစ်မှတ်တိုင်လောက် လိုသေးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအခြေအနေမှာ စားခွင်ကောင်းကောင်း ရနေမှတော့ လက်မလွတ်ချင်တော့ပေ။

ဆရာမနောက်မှ ကပ်ကာ လိုက်ဆင်းရင်း နောက်မှ မသိမသာ လိုက်လာခဲ့သည်။ တင်မာဆွေ တစ်ယောက်မှာလည်း လီးအရသာကို တပ်မက်မိနေပေမယ့် ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင် ရောက်တော့မှာမို့ ဖိုင်တွဲကို ပြန်တောင်းယူရင်း ဆင်းလာခဲ့သည်။ လီးနဲ့ အတေ့ခံ၊ အထောက်ခံထားခဲ့ရတာကြောင့် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေက မတရားပင် စိမ့်ထွက်ကျနေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေး ခွဆုံတစ်ခုလုံး စိုစိ ရွဲနစ်နေသည်။ နောက်မှ ကပ်ကာပါလာသော ခြေသံကြောင့် အမှတ်တမဲ့ လှည့်ကြည့်မိလိုက်သော တင်မာဆွေ ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားကာ အခုနက ခံစားခဲ့ရသော အတွေ့အထိ အရသာတွေ ပြန်ဆောင့်တက်လာသည်။ သူမ ဖင်ကြီးနှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်ထားခဲ့တဲ့ လီးပိုင်ရှင်လေးက နောက်မှာ ဖြစ်သည်။ အောင်ကိုဦး အနားသို့ တိုးကပ်လိုက်ပြီး ဆရာမနှင့် ယှဉ်လျှောက်ကာ စကားပျိုးကာ လမ်းခင်းလိုက်သည်။ “ဆရာမ… ဒီနားမှာ နေတာလား” “အင်း….ဟုတ်တယ်… မင်းကရော..ဒီနားကပဲလား” “ကျနော်က ..ရှေ့နားမှာ ဆရာမ” ပြောစရာ စကားမရှိတော့ အောင်ကိုဦး ဘာလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားရသည်။ ဒါပေမယ့် အခြေအနေက သူ့အတွက် ဖန်တီးပေးနေသည်။ လမ်းထဲ ချိုးဝင်ခါနီး နေရာတွင် မီးတိုင်က မလင်းသဖြင့် မှောင်ရိပ်ကျနေသည်။ လူကလည်း ပြတ်နေပြန်သေးသည်။ ဒီတော့ “အို… မင်း…မင်း ဘာလုပ်တာလဲ… လွတ်…လွတ်ပါ” “ဆရာမ ဖင်ကြီးနဲ့ ကားပေါ်မှာ ပွတ်ထားတာ ကျနော့လီး အရမ်းတောင်နေပြီ… အဲဒါ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…ဆရာမ” အောင်ကိုဦး လုပ်ရပ်က သူမကို တော်တော် တုန်လှုပ်သွားစေသည်။ လမ်းမှာ ရုတ်တရက် လှမ်းဆွဲကာ ဖက်ထားပြီး မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းက သူမ စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်သွားရသည်။ “အိုး…အဲဒါ ..ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…ဖယ်နော်…ဖယ်…အော်လိုက်ရမလား” “အော်ချင် အော်လေ…ဆရာမ နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ …ဆရာမပဲ အရှက်ရမှာနော်”။ “ဟင်…မင်း………မင်း…ဘာ ဘာလုပ်ချင်တာလဲ” “ဆရာမကို…လိုးချင်တာ” “အို” ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားက တင်မာဆွေကို စိတ်တွေ လွင့်ကနဲဖြစ်သွားစေသည်။

ပက်ပက်စက်စက် ပြောလိုက်တဲ့ စကားသံကြောင့်လည်း သူမစိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီး ခံစားမိကာ စောက်ဖုတ်က ရှုံ့ကနဲ ဖြစ်သွားမိသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ အရှက်ကွဲ မခံနိုင်။ နှစ်ယောက်တည်း သိတဲ့ကိစ္စ တစ်ရပ်ကွက်လုံး သိကုန်ရင် သူမပဲ အရှက်ရမှာမို့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို မရေမရာ၊ ဇဝေဇဝါနဲ့ပဲ လျင်မြန်စွာ ချလိုက်မိသည်။  မောင်လေးရယ်… မမက အိမ်ထောင်နဲ့ပါကွယ်…. မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွယ်” အသနားခံတဲ့ ပုံစံနဲ့ ချော့ကာ ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် အောင်ကိုဦး တွေကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ဆော်ကြီးက အိမ်ထောင်ရှိပေမယ့် ရွနေတဲ့ ပုံစံကြီး ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး ကြောက်တတ်ပုံလည်း ရသည်။ ဖြဲခြောက်ပြီး ရသလောက်တော့ ဂွင်ဖန်ကြည့်ချင် နေသေးသည်။ “ဒါဆိုလည်း…. ဆရာမ အိမ်ကို လိုက်ခဲ့မယ်ဗျာ…. ဆရာမပြောတာ ဟုတ်မဟုတ် သိရအောင်” လမ်းပေါ်မှာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရှက်ကွဲဖို့ နီးစပ်သည်။ အိမ်မှာဆို လင်ကလည်း ဒုက္ခိတ၊ အဖော် ဒေါ်ကြီးကလည်း ညဘက် အိမ်ပြန်အိပ်သူမို့ သူမ တစ်ယောက်တည်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှင်းလို့ ရနိုင်လောက်သည်။ ဒါကြောင့် ထိုကောင်လေးရဲ့ တောင်းဆိုမှုကို လက်ခံကာ အိမ်သို့ ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် ခေါ်သွင်းကာ သူမအိပ်ခန်းထဲအထိ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့မိတော့သည်။ ဆေးအရှိန်တွေကြောင့် အိပ်ပျော်နေသော လင်ကို တချက်စစ်ဆေးလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်မှ အဖော်ဒေါ်ကြီးကို ပြန်လွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ အိပ်ခန်းထဲမှာ အခန့်သား ထိုင်နေတဲ့ ဘသားချောလေးဆီ ပြေးရပြန်တော့သည်။

အခန်းတံခါးကို ပိတ်၍ ဝင်လာပြီး ထိုင်နေသော ကောင်လေးကို အသနားခံသော အကြည့်လေးဖြင့် “မောင်လေးရယ်…. မင်းက အဒေါ်ရဲ့ တူသား အရွယ်ပါကွယ်… မသင့်တော်ပါဘူး” “ဟားဟား….ဆရာမရယ်… ချက်ချင်းကြီး အဒေါ်တွေ ဘာတွေ လုပ်မနေပါနဲ့…. ကျနော့်နာမည် အောင်ကိုဦး… အောင်အောင်လို့ ခေါ်လို့ရပါတယ် …ဆရာမနာမည်က” “တင်မာဆွေ…ပါကွယ်” “ကျနော်က မတင်မာဆွေလို့ ခေါ်မယ်” “ဟို…..ဟို…မင်း… ပြန်ပါတော့လားကွယ်….နော်” “ဟင်းဟင်း…. မတင်မာဆွေကလည်း ကားပေါ်မှာ မတင်မာဆွေ ဖင်ကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးထားတဲ့ ကျနော့် လီးကြီးကို မေ့ပစ်လိုက်ပြီပေါ့…. ဟုတ်လား” “အိုကွယ်….မင်းကလည်း” “မတင်မာဆွေ ယောက်ျားက လေဖြတ်နေတာ ဆိုတော့ လိုးမပေးနိုင်ဘူး မဟုတ်လား” အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာပြီးကတည်းက အခြေအနေမှန်ကို နားလည်သွားတဲ့ အောင်ကိုဦး အမေးစကားကို တင်မာဆွေ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ဆွံ့အနေရတော့သည်။ “ဖြေလေဗျာ…. မဖြေရင် ဒီနားမှာ… မတင်မာဆွေ အကြောင်းတွေ လျှောက်ဖွပစ်မှာနော်” “ဟို….ဟို…အဲလိုတော့ မဟုတ်တာတွေ…. လျှောက်မလုပ်ပါနဲ့ ကွယ်” “ဒါဆို… ကျနော် မေးသမျှ အကုန်ဖြေမှာလား” “ဖြေ…ဖြေပါ့မယ်” “မခင်မာဆွေ ယောက်ျားက ဘယ်တုန်းက လေဖြတ်သွားတာလဲ”။ “ကြာပြီ….ခြောက်နှစ်ကျော်သွားပြီ” “ဟာ….ဒါဆို.. မတင်မာဆွေကို မလိုးပေးနိုင်တာ ကြာပြီပေါ့…. ဒီကြားထဲ ဘယ်သူ့ကို အလိုးခံသေးလဲ” အောင်အောင်ရဲ့ မေးခွန်းတွေက တစ်တစ်ခွခွတွေမို့ သူမ ပြန်ဖြေဖို့ နှုတ်မရဲ။ ဘယ်လို ပြန်ဖြေရမလဲ မသိ။ ပါးစပ်က ဘယ်လိုမှ မထွက် ဖြစ်နေသည်။ “ဖြေလေဗျာ” “ဟို….ဟိုကွာ ….ဘယ်သူနဲ့မှ….. မ..မဖြစ်” “ဒါဆို….. ကားပေါ်မှာ ကျနော့်လီးနဲ့ တေ့ခံထားရတော့ အလိုးခံချင်လာတာပေါ့” “အောင်အောင်ရယ်… မမ ပြောလို့ မထွက်ဘူး….ကွယ်” “ကောင်းပြီလေ..ဒါဆိုလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြ” တင်မာဆွေ လေးတွဲ့စွာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ “ကဲ…. ဒါဆိုလည်း အဝတ်တွေ ချွတ်ရအောင်” “အို… ဘာလုပ်မလို့လဲ” “မတင်မာဆွေကို…. လိုးပေးမလို့ပေါ့ ….ဟဲဟဲ” တင်မာဆွေ တစ်ယောက် ဖင်ဆော့မှုကြောင့် ခုလိုထိ ဖြစ်လာရတာကို မကျေနပ်ပေမယ့် မသိစိတ်တွေက လွမ်းမိုး အနိုင်ယူခြင်း ခံလိုက်ရတော့သည်။

သူမကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ပစ်နေတဲ့ အောင်အောင်ရဲ့ လက်တွေအောက်မှာ တသွေမတိမ်း လိုက်နာ လုပ်ဆောင် ပေးနေမိတော့သည်။ အောင်အောင်က ဆော်ကြီးကို အကျပ်ကိုင်ကာ ခိုင်းစေနေပုံက ရင့်လှသည်။ ခုတင်ခြေရင်းမှာ ထိုင်နေရင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ခိုင်းနေရင်း သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်မကပ်တော့ပဲ ဗလာကျင်းသွားပြီးဖြစ်တဲ့ ဆရာမ တင်မာဆွေရဲ့ အလှက အခုမှ ပိုမို ပွင့်ထွက်လာသည်။ ကလေး မမွေးဖူးသေးသဖြင့် ဝမ်းဗိုက်သားလေးက ချပ်ယပ်နေပြီး နို့အုံကြီးတွေကလည်း တင်းရင်းချွန်ထွက်နေကာ ငှက်ပျောဖူးကြီးတွေလို တုံခတ်နေသည်။ ပေါင်တံကြီးတွေကလည်း တုတ်ခိုင်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖွေးဆွတ်နေသည်။ သူမကို ကြည့်ပြီး အရသာခံကာ ဂွင်းတိုက်နေတဲ့ အောင်အောင် လီးတံကြီးကို ဒေါ်တင်မာဆွေ တပ်မက်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကလည်း အလိုလို ဖောင်းထကာ နှစ်ရှည်လများ ပြတ်လပ်နေခဲ့ရသော လီးအရသာကို ငံ့လင့်လွန်းရသဖြင့် အရည်တွေပင် ယိုစီး စိမ့်ကျနေပြီ။ စိတ်တွေလည်း ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ အောင်အောင်ကို အိပ်ရာပေါ်သို့ တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်သို့ တက်ကာ အောင်‌အောင့် ကိုယ်ပေါ် ကားယားခွထိုင်လိုက်ပြီး လီးတံကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ကပ်ယူလိုက်သည်။

ထို့နောက် ရှေ့သို့ အနည်းငယ် ကုန်း၍ လက်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့နောက် လှုပ်ရှားကာ ပွတ်တိုက်ပြီးမှ ဖိချသွင်းယူလိုက်သည်။ “ပြွတ်…..အ………အီး……အိ….အင့်….အိုး…..ဟင်း..ဟင်း ကျွတ်..ကျွတ်” လီးကို အဆုံးထိ ဖိချ သွင်းပစ်လိုက်ပြီး အရသာခံကာ ဖင်ဆုံကြီးကို နှဲ့ဝိုက်ကာ မွေ့ရမ်းပစ်လိုက်သည်။ “အိုး… မတင်မာဆွေ တော်တော် ခံချင်နေတာပဲ… ဆောင့်စမ်းပါ..မမရ…. ဖင်ကြီးကို ဖိဖိပြီး ပစ်ဆောင့်စမ်းပါ…အား…….အိုး” အောင်အောင်က မတင်မာဆွေရဲ့ စိတ်တွေကို မီးမြိုက်ပေးသလို ဆွပေးလိုက်ရင်း အောက်မှ ပင့်ကာ ဆောင့်တင်ပေးလိုက်သည်။ “အို……အိ……အင်း….အ..အ….. ထိတယ်ကွယ်…အ…အင့်…….ကျွတ်ကျွတ်….. အောင်အောင်ရယ်…ကောင်းလိုက်တာကွယ်” စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားသဖြင့် မတင်မာဆွေ အခေါ်အဝေါ်တွေက နူးညံ့ကာနေသည်။ ဖင်ကြီး ကုန်းကာ ခွဆောင့်နေသောကြောင့် မတင်မာဆွေရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မျက်နှာပေါ်မှာ ဝဲကာ အိပ်မွေ့ချနေသလို။ အောင်အောင်က ဝဲခါနေသော နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် တင်းတင်း ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အောက်မှ ကော့ပင့် ဆောင့်ပေးနေသည်။ မတင်မာဆွေကလည်း ဖင်ဆုံကြီးကို မြှောက်မြှောက်ပြီး အတင်းပင် ဆောင့်လိုးချနေသည်။ “ဆောင့်…မခင်မာဆွေ…စိတ်ကြိုက် ဆောင့်စမ်းပါ..အား…ဖင်ကြီးတွေ တအားနဲ့ ဆောင့်ချ..အ..” “အိုး….မောင်ရယ်… ထိတယ်ကွယ်…. အီး..အင်း…ဟင်း…အား..အား…အိ.. ပင့်ဆောင့်ပေးပါအုံး… အား….ဟုတ်ပြီ…ထိတယ်…အ…အမလေး…မမ..ပြီးခါနီးပြီ..အ..အ…ပင့်ဆောင့်…အား…အိုး..ညှစ်စမ်းပါ…နို့တွေကို ညှစ်..အား…..အို..ဆောင့်…” မတင်မာဆွေ တစ်ယောက် အရမ်းကို နှာထန်လွန်းနေသည်။

အနှစ်နှစ် အလလက ငတ်ပြတ်နေခဲ့ရတဲ့ လီးကို စိတ်ကြိုက် အပေါ်မှ ဆောင့်လိုးနေရသဖြင့်လည်း ကာမစိတ်တွေက ထိန်းမရဖြစ်ကာ ပါးစပ်မှ တစ်တစ်ခွခွ စကားတွေ တရစပ်ပြောပြီး ဖိလိုးနေတာ မရပ်။ အောင်အောင်ကလည်း ဆော်ကြီး နှာထန်ပုံကို အကြိုက်တွေ့ကာ နို့တွေကို ပြတ်ထွက်မတတ် ညှစ်ကိုင်ရင်း အောက်မှ ကော့ကော့ပြီး ပင့်လိုးပေးနေသည်။ “အား…..ဖတ်…ဖတ်……ဖွတ်… အီး…အ…အမလေး…အ…… ထွက်ပြီ….အား.အ… အမေရေ…အား….. ဟင်း…” မတင်မာဆွေ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါကာ ဖင်ဆုံကြီးကို အတင်းဖိချ ဆောင့်လိုးပြီး စောက်ရေတွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ အောင်အောင်လည်း ဆော်ကြီး ပြီးသွားပြီဆိုတာနဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်ထားရာမှ လက်လွတ်ကာ ဖင်ကြီးတွေကို ဆွဲဖြဲပြီး အောက်မှ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။ ကားပေါ်မှာ ကတည်းက တောင်နေခဲ့ရတဲ့ လီးက မထိန်းနိုင်တော့ပဲ စက်သေနတ်ပစ်သလို ပစ်ပစ်ဆောင့်ရင်း လရည်တွေကို စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ မတင်မာဆွေမှာ သူမ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်လိုးပြီး စောက်ရည်တွေ ဒလကြမ်း ထွက်နေချိန်မှာပင် ပင့်ဆောင့်လိုးခံရပြီး လရေတွေ ပန်းဝင်လာမှုကြောင့် နောက်တစ်ချီထပ်ကာ ပြီးသွားရတော့သည်။…..ပြီး

Zawgyi

ပန္းဆိုးတန္းကားဂိတ္က ထုံးစံအတိုင္း စည္ကားေန၏။ ညေန ႐ုံးေတြဆင္းခ်ိန္ဆို ကားဂိတ္မွာ တန္းစီေနၾကတဲ့လူေတြက အလႉေပးေနတဲ့ မ႑ပ္ေရွ႕က တန္းစီေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြလို က်ိတ္ခဲေနၾကသည္။ ဆရာမ တင္မာေဆြ တစ္ေယာက္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားရသည္။ အထက္တန္းျပေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေပမယ့္ အသက္က (၃၉) ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ အရပ္ အနည္းငယ္ ပုကာ ခါးနည္းနည္း တုတ္စျပဳလာေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ လွပေနေသးသူပင္။ အထူးသျဖင့္ ဖင္အိုးႀကီးေတြက အဆီတက္ကာ တင္းသထက္တင္း၊ ကားသထက္ကားေနျခင္းက သူမကို ပို၍ အလွတိုးေစသည္။ အခ်ိန္ပိုရွိသျဖင့္ (၅) နာရီခြဲသာသာေလာက္မွ ေက်ာင္းဆင္းခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ယခုလို ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ တာေမြအထိ ျပန္ရမည္မို႔ အထူးကားပဲ စီးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ကာ ဆိုက္ေရာက္လာေသာ အထူးကားကို အေျပးအလြား တက္ခဲ့ရသည္။ “ဟို ေရွ႕နားေလးကို တိုးေပးၾကပါဗ်ာ…အကူအညီေတာင္းတာပါ.. ဟိုဘက္က အစ္ကိုက ဟိုးေနာက္ေလးကို ေလွ်ာက္ေပးပါဗ်ာ..ဟုတ္ကဲ့..ကားခေလးေတြ” ညေန ႐ုံးဆင္းလူၾကပ္ခ်ိန္တြင္ လူပို မတင္ပါဘူး ဆိုတဲ့ အထူးကားေတြကလည္း ၾကပ္ညႇပ္ေနသည္။ သာမာန္ကားေတြလို အထဲတြင္ ခုံမ်ားျဖဳတ္ထားသျဖင့္ အလယ္လူသြားလမ္းေလးတြင္ မတ္တတ္ရပ္ခရီးသည္မ်ား ဖင္ခ်င္းေပါက္ကာ တိုးက်ိတ္ေနၾကရသည္။

ဆရာမ ဒၚတင္မာေဆြ အတြင္းပိုင္း ကားအလယ္နားသို႔ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။ စပယ္ယာရဲ႕ လွမ္းေအာ္မႈကို မခံခ်င္သျဖင့္ တိုးဝင္လာရေသာ္လည္း ကားအတြင္းပိုင္းမွာ အေတာ္ကို ၾကပ္ေနသည္။ “ဆရာမ… ဒီကို ေပးထားေလ..က်မ ကိုင္ထားေပးမယ္” “ေၾသာ္…ေက်းဇူးပဲ..ညီမရယ္” လက္ထဲမွ ဖိုင္တြဲကို ခုံတြင္ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္က ကိုင္ထားေပးတာေၾကာင့္ အဲဒီအနားမွာပဲ အဆင္ေျပသလို ရပ္ေနလိုက္သည္။ အရပ္ပုသလို ရွိတာေၾကာင့္ အေပၚသံတန္းကို မမွီသျဖင့္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရသည္။ “ဆရာမ… ဒီနားက တန္းကို ကိုင္လိုက္ေလ… က်ေနာ္ ဒီဘက္ ေ႐ြ႕ေပးထားမယ္..လာ” ေဘးထိုင္ခုံမွ သံတန္းကို ကိုင္ကာ ရပ္ေနေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားညိဳညိဳ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ကိုယ္ကို ယို႔ေပးလိုက္သျဖင့္ တေစာင္းေလး တိုးဝင္ကာ ေဘးခုံမွ သံတန္းကို အားျပဳ ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ကားကေတာ့ ရပ္လိုက္ထြက္လိုက္၊ မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ ေက်ာက္ခ်လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ “ဆရာမ… ရလား.. အဆင္ေျပရဲ႕လား” “အင္း…ရၿပီ… ေမာင္ေလး..ေက်းဇူးပဲေနာ္” အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိအုံးမည့္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ ေမးလိုက္သျဖင့္ ေသခ်ာ အကဲခတ္လိုက္မိသည္။ သူမရဲ႕ တူမ ဝင့္ဝါထက္ နည္းနည္းသာ ႀကီးမည့္ ေကာင္ေလးက ဆရာမလို႔ ေခၚကာ ဂ႐ုစိုက္ေပးျခင္း ခံရသျဖင့္လည္း စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သြားမိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမဘဝက….. တင္မာေဆြ ဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ဝင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုက္စားသြားရင္း အသက္(၂၅)ႏွစ္ သူမ အထက္တန္းျပဆရာမျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုစိုးျမင့္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ကိုစိုးျမင့္က သူမကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ သူမထက္ အသက္ (၅)ႏွစ္သာ ႀကီးတဲ့ ကိုစိုးျမင့္နဲ႔ ခ်စ္ကမာၻမွာ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ကံဆိုးမႈေတြကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးလာခဲ့သည္။

အိမ္ေထာင္သက္ (၇) ႏွစ္အၾကာမွာ ကိုစိုးျမင့္တစ္ေယာက္ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ေလျဖတ္သြားခဲ့ရသည္။ ေခ်ာင္လည္ေသာ ကိုစိုးျမင့္မိဘေတြ ေထာက္ပံေသာေၾကာင့္ လင္သားရဲ႕ ေဆးကုသစရိတ္နဲ႔ စားဝတ္ေနေရးေတြ ကာမိခဲ့ရသည္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကိုစိုးျမင့္ရဲ႕ တူမ ဝင့္ဝါကလည္း မိဘေတြ ဆုံးပါးသြားၾကသျဖင့္ ကိုစိုးျမင့္တို႔ လင္မယားကို ၾကည့္ရႈ ေထာက္ပံ့ေနျခင္းေၾကာင့္ စီးပြားေရးႏွင့္ ဝင္ေငြ ေကာင္းမြန္ခဲ့ရသည္။ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းမ်ား ျပန္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေလျဖတ္ေနတဲ့ လင္သားကို ၾကည့္ရႈရန္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ အေဒၚတစ္ေယာက္ကို ေခၚယူထားသျဖင့္လည္း သူမအဖို႔ သက္သာခဲ့ရသည္။ သို႔ေပမယ့္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္မႈကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျပည့္ဝႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေငြေၾကးအဆင္ေျပကာ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ အေနအထားမွာ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ အဆီစုကာ ဖြံ႕ထြား စြင့္ကားလာတဲ့ သူမခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြက ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္မႈေတြကို ေတာင့္တလာခဲ့ရသည္။ ဆရာမဆိုတဲ့ အရွိန္အဝါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာေရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာပါ သူမကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မစရဲခဲ့ၾက။ ေနာက္ကြယ္က မွန္းၿပီးသာ စိတ္နဲ႔ ပစ္မွားေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းမွ ဆရာေတြႏွင့္ သူမ၏တပည့္မ်ားက မနည္း။ သူမကလည္း ကိုယ့္အရွိန္အဝါနဲ႔ ထင္သလို မေသာင္းက်န္းရဲေပ။ ေနာက္ၿပီး လင္က ေသသြားတာမဟုတ္။ ငုတ္တုတ္ႀကီး ေမ့ေနတဲ့ ဘဝမွာပဲ ရွိေသးသည္။ ဒီေတာ့ သစၥာလည္း မပ်က္ခ်င္။ ဒီလိုနဲ႔ ခံစားေနရတဲ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေတြကို ညဘက္ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာပဲ အေတြးနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ေနခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့။ မိမိလင္သား ကိုစိုးျမင့္ရဲ႕ တူမ ဝင့္ဝါက သူ႔ဦးေလး ေလျဖတ္သြားၿပီ ဆိုတာ သိခဲ့ရခ်ိန္မွာ သူ႔ဦးေလး မိန္းမအတြက္ ႏိုင္ငံျခားမွ လက္ေဆာင္တစ္ခု ပို႔ေပးခဲ့သည္။

ရာဘာျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေယာက္်ားတန္ဆာ အတုႀကီးကို သူ႔ေဒၚေလးအတြက္ အေဖာ္ဆိုၿပီး ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ျဖင့္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ေလျဖတ္သြားေသာ လင္ႏွင့္ အိပ္ရာအတူ အိပ္စက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သီးျခား အိပ္စက္ခဲ့တဲ့ သူမအဖို႔ ဝင့္ဝါရဲ႕ လက္ေဆာင္က တကယ္ပဲ အသုံးတည့္ခဲ့ရသည္။ စိတ္ထဲက ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို မွန္းဆၿပီး ထိုလီးတုႀကီးျဖင့္ အေဖာ္ျပဳ အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြက ညေပါင္း ရာခ်ီေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ “ကြၽီ…အိုး….ဟ…အင့္” ကားက ဘရိတ္ ေဆာင့္အုပ္လိုက္သျဖင့္ ကားထဲမွ လူေတြရဲ႕ အသံက စီကနဲ ထြက္ေပၚလာသည္။ အေတြးေတြနဲ႔ နစ္ေမ်ာေနတဲ့ တင္မာေဆြလည္း အေျခအေနပ်က္သြားေသာ ကိုယ္ဟန္ကို လွမ္းဆြဲကာ ထိန္းေပးထားလိုက္ေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိ အသိစိတ္ေတြက အတိတ္ကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစခဲ့ရသည္။ ေရွ႕သို႔ ယိုင္လဲမတတ္ျဖစ္သြားေသာ သူမကို လွမ္းဆြဲေပးလိုက္သူကို ေက်းဇူးတင္ အၾကည့္ေလးျဖင့္ ျပန္ငဲ့ၾကည့္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရသည္။ ခုနက သူမကို ဂ႐ုတစိုက္ရွိေနေသာ ေကာင္ေလးပင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အၿပဳံးေလးပါ အပိုထပ္ေဆာင္း ေပးလိုက္မိျပန္သည္။ ထိုေကာင္ေလးက ျပန္၍ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး သူမနားသို႔ အနည္းငယ္ တိုးကပ္ကာ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ “ ဆရာမ .. ကိုယ္ကို နဲနဲ ျပင္လိုက္ပါလား…ေတာ္ၾကာ ကားဘရိတ္အုပ္လိုက္ရင္ လဲသြားအုံးမယ္” ကိုယ္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ျပဳကာ အတြင္းဘက္ခုံက သံတန္းေလးကို ကိုင္ၿပီး ပို၍ တိုးကပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေဘးဘက္တြင္ ကိုယ္တေစာင္းရပ္ကာေနေသာ လူငယ္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲသို႔ တင္မာေဆြ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားခဲ့ရသည္။ သူမရဲ႕ ေဘးမွ မိန္းမႀကီးကလည္း ေရွ႕မွ တိုးဝင္ေနတဲ့ လူေတြေၾကာင့္ သူမကို ဖိထားသလိုျဖစ္ေနကာ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲသို႔ မွီတြယ္ေနသလို ျဖစ္လို႔ေနရသည္။

အစပိုင္းတြင္ေတာ့ ရွက္စိတ္မြန္ကာ ေဘးက မိန္းမဝဝႀကီးကို ျပန္တြန္းၿပီး ခြာၾကည့္ေသာ္လည္း မရေတာ့။ ကားကလည္း ငါးပိသိပ္သလို က်ပ္လြန္းေနသည္။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ အသာပင္ ၿငိမ္ကာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ တင္မာေဆြရဲ႕ ကိုယ္က ကားေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လိုက္ပါေနေသာ္လည္း သူမစိတ္ေတြကေတာ့ မၿငိမ္သက္ႏိုင္ေပ။ ဒီလို ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ပူးပူးကပ္ကပ္ မထိေတြ႕ရတာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့။ ဒါ့အျပင္ သူမရဲ႕ ကားစြင့္ေနတဲ့ ဖင္ဆုံႀကီးက ေနာက္မွ ေကာင္ေလး၏ ဆီးခုံနားသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ဖိကပ္မိေနရျခင္းေၾကာင့္လည္း စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ ယိမ္းယိုင္လာရသည္။ က်ပ္ညႇပ္ေနတဲ့ ကားထဲမွာ လူေတြက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မို႔ ႏြမ္းလ်မႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ မၿငိမ္သက္ႏိုင္တဲ့ သူမတစ္ေယာက္ ဖင္ဆုံႀကီးကို မသိမသာ လႈပ္ရမ္းၿပီး ေနာက္မွ ေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ပို၍ တိုးဝင္ ဖိကပ္ပစ္လိုက္မိသြားသည္။ သူမဟာ အေပါစား မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ျပတ္လပ္ေနရတဲ့ အရသာတစ္ခုကို ျပန္ၿပီး ခံစားမိရခ်ိန္မွာ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားမိေတာ့။ ဒီထက္ ထူးကဲတဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခံစားရႏိုင္ဖို႔ကိုဘဲ စဥ္းစားေနမိကာ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေနာက္သို႔ ကားအရွိန္နဲ႔ အတူ ဖိကပ္ ေဆာင့္ပြတ္ေနမိေတာ့သည္။ ပုဆိုးနဲ႔ ရွပ္အက်ႌ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ထိုေကာင္ေလးက ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ပါပုံမရ။ ေဘာကန္ေဘာင္းဘီလို ပြေယာင္ေယာင္း ေအာက္ခံသာ ဝတ္ဆင္ထားပုံရသည္။ သူမရဲ႕ ဖင္ဆုံႀကီး ဖိကပ္ပြတ္ေဆာင့္ေပးေနမႈေၾကာင့္ ေထာင္မတ္လာေသာ အတံႀကီးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း အထိအေတြ႕ကို ခံစားၿပီး မွန္းဆလိုက္မိသည္။

ေရွ႕သို႔ ထိုးထြက္ေထာင္မလာပဲ ေအာက္သို႔စိုက္ကာ ေထာင္ေနျခင္းက အမ်ိဳးသားမ်ား ဝတ္ေလ့ဝတ္ထရွိေသာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမ်ိဳး မဟုတ္မွန္း သူမ သိလိုက္သည္။ အရပ္အနည္းငယ္ ျမင့္ေသာ ေကာင္ေလးရဲ႕ လီးတံႀကီးက အရပ္ပုေသာ သူမရဲ႕ ဖင္ဆုံအထက္ပိုင္း စအိုအေပၚ ဖင္ေညႇာင့္႐ိုးနားကို က်က်နန လာေထာက္ကာ ဖိမိေနသည္။ တင္မာေဆြ အရသာေတြ တက္ၿပီးရင္း တက္လာရေတာ့သည္။ ေရွ႕မွထိုင္ခုံ သံတန္းကို ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ကိုင္းကာ ဖင္ႀကီးကို ေကာက္ၿပီး ပိုမိုဖိကပ္ကာ အရသာယူရင္း အိမ္အျပန္ခရီးကို လိုက္ပါလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာင္ကိုဦး ဒီေန႔ အလုပ္ျပန္ ေနာက္က်သည္။ ကားက အလြန္က်ပ္ေနသည္။ လမ္း (၃၀)မွာ တက္ၿပီး ကားေနာက္ပိုင္းမွာ ေနရာယူရင္း လိုက္ပါလာစဥ္ ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္မွ တက္လာေသာ ဆရာမအကိတ္ႀကီး တစ္ေပြေၾကာင့္ အိမ္အျပန္ပါ ေနာက္က်ခဲ့ရေတာ့သည္။ ဖင္ဆုံႀကီးကို အတင္းဖိကပ္ကာ လိုက္ပါလာေသာ ဆရာမက ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ ဖင္ဆုံႀကီးက မာက်စ္ေနေသးသည္။ သူ႔လီးကို အတင္းဖိကပ္ရင္း အရသာယူေနပုံရသည္။ သိပ္လည္း မစြန႔္စားရဲ ေတာ္ၾကာ ထေအာ္ေနရင္ ကားေပၚက လူေတြ ဝိုင္း႐ိုက္မွာ စိုးရသည္။ ဆရာမက မေတာ္တဆ မဟုတ္ေတာ့ပဲ သိသိသာသာႀကီး ကပ္ပြတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေအာင္ကိုဦး နည္းနည္း လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ လီးကို ဖင္ဆုံႀကီးႏွင့္ ထိုးကပ္ထားလိုက္ၿပီး ကားအရွိန္ႏွင့္ အတူ ေညႇာင့္ေပးေနလိုက္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔မွ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို အပြဝတ္ခဲ့မိျခင္းေၾကာင့္ လီးက လြတ္လပ္စြာ ေတာင္မတ္ေနႏိုင္သည္။ ဆရာမကလည္း ေနာက္မွ လီးတံႀကီး ကပ္ေပးထားတာကို အရသာ ယူေနပုံရသည္။ လုံးဝကို မျငင္း။ “မွတ္တိုင္…ပါတယ္” ဆရာမက အနားမွ သူမဖိုင္တြဲကို လွမ္းယူကာ စပယ္ယာကို ေျပာၿပီး ထြက္သြားရာ ေအာင္ကိုဦး ဆန႔္တငံ့ငံ့ႀကီး ျဖစ္က်န္ေနခဲ့ရသည္။ သူဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္က ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ လိုေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအေျခအေနမွာ စားခြင္ေကာင္းေကာင္း ရေနမွေတာ့ လက္မလြတ္ခ်င္ေတာ့ေပ။

ဆရာမေနာက္မွ ကပ္ကာ လိုက္ဆင္းရင္း ေနာက္မွ မသိမသာ လိုက္လာခဲ့သည္။ တင္မာေဆြ တစ္ေယာက္မွာလည္း လီးအရသာကို တပ္မက္မိေနေပမယ့္ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ဖိုင္တြဲကို ျပန္ေတာင္းယူရင္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ လီးနဲ႔ အေတ့ခံ၊ အေထာက္ခံထားခဲ့ရတာေၾကာင့္ သူမ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြက မတရားပင္ စိမ့္ထြက္က်ေနသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလး ခြဆုံတစ္ခုလုံး စိုစိ ႐ြဲနစ္ေနသည္။ ေနာက္မွ ကပ္ကာပါလာေသာ ေျခသံေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေသာ တင္မာေဆြ ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားကာ အခုနက ခံစားခဲ့ရေသာ အေတြ႕အထိ အရသာေတြ ျပန္ေဆာင့္တက္လာသည္။ သူမ ဖင္ႀကီးႏွင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ပြတ္ထားခဲ့တဲ့ လီးပိုင္ရွင္ေလးက ေနာက္မွာ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ကိုဦး အနားသို႔ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ဆရာမႏွင့္ ယွဥ္ေလွ်ာက္ကာ စကားပ်ိဳးကာ လမ္းခင္းလိုက္သည္။ “ဆရာမ… ဒီနားမွာ ေနတာလား” “အင္း….ဟုတ္တယ္… မင္းကေရာ..ဒီနားကပဲလား” “က်ေနာ္က ..ေရွ႕နားမွာ ဆရာမ” ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့ ေအာင္ကိုဦး ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားရသည္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက သူ႔အတြက္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ လမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္ခါနီး ေနရာတြင္ မီးတိုင္က မလင္းသျဖင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္။ လူကလည္း ျပတ္ေနျပန္ေသးသည္။ ဒီေတာ့ “အို… မင္း…မင္း ဘာလုပ္တာလဲ… လြတ္…လြတ္ပါ” “ဆရာမ ဖင္ႀကီးနဲ႔ ကားေပၚမွာ ပြတ္ထားတာ က်ေနာ့လီး အရမ္းေတာင္ေနၿပီ… အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ…ဆရာမ” ေအာင္ကိုဦး လုပ္ရပ္က သူမကို ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားေစသည္။ လမ္းမွာ ႐ုတ္တရက္ လွမ္းဆြဲကာ ဖက္ထားၿပီး ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းက သူမ စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္သြားရသည္။ “အိုး…အဲဒါ ..ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ…ဖယ္ေနာ္…ဖယ္…ေအာ္လိုက္ရမလား” “ေအာ္ခ်င္ ေအာ္ေလ…ဆရာမ ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ …ဆရာမပဲ အရွက္ရမွာေနာ္”။ “ဟင္…မင္း………မင္း…ဘာ ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ” “ဆရာမကို…လိုးခ်င္တာ” “အို” ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက တင္မာေဆြကို စိတ္ေတြ လြင့္ကနဲျဖစ္သြားေစသည္။

ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံေၾကာင့္လည္း သူမစိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားမိကာ ေစာက္ဖုတ္က ရႈံ႕ကနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အရွက္ကြဲ မခံႏိုင္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း သိတဲ့ကိစၥ တစ္ရပ္ကြက္လုံး သိကုန္ရင္ သူမပဲ အရွက္ရမွာမို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို မေရမရာ၊ ဇေဝဇဝါနဲ႔ပဲ လ်င္ျမန္စြာ ခ်လိုက္မိသည္။  ေမာင္ေလးရယ္… မမက အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါကြယ္…. မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္” အသနားခံတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေခ်ာ့ကာ ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ေအာင္ကိုဦး ေတြကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဆာ္ႀကီးက အိမ္ေထာင္ရွိေပမယ့္ ႐ြေနတဲ့ ပုံစံႀကီး ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေၾကာက္တတ္ပုံလည္း ရသည္။ ၿဖဲေျခာက္ၿပီး ရသေလာက္ေတာ့ ဂြင္ဖန္ၾကည့္ခ်င္ ေနေသးသည္။ “ဒါဆိုလည္း…. ဆရာမ အိမ္ကို လိုက္ခဲ့မယ္ဗ်ာ…. ဆရာမေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ သိရေအာင္” လမ္းေပၚမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရွက္ကြဲဖို႔ နီးစပ္သည္။ အိမ္မွာဆို လင္ကလည္း ဒုကၡိတ၊ အေဖာ္ ေဒၚႀကီးကလည္း ညဘက္ အိမ္ျပန္အိပ္သူမို႔ သူမ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရွင္းလို႔ ရႏိုင္ေလာက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို လက္ခံကာ အိမ္သို႔ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ေခၚသြင္းကာ သူမအိပ္ခန္းထဲအထိ ေခၚေဆာင္လာခဲ့မိေတာ့သည္။ ေဆးအရွိန္ေတြေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လင္ကို တခ်က္စစ္ေဆးလိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွ အေဖာ္ေဒၚႀကီးကို ျပန္လြတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ အိပ္ခန္းထဲမွာ အခန႔္သား ထိုင္ေနတဲ့ ဘသားေခ်ာေလးဆီ ေျပးရျပန္ေတာ့သည္။

အခန္းတံခါးကို ပိတ္၍ ဝင္လာၿပီး ထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးကို အသနားခံေသာ အၾကည့္ေလးျဖင့္ “ေမာင္ေလးရယ္…. မင္းက အေဒၚရဲ႕ တူသား အ႐ြယ္ပါကြယ္… မသင့္ေတာ္ပါဘူး” “ဟားဟား….ဆရာမရယ္… ခ်က္ခ်င္းႀကီး အေဒၚေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔…. က်ေနာ့္နာမည္ ေအာင္ကိုဦး… ေအာင္ေအာင္လို႔ ေခၚလို႔ရပါတယ္ …ဆရာမနာမည္က” “တင္မာေဆြ…ပါကြယ္” “က်ေနာ္က မတင္မာေဆြလို႔ ေခၚမယ္” “ဟို…..ဟို…မင္း… ျပန္ပါေတာ့လားကြယ္….ေနာ္” “ဟင္းဟင္း…. မတင္မာေဆြကလည္း ကားေပၚမွာ မတင္မာေဆြ ဖင္ႀကီးနဲ႔ ပြတ္ေပးထားတဲ့ က်ေနာ့္ လီးႀကီးကို ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီေပါ့…. ဟုတ္လား” “အိုကြယ္….မင္းကလည္း” “မတင္မာေဆြ ေယာက္်ားက ေလျဖတ္ေနတာ ဆိုေတာ့ လိုးမေပးႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား” အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာၿပီးကတည္းက အေျခအေနမွန္ကို နားလည္သြားတဲ့ ေအာင္ကိုဦး အေမးစကားကို တင္မာေဆြ ျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ဆြံ႕အေနရေတာ့သည္။ “ေျဖေလဗ်ာ…. မေျဖရင္ ဒီနားမွာ… မတင္မာေဆြ အေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ဖြပစ္မွာေနာ္” “ဟို….ဟို…အဲလိုေတာ့ မဟုတ္တာေတြ…. ေလွ်ာက္မလုပ္ပါနဲ႔ ကြယ္” “ဒါဆို… က်ေနာ္ ေမးသမွ် အကုန္ေျဖမွာလား” “ေျဖ…ေျဖပါ့မယ္” “မခင္မာေဆြ ေယာက္်ားက ဘယ္တုန္းက ေလျဖတ္သြားတာလဲ”။ “ၾကာၿပီ….ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ” “ဟာ….ဒါဆို.. မတင္မာေဆြကို မလိုးေပးႏိုင္တာ ၾကာၿပီေပါ့…. ဒီၾကားထဲ ဘယ္သူ႔ကို အလိုးခံေသးလဲ” ေအာင္ေအာင္ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြက တစ္တစ္ခြခြေတြမို႔ သူမ ျပန္ေျဖဖို႔ ႏႈတ္မရဲ။ ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမလဲ မသိ။ ပါးစပ္က ဘယ္လိုမွ မထြက္ ျဖစ္ေနသည္။ “ေျဖေလဗ်ာ” “ဟို….ဟိုကြာ ….ဘယ္သူနဲ႔မွ….. မ..မျဖစ္” “ဒါဆို….. ကားေပၚမွာ က်ေနာ့္လီးနဲ႔ ေတ့ခံထားရေတာ့ အလိုးခံခ်င္လာတာေပါ့” “ေအာင္ေအာင္ရယ္… မမ ေျပာလို႔ မထြက္ဘူး….ကြယ္” “ေကာင္းၿပီေလ..ဒါဆိုလည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပ” တင္မာေဆြ ေလးတြဲ႕စြာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ “ကဲ…. ဒါဆိုလည္း အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ရေအာင္” “အို… ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “မတင္မာေဆြကို…. လိုးေပးမလို႔ေပါ့ ….ဟဲဟဲ” တင္မာေဆြ တစ္ေယာက္ ဖင္ေဆာ့မႈေၾကာင့္ ခုလိုထိ ျဖစ္လာရတာကို မေက်နပ္ေပမယ့္ မသိစိတ္ေတြက လြမ္းမိုး အႏိုင္ယူျခင္း ခံလိုက္ရေတာ့သည္။

သူမကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို တစ္လႊာခ်င္း ခြၽတ္ပစ္ေနတဲ့ ေအာင္ေအာင္ရဲ႕ လက္ေတြေအာက္မွာ တေသြမတိမ္း လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ ေပးေနမိေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္က ေဆာ္ႀကီးကို အက်ပ္ကိုင္ကာ ခိုင္းေစေနပုံက ရင့္လွသည္။ ခုတင္ေျခရင္းမွာ ထိုင္ေနရင္း အဝတ္အစားေတြ ခြၽတ္ခိုင္းေနရင္း သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး လီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ဂြင္းထုေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္မကပ္ေတာ့ပဲ ဗလာက်င္းသြားၿပီးျဖစ္တဲ့ ဆရာမ တင္မာေဆြရဲ႕ အလွက အခုမွ ပိုမို ပြင့္ထြက္လာသည္။ ကေလး မေမြးဖူးေသးသျဖင့္ ဝမ္းဗိုက္သားေလးက ခ်ပ္ယပ္ေနၿပီး ႏို႔အုံႀကီးေတြကလည္း တင္းရင္းခြၽန္ထြက္ေနကာ ငွက္ေပ်ာဖူးႀကီးေတြလို တုံခတ္ေနသည္။ ေပါင္တံႀကီးေတြကလည္း တုတ္ခိုင္ကာ တစ္ကိုယ္လုံး ေဖြးဆြတ္ေနသည္။ သူမကို ၾကည့္ၿပီး အရသာခံကာ ဂြင္းတိုက္ေနတဲ့ ေအာင္ေအာင္ လီးတံႀကီးကို ေဒၚတင္မာေဆြ တပ္မက္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးကလည္း အလိုလို ေဖာင္းထကာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျပတ္လပ္ေနခဲ့ရေသာ လီးအရသာကို ငံ့လင့္လြန္းရသျဖင့္ အရည္ေတြပင္ ယိုစီး စိမ့္က်ေနၿပီ။ စိတ္ေတြလည္း ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ကုတင္ေစာင္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေအာင္ေအာင္ကို အိပ္ရာေပၚသို႔ တြန္းလွဲပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚသို႔ တက္ကာ ေအာင္‌ေအာင့္ ကိုယ္ေပၚ ကားယားခြထိုင္လိုက္ၿပီး လီးတံႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ကာ သူမ ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ကပ္ယူလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ ကုန္း၍ လက္ေထာက္လိုက္ၿပီး ဖင္ဆုံႀကီးကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရွ႕ေနာက္ လႈပ္ရွားကာ ပြတ္တိုက္ၿပီးမွ ဖိခ်သြင္းယူလိုက္သည္။ “ႁပြတ္…..အ………အီး……အိ….အင့္….အိုး…..ဟင္း..ဟင္း ကြၽတ္..ကြၽတ္” လီးကို အဆုံးထိ ဖိခ် သြင္းပစ္လိုက္ၿပီး အရသာခံကာ ဖင္ဆုံႀကီးကို ႏွဲ႔ဝိုက္ကာ ေမြ႕ရမ္းပစ္လိုက္သည္။ “အိုး… မတင္မာေဆြ ေတာ္ေတာ္ ခံခ်င္ေနတာပဲ… ေဆာင့္စမ္းပါ..မမရ…. ဖင္ႀကီးကို ဖိဖိၿပီး ပစ္ေဆာင့္စမ္းပါ…အား…….အိုး” ေအာင္ေအာင္က မတင္မာေဆြရဲ႕ စိတ္ေတြကို မီးၿမိဳက္ေပးသလို ဆြေပးလိုက္ရင္း ေအာက္မွ ပင့္ကာ ေဆာင့္တင္ေပးလိုက္သည္။ “အို……အိ……အင္း….အ..အ….. ထိတယ္ကြယ္…အ…အင့္…….ကြၽတ္ကြၽတ္….. ေအာင္ေအာင္ရယ္…ေကာင္းလိုက္တာကြယ္” ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးဝင္သြားသျဖင့္ မတင္မာေဆြ အေခၚအေဝၚေတြက ႏူးညံ့ကာေနသည္။ ဖင္ႀကီး ကုန္းကာ ခြေဆာင့္ေနေသာေၾကာင့္ မတင္မာေဆြရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝဲကာ အိပ္ေမြ႕ခ်ေနသလို။ ေအာင္ေအာင္က ဝဲခါေနေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လက္ျဖင့္ တင္းတင္း ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအာက္မွ ေကာ့ပင့္ ေဆာင့္ေပးေနသည္။ မတင္မာေဆြကလည္း ဖင္ဆုံႀကီးကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး အတင္းပင္ ေဆာင့္လိုးခ်ေနသည္။ “ေဆာင့္…မခင္မာေဆြ…စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင့္စမ္းပါ..အား…ဖင္ႀကီးေတြ တအားနဲ႔ ေဆာင့္ခ်..အ..” “အိုး….ေမာင္ရယ္… ထိတယ္ကြယ္…. အီး..အင္း…ဟင္း…အား..အား…အိ.. ပင့္ေဆာင့္ေပးပါအုံး… အား….ဟုတ္ၿပီ…ထိတယ္…အ…အမေလး…မမ..ၿပီးခါနီးၿပီ..အ..အ…ပင့္ေဆာင့္…အား…အိုး..ညႇစ္စမ္းပါ…ႏို႔ေတြကို ညႇစ္..အား…..အို..ေဆာင့္…” မတင္မာေဆြ တစ္ေယာက္ အရမ္းကို ႏွာထန္လြန္းေနသည္။

အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ငတ္ျပတ္ေနခဲ့ရတဲ့ လီးကို စိတ္ႀကိဳက္ အေပၚမွ ေဆာင့္လိုးေနရသျဖင့္လည္း ကာမစိတ္ေတြက ထိန္းမရျဖစ္ကာ ပါးစပ္မွ တစ္တစ္ခြခြ စကားေတြ တရစပ္ေျပာၿပီး ဖိလိုးေနတာ မရပ္။ ေအာင္ေအာင္ကလည္း ေဆာ္ႀကီး ႏွာထန္ပုံကို အႀကိဳက္ေတြ႕ကာ ႏို႔ေတြကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ညႇစ္ကိုင္ရင္း ေအာက္မွ ေကာ့ေကာ့ၿပီး ပင့္လိုးေပးေနသည္။ “အား…..ဖတ္…ဖတ္……ဖြတ္… အီး…အ…အမေလး…အ…… ထြက္ၿပီ….အား.အ… အေမေရ…အား….. ဟင္း…” မတင္မာေဆြ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါကာ ဖင္ဆုံႀကီးကို အတင္းဖိခ် ေဆာင့္လိုးၿပီး ေစာက္ေရေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္လည္း ေဆာ္ႀကီး ၿပီးသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ႏို႔ေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ကိုင္ထားရာမွ လက္လြတ္ကာ ဖင္ႀကီးေတြကို ဆြဲၿဖဲၿပီး ေအာက္မွ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ကားေပၚမွာ ကတည္းက ေတာင္ေနခဲ့ရတဲ့ လီးက မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ စက္ေသနတ္ပစ္သလို ပစ္ပစ္ေဆာင့္ရင္း လရည္ေတြကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည္။ မတင္မာေဆြမွာ သူမ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင့္လိုးၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ဒလၾကမ္း ထြက္ေနခ်ိန္မွာပင္ ပင့္ေဆာင့္လိုးခံရၿပီး လေရေတြ ပန္းဝင္လာမႈေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခ်ီထပ္ကာ ၿပီးသြားရေတာ့သည္။…..ၿပီး