ဘုန်းနိမ့်မယ်ကွယ်

တစ်ညလုံး သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေသောမိုးကား မိုးလင်းချိန်တွင်တော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း စဲသွားချေပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကို ဖွင့်နေသော ဒေါ်သူဇာ ခြံစောင့်ကြီး ဦးလှအောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို တံခါးဖွင့်ပေးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ စောစောစီးစီး ဘယ်သူများပါလိမ့်လို့ တွေးမိသည်။ ဦးလှမောင်က ဧည့်သည်ကို သူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ ခေါ်လာပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူမတို့အိမ်ဘက်ကို နီးလာသောအခါတွင်လည်း ဧည့်သည်က ဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။ ခရီးဝေးမှ လာခဲ့ဟန်တူသည်။ “မမလေး မမလေး ဧည့်သည် ရောက်နေပါတယ်”။ သူမအိမ်ဖော်မလေး မိအေးက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီး ပြောပါတယ်။ “အေး သိတယ် လာခဲ့မယ်” ဆိုပြီး သူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ စောစောက ခြံထဲကို ဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီး ယောက်ျားချော ချောသောသူတစ်ယောက်။ တီရှပ်လက်ပြတ်အနက်ကို ဝတ်ထားသဖြင့် အသားဖြူခြင်းကို ပိုသိသာသည်။ အားကစား လိုက်စားသူ တစ်ဦးမှန်း ထိုလူပုံစံက သက်သေခံနေသည်။ အကြည့်များက စူးစိုက်ကာ သူမရင်ထဲ ထိုးဖောက်သွားသလို ခံစားရသဖြင့် ဒေါ်သူဇာ မျက်လွာချထားလိုက်ရသည်။ “အမက မသူဇာထင်တယ်။ ကျွန်တော့နာမည်က စိုးသီဟပါ အမမောင် လင်းခန့်သူငယ်ချင်းပါ။ လင်းခန့်နဲ့ကျွန်တော်က ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်း ခင်ခဲ့ကြတာပါ။ လင်းခန့် လွန်ခဲ့တဲ့ ၂နှစ်လောက်က ကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်လုပ်နေတဲ့ အလုပ်မှာ ရှယ်ယာဝင်ထားခဲ့တယ်။ အရင်နှစ်က အလုပ်တွေအောင်မြင်ခဲ့လို့ ဒီနှစ် သူ့ကို အမြတ်ငွေတွေ ထုတ်ပေးဖို့ခေါ်ပေမဲ့ ရောက်မလာလို့ ကျွန်တော်သူ့ဆီ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃လလောက်က ဖုန်းဆက်ပေမဲ့ သူကသူ့မြို့ကို အလည်ခေါ်ရင်း အမြတ်ငွေတွေကို ပေးပါဆိုလို့ ကျွန်တော်ရောက်လာတာပါ”။ “သြော်ငါ့မောင်က အမမောင် လင်းခန့်သူငယ်ချင်းကိုး မင်းသူငယ်ချင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ရက်ကဘဲ ခရီးထွက်သွားတယ် ရှမ်းပြည်ဘက်ကို” “ဗျာ” ဧည့်သည်က ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ “ဒုက္ခပါဘဲဗျာ ကျွန်တော်က သူဝမ်းသာစေချင်လို့ ဖုန်းကြိုမဆက်ထားမိဘူး လွဲသွားတယ်ဗျာ ဒီမြို့မှာလည်း တည်းခိုခန်းမရှိဘူး”။ “ရပါတယ် ငါ့မောင်ရယ် မောင်လေးသူငယ်ချင်းဘဲ ဒီအိမ်မှာဘဲတည်းပေါ့”။ “ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အမ”။

စိုးသီဟက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဆက်လိုက်သည်။ “ဟဲလို လင်းခန့် မင်းဘယ်ရောက်နေလဲ” စပီကာဖွင့်ပြောသဖြင့် ကောင်းကောင်းကြားရသည်။ “တောင်ကြီးမှာကွ စိုးသီဟရ ဘာကိစ္စ” “မင်းအမြတ်ငွေတွေကွာ” “ထားလိုက်စမ်းပါသူငယ်ချင်းရာ မင်းဘဲခဏကိုင်ထားပေး” “မဟုတ်ဘူးကွ ငါက မင်းတို့မြို့က မင်းတို့အိမ် ရောက်နေပြီ မင်းမရှိလို့ တည်းခိုခန်းကမရှိနဲ့ မင်းမမ သဘောကောင်းလို့ တော်သေးတယ်”။ “အေးပါအေးပါ ငါ နောက်နှစ်ပတ်လောက်မှ ပြန်လာမှာ။ ငါ့အမကိုဖုန်းပေးလိုက်ဦး”။ လင်းခန့် ပြောစကားကြောင့် စိုးသီဟက ဖုန်းကိုပေးလိုက်သည်။ “ဟဲလိုမောင်လေး” “ပြောမမ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်ထားနော်”။ “အေးပါဟဲ့ ကိုကိုလေးရယ်”။ ဖုန်းစပီကာကို ပြန်ပိတ်ပြီး ပြောနေသဖြင့် စိုးသီဟ တစ်ယောက် လင်းခန့်နဲ့သူ့အမ ဘာတွေပြောမှန်း မကြားရတော့။ ဒါပေမဲ့ မသူဇာ မျက်နှာမှာ ရှက်သွားတဲ့ ပုံစံလေးတော့တွေ့ရသည်။ “နင်နော် ပြန်လာမှတွေ့မယ် ဟွန်း”လို့ပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်တာကို တွေ့ရသည်။ ထိုအချိန်မှာ မိအေးက ကော်ဖီခွက်ကို လာချသည်။ “ကော်ဖီသောက်ပါဦး မောင်လေး”ဟု မသူဇာက သူ့ရှေ့ကကော်ဖီခွက်ကို တွန်းပို့ရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ဟူး” အိပ်ယာပေါ်လှဲချရင်း စိုသီဟ အမောဖြေနေသည်။ ၂ရက်လောက် ကားစီးလိုက်ရသဖြင့် လူလည်းညောင်းညာနေသည်။ လင်းခန့်တို့မြို့ကို ရန်ကုန်ကနေ ၂ရက်လောက် ကားအတန်တန် စီးလိုက်ရသည်။ ကြားသာကြားဖူးသည်။ တစ်ခါမှမရောက်ဖူး။ လင်းခန့်တို့က ဒီမြို့မှာ အချမ်းသာဆုံးတွေ။ မိဘတွေလက်ထက်ကတည်းက ချမ်းသာသူတွေဟု သိရသည်။ ကျောင်းတုန်းက အလည်ခဏခဏ ခေါ်ပေမဲ့ မလိုက်ဖြစ်ခဲ့။ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တော့ မသူဇာကို မြင်ယောင်လာသည်။ လင်းခန့်နဲ့အတူတူ ရိုက်ထားသော ဓါတ်ပုံတွေကို မြင်ဖူးပေမဲ့ ဒီလောက်အပြင်မှာ ပိုချောမယ်လို့ မထင်ထား။ မနက်က မြင်ရတာ ဘာမှပြင်ဆင်ထားဟန်မတူ။ ဝင်းဖန့်ဖန့် အသားအရေ ဖြူနုနေသော မျက်နှာလေးကို သူငေးကြည့်မိနေသေးတယ်။ ဆံပင်က ခါးလောက်ရှိဟန်တူသည်။ ထုံးထားပြီး အမြိတ်လေးချထားတာ တော်တော်ကြည့်ကောင်းသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း သွယ်သွယ်လေး။

ဘာကြောင့် အပျိုကြီးဖြစ်နေသလဲမသိ။ အသက် ၂၉ လောက်ပေမဲ့ ၂၅လောက်ထင်ရသည်။ အလည်ခေါ်သော လင်ခန့်ကိုပင် ထိုင်ရှိခိုးချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်။ “ယောက်ဖရေ မင့်အမ အရမ်းလှတယ်ကွာလို့ တိုးတိုးလေး” ရေရွက်လိုက်ပါတယ်။ စိုသီဟကား ကျောင်းတုန်းက ကောင်မလေး ချောချောလေးတွေကို တွေ့တုန်းကပင် ဒီလောက်ရင်မခုန်ခဲ့။ စိတ်လဲ မဝင်စား။ အခု သူငယ်ချင်းအမ မသူဇာကို မြင်လိုက်ရမှ ဘာကြောင့် သူ့ရင်တွေ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတာလဲလို့ စဉ်းစားနေမိသည်။ မြန်မာဆန်ဆန်လေးနဲ့ ယဉ်ယဉ်လေးလှသော မသူဇာကို စိတ်ကူးထဲမှာ မြင်ယောင်မိနေသဖြင့် စိုးသီဟ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်တော့။ အိပ်ယာပေါ်မှာ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်ဖြင့် ည ၁၂နာရီခန့်မှာသာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ သူဇာ အခန်းထဲမှ မီးကိုပိတ်လိုက်သော်လည်း အိပ်မပျော်။ သူမရင်ဘတ်ကို လက်တင်ကြည့်သည်။ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်တွေ အရမ်းခုန်နေသည်။ တစ်သက်လုံး ခုလို မခုန်ဖူးသော သူမရင်က ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ သူမမျက်လုံးများကို မှေးမှိတ်ထားသော်လည်း မောင်လေးသူငယ်ချင်း စိုးသီဟကို မျက်လုံးထဲ မြင်နေမိသည်။ ဘယ်လိုကောင်လေးလဲမသိဘူး အကြည့်တွေကလဲ ရဲတင်းလိုက်တာ။ မနက်က ရောက်လာခါစက သူမကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ထွက်မတတ်ပင်။ ဒီကြားထဲ ဖုန်းပြောတော့ မောင်လေးက စနေသေးသည်။ ဘယ်လိုလဲ အမ ယောက်ဖက ချောရဲလားတဲ့။ ဒါကြောင့် သူမရှက်သွားသည်။ အခြားယောက်ျားလေးတွေတုန်းက စတာကိုစိတ်ဆိုးပေမဲ့ သူမဒီတစ်ခါတော့ စိတ်မဆိုးမိသည့်အပြင် ရှက်သွေးလေးများပင် ဖြာမိသွားသေးသည်။

စိတ်ထဲမှာလည်း ကျေနပ်သလိုလို ခံစားရသည်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သူမဖုန်းမည်လာသဖြင့် သူမကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မောင်လေးဖုန်းပင်။ “ဟဲလိုပြော ကိုယ်တော်လေး” “ဟက်ဟက် မမအိပ်ပြီလားလို့” “အင်းအိပ်တော့မလို့” “ဘယ်လိုလဲမမ ယောက်ဖနဲ့ အဆင်ပြေရဲ့လား ဟဲဟဲ” “ဟဲ့ ငါနဲ့သူနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ စမနေစမ်းနဲ့ သူ့အမကို နှမျှောရမဲ့ဟာကို ကြည့်စမ်း” “ဟားဟား သိပါတယ်မမရယ် ဒါနဲ့စကားမစပ် မမလိုဘဲ စိုးသီဟကလည်း ကျောင်းတုန်းက ရည်းစားထားဘူးတာ မဟုတ်ဘူးရယ် လူအေးလေ ရိုးရိုးသားသားလေး ကိုယ့်အမကို ဒီကောင်နဲ့ဆို စိတ်ချတယ်”။ “ဟယ် နင်ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမသိဘူး တော်ပြီတော်ပြီ ငါအိပ်တော့မယ်”။ “ဟက်ဟက် ရှက်သွားတာမဟုတ်လား” ဖုန်းချခါနီးတောင် မောင်လေးက စဖြစ်အောင် စလိုက်သေးသည်။ သူဇာ တကယ်လည်း ရှက်နေမိသည်။ ဖုန်းကိုချပြီး ကိုယ့်မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်သေးသည်။ သူမကိုယ်သူမလည်း ရယ်ချင်မိသွားသည်။ “ခိခိ”ဟု ရီလိုက်မိသေးသည်။ သြော် ငါ့နှယ်နော် ငယ်တော့တဲ့ အရွယ်လဲမဟုတ်။ မနက် ၅နာရီခွဲလောက်တွင် သူဇာ နိုးလာသည်။ မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ဆံပင်များကို ဖြီးလိုက်သည်။ မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့ကာ သနပ်ခါးလေးကို အပေါ်မှ ထပ်လိမ်းလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှ ထွက်ပြီးမှ တစ်ခုသတိရသွားသည်။ အဝတ်အစားလဲဖို့။ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အဝတ်အစားများကို လဲကြည့်သည်။ စိတ်တိုင်းမကျ နောက်ဆုံးတော့ ပန်းရောင်အင်္ကျီလေးနှင့် အပြာနုရောင်ထမိန်လေးနဲ့မှဘဲ သူမစိတ်တိုင်းကျသွားသည်။ ဘာကြောင့် ဒီနေ့ အလှပြင်ချင်နေမှန်း သူမ မသိ။ အောက်ထပ်က စားဖိုဆောင်ထဲမှာတော့ မိအေးက ကော်ဖီဖျော်ထားပြီးပြီ။ “မိအေး ဧည့်သည်နိုးပြီလား” “အစောလေးတင် နိုးလာပြီး မြို့ထဲ ခဏသွားဦးမယ်ဆိုပြီး သွားတယ်မမ”။ “သြော်” သူဇာက ကော်ဖီဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း “မိအေး နင်ရော တစ်ခါတည်း စားတော့လေ”။ မိအေးက ကော်ဖီဝိုင်းမှာ ဝင်သောက်ရင်း မမလေးသူဇာကို ကြည့်နေသည်။ သူဇာ စိတ်ပင် မလုံမလဲဖြစ်လာသည်။ “ဘာကြည့်နေတာလဲ မိအေး” “ခိခိ မမလေး ဒီနေ့အလှတွေ ပြင်ထားလို့ ဘယ်သွားမလို့လဲ” နဂိုကမှ မလုံမလဲဖြစ်နေသာ သူဇာက “ဟွန်း သွားစရာရှိမှ အလှပြင်ရမှာလား မိအေးရဲ့” “ခစ်ခစ် မမလေးက မပြင်လဲလှပြီးသားပါ ဒီမြို့မှာ မမလေးကို စိတ်ဝင်စားတဲ့သူတွေမှပုံလို့” “ခစ်ခစ် မိအေးရယ် မြောက်စရာမရှိ မြောက်နေပြန်ပြီ”။ “တကယ်ပြောတာ မမလေးရဲ့ မမလေးတို့က မျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာ ပညာကလဲတတ် မမလေးကလဲ အရမ်းလှတာကိုး”။ “ဟုတ်ပါပြီ မိအေးရယ် ခဏနေရင် မမလေးနဲ့ အဖော်လိုက်ခဲ့ဦး မြို့ထဲက မမလေးတို့ပွဲရုံမှာ အလုပ်သမားတွေကို လစာသွားထုတ်ပေးရဦးမယ်”။ ”ဟုတ် မမလေး”။ သူဇာ ကော်ဖီသောက်နေချိန်မှာပင် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသော ခြေကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟင် သူဇာရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ခုန်သွားသည်။

စိုးသီဟကား မနေ့က ရောက်လာစဉ်ကလို ပုံစံမဟုတ်။ ယောပုဆိုး အနက်ရောင်လေးနှင့် လည်ကတုံးလက်တိုနှင့် မြန်မာဆန်ဆန် သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး။ “သြော် မသူဇာ နိုးလာပြီကိုး ကျွန်တော် ဘုရားသွားလိုက်တာ အမတို့လမ်းထိပ် ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဆုတောင်းပြည့်ဘုရားကို။ ဒီနေ့က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့လေ ကျွန်တော့်မွေးနေ့မို့”။ “သြော် အမက ငါ့မောင်ကို စိုးသီဟဆိုလို့ အင်္ဂါသားထင်နေတာ”။ “မဟုတ်ပါဘူးအမ ကျွန်တော့်အဖေက ကျွန်တော်မမွေးခင် ကြိုပေးထားတဲ့ နာမည်မို့ပါ။ ကျွန်တော့ကို မမွေးခင် ၂ပတ်လောက်အလိုမှာ အဖေက တောင်ကြီးသွားရင်း ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြင်ပြီး ဆုံးသွား‌တော့ ဒီနံမည်ပဲ ပေးဖြစ်သွားတာပါ”။ “‌‌‌အော် စိတ်မကောင်းလိုက်တာ ငါ့မောင်ရယ် ဒါနဲ့ အမေကော ကျန်မာရေးကောင်းတယ်မို့လား”။ “မေမေက ကျွန်တော်ငါးနှစ်သား လောက်ကဘဲ နှလုံးရောဂါနဲ့ ဆုံးပါပြီ၊ မမတို့ဖေဖေမေမေတို့ အကြောင်းကိုလည်း လင်းခန့်ပြောလို့ သိထားပါတယ် စိတ်မကောင်းပါဘူး”။ သူဇာတို့ကလည်း မိဘမရှိတော့။ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်လောက်က ဖေဖေရောမေမေရော ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်လေ။ စိုးသီးဟက သူမကို မမလို့ပြောင်းခေါ်လိုက်တာကို သူဇာ သတိထားမိသည်။ “မမကို ကျွန်တော် ပေးစရာရှိတယ် ခဏနော်”။ စိုးသီဟကား ပြောရင်းဆိုရင်း အပေါ်ထပ်မှာ သူနေနေသောအခန်းဆီသို့ သွားလေသည်။ သူဇာကား ဘာများလဲလို့ တွေးနေမိသည်။ မကြာမီမှာတော့ စိုးသီဟက အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုကိုင်ကာ ပြန်ဆင်းလာသည်။ “မမ ဒါက ကျွန်တော် ဒီမြို့မလာခင်က လင်းခန့်မှာ အမတစ်ယောက်ရှိတယ်လို့ သိထားလို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ယူလာတာပါ”။ အမျိုးသမီး ဝတ်စုံပင်။ “အဟဲ တော်မယ်ထင်ပါတယ် ဓါတ်ပုံထဲကအတိုင်း ခန့်မှန်းပြီးဝယ်လာတာ”။ အနီရောင်ပေါ်မှာ ရွှေချည်လေးတွေ ထိုးထားသော မြန်မာဝတ်စုံပင်။ “အိုလှလိုက်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော် မောင်လေး”။

“အမ မြို့ထဲသွားမှာလား” “ဟုတ်တယ်မောင်လေး မောင်လေး အိမ်မှာပျင်းနေမယ် မမနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား မမတို့ပွဲရုံကို”။ “ဟုတ်မမ ကျွန်တော်လည်း ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ဘဲ”။ သူမတို့နှစ်ယောက် ပြောနေသံကိုကြားပြီး မိအေး စိတ်ကူးရသွားသည်။ “မမ မေ့နေလို့ မိအေး အခုမှသတိရတယ်။ ဒီနေ့ မိအေးအပြင်မှာ ချိန်းထားတာလေးရှိလို့ မလိုက်တော့ဘူး”။ သူဇာ မိအေး အဲ့လိုပြောတာကို ကျေးဇူးတင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ အလိုက်သိလှတဲ့ မိအေး။ “ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်လေ မောင်လေး မောင်လေးကိုလည်း မမတို့ မြို့အနှံ့ အလည်ပို့တာပေါ့။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲသွားတာပေါ့။ ကားမယူတော့ဘူး”။ သူဇာက ဆိုင်ကယ်သော့ကိုယူပြီး စိုးသီဟလက်ထဲ ပေးလိုက်သည်။ “ရော့ မောင်လေး စီးတတ်တယ်ဟုတ်” “စီးတတ်ပါတယ်မမ”။ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးပြီးသည်နှင့် သူဇာက ဆိုင်ကယ်ပေါ် နောက်မှ တင်ပါးလွဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့ အရှိန်မြင့်သွားတာမို့ သူဇာ စိုးသီဟခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ “ဖြည်းဖြည်းမောင်းနော် မောင်လေး မမကြောက်တတ်တယ်”။ သူဇာတို့ပွဲရုံသွားရာ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူဇာကိုယ်လေးနဲ့ စိုးသီဟကျောက ထိကပ်နေတော့ စိုးသီဟ ရင်တွေခုန်လာသည်။ မမသူဇာရဲ့ သနပ်ခါးရနံ့လေးနဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကို ရနေတာလည်းပါတာပေါ့။ ပြီးတော့ မြို့ကကျဉ်းလို့ထင် လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူတို့နှစ်ဦးကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့။ မမသူဇာကို နှုတ်ဆက်သူများလဲ တော်တော်များသည်။ သူဇာတို့က ဒီနယ်တစ်ဝိုက်က ထွက်သော စပါး ပဲ နှမ်း စတာတွေကို အကုန်ဝယ်သည်။ ပြီးတော့ စတိုးဆိုင် ၂ဆိုင်လည်းရှိသည်။ ဈေးနှုန်းမှန်မှန်ကန်ကန်ဖြင့် ဝယ်ယူရောင်းချသဖြင့် အောင်မြင်သည်။ ပွဲရုံရှေ့သို့ ရောက်လာပါပြီ။ “မောင်လေးရောက်ပြီ”။ သူဇာက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ ပွဲရုံက မန်နေဂျာက သူဇာရဲ့ သူငယ်ချင်း မို့မို့ရဲ့မောင်လေး ကိုတိုးဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး အလုပ်မရှိဖြစ်နေသော ကိုတိုးကို မို့မို့ရဲ့ အကူအညီတောင်းမှုကြောင့် သူဇာ အလုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုတိုးကလဲ သူဇာကို ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်ပြီး အလုပ်တွေကို သေချာစွာ စေတနာပါပါလုပ်ပေးသဖြင့် ပိုတိုးတက်လာတာအမှန်။“ဟာအမ ကိုယ်တိုင်လာခဲ့တာလား မိအေးကို လွတ်လိုက်ပြီးရော” အလုပ်ရှုပ်နေသော ကိုတိုး သူဇာဝင်လာသဖြင့် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်သွားသည်။

မသူဇာဘေးမှာ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ယောက်ျားပီသသည့်ပုံစံနှင့် သူ့ထက် ၂နှစ်ခန့်ကြီးမည်ဟု ယူဆရသော လူတစ်ယောက်ပါလာသည်။ “သြော် မောင်လေး မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ဒါက စိုသီးဟတဲ့ ကိုတိုးရဲ့ မင်းအကို လင်းခန့် သူငယ်ချင်း ရန်ကုန်က အလည်လာတာ မောင်လေး ဒါက ကိုတိုး အမတို့ပွဲရုံမန်နေဂျာ”။ “သြော် ဟုတ် တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ညီလေး”။ “ဟုတ် အကို အမတို့ ကိုလင်းခန့်တို့ မိတ်ဆွေဆိုတော့ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဘဲပေါ့။ မသိပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်က မမရည်းစားများ ခေါ်လာတာလားလို့”။ ကိုတိုး နောက်လိုက်တာကြောင့် စိုးသီဟပင် မျက်နှာပူသွားပါတယ်။ သူဇာလဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွားပါတယ်။ “အို ကိုတိုးရယ် ဧည့်သည်ကို အားနာစရာ”။ “ဟိဟိ နောက်တာပါ မမရယ်”။ ကိုတိုးကား ပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်း “ကဲအမကို စာရင်းတွေရှင်းပြမယ်” ဟုဆိုကာ ဝင်ငွေ ထွက်ငွေ စာရင်းများကို သူဇာအား ရှင်းပြနေသည်။ “တောက်” အိုက်စံက တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်း အရက်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ တပည့်များပင် ထိတ်လန့်သွားသည်။ “အဲ့ကောင် ဘယ်သူလဲ ကျားလေး” ကျားလေးကား နေ့လည်က မြို့ထဲသွားတော့ သူဇာကို ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။ ပြောရလျှင်တော့ အိုက်စံက ဒီမြို့မှာ ဆရာတစ်ဆူပင် ငွေလည်းရှိသည်။ တပည့် လူမိုက်တွေလည်း ရှိသည်။ သူ သူဇာကို ပိုးနေတာကြာပြီ တစ်ခါမှအဆင်မပြေခဲ့ဘူး။ ယခု ဘယ်ကရောက်လာမှန်း မသိသော လူစိမ်းတစ်ယောက်။ သူ့အတွက် စိတ်မကြည်စရာပင်။ “အဲ့ကောင်က မသူဇာမောင် လင်းခန့်ရဲ့ သူငယ်ချင်းလို့ သိရတယ်ဆရာ ရန်ကုန်ကနေ အလည်လာတာတဲ့။ ဒီကောင့်ကို ပညာပေးလိုက်ရမလားဆရာ။ နေပါစေ ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်ဦး လိုအပ်ရင်ပြောမယ်”။ ညနေကျလျှင်တော့ သူဇာတို့အိမ် အလည်သွားရင်း လေ့လာမှလို့ အိုက်စံ တွေးလိုက်ပါတယ်။ အိုက်စံကား သူဇာမိဘများ လက်ထက်ကတည်းက သူဇာအဖေအမေတို့ဖြင့် ရင်းနှီးသဖြင့် သူဇာတို့အိမ်ကို မကြာခဏ သွားလည်လေ့ရှိပါတယ်။ သူ သူဇာကို ချစ်ရေးဆိုခဲ့တာကြာပြီဖြစ်ပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်တိုင်း သူဇာက ငြင်းနေတာမို့ သူ ကျိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်နေရသည်။ နေရာကား တောင်ကြီးမြို့ကဟိုတယ်တစ်ခုရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ် အခန်းအတွင်း။ “အရမ်းချစ်တာဘဲ ကလေးရာ”။ လင်းခန့်လက်တွေက နုနုလွင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အသားကုန်ဖက်ထားသည်။ “လွတ်ပါဦး ကိုကိုရယ် နုနု အသက်ရှုကျပ်လှပြီ”။ တကယ်တော့ လင်းခန့်တစ်ယောက် နုနုလွင်ရှိရာ တောင်ကြီးမြို့သို့ အရဲစွန့်ပြီး လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ နုနုလွင်ကား လင်းခန့်ထက် ငယ်သည်။ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်လောက်က နုနုလွင် လင်းခန့်တို့မြို့မှ သူမဦးလေးတို့လင်မယားထံ အလည်လာရင်း လင်းခန့်နဲ့ရခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

အမဖြစ်သူ မသိအောင် နုနုလွင်ကို လက်မှတ်ထိုးပြီး ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ နုနုလွင်ရဲ့မိဘတွေလည်း ဒါကိုမသိကြ။ လင်းခန့်ရဲ့လက်တွေက နုနုရဲ့သားမြတ်တွေကို ဆုတ်နယ်နေသည်။ နုနုအဖို့လဲ ချစ်သောကိုကို ကိုင်တွယ်တာမို့ ကြည်ဖြူစွာ ခံယူပါသည်။ “ပြွတ် အို” နုနုသားမြတ်လေးကို ကိုကိုစို့တော့ နုနုအသည်းတွေ ယားသွားသည်။ “အို” “ကိုကိုငယ်ငယ်တုန်းက ကောင်းကောင်းမစို့ခဲ့ရလို့ပါ”။ “အို ကိုကိုနော် တောက်တီးတောက်တဲ့ နုနုရှက်တယ်”။ ရှက်တယ်လို့သာပြောတယ် နုနု ရင်ကို ပိုကော့ထားမိသည်။ ချစ်တဲ့ကိုကို စို့တာဘဲလေ စို့ပေ့စေပေါ့။ နုနုရဲ့ပေါင်ခွကြားကိုလဲ ကိုကိုက လက်ဖြင်ပွတ်ပေးနေသဖြင့် နုနုရင်ထဲ ဖလပ်ဖလပ် ဖြစ်လာသည်။ “ကိုကို လုပ်ချင်လဲ လုပ်လေ”။ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားရင်း ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သောအသံလေးကို လင်းခန့် ကြားရပြီးနောက်မှာတော့။ ချစ်သော ကိုကိုရဲ့လက်တွေက နုနုထမိန်လေးကို ဆွဲချွတ်နေတာကို ခံစားရသည်။ ကိုကို ချွတ်ရလွယ်အောင် သူမတင်ပါးလေးတွေကို အသာကြွပေးလိုက်သည်။ ကိုကိုက ထမိန်ကို ကုတင်နောက်ဖက်ကို ပို့လိုက်ပြီ။ သူမခြေထောက်လေးကို ကားပေးလိုက်ချိန်မှာ ကိုကိုက ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တော့ ကိုကိုရဲ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကြီးတန်းနေတာကို မြင်ပြီး နုနုရှက်တာကြောင့် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ အတွေ့အကြုံရပြီးသားဆိုပေမဲ့ နုနုအဖို့ ရင်တွေခုန်လာပါတယ်။ “အမေ့”နုနုပေါင်တံလေးတွေကို ဖြဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နုနုကလည်း ကိုကို့ကျောကို ဖက်ပြီး ကိုကိုခါးကို သူမခြေထောက်နဲ့ ချိတ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုကို့ဒုတ်ကြီးက သူမပိပိအဝကို တေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူမရင်လေး တဖိုဖိုဖြစ်သွားပါတယ်။ “အင့်”ကိုကိုဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်နှစ်ခြမ်းကို ထိုးဖောက်ပြီး အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာပါတယ်။ သူမ နာကျင်သလိုခံစားရပေမဲ့ ကိုကိုဒုတ်ကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းနေတာကို အားမရတော့ပါဘူး။ ကိုကို့ကိုဖက်ပြီး ခါးကိုကော့လိုက်မိပါတယ်။ “မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့ ကိုရယ် နု မနေတတ်တော့ဘူး”။ လင်းခန့်ကလည်း သူ့ဒုတ်ကြီးကို နုနုရဲ့ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ အသကုန် ဆောင့်တော့တာပေါ့။ စီးကျပ်နေတဲ့ နုနုရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကလည်း သူ့ဒုတ်ကြီးကို အတင်းကို ဆွဲစုပ်နေပါတယ်။ အချက် ၅၀လောက်မှာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေက ပိုသွက်လက်လာသလို နုနုရဲ့လက်တွေကလည်း သူ့ကျောပြင်တွေကို ဖက်တွယ်တာ ပိုအားပါလာပြီး ကုတ်ခြစ်လာပါတယ်။ နုနုရောသူရော ပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့ အားကုန်ဆောင့်ရင်း နောက်ထပ်အချက် ၄၀လောက်အရောက်မှာ နုနု ခါးကော့တက်လာပြီး တအင်းအင်း ညဉ်းညူသံလေး ထွက်ပေါ်လာသလို သူလည်း သူ့ဒုတ်က အချစ်ရည်တွေကို နုနုရဲ့ ပိပိအတွင်းနံရံတွေကို ဖြန်းပက်နေပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် မောမောပန်းပန်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာ အခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့ တီဗွီကသတင်းမှာ အထူးသတင်းတစ်ရပ် လာနေတာကို နှစ်ယောက်လုံး မသိလိုက်ပါဘူး။ ထိုသတင်းကတော့ “လေးစားအပ်ပါသော မိဘပြည်သူများခင်ဗျား မိုးလေဝသ အရေးပေါ် သတင်းတစ်ရပ်ကို ကြေငြာပါမယ်။

(-)အမည်ရှိ မုန်တိုင်းဟာ မြန်မာနိုင်ငံကို စတင်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ပြီး နောက် ၇၂နာရီအတွင်း မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်းနဲ အလယ်ပိုင်းဒေသတွေကို ဝင်ရောက်လာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် မုန်တိုင်းဖြတ်သန်းနိုင်တဲ့ မြို့တွေဖြစ်တဲ့ (-)မြို့များ။ မြို့သာမြို့တို့မှာ နေထိုင်ကြတဲ့ မိဘပြည်သူများအနေနဲ့ မုန်တိုင်းသတိရှိကြဖို့။” တကယ်လို့များ လင်းခန့်သာ ထိုသတင်းကို နားထောင်မိရင် မုန်တိုင်းဖြတ်မဲ့ မြို့တွေမှာ သူ့မြို့ပါနေတာကို သိခဲ့ရင်ဖြင့်။စိုးသီဟက ဘုရားပေါ်မှ ဆင်းခဲ့သည်။ မသူဇာတို့ လမ်းထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာ ရှိတာဖြစ်သည်။ သူ ညနေတိုင်း လမ်းလျှောက်ဖြစ်တော့ ပန်းဆီမီး‌ရေချမ်း အမြဲကပ်ဖြစ်တာပေါ့။ မသူဇာတို့ရပ်ကွက်က လူရှင်းပြီး မြို့စွန်ကျသည်။ ခြံတွေကလည်းကျယ်တော့ တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံ တော်တော်လျှောက်ရသည်။ သူတွေးရင်းငေးရင်း လမ်းလျှောက်လာစဉ် သူ့ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးက ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ ဘာလဲဟလို့ သူတွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသောလူ(၄)ယောက်။ “ဒီမှာ သူဇာတို့အိမ်မှာ တည်းနေတာ မင်းလား”။ “ဟုတ်ပါတယ် ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ မသိဘူးခင်ဗျ”။ ပုံစံတွေ ကြည့်ရတာတော့ သိပ်မဟုတ်ချင်။ သူ့နားကပ်လာသည့်ပုံကို မသင်္ကာ။ အန္တရာယ် အငွေ့အသက်ကို သူရနေပြီ။ လက်ခနဲ မြင်လိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက်မို့ သူရှောင်သော်လည်း လက်မောင်းကို ဓါးကပွတ်ဆွဲသွားသည်။ သွေးများ ဖြာထွက်သွားသည်။ သူ့သွေးများဆူသွားပြီ။ တကယ်တော့ စိုးသီဟကလည်း ခေသူမဟုတ် မြန်မာ့လက်ဝှေ့ သင်ဖူးသည်။ နောက်ကလူ သူ့ဆီဝင်အလာမှာ ရှောင်လိုက်ပြီး ဒူးဖြင့် ပစ်တိုက်လိုက်သည်။ အွတ်ခနဲ မည်သံနှင့်အတူ ထိုလူမှောက်သွားသည်။ တစ်ယောက်က သူ့ကိုပြေးကန်စဉ် ရှောင်လိုက်ပြီး မျက်ခွက်ကို တံတောင်နှင့်ကျွေးလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့ကို တစ်ယောက်က ဒုတ်ဖြင့် ဝင်ရိုက်လိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်တွေ ခွေညွှတ်ကြသွားသည်။ ခေါင်းမှသွေးစက်များ ကျဆင်းကာ မူးဝေလာသည်။ “မင်း နောက်တစ်ခါ သူဇာနဲ့ဝေးဝေးနေ”ဆိုသောစကားကို ကြားလိုက်ရသည်။ တစ်လောကလုံး အမှောင်ကျသွားပြီ။ သူသတိမလစ်ခင် သူ့ဆီပြေးလာသော ခြေသံများနှင့် ထိုလူဆိုးများ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီး ထွက်ပြေးသည့်အသံ။

“မမ နားချင် နားလိုက်တော့လေ” “ရတယ် အမပဲ ဆက်စောင့်လိုက်မယ်”။ ဆရာဝန်ကြီးက စိတ်ချရသော အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိသွားပြီလို့ ဆိုတာတောင်မှ စိတ်ပူနေသေးသော မမသူဇာကို ကြည့်ပြီး မိအေး ရီလည်းရီချင်မိသည် သနားလည်း သနားမိသည်။ ကိုစိုးသီဟကို လမ်းထိပ်မှာ ရိုက်ခံရသည်လို့ ရပ်ကွက်ထဲမှ လူတွေ လာပြောကတည်းက မမသူဇာ စိတ်တွေ အလွန်အမင်းလှုပ်ရှားနေတာ သူမသိသည်။ ကိုစိုးသီဟက သတိမရသေးပေမဲ့ စိုးရိမ်စရာတော့ မရှိတော့။ ဆေးရှိန်ကြောင့် ဖြစ်မည်။ ကော်ဖီ သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် မမ”။ “ကောင်းသားဘဲ မိအေးရေ”။ မိအေးက ဆေးရုံဝင်းအပြင်ဖက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကော်ဖီသွားဝယ်နေသည်။ သူဇာကား စိုးသီဟရဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေသည်။ ခေါင်းမှာ ပတ်တီးစီးထားသော်လည်း စိုးသီဟရဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း သူမကိုယ်သူမ ဘာလုပ်မိလိုက်မှန်းမသိ။ ပြီးမှ “အို”လို့ သူမဘာသာ ရေရွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဟုတ်ပါတယ် သူမ စိုသီဟမျက်နှာလေးကို အနမ်းပေးလိုက်မိတာပါ။ သူမကိုယ်သူမလည်း ဒါမျိုးလုပ်မိလိုက်တဲ့အပေါ် ရှက်မိသွားပါတယ်။ ကော်ဖီဝယ်ပြီး ပြန်လာတဲ့မိအေးဟာ မမသူဇာ ကိုစိုးသီဟမျက်နှာကို အနမ်းပေးလိုက်တာကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။ “အဟမ်း” “အမေ့” ရုတ်တရက် ချောင်းဟန့်သံကြောင့် သူဇာတစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပါတယ်။ “မိအေးရယ် အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့”။ “ခစ်ခစ် အားလုံးမြင်လိုက်တယ် မမသူဇာ”။ “အို” မမသူဇာမျက်နှာလေး ရဲတွတ်သွားပါတယ်။ “ရှက်မနေပါနဲ့ မမရယ် မိအေး နားလည်ပါတယ် မမသူဇာ သူ့ကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာ”။ “အို ရှက်လိုက်တာနော်” သူဇာစိတ်ထဲက ရွေက်လိုက်ပါတယ်။ သူခိုးလူမိတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပေါ့လို့လဲ တွေးလိုက်မိပါတယ်။ “သူမသိပါစေနဲ့နော် ချောချော” “စိတ်ချပါမမရဲ့ ..မမ ဒီနေ့ည မုန်တိုင်းတိုက်နိုင်တယ်မမ မနေ့က မိုးလေဝသ သတင်းမှာပါတယ်”။ “ဟုတ်လား မိအေး” “ဟုတ်တယ်မမ ဦးလှအောင်တို့ ရှိပါတယ် မစိုးရိမ်ပါနဲ့”။ သူဇာကား စိတ်အေးသွားပါပြီ။ “ညနေကျရင် အိမ်မှာ သိမ်းစရာလေးတွေ သိမ်းဖို့ မိအေး ပြန်လိုက်မယ် မမ”။ မိအေး မမသူဇာထံ ခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ သူမလည်း သူမအိမ်ကို တန်းမပြန်ဖြစ်သေး။ တကယ်တော့ မအေးကလည်း ရည်းစားရှိသည်။ သူမရည်းစားက သူမတို့ လမ်းထဲကပင်။ ကိုစိုးသိန်းတဲ့။ ဒီမြို့မှာ တာဝန်ကျနေသော ဝန်ထမ်းတစ်ဦးပင်။ မိအေးဈေးသွားတိုင်း ကိုစိုးသိန်း လမ်းလျှောက်ထွက်သည့်အချိန် တိုက်ဆိုင်နေသည်။ ပထမတော့ မရင်းနှီးပါ။ နောက်တော့ မျက်မှန်းတန်းရင်း နှီးရာမှအစ ခင်မင်ပြီးအဆင့်တက်ကာ သမီးရီးစားအဖြစ် ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဒီနေ့ ကိုစိုးသိန်းကလဲ ရုံးပိတ်ရက် လျှောက်လည်ကြရန် ချိန်းထားသည်။ မိအေး ဆန္ဒတွေစောနေပြီ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ကိုစိုးသီဟရော မမသူဇာရော ညမုန်တိုင်း တိုက်နိုင်သည်ဆိုတဲ့ သတင်းရော အားလုံးမေ့သွားပြီ။

သူမသိနေတာ တစ်ခုဘဲရှိသည် ချစ်သောကိုစိုးသိန်းဆီ မြန်မြန်သွားပြီး မြို့အနှံလျှောက်လည်ဖို့လေ။ “အေးရယ် ကိုယ်တို့အတူတူနေချင်ပြီ” “ဟင်းနော် လူဆိုး”ကိုစိုးသိန်းက ပြောလည်းပြောရင်း သူမရင်သားတွေကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေတာကိုး။ နေရာက မြို့ကအတွဲတွေ ကျက်စားရာနယ်မြေ။ အရိပ်ကောင်းပြီး အကာအကွယ်ကောင်းသည့် နေရာဆိုတော့ လူသူသိပ်မမြင်နိုင်။ မိအေး ရင်ခုန်သံ မြန်လာပြီ။ “အို ကိုကို မကောင်းဘူးကွာ”။ “ချစ်လို့ပါ အေးရယ်”။ စိုးသိန်းက မိအေးရဲ့နောက်မှ ဖက်လိုက်ပြီး မိအေးရဲ့ထမိန်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ပေါင်တံတွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာ ဖိုနှင့်မ ထိတွေ့လျှင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော သဘောသဘာဝအတိုင်း မကြာမီအချိန်မှာတော့ မိအေးရဲ့ကိုယ်လေးက သစ်ပင်ကိုမှီနေပြီး ကိုစိုးသိန်းက သူမအပေါ်မှမိုးကာ “အို ကိုစိုးသိန်းရဲ့ လီးကြီးက သူမအဖုတ်ထဲမှာ တစ်ဆုံးစိုက်ဝင်နေပြီ။ မိအေးနှင့် အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်း စိုးသိန်းက အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “အင်းအင်း စွပ်စွပ် ရှီးရှီး ဘတ်ဘတ်” စိုးသိန်းလီးကြီးနှင့် မိအေးအဖုတ်တို့ ထိတွေ့သံက စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ မိနစ်၂၀လောက် အကြာမှာတော့ မိ‌အေးလက်တွေက စိုးသိန်းကျောကို အသကုန်ဖက်လာပြီး စိုးသိန်း ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်း အောက်မှခါးကို ကော့ကော့လာတာ တွေ့ရသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ နှစ်ဦးသား တအင်းအင်း ညဉ်းညူသံများနဲ့အတူ မိအေးမျက်နှာလေး ရှုံ့သွားကာ “အအ” ဆိုသောအသံလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာ နမ်းနေကြပြီးတဲ့နောက် စိုးသိန်းက ထရပ်ကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သလို မိအေးကလည်း ပြေလျော့နေသော ဆံပင်တွေနဲ့ တွန့်ကျေသွားသော ထမိန်အကျီများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် လုပ်နေသည်။ ထို့နောက် ထိုနေရာမှ နှစ်ဦးသားထ၍ ပြန်လည် ထွက်ခွာသွားကြတော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦး ထွက်ခွာသွားပြီး တစ်နာရီခန့်အကြာမှာတော့ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်လာပြီး လေပြင်းလေးတွေ တဖြည်းဖြည်း တိုက်ခတ်လာသည်။ မိုးစက်မိုးပေါက်တွေ ကျဆင်းလာပြီးနောက် ပိုမိုပြင်းထန်လာသော လေပြင်းများကား ဒီမြို့လေးဆီသို့ ကျရောက်လာချေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားသည်။ သစ်ပင်သစ်ကိုင်း ကျိုးကျသံ ပြိုလဲသံတွေ ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ သူဇာလည်း အခန်းပြူတင်းတံခါးတွေ ပိတ်လိုက်သည်။ သူဇာလည်း ကြောက်လာပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ဘာမှမမြင်ရပါဘူး။ သူဇာလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လူနာကုတင်ပေါ်က စိုးသီဟကိုယ်ကို အတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။ စိုးသီဟလည်း သတိရလာတဲ့အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ခဏတွင်းမှာဘဲ သူ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းကျနေတာပါ။ တော်တော်အားကောင်းတဲ့ မုန်တိုင်းတစ်ခု ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။

ဆေးရုံတစ်ခုလုံးလည်း အော်သံတွေ ငိုသံတွေ ဆူညံနေပါတယ်။ စိုးသီဟ အားယူပြီး ထလိုက်ပါတယ်။ သူဇာက စိုးသီဟကိုယ်ကိုတွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ဖြေးဖြေးထနော် မောင်လေး။ “ဝုန်း” ”အမေ့” သူဇာတို့ယူထားတဲ့ သီးသန့်လူနာခန်းပေါ်ကို သစ်ကိုင်းအကြီးတစ်ခု ကျိုးပြီးလာရိုက်တာကြောင့် သူဇာလန့်သွားတာပါ။ အသားလေးတွေတုန်ပြီး ကြောက်နေတဲ့ မမသူဇာကိုကြည့်ပြီး စိုးသီဟစိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ မမသူဇာကို ဖက်လိုက်ပြီး “မမ အရမ်းကြောက်နေလား”လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ ရင်ထဲရှိတာတွေ ဖြစ်တတ်တဲ့အတိုင်း သူဇာကလဲ စိုးသီဟရဲ့ရင်ခွင်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး “မောင်ရှိနေရင် မမမကြောက်ပါဘူး”လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ စိုးသီဟလဲ မမသူဇာကိုယ်လေးကို ပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီး မမသူဇာခေါင်းက ဆံနွယ်လေးတွေကို လက်နဲ့အသာအယာ ပွတ်ပေးနေပါတယ်။ မမကေသူဇာရဲ့ပါးက သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေနဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးတွေက သူ့စိတ်ကို ကြည်နူးစေပါတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးဟာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ဖက်တွယ်ရင်း အပြင်မှာတိုက်နေတဲ့ လေမုန်တိုင်းကို ယာယီမေ့သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းတိုက်ပြီး နောက်တစ်ပတ်ခန့်အကြာ မိအေးတစ်ယောက် ညဘက်တစ်ရေးနိုးလာစဉ် မမသူဇာအခန်းမှ အသံများ အနည်းငယ်ထွက်လာသဖြင့် ဒီအချိန်ကြီး မမလေး ဘာလုပ်နေပါလိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသဖြင့် အခန်းဘက်သို့ သူမအသာသွားလိုက်သည်။ သို့သော် အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသောအသံကြောင့် သူမခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားသည်။ အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကား “ချစ်လိုက်တာမမရယ်”…”အို မောင်နော် အရမ်းကဲတာဘဲ သိလား”။ “ချစ်လို့ပါမမရယ်” “မိအေး နိုးသွားလိမ့်မယ်…မောင်ရဲ့”။ ဒါ ကိုစိုးသီဟ အသံဘဲ။

ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်သော မိအေးတစ်ယောက် ဒီအခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါသွေးရိုးသားရိုး အခြေအနေ မဟုတ်တော့။ “ချစ်လို့ မဝသေးဘူးလားမောင်…နေ့လည်ကလဲ….ခစ်ခစ်”။ မမလေးအသံကလည်း ညုတုတု အသံလေးပေါက်နေသည်။ အိန္ဒြေကြီးသော မမလေးတစ်ယောက် ကိုစိုးသီဟနှင့်မှ ဈာန်လျှောသွားသည့်သဘောရှိသည်။ မိအေးလည်း ဒီကိစ္စမှာ အတွေ့အကြုံရှိသည့်သူဆိုတော့ ဧည့်ခန်းမှ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေအေးအေးလေး ထုတ်သောက်မည်ဟူသော စိတ်ကူးက သူမခေါင်းထဲမှ ပျောက်သွားသည်။ အခန်းထဲကို ဘယ်လိုနေရာကနေ ချောင်းရမလဲဆိုတာ လိုက်ရှာနေမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမစိတ်ကူးရသွားသည်။ မမလေးအခန်းဘေးမှ ကိုလင်းခန့်ရဲ့အခန်းထဲသို့ သွားလိုက်သည်။ အခန်းက သစ်သားတွေနဲ့ ကာရံထားသောကြောင့် မကြာမီမှာပင် ချောင်းကြည့်ရန် အပေါက်သေးသေးလေး တစ်ပေါက်ကို မိအေး ရှာတွေ့သွားလေသည်။ မြင်တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မိအေးရင်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။ မမလေးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုစိုးသီဟနှင့် မမလေးသူဇာကား နှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။ မမလေးကား တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ထားသောကြောင့် ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုစိုးသီဟရဲ့ ယောက်ျားပီသသော ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားနေကြပြီဆိုတာ မိအေး သိလိုက်သည်။ ဒါမျိုးက မိအေးလည်း ကိုစိုးသိန်းကြီးနဲ့ ကစားနေကြလေ။ “အိုမောင်..ဘုန်းနိမ့်မယ်ကွယ်” “ချစ်လို့ပါမမရဲ့”။ မမလေးရဲ့ ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြားကို ကိုစိုးသီဟ မျက်နှာအပ်လိုက်တာကို မိအေးမြင်ရပါတယ်။ ခဏအကြာ မမလေးမျက်နှာလေး ရှုံ့သွားပြီး ပေါင်တံကိုစိလိုက်တာ မြင်ရပါတယ်။ “တော်…တော်ပါတော့ မောင်ရယ်…မမ..အ.အ”ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုစိုးသီဟရဲ့ လက်တွေက မမလေးပေါင်တံတွေကို ဖိထားပြီး မမလေးရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စအိုဝနားကနေ အပေါ်ထိ အထက်အောင် စုန်ဆန်ကာ ယက်ပေးလိုက်တဲ့အခါမှာ မမလေးတစ်ယောက် ကိုစိုးသီဟဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။ မမလေးပေါင်တံတွေနဲ့ တင်ပါးတွေကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ မမလေးမပြောနဲ့ ဘေးအခန်းက ချောင်းကြည့်နေတဲ့ မိအေးတောင်မှ အသည်းထဲစိမ့်သွားပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မမလေးရဲ့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးက အကြောစိမ်းလေးတွေတောင် ထောင်ထလာပြီး ကိုစိုးသီဟခေါင်းကို အသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ကာ ခါးလေးနဲ့ ကော့ကော့ထိုးပြီး ငြိမ်သက်သွားကာ ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ပြေလျှော့သွားတာကြောင့် မမလေးပြီးသွားပြီဆိုတာကို မိအေး သိလိုက်ပါတယ်။ “ဟူး” စိုးသီဟ အနည်းငယ် မောသွားသည်။ မမသူဇာကို သူစိတ်ပါလက်ပါပင် ဘာဂျာပေးလိုက်တာလေ။ ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမသူဇာရဲ့ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအလယ်က အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သူမရွံမရှာပင် ယက်ပေးခဲ့သည်။ မမက ရှက်နေသော မျက်နှာဖြင့် “မောင် မကောင်းဘူးကွယ်”လို့ သူ့ကိုတိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပါတယ်။ “ဟင်း..ဟင်း..ဒါအစဘဲရှိသေးတယ်..မမရဲ့”။

“အို…” သူဇာကား သူမအဖုတ်အဝလေးကို လာတေ့နေသော စိုးသီဟရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း သူမ ဆီးသွားချင်သလိုလိုပင် စိမ့်တက်သွားသည်။ နေ့လည်က သူမ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ရင်း ဒီဒုတ်ကြီးက သူမအပျိုစင်ပါကင်ကို ဖွင့်သွားခဲ့သည်။ ပါးပင် အနမ်းမခံခဲ့ရဘူးသော သူမအဖို့ စိုးသီဟနဲ့ကျမှ စိစိညှက်ညှက်ကျေရုံမက အပျိုစင်အမြှေးပါ အဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။ သို့သော် သူမ အရမ်းကိုကျေနပ်ပါသည်။ ချစ်သောမောင့်အတွက် လိုက်လျောပေးခဲ့ရတာကို။ “အမေ့..”သူမနှုတ်မှ အသံလေး ထွက်သွားသည်။ မောင့်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမအဖုတ်လေးထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာနေသည်။ သူမအဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ကျင်တက်လာသည်။ သူမအဖုတ်နှစ်ခြမ်းရဲ့ အတွင်းသား အကြောမျှင်လေးများကလည်း ဒုတ်ကြီးကို အလိုလိုညှစ်ထားကာ ဆွဲစုပ်နေမိသည်။ မောင်က သူမပိပိတစ်ဆုံးကို ဒုတ်ကြီးကို နစ်မြုပ်ထားလိုက်ပြီး သူမကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ သူဇာလည်း အပြန်အလှန်နမ်းရင်း မကြာမီမှာ စိုးသီဟက သူမနို့လေးကို စို့လိုက်သည်။ “ပြွတ်..အို…..ကြည့်စမ်း..လူဆိုးလေး..ငယ်ငယ်ကနို့မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်”။ “ဒါပေါ့…မမရဲ့…နေ့တိုင်း စို့မှာ”..”အွန်း…ကြောက်စရာကြီး….ဟင်းဟင်း” “ကြောက်စရာက အခုမှလာမှာ….သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို မောင့်ခါးကို ချိတ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ မောင်ကလည်း သူမအဖုတ်ထဲကို ဒုတ်ကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ဆောင့်တော့သည်။ မောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မောင့်ဘောနှင့် သူမဆီးခုံလေးက တဖတ်ဖတ်ရိုက်ခတ်နေသလို သူမတစ်ကိုယ်လုံးလဲ တိမ်တွေထဲမှာ လွင့်မျှောနေသလို ခံစားရသည်။ မကြာမီမှာတော့ မောင် ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်း အောက်ကနေ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေမိသည်။ တစ်ဖက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော မိအေးလည်း စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်ကာ သူမထမိန်ထဲသို့ လက်ကိုထိုးထည့်ကာ သူမပိပိကို ပွတ်ပေးနေရင်း သူမဝတ်ထားသော ထမိန်မှာ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသောကြောင့် စိုရွှဲသွားပြီး အကွက်ကြီး ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ မမသူဇာ ဒီနေ့ပွဲရုံခဏသွားသည်။ စိုးသီဟ ဒီနေ့တော့ လိုက်မသွားဖြစ်။ ရန်ကုန်မှ သူ့အလုပ်တွေကိုလည်း ပစ်ထားတာကြာပြီ။ တပည့်ဖြစ်သူက သူ့ကို အီးမေးလ်ဖြင့် စာရင်းများ ပို့ထားသဖြင့် မြို့ထဲက ကွန်ပြူတာဆိုင်မှာ သွားထုတ်ရမည်။ ပြီးတော့ ရဲစခန်းကလည်း ခေါ်ထားသေးသည်။ သူ့ကို ရိုက်နက်သွားသော တရားခံများနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဖွင့်ထားသည့်အမှုကိစ္စ။ ဒါကြောင့်မို့ သူမလိုက်သွားဖြစ်။ “တူတူ”…အိပ်ထောင်ထဲ ထည့်ထားသော ဖုန်းမည်လာသဖြင့် စိုးသီဟက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ ဘယ်သူပါလိမ့်…သြော်..လင်းခန့်ဖုန်းဘဲဟ။ “လင်းခန့်”.”ပြော.စိုးသီဟ မမ အလုပ်သွားပြီလား။ “သွားပြီဟ…ဒါနဲ့မပြန်လာသေးဘူးလား လင်းခန့်ရ”။ “ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲ ပြောမလို့ကွ”။

“အမှန်က ငါ့စော်ဆီသွားတာ. အခုပြန်လာရင် တစ်ခါတည်းခေါ်ခဲ့မယ်။ ဟိုနေ့က တည်းခိုခန်းမှာ နှပ်နေတုန်း သူ့အကိုတွေနဲ့ ရပ်ကွက်က ဝိုင်းဖမ်းလို့ ငါတစ်ခါတည်း ယူလိုက်ရတယ်”။ “ဟား…မင်းကတော့ ဖြစ်ရမယ်ကွာ” “အဲ့ဒါကွာ ငါ့အမကို မပြောရဲလို့ဟ.ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူး”။ “အေးလေ..ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ဘူး ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ မင်းမမကို။ “ဒါနဲ့…လင်းခန့်ရေ..ငါလည်းမင်းကို တောင်းပန်စရာရှိတယ်။ မင်းကို မင်းမြို့ကို လာတုန်းက ငါလဲ အလည်လာရင်း ပြီးတော့ မင်းရဲ့ရှယ်ယာအမြတ်ငွေတွေလဲ ပေးရင်းဆိုပြီး လာခဲ့တာ။ အခုတော့ ငါလဲ…မင်းမြို့မှာ အချောအလှလေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ပြီး မပြန်နိုင်ဖြစ်နေပြီ”။ “ဟား….ဘယ်သူလဲကွ ဆိုစမ်းပါဦး”။ “အေးကွာ…ငါ့ထက်တော့ ကြီးတယ်…မမပေါ့။ နာမည်က…သူဇာတဲ့…”။ “သူဇာ..သူဇာ…ဟာကွာ…စိုးသီဟ”။ “တောင်းပန်ပါတယ်…ယောက်ဖရာ” ”ဟာကွာ..ဟာကွာ.ရှက်လိုက်တာကွာ..ငလူးမသား အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်…လုပ်ထားပါ..လုပ်ထားပါ”။ လင်းခန့်က စိုးသီဟဖုန်းကို နားထောင်ရင်း မျက်နှာကြီး ပြုံးသွားသည်။ ဒီလိုဖြစ်စေချင်လို့ ဒီအကွက်ကို သူဆင်ခဲ့တာလေ။ သူ့အမကို စိုးသီဟလိုလူမျိုးနှင့်မှသူစိတ်ချသည်။ ပြီးတော့ စိုးသီဟက သူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းလေ။ “ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ်ချင်း စိတ်ဆိုးသွားလား…တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..ငါတို့ကို သဘောတူပေးပါနော်” ”ဟား..စိုးသီဟရာ…ဒီတစ်ခါတော့ မင်းညံ့သွားပြီကွ”..”ဘာဖြစ်လို့လဲ..မင်းသဘောမတူဘူးလား”…တစ်ဖက်က စိုးသီဟရဲ့ စိုးရိမ်တကြီးပြောသံကို လင်းခန့်ကြားပြီး ရီချင်စိတ်ကို အောင့်ထားကာ “ကဲ…ကိုရွှေယောက်ဖ စိုးသီဟရေ..မင်းကိုငါ့အမနဲ့ ညှားစေချင်လို့…မြို့ကို အလည်ခေါ်လိုက်တာ…သိပြီလား”လို့ပြောပြီး ဖုန်းကို ချလိုက်တော့သည်။ စိုးသီဟ အထပ်ထပ်ပြန်ခေါ်ပေမဲ့ သူ မကိုင်တော့ပဲ တခိခိ ရီနေတော့သည်။ “တရားခံကတော့ မိခါနီးနေပါပြီ ကိုစိုးသီဟရေ မိတဲ့အချိန်ကျရင်ကိုစိုးသီဟကို ဆက်သွယ်ပါမယ်”။ စခန်းမှူးရှင်းပြသည်ကို စိုးသီဟက ဂရုတစိုက်နားထောင်နေသည်။ ထိုအချိန်မှာ စခန်းမှူး ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်။ “ဗိုလ်ကြီး ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီ ဗိုလ်ကြီးစုံစမ်းခိုင်းထားတဲ့ ကိစ္စသိရပါပြီ”။ အမှုလိုက်အရာရှိ ဖြစ်မည်ထင်သည်။ သူနှင့်အသက်မတိမ်းမယိမ်းခန့်ရှိမည်။ ကိုစိုးသီဟကို ရိုက်သွားတဲ့သူတွေက မြို့ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေ ဖြန့်ဖြူးနေတယ်လို့ သံသယရှိတဲ့ ကျားလေးတို့အုပ်စုလို့ သိရပါတယ်။ သူတို့ဆရာ အိုက်စံက ဒေါ်သူဇာကို ပိုးပန်းနေတာ ကြာပါပြီ။ ကိုစိုးသီဟနဲ့ တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာကို မကြိုက်လို့ သူ့တပည့်တွေကို ခိုင်းတဲ့သဘောရှိပါတယ်။ အချက်အလက် ပိုခိုင်မာအောင် လုပ်နေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာပင် စိုးသီဟဖုန်းက မည်လာသဖြင့် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မသူဇာတို့အိမ်ကပင် “ဟဲလို…ကိုစိုးသီဟလား” မိအေးရဲ့အသံ မောဟိုက်သံနှင့် ငိုသံတွေ ရောထွေးနေသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ..မိအေး” “မမလေးကိုလေ….မမလေးကို” “ပြောစမ်းပါ မမလေးဘာဖြစ်လို့လဲ” “မမလေးကို ဦးအိုက်စိတို့ ဖမ်းသွားတယ်။ ဒီနေ့ ပွဲရုံကအပြန်မှာ သူ့တပည့်တွေနဲ့ ဖမ်းခေါ်သွားတာတဲ့။ မြင်တဲ့သူတွေက ဖုန်းဆက်ပြီးလှမ်းပြောလို့ လုပ်ပါဦး ကိုစိုးသီဟ မမကို ကယ်ပါဦးနော်”။ စိုးသီဟရင်ထဲ မီးတောင်ပေါက်ကွဲသလို ဖြစ်သွားသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုစိုးသီဟ”။ စခန်းမှူးက မေးလိုက်တော့ စိုးသီဟက “ဗိုလ်ကြီးလုပ်ပါဦး မသူဇာကို ဦးအိုက်စံတို့လူစု ဆွဲခေါ်သွားတယ်တဲ့။ ဒီနေ့ပွဲရုံက အပြန်လမ်းမှာ ဆွဲသွားတာတဲ့”။ “ဟာ….ဒါဆို ချက်ခြင်းလိုက်မှဖြစ်မယ်”။ စခန်းမှူးက သူ့လူတွေကို ခေါ်လိုက်သည်။

“ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကိုအိုက်စံ” “ချစ်လို့ပါ သူဇာရယ်..ဟင်းဟင်း” အိုက်စံက အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ချေပြီ။ သူဇာလဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် နောက်ဆုတ်လာလိုက်တာ အခန်းဒေါင့်မှာ ကပ်နေပြီ။ အိုက်စံကား တုန်ယင်နေသော သူဇာကိုကြည့်ရင်း ရမ္မက်ဇောတွေ ကြွတွက်လာပြီ။ “ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကယ်ကြပါဦး” “အော်လေ မင်းကြိုက်သလိုအော် ဘယ်သူမှမကြားဘူး” အိုက်ပန်က သူဇာကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး အပေါ်မှ ဖိထပ်လိုက်သည်။ ရုန်းကန်နေသော သူဇာလက်များကို သူ့လက်ဖြင့် ဖိပြီးချုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သူဇာမရုန်းနိုင်တော့။ သူဇာထမိန်လည်း ကျွတ်နေပြီ။ ထိုအချိန်မှာ အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ကန်ဖွင့်သံကြားရပြီး တံခါးပွင့်သွားသည်။ အိုက်စံ ပြာပြာသလဲထရပ်သော်လည်း အချိန်မမီတော့။ “လူယုတ်မာ” ဟူ‌သောအသံနှင့်အတူ သူ့ပါးချိတ်ကို လက်သီးကျွေးခံလိုက်ရသဖြင့် ယိုင်နဲ့သွားသည်။ စိုးသီဟက အိုက်စံကိုယ်ပေါ်ခွစီးပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကျွေးတော့သည်။ “ခွပ်ခွပ် အ” “တော်လောက်ပါပြီ ကိုစိုးသီဟ လက်လွန်မယ်”။ စခန်းမှူးနဲ့ သူ့တပည့်များက ဒေါသတကြီးဖြစ်နေသော စိုးသီဟကို အိုက်စံကိုယ်ပေါ်မှ မနည်းဆွဲခွာရသည်။ သူဇာကား စစ်သွေးရင်ဘတ်တွင် မျက်နှာအပ်ကာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့သည်။ စိုးသီဟက မမသူဇာကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားရင်း နှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။ အိုက်စံနှင့်သူ့တပည့်များကို စခန်းမှူးတို့အဖွဲ့မှ အချိန်မီ ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ “မငိုပါနဲ့တော့ မမရယ်” စိုးသီဟက သူဇာပုခုံးလေးကို ဖက်ထားရင်း နှစ်သိမ့်လိုက်ပါတယ်။

လင်းခန့် ခရီးဆောင်အိတ်ကို ချလိုက်သည်။ “လာလေ နုနု” နုနုလည်း လင့်ခန့်ခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်ပါလာသည်။ အိမ်ထဲမှာလဲ လူကမတွေ့။ “မိအေးရေ မိအေး”။ မိအေးက လင်းခန့်ခေါ်သံကြားသဖြင့် အနောက်ခန်းမှ ကပျာကယာထွက်လာသည်။ “ကိုလေး ပြန်ရောက်လာပြီကိုး…..ဒါနဲ့သူက”…”အဟဲ”…”ကိုလေးပြောပြောနေတဲ့ မမနုနုလွင်ဆိုတာ မဟုတ်လား။ တစ်ခါတည်း ခိုးလာတာထင်တယ်”။ “ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့ နင့်မမလေးရော”…”.မမလေး…ကလေ..မမလေးက” မိအေး ခေါင်းကို ကုတ်လိုက်သည်။ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းမသိ။ “ဟဲ့ ပြောစရာရှိတာပြောလေ..ဒီကောင်မလေးနဲ့တော့” “တူတူ..တူတူ” လင်းခန့်လက်ကိုင်ဖုန်းက မြည်လာခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးသီဟရဲ့ဖုန်းပင်။ “ဟဲလို..သူငယ်ချင်း…ငါ့ကိုစောင့်ရတာကြာလို့ စိတ်ပျက်နေပြီလား”။ ”အဟဲ..ငါပြန်သွားပြီကွ လင်းခန့်ရ…အလည်ခေါ်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ”။ “ဟာ..မင်းငါ့ကိုတောင် မစောင့်ဘူး”။ “ဟက်ဟက်…မင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရအောင်ပါကွာ”။ မင်း နုနုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့(၃)ရက်လောက်ကဘဲ တရားရုံးမှာ လက်ထပ်လိုက်တယ်ဆိုတာ ငါသတင်းအတိအကျရပြီးသား။ တောင်ကြီးက မင်းသက်သေခေါ်သွားတဲ့ မင်းထွန်းက ဖုန်းဆက်ပြောပြီးသား။ ဒါနဲ့မင်းက ဘာကိစ္စငါ့ကို ကျေးဇူးတင်နေရတာတုန်း”။ “အဟား လင်းခန့် မင်းကို မိအေးက ပြောမပြဘူးလား”။ “မမေးရသေးဘူးကွ…ငါလည်း ခုမှရောက်တာ”။ “အဲ့ဒါဆိုရင်တော့…သူငယ်ချင်း ယောက်ဖရေ…မင်းမမ သူဇာကို ငါခိုးသွားပြီ”…”ဟာ” လင်းခန့်ဖုန်းပြောရင်း ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ “ငါ့ကိုခွင့်လွတ်ပါ သူငယ်ချင်းရာ..မင်းကို မျက်နှာပူလို့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတာနဲ့”…”ဟာ…ခွေးသူတောင်းစား”..”ဘာလဲ..မင်းက သဘောမတူလို့လား သူငယ်ချင်းရာ”။ လင်းခန့်ကား ဖုန်းဆက်ရင်းမှ တဖြည်းဖြည်း ပြုံးလာသည်။ ပြီးနောက် ရီလိုက်သည်။ “အဟား…မင်း ဒီတခါတော့ ညံ့သွားပြီ မောင်စိုးသီဟရေ။ ငါ့အစ်မကို ဘယ်သူနဲ့မှ စိတ်မချလို့…မင်းနဲ့နီးစပ်စေချင်လို့….မြို့ကို အလည်ခေါ်လိုက်ပြီး သက်သက်ရှောင်နေတာဟ သိပလား…..ကဲ”။

လင်းခန့်က ဖုန်းဆက်တာကို ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီး ပါဝါကိုပါ ပိတ်လိုက်တော့သည်။ “ဟာကွာ”စိုးသီဟကား ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရီချင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို မမသူဇာက ဆွဲယူပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ် ပစ်တင်ကာ စိုးသီဟကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ “ဆက်မနေပါနဲ့တော့..မောင်ရယ်”။ “ဒါဆို….ကဲ” စိုးသီဟက မမသူဇာကို ဖက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ပါးတွေကို နမ်းနေသည်။ အခုမှပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တဝကြီးချစ်လို့ ရတော့မယ်လေ။ “အို…သူသိပ်ဆိုးတာဘဲကြည့်စမ်း” မမရဲ့ထမိန်ကို သူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ပို့လိုက်တော့ မမက ညုတုတုလေး ပြောလိုက်သည်။ “ပြွတ်….အို” မမရဲ့ အိစက်နေတဲ့ နို့လုံးလုံးမောက်မောက်လေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ညစ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ငုံကာ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့ပေးလိုက်သည်။ “အို..မောင်ရယ်…စို့လို့ကိုမဝနိုင်ဘူးနော်…ဒါပေါ့မရဲ့..…မရဲ့နို့လေးက အရမ်းစို့လို့ကောင်းတာကို”.”သူ့သဘော သူ့သဘော…ခစ်ခစ်…စို့စို့”သူဇာကား စိုးသီဟ နို့စို့ပေးနေတာကို ရင်ခုန်စွာ ခံယူနေသည်။ မောင်က သူမပေါင်ကို ဖြဲတော့ အလိုက်တသိပင် ကားပေးလိုက်သည်။ အို..မောင့်ဒုတ်ကြီးက တစ်နေ့တစ်ခြား ပိုပိုကြီးလာသလိုပဲ။ “အို..ခုနကလည်း တစ်ခါလုပ်ပြီးပြီ…မဝသေးဘူးလား မောင်.. မမကြောက်လာပြီ”။ ကြောက်လာပြီလို့သာပြောတယ် သူဇာကား ချစ်သောမောင်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်အဝလေးနဲ့ တေ့ထားပြီးချေပြီ။ “ဟင်း..ဟင်း…ဒီနေ့ညတော့ မမကို မအိပ်ဘဲကို တစ်ညလုံးလုပ်မှာ”။ “အမလေး” သူဇာ အမလေးပင် ဆုံးအောင်မတနိုင်လိုက်ပါ။ မောင့်ရဲ့လီးကြီးက သူမအဖုတ်ထဲကို တဆုံးစိုက်ထည့်လိုက်တော့သည်။ “စွပ်စွပ်..ဒုတ်ဒုတ်…အအ…အင်းအင်း…အအ…မောင်…မောင်….”စိုးသီဟကား သူဇာရဲ့  အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးကို သူ့လီးဒစ်ကာကြီးကို စိုက်စိုက်ချပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သူဇာဖင်လေး တုန်တုန်တက်သွားပြီး တအအ အော်နေရသလို ခါးလေးကလည်း ကော့ကော့တက်လာသည်။ “အအ.ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်…ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးပါ မောင်ရယ်…မမကောင်းနေပြီ..အိုး.အိုး..အင်း.အင်းးး..စွပ်.စွပ် ဒုတ် ဒုတ် ဘတ်ဘတ်…ဘွတ် ပလွတ်..အိုးအိုး…အလိုးသန်လိုက်တာ မောင်ရယ်..ချစ်လိုက်တာကွာ…ဟုတ်တယ်..အဲ့လို ဆောင့်..ဆောင့်..မအဖုတ်ထဲက ကျင့်ဆိမ့်လာပီ..မြန်မြန်လေး..မြန်မြန်လေး..အအအ.အားးး..ဟားး..ပီး..ပီးပီ..အားးး”ဟု မက အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူရဲ့ကျောပြင်ကြီးကို အတင်းသိုင်းဖက်ပြီး ခြေထောင်နှစ်ချောင်းနှင့်လည်း သူ့ရဲ့ခါးကို ခွချိတ်လိုက်လေသည်။…..ပြီး

Zawgyi

တစ္ညလုံး သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာေနေသာမိုးကား မိုးလင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဲသြားေခ်ၿပီ။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္ေနေသာ ေဒၚသူဇာ ၿခံေစာင့္ႀကီး ဦးလွေအာင္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို တံခါးဖြင့္ေပးေနတာကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိသည္။ ဦးလွေမာင္က ဧည့္သည္ကို သူမတို႔တိုက္ႀကီးဆီသို႔ ေခၚလာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူမတို႔အိမ္ဘက္ကို နီးလာေသာအခါတြင္လည္း ဧည့္သည္က ဦးထုပ္ေဆာင္းထားသျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရေသး။ ခရီးေဝးမွ လာခဲ့ဟန္တူသည္။ “မမေလး မမေလး ဧည့္သည္ ေရာက္ေနပါတယ္”။ သူမအိမ္ေဖာ္မေလး မိေအးက အေပၚထပ္တက္လာၿပီး ေျပာပါတယ္။ “ေအး သိတယ္ လာခဲ့မယ္” ဆိုၿပီး သူမလည္း အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ သူမဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေစာေစာက ၿခံထဲကို ဝင္လာေသာသူက ေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ပါ ၂၇ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီး ေယာက္်ားေခ်ာ ေခ်ာေသာသူတစ္ေယာက္။ တီရွပ္လက္ျပတ္အနက္ကို ဝတ္ထားသျဖင့္ အသားျဖဴျခင္းကို ပိုသိသာသည္။ အားကစား လိုက္စားသူ တစ္ဦးမွန္း ထိုလူပုံစံက သက္ေသခံေနသည္။ အၾကည့္မ်ားက စူးစိုက္ကာ သူမရင္ထဲ ထိုးေဖာက္သြားသလို ခံစားရသျဖင့္ ေဒၚသူဇာ မ်က္လြာခ်ထားလိုက္ရသည္။ “အမက မသူဇာထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့နာမည္က စိုးသီဟပါ အမေမာင္ လင္းခန႔္သူငယ္ခ်င္းပါ။ လင္းခန႔္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္း ခင္ခဲ့ၾကတာပါ။ လင္းခန႔္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ ရွယ္ယာဝင္ထားခဲ့တယ္။ အရင္ႏွစ္က အလုပ္ေတြေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ ဒီႏွစ္ သူ႔ကို အျမတ္ေငြေတြ ထုတ္ေပးဖို႔ေခၚေပမဲ့ ေရာက္မလာလို႔ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃လေလာက္က ဖုန္းဆက္ေပမဲ့ သူကသူ႔ၿမိဳ႕ကို အလည္ေခၚရင္း အျမတ္ေငြေတြကို ေပးပါဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာတာပါ”။ “ေၾသာ္ငါ့ေမာင္က အမေမာင္ လင္းခန႔္သူငယ္ခ်င္းကိုး မင္းသူငယ္ခ်င္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ရက္ကဘဲ ခရီးထြက္သြားတယ္ ရွမ္းျပည္ဘက္ကို” “ဗ်ာ” ဧည့္သည္က ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္သည္။ “ဒုကၡပါဘဲဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္က သူဝမ္းသာေစခ်င္လို႔ ဖုန္းႀကိဳမဆက္ထားမိဘူး လြဲသြားတယ္ဗ်ာ ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း တည္းခိုခန္းမရွိဘူး”။ “ရပါတယ္ ငါ့ေမာင္ရယ္ ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းဘဲ ဒီအိမ္မွာဘဲတည္းေပါ့”။ “ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အမ”။

စိုးသီဟက ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ဆက္လိုက္သည္။ “ဟဲလို လင္းခန႔္ မင္းဘယ္ေရာက္ေနလဲ” စပီကာဖြင့္ေျပာသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းၾကားရသည္။ “ေတာင္ႀကီးမွာကြ စိုးသီဟရ ဘာကိစၥ” “မင္းအျမတ္ေငြေတြကြာ” “ထားလိုက္စမ္းပါသူငယ္ခ်င္းရာ မင္းဘဲခဏကိုင္ထားေပး” “မဟုတ္ဘူးကြ ငါက မင္းတို႔ၿမိဳ႕က မင္းတို႔အိမ္ ေရာက္ေနၿပီ မင္းမရွိလို႔ တည္းခိုခန္းကမရွိနဲ႔ မင္းမမ သေဘာေကာင္းလို႔ ေတာ္ေသးတယ္”။ “ေအးပါေအးပါ ငါ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွ ျပန္လာမွာ။ ငါ့အမကိုဖုန္းေပးလိုက္ဦး”။ လင္းခန႔္ ေျပာစကားေၾကာင့္ စိုးသီဟက ဖုန္းကိုေပးလိုက္သည္။ “ဟဲလိုေမာင္ေလး” “ေျပာမမ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ထားေနာ္”။ “ေအးပါဟဲ့ ကိုကိုေလးရယ္”။ ဖုန္းစပီကာကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ေျပာေနသျဖင့္ စိုးသီဟ တစ္ေယာက္ လင္းခန႔္နဲ႔သူ႔အမ ဘာေတြေျပာမွန္း မၾကားရေတာ့။ ဒါေပမဲ့ မသူဇာ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္သြားတဲ့ ပုံစံေလးေတာ့ေတြ႕ရသည္။ “နင္ေနာ္ ျပန္လာမွေတြ႕မယ္ ဟြန္း”လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တာကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မိေအးက ေကာ္ဖီခြက္ကို လာခ်သည္။ “ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦး ေမာင္ေလး”ဟု မသူဇာက သူ႔ေရွ႕ကေကာ္ဖီခြက္ကို တြန္းပို႔ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ “ဟူး” အိပ္ယာေပၚလွဲခ်ရင္း စိုသီဟ အေမာေျဖေနသည္။ ၂ရက္ေလာက္ ကားစီးလိုက္ရသျဖင့္ လူလည္းေညာင္းညာေနသည္။ လင္းခန႔္တို႔ၿမိဳ႕ကို ရန္ကုန္ကေန ၂ရက္ေလာက္ ကားအတန္တန္ စီးလိုက္ရသည္။ ၾကားသာၾကားဖူးသည္။ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူး။ လင္းခန႔္တို႔က ဒီၿမိဳ႕မွာ အခ်မ္းသာဆုံးေတြ။ မိဘေတြလက္ထက္ကတည္းက ခ်မ္းသာသူေတြဟု သိရသည္။ ေက်ာင္းတုန္းက အလည္ခဏခဏ ေခၚေပမဲ့ မလိုက္ျဖစ္ခဲ့။ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ေတာ့ မသူဇာကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ လင္းခန႔္နဲ႔အတူတူ ႐ိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပုံေတြကို ျမင္ဖူးေပမဲ့ ဒီေလာက္အျပင္မွာ ပိုေခ်ာမယ္လို႔ မထင္ထား။ မနက္က ျမင္ရတာ ဘာမွျပင္ဆင္ထားဟန္မတူ။ ဝင္းဖန႔္ဖန႔္ အသားအေရ ျဖဴႏုေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို သူေငးၾကည့္မိေနေသးတယ္။ ဆံပင္က ခါးေလာက္ရွိဟန္တူသည္။ ထုံးထားၿပီး အၿမိတ္ေလးခ်ထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္း သြယ္သြယ္ေလး။

ဘာေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနသလဲမသိ။ အသက္ ၂၉ ေလာက္ေပမဲ့ ၂၅ေလာက္ထင္ရသည္။ အလည္ေခၚေသာ လင္ခန႔္ကိုပင္ ထိုင္ရွိခိုးခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ “ေယာက္ဖေရ မင့္အမ အရမ္းလွတယ္ကြာလို႔ တိုးတိုးေလး” ေရ႐ြက္လိုက္ပါတယ္။ စိုသီဟကား ေက်ာင္းတုန္းက ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို ေတြ႕တုန္းကပင္ ဒီေလာက္ရင္မခုန္ခဲ့။ စိတ္လဲ မဝင္စား။ အခု သူငယ္ခ်င္းအမ မသူဇာကို ျမင္လိုက္ရမွ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ရင္ေတြ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနတာလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိသည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလးနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေလးလွေသာ မသူဇာကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေယာင္မိေနသျဖင့္ စိုးသီဟ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ ည ၁၂နာရီခန႔္မွာသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ သူဇာ အခန္းထဲမွ မီးကိုပိတ္လိုက္ေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္။ သူမရင္ဘတ္ကို လက္တင္ၾကည့္သည္။ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ သူမရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနသည္။ တစ္သက္လုံး ခုလို မခုန္ဖူးေသာ သူမရင္က ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ သူမမ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးမွိတ္ထားေသာ္လည္း ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္း စိုးသီဟကို မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲမသိဘူး အၾကည့္ေတြကလဲ ရဲတင္းလိုက္တာ။ မနက္က ေရာက္လာခါစက သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ထြက္မတတ္ပင္။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းေျပာေတာ့ ေမာင္ေလးက စေနေသးသည္။ ဘယ္လိုလဲ အမ ေယာက္ဖက ေခ်ာရဲလားတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူမရွက္သြားသည္။ အျခားေယာက္်ားေလးေတြတုန္းက စတာကိုစိတ္ဆိုးေပမဲ့ သူမဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္မဆိုးမိသည့္အျပင္ ရွက္ေသြးေလးမ်ားပင္ ျဖာမိသြားေသးသည္။

စိတ္ထဲမွာလည္း ေက်နပ္သလိုလို ခံစားရသည္။ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သူမဖုန္းမည္လာသျဖင့္ သူမေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ေမာင္ေလးဖုန္းပင္။ “ဟဲလိုေျပာ ကိုယ္ေတာ္ေလး” “ဟက္ဟက္ မမအိပ္ၿပီလားလို႔” “အင္းအိပ္ေတာ့မလို႔” “ဘယ္လိုလဲမမ ေယာက္ဖနဲ႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား ဟဲဟဲ” “ဟဲ့ ငါနဲ႔သူနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ စမေနစမ္းနဲ႔ သူ႔အမကို ႏွေမွ်ာရမဲ့ဟာကို ၾကည့္စမ္း” “ဟားဟား သိပါတယ္မမရယ္ ဒါနဲ႔စကားမစပ္ မမလိုဘဲ စိုးသီဟကလည္း ေက်ာင္းတုန္းက ရည္းစားထားဘူးတာ မဟုတ္ဘူးရယ္ လူေအးေလ ႐ိုး႐ိုးသားသားေလး ကိုယ့္အမကို ဒီေကာင္နဲ႔ဆို စိတ္ခ်တယ္”။ “ဟယ္ နင္ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းမသိဘူး ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ ငါအိပ္ေတာ့မယ္”။ “ဟက္ဟက္ ရွက္သြားတာမဟုတ္လား” ဖုန္းခ်ခါနီးေတာင္ ေမာင္ေလးက စျဖစ္ေအာင္ စလိုက္ေသးသည္။ သူဇာ တကယ္လည္း ရွက္ေနမိသည္။ ဖုန္းကိုခ်ၿပီး ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္လိုက္ေသးသည္။ သူမကိုယ္သူမလည္း ရယ္ခ်င္မိသြားသည္။ “ခိခိ”ဟု ရီလိုက္မိေသးသည္။ ေၾသာ္ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ငယ္ေတာ့တဲ့ အ႐ြယ္လဲမဟုတ္။ မနက္ ၅နာရီခြဲေလာက္တြင္ သူဇာ ႏိုးလာသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ဆံပင္မ်ားကို ၿဖီးလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္ပါးပါးေလးဖို႔ကာ သနပ္ခါးေလးကို အေပၚမွ ထပ္လိမ္းလိုက္သည္။ အခန္းထဲမွ ထြက္ၿပီးမွ တစ္ခုသတိရသြားသည္။ အဝတ္အစားလဲဖို႔။ အခန္းထဲျပန္ဝင္ၿပီး အဝတ္အစားမ်ားကို လဲၾကည့္သည္။ စိတ္တိုင္းမက် ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပန္းေရာင္အက်ႌေလးႏွင့္ အျပာႏုေရာင္ထမိန္ေလးနဲ႔မွဘဲ သူမစိတ္တိုင္းက်သြားသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေန႔ အလွျပင္ခ်င္ေနမွန္း သူမ မသိ။ ေအာက္ထပ္က စားဖိုေဆာင္ထဲမွာေတာ့ မိေအးက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားၿပီးၿပီ။ “မိေအး ဧည့္သည္ႏိုးၿပီလား” “အေစာေလးတင္ ႏိုးလာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ခဏသြားဦးမယ္ဆိုၿပီး သြားတယ္မမ”။ “ေၾသာ္” သူဇာက ေကာ္ဖီဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း “မိေအး နင္ေရာ တစ္ခါတည္း စားေတာ့ေလ”။ မိေအးက ေကာ္ဖီဝိုင္းမွာ ဝင္ေသာက္ရင္း မမေလးသူဇာကို ၾကည့္ေနသည္။ သူဇာ စိတ္ပင္ မလုံမလဲျဖစ္လာသည္။ “ဘာၾကည့္ေနတာလဲ မိေအး” “ခိခိ မမေလး ဒီေန႔အလွေတြ ျပင္ထားလို႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ” နဂိုကမွ မလုံမလဲျဖစ္ေနသာ သူဇာက “ဟြန္း သြားစရာရွိမွ အလွျပင္ရမွာလား မိေအးရဲ႕” “ခစ္ခစ္ မမေလးက မျပင္လဲလွၿပီးသားပါ ဒီၿမိဳ႕မွာ မမေလးကို စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြမွပုံလို႔” “ခစ္ခစ္ မိေအးရယ္ ေျမာက္စရာမရွိ ေျမာက္ေနျပန္ၿပီ”။ “တကယ္ေျပာတာ မမေလးရဲ႕ မမေလးတို႔က မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာ ပညာကလဲတတ္ မမေလးကလဲ အရမ္းလွတာကိုး”။ “ဟုတ္ပါၿပီ မိေအးရယ္ ခဏေနရင္ မမေလးနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ဦး ၿမိဳ႕ထဲက မမေလးတို႔ပြဲ႐ုံမွာ အလုပ္သမားေတြကို လစာသြားထုတ္ေပးရဦးမယ္”။ ”ဟုတ္ မမေလး”။ သူဇာ ေကာ္ဖီေသာက္ေနခ်ိန္မွာပင္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာေသာ ေျခၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟင္ သူဇာရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ခုန္သြားသည္။

စိုးသီဟကား မေန႔က ေရာက္လာစဥ္ကလို ပုံစံမဟုတ္။ ေယာပုဆိုး အနက္ေရာင္ေလးႏွင့္ လည္ကတုံးလက္တိုႏွင့္ ျမန္မာဆန္ဆန္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး။ “ေၾသာ္ မသူဇာ ႏိုးလာၿပီကိုး ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားသြားလိုက္တာ အမတို႔လမ္းထိပ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားကို။ ဒီေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔ေလ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔မို႔”။ “ေၾသာ္ အမက ငါ့ေမာင္ကို စိုးသီဟဆိုလို႔ အဂၤါသားထင္ေနတာ”။ “မဟုတ္ပါဘူးအမ ကြၽန္ေတာ့္အေဖက ကြၽန္ေတာ္မေမြးခင္ ႀကိဳေပးထားတဲ့ နာမည္မို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ့ကို မေမြးခင္ ၂ပတ္ေလာက္အလိုမွာ အေဖက ေတာင္ႀကီးသြားရင္း ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖင္ၿပီး ဆုံးသြား‌ေတာ့ ဒီနံမည္ပဲ ေပးျဖစ္သြားတာပါ”။ “‌‌‌ေအာ္ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ငါ့ေမာင္ရယ္ ဒါနဲ႔ အေမေကာ က်န္မာေရးေကာင္းတယ္မို႔လား”။ “ေမေမက ကြၽန္ေတာ္ငါးႏွစ္သား ေလာက္ကဘဲ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ ဆုံးပါၿပီ၊ မမတို႔ေဖေဖေမေမတို႔ အေၾကာင္းကိုလည္း လင္းခန႔္ေျပာလို႔ သိထားပါတယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”။ သူဇာတို႔ကလည္း မိဘမရွိေတာ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေလာက္က ေဖေဖေရာေမေမေရာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္ေလ။ စိုးသီးဟက သူမကို မမလို႔ေျပာင္းေခၚလိုက္တာကို သူဇာ သတိထားမိသည္။ “မမကို ကြၽန္ေတာ္ ေပးစရာရွိတယ္ ခဏေနာ္”။ စိုးသီဟကား ေျပာရင္းဆိုရင္း အေပၚထပ္မွာ သူေနေနေသာအခန္းဆီသို႔ သြားေလသည္။ သူဇာကား ဘာမ်ားလဲလို႔ ေတြးေနမိသည္။ မၾကာမီမွာေတာ့ စိုးသီဟက အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုကိုင္ကာ ျပန္ဆင္းလာသည္။ “မမ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕မလာခင္က လင္းခန႔္မွာ အမတစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔ သိထားလို႔ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ယူလာတာပါ”။ အမ်ိဳးသမီး ဝတ္စုံပင္။ “အဟဲ ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္ ဓါတ္ပုံထဲကအတိုင္း ခန႔္မွန္းၿပီးဝယ္လာတာ”။ အနီေရာင္ေပၚမွာ ေ႐ႊခ်ည္ေလးေတြ ထိုးထားေသာ ျမန္မာဝတ္စုံပင္။ “အိုလွလိုက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ ေမာင္ေလး”။

“အမ ၿမိဳ႕ထဲသြားမွာလား” “ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလး ေမာင္ေလး အိမ္မွာပ်င္းေနမယ္ မမနဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား မမတို႔ပြဲ႐ုံကို”။ “ဟုတ္မမ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပ်င္းေနတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ”။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသံကိုၾကားၿပီး မိေအး စိတ္ကူးရသြားသည္။ “မမ ေမ့ေနလို႔ မိေအး အခုမွသတိရတယ္။ ဒီေန႔ မိေအးအျပင္မွာ ခ်ိန္းထားတာေလးရွိလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူး”။ သူဇာ မိေအး အဲ့လိုေျပာတာကို ေက်းဇူးတင္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ အလိုက္သိလွတဲ့ မိေအး။ “ဒါဆိုရင္ သြားၾကမယ္ေလ ေမာင္ေလး ေမာင္ေလးကိုလည္း မမတို႔ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ အလည္ပို႔တာေပါ့။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဘဲသြားတာေပါ့။ ကားမယူေတာ့ဘူး”။ သူဇာက ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုယူၿပီး စိုးသီဟလက္ထဲ ေပးလိုက္သည္။ “ေရာ့ ေမာင္ေလး စီးတတ္တယ္ဟုတ္” “စီးတတ္ပါတယ္မမ”။ ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးၿပီးသည္ႏွင့္ သူဇာက ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေနာက္မွ တင္ပါးလြဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္စထြက္ေတာ့ အရွိန္ျမင့္သြားတာမို႔ သူဇာ စိုးသီဟခါးကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ “ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ ေမာင္ေလး မမေၾကာက္တတ္တယ္”။ သူဇာတို႔ပြဲ႐ုံသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူဇာကိုယ္ေလးနဲ႔ စိုးသီဟေက်ာက ထိကပ္ေနေတာ့ စိုးသီဟ ရင္ေတြခုန္လာသည္။ မမသူဇာရဲ႕ သနပ္ခါးရနံ႔ေလးနဲ႔ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးေတြကို ရေနတာလည္းပါတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ကက်ဥ္းလို႔ထင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ မမသူဇာကို ႏႈတ္ဆက္သူမ်ားလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ သူဇာတို႔က ဒီနယ္တစ္ဝိုက္က ထြက္ေသာ စပါး ပဲ ႏွမ္း စတာေတြကို အကုန္ဝယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စတိုးဆိုင္ ၂ဆိုင္လည္းရွိသည္။ ေဈးႏႈန္းမွန္မွန္ကန္ကန္ျဖင့္ ဝယ္ယူေရာင္းခ်သျဖင့္ ေအာင္ျမင္သည္။ ပြဲ႐ုံေရွ႕သို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ “ေမာင္ေလးေရာက္ၿပီ”။ သူဇာက တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ ပြဲ႐ုံက မန္ေနဂ်ာက သူဇာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မို႔မို႔ရဲ႕ေမာင္ေလး ကိုတိုးျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အလုပ္မရွိျဖစ္ေနေသာ ကိုတိုးကို မို႔မို႔ရဲ႕ အကူအညီေတာင္းမႈေၾကာင့္ သူဇာ အလုပ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုတိုးကလဲ သူဇာကို ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အလုပ္ေတြကို ေသခ်ာစြာ ေစတနာပါပါလုပ္ေပးသျဖင့္ ပိုတိုးတက္လာတာအမွန္။“ဟာအမ ကိုယ္တိုင္လာခဲ့တာလား မိေအးကို လြတ္လိုက္ၿပီးေရာ” အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ကိုတိုး သူဇာဝင္လာသျဖင့္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားသည္။

မသူဇာေဘးမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ေယာက္်ားပီသသည့္ပုံစံႏွင့္ သူ႔ထက္ ၂ႏွစ္ခန႔္ႀကီးမည္ဟု ယူဆရေသာ လူတစ္ေယာက္ပါလာသည္။ “ေၾသာ္ ေမာင္ေလး မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ဒါက စိုသီးဟတဲ့ ကိုတိုးရဲ႕ မင္းအကို လင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္က အလည္လာတာ ေမာင္ေလး ဒါက ကိုတိုး အမတို႔ပြဲ႐ုံမန္ေနဂ်ာ”။ “ေၾသာ္ ဟုတ္ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ညီေလး”။ “ဟုတ္ အကို အမတို႔ ကိုလင္းခန႔္တို႔ မိတ္ေဆြဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဘဲေပါ့။ မသိပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္က မမရည္းစားမ်ား ေခၚလာတာလားလို႔”။ ကိုတိုး ေနာက္လိုက္တာေၾကာင့္ စိုးသီဟပင္ မ်က္ႏွာပူသြားပါတယ္။ သူဇာလဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ “အို ကိုတိုးရယ္ ဧည့္သည္ကို အားနာစရာ”။ “ဟိဟိ ေနာက္တာပါ မမရယ္”။ ကိုတိုးကား ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာရင္း “ကဲအမကို စာရင္းေတြရွင္းျပမယ္” ဟုဆိုကာ ဝင္ေငြ ထြက္ေငြ စာရင္းမ်ားကို သူဇာအား ရွင္းျပေနသည္။ “ေတာက္” အိုက္စံက ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း အရက္ခြက္ကို စားပြဲေပၚေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ တပည့္မ်ားပင္ ထိတ္လန႔္သြားသည္။ “အဲ့ေကာင္ ဘယ္သူလဲ က်ားေလး” က်ားေလးကား ေန႔လည္က ၿမိဳ႕ထဲသြားေတာ့ သူဇာကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အိုက္စံက ဒီၿမိဳ႕မွာ ဆရာတစ္ဆူပင္ ေငြလည္းရွိသည္။ တပည့္ လူမိုက္ေတြလည္း ရွိသည္။ သူ သူဇာကို ပိုးေနတာၾကာၿပီ တစ္ခါမွအဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ ယခု ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိေသာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္။ သူ႔အတြက္ စိတ္မၾကည္စရာပင္။ “အဲ့ေကာင္က မသူဇာေမာင္ လင္းခန႔္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႔ သိရတယ္ဆရာ ရန္ကုန္ကေန အလည္လာတာတဲ့။ ဒီေကာင့္ကို ပညာေပးလိုက္ရမလားဆရာ။ ေနပါေစ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦး လိုအပ္ရင္ေျပာမယ္”။ ညေနက်လွ်င္ေတာ့ သူဇာတို႔အိမ္ အလည္သြားရင္း ေလ့လာမွလို႔ အိုက္စံ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ အိုက္စံကား သူဇာမိဘမ်ား လက္ထက္ကတည္းက သူဇာအေဖအေမတို႔ျဖင့္ ရင္းႏွီးသျဖင့္ သူဇာတို႔အိမ္ကို မၾကာခဏ သြားလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူ သူဇာကို ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္တိုင္း သူဇာက ျငင္းေနတာမို႔ သူ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ျဖစ္ေနရသည္။ ေနရာကား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အခန္းအတြင္း။ “အရမ္းခ်စ္တာဘဲ ကေလးရာ”။ လင္းခန႔္လက္ေတြက ႏုႏုလြင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အသားကုန္ဖက္ထားသည္။ “လြတ္ပါဦး ကိုကိုရယ္ ႏုႏု အသက္ရႈက်ပ္လွၿပီ”။ တကယ္ေတာ့ လင္းခန႔္တစ္ေယာက္ ႏုႏုလြင္ရွိရာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ အရဲစြန႔္ၿပီး လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ႏုႏုလြင္ကား လင္းခန႔္ထက္ ငယ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ႏုႏုလြင္ လင္းခန႔္တို႔ၿမိဳ႕မွ သူမဦးေလးတို႔လင္မယားထံ အလည္လာရင္း လင္းခန႔္နဲ႔ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အမျဖစ္သူ မသိေအာင္ ႏုႏုလြင္ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ယူထားျခင္းျဖစ္သည္။ ႏုႏုလြင္ရဲ႕မိဘေတြလည္း ဒါကိုမသိၾက။ လင္းခန႔္ရဲ႕လက္ေတြက ႏုႏုရဲ႕သားျမတ္ေတြကို ဆုတ္နယ္ေနသည္။ ႏုႏုအဖို႔လဲ ခ်စ္ေသာကိုကို ကိုင္တြယ္တာမို႔ ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူပါသည္။ “ႁပြတ္ အို” ႏုႏုသားျမတ္ေလးကို ကိုကိုစို႔ေတာ့ ႏုႏုအသည္းေတြ ယားသြားသည္။ “အို” “ကိုကိုငယ္ငယ္တုန္းက ေကာင္းေကာင္းမစို႔ခဲ့ရလို႔ပါ”။ “အို ကိုကိုေနာ္ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ႏုႏုရွက္တယ္”။ ရွက္တယ္လို႔သာေျပာတယ္ ႏုႏု ရင္ကို ပိုေကာ့ထားမိသည္။ ခ်စ္တဲ့ကိုကို စို႔တာဘဲေလ စို႔ေပ့ေစေပါ့။ ႏုႏုရဲ႕ေပါင္ခြၾကားကိုလဲ ကိုကိုက လက္ျဖင္ပြတ္ေပးေနသျဖင့္ ႏုႏုရင္ထဲ ဖလပ္ဖလပ္ ျဖစ္လာသည္။ “ကိုကို လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေလ”။ မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားရင္း ရွက္ရွက္နဲ႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေသာအသံေလးကို လင္းခန႔္ ၾကားရၿပီးေနာက္မွာေတာ့။ ခ်စ္ေသာ ကိုကိုရဲ႕လက္ေတြက ႏုႏုထမိန္ေလးကို ဆြဲခြၽတ္ေနတာကို ခံစားရသည္။ ကိုကို ခြၽတ္ရလြယ္ေအာင္ သူမတင္ပါးေလးေတြကို အသာႂကြေပးလိုက္သည္။ ကိုကိုက ထမိန္ကို ကုတင္ေနာက္ဖက္ကို ပို႔လိုက္ၿပီ။ သူမေျခေထာက္ေလးကို ကားေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုကိုက ပုဆိုးကိုခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုရဲ႕ေပါင္ၾကားက ဒုတ္ႀကီးတန္းေနတာကို ျမင္ၿပီး ႏုႏုရွက္တာေၾကာင့္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံရၿပီးသားဆိုေပမဲ့ ႏုႏုအဖို႔ ရင္ေတြခုန္လာပါတယ္။ “အေမ့”ႏုႏုေပါင္တံေလးေတြကို ၿဖဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏုႏုကလည္း ကိုကို႔ေက်ာကို ဖက္ၿပီး ကိုကိုခါးကို သူမေျခေထာက္နဲ႔ ခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကိုကို႔ဒုတ္ႀကီးက သူမပိပိအဝကို ေတ့လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမရင္ေလး တဖိုဖိုျဖစ္သြားပါတယ္။ “အင့္”ကိုကိုဒုတ္ႀကီးက သူမေ႐ႊၾကဳတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ထိုးေဖာက္ၿပီး အထဲကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္လာပါတယ္။ သူမ နာက်င္သလိုခံစားရေပမဲ့ ကိုကိုဒုတ္ႀကီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းေနတာကို အားမရေတာ့ပါဘူး။ ကိုကို႔ကိုဖက္ၿပီး ခါးကိုေကာ့လိုက္မိပါတယ္။ “ျမန္ျမန္လုပ္ေပးပါေတာ့ ကိုရယ္ ႏု မေနတတ္ေတာ့ဘူး”။ လင္းခန႔္ကလည္း သူ႔ဒုတ္ႀကီးကို ႏုႏုရဲ႕က်ဥ္းက်ပ္လွတဲ့ အဖုတ္ေလးထဲကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္နဲ႔ အသကုန္ ေဆာင့္ေတာ့တာေပါ့။ စီးက်ပ္ေနတဲ့ ႏုႏုရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကလည္း သူ႔ဒုတ္ႀကီးကို အတင္းကို ဆြဲစုပ္ေနပါတယ္။ အခ်က္ ၅၀ေလာက္မွာ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပိုသြက္လက္လာသလို ႏုႏုရဲ႕လက္ေတြကလည္း သူ႔ေက်ာျပင္ေတြကို ဖက္တြယ္တာ ပိုအားပါလာၿပီး ကုတ္ျခစ္လာပါတယ္။ ႏုႏုေရာသူေရာ ၿပီးခါနီးၿပီျဖစ္လို႔ အားကုန္ေဆာင့္ရင္း ေနာက္ထပ္အခ်က္ ၄၀ေလာက္အေရာက္မွာ ႏုႏု ခါးေကာ့တက္လာၿပီး တအင္းအင္း ညဥ္းညဴသံေလး ထြက္ေပၚလာသလို သူလည္း သူ႔ဒုတ္က အခ်စ္ရည္ေတြကို ႏုႏုရဲ႕ ပိပိအတြင္းနံရံေတြကို ျဖန္းပက္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ အခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့ တီဗြီကသတင္းမွာ အထူးသတင္းတစ္ရပ္ လာေနတာကို ႏွစ္ေယာက္လုံး မသိလိုက္ပါဘူး။ ထိုသတင္းကေတာ့ “ေလးစားအပ္ပါေသာ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား မိုးေလဝသ အေရးေပၚ သတင္းတစ္ရပ္ကို ေၾကျငာပါမယ္။

(-)အမည္ရွိ မုန္တိုင္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စတင္ဝင္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ၿပီး ေနာက္ ၇၂နာရီအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းနဲ အလယ္ပိုင္းေဒသေတြကို ဝင္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုန္တိုင္းျဖတ္သန္းႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ (-)ၿမိဳ႕မ်ား။ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕တို႔မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ မိဘျပည္သူမ်ားအေနနဲ႔ မုန္တိုင္းသတိရွိၾကဖို႔။” တကယ္လို႔မ်ား လင္းခန႔္သာ ထိုသတင္းကို နားေထာင္မိရင္ မုန္တိုင္းျဖတ္မဲ့ ၿမိဳ႕ေတြမွာ သူ႔ၿမိဳ႕ပါေနတာကို သိခဲ့ရင္ျဖင့္။စိုးသီဟက ဘုရားေပၚမွ ဆင္းခဲ့သည္။ မသူဇာတို႔ လမ္းထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ရွိတာျဖစ္သည္။ သူ ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ ပန္းဆီမီး‌ေရခ်မ္း အၿမဲကပ္ျဖစ္တာေပါ့။ မသူဇာတို႔ရပ္ကြက္က လူရွင္းၿပီး ၿမိဳ႕စြန္က်သည္။ ၿခံေတြကလည္းက်ယ္ေတာ့ တစ္ၿခံႏွင့္တစ္ၿခံ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရသည္။ သူေတြးရင္းေငးရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ သူ႔ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးက ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ ဘာလဲဟလို႔ သူေတြးလိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာလူ(၄)ေယာက္။ “ဒီမွာ သူဇာတို႔အိမ္မွာ တည္းေနတာ မင္းလား”။ “ဟုတ္ပါတယ္ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲ မသိဘူးခင္ဗ်”။ ပုံစံေတြ ၾကည့္ရတာေတာ့ သိပ္မဟုတ္ခ်င္။ သူ႔နားကပ္လာသည့္ပုံကို မသကၤာ။ အႏၲရာယ္ အေငြ႕အသက္ကို သူရေနၿပီ။ လက္ခနဲ ျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္မို႔ သူေရွာင္ေသာ္လည္း လက္ေမာင္းကို ဓါးကပြတ္ဆြဲသြားသည္။ ေသြးမ်ား ျဖာထြက္သြားသည္။ သူ႔ေသြးမ်ားဆူသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ စိုးသီဟကလည္း ေခသူမဟုတ္ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ သင္ဖူးသည္။ ေနာက္ကလူ သူ႔ဆီဝင္အလာမွာ ေရွာင္လိုက္ၿပီး ဒူးျဖင့္ ပစ္တိုက္လိုက္သည္။ အြတ္ခနဲ မည္သံႏွင့္အတူ ထိုလူေမွာက္သြားသည္။ တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေျပးကန္စဥ္ ေရွာင္လိုက္ၿပီး မ်က္ခြက္ကို တံေတာင္ႏွင့္ေကြၽးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ကို တစ္ေယာက္က ဒုတ္ျဖင့္ ဝင္႐ိုက္လိုက္သည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြ ေခြၫႊတ္ၾကသြားသည္။ ေခါင္းမွေသြးစက္မ်ား က်ဆင္းကာ မူးေဝလာသည္။ “မင္း ေနာက္တစ္ခါ သူဇာနဲ႔ေဝးေဝးေန”ဆိုေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တစ္ေလာကလုံး အေမွာင္က်သြားၿပီ။ သူသတိမလစ္ခင္ သူ႔ဆီေျပးလာေသာ ေျခသံမ်ားႏွင့္ ထိုလူဆိုးမ်ား ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ထြက္ေျပးသည့္အသံ။

“မမ နားခ်င္ နားလိုက္ေတာ့ေလ” “ရတယ္ အမပဲ ဆက္ေစာင့္လိုက္မယ္”။ ဆရာဝန္ႀကီးက စိတ္ခ်ရေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီလို႔ ဆိုတာေတာင္မွ စိတ္ပူေနေသးေသာ မမသူဇာကို ၾကည့္ၿပီး မိေအး ရီလည္းရီခ်င္မိသည္ သနားလည္း သနားမိသည္။ ကိုစိုးသီဟကို လမ္းထိပ္မွာ ႐ိုက္ခံရသည္လို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူေတြ လာေျပာကတည္းက မမသူဇာ စိတ္ေတြ အလြန္အမင္းလႈပ္ရွားေနတာ သူမသိသည္။ ကိုစိုးသီဟက သတိမရေသးေပမဲ့ စိုးရိမ္စရာေတာ့ မရွိေတာ့။ ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ေကာ္ဖီ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ မမ”။ “ေကာင္းသားဘဲ မိေအးေရ”။ မိေအးက ေဆး႐ုံဝင္းအျပင္ဖက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီသြားဝယ္ေနသည္။ သူဇာကား စိုးသီဟရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းမွာ ပတ္တီးစီးထားေသာ္လည္း စိုးသီဟရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမကိုယ္သူမ ဘာလုပ္မိလိုက္မွန္းမသိ။ ၿပီးမွ “အို”လို႔ သူမဘာသာ ေရ႐ြတ္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ သူမ စိုသီဟမ်က္ႏွာေလးကို အနမ္းေပးလိုက္မိတာပါ။ သူမကိုယ္သူမလည္း ဒါမ်ိဳးလုပ္မိလိုက္တဲ့အေပၚ ရွက္မိသြားပါတယ္။ ေကာ္ဖီဝယ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့မိေအးဟာ မမသူဇာ ကိုစိုးသီဟမ်က္ႏွာကို အနမ္းေပးလိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ “အဟမ္း” “အေမ့” ႐ုတ္တရက္ ေခ်ာင္းဟန႔္သံေၾကာင့္ သူဇာတစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားပါတယ္။ “မိေအးရယ္ အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႔”။ “ခစ္ခစ္ အားလုံးျမင္လိုက္တယ္ မမသူဇာ”။ “အို” မမသူဇာမ်က္ႏွာေလး ရဲတြတ္သြားပါတယ္။ “ရွက္မေနပါနဲ႔ မမရယ္ မိေအး နားလည္ပါတယ္ မမသူဇာ သူ႔ကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ”။ “အို ရွက္လိုက္တာေနာ္” သူဇာစိတ္ထဲက ေ႐ြက္လိုက္ပါတယ္။ သူခိုးလူမိတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့လို႔လဲ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ “သူမသိပါေစနဲ႔ေနာ္ ေခ်ာေခ်ာ” “စိတ္ခ်ပါမမရဲ႕ ..မမ ဒီေန႔ည မုန္တိုင္းတိုက္ႏိုင္တယ္မမ မေန႔က မိုးေလဝသ သတင္းမွာပါတယ္”။ “ဟုတ္လား မိေအး” “ဟုတ္တယ္မမ ဦးလွေအာင္တို႔ ရွိပါတယ္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔”။ သူဇာကား စိတ္ေအးသြားပါၿပီ။ “ညေနက်ရင္ အိမ္မွာ သိမ္းစရာေလးေတြ သိမ္းဖို႔ မိေအး ျပန္လိုက္မယ္ မမ”။ မိေအး မမသူဇာထံ ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ သူမလည္း သူမအိမ္ကို တန္းမျပန္ျဖစ္ေသး။ တကယ္ေတာ့ မေအးကလည္း ရည္းစားရွိသည္။ သူမရည္းစားက သူမတို႔ လမ္းထဲကပင္။ ကိုစိုးသိန္းတဲ့။ ဒီၿမိဳ႕မွာ တာဝန္က်ေနေသာ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးပင္။ မိေအးေဈးသြားတိုင္း ကိုစိုးသိန္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သည့္အခ်ိန္ တိုက္ဆိုင္ေနသည္။ ပထမေတာ့ မရင္းႏွီးပါ။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းရင္း ႏွီးရာမွအစ ခင္မင္ၿပီးအဆင့္တက္ကာ သမီးရီးစားအျဖစ္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဒီေန႔ ကိုစိုးသိန္းကလဲ ႐ုံးပိတ္ရက္ ေလွ်ာက္လည္ၾကရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ မိေအး ဆႏၵေတြေစာေနၿပီ။ သူမစိတ္ထဲမွာ ကိုစိုးသီဟေရာ မမသူဇာေရာ ညမုန္တိုင္း တိုက္ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့ သတင္းေရာ အားလုံးေမ့သြားၿပီ။

သူမသိေနတာ တစ္ခုဘဲရွိသည္ ခ်စ္ေသာကိုစိုးသိန္းဆီ ျမန္ျမန္သြားၿပီး ၿမိဳ႕အႏွံေလွ်ာက္လည္ဖို႔ေလ။ “ေအးရယ္ ကိုယ္တို႔အတူတူေနခ်င္ၿပီ” “ဟင္းေနာ္ လူဆိုး”ကိုစိုးသိန္းက ေျပာလည္းေျပာရင္း သူမရင္သားေတြကို သူ႔လက္နဲ႔ ဆုပ္နယ္ေနတာကိုး။ ေနရာက ၿမိဳ႕ကအတြဲေတြ က်က္စားရာနယ္ေျမ။ အရိပ္ေကာင္းၿပီး အကာအကြယ္ေကာင္းသည့္ ေနရာဆိုေတာ့ လူသူသိပ္မျမင္ႏိုင္။ မိေအး ရင္ခုန္သံ ျမန္လာၿပီ။ “အို ကိုကို မေကာင္းဘူးကြာ”။ “ခ်စ္လို႔ပါ ေအးရယ္”။ စိုးသိန္းက မိေအးရဲ႕ေနာက္မွ ဖက္လိုက္ၿပီး မိေအးရဲ႕ထမိန္ၾကားထဲ လက္ႏႈိက္ကာ ေပါင္တံေတြကို ပြတ္ေပးေနသည္။ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာ ဖိုႏွင့္မ ထိေတြ႕လွ်င္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ သေဘာသဘာဝအတိုင္း မၾကာမီအခ်ိန္မွာေတာ့ မိေအးရဲ႕ကိုယ္ေလးက သစ္ပင္ကိုမွီေနၿပီး ကိုစိုးသိန္းက သူမအေပၚမွမိုးကာ “အို ကိုစိုးသိန္းရဲ႕ လီးႀကီးက သူမအဖုတ္ထဲမွာ တစ္ဆုံးစိုက္ဝင္ေနၿပီ။ မိေအးႏွင့္ အနမ္းခ်င္းဖလွယ္ရင္း စိုးသိန္းက အားကုန္ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ “အင္းအင္း စြပ္စြပ္ ရွီးရွီး ဘတ္ဘတ္” စိုးသိန္းလီးႀကီးႏွင့္ မိေအးအဖုတ္တို႔ ထိေတြ႕သံက စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနသည္။ မိနစ္၂၀ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ မိ‌ေအးလက္ေတြက စိုးသိန္းေက်ာကို အသကုန္ဖက္လာၿပီး စိုးသိန္း ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း သူမကလည္း ေအာက္မွခါးကို ေကာ့ေကာ့လာတာ ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးသား တအင္းအင္း ညဥ္းညဴသံမ်ားနဲ႔အတူ မိေအးမ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕သြားကာ “အအ” ဆိုေသာအသံေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းျခင္းေတ့ကာ နမ္းေနၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ စိုးသိန္းက ထရပ္ကာ ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္လိုက္သလို မိေအးကလည္း ေျပေလ်ာ့ေနေသာ ဆံပင္ေတြနဲ႔ တြန႔္ေက်သြားေသာ ထမိန္အက်ီမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေနရာမွ ႏွစ္ဦးသားထ၍ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ထြက္ခြာသြားၿပီး တစ္နာရီခန႔္အၾကာမွာေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး မဲေမွာင္လာၿပီး ေလျပင္းေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုက္ခတ္လာသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ က်ဆင္းလာၿပီးေနာက္ ပိုမိုျပင္းထန္လာေသာ ေလျပင္းမ်ားကား ဒီၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔ က်ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး မဲေမွာင္သြားသည္။ သစ္ပင္သစ္ကိုင္း က်ိဳးက်သံ ၿပိဳလဲသံေတြ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ သူဇာလည္း အခန္းျပဴတင္းတံခါးေတြ ပိတ္လိုက္သည္။ သူဇာလည္း ေၾကာက္လာပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ဘာမွမျမင္ရပါဘူး။ သူဇာလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လူနာကုတင္ေပၚက စိုးသီဟကိုယ္ကို အတင္းဖက္ထားမိပါတယ္။ စိုးသီဟလည္း သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခဏတြင္းမွာဘဲ သူ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ မုန္တိုင္းက်ေနတာပါ။ ေတာ္ေတာ္အားေကာင္းတဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။

ေဆး႐ုံတစ္ခုလုံးလည္း ေအာ္သံေတြ ငိုသံေတြ ဆူညံေနပါတယ္။ စိုးသီဟ အားယူၿပီး ထလိုက္ပါတယ္။ သူဇာက စိုးသီဟကိုယ္ကိုတြဲၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေျဖးေျဖးထေနာ္ ေမာင္ေလး။ “ဝုန္း” ”အေမ့” သူဇာတို႔ယူထားတဲ့ သီးသန႔္လူနာခန္းေပၚကို သစ္ကိုင္းအႀကီးတစ္ခု က်ိဳးၿပီးလာ႐ိုက္တာေၾကာင့္ သူဇာလန႔္သြားတာပါ။ အသားေလးေတြတုန္ၿပီး ေၾကာက္ေနတဲ့ မမသူဇာကိုၾကည့္ၿပီး စိုးသီဟစိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ မမသူဇာကို ဖက္လိုက္ၿပီး “မမ အရမ္းေၾကာက္ေနလား”လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ရင္ထဲရွိတာေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့အတိုင္း သူဇာကလဲ စိုးသီဟရဲ႕ရင္ခြင္ကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး “ေမာင္ရွိေနရင္ မမမေၾကာက္ပါဘူး”လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ စိုးသီဟလဲ မမသူဇာကိုယ္ေလးကို ပိုတိုးဖက္လိုက္ၿပီး မမသူဇာေခါင္းက ဆံႏြယ္ေလးေတြကို လက္နဲ႔အသာအယာ ပြတ္ေပးေနပါတယ္။ မမေကသူဇာရဲ႕ပါးက သနပ္ခါးရနံ႔ေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးေတြက သူ႔စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ဖက္တြယ္ရင္း အျပင္မွာတိုက္ေနတဲ့ ေလမုန္တိုင္းကို ယာယီေမ့သြားပါတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ခန႔္အၾကာ မိေအးတစ္ေယာက္ ညဘက္တစ္ေရးႏိုးလာစဥ္ မမသူဇာအခန္းမွ အသံမ်ား အနည္းငယ္ထြက္လာသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး မမေလး ဘာလုပ္ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးလိုက္မိသျဖင့္ အခန္းဘက္သို႔ သူမအသာသြားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာအသံေၾကာင့္ သူမေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားသည္။ အခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံကား “ခ်စ္လိုက္တာမမရယ္”…”အို ေမာင္ေနာ္ အရမ္းကဲတာဘဲ သိလား”။ “ခ်စ္လို႔ပါမမရယ္” “မိေအး ႏိုးသြားလိမ့္မယ္…ေမာင္ရဲ႕”။ ဒါ ကိုစိုးသီဟ အသံဘဲ။

ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ေသာ မိေအးတစ္ေယာက္ ဒီအေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒါေသြး႐ိုးသား႐ိုး အေျခအေန မဟုတ္ေတာ့။ “ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးလားေမာင္…ေန႔လည္ကလဲ….ခစ္ခစ္”။ မမေလးအသံကလည္း ညဳတုတု အသံေလးေပါက္ေနသည္။ အိေျႏၵႀကီးေသာ မမေလးတစ္ေယာက္ ကိုစိုးသီဟႏွင့္မွ ဈာန္ေလွ်ာသြားသည့္သေဘာရွိသည္။ မိေအးလည္း ဒီကိစၥမွာ အေတြ႕အႀကဳံရွိသည့္သူဆိုေတာ့ ဧည့္ခန္းမွ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေအးေအးေလး ထုတ္ေသာက္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးက သူမေခါင္းထဲမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ အခန္းထဲကို ဘယ္လိုေနရာကေန ေခ်ာင္းရမလဲဆိုတာ လိုက္ရွာေနမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမစိတ္ကူးရသြားသည္။ မမေလးအခန္းေဘးမွ ကိုလင္းခန႔္ရဲ႕အခန္းထဲသို႔ သြားလိုက္သည္။ အခန္းက သစ္သားေတြနဲ႔ ကာရံထားေသာေၾကာင့္ မၾကာမီမွာပင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္ အေပါက္ေသးေသးေလး တစ္ေပါက္ကို မိေအး ရွာေတြ႕သြားေလသည္။ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက မိေအးရင္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။ မမေလးရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ကိုစိုးသီဟႏွင့္ မမေလးသူဇာကား ႏွစ္ေယာက္လုံး မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းပင္။ မမေလးကား တစ္ကိုယ္လုံး ခြၽတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဝင္းဝါစိုေျပေနေသာ မမေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကိုစိုးသီဟရဲ႕ ေယာက္်ားပီသေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားေနၾကၿပီဆိုတာ မိေအး သိလိုက္သည္။ ဒါမ်ိဳးက မိေအးလည္း ကိုစိုးသိန္းႀကီးနဲ႔ ကစားေနၾကေလ။ “အိုေမာင္..ဘုန္းနိမ့္မယ္ကြယ္” “ခ်စ္လို႔ပါမမရဲ႕”။ မမေလးရဲ႕ ဝင္းဝါစိုေျပေနတဲ့ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားကို ကိုစိုးသီဟ မ်က္ႏွာအပ္လိုက္တာကို မိေအးျမင္ရပါတယ္။ ခဏအၾကာ မမေလးမ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕သြားၿပီး ေပါင္တံကိုစိလိုက္တာ ျမင္ရပါတယ္။ “ေတာ္…ေတာ္ပါေတာ့ ေမာင္ရယ္…မမ..အ.အ”ဆိုတဲ့ အသံေလး ထြက္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုစိုးသီဟရဲ႕ လက္ေတြက မမေလးေပါင္တံေတြကို ဖိထားၿပီး မမေလးရဲ႕ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို စအိုဝနားကေန အေပၚထိ အထက္ေအာင္ စုန္ဆန္ကာ ယက္ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ မမေလးတစ္ေယာက္ ကိုစိုးသီဟဆံပင္ေတြကို အတင္းဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း ျပတ္လုမတတ္ ကိုက္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မမေလးေပါင္တံေတြနဲ႔ တင္ပါးေတြကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မမေလးမေျပာနဲ႔ ေဘးအခန္းက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ မိေအးေတာင္မွ အသည္းထဲစိမ့္သြားၿပီး ဆီးသြားခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မမေလးရဲ႕ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးက အေၾကာစိမ္းေလးေတြေတာင္ ေထာင္ထလာၿပီး ကိုစိုးသီဟေခါင္းကို အသားကုန္ဆုပ္ကိုင္ကာ ခါးေလးနဲ႔ ေကာ့ေကာ့ထိုးၿပီး ၿငိမ္သက္သြားကာ ေခါင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေျပေလွ်ာ့သြားတာေၾကာင့္ မမေလးၿပီးသြားၿပီဆိုတာကို မိေအး သိလိုက္ပါတယ္။ “ဟူး” စိုးသီဟ အနည္းငယ္ ေမာသြားသည္။ မမသူဇာကို သူစိတ္ပါလက္ပါပင္ ဘာဂ်ာေပးလိုက္တာေလ။ ဝင္းဝါစိုေျပေနေသာ မမသူဇာရဲ႕ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းအလယ္က အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို သူမ႐ြံမရွာပင္ ယက္ေပးခဲ့သည္။ မမက ရွက္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ “ေမာင္ မေကာင္းဘူးကြယ္”လို႔ သူ႔ကိုတိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ဟင္း..ဟင္း..ဒါအစဘဲရွိေသးတယ္..မမရဲ႕”။

“အို…” သူဇာကား သူမအဖုတ္အဝေလးကို လာေတ့ေနေသာ စိုးသီဟရဲ႕ ဒုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း သူမ ဆီးသြားခ်င္သလိုလိုပင္ စိမ့္တက္သြားသည္။ ေန႔လည္က သူမ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ရင္း ဒီဒုတ္ႀကီးက သူမအပ်ိဳစင္ပါကင္ကို ဖြင့္သြားခဲ့သည္။ ပါးပင္ အနမ္းမခံခဲ့ရဘူးေသာ သူမအဖို႔ စိုးသီဟနဲ႔က်မွ စိစိညႇက္ညႇက္ေက်႐ုံမက အပ်ိဳစင္အေျမႇးပါ အဖြင့္ခံလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အရမ္းကိုေက်နပ္ပါသည္။ ခ်စ္ေသာေမာင့္အတြက္ လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ရတာကို။ “အေမ့..”သူမႏႈတ္မွ အသံေလး ထြက္သြားသည္။ ေမာင့္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးက သူမအဖုတ္ေလးထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္လာေနသည္။ သူမအဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ က်င္တက္လာသည္။ သူမအဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းရဲ႕ အတြင္းသား အေၾကာမွ်င္ေလးမ်ားကလည္း ဒုတ္ႀကီးကို အလိုလိုညႇစ္ထားကာ ဆြဲစုပ္ေနမိသည္။ ေမာင္က သူမပိပိတစ္ဆုံးကို ဒုတ္ႀကီးကို နစ္ျမဳပ္ထားလိုက္ၿပီး သူမကိုငုံ႔ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္သည္။ သူဇာလည္း အျပန္အလွန္နမ္းရင္း မၾကာမီမွာ စိုးသီဟက သူမႏို႔ေလးကို စို႔လိုက္သည္။ “ႁပြတ္..အို…..ၾကည့္စမ္း..လူဆိုးေလး..ငယ္ငယ္ကႏို႔မစို႔ခဲ့ရဘူးထင္တယ္”။ “ဒါေပါ့…မမရဲ႕…ေန႔တိုင္း စို႔မွာ”..”အြန္း…ေၾကာက္စရာႀကီး….ဟင္းဟင္း” “ေၾကာက္စရာက အခုမွလာမွာ….သူမေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေမာင့္ခါးကို ခ်ိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ ေမာင္ကလည္း သူမအဖုတ္ထဲကို ဒုတ္ႀကီးကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ေမာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေမာင့္ေဘာႏွင့္ သူမဆီးခုံေလးက တဖတ္ဖတ္႐ိုက္ခတ္ေနသလို သူမတစ္ကိုယ္လုံးလဲ တိမ္ေတြထဲမွာ လြင့္ေမွ်ာေနသလို ခံစားရသည္။ မၾကာမီမွာေတာ့ ေမာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း သူမကလည္း ေအာက္ကေန ခါးေလးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ခံေပးေနမိသည္။ တစ္ဖက္အခန္းမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ မိေအးလည္း စိတ္ေတြ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ကာ သူမထမိန္ထဲသို႔ လက္ကိုထိုးထည့္ကာ သူမပိပိကို ပြတ္ေပးေနရင္း သူမဝတ္ထားေသာ ထမိန္မွာ အရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္လာေသာေၾကာင့္ စို႐ႊဲသြားၿပီး အကြက္ႀကီး ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ မမသူဇာ ဒီေန႔ပြဲ႐ုံခဏသြားသည္။ စိုးသီဟ ဒီေန႔ေတာ့ လိုက္မသြားျဖစ္။ ရန္ကုန္မွ သူ႔အလုပ္ေတြကိုလည္း ပစ္ထားတာၾကာၿပီ။ တပည့္ျဖစ္သူက သူ႔ကို အီးေမးလ္ျဖင့္ စာရင္းမ်ား ပို႔ထားသျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲက ကြန္ျပဴတာဆိုင္မွာ သြားထုတ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းကလည္း ေခၚထားေသးသည္။ သူ႔ကို ႐ိုက္နက္သြားေသာ တရားခံမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဖြင့္ထားသည့္အမႈကိစၥ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူမလိုက္သြားျဖစ္။ “တူတူ”…အိပ္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားေသာ ဖုန္းမည္လာသျဖင့္ စိုးသီဟက ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူပါလိမ့္…ေၾသာ္..လင္းခန႔္ဖုန္းဘဲဟ။ “လင္းခန႔္”.”ေျပာ.စိုးသီဟ မမ အလုပ္သြားၿပီလား။ “သြားၿပီဟ…ဒါနဲ႔မျပန္လာေသးဘူးလား လင္းခန႔္ရ”။ “ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲ ေျပာမလို႔ကြ”။

“အမွန္က ငါ့ေစာ္ဆီသြားတာ. အခုျပန္လာရင္ တစ္ခါတည္းေခၚခဲ့မယ္။ ဟိုေန႔က တည္းခိုခန္းမွာ ႏွပ္ေနတုန္း သူ႔အကိုေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္က ဝိုင္းဖမ္းလို႔ ငါတစ္ခါတည္း ယူလိုက္ရတယ္”။ “ဟား…မင္းကေတာ့ ျဖစ္ရမယ္ကြာ” “အဲ့ဒါကြာ ငါ့အမကို မေျပာရဲလို႔ဟ.ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူး”။ “ေအးေလ..ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းမမကို။ “ဒါနဲ႔…လင္းခန႔္ေရ..ငါလည္းမင္းကို ေတာင္းပန္စရာရွိတယ္။ မင္းကို မင္းၿမိဳ႕ကို လာတုန္းက ငါလဲ အလည္လာရင္း ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ရွယ္ယာအျမတ္ေငြေတြလဲ ေပးရင္းဆိုၿပီး လာခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ငါလဲ…မင္းၿမိဳ႕မွာ အေခ်ာအလွေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ”။ “ဟား….ဘယ္သူလဲကြ ဆိုစမ္းပါဦး”။ “ေအးကြာ…ငါ့ထက္ေတာ့ ႀကီးတယ္…မမေပါ့။ နာမည္က…သူဇာတဲ့…”။ “သူဇာ..သူဇာ…ဟာကြာ…စိုးသီဟ”။ “ေတာင္းပန္ပါတယ္…ေယာက္ဖရာ” ”ဟာကြာ..ဟာကြာ.ရွက္လိုက္တာကြာ..ငလူးမသား အက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္…လုပ္ထားပါ..လုပ္ထားပါ”။ လင္းခန႔္က စိုးသီဟဖုန္းကို နားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာႀကီး ၿပဳံးသြားသည္။ ဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဒီအကြက္ကို သူဆင္ခဲ့တာေလ။ သူ႔အမကို စိုးသီဟလိုလူမ်ိဳးႏွင့္မွသူစိတ္ခ်သည္။ ၿပီးေတာ့ စိုးသီဟက သူ႔အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေလ။ “ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ္ခ်င္း စိတ္ဆိုးသြားလား…ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..ငါတို႔ကို သေဘာတူေပးပါေနာ္” ”ဟား..စိုးသီဟရာ…ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းညံ့သြားၿပီကြ”..”ဘာျဖစ္လို႔လဲ..မင္းသေဘာမတူဘူးလား”…တစ္ဖက္က စိုးသီဟရဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသံကို လင္းခန႔္ၾကားၿပီး ရီခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္ထားကာ “ကဲ…ကိုေ႐ႊေယာက္ဖ စိုးသီဟေရ..မင္းကိုငါ့အမနဲ႔ ညႇားေစခ်င္လို႔…ၿမိဳ႕ကို အလည္ေခၚလိုက္တာ…သိၿပီလား”လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ စိုးသီဟ အထပ္ထပ္ျပန္ေခၚေပမဲ့ သူ မကိုင္ေတာ့ပဲ တခိခိ ရီေနေတာ့သည္။ “တရားခံကေတာ့ မိခါနီးေနပါၿပီ ကိုစိုးသီဟေရ မိတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ကိုစိုးသီဟကို ဆက္သြယ္ပါမယ္”။ စခန္းမႉးရွင္းျပသည္ကို စိုးသီဟက ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ စခန္းမႉး ႐ုံးခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လာေသာ ေျခသံကိုၾကားရသည္။ “ဗိုလ္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပါၿပီ ဗိုလ္ႀကီးစုံစမ္းခိုင္းထားတဲ့ ကိစၥသိရပါၿပီ”။ အမႈလိုက္အရာရွိ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူႏွင့္အသက္မတိမ္းမယိမ္းခန႔္ရွိမည္။ ကိုစိုးသီဟကို ႐ိုက္သြားတဲ့သူေတြက ၿမိဳ႕ထဲမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ ျဖန႔္ျဖဴးေနတယ္လို႔ သံသယရွိတဲ့ က်ားေလးတို႔အုပ္စုလို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔ဆရာ အိုက္စံက ေဒၚသူဇာကို ပိုးပန္းေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ကိုစိုးသီဟနဲ႔ တြဲသြားတြဲလာလုပ္တာကို မႀကိဳက္လို႔ သူ႔တပည့္ေတြကို ခိုင္းတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ အခ်က္အလက္ ပိုခိုင္မာေအာင္ လုပ္ေနပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စိုးသီဟဖုန္းက မည္လာသျဖင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ မသူဇာတို႔အိမ္ကပင္ “ဟဲလို…ကိုစိုးသီဟလား” မိေအးရဲ႕အသံ ေမာဟိုက္သံႏွင့္ ငိုသံေတြ ေရာေထြးေနသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ..မိေအး” “မမေလးကိုေလ….မမေလးကို” “ေျပာစမ္းပါ မမေလးဘာျဖစ္လို႔လဲ” “မမေလးကို ဦးအိုက္စိတို႔ ဖမ္းသြားတယ္။ ဒီေန႔ ပြဲ႐ုံကအျပန္မွာ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔ ဖမ္းေခၚသြားတာတဲ့။ ျမင္တဲ့သူေတြက ဖုန္းဆက္ၿပီးလွမ္းေျပာလို႔ လုပ္ပါဦး ကိုစိုးသီဟ မမကို ကယ္ပါဦးေနာ္”။ စိုးသီဟရင္ထဲ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲသလို ျဖစ္သြားသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုစိုးသီဟ”။ စခန္းမႉးက ေမးလိုက္ေတာ့ စိုးသီဟက “ဗိုလ္ႀကီးလုပ္ပါဦး မသူဇာကို ဦးအိုက္စံတို႔လူစု ဆြဲေခၚသြားတယ္တဲ့။ ဒီေန႔ပြဲ႐ုံက အျပန္လမ္းမွာ ဆြဲသြားတာတဲ့”။ “ဟာ….ဒါဆို ခ်က္ျခင္းလိုက္မွျဖစ္မယ္”။ စခန္းမႉးက သူ႔လူေတြကို ေခၚလိုက္သည္။

“ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ ကိုအိုက္စံ” “ခ်စ္လို႔ပါ သူဇာရယ္..ဟင္းဟင္း” အိုက္စံက အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ေခ်ၿပီ။ သူဇာလဲ တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္လာလိုက္တာ အခန္းေဒါင့္မွာ ကပ္ေနၿပီ။ အိုက္စံကား တုန္ယင္ေနေသာ သူဇာကိုၾကည့္ရင္း ရမၼက္ေဇာေတြ ႂကြတြက္လာၿပီ။ “ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ ကယ္ၾကပါဦး” “ေအာ္ေလ မင္းႀကိဳက္သလိုေအာ္ ဘယ္သူမွမၾကားဘူး” အိုက္ပန္က သူဇာကို ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အေပၚမွ ဖိထပ္လိုက္သည္။ ႐ုန္းကန္ေနေသာ သူဇာလက္မ်ားကို သူ႔လက္ျဖင့္ ဖိၿပီးခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူဇာမ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့။ သူဇာထမိန္လည္း ကြၽတ္ေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးကို ေဆာင့္ကန္ဖြင့္သံၾကားရၿပီး တံခါးပြင့္သြားသည္။ အိုက္စံ ျပာျပာသလဲထရပ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္မမီေတာ့။ “လူယုတ္မာ” ဟူ‌ေသာအသံႏွင့္အတူ သူ႔ပါးခ်ိတ္ကို လက္သီးေကြၽးခံလိုက္ရသျဖင့္ ယိုင္နဲ႔သြားသည္။ စိုးသီဟက အိုက္စံကိုယ္ေပၚခြစီးၿပီး ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေကြၽးေတာ့သည္။ “ခြပ္ခြပ္ အ” “ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ကိုစိုးသီဟ လက္လြန္မယ္”။ စခန္းမႉးနဲ႔ သူ႔တပည့္မ်ားက ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနေသာ စိုးသီဟကို အိုက္စံကိုယ္ေပၚမွ မနည္းဆြဲခြာရသည္။ သူဇာကား စစ္ေသြးရင္ဘတ္တြင္ မ်က္ႏွာအပ္ကာ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေတာ့သည္။ စိုးသီဟက မမသူဇာကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ထားရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ အိုက္စံႏွင့္သူ႔တပည့္မ်ားကို စခန္းမႉးတို႔အဖြဲ႕မွ အခ်ိန္မီ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ “မငိုပါနဲ႔ေတာ့ မမရယ္” စိုးသီဟက သူဇာပုခုံးေလးကို ဖက္ထားရင္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။

လင္းခန႔္ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ခ်လိုက္သည္။ “လာေလ ႏုႏု” ႏုႏုလည္း လင့္ခန႔္ေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါလာသည္။ အိမ္ထဲမွာလဲ လူကမေတြ႕။ “မိေအးေရ မိေအး”။ မိေအးက လင္းခန႔္ေခၚသံၾကားသျဖင့္ အေနာက္ခန္းမွ ကပ်ာကယာထြက္လာသည္။ “ကိုေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီကိုး…..ဒါနဲ႔သူက”…”အဟဲ”…”ကိုေလးေျပာေျပာေနတဲ့ မမႏုႏုလြင္ဆိုတာ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတည္း ခိုးလာတာထင္တယ္”။ “ဟုတ္ပါ့…ဒါနဲ႔ နင့္မမေလးေရာ”…”.မမေလး…ကေလ..မမေလးက” မိေအး ေခါင္းကို ကုတ္လိုက္သည္။ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိ။ “ဟဲ့ ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ..ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့” “တူတူ..တူတူ” လင္းခန႔္လက္ကိုင္ဖုန္းက ျမည္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စိုးသီဟရဲ႕ဖုန္းပင္။ “ဟဲလို..သူငယ္ခ်င္း…ငါ့ကိုေစာင့္ရတာၾကာလို႔ စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား”။ ”အဟဲ..ငါျပန္သြားၿပီကြ လင္းခန႔္ရ…အလည္ေခၚတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ”။ “ဟာ..မင္းငါ့ကိုေတာင္ မေစာင့္ဘူး”။ “ဟက္ဟက္…မင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ရေအာင္ပါကြာ”။ မင္း ႏုႏုဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ရက္ေလာက္ကဘဲ တရား႐ုံးမွာ လက္ထပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ ငါသတင္းအတိအက်ရၿပီးသား။ ေတာင္ႀကီးက မင္းသက္ေသေခၚသြားတဲ့ မင္းထြန္းက ဖုန္းဆက္ေျပာၿပီးသား။ ဒါနဲ႔မင္းက ဘာကိစၥငါ့ကို ေက်းဇူးတင္ေနရတာတုန္း”။ “အဟား လင္းခန႔္ မင္းကို မိေအးက ေျပာမျပဘူးလား”။ “မေမးရေသးဘူးကြ…ငါလည္း ခုမွေရာက္တာ”။ “အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့…သူငယ္ခ်င္း ေယာက္ဖေရ…မင္းမမ သူဇာကို ငါခိုးသြားၿပီ”…”ဟာ” လင္းခန႔္ဖုန္းေျပာရင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ “ငါ့ကိုခြင့္လြတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ..မင္းကို မ်က္ႏွာပူလို႔ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔”…”ဟာ…ေခြးသူေတာင္းစား”..”ဘာလဲ..မင္းက သေဘာမတူလို႔လား သူငယ္ခ်င္းရာ”။ လင္းခန႔္ကား ဖုန္းဆက္ရင္းမွ တျဖည္းျဖည္း ၿပဳံးလာသည္။ ၿပီးေနာက္ ရီလိုက္သည္။ “အဟား…မင္း ဒီတခါေတာ့ ညံ့သြားၿပီ ေမာင္စိုးသီဟေရ။ ငါ့အစ္မကို ဘယ္သူနဲ႔မွ စိတ္မခ်လို႔…မင္းနဲ႔နီးစပ္ေစခ်င္လို႔….ၿမိဳ႕ကို အလည္ေခၚလိုက္ၿပီး သက္သက္ေရွာင္ေနတာဟ သိပလား…..ကဲ”။

လင္းခန႔္က ဖုန္းဆက္တာကို ႐ုတ္တရက္ရပ္လိုက္ၿပီး ပါဝါကိုပါ ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဟာကြာ”စိုးသီဟကား ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရီခ်င္လာသည္။ သူ႔လက္ထဲမွ ဖုန္းကို မမသူဇာက ဆြဲယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚ ပစ္တင္ကာ စိုးသီဟကို ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ “ဆက္မေနပါနဲ႔ေတာ့..ေမာင္ရယ္”။ “ဒါဆို….ကဲ” စိုးသီဟက မမသူဇာကို ဖက္လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ပါးေတြကို နမ္းေနသည္။ အခုမွပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တဝႀကီးခ်စ္လို႔ ရေတာ့မယ္ေလ။ “အို…သူသိပ္ဆိုးတာဘဲၾကည့္စမ္း” မမရဲ႕ထမိန္ကို သူဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို ပို႔လိုက္ေတာ့ မမက ညဳတုတုေလး ေျပာလိုက္သည္။ “ႁပြတ္….အို” မမရဲ႕ အိစက္ေနတဲ့ ႏို႔လုံးလုံးေမာက္ေမာက္ေလးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ညစ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ငုံကာ တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ စို႔ေပးလိုက္သည္။ “အို..ေမာင္ရယ္…စို႔လို႔ကိုမဝႏိုင္ဘူးေနာ္…ဒါေပါ့မရဲ႕..…မရဲ႕ႏို႔ေလးက အရမ္းစို႔လို႔ေကာင္းတာကို”.”သူ႔သေဘာ သူ႔သေဘာ…ခစ္ခစ္…စို႔စို႔”သူဇာကား စိုးသီဟ ႏို႔စို႔ေပးေနတာကို ရင္ခုန္စြာ ခံယူေနသည္။ ေမာင္က သူမေပါင္ကို ၿဖဲေတာ့ အလိုက္တသိပင္ ကားေပးလိုက္သည္။ အို..ေမာင့္ဒုတ္ႀကီးက တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပိုႀကီးလာသလိုပဲ။ “အို..ခုနကလည္း တစ္ခါလုပ္ၿပီးၿပီ…မဝေသးဘူးလား ေမာင္.. မမေၾကာက္လာၿပီ”။ ေၾကာက္လာၿပီလို႔သာေျပာတယ္ သူဇာကား ခ်စ္ေသာေမာင္ရဲ႕ လီးတုတ္တုတ္ႀကီးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး သူမအဖုတ္အဝေလးနဲ႔ ေတ့ထားၿပီးေခ်ၿပီ။ “ဟင္း..ဟင္း…ဒီေန႔ညေတာ့ မမကို မအိပ္ဘဲကို တစ္ညလုံးလုပ္မွာ”။ “အမေလး” သူဇာ အမေလးပင္ ဆုံးေအာင္မတႏိုင္လိုက္ပါ။ ေမာင့္ရဲ႕လီးႀကီးက သူမအဖုတ္ထဲကို တဆုံးစိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ “စြပ္စြပ္..ဒုတ္ဒုတ္…အအ…အင္းအင္း…အအ…ေမာင္…ေမာင္….”စိုးသီဟကား သူဇာရဲ႕  အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းအိအိေလးကို သူ႔လီးဒစ္ကာႀကီးကို စိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း သူဇာဖင္ေလး တုန္တုန္တက္သြားၿပီး တအအ ေအာ္ေနရသလို ခါးေလးကလည္း ေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။ “အအ.ေကာင္းလိုက္တာေမာင္ရယ္…ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္ေပးပါ ေမာင္ရယ္…မမေကာင္းေနၿပီ..အိုး.အိုး..အင္း.အင္းးး..စြပ္.စြပ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဘတ္ဘတ္…ဘြတ္ ပလြတ္..အိုးအိုး…အလိုးသန္လိုက္တာ ေမာင္ရယ္..ခ်စ္လိုက္တာကြာ…ဟုတ္တယ္..အဲ့လို ေဆာင့္..ေဆာင့္..မအဖုတ္ထဲက က်င့္ဆိမ့္လာပီ..ျမန္ျမန္ေလး..ျမန္ျမန္ေလး..အအအ.အားးး..ဟားး..ပီး..ပီးပီ..အားးး”ဟု မက ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားရင္း သူမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူရဲ႕ေက်ာျပင္ႀကီးကို အတင္းသိုင္းဖက္ၿပီး ေျခေထာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္လည္း သူ႔ရဲ႕ခါးကို ခြခ်ိတ္လိုက္ေလသည္။…..ၿပီး