အလိုပြည့်သွားလို့ အပြန်လမ်းမှာ လန်းဆန်းနေတဲ့မိချို

ကျွန်မ နာမည်က သန္တာချို၊ ဒါပေမယ့် တစ်ရပ်ကွက်လုံးက မိချိုလို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ မိချိုတစ်ယောက် နောင်တဆိုတာ ပူလောင်မှန်း သိပေမယ့် ခုတော့ တုန်လှုပ်နေရပြီ။ အိမ်မှာ ထိုင်မရ ထမရ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး အယောင်ယောင် အမှားမှား ဖြစ်နေမိသည်။ ငါ့ကို လာဖမ်းတော့မှာလား။ အဖမ်းခံရတော့မှာလား တွေးရင်း မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာမိသည်။ ပေါချောင်ကောင်း လိုချင်တဲ့မိချို ခုတော့ အခက်တွေ့နေသည်။ ဥပဒေနဲ့ မလွတ်ကင်းဘူးဆိုတာ မိချို မသိ။ မိချို သိတာက ဈေးချိုချိုနဲ့ ရတယ်ဆိုလို့ အိမ်မှာပိုးစားနေတဲ့ တိုင်လေးတွေ အစားလဲရအောင် ပျဉ်းကတိုး တိုင်လေးတွေ မှာလိုက်မိတာပါ။ မိချိုတို့ မြို့မှာ သစ်တစ်တန် ၁၅သိန်းလောက် ပေါက်နေတဲ့အချိန် အရောက်၉သိန်းဆိုလို့ မှာလိုက်မိသည်။ မိချို အိမ်လည်း သစ်ရောက်ရော ရဲတွေနှင့် သစ်တောကလူတွေလည်း ရောက်လာပြီး ဖမ်းသွားပါသည်။ အိမ်နားနီးချင်းတွေ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ ဝိုင်းတောင်းပန်လို့ သစ်တွေပဲ ဖမ်းသွားတယ်။ တောခေါင်းဆိုတဲ့လူကြီး ပြောတဲ့ ပုဒ်မတွေ မိချို မသိ။ မိချို သိတာကတော့ တရားရုံးမှာ ဒဏ်ငွေလည်း ဆောင်ရမည် ထောင်လည်းချနိုင်တယ်တဲ့။ တွေးရင်း အလိုလို ရှိုက်ငိုမိလာသည်။ ထိုင်နေလို့တော့ မဖြစ်သေး။ အိမ်ဘေးက အမှုပွဲစား မောင်သောင်းကို မေးရဦးမယ်။ မောင်သောင်တို့အိမ်ဖက် ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ “မောင်သောင်းရေ… မောင်သောင်း” “လာလာ အမချို” “ဧည့်သည် ရောက်နေတာလား…. သြော် ဗိုလ်လေး” “လာလာ မိချိုကိစ္စ ပြောနေကျတာ” စိတ်ညစ်ပါတယ်ဆို ဒီတဏှာရူးနဲ့မှ တွေ့ရတယ်။ မိန်းမရှိရက်နဲ့ မချိုကို မထိတထိ စကားတွေ ပြောလွန်းလို့ ရွံပါတယ်ဆို။ အမလေး အမလေး ထိုင်ခုံပေါ်ကတောင် ထပြီး လက်လာဆွဲတယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ ကိုယ်ကလည်း သူ့အကူညီ လိုတာကို။

အစွမ်းကုန် ချိုချိုသာသာပြုံးရင်း “ဗိုလ်လေး မိချိုကိစ္စက ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်လဲ” “ဗိုလ်လေး ကျနော် ဟိုဘက်အိမ် ခနနော် မကြာပါဘူး ပြန်လာမယ်…. အမချို အမှုလေး ပြောနှင့်ပေါ့” ”အေးအေး” မိချိုဖက် လှည့်လာသည်။ “မိချို သစ်ကိစ္စဆိုတော့ သစ်တောရုံးက တရားလို အကိုတို့ကတော့ သက်သေပေါ့။ ဒါတွေ မိချို နားမလည်ပါဘူး။ “ဟုတ်” “အကို ရှင်းရှင်းပဲ ပြောမယ်… မိချိုကိစ္စက ထောင်ကျအောင်လည်း လုပ်လို့ရတယ်… လွတ်အောင်လည်း လုပ်လို့ရတယ်”။ ”အကို ကူညီပါ… မိချို နားမလည်ဘူး” “မိချိုကို အကိုနဲ့ သစ်တောဦးစီးက ကူညီမယ်… ငွေရေးကြေးရေး တရားရုံးကိစ္စ အားလုံး” “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အကို” “တခုပဲ.. မိချိုက အကိုတို့ နှစ်ယောက်ကို ကျေးဇူးဆပ်ရမယ်”။ “မိချို ဘာလုပ်ပေးရမလဲ” “ဒီည သစ်တောဦးစီးအိမ်ကို မိချို ညလာအိပ်ပေး” “ရှင်… အို အကို ” “စဉ်းစားပေါ့… မနက်ဆို စွဲချက်တင်တော့မှာ…. အကိုလည်း သွားပြီ” ပြောချင်တာပြောပြီး ဆင်းသွားတဲ့ တဏှာရူးကြီး နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း မိချို အံတင်းတင်းကြိတ်မိတယ်။ မောင်သောင်း အိမ်ပေါ်တက်လာသည်ထိ မိချို ငေးငိုင်တုန်း။ “အမချို… အဆင်ပြေလား” “မပြောချင်ပါဘူး မောင်သောင်းရယ်… အဆင်မပြေဘူး” “ဗိုလ်လေးက ဘာတဲ့လည်း” မိချို ချုံးပွဲချ ငိုလိုက်မိသည်။ “မောင်သောင်း ငါဘယ်လို လုပ်ရမလဲ… သူနဲ့အိပ်တဲ့…. အဟင့် ဟင့်” “ဟာဗျာ မိုက်ရိုင်းတာအမချို ဒီလူ အမချိုကို ကြံနေတာတော့ သိတယ်…. သူ့လက်ထဲ ရောက်ပြီကို” “အမချိုရော…. ဘယ်လိုတွေးထားလဲ”။ “ငါမသိပါဘူး မောင်သောင်းရယ်… ငါထောင်ကျရင် ငါ့အမေတစ်ယောက်တည်း…. အဟင့် ဟင့်“။ “အမချို ဘယ်သူမှတော့ မသိလောက်ပါဘူး…. တခါတည်းပဲ… အမချို လုပ်ကြည့်မလား”။ “ပြန်မယ် ဖိုးမောင်ရယ်… ငါလည်း ခေါင်းတွေခြောက်နေပြီ”။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက “သမီး ဘာတဲ့လဲ… ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးနော်… သမီး ထောင်ကျရင် အမေသေမှာ” သားအမိနှစ်ယောက် ဖက်ငိုမိကြသည်။

“မငိုနဲ့အမေ… ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးတဲ့… ညကျမှ ပိုက်ဆံဘာညာ သွားပေးရမယ်”။ “ဘယ်သူနဲ့ သွားမလဲ သမီး” “မောင်သောင်းပဲ ခေါ်သွားတော့မယ်… အဲ့ကောင်က ပြောတတ်ဆိုတတ်ရှိတယ် အမေ” “အဆင်ပြေပါစေ… သမီးရယ် ” မိချိုတစ်ယောက် ညရောက်မှာကို ကြောက်နေမိသည်။ ရေချိုးပြီး သနပ်ခါးကျောက်ပြင်ရှေ့ထိုင်မိသည်။ လိမ်းနေလည်း အလကားပဲ ကျန်မှာမှမဟုတ်တာ။ မိချိုက မုဆိုးမ ယောကျာ်းနဲ့ မတွေ့ဖူးသူတော့ မဟုတ်။ အနေတည်တဲ့ မိချိုကို ဘယ်သူမှ လက်တည့်မစမ်းရဲ။ မိချိုယောကျာ်း ဆုံးတာပဲ ၃နှစ်ကျော်ပြီလေ။ နှစ်ယောက်တစ်ယောက် တွေ့ရမှာကို ကြောက်သလိုလို ရှက်သလိုလိုဖြင့် တွန့်ဆုတ်ချင်နေသည်။ ဖြစ်လာမှတော့ မတတ်နိုင် သွားတွေ့ရပြီ။ မောင်သောင်းနဲ့ မြို့စွန်က သစ်တောရုံးကို ကိုရောက်လာသည်။ မောင်သောင်းက ရုံးရှေ့ကမဝင် ရုံးနောက်လမ်းကြားလေးကနေ ဦးစီးအိမ် ရောက်လာခဲ့သည်။ တံခါးဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ ဦးစီးနဲ့ ဗိုလ်လေး အရက်ဝိုင်း ဖွဲ့နေကျတယ်။ “လာလာ မိချို ထိုင်…. မောင်သောင်း အဲဒီပုလင်းယူသွား…. ရုံးထဲမှာ ဟိုကောင်တွေဝိုင်း သွားထိုင်လိုက်…. ဖဲဝိုင်းရောရှိတယ်… ပြီးမှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်”။ “ဟုတ်ကဲ့” ဖိုးမောင်ထွက်သွားတော့ ဗိုလ်လေးက “အကို… ချရအောင်” “ဧည့်ခန်းထဲလား” “အို” ” လာပါမရှက်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်” မိချိုလည်း ထလိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ “အဝတ်တွေ… ချွတ်လိုက်… မိချို” ထမီရင်လျားပြီး ချွတ်မယ်လုပ်တော့ “မဟုတ်ဘူး… အကုန်ချွတ်ချလိုက်… တခုပြီးတခု ဖြေးဖြေးပဲ” အို.. မိချို ရှက်လိုက်တာ။ လုပ်မပေးပဲ နေလို့ရမှာမဟုတ်တော့ မိချိုလည်း ဖြေးဖြေးချင်း စချွတ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်တော့ ဘော်လီအောက်က ရုန်းကြွနေတဲ့ မိချိုနို့တွေကို အာသာငမ်းငမ်း ကြည့်နေတယ်။ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်ပြီး ရှေ့ကုန်းချွတ်လိုက်တော့ လွတ်လပ်ခွင့်ရသွားတဲ့ နို့တွေက စိတ်ကြွစရာ။ အောက်ခံ ဝတ်မထားတဲ့ လုံခြည်ကို တဖြေးဖြေး ဖြည်ချပြီး လျှောချတော့ သူတို့မျက်လုံးတွေက မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည်။

“အခန်းအစွန်ကနေ ကုတင်ပေါ်လျှောက်ခဲ့” လုပ်ထားပေါ့ စိတ်ထဲက ကြိမ်းပေမယ် နှုတ်ခမ်းက အပြုံးမပျက်ရဲ ဖင်တွေကို မလှုပ်လှုပ်အောင် လျှောက်ပြလိုက်တယ်။ ဦးစီးက “လာလာ… အကိုကြီး အဝတ်တွေ ချွတ်ပေး” အဝတ်တွေချွတ်လိုက်တော့ အိုး.. ထောင်နေတဲ့ လီးကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်။ ဗိုလ်လေးကတော့ ကိုယ်တိုင် အဝတ်တွေ ချွတ်နေတယ်။ မားမားမတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ လီးတွေက အရွယ်မတိမ်းမယိမ်း၊ ဦးစီးကပိုတုတ်ပြီး ဗိုလ်လေးက ပိုရှည်တယ်။ ဒီလီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အလိုးခံရတော့မယ်လို့ တွေးမိတာနဲ့ ရမက်စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့။ အဖုတ်ဆီမှ တစစ်စစ်နဲ့ ယားယံလာသည်။ “ချို.. ကုတင်ပေါ်  ခေါင်းအောက်ချပြီး…. ပက်လက် လှဲလိုက်” သဘောကျ နေပေးလိုက်တော့ တစ်ယောက်က မျက်နှာနားမှာ လီးကြီးဖြဲပီး ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်တော့တယ်။ ဖြစ်ပြီးမှတော့ အထူးတော့ပါဘူးဆိုပီး စိတ်ပါပါနဲ့ စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ပေါင်ကိုဆွဲဟပြီး တစ်ယောက်က ဘာဂျာကိုင်တော့သည်။ အိုး… အဖုတ်တခုလုံး လျှာနဲ့ သိမ်းယက်နေတော့ ခံရခက်လိုက်တာ။ အပေါ်ကလဲ ပါးစပ်ကိုလိုးရင်း နို့တွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်နေတာများ လက်ရာတွေပါ ထင်တယ်။ “အမလေးလေး… အအ…ကျွတ် ကျွတ်… အိုးး” အစိကို ခြေနေတာ ကောင်းလိုက်တာ။ ဗိုလ်လေးတစ်ယောက် ဘယ်တုန်းက အငြိုးနဲ့များ ပညာပြနေပါလိမ့်။ ခါးကိုကိုင်ပြီး လျှာအပြားလိုက် တစွပ်စွပ်နဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးလိုးနေတာများ ဆွေးမျိုးမေ့လောက်သည်။ လက်ခလည်နဲ့ ဖင်ဝထဲ ထည့်ထည့်ကလိတော့ “အဟင်းဟင်း အင့်…အအ..အို…အဟင့်… ရှီးးး” ညည်းသံကို စုံလို့ အစိကို ကြမ်းကြမ်းစုပ်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ကိုက်လိုက်ရော “အ.. အမေ့…အို့… အား… အားဟားး… ကျွတ်ကျွတ်…အိုးးး… ထွက်ကုန်ပြီ” ဆတ်ဆတ်ခါရင်း အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်တယ်။ “ရှီးးး…လီးနဲ့ လိုးမှ ပြီးတယ်ထင်ထားတာ… အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ”ဟု ပါးစပ်မှ ထုတ်ညည်းမိတော့သည်။ ဦးစီးလည်း ပါးစပ်ထဲက လီးကိုထုတ်ပြီး ပက်လက်လှန်ပေးတယ် “ချို အပေါ်ကို တက်လိုက်” အပေါ်က တက်ခွလိုက်သည်။ ထို့နောက် လီးကိုကိုင်ကာ စောက်ပတ်အဝတေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ “အူး..ဟူး” စောက်ပတ်က လီးနဲ့မတွေ့တာ အ‌တော်ကြာပြီမို့ အထဲကို ကြပ်ပြီးဝင်သွားတယ်။

အချက်၅၀လောက် ဆောင့်ပြီးတဲ့အခါ “ချို မှောက်ချလိုက်… ကုန်းထား” “ဟုတ်” ဦးစီးရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ချပြီး ငြိမ်နေတဲ့အချိန် ဖင်ဝကို ဗိုလ်လေးက အဆီတွေ သုတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးနဲ့ တေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကြောက်လို့ ဖင်ရှုံထားမိတော့ ကွဲထွက်တော့မလို အသဲခိုက်အောင် နာသည်“အမေ့ နာတယ်”။ “စိတ်လျှော့ထား… ခဏပဲ နာမှာ” ရုန်းမရမယ့် အတူတူ စိတ်လျှော့ထားလိုက်သည်။ ဖင်ဝကနေ တထစ်ချင်းဝင်နေတာနဲ့အတူ အရေပြားတွေ ကွဲကုန်ပြီ ထင်တာပဲ။ တစ်ဆို့ကြီးနဲ့ သပ်လျှိုထားသလို ခံရခက်လှသည်။ ဒစ်ကျော်အောင် သွင်းပြီးတော့ အဆုံးထိ ဆောင့်ချခံလိုက်ရတယ်။ “အားးး… အမေရေ… သေပါပြီ…အား ကျွတ်ကျွတ်…အအ” လူက ကော့သွားပြီး အဖုတ်ထဲက လီးက သားအိမ်ကို လာထောက်သည်။ “အမေ့… ခံရခက်လိုက်တာ”။ ဦးစီးက နို့တွေကို စို့ပေးနေသလို ဗိုလ်လေးက တင်ပါးလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ “အင်းဟင်းဟင်း…ရှီးး” ရမက်စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာပြီး ကောင်းလာကာ အရည်တွေ ထွက်ကျလာပြန်ပြီ။ အနာ သက်သာလာပြီး ဖင်ထဲကော စောက်ပတ်ထဲကပါ ယားကျိကျိ ဖြစ်လာတော့ ဖင်ကို နှဲ့နှဲ့ပြီး စလှုပ်ရှားမိသည်။ “ချို အနာသက်သာပြီလား” “ဟုတ်” နောက်က လိုးလိုက် ရှေ့ကလိုးလိုက်နဲ့ စည်းချက်ညီညီ ဆောင့်လိုက်ကျတာ။ တခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာတွေမို့ ကောင်းလွန်းလို့ စောက်ရည်တွေလည်း အိုင်ထွန်းပြီး လူလည်း မျှော့ချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ။ “အိုးး… ကောင်းလိုက်တာ…. ဆောင့်ပါ… ကြမ်းကြမ်း‌လေး လိုးပါ… ကောင်းလိုက်တာ… အအ… အင်း အင်းး..အို့…. ကျဉ်စိမ့်လာပီ…အအ..အဟ… ပြီးချင်လာပြီ… ဆောင့်ပါ… သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးပါ… ဖွတ်.. ပလွတ်.. ဘွတ်ဘွတ်…အအ… ပြီး… ပြီးး… ပြီးပြီ…. အားးး… အိုးးး… ထွက်ကုန်ပြီ…အားးးရှီးး” တကြော်ကြော်အော်ရင်း မျက်လုံးများ စင်ကျပြီး ပါးစပ်လေး ဟကာ တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ ဦးစီးရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ကျသွားတော့သည်။ လိုးနိုင်ဆောင့်နိုင်တဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ နှစ်ယောက်ပြိုင်တူ လိုးလိုက်၊ တစ်ယောက်ချင်းလိုးလိုက်နဲ့ မိချိုကို မနက်၄နာရီမှ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ မောင်သောင်နဲ့ ပြန်လာရင်း မိချို တွေးမိလိုက်တယ်။ ဒီလိုအမှုမျိုး ခဏခဏ ဖြစ်ချင်လိုက်ပါဘိလို့။ ယောက်ျားနဲ့ ကင်းကွာတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့မိချို အမှုလည်း မဖြစ်တော့သလို အလိုလည်း ပြည့်ခဲ့လေကာ အပြန်လမ်းမှာ အပြုံးလေးနဲ့ လန်းဆန်းလို့ နေတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

ကြၽန္မ နာမည္က သႏၲာခ်ိဳ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက မိခ်ိဳလို႔ပဲ ေခၚၾကသည္။ မိခ်ိဳတစ္ေယာက္ ေနာင္တဆိုတာ ပူေလာင္မွန္း သိေပမယ့္ ခုေတာ့ တုန္လႈပ္ေနရၿပီ။ အိမ္မွာ ထိုင္မရ ထမရ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္ေနမိသည္။ ငါ့ကို လာဖမ္းေတာ့မွာလား။ အဖမ္းခံရေတာ့မွာလား ေတြးရင္း မ်က္ရည္မ်ား ဝိုင္းလာမိသည္။ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း လိုခ်င္တဲ့မိခ်ိဳ ခုေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္ကင္းဘူးဆိုတာ မိခ်ိဳ မသိ။ မိခ်ိဳ သိတာက ေဈးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ရတယ္ဆိုလို႔ အိမ္မွာပိုးစားေနတဲ့ တိုင္ေလးေတြ အစားလဲရေအာင္ ပ်ဥ္းကတိုး တိုင္ေလးေတြ မွာလိုက္မိတာပါ။ မိခ်ိဳတို႔ ၿမိဳ႕မွာ သစ္တစ္တန္ ၁၅သိန္းေလာက္ ေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေရာက္၉သိန္းဆိုလို႔ မွာလိုက္မိသည္။ မိခ်ိဳ အိမ္လည္း သစ္ေရာက္ေရာ ရဲေတြႏွင့္ သစ္ေတာကလူေတြလည္း ေရာက္လာၿပီး ဖမ္းသြားပါသည္။ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ဝိုင္းေတာင္းပန္လို႔ သစ္ေတြပဲ ဖမ္းသြားတယ္။ ေတာေခါင္းဆိုတဲ့လူႀကီး ေျပာတဲ့ ပုဒ္မေတြ မိခ်ိဳ မသိ။ မိခ်ိဳ သိတာကေတာ့ တရား႐ုံးမွာ ဒဏ္ေငြလည္း ေဆာင္ရမည္ ေထာင္လည္းခ်ႏိုင္တယ္တဲ့။ ေတြးရင္း အလိုလို ရႈိက္ငိုမိလာသည္။ ထိုင္ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသး။ အိမ္ေဘးက အမႈပြဲစား ေမာင္ေသာင္းကို ေမးရဦးမယ္။ ေမာင္ေသာင္တို႔အိမ္ဖက္ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ “ေမာင္ေသာင္းေရ… ေမာင္ေသာင္း” “လာလာ အမခ်ိဳ” “ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတာလား…. ေၾသာ္ ဗိုလ္ေလး” “လာလာ မိခ်ိဳကိစၥ ေျပာေနက်တာ” စိတ္ညစ္ပါတယ္ဆို ဒီတဏွာ႐ူးနဲ႔မွ ေတြ႕ရတယ္။ မိန္းမရွိရက္နဲ႔ မခ်ိဳကို မထိတထိ စကားေတြ ေျပာလြန္းလို႔ ႐ြံပါတယ္ဆို။ အမေလး အမေလး ထိုင္ခုံေပၚကေတာင္ ထၿပီး လက္လာဆြဲတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ကိုယ္ကလည္း သူ႔အကူညီ လိုတာကို။

အစြမ္းကုန္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာၿပဳံးရင္း “ဗိုလ္ေလး မိခ်ိဳကိစၥက ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္လဲ” “ဗိုလ္ေလး က်ေနာ္ ဟိုဘက္အိမ္ ခနေနာ္ မၾကာပါဘူး ျပန္လာမယ္…. အမခ်ိဳ အမႈေလး ေျပာႏွင့္ေပါ့” ”ေအးေအး” မိခ်ိဳဖက္ လွည့္လာသည္။ “မိခ်ိဳ သစ္ကိစၥဆိုေတာ့ သစ္ေတာ႐ုံးက တရားလို အကိုတို႔ကေတာ့ သက္ေသေပါ့။ ဒါေတြ မိခ်ိဳ နားမလည္ပါဘူး။ “ဟုတ္” “အကို ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာမယ္… မိခ်ိဳကိစၥက ေထာင္က်ေအာင္လည္း လုပ္လို႔ရတယ္… လြတ္ေအာင္လည္း လုပ္လို႔ရတယ္”။ ”အကို ကူညီပါ… မိခ်ိဳ နားမလည္ဘူး” “မိခ်ိဳကို အကိုနဲ႔ သစ္ေတာဦးစီးက ကူညီမယ္… ေငြေရးေၾကးေရး တရား႐ုံးကိစၥ အားလုံး” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကို” “တခုပဲ.. မိခ်ိဳက အကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္”။ “မိခ်ိဳ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ” “ဒီည သစ္ေတာဦးစီးအိမ္ကို မိခ်ိဳ ညလာအိပ္ေပး” “ရွင္… အို အကို ” “စဥ္းစားေပါ့… မနက္ဆို စြဲခ်က္တင္ေတာ့မွာ…. အကိုလည္း သြားၿပီ” ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဆင္းသြားတဲ့ တဏွာ႐ူးႀကီး ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း မိခ်ိဳ အံတင္းတင္းႀကိတ္မိတယ္။ ေမာင္ေသာင္း အိမ္ေပၚတက္လာသည္ထိ မိခ်ိဳ ေငးငိုင္တုန္း။ “အမခ်ိဳ… အဆင္ေျပလား” “မေျပာခ်င္ပါဘူး ေမာင္ေသာင္းရယ္… အဆင္မေျပဘူး” “ဗိုလ္ေလးက ဘာတဲ့လည္း” မိခ်ိဳ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလိုက္မိသည္။ “ေမာင္ေသာင္း ငါဘယ္လို လုပ္ရမလဲ… သူနဲ႔အိပ္တဲ့…. အဟင့္ ဟင့္” “ဟာဗ်ာ မိုက္႐ိုင္းတာအမခ်ိဳ ဒီလူ အမခ်ိဳကို ႀကံေနတာေတာ့ သိတယ္…. သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ၿပီကို” “အမခ်ိဳေရာ…. ဘယ္လိုေတြးထားလဲ”။ “ငါမသိပါဘူး ေမာင္ေသာင္းရယ္… ငါေထာင္က်ရင္ ငါ့အေမတစ္ေယာက္တည္း…. အဟင့္ ဟင့္“။ “အမခ်ိဳ ဘယ္သူမွေတာ့ မသိေလာက္ပါဘူး…. တခါတည္းပဲ… အမခ်ိဳ လုပ္ၾကည့္မလား”။ “ျပန္မယ္ ဖိုးေမာင္ရယ္… ငါလည္း ေခါင္းေတြေျခာက္ေနၿပီ”။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက “သမီး ဘာတဲ့လဲ… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္… သမီး ေထာင္က်ရင္ အေမေသမွာ” သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဖက္ငိုမိၾကသည္။

“မငိုနဲ႔အေမ… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးတဲ့… ညက်မွ ပိုက္ဆံဘာညာ သြားေပးရမယ္”။ “ဘယ္သူနဲ႔ သြားမလဲ သမီး” “ေမာင္ေသာင္းပဲ ေခၚသြားေတာ့မယ္… အဲ့ေကာင္က ေျပာတတ္ဆိုတတ္ရွိတယ္ အေမ” “အဆင္ေျပပါေစ… သမီးရယ္ ” မိခ်ိဳတစ္ေယာက္ ညေရာက္မွာကို ေၾကာက္ေနမိသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္ေရွ႕ထိုင္မိသည္။ လိမ္းေနလည္း အလကားပဲ က်န္မွာမွမဟုတ္တာ။ မိခ်ိဳက မုဆိုးမ ေယာက်ာ္းနဲ႔ မေတြ႕ဖူးသူေတာ့ မဟုတ္။ အေနတည္တဲ့ မိခ်ိဳကို ဘယ္သူမွ လက္တည့္မစမ္းရဲ။ မိခ်ိဳေယာက်ာ္း ဆုံးတာပဲ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေလ။ ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ရမွာကို ေၾကာက္သလိုလို ရွက္သလိုလိုျဖင့္ တြန႔္ဆုတ္ခ်င္ေနသည္။ ျဖစ္လာမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ သြားေတြ႕ရၿပီ။ ေမာင္ေသာင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕စြန္က သစ္ေတာ႐ုံးကို ကိုေရာက္လာသည္။ ေမာင္ေသာင္းက ႐ုံးေရွ႕ကမဝင္ ႐ုံးေနာက္လမ္းၾကားေလးကေန ဦးစီးအိမ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ တံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ဦးစီးနဲ႔ ဗိုလ္ေလး အရက္ဝိုင္း ဖြဲ႕ေနက်တယ္။ “လာလာ မိခ်ိဳ ထိုင္…. ေမာင္ေသာင္း အဲဒီပုလင္းယူသြား…. ႐ုံးထဲမွာ ဟိုေကာင္ေတြဝိုင္း သြားထိုင္လိုက္…. ဖဲဝိုင္းေရာရွိတယ္… ၿပီးမွ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္”။ “ဟုတ္ကဲ့” ဖိုးေမာင္ထြက္သြားေတာ့ ဗိုလ္ေလးက “အကို… ခ်ရေအာင္” “ဧည့္ခန္းထဲလား” “အို” ” လာပါမရွက္နဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ သြားရေအာင္” မိခ်ိဳလည္း ထလိုက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ “အဝတ္ေတြ… ခြၽတ္လိုက္… မိခ်ိဳ” ထမီရင္လ်ားၿပီး ခြၽတ္မယ္လုပ္ေတာ့ “မဟုတ္ဘူး… အကုန္ခြၽတ္ခ်လိုက္… တခုၿပီးတခု ေျဖးေျဖးပဲ” အို.. မိခ်ိဳ ရွက္လိုက္တာ။ လုပ္မေပးပဲ ေနလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ မိခ်ိဳလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း စခြၽတ္လိုက္တယ္။ အက်ႌခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ေဘာ္လီေအာက္က ႐ုန္းႂကြေနတဲ့ မိခ်ိဳႏို႔ေတြကို အာသာငမ္းငမ္း ၾကည့္ေနတယ္။ ေဘာ္လီခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ေရွ႕ကုန္းခြၽတ္လိုက္ေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္ရသြားတဲ့ ႏို႔ေတြက စိတ္ႂကြစရာ။ ေအာက္ခံ ဝတ္မထားတဲ့ လုံျခည္ကို တေျဖးေျဖး ျဖည္ခ်ၿပီး ေလွ်ာခ်ေတာ့ သူတို႔မ်က္လုံးေတြက မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည္။

“အခန္းအစြန္ကေန ကုတင္ေပၚေလွ်ာက္ခဲ့” လုပ္ထားေပါ့ စိတ္ထဲက ႀကိမ္းေပမယ္ ႏႈတ္ခမ္းက အၿပဳံးမပ်က္ရဲ ဖင္ေတြကို မလႈပ္လႈပ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ျပလိုက္တယ္။ ဦးစီးက “လာလာ… အကိုႀကီး အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ေပး” အဝတ္ေတြခြၽတ္လိုက္ေတာ့ အိုး.. ေထာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ ဗိုလ္ေလးကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ေနတယ္။ မားမားမတ္မတ္ေထာင္ေနတဲ့ လီးေတြက အ႐ြယ္မတိမ္းမယိမ္း၊ ဦးစီးကပိုတုတ္ၿပီး ဗိုလ္ေလးက ပိုရွည္တယ္။ ဒီလီးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလိုးခံရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ရမက္စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့။ အဖုတ္ဆီမွ တစစ္စစ္နဲ႔ ယားယံလာသည္။ “ခ်ိဳ.. ကုတင္ေပၚ  ေခါင္းေအာက္ခ်ၿပီး…. ပက္လက္ လွဲလိုက္” သေဘာက် ေနေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာနားမွာ လီးႀကီးၿဖဲပီး ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ အထူးေတာ့ပါဘူးဆိုပီး စိတ္ပါပါနဲ႔ စုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေပါင္ကိုဆြဲဟၿပီး တစ္ေယာက္က ဘာဂ်ာကိုင္ေတာ့သည္။ အိုး… အဖုတ္တခုလုံး လွ်ာနဲ႔ သိမ္းယက္ေနေတာ့ ခံရခက္လိုက္တာ။ အေပၚကလဲ ပါးစပ္ကိုလိုးရင္း ႏို႔ေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ေနတာမ်ား လက္ရာေတြပါ ထင္တယ္။ “အမေလးေလး… အအ…ကြၽတ္ ကြၽတ္… အိုးး” အစိကို ေျခေနတာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဗိုလ္ေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္တုန္းက အၿငိဳးနဲ႔မ်ား ပညာျပေနပါလိမ့္။ ခါးကိုကိုင္ၿပီး လွ်ာအျပားလိုက္ တစြပ္စြပ္နဲ႔ ေစာက္ေခါင္းထဲကို ထိုးလိုးေနတာမ်ား ေဆြးမ်ိဳးေမ့ေလာက္သည္။ လက္ခလည္နဲ႔ ဖင္ဝထဲ ထည့္ထည့္ကလိေတာ့ “အဟင္းဟင္း အင့္…အအ..အို…အဟင့္… ရွီးးး” ညည္းသံကို စုံလို႔ အစိကို ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ကိုက္လိုက္ေရာ “အ.. အေမ့…အို႔… အား… အားဟားး… ကြၽတ္ကြၽတ္…အိုးးး… ထြက္ကုန္ၿပီ” ဆတ္ဆတ္ခါရင္း အရည္ေတြ ထြက္က်ကုန္တယ္။ “ရွီးးး…လီးနဲ႔ လိုးမွ ၿပီးတယ္ထင္ထားတာ… အမေလး… ေကာင္းလိုက္တာ”ဟု ပါးစပ္မွ ထုတ္ညည္းမိေတာ့သည္။ ဦးစီးလည္း ပါးစပ္ထဲက လီးကိုထုတ္ၿပီး ပက္လက္လွန္ေပးတယ္ “ခ်ိဳ အေပၚကို တက္လိုက္” အေပၚက တက္ခြလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လီးကိုကိုင္ကာ ေစာက္ပတ္အဝေတ့ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ “အူး..ဟူး” ေစာက္ပတ္က လီးနဲ႔မေတြ႕တာ အ‌ေတာ္ၾကာၿပီမို႔ အထဲကို ၾကပ္ၿပီးဝင္သြားတယ္။

အခ်က္၅၀ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးတဲ့အခါ “ခ်ိဳ ေမွာက္ခ်လိုက္… ကုန္းထား” “ဟုတ္” ဦးစီးရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္ခ်ၿပီး ၿငိမ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဖင္ဝကို ဗိုလ္ေလးက အဆီေတြ သုတ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လီးနဲ႔ ေတ့ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ေၾကာက္လို႔ ဖင္ရႈံထားမိေတာ့ ကြဲထြက္ေတာ့မလို အသဲခိုက္ေအာင္ နာသည္“အေမ့ နာတယ္”။ “စိတ္ေလွ်ာ့ထား… ခဏပဲ နာမွာ” ႐ုန္းမရမယ့္ အတူတူ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္သည္။ ဖင္ဝကေန တထစ္ခ်င္းဝင္ေနတာနဲ႔အတူ အေရျပားေတြ ကြဲကုန္ၿပီ ထင္တာပဲ။ တစ္ဆို႔ႀကီးနဲ႔ သပ္လွ်ိဳထားသလို ခံရခက္လွသည္။ ဒစ္ေက်ာ္ေအာင္ သြင္းၿပီးေတာ့ အဆုံးထိ ေဆာင့္ခ်ခံလိုက္ရတယ္။ “အားးး… အေမေရ… ေသပါၿပီ…အား ကြၽတ္ကြၽတ္…အအ” လူက ေကာ့သြားၿပီး အဖုတ္ထဲက လီးက သားအိမ္ကို လာေထာက္သည္။ “အေမ့… ခံရခက္လိုက္တာ”။ ဦးစီးက ႏို႔ေတြကို စို႔ေပးေနသလို ဗိုလ္ေလးက တင္ပါးေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ “အင္းဟင္းဟင္း…ရွီးး” ရမက္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္လာၿပီး ေကာင္းလာကာ အရည္ေတြ ထြက္က်လာျပန္ၿပီ။ အနာ သက္သာလာၿပီး ဖင္ထဲေကာ ေစာက္ပတ္ထဲကပါ ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာေတာ့ ဖင္ကို ႏွဲ႔ႏွဲ႔ၿပီး စလႈပ္ရွားမိသည္။ “ခ်ိဳ အနာသက္သာၿပီလား” “ဟုတ္” ေနာက္က လိုးလိုက္ ေရွ႕ကလိုးလိုက္နဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီ ေဆာင့္လိုက္က်တာ။ တခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာေတြမို႔ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေစာက္ရည္ေတြလည္း အိုင္ထြန္းၿပီး လူလည္း ေမွ်ာ့ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနၿပီ။ “အိုးး… ေကာင္းလိုက္တာ…. ေဆာင့္ပါ… ၾကမ္းၾကမ္း‌ေလး လိုးပါ… ေကာင္းလိုက္တာ… အအ… အင္း အင္းး..အို႔…. က်ဥ္စိမ့္လာပီ…အအ..အဟ… ၿပီးခ်င္လာၿပီ… ေဆာင့္ပါ… သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္ေပးပါ… ဖြတ္.. ပလြတ္.. ဘြတ္ဘြတ္…အအ… ၿပီး… ၿပီးး… ၿပီးၿပီ…. အားးး… အိုးးး… ထြက္ကုန္ၿပီ…အားးးရွီးး” တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း မ်က္လုံးမ်ား စင္က်ၿပီး ပါးစပ္ေလး ဟကာ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ ဦးစီးရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္က်သြားေတာ့သည္။ လိုးႏိုင္ေဆာင့္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ လိုးလိုက္၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းလိုးလိုက္နဲ႔ မိခ်ိဳကို မနက္၄နာရီမွ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ေမာင္ေသာင္နဲ႔ ျပန္လာရင္း မိခ်ိဳ ေတြးမိလိုက္တယ္။ ဒီလိုအမႈမ်ိဳး ခဏခဏ ျဖစ္ခ်င္လိုက္ပါဘိလို႔။ ေယာက္်ားနဲ႔ ကင္းကြာတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့မိခ်ိဳ အမႈလည္း မျဖစ္ေတာ့သလို အလိုလည္း ျပည့္ခဲ့ေလကာ အျပန္လမ္းမွာ အၿပဳံးေလးနဲ႔ လန္းဆန္းလို႔ ေနေတာ့သည္။….ၿပီး