မဆန့်မပြဲကြီး

စိမ်းမြကြည်လင်နေသော ချောင်းရေပြင်ကို နှင်းဝေ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ကြွေကျလာသော စကားပွင့်ကြောင့် ရေမျက်နှာပြင် လှုပ်ခါသွားပြီး ကြည်လင်သောရေ၌ ထင်ဟပ်နေသော နှင်းဝေရဲ့ ရုပ်ပုံလွှာမှာ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး၍ လှုပ်ခါသွားရသည်။ သူမ၏ ရုပ်လွှာမှာ ခုလို တကယ်ပဲ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်နေပြီလား နှင်းဝေတွေးလိုက်မိသည်။ ကြွေကျလာသော တရုတ်စကားပွင့် ဖြူဖြူလေးက ချောင်းရေပြင်တွင် အခိုက်အတန့်လေးသာ ရပ်တန့်သွားပြီးနောက် ရေစီးနှင့်အတူ မျောပါသွားသည်ကို နှင်းဝေ လိုက်ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ တရုတ်စကားပွင့်ဖြူဖြူလေးက ရေစီးအတိုင်း လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး မျောပါသွားရသည် မဟုတ်။ ရေစပ်တွင်ရှိသော သစ်မြစ်ဆုံများ၊ ကျောက်တုံးများကို ကွေ့ပတ်ကာ မျောပါသွားရသည်။ ပန်းပွင့်လေးက အရာဝတ္ထုတို့ကို လွယ်လွယ်ကူကူတော့ ကွေ့ပတ်သွားနိုင်သည် မဟုတ်ပါ။ ဆုံတွေ့သော အရာတို့ကို ရေစီးအရှိန်နှင့်အတူ တိုးတိုက်ထိခိုက်မိပြီးမှသာ ရေစီးနှင့် ပါသွားရခြင်း ဖြစ်သည်။ နှင်းဝေ ဘဝကရော တရုတ်စကားပွင့် ဖြူဖြူလေးလို ကြွေကျသွားခဲ့ပြီး အခု ရေစုန်မျောရတော့မှာလား။ မျောချင်တိုင်း မျောဆိုပြီး စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် မျောချလိုက်ရင်လည်း လမ်းခုလတ်မှာ ကြုံတွေ့ရမည့် အပိတ်အပင် အတားအဆီးများနှင့် ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရလိမ့်ဦးမလဲ မသိ။ နှင်းဝေရင်မှာ တင်းကြပ်လှသည်။ ဒီလိုအတွေး ဒီလိုခံစားချက်တွေနှင့် နှင်းဝေရင်ထဲ မွန်းကြပ်နေခဲ့ရတာ ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ အပြစ်ရှိသူက နှင်း‌ဝေရယ်ပါ။ နှင်းဝေက ဆတ်ဆော့ မိတာကိုး။ သူ့ကိုရော အပြစ်မရှိဘူးလို့ ပြောလို့ရမလား။ တကယ်ဆို သူက ကိုယ့်ထက် အသက် အများကြီး ကြီးတဲ့သူပဲ။ စဉ်းစား ချင့်ချိန်နိုင်တာပဲ။ နှင်းဝေက ဆတ်ဆော့အုံးတော့ သူက ဆင်ခြင်နိုင်တာပဲ။ အို…ဒါမျိုးဆိုတာကလဲ အခက်သားကလား။ စဉ်းစားဉာဏ်တွေ ကွယ်ပျောက်သွားတတ်တာမျိုး မဟုတ်လား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှင်း‌ဝေ သူ့ကို အပြစ်ရှိတယ်လို့တော့ မရိုးစွပ်ချင်တာ အမှန်ပါ။ တစ်နေ့မှ စိတ်မအေးခဲ့ရ တွေး၍ ပူနေခဲ့ရသော ကိစ္စက အခု ၃ လကျော်လာတဲ့အထိ ဘာမှထူးခြားမှု ရှိမလာတော့ နှင်းဝေ ပူပန်ရတာ တစ်မျိုး သက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အရိပ်မည်းကြီးက နှင်းဝေနောက် ကပ်ပြီးလိုက်ပါနေသေးသည်။ ဒီအရိပ်မည်းကြီးကတော့ ဘယ်တော့မှ ကင်းကွာသွားမလဲ မသိတော့ပါ။

နှင်းဝေ အမြဲတွေးနေမိတာက ငါဟာ ဟိုတုန်းကလို သန့်သန့်စင်စင် မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကြီးက နှင်းဝေရင်မှာ ဘယ်လိုမှ ပျောက်၍ မသွား။ “ဟင်း…“ နှင်‌ဝေ သက်ပြင်းကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကြီး ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချောင်းရေပြင်ထက်သို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ ရေပြင်တွင် ထင်ဟပ်နေသော သူမ၏ ပုံရိပ်က ပကတိ ကြည်လင်သန့်စင်လို့ နေသည်။ ကျစ်ဆံမြီးလေး နှစ်ချောင်း ဘယ်ညာချ၍ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်ဆံကြီးကြီး လေးနှင့် သူမ၏ ရုပ်လွှာက ဘာမှ ပြောင်းလဲမသွား။ ပါးလေးနှစ်ဖက်တောင် မသိမသာလေး ပို၍ ဖောင်းလာပြီး အရင်ကထက်ပင် ပိုပြီး လှလာသယောင် ထင်မှတ်ရသည်။ ဒါပေမယ့် နှင်းဝေရင်ထဲမှာတော့ သူမကိုယ် သူမ ညစ်နွမ်းနေပြီ ဆိုသည့် အစွဲအလန်းကြီးက ရင်ထဲမှာ အမြဲ မွန်းကြပ်နေရသည် မဟုတ်ပါလား။ အဲဒီနေ့ အဲဒီအဖြစ်ပျက်ကိုလည်း နှင်းဝေ တစ်သက်လုံး မေ့လို့ရလိမ့်မည် မဟုတ်တော့ပါ။ မှတ်မှတ်ရရ နှင်းဝေ ၁၈နှစ် တင်းတင်းပြည့်တဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ ဝါဆိုလဆန်း (၁၀) ရက်နေ့ကပေါ့။ မွေးနေ့ရောက်တိုင်း နှင်းဝေ အမြဲလုပ်နေကျ အလုပ်တစ်ခုရှိသည်။ ညနေစောင်းတွင် ရွာဦးစေတီသို့ သွား၍ ပန်းနှင့် ဆီမီး ကပ်လှူသည့် အလေ့အထလေးပင် ဖြစ်သည်။ ရွာဦးစေတီက ရွာနှင့် တဆက်တစပ်တည်း ရှိသည်မဟုတ်ပါ။ ရွာတန်းရဲ့ ထိပ်တွင် ဘုန်းတော်ကြီး ကျောင်းဝန်းကြီးရှိသည်။ ကျောင်းဝန်း အလွန်တွင် ရေကန်ကြီး သုံးကန်ရှိသည်။ ထိုရေကန်ကြီးများကို လွန်၍ ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်သွားပါမှ ရွာဦးစေတီသို့ ရောက်သည်။ ရွာဦးစေတီ၏ ပရဝုဏ်ဘေးတွင် ရွာဦးနတ်စင်များ ရှိသည်။ အခါကြီးရက်ကြီး နေ့များတွင် ရွာဦးစေတီတွင် လူစည်ကားပြီး နေတတ်ပေမယ့် ကျန်ရက်တွေမှာတော့ လူသူ ကင်းရှင်း၍ နေတတ်သည်။ နှင်းဝေ ရွာဦးစေတီကို ရောက်၍ ပန်း၊ ဆီမီးများ လှူဒါန်းကာ ဆုတောင်းသည်။ ပြီးတော့ ညနေဆည်းဆာချိန်တွင် ရွာဦးစေတီမှ ကြည့်လျှင် လယ်ကွင်းများ၊ ရွာမှ အိမ်တန်းများ၊ လယ်ကွင်းတွေ အလွန် ခြံများနှင့် ရှုခင်းမှာ ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှသဖြင့် နှင်းဝေ ချက်ချင်း မပြန်သေးပဲ ရွာဦးစေတီ၏ တံတိုင်းမုခ်ဝတွင်ရှိသော အုတ်ခုံကြီးပေါ်သို့ တက်ကာ ခဏထိုင်နေလိုက်သည်။ နှင်းဝေ ပတ်ဝန်းကျင် ရှုခင်းတွေကို ကြည့်နေစဉ်မှာပင် မိုးစက်မိုးပေါက်တွေက ကျရောက်လာတော့သည်။ နှင်းဝေ အုတ်ခုံပေါ်မှ ခုန်ဆင်းပြီး လှမ်းအထွက် မိုးက ပိုသည်းလာသည်။ နှင်းဝေတွင် ခမောက်လည်း မပါ၊ ထီးလည်း မပါချေ။ ရွာဘက်သို့ နှင်းဝေ ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျှောက်ပြန်လာခဲ့သည်။ မိုးက မစဲဘဲ သည်းမြဲ သည်းလို့နေသည်။

နှင်းဝေ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲ၍ နေပြီ။ ရေကန်ကြီးများနား အရောက် နှင်းဝေ ချမ်း၍ တုန်လာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် တိုက်လိုက်သော လေက ချမ်းအေးလှသည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းကြီးကို လွန်၍လာသည်။ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်ခန့် လျှောက်လျှင် အိမ်သို့ ရောက်တော့မည်။ အားတင်း၍ ဆက်လျှောက်ပါက လျှောက်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် နှင်းဝေ မလျှောက်ချင်တော့။ ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်း အလွန်နားတွင် နှင်းဝေတို့ အစ်မ မအေးခိုင်တို့ ခြံရှိသည်။ နှင်းဝေအစ်မဖြစ်သူ၏ ခြံထဲသို့ ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ “ဟာ… နှင်းဝေ….. ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ…မိုးရွာကြီးထဲ…. သွား သွား..အိမ်ပေါ်တက်…. နင့်အစ်မ အဝတ်တွေနဲ့ လဲထားလိုက်“ “ဟို….ဟို …. ရွာဦးစေတီက…ပြန်လာတာ“ နှင်းဝေ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်လျှင် အိမ်ရှေ့ရှိ စင်အောက်၌ အင်္ကျီမပါ ကျောပြောင်ကြီးဖြင့် နွားစာစဉ်းနေသော သူမ၏ခဲအို ကိုဖိုးကျော်က လှမ်း၍ ပြောသည်။ ဖိုးကျော် ညနေတိုင်း သောက်တတ်သည်။ ဖိုးကျော်ကို ပြန်ပြောသော နှင်းဝေအသံက ချမ်းလွန်းသဖြင့် လေက သိပ်ပြီး မဆက်ချင်။ နှင်းဝေ ရေစိုကြီးနဲ့ပင် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ “နင့်အစ်မနဲ့ သံလုံးကတော့ နင်တို့အိမ်ကို သွားတယ်…. မိုးတိတ်မှ ပြန်လာမယ်နဲ့ တူတယ်“ အိမ်ရှေ့မှ လှမ်းပြောလိုက်သော ဖိုးကျော်အား နှင်းဝေ ဘာမှ ပြန်၍ မပြောမိ။ သံချောင်းဆိုတာက ၄နှစ်သာရှိသော သူမ၏ တူလေးဖြစ်သည်။ မီးဖိုချောင် နောက်ဘက် နံရံတွင် ဝါးထရံကြား၌ ညှပ်၍လှန်းထားသော အစ်မဖြစ်သူ၏ ထဘီတစ်ထည်ကို ဆွဲယူ၍ ရေစိုအဝတ်နှင့် လဲကာ ဝတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမရဲ့ ရေစိုနေတဲ့ ထဘီကို ညှစ်ကာ နံရံရှိ ဝါးတန်းကြား၌ ညှပ်၍ ပြန်လှန်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ၏ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှ အင်္ကျီများကို ချွတ်၍ ထဘီကို ရင်လျားပြီး အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရှိ ကြိုးတန်းပေါ်မှ အစ်မဖြစ်သူ၏ အင်္ကျီများထဲမှ တစ်ထည်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ဘော်လီတော့ မဝတ်တော့။ အင်္ကျီ ခပ်ထူထူလေးပဲ ဝတ်ပြီး ပြန်မည်ဟု တွေးကာ နှင်းဝေ အခန်းပေါက်ကို ကျောပေးပြီး ရင်လျားထားသော ထဘီကို ခါးသို့လျှော၍ ဝတ်လိုက်သည်။ နှင်းဝေရဲ့ ခန္ဓကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပဲ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။ နှင်းဝေ လက်ထဲမှအင်္ကျီကို ဝတ်ရန် လက်နှစ်ဖက် ပင့်မြှောက်ကာ ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် အင်္ကျီလက်ပေါက်ကို အစွပ် “အမလေး….. ဟင်… အစ်ကို ဖိုးကျော်…. လွှတ်…လွှတ်ပါ“ သူမ၏ နောက်မှ နေ၍ တစုံတယောက်က သိုင်းဖက်လိုက်သဖြင့် နှင်းဝေ ကြောက်အားလန့်အား လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးကျော်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ကြောက်လန့်စွာဖြင့် နှင်းဝေက ရုန်းလိုက်ပေမဲ့ မြဲမြံလှတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က သူမကို အတင်းညှစ်၍ ဖက်ထားသလို ဖိုးကျော်လက်ဖဝါး တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်နေသည်။ ဖိုးကျော်ထံမှ အရက်နံ့က နှင်းဝေခေါင်းပင် ကိုက်ချင်လာသည်။ နှင်းဝေ အတင်းရုန်းသည်။ သူမခန္ဓကိုယ်က လှုပ်၍ပင် မရချေ။ “လွှတ်ပါ…. အစ်ကို ဖိုးကျော်…ရှင် ခွေးကျင့်ခွေးကြံ …မကြံနဲ့… အစ်မနဲ့ ပြန်တိုင်ပြောမှာနော်“ “နှင်းဝေကလဲဟာ…. ခုဟာက ဘယ်သူမှ သိတာမှ မဟုတ်တာ… နင့်အစ်မ ပြန်တိုင်လိုက်လို့… အေးခိုင် အော်ကြီးဟစ်ကျယ် လုပ်မှ….နင်ပဲ အရှက်ကွဲလိမ့်မယ်“ “အို..အို….မသိဘူး….လွှတ်…လွှတ်…. ဟင့်…..အဟင့်..အီး…ဟီး“ နှင်းဝေ ငိုချလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကတော့ တပြားသားမှ မလျှော့ပါ။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နှင်းဝေကို နောက်မှ ကြုံး၍ ဖက်ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က နှင်းဝေ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ပင် ကိုင်၍ ဆုပ်နယ်နေပါသေးသည်။ နှင်းဝေတစ်ကိုယ်လုံး အပူလှိုင်းတို့က တဖြေးဖြေး ရစ်ပတ်လို့လာသည်။ နှင်းဝေ သူ့ကို ဘာမှ မပြောနိုင်တော့။ ငိုမြဲ ငိုလျှက်သာ ရှိသည်။ “အီး..ဟီး ဟီး…ဟီး…ဟင့်….အီး….ဟီး“ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်က နှင်းဝေရဲ့ မွှေးညှင်းနုနုလေးတွေ ပေါက်နေသော ဂုတ်ပိုးသား နုနုဖွေးဖွေးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိစုပ်၍ ဒလစပ်ပင် နမ်းနေသည်။ ထိုသို့ နမ်းရင်း သူ့လျှာဖျားဖြင့် ဂုတ်ပိုးသားလေးတွေကို ထိုးထိုးပြီး ယက်လိုက်သေးသည်။ နှင်းဝေ ဒူးတွေ မခိုင်တော့၊ ညွှတ်၍ ကျချင်လာသည်။ နှင်းဝေ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့။ လွတ်ရာလွတ်ကြောင်း ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကိုလဲ မစဉ်းစားနိုင်တော့။ တစ်ကိုယ်လုံး ရစ်သိုင်း၍လာသော ဖိန်းရှိန်းလို့လာသော အပူလှိုင်း ခံစားချက်တို့သာ အာရုံက ရောက်၍ရောက်၍ လာသည်။ တဟီးဟီး ငိုသံလေးက တဖြေးဖြေး ပျောက်၍သွားပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ရှိုက်သံလေးများနှင့်အတူ မျက်ရည်များကတော့ တစိမ့်စိမ့် ထွက်နေဆဲဖြစ်သည်။ “ဟင်…မလုပ်နဲ့…..မလုပ်နဲ့လို့” နှင်းဝေ လှမ်းဆွဲလိုက်ပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီ။ ခါးတွင် ဖြစ်သလို ပတ်ထားသော ထဘီလေးက ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသည်။ ဒီမှာတင် နှင်းဝေ နို့လေးတွေပေါ်မှ သူ့လက်ကြီးက နှင်းဝေရဲ့ တင်သားဖွေးဖွေး ကားကားကြီးများ အပေါ် ရောက်သွားပြီး ညှစ်နယ်ပါတော့သည်။ “အိ…အိ…မလုပ်ပါနဲ့….ဟင့် ဟင့်“ သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်းကြီးက နှင်းဝေရဲ့တင်သား ဖွေးနုနုကြီးတွေကိ အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေလိုက်တာ နှင်းဝေကိုယ်လေးပင် ရှေ့သို့ ငိုက်ငိုက်ကျသွားရသည်။

နှင်းဝေကို မြဲမြံစွာ ထိန်ချုပ်ဖက်တွယ်ထားသော သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်ကတော့ နှင်းဝေကိုယ်လေးကို မလွှတ်။ တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားမြဲ။ ခက်တာက နှင်းဝေ ဖင်ကိုင် မခံနိုင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ နောက်မှ တင်သားကြီးတွေကို အကိုင်ခံရလျှင် အရှေ့ကဟာလေးက တရွရွဖြစ်လာကာ ဖောင်းထလာတတ်သည်။ “အို အို….မလုပ်နဲ့…တော်တော့…. တော်ပါတော့ဆို…. ဘာတွေမှန်းလဲ… မသိဘူး….တော်….တော့…အို့..အို့” နှင်းဝေ တောင်စဉ်ရေမရ ဘာတွေ ပြောလို့ ပြောမိမှန်း မသိတော့။ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသော နှင်းဝေ ရုန်းကြည့်ပြန်သည်။ သူမ၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓကိုယ်လေးက လှုပ်၍ပင် မရအောင် သူ့လက်ကြီးက ခိုင်မြဲ သန်စွမ်းလှသည်။ “နှင်းဝေကလဲ ဟာ..အလကား အပင်ပန်းခံပြီး ရုန်းနေသေးတယ်….. ဘယ်သူ သိတာမှတ်လို့“ “အစ်မတို့ ပြန်လာရင် ခက်မယ်“ “ဟဲ..ဟဲ… နင့်အစ်မနဲ့ နင့်တူက ငါသွားခေါ်မှ ပြန်လာမှာဟ… ကဲ..လာပါဟာ“ ဖိုးကျော်က နှင်းဝေကိုယ်ပေါ်မှ ဖက်ထားသော သူ့လက်ကြီးကို ဖယ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာထဲ ဆွဲ၍ခေါ်သည်။ ခြေတစ်လှမ်းစာမျှ ဝေးသော အိပ်ယာဆီသို့ နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေး ရောက်၍အသွား ဖိုးကျော်က လက်တစ်ဖက်မှ နှင်းအိကို ကိုင်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ “ဟာ“ နှင်းဝေ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရသေးသည်။ တစ်မိုက်လောက်ရှိသော သူ့ဟာကြီးက အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထလျှက် တန်းမတ်နေသည်။ ထိပ်ကြီးက အိမ်ရှေ့မန်ကျည်းပင်ကြီးတွင် တွေ့ရသော ပုတ်သင်ညိုအကောင်ကြီး၏ ခေါင်းကြီးလောက် ရှိသည်။ ပြီးတော့ ပုတ်သင်ညိုခေါင်းလို တဆတ်ဆတ်ညိတ်လျှက် နှင်းဝေကို ဖျားယောင်း ခေါ်ဆောင်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ နှင်းဝေ သူ့ဟာကြီးကို ကြည့်မိရင်း ခဏမျှ ငိုင်ကျသွားသည်။ ထိုခဏမှာပင် ဖိုးကျော်က အိပ်ယာပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမကိုပါ ဆွဲထိုင်ချလိုက်သည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျှက်လေး ဖြစ်အသွား နှင်းဝေကို ဖက်၍ လှဲချလိုက်တော့မည်အလုပ် နှင်းဝေတစ်ယောက် အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာ ရှိသော ထဘီကို လှမ်းဆွဲကာ ဆတ်ခနဲ ထ၍ပြေးသည်။ “ဖုန်း… အမလေး သေပါပြီ“ ဘယ်ရမလဲ ဖိုးကျော်ကလဲ နပ်ပြီးသား၊ ရှေ့ရောက်မှတော့ လက်လွတ်မခံနိုင်ပေ။ နှင်းဝေ ထ၍အပြေး သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုး၍ ခြေကန့်လန့် ထိုးခံလိုက်တော့ နှင်းဝေ ဝုန်းခနဲ ပစ်လဲကျသွားတော့သည်။ “အား….အီး…အ….. နာလိုက်တာ“ နှင်းဝေခါးလေးကို လက်ဖြင့် နှိပ်ရင်း ငြီးတွားနေရာမှ ထ၍ထိုင်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။

“နှင်းဝေကလဲဟာ… နင်က အသားနာ ခံချင်တာကိုး… အလကား အချိန်တွေ ကြာနေတယ်… အသားလဲ နာတယ်… ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် နေလိုက်ရင်… ခုလောက်ဆို နင် အိမ်ပြန်လို့ရသွားပြီ“ နှင်းဝေ ထထိုင်ရန် ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ခါးက အတော်နာနေသဖြင့် မထိုင်နိုင်တော့ပါ။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ရင်းသာ လက်တစ်ဖက်က ခါးကို နှိပ်နေရသည်။ နှင်း‌ဝေပုံစံလေးက တစောင်း မကျတကျ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေပြီး ပေါင်ဖြူဖြူလေးတစ်ဖက်က ကြွ၍နေသည်။ ပေါင်ကြားမှ အုပ်ဆိုင်းနေသော မဟူရာတောလေးက သူမ၏ ရတနာသိုက်တံခါးကို စိုးစိမျှ မမြင်ရလေအောင် ဖုံးကွယ်ထားသည်။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ပန်းကန်လုံးသာသာမျှ သူမ၏ နို့တင်းတင်းလေး နှစ်လုံးက မူလက ဖွေးအုနေပေမယ့် ဖိုးကျော်ရဲ့ ကိုင်တွယ်ညှစ်နယ်မှုကြောင့် နီရဲ၍နေသည်။ အပျိုနို့သီး သေးသေးလေးတွေက မြင်ရုံဖြင့် သိသာလောက်အောင် ထောင်ထ၍ နေချေပြီ။ ပေါင်ကြားမှ အင်္ဂါစပ်ကို စမ်းကြည့်စရာ မလို။ နို့သီးတွေ မာ၍ ထောင်လာလျှင် ထိုမိန်းမ စပ်ယှက်ခံရန် အသင့်ဖြစ်နေပြီဆိုတာ ဖိုးကျော် သိပြီးသား။ အိပ်ယာခြေရင်းတွင် လဲကျနေသော နှင်းဝေအား လှဦးက ဖက်၍ အိပ်ယာပေါ် ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖက်ထားလျှက်က နှင်းဝေရဲ့ နို့ကို ကုန်း၍ စို့ပေးလိုက်သည်။ “အ….အ..ဟ….ကျွတ် ကျွတ်“ ကောင်မလေး နာသွားတာတော့ မဖြစ်နိုင်။ နို့သီးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးယက်ရင်း ဖွဖွလေး ကိုက်စို့ပေးလိုက်တာဖြစ်သည်။ နာတာမဟုတ်ရင် နှင်းဝေ ခံရခက်သွားတာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ဖိုးကျော်ရဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ပေါင်ကြားကို လှမ်းလိုက်တော့ နှင်းအိက ပေါင်နှစ်လုံးကို တင်းနေအောင် စေ့ထားလိုက်သည်။ စောက်မွှေးထူထူလေးတွေကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ရင်း စောက်ဖုတ်အပေါ်ပိုင်း အသားခုံနုနုလေးကို သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် ဆုတ်၍ဆုတ်၍ ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဇိမ်ဆွဲ၍ စို့ပေးရင်း ဖိုးကျော် နှင်းဝေမျက်နှာကို လှမ်း၍ ကြည့်သည်။ အပျိုမလေး မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တင်းတင်းစေ့ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဖိုးကျော်က သူ့လက်ကို ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာ ထိုးသွင်းကြည့်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးက စေ့ထားသော်လည်း စောစောကလို တင်းတင်းကြီး မဟုတ်။

ဒါကြောင့် ပေါင်လေးထဲ လက်ကို ဆတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ သတိရသွားသော နှင်းဝေက ပေါင်ကို တင်းတင်းကြီး ပြန်စေ့လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်၏ လက်တစ်ခုလုံး ပေါင်ကြားသို့ ဝင်မသွားသော်လည်း လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်ကတော့ ပေါင်ကြားတွင် တိတိပပကြီး ညှပ်၍ သွားသည်။ ညှပ်သွားတာမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြား အကွဲကြောင်းနှင့် ကပ်လျှက်ဖြစ်သည်။ စောက်စေ့ငုတ်လေး ထွက်နေတာကိုတောင် ထိမိနေရသည်။ နို့စို့နေရက်က ပေါင်ကြားထဲတွင် ညှပ်နေသော သူ့လက်ညှိုး လက်ခလယ်တို့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးသည်။ ထိုအခါ အပြင်သို့ ထွက်ပေါ်နေသော စောက်စေ့ငုတ်ကလေးကို ဆွဲဆွဲပွတ်သလို ဖြစ်၍နေသည်။ မကြာလိုက် “အင်း…ဟင့်“ နှင်းဝေ နှုတ်ဖျားမှ အသံလေး ထွက်သွားပြီး နှင်းဝေပေါင်နှစ်ဖက်မှာ ဟတယ်ဆိုရုံလေး ဟသွားသည်။ ဖိုးကျော်၏ လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်မျက်နှာစာကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ကိုင်ခိုက် ရွှဲစိုနေသော အရည်တွေကို စမ်းမိလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လက်ညှိုး စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဖြေးဖြေး တိုးဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ နို့သီးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကြိတ်ရင်း လက်ညိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်နှုတ်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ နှင်းဝေ မခံနိုင်။ “အ..အ…အင်း…. ကျမ ပြန်ပါရစေတော့…အဟင်း…. မဟုတ်ရင်လဲ အသေသာ သတ်လိုက်ပါတော့ရှင်… ဟင့်…ဟင့်“ နှင်းဝေ၏ အသံက စောစောကလို ဒေါသသံ မဟုတ်၊ မောသံဖြင့် စကားကို မနဲ အားယူပြောနေရပြီး တောင်းပန်ခယသံ ဖြစ်သည်။ ဖိုးကျော် ပြုံးလိုက်ပြီး နှင်းဝေရဲ့ ကိုယ်ပေါ်လှိမ့်တက်လိုက်ရာမှ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ နှင်းဝေ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တင်းနေအောင် စေ့ထားသည်။ ဖိုးကျော်က သူ့လီးကို လက်တစ်ဖက်မှ ကိုင်၍ စောက်ပတ်ဝကို တေ့ပြီး ဆတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အမေ့…..အင့်“ နှင်းဝေမျက်နှာလေး မော့ပြီး သွေးကြောလေးတွေ ထောင်သွားသည်။ လီးထိပ်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဝင်သွားပြီ။ ခေါင်းဝင်မှတော့ ကိုယ်ဆန့်ပြီပေါ့။ လီးကို ထပ်၍ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖိဖိသွင်းသည်။ “ဗြစ်…အိုး….ပြွတ်…ဖွတ်…… အား…အီး…..ဗြစ် ဗြစ်…အား..အား“ ဖိုးကျော် အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်သည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုက သူ့လီးကြီးကို မဆန့်မပြဲ ငုံကာ လက်ခံနေသည်။ လီးက တစ်ဝက်သာသာတော့ ဝင်သွားပြီ။ ဖိုးကျော် နှင်းဝေရဲ့ မျက်နှာလေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။

မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ ခံနိုင်အောင် ခံမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည့် ပုံပေါက်နေပါသည်။ ဖိုးကျော် တဖန် ဆောင့်၍ လီးကို ဆတ်ခနဲ သွင်းလိုက်ပြန်သည်။ “ဗြစ်….ဗြစ်…..ဘွတ်……အီး…..အင့်…….အင်း“ နှင်း‌ဝေ သံရှည်လေးဖြင့် ညည်းလိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်က အစွမ်းကုန်ကား၍ ထွက်သွားသည်။ အထဲမှာ အရည်တွေက အတော်ကြီး ရွှဲ၍ ထွက်နေသည်။ ဖိုးကျော် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ကုန်း၍ စို့လိုက်ပြီး ကျန်နေသော လီးကို ဖိဖိပြီး သွင်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်….ပြွတ်….ဗြစ်….ဒုတ်…..အင့်……အီး“ နှင်းဝေ ခါးလေး ကော့တက်သွားသည်။ သူ့လီးကြီးက စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ မဆန့်မပြဲကြီး ပြည့်သိပ်၍ နေသည်။ နှင်းဝေ ခါးနာသောဝေဒနာ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်တော့။ အထဲတွင် ပြည့်သိပ်ကြပ်ညှပ်စွာ ရောက်နေသော သူ့လီးကြီးကို အားမလိုအားမရဖြင့် ဆွဲဆွဲပြီး ညှစ်နေမိသည်။ သူမကို သူမတော့ ဘာတွေ လုပ်မိနေမှန်း မသိ။ “ကောင်းလိုက်တာ…. နှင်းဝေရယ်“ တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားသော ဖိုးကျော်က တိုးတိုးလေး ငြီးလိုက်ရင်း နှင်းဝေ၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ မချိမဆန့် တဆုံးတိုင် ဝင်နေသော သူ့လီးကြီးကို ထပ်၍ ဖိသွင်းသည်။ “အို့… အစ်ကိုကလဲ…ဟင်း……အ….အို…. အရမ်းလုပ်နေတာပဲ လူကို” တဆုံးဝင်၍နေသော လီးကို ထပ်၍ဖိသွင်းလိုက်တော့ လီးက ထပ်၍မဝင်တော့ပဲ လီးအရင်းနှင့် စောက်ပတ်ဝ ဖိလိုက်မိသည့် ဒဏ်က ယောက်ျားအားနှင့်ဆိုတော့ နှင်းဝေ အတော်လေး ခံစားသွားရသည်။ “ချစ်လွန်းလို့ပါကွယ်….. အားမရဘူး…. နှင်းဝေရယ်“ “ဟွန်း…. ဘာမှန်းလဲ… မသိဘူး“ နှင်းဝေက နှုတ်ခမ်းလေး စူ၍ အမူပိုပိုလေး ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်၍ ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာနဲ့ လိုးသည်။ “ဗြစ်…အား….အင်း….ဟင်း…ဟင်း” နှင်းဝေ မျက်လုံးလေးတွေ မဖွင့်တော့ပဲ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးက ဘယ်ညာ ခါယမ်းနေတော့သည်။ ဒါတင်မက နှင်း‌ဝေ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေကလည်း တုန်ခနဲ လုံးခနဲ ဖြစ်လို့လာသည်။ “ဗြစ်….ဗြစ်….ပလွတ်…..ပြစ်“ “အင်း…အစ်ကိုရယ်… ခုမှ နှင်းဝေတို့ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ….အင်း….ဟင်း” နှင်းဝေ အလူးအလဲ ခံစားနေရသည့်ကြားက သူမသိချင်သောအရာကို အားယူ၍ မေးသည်။”အင်း…အီး…..အား… အကို အေးခိုင်နဲ့ မရခင်ကတည်းက…. နှင်းဝေကို သဘောကျနေတာ…. တစ်နေ့တော့ မဖြစ် ဖြစ်အောင် ချစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ“ “အစ်ကိုရယ်“ “ဒါပေမယ့်… အစ်ကို နှင်းဝေရဲ့ စိတ်ကို နားလည်တယ်…. ဒီတစ်ခါပဲ ချစ်လိုက်ရရင် တော်ပါပြီ“ “ဟင်“ နှင်းဝေက ဟင်ခနဲ ဖြစ်ကာ သူ့ကို အလန့်တကြား မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ခေါင်းကို ခါရမ်းကာ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ပြန်၍ ပိတ်ထားလိုက်သည်။ ခဏအတွင်း မျက်လုံးဒေါင့်စွန်းမှ မျက်ရည်စလေးများ စို့၍ ထွက်လာသည်။ ဖိုးကျော်က ဒူးထောင်၍ လိုးနေရာမှ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချကာ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ရင်း ဖင်ကို ကြွကြွပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ နှင်းဝေမှာ ဆောင့်လိုးသည့်ဒဏ်ရော ဖိုးကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီး ဖိထားသည့်ဒဏ်ကိုပါ နှစ်ခုစလုံး ခံစားနေရသည်။ ဒါပေမယ့် နှင်းဝေ ကျေနပ်နေသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချထားသော ဖိုးကျော်ကိုယ်လုံးကြီးကို လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် မိမိရရ ပြန်ဖက်ထားသည်။ “ဗြစ် ….အိုး… အစ်ကို……. အီး..အား…“ နှင်းဝေ သူမကိုယ်သူမ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိ။ ဖိုးကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းကြုံးဖက်ပြီး အပေါ်မှ ဖိထားသည့်ကြားက သူမ၏ခါးလေး အတင်းကော့တက်လာကာ တကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားသည်။ နှင်းဝေ ပြီးသွားပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သော ဖိုးကျော်ကလည်း ခပ်သွက်သွက် အချက် ၂၀ခန့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရေတွေကို ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။ အတန်ကြာအောင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်၍ ငြိမ်နေကြပြီးတော့မှ ဖိုးကျော်က ဘေးသို့ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ နှင်းဝေ သူမဘေးတွင် ပက်လက်ဖြစ်သွားသော ဖိုးကျော်ကို တစ်ချက်ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ထ၍ထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖိုးကျော်ကို ကျောပေး၍ အဝတ်အစားများကို ပြန်၍ဝတ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စကားမပြောဖြစ်ကြချေ။ ဖိုးကျော်က သူ့ကို ကျောပေး၍ အဝတ်အစားများ ဝတ်နေသော နှင်းဝေကို မျက်တောင်မခတ် နောက်မှ ကြည့်နေမိသည်။ အင်္ကျီတွေ ဝတ်ပြီးသွားတော့ နှင်းဝေက ထဘီကို ခြေထောက်မှ စွတ်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထ၍ ရပ်ကာ ဝတ်လိုက်သည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ဆင်ပြီးတော့မှ အခန်းဝဖက်သို့ လှည့်၍ အပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ နှင်းဝေ ဖိုးကျော်ကို တစ်ချက်လေးမှ လှည့်မကြည့်ပေ။ အခန်းဝဖက်သို့ လှမ်း၍ထွက်သွားသော နှင်း၏ မျက်ဝန်းတို့တွင်တော့ မျက်ရည်များ ဝိုင်းလျှက် ရှိသည်ကို ဖိုးကျော် အထင်းသား မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းဝေ အိမ်ရှေ့ကို ရောက်တော့ သူမဖိနပ်ကို စီးပြီး အိမ်အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။ အပြင်တွင် မိုးက မသည်းတော့ပေမယ့် စဲတော့ မစဲသေးချေ။

နှင်းဝေ ဟိုဟိုသည်သည် ရှာကြည့်လိုက်တော့ ခမောက်တစ်ခုကို တွေ့သဖြင့် ဆွဲ၍ ဆောင်းကာ မိုးဖွဲဖွဲကြားသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ နှင်းဝေ ခြေလှမ်း၍ လျှောက်လိုက်တိုင်း အထဲမှ အရည်တွေက ပြန်၍ ထွက်ကျလာနေသည်။ လျှောက်ရင်းနဲ့ ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံး စေးထန်ထန် ဖြစ်လာကာ လျှောက်ရတာ ခက်ခဲလာသည်။ လမ်းလျှောက်ရင်း နှင်းဝေ ဘေးဘီကြည့်၍ လူလစ်တာနှင့် ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ဝတ်ထားသော ထဘီနှင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထဘီတွင် အကွက်လိုက် စွန်းထင်း၍ သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိ။ ခေါင်းပေါ်တွင် ဆောင်းထားသော ခမောက်က ခန္ဓကိုယ်အပေါ်ပိုင်း လောက်သာ မိုးရေကို ကာကွယ်ပေးနိုင်ပြီး မကြာမီမှာပင် သူမ၏ ထဘီလေးတစ်ခုလုံး မိုးရေတို့ဖြင့် စိုစိုရွှဲသွားမှာ သေချာလေသည်။ ဖိုးကျော်နှင့် နှင်းဝေတို့ ကိစ္စကို အစ်မဖြစ်သူ မအေးခိုင်ပင် မသိလိုက်။ သူတို့ နှစ်ယောက်တည်းသာ သိထားကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဖိုးကျော်နှင့် နှင်းဝေတို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တတ်နိုင်သမျှ ရှောင်နေကြသည်။ မလွှဲသာလို့ နှစ်ယောက်သား ဆုံမိကြလျှင်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းကာ ပုံမှန်အတိုင်း ပြောဆိုဆက်ဆံကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် နှင်းဝေက ဖိုးကျော်ကို အကဲခတ် ဆန်းစစ်ကြည့်သည်။ ဖိုးကျော်က သူမအပေါ် မရိုးသားသော အရိပ်အယောင်များ ဘာကိုမှ မတွေ့ရသဖြင့် နှင်းဝေ တစ်မျိုး စိတ်အေးရသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ခက်သည်က နှင်းဝေဖြစ်သည်။ သူမလိပ်ပြာ သူမ မလုံ။ ပတ်ဝန်းကျင်က မသိ၍ ရိုက်ခတ်မှု မရှိသော်လည်း သူမကိုယ်သူမတော့ သိနေတာက ခက်လှသည်။ ဒီအရိပ်မည်းကြီးကို သူမစိတ်ထဲက ဘယ်လိုများ ဖျောက်ဖျက်ပစ်ရပါ့မလဲ ဆိုသောမေးခွန်းက နှင်းဝေ သူမကိုယ်ကို ပြန်မေးမိနေသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။ သူမ၏ ခန္ဓကိုယ်က ညစ်နွမ်းနေပြီလားဆိုသည့် အတွေးက နှင်းဝေရင်ထဲတွင် ခိုင်ခိုင်မာမာ ကိန်းအောင်း၍ နေသည်။ ယခုလည်း ချောင်းစပ်ရှိ တရုတ်စကားပင် သစ်မြစ်ဆုံကြီးပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း သူမ၏ အရိပ်မည်းကြီးကို ပြန်ပြောင်း စဉ်းစားမိနေကာ သက်ပြင်းတွေ အခါခါ ချနေမိသည်။ စဉ်းစားပြီးသွားပြန်တော့ ပေါင်လေးတစ်ဖက်ကို ဟ၍ လက်လေးတစ်ဖက်ကို ပေါင်ကြားထဲ သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှ စမ်းလိုက်မိသည်။ ဒီအရာက ဘာနှင့်မှ ထိ၍ရသော အရာမဟုတ်ပါ။

လက်ဖြင့် ထိကိုင်ပြီ ဆိုကတည်းက ထိုလက် ကင်းကွာသွားမှာကို စောက်ဖုတ်လေးက မလိုလားသည့်အပြင် ထိထားသော ခုအနေအထားထက် ပိုပြီး ဖိကပ်ပွတ်သပ်လာမှာကို လိုလား၍နေသည်။ နှင်းဝေ သူမလက်ဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို အသာလေး ဖိ၍ ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ ပွတ်ရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းက ပို၍ ကားသွားရသည်။ နှင်းဝေ ထိုင်နေသောနေရာက ရေကန်ကြီး သုံးကန်၏ အရှေ့ဖက် ချောင်းကမ်းစပ်တွင် ဖြစ်သည်။ သူတို့ရွာက ဒီချောင်းကမ်းပါးတလျှောက် တည်ထားသော ရွာကလေးဖြစ်သည်။ ကမ်းစပ်တွင် လူသူကင်းရှင်းမှန်း သိတော့ နှင်းဝေ ပို၍ ကဲလာသည်။ ထဘီအောက်နားစလေးကို အသာလေး ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ထဘီကြားထဲ လက်ကို သွင်းကာ စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းလိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏ ခဲအို ဖိုးကျော်လုပ်တာ ခံလိုက်ရပြီးကတည်းက ရိပ်ထားသော စောက်မွှေးလေးတွေက လက်တဆစ်ခန့်ပင် ပြန်၍ ထွက်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး လက်ဖျားလေးဖြင့် စောက်မွှေးလေးတွေကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးမှ အကွဲကြောင်းမှ ငေါက်တောက်လေးထွက်နေသော စောက်စေ့လေးကို လက်မထိပ်ဖြင့် တို့ထိကာ ပွတ်ပေးရင်း နှင်းဝေ မျက်လုံးလေးများ စင်း၍ကျလာရသည်။ ရွာလမ်းမကြီးပေါ်မှ ချောင်းဖက်သို့ ဆင်းလာပြီး လူတစ်ရပ်လောက် ပေါက်နေသော ဗျိုက်တောပင်များကို ကျော်ဖြတ်လိုက်မည်ဆိုပါက နှင်းဝေကို အတိုင်းသား မြင်ရမည် ဖြစ်သည်။ စောက်ပတ်ဝတွင် စိုစိစိလေး ဖြစ်နေသော အရည်လေးတွေက စောက်စေ့ကလေးကိုလည်း ထိလိုက်ရော အပြင်သို့ စို့၍ထွက်လာသည်။ နှင်းဝေ စင်းကျနေသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မဖွင့်တော့ပေ။ လက်ညှိုးလေးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထွက်နေသော အရည်လေးတွေကြောင့် ချောချောချူချူ တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားသည်။ ဒီတော့ နှင်း‌ဝေက သူမ၏ လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ လက်က လှုပ်နေတော့ နှင်းဝေရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တသိမ့်သိမ့် လှုပ်၍နေသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင် ဖြေးဖြေးလေး လှုပ်ရှားနေသော သူမ၏လက်က သွက်သွက်လက်လက်ကြီး လှုပ်ရှား၍ လာသည်။ နှင်းဝေ မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ဟ၍လာသည်။ “နှင်းဝေ“ “အမလေး“ ခေါ်လိုက်သော အသံက တိုးတိုးလေး ဖြစ်ပေမယ့် နှင်းဝေ နားထဲတွင် မိုးကြိုးပစ်လိုက်သည်ဟုပင် ထင်လိုက်ရသည်။ ထဘီးကြားထဲ ထိုးသွင်းထားသော လက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် နှင်းဝေ မျက်လုံး ဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။

“ဟင်…ဆရာလေး“ ရွာမူလတန်းကျောင်းမှ ဆရာလေး ဝင်းနိုင်အား တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းဝေ မျက်လွှာလေးချကာ ခေါင်းလေး ငုံ့သွားသည်။ သူနဲ့မှ ပက်ပင်းတိုးရသတဲ့လား။ နှင်းဝေ ရှက်လိုက်တာ မပြောပါနဲ့။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ဒီနေရာမှ ချက်ချင်းထ၍ ပြေးသွားလိုက်ချင်သည်။ အမှန်တော့ နှင်း‌ဝေနှင့် ဆရာလေး ဝင်းနိုင်တို့က ရှေ့လထဲတွင် လက်ထပ်ကြရန် လူကြီးတွေက သဘောတူပြီးကြတဲ့သူတွေ ဖြစ်သည်။ ဆရာလေး ဝင်းနိုင်နှင့် နှင်းဝေတို့ ကြိုက်နေကြတာလည်း တစ်နှစ်ကျော် ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီနေရာက သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့နေကျ နေရာလေး ဖြစ်သည်။ ဝင်းနိုင် နှင်းအိ အဖြစ်အား တွေ့လိုက်ရတော့ သူ့ကိုသတိရပြီး နှင်းဝေ လုပ်ချင်တာ လုပ်နေသည်ဟု တွေးမိပြီး သနားသွားသည်။ ဝင်းကို နှင်းဝေရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ညင်သာစွာကိုင်၍ သူမကို ဆွဲထူလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း၍ ဖွဖွလေး နမ်းသည်။ မြတ်နိုးယုယစွာ ညင်ညင်သာသာ နမ်းလိုက်တာ ဖြစ်ပေမယ့် နှင်းဝေက ဒီလိုနမ်းတာကို အားမရနိုင်။ သူမ ပါးကို ထိုး၍ တိုးကပ်ပေးသည်။ “နှင်းဝေ… အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့နော်…. အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိပါဘူး“ “ဟင့်အင်း… မလိုက်ချင်ဘူး“ နှင်းဝေ သူ့ခါးကို ဖက်ထားလျှက်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ ခေါင်းလေးခါရမ်း၍ ပြောသည်။ “လိုက်ခဲ့ပါလား နှင်းဝေရာ…. လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရတာပေါ့“ “ဟင့်အင်း…ရှေ့လထဲဘဲ…. လက်ထပ်တော့မယ့်ဟာ” “ဒါတော့..ဒါပေါ့…..ဒါပေမဲ့“ “ဘာလဲ….. နှင်းဝေကို အထင်သေးသွားပြီလား….. အဲဒါ နှင်းဝေ တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးရှင့်… မိန်းကလေးတိုင်း အဲ့လိုပဲ… မှတ်ထား”ဟု ပြောလိုက်သည်။ “အော်… နှင်းဝေရယ်” ဝင်းနိုင် နှင်းဝေရဲ့ နဖူးလေးအား တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး နှင်းဝေခါးလေးကို ဖက်ကာ ရွာလမ်းမကြီးပေါ်သို့တက်ကာ ရွာဖက်သို့ နှစ်ဦးသား လျှောက်သွားလိုက်ကြပါတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

စိမ္းျမၾကည္လင္ေနေသာ ေခ်ာင္းေရျပင္ကို ႏွင္းေဝ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ေႂကြက်လာေသာ စကားပြင့္ေၾကာင့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ လႈပ္ခါသြားၿပီး ၾကည္လင္ေသာေရ၌ ထင္ဟပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝရဲ႕ ႐ုပ္ပုံလႊာမွာ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြး၍ လႈပ္ခါသြားရသည္။ သူမ၏ ႐ုပ္လႊာမွာ ခုလို တကယ္ပဲ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနၿပီလား ႏွင္းေဝေတြးလိုက္မိသည္။ ေႂကြက်လာေသာ တ႐ုတ္စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴေလးက ေခ်ာင္းေရျပင္တြင္ အခိုက္အတန႔္ေလးသာ ရပ္တန႔္သြားၿပီးေနာက္ ေရစီးႏွင့္အတူ ေမ်ာပါသြားသည္ကို ႏွင္းေဝ လိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ တ႐ုတ္စကားပြင့္ျဖဴျဖဴေလးက ေရစီးအတိုင္း လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ေမ်ာပါသြားရသည္ မဟုတ္။ ေရစပ္တြင္ရွိေသာ သစ္ျမစ္ဆုံမ်ား၊ ေက်ာက္တုံးမ်ားကို ေကြ႕ပတ္ကာ ေမ်ာပါသြားရသည္။ ပန္းပြင့္ေလးက အရာဝတၳဳတို႔ကို လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ ေကြ႕ပတ္သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါ။ ဆုံေတြ႕ေသာ အရာတို႔ကို ေရစီးအရွိန္ႏွင့္အတူ တိုးတိုက္ထိခိုက္မိၿပီးမွသာ ေရစီးႏွင့္ ပါသြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏွင္းေဝ ဘဝကေရာ တ႐ုတ္စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴေလးလို ေႂကြက်သြားခဲ့ၿပီး အခု ေရစုန္ေမ်ာရေတာ့မွာလား။ ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာဆိုၿပီး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေမ်ာခ်လိုက္ရင္လည္း လမ္းခုလတ္မွာ ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ အပိတ္အပင္ အတားအဆီးမ်ားႏွင့္ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမလဲ မသိ။ ႏွင္းေဝရင္မွာ တင္းၾကပ္လွသည္။ ဒီလိုအေတြး ဒီလိုခံစားခ်က္ေတြႏွင့္ ႏွင္းေဝရင္ထဲ မြန္းၾကပ္ေနခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ အျပစ္ရွိသူက ႏွင္း‌ေဝရယ္ပါ။ ႏွင္းေဝက ဆတ္ေဆာ့ မိတာကိုး။ သူ႔ကိုေရာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရမလား။ တကယ္ဆို သူက ကိုယ့္ထက္ အသက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးတဲ့သူပဲ။ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တာပဲ။ ႏွင္းေဝက ဆတ္ေဆာ့အုံးေတာ့ သူက ဆင္ျခင္ႏိုင္တာပဲ။ အို…ဒါမ်ိဳးဆိုတာကလဲ အခက္သားကလား။ စဥ္းစားဉာဏ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွင္း‌ေဝ သူ႔ကို အျပစ္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ မ႐ိုးစြပ္ခ်င္တာ အမွန္ပါ။ တစ္ေန႔မွ စိတ္မေအးခဲ့ရ ေတြး၍ ပူေနခဲ့ရေသာ ကိစၥက အခု ၃ လေက်ာ္လာတဲ့အထိ ဘာမွထူးျခားမႈ ရွိမလာေတာ့ ႏွင္းေဝ ပူပန္ရတာ တစ္မ်ိဳး သက္သာသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အရိပ္မည္းႀကီးက ႏွင္းေဝေနာက္ ကပ္ၿပီးလိုက္ပါေနေသးသည္။ ဒီအရိပ္မည္းႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကင္းကြာသြားမလဲ မသိေတာ့ပါ။

ႏွင္းေဝ အၿမဲေတြးေနမိတာက ငါဟာ ဟိုတုန္းကလို သန႔္သန႔္စင္စင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးက ႏွင္းေဝရင္မွာ ဘယ္လိုမွ ေပ်ာက္၍ မသြား။ “ဟင္း…“ ႏွင္‌ေဝ သက္ျပင္းကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းေရျပင္ထက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ေရျပင္တြင္ ထင္ဟပ္ေနေသာ သူမ၏ ပုံရိပ္က ပကတိ ၾကည္လင္သန႔္စင္လို႔ ေနသည္။ က်စ္ဆံၿမီးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း ဘယ္ညာခ်၍ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္ဆံႀကီးႀကီး ေလးႏွင့္ သူမ၏ ႐ုပ္လႊာက ဘာမွ ေျပာင္းလဲမသြား။ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ေတာင္ မသိမသာေလး ပို၍ ေဖာင္းလာၿပီး အရင္ကထက္ပင္ ပိုၿပီး လွလာသေယာင္ ထင္မွတ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေဝရင္ထဲမွာေတာ့ သူမကိုယ္ သူမ ညစ္ႏြမ္းေနၿပီ ဆိုသည့္ အစြဲအလန္းႀကီးက ရင္ထဲမွာ အၿမဲ မြန္းၾကပ္ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအျဖစ္ပ်က္ကိုလည္း ႏွင္းေဝ တစ္သက္လုံး ေမ့လို႔ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွင္းေဝ ၁၈ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါဆိုလဆန္း (၁၀) ရက္ေန႔ကေပါ့။ ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ႏွင္းေဝ အၿမဲလုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခုရွိသည္။ ညေနေစာင္းတြင္ ႐ြာဦးေစတီသို႔ သြား၍ ပန္းႏွင့္ ဆီမီး ကပ္လႉသည့္ အေလ့အထေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ႐ြာဦးေစတီက ႐ြာႏွင့္ တဆက္တစပ္တည္း ရွိသည္မဟုတ္ပါ။ ႐ြာတန္းရဲ႕ ထိပ္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဝန္းႀကီးရွိသည္။ ေက်ာင္းဝန္း အလြန္တြင္ ေရကန္ႀကီး သုံးကန္ရွိသည္။ ထိုေရကန္ႀကီးမ်ားကို လြန္၍ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါမွ ႐ြာဦးေစတီသို႔ ေရာက္သည္။ ႐ြာဦးေစတီ၏ ပရဝုဏ္ေဘးတြင္ ႐ြာဦးနတ္စင္မ်ား ရွိသည္။ အခါႀကီးရက္ႀကီး ေန႔မ်ားတြင္ ႐ြာဦးေစတီတြင္ လူစည္ကားၿပီး ေနတတ္ေပမယ့္ က်န္ရက္ေတြမွာေတာ့ လူသူ ကင္းရွင္း၍ ေနတတ္သည္။ ႏွင္းေဝ ႐ြာဦးေစတီကို ေရာက္၍ ပန္း၊ ဆီမီးမ်ား လႉဒါန္းကာ ဆုေတာင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္တြင္ ႐ြာဦးေစတီမွ ၾကည့္လွ်င္ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ႐ြာမွ အိမ္တန္းမ်ား၊ လယ္ကြင္းေတြ အလြန္ ၿခံမ်ားႏွင့္ ရႈခင္းမွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသျဖင့္ ႏွင္းေဝ ခ်က္ခ်င္း မျပန္ေသးပဲ ႐ြာဦးေစတီ၏ တံတိုင္းမုခ္ဝတြင္ရွိေသာ အုတ္ခုံႀကီးေပၚသို႔ တက္ကာ ခဏထိုင္ေနလိုက္သည္။ ႏွင္းေဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက က်ေရာက္လာေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝ အုတ္ခုံေပၚမွ ခုန္ဆင္းၿပီး လွမ္းအထြက္ မိုးက ပိုသည္းလာသည္။ ႏွင္းေဝတြင္ ခေမာက္လည္း မပါ၊ ထီးလည္း မပါေခ်။ ႐ြာဘက္သို႔ ႏွင္းေဝ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ မိုးက မစဲဘဲ သည္းၿမဲ သည္းလို႔ေနသည္။

ႏွင္းေဝ တကိုယ္လုံး စို႐ႊဲ၍ ေနၿပီ။ ေရကန္ႀကီးမ်ားနား အေရာက္ ႏွင္းေဝ ခ်မ္း၍ တုန္လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္လိုက္ေသာ ေလက ခ်မ္းေအးလွသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းႀကီးကို လြန္၍လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ ေလွ်ာက္လွ်င္ အိမ္သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ အားတင္း၍ ဆက္ေလွ်ာက္ပါက ေလွ်ာက္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေဝ မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္း အလြန္နားတြင္ ႏွင္းေဝတို႔ အစ္မ မေအးခိုင္တို႔ ၿခံရွိသည္။ ႏွင္းေဝအစ္မျဖစ္သူ၏ ၿခံထဲသို႔ ေျပးဝင္ခဲ့သည္။ “ဟာ… ႏွင္းေဝ….. ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ…မိုး႐ြာႀကီးထဲ…. သြား သြား..အိမ္ေပၚတက္…. နင့္အစ္မ အဝတ္ေတြနဲ႔ လဲထားလိုက္“ “ဟို….ဟို …. ႐ြာဦးေစတီက…ျပန္လာတာ“ ႏွင္းေဝ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လွ်င္ အိမ္ေရွ႕ရွိ စင္ေအာက္၌ အက်ႌမပါ ေက်ာေျပာင္ႀကီးျဖင့္ ႏြားစာစဥ္းေနေသာ သူမ၏ခဲအို ကိုဖိုးေက်ာ္က လွမ္း၍ ေျပာသည္။ ဖိုးေက်ာ္ ညေနတိုင္း ေသာက္တတ္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကို ျပန္ေျပာေသာ ႏွင္းေဝအသံက ခ်မ္းလြန္းသျဖင့္ ေလက သိပ္ၿပီး မဆက္ခ်င္။ ႏွင္းေဝ ေရစိုႀကီးနဲ႔ပင္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ “နင့္အစ္မနဲ႔ သံလုံးကေတာ့ နင္တို႔အိမ္ကို သြားတယ္…. မိုးတိတ္မွ ျပန္လာမယ္နဲ႔ တူတယ္“ အိမ္ေရွ႕မွ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဖိုးေက်ာ္အား ႏွင္းေဝ ဘာမွ ျပန္၍ မေျပာမိ။ သံေခ်ာင္းဆိုတာက ၄ႏွစ္သာရွိေသာ သူမ၏ တူေလးျဖစ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ေနာက္ဘက္ နံရံတြင္ ဝါးထရံၾကား၌ ညႇပ္၍လွန္းထားေသာ အစ္မျဖစ္သူ၏ ထဘီတစ္ထည္ကို ဆြဲယူ၍ ေရစိုအဝတ္ႏွင့္ လဲကာ ဝတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ေရစိုေနတဲ့ ထဘီကို ညႇစ္ကာ နံရံရွိ ဝါးတန္းၾကား၌ ညႇပ္၍ ျပန္လွန္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏ ကိုယ္အေပၚပိုင္းမွ အက်ႌမ်ားကို ခြၽတ္၍ ထဘီကို ရင္လ်ားၿပီး အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲရွိ ႀကိဳးတန္းေပၚမွ အစ္မျဖစ္သူ၏ အက်ႌမ်ားထဲမွ တစ္ထည္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ေဘာ္လီေတာ့ မဝတ္ေတာ့။ အက်ႌ ခပ္ထူထူေလးပဲ ဝတ္ၿပီး ျပန္မည္ဟု ေတြးကာ ႏွင္းေဝ အခန္းေပါက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကို ခါးသို႔ေလွ်ာ၍ ဝတ္လိုက္သည္။ ႏွင္းေဝရဲ႕ ခႏၶကိုယ္ အေပၚပိုင္းတစ္ခုလုံး ဘာအဝတ္အစားမွ မရွိပဲ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားသည္။ ႏွင္းေဝ လက္ထဲမွအက်ႌကို ဝတ္ရန္ လက္ႏွစ္ဖက္ ပင့္ေျမႇာက္ကာ ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ အက်ႌလက္ေပါက္ကို အစြပ္ “အမေလး….. ဟင္… အစ္ကို ဖိုးေက်ာ္…. လႊတ္…လႊတ္ပါ“ သူမ၏ ေနာက္မွ ေန၍ တစုံတေယာက္က သိုင္းဖက္လိုက္သျဖင့္ ႏွင္းေဝ ေၾကာက္အားလန႔္အား လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ေၾကာက္လန႔္စြာျဖင့္ ႏွင္းေဝက ႐ုန္းလိုက္ေပမဲ့ ၿမဲၿမံလွတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမကို အတင္းညႇစ္၍ ဖက္ထားသလို ဖိုးေက်ာ္လက္ဖဝါး တစ္ဖက္ကလည္း သူမ၏ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္ကာ ဖြဖြေလး ဆုပ္နယ္ေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္ထံမွ အရက္နံ႔က ႏွင္းေဝေခါင္းပင္ ကိုက္ခ်င္လာသည္။ ႏွင္းေဝ အတင္း႐ုန္းသည္။ သူမခႏၶကိုယ္က လႈပ္၍ပင္ မရေခ်။ “လႊတ္ပါ…. အစ္ကို ဖိုးေက်ာ္…ရွင္ ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ …မႀကံနဲ႔… အစ္မနဲ႔ ျပန္တိုင္ေျပာမွာေနာ္“ “ႏွင္းေဝကလဲဟာ…. ခုဟာက ဘယ္သူမွ သိတာမွ မဟုတ္တာ… နင့္အစ္မ ျပန္တိုင္လိုက္လို႔… ေအးခိုင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လုပ္မွ….နင္ပဲ အရွက္ကြဲလိမ့္မယ္“ “အို..အို….မသိဘူး….လႊတ္…လႊတ္…. ဟင့္…..အဟင့္..အီး…ဟီး“ ႏွင္းေဝ ငိုခ်လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ပါ။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏွင္းေဝကို ေနာက္မွ ႀကဳံး၍ ဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က ႏွင္းေဝ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ပင္ ကိုင္၍ ဆုပ္နယ္ေနပါေသးသည္။ ႏွင္းေဝတစ္ကိုယ္လုံး အပူလႈိင္းတို႔က တေျဖးေျဖး ရစ္ပတ္လို႔လာသည္။ ႏွင္းေဝ သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ငိုၿမဲ ငိုလွ်က္သာ ရွိသည္။ “အီး..ဟီး ဟီး…ဟီး…ဟင့္….အီး….ဟီး“ ၿပီးေတာ့ ဖိုးေက်ာ္က ႏွင္းေဝရဲ႕ ေမႊးညႇင္းႏုႏုေလးေတြ ေပါက္ေနေသာ ဂုတ္ပိုးသား ႏုႏုေဖြးေဖြးေလးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိစုပ္၍ ဒလစပ္ပင္ နမ္းေနသည္။ ထိုသို႔ နမ္းရင္း သူ႔လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ဂုတ္ပိုးသားေလးေတြကို ထိုးထိုးၿပီး ယက္လိုက္ေသးသည္။ ႏွင္းေဝ ဒူးေတြ မခိုင္ေတာ့၊ ၫႊတ္၍ က်ခ်င္လာသည္။ ႏွင္းေဝ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာကိုလဲ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။ တစ္ကိုယ္လုံး ရစ္သိုင္း၍လာေသာ ဖိန္းရွိန္းလို႔လာေသာ အပူလႈိင္း ခံစားခ်က္တို႔သာ အာ႐ုံက ေရာက္၍ေရာက္၍ လာသည္။ တဟီးဟီး ငိုသံေလးက တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္၍သြားၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရႈိက္သံေလးမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္မ်ားကေတာ့ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ “ဟင္…မလုပ္နဲ႔…..မလုပ္နဲ႔လို႔” ႏွင္းေဝ လွမ္းဆြဲလိုက္ေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ခါးတြင္ ျဖစ္သလို ပတ္ထားေသာ ထဘီေလးက ကြင္းလုံးကြၽတ္က်သြားသည္။ ဒီမွာတင္ ႏွင္းေဝ ႏို႔ေလးေတြေပၚမွ သူ႔လက္ႀကီးက ႏွင္းေဝရဲ႕ တင္သားေဖြးေဖြး ကားကားႀကီးမ်ား အေပၚ ေရာက္သြားၿပီး ညႇစ္နယ္ပါေတာ့သည္။ “အိ…အိ…မလုပ္ပါနဲ႔….ဟင့္ ဟင့္“ သူ႔လက္ဖဝါး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးက ႏွင္းေဝရဲ႕တင္သား ေဖြးႏုႏုႀကီးေတြကိ အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ေနလိုက္တာ ႏွင္းေဝကိုယ္ေလးပင္ ေရွ႕သို႔ ငိုက္ငိုက္က်သြားရသည္။

ႏွင္းေဝကို ၿမဲၿမံစြာ ထိန္ခ်ဳပ္ဖက္တြယ္ထားေသာ သူ႔လက္ႀကီးတစ္ဖက္ကေတာ့ ႏွင္းေဝကိုယ္ေလးကို မလႊတ္။ တင္းတင္းႀကီး ဖက္ထားၿမဲ။ ခက္တာက ႏွင္းေဝ ဖင္ကိုင္ မခံႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ တင္သားႀကီးေတြကို အကိုင္ခံရလွ်င္ အေရွ႕ကဟာေလးက တ႐ြ႐ြျဖစ္လာကာ ေဖာင္းထလာတတ္သည္။ “အို အို….မလုပ္နဲ႔…ေတာ္ေတာ့…. ေတာ္ပါေတာ့ဆို…. ဘာေတြမွန္းလဲ… မသိဘူး….ေတာ္….ေတာ့…အို႔..အို႔” ႏွင္းေဝ ေတာင္စဥ္ေရမရ ဘာေတြ ေျပာလို႔ ေျပာမိမွန္း မသိေတာ့။ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေသာ ႏွင္းေဝ ႐ုန္းၾကည့္ျပန္သည္။ သူမ၏ အဝတ္မဲ့ ခႏၶကိုယ္ေလးက လႈပ္၍ပင္ မရေအာင္ သူ႔လက္ႀကီးက ခိုင္ၿမဲ သန္စြမ္းလွသည္။ “ႏွင္းေဝကလဲ ဟာ..အလကား အပင္ပန္းခံၿပီး ႐ုန္းေနေသးတယ္….. ဘယ္သူ သိတာမွတ္လို႔“ “အစ္မတို႔ ျပန္လာရင္ ခက္မယ္“ “ဟဲ..ဟဲ… နင့္အစ္မနဲ႔ နင့္တူက ငါသြားေခၚမွ ျပန္လာမွာဟ… ကဲ..လာပါဟာ“ ဖိုးေက်ာ္က ႏွင္းေဝကိုယ္ေပၚမွ ဖက္ထားေသာ သူ႔လက္ႀကီးကို ဖယ္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာထဲ ဆြဲ၍ေခၚသည္။ ေျခတစ္လွမ္းစာမွ် ေဝးေသာ အိပ္ယာဆီသို႔ ႏွင္းေဝကိုယ္လုံးေလး ေရာက္၍အသြား ဖိုးေက်ာ္က လက္တစ္ဖက္မွ ႏွင္းအိကို ကိုင္ထားရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ “ဟာ“ ႏွင္းေဝ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ တစ္မိုက္ေလာက္ရွိေသာ သူ႔ဟာႀကီးက အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလွ်က္ တန္းမတ္ေနသည္။ ထိပ္ႀကီးက အိမ္ေရွ႕မန္က်ည္းပင္ႀကီးတြင္ ေတြ႕ရေသာ ပုတ္သင္ညိဳအေကာင္ႀကီး၏ ေခါင္းႀကီးေလာက္ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ပုတ္သင္ညိဳေခါင္းလို တဆတ္ဆတ္ညိတ္လွ်က္ ႏွင္းေဝကို ဖ်ားေယာင္း ေခၚေဆာင္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ႏွင္းေဝ သူ႔ဟာႀကီးကို ၾကည့္မိရင္း ခဏမွ် ငိုင္က်သြားသည္။ ထိုခဏမွာပင္ ဖိုးေက်ာ္က အိပ္ယာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူမကိုပါ ဆြဲထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လွ်က္ေလး ျဖစ္အသြား ႏွင္းေဝကို ဖက္၍ လွဲခ်လိုက္ေတာ့မည္အလုပ္ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံပဲ လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ရွိေသာ ထဘီကို လွမ္းဆြဲကာ ဆတ္ခနဲ ထ၍ေျပးသည္။ “ဖုန္း… အမေလး ေသပါၿပီ“ ဘယ္ရမလဲ ဖိုးေက်ာ္ကလဲ နပ္ၿပီးသား၊ ေရွ႕ေရာက္မွေတာ့ လက္လြတ္မခံႏိုင္ေပ။ ႏွင္းေဝ ထ၍အေျပး သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုး၍ ေျခကန႔္လန႔္ ထိုးခံလိုက္ေတာ့ ႏွင္းေဝ ဝုန္းခနဲ ပစ္လဲက်သြားေတာ့သည္။ “အား….အီး…အ….. နာလိုက္တာ“ ႏွင္းေဝခါးေလးကို လက္ျဖင့္ ႏွိပ္ရင္း ၿငီးတြားေနရာမွ ထ၍ထိုင္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

“ႏွင္းေဝကလဲဟာ… နင္က အသားနာ ခံခ်င္တာကိုး… အလကား အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနတယ္… အသားလဲ နာတယ္… ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေနလိုက္ရင္… ခုေလာက္ဆို နင္ အိမ္ျပန္လို႔ရသြားၿပီ“ ႏွင္းေဝ ထထိုင္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ ခါးက အေတာ္နာေနသျဖင့္ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့ရင္းသာ လက္တစ္ဖက္က ခါးကို ႏွိပ္ေနရသည္။ ႏွင္း‌ေဝပုံစံေလးက တေစာင္း မက်တက် ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနၿပီး ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ဖက္က ႂကြ၍ေနသည္။ ေပါင္ၾကားမွ အုပ္ဆိုင္းေနေသာ မဟူရာေတာေလးက သူမ၏ ရတနာသိုက္တံခါးကို စိုးစိမွ် မျမင္ရေလေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားသည္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ပန္းကန္လုံးသာသာမွ် သူမ၏ ႏို႔တင္းတင္းေလး ႏွစ္လုံးက မူလက ေဖြးအုေနေပမယ့္ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ ကိုင္တြယ္ညႇစ္နယ္မႈေၾကာင့္ နီရဲ၍ေနသည္။ အပ်ိဳႏို႔သီး ေသးေသးေလးေတြက ျမင္႐ုံျဖင့္ သိသာေလာက္ေအာင္ ေထာင္ထ၍ ေနေခ်ၿပီ။ ေပါင္ၾကားမွ အဂၤါစပ္ကို စမ္းၾကည့္စရာ မလို။ ႏို႔သီးေတြ မာ၍ ေထာင္လာလွ်င္ ထိုမိန္းမ စပ္ယွက္ခံရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ဖိုးေက်ာ္ သိၿပီးသား။ အိပ္ယာေျခရင္းတြင္ လဲက်ေနေသာ ႏွင္းေဝအား လွဦးက ဖက္၍ အိပ္ယာေပၚ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဖက္ထားလွ်က္က ႏွင္းေဝရဲ႕ ႏို႔ကို ကုန္း၍ စို႔ေပးလိုက္သည္။ “အ….အ..ဟ….ကြၽတ္ ကြၽတ္“ ေကာင္မေလး နာသြားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ႏို႔သီးကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ထိုးယက္ရင္း ဖြဖြေလး ကိုက္စို႔ေပးလိုက္တာျဖစ္သည္။ နာတာမဟုတ္ရင္ ႏွင္းေဝ ခံရခက္သြားတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ေပါင္ၾကားကို လွမ္းလိုက္ေတာ့ ႏွင္းအိက ေပါင္ႏွစ္လုံးကို တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားလိုက္သည္။ ေစာက္ေမႊးထူထူေလးေတြကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ပြတ္ရင္း ေစာက္ဖုတ္အေပၚပိုင္း အသားခုံႏုႏုေလးကို သူ႔လက္ဖဝါး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ဆုတ္၍ဆုတ္၍ ညႇစ္ညႇစ္ေပးသည္။ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ဇိမ္ဆြဲ၍ စို႔ေပးရင္း ဖိုးေက်ာ္ ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာကို လွမ္း၍ ၾကည့္သည္။ အပ်ိဳမေလး မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို တင္းတင္းေစ့ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔လက္ကို ေပါင္ၾကားသို႔ မသိမသာ ထိုးသြင္းၾကည့္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးက ေစ့ထားေသာ္လည္း ေစာေစာကလို တင္းတင္းႀကီး မဟုတ္။

ဒါေၾကာင့္ ေပါင္ေလးထဲ လက္ကို ဆတ္ခနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ သတိရသြားေသာ ႏွင္းေဝက ေပါင္ကို တင္းတင္းႀကီး ျပန္ေစ့လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္၏ လက္တစ္ခုလုံး ေပါင္ၾကားသို႔ ဝင္မသြားေသာ္လည္း လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္ခလယ္ကေတာ့ ေပါင္ၾကားတြင္ တိတိပပႀကီး ညႇပ္၍ သြားသည္။ ညႇပ္သြားတာမွ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကား အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ျဖစ္သည္။ ေစာက္ေစ့ငုတ္ေလး ထြက္ေနတာကိုေတာင္ ထိမိေနရသည္။ ႏို႔စို႔ေနရက္က ေပါင္ၾကားထဲတြင္ ညႇပ္ေနေသာ သူ႔လက္ညႇိဳး လက္ခလယ္တို႔ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးသည္။ ထိုအခါ အျပင္သို႔ ထြက္ေပၚေနေသာ ေစာက္ေစ့ငုတ္ကေလးကို ဆြဲဆြဲပြတ္သလို ျဖစ္၍ေနသည္။ မၾကာလိုက္ “အင္း…ဟင့္“ ႏွင္းေဝ ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံေလး ထြက္သြားၿပီး ႏွင္းေဝေပါင္ႏွစ္ဖက္မွာ ဟတယ္ဆို႐ုံေလး ဟသြားသည္။ ဖိုးေက်ာ္၏ လက္ဖဝါးတစ္ခုလုံး ေပါင္ၾကားသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္မ်က္ႏွာစာကို လက္ဖဝါးျဖင့္ အုပ္၍ကိုင္ခိုက္ ႐ႊဲစိုေနေသာ အရည္ေတြကို စမ္းမိလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္လက္ညႇိဳး ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တေျဖးေျဖး တိုးဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔သီးေလးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိႀကိတ္ရင္း လက္ညိဳးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ ျပန္ႏႈတ္လိုက္ လုပ္ေပးသည္။ ႏွင္းေဝ မခံႏိုင္။ “အ..အ…အင္း…. က်မ ျပန္ပါရေစေတာ့…အဟင္း…. မဟုတ္ရင္လဲ အေသသာ သတ္လိုက္ပါေတာ့ရွင္… ဟင့္…ဟင့္“ ႏွင္းေဝ၏ အသံက ေစာေစာကလို ေဒါသသံ မဟုတ္၊ ေမာသံျဖင့္ စကားကို မနဲ အားယူေျပာေနရၿပီး ေတာင္းပန္ခယသံ ျဖစ္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ႏွင္းေဝရဲ႕ ကိုယ္ေပၚလွိမ့္တက္လိုက္ရာမွ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲၿဖဲလိုက္သည္။ ႏွင္းေဝ မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားသည္။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔လီးကို လက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္၍ ေစာက္ပတ္ဝကို ေတ့ၿပီး ဆတ္ခနဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ “အေမ့…..အင့္“ ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာေလး ေမာ့ၿပီး ေသြးေၾကာေလးေတြ ေထာင္သြားသည္။ လီးထိပ္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ဝင္သြားၿပီ။ ေခါင္းဝင္မွေတာ့ ကိုယ္ဆန႔္ၿပီေပါ့။ လီးကို ထပ္၍ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖိဖိသြင္းသည္။ “ျဗစ္…အိုး….ႁပြတ္…ဖြတ္…… အား…အီး…..ျဗစ္ ျဗစ္…အား..အား“ ဖိုးေက်ာ္ ေအာက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုက သူ႔လီးႀကီးကို မဆန႔္မၿပဲ ငုံကာ လက္ခံေနသည္။ လီးက တစ္ဝက္သာသာေတာ့ ဝင္သြားၿပီ။ ဖိုးေက်ာ္ ႏွင္းေဝရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့ကာ ခံႏိုင္ေအာင္ ခံမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည့္ ပုံေပါက္ေနပါသည္။ ဖိုးေက်ာ္ တဖန္ ေဆာင့္၍ လီးကို ဆတ္ခနဲ သြင္းလိုက္ျပန္သည္။ “ျဗစ္….ျဗစ္…..ဘြတ္……အီး…..အင့္…….အင္း“ ႏွင္း‌ေဝ သံရွည္ေလးျဖင့္ ညည္းလိုက္ရင္း ေပါင္ႏွစ္ဖက္က အစြမ္းကုန္ကား၍ ထြက္သြားသည္။ အထဲမွာ အရည္ေတြက အေတာ္ႀကီး ႐ႊဲ၍ ထြက္ေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္ သူမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကုန္း၍ စို႔လိုက္ၿပီး က်န္ေနေသာ လီးကို ဖိဖိၿပီး သြင္းလိုက္သည္။ “ႁပြတ္….ႁပြတ္….ျဗစ္….ဒုတ္…..အင့္……အီး“ ႏွင္းေဝ ခါးေလး ေကာ့တက္သြားသည္။ သူ႔လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲမွာ မဆန႔္မၿပဲႀကီး ျပည့္သိပ္၍ ေနသည္။ ႏွင္းေဝ ခါးနာေသာေဝဒနာ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ေတာ့။ အထဲတြင္ ျပည့္သိပ္ၾကပ္ညႇပ္စြာ ေရာက္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို အားမလိုအားမရျဖင့္ ဆြဲဆြဲၿပီး ညႇစ္ေနမိသည္။ သူမကို သူမေတာ့ ဘာေတြ လုပ္မိေနမွန္း မသိ။ “ေကာင္းလိုက္တာ…. ႏွင္းေဝရယ္“ တစ္ကိုယ္လုံး ဆိမ့္တက္သြားေသာ ဖိုးေက်ာ္က တိုးတိုးေလး ၿငီးလိုက္ရင္း ႏွင္းေဝ၏ ေစာက္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ မခ်ိမဆန႔္ တဆုံးတိုင္ ဝင္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ထပ္၍ ဖိသြင္းသည္။ “အို႔… အစ္ကိုကလဲ…ဟင္း……အ….အို…. အရမ္းလုပ္ေနတာပဲ လူကို” တဆုံးဝင္၍ေနေသာ လီးကို ထပ္၍ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ လီးက ထပ္၍မဝင္ေတာ့ပဲ လီးအရင္းႏွင့္ ေစာက္ပတ္ဝ ဖိလိုက္မိသည့္ ဒဏ္က ေယာက္်ားအားႏွင့္ဆိုေတာ့ ႏွင္းေဝ အေတာ္ေလး ခံစားသြားရသည္။ “ခ်စ္လြန္းလို႔ပါကြယ္….. အားမရဘူး…. ႏွင္းေဝရယ္“ “ဟြန္း…. ဘာမွန္းလဲ… မသိဘူး“ ႏွင္းေဝက ႏႈတ္ခမ္းေလး စူ၍ အမူပိုပိုေလး ေျပာလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔လီးကို ဆြဲထုတ္၍ ဖင္ႀကီးကို ႂကြကာ ႂကြကာနဲ႔ လိုးသည္။ “ျဗစ္…အား….အင္း….ဟင္း…ဟင္း” ႏွင္းေဝ မ်က္လုံးေလးေတြ မဖြင့္ေတာ့ပဲ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ သူမ၏ ဦးေခါင္းေလးက ဘယ္ညာ ခါယမ္းေနေတာ့သည္။ ဒါတင္မက ႏွင္း‌ေဝ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးေတြကလည္း တုန္ခနဲ လုံးခနဲ ျဖစ္လို႔လာသည္။ “ျဗစ္….ျဗစ္….ပလြတ္…..ျပစ္“ “အင္း…အစ္ကိုရယ္… ခုမွ ႏွင္းေဝတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ….အင္း….ဟင္း” ႏွင္းေဝ အလူးအလဲ ခံစားေနရသည့္ၾကားက သူမသိခ်င္ေသာအရာကို အားယူ၍ ေမးသည္။”အင္း…အီး…..အား… အကို ေအးခိုင္နဲ႔ မရခင္ကတည္းက…. ႏွင္းေဝကို သေဘာက်ေနတာ…. တစ္ေန႔ေတာ့ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ခ်စ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာ“ “အစ္ကိုရယ္“ “ဒါေပမယ့္… အစ္ကို ႏွင္းေဝရဲ႕ စိတ္ကို နားလည္တယ္…. ဒီတစ္ခါပဲ ခ်စ္လိုက္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ“ “ဟင္“ ႏွင္းေဝက ဟင္ခနဲ ျဖစ္ကာ သူ႔ကို အလန႔္တၾကား မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ၿပီးေတာ့ သူမ၏ေခါင္းကို ခါရမ္းကာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ျပန္၍ ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ခဏအတြင္း မ်က္လုံးေဒါင့္စြန္းမွ မ်က္ရည္စေလးမ်ား စို႔၍ ထြက္လာသည္။ ဖိုးေက်ာ္က ဒူးေထာင္၍ လိုးေနရာမွ သူမ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်ကာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔ရင္း ဖင္ကို ႂကြႂကြၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။ ႏွင္းေဝမွာ ေဆာင့္လိုးသည့္ဒဏ္ေရာ ဖိုးေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီး ဖိထားသည့္ဒဏ္ကိုပါ ႏွစ္ခုစလုံး ခံစားေနရသည္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေဝ ေက်နပ္ေနသည္။ သူမ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်ထားေသာ ဖိုးေက်ာ္ကိုယ္လုံးႀကီးကို လက္ေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မိမိရရ ျပန္ဖက္ထားသည္။ “ျဗစ္ ….အိုး… အစ္ကို……. အီး..အား…“ ႏွင္းေဝ သူမကိုယ္သူမ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိ။ ဖိုးေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို အတင္းႀကဳံးဖက္ၿပီး အေပၚမွ ဖိထားသည့္ၾကားက သူမ၏ခါးေလး အတင္းေကာ့တက္လာကာ တကိုယ္လုံး ခါဆင္းသြားသည္။ ႏွင္းေဝ ၿပီးသြားၿပီဆိုသည္ကို သိလိုက္ေသာ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း ခပ္သြက္သြက္ အခ်က္ ၂၀ခန႔္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ၿပီး သုတ္ေရေတြကို ပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖက္၍ ၿငိမ္ေနၾကၿပီးေတာ့မွ ဖိုးေက်ာ္က ေဘးသို႔ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္သည္။ ႏွင္းေဝ သူမေဘးတြင္ ပက္လက္ျဖစ္သြားေသာ ဖိုးေက်ာ္ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္း၍ ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ထ၍ထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေက်ာ္ကို ေက်ာေပး၍ အဝတ္အစားမ်ားကို ျပန္၍ဝတ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေခ်။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔ကို ေက်ာေပး၍ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ေနေသာ ႏွင္းေဝကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ေနာက္မွ ၾကည့္ေနမိသည္။ အက်ႌေတြ ဝတ္ၿပီးသြားေတာ့ ႏွင္းေဝက ထဘီကို ေျခေထာက္မွ စြတ္လိုက္ၿပီး မတ္တတ္ထ၍ ရပ္ကာ ဝတ္လိုက္သည္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့မွ အခန္းဝဖက္သို႔ လွည့္၍ အျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ ႏွင္းေဝ ဖိုးေက်ာ္ကို တစ္ခ်က္ေလးမွ လွည့္မၾကည့္ေပ။ အခန္းဝဖက္သို႔ လွမ္း၍ထြက္သြားေသာ ႏွင္း၏ မ်က္ဝန္းတို႔တြင္ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ား ဝိုင္းလွ်က္ ရွိသည္ကို ဖိုးေက်ာ္ အထင္းသား ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏွင္းေဝ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူမဖိနပ္ကို စီးၿပီး အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ အျပင္တြင္ မိုးက မသည္းေတာ့ေပမယ့္ စဲေတာ့ မစဲေသးေခ်။

ႏွင္းေဝ ဟိုဟိုသည္သည္ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခေမာက္တစ္ခုကို ေတြ႕သျဖင့္ ဆြဲ၍ ေဆာင္းကာ မိုးဖြဲဖြဲၾကားသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏွင္းေဝ ေျခလွမ္း၍ ေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း အထဲမွ အရည္ေတြက ျပန္၍ ထြက္က်လာေနသည္။ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေပါင္ၾကားတစ္ခုလုံး ေစးထန္ထန္ ျဖစ္လာကာ ေလွ်ာက္ရတာ ခက္ခဲလာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႏွင္းေဝ ေဘးဘီၾကည့္၍ လူလစ္တာႏွင့္ ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏႈိက္ကာ ဝတ္ထားေသာ ထဘီႏွင့္ သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထဘီတြင္ အကြက္လိုက္ စြန္းထင္း၍ သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိ။ ေခါင္းေပၚတြင္ ေဆာင္းထားေသာ ခေမာက္က ခႏၶကိုယ္အေပၚပိုင္း ေလာက္သာ မိုးေရကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ သူမ၏ ထဘီေလးတစ္ခုလုံး မိုးေရတို႔ျဖင့္ စိုစို႐ႊဲသြားမွာ ေသခ်ာေလသည္။ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ ႏွင္းေဝတို႔ ကိစၥကို အစ္မျဖစ္သူ မေအးခိုင္ပင္ မသိလိုက္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ သိထားၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ ႏွင္းေဝတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ေနၾကသည္။ မလႊဲသာလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆုံမိၾကလွ်င္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းကာ ပုံမွန္အတိုင္း ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏွင္းေဝက ဖိုးေက်ာ္ကို အကဲခတ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က သူမအေပၚ မ႐ိုးသားေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား ဘာကိုမွ မေတြ႕ရသျဖင့္ ႏွင္းေဝ တစ္မ်ိဳး စိတ္ေအးရသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ခက္သည္က ႏွင္းေဝျဖစ္သည္။ သူမလိပ္ျပာ သူမ မလုံ။ ပတ္ဝန္းက်င္က မသိ၍ ႐ိုက္ခတ္မႈ မရွိေသာ္လည္း သူမကိုယ္သူမေတာ့ သိေနတာက ခက္လွသည္။ ဒီအရိပ္မည္းႀကီးကို သူမစိတ္ထဲက ဘယ္လိုမ်ား ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါ့မလဲ ဆိုေသာေမးခြန္းက ႏွင္းေဝ သူမကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိေနသည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူမ၏ ခႏၶကိုယ္က ညစ္ႏြမ္းေနၿပီလားဆိုသည့္ အေတြးက ႏွင္းေဝရင္ထဲတြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ကိန္းေအာင္း၍ ေနသည္။ ယခုလည္း ေခ်ာင္းစပ္ရွိ တ႐ုတ္စကားပင္ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း သူမ၏ အရိပ္မည္းႀကီးကို ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားမိေနကာ သက္ျပင္းေတြ အခါခါ ခ်ေနမိသည္။ စဥ္းစားၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ေပါင္ေလးတစ္ဖက္ကို ဟ၍ လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ေပါင္ၾကားထဲ သြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ထဘီေပၚမွ စမ္းလိုက္မိသည္။ ဒီအရာက ဘာႏွင့္မွ ထိ၍ရေသာ အရာမဟုတ္ပါ။

လက္ျဖင့္ ထိကိုင္ၿပီ ဆိုကတည္းက ထိုလက္ ကင္းကြာသြားမွာကို ေစာက္ဖုတ္ေလးက မလိုလားသည့္အျပင္ ထိထားေသာ ခုအေနအထားထက္ ပိုၿပီး ဖိကပ္ပြတ္သပ္လာမွာကို လိုလား၍ေနသည္။ ႏွင္းေဝ သူမလက္ျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အသာေလး ဖိ၍ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။ ပြတ္ရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ပို၍ ကားသြားရသည္။ ႏွင္းေဝ ထိုင္ေနေသာေနရာက ေရကန္ႀကီး သုံးကန္၏ အေရွ႕ဖက္ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္တြင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔႐ြာက ဒီေခ်ာင္းကမ္းပါးတေလွ်ာက္ တည္ထားေသာ ႐ြာကေလးျဖစ္သည္။ ကမ္းစပ္တြင္ လူသူကင္းရွင္းမွန္း သိေတာ့ ႏွင္းေဝ ပို၍ ကဲလာသည္။ ထဘီေအာက္နားစေလးကို အသာေလး ဆြဲတင္လိုက္ၿပီး ထဘီၾကားထဲ လက္ကို သြင္းကာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို စမ္းလိုက္ျပန္သည္။ သူမ၏ ခဲအို ဖိုးေက်ာ္လုပ္တာ ခံလိုက္ရၿပီးကတည္းက ရိပ္ထားေသာ ေစာက္ေမႊးေလးေတြက လက္တဆစ္ခန႔္ပင္ ျပန္၍ ထြက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ပထမဆုံး လက္ဖ်ားေလးျဖင့္ ေစာက္ေမႊးေလးေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးမွ အကြဲေၾကာင္းမွ ေငါက္ေတာက္ေလးထြက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္မထိပ္ျဖင့္ တို႔ထိကာ ပြတ္ေပးရင္း ႏွင္းေဝ မ်က္လုံးေလးမ်ား စင္း၍က်လာရသည္။ ႐ြာလမ္းမႀကီးေပၚမွ ေခ်ာင္းဖက္သို႔ ဆင္းလာၿပီး လူတစ္ရပ္ေလာက္ ေပါက္ေနေသာ ဗ်ိဳက္ေတာပင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္မည္ဆိုပါက ႏွင္းေဝကို အတိုင္းသား ျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ စိုစိစိေလး ျဖစ္ေနေသာ အရည္ေလးေတြက ေစာက္ေစ့ကေလးကိုလည္း ထိလိုက္ေရာ အျပင္သို႔ စို႔၍ထြက္လာသည္။ ႏွင္းေဝ စင္းက်ေနေသာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို မဖြင့္ေတာ့ေပ။ လက္ညႇိဳးေလးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အသာေလး ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထြက္ေနေသာ အရည္ေလးေတြေၾကာင့္ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ႏွင္း‌ေဝက သူမ၏ လက္ညႇိဳးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးသည္။ လက္က လႈပ္ေနေတာ့ ႏွင္းေဝရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးမွာ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္၍ေနသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ ေျဖးေျဖးေလး လႈပ္ရွားေနေသာ သူမ၏လက္က သြက္သြက္လက္လက္ႀကီး လႈပ္ရွား၍ လာသည္။ ႏွင္းေဝ မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဟ၍လာသည္။ “ႏွင္းေဝ“ “အမေလး“ ေခၚလိုက္ေသာ အသံက တိုးတိုးေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ႏွင္းေဝ နားထဲတြင္ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သည္ဟုပင္ ထင္လိုက္ရသည္။ ထဘီးၾကားထဲ ထိုးသြင္းထားေသာ လက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ ႏွင္းေဝ မ်က္လုံး ဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဟင္…ဆရာေလး“ ႐ြာမူလတန္းေက်ာင္းမွ ဆရာေလး ဝင္းႏိုင္အား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏွင္းေဝ မ်က္လႊာေလးခ်ကာ ေခါင္းေလး ငုံ႔သြားသည္။ သူနဲ႔မွ ပက္ပင္းတိုးရသတဲ့လား။ ႏွင္းေဝ ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထ၍ ေျပးသြားလိုက္ခ်င္သည္။ အမွန္ေတာ့ ႏွင္း‌ေဝႏွင့္ ဆရာေလး ဝင္းႏိုင္တို႔က ေရွ႕လထဲတြင္ လက္ထပ္ၾကရန္ လူႀကီးေတြက သေဘာတူၿပီးၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္သည္။ ဆရာေလး ဝင္းႏိုင္ႏွင့္ ႏွင္းေဝတို႔ ႀကိဳက္ေနၾကတာလည္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ေနက် ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ ဝင္းႏိုင္ ႏွင္းအိ အျဖစ္အား ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူ႔ကိုသတိရၿပီး ႏွင္းေဝ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနသည္ဟု ေတြးမိၿပီး သနားသြားသည္။ ဝင္းကို ႏွင္းေဝရဲ႕ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ညင္သာစြာကိုင္၍ သူမကို ဆြဲထူလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္း၍ ဖြဖြေလး နမ္းသည္။ ျမတ္ႏိုးယုယစြာ ညင္ညင္သာသာ နမ္းလိုက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ႏွင္းေဝက ဒီလိုနမ္းတာကို အားမရႏိုင္။ သူမ ပါးကို ထိုး၍ တိုးကပ္ေပးသည္။ “ႏွင္းေဝ… အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့ေနာ္…. အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး“ “ဟင့္အင္း… မလိုက္ခ်င္ဘူး“ ႏွင္းေဝ သူ႔ခါးကို ဖက္ထားလွ်က္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ ေခါင္းေလးခါရမ္း၍ ေျပာသည္။ “လိုက္ခဲ့ပါလား ႏွင္းေဝရာ…. လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ရတာေပါ့“ “ဟင့္အင္း…ေရွ႕လထဲဘဲ…. လက္ထပ္ေတာ့မယ့္ဟာ” “ဒါေတာ့..ဒါေပါ့…..ဒါေပမဲ့“ “ဘာလဲ….. ႏွင္းေဝကို အထင္ေသးသြားၿပီလား….. အဲဒါ ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးရွင့္… မိန္းကေလးတိုင္း အဲ့လိုပဲ… မွတ္ထား”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ “ေအာ္… ႏွင္းေဝရယ္” ဝင္းႏိုင္ ႏွင္းေဝရဲ႕ နဖူးေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ၿပီး ႏွင္းေဝခါးေလးကို ဖက္ကာ ႐ြာလမ္းမႀကီးေပၚသို႔တက္ကာ ႐ြာဖက္သို႔ ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၾကပါေတာ့သည္။….ၿပီး