သည်းသည်းထန်တဲ့ ရမက်မိုး

ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က သံပန်းတံခါးကို လှုပ်ကိုင်ရင်း အိမ်ထဲသို့ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ “နုနုရေ… နုနု” “ရှင် လာပါပြီ အန်တီခိုင်” ပြောသံနှင့်အတူ အသက်၁၃နှစ်အရွယ်ခန့် မိန်းခလေးတဦး အိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာသည်။ “ဘာလုပ်နေလဲ နုနု” “မီးပူတိုက်နေတာပါ အန်တီခိုင်” မိန်းကလေးက ရိုသေစွာ ပြန်ဖြေရင်း တံခါးသော့ကို ဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲလျှက် သူမအခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေရာ နုနုလည်း တံခါးကိုပိတ်၍ သော့ခတ်ကာ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်သွားလေသည်။ ထိုအခိုက် “ကလင်..ကလင်..ကလင်” တယ်လီဖုန်းမြည်သံကြောင့် အခန်းထဲမှ ဒေါက်တာမြင့်မြင့်ခိုင် ပြေးထွက်လာပြီး ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်လေသည်။ “ဟဲလို ..ပြောပါရှင်” ညင်သာစွာ မေးလိုက်သည်။ နောက်တော့မှ ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် “အော်.. ကိုလင်းလား .. ပြောလေ” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခဏကြာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ “အဟင်းဟင်း .. ဟင်း..ဟင်.. ကိုလင်းရယ်” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ရယ်သံလွင်လွင်လေးမှာ အခန်းတခန်းလုံး ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။ ဧည့်ခန်းဆီမှာ သာယာသော နာရီသံ ၉ချက်နှင့်အတူ ညသည်လည်း ပို၍တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ဆရာဝန်မတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ မြို့ထဲမှာ ဒုတိယထပ်ရှိ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းတွင် နေထိုင်၍ သူမနှင့်အတူ အသက်၆ဝခန့် အဒေါ်တယောက်နှင့် ၃နှစ်အရွယ် သားလေးတစ်ဦးအပြင် နုနုဆိုသော အိမ်ဖေါ်မလေး တစ်ယောက်တို့ပါ ရှိလေသည်။ သူမ၏ခင်ပွန်းမှာ ကိုရဲနောင် ဆိုသူဖြစ်၍ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်လောက်ကမှ အိမ်တွင်းရေး ပြသာနာများကြောင့် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးမှာ ပြတ်စဲခဲ့ကြသည်။ ကိုရဲနောင်က ယောက်ျားလေးများနှင့် အရောတဝင်နေသော ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်အား တဖက်သပ် လမ်းခွဲခဲ့လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ မြို့ပြင်ရပ်ကွက်တခုတွင် ညနေပိုင်းဆေးခန်းဖွင့်၍ ညစဉ် ၉နာရီခန့်တွင်မှ အိမ်သို့ပြန်၍ အနားယူရသည်။ လိမ္မာရေးခြားရှိသော အိမ်ဖေါ်မလေး နုနုကြောင့်သာ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ သက်သာရာ ရနေသည်မို့ နုနုကို သူမက ချစ်လည်းချစ်သည် အလိုလည်းလိုက်သည်။ နုနုကလည်း သဘောကောင်းသော ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ကို လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုလုပ်ကိုင်ပေးလေသည်။

တကယ်တော့ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ အသက် ၃၀နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသည်မို့ အရွယ်ကလည်း ကောင်းတုန်း အစိုပြေဆုံးအရွယ် ဖြစ်နေသည်။ နဂိုကမှ ဖြူဝင်းသော အသားအရေကြောင့် စိုစိုပြေပြေ တစ်တစ်ရစ်ရစ် ရှိရသည့်အထဲ ဖွင့်ကားမို့မောက်၍ လှပသော ကိုယ်လုံးကြောင့် ယောကျ်ားသားများအဖို့ ငေးမော၍ ကြည့်ရှုရလောက်ပေသည်။ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံများက ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ အလှကို ကူညီပံ့ပိုးပေးသယောင် ရှိနေသလို ဖြူဝင်းပြည့်ဖြိုးသော လက်မောင်းဖွေးဖွေးများကလဲ သူမကို ပို၍ လှပစေသည်ဟုဆိုလျှင် မမှားနိုင်ပါပေ။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ အပြောအဆို အမူအရာ ကစ၍ ချိုသာပါသည်။ ဆက်ဆံရေး ပြေပြစ်၍ ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ရှိသည်။ သို့သော် အားနည်းချက်တစ်ခုကား ရှိသည်။ ယင်းကား အခြားမဟုတ်၊ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ယောကျ်ားများအပေါ် ရောရောနှောနှော ဆက်ဆံတတ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရိုးရိုးနှင့် ရှင်းရှင်းပြောရပါမူ ထိုသို့ ရောရောနှောနှော ဆက်ဆံတတ်ခြင်းထက် ကာမခံစားမူအရသာကို မက်မက်မောမော လိုလိုလားလား ခံစားတတ်ပါသည်ဆိုလျှင် ပိုမှန်ပေလိမ့်မည် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ ခံစားမူကြောင့် ပိုလှသည်လား လှလွန်းသောကြောင့် ထိုသို့ခံစားသည်လားတော့ သူမမှ လွဲ၍ မည်သူမှ သိနိုင်မည် မဟုတ်ပါချေ။ ယနေ့မိုးလင်းကတည်းက အိမ်ကထွက်၍ ဆေးရုံသွား၊ နေ့ခင်းဖက် စိန်ဂျွန်းဈေးတွင် ဆေးသွားဝယ်၊ ညနေပြန်တော့ ဆေးခန်းဖွင့်နှင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ တနေ့လုံးပင် မနားရအောင် ရှိလေသည်။ အပြင်ဘက်တွင် လေပြေရူးက တသုန်သုန် တိုက်ခတ်လာသည်။ ယခုမှပင် လူနာက စဲသွားတော့သည်။ ၈နာရီခွဲပြီမို့ တန်းပေါ်မှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဆွဲယူရင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ပြောလိုက်သည်။ “ကိုထိုက်… ၈နာရီခွဲပြီ အားလုံး သိမ်းလိုက်တော့နော်” “ဟုတ်ကဲ့ မမ” ကိုထိုက်က ပြန်ဖြေရင်း ဆေးပုလင်းများကို နံရံကပ်ဘီဒိုထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ထိုနောက် စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်များ၊ ပစ္စည်းပစ္စယများကို အားလုံး သိမ်းဆည်း၍ အတန်ကြာသော အခါမှ “အားလုံး ပြီးပြီ… မမ” “အေး အေး… တံခါးတွေ ပိတ်ထားနော်” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ပြောပြောဆိုဆို လက်ဆွဲအိတ်ကိုယူ၍ အခန်းအပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ ကိုထိုက်လည်း ဘီဒိုများကိုပိတ်၍ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်လာကာ “ပြီးပါပြီ မမ….  သော့ခတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အေး အေး” ဆေးခန်း သော့ခတ်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဖက်သို့ လမ်းလျှောက် လာခဲ့ကြလေသည်။

အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည်နှင့် သားငယ်က ဆီးကြိုလာသည်။ သားငယ်ကို ချစ်စနိုး ယုယစွာဖြင့် ပွေ့ဖက်ရင်း “ကြီးကြီး မတွေ့ပါလား နုနု” နုနုကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ “ဖွားဖွားကြီး… စောစောကပဲ အိပ်ရာဝင် သွားတယ်… အန်တီခိုင်” ပြောပြောဆိုဆို နုနုက စာအိတ်လေးတအိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က စာအိတ်ကို ဆွဲယူ၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ “ဘာမှာ သွားသေးလဲ နုနု” “တခြားတော့ ဘာမှ မမှာမသွားဘူး…. အန်တီခိုင် ပြန်လာရင် ဆက်ဆက်ပေးပေးပါ လို့တော့ ပြောသွားတယ်” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ညိမ့်မိသည်။ နောက်တော့ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း စာအိတ်ကို ဖွင့်ဖောက်လိုက်သည်။ စာကို အစမှအဆုံး ဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် ထိုင့်ရာမှ ထလျှက် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ အပြင်ဖက်တွင် မှောင်မိုက်၍ တိတ်ဆိတ်နေပြီ။ ဆယ်နာရီခွဲသည်အထိ အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းတွင် ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် တယောက်တည်း ထိုင်းရင်းစာဖတ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် “ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်” ညင်သာသော တံခါးခေါက်သံက ခပ်အုပ်အုပ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ဖြေးညှင်းစွာ လှမ်းလျှက် တံခါးပေါက်မှန်ပေါက်လေးမှ အပြင်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရာ နှုတ်ဆက်သော အပြုံးဖြင့် ကိုလင်းက စကားစလာသည်။ “ခိုင် မအိပ်သေးဘူးလား” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က မျက်နှာကိုပြုံးလျှက် ခေါင်းကို တချက်မျှ ခါရမ်းလိုက်ရာ ဧည့်ခန်းမီးဝါဝါအောက်ဝယ် သူမ၏နက်မှောင်သော ဆံစလေးများက ပျံဝဲသွားလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ကိုလင်းလက်မောင်း တဖက်ကို ကနွဲ့ကလျ လှမ်းဆွဲပြီး အိမ်ခန်းတွင်းသို့ ခေါ်ခဲ့ကာ တံခါးဂျက်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်လေသည်။ မကြာမှီပင် အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းမီးကို ပိတ်လျှက် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် ကိုလင်းက လက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်နှင့် ထည့်လာသော ပစ္စည်းများကို ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အိတ်ထဲမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်နေသည့် သူမ၏ ပြေပြစ်နုရွသော ကိုယ်လုံးအား စူးစူးရဲရဲ ငေးကြည့်နေမိလေသည်။ တကယ်တော့ ကိုလင်းလဲ ဒေါက်တာတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ နာမည်အရင်းကတော့ နေလင်း ဖြစ်သည်။

လွန်ခဲ့သော ၂နှစ်က ဆေးခန်းတခုတွင် ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်နှင့် ကိုရဲနောင်တို့ လင်မယား ကွဲခဲ့ကြပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရင်းနှီးမူမှ အလိုဆန္ဒနောက်သို့ လိုက်ခဲ့ကြသည်။ ရမက်ကြီးပုံချင်း တူညီသော သူတို့နှစ်ယောက်အဖို့ တဒင်္ဂတခဏ ပျော်မွေ့နေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ကိုလင်းက ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ခွေရစ်နေသော ဆံပင်လိူင်းတို့ကြားမှ မျက်ဝန်းနက်နှင့် သွယ်ဝိုင်းသော မျက်နှာ၏အလှကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိသည်။ “ရော့ ကိုလင်း” ရုတ်တရက် ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ပေးသော ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူပြီး တငုံမော့ကာ စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ လက်မောင်းတစ်တစ်လေးကို လှမ်းဆွဲရင်း “ခိုင် … ကိုလင်းကို သတိမရဘူးလားဟင်” ကိုလင်း အမေးကို ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ပြုံးရင်း သူမလက်ညှိးကို ပါးစပ်နားကပ်ရင်း “ရူး..တိုးတိုး” ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသော ကိုလင်းက ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်ရာ သူမကလည်း အလိုက်သင့်လေး ပါသွားပြီး ကိုယ်လင်း ပုခုံးကို ဖက်ထားမိလေသည်။ ခဏမျှ ဖက်ထားရင်း ကိုလင်းက ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ နူတ်ခမ်းနီတွဲတွဲလေးအား ဖမ်း၍ အမှတ်မထင် စုပ်ငုံလိုက်ရာ “အွန့်” အသံတချက်သာ ပေါ်လာပြီး ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ကိုလင်းရင်ခွင်ထဲသို့ ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုလင်းက မလွတ်စုပ်ထားရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိ ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေးမှ ကြယ်သီးများအား တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်ပေးလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသား ကုတင်ပေါ်သို့ ထိုင်ချပြီး တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပေးလိုက်ကြသည်။ နောက်ဆုံး ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေသည့် ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် ကိုယ်ပေါ်မှ နောက်ဆုံးကျန်ရှိနေသော အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်လေးကို ကိုလင်းက အသာကလေး ဆွဲယူချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ အခုတော့ ကိုလင်းရော၊ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ရော နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိတော့။ အခန်းထောင့် စားပွဲပေါ်မှ ညအိပ်မီးလုံး အလင်းရောင်ပြာပြာလေးက ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် တကိုယ်လုံးအား အရှိကို အရှိအတိုင်း ဖေါ်ပြနေလေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ကိုယ်လုံးပေါ်မှ အထင်းသားမြင်နေရသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ လုံးဝန်းကာ တင်းနေသည်။

ပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ မောက်ကြွနေသော ဆီးခုံဖေါင်းဖေါင်းကြီးမှာ မဲနက်သော အမွှေးများဖြင့်အုပ်လျှက် အတော်ပင် အသဲယားချင်စရာ ကောင်းနေတော့သည်။ ကိုလင်းလည်း အခုတော့ စိတ်ကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မနိုင်တော့ပဲ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ အိတွဲသော နူတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲ၍စုပ်ယူလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ကျောပြင်နုနု တခုလုံးအား ပွတ်သပ်ရင်း တဖြေးဖြေးချင်း အောက်ဖက်ကို ရောက်ရှိသွားသည်။ နောက်တော့ နူးအိသော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား အသာအယာပွတ်ပေးရင်း ပေါင်အတွင်းသား ကြားထဲသို့ လက်ခလယ်ဖြင့် မသိမသာ ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ တအင်းအင်းညည်းလျှက် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး တလုံးအား မသိမသာ မ၍ ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလင်း၏ လက်ဖြင့် အပွတ်ခံနေရသော ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တလျှောက်တွင် အရည်များ စိမ့်ကျလာလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ကလည်း ကိုလင်း၏ ကျောပြင်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ နောက်တော့ သူမ၏ဗိုက်သားပြင်တွင် ထိုးကပ်နေသော ကိုလင်း၏ လီးကြီးကို ရုတ်တရက် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးအား သွယ်လျှလျှ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ မို့ဖေါင်းနေသော သူမ၏ဆီးခုံဆီသို့ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုလင်းက တစောင်းလှဲနေရာမှ သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ် တက်ခွလိုက်ပြီး လည်တံစင်းစင်းလေးအား ငုံစုပ်လိုက်ရာ “အား…ကိုလင်းရယ်… အို” တိုးညှင်းစွာ ရေရွတ်ရင်း ကိုလင်း၏ ကျောပြင်အား အတင်းပင် ဖက်တွယ်ထားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးအား ခပ်ကားကား လုပ်လိုက်ရင်း ကိုလင်း၏ လီးတောင်တောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် စောက်ရည်များ ရွှဲနစ်နေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလင်းက သူ၏လီးကြီးကို အထဲမသွင်းသေးဘဲ နီရဲနေသော ဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်ဆွဲပေးရင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ နို့ကြီးအား စုပ်ယူလိုက်လေသည်။ “အိုးး… အား ..အား…ဟင်း..ဟင်း..” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ တကိုယ်လုံး ကော့ပျံတက်လာသည်။ ကိုလင်း လက်တဖက်က နို့တလုံးကို ဆုပ်ညှစ်နယ်ရင်း နို့သီးလေးကို လျှာဖျားဖြင့် တို့ထိပေးနေပြန်သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ စိတ်တွေ အရမ်းထလာကာ မနေနိုင်တော့ပြီမို့ ကိုလင်း၏ ခါးပေါ်သို့ ပေါင်ကို ချိတ်တင်လိုက်ပြီး အောက်မှ ကော့ပေးလိုက်လေရာ ကိုလင်း၏ လီးထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏ အဖုတ်အတွင်းသို့ တထစ်ခန့်ဝင်သွားလေသည်။

“အား..ကိုလင်းရယ်…. ခိုင် မနေတတ်တော့ဘူး.. အို…ယားလာပြီ… အရမ်း လိုချင်နေပြီကွာ” ကိုလင်းလည်း မနေသာတော့ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ဖုတ်ကြီးအတွင်းသို့ အသာအယာဖိကပ်၍ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ “အ”ပါးစပ်ကလေး ဟလျှက် တချက်မျှ ကော့တက်သွားပြီး ခေါင်းရင်းဖက်မှ ခေါင်းအုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်လေသည်။ ကိုလင်းက သူ၏လီးတံကြီးအား တချက်ချင်း အသာအယာပင် အဆုံးထိအောင် ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင် နှုတ်ဖျားမှ တအင်းအင်း ညီးညူသံက အဆက်မပြတ် ပေါ်လာလေသည်။ ကိုလင်း၏ မာကျော တောင့်တင်းလှသော လီးကြီးကလည်း သူမ၏ တောင်တက် ပြူးထွက်နေသော စောက်စိအား မထိတထိ ပွတ်ဆွဲနေသည်မို့ ဖေါ်မပြနိုင်သော ရသာထူးကို နှစ်ယောက်သား ခံစားနေကြလေသည်။ “ဗြွတ် ဗြွတ်….အင်း အင်း အား..အာ” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ဖြူဖွေးတင်းကားနေသော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား ဆုပ်မရင်း အချက်လေးဆယ်ခန့် မှန်မှန်လေး လိုးပေးလိုက်သည်။ ကိုလင်းက လီကြီးဆောင့်အထည့် သူမကလည်း စောက်ပတ် အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် လီးကြီးအား စုပ်ညှစ်လိုက်ဖြင့် တက်ညီလက်ညီ စခန်းသွားရင်း ကာမအရသာကို အားရပါးရ ခံစားနေကြလေသည်။ “အိုး..အား..ကိုလင်း.. ခိုင် ပြီးတော့မယ်.. နာနာလေး ဆောင့်လိုးပေးစမ်းပါ…. အမလေးလေး… ဆောင်ဆောင့် အဲ့လို…. အိုးး… ခိုင် မရတော့ဘူး… ဟင်း..ဟင်း.. အအ.. အိုးး… ရှီးးး” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ တဏှာသံဖြင့် ခပ်နွဲ့နွဲ့ညည်းသံ အဆုံး၊ ကိုလင်း လီးထိပ်ကြီးမှာ ပူကနဲဖြစ်သွားပြီး ကျင်တက်လာကာ သုတ်ရေ ပူပူများကို ပျစ်ကနဲ ပျစ်ကနဲ ပန်းထုတ်ရင်း လီးကြီးကို ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ စောက်ဖုတ်တဆုံး ထိုးထည့်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြင့် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ စိုက်ကျသွားလေတော့သည်။

ဆေးခန်းထဲတွင် လူရှင်းစပြုပြီဖြစ်သည်။ အခုမှ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်နှင့် ကိုထိုက်တို့ စကား အေးအေးဆေးဆေး ပြောဖြစ်ကြတော့သည်။ ကိုထိုက်က အင်္ကျီပြာနုရောင်လက်တိုနှင့် ပိုးပျော့ပျော့ထမီ အပြာရင့်ရောင် ဝတ်ထားသော ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ကို ခပ်ငေးငေးလေး ကြည့်နေမိသည်။ လက်မောင်းသား ဖြူကစ်ကစ် နှစ်ဖက်မှာ မီးရောင်ဖြူဖြူအောက်တွင် ဖြိုးလက်နေသည်။ တင်ပါး ကားကားစွင့်စွင့်ကြီးပေါ်မှ အတွင်းခံပင်တီ အရာလေးကို ပိုးပျော့ထမီအောက်တွင် ခပ်ထင်းထင်း တချက်တချက် မြင်နေရသည်က အသဲယားစရာ။ ကိုထိုက်၏ အာခေါင်များကို ခြောက်သွေ့သွားစေသည်။ “ကိုထိုက်.. ဒီနေ့ အိမ်ပြန်ရင် မမခိုင်နဲ့ တခါထဲ လိုက်ပြန်ကွာ” နံရံဖက်ကိုကျောပေးရပ်ရင်း ဆေးပုလင်းကို ရွေးနေသော မမခိုင်က ရုတ်တရက် လှည့်ပြောလိုက်သဖြင့် မမခိုင်တင်သားကြီးတွေကို တပ်မက်စွာ ငေးနေသော ကိုထိုက်တစ်ယောက် အားတုံ့အားနာဖြင့် သူခိုးလူမိသလို မျက်နှာမှာ အိုးတိုးအမ်းတမ်း ဖြစ်သွားရသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်က သတိပြုမိပေမဲ့ လူကြီးပီပီ မသိဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ” “အေးကွာ… ဘယ်က ကလေကချေတွေမှန်း မသိပါဘူး…. မမကို လိုက်နောက်လို့…. ဟိုပြော ဒီပြောနဲ့” “ဘယ်ကကောင်တွေလဲ မမ” “မသိပါဘူးကွာ…. မနေ့က ကားပေါ် အထိတောင် လိုက်လာသေးတယ်… ကားပေါ် မှာလဲ မမနောက်က ကပ်ရပ်ပြီး… ဟိုတိုး ဒီတိုးနဲ့.. သိပ်ရွံဖို့ကောင်းတာပဲ” “တောက်…. တော်တော် လူပါးဝတဲ့ကောင်တွေ…. တွေ့မယ်” ကိုထိုက်က မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ကြုံးဝါးလိုက်သည်။ “အောင်မယ်..ဒေါသကလည်းကြီးပ…. ဒါပဲနော် ဒီလိုကောင်တွေနဲ့ ဖက်ပြိုင်ပြီး ထိုးလားကြိတ်လား သွားလုပ်မနေနဲ့အုံး” ပြောမိပြီးမှ မှားသွားသလို နောင်တရမိသွားသည်။ ကိုထိုက်၏ လက်ရဲဇက်ရဲသတ္ထိကို ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် သိသည်လေ။ ဒေါသထွက်နေသော ကိုထိုက်က ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်ကို ပြန်ချော့မော့ရသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် ရှေ့မှာမို့ ကိုထိုက် ငြိမ်နေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲကတော့ မကျေနပ်။ ဒီလိုနှင့် ဆေးခန်းပိတ်ချိန် ရောက်ခဲ့သည်။ ကားမှတ်တိုင်ဆီ နှစ်ယောက်အတူတူ လျှောက်လာရသည်ကို ကိုထိုက် ကြည်နူးနေမိသည်။ ရပ်ကွက်လမ်းမီးတွေက ကျိုးတိုးကျဲတဲမို့ လရောင်ရှိပေလို့သာ တော်တော့သည်။ လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်တွင် ယှဉ်တွဲ လမ်းလျှောက်လာရသည်က ကိုထိုက်ရင်ကို တလှပ်လှပ်နှင့် လှိုက်ဖိုမောစေသည်။

ခပ်လှမ်းလှမ်း တဲအိမ်လေးဆီက သဲ့သဲ့လေး ပျံ့လွင့်လာသော အချစ်တေးညည်းသံလေးကလည်း တစိမ့်စိမ့်နှင့် နှလုံးသားကို မထိတထိ ကလိနေသလိုလို။ မမခိုင်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့‌လေးကလည်း လမ်းဘေးခြံစည်းရိုးများမှ ညမွှေးပန်းလေးများနှင့် အပြိုင် နှာခေါင်းဝမှာ ကလူကျီစယ်နေသည်။ ကပ်ပြီးလမ်းလျှောက်ရင်း တချက်တချက် မမခိုင် ဖင်သားကားကားကြီးများက ကိုထိုက်နှင့် ထိမိလေတိုင်း တုံတုံအိအိ အရသာက ကိုထိုက်ရဲ့ ရမက်သွေးများကို ထကြွလာစေသည်။ သုံး လေး ငါးခါလောက် အဲ့လို ထိမိပြီးသောအခါ ကိုထိုက်ပုဆိုးကြားမှ လီးတန်ကြီးမှာ နဂါးအမောက်ထောင်လာသလို တရူးရူးနှင့် တင်းမာထောင်တက်လာလေသည်။ ပထမတော့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ဖုံးဖုံးဖိဖိ လုပ်သေးသည်။ နောက်တော့လဲ မရတော့ လွှတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ကိုထိုက်အဖြစ်ကို သတိပြုမိပေမဲ့လဲ မသိချင်ဟန်ဆောင်ရင်း စကားကို အဆင်မပြတ်ပြောရင်း ဆက်လျှောက်နေရလေသည်။ “ကိုထိုက်… ဟိုနှစ်ကောင်ကို တွေ့လား…. သူတို့ပေါ့… မမပြောတာ…. ကိုထိုက် ရှောင်နိုင်အောင်လို့ မမခိုင် ပြထားတာ… ဝေးဝေးရှောင်နော်” လက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်လူပ်ရင်း ပြောလိုက်သော မမခိုင်စကားကြောင့် ကိုထိုက် သတိဝင်လာပြီး မမခိုင် ပြရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လမ်းဓာတ်တိုင်အောက်မှာ ဆေးလိပ်တဖွားဖွားနှင့် ငနာနှစ်ကောင်ကို ကိုထိုက်မြင်ဖူးပါသည်။ ဆေးခန်းနားမှာ ရစ်သီရစ်သီ လုပ်နေကြမို့ သတိပြုမိနေသည်။ “တွေ့ကြသေးတာပေါ့” ကိုထိုက် စိတ်ထဲက ကြုံးဝါးလိုက်သည်။

ယနေ့ ဒေါက်တာမြင့်မြင့်ခိုင် ဆေးခန်းရောက်သည်နှင့် လူနာတွေက စုပြုံရောက်နေသည်မို့ ဘီဒိုဖွင့်ရင်း ဆေးပုလင်းယူနေသော ကိုထိုက်ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း အခန်းထဲသို့ တန်းဝင်သွားသည်။ တယောက်ပြီးတယောက် စမ်းသပ် ဆေးပေး ဆေးထိုးနှင့် အချိန်က ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားသည်။ ဆေးခန်းပိတ်ချိန် ရောက်မှပဲ အညောင်းပြေအညာပြေ အကြောဆန့်လိုက်ရင်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ “ဟင်… ကိုထိုက် မျက်ခုံးက ဘာဖြစ်တာလဲ” ညိုမဲနေသော ဒဏ်ရာနှင့် အကွဲရာကို အလန့်တကြား ကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ကိုထိုက်က ဘာမှမပြောပဲ ဆေးပုလင်းများကို ဆက်သိမ်းနေသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်က ရှေ့သို့တိုး၍ ကိုထိုက်ခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ရင်း သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်သည်။ သွေးအနဲငယ် စို့နေသည်။ “ကိုထိုက်…. ဘာဖြစ်တာလဲလို့ မမ မေးနေတာ မပြောဘူးလား” “ချော်လဲတာပါ…. မမရာ” “မဟုတ်ဖူး… မဟုတ်ဖူး… ဒါ ချော်လဲတဲ့ ဒဏ်ရာမဟုတ်ဖူး… မမကို မညာနဲ့” ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် လှစ်ကနဲ သတိရလိုက်မိသည်။ “ဟိုကောင်တွေနဲ့ ရန်သွားဖြစ်တယ် မဟုတ်လား…. မမအသေအချာ ပြောထားရဲ့နဲ့ကွာ… မမစကားကို နားမထောင်ဘူး”။ မှန်ပါသည် ဒီနေ့ ခပ်စောစောလာကာ ကားဂိတ်မှာ စောင့်နေလိုက်သည်။ ဟိုနှစ်ကောင်ကို တွေ့တာနှင့် ဘာမပြော ညာမပြော အတင်း လက်ဦးအောင် ဆော်ထည့်လိုက်သည်။ အလစ်ခံလိုက်ရသဖြင့် ငနာနှစ်ကောင် တော်တော် အီသွားသည်။ မိမိမှာလည်း အလစ်ဝင်လာသော အုတ်ကျိုးတပဲ့ကို ကဗျာကသီ ရှောင်မိလို့ အပေါ်ယံလေးသာ ရှပ်ထိပြီး ကံကောင်းထောက်မစွာ မျက်လုံးနှင့် သီသီလေး လွဲခဲ့သည်။ မမခိုင်အတွက် ဖြစ်ရသည်မို့ ကျေနပ်အားရမိသည်။ “လာစမ်း ကိုထိုက်…. လာလာ” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ကိုထိုက်လက်မောင်းကို ဖမ်းဆွဲရင်း အတွင်းခန်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ လူနာစမ်းကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းရင်း အနာကို ဆေးကြောရင်း ဆေးထည့်ပေးလိုက်သည်။ “မင်းက တော်တော်ခက်တယ်ကွယ်… မမပြောထားရဲ့နဲ့…. ကံကောင်းလို့…. မတော်လို့ မျက်လုံးထိသွားရင် ဒုက္ခ” ဂရုဏာဒေါသောနှင့် ပြောနေသော ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်ကို အောက်မှ မျက်နှာလေးကို မော့ပေးရင်း ကိုထိုက် အသာငြိမ်နေမိသည်။ “ဒီဖက် လှည့်အုံး” ကိုထိုက် ခေါင်းကို နဲနဲလှည့်လိုက်သည်။ လှည့်လိုက်ခါမှ မျက်နှာတဲ့တဲ့ရှေ့မှာ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ပြည့်ဖြိုးသော ဝင်းဝင်းမောက်မောက် နို့အုံနှစ်လုံးက မျက်နှာနှင့် မထိတထိမို့ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာရသည်။ကိုထိုက် မျက်လုံးကို ကပြာကရာ စုံပိတ်လိုက်ရသည်။ တဖြင်းဖြင်း တဆတ်ဆတ်နှင့် ထကြွလာသော ပေါင်ကြားမှ လိင်တံကြောင့် စိတ်ကို တခြားအာရုံ လွှဲလိုက်ရသည်။ တကယ်ဆိုတော့ ဒေါက်တာမမက မိမိအလုပ်သခင် ကျေးဇူးရှင် မဟုတ်ပါလား။

ကိုလင်းနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ နှစ်ပတ်ကျော်ကျော် ရှိပြီ။ ဆေးကုမ္ပဏီက စပွန်ဆာပေး၍ ကိုလင်း နိုင်ငံခြား ခရီးထွက်သွားသည်ဟုသာ သိရသည်။ ဘယ်ဆီမှန်းတော့ မသိ။ တကယ်တော့ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် ကိုလင်းကို တပ်မက်ချင်းသာဖြစ်သည်။ ချစ်လို့ တမ်းတလွှမ်းဆွေးရသည်ထက် သွေးသားတောင်းတမှုကြောင့် သတိရမိသည်က ပိုသည်။ ကိုလင်း မရှိ၍ ပြတ်လတ်နေသဖြင့် ရင်ထဲအီသလို ဟာသလိုလိုနှင့် တခုခုကို အလိုမပြည့်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဟိုတွေးဒီတွေးဖြင့် ကိုလင်း လက်ဆောင်ပေးထားသော လက်မှလက်ပတ်နာရီ အကောင်းစားလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုးနာရီထိုးရန် ဆယ်မိနစ်၊ ဆေးခန်းပိတ်ရန် အချိန်နီးပြီ။ ကိုထိုက်က အရှေ့တံခါးချပ်ကို ဆွဲပိတ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ဝေါကနဲ ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ရွာချလိုက်သော မိုးသံကြောင့် ကိုထိုက်ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ “ကိုထိုက်…. ဆေးခန်းတံခါးတွေ သေသေချာချာ ပိတ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ မမ” ကိုထိုက်က ရိုသေစွာဖြင့် အဖြေပေးလိုက်သည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်လည်း ထိုင်ရာမှထလျှက် ဘေးပြတင်းပေါက်များကို လိုက်ပိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်အချိန်က အငြိုးကြီးနေမှန်း မသိသော မိုးက တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်း သဲကြီးမဲကြီး ရွာချလာသည်။ လေပါ ပါလာသည်မို့ သစ်ကိုင်းလှုပ်သံ တံခါးရွက်လှုပ်သံတို့က ဆူညံ့နေသည်။ ကိုထိုက်လည်း မိုးပက်နေသော အပေါက်ဝမှ တံခါးအား အသာဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။ “ဖျတ်..အင့်” မီးပြတ်သွားသံနှင့်အတူ အခန်းထဲမှ ထွက်လာသော ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်နှင့် ကိုထိုက်တို့ ဝင်တိုးမိသွားလေသည်။ “အင့်” ကနဲ ဖြစ်သွားသော ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်အား ကိုထိုက်က ဖမ်း၍ ထိန်းချုပ်လိုက်မိသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်က လက်တဖက်ဖြင့် ကိုထိုက်လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခဏမျှ ငြိမ်သွားသည်။ “ဟင်းဟင်း… မမ ရင်တုန်ပြီး ခေါင်းမူးသလိုလိုပဲ ကိုထိုက်ရယ်…. အဲလို မိုးအရမ်းရွာရင် မမ သိပ်ကြောက်တတ်တာ ငယ်ငယ်ထဲက…. ဟင်း..”  “ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဟင်..မမ” ကိုထိုက် ပုခုံးပေါ် ခေါင်းကို အသာလေးမှီရင်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် အသာလေး ငြိမ်နေမိသည်။ မီးမလာရသည့်အထဲ အပြင်မှာ မိုးကလဲ အရမ်းသဲနေသည်။ ကိုထိုက်ရင်ထဲ ရှိန်းတိန်း ရှိန်းတိန်းနှင့် တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာသည်။ အသက် ၂ဝကျော်သာ ရှိသေးပြီး ‘မ’အတွေအကြုံ မရှိသေးသည့် လူပျိုရိုင်းလေးမို့ ရင်ခုန်သံမြန်လာသလို ပေါင်ကြားမှ လိင်တန်ကြီးကလည်း တဖြေးဖြေး တင်းမာလာသည်။ နောက်တော့ ကယောင်ကတမ်းဖြင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ကျောပြင်ပြည့်ပြည့်ကို အသာအယာ ဖက်ထားလိုက်မိလေသည်။

ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာလဲ အမှတ်တမဲ့ ကိုထိုက်ရင်ခွင်ထဲ မှီနေမိရင်း နွေးထွေးသော အတွေ့တမျိုးကို ခံစားမိလာလေသည်။ နုငယ်သော ကိုထိုက်၏ တဒိုင်းဒိုင်းရင်ခုန်သံက ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ စိတ်ကို လူပ်ရှားလာစေသည်။ ထိုအခိုက် ကိုထိုက်၏ မျက်နှာက ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ပါးပြင်မို့မို့ကို တဖြေးဖြေး ထိကပ်လာပြီး နမ်းလိုက်မိသည်။ “အို” ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်က ကိုထိုက်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းလိုက်သော်လည်း တင်းကြပ်သော ကိုထိုက်၏လက်ထဲမှ မထွက်နိုင်တော့။ “မမ” ကိုထိုက်၏ ခေါ် သံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်ဆီမှ ဘာမှ ပြန်ထူးသံ မကြားရ။ မျက်နှာလေးသာ တဖြေးဖြေးမော့လာသည်။ ကိုထိုက်က ပြတင်းပေါက်မှ တိုးဝင်လာသော အလင်းရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှ ခပ်ဝါးဝါး မျက်နှာလေးကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း မျက်နှာတခုလုံးအား အငမ်းမရ နမ်းနေလေသည်။ “ဟာ… ကိုထိုက် ဘာလုပ်တာလဲ..လွှတ်ပါ… မမ မကြိုက်ဘူး… စိတ်ဆိုးမှာနော်” ပါးစပ်ကလည်းပြော ကိုထိုက်လက်မှလည်း သာသာလေး ရုန်းထွက်နေလေသည်။ ကိုထိုက်က ဘာမှမပြောတော့ပဲ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ နီစွေးစွေးနူတ်ခမ်းထူထူ နှစ်လွှာကို မိမိနူတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်ပြီး အငမ်းမရ စုပ်ယူလိုက်လေသည်။ “ဟင်း ဟင်း” ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် ရုန်းအား တဖြေးဖြေး လျှော့လာလေသည်။ ကိုထိုက်ကို ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်ရင်း ကိုထိုက်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းစုပ်နေမိသည်။ ထိုမျှမက မိမိလျှာကို ကိုထိုက် နှုတ်ခမ်းထဲ အတင်းထိုးသွင်းပြီး လျှာချင်း ကလိပေးနေမိလေသည်။ နဂိုကမှ ကာမရမက် ထန်သော ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ကိုထိုက်၏ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လူပျိုအတွေ့ကြောင့် သွေးသားများ ဆူပွက်လာပြီး “ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း… ကိုထိုက်ရယ်”ဟု ဗြောင်းဆန်အောင် ထကြွလာလေသည်။ ကိုထိုက်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း တဖြေးဖြေး နယ်ကျုးလာသည်။ ပထမ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ တင်းရင်းလုံးဝန်းသော ရွှေရင်အစုံကို အသာလေး ပွတ်ရင်း ရွရွလေး ဆုပ်ကိုင် ဖြှစ်ညှစ်လာသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ကိုထိုက်လက်များကို မရုန်းဖယ်တော့‌ပေ။ ကိုထိုက်ကိုသာ တင်းကြပ်စွာ ပြန်ဖက်ရင်း ရင်တဆတ်ဆတ်ခုန်လျှက် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်း မသိသော ခံစားမှုကို ခံစားရင်း ကိုထိုက်နှင့်အပြိုင် ခရီးဆက်နေမိလေတော့သည်။ ကိုထိုက်လက်တဖက်က ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ဆဖာရီ ကုတ်အတွင်းမှ တဆင့် အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တလုံးချင်း ဖြုတ်ကာ ဘရာစီယာအတွင်းမှ ပြည့်လျှံထွက်နေသော ရင်သားထွေးထွေးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေလေသည်။

“အင့်..အင်းအင်း… အိုကွယ်..အား” ကျောပြင်ကို ဖက်ထားသော အခြားလက်က ဘရာစီယာချိတ်ကို ထောက်ကနဲ ဖြုတ်ချလိုက်သဖြင့် ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ နို့ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးမှာ အကာအကွယ် အနှောင်အဖွဲ့မဲ့စွာ တင်းတင်းကားကား ကြွကြွယွယွကြီး ပေါ် ထွက်လာလေသည်။ ကိုထိုက်မှာ ပေါ် ထွက်လာသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ကာ နို့အုံကြီးတလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံစုပ်လိုက်လေသည်။ “အို… ကိုထိုက်ရယ်.. ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ…. အား…ရှက်တယ်ကွာ… ကြည့်ပါလား… ကဲလိုက်တာ..ဟင်း.. ဟင့်..အိုးး” ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ရုန်းသလို မရုန်းသလို လူးလွန့်ရင်း မသိမသာ ကုတင်စောင်းဆီ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားလေသည်။ ကိုထိုက်မှာ ဘယ်ဖက်နို့အုံကြီးကို ပါးစပ်ပြည့် ငုံရင်း လျှာဖျားက နို့သီးနီတာရဲလေးကို ယက်စုပ်လိုက်သဖြင့် ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ တင်းကနဲ ဖင်ကြီး ကော့တက်သွားလေသည်။ ကိုထိုက်မှာလည်း တခါမှ မကြုံဖူးသေးသော အတွေ့ကြောင့် စမ်းတဝါးဝါး လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်နေမိလေသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်က ခပ်စောင်းစောင်းလေး ကုတင်ပေါ် သို့ လှဲကျသွားသည်နှင့် ကိုထိုက်ကလည်း အလိုက်သင့်လေး ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ထပ်ကျသွားလေသည်။ ကိုထိုက်က ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ အောက်နူတ်ခမ်းတွဲအား စုပ်ယူရင်း လက်တဖက်က သူမ၏ပြည့်တင်းသော ဗိုက်သားဖွေးဖွေပေါ် သို့ ရောက်လာလေသည်။ နောက်တော့ လျော့ရဲရဲဖြစ်နေသော ထမီစထဲသို့ လက်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ဖြတ်ကနဲ ကော့တက်သွားလေသည်။ ကိုထိုက်၏ လက်က မရဲတရဲနှင့် တဖြည်းဖြည်း ပွတ်ရင်း ပွတ်ရင်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ဖေါင်းမို့နေသော ဆီးခုံပေါ်မှ အမွှေးများကို ထိမိလေတော့သည်။ ကိုထိုက် အသက်ရူသံတွေ ပို၍မြန်လာသည်။ လက်က ပွတ်ရင်းသပ်ရင်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် ကိုယ်လုံးပေါ် ခွ၍ ခြေတစ်ချောင်း တင်ထားလေရာ လုံချည်ထဲမှ လီးက အတင်းပင်ထောင်ထလျှက် ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ပေါင်လုံးကြီးနှင့် ထိနေလေသည်။ စောက်မွှေးများအား လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ရင်း ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးအား ကိုထိုက် လက်ဝါးဖြင့် ရုတ်တရက် အုပ်ကိုင်လိုက်လေရာ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် နူတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှ “အင်း ဟင်း ဟင်း”နှင့် ခိုငြီးသလို အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသလို မို့ဖောင်းအိစက်နေသော စောက်ပတ်အုံ နူတ်ခမ်းသားများမှာလည်း စိုစိစိုစိ ဖြစ်လာလေသည်။ “အို…. ကိုထိုက်ရယ်… မလုပ်ပါနဲ့ကွယ်…. လွှတ်ပါနော်” တတွတ်တွတ်ပြောနေသော ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်ကို ကိုထိုက် ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ အငမ်းမရ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နမ်းစုပ်လို့နေတော့သည်။

အပြင်ဘက်မှာ မိုးသံက ပို၍ပို၍ ကျယ်လာသည်။ မိုးခြိမ်းသံများ၊ မိုးထစ်ချုန်းသံများ၊ တလက်လက် ဖြတ်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ လင်းလက်လာသော လျှပ်စီးများက အခန်းထဲမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပို၍ရင်ခုန်စေတော့သည်။ ယခုတော့ ကာမရမက်ဇော တရိတ်ရိတ်တက်နေသော သူတို့နှစ်ယောက် ဘာကိုမျှ သတိမထားနိုင်အားကြတော့ပေ။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ပိုးတီကောင် တွန့်သလို တွန့်လိမ်ရင်း မိမိပေါင်သားကို မထိတထိ လာထိနေသော ကိုထိုက်၏ တောင်နေသော လီးတန်ကို မသိမသာ ကိုင်သလို မကိုင်သလို(မမဆောင်း ပုံစံဖြင့်)နှင့် မရဲတရဲ ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုထိုက်မှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထားသဖြင့် လီးကြီးမှာ အနှောင်အဖွဲ့မရှိ ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းနေလေသည်။ “အား …အင်း ဟင်း..”ဟူသော ငြီးသံ သဲ့သဲ့လေးများက နှစ်ဦးစလုံး ပါးစပ်ဖျားမှ တိုးတိုးလေး ထွက်လာလေသည်။ ကိုထိုက် လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ လျော့ရဲရဲထမီပေါ် မှ ကားစွင့်အိနေသော ဖင်သားကြီးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်ရင်း လက်ကို ထမီကြားထဲ ထည့်ကာ အတွင်းခံ ပင်တီပါးပါးလေးပေါ်မှ စိတ်တိုင်းကျ ဆုပ်နယ်နေပြန်သည်။ အနှစ်နှစ် အလလက ကြိတ်ပြီး တဖက်သပ် ကိုင်ချင်ဆုပ်နယ်ချင်နေသော မိမိအလုပ်ရှင် မမလှလှ၏ ဖင်ကြီးအား ယခုမှ အခါခွင့်ရသဖြင့် အတောမသပ်နိုင် အငန်းမရ စိတ်တိုင်းကျ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ်လိုက်၊ တချက်တချက် ဖင်သားနှစ်ခု အလယ်ကြားကို လက်ခလည်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ထိုးလိုက်နှင့် စိတ်ထင်တိုင်း ကလိနေမိလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာလဲ ကိုထိုက်လီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ ကိုင်ရသည်ကို အားမရသည့်အလား ပုဆိုးကို ဇတ်ကနဲ ဖြည်ချလိုက်ပြီး ပေါ် ထွက်လာသော လီးတန်ထွားထွားကြီးကို လက်နုနုလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း မသိမသာ ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ တချက်တချက် အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက် ဂွေးဥကို ရွရွလေးပွတ်လိုက်နှင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ထင်တိုင်းကြဲနေမိလေသည်။ အပြင်မှာ မိုးလေ အေးနေပေမဲ့လည်း နှစ်ဦးသားမှာ ရမက်ရှိန်ကြောင့် ဇောချွှေးလေးများပင် ပျံနေသေးတော့သည်။ တဝက်လောက် ကျွတ်ကျနေသော လုံချည်ကို အဆုံးထိ ဖြေချလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားမှ လီးကလည်း မကြုံစဖူး တောင်ထနေသည်မို့ ကိုထိုက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ထထိုင်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ကြယ်သီများ ပြုတ်ထွက်နေသော ဆဖါရီကုတ်ကြားမှ ပြူးထွက်နေသော နို့လုံးလုံးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖိညှစ်နေမိလေသည်။

ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာလည်း မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်လာကာ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ် ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကို ကိုထိုက်၏ဘေးသို့ မသိမသာ ဖြဲကားပေးရင်း ဒူးတဖက်ကို ထောင်ထားမိလေသည်။ ထိုအခိုက် အငမ်းမရဖြစ်နေသော ကိုထိုက်၏ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ရှေ့သို့တိုးဝင်လာရာ “အို.. ကိုထိုက်ရယ်… တော်တော်ခက်တယ်ကွယ်… ဒုက္ခပါပဲ”  မငြီးသလို ငြီးသလို အသံတိုးတိုးလေးက ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် နှုတ်ဖျားမှ ထွက်လာလေသည်။ ကိုထိုက်လည်း နို့ကြီးနှစ်လုံးအား လက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ချေမွဆုပ်နယ်ရင်း လီးတန်ကြီးကို ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ပေါင်ခွကြားသို့ ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး ဆောင့်နေမိလေသည်။ ကြားမှာ ထမီနှင့် ပင်တီလေးက ခံနေသေးသဖြင့် ထိစေချင်သော နေရာကို လီးနှင့် မထိနိုင်သေးပေ။ ယားကျိကျိနှင့် ရွထလာသော ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ ကိုထိုက်အချွတ်ကို မစောင့်တော့ပဲ ပြေလုပြေခင် ထမီးပျော့ပျော့လေးကို ခွာချလိုက်ပြီး ပင်တီအနီပါးပါးလေးကိုလည်း ပေါင်လုံး တစ်တစ်ကြီးများတလျှောက် လိမ့်ကာလိမ့်ကာ ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ ယခုတော့ ကိုထိုက်ရော၊ သူ့အလုပ်ရှင် ဆရာဝန်မ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်ရော နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားကြပေပြီ။ ရမက်လှိုင်း ထန်နေသော လူသားနှစ်ဦးမှာ ဘာကိုမှလဲ မမြင်နိုင်အားတော့ပါပေ။ တစ်ဦးကို တစ်ဦး တင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း အငမ်းမရ နမ်းစုပ်နေကြလေသည်။ ကိုထိုက်က လက်ထဲမှ နို့ကြီးနှစ်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ချေမွဆုပ်နယ်နေသလို ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် မှာလည်း တအင်းအင်း ညည်းလျှက် လက်ထဲမှ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ ကားထားသော ပေါင်ခွကြားမှ စောက်ဖုတ်အဝနှင့် တေ့ပွတ်လေး ပွတ်လိုက်ဖြင့် လူပ်ရှားနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး ပီပီပြင်ပြင်ပင် လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းဝသို့ ဖိကပ်ပြီး ကော့တေ့ တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ စောက်ဖုတ်၏ ပူနွေးသော အတွေ့ကို တခါမှ မခံစားဖူးသော ကိုထိုက်မှာ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ လီးကို ကော့ထိုးသွင်းလိုက်ရာ လီးဒစ်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်ဖောင်း‌ဖောင်း အိအိကြီးထဲသို့ “ဗြစ်…စွတ်…ဘွတ်”ကနဲ ဝင်သွားလေတော့သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ တချက်တွန့်သွားရင်း ကိုထိုက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်ထားမိလိုက်လေသည်။ “ဗြွတ်ဗြွတ် ဗြစ် ဗြစ်…ဖတ် ဖတ် ဖွတ် စွပ်..အင့် အား…. အား” ကိုထိုက်က လူပျိုပီပီ အတင်းပင် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ လီးမှာ သိပ်မကြီးလှသော်လည်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ အပေးအယူကောင်းမှုကြောင့် ထိရောက်မူရှိလှသည်။

ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်တယောက် အကြောအချဉ်တွေ တဖျင်းဖျင်း စိမ့်တက်လာလေသည်။ “အား..အား…အင်း.. အိုး..အား…အအ အင်း ဟင်း ဟင်း…. အို ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ မသိတော့ဘူးကွယ်” “ခဏလေးပါ မမရယ်…. ကျနော် မမကို တကယ်ချစ်တာ….အ.. ရှီး” ကိုထိုက်က ကယောင်ကတမ်း လျှောက်ပြောရင်း ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ပုခုံးတင်းတင်းလေးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း အငမ်းမရ ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။ အချက်၂ဝ ၃ဝခန့် ဆောင့်ပေးလိုက်သောအခါ တဖြေးဖြေးနှင့် ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် ဖင်ကြီး ကော့ကော့ တက်လာပြီး ပေါင်လုံး ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကို အတင်းဖြဲ အတင်းကော့ထိုးနှင့် ဇိုးဇိုး ဇတ်ဇတ်ဖြစ်လာသလို ကိုထိုက်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ခါးသွယ်သွယ်လေးကို စုံကိုင်ကာ တအားကုန် ကျုံးဆောင့်ကာ လိုးနေလေသည်။ “အား.. အမလေး… အင်း..ဟင်း.. အား..အင်း ဟင်း ဟင်း” ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင် နူတ်ခမ်းဖျားမှ အသံခပ်ကျယ်ကျယ်လေး မိုးသံလေသံကြားကို ထိုးဖေါက် တိုးထွက်လာလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခိုင်တယောက် အားမရနိုင်တော့ပဲ ကိုထိုက်ပုခုံးကို ဆွဲကိုင်ရင်း အောက်မှ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ကော့ကော့ပေးကာ ပြန်လည် ဆောင့်ဆောင့်တင်နေလေသည်။ “အိုး..အား…အား..အားဟား” ကိုထိုက်က သူ၏လီးကို အပြင်သို့ အသာဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တဖန် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားများက လီးတန်ကြီးကို စုပ်ရစ်ဆွဲယူလိုက်သဖြင့် ကိုထိုက် တကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားလေသည်။ “အား”ကနဲ အော်ရင်း ကိုထိုက် ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ဖင်တင်းတင်းကြီးအား အတင်းပင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားမိလေသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်၏ ရင်ထဲမှ လှုက်ဖိုတုန်ခိုက်သံများက အပြင်မှ မိုးခြိမ်းသံ ထက်ပင် ကျယ်လောင်သည်ဟု ထင်ရလေသည်။ ထိုအခိုက် ကိုထိုက်၏လီးကြီးမှာ ပူကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လီးထိပ်မှ လရည်များ ပန်းထွက်သွားလေရာ ဒေါ် မြင့်မြင့်ခိုင်မှာ “အိုးး ရှီးး…အင်း ဟင်း…ရှီးးး” ညည်းညူလျှက် ကိုထိုက်၏ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားရင်း စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ တင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး ခြေဖျားများ ကောက်ကွေးကာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြင့် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်တက်သွားကာ တစ်ချီ ပြီးသွားလေတော့သည်။ အပြင်မှ မိုးကလည်း တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းဖြင့် ရွာ ကောင်းတိုင်း ရွာနေသလို ဆေးခန်းအတွင်းရှိ ရမက်မိုးကလည်း ဒီညအဖို့ ဘယ်လိုမှ မစဲနိုင်တော့သော ရမက်မိုးများအဖြစ် ရွာနေပါတော့မည်။….ပြီး

Zawgyi

ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က သံပန္းတံခါးကို လႈပ္ကိုင္ရင္း အိမ္ထဲသို႔ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ႏုႏုေရ… ႏုႏု” “ရွင္ လာပါၿပီ အန္တီခိုင္” ေျပာသံႏွင့္အတူ အသက္၁၃ႏွစ္အ႐ြယ္ခန႔္ မိန္းခေလးတဦး အိမ္ေရွ႕သို႔ ေျပးထြက္လာသည္။ “ဘာလုပ္ေနလဲ ႏုႏု” “မီးပူတိုက္ေနတာပါ အန္တီခိုင္” မိန္းကေလးက ႐ိုေသစြာ ျပန္ေျဖရင္း တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က လက္ဆြဲအိတ္ကို ဆြဲလွ်က္ သူမအခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလရာ ႏုႏုလည္း တံခါးကိုပိတ္၍ ေသာ့ခတ္ကာ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ထိုအခိုက္ “ကလင္..ကလင္..ကလင္” တယ္လီဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ ေဒါက္တာျမင့္ျမင့္ခိုင္ ေျပးထြက္လာၿပီး ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ “ဟဲလို ..ေျပာပါရွင္” ညင္သာစြာ ေမးလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ၿပဳံး႐ႊင္စြာျဖင့္ “ေအာ္.. ကိုလင္းလား .. ေျပာေလ” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ေျပာလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခဏၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ “အဟင္းဟင္း .. ဟင္း..ဟင္.. ကိုလင္းရယ္” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမွာ အခန္းတခန္းလုံး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလသည္။ ဧည့္ခန္းဆီမွာ သာယာေသာ နာရီသံ ၉ခ်က္ႏွင့္အတူ ညသည္လည္း ပို၍တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ဆရာဝန္မတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒုတိယထပ္ရွိ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ ေနထိုင္၍ သူမႏွင့္အတူ အသက္၆ဝခန႔္ အေဒၚတေယာက္ႏွင့္ ၃ႏွစ္အ႐ြယ္ သားေလးတစ္ဦးအျပင္ ႏုႏုဆိုေသာ အိမ္ေဖၚမေလး တစ္ေယာက္တို႔ပါ ရွိေလသည္။ သူမ၏ခင္ပြန္းမွာ ကိုရဲေနာင္ ဆိုသူျဖစ္၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကမွ အိမ္တြင္းေရး ျပသာနာမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပတ္စဲခဲ့ၾကသည္။ ကိုရဲေနာင္က ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ အေရာတဝင္ေနေသာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္အား တဖက္သပ္ လမ္းခြဲခဲ့ေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ၿမိဳ႕ျပင္ရပ္ကြက္တခုတြင္ ညေနပိုင္းေဆးခန္းဖြင့္၍ ညစဥ္ ၉နာရီခန႔္တြင္မွ အိမ္သို႔ျပန္၍ အနားယူရသည္။ လိမၼာေရးျခားရွိေသာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏုႏုေၾကာင့္သာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ သက္သာရာ ရေနသည္မို႔ ႏုႏုကို သူမက ခ်စ္လည္းခ်စ္သည္ အလိုလည္းလိုက္သည္။ ႏုႏုကလည္း သေဘာေကာင္းေသာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးေလသည္။

တကယ္ေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ အသက္ ၃၀ႏွစ္ခန႔္သာ ရွိေသးသည္မို႔ အ႐ြယ္ကလည္း ေကာင္းတုန္း အစိုေျပဆုံးအ႐ြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ နဂိုကမွ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအေရေၾကာင့္ စိုစိုေျပေျပ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ရွိရသည့္အထဲ ဖြင့္ကားမို႔ေမာက္၍ လွပေသာ ကိုယ္လုံးေၾကာင့္ ေယာက်္ားသားမ်ားအဖို႔ ေငးေမာ၍ ၾကည့္ရႈရေလာက္ေပသည္။ ေျဖာင့္စင္းေသာ ေပါင္တံမ်ားက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ အလွကို ကူညီပံ့ပိုးေပးသေယာင္ ရွိေနသလို ျဖဴဝင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ လက္ေမာင္းေဖြးေဖြးမ်ားကလဲ သူမကို ပို၍ လွပေစသည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါေပ။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ အေျပာအဆို အမူအရာ ကစ၍ ခ်ိဳသာပါသည္။ ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္၍ ေဖၚေဖၚေ႐ြေ႐ြ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အားနည္းခ်က္တစ္ခုကား ရွိသည္။ ယင္းကား အျခားမဟုတ္၊ ဆန႔္က်င္ဘက္ လိင္ေယာက်္ားမ်ားအေပၚ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ဆက္ဆံတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးႏွင့္ ရွင္းရွင္းေျပာရပါမူ ထိုသို႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ဆက္ဆံတတ္ျခင္းထက္ ကာမခံစားမူအရသာကို မက္မက္ေမာေမာ လိုလိုလားလား ခံစားတတ္ပါသည္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ခံစားမူေၾကာင့္ ပိုလွသည္လား လွလြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ခံစားသည္လားေတာ့ သူမမွ လြဲ၍ မည္သူမွ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ယေန႔မိုးလင္းကတည္းက အိမ္ကထြက္၍ ေဆး႐ုံသြား၊ ေန႔ခင္းဖက္ စိန္ဂြၽန္းေဈးတြင္ ေဆးသြားဝယ္၊ ညေနျပန္ေတာ့ ေဆးခန္းဖြင့္ႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ တေန႔လုံးပင္ မနားရေအာင္ ရွိေလသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေလေျပ႐ူးက တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္လာသည္။ ယခုမွပင္ လူနာက စဲသြားေတာ့သည္။ ၈နာရီခြဲၿပီမို႔ တန္းေပၚမွ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ဆြဲယူရင္း ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ေျပာလိုက္သည္။ “ကိုထိုက္… ၈နာရီခြဲၿပီ အားလုံး သိမ္းလိုက္ေတာ့ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ မမ” ကိုထိုက္က ျပန္ေျဖရင္း ေဆးပုလင္းမ်ားကို နံရံကပ္ဘီဒိုထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ စားပြဲေပၚမွ စာ႐ြက္မ်ား၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို အားလုံး သိမ္းဆည္း၍ အတန္ၾကာေသာ အခါမွ “အားလုံး ၿပီးၿပီ… မမ” “ေအး ေအး… တံခါးေတြ ပိတ္ထားေနာ္” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ဆြဲအိတ္ကိုယူ၍ အခန္းအျပင္ဖက္သို႔ ထြက္လိုက္သည္။ ကိုထိုက္လည္း ဘီဒိုမ်ားကိုပိတ္၍ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာကာ “ၿပီးပါၿပီ မမ….  ေသာ့ခတ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္” “ေအး ေအး” ေဆးခန္း ေသာ့ခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကားမွတ္တိုင္ရွိရာဖက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ လာခဲ့ၾကေလသည္။

အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သားငယ္က ဆီးႀကိဳလာသည္။ သားငယ္ကို ခ်စ္စႏိုး ယုယစြာျဖင့္ ေပြ႕ဖက္ရင္း “ႀကီးႀကီး မေတြ႕ပါလား ႏုႏု” ႏုႏုကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ “ဖြားဖြားႀကီး… ေစာေစာကပဲ အိပ္ရာဝင္ သြားတယ္… အန္တီခိုင္” ေျပာေျပာဆိုဆို ႏုႏုက စာအိတ္ေလးတအိတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က စာအိတ္ကို ဆြဲယူ၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ “ဘာမွာ သြားေသးလဲ ႏုႏု” “တျခားေတာ့ ဘာမွ မမွာမသြားဘူး…. အန္တီခိုင္ ျပန္လာရင္ ဆက္ဆက္ေပးေပးပါ လို႔ေတာ့ ေျပာသြားတယ္” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိမ့္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္တီခုံေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စာအိတ္ကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္။ စာကို အစမွအဆုံး ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ ထိုင့္ရာမွ ထလွ်က္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ အျပင္ဖက္တြင္ ေမွာင္မိုက္၍ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ ဆယ္နာရီခြဲသည္အထိ အိမ္ေရု႕ဧည့္ခန္းတြင္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ တေယာက္တည္း ထိုင္းရင္းစာဖတ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ “ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္” ညင္သာေသာ တံခါးေခါက္သံက ခပ္အုပ္အုပ္ ေပၚထြက္လာသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ေျဖးညႇင္းစြာ လွမ္းလွ်က္ တံခါးေပါက္မွန္ေပါက္ေလးမွ အျပင္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရာ ႏႈတ္ဆက္ေသာ အၿပဳံးျဖင့္ ကိုလင္းက စကားစလာသည္။ “ခိုင္ မအိပ္ေသးဘူးလား” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က မ်က္ႏွာကိုၿပဳံးလွ်က္ ေခါင္းကို တခ်က္မွ် ခါရမ္းလိုက္ရာ ဧည့္ခန္းမီးဝါဝါေအာက္ဝယ္ သူမ၏နက္ေမွာင္ေသာ ဆံစေလးမ်ားက ပ်ံဝဲသြားေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ကိုလင္းလက္ေမာင္း တဖက္ကို ကႏြဲ႕ကလ် လွမ္းဆြဲၿပီး အိမ္ခန္းတြင္းသို႔ ေခၚခဲ့ကာ တံခါးဂ်က္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္ေလသည္။ မၾကာမွီပင္ အိမ္ေရု႕ဧည့္ခန္းမီးကို ပိတ္လွ်က္ သူမ၏အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကေလသည္။ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုလင္းက လက္ထဲမွ စကၠဴအိတ္ႏွင့္ ထည့္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ထံ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိတ္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ေနသည့္ သူမ၏ ေျပျပစ္ႏု႐ြေသာ ကိုယ္လုံးအား စူးစူးရဲရဲ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုလင္းလဲ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ နာမည္အရင္းကေတာ့ ေနလင္း ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၂ႏွစ္က ေဆးခန္းတခုတြင္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ႏွင့္ ကိုရဲေနာင္တို႔ လင္မယား ကြဲခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရင္းႏွီးမူမွ အလိုဆႏၵေနာက္သို႔ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ရမက္ႀကီးပုံခ်င္း တူညီေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ တဒဂၤတခဏ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ကိုလင္းက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေခြရစ္ေနေသာ ဆံပင္လိူင္းတို႔ၾကားမွ မ်က္ဝန္းနက္ႏွင့္ သြယ္ဝိုင္းေသာ မ်က္ႏွာ၏အလွကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနမိသည္။ “ေရာ့ ကိုလင္း” ႐ုတ္တရက္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ေပးေသာ ဝိုင္ဖန္ခြက္ကို လွမ္းယူၿပီး တငုံေမာ့ကာ စားပြဲေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူမ၏ လက္ေမာင္းတစ္တစ္ေလးကို လွမ္းဆြဲရင္း “ခိုင္ … ကိုလင္းကို သတိမရဘူးလားဟင္” ကိုလင္း အေမးကို ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ၿပဳံးရင္း သူမလက္ညႇိးကို ပါးစပ္နားကပ္ရင္း “႐ူး..တိုးတိုး” ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာေသာ ကိုလင္းက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္ရာ သူမကလည္း အလိုက္သင့္ေလး ပါသြားၿပီး ကိုယ္လင္း ပုခုံးကို ဖက္ထားမိေလသည္။ ခဏမွ် ဖက္ထားရင္း ကိုလင္းက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ႏူတ္ခမ္းနီတြဲတြဲေလးအား ဖမ္း၍ အမွတ္မထင္ စုပ္ငုံလိုက္ရာ “အြန႔္” အသံတခ်က္သာ ေပၚလာၿပီး ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ကိုလင္းရင္ခြင္ထဲသို႔ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္။ ကိုလင္းက မလြတ္စုပ္ထားရင္း သူမ၏ကိုယ္ေပၚရွိ ညဝတ္အက်ႌပါးပါးေလးမွ ၾကယ္သီးမ်ားအား တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ကုတင္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်ၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆုံး ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ ကိုယ္ေပၚမွ ေနာက္ဆုံးက်န္ရွိေနေသာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ပန္းေရာင္ေလးကို ကိုလင္းက အသာကေလး ဆြဲယူခြၽတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ အခုေတာ့ ကိုလင္းေရာ၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာမွ်မရွိေတာ့။ အခန္းေထာင့္ စားပြဲေပၚမွ ညအိပ္မီးလုံး အလင္းေရာင္ျပာျပာေလးက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ တကိုယ္လုံးအား အရွိကို အရွိအတိုင္း ေဖၚျပေနေလသည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာ ကိုယ္လုံးေပၚမွ အထင္းသားျမင္ေနရေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ လုံးဝန္းကာ တင္းေနသည္။

ေပါင္လုံးတစ္တစ္ႀကီး ႏွစ္ခုၾကားမွ ေမာက္ႂကြေနေသာ ဆီးခုံေဖါင္းေဖါင္းႀကီးမွာ မဲနက္ေသာ အေမႊးမ်ားျဖင့္အုပ္လွ်က္ အေတာ္ပင္ အသဲယားခ်င္စရာ ေကာင္းေနေတာ့သည္။ ကိုလင္းလည္း အခုေတာ့ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္မႏိုင္ေတာ့ပဲ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ အိတြဲေသာ ႏူတ္ခမ္းအစုံကို ဆြဲ၍စုပ္ယူလိုက္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က သူမ၏ေက်ာျပင္ႏုႏု တခုလုံးအား ပြတ္သပ္ရင္း တေျဖးေျဖးခ်င္း ေအာက္ဖက္ကို ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏူးအိေသာ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးအား အသာအယာပြတ္ေပးရင္း ေပါင္အတြင္းသား ၾကားထဲသို႔ လက္ခလယ္ျဖင့္ မသိမသာ ပြတ္ဆြဲလိုက္ရာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ တအင္းအင္းညည္းလွ်က္ ေပါင္ေဖြးေဖြးႀကီး တလုံးအား မသိမသာ မ၍ ေပးလိုက္ေလသည္။ ကိုလင္း၏ လက္ျဖင့္ အပြတ္ခံေနရေသာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား တေလွ်ာက္တြင္ အရည္မ်ား စိမ့္က်လာေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ကလည္း ကိုလင္း၏ ေက်ာျပင္ကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားရင္း တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ၏ဗိုက္သားျပင္တြင္ ထိုးကပ္ေနေသာ ကိုလင္း၏ လီးႀကီးကို ႐ုတ္တရက္ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မာေက်ာေတာင့္တင္းေနေသာ လီးႀကီးအား သြယ္လွ်လွ် လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းမွ မို႔ေဖါင္းေနေသာ သူမ၏ဆီးခုံဆီသို႔ ကပ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုလင္းက တေစာင္းလွဲေနရာမွ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚ တက္ခြလိုက္ၿပီး လည္တံစင္းစင္းေလးအား ငုံစုပ္လိုက္ရာ “အား…ကိုလင္းရယ္… အို” တိုးညႇင္းစြာ ေရ႐ြတ္ရင္း ကိုလင္း၏ ေက်ာျပင္အား အတင္းပင္ ဖက္တြယ္ထားလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏ ေပါင္လုံးေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္လုံးအား ခပ္ကားကား လုပ္လိုက္ရင္း ကိုလင္း၏ လီးေတာင္ေတာင္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ ေစာက္ရည္မ်ား ႐ႊဲနစ္ေနေသာ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ ကိုလင္းက သူ၏လီးႀကီးကို အထဲမသြင္းေသးဘဲ နီရဲေနေသာ ဒစ္ဖူးႀကီးျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏူတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္ဆြဲေပးရင္း ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ႏို႔ႀကီးအား စုပ္ယူလိုက္ေလသည္။ “အိုးး… အား ..အား…ဟင္း..ဟင္း..” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ တကိုယ္လုံး ေကာ့ပ်ံတက္လာသည္။ ကိုလင္း လက္တဖက္က ႏို႔တလုံးကို ဆုပ္ညႇစ္နယ္ရင္း ႏို႔သီးေလးကို လွ်ာဖ်ားျဖင့္ တို႔ထိေပးေနျပန္သည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ စိတ္ေတြ အရမ္းထလာကာ မေနႏိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ ကိုလင္း၏ ခါးေပၚသို႔ ေပါင္ကို ခ်ိတ္တင္လိုက္ၿပီး ေအာက္မွ ေကာ့ေပးလိုက္ေလရာ ကိုလင္း၏ လီးထိပ္ဖူးႀကီးမွာ သူမ၏ အဖုတ္အတြင္းသို႔ တထစ္ခန႔္ဝင္သြားေလသည္။

“အား..ကိုလင္းရယ္…. ခိုင္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး.. အို…ယားလာၿပီ… အရမ္း လိုခ်င္ေနၿပီကြာ” ကိုလင္းလည္း မေနသာေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမ၏ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးအား ဆုပ္ကိုင္ရင္း သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအတြင္းသို႔ အသာအယာဖိကပ္၍ ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ “အ”ပါးစပ္ကေလး ဟလွ်က္ တခ်က္မွ် ေကာ့တက္သြားၿပီး ေခါင္းရင္းဖက္မွ ေခါင္းအုံးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ေလသည္။ ကိုလင္းက သူ၏လီးတံႀကီးအား တခ်က္ခ်င္း အသာအယာပင္ အဆုံးထိေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တအင္းအင္း ညီးညဴသံက အဆက္မျပတ္ ေပၚလာေလသည္။ ကိုလင္း၏ မာေက်ာ ေတာင့္တင္းလွေသာ လီးႀကီးကလည္း သူမ၏ ေတာင္တက္ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္စိအား မထိတထိ ပြတ္ဆြဲေနသည္မို႔ ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ ရသာထူးကို ႏွစ္ေယာက္သား ခံစားေနၾကေလသည္။ “ႁဗြတ္ ႁဗြတ္….အင္း အင္း အား..အာ” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ျဖဴေဖြးတင္းကားေနေသာ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးအား ဆုပ္မရင္း အခ်က္ေလးဆယ္ခန႔္ မွန္မွန္ေလး လိုးေပးလိုက္သည္။ ကိုလင္းက လီႀကီးေဆာင့္အထည့္ သူမကလည္း ေစာက္ပတ္ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ လီးႀကီးအား စုပ္ညႇစ္လိုက္ျဖင့္ တက္ညီလက္ညီ စခန္းသြားရင္း ကာမအရသာကို အားရပါးရ ခံစားေနၾကေလသည္။ “အိုး..အား..ကိုလင္း.. ခိုင္ ၿပီးေတာ့မယ္.. နာနာေလး ေဆာင့္လိုးေပးစမ္းပါ…. အမေလးေလး… ေဆာင္ေဆာင့္ အဲ့လို…. အိုးး… ခိုင္ မရေတာ့ဘူး… ဟင္း..ဟင္း.. အအ.. အိုးး… ရွီးးး” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ တဏွာသံျဖင့္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ညည္းသံ အဆုံး၊ ကိုလင္း လီးထိပ္ႀကီးမွာ ပူကနဲျဖစ္သြားၿပီး က်င္တက္လာကာ သုတ္ေရ ပူပူမ်ားကို ပ်စ္ကနဲ ပ်စ္ကနဲ ပန္းထုတ္ရင္း လီးႀကီးကို ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေစာက္ဖုတ္တဆုံး ထိုးထည့္ကာ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖင့္ သူမ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ စိုက္က်သြားေလေတာ့သည္။

ေဆးခန္းထဲတြင္ လူရွင္းစျပဳၿပီျဖစ္သည္။ အခုမွ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ႏွင့္ ကိုထိုက္တို႔ စကား ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့သည္။ ကိုထိုက္က အက်ႌျပာႏုေရာင္လက္တိုႏွင့္ ပိုးေပ်ာ့ေပ်ာ့ထမီ အျပာရင့္ေရာင္ ဝတ္ထားေသာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ကို ခပ္ေငးေငးေလး ၾကည့္ေနမိသည္။ လက္ေမာင္းသား ျဖဴကစ္ကစ္ ႏွစ္ဖက္မွာ မီးေရာင္ျဖဴျဖဴေအာက္တြင္ ၿဖိဳးလက္ေနသည္။ တင္ပါး ကားကားစြင့္စြင့္ႀကီးေပၚမွ အတြင္းခံပင္တီ အရာေလးကို ပိုးေပ်ာ့ထမီေအာက္တြင္ ခပ္ထင္းထင္း တခ်က္တခ်က္ ျမင္ေနရသည္က အသဲယားစရာ။ ကိုထိုက္၏ အာေခါင္မ်ားကို ေျခာက္ေသြ႕သြားေစသည္။ “ကိုထိုက္.. ဒီေန႔ အိမ္ျပန္ရင္ မမခိုင္နဲ႔ တခါထဲ လိုက္ျပန္ကြာ” နံရံဖက္ကိုေက်ာေပးရပ္ရင္း ေဆးပုလင္းကို ေ႐ြးေနေသာ မမခိုင္က ႐ုတ္တရက္ လွည့္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မမခိုင္တင္သားႀကီးေတြကို တပ္မက္စြာ ေငးေနေသာ ကိုထိုက္တစ္ေယာက္ အားတုံ႔အားနာျဖင့္ သူခိုးလူမိသလို မ်က္ႏွာမွာ အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားရသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္က သတိျပဳမိေပမဲ့ လူႀကီးပီပီ မသိဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမ” “ေအးကြာ… ဘယ္က ကေလကေခ်ေတြမွန္း မသိပါဘူး…. မမကို လိုက္ေနာက္လို႔…. ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ႔” “ဘယ္ကေကာင္ေတြလဲ မမ” “မသိပါဘူးကြာ…. မေန႔က ကားေပၚ အထိေတာင္ လိုက္လာေသးတယ္… ကားေပၚ မွာလဲ မမေနာက္က ကပ္ရပ္ၿပီး… ဟိုတိုး ဒီတိုးနဲ႔.. သိပ္႐ြံဖို႔ေကာင္းတာပဲ” “ေတာက္…. ေတာ္ေတာ္ လူပါးဝတဲ့ေကာင္ေတြ…. ေတြ႕မယ္” ကိုထိုက္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ႀကဳံးဝါးလိုက္သည္။ “ေအာင္မယ္..ေဒါသကလည္းႀကီးပ…. ဒါပဲေနာ္ ဒီလိုေကာင္ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး ထိုးလားႀကိတ္လား သြားလုပ္မေနနဲ႔အုံး” ေျပာမိၿပီးမွ မွားသြားသလို ေနာင္တရမိသြားသည္။ ကိုထိုက္၏ လက္ရဲဇက္ရဲသတၳိကို ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ သိသည္ေလ။ ေဒါသထြက္ေနေသာ ကိုထိုက္က ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ကို ျပန္ေခ်ာ့ေမာ့ရသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ေရွ႕မွာမို႔ ကိုထိုက္ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ မေက်နပ္။ ဒီလိုႏွင့္ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကားမွတ္တိုင္ဆီ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေလွ်ာက္လာရသည္ကို ကိုထိုက္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းမီးေတြက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲမို႔ လေရာင္ရွိေပလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ယွဥ္တြဲ လမ္းေလွ်ာက္လာရသည္က ကိုထိုက္ရင္ကို တလွပ္လွပ္ႏွင့္ လႈိက္ဖိုေမာေစသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္း တဲအိမ္ေလးဆီက သဲ့သဲ့ေလး ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ အခ်စ္ေတးညည္းသံေလးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ႏွလုံးသားကို မထိတထိ ကလိေနသလိုလို။ မမခိုင္ရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႔‌ေလးကလည္း လမ္းေဘးၿခံစည္း႐ိုးမ်ားမွ ညေမႊးပန္းေလးမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ ႏွာေခါင္းဝမွာ ကလူက်ီစယ္ေနသည္။ ကပ္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ရင္း တခ်က္တခ်က္ မမခိုင္ ဖင္သားကားကားႀကီးမ်ားက ကိုထိုက္ႏွင့္ ထိမိေလတိုင္း တုံတုံအိအိ အရသာက ကိုထိုက္ရဲ႕ ရမက္ေသြးမ်ားကို ထႂကြလာေစသည္။ သုံး ေလး ငါးခါေလာက္ အဲ့လို ထိမိၿပီးေသာအခါ ကိုထိုက္ပုဆိုးၾကားမွ လီးတန္ႀကီးမွာ နဂါးအေမာက္ေထာင္လာသလို တ႐ူး႐ူးႏွင့္ တင္းမာေထာင္တက္လာေလသည္။ ပထမေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ဖုံးဖုံးဖိဖိ လုပ္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့လဲ မရေတာ့ လႊတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ကိုထိုက္အျဖစ္ကို သတိျပဳမိေပမဲ့လဲ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ရင္း စကားကို အဆင္မျပတ္ေျပာရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေနရေလသည္။ “ကိုထိုက္… ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လား…. သူတို႔ေပါ့… မမေျပာတာ…. ကိုထိုက္ ေရွာင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ မမခိုင္ ျပထားတာ… ေဝးေဝးေရွာင္ေနာ္” လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္လူပ္ရင္း ေျပာလိုက္ေသာ မမခိုင္စကားေၾကာင့္ ကိုထိုက္ သတိဝင္လာၿပီး မမခိုင္ ျပရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လမ္းဓာတ္တိုင္ေအာက္မွာ ေဆးလိပ္တဖြားဖြားႏွင့္ ငနာႏွစ္ေကာင္ကို ကိုထိုက္ျမင္ဖူးပါသည္။ ေဆးခန္းနားမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနၾကမို႔ သတိျပဳမိေနသည္။ “ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့” ကိုထိုက္ စိတ္ထဲက ႀကဳံးဝါးလိုက္သည္။

ယေန႔ ေဒါက္တာျမင့္ျမင့္ခိုင္ ေဆးခန္းေရာက္သည္ႏွင့္ လူနာေတြက စုၿပဳံေရာက္ေနသည္မို႔ ဘီဒိုဖြင့္ရင္း ေဆးပုလင္းယူေနေသာ ကိုထိုက္ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အခန္းထဲသို႔ တန္းဝင္သြားသည္။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စမ္းသပ္ ေဆးေပး ေဆးထိုးႏွင့္ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားသည္။ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္မွပဲ အေညာင္းေျပအညာေျပ အေၾကာဆန႔္လိုက္ရင္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လိုက္သည္။ “ဟင္… ကိုထိုက္ မ်က္ခုံးက ဘာျဖစ္တာလဲ” ညိဳမဲေနေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ အကြဲရာကို အလန႔္တၾကား ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ကိုထိုက္က ဘာမွမေျပာပဲ ေဆးပုလင္းမ်ားကို ဆက္သိမ္းေနသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္က ေရွ႕သို႔တိုး၍ ကိုထိုက္ေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေသြးအနဲငယ္ စို႔ေနသည္။ “ကိုထိုက္…. ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ မမ ေမးေနတာ မေျပာဘူးလား” “ေခ်ာ္လဲတာပါ…. မမရာ” “မဟုတ္ဖူး… မဟုတ္ဖူး… ဒါ ေခ်ာ္လဲတဲ့ ဒဏ္ရာမဟုတ္ဖူး… မမကို မညာနဲ႔” ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ လွစ္ကနဲ သတိရလိုက္မိသည္။ “ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ရန္သြားျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား…. မမအေသအခ်ာ ေျပာထားရဲ႕နဲ႔ကြာ… မမစကားကို နားမေထာင္ဘူး”။ မွန္ပါသည္ ဒီေန႔ ခပ္ေစာေစာလာကာ ကားဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႕တာႏွင့္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ အတင္း လက္ဦးေအာင္ ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။ အလစ္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ငနာႏွစ္ေကာင္ ေတာ္ေတာ္ အီသြားသည္။ မိမိမွာလည္း အလစ္ဝင္လာေသာ အုတ္က်ိဳးတပဲ့ကို ကဗ်ာကသီ ေရွာင္မိလို႔ အေပၚယံေလးသာ ရွပ္ထိၿပီး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ မ်က္လုံးႏွင့္ သီသီေလး လြဲခဲ့သည္။ မမခိုင္အတြက္ ျဖစ္ရသည္မို႔ ေက်နပ္အားရမိသည္။ “လာစမ္း ကိုထိုက္…. လာလာ” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ကိုထိုက္လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆြဲရင္း အတြင္းခန္းသို႔ ဝင္ခဲ့သည္။ လူနာစမ္းကုတင္ေပၚ ထိုင္ခိုင္းရင္း အနာကို ေဆးေၾကာရင္း ေဆးထည့္ေပးလိုက္သည္။ “မင္းက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြယ္… မမေျပာထားရဲ႕နဲ႔…. ကံေကာင္းလို႔…. မေတာ္လို႔ မ်က္လုံးထိသြားရင္ ဒုကၡ” ဂ႐ုဏာေဒါေသာႏွင့္ ေျပာေနေသာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္ကို ေအာက္မွ မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ေပးရင္း ကိုထိုက္ အသာၿငိမ္ေနမိသည္။ “ဒီဖက္ လွည့္အုံး” ကိုထိုက္ ေခါင္းကို နဲနဲလွည့္လိုက္သည္။ လွည့္လိုက္ခါမွ မ်က္ႏွာတဲ့တဲ့ေရွ႕မွာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ဝင္းဝင္းေမာက္ေမာက္ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးက မ်က္ႏွာႏွင့္ မထိတထိမို႔ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာရသည္။ကိုထိုက္ မ်က္လုံးကို ကျပာကရာ စုံပိတ္လိုက္ရသည္။ တျဖင္းျဖင္း တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ထႂကြလာေသာ ေပါင္ၾကားမွ လိင္တံေၾကာင့္ စိတ္ကို တျခားအာ႐ုံ လႊဲလိုက္ရသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ေဒါက္တာမမက မိမိအလုပ္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ပါလား။

ကိုလင္းႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိၿပီ။ ေဆးကုမၸဏီက စပြန္ဆာေပး၍ ကိုလင္း ႏိုင္ငံျခား ခရီးထြက္သြားသည္ဟုသာ သိရသည္။ ဘယ္ဆီမွန္းေတာ့ မသိ။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ကိုလင္းကို တပ္မက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္။ ခ်စ္လို႔ တမ္းတလႊမ္းေဆြးရသည္ထက္ ေသြးသားေတာင္းတမႈေၾကာင့္ သတိရမိသည္က ပိုသည္။ ကိုလင္း မရွိ၍ ျပတ္လတ္ေနသျဖင့္ ရင္ထဲအီသလို ဟာသလိုလိုႏွင့္ တခုခုကို အလိုမျပည့္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြးျဖင့္ ကိုလင္း လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ လက္မွလက္ပတ္နာရီ အေကာင္းစားေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုးနာရီထိုးရန္ ဆယ္မိနစ္၊ ေဆးခန္းပိတ္ရန္ အခ်ိန္နီးၿပီ။ ကိုထိုက္က အေရွ႕တံခါးခ်ပ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ေဝါကနဲ ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ႐ြာခ်လိုက္ေသာ မိုးသံေၾကာင့္ ကိုထိုက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “ကိုထိုက္…. ေဆးခန္းတံခါးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ မမ” ကိုထိုက္က ႐ိုေသစြာျဖင့္ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္လည္း ထိုင္ရာမွထလွ်က္ ေဘးျပတင္းေပါက္မ်ားကို လိုက္ပိတ္လိုက္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္က အၿငိဳးႀကီးေနမွန္း မသိေသာ မိုးက တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္း သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ြာခ်လာသည္။ ေလပါ ပါလာသည္မို႔ သစ္ကိုင္းလႈပ္သံ တံခါး႐ြက္လႈပ္သံတို႔က ဆူညံ့ေနသည္။ ကိုထိုက္လည္း မိုးပက္ေနေသာ အေပါက္ဝမွ တံခါးအား အသာဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လာသည္။ “ဖ်တ္..အင့္” မီးျပတ္သြားသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ႏွင့္ ကိုထိုက္တို႔ ဝင္တိုးမိသြားေလသည္။ “အင့္” ကနဲ ျဖစ္သြားေသာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္အား ကိုထိုက္က ဖမ္း၍ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္မိသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္က လက္တဖက္ျဖင့္ ကိုထိုက္လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ခဏမွ် ၿငိမ္သြားသည္။ “ဟင္းဟင္း… မမ ရင္တုန္ၿပီး ေခါင္းမူးသလိုလိုပဲ ကိုထိုက္ရယ္…. အဲလို မိုးအရမ္း႐ြာရင္ မမ သိပ္ေၾကာက္တတ္တာ ငယ္ငယ္ထဲက…. ဟင္း..”  “က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္..မမ” ကိုထိုက္ ပုခုံးေပၚ ေခါင္းကို အသာေလးမွီရင္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ အသာေလး ၿငိမ္ေနမိသည္။ မီးမလာရသည့္အထဲ အျပင္မွာ မိုးကလဲ အရမ္းသဲေနသည္။ ကိုထိုက္ရင္ထဲ ရွိန္းတိန္း ရွိန္းတိန္းႏွင့္ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာသည္။ အသက္ ၂ဝေက်ာ္သာ ရွိေသးၿပီး ‘မ’အေတြအႀကဳံ မရွိေသးသည့္ လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလးမို႔ ရင္ခုန္သံျမန္လာသလို ေပါင္ၾကားမွ လိင္တန္ႀကီးကလည္း တေျဖးေျဖး တင္းမာလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေက်ာျပင္ျပည့္ျပည့္ကို အသာအယာ ဖက္ထားလိုက္မိေလသည္။

ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာလဲ အမွတ္တမဲ့ ကိုထိုက္ရင္ခြင္ထဲ မွီေနမိရင္း ေႏြးေထြးေသာ အေတြ႕တမ်ိဳးကို ခံစားမိလာေလသည္။ ႏုငယ္ေသာ ကိုထိုက္၏ တဒိုင္းဒိုင္းရင္ခုန္သံက ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ စိတ္ကို လူပ္ရွားလာေစသည္။ ထိုအခိုက္ ကိုထိုက္၏ မ်က္ႏွာက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ပါးျပင္မို႔မို႔ကို တေျဖးေျဖး ထိကပ္လာၿပီး နမ္းလိုက္မိသည္။ “အို” ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္က ကိုထိုက္၏ ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းလိုက္ေသာ္လည္း တင္းၾကပ္ေသာ ကိုထိုက္၏လက္ထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ “မမ” ကိုထိုက္၏ ေခၚ သံတိုးတိုးေလး ထြက္လာသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ဆီမွ ဘာမွ ျပန္ထူးသံ မၾကားရ။ မ်က္ႏွာေလးသာ တေျဖးေျဖးေမာ့လာသည္။ ကိုထိုက္က ျပတင္းေပါက္မွ တိုးဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွ ခပ္ဝါးဝါး မ်က္ႏွာေလးကို အနီးကပ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာတခုလုံးအား အငမ္းမရ နမ္းေနေလသည္။ “ဟာ… ကိုထိုက္ ဘာလုပ္တာလဲ..လႊတ္ပါ… မမ မႀကိဳက္ဘူး… စိတ္ဆိုးမွာေနာ္” ပါးစပ္ကလည္းေျပာ ကိုထိုက္လက္မွလည္း သာသာေလး ႐ုန္းထြက္ေနေလသည္။ ကိုထိုက္က ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ နီေစြးေစြးႏူတ္ခမ္းထူထူ ႏွစ္လႊာကို မိမိႏူတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိကပ္ၿပီး အငမ္းမရ စုပ္ယူလိုက္ေလသည္။ “ဟင္း ဟင္း” ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ႐ုန္းအား တေျဖးေျဖး ေလွ်ာ့လာေလသည္။ ကိုထိုက္ကို ခပ္တင္းတင္း ျပန္ဖက္ရင္း ကိုထိုက္ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္နမ္းစုပ္ေနမိသည္။ ထိုမွ်မက မိမိလွ်ာကို ကိုထိုက္ ႏႈတ္ခမ္းထဲ အတင္းထိုးသြင္းၿပီး လွ်ာခ်င္း ကလိေပးေနမိေလသည္။ နဂိုကမွ ကာမရမက္ ထန္ေသာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ကိုထိုက္၏ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လူပ်ိဳအေတြ႕ေၾကာင့္ ေသြးသားမ်ား ဆူပြက္လာၿပီး “ဟင္းဟင္း…ဟင္းဟင္း… ကိုထိုက္ရယ္”ဟု ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ထႂကြလာေလသည္။ ကိုထိုက္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း တေျဖးေျဖး နယ္က်ဳးလာသည္။ ပထမ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ တင္းရင္းလုံးဝန္းေသာ ေ႐ႊရင္အစုံကို အသာေလး ပြတ္ရင္း ႐ြ႐ြေလး ဆုပ္ကိုင္ ျဖႇစ္ညႇစ္လာသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္မွာ ကိုထိုက္လက္မ်ားကို မ႐ုန္းဖယ္ေတာ့‌ေပ။ ကိုထိုက္ကိုသာ တင္းၾကပ္စြာ ျပန္ဖက္ရင္း ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္လွ်က္ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္း မသိေသာ ခံစားမႈကို ခံစားရင္း ကိုထိုက္ႏွင့္အၿပိဳင္ ခရီးဆက္ေနမိေလေတာ့သည္။ ကိုထိုက္လက္တဖက္က ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ဆဖာရီ ကုတ္အတြင္းမွ တဆင့္ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို တလုံးခ်င္း ျဖဳတ္ကာ ဘရာစီယာအတြင္းမွ ျပည့္လွ်ံထြက္ေနေသာ ရင္သားေထြးေထြးကို အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ေနေလသည္။

“အင့္..အင္းအင္း… အိုကြယ္..အား” ေက်ာျပင္ကို ဖက္ထားေသာ အျခားလက္က ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ေထာက္ကနဲ ျဖဳတ္ခ်လိုက္သျဖင့္ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ႏို႔ျဖဴျဖဴႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ အကာအကြယ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မဲ့စြာ တင္းတင္းကားကား ႂကြႂကြယြယြႀကီး ေပၚ ထြက္လာေလသည္။ ကိုထိုက္မွာ ေပၚ ထြက္လာေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ရင္း ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ ႏို႔အုံႀကီးတလုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံစုပ္လိုက္ေလသည္။ “အို… ကိုထိုက္ရယ္.. ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ…. အား…ရွက္တယ္ကြာ… ၾကည့္ပါလား… ကဲလိုက္တာ..ဟင္း.. ဟင့္..အိုးး” ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ႐ုန္းသလို မ႐ုန္းသလို လူးလြန႔္ရင္း မသိမသာ ကုတင္ေစာင္းဆီ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေလသည္။ ကိုထိုက္မွာ ဘယ္ဖက္ႏို႔အုံႀကီးကို ပါးစပ္ျပည့္ ငုံရင္း လွ်ာဖ်ားက ႏို႔သီးနီတာရဲေလးကို ယက္စုပ္လိုက္သျဖင့္ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ တင္းကနဲ ဖင္ႀကီး ေကာ့တက္သြားေလသည္။ ကိုထိုက္မွာလည္း တခါမွ မႀကဳံဖူးေသးေသာ အေတြ႕ေၾကာင့္ စမ္းတဝါးဝါး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ေနမိေလသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္က ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ကုတင္ေပၚ သို႔ လွဲက်သြားသည္ႏွင့္ ကိုထိုက္ကလည္း အလိုက္သင့္ေလး ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ထပ္က်သြားေလသည္။ ကိုထိုက္က ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းတြဲအား စုပ္ယူရင္း လက္တဖက္က သူမ၏ျပည့္တင္းေသာ ဗိုက္သားေဖြးေဖြေပၚ သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနေသာ ထမီစထဲသို႔ လက္ကို ထိုးထည့္လိုက္ရာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ျဖတ္ကနဲ ေကာ့တက္သြားေလသည္။ ကိုထိုက္၏ လက္က မရဲတရဲႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ပြတ္ရင္း ပြတ္ရင္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေဖါင္းမို႔ေနေသာ ဆီးခုံေပၚမွ အေမႊးမ်ားကို ထိမိေလေတာ့သည္။ ကိုထိုက္ အသက္႐ူသံေတြ ပို၍ျမန္လာသည္။ လက္က ပြတ္ရင္းသပ္ရင္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ကိုယ္လုံးေပၚ ခြ၍ ေျခတစ္ေခ်ာင္း တင္ထားေလရာ လုံခ်ည္ထဲမွ လီးက အတင္းပင္ေထာင္ထလွ်က္ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေပါင္လုံးႀကီးႏွင့္ ထိေနေလသည္။ ေစာက္ေမႊးမ်ားအား လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ရင္း ေဖါင္းႂကြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးအား ကိုထိုက္ လက္ဝါးျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ အုပ္ကိုင္လိုက္ေလရာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ႏူတ္ခမ္းႏွစ္လႊာမွ “အင္း ဟင္း ဟင္း”ႏွင့္ ခိုၿငီးသလို အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာသလို မို႔ေဖာင္းအိစက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္အုံ ႏူတ္ခမ္းသားမ်ားမွာလည္း စိုစိစိုစိ ျဖစ္လာေလသည္။ “အို…. ကိုထိုက္ရယ္… မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္…. လႊတ္ပါေနာ္” တတြတ္တြတ္ေျပာေနေသာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ကို ကိုထိုက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ အငမ္းမရ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ နမ္းစုပ္လို႔ေနေတာ့သည္။

အျပင္ဘက္မွာ မိုးသံက ပို၍ပို၍ က်ယ္လာသည္။ မိုးၿခိမ္းသံမ်ား၊ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံမ်ား၊ တလက္လက္ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ လင္းလက္လာေသာ လွ်ပ္စီးမ်ားက အခန္းထဲမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပို၍ရင္ခုန္ေစေတာ့သည္။ ယခုေတာ့ ကာမရမက္ေဇာ တရိတ္ရိတ္တက္ေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာကိုမွ် သတိမထားႏိုင္အားၾကေတာ့ေပ။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ပိုးတီေကာင္ တြန႔္သလို တြန႔္လိမ္ရင္း မိမိေပါင္သားကို မထိတထိ လာထိေနေသာ ကိုထိုက္၏ ေတာင္ေနေသာ လီးတန္ကို မသိမသာ ကိုင္သလို မကိုင္သလို(မမေဆာင္း ပုံစံျဖင့္)ႏွင့္ မရဲတရဲ ဖြဖြေလး အုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ ကိုထိုက္မွာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဝတ္မထားသျဖင့္ လီးႀကီးမွာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိ ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းေနေလသည္။ “အား …အင္း ဟင္း..”ဟူေသာ ၿငီးသံ သဲ့သဲ့ေလးမ်ားက ႏွစ္ဦးစလုံး ပါးစပ္ဖ်ားမွ တိုးတိုးေလး ထြက္လာေလသည္။ ကိုထိုက္ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေလ်ာ့ရဲရဲထမီေပၚ မွ ကားစြင့္အိေနေသာ ဖင္သားႀကီးကို အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ရင္း လက္ကို ထမီၾကားထဲ ထည့္ကာ အတြင္းခံ ပင္တီပါးပါးေလးေပၚမွ စိတ္တိုင္းက် ဆုပ္နယ္ေနျပန္သည္။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ႀကိတ္ၿပီး တဖက္သပ္ ကိုင္ခ်င္ဆုပ္နယ္ခ်င္ေနေသာ မိမိအလုပ္ရွင္ မမလွလွ၏ ဖင္ႀကီးအား ယခုမွ အခါခြင့္ရသျဖင့္ အေတာမသပ္ႏိုင္ အငန္းမရ စိတ္တိုင္းက် ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညႇစ္ပြတ္သပ္လိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ ဖင္သားႏွစ္ခု အလယ္ၾကားကို လက္ခလည္ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ထိုးလိုက္ႏွင့္ စိတ္ထင္တိုင္း ကလိေနမိေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာလဲ ကိုထိုက္လီးကို ပုဆိုးေပၚ မွ ကိုင္ရသည္ကို အားမရသည့္အလား ပုဆိုးကို ဇတ္ကနဲ ျဖည္ခ်လိုက္ၿပီး ေပၚ ထြက္လာေသာ လီးတန္ထြားထြားႀကီးကို လက္ႏုႏုေလးျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း မသိမသာ ျဖစ္ညႇစ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ အထက္ေအာက္ ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ ေဂြးဥကို ႐ြ႐ြေလးပြတ္လိုက္ႏွင့္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနမိေလသည္။ အျပင္မွာ မိုးေလ ေအးေနေပမဲ့လည္း ႏွစ္ဦးသားမွာ ရမက္ရွိန္ေၾကာင့္ ေဇာခႊၽေးေလးမ်ားပင္ ပ်ံေနေသးေတာ့သည္။ တဝက္ေလာက္ ကြၽတ္က်ေနေသာ လုံခ်ည္ကို အဆုံးထိ ေျဖခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားမွ လီးကလည္း မႀကဳံစဖူး ေတာင္ထေနသည္မို႔ ကိုထိုက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ ထထိုင္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ၾကယ္သီမ်ား ျပဳတ္ထြက္ေနေသာ ဆဖါရီကုတ္ၾကားမွ ျပဴးထြက္ေနေသာ ႏို႔လုံးလုံးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဖိညႇစ္ေနမိေလသည္။

ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာလည္း မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာကာ ေပါင္လုံးတုတ္တုတ္ ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးကို ကိုထိုက္၏ေဘးသို႔ မသိမသာ ၿဖဲကားေပးရင္း ဒူးတဖက္ကို ေထာင္ထားမိေလသည္။ ထိုအခိုက္ အငမ္းမရျဖစ္ေနေသာ ကိုထိုက္၏ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ေရွ႕သို႔တိုးဝင္လာရာ “အို.. ကိုထိုက္ရယ္… ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြယ္… ဒုကၡပါပဲ”  မၿငီးသလို ၿငီးသလို အသံတိုးတိုးေလးက ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္လာေလသည္။ ကိုထိုက္လည္း ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးအား လက္ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ေခ်မြဆုပ္နယ္ရင္း လီးတန္ႀကီးကို ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေပါင္ခြၾကားသို႔ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းေလး ေဆာင့္ေနမိေလသည္။ ၾကားမွာ ထမီႏွင့္ ပင္တီေလးက ခံေနေသးသျဖင့္ ထိေစခ်င္ေသာ ေနရာကို လီးႏွင့္ မထိႏိုင္ေသးေပ။ ယားက်ိက်ိႏွင့္ ႐ြထလာေသာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ ကိုထိုက္အခြၽတ္ကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ ေျပလုေျပခင္ ထမီးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို ခြာခ်လိုက္ၿပီး ပင္တီအနီပါးပါးေလးကိုလည္း ေပါင္လုံး တစ္တစ္ႀကီးမ်ားတေလွ်ာက္ လိမ့္ကာလိမ့္ကာ ခြၽတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ယခုေတာ့ ကိုထိုက္ေရာ၊ သူ႔အလုပ္ရွင္ ဆရာဝန္မ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးတီး မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားၾကေပၿပီ။ ရမက္လႈိင္း ထန္ေနေသာ လူသားႏွစ္ဦးမွာ ဘာကိုမွလဲ မျမင္ႏိုင္အားေတာ့ပါေပ။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး တင္းၾကပ္စြာဖက္ရင္း အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ေနၾကေလသည္။ ကိုထိုက္က လက္ထဲမွ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ ေခ်မြဆုပ္နယ္ေနသလို ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ မွာလည္း တအင္းအင္း ညည္းလွ်က္ လက္ထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ ကားထားေသာ ေပါင္ခြၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ ေတ့ပြတ္ေလး ပြတ္လိုက္ျဖင့္ လူပ္ရွားေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး ပီပီျပင္ျပင္ပင္ လီးႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ဖိကပ္ၿပီး ေကာ့ေတ့ ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ ေစာက္ဖုတ္၏ ပူေႏြးေသာ အေတြ႕ကို တခါမွ မခံစားဖူးေသာ ကိုထိုက္မွာ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ လီးကို ေကာ့ထိုးသြင္းလိုက္ရာ လီးဒစ္ႀကီးမွာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္း‌ေဖာင္း အိအိႀကီးထဲသို႔ “ျဗစ္…စြတ္…ဘြတ္”ကနဲ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ တခ်က္တြန႔္သြားရင္း ကိုထိုက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ဖက္ထားမိလိုက္ေလသည္။ “ႁဗြတ္ႁဗြတ္ ျဗစ္ ျဗစ္…ဖတ္ ဖတ္ ဖြတ္ စြပ္..အင့္ အား…. အား” ကိုထိုက္က လူပ်ိဳပီပီ အတင္းပင္ ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ လီးမွာ သိပ္မႀကီးလွေသာ္လည္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ အေပးအယူေကာင္းမႈေၾကာင့္ ထိေရာက္မူရွိလွသည္။

ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္တေယာက္ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ တဖ်င္းဖ်င္း စိမ့္တက္လာေလသည္။ “အား..အား…အင္း.. အိုး..အား…အအ အင္း ဟင္း ဟင္း…. အို ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မသိေတာ့ဘူးကြယ္” “ခဏေလးပါ မမရယ္…. က်ေနာ္ မမကို တကယ္ခ်စ္တာ….အ.. ရွီး” ကိုထိုက္က ကေယာင္ကတမ္း ေလွ်ာက္ေျပာရင္း ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ပုခုံးတင္းတင္းေလးအား ဆုပ္ကိုင္ရင္း အငမ္းမရ ေဆာင့္လိုးေပးေနသည္။ အခ်က္၂ဝ ၃ဝခန႔္ ေဆာင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ဖင္ႀကီး ေကာ့ေကာ့ တက္လာၿပီး ေပါင္လုံး ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးကို အတင္းၿဖဲ အတင္းေကာ့ထိုးႏွင့္ ဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္ျဖစ္လာသလို ကိုထိုက္ကလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ခါးသြယ္သြယ္ေလးကို စုံကိုင္ကာ တအားကုန္ က်ဳံးေဆာင့္ကာ လိုးေနေလသည္။ “အား.. အမေလး… အင္း..ဟင္း.. အား..အင္း ဟင္း ဟင္း” ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္ ႏူတ္ခမ္းဖ်ားမွ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး မိုးသံေလသံၾကားကို ထိုးေဖါက္ တိုးထြက္လာေလသည္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္တေယာက္ အားမရႏိုင္ေတာ့ပဲ ကိုထိုက္ပုခုံးကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေအာက္မွ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေကာ့ေကာ့ေပးကာ ျပန္လည္ ေဆာင့္ေဆာင့္တင္ေနေလသည္။ “အိုး..အား…အား..အားဟား” ကိုထိုက္က သူ၏လီးကို အျပင္သို႔ အသာဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး တဖန္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ျပန္ေဆာင့္သြင္းလိုက္ရာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားက လီးတန္ႀကီးကို စုပ္ရစ္ဆြဲယူလိုက္သျဖင့္ ကိုထိုက္ တကိုယ္လုံး က်င္တက္သြားေလသည္။ “အား”ကနဲ ေအာ္ရင္း ကိုထိုက္ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ဖင္တင္းတင္းႀကီးအား အတင္းပင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖက္ထားမိေလသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၏ ရင္ထဲမွ လႈက္ဖိုတုန္ခိုက္သံမ်ားက အျပင္မွ မိုးၿခိမ္းသံ ထက္ပင္ က်ယ္ေလာင္သည္ဟု ထင္ရေလသည္။ ထိုအခိုက္ ကိုထိုက္၏လီးႀကီးမွာ ပူကနဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး လီးထိပ္မွ လရည္မ်ား ပန္းထြက္သြားေလရာ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္ခိုင္မွာ “အိုးး ရွီးး…အင္း ဟင္း…ရွီးးး” ညည္းညဴလွ်က္ ကိုထိုက္၏ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးမွာ တင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေျခဖ်ားမ်ား ေကာက္ေကြးကာ ဆန႔္ငင္ ဆန႔္ငင္ျဖင့္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္တက္သြားကာ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ အျပင္မွ မိုးကလည္း တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ ႐ြာ ေကာင္းတိုင္း ႐ြာေနသလို ေဆးခန္းအတြင္းရွိ ရမက္မိုးကလည္း ဒီညအဖို႔ ဘယ္လိုမွ မစဲႏိုင္ေတာ့ေသာ ရမက္မိုးမ်ားအျဖစ္ ႐ြာေနပါေတာ့မည္။….ၿပီး