Unicode
“ကလင် ကလင် ကလင်….” စက်ဘီးဘဲလ်သံကြားလို့ ဒေါ်ကျော့ခိုင် ခေါင်းလေးမော့ကြည့်မိသည်။ “အန်တီရေ ဇွဲမာန် ရှိလား” “ရှိတယ် သမီးရေ။ အပေါ်ထပ်မှာ ပစ္စည်းတွေထည့်နေတယ်။ သားရေ အောက်ဆင်းခဲ့ဦး။ ဒီမှာ အေးမြလေး ရောက်နေတယ်” “ဟုတ် လာပြီ အမေရေ” အမေ့ကို အသံလှမ်းပြုရင်း စာအုပ်တစ်ချို့ကို သေတ္တာထဲထည့်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။
“အေးမြ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘာလဲဟ” “နင် မနက်ဖြန် ကျောင်းသွားတော့မှာလေ။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို မုန့်လိုက်ကျွေးဦး” “ဟာ… နင်ကလည်း ပစ္စည်းတွေ သိမ်းလို့ မပြီးသေးဘူးဟ” “လာပါဟာ ငါလွမ်းနေရမှာ။ ခဏလေး တစ်နေရာ သွားထိုင်ရအောင်ဟာနော်။ လာပါ ဇွဲမာန်ရာ” ချစ်သူရဲ့ အသံတိမ်ဝင်သွားပြီး မျက်ရည်လေးတွေ ဝိုင်းလာတော့ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ပြီ။
“အမေရေ သား အေးမြနဲ့ အပြင်ခဏသွားဦးမယ် ” “အေး အေး အရမ်းမကြာနဲ့နော် လုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ်” “ဟုတ် မေမေ…” “လာ နင့်စက်ဘီးနဲ့ပဲ သွားရအောင်။ ငါ့ဘီး ထုတ်မနေတော့ဘူး” စက်ဘီးလေးနင်းထွက်လာတော့ ချစ်သူလေးက ခါးလေးဖက်ပြီး ကျောပြင်ကို ပါးလေးအပ်ကာ ငြိမ်၍ လိုက်လာသည်။
“အေးမြ နင်ဘာစားမှာလဲ” “ဘာမှမစားဘူးဟာ ငါဖက်ထားချင်တယ် ဒီလိုလေး။ ငါလွမ်းနေရမှာ သိလား။ နင်က မနက်ဖြန်ညနေဆို သွားပြီ။ ငါတို့ကျောင်းက နောက်လကုန်လောက်မှတဲ့။ ငါလွမ်းနေမှာ” ပြောရင်း တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေသော ချစ်သူလေးကြောင့် ရင်ထဲဆို့နင့်လာသည်။ ၁၀ တန်းအောင်စာရင်းတွေထွက်ပြီး သက်ဆိုင်ရာ တက္ကသိုလ် အသီးသီးကို သွားရောက်ကြရမည့် ချစ်သူနှစ်ဦး၏ နှုတ်ဆက်ချိန်။ အတွေ့အကြုံ အသစ်တွေကို ရင်ခုန်မျှော်လင့်ရင်း ချစ်သူလေးကိုလည်း သနားမိပြန်သည်။
” အေးမြ ငါတို့ ဘယ်သွားကြမလဲ” ” ချစ်သူများနေ့က ငါတို့ ချောကလက် ထိုင်စားခဲ့တဲ့နေရာ သွားမယ်လေ။ ငါ့မှာ ချောကလက်ပါတယ်။ နင့်ကို ကျွေးချင်လို့ ” ခါးကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး ပြောလာသော အေးမြစကားကြောင့် ရင်ထဲလှိုက်သွားသည်။ ၁၀ မိနစ်လောက် စက်ဘီးနင်းလာပြီး ထင်းရှူးတောစပ်နားရောက်တော့ ကုန်းစောင်းလေးနားမှာ စက်ဘီးရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်စရာရှာကြသည်။
“အေးမြ နင်ငိုမနေနဲ့လေ” “ဟာ.. ငိုချင်နေတာကို ငိုမှာပဲ” “ဘယ်မှာလဲ ချောကလက် ဟိုနားလေး သွားထိုင်စားရအောင်” ထင်ရှူးပင်ကြီး၏ အောက်ခြေတွင် ထင်းရှူးဆီထုတ်ထားသောကြောင့် အပင်၏ ပင်စည်မှာ ခွက်ကြီးဖြစ်နေပြီး မြေအနည်းငယ် နိမ့်သဖြင့် တော်ရုံ မမြင်နိုင်သော နေရာလေးကို ရွေးလိုက်သည်။
“လာ အေးမြ အပင်သွားမမှီနဲ့ အင်္ကျီတွေ မဲကုန်မယ်” “အင်းပါ” မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး ချောကလက်လေး ခွံ့ကျွေးရင်း မျက်ရည်ကျနေသော ချစ်သူလေးကို ဆွဲပွေ့လိုက်ပြီး နဖူးလေးနမ်းရင်း မျက်ရည်တွေ သုတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ချော့စရာ စကားရှာမရ။
“မငိုပါနဲ့ အေးမြရယ်။ ကျောင်းမတူပေမယ့် ပိတ်ရက်ကြ ပြန်တွေ့ရမှာပဲ” ချော့မရ အေးမြက ငိုနေတုန်း။ ကြံမိကြံရာနှင့် အေးမြလက်ထဲက ချောကလက်ကို ကိုက်ပြီး အေးမြမျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ကာ ခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။ ထိုချောကလက်အပိုင်းလေး ကုန်သည်အထိ ပါးစပ်နှင့် ခွံ့ကျွေးပြီး သေးသေးလေးသာ ကျန်တော့သဖြင့် အေးမြပါးစပ်ထဲ လျှာနှင့် ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ အေးမြရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တို့က ပါးပြင်မှာ ရိုက်ခတ်လျက်။
အေးမြလည်း ချောကလက်ကို ဖမ်းယူရင်း လျှာကိုလည်း ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ ကျနော်လည်း အေးမြရဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း ခါးလေးဖက်ကာ အေးမြကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူလိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေး လှဲချလာသည်။ အေးမြဖင်လေးကို ကိုင်ပြီးပွတ်ရင်း မျက်နှာကို အနမ်းများ ဆက်တိုက်ချွေကာ ချစ်သူရဲ့ မျက်ရည်တွေကို နှစ်သိမ့်စေတော့သည်။
အေးမြရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်တော့ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ငြိမ်ပြီး ကြည့်နေသည်။ အတွင်းခံအင်္ကျီချိတ်တွေ ဖြုတ်မနေတော့ပဲ အပေါ်သို့ လှန်တင်ကာ ဖွံ့ထွားခါစ နို့လေးတွေကို တစ်လှည့်စီစို့ရင်း နို့အုံတွေကို ဆုပ်ချေပေးလိုက်သည်။ အောက်က ဖွားဖက်တော်ကလည်း အေးမြရဲ့ နံကြားကိုထောက်ပြီး တင်းနေပြီ။ အေးမြရဲ့ လက်ကိုယူပြီး ကိုင်ခိုင်းတော့ ငြင်းသည်။
“အာ.. မကိုင်ဘူး ငါကြောက်တယ်။ ဒီအတိုင်းပဲနေဟာ” “ဟာ.. အေးမြကလည်း ကိုင်ထားပါဆို” “မကိုင်ဘူးလို့ နင့်ကိုဖက်ထားမယ် နော်” ပြောရင်း လည်ပင်းကိုဖက်ပြီး သူ့ရဲ့နို့တွေပေါ် ဆွဲချတော့ ငုံပြီးစို့ရင်း စကပ်ရဲ့ဇစ်ကို စမ်းကာ အောက်သို့ ဆွဲချတော့ သူမ အကြောက်အကန် ငြင်းတော့သည်။
“မလုပ်နဲ့ ဇွဲမာန် ဒါတော့မလုပ်နဲ့ဟာ ငါကြောက်တယ်” “ဘာကြောက်တာလဲဟ နင်ကလည်း” “မသိဘူး ကြောက်တယ်ဟာ။ ငါ့ကိုချစ်ရင် မလုပ်နဲ့နော်” “မလုပ်ဘူးကွာ ဒီအတိုင်းပဲ ကိုင်ထားမယ်နော် ချွတ်လိုက် ”“အကုန်မချွတ်ဘူး နင့်လက်ထည့်လိုက်” “ပြီးရော” အေးမြရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်နမ်းရင်း လက်တွေက စကပ်အောက်မှ ဖင်လုံးလေးကို အတွင်းခံပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပေါင်ကြားထဲသို့ လက်ညိုးလေးဖြင့် မထိတထိ ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။
အေးမြလည်း ကျနော့်လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ရင်း ပခုံးပေါ်သို့ မျက်နှာလေးအပ်ကာ တအင်းအင်းနှင့်။ ကျနော်လည်း လက်ကို အရှေ့ဖက်သို့ ပြောင်းလိုက်ပြီး “အေးမြ ပေါင်နည်းနည်းကားကွာ” နားနားလေးကပ်ပြီး လေသံလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ ပေါင်လေးနည်းနည်း ကားပေးတော့ အတွင်းခံထဲ လက်နှိုက်ရန် ပြင်လိုက်စဉ် အေးမြလက်က ကျနော့်လက်ကိုဖမ်းပြီး တားဆီးထားကာ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းရင်း ခေါင်းသာခါနေသည်။
“အေးပါ အထဲက မကိုင်ဘူး။ အပြင်ကပဲ ကိုင်တော့မယ်။ လွှတ်နော်” လို့ပြောလိုက်တော့မှပဲ ကျနော်လက်ကို လွှတ်ပြီး လည်ပင်းကို ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကိုတော့ နမ်းနေဆဲ။ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အေးမြအဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်း ဘောင်းဘီလေး စိုထိုင်းလာတာကို သတိထားမိနေသည်။ ပေါင်ကြားထဲ လက်အသာထိုးထည့်ရင်း ဘောင်းဘီဘေးက မျှော့ကြိုးလေးကို ဘေးကပ်ကာ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်နေသော အေးမြရဲ့ အမွှေးနုနုနှင့် အဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးရင်းနဲ့ နို့တွေကို စို့လိုက်သည်။ ဘယ်လောက်မှ မကြာလိုက် အေးမြတစ်ယောက် ကျနော့်ခေါင်းကို ဆွဲမပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းနမ်းကာ အဖုတ်လေး ပွစိပွစိဖြစ်ပြီး သက်ပြင်းချကာ ငြိမ်ပြီး ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားတော့သည်။
” အေးမြ အေးမြ နင့်အရည်တွေ ထပ်ထွက်လာတယ်ဟ” “အာ… ဘာတွေပြောနေတာလဲ ရှက်စရာကြီးဟာ”
“ထဦး ဒီမှာကြည့်လို့” “မကြည့်ဘူး” ကျနော့်ရင်ထဲ မျက်နှာအတင်းထိုးထည့်ကာ အရှက်သည်းနေသော ချစ်သူလေးအား ဆံပင်များကို ငုံ့နမ်းပြီး အရှက်ပြေစေရန် ကြိုးပမ်းပေးရပြန်သည်။ ကျနော့်လီးကတော့ တင်းသထက် တင်းလျက်ပေါ့။ ဒီအတိုင်း ငြိမ်နေကြရင်း ၅ မိနစ်ခန့်ကြာတော့ “ဇွဲမာန် ဖယ်ပေးဦး ဟိုဘက်လှည့်နေ” “ဘယ်လိုဖယ်ရမှာလဲဟ နင်ထမှ ရမှာပေါ့” “အဲ့ဒါဆိုလည်း နင်မကြည့်နဲ့ မျက်စိမှိတ်ထား” “အင်း မကြည့်ဘူး” အေးမြလည်း ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထရင်း “ဟိုဘက်လှည့်နေနော် မကြည့်နဲ့” ” အေးပါဟာ မကြည့်ဘူး” “ရပြီ ပြန်လှည့်တော့” ကျနော်လည်း ပြန်လှည့်ရင်းနဲ့ “ကြည့်ရတော့မှာလား” လို့ မေးလိုက်သည်။
“မသိဘူးကွာ” မျက်နှာလေးနီနီ ရှက်ပြုံးလေးနှင့် ရင်ထဲ ပြေးဝင်ဖက်လာသော ချစ်သူလေးကို ဆီးပွေ့ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ချစ်စကားလေးများဖြင့် ထိုတစ်ညနေ ကုန်ဆုံးခဲ့ပြန်သည်။ အိမ်ပြန်လမ်းမှာ စကားမဆိုမိကြပဲ လက်ကလေး ဆုပ်ကိုင်ရင်းနဲ့ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်စွာ။ ဒီနေ့ညဆို အိမ်နဲ့ခွဲပြီး အဝေးမှာ နေရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ဝမ်းနည်းသလိုလိုနှင့် သားအမိနှစ်ယောက် ထိုင်စကားပြောနေစဉ် အေးမြ ထပ်ရောက်လာပြန်သည်။
“ဇွဲမာန်ရေ…” “ဟေ့ ငါရှိတယ် လာခဲ့” “သား ဒီနေ့ ဘယ်သွားဦးမလို့လဲ။ မနေ့ကလည်း အကြာကြီးပဲ။ ဒီကောင်မလေးကလည်း လွန်တယ်။ ခရီးသွားခါနီးအထိ မပြောချင်တော့ဘူး” အမေလည်း ပြောဆိုပြီး အိမ်နောက်ဘက်ကို ထွက်သွားသည်။ အေးမြလည်း အခြေအနေကို ရိပ်မိသည် ထင်သည်။ မျက်ရည်လေးလည်လည်နှင့် အနားကပ်ကာ “ဇွဲမာန် ငါဒီနေ့ စိတ်တွေ ထိန်းမရလောက်တော့ဘူး သိလား” ရပြီ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပြီ ကျနော်လည်း အမြန်ပင် “အမေ့ သား အေးမြကို အိမ်လိုက်ပို့လိုက်ဦးမယ်” “သား ကားဘယ်အချိန်လဲ အချိန်မှီအောင်ပြန်ခဲ့” “ဟုတ်” စက်ဘီးပြေးထုတ်ရင်း “လာ အေးမြ သွားရအောင်” နှစ်ယောက်သား စက်ဘီးကိုယ်စီနင်းရင်း ထွက်လာစဉ် မိုးလေးက တဖွဲဖွဲ။ မိုးကလည်း အမှတ်တရနေ့ ကို အားဖြည့်ပေးသည်ထင်သည်။
“ဇွဲမာန် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး အိမ်သွားရအောင်” “အိုကေ ဘယ်သူအရင်ရောက်လည်း ပြိုင်မယ်လေ” ပြောရင်း စက်ဘီးကို ဒုန်းနင်းပြေးတော့ အေးမြလည်း အားကျမခံ လိုက်နင်းရှာသည်။ စိတ်တွေက စောနေသည်လေ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ စက်ဘီးဒေါက်ထောက်ပြီး အေးမြဆီက အိမ်သော့ယူကာ ဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။ အေးမြက တံခါးကို ကလန့်ပြန်ထိုးပြီး ကျနော့်ဆီပြေးလာကာ ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ထဲ ငြိမ်နေသည်။
“အေးမြ နင်သေချာလား” ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြီး အဖြေပြန်ပေးသည်။ ကျနာ်လည်း သူ့ရဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ငုံနမ်းလိုက်သည်။ အေးမြလည်း အလိုက်သိစွာ လုံချည်ကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး
“ငါ မနေ့က တစ်နေကုန် နေမရဘူးဟာ။ ညလည်း အိပ်မပျော်လို့ နင့်ဆီ အရဲစွန့်ပြီး လိုက်လာတာ” “ငါသိတယ် အေးမြ ငါလည်းတူတူပဲ” သူမ ဖင်လေးတွေကိုင်ရင်း နမ်းရင်းနှင့် အေးမြလက်တွေက ကျနော့်ပုဆိုးကို ဆွဲဖြည်ချလိုက်သည်။ အိမ်နေရင်းနဲ့ ထွက်လာတာမို့ အတွင်းခံဝတ်မထား လီးက တရမ်းရမ်းနှင့် ထွက်လာသည်။ ကျနော်လည်း အင်္ကျီချွတ်လိုက်ပြီး အေးမြရဲ့ဘရာစီယာကို ဆွဲလှန်မည်လုပ်တော့ အေးမြက ကျောလှည့်ပေးသဖြင့် ချိတ်များကိုဖြုတ်ပြီး နို့တွေကို လွတ်လပ်စွာ ငုံစို့လိုက်တော့သည်။
ဧည့်ခန်းထဲရှိ ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း အေးမြက အပေါ်မှခွကာ သူမအဖုတ်ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ ထိုးဆွရင်း နို့တွေကိုစို့လိုက် နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်နှင့် အလုပ်များလျက် ရှိတော့သည်။ အေးမြကို မတ်တပ်ရပ်ကာ ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချပေးရင်း အဖုတ်လေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ အမွှေးနုပါးပါးနှင့် ဖောင်းအိအိ စောက်ဖုတ်လေးက အရည်လေး စိုစိစိနှင့်။ အေးမြက သူ့အခန်းထဲ လက်ဆွဲခေါ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး လှဲချပြီး ပေါင်လေးစိကာ လက်လှမ်းကြိုရှာသည်။ ထွေးပိုက်ရင်းနှင့် နို့တွေစို့ပြီး အဖုတ်ဝသို့ လီးတေ့ကာ ဖိထိုးကြည့်သည်။ မရ ။
”အား… ဇွဲမာန် နာတယ်” “အေး ခဏလေးပါ” တဖြည်းဖြည်းချင်းလေး ဖိထိုးကာ ဝင်သလောက်ကို အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း တအိအိနှင့် လီးတဝက်ခန့် ရောက်လာပြီ နှစ်ယောက်လုံး ဆန္ဒတွေ ပြင်းနေသော်လည်း ခက်ခဲလှသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးနမ်းရင်းနှင့်ပင် အဆုံးထိရောက်အောင် သွင်းလိုက်ပြီး အသွင်းအထုတ်ကို အသာယာလေး လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ကြပ်တည်းလှသော အေးမြရဲ့ အဖုတ်တွင်းကလည်း အတွေ့ထူးကို ပေးနိုင်လှသောကြောင့် ကျနော့်မှာလည်း ထိန်းသိမ်းရ ပင်ပန်းလှ၏။ အရမ်းလည်း မကြမ်းရဲ။ အေးမြလည်း နာသွားနိုင်သလို ကျနော်လည်း ပြီးသွားနိုင်သည်။ စိတ်ကို အနိုင်နိုင်ထိန်းရင်း ဖြည်းဖြည်းပင် လိုးနေလိုက်သည်။ နို့တွေစို့ရင်း နှုတ်ခမ်းလေး နမ်းရင်းပေါ့။
“အ့ အ့ ဇွဲမာန် အရမ်းကြပ်တယ်ဟာ နာလိုက်တာ” “အင်းပါ အေးမြရယ် ခဏပဲ သည်းခံနော်” “နင့်ကို ချစ်လွန်းလို့နော် သိလား” “အင်းပါ ငါနည်းနည်း မြန်ကြည့်မယ်နော်” “အင်း အ့ အ့ ” “အေးမြ နာသေးလား”“အရမ်းမနာဘူး ရတယ် လုပ်” “အင်း” အတိုင်အဖောက် မညီစွာနှင့်ပင် အေးမြလေး ဟိုးအမြင့်ကြီးကနေ ပြုတ်ကျသလို လေဟုန်စီးခဲ့ရသည်။ အေးမြလေးပြီးသွားတော့ ကျနော့်ကို အတင်းကုတ်ဖက်တက်ရင်း အဖုတ်ကလည်း လီးကို တအားညှစ်ထားသည်။ ညှစ်ထားတဲ့အချိန် တဆုံးလိုးပေးလိုက်ရာ အေးမြလည်း ကော့တက်သွားပြီး ကျနော်လည်း အေးမြအဖုတ်ထဲ အရည်များ ပန်းထည့်ကာ နှစ်ယောက်သားဖက်ရင်း မှိန်းမောနေလိုက်ကြသည်။
” ထ ဇွဲမာန် ပြန်ဖို့လုပ်တော့ ၃ နာရီထိုးတော့မယ်။ အဖေတို့ ပြန်လာတော့မယ်။ နင် ကားဂိတ် ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ” “၅ နာရီခွဲလောက်မှ သွားမှာပါ” “အဲ့ဒါဆို ပြန်တော့လေ။ ငါ့ကိုမမေ့နဲ့နော် ဇွဲမာန်” မျက်ရည်လေး စမ်းစမ်းနှင့် မှာရှာသည်။ ကျနော်လည်း အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး နှစ်ယောက်သားဖက်ကာ နမ်းကြပြန်သည်။
“သွားတော့ အရမ်းနောက်ကျနေမယ်။ ငါလွမ်းနေတာ မမေ့နဲ့နော်” “အင်းပါဟာ စာရေးနော် အေးမြ”
“အင်းပါ။ ငါကျောင်းရောက်လို့ အဆောင်သိရရင်လည်း လိပ်စာပို့လိုက်မယ်။ ငါ့ဆီ စာမှန်မှန်ပို့နော်”
ပြောရင်းနဲ့ ငိုကျန်ခဲ့သော အေးမြကို ကျောခိုင်းပြီး စက်ဘီးလေးတွန်းကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ ရင်ထဲက လွမ်းဆွတ်မှုတွေက ထိုအချိန်က နှိုင်းစရာမရှိခဲ့။
အိမ်ရောက် ပြင်ဆင်ပြီး ကားဂိတ်ဆင်း ။ လိုက်ပို့ကြသော သူငယ်ချင်းများ ဆွေမျိုးများကို နှုတ်ဆက်ရင်း သားအမိနှစ်ယောက် ကားပေါ်တက် နေရာယူကြသည်။ “သား… ဟိုမှာ..” အမေညွှန်ပြရာ ကြည့်လိုက်တော့ “ဟင် အေးမြ အဝေးကနေ ငေးကြည့်နေပါလား…”။ ကားမှန်ကို နောက်သို့ ဆွဲကပ်လိုက်ပြီး အေးမြမြင်အောင် လက်ပြလိုက်သည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် အေးမြအရိပ်ကလေး မှုန်ဝါးပျောက်ကွယ်သွားတာ ၂၀၀၂ ခုနှစ်ကနေ အခုထိပါပဲ။ တစ်ခါမှ ပြန်မတွေ့ရတော့ပါဘူး။ တခါတရံ အမေ့ဆီက သတင်းအချို့ ပြန်ကြားနေတာက လွဲလို့ပေါ့…။ “မဆုံနိုင်ပြီလား… ဘဝတွေက… နှလုံးသားနုနု အပျံသင်ခါစအရွယ်.. ပုံပြင်ဟောင်းလေးတစ်ပုဒ်… ရင်မှာရှိခဲ့တယ်… လွယ်အိတ်တစ်လုံး ပခုံးထက်မှာ… အပျော်ဆုံး ကျောင်းတက်ချိန်… ငါတို့ကျောင်းသားဘဝ……………”။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ဇြဲမာန္… အရမ္းၾကပ္တယ္ဟာ
“ကလင္ ကလင္ ကလင္….” စက္ဘီးဘဲလ္သံၾကားလို႔ ေဒၚေက်ာ့ခိုင္ ေခါင္းေလးေမာ့ၾကည့္မိသည္။ “အန္တီေရ ဇြဲမာန္ ရွိလား” “ရွိတယ္ သမီးေရ။ အေပၚထပ္မွာ ပစၥည္းေတြထည့္ေနတယ္။ သားေရ ေအာက္ဆင္းခဲ့ဦး။ ဒီမွာ ေအးျမေလး ေရာက္ေနတယ္” “ဟုတ္ လာၿပီ အေမေရ” အေမ့ကို အသံလွမ္းျပဳရင္း စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေသတၱာထဲထည့္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။
“ေအးၿမ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာလဲဟ” “နင္ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းသြားေတာ့မွာေလ။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို မုန႔္လိုက္ေကၽြးဦး” “ဟာ… နင္ကလည္း ပစၥည္းေတြ သိမ္းလို႔ မၿပီးေသးဘူးဟ” “လာပါဟာ ငါလြမ္းေနရမွာ။ ခဏေလး တစ္ေနရာ သြားထိုင္ရေအာင္ဟာေနာ္။ လာပါ ဇြဲမာန္ရာ” ခ်စ္သူရဲ့ အသံတိမ္ဝင္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝိုင္းလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ၿပီ။
“အေမေရ သား ေအးျမနဲ႔ အျပင္ခဏသြားဦးမယ္ ” “ေအး ေအး အရမ္းမၾကာနဲ႔ေနာ္ လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္” “ဟုတ္ ေမေမ…” “လာ နင့္စက္ဘီးနဲ႔ပဲ သြားရေအာင္။ ငါ့ဘီး ထုတ္မေနေတာ့ဘူး” စက္ဘီးေလးနင္းထြက္လာေတာ့ ခ်စ္သူေလးက ခါးေလးဖက္ၿပီး ေက်ာျပင္ကို ပါးေလးအပ္ကာ ၿငိမ္၍ လိုက္လာသည္။
“ေအးၿမ နင္ဘာစားမွာလဲ” “ဘာမွမစားဘူးဟာ ငါဖက္ထားခ်င္တယ္ ဒီလိုေလး။ ငါလြမ္းေနရမွာ သိလား။ နင္က မနက္ျဖန္ညေနဆို သြားၿပီ။ ငါတို႔ေက်ာင္းက ေနာက္လကုန္ေလာက္မွတဲ့။ ငါလြမ္းေနမွာ” ေျပာရင္း တသိမ့္သိမ့္ ရွိုက္ငိုေနေသာ ခ်စ္သူေလးေၾကာင့္ ရင္ထဲဆို႔နင့္လာသည္။ ၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ အသီးသီးကို သြားေရာက္ၾကရမည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ႏွုတ္ဆက္ခ်ိန္။ အေတြ႕အၾကဳံ အသစ္ေတြကို ရင္ခုန္ေမၽွာ္လင့္ရင္း ခ်စ္သူေလးကိုလည္း သနားမိျပန္သည္။
” ေအးၿမ ငါတို႔ ဘယ္သြားၾကမလဲ” ” ခ်စ္သူမ်ားေန႔က ငါတို႔ ေခ်ာကလက္ ထိုင္စားခဲ့တဲ့ေနရာ သြားမယ္ေလ။ ငါ့မွာ ေခ်ာကလက္ပါတယ္။ နင့္ကို ေကၽြးခ်င္လို႔ ” ခါးကိုတင္းတင္းဖက္ၿပီး ေျပာလာေသာ ေအးျမစကားေၾကာင့္ ရင္ထဲလွိုက္သြားသည္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ စက္ဘီးနင္းလာၿပီး ထင္းရွူးေတာစပ္နားေရာက္ေတာ့ ကုန္းေစာင္းေလးနားမွာ စက္ဘီးရပ္လိုက္ၿပီး ထိုင္စရာရွာၾကသည္။
“ေအးၿမ နင္ငိုမေနနဲ႔ေလ” “ဟာ.. ငိုခ်င္ေနတာကို ငိုမွာပဲ” “ဘယ္မွာလဲ ေခ်ာကလက္ ဟိုနားေလး သြားထိုင္စားရေအာင္” ထင္ရွူးပင္ႀကီး၏ ေအာက္ေျခတြင္ ထင္းရွူးဆီထုတ္ထားေသာေၾကာင့္ အပင္၏ ပင္စည္မွာ ခြက္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ေျမအနည္းငယ္ နိမ့္သျဖင့္ ေတာ္႐ုံ မျမင္နိုင္ေသာ ေနရာေလးကို ေရြးလိုက္သည္။
“လာ ေအးၿမ အပင္သြားမမွီနဲ႔ အကၤ်ီေတြ မဲကုန္မယ္” “အင္းပါ” မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေခ်ာကလက္ေလး ခြံ့ေကၽြးရင္း မ်က္ရည္က်ေနေသာ ခ်စ္သူေလးကို ဆြဲေပြ႕လိုက္ၿပီး နဖူးေလးနမ္းရင္း မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးေနလိုက္သည္။ ေခ်ာ့စရာ စကားရွာမရ။
“မငိုပါနဲ႔ ေအးျမရယ္။ ေက်ာင္းမတူေပမယ့္ ပိတ္ရက္ၾက ျပန္ေတြ႕ရမွာပဲ” ေခ်ာ့မရ ေအးျမက ငိုေနတုန္း။ ႀကံမိႀကံရာႏွင့္ ေအးျမလက္ထဲက ေခ်ာကလက္ကို ကိုက္ၿပီး ေအးျမမ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲေမာ့ကာ ခြံ့ေကၽြးလိုက္သည္။ ထိုေခ်ာကလက္အပိုင္းေလး ကုန္သည္အထိ ပါးစပ္ႏွင့္ ခြံ့ေကၽြးၿပီး ေသးေသးေလးသာ က်န္ေတာ့သျဖင့္ ေအးျမပါးစပ္ထဲ လၽွာႏွင့္ ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေအးျမရဲ့ ဝင္သက္ထြက္သက္တို႔က ပါးျပင္မွာ ရိုက္ခတ္လ်က္။
ေအးျမလည္း ေခ်ာကလက္ကို ဖမ္းယူရင္း လၽွာကိုလည္း ဆြဲစုပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္း ေအးျမရဲ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္ရင္း ခါးေလးဖက္ကာ ေအးျမကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ေလး လွဲခ်လာသည္။ ေအးျမဖင္ေလးကို ကိုင္ၿပီးပြတ္ရင္း မ်က္ႏွာကို အနမ္းမ်ား ဆက္တိုက္ေခၽြကာ ခ်စ္သူရဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေစေတာ့သည္။
ေအးျမရဲ့ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးႏွင့္ ၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ အတြင္းခံအကၤ်ီခ်ိတ္ေတြ ျဖဳတ္မေနေတာ့ပဲ အေပၚသို႔ လွန္တင္ကာ ဖြံ့ထြားခါစ နို႔ေလးေတြကို တစ္လွည့္စီစို႔ရင္း နို႔အုံေတြကို ဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ ေအာက္က ဖြားဖက္ေတာ္ကလည္း ေအးျမရဲ့ နံၾကားကိုေထာက္ၿပီး တင္းေနၿပီ။ ေအးျမရဲ့ လက္ကိုယူၿပီး ကိုင္ခိုင္းေတာ့ ျငင္းသည္။
“အာ.. မကိုင္ဘူး ငါေၾကာက္တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲေနဟာ” “ဟာ.. ေအးျမကလည္း ကိုင္ထားပါဆို” “မကိုင္ဘူးလို႔ နင့္ကိုဖက္ထားမယ္ ေနာ္” ေျပာရင္း လည္ပင္းကိုဖက္ၿပီး သူ႔ရဲ့နို႔ေတြေပၚ ဆြဲခ်ေတာ့ ငုံၿပီးစို႔ရင္း စကပ္ရဲ့ဇစ္ကို စမ္းကာ ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်ေတာ့ သူမ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေတာ့သည္။
“မလုပ္နဲ႔ ဇြဲမာန္ ဒါေတာ့မလုပ္နဲ႔ဟာ ငါေၾကာက္တယ္” “ဘာေၾကာက္တာလဲဟ နင္ကလည္း” “မသိဘူး ေၾကာက္တယ္ဟာ။ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္” “မလုပ္ဘူးကြာ ဒီအတိုင္းပဲ ကိုင္ထားမယ္ေနာ္ ခၽြတ္လိုက္ ”“အကုန္မခၽြတ္ဘူး နင့္လက္ထည့္လိုက္” “ၿပီးေရာ” ေအးျမရဲ့ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ျပန္နမ္းရင္း လက္ေတြက စကပ္ေအာက္မွ ဖင္လုံးေလးကို အတြင္းခံေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲသို႔ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ မထိတထိ ပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။
ေအးျမလည္း က်ေနာ့္လည္ပင္းကို အတင္းဖက္ရင္း ပခုံးေပၚသို႔ မ်က္ႏွာေလးအပ္ကာ တအင္းအင္းႏွင့္။ က်ေနာ္လည္း လက္ကို အေရွ႕ဖက္သို႔ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး “ေအးၿမ ေပါင္နည္းနည္းကားကြာ” နားနားေလးကပ္ၿပီး ေလသံေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ေပါင္ေလးနည္းနည္း ကားေပးေတာ့ အတြင္းခံထဲ လက္ႏွိုက္ရန္ ျပင္လိုက္စဥ္ ေအးျမလက္က က်ေနာ့္လက္ကိုဖမ္းၿပီး တားဆီးထားကာ က်ေနာ့္ ႏွုတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းရင္း ေခါင္းသာခါေနသည္။
“ေအးပါ အထဲက မကိုင္ဘူး။ အျပင္ကပဲ ကိုင္ေတာ့မယ္။ လႊတ္ေနာ္” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ က်ေနာ္လက္ကို လႊတ္ၿပီး လည္ပင္းကို ျပန္ဖက္လိုက္သည္။ ႏွုတ္ခမ္းကိုေတာ့ နမ္းေနဆဲ။ က်ေနာ္လည္း ေဘာင္းဘီေပၚကေန ေအးျမအဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးေနရင္း ေဘာင္းဘီေလး စိုထိုင္းလာတာကို သတိထားမိေနသည္။ ေပါင္ၾကားထဲ လက္အသာထိုးထည့္ရင္း ေဘာင္းဘီေဘးက ေမၽွာ့ႀကိဳးေလးကို ေဘးကပ္ကာ အရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္ေနေသာ ေအးျမရဲ့ အေမႊးႏုႏုႏွင့္ အဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးရင္းနဲ႔ နို႔ေတြကို စို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ ေအးျမတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ေခါင္းကို ဆြဲမၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေတြကို အတင္းနမ္းကာ အဖုတ္ေလး ပြစိပြစိျဖစ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ကာ ၿငိမ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ထားေတာ့သည္။
” ေအးၿမ ေအးၿမ နင့္အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာတယ္ဟ” “အာ… ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ရွက္စရာႀကီးဟာ”
“ထဦး ဒီမွာၾကည့္လို႔” “မၾကည့္ဘူး” က်ေနာ့္ရင္ထဲ မ်က္ႏွာအတင္းထိုးထည့္ကာ အရွက္သည္းေနေသာ ခ်စ္သူေလးအား ဆံပင္မ်ားကို ငုံ႔နမ္းၿပီး အရွက္ေျပေစရန္ ႀကိဳးပမ္းေပးရျပန္သည္။ က်ေနာ့္လီးကေတာ့ တင္းသထက္ တင္းလ်က္ေပါ့။ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနၾကရင္း ၅ မိနစ္ခန႔္ၾကာေတာ့ “ဇြဲမာန္ ဖယ္ေပးဦး ဟိုဘက္လွည့္ေန” “ဘယ္လိုဖယ္ရမွာလဲဟ နင္ထမွ ရမွာေပါ့” “အဲ့ဒါဆိုလည္း နင္မၾကည့္နဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ထား” “အင္း မၾကည့္ဘူး” ေအးျမလည္း ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းထရင္း “ဟိုဘက္လွည့္ေနေနာ္ မၾကည့္နဲ႔” ” ေအးပါဟာ မၾကည့္ဘူး” “ရၿပီ ျပန္လွည့္ေတာ့” က်ေနာ္လည္း ျပန္လွည့္ရင္းနဲ႔ “ၾကည့္ရေတာ့မွာလား” လို႔ ေမးလိုက္သည္။
“မသိဘူးကြာ” မ်က္ႏွာေလးနီနီ ရွက္ျပဳံးေလးႏွင့္ ရင္ထဲ ေျပးဝင္ဖက္လာေသာ ခ်စ္သူေလးကို ဆီးေပြ႕ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ခ်စ္စကားေလးမ်ားျဖင့္ ထိုတစ္ညေန ကုန္ဆုံးခဲ့ျပန္သည္။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ စကားမဆိုမိၾကပဲ လက္ကေလး ဆုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ။ ဒီေန႔ညဆို အိမ္နဲ႔ခြဲၿပီး အေဝးမွာ ေနရေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းသလိုလိုႏွင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထိုင္စကားေျပာေနစဥ္ ေအးၿမ ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။
“ဇြဲမာန္ေရ…” “ေဟ့ ငါရွိတယ္ လာခဲ့” “သား ဒီေန႔ ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ။ မေန႔ကလည္း အၾကာႀကီးပဲ။ ဒီေကာင္မေလးကလည္း လြန္တယ္။ ခရီးသြားခါနီးအထိ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး” အေမလည္း ေျပာဆိုၿပီး အိမ္ေနာက္ဘက္ကို ထြက္သြားသည္။ ေအးျမလည္း အေျခအေနကို ရိပ္မိသည္ ထင္သည္။ မ်က္ရည္ေလးလည္လည္ႏွင့္ အနားကပ္ကာ “ဇြဲမာန္ ငါဒီေန႔ စိတ္ေတြ ထိန္းမရေလာက္ေတာ့ဘူး သိလား” ရၿပီ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ၿပီ က်ေနာ္လည္း အျမန္ပင္ “အေမ့ သား ေအးျမကို အိမ္လိုက္ပို႔လိုက္ဦးမယ္” “သား ကားဘယ္အခ်ိန္လဲ အခ်ိန္မွီေအာင္ျပန္ခဲ့” “ဟုတ္” စက္ဘီးေျပးထုတ္ရင္း “လာ ေအးၿမ သြားရေအာင္” ႏွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးကိုယ္စီနင္းရင္း ထြက္လာစဥ္ မိုးေလးက တဖြဲဖြဲ။ မိုးကလည္း အမွတ္တရေန႔ ကို အားျဖည့္ေပးသည္ထင္သည္။
“ဇြဲမာန္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး အိမ္သြားရေအာင္” “အိုေက ဘယ္သူအရင္ေရာက္လည္း ၿပိဳင္မယ္ေလ” ေျပာရင္း စက္ဘီးကို ဒုန္းနင္းေျပးေတာ့ ေအးျမလည္း အားက်မခံ လိုက္နင္းရွာသည္။ စိတ္ေတြက ေစာေနသည္ေလ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးေဒါက္ေထာက္ၿပီး ေအးျမဆီက အိမ္ေသာ့ယူကာ ဖြင့္ဝင္လိုက္သည္။ ေအးျမက တံခါးကို ကလန႔္ျပန္ထိုးၿပီး က်ေနာ့္ဆီေျပးလာကာ ခါးကိုဖက္ၿပီး ရင္ထဲ ၿငိမ္ေနသည္။
“ေအးၿမ နင္ေသခ်ာလား” ေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီး အေျဖျပန္ေပးသည္။ က်နာ္လည္း သူ႔ရဲ့ စိုရႊဲေနတဲ့ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းကို ငုံနမ္းလိုက္သည္။ ေအးျမလည္း အလိုက္သိစြာ လုံခ်ည္ကို ျဖည္ခ်လိုက္ၿပီး
“ငါ မေန႔က တစ္ေနကုန္ ေနမရဘူးဟာ။ ညလည္း အိပ္မေပ်ာ္လို႔ နင့္ဆီ အရဲစြန႔္ၿပီး လိုက္လာတာ” “ငါသိတယ္ ေအးၿမ ငါလည္းတူတူပဲ” သူမ ဖင္ေလးေတြကိုင္ရင္း နမ္းရင္းႏွင့္ ေအးျမလက္ေတြက က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ဆြဲျဖည္ခ်လိုက္သည္။ အိမ္ေနရင္းနဲ႔ ထြက္လာတာမို႔ အတြင္းခံဝတ္မထား လီးက တရမ္းရမ္းႏွင့္ ထြက္လာသည္။ က်ေနာ္လည္း အကၤ်ီခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေအးျမရဲ့ဘရာစီယာကို ဆြဲလွန္မည္လုပ္ေတာ့ ေအးျမက ေက်ာလွည့္ေပးသျဖင့္ ခ်ိတ္မ်ားကိုျဖဳတ္ၿပီး နို႔ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ငုံစို႔လိုက္ေတာ့သည္။
ဧည့္ခန္းထဲရွိ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း ေအးျမက အေပၚမွခြကာ သူမအဖုတ္ကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီေပၚမွ ထိုးဆြရင္း နို႔ေတြကိုစို႔လိုက္ ႏွုတ္ခမ္းကိုနမ္းလိုက္ႏွင့္ အလုပ္မ်ားလ်က္ ရွိေတာ့သည္။ ေအးျမကို မတ္တပ္ရပ္ကာ ေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္ခ်ေပးရင္း အဖုတ္ေလးကို ရႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည္။ အေမႊးႏုပါးပါးႏွင့္ ေဖာင္းအိအိ ေစာက္ဖုတ္ေလးက အရည္ေလး စိုစိစိႏွင့္။ ေအးျမက သူ႔အခန္းထဲ လက္ဆြဲေခၚသြားၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး လွဲခ်ၿပီး ေပါင္ေလးစိကာ လက္လွမ္းႀကိဳရွာသည္။ ေထြးပိုက္ရင္းႏွင့္ နို႔ေတြစို႔ၿပီး အဖုတ္ဝသို႔ လီးေတ့ကာ ဖိထိုးၾကည့္သည္။ မရ ။
”အား… ဇြဲမာန္ နာတယ္” “ေအး ခဏေလးပါ” တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလး ဖိထိုးကာ ဝင္သေလာက္ကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္း တအိအိႏွင့္ လီးတဝက္ခန႔္ ေရာက္လာၿပီ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဆႏၵေတြ ျပင္းေနေသာ္လည္း ခက္ခဲလွသည္။ ႏွုတ္ခမ္းေလးနမ္းရင္းႏွင့္ပင္ အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ သြင္းလိုက္ၿပီး အသြင္းအထုတ္ကို အသာယာေလး လုပ္ေပးေနလိုက္သည္။ ၾကပ္တည္းလွေသာ ေအးျမရဲ့ အဖုတ္တြင္းကလည္း အေတြ႕ထူးကို ေပးနိုင္လွေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာလည္း ထိန္းသိမ္းရ ပင္ပန္းလွ၏။ အရမ္းလည္း မၾကမ္းရဲ။ ေအးျမလည္း နာသြားနိုင္သလို က်ေနာ္လည္း ၿပီးသြားနိုင္သည္။ စိတ္ကို အနိုင္နိုင္ထိန္းရင္း ျဖည္းျဖည္းပင္ လိုးေနလိုက္သည္။ နို႔ေတြစို႔ရင္း ႏွုတ္ခမ္းေလး နမ္းရင္းေပါ့။
“အ့ အ့ ဇြဲမာန္ အရမ္းၾကပ္တယ္ဟာ နာလိုက္တာ” “အင္းပါ ေအးျမရယ္ ခဏပဲ သည္းခံေနာ္” “နင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ေနာ္ သိလား” “အင္းပါ ငါနည္းနည္း ျမန္ၾကည့္မယ္ေနာ္” “အင္း အ့ အ့ ” “ေအးၿမ နာေသးလား”“အရမ္းမနာဘူး ရတယ္ လုပ္” “အင္း” အတိုင္အေဖာက္ မညီစြာႏွင့္ပင္ ေအးျမေလး ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေန ျပဳတ္က်သလို ေလဟုန္စီးခဲ့ရသည္။ ေအးျမေလးၿပီးသြားေတာ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းကုတ္ဖက္တက္ရင္း အဖုတ္ကလည္း လီးကို တအားညႇစ္ထားသည္။ ညႇစ္ထားတဲ့အခ်ိန္ တဆုံးလိုးေပးလိုက္ရာ ေအးျမလည္း ေကာ့တက္သြားၿပီး က်ေနာ္လည္း ေအးျမအဖုတ္ထဲ အရည္မ်ား ပန္းထည့္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားဖက္ရင္း မွိန္းေမာေနလိုက္ၾကသည္။
” ထ ဇြဲမာန္ ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ၃ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အေဖတို႔ ျပန္လာေတာ့မယ္။ နင္ ကားဂိတ္ ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ” “၅ နာရီခြဲေလာက္မွ သြားမွာပါ” “အဲ့ဒါဆို ျပန္ေတာ့ေလ။ ငါ့ကိုမေမ့နဲ႔ေနာ္ ဇြဲမာန္” မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းႏွင့္ မွာရွာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားဖက္ကာ နမ္းၾကျပန္သည္။
“သြားေတာ့ အရမ္းေနာက္က်ေနမယ္။ ငါလြမ္းေနတာ မေမ့နဲ႔ေနာ္” “အင္းပါဟာ စာေရးေနာ္ ေအးျမ”
“အင္းပါ။ ငါေက်ာင္းေရာက္လို႔ အေဆာင္သိရရင္လည္း လိပ္စာပို႔လိုက္မယ္။ ငါ့ဆီ စာမွန္မွန္ပို႔ေနာ္”
ေျပာရင္းနဲ႔ ငိုက်န္ခဲ့ေသာ ေအးျမကို ေက်ာခိုင္းၿပီး စက္ဘီးေလးတြန္းကာ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္မွုေတြက ထိုအခ်ိန္က ႏွိုင္းစရာမရွိခဲ့။
အိမ္ေရာက္ ျပင္ဆင္ၿပီး ကားဂိတ္ဆင္း ။ လိုက္ပို႔ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ႏွုတ္ဆက္ရင္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္ ေနရာယူၾကသည္။ “သား… ဟိုမွာ..” အေမညႊန္ျပရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ဟင္ ေအးၿမ အေဝးကေန ေငးၾကည့္ေနပါလား…”။ ကားမွန္ကို ေနာက္သို႔ ဆြဲကပ္လိုက္ၿပီး ေအးျမျမင္ေအာင္ လက္ျပလိုက္သည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေအးျမအရိပ္ကေလး မွုန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ကေန အခုထိပါပဲ။ တစ္ခါမွ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံ အေမ့ဆီက သတင္းအခ်ိဳ႕ ျပန္ၾကားေနတာက လြဲလို႔ေပါ့…။ “မဆုံနိုင္ၿပီလား… ဘဝေတြက… ႏွလုံးသားႏုႏု အပ်ံသင္ခါစအရြယ္.. ပုံျပင္ေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္… ရင္မွာရွိခဲ့တယ္… လြယ္အိတ္တစ္လုံး ပခုံးထက္မွာ… အေပ်ာ္ဆုံး ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္… ငါတို႔ေက်ာင္းသားဘဝ……………”။…ၿပီးပါၿပီ
Leave a Reply