တောင်းပန်ပါတယ်.. တော်ပါတော့ရှင်(အပြာစာပေ)

Unicode

ဗေဒါရီကိုင်ထားရသော ပရောဂျက်တွေက မပြီးသေး။ အချိန်မီ မပြီးနိုင်လျှင် အလုပ်ကို ထိခိုက်နိုင်သည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေလဲ နားမနေနိုင်၊ ရုံးသွားရမည်။ ဒီကြားထဲ အိပ်ရာထက နောက်ကျလိုက်သေးသဖြင့့် ဗေဒါရီ ရေမိုးချိုးပြီးသည်နှင့် အလှပြင်ခုံတွင်ထိုင်ကာ ပဲများမနေနိုင်တော့။ အဝတ်ကိုလဲ သေချာရွေးမနေနိုင်။ မျက်စိထဲတွေ့ရာ အပြာနုရောင် ရင်စေ့အကျီကလေးကို ကောက်စွပ်သည်။ တန်းမှာလှမ်းထားသော ကာကီရောင် စကပ်လေးကို လှမ်းယူမည်အပြုတွင် ဘရာဇီယာ မဝတ်ရသေးတာ သတိရသွားသည်။ “စနေနေ့ဆိုတော့ လူလဲရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရပါတယ်။” ဟုတွေးကာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အသစ်တစ်ထည်ကို ဝတ်ပြီးသည်နှင့် စကပ်ကိုဝတ်၊ ချိတ်ကို အမြန်တပ်ကာ ကားဂိုဒေါင်သို့ မဗေဒါ ပြေးလေသည်။ သူမ၏ မာဇဒါ ပြိုင်ကားကလေးပေါ်သို့ တက်ပြီးမှ ဗေဒါရီ မှန်ကြည့်ရသည်။ သူမ၏ မျက်နက်ဝန်းများက သာမာန်အာရှသူတို့ထက် ပို၍ နက်မှောင်နေသည်။ နီကျင်ကျင်ဆိုးထားသော ဆံပင်က ပခုံးထက်တွင် ခွေခွေကလေးကျနေကာ သူမ၏ ပါးရိုးမြင့်မြင့်များကို လှသထက်လှအောင် ပံ့ပိုးပေးလျှက် ရှိသည်။ ဗေဒါရီ လုပ်နေကျအတိုင်း လက်ပွေ့အိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ လက်ပွေ့အိတ်အတွင်းတွင် နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး၊ မိတ်ကပ်၊ တစ်ရုှူး၊ မျက်တောင်ကော့တံစသည့် မိန်းကလေးအသုံးအဆောင်များနှင့်အတူ ဘူးသီးခြောက်ကလေးတစ်လုံးလဲ ရှိနေသည်။ အဲဒါမပါလို့မဖြစ်။ အိတ်အတွင်းမှ မျက်မှန်ကို ဗေဒါရီထုတ်တပ်လိုက်သည်။ မျက်လုံးမကောင်း၍တော့ မဟုတ်၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များအကြားတွင် သိသိသာသာ ငယ်ရွယ်နေသော သူမကို လေးစားသမှုရှိအောင် မျက်မှန်ကိုင်းထူထူကြီးကို ဝယ်တပ်ရခြင်းပင်။

ရုံးဝင်းထဲ အဝင်တွင် တီအီးစစ်ကားကြီးတစ်စင်းနှင့် ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်း၏ ဘီအမ်ဒဘလျူကားကလေးကို ကားကွင်းထဲတွင် ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စနေနေ့ကြီး ဒေါ်ကြည်စင်လင်း ဘာလာလုပ်တာပါလိမ့်။ ဒေါ်ကြည်စင်လင်းသည် ထူးချွန်သော အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း သူမ၏ အသက်က ၃၅ စွန်းစွန်း၊ အင်ဂျင်နီယာလောကတွင် အကျပိုင်းသို့ ရောက်နေပြီ။ ကောလဟလများအဆိုအရ သူမကို အလုပ်မှထုတ်တော့မည်လိုလို၊ ဒါရိုက်တာရာထူးပေးတော့မည်လိုလို ကြားမိရသည်။ မပြောကောင်းမဆိုကောင်း အလုပ်ထုတ်တာက ပိုဖြစ်နိုင်သည်ဟု ဗေဒါရီ ထင်မိသည်။ ဒေါ်ကြည်စင်လင်းသည် သူမဝတ်နေကျ ဝတ်စုံဖြူကလေးနှင့် ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်ကလေး လှနေသည်။ အနက်ရောင်ဆံထုံးအောက်မှ ဖွေးဥနေသော လည်ပင်းသားများသည် ရင်ဖုံးအကျီ၏ ဇာနားကွပ်များအတွင်းသို့ ငုတ်လျိုးသွားကြသည်။ သွယ်လျသော ပေါင်တံများကို ဆင်စွယ်ရောင် ချည်လုံချည်ပျော့ပျော့လေးက ဖုံးကွယ်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်။

“ဟင် … ဗေဒါ ဘာလာလုပ်တာလဲ” ဗေဒါရီလဲ လန့်သွားပါသည်။ ဒေါ်ကြည်စင်လင်း၏နောက်မှ တပ်ကြပ်ကြီး တစ်ဦးနှင့် ဒုတပ်ကြပ်နှစ်ဦးတို့ ဝတ်စုံပြည့် (သေနတ်များပါ အပါအဝင်) ရုတ်တရက်ကြီး ပေါ်ထွက်လာကြသည်။ ဒုတပ်ကြပ်နှစ်ဦးက ပြောင်လက်နေသော သံသေတ္တာတစ်လုံးကို ဘယ်ညာ မ လာကြသည်။ “ဒါဟို ပရောဂျက်လား။ သုံးဖို့ အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး ထင်တယ်နော်။” ဗေဒါရီက အိန္ဒြေကိုဆည်ရင်း သူမ၏ အထက်အရာရှိကို သတိပေးစကား ဆိုလိုက်သည်။ ဟိုပရောဂျက်ဆိုသည်မှာ အဆင့်မြင့်လက်နက်များကို ထိန်းချုပ်သည့် ဆော့ဖ်ဝဲဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြည်စင်အကူအညီတောင်းသဖြင့် ထိုပရောဂျက်ကို ဗေဒါရီ ဝင်စစ်ဆေးပေးဖူးသည်။ ဘာမှားနေသည် ရှာမတွေ့သော်လည်း စမ်းသပ်တိုင်း ထင်သလိုမဖြစ်လာသော ပရောဂျက်ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လဲ ဒေါ်ကြည်စင် ပြုတ်မလိုလို ဖြစ်နေတာနေမှာ။

“ဒေါ်ဗေဒါရီ … ဒီပရောဂျက်က တို့ပရောဂျက်ပါ၊ သုံးလို့ရ၊ မရကို ဒေါ်ဗေဒါရီ ဝင်ပြီး မှတ်ချက်ပေးဖို့ မလိုပါဘူး။ တို့ပြောတာ သဘောပေါက်သလား။” ပျော့ပြီး ပါးလွန်းနေသည့် အပြာနုရောင် ရင်စေ့အကျီကလေးကိုသာ ဝတ်ထားမိသည်ကို သတိရမိသော ဗေဒါရီ စစ်သား ၃ ယောက်နှင့် ဒေါ်ကြည်စင်၏ရှေ့တွင် လက်ကလေးပိုက်လို့ ခေါင်းသာမြန်မြန် ငြိမ့်မိပါသည်။ “စည်းကမ်းအရ ပရောဂျက်ကို စမ်းသုံးမယ်ဆိုရင် ပညာရှင် ၂ ယောက်ရှိရမယ်။ ဒေါ်ဗေဒါရီ တို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါ။” သံသေတ္တာကြီးနှင့် စစ်သားသုံးယောက်က တီအီးပေါ်သို့၊ ဒေါ်ကြည်စင်နှင့် မဗေဒါက ဘီအမ်ဒဘလျူပေါ်သို့ …….. လူပြတ်သော လယ်ကွင်းများအတွင်း ဖောက်လုပ်ထားသော အဝေးပြေးလမ်းမကြီးပေါ်တွင် တီအီးကားကြီးနှင့် ဘီအမ်ဒဘလျူကားကလေး ပြေးနေသည်။ မည်သူကမျှ မည်သည့်စကားမျှ မဆိုကြ။ ရုတ်တရက် လမ်းမကြီးတစ်ခုလုံး မြူများဖုံးအုပ်သွားချိန်တွင်တော့ စစ်သားများ၏ ဆဲဆိုသံ၊ ကားများ၏ ဘရိတ်အုပ်သံနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး၏ ဘုရားတသံတို့ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ စစ်သားများက သေနတ်များကိုဆွဲကာ တီအီးကားကြီးပေါ်မှ ခုန်ဆင်းသည်ကို နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရပြီး မြူများက ပိုမိုထူထပ်လာသဖြင့် ဗေဒါရီတို့ ဘာမှ မတွေ့ရပဲ ဖြစ်နေသော်လည်း သတ်ပုတ်သံများနှင့် သေနတ်သံများကို ကြားနေရသည်။ မြူများကွဲသွားသောအခါ လဲကျနေကြသော စစ်သား ၃ ယောက်အနီးတွင် အာကာသဝတ်စုံလိုလို ဝတ်စုံကြီးအပေါ်တွင် သံမဏိ ခေါင်းဆောင်းနှင့် ရင်ကာကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ကို တွေ့ရလေသည်။

“ဘုရား … ဘုရား … ရာစုသစ်ပါလား” ဒေါ်ကြည်စင်နှုတ်မှ ဘုရားတသံ ဒုတိယအကြိမ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဗေဒါရီကလဲ သူမ၏ လက်ပွေ့အိတ်ထဲမှ ဘူးသီးခြောက်ကို လှမ်းယူသည်။ နေစမ်းပါဦး … ဘေးမှာ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းရှိနေတာကို သူမဘယ်လို ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ပြောင်းမလဲ၊ ခက်ပြီ။ “ကားထဲက ထွက်လေ မမ။” ဗေဒါရီ့အသံက ဒေါက်တာကြည်စင့်ကို လှုပ်နှိုးသလိုဖြစ်သွားသည်။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက် ကားတံခါးဖွင့်ထွက်ကာ နောက်သို့ လှည့်ပြေးမည် အပြုတွင် ရာစုသစ်၏ တပည့်များ ကားနောက်တွင် ပိတ်ရပ်နေသည်ကို တွေ့သည်။ နှစ်ဦးသား ကားထဲသို့ မတိုင်ပင်ပဲ ပြန်ဝင်ကြကာ ဒေါက်တာ ကြည်စင်က လီဗာကို ဖိနင်းပြီး ရာစုသစ်ကို ဝင်အောင်းသည်။ ရာစုသစ်က မရှောင်၊ ကားဘောနက်ပေါ်ခုန်တက်ပြီး အိပ်ထောင်ထဲရှိ အလင်းဓားကို ထုတ်ကာ အင်ဂျင်ထဲသို့ စိုက်ချလိုက်သည်။ ကားသည် လေဖြတ်နေသော ခွေးအိုကြီး ကြောင်ကုတ်ခံရသကဲ့သို့ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့် ရပ်သွားလေသည်။

“မမလေးတို့ အပြင်ကို ကြွပါ။” ရာစုသစ်၏ တပည့်များ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ရင်း ပြောလိုက်သော စကားဖြစ်သည်။ သူမတို့၏ လက်မောင်းတစ်ဘက်စီကို လူတစ်ယောက်စီက ကိုင်လျှက် အပြင်ကို ဆွဲထုတ်ကြသည်။ ဝိဇ္ဖာနီ အသွင်မပြောင်းရသေးသော ဗေဒါရီသည် အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ် အားနွဲ့သည့် မိန်းမသားသာလျှင်ဖြစ်သည်။ သူမကို ဝိုင်းချုပ်ကိုင်ထားသော လူဆိုး ၂ ဦးမဆိုထားနှင့်၊ သာမာန် ယောက်ျားသားတစ်ဦးကိုပင် သူမ ခံသတ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။

(အခန်း ၂)

“ပြောပြောနေကြတဲ့ ဟိုပရောဂျက်ကြီးဆိုပါလား” ရာစုသစ်သည် သူ၏ ကစားစရာအသစ်ကို အာရုံစိုက်ကာ ပျော်မြူးနေသည်။ လူဆိုးလက်ထောက်နှစ်ယောက်က “ကျမကို ချက်ချင်းလွှတ်” ဟု တစာစာ အော်နေသော ဗေဒါရီကို သူတို့ဆရာထံ တရွတ်တိုက် ဆွဲလာကြလေသည်။ နှုတ်မှလည်း “ဘဲကြီး … ကျွန်တော်တို့ တွေ့လာတဲ့ အကိတ်ကလေးကို ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဒါလေး ကျွန်တော်တို့ကို ဆုကြေးအနေနဲ့ ပေးပါလား။” ဟု အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ အော်ဟစ်လာသည်။ ရာစုသစ်က ဗေဒါရီ့ကို တချက်လှမ်းကြည့်သည်။ သံခေါင်းစွပ်ကြီး စွပ်ထားသဖြင့် သူ့မျက်လုံးများကို မမြင်ရသော်လည်း သူ၏ အကြည့်ကို ဗေဒါရီ မခံနိုင်၊ ထူပူသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ရာစုသစ်သည် ခါးကြားမှ တုတ်တစ်ချောင်းကို ထုတ်ကာ ရုတ်တရက် လွှဲရိုက်လိုက်ရာ ဗေဒါရီ ဒီနေ့တော့ အသက်နဲ့ကိုယ် အိုးစားကွဲပြီဟုပင် ထင်ကာ ခေါင်းကိုပု မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားမိလေသည်။

ဗေဒါရီ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကြည့်သောအခါ သူမ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ချုပ်ထားသော လူဆိုးမှာ လမ်းမပေါ်တွင် ခွေခွေကလေးဖြစ်နေလေသည်။ “မင်းတို့ ငါ့ကို ဆရာလို့ ခေါ်ချင်ခေါ်၊ အာစရိလို့ ခေါ်ချင်ခေါ်။ ဘဲကြီးဆိုလို့ကတော့ နောက်တစ်ခါ အသေပဲ။” ဟု အေးစက်စက်နှင့် ရာစုသစ်က အပြောတွင် မဗေဒါရော ဒေါ်ကြည်စင်ပါ သေးပေါက်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ ရာစုသစ်သည် သူ၏ တပည့်များထက် များစွာထွားကျိုင်းသည်။ လမ်းလျှောက်ပုံကလဲ ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မာန်အပြည့်နှင့်။ လျှင်မြန်မှုကလဲ ကားဘောနက်ပေါ် ခုန်တက်လိုက်တာ တစ်ခုနှင့်ပင် ဩချရလောက်သည်။ လူဆိုးတစ်ယောက်ထဲ ချုပ်ထားတာကိုတောင် လွတ်အောင်မရုန်းနိုင်သော ဗေဒါရီ ဝိဇ္ဖာနီအသွင်ကို မပြောင်းနိုင်လို့ကတော့ ရာစုသစ်ကို ပြိုင်သတ်တာသည် တန် ၁၀ဝ လေးသော သံမဏိတုံးကြီးကို ကြက်ဥနှင့် သွားပေါက်သကဲ့သို့ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်ဟု သူမကိုယ်သူမ သိနေသည်။

“ရှင်လိုချင်တာ ရပြီးပြီ မဟုတ်လား၊ သွားတော့လေ။” ဟု မဗေဒါက ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ပြောလိုက်သည်။ “အိုး အို … ရဲရဲတောက် အာဇာနည်မယ်ကလေးပါလား။” ရာစုသစ်၏ တုန့်ပြန်မှုက လှောင်သံအပြည့်။ “ကျမ ရှင့်ကို လုံးဝမကြောက်ဘူး။” “ကောင်းပေစွ။” (လှောင်သံက မလျှော့)

ရာစုသစ်သည် ဗေဒါရီ၏ ကိုယ်ခန္ဒာအပေါ်ပိုင်းကို သေချာစွာ အရသာခံ ရှုစားနေသည်။ အရသာခံလဲ ခံစဖွယ်ပင်။ ရုန်းထားကန်ထားသဖြင့် အပေါ်ကြယ်သီး ၃ လုံးမှာ လမ်းမအလယ်တွင် သခင်မ၏ စွန့်ပစ်ခြင်းကို ခံထားရသည်။ ထို့အပြင် အကျီကလဲ ရွဲ့စောင်းနေပြီး ပန်းရောင်အသွေးရှိသော အစိတ်အပိုင်းအချို့ပင် ပြင်ပလေအေးကို ရှုရှိုက်နေကြပြီ။ သို့ဖြစ်၍ သူ၏ သားရေလက်အိတ်စွပ်ထားသောလက်ကို ရာစုသစ် လှမ်းလာချိန်တွင် အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းပြီဟု ဗေဒါရီ ထင်မိပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားမိလေသည်။ တကယ်တော့ ဗေဒါရီ အထင်မှားသည်။ ရာစုသစ်က သူမအကျီကို မြင်ကောင်းအောင် ပြန်ပြင်ဆင်ပေးပြီး သူမ၏ လည်ပင်းရှိ အမည်ကတ်ပြားကို ယူကြည့်သည်။

“ကျနော်က သတ္တိရှိတဲ့ မိန်းမတွေကို သဘောကျပါတယ် … မဗေဒါရီ။” ရာစုသစ်၏ မျက်လုံးညိုများက ဗေဒါရီ့ထံမှ မခွာသည်ကို မမြင်ရသော်လည်း ဗေဒါရီ သိနေသည်။ “အထူးသဖြင့် သတိ္တလဲရှိ၊ လှလဲ လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေကိုပေါ့။ မျက်မှန်ကြီး တပ်မထားရင် မဗေဒါက ပိုလှသွားမှာ။” ပြောလဲပြော သူမ၏ မျက်မှန်ကိုလဲ ရာစုသစ်က ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဗေဒါရီတစ်ယောက် ရာစုသစ်၏ အကြည့်များအောက်တွင် အဝတ်ပါသော်လည်း ကိုယ်လုံးတီး အကာအကွယ်မဲ့သွားသကဲ့သို့ ရှက်သွေးသွမ်းနေမိသည်။ ထိုအချိန်အတွင်း ရာစုသစ်၏ တပည့်များက ဒေါ်ကြည်စင်နှင့် ဗေဒါရီ၏ လက်ကိုင်ဖုန်းများကို သိမ်းယူလိုက်ကြသည်။

“မင်းကို ဒီလို ထားခဲ့ရတာ ကိုယ့်ရင်ထဲ မကောင်းဘူး သူယောင်မယ်ကလေးရယ်၊” ရာစုသစ်က ဗေဒါရထံမှ ဒေါ်ကြည်စင်သို့ အကြည့်လွှဲသည်။ “ဒေါက်တာ့ကိုတော့ ကျနော်တို့ကို ကူညီဖို့ ခေါ်သွားရပါမယ်။” “ရင်ထဲ မကောင်းလျက်နဲ့ ကျမကို ချန်ခဲ့တာ ရှင့်ရဲ့ မဟာအမှားပဲ။” အဝေးပြေးလမ်းမအလယ်တွင် တီအီးကားကြီးနှင့် ဘီအမ်ဒဘလျူပျက်တစ်စင်းနှင့်အတူ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သူ ဗေဒါရီက ကြုံးဝါးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

လက်ပွေ့အိတ်ထဲမှ ဘူးသီးခြောက်ကို ယူကာ ပုခုံးပေါ်တွင် စလွယ်သိုင်းလိုက်ချိန်တွင်တော့ ဗေဒါရီအသွင်ကွယ်ကာ ဦးထုပ်နီ၊ မြစိမ်းရောင်ပုဝါပါးမျက်နှာအုပ်၊ ရှမ်းအကျီနီ၊ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီနီနှင့် ခုံဖိနပ် အနီရဲရဲကို ဝတ်ထားသော ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ရောက်ရှိသွားလေသည်။ ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေစက်ငယ်များကို လက်ဝါးပေါ်မှောက်ချကာ မြင်းနီကြီးတစ်ကောင်ကို တလိုက်သည်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ၏ ရှေ့သို့ ကကြိုးတန်ဆာအပြည့်နှင့် အနီရောင် မြင်းပျံကြီးတစ်ကောင် မိုးကောင်းကင်ပေါ်မှ ကျရောက်လာလေတော့သည်။

(အခန်း ၃)

“ဝိဇ္ဖာနီ”

ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းသည် အနီရဲရဲ လူစွမ်းကောင်းမယ်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ရုတ်တရက် ထအော်ရှာသည်။ သို့သော် ရာစုသစ်က တုန်လှုပ်ဟန်မပြ။ သူ၏ အလင်းဓားကို ထုတ်ယူကာ ဝိဇ္ဖာနီကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ဟန်ပြင်သည်။

“ဇေယျသီရိမြို့မှာ လူစွမ်းကောင်းမယ်တစ်ယောက်ရှိတာ ကျနော်မသိလိုက်ဘူးဗျာ။” ဟုလည်း ရွဲ့လိုက်သေးသည်။ “ရှင့်တပည့်တွေ အားလုံး အိပ်လို့ကောင်းနေကြပြီ။” ဝိဇ္ဖာနီက သူမ၏ ပခုံးပေါ်မှ ဆံနွယ်များကို ဆော့ကစားရင်း ပြောသည်။ “ဒီတော့ ရှင်အသားမနာချင်ရင် အသာတကြည် အဖမ်းခံပါ။” “ကျနော့်တပည့်တွေ အိပ်ကုန်တာနဲ့ ကျနော်လက်နက်ချတာ ဘာဆိုင်လို့တုန်း။” ရာစုသစ်၏ မိမိကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည့်မှုက တရွေးသားမျှ မလျော့။ အလင်းဓားက ဝိဇ္ဖာနီ ရင်ဝသို့ တဟုန်ထိုး တိုးဝင်သည်။ ဘူးသီးခြောက်အတွင်းမှ ရေစက်ငယ်လေး အနည်းငယ်က ပျံတက်လာပြီး ဝိဇ္ဖာနီ၏ လက်နှစ်လက်တွင် ပြောင်လက်လက် သတ္တုစပ် လက်အိတ်များးအဖြစ် အသွင်ပြောင်းသွားသည်။ ထိုလက်အိတ်စွပ်ထားသောလက်ဖြင့် အလင်းဓားကို ခါချလိုက်သောအခါ ရာစုသစ် ဟန်ချက်ပျက်သွားသည်။ အားမလျှော့ပဲ ရာစုသစ် အလင်းဓားဖြင့် ဝိဇ္ဖာနီကို ထိုးသည်၊ ခုတ်သည်၊ ရမ်းသည်။ ရာစုသစ်၏ ခွန်အားနှင့် လျှင်မြန်မှုမှာ ချီးကျူးစဖွယ်ပင်။ သို့သော် ဝိဇ္ဖာနီကိုကား မမီချေ။

ရာစုသစ် သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်လာချိန်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ သတိထားမိသည်ကား သူ၏ ရင်ကာမှာ သတ္တုနှင့်တူသော်လည်း တကယ်တမ်းကတော့ သတ္တုစပ် အဝတ်တမျိုးသာဖြစ်ကြောင်း ဖြစ်သည်။ ရင်အုပ်ကြီး ကြီးသလိုဖြစ်နေသည်မှာ ရင်ကာကြောင့်မဟုတ်ပဲ တကယ်ကို ရင်အုပ်ကြီး ကြီးနေလို့ပဲ … ဝိဇ္ဖာနီ တွေးမိသည်။

“ရှင့်ကို လက်နက်ချဖို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် အခွင့်အရေးပေးတယ်။” ရာစုသစ် မည်သို့ပင် ကြိုးစားစေကာမူ ဝိဇ္ဖာနီ၏ အကျီကိုမျှ မထိနိုင်။ လူချင်းကွာသွားချိန်တွင် မည်သူအနိုင်ရတော့မည်ဆိုသည်မှာ သိသာလွန်းနေပြီ။ “ဘယ်တော့မှ အညံ့မခံဘူးကွ။” ရာစုသစ် ဓားကိုဝင့်၍ တဟုန်ထိုးဝင်သည်၊ စလွယ်သိုင်းခုတ်သည်။ သို့သော် ဝိဇ္ဖာနီက သူ၏ လက်အိတ်စွပ်ထားသော လက်ဖြင့် ရာစုသစ်၏ အလင်းဓားကို ဓားသွားမှ ကိုင်လုကာ အဝေးသို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ တဆက်ထဲမှာပင် ဘယ်ခြေကိုထောက်ကာ တပတ်လှည့်၍ ညာခြေဖြင့် ရာစုသစ်၏ နံစောင်းကို ကန်လိုက်သည်။ သူမ၏ ခုံဖိနပ်သည် ရာစုသစ်၏ နံရိုးများကို ထိထိမိမိ နမ်းရှိုက်လေသည်။ ရာစုသစ် ဖင်ထိုင်လျှက် ကျသွားပြီး ငြိမ်သက်သွားလေသည်။

ရာစုသစ် မလှုပ်နိုင်တော့မှန်း သေချာသိသော ဝိဇ္ဖာနီသည် ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းထံသို့သွားကာ ဒဏ်ရာရှိ၊ မရှိ စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည်။ တဆက်ထဲပင် “မပူပါနဲ့ ဒေါက်တာလင်း၊ ရှင်အန္တရာယ်မရှိတော့ပါဘူး။” ဟု အားပေးစကားလဲ ပြောသည်။ ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းကတော့ ဝိဇ္ဖာနီ၏ ပခုံးပေါ်မှကျော်၍ ရာစုသစ် မတ်မတ်ထရပ်သည်ကို မြင်ရသဖြင့် စိတ်မအေးနိုင် “နောက်မှာ … ရာစုသစ် ပြန်ထလာပြီ” ဟု သတိပေးရှာသည်။

“မပူပါနဲ့ ဒေါက်တာလင်း။ ဒီဘူးသီးခြောက် ကျမကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေသ၍ ဘယ်သူမှ ကျမကို မထိနိုင်ပါဘူး။”ပြောလဲပြော၊ လှည့်လဲလှည့်။ ဝိဇ္ဖာနီ ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ ရာစုသစ်နှင့် တိုက်ခိုက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ဝိဇ္ဖာနီသည် ထိုခဏတွင် သူမ၏ ဘူးသီးခြောက် သူမကို ရုတ်တရက် ခွဲခွာသွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။“ဟေ့ … ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ” ဝိဇ္ဖာနီ ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းကို လှည့်ရန်တွေ့သော်လည်း ဒေါ်ကြည်စင်မှာ မရှိတော့။ သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်ကို ကိုင်ကာ အဝေးသို့ ပြေးလေပြီ။

(အခန်း ၄)

ရိုးအလွန်းသော သူမကိုယ်သူမ ဝိဇ္ဖာနီ ခွင့်မလွှတ်နိုင်။ သူမ၏ လျို့ဝှက်ချက်ကို ဘာလို့များ ဒီအဘွားကြီးကို ပြောမိပါလိမ့်။ သို့သော် ပိုအရေးကြီးသည်က သူမ၏ ရှေ့မှ ရာစုသစ်။ “ကောင်းသားပဲ … ဒုတိယအချီပေါ့။ ဒီတခါတော့ ကစားပွဲက နည်းနည်း ပိုမျှတပြီလို့ ထင်ပါတယ်။” ရာစုသစ်က သူ၏ ခေါင်းဆောင်းကို ချွတ်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ ရာစုသစ်၏ ပခုံးနှစ်ခုအကြားတွင် မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ်မရှိ၊ ကတုံးဆံတောက်နှင့် ချောမော၊ခန့်ညားသော်လည်း ဘယ်ဘက်ပါးပေါ်တွင် အမာရွတ်သဲ့သဲ့ရှိသည့် မျက်နှာတစ်ခုကို ဝိဇ္ဖာနီ မြင်ရသည်။ ချောတာနောက်ထား၊ ဒီတစ်ပွဲနိုင်အောင် ဘယ်လို ဖိုက်မလဲ သူမ စဉ်းစားရပြီ။ တံခါးပေါက်ထံသို့ သူမ ပြေးဟန်ပြသည်။ သူနောက်က လိုက်လာသည်။ သူမတွင် ဘူးသီးခြောက်မရှိသဖြင့် လျင်မြန်ခြင်းနှင့် ခွန်အားတို့ မရှိသော်လည်း ပြောင်လက်လက် လက်အိတ်ရှိနေသေးသည်။ ၎င်းကို သုံးရမည်။ ဘယ်ပြကာ ညာလှမ်းရင်း ရာစုသစ်ကို ဝိဇ္ဖာနီ ဘယ်လက်သီးဖြင့် ထိုးသည်။ ရာစုသစ်က ဘယ်ခြေကို နောက်သို့ယို့ကာ အသာရှောင်လိုက်ပြီး ဝိဇ္ဖာနီ၏ လက်ကို လှမ်းဖမ်းကာ တဆက်ထဲ လက်ပြန်လိမ်လိုက်လေသည်။ နာသဖြင့် ဝိဇ္ဖာနီ အားကနဲ အော်ရသည်။ လက်ကိုလိမ်ထားရင်း သူမ၏ လက်အိတ်ကို ရာစုသစ်ချွတ်ကာ အဝေးသို့ ပစ်လိုက်သည်။

“ကျနော်နဲ့ဆော့ရတာ ပျော်ရဲ့လားဗျ … ဝိဇ္ဇာလေးရ၊ အဲမှားလို့ … သူယောင်မယ်လေးရ” ရာစုသစ်က ဝိဇ္ဖာနီကို စသည်။ သို့သော် ဝိဇ္ဖာနီ အားမလျှော့။ ရာစုသစ် သူမ၏ လက်အိတ်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေချိန်တွင် ညာလက်ဖြင့် လက်ပြန် ရိုက်သည်။ ရာစုသစ်ကလဲ ဒုစရိုက်ဂိုဏ်း ခေါင်းဆောင်ကြီးပဲ။ ဘယ်ခေလိမ့်မလဲ၊ဝိဇ္ဖာနီ၏ ညာလက်ကိုပါ ဖမ်းပြီး ကျောနောက်တွင်ကပ်ကာ လက်ပြန်လိမ်ထားလိုက်သည်။ သွားပြန်ပေါ့ နောက်လက်အိတ်တစ်ဘက်။ “ဟင့်အင်း … အဲလိုမလုပ်နဲ့။ ကျမ လက်အိတ်တွေ ပြန်ပေး။” ဝိဇ္ဖာနီ ဒီလောက် အရှက်တကွဲ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်ရသဖြင့် မျက်နှာဖုံး ပုဝါစိမ်းအောက်မှ မျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံး ပတ္တမြားခဲလို ရဲနေပြီ။ သူမသည် ကလေးကြီးများနှင့် လောင်းကြေးစားကြေး ဆော့ကစားရာတွင် ရှုံးသော ၅ နှစ်သမီးလေးလို သူမလက်အိတ်များကို ပြန်တောင်းနေမိသည်။ ရာစုသစ်က ဂရုမစိုက်ပဲ ဝိဇ္ဖာနီ၏ မျက်လုံးနက်လေးများကို စိုက်ကြည့်ရင်း …

“စောစောက လက်နက်ချဖို့ပြောတာ ဘယ်သူများပါလိမ့်နော်” ဟု စပြန်သည်။ စနေရင်း သူ၏ လက်ချောင်းများက ဝိဇ္ဖာနီ၏ ဂုတ်သားများကို အသာတို့ထိ ကစားနေသေးသည်။ “ပွဲကမပြီးသေးပါဘူး အယုတ်တမာကြီးရဲ့” ဝိဇ္ဖာနီကလဲ ကြက်ခေါင်းဆိတ်မခံ ပြန်အော်သည်။ သို့သော် တကယ်လက်တွေ့တွင် ပွဲကပြီးပြီမှန်း သူတို့ ၂ ယောက်လုံး သိကြသည်လေ။ တကယ်တမ်းတော့ ခွန်အားချင်းက ကြောင်နှင့် ကြွက်ပမာပင်။ ဘူးသီးခြောက်မရှိလျှင် ဝိဇ္ဖာနီမှာ ဝတ်စုံနီနှင့် သာမာန် ကောင်မလေးသာ ဖြစ်လေသည်။ ရာစုသစ်လို ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံသည့် ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ကို အနိုင်တိုက်နိုင်ဖို့ဝေးစွ၊ ၁၅ ကွက်မျှ အကျောပေးလျှင်ပင် မလွယ်ရေးချ မလွယ်။ ရာစုသစ်က ဝိဇ္ဖာနီကို ဆက်မချုပ်ထားတော့ပဲ လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။

လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် ဝိဇ္ဖာနီက ထွက်ပေါက်သို့ ပြေးယောင်ပြသည်။ ရာစုသစ်ကလဲ ထပ်ချပ်မကွာလိုက်သည်။ ဒါက ဝိဇ္ဖာနီ၏ ထောင်ချောက်ပင်ဖြစ်သည်။ ဘယ်ခြေကိုထောက်၍ တပတ်လှည့်ပြီး စောစောက ကန်ထားဖူးသည့် နံစောင်းကို ဝိဇ္ဖာနီ အားကုန်ထည့်၍ ကန်သည်။ ရလာဒ်ကား သူမ၏ ညာခြေကျင်းဝတ် ရာစုသစ်၏ လက်အတွင်းသို့ ကျရောက်သွားခြင်းပင်တည်း။ ရာစုသစ်က ရှေ့ကို သူမ၏ ညာခြေကျင်းဝတ်ကို မြှောက်ကိုင်ထားပြီး ရှေ့ကို တိုးလာရာ ဝိဇ္ဖာနီ ဘယ်ခြေကို ထောက်၍ နောက်သို့ ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဆုတ်ပေးနေရသည်။ နံရံနှင့် ဝိဇ္ဖာနီကျော ထိကပ်သွားချိတ်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ ရာစုသစ်၏ မျက်စိများကို သတိထားမိသည်။ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီပွပွက ဒူးအပေါ်ထိ လန်တက်ပြီး သူမ၏ ပေါင်ခွကြားကို ရာစုသစ်အား ပြသနေပါရောလား။

“လွှတ် … လွှတ်” ရာစုသစ်က မလွှတ်၊ မလွှတ်ပဲ လက်က ခြေကျင်းဝတ်မှ ခြေသလုံး၊ ခြေသလုံးမှ ဒူးခေါက်ကွေး၊ ဒူးခေါက်ကွေးမှ ပေါင်လယ်အထိ လက်က ရှေ့သို့တိုးလာသည်။ ရာစုသစ်၏ ချွေးနံ့ကို ဝိဇ္ဖာနီရသည်အထိ သူတို့နှစ်ဦး နီးကပ်နေကြသည်။ သူ၏လက်က ပေါင်လယ်ကို ကျော်သွားချိန်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသည်။ “ကျမကို ခု ချက်ချင်း လွှတ်” ဝိဇ္ဖာနီ အော်သည်။ ရာစုသစ်က လွှတ်ပါသည်။ လွှတ်ပြီးနောက် နံရံကို ကျောပေးကာ ကူသူမဲ့၊ ကယ်သူမဲ့ဖြစ်နေရှာသော လူစွမ်းကောင်းမယ်လေး၏ ခါးကိုသိုင်းဖက်ကာ ရင်ချင်းအပ်လိုက်သည်။ ထို့နော် ခေါင်းကိုငုံ့၍ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းသည်။ သူ၏ လျှာကြီးက သူမခံတွင်းသို့ တိုးဝင်လာချိန်တွင် သူမ၏ မျက်တောင်များ စဉ်းကျသွားသည်။ သူ၏ ကျားအင်္ဂါကြီးက သူမပေါင်ခွခြံကို လာထောက်နေချိန်မှာ သူမ နှလုံးတွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေလိုက်တာများ သေလုအောင်ပဲ။ သူ၏ လက်များကလဲ သူမတကိုယ်လုံးကို စုန်ဆန် ပွတ်သပ်နေကြသည်။ စိတ်ကြိုက်နမ်းပြီးမှ ရာစုသစ်က လူချင်းခွာသည်။

“ကဲပါလေ … ရုန်းလားကန်လားနဲ့ မင်းလေး ငါတို့ကို အလုပ်မရှုပ်အောင် ဘယ့်နှယ်လုပ်ရပါ့မလဲ။ ငါတို့မှာ ချည်စရာ နှောင်စရာ ကြိုးတွေ ဘာတွေလဲ မရှိဘူးကွ။ အဲဒီတော့ ရှိတာနဲ့ပဲ ဖြစ်အောင် လုပ်ရမှာပဲ။”

ဝိဇ္ဖာနီ၏ ဒူးများကား တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး ရုန်းကန်ချင်သည့်တိုင် သူမတွင် ရုန်းကန်ရန် ခွန်အား မကျန်တော့ပါ။ သူ၏ အနမ်းများနှင့် အထိအတွေ့များက သူမကို အရည်ပျော်စေသည်။ တချက်တည်းနှင့် ရာစုသစ်က သူမ၏ ရှမ်းအကျီကို နောက်သို့ ဆွဲပစ်လိုက်ရာ သူမ၏ အကျီနှင့် သူမကို ပြန်တုပ်နှောင်ထားပြီး ဖြစ်သွားသည်။ ဝိဇ္ဖာနီ၏ ရင်သားများမှာ ခိုနားရာ အဖုံးအကာမရှိတော့။ ရာစုသစ်က သူမ၏ အကျီကို သူမ၏ နောက်ကျောတွင် လက်ပြန်ကြိုးတုပ်သကဲ့သို့ အထပ်ထပ်အခါခါ လိမ်တုပ်ထားလိုက်ရာ ဝိဇ္ဖာနီမှာ ပြူးထွက်နေသော သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်ကို ဘာနှင့်မှ ကာကွယ်မရပဲ ဖြစ်နေလေသည်။ တဆက်ထဲပင် သူမ၏ ရှမ်းဘောင်းဘီကို ရာစုသစ်က ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ခြေကျင်းဝတ်များကို အထပ်ထပ် တုပ်နှောင်လိုက်ပြန်ရာ ဝိဇ္ဖာနီ၏ တကိုယ်လုံးတွင် ဂျီစထရင်း အဖြူရောင်နှင့် ခုံဖိနပ်နီကလေးမှအပ မည်သည့်အဝတ်အစားမျှ မရှိတော့ပါချေ။

“တော်တယ် ရာစုသစ် … ဝိဇ္ဇာနီ ကျမတို့ အစီအစဉ်ကို လာရှုပ်လိမ့်မယ်လို့ ကျမ တွက်မထားလိုက်မိဘူး။ ဒါပေမဲ့ ရှင်က သူ့ကို ကောင်းကောင်း ထိန်းနိုင်သားပဲ။” ဒေါက်တာကြည်စင် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာရင်း ပြောသည်။ အားကိုးရာမဲ့ဖြစ်နေသော လူစွမ်းကောင်းမယ်လေးသည် ကြမ်းပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဒူးကို ထောင်ကာ သူမ၏ ရင်သားများကို ကာရန် ကြိုးစားနေသည်။ ကိုယ့်ဝတ်စုံနှင့်ကိုယ် ပြန်အချည်ခံထားရသောကြောင့် ရှက်စိတ်ဖြင့် သူမ၏ ပါးပြင်များသည် ရဲရဲတောက် နီမြန်းနေကြသည်။ “ရှင်တို့ အစီအစဉ် … ”ဝိဇ္ဖာနီ အံ့ဩသွားသည်။

“ဟုတ်တယ်လေ။ ပြောကြဆိုကြတာတွေ မကြားရအောင် တို့က အအမကြီးမှ မဟုတ်ပဲ။ ဒီတော့ ဒီပရောဂျက်ကို အဆင်မပြေအောင် လုပ်ထား၊ အပြင်မှာ စမ်းဖို့ သယ်ထုတ်လာပြီး ရောင်းတာပေါ့။ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ်ပေါ့လေ။ ဒီအရွယ်ကျမှ ဒီ့ပြင်အလုပ်ရှာရ ခက်ကခက်နဲ့။ ဒါနဲ့ ဝိဇ္ဖာနီဆိုတာ ဘယ်သူများလဲ သိချင်လိုက်တာနော်။” ရာစုသစ် ဝိဇ္ဇာနီဘက်သို့ ပြန်လှည့်လာသည်၊ သူမ၏ ရှေ့တွင် သူ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမ ဒူးကို ပိုမြင့်မြင့်မြှောက်ကာ C cup အရွယ်ရှိ သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်ကို ကာထားလိုက်သည်။ ဒူးကို မြင့်မြင့်မြှောက်လိုက်ချိန်တွင် အောက်က ဘာတွေ ပေါ်သွားမည်ကို သတိရမိသဖြင့် ဒူးကို ပြန်ချလိုက်မိပြန်သည်။ ရာစုသစ် သူမအနားသို့ ကပ်လာချိန်တွင် သူမ၏ မျက်နက်ဝန်းတွင် ပုလဲလုံးများ ယီးလေးခိုလာလေသည်။

“ဟင့်အင်း … ကျမတောင်းပန်ပါတယ်။ မျက်နှာဖုံးပုဝါကို မချွတ်ပါနဲ့ရှင်။” ပြောလဲပြော သူမ မျက်နှာကိုလဲ ဒူးနှင့်ထိအောင် ဝိဇ္ဇာနီ ငုံ့ချလိုက်သည်။ ရာစုသစ်က စကားတစ်ခွန်းမျှ မဆို၊ ဝိဇ္ဇာနီ၏ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ကာ သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလိုက်သည်။ ဒူးများ ကာဆီးမထားတော့သော ဝိဇ္ဇာနီ၏ ရင်သားများကို သေချာကြည့်ရင်း ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဆံပင်နီများကိုဆွဲကာ ခေါင်းကို မော့စေသည်။ ထို့နောက်တွင် သူမ၏ မျက်နှာဖုံး ပုဝါစိမ်းသည် ရာစုသစ်၏ လက်အတွင်းသို့ ကျဆင်းသွားတော့သည်။

“အို မဗေဒါ … ” ရာစုသစ်နှင့် ဒေါ်ကြည်စင်တို့ သံပြိုင်။

(အခန်း ၅)

ဝိဇ္ဇာနီသည် ကြမ်းပေါ်သို့ ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်ပြီး ခြေထောက်များကို ကွေးကာ မျက်နှာနှင့် ရင်သားများကို ကာကွယ်ရန် မရမက ကြိုးစားနေသည်။ သူ၏ လက်များက သူမ၏ ဝတ်စုံနှင့် လက်ပြန်ကြိုးအတုပ်ခံရလျှက်။ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ခုကား သူမ၏ ဘောင်းဘီနှင့် အချည်ခံထားရလျှက်။

“ဒီကလေးမကို ရှင်ဘယ်တော့ ရှင်းမှာလဲ။ သူရှိနေတာ တို့ စိတ်မအေးနိုင်ဘူး။” “ကျနော့်ကို ဒေါက်တာ ဟိုပရောဂျက်ကိစ္စအတွက်ပဲ ငှားထားတာ။ ကျနော့်ကို ပေးထားတဲ့ကြေးထဲမှာ ဒီကလေးမကိစ္စ မပါသလို တခြား ဘယ်ကိစ္စမှ မပါဘူး။ နောက်ပြီး ဒေါက်တာနဲ့ ကျနော်နဲ့ ဒီအလုပ်ကိစ္စကလွဲရင် ဘာမှမဆိုင်တဲ့အတွက် ကျနော့်ကို အမိန့်လာပေးလားပေးရဲ့လုပ်လို့ မရဘူးဆိုတာ သတိရစမ်းပါ။” အိပ်ရာမှ နိုးလာကြသော ရာစုသစ်၏ တပည့်များသည် အခန်းထဲသို့ အလျိုလျို စုရုံးရောက်ရှိလာကြသည်။ စခန်းလုံခြုံရေးအတွက် ရာစုသစ်က သူ၏ တပည့်များကို တာဝန်များခွဲဝေပေးနေသည်။ ဒေါက်တာ ကြည်စင့်ကို စောင့်ကြည့်ရန်လဲ အချို့ကို တာဝန်ပေးသည်။ တပည့်များ အားလုံး၏ မျက်လုံးများကတော့ ပန်တီဖြူကလေးနှင့် ခုံဖိနပ်နီကလေးတစ်ရံမှတပါး အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ဝိဇ္ဇာနီထံသို့ စုရုံးနေကြသည်။

တာဝန်များ ခွဲဝေအပြီး ရာစုသစ်သည် ဝိဇ္ဇာနီထံသို့ လျှောက်လာကာ သူမ၏ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ကိုင်ကာ အတင်း ဆွဲထူသည်။ သူ၏ လက်သည် ပြုတ်တူကြီးကဲ့သို့ သန်မာလှပြီး ဝိဇ္ဇာနီ လက်မောင်းရိုးကျိုးမတတ် နာကျင်ရသဖြင့် သူ၏ အလိုကို သူမ မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ အလိုက်သင့်ကလေး ထရပ်လိုက်ရသည်။ သူမ၏ ရင်သား လုံးလုံးလေးများ ခုန်ပေါက်ကြသည်မှာ ရာစုသစ်၏ တပည့်များ မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ်။ပန်တီဖြူလေးနှင့် အနီရောင် ခုံဖိနပ်လေးတစ်ရံမှတပါး သူမ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရာစုသစ်နှင့် သူ၏ တပည့်များရှေ့တွင် ရပ်နေရသဖြင့် ဗေဒါရီ၏ ပါးပြင်လေးများ ရှက်သွေးဖြင့် ဆွေးဆွေးနီနေသည်။ ရာစုသစ် ဘာကို ကြံစည်နေသည်ကို သူမ ရိပ်မိလာသောအခါ သူမတစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ကျားမင်း၏ ညစာဖြစ်ခါနီး ယုန်သူငယ်၏ မျက်ဝန်းများဖြင့် ရာစုသစ်ကို ကြည့်ရင်း

“ရှင် … ရှင် ကျမကို ဘာ ဘာ လုပ်မလို့လဲဟင်။” ဟု ဗေဒါရီ မေးသည်။ “နှစ်ကိုယ်ကြား စုံစမ်း၊ စစ်ဆေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ပါ။” ဗေဒါရီ၏ အမေးကို ရာစုသစ် အေးစက်စက် ပြန်ဖြေပြီးသည်နှင့် သူမကို ပွေ့ကာ သူ၏ ဘယ်ဘက်ပခုံးပေါ်သို့ မှောက်လျက် တင်လိုက်သည်။ သူမ၏ ဆံပင်နီများက သူမ၏ မျက်နှာကိုဖုံးအုပ်လျှက်၊ သူမ၏ ရင်သားနုနုလေးများက ရာစုသစ်၏ ကျောပြင်ကို ထိတွေ့လျှက်၊ သူမ၏ ဂျီစထရင်း ပန်တီ မဖုံးနိုင်သော ဖင်ပြောင်ကလေးများက ရာစုသစ်၏ တပည့်များ မျက်စိကို အစာကျွေးလျှက်။

“ကျမကို အောက်ကို ပြန်ချပေး” ခြေထောက်များက လေကို ကန်ကျောက်ရင်း ဝိဇ္ဇာနီ အော်သည်။“ရှင် ကျမကို ဒီလို မလုပ်ပါနဲ့။” ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းက ပြုံးသည်၊ ရာစုသစ်၏ တပည့်ကျော်များက ရယ်ပင်ရယ်ကြသည်။ ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဒေါသမျက်ရည်များသည် သူမ၏ နဖူးပြင်ကို ဖြတ်သန်းကာ ဆံနွယ်နီများကို စိုစွတ်စေသည်။ “ကျမကို ရှင်တို့ ဘာမှတ်နေလဲ၊ ဝိဇ္ဇာကို မစော်ကားနဲ့နော်။ … ရှင် ကျမကို ဒါမျိုး လုပ်လို့ မရဘူး၊ လူဆိုးကြီး။ ကျမ လက်တွေသာ လွတ်နေလို့ကတော့ ရှင့်ကို ကျမ …” “ဖြန်း” … “အားးးးး … ” သူမ၏ တင်ပါးကို ရာစုသစ်က ပြင်းပြင်းကလေး ရိုက်လိုက်သဖြင့် သွေးရူးသွေးတန်းအော်နေသော ဝိဇ္ဇာနီ ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။

“လိမ်လိမ်မာမာလေး နေစမ်းပါ ကောင်မလေးရာ။ မနေလို့ကတော့ မင်းပါးစပ်ကို မင်းရဲ့ ပန်တီနဲ့ ဆို့ထားရလိမ့်မယ်။” ဟု ပြောရင်း ရာစုသစ်က လူစွမ်းကောင်းမယ်လေးကို နောက်တချက် ပြင်းပြင်းလေး ထပ်ဆော်လိုက်ရာ ဝိဇ္ဇာနီ အားကနဲ အော်ရပြန်သည်။ အရှက်တကွဲဖြစ်ရခြင်းနှင့် အသားနာခြင်းတို့က သူမကို ပါးစပ်ပိတ်စေသည်။ ရုန်းကန်နေသော ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဒူးခေါက်ကွေးကို ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ခြင်းဖြင့် ရာစုသစ်၏ ပခုံးပေါ်တွင် သူမ လိမ်လိမ်မာမာဖြင့် လိုက်ပါသွားရတော့သည်။ စက်ရုံပျက်ကြီး၏ ထိန်းချုပ်ခန်း တစ်ဖြစ်လဲ ရာစုသစ်၏ အိပ်ခန်းသည် သိပ်ခန်းခန်းနားနားတော့ မဟုတ်ချေ။ စားပွဲတစ်လုံး၊ ထိုင်ခုံအနည်းငယ်၊ စာရွက်စာတမ်းများထည့်သော ဗီရို ၃-၄ လုံး၊ ပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံးသာဖြစ်သည်။ လောလောလတ်လတ် ရှင်းထားပုံရသော ကွက်လပ်ငယ်တွင် စပရိန်မွေ့ယာထူထူတစ်ခု ရှိသည်။

“ကိုယ့်အိမ်လို သဘောထားပေါ့ကွာ၊ ယာယီပဲဖြစ်ဖြစ်။” ရာစုသစ်က ဝိဇ္ဇာနီကို မွေ့ယာပေါ် ပစ်ချရင်း ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဘာရှင့်” ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်လုံးက မွေ့ယာထဲသို့ ကျွံဝင်သွားသည့်တိုင် သူမအသံက စူးစူးလေး ထွက်လာသည်။ သူမ အတင်းထထိုင်သော်လည်း ရာစုသစ်က သူမကို ပြန်တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမအနီးတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူမ၏ ခြေနှင့် လက်တို့တွင် တုတ်နှောင်ထားသော သူမ၏ အကျီနှင့် ဘောင်းဘီကို ဖြုတ်ယူကာ အခန်းထောင့်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

“ထွက်ပြေးဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့ သူယောင်မယ်ကလေးရဲ့။ ငါမင်းကို အသားနာအောင် မလုပ်ချင်ဘူး။” ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ် သိသော ဝိဇ္ဇာနီ ခေါင်းငြိမ့်ရှာသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး လှဲနေရင်း ရာစုသစ် သူ၏ ခါးပတ်နှင့် ရင်ကာကို ဖြုတ်ယူသည်ကို ဘာရယ်မဟုတ် လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ “ရှင်ကျမကို ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်”

သိသိကြီးနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ အဖြေပြောင်းသွားလိုပြောင်းသွားငြား ထပ်မေးပြန်သည်။ လက်နှင့် ဒူးများကို အားပြုပြီး ဝိဇ္ဇာနီ၏ အပေါ်တွင် ရာစုသစ် လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်မှာ ပြေးမလွတ်တော့သော သားကောင်ကို ကစားနေသည့် တောကြောင်ကြီးနှင့်ပင် တူသေးတော့သည်။ “ကိုယ်မင်းကို စတွေ့ကတည်းက လုပ်ချင်နေတာလေး လုပ်မလို့ပါ၊ …… မ ဗေ ဒါ” မ ဗေ ဒါ ဟု သူမအမည်ကို တစ်လုံးချင်း ခေါ်လိုက်သည်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ နှလုံးသည် လေပေါင်ပြည့်သည့် ရေနွေးငွေ့ရထားကြီးလို ခုတ်နေပြီ။

“ဟင့်အင်း … ကျမ မပေး …… ” ရာစုသစ်သည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အုပ်မိုးလျှက်ရှိသည်။ သူမသည် သူ၏ အောက်တွင် ရနိုင်သမျှ တွန့်လိမ်၍ ရုန်းသည်၊ သူမ၏ တင်ပါးများသည် မွေ့ယာကို အကျိုးမဲ့ ပွတ်သပ်လျှက်၊ သူမ၏ လက်အစုံက သူ၏ ရင်ကို အချည်းနှီး တွန်းထားလျှက် ရုန်းသည်။ သူမ၏ လက်ဖျံနှစ်ဘက်ကို ရာစုသစ်က လက်တစ်ဘက်ထဲဖြင့် ဖမ်းကိုင်ကာ သူမ၏ ခေါင်းရင်းဘက်သို့ တွန်းပို့ပြီး ချုပ်ထားလိုက်သဖြင့် သူမ၏ ရင်သားစိုင်များသည် ပုန်းကွယ်ရာမဲ့ ဖြစ်သွားတော့သည့်တခဏဝယ် ရာစုသစ်၏ ပါးစပ်သည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ရင်သားများကို အပိုင်စားရသွားတော့သည်။ သူမ၏ ရင်သားများကို သူ နမ်းသည်၊ စုပ်သည်၊ သွားဖြင့် မနာအောင် ဖွဖွလေး ကိုက်သည်၊ ပထမ ညာဘက်၊ နောက်တွင် ဘယ်ဘက်။ ပါးစပ်နှင့် လွတ်နေသည့် နို့တဘက်ကို ရာစုသစ်က အားနေသည့် လက်တဘက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုပ်သည်၊ ဆွဲသည်၊ ညှစ်သည်။

“ရှင် ကျ … ကျမကို ဒီလို မ …. မလုပ်နဲ့။ အီး … ကျမက ….. အား ….. ဝိဇ္ဇာ …. ရှီး …..” ဝိဇ္ဇာနီ လူစွမ်းကောင်းမယ်လေး၏ နို့သီးခေါင်းကလေးများ ရာစုသစ်၏ အပြုအစုအောက်တွင် ခေါင်းထောင်ထလာသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ကြုံးဝါးသံများကြားတွင် ညည်းသံ စွက်လာသည်။ လက်များကလဲ ရုန်းအား လျော့လာသည်။ သူမ၏ နို့သီးခေါင်း နီနီကလေးများကို ရာစုသစ်က လျှာနှင့် သပ်လိုက်တိုင်း ဝိဇ္ဇာနီ အူအသည်းများ ပြောင်းဆန်သွားသလို ခံစားနေရသည်။ သူမ၏ ဘယ်ဘက် ရင်အုံတခုလုံးနီးပါးကို ရာစုသစ်က ငုံပြီး အားနှင့် စုပ်လိုက်ချိန်တွင်တော့ ကြောင်နှင့် ကစားမိသည့် ကြွက်မကလေး ဝိဇ္ဇာနီမှာ ဟင့်ကနဲ မသဲမကွဲ အသံပြုရင်း မွေ့ယာပေါ်တွင် အရုပ်ကြိုးပြတ် ဖြစ်သွားတော့သည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် သူမကို သစ္စာစဖောက်လေပြီ။

ရုန်းကန်ခြင်း အလျဉ်းမရှိ၊ ခြေသုတ်ပုဆိုး မြွေစွယ်ကျိုးလို ငြိမ်သက် ပျော့ခွေနေသော ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်များကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူရဲကောင်းမယ်ကလေး၏ နို့နှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်လက်နှင့်အုပ်ကာ နယ်ရင်း ရာစုသစ် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်။ တဆက်ထဲတွင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ နံစပ်နှင့် ဝမ်းဗိုက်ပြင်ပေါ်သို့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းဖြင့် အနမ်းပန်းများ ခြွေသည်။ ကျေနပ်လောက်အောင် နမ်းပြီးသောအခါတွင်မှ သူ၏ လက်များက ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပန်တီဖြူကလေးကို ကိုင်ကာ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများ တလျှောက် တချက်ထဲနှင့် ဆွဲချွတ်ကာ အခန်းထောင့်သို့ ပစ်လိုက်တော့သည်။ ၂၁ နှစ် အရွယ် မိန်းမပျိုကလေး၏ မျက်နှာမှာ ရှက်စိတ်၊ ရမ္မက်စိတ်၊ ဒေါသစိတ်တို့ဖြင့် ပတ္တမြားခဲလို ရဲရဲနီနေလေတော့သည်။

ဝိဇ္ဇာနီတစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်တွင် သူမ၏ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဘက်ကို ရာစုသစ်က လက်ဖြင့် ဖမ်းကာ ဆွဲကားလိုက်ရာ သတိ္တရှင်မလေးမှာ မည်သို့မျှ ရုန်းကန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါချေ။

“တောင်းပန်ပါတယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့ … ” စတိုးဆိုင်များတွင် ကင်ရောင်းသော ကြက်ကင်ကြီးကဲ့သို့ ကားယားကြီးဖြစ်နေသော ဝိဇ္ဇာနီ လေပျော့လေးဖြင့် နောက်ဆုံးအကြိမ် ကြိုးစားကြည့်သေးသည်။ အမွှေးရိတ်ထားသဖြင့် ပြောင်ရှင်းနေသော သူမ၏ ညီမလေးမှာ ရာစုသစ်၏ မြင်ကွင်းတွင် ထင်းထင်းကြီး။ သူမ၏ လက်သေးသေးလေးများဖြင့် ရာစုသစ်၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးကို တွန်းဖယ်သော်လည်း မြူမှုန်ခန့်မျှ သူက မရွေ့။ ဘာဆက်လာတော့မည်ကို ပိုထင်ထင်ရှားရှား နားလည်လာသော ဝိဇ္ဇာနီ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထသည်။ သို့သော် ရာစုသစ်အတွက်ကတော့ ဝိဇ္ဇာနီကို အပိုင်သိမ်းရန် အချိန် မရောက်သေးပေ။ သူမ၏ ရွှေကြုတ်ကလေးကို ရာစုသစ်ကုန်းဟပ်လိုက်ချိန်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ အသက်ရှုပင် မှားသွားသည်။ စိုစွတ်နေသော ညီမလေး၏ နှုတ်ခမ်းသားများပေါ်တွင် ရာစုသစ်၏ လျှာသည် စုန်ဆန် ပြေးသည်၊ စုပ်သည်၊ လျက်သည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် သူမကို ပို၍ ပို၍ သစ္စာဖောက်လေပြီ။ သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် သူမ၏ ခါးသည် သူမ၏ တင်ပါးလုံးကျစ်ကျစ်လေးများကို ရာစုသစ်၏ နှုတ်ခမ်းများဆီသို့ စည်းချက်ကျကျ အလိုက်သင့် ကော့ကော့ပေးနေမိသည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကပါ သူမ၏ အလိုကို ဆန့်ကျင်နေသည်ကို သတိထားမိချိန်တွင်တော့ သူမ၏ နှုတ်က တဟင်းဟင်း ညည်းနေမိပြီ။ ဒီတိုင်းဆက်သွားလျှင် မိနစ်ပိုင်းအတွင်း သူမ လုံးဝ ရှုံးသွားတော့မည်ကို သူမ အသေအချာ သိနေသည်၊ စိတ်မပါသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဒာက အရှုံးပေးလိုက်ချင်နေပြီ … မြန်မြန်အရှုံးပေးလိုက်ပြီး ကာမအောင်ပန်းကို တူနှစ်ကိုယ် ဆွတ်လှမ်းချင်နေပြီ။ အားတင်းပြီး မိမိကိုယ်ကို ဝိဇ္ဇာနီ ထိန်းချုပ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း သူက တော်လွန်းသည်၊ သူမ၏ ကာမခလုတ်အားလုံးကို သူသိနေသည်၊ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကလေးများ ကလယ်ကလယ်နှင့် ခေါင်းပင်မထောင်နိုင်လောက်အောင် သူ အပြုအစု ကောင်းလွန်းလှသည်။

“တော် … တော်ပြီ” ဝိဇ္ဇာနီ၏ အသံသည် ကြောင်ငယ်ကလေးကဲ့သို့ … “တောင်း … တောင်းပန်ပါတယ်၊ တော်ပါတော့ရှင်” ရာစုသစ် ခဏ ရပ်လိုက်သည်။ သူ၏ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ရန်သာ ခဏ ရပ်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ၏ စိတ်ရိုင်းများ ပြန်ကျချိန် မရ။ အောက်ပိုင်း ဗလာတီးသွားသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနီပေါ်သို့ ရာစုသစ်ပြန်ရောက်လာသည်။ ဒီတခါတော့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းများက ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပခုံး၊ လည်တိုင်နှင့် နားရွက်ဖျားများကို နမ်းရှိုက် စားသုံးလျှက်။ ရာစုသစ်၏ အနမ်းများအောက်ဝယ် ဝိဇ္ဇာနီ တကိုယ်လုံး ရမ္မက်သွေးတို့ဖြင့် တုန်ခါနေသည်။ သူမ၏ အသိဉာဏ်တို့ကို ဆန့်ကျင်လျှက် သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် ရာစုသစ်၏ အထိအတွေ့ကို တောင့်တနေမိသည်။ ရာစုသစ်သည် မွေ့ယာပေါ်သို့ လက်ထောက်၍ အားယူလိုက်ပြီး သူ၏ အင်္ဂါကြီးကို ဝိဇ္ဇာနီကလေး၏ ပျားရည်အိုးပေါက်ဝငယ်သို့ ထောက်ကာထားလိုက်သည်။ သူ၏ အတံကြီးသည် သူ့နှလုံးခုန်သံ စည်းချက်နှင့်အတူ တဆတ်ဆတ်ခါလျှက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းသားများကို ကျီစယ်နေသည်မှာ တကမ္ဘာလောက်ကြာသည်ဟု ဝိဇ္ဇာနီ ထင်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ၏ အတံကြီးကို ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်အတွင်းသို့ ရာစုသစ် တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။ ရ လက်မလုံးကို တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“မေ … မေ့ … မေမေ မေမေ မေမေ မေမေကြီးရေ” ဝိဇ္ဇာနီအော်သည်၊ သွေးရူးသွေးတန်းနှင့်ကို အော်သည်။ နာကျင်မှုကြောင့် သူမ၏ သတိပြန်ဝင်လာသော်လည်း သူမ၏ ရမ္မက်ဆန္ဒကလဲ ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ သူမ၏ စကားလုံးများကို ဆန္ဒနှင့် အသိဉာဏ်တို့က အလှည့်ကျ ထိန်းချုပ်နေလေသည်။

“ဟင့် … အင်း … တောင်းပန်ပါတယ်။”

“အား … မရပ်နဲ့။”

“တော်ပြီ၊ တော်ပြီ။”

“မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ် … အား … မေကြီးရေ … မရပ်ပါနဲ့ရှင် ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်။ လုပ်ပါ … လုပ်ပါ …”

ကာမ ဆန္ဒက သတိ္တရှင်မလေး၏ အသိဉာဏ်ကို အနိုင်ယူသွားခဲ့ချေပြီတကား။

ရာစုသစ်၏ အတံကြီး ဝင်လာသည့် အချိန်တိုင်း ဝိဇ္ဇာနီ အော်ညည်းသည်၊ အစပိုင်းတွင် အရွယ်ချင်းမမျှ၍ နာသော်လည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူမ၏ ရွှေကြုတ်ကလေးက သူ၏ ရွှေပန်းကြီး၏ အရွယ်ရောက်အောင် ကျယ်ဆန့်လာပြီး မနာတော့ချေ။ ဝိဇ္ဇာနီ၏ တင်ပါးများမှာ ရာစုသစ်၏ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချက်များအတိုင်း စည်းချက်ကျကျ ကော့ပျံလျှက် ရှိသည်။ အင်ဂျင်စက်ကြီးတစ်လုံးကဲ့သို့ မတုံ့မနှေး၊ မရပ်မဆိုင်းပဲ ရာစုသစ်၏ အင်္ဂါသည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်အတွင်းသို့ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ ဝင်ထွက်လျှက်ရှိမှာ နာရီပေါင်းများစွာကြာသည်ဟု အင်ဂျင်နီယာမလေး တဖြစ်လဲ သူရဲကောင်းမကလေး ထင်မိသည်။ သူမ၏ စိတ်ဝယ် မည်သည့်အသိဉာဏ်မျှ မရှိတော့ … တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကဲ့သို့ လူဆိုးကြီး ရာစုသစ်၏ အချစ်လက်ဆောင်ကို ဝိဇ္ဇာနီ အငမ်းမရ ခံစားနေမိသည်။

နောက်ဆုံး ရာစုသစ်၏ စေးကပ်ချွဲပျစ်သော သုပ်ရည်များ သူမကိုယ်တွင်း တမံကျိုးလာချိန်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဦးခေါင်းသည် ချာချာလည်သွားသည်၊ တကိုယ်လုံး နွေးကာ၊ အေးကာ အရသာစုံကို ခံစားလိုက်ရသော သူရဲကောင်းမလေးသည် အသံကုန်အော်၍ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ကာမပန်းတိုင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကလေး ရောက်ရှိသွားတော့သည်။

“မေမေရေ … ကောင်းလိုက်တာ”

တဆတ်ဆတ် တုန်ခါမှုများ လျော့သွားသောအခါတွင် ရာစုသစ်၏ ရင်ခွင်အတွင်းတွင် ဝိဇ္ဇာနီ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ရီဝေဝေမျက်လုံးများသည် သူမ၏ ချစ်သူ/ရန်သူကို ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် စပရိန်မွေ့ယာပေါ်တွင် အားအင်ကုန်ခမ်းလျှက်၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်လျှက် လဲလျောင်းနေရင်း တလိမ့်လိမ့်နှင့် စိမ့်တက်လာသော အချစ်အရသာကို ခံစားနေသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသူ မဟုတ်သော်လည်း ဒီတခါမှ တကယ့်အမှန်အကန် အလံခိုးလိုက်ရသလို ဗေဒါရီ ခံစားနေရသည်။

“ဆရာ … အရေးကြီးကိစ္စ ပေါ်လာတယ်ဆရာ”

တံခါးဝမှ ရာစုသစ်၏ တပည့်တစ်ယောက်အသံကို ကြားရသည်။

“သွားလိုက်ဦးမယ် သူယောင်မယ်လေးရေ”

ပြောပြောဆိုဆို အဝတ်များကောက်စွပ်ကာ ထထွက်သွားသော သူမ၏ ချစ်သူ/ရန်သူ ဒုစရိုက်သမားကြီး ရာစုသစ်ကို လူစွမ်းကောင်းမယ်လေးသည် လဲ့ဝေဝေ မျက်ဝန်းများဖြင့် ငေးစိုက်ကြည့်နေမိပါတော့သတည်း။

(အခန်း ၆)

အားရကျေနပ်သော အပြုံးကြီးကို မျက်နှာပေါ်တွင် ဆင်မြန်းလျှက် ဝိဇ္ဇာနီရှိရာ အိပ်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်လာသော ရာစုသစ်သည် သူ၏ အိပ်ခန်းကို သော့ခတ်ပြီး သော့ကို အနီးရှိ ချိတ်တစ်ခုတွင် အသာချိတ်လိုက်သည်။ မိန်းမပျိုတစ်ဦးသာဖြစ်သော သူ၏ ချစ်အကျဉ်းသားကလေးသည် ဒီတံခါးမှ ဘယ်နည်းနဲ့မျှ ထွက်နိုင်စရာ မရှိပါချေ။ လူစွမ်းကောင်းမယ်ကလေးမှာ နှုတ်ကစွာသလောက် အိပ်ယာပေါ်တွင်ပါ တက်ကြွသူကလေးမို့ ရာစုသစ်အဖို့ လက်မလွှတ်နိုင်စရာပေပဲ။

“ဆရာ … စစ်ဘက် ရဟတ်ယာဉ်တွေ စခန်းနားမှာ ဝဲနေကြတယ်။”

သူ၏ လက်ရုံး တပည့်ကျော်ကြီးက သတင်းပို့သည်။

“ဝိဇ္ဇာနီများ အကူအညီတောင်းလိုက်သလားမှ မသိပဲ”

ဟု ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းက ဝင်ထောက်သည်။

“မဟုတ်လောက်ဘူး။ သူက ခပ်စွာစွာရယ်၊ … ကျနော်တို့အားလုံးကို သူက တယောက်ထဲနဲ့ ရအောင် ဖမ်းချင်တာ။”

အဆီကို စားလို့ အသားကို မြိုထားပြီးသူ ရာစုသစ်က တွေးတွေးဆဆ ပြောလိုက်သည်။ ပြောနေရင်းလဲ ဒီသူရဲကောင်းမယ်ကလေးကို ဘယ်တော့ ထပ်စားရမလဲဟု စိတ်ကူးယဉ်နေသေးသည်။

“ရှင်းလိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်နော်။”

ဟု ဒေါက်တာ ကြည်စင်က ထပ်အပြောတွင် ရာစုသစ် မျက်မှောင်ကြီးကုတ်လျှက် သူမကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်မှာ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်း ခြေဖျား၊ လက်ဖျားများ အေးစက်လျှက် ကျောများပင် ချမ်းသွားသည်အထိ။

အပေါ်ထပ်ရှိ အိပ်ခန်းလေးအတွင်းတွင်တော့ ချစ်မွေ့ယာကလေးပေါ်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်လျှက် ရှိသည်။ ရာစုသစ်၏ ယောက်ျားပီသမှုကို နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့သာမက တကိုယ်လုံးပုံ၍ တွေ့ထားရသဖြင့် သူမ တကိုယ်လုံး နုံးချိနေသည်။ နောက်တခါ ငါ့ကို ထပ်လုပ်ရင် မလွယ်ဘူး ဟု တွေးရင်း ရာစုသစ် ပြန်ရောက်မလာမီတွင် ဒီအခန်းထဲက ဘယ်လို လွတ်အောင် လုပ်ရမလဲ အကြံထုတ်နေမိသည်။ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်သော်လည်း တံခါးက ဖွင့်မရ။ အခန်းထဲတွင် ရှိသော ပစ္စည်း၊ ပရိဘောဂများကလဲ ရာစုသစ်ပြန်လာလျှင် ခုခံဖို့ အသုံးပြုရန်ဝေးစွ၊ သူမခွန်အားဖြင့် ဆွဲ မ ရန်ပင် မဖြစ်နိုင်။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင်တော့ သူပြန်လာလျှင် သူလုပ်သမျှကို နောက်တခါ လည်စဉ်းခံဖို့သာ ရှိသည်။ လောလောဆယ် သူမလုပ်နိုင်သည်မှာ အခန်း၏ ထောင့်များဆီတွင် ပြန့်ကျဲနေသော သူမ၏ အဝတ်များကို တစစီလိုက်ကောက်ပြီး ပြန်ဝတ်ခြင်းသာလျှင် ဖြစ်သည်၊ သူမ၏ ပင်တီကတော့ ညစ်ပတ်နေသဖြင့် ပြန်ဝတ်မရတော့ … ရှမ်းဘောင်းဘီနှင့် ရင်စေ့အင်္ကျီကိုသာ ပြန်ဝတ်ရသည်။

အင်္ကျီကြယ်သီးများ တပ်မပြီးခင်မှာပင် တံခါးကို ဖွင့်၍ လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်။ ရာစုသစ်တော့ မဟုတ်။ သူ့နောက်လိုက်များထဲမှ ဘဲကြီးဟု သူ့ဆရာကို ခေါ်သဖြင့် ဆုံးမခံလိုက်ရသော ငနာ၊ အစိုးရ စစ်ရဟတ်ယာဉ်များကို ခုခံဖို့အရေး အာရုံများနေသော ရာစုသစ် အလွယ်ထားခဲ့သည့် သော့ဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်လာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီ သူမ၏ လက်နှစ်ဘက်ကို မြှောက်ကာ ခုခံဖို့ပြင်သည်။

“အိုး … ချစ်စရာလေးပါလား၊ ဟင်း ဟင်း”

အလှောင်ခံရသဖြင့် ရှက်ဒေါသနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ သူ့ကို ခုန်အုပ်သည်။ သို့သော် သူမ၏ အစွမ်းတို့ မရှိတော့ပြီ ဖြစ်သဖြင့် သူမကို ငနာကောင်က အသာလေး ဖမ်းလိုက်နိုင်သည်။

“ဒီလောက်နဲ့တော့ တက်မလာနဲ့၊ တောက်ချပစ်လိုက်မှာ”

“လွှတ်စမ်း”

“အောင်မာ … ဘဲကြီးနဲ့ အိပ်ပြီးတာနဲ့ အချိုးတွေပြောင်းလို့၊ ငါ့ကိုတောင် အမိန့်တွေ ပေးလို့ပါလား။ … ”

ဝိဇ္ဇာနီမျက်နှာ ရဲခနဲဖြစ်သွားသည်။ ပြီး အသံစူးစူးလေးနှင့် “မဟုတ်ပါဘူး” ဟု အော်သည်။

“ရှက်မနေပါနဲ့ကွာ … မင်းအသံက စာနေတာပဲကို … ဘာတဲ့ မရပ်နဲ့ဆိုလား၊ ကောင်းတယ်ဆိုလား”

ဝိဇ္ဇာနီ အစွမ်းတွေသာရှိလျှင် ဒီငနာကောင် ခေါင်းနှင့်ကိုယ် တခြားစီဖြစ်နေလောက်ပြီ။

“ကဲ … အာစရိပြီးတော့ ငါ့အလှည့်ပေါ့။”

ပြောလဲပြော … ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဆံပင်နီကျင်ကျင်များကို ဆောင့်ကိုင်ဆွဲကာ သူမ၏ ခေါင်းကို သူ၏ ပေါင်ခွဆီသို့ အတင်းတွန်းပို့ရာ ဝိဇ္ဇာနီ အတင်း ရုန်းသော်လည်း မရသည့်အပြင် နာလွန်းသဖြင့် ဒူးတုပ် ထိုင်ချလိုက်ရသည်။ ဆံပင်များကို ညာလက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း သူ၏ ဘယ်လက်ဖြင့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ရာ သူ၏ အတံကလေးက ဝိဇ္ဇာနီမျက်နှာနားတွင် တဝဲဝဲ ဖြစ်နေသည်။

“ငါ့ကိုလွှတ် … ယောက်ျားမပီသတဲ့ … အု ဝု ဟွန်း”

ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိသဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ ဆဲပစ်လိုက်သည်။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်သည်၊ ရာစုသစ်လောက် ယောက်ျားပီသတာ ရှိတော့ရှိမည်၊ ရှားလိမ့်မည်။ ဘဲနာလေးကတော့ ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူကာ သူ့ပစ္စည်းလေးကို ဝိဇ္ဇာနီ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သဖြင့် ဆဲတာတောင် ဆုံးအောင် မဆဲလိုက်ရ။

“အင်း … ဟင်း ဟင်း … ”

ငနာလေးက ပီတိတွေ ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာနှင့် ဝိဇ္ဇာနီကို ငုံ့ကြည့်ရင်း

“အေး … အဲဒီလို အာငွေ့လေး ပေးလိုက်ရင်တော့ ငါဘယ်လောက် ယောက်ျားပီသလဲ မင်းသိလာရမှာပေါ့ကွာ၊ အာ ငါ့ကို မကိုက်နဲ့လေ၊ ဥတွေကိုကိုင်ပြီး သေချာ… ကောင်းကောင်း လုပ်။”

ပြောနေရင်း ဆံပင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ သူမ၏ သွားနှင့် တဖြည်းဖြည်းကြီးလာသော သူ့အတံ မထိမိစေရန် နှုတ်ခမ်းများကို စု၍ စုပ်ပေးရင်း သူ့ဥကလေးများကိုလဲ ကိုင်ထားပေးလိုက်ရသည်။ သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသော သူ့အတံကြီးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို ဝင်ထွက် ပွတ်တိုက်လျှက် ပါးစောင်အတွင်းရှိ အသားနုများကို လာထိသည်ကို ဝိဇ္ဇာနီ မကျေနပ်သော်လည်း အားချင်းမမျှ၍ သည်းခံနေရသည်။

“ဖြန်း”

“သွားနဲ့ မထိစေနဲ့ဆို၊ လျှာကိုလဲ သုံးလေ။”

ပါးရိုက်ခံရသဖြင့် ထူပူကာ ဝိဇ္ဇာနီ မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ ဒီကောင့်ကိုတော့ ပညာကောင်းကောင်း ပေးမှ ရတော့မည်။ အင်အားချင်း ယှဉ်၍ မရသည့်နောက် ဉာဏ်ချင်း ယှဉ်ရမှာပေါ့။ တတ်သမျှ ပညာကုန်သုံးကာ သူ့ အတံကြီးကို ဝိဇ္ဇာနီ လျှာနှင့် ရစ်ခွေကာ လျက်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ဥကလေးများကိုလဲ လက်နှင့် အသာပွတ်ပေးရင်း အတံကြီး၏ လည်ရစ်ကို နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ရစ်သိုင်းလျှက် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ တပြွတ်ပြွတ် အသံမြည်သည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ အတံကြီး ခံတွင်းထဲ တိုးဝင်လာချိန်များတွင် လျှာကလဲ အလွတ်မပေးပဲ ခွေရစ်ပြီး လျက်ပေးသည်။

ကာမစည်းစိမ်နှင့် တွေ့ချိန်တွင် ဆင်ခြင်တုံတရား မဲ့တတ်သည်မှာ လူ့သဘာဝ၊ ယခုလဲ အင်ဂျင်နီယာမလေး၏ အပြုအစုများအောက်တွင် သာယာသွားသော လူမိုက်သည် သူ့ကို ယုယုယယ အလိုဖြည့်ပေးနေသူမှာ ဥပဒေဘက်တော်သား ဝိဇ္ဇာနီ၊ သူ၏ရန်သူဆိုသည်ကို မေ့လျော့သွားလေပြီ။ ရန်သူ၏ ဆံပင်များကို ထိန်းကိုင်ထားဖို့ကို အာရုံမရနိုင် … သူအထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ဖို့ပဲ စိတ်စောနေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီကလဲ ထိုအချက်ကို သိသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးများဖြင့် အကောင်းဆုံး ပြုစုပေးလိုက်ရာ သိပ်မကြာမီ …

“အင်း … လူဖြစ်ရကျိုး နပ်လိုက်တာကွာ … အင်း”

ဟူသော အာလုတ်သံနှင့်အတူ မျက်လုံးများကို မှိတ်ကာ သူ၏ စေးကပ်ကပ် မျိုးစေ့ရည်များကို ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပါးစပ်အတွင်း ပန်းထည့်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် လုံးဝ အဆက်ပြတ်သွားတော့သည်။

အခွင့်အရေးကို စောင့်နေသော ဝိဇ္ဇာနီကလဲ အေး … လူဖြစ်ရကျိုးနပ်ရင်လဲ သေပေတော့ ဟု တွေးကာ သူမရန်သူ၏ အကျီစကို အောက်ဘက်သို့ ဆောင့်ဆွဲရင်း ပတ်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ ထွက်မကုန်နိုင်သေးသည့် သုပ်ရည်များ ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်များပေါ်သို့ ကျလာသည်ကို ဝိဇ္ဇာနီ အမှတ်မထားနိုင်၊ အခွင့်အရေးရသည့် အချိန်က တိုလွန်းသည်လေ။ ချွတ်ချထားသော သူ့ဘောင်းဘီနှင့်သူ ချည်မိတုတ်မိဖြစ်နေသော ဘဲနာလေး ဟန်ချက်ပျက်၍ သူမကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်လျက်ကျလာချိန်တွင် ဘယ်၊ ညာ ခြေနှစ်ချောင်းလုံးနှင့် ဒူးအားသုံးပြီး သူ့ဗိုက်ကို ကန်လိုက်ရာ သူမကိုယ်ပေါ်မှ ကျော်၍ ခြေကားယား၊ လက်ကားယားနှင့် သမံသလင်းပြင်သို့ ခေါင်းစိုက်ကျလေသည်။ ခွပ်ကနဲ ဦးခေါင်းခွံကွဲသံနှင့်အတူ … လူဖြစ်ရကျိုးနပ်သွားသော လူမိုက်တစ်ယောက် လူ့ဇာတ်သိမ်းသွားလေသတည်း။

🏵️(အခန်း ၇)🏵️

စက်ရုံပျက်ကြီး အောက်ထပ်တွင် ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းက ပြောင်လက်လက် သံသေတ္တာကို ဖွင့်ပြီး ဟိုပရောဂျက်ကို အသုံးပြုထုတ်လုပ်ထားသော သေနတ်ကြီးကို ထုတ်ယူသည်။ သေနတ်ကြီးဆိုသော်လည်း သိပ်အကြီးကြီးတော့ မဟုတ်ပါ။ ၂ ပေ မပြည့်တပြည့်လောက်သာ ရှိပြီး ပေါ့ပေါ့ကလေးသာ ဖြစ်သည်။

“ပြန်စဉ်းစားတော့လဲ ဒါကြီးကို ရောင်းတောင် မရောင်းချင်တော့သလိုပဲ”

ကွန်ကရစ် တိုင်ကြီးတတိုင်ကို မှီ၍ လက်ပိုက်ရပ်နေသော ရာစုသစ်က …

“သဘောပဲလေ၊ ကျနော်ကတော့ ကျနော်ရစရာရှိတဲ့ ပိုက်ဆံနောက်တခြမ်း ရရင် ပြီးတာပဲ”

… ဟု ဝင်ပြောလိုက်သည်။

“အို … ပိုက်ဆံအတွက်တော့ ပူမနေပါနဲ့ရှင်။ တို့ဆိုလိုတာက … ဒီလက်နက်ကြီးနဲ့ဆိုရင် တို့လဲ တစင်ထောင်ပြီး ဆရာမကြီးလုပ်လို့ ရတာပဲ။ ဗေဒါလို ငချွတ်မလေးတောင် ဝိဇ္ဇာနီ လုပ်နိုင်မှတော့ တို့လဲ နာမည်ကျော် လူသတ်သမား ဖြစ်နိုင်သားပဲဟာ”

“အဲဒီ ငချွတ်မလေးက ခင်ဗျားကြီးထက် အပုံကြီးသာတယ်။”

“အောင်မာ … ”

ဒေါက်တာ ကြည်စင့်မျက်နှာ တင်းမာသွားသည်။

“ပြော … ဘယ်အပိုင်း သာသလဲ။”

ရာစုသစ်က ဒေါက်တာ ကြည်စင့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းပြုံးယောင်သန်းသည်။ ဒီတော့မှ ရာစုသစ် ဘာပြောသည်ကို ဝါရင့် အင်ဂျင်နီယာမကြီး ရိပ်မိသည်။ ဒါကတော့ တို့က ပိုသာတယ်၊ မယုံရင် စမ်းကြည့်လို့ ပြောလို့မှ မဖြစ်တာကိုး။ အပျိုကြီးပီပီ မျက်နှာကြီး နီလာကာ …

“ရှင် … ရှင် သိပ်မိုက်ရိုင်းတယ်”

ဟု ရန်ထောင်သည်။ ရာစုသစ်က ဒေါက်တာ ကြည်စင့်ကို စကတည်းက သိပ်ကြည့်မရ၊ အလုပ်ကိစ္စကြောင့်သာ ဆက်ဆံနေခြင်း။ ယခုလဲ သူတခွန်း ငါတခွန်း ငြင်းခုန်မနေချင်သည်နှင့် …

“ကျနော် မနက်ဖြန် တိုက်ပွဲအတွက် ပြင်လိုက်ဦးမယ်၊ ဒေါက်တာ့လဲ ဒီည နားတော့၊ စကားစမြည် ဧည့်မခံနိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ”

ဟု ရှောင်ထွက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့တပည့်တယောက်ကို လက်ပြခေါ်လိုက်ကာ

“နံပါတ် ၃ … ဒေါက်တာ့အတွက် မြေအောက်ခန်းထဲမှာ အခန်းပြင်ပေး၊ ပြီးတော့ လိုလေသေး မရှိအောင် သေချာ ဧည့်ခံထားလိုက်။”

ဟု အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ နံပါတ် ၃ ဟု အခေါ်ခံရသူက လူမိုက်ရုပ်သိပ်မပေါက်၊ မိန်းမချောချောသည်ဟုပင် ပြောလို့ရသည်။ အသက်လဲ ငယ်ပုံရသည်။ အလွန်ဆုံးရှိမှ ၂ဝ စွန်းစွန်း ၂၂ ထက်မပိုသေး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရာစုသစ်၏ ဂိုဏ်းတွင် နံပါတ် ၃ (တတိယခေါင်းဆောာင်) နေရာကို ရထားသူဆိုတော့ ခေသူတော့ မဟုတ်။ အမိန့်ဆုံးသည်နှင့် နံပါတ် ၃ က မြေအောက်ခန်းများဆီသို့ ဦးတည်ကာ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သွားသည်။ ရာစုသစ်ကလဲ မျက်နှာပေါ်မှ အပြုံးရိပ် အရှိန်မသေသေးသော်လည်း ရေဒါ၊ ကွန်ပျူတာနှင့် လက်နက်ထိန်းကိရိယာများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့် နံပါတ် ၃ နောက်သို့ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်း လမ်းလျှောက်လိုက်သွားတော့သည်။

ပစ္စည်း သိုလှောင်ခန်းများ ဖြစ်ခဲ့ဟန်တူသော မြေအောက်ခန်းများသည် ရာစုသစ်တို့ ဒုစရိုက်သမားတသိုက် ပစ္စည်းများ၊ လက်နက်များ သိုလှောင်ရာပင် ဖြစ်၍ နေသေးသည်။ အခန်းတခန်းကတော့ အဝင်တံခါးအနီး ထောင့်တွင် သေသေသပ်သပ် အစီအရီ ပုံထားသော စားစရာ တင်းဘူးများနှင့် ရေသန့်ဘူးကဒ်များမှလွဲ၍ ပစ္စည်းသိပ်မရှိ။ တံခါးပေါက်နှင့် ဝေးသည့်ဘက်တွင်တော့ အနီရောင် L ပုံ ဆိုဖာဆက်တီတလုံးနှင့် အနက်ရောင် ဆုံလည်ကုလားထိုင်တလုံး ရှိသည်။ ဆိုဖာ၏ အတွင်းခွင်ထဲတွင် အဖြူရောင် မွှေးပွကော်ဇောတချပ် ခင်းထားသည်။ ပရိဘောဂများ၏ အရောင်နှင့် ဒီဇိုင်းအရ အမှိုက်ပုံက တွေ့ကရာ စုကောက်လာသကဲ့သို့ပင်။ နံပါတ် ၃ က ဆိုဖာဆက်တီပေါ်တွင် စောင်တထည်ကို ခင်းပေးနေသည်။ ကြည်စင် ဝင်လာသည်ကို တွေ့တော့ ခေါင်းကိုငဲ့ကာ အတော်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်ပြီး …

“တကယ်ဆို ဝိဇ္ဇာနီထက် မကြည်စင်က အများကြီး သာပါတယ်။”

ဟု တခွန်းဆိုသည်။ နံပါတ် ၃ ဘာကို ဆိုလိုသည်ကို သိသဖြင့် ကြည်စင် မျက်နှာနည်းနည်း နီသွားသော်လည်း ဟန်ကိုယ့်ဖို့နှင့် မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ …

“ခေါင်းအုံး ၂ လုံးလောက် ရနိုင်မလားကွယ်”

ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။ ကြည်စင်၏ ကိုယ်ခန္ဒာကို စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်စိအရသာ ခံနေသည့် ချာတိတ်ကလေးက

“ဒါ ဟိုတယ် မဟုတ်ဘူး မကြည်စင်၊ ခေါင်းအုံးချင်ရင် ဒီစောင်ကို လုံးပြီးအုံး၊ ချမ်းရင် ဒီစောင်ကို ခြုံ၊ ဆိုဖာက ပူရင် ဒီစောင်ကိုပဲ ပြန်ခင်း”

ဟု လုံးဝ အကြည့်မလွှဲပဲ ပြန်ဖြေသည်။ ဗို့အား သိန်း ၃ဝ အကြည့်များအောက်တွင် ကြည်စင် အတော်ပင် ရင်ဖိုသွားသည်။ ကောင်လေးက မျက်နှာကသာ ကလေးမျက်နှာနှင့် အကြည့်က ရာစုသစ် မဗေဒါကို ကြည့်သော အကြည့်မျိုး၊ မရမီကပင် သူပိုင်စိုးနေပြီးသကဲ့သို့ ကြည့်သည့် အကြည့်။

အပျိုကြီးဆိုသော်လဲ ကြည်စင်က အရိုင်းလေး မဟုတ်၊ နိုင်ငံခြားတွင် ဒေါက်တာဘွဲ့သွားယူတုန်းက ဟိုကလူ နှစ်ယောက်၊ သုံးယောက်ခန့်နှင့် တွဲဖူးသည်။ နိုင်ငံခြားမှာ တွဲတယ်ဆိုတော့ ဇာတိမှာလို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း အဖြူရောင်လေးမဟုတ်၊ အညို၊ အနီ၊ အနက်၊ အပြာ၊ ခရမ်း … ကာလာစုံခဲ့သည်။ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်တော့မှ အိမ်ထောင်မကျသေးသော အဖြူရောင် အပျိုကြီးအဖြစ် ပြန်ရောက်သည်။

ကောင်လေးက စိုက်ကြည့်နေသည်မှာ ကြည်စင်လင်းအဖို့ ပုန်းကွယ်ရာမဲ့နေသလိုပင် … သူ့အကြည့်နက်နက်များက သူမ ဝတ်ထားသော ဇာနားကွပ် ရင်ဖုံးအကျီနှင့် Push-up ဘရာဇီယာကိုပင် ထွင်းဖောက်ကာ သူမ၏ ရင်သားများကိုသာမက သူမ၏ နှလုံးအိမ်၊ သိစိတ်၊ မသိစိတ်များအထိ လှန်လှောကြည့်ရှုနေသကဲ့သို့။ ကြည်စင့်ရဲ့ ပထမဆုံးလူက ဒီလိုပဲ ကြည်စင့်ကို စိုက်ကြည့်ဖူးတာ ပြန်သတိရလာမိသည်၊ သတိရတော့ လွမ်းသည်၊ အလွမ်းက မျက်နှာပေါ်တွင် ပေါ်သည်။ အကြည့်များရဲ့ နောက်ဆက်တွဲ ဇာတ်လမ်းများကိုပါ တဆက်ထဲ သတိရမိသည်။ သတိရတော့ မောသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ ပေါ်နေသည့် အလွမ်းနှင့် အမော ဇာတ်လမ်းစုံကို နံပါတ် ၃ က အဓိပ္ပါယ်ဖော်သည်၊ သူသိသွားပြီ။

ကောင်လေး သိသွားပြီဟူသော အသိနှင့် ကောင်လေး၏ အကြည့်များအောက်ဝယ် အလွမ်း၊ အမောနှင့် အရှက်တို့ ပေါင်းဆုံကာ ကြည်စင့်ခေါင်းလေး မသိမသာ ငုံ့သွားသည်။

“မင်းသွားတော့ … တို့ … တို့ နားတော့မယ်”

ကြိုးစားထိန်းပြောသည့်ကြားက အသံက နည်းနည်းတုန်ကာ စကားက ထစ်သွားသေးသည်။

“ကျနော့်အမြင်တော့ မကြည်စင် ဝိဇ္ဇာနီထက် အများကြီး သာပါတယ်။ …”

အဖြေတောင်းခံရသည့် အပျိုဖြန်းလေးတယောက်လို ခေါင်းလေး ငုံ့ကာ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေသော ကြည်စင့်လက်ကို ကောင်လေးက ကိုင်ကာ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်စေရင်း စကားကို ဆက်သည်။

” … ရင့်ကျက်မှုချင်းပဲ ယှဉ်မလား၊ ပညာချင်းပဲ ယှဉ်မလား၊ အလှချင်းပဲ ယှဉ်မလား၊ အို … မျက်နှာပေါက်၊ အရပ်အမောင်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အားလုံးဝိဇ္ဇာနီက မကြည်စင်ကို မယှဉ်နိုင်ပါဘူး။”

ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်၊ ဝိဇ္ဇာနီရဲ့ မျက်နှာပေါက်က ကလေးမျက်နှာမျိုး၊ အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာမျိုး၊ သိပ်မရှည်သည့် ဘဲဥပုံ မျက်နှာမျိုး၊ ပါးရိုးတွေမြင့်သော်လည်း မေးရိုးက သိပ်ပြီး ဆွဲဆောင်မှု မရှိ။ ကြည်စင့် မျက်နှာပေါက်ကတော့ မေးရိုးတွေ ပိုပေါ်သဖြင့် ပိုပြီး ညို့အားကောင်းသည်။ ဆက်ဆီရိုးလို့ ခေါ်ကြသည့် ညှပ်ရိုးတွေကလဲ ၁၀၀% အပြည့် မပိုမလို ဆက်ဆီဖြစ်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီက သာမာန်မိန်းကလေးများထက် မဆိုစလောက်ကလေး အရပ်ပိုမြင့်သော်လည်း ကြည်စင်က ဝိဇ္ဇာနီထက် လက် ၄ လုံးလောက် ပိုမြင့်သည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ဝိဇ္ဇာနီက ပြားချပ်မနေသော်လည်း မော်ဒယ်လ်ကိုယ်လုံးမျိုး သွယ်သွယ်၊ ကြည်စင်လင်းကတော့ ပြည့်ပြည့်ထွားထွား ဖောင်းသင့်သည့်နေရာ ဖောင်း၊ လုံးသင့်သည့်နေရာ လုံးသည့်တိုင် အရပ်မြင့်သဖြင့် ကြည့်လို့ အတော်ပင်ကောင်းသည်။ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ကာ လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်သဖြင့် လက်မောင်းများ၊ ဗိုက်သားနှင့် ပေါင်တံများမှာလဲ အဆီပိုမရှိ သွယ်လျနေသည်။

“မကြည်စင် … တစင်ထောင်ချင်ရင် ကျနော်နဲ့ လက်တွဲပါ။ ကျနော်ပြောတာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ထက် ပိုတဲ့ လက်တွဲဖော်အဖြစ်ကို ပြောတာ။ မကြည်စင် လက်ခံတယ်၊ နော်။”

မေးပုံက ချည်ပြီး တုတ်ပြီး၊ ‘လက်ခံမလား’ ဟု မမေး၊ ‘လက်ခံတယ်၊ နော်’ တဲ့။ ကြည်စင် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ မျက်လုံးဝိုင်းလေးများဖြင့် ချာတိတ်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း …

“တို့ … တို့ မသိဘူး”

ဟု အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ပြန်ဖြေသည်။ ဘာလို့ အပြတ်မငြင်းလိုက်သလဲ ကြည်စင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် နားမလည်။

“မကြည်စင်ကို ကျနော်နမ်းလိုက်ရင် သိသွားမှာပါ။ ဘာမှ မတွေးနဲ့၊ စိတ်ကိုလျှော့ထားနော်။”

ကြည်စင်ဘာမျှ ပြန်မပြောနိုင်တော့။ ပါးစပ်က အာစေးထည့်ထားသလို ဆွံ့နေသည်။ သူမ၏ ဘယ်ဘက်တွင် ထိုင်နေသော ချာတိတ်ကလေး၏ နှုတ်ခမ်းများက ကြည်စင့်မျက်နှာနားသို့ ကပ်လာသည်။ ကြည်စင် ခေါင်းကို ပိုငုံ့လိုက်မိသည်။ ချာတိတ်က ကြည်စင့်မေးဖျားလေးကို ဘယ်လက်နဲ့ ကိုင်ကာ မော့စေပြီး ညာလက်က သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ဘက်သို့ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ကြည်စင့်နှုတ်ခမ်းနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ထိလုမတတ်ဖြစ်သွားလေသည်။ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနှင့် သူမကို ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ပွေ့ထားသော ချာတိတ်ကို ဒေါသမထွက်နိုင်ပဲ သူ့အနမ်းကို ကြည်စင် ဘာလို့ မျှော်နေမိသည်ကို သူမကိုယ်တိုင် ရှင်းမပြတတ်။ မျှော်နေပါမှ သူက မနမ်း၊ ကြည်စင့်မျက်လုံးများကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်ကို ကြည်စင်မခံနိုင်၊ မျက်လွှာချထားမိသည်။ စောင့်ရတာ စိတ်မရှည်သဖြင့် ကြည်စင်ကိုယ်တိုင်ပင် ရှေ့တိုးကာ သူ့နှုတ်ခမ်းများကို စုတ်နမ်းလိုက်သည်။ ကြည်စင့် တကိုယ်လုံး နွေးသွားသည်။ သို့သော် သူက စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း အနမ်းကို ရပ်ကာ နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သည်။

“အခု သိပြီလား။”

တကိုယ်လုံး ထူပူနေသည့် ကြည်စင် ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်။ ရင်ထဲမှာ မောနေသည်။ ချာတိတ်က ကြည်စင့်ကို အမောဖြေခွင့် မပေး၊ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်သွားပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ အရင်ထက် ပိုကြာသည်။ သူ့ဘယ်လက်က ကြည်စင့် ညာလက်အောက်ကနေ ခါးကို ဖက်သည်။ ကြည်စင် အရည်ပျော်တော့မည်။ တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေလာသဖြင့် သူ့ရင်ထဲသို့ ကြည်စင်ပိုတိုးဝင်လိုက်သည်။

“လက်ခံတယ် … ဟုတ်”

နှုတ်ခမ်းချင်းကွာသွားချိန်တွင် ကြည်စင်က အသက်ကို လုရှူနေရသော်လည်း လူဆိုးလေးက သူသိချင်တာကို အေးအေးဆေးဆေးပဲ မေးသည်။ သူမ ဒီဒုစရိုက်သမားလေးကို ချစ်မိသွားပြီလား။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်မေးပြီး ကြည်စင် အဖြေကို ကြောက်နေမိသည်၊ အဖြေကို မသိလို။ တွေးနေစဉ်မှာပင်

“ဟုတ် … ဟုတ်”

တကိုယ်လုံး ထူပူနေသည့် ကြည့်စင် ပါးစပ်က ယောင်ပြီး ဟုတ် ဟု ထွက်သွားသည်။ ထွက်သွားတာမှ တကြိမ်ထဲတောင်မဟုတ်၊ နှစ်ကြိမ်။ ကြည်စင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် မယုံနိုင်၊ ဘုရားတမိသည်။

ဒီတခါ နှုတ်ခမ်းချင်းထိတော့ သူ့လျှာက ကြည်စင့်လျှာကို လာထိသည်။ ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းသည် အင်ဂျင်နီယာ ပါရဂူမကြီးအဖြစ်မှ အချစ် မူလတန်း ကျောင်းသူလေးအသွင် ပြောင်းသွားသည်။ ကြည်စင့်လျှာက သူ့လျှာကို ပြန်ပြီး တိုက်စစ်ဆင်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲခွာ၍ ချာတိတ် အနမ်းများ ကြည်စင့်မျက်နှာအနှံ့သို့ ကျရောက်လာသည်။ နောက်ဆုံး ကြည်စင့်နားရွက်ဖျားကလေးကို ချာတိတ်က အသာငုံလိုက်သည်။ ကြည်စင် ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထကာ ဟင်းကနဲ နှုတ်က ညည်းလိုက်မိသည်။ လူဆိုးလေးက ကြည်စင့်နားရွက်ထဲ သူ့လျှာကို အသာထိုးထည့်ချိန်မှာတော့ အရိုးပျော့ဆေးမိသွားသည့်ပမာ ကြည်စင် ခွေဆင်းသွားတော့သည်။ ကြည်စင် နာရီတွေ၊ မိနစ်တွေ၊ စက္ကန့်တွေ အကုန်မေ့ကုန်ပြီ။

“သူ မကောင်းဘူး … တို့ … တို့ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ထကုန်ပြီ။”

ချာတိတ် သူ့ကို လွှတ်လိုက်ချိန်တွင် ကြည်စင် ရန်တွေ့သည်။ ချာတိတ်က သူမကို ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ပါးရင်း၊ နားရင်းများမှတဆင့် ဝင်းမွတ်နေသည့် လည်တိုင်များကို အနမ်းနယ်ချဲ့သည်။ ကြည်စင် ဆံထုံးထုံးထားတာ သူနမ်းဖို့ လမ်းရှင်းပေးထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ သက်ပြင်းရှည်ကြီးတွေ ဆက်တိုက်ချပြီး မတ်မတ်ပင် မထိုင်နိုင်တော့သော ကြည်စင့်ကိုသူမချစ်သူ အသစ်စက်စက်ကလေးက သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲသိပ်လိုက်ပြီး လည်တိုင်ကို ငုံ့နမ်းသည်၊ ငုံ့ပြီး စုပ်ထားလိုက်သည်ဆိုလျှင် ပိုမှန်မည်။ အင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲသံနှင့်အတူ ကြည်စင်ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးကောက်သွားသည်။ ရင်ဖုံးအကျီ ကြယ်သီးများ ချာတိတ် ဖြုတ်ထားသည်ကို နို့ကို ဘရာပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတော့မှ ကြည်စင်သိသည်။

“အို … ဘေဘီရယ် … ”

“ထဦး”

ချာတိတ်က ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲ အမိန့်ပေးသည်။ သူ့အပြုအစုများအောက်တွင် ကြည်စင် ခုခံနိုင်စွမ်း မဲ့နေသည်။ ကြည်စင့်ကို သူလုံးဝ ပိုင်သွားပြီ၊ ဒါကို နှစ်ယောက်လုံး သိနေသည်။ ကြည်စင် ထရပ်လိုက်တော့ သူက ကြည်စင့်ကို နောက်က သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ဂုတ်သားလေးတွေကို နမ်းသည်၊ နမ်းရင်း သူမ ဘရာချိတ်ကို အကျီပေါ်မှ စမ်းကာ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘရာကို အကုန်မချွတ်ပဲ အသာလှန်တင်ကာ အထိန်းမဲ့သွားသော သူမ ရင်သားများကို သူဆုတ်ကိုင်ကာ နာနာလေး ညှစ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်နှင့် တလှည့်စီလုပ်ပေးရာ ကြည်စင့် နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေတော့သည်။

မြေအောက်ထပ်ရှိ ယာယီဧည့်ခန်းထဲ ရောက်ပြီး ၁၅ မိနစ်မပြည့်မီမှာပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မတ်မတ်မရပ်နိုင်သည့် ဧည့်သည်မလေးမှာ ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်လွန်းသည့် အိမ်ရှင်ကို နောက်ပြန်မှီကာရပ်ရင်း သူဧည့်ဝတ်ပြုသည့် ဒုတိယအရွယ်၏ ပထမဝေဒနာများကို အလူးအလိမ့် ခံစားနေရသည်။ သူမ၏ ဆင်စွယ်ရောင် ချည်ထမီလေးမှာလဲ သူဘယ်အချိန်က ချွတ်ချလိုက်သည်မသိ၊ ခါးတွင် မရှိတော့ပဲ ကော်ဇောပေါ်တွင် အကွင်းလိုက် ပုံကျနေသည်။ သူမ၏ ရင်ဖုံးအကျီမှာ ရင်ကို မဖုံးနိုင်တော့၊ ဘရာမှာလဲ သူ့နေရာမှာ မရှိတော့ပဲ တာဝန်ကို ကိုယ်လွတ်ရုန်းနေသည်။ အိမ်ရှင်၏ နှုတ်ခမ်းများမှာ ဧည့်သည်၏ ဂုတ်နှင့် လည်တိုင်များကို လည်းကောင်း၊ ဘယ်လက်များမှာ ရင်သားများကို လည်းကောင်း၊ ညာလက်များမှာ ပင်တီဖုံးနေသည့် ပန်းပွင့်လေးကိုလည်းကောင်း အသီးသီး ဧည့်ခံလျှက်ရှိသည်။ ဧည့်သည်မလေး၏ နှုတ်မှလဲ အိမ်ရှင်၏ ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်မှုကို ကျေးဇူးတင်သည့်အနေနှင့် ချစ်အာမေဋိတ်သံများ တအိုအို တဟင့်ဟင့်နှင့် အတားအဆီးမရှိ ထုတ်လွှတ်လျှက်ရှိသည်။

🏵️(အခန်း ၈)🏵️

ဝိဇ္ဇာနီအဖို့ ပထမဆုံးလုပ်ရမည်က သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်ကို ပြန်ယူဖို့၊ ဘူးသီးခြောက်ပဲ ရာစုသစ်နှင့် ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်ပါက မည်သို့ ဇာတ်သိမ်းတတ်သည်ကို သူမ ကိုယ်တွေ့ကြုံခဲ့ပြီးပြီ။ ရာစုသစ်၏ အိပ်ခန်းအတွင်းမှ အပြင်သို့ ဝိဇ္ဇာနီ ခေါင်းပြူကြည့်သည်။ စင်္ကြန်လမ်းတွင် ဘယ်သူမှ မရှိတာ သေချာတော့မှ မှောင်ရိပ်ကိုခိုကာ ခြေဖျားထောက်လျှက် စင်္ကြန်ဘက်သို့ ထွက်သည်။ ခြေဗလာနှင့် ခြေဖျားထောက်ပြီး လမ်းလျှောက်ရသည်မှာ သိပ်တော့ မလွယ်လှ၊ ရာစုသစ် စိတ်တိုင်းကျ အချစ်ခံထားရသဖြင့် သူမ၏ ခြေထောက်များက ပျော့ခွေချင်နေသည်၊ ဗိုက်ထဲကလဲ အောင့်နေသည်။

ညနက်ပြီဖြစ်သဖြင့် ရာစုသစ်၏ နောက်လိုက်များမှာ စခန်းလုံခြုံရေး ကင်းတာဝန်ကျသူမှအပ သူတို့အသီးသီး၏ အိပ်ခန်းများတွင် အိပ်မောကျနေကြပြီ။ ကင်းတာဝန်ကျသူများမှာလဲ စခန်းအဆောက်အဦ အပြင်ဘက်တွင်သာ လမ်းပတ်လျှောက်သူ လျှောက်၊ ဆေးလိပ် ထိုင်သောက်သူ သောက် လုပ်နေကြသည်။ စခန်းအတွင်းတွင် လက်နက်ထိန်း စက်ခလုပ်ခုံများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည့် ရာစုသစ် တယောက်သာ ရှိသည်။

ရာစုသစ်ရှိရာ ခန်းမအတွင်းတွင်ပင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဘူးသီးခြောက်ရှိနေသည်။ ရန်သူ့လက်နက်ဆိုလျှင် ရာစုသစ် သေချာ သိမ်းဆည်းနေကျ ဖြစ်သော်လည်း ဒီတခါတော့ မစိတ်မွှန်နေသဖြင့် ကိုယ်တိုင်လဲ မသိမ်းမိ၊ ငယ်သားများကိုလဲ မသိမ်းခိုင်းမိ။ ဘူးသီးခြောက်က အခန်း၏ ညာဘက်ခြမ်း၊ ရာစုသစ်က အခန်း၏ ဘက်ဘက်ခြမ်းတွင် အလုပ်များနေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီ ကံကောင်းချင်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒီအတိုင်း ချထားသည့် သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်ကို ရာစုသစ်က ကျောပေးထားသည်။ သို့သော် ဘူးသီးခြောက်ကို ရာစုသစ်၏ နောက်ကျောဘက်မှ ဖြတ်သွား၍သော်လည်းကောင်း၊ စခန်းဝင်းအတွင်း ထွက်သွားပြီး ဟိုဘက်ခြမ်းက ပြူတင်းပေါက်မှ နှိုက်၍သော်လည်းကောင်း ယူရမည်။ စခန်းဝင်းအတွင်း ထွက်လျှင် ကင်းသမားများကို ပျော်တော်ဆက်နေရနိုင်သည့်အပြင် ရာစုသစ်ကြည့်ရတာ သူ့အလုပ်မှာ အာရုံဝင်စားနေသဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ စွန့်စားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ပြေးစမ်း ဝိဇ္ဇာနီ … အလွန်ဆုံး ခြေလှမ်း ၈ လှမ်းပဲ၊ ပြေးစမ်း။

တလှမ်း၊ နှစ်လှမ်း၊ သုံးလှမ်း၊ လေးလှမ်းမြောက်တွင် ရာစုသစ် ခြင်္သေ့လည်ပြန် လှည့်ကြည့်သည်၊ ဝိဇ္ဇာနီကို မထင်မှတ်ပဲ မြင်လိုက်ရသဖြင့် ခေတ္တမင်တက်မိနေသေးသည်၊ ငါးလှမ်း၊ ခြောက်လှမ်း … ရာစုသစ် သတိဝင်လာပြီး ဘူးသီးခြောက်ကို ပြေးဆွဲသည်။ သို့သော် ဝိဇ္ဇာနီက ခြေလှမ်းသာသဖြင့် ဘူးသီးခြောက်ကို သူ့ထက်အရင် ရသွားသည်၊ ရာစုသစ် ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ပြီး ဘေးတွင်ရှိသည့် ၂ ပေခန့်ရှိသည့် သစ်သားပွတ်လုံးတုတ်ကို ကိုင်ကာ ဝိဇ္ဇာနီနှင့် တိုက်ခိုက်ရန် ပြင်သည်။

“ကဲ … ရှင်နဲ့ ကျမနဲ့ နောက်တချီပေါ့” ခါးကိုထောက်၊ ရင်ကိုကော့ပြီး ဆံပင်နီများကို သပ်တင်ရင်း သူရဲကောင်းမယ်ကလေးက ဟန်ပါပါ စိန်ခေါ်လိုက်သည်။

“ရတယ်လေ၊ ကိုယ် ဒါပြီးရင် လာခဲ့မယ်၊ အိပ်ခန်းထဲမှာ သွားစောင့်နေချေ။”

ရာစုသစ် ပြန်ပက်တော့ သူမ စကားပြော လောသွားတာ သတိထားမိသည်။

“ရှင် သေမယ်”

ဟု ကြိမ်းဝါးရင်း ရာစုသစ်ကို ဒေါသနှင့် ခုန်အုပ်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီမှာ ဘူးသီးခြောက် အစွမ်းကြောင့် သန်မာ လျှင်မြန်နေသော်လည်း စောစောက ချစ်ပွဲကြောင့် ဗိုက်ထဲက အောင့်နေသဖြင့် ခါတိုင်းလောက် မသွက်လက်၊ သူမ၏ တိုက်ခိုက်မှုကို ရာစုသစ်က အလွယ်ပင် ရှောင်လိုက်နိုင်ရုံမက သူမခေါင်းကို လက်ဆစ်ဖြင့် ဒေါက်ကနဲ ခေါက်သွားရာ ဝိဇ္ဇာနီ ကြယ်တွေ၊ လတွေပါ မြင်လိုက်ရသည်။

ဝိဇ္ဇာနီ ခေါင်းထိသွားသဖြင့် ခေတ္တငြိမ်သွားသည့် အခွင့်ကောင်းကို လက်လွတ်မခံပဲ ရာစုသစ်က သူမ၏ နောက်ကျောဘက်မှ ချည်းကပ်ကာ ဘူးသီးခြောက်ကို ဖြုတ်ယူရန် ကြိုးစားသည်။ ဝိဇ္ဇာနီလန့်ပြီး တံတောင်နှင့် တွတ်လိုက်ရာ ရာစုသစ် ရင်ဝတည့်တည့် ဖြစ်သဖြင့် အွပ်ကနဲ အသက်ရှူမှားကာ နောက်ပြန်ဆုတ်ရသည်။ နောက်တချီ ရာစုသစ် ချည်းကပ်လာတော့ ဝိဇ္ဇာနီ ကိုယ်ကိုလှည့်၍ သူ့မျက်နှာကို မှန်းကန်ပစ်လိုက်ရာ ရာစုသစ် မနည်းလွတ်အောင် ရှောင်လိုက်ရသည်။ ကန်ချက်လွဲသဖြင့် ဟန်ချက်ပျက်သွားသည့် ဝိဇ္ဇာနီ တင်ပါးကို ပွတ်လုံးတုတ်ဖြင့် ရာစုသစ် လွှဲရိုက်လိုက်သည်။

“ဖပ်” “အား … ”

တော်တော်နာသဖြင့် မျက်ရည်ဝဲသွားသော ဝိဇ္ဇာနီ သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်သည်။

“စောစောတုန်းက မင်းကို ချစ်ရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ စာဖွဲ့လို့ ကုန်မယ် မထင်ဘူး …”

ရာစုသစ်က ခပ်အေးအေးပင် စသည်။

” … နောက်လဲ မကြာမကြာ မင်းကို ချစ်ခွင့်ရမယ်လို့ ကိုယ်မျှော်လင့်ပါတယ်။”

“ဆုတောင်းလေ”

ဝိဇ္ဇာနီ စိတ်တိုတိုနှင့် ရာစုသစ်ကို အတင်းဝင်လုံးသည်။ ဘူးသီးခြောက် အစွမ်းကြောင့် ရာစုသစ် ကြာကြာ တောင့်မခံနိုင်ပဲ တဖြည်းဖြည်း အရေးနိမ့်လာသည်။ တကွက်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ ရာစုသစ်လက်ကို ဖမ်းမိသွားသည်။ ဒေါသအလျှောက် လက်ကို လိမ်ချိုးပြီး တအား ကိုင်ပေါက်လိုက်ရာ ရာစုသစ် ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်သို့ လွင့်ကျသည်။ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ ရာစုသစ်က သူ့ယာဉ်ပျံဆီသို့ ပြေးသည်ကို ဝိဇ္ဇာနီ အပြေးလိုက်သော်လည်း မမီတော့၊ ရာစုသစ်က ယာဉ်ပျံကို မောင်း၍ ပြေးချေပြီ။

ဖိတ်သွားသော နွားနို့အတွက် ငိုနေရန် အကြောင်းမရှိသည်မို့ ရာစုသစ်၏ ဂိုဏ်းသားများကို လက်ရဖမ်းဆီးနိုင်ရန်သာ ဝိဇ္ဇာနီ အာရုံစိုက်၍ ဆက်လှုပ်ရှားသည်။ အရေအတွက်များသော်လည်း ရာစုသစ်လောက် တိုက်ရည်ခိုက်ရည် မကောင်းသည့် ကင်းသမား လက်တဆုပ်စာကို ဝိဇ္ဇာနီ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ကြိုးတုပ် ဖမ်းဆီးလိုက်နိုင်သော်လည်း စခန်းအတွင်း တခန်းဝင်၊ တခန်းထွက် ဝင်ရောက် ဖမ်းဆီးဖို့မှာ ထင်သလောက် မလွယ်ကူ။ နေရာခွင် ကျဉ်းမြောင်းသည့်အတွက် ခါးမှ ဘူးသီးခြောက်ကို အလစ်တွင် ဖြုတ်ယူသွားလျှင် ဘဲအုပ်က တရာနှစ်ရာ၊ မဗေဒါက တပွင့်ထဲအဖြစ် ရောက်သွားနိုင်သဖြင့် သတိကြီးစွာနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ ရှင်းလင်းရလေရာ မခုခံပဲ ကိုယ်လွတ်ရုန်း ထွက်ပြေးကြသည့် ဂိုဏ်းသားများကို ဖမ်းဆီးဖို့ကိုတော့ ဝိဇ္ဇာနီ လက်လျှော့လိုက်ရသည်။

မြေအောက်ခန်းအတွင်းရှိ ချစ်စ၊ ကြင်စ ချစ်သူနှစ်ဦးမှာတော့ ဝိဇ္ဇာနီ၏ အဖြစ်သနစ်များကို မသိ၊ တက်ညီလက်ညီ ချစ်ပွဲဝင်လျှက်ရှိသည်။ ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် အလျားလိုက် ကျောခင်းကာ ပေါင်သွယ်သွယ်လေးများကို ကားပြီး ချစ်လမ်းဖွင့်ထားပေးထားသည့် ကြည်စင်လင်း၏ ကိုယ်တွင် အဝတ်ဆို၍ နတ္ထိ။ သူ့ချစ်သူက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ အုပ်မိုးလျှက် ချစ်သံမှိုကို အပေါ်စီးမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်ကာ နှက်နေသည်။ အမည်နာမပင် မသိရသေးခင်မှာပင် ချစ်သူ့ ရင်ခွင်အတွင်း ချစ်သံမှိုဒဏ်ကို အလူးအလိမ့် ခံနေရသည်ကို ကြည်စင်လင်းက ရှက်စနိုးသော်လည်း သူမ ညီမလေးကတော့ ချစ်ဝတ်ရည်များ ခပ်ရွှဲရွှဲထုတ်၍ စိတ်ပါလက်ပါ တုံ့ပြန်နေသည်။ သူ့ ဆောင့်ချက်များမှာလဲ အားမာန်အပြည့်နှင့်၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း သူမပါးစပ်မှ အင့်ကနဲ၊ အီးကနဲ အော်ညည်းရသည်အထိ။

“အင့်” … “အီးးး” … “အ” … “အာ့” …”အင့်”

သူဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ပြောပြရန် ခက်သည့် အရသာက ညီမလေးမှ တကိုယ်လုံးသို့ တလိမ့်လိမ့် တက်တက်လာသည်။ တသက်လုံး အပျိုကြီးအဖြစ် ထိန်းသိမ်းလာသမျှ ဒီချာတိတ်လေးနဲ့မှ ဇာတ်လမ်းစကတည်းက အလဲအကွဲနှင့် အညှာလွယ်သူ ဖြစ်ခဲ့ရသည့်အပြင် ဒီအတိုင်း ဆက်လွှတ်ပေးလိုက်ပါက ထိလိုက်တာနဲ့ ဇာတ်သိမ်းသူ တဏှာကြီးသည့် မိန်းမ အဖြစ်ပါရောက်တော့မည်မို့ ကျောင်းမှန်းကန်မှန်းသိအောင် သူမလဲ တလှည့် လက်တုံ့ပြန်ကာ အစွမ်းပြမှဖြစ်တော့မည်ဟု တွေးကာ …

“တို့ … အ … အပေါ်က … အင် ခဏ … အာ့ နေမယ်”

ဟု ဆောင့်ချက်များကြားမှ အားတင်း ပြောလိုက်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက ချက်ချင်းမရပ်ပဲ ဆယ်ချက်၊ ဆယ့်ငါးချက်လောက် ထပ်ဆောင့်ပြီးမှ ဖွားဖက်တော်ကို မချွတ်ပဲ ကြည်စင်လင်းကို ဖက်ကာ အသာထစေသည်။ ပြီးမှ နောက်ပြန်လှန်ချကာ ဆိုဖာလက်တင်ကို ကျောမှီလိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်များကို သူမခြေထောက်များ အောက်မှ လျို၍ ဆိုဖာပေါ် ဆန့်တန်းလိုက်ရာ ကြည်စင်လင်းက သူ့အပေါ်တွင် ခွထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သွားတော့သည်။

ကြည်စင်လင်းကလဲ အချိန်မဆွဲပါ၊ ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်၍ သူ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချကာ ခါးနှင့် ဒူးအားဖြင့် တင်ပဆုံကိုလှုပ်ပြီး အစွမ်းပြတော့သည်။ ဤပုံစံနှင့်ဆိုလျှင် သံမှိုကြီးကို အနက်ကြီး အနာခံ သွင်းစရာ မလိုပဲ သူမ ကြွက်သားသန်သည့်နေရာတွင်သာ သူ့ဒစ်ကိုထားကာ ကစားနိုင်သည်မို့ ကောင်လေး တခဏအတွင်း လမ်းဆုံးကို ရောက်သွားလိမ့်မည်ဟု ကြည်စင်လင်း ထင်မိသည်။

သို့သော် အထင်နှင့် အမြင်မှာ တက်တက်စင် လွဲလေသည်။ ချာတိတ်၏ ကျွမ်းကျင်မှုက သူ့ဆရာ ရာစုသစ်နှင့် မတိမ်းမယိမ်း၊ ကြည်စင်လင်း၏ ချက်ကောင်းနေရာတွေကိုလဲ သူ ဘယ်လိုနည်းနှင့် သိနေသည် မသိ။ ကြည်စင်လင်း၏ ခါးကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူမ၏ ချက်ကောင်းနေရာတွေကို ထိအောင် ကပ်ညှောင့်ရင်း အပေါ်ကလဲ သူ့မျက်နှာနားကပ်နေသည့် နို့ကို ငုံကာ လျှာနှင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန် လျက်သည်။ မထင်မှတ်ပဲ အပေါ်အောက် စစ်မျက်နှာဖွင့် အတိုက်ခံလိုက်ရသည်မို့ ကြည်စင်လင်း အသက်ရှူတွေမှားကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။ သူမက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသော်လည်း ချာတိတ်က သိသည်၊ ထိုးစစ်ကို တရကြမ်းဆက်သဖြင့် ကြည်စင်လင်းမှာ တအင်းအင်း အော်ညည်းရင်း တဆုတ်ထဲ ဆုတ်ပေးနေရသည်။ သူမ သတိဝင်လာချိန်တွင် အတင်းရုန်းသော်လည်း အရမ်းနောက်ကျသွားပြီ၊ သူက ခါးကိုအတင်းဖက်ထားသဖြင့် ရုန်းမရတော့။ မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်သည့်အဆုံးတွင် …

“အင့် … ဟင့် … ဟီးးးးးးးးးးး”

ဆိုသည့် ညည်းသံရှည်နှင့်အတူ ကြည်စင်လင်းခါးကြီး ကုန်းတက်လာကာ သူ့ပခုံးကို ဖြစ်ညှစ်ရင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ တငြိမ့်ငြိမ့် ရောက်သွားရတော့သည်။

“ဟေ့ … ထဦး၊ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ရင် အောက်မှာပြန်နေ”

အအိအိနှင့် အသက်ရှူမမှန်သေးပဲ ပခုံးပေါ်မေးတင်ကာ အကြာကြီး ငြိမ်နေသည့် ကြည်စင်လင်းကို ချာတိတ်က နားခွင့်မပေးပဲ အတင်းထခိုင်းသည်။ အပြောခံလိုက်ရသည်မို့ ရှက်ရှက်နှင့် အားတင်းကာ သူမ ထပြီး ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်သည်။ သူမလို အဆုံးသတ်ဖို့ ခက်သော မိန်းမသားတောင် တခါ ပြီးပြီမို့ သူလဲ သိပ်ကြာတော့မှာ မထင်ပါဘူးလေ ဟု တွေးကာ ဒူးတွေ ချောင်နေသည့်တိုင် အားတင်း၍ ဒူးအားကိုသုံးပြီး အထိုင်အထလုပ် ပြုစုပေးသည်။

ချာတိတ်ကလဲ ကြည်စင်လင်း ထသည့်အခါတိုင်းတွင် သူမ၏ တင်ပါးကို လက်ဝါးနှင့် ပင့်မြှောက်ပေးသည်၊ ပြန်အထိုင်တွင် အောက်မှ ခါးကို ကော့တင်ကာ ဆီးကြိုသည်။ ကြိုရာတွင်လဲ ဖြစ်သလို မကြို၊ ကြည်စင်လင်း၏ ချက်ကောင်းနေရာများကို ထိထိမိမိ ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်စေရန် သေချာ ချိန်ဆ၍ အားနှင့် အင်နှင့် ကြိုဆိုရာ ကြည်စင်လင်း ထိုင်ချလိုက်တိုင်း ဖုန်းကနဲ အသံမြည်သည်။ အထိအတွေ့က ချက်ကောင်းတွေချည်း ဖြစ်သည့်အပြင် တခါပြီးပြီးလျှင် ဆက်တိုက်ပြီးတတ်သည့် မိန်းမသားခမျာ နှစ်မိနစ်ပြည့်အောင်ပင် အထိုင်အထ မလုပ်နိုင်ရှာ၊ အချက်ရေအားဖြင့် ၆ဝ ပင်မပြည့်၊ တအီအီနှင့် အော်မြည်ရင်း သူမချစ်သူကို အတင်းဖက်ထားပြီး ဇာတ်သိမ်းခန်းသို့ နောက်တချီ ရောက်ရလေသည်။

“ဟင့် … အီးးးး … ဟင့် … ဟင့် … အီး …. ဟင့် … ဟီး”

ဒီတခါတော့ တအိအိမျှ မကတော့ … အသက် ရှိုက်သွင်းသံ ဟင့်ကနဲပြီးလျှင် ဟီးကနဲ ရှူထုတ်သံ ထွက်လာရသည်အထိ … ကြည်စင်လင်း ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မောနေသည်။

“ကဲ … အပေါ်မှာပဲဆက်နေမလား၊ အောက်မှာနေမလား”

“ဟင့် … အိ … ဘယ်လိုမှ … ဟင့် … မနေဘူးးး … ဟင့် … ဟီး”

“ရတယ်လေ”

ချာတိတ်က ကြည်စင်လင်းကို တွန်းကာ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အရည်တွေနှင့် ရွှဲနေသည်မို့ ပြတ်ကနဲ အသံပင် မြည်သည်။ ခြေထောက်များကို သူမပေါင်များအောက်မှ အသာလျိုထုတ်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်သဖြင့် ယောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည်စင်လင်း ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးတုပ်ထိုင်လျှက်သား ကျန်ခဲ့သည်။ “လာ” ဟု လက်ကမ်းပေးရာ သူ့လက်ကိုတွဲပြီး ကြည်စင်လင်း ထရပ်သည်။ သူမကို ရူးလောက်အောင် အရသာတွေ တလှေကြီး ပေးသွားသည့် သူ့ညီတော်မောင်ကို ကြည်စင်လင်း အခုမှ မြင်ရသည်။ ရာစုသစ်လောက် မရှည်ပေမဲ့ ဝိဇ္ဇာနီ ကြုံခဲ့ရသော ငမိုက်သားလို လူစဉ်မမီတာမျိုး မဟုတ်၊ ၆ လက်မ ပြည့်လုနီးနီး တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီး။

ချာတိတ်က ကြည်စင်လင်းခါးကို နောက်မှဖက်ကာ သူမပခုံးကို ရှေ့သို့ တွန်းသဖြင့် သူမ ဆိုဖာပေါ် လက်ထောက်လျှက် ကျသွားသည်။ သူမ ခြေထောက်များကတော့ ဆိုဖာအောက်က ကော်ဇောပေါ်တွင် ထောက်ထားလျှက် သူမ ကိုယ်က ရှေ့သို့ ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်ကာ ဖင်တုံးကြီးများက မိုးပေါ်ထောင်နေသည်။

“ဟာ … ဟင့် … … … အင်းးးး”

သူ့အကြံကို ရိပ်မိသဖြင့် ဟင့်အင်းဟု ငြင်းမည်ကြံသော်လည်း ‘ဟင့်’ နှင့် ‘အင်း’ ကြားတွင် သူ့ပစ္စည်းကြီး ကြည်စင်လင်းအထဲ ရောက်လာသဖြင့် အင်းမှာ သံရှည်ဆွဲသည့် အင်းးး ဖြစ်သွားသည်။ ချာတိတ်က ဒီတခါတော့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ညှာမနေတော့။ သူမခါးကျဉ်ကျဉ်ကလေးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ကာ နွားသိုးကြိုးပြတ် အသွင်းအထုတ်ကို မြန်မြန်ပြုသည်။ သွင်းထည့်လိုက်တိုင်း သူ့ပေါင်က ကြည်စင်လင်း၏ တင်ပါးများနှင့် တိုက်မိသဖြင့် တဖောင်းဖောင်း မြည်သံများ ဆက်တိုက် ထွက်လာသည်။

အားနှင့် မာန်နှင့် ဆောင့်ချက်များက စောစောက ဆိုဖာပေါ်မှာ ပင့်ညှောင့်တာတွေလို မထိတထိ မဟုတ်ပဲ ဟိုးအတွင်းထဲကို ထိထိမိမိ ရောက်သည်။ သူဆောင့်သွင်းလိုက်သည့် ၆ လက်မ အချောင်းကြီး သူမ ယောနိ လမ်းကြောင်းတလျှောက်ရှိ အာရုံခံတွေ အားလုံးကို ပွတ်တိုက် ဝင်လာကာ လမ်းကြောင်းအဆုံးက အသားစိုင်တခုကို ဒုတ်ကနဲ သွားဆောင့်မိတိုင်း ကြည်စင်လင်း ပါးစပ်မှ ဘာသံထွက်လာမှန်း သူမကိုယ်တိုင် မသိတော့၊ လေတွေ ထွက်ထွက်သွားသည်ကိုသာ သိတော့သည်။ ဆောင့်ချက်များက တဖြည်းဖြည်း ပိုစိတ်၊ ပိုသွက်လာသောအခါ သူပြီးတော့မည်ဟု သူမ နားလည်မိသည်၊ မည်သည့် အကာအကွယ်မှ မပါတာကိုလဲ သူမ သတိရမိသည်၊ ဒုက္ခပဲ။

“အ … အ … အထဲ … အထဲကို … အ … မ … မထည့်နဲ့နော် အ … တို့ ဗိုက်ကြီး … လိမ့်မယ်”

သူကလဲ သတိရှိပါသည်။ နောက်ဆုံးတချက် အဆောင့်တွင် သူမခါးကို လွှတ်လိုက်သည်၊ ဆောင့်အားကို ဒူးတွေချောင်နေသော သူမ မထိန်းနိုင်သဖြင့် ဆိုဖာပေါ် ဒူးတုပ် ပစ်ကျကာ သူ့အတံကြီးလဲ သူမအထဲမှ ကျွတ်သွားသည်။ မောလွန်းသဖြင့် ဆိုဖာပေါ် တစောင်းလေး ခွေလှဲချကာ သူ့ကို လှည့်ကြည့်တော့ အရည်တွေနှင့် ပြောင်လက်နေသော သူ့အချောင်းကြီးက သူမ မျက်နှာနားမှာ၊ ကြည်စင်လင်း ဘာမှ မပြောနိုင်မီ သူ၏ သုတ်ရည်များက သူမနဖူး၊ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်များအပေါ် ကျရောက်လာတော့သည်။

စခန်းတခုလုံး ရှင်းလင်းအပြီးတွင် ဝိဇ္ဇာနီ မြေအောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ စခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကိုရော၊ သံသေတ္တာကြီးကိုရော မတွေ့ရသဖြင့် ဆင်းရှာခြင်း ဖြစ်သည်။ မီးလင်းနေသော အခန်းတခုထဲတွင် လူသံကြားသည်မို့ ဝိဇ္ဇာနီ သတိနှင့် အခန်းထဲ ခုန်ဝင်လိုက်သည်။

“ဟင် … မမ”

“ဟာ ဗေဒါ”

မျက်နှာပေါ်တွင် အဖြူဖတ်များ ကပ်စေးစေးနှင့် ပေကျံနေသည့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ဒီအခန်းထဲတွင် ထမီရင်လျား၊ ဆံပင်ဖားရားနှင့် အဝတ်အစား ကပိုကယို ဖြစ်နေသော ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကို တွေ့ရမည်ဟု ထင်မထားမိသလို ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကလဲ ဝိဇ္ဇာနီ လွတ်မြောက်လာမည်ဟု မျှော်လင့်မထားမိ။ အရင်ဆုံး သတိဝင်လာသည်က ဝိဇ္ဇာနီ။ သူမ ခြေရင်းအနီးရှိ ပြောင်လက်လက် သံသေတ္တာပေါ် ခြေတဘက်တင်ပြီး …

“ရှင်တို့ နှစ်ယောက်လုံး အသာတကြည် အဖမ်းခံပါ”

ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းက ခုခံရန်ပြင်နေသော နံပါတ် ၃ ကို အသာတား၍

“မဗေဒါ … မဗေဒါနဲ့ တို့နဲ့ အပေးအယူတခု လုပ်ရအောင်။ တို့နှစ်ယောက် ဒီစခန်းကနေ အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားခွင့်ပေးပါ။ နောက်ပြီး တို့နဲ့ ရာစုသစ်တို့နဲ့ ပတ်သက်မှုကို မဗေဒါ နှုတ်လုံပါ။ အပြန်အလှန်အနေနဲ့ ရာစုသစ်နဲ့ မင်းနဲ့ ဇာတ်လမ်းကိုရော၊ ဝိဇ္ဇာနီ ဘယ်သူဆိုတာကိုပါ တို့နှစ်ယောက်လုံး နှုတ်လုံပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ မဗေဒါ … ကျေနပ်လား။”

ဝိဇ္ဇာနီ ဘာများ စောဒက တက်နိုင်ပါမည်နည်း။ ဝိဇ္ဇာနီ ဘယ်သူဆိုတာ သိသွားလျှင် သူ့ဆွေမျိုး၊ အပေါင်းအသင်းများကို သူမနှင့် ရန်စရှိသော ဒုစရိုက်ကောင်များက လက်တုံ့ပြန်ကောင်း တုံ့ပြန်လိမ့်မည်။ ပိုဆိုးသည်က ရာစုသစ်နှင့် သူမတို့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ကြသည်ကို အများသိသွားပါက သူမ မျက်နှာထားစရာပင် ရှိမည် မဟုတ်တော့။ သို့သော် … ဟိုပရောဂျက်ကိုတော့ သူတို့လက်ထဲ အပါမခံနိုင်။ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကလဲ အဲဒါကို သတိရပုံမရ။ သတိမရခင် လက်ဦးမှု ယူရမည်။

“ကောင်းပြီလေ”

ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကို အဖြေပေးသည်နှင့် တဆက်ထဲ သူမအနီးရှိ သံသေတ္တာကို ဝိဇ္ဇာနီ အားကုန်သုံး၍ ရိုက်ချိုး ဖျက်ဆီးလိုက်လေသည်။

———————-

ဇေယျသီရိမြို့သို့ ဦးတည်၍ မြင်းနီကြီးတကောင် ကောင်းကင်တွင် ဒုန်းစိုင်း ပျံသန်းလာနေသည်။ ထိုမြင်းနီကြီးပေါ်တွင် ရှမ်းအကျီအနီ၊ ရှမ်းဘောင်းဘီအနီကို ဝတ်ဆင်ထားသော မိန်းမပျိုတယောက် စီးနင်းလိုက်ပါလာလေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာပေါ်တွင်တော့ အဖြူရောင်အဖတ်များ ပေပွနေသည်။ သူမသည် ဇေယျသီရိ၏ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်သည်၊ အဆင့်မြင့် လက်နက်ထိန်း ဆော့ဖ်ဝဲကို ဒုစရိုက်သမားများလက် မကျရောက်ရအောင် ကာကွယ်ပေးခဲ့သည့် လူစွမ်းကောင်းမယ် ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်သည်။

နောက်တချီကျရင် ရှင့်ကို ကျမ အနိုင်တိုက်မယ် ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးနေသော ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်ပါသည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေတာ္ပါေတာ့ရွင္(အျပာစာေပ)

ေဗဒါရီကိုင္ထားရေသာ ပေရာဂ်က္ေတြက မၿပီးေသး။ အခ်ိန္မီ မၿပီးနိုင္လၽွင္ အလုပ္ကို ထိခိုက္နိုင္သည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလဲ နားမေနနိုင္၊ ႐ုံးသြားရမည္။ ဒီၾကားထဲ အိပ္ရာထက ေနာက္က်လိုက္ေသးသျဖင့့္ ေဗဒါရီ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသည္ႏွင့္ အလွျပင္ခုံတြင္ထိုင္ကာ ပဲမ်ားမေနနိုင္ေတာ့။ အဝတ္ကိုလဲ ေသခ်ာေရြးမေနနိုင္။ မ်က္စိထဲေတြ႕ရာ အျပာႏုေရာင္ ရင္ေစ့အက်ီကေလးကို ေကာက္စြပ္သည္။ တန္းမွာလွမ္းထားေသာ ကာကီေရာင္ စကပ္ေလးကို လွမ္းယူမည္အျပဳတြင္ ဘရာဇီယာ မဝတ္ရေသးတာ သတိရသြားသည္။ “စေနေန႔ဆိုေတာ့ လူလဲရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရပါတယ္။” ဟုေတြးကာ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ အသစ္တစ္ထည္ကို ဝတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ စကပ္ကိုဝတ္၊ ခ်ိတ္ကို အျမန္တပ္ကာ ကားဂိုေဒါင္သို႔ မေဗဒါ ေျပးေလသည္။ သူမ၏ မာဇဒါ ၿပိဳင္ကားကေလးေပၚသို႔ တက္ၿပီးမွ ေဗဒါရီ မွန္ၾကည့္ရသည္။ သူမ၏ မ်က္နက္ဝန္းမ်ားက သာမာန္အာရွသူတို႔ထက္ ပို၍ နက္ေမွာင္ေနသည္။ နီက်င္က်င္ဆိုးထားေသာ ဆံပင္က ပခုံးထက္တြင္ ေခြေခြကေလးက်ေနကာ သူမ၏ ပါးရိုးျမင့္ျမင့္မ်ားကို လွသထက္လွေအာင္ ပံ့ပိုးေပးလၽွက္ ရွိသည္။ ေဗဒါရီ လုပ္ေနက်အတိုင္း လက္ေပြ႕အိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ လက္ေပြ႕အိတ္အတြင္းတြင္ ႏွုတ္ခမ္းဆိုးေဆး၊ မိတ္ကပ္၊ တစ္႐ုွူး၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့တံစသည့္ မိန္းကေလးအသုံးအေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ ဘူးသီးေျခာက္ကေလးတစ္လုံးလဲ ရွိေနသည္။ အဲဒါမပါလို႔မျဖစ္။ အိတ္အတြင္းမွ မ်က္မွန္ကို ေဗဒါရီထုတ္တပ္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးမေကာင္း၍ေတာ့ မဟုတ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအၾကားတြင္ သိသိသာသာ ငယ္ရြယ္ေနေသာ သူမကို ေလးစားသမွုရွိေအာင္ မ်က္မွန္ကိုင္းထူထူႀကီးကို ဝယ္တပ္ရျခင္းပင္။

႐ုံးဝင္းထဲ အဝင္တြင္ တီအီးစစ္ကားႀကီးတစ္စင္းႏွင့္ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္း၏ ဘီအမ္ဒဘလ်ဴကားကေလးကို ကားကြင္းထဲတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စေနေန႔ႀကီး ေဒၚၾကည္စင္လင္း ဘာလာလုပ္တာပါလိမ့္။ ေဒၚၾကည္စင္လင္းသည္ ထူးခၽြန္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ၏ အသက္က ၃၅ စြန္းစြန္း၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာကတြင္ အက်ပိုင္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ေကာလဟလမ်ားအဆိုအရ သူမကို အလုပ္မွထုတ္ေတာ့မည္လိုလို၊ ဒါရိုက္တာရာထူးေပးေတာ့မည္လိုလို ၾကားမိရသည္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း အလုပ္ထုတ္တာက ပိုျဖစ္နိုင္သည္ဟု ေဗဒါရီ ထင္မိသည္။ ေဒၚၾကည္စင္လင္းသည္ သူမဝတ္ေနက် ဝတ္စုံျဖဴကေလးႏွင့္ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ကေလး လွေနသည္။ အနက္ေရာင္ဆံထုံးေအာက္မွ ေဖြးဥေနေသာ လည္ပင္းသားမ်ားသည္ ရင္ဖုံးအက်ီ၏ ဇာနားကြပ္မ်ားအတြင္းသို႔ ငုတ္လ်ိဳးသြားၾကသည္။ သြယ္လ်ေသာ ေပါင္တံမ်ားကို ဆင္စြယ္ေရာင္ ခ်ည္လုံခ်ည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးက ဖုံးကြယ္ျခင္းငွာ မစြမ္းနိုင္။

“ဟင္ … ေဗဒါ ဘာလာလုပ္တာလဲ” ေဗဒါရီလဲ လန႔္သြားပါသည္။ ေဒၚၾကည္စင္လင္း၏ေနာက္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ဒုတပ္ၾကပ္ႏွစ္ဦးတို႔ ဝတ္စုံျပည့္ (ေသနတ္မ်ားပါ အပါအဝင္) ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေပၚထြက္လာၾကသည္။ ဒုတပ္ၾကပ္ႏွစ္ဦးက ေျပာင္လက္ေနေသာ သံေသတၱာတစ္လုံးကို ဘယ္ညာ မ လာၾကသည္။ “ဒါဟို ပေရာဂ်က္လား။ သုံးဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္။” ေဗဒါရီက အိေျႏၵကိုဆည္ရင္း သူမ၏ အထက္အရာရွိကို သတိေပးစကား ဆိုလိုက္သည္။ ဟိုပေရာဂ်က္ဆိုသည္မွာ အဆင့္ျမင့္လက္နက္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ေဆာ့ဖ္ဝဲျဖစ္သည္။ ေဒၚၾကည္စင္အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ထိုပေရာဂ်က္ကို ေဗဒါရီ ဝင္စစ္ေဆးေပးဖူးသည္။ ဘာမွားေနသည္ ရွာမေတြ႕ေသာ္လည္း စမ္းသပ္တိုင္း ထင္သလိုမျဖစ္လာေသာ ပေရာဂ်က္ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဒၚၾကည္စင္ ျပဳတ္မလိုလို ျဖစ္ေနတာေနမွာ။

“ေဒၚေဗဒါရီ … ဒီပေရာဂ်က္က တို႔ပေရာဂ်က္ပါ၊ သုံးလို႔ရ၊ မရကို ေဒၚေဗဒါရီ ဝင္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။ တို႔ေျပာတာ သေဘာေပါက္သလား။” ေပ်ာ့ၿပီး ပါးလြန္းေနသည့္ အျပာႏုေရာင္ ရင္ေစ့အက်ီကေလးကိုသာ ဝတ္ထားမိသည္ကို သတိရမိေသာ ေဗဒါရီ စစ္သား ၃ ေယာက္ႏွင့္ ေဒၚၾကည္စင္၏ေရွ႕တြင္ လက္ကေလးပိုက္လို႔ ေခါင္းသာျမန္ျမန္ ၿငိမ့္မိပါသည္။ “စည္းကမ္းအရ ပေရာဂ်က္ကို စမ္းသုံးမယ္ဆိုရင္ ပညာရွင္ ၂ ေယာက္ရွိရမယ္။ ေဒၚေဗဒါရီ တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ။” သံေသတၱာႀကီးႏွင့္ စစ္သားသုံးေယာက္က တီအီးေပၚသို႔၊ ေဒၚၾကည္စင္ႏွင့္ မေဗဒါက ဘီအမ္ဒဘလ်ဴေပၚသို႔ …….. လူျပတ္ေသာ လယ္ကြင္းမ်ားအတြင္း ေဖာက္လုပ္ထားေသာ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ တီအီးကားႀကီးႏွင့္ ဘီအမ္ဒဘလ်ဴကားကေလး ေျပးေနသည္။ မည္သူကမၽွ မည္သည့္စကားမၽွ မဆိုၾက။ ႐ုတ္တရက္ လမ္းမႀကီးတစ္ခုလုံး ျမဴမ်ားဖုံးအုပ္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ စစ္သားမ်ား၏ ဆဲဆိုသံ၊ ကားမ်ား၏ ဘရိတ္အုပ္သံႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး၏ ဘုရားတသံတို႔ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္မ်ားကိုဆြဲကာ တီအီးကားႀကီးေပၚမွ ခုန္ဆင္းသည္ကို ေနာက္ဆုံးေတြ႕လိုက္ရၿပီး ျမဴမ်ားက ပိုမိုထူထပ္လာသျဖင့္ ေဗဒါရီတို႔ ဘာမွ မေတြ႕ရပဲ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သတ္ပုတ္သံမ်ားႏွင့္ ေသနတ္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ျမဴမ်ားကြဲသြားေသာအခါ လဲက်ေနၾကေသာ စစ္သား ၃ ေယာက္အနီးတြင္ အာကာသဝတ္စုံလိုလို ဝတ္စုံႀကီးအေပၚတြင္ သံမဏိ ေခါင္းေဆာင္းႏွင့္ ရင္ကာကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

“ဘုရား … ဘုရား … ရာစုသစ္ပါလား” ေဒၚၾကည္စင္ႏွုတ္မွ ဘုရားတသံ ဒုတိယအႀကိမ္ ေပၚထြက္လာသည္။ ေဗဒါရီကလဲ သူမ၏ လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ ဘူးသီးေျခာက္ကို လွမ္းယူသည္။ ေနစမ္းပါဦး … ေဘးမွာ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းရွိေနတာကို သူမဘယ္လို ဝိဇၹာနီအသြင္ ေျပာင္းမလဲ၊ ခက္ၿပီ။ “ကားထဲက ထြက္ေလ မမ။” ေဗဒါရီ့အသံက ေဒါက္တာၾကည္စင့္ကို လွုပ္ႏွိုးသလိုျဖစ္သြားသည္။ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ကားတံခါးဖြင့္ထြက္ကာ ေနာက္သို႔ လွည့္ေျပးမည္ အျပဳတြင္ ရာစုသစ္၏ တပည့္မ်ား ကားေနာက္တြင္ ပိတ္ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ ႏွစ္ဦးသား ကားထဲသို႔ မတိုင္ပင္ပဲ ျပန္ဝင္ၾကကာ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္က လီဗာကို ဖိနင္းၿပီး ရာစုသစ္ကို ဝင္ေအာင္းသည္။ ရာစုသစ္က မေရွာင္၊ ကားေဘာနက္ေပၚခုန္တက္ၿပီး အိပ္ေထာင္ထဲရွိ အလင္းဓားကို ထုတ္ကာ အင္ဂ်င္ထဲသို႔ စိုက္ခ်လိုက္သည္။ ကားသည္ ေလျဖတ္ေနေသာ ေခြးအိုႀကီး ေၾကာင္ကုတ္ခံရသကဲ့သို႔ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ႏွင့္ ရပ္သြားေလသည္။

“မမေလးတို႔ အျပင္ကို ႂကြပါ။” ရာစုသစ္၏ တပည့္မ်ား ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ရင္း ေျပာလိုက္ေသာ စကားျဖစ္သည္။ သူမတို႔၏ လက္ေမာင္းတစ္ဘက္စီကို လူတစ္ေယာက္စီက ကိုင္လၽွက္ အျပင္ကို ဆြဲထုတ္ၾကသည္။ ဝိဇၹာနီ အသြင္မေျပာင္းရေသးေသာ ေဗဒါရီသည္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ အားႏြဲ႕သည့္ မိန္းမသားသာလၽွင္ျဖစ္သည္။ သူမကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ လူဆိုး ၂ ဦးမဆိုထားႏွင့္၊ သာမာန္ ေယာက္်ားသားတစ္ဦးကိုပင္ သူမ ခံသတ္နိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

(အခန္း ၂)

“ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ဟိုပေရာဂ်က္ႀကီးဆိုပါလား” ရာစုသစ္သည္ သူ၏ ကစားစရာအသစ္ကို အာ႐ုံစိုက္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။ လူဆိုးလက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္က “က်မကို ခ်က္ခ်င္းလႊတ္” ဟု တစာစာ ေအာ္ေနေသာ ေဗဒါရီကို သူတို႔ဆရာထံ တရြတ္တိုက္ ဆြဲလာၾကေလသည္။ ႏွုတ္မွလည္း “ဘဲႀကီး … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕လာတဲ့ အကိတ္ကေလးကို ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒါေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆုေၾကးအေနနဲ႔ ေပးပါလား။” ဟု အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ေအာ္ဟစ္လာသည္။ ရာစုသစ္က ေဗဒါရီ့ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ သံေခါင္းစြပ္ႀကီး စြပ္ထားသျဖင့္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကို မျမင္ရေသာ္လည္း သူ၏ အၾကည့္ကို ေဗဒါရီ မခံနိုင္၊ ထူပူသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ရာစုသစ္သည္ ခါးၾကားမွ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ႐ုတ္တရက္ လႊဲရိုက္လိုက္ရာ ေဗဒါရီ ဒီေန႔ေတာ့ အသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲၿပီဟုပင္ ထင္ကာ ေခါင္းကိုပု မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ထားမိေလသည္။

ေဗဒါရီ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ သူမ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ခ်ဳပ္ထားေသာ လူဆိုးမွာ လမ္းမေပၚတြင္ ေခြေခြကေလးျဖစ္ေနေလသည္။ “မင္းတို႔ ငါ့ကို ဆရာလို႔ ေခၚခ်င္ေခၚ၊ အာစရိလို႔ ေခၚခ်င္ေခၚ။ ဘဲႀကီးဆိုလို႔ကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ အေသပဲ။” ဟု ေအးစက္စက္ႏွင့္ ရာစုသစ္က အေျပာတြင္ မေဗဒါေရာ ေဒၚၾကည္စင္ပါ ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ရာစုသစ္သည္ သူ၏ တပည့္မ်ားထက္ မ်ားစြာထြားက်ိဳင္းသည္။ လမ္းေလၽွာက္ပုံကလဲ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ မာန္အျပည့္ႏွင့္။ လၽွင္ျမန္မွုကလဲ ကားေဘာနက္ေပၚ ခုန္တက္လိုက္တာ တစ္ခုႏွင့္ပင္ ဩခ်ရေလာက္သည္။ လူဆိုးတစ္ေယာက္ထဲ ခ်ဳပ္ထားတာကိုေတာင္ လြတ္ေအာင္မ႐ုန္းနိုင္ေသာ ေဗဒါရီ ဝိဇၹာနီအသြင္ကို မေျပာင္းနိုင္လို႔ကေတာ့ ရာစုသစ္ကို ၿပိဳင္သတ္တာသည္ တန္ ၁၀ဝ ေလးေသာ သံမဏိတုံးႀကီးကို ၾကက္ဥႏွင့္ သြားေပါက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု သူမကိုယ္သူမ သိေနသည္။

“ရွင္လိုခ်င္တာ ရၿပီးၿပီ မဟုတ္လား၊ သြားေတာ့ေလ။” ဟု မေဗဒါက ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။ “အိုး အို … ရဲရဲေတာက္ အာဇာနည္မယ္ကေလးပါလား။” ရာစုသစ္၏ တုန႔္ျပန္မွုက ေလွာင္သံအျပည့္။ “က်မ ရွင့္ကို လုံးဝမေၾကာက္ဘူး။” “ေကာင္းေပစြ။” (ေလွာင္သံက မေလၽွာ့)

ရာစုသစ္သည္ ေဗဒါရီ၏ ကိုယ္ခႏၵာအေပၚပိုင္းကို ေသခ်ာစြာ အရသာခံ ရွုစားေနသည္။ အရသာခံလဲ ခံစဖြယ္ပင္။ ႐ုန္းထားကန္ထားသျဖင့္ အေပၚၾကယ္သီး ၃ လုံးမွာ လမ္းမအလယ္တြင္ သခင္မ၏ စြန႔္ပစ္ျခင္းကို ခံထားရသည္။ ထို႔အျပင္ အက်ီကလဲ ရြဲ႕ေစာင္းေနၿပီး ပန္းေရာင္အေသြးရွိေသာ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕ပင္ ျပင္ပေလေအးကို ရွုရွိုက္ေနၾကၿပီ။ သို႔ျဖစ္၍ သူ၏ သားေရလက္အိတ္စြပ္ထားေသာလက္ကို ရာစုသစ္ လွမ္းလာခ်ိန္တြင္ အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းၿပီဟု ေဗဒါရီ ထင္မိၿပီး မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားမိေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဗဒါရီ အထင္မွားသည္။ ရာစုသစ္က သူမအက်ီကို ျမင္ေကာင္းေအာင္ ျပန္ျပင္ဆင္ေပးၿပီး သူမ၏ လည္ပင္းရွိ အမည္ကတ္ျပားကို ယူၾကည့္သည္။

“က်ေနာ္က သတၱိရွိတဲ့ မိန္းမေတြကို သေဘာက်ပါတယ္ … မေဗဒါရီ။” ရာစုသစ္၏ မ်က္လုံးညိဳမ်ားက ေဗဒါရီ့ထံမွ မခြာသည္ကို မျမင္ရေသာ္လည္း ေဗဒါရီ သိေနသည္။ “အထူးသျဖင့္ သတိၱလဲရွိ၊ လွလဲ လွတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကိုေပါ့။ မ်က္မွန္ႀကီး တပ္မထားရင္ မေဗဒါက ပိုလွသြားမွာ။” ေျပာလဲေျပာ သူမ၏ မ်က္မွန္ကိုလဲ ရာစုသစ္က ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ေဗဒါရီတစ္ေယာက္ ရာစုသစ္၏ အၾကည့္မ်ားေအာက္တြင္ အဝတ္ပါေသာ္လည္း ကိုယ္လုံးတီး အကာအကြယ္မဲ့သြားသကဲ့သို႔ ရွက္ေသြးသြမ္းေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း ရာစုသစ္၏ တပည့္မ်ားက ေဒၚၾကည္စင္ႏွင့္ ေဗဒါရီ၏ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ားကို သိမ္းယူလိုက္ၾကသည္။

“မင္းကို ဒီလို ထားခဲ့ရတာ ကိုယ့္ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး သူေယာင္မယ္ကေလးရယ္၊” ရာစုသစ္က ေဗဒါရထံမွ ေဒၚၾကည္စင္သို႔ အၾကည့္လႊဲသည္။ “ေဒါက္တာ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီဖို႔ ေခၚသြားရပါမယ္။” “ရင္ထဲ မေကာင္းလ်က္နဲ႔ က်မကို ခ်န္ခဲ့တာ ရွင့္ရဲ့ မဟာအမွားပဲ။” အေဝးေျပးလမ္းမအလယ္တြင္ တီအီးကားႀကီးႏွင့္ ဘီအမ္ဒဘလ်ဴပ်က္တစ္စင္းႏွင့္အတူ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့သူ ေဗဒါရီက ၾကဳံးဝါးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ ဘူးသီးေျခာက္ကို ယူကာ ပုခုံးေပၚတြင္ စလြယ္သိုင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေဗဒါရီအသြင္ကြယ္ကာ ဦးထုပ္နီ၊ ျမစိမ္းေရာင္ပုဝါပါးမ်က္ႏွာအုပ္၊ ရွမ္းအက်ီနီ၊ ဒူးဖုံး႐ုံ ရွမ္းေဘာင္းဘီနီႏွင့္ ခုံဖိနပ္ အနီရဲရဲကို ဝတ္ထားေသာ ဝိဇၹာနီအသြင္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ဘူးသီးေျခာက္ထဲမွ ေရစက္ငယ္မ်ားကို လက္ဝါးေပၚေမွာက္ခ်ကာ ျမင္းနီႀကီးတစ္ေကာင္ကို တလိုက္သည္တြင္ ဝိဇၹာနီ၏ ေရွ႕သို႔ ကႀကိဳးတန္ဆာအျပည့္ႏွင့္ အနီေရာင္ ျမင္းပ်ံႀကီးတစ္ေကာင္ မိုးေကာင္းကင္ေပၚမွ က်ေရာက္လာေလေတာ့သည္။

(အခန္း ၃)

“ဝိဇၹာနီ”

ေဒါက္တာၾကည္စင္လင္းသည္ အနီရဲရဲ လူစြမ္းေကာင္းမယ္ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ႐ုတ္တရက္ ထေအာ္ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ရာစုသစ္က တုန္လွုပ္ဟန္မျပ။ သူ၏ အလင္းဓားကို ထုတ္ယူကာ ဝိဇၹာနီကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဟန္ျပင္သည္။

“ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕မွာ လူစြမ္းေကာင္းမယ္တစ္ေယာက္ရွိတာ က်ေနာ္မသိလိုက္ဘူးဗ်ာ။” ဟုလည္း ရြဲ႕လိုက္ေသးသည္။ “ရွင့္တပည့္ေတြ အားလုံး အိပ္လို႔ေကာင္းေနၾကၿပီ။” ဝိဇၹာနီက သူမ၏ ပခုံးေပၚမွ ဆံႏြယ္မ်ားကို ေဆာ့ကစားရင္း ေျပာသည္။ “ဒီေတာ့ ရွင္အသားမနာခ်င္ရင္ အသာတၾကည္ အဖမ္းခံပါ။” “က်ေနာ့္တပည့္ေတြ အိပ္ကုန္တာနဲ႔ က်ေနာ္လက္နက္ခ်တာ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း။” ရာစုသစ္၏ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည့္မွုက တေရြးသားမၽွ မေလ်ာ့။ အလင္းဓားက ဝိဇၹာနီ ရင္ဝသို႔ တဟုန္ထိုး တိုးဝင္သည္။ ဘူးသီးေျခာက္အတြင္းမွ ေရစက္ငယ္ေလး အနည္းငယ္က ပ်ံတက္လာၿပီး ဝိဇၹာနီ၏ လက္ႏွစ္လက္တြင္ ေျပာင္လက္လက္ သတၱဳစပ္ လက္အိတ္မ်ားးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားသည္။ ထိုလက္အိတ္စြပ္ထားေသာလက္ျဖင့္ အလင္းဓားကို ခါခ်လိုက္ေသာအခါ ရာစုသစ္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ အားမေလၽွာ့ပဲ ရာစုသစ္ အလင္းဓားျဖင့္ ဝိဇၹာနီကို ထိုးသည္၊ ခုတ္သည္၊ ရမ္းသည္။ ရာစုသစ္၏ ခြန္အားႏွင့္ လၽွင္ျမန္မွုမွာ ခ်ီးက်ဴးစဖြယ္ပင္။ သို႔ေသာ္ ဝိဇၹာနီကိုကား မမီေခ်။

ရာစုသစ္ ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ဝိဇၹာနီ သတိထားမိသည္ကား သူ၏ ရင္ကာမွာ သတၱဳႏွင့္တူေသာ္လည္း တကယ္တမ္းကေတာ့ သတၱဳစပ္ အဝတ္တမ်ိဳးသာျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ရင္အုပ္ႀကီး ႀကီးသလိုျဖစ္ေနသည္မွာ ရင္ကာေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ တကယ္ကို ရင္အုပ္ႀကီး ႀကီးေနလို႔ပဲ … ဝိဇၹာနီ ေတြးမိသည္။

“ရွင့္ကို လက္နက္ခ်ဖို႔ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ အခြင့္အေရးေပးတယ္။” ရာစုသစ္ မည္သို႔ပင္ ႀကိဳးစားေစကာမူ ဝိဇၹာနီ၏ အက်ီကိုမၽွ မထိနိုင္။ လူခ်င္းကြာသြားခ်ိန္တြင္ မည္သူအနိုင္ရေတာ့မည္ဆိုသည္မွာ သိသာလြန္းေနၿပီ။ “ဘယ္ေတာ့မွ အညံ့မခံဘူးကြ။” ရာစုသစ္ ဓားကိုဝင့္၍ တဟုန္ထိုးဝင္သည္၊ စလြယ္သိုင္းခုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဝိဇၹာနီက သူ၏ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ ရာစုသစ္၏ အလင္းဓားကို ဓားသြားမွ ကိုင္လုကာ အေဝးသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ တဆက္ထဲမွာပင္ ဘယ္ေျခကိုေထာက္ကာ တပတ္လွည့္၍ ညာေျချဖင့္ ရာစုသစ္၏ နံေစာင္းကို ကန္လိုက္သည္။ သူမ၏ ခုံဖိနပ္သည္ ရာစုသစ္၏ နံရိုးမ်ားကို ထိထိမိမိ နမ္းရွိုက္ေလသည္။ ရာစုသစ္ ဖင္ထိုင္လၽွက္ က်သြားၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။

ရာစုသစ္ မလွုပ္နိုင္ေတာ့မွန္း ေသခ်ာသိေသာ ဝိဇၹာနီသည္ ေဒါက္တာၾကည္စင္လင္းထံသို႔သြားကာ ဒဏ္ရာရွိ၊ မရွိ စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္သည္။ တဆက္ထဲပင္ “မပူပါနဲ႔ ေဒါက္တာလင္း၊ ရွင္အႏၲရာယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။” ဟု အားေပးစကားလဲ ေျပာသည္။ ေဒါက္တာၾကည္စင္လင္းကေတာ့ ဝိဇၹာနီ၏ ပခုံးေပၚမွေက်ာ္၍ ရာစုသစ္ မတ္မတ္ထရပ္သည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ စိတ္မေအးနိုင္ “ေနာက္မွာ … ရာစုသစ္ ျပန္ထလာၿပီ” ဟု သတိေပးရွာသည္။

“မပူပါနဲ႔ ေဒါက္တာလင္း။ ဒီဘူးသီးေျခာက္ က်မကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနသ၍ ဘယ္သူမွ က်မကို မထိနိုင္ပါဘူး။”ေျပာလဲေျပာ၊ လွည့္လဲလွည့္။ ဝိဇၹာနီ ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ ရာစုသစ္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။ ဝိဇၹာနီသည္ ထိုခဏတြင္ သူမ၏ ဘူးသီးေျခာက္ သူမကို ႐ုတ္တရက္ ခြဲခြာသြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။“ေဟ့ … ရွင္ဘာလုပ္တာလဲ” ဝိဇၹာနီ ေဒါက္တာၾကည္စင္လင္းကို လွည့္ရန္ေတြ႕ေသာ္လည္း ေဒၚၾကည္စင္မွာ မရွိေတာ့။ သူမ၏ ဘူးသီးေျခာက္ကို ကိုင္ကာ အေဝးသို႔ ေျပးေလၿပီ။

(အခန္း ၄)

ရိုးအလြန္းေသာ သူမကိုယ္သူမ ဝိဇၹာနီ ခြင့္မလႊတ္နိုင္။ သူမ၏ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဘာလို႔မ်ား ဒီအဘြားႀကီးကို ေျပာမိပါလိမ့္။ သို႔ေသာ္ ပိုအေရးႀကီးသည္က သူမ၏ ေရွ႕မွ ရာစုသစ္။ “ေကာင္းသားပဲ … ဒုတိယအခ်ီေပါ့။ ဒီတခါေတာ့ ကစားပြဲက နည္းနည္း ပိုမၽွတၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။” ရာစုသစ္က သူ၏ ေခါင္းေဆာင္းကို ခၽြတ္လိုက္ရင္း ေျပာသည္။ ရာစုသစ္၏ ပခုံးႏွစ္ခုအၾကားတြင္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္မရွိ၊ ကတုံးဆံေတာက္ႏွင့္ ေခ်ာေမာ၊ခန႔္ညားေသာ္လည္း ဘယ္ဘက္ပါးေပၚတြင္ အမာရြတ္သဲ့သဲ့ရွိသည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ဝိဇၹာနီ ျမင္ရသည္။ ေခ်ာတာေနာက္ထား၊ ဒီတစ္ပြဲနိုင္ေအာင္ ဘယ္လို ဖိုက္မလဲ သူမ စဥ္းစားရၿပီ။ တံခါးေပါက္ထံသို႔ သူမ ေျပးဟန္ျပသည္။ သူေနာက္က လိုက္လာသည္။ သူမတြင္ ဘူးသီးေျခာက္မရွိသျဖင့္ လ်င္ျမန္ျခင္းႏွင့္ ခြန္အားတို႔ မရွိေသာ္လည္း ေျပာင္လက္လက္ လက္အိတ္ရွိေနေသးသည္။ ၎ကို သုံးရမည္။ ဘယ္ျပကာ ညာလွမ္းရင္း ရာစုသစ္ကို ဝိဇၹာနီ ဘယ္လက္သီးျဖင့္ ထိုးသည္။ ရာစုသစ္က ဘယ္ေျခကို ေနာက္သို႔ယို႔ကာ အသာေရွာင္လိုက္ၿပီး ဝိဇၹာနီ၏ လက္ကို လွမ္းဖမ္းကာ တဆက္ထဲ လက္ျပန္လိမ္လိုက္ေလသည္။ နာသျဖင့္ ဝိဇၹာနီ အားကနဲ ေအာ္ရသည္။ လက္ကိုလိမ္ထားရင္း သူမ၏ လက္အိတ္ကို ရာစုသစ္ခၽြတ္ကာ အေဝးသို႔ ပစ္လိုက္သည္။

“က်ေနာ္နဲ႔ေဆာ့ရတာ ေပ်ာ္ရဲ့လားဗ် … ဝိဇၨာေလးရ၊ အဲမွားလို႔ … သူေယာင္မယ္ေလးရ” ရာစုသစ္က ဝိဇၹာနီကို စသည္။ သို႔ေသာ္ ဝိဇၹာနီ အားမေလၽွာ့။ ရာစုသစ္ သူမ၏ လက္အိတ္ျဖင့္ အလုပ္ရွုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ညာလက္ျဖင့္ လက္ျပန္ ရိုက္သည္။ ရာစုသစ္ကလဲ ဒုစရိုက္ဂိုဏ္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးပဲ။ ဘယ္ေခလိမ့္မလဲ၊ဝိဇၹာနီ၏ ညာလက္ကိုပါ ဖမ္းၿပီး ေက်ာေနာက္တြင္ကပ္ကာ လက္ျပန္လိမ္ထားလိုက္သည္။ သြားျပန္ေပါ့ ေနာက္လက္အိတ္တစ္ဘက္။ “ဟင့္အင္း … အဲလိုမလုပ္နဲ႔။ က်မ လက္အိတ္ေတြ ျပန္ေပး။” ဝိဇၹာနီ ဒီေလာက္ အရွက္တကြဲ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ရသျဖင့္ မ်က္ႏွာဖုံး ပုဝါစိမ္းေအာက္မွ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလုံး ပတၱျမားခဲလို ရဲေနၿပီ။ သူမသည္ ကေလးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလာင္းေၾကးစားေၾကး ေဆာ့ကစားရာတြင္ ရွုံးေသာ ၅ ႏွစ္သမီးေလးလို သူမလက္အိတ္မ်ားကို ျပန္ေတာင္းေနမိသည္။ ရာစုသစ္က ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ဝိဇၹာနီ၏ မ်က္လုံးနက္ေလးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ရင္း …

“ေစာေစာက လက္နက္ခ်ဖို႔ေျပာတာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ေနာ္” ဟု စျပန္သည္။ စေနရင္း သူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဝိဇၹာနီ၏ ဂုတ္သားမ်ားကို အသာတို႔ထိ ကစားေနေသးသည္။ “ပြဲကမၿပီးေသးပါဘူး အယုတ္တမာႀကီးရဲ့” ဝိဇၹာနီကလဲ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ ျပန္ေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္လက္ေတြ႕တြင္ ပြဲကၿပီးၿပီမွန္း သူတို႔ ၂ ေယာက္လုံး သိၾကသည္ေလ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ခြန္အားခ်င္းက ေၾကာင္ႏွင့္ ႂကြက္ပမာပင္။ ဘူးသီးေျခာက္မရွိလၽွင္ ဝိဇၹာနီမွာ ဝတ္စုံနီႏွင့္ သာမာန္ ေကာင္မေလးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ရာစုသစ္လို ခြန္အားဗလႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ကို အနိုင္တိုက္နိုင္ဖို႔ေဝးစြ၊ ၁၅ ကြက္မၽွ အေက်ာေပးလၽွင္ပင္ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္။ ရာစုသစ္က ဝိဇၹာနီကို ဆက္မခ်ဳပ္ထားေတာ့ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္ေလသည္။

လႊတ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ဝိဇၹာနီက ထြက္ေပါက္သို႔ ေျပးေယာင္ျပသည္။ ရာစုသစ္ကလဲ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္သည္။ ဒါက ဝိဇၹာနီ၏ ေထာင္ေခ်ာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေျခကိုေထာက္၍ တပတ္လွည့္ၿပီး ေစာေစာက ကန္ထားဖူးသည့္ နံေစာင္းကို ဝိဇၹာနီ အားကုန္ထည့္၍ ကန္သည္။ ရလာဒ္ကား သူမ၏ ညာေျခက်င္းဝတ္ ရာစုသစ္၏ လက္အတြင္းသို႔ က်ေရာက္သြားျခင္းပင္တည္း။ ရာစုသစ္က ေရွ႕ကို သူမ၏ ညာေျခက်င္းဝတ္ကို ေျမႇာက္ကိုင္ထားၿပီး ေရွ႕ကို တိုးလာရာ ဝိဇၹာနီ ဘယ္ေျခကို ေထာက္၍ ေနာက္သို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ဆုတ္ေပးေနရသည္။ နံရံႏွင့္ ဝိဇၹာနီေက်ာ ထိကပ္သြားခ်ိတ္တြင္ ဝိဇၹာနီ ရာစုသစ္၏ မ်က္စိမ်ားကို သတိထားမိသည္။ ဒူးဖုံး႐ုံ ရွမ္းေဘာင္းဘီပြပြက ဒူးအေပၚထိ လန္တက္ၿပီး သူမ၏ ေပါင္ခြၾကားကို ရာစုသစ္အား ျပသေနပါေရာလား။

“လႊတ္ … လႊတ္” ရာစုသစ္က မလႊတ္၊ မလႊတ္ပဲ လက္က ေျခက်င္းဝတ္မွ ေျခသလုံး၊ ေျခသလုံးမွ ဒူးေခါက္ေကြး၊ ဒူးေခါက္ေကြးမွ ေပါင္လယ္အထိ လက္က ေရွ႕သို႔တိုးလာသည္။ ရာစုသစ္၏ ေခၽြးနံ့ကို ဝိဇၹာနီရသည္အထိ သူတို႔ႏွစ္ဦး နီးကပ္ေနၾကသည္။ သူ၏လက္က ေပါင္လယ္ကို ေက်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ ဝိဇၹာနီ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသည္။ “က်မကို ခု ခ်က္ခ်င္း လႊတ္” ဝိဇၹာနီ ေအာ္သည္။ ရာစုသစ္က လႊတ္ပါသည္။ လႊတ္ၿပီးေနာက္ နံရံကို ေက်ာေပးကာ ကူသူမဲ့၊ ကယ္သူမဲ့ျဖစ္ေနရွာေသာ လူစြမ္းေကာင္းမယ္ေလး၏ ခါးကိုသိုင္းဖက္ကာ ရင္ခ်င္းအပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာ္ ေခါင္းကိုငုံ႔၍ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္းသည္။ သူ၏ လၽွာႀကီးက သူမခံတြင္းသို႔ တိုးဝင္လာခ်ိန္တြင္ သူမ၏ မ်က္ေတာင္မ်ား စဥ္းက်သြားသည္။ သူ၏ က်ားအဂၤါႀကီးက သူမေပါင္ခြၿခံကို လာေထာက္ေနခ်ိန္မွာ သူမ ႏွလုံးေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနလိုက္တာမ်ား ေသလုေအာင္ပဲ။ သူ၏ လက္မ်ားကလဲ သူမတကိုယ္လုံးကို စုန္ဆန္ ပြတ္သပ္ေနၾကသည္။ စိတ္ႀကိဳက္နမ္းၿပီးမွ ရာစုသစ္က လူခ်င္းခြာသည္။

“ကဲပါေလ … ႐ုန္းလားကန္လားနဲ႔ မင္းေလး ငါတို႔ကို အလုပ္မရွုပ္ေအာင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့မလဲ။ ငါတို႔မွာ ခ်ည္စရာ ေႏွာင္စရာ ႀကိဳးေတြ ဘာေတြလဲ မရွိဘူးကြ။ အဲဒီေတာ့ ရွိတာနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။”

ဝိဇၹာနီ၏ ဒူးမ်ားကား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီး ႐ုန္းကန္ခ်င္သည့္တိုင္ သူမတြင္ ႐ုန္းကန္ရန္ ခြန္အား မက်န္ေတာ့ပါ။ သူ၏ အနမ္းမ်ားႏွင့္ အထိအေတြ႕မ်ားက သူမကို အရည္ေပ်ာ္ေစသည္။ တခ်က္တည္းႏွင့္ ရာစုသစ္က သူမ၏ ရွမ္းအက်ီကို ေနာက္သို႔ ဆြဲပစ္လိုက္ရာ သူမ၏ အက်ီႏွင့္ သူမကို ျပန္တုပ္ေႏွာင္ထားၿပီး ျဖစ္သြားသည္။ ဝိဇၹာနီ၏ ရင္သားမ်ားမွာ ခိုနားရာ အဖုံးအကာမရွိေတာ့။ ရာစုသစ္က သူမ၏ အက်ီကို သူမ၏ ေနာက္ေက်ာတြင္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္သကဲ့သို႔ အထပ္ထပ္အခါခါ လိမ္တုပ္ထားလိုက္ရာ ဝိဇၹာနီမွာ ျပဴးထြက္ေနေသာ သူမ၏ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ဘာႏွင့္မွ ကာကြယ္မရပဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ တဆက္ထဲပင္ သူမ၏ ရွမ္းေဘာင္းဘီကို ရာစုသစ္က ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေျခက်င္းဝတ္မ်ားကို အထပ္ထပ္ တုပ္ေႏွာင္လိုက္ျပန္ရာ ဝိဇၹာနီ၏ တကိုယ္လုံးတြင္ ဂ်ီစထရင္း အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ခုံဖိနပ္နီကေလးမွအပ မည္သည့္အဝတ္အစားမၽွ မရွိေတာ့ပါေခ်။

“ေတာ္တယ္ ရာစုသစ္ … ဝိဇၨာနီ က်မတို႔ အစီအစဥ္ကို လာရွုပ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ တြက္မထားလိုက္မိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရွင္က သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ထိန္းနိုင္သားပဲ။” ေဒါက္တာၾကည္စင္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာရင္း ေျပာသည္။ အားကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေနေသာ လူစြမ္းေကာင္းမယ္ေလးသည္ ၾကမ္းေပၚသို႔ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဒူးကို ေထာင္ကာ သူမ၏ ရင္သားမ်ားကို ကာရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ ကိုယ့္ဝတ္စုံႏွင့္ကိုယ္ ျပန္အခ်ည္ခံထားရေသာေၾကာင့္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ သူမ၏ ပါးျပင္မ်ားသည္ ရဲရဲေတာက္ နီျမန္းေနၾကသည္။ “ရွင္တို႔ အစီအစဥ္ … ”ဝိဇၹာနီ အံ့ဩသြားသည္။

“ဟုတ္တယ္ေလ။ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြ မၾကားရေအာင္ တို႔က အအမႀကီးမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီပေရာဂ်က္ကို အဆင္မေျပေအာင္ လုပ္ထား၊ အျပင္မွာ စမ္းဖို႔ သယ္ထုတ္လာၿပီး ေရာင္းတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္ေပါ့ေလ။ ဒီအရြယ္က်မွ ဒီ့ျပင္အလုပ္ရွာရ ခက္ကခက္နဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဝိဇၹာနီဆိုတာ ဘယ္သူမ်ားလဲ သိခ်င္လိုက္တာေနာ္။” ရာစုသစ္ ဝိဇၨာနီဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လာသည္၊ သူမ၏ ေရွ႕တြင္ သူ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူမ ဒူးကို ပိုျမင့္ျမင့္ေျမႇာက္ကာ C cup အရြယ္ရွိ သူမ၏ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ကာထားလိုက္သည္။ ဒူးကို ျမင့္ျမင့္ေျမႇာက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေအာက္က ဘာေတြ ေပၚသြားမည္ကို သတိရမိသျဖင့္ ဒူးကို ျပန္ခ်လိုက္မိျပန္သည္။ ရာစုသစ္ သူမအနားသို႔ ကပ္လာခ်ိန္တြင္ သူမ၏ မ်က္နက္ဝန္းတြင္ ပုလဲလုံးမ်ား ယီးေလးခိုလာေလသည္။

“ဟင့္အင္း … က်မေတာင္းပန္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖုံးပုဝါကို မခၽြတ္ပါနဲ႔ရွင္။” ေျပာလဲေျပာ သူမ မ်က္ႏွာကိုလဲ ဒူးႏွင့္ထိေအာင္ ဝိဇၨာနီ ငုံ႔ခ်လိုက္သည္။ ရာစုသစ္က စကားတစ္ခြန္းမၽွ မဆို၊ ဝိဇၨာနီ၏ ေျခက်င္းဝတ္ႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ကာ သူ႔ဘက္သို႔ ဆြဲလိုက္သည္။ ဒူးမ်ား ကာဆီးမထားေတာ့ေသာ ဝိဇၨာနီ၏ ရင္သားမ်ားကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း ဝိဇၨာနီ၏ ဆံပင္နီမ်ားကိုဆြဲကာ ေခါင္းကို ေမာ့ေစသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူမ၏ မ်က္ႏွာဖုံး ပုဝါစိမ္းသည္ ရာစုသစ္၏ လက္အတြင္းသို႔ က်ဆင္းသြားေတာ့သည္။

“အို မေဗဒါ … ” ရာစုသစ္ႏွင့္ ေဒၚၾကည္စင္တို႔ သံၿပိဳင္။

(အခန္း ၅)

ဝိဇၨာနီသည္ ၾကမ္းေပၚသို႔ ေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္မ်ားကို ေကြးကာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္သားမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ မရမက ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ၏ လက္မ်ားက သူမ၏ ဝတ္စုံႏွင့္ လက္ျပန္ႀကိဳးအတုပ္ခံရလၽွက္။ ေျခက်င္းဝတ္ႏွစ္ခုကား သူမ၏ ေဘာင္းဘီႏွင့္ အခ်ည္ခံထားရလၽွက္။

“ဒီကေလးမကို ရွင္ဘယ္ေတာ့ ရွင္းမွာလဲ။ သူရွိေနတာ တို႔ စိတ္မေအးနိုင္ဘူး။” “က်ေနာ့္ကို ေဒါက္တာ ဟိုပေရာဂ်က္ကိစၥအတြက္ပဲ ငွားထားတာ။ က်ေနာ့္ကို ေပးထားတဲ့ေၾကးထဲမွာ ဒီကေလးမကိစၥ မပါသလို တျခား ဘယ္ကိစၥမွ မပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေဒါက္တာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဒီအလုပ္ကိစၥကလြဲရင္ ဘာမွမဆိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ကို အမိန႔္လာေပးလားေပးရဲ့လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာ သတိရစမ္းပါ။” အိပ္ရာမွ နိုးလာၾကေသာ ရာစုသစ္၏ တပည့္မ်ားသည္ အခန္းထဲသို႔ အလ်ိဳလ်ိဳ စု႐ုံးေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စခန္းလုံျခဳံေရးအတြက္ ရာစုသစ္က သူ၏ တပည့္မ်ားကို တာဝန္မ်ားခြဲေဝေပးေနသည္။ ေဒါက္တာ ၾကည္စင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္လဲ အခ်ိဳ႕ကို တာဝန္ေပးသည္။ တပည့္မ်ား အားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ ပန္တီျဖဴကေလးႏွင့္ ခုံဖိနပ္နီကေလးတစ္ရံမွတပါး အဝတ္ကင္းမဲ့ေနေသာ ဝိဇၨာနီထံသို႔ စု႐ုံးေနၾကသည္။

တာဝန္မ်ား ခြဲေဝအၿပီး ရာစုသစ္သည္ ဝိဇၨာနီထံသို႔ ေလၽွာက္လာကာ သူမ၏ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ကိုင္ကာ အတင္း ဆြဲထူသည္။ သူ၏ လက္သည္ ျပဳတ္တူႀကီးကဲ့သို႔ သန္မာလွၿပီး ဝိဇၨာနီ လက္ေမာင္းရိုးက်ိဳးမတတ္ နာက်င္ရသျဖင့္ သူ၏ အလိုကို သူမ မျငင္းဆန္နိုင္ပဲ အလိုက္သင့္ကေလး ထရပ္လိုက္ရသည္။ သူမ၏ ရင္သား လုံးလုံးေလးမ်ား ခုန္ေပါက္ၾကသည္မွာ ရာစုသစ္၏ တပည့္မ်ား မ်က္လုံးကၽြတ္က်မတတ္။ပန္တီျဖဴေလးႏွင့္ အနီေရာင္ ခုံဖိနပ္ေလးတစ္ရံမွတပါး သူမ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ ရာစုသစ္ႏွင့္ သူ၏ တပည့္မ်ားေရွ႕တြင္ ရပ္ေနရသျဖင့္ ေဗဒါရီ၏ ပါးျပင္ေလးမ်ား ရွက္ေသြးျဖင့္ ေဆြးေဆြးနီေနသည္။ ရာစုသစ္ ဘာကို ႀကံစည္ေနသည္ကို သူမ ရိပ္မိလာေသာအခါ သူမတစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ က်ားမင္း၏ ညစာျဖစ္ခါနီး ယုန္သူငယ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ရာစုသစ္ကို ၾကည့္ရင္း

“ရွင္ … ရွင္ က်မကို ဘာ ဘာ လုပ္မလို႔လဲဟင္။” ဟု ေဗဒါရီ ေမးသည္။ “ႏွစ္ကိုယ္ၾကား စုံစမ္း၊ စစ္ေဆးစရာေလးေတြ ရွိလို႔ပါ။” ေဗဒါရီ၏ အေမးကို ရာစုသစ္ ေအးစက္စက္ ျပန္ေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ သူမကို ေပြ႕ကာ သူ၏ ဘယ္ဘက္ပခုံးေပၚသို႔ ေမွာက္လ်က္ တင္လိုက္သည္။ သူမ၏ ဆံပင္နီမ်ားက သူမ၏ မ်က္ႏွာကိုဖုံးအုပ္လၽွက္၊ သူမ၏ ရင္သားႏုႏုေလးမ်ားက ရာစုသစ္၏ ေက်ာျပင္ကို ထိေတြ႕လၽွက္၊ သူမ၏ ဂ်ီစထရင္း ပန္တီ မဖုံးနိုင္ေသာ ဖင္ေျပာင္ကေလးမ်ားက ရာစုသစ္၏ တပည့္မ်ား မ်က္စိကို အစာေကၽြးလၽွက္။

“က်မကို ေအာက္ကို ျပန္ခ်ေပး” ေျခေထာက္မ်ားက ေလကို ကန္ေက်ာက္ရင္း ဝိဇၨာနီ ေအာ္သည္။“ရွင္ က်မကို ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔။” ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းက ျပဳံးသည္၊ ရာစုသစ္၏ တပည့္ေက်ာ္မ်ားက ရယ္ပင္ရယ္ၾကသည္။ ဝိဇၨာနီ၏ ေဒါသမ်က္ရည္မ်ားသည္ သူမ၏ နဖူးျပင္ကို ျဖတ္သန္းကာ ဆံႏြယ္နီမ်ားကို စိုစြတ္ေစသည္။ “က်မကို ရွင္တို႔ ဘာမွတ္ေနလဲ၊ ဝိဇၨာကို မေစာ္ကားနဲ႔ေနာ္။ … ရွင္ က်မကို ဒါမ်ိဳး လုပ္လို႔ မရဘူး၊ လူဆိုးႀကီး။ က်မ လက္ေတြသာ လြတ္ေနလို႔ကေတာ့ ရွင့္ကို က်မ …” “ျဖန္း” … “အားးးးး … ” သူမ၏ တင္ပါးကို ရာစုသစ္က ျပင္းျပင္းကေလး ရိုက္လိုက္သျဖင့္ ေသြး႐ူးေသြးတန္းေအာ္ေနေသာ ဝိဇၨာနီ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။

“လိမ္လိမ္မာမာေလး ေနစမ္းပါ ေကာင္မေလးရာ။ မေနလို႔ကေတာ့ မင္းပါးစပ္ကို မင္းရဲ့ ပန္တီနဲ႔ ဆို႔ထားရလိမ့္မယ္။” ဟု ေျပာရင္း ရာစုသစ္က လူစြမ္းေကာင္းမယ္ေလးကို ေနာက္တခ်က္ ျပင္းျပင္းေလး ထပ္ေဆာ္လိုက္ရာ ဝိဇၨာနီ အားကနဲ ေအာ္ရျပန္သည္။ အရွက္တကြဲျဖစ္ရျခင္းႏွင့္ အသားနာျခင္းတို႔က သူမကို ပါးစပ္ပိတ္ေစသည္။ ႐ုန္းကန္ေနေသာ ဝိဇၨာနီ၏ ဒူးေခါက္ေကြးကို ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ဖက္ထားလိုက္ျခင္းျဖင့္ ရာစုသစ္၏ ပခုံးေပၚတြင္ သူမ လိမ္လိမ္မာမာျဖင့္ လိုက္ပါသြားရေတာ့သည္။ စက္႐ုံပ်က္ႀကီး၏ ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း တစ္ျဖစ္လဲ ရာစုသစ္၏ အိပ္ခန္းသည္ သိပ္ခန္းခန္းနားနားေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ စားပြဲတစ္လုံး၊ ထိုင္ခုံအနည္းငယ္၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားထည့္ေသာ ဗီရို ၃-၄ လုံး၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လုံးသာျဖစ္သည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ရွင္းထားပုံရေသာ ကြက္လပ္ငယ္တြင္ စပရိန္ေမြ႕ယာထူထူတစ္ခု ရွိသည္။

“ကိုယ့္အိမ္လို သေဘာထားေပါ့ကြာ၊ ယာယီပဲျဖစ္ျဖစ္။” ရာစုသစ္က ဝိဇၨာနီကို ေမြ႕ယာေပၚ ပစ္ခ်ရင္း ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဘာရွင့္” ဝိဇၨာနီ၏ ကိုယ္လုံးက ေမြ႕ယာထဲသို႔ ကၽြံဝင္သြားသည့္တိုင္ သူမအသံက စူးစူးေလး ထြက္လာသည္။ သူမ အတင္းထထိုင္ေသာ္လည္း ရာစုသစ္က သူမကို ျပန္တြန္းလွဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမအနီးတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ သူမ၏ ေျခႏွင့္ လက္တို႔တြင္ တုတ္ေႏွာင္ထားေသာ သူမ၏ အက်ီႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ျဖဳတ္ယူကာ အခန္းေထာင့္သို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

“ထြက္ေျပးဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ သူေယာင္မယ္ကေလးရဲ့။ ငါမင္းကို အသားနာေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။” ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ သိေသာ ဝိဇၨာနီ ေခါင္းၿငိမ့္ရွာသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လွဲေနရင္း ရာစုသစ္ သူ၏ ခါးပတ္ႏွင့္ ရင္ကာကို ျဖဳတ္ယူသည္ကို ဘာရယ္မဟုတ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ “ရွင္က်မကို ဘာလုပ္မလို႔လဲဟင္”

သိသိႀကီးႏွင့္ ဝိဇၨာနီ အေျဖေျပာင္းသြားလိုေျပာင္းသြားျငား ထပ္ေမးျပန္သည္။ လက္ႏွင့္ ဒူးမ်ားကို အားျပဳၿပီး ဝိဇၨာနီ၏ အေပၚတြင္ ရာစုသစ္ ေလးဘက္ေထာက္လိုက္သည္မွာ ေျပးမလြတ္ေတာ့ေသာ သားေကာင္ကို ကစားေနသည့္ ေတာေၾကာင္ႀကီးႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။ “ကိုယ္မင္းကို စေတြ႕ကတည္းက လုပ္ခ်င္ေနတာေလး လုပ္မလို႔ပါ၊ …… မ ေဗ ဒါ” မ ေဗ ဒါ ဟု သူမအမည္ကို တစ္လုံးခ်င္း ေခၚလိုက္သည္တြင္ ဝိဇၨာနီ၏ ႏွလုံးသည္ ေလေပါင္ျပည့္သည့္ ေရေႏြးေငြ႕ရထားႀကီးလို ခုတ္ေနၿပီ။

“ဟင့္အင္း … က်မ မေပး …… ” ရာစုသစ္သည္ ဝိဇၨာနီ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အုပ္မိုးလၽွက္ရွိသည္။ သူမသည္ သူ၏ ေအာက္တြင္ ရနိုင္သမၽွ တြန႔္လိမ္၍ ႐ုန္းသည္၊ သူမ၏ တင္ပါးမ်ားသည္ ေမြ႕ယာကို အက်ိဳးမဲ့ ပြတ္သပ္လၽွက္၊ သူမ၏ လက္အစုံက သူ၏ ရင္ကို အခ်ည္းႏွီး တြန္းထားလၽွက္ ႐ုန္းသည္။ သူမ၏ လက္ဖ်ံႏွစ္ဘက္ကို ရာစုသစ္က လက္တစ္ဘက္ထဲျဖင့္ ဖမ္းကိုင္ကာ သူမ၏ ေခါင္းရင္းဘက္သို႔ တြန္းပို႔ၿပီး ခ်ဳပ္ထားလိုက္သျဖင့္ သူမ၏ ရင္သားစိုင္မ်ားသည္ ပုန္းကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္သြားေတာ့သည့္တခဏဝယ္ ရာစုသစ္၏ ပါးစပ္သည္ ဝိဇၨာနီ၏ ရင္သားမ်ားကို အပိုင္စားရသြားေတာ့သည္။ သူမ၏ ရင္သားမ်ားကို သူ နမ္းသည္၊ စုပ္သည္၊ သြားျဖင့္ မနာေအာင္ ဖြဖြေလး ကိုက္သည္၊ ပထမ ညာဘက္၊ ေနာက္တြင္ ဘယ္ဘက္။ ပါးစပ္ႏွင့္ လြတ္ေနသည့္ နို႔တဘက္ကို ရာစုသစ္က အားေနသည့္ လက္တဘက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆုပ္သည္၊ ဆြဲသည္၊ ညႇစ္သည္။

“ရွင္ က် … က်မကို ဒီလို မ …. မလုပ္နဲ႔။ အီး … က်မက ….. အား ….. ဝိဇၨာ …. ရွီး …..” ဝိဇၨာနီ လူစြမ္းေကာင္းမယ္ေလး၏ နို႔သီးေခါင္းကေလးမ်ား ရာစုသစ္၏ အျပဳအစုေအာက္တြင္ ေခါင္းေထာင္ထလာသည္ႏွင့္အမၽွ သူမ၏ ၾကဳံးဝါးသံမ်ားၾကားတြင္ ညည္းသံ စြက္လာသည္။ လက္မ်ားကလဲ ႐ုန္းအား ေလ်ာ့လာသည္။ သူမ၏ နို႔သီးေခါင္း နီနီကေလးမ်ားကို ရာစုသစ္က လၽွာႏွင့္ သပ္လိုက္တိုင္း ဝိဇၨာနီ အူအသည္းမ်ား ေျပာင္းဆန္သြားသလို ခံစားေနရသည္။ သူမ၏ ဘယ္ဘက္ ရင္အုံတခုလုံးနီးပါးကို ရာစုသစ္က ငုံၿပီး အားႏွင့္ စုပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေၾကာင္ႏွင့္ ကစားမိသည့္ ႂကြက္မကေလး ဝိဇၨာနီမွာ ဟင့္ကနဲ မသဲမကြဲ အသံျပဳရင္း ေမြ႕ယာေပၚတြင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ သူမကို သစၥာစေဖာက္ေလၿပီ။

႐ုန္းကန္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ၊ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ိဳးလို ၿငိမ္သက္ ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ဝိဇၨာနီ၏ လက္မ်ားကို လႊတ္လိုက္ၿပီး သူရဲေကာင္းမယ္ကေလး၏ နို႔ႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွစ္လက္ႏွင့္အုပ္ကာ နယ္ရင္း ရာစုသစ္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္။ တဆက္ထဲတြင္ ဝိဇၨာနီ၏ နံစပ္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ျပင္ေပၚသို႔ သူ၏ ႏွုတ္ခမ္းျဖင့္ အနမ္းပန္းမ်ား ေႁခြသည္။ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ နမ္းၿပီးေသာအခါတြင္မွ သူ၏ လက္မ်ားက ဝိဇၨာနီ၏ ပန္တီျဖဴကေလးကို ကိုင္ကာ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးမ်ား တေလၽွာက္ တခ်က္ထဲႏွင့္ ဆြဲခၽြတ္ကာ အခန္းေထာင့္သို႔ ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ၂၁ ႏွစ္ အရြယ္ မိန္းမပ်ိဳကေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္စိတ္၊ ရမၼက္စိတ္၊ ေဒါသစိတ္တို႔ျဖင့္ ပတၱျမားခဲလို ရဲရဲနီေနေလေတာ့သည္။

ဝိဇၨာနီတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္သြားသည္တြင္ သူမ၏ ေျခက်င္းဝတ္ႏွစ္ဘက္ကို ရာစုသစ္က လက္ျဖင့္ ဖမ္းကာ ဆြဲကားလိုက္ရာ သတိၱရွင္မေလးမွာ မည္သို႔မၽွ ႐ုန္းကန္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါေခ်။

“ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ မလုပ္ပါနဲ႔ … ” စတိုးဆိုင္မ်ားတြင္ ကင္ေရာင္းေသာ ၾကက္ကင္ႀကီးကဲ့သို႔ ကားယားႀကီးျဖစ္ေနေသာ ဝိဇၨာနီ ေလေပ်ာ့ေလးျဖင့္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသးသည္။ အေမႊးရိတ္ထားသျဖင့္ ေျပာင္ရွင္းေနေသာ သူမ၏ ညီမေလးမွာ ရာစုသစ္၏ ျမင္ကြင္းတြင္ ထင္းထင္းႀကီး။ သူမ၏ လက္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ ရာစုသစ္၏ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးကို တြန္းဖယ္ေသာ္လည္း ျမဴမွုန္ခန႔္မၽွ သူက မေရြ႕။ ဘာဆက္လာေတာ့မည္ကို ပိုထင္ထင္ရွားရွား နားလည္လာေသာ ဝိဇၨာနီ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထသည္။ သို႔ေသာ္ ရာစုသစ္အတြက္ကေတာ့ ဝိဇၨာနီကို အပိုင္သိမ္းရန္ အခ်ိန္ မေရာက္ေသးေပ။ သူမ၏ ေရႊၾကဳတ္ကေလးကို ရာစုသစ္ကုန္းဟပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဝိဇၨာနီ အသက္ရွုပင္ မွားသြားသည္။ စိုစြတ္ေနေသာ ညီမေလး၏ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားေပၚတြင္ ရာစုသစ္၏ လၽွာသည္ စုန္ဆန္ ေျပးသည္၊ စုပ္သည္၊ လ်က္သည္။ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ သူမကို ပို၍ ပို၍ သစၥာေဖာက္ေလၿပီ။ သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ သူမ၏ ခါးသည္ သူမ၏ တင္ပါးလုံးက်စ္က်စ္ေလးမ်ားကို ရာစုသစ္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားဆီသို႔ စည္းခ်က္က်က် အလိုက္သင့္ ေကာ့ေကာ့ေပးေနမိသည္။ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္ကပါ သူမ၏ အလိုကို ဆန႔္က်င္ေနသည္ကို သတိထားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမ၏ ႏွုတ္က တဟင္းဟင္း ညည္းေနမိၿပီ။ ဒီတိုင္းဆက္သြားလၽွင္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူမ လုံးဝ ရွုံးသြားေတာ့မည္ကို သူမ အေသအခ်ာ သိေနသည္၊ စိတ္မပါေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၵာက အရွုံးေပးလိုက္ခ်င္ေနၿပီ … ျမန္ျမန္အရွုံးေပးလိုက္ၿပီး ကာမေအာင္ပန္းကို တူႏွစ္ကိုယ္ ဆြတ္လွမ္းခ်င္ေနၿပီ။ အားတင္းၿပီး မိမိကိုယ္ကို ဝိဇၨာနီ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူက ေတာ္လြန္းသည္၊ သူမ၏ ကာမခလုတ္အားလုံးကို သူသိေနသည္၊ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းကေလးမ်ား ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ေခါင္းပင္မေထာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ အျပဳအစု ေကာင္းလြန္းလွသည္။

“ေတာ္ … ေတာ္ၿပီ” ဝိဇၨာနီ၏ အသံသည္ ေၾကာင္ငယ္ကေလးကဲ့သို႔ … “ေတာင္း … ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့ရွင္” ရာစုသစ္ ခဏ ရပ္လိုက္သည္။ သူ၏ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ရန္သာ ခဏ ရပ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ဝိဇၨာနီ၏ စိတ္ရိုင္းမ်ား ျပန္က်ခ်ိန္ မရ။ ေအာက္ပိုင္း ဗလာတီးသြားသည္ႏွင့္ ဝိဇၨာနီေပၚသို႔ ရာစုသစ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဒီတခါေတာ့ သူ၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားက ဝိဇၨာနီ၏ ပခုံး၊ လည္တိုင္ႏွင့္ နားရြက္ဖ်ားမ်ားကို နမ္းရွိုက္ စားသုံးလၽွက္။ ရာစုသစ္၏ အနမ္းမ်ားေအာက္ဝယ္ ဝိဇၨာနီ တကိုယ္လုံး ရမၼက္ေသြးတို႔ျဖင့္ တုန္ခါေနသည္။ သူမ၏ အသိဉာဏ္တို႔ကို ဆန႔္က်င္လၽွက္ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ ရာစုသစ္၏ အထိအေတြ႕ကို ေတာင့္တေနမိသည္။ ရာစုသစ္သည္ ေမြ႕ယာေပၚသို႔ လက္ေထာက္၍ အားယူလိုက္ၿပီး သူ၏ အဂၤါႀကီးကို ဝိဇၨာနီကေလး၏ ပ်ားရည္အိုးေပါက္ဝငယ္သို႔ ေထာက္ကာထားလိုက္သည္။ သူ၏ အတံႀကီးသည္ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံ စည္းခ်က္ႏွင့္အတူ တဆတ္ဆတ္ခါလၽွက္ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို က်ီစယ္ေနသည္မွာ တကမၻာေလာက္ၾကာသည္ဟု ဝိဇၨာနီ ထင္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ၏ အတံႀကီးကို ဝိဇၨာနီ၏ ကိုယ္အတြင္းသို႔ ရာစုသစ္ တခ်က္ထဲႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ရ လက္မလုံးကို တခ်က္ထဲႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေမ … ေမ့ … ေမေမ ေမေမ ေမေမ ေမေမႀကီးေရ” ဝိဇၨာနီေအာ္သည္၊ ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ကို ေအာ္သည္။ နာက်င္မွုေၾကာင့္ သူမ၏ သတိျပန္ဝင္လာေသာ္လည္း သူမ၏ ရမၼက္ဆႏၵကလဲ ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ သူမ၏ စကားလုံးမ်ားကို ဆႏၵႏွင့္ အသိဉာဏ္တို႔က အလွည့္က် ထိန္းခ်ဳပ္ေနေလသည္။

“ဟင့္ … အင္း … ေတာင္းပန္ပါတယ္။”

“အား … မရပ္နဲ႔။”

“ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ။”

“မရပ္နဲ႔ ဆက္လုပ္ … အား … ေမႀကီးေရ … မရပ္ပါနဲ႔ရွင္ က်မ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လုပ္ပါ … လုပ္ပါ …”

ကာမ ဆႏၵက သတိၱရွင္မေလး၏ အသိဉာဏ္ကို အနိုင္ယူသြားခဲ့ေခ်ၿပီတကား။

ရာစုသစ္၏ အတံႀကီး ဝင္လာသည့္ အခ်ိန္တိုင္း ဝိဇၨာနီ ေအာ္ညည္းသည္၊ အစပိုင္းတြင္ အရြယ္ခ်င္းမမၽွ၍ နာေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမ၏ ေရႊၾကဳတ္ကေလးက သူ၏ ေရႊပန္းႀကီး၏ အရြယ္ေရာက္ေအာင္ က်ယ္ဆန႔္လာၿပီး မနာေတာ့ေခ်။ ဝိဇၨာနီ၏ တင္ပါးမ်ားမွာ ရာစုသစ္၏ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်က္မ်ားအတိုင္း စည္းခ်က္က်က် ေကာ့ပ်ံလၽွက္ ရွိသည္။ အင္ဂ်င္စက္ႀကီးတစ္လုံးကဲ့သို႔ မတုံ႔မေႏွး၊ မရပ္မဆိုင္းပဲ ရာစုသစ္၏ အဂၤါသည္ ဝိဇၨာနီ၏ ကိုယ္အတြင္းသို႔ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ကာ ဝင္ထြက္လၽွက္ရွိမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည္ဟု အင္ဂ်င္နီယာမေလး တျဖစ္လဲ သူရဲေကာင္းမကေလး ထင္မိသည္။ သူမ၏ စိတ္ဝယ္ မည္သည့္အသိဉာဏ္မၽွ မရွိေတာ့ … ေတာရိုင္းတိရစၧာန္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ လူဆိုးႀကီး ရာစုသစ္၏ အခ်စ္လက္ေဆာင္ကို ဝိဇၨာနီ အငမ္းမရ ခံစားေနမိသည္။

ေနာက္ဆုံး ရာစုသစ္၏ ေစးကပ္ခၽြဲပ်စ္ေသာ သုပ္ရည္မ်ား သူမကိုယ္တြင္း တမံက်ိဳးလာခ်ိန္တြင္ ဝိဇၨာနီ၏ ဦးေခါင္းသည္ ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္၊ တကိုယ္လုံး ေႏြးကာ၊ ေအးကာ အရသာစုံကို ခံစားလိုက္ရေသာ သူရဲေကာင္းမေလးသည္ အသံကုန္ေအာ္၍ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ကာမပန္းတိုင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကေလး ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။

“ေမေမေရ … ေကာင္းလိုက္တာ”

တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါမွုမ်ား ေလ်ာ့သြားေသာအခါတြင္ ရာစုသစ္၏ ရင္ခြင္အတြင္းတြင္ ဝိဇၨာနီ တိုးတိုးေလး ညည္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ရီေဝေဝမ်က္လုံးမ်ားသည္ သူမ၏ ခ်စ္သူ/ရန္သူကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ စပရိန္ေမြ႕ယာေပၚတြင္ အားအင္ကုန္ခမ္းလၽွက္၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လၽွက္ လဲေလ်ာင္းေနရင္း တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ စိမ့္တက္လာေသာ အခ်စ္အရသာကို ခံစားေနသည္။ အေတြ႕အၾကဳံမရွိသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဒီတခါမွ တကယ့္အမွန္အကန္ အလံခိုးလိုက္ရသလို ေဗဒါရီ ခံစားေနရသည္။

“ဆရာ … အေရးႀကီးကိစၥ ေပၚလာတယ္ဆရာ”

တံခါးဝမွ ရာစုသစ္၏ တပည့္တစ္ေယာက္အသံကို ၾကားရသည္။

“သြားလိုက္ဦးမယ္ သူေယာင္မယ္ေလးေရ”

ေျပာေျပာဆိုဆို အဝတ္မ်ားေကာက္စြပ္ကာ ထထြက္သြားေသာ သူမ၏ ခ်စ္သူ/ရန္သူ ဒုစရိုက္သမားႀကီး ရာစုသစ္ကို လူစြမ္းေကာင္းမယ္ေလးသည္ လဲ့ေဝေဝ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိပါေတာ့သတည္း။

(အခန္း ၆)

အားရေက်နပ္ေသာ အျပဳံးႀကီးကို မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဆင္ျမန္းလၽွက္ ဝိဇၨာနီရွိရာ အိပ္ခန္းအတြင္းမွ ထြက္လာေသာ ရာစုသစ္သည္ သူ၏ အိပ္ခန္းကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ေသာ့ကို အနီးရွိ ခ်ိတ္တစ္ခုတြင္ အသာခ်ိတ္လိုက္သည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးသာျဖစ္ေသာ သူ၏ ခ်စ္အက်ဥ္းသားကေလးသည္ ဒီတံခါးမွ ဘယ္နည္းနဲ႔မၽွ ထြက္နိုင္စရာ မရွိပါေခ်။ လူစြမ္းေကာင္းမယ္ကေလးမွာ ႏွုတ္ကစြာသေလာက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ပါ တက္ႂကြသူကေလးမို႔ ရာစုသစ္အဖို႔ လက္မလႊတ္နိုင္စရာေပပဲ။

“ဆရာ … စစ္ဘက္ ရဟတ္ယာဥ္ေတြ စခန္းနားမွာ ဝဲေနၾကတယ္။”

သူ၏ လက္႐ုံး တပည့္ေက်ာ္ႀကီးက သတင္းပို႔သည္။

“ဝိဇၨာနီမ်ား အကူအညီေတာင္းလိုက္သလားမွ မသိပဲ”

ဟု ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းက ဝင္ေထာက္သည္။

“မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သူက ခပ္စြာစြာရယ္၊ … က်ေနာ္တို႔အားလုံးကို သူက တေယာက္ထဲနဲ႔ ရေအာင္ ဖမ္းခ်င္တာ။”

အဆီကို စားလို႔ အသားကို ၿမိဳထားၿပီးသူ ရာစုသစ္က ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာေနရင္းလဲ ဒီသူရဲေကာင္းမယ္ကေလးကို ဘယ္ေတာ့ ထပ္စားရမလဲဟု စိတ္ကူးယဥ္ေနေသးသည္။

“ရွင္းလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္ေနာ္။”

ဟု ေဒါက္တာ ၾကည္စင္က ထပ္အေျပာတြင္ ရာစုသစ္ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္လၽွက္ သူမကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္မွာ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္း ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္လၽွက္ ေက်ာမ်ားပင္ ခ်မ္းသြားသည္အထိ။

အေပၚထပ္ရွိ အိပ္ခန္းေလးအတြင္းတြင္ေတာ့ ခ်စ္ေမြ႕ယာကေလးေပၚတြင္ ဝိဇၨာနီ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္လၽွက္ ရွိသည္။ ရာစုသစ္၏ ေယာက္်ားပီသမွုကို နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕သာမက တကိုယ္လုံးပုံ၍ ေတြ႕ထားရသျဖင့္ သူမ တကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိေနသည္။ ေနာက္တခါ ငါ့ကို ထပ္လုပ္ရင္ မလြယ္ဘူး ဟု ေတြးရင္း ရာစုသစ္ ျပန္ေရာက္မလာမီတြင္ ဒီအခန္းထဲက ဘယ္လို လြတ္ေအာင္ လုပ္ရမလဲ အႀကံထုတ္ေနမိသည္။ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေသာ္လည္း တံခါးက ဖြင့္မရ။ အခန္းထဲတြင္ ရွိေသာ ပစၥည္း၊ ပရိေဘာဂမ်ားကလဲ ရာစုသစ္ျပန္လာလၽွင္ ခုခံဖို႔ အသုံးျပဳရန္ေဝးစြ၊ သူမခြန္အားျဖင့္ ဆြဲ မ ရန္ပင္ မျဖစ္နိုင္။ ဒီအတိုင္းဆိုလၽွင္ေတာ့ သူျပန္လာလၽွင္ သူလုပ္သမၽွကို ေနာက္တခါ လည္စဥ္းခံဖို႔သာ ရွိသည္။ ေလာေလာဆယ္ သူမလုပ္နိုင္သည္မွာ အခန္း၏ ေထာင့္မ်ားဆီတြင္ ျပန႔္က်ဲေနေသာ သူမ၏ အဝတ္မ်ားကို တစစီလိုက္ေကာက္ၿပီး ျပန္ဝတ္ျခင္းသာလၽွင္ ျဖစ္သည္၊ သူမ၏ ပင္တီကေတာ့ ညစ္ပတ္ေနသျဖင့္ ျပန္ဝတ္မရေတာ့ … ရွမ္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ရင္ေစ့အကၤ်ီကိုသာ ျပန္ဝတ္ရသည္။

အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ား တပ္မၿပီးခင္မွာပင္ တံခါးကို ဖြင့္၍ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ ရာစုသစ္ေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔ေနာက္လိုက္မ်ားထဲမွ ဘဲႀကီးဟု သူ႔ဆရာကို ေခၚသျဖင့္ ဆုံးမခံလိုက္ရေသာ ငနာ၊ အစိုးရ စစ္ရဟတ္ယာဥ္မ်ားကို ခုခံဖို႔အေရး အာ႐ုံမ်ားေနေသာ ရာစုသစ္ အလြယ္ထားခဲ့သည့္ ေသာ့ျဖင့္ အခန္းထဲ ဝင္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဝိဇၨာနီ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျမႇာက္ကာ ခုခံဖို႔ျပင္သည္။

“အိုး … ခ်စ္စရာေလးပါလား၊ ဟင္း ဟင္း”

အေလွာင္ခံရသျဖင့္ ရွက္ေဒါသႏွင့္ ဝိဇၨာနီ သူ႔ကို ခုန္အုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ အစြမ္းတို႔ မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သူမကို ငနာေကာင္က အသာေလး ဖမ္းလိုက္နိုင္သည္။

“ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ တက္မလာနဲ႔၊ ေတာက္ခ်ပစ္လိုက္မွာ”

“လႊတ္စမ္း”

“ေအာင္မာ … ဘဲႀကီးနဲ႔ အိပ္ၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိဳးေတြေျပာင္းလို႔၊ ငါ့ကိုေတာင္ အမိန႔္ေတြ ေပးလို႔ပါလား။ … ”

ဝိဇၨာနီမ်က္ႏွာ ရဲခနဲျဖစ္သြားသည္။ ၿပီး အသံစူးစူးေလးႏွင့္ “မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ေအာ္သည္။

“ရွက္မေနပါနဲ႔ကြာ … မင္းအသံက စာေနတာပဲကို … ဘာတဲ့ မရပ္နဲ႔ဆိုလား၊ ေကာင္းတယ္ဆိုလား”

ဝိဇၨာနီ အစြမ္းေတြသာရွိလၽွင္ ဒီငနာေကာင္ ေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ တျခားစီျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။

“ကဲ … အာစရိၿပီးေတာ့ ငါ့အလွည့္ေပါ့။”

ေျပာလဲေျပာ … ဝိဇၨာနီ၏ ဆံပင္နီက်င္က်င္မ်ားကို ေဆာင့္ကိုင္ဆြဲကာ သူမ၏ ေခါင္းကို သူ၏ ေပါင္ခြဆီသို႔ အတင္းတြန္းပို႔ရာ ဝိဇၨာနီ အတင္း ႐ုန္းေသာ္လည္း မရသည့္အျပင္ နာလြန္းသျဖင့္ ဒူးတုပ္ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ဆံပင္မ်ားကို ညာလက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္း သူ၏ ဘယ္လက္ျဖင့္ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ရာ သူ၏ အတံကေလးက ဝိဇၨာနီမ်က္ႏွာနားတြင္ တဝဲဝဲ ျဖစ္ေနသည္။

“ငါ့ကိုလႊတ္ … ေယာက္်ားမပီသတဲ့ … အု ဝု ဟြန္း”

ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ ဝိဇၨာနီ ဆဲပစ္လိုက္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္သည္၊ ရာစုသစ္ေလာက္ ေယာက္်ားပီသတာ ရွိေတာ့ရွိမည္၊ ရွားလိမ့္မည္။ ဘဲနာေလးကေတာ့ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ သူ႔ပစၥည္းေလးကို ဝိဇၨာနီ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္သျဖင့္ ဆဲတာေတာင္ ဆုံးေအာင္ မဆဲလိုက္ရ။

“အင္း … ဟင္း ဟင္း … ”

ငနာေလးက ပီတိေတြ ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဝိဇၨာနီကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း

“ေအး … အဲဒီလို အာေငြ႕ေလး ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ ငါဘယ္ေလာက္ ေယာက္်ားပီသလဲ မင္းသိလာရမွာေပါ့ကြာ၊ အာ ငါ့ကို မကိုက္နဲ႔ေလ၊ ဥေတြကိုကိုင္ၿပီး ေသခ်ာ… ေကာင္းေကာင္း လုပ္။”

ေျပာေနရင္း ဆံပင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ ဝိဇၨာနီ သူမ၏ သြားႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာေသာ သူ႔အတံ မထိမိေစရန္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို စု၍ စုပ္ေပးရင္း သူ႔ဥကေလးမ်ားကိုလဲ ကိုင္ထားေပးလိုက္ရသည္။ ေသြးတဒုတ္ဒုတ္ တိုးေနေသာ သူ႔အတံႀကီးက သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းကို ဝင္ထြက္ ပြတ္တိုက္လၽွက္ ပါးေစာင္အတြင္းရွိ အသားႏုမ်ားကို လာထိသည္ကို ဝိဇၨာနီ မေက်နပ္ေသာ္လည္း အားခ်င္းမမၽွ၍ သည္းခံေနရသည္။

“ျဖန္း”

“သြားနဲ႔ မထိေစနဲ႔ဆို၊ လၽွာကိုလဲ သုံးေလ။”

ပါးရိုက္ခံရသျဖင့္ ထူပူကာ ဝိဇၨာနီ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္။ ဒီေကာင့္ကိုေတာ့ ပညာေကာင္းေကာင္း ေပးမွ ရေတာ့မည္။ အင္အားခ်င္း ယွဥ္၍ မရသည့္ေနာက္ ဉာဏ္ခ်င္း ယွဥ္ရမွာေပါ့။ တတ္သမၽွ ပညာကုန္သုံးကာ သူ႔ အတံႀကီးကို ဝိဇၨာနီ လၽွာႏွင့္ ရစ္ေခြကာ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ဥကေလးမ်ားကိုလဲ လက္ႏွင့္ အသာပြတ္ေပးရင္း အတံႀကီး၏ လည္ရစ္ကို ႏွုတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ရစ္သိုင္းလၽွက္ ေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ကာ တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံျမည္သည္အထိ စုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတံႀကီး ခံတြင္းထဲ တိုးဝင္လာခ်ိန္မ်ားတြင္ လၽွာကလဲ အလြတ္မေပးပဲ ေခြရစ္ၿပီး လ်က္ေပးသည္။

ကာမစည္းစိမ္ႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ ဆင္ျခင္တုံတရား မဲ့တတ္သည္မွာ လူ႔သဘာဝ၊ ယခုလဲ အင္ဂ်င္နီယာမေလး၏ အျပဳအစုမ်ားေအာက္တြင္ သာယာသြားေသာ လူမိုက္သည္ သူ႔ကို ယုယုယယ အလိုျဖည့္ေပးေနသူမွာ ဥပေဒဘက္ေတာ္သား ဝိဇၨာနီ၊ သူ၏ရန္သူဆိုသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေလၿပီ။ ရန္သူ၏ ဆံပင္မ်ားကို ထိန္းကိုင္ထားဖို႔ကို အာ႐ုံမရနိုင္ … သူအထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ဖို႔ပဲ စိတ္ေစာေနသည္။ ဝိဇၨာနီကလဲ ထိုအခ်က္ကို သိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားျဖင့္ အေကာင္းဆုံး ျပဳစုေပးလိုက္ရာ သိပ္မၾကာမီ …

“အင္း … လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္လိုက္တာကြာ … အင္း”

ဟူေသာ အာလုတ္သံႏွင့္အတူ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ကာ သူ၏ ေစးကပ္ကပ္ မ်ိဳးေစ့ရည္မ်ားကို ဝိဇၨာနီ၏ ပါးစပ္အတြင္း ပန္းထည့္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ လုံးဝ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့သည္။

အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနေသာ ဝိဇၨာနီကလဲ ေအး … လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ရင္လဲ ေသေပေတာ့ ဟု ေတြးကာ သူမရန္သူ၏ အက်ီစကို ေအာက္ဘက္သို႔ ေဆာင့္ဆြဲရင္း ပတ္လက္အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ထြက္မကုန္နိုင္ေသးသည့္ သုပ္ရည္မ်ား ဝိဇၨာနီ၏ ပါးျပင္ႏွင့္ လည္တိုင္မ်ားေပၚသို႔ က်လာသည္ကို ဝိဇၨာနီ အမွတ္မထားနိုင္၊ အခြင့္အေရးရသည့္ အခ်ိန္က တိုလြန္းသည္ေလ။ ခၽြတ္ခ်ထားေသာ သူ႔ေဘာင္းဘီႏွင့္သူ ခ်ည္မိတုတ္မိျဖစ္ေနေသာ ဘဲနာေလး ဟန္ခ်က္ပ်က္၍ သူမကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္လ်က္က်လာခ်ိန္တြင္ ဘယ္၊ ညာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးႏွင့္ ဒူးအားသုံးၿပီး သူ႔ဗိုက္ကို ကန္လိုက္ရာ သူမကိုယ္ေပၚမွ ေက်ာ္၍ ေျခကားယား၊ လက္ကားယားႏွင့္ သမံသလင္းျပင္သို႔ ေခါင္းစိုက္က်ေလသည္။ ခြပ္ကနဲ ဦးေခါင္းခြံကြဲသံႏွင့္အတူ … လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သြားေသာ လူမိုက္တစ္ေယာက္ လူ႔ဇာတ္သိမ္းသြားေလသတည္း။

🏵️(အခန္း ၇)🏵️

စက္႐ုံပ်က္ႀကီး ေအာက္ထပ္တြင္ ေဒါက္တာၾကည္စင္လင္းက ေျပာင္လက္လက္ သံေသတၱာကို ဖြင့္ၿပီး ဟိုပေရာဂ်က္ကို အသုံးျပဳထုတ္လုပ္ထားေသာ ေသနတ္ႀကီးကို ထုတ္ယူသည္။ ေသနတ္ႀကီးဆိုေသာ္လည္း သိပ္အႀကီးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၂ ေပ မျပည့္တျပည့္ေလာက္သာ ရွိၿပီး ေပါ့ေပါ့ကေလးသာ ျဖစ္သည္။

“ျပန္စဥ္းစားေတာ့လဲ ဒါႀကီးကို ေရာင္းေတာင္ မေရာင္းခ်င္ေတာ့သလိုပဲ”

ကြန္ကရစ္ တိုင္ႀကီးတတိုင္ကို မွီ၍ လက္ပိုက္ရပ္ေနေသာ ရာစုသစ္က …

“သေဘာပဲေလ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ရစရာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေနာက္တျခမ္း ရရင္ ၿပီးတာပဲ”

… ဟု ဝင္ေျပာလိုက္သည္။

“အို … ပိုက္ဆံအတြက္ေတာ့ ပူမေနပါနဲ႔ရွင္။ တို႔ဆိုလိုတာက … ဒီလက္နက္ႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ တို႔လဲ တစင္ေထာင္ၿပီး ဆရာမႀကီးလုပ္လို႔ ရတာပဲ။ ေဗဒါလို ငခၽြတ္မေလးေတာင္ ဝိဇၨာနီ လုပ္နိုင္မွေတာ့ တို႔လဲ နာမည္ေက်ာ္ လူသတ္သမား ျဖစ္နိုင္သားပဲဟာ”

“အဲဒီ ငခၽြတ္မေလးက ခင္ဗ်ားႀကီးထက္ အပုံႀကီးသာတယ္။”

“ေအာင္မာ … ”

ေဒါက္တာ ၾကည္စင့္မ်က္ႏွာ တင္းမာသြားသည္။

“ေျပာ … ဘယ္အပိုင္း သာသလဲ။”

ရာစုသစ္က ေဒါက္တာ ၾကည္စင့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျပဳံးေယာင္သန္းသည္။ ဒီေတာ့မွ ရာစုသစ္ ဘာေျပာသည္ကို ဝါရင့္ အင္ဂ်င္နီယာမႀကီး ရိပ္မိသည္။ ဒါကေတာ့ တို႔က ပိုသာတယ္၊ မယုံရင္ စမ္းၾကည့္လို႔ ေျပာလို႔မွ မျဖစ္တာကိုး။ အပ်ိဳႀကီးပီပီ မ်က္ႏွာႀကီး နီလာကာ …

“ရွင္ … ရွင္ သိပ္မိုက္ရိုင္းတယ္”

ဟု ရန္ေထာင္သည္။ ရာစုသစ္က ေဒါက္တာ ၾကည္စင့္ကို စကတည္းက သိပ္ၾကည့္မရ၊ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္သာ ဆက္ဆံေနျခင္း။ ယခုလဲ သူတခြန္း ငါတခြန္း ျငင္းခုန္မေနခ်င္သည္ႏွင့္ …

“က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ တိုက္ပြဲအတြက္ ျပင္လိုက္ဦးမယ္၊ ေဒါက္တာ့လဲ ဒီည နားေတာ့၊ စကားစျမည္ ဧည့္မခံနိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ”

ဟု ေရွာင္ထြက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔တပည့္တေယာက္ကို လက္ျပေခၚလိုက္ကာ

“နံပါတ္ ၃ … ေဒါက္တာ့အတြက္ ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ အခန္းျပင္ေပး၊ ၿပီးေတာ့ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ေသခ်ာ ဧည့္ခံထားလိုက္။”

ဟု အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။ နံပါတ္ ၃ ဟု အေခၚခံရသူက လူမိုက္႐ုပ္သိပ္မေပါက္၊ မိန္းမေခ်ာေခ်ာသည္ဟုပင္ ေျပာလို႔ရသည္။ အသက္လဲ ငယ္ပုံရသည္။ အလြန္ဆုံးရွိမွ ၂ဝ စြန္းစြန္း ၂၂ ထက္မပိုေသး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာစုသစ္၏ ဂိုဏ္းတြင္ နံပါတ္ ၃ (တတိယေခါင္းေဆာာင္) ေနရာကို ရထားသူဆိုေတာ့ ေခသူေတာ့ မဟုတ္။ အမိန႔္ဆုံးသည္ႏွင့္ နံပါတ္ ၃ က ေျမေအာက္ခန္းမ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္သြားသည္။ ရာစုသစ္ကလဲ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပဳံးရိပ္ အရွိန္မေသေသးေသာ္လည္း ေရဒါ၊ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ လက္နက္ထိန္းကိရိယာမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရွုပ္ေနသျဖင့္ နံပါတ္ ၃ ေနာက္သို႔ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္း လမ္းေလၽွာက္လိုက္သြားေတာ့သည္။

ပစၥည္း သိုေလွာင္ခန္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေသာ ေျမေအာက္ခန္းမ်ားသည္ ရာစုသစ္တို႔ ဒုစရိုက္သမားတသိုက္ ပစၥည္းမ်ား၊ လက္နက္မ်ား သိုေလွာင္ရာပင္ ျဖစ္၍ ေနေသးသည္။ အခန္းတခန္းကေတာ့ အဝင္တံခါးအနီး ေထာင့္တြင္ ေသေသသပ္သပ္ အစီအရီ ပုံထားေသာ စားစရာ တင္းဘူးမ်ားႏွင့္ ေရသန႔္ဘူးကဒ္မ်ားမွလြဲ၍ ပစၥည္းသိပ္မရွိ။ တံခါးေပါက္ႏွင့္ ေဝးသည့္ဘက္တြင္ေတာ့ အနီေရာင္ L ပုံ ဆိုဖာဆက္တီတလုံးႏွင့္ အနက္ေရာင္ ဆုံလည္ကုလားထိုင္တလုံး ရွိသည္။ ဆိုဖာ၏ အတြင္းခြင္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္ ေမႊးပြေကာ္ေဇာတခ်ပ္ ခင္းထားသည္။ ပရိေဘာဂမ်ား၏ အေရာင္ႏွင့္ ဒီဇိုင္းအရ အမွိုက္ပုံက ေတြ႕ကရာ စုေကာက္လာသကဲ့သို႔ပင္။ နံပါတ္ ၃ က ဆိုဖာဆက္တီေပၚတြင္ ေစာင္တထည္ကို ခင္းေပးေနသည္။ ၾကည္စင္ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ ေခါင္းကိုငဲ့ကာ အေတာ္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး …

“တကယ္ဆို ဝိဇၨာနီထက္ မၾကည္စင္က အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။”

ဟု တခြန္းဆိုသည္။ နံပါတ္ ၃ ဘာကို ဆိုလိုသည္ကို သိသျဖင့္ ၾကည္စင္ မ်က္ႏွာနည္းနည္း နီသြားေသာ္လည္း ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ႏွင့္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ …

“ေခါင္းအုံး ၂ လုံးေလာက္ ရနိုင္မလားကြယ္”

ဟု ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ၾကည္စင္၏ ကိုယ္ခႏၵာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး မ်က္စိအရသာ ခံေနသည့္ ခ်ာတိတ္ကေလးက

“ဒါ ဟိုတယ္ မဟုတ္ဘူး မၾကည္စင္၊ ေခါင္းအုံးခ်င္ရင္ ဒီေစာင္ကို လုံးၿပီးအုံး၊ ခ်မ္းရင္ ဒီေစာင္ကို ျခဳံ၊ ဆိုဖာက ပူရင္ ဒီေစာင္ကိုပဲ ျပန္ခင္း”

ဟု လုံးဝ အၾကည့္မလႊဲပဲ ျပန္ေျဖသည္။ ဗို႔အား သိန္း ၃ဝ အၾကည့္မ်ားေအာက္တြင္ ၾကည္စင္ အေတာ္ပင္ ရင္ဖိုသြားသည္။ ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာကသာ ကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ အၾကည့္က ရာစုသစ္ မေဗဒါကို ၾကည့္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳး၊ မရမီကပင္ သူပိုင္စိုးေနၿပီးသကဲ့သို႔ ၾကည့္သည့္ အၾကည့္။

အပ်ိဳႀကီးဆိုေသာ္လဲ ၾကည္စင္က အရိုင္းေလး မဟုတ္၊ နိုင္ငံျခားတြင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕သြားယူတုန္းက ဟိုကလူ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ခန႔္ႏွင့္ တြဲဖူးသည္။ နိုင္ငံျခားမွာ တြဲတယ္ဆိုေတာ့ ဇာတိမွာလို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း အျဖဴေရာင္ေလးမဟုတ္၊ အညိဳ၊ အနီ၊ အနက္၊ အျပာ၊ ခရမ္း … ကာလာစုံခဲ့သည္။ နိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေသာ အျဖဴေရာင္ အပ်ိဳႀကီးအျဖစ္ ျပန္ေရာက္သည္။

ေကာင္ေလးက စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ ၾကည္စင္လင္းအဖို႔ ပုန္းကြယ္ရာမဲ့ေနသလိုပင္ … သူ႔အၾကည့္နက္နက္မ်ားက သူမ ဝတ္ထားေသာ ဇာနားကြပ္ ရင္ဖုံးအက်ီႏွင့္ Push-up ဘရာဇီယာကိုပင္ ထြင္းေဖာက္ကာ သူမ၏ ရင္သားမ်ားကိုသာမက သူမ၏ ႏွလုံးအိမ္၊ သိစိတ္၊ မသိစိတ္မ်ားအထိ လွန္ေလွာၾကည့္ရွုေနသကဲ့သို႔။ ၾကည္စင့္ရဲ့ ပထမဆုံးလူက ဒီလိုပဲ ၾကည္စင့္ကို စိုက္ၾကည့္ဖူးတာ ျပန္သတိရလာမိသည္၊ သတိရေတာ့ လြမ္းသည္၊ အလြမ္းက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေပၚသည္။ အၾကည့္မ်ားရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုပါ တဆက္ထဲ သတိရမိသည္။ သတိရေတာ့ ေမာသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပၚေနသည့္ အလြမ္းႏွင့္ အေမာ ဇာတ္လမ္းစုံကို နံပါတ္ ၃ က အဓိပၸါယ္ေဖာ္သည္၊ သူသိသြားၿပီ။

ေကာင္ေလး သိသြားၿပီဟူေသာ အသိႏွင့္ ေကာင္ေလး၏ အၾကည့္မ်ားေအာက္ဝယ္ အလြမ္း၊ အေမာႏွင့္ အရွက္တို႔ ေပါင္းဆုံကာ ၾကည္စင့္ေခါင္းေလး မသိမသာ ငုံ႔သြားသည္။

“မင္းသြားေတာ့ … တို႔ … တို႔ နားေတာ့မယ္”

ႀကိဳးစားထိန္းေျပာသည့္ၾကားက အသံက နည္းနည္းတုန္ကာ စကားက ထစ္သြားေသးသည္။

“က်ေနာ့္အျမင္ေတာ့ မၾကည္စင္ ဝိဇၨာနီထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ …”

အေျဖေတာင္းခံရသည့္ အပ်ိဳျဖန္းေလးတေယာက္လို ေခါင္းေလး ငုံ႔ကာ ေတာင့္ေတာင့္ေလးရပ္ေနေသာ ၾကည္စင့္လက္ကို ေကာင္ေလးက ကိုင္ကာ ဆိုဖာေပၚထိုင္ေစရင္း စကားကို ဆက္သည္။

” … ရင့္က်က္မွုခ်င္းပဲ ယွဥ္မလား၊ ပညာခ်င္းပဲ ယွဥ္မလား၊ အလွခ်င္းပဲ ယွဥ္မလား၊ အို … မ်က္ႏွာေပါက္၊ အရပ္အေမာင္း၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ အားလုံးဝိဇၨာနီက မၾကည္စင္ကို မယွဥ္နိုင္ပါဘူး။”

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္၊ ဝိဇၨာနီရဲ့ မ်က္ႏွာေပါက္က ကေလးမ်က္ႏွာမ်ိဳး၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး၊ သိပ္မရွည္သည့္ ဘဲဥပုံ မ်က္ႏွာမ်ိဳး၊ ပါးရိုးေတြျမင့္ေသာ္လည္း ေမးရိုးက သိပ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္မွု မရွိ။ ၾကည္စင့္ မ်က္ႏွာေပါက္ကေတာ့ ေမးရိုးေတြ ပိုေပၚသျဖင့္ ပိုၿပီး ညိဳ႕အားေကာင္းသည္။ ဆက္ဆီရိုးလို႔ ေခၚၾကသည့္ ညႇပ္ရိုးေတြကလဲ ၁၀၀% အျပည့္ မပိုမလို ဆက္ဆီျဖစ္သည္။ ဝိဇၨာနီက သာမာန္မိန္းကေလးမ်ားထက္ မဆိုစေလာက္ကေလး အရပ္ပိုျမင့္ေသာ္လည္း ၾကည္စင္က ဝိဇၨာနီထက္ လက္ ၄ လုံးေလာက္ ပိုျမင့္သည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလဲ ဝိဇၨာနီက ျပားခ်ပ္မေနေသာ္လည္း ေမာ္ဒယ္လ္ကိုယ္လုံးမ်ိဳး သြယ္သြယ္၊ ၾကည္စင္လင္းကေတာ့ ျပည့္ျပည့္ထြားထြား ေဖာင္းသင့္သည့္ေနရာ ေဖာင္း၊ လုံးသင့္သည့္ေနရာ လုံးသည့္တိုင္ အရပ္ျမင့္သျဖင့္ ၾကည့္လို႔ အေတာ္ပင္ေကာင္းသည္။ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ကာ ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္သျဖင့္ လက္ေမာင္းမ်ား၊ ဗိုက္သားႏွင့္ ေပါင္တံမ်ားမွာလဲ အဆီပိုမရွိ သြယ္လ်ေနသည္။

“မၾကည္စင္ … တစင္ေထာင္ခ်င္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တြဲပါ။ က်ေနာ္ေျပာတာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ထက္ ပိုတဲ့ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ကို ေျပာတာ။ မၾကည္စင္ လက္ခံတယ္၊ ေနာ္။”

ေမးပုံက ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီး၊ ‘လက္ခံမလား’ ဟု မေမး၊ ‘လက္ခံတယ္၊ ေနာ္’ တဲ့။ ၾကည္စင္ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ကာ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ာတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း …

“တို႔ … တို႔ မသိဘူး”

ဟု အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။ ဘာလို႔ အျပတ္မျငင္းလိုက္သလဲ ၾကည္စင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ နားမလည္။

“မၾကည္စင္ကို က်ေနာ္နမ္းလိုက္ရင္ သိသြားမွာပါ။ ဘာမွ မေတြးနဲ႔၊ စိတ္ကိုေလၽွာ့ထားေနာ္။”

ၾကည္စင္ဘာမၽွ ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့။ ပါးစပ္က အာေစးထည့္ထားသလို ဆြံ့ေနသည္။ သူမ၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ခ်ာတိတ္ကေလး၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားက ၾကည္စင့္မ်က္ႏွာနားသို႔ ကပ္လာသည္။ ၾကည္စင္ ေခါင္းကို ပိုငုံ႔လိုက္မိသည္။ ခ်ာတိတ္က ၾကည္စင့္ေမးဖ်ားေလးကို ဘယ္လက္နဲ႔ ကိုင္ကာ ေမာ့ေစၿပီး ညာလက္က သူမကိုယ္လုံးေလးကို သူ႔ဘက္သို႔ဆြဲဖက္လိုက္ရာ ၾကည္စင့္ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းတို႔ ထိလုမတတ္ျဖစ္သြားေလသည္။ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏွင့္ သူမကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ေပြ႕ထားေသာ ခ်ာတိတ္ကို ေဒါသမထြက္နိုင္ပဲ သူ႔အနမ္းကို ၾကည္စင္ ဘာလို႔ ေမၽွာ္ေနမိသည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ ရွင္းမျပတတ္။ ေမၽွာ္ေနပါမွ သူက မနမ္း၊ ၾကည္စင့္မ်က္လုံးမ်ားကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အၾကည့္ကို ၾကည္စင္မခံနိုင္၊ မ်က္လႊာခ်ထားမိသည္။ ေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္သျဖင့္ ၾကည္စင္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေရွ႕တိုးကာ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို စုတ္နမ္းလိုက္သည္။ ၾကည္စင့္ တကိုယ္လုံး ေႏြးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူက စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း အနမ္းကို ရပ္ကာ ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္သည္။

“အခု သိၿပီလား။”

တကိုယ္လုံး ထူပူေနသည့္ ၾကည္စင္ ဘာမွ ျပန္မေျဖနိုင္။ ရင္ထဲမွာ ေမာေနသည္။ ခ်ာတိတ္က ၾကည္စင့္ကို အေမာေျဖခြင့္ မေပး၊ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ဂေဟဆက္သြားျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ထက္ ပိုၾကာသည္။ သူ႔ဘယ္လက္က ၾကည္စင့္ ညာလက္ေအာက္ကေန ခါးကို ဖက္သည္။ ၾကည္စင္ အရည္ေပ်ာ္ေတာ့မည္။ တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြလာသျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲသို႔ ၾကည္စင္ပိုတိုးဝင္လိုက္သည္။

“လက္ခံတယ္ … ဟုတ္”

ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းကြာသြားခ်ိန္တြင္ ၾကည္စင္က အသက္ကို လုရွူေနရေသာ္လည္း လူဆိုးေလးက သူသိခ်င္တာကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေမးသည္။ သူမ ဒီဒုစရိုက္သမားေလးကို ခ်စ္မိသြားၿပီလား။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေမးၿပီး ၾကည္စင္ အေျဖကို ေၾကာက္ေနမိသည္၊ အေျဖကို မသိလို။ ေတြးေနစဥ္မွာပင္

“ဟုတ္ … ဟုတ္”

တကိုယ္လုံး ထူပူေနသည့္ ၾကည့္စင္ ပါးစပ္က ေယာင္ၿပီး ဟုတ္ ဟု ထြက္သြားသည္။ ထြက္သြားတာမွ တႀကိမ္ထဲေတာင္မဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္။ ၾကည္စင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ မယုံနိုင္၊ ဘုရားတမိသည္။

ဒီတခါ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းထိေတာ့ သူ႔လၽွာက ၾကည္စင့္လၽွာကို လာထိသည္။ ေဒါက္တာၾကည္စင္လင္းသည္ အင္ဂ်င္နီယာ ပါရဂူမႀကီးအျဖစ္မွ အခ်စ္ မူလတန္း ေက်ာင္းသူေလးအသြင္ ေျပာင္းသြားသည္။ ၾကည္စင့္လၽွာက သူ႔လၽွာကို ျပန္ၿပီး တိုက္စစ္ဆင္သည္။ ႏွုတ္ခမ္းကို ဆြဲခြာ၍ ခ်ာတိတ္ အနမ္းမ်ား ၾကည္စင့္မ်က္ႏွာအႏွံ့သို႔ က်ေရာက္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး ၾကည္စင့္နားရြက္ဖ်ားကေလးကို ခ်ာတိတ္က အသာငုံလိုက္သည္။ ၾကည္စင္ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထကာ ဟင္းကနဲ ႏွုတ္က ညည္းလိုက္မိသည္။ လူဆိုးေလးက ၾကည္စင့္နားရြက္ထဲ သူ႔လၽွာကို အသာထိုးထည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရိုးေပ်ာ့ေဆးမိသြားသည့္ပမာ ၾကည္စင္ ေခြဆင္းသြားေတာ့သည္။ ၾကည္စင္ နာရီေတြ၊ မိနစ္ေတြ၊ စကၠန႔္ေတြ အကုန္ေမ့ကုန္ၿပီ။

“သူ မေကာင္းဘူး … တို႔ … တို႔ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ ထကုန္ၿပီ။”

ခ်ာတိတ္ သူ႔ကို လႊတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ၾကည္စင္ ရန္ေတြ႕သည္။ ခ်ာတိတ္က သူမကို ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ပါးရင္း၊ နားရင္းမ်ားမွတဆင့္ ဝင္းမြတ္ေနသည့္ လည္တိုင္မ်ားကို အနမ္းနယ္ခ်ဲ႕သည္။ ၾကည္စင္ ဆံထုံးထုံးထားတာ သူနမ္းဖို႔ လမ္းရွင္းေပးထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးေတြ ဆက္တိုက္ခ်ၿပီး မတ္မတ္ပင္ မထိုင္နိုင္ေတာ့ေသာ ၾကည္စင့္ကိုသူမခ်စ္သူ အသစ္စက္စက္ကေလးက သူ႔ေပါင္ေပၚသို႔ ဆြဲသိပ္လိုက္ၿပီး လည္တိုင္ကို ငုံ႔နမ္းသည္၊ ငုံ႔ၿပီး စုပ္ထားလိုက္သည္ဆိုလၽွင္ ပိုမွန္မည္။ အင္းကနဲ သံရွည္ဆြဲသံႏွင့္အတူ ၾကည္စင္ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေကြးေကာက္သြားသည္။ ရင္ဖုံးအက်ီ ၾကယ္သီးမ်ား ခ်ာတိတ္ ျဖဳတ္ထားသည္ကို နို႔ကို ဘရာေပၚမွ အုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရေတာ့မွ ၾကည္စင္သိသည္။

“အို … ေဘဘီရယ္ … ”

“ထဦး”

ခ်ာတိတ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ အမိန႔္ေပးသည္။ သူ႔အျပဳအစုမ်ားေအာက္တြင္ ၾကည္စင္ ခုခံနိုင္စြမ္း မဲ့ေနသည္။ ၾကည္စင့္ကို သူလုံးဝ ပိုင္သြားၿပီ၊ ဒါကို ႏွစ္ေယာက္လုံး သိေနသည္။ ၾကည္စင္ ထရပ္လိုက္ေတာ့ သူက ၾကည္စင့္ကို ေနာက္က သိုင္းဖက္လိုက္ကာ ဂုတ္သားေလးေတြကို နမ္းသည္၊ နမ္းရင္း သူမ ဘရာခ်ိတ္ကို အက်ီေပၚမွ စမ္းကာ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ဘရာကို အကုန္မခၽြတ္ပဲ အသာလွန္တင္ကာ အထိန္းမဲ့သြားေသာ သူမ ရင္သားမ်ားကို သူဆုတ္ကိုင္ကာ နာနာေလး ညႇစ္လိုက္၊ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ႏွင့္ တလွည့္စီလုပ္ေပးရာ ၾကည္စင့္ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာ မတ္မတ္ႀကီး ေထာင္ေနေတာ့သည္။

ေျမေအာက္ထပ္ရွိ ယာယီဧည့္ခန္းထဲ ေရာက္ၿပီး ၁၅ မိနစ္မျပည့္မီမွာပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မတ္မတ္မရပ္နိုင္သည့္ ဧည့္သည္မေလးမွာ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္လြန္းသည့္ အိမ္ရွင္ကို ေနာက္ျပန္မွီကာရပ္ရင္း သူဧည့္ဝတ္ျပဳသည့္ ဒုတိယအရြယ္၏ ပထမေဝဒနာမ်ားကို အလူးအလိမ့္ ခံစားေနရသည္။ သူမ၏ ဆင္စြယ္ေရာင္ ခ်ည္ထမီေလးမွာလဲ သူဘယ္အခ်ိန္က ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္မသိ၊ ခါးတြင္ မရွိေတာ့ပဲ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ အကြင္းလိုက္ ပုံက်ေနသည္။ သူမ၏ ရင္ဖုံးအက်ီမွာ ရင္ကို မဖုံးနိုင္ေတာ့၊ ဘရာမွာလဲ သူ႔ေနရာမွာ မရွိေတာ့ပဲ တာဝန္ကို ကိုယ္လြတ္႐ုန္းေနသည္။ အိမ္ရွင္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားမွာ ဧည့္သည္၏ ဂုတ္ႏွင့္ လည္တိုင္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဘယ္လက္မ်ားမွာ ရင္သားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ညာလက္မ်ားမွာ ပင္တီဖုံးေနသည့္ ပန္းပြင့္ေလးကိုလည္းေကာင္း အသီးသီး ဧည့္ခံလၽွက္ရွိသည္။ ဧည့္သည္မေလး၏ ႏွုတ္မွလဲ အိမ္ရွင္၏ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္မွုကို ေက်းဇူးတင္သည့္အေနႏွင့္ ခ်စ္အာေမဋိတ္သံမ်ား တအိုအို တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ အတားအဆီးမရွိ ထုတ္လႊတ္လၽွက္ရွိသည္။

🏵️(အခန္း ၈)🏵️

ဝိဇၨာနီအဖို႔ ပထမဆုံးလုပ္ရမည္က သူမ၏ ဘူးသီးေျခာက္ကို ျပန္ယူဖို႔၊ ဘူးသီးေျခာက္ပဲ ရာစုသစ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ပါက မည္သို႔ ဇာတ္သိမ္းတတ္သည္ကို သူမ ကိုယ္ေတြ႕ၾကဳံခဲ့ၿပီးၿပီ။ ရာစုသစ္၏ အိပ္ခန္းအတြင္းမွ အျပင္သို႔ ဝိဇၨာနီ ေခါင္းျပဴၾကည့္သည္။ စၾကၤန္လမ္းတြင္ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေသခ်ာေတာ့မွ ေမွာင္ရိပ္ကိုခိုကာ ေျခဖ်ားေထာက္လၽွက္ စၾကၤန္ဘက္သို႔ ထြက္သည္။ ေျခဗလာႏွင့္ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရသည္မွာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွ၊ ရာစုသစ္ စိတ္တိုင္းက် အခ်စ္ခံထားရသျဖင့္ သူမ၏ ေျခေထာက္မ်ားက ေပ်ာ့ေခြခ်င္ေနသည္၊ ဗိုက္ထဲကလဲ ေအာင့္ေနသည္။

ညနက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ရာစုသစ္၏ ေနာက္လိုက္မ်ားမွာ စခန္းလုံျခဳံေရး ကင္းတာဝန္က်သူမွအပ သူတို႔အသီးသီး၏ အိပ္ခန္းမ်ားတြင္ အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။ ကင္းတာဝန္က်သူမ်ားမွာလဲ စခန္းအေဆာက္အဦ အျပင္ဘက္တြင္သာ လမ္းပတ္ေလၽွာက္သူ ေလၽွာက္၊ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္သူ ေသာက္ လုပ္ေနၾကသည္။ စခန္းအတြင္းတြင္ လက္နက္ထိန္း စက္ခလုပ္ခုံမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရွုပ္ေနသည့္ ရာစုသစ္ တေယာက္သာ ရွိသည္။

ရာစုသစ္ရွိရာ ခန္းမအတြင္းတြင္ပင္ ဝိဇၨာနီ၏ ဘူးသီးေျခာက္ရွိေနသည္။ ရန္သူ႔လက္နက္ဆိုလၽွင္ ရာစုသစ္ ေသခ်ာ သိမ္းဆည္းေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီတခါေတာ့ မစိတ္မႊန္ေနသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လဲ မသိမ္းမိ၊ ငယ္သားမ်ားကိုလဲ မသိမ္းခိုင္းမိ။ ဘူးသီးေျခာက္က အခန္း၏ ညာဘက္ျခမ္း၊ ရာစုသစ္က အခန္း၏ ဘက္ဘက္ျခမ္းတြင္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ဝိဇၨာနီ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒီအတိုင္း ခ်ထားသည့္ သူမ၏ ဘူးသီးေျခာက္ကို ရာစုသစ္က ေက်ာေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘူးသီးေျခာက္ကို ရာစုသစ္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ျဖတ္သြား၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စခန္းဝင္းအတြင္း ထြက္သြားၿပီး ဟိုဘက္ျခမ္းက ျပဴတင္းေပါက္မွ ႏွိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ယူရမည္။ စခန္းဝင္းအတြင္း ထြက္လၽွင္ ကင္းသမားမ်ားကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေနရနိုင္သည့္အျပင္ ရာစုသစ္ၾကည့္ရတာ သူ႔အလုပ္မွာ အာ႐ုံဝင္စားေနသျဖင့္ ဝိဇၨာနီ စြန႔္စားရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေျပးစမ္း ဝိဇၨာနီ … အလြန္ဆုံး ေျခလွမ္း ၈ လွမ္းပဲ၊ ေျပးစမ္း။

တလွမ္း၊ ႏွစ္လွမ္း၊ သုံးလွမ္း၊ ေလးလွမ္းေျမာက္တြင္ ရာစုသစ္ ျခေသၤ့လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္သည္၊ ဝိဇၨာနီကို မထင္မွတ္ပဲ ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေခတၱမင္တက္မိေနေသးသည္၊ ငါးလွမ္း၊ ေျခာက္လွမ္း … ရာစုသစ္ သတိဝင္လာၿပီး ဘူးသီးေျခာက္ကို ေျပးဆြဲသည္။ သို႔ေသာ္ ဝိဇၨာနီက ေျခလွမ္းသာသျဖင့္ ဘူးသီးေျခာက္ကို သူ႔ထက္အရင္ ရသြားသည္၊ ရာစုသစ္ ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ၿပီး ေဘးတြင္ရွိသည့္ ၂ ေပခန႔္ရွိသည့္ သစ္သားပြတ္လုံးတုတ္ကို ကိုင္ကာ ဝိဇၨာနီႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရန္ ျပင္သည္။

“ကဲ … ရွင္နဲ႔ က်မနဲ႔ ေနာက္တခ်ီေပါ့” ခါးကိုေထာက္၊ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး ဆံပင္နီမ်ားကို သပ္တင္ရင္း သူရဲေကာင္းမယ္ကေလးက ဟန္ပါပါ စိန္ေခၚလိုက္သည္။

“ရတယ္ေလ၊ ကိုယ္ ဒါၿပီးရင္ လာခဲ့မယ္၊ အိပ္ခန္းထဲမွာ သြားေစာင့္ေနေခ်။”

ရာစုသစ္ ျပန္ပက္ေတာ့ သူမ စကားေျပာ ေလာသြားတာ သတိထားမိသည္။

“ရွင္ ေသမယ္”

ဟု ႀကိမ္းဝါးရင္း ရာစုသစ္ကို ေဒါသႏွင့္ ခုန္အုပ္သည္။ ဝိဇၨာနီမွာ ဘူးသီးေျခာက္ အစြမ္းေၾကာင့္ သန္မာ လၽွင္ျမန္ေနေသာ္လည္း ေစာေစာက ခ်စ္ပြဲေၾကာင့္ ဗိုက္ထဲက ေအာင့္ေနသျဖင့္ ခါတိုင္းေလာက္ မသြက္လက္၊ သူမ၏ တိုက္ခိုက္မွုကို ရာစုသစ္က အလြယ္ပင္ ေရွာင္လိုက္နိုင္႐ုံမက သူမေခါင္းကို လက္ဆစ္ျဖင့္ ေဒါက္ကနဲ ေခါက္သြားရာ ဝိဇၨာနီ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြပါ ျမင္လိုက္ရသည္။

ဝိဇၨာနီ ေခါင္းထိသြားသျဖင့္ ေခတၱၿငိမ္သြားသည့္ အခြင့္ေကာင္းကို လက္လြတ္မခံပဲ ရာစုသစ္က သူမ၏ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ခ်ည္းကပ္ကာ ဘူးသီးေျခာက္ကို ျဖဳတ္ယူရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ဝိဇၨာနီလန႔္ၿပီး တံေတာင္ႏွင့္ တြတ္လိုက္ရာ ရာစုသစ္ ရင္ဝတည့္တည့္ ျဖစ္သျဖင့္ အြပ္ကနဲ အသက္ရွူမွားကာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေနာက္တခ်ီ ရာစုသစ္ ခ်ည္းကပ္လာေတာ့ ဝိဇၨာနီ ကိုယ္ကိုလွည့္၍ သူ႔မ်က္ႏွာကို မွန္းကန္ပစ္လိုက္ရာ ရာစုသစ္ မနည္းလြတ္ေအာင္ ေရွာင္လိုက္ရသည္။ ကန္ခ်က္လြဲသျဖင့္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည့္ ဝိဇၨာနီ တင္ပါးကို ပြတ္လုံးတုတ္ျဖင့္ ရာစုသစ္ လႊဲရိုက္လိုက္သည္။

“ဖပ္” “အား … ”

ေတာ္ေတာ္နာသျဖင့္ မ်က္ရည္ဝဲသြားေသာ ဝိဇၨာနီ သူမႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္သည္။

“ေစာေစာတုန္းက မင္းကို ခ်စ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ စာဖြဲ႕လို႔ ကုန္မယ္ မထင္ဘူး …”

ရာစုသစ္က ခပ္ေအးေအးပင္ စသည္။

” … ေနာက္လဲ မၾကာမၾကာ မင္းကို ခ်စ္ခြင့္ရမယ္လို႔ ကိုယ္ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္။”

“ဆုေတာင္းေလ”

ဝိဇၨာနီ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ရာစုသစ္ကို အတင္းဝင္လုံးသည္။ ဘူးသီးေျခာက္ အစြမ္းေၾကာင့္ ရာစုသစ္ ၾကာၾကာ ေတာင့္မခံနိုင္ပဲ တျဖည္းျဖည္း အေရးနိမ့္လာသည္။ တကြက္တြင္ ဝိဇၨာနီ ရာစုသစ္လက္ကို ဖမ္းမိသြားသည္။ ေဒါသအေလၽွာက္ လက္ကို လိမ္ခ်ိဳးၿပီး တအား ကိုင္ေပါက္လိုက္ရာ ရာစုသစ္ ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ လြင့္က်သည္။ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံပဲ ရာစုသစ္က သူ႔ယာဥ္ပ်ံဆီသို႔ ေျပးသည္ကို ဝိဇၨာနီ အေျပးလိုက္ေသာ္လည္း မမီေတာ့၊ ရာစုသစ္က ယာဥ္ပ်ံကို ေမာင္း၍ ေျပးေခ်ၿပီ။

ဖိတ္သြားေသာ ႏြားနို႔အတြက္ ငိုေနရန္ အေၾကာင္းမရွိသည္မို႔ ရာစုသစ္၏ ဂိုဏ္းသားမ်ားကို လက္ရဖမ္းဆီးနိုင္ရန္သာ ဝိဇၨာနီ အာ႐ုံစိုက္၍ ဆက္လွုပ္ရွားသည္။ အေရအတြက္မ်ားေသာ္လည္း ရာစုသစ္ေလာက္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ မေကာင္းသည့္ ကင္းသမား လက္တဆုပ္စာကို ဝိဇၨာနီ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ႀကိဳးတုပ္ ဖမ္းဆီးလိုက္နိုင္ေသာ္လည္း စခန္းအတြင္း တခန္းဝင္၊ တခန္းထြက္ ဝင္ေရာက္ ဖမ္းဆီးဖို႔မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူ။ ေနရာခြင္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္အတြက္ ခါးမွ ဘူးသီးေျခာက္ကို အလစ္တြင္ ျဖဳတ္ယူသြားလၽွင္ ဘဲအုပ္က တရာႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တပြင့္ထဲအျဖစ္ ေရာက္သြားနိုင္သျဖင့္ သတိႀကီးစြာႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ ရွင္းလင္းရေလရာ မခုခံပဲ ကိုယ္လြတ္႐ုန္း ထြက္ေျပးၾကသည့္ ဂိုဏ္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးဖို႔ကိုေတာ့ ဝိဇၨာနီ လက္ေလၽွာ့လိုက္ရသည္။

ေျမေအာက္ခန္းအတြင္းရွိ ခ်စ္စ၊ ၾကင္စ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးမွာေတာ့ ဝိဇၨာနီ၏ အျဖစ္သနစ္မ်ားကို မသိ၊ တက္ညီလက္ညီ ခ်စ္ပြဲဝင္လၽွက္ရွိသည္။ ဆိုဖာခုံေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ ေက်ာခင္းကာ ေပါင္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားကို ကားၿပီး ခ်စ္လမ္းဖြင့္ထားေပးထားသည့္ ၾကည္စင္လင္း၏ ကိုယ္တြင္ အဝတ္ဆို၍ နတၳိ။ သူ႔ခ်စ္သူက သူမ၏ ကိုယ္ေပၚမွ အုပ္မိုးလၽွက္ ခ်စ္သံမွိုကို အေပၚစီးမွ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆာင့္ကာ ႏွက္ေနသည္။ အမည္နာမပင္ မသိရေသးခင္မွာပင္ ခ်စ္သူ႔ ရင္ခြင္အတြင္း ခ်စ္သံမွိုဒဏ္ကို အလူးအလိမ့္ ခံေနရသည္ကို ၾကည္စင္လင္းက ရွက္စနိုးေသာ္လည္း သူမ ညီမေလးကေတာ့ ခ်စ္ဝတ္ရည္မ်ား ခပ္ရႊဲရႊဲထုတ္၍ စိတ္ပါလက္ပါ တုံ႔ျပန္ေနသည္။ သူ႔ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာလဲ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္၊ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း သူမပါးစပ္မွ အင့္ကနဲ၊ အီးကနဲ ေအာ္ညည္းရသည္အထိ။

“အင့္” … “အီးးး” … “အ” … “အာ့” …”အင့္”

သူေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း ေျပာျပရန္ ခက္သည့္ အရသာက ညီမေလးမွ တကိုယ္လုံးသို႔ တလိမ့္လိမ့္ တက္တက္လာသည္။ တသက္လုံး အပ်ိဳႀကီးအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းလာသမၽွ ဒီခ်ာတိတ္ေလးနဲ႔မွ ဇာတ္လမ္းစကတည္းက အလဲအကြဲႏွင့္ အညႇာလြယ္သူ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အျပင္ ဒီအတိုင္း ဆက္လႊတ္ေပးလိုက္ပါက ထိလိုက္တာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းသူ တဏွာႀကီးသည့္ မိန္းမ အျဖစ္ပါေရာက္ေတာ့မည္မို႔ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိေအာင္ သူမလဲ တလွည့္ လက္တုံ႔ျပန္ကာ အစြမ္းျပမွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ …

“တို႔ … အ … အေပၚက … အင္ ခဏ … အာ့ ေနမယ္”

ဟု ေဆာင့္ခ်က္မ်ားၾကားမွ အားတင္း ေျပာလိုက္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ခ်က္ခ်င္းမရပ္ပဲ ဆယ္ခ်က္၊ ဆယ့္ငါးခ်က္ေလာက္ ထပ္ေဆာင့္ၿပီးမွ ဖြားဖက္ေတာ္ကို မခၽြတ္ပဲ ၾကည္စင္လင္းကို ဖက္ကာ အသာထေစသည္။ ၿပီးမွ ေနာက္ျပန္လွန္ခ်ကာ ဆိုဖာလက္တင္ကို ေက်ာမွီလိုက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကို သူမေျခေထာက္မ်ား ေအာက္မွ လ်ိဳ၍ ဆိုဖာေပၚ ဆန႔္တန္းလိုက္ရာ ၾကည္စင္လင္းက သူ႔အေပၚတြင္ ခြထိုင္လၽွက္သား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ၾကည္စင္လင္းကလဲ အခ်ိန္မဆြဲပါ၊ ဆိုဖာေပၚ ဒူးေထာက္၍ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်ကာ ခါးႏွင့္ ဒူးအားျဖင့္ တင္ပဆုံကိုလွုပ္ၿပီး အစြမ္းျပေတာ့သည္။ ဤပုံစံႏွင့္ဆိုလၽွင္ သံမွိုႀကီးကို အနက္ႀကီး အနာခံ သြင္းစရာ မလိုပဲ သူမ ႂကြက္သားသန္သည့္ေနရာတြင္သာ သူ႔ဒစ္ကိုထားကာ ကစားနိုင္သည္မို႔ ေကာင္ေလး တခဏအတြင္း လမ္းဆုံးကို ေရာက္သြားလိမ့္မည္ဟု ၾကည္စင္လင္း ထင္မိသည္။

သို႔ေသာ္ အထင္ႏွင့္ အျမင္မွာ တက္တက္စင္ လြဲေလသည္။ ခ်ာတိတ္၏ ကၽြမ္းက်င္မွုက သူ႔ဆရာ ရာစုသစ္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း၊ ၾကည္စင္လင္း၏ ခ်က္ေကာင္းေနရာေတြကိုလဲ သူ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ သိေနသည္ မသိ။ ၾကည္စင္လင္း၏ ခါးကို တင္းတင္းဖက္ကာ သူမ၏ ခ်က္ေကာင္းေနရာေတြကို ထိေအာင္ ကပ္ေညႇာင့္ရင္း အေပၚကလဲ သူ႔မ်က္ႏွာနားကပ္ေနသည့္ နို႔ကို ငုံကာ လၽွာႏွင့္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ လ်က္သည္။ မထင္မွတ္ပဲ အေပၚေအာက္ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ အတိုက္ခံလိုက္ရသည္မို႔ ၾကည္စင္လင္း အသက္ရွူေတြမွားကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ သူမက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာ္လည္း ခ်ာတိတ္က သိသည္၊ ထိုးစစ္ကို တရၾကမ္းဆက္သျဖင့္ ၾကည္စင္လင္းမွာ တအင္းအင္း ေအာ္ညည္းရင္း တဆုတ္ထဲ ဆုတ္ေပးေနရသည္။ သူမ သတိဝင္လာခ်ိန္တြင္ အတင္း႐ုန္းေသာ္လည္း အရမ္းေနာက္က်သြားၿပီ၊ သူက ခါးကိုအတင္းဖက္ထားသျဖင့္ ႐ုန္းမရေတာ့။ မည္သို႔မၽွ မတတ္နိုင္သည့္အဆုံးတြင္ …

“အင့္ … ဟင့္ … ဟီးးးးးးးးးးး”

ဆိုသည့္ ညည္းသံရွည္ႏွင့္အတူ ၾကည္စင္လင္းခါးႀကီး ကုန္းတက္လာကာ သူ႔ပခုံးကို ျဖစ္ညႇစ္ရင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေရာက္သြားရေတာ့သည္။

“ေဟ့ … ထဦး၊ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ရင္ ေအာက္မွာျပန္ေန”

အအိအိႏွင့္ အသက္ရွူမမွန္ေသးပဲ ပခုံးေပၚေမးတင္ကာ အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနသည့္ ၾကည္စင္လင္းကို ခ်ာတိတ္က နားခြင့္မေပးပဲ အတင္းထခိုင္းသည္။ အေျပာခံလိုက္ရသည္မို႔ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အားတင္းကာ သူမ ထၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္သည္။ သူမလို အဆုံးသတ္ဖို႔ ခက္ေသာ မိန္းမသားေတာင္ တခါ ၿပီးၿပီမို႔ သူလဲ သိပ္ၾကာေတာ့မွာ မထင္ပါဘူးေလ ဟု ေတြးကာ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည့္တိုင္ အားတင္း၍ ဒူးအားကိုသုံးၿပီး အထိုင္အထလုပ္ ျပဳစုေပးသည္။

ခ်ာတိတ္ကလဲ ၾကည္စင္လင္း ထသည့္အခါတိုင္းတြင္ သူမ၏ တင္ပါးကို လက္ဝါးႏွင့္ ပင့္ေျမႇာက္ေပးသည္၊ ျပန္အထိုင္တြင္ ေအာက္မွ ခါးကို ေကာ့တင္ကာ ဆီးႀကိဳသည္။ ႀကိဳရာတြင္လဲ ျဖစ္သလို မႀကိဳ၊ ၾကည္စင္လင္း၏ ခ်က္ေကာင္းေနရာမ်ားကို ထိထိမိမိ ပြတ္တိုက္ၿပီး ဝင္ေစရန္ ေသခ်ာ ခ်ိန္ဆ၍ အားႏွင့္ အင္ႏွင့္ ႀကိဳဆိုရာ ၾကည္စင္လင္း ထိုင္ခ်လိုက္တိုင္း ဖုန္းကနဲ အသံျမည္သည္။ အထိအေတြ႕က ခ်က္ေကာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည့္အျပင္ တခါၿပီးၿပီးလၽွင္ ဆက္တိုက္ၿပီးတတ္သည့္ မိန္းမသားခမ်ာ ႏွစ္မိနစ္ျပည့္ေအာင္ပင္ အထိုင္အထ မလုပ္နိုင္ရွာ၊ အခ်က္ေရအားျဖင့္ ၆ဝ ပင္မျပည့္၊ တအီအီႏွင့္ ေအာ္ျမည္ရင္း သူမခ်စ္သူကို အတင္းဖက္ထားၿပီး ဇာတ္သိမ္းခန္းသို႔ ေနာက္တခ်ီ ေရာက္ရေလသည္။

“ဟင့္ … အီးးးး … ဟင့္ … ဟင့္ … အီး …. ဟင့္ … ဟီး”

ဒီတခါေတာ့ တအိအိမၽွ မကေတာ့ … အသက္ ရွိုက္သြင္းသံ ဟင့္ကနဲၿပီးလၽွင္ ဟီးကနဲ ရွူထုတ္သံ ထြက္လာရသည္အထိ … ၾကည္စင္လင္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေမာေနသည္။

“ကဲ … အေပၚမွာပဲဆက္ေနမလား၊ ေအာက္မွာေနမလား”

“ဟင့္ … အိ … ဘယ္လိုမွ … ဟင့္ … မေနဘူးးး … ဟင့္ … ဟီး”

“ရတယ္ေလ”

ခ်ာတိတ္က ၾကည္စင္လင္းကို တြန္းကာ လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အရည္ေတြႏွင့္ ရႊဲေနသည္မို႔ ျပတ္ကနဲ အသံပင္ ျမည္သည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို သူမေပါင္မ်ားေအာက္မွ အသာလ်ိဳထုတ္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္သျဖင့္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ၾကည္စင္လင္း ဆိုဖာေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္လၽွက္သား က်န္ခဲ့သည္။ “လာ” ဟု လက္ကမ္းေပးရာ သူ႔လက္ကိုတြဲၿပီး ၾကည္စင္လင္း ထရပ္သည္။ သူမကို ႐ူးေလာက္ေအာင္ အရသာေတြ တေလွႀကီး ေပးသြားသည့္ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို ၾကည္စင္လင္း အခုမွ ျမင္ရသည္။ ရာစုသစ္ေလာက္ မရွည္ေပမဲ့ ဝိဇၨာနီ ၾကဳံခဲ့ရေသာ ငမိုက္သားလို လူစဥ္မမီတာမ်ိဳး မဟုတ္၊ ၆ လက္မ ျပည့္လုနီးနီး တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ႀကီး။

ခ်ာတိတ္က ၾကည္စင္လင္းခါးကို ေနာက္မွဖက္ကာ သူမပခုံးကို ေရွ႕သို႔ တြန္းသျဖင့္ သူမ ဆိုဖာေပၚ လက္ေထာက္လၽွက္ က်သြားသည္။ သူမ ေျခေထာက္မ်ားကေတာ့ ဆိုဖာေအာက္က ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေထာက္ထားလၽွက္ သူမ ကိုယ္က ေရွ႕သို႔ ကုန္းကုန္းႀကီးျဖစ္ကာ ဖင္တုံးႀကီးမ်ားက မိုးေပၚေထာင္ေနသည္။

“ဟာ … ဟင့္ … … … အင္းးးး”

သူ႔အႀကံကို ရိပ္မိသျဖင့္ ဟင့္အင္းဟု ျငင္းမည္ႀကံေသာ္လည္း ‘ဟင့္’ ႏွင့္ ‘အင္း’ ၾကားတြင္ သူ႔ပစၥည္းႀကီး ၾကည္စင္လင္းအထဲ ေရာက္လာသျဖင့္ အင္းမွာ သံရွည္ဆြဲသည့္ အင္းးး ျဖစ္သြားသည္။ ခ်ာတိတ္က ဒီတခါေတာ့ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ညႇာမေနေတာ့။ သူမခါးက်ဥ္က်ဥ္ကေလးကို အားရပါးရ ဆုပ္ကိုင္ကာ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ အသြင္းအထုတ္ကို ျမန္ျမန္ျပဳသည္။ သြင္းထည့္လိုက္တိုင္း သူ႔ေပါင္က ၾကည္စင္လင္း၏ တင္ပါးမ်ားႏွင့္ တိုက္မိသျဖင့္ တေဖာင္းေဖာင္း ျမည္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္လာသည္။

အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ေစာေစာက ဆိုဖာေပၚမွာ ပင့္ေညႇာင့္တာေတြလို မထိတထိ မဟုတ္ပဲ ဟိုးအတြင္းထဲကို ထိထိမိမိ ေရာက္သည္။ သူေဆာင့္သြင္းလိုက္သည့္ ၆ လက္မ အေခ်ာင္းႀကီး သူမ ေယာနိ လမ္းေၾကာင္းတေလၽွာက္ရွိ အာ႐ုံခံေတြ အားလုံးကို ပြတ္တိုက္ ဝင္လာကာ လမ္းေၾကာင္းအဆုံးက အသားစိုင္တခုကို ဒုတ္ကနဲ သြားေဆာင့္မိတိုင္း ၾကည္စင္လင္း ပါးစပ္မွ ဘာသံထြက္လာမွန္း သူမကိုယ္တိုင္ မသိေတာ့၊ ေလေတြ ထြက္ထြက္သြားသည္ကိုသာ သိေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ပိုစိတ္၊ ပိုသြက္လာေသာအခါ သူၿပီးေတာ့မည္ဟု သူမ နားလည္မိသည္၊ မည္သည့္ အကာအကြယ္မွ မပါတာကိုလဲ သူမ သတိရမိသည္၊ ဒုကၡပဲ။

“အ … အ … အထဲ … အထဲကို … အ … မ … မထည့္နဲ႔ေနာ္ အ … တို႔ ဗိုက္ႀကီး … လိမ့္မယ္”

သူကလဲ သတိရွိပါသည္။ ေနာက္ဆုံးတခ်က္ အေဆာင့္တြင္ သူမခါးကို လႊတ္လိုက္သည္၊ ေဆာင့္အားကို ဒူးေတြေခ်ာင္ေနေသာ သူမ မထိန္းနိုင္သျဖင့္ ဆိုဖာေပၚ ဒူးတုပ္ ပစ္က်ကာ သူ႔အတံႀကီးလဲ သူမအထဲမွ ကၽြတ္သြားသည္။ ေမာလြန္းသျဖင့္ ဆိုဖာေပၚ တေစာင္းေလး ေခြလွဲခ်ကာ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အရည္ေတြႏွင့္ ေျပာင္လက္ေနေသာ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးက သူမ မ်က္ႏွာနားမွာ၊ ၾကည္စင္လင္း ဘာမွ မေျပာနိုင္မီ သူ၏ သုတ္ရည္မ်ားက သူမနဖူး၊ ပါးျပင္ႏွင့္ လည္တိုင္မ်ားအေပၚ က်ေရာက္လာေတာ့သည္။

စခန္းတခုလုံး ရွင္းလင္းအၿပီးတြင္ ဝိဇၨာနီ ေျမေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ စခန္းထဲတြင္ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းကိုေရာ၊ သံေသတၱာႀကီးကိုေရာ မေတြ႕ရသျဖင့္ ဆင္းရွာျခင္း ျဖစ္သည္။ မီးလင္းေနေသာ အခန္းတခုထဲတြင္ လူသံၾကားသည္မို႔ ဝိဇၨာနီ သတိႏွင့္ အခန္းထဲ ခုန္ဝင္လိုက္သည္။

“ဟင္ … မမ”

“ဟာ ေဗဒါ”

မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျဖဴဖတ္မ်ား ကပ္ေစးေစးႏွင့္ ေပက်ံေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။ ဝိဇၨာနီက ဒီအခန္းထဲတြင္ ထမီရင္လ်ား၊ ဆံပင္ဖားရားႏွင့္ အဝတ္အစား ကပိုကယို ျဖစ္ေနေသာ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းကို ေတြ႕ရမည္ဟု ထင္မထားမိသလို ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းကလဲ ဝိဇၨာနီ လြတ္ေျမာက္လာမည္ဟု ေမၽွာ္လင့္မထားမိ။ အရင္ဆုံး သတိဝင္လာသည္က ဝိဇၨာနီ။ သူမ ေျခရင္းအနီးရွိ ေျပာင္လက္လက္ သံေသတၱာေပၚ ေျခတဘက္တင္ၿပီး …

“ရွင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး အသာတၾကည္ အဖမ္းခံပါ”

ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းက ခုခံရန္ျပင္ေနေသာ နံပါတ္ ၃ ကို အသာတား၍

“မေဗဒါ … မေဗဒါနဲ႔ တို႔နဲ႔ အေပးအယူတခု လုပ္ရေအာင္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီစခန္းကေန ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္သြားခြင့္ေပးပါ။ ေနာက္ၿပီး တို႔နဲ႔ ရာစုသစ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္မွုကို မေဗဒါ ႏွုတ္လုံပါ။ အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ ရာစုသစ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဇာတ္လမ္းကိုေရာ၊ ဝိဇၨာနီ ဘယ္သူဆိုတာကိုပါ တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ႏွုတ္လုံေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ မေဗဒါ … ေက်နပ္လား။”

ဝိဇၨာနီ ဘာမ်ား ေစာဒက တက္နိုင္ပါမည္နည္း။ ဝိဇၨာနီ ဘယ္သူဆိုတာ သိသြားလၽွင္ သူ႔ေဆြမ်ိဳး၊ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို သူမႏွင့္ ရန္စရွိေသာ ဒုစရိုက္ေကာင္မ်ားက လက္တုံ႔ျပန္ေကာင္း တုံ႔ျပန္လိမ့္မည္။ ပိုဆိုးသည္က ရာစုသစ္ႏွင့္ သူမတို႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကသည္ကို အမ်ားသိသြားပါက သူမ မ်က္ႏွာထားစရာပင္ ရွိမည္ မဟုတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ … ဟိုပေရာဂ်က္ကိုေတာ့ သူတို႔လက္ထဲ အပါမခံနိုင္။ ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းကလဲ အဲဒါကို သတိရပုံမရ။ သတိမရခင္ လက္ဦးမွု ယူရမည္။

“ေကာင္းၿပီေလ”

ေဒါက္တာ ၾကည္စင္လင္းကို အေျဖေပးသည္ႏွင့္ တဆက္ထဲ သူမအနီးရွိ သံေသတၱာကို ဝိဇၨာနီ အားကုန္သုံး၍ ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးလိုက္ေလသည္။

———————-

ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕သို႔ ဦးတည္၍ ျမင္းနီႀကီးတေကာင္ ေကာင္းကင္တြင္ ဒုန္းစိုင္း ပ်ံသန္းလာေနသည္။ ထိုျမင္းနီႀကီးေပၚတြင္ ရွမ္းအက်ီအနီ၊ ရွမ္းေဘာင္းဘီအနီကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမပ်ိဳတေယာက္ စီးနင္းလိုက္ပါလာေလသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ေတာ့ အျဖဴေရာင္အဖတ္မ်ား ေပပြေနသည္။ သူမသည္ ေဇယ်သီရိ၏ သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီ ျဖစ္သည္၊ အဆင့္ျမင့္ လက္နက္ထိန္း ေဆာ့ဖ္ဝဲကို ဒုစရိုက္သမားမ်ားလက္ မက်ေရာက္ရေအာင္ ကာကြယ္ေပးခဲ့သည့္ လူစြမ္းေကာင္းမယ္ ဝိဇၨာနီ ျဖစ္သည္။

ေနာက္တခ်ီက်ရင္ ရွင့္ကို က်မ အနိုင္တိုက္မယ္ ဟု စိတ္ထဲမွ ၾကဳံးဝါးေနေသာ ဝိဇၨာနီ ျဖစ္ပါသည္။…ၿပီးပါၿပီ