Unicode
မိုးနေခြည်မှာ တနေ့က သူ့ကိုကားပေါ် အတက်မှာ တိုက်မိတဲ့သူကို သတိထားမိတယ်။ လူပုံက ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်ဆိုတော့။ ဒါပေမယ့် ကားစပါယ်ယာ အော်လိုက်တော့ နည်းနည်းရှက်သွားတယ်။ အိမ်ရောက်ပြန်တော့လဲ သူ့မျက်နှာပဲ မြင်ယောင်မိပြီး အိမ်အလုပ်ကူလုပ်တာက ဟိုဟာလွတ်ကျ ဒီဟာလွတ်ကျနှင့်မို့ အပျိုအဒေါ်ကြီးက ဗိုက်ခေါက်လိမ်ပြီး အဆူခံရတယ်။ စည်းကမ်းကြီတဲ့ အဒေါ်မို့ ကြောက်ရတယ်။
“မိုးနေခြည် လုပ်လိုက်ရင် ရှပ်ပြာ ရှပ်ပြာနှင့် နင့်စိတ်တွေ ဘယ်ကို ရောက်နေတာလဲ၊ ဂနာမငြိမ်ဘူး”
“အမလေး ကြောက်ပါပြီ တီတီရဲ့”
“အေး မိန်းကလေးဆိုတာ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ နေရတယ် သိလား”
“သူအဲလို ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ လုပ်နေလို့ လင်မရတာ ခိခိ” လို့တွေးရင်း အလိမ်ခံရတဲ့ ဗိုက်ကို ပွတ်ပေးနေရတယ်။ အဒေါ်အပျိုကြီးက ကျောင်းသွားရင် အမြဲလိုက်ပို့ ညနေကျတော့ ကိုယ့်ဘာသာ လိုင်းကားစီးပြန်ရတာ၊ တူမကို တချက်ကလေးမှ စိတ်မချဘူး။ ပြောသေးတယ်။
“နင့် မိဘတွေ ငါ့ကို စိတ်ချလို့ အပ်ထားတာ၊ နင်ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် မလုပ်နဲ့”
မိုးကလည်း အဒေါ်အပျိုကြီးကို ကြောက်လို့ ကိုယ့်ကြိုက်တဲ့ သူကိုတောင် အီစီကလီ မလုပ်ရဲဘူး။
အခုကြည့်လေ မနေ့ကလူ ကားဂိတ်မှာတွေ့ပြီး အခုမိုးတို့နောက် လိုက်လာတယ်။ မိုးက အိမ်သာဖက်ကထွက်တော့ သူနှင့်တိုက်မိပြန်ပြီ။ ဒေါသထွက်မိတယ်။ ပြောပုံက ရေစက်လား မသိဘူးတဲ့ ခစ်ခစ် ခစ်ရယ်ချင်စရာ။
“ဟေ့.. မိုးဟိုမှာ ဆရာစာသင်နေတယ်၊ အဆူခံနေရအုံးမယ်”
“အေးအေး”
အဲဒီဆရာက ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး၊ ဘုဂွကလန့် မိန်းကလေးတွေဆို တချက်မှ မျက်နှာသာ မပေးဘူး၊ အိန္ဒြေကြီးနှင့်။
“ကဲမိုး စာသင်လို့ပြီးပြီ ငါတို့ပြန်ရအောင်၊”
“အေး အေး”
“ဟေ့ ဒါနဲ့ မနေ့က နင်လူတစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသေးတယ်ဆို၊”
“အေး ဒီနေ့လည်း ထပ်တိုက်ပြန်ပြီ”
“ဟီဟိ.. ဖူးစာရှင်လား မသိဘူး”
“ဟွန့်ကောင်မ စိတ်ကူးယဉ်နေတယ်”
“အေးဟ.. မနက်က သူကပြောသွားတယ် ရေစက်လား မသိဘူးတဲ့”
“ဟဲဟဲ.. ဖြစ်နိုင်တယ်မိုး”
ကျောင်းရှေ့ လမ်းလျှောက်လာရင်း ဟိုလူကိုကားဂိတ်မှာ တွေ့ရပြန်တယ်။
“ဟေ့ ရှေ့မှာ အိန္ဒြေမပျက်စေနှင့် ကြည့်လိုက်ဦး”
“ဟိုဘက်က အရပ်ရှည်ရှည်နှင့် လူလား”
“အေး ဟုတ်တယ်”
“အဲဒါ ကိုမင်းမင်းလေ”
“နင်က ဘယ်လိုသိသလဲ၊”
“အဲဒါ ဆရာ့တူလေ”
“ဘုဂွကလန့် ဆရာလား”
“အေး ဟုတ်တယ်”
“အမလေး ဒုက္ခပါပဲ”
“အမလေး အခုထဲက တွေးပူနေတယ်”
“ခစ်.. ခစ်..”
“ဘာလဲ နင်ကြွေသွားပြီလား၊”
“အာ နင်ကလည်း”
“အံမာ ရှက်နေရသေး ခေတ်သမီးပျို မဟုတ်တဲ့အတိုင်း”
“ဟဲ့ ဟိုမှာ လာနေပြီ”
“မိုး.. ကျနော် မိုးကို ခင်ချင်လို့”
“ရှင်”
“ဟင်းးဟင်းးး မိုးကိုခင်တယ်၊ နောက်တော့ ရည်းစား စကား ပြောမယ်၊ နောက်ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားမယ်၊ ဒီလိုလား’”
“ဗျာ”
“ဟဲ့ စန္ဒာ ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ”
“နိမိတ်ဖတ်တာ”
“အာ ဒီမိန်းမ”
မိုးလည်း ရှက်ရှက်နှင့် စန္ဒာဗိုက်ကြောလိမ်လိုက်တယ်။
“အာ.. လွှတ်ဟ… နာတယ်”
“အဟဲ.. ကျနော် မင်းမင်းပါ”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ကဲ ကိုမင်းမင်း ရှင်နှင့် ပြောနေရင် အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် သူအဒေါ် အပျိုကြီးက ဆူလိမ့်မယ်”
“ဗျာ၊ အော်.. ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
“စန္ဒာ ရှေ့မှာ ကားလာပြီ သွားရအောင်”
“ကိုမင်းမင်း ကားလာပြီ ကျမတို့ကို ခွင့်ပြုအုံး”
“အော် ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့။ ကျနော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ်”
“ရှင်”
“လိုက်လို့ မရဘူးလား၊”
“ရပါတယ် ကျမတို့ကားမှ မဟုတ်တာ”
မင်းမင်းလည်း မိုးလိုက်သွားသော ကားနှင့် လိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မိုးမှာ တစ်လမ်းလုံး ရင်ခုန်နေရတယ်။ သူက မိုးနောက်က ကပ်နေတာလေ။ မင်းမင်းလည်း ကားပေါ်တက်လိုက်မှ မိုးရဲ့ ကိုယ်သင်နံ့လေးရတော့ လီးတောင် တောင်လာတယ်၊ လွယ်အိပ်ကို ရှေ့မှကာပြီး မိုးနားကို ကပ်လိုက်တယ်။
မိုးမှာ စိတ်ထဲမှာ ချမ်းသလို တုန်သလို ဖြစ်လာတယ်။ မင်းမင်းရဲ့ အသက်ရှူပြီး ထုတ်လိုက်တဲ့ ပူနွေးနွေး လေတွေကြောင့်ပေါ့။ အပျိုစင်သမိုင်း ရိုင်းလောက်အောင် ရင်ခုန်တယ်။ စကားလည်း မပြောရဲဘူးလေ၊ နောက်တော့ ကားပေါ်က မင်းမင်း ဆင်းသွားမှ သက်ပြင်းလေး မျှင်းမျှင်းချမိတယ်။ မင်းမင်းအိမ်ရောက်တော့ ဦးဦးက ရောက်နေပြီ၊
“မင်းမင်း… မင်း မနက်ပိုင်းကလည်း ငါ့ကိုမစောင့် ညနေလည်း ငါ့ကိုမစောင့်ဘူး၊ မင်းဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဦးဦးကလည်း”
“မင်းကျောင်းရှေ့မှာ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်နှင့် စကားပြောပြီး ပါသွားတာ ငါမြင်တယ် ဟေ့ကောင်၊ အဲဒါ ဘယ်သူတွေလဲ”
“သူငယ်ချင်းတွေပါ ဦးဦး”
“မင်းနော် မိန်းကလေးတွေနှင့် ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် မလုပ်နှင့် ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဦး”
“အေး ကြားလို့ကတော့ ငါ့အမွေတွေ တပြားမှ မပေးဘူး မှတ်ထား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဦးဦး”
ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နှင့်မိုးတို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြတယ်။ ချစ်သူတွေ ဖြစ်တော့လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်ကြဘူးပေါ့။ ကျောင်းထဲမှာ နေ့လည်ဆို ကန်တင်းမှာထိုင်ပြီး စားကြသောက်ကြပေါ့၊ နေ့လည်အတန်းချိန်မရှိရင်လည်း သူ့ဆီသွားချောင်းပေါ့ဗျာ။
အဲဒါနှင့် တစ်ရက် ကျနော် သွားချောင်းတဲ့ နေ့မှ ဦးဦးက မိုးတို့အခန်းမှာ စာသင်နေတာ။ မိုးကိုငေးကြည့်တုန်း ဦးဦးက မြင်သွားတယ်။ ညနေဘက် အိမ်ရောက်တော့
“မင်းမင်းး… မင်း ငါစာသင်တဲ့ အခန်း ဘာလာလုပ်တာလဲ”
“ကျနော့် သူငယ်ချင်းဆီ လာတာပါ”
“မင်းက ကျောင်းမတက်ပဲ သူငယ်ချင်းဆီကို လာတယ် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ် ဦးဦး”
“မင်း ကောင်မလေးဆီလာတာ မဟုတ်လား”
“………”
“မင်းးမင်း.. လူဆိုတာလေ အပုပ်ကောင် ရုပ်ဆောင်ထားကြတာကွ၊ သိလား၊ လောကထဲ ရောက်လာတာနှင့် ဇာတိဇရာ၊ မရဏဆိုတဲ့ အရာတွေနှင့် ဆုံတွေ့ရမှာကွ၊ မသေခင် ဉာဏ်ဦးအောင် လုပ်ရမှာ။ ကိုယ်သေရင် ကိုယ့်နောက် ဘာမှမပါဘူး။ မင်းချစ်သူ ကောင်မလေးကလည်း မင်းကို ချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုပြီး မင်းသေရာကို မလိုက်နိုင်ဘူး၊ အေးအေးချမ်းချမ်း နေစမ်းပါကွာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဦး”
“မင်းကွာ မိန်းမတွေနဲ့ မပတ်သက်စမ်းပါနှင့်ကွာ၊ မိန်းမဆိုတာ ရှိလည်းမကောင်း မရှိလို့ မကောင်းဘူးတဲ့ကွ၊ နဒီမြစ်တို့လို ကွေ့ဝိုက်တတ်တယ်၊ မိန်းမ မာယာ သဲကိုးဖြာတဲ့။ မိန်းမဖျက် ပြည်ပျက်တတ်တယ်တဲ့။ မင်းကြည့်လေ စုဖုရားလတ်ကြောင့် မြန်မာတွေ ပြည်ပျက်ခဲ့တာ”
“မဆိုင်ပါဘူး ဦး”
“ဘာလို့ မဆိုင်ရတာလဲ”
“သီပေါမင်း အသုံးမကျလို့ပါဗျာ”
“မင်း မသိလို့ပါ၊ စုဖရားလတ်က သီပေါမင်းကို မီးနေသည် ထမီရေကို တိုက်ခဲ့တာကွ”
“ဦးကလည်း မြင်ရတာမှ မဟုတ်တာဗျာ”
“အေး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမိန်ကလေးတွေနှင့် မပတ်သက်နှင့်”
“……”
——————————-
“မောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“ဦးဦးကြောင့်ပါကွာ”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လည်း”
“ဦးဦးက ဘယ်မိန်းကလေးနှင့်မှ သဘောမတူဘူးလေ၊ မောင့်ကို လူပျိုကြီး လုပ်စေချင်တာ”
“မောင်သာ မိုးကို တကယ်ချစ်ရင် ပြီးတာပဲ”
“မောင်မိုးကို တကယ် ချစ်ပါတယ်”
“သစ္စာဆိုပြ”
မင်းမင်းလည်း သစ္စာဆိုပြလိုက်တယ်။
ဦးထွန်းမင်းမှာ တူဖြစ်သူကို တားမရသဖြင့် နောက်ဆုံး တရားပြရန်၊ မိုးနေခြည် အား ကင်မရာနှင့်ချိန်၍ ဓာတ်ပုံရိုက်ကာ Microscope ဖြင့် အဆပေါင်းများစွာချဲ့ပြီး၊ ရင်ခွဲရုံမှ ဓာတ်ပုံများရိုက်၍ မင်းမင်းကို ပေးလေသည်။
“ရော့ မင်းမင်း ကြည့်”
“ဟ.. မိုးပုံပါလား လှသားပဲ”
“နောက်ကဟာကို ကြည့်ပါအုံး”
“ဟ ဒါကြီးကဘာလဲ၊ ရေစီးကြောင်းတွေလို ပတ်ကြားအက်တွေနှင့်”
“အဲဒါ မင်းကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းလေ”
“ဗျာ… ဒီတောင်းကုန်းတွေနှင့် ဒီချိုင့်ခွက်က ဘာလဲဗျ”
“အဲဒါ မင်းကောင်မလေး ပါးပဲ၊ ချိုင့်ခွက်တွေက မွေးညှင်းပေါက်တွေလေ”
“ဗျာ… ဒီတွင်းနက်ကြီးက ဘာလဲ။
“ဒီမဲမဲကြီးက သစ်ပင်ကြီးတွေလား”
“အဲဒါ မင်းကောင်းမလေး နှာခေါင်းပေါ့”
“ဟာ ဒါကြီးကရော”
“မင်း ကောင်မလေး မျက်လုံးလေ”
“ဟာ ကြောက်စရာကြီးဗျာ”
“အေး အားလုံးကို အဆငါးရာလောက် ချဲ့ထားတာ”
“ဟာ ဒီပုံတွေက ဝမ်းတွင်း ကလီစာတွေ”
“အေးလေ လူဆိုတာ သေသွားရင် အဲလိုပဲ ပျက်စီးတတ်တယ်.. မင်းကြည့် အဲဒီမှာ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲ ရှာမတွေ့ဘူး၊ ဦးနှောက်မှာလည်း မတွေ့ဘူး၊ နှလုံးမှာလည်း မတွေ့သလို၊ အသဲမှာလည်း မရှိဘူး”
မင်းမင်းမှာ ဓာတ်ပုံတွေ ကြည့်ရင်း အန်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာထဲ ပြေးအန်ရလေသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ မင်းမင်းတစ်ယောက် ငြိမ်သွားလေသည်။ မိုးကိုမြင်တိုင်း ဓာတ်ပုံကို မြင်ယောင်နေသဖြင့် စိတ်ထဲမှာ ကသိကအောက် ဖြစ်ရလေသည်။ မိုးမှအကျိုးအကြောင်း မေးရာ မင်းမင်းလည်း အမှန်အတိုင်း ဖြေလေသည်။ မိုးတစ်ချက် စဉ်းစားလိုက်ပြီး
“ကဲမောင်.. မောင့်ကို ပြစရာရှိတယ်၊ မိုးနှင့်လိုက်ခဲ့”
“သွားလေ”
မိုးလည်း ကားငှားပြီး ဟိုတယ်ဘက်ကို ခေါ်ကာ အခန်းတစ်ခန်း ယူလိုက်သည်။ မင်းမင်းမှာ မိုးလုပ်ရပ်ကို နားမလည်နိုင်ပေ။ မိုးလည်း အခန်းထဲရောက်ပြီး မင်းမင်းအား ကုတင်ပေါ်ထိုင်စေပြီး ရေချိုးခန်းဖက်သွားကာ၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“မောင်”
“ဘာလဲ မိုး”
“မိုးကို ကြည့်ပါမောင်၊ မိုး မလှဘူးလား”
“လှပါတယ် မိုး”
မိုးအပေါ် အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဖွေးတဲ့အသားနှင့် လိုက်ဖက်တဲ့ နို့အုံက ဘရာအပေါ်ဘက်ရုန်းကန်နေသလိုပါ။ မင်းမင်းမှာ ကြည့်ရင်းနှင့် လီးက တောင်လာတယ်။ မိုးက ဘရာကို ချွတ်လိုက်တယ်။
“မောင် မိုးရင်သားတွေ မလှဘူးလား”
လုံးဝန်းပြီး လှပတဲ့ ရင်သား၊ ပန်းရောင်သန်းတဲ့ နို့ဝန်း၊ စုချွန်တဲ့ နိုးသီးခေါင်းလေး၊ လှပလိုက်တာ၊ မင်းမင်း တံတွေး တစ်ချက်မြိုပြီး ဂလုလို့တောင် အသံထွက်သားပြီး
“လှတယ် သိပ်လှတာပဲ မိုး”
မိုး လုံချည်ကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပင်တီ ပန်းရောင်လေး ပေါ်လာတယ်၊ မို့ဖောင်းနေတဲ့ နေရာကြီးကိုကြည့်ရင်း မင်းမင်း အာခြောက်သလို ရင်တွေတုန်သလို ဖြစ်လာတယ်။
“မောင် မိုးလှလားဟင်”
“အရမ်းလှတယ်”
မိုး ပင်တီပါ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဖင်လေးကုန်းပြီးတော့ပေါ့။ မင်းမင်းမှာ ငေးမောကြည့်နေမိတယ်။ အလှနတ်သမီးလေးတပါး ကိုယ့်ရှေ့ကို ရောက်နေပါလားလို့ တွေးမိလာတယ်။
“အူးးး”
မိုးက တပတ်လှည့်လိုက်ပြီး
“ဘယ်လိုလဲ မောင်… မိုးမလှဘူးလား”
ဖွင့်ထွားတဲ့တင် သေးသောခါးနှင့် လုံးဝန်းတဲ့နို့ အပြစ်ဆိုစရာ မရှိအောင် လှပလွန်းတယ်၊ ဆီးခုံပေါ်မှ အမွေးပါးနှင့် မို့မောက်နေတဲ့ အဖုတ်။ အား မင်းမင်း တစ်ယောက် မနေနိုင်တော့ဘူး၊ လီးက တောင်လွန်းလို့ ဂွေးပါ အောင့်လာတယ်။ မိုး ပေါင်နှစ်လုံးကိုကားပြီး ကုန်းပြလိုက်တဲ့အခါ။ ပန်းရောင် စအိုနှင့်အဖုတ်ပြူးပြူးလေး မြင်ရတယ်။
“အားးး တကိုယ်လုံး လှရက်တဲ့ မိုးရယ်”
“ကဲမောင်… မောင့်မျက်လုံးက မှန်ဘီလူးလို ချဲ့ကြည့်လို့ရလား”
“မရဘူး မိုး”
“မောင်ရယ် ပုံမှန်လေးပဲ မြင်ရတာကို မောင်က ဘယ်လိုဖြစ်နေတာပဲ”
မိုးက အနားကိုကပ်ပြီး စကားပြောတော့ မင်းမင်းလည်း မိုးခါးကိုဖက်ပြီး မိုးနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ မိုးလည်း မင်းမင်းကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ နှစ်ဦးစလုံး အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီးနောက် မင်းမင်းက မိုးကို ကုတင်ပေါ် လဲချလိုက်ပြီး မိုးရဲ့ နို့ကို မွေးကြူပြီး ပါးစပ်နှင့်ငုံကာ စို့လိုက်တော့တယ်။
မင်းမင်းလည်း နို့ကိုစုပ်ရင်း ပိပိကိုပါ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ နို့ကိုတလှည့်စီ ပြောင်းစို့လိုက် နို့ဝန်းတွေကိုလျှာနှင့် ယက်လိုက်တဲ့အခါ မိုးမှာ တဟင်းဟင်း အသံထွက်လာတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်”
“အာ့.. အင့်ဟင်းးဟင်းး မောင်ရယ်”
“ပြွတ်… ပလပ်… လပ်..”
“မောင်ရယ်… မိုး မနေတတ်တော့ဘူး”
မင်းမင်လည်း ကာမစိတ်က ဒီရေအလား တိုးပွားလာသလို မိုးလည်း ကာမစိတ်က တဖြေးဖြေး မြင့်တက်လာခဲ့ပြီ။ မင်းမင်းလည်း မိုးရဲ့နို့ကို စို့ပြီးတော့မှ မိုးပိပိဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်။
ဦးဦးပြောတဲ့ အရာတွေကနေ လာနှင်းပျောက်သလိုဖြစ်ပြီး ကာမရေအလျင်မှာ စီးမျှောလိုက်လေသည်။ မိုးမှာ မောင်က လဲချလိုက်သဖြင့် ကုတင်ပေါ် ကန်လန့်လဲရာမှ မောင့်အကြင်နာကို ကျေနပ်စွာ ခံယူလိုက်သည်။ မင်းမင်းမှာ မိုး၏ပေါင်ကိုကားပြီး အဖုတ်ကို ကြည့်ရာ မို့ဖောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူပြီး အရွတ်သေးသေးလေးနှင့် ပန်းရောင်ပြေးနေသော အဖုတ်ကို ရှူမငြီးသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ပြီးနောက် လျှာကို အပြားလိုက်လုပ်ကာ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ယက်ပစ်လိုက်တယ်။
“ရှလွတ်… ပလပ်”
“အားးရှီးး မောင်… အားး”
အဖုတ်ထဲမှ အရည်တစ်ချို့ မင်းမင်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မင်းမင်းလည်း မြိုချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားဖြဲပြီး လျှာကို စုချွန်ပြီး အဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျောက် ယက်လိုက်တယ်။
“ပလပ်… ပလပ်”
“အိုး..အင့်..ဟင့်..”
မိုးမှာ အရမ်းကောင်းပြီး လူကို တွန်လိမ်သွားပြီး လေထဲ မြောက်သွားကာ လေဟာနယ်ထဲ ရောက်သလို ခံစားရသည့်အတွက် အိပ်ရာခင်းကိုတာ တင်းတင်း ဆွဲကိုင်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်”
“အားးးးး မောင်ရယ် အားးး”
မင်းမင်းက မို့ရဲ့ ကာမဖူးလေးကို စုပ်ယူလိုက်တာပါ။ မိုးမှာ ခါးမြှောက်ပြီး တင်ပါးကို အိပ်ရာခင်းနှင့် ထိနေပြီး အရမ်းကောင်းတဲ့ အရသာ ခံစားလိုက်ရပြီး ပိပိထဲ သွေးတိုးလာသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကောင်းသွားရလေသည်။ မိုးမှာ စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်အဝရပြီး ပိပိထဲမှ အရည်များ အပြင်ဘက်သို့စိမ့်ပြီး တလှိမ့်ချင်း ထွက်လာရတော့သည်။
မိုး ပြီးသွားသဖြင့် မင်းမင်လည်း မတ်တပ်ရပ်ကာ အဝတ်အစားများ ချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အနားကပ်ရာ မိုးက အိပ်ရာက ထလာပြီး ကြမ်းပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မင်းမင်းလီး ဆုပ်ကိုင်ပြီး စုပ်လေသည်။ မင်းမင်းလည်း အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သလို ခံစားရလေသည်။
မိုးရဲ့ လီးစုပ်မှုမှာ မကျွမ်းကျင်သော်လည်း ထိရောက်မှုက ပြင်းထန်ပေသည်။ လီးမှာလည်း အလွန်အမင်းတောင်ကာ လီးဒစ်မှာ ကားထွက်လာကြီး မာန်ဖီသလို ဖြစ်လာသဖြင့် မင်းမင်းလည်း ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာသောကြောင့် ရပ်တန်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် မိုးပေါင်ကြားဝင်ကာ လီးကို မိုးပိပိထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ တင်းကျပ်မှု့နှင့်အတူ လီးက နှစ်လက်မခန့် ဝင်သွားလေသည်။
“ဗျစ်…ဗျစ်…ဗျစ်”
“အင့်… အင့်ဟင့်ဟင့်… မောင်ရယ်၊ ဖြေးဖြေးနော်”
လီးထိပ်မှာ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားမှန်း သိသွားပြီး ရှေ့ကို ထပ်သွင်းလိုက်တယ်။
“ဗျစ်…ဗျစ်…ဖောက်”
“အာ့… မောင်”
“နာသွားလာ မိုး”
“နည်းနည်းတော့ နာတယ် မောင်”
မင်းမင်းလည်း မိုးအနာသက်သာဖို့ လီးထိုးထည့်တာရပ်လိုက်ပြီး မိုးနို့ကိုထပ်ပြီး ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ မိုးမှာ တင်းကျပ်တစ်ဆို့တဲ့ ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ် ခံစားနေရင်းက မောင်နို့စို့ပေးလို့ သက်သာလာတယ်။
“ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်”
“ဟင်းးအင်းးအင်းးး”
မိုးလည်း ဝေဒနာကို ကာမဆန္ဒက အနိုင်ယူသွားပြီး နာကျင်မှုတွေ သက်သာလာကာ၊ နောက်ဆုံးတော့ ကာမရေစီးမှာ မျောပါရင်း ညည်းညူမိတော့တယ်။
“အင့်…ဟင်းးးဟင်းးးးး”
မိုး သက်သာပြီး အော်ညည်းသံတွေ ထွက်တော့ မင်းမင်းက လီးကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းရင်း လိုးလိုက်တော့တယ်။
“ဗျစ်….ဗျစ်…ဘွတ်…ဘွတ်ဖတ်…ဖတ်”
“အာ့အင့်ဟင်းးးဟင်းးး”
“ဗြိ..ဗျိ..ဖျစ်..ဖျစ်..ဘွတ်ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”
“အား..အင့် ကောင်းလာပြီ မောင်”
“အင့်ဟင်းးးဟင်းးးးးအာ့..ရှီးးရှီးး”
မင်းမင်းလည်း ရှစ်မိနစ်လောက် မနားတမ်းလိုးလိုက်တော့ မင်းမင်းလည်း ပြီးချင်လာသလို မိုးကတော့ အော်ညည်းပြီး ပြီးသွားတယ်။
“အာ့… ရှီးးရှီးးအားပြီးပြီမောင်… အာ့မိုးပြီးပြီ”
မင်းမင်လည်း အချက်ငါးဆယ်လောက် မနားတမ်းလိုးလိုက်ပြီး သုတ်များ ပန်းထွက်သွားတော့တယ်။
မင်းမင်းနှင့် မိုးမှာ အဲယားကွန်း ခန်းထဲမှာ ချွေးများစီးကျကာ မောဟိုက်သွားကြပြီး အနားယူကာ နောက်တကြိမ်အတွက် တာစူလေသည်။ နောက်အခေါက်မှာ အပေးအယူမျှပြီး တစ်ယောက်တလှည့် အပေါ်တက်လိုးပြီး ပြီးခါနီး မိုးအား ကုန်းစေကာ နောက်မှလိုးပြီး သုတ်ပန်းထည့်လိုက်တယ်။
မင်းမင်းနှင့်မိုး ဟိုတယ်မှ ထွက်ကာ အိမ်ကို ခဏပြန်ကြပြီး အဝတ်အစားနှင့် မိမိပိုင် ငွေကြေးများထည့်ကာ စာရေးခဲ့တယ်။
ဦးထွန်းမင်းမှာ အိမ်သို့ရောက်ပြီး စာကို တွေ့သဖြင့် ဖတ်ကြည့်ရာ
“ဦးဦး….. ကျနော် မိန်းမ ခိုးသွားပါပြီ။ ကျနော့်မှာ ကျနော့် ချစ်သူအား မှန်ဘီလူးကဲ့သို့ ချဲ့ကြည့်နိုင်သော မျက်လုံးများ မရှိသဖြင့် ပုံမှန်သာ မြင်ရပါတယ်။ မိမိ မျက်လုံးမှ လှပသော အရာများကိုလည်း ဖျောက်ဖျက်နိုင်စွမ်း မရှိပါ။ ထို့အပြင် အချစ်ဆိုတာ ရင်ခွဲရုံမှာ ခွဲစိတ်ပြီး အချစ်ကို ရှာသင့်တာ မဟုတ်ပါ။ ရင်ခွဲရုံမှ လူများမှာ သေပြီး လူများသာဖြစ်၍ ချစ်သောစိတ်ကို ရှာလို့ မရနိုင်ပါ။ တဏှာကိုလည်း ကျနော်မှာ မလွန်ဆန်နိုင်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျနော်သည် သူတော်စင် မဟုတ်ပါ။ တရားရရှိပြီးသော ရဟန္တာလည်း မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ကိလေသာကို မပယ်ဖြတ်နိုင်ပါသဖြင့် တဏှာခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်သွားပါပြီ။ မိမိချစ်သူကိုသာ ထာဝစဉ် မြတ်နိုးပြီး လက်ထပ်ပေါင်းသင်းသွားမှာပါ။ ကာမဟာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ကျနော် မျက်ဝါးထင်ထင် သိရပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဦးဦး ဆုံးမစကားကို နာမထောင်သော တူတော်မောင်အား ခွင့်လွတ်ပါ”
ဦးထွန်းမင်းမှာ “ဟာကွာ ဒီကောင်တော့ကွာ” လို့ နဖူးကိုသာ ရိုက်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် ထိုင်ချလိုက်လေတော့သည်…။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ေမာင္ရယ္ ေျဖးေျဖးေနာ္
မိုးေနျခည္မွာ တေန႔က သူ႔ကိုကားေပၚ အတက္မွာ တိုက္မိတဲ့သူကို သတိထားမိတယ္။ လူပုံက ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ဆိုေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကားစပါယ္ယာ ေအာ္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းရွက္သြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ သူ႔မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေယာင္မိၿပီး အိမ္အလုပ္ကူလုပ္တာက ဟိုဟာလြတ္က် ဒီဟာလြတ္က်ႏွင့္မို႔ အပ်ိဳအေဒၚႀကီးက ဗိုက္ေခါက္လိမ္ၿပီး အဆူခံရတယ္။ စည္းကမ္းႀကီတဲ့ အေဒၚမို႔ ေၾကာက္ရတယ္။
“မိုးေနျခည္ လုပ္လိုက္ရင္ ရွပ္ျပာ ရွပ္ျပာႏွင့္ နင့္စိတ္ေတြ ဘယ္ကို ေရာက္ေနတာလဲ၊ ဂနာမၿငိမ္ဘူး”
“အမေလး ေၾကာက္ပါၿပီ တီတီရဲ့”
“ေအး မိန္းကေလးဆိုတာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ေနရတယ္ သိလား”
“သူအဲလို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ လုပ္ေနလို႔ လင္မရတာ ခိခိ” လို႔ေတြးရင္း အလိမ္ခံရတဲ့ ဗိုက္ကို ပြတ္ေပးေနရတယ္။ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ေက်ာင္းသြားရင္ အျမဲလိုက္ပို႔ ညေနက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ လိုင္းကားစီးျပန္ရတာ၊ တူမကို တခ်က္ကေလးမွ စိတ္မခ်ဘူး။ ေျပာေသးတယ္။
“နင့္ မိဘေတြ ငါ့ကို စိတ္ခ်လို႔ အပ္ထားတာ၊ နင္ရွုပ္ရွုပ္ရွက္ရွက္ မလုပ္နဲ႔”
မိုးကလည္း အေဒၚအပ်ိဳႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ ကိုယ့္ႀကိဳက္တဲ့ သူကိုေတာင္ အီစီကလီ မလုပ္ရဲဘူး။
အခုၾကည့္ေလ မေန႔ကလူ ကားဂိတ္မွာေတြ႕ၿပီး အခုမိုးတို႔ေနာက္ လိုက္လာတယ္။ မိုးက အိမ္သာဖက္ကထြက္ေတာ့ သူႏွင့္တိုက္မိျပန္ၿပီ။ ေဒါသထြက္မိတယ္။ ေျပာပုံက ေရစက္လား မသိဘူးတဲ့ ခစ္ခစ္ ခစ္ရယ္ခ်င္စရာ။
“ေဟ့.. မိုးဟိုမွာ ဆရာစာသင္ေနတယ္၊ အဆူခံေနရအုံးမယ္”
“ေအးေအး”
အဲဒီဆရာက ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး၊ ဘုဂြကလန႔္ မိန္းကေလးေတြဆို တခ်က္မွ မ်က္ႏွာသာ မေပးဘူး၊ အိေျႏၵႀကီးႏွင့္။
“ကဲမိုး စာသင္လို႔ၿပီးၿပီ ငါတို႔ျပန္ရေအာင္၊”
“ေအး ေအး”
“ေဟ့ ဒါနဲ႔ မေန႔က နင္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုက္မိေသးတယ္ဆို၊”
“ေအး ဒီေန႔လည္း ထပ္တိုက္ျပန္ၿပီ”
“ဟီဟိ.. ဖူးစာရွင္လား မသိဘူး”
“ဟြန႔္ေကာင္မ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္”
“ေအးဟ.. မနက္က သူကေျပာသြားတယ္ ေရစက္လား မသိဘူးတဲ့”
“ဟဲဟဲ.. ျဖစ္နိုင္တယ္မိုး”
ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းေလၽွာက္လာရင္း ဟိုလူကိုကားဂိတ္မွာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။
“ေဟ့ ေရွ႕မွာ အိေျႏၵမပ်က္ေစႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ဦး”
“ဟိုဘက္က အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ လူလား”
“ေအး ဟုတ္တယ္”
“အဲဒါ ကိုမင္းမင္းေလ”
“နင္က ဘယ္လိုသိသလဲ၊”
“အဲဒါ ဆရာ့တူေလ”
“ဘုဂြကလန႔္ ဆရာလား”
“ေအး ဟုတ္တယ္”
“အမေလး ဒုကၡပါပဲ”
“အမေလး အခုထဲက ေတြးပူေနတယ္”
“ခစ္.. ခစ္..”
“ဘာလဲ နင္ေႂကြသြားၿပီလား၊”
“အာ နင္ကလည္း”
“အံမာ ရွက္ေနရေသး ေခတ္သမီးပ်ိဳ မဟုတ္တဲ့အတိုင္း”
“ဟဲ့ ဟိုမွာ လာေနၿပီ”
“မိုး.. က်ေနာ္ မိုးကို ခင္ခ်င္လို႔”
“ရွင္”
“ဟင္းးဟင္းးး မိုးကိုခင္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရည္းစား စကား ေျပာမယ္၊ ေနာက္ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားမယ္၊ ဒီလိုလား’”
“ဗ်ာ”
“ဟဲ့ စႏၵာ ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတာလဲ”
“နိမိတ္ဖတ္တာ”
“အာ ဒီမိန္းမ”
မိုးလည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ စႏၵာဗိုက္ေၾကာလိမ္လိုက္တယ္။
“အာ.. လႊတ္ဟ… နာတယ္”
“အဟဲ.. က်ေနာ္ မင္းမင္းပါ”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ကဲ ကိုမင္းမင္း ရွင္ႏွင့္ ေျပာေနရင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ သူအေဒၚ အပ်ိဳႀကီးက ဆူလိမ့္မယ္”
“ဗ်ာ၊ ေအာ္.. ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”
“စႏၵာ ေရွ႕မွာ ကားလာၿပီ သြားရေအာင္”
“ကိုမင္းမင္း ကားလာၿပီ က်မတို႔ကို ခြင့္ျပဳအုံး”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္”
“ရွင္”
“လိုက္လို႔ မရဘူးလား၊”
“ရပါတယ္ က်မတို႔ကားမွ မဟုတ္တာ”
မင္းမင္းလည္း မိုးလိုက္သြားေသာ ကားႏွင့္ လိုက္ခဲ့လိုက္တယ္။ မိုးမွာ တစ္လမ္းလုံး ရင္ခုန္ေနရတယ္။ သူက မိုးေနာက္က ကပ္ေနတာေလ။ မင္းမင္းလည္း ကားေပၚတက္လိုက္မွ မိုးရဲ့ ကိုယ္သင္နံ့ေလးရေတာ့ လီးေတာင္ ေတာင္လာတယ္၊ လြယ္အိပ္ကို ေရွ႕မွကာၿပီး မိုးနားကို ကပ္လိုက္တယ္။
မိုးမွာ စိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းသလို တုန္သလို ျဖစ္လာတယ္။ မင္းမင္းရဲ့ အသက္ရွူၿပီး ထုတ္လိုက္တဲ့ ပူေႏြးေႏြး ေလေတြေၾကာင့္ေပါ့။ အပ်ိဳစင္သမိုင္း ရိုင္းေလာက္ေအာင္ ရင္ခုန္တယ္။ စကားလည္း မေျပာရဲဘူးေလ၊ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚက မင္းမင္း ဆင္းသြားမွ သက္ျပင္းေလး မၽွင္းမၽွင္းခ်မိတယ္။ မင္းမင္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးဦးက ေရာက္ေနၿပီ၊
“မင္းမင္း… မင္း မနက္ပိုင္းကလည္း ငါ့ကိုမေစာင့္ ညေနလည္း ငါ့ကိုမေစာင့္ဘူး၊ မင္းဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဦးဦးကလည္း”
“မင္းေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ပါသြားတာ ငါျမင္တယ္ ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါ ဘယ္သူေတြလဲ”
“သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဦးဦး”
“မင္းေနာ္ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ရွုပ္ရွုပ္ရွက္ရွက္ မလုပ္ႏွင့္ ၾကားလား”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးဦး”
“ေအး ၾကားလို႔ကေတာ့ ငါ့အေမြေတြ တျပားမွ မေပးဘူး မွတ္ထား”
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးဦး”
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ႏွင့္မိုးတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံနိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းထဲမွာ ေန႔လည္ဆို ကန္တင္းမွာထိုင္ၿပီး စားၾကေသာက္ၾကေပါ့၊ ေန႔လည္အတန္းခ်ိန္မရွိရင္လည္း သူ႔ဆီသြားေခ်ာင္းေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါႏွင့္ တစ္ရက္ က်ေနာ္ သြားေခ်ာင္းတဲ့ ေန႔မွ ဦးဦးက မိုးတို႔အခန္းမွာ စာသင္ေနတာ။ မိုးကိုေငးၾကည့္တုန္း ဦးဦးက ျမင္သြားတယ္။ ညေနဘက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့
“မင္းမင္းး… မင္း ငါစာသင္တဲ့ အခန္း ဘာလာလုပ္တာလဲ”
“က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီ လာတာပါ”
“မင္းက ေက်ာင္းမတက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းဆီကို လာတယ္ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ ဦးဦး”
“မင္း ေကာင္မေလးဆီလာတာ မဟုတ္လား”
“………”
“မင္းးမင္း.. လူဆိုတာေလ အပုပ္ေကာင္ ႐ုပ္ေဆာင္ထားၾကတာကြ၊ သိလား၊ ေလာကထဲ ေရာက္လာတာႏွင့္ ဇာတိဇရာ၊ မရဏဆိုတဲ့ အရာေတြႏွင့္ ဆုံေတြ႕ရမွာကြ၊ မေသခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္ လုပ္ရမွာ။ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ ဘာမွမပါဘူး။ မင္းခ်စ္သူ ေကာင္မေလးကလည္း မင္းကို ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုၿပီး မင္းေသရာကို မလိုက္နိုင္ဘူး၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနစမ္းပါကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးဦး”
“မင္းကြာ မိန္းမေတြနဲ႔ မပတ္သက္စမ္းပါႏွင့္ကြာ၊ မိန္းမဆိုတာ ရွိလည္းမေကာင္း မရွိလို႔ မေကာင္းဘူးတဲ့ကြ၊ နဒီျမစ္တို႔လို ေကြ႕ဝိုက္တတ္တယ္၊ မိန္းမ မာယာ သဲကိုးျဖာတဲ့။ မိန္းမဖ်က္ ျပည္ပ်က္တတ္တယ္တဲ့။ မင္းၾကည့္ေလ စုဖုရားလတ္ေၾကာင့္ ျမန္မာေတြ ျပည္ပ်က္ခဲ့တာ”
“မဆိုင္ပါဘူး ဦး”
“ဘာလို႔ မဆိုင္ရတာလဲ”
“သီေပါမင္း အသုံးမက်လို႔ပါဗ်ာ”
“မင္း မသိလို႔ပါ၊ စုဖရားလတ္က သီေပါမင္းကို မီးေနသည္ ထမီေရကို တိုက္ခဲ့တာကြ”
“ဦးကလည္း ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ”
“ေအး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမိန္ကေလးေတြႏွင့္ မပတ္သက္ႏွင့္”
“……”
——————————-
“ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ဦးဦးေၾကာင့္ပါကြာ”
“ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လည္း”
“ဦးဦးက ဘယ္မိန္းကေလးႏွင့္မွ သေဘာမတူဘူးေလ၊ ေမာင့္ကို လူပ်ိဳႀကီး လုပ္ေစခ်င္တာ”
“ေမာင္သာ မိုးကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
“ေမာင္မိုးကို တကယ္ ခ်စ္ပါတယ္”
“သစၥာဆိုျပ”
မင္းမင္းလည္း သစၥာဆိုျပလိုက္တယ္။
ဦးထြန္းမင္းမွာ တူျဖစ္သူကို တားမရသျဖင့္ ေနာက္ဆုံး တရားျပရန္၊ မိုးေနျခည္ အား ကင္မရာႏွင့္ခ်ိန္၍ ဓာတ္ပုံရိုက္ကာ Microscope ျဖင့္ အဆေပါင္းမ်ားစြာခ်ဲ႕ၿပီး၊ ရင္ခြဲ႐ုံမွ ဓာတ္ပုံမ်ားရိုက္၍ မင္းမင္းကို ေပးေလသည္။
“ေရာ့ မင္းမင္း ၾကည့္”
“ဟ.. မိုးပုံပါလား လွသားပဲ”
“ေနာက္ကဟာကို ၾကည့္ပါအုံး”
“ဟ ဒါႀကီးကဘာလဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းေတြလို ပတ္ၾကားအက္ေတြႏွင့္”
“အဲဒါ မင္းေကာင္မေလး ႏွုတ္ခမ္းေလ”
“ဗ်ာ… ဒီေတာင္းကုန္းေတြႏွင့္ ဒီခ်ိဳင့္ခြက္က ဘာလဲဗ်”
“အဲဒါ မင္းေကာင္မေလး ပါးပဲ၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြက ေမြးညႇင္းေပါက္ေတြေလ”
“ဗ်ာ… ဒီတြင္းနက္ႀကီးက ဘာလဲ။
“ဒီမဲမဲႀကီးက သစ္ပင္ႀကီးေတြလား”
“အဲဒါ မင္းေကာင္းမေလး ႏွာေခါင္းေပါ့”
“ဟာ ဒါႀကီးကေရာ”
“မင္း ေကာင္မေလး မ်က္လုံးေလ”
“ဟာ ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ”
“ေအး အားလုံးကို အဆငါးရာေလာက္ ခ်ဲ႕ထားတာ”
“ဟာ ဒီပုံေတြက ဝမ္းတြင္း ကလီစာေတြ”
“ေအးေလ လူဆိုတာ ေသသြားရင္ အဲလိုပဲ ပ်က္စီးတတ္တယ္.. မင္းၾကည့္ အဲဒီမွာ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ရွာမေတြ႕ဘူး၊ ဦးေႏွာက္မွာလည္း မေတြ႕ဘူး၊ ႏွလုံးမွာလည္း မေတြ႕သလို၊ အသဲမွာလည္း မရွိဘူး”
မင္းမင္းမွာ ဓာတ္ပုံေတြ ၾကည့္ရင္း အန္ခ်င္လာသျဖင့္ အိမ္သာထဲ ေျပးအန္ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ မင္းမင္းတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သြားေလသည္။ မိုးကိုျမင္တိုင္း ဓာတ္ပုံကို ျမင္ေယာင္ေနသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရေလသည္။ မိုးမွအက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးရာ မင္းမင္းလည္း အမွန္အတိုင္း ေျဖေလသည္။ မိုးတစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
“ကဲေမာင္.. ေမာင့္ကို ျပစရာရွိတယ္၊ မိုးႏွင့္လိုက္ခဲ့”
“သြားေလ”
မိုးလည္း ကားငွားၿပီး ဟိုတယ္ဘက္ကို ေခၚကာ အခန္းတစ္ခန္း ယူလိုက္သည္။ မင္းမင္းမွာ မိုးလုပ္ရပ္ကို နားမလည္နိုင္ေပ။ မိုးလည္း အခန္းထဲေရာက္ၿပီး မင္းမင္းအား ကုတင္ေပၚထိုင္ေစၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဖက္သြားကာ၊ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
“ေမာင္”
“ဘာလဲ မိုး”
“မိုးကို ၾကည့္ပါေမာင္၊ မိုး မလွဘူးလား”
“လွပါတယ္ မိုး”
မိုးအေပၚ အကၤ်ီကို ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ျဖဴေဖြးတဲ့အသားႏွင့္ လိုက္ဖက္တဲ့ နို႔အုံက ဘရာအေပၚဘက္႐ုန္းကန္ေနသလိုပါ။ မင္းမင္းမွာ ၾကည့္ရင္းႏွင့္ လီးက ေတာင္လာတယ္။ မိုးက ဘရာကို ခၽြတ္လိုက္တယ္။
“ေမာင္ မိုးရင္သားေတြ မလွဘူးလား”
လုံးဝန္းၿပီး လွပတဲ့ ရင္သား၊ ပန္းေရာင္သန္းတဲ့ နို႔ဝန္း၊ စုခၽြန္တဲ့ နိုးသီးေခါင္းေလး၊ လွပလိုက္တာ၊ မင္းမင္း တံေတြး တစ္ခ်က္ၿမိဳၿပီး ဂလုလို႔ေတာင္ အသံထြက္သားၿပီး
“လွတယ္ သိပ္လွတာပဲ မိုး”
မိုး လုံခ်ည္ကို ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ ပင္တီ ပန္းေရာင္ေလး ေပၚလာတယ္၊ မို႔ေဖာင္းေနတဲ့ ေနရာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း မင္းမင္း အာေျခာက္သလို ရင္ေတြတုန္သလို ျဖစ္လာတယ္။
“ေမာင္ မိုးလွလားဟင္”
“အရမ္းလွတယ္”
မိုး ပင္တီပါ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ဖင္ေလးကုန္းၿပီးေတာ့ေပါ့။ မင္းမင္းမွာ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ အလွနတ္သမီးေလးတပါး ကိုယ့္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိလာတယ္။
“အူးးး”
မိုးက တပတ္လွည့္လိုက္ၿပီး
“ဘယ္လိုလဲ ေမာင္… မိုးမလွဘူးလား”
ဖြင့္ထြားတဲ့တင္ ေသးေသာခါးႏွင့္ လုံးဝန္းတဲ့နို႔ အျပစ္ဆိုစရာ မရွိေအာင္ လွပလြန္းတယ္၊ ဆီးခုံေပၚမွ အေမြးပါးႏွင့္ မို႔ေမာက္ေနတဲ့ အဖုတ္။ အား မင္းမင္း တစ္ေယာက္ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး၊ လီးက ေတာင္လြန္းလို႔ ေဂြးပါ ေအာင့္လာတယ္။ မိုး ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုကားၿပီး ကုန္းျပလိုက္တဲ့အခါ။ ပန္းေရာင္ စအိုႏွင့္အဖုတ္ျပဴးျပဴးေလး ျမင္ရတယ္။
“အားးး တကိုယ္လုံး လွရက္တဲ့ မိုးရယ္”
“ကဲေမာင္… ေမာင့္မ်က္လုံးက မွန္ဘီလူးလို ခ်ဲ႕ၾကည့္လို႔ရလား”
“မရဘူး မိုး”
“ေမာင္ရယ္ ပုံမွန္ေလးပဲ ျမင္ရတာကို ေမာင္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပဲ”
မိုးက အနားကိုကပ္ၿပီး စကားေျပာေတာ့ မင္းမင္းလည္း မိုးခါးကိုဖက္ၿပီး မိုးႏွုတ္ခမ္းေလးကို ငုံစုပ္လိုက္တယ္။ မိုးလည္း မင္းမင္းကို ျပန္နမ္းလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသက္ရွူသံေတြ ျမန္လာၿပီးေနာက္ မင္းမင္းက မိုးကို ကုတင္ေပၚ လဲခ်လိုက္ၿပီး မိုးရဲ့ နို႔ကို ေမြးၾကဴၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ငုံကာ စို႔လိုက္ေတာ့တယ္။
မင္းမင္းလည္း နို႔ကိုစုပ္ရင္း ပိပိကိုပါ ပြတ္ေပးလိုက္တယ္။ နို႔ကိုတလွည့္စီ ေျပာင္းစို႔လိုက္ နို႔ဝန္းေတြကိုလၽွာႏွင့္ ယက္လိုက္တဲ့အခါ မိုးမွာ တဟင္းဟင္း အသံထြက္လာတယ္။
“ႁပြတ္… ႁပြတ္… ႁပြတ္”
“အာ့.. အင့္ဟင္းးဟင္းး ေမာင္ရယ္”
“ႁပြတ္… ပလပ္… လပ္..”
“ေမာင္ရယ္… မိုး မေနတတ္ေတာ့ဘူး”
မင္းမင္လည္း ကာမစိတ္က ဒီေရအလား တိုးပြားလာသလို မိုးလည္း ကာမစိတ္က တေျဖးေျဖး ျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီ။ မင္းမင္းလည္း မိုးရဲ့နို႔ကို စို႔ၿပီးေတာ့မွ မိုးပိပိဆီ ဦးတည္လိုက္တယ္။
ဦးဦးေျပာတဲ့ အရာေတြကေန လာႏွင္းေပ်ာက္သလိုျဖစ္ၿပီး ကာမေရအလ်င္မွာ စီးေမၽွာလိုက္ေလသည္။ မိုးမွာ ေမာင္က လဲခ်လိုက္သျဖင့္ ကုတင္ေပၚ ကန္လန႔္လဲရာမွ ေမာင့္အၾကင္နာကို ေက်နပ္စြာ ခံယူလိုက္သည္။ မင္းမင္းမွာ မိုး၏ေပါင္ကိုကားၿပီး အဖုတ္ကို ၾကည့္ရာ မို႔ေဖာင္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းသားထူၿပီး အရြတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ပန္းေရာင္ေျပးေနေသာ အဖုတ္ကို ရွူမၿငီးေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ လၽွာကို အျပားလိုက္လုပ္ကာ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ယက္ပစ္လိုက္တယ္။
“ရွလြတ္… ပလပ္”
“အားးရွီးး ေမာင္… အားး”
အဖုတ္ထဲမွ အရည္တစ္ခ်ိဳ႕ မင္းမင္း ပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားတယ္။ မင္းမင္းလည္း ၿမိဳခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဖုတ္ ႏွုတ္ခမ္းသားျဖဲၿပီး လၽွာကို စုခၽြန္ၿပီး အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလ်ာက္ ယက္လိုက္တယ္။
“ပလပ္… ပလပ္”
“အိုး..အင့္..ဟင့္..”
မိုးမွာ အရမ္းေကာင္းၿပီး လူကို တြန္လိမ္သြားၿပီး ေလထဲ ေျမာက္သြားကာ ေလဟာနယ္ထဲ ေရာက္သလို ခံစားရသည့္အတြက္ အိပ္ရာခင္းကိုတာ တင္းတင္း ဆြဲကိုင္လိုက္တယ္။
“ႁပြတ္..ႁပြတ္..ႁပြတ္”
“အားးးးး ေမာင္ရယ္ အားးး”
မင္းမင္းက မို႔ရဲ့ ကာမဖူးေလးကို စုပ္ယူလိုက္တာပါ။ မိုးမွာ ခါးေျမႇာက္ၿပီး တင္ပါးကို အိပ္ရာခင္းႏွင့္ ထိေနၿပီး အရမ္းေကာင္းတဲ့ အရသာ ခံစားလိုက္ရၿပီး ပိပိထဲ ေသြးတိုးလာသလို တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေကာင္းသြားရေလသည္။ မိုးမွာ စိတ္ေက်နပ္မွု အျပည့္အဝရၿပီး ပိပိထဲမွ အရည္မ်ား အျပင္ဘက္သို႔စိမ့္ၿပီး တလွိမ့္ခ်င္း ထြက္လာရေတာ့သည္။
မိုး ၿပီးသြားသျဖင့္ မင္းမင္လည္း မတ္တပ္ရပ္ကာ အဝတ္အစားမ်ား ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္အနားကပ္ရာ မိုးက အိပ္ရာက ထလာၿပီး ၾကမ္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ မင္းမင္းလီး ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စုပ္ေလသည္။ မင္းမင္းလည္း အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္သလို ခံစားရေလသည္။
မိုးရဲ့ လီးစုပ္မွုမွာ မကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း ထိေရာက္မွုက ျပင္းထန္ေပသည္။ လီးမွာလည္း အလြန္အမင္းေတာင္ကာ လီးဒစ္မွာ ကားထြက္လာႀကီး မာန္ဖီသလို ျဖစ္လာသျဖင့္ မင္းမင္းလည္း ၿပီးခ်င္သလို ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ရပ္တန္လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ မိုးေပါင္ၾကားဝင္ကာ လီးကို မိုးပိပိထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ တင္းက်ပ္မွု႔ႏွင့္အတူ လီးက ႏွစ္လက္မခန႔္ ဝင္သြားေလသည္။
“ဗ်စ္…ဗ်စ္…ဗ်စ္”
“အင့္… အင့္ဟင့္ဟင့္… ေမာင္ရယ္၊ ေျဖးေျဖးေနာ္”
လီးထိပ္မွာ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားမွန္း သိသြားၿပီး ေရွ႕ကို ထပ္သြင္းလိုက္တယ္။
“ဗ်စ္…ဗ်စ္…ေဖာက္”
“အာ့… ေမာင္”
“နာသြားလာ မိုး”
“နည္းနည္းေတာ့ နာတယ္ ေမာင္”
မင္းမင္းလည္း မိုးအနာသက္သာဖို႔ လီးထိုးထည့္တာရပ္လိုက္ၿပီး မိုးနို႔ကိုထပ္ၿပီး ကုန္းစို႔လိုက္တယ္။ မိုးမွာ တင္းက်ပ္တစ္ဆို႔တဲ့ ေဝဒနာကို ႀကိတ္မွိတ္ ခံစားေနရင္းက ေမာင္နို႔စို႔ေပးလို႔ သက္သာလာတယ္။
“ႁပြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္”
“ဟင္းးအင္းးအင္းးး”
မိုးလည္း ေဝဒနာကို ကာမဆႏၵက အနိုင္ယူသြားၿပီး နာက်င္မွုေတြ သက္သာလာကာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကာမေရစီးမွာ ေမ်ာပါရင္း ညည္းညဴမိေတာ့တယ္။
“အင့္…ဟင္းးးဟင္းးးးး”
မိုး သက္သာၿပီး ေအာ္ညည္းသံေတြ ထြက္ေတာ့ မင္းမင္းက လီးကို အဆုံးထိ ထိုးသြင္းရင္း လိုးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ဗ်စ္….ဗ်စ္…ဘြတ္…ဘြတ္ဖတ္…ဖတ္”
“အာ့အင့္ဟင္းးးဟင္းးး”
“ၿဗိ..ဗ်ိ..ဖ်စ္..ဖ်စ္..ဘြတ္ဖတ္..ဖတ္..ဖတ္”
“အား..အင့္ ေကာင္းလာၿပီ ေမာင္”
“အင့္ဟင္းးးဟင္းးးးးအာ့..ရွီးးရွီးး”
မင္းမင္းလည္း ရွစ္မိနစ္ေလာက္ မနားတမ္းလိုးလိုက္ေတာ့ မင္းမင္းလည္း ၿပီးခ်င္လာသလို မိုးကေတာ့ ေအာ္ညည္းၿပီး ၿပီးသြားတယ္။
“အာ့… ရွီးးရွီးးအားၿပီးၿပီေမာင္… အာ့မိုးၿပီးၿပီ”
မင္းမင္လည္း အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ မနားတမ္းလိုးလိုက္ၿပီး သုတ္မ်ား ပန္းထြက္သြားေတာ့တယ္။
မင္းမင္းႏွင့္ မိုးမွာ အဲယားကြန္း ခန္းထဲမွာ ေခၽြးမ်ားစီးက်ကာ ေမာဟိုက္သြားၾကၿပီး အနားယူကာ ေနာက္တႀကိမ္အတြက္ တာစူေလသည္။ ေနာက္အေခါက္မွာ အေပးအယူမၽွၿပီး တစ္ေယာက္တလွည့္ အေပၚတက္လိုးၿပီး ၿပီးခါနီး မိုးအား ကုန္းေစကာ ေနာက္မွလိုးၿပီး သုတ္ပန္းထည့္လိုက္တယ္။
မင္းမင္းႏွင့္မိုး ဟိုတယ္မွ ထြက္ကာ အိမ္ကို ခဏျပန္ၾကၿပီး အဝတ္အစားႏွင့္ မိမိပိုင္ ေငြေၾကးမ်ားထည့္ကာ စာေရးခဲ့တယ္။
ဦးထြန္းမင္းမွာ အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီး စာကို ေတြ႕သျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ရာ
“ဦးဦး….. က်ေနာ္ မိန္းမ ခိုးသြားပါၿပီ။ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ့္ ခ်စ္သူအား မွန္ဘီလူးကဲ့သို႔ ခ်ဲ႕ၾကည့္နိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား မရွိသျဖင့္ ပုံမွန္သာ ျမင္ရပါတယ္။ မိမိ မ်က္လုံးမွ လွပေသာ အရာမ်ားကိုလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္နိုင္စြမ္း မရွိပါ။ ထို႔အျပင္ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခြဲ႐ုံမွာ ခြဲစိတ္ၿပီး အခ်စ္ကို ရွာသင့္တာ မဟုတ္ပါ။ ရင္ခြဲ႐ုံမွ လူမ်ားမွာ ေသၿပီး လူမ်ားသာျဖစ္၍ ခ်စ္ေသာစိတ္ကို ရွာလို႔ မရနိုင္ပါ။ တဏွာကိုလည္း က်ေနာ္မွာ မလြန္ဆန္နိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္သည္ သူေတာ္စင္ မဟုတ္ပါ။ တရားရရွိၿပီးေသာ ရဟႏၲာလည္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိေလသာကို မပယ္ျဖတ္နိုင္ပါသျဖင့္ တဏွာေခၚေဆာင္ရာ အခ်စ္ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္သြားပါၿပီ။ မိမိခ်စ္သူကိုသာ ထာဝစဥ္ ျမတ္နိုးၿပီး လက္ထပ္ေပါင္းသင္းသြားမွာပါ။ ကာမဟာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ သိရၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးဦး ဆုံးမစကားကို နာမေထာင္ေသာ တူေတာ္ေမာင္အား ခြင့္လြတ္ပါ”
ဦးထြန္းမင္းမွာ “ဟာကြာ ဒီေကာင္ေတာ့ကြာ” လို႔ နဖူးကိုသာ ရိုက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္…။…ၿပီးပါၿပီ
Leave a Reply