ကံကောင်းတဲ့ မောင်သန်း

“အ….အား…အမေ့” “သိပ်နာနေလား…. အင်း….ဟင်း..” မနေ့ညကမှစပြီး ခံဖူးသည့် စောက်ပတ်က အခု ဒုတိယည ရောက်လာပေမယ့် လိုးပြီးရင်း လိုးရင်းလုပ်နေတာကြောင့် ဝေဝေရဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံး နာကျင်ကျိန်းစပ်နေသည်။ “ဒါဆို မနက်မှဆက်လုပ်မယ်လေ” “ဟင့်အင်း….ဝင်နေပြီပဲကွာ….ဖြေးဖြေးလုပ်….နောက်မှကြမ်းချင်ကြမ်းပေါ့”အားအင်ချိနဲ့သော ဝေဝေ၏လေသံလေးက အိမ်ထောင်ဦး ဒုတိယည၏ ဂီတသံစဉ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အဖုတ်ထဲကို လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်နေပြီး အရည်ကြည်တွေက အိပ်ယာခင်းတစ်ခုလုံး ရွှဲစိုအောင် ထွက်နေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံ တစ်ခုလုံး၏ အပြင်ဖက်ရော အတွင်းဖက်မှာပါရှိသည့် ကြွက်သားတွေ အသားစိုင်တွေက တဖြေးဖြေး မာကျစ်ကာ ဖောင်းထလာကြပြီ။ ဒီအခြေအနေတွင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်လိုက်လို့ဖြစ်မလဲ။ ဝေဝေမှာ ခုလိုစိတ်အရမ်းထန်နေချိန်တွင် အလိုးရပ်လိုက်မည်ကို မလိုလားပေ။ “ဝေ သိပ်နာနေမှာစိုးလို့ပါ” “လုပ်မှာလုပ်ကွာ စကားပြောမနေနဲ့” စောက်ခေါင်းထဲတွင် ငြိမ်၍စိမ်ထားသော လီးချောင်းပူပူမာမာကြီးကို အမြန်ဆုံးပြန်၍ လှုပ်ရှားစေချင်နေသည်။ ဝေဝေရဲ့တင်းကားနေသော ဖင်ကြီးမှာ ဝင်း၍ဖွေးနေသည်။ ထိုဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးပြီးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယောက်ျားကြီးလက်ခုပ်တစ်ခုစာမျှ မို့ဖောင်းနေသည်။ ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ လီးကို တစ်ချက်ချင်း ဆွဲဆွဲနှုတ်ကာ လိုးပေးလိုက်သည်။ “ဖွတ်….ပြွတ်…” “အင့်….အင်း…..ဟင်း…..အ…အင်း” “ဝေ နာသေးလား” “တဖြေးဖြေးပျောက်လာပြီ….လုပ်….ကို့ သဘောကျသာ လုပ်တော့” “ဗြွတ်…စွပ်….ဖွတ်….အင့်….အမလေး….လေး…ကိုရယ်” ဝေဝေ၏ ဖင်ကြီးရှေ့တိုးနောက်ငင်နှင့် လုပ်ပေးလာသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေက ပထမတွင် ချောပီးနေရာမှ အထဲတွင် တဖြေးဖြေးစေးထန်းလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်မိနေကြသည်။ လင်မယားညားတာမှ ၅လမပြည့်သေး။ ကိုဝင်းထိုက်က အလုပ်ဖြင့် နယ်သို့ဆင်းသွားသည်။ ကိုဝင်းထိုက် အလုပ်က  အဆောက်အဦးတွေကို ကန်ထရိုက်ယူပြီး ဆောက်သည့်လုပ်ငန်း။ အရင်က ကိုဝင်းထိုက်က သာမာန်သံလျက်ကိုင် ဆရာအဆင့်သာ နောက်မှ အောင်ဘာလေ သိန်း၅၀ထီပေါက်ပြီး ကိုယ်တိုင် ကန်ထရိုက်ဆွဲနိုင်သည့် လုပ်ငန်းရှင် အငယ်စားလေးဖြစ်လာသည်။ ညှားပီးမှ စီးပွားတက်လာတာဆိုတော့ လင်းမယားနှစ်ယောက် ကံစပ်သည်လို့ ပြောရမည်။ ခုလည်း နယ်တွင် တိုက်သုံးလုံး လက်ခံထားသည်။ အဆောက်အဦးအကြမ်းထည်သာမက အတွင်းဖက်နံရံကြမ်းခင်း၊ အခန်းစီး မျက်နှာကျက်တွေပါ ဒက်ခရေးရှင်း အလှဆင်တာပါ အပါ တစ်တိုက်လုံး လက်ခံထားတော့ အနည်းဆုံး ၈လောက်ကြာမည်။ ဒီတော့ ဝေဝေ တစ်ယောက်ထဲ အိမ်တွင်နေ၍ မဖြစ်တော့။ အမဖြစ်သူတို့ အိမ်သို့ပြောင်း၍ နေခဲ့ရသည်။ ဝေဝေ၏ အမ နွေနွေက တောင်ဥက္ကလာ (၅) ရပ်ကွက်ထဲတွင်နေသည်။ သူ့ယောက်ျား ကိုလင်းက လိုင်းကားဒရိုက်ဘာ။ သားသမီးမရှိတော့ စုမိဆောင်းမိရှိပီး ဆယ်ပေအိမ်လေး တစ်လုံးကို အပိုင်ဝယ်၍နေနိုင်ခဲ့သည်။ အရင်က ဝေဝေမှာ အမဖြစ်သူနှင့် အတူနေခဲ့ရာမှ သိန်းအေးနှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး အိမ်ခွဲဆင်းသွားတာဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်က ဝေဝေအဖို့ စိမ်းမနေပါ။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်း အိမ်နီးချင်းတွေနဲ့ ဝေဝေ နေပျော်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာဝင်ချိန်တွင်တော့ လင်ဖြစ်သူကို သတိရလှသည်။ ဟိုတုန်းက အကြောင်းတွေကို ပြန်တွေးပြီး သတိရနေတတ်သည်။ ဝေဝေ စိတ်ကူးယဉ်တွေးတောမိနေတာက မဆုံးသေး။

အခန်းထဲမှ အမဖြစ်သူတို့လင်မယား၏ အသံသဲ့သဲ့ထွက်လာသည်။ “ပြွတ်….စွပ်…ဘွပ်….ပြစ်….အင့်….အင့်…” အိမ်လေးက ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲခါယမ်း၍ တကျွီကျွီမြည်နေသည်။ “ဖြေးဖြေးပါဆို ကိုလင်းကလဲ” “ဖြေးဖြေးလုပ်ရတာ အားမရဘူးဟ” “အပြင်ဖက်မှာ ဝေဝေရှိတယ်လေ ဘယ်လိုဖြစ်နေလည်း” “သူလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီပဲကွာ သူအပျိုတုန်းက ငါအသံမမြည်အောင် ကြိတ်လုပ်ခဲ့တာပဲ ခုတော့ မတားပါနဲ့ကွာ” “ပြွတ်…စွပ်….ပြွတ်….အင့်….အင့်” နွေနွေနှင့် ကိုလင်းတို့အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေသော်လည်း ဝေဝေမှာ သူတို့အသံတွေကို သဲသဲကွဲကွဲကြားနေရသည်။ ဝေဝေ သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ချ၍ ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်ကာ လက်ကလေးတစ်ဖက်က အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေးပွတ်ပေးနေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းသလိုလည်း ခံစားနေရသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….အင့်…ဟင်း….ဟင်း….ကောင်းလိုက်တာ ကိုလင်းရယ် ဟင်း….ဟင်း” မအောင့်နိုင် မအီးနိုင်ဘဲ ညီးတွားလိုက်သော အမဖြစ်သူ နွေနွေ၏ ညီးတွားသံကိုကြားလိုက်ရတော့ ဝေဝေကို အိပ်ယာထဲမှ ငေါက်ကနဲ ထထိုင်သွားစေသည်။ တဆက်ထဲ ဝေဝေ ခြင်ထောင်ကိုမ၍ ထွက်လိုက်သည်။ အိမ်က ဆယ်ပေအိမ်ဖြစ်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းဖက်ကို ဝါးထရံခြား၍ ကာထားသလို နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်နှင့်လည်း ဝါးထရံခြား၍ ကာထားသည်။ ဝေဝေ အိပ်တာက မီးဖိုချောင်ခေါင်းရင်းပိုင်းဖက်တွင်ဖြစ်သည်။ ခြေရင်းဖက်တွင် ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက် တစ်ခုရှိ၍ ထိုဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်၏ အပြင်ဖက်တွင် ငါးပေပတ်လည်ခန့် အဖီလေးထိုး၍ မီးဖိုရှိသည်။ ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာပြီးသည်နှင့် ဝေဝေမှာ မီးဖိုချောင်နှင့်အတွင်းဖက် ပိုင်းခြားကာထားသော ထရံနားသို့ကပ်၍ တစ်ဖက်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ထွန်းထားသော နှစ်ပေမီးချောင်း၏ အလင်းရောင်က သူမ၏အမ နွေနွေတို့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လင်းလင်းချင်းချင်း ဝင်ရောက်လျက်ရှိသည်။ မြင်လိုက်ရသူ ဝေဝေသည် သွေးသားတွေ သောင်းကျန်းနေသည့်ကြားကပင် မျက်စိရှက်သွားသည်။ ကိုလင်းရော နွေနွေပါ နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အဝတ်အစားမရှိကြတော့ပေ။ နွေနွေက အိပ်ယာပေါ်တွင် ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ပြားနေအောင်ဝပ်၍ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားပြီး ကိုလင်းက နောက်မှနေ၍ သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။

နောက်သို့ စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲသို့ လီးကြီးအရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတာကို အသေအချာကြည့်လိုက်မိရင်း ဝေဝေ အသက်အောင့်လိုက်မိကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖြန်းကနဲ ထသွားမိသည်။ အိမ်ထောင်သည် ဘဝရောက်လို့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အလိုးခံခဲ့ရပေမယ့် ဒီလိုယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေကြတာမျိုးကို ဝေဝေ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးခဲ့ပေ။ အမြင်ဆန်းသလောက် ကာမမီးအရှိန်ကလည်း ငယ်ထိပ်ထိ ရောက်လာသည်။ ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်ကာ ဝေဝေသည် ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားလိုက်ပြီး ထဘီကို လှန်တင်ကာ သူမ၏ လက်ကလေးက စောက်ပတ်ပေါ်သို့ ပြန်၍ရောက်သွားပြန်သည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်…ဖွတ်….ဆောင့်စမ်းပါ…..လုပ်စမ်းပါ….ကိုလင်းရယ်….နာနာလေး….အင်း….ဟင်း ..အင်း” စောစောက ဖြေးဖြေးလုပ်ပါလို့ ဆိုခဲ့သော နွေနွေမှာ အခုတော့ ပွဲကြမ်းလာလေပြီ။ ကိုလင်းကလည်း အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ တင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသော သူ၏လက်နှစ်ဖက်က နွေနွေ၏ ခါးပေါ်ရောက်သွားပြီး ခါးလေးကို သေသေချာချာလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သူ၏လီးချောင်းကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်ထုတ်ပြီး အားရပါးရဆောင့်တော့သည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်….ပြွတ်…. အင်း….ဟင်း…ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်…အား…အို…အင်း…ဟင်း….ဟင်း..ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး….ဟင်း….ဟင်း…အ..အား”တစ်မိုက်လောက်ရှိသော လီးတန်တုတ်တုတ်မဲမဲကြီးက အလိုးခံနေသော အမဖြစ်သူ နွေနွေ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားရပါးရလိုးဆောင့်နေသည်။ ထိုလီးမဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးက် အစ်မဖြစ်သူ၏ သွေးသားတွေကိုသာ ထိုးဆွနေတာမဟုတ် ချောင်းကြည့်နေသော ဝေဝေ၏ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားတွေကိုလည်း အပြင်းအထန် နှိုးဆွနေလေသည်။ အရည်ကြည်တွေ ဆက်တိုက်ထွက်နေသော စောက်ခေါင်းဝသို့ ဝေဝေ၏ လက်ချောင်းလေးထိုးသွင်းမည်ပြုပြီးမှ ဝေဝေ၏ အကြည့်က မီးဖိုချောင်ခြေရင်းဖက်သို့ ရောက်သွားသည်။ ညနေဈေးမှ သူမကိုယ်တိုင်ဝယ်ခဲ့သည့် ခရမ်းသီးများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဝေဝေ တစ်ဖက်ခန်းသို့ တစ်ချက်ချောင်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ ခရမ်းသီးများရှိရာအနီးသို့ လျှောက်လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ကာ အရှည် တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်တစ်ကျပ်ခွဲလုံးလောက်ရှိသော ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး နောက်မှနံရံသို့ ကျောမှီ၍ ခပ်လျှောလျှောလေးထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်၍ကားလိုက်ပြီး ထဘီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ အမွှေးလေးတွေ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုံးလေးခါလောက် ပွတ်တိုက်ပြီးမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို အသာဖြဲ၍ ခရမ်းသီးကို တေ့လိုက်သည်။ “အင်….ဟင့်….ဟင့်”ခရမ်းသီးထိပ်နှင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးမွှေရင်း ဝေဝေ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးနှဲ့၍ သွင်းယူရင်း ဝေ‌ဝေ၏ ပါးစပ်လေးက ဟ၍ ဟ၍လာသည်။

ဝေဝေလက်ထဲမှ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် သွင်းလိုက်သည်။ “ကျွတ်….ကျွတ်….အဟင်း….ဟင်း” သားအိမ်ဝသို့ ခရမ်းသီးထိပ်နှင့်ထိ၍ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတော့မှ အသွင်းရပ်လိုက်သည်။ တစ်ထွာသာသာရှိသော ခရမ်းသီးက အပြင်ဖက်တွင် လက်သုံးလုံးခန့်သာ ကျန်တော့သည်။ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ တဝက်လောက် ပြန်သွင်းလိုက်ပြန်ထုတ်လိုက်နှင့် လုပ်သည်။ ခရမ်းသီးကို ရိုးရိုးသွင်းတာထုတ်တာမဟုတ်ဘဲ လက်ဖြင့်ကိုင်ထားရင်းက ခရမ်းသီးကို လှည့်၍ လှည့်၍ စောက်ခေါင်းထဲတွင် မွှေမွှေပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်နေတာဖြစ်သည်။ ဒီအချိန်တွင် ဝေဝေအား တွေ့မြင်ရသူ မည်သူမဆို ဝေဝေမှာ တဏှာကြီးကြောင်း ကောက်ချက်ချမည်မှာ မလွဲဧကန်ဖြစ်လေသည်။ “စွပ်..အင်း….ဟင်း….ဟင်း” အရည်တွေက ရွှဲသထက်ရွှဲရွှဲပြီး ထွက်လာသလို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသော ခရမ်းသီးကြီးကလည်း အဝင်အထွက် သွက်လက်လျင်မြန်၍လာသည်။ “စွပ်….ပြွတ်….စွပ်…..အင်း….ဟင်း…အင်း…..အင်း….ကျွတ်….ကျွတ်”ဝေဝေမှာ အားမလိုအားမရဖြင့် လျှာလေးကိုထုတ်၍ သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ယက်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီးကို သွက်သွက်ကြီး အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည်။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ ဝေဝေမှာ မေးကြောလေးတွေ ထောင်ထလာအောင် အံကိုကြိတ်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီးကို လက်ဖြင့်အသေအချာဆုပ်ကိုင်၍ ခပ်ပြင်းပြင်း လေးငါးချက်လောက် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်ကာ”အ….အ…အင်း….အီး”ဟူသော မသဲမကွဲညည်းသံလေးနှင့်အတူ တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ကျသွားလေတော့သည်။“လူပျိုကြီး….ခုမှအိပ်ယာထလာသလား” အသံကြားရုံနှင့် မခင်ရီမှန်း မောင်သန်း သိလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သွားပွတ်တံကိုင်ရင်း အိမ်ရှေ့ရေစည်ဘေးသို့ မျက်နှာသစ်ရန်ဆင်းလာသော မောင်သန်း ခေါင်းရင်းအိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ် မခင်ရီရေ….အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ နေမြင့်အောင် အိပ်လိုက်တာ….ဟဲ….ဟဲ” မခင်ရီ စကားရှည်တတ်မှန်းသိ၍ မပြောချင်ဘဲနှင့် မောင်သန်း သေသေချာချာ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မောင်သန်းက သူမကိုလည်း စူးစူးရဲရဲကြည့်လိုက်မိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ အသက်(၃၇)နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်သော မခင်ရီက ပါတိတ်တပတ်နွမ်း ဝမ်းဆက်လေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည်။

လုံးကြီးပေါက်လှလို့ ဆိုရလောက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်က တလုံးတခဲကြီး မဟုတ်သော်လည်း စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင်တော့ အချိုးကျ ဖွံ့ထွားလုံးတစ် စွင့်ကား၍နေသည်။ သူ့ကို မောင်သန်း စူးစူးရဲရဲကြည့်နေမှန်းသိ၍ မခင်ရီ မျက်နှာရဲသွားသည်။ “သိပါဘူးတော်….လူပျိုကြီးတွေ ညဖက်ဘာတွေ အလုပ်ရှုပ်နေမှန်းမှ မသိတာ….ဟင်း….ဟင်း” “ခင်ရီကလည်းဟာ စောစောစီးစီး လုပ်ပြီ” မောင်သန်း သူမထံမှ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်ပြီး ရေစည်ပေါ်မှ ရေဖလားကို လှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ အမခင်ရီကလည်း ကျမဦးလေးက ရိုးပါတယ်….အဲ့လိုမပြောပါနဲ့….ဟင်း…ဟင်း” အဲ လာပြန်ပြီတစ်ယောက်။ မောင်သန်း ခြေရင်းအိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တီရှပ်အဖြူရောင်လေးနှင့် ထဘီအုတ်ခဲရောင်လေးနှင့် ရယ်ကြဲကြဲလုပ်ကာ ရပ်နေသော ဝေဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “အေး….ဟုတ်သားပဲဟာ….ညည်းပဲ ခင်ရီကို ကြည့်ပြောပါတော့”  “မိဝေ.. ညည်းဘာသိလို့လဲ….ဒီလူပျိုကြီးအကြောင်းကို နောက်မှငါပြောပြမယ်….လာသွားကြမယ်” “အမ…ဈေးခြင်းတောင်းမပါဘူးလား” “ညည်းကရော” “ဟင်း….ဟင်း…အမ ခြင်းတောင်းထဲ ကပ်ထည့်မလို့ ဝက်သားတစ်မျိုးထဲဝယ်မှာ” “ကောင်မလေးနော်….အချောင်တော်တော်လိုက်….ဟင်း….ဟင်း….ညည်းလည်း မလွယ်ဘူး” “လာပါအမရာ….ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ဝယ်ပြီး ထည့်ကြတာပေါ့” သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းမပေါ်ရောက်သွားကြလျှင် မောင်သန်းက မသိမသာခိုး၍ ကြည့်လိုက်သည်။

ဝေဝေရဲ့ အလုံးအထည်ကလည်း မသေးလှပါလား။ ခင်ရီလောက်ကို ရှိနေသည်။ မောင်သန်း၏ အတွေးက မဆုံးသေး။ သူ့ထံသို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သော မခင်ရီ၏ မျက်လုံးများနှင့် ဆုံမိလိုက်သည်။ မောင်သန်း သူမတို့ကို ခိုးကြည့်နေတာတွေ့တော့ မခင်ရီ မျက်နှာပြုံးဖြီးဖြီးဖြစ်ပြီး ပြန်လှည့်သွားသည်။ မောင်သန်း အိမ်ပေါ်သို့ပြန်ရောက်၍ မျက်နှာသုတ်ပြီး ဘေးပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဝေဝေတို့ အိမ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မောင်သန်း မခင်ရီပြောသွားသော “ညက ဘာတွေအလုပ်ရှုပ်နေမှန်းမှ မသိတာ” ဆိုသော စကားကို အမှတ်ရလိုက်သည်။ သူတို့အိမ်တွေက (၁၀)ပေအိမ်လေးတွေဖြစ်ပြီး တစ်အိမ်နှင့်တစ်အိမ်က သုံးပေမျှသာ ကွာခြား၍ ညလူခြေ တိတ်ချိန်တွင် တစ်ဖက်မှ ကိုလင်းနှင့် နွေနွေတို့ ကဲကြသည့်အသံတွေက အတိုင်းသားကြားနေရသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် မောင်သန်း မနေနိုင်။ အိမ်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်၍ ချောင်းတတ်သည်။ ဝါးထရံကာအိမ်ဆိုတော့ မောင်သန်းအဖို့ အခွေကြည့်ရသည်ထက် ပိုပြီးရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိလှသည်။ ညတုန်းကတော့ မောင်သန်း ကံဇာတာတက်လာသည်။ နွေနွေတို့ လင်မယား ကာမစပ်ယှက်နေတာတင်မက ဝေဝေတစ်ယောက် စိတ်တွေထပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေပုံကိုပါ တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။ “အမခင်ရီ…..ဦးလေး မောင်သန်းအကြောင်း ပြောမလို့ဆို” “အော် ..အေး” “ပြောလေအမ” “ညည်းကလည်းအေ…လောလိုက်တာ…ဘယ်ကစပြောရမလဲလို့ စဉ်းစားနေတာ….အင်း….ဒီလိုအေ့…ကိုမောင်သန်းက လူပျိုကြီးဆိုတော့ မိန်းမမရှိဘူး” “ဟွန်း….ဒါများ အဆန်းလုပ်လို့”  “နားထောင်စမ်းပါအုံးအေ…ညည်းကလဲ”  “ဆက်ပြောလေ….နားထောင်နေတယ်” “ဟိုတစ်နေ့က သူအလုပ်ကပြန်လာပြီး ခဏနေတော့ ဒိုဘီကလာပို့ထားတဲ့ သူ့အဝတ်တွေ ငါသွားပို့တယ်….အဲဒါ သူဘာလုပ်နေတယ်မှတ်လဲ…. နိုင်ငံခြားကလာတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ပိုစတာကြီးကိုချိတ်ပြီး အဲဒီရှေ့မှာရပ်ပြီး ဂွင်းထုနေတယ်”  “အယ်….သူကလည်း မနေနိုင် ဝယ်စားလိုက်ရင်ရတာပဲဟာ” “မိန်းမမရှိတော့ သနားစရာပေါ့ဟာ” “ဟီ…ဟိ….အမကလည်း ပါးစပ်က သနားနေတယ်….ထဘီချွတ်ပြီး ဝင်သွားလိုက်ရင်ပြီးရော” “သေနာမလေး….လင်ရမှ ပါးစပ်က ကြမ်းလာတယ်….ညီးသာဝင်သွား…ကျမကတော့ ဒါမျိုးမကြုံသေးပါဘူး…နေပါအုံးအေ….ငါ့စကား ဘယ်ရောက်သွားလဲမသိဘူး….ငါပြောချင်တာက အဲ့ဒါမဟုတ်ဘူး….ငါတွေ့လိုက်ရတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကြီး” “ပြောစမ်း….ပြောစမ်း….အမ ဘယ်လိုဟာကြီးလဲ” ပြာပြာသလဲမေးလိုက်သော ဝေဝေအား မခင်ရီက လှည့်၍မျက်စောင်းထိုးလိုက်ကာ “ပြောမှာပေါ့အေ ညည်းကလည်း အဖြစ်သည်းလိုက်တာ..သူဟာကြီးက အရှည်က တမိုက်လောက်ရှည်မယ်..ပြီးတော့ ကြီးတာကလည်း ငရုပ်ကျည်ပွေ့ထက်တောင် ကြီးဦးမယ် မဲပြောင်တင်ကားနေတာပဲ..ငါဖြင့် တသက်နဲ့တကိုယ် ဒီလောက်ကြီးတဲ့လီးကြီး မမြင်ဖူးပါဘူးဟယ်”။ ဟင်းပန်းကန်လေးကိုင်၍ ဝေဝေ သူမ၏ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်ကို မောင်သန်း တွေ့လိုက်သည်။ သူ့ဆီသို့ ဝေဝေလာတော့မည်။ အပေါ်က ဝတ်ထားသော တီရှပ်အဖြူလေးက ဈေးသွားတုန်းက တီရှပ်လေးဖြစ်ပေမယ့် အထဲကဘော်လီကိုတော့ ချွတ်ထားပုံရသည်။

အိမ်ပေါ်မှအဆင်း နို့နှစ်လုံးက ဗရမ်းဗတာခါရမ်းသွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ဖက်က ဝတ်ထားတာတော့ ဈေးသွားတုန်းက ထဘီအုတ်ခဲရောင်လေးမဟုတ်ဘဲ အရောင်လွင့်ပျယ်စ ပွင့်ရိုက်ထဘီ ခရမ်းရောင်လေးကို ဝတ်ထားသည်။ မောင်သန်း မခင်ရီကိုတော့ တိုက်စစ်ဆင်ပြီးပြီ။ ဝေဝေကိုလည်း တိုက်စစ်ဆင်ရဦးမည်။ မောင်သန်း ငေါက်ကနဲထ၍ အတွင်းခန်းဖက်သို့ ဝင်လာလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် အခန်းထဲတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဝတ်လစ်စလစ်ပုံရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ မောင်သန်းက ညက ဝေဝေတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာကို တွေ့မြင်ခဲ့ရပြီးနောက် ဝေဝေကို အတော်လိုးချင်နေတာဖြစ်သည်။ ဝေဝေကို အခုတွေ့လိုက်ရတော့ သူ့လီးကြီးက ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ ထ၍လာသည်။ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်ပြီးသည်နှင့် မောင်သန်းက အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းခန်း ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်ဖက်ကို တစောင်းပေး၍ သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဝေဝေအိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ ဦးလေးမောင်သန်းကို မတွေ့ရ။ အသံပြုမည်ကြံလိုက်ပြီးတော့မှ မနက်က မခင်ရီပြောသွားသည်ကို သတိရလိုက်ပြီး လက်ထဲက ဝက်သားဟင်းပန်းကန်လေးကို အိမ်ရှေ့စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေသံမကြားအောင် အတွင်းသို့ဝင်သည့်အပေါက်နား ကပ်၍လာပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ “အာ….ဟာ” အမခင်ရီ ပြောသည့်အတိုင်းပင် ဦးလေးမောင်သန်း၏ ပစ္စည်းကြီးက ငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလား အောက်မေ့ရသည်။ ဦးလေးမောင်သန်းက သူ့ရှေ့က ဝတ်လစ်စလစ်ပုံကိုကြည့်ကာ သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး တစ်ချက်ခြင်း ဂွင်းတိုက်နေသည်။ လီးကြီးသာ ဧရာမဖြစ်တာမဟုတ်။ အောက်က ဂွေးအုမဲမဲကြီးတွေကလည်း ဖောင်းတင်းလုံးတစ်ပြီး နဲတာကြီး မဟုတ်။ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချထားသဖြင့် သူ၏ တုတ်ခိုင်တောင့်တင်းလှသော ပေါင်တံကြီးတွေကလည်း ကြွက်သားအမြောင်းမြောင်းထ၍ နေသည်။

ဝေဝေ၏စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ထ၍ လာသည်။ ဝေဝေ မျက်စေ့ကိုမှိတ်ကာ အခန်းတံခါးကိုမှီပြီး ထဘီကိုမ၍ လက်လျှိုသွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်၍ပေးနေမိသည်။ သူမ၏ ရင်တစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူစေကာ ရာဂစိတ်များ ထကြွလောင်မြိုက်လာသည်။ အလိုးခံချင်စိတ်တွေကလည်း ထိန်းမရအောင် ထ၍လာသည်။ မောင်သန်း ပြုံးလိုက်သည်။ ဝေဝေက မခင်ရီထက်ပိုပြီး ထန်သည်။ မခင်ရီတုန်းက ဒီလိုမျိုးမဟုတ် သူလုပ်ပြတာကို တဝကြည့်ပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဆင်းပြန်ပြေးသွားသည်။ အခုတော့ ဝေဝေက သူ့ကိုပင် ဂရုမထားတော့လောက်အောင် စိတ်တွေထနေပြီ။ “ဟင်….ဦးလေး…” “လာ….ကုတင်ပေါ်ကို…” “ဟင့်အင်း….” “လာပါဆို…..အချိန်ကြာတယ်…..ခရမ်းသီးထက် ပိုကောင်းတယ်ဟ….သိလား” “ဝေဝေ ရှက်စိတ်တွေက ရာဂစိတ်နှင့်အပြိုင် ဖြာသွားသည်။ ဝေဝေငိုင်၍အသွား မောင်သန်းက သူမကိုပွေ့၍ ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ မောင်သန်း၏ လီးကြီးက တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်။ ဝေဝေ မျက်လုံးစုံ မှိတ်ထားလိုက်သည်။ မောင်သန်းက သူမ၏ထဘီကို လျင်မြန်စွာ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရိတ်ထားပုံရပြီး ပြန်ပေါက်ကာစ အမွှေးငုတ်တိုလေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်အထက်က ဆီးခုံဝင်းဝင်းလေးကို လီးထိပ်လုံးလုံးကြီးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ “အ….အ” ဝေဝေ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ လီးထိပ်ကို ခပ်ဖိဖိလေးစိုက်ပြီး အထက်အောက်စုံချီဆန်ချီ ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ဝေဝေ၏ ပေါင်နှစ်လုံး ကားခနဲဖြစ်သွားသည်။ လီးတန်ကြီးကို ခါးလည်မှကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အောက်ဖက်နားရှိ အလိုးခံသည့်အပေါက်သို့ နှစ်သွင်းဖိချလိုက်သည်။ ဝေဝေထံမှ “အ”ကနဲ အသံတစ် ချက်ထွက်လာပြီး ကော့တက်သွားသည်။ မောင်သန်းက ဝေဝေ၏ တီရှပ်လေးကို အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ကျစ်လစ်မာတင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံး ထွက်ပြူ၍လာသည်။ ဖြူဝင်းသောနို့အုံကြီးများတွင် အကြောစိမ်းကြီးများက ယှက်သန်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ ဖွဖွချေပေးရင်း မသိမသာလေးဆွဲကာ လီးကို ဖြေးဖြေးချင်း စိုက်ချလိုက်သည်။ “အိ….အိ….အ..အီး…. လီးတန်ကြီးက အရင်းထိဝင်သွားကာ ဂွေးအုကြီးများက ဝေဝေ၏ဖင်ဝကို ဖိကပ်မိနေသည်။ အမွှေးကြမ်းကြီးများ၏ ယားကျိကျိအထိအတွေ့နှင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဇိကနဲစိုက်ဆင်းလာသော လီးတန်ကြီး၏ အတွေ့အရသာများကြောင့် ဝေဝေ လောကကြီးကို မေ့သွားကာ မျက်တောင်များစင်းပြီး တဟင်းဟင်းဖြစ်လာသည်။

မောင်သန်း သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်ကို ခေါင်းမှဆွဲ၍ ချွတ်လိုက်သည်။ မောင်သန်း ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ ထို့နောက် လီးကို တဆုံးသွင်းကာ ဖိကပ်စိမ်ထားပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့၍စို့လိုက်သည်။ “ဟင်း…အင်း….လုပ်…..လုပ်တော့လေ” စောက်ခေါင်းထဲက လီးက ခဏကြာအောင် ငြိမ်နေတော့ ဝေဝေ မနေတတ်တော့။ အဖျားတက်သလို “တဟင်း ဟင်း”ဖြစ်လာပြီး မောင်သန်း၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတစ်ဖက်ကို ထုရိုက်ရင်း အထဲကို မဆန့်မပြဲဝင်နေသော လီးကြီးကိုလည်း စောက်ဖုတ်နှင့် ညှစ်၍ပြောသည်။ မောင်သန်း ကိုယ်ကိုကြွကာ လီးကို လျှောကနဲဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်…အင်း….ဟင်း” မောင် လီးကို ပြန်၍ဆောင့်အချ ဝေဝေက မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ သူမ၏ဖင်ကြီးကို တစ်ထွာလောက်မြင့်အောင် ကော့ပင့်ဆောင့်၍ လီးကြီးကို ပြန်၍သွင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ငယ်ငယ်ချောချောလှလှ သိပ်ထန်သော ကောင်မလေးကို ချနေရပြီမို့ မောင်သန်း အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍နေသည်။ “ဝေဝေ….အပေါ်ကနေပြီး စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပါလား” “အင်း….လုပ်မယ်….ဆင်း…ဦးလေး….မြန်မြန်ဆင်း” ဝေဝေ ရာဂစိတ်တွေ ပေါက်ကွဲနေပြီမို့ အငမ်းမရပြောပြီး ပက်လက်ဖြစ်သွားသော မောင်သန်း၏ အပေါ်သို့ ခွတက်ကာ ဧရာမလီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရ ဖိဆောင့်ချလိုက်သည်။ “ပြွတ်…ဖွတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ပြွတ်….အား…အ….အား” မိန်းမကြမ်းတော့ ယောက်ျားမခံနိုင်ဖြစ်ရသည်။ လီးကြီးရဲ့ အပေါ်ယံအရေပြားကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ဖိညှပ်ကာ အားရပါးရ ဖိဆောင့်ချလိုက်သည့်အတွက် စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးတဆုံးဝင်သွားသည့်အချိန်တွင် အရေပြားကို လီးအရင်းထိ ဖိဆွဲဆောင့်ချလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည့်အတွက် ကျင်ကနဲ နာသွားပြီး မောင်သန်း မျက်နှာကြီးမဲ့သွားကာ “အား”ကနဲ အသံထွက်သွားသည်။ လီးတဆုံးဝင်သွားပြီးနောက် ဝေဝေက ဆီးခုံခြင်းပွတ်လှည့်ပေးကာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး မောင်သန်း၏ ရင်အုပ်ကြီးပေါ်သို့ သူမ၏လက်လေးများထောက်လိုက်ပြီး ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်နေသော မောင်သန်း၏ မျက်နှာကို အငမ်းမရငုံ့၍ နမ်းသည်။

ပြီးတော့မှ သူမက ဖင်ကိုကြွကြွပြီး တစ်ချက်ခြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ “ပြွတ်…စွပ်…ပလွတ်….ဗြစ်….ပြွတ်…စွပ်….စွပ်…. အင်း….ကောင်းလားဟင်….ဦးလေး” “အင်း….သွယ်သွယ့်ဟာလေးက ကြပ်ညှပ်နေတာပဲ….သိပ်ကောင်းတာပဲ…. ပြွတ်….စွပ်….ဗြစ်…ပြွတ်” “ဒါဆို ဦးလေးကြိုက်ရင် ကျမတို့ နေ့တိုင်း လုပ်ကြမယ်နော်”ဆိုပြီး “ရွှတ်”ဦးမောင်သန်းရဲ့ပါးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ “အင့်….အင့်….အင့်….ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်….ဗြစ်….အင့်….အ….ဖွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်….ဗြစ်….ပြွတ်” ထိုအချိန်တွင် သူတို့ရှိရာအတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်လာသူကတော့ မခင်ရီပင်ဖြစ်ပါသည်။ မခင်ရီမှာ မောင်သန်းအတွက် ထမင်းနှင့်ဟင်းလာပို့ရင်း မောင်သန်းနှင့် ဝေဝေတို့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြသည်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ မခင်ရီ အပေါက်ဝမှ ရပ်၍သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခဏရပ်ကြည့်နေသည်။ ဟိုတစ်နေ့ကတည်းက မခင်ရီမှာ ဦးမောင်သန်း၏ ပစ္စည်းကြီးကို တွေ့မြင်ခဲ့ရပြီး ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေရသည့်အထဲ ဦးမောင်သန်းနှင့် ဝေဝေတို့ သဲသဲမဲမဲ ကာမစပ်ယှက်နေကြပုံကို ရပ်ကြည့်ပြီး ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူတို့ရှိရာ အတွင်းခန်းထဲသို့ မခင်ရီ ဝင်လာခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။ “ဝေဝေ” “ဟင်”….”ဟာ” ဝေဝေက လီးကိုဆွဲချွတ်ပြီး ဦးမောင်သန်း၏ အပေါ်မှလှိမ့်ဆင်းလိုက်သလို မောင်သန်းကလည်း ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက်သည်။ မခင်ရီမှာ အသိဉာဏ်မဲ့သော စက်ရုပ်တစ်ရုပ်သဖွယ်ဖြစ်နေသည်။ သူမပါးစပ်မှ ဝေဝေဟုခေါ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ခါးမှထဘီကို မခင်ရီက ချွတ်ချလိုက်သည်။ အံ့အားသင့်နေသော မောင်သန်းက ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားပြီး မခင်ရီကို ခုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်ကာ ထိုင်ခိုင်လိုက်ပြီး သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ အလုံးလိုက်အခဲလိုက် နို့အုံကြီးတွေ ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ မောင်သန်း၏ လက်တစ်ဖက်က မခင်ရီ၏ အမွှေကြမ်းကြမ်းနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တပြွတ်ပြွတ်စို့၍ ပေးလိုက်ရာ မခင်ရီ၏ လက်နှစ်ဖက်က မောင်သန်း၏ခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖက်ထားလိုက်လေသည်။ မောင်သန်းနှင့် မခင်ရီတို့ မိမိရှေ့၌ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေပုံကိုမြင်ရသော ဝေဝေက နဂိုကလည်း ခပ်ထန်ထန်ဆိုတော့ မနေနိုင်တော့ဘဲ မောင်သန်း၏ ဘေးသို့ ပြေးကပ်ကာ မောင်သန်း၏ လီးကြီးကို ပထမဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ နောက် လီးပေါ်မှ အရည်ခွံကို ဆွဲချ၍ ဒစ်ကြီးကိုဖော်လိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် ကုန်း၍ငုံကာ လျှာဖြင့် ကလိပေးလိုက်ရာ မောင်သန်းမှာ ဖင်ကြီးခါယမ်းသွားသည်။ “လာ….ခင်ရီ…လှဲလိုက်” မခင်ရီကလည်း တုန့်ဆိုင်း၍မနေတော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်လျှင် မောင်သန်းက ကဗျာကယာတက်ခွပြီး စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးအဝသို့ လီးကိုတေ့၍ လိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ “ဗြစ်….ပြွတ်….ဖွတ် အေ့….အား….ကျွတ်…ဟင်း…အားး.နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး..ကြီးလိုက်တာ ဦးမောင်သန်းရယ်” မခင်ရီ ဒီလီးကြီးကို လေးငါးရက်ကြာအောင် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုအချိန်တွင် ဝေဝေက မောင်သန်းရှေ့ မခင်ရီ၏ မျက်နှာပေါ်တွင်ခွ၍ လေးဖက်ကုန်းလိုက်သည်။

မခင်ရီက မောင်သန်းလိုးတာကိုခံရင်း ဝေဝေ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ပေးလိုက်သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် စောက်စေ့ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေးကို စုပ်၍ပေးသေးသည်။ တအင်း အင်း တအအ အသံများသည် သုံးယောက်စလုံးထံမှ ပူလောင်ပြင်းပြစွာ ပေါ်ထွက်၍နေသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဘွပ်…အင့်….အွန်း….ရှီး….အား….ဟား….ကျွတ်. “မခင်ရီ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အရည်ကြည်များ စိုရွှဲ၍ ပြဲလန်ဖောင်းကား၍လာသလို ဝေဝေ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာလည်း မခင်ရီ၏ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်၍ လာသည်။ မခင်ရီမှာ ကြီးမားသောလီးကြီးနှင့် မောင်သန်းက ကျွမ်းကျင်စွာလိုးနေသည့် အရသာကို မက်မက်မောမောကြီးခံစားနေရကာ ဝေဝေ၏ စောက်ပတ်ကိုယက်ပေးရင်း သူမ၏မျက်လုံးများက တစ်ချက်တစ်ချက် စင်း၍ကျသွားသည်။ “အ….အင်း…..အင်း….ထွက်….ထွက်တော့မယ်…..လုပ်….လုပ်….လုပ်စမ်းပါ….အား….အ….အီး…..အီး….အား.. ….အ….” မခင်ရီမှာ ဝေဝေ၏ စောက်ပတ်ကို ပါးစပ်မှ လွှတ်ပေးရင်း ပရမ်းပတာပြောသည်။ “ဝေဝေ့ ဖင်ကြီး ဦးလေး ရှေ့ကပ်လိုက်” ဝေဝေက လေးဖက်ထောက်လျက်က သူမဖင်ကြီးကို မောင်သန်းရှေ့သို့ တိုးပေးလိုက်ရာ မောင်သန်းက သူ့လက်ညှိုးကို ဝေဝေ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်း၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းမွှေပေးလိုက်သည်။ မောင်သန်းမှာ တစ်ဖက်မှလည်း မခင်ရီကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး လိုးဆောင့်နေသည်။ “အား….အီး….အား..ထွက်…..ထွက်ကုန်ပြီ…..အား….အ….ကျွတ်”မခင်ရီမှာ မျက်စိနှစ်လုံးစုံမှိတ်ကာ ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ကြီးပြောရင်း သူမ၏ခါးမှာ ကော့ကော့တက်သွားလေသည်။ မခင်ရီ ငြိမ်သွားတော့မှ မောင်သန်းက သူ၏မပြီးသေးသောလီးကို ဝေဝေ၏ စောက်ခေါင်းထဲ ဗြစ်ကနဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “လုပ်….ဦးလေး….လုပ်….လုပ်…..နို့တွေလည်း ဆွဲပေး” လေးဖက်ကုန်းထားသော ဝေဝေ၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး မောင်သန်းက ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးတော့သည်။

ဝေဝေမှာ ရင်ထဲတွင် တဖျတ်ဖျတ်တလှပ်လှပ် ခံစားရင်း သူမ၏ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပစ်ပစ်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ “ဆောင့်….ဆောင့်….နာနာလေး ဖိဆောင့်…ဦးလေး…. ပြွတ်….ဖွတ်…ဗြစ်” ဝေဝေမှာ မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး တဟင်းဟင်း မာန်ထလျက် အားရပါးရ အလိုးခံနေသည်။ “ပြွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်…ပြွတ်….ပလွတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ပြွတ်…. လုပ်….လုပ်….ထွက်တော့မယ်….ဦးလေး….အား…ဟ….အ….ထွက်….ထွက်…ပြီ…အား….အီး….အား” ဝေဝေမှာ ဂယောင်ဂတမ်း ဆက်တိုက်ပြောရင်း သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးအား ဘယ်ညာယမ်းခါရင်း စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။မောင်သန်း ကိုယ်တိုင်မှာလည်း လီးကြီးမှာ ကျင်တက်လာပြီး တောင့်တင်းလျက် ပြီးချင်လာကာ ပြီးသွားပြီဖြစ်သော ဝေဝေ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ သူ့လီးကြီးကို အရည်တမျှားမျှားဖြင့် ဆွဲထုတ်ပြီး ပက်လက်အနေအထားပင် ရှိနေသေးသော မခင်ရီအား ပါးစပ်ဟခိုင်းလိုက်တော့ မခင်ရီလည်း အလိုက်သင့် ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်ပြီး လျှာလေးနဲ့ အတန်ငယ်ကလိပေးလိုက်တာနဲ့ အာခေါင်ထဲသို့ လရည်များ တဖျောဖျောနဲ့ ပန်းဝင်လာပါတော့သတည်း။….ပြီး

Zawgyi

အ….အား…အေမ့” “သိပ္နာေနလား…. အင္း….ဟင္း..” မေန႔ညကမွစၿပီး ခံဖူးသည့္ ေစာက္ပတ္က အခု ဒုတိယည ေရာက္လာေပမယ့္ လိုးၿပီးရင္း လိုးရင္းလုပ္ေနတာေၾကာင့္ ေဝေဝရဲ႕ အဖုတ္တစ္ခုလုံး နာက်င္က်ိန္းစပ္ေနသည္။ “ဒါဆို မနက္မွဆက္လုပ္မယ္ေလ” “ဟင့္အင္း….ဝင္ေနၿပီပဲကြာ….ေျဖးေျဖးလုပ္….ေနာက္မွၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းေပါ့”အားအင္ခ်ိနဲ႔ေသာ ေဝေဝ၏ေလသံေလးက အိမ္ေထာင္ဦး ဒုတိယည၏ ဂီတသံစဥ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ အဖုတ္ထဲကို လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးဝင္ေနၿပီး အရည္ၾကည္ေတြက အိပ္ယာခင္းတစ္ခုလုံး ႐ႊဲစိုေအာင္ ထြက္ေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံ တစ္ခုလုံး၏ အျပင္ဖက္ေရာ အတြင္းဖက္မွာပါရွိသည့္ ႂကြက္သားေတြ အသားစိုင္ေတြက တေျဖးေျဖး မာက်စ္ကာ ေဖာင္းထလာၾကၿပီ။ ဒီအေျခအေနတြင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရပ္လိုက္လို႔ျဖစ္မလဲ။ ေဝေဝမွာ ခုလိုစိတ္အရမ္းထန္ေနခ်ိန္တြင္ အလိုးရပ္လိုက္မည္ကို မလိုလားေပ။ “ေဝ သိပ္နာေနမွာစိုးလို႔ပါ” “လုပ္မွာလုပ္ကြာ စကားေျပာမေနနဲ႔” ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ၿငိမ္၍စိမ္ထားေသာ လီးေခ်ာင္းပူပူမာမာႀကီးကို အျမန္ဆုံးျပန္၍ လႈပ္ရွားေစခ်င္ေနသည္။ ေဝေဝရဲ႕တင္းကားေနေသာ ဖင္ႀကီးမွာ ဝင္း၍ေဖြးေနသည္။ ထိုဖင္ႀကီးႏွစ္ျခမ္းၾကားမွ ျပဴးၿပီးထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေယာက္်ားႀကီးလက္ခုပ္တစ္ခုစာမွ် မို႔ေဖာင္းေနသည္။ ခါးေလးကို စုံကိုင္၍ လီးကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ဆြဲဆြဲႏႈတ္ကာ လိုးေပးလိုက္သည္။ “ဖြတ္….ႁပြတ္…” “အင့္….အင္း…..ဟင္း…..အ…အင္း” “ေဝ နာေသးလား” “တေျဖးေျဖးေပ်ာက္လာၿပီ….လုပ္….ကို႔ သေဘာက်သာ လုပ္ေတာ့” “ႁဗြတ္…စြပ္….ဖြတ္….အင့္….အမေလး….ေလး…ကိုရယ္” ေဝေဝ၏ ဖင္ႀကီးေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ႏွင့္ လုပ္ေပးလာသည္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြက ပထမတြင္ ေခ်ာပီးေနရာမွ အထဲတြင္ တေျဖးေျဖးေစးထန္းလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္မိေနၾကသည္။ လင္မယားညားတာမွ ၅လမျပည့္ေသး။ ကိုဝင္းထိုက္က အလုပ္ျဖင့္ နယ္သို႔ဆင္းသြားသည္။ ကိုဝင္းထိုက္ အလုပ္က  အေဆာက္အဦးေတြကို ကန္ထ႐ိုက္ယူၿပီး ေဆာက္သည့္လုပ္ငန္း။ အရင္က ကိုဝင္းထိုက္က သာမာန္သံလ်က္ကိုင္ ဆရာအဆင့္သာ ေနာက္မွ ေအာင္ဘာေလ သိန္း၅၀ထီေပါက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ကန္ထ႐ိုက္ဆြဲႏိုင္သည့္ လုပ္ငန္းရွင္ အငယ္စားေလးျဖစ္လာသည္။ ညႇားပီးမွ စီးပြားတက္လာတာဆိုေတာ့ လင္းမယားႏွစ္ေယာက္ ကံစပ္သည္လို႔ ေျပာရမည္။ ခုလည္း နယ္တြင္ တိုက္သုံးလုံး လက္ခံထားသည္။ အေဆာက္အဦးအၾကမ္းထည္သာမက အတြင္းဖက္နံရံၾကမ္းခင္း၊ အခန္းစီး မ်က္ႏွာက်က္ေတြပါ ဒက္ခေရးရွင္း အလွဆင္တာပါ အပါ တစ္တိုက္လုံး လက္ခံထားေတာ့ အနည္းဆုံး ၈ေလာက္ၾကာမည္။ ဒီေတာ့ ေဝေဝ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္တြင္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ အမျဖစ္သူတို႔ အိမ္သို႔ေျပာင္း၍ ေနခဲ့ရသည္။ ေဝေဝ၏ အမ ေႏြေႏြက ေတာင္ဥကၠလာ (၅) ရပ္ကြက္ထဲတြင္ေနသည္။ သူ႔ေယာက္်ား ကိုလင္းက လိုင္းကားဒ႐ိုက္ဘာ။ သားသမီးမရွိေတာ့ စုမိေဆာင္းမိရွိပီး ဆယ္ေပအိမ္ေလး တစ္လုံးကို အပိုင္ဝယ္၍ေနႏိုင္ခဲ့သည္။ အရင္က ေဝေဝမွာ အမျဖစ္သူႏွင့္ အတူေနခဲ့ရာမွ သိန္းေအးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ခြဲဆင္းသြားတာျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္က ေဝေဝအဖို႔ စိမ္းမေနပါ။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝေဝ ေနေပ်ာ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ယာဝင္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ လင္ျဖစ္သူကို သတိရလွသည္။ ဟိုတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး သတိရေနတတ္သည္။ ေဝေဝ စိတ္ကူးယဥ္ေတြးေတာမိေနတာက မဆုံးေသး။

အခန္းထဲမွ အမျဖစ္သူတို႔လင္မယား၏ အသံသဲ့သဲ့ထြက္လာသည္။ “ႁပြတ္….စြပ္…ဘြပ္….ျပစ္….အင့္….အင့္…” အိမ္ေလးက ၿငိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲခါယမ္း၍ တကြၽီကြၽီျမည္ေနသည္။ “ေျဖးေျဖးပါဆို ကိုလင္းကလဲ” “ေျဖးေျဖးလုပ္ရတာ အားမရဘူးဟ” “အျပင္ဖက္မွာ ေဝေဝရွိတယ္ေလ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလည္း” “သူလည္း အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီပဲကြာ သူအပ်ိဳတုန္းက ငါအသံမျမည္ေအာင္ ႀကိတ္လုပ္ခဲ့တာပဲ ခုေတာ့ မတားပါနဲ႔ကြာ” “ႁပြတ္…စြပ္….ႁပြတ္….အင့္….အင့္” ေႏြေႏြႏွင့္ ကိုလင္းတို႔အသံက ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာေနေသာ္လည္း ေဝေဝမွာ သူတို႔အသံေတြကို သဲသဲကြဲကြဲၾကားေနရသည္။ ေဝေဝ သက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္ခ်၍ ထဘီေလးကို ဆြဲလွန္ကာ လက္ကေလးတစ္ဖက္က အရည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ႐ြ႐ြေလးပြတ္ေပးေနမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းသလိုလည္း ခံစားေနရသည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္….အင့္…ဟင္း….ဟင္း….ေကာင္းလိုက္တာ ကိုလင္းရယ္ ဟင္း….ဟင္း” မေအာင့္ႏိုင္ မအီးႏိုင္ဘဲ ညီးတြားလိုက္ေသာ အမျဖစ္သူ ေႏြေႏြ၏ ညီးတြားသံကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ေဝေဝကို အိပ္ယာထဲမွ ေငါက္ကနဲ ထထိုင္သြားေစသည္။ တဆက္ထဲ ေဝေဝ ျခင္ေထာင္ကိုမ၍ ထြက္လိုက္သည္။ အိမ္က ဆယ္ေပအိမ္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းႏွင့္ အတြင္းဖက္ကို ဝါးထရံျခား၍ ကာထားသလို ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္လည္း ဝါးထရံျခား၍ ကာထားသည္။ ေဝေဝ အိပ္တာက မီးဖိုေခ်ာင္ေခါင္းရင္းပိုင္းဖက္တြင္ျဖစ္သည္။ ေျခရင္းဖက္တြင္ ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုရွိ၍ ထိုဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္၏ အျပင္ဖက္တြင္ ငါးေပပတ္လည္ခန႔္ အဖီေလးထိုး၍ မီးဖိုရွိသည္။ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လာၿပီးသည္ႏွင့္ ေဝေဝမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္အတြင္းဖက္ ပိုင္းျခားကာထားေသာ ထရံနားသို႔ကပ္၍ တစ္ဖက္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ထြန္းထားေသာ ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္က သူမ၏အမ ေႏြေႏြတို႔ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ဝင္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ ျမင္လိုက္ရသူ ေဝေဝသည္ ေသြးသားေတြ ေသာင္းက်န္းေနသည့္ၾကားကပင္ မ်က္စိရွက္သြားသည္။ ကိုလင္းေရာ ေႏြေႏြပါ ႏွစ္ေယာက္စလုံးတြင္ အဝတ္အစားမရွိၾကေတာ့ေပ။ ေႏြေႏြက အိပ္ယာေပၚတြင္ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ျပားေနေအာင္ဝပ္၍ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ေပးထားၿပီး ကိုလင္းက ေနာက္မွေန၍ သူမ၏ ဖင္သားႀကီးႏွစ္ခုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနသည္။

ေနာက္သို႔ စူထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲသို႔ လီးႀကီးအရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲျဖင့္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ေနတာကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္မိရင္း ေဝေဝ အသက္ေအာင့္လိုက္မိကာ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးျဖန္းကနဲ ထသြားမိသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝေရာက္လို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အလိုးခံခဲ့ရေပမယ့္ ဒီလိုေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ပယ္ပယ္နယ္နယ္လိုးေနၾကတာမ်ိဳးကို ေဝေဝ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ေပ။ အျမင္ဆန္းသေလာက္ ကာမမီးအရွိန္ကလည္း ငယ္ထိပ္ထိ ေရာက္လာသည္။ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္လိုက္ကာ ေဝေဝသည္ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကားလိုက္ၿပီး ထဘီကို လွန္တင္ကာ သူမ၏ လက္ကေလးက ေစာက္ပတ္ေပၚသို႔ ျပန္၍ေရာက္သြားျပန္သည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္….စြပ္…ဖြတ္….ေဆာင့္စမ္းပါ…..လုပ္စမ္းပါ….ကိုလင္းရယ္….နာနာေလး….အင္း….ဟင္း ..အင္း” ေစာေစာက ေျဖးေျဖးလုပ္ပါလို႔ ဆိုခဲ့ေသာ ေႏြေႏြမွာ အခုေတာ့ ပြဲၾကမ္းလာေလၿပီ။ ကိုလင္းကလည္း အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။ တင္သားႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားေသာ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္က ေႏြေႏြ၏ ခါးေပၚေရာက္သြားၿပီး ခါးေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ကိုင္ကာ သူ၏လီးေခ်ာင္းႀကီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ္ထုတ္ၿပီး အားရပါးရေဆာင့္ေတာ့သည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္….စြပ္….ႁပြတ္…. အင္း….ဟင္း…ေကာင္းလိုက္တာ ကိုစိုးရယ္…အား…အို…အင္း…ဟင္း….ဟင္း..ဘယ္လိုေကာင္းမွန္းမသိဘူး….ဟင္း….ဟင္း…အ..အား”တစ္မိုက္ေလာက္ရွိေသာ လီးတန္တုတ္တုတ္မဲမဲႀကီးက အလိုးခံေနေသာ အမျဖစ္သူ ေႏြေႏြ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ အားရပါးရလိုးေဆာင့္ေနသည္။ ထိုလီးမဲမဲတုတ္တုတ္ႀကီးက္ အစ္မျဖစ္သူ၏ ေသြးသားေတြကိုသာ ထိုးဆြေနတာမဟုတ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ေဝေဝ၏ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ ေသြးသားေတြကိုလည္း အျပင္းအထန္ ႏႈိးဆြေနေလသည္။ အရည္ၾကည္ေတြ ဆက္တိုက္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ေဝေဝ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးထိုးသြင္းမည္ျပဳၿပီးမွ ေဝေဝ၏ အၾကည့္က မီးဖိုေခ်ာင္ေျခရင္းဖက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ညေနေဈးမွ သူမကိုယ္တိုင္ဝယ္ခဲ့သည့္ ခရမ္းသီးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဝေဝ တစ္ဖက္ခန္းသို႔ တစ္ခ်က္ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ခရမ္းသီးမ်ားရွိရာအနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ အရွည္ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ႏွင့္ လုံးပတ္တစ္က်ပ္ခြဲလုံးေလာက္ရွိေသာ ခရမ္းသီးတစ္လုံးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေနာက္မွနံရံသို႔ ေက်ာမွီ၍ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလးထိုင္ကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္၍ကားလိုက္ၿပီး ထဘီေလးကို လွန္တင္လိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေမႊးေလးေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ေပါက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ဖဝါးျဖင့္ သုံးေလးခါေလာက္ ပြတ္တိုက္ၿပီးမွ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို အသာၿဖဲ၍ ခရမ္းသီးကို ေတ့လိုက္သည္။ “အင္….ဟင့္….ဟင့္”ခရမ္းသီးထိပ္ႏွင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ထိုးေမႊရင္း ေဝေဝ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ခရမ္းသီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တေျဖးေျဖးႏွဲ႔၍ သြင္းယူရင္း ေဝ‌ေဝ၏ ပါးစပ္ေလးက ဟ၍ ဟ၍လာသည္။

ေဝေဝလက္ထဲမွ ခရမ္းသီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္ႏိုင္သေလာက္ဝင္ေအာင္ သြင္းလိုက္သည္။ “ကြၽတ္….ကြၽတ္….အဟင္း….ဟင္း” သားအိမ္ဝသို႔ ခရမ္းသီးထိပ္ႏွင့္ထိ၍ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားေတာ့မွ အသြင္းရပ္လိုက္သည္။ တစ္ထြာသာသာရွိေသာ ခရမ္းသီးက အျပင္ဖက္တြင္ လက္သုံးလုံးခန႔္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ခရမ္းသီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တဝက္ေလာက္ ျပန္သြင္းလိုက္ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္သည္။ ခရမ္းသီးကို ႐ိုး႐ိုးသြင္းတာထုတ္တာမဟုတ္ဘဲ လက္ျဖင့္ကိုင္ထားရင္းက ခရမ္းသီးကို လွည့္၍ လွည့္၍ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ေမႊေမႊၿပီး သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနတာျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္တြင္ ေဝေဝအား ေတြ႕ျမင္ရသူ မည္သူမဆို ေဝေဝမွာ တဏွာႀကီးေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ်မည္မွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္ေလသည္။ “စြပ္..အင္း….ဟင္း….ဟင္း” အရည္ေတြက ႐ႊဲသထက္႐ႊဲ႐ႊဲၿပီး ထြက္လာသလို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္ေနေသာ ခရမ္းသီးႀကီးကလည္း အဝင္အထြက္ သြက္လက္လ်င္ျမန္၍လာသည္။ “စြပ္….ႁပြတ္….စြပ္…..အင္း….ဟင္း…အင္း…..အင္း….ကြၽတ္….ကြၽတ္”ေဝေဝမွာ အားမလိုအားမရျဖင့္ လွ်ာေလးကိုထုတ္၍ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ယက္လိုက္ၿပီး ခရမ္းသီးကို သြက္သြက္ႀကီး အထုတ္အသြင္းလုပ္ေနသည္။ ခဏမွ်အၾကာတြင္ေတာ့ ေဝေဝမွာ ေမးေၾကာေလးေတြ ေထာင္ထလာေအာင္ အံကိုႀကိတ္လိုက္ၿပီး ခရမ္းသီးကို လက္ျဖင့္အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးစိုက္ကာ”အ….အ…အင္း….အီး”ဟူေသာ မသဲမကြဲညည္းသံေလးႏွင့္အတူ တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့က်သြားေလေတာ့သည္။“လူပ်ိဳႀကီး….ခုမွအိပ္ယာထလာသလား” အသံၾကား႐ုံႏွင့္ မခင္ရီမွန္း ေမာင္သန္း သိလိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္က သြားပြတ္တံကိုင္ရင္း အိမ္ေရွ႕ေရစည္ေဘးသို႔ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ဆင္းလာေသာ ေမာင္သန္း ေခါင္းရင္းအိမ္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟုတ္တယ္ မခင္ရီေရ….အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္လိုက္တာ….ဟဲ….ဟဲ” မခင္ရီ စကားရွည္တတ္မွန္းသိ၍ မေျပာခ်င္ဘဲႏွင့္ ေမာင္သန္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္သန္းက သူမကိုလည္း စူးစူးရဲရဲၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ အသက္(၃၇)ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ မခင္ရီက ပါတိတ္တပတ္ႏြမ္း ဝမ္းဆက္ေလးႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။

လုံးႀကီးေပါက္လွလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္က တလုံးတခဲႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း စြဲမက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ေတာ့ အခ်ိဳးက် ဖြံ႕ထြားလုံးတစ္ စြင့္ကား၍ေနသည္။ သူ႔ကို ေမာင္သန္း စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနမွန္းသိ၍ မခင္ရီ မ်က္ႏွာရဲသြားသည္။ “သိပါဘူးေတာ္….လူပ်ိဳႀကီးေတြ ညဖက္ဘာေတြ အလုပ္ရႈပ္ေနမွန္းမွ မသိတာ….ဟင္း….ဟင္း” “ခင္ရီကလည္းဟာ ေစာေစာစီးစီး လုပ္ၿပီ” ေမာင္သန္း သူမထံမွ အၾကည့္ကိုလႊဲလိုက္ၿပီး ေရစည္ေပၚမွ ေရဖလားကို လွမ္း၍ကိုင္လိုက္သည္။ အမခင္ရီကလည္း က်မဦးေလးက ႐ိုးပါတယ္….အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔….ဟင္း…ဟင္း” အဲ လာျပန္ၿပီတစ္ေယာက္။ ေမာင္သန္း ေျခရင္းအိမ္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ တီရွပ္အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္ ထဘီအုတ္ခဲေရာင္ေလးႏွင့္ ရယ္ႀကဲႀကဲလုပ္ကာ ရပ္ေနေသာ ေဝေဝကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ေအး….ဟုတ္သားပဲဟာ….ညည္းပဲ ခင္ရီကို ၾကည့္ေျပာပါေတာ့”  “မိေဝ.. ညည္းဘာသိလို႔လဲ….ဒီလူပ်ိဳႀကီးအေၾကာင္းကို ေနာက္မွငါေျပာျပမယ္….လာသြားၾကမယ္” “အမ…ေဈးျခင္းေတာင္းမပါဘူးလား” “ညည္းကေရာ” “ဟင္း….ဟင္း…အမ ျခင္းေတာင္းထဲ ကပ္ထည့္မလို႔ ဝက္သားတစ္မ်ိဳးထဲဝယ္မွာ” “ေကာင္မေလးေနာ္….အေခ်ာင္ေတာ္ေတာ္လိုက္….ဟင္း….ဟင္း….ညည္းလည္း မလြယ္ဘူး” “လာပါအမရာ….ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ဝယ္ၿပီး ထည့္ၾကတာေပါ့” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚေရာက္သြားၾကလွ်င္ ေမာင္သန္းက မသိမသာခိုး၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

ေဝေဝရဲ႕ အလုံးအထည္ကလည္း မေသးလွပါလား။ ခင္ရီေလာက္ကို ရွိေနသည္။ ေမာင္သန္း၏ အေတြးက မဆုံးေသး။ သူ႔ထံသို႔ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ မခင္ရီ၏ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ဆုံမိလိုက္သည္။ ေမာင္သန္း သူမတို႔ကို ခိုးၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ မခင္ရီ မ်က္ႏွာၿပဳံးၿဖီးၿဖီးျဖစ္ၿပီး ျပန္လွည့္သြားသည္။ ေမာင္သန္း အိမ္ေပၚသို႔ျပန္ေရာက္၍ မ်က္ႏွာသုတ္ၿပီး ေဘးျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေဝေဝတို႔ အိမ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေမာင္သန္း မခင္ရီေျပာသြားေသာ “ညက ဘာေတြအလုပ္ရႈပ္ေနမွန္းမွ မသိတာ” ဆိုေသာ စကားကို အမွတ္ရလိုက္သည္။ သူတို႔အိမ္ေတြက (၁၀)ေပအိမ္ေလးေတြျဖစ္ၿပီး တစ္အိမ္ႏွင့္တစ္အိမ္က သုံးေပမွ်သာ ကြာျခား၍ ညလူေျခ တိတ္ခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္မွ ကိုလင္းႏွင့္ ေႏြေႏြတို႔ ကဲၾကသည့္အသံေတြက အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေမာင္သန္း မေနႏိုင္။ အိမ္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ဝင္၍ ေခ်ာင္းတတ္သည္။ ဝါးထရံကာအိမ္ဆိုေတာ့ ေမာင္သန္းအဖို႔ အေခြၾကည့္ရသည္ထက္ ပိုၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိလွသည္။ ညတုန္းကေတာ့ ေမာင္သန္း ကံဇာတာတက္လာသည္။ ေႏြေႏြတို႔ လင္မယား ကာမစပ္ယွက္ေနတာတင္မက ေဝေဝတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြထၿပီး ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနပုံကိုပါ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေလသည္။ “အမခင္ရီ…..ဦးေလး ေမာင္သန္းအေၾကာင္း ေျပာမလို႔ဆို” “ေအာ္ ..ေအး” “ေျပာေလအမ” “ညည္းကလည္းေအ…ေလာလိုက္တာ…ဘယ္ကစေျပာရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတာ….အင္း….ဒီလိုေအ့…ကိုေမာင္သန္းက လူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ မိန္းမမရွိဘူး” “ဟြန္း….ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔”  “နားေထာင္စမ္းပါအုံးေအ…ညည္းကလဲ”  “ဆက္ေျပာေလ….နားေထာင္ေနတယ္” “ဟိုတစ္ေန႔က သူအလုပ္ကျပန္လာၿပီး ခဏေနေတာ့ ဒိုဘီကလာပို႔ထားတဲ့ သူ႔အဝတ္ေတြ ငါသြားပို႔တယ္….အဲဒါ သူဘာလုပ္ေနတယ္မွတ္လဲ…. ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ပိုစတာႀကီးကိုခ်ိတ္ၿပီး အဲဒီေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ဂြင္းထုေနတယ္”  “အယ္….သူကလည္း မေနႏိုင္ ဝယ္စားလိုက္ရင္ရတာပဲဟာ” “မိန္းမမရွိေတာ့ သနားစရာေပါ့ဟာ” “ဟီ…ဟိ….အမကလည္း ပါးစပ္က သနားေနတယ္….ထဘီခြၽတ္ၿပီး ဝင္သြားလိုက္ရင္ၿပီးေရာ” “ေသနာမေလး….လင္ရမွ ပါးစပ္က ၾကမ္းလာတယ္….ညီးသာဝင္သြား…က်မကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမႀကဳံေသးပါဘူး…ေနပါအုံးေအ….ငါ့စကား ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး….ငါေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒါမဟုတ္ဘူး….ငါေတြ႕လိုက္ရတဲ့ သူ႔ပစၥည္းႀကီး” “ေျပာစမ္း….ေျပာစမ္း….အမ ဘယ္လိုဟာႀကီးလဲ” ျပာျပာသလဲေမးလိုက္ေသာ ေဝေဝအား မခင္ရီက လွည့္၍မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ကာ “ေျပာမွာေပါ့ေအ ညည္းကလည္း အျဖစ္သည္းလိုက္တာ..သူဟာႀကီးက အရွည္က တမိုက္ေလာက္ရွည္မယ္..ၿပီးေတာ့ ႀကီးတာကလည္း င႐ုပ္က်ည္ေပြ႕ထက္ေတာင္ ႀကီးဦးမယ္ မဲေျပာင္တင္ကားေနတာပဲ..ငါျဖင့္ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့လီးႀကီး မျမင္ဖူးပါဘူးဟယ္”။ ဟင္းပန္းကန္ေလးကိုင္၍ ေဝေဝ သူမ၏ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ကို ေမာင္သန္း ေတြ႕လိုက္သည္။ သူ႔ဆီသို႔ ေဝေဝလာေတာ့မည္။ အေပၚက ဝတ္ထားေသာ တီရွပ္အျဖဴေလးက ေဈးသြားတုန္းက တီရွပ္ေလးျဖစ္ေပမယ့္ အထဲကေဘာ္လီကိုေတာ့ ခြၽတ္ထားပုံရသည္။

အိမ္ေပၚမွအဆင္း ႏို႔ႏွစ္လုံးက ဗရမ္းဗတာခါရမ္းသြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ေအာက္ဖက္က ဝတ္ထားတာေတာ့ ေဈးသြားတုန္းက ထဘီအုတ္ခဲေရာင္ေလးမဟုတ္ဘဲ အေရာင္လြင့္ပ်ယ္စ ပြင့္႐ိုက္ထဘီ ခရမ္းေရာင္ေလးကို ဝတ္ထားသည္။ ေမာင္သန္း မခင္ရီကိုေတာ့ တိုက္စစ္ဆင္ၿပီးၿပီ။ ေဝေဝကိုလည္း တိုက္စစ္ဆင္ရဦးမည္။ ေမာင္သန္း ေငါက္ကနဲထ၍ အတြင္းခန္းဖက္သို႔ ဝင္လာလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အခန္းထဲတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဝတ္လစ္စလစ္ပုံေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္သန္းက ညက ေဝေဝတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ေဝေဝကို အေတာ္လိုးခ်င္ေနတာျဖစ္သည္။ ေဝေဝကို အခုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူ႔လီးႀကီးက ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ ထ၍လာသည္။ ပုဆိုးခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာင္သန္းက အိမ္ေရွ႕ခန္းႏွင့္ အတြင္းခန္း ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ဖက္ကို တေစာင္းေပး၍ သူ႔လီးႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ေဝေဝအိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္ေတာ့ ဦးေလးေမာင္သန္းကို မေတြ႕ရ။ အသံျပဳမည္ႀကံလိုက္ၿပီးေတာ့မွ မနက္က မခင္ရီေျပာသြားသည္ကို သတိရလိုက္ၿပီး လက္ထဲက ဝက္သားဟင္းပန္းကန္ေလးကို အိမ္ေရွ႕စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ေျခသံမၾကားေအာင္ အတြင္းသို႔ဝင္သည့္အေပါက္နား ကပ္၍လာၿပီး အထဲသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ “အာ….ဟာ” အမခင္ရီ ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ဦးေလးေမာင္သန္း၏ ပစၥည္းႀကီးက ျငဳပ္က်ည္ေပြ႕ႀကီးလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ဦးေလးေမာင္သန္းက သူ႔ေရွ႕က ဝတ္လစ္စလစ္ပုံကိုၾကည့္ကာ သူ႔လီးႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ျခင္း ဂြင္းတိုက္ေနသည္။ လီးႀကီးသာ ဧရာမျဖစ္တာမဟုတ္။ ေအာက္က ေဂြးအုမဲမဲႀကီးေတြကလည္း ေဖာင္းတင္းလုံးတစ္ၿပီး နဲတာႀကီး မဟုတ္။ ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးခြၽတ္ခ်ထားသျဖင့္ သူ၏ တုတ္ခိုင္ေတာင့္တင္းလွေသာ ေပါင္တံႀကီးေတြကလည္း ႂကြက္သားအေျမာင္းေျမာင္းထ၍ ေနသည္။

ေဝေဝ၏စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ထ၍ လာသည္။ ေဝေဝ မ်က္ေစ့ကိုမွိတ္ကာ အခန္းတံခါးကိုမွီၿပီး ထဘီကိုမ၍ လက္လွ်ိဳသြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္၍ေပးေနမိသည္။ သူမ၏ ရင္တစ္ခုလုံး ဗေလာင္ဆူေစကာ ရာဂစိတ္မ်ား ထႂကြေလာင္ၿမိဳက္လာသည္။ အလိုးခံခ်င္စိတ္ေတြကလည္း ထိန္းမရေအာင္ ထ၍လာသည္။ ေမာင္သန္း ၿပဳံးလိုက္သည္။ ေဝေဝက မခင္ရီထက္ပိုၿပီး ထန္သည္။ မခင္ရီတုန္းက ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ သူလုပ္ျပတာကို တဝၾကည့္ၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ဆင္းျပန္ေျပးသြားသည္။ အခုေတာ့ ေဝေဝက သူ႔ကိုပင္ ဂ႐ုမထားေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြထေနၿပီ။ “ဟင္….ဦးေလး…” “လာ….ကုတင္ေပၚကို…” “ဟင့္အင္း….” “လာပါဆို…..အခ်ိန္ၾကာတယ္…..ခရမ္းသီးထက္ ပိုေကာင္းတယ္ဟ….သိလား” “ေဝေဝ ရွက္စိတ္ေတြက ရာဂစိတ္ႏွင့္အၿပိဳင္ ျဖာသြားသည္။ ေဝေဝငိုင္၍အသြား ေမာင္သန္းက သူမကိုေပြ႕၍ ကုတင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ ေမာင္သန္း၏ လီးႀကီးက တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသည္။ ေဝေဝ မ်က္လုံးစုံ မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ေမာင္သန္းက သူမ၏ထဘီကို လ်င္ျမန္စြာ ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ရိတ္ထားပုံရၿပီး ျပန္ေပါက္ကာစ အေမႊးငုတ္တိုေလးမ်ားျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္အထက္က ဆီးခုံဝင္းဝင္းေလးကို လီးထိပ္လုံးလုံးႀကီးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ “အ….အ” ေဝေဝ တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ အကြဲေၾကာင္းေလးၾကားသို႔ လီးထိပ္ကို ခပ္ဖိဖိေလးစိုက္ၿပီး အထက္ေအာက္စုံခ်ီဆန္ခ်ီ ဆြဲေပးလိုက္သည္။ ေဝေဝ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံး ကားခနဲျဖစ္သြားသည္။ လီးတန္ႀကီးကို ခါးလည္မွကိုင္ၿပီး ေစာက္ပတ္ေအာက္ဖက္နားရွိ အလိုးခံသည့္အေပါက္သို႔ ႏွစ္သြင္းဖိခ်လိုက္သည္။ ေဝေဝထံမွ “အ”ကနဲ အသံတစ္ ခ်က္ထြက္လာၿပီး ေကာ့တက္သြားသည္။ ေမာင္သန္းက ေဝေဝ၏ တီရွပ္ေလးကို အေပၚသို႔ လွန္တင္လိုက္သည္။ ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲ က်စ္လစ္မာတင္းေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံး ထြက္ျပဴ၍လာသည္။ ျဖဴဝင္းေသာႏို႔အုံႀကီးမ်ားတြင္ အေၾကာစိမ္းႀကီးမ်ားက ယွက္သန္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ကာ ဖြဖြေခ်ေပးရင္း မသိမသာေလးဆြဲကာ လီးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း စိုက္ခ်လိုက္သည္။ “အိ….အိ….အ..အီး…. လီးတန္ႀကီးက အရင္းထိဝင္သြားကာ ေဂြးအုႀကီးမ်ားက ေဝေဝ၏ဖင္ဝကို ဖိကပ္မိေနသည္။ အေမႊးၾကမ္းႀကီးမ်ား၏ ယားက်ိက်ိအထိအေတြ႕ႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဇိကနဲစိုက္ဆင္းလာေသာ လီးတန္ႀကီး၏ အေတြ႕အရသာမ်ားေၾကာင့္ ေဝေဝ ေလာကႀကီးကို ေမ့သြားကာ မ်က္ေတာင္မ်ားစင္းၿပီး တဟင္းဟင္းျဖစ္လာသည္။

ေမာင္သန္း သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ကို ေခါင္းမွဆြဲ၍ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ေမာင္သန္း ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္သြားၿပီ။ ထို႔ေနာက္ လီးကို တဆုံးသြင္းကာ ဖိကပ္စိမ္ထားၿပီး ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ငုံ႔၍စို႔လိုက္သည္။ “ဟင္း…အင္း….လုပ္…..လုပ္ေတာ့ေလ” ေစာက္ေခါင္းထဲက လီးက ခဏၾကာေအာင္ ၿငိမ္ေနေတာ့ ေဝေဝ မေနတတ္ေတာ့။ အဖ်ားတက္သလို “တဟင္း ဟင္း”ျဖစ္လာၿပီး ေမာင္သန္း၏ လက္ေမာင္းအိုးႀကီးတစ္ဖက္ကို ထု႐ိုက္ရင္း အထဲကို မဆန႔္မၿပဲဝင္ေနေသာ လီးႀကီးကိုလည္း ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ညႇစ္၍ေျပာသည္။ ေမာင္သန္း ကိုယ္ကိုႂကြကာ လီးကို ေလွ်ာကနဲဆြဲ၍ ထုတ္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္…အင္း….ဟင္း” ေမာင္ လီးကို ျပန္၍ေဆာင့္အခ် ေဝေဝက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူမ၏ဖင္ႀကီးကို တစ္ထြာေလာက္ျမင့္ေအာင္ ေကာ့ပင့္ေဆာင့္၍ လီးႀကီးကို ျပန္၍သြင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်နပ္သြားပုံျဖင့္ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာလွလွ သိပ္ထန္ေသာ ေကာင္မေလးကို ခ်ေနရၿပီမို႔ ေမာင္သန္း အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္၍ေနသည္။ “ေဝေဝ….အေပၚကေနၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ေဆာင့္ပါလား” “အင္း….လုပ္မယ္….ဆင္း…ဦးေလး….ျမန္ျမန္ဆင္း” ေဝေဝ ရာဂစိတ္ေတြ ေပါက္ကြဲေနၿပီမို႔ အငမ္းမရေျပာၿပီး ပက္လက္ျဖစ္သြားေသာ ေမာင္သန္း၏ အေပၚသို႔ ခြတက္ကာ ဧရာမလီးႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္ၿပီး အားရပါးရ ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ “ႁပြတ္…ဖြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ႁပြတ္….အား…အ….အား” မိန္းမၾကမ္းေတာ့ ေယာက္်ားမခံႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ လီးႀကီးရဲ႕ အေပၚယံအေရျပားကို ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ ဖိညႇပ္ကာ အားရပါးရ ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္သည့္အတြက္ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ လီးတဆုံးဝင္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ အေရျပားကို လီးအရင္းထိ ဖိဆြဲေဆာင့္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားသည့္အတြက္ က်င္ကနဲ နာသြားၿပီး ေမာင္သန္း မ်က္ႏွာႀကီးမဲ့သြားကာ “အား”ကနဲ အသံထြက္သြားသည္။ လီးတဆုံးဝင္သြားၿပီးေနာက္ ေဝေဝက ဆီးခုံျခင္းပြတ္လွည့္ေပးကာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး ေမာင္သန္း၏ ရင္အုပ္ႀကီးေပၚသို႔ သူမ၏လက္ေလးမ်ားေထာက္လိုက္ၿပီး ရႈံ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္သန္း၏ မ်က္ႏွာကို အငမ္းမရငုံ႔၍ နမ္းသည္။

ၿပီးေတာ့မွ သူမက ဖင္ကိုႂကြႂကြၿပီး တစ္ခ်က္ျခင္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။ “ႁပြတ္…စြပ္…ပလြတ္….ျဗစ္….ႁပြတ္…စြပ္….စြပ္…. အင္း….ေကာင္းလားဟင္….ဦးေလး” “အင္း….သြယ္သြယ့္ဟာေလးက ၾကပ္ညႇပ္ေနတာပဲ….သိပ္ေကာင္းတာပဲ…. ႁပြတ္….စြပ္….ျဗစ္…ႁပြတ္” “ဒါဆို ဦးေလးႀကိဳက္ရင္ က်မတို႔ ေန႔တိုင္း လုပ္ၾကမယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး “႐ႊတ္”ဦးေမာင္သန္းရဲ႕ပါးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္ျပန္သည္။ “အင့္….အင့္….အင့္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….စြပ္….ျဗစ္….အင့္….အ….ဖြတ္….ဖြတ္….ပလြတ္….ျဗစ္….ႁပြတ္” ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ရွိရာအတြင္းခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသူကေတာ့ မခင္ရီပင္ျဖစ္ပါသည္။ မခင္ရီမွာ ေမာင္သန္းအတြက္ ထမင္းႏွင့္ဟင္းလာပို႔ရင္း ေမာင္သန္းႏွင့္ ေဝေဝတို႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကသည္ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ မခင္ရီ အေပါက္ဝမွ ရပ္၍သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခဏရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ဟိုတစ္ေန႔ကတည္းက မခင္ရီမွာ ဦးေမာင္သန္း၏ ပစၥည္းႀကီးကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿပီး ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနရသည့္အထဲ ဦးေမာင္သန္းႏွင့္ ေဝေဝတို႔ သဲသဲမဲမဲ ကာမစပ္ယွက္ေနၾကပုံကို ရပ္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ရွိရာ အတြင္းခန္းထဲသို႔ မခင္ရီ ဝင္လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ “ေဝေဝ” “ဟင္”….”ဟာ” ေဝေဝက လီးကိုဆြဲခြၽတ္ၿပီး ဦးေမာင္သန္း၏ အေပၚမွလွိမ့္ဆင္းလိုက္သလို ေမာင္သန္းကလည္း ေငါက္ကနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။ မခင္ရီမွာ အသိဉာဏ္မဲ့ေသာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္သဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ သူမပါးစပ္မွ ေဝေဝဟုေခၚလိုက္ၿပီး သူမ၏ ခါးမွထဘီကို မခင္ရီက ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ အံ့အားသင့္ေနေသာ ေမာင္သန္းက ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားၿပီး မခင္ရီကို ခုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲေခၚကာ ထိုင္ခိုင္လိုက္ၿပီး သူမ၏ အက်ႌေတြကို အျမန္ခြၽတ္ပစ္လိုက္ရာ အလုံးလိုက္အခဲလိုက္ ႏို႔အုံႀကီးေတြ ထြက္ေပၚ၍လာသည္။ ေမာင္သန္း၏ လက္တစ္ဖက္က မခင္ရီ၏ အေမႊၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔၍ ေပးလိုက္ရာ မခင္ရီ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေမာင္သန္း၏ေခါင္းႀကီးကို ဖြဖြေလးဖက္ထားလိုက္ေလသည္။ ေမာင္သန္းႏွင့္ မခင္ရီတို႔ မိမိေရွ႕၌ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနပုံကိုျမင္ရေသာ ေဝေဝက နဂိုကလည္း ခပ္ထန္ထန္ဆိုေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမာင္သန္း၏ ေဘးသို႔ ေျပးကပ္ကာ ေမာင္သန္း၏ လီးႀကီးကို ပထမဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ ေနာက္ လီးေပၚမွ အရည္ခြံကို ဆြဲခ်၍ ဒစ္ႀကီးကိုေဖာ္လိုက္ၿပီး ဒစ္ႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကုန္း၍ငုံကာ လွ်ာျဖင့္ ကလိေပးလိုက္ရာ ေမာင္သန္းမွာ ဖင္ႀကီးခါယမ္းသြားသည္။ “လာ….ခင္ရီ…လွဲလိုက္” မခင္ရီကလည္း တုန႔္ဆိုင္း၍မေနေတာ့ဘဲ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္လွ်င္ ေမာင္သန္းက ကဗ်ာကယာတက္ခြၿပီး ေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးအဝသို႔ လီးကိုေတ့၍ လိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ “ျဗစ္….ႁပြတ္….ဖြတ္ ေအ့….အား….ကြၽတ္…ဟင္း…အားး.နဲတာႀကီးမဟုတ္ဘူး..ႀကီးလိုက္တာ ဦးေမာင္သန္းရယ္” မခင္ရီ ဒီလီးႀကီးကို ေလးငါးရက္ၾကာေအာင္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဝေဝက ေမာင္သန္းေရွ႕ မခင္ရီ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ခြ၍ ေလးဖက္ကုန္းလိုက္သည္။

မခင္ရီက ေမာင္သန္းလိုးတာကိုခံရင္း ေဝေဝ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ယက္ေပးလိုက္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေစာက္ေစ့ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေလးကို စုပ္၍ေပးေသးသည္။ တအင္း အင္း တအအ အသံမ်ားသည္ သုံးေယာက္စလုံးထံမွ ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ ေပၚထြက္၍ေနသည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္….ဘြပ္…အင့္….အြန္း….ရွီး….အား….ဟား….ကြၽတ္. “မခင္ရီ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ အရည္ၾကည္မ်ား စို႐ႊဲ၍ ၿပဲလန္ေဖာင္းကား၍လာသလို ေဝေဝ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာလည္း မခင္ရီ၏ တံေတြးမ်ားျဖင့္ စိုစြတ္ေျပာင္လက္၍ လာသည္။ မခင္ရီမွာ ႀကီးမားေသာလီးႀကီးႏွင့္ ေမာင္သန္းက ကြၽမ္းက်င္စြာလိုးေနသည့္ အရသာကို မက္မက္ေမာေမာႀကီးခံစားေနရကာ ေဝေဝ၏ ေစာက္ပတ္ကိုယက္ေပးရင္း သူမ၏မ်က္လုံးမ်ားက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စင္း၍က်သြားသည္။ “အ….အင္း…..အင္း….ထြက္….ထြက္ေတာ့မယ္…..လုပ္….လုပ္….လုပ္စမ္းပါ….အား….အ….အီး…..အီး….အား.. ….အ….” မခင္ရီမွာ ေဝေဝ၏ ေစာက္ပတ္ကို ပါးစပ္မွ လႊတ္ေပးရင္း ပရမ္းပတာေျပာသည္။ “ေဝေဝ့ ဖင္ႀကီး ဦးေလး ေရွ႕ကပ္လိုက္” ေဝေဝက ေလးဖက္ေထာက္လ်က္က သူမဖင္ႀကီးကို ေမာင္သန္းေရွ႕သို႔ တိုးေပးလိုက္ရာ ေမာင္သန္းက သူ႔လက္ညႇိဳးကို ေဝေဝ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္း၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမႊေပးလိုက္သည္။ ေမာင္သန္းမွာ တစ္ဖက္မွလည္း မခင္ရီကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး လိုးေဆာင့္ေနသည္။ “အား….အီး….အား..ထြက္…..ထြက္ကုန္ၿပီ…..အား….အ….ကြၽတ္”မခင္ရီမွာ မ်က္စိႏွစ္လုံးစုံမွိတ္ကာ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႀကီးေျပာရင္း သူမ၏ခါးမွာ ေကာ့ေကာ့တက္သြားေလသည္။ မခင္ရီ ၿငိမ္သြားေတာ့မွ ေမာင္သန္းက သူ၏မၿပီးေသးေသာလီးကို ေဝေဝ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲ ျဗစ္ကနဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “လုပ္….ဦးေလး….လုပ္….လုပ္…..ႏို႔ေတြလည္း ဆြဲေပး” ေလးဖက္ကုန္းထားေသာ ေဝေဝ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲၿပီး ေမာင္သန္းက ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လိုးေတာ့သည္။

ေဝေဝမွာ ရင္ထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္တလွပ္လွပ္ ခံစားရင္း သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ပစ္ပစ္ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ “ေဆာင့္….ေဆာင့္….နာနာေလး ဖိေဆာင့္…ဦးေလး…. ႁပြတ္….ဖြတ္…ျဗစ္” ေဝေဝမွာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီး တဟင္းဟင္း မာန္ထလ်က္ အားရပါးရ အလိုးခံေနသည္။ “ႁပြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္…ႁပြတ္….ပလြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ႁပြတ္…. လုပ္….လုပ္….ထြက္ေတာ့မယ္….ဦးေလး….အား…ဟ….အ….ထြက္….ထြက္…ၿပီ…အား….အီး….အား” ေဝေဝမွာ ဂေယာင္ဂတမ္း ဆက္တိုက္ေျပာရင္း သူမ၏ ဦးေခါင္းေလးအား ဘယ္ညာယမ္းခါရင္း ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ေမာင္သန္း ကိုယ္တိုင္မွာလည္း လီးႀကီးမွာ က်င္တက္လာၿပီး ေတာင့္တင္းလ်က္ ၿပီးခ်င္လာကာ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေဝေဝ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ သူ႔လီးႀကီးကို အရည္တမွ်ားမွ်ားျဖင့္ ဆြဲထုတ္ၿပီး ပက္လက္အေနအထားပင္ ရွိေနေသးေသာ မခင္ရီအား ပါးစပ္ဟခိုင္းလိုက္ေတာ့ မခင္ရီလည္း အလိုက္သင့္ ဆြဲစုပ္ေပးလိုက္ၿပီး လွ်ာေလးနဲ႔ အတန္ငယ္ကလိေပးလိုက္တာနဲ႔ အာေခါင္ထဲသို႔ လရည္မ်ား တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ပန္းဝင္လာပါေတာ့သတည္း။….ၿပီး