ခရေပါကင်နဲ့ သူမ

*အဖြိုခံလိုက်ရတဲ့ စစ်ကိုင်းအိုးလေး၏ အပိုင်းဆက်*

ရန်နိုင်သည် ကားကို ကိုယ်တိုင် မောင်းလာပြီးနောက် ကားပါတ်ကင်တွင် ကားကို နေရာတကျ ထိုးကာ ရုံးခန်းထဲ တန်းဝင်လိုက်သည်။ ရုံးခန်းထဲတွင် မိမိရှေ့ကြိုရောင့်နှင့်နေသော စန္ဒီနှင့် မိုးမိုးလွင်က “မင်္ဂလာပါကိုကို” “မင်္ဂလာပါမောင်” ဟု နှုတ်ဆက် ကြသည်။ ကိုကိုဟု ခေါ်သူမှာ ရန်နိုင်ထက် ဆယ်နှစ်ငယ်သေးသူ စန္ဒီဖြစ်ပြီး မောင်ဟု ခေါ်သူမှာ ရန်နိုင်ထက် ဆယ်နှစ်ကြီးသူ မိုးမိုးလွင် ဖြစ်ပါသည်။ သူမတို့က အားလုံးရှိရင်တော့ ဆရာဟု ခေါ်ပါသည်။ ယခုလို သုံးယောက်တည်း ရှိလျှင်တော့ သူကလည်း မမနဲ့ ချစ်လေးဟု ခေါ်ပါသည်။ “ချစ်လေးက ဒီနေ့ ရေလည် လန်းနေပါလား”

“ကြားထဲ တစ်ရက်ကြီးများတောင် ဝေးရလို့ ကိုကို့မဒီနဲ့ တွေ့ပြီး သူများကို မေ့နေမှာစိုးလို့ ပြင်လာပေးတာ” “ဟား ဟား မဒီနဲ့ တွေ့လည်း Sexy Love လေးဖြစ်တဲ့ မင်းလောက် ဘယ်သကူ့ိုမှ ပိုမချစ်မိပါဘူးကွာ” “အဲဒီစကားနဲ့ပဲ မမကိုလည်း ပြောတာပဲမဟုတ်လား၊ ပြီးတော့ မမနဲ့လည်း မခွဲနိုင် သူများနဲ့လည်း မခွဲနိုင် အိမ်က မဒီ့ကိုလည်း မကွာနိုင် ဟွန်း မသိဘူး မှတ်နေ” ရန်နိုင်က လက်ဆွဲအိတ်ကို ချကာ တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီ ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲပြိုင်တူ ထည့်ထားလိုက်သည်။ လွန်ခဲ့သော လေးနှစ်ခန့်က ရုံးခန်းထဲရောက်လာခဲ့သော စန္ဒီနှင့် ယခုစန္ဒီတော်တော်လေးကို ကွာခြားလှပါသည်။ မြင်ပါများ၍ လှသွားသည်မဟုတ်ဟု ရန်နိုင် တစ်ထစ်ချ ယုံကြည်ပါသည်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး မွဲခြောက်ခြောက်အသားအရေနှင့် ဖွေးဖွေးနုနု စိုအိအိ ရေဆေးငါးလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ရှိလာသော တသွေးတမွေးလှနေသော စန္ဒီမှာ သူ့လီးရည်တွေ ဝနေလို့လား သူနဲ့ တည့်လို့လား မသိ။ မြင်သူတကာ ငေးရလောက်သည်။ ဘယ်လို လှလှ သူကတော့ ယုတ်မာလှသော အဆင့်အတန်းမရှိသော နည်းများဖြင့်သာ ကာမကို ဆက်ဆံသည်။

တစ်ယောက်က မိုးမိုးလွင်။ သူမကတော့ ဆယ်နှစ်ကို တော်တော်လေး စွန်းခဲ့ပြီ ထင်သည်။ သူမလည်း အလှမပျက်။ လှဆဲ လှမြဲ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှသလို အဖုတ်ကလည်း လှအောင် ပြင်မြဲ။ ရှေ့ပေါက်ရော နောက်ပေါက်ပါ လိုးလို့ကောင်းမြဲဖြစ်သဖြင့် သူ လက်မလွတ်နိုင် ဖြစ်ရပြန်သည်။ မိုးမိုးလွင် စောက်မွေးများမှာ အမြဲတမ်းပါးလှပ်ညီညာပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည်။ “မင်းလည်း ကိုယ့်အမွေးကိုယ် အဲလို ပြင်တတ်အောင် ကျင့်ထား” စောက်မွေးများ နည်းနည်းကြမ်းစပြုလာပြီ ဖြစ်သော စန္ဒီကို သူ ခဏခဏမှာရသည်။ “အမွေးက အဓိကလား အပေါက်က အဓိကလားလို့” ကလေးပီပီ စိတ်ကောက်ချင်သည်။

“အမွေးပြင်ထားတော့ ကလေးရယ် သူတို့က မင်းဟာလေးကို တသသဖြစ်ပြီး ဆန္ဒ အမြဲဖြည့်ပေးချင်အောင်ပေါ့” မိုးမိုးလွင်က ဝင်ပြောသည်။ “ဟွန်း သူတို့ကောင်းဖို့အရေးကို အမွေးပါ ပြင်ပေးရဦးမယ်တဲ့ ဟွန်း စိတ်တိုလိုကတ်ာ” သူက စန္ဒီခါးကိုဖက်ကာ တင်လုံးကို ပွတ်ဆင်းရင်း တစ်ခါက စကားများကို ပြန်သတိရမိသဖြင့် ပြုံးမိသည်။ နောက် သူမ၏ ထူထဲလှသော အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိနမ်းပေးမိသည်။ ပြွတ်ခနဲ မြည်အောင် နမ်းသည်။ သူ့နေရာ ကိုယ့်နေရာ ဝင်ထိုင်ကြသည်။ မိုးမိုးလွင်က ညာဘက်စားပွဲ။ စန္ဒီက ဘယ်ဘက်စားပွဲနှင့် သူက အလယ်စားပွဲတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ “ကိုကိုက အိမ်ဖော်မလေးကိုလည်း ခြေတော်တင်သေးတယ်ဆို” “ညည်းဘယ်က ကြားခဲ့တာလဲ” “မမ ပြောတာ” “အမ် ဘယ်ကကြားတာတုန်း” ရန်နိုင်က မိုးမိုးလွင်ဘက် လှည့်မေးသည်။ “စောက်ကောင်မပါကွာ စားခိုင်းတဲ့ဆေး မစားလို့ ပေါ်ကုန်တာ၊ တော်သေးတာပေါ့၊ သူ့ကယိုဝန်ရအောင် ဖျက်ချခိုင်းပြီး တခြားပို့လိုက်နိုင်လို့” “တော်တော် ကြောက်စရာပဲနော်၊ ကိုယ်ဝန်က ဘယ်နှစ်လလဲ” “သုံးလတည်းပါကွာ” မိုးမိုးလွင်ရော စန္ဒီပါ ရန်နိုင်၏ လူမဆန်မှုကို တော်တော်လေး လန့်သွားသည်။

ဘယ်လိုမှ မရှောင်နိုင်သော ကံကြမ္မာက ရန်နိုင်၏ ကာမချစ်သူအဖြစ် ဘာကြောင့် သူမတို့ကို ဆွဲထည့်ခဲ့မှန်းမသိ။ သူ ဆက်ဆံစေချင်သလို ဆက်ဆံပေးခဲ့လို့လား မသိ။ ရန်နိုင်က တော်တော် သဘောကောင်းပါသည်။ “ငါလည်း နည်းနည်းလွန်လွန်ကျူးကျူး ဆက်ဆံလိုက်မိတယ်”။ ခိုင်စိုးလင်း။ ဟုတ်သည်။ အိမ်ဖော်မနာမည်ကိုက တင်တင်စီးစီး။ သို့သော် အိမ်ဖော်မ ပီသစွာ တစ်နေ့ နည်းနည်းစီခိုးနေသည်။ သူ့ အခန်းကို ရှင်းခိုင်းစဉ် အိပ်ယာအောက် ထားထားသော ငွေထုတ်မှ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကို ဆွဲ၍ ရင်ကြားထဲ ထိုးထည့်သည်ကို သူနဲ့ ပက်ပင်းမိသည်။ “ဘာလုပ်တာလဲ” ခိုင်စိုးလင်း ကြောင်တောင်တောင်လေး ရပ်နေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူလည်း မရှိ။ ထမင်းချက် အဒေါ်က ပြန်ပြီ။ မာလီက ခြံထဲမှာ။ သည်တော့… ခိုင်စိုးလင်းက အကုန်ချွတ်ပြီး ရပ်နေသည်။ စောက်ဖုတ် အခြေအနေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ လိုးလို့ကောင်းမည့် ပုံမဟုတ်ပါ။ အသားညိုပြီး စောက်ဖုတ်က မည်းနေသည်။ သေးတော့ သေးသေးလေး

ဖြစ်သည်။ မျက်စိမှိတ်လိုးရင်တော့ ကောင်းချင်ကောင်းမည့်ပုံ။ မျက်နှာကြည့်ပြန်တော့ နဖူးက ကျဉ်းသည့်အထဲ အကြောက တွန့်လိုက်သေးသည်။ ပါးရိုးကျလည်း မလှ။ နှုတ်ခမ်းက စုတ်ချွန်းချွန်း။ အလကားရမည့်ကိစ္စ ဖြစ်သဖြင့် တောမီးကို ချွေးထွက်အောင် လှုံလိုက်ဦးမည်။ သူ့ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ခါ လီးကို ဖော်လိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်းကို ဒူးထောက်ခိုင်းသည်။ နို့တစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ နောက်ကျောကို ခါးပတ်ကြိုးခေါက်ဖြင့် တစ်ချက်ရိုကသ်ည်။

“ဖြန်း”

“အ”

နို့နောက်တစ်လုံးကိုင်ပြီး ကျောကို ခါးပတ်ခေါက်ဖြင့် နောက်တစ်ချက်ရိုက်သည်။ သူနို့ကို အကြောင်းမဲ့ ကိုင်နေသည် မဟုတ်။ ခုထိ စိတ်မလာသေးသဖြင့် ကိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ စောက်ကောင်မက စောက်ရုပ်စောက်ရည်ကို တစ်စက်မှ မရှိ။ တိတဆိတ်သော ကိုယ့်အခန်းထဲ နှစ်ယောက်သား ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်လုပ်ပိုင်ခွင့် ရှိသည့်အတိုင်းအတာထက် လွန်နေသည့်တိုင် လီးက မတောင်။

တော်တော်စိတ်တိုလာသည်။

“ငါ့ဟာကို ငုံလိုက်၊ လပြွတ်ပါ အကုန်ငုံ” ခိုင်စိုးလင်းက အပြစ်ရှိသူ ပီပီ ခိုင်းသမျှ လုပ်သည်။ လောလောဆယ်တော့ သူမငုံနိုင်ပါမည်။ ငပဲကြီးက ဘာမှမှ မထဘဲကိုး။ တော်တော် ကျကသ်ရေယုတ်မ။ လတံရော လပြွတ်ပါငုံထားသည့် ခိုင်စိုးလင်းခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ထားပြီး ကျောပြင်ကို ခါးပတ်ဖြင့် ရိုက်ကစားသည်။

“ဖြတ် ဖြတ် ဖြတ် ဖြတ်” နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် များများဖြစ်ဖြစ် စောက်ကောင်မခိုင်စိုးလင်းက နာသဖြင့် အော်သည်။ သို့သော် အော်လို့မရ။ ကိုယ့်လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးနှင့်အတူ လပြွတ်ပါ ငုံထားရသည် မဟုတ်လား။ ခိုင်စိုးလင်းပါးစပ်ထဲရောက်နေသော ကိုယ့်လီးက ခုမှနည်းနည်း လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသည်။

ခိုင်စိုးလင်းမှာလည်း မနက်စာမစားရသေးဘဲ ရှိစဉ် လီးကြီးကို ငုံထားနေရသဖြင့် စိတ်လည်းညစ်၊ ငိုလည်းငို၊

နာလည်းနာဖြစ်လာသည်။ ငိုသံသဲ့သဲ့ကြားတော့ သူစိတ်နည်းနည်းကြွလာသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမှာ တဖြည်းဖြည်းကြီးလာသော လီးကြောင့် လပြွတ်ကို ငုံလို့မရ ဖြစ်သွားသည်။

“စောက်ကောင်မ ရေသာမခိုနဲ့ အကုန်ပြန်ငုံစမ်း”

ကျောပြင်ကို နည်းနည်းပြင်းပြင်းလေး ရိုက်လိုက်သည်။ ငိုသသဲံ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။ သို့သော် လီးကို မရမကငုံသော်လည်း ဘယ်လိုမှ လပြွတ်ကို ငုံလို့မရဖြစ်နေသည်။ သူ့ဟာက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ။ သို့သော် ကြောက်နေသူကို ဖြဲခြောက်ကြသည်မှာ ဓမ္မတာမဟုတ်လား။

“ပိုနာချင်နေလား၊ ရအောင်ငုံ”

ခိုင်စိုးလင်းသည် သူမအပြစ်နဲ့ သူမမို့ သူ့ပေါင်ကို ဆုတ်ကိုင်က အာခေါင်စိုက်နေသော သူ့လီးထိပ်ကို ဂရုမစိုက်အားဘဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ လပြွတ်ကို ရအောင်ငုံသည်။ လတံက အာခေါင်ကို စိုက်ဝင်နေမှန်း သူသိသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမှာ တအွတ်အွတ်နဲ့ အန်သည်။ မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များ နှာရည်များ လျှာရည်များနှင့်ရွှဲနေသည်။ ခိုင်စိုးလင်း မနေနိုင်တော့သဖြင့် ရုတ်တရက်နောက်ဆုတ်ကာ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှုသည်။ သူက ခါးပတ်ကြိုးဖြင့် လည်ပင်းကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်းက

လက်အုပ်ချီလိုက်သည်။ သူက လည်ပင်းမှ ဆွဲကာ ပေါင်ကြားသို့ လီးပြန်စုပ်ရန် ဆွဲယူလိုက်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် လက်အုပ်က သူ့လီးတည့်တည့် ဖြစ်နေသည်။

“ဒီမှာ ခိုင်စိုးလင်း မင်းလို စောက်ဆင့်မရှိတဲ့ စောက်ကောင်မကို ငါလီ့းစုပ်ခိုင်းရတာ ငါ့လီး ဘယ်လောက် သနတယ်ထင်လဲ၊ ငါ့လီးကို နင်စုပ်ခွင့်ရတာ ကံကောင်းတယ်မှတ်”

“ရွှတ် ရွှတ် ဟင့် ဟင့်”

ခိုင်စိုးလင်းက သလီူ့းကို လက်အုပ်ချီရင်း ငိုနေသည်။

“ခိုင်စိုးလင်း”

“ရှင်”

“စောက်ကောင်မ”

“အဲ အဲလိုတော့ မခေါ်ပါနဲ့ရှင်”

“အောင်မာ စောက်ကောင်မက ရာရာစစ၊ နင့်လို ဟာမကို ငါက တက်ဆောင့်တယ်ဆိုရင် ငါသိက္ခာကျတယ် ဒီတော့ ငါ အေးဆေးအိပ်နေမယ် အပေါ်ကနေ ဆောင့်ချ နားလည်လား”

“မ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုကြီးရယ် နော တောင်းပန်ပါတယ်”

“မထူးပါဘူး၊ ပထမဆုံးအချီတော့ ပါးစပ်နဲ့ ပြီးလိုက်တာပဲ ကောင်းတယ်၊ ပါးစပ်ဟ” သူက ပြောရင်းဆိုရင်း ခိုင်စိုးလင်းမေးစေ့ကို ဆွဲသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမျက်နှာမှာ ကြောက်၍ရော မျက်ရည်များတံတွေးများကြောင့်ရော တော်တော်ရုပ်ဆိုးနေပါသည်။ နဂိုရ်ကမှ ရုပ်ဆိုးရတဲ့အထဲ ဟု သူတွေးမိသည်။ ခိုင်စိုးလင်း ပါးစပ်ကို မသိမသာဟပေးသည်။

“ကျယ်ကျယ်ဟ လျှာထုတ်”

လျှာကို မရဲတရဲ ထုတ်ပေးသည်။ သူက ပါးစပ်ထဲ တံတွေးများထွေးထည့်သည်။

“ငါ့ တံတွေးကို အရင်မြိုလိုက်”

“အွတ် ဝေါ့”

ခိုင်စိုးလင်းပထမတော့ ထိန်းကာ မြိုချသေးသည်။ နောက်တော့ မရ။ အန်သည်။ သို့သော် သူမလက်ဝါးပေါ် အန်ချခြင်း ဖြစ်သဖြင့် တံတွေးများ လက်ဝါးတွင် ပြည့်နေသည်။

“ပြန်ထည့်”

ခိုင်စိုးလင်းမှာ ကြောက်ကြောက်ဖြင့် တံတွေးကို ပြန်မြိုချသည်။ သူ ခိုင်စိုးလင်းလက်ကို

နောက်ပြန်ချည်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်ထားခိုင်းပြီး ပါးစပ်ကို ဟခိုင်းထားသည်။ သူခေါင်းကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။

လီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သော်လည်း ပြန်ထွေးထုတ်သဖြင့် ရင်တစ်ဝိုက်ဖွေးဖွေးဖြူအောင်

ပေကျံနေသော ခိုင်စိုးလင်း၏ စောက်ဖုတ်ကို သူခြေမနဲ့ ထိုးသည်။

“နောက်နေ့ နင့်စောက်ဖုတ်ကို သေချာဆေးထား သွား”

မျက်နှာကို ခြေဖဝါးနဲ့ တော့လိုက်တော့ ခိုင်စိုးလင်း ဘေးတိုက်လဲကျသွားသည်။ နောက်မှ သတိရကာ

နောက်ပြန်ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်း ကုန်းရုန်းထကာ အဝတ်များကောက်ယူသည်။ ထမီကို သူမ နင်းထားလိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်းဆွဲသည်။ မရ။ ထို့ကြောင့် သူ့ကိုမော့ကြည့်သည်။

“သွား ရေသွားချိုး မြန်မြန်ချိုး နင့်ကို ဒီတိုင်းထားလို့ မဖြစ်ဘူး” ရန်နိုင်ခဏစောင့်နေတော့ ထမီအနွမ်း အင်္ကျီအနွမ်းနဲ့ ခိုင်စိုးလင်း ရောက်လာသည်။ အလှပြင်မထားဘဲ ပကတိအတိုင်းဆိုတော့ လိုးချင်စိတ် နည်းနည်းပေါက်သွားသည်။ သို့နှင့် …

“အ… ဟုတ် ဟုတ်လို့လားဟင်”

“ဟုတ်တာပေါ့ကွာ သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ ငါက ဖင်ချရတာကို Carzy ဖြစ်တဲ့ကောင်” ခိုင်စိုးလင်းမှာ အဖုတ်အလိုးခံရမည်ထင်သော်လည်း ဖင်ကို စလိုးခံရသဖြင့် အောင့်သွားလောက်သည်။ သို့သော် သူကလည်း ချန်ထားလေ့ရှိသူ မဟုတ်။ လီးရည်ကိုတော့ ပါးစပ်ထဲ အကုန်သွင်းသည်။

အစပိုင်းတော့ ခိုင်စိုးလင်း ရွံသော်လည်း နောက်ပိုင်း စောက်ကောင်မခိုင်စိုးလင်းက ပါးစပ်နဲ့ဘဲ ဇာတ်သိမ်းခိုင်းတော့သည်။ သူလည်း အကြိုက်တွေ့ကာ နှုံးကျသွားလောက်အောင်ကို ခဏခဏဆွဲဆွဲပေးလိုက်သည်။

“စောက်ကောင်မ”

“ရှင်”

“ဖူးကား လာကြည့်၊ ငါ့လီးပေါ် ဖင်နဲ့ ထိုင်ဆောင့်စမ်း”

ခိုင်စိုးလင်းက ထမီချွတ်ကာ ဖူးကားကြည့်ရင်း သလီူ့းပေါ် ဖင်နဲ့ဆောင့်ချသည်။ သူက ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ဖူးကားကြည့်ရင်း မြန်မြန်ဆောင့်ကွာ ဟု လောလောပေးသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမှာ

တော်တော်ဟိုက်သွားသည်အထိ ဆောင့်သည်။

“မောရင် ထိုင်စုပ်”

ခိုင်စိုးလင်းက ကွတတနဲ့ ထိုင်ချကာ လီးကို စုပ်သည်။ “ထွက်တော့မယ် ထွက်တော့မယ် ဟူး ဟူး”

ခိုင်စိုးလင်းက ထိပ်ကို ငုံထားကာ လက်ဖြင့် ကွင်းထုသည်။ လီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ တဗြစ်ဗြစ်ဝင်သည်။

“ပြစမ်း”

ခိုင်စိုးလင်းက လီးရည်ပြည့်နေသော သူ့ပါးစပ်ကို ဟပြသည်။

“နင် ရုပ်မလှသလောက် စုပ်အားလည်း ညံ့တယ်၊ င့ါတံတွေးတွေ ထည့်ပေးဦးမယ်”

သူက တံတွေးလေးငါးချက် ထွေးထည့်ပေးသည်။ ပလုပ်ကျင်းဆိုသဖြင့် ခိုင်စိုးလင်း ပလုပ်ကျင်းသည်။ မြိုချဆိုသဖြင့် ခိုင်စိုးလင်း မြိုချသည်။

“ငါလည်း လရည်တွေကို သိပ်မသွင်းဖြစ်ဘဲနဲ့ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကယိုဝန်ရသွားမှန်း မသိဘူး၊ အဲဒါ မနည်းဖျက်ခိုင်းလိုက်ရတယ်လေ”

ရန်နိုင်က မိုးမိုးလွင်နှင့် စန္ဒီကို ခိုင်စိုးလင်းနှင့်အကြောင်း ရှင်းပြသည်။ “စန္ဒီ…”

“ရှင်ကိုကို”

“မင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိထွေးထွေး အရသာနဲ့ မင်းလျှာရဲ့ နူးအိတဲ့ အရသာလေးကို ငါ့လီးက ဆာနေပြီ လာပြီးပြုစုပေးလိုက်ပါဦး” ရန်နိုင်က သူ့ထိုင်ခုံကို အလယ်သို့ ဘီးလှိမ့်သွားသည်။ စန္ဒီက ထလာကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်သည်။ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ကာ လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လြက်ဖင့် အသာလေး ဆုတ်ကိုင်ပေးရာ လီးက ထလာသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်း အိအိဖြင့် လီးထိပ်ကို ဖိလကိုတော့ ဆိမ့်နေသည်။ လီးအောက်ပိုင်း အကြောကြီးကို လျှာဖျားဖြင့် လျက်လိုက်တော့ “ဝူး” ဟု ရန်နိုင်က ညည်းသည်။

“မိုးမိုးလွင်”

“ရှင် မောင်”

“မရဲ့ ဟိုဇာတ်လမ်းကို ပြောပြပါလား”

“ဘယ်ဇာတ်လမ်းတုန်း”

“ဟို ကလေးအဖေနဲ့လေ”

“ဟင် သူများရဲ့ အတိတ်ဆိုးကြီးကို ပြောချင်ပါဘူး”

“ပြောပါ၊ တကယ့်အဖြစ်အပျက်ဆိုတော့ နားထောင်ရတာ ပိုဖီးလ်ဖြစ်တယ်၊ အင်တာနက်ပေါ် ဖတတ်ဲ့ ဝတ္ထုကို နားထောင်ရတာ လုပ်ဇာတ်မှန်းသိတော့ ဖီးလ်မလာဘူး။ လုပ်စမ်းပါ”

“အရင်လကလည်း ပြောရသေးတယ်နော်”

“အင်း၊ ခုတလော အသစ်ကို လိုးချင်စိတ်ပေါ်နေတာ၊ အဲဒီလို ဇာတ်လမ်းလေးနဲ့ ဖြေသိမ့်နေရတာ”

“ဟွန့်…”

မိုးမိုးလွင်က အတိတ်မှ သူမဖြစ်ရပ်ကို ပြောပြသည်။ အခန်း (၄)

“သားလေးကော”

“သားလေး နေမကောင်းဘူးဆရာမ၊ အခန်းထဲ သိပ်ထားတယ်၊ ဝင်ကြည့်သွားပါဦး”

“ဟင် ဟုတ်လား” မိုးမိုးလွင်က ဘုမသိ ဘမသိ ကလေးငယ် အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ကလေးကို စာသင်ပေးရင်း သံယောဇဉ်တွယ်မိသည်။ ကိုရူပကတော့ သူ့ခွင်ထဲ ရောက်လာသော မိုးမိုးလွင်၏ တင်လုံးကို ကြည့်ရင်း အခန်းထဲ ရောက်အောင် တော်တော်လေး စောင့်ရသည်။ တကယ်လည်း ကလေးက နေမကောင်းပါ။ သို့သော် ဘွားအေဖြစ်သူက စိတ်မချဖြစ်ကာ လာခေါ်သွားသည်။ ကလေးက မိတဆိုးလေးမို့ သူ မပြုစုတတ်မှာကို စိုးရိမ်ကာ ခေါ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကလေးက သုံးနှစ်ဆိုတော့ တော်တော်ငယ်သည်။ မိန်းမဆုံးတော့ အိမ်နီးချင်းလည်းဖြစ် နဂိုရ်လည်း ခင်ရင်းစွဲရှိသမို့ မိုးမိုးလွင်က ကလေးကို လာထိုင်းပေးရင်း စာလေးသင်ပေးသည်။ ကလေးကို ငဲ့ညာပြီး နောက်မိန်းမ မယူခဲ့သော်လည်း ကြာတော့ ဟိုဟာကို ဆာလာသည်။ မိုးမိုးလွင်ကလည်း တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ဝတလ်ာသည့် အဝတ်အစားများက စိန်ခေါ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။

“ကလေးက ဘယ်မှာလဲဟင်”

ရူပ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး Lock ချလိုက်တော့ မိုးမိုးလွင်က သဘောပေါက်လိုက်သည်။

“ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော်”

မိုးမိုးလွင် မျက်နှာက ကျားရဲမ မျက်နှာသွင် ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။ ကျားရဲမလည်း ကျားရဲထီးနဲ့တွေ့လျှင် ရှုံးရမည် မလွဲပဲ မဟုတ်လား။

“လွတ်နော် လွတ်”

သူဖက်ကာ နမ်းတော့ မိုးမိုးလွင် ရုန်းသည်။ ခါးကို ပွေ့ထားကာ ပါးကို တရတွှ်ရွှတ်နမ်းသည်။ မိုးမိုးလွင် ရှောင်သော်လည်း မရ။ တင်နှစ်လုံးကို ကြုံးကိုင်ဆုတ်ကာ ပင့်ထားတော့ သူမ အင့်ခနဲကို ဖြစ်သွားသည်။ သူမလည်တိုင်ကို ကိုက်ထားလိုက်သည့်ပုံမှာ သူမဘယ်လိုလုပ်လုပ် မရရအောင် ကာမကို ယူတော့မည်မှန်း သေချာသွားစေသည်။

“ကိုရူပ”

ရူပ ဘာမှ မပြောဘဲ တင်နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကာ ပင့်သည်။

“ကိုရူပ”

“ကျွန်မ ကျွန်မ ရှင့်ဆန္ဒကို လိုက်လျောပေးပါ့မယ် လွတ်ပါရှင် လွတ် လွတ်ပါနော်” မရပါ။ ရူပ မလွတ်ပါ။ သူမကိုယ်လုံးကို ဆွဲယူကာ ကုတင်ပေါ်ပစ်အိပ်သည်။ ဆိုဖာများက အိခနဲ ကိုယ်ထဲ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် အနေအထားထဲမှ ရူပက ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။ သူမက ထမီကို မြဲအောင် ဝတ်ထားသဖြင့် တော်တော်ချွတ်ရခက်သည်။

“ဖြည်းဖြည်းချွတ်ပါ”

အတင်းဆွဲချွတ်သဖြင့် တော်တော်နာသည်။ အင်္ကျီကိုပင့်ပြန်သည်။ ဘရာက အခိုင်အမာမို့ နို့ကို ကိုင်မရ

ဖြစ်ပြန်သည်။ ရူပက အတင်းဆွဲပင့်သဖြင့် နို့လည်း တော်တော်နာသည်။

“ဖယ်ပါ၊ ရှင့်စိတ်တိုင်းကျ နေပေးပါ့မယ်”

မရပါ။ ရူပက သူကယိုတိုင်လုပ်ရမှ ကျေနပ်ဟန်ရှိပါသည်။ ဘရာကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။

နို့တစ်လုံးပေါ်တော့ အတင်းကိုင်သည်။ တော်တော်ဆိုးသည့်လူ။ စို့သည်။ ပေါင်ကြားကို ဆွဲပွတ်သည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ အပြုအစုကို မခံဖူးသော မိုးမိုးလွင်မှာ ကြမ်းတမ်းသော အပြုအမူများအောက် တိမ်းမှောက်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဤအထာကို ရူပက မသိ။ သူသိသည်က ဤအပျိုမချောချောလေးထံမှ ကာမကို ခက်ခဲစွာ ရယူမှ ရမည်ဟုသာ သိထားသည်။

မိုးမိုးလွင်။

အပြင်အဆင်ကြောင့် မဟုတ်လည်း သူမဝတ်ပုံစားပုံက တော်တော်အချိုးကျသည်။ ရင်နဲ့တင်က ပြည့်ပြည့်ကျပ်ကျပ်မို့ မြင်တွေ့လိုက်တိုင်း အသည်းယားစေသည်။ ယနေ့ သူမက ထမီအနက်ရောင်တွင် စိန်ပွင့်လို အပွင့်သေးသေးလေးများ ပါသော ပွင့်ရိုက်ထမီဝတ်လာသည်။ အင်္ကျီက အတွင်းအင်္ကျီအနက်ဖြစ်ပြီး အပြင်မှ အဖြူရောင် အင်္ကျီလေး ဖုံးဝတ်လာသည်။ ခုတော့ အင်္ကျီများ မရှိတော့။ ဘရာအနက်ရောင်နှင့် အတွင်းခံအနက်ရောင်လေးသာ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ကျန်သည်။ အရေးထဲ ရူပက သူ့ပုဆိုးသူချွတ်ရာတွင် လွှဲနေသေးသည်။ အထက်သို့ချွတ်ပြီးကာမှ အဆင်မပြေသဖြင့်

အောက်သို့ဆွဲချွတ်ချရသည်။ ထိုအချိန် သူမရုန်းထလိုက်လျှင် ရသော်လည်း သူမဟန်ဆောင်သာ ရုန်းသည်။ သူမအတွင်းခံကို တစ်ဝက်လောက်ချွတ်ပြီး အပေါ်မှ တက်ခွသည်။

“ပြွတ်” “အွတ်”

သူမ တော်တော်အောင့်သွားသည်။ တော်သေးသည်။ ခုနကတည်းက သူမစိတ်လာကာ

စောက်ရည်များစိုနေသောကြောင့် ရှောရှောရှုရှုဝင်သွားသည်။ လူပျိုမဟုတ်တော့လည်း အပေါက်ကိုတော့ တည့်အောင် ထိုးနိုင်သည်လေ။ မိုးမိုးလွင်မှာ အပျိုလည်းဖြစ် ပထမအကြိမ်လည်းဖြစ်သော ထိုကိစ္စကို ပြီးသွားသည့်တိုင် စောက်ဖုတ်နာသည်ကလွှဲ၍ ဘာမှ ကောင်းကောင်း မခံစားလိုက်ရ။ တစ်ခုပဲ

ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူမ တော်တော်လေးကို အော်ရသည်။

လိုးလို့ပြီးသည့်နောက် တော်တော်နဲ့ မထဘဲ သူမပေါ် မှောက်အိပ်နေသော ရူပကို သူမတွန်းထုတ်သည်။

“ဖောက်” သူမစောက်ဖုတ်တွင် စိမ်ထားသော လီးက ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ရူပက ခုမှ ကမန်းကတန်းထသည်။ မိုးမိုးလွင်က သူမအဝတ်ကို ကောက်ကာ ပြန်ဝတ်သည်။ ရူပမှ ဘာစကားမှ မစသဖြင့် သူမလည်း ဘာမှ မပြောဘဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ ပေါင်ကြားထဲတော့ အောင့်လျက်။ ဟန်ဆောင်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ ရေကို အဝချိုးပစ်သည်။

“မင်းလာရဲသေးသားပဲ”

နောက်တစ်နေ့ သူမရောက်သွားတော့ ရူပက ဆီးကြိုပြောသည့်စကား။ ပါးနားတွေ လိမ့်ရိုက်ပစ်ချင်စိတ်ကို

ပေါက်သွားသော်လည်း သူမဟန်ဆောင်လိုက်သည်။

“ပတ်ဝန်းကျင်က ဘာလဲ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာကို အထင်မခံနိုင်ဘူး၊ အမေးမခံနိုင်ဘူး”

“ကိုယ့်ကို ချစ်လို့ မဟုတ်ဘူးလား”

“ဝေးသေး ရှင့်လို အူကြောင်ကြောင်ကို စိတ်ကူးထဲတောင် မထည့်ဘူး၊ မိန်းမ ဘယ်လို ရသလဲကို စဉ်းစားလို့ကို မရဘူး” မိုးမိုးလွင်က ဆွပေးသလို ရူပရဲ့ ယောကျ်ားမာနကို ထိခိုက်လေပြီ။ ရူပ မခိုးမခန့်လေးပြုံးလိုက်သည်။ ထိုအပြုံးအောက်တွင်…

ရူပက မိုးမိုးလွင်ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ချီလိုကသ်ည်။ သူမလက်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယကူာ

နေရာတကျထားလိုက်သည်။ အင်္ကျီကို စချွတ်သည်။ နားသယ်စများကို မထိတထိနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနီးနီးကပ်ကပ်ထားကာ လက်ကို နောက်ပို့၍ ဘရာကြိုးကို ဖြုတ်သည်။ မိုးမိုးလွင်က နမ်းမည်ထင်သောလည်း မနမ်းသဖြင့် မိုးမိုးလွင် နေရခက်သွားသည်။ နို့နှစ်လုံးကို ပွတ်သည်။ နောက် လည်တိုင်များကို နမ်းသည်။ သူမ မော့တက်သွားသည်။ နို့ကို အပေါ်ယံသာ ပွတ်သည်။ သူမနားရွက်ဝန်းကျင်ကိုနမ်းနေသဖြင့် သူမက လှည့်နမ်းသော်လည်း ရူပက ရှောင်ကာ နမ်းသည်။ မိုးမိုးလွင် ဖီးပိုတက်လာသည်။ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသော သူမလက်ကို ဆွဲယူပြီးရူပက လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမက လက်ပြန်ကိုင်ပေးသည်။ သူမနို့နှစ်လုံးကို ဆွဲယူပြီး စို့သည်။ သူမခေါင်းကို သိမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သည်။

ရူပက သူမကို ပေါင်ကြားထဲထည့်ကာ နောက်မှ ဖက်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို ပြိုင်ကစားသည်။ သူမကော့နေသည်။ မိုးမိုးလွင်က ရူပရင်ခွင်ထဲကို မှီလိုက်သည်။ ထမီကိုပင့်လိုက်သည်။

“ဒီနေ့တော့ လိမ္မော်ရောင်လေးနဲ့ လှလွန်းတယ်” သူမ ထမီရောင်ကို ပြောချင်းဖြစ်သည်။ သူမအတွင်းခံကို အဖြူရောင် ဝတ်ထားသည်။ နောက်မှဖက်ကာ အတွင်းခံထဲ လက်နှိုက်သည်။ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်သည်။ နောက်မှ ပခုံးကို နမ်းသည်။ သူမ ပြန်နမ်းချင်သော်လည်း နမ်းမရ ဖြစ်နေသည်။ သူမ ပိုဖီးလ်တက်လာသည်။ လက်ခလယ်ဖြင့် စောက်စေ့ကို ဆတ်ဆတ်လေး ကုတ်သည်။ နို့ကလိုည်း ကိုင်ဆုတ်ထားသည်။ ခုတော့ သူမမောရပြီ။ သူမမျက်နှာကို ဆွဲမော့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သည်။ စောက်စေ့ကို ကလိနေခြင်းကြောင့် ဖီးလ်ပိုလာသည်။ သူမကို လှဲအိပ်စေသည်။ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီကာ အတွင်းခံမချွတ်သေးဘဲ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စောက်စေ့ကို စုပ်သည်။

နို့ကိုလည်း လှမ်းကိုင်ထားသည်။ သူမလေးဖက်ထောက်သည်။ အဖုတ်ကို မပြတ်နှိုက်သည်။

သူမထမီရော အတွင်းခံပါ အကုန်ချွတ်သည်။ စောက်ပတ်ထဲ လက်ခလယ်သွင်းကာ တဆတ်ဆတ်နှင့် ထိုးသည်။ သူမ တဆတ်ဆတတ်ုန်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်က အကုန်ဝင်သည် မဟုတ်ဘဲ တစ်ဆစ်ကျော်ကျော်မျှ သွင်းကာ ကလော်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အောက်မှ စောက်စေ့ကို ကော်တက်ပြီး အပေါ်မှ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ကာ တစ်ဖက်ဖြင့် နို့ကို ပွတ်ချေသည်။ ကိုရူပက သူမစောက်စေ့ကို စုပ်ရင်း အင်္ကျီကိုချွတ်သည်။ သူမခြေများက ကိုရူပကျောကို ပွတ်မိသည်။ သူမဖင်ပေါက်မှ အပေါ်သို့ လျက်တက်သည်။ သူမ စိတ်မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ သူမခေါင်းကို ခါယမ်းကာ ညည်းနေရသည်။ “ကြိုက်လား” “အင်း အင်း” သူမညည်းကာ အဖြေပေးရသည်။ သူမခေါင်းကို မထူကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ နောက် အဖုတ်ကို ပြန်စုပ်သည်။ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို အထက်သို့ပင့်ကာ ကားအောင် ဖိထားပြီး စောက်ခေါင်းထဲကို လျှာနဲ့ ထိုးထည့်ရာ မိုးမိုးလွင်မှာ မူးမိုက်နေအောင် ခံစားရ၏။ သူမတင်လုံးကိုလည်း နေရာစုံအောင် နမ်းလေသည်။ စောက်စေ့ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲနမ်းလေရာ မိုးမိုးလွင်မှာ ကော့၍ နေ၏။ ရူပက ပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်း၍ စောက်ဖုတ်ကို စုတ်သည်။ သူမက လက်နောက်ပြန်ထောက်ကာ တလောကလုံး မှောင်ကျနေတော့၏။

မျက်လုံးများ မဖွင့်နိုင်ပါ။ နှုတ်ခမ်းလည်း မပိတ်နိုင်ပါ။ ရူပမျက်နှာပေါ် ခွထိုင်ရင်းက သူမမှာ

တွန့်လိမ်နေသည်။ ကော့တက်နေသည်။ ရူပက ဘေးတွင် ထိုင်ကာ သူမအဖုတ်ကို နှိုက်ကစားသည်။ တစ်ဖက်က နို့ကိုင်ပြီး ဖိထားသည်။ သို့သော် သူမကော့တက်နေရသည်။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး ကိုရူပက သူမခေါင်းကို အောက်သို့တွန်းချတော့ လီးစုပ်ခိုင်းမှန်း သူမသိလိုက်သည်။ သူမ တစ်ခါမှ လီးမစုပ်ဖူးပါ။ အလိုးပင် မနေ့က တစ်ခါသာ ခံရဖူးသည်။ ကြားဖူးရုံပဲ ကြားဖူးသော ကိစ္စ။ ကြားဖူးတာတောင် သူငယ်ချင်းထဲမှ တစ်ယောက်က ထိုကိစ္စအားသန်ပြီး ကြိုက်ကုန်းလိုက်လုပ်သဖြင့် ဘယ်ဘဲက ဘယ်လို စသဖြင့် ပြောပြီး ဘယ်လိုပုံစံစသဖြင့် ပြောပြဖူးသောကြောင့်သာ ကြားဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် မသင်ဘဲ တတ်သည့် ကိစ္စများထဲတွင် ဤကိစ္စလည်း ပါဝင်သမို့ မိုးမိုးလွင်တစ်ယောက် မတ်နေသော လီးအရင်းကိုကိုင်ကာ ငုံချလိုက်သည်။ နှာခေါင်းသို့ ဘာအနံ့မှန်းမသိ တိုးဝင်လာသည်။ လျှာတွင်လည်း ငံသလိုလို အရသာ ခံစားရသည်။ သို့သော် မရွံမိပါ။ “မင်းက ဒါကြောင့် ငါ့ကို အူကြောင်ကြောင်လို့ ပြောတာကိုး” သူမကို ကျွမ်းကျင်ပြီးသားဟု ရူပထင်သည်လေ။ ရပါတယ်။ ကိစ္စမရှိ။ ရူပက သူမတင်လုံးကို ဆွဲလိုက်သည်။ သူမ၏ တင်လုံးများကို စိတ်ကြိုက်ကိုင်ကာ ဖြဲလိုက် ပူးလိုက်လုပ်သည်။ သူမကတော့ လီးကိုသာ တွင်တွင်စုပ်ပေးသည်။

ရူပက ပက်လက်အိပ်နေသော မိုးမိုးလွင်၏ ဒူးကို ကွေးကာ မှေက်အိပ်ပြီး သွင်းထည့်လိုက်သည်။ လီးက မလွဲမချော် ဝင်သွားသည်။ မိုးမိုးလွင်မှာ အဆာလွန်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် နာရကောင်းမှန်း မသိ။ သို့သော် ညည်းတော့ တော်တော်လေး ညည်းမိသည်။ နာလို့ ညည်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ ကောင်းလို့ ညည်းခြင်းဖြစ်သည်။

ရူပက သူမကို ဆွဲထူသည်။ ပြီးတော့ နောက်ကို မှီချသည်။ သူမက အပေါ်က ဖြစ်သွားသည်။ ဒူးတုတ်အခွလိုက်ဖြစ်သွားသည်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း ဘားတန်းကို ဆုတ်ကိုင်လကိုသည်။ ရူပက သူမတင်နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ပင့်တင်လိုက် ဆွဲချလိုက် လုပ်သည်။ လီးက ဖြည်းညင်းစွာ သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသည်။ တင်လုံးကို ပင့်တင်လိုက်လျှင် သူမနို့က အပေါ်ရောက်သွားသဖြင့် ရူပက အသင့်စို့သည်။ “အားလည်း မရဘူး ညောင်းလည်း ညောင်းလာပြီ”

တကယ် အားမရပါ။ သူမတင်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်တင်သည်။ ဆွဲချသည်။ လီးလုံးက စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်ထွက်သည်။ “ကိုယ်တိုင် ဆောင့်ချလေ” သူမက ရူပပခုံးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်ချသည်။ ရူပကော့ထားပေးသော်လည်း အားမရ။ ရူပက သူမနို့သီးဖျားကို ပွတ်ချေနေသည်။ သူမက အဆာလွန်နေ၍လား မသိ။ အားမရသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမ တိတ်ဆိတ်စွာ

ဆောင့်ချနေသည်ကို ရူပက ချက်ချင်းသဘောပေါက်သည်။

မှန်တင်ခုံပေါ် သူမပေါင်တစ်ဖက် တင်သည်။ သူမမျက်နှာကို ဘေးတစ်စောင်း တွန်းကပ်ထားသည်။ သူမစောက်ဖုတ် ဘယ်လို နေမည်နည်း။ ရူပက တင်တစ်ခြမ်းကို တွန်းကာ သွင်းထည့်သည်။ စောက်ပတ်လမ်းကြောင်း၏ ဘေးသားများကို လီးက တောက်လျှောက်ထိုးဝင်သဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်ထွက်သွားသည်။ ရူပမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမလည်ပင်းကို ချုပ်ထားသည်။ သူမပါးပြင်မှာ

မှန်တွင်ကပ်နေသည်။ ဖျတ်ခနဲ သူမရုပ်ကို လှမ်းမြင်မြင်နေရသည်။ တော်တော်နာသဖြင့် ရှုံ့မဲ့နေသည့်ပုံစံ။ “အ………………”

လေးငါးချက်လောက် ဇောင်းကို ထိုးသဖြင့် သူမ တော်တော်ကို အော်ညည်းမိသည်။ နောက် ခပ်သွက်သွက်ပင် လိုးသည်။ ခုမှ အာသာနည်းနည်းပြေလာသလို ရှိလာသည်။ သူမခပ်တိုးတိုးညည်းသည်။ ညည်းသံတိုးသဖြင့် ရူပက အားကုန် လိုးသည်။

“အား ဟား အား ဟား အွန်း ဟား အိုး ဟား”

“ဝူး ရှီး ဝူး ရှီး”

သည်တစ်ကြိမ်တော့ သူမတကယ် အံကို ကြိတ်ထားရသည်။ တော်တော်ကြာလာပြီ မဟုတ်လား။ စောက်ဖုတ်လည်း ပူလာလေပြီ။ ရူပက ခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ တောက်လျှောက်လိုးသည်။

မိုးမိုးလွင် ဇက်ပုလောက်အောင် နာသည့် ခံနည်းမျိုးဖြင့် နောက်တစ်ကြိမ်ပြောင်းသည်။ ရူပက

ခုံတွင်ထိုင်သည်။ သူမက နောက်ပြန်ဖက်ကာ ကိုယ့်ဟာထဲ ကိုယ်တိုင် ပြန်ကိုင်သွင်းပြီး ဆောင့်ချရသည်။ ရူပက သူမ ဗိုက်သားကို တစ်ဖက် ပေါင်တစ်ဖက်ကို တစ်ဖက် ပွေ့ထားသည်။ အချက်ကျအောင်

ဆောင့်စေသည်။ ခြေတစ်ဖက်က ရူပပေါင်ပေါ် တင်ထားသည်။ ခြေနှစ်ဖက်တင်လိုက်သည်။ မိုးမိုးလွင်သည်

ရူပ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ပေါ် တကထိုင်ကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျှက် ဆောင့်ချသည်။ ဆောင့်ချရင်း သူမထိန်းထားသည့်ကြားက သူမစောက်ရည်ထွက်သည်။ အခန်း (၅) တကယ်တမ်း စောက်ရည်ထွက်နေသူမှာ အမှုသည်များ ဖြစ်ကြသော မိုးမိုးလွင်၊ စုမြတ်နှင့် စန္ဒီတို့၏ ထွက်ဆိုချက်ကို ကွန်ပျူတာဖြင့် မှတ်တမ်းတင်နေသော ရှေ့နေမလေး သီရိဖြစ်သည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူမစာရိုက်မှားသည်။ မျက်လုံးများ ပြာဝေနေသည် မဟုတ်ပါလား။ “ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပါပဲနော်၊ မနက်ဖန်မှ ဆက်ပြောကြတာပေါ့” မိုးမိုးလွင်က ဟုတ်ကဲ့ဟု ခေါင်းညိတ်ကာ တတိသွားသည်။ ရဲသားနှစ်ယောက်က မိုးမိုးလွင်နှင့် စန္ဒီကို လက်ထိပ်ခတ်ကာ ခေါ်သွားသည်။ သီရိက ကွန်ပျူတာကို Shutting down လုပ်သည်။ အခန်းထဲတွင် ရဲတစ်ယောက် ကျန်နေသည်။

ထိုရဲက သူမအင်္ကျီပါးပါးလေးကို နောက်မှ လီးဖြင့်လာထောက်သည်။ ထို့နောက် သူမနို့အစုံကို လာကိုင်သည်။ သူမကလည်း ဖီးလ်ကအပြည့်မို့ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ရဲသားက သူမနို့ကို အတင်းဆုတ်ကိုင်ကာ အထက်အောက် ပွတ်သည်။ တစလ်ုံးက အထက် တစ်လုံးကအောက် ပွတ်သည်။ သူမ၏ ရှေ့နေဝတ်စုံမှာ နဂိုရ်က အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးတစ်လုံးသာ တပ်ထားသည်မို့ အလိုလို ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ အတွင်းအင်္ကျီကြယ်သီးကိုတော့ ရဲသားက ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာကြိုးကို ပခုံးမှ ဆွဲချသည်။ သူမနို့ကို ပွတ်ချေသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို ငုံ့စုပ်သဖြင့် သူမလည်း ပြန်စုပ်သည်။ သူမကို ဆွဲထူသဖြင့် သူမထလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်သို့ သူမလက်ထောက်လိုက်သည်။ သူမ၏ ထမီကို ချွတ်ချသည်။ တင်နှစ်လုံးကို တစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ အထက်အောက် တစ်လုံးစီဆွဲပွတ်သည်။

ရဲသားက သူမကို ရုတ်တရက် နောက်သို့ဆွဲလှည့်သည်။ သူမ ဒူးတုတ်ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် လီးကြီးက သူမမျက်နှာတွင် တန်းမတ်နေသည်။ သူမလည်း တန်းခနဲ ငုံပစ်သည်။ သူမ ဆာနေပြီ။ ပါးပြင်တွင်လည်း လီးတန်ဖြင့် ပုတ်ကစားသည်။ နောက် လီးတစ်ဝက်လောက်ထိ ငုံကာ ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းထုပေးသည်။

“ကိုသိန်းကလည်း စားစရာရှိတော့ တစ်ယောက်တည်း ခိုးစားတယ်”

ခုနက ရဲသားနှစ်ယောက် ရောက်လာသည်။

“အဲလို မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုထွေးနဲ ကိုလင်း လာလေ၊ အတူတူ ဝေစားမျှစားပေါ့” “ရှေ့နေကြီးက လွယ်ပါ့မလား”

“လွယ်လား မလွယ်လားတော့ အခြေအနေကိုပဲ ကြည့်လိုက်လေ”

“ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာကြီးက ငါခံနိုင်ပါ့မလား၊ ထွက်သွားမယ်ထင်တယ်”

“ငါလည်း ရမလားလို့စမ်းကြည့်တာ သူက တကယ်စုပ်တော့ ငါတောင် နည်းနည်းအားနာသွားတယ်၊

ကောင်းလည်း ကောင်းတော့ ငြိမ်နေလိုက်တယ်၊ မထွက်အောင်တော့ ထိန်းပေါ့ကွာ” သီရိခမျာ လီးစုပ်ပေးရင်း လီးအစုပ်မခံဖူးသူနဲ့ လာတွေ့နေသဖြင့် Roll အောက်သလို ခံစားရသည်။ သို့သော် ဘေးတစ်ဖက်စီတွင် လီးကိုယ်စီ လာထိုးပေးကြသဖြင့် သူမကိုင်ပေးကာ ကွင်းထုပေးသည်။ ကိုထွေးဆိုသူက အသားမည်းသည်။ လီးက နက်ပြောင်ပြီး ရှည်မျောမျောဖြစ်နေသည်။ နီဂရိုးလီးကို ပြေးမြင်မိသည်။ ကိုလင်းကလည်း လူပိန်သလောက် လီးကြီးသည်။ သူက အသားလတ်သည်။ လီးကတော့ ညိုသည်။ ထိပ်ပြဲနေသော်လည်း မရဲဘဲ ညိုသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ကြီးသည်ကတော့ အတော်ကြီးသည်။ ကိုသိန်းကတော့ နည်းနည်းဝသဖြင့် လီးက သိပ်မကြီးပါ။ သုံးယောက်ထဲမှာ ကိုသိန်းလီးက အငယ်ဆုံး

ဖြစ်သည်။

ကိုထွေးလီးကို လီးထိပ်တွင် လျှာဖြင့် ဝိုင်းကာ လျက်ပေးသည်။ ကိုထွေးက လီးအစုပ်မခံရဖူးသူ ပီပီ တွန့်သွားသည်။ သူမက လီးထိပ်ကို အကုန်ငုံကာ ပါးစပ်ထဲတွင် လျှာဖြင့် လီးထိပ်ကို ကစားပေးသည်။ “အလှလေးရယ် နှမြောလည်း နှမြောတယ်၊ မင်းဘဝနဲ့ မထကိုတန်ဘူးကွာ၊ အိမ်က ဟာမနဲ့ နေရာချင်း လှဲထားချင်လိုက်တာကွာ၊ နေ့တိုင်း ဒီလိုလေး နှစ်ပါးသွားနေရရင် … ဟူး မိုကလိုက်တာ ဇိမ်ပဲ ဒါပေမယ့် အိမ်က မိန်းမကတော့ ကိုယ်ကချစ်လို့ ယူထားတာဆိုတော့ ဒီလို မလုပ်ခိုင်းရက်ပါဘူး”

“တလောကတော့ မင်းမိန်းမ အရင်ရည်းစားဟောင်းနဲ့ တွဲနေတာကို ငါမိန်းမက တွေ့လိုက်တယ်တဲ့ အဲဒါ မင်းကိုလည်း ငါပြောပြီးသားပါ”

ကိုထွေးစကားကို ကိုသိန်းက ဝင်ထောက်သည်။

“အိုး ဖြစ်ရဲ ဖြစ်ကြည့်လိုက်လေ၊ နှစ်လောင်းပြိုင် လူသတ်မှု ဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ ကြားကြားချင်းတုန်းကလည်း ငါရိုက်လိုက် ပြီးသားပါ၊ မိန်းမတွေက အရိုးကွဲမှ အသည်းစွဲတယ် ထင်ပါတယ်ကွာ၊ ငါရိုက်လိုက်တာ နည်းနည်းလွန်သွားလား မသိဘူး တစ်ပတ်တောင် ဖျားယူသွားတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါက မလျှော့ဘူးဟေ့ကောင်၊

နောက်တစ်ခါ ကြားရင် ဒီထက်ဆိုးစေရမယ်လို့ ပြောထားတယ်” “ကိုယ့်မိန်းမကျတော့ မဖောက်ပြန်နဲ့တဲ့၊ ကိုယ်ကျတော့”

ကိုလင်းက ဝင်ပြောသည်။ “ငါက ဘာလုပ်နေလို့လဲ” “မင်းအခု ဘာလုပ်နေတာလဲ” တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောနေကြသည်။ ပြောရင်း ကိုလင်းက သူမခေါင်းကို ဆွဲလှည့်သည်။ သူမလည်း ကြားနေရသည်များကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကိုလင်းလီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သည်ကြားထဲက သူတို့ ပြောသည့်စကားများက သူမ ဘယ်အဆင့်ရောက်သွားသည် မသိ။ ကြည့်ပါဦး။

“ဟ ဒီကောင်မက ဆာလို့ ငါတို့ဆီ လာဖြဲခံနေတာ၊ သူ့ဆန္ဒကို ငါတို့ မဖြည့်ဆည်းပေးရင် ငါတို့က လူမှုရေး နားမလည်ရာ ကျမှပေါ့ကွ”

ထိုသို့ဖြင့် ရှေ့နေမလေး သီရိသည် လူမှုရေးနားလည်သော ရဲသားသုံးယောက်၏ အပြုအစုကို ကောင်းမွန်ပြည့်ဝစွာ ခံယူပေးလိုက်သည်။ သူမက တပြိုင်တည်း အလိုးခံချင်သည်။ တစ်ယောက်က စောက်ဖုတ်၊ တစ်ယောက်က ဖင်၊ တစ်ယောက်က ပါးစပ် စသဖြင့် ခံချင်သော်လည်း ရဲသားငအူများက တစ်ယောက်စီ တက်လိုးကာ လီးရည်ကို အဖုတ်ထဲ ထည့်ထည့်ခဲ့ကြသည်။

ယနေ့တော့ ရုံးတက်ရန်မလို ရဲစခန်းသို့သွား၍ တရားခံများ၏ ထွက်ဆိုချက်များကို ဝတ္ထုသဖွယ်ရေးရန်သာ ယူရမည်ဖြစ်၍ အပြင်သို့ Shoping Centre ထွက်သကဲ့သို့ သီရိတစ်ယောက် ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်လာမှ သူမကို သူမသတိထားမိသည်မှာ ခရမ်းပြာရောင်ဖြစ်နေသဖြင့် ရဲမေနှင့်ပင်

တူနေသေးတော့သည်။ စကဒ်နဲ့လည်းဖြစ်တော့ ပိုဆိုးသွားသည်။ သို့သော် အရေးမကြီး။ သို့နှင့် ရဲစခန်းကို

ရောက်လာခဲ့သည်။

“အားတော့ နာပါတယ်ခင်ဗျာ၊ ဒီနေ့ အထက်က ရောက်မှာမို့လို့ ဘယ်အမှုသည်နဲ့မှ မတွေ့ရဘူးတဲ့ခင်ဗျ” သူမ မနေ့က တွေ့ခဲ့သော ရဲသားများ မဟုတ်။ ဂျူတီပြောင်းသွားပြီထင့်။ “ဗိုလ်ကြီးကတော့ ရှေ့နေမလေးလာရင် သူရုံးခန်းထဲ လာဖို့ မှာထားပါတယ်ခင်ဗျ” သီရိ တော်တော်စိတ်ညစ်သွားသည်။ ရဲတွေက တော်တော်အရစ်ရှည်သည်။ သည်ကနေ့ အမှုစစ်ပြီးနောက် မနေ့ညလို ဖြစ်ခဲ့ပါက ဘယ်လိုလုပ်ပစ်မည်ဟု စိတ်ကူးထားသမျှ သဲရေကျ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ရောက်ဖူးနေကျမို့ ဗိုလ်ကြီးအခန်းထဲသို့ တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ ဘယ်ရဲဘော်ကမှလည်း မစစ်သည်ကိုတော့ နည်းနည်း အံ့အားသင့်မိသည်။ ခါတိုင်းဆို ဘာကိစ္စလဲဆိုပြီး လေကြောတော်တော်ရှည်သည် မဟုတ်ပါလား။ ခုလို မမေးတော့လည်း ကောင်းပါသည်။

“ဟင် မနက်စောစောစီးစီး အရက်ဝိုင်း”

ဗိုလ်ကြီးနဲ့အတူ အခြားသူမ မသိသော ဗိုလ်နှစ်ယောက်ကို တွေ့ရသည်။ ဘေးတွင်တော့ ရဲမေသုံးယောက်မှ အရက်ငဲ့ပေးနေသည်။ “ရှေ့နေမလေးဆိုတာ သလူား”

တစ်ယောက်က မေးတော့ ဗိုလ်ကြီးက ဖြေသည်။ ဗိုလ်ကြီးနာမည်မှာ တောက်ထွန်းဖြစ်သည်။

“ဟုတ်တယ် သူပဲ၊ ကဲ ရှေ့နေမလေး သီရိ မင်းရဲ့ သတင်းကတော့ ငါတို့ စခန်းတစ်ခုလုံးမွှေးနေတာပဲ၊ ဒါက ဗိုလ်မှူးသော်ကတဲ့။ ဒါက စခန်းမှူးထူးစိန်၊ သတူို့က ဒီစခန်းကို လာစစ်ဆေးတာ၊ ဧည့်ခံစရာက ရာထူးတက်ချင်တဲ့ ရဲမေသုံးယောက်နဲ့ စခန်းထဲကို အမှုသည်လာစစ်တဲ့ မင်းရယ်ပဲရှိတော့…” စခန်းမှူးထူးစိန်က သူမကို ခြေစခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။

“ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်ကတော့ မေသန်းနုတို့ ကိုယ်လုံးမျိုးပဲ၊ ဒီလိုမိန်းမမျိုး ငါနဲ့ မရတာပဲ စိတ်နာသဟေ့”

“ဟာ ဆရာကလည်း ကိုယ့်မိန်းမ မဟုတ်လည်း ဆရာ့စိတ်ကြိုက်တွေချည်း ရနေတာပါပဲ”

“အေးကွာ မင်းလို တပည့်မျိုးတွေ ရှိတော့ ဆရာအဆင်ပြေတယ်၊ မင်းရာထူးတက်စေရပါမယ်”

သော်ကဆိုသူက ရဲမေတစ်ယောက်၏ တင်ကို ပွတ်နေသည်။ သီရိက ရဲမေမျက်ခွက်ကို တစ်ချက်ကြည့်တော့

ပြည့်ဖူးဖြစ်နေသည်။ အော် အပြင်တွင် တော်တော်မောက်မာသည့် ရဲမေက အခုတော့လည်း အဆိပ်မရှိ

ဖြစ်နေရှာသည်။ သော်က ဆိုသူကလည်း ကိုင်ချက်ပြင်းလောက်သည်။ ပြည့်ဖူးမှာ တွန့်ကာ မျက်နှာညိုးညိုးသွားသည်။ ဖီးတော့တက်မှာပေါ့လေ။ နောက်တစ်ယောက်ကြည့်တော့ ပိုပိုဆိုသည့် ရဲမေ။ ပိုပိုကို ဗိုလ်ကြီးတောက်ထွန်းက ပေါင်မှ သိမ်းဖက်ထားသည်။ တောက်ထွန်းက သူ၏ အနီးကပ်ထားသဖြင့် နို့ကို ဆွဲဆွဲစုပ်သည်။ ပိုပိုကလည်း စို့ချက်ကောင်းသော ဗိုလ်တောက်ထွန်း၏ ပါးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ ရဲမေတစ်ယောက်မှာ ရွှန်းလဲ့ဖြစ်သည်။ သူမကိုတော့ ထူးစိန်က ပေါင်ပေါ်တင်ဖက်ထားသည်။

“ကောင်မလေးက လေးယောက်ဖြစ်နေတော့ တစ်ယောက်ကို နားခိုင်းလိုက်ရမလား ဆရာ”

“အိုး နိုး ကိုယ်ကတော့ နည်းတောင် နည်းနေသေးတယ်”

“ဟုတ်လားဆရာ”

“အေး… အရင် ဣန္ဒြေရှင်တည်းခိုရိပ်သာကို စစ်ဆေးတုန်းကဆို ကိုယ်တို့က သုံးယောက် ကောင်မလေးက ရှစ်ယောက်တောင်ကွ၊ အဲတုန်းကတောင် စိတ်ထဲနည်းသေးတယ်လို့ ထင်နေတာ၊ ခု ဒီလေးယောက်တည်းဆို ဝပါ့မလားလို့ တွေးနေတာကွ”

“ဟုတ်လားဆရာ ဖြည့်ပေးရဦးမလား ဟင်”

“အဲလို သိတတ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီကွာ၊ ဒီတစ်ယောက်တည်းနဲ့တင် မင်းကို

တော်တော်ကျေးဇူးတင်တာပါ”

စခန်းမှူးက ဘာမှ မချွတ်ရသေးသော အနေအထားမှ နို့ရှိရာကို တစ်ချက်လျက်တက်လိုြက်ပီး ပြောသည်။

“အဲတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် ပြန်သတိရလာတယ်ဗျာ” ဗိုလ်မှူးက ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။

“အွန်း အင်း”

ဗိုလ်မှူးက ပြည့်ဖူး၏ တင်နှစ်လုံးကြားထဲ လက်ချောင်းများသွင်းကာ စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းနှိုက်သည်။ ဗိုလ်ကြီးက သားရေတများများကျသည်။

တောက်ထွန်း၊ သော်က နှင့် ထူးစိန်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြသည်။ သီရိ၊ ပြည့်ဖူး၊ ပိုပိုနှင့် ရွှန်းလဲ့တို့လည်း ကိုယ့်အဖုတ်ရှေ့ရေး ကိုယ်စီတွေးကာ ရင်ခုန်ကြသည်။

တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီဖက်ကြ လှဲကြရင်း နောက်ဆုံး ထူးစိန်ဆိုသူက သီရိနှင့် ရွှန်းလဲ့ကို တစ်ဖက်စီရပ်ခိုင်းကာ ဖက်ထားသည်။ သော်ကက ပြည့်ဖူးကို ဖက်ထားသည်။ တောက်ထွန်းက ပိုပိုကို ဖက်ထားသည်။ ထူးစိန်က ရွှန်းလဲ့ကိုယ်ကို နောက်သို့လှည့်စေသည်။ ရွှန်းလဲ့က အသာလှည့်လိုက်သည်။ အနီတွင် အမည်းစင်းလိုင်းများပါသော ပါတိတ်ထမီကို ဝတဆ်င်ထားသည်။

“နည်းနည်းလေး ကုန်းပေးပါဦး” ရွှန်းလဲ့က အသာကုန်းလိုက်သည်။ ထူးစိန်က ရွှန်းလဲ့တင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ “နည်းနည်းတော့ အိနေပြီ၊ စခန်းထဲမှာတင် မင်းဘယ်နှစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်ရပြီလဲ” “ဟုတ်… နည်းနည်းပါးပါး ပါရှင့်”

“ပြောပြနိုင်မလား” “ဟင့် ဟင့်အင်း”

“ဟား ဟား ဟား မင်းတို့ မိန်းကလေးတွေက ဘယ်လောက်ခံရခံရ ခံပစ်လိုက်မယ်၊ ပြောတော့ မပြောနိုင်ဘူး၊ ဆိုတာ များတယ်၊ ဒါပေမယ့် တလောတုန်းက ငါရယ် သော်ကရယ် အဲဒီ တည်းခိုခန်းရှိတဲ့ နယ်ပိုင် သိန်းဦးရယ်ကို တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် ဆက်သပူဇော်တဲ့ မိန်းကလေး ခုနှစ်ယောက် မိန်းကလေး ခုနှစ်ယောက်ဆိုတာထက် ကျောင်းသူ ခုနှစ်ယောက်နှင့် တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် နုနုမေကတော့ သူ့တို့ ဖြစ်အင်လေးကို ပြောပြကြတယ်၊ လိုးချင်တဲ့ ကောင်မလေးကို တက်လိုးလိုက်၊ သတိူု့ရဲ့ သနားစရာ အားကျစရာ ကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးကို နားထောင်လိုက်နဲ့ သုံးရက် သုံးညလုံးလုံး တကယ့် ငရဲခန်းထဲက သုခဘုံပဲကွ သိလား”

“ပြော ပြောပြကြည့်ပါလားဗျာ၊ စိတ်ကူးလေး ယဉ်ကြည့်ရလဲအောင်”

“ပြောပါ ကျွန်မ စာတွေ ဘာတွေ ရေးပါတယ်၊ သူတို့ ဖြစ်ရပ်လေးကို ဝတ္ထုလေး ဘာလေး ရေးရအောင်” သီရိက ဝင်ပြောသည်။ “သော်က ဘယ်လိုလဲ”

“စားမြုံပြန်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ခင်ဗျားပြောဗျာ၊ခင်ဗျားက အပြောကောင်းတယ်”

“ခင်ဗျားတော့ မြှောက်နေပြန်ပြီ၊ ပြောပါ့မယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း ပြောချင်နေတာပါ၊ မှားတဲ့အခါ လိုတဲ့အခါ ခင်ဗျား ဖြည့်ပြောဦးဗျ” အခန်း(၆) ငရဲခန်းသွား သုခဘုံသားများ

ထူးစိန်ကို သူ့တပည့်များက ကွယ်ရာတွင် ဘူးစိန်ဟု ခေါ်ကြသည်။ သူက တမင်ယူတာလား၊

တာဝန်ကျလာတာလား ဘယ်သူမှ မသိသော ကိစ္စကတော့ဖြင့် “ပြည့်တန်ဆာ နိုင်နင်းရေး” လုပ်ငန်းများတွင် သူက ထိပ်ဆုံးမှ တာဝန်ကျသည်။

“ကျွန်မ မိန်းမပျက် မဟုတ်ဘူး၊ ရှင်တို့ လွတ်”

“ဘယ်မိန်းမပျက်မှ ကျွန်မ မိန်းမပျက်ပါ၊ ကျွန်မကို ဖမ်းပါလို့ မပြောဘူးကွ”

“လွတ်နော် မဟတု်ဘူးလို့ ကျွန်မ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ၊ ကျွန်မမှာ ယောကျ်ားရှိတယ်၊ ကလေးရှိတယ်၊ လွတ်”

“မင်းတို့ဟာမတွေ ကလိမ်စေ့ ငြမ်းဆင်တော့ အတော်ကျွမ်းတယ် ဟုတ်လား” အသက် ၂၈ နှစ်ခန့်ရှိ အရပ်အမောင်း ကောင်းကောင်းနှင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် စက်ဘီးကို ချိန်းကြိုးငုံ့ပြင်နေစဉ် ရဲများက ဖမ်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အတန်တန် ငြင်းသည့်ကြားမှ ရဲစခန်းသို့ ပါသွားခဲ့ရသသည်။

“အမည်——- နီနီဝင်း”

“အသက် ——— ၃၂”

“အိမ်ထောင် ——- ရှိ”

“သားသမီး——– ၂ ယောက်”

စသဖြင့် စစ်ဆေးပြီးနောက် “လင်မသိအောင် သားသမီးစရိတ်ကို ပြည့်တန်ဆာ ဘဝဖြင့် ရှာဖွေသည်” ဟု စွပ်စွဲလိုက်သည်။ နီနီဝင်းငိုသည်။ ထူးစိန်က ထလာပြီး နီနီဝင်း ပခုံးကို ကိုင်သည်။

“တစ်ခုတော့ ရှိတယ်၊ မင်း ဒီပြစ်မှုက လွတ်ကင်းအောင် တစ်ည ငါ့အခန်းထဲ ဝင်အိပ်ပေးလိုက်ရင်ပေါ့”

“ရှင်…”

နီနီဝင်း အငိုတိတ်သွားသည်။ သူမ ရင်ခုန်လာသည်။ ဒါ ထောင်ချောက်လား။ သို့သော် သူမယောကျ်ားသည် သူမကို ငုတ်တုတထ်ား၍ တစ်နေ့တွင် ပုရစ်ဖူးတည်ခိုခန်းမှ မိန်းကလေး တစ်ယောက်နဲ့ ထွက်လာသည်ကို သူမ တိုက်ရိုက်တွေ့ခဲ့ရသည်။ ပုရစ်ဖူး တည်ခိုးခန်းဆိုသည်မှာ ညတည်းခိုခန်းမဟုတ်။ တစ်ချိန်လျှင် ဘယ်လောက်ဆိုပြီး စုံတွဲများအား လက်ခံသော တည်းခိုခန်း။ ကယိုပီသည့် မိန်းကလေးများရှိလျှင် ခေါ်ပြီး ဖြုတ်သည့် နေရာ။

“အိပ်ပေးပြီးရင် လွတ်ပေးမှာလားဟင်” “အိုး ဆယ်ခါလွတ် ဆယ်ခါလွတ်”

ထူးစိန်သည် အငိုတိတ်စဖြစ်သဖြင့် ရှိုက်ကာနေသော နီနီဝင်းအား ခါးမှ သိမ်းဖက်ကာ အခန်းထဲ ခေါ်ဝင်ခဲ့သည်။

“မင်း အသက်က တကယ် ၃၂ လား”

“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”

“မထင်ရဘူးကွာ၊ ၂၈ တောင် ငါက မင်းပါးရေလေးကို ကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းကြည့်တာ၊ ငါခန့်မှန်းတာ လွန်များ သွားမလားလို့ တွက်နေတာ မင်းက ငါထင်တာထက်တောင် အသက်ကြီးသေးတယ်”

အိပ်ခန်း တံခါးသော့ကို ချက်ဆိုပိတ်လိုက်သည်။ ထူးစိန်က သိပြီးသား ဖြစ်သော ကိစ္စ တစ်ခုရှိသည်။ ထိုအရာကား ရဲဘော်များ သူ့ကို ချောင်းကြည့်မည့်ကိစ္စ။ ထို့ကြောင့်…

နောက်မှ သိမ်းဖက်ကာ ပေါင်ရင်းကို ဆွဲ၍ တေ့ထားလိုက်ပြီး ဗိုက်သားများ ပွတ်သပ်ကာ နို့ကို ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။ နို့ကို ပင့်၍ ပွတ်ရင်း လည်တိုင်များ နမ်းသည်။

“ဖူးကား ကြည့်ဖူးလား”

“ရှင်”

“အပြာကားတွေ ကြည့်ဖူးလား” ထူးစိန်က ခပ်တိုးတိုးလေး ကပ်မေးသည်။

“ကြည့် ကြည့်ဖူးပါတယ်” “ကြိုက်သွားပြီ”

ထူးစိန်သည် တေ့ထားသည်ကို တော့ရင်း ပါးများကို မွတ်သပ်စွာ နမ်းကာ ဆက်ပြောသည်။ “ကိုယ့်ကို ဖူးကားထဲကအတိုင်း ပေးရမယ်နော်”

“ရှင်…”

“စုပ် အဲ လီးစုပ်တတ်လား”

“အ. မ.. မလုပ်ရဲဘူး”

“ကိုယ် အရင် လျက်ပေးမယ်နော်၊ ဖူးကားထဲအတိုင်းပေါ့” နီနီဝင်းမှာ တံတွေးကို ခဏခဏ မြိုချမိသည်။ အင်္ကျီကြယသ်ီးများ တစ်လုံးချင်းစီ ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ ဘော်လီကြိုးကို ဖြုတ်ကာ ထူးစိန်က အဝေးသို့ လွှင့်ပစ်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ ပူးလိုက် ခွာလိုက် ပင့်လိုက် ဆုတ်လကိုကိုင်သည်။ လည်တိုင်များ ပါးများကိုလည်း တရစပ်နမ်းသည်။ နီနီဝင်းမှာ ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက် အိပ်ပေးသည်။ ထူးစိန်က တင်လုံးကို ဆုတ်လိုက်ရင်း ခါသည်။ ထမကီု ချွတ်သည်။ အတွင်းခံ အနီကို ချွတ်သည်။ သူမကို တဖြည်းဖြည်း ဆွဲလှည့်ပြီး ပက်လက်လှန်သည်။ ယောကျ်ားနှင့် ညတိုင်း လိုးကြသော်လည်း ဒီလို မချွတ်ဖူးသဖြင့် နီနီဝင်းနည်းနည်း ရှက်နေသည်။

“အမွေးတွေကတော့ အထူကြီးပဲ”

သူမ ရေချိုးရင်း နှိုက်ဆေးသည်မှ လွှဲ၍ မကြည့်ခဲ့ဖူးသော စောက်မွေးများကို ပြောနေသဖြင့် သူမရှက်သည်။ ထူးစိန် အပေါ်တက်လာကာ သူမလက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ

“ကိုယ့်ကို ကြည့်ပါဦးကွ”

ဟုပြောသဖြင့် သူမ မျက်လုံးကို မရဲတရဲ ဖွင့်သည်။

“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ” သူမ နဖူးကို စနမ်းသည်။ မျက်ခုံးကြားကို နမ်းသည်။ နှာတံကို နမ်းသည်။ ပါးတစ်ဖက်စီကို နမ်းသည်။ မေးစေ့ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ သူမ မရဲတရဲ ပြန်နမ်းသည်။ တော်တော်ကြာ နမ်းဖြစ်သည်။ သူမနို့ကို ကိုင်ကာ စို့သည်။ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးစို့သည်။ သူမလက်ကို ယူကာ ထူးစိန်က ပေါင်ကြားကို လှမ်းကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမ ကြောက်နေမိသည်။ ဘောင်းဘီ မချွတ်သေးသော်လည်း လီးလုံးကြီးကို ကိုင်မိသဖြင့် သူမ တွန့်သွားသည်။ ထူးစိန်က ဒူးထောက်ကာ အင်္ကျီများ ချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီချွတ်သည်။ သူမ တစ်ဖက်သို့ လှည့်နေမိသည်။

“ကြည့်ပါကွ” သူမ မျက်နှာကို ဆွဲလှည့်သဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ လီးက ရှည်ပြီး တုတ်လှသည်။ ကြည့်ဖူးသည့် အပြာကားထဲက လီးလောက်ကြီးသည်။ ချွန်လည်း ချွန်သည်။ သူမ နည်းနည်း ကြောက်သွားသည်။ သူမလက်ကို လှမ်းယူပြီး လီးကို ကိုင်ခိုင်းသဖြင့် သူမ ကိုင်မိသည်။ နွေးစိစိကြီးက သူမလက်တစ်ဆုပ်စာ လောက်ရှိနေသည်။ သူမလက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ခိုင်းသည်။ သူမသိပါသည်။ ဒါ ဂွင်းထုတာ။ ထူးစိန်က အမွေးမည်းမည်းအုံအုံအောက်က စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းဖြင့် ပွတ်သည်။ သူမ

ကြောက်နေသည့်ကြားက ထူးစိန်မှာ သူမခေါင်းကို ထူပြီး ပေါင်ရင်းတွင် တင်လိုက်သည်။ လီးထိပ်က သူမ ပါးစပ်ဖျားတွင် တေ့နေသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို မပွင့် တပွင့်ဟပေးသည်။

“လူဆိုး သူအရင် လျက်ပေးမယ် ပြောပြီး အရင်စုပ်ခိုင်းတယ်” နီနီဝင်းက တွေးသည်။

“မင်းလို အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ ဆော်ပေါင်းများစွာ ငါနည်းမျိုးစုံနဲ့ ဖြုတ်လာခဲ့တာပါကွာ” ထူးစိန်က တွေးသည်။

လီးထိပ်က သူမနှုတ်ခမ်းကို ထိုးမွေရင်း တဖြည်းဖြည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသည်။ အရိပ်ပြသဖြင့် သူမလျှာထုပ် ပေးသည်။ ထူးစိန်က သူမလျှာပေါ်လီးထိပ်ကို ပုတ်ကစားသည်။ နှာခေါင်းထဲ လီးနံ့ကို အစက ရွံသော်လည်း

နောက်တော့ ယဉ်လာသည်။ သူမခေါင်းကို တစ်စောင်းကိုင်ပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းသည်။ ပြန်နှုတ်သည်။ ထိုးသွင်းသည်။ ပြန်နှုတ်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ နီနီဝင်းမှာ ဖီးလ်တက်လာသဖြင့် ဘာမှ သိပ်မသိတော့။ ဘာမှလည်း မတွေးချင်တော့။ ထူးစိန် ကုတင်အောက်ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်သည်။ နီနီဝင်း လေးဘက်ထောက်ကာ နေပေးတော့ ထူးစိန်က ခေါင်းကို တစ်ဖက်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ လီးတစ်ဝက်ကျော် ဝင်သည်။ သူမလည်း တွေ့ဖူးသလောက် အတတ်ပညာဖြင့် စုပ်ပေးသည်။ ပါးများ ချိုင့်ဝင်နေအောင် စုပ်ပေးသည်။ နီနီဝင်း လေးဘက်ထောက်ရင်း လှည့်သည်။ ထူးစိန်သည် စောက်ဖုတ်ကို တံတွေးဆွတ်လိုက်သည်။ တင်တခြမ်းကို ပင့်ကာ လီးဖြင့် စောက်ဖုတ် အက်ကြောင်းကို အထက်အောက် ဆွဲပွတ်သည်။ တစ်ချက် နှစ်ချက် ဆွဲစဉ်က သူမတတ်နိုင်သော်လည်း စောက်ခေါင်းထဲ လီးခေါင်းမြုပ်ဝင်ပြီးနောက် ဆက်မသွင်းပဲ ထွက်ထွက်သွားသည်ကို သူမ သည်းမခံနိုင်တော့။

“လိုးပါတော့ရှင် လိုးပါတော့” သူမ ဆန္ဒအတိုင်း လီးလုံးကြီးမှာ သူမစောက်ခေါင်းပေါက်မှ တစ်ဆင့် သူမ၏ သားအိမ်ရှိရာသို့ တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာပြန်တော့ သူမ အော်ရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်များ ပူတက်သွားသည်။ ဖြည်းဖြည်း ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်သွင်းသည်။ နောက်တစ်ခါသွင်းတော့လည်း ပုံစံတမျိုးဖြင့် နာသည်။ သူမ ညည်းရုံဖြင့် မရ။ အော်သည်။ ထူးစိန်က သူမဆံထုံးကို ဆုတကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ သူမ အမေကို တမ်းတမိသည်။

“အမေ့”

ခဏ စိမ်ထားသည်။ ဆက်ဆောင့်သည်။

“အမေ့” အခန်း တစ်ခုလုံး သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးတပွက်ပွက် ဝင်နေသည့် အသံနဲ့ သူမ တအားအား အော်ညည်းသံကသာ ပွက်လောရိုက်နေသည်။ ကြာလာတော့ သူမ လက်ထောက်မထားနိုင်တော့။ ထူးစိန်ကလည်း အထာသိသည်။ သူမ ဘေးတစ်စောင်း အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တစ်ဖက်ကို ရှေ့ပို့ကာ နောက်မှ ကားယားခွပြီး စိုက်သွင်းချသည်။ ဘယ်လို သွင်းသွင်း နာသဖြင့် နီနီဝင်း အော်သည်။ ပြီးတော့ ကြည့်ဖူးသာ ကြည့်ဖူးပြီး တစ်ခါမှ မခံဖူးသော နည်းဖြစ်သလို အိမ်က ယောကျ်ားပုံစံဖြင့်ဆိုလျှင် ပြီးသွားသည်မှာ ကြာလှပြီ ဖြစ်သော အနေအထား မဟုတ်ပါလား။ သူမကိုယ်ကို တွန့်လိမ်နေအောင် လှည့်ထားပြီး နောက်မှ ဆောင့်သွင်းရင်း သူမနို့ကို ပွတ်ဆွဲကိုင်ရမ်းသည်။ ထူးစိန်က လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူမ စိတ်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် သူမ မထင်သော အကွက်ကို နင်းသည်။ “ထွီ” ဆသိုဖြင့် သူမစောက်ပတ် တစ်ဝိုက် တံတွေးများ စိုကုန်သည်။ နောက် ပူကျစ်သော လျှာကြမ်းကြမ်း၏ အရသာကို သူမ၏ နုအိနီရဲနေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများက သိလိုက်ရသည်။ အဖုတ်ကို အလျက်ခံရသော အရသာက ဘာနဲ့မှ မတူ။ အကြောများ အားလုံး ဆိမ့်တက်သွားသည်။ လျက်ပေးရင်း ထူးစိန်က ပေါင်တစ်ဖက် ထမ်းသည်။ လျှာထိပ်ဖြင့် စောက်စေ့ကို ထိုးမွှေသည်။ “ရဲမှူးရယ် ရှင်ကျွန်မကို ခဏခဏ ဖမ်းပါ ခဏ ခဏ ဖမ်းပေးပါ” သူမ အတွေးထဲမှ တောက်လျှောက် ပြောနေမိသည်။ ထူးစိမ်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မချီကာ ကိုယ်ကို ဇောက်ထိုး အနေအထားရောက်အောင် ချီထားသည်။ စောက်ဖုတ်ကို မပြတ်ငုံထားသည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် တေ့ထားပြီး တောက်လျှောက် လျက်သည်။ ဖင်ပါလျက်ပေးသည်။ ဖင်ပေါက်ကို လျှာဖျားနဲ့ မွှေတော့ “အားနာလိုက်တာ ရဲမှူးရယ်” ဟု စိတ်ထဲက ပြောမိသည်။ အပြင်သို့ မပြောမိပါ။ ကောင်းလွန်းသော အရသာများ ဆုံးရှုံးရမည့်အရေးကို ကြောက်သည်။ “အမွေးတွေ” ထူးစိန်က သူ့ပါးစပ်ထဲ ကပ်နေသော နီနီဝင်း စောက်မွေးလား ဖင်မွေးလား မသိသော အမွေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူမနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သည်။ နီနီဝင်း အရူးအမှုးစွဲလမ်းသွားသည်။ “ဖင်ကို လိုးမယ်နော်” “ကိုကို့သဘော ကိုကို့သဘော” ဟုတ်ပါသည်။ သည်လောက် ထူးခြားသော အရသာကို ပေးနိုင်စွမ်းသော ကိုကိုအား သူ့စိတ်ကြိုက် ခံပေးပစ်မည်။ တကယ်ပင် ထပ်မံထူးခြားသော အရသာများကို သူမ ထပ်ရမည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ “ဖင်ခံဖူးလား” “သူနော် သူများက ခုမှ ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ တွေ့ဖူးတာ”

“ဖင်ခံရင် နာမှာ မကြောက်ဘူးလား”

“ကိုကို့လီး တိုင်လောက်ကြီးလဲ ခံပေးမှာပဲ”

“ဒါဆို ဖင်မလိုးခင် လီးကို အာခေါင်ထိအောင် စုပ်ပေး”

“ဟုတ် ကကို့သဘော” ထူးစိန်က နီနီဝင်းခေါင်းကို ကိုင်ကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲ မရမက သိပ်ထည့်သည်။ နီနီဝင်းက ထူးစိန်ပေါင်ကို ဖက်ထားပြီး မျက်ရည်ထွက်သည်အထိ ငုံစုပ်ပေးသည်။ ဖင်ချတော့လည်း အဆုံးထိ သွင်းရန် နီနီဝင်းပင် ပြောသည်။ သူမ စွဲလန်းနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ဇာတ်သိမ်းတော့ လီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ သွင်းသည်။ သူမ အသာအယာပင် ဟထားပေးသည်။ လီးရည်များ အဖိတ်အစင် မရှိစေရ။ နှုတ်ခမ်းတွင် ပေကျံနေသော လီးရည်ကိုပင် သူမလက်ညိုးဖြင့် သပ်ပြီး လျက်ကာ မြိုချလိုက်သည်။ နီနီဝင်းသည် ထူးစိန်ရင်ခွင်ထဲတွင် အချစ်ကို ရင်ခုန်တတ်စ ကလေးငယ်လို ပျော်မြူးနေသည်။ ထူးစိန်ကလည်း နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲရန် အားမွေးနေသည်။ ဘွားတော်က အသက် ၃၂ နှစ်သာ ဆိုတယ်။ အတော်နု မဟုတ်လား။ ပြီးတော့

ဆွဲလို့ကောင်း ပြီး အပေးကြမ်းသည့် ဆော်ဆိုလို့ သူလိုးဖူးသမျှ ဆော်တော်တော်များများရှိသော်လည်း နည်းသည်။ မှတ်မှတ်ယယ လေးငါးယောက်သာ ရှိမည်။ ထိုထဲမှ သိပ်မကြာသေးခင်က ကချင်မလေး တစ်ယောက်ကလည်း ယခု နီနီဝင်းလို ကြမ်းခဲ့ ရမ်းခဲ့သည်။ သူမနာမည် ဆိုင်းဇီ။ ကချင်တွေက နာမည်တူများသည်။ သူမနာမည်မေးတော့ ဆိုင်းဇီဟုသာ ဖြေသည်။ သူမ၏ ကံဆိုးမှုများကို သူက ထပ်မံကံဆိုးစေခဲ့ပါသည်။ သူမ အပြောအရ မြစ်ကြီးနားမှ ရထားဖြင့် စီးလာစဉ် ပစ္စည်းအားလုံး အိပ်မွေ့ချဆေးဖြင့် အခိုးခံရသည်ဟု ဆိုသည်။ သို့သော်လည်း ဘာဆို ဘာမှ ပါမလာသော ဆိုင်းဇီဆိုသည့် သူမအတွက် ထူးစိန် ဖြည့်ဆည်းပေးရမည်မှာ တာဝန် မဟုတ်ပါလား။ “မင်းကို ရွေးစရာ နှစ်ခု ပေးမယ်၊ ထောင်ထဲမှာ ဆယ်နှစ်နေမလား၊ ငါနဲ့ တစ်ပတ် နေမလား၊ စဉ်းစားပါ၊ သေချာ စဉ်းစားပါ၊ ငါပြောလို့ လုပ်ရတယ်လို့ မင်းမဖြစ်စေနဲ့” “နင်နဲ့ တစ်ပတ်နေပြီးရင် ငါမြစ်ကြီးနား ပြန်ဖို့ မီးရထားခ ပေးမလား”

အပြော အဆို အတော်ရိုင်းသည့် ဟာမ။ “အိုးပေးမယ်၊ လမ်းစရိတ် အပြည့်အစုံ ထည့်ပေးမယ်” “ဒါဆို နင်နဲ့ လိုက်နေမယ်” “နင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိတယ်နော်”

“သိပါတယ်၊ နင်ငါ့စောက်ပတ်ကို လိုးချင်လို့” “ရှင်းတယ်ကွာ၊ ကြိုက်သွားပြီ၊ ဒီနေ့တော့ နင့်စောက်ပတ်ကို ငါမလိုးသေးဘူး၊ ဒီနေ့ အချုပ်ကနေ ထောင်ထဲပို့ရမယ့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ရှိတယ်၊ သူ့ကို ငါကြိုက်တယ်၊ ငါလိုးတယ်၊ သူက ငိုတယ်၊ ငါလိုးပြမယ်၊ နင်မငိုရဘူး၊ ပြီးတော့ နင်ဖူးကားတွေ ကြည့်ရမယ်၊ အဲဒီထဲအတိုင်း ငါ့ကို ခံပေးရမယ် နားလည်လား” “ရတယ်လေ၊ နင့်သဘောပဲ”

“ရဲဘော် နွေးနွေးစိုးကို ဒီခေါ်ခဲ့” ရဲဘော်တစ်ယောက်မှ နွေးနွေးစိုးဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ခေါ်လာသည်။ နွေးနွေးစိုးကို ဘာကြောင့် ဒီလူကြီး ကြိုက်တာလဲဟု ဆိုင်းဇီတွေးသည်။ တွေးမရပါ။ ထူးစိန်သည် မိန်းမစုံ လိုးဖူးသော်လည်း ခုလို ဖက်တီးဖြစ်လုလု ဝနေသည့် ကောင်မလေးမျိုးကို မလိုးဖူး။ ထို့ကြောင့် စမ်းလိုးကြည့်သည်။ ငိုလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ (ဒုတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)