မရှောင်နိုင်တဲ့ အတွေ့

“နှင်း” “စားလေ…ရော့” စားပွဲပေါ်ရှိ ပန်းကန်ထဲက ဘူးသီးကျော်တစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး နှင်းဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို မင်းခန့်က ခွံ့ကြွေးလိုက်သည်။ သူမနံမည် အပြည့်အစုံက ခင်မေနှင်းပါ သူကတော့ ချစ်လွန်းလို့ နှင်းလို့ပဲ အမြတ်တနိုးခေါ်ပါတယ်။ နှင်းကို မင်းခန့် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ချစ်ရှာသည်။ ချစ်သူသက်တမ်း(၃)နှစ် အတွင်းမှာ လက်ကိုင်ရုံ ပါးလေးနမ်းရုံကလွှဲပြီး ကျန်တာဘာမှ မလုပ်ပေ။ ချစ်ရသောနှင်းကို မင်းခန့် တန်ဖိုးထားသည်။ ဒါကြောင့်မို့လည်း လွန်လွန်ကြူးကြူး မဖြစ်အောင် ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေသည်။ အခွင့်အရေးတွေရှိပေမယ့် မယူခဲ့တာ မင်းခန့်ရဲ့ နှင်းအပေါ်ထားတဲ့ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားတဲ့ ချစ်ခြင်းကြောင့်သာဖြစ်သည်။ ဘူးသီးကြော်ခွံ့ကြွေးနေတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ရင်း နှင်းရင်ထဲမှာ အချစ်တွေပြည့်နေသည်။ ဒီလို ဂရုတစိုက်ရှိတဲ့ သူမို့လည်း နှင်းကို သူပစ်သွားမှာ ကြောက်သည်။ အခွင့်အရေး မယူတတ်သောသူမို့လည်း မောင့်ကို လေးစားမိသည်။ အခွင့်အရေး ယူခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း နှင်းက ပေးဖို့အသင့်ပါ မောင်ရယ်။ “အန်တီ ကျွန်တော်တို့ဝိုင်းက ဘယ်လောက်ကျလဲ ခင်ဗျ” “ဘူးသီးကြော်တစ်ပွဲတည်းဆိုတော့…တစ်ထောင်ပဲကျပါတယ်ကွယ်” မင်းခန့် တစ်ထောင်တန်တစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီးသည်နှင့် ကားတံခါးကို နှင်းဝင်ထိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်အောင် ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “မောင့်ရဲ့ ဒီလို ဂရုတစိုက်ရှိမှုတွေကြောင့် နှင်း စိတ်ချမ်းသာရပါတယ် မောင်ရယ်”လို့ ရင်ထဲမှာ တိုးတိုးလေးပြောနေမိတယ်။ “နှင်းဖာသာ ဖွင့်လို့ရပါတယ် မောင်ရဲ့” “မောင်ကိုယ်တိုင် ဖွင့်ပေးချင်လို့ပေါ့ နှင်းရဲ့” “နှင်းဘယ်သွားချင်သေးလဲ” “သွားစရာမရှိတော့ပါဘူး မောင်ရယ်” နှင်းကို လမ်းထိပ်ချပေးပြီး မင်းခန့် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။

“သား…လာထိုင်အုန်း” ကျောမှီတဲ့ ပေါ်မှာ နဂါးပုံ ဖော်ထားတဲ့ တမလမ်းသားခုံကြီးပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်သော ဦးဘထူးက အခုမှဝင်လာသော သားဖြစ်သူကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့…ဖေဖေ” မင်းခန့် ခါးလေးကိုင်းကာ ဖေဖေ့ရှေ့ရှိ ခုံတစ်ခုံတွင် ဝင်ထိုက်လိုက်သည်။ ဖေဖေ့ကို မင်းခန့် ချစ်ကြောက်ရိုသေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်မရှိတော့သဖြင့် ဒီအဖေကပဲ သူ့အပေါ်မှာ မိခင်လိုတစ်မျိုး ဖခင်လိုတစ်မျိုး ဒီအရွယ်ထိရောက်အောင် ထိန်းကျောင်းလာခဲ့ရတာ မင်းခန့်အသိပါ။ သား မင်းအခု အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း “၂၆ နှစ်ထဲမှာပါ ဖေဖေ” “အေး…ဒါဆို ငါ့သားမှာ ချစ်သူရှိလောက်ရောပေါ့” “ဗျာ…” ဖေဖေအခုလို မေးလာလိမ့်မယ်လို့ မင်းခန့်မထင်ထားပေ။ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းလည်း မသိပါ။ ရင်တွေလည်း တုန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖေ့ဖေ့ရှေ့ကနေ ချက်ခြင်းပျောက်ကွယ် သွားချင်မိတယ်။ “ဖေဖေ…မေးနေတာ ဖြေလေ သား” “သားမှာ ရည်းစားရှိနေပြီလား” ဖေဖေက ထပ်မေးနေတော့ မဖြေလို့မဖြစ်တော့ပေ။ ဖေဖေစိတ်တိုလာလျှင် ကြောက်ဖို့ ကောင်းသည်။ အရဲစွန့်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။ “ဟုတ်ရှိပါတယ်…ဖေဖေ” “ဟား…ဟား….ဟား…” “ငါ့သားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲကွ” “ရည်းစားတွ ဘာတွေတောင် ရှိနေပါပေါ့လား” “ဟား…ဟား….ဟား…” ဖေဖေရဲ့ ရယ်မောသံကြားမှပဲ စိတ်တွေတည်ငြိမ်စပြုလာခဲ့သည်။ နောက်ထပ် ဘာများ ပြောဦးမလည်းဆိုပြီး နားစိုက်ထောင်နေမိသည်။ “ဖေဖေဟာ အခုအချိန်မှာ မိခင်တစ်ယောက်လိုမျိုး သားဖြစ်သူကို မေးနေရှာသည့်အတွက် မင်းခန့် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသည်။ “ကဲ သားမှာ ရည်းစားရှိတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန် သားကောင်မလေးကို ဖေဖေနဲ့တွေ့ဖို့ ခေါ်လာခဲ့ ဟုတ်ပြီလား” “ဖေဖေတို့က ချမ်းသာပြီးသားဆိုတော့ ဆင်းရဲတာချမ်းသာတာမလိုဘူး စိတ်ရင်းကောင်းတဲ့သူပဲလိုတယ်” “ကဲ…ကဲ… သားလည်း သွားတော့ ဖေဖေ သတင်းစာဖတ်လိုက်ဦးမယ်” ဖခင်ရှေ့မှ ဝမ်းသာခြင်းများစွာနဲ့ မိမိအခန်းရှိရာသို့ ခြေလှေမ်းတွေ ဦးတည်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ နှင်းနဲ့တွေ့ရင် ပြောပြဖို့ စကားတွေစဉ်းစားရင်း ညအတော်နက်တော့မှ အိပ်ပျော်သွားသည်။

“နှင်း” “ပြောလေမောင် ဘာပြောမလို့လည်း” “မောင့်ရဲ့ဖေဖေက နှင်းကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့” “အဲဒါ နှင်းဖက်က လိုက်တွေ့ဖို့ရာ အဆင်ပြေမပြေ” “ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ် နှင်းကဆင်ရဲတော့” နှင်းဆီကသိမ်ငယ်တဲ့ စကားတွေ ထပ်မကြားချင်တော့၍ နှင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို မင်းခန့်လက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။ “အဲဒါတွေလျှောက်မပြောပါနဲ့ ဖြိုးရယ် မောင့်ဖေဖေက ဆင်းရဲချမ်းသာ မရွေးတတ်ပါဘူး အခုလို ခေါ်တွေ့တာကလည်း ဖေဖေကနှင်းကို အကဲခပ်ကြည့်ရုံ သက်သက်ပါ ကျန်တာဘာမှ လျောက်မတွေးနဲ့တော့ မနက်ဖြန် နှင်းကို မောင် လမ်းထိပ်ကနေ လာစောင့်ပြီးခေါ်မယ် ကဲ…တစ်ခုခုစားပြီးပြန်ကြစို့”။ ပန်းခြံထဲက အထွက်မှာ နှင်းလက်ကလေးကို မင်းခန့် အားပေးသည့်အနေဖြင့် ကိုင်၍လျှောက်လာသည်။ မနက်ဖြန် ဖေဖေနှင့် သူ့ချစ်သူလေးဖြိုးတို့ တွေ့ဆုံမှုမှာ အဆင်ပြေပါစေလို့လည်း ရင်ထဲမှာ ကြိတ်ပြီး ဆုတောင်းနေမိသည်။ “လာပါ နှင်းရဲ့ မကြောက်ပါနဲ့” မောင့်ဖေဖေရဲ့ အိမ်ကြီးက ခမ်းနားလွန်းလှသည်။ မိမိက ပိုက်ဆံတအား မချမ်းသာပေမယ့် သူများစားသလိုစားနိုင်သည်။ သူများဝတ်သလို ဝတ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ ချမ်းသာမှုက သူမကို အားငယ်စေသည်။ အိမ်ထဲသို့ ချေလှမ်းရန်ပင် မဝံ့ရဲတော့ပေ။ မောင်ဇွတ်အတင်းဆွဲခေါ်လာလို့သာ မောင့်ဖေဖေရှေ့ ရောက်လာရတာ။ ဘေးမှာ မောင်သာမရှိရင် ဒူးတွေခွေပြီး လဲကျသွားနိုင်သည်။ မောင့်ဖေဖေကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ ခန့်ညားလွန်းလှသည်။

မောင်ကသာ အသက်ငါ့ဆယ့်လေးနှစ်လို့ ပြောမထားရင် လေးဆယ်ကျော်လောက်ပဲ ထင်ရလောက်အောင် မောင့်ဖေဖေက နုပျိုလှသည်။ “ဖေဖေ” “သားသူ့ကို ခေါ်လာခဲ့ပါပြီ” ဦးခန့်ထူး သတင်းစာဖတ်နေရာကနေ ကောင်မလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက အသားလေးကဝင်းဖန့်ပြီး မျက်နှာလေးကလည်း ချောလှသည်။ အရပ်ကလည်း မြင့်သည်လို့ ပြောလို့ရသည်။ ခါးလေးကလည်း သေးသွယ်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း ကွေးညွှတ်နေသည်။ သားဖြစ်သူ ရွေးတက်သားပဲလို့ စိတ်ထဲကနေ ပြောမိသည်။ “ကဲ ထိုင်ကြ” နှစ်ယောက်သား နီးရာ ခုံတွေမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ “သူ့နာမည်က ခင်မေနှင်းပါ ဖေဖေ” “ဖေ့ဖေ့နာမည်က ဦးခန့်ထူးတဲ့” “သမီးအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း” ဘယ်ကနေ စမေးရမှန်းမသိတော့ ဦးခန့်ထူး အသက်ကို အရင်မေးလိုက်ရသည်။ “၂၀ နှစ်ထဲမှာပါဦး” “ကျောင်းကရော ပြီးသွားပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” “ဘာမေဂျာနဲ့လဲ သမီး” “အီကိုမေဂျာနဲ့ပါ ရှင့်”။ ဖေဖေနှင့်နှင်း စကားပြောနေတာကို ကြည့်ရင်း မင်းခန့်ကြည်နူးမိနေသည်။ နှင်းနဲ့ ဖေဖေ တော်တော်လေး အဆင်ပြေတာတွေ့တော့ ဝမ်းသာမိသည်။ နှင်းကို ဖေဖေချွေးမအဖြစ် လက်ခံမည့် သဘောမှာရှိသည်။ ဖေဖေတို့ပြောနေတာ တော်တော်ကြာပြီလို့ တွေးနေတုန်းရှိသေးတယ် “သားတို့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြေခကြအုန်း ဖေဖေ အခန်းထဲသွားနားလိုက်ဦးမယ် ..ဪ ဒါနဲ့…သားသူ့ကို ထမင်းကြွေးပြီးမှ ပြန်ပို့… ဒေါ်လေးခင်မြကို ဖေဖေ ထမင်းဟင်းချက်ခိုင်းထားတယ်.. သမီးလည်း ထမင်းစားပြီးတော့မှပဲသွား” “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” ဖေဖေကတော့ နှင်းကို ချွေမတော်ဖို့ လက်ခံသွားပြီနဲ့တူတယ်။

မောင် ပျော်လိုက်တာ နှင်းရယ်။ သူတို့ မင်္ဂလာဆောင်ကို လာတဲ့ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်ရင်း မင်းခန့်နဲ့ ခင်မေနှင်း ပျော်လို့ မဆုံးတော့။ ဖေဖေက ဇွတ်စီစဉ်လို့သာ ဒီမင်္ဂလာပွဲလေး ဖြစ်လာခဲ့တာ။ လာသမျှ ဧည့်သည်တွေကို အပြုံးကိုယ်စီနှင့် ဧည့်ခံနေကြသည်။ မင်္ဂလာဆောင်အခန်းအနားပြီးသွားတော့ မင်းခန့်တို့နှစ်ယောက်ကို ဦးခန့်ထူးက သူ့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်သည်။ “သား…” “ဗျာ…ဖေဖေ” “ရော့…သားတို့အတွက် အခန်းသော့” “ဖေဖေက သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် မင်္ဂလာဦးလက်ဆောင် အဖြစ်ပေးတာ” ဖေဖေကတော့ သူတိုနှစ်ယောက်အတွက် အခန်းသော့ပေးပြီးတာနဲ့ ထွက်သွားသညိ။ ဖေဖေပေးသောအခန်းသော့လေးကို ကိုင်ကာ ပူပူနွေးနွေး ဇနီးလေးဖြိုးနှင့်အတူ မိမိတို့နှစ်ယောက် အိပ်မည့်အခန်းကို အပြေးလေးသွားကြည့်မိတော့သည်။ လုံးဝကို မထင်မှတ်ထားရလောက်အောင် ဖေဖေက အခန်းကို ပြင်ပေးထားတာပါလား။ ကုတင်နဲ့မွေ့ယာကလည်း နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မှန်တင်ခုံကအစ နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မွေ့ယာကို သေသေခြာခြာကြည့်လိုက်တော့ စပလိန်မွေ့ယာ ဖြစ်နေသည်။ နှင်းကတော့ မှန်တင်ခုံမှာထိုင်ပြီး အလှပြင်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဖြုတ်မလို့ လုပ်နေသည်။ ဝတ်ထားသော ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီလေးကိုပါ လဲတော့မည် ထင်သည်။ “နှင်း” “ပြောလေမောင်” “လက်ဝက်လက်စားနဲ့ ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီတွေကို မလဲသေးပါနဲ့အုန်း “ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ရဲ့” “မောင့်ဇနီးလေးကို ဒီသတို့သမီဝတ်စုံလေးနဲ့ ချစ်ချင်လို့ပါ” “ဟာ…မောင်နော် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလည်း” “ရှက်စရာကြီး” “လျှောက်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးနှင်းကလည်း နှစ်ယောက်ကောင်းဖို့ ပြောတာပါ” “မောင်နော်…သွား” “မသွားပါဘူးနှင်းရဲ့…နှင်းကို ချစ်ရအုန်းမယ်လေ” ”ဟာကွာ ဒါပဲပြောပြောနေတော့တာပဲ” နှင်းရဲ့ သွယ်လျတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို မင်းခန့်ပွေ့ချီးပြီး ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ နှင်းရဲ့ ပါးလေးကို စပြီးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အောက်ကညီတော်မောင်ကလည်း တောင်လာလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ “မင်းခန့်ရေ…မင်းခန့်” သူ့နာမည်ကို အိမ်အပြင်ဘက်မှ လှမ်းခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။ အခုမှအစပျိုးကာရှိသေး အပြင်ဘက်က ခေါ်သံကြောင့် မင်းခန့် ဖီးပျက်သွားသည်။ “ဟေး…ဘာလဲကွာ” “ခဏလေးနော်နှင်း မောင့်သူငယ်ချင်းတွေကို ထွက်တွေ့ လိုက်အုန်းမယ်”။

“မင်းရဲ့ မင်္ဂလာဦးညမှာ ငါတို့ကို လိုက်ပြီး ပြုစုဦးမှပေါ့ကွ ပြုံးမောင်က စပြီးပြောလိုက်သည်။ “မင်းငါတို့ကို လိုက်မတိုက်ရင် ငါတို့နှစ်ယောက်စလုံး မပြန်ပဲဒီမှာ အိပ်လိုက်မှနော်” သန်းဇော်က ထပ်ပြီး ချွန်ပေးလိုက်သည်။ “ဟာမင်းတို့ကလဲကွာ…ဒီလိုလုပ်လို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလည်း” “မနက်ဖြန်မှ ငါလိုက်တိုက်မယ်လေနော်” “ငါတို့က ဒီနေ့သောက်ချင်တာ မင်းလိုက်တိုက်မလား မတိုက်ဘူးလား” “ငါတို့တော်တော် တင်းလာပြီနော်” ပြုံးမောင်နှင့် သန်းဇော်တို့ စိတ်ဆိုးမှာကို မင်းခန့််မလိုချင်ပါ။ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့လည်း လိုက်တိုက်ဖို့ ဆုံဖြတ်လိုက်သည်။ “ဒါဆိုလည်း ခဏစောင့်အုန်းကွာ” “နှင်းကို အကြိုးအကြောင်း သွားပြောလိုက်အုန်းမယ်” “ဟေး…ဒါမှ ငါ့တို့သူငယ်ချင်းကွ” ပြုံးမောင်နှင့် သန်းဇော်တို့ ပြိုင်တူပြောလိုက်ကြသည်။ “နှင်း…ဟိုလေ…” “ဘာပြောမလို့လဲမောင် ပြောလေ” “မောင့်သူငယ်ချင်းတွေက ဇွတ်လိုက်တိုက်ခိုင်းနေလို့ အဲဒါ” “ဪ…မောင်ရယ်…ဒါများ လိုက်တိုက်လိုက်ပေါ့..တစ်ခုတော့ ရှိတယ်နော် မောင်သာအများကြီး မသောက်ခဲ့နဲ့” “အင်းပါ နှင်းရဲ့” “ဒါတွေကြောင့် နှင်းကို မောင်ချစ်နေရတာ” “အဝတ်စားတွေ မလဲပစ်နဲ့နော်” “အင်းပါ” သူ့ရဲ့အသစ်စက်စက်ဇနီးလေးကို နဖူးလေးနမ်းပြီး မင်းခန့် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘီယာဆိုင်ကို လိုက်သွားတော့သည်။

“ဒင်ဒေါင်…ဒင်ဒေါင်….” နာရီသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ၁၀ နာရီထိုးသွားပြီ။ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ မောင့်ကို အရက်တွေများမူးအောင် တိုက်နေတာလား။ မောင်ကလည်း ပြန်မလာသေးဘူး။ ဗိုက်တွေကလည်း အရမ်းဆာနေပြီ။ ဒီအချိန်ထိ ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီကြီးနဲ့ဆိုတော့ အပြင်ထွက်စားဖို့ကလည်း မသင့်ပေ။ မောင့်အဖေ တွေ့သွားရင် သူမကို ရူးသွားပြီ ထင်ရင်အခက်ပါ။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိပါ။ “ဝှီး” “ဖုတ်” “အမလေး…” အိမ်မြှောင်တစ်ကောင် သူမ၏ အပေါ်သို့ကျလာသဖြင့် သူမ လန့်ပြီးအော်ကာ မေ့သွားသည်။ “ဟေ့…ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း” ဦခန့်ထူး လှမ်းပြီအော်မေးလိုက်သည်။ စူးစူးဝါးဝါးအော်သံကြောင့် လင်မယားနှစ်ယောက် ရကာစရှိသေးတယ် ရန်ဖြစ်နေတာလားဆိုပြီး စိတ်ပူသွားသည်။ သတင်းစာဖတ်နေသည့် အရှိန်လေးတောင် ပျက်သွားသည်။ ဘာသံမှထပ်မကြားတော့ ပိုပြီးစိတ်ပူသွားကာ သားဖြစ်သူတို့ အခန်းရှေ့ရပ်ကာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ချွေးမဖြစ်သူ ခင်မေနှင်းက ကြမ်းပြင်တွင် လဲကျနေသည်။ သားဖြစ်သူကို ရှာတော့ အခန်းထဲမရှိ။ ဒီကောင် ဘယ်များထွက်သွားပါလိမ့်။ အင်း…မဖြစ်ချေသေးဘူးဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ ချွေးမဖြစ်သူ ဘယ်လိုကနေ သတိလစ်သွားလည်းမသိ။ ဦးခန့်ထူး သတိပြန်လည်အောင် လုပ်နေရသည်။ “သမီး…သမီး…” ခင်မေနှင်းရဲ့ ပခုံးလေးကို ကိုင်လှုပ်ပြီး ဦးခန့်ထူးခေါ်နေသည်။ “အား…ကျွတ်…” “သမီး သတိရလာပြီလား” “ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သတိလစ်နေတာလည်းကွယ်”ဟို…သမီးအပေါ်ကို အိမ်မြှောင်ပြုတ်ကျလို့ ဦးခန့်ထူး အခုမှ သူ့ချွေးမလေးကို သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည်။ သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီကို အခုအချိန်ထိ မလဲရသေးတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ စီးထားသော ပုံတော်ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကလေးကအစ ရှိနေသည်။

ဒီတော့ ဦးခန့်ထူး မနေနိုင်တော့ပဲ မေးလိုက်သည်။ “သမီ…အခုချိန်ထိ ဘာလို့ အဝတ်အစားတွေ မလဲသေးတာလည်း” “ဟို…မောင်က သူပြန်လာတဲ့ထိ ဒီပုံစံအတိုင်းလေးထားဆိုလို့ပါ” “သူပြန်လာတဲ့အထိဆိုတော့ အဲဒီကောင်က ဘယ်သွားနေလို့လည်း” “သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အိမ်ကိုလာပြီး ခေါ်လို့ ဘီယာဆိုင်လိုက်သွားတာပါ ဖေဖေ” “အေးကောင်းကွာ…ပြန်လာမှ တွေ့ဦးမယ်…ဒီကောင်တော့လား…” “သမီး…မသက်သာသေးဘူးလား” ခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနှင့် ဖိနှိပ်နေရှာသော ချွေမလေးရဲ့ ပုခုံးလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်းက ဦးခန့်ထူး မေးလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ကဲထထ ဒီကြမ်းပြင်ပေါ် အကြာကြီး ထိုင်လို့မကောင်းဘူး သမီး” “ကြွေပြားတွေ ခင်းထားတာဆိုတော့အေးတယ်…တော်ကြာဖျားနေအုန်းမယ်” “ကုတင်ပေါ်မှာ ခဏလှဲနေ…” “ ဒုတ်…” “ဘုန်း…” ချွေးမလေးရဲ့ လက်မောင်းလေးကို ဦးခန့်ထူးကိုင်ပြီး လိုက်အပို့မှာ ကုတင်နားတွင် တစ်ယောက်ခြေတစ်ယောက် ခလုပ်တိုက်မိသလိုဖြစ်ပြီး ဟန်ချက်ပျက်ကာ အသစ်စက်စက် စပရိန်မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ နှစ်ယောက်သား လဲကျသွားသည်။ အသက်ငါးဆယ့်လေးနှစ်အရွယ်ရှိ ဦးခန့်ထူး၏ ကျန်းမာတောင့်တင်းသော ကိုယ်လုံးကြီးအောက်မှာတော့ အသက်၂၀အရွယ်ပင် ဖြစ်သော်လည်း ဖွံ့ထွားလှသော နှင်းတစ်ယောက် ပိလို့နေသည်။ “လှလိုက်တာ…သမီးလေးရယ်” မိန်းမဖြစ်သူဆုံးပါးသွားကတည်းက တစ်ကိုယ်ရေနေလာတဲ့ ဦးခန့်ထူးတစ်ယောက် အထိအတွေ့တွေကို မရှောင်နိုင်တော့ပေ။ သားဖြစ်သူ အခုမှမင်္ဂလာဆောင်ထားသော မိန်းကလေးပါလားဆိုတာလည်း သတိမရတော့။ သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီလေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေရှာသော ခင်မေနှင်းရဲ့ နုနယ်ပျိုမြစ်တဲ့ အလှတရားတွေကို မြင်နေရသောကြောင့် ဦးခန့်ထူးရဲ့ အသိစိတ်တွေကို ရာဂစိတ်တွေဖုံးလွှမ်းသွားတော့သည်။ ချွေးမဖြစ်သူရဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း မိမိ၏ မျက်နှာနှင့် မျက်နှာခြင်းဆိုင်ဆိုတော့ ချွေးမဖြစ်သူရဲ့ စိုပြည်ပြီးရှင်းသန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးရဲ့ အလှတရားများကလည်း ဦးခန့်ထူးကို ပိုပြီးရင်ခုန်စေသည်။

ဦးခန့်ထူးတစ်ယောက် ပါးစပ်ကနေ နှစ်ကိုယ်ကြားရေရွတ်ပြီး ချွေမဖြစ်သူရဲ့ ပန်းရောင်ဆိုးထားထားသော ကော့ညွှတ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အငမ်းမရ စုပ်ယူနမ်းလိုက်မိတော့သည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်…” “အွန့်…အွန့်…” နှင်းခဗျာ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတာကြောင့် ရှောင်တိမ်းလို့မရတော့ပဲ ဦးခန့်ထူးရဲ့ ငတ်မွတ်တောင်းတတဲ့ အနမ်းတွေအောက်မှာ အသံလေး “တအွန့်…အွန့်…”မည်ရင်း ခံလိုက်ရရှာသည်။ တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတော့လည်း ဦးခန့်ထူးရဲ့ သန်စွမ်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ဘေးလဲကျအောင် မတွန်းထုတ်နိုင်တော့ပေ။ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဖြည်းဖြည်း မာပြီးကြီးလာသည့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ အတန်ကြီးကလည်း သူမရဲ့ ထိုင်မသိမ်းလုံချည်အောက်က အဖုတ်လေးကို ဖိထားသည်။ နောက်ပြီးတော့ မောင့်ဖေဖေရဲ့ လက်တွေကလည်းအငြိမ်မနေတော့ပဲ သူမရဲ့ လဖက်ရည်ကြမ်းပန်းကန်သာသာရှိသော သူမရဲ့ နို့အုံလေးကို ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်၊ နယ်လိုက်လုပ်နေသည်။ မောင်တစ်ခါမှ မထိမကိုင်ခဲ့တဲ့ နေရာတွေကို မောင့်ဖေဖေက အငမ်းမရကိုင်တွယ်နေတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ဝမ်းနည်းတာလိုလို သာယာမိတာလိုလို ဖြစ်နေရပြီ။။ မောင့်စောင့်ထိန်းသမျှကို မောင့်ဖေဖေက တစ်ရက်တည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖျက်စီးပစ်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။

တည်ကြည်ခန့်ညားလှတဲ့ မောင့်ဖေဖေက သူ့သားအခုမှယူထားတဲ့ သတို့သမီးလေးဆိုတာတောင် သတိမရနိုင်လောက်အောင် အသိစိတ်ကင်းမဲ့သလို ဖြစ်နေသည်။ မျက်လုံးတွေကလည်း ရဲနေပြီး နှုတ်းခမ်းမွှေးတွေလည်း ထောင်နေသည်။ သူ့သားပြန်မလာခင် ကိစ္စတွေပြီးပြတ်ဖို့အတွက် ချွေးမပူပူနွေးနွေးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်နေရာက ရပ်လိုက်ပြီး ချွေမလေးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲပြီးအလယ်မှာ နေရာယူလိုက်သည်။ “တော်ပါတော့ ဖေဖေရယ်…မလုပ်ပါနဲ့တော့… သမီးကို သနားပါအုန်း…. အင့်…ရွှတ်….နှင်း အခုမှတောင်းပန်ပြီး ငိုရှိုက်နိုင်တော့သည်။ သူမအဖုတ်လေးကိုလည်း လုံချည်ပေါ်ကနေ အုပ်ပြီးကာထားသည်။ “ဖေဖေ့စိတ်တွေထိန်းလို့ မရတော့ဘူးသမီးရယ်” “ဖေဖေကို ခွင့်လွှတ်ပါတော့ကွယ်” ဖိုးကျော် လူမှန်းမသိခင်ကတည်းက ကင်းကွာခဲ့တဲ့ အရာဆိုတော့လည်း ဦးခန့်ထူး လက်မလွှတ်ချင်တော့။ ချွေးမလေးရဲ့ ပေါင်ကိုလည်း ဖြဲထားပြီး လိုးဖို့နေရာယူထားပြီးပြီ။ လိုးတော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ကာ ပန်းရောင် ထိုင်မသိမ်းလုံချည်လေးကို လှန်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝတ်ထားတဲ့အတွင်းခံ အဖြူရောင်ဘာင်းဘီလေးကို ရိုးရိုးတန်းတန်း မချွတ်တော့ပဲ အဖုတ်လေးကို မြင်တွေ့ချင်ဇောကြောင့် ဖြဲပစ်လိုက်သည်။ “ဗြိ…” ခင်မေနှင်းမှာ အတွင်းခံလေးပြဲသွားသံနှင့်အတူ အဖုတ်လေးက အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းလည်း ရှက်သွားသည်။ မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီး ပေါ်သွားသော အဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် မမှီမကန်း လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ တစိမ်းယောကျ်ား တစ်ယောက်ရှေ့မှာ ပထမဦးဆုံး အဖုတ်လေးပေါ်သွားတာဆိုတော့ တော်တော်ရှက်မိသည်။

“ဖွေးသန့်ပြီး ဖောင်းကားနေတာပါလား သမီးရယ်” ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ချွေးမလေးရဲ့ ပစ္စည်းလေးကိုကြည့်ရင်း ဦးခန့်ထူး တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ အမွေးနုလေးသာ ရေးတေးတေး ပေါက်နေသည်က အူယားစရာ။ “ပြွတ်…” “အို…” “အား…အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့…” “သမီးတော့ ငရဲကြီးတော့မှာပဲ” “ပလက်..ပလက်…” ချွေးမလေးခင်မေနှင်းရဲ့ ဖင်သားတွေကို လက်နဲ့လျှိုပြီး ပင့်ကိုင်လိုက်ကာ ကြွတက်လာတဲ့ အဖုတ်လေးကို ဦးခန်းထူး လျှာပြားကြီးနှင့် ယက်ပစ်လိုက်သည်။ လျှာဖျားနဲ့လည်း အစိလေးပတ်ပတ်လည်ကို မွှေပေးလိုက်သည်။ “ပြွတ်…” “ဖတ်…” အဖုတ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကိုလည်း ဦးခန့်ထူး သူ၏နှုတ်ခမ်းနှင့် ညှပ်ဆွဲပြီး လွှတ်ထည့်လိုက်သည်။ “အား… ဟင့်…အို….မရတော့ဘူး…. “ဆက်မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ်” “ပလတ်…ပလတ်” ဦးခန့်ထူးမှာ ချွေးမလေးရဲ့ ဖင်သားနှစ်ခုကို ကိုင်ပြီးယက်နေသဖြင့် သူ့ချွေမလေး ပြီးတော့မယ်ဆိုတာကို အိစက်နေသောဖင်းသားလေးများက သူ့လက်ထဲမှာ တင်းလာလိုက် ပြန်အိသွားလိုက် ဖြစ်နေသောကြောင့် ကြိုသိနေသည်။ ထို့ကြောင့် အသက်ရှုကြပ်မတတ် နှာခေါင်ပါ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထဲ နစ်ဝင်အောင် ဖိလိုက်ပြီး ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ အတွင်းသားများကို တရစပ်ယက်ပစ်လိုက်သည်။ “ဟင့်…အား…” ခင်မေနှင်းမှာ ဦးခန့်ထူး၏ အပြုစုအောက်တွင် တင်းနေသော ဖင်သားလေးများ ပြေလျော့ကာ အရည်လေးများ ထွက်ကျကုန်သည်အထိ ကာမ၏အရသာကို သိရှိသွားသည်။ စောက်ဖုတ်လေး တစ်ခုလုံးလည်း တံထွေးများနှင့် စောက်ရည်လေးများပါ ပေကျံလျှက်ရှိသည်။

သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီပန်းရောင်လေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေပြီး ပြီးသွားလို့ ပျော့ခွေသွားတဲ့ ချွေးမလေးကို ဦးခန့်ထူး တပ်မက်စွာကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာမှာလည်း ရှက်သွားလေးများ နီရဲနေသဖြင့် သူမ၏အလှကို ထပ်ဆင့်လှနေအောင် ချယ်သထားသလို ဖြစ်နေသည်။ ဦးခန့်ထူး ပုဆိုးလှန်လိုက်ပြီး လီးကိုထုတ်ကာ စောက်ရည်လေးများရွှဲနေသော ချွေမလေးရဲ့ စိနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရဲ့ ကြားထဲကို လီးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြဲလန်နေသော ဒစ်ပြဲကြီးကို စိနေတဲ့အဖုတ်လေးထဲကို ခါးလေးကော့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဗြိ…” “အား…အမလေး…သေပါပြီ…နာလိုက်တာ…ထပ်မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ် …အရမ်းနာလို့ပါ…စပ်လဲစပ်တယ်” ချွေမလေးခင်မေနှင်း လူးလွန့်သွားကာ ညည်းသံပါ ထွက်လာသည်။ မိမိလီးကြောင့် အဖုတ်လေးကွဲသွားမှန်း ဦးခန့်ထူးသိသည်။ သားဖြစ်သူ မင်းခန့်၏လီးက တော်တော်သေးတာပဲလို့ တွေးမိသည်။ သူလုပ်လိုက်မှ ချွေးမလေးရဲ့ အဖုတ်က ကွဲသွားသဖြင့် အရသာတွေ့သွားသည်။ ခါးအားကိုသုံးကာ ဖြေးဖြေးလေးခြင်း ညှောင့်သွင်းသည်။ ညှောင့်ရင်းနှင့်ပင် တစ်စုံတစ်ခုသော အတားအဆီက ဦးခန့်ထူးရဲ့ လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်အဝင်မှာ ဒစ်ထိပ်ကို လာထိမိသည်။ ဦးခန့်ထူး အံ့ဩသွားသည်။ ချွေးမလေးရဲ့ အပျိုးအမှေးပါးလေးမှန်း ဒက်ခနဲသိလိုက်သလို လီးကြီးကလည်း ထိုအပျိုအမှေးလေးကို ထိုးဖောက်ရန်အတွက် တအားမာထောင်လာသည်။ ပန်းရောင်အိပ်ယာခင်းလေးမှာ အပျိုအမှေးလေးပေါက်သွားရင် သွေးစတွေ ပေသွားနိုင်သည်ကို တွေးမိသဖြင့် ခုနက ဆုတ်ဖြဲထားသော အဖြူရောင် အတွင်းခံလေးကို ချွေးမလေး၏ ဖင်အောက်၌ ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။ “ဒုတ်…” ဖောက်” “အား… သေပါပြီ ဖေဖေရယ်” “ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်…ချွေးမလေးရယ်” ခင်မေနှင်းရဲ့ အပျိုအမှေးပါးလေးမှာ ဦးခန့်ထူး၏ ဆောင့်ထည့်လိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ပေါက်ပြဲသွားသည်။ ဦးခန့်ထူး ဖြန့်ခင်းထားသော အဖြူရောင်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးမှာလည်း ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲမှ ထွက်လာသောသွေးများနှင့် စွန်းပေသွားသည်။ “အား…နာလိုက်တာ ဖေဖေရယ်…ဖြေးဖြေးလုပ်ပါတော့.. အမလေး…ကျွတ်…ကျွတ်” ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးက သူမရဲ့ သားအိမ်ကို လာထိတိုင်း သူမမှာ အောင့်အောင့်တက်သွားသည်။ သူမ၏ အဖုတ်လေးထဲသို့ မဆန့်မပြဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေသော လီးကြီးက ကြီးလှသဖြင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး ကျိန်းစပ်နေသည်။ ဒီအခြေအနေထိ ရောက်မှတော့ သူမလည်း မောင့်ဖေဖေရဲ့ အလိုးကို ဆက်ပြီးခံရုံပဲ ရှိတော့သည်။ ဦးခန့်ထူးမှာလည်း အပျိုစစ်စစ်လေးကို လိုးနေရသဖြင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ ကျဉ်းကြပ်တဲ့ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရသည်။ “သမီးရယ်….အား….သမီလေးရယ်…” “ဖေဖေ…အား….ဖေဖေရယ်….” “ဗြစ်…” “ဒုတ်…” “ပြွတ်…” “ဗြွက်” တယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ခေါ်ကြရင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ပြိုင်တူတက်လှမ်းလိုက်ကြသည်။

ထိုအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့မှကာသံကြားရသဖြင့် သားဖြစ်သူ မင်းခန့်ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ဦးခန့်ထူး တွေဝေမနေပဲ ခင်မေနှင်းရဲ့ သွေးလေးတွေ ပေနေသောအတွင်းခံလေးကို ကောက်ယူပြီး နှင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။ နှင်းလည်း သူ့ရဲ့ တွန့်ကြေနေသော သတို့သမီးဝတ်စုံလေးကို သေသေချာချာ ပြန်ပြီး ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ခုနကမှ မောင့်ဖေဖေက သူ့ရဲ့ လီးကြီးနဲ့ သူမရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို အားရပါးရ လိုးသွားသဖြင့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး နာနေသည်။ အခုလည်း မောင်က အရက်မူးပြီး ပြန်လာကာ သူမကို လိုးပေအုန်းမည်။ မောင့်အတွက်တော့ သူမစိတ်မကောင်းပေ။ သူမရဲ့ပန်းဦးကို မောင်ကိုယ်တိုင် မယူခဲ့နိုင်လို့ပါ။ မောင့်ဖေဖေကတော့ သူမရဲ့ ပန်းဦးကို အဓမ္မယူသွားခဲ့သည်။ “နှင်း…ရေ…” “မောင့် မယားလေးရေ…” “မောင့်ကို လာတွဲပါဦး…” မင်းခန့် အာလေးလျှာလေးဖြင့် ခင်မေနှင်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ “မောင် ဘာလို့အများကြီး သောက်လာတာလည်း” “နည်းနည်းလေးပါ…နှင်းရဲ့” အခန်းထဲရောက်တဲ့အထိ မောင့်ကိုတွဲခေါ်လာခဲ့သည်။ မောင့်ဆီက အရက်နံ့တွေကလည်း နံစော်နေသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ မောင်က နှင်းကို မွေ့ယာပေါ်လှဲချပြီး ထဘီလှန်ကာ စောစောကမှ ဖေဖေလိုးသွားခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို မောင်က တန်းလိုးသည်။ မောင့်ဖေဖေ့တုန်းကလို သူမကိုမနှူးမနပ်တော့ ဘာအရသာမှမရှိပေ။ ဖုတ်ဖုတ်ထဲက မောင့်လီးက မောင့်ဖေဖေလီးလောက်မတုတ် မရှည်တော့ ဟာတာတာဖြစ်နေသည်။ သူမ ဘာတွေလျှောက်တွေးနေပါလိမ့်။ မောင့်ရဲ့လီးကို မောင့်ဖေဖေလီးနဲ့ နှိုင်းယှဉ်မိနေတာပါလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရှက်သွားမိသည်။ “ပြစ်”…”အ.အားးကောင်းလိုက်တာ နှင်းရယ်” သူမက စဉ်းစားနေတုန်းရှိသေးတယ် မောင်ကတော့ ပြီးသွားသည်။ အဟုတ်ကို ဘာမှန်းမသိလိုက်ပါ။ မောင်သာ တစ်ယောက်တည်း ပြီးသွားသည်။ သူမကတော့ ပြီးလုပြီးခင်လေးမှာ မပြီးလိုက်ရသောကြောင့် ဆန့်သငံ့ငံ့ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ “ဒေါ်ခင်မြ” “ရှင် “ “ကလေးတွေကို မနက်စာစားရအောင် သွားခေါ်လိုက်ပါဦး” ဦးခန့်ထူး၏ စကားဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်ခင်မြ မင်းခန့်နှင့် ခင်မေနှင်းကို ခေါ်ဖို့ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်ခင်မြဆိုတာကလည်း အခြားလူမဟုတ်ပေ။ ဦးခန့်ထူးနဲ့ အမျိုးတော်သည်။ ဦးခန့်ထူးရွာကို အလှူသွားလှူတုန်းက ဒေါ်ခင်မြ နေရထိုင်ရတာ အဆင်မပြေတာကိုတွေ့လို့ မြို့ကို ခေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်မှုကိစ္စလည်း နိုင်နင်းသည်။ ယုံလည်းယုံကြည်ရသည့် ဒေါ်ခင်မြပါပေ။

ခဏနေတော့ ဒေါ်ခင်မြနဲ့အတူ မင်းခန့်တို့လင်မယားနှစ်ယောက် ပါလာသည်။ ဦးခန့်ထူးကတော့ ခပ်တည်တည်ပင် ကော်ဖီသောက်လိုက် သတင်းစာဖတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ဖို့ ဒေါ်ခင်မြက ကော်ဖီနှင့် မုန့်ကို စီစဉ်ပေးလိုက်သည်။ “သား” “ဗျာ…ဖေဖေ” “မင်္ဂလာဆောင်နဲ့ အလုပ်တွေများနေတော့ ကုမ္ပဏီကို ဖေဖေမသွားဖြစ်တာ တော်တော်ကြာနေပြီ” “ဒီကြားထဲမှာ ဦးအုန်းမောင်နဲ့ ဖေဖေလွှဲထားရတယ်” “သား မနက်စာစားပြီးရင် ဖေဖေတို့ရဲ့ ကုမ္ပဏီကို သွားလိုက်ဦး..ဖေဖေကတော့ သားလည်းမိန်းမရပြီဆိုတော့ နားလိုက်ဦးမယ်…သားက ဦးအုန်းမောင်နဲ့တွဲပြီး ကုမ္ပဏီကို တိုးတက်အောင်လုပ်… တကယ်လို့ လုပ်ငန်းနဲ့ပတ်သတ်ပြီး နားမလည်တာရှိရင် အခက်အခဲရှိရင် ဖေဖေကိုပြော ဟုတ်ပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါဖေဖေ သားသေချာလုပ်ပါ့မယ်” “အေးအေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်” ခင်မေနှင်းလည်း မနေ့ကဘာမဖြစ်ခဲ့သလို ဟန်ဆောင်ကာ စားစရာရှိတာစား သောက်စရာရှိတာသောက်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်တည်တည်ပင်။ ဦးခန့်ထူးတို့ ပြောနေကြတာကို ခေါင်းငုံပြီးစားသောက်ရင်းက နာထောင်နေသည်။ အမှန်ကတော့ ဦးခန့်ထူး ညစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့သားကို ကောင်မလေးအနားမရှိအောင် ဂွင်ဆင်လိုက်သည်သာ။ လှပသော နှင်းကို အားပါးတရ ထပ်ချစ်ချင်သေးသည်။ အခုလည်းကြည့်လေ မနက်စာစားပြီး ထသွားသော ချွေးမဖြစ်သူရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို တပ်မက်စွာလိုက်ကြည့်နေသည်။ မနေ့က အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်တွေးမိတော့ လီးကတောင်လာပြန်သည်။ ကလစ်.. တံခါးဖွင့်သံ တိုးတိုးလေးကြားလိုက်လို့ ဖြုးဖြိုး အိပ်ရင်းလှည့်ကြည့်မိသည်။ “ဟင်…ဖေဖေ…ဘာလာလုပ်တာလည်း…” “သမီးလေးကို ချစ်ရတာမဝသေးလို့ လာတာပေါ့… သမီးကို အရမ်းချစ်မိသွားပြီကွယ်” “ရွှတ်…ရွှတ်…ရွှတ်…” ဦးခန့်ထူးပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နှင်းအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး နှင်းရဲ့ နုနယ်တဲ့မျက်နှာလေးကို သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့ နမ်းလိုက်တော့သည်။ နှင်းရဲ့ပါးပေါ်မှာ လိမ်းထားသော သနပ်ခါးများ မှေးမှိန်သွားသည်အထိ ဦးခန့်ထူး နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ “ဟင့်အင်း…မလုပ်ပါနဲ့တော့…လွှတ်…ပါ….” အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးပြီး မိမိပါးလေးကို တရစပ်နမ်းနေသော ဦးခန့်ထူး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွန်းကာ နှင်းပြောလိုက်သည်။ ပြောလို့သာပြော တွန်းလို့သာတွန်းနေရတာ ဦးခန့်ထူးက မိမိအပေါ်မှာ အဲဒီလို ဇွတ်အတင်း အဓမ္မလုပ်နေတာတွေကို မိမိ၏ မသိစိတ်တွေက ကျေနပ်နေမိသည်။

နှင်းကို မောင့်ဖေဖေက အဲဒီလိုအတင်းအဓမ္မလုပ်လေ နှင်းရဲ့ အသွေးအသားတွေက ပိုဆာလောင်လာသလိုပါပဲ။ အခုလည်းကြည့်လေ မောင့်လို ဖုတ်ဖုတ်လေးကို တန်းမလိုးပဲနဲ့ ပါးလေးနမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းလေးစုပ်လိုက်၊ နို့လေးစို့လိုက်၊ ဗိုက်သားလေးတွေကို သူ့လျှာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက်၊ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို ယက်လိုက်၊ စောက်စိလေးကိုစုပ်လိုက်နဲ့ သူမရဲ့ ကာမစိတ်တွေ မထကြွလို့မနေနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရတာ။ “ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်…” “အို…အား…” တဆင့်ပြီးတဆင့် လုပ်လာရင်းကနေ နှင်းရဲ့ ဖြူဝင်းပြီးဖောင်းအိနေတဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေကိုပါမချန် စုပ်နေတော့ နှင်းလေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကိုမသိဘူး ဖုတ်ဖုတ်လေးကို အလိုးမခံရပဲနဲ့ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ချွေးမလေး၏ခါးလေး ကော့တတ်သွားသဖြင့် ချွေးမလေး တစ်ချီပြီးသွားမှန်း ဦးခန့်ထူးသိလိုက်သည်။ ချွေးမလေးရဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေကို စုပ်နေတာ ရပ်လိုက်ကာ ချွေးမလေး၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။ ချွေမဖြစ်သူနှင်းရဲ့ ရင်ဘတ်ကို မိမ်ကိုယ်လုံးဖိမိမှာစိုးသဖြင့် ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဘေးသို့ကားထောက်လိုက်ပြီး ပုဆိုးအောက်စကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ “ဟင်…” မျက်နှာနားတွင် ဝေ့ဝဲကာပေါ်ထွက်လာသော မောင့်ဖေဖေရဲ့လီးကြီးက အတော်ကြီးလှသဖြင့် သူမယာင်ပြီး တော့ အသံထွက်မိသည်။ “ကိုင်ကြည့်ပါဦး…သမီးရဲ့…” သူမရဲ့ ဖြူဖွေးနေနဲ့ လက်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်းတာ။ လီးကြီးကလည်း ကြီးလိုက်တာ သူမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်နှင့်မဆန့်။ ရှည်လိုက်တာကလည်း သူမလက်သီးစုပ်နဲ့ဆို လေးဆုပ်စာလောက်ရှိသည်။ အကြောတွေကလည်း အပြိုင်းပြိုင်းထနေသည်။ “ဖေ့ဖေ့လီးနဲ့ ဖေဖေ့သားလီး ဘယ်သူကပိုကြီးလဲ…” “ဟာ…ဖေဖေကလည်း…ဘာတွေလာမေး…အု…” နှင်းပြောနေတာလေးတောင် မဆုံးလိုက်ဘူး။ ပြောရင်းတန်းလန်းဟနေတဲ့ နှင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို မောင်မောင့်ဖေဖေရဲ့ လီးဒစ်ကြီးဝင်လာလို့ နှင်းမှာ အသက်ရှူတောင် ကြပ်သွားတယ်။ သူမရဲ့ ခေါင်းကို မောင့်ဖေဖေက လက်နှစ်ဖက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားတော့ ရုန်းလို့ကမရပေ။ ဦးခန့်ထူးကတော့ သူ့ချွေးမလေးရဲ့ ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး သူ့လီးဒစ်ကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့။ ချွေးမလေးရဲ့ ပါးစပ်လေးကိုလိုးနေသည်။

နှင်းလည်း မထူးတော့ပြီမို့ ပါးစပ်လေးကို အစွမ်းကုန်ဟကာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့လိုးနေသော မောင့်ဖေဖေရဲ့ လီးဒစ်ကြီးကို မျက်လုံးကလေးမှိတ်ကာ ငြိမ်ခံနေတော့သည်။ ဦးခန့်ထူးကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေရှာသော ချွေးမလေးရဲ့ နုနယ်တဲ့ မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ပါးစပ်လေးကို လိုးနေရသဖြင့် ပြောမပြတတ်လောက်အောင် အရသာတွေ့နေသည်။ “ပလွတ်…ပလွတ်” “ပြစ်…ပြစ်…” “အား…သမီး…သမီး…သမီးလေးရယ်” ချွေးမလေးရဲ့ပါးစပ်ကို လိုးနေရင်းက စိတ်မိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များထွက်ကာ ချွေးမလေးဖြိုးရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ပြီးသွားသည်။ “အွန်း…အွန်း….” “ဂလု…” ဦးခန့်ထူးမှာ သူ့လီးကြီးကို မိမိ၏ပါးစပ်ထဲမှ မထုတ်သေးပဲ စိမ်ထားသဖြင့် လရည်များကို ထွေးထုတ်လို့မရပဲ သူမလည်ချောင်းထဲ စီးဝင်သွားသည်။ မိမိ၏ ပါးစပ်လေးကိုပါ မောင့်ဖေဖေမညှာမတာလိုးပြီး ပါးစပ်ပန်းဦးကိုပါ ထပ်ခြွေသွားသည်။ “ပလွတ်…” ဦးခန့်ထူး၏ လီးကြီးမှာ ပြီးသွားပေမယ့်လည်း သူမပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာ လီးတန်ကြီးက တောင်မြဲတိုင်းတောင်နေသည် အရှိန်မသေသေးပေ။ ဒါတွေကြောင့်မို့လည်း သူမက မောင့်ဖေဖေရဲ့ လီးကြီးကို မောင့်ရဲ့လီးထက် နှစ်သက်မိတာ။ “သမီးရယ်….ချစ်ပြီးရင်း ချစ်မိနေပြီကွယ်” သူမကိုအဲဒီလိုပြောပြီး သူမအဖုတ်လေးကို ထပ်လိုးတာ။ သူမအဖုတ်လေးကို နာရီဝက်လောက် လိုးပြီးမှ မောင့်ဖေဖေ နောက်တစ်ချီပြီးသွားသလို သူမလည်း သူနဲ့အတူ တစ်ချီထပ်ပြီးခဲ့ရတယ်။ မောင့်ဖေဖေနဲ့အတူ ကာမစက်ယှက်ရတာကို နှင်းအရမ်းနှစ်ခြိုက်သွားမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မောင်အလုပ်သွားတိုင်း မောင့်ဖေဖေနဲ့ အမြဲလိုလို လုပ်ဖြစ်ကြပါတော့တယ်။ နောက်မကြာခင်မှာပဲ နှင်းမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိလာပါတော့တယ်။ မောင့်ဖေဖေရဲ့ သားမြေးလေး၊ မောင့်ရဲ့ သားညီးလေးလို့ခေါ်မှ ပိုမှန်ကြမယ် ထင်ပါတယ်။….ပြီး

Zawgyi

“ႏွင္း” “စားေလ…ေရာ့” စားပြဲေပၚရွိ ပန္းကန္ထဲက ဘူးသီးေက်ာ္တစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး ႏွင္းဆိုတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို မင္းခန႔္က ခြံ႕ေႂကြးလိုက္သည္။ သူမနံမည္ အျပည့္အစုံက ခင္ေမႏွင္းပါ သူကေတာ့ ခ်စ္လြန္းလို႔ ႏွင္းလို႔ပဲ အျမတ္တႏိုးေခၚပါတယ္။ ႏွင္းကို မင္းခန႔္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးကို ခ်စ္ရွာသည္။ ခ်စ္သူသက္တမ္း(၃)ႏွစ္ အတြင္းမွာ လက္ကိုင္႐ုံ ပါးေလးနမ္း႐ုံကလႊဲၿပီး က်န္တာဘာမွ မလုပ္ေပ။ ခ်စ္ရေသာႏွင္းကို မင္းခန႔္ တန္ဖိုးထားသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနသည္။ အခြင့္အေရးေတြရွိေပမယ့္ မယူခဲ့တာ မင္းခန႔္ရဲ႕ ႏွင္းအေပၚထားတဲ့ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ဘူးသီးေၾကာ္ခြံ႕ေႂကြးေနတဲ့ ေမာင့္ကိုၾကည့္ရင္း ႏွင္းရင္ထဲမွာ အခ်စ္ေတြျပည့္ေနသည္။ ဒီလို ဂ႐ုတစိုက္ရွိတဲ့ သူမို႔လည္း ႏွင္းကို သူပစ္သြားမွာ ေၾကာက္သည္။ အခြင့္အေရး မယူတတ္ေသာသူမို႔လည္း ေမာင့္ကို ေလးစားမိသည္။ (အခြင့္အေရး ယူခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ႏွင္းက ေပးဖို႔အသင့္ပါေမာင္ရယ္)။ “အန္တီ” “ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္က်လဲ ခင္ဗ်” “ဘူးသီးေၾကာ္တစ္ပြဲတည္းဆိုေတာ့…တစ္ေထာင္ပဲက်ပါတယ္ကြယ္” မင္းခန႔္ တစ္ေထာင္တန္တစ္႐ြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံရွင္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ကားတံခါးကို ႏွင္းဝင္ထိုင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ “ေမာင့္ရဲ႕ ဒီလို ဂ႐ုတစိုက္ရွိမႈေတြေၾကာင့္ ႏွင္း စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္ ေမာင္ရယ္”လို႔ ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးေလးေျပာေနမိတယ္။ “ႏွင္းဖာသာ ဖြင့္လို႔ရပါတယ္ ေမာင္ရဲ႕” “ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေပးခ်င္လို႔ေပါ့ ႏွင္းရဲ႕” “ႏွင္းဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ” “သြားစရာမရွိေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္” ႏွင္းကို လမ္းထိပ္ခ်ေပးၿပီး မင္းခန႔္ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။

“သား…လာထိုင္အုန္း” ေက်ာမွီတဲ့ ေပၚမွာ နဂါးပုံ ေဖာ္ထားတဲ့ တမလမ္းသားခုံႀကီးေပၚမွာ မိန႔္မိန႔္ႀကီး ထိုင္ေသာ ဦးဘထူးက အခုမွဝင္လာေသာ သားျဖစ္သူကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့…ေဖေဖ” မင္းခန႔္ ခါးေလးကိုင္းကာ ေဖေဖ့ေရွ႕ရွိ ခုံတစ္ခုံတြင္ ဝင္ထိုက္လိုက္သည္။ ေဖေဖ့ကို မင္းခန႔္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိခင္မရွိေတာ့သျဖင့္ ဒီအေဖကပဲ သူ႔အေပၚမွာ မိခင္လိုတစ္မ်ိဳး ဖခင္လိုတစ္မ်ိဳး ဒီအ႐ြယ္ထိေရာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့ရတာ မင္းခန႔္အသိပါ။ သား မင္းအခု အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလည္း “၂၆ ႏွစ္ထဲမွာပါ ေဖေဖ” “ေအး…ဒါဆို ငါ့သားမွာ ခ်စ္သူရွိေလာက္ေရာေပါ့” “ဗ်ာ…” ေဖေဖအခုလို ေမးလာလိမ့္မယ္လို႔ မင္းခန႔္မထင္ထားေပ။ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းလည္း မသိပါ။ ရင္ေတြလည္း တုန္ေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဖ့ေဖ့ေရွ႕ကေန ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားခ်င္မိတယ္။ “ေဖေဖ…ေမးေနတာ ေျဖေလ သား” “သားမွာ ရည္းစားရွိေနၿပီလား” ေဖေဖက ထပ္ေမးေနေတာ့ မေျဖလို႔မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေဖေဖစိတ္တိုလာလွ်င္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ အရဲစြန႔္ၿပီး ေျဖလိုက္သည္။ “ဟုတ္ရွိပါတယ္…ေဖေဖ” “ဟား…ဟား….ဟား…” “ငါ့သားက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲကြ” “ရည္းစားတြ ဘာေတြေတာင္ ရွိေနပါေပါ့လား” “ဟား…ဟား….ဟား…” ေဖေဖရဲ႕ ရယ္ေမာသံၾကားမွပဲ စိတ္ေတြတည္ၿငိမ္စျပဳလာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား ေျပာဦးမလည္းဆိုၿပီး နားစိုက္ေထာင္ေနမိသည္။ “ေဖေဖဟာ အခုအခ်ိန္မွာ မိခင္တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး သားျဖစ္သူကို ေမးေနရွာသည့္အတြက္ မင္းခန႔္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ “ကဲ သားမွာ ရည္းစားရွိတယ္ဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ သားေကာင္မေလးကို ေဖေဖနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ေခၚလာခဲ့ ဟုတ္ၿပီလား” “ေဖေဖတို႔က ခ်မ္းသာၿပီးသားဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတာခ်မ္းသာတာမလိုဘူး စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့သူပဲလိုတယ္” “ကဲ…ကဲ… သားလည္း သြားေတာ့ ေဖေဖ သတင္းစာဖတ္လိုက္ဦးမယ္” ဖခင္ေရွ႕မွ ဝမ္းသာျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ မိမိအခန္းရွိရာသို႔ ေျခေလွမ္းေတြ ဦးတည္လိုက္သည္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ႏွင္းနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေျပာျပဖို႔ စကားေတြစဥ္းစားရင္း ညအေတာ္နက္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

“ႏွင္း” “ေျပာေလေမာင္ ဘာေျပာမလို႔လည္း” “ေမာင့္ရဲ႕ေဖေဖက ႏွင္းကိုေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့” “အဲဒါ ႏွင္းဖက္က လိုက္ေတြ႕ဖို႔ရာ အဆင္ေျပမေျပ” “ျဖစ္ပါ့မလားေမာင္ရယ္ ႏွင္းကဆင္ရဲေတာ့” ႏွင္းဆီကသိမ္ငယ္တဲ့ စကားေတြ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့၍ ႏွင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို မင္းခန႔္လက္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္သည္။ “အဲဒါေတြေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ ၿဖိဳးရယ္ ေမာင့္ေဖေဖက ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေ႐ြးတတ္ပါဘူး အခုလို ေခၚေတြ႕တာကလည္း ေဖေဖကႏွင္းကို အကဲခပ္ၾကည့္႐ုံ သက္သက္ပါ က်န္တာဘာမွ ေလ်ာက္မေတြးနဲ႔ေတာ့ မနက္ျဖန္ ႏွင္းကို ေမာင္ လမ္းထိပ္ကေန လာေစာင့္ၿပီးေခၚမယ္ ကဲ…တစ္ခုခုစားၿပီးျပန္ၾကစို႔”။ ပန္းၿခံထဲက အထြက္မွာ ႏွင္းလက္ကေလးကို မင္းခန႔္ အားေပးသည့္အေနျဖင့္ ကိုင္၍ေလွ်ာက္လာသည္။ မနက္ျဖန္ ေဖေဖႏွင့္ သူ႔ခ်စ္သူေလးၿဖိဳးတို႔ ေတြ႕ဆုံမႈမွာ အဆင္ေျပပါေစလို႔လည္း ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနမိသည္။ “လာပါ ႏွင္းရဲ႕ မေၾကာက္ပါနဲ႔” ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ အိမ္ႀကီးက ခမ္းနားလြန္းလွသည္။ မိမိက ပိုက္ဆံတအား မခ်မ္းသာေပမယ့္ သူမ်ားစားသလိုစားႏိုင္သည္။ သူမ်ားဝတ္သလို ဝတ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈက သူမကို အားငယ္ေစသည္။ အိမ္ထဲသို႔ ေခ်လွမ္းရန္ပင္ မဝံ့ရဲေတာ့ေပ။ ေမာင္ဇြတ္အတင္းဆြဲေခၚလာလို႔သာ ေမာင့္ေဖေဖေရွ႕ ေရာက္လာရတာ။ ေဘးမွာ ေမာင္သာမရွိရင္ ဒူးေတြေခြၿပီး လဲက်သြားႏိုင္သည္။ ေမာင့္ေဖေဖကို မၾကည့္ရဲၾကည့္ရဲျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခန႔္ညားလြန္းလွသည္။

ေမာင္ကသာ အသက္ငါ့ဆယ့္ေလးႏွစ္လို႔ ေျပာမထားရင္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေမာင့္ေဖေဖက ႏုပ်ိဳလွသည္။ “ေဖေဖ” “သားသူ႔ကို ေခၚလာခဲ့ပါၿပီ” ဦးခန႔္ထူး သတင္းစာဖတ္ေနရာကေန ေကာင္မေလးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အကဲခပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက အသားေလးကဝင္းဖန႔္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကလည္း ေခ်ာလွသည္။ အရပ္ကလည္း ျမင့္သည္လို႔ ေျပာလို႔ရသည္။ ခါးေလးကလည္း ေသးသြယ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ေကြးၫႊတ္ေနသည္။ သားျဖစ္သူ ေ႐ြးတက္သားပဲလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာမိသည္။ “ကဲ ထိုင္ၾက” ႏွစ္ေယာက္သား နီးရာ ခုံေတြမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ “သူ႔နာမည္က ခင္ေမႏွင္းပါ ေဖေဖ” “ေဖ့ေဖ့နာမည္က ဦးခန႔္ထူးတဲ့” “သမီးအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလည္း” ဘယ္ကေန စေမးရမွန္းမသိေတာ့ ဦးခန႔္ထူး အသက္ကို အရင္ေမးလိုက္ရသည္။ “၂၀ ႏွစ္ထဲမွာပါဦး” “ေက်ာင္းကေရာ ၿပီးသြားၿပီလား” “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” “ဘာေမဂ်ာနဲ႔လဲ သမီး” “အီကိုေမဂ်ာနဲ႔ပါ ရွင့္”။

ေဖေဖႏွင့္ႏွင္း စကားေျပာေနတာကို ၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ၾကည္ႏူးမိေနသည္။ ႏွင္းနဲ႔ ေဖေဖ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတာေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာမိသည္။ ႏွင္းကို ေဖေဖေခြၽးမအျဖစ္ လက္ခံမည့္ သေဘာမွာရွိသည္။ ေဖေဖတို႔ေျပာေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီလို႔ ေတြးေနတုန္းရွိေသးတယ္ “သားတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပခၾကအုန္း ေဖေဖ အခန္းထဲသြားနားလိုက္ဦးမယ္ ..ဪ ဒါနဲ႔…သားသူ႔ကို ထမင္းေႂကြးၿပီးမွ ျပန္ပို႔… ေဒၚေလးခင္ျမကို ေဖေဖ ထမင္းဟင္းခ်က္ခိုင္းထားတယ္.. သမီးလည္း ထမင္းစားၿပီးေတာ့မွပဲသြား” “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” ေဖေဖကေတာ့ ႏွင္းကို ေခြၽမေတာ္ဖို႔ လက္ခံသြားၿပီနဲ႔တူတယ္။

ေမာင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ ႏွင္းရယ္။ သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ရင္း မင္းခန႔္နဲ႔ ခင္ေမႏွင္း ေပ်ာ္လို႔ မဆုံးေတာ့။ ေဖေဖက ဇြတ္စီစဥ္လို႔သာ ဒီမဂၤလာပြဲေလး ျဖစ္လာခဲ့တာ။ လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကို အၿပဳံးကိုယ္စီႏွင့္ ဧည့္ခံေနၾကသည္။ မဂၤလာေဆာင္အခန္းအနားၿပီးသြားေတာ့ မင္းခန႔္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဦးခန႔္ထူးက သူ႔အိမ္မွာပဲ ေခၚထားလိုက္သည္။ “သား…” “ဗ်ာ…ေဖေဖ” “ေရာ့…သားတို႔အတြက္ အခန္းေသာ့” “ေဖေဖက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မဂၤလာဦးလက္ေဆာင္ အျဖစ္ေပးတာ” ေဖေဖကေတာ့ သူတိုႏွစ္ေယာက္အတြက္ အခန္းေသာ့ေပးၿပီးတာနဲ႔ ထြက္သြားသညိ။ ေဖေဖေပးေသာအခန္းေသာ့ေလးကို ကိုင္ကာ ပူပူေႏြးေႏြး ဇနီးေလးၿဖိဳးႏွင့္အတူ မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္မည့္အခန္းကို အေျပးေလးသြားၾကည့္မိေတာ့သည္။ လုံးဝကို မထင္မွတ္ထားရေလာက္ေအာင္ ေဖေဖက အခန္းကို ျပင္ေပးထားတာပါလား။ ကုတင္နဲ႔ေမြ႕ယာကလည္း ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြ။ မွန္တင္ခုံကအစ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြ။ ေမြ႕ယာကို ေသေသျခာျခာၾကည့္လိုက္ေတာ့ စပလိန္ေမြ႕ယာ ျဖစ္ေနသည္။ ႏွင္းကေတာ့ မွန္တင္ခုံမွာထိုင္ၿပီး အလွျပင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျဖဳတ္မလို႔ လုပ္ေနသည္။ ဝတ္ထားေသာ ထိုင္မသိမ္းအက်ႌေလးကိုပါ လဲေတာ့မည္ ထင္သည္။ “ႏွင္း” “ေျပာေလေမာင္” “လက္ဝက္လက္စားနဲ႔ ထိုင္မသိမ္းအက်ႌေတြကို မလဲေသးပါနဲ႔အုန္း “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမာင္ရဲ႕” “ေမာင့္ဇနီးေလးကို ဒီသတို႔သမီဝတ္စုံေလးနဲ႔ ခ်စ္ခ်င္လို႔ပါ” “ဟာ…ေမာင္ေနာ္ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလည္း” “ရွက္စရာႀကီး” “ေလွ်ာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးႏွင္းကလည္း ႏွစ္ေယာက္ေကာင္းဖို႔ ေျပာတာပါ” “ေမာင္ေနာ္…သြား” “မသြားပါဘူးႏွင္းရဲ႕…ႏွင္းကို ခ်စ္ရအုန္းမယ္ေလ” ”ဟာကြာ ဒါပဲေျပာေျပာေနေတာ့တာပဲ” ႏွင္းရဲ႕ သြယ္လ်တဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကို မင္းခန႔္ေပြ႕ခ်ီးၿပီး ကုတင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ ႏွင္းရဲ႕ ပါးေလးကို စၿပီးနမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေအာက္ကညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ေတာင္လာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ “မင္းခန႔္ေရ…မင္းခန႔္” သူ႔နာမည္ကို အိမ္အျပင္ဘက္မွ လွမ္းေခၚသံၾကားလိုက္ရသည္။ အခုမွအစပ်ိဳးကာရွိေသး အျပင္ဘက္က ေခၚသံေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ဖီးပ်က္သြားသည္။ “ေဟး…ဘာလဲကြာ” “ခဏေလးေနာ္ႏွင္း ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထြက္ေတြ႕ လိုက္အုန္းမယ္”။

“မင္းရဲ႕ မဂၤလာဦးညမွာ ငါတို႔ကို လိုက္ၿပီး ျပဳစုဦးမွေပါ့ကြ ၿပဳံးေမာင္က စၿပီးေျပာလိုက္သည္။ “မင္းငါတို႔ကို လိုက္မတိုက္ရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး မျပန္ပဲဒီမွာ အိပ္လိုက္မွေနာ္” သန္းေဇာ္က ထပ္ၿပီး ခြၽန္ေပးလိုက္သည္။ “ဟာမင္းတို႔ကလဲကြာ…ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလည္း” “မနက္ျဖန္မွ ငါလိုက္တိုက္မယ္ေလေနာ္” “ငါတို႔က ဒီေန႔ေသာက္ခ်င္တာ မင္းလိုက္တိုက္မလား မတိုက္ဘူးလား” “ငါတို႔ေတာ္ေတာ္ တင္းလာၿပီေနာ္” ၿပဳံးေမာင္ႏွင့္ သန္းေဇာ္တို႔ စိတ္ဆိုးမွာကို မင္းခန႔္္မလိုခ်င္ပါ။ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့လည္း လိုက္တိုက္ဖို႔ ဆုံျဖတ္လိုက္သည္။ “ဒါဆိုလည္း ခဏေစာင့္အုန္းကြာ” “ႏွင္းကို အႀကိဳးအေၾကာင္း သြားေျပာလိုက္အုန္းမယ္” “ေဟး…ဒါမွ ငါ့တို႔သူငယ္ခ်င္းကြ” ၿပဳံးေမာင္ႏွင့္ သန္းေဇာ္တို႔ ၿပိဳင္တူေျပာလိုက္ၾကသည္။ “ႏွင္း…ဟိုေလ…” “ဘာေျပာမလို႔လဲေမာင္ ေျပာေလ” “ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ဇြတ္လိုက္တိုက္ခိုင္းေနလို႔ အဲဒါ” “ဪ…ေမာင္ရယ္…ဒါမ်ား လိုက္တိုက္လိုက္ေပါ့..တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ေမာင္သာအမ်ားႀကီး မေသာက္ခဲ့နဲ႔” “အင္းပါ ႏွင္းရဲ႕” “ဒါေတြေၾကာင့္ ႏွင္းကို ေမာင္ခ်စ္ေနရတာ” “အဝတ္စားေတြ မလဲပစ္နဲ႔ေနာ္” “အင္းပါ” သူ႔ရဲ႕အသစ္စက္စက္ဇနီးေလးကို နဖူးေလးနမ္းၿပီး မင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဘီယာဆိုင္ကို လိုက္သြားေတာ့သည္။

“ဒင္ေဒါင္…ဒင္ေဒါင္….” နာရီသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀ နာရီထိုးသြားၿပီ။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမာင့္ကို အရက္ေတြမ်ားမူးေအာင္ တိုက္ေနတာလား။ ေမာင္ကလည္း ျပန္မလာေသးဘူး။ ဗိုက္ေတြကလည္း အရမ္းဆာေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ထိ ထိုင္မသိမ္းအက်ႌႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ အျပင္ထြက္စားဖို႔ကလည္း မသင့္ေပ။ ေမာင့္အေဖ ေတြ႕သြားရင္ သူမကို ႐ူးသြားၿပီ ထင္ရင္အခက္ပါ။ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိပါ။ “ဝွီး” “ဖုတ္” “အမေလး…” အိမ္ေျမႇာင္တစ္ေကာင္ သူမ၏ အေပၚသို႔က်လာသျဖင့္ သူမ လန႔္ၿပီးေအာ္ကာ ေမ့သြားသည္။ “ေဟ့…ဘာျဖစ္ေနၾကတာလည္း” ဦခန႔္ထူး လွမ္းၿပီေအာ္ေမးလိုက္သည္။ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရကာစရွိေသးတယ္ ရန္ျဖစ္ေနတာလားဆိုၿပီး စိတ္ပူသြားသည္။ သတင္းစာဖတ္ေနသည့္ အရွိန္ေလးေတာင္ ပ်က္သြားသည္။ ဘာသံမွထပ္မၾကားေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ပူသြားကာ သားျဖစ္သူတို႔ အခန္းေရွ႕ရပ္ကာ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ေခြၽးမျဖစ္သူ ခင္ေမႏွင္းက ၾကမ္းျပင္တြင္ လဲက်ေနသည္။ သားျဖစ္သူကို ရွာေတာ့ အခန္းထဲမရွိ။ ဒီေကာင္ ဘယ္မ်ားထြက္သြားပါလိမ့္။ အင္း…မျဖစ္ေခ်ေသးဘူးဆိုၿပီး အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ ေခြၽးမျဖစ္သူ ဘယ္လိုကေန သတိလစ္သြားလည္းမသိ။ ဦးခန႔္ထူး သတိျပန္လည္ေအာင္ လုပ္ေနရသည္။ “သမီး…သမီး…” ခင္ေမႏွင္းရဲ႕ ပခုံးေလးကို ကိုင္လႈပ္ၿပီး ဦးခန႔္ထူးေခၚေနသည္။ “အား…ကြၽတ္…” “သမီး သတိရလာၿပီလား” “ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သတိလစ္ေနတာလည္းကြယ္”ဟို…သမီးအေပၚကို အိမ္ေျမႇာင္ျပဳတ္က်လို႔ ဦးခန႔္ထူး အခုမွ သူ႔ေခြၽးမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။ သတို႔သမီး ထိုင္မသိမ္းအက်ႌကို အခုအခ်ိန္ထိ မလဲရေသးတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။

စီးထားေသာ ပုံေတာ္ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကအစ ရွိေနသည္။

ဒီေတာ့ ဦးခန႔္ထူး မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးလိုက္သည္။ “သမီ…အခုခ်ိန္ထိ ဘာလို႔ အဝတ္အစားေတြ မလဲေသးတာလည္း” “ဟို…ေမာင္က သူျပန္လာတဲ့ထိ ဒီပုံစံအတိုင္းေလးထားဆိုလို႔ပါ” “သူျပန္လာတဲ့အထိဆိုေတာ့ အဲဒီေကာင္က ဘယ္သြားေနလို႔လည္း” “သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကိုလာၿပီး ေခၚလို႔ ဘီယာဆိုင္လိုက္သြားတာပါ ေဖေဖ” “ေအးေကာင္းကြာ…ျပန္လာမွ ေတြ႕ဦးမယ္…ဒီေကာင္ေတာ့လား…” “သမီး…မသက္သာေသးဘူးလား” ေခါင္းကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ ဖိႏွိပ္ေနရွာေသာ ေခြၽမေလးရဲ႕ ပုခုံးေလးကို ထိန္းကိုင္ထားရင္းက ဦးခန႔္ထူး ေမးလိုက္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” “ကဲထထ ဒီၾကမ္းျပင္ေပၚ အၾကာႀကီး ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူး သမီး” “ေႂကြျပားေတြ ခင္းထားတာဆိုေတာ့ေအးတယ္…ေတာ္ၾကာဖ်ားေနအုန္းမယ္” “ကုတင္ေပၚမွာ ခဏလွဲေန…” “ ဒုတ္…” “ဘုန္း…” ေခြၽးမေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းေလးကို ဦးခန႔္ထူးကိုင္ၿပီး လိုက္အပို႔မွာ ကုတင္နားတြင္ တစ္ေယာက္ေျခတစ္ေယာက္ ခလုပ္တိုက္မိသလိုျဖစ္ၿပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ အသစ္စက္စက္ စပရိန္ေမြ႕ယာႀကီးေပၚသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လဲက်သြားသည္။ အသက္ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ ဦးခန႔္ထူး၏ က်န္းမာေတာင့္တင္းေသာ ကိုယ္လုံးႀကီးေအာက္မွာေတာ့ အသက္၂၀အ႐ြယ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖြံ႕ထြားလွေသာ ႏွင္းတစ္ေယာက္ ပိလို႔ေနသည္။ “လွလိုက္တာ…သမီးေလးရယ္” မိန္းမျဖစ္သူဆုံးပါးသြားကတည္းက တစ္ကိုယ္ေရေနလာတဲ့ ဦးခန႔္ထူးတစ္ေယာက္ အထိအေတြ႕ေတြကို မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သားျဖစ္သူ အခုမွမဂၤလာေဆာင္ထားေသာ မိန္းကေလးပါလားဆိုတာလည္း သတိမရေတာ့။ သတို႔သမီး ထိုင္မသိမ္းအက်ႌေလးႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနရွာေသာ ခင္ေမႏွင္းရဲ႕ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္တဲ့ အလွတရားေတြကို ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ဦးခန႔္ထူးရဲ႕ အသိစိတ္ေတြကို ရာဂစိတ္ေတြဖုံးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။ ေခြၽးမျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကလည္း မိမိ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ေခြၽးမျဖစ္သူရဲ႕ စိုျပည္ၿပီးရွင္းသန႔္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးရဲ႕ အလွတရားမ်ားကလည္း ဦးခန႔္ထူးကို ပိုၿပီးရင္ခုန္ေစသည္။

ဦးခန႔္ထူးတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကေန ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေရ႐ြတ္ၿပီး ေခြၽမျဖစ္သူရဲ႕ ပန္းေရာင္ဆိုးထားထားေသာ ေကာ့ၫႊတ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အငမ္းမရ စုပ္ယူနမ္းလိုက္မိေတာ့သည္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…” “အြန႔္…အြန႔္…” ႏွင္းခဗ်ာ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားတာေၾကာင့္ ေရွာင္တိမ္းလို႔မရေတာ့ပဲ ဦးခန႔္ထူးရဲ႕ ငတ္မြတ္ေတာင္းတတဲ့ အနမ္းေတြေအာက္မွာ အသံေလး “တအြန႔္…အြန႔္…”မည္ရင္း ခံလိုက္ရရွာသည္။ တြန္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း ဦးခန႔္ထူးရဲ႕ သန္စြမ္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေဘးလဲက်ေအာင္ မတြန္းထုတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းရင္း တျဖည္းျဖည္း မာၿပီးႀကီးလာသည့္ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ အတန္ႀကီးကလည္း သူမရဲ႕ ထိုင္မသိမ္းလုံခ်ည္ေအာက္က အဖုတ္ေလးကို ဖိထားသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လက္ေတြကလည္းအၿငိမ္မေနေတာ့ပဲ သူမရဲ႕ လဖက္ရည္ၾကမ္းပန္းကန္သာသာရွိေသာ သူမရဲ႕ ႏို႔အုံေလးကို ထိုင္မသိမ္းအက်ႌေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္လိုက္၊ ပြတ္သပ္လိုက္၊ နယ္လိုက္လုပ္ေနသည္။ ေမာင္တစ္ခါမွ မထိမကိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြကို ေမာင့္ေဖေဖက အငမ္းမရကိုင္တြယ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ဝမ္းနည္းတာလိုလို သာယာမိတာလိုလို ျဖစ္ေနရၿပီ။။ ေမာင့္ေစာင့္ထိန္းသမွ်ကို ေမာင့္ေဖေဖက တစ္ရက္တည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဖ်က္စီးပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။

တည္ၾကည္ခန႔္ညားလွတဲ့ ေမာင့္ေဖေဖက သူ႔သားအခုမွယူထားတဲ့ သတို႔သမီးေလးဆိုတာေတာင္ သတိမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသိစိတ္ကင္းမဲ့သလို ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္လုံးေတြကလည္း ရဲေနၿပီး ႏႈတ္းခမ္းေမႊးေတြလည္း ေထာင္ေနသည္။ သူ႔သားျပန္မလာခင္ ကိစၥေတြၿပီးျပတ္ဖို႔အတြက္ ေခြၽးမပူပူေႏြးေႏြးေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငုံစုပ္ေနရာက ရပ္လိုက္ၿပီး ေခြၽမေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲၿပီးအလယ္မွာ ေနရာယူလိုက္သည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ေဖေဖရယ္…မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့… သမီးကို သနားပါအုန္း…. အင့္…႐ႊတ္….ႏွင္း အခုမွေတာင္းပန္ၿပီး ငိုရႈိက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ သူမအဖုတ္ေလးကိုလည္း လုံခ်ည္ေပၚကေန အုပ္ၿပီးကာထားသည္။ “ေဖေဖ့စိတ္ေတြထိန္းလို႔ မရေတာ့ဘူးသမီးရယ္” “ေဖေဖကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ကြယ္” ဖိုးေက်ာ္ လူမွန္းမသိခင္ကတည္းက ကင္းကြာခဲ့တဲ့ အရာဆိုေတာ့လည္း ဦးခန႔္ထူး လက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ေပါင္ကိုလည္း ၿဖဲထားၿပီး လိုးဖို႔ေနရာယူထားၿပီးၿပီ။ လိုးေတာ့မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ ပန္းေရာင္ ထိုင္မသိမ္းလုံခ်ည္ေလးကို လွန္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝတ္ထားတဲ့အတြင္းခံ အျဖဴေရာင္ဘာင္းဘီေလးကို ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း မခြၽတ္ေတာ့ပဲ အဖုတ္ေလးကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္ေဇာေၾကာင့္ ၿဖဲပစ္လိုက္သည္။ “ၿဗိ…” ခင္ေမႏွင္းမွာ အတြင္းခံေလးၿပဲသြားသံႏွင့္အတူ အဖုတ္ေလးက ေအးကနဲျဖစ္သြားသည္။ အရမ္းလည္း ရွက္သြားသည္။ မ်က္စိကို စုံမွိတ္ၿပီး ေပၚသြားေသာ အဖုတ္ေလးကို လက္ျဖင့္ မမွီမကန္း လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ တစိမ္းေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ပထမဦးဆုံး အဖုတ္ေလးေပၚသြားတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွက္မိသည္။

“ေဖြးသန႔္ၿပီး ေဖာင္းကားေနတာပါလား သမီးရယ္” ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ပစၥည္းေလးကိုၾကည့္ရင္း ဦးခန႔္ထူး တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးမွာ အေမြးႏုေလးသာ ေရးေတးေတး ေပါက္ေနသည္က အူယားစရာ။ “ႁပြတ္…” “အို…” “အား…အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔…” “သမီးေတာ့ ငရဲႀကီးေတာ့မွာပဲ” “ပလက္..ပလက္…” ေခြၽးမေလးခင္ေမႏွင္းရဲ႕ ဖင္သားေတြကို လက္နဲ႔လွ်ိဳၿပီး ပင့္ကိုင္လိုက္ကာ ႂကြတက္လာတဲ့ အဖုတ္ေလးကို ဦးခန္းထူး လွ်ာျပားႀကီးႏွင့္ ယက္ပစ္လိုက္သည္။ လွ်ာဖ်ားနဲ႔လည္း အစိေလးပတ္ပတ္လည္ကို ေမႊေပးလိုက္သည္။ “ႁပြတ္…” “ဖတ္…” အဖုတ္ေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုကိုလည္း ဦးခန႔္ထူး သူ၏ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ညႇပ္ဆြဲၿပီး လႊတ္ထည့္လိုက္သည္။ “အား… ဟင့္…အို….မရေတာ့ဘူး…. “ဆက္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေဖေဖရယ္” “ပလတ္…ပလတ္” ဦးခန႔္ထူးမွာ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ဖင္သားႏွစ္ခုကို ကိုင္ၿပီးယက္ေနသျဖင့္ သူ႔ေခြၽမေလး ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာကို အိစက္ေနေသာဖင္းသားေလးမ်ားက သူ႔လက္ထဲမွာ တင္းလာလိုက္ ျပန္အိသြားလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ႀကိဳသိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ရႈၾကပ္မတတ္ ႏွာေခါင္ပါ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားထဲ နစ္ဝင္ေအာင္ ဖိလိုက္ၿပီး ဖုတ္ဖုတ္ေလးရဲ႕ အတြင္းသားမ်ားကို တရစပ္ယက္ပစ္လိုက္သည္။ “ဟင့္…အား…” ခင္ေမႏွင္းမွာ ဦးခန႔္ထူး၏ အျပဳစုေအာက္တြင္ တင္းေနေသာ ဖင္သားေလးမ်ား ေျပေလ်ာ့ကာ အရည္ေလးမ်ား ထြက္က်ကုန္သည္အထိ ကာမ၏အရသာကို သိရွိသြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလး တစ္ခုလုံးလည္း တံေထြးမ်ားႏွင့္ ေစာက္ရည္ေလးမ်ားပါ ေပက်ံလွ်က္ရွိသည္။

သတို႔သမီး ထိုင္မသိမ္းအက်ႌပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနၿပီး ၿပီးသြားလို႔ ေပ်ာ့ေခြသြားတဲ့ ေခြၽးမေလးကို ဦးခန႔္ထူး တပ္မက္စြာၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ရွက္သြားေလးမ်ား နီရဲေနသျဖင့္ သူမ၏အလွကို ထပ္ဆင့္လွေနေအာင္ ခ်ယ္သထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဦးခန႔္ထူး ပုဆိုးလွန္လိုက္ၿပီး လီးကိုထုတ္ကာ ေစာက္ရည္ေလးမ်ား႐ႊဲေနေသာ ေခြၽမေလးရဲ႕ စိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးရဲ႕ ၾကားထဲကို လီးကိုလက္ျဖင့္ကိုင္ကာ အထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၿပဲလန္ေနေသာ ဒစ္ၿပဲႀကီးကို စိေနတဲ့အဖုတ္ေလးထဲကို ခါးေလးေကာ့ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “ျဗစ္…ၿဗိ…” “အား…အမေလး…ေသပါၿပီ…နာလိုက္တာ…ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေဖေဖရယ္ …အရမ္းနာလို႔ပါ…စပ္လဲစပ္တယ္” ေခြၽမေလးခင္ေမႏွင္း လူးလြန႔္သြားကာ ညည္းသံပါ ထြက္လာသည္။

မိမိလီးေၾကာင့္ အဖုတ္ေလးကြဲသြားမွန္း ဦးခန႔္ထူးသိသည္။ သားျဖစ္သူ မင္းခန႔္၏လီးက ေတာ္ေတာ္ေသးတာပဲလို႔ ေတြးမိသည္။ သူလုပ္လိုက္မွ ေခြၽးမေလးရဲ႕ အဖုတ္က ကြဲသြားသျဖင့္ အရသာေတြ႕သြားသည္။ ခါးအားကိုသုံးကာ ေျဖးေျဖးေလးျခင္း ေညႇာင့္သြင္းသည္။

ေညႇာင့္ရင္းႏွင့္ပင္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အတားအဆီက ဦးခန႔္ထူးရဲ႕ လီးတစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္အဝင္မွာ ဒစ္ထိပ္ကို လာထိမိသည္။ ဦးခန႔္ထူး အံ့ဩသြားသည္။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ အပ်ိဳးအေမွးပါးေလးမွန္း ဒက္ခနဲသိလိုက္သလို လီးႀကီးကလည္း ထိုအပ်ိဳအေမွးေလးကို ထိုးေဖာက္ရန္အတြက္ တအားမာေထာင္လာသည္။ ပန္းေရာင္အိပ္ယာခင္းေလးမွာ အပ်ိဳအေမွးေလးေပါက္သြားရင္ ေသြးစေတြ ေပသြားႏိုင္သည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ ခုနက ဆုတ္ၿဖဲထားေသာ အျဖဴေရာင္ အတြင္းခံေလးကို ေခြၽးမေလး၏ ဖင္ေအာက္၌ ျဖန႔္ခင္းလိုက္သည္။ “ဒုတ္…” ေဖာက္” “အား… ေသပါၿပီ ေဖေဖရယ္” “ေကာင္းလိုက္တာ သမီးရယ္…ေခြၽးမေလးရယ္” ခင္ေမႏွင္းရဲ႕ အပ်ိဳအေမွးပါးေလးမွာ ဦးခန႔္ထူး၏ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ေပါက္ၿပဲသြားသည္။ ဦးခန႔္ထူး ျဖန႔္ခင္းထားေသာ အျဖဴေရာင္အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးမွာလည္း ဖုတ္ဖုတ္ေလးထဲမွ ထြက္လာေသာေသြးမ်ားႏွင့္ စြန္းေပသြားသည္။ “အား…နာလိုက္တာ ေဖေဖရယ္…ေျဖးေျဖးလုပ္ပါေတာ့.. အမေလး…ကြၽတ္…ကြၽတ္” ရွည္လ်ားတုတ္ခိုင္ေသာ လီးႀကီးက သူမရဲ႕ သားအိမ္ကို လာထိတိုင္း သူမမွာ ေအာင့္ေအာင့္တက္သြားသည္။ သူမ၏ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ မဆန႔္မၿပဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနေသာ လီးႀကီးက ႀကီးလွသျဖင့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးတစ္ခုလုံး က်ိန္းစပ္ေနသည္။ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္မွေတာ့ သူမလည္း ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ အလိုးကို ဆက္ၿပီးခံ႐ုံပဲ ရွိေတာ့သည္။ ဦးခန႔္ထူးမွာလည္း အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးကို လိုးေနရသျဖင့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးရဲ႕ က်ဥ္းၾကပ္တဲ့ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရသည္။ “သမီးရယ္….အား….သမီေလးရယ္…” “ေဖေဖ…အား….ေဖေဖရယ္….” “ျဗစ္…” “ဒုတ္…” “ႁပြတ္…” “ႁဗြက္” တေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေခၚၾကရင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ ၿပိဳင္တူတက္လွမ္းလိုက္ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕မွကာသံၾကားရသျဖင့္ သားျဖစ္သူ မင္းခန႔္ျပန္လာၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္။ဦးခန႔္ထူး ေတြေဝမေနပဲ ခင္ေမႏွင္းရဲ႕ ေသြးေလးေတြ ေပေနေသာအတြင္းခံေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ႏွင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ ႏွင္းလည္း သူ႔ရဲ႕ တြန႔္ေၾကေနေသာ သတို႔သမီးဝတ္စုံေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီး ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ခုနကမွ ေမာင့္ေဖေဖက သူ႔ရဲ႕ လီးႀကီးနဲ႔ သူမရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အားရပါးရ လိုးသြားသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး နာေနသည္။ အခုလည္း ေမာင္က အရက္မူးၿပီး ျပန္လာကာ သူမကို လိုးေပအုန္းမည္။ ေမာင့္အတြက္ေတာ့ သူမစိတ္မေကာင္းေပ။ သူမရဲ႕ပန္းဦးကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ မယူခဲ့ႏိုင္လို႔ပါ။ ေမာင့္ေဖေဖကေတာ့ သူမရဲ႕ ပန္းဦးကို အဓမၼယူသြားခဲ့သည္။ “ႏွင္း…ေရ…” “ေမာင့္ မယားေလးေရ…” “ေမာင့္ကို လာတြဲပါဦး…” မင္းခန႔္ အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ ခင္ေမႏွင္းကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ေမာင္ ဘာလို႔အမ်ားႀကီး ေသာက္လာတာလည္း” “နည္းနည္းေလးပါ…ႏွင္းရဲ႕” အခန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ ေမာင့္ကိုတြဲေခၚလာခဲ့သည္။ ေမာင့္ဆီက အရက္နံ႔ေတြကလည္း နံေစာ္ေနသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္က ႏွင္းကို ေမြ႕ယာေပၚလွဲခ်ၿပီး ထဘီလွန္ကာ ေစာေစာကမွ ေဖေဖလိုးသြားခဲ့တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ေမာင္က တန္းလိုးသည္။ ေမာင့္ေဖေဖ့တုန္းကလို သူမကိုမႏႉးမနပ္ေတာ့ ဘာအရသာမွမရွိေပ။ ဖုတ္ဖုတ္ထဲက ေမာင့္လီးက ေမာင့္ေဖေဖလီးေလာက္မတုတ္ မရွည္ေတာ့ ဟာတာတာျဖစ္ေနသည္။ သူမ ဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနပါလိမ့္။ ေမာင့္ရဲ႕လီးကို ေမာင့္ေဖေဖလီးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္မိေနတာပါလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သြားမိသည္။ “ျပစ္”…”အ.အားးေကာင္းလိုက္တာ ႏွင္းရယ္” သူမက စဥ္းစားေနတုန္းရွိေသးတယ္ ေမာင္ကေတာ့ ၿပီးသြားသည္။ အဟုတ္ကို ဘာမွန္းမသိလိုက္ပါ။ ေမာင္သာ တစ္ေယာက္တည္း ၿပီးသြားသည္။ သူမကေတာ့ ၿပီးလုၿပီးခင္ေလးမွာ မၿပီးလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ဆန႔္သငံ့ငံ့ ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ “ေဒၚခင္ျမ” “ရွင္ “ “ကေလးေတြကို မနက္စာစားရေအာင္ သြားေခၚလိုက္ပါဦး” ဦးခန႔္ထူး၏ စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ေဒၚခင္ျမ မင္းခန႔္ႏွင့္ ခင္ေမႏွင္းကို ေခၚဖို႔ထြက္သြားသည္။ ေဒၚခင္ျမဆိုတာကလည္း အျခားလူမဟုတ္ေပ။ ဦးခန႔္ထူးနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္သည္။ ဦးခန႔္ထူး႐ြာကို အလႉသြားလႉတုန္းက ေဒၚခင္ျမ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပတာကိုေတြ႕လို႔ ၿမိဳ႕ကို ေခၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္မႈကိစၥလည္း ႏိုင္နင္းသည္။ ယုံလည္းယုံၾကည္ရသည့္ ေဒၚခင္ျမပါေပ။

ခဏေနေတာ့ ေဒၚခင္ျမနဲ႔အတူ မင္းခန႔္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ ဦးခန႔္ထူးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ သတင္းစာဖတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဖို႔ ေဒၚခင္ျမက ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန႔္ကို စီစဥ္ေပးလိုက္သည္။ “သား” “ဗ်ာ…ေဖေဖ” “မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနေတာ့ ကုမၸဏီကို ေဖေဖမသြားျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ” “ဒီၾကားထဲမွာ ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔ ေဖေဖလႊဲထားရတယ္” “သား မနက္စာစားၿပီးရင္ ေဖေဖတို႔ရဲ႕ ကုမၸဏီကို သြားလိုက္ဦး..ေဖေဖကေတာ့ သားလည္းမိန္းမရၿပီဆိုေတာ့ နားလိုက္ဦးမယ္…သားက ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔တြဲၿပီး ကုမၸဏီကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္… တကယ္လို႔ လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး နားမလည္တာရွိရင္ အခက္အခဲရွိရင္ ေဖေဖကိုေျပာ ဟုတ္ၿပီလား” “ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါေဖေဖ သားေသခ်ာလုပ္ပါ့မယ္” “ေအးေအး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္” ခင္ေမႏွင္းလည္း မေန႔ကဘာမျဖစ္ခဲ့သလို ဟန္ေဆာင္ကာ စားစရာရွိတာစား ေသာက္စရာရွိတာေသာက္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခပ္တည္တည္ပင္။ ဦးခန႔္ထူးတို႔ ေျပာေနၾကတာကို ေခါင္းငုံၿပီးစားေသာက္ရင္းက နာေထာင္ေနသည္။ အမွန္ကေတာ့ ဦးခန႔္ထူး ညစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔သားကို ေကာင္မေလးအနားမရွိေအာင္ ဂြင္ဆင္လိုက္သည္သာ။ လွပေသာ ႏွင္းကို အားပါးတရ ထပ္ခ်စ္ခ်င္ေသးသည္။ အခုလည္းၾကည့္ေလ မနက္စာစားၿပီး ထသြားေသာ ေခြၽးမျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို တပ္မက္စြာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေတြးမိေတာ့ လီးကေတာင္လာျပန္သည္။ ကလစ္.. တံခါးဖြင့္သံ တိုးတိုးေလးၾကားလိုက္လို႔ ျဖဳးၿဖိဳး အိပ္ရင္းလွည့္ၾကည့္မိသည္။ “ဟင္…ေဖေဖ…ဘာလာလုပ္တာလည္း…” “သမီးေလးကို ခ်စ္ရတာမဝေသးလို႔ လာတာေပါ့… သမီးကို အရမ္းခ်စ္မိသြားၿပီကြယ္” “႐ႊတ္…႐ႊတ္…႐ႊတ္…” ဦးခန႔္ထူးေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ႏွင္းအိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ႏွင္းရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ နမ္းလိုက္ေတာ့သည္။ ႏွင္းရဲ႕ပါးေပၚမွာ လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါးမ်ား ေမွးမွိန္သြားသည္အထိ ဦးခန႔္ထူး နမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ “ဟင့္အင္း…မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့…လႊတ္…ပါ….” အေပၚကေန အုပ္မိုးၿပီး မိမိပါးေလးကို တရစပ္နမ္းေနေသာ ဦးခန႔္ထူး၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို တြန္းကာ ႏွင္းေျပာလိုက္သည္။ ေျပာလို႔သာေျပာ တြန္းလို႔သာတြန္းေနရတာ ဦးခန႔္ထူးက မိမိအေပၚမွာ အဲဒီလို ဇြတ္အတင္း အဓမၼလုပ္ေနတာေတြကို မိမိ၏ မသိစိတ္ေတြက ေက်နပ္ေနမိသည္။

ႏွင္းကို ေမာင့္ေဖေဖက အဲဒီလိုအတင္းအဓမၼလုပ္ေလ ႏွင္းရဲ႕ အေသြးအသားေတြက ပိုဆာေလာင္လာသလိုပါပဲ။ အခုလည္းၾကည့္ေလ ေမာင့္လို ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို တန္းမလိုးပဲနဲ႔ ပါးေလးနမ္းလိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးစုပ္လိုက္၊ ႏို႔ေလးစို႔လိုက္၊ ဗိုက္သားေလးေတြကို သူ႔လွ်ာျပားႀကီးနဲ႔ ယက္လိုက္၊ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို ယက္လိုက္၊ ေစာက္စိေလးကိုစုပ္လိုက္နဲ႔ သူမရဲ႕ ကာမစိတ္ေတြ မထႂကြလို႔မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရတာ။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္…” “အို…အား…” တဆင့္ၿပီးတဆင့္ လုပ္လာရင္းကေန ႏွင္းရဲ႕ ျဖဴဝင္းၿပီးေဖာင္းအိေနတဲ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုပါမခ်န္ စုပ္ေနေတာ့ ႏွင္းေလ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကိုမသိဘူး ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို အလိုးမခံရပဲနဲ႔ တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။ ေခြၽးမေလး၏ခါးေလး ေကာ့တတ္သြားသျဖင့္ ေခြၽးမေလး တစ္ခ်ီၿပီးသြားမွန္း ဦးခန႔္ထူးသိလိုက္သည္။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို စုပ္ေနတာ ရပ္လိုက္ကာ ေခြၽးမေလး၏ ရင္ဘတ္ေပၚတက္ခြလိုက္သည္။ ေခြၽမျဖစ္သူႏွင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို မိမ္ကိုယ္လုံးဖိမိမွာစိုးသျဖင့္ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ေဘးသို႔ကားေထာက္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးေအာက္စကို ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ “ဟင္…” မ်က္ႏွာနားတြင္ ေဝ့ဝဲကာေပၚထြက္လာေသာ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕လီးႀကီးက အေတာ္ႀကီးလွသျဖင့္ သူမယာင္ၿပီး ေတာ့ အသံထြက္မိသည္။ “ကိုင္ၾကည့္ပါဦး…သမီးရဲ႕…” သူမရဲ႕ ျဖဴေဖြးေနနဲ႔ လက္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔လီးညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကို ကိုင္ခိုင္းတာ။ လီးႀကီးကလည္း ႀကီးလိုက္တာ သူမရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္မဆန႔္။ ရွည္လိုက္တာကလည္း သူမလက္သီးစုပ္နဲ႔ဆို ေလးဆုပ္စာေလာက္ရွိသည္။ အေၾကာေတြကလည္း အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည္။ “ေဖ့ေဖ့လီးနဲ႔ ေဖေဖ့သားလီး ဘယ္သူကပိုႀကီးလဲ…” “ဟာ…ေဖေဖကလည္း…ဘာေတြလာေမး…အု…” ႏွင္းေျပာေနတာေလးေတာင္ မဆုံးလိုက္ဘူး။ ေျပာရင္းတန္းလန္းဟေနတဲ့ ႏွင္းရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ေမာင္ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လီးဒစ္ႀကီးဝင္လာလို႔ ႏွင္းမွာ အသက္ရႉေတာင္ ၾကပ္သြားတယ္။ သူမရဲ႕ ေခါင္းကို ေမာင့္ေဖေဖက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ထိန္းကိုင္ထားေတာ့ ႐ုန္းလို႔ကမရေပ။ ဦးခန႔္ထူးကေတာ့ သူ႔ေခြၽးမေလးရဲ႕ ေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး သူ႔လီးဒစ္ကို ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္နဲ႔။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ပါးစပ္ေလးကိုလိုးေနသည္။

ႏွင္းလည္း မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ပါးစပ္ေလးကို အစြမ္းကုန္ဟကာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔လိုးေနေသာ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လီးဒစ္ႀကီးကို မ်က္လုံးကေလးမွိတ္ကာ ၿငိမ္ခံေနေတာ့သည္။ ဦးခန႔္ထူးကေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ခံေနရွာေသာ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ေလးကို လိုးေနရသျဖင့္ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ အရသာေတြ႕ေနသည္။ “ပလြတ္…ပလြတ္” “ျပစ္…ျပစ္…” “အား…သမီး…သမီး…သမီးေလးရယ္” ေခြၽးမေလးရဲ႕ပါးစပ္ကို လိုးေနရင္းက စိတ္မိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လရည္မ်ားထြက္ကာ ေခြၽးမေလးၿဖိဳးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးသြားသည္။ “အြန္း…အြန္း….” “ဂလု…” ဦးခန႔္ထူးမွာ သူ႔လီးႀကီးကို မိမိ၏ပါးစပ္ထဲမွ မထုတ္ေသးပဲ စိမ္ထားသျဖင့္ လရည္မ်ားကို ေထြးထုတ္လို႔မရပဲ သူမလည္ေခ်ာင္းထဲ စီးဝင္သြားသည္။ မိမိ၏ ပါးစပ္ေလးကိုပါ ေမာင့္ေဖေဖမညႇာမတာလိုးၿပီး ပါးစပ္ပန္းဦးကိုပါ ထပ္ေႁခြသြားသည္။ “ပလြတ္…” ဦးခန႔္ထူး၏ လီးႀကီးမွာ ၿပီးသြားေပမယ့္လည္း သူမပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ လီးတန္ႀကီးက ေတာင္ၿမဲတိုင္းေတာင္ေနသည္ အရွိန္မေသေသးေပ။ ဒါေတြေၾကာင့္မို႔လည္း သူမက ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လီးႀကီးကို ေမာင့္ရဲ႕လီးထက္ ႏွစ္သက္မိတာ။ “သမီးရယ္….ခ်စ္ၿပီးရင္း ခ်စ္မိေနၿပီကြယ္” သူမကိုအဲဒီလိုေျပာၿပီး သူမအဖုတ္ေလးကို ထပ္လိုးတာ။ သူမအဖုတ္ေလးကို နာရီဝက္ေလာက္ လိုးၿပီးမွ ေမာင့္ေဖေဖ ေနာက္တစ္ခ်ီၿပီးသြားသလို သူမလည္း သူနဲ႔အတူ တစ္ခ်ီထပ္ၿပီးခဲ့ရတယ္။ ေမာင့္ေဖေဖနဲ႔အတူ ကာမစက္ယွက္ရတာကို ႏွင္းအရမ္းႏွစ္ၿခိဳက္သြားမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္အလုပ္သြားတိုင္း ေမာင့္ေဖေဖနဲ႔ အၿမဲလိုလို လုပ္ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ႏွင္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာပါေတာ့တယ္။ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ သားေျမးေလး၊ ေမာင့္ရဲ႕ သားညီးေလးလို႔ေခၚမွ ပိုမွန္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။….ၿပီး