အိမ်မှာလာနေပီး ကျောင်းလာတက်တဲ့ကောင်လေးကို ဆွဲစားလိုက်တဲ့ အိမ်ထောင်သည်မမ

လင်းအောင်နှင့် မခင်ကြည်တို့က ရပ်ဆွေရပ်မျိုးဟု ပြောရမည့် တစ်ရွာတည်းသားတွေဖြစ်သည်။ ရွာမှာနေစဉ်ထဲက ခြံခြင်းကပ် အိပ်ချင်းကပ်လျက်နေထိုင်ခဲ့ကြသည်ဖြစ်သည်။ မခင်ကြည်က လွန်ခဲ့သော ၄နှစ်ခန့်ကထဲက ကိုငွေတင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ မြို့သို့ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့သည်။ ရွာမှာက အလယ်တန်းကျောင်းသာ ရှိသည်။ အထက်တန်းကျောင်းမရှိသဖြင့် ၈တန်းအောင်ပြီး ကျောင်းဆက်တတ်မည့်ကျောင်းသားကျောင်းသူတိုင်း မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်။ မြို့တွင်လည်း နီးစပ်ရာဆွေမျိုးမိတ်ဆွေများ၏ နေအိမ်တွင်အတူနေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် လင်းအောင်တစ်ယောက် ၈တန်းအောင်ပြီး ၉တန်းတွင် ကျောင်းဆက်တက်ရန်အတွက် မြို့သို့ရောက်ခဲ့ရသည်။ လင်းအောင်၏မိဘများနှင့်ကလဲ မခင်ကြည်နှင့်က သားချင်းတွေလိုဖြစ်နေပြန်၊ နောက်ပြီး လင်းအောင်၏အဒေါ်နှင့်ကလည်း မခင်ကြည်နှင့်က သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်လေတော့ မခင်ကြည်သည် လင်းအောင်ကျောင်းတက်ရန်အတွက် အိမ်တွင်နေထိုင်ရန် လက်ခံထားခဲ့ရလေသည်။ လယ်တွေခြံတွေရှိသော လင်းအောင်၏ မိဘများက မခင်ကြည်တို့အတွက် တစ်လလျှင် ဆန်နှစ်အိပ်နှင့် ငွေနှစ်သောင်းအား လင်းအောင်၏ စားစရိတ်အတွက်ဆိုကာ ပေးသဖြင့်လဲ မခင်ကြည်တို့လင်မယားက လင်းအောင်ကို လိုလိုလားလား ထားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။

လင်းအောင် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝက မခင်ကြည်တို့၏လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းအောင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သော မခင်ကြည်က မင်းအောင်ကို ဝိုင်းဝန်း ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့ရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ ရွာမှ မခင်ကြည်ထွက်လာတော့ လင်းအောင်က လေးတန်းကျောင်းသားမျှသာ ရှိသေးပြီး အခုနှင့်တော့ တခြားစီဖြစ်သည်။ အခု လင်းအောင်က အသက်၁၆နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး လူပျိုဖြစ်နေချေပြီ။ ကျေးရွာဓလေ့ အတိုင်း ကျောင်းပိတ်ရက် ကျောင်းအားလပ်ချိန်များတွင် မိဘများ၏ခြံအလုပ် လယ်အလုပ်ကို ကြုံသလိုဝင်ပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ခဲ့တာကြောင့်လည်း လင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းဖြင့် သန်မာ ထွားကြိုင်းလှသည်။ လင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရောက်လာတော့လည်း သားသမီးမရှိသည့် မခင်ကြည်တို့ လင်မယားအတွက် ကူဖော်လောင်ဖက် လက်တိုလက်တောင်း ကူညီမည့်သူ ရလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် မကြာခဏ ခရီးထွက်ရသည့် ဦးငွေတင်အတွက် အိမ်မှာ မိန်းမသားဖြစ်သူ မခင်ကြည် တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ထားရစ်ခဲ့ရသဖြင့် နောက်ကြောင်းမအေးဖြစ်နေရသည်မှ လင်းအောင်ရောက်လာတော့ ကင်းဝေးခဲ့သည်။ မခင်ကြည်အတွက်ကလည်း ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုငွေတင် ခရီးထွက်သွားရင် တစ်ဦးတည်းအိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်မှ အခု လင်းအောင်တစ်ယောက် ရောက်လာသည့်အတွက် သူမအတွက်လည်း အဖော်ရသွားသည်။ မခင်ကြည်၏ယောက်ျား ကိုငွေတင်က မြေတိုင်းစာရေးဖြစ်ပြီး တစ်လလျှင် အမြဲပင် ၁၅ရက်၊ ရက်၂၀လောက် ခရီးထွက်နေရတတ်သည်။ အရင်က ကိုငွေတင်သည် မခင်ကြည်တို့၏ ရွာဖက်တွင် တာဝန်ကျသဖြင့် ရွာသို့မကြာခဏရောက်ရှိကာ မခင်ကြည်နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုငွေတင်က မခင်ကြည်ထက် အသက်ကြီးသည်။ ယခု ကိုငွေတင်၏ အသက်က ၄၀ ရှိပြီဖြစ်ပြီး မခင်ကြည်က အသက် ၃၀ ဘဲရှိသေးသည်။ ကိုငွေတင်က လူပျိုကြီးဘဝဖြင့် ကွမ်းတောင်ကိုင် မခင်ကြည်ကို ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုငွေတင်နှင့်် မခင်ကြည်တို့မှာ သူတို့ချင်း ကြိုက်သည်ဆိုခြင်းထက် လူကြီးတွေ သဘောထားကြောင့် ညားခဲ့ကြရသလိုဖြစ်သည်။ အသောက်အစားလဲမရှိ ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေလဲ မနေတတ်သော ကိုငွေတင်ကို မခင်ကြည်၏မိဘများက သဘောကျခဲ့ပြီး စာရေးစာချီလဲဖြစ်၊ ရုံးပြင်ကနားကိစ္စလည်း အားကိုးရလေတော့ မခင်ကြည်နှင့် သဘောတူပေးစားခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ မြို့ကျောင်းသို့ ရောက်လာတော့ လင်းအောင်သည် အပေါင်းအသင်းက စုံလာသည်။ အပေါင်းအသင်းစုံပြန်တော့ အတတ်ကလည်း မျိုးစုံတတ်လာသည်။ ထို့ပြင် လင်းအောင်သည် အရွယ်ကလဲ လူပျိုအရွယ်ဆိုလေတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အပေါ်  စိတ်ဝင်စားတတ်လာသည့်အပြင် ဒီအရွယ်မှာ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ သွေးသားများ လှုပ်ရှားကစားလာသောကြောင့် ကာမစိတ်များ စေ့ဆော်နှိုးထလာမှုများကလည်း ရှိနေခဲ့ရလေသည်။ ယခုကျောင်းစဖွင့်ပြီး တမိုးကုန်ခဲ့သောကာလတွင်တော့ မြို့တွင်အနေကျလာသော လင်းအောင်တစ်ယောက် တသွေးတမွေးဖြစ်ရုံပင်မကဘဲ အတတ်မျိုးစုံလဲတတ်ကာ အတော်လည်းလူရည်လည် လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ “အမ ရေချိုးမလို့လား” “အေး” “အိမ်ဘေးအိုးမှာ ရေမရှိဘူးနဲ့တူတယ်” “နေနေ ကျနော်ဆွဲပေးမယ်” ရေချိုးရန်အတွက် ထဘီတစ်ပတ်နွမ်းလေးကို ဝတ်ပြီးဆင်းလာသော မခင်ကြည်ကို အိမ်ရှေ့ရှိ ရေစည်တွင် ရေချိုးပြီး၍ တက်လာသော လင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်သို့မရောက်မီတွင်ပင် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လှမ်း၍ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မခင်ကြည်က အိမ်ဘေးတွင် သူမအတွက်ချိုးရေအိုး သပ်သပ်ထား၍ ရေချိုးသည်။ရေအိုးမှာ ငါးဆယ်ဝင်အိုးလေးဖြစ်သောကြောင့် ရေအသုံးမခံဘဲ မကြာခဏရေကုန်လေ့ရှိသည်။

“အော် ရေပုံးတောင် မီးဖိုဆောင်ထဲမှာနဲ့ တူတယ်” “ကျနော်ယူပြီးလာခဲ့မယ် အမ” “အေး အေး” မခင်ကြည်က အိမ်ဘေးဖက်သို့ ဆက်၍သွားသလို လင်းအောင်ကလဲ အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ရေပုံးယူရန် မီးဖိုဘက်သို့သွားသည်။ ရေပုံးယူပြီးပြန်ထွက်လာသော လင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့သို့မရောက်သေးမှီမှာပင် မခင်ကြည်ထံမှ ရေသုံးလေးခွက်လောင်း၍ ချိုးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ လင်းအောင်က အိမ်ရှေ့သို့ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသောရေပုံးဖြင့်ရေခပ်၍ အိမ်ဘေးသို့လျှောက်အသွားတွင် မခင်ကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရေတွေရွှဲနေပြီး ရင်လျှားထားသောထဘီလေးကလဲ ဟောင်းနွမ်းကာ ပါးပါးလေးဖြစ်နေရုံမက အချို့နေရာလေးများတွင်ပါ အပေါက်လေးတွေဖြစ်ကာ နှစ်နေရာ သုံးနေရာလောက် အနဲငယ်စီပြဲနေသဖြင့် မခင်ကြည်၏ကိုယ်လုံးမှာ အတိုင်းသားဖြစ်နေရုံမျှမက အတွင်းမှ ဖြူဝင်းသောအသားစိုင်ကလေးများကိုပင် တွေ့မြင်၍နေရလေသည်။ ရေပုံးဆွဲလာရင်းက လင်းအောင်သည် မခင်ကြည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်ခဏမှာပင် သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည့် အဖြစ်သို့ရောက်သွားသည်။ မခင်ကြည်၏ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေသောကိုယ်လုံးက သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့အမောက် အဝိုက်တွေဖြင့် တင့်တယ်၍နေကာ အသားအရေကလည်း စိုပြေ၍ဝင်းဝါနေသည်ဖြစ်၍ လူပျိုလေး လင်းအောင်ခမျာ ကြည့်မိလိုက်စဉ် ခဏမှာပင် သွေးသားများက ထကြွ၍လာခဲ့ရသည်။ “အိုးထဲမှာ ရေနဲနဲကျန်သေးတာနဲ့ ငါလဲ ခပ်ချိုးပစ်လိုက်တယ်” “အင်း” လင်းအောင်က အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ ရေကို တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက် ခပ်၍ယူကာ ထည့်ပေးနေသည်။ မခင်ကြည်က ရေအိုးလေးဘေးတွင် တစ်ကိုယ်လုံးရေများရွှဲစိုလျက် ခပ်နွဲ့နွဲ့လေးရပ်၍ နေလေသည်။

ဒီမှာတင် ပုဆိုးကို ခါးလယ်မှ ဖြတ်၍ထားကာ နံငယ်ပိုင်းပုံစံလုပ်၍ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးအောက်မှ ရှေ့သို့ငေါ၍ထွက်နေသော လင်းအောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို သူရေဆွဲလာတိုင်းလှမ်း၍ လှမ်း၍ကြည့်နေသော မခင်ကြည်ကသတိထားမိသွားသည်။ သတိထားမိလိုက်သည့် ခဏမှာပင် မခင်ကြည်ကလည်း အသေအချာပင် ဂရုစိုက်၍ကြည့်မိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒီကောင်လေးဟာကြီးက ကိုငွေတင်ဟာကြီးထက်ပင် ကြီးမားပုံရသည်ဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။ ရေဆွဲပြီးသွားတော့ လင်းအောင်က အိမ်ပေါ်သို့ပြန်၍တက်ခဲ့ပြီး သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲက မခင်ကြည်၏ ရုပ်ပုံလွှာကမထွက်ချေ။ လင်းအောင်ရေဆွဲပေးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက် သွားတော့ ရေဆက်ချိုးနေသော မခင်ကြည်သည်လဲ သူမ၏မျက်လုံးထဲ၌ လင်းအောင်၏အရှေ့ဘက်သို့ ငေါ၍ထွက်နေသော အရာကြီးက မျက်လုံးထဲမှ မထွက်ဖြစ်နေရသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် အားလပ်နေသော လင်းအောင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်သို့တက်၍ လှဲနေလိုက်သည်။ အတန်ငယ်မျှကြာလျှင် လင်းအောင်သည် အခန်းထဲတွင်နေရသည်မှာ ပျင်းလာသည်မို့ အိမ်ရှေ့ဘက်သို့ သွားရန် စိတ်ကူးဖြင့် သူ၏အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ထွက်လာရင်းမှ မခင်ကြည်၏ အိပ်ခန်းပေါက်တည့်တည့်သို့ ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှည့်၍ကြည့်မိလိုက်သော လင်းအောင်တစ်ယေက် ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။ ပြီးမှ တံခါးပေါက်ဘေးသို့ကပ်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်၍နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင်တော့ မခင်ကြည်က တံခါးပေါက်နှင့် တည့်တည့်တွင်ရပ်ကာ တံခါးပေါက်ဘက်သို့ တစ်စောင်းပေး၍ ဘော်လီအင်္ကျီကို ဝတ်၍နေသည်။ သူမ၏ထဘီက ခါးတွင်သာ ရှိကာ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပေ။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက လင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ပူ၍လာကာ ထူအမ်းအမ်းလလည်း ဖြစ်၍လာရလေသည်။ “လင်းအောင်” “ခင်ဗျာ” မခင်ကြည်၏ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရ၍ လင်းအောင်တစ်ယောက် လန့်ဖြန့်၍သွားသည်။ သူရောက်နေပြီး ကြည့်နေတာကို သိနေပါလားဟူသော အသိကလဲ လင်းအောင်၏ ရင်တွေကို တဒိန်းဒိန်းခုန်၍ လာစေသည်။ “ခဏဝင်ခဲ့ဦးဟာ” ရပ်နေ၍မဖြစ်တော့ပါ။ လင်းအောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ တစ်လှမ်းချင်း ဝင်၍လာသည်။ မခင်ကြည်က အပေါ်မှ အင်္ကျီထပ်မဝတ်သေးဘဲ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘော်လီအင်္ကျီ တစ်ထည်သာရှိပြီး အောက်ပိုင်းတွင် ခါး၌ ထဘီဟောင်းလေး တစ်ထည်ကို လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်သလိုဝတ်၍ထားသည်။ ဒါပေမယ့် မခင်ကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးတွင်တော့ သနပ်ခါးတွေက ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားကာမွှေးကြိုင်၍နေသည်။ အခန်းထဲသို့ မဝံ့မရဲဖြင့် ဝင်၍လာသော လင်းအောင်ကို သူမက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျှက်က ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်၍နေသည်။

လင်းအောင်၏ မျက်လုံးများကလည်း သူမထံသို့ ငေး၍ကြည့်လာသည်။ မခင်ကြည်ရှေ့ လက်တစ်ကမ်းအကွာတွင် လင်းအောင်၏ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်၍သွားသည်။ မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ ရှေ့သို့ တိုး၍ရပ်လိုက်ရာ မျက်နှချင်းဆိုင် ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ “အမ ဘောက်သီးကွင်းလေး ဟနေလို့ လုပ်ပေးစမ်းပါဟာ” ကြားလိုက်ရသည်နှင့် လင်းအောင်၏ အကြည့်က သူမ၏ရင်ဘတ်ဆီသို့ ရောက်၍သွားသည်။ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွား၍ ဖြူဖွေးနေသော နို့အုံကြီးတွေက ဘော်လီအင်္ကျီထဲမှ ရုန်းကန်၍ တဝက်နီးပါးမျှ ထွက်ပေါ်၍နေသည်။ အိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံး၏အလယ် အထက်နားတွင် ဘောက်သီးကလေးက ရှိနေသည်။ လင်းအောင်၏စိတ်ထဲ၌ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်လျှက်ရှိသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော လင်းအောင်၏လက်များက ဘောက်သီး လေးဆီသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ မခင်ကြည်က ရှေ့သို့ထပ်၍ တိုးလိုက်တော့ သူမ၏နို့အုံကြီးတွေက လင်းအောင်၏ ရင်ဘတ်ကို အိစက်စွာ ဖိမိသွားသည်။ မခင်ကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က လင်းအောင်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ အနေအထားက ရင်ချင်းအပ်၍ ဖက်ထားသော အနေအထားဖြစ်သွားသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက တုံယင်နေသဖြင့် ခရီးကမရောက်။ ဒီကြားထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော လင်းအောင်က သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို မခင်ကြည်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး တိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ်ဟုထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့မောက်မောက်နေရာကို ခပ်ဖိဖိထိုးထောက်ထားလိုက်သည်။ လင်းအောင်၏ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပူလောင်၍နေသည်။ သူ၏ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွင့်ပါးကုန်သည်။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပေးအယူသိရှိလာမှုအတွက် မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေး ဝှက်ထားလိုက်သည်။ “အဟင့် ဟင့် သူ့ဟာကြီးကလဲ”ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲလေးပြောလိုက်စဉ် မခင်ကြည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ကား၍ ပေးလိုက်လေသည်။ လင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော သူ၏လီးတန်ကြီကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။ ပုဆိုးနှင့်ထဘီ နှစ်ထပ်ခံထားသည့်ကြားမှ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်အဝသို့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ထိုးမိသွားသည်။

“အင်း အင်း” မခင်ကြည်က မချိတင်ကဲလေး ငြီးတွားရင်း လင်းအောင်၏တင်ပါးကို စွန်လက်သဲကုတ်သလို စုံကိုင်၍ ကုတ်လိုက်သည်။ လင်းအောင်၏တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲသွားသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ မခင်ကြည်၏ ခါးသေးသေးလေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီး ဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ မခင်ကြည်၏ တင်ပါးကြီး အစုံတုန်ခါ၍သွားသည်။ မခင်ကြည်က မောလျှလျှအသံလေးဖြင့် ဆိုသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးတို့၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရိုက်ခတ်မိနေကြပြီး အသားဖြူသော မခင်ကြည်၏ မျက်နှာလေးမှာ အံ့သြဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုစိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ တသက်လုံးက မိမိ၏ မောင်အရင်းလိုနေခဲ့သော လင်းအောင်ဆိုသော ကောင်ကလေး၏ အားရပါးရ ပွေ့ဖက်မှုနှင့် တင်ပါးကြီးများကို ဆုတ်နယ်ခြင်းကို ခံနေရသည့် အရသာမှာ မခင်ကြည်အတွက် တစ်ကြိမ်မျှမခံစားခဲ့ရသော ကာမရာဂအရသာ အသစ်အဆန်းအဖြစ် ခံစားနေရလေသည်။ သူမသည် အပျိုရိုင်းလေးပမာ ရွှေရင်အစုံမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေမိရှာသည်။ လင်းအောင်ကလည်း ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မခင်ကြည်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့်တိုင် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်ရဲလာလေသည်။ မခင်ကြည်က သူမ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားသည့် လင်းအောင်၏လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ အသာအယာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ လင်းအောင်၏ မျက်နှာကိုလည်း မဝံ့မရဲဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေး လင်းအောင်မှာမူ တရှူးရှူးတရှဲရှဲနှင့် မခင်ကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အရောင်တဖြတ်ဖြတ် တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း မခင်ကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွရန် တာစူနေသည်။ “ဟဲ့ ဒီဘက်လာလေ” မခင်ကြည်က သူမ၏ ခါးလည်မှ တက်ခွရန် ခြေထောက်ကြီးတစ်ဖက် မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်နေသော လင်းအောင်ကို ဆတ်ကနဲဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလယ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ လင်းအောင်ခမျာ မခင်ကြည်၏ ခါးပေါ်၌ ကန့်လန့်ကြီး မှောက်ရက် လဲကျသွားလေသည်။

မခင်ကြည်၏ နောက်သို့ရောက်သွားသော လင်းအောင်က မခင်ကြည်၏ ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်အပ်ကာ တွင်တွင်ကြီးသာဖက်ထားရင်း တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညီးညူနေကာ မာတင်းသော သူ၏လီးထိပ်ကြီးနှင့် မခင်ကြည်၏ ဖင်ကြားသို့ ကမူးရှူးထိုး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေပြန်သည်။ “အိုး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကျွတ်” မခင်ကြည်က သူမဖင်ကြားသို့ မာကြောစွာထောက်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်အော်လိုက်ရင်း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို လင်းအောင်၏ဖက်သို့ ဖျက်ကနဲ တစ်ပတ်လှည့် လိုက်သည်။ မခင်ကြည်ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောသနပ်ခါးရနံ့က လင်းအောင်၏စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့လှည့်လာသော မခင်ကြည်၏ ပါးအစုံကို တရှူးရှူးနမ်းရှိုက်သည်။ “ကြည့် အရမ်းဆိုးတာဘဲ” မခင်ကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုးရင်း လင်းအောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်လျှက် ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မခင်ကြည်၏ ထွားထွားမို့မို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက လင်းအောင်၏ ရင်အုံကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုကိုပေးလိုက်သည်။ လင်းအောင်၏ လက်အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်ကာ တရွရွဆုပ်ညှစ် နယ်ဖတ်နေသည်။ မခင်ကြည်က သူမ၏ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့ လင်းအောင်၏ လက်တွေက ပို၍ပင် အငမ်းမရဖြစ်ကာ တစ်ခုလုံးထွက်ပေါ်လာသည့် သူမ၏ရင်သားအစုံကို အတင်းပင် ဆုပ်နယ်နေလေတော့သည်။ တစောင်းလှည့်၍ထားသော မခင်ကြည်၏ အပေါ်ခြမ်းပေါင်တန်ကြီးက တန်းသွားသည်။ ခပ်စင်းစင်းလှဲထားသော အောက်ဖက် ပေါင်တန်ကမူ လင်းအောင်၏ ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။ လင်းအောင်ကလည်း ကြွတက်လာသော မခင်ကြည်၏အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်းထိတွေ့မှုက နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရာဂကာမသွေးများကို ပွက်ပွက်ဆူလောင်ကာ ထကြွလာစေသည်။ ပင့်လှန်ထားသော လင်းအောင်၏ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မခင်ကြည်၏ ပေါင်ရင်းကို နွေးနွေးကြီး စွတ်စိုစွာ ထိတွေ့မိသည်။ မခင်ကြည်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ထဘီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ ပေါင်လည်ထိ လိပ်တက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို့ရောက်၍ သွားတော့ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးထူထူကြီးကြားမှ အက်ကြောင်းတင်းတင်းကြီးထကာ ဖင်နှင့်တဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသောစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေသည်။

လင်းအောင်က တစောင်းအိပ်လျှက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဆတ်ကနဲထကာ မခင်ကြည်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်ကြီးကို ပုခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လီးကို ထိုးကပ်လိုက်သည်။ စောက်ပတ်အနံ့ကို ရလိုက်ပြီဖြစ်သော လင်းအောင်၏လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာန်ဖီလျှက်ဖြစ်သွားသည်။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေး ပင့်လှန်ထားသော မခင်ကြည်၏ထဘီစကို စောက်မွှေးတွေပေါ်ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးများ ပေါ်သည်အထိ လင်းအောင်က ဆွဲတင်လိုက်သည်။ “အိုး ဘာလို့ အကုန်လှန်ပစ်နေတာလဲလို့” မောလျတုန်ခါသော အသံလေးဖြင့် မခင်ကြည်က လင်းအောင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလိုက်သည်။ လင်းအောင်က စကားတစ်ခွန်းမှမပြောသေးဘဲ မခင်ကြည်၏ မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့မကြည့်ပေ။ ကြီးမားလွန်းကာ ခပ်အာအာဖြစ်နေသော မခင်ကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲ မျိုချလိုက်သည်။ မခင်ကြည်က ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားမှ သူမ၏စောက်ပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးဖြင့် “ဘာဖြစ်လို့ တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး” “မမြင်မှ မမြင်ဖူးတာ” ပထမဆုံးအကြိမ် လင်းအောင်ထံမှ ခြောက်ကပ်အက်ရှသော အသံတုံတုံကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွယ် မမရှက်တယ်” တကယ်လည်း မခင်ကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားကြီးဖြင့် ဝင်းလက်နေသည်။ မခင်ကြည်သည် အလွန်အကျွံအသားဖြူသော မိန်းမမဟုတ်သော်လည်း ထဘီကို လှန်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးအုနုဖတ်နေသည်ကို လင်းအောင် သတိထားမိသည်။ မခင်ကြည်၏ အတွင်းသားနုနုလေးများက ဖွေးဥနေသလောက် လင်းအောင်၏ လီးတံကြီးက မဲနက်တောက်ပြောင်၍ နေသည်။ မခင်ကြည်က လက်နှင့်ဖုံးထားသလို လှမ်းဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရှုံ့ရှုံ့ကလေးဖြစ်နေသည်။ မခင်ကြည်က လက်နှင့်ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပြထားပေးခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ လင်းအောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ဂုတ်မှနှိမ်ပြီး မဝင်းကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီနေသော စောက်ပတ်အဝကို တေ့သွင်းကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ် ဗလွတ်” “အင့် အင်း ကျွတ် ကျွတ်” မခင်ကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်ကနဲဖယ်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွားသည်။

လီးထိပ်ဖူး အလုံးငုံကြီးက မခင်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ ပြွတ်ကနဲ ကျွံအဝင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး တင်းကနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မခင်ကြည်မှာတော့ အင့်ကနဲ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရလေသည်။ “ဗြစ် ဗြစ် ပြွတ် စွပ်” “ဟ အ အား ကျွတ် ကျွတ်” ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကြီးအဝင်ကို ငုံ့ကြည့်၍ ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းနေရာမှ လင်းအောင်က မခင်ကြည်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး အားနှင့်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ စောက်မွှေးမဲမဲနှင့် လမွှေးနီကျင်ကျင်တို့ ရောထွေးသွားစဉ် လီးတန်ကြီးက တဝက်နီးပါ စိုက်ဆင်းသွားသည်။ “ပြွတ် စွတ်” “အမလေး ဟင့် အင်း အင့်” လင်းအောင်၏ လီးလုံးကြီးက မခင်ကြည် အဝထက်ကြီးကာ ဝိုင်းစက်သော မခင်ကြည်၏ စောက်ပတ်အဝလေးက လင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ဆွဲညှစ်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ကြပ်တောင့်၍ နေလေသည်။ “ပြွတ် စွပ် စွပ် ပြွတ်” “အမလေး အမေ့ အမလေး လေး” နှစ်ချက် ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ဆောင့်လိုက်သော လင်းအောင်၏လီးကြီးက မခင်ကြည်၏ သားအိမ်ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက် ဆောင့်မိသွားသည်။ မခင်ကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က ဘာကို ကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ပျာယာခတ်သွားပြီးမှ လင်းအောင်၏ ပေါင်ကိုလှမ်းပြီး လက်သဲများနှင့် ကုတ်ဆွဲထားလိုက်သည်။ ပေါင်သားတင်းတင်းကို မခင်ကြည်၏ လက်သဲစူးစူးလေးများက စစ်ကနဲ နစ်ဝင်သွားသည်နှင့် လင်းအောင်၏ လီးကြီးမှာ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ထောင်းကနဲ မာတောင်သွားသည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့ ဖြစ်ရသည်ကို လင်းအောင်မသိ။ စောက်ပတ်အတွင်း လီးတန်ကြီးက ကျောက်သားကျောက်စိုင်ပမာ မာကြောသွားခြင်းကို မဝင်းကြည်က အရသာရှိစွာ ခံစားသိရှိနေပါသည်။

ယောက်ျားများသည် မိန်းမအင်္ဂါစပ်အတွင်း လိင်တန်ကြီးဝင်နေစဉ်၌ ပေါင်ကျော လက်မောင်းတစ်နေရာရာကို ကုတ်ခြစ်ပေးပါက ဤသို့ဖြစ်တတ်သည်ကို မခင်ကြည်က သိပြီးဖြစ်ပါသည်။ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ထိုးသွင်းထားသော လီးတန်ကြီးက အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မခင်ကြည်စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူးကဲသောအရသာကို ခံစားနေရသည်။ “ဗြွတ် ဘွတ် အင့် အင့်” လေးလေးမှန်မှန်ကြီး ဆောင့်နေသော လင်းအောင်လီးကြီး အဝင်အထွက်တိုင်း မခင်ကြည် မျက်လုံးအစုံမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါးကိုက်ရင်း တအင်းအင်းနှင့် ငြီးနေသည်။ လင်းအောင်က လီးနှင့် စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့်ထွက်လာသော အမြုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မခင်ကြည်၏ အဝတ်မဲ့သောဖင်ကြားသို့ လက်တစ်ချောင်းဖြင့် အသာအယာပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေပေးလိုက်ဖြင့် ဆော့ကစားပေးလိုက်ရာ မခင်ကြည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ စောက်ပတ်ကို အလိုးခံနေရစဉ် ထိုသို့စအိုဝကို ကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများ ထွန့်ထွန့်လူးတတ်သည်ကို လင်းအောင် သိရှိမှတ်သားထားလိုက်သည်။ “ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွပ် ပြွတ်ဘွတ်” ”အင့်… အင့်… အင့်…” တအင့်အင့် ဖြစ်သွားရာမှ မခင်ကြည်တစ်ယောက် အတော်ပင် ကော့တက်သွားချိန်မှာပင် လင်းအောင်က သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်သည်။ လင်းအောင်တစ်ယောက် ကျေနပ်သလိုခံစား လိုက်ရသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆွဲနှုတ်လိုက် ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက် လုပ်နေသည်။

”ဟဲ့ နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလားဟယ်” “ဟင့်အင်း မာတုန်းဘဲ မမ” မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာတွန်းလိုက်မှ လင်းအောင်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဗလွတ်ခနဲထွက်လာသော လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဒစ်တဝိုက်၌ မခင်ကြည်၏ စောက်ပတ်အရေများ တွဲခိုလျက်ပါလာလေသည်။ “ရှည်လိုက်တာကြီးကလဲ မပြောပါနဲ့တော့” မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏လီးကြီးကို လက်ဖျားလေးဖြင့် မဝံ့မရဲလေးပုတ်ခတ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှ ခြေနှစ်ဖက်ချရင်း ထမိန်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ လင်းအောင်က ပေကျံနေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုဖြင့် စင်ကြယ်စွာသုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မခင်ကြည်က ရေဆွတ်ထားသော အဝတ်တစ်ခုကိုယူကာ အခန်းထဲသို့ ပြန်၍ဝင်လာသည်။ ”ဟင် မမက တော်ပြီလား” ”စကားသိပ်များတာဘဲကွယ် လာ ဒီဖက်လှည့် ပုဆိုးလှန်” မခင်ကြည်က လင်းအောင်ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေတွဲလောင်းချကာ ပုဆိုးကိုလှန်စေပြီး တွဲလောင်းကြီး ဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကို ရေဆွတ်၍ တစ်ထည်လုံးစိုရွှဲနေသောအဝတ်ဖြင့် အုပ်ကာ သုတ်ပေးသည်။ ဒူးထောက်ကာ တယုတယ လီးကို ရေစိုအဝတ်ဖြင့် သုတ်ပေးနေသည့် မခင်ကြည်၏ ပါးမို့မို့လေးကို လင်းအောင်က ကုန်း၍နမ်းရင်း “မမကို ချစ်လိုက်တာဗျာ”ဟု ကတုံကရင်ကြီး ပြောသည်။ မခင်ကြည်က လမွှေးများကြားသို့ ထိုးဖွကာ သုတ်ပေးနေရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာမဲ့ပစ်လိုက်သည်။ ”ယောက်ျားတွေက ဒီလိုဘဲ လိုးရတုန်း ဒီစကားပြောကြတာပါ.. ဟင်း ဟင်း” “ကျနော် တကယ်ချစ်တာ ဗျ” လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲပြောလိုက်သော လင်းအောင်၏စကားကြောင့် မခင်ကြည်၏ နှလုံးအိမ် စိမ့်ကနဲ အေး၍သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် လင်းအောင်၏ ဧရာမလီးကြီးကို တယုတယပင် သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ကိုင်ရင်း “မမကလည်း မောင်လေးကို သိပ်ချစ်သွားပါပြီကွယ်” ဟု မပွင့်တပွင့် မဝံ့မရဲလေး ပြောလိုက်မိရှာလေသည်။ ”မမ ကျနော့ကို တကယ်ချစ်တာလားဟင်” ”အို..တကယ်ပါဆိုကွယ်” မခင်ကြည်၏ မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးရဲရဲလေးများဖြင့် ရှိရင်းစွဲအသက်ထက် (၁၀)နှစ်ခန့် ပျိုမျစ်နုနယ်နေသည်။

လင်းအောင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်သို့ထောက်ထားပြီး လီးကြီးကို မတ်သထက်မတ်အောင် ကော့‌ပေးလိုက်သည်။ “မမ ကျနော့ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် လီးစုပ်ပေးပါလား” မခင်ကြည်မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲပျက်သွားသည်။ လင်းအောင်သည် သူမကို အပေါစားလို့ သဘောထားလေပြီလားဟုလည်း စိတ်ထဲ၌ငြိုးငယ်သွားမိသည်။ သို့သော် လင်းအောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ လင်းအောင်၏မျက်လုံးများက အချစ်၏အရိပ်အရောင်တွေ ထင်ဟပ်ကာတောက်ပနေခြင်းမှအပ အခြားအထင်သေးသည့် အရိပ်အရောင်မျိုး လုံးဝမတွေ့မမြင်ရပါချေ။ ”အို..တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့ ကောင်စုတ်လေးရဲ့” ”ကျနော်လည်း တစ်ခါမှ မယက်ဖူးပါဘူး ကျနော့ကို မမ စုပ်ပေးပြီးရင် မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော်ယက်ပေးမယ်လေ နော် မမ” ”ဟယ် မလုပ်ပါနဲ့ဟယ် ငရဲတွေကြီးကုန်ပါမယ်” မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ စာက်ဖုတ် ယက်ပေးမယ်ဆိုသော စကားကြားရုံဖြင့်ပင် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားအောင်ပင် ကျောထဲစိမ့်သွားမိသည်။ ”လုပ်ပါဆို မမကလည်း” ပြောပြောဆိုဆို လင်းအောင်က ရှစ်လက်မခန့်ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မခင်ကြည်၏ ပါးစပ်ဝသို့ကော့ပြီး တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ မခင်ကြည်က အနောက်သို့ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်အနားသို့ ကပ်လာသော လင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီးကို စူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။ ”တစ်ခါထဲ သိပ်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင်လေး” ဟု မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီး ပြဲလန်သွားအောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။ မခင်ကြည်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးတစ်ခုလုံး ငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ “အ အိအီး အင်း အလားလားလား ရှီး” လင်းအောင် ဖင်သားကြီးများ ရှုံ့ခွက်သွားသည်။ လီးတန်အရင်းမှ အမွှေးများဇောင်းထကာ ထောင်လာကြသည်။ တွန့်တွန့်လူးကာ မဲ့ရှုံ့သွားသော လင်းအောင်၏ မျက်နှာကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ပြီးမှ လီးတန်တစ်ဝက်ခန့်အထိ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းယူလိုက်ပြီး လျှာနှင့်လိပ်ကာစုပ်ထားလျှက် လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ လီးထိပ်ပိုင်းကြီးက မခင်ကြည်၏ ပါးစပ်ထဲ၌ ကျန်ခဲ့ကာ အစုပ်ခံရခြင်းနှင့် နှုတ်ခံအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် လင်းအောင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက်သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်တော့မလောက် ခံစားလိုက်ရလေတော့သည်။…ပြီး

Zawgyi

လင္းေအာင္ႏွင့္ မခင္ၾကည္တို႔က ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးဟု ေျပာရမည့္ တစ္႐ြာတည္းသားေတြျဖစ္သည္။ ႐ြာမွာေနစဥ္ထဲက ၿခံျခင္းကပ္ အိပ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္သည္။ မခင္ၾကည္က လြန္ခဲ့ေသာ ၄ႏွစ္ခန႔္ကထဲက ကိုေငြတင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ၿမိဳ႕သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ႐ြာမွာက အလယ္တန္းေက်ာင္းသာ ရွိသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိသျဖင့္ ၈တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆက္တတ္မည့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္း ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္။ ၿမိဳ႕တြင္လည္း နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား၏ ေနအိမ္တြင္အတူေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ၈တန္းေအာင္ၿပီး ၉တန္းတြင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္အတြက္ ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လင္းေအာင္၏မိဘမ်ားႏွင့္ကလဲ မခင္ၾကည္ႏွင့္က သားခ်င္းေတြလိုျဖစ္ေနျပန္၊ ေနာက္ၿပီး လင္းေအာင္၏အေဒၚႏွင့္ကလည္း မခင္ၾကည္ႏွင့္က သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေလေတာ့ မခင္ၾကည္သည္ လင္းေအာင္ေက်ာင္းတက္ရန္အတြက္ အိမ္တြင္ေနထိုင္ရန္ လက္ခံထားခဲ့ရေလသည္။ လယ္ေတြၿခံေတြရွိေသာ လင္းေအာင္၏ မိဘမ်ားက မခင္ၾကည္တို႔အတြက္ တစ္လလွ်င္ ဆန္ႏွစ္အိပ္ႏွင့္ ေငြႏွစ္ေသာင္းအား လင္းေအာင္၏ စားစရိတ္အတြက္ဆိုကာ ေပးသျဖင့္လဲ မခင္ၾကည္တို႔လင္မယားက လင္းေအာင္ကို လိုလိုလားလား ထားခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။

လင္းေအာင္ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက မခင္ၾကည္တို႔၏လက္ေပၚတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ လင္းေအာင္၏ အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ မခင္ၾကည္က မင္းေအာင္ကို ဝိုင္းဝန္း ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ရဖူးသည္ ျဖစ္သည္။ ႐ြာမွ မခင္ၾကည္ထြက္လာေတာ့ လင္းေအာင္က ေလးတန္းေက်ာင္းသားမွ်သာ ရွိေသးၿပီး အခုႏွင့္ေတာ့ တျခားစီျဖစ္သည္။ အခု လင္းေအာင္က အသက္၁၆ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး လူပ်ိဳျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ေက်း႐ြာဓေလ့ အတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ မိဘမ်ား၏ၿခံအလုပ္ လယ္အလုပ္ကို ႀကဳံသလိုဝင္ၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္း လင္းေအာင္၏ခႏၶာကိုယ္မွာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းျဖင့္ သန္မာ ထြားႀကိဳင္းလွသည္။ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့လည္း သားသမီးမရွိသည့္ မခင္ၾကည္တို႔ လင္မယားအတြက္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လက္တိုလက္ေတာင္း ကူညီမည့္သူ ရလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရသည့္ ဦးေငြတင္အတြက္ အိမ္မွာ မိန္းမသားျဖစ္သူ မခင္ၾကည္ တစ္ေယာက္ထဲကိုသာ ထားရစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးျဖစ္ေနရသည္မွ လင္းေအာင္ေရာက္လာေတာ့ ကင္းေဝးခဲ့သည္။ မခင္ၾကည္အတြက္ကလည္း ေယာက္်ားျဖစ္သူ ကိုေငြတင္ ခရီးထြက္သြားရင္ တစ္ဦးတည္းအိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္မွ အခု လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည့္အတြက္ သူမအတြက္လည္း အေဖာ္ရသြားသည္။ မခင္ၾကည္၏ေယာက္်ား ကိုေငြတင္က ေျမတိုင္းစာေရးျဖစ္ၿပီး တစ္လလွ်င္ အၿမဲပင္ ၁၅ရက္၊ ရက္၂၀ေလာက္ ခရီးထြက္ေနရတတ္သည္။ အရင္က ကိုေငြတင္သည္ မခင္ၾကည္တို႔၏ ႐ြာဖက္တြင္ တာဝန္က်သျဖင့္ ႐ြာသို႔မၾကာခဏေရာက္ရွိကာ မခင္ၾကည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုေငြတင္က မခင္ၾကည္ထက္ အသက္ႀကီးသည္။ ယခု ကိုေငြတင္၏ အသက္က ၄၀ ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး မခင္ၾကည္က အသက္ ၃၀ ဘဲရွိေသးသည္။ ကိုေငြတင္က လူပ်ိဳႀကီးဘဝျဖင့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မခင္ၾကည္ကို ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေငြတင္ႏွင့္္ မခင္ၾကည္တို႔မွာ သူတို႔ခ်င္း ႀကိဳက္သည္ဆိုျခင္းထက္ လူႀကီးေတြ သေဘာထားေၾကာင့္ ညားခဲ့ၾကရသလိုျဖစ္သည္။ အေသာက္အစားလဲမရွိ ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြလဲ မေနတတ္ေသာ ကိုေငြတင္ကို မခင္ၾကည္၏မိဘမ်ားက သေဘာက်ခဲ့ၿပီး စာေရးစာခ်ီလဲျဖစ္၊ ႐ုံးျပင္ကနားကိစၥလည္း အားကိုးရေလေတာ့ မခင္ၾကည္ႏွင့္ သေဘာတူေပးစားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေတာ့ လင္းေအာင္သည္ အေပါင္းအသင္းက စုံလာသည္။ အေပါင္းအသင္းစုံျပန္ေတာ့ အတတ္ကလည္း မ်ိဳးစုံတတ္လာသည္။ ထို႔ျပင္ လင္းေအာင္သည္ အ႐ြယ္ကလဲ လူပ်ိဳအ႐ြယ္ဆိုေလေတာ့ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္အေပၚ  စိတ္ဝင္စားတတ္လာသည့္အျပင္ ဒီအ႐ြယ္မွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ေသြးသားမ်ား လႈပ္ရွားကစားလာေသာေၾကာင့္ ကာမစိတ္မ်ား ေစ့ေဆာ္ႏႈိးထလာမႈမ်ားကလည္း ရွိေနခဲ့ရေလသည္။ ယခုေက်ာင္းစဖြင့္ၿပီး တမိုးကုန္ခဲ့ေသာကာလတြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္အေနက်လာေသာ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ တေသြးတေမြးျဖစ္႐ုံပင္မကဘဲ အတတ္မ်ိဳးစုံလဲတတ္ကာ အေတာ္လည္းလူရည္လည္ လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ “အမ ေရခ်ိဳးမလို႔လား” “ေအး” “အိမ္ေဘးအိုးမွာ ေရမရွိဘူးနဲ႔တူတယ္” “ေနေန က်ေနာ္ဆြဲေပးမယ္” ေရခ်ိဳးရန္အတြက္ ထဘီတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို ဝတ္ၿပီးဆင္းလာေသာ မခင္ၾကည္ကို အိမ္ေရွ႕ရွိ ေရစည္တြင္ ေရခ်ိဳးၿပီး၍ တက္လာေသာ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚသို႔မေရာက္မီတြင္ပင္ ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မခင္ၾကည္က အိမ္ေဘးတြင္ သူမအတြက္ခ်ိဳးေရအိုး သပ္သပ္ထား၍ ေရခ်ိဳးသည္။ေရအိုးမွာ ငါးဆယ္ဝင္အိုးေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရအသုံးမခံဘဲ မၾကာခဏေရကုန္ေလ့ရွိသည္။

“ေအာ္ ေရပုံးေတာင္ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာနဲ႔ တူတယ္” “က်ေနာ္ယူၿပီးလာခဲ့မယ္ အမ” “ေအး ေအး” မခင္ၾကည္က အိမ္ေဘးဖက္သို႔ ဆက္၍သြားသလို လင္းေအာင္ကလဲ အိမ္ေပၚသို႔တက္ကာ ေရပုံးယူရန္ မီးဖိုဘက္သို႔သြားသည္။ ေရပုံးယူၿပီးျပန္ထြက္လာေသာ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕သို႔မေရာက္ေသးမွီမွာပင္ မခင္ၾကည္ထံမွ ေရသုံးေလးခြက္ေလာင္း၍ ခ်ိဳးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ လင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႕သို႔ျပန္ဆင္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရစည္ထဲမွ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာေရပုံးျဖင့္ေရခပ္၍ အိမ္ေဘးသို႔ေလွ်ာက္အသြားတြင္ မခင္ၾကည္၏ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေရေတြ႐ႊဲေနၿပီး ရင္လွ်ားထားေသာထဘီေလးကလဲ ေဟာင္းႏြမ္းကာ ပါးပါးေလးျဖစ္ေန႐ုံမက အခ်ိဳ႕ေနရာေလးမ်ားတြင္ပါ အေပါက္ေလးေတြျဖစ္ကာ ႏွစ္ေနရာ သုံးေနရာေလာက္ အနဲငယ္စီၿပဲေနသျဖင့္ မခင္ၾကည္၏ကိုယ္လုံးမွာ အတိုင္းသားျဖစ္ေန႐ုံမွ်မက အတြင္းမွ ျဖဴဝင္းေသာအသားစိုင္ကေလးမ်ားကိုပင္ ေတြ႕ျမင္၍ေနရေလသည္။ ေရပုံးဆြဲလာရင္းက လင္းေအာင္သည္ မခင္ၾကည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ခဏမွာပင္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည့္ အျဖစ္သို႔ေရာက္သြားသည္။ မခင္ၾကည္၏ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလး ျဖစ္ေနေသာကိုယ္လုံးက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အမို႔အေမာက္ အဝိုက္ေတြျဖင့္ တင့္တယ္၍ေနကာ အသားအေရကလည္း စိုေျပ၍ဝင္းဝါေနသည္ျဖစ္၍ လူပ်ိဳေလး လင္းေအာင္ခမ်ာ ၾကည့္မိလိုက္စဥ္ ခဏမွာပင္ ေသြးသားမ်ားက ထႂကြ၍လာခဲ့ရသည္။ “အိုးထဲမွာ ေရနဲနဲက်န္ေသးတာနဲ႔ ငါလဲ ခပ္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္” “အင္း” လင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႕ေရစည္ထဲမွ ေရကို တစ္ေခါက္ၿပီးတစ္ေခါက္ ခပ္၍ယူကာ ထည့္ေပးေနသည္။ မခင္ၾကည္က ေရအိုးေလးေဘးတြင္ တစ္ကိုယ္လုံးေရမ်ား႐ႊဲစိုလ်က္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးရပ္၍ ေနေလသည္။

ဒီမွာတင္ ပုဆိုးကို ခါးလယ္မွ ျဖတ္၍ထားကာ နံငယ္ပိုင္းပုံစံလုပ္၍ ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးေအာက္မွ ေရွ႕သို႔ေငါ၍ထြက္ေနေသာ လင္းေအာင္၏ ပစၥည္းႀကီးကို သူေရဆြဲလာတိုင္းလွမ္း၍ လွမ္း၍ၾကည့္ေနေသာ မခင္ၾကည္ကသတိထားမိသြားသည္။ သတိထားမိလိုက္သည့္ ခဏမွာပင္ မခင္ၾကည္ကလည္း အေသအခ်ာပင္ ဂ႐ုစိုက္၍ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေလးဟာႀကီးက ကိုေငြတင္ဟာႀကီးထက္ပင္ ႀကီးမားပုံရသည္ဟုလည္း ေတြးလိုက္မိသည္။ ေရဆြဲၿပီးသြားေတာ့ လင္းေအာင္က အိမ္ေပၚသို႔ျပန္၍တက္ခဲ့ၿပီး သူ႔အခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ အဝတ္အစားလဲသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လုံးထဲက မခင္ၾကည္၏ ႐ုပ္ပုံလႊာကမထြက္ေခ်။ လင္းေအာင္ေရဆြဲေပးၿပီး အိမ္ေပၚသို႔တက္ သြားေတာ့ ေရဆက္ခ်ိဳးေနေသာ မခင္ၾကည္သည္လဲ သူမ၏မ်က္လုံးထဲ၌ လင္းေအာင္၏အေရွ႕ဘက္သို႔ ေငါ၍ထြက္ေနေသာ အရာႀကီးက မ်က္လုံးထဲမွ မထြက္ျဖစ္ေနရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ အားလပ္ေနေသာ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အဝတ္အစားလဲၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚသို႔တက္၍ လွဲေနလိုက္သည္။ အတန္ငယ္မွ်ၾကာလွ်င္ လင္းေအာင္သည္ အခန္းထဲတြင္ေနရသည္မွာ ပ်င္းလာသည္မို႔ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ သြားရန္ စိတ္ကူးျဖင့္ သူ၏အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ထြက္လာရင္းမွ မခင္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းေပါက္တည့္တည့္သို႔ ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွည့္၍ၾကည့္မိလိုက္ေသာ လင္းေအာင္တစ္ေယက္ ေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ၿပီးမွ တံခါးေပါက္ေဘးသို႔ကပ္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ ၾကည့္၍ေနလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ေတာ့ မခင္ၾကည္က တံခါးေပါက္ႏွင့္ တည့္တည့္တြင္ရပ္ကာ တံခါးေပါက္ဘက္သို႔ တစ္ေစာင္းေပး၍ ေဘာ္လီအက်ႌကို ဝတ္၍ေနသည္။ သူမ၏ထဘီက ခါးတြင္သာ ရွိကာ သူမ၏အေပၚပိုင္းတစ္ခုလုံးတြင္ ဘာအဝတ္အစားမွ မရွိေပ။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းက လင္းေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လုံး ပူ၍လာကာ ထူအမ္းအမ္းလလည္း ျဖစ္၍လာရေလသည္။ “လင္းေအာင္” “ခင္ဗ်ာ” မခင္ၾကည္၏ ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရ၍ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ လန႔္ျဖန႔္၍သြားသည္။ သူေရာက္ေနၿပီး ၾကည့္ေနတာကို သိေနပါလားဟူေသာ အသိကလဲ လင္းေအာင္၏ ရင္ေတြကို တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ လာေစသည္။ “ခဏဝင္ခဲ့ဦးဟာ” ရပ္ေန၍မျဖစ္ေတာ့ပါ။ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဝင္၍လာသည္။ မခင္ၾကည္က အေပၚမွ အက်ႌထပ္မဝတ္ေသးဘဲ သူမ၏အေပၚပိုင္းတြင္ ေဘာ္လီအက်ႌ တစ္ထည္သာရွိၿပီး ေအာက္ပိုင္းတြင္ ခါး၌ ထဘီေဟာင္းေလး တစ္ထည္ကို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္သလိုဝတ္၍ထားသည္။ ဒါေပမယ့္ မခင္ၾကည္၏ တစ္ကိုယ္လုံးတြင္ေတာ့ သနပ္ခါးေတြက ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လိမ္းထားကာေမႊးႀကိဳင္၍ေနသည္။ အခန္းထဲသို႔ မဝံ့မရဲျဖင့္ ဝင္၍လာေသာ လင္းေအာင္ကို သူမက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္လွ်က္က ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးကာ ၾကည့္၍ေနသည္။

လင္းေအာင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း သူမထံသို႔ ေငး၍ၾကည့္လာသည္။ မခင္ၾကည္ေရွ႕ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ လင္းေအာင္၏ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန႔္၍သြားသည္။ မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္၏ ေရွ႕သို႔ တိုး၍ရပ္လိုက္ရာ မ်က္ႏွခ်င္းဆိုင္ ထိလုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ “အမ ေဘာက္သီးကြင္းေလး ဟေနလို႔ လုပ္ေပးစမ္းပါဟာ” ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ လင္းေအာင္၏ အၾကည့္က သူမ၏ရင္ဘတ္ဆီသို႔ ေရာက္၍သြားသည္။ ဆူၿဖိဳးဖြံ႕ထြား၍ ျဖဴေဖြးေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးေတြက ေဘာ္လီအက်ႌထဲမွ ႐ုန္းကန္၍ တဝက္နီးပါးမွ် ထြက္ေပၚ၍ေနသည္။ အိေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံး၏အလယ္ အထက္နားတြင္ ေဘာက္သီးကေလးက ရွိေနသည္။ လင္းေအာင္၏စိတ္ထဲ၌ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ လင္းေအာင္၏လက္မ်ားက ေဘာက္သီး ေလးဆီသို႔ လွမ္းလိုက္သည္။ မခင္ၾကည္က ေရွ႕သို႔ထပ္၍ တိုးလိုက္ေတာ့ သူမ၏ႏို႔အုံႀကီးေတြက လင္းေအာင္၏ ရင္ဘတ္ကို အိစက္စြာ ဖိမိသြားသည္။ မခင္ၾကည္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းေအာင္၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ လွမ္း၍ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေနအထားက ရင္ခ်င္းအပ္၍ ဖက္ထားေသာ အေနအထားျဖစ္သြားသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တုံယင္ေနသျဖင့္ ခရီးကမေရာက္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ လင္းေအာင္က သူ၏ပုဆိုးအတြင္းမွ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးကို မခင္ၾကည္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ရဲရဲတင္းတင္းႀကီး တိုးဝင္သြားကာ ေစာက္ဖုတ္ဟုထင္ရေသာ မာတင္းတင္း မို႔ေမာက္ေမာက္ေနရာကို ခပ္ဖိဖိထိုးေထာက္ထားလိုက္သည္။ လင္းေအာင္၏ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ပူေလာင္၍ေနသည္။ သူ၏ အသိဉာဏ္မ်ားက ကာမရာဂစိတ္မ်ား ေလာင္ၿမိဳက္မႈေၾကာင့္ လြင့္ပါးကုန္သည္။ ဤမွ်အထိ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေပးအယူသိရွိလာမႈအတြက္ မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္၏ ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာေလး ဝွက္ထားလိုက္သည္။ “အဟင့္ ဟင့္ သူ႔ဟာႀကီးကလဲ”ဟု တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ပါးစပ္က ခြၽဲတဲတဲေလးေျပာလိုက္စဥ္ မခင္ၾကည္၏ ေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဘးသို႔ကား၍ ေပးလိုက္ေလသည္။ လင္းေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လုံး ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ တုန္လာကာ ကားေပးထားေသာ ေပါင္ၾကားအတြင္းသို႔ မာတင္းတုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီကို ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သည္။ ပုဆိုးႏွင့္ထဘီ ႏွစ္ထပ္ခံထားသည့္ၾကားမွ လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ပတ္အဝသို႔ တင္းကနဲ တင္းကနဲ ထိုးမိသြားသည္။

“အင္း အင္း” မခင္ၾကည္က မခ်ိတင္ကဲေလး ၿငီးတြားရင္း လင္းေအာင္၏တင္ပါးကို စြန္လက္သဲကုတ္သလို စုံကိုင္၍ ကုတ္လိုက္သည္။ လင္းေအာင္၏တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲသြားသည့္အလား သြက္သြက္ခါသြားကာ မခင္ၾကည္၏ ခါးေသးေသးေလးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ၿပီး အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ မခင္ၾကည္၏ တင္ပါးႀကီး အစုံတုန္ခါ၍သြားသည္။ မခင္ၾကည္က ေမာလွ်လွ်အသံေလးျဖင့္ ဆိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးတို႔၏ အသက္ရႉသံတို႔က ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ႐ိုက္ခတ္မိေနၾကၿပီး အသားျဖဴေသာ မခင္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳစိုလန္းၿပီး ရွက္ေသြးတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ရွိသည္။ တသက္လုံးက မိမိ၏ ေမာင္အရင္းလိုေနခဲ့ေသာ လင္းေအာင္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလး၏ အားရပါးရ ေပြ႕ဖက္မႈႏွင့္ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို ဆုတ္နယ္ျခင္းကို ခံေနရသည့္ အရသာမွာ မခင္ၾကည္အတြက္ တစ္ႀကိမ္မွ်မခံစားခဲ့ရေသာ ကာမရာဂအရသာ အသစ္အဆန္းအျဖစ္ ခံစားေနရေလသည္။ သူမသည္ အပ်ိဳ႐ိုင္းေလးပမာ ေ႐ႊရင္အစုံမွာ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနမိရွာသည္။ လင္းေအာင္ကလည္း ရဲတင္းသြက္လက္လာၿပီး မခင္ၾကည္၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲသည့္တိုင္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ျခင္းကိုမူ စိတ္ရွိလက္ရွိ လုပ္ရဲလာေလသည္။ မခင္ၾကည္က သူမ၏ခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားသည့္ လင္းေအာင္၏လက္ကို အသာအယာျဖဳတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚသို႔ အသာအယာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး လွဲခ်လိုက္သည္။ လင္းေအာင္၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း မဝံ့မရဲျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္လိုက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေသးေသာ လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလး လင္းေအာင္မွာမူ တရႉးရႉးတရွဲရွဲႏွင့္ မခင္ၾကည္၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အေရာင္တျဖတ္ျဖတ္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနရင္း မခင္ၾကည္၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ တက္ခြရန္ တာစူေနသည္။ “ဟဲ့ ဒီဘက္လာေလ” မခင္ၾကည္က သူမ၏ ခါးလည္မွ တက္ခြရန္ ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ဖက္ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ လုပ္ေနေသာ လင္းေအာင္ကို ဆတ္ကနဲေဆာင့္ဆြဲၿပီး ကုတင္အလယ္သို႔ ဆြဲတင္လိုက္ရာ လင္းေအာင္ခမ်ာ မခင္ၾကည္၏ ခါးေပၚ၌ ကန႔္လန႔္ႀကီး ေမွာက္ရက္ လဲက်သြားေလသည္။

မခင္ၾကည္၏ ေနာက္သို႔ေရာက္သြားေသာ လင္းေအာင္က မခင္ၾကည္၏ ေက်ာျပင္ကို ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္အပ္ကာ တြင္တြင္ႀကီးသာဖက္ထားရင္း တဟင္းဟင္း အဖ်ားတက္သလို ညီးညဴေနကာ မာတင္းေသာ သူ၏လီးထိပ္ႀကီးႏွင့္ မခင္ၾကည္၏ ဖင္ၾကားသို႔ ကမူးရႉးထိုး ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းေနျပန္သည္။ “အိုး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကြၽတ္” မခင္ၾကည္က သူမဖင္ၾကားသို႔ မာေၾကာစြာေထာက္ထားၿပီး တဆတ္ဆတ္ေညႇာင့္ေနျခင္းကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေအာ္လိုက္ရင္း သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို လင္းေအာင္၏ဖက္သို႔ ဖ်က္ကနဲ တစ္ပတ္လွည့္ လိုက္သည္။ မခင္ၾကည္ကိုယ္မွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာသနပ္ခါးရနံ႔က လင္းေအာင္၏စိတ္ကို ပိုမိုတက္ႂကြေစၿပီး သူ႔ဖက္သို႔လွည့္လာေသာ မခင္ၾကည္၏ ပါးအစုံကို တရႉးရႉးနမ္းရႈိက္သည္။ “ၾကည့္ အရမ္းဆိုးတာဘဲ” မခင္ၾကည္က ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း လင္းေအာင္၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို ရင္ခ်င္းအပ္လွ်က္ ပူးကပ္ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ အိစက္ေသာ မခင္ၾကည္၏ ထြားထြားမို႔မို႔ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက လင္းေအာင္၏ ရင္အုံႀကီးကို အိစက္ေႏြးေထြးေသာ ခံစားမႈကိုေပးလိုက္သည္။ လင္းေအာင္၏ လက္အစုံက အလိုလိုပင္ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီးျဖစ္ကာ တ႐ြ႐ြဆုပ္ညႇစ္ နယ္ဖတ္ေနသည္။ မခင္ၾကည္က သူမ၏ေဘာ္လီအက်ႌကို ခြၽတ္ေပးလိုက္ေတာ့ လင္းေအာင္၏ လက္ေတြက ပို၍ပင္ အငမ္းမရျဖစ္ကာ တစ္ခုလုံးထြက္ေပၚလာသည့္ သူမ၏ရင္သားအစုံကို အတင္းပင္ ဆုပ္နယ္ေနေလေတာ့သည္။ တေစာင္းလွည့္၍ထားေသာ မခင္ၾကည္၏ အေပၚျခမ္းေပါင္တန္ႀကီးက တန္းသြားသည္။ ခပ္စင္းစင္းလွဲထားေသာ ေအာက္ဖက္ ေပါင္တန္ကမူ လင္းေအာင္၏ ေပါင္ၾကားသို႔ မသိမသာေလး တိုးဝင္လိုက္သည္။ လင္းေအာင္ကလည္း ႂကြတက္လာေသာ မခင္ၾကည္၏အေပၚေပါင္ႏွင့္ ေအာက္ေပါင္ခြၾကားသို႔ သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး ပုဆိုးကိုဆြဲလွန္လိုက္သည္။ အဝတ္မဲ့သြားေသာ ေပါင္သားခ်င္းထိေတြ႕မႈက ႏွစ္ဦးစလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ရာဂကာမေသြးမ်ားကို ပြက္ပြက္ဆူေလာင္ကာ ထႂကြလာေစသည္။ ပင့္လွန္ထားေသာ လင္းေအာင္၏ေပါင္ၾကားမွ လီးႀကီးက မခင္ၾကည္၏ ေပါင္ရင္းကို ေႏြးေႏြးႀကီး စြတ္စိုစြာ ထိေတြ႕မိသည္။ မခင္ၾကည္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ထဘီကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ရာ ေပါင္လည္ထိ လိပ္တက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို႔ေရာက္၍ သြားေတာ့ရာ မဲေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးထူထူႀကီးၾကားမွ အက္ေၾကာင္းတင္းတင္းႀကီးထကာ ဖင္ႏွင့္တဆက္တည္းမွ် ရွည္လ်ားေသာေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာေလသည္။

လင္းေအာင္က တေစာင္းအိပ္လွ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လိုးရမည္ကို မလိုလားဟန္ျဖင့္ ဆတ္ကနဲထကာ မခင္ၾကည္၏ ေထာင္ထားေသာ ေပါင္ႀကီးကို ပုခုံးေပၚဆြဲမၿပီး လီးကို ထိုးကပ္လိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္အနံ႔ကို ရလိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ လင္းေအာင္၏လီးႀကီးမွာ တဆတ္ဆတ္ျဖင့္ မာန္ဖီလွ်က္ျဖစ္သြားသည္။ ဆီးစပ္ေက်ာ္႐ုံေလး ပင့္လွန္ထားေသာ မခင္ၾကည္၏ထဘီစကို ေစာက္ေမႊးေတြေပၚကာ ဗိုက္သားေဖြးေဖြးမ်ား ေပၚသည္အထိ လင္းေအာင္က ဆြဲတင္လိုက္သည္။ “အိုး ဘာလို႔ အကုန္လွန္ပစ္ေနတာလဲလို႔” ေမာလ်တုန္ခါေသာ အသံေလးျဖင့္ မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာေျပာလိုက္သည္။ လင္းေအာင္က စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေသးဘဲ မခင္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း ေစ့ေစ့မၾကည့္ေပ။ ႀကီးမားလြန္းကာ ခပ္အာအာျဖစ္ေနေသာ မခင္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကိုသာ အားရပါးရႀကီး စိုက္ၾကည့္ရင္း တံေတြးကို ဂလုကနဲ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ မခင္ၾကည္က ပက္လက္မက်တက် အေနအထားမွ သူမ၏ေစာက္ပတ္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ မမွီမကမ္းေလး လွမ္းဖုံးရင္း ရဲရဲနီေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ “ဘာျဖစ္လို႔ တအားၾကည့္ေနမွန္း မသိဘူး” “မျမင္မွ မျမင္ဖူးတာ” ပထမဆုံးအႀကိမ္ လင္းေအာင္ထံမွ ေျခာက္ကပ္အက္ရွေသာ အသံတုံတုံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ေဟ့ေအး မၾကည့္နဲ႔ကြယ္ မမရွက္တယ္” တကယ္လည္း မခင္ၾကည္ ရွက္ေနမိသည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမို႔ ေစာက္ပတ္ႀကီးက ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးျဖင့္ ဝင္းလက္ေနသည္။ မခင္ၾကည္သည္ အလြန္အကြၽံအသားျဖဴေသာ မိန္းမမဟုတ္ေသာ္လည္း ထဘီကို လွန္လိုက္ေသာအခါ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ေဖြးအုႏုဖတ္ေနသည္ကို လင္းေအာင္ သတိထားမိသည္။ မခင္ၾကည္၏ အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားက ေဖြးဥေနသေလာက္ လင္းေအာင္၏ လီးတံႀကီးက မဲနက္ေတာက္ေျပာင္၍ ေနသည္။ မခင္ၾကည္က လက္ႏွင့္ဖုံးထားသလို လွမ္းဖိထားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္မွာ ခပ္ရႈံ႕ရႈံ႕ကေလးျဖစ္ေနသည္။ မခင္ၾကည္က လက္ႏွင့္ဖုံးသလိုလိုျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ဆြဲၿဖဲျပထားေပးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ လင္းေအာင္က သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဂုတ္မွႏွိမ္ၿပီး မဝင္းၾကည္၏ ၿပဲအာအာ ရဲရဲနီေနေသာ ေစာက္ပတ္အဝကို ေတ့သြင္းကာ သူ႔ဖင္ႀကီးကို ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္ ဗလြတ္” “အင့္ အင္း ကြၽတ္ ကြၽတ္” မခင္ၾကည္က ေစာက္ပတ္ကို ၿဖဲေပးထားေသာ လက္ကို ႐ုတ္ကနဲဖယ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့ကာ ေကာ့လန္သြားသည္။

လီးထိပ္ဖူး အလုံးငုံႀကီးက မခင္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ႁပြတ္ကနဲ ကြၽံအဝင္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက အတြင္းပိုင္းသို႔ ၿပိဳင္တူလိပ္ဝင္ၿပီး တင္းကနဲ စီးစီးပိုင္ပိုင္ႀကီး အလိုးခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ မခင္ၾကည္မွာေတာ့ အင့္ကနဲ ဆတ္ဆတ္ခါသြားရေလသည္။ “ျဗစ္ ျဗစ္ ႁပြတ္ စြပ္” “ဟ အ အား ကြၽတ္ ကြၽတ္” ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးႏွင့္ လီးတန္ႀကီးအဝင္ကို ငုံ႔ၾကည့္၍ ေျဖးညႇင္းစြာ သြင္းေနရာမွ လင္းေအာင္က မခင္ၾကည္၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲၿပီး အားႏွင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ေစာက္ေမႊးမဲမဲႏွင့္ လေမႊးနီက်င္က်င္တို႔ ေရာေထြးသြားစဥ္ လီးတန္ႀကီးက တဝက္နီးပါ စိုက္ဆင္းသြားသည္။ “ႁပြတ္ စြတ္” “အမေလး ဟင့္ အင္း အင့္” လင္းေအာင္၏ လီးလုံးႀကီးက မခင္ၾကည္ အဝထက္ႀကီးကာ ဝိုင္းစက္ေသာ မခင္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္အဝေလးက လင္းေအာင္၏ လီးတန္ႀကီး ပတ္ပတ္လည္ကို ဆြဲညႇစ္ထားသလို တင္းတင္းႀကီး ၾကပ္ေတာင့္၍ ေနေလသည္။ “ႁပြတ္ စြပ္ စြပ္ ႁပြတ္” “အမေလး အေမ့ အမေလး ေလး” ႏွစ္ခ်က္ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ေဆာင့္လိုက္ေသာ လင္းေအာင္၏လီးႀကီးက မခင္ၾကည္၏ သားအိမ္ေခါင္းလုံးလုံးေလးကို ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ေဆာင့္မိသြားသည္။ မခင္ၾကည္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ဘာကို ကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ပ်ာယာခတ္သြားၿပီးမွ လင္းေအာင္၏ ေပါင္ကိုလွမ္းၿပီး လက္သဲမ်ားႏွင့္ ကုတ္ဆြဲထားလိုက္သည္။ ေပါင္သားတင္းတင္းကို မခင္ၾကည္၏ လက္သဲစူးစူးေလးမ်ားက စစ္ကနဲ နစ္ဝင္သြားသည္ႏွင့္ လင္းေအာင္၏ လီးႀကီးမွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေထာင္းကနဲ မာေတာင္သြားသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုသို႔ ျဖစ္ရသည္ကို လင္းေအာင္မသိ။ ေစာက္ပတ္အတြင္း လီးတန္ႀကီးက ေက်ာက္သားေက်ာက္စိုင္ပမာ မာေၾကာသြားျခင္းကို မဝင္းၾကည္က အရသာရွိစြာ ခံစားသိရွိေနပါသည္။

ေယာက္်ားမ်ားသည္ မိန္းမအဂၤါစပ္အတြင္း လိင္တန္ႀကီးဝင္ေနစဥ္၌ ေပါင္ေက်ာ လက္ေမာင္းတစ္ေနရာရာကို ကုတ္ျခစ္ေပးပါက ဤသို႔ျဖစ္တတ္သည္ကို မခင္ၾကည္က သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ စီးစီးပိုင္ပိုင္ႀကီး ထိုးသြင္းထားေသာ လီးတန္ႀကီးက အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း မခင္ၾကည္ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ထူးကဲေသာအရသာကို ခံစားေနရသည္။ “ႁဗြတ္ ဘြတ္ အင့္ အင့္” ေလးေလးမွန္မွန္ႀကီး ေဆာင့္ေနေသာ လင္းေအာင္လီးႀကီး အဝင္အထြက္တိုင္း မခင္ၾကည္ မ်က္လုံးအစုံေမွးစင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုနီးပါးကိုက္ရင္း တအင္းအင္းႏွင့္ ၿငီးေနသည္။ လင္းေအာင္က လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ၾကားမွ စိမ့္ထြက္လာေသာ အျမဳပ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း မခင္ၾကည္၏ အဝတ္မဲ့ေသာဖင္ၾကားသို႔ လက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အသာအယာပြတ္သပ္လိုက္ စအိုဝေလးကို လွည့္ေမႊေပးလိုက္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားေပးလိုက္ရာ မခင္ၾကည္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားသည္။ ေစာက္ပတ္ကို အလိုးခံေနရစဥ္ ထိုသို႔စအိုဝကို ကလိေပးျခင္းခံရပါက မိန္းမမ်ား ထြန႔္ထြန႔္လူးတတ္သည္ကို လင္းေအာင္ သိရွိမွတ္သားထားလိုက္သည္။ “ႁပြတ္ ဘြတ္ ႁပြတ္ ဘြပ္ ႁပြတ္ဘြတ္” ”အင့္… အင့္… အင့္…” တအင့္အင့္ ျဖစ္သြားရာမွ မခင္ၾကည္တစ္ေယာက္ အေတာ္ပင္ ေကာ့တက္သြားခ်ိန္မွာပင္ လင္းေအာင္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္း၍ထည့္လိုက္သည္။ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္သလိုခံစား လိုက္ရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ စိမ္ထားဆဲျဖစ္ေသာ သူ႔လီးကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆြဲႏႈတ္လိုက္ ေဆာင့္လိုက္ ေဆာ့ကစားလိုက္ လုပ္ေနသည္။

”ဟဲ့ နင့္လီးက မေပ်ာ့ေသးဘူးလားဟယ္” “ဟင့္အင္း မာတုန္းဘဲ မမ” မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္၏ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကို အသာအယာတြန္းလိုက္မွ လင္းေအာင္က သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေျဖးညႇင္းစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဗလြတ္ခနဲထြက္လာေသာ လီးတန္ႀကီး၏ ထိပ္ဒစ္တဝိုက္၌ မခင္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္အေရမ်ား တြဲခိုလ်က္ပါလာေလသည္။ “ရွည္လိုက္တာႀကီးကလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့” မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္၏လီးႀကီးကို လက္ဖ်ားေလးျဖင့္ မဝံ့မရဲေလးပုတ္ခတ္ရင္း တိုးတိုးေလးေျပာကာ ကုတင္ေပၚမွ ေျခႏွစ္ဖက္ခ်ရင္း ထမိန္ကို ျပန္ဝတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ လင္းေအာင္က ေပက်ံေနေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို အဝတ္ေဟာင္းတစ္ခုျဖင့္ စင္ၾကယ္စြာသုတ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ မခင္ၾကည္က ေရဆြတ္ထားေသာ အဝတ္တစ္ခုကိုယူကာ အခန္းထဲသို႔ ျပန္၍ဝင္လာသည္။ ”ဟင္ မမက ေတာ္ၿပီလား” ”စကားသိပ္မ်ားတာဘဲကြယ္ လာ ဒီဖက္လွည့္ ပုဆိုးလွန္” မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္ကို ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ပုဆိုးကိုလွန္ေစၿပီး တြဲေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးကို ေရဆြတ္၍ တစ္ထည္လုံးစို႐ႊဲေနေသာအဝတ္ျဖင့္ အုပ္ကာ သုတ္ေပးသည္။ ဒူးေထာက္ကာ တယုတယ လီးကို ေရစိုအဝတ္ျဖင့္ သုတ္ေပးေနသည့္ မခင္ၾကည္၏ ပါးမို႔မို႔ေလးကို လင္းေအာင္က ကုန္း၍နမ္းရင္း “မမကို ခ်စ္လိုက္တာဗ်ာ”ဟု ကတုံကရင္ႀကီး ေျပာသည္။ မခင္ၾကည္က လေမႊးမ်ားၾကားသို႔ ထိုးဖြကာ သုတ္ေပးေနရင္း သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို မသိမသာမဲ့ပစ္လိုက္သည္။ ”ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုဘဲ လိုးရတုန္း ဒီစကားေျပာၾကတာပါ.. ဟင္း ဟင္း” “က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္တာ ဗ်” လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေျပာလိုက္ေသာ လင္းေအာင္၏စကားေၾကာင့္ မခင္ၾကည္၏ ႏွလုံးအိမ္ စိမ့္ကနဲ ေအး၍သြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းေအာင္၏ ဧရာမလီးႀကီးကို တယုတယပင္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ကိုင္ရင္း “မမကလည္း ေမာင္ေလးကို သိပ္ခ်စ္သြားပါၿပီကြယ္” ဟု မပြင့္တပြင့္ မဝံ့မရဲေလး ေျပာလိုက္မိရွာေလသည္။ ”မမ က်ေနာ့ကို တကယ္ခ်စ္တာလားဟင္” ”အို..တကယ္ပါဆိုကြယ္” မခင္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးက ရွက္ေသြးရဲရဲေလးမ်ားျဖင့္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ (၁၀)ႏွစ္ခန႔္ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေနသည္။

လင္းေအာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေနာက္သို႔ေထာက္ထားၿပီး လီးႀကီးကို မတ္သထက္မတ္ေအာင္ ေကာ့‌ေပးလိုက္သည္။ “မမ က်ေနာ့ကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လီးစုပ္ေပးပါလား” မခင္ၾကည္မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲပ်က္သြားသည္။ လင္းေအာင္သည္ သူမကို အေပါစားလို႔ သေဘာထားေလၿပီလားဟုလည္း စိတ္ထဲ၌ၿငိဳးငယ္သြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းေအာင္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လင္းေအာင္၏မ်က္လုံးမ်ားက အခ်စ္၏အရိပ္အေရာင္ေတြ ထင္ဟပ္ကာေတာက္ပေနျခင္းမွအပ အျခားအထင္ေသးသည့္ အရိပ္အေရာင္မ်ိဳး လုံးဝမေတြ႕မျမင္ရပါေခ်။ ”အို..တစ္ခါမွ မစုပ္ဖူးဘူးဟဲ့ ေကာင္စုတ္ေလးရဲ႕” ”က်ေနာ္လည္း တစ္ခါမွ မယက္ဖူးပါဘူး က်ေနာ့ကို မမ စုပ္ေပးၿပီးရင္ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို က်ေနာ္ယက္ေပးမယ္ေလ ေနာ္ မမ” ”ဟယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ဟယ္ ငရဲေတြႀကီးကုန္ပါမယ္” မခင္ၾကည္က လင္းေအာင္၏ စာက္ဖုတ္ ယက္ေပးမယ္ဆိုေသာ စကားၾကား႐ုံျဖင့္ပင္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္း ထသြားေအာင္ပင္ ေက်ာထဲစိမ့္သြားမိသည္။ ”လုပ္ပါဆို မမကလည္း” ေျပာေျပာဆိုဆို လင္းေအာင္က ရွစ္လက္မခန႔္ရွည္လ်ားေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို မခင္ၾကည္၏ ပါးစပ္ဝသို႔ေကာ့ၿပီး ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ မခင္ၾကည္က အေနာက္သို႔ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားၿပီးမွ သူမပါးစပ္အနားသို႔ ကပ္လာေသာ လင္းေအာင္၏ လီးတန္ႀကီးကို စူးစူးရဲရဲေလးၾကည့္ကာ ရွက္ၿပဳံးေလးၿပဳံးလိုက္သည္။ ”တစ္ခါထဲ သိပ္အႏိုင္က်င့္တဲ့ ေကာင္ေလး” ဟု မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ေျပာလိုက္ၿပီးမွ လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္လ်က္ နီရဲေသာဒစ္ႀကီး ၿပဲလန္သြားေအာင္ပင္ ခပ္ဖိဖိေလး ၿဖဲခ်လိုက္ေလသည္။ မခင္ၾကည္က သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားသို႔ လီးထိပ္ႀကီးကို ငုံခဲလိုက္ၿပီး ဒစ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ငုံထားကာ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ေဝ့ကာဝိုက္ကာ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ “အ အိအီး အင္း အလားလားလား ရွီး” လင္းေအာင္ ဖင္သားႀကီးမ်ား ရႈံ႕ခြက္သြားသည္။ လီးတန္အရင္းမွ အေမႊးမ်ားေဇာင္းထကာ ေထာင္လာၾကသည္။ တြန႔္တြန႔္လူးကာ မဲ့ရႈံ႕သြားေသာ လင္းေအာင္၏ မ်က္ႏွာကို မ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္ၿပီးမွ လီးတန္တစ္ဝက္ခန႔္အထိ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္းယူလိုက္ၿပီး လွ်ာႏွင့္လိပ္ကာစုပ္ထားလွ်က္ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ လီးထိပ္ပိုင္းႀကီးက မခင္ၾကည္၏ ပါးစပ္ထဲ၌ က်န္ခဲ့ကာ အစုပ္ခံရျခင္းႏွင့္ ႏႈတ္ခံအစုံက တင္းတင္းႀကီး ရစ္ပတ္ထားမႈေၾကာင့္ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ေတာ့မေလာက္ ခံစားလိုက္ရေလေတာ့သည္။…ၿပီး