မခံစားဖူးသော အရသာ

သူမနာမည်က လင်းလဲ့ခိုင်၊ လှတယ် မာနကြီးတယ်။ ကျောင်းတစ်ကျောင်းလုံးက သူမကို အလှဆုံးလို့ ပြောကြတယ်။ သူမက မျက်နှာလေးက လှသလို ကိုယ်လုံးကလည်း အရမ်းမိုက်သည်။ အရပ်က ၅ ပေ ၆ခန့်ရှိပြီး အသာအရည်လေးက ညိုပြီး စိုနေတယ်။ သူမရဲ့ ထူးခြားချက်ကတော့ အခုခတ် မိန်းကလေးတွေလို အတိုအပြတ် ဘောင်းဘီ လုံးဝမဝတ်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်း မြန်မာဆန်ဆန်ထမီလေးနဲ့ နေလေ့ရှိသည်။ နောက်ရည်းစားလည်းမရှိသေး။ ယောကျ်ားများနှင့်လည်း ကင်းကင်းနေလေ့ရှိသောကြောင့် မာနမင်းသမီးလေးလို့လည်း နာမည်ကြီးသေးသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်က ယောကျ်ားတွေကို အထင်မကြီးသည်မှာ အကြောင်းရှိသည်။ သူမငယ်စဉ် အပျိုဖြစ်ခါစ ၁၃နှစ်လောက်တွင် ကျောင်းမှာအစည်းအဝေးရှိသောကြောင့် အိမ်သို့ပြန်လာရာ “အား.. အား… ကိုကိုရေ တော်ပါတော့ ဒီမှာနာလှပြီ.. အဟင့်ဟင့်” ဟူသော တောင်းပန်သံများ သူမအစ်မ၏ အခန်းမှ ရုတ်တရက်ထွက်လာသောအသံကို ကြားမိလိုက်ရာ လင်းလဲ့ခိုင်သည် တံခါးလေးကို အသာဟကာ အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်ရာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသော မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရလေသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ လင်းလဲ့ခိုင်၏ အစ်မသည် ကိုယ်တုံးလုံနှင့် လှဲနေပြီး သူမတို့၏ ကားဒရိုင်ဘာ သောင်းထိုက်က သူမအစ်မအပါ်ကို တက်ခွပြီး ရှည်လျှားမည်းနက်နေသော လီးချောင်းကြီးနှင့် ထိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းလဲ့ခိုင်၏ အစ်မမှာ လင်းလဲ့ခိုင်လို အသားမညိုပဲ အသားက ဖြူဖွေးနေရာ အသားမည်းလှသော ကိုသောင်းထိုက်ကြီးက မတန်မရာ တက်လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်နေရသော လင်းလဲ့ခိုင်မှာ အော်ဖို့ပင် သတိမရတော့ပဲ ရင်တဖိုဖိုနှင့်သာ စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ သောင်းထိုက်ကလည်း သူမအစ်မကို အပါ်ကတက်လိုးလို့ အားမရပဲ ”ဟဲ့ နုနုခိုင် ဖင်ကုန်းစမ်း နင့်ကို အနောက်ကနေ ခွေးလိုးလိုးမယ်” အလွန်တရာရိုင်းစိုင်းစွာပြောပြီး လိုးလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်ကလည်း ပါးစပ်က “တော်ပါတော့ရှင် တော်ပါတော့ရှင်” ဟု တစ်တွတ်တွတ် တောင်းပန်နေသော်လည်း ဖင်ကတော့ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သောင်းထိုက်ကတော့ သူ့ရဲ့လီးမည်းမည်းကြီးနဲ့ အသားကုန်ဆောင့်လိုးလေသည်။ လီးနဲ့အဖုတ်ထိသံက တစ်ဖတ်ဖတ်မြည်နေသလို နုနုခိုင်ရဲ့ ပါးစပ်ကလည်း တအီးအီး တအင်းအင်းနှင့် ညည်းနေလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် ထိုမြင်ကွင်းကို ပြီးအောင်မကြည့်နိုင်တော့ပဲ သူမရဲ့အခန်းထဲသို့ အမြန်ပြေးဝင်ပြီး စောင်နှင့်ခေါင်းမြီးခြုံပြီး နေလိုက်ပါတော့သည်။ နောက်တစ်နေ့ကျတော့ နုနုခိုင်သည် သောင်းထိုက်နောက်သို့ လိုက်ပြေးသွားတော့သည်။ သူမအစ်မရဲ့ လုပ်ရပ်ကို လင်းလဲ့ခိုင် လုံးဝနားမလည်ပေ။ထိုနေ့က သူမမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းသည် သူမအား ယောကျာ်းများကို မုန်းတီးစက်ဆုပ်သွားစေခဲ့သည်။ ယောကျာ်းများကို မုန်းတီးရွံရှာသူ လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ဘဝမှာ သူမသဘောကျမိသော ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်တော့ ရှိဖူးသည်။ ထိုသူမှာ သူမရဲ့ တိုက်ဘေးမှာနေသော ထက်အောင်ဖြစ်သည်။ ထက်အောင်သည် သူမတွေ့ဖူးသော ယောကျာ်းလေးတွေနဲ့မတူ ဖြူစင်ရိုးသားသော မျက်နှာထားရှိပြီး အေးချမ်းသည်။ အသားအရည်က ယောကျာ်းတန်မဲ့ အတော်ဖြူသည်။ သူမသည် ထက်အောင်ကိုတော့ တခြားယောကျာ်းများနှင့်မတူ ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါင်းသည်။ တစ်ရက် သူမ ညတစ်ရေးနိးလာရာ ပြန်အိပ်မရသောကြောင့် တစ်နေ့ကမှဝယ်လာတဲ့ မှန်ဘီလူးလေးနဲ့ လျှောက်ကြည့်ရာ အမှတ်မထင် ထက်အောင်အခန်းပြတင်းပေါက်ကို ကြည့်မိသောအခါ မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းက သူမအား ကြက်သေ သေသွားစေသည်။ မီးမှိန်မှိန်လေး လင်းနေသော ပြတင်းပေါက်နားမှာ ထက်အောင်သည် အဝတ်မရှိပဲ မိန်းမအတွင်းခံဘောင်းဘီကို ရှူရင်း သူ့ရဲ့လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုလုပ်ပြီး ဂွင်းထုနေခြင်းဖြစ်သည်။

အသားဖြူပေမယ့် လီးကြီးက အညိုရောင်ဖြစ်နေသည်။ ဒစ်ကြီးက နီရဲနေပြီး အမွှေများကလည်း သန်စွမ်းလှသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် ထက်အေင်၏လီးကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ရွံရှာလာပြီး ထက်အောင် မျက်နှာအပ်ထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုကြည့်မိရာ သူမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီဖြစ်နေသည်ကို ထူးဆန်းစွာတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ မှန်ဘီလူးနဲ့ကြည့်ခြင်းကြောင့် သူမ၏ပျောက်သွားသော အတွင်းခံအား ကောင်းကောင်းမှတ်မိလေသည်။ “ငါက ရိုးသားလှချည်ရဲ့လို့ ထင်ထားတဲ့အကောင်က ငါ့အတွင်းခံကိုခိုးပြီး ရှူနေတာကိုး” ဟုတွေးပြီး ထက်အောင်ကို အလွန်တရာ စက်ဆုပ်မိလေသည်။ သို့သော်လည်း လင်းလဲ့ခိုင်သည် ထိုမြင်ကွင်းကို မျက်နှာလွဲဖယ်ခြင်းတော့ မပြုမိချေ။ ခဏကြာသော် ထက်အောင်၏ ကြီးမားလှသောလီးကြီးမှ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်အရည်များ ထွက်လာသည်ကို လင်းလဲ့ခိုင်သည် မှန်ဘီလူးမှ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်လိုက်ရလေတော့သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်ရသောအခါ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ ပျို့ချင်ချင်ဖြစ်လာပြီး မျက်နှာကို အမြန်လွှဲကာ မျက်စိဇွတ်အတင်းမှိတ်ပြီး အိပ်လိုက်ရတော့သည်။ မျက်စိကိုမှိတ်ထားသောလည်း ဒစ်နီကြီးနဲ့ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးကို မြင်ယောင်နေမိခြင်းကြောင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း မုန်းမိတော့သည်။ ထက်အောင်သည် လင်းလဲ့ခိုင်ဆိုသော မာနခဲလေးကို မြင်မြင်ချင်း အရမ်းချစ်မိသူဖြစ်သည်။ မာနကြီးမင်းသမီးလေးက တခြားယောကျာ်းလေးများထက် မိမိကို ပိုပြီး လိုက်လိုက်လျောလျော ဆက်ဆံသောကြောင့် ပိုပြီးစွဲလမ်းနေမိသည်။ သူမ၏ ချိတ်ထမိန်အောက်မှ ကြီးမားတင်းကားနေသော ဖင်ကြီးကိုလည်း အရမ်းကိုချစ် အရမ်းကိုလိုးချင်နေခဲ့မိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမရဲ့ အတွင်းခံလေးကို မရရအောင်ခိုးပြီး ရတနာတစ်ပါးလို တန်ဖိုးထားကာ ဂွင်းထုခဲ့ရသောညများမှာ တော်တော်များခဲ့ပြီ။ သူ အဲ့ဒီလို သူမရဲ့ဘောင်းဘီကို ရှူရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို သူမမြင်သွားခဲ့တာကိုတော့ သူမသိခဲ့ပေ။ အစောပိုင်းရက်များတွင် လင်းလဲ့ခိုင်က သူ့ကို ချိုချိုသာသာ ဆက်ဆံသလောက် အခုနောက်ပိုင်းမှာ အနားပင် အကပ်မခံတော့ပေ။ သူ့ကို မြင်တိုင်းလည်း သူမရဲ့မျက်နှာက တင်းမာခက်ထန်သွားလေ့ရှိသည်။ သူအရမ်းစိတ်ညစ်သွားသည်။ မာနမင်းသမီးလေး သူ့ကို ဘာများအလိုမကျ စိတ်အခန့်မသင့် ဖြစ်နေပါလိမ့်။ စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် အမျိုးများရှိရာ ပင်လယ်ရွာတစ်ရွာသို့ ထက်အောင်ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ကံကြမ္မာက တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ သင်္ဘောပေါ်မှာ လင်းလဲ့ခိုင်နဲ့ တွေ့လေသည်။ ထက်အောင် အရမ်းပျော်သွားပြီး ဝမ်းသာအားရနဲ့ “လင်းလဲ့ခိုင်ရေ ဘယ်သွားမလို့လဲ သင်္ဘောပေါ်မှာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လာဆုံတယ်နော်” “ဘယ်သွားသွား နင့်အပူလား ငါ့ကိုစကားလာမပြောနဲ့” လူကြားထဲ အအော်ခံလိုက်ရသဖြင့် ထက်အောင် အတော်ရှက်သွားသည်။ နင်င့ါကို ဘာလို့ဒီလောက်တောင် တင်းမာနေရတာလဲကွာ လင်းလဲ့ခိုင်ရာ။ ဒါပေမယ့် လင်းလဲ့ခိုင်က ဘာမှပြန်မဖြေပဲ ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။ အဲဒီညမှာ မိုးကလည်းနည်းနည်းရွာနေသည်။ အရက်ကလေးခပ်ထွေထွေနဲ့ ထက်အောင် သင်္ဘောကုန်းပတ်ပေါ်ကို တက်လာခဲ့သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ကုန်းပတ်ပေါ်မှာ လင်းလဲ့ခိုင်ကလည်း တစ်ယောက်တည်း ထပ်တွေ့ကြပြန်သည်။ “နင်ငါ့နောက် ဘာဖြစ်လို့ လိုက်နေတာလဲ.. နင့်မျက်နှာကို မမြင်ချင်ပါဘူးဆိုမှ နှာဘူးကောင်။” ရုတ်တရက် ရင့်ရင့်သီးသီး အပြောခံလိုက်ရတော့ ထက်အော င်အရမ်းဒေါသထွက်သွားသည်။ အရက်ကလည်းဝင်ထားပြီး သွေးကဆူနေတာဆိုတော့ မာနမင်းသမီးလေးရဲ့လက်ကို မပြောမဆိုနဲ့ ဆွဲကိုင်ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်သည်။ “ထက်အောင် နင်ဘာလုပ်တာလဲ… အခုချက်ချင်းငါ့ကိုလွှတ်နော်။” လင်းလဲ့ခိုင်ကလည်း အတင်းရုန်း ထက်အောင်ကလည်း ဇွတ်အတင်းဖက်ပြီးတော့ ဖင်ကိုကိုင်နဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်ယောက်စလုံး အရှိန်မထိန်းနိုင်ပဲ ရေထဲကိုပြုတ်ကျသွားတော့သည်။ ထက်အောင်သည် ကြိမ်းစပ်နေသော မျက်လုံးအစုံကို အားယူပြီး ဖွင့်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် သူဘယ်ကိုရောက်နေလဲ သူမမှတ်မိတော့ပေ။

လေးဖက်လေးတန်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း ပင်လယ်ကြီးနှင့် ကျောက်ဆောင်များကိုသာ တွေ့ရသည်။ သေသေချာချာ ပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့မှ သူနှင့် မာနမင်းသမီးလေးတို့ ဆွဲလားရမ်းလားဖြစ်ပြီး ရေထဲသို့ ပြုတ်ကျသွားကြောင်း သတိရလိုက်သည်။ ထက်အောင်သည် အဖြစ်အပျက်တို့ကို ပြန်လည်သတိရသည်နှင့် လင်းလဲ့ခိုင်အတွက် စိတ်ပူသွားသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးရေထဲကို ပြုတ်ကျသွားသည် မဟုတ်ပါလား။ ထို့ကြောင့် ထက်အောင်သည် အနီးအနားတဝိုက်သို့ လင်းလဲ့ခိုင်ကို လိုက်ရှာတော့သည်။ ကမ်းစပ်တစ်လျှောက် အချိန်အတော်ကြာရှာပြီးသော် ကျောက်ဆောင်လေးတစ်နေရာတွင် တင်နေသောသူမကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမကိုတွေ့လိုက်သည်နှင့် ထက်အောင်ကား အသက်ရှူရပ်မတံ့ ဖြစ်သွားရလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မာနမင်းသမီးလေးမှာ အောက်ပိုင်းတွင် ထမိန်မပါတော့ပဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူလေးနှင့် မှောက်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ မြန်မာဆန်လှသော မာနကြီးလှသော မိမိကိုယ်ကို အသားနည်းနည်းမှ မပေါ်အောင်ဝတ်တတ်သော မာနမင်းသမီးလေး လင်းလဲ့ခိုင်မှာ ထက်အောင်၏ရှေ့တွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးတထည်နှင့် အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်ကာ သူမ၏ ဖင်ညိုညိုကြီးကြီးကိုထောင်ပြီး မေ့နေသည်မဟုတ်ပါလား။ ထက်အောင်မှာ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် လီးတောင်လာလေသည်။ သို့သော် သူ၏စိတ်ကို မနည်းချုပ်ထိန်းပြီး လင်းလဲ့ခိုင်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ ” လင်းလဲ့..လင်းလဲ့” ထက်အောင်က သူမ၏နာမည်ကို ခေါ်ရင်း သူမအား ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ညိုစိမ့်ပြီး သွယ်လျှသော ပေါင်တံလေးက ကားသွားသည်။ သူမသည် အသက်တော့ မှန်မှန်ရှူနေသေးသည်။ ထက်အောင်က သူမရဲ့မျက်နှာနှာလှလှလေးကို ငေးကြည့်နေတုန်း သူမမျက်လုံးတွေ ရုတ်တရက်ပွင့်လာလေသည်။ မျက်လုံးပွင့်ပွင့်ချင်း သူမသည် ထက်အောင်ကို တွေ့လိုက်သောအခါ လန့်သွားလေသည်။ ”နင်နင် ဘာလုပ်တာလဲ” သူမသည် ပြောပြောဆိုဆို မိမိရဲ့အောက်ပိုင်းကို သတိထားမိသွားသောအခါ “အို” သူမရဲ့အောက်ပိုင်းသည် အတွင်းခံလေးကလွဲပြီး ဘာမှမရှိတော့ပါလား။ အတွင်းခံလေးကလည်း သူမရဲ့ ကြီးထွားပြီးကားနေတဲ့ဖင်ကို လုံအောင်မဖုံးဖိနိုင်ချေ။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ တစိမ်းယောကျာ်းလေးရှေ့မှာ ဒီလိုနေရတော့ ရှက်လည်းရှက် ကြောက်လည်းကြောက်နေမိတော့သည်။ ထိုအခါ ထက်အောင်က သူမအနားကို ပိုပြီးတိုးကပ်လာလေသည်။ “နင်နင် ငါ့ကိုဘာလုပ်မလို့လဲ.. ငါ့ကိုမတရားမလုပ်နဲ့နော် အဟင့်ဟင့်။” လင်းလဲ့ခိုင်မှာ ကြောက်ပြီးငိုလေသည်။ ထက်အောင်က ” ငါနင့်ကိုဘာမှမလုပ်ပါဘူး… နင့်ကိုကူညီမလို့ပါ။ အခုဒီကျွန်းပေါ်မှာ နင်နဲ့ ငါနှစ်ယောက်ထဲပဲရှိတာ”။ “အဲဒါနင့်ကြောင့်ပေါ့ နင်ငါ့ကို မဟားဒယားလုပ်တာကိုး။” ”အဲဒီအတွက် နင့်ကိုငါ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ.. ငါနည်းနည်းမူးနေလို့ပါ.. ပြီးတော့ နင်က…နင်ကအရမ်းလှတာကို။” ကျော်ကျော်သည် ပြောရင်းနဲ့ တံထွေးမြိုလိုက်သည်။ ဟုတ်တယ်လေ အလွန်လှပသော ကောင်မလေးနဲ့ ကျွန်းတစ်ခုမှာ နှစ်ယောက်တည်း ပြီးတော့ အပေါ်ပိုင်းက ဗမာရင်ဖုံးအကျင်္ီလေးနဲ့ အောက်ပိုင်းကျတော့ အတွင်းခံလေးနဲ့ မိန်းကလေးကို ဘယ်ယောကျာ်းက မလိုးချင်ပဲနေမလဲ။ ထက်အောင်က စိတ်ကိုအတင်းထိန်းလိုက်ကာ ”ငါနင့်အတွက် တစ်ခုခုသွားရှာပေးဦးမယ် ဒီမှာခဏစောင့်နေနော်” ” သိပ်အဝေးကြီးမသွားနဲ့ဦး ငါကြောက်တယ် ထက်အောင်” သူမစကားကြောင့် ထက်အောင်က လင်းလဲ့ခိုင်ကို သနားသွားမိသည်။ အော် သူ့ခမျာ လူမရှိတဲ့ကျွန်းမှာ ကြောက်နေရှာလိမ့်မည်။ ”အေးပါ စိတ်မပူပါနဲ့ဟာ…အစကငါ့ဘောင်းဘီချွတ်ပေးမလို့ပဲ ဒါပေမယ့် နင့်ဟို..ဟိုဟာက အရမ်းကြီးတော့ မတော်လောက်ဘူး ပြီးတော့ ငါက အတွင်းခံလည်းမပါလို့ ” ” လာပြန်ပြီလား နင်ငါ့ကို ထပ်စော်ကားမယ်တော့ မကြံနဲ့နော် အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မယ်။” မာနမင်းသမီးလေးက ချိန်းခြောက်လေသည်။ ” စိတ်ချပါဟာ ငါအဲဒီလောက်လဲ အောက်တန်းမကျပါဘူး။” သူမအကြောက်ပြေအောင်သာ ပြောရတယ် ဘောင်းဘီက ကွဲထွက်မတတ်တင်းနေသည်။ ထက်အောင်က ကမ်းစပ်တစ်လျှောက် အနည်းငယ်ရှာဖွေကြည့်လိုက်ရာ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ကမ်းစပ်မှာ အိတ်တစ်အိတ်ကို တွေ့လေသည်။ အိတ်ကိုဖွင့်ကြည့်ရာ ဓားအသေးတစ်လက်နှင့် ရေဝင်ပြီး ပျက်စီးနေသော တိုလီမုတ်စများသာ တွေ့ရသည်။ အဝတ်အစားတော့မပါပေ။

ဆက်လက်ပြီး ရှာသော်လည်း အသုံးတည့်သည့်အရာ တစ်စုံတစ်ရာကိုမှ မတွေ့ရသောကြောင့် လင်းလဲ့ခိုင်ဆီသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ ကမ်းစပ်မှာ သူမသည် ဒူးနှစ်လုံးကိုကွေးပြီး ထိုဒူးပေါ်တွင် လက်ပိုက်ပြီးထိုင်နေရာ စွင့်ကားသောဖင်ကြီးမှာ ပိုမိုပေါ်လွင်နေတော့သည်။ ”အင်းငါတော့ ခက်တော့တာပဲ ဘယ်အချိန်အထိများ ငါတောင့်ခံနိုင်ပါ့မလဲ” စိတ်ထဲမှာတွေးရင်း မျက်စိကိုလည်း သူမရဲ့အောက်ပိုင်းကို မကြည့်မိအောင်နေပြီး ”လင်းလဲ့ရေ ဘာမှတော့မတွေ့ဘူး အဲဒါကြောင့် ဒီလိုလုပ် ငါ့တီရှပ်ကို ဖြဲလိုက်ပြီး နင့်အောက်ပိုင်းမှာ ပတ်ထားလိုက် ပြီးတော့ ငါ့ခါးပတ်နဲ့ စည်းထားလိုက်” မာနရှင်မင်းသမီးလေးလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်ဘဲ ထက်အောင်ပြောသလို လိုက်လုပ်ရတော့သည်။ သူမပုံသည် အခုမှ ဟာဝိုင်ရီကျွန်းသူလိုလို ပိုလာဗာလီကျွန်းသူလိုလို ပုံစံဖြစ်နေသည်။ ထိုသို့နေရင်းနဲ့ ညမှောင်လာရာ ထက်အောင်က ခြောက်သွေ့နေသော အုန်းလက်များကို ရှာဖွေကာ သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ ပါလာသောမီးခြစ်အကောင်းစားဖြင့် မီးမွှေးပြီး “လင်းလဲ့ နင်အိပ်ချင်အိပ်တော့လေ.. ငါဒီမှာစောင့်ပေးမယ်။” သူမသည် ထက်အောင်ရဲ့ စကားကြောင့် အိပ်ငိုက်နေရာမှ လန့်သွားလေသည်။ သူမအရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ သို့သော်မအိပ်ရဲ။ ယောကျ်ားတွေအကြောင်း သိလို့ဖြစ်သည်။ ယောကျာ်းတွေအားလုံးက နှာဘူးတွေ။ နောက် ထက်အောင် သူမရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ခိုးရှူပြီး ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်လုပ်သည့်အကောင် ပြီးတော့ ဖြူပြစ်ပြစ်အရည်များ ထိပ်နီနီ အချောင်းတုတ်တုတ်ကြီး. အို.. ငါဘာတွေမြင်ယောင်လာပါလိမ့် ဒီလောက်ရွံစရာကောင်းတဲ့ဟာကိုများ။ “ဟင့်အင်း..ငါမအိပ်ချင်သေးဘူး။” ထက်အောင်က သူမ သူ့ကို စိတ်မချမှန်းသိသည်။ ထို့ကြောင့် ” နင်ငါ့ကို စိတ်မချဘူးမလား။ ရော့ အဲဒါကြောင့် နင်စိတ်ချရအောင် ဒီဓားကိုယူထား” ထက်အောင်က သူမကို ခုဏက ကောက်ရထားသော ဓားတိုလေးကို ပေးလိုက်လေသည်။ ” ကဲဒီလောက်ဆို ကျေနပ်ပြီမလား နင်မအိပ်သေးလည်း ငါတော့အိပ်တော့မယ်” ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ထက်အောင်က သူမကိုကျောပေးပြီး အိပ်လေတော့သည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် မီးပုံနဘေးတွေထိုင်ပြီး ငိုက်လာလေသည်။ ဘယ်လိုပဲ အိပ်မပျော်အောင် ကြိုးစားကြိုးစား ပင်ပန်းမှုဒါဏ်ကြောင့် ငိုက်လာပြီး အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ မည်မျှကြာအောင် အိပ်ပျော် သွားသည်မသိ သူမရဲ့ကိုယ်လုံးပေါ်ကို တစ်စုံတစ်ရာက ဖိထားသလိုခံစားရသောကြောင့် လန့်နှိုးလာလေသည်။ သူမမြင်လိုက်ရသည်မှာ ထက်အောင်က သူမကိုတက်ခွထားပြီး လက်နှစ်ဖက်က သူမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ကိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ လရောင် မလင်းတစ်လင်းတွင် ထက်အောင်ရဲ့ မျက်နှာမှာ ရမက်ခိုးတွေဝေနေပြီး အလွန်စက်ဆုပ်စရာ ကောင်းလေသည်။ သူမသည် အားရှိသလောက် ရုန်းသည်။ သို့သော် ရုန်းကန်နိုင်အားများ ပျောက်ဆုံးနေသည်။ ထက်အောင်သည် သူမရဲ့ နို့အစုံကို အားရပါးရကိုင်သည်။ ပြီးနောက် သူမရဲ့စိကပ်နေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကိုဖြဲပြီး သူမရဲ့အဆီတစ်ထပ် အသားတစ်ထပ်ဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးကို သူ့ရဲ့ပါးစပ်နှင့် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ယက်လေတော့သည်။ နူးညံ့လှသော လင်းလဲ့ရဲ့ အဖုတ်လေးမှာ ထက်အောင်ရဲ့ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ အယက်ခံရသောကြောင့် ယားသလိုလို ကျဉ်သလိုလိုနဲ့ နေလို့မရအောင် ခံရခက်လှသည်။ ”အမေရေ အဖေရေ ဒီမှာ သမီးကို မဒိန်းကျင့်နေတယ်ရှင့် ခွေးကျင့်ခွေးကြံကြံနေပါတယ်။” လင်းလဲ့က အားကုန်အော်လိုက်ရာ ထက်အောင် စိတ်တိုလာပြီး “အံမယ် ကောင်မ ဒီလောက်လူသူမနီးတဲ့ ကျွန်းပေါ်မှာတောင် ဒီလောက်အာလာပြဲနေသေးတယ်။ နင့်ပါးစပ်ကို ငါ့းလီးနဲ့လိုးပြီး ပိတ်ရမယ်” ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထက်အောင်က သူ့ရဲ့ ၇လက်မလောက်နီးနီး ရှည်သောလီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး လင်းလဲ့ခိုင်ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

“အု အု အွပ် အွပ်” လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲသို့ လီးကြီးဝင်လာသောအခါ အော်နေသောအသံများပင် ရပ်သွားတော့သည်။ ဒစ်ကြီးမှာ ကြီးလွန်းသဖြင့် သူမရဲ့ ပါးစပ်နှင့်မဆံ့မပြဲ ဖြစ်နေလေသည်။ ပါးစပ်နှင့် ဒစ်မဆံ့ပါဘူးဆိုမှ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်လာသောအခါ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ အသက်ကိုပင် မရှူနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်လာသည်။ ထက်အောင်ကလည်း သူမကိုလုံးဝမညှာပဲ ပါးစပ်ကို အတင်းလိုးလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ သူမရွံရှာလှပါသည်ဆိုသော လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးဖြင့် ပါးစပ်ကို မညှာမတာလိုးခံနေရလေသည်။ လိုးနေရင်းနဲ့ ထက်အောင်သည် တစ်ဇတ်ဇတ် တုန်သွားပြီး သုတ်ရေဖြူဖြူပြစ်ပြစ်များ လင်းလဲ့ခိုင် ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဒလဟောဝင်လာသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် သူမ၏ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်လာသော သုတ်ရေများကို အလွန်ပင်ရွံပြီး ထွေးထုတ်ရန်ကြိုးစားသော်လည်း ပါးစပ်အပြည့် လီးကြီးနဲ့အလိုးခံနေရသောကြောင့် လရည်များကို မျိုချလိုက်ရပါတော့သည်။ ”လင်းလဲ့” ” ဟေ့လင်းလဲ့ ” ထက်အောင်ရဲ့ အသံကို သူမသည် ကြားတစ်ချက်မကြားတစ်ချက်နှင့် ရုတ်တရက် သူမကိုယ်လုံးကို ဆွဲခါခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် ထက်အောင်ကို အားကုန်တွန်းလိုက်ရာ သောင်ပြင်ပေါ်ကို လဲနေကျနေသော ထက်အောင်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထိုအခါမှ သူမအိပ်မက် မက်နေကြောင်း ကိုယ့်ဟာကို သိလိုက်ရသည်။ ထက်အောင်က “နင်အိပ်မက်မက်နေတာလား တစ်အားအော်လို့ ငါစိတ်ပူပြီးနှိုးလိုက်တာ။ ဒီလောက်တောင် အော်နေတာ ဘာအိပ်မက်ဆိုးများ မက်လို့လဲ” လင်းလဲ့ခိုင်၏ မျက်နှာသည် ဖြန်းကနည်းနီသွားပြီး ” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဟိုလျှောက်မက် ဒီလျှောက်မက်ပါ။” ပြောရင်းနဲ့ ညကအိပ်မက်ကို ပြန်မြင်ယောင်မိကာ ထက်အောင်ကို မသတီသလို ဖြစ်သွားသည်။ ဟင်း ရွံဖို့ကောင်းတဲ့အကောင် အပြင်မှာငါ့ကို ဒီလိုလာလုပ်ကြည့်ပါလား ဓားနဲ့ကို ထိုးသတ်ပလိုက်ဦးမယ်ဟု စိတ်ထဲမှာ တွေးထားမိလေသည်။ ထက်အောင်သည် သူမယောင်နေသံကို တစ်စွန်းတစ်စတော့ ကြားလိုက်သည်။ ဘာတဲ့ ကျော်ကျော် လွတ်နော်ဆိုလား ဘာလားပဲ။ ဒီကောင်မလေး ဘာတွေများ အိပ်မက်မက်ပါလိမ့်။ ထက်အောင်နဲ့ လင်းလဲ့ခိုင်တို့သည် ကျွန်းတစ်ဝိုက် လေ့လာကြည့်ရာ ကျွန်းတစ်နေရာတွင် ရေကန်လေးတစ်ကန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေကန်က ရေများက အလွန်ကြည်လင်လှသည်။ ရေကန်အောက်ခြေကိုပင် မြင်နေရသည်။ ကျောက်ခဲဖြူဖြူများနှင့် ငါးသေးသေးလေးများကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ထိုရေကန်ကလေး၏ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် လင်းလဲ့ခိုင်သည် ရေချိုးချင်စိတ်ကို တားမရတော့ပေ။ လူကလည်းညစ်ပတ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ “ထက်အောင် ငါရေချိုးမလို့.. နင်ဟိုးခြုံနောက်နားမှာ သွားစောင့်နေ.. လုံးဝလာမကြည့်နဲ့နော်.. နင်ယောကျာ်းကောင်းဆိုတာ ငါယုံတယ်.. တစ်အားဝေးဝေးလည်း မသွားနဲ့ဦး။” ”အေးပါဟာ စိတ်ချပါ။” ယောကျာ်းကောင်းဆိုသောစကားနဲ့ ထက်အောင်ကို ချုပ်ထားလိုက်လေသည်။ ထက်အောင်လည်း လင်းလဲ့ခိုင်ကို ကျောခိုင်းကာ ခြုံပုတ်နားတွင် ထိုင်နေလေသည်။ လူကသာထိုင်နေသည် စိတ်ကတော့ လင်းလဲ့မည်သို့ ရေချိုးနေသည်ကို တွေ့ချင်နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့“အို နည်းနည်းချောင်းကြည့်တာပဲ အသားပဲ့ပါသွားတာမှ မဟုတ်တာ”ဟုတွေးပြီး ထက်အောင် ခြုံပုတ်ကြားထဲမှ လင်းလဲ့ခိုင်ကို လှမ်းချောင်းလိုက်ရာ တစ်သက်တွင် တစ်ခါမှမတွေ့ဖူး သည့်မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ နံနက်နေရောင်ခြည်လေးက အဝတ်အစားမဲ့နေသော ကောင်မလေးအပေါ်သို့ ထိုးကျနေသည်။ ရေစက်ရေပေါက်များက ကြည်လင်ချောမွတ်နေသော အသားညိုညိုလေးပေါ်တွင် စီးကျသွားရာ နေရောင်လေးနှင့်ဆိုတော့ တစ်လက်လက် လက်နေသယောင် မြင်နေရသည်။ လက်တစ်ဆုပ်စာ နို့နှစ်လုံးကလည်း ထက်အောင်ကို အသက်ရှူမှားသွားစေသည်။ အမြဲတစေ မာနနဲ့တောက်ပနေသော မျက်လုံးလေးနှင့် နို့နှစ်လုံးမှာ အလွန်တရာလိုက်ဖက်လှသည်။

ရေတိမ်တိမ်လေးတွင် ထိုင်ပြီးချိုးနေရာမှ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သောအခါ မြင့်မားသောအရပ်လေးနှင့်အတူ အရင်းပိုင်းတွင် တုတ်ပြီးအောက်ပိုင်းသို့သွယ်ဆင်းသွားသော ပေါင်တံရှည်ရှည်လေးမှာလည်း သူမရဲ့ အလှဆုံးနေရာပင်။ အဆီပိုမရှိသော ဗိုက်သားပြင်ချပ်ချပ်လေး ထို့နောက်တွင် မိန်းမတို့ရဲ့ ရတနာအဆီဗူူးလေးမှာ အမွှေးမည်းမည်းလေးများနှင့် ခြံရံထားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ စိကပ်နေလေသည်။ အစေ့လေးကိုပင် မမြင်ရချေ။ တကယ့်အဖိုးတန် အပျိုစင်မလေးပင်။ ထက်အောင်သည် မာနမင်းသမီးလေးရဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးပုံလေးကြောင့် သူ၏လီးမှာလည်း ဘောင်းဘီအတွင်းမှ အလွန်အမင်းရုန်းကန်နေလေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် လင်းလဲ့ခိုင်က ရုတ်တရက် အလန့်တကြား ထအော်လိုက်လေသည်။ “အမလေး” လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ အော်သံကြောင့် ထက်အောင်လည်း ချောင်းကြည့်နေရာမှ ထွက်ကာ လင်းလဲ့ခိုင်အနားသို့ ပြေးသွားလိုက်လေသည်။ ” ဘာဖြစ်လို့လဲ လင်းလဲ့” ” ငါ့ခြေထောက်ကို ဘာကောင်ကိုက်သွားလည်း မသိဘူး နာလိုက်တာ.. မြွေလားမသိဘူး” ထက်အောင်က လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ ခြေထောက်ကို ကြည့်လိုက်ရာ အကောင်ကိုက်သွားခြင်းမဟုတ်ဘဲ ရေကန်ထဲမှ ကျောက်ခဲအချွန်နှင့် သူမခြေထောက် ရှသွားခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ ခြေထောက်ရုတ်တရက်နာသွားပြီး ခြေထောက်မှသွေးများကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့် အလွန်ထိတ်လန့်သွားပြီး သူမကိုယ်လုံးတီးနှင့် ထက်အောင်အနားတွင် ထိုင်နေသည်ကို သတိမထားမိချေ။ လင်းလဲ့ခိုင်က သတိမထားမိပေမယ့် ထက်အောင်ကတော့ သတိထားမိလေသည်။ အော် အခုကျတော့လည်း မာနမင်းသမီးလေးက သူ့ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ထိုင်နေပါပေါ့လား။ သူမရဲ့ မို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားညိုစိမ့်စိမ့်လေးကို မကြည့်မိအောင် သတိထားရင်း ခြေထောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သော်လည်း ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးအောက်မှ အမွှေးမည်းမည်းလေးများဖြင့် ခြံရံထားသော စောက်ဖုတ်လှလှလေးကိုဘဲ မြင်မိတော့သည်။ ထက်အောင်ရဲ့ အကြည့်ရိုင်းကိုမြင်မှ လင်းလဲ့ခိုင်သည် မိမိကိုယ်မိမိ သတိထားမိသည်။ ” အို ” ရှက်စိတ်က ငယ်ထိပ်အထိ တက်လာကာ ”ထက်အောင် နင်ဘာကိုကြည့်နေတာလဲ အခုချက်ချင်း ငါ့ရှေ့ကထွက်သွားစမ်း။ ” ”နင့်ခြေထောက်မှာ ဒါဏ်ရာကြီးနဲ့လေ ငါကြည့်ပေးမယ်။” ” မလိုဘူး နင်အခုချက်ချင်း ထွက်သွားစမ်းလို့ ပြောနေတယ်နော်” လင်းလဲ့ခိုင်က ရှက်စိတ်မွန်ပြီး တအားကြုံးအော်သည်။ သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကတော့ သူမရဲ့ ဖွံ့ထားမို့မောက်နေတဲ့ ရင်အစုံကို ကြက်ခြေခတ်ပုံစံဖြင့် ကာကွယ်ထားလေသည်။ သို့သော် အပေါ်ကဖုံး အောက်ကပေါ်ဆိုသလို သူမရဲ့ ကြီးထွားတဲ့ ဖင်နှစ်လုံးကိုတော့ မည်သို့မှ ဖုံးကွယ်လို့မရပေ။ ထက်အောင်သည် မိမိရဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို ထိန်းချုပ်ပြီး ကျောပေးရပ်ကာ ”ကဲ ငါဟိုဘက်ကို ကျောပေးနေတယ် နင်ဝတ်စရာရှိတာမြန်မြန်ဝတ်လိုက် ဝတ်ပြီးရင် နင့်ရဲ့ခြေထောက်ကို ငါကြည့်ပေးမယ်။” ထက်အောင် ဟိုဘက်ကို လှည့်နေစဉ် သူမက အဝတ်အစားကို မြန်မြန်ဝတ်လိုက်သည်။ ” ရပြီ ” ထက်အောင်က လင်းလဲ့ခိုင် ရပြီဆိုမှ ဒီဘက်ကိုလှည့်လိုက်ရာ နီရဲနေသော အရှက်မျက်နှာနှင့် လင်းလဲ့ခိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အော် ခါတိုင်း မာနနှင့် အမြဲတမ်းတင်းမာနေသော မျက်နှာလေးမှာ အရှက်မျက်နှာအဖြစ် ပြောင်းနေသည်မှာ အလွန်ရင်ခုံဖွယ်ကောင်းလှပေသည်။ ထက်အောင်မှာလည်း သူမအား ကိုယ်ချင်းစာမိသည်။ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက် တစိမ်းယောကျာ်းလေးရှေ့မှာ အဝတ်တစ်စုံတစ်ရာမပါပဲ နေရခြင်းကို မည်မျှရှက်ရှာပေမည်နည်း။ ”ကဲနင့်ခြေထောက်ကိုပြ” ထင်အောင်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူမ၏ခြေထောက်ကို ယူကြည့်လိုက်ရာ ခြေမကွဲသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါဏ်ရာမှာ သိပ်မကြီးသော်လည်း သွေးများက ယိုစီးနေသည်။ ထက်အောင်က ဘာမပြောညာမပြောနှင့် လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ ခြေမကို ပါးစပ်နှင့် ငုံလိုက်လေသည်။ ”အို နင်ဘာလုပ်တာလဲ” သူမ၏ ခြေမကို ငုံစုပ်ခြင်းခံရသောကြောင့် လင်းလဲ့ခိုင် လန့်သွားသည်။ ”နင့်ဒါဏ်ရာက သွေးတွေထွက်နေတယ်။ ငါ့အာငွေ့နဲ့ သွေးခြောက်သွားအောင် လုပ်ပေးမယ်။ နို့မို့ဆိုရင် ဒါဏ်ရာက ရောဂါပိုးဝင်ရင် ပိုဆိုးသွားလိမ့်မယ်။ ခဏလောက်ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ။”

ထက်အောင်ပြောလိုက်မှ လင်းလဲ့ခိုင်လည်း ငြိမ်သွားသည်။ သူမသည် ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေမစုပ်ပေးခြင်းကို ခံနေရသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် ရင်တဖိုဖိုပင်ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် ထက်အောင်ရဲ့ ဂွင်းထုနေပုံများ အိပ်မက်ထဲတွင် သူမ၏ပါးစပ်ကို အတင်းလိုးနေသည်များကို ပြန်မြင်ယောင်လာသောအခါ ထက်အောင်အား စိတ်မချသောစိတ်များ ပြန်ဝင်လာပြန်သည်။ ”မပြီးသေးဘူးလား နင့်ဟာက သွေးသိပ်ပါပြီ တော်တော့” ထက်အောင်လည်း လင်းလဲ့ခိုင်အား အတော်ပင်ချဉ်သွားသည်။ သူ့မှာတော့ ယောကျာ်းတန်မဲ့ သူမရဲ့ခြေမကိုတောင် မရွံမရှာ စုပ်ပေးရသည်။ သူမက သူ့ကိုမယုံသည့်ဟန်ဖြင့် ပြောရက်သည်။ သို့သော် ကျွန်းတစ်ခုတွင် နှစ်ယောက်ထဲဆိုသည့် စိတ်ကြောင့် သူမအားခွင့်လွတ်လိုက်ပြီး သွေးတိတ်သွားသော သူမ၏ခြေမကို သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီအနားစကို ဖြဲပြီးစည်းပေးလိုက်သည်။ ”ကဲရပြီ ငါ့လက်ကို အားယူပြီးထလိုက်” ”ရတယ် မလိုဘူး ငါ့ဟာငါထမယ်။ ” အရေးထဲ သူမက မာနကြီးပြနေသေးသည်။ ကျော်ကျော်လည်း အမြင်ကပ်ကပ်နှင့် ဘာမှမပြောတော့ပဲ ရပ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူမသည် ခက်ခက်ခဲခဲထပြီး တစ်လှမ်းနှစ်လှမ်းလျှောက်ကြည့်သေးသည်။ သို့သော် ခြေထောက်က အလွန်နာလာလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမသည် ရုတ်တရက်လေပေါ်သို့ မြှောက်ပါသွားသည်။ “အမလေး” ထက်အောင်က ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် လင်းလဲ့ခိုင်ကို ပွေ့ချီလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် ထက်အောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ကို တဗုံးဗုံးထုကာ ရုန်းလေသည်။ ”အေးနင် ထပ်ထုပြီးရုန်းရင် ငါနင့်ကို ပစ်ချပလိုက်မှာနော် နင့်ကိုထားခဲ့တော့မှာ” ထက်အောင်က ခြိမ်းခြောက်လိုက်မှ သူမငြိမ်သွားကာ အသာတကြည်လိုက်ခဲ့လေသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မကျေနပ်ပေ။ သူမတစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် တစ်စိမ်းယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ပွေ့ချီခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ်ခံလိုက်ရသဖြင့် သူမရွှေရင်အစုံမှာ တစ်ဒိန်းဒိန်းနှင့် ခုန်နေလေသည်။ ထက်အောင်သည် လင်းလဲ့ခိုင်အား သူမတို့အိပ်စက်ရာနေရာသို့ ပွေ့ခေါ်လာပြီး သူမအားသောင်ပြင်ပေါ်တွင် ငြင်ငြင်သာသာလေးချကာ “ငါ စားစရာ သွားရှာလိုက်ဦးမယ် ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနော် ငါခဏနေပြန်လာမယ်။” ထက်အောင်က သူမကိုထားသွားပြီး အချိန်အတော်ကြာမှ ငါးအနည်းငယ်နှင့် ပြန်လာသည်။ ယင်းသို့ဖြင့် ညသို့ရောက်လာလေသည်။ ညရောက်လာသော် လင်းလဲ့ခိုင်နှင့် ထက်အောင်တို့သည် သောင်ပြင်ပေါ်တွင် မနီးမဝေးအိပ်ကြလေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တွေကသာ လှဲနေကြသော်လည်း စိတ်တွေကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး လှုပ်ရှားနေလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်၏ စိတ်တွင် ရှက်စိတ်နှင့် ထက်အောင်အား မယုံသောစိတ်တို့ပေါင်းကာ ရင်ခုန်နေပြီး ထက်အောင်မှာကား လင်းလဲ့ခိုင်ကို လိုးချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရသည်။ မနက်က သူမရဲ့ လှပသောကိုယ်လုံးလေးကို အထပ်အထပ်အခါခါ ပြန်မြင်ယောင်မိလေသည်။ ထက်အောင်က လင်းလဲ့ခိုင်ဖက်ကို လှည့်မကြည့်မိစေရန် ကြိုးစားပြီး တစ်ခြားအတွေးများကို ဇွတ်တွေးရာ သူငယ်ငယ်က ဖြစ်ရပ်များကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိတော့သည်။ ထက်အောင်ငယ်စဉ်က သူအားထိန်းလာခဲ့သောမမကို ပြန်သတိရလာတော့သည်။ ထက်အောင်ငယ်စဉ် နှစ်နှစ်သားအရွယ်လောက်က မမလှိုင်ကို ထက်အောင်မိဘများက မွေးစားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မမလှိုင်သည် ထက်အောင်ထက် ၇နှစ်ခန့်သာကြီးသည်။ သို့သော် ထက်အောင်အား ငယ်စဉ်ကတည်းက အမလိုတစ်ဖုံ ဆရာမလိုတစ်နည်း သင်ကြားဆုံးမပေးသူဖြစ်လေသည်။ မမလှိုင်က ထက်အောင်အားချစ်သလို ထက်အောင်ကလည်း မမလှိုင်ကို အလွန်ချစ်သည်။ ငယ်စဉ်က မမလှိုင်ကိုယ်တိုင် ထက်အောင်ကို ထမင်းခွံ့ကျွေး ရေချိုးပေးလေ့ရှိသည်။ ထက်အောင် လူပျိုဖြစ်တော့မှ ရေမချိုးပေးတော့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထမင်းကတော့ ရံဖန်ရံခါ ခွံ့ကျွေးတုန်းဖြစ်သည်။ မှတ်မှတ်ရရ ထက်အောင် ကိုးတန်းစာမေးပွဲမှာ အဆင့်တစ်ရတော့ အပျော်လွန်ပြီး ပြန်လာရာ မမလှိုင်နှင့်တွေ့သောအခါ ”မမလှိုင်ရေ ကျွန်တော် ကိုးတန်းငါးခန်းပေါင်းကို အဆင့်တစ်ရတယ်ဗျ။” ”ဟယ် ဟုတ်လား ငါ့မောင်လေးက တော်လိုက်တာ” ထက်အောင်လည်း ဝမ်းသာအားရနှင့် မမလှိုင်ကိုဖက်ပြီး အားရပါးရနမ်းလိုက်သည်။ အစကတော့ ထက်အောင်သည် ရိုးရိုးသားသား အပျော်လွန်ပြီး ဖက်နမ်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

နောက်ဖက်ရင်းဖက်ရင်း မမလှိုင်၏ နူးညံ့သော အထိအတွေ့ မွေးပျံ့သောရနံ့တို့ကြောင့် လူပျိုပေါက်လေး ထက်အောင်၏ လီးမှာပုဆိုးထဲမှ သိသိသာသာကြီး ထောင်ထွက်လာကာ မမလှိုင်ကို သွားထောက်မိလေတော့သည်။ မမလှိုင်လည်း သတိလက်လွတ်ကာ ငြိမ်ခံနေပြီးမှ သူမအား ခပ်နွေးနွေးအချောင်းကြီး လာထောက်နေကြာင်း သတိထားမိကာ။ ထက်အောင်ရဲ့ ဖက်ထားသောလက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး “တော်ပြီလေမောင်လေးရဲ့ မမ အသက်ရှူကြပ်လာပြီ.. သွားအခန်းထဲသွားနားတာ့” ဟုပြောပြီး ရုန်းလေသည်။ ထက်အောင်လည်း မမလှိုင်ကို လွတ်ပေးပြီး အခန်းထဲသို့ ရင်တလှပ်လှပ်နှင့် ဝင်သွားတော့သည်။ သူ မမလှိုင်အပါ် မရိုးမသားစိတ်ဝင်နေပြီဖြစ်သည်။ မမရဲ့ ပြေပြစ်တဲ့ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် မခံနိုင်တော့ဘဲ ထက်အောင်သည် အိပ်ယာပေါ်ကိုလှဲကာ ဂွင်းထုနေမိတော့သည်။ ထက်အောင်မှာ စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေသဖြင့် သူရဲ့အခန်းတံခါးက သေသေချာချာမပိတ်မိဘဲ တံခါးဟနေသည်ကို သတိမပြုမိပေ။ ထက်အောင် ဂွင်းထုနေစဉ် မမလှိုင်က ထက်အောင်အခန်းရှေ့ကို ရောက်လာကာ ဟနေသော အခန်းတံခါးမှ ထက်အောင်အား တွေ့သွားလေသည်။ ” အို” လှိုင် တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် မျက်လုံးများပြူးသွားလေသည်။ သူမက တစ်ချိန်လုံး ကလေးဟုသာမြင်နေသော ထက်အောင်မှာ သူ့ရဲ့ ကြီးမားပြီး တုတ်ခိုင်ကာ အကျောပြိုင်းပြိုင်းထနေသောလီးကြီးကို လက်ဖြင့်အထက်အောက် ဂွင်းထုနေသည် မဟုတ်လား။ ထက်အောင်ရဲ့ ပါးစပ်ကလည်း ”မမလှိုင်.. မမလှိုင်ရယ်” ဟုညည်းနေသည်။ လှိုင်မှာ “ဟယ် ဒီကလေးငါ့ကို ငါ့ကို”စိတ်ထဲမှာ တုန်လှုပ်သွားပြီး အပြင်မှနေပြီး ချောင်းဟန့်လိုက်သည်။ “အဟမ်း ထက်အောင်ရေ အိပ်နေတာလား မမလှိုင်ဝင်ခဲ့မယ်နော်” ထက်အောင်လည်း မမလှိုင်အသံ ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရသောကြောင့် လီးကို ပုဆိုးထဲ အမြန်ထည့်လိုက်ပြီး ”မအိပ်သေးပါဘူး မမလှိုင် ဝင်လာလို့ရပါတယ်”ဟု အသံပြုလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း သူဂွင်းထုနေသည်ကို မမလှိုင်မှ မြင်သွားလား မသိဘူးဟု စိတ်တွင်ပူနေမိသည်။ မမလှိုင်မှာ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာပြီး ထက်အောင်ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်ကာ “မောင်လေးရေ မောင်လေးက လူသာထွားတာ အသက်က ငယ်သေးတယ်နော် ..ဟိုစိတ်ဒီစိတ်တွေ မမွေးရဘူးသိလား။” ”ဟာ မမလှိုင်ကလည်း ကျနော်ဘာစိတ်မှမမွေးပါဘူး ကျနော်က ငယ်သေးတာကို။” ထက်အောင် ဗြောင်ညာလိုက်သည်။ ”အင်းအဲဒါဆိုပြီးတာပဲ မင်းက အခုမှ ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ လူကောင်ထွားတိုင်း လူကြီးဖြစ်သေးတာ မဟုတ်ဘူး။” မမလှိုင်ရဲ့ ပြောစကားကိုကြားတော့ ထက်အောင်မှာ သူဂွင်းထုနေသည်ကို မမမြင်သွားကြောင်း ရိပ်မိလိုက်လေသည်။ ထိုသို့ရိပ်မိလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ထက်‌အောင်ရဲ့ ကျစပြုနေသော လီးမှာ အစွမ်းကုန် ထောင်လာတော့သည်။ ထိုအခါ ပုဆိုးအုပ်ရုံတင် အုပ်ထားသော လီးချောင်းကြီးမှာ အပြင်သို့ ထိုးထွက်လာတော့သည်။ “အမလေး ထက်အောင် နင့်ဟာကြီးက” မမလှိုင်က ထက်‌အောင်ရဲ့ ဒုတ်ကြီးကိုကြည့်ကာ အလန့်တကြားထအော်လေသည်။ ထက်အောင်ကလည်း မထူးတော့ပြီမို့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ကာ ”မမလှိုင် ကျွန်တော် ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးဗျ” ဟုပြောပြီး မမလှိုင်ကို အတင်းဖက်လိုက်သည်။ မမလှိုင်မှာ ရုတ်တရက် အဖက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် လန့်သွားပြီး ထက်အောင်ကို သူမလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွန်းလိုက်ရာ နှစ်ယောက်စလုံး ခုတင်ပေါ်သို့ ထပ်ပြီးကျသွားလေသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ထက်အောင်က မမလှိုင်ကို မလွတ်ပေးပဲ မမလှိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ငုံစုပ်လိုက်ရာ မမလှိုင်မှာ တကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားလေသည်။ ” အု အု ” ထက်အောင်က မမလှိုင်နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဖိပြီး စုပ်နမ်းထားသောကြောင့် မမလှိုင်မှာ အသံပင် ကောင်းကောင်းမထွက်တော့ပေ။ လူပျိုပေါက်လေး ထက်အောင်မှာ မမလှိုင်၏ အလွန်နူးညံ့လှသော ကိုယ်လုံးအထိအတွေ့၊ မွေးပျံ့ပြီး ချိုအီလှသော နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတို့ကြောင့် စိတ်အလွန်ထန်လာကာ လွတ်ပေးဖို့စိတ်ကူး လုံးဝမရှိတော့ပေ။ မမလှိုင်ရဲ့ ခါးကိုဖက်ထားရာမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ဆုပ်နယ်လိုက်ရာ အပျိုစင်မမလှိုင်မှာ ရင်တစ်ဒိုင်းဒိုင်းခုန်လာတော့သည်။ ”ထက်အောင် မောင်လေးရေ လွတ်ပါကွယ် မလုပ်ပါနဲ့ မမလှိုင်တောင်းပန်ပါတယ်။” ပါးစပ်ကသာ တောင်းပန်နေရသော်လည်း သူမရဲ့ အဖုတ်ကတော့ အရည်တွေ ရွှဲလာလေသည်။ ထက်အောင်ကတော့ မမလှိုင်ရဲ့တောင်းပန်သံကို ဂရုမစိုက်ပဲ မမလှိုင်ရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို နေရာလွတ်မကျန်အောင် နမ်းလိုက်သည်။ မျက်နှာပြီးတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို အငမ်းမရနမ်းသည်။ မမလှိုင်မှာလည်း ထက်အောင်၏ငတ်မွတ်တဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် သူမရဲ့လက်များက ထက်အောင်ကို မရည်ရွယ်ပဲ ပြန်ဖက်ထားမိသည်။ ထက်အောင်ရဲ့ လက်များက မမလှိုင်ရဲ့ မို့မောက်နေတဲ့ ရင်အစုံသို့ ကျူးကျော်လာသည်။ မသေးလွန်း မကြီးလွန်းသော မမမြိုင်၏နို့လေးနှစ်လုံးကို အင်္ကျီအပေါ်မှ ပွတ်သပ်ရာမှ သူမရဲ့အင်္ကျီလေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်ပြီး ဘော်လီအတွင်းသို့ လှမ်းနှိုက်လိုက်လေရာ အလွန်တရာမှ နူးညံ့လှသော အထိအတွေ့ကို ရရှိလေသည်။ အခုတော့ မမလှိုင်တစ်ယောက် သူမမောင်တစ်ယောက်လို သဘောထားခဲ့သော ထက်အောင်ရဲ့ ပြုမူသမျှကို အပေါ်ပိုင်းဗလာနှင့် လိုက်လျောနေရလေပြီ။ ထက်အောင်က လည်ပင်းကိုနမ်းနေရာမှ မမလှိုင်ရဲ့ ဖြူဥနေသော အပျိုနို့လေးကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။ အသားဖြူလွန်းသော မမလှိုင်ရဲ့ နို့လေးမှာ အကြောစိမ်းလေးပင် မြင်နေရသည်။

ထို့နောက် မမရဲ့ နို့သီး နီနီလေးကို စုပ်လိုက်ရာ မမလှိုင်မှာ ကော့တက်လာလေတော့သည်။ ထက်အောင်က နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ စုပ်နေရင်း လက်ကလည်း မမလှိုင်ရဲ့ ပေါင်ကို အထက်အောက် ပွတ်ပေးနေသည်။ ထက်အောင်သည် တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် အောက်ကို ဆင်းပြီး နမ်းရာ မမလှိုင်၏ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးနား ရောက်လာသည်။ ထက်အောင်၏ အနမ်းများမှာ ထိုနေရာတွင် မဆုံးသေးပဲ ထမိန်စကို ပါးစပ်နှင့်ကိုက်ပြီး အောက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း နမ်းလိုက်ရာ မမလှိုင်လည်း သူမရဲ့အဖုတ်လေးကို ထက်အောင်နမ်းတော့မည်ကိုသိ၍ မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်လာကာ ” အို မောင်လေးရယ် အဲဒီနားလေးတော့ မလုပ်ပါနဲ့နော် မတော်လို့ပါကွယ်” ထက်အောင်က မမလှိူင်ရဲ့ တောင်းပန်စကားကို မကြားဟန်ပြုကာ အတွင်းခံလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး မမလှိုင်၏ အမွှေးရေးရေးနှင့် အဖုတ်လေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးဖြင့် နမ်းလိုက်သည်။ ” အင်း အင်း ” အဖုတ်နုနုလေးကို အနမ်းခံလိုက်ရသဖြင့် မမလှိုင် ညည်းသံများ အလိုလိုထွက်လာလေသည်။ အဆီများစုနေသော အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ နမ်းကာ လျှာဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးများကို ယက်လိုက်ရာ အဖုတ်မှ အရည်များ တစိမ့်စိမ့်ယိုကျလာတော့သည်။ ထို့နောက် ထက်အောင်က အစေ့လေးကိုပါ လျှာဖြင့်ယက်လိုက်သောအခါ “အား မောင်လေး ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲကွယ် မမအရမ်းနေရခက်နေပြီ။” မမလှိုင်မှာ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် မခံစားဖူးသောအရသာကို ခံစားလိုက်ရသဖြင့် ပါးစပ်မှ ပြောမိပြောရာပြောလိုက်မိတော့သည်။ ထက်အောင်ကလည်း အစေ့ကို ခပ်ပျင်းပျင်း လျှာဖြင့်ယက်လိုက်ရာ မမလှိုင်သည် ခြေလက်တွေကောက်ကွေးပြီး ထက်အောင်ခေါင်းကို သူမရဲ့အဖုတ်နဲ့ အတင်းဆွဲကပ်ပြီး စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။ မမလှိုင် တစ်ချီပြီးသွားလေပြီ။ ထက်အောင်သည် သူ့ရဲ့ခေါင်းကို မမလှိုင်၏ပေါင်ကြားမှ ခွာလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ စံချိန်တင်လီးကြီးနဲ့ မမလှိုင်ရဲ့ အဖုတ်ကြပ်ကြပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ”အား..နာတယ် နာတယ် မောင်လေး” မမလှိုင်က ကြီးမားသော ထက်အောင်ရဲ့ဒစ်ဒါဏ်ကို မခံနိုင်ပဲ ထအော်လေသည်။ ”မမလှိုင် ခဏပဲနာတာပါ ကြိတ်ခံလိုက်နော် ခဏနေကျရင် ကောင်းလာလိမ့်မယ်။” ထက်အောင်က ပြောရင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆက်သွင်းသည်။ လီးကလည်းကြီး အဖုတ်ကလည်း ကြပ်ဆိုတော့ ထက်အောင်မှာ လိုးခြင်းရဲ့ အရသာကို အပြည့်အဝခံစားနေရသည်။ အဖုတ်သားကလည်း နူးညံ့လွန်းလှသည်။ ထက်အောင်က လီးသုံးပုံတစ်ပုံလောက်သွင်းပြီး ဆက်မသွင်းတော့ဘဲ မမလှိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းပြီး လက်ကလည်း နို့နှစ်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းခြင်းနှယ်နေရာ မမလှိုင်မှာ နာခြင်းထက် အရသာရှိခြင်းတို့ကို ပိုမိုခံစားလာရသည်။ ထို့ကြောင့် ”မောင်လေးရယ် မမအရမ်းကောင်းလာပြီ ဆက်ထည့်တော့နော်။” ဟု မရှက်မကြောက် ပြောထွက်လာသည်။ ထိုအခါ ထက်အောင်လည်း သူ့ရဲ့လီးကြီးကို အဆုံးထိစောင့်ထိုးလိုက်ရာ ”ဖွတ်စွတ်.. ဗြွတ်ဗြွတ်” ”အားနာလိုက်တာ မောင်လေးရယ် နည်းနည်းညှာပါဦး။” ဟူသော အသံများထွက်လာလေသည်။ သို့သော် ထက်အောင်မှာ သူ၏လီးအား မမလှိုင်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများက အရမ်းစုပ်ထားသောကြောင့် အလွန်အရသာရှိသဖြင့် မမလှိုင်အား မညှာတော့ဘဲ အားရပါးရ ထပ်စောင့်လေတော့သည်။ “မောင်လေးရေ မမသေတော့မယ် ဒီလောက်မကြမ်းပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ် မောင်လေးရယ်” မမလှိုင်က သနားစဖွယ် တောင်းပန်သော်လည်း ထက်အောင်ကား မရပ်မနားဆောင့်လေသည်။ အချက်နှစ်ဆယ်လောက် အဆောင့်ခံပြီးသော် မမလှိုင်လည်း ကောင်းလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် “မမလှိုင်ကို မညှာနဲ့တော့ မောင်လေး ဆောင့်သာဆောင့် …အီးအား.. ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ။” ထက်အောင်ကလည်း အပေါ်က အားကုန်ဆောင့် မမလှိုင်ကလည်း အောက်ကနေ ညှစ်ပေးနှင့် နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်တည်း ပြီးသွားလေတော့သည်။ထက်အောင်ရဲ့ လရည်ပျစ်ပျစ်များကလည်း မမလှိုင်ရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တစ်ဟုတ်ထိုး ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။ “အင်းအင်း” ထက်အောင်က အတိတ်ကို ပြန်မြင်ယောင်နေစဉ် လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ ငြီးသံကြောင့် အတွေးကမ္ဘာမှ လန့်နိုးသွားသည်။ “ဟာ ဒီကောင်မလေးတော့ ဒါဏ်ရာကြောင့် ဖျားပြီထင်တယ်”။ လင်းလဲ့ခိုင်အတွက် စိတ်ပူသွားပြီး ထက်အောင်သည် လင်းလဲ့ခိုင်အိပ်နေသော နေရာဆီသို့ အမြန်သွားလိုက်သည်။ ထက်အောင် လင်းလဲ့ခိုင်၏ နဖူးကိုစမ်းကြည့်ရာ ကိုယ်အပူရှိန်မှာ သာမန်မျှသာဖြစ်သောကြောင့် စိတ်အေးသွားပြီး ပြန်အိပ်ရန် စိတ်ကူးစဉ် လင်းလဲ့ခိုင်သည် ပက်လက် ကလေးအိပ်နေရာမှ တစ်ဖက်သို့ စောင်းအိပ်လိုက်ရာ သူမ၏အောက်ပိုင်းတွင် ပတ်ထားသော တီရှပ်မှာ ဟသွားပြီး ပေါင်တန်ရှည်ရှည်လေးများသည် ပေါင်အရင်းထိ ပေါ်သွားလေသည်။ သူမ၏ ပေါင်ကြားမှ အတွင်းခံလေးကို မပီဝိုးတဝါးဖြင့် လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။

လရောင်လေး မလင်းတလင်းနှင့် အလွန်လှနေသောသူမကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ထက်အောင်သည် စိတ်ရိုင်းများ ဝင်လာလေသည်။ လူသူမနီးသော ကျွန်းလေးတစ်ကျွန်းပေါ်တွင် နှစ်ယောက်တည်းရှိနေသည်ကတစ်ကြောင်း သူမရဲ့ လှပလွန်းသော ကိုယ်လုံးကြီးကို အနီးကပ်မြင်နေရသည်ကတစ်ကြောင်း အကြောင်းကြောင်းတို့ကြောင့် ထက်အောင်သည် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူမရဲ့ ကြီးမားပြီး ကားထွက်နေသော ဖင်ကြီးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ နူးညံ့ပြီး ဖောင်းကားနေသော လင်းလဲ့ခိုင်၏ ဖင်အထိအတွေ့သည် ထက်အေင်ကို အပြင်းအထန်ဆွဲဆောင်နေသည်။ ထက်အောင်က သူမရဲ့ဖင်ကြီးကို အသာအယာပွတ်နေရင်း အသိတရားဝင်လာလေသည်။ ”အို မဖြစ်သင့်ပါဘူးလေ ငါယောကျာ်းပဲ စိတ်ကိုထိန်းနိုင်ရမှာပေါ့။” အတွေးနှင့်အတူ ထက်အောင်က သူ့ရဲ့လက်အစုံကို သူမဖင်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်စဉ် ရုတ်တရက် ထက်အောင်ရဲ့ လက်မောင်းတွင် ပူကနည်းဖြစ်သွားပြီး နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အကြောင်းမှာ လင်းလဲ့ခိုင်က ထက်အောင်အား သူပေးထားသည့် ဓားငယ်လေးဖြင့် လှမ်းထိုးလိုက်ရာ လက်မောင်းတွင် ရှပ်ထိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ “လင်းလဲ့ နင် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ” ”ဓားနဲ့ထိုးလိုက်တာလေ နင်ငါ့ကို စော်ကားမလို့ မလား… နင်က ခွေးလိုအကောင် တဏှာရူးပဲ။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အခွင့်အရေးယူချင်တဲ့အကောင်။ နင်ဘယ်မိဘကမွေးလာတာလဲ။ မိုက်ရိုင်းအောက်တန်းကျတဲ့ အကောင်” လင်းလဲ့ခိုင်သည် ထက်အောင်အား ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောလိုက်ရာ ထက်အောင်သည် အလွန်တရာ ဒေါသပေါက်ကွဲသွားသည်။ သူ့မှာတော့ စိတ်ရိုင်းတွေကို မနည်းထိန်းချုပ်ပြီး သူမကို စောင့်ရှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးခါမှ မိဘနှင့်ချီပြီး အပြာခံလိုက်ရသဖြင့် စိတ်ရိုင်းများ တဖန်ပြန်လည်ဝင်လာပြီး ”လင်းလဲ့ နင့်ကိုချစ်လွန်းလို့ သည်းခံပြီး နေနေတာ အခုနင်က ငါ့ကိုစော်ကားတယ်ပေါ့။ အေး နင်ပြောတဲ့အတိုင်း ငါက တဏှာရူးပဲ နင့်ကို ငါစော်ကားပြီး မာနကိုချိုးပြမယ်။” ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထက်အောင်သည် သူမထံမှ ဓားကိုလုပြီး သူမကိုသောင်ပြင်သို့ တွန်းလှဲကာ မျက်နှာအနှံ့ကို တရကြမ်းနမ်းလေသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော လင်းလဲ့ခိုင်ကို တက်ခွကာ သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကို ထက်အောင်က သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖမ်းချုပ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို အငမ်းမရနမ်းသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်က ရုန်းသော်လည်း အရမ်းဒေါသထွက်နေသော ထက်အောင်၏အင်အားကို မလွန်ဆန်နိုင်ပဲ သူမ၏နွုတ်ခမ်းလေးအား ထက်အောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖြင့် အားရတရနမ်းခြင်းကို ခံလိုက်ရပါတော့သည်။ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးအား နမ်းယုံဖြင့် အားမရသေးဘဲ ထက်အောင်ရဲ့ လျှာပြားကြီးက သူမရဲ့ပါးစပ်အတွင်း မဖိတ်ခေါ်ပဲဝင်ရောက်လာသည်။ လျှာနှစ်ခုက လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းအတွင်း တိုက်ပွဲဝင်နေရာ ထက်အောင်သည် ဖော်မပြနိုင်သော အတွေ့ထူးကြီးကို အားရပါးရ ခံစားနေရသည်။ ထက်အောင်က သူ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုပူးပြီး ချုပ်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို တစ်ချက်ထဲ ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ခြင်းခံလိုက်ရသောကြောင့် လင်းလဲ့ခိုင်၏ရင်ဘတ်မှ မို့မောက်နေသော နို့ညိုစိမ့်စိမ့်နှစ်လုံးသည် ဘော်လီအဖြူလေးအောက်တွင် ရုန်းထနေတော့သည်။ ဘော်လီအဖြူလေးမှာ နို့ညိုညိုလေးနှစ်လုံး၏ နို့သီးခေါင်းများကို ဖုံးကွယ်ထားနိုင်သော်လည်း နို့လုံးတစ်လုံးလုံးကိုမူ လုံအောင်မဖုံးထားနိုင်ပေ။ ထက်အောင်က သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားနှင့်ညှစ်လိုက်ရာ “အား နာတယ် နင်ငါ့ကို မတရားမလုပ်နဲ့နော် ထက်အောင် ငါနင့်ကို အုအုအု” မာနမင်းသမီးလေးမှာ စကားကိုပင် ဆုံးအောင်မပြောနိုင်ရှာပေ။ ထက်အောင်က သူမ၏ပါးစပ်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းပြီးပိတ်လိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းက ယောကျာ်းများ ရွံ့ရှာမိသူဖြစ်သောကြောင့် တစ်စိမ်းယောကျာ်းလေးများနှင့် ကင်းကင်းနေခဲ့သောသူဖြစ်ရာ ယောကျာ်းတို့၏ အထိအတွေ့ကို လုံးဝမခံဘူးသော အပျိုရိုင်းလေးဖြစ်သော်လည်း ယခုအချိန်တွင် သူမရဲ့ နို့အစုံကို ထက်အောင်၏ လက်ကြမ်းဖြင့် မညှာမတာ ကိုင်တွယ်ခြင်းခံနေလေပြီ။ ထိုအသိကြောင့် သူမသည် ကြေကွဲဝမ်းနည်းလှသော်လည်း သူမ၏အောက်ပိုင်းမှာ ယားလာသလိုလို တစ်ခုခုနှင့် အထိခံချင်သိလို ဖြစ်လာသည်။ ထက်အောင်ကတော့ သူမရဲ့ ဘော်လီကို ချိတ်မဖြုတ်ပဲ အထက်သို့ လှန်တင်လိုက်ပြီး သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို ကုန်းပြီးစုပ်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် လျှာဖြင့်ယက်သည်။ နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးများကိုလည်း အပြန်အလှန် စို့သည်။ နို့ဆာနေသော ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင်ကိုစို့သည်။ အပျိုရိုင်းမလေး၏ နို့ကိုစုပ်ရသောအရသာ လက်ကလည်း နို့လုံးကြီးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေရသော အရသာတို့ကြောင့် လင်းလဲ့ခိုင်အားချုပ်ထားသော အားများလျော့လာလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် ထက်အောင် သူမအား ချုပ်ထားသော အားလျော့လာသည်ကို အခွင့်အရေးယူပြီး လက်ကို အားကုန်ရုန်းကာ သူမအားတက်ခွထားသော ထက်အောင်ကို အားကုန်တွန်းလိုက်သည်။

ထက်အောင်သည် မမျှော်လင့်ပဲ အတွန်းခံလိုက်ရသောကြောင့် အငိုက်မိသွားပြီး သောင်ပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားသည်။ ထက်အောင်လဲကျသွားသည်နှင့် လင်းလဲ့ခိုင်သည် လဲနေရာမှ ကုန်းထကာ ထွက်ပြေးရာ တစ်လှမ်းနှစ်လှမ်းပဲ ပြေးရသေးသည် ခြေထောက်မှဒါဏ်ရာကြောင့် ဟန်ချက်ပျက်ပြီး လေးဖက်ထောက်လဲကျသွားသည်။ ထက်အောင်လည်း လဲနေရာမှ အမြန်ထပြီး လင်းလဲ့ခိုင်၏ ဘောင်ဘီကို ဆွဲထားလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်ကလည်း လေးဘက်ထောက်ပုံစံဖြင့် ဆက်ပြီးသွားရာ ထက်အောင်က သူမ၏ဘောင်းဘီကို ဆွဲထားသဖြင့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သလိုဖြစ်ကာ လင်းလဲ့ခိုင်၏ ဖင်ညိုညိုကြီးမှာ ဘွားကနည်းပေါ်လာလေသည်။ ထက်အောင်မှာ သူအနှစ်နှစ်အလလ လိုးချင်လှသော ဖင်ကြီးကို လေးဖက်ထောက်ပုံစံဖြင့် မြင်လိုက်ရသော် စိတ်ရိုင်းများပိုမိုဝင်လာပြီး သူ၏ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူမကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ကာ သူ့ရဲ့လီးကြီးဖြင့် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ သို့သော် လင်းလဲ့ခိုင်က အောက်ကနေရုန်းနေပြီး ပေါင်ကိုစိထားသောကြောင့် လီးကြီးမှာ လိုရာကိုမရောက်ပဲ သူမ၏ပေါင်ကိုသာ သွားထိုးမိလေသည်။ လိုရာကိုမရောက်သဖြင့် ထက်အောင် စိတ်တိုသွားပြီး လင်းလဲ့ခိုင်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို သူ၏လက်ဖြင့် ညှစ်ခြေလိုက်ရာ သူမသည်နာကျင်မှုကြောင့် သတိလွတ်ပြီး ပေါင်ကားသွားလေသည်။ ထိုအခါမှ ထက်အောင်က အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ သူ့ရဲ့ စံချိန်တင်လီးကြီးကို သူမရဲ့အပျိုစင် စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ သူ၏နီရဲပြီး ပြဲလှန်နေသော ဒစ်တစ်ခုလုံး ဝင်သွားလေသည်။ “အား အမလေး နာလိုက်တာ.. အမေရေကယ်ပါဦး သမီးတော့ အလုပ်ခံနေရပီ အီး။” လင်းလဲ့ခိုင်မှာ သူမ၏ကြပ်ထုပ်နေသော စောက်ဖုတ်အဝထဲသို့ ဒစ်ဝင်လာသော ဒါဏ်ကြောင့် အော်မိအော်ရာ အော်လိုက်မိလေတော့သည်။ သူမရဲ့အော်သံက ထက်အောင်ကို ပိုမိုပြီးစိတ်ကြွစေရာ ဒစ်တစ်ခုသာဝင်နေသော သူ၏လီးကို အားစိုက်ပြီး ထပ်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ နူးညံ့သော စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများက ထက်အောင်၏လီးကို ညှစ်ထားရာ ထက်အောင်သည် ကာမအရသာကို အကောင်းဆုံး ခံစားနေရသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်၏ အဖုတ်ကလေးမှာ ကြပ်လွန်းလှသလို ထက်အောင်ရဲ့လီးမှာလည်း သာမန်ထက်ကြီးသောကြောင့် အဖုတ်ထဲသို့ အဆုံးထိထိုးလို့မရ ဖြစ်နေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း အလွန်နာကျင်စွာ ခံစားနေရလေသည်။ လီးမှာလည်း သုံးပုံတစ်ပုံသာ ဝင်သေးသည်။ ထက်အောင်မှာ ဆက်ပြီးလိုးသော်လည်း လီးမှာ အကာအရံတစ်ခုကြောင့် ထပ်မဝင်တော့ပေ။ ထက်အောင်သည် သူမရဲ့ အပျိုမှေးကို သူ့လီးကြီး သွားထောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်းကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။ အော် အခုခေတ်ကြီးထဲမှာ ရှားရှားပါးပါး အပျိုစင်လေးပါလားဟု တွေးမိရာ သူမအား အတင်းဆက်မထည့်တော့ပဲ ဝင်သလောက်လေးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နှင့် ညင်ညင်သာသာ ဆက်လုပ်လိုက်လေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း အလွန်နာကျင်နေရာမှ တစ်ဖြည်းဖြည်းသက်သာလာပြီး အဖုတ်ဆီမှ ခံစားချက်တစ်မျိုးလေးက သူမတကိုယ်လုံးကို ပျံ့နှံ့လာလေသည်။ သူမသည် ရုန်းကန်ခြင်းမရှိတော့ကြောင်းကို ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိမပြုအောင် ထိုခံစားချက်လေးတွင် မှိန်းမောနေမိတော့သည်။ ထက်အောင်သည် သူ့ရဲ့လီးကြီးတွင် စွတ်စိုလာပြီး စောက်ဖုတ်လေးမှာ အရင်လောက် မကြပ်တော့ကြောင်း သတိထားမိလာသည်။ ထို့ကြောင့် ထက်အောင်သည် အားထည့်ပြီး တစ်ဆုံးလိုးထည့်လိုက်ရာ ဖောက်ကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး လီးမှာတစ်ဆုံးဝင်သွားလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း အသည်းခိုက်မတတ် နာသွားပြီး မျက်ရည်များလည်း ဒလဟောစီးကျလာသည်။ ဆီးစပ်နှစ်ခုမှာလည်း ကြားလေသွေးလို့ မရအောင်ပင် ထိကပ်သွားလေသည်။ အပျိုမှေးလေး ပေါက်သွားသည်ကို ထက်အောင်သိလိုက်သည်။ ထိုအသိနှင့်အတူ အပျိုစစ်စစ်လေးကို ပါကင်ဖောက်နေရပါလားဟူသော အသိကြောင့် စိတ်တွေပိုကြွလာပြီး ထက်အောင်က အားကုန်ဆောင့်လေသည်။ အောက်မှ ထက်အောင်၏ အားရပါးရလိုးခြင်း ခံနေရသော လင်းလဲ့ခိုင်သည် သူမ၏ ကျဉ်းကျပ်လှသော အဖုတ်လေးထဲသို့ ဝင်ထွက်နေသော ဒစ်ဒါဏ်ကြောင့် အသက်ကိုပင် မနည်းရှူနေရရှာသည်။ အဖုတ်မှာ အပျိုစစ်စစ်အဖုတ်ဖြစ်သောကြောင့် နူးညံ့ပြီး ထက်အောင်၏လီးကို သားရည်ကွင်းစည်းထားသကဲ့သို့ ကြပ်ထုတ်စွာ ဆွဲစုပ်ထားရာ လီတံတစ်ချောင်းလုံး ပူထူကာ အရသာရှိလှသည်။ ဆယ်ချက်ဆယ့်ငါးချက်ခန့် အားရပါးရဆောင့်ခံရပြီးသော် လင်းလဲ့ခိုင်၏ အဖုတ်နုနုမှာ အရည်များ ဒလဟောထွက်လာပြီး အဖုတ်မှာ အနည်းငယ်ချောင်လာသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း သူမလုံးဝသဘောမတူ မကြည်ဖြူဘဲ အလိုးခံနေရသော်လည်း ခံစားချက်တစ်မျိုးက သူမရဲ့ ရုန်းကန်နေမှုများကို အနိုင်ယူလာသည်။ သူမသည် အလွန်ကြီးသော လီးကြီးဖြင့် အပျိုမှေးကို အဖြဲခံရစဉ်ကပင် နာကျင်မှုကို အံကြိတ်ပြီး မအော်ဖြစ်အောင် မာနဖြင့်တင်းခံနိုင်ခဲ့သော်လည်း ယခုခံစားချက်ကိုတော့ မလွန်ဆန်နိုင်အောင်ဖြစ်လာသည်။

သူမတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောများက တဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီး သူမကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ခင် ပါးစပ်မှညည်းသံများ ထွက်လာလေသည်။ သူမက မကြည်ဖြူသော်လည်း သဘာဝအရ သူမခန္ဓာကိုယ်က ကာမအရသာကို ကြေကြေနပ်နပ်ခံယူနေပြီဖြစ်သည်။ “စွပ်စွပ် ပြွတ်ပြွတ် ဖွတ်ဖွတ် ပလွတ်ပလွတ်” ” အင်းအင်း အားအားအား” စောက်ရည်များက ဆက်တိုက်ထွက်လာသောကြောင့် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သည့်အသံများက ပိုပြီးကျယ်လာသည်။ လိုးသံများရော လင်းလဲ့ခိုင်၏ ညည်းသံများရောကြောင့် ထက်အောင် အရမ်းကောင်းလာပြီး သူမရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ၏ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ရာ လရည်များက တောင်ကျချောင်းပမာ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် လင်းလဲ့ခိုင်၏စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားလေသည်။ ထက်အောင်လည်း အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စိမ့်ပြီး ပါးစပ်မှပင် “ကောင်းလိုက်တာ လင်းလဲ့ရယ် နင့်ကိုလိုးလို့ ကောင်းလိုက်တာ” ဟု ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ပြောထွက်သွားလေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း သူမ၏စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ နွေးကနည်း နွေးကနည်း ဝင်လာသောလရည်များကြောင့်လည်းကောင်း ထက်အောင်ရဲ့ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်အပြောကြောင့်လည်းကောင်း လက်များခြေများ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး တောင့်တန်းသွားကာ ပြီးသွားလေသည်။ ထက်အောင်လည်း ပင်ပန်းသွားပြီး ပုခုံးပေါ်သို့ ထမ်းထားသော လင်းလဲ့ခိုင်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အောက်သို့ချလိုက်ပြီး “လင်းလဲ့ရေ ငါစိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့လို့ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ ငါ့ကိုခွင့်လွတ်နော်” မာနမင်းသမီးလေးမှာ ထက်အောင်၏တောင်းပန်စကားကြောင့် ပိုပြီးစိတ်တိုလာသည်။ သူမတစ်သက်လုံး ထိန်းသိမ်းလာခဲ့သော အပျိုအဖုတ်လေးကို သူ့ရဲ့ လီးညိုညို ဒစ်နီနီကြီးနဲ့ မညှာမတာ လိုးတုန်းကလိုးပြီး လရည်တွေကို အားရပါးရ ထည့်ပြီးမှ စကားတစ်ခွန်းဖြင့် တောင်းပန်သော ထက်အောင်ကို အရမ်းမုန်းပြီး “နင် ခွေးလိုကောင် ငါ့ကိုမုဒိန်းကျင့်တဲ့ နင့်လိုကောင်ကို ဘယ်တော့မှခွင့်မလွတ်ဘူး။ နင်ဟာ တိရစ္ဆာန်က မွေးလာတဲ့ကောင်။ နင့်ကိုငါဘယ်တော့မှ မကြေဘူး ထက်အောင်။” လင်းလဲ့ခိုင်က ထက်အောင်ကို ပက်ပက်စက်စက်ပြောပြီး ထလိုက်ရာ လေးဖက်ထောက်ပြီး လဲကျသွားသည်။ ထက်အောင်သည် သူ့အား တိရိစ္ဆာန်က မွေးတဲ့ကောင်ဟု အမေကိုထိပြီး အပြောခံလိုက်ရသဖြင့် ဒေါသပြန်ထွက်လာသည်။ ထို့အပြင် လေးဖက်ထောက်ပုံဖြင့် သူအမြဲတမ်းလိုချင်နေသော လင်းလဲ့ခိုင်၏ဖင်ညိုညိုဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ လီးကြီးမှာ တဖန်ထောင်မတ်လာပြီး “ဒီလောက်မာနကြီးတဲ့ နင့်ကိုငါ အဖုတ်ကိုမကဘူး နင့်ဖင်ကိုလိုးပြီး နင့်မာနကို ငါချိုးပြမယ် လင်းလဲ့” ပါးစပ်ကပြောရင်း ထက်အောင်သည် သူမကို လေးဖက်ထောက်ပုံစံဖြင့် အနောက်မှဖိချပြီး သူ့ရဲ့လီးဖြင့် သူမ၏ တင်းကား နူးညံ့သော ဖင်ကြားကို ထောက်လိုက်သည်။ သူမ၏ဖင်ကို လီးဖြင့်အထောက်ခံလိုက်ရသဖြင့် လင်းလဲ့ခိုင် လန့်သွားသည်။

ထက်အောင်က သူမဖင်ကို တကယ်လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်ရသဖြင့် လင်းလဲ့ခိုင် အတင်းရုန်းသည်။ သို့သော် မှောက်ရက်လဲနေသော သူမအပေါ်ကို ထက်အောင်က သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ဖိထားပြီး သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကို လက်ပြန်ခေါက်ပြီး ချုပ်ထားရာ ရုန်းလေ သူမဖင်ကြီးက တရမ်းရမ်းနှင့် ပိုပြီးကုန်းပေးသလို ဖြစ်လာလေသည်။ ထက်အောင်က လင်းလဲ့ခိုင်၏ ခရေပွင့်ညိုညိုလေးထဲ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ရန်ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ဖင်ကြီးက ယမ်းနေရာ မည်သို့မှထိုးလို့ အဆင်မပြေချေ။ ထက်အောင်သည် ဒေါသပိုထွက်လာပြီး သူမ၏လက်ကို အတင်းခေါက်လိုက်ကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမဆံပင်ကို ဆွဲလိုက်သည်။ ” အား အား” လက်ကို အတင်းအလိမ်ခံလိုက်ရသည့်အပြင် ဆံပင်ပါ အဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် လင်းလဲ့ခိုင်မှာ အရမ်းနာသွားပြီး အလန့်တကြား အော်လိုက်လေသည်။ “နင်ထပ်ပြီး ရုန်းရင် နင့်လက်ကျိုးသွားလိမ့်မယ် ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း” လင်းလဲ့ခိုင်သည် လက်ကျိုးသွားမည်ကို စိုးသဖြင့် မည်သို့မှ မတတ်နိုင်တော့ပဲ သူမ၏ အဖိုးတန် အပျိုစင်ဖင်ကြီးကို ငြိမ်ပေးလိုက်ရပါတော့သည်။ လင်းလဲ့ခိုင်လည်း ဆံပင်ဆွဲထားသည့် လက်ကိုလွတ်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ သူမ၏ ဖင်ပေါက်ထဲသို့ သေသေချာချာချိန်ပြီး လီးကိုတစ်ဆုံး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထက်အောင်၏လီးကြီးမှာ ကြပ်တည်းလှသော ဖင်ပေါက်ထဲသို့ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်းဖြင့် အဆုံးအထိဝင်သွားသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်သည် ဖင်ကို မည်သည့်ချောဆီမှမပါဘဲ အစိမ်းလိုးခြင်းခံလိုက်ရသောကြောင့် အသည်းခိုက်မတတ်နာသွားပြီး အားကုန်အော်လိုက်လေသည်။ သူမ၏ဖင်ထဲသို့ ဝင်သွားသောလီးရှည်ကြီးမှာ မဆုံးနိုင်ဘူးဟုပင် ထင်ရသည်။ အပါ်ကလိုးနေသော ထက်အောင်မှာလည်း ဖင်ပေါက်မှာ အလွန်ကြပ်သဖြင့် သူ၏လီးတံတစ်လျှောက်ပင် တော်တော်နာသွားလေသည်။ သို့သော် အပျိုမဖင်ကို လိုးနေရသော အသိကလည်း အရမ်းကို စိတ်အားထက်သန်စေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း ဖင်အလိုးခံနေရသောသူမဘဝကို တွေးမိပြီး မျက်ရည်များတဖန်ပြန်ကျလာသည်။ အလိုးခံနေရင်းပင် သူမ၏ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ပြောဖူးသောစကားများကို ပြန်ကြားယောင်လာမိသည်။ ”အနောက်ပေါက်ကိုဆို တော်ယုံတန်ယုံမိန်းမက ပေးလုပ်တာမဟုတ်ဘူးဟ။ တစ်ချို့ကြေးစားမတွေတောင် မပေးလုပ်ဘူး။” ထိုစကားကို ပြန်ကြားယောင်လာသော် လင်းလဲ့ခိုင်သည် သူမ၏ဘဝမှာ ကြက်မလောက်တောင် အဆင့်မရှိတော့ဘူးဟု အတွေးဝင်လာကာ ဝမ်းနည်းလာလေသည်။ သို့သော် အလွန်အံ့သြဖွယ်ကောင်းလာသည်မှာ သူမသည် ဖင်အစိမ်းအလိုးခံရသဖြင့် အလွန်နာသော်လည်း သူမ၏အဖုတ်က တစ်ဖြည်းဖြည်း ယားလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့်ပူလာကာ ဖင်ခံနေရခြင်းကို နှစ်သက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသည် ကလေးဘဝကတည်းက မာနအရမ်းကြီးခဲ့သည်။ ထိုမာနကြောင့် မိမိကိုယ်မိမိလည်း ယုံကြည်မှု ရှိလာခဲ့သည်။ မာနသည် သူမ၏လက်နက်ဖြစ်သည် သူမ၏ အားကိုးရာဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုမှာတော့ သူမ၏မာနများကော အရှက်တရားများကော တစ်သက်လုံး ထိန်းသိမ်းလာခဲ့သော အပျိုဂုဏ်များမှာ ရိုက်ချိုးခံလိုက်ရပြီဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်တွင် လင်းလဲ့ခိုင်၏ မာနများနေရာတွင် အစားဝင်သည်များကတော့ အရှုံးပေးလိုခြင်းနှင့် ပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံရသည့်ဘဝကို တောင့်တလာခြင်းတိုဖြစ်သည်။ သူမ၏ အစ်မနုနုခိုင် ဘာကြောင့် သောင်းထိုက်နောက်ကို လိုက်ပြေးသွားလဲဟူသော အဖြေကိုလဲ သိလာသလိုလိုဖြစ်လာသည်။ ထက်အောင်ကတော့ လိုးကောင်း ဆောင့်ကောင်းတုန်းဖြစ်သည်။ လီးကြီးမှာ ဖင်ပေါက်ညိုညိုထဲမှာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် ဂွေးဥနှစ်လုံးမှာလည်း အဖုတ်ကိုတစ်ဖတ်ဖတ်ဖြင့် ရိုက်ခတ်နေလေသည်။ ထက်အောင်မှာ အားရပါးရဆောင့်ရင်း မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူမ၏ဖင်ခေါင်းထဲသို့ သုတ်ရည်များကို အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာလည်း သူမ၏ဖင်ခေါင်းအတွင်းမှ လီးကြီးတစ်ဇတ်ဇတ် တုန်သွားသည်ကို သိလိုက်ပြီး သုတ်ရည်နွေးနွေးများ ဖင်ထဲသို့ဝင်လာသည်နှင့်တပြိုင်နက် သူမပါ တုန်တက်သွားပြီး ပြီးဆုံးသွားလေသည်။ ထက်အောင်၏လီးကြီးလည်း သူမ၏ဖင်ထဲမှ ပြွတ်ကနည်းထွက်လာကာ ထက်အောင်လည်း အားအင်များကုန်သွားပြီး လင်းလဲ့ခိုင်ဘေးတွင် လှဲချလိုက်လေသည်။ လင်းလဲ့ခိုင်မှာ သောင်ပြင်ပေါ်တွင် ဒူးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ပိုက်ကာ ငိုနေလေသည်။ ထက်အောင်မှာ လိုအင်ဆန္ဒများလည်း ပြည့်သွားပြီဖြစ်သောကြောင့် စိတ်ရိုင်းများ မရှိတော့ဘဲ တစ်ရှုံ့ရှုံ့ငိုနေသော လင်းလဲ့ခိုင်ကိုကြည့်ပြီး အကြီးအကျယ် နောင်တရလာတော့သည်။ “ငါငါ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာပါလိမ့်။ ငါမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို စော်ကားမိသွားပြီ။ ငါဟာ အလကားကောင်ပဲ။ ဆန္ဒကိုတောင် မထိန်းနိုင်တဲ့ကောင်ပဲ။” ထက်အောင်သည် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှအတွက် မိမိကိုယ်ကို ခွင့်မလွတ်နိုင်တော့ပဲ။ လင်းလဲ့ခိုင်အား “ငါမှားသွားပြီ လင်းလဲ့ရယ် နင့်ကိုငါ တောင်းပန်လဲမထူးတော့မှန်း ငါသိပါတယ်ဟာ။ နင်ငါ့ကို သတ်လိုက်ပါဟာ။ နော် နင်ငါ့ကို သတ်လိုက်ပါ။ ငါကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အသေခံပါ့မယ်။ ”ထက်အောင်သည် လင်းလဲ့ခိုင်၏လက်ထဲသို့ ခုနက သူမ သူ့ကိုထိုးထားသော ဓားကိုထည့်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမသူ့အားဓားဖြင့်ထိုးမည်ကို အသင့်စောင့်နေလိုက်သည်။

သို့သော် လင်းလဲ့ခိုင်က ဓားကိုလွင့်ပစ်လိုက်သည်။ ထက်အောင်က သူမလွင့်ပစ်လိုက်သော ဓားကိုကောက်ယူလိုက်ပြီး ” ဟုတ်ပါတယ်။ နင်ငါ့ကို ဘယ်ထိုးရဲမှာတုန်း လူသတ်မှု ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ ဒီတော့ နင်လည်းလူသတ်ရာ မရောက်အောင် ငါလည်းငါ့အပြစ်ကို ကိုယ့်ဟာကို ဒါဏ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုပဲ ထိုးလိုက်တော့မယ်။” ထက်အောင်က ပြောပြီးသည်နှင့် ဓားဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ အားကုန်ထိုးလိုက်လေသည်။ ”မောင် မလုပ်နဲ့ မလုပ်ပါနဲ့” လင်းလဲ့ခိုင်က တအားအော်လိုက်ပြီး ထက်အောင်ရဲ့လက်ကို အတင်းဆွဲထားလိုက်သည်။ ထက်အောင်မှာ လင်းလဲ့ခိုင်၏လုပ်ရပ်ကြောင့် အံ့အားသင့်သွားပြီး နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားသည်။ ”လင်းလဲ့ နင်ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ နောက်ပြီးတော့ နင့်ငါ့ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ။” လင်းလဲ့ခိုင်မှာလဲ သူမကိုယ်သူမ ဘာလုပ်လိုက်မှန်းပင် မသိလိုက်ပေ။ သို့သော် သူမ၏ မာနများနေရာတွင် ထက်အောင်ကိုအရှုံးပေးပြီး ချစ်နေမိသွားကြောင်းကိုတော့ သဘောပေါက်လိုက်သည်။ သူမကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ဘဲနှင့် ထက်အောင်အား မောင်ဟုပင်ခေါ်မိသွားပြီမဟုတ်လား။ လင်းလဲ့ခိုင်က မျက်ရည်များနှင့် ထက်အောင်အား သနုားစဖွယ်မော့ကြည့်ပြီး “မောင်ရယ် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့နော် လင်းလဲ့ မောင့်ကို ခွင့်လွတ်ပါတယ်။ လင်းလဲ့ကို မောင်လုပ်ခဲ့သမျှတွေကိုလည်း လင်းလဲ့ ကြည်ဖြူသွားပါပြီကွယ်။ မောင့်ကို မောင့်ကို လင်းလဲ့ အရှုံးပေးလိုက်ပါပြီကွယ်။” လင်းလဲ့ရဲ့ ပြောစကားများကြောင့် ထက်အောင်ပါ ယောကျာ်းတန်မဲ့ မျက်ရည်များကျလာလေသည်။ အို မာနမင်းသမီးလေးရယ် မောင် မင်းကိုချစ်လိုက်တာ။ ထက်အောင်သည် လင်းလဲ့ခိုင်ကို ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားပြီး သူမ၏မျက်နှာပေါ်မှ မျက်ရည်များကို အနမ်းလေးဖြင့် ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး လင်းလဲ့ရယ် မင်းလေးကို နောင်သေတဲ့အထိ ချစ်သွားမယ်လို့ မောင်ကတိပြုပါတယ်။ မင်းကိုလည်း နောက်ဘယ်တော့မှ နာကျင်အောင် မလုပ်တော့ဘူးလို့လဲ သစ္စာဆိုပါတယ်။” သဲသောင်ပြင်အထက်မှာ ချစ်သူစုံတွဲ အသစ်စက်စက်တစ်တွဲ ပေါ်ထွက်လာသည်ကို လမင်းကြီးကတော့ ကြည်နူးစွာငုံ့ကြည့်နေလေတော့သည်။ ထက်အောင်နှင့် လင်းလဲ့တို့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး နားလည်မှုရပြီး နောက်တစ်ရက်တွင် သင်္ဘောတစ်စီး သူတို့ကျွန်းနားတွင် ဖြတ်သွားပြီး ထက်အောင်တို့ကို တွေ့မြင်သွားသဖြင့် သူတို့အတွဲကို ကယ်တင်ခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ချစ်သူနှစ်ဦးရဲ့ စေ့စပ်ပွဲလေးကို စည်ကားသိုက်မြိုက်စွာ ကျင်ပကြပါတော့သတည်း။……..ပြီး