စကောဝိုင်းပေးတဲ့ မခင်အေး

Unicode

“အာနိုးရေ…. ဟေ့ အာနိုး…” “လာပြီ….အမရေ…” နွားစာစင်းနေသော အာနိုး အိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ် လာခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။ “နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ပြန်မလာတော့ဘူး… နင့်ပဲခိုင်းရမှာပ…… မိုးရွာလိမ့်မယ်ထင်တယ်…. နင်…နွားတွေ သွားသိမ်းချေတော့… နင့်ဦးလေးကတော့….. ညနေစောင်းတောင် ပြန်လာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး” “အခုပဲ သွားလိုက်တော့မယ်….အမ….”အာနိုးက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ သံဇကာတွင် ချိတ်ထားသော ခမောက်ကို ဆွဲပြီး ထွက်သွားတော့သည်။ မခင်အေး အိမ်ပေါက်ဝမှ ရပ်ကြည့်ရင်း ပြုံးမိသည်။ အာနိုက ဖင်ပေါ့သည်။ သိတတ်သည်။ သည်လို သူရင်းငှားမျိုးရထားတာ သူ့တို့အဖို့ ကံကောင်းလှသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးက တစ်ကောင်ကြွက် မခင်အေး၏ ယောက်ျား ကိုသန်းငွေ၏ အဖေ မခင်အေး၏ယောက္ခမအိမ်တွင် ငယ်ငယ်ထဲက နေလာသူဖြစ်သည်။ ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေး အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့ဆီလာပြီး သူရင်းငှားလာလုပ်နေတာဖြစ်သည်။ အသက်က (၁၅)နှစ်ခန့်သာရှိသေးသော်လည်း အာနိုးဆိုသော နာမည်နဲ့လိုက်အောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထွားကြိုင်းလှသည်။ အခု ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေးတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး (၂)နှစ်ခန့်အတွင်းမှာပင် အာနိုး တော်တော်ထွားလာသည်။ ဒီနှစ်ဆို ထွန်တုံးတောင် နိုင်နေချေပြီ။ မခင်အေးတို့တွင် လယ်ဧက (၂၀)ကျော် ရှိသည်။ လယ်တွေ ထွန်တုံးပိတ်ကတည်းက မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေက ပိုက်တဲတွင် စတည်းချနေသည်။ ဒီနှစ် ချောင်းရိုးတွင် လိုင်စင်ရသူက ကိုသန်းငွေ၏ သူငယ်ချင်း။ ဒီတော့ ကိုသန်းငွေတစ်ယောက် အရက်ပေါ၍ ပုစွန်ရွေး ငါးရွေးတဲ့ မိန်းမတွေများသည့် ပိုက်တဲမှ မပြန်တော့။ အိမ်မှာက သူ့သူရင်းငှား အာနိုးကို ယုံကြည်စိတ်ချတာလည်းပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်တာလည်း ပါသည်။ ကိုသန်းငွေက အသက်(၃၀)ခန့်သာ ရှိသော်လည်း အာနိုးက ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာသူမို့ နှုတ်ကျိုးပြီး ဦးလေးဟုသာ ခေါ်သည်။ မခင်အေးကျတော့ အသက်(၂၇)နှစ်တောင် ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် အမ ဟုသာ သူကခေါ်လေသည်။ အိမ်မှ ကွင်းထဲသို့ ထွက်သွားသော အာနိုးတစ်ယောက် မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားတော့မှ မခင်အေးက အိမ်ထဲသို့လှမ်းဝင်ရန် ကြံလိုက်ရင်း ကောင်းကင်သို့မော့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။

တောင်ဘက်ဆီမှ မိုးရိပ်တို့က တက်စပြုနေပြီ။ သူမ အာနိုးကိုလွှတ်လိုက်သည်မှာ မှန်သွားသည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေးသည် အိမ်ပေါက်ဝ သံဇကာတံခါးကိုပိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ပြန်၍ ဝင်ခဲ့လေသည်။ ရွာမှနေ၍ ကြည့်လျှင် တစ်ပြလောက်အကွာတွင် တောတန်းလေးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုတောတန်းလေး ပတ်လည်တွင် စားကျက်ကောင်းသဖြင့် ရွာမှ ကျွဲနွားများကို လွှတ်ကြောင်းထားလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း အာနိုးတစ်ယောက် ထိုတောတန်းလေးသို့ ရှေ့ရှု၍ လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်ကာ လျှောက်လာခဲ့၏။ “ဟောဟိုရှေ့မှာ…. ဒီဖက်ပြန်လာနေကြတာ…. အိမ်က နွားတွေလားမသိဘူး” လမ်းခုလတ်အရောက် နွားတစ်စု ပြန်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ဟုတ်တာပေါ့… အိမ်ကကောင်တွေပဲ…” ထိုအခိုက် မိုးကတဖြောက်ဖြောက် ကျလာသည်။ နွားသိမ်းဖို့တော့ မလိုတော့ဘူး။ မနေ့က ဦးလေးသန်း‌ငွေ မှိုစားချင်တယ်ပြောတယ်၊ ကြုံတုန်း ခူးသွားလိုက်ဦးမှပဲ။ အာနိုးတစ်ယောက် ရှေ့တွင်မဝေးတော့သော တောတန်းလေးဆီသို့ ဆက်၍လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက် မိုးကသည်းထန်စွာ ရွာလာတော့သည်။ အာနိုးတောတန်းလေးသို့ အရောက်လာခဲ့သည်။ သူ မိုးခိုနေကျ ညောင်ခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ အပြေးအလွှားလာခဲ့သည်။ မိုးက တမိုးလုံး မဲမှောင်ပြီး သည်းသထက် သည်းလာသည်။ “ဟင်… ငါ့အရင် ဘယ်သူရောက်နေတာလဲ” ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ လှမ်း၍အမြင်တွင် လူတစ်ယောက် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေသည်ကို မိုးထဲလေထဲတွင် မသဲမကွဲ မြင်လိုက်ရသည်။ “ဟင်…. ထွေးထွေး….” “ ဟင်….အာနိုး….” “ နင်….ဘာလာလုပ်တာလဲ….” “ငါ မှိုလာခူးတာ… မိုးတွေဲသဲလာလို့ မပြန်နိုင်တော့တာ…. ဒီမှာတကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီဟာ…. ချမ်းလိုက်တာ ” ထွေးထွေးက မေးရိုက်သံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ထွေးထွေးတို့တဲက တောတန်းလေးနှင့် ရွာအကြား ကွင်းထဲတွင်ရှိသည်။ တောတန်းလေးမှဆိုလျှင် တခေါ်လောက်သာ ဝေးသည်။ “အီး….ဟီး….ချမ်းလိုက်တာ အာနိုးရာ…” ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေ၍ အဝတ်အစားများက ကိုယ်တွင် ကပ်နေသည်။ ထွေးထွေးမှာ သူမ၏ လုံးလုံးတစ်တစ် ချစ်စရာကိုယ်လုံးလေးမှာ အတိုင်းသား လှပလျက်ရှိသည်။

“အား….ဟီး….ဟီး….လုပ်….လုပ်ပါအုံး….အာနိုးရ…. ငါ…ငါ…ချမ်းလိုက်တာ…. အီး….ဟီး….” အာနိုး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်နေသည်။ “နင့်အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး ညှစ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်” “ဟာ…. နင်…. နင်ကလဲ…” ထိုအခိုက် လေကလည်း ကြမ်းလာသည်။ “အာနိုး… အမလေး…. ဟီး…ဟီး…. ချမ်းလိုက်တာ…. လုပ်….လုပ်ပါအုံး….”။ မထူးတော့ပြီ “ကဲ….နင် မျက်စိတွေ မှိတ်ထားလိုက်….” ထွေးထွေးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေး၏ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်သည်။ အဝတ်တွေ ရေညှစ်ရင်း အဝတ်အစားတွေအားလုံး ကျွတ်သွားသော ထွေးထွေးကို ကြည့်ကာ အာနိုးတစ်ယောက် စိတ်တွေဖောက်ပြန်လာသည်။ ထွေးထွေး၏ ထိပ်ကလေးတွေ နီနေသော နို့လေးနှစ်လုံးက လိမ္မော်သီးအရွယ်လေးတွေလောက် ရှိ၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စိမ်းမြမြ အမွှေးလေးတွေနှင့် တောင်ပူစာခုံးခုံးလေး နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုက စေ့ကပ်၍ တင်းနေသည်။ “ဟင်း….ဟင်း… ချမ်း….ချမ်းသေးတယ်….” “ငါ…ငါ…ဖက်ထားမယ်….” အာနိုး ထွေးထွေးကို ဘေးမှထိုင်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ဗလကောင်းသော အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ပျောက်လုမတတ် ဖြစ်နေ၏။ အသားချင်းထိလိုက်ရတော့ အာနိုး၏ သွေးတွေက ဆူသထက် ဆူပွက်လာသည်။ အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲရောက်တော့ ထွေးထွေးမှာ ချမ်းတာတော့ နည်းနည်းသက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အာနိုး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အချောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်ရင်းတွင် တင်ကာ ဆီးခုံကို ကန့်လန့်ဖြတ်ထိ၍နေသည်။ ယားတတ်သော ထွေးထွေး ခဏအကြာ အဖုတ်ထဲက ယားကျိကျိ ဖြစ်လာ၏။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဒီအချောင်းကြီးကို ပို၍ထိချင်သည့်သဘောဖြင့် သူမ၏ခါးလေးကို ပို၍ ဖိကပ်ပေးမိသည်။ အတွေ့အာရုံက နှစ်ယောက်စလုံးကို တနေရာတည်းတွင် ထိန်းချုပ်ထားလိုက်ပြီ။ “ထွေးထွေး….ချမ်းသေးလား….” “အင်း….နည်းနည်းတော့ ချမ်းသေးတယ်” အာနိုး ထွေးထွေးကို ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ရာမှ ငုံ့ကြည့်မိလိုက်တော့ နို့လေးနှစ်လုံးက နို့သီခေါင်းလေးများ ထောင်ထနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အာနိုး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ထွေးထွေး၏ နို့လေးတစ်လုံးကို ငုံ့၍စို့ပစ်လိုက်သည်။ “အာ…..နင်…..နင်…ဘာ….ဘာလုပ်….” ပြောသာပြောသည် ထွေးထွေးက မရုန်းဖယ်။ သူမ ပြောလိုက်ကာမှ အာနိုးက ပို၍ဖိစုပ်လိုက်သည်။ “အာ…. ဟေ့….အ….”ထွေးထွေး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားသည်။

စောစောက ချမ်းတာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘဲ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်ကာ တဖြေးဖြေး နှုံးကျလာသည်။ အာနိုးကလည်း ခေသူ မဟုတ်ပါ။ လက်တွေ့မရှိပေမဲ့ ရွာလယ်က တိုးလှိုင်တို့ ဗွီဒီယိုရုံတွင် သန်းခေါင်လောက်မှ ပြသည့် နိုင်ငံခြားအပြာကားတွေကို ခဏခဏ ကြည့်ဖူးထားသူ ဖြစ်သည်။ အာနိုးက သူမ၏နို့လေး နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍အစုပ် ထွေးထွေးက အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဆီးခုံကိုလာ၍ ထောက်နေသော အာနိုး၏ ဟာကြီးကလည်း တဆတ်ဆတ် ခုံးထနေသည်ကို ထွေးထွေး သတိထားမိသည်။ အပျိုမလေး ထွေးထွေးကလည်း လက်တွေ့မရှိပေမယ့် အဖေနဲ့အမေတို့ အဝှါပြုကြတာကို မကြည့်ချင် မြင်လျှက်သား မကြာခဏ တွေ့မြင်ခဲ့ဖူးသူဖြစ်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို ပက်လက်လှန် လှဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်အချ ထွေးထွေးက ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်သည်။ အာနိုး ဒူးထောက်၍ ဝင်ကာ လီးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြား တေ့၍ဖိချသည်။ “အမေ့…. အီး….အာနိုး… မလုပ်….မလုပ်ပါနဲ့ဟာ” ပြောနေပေမယ့် ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးက ပို၍ကားသွားသည်။ တစ်ကြိမ်လည်း မဝင် နှစ်ကြိမ်လည်း မဝင် အာနိုး၏စိတ်တွေက ထရုံမဟုတ် ကြမ်းလာသည်။ ထွေးထွေး၏ စေ့ကပ်နေသော စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖြဲကာ ဟသွားတော့ လီးကိုတေ့ပြီး အတင်းဖိချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဖောက်…. ဗြစ်….အမလေး…. သေပါပြီ… အင့်….အီး….ဟီး….”နာလွန်း၍ ထွေးထွေး ငိုချလိုက်သည်။ သူမ၏ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မသိသည့်အချက်ကတော့ ထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း အောက်စပ်လေး တစ်လက်မလောက် ကွဲပြီး သွေးတွေထွက်လာသည်။ ဒါတင်မဟုတ် ထွေးထွေး၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း သွေးလေးတွေ စီး၍ထွက်လာသည်။ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငိုနေသော ထွေးထွေးကြောင့် အာနိုးတစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထွေးထွေ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို ဖိကပ်၍ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို စိမ်ထားလိုက်ပြီး ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လေးကို ငုံ့၍ဖက်ထားလိုက်သည်။ ခဏတာ ငြိမ်ပြီးနေလိုက်တော့ နာကျင်တာတွေ လျော့သွားပြီး ပူနွေးတောင့်တင်း သန်မာလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က ပို၍ကောင်းလာသည်။အာနိုးမှာလည်း စောက်ဖုတ်လေးထဲ တဆုံးမြှုပ်ဝင်နေသော လီးကြီးပတ်လည်ကို စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများက ဝိုင်းဝန်း ဆုပ်နယ်ပေးသလို ဖြစ်လာသောကြောင့် မရိုးမရွဖြင့် မနေနိုင် ဖြစ်လာပြီး လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။

“ဗြစ်….ဗြစ်… ပလွတ်….ဖွတ်… အမေ့…..အား…..အမေ့….”ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်နေသည်။ ကျွမ်းကျင်မှု မရှိသေး၍ အာနိုးက လီးကို တဆုံးထုတ်၍ မဆောင့်ဘဲ လီးတဝက်လောက် ထုတ်ထုတ်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လီးက ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ရွေ့လျားနေလေတော့ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံးက စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးတွေကို တောက်လျှောက် ပွတ်တိုက်၍ နေသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အရသာထူးနေကြသည်။ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတော့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းမှ နို့အုံလေးနှစ်လုံးက ယမ်းခါ၍ နေသည်။ လုပ်ရမှန်း သိ၍တော့မဟုတ် အာနိုးက ထွေးထွေး၏ နို့အုံနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲသည်။ နို့သီးရဲရဲလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကြည့်သည်။ အဆောင့်ကလည်း မပျက်ပေ။ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဘယ်အရာနှင့်မျှ မတူအောင် အရသာထူးနေတော့သည်။ တဟင်းဟင်း အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာကာ အာနိုးကို မျက်လုံးလေး ဖွင့်ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးလေး လည်ကာ ပြန် မှိတ်မှိတ်သွားသည်။ ခံစားရ ခက်လာတော့ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ခါးလေး ကော့ကော့တက်လာသည်။ လီးကို တဝက်လောက် ထုတ်ထုတ်ပြီး ဆောင့်နေရတာ အာနိုးစိတ်ထဲ သိပ်ပြီး အားမရချင်တော့ပေ။ အာနိုး တကိုယ်လုံးလည်း ဆိမ့်၍ အရသာရှိလှသည်။ အာနိုး သူ့လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးနီးပါး ထုတ်၍ ဆောင့်သည်။ ထိုသို့ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ထွေးထွေးမှာ ခါးလေးကော့တက်နေသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ဗြစ်….ဒုတ်…. အာ…..အာနိုး…..ငါ…..ငါ…..ဘယ်လိုဖြစ်… ဗြစ်…..ဖွတ်…..” “အင်း…..ထွေး….ထွေး” အာနိုး ဒီလောက်ပဲ ပြောလိုက်နိုင်သည်။ ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး လူးပျံလာခိုက် အာနိုးက အသားကုန် ငါးချက်လောက် ဆောင့်ပြီး လီးထိပ်မှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ထွေးထွေးက သူ့ကို လှမ်း၍အဖက် အာနိုး တကိုယ်လုံးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားလေတော့သည်။

“ကဲ…ဖယ်ပါအုံး… ဒီမှာ အသက်ရှုလို့တောင် မရဘူး” ဒီတော့မှ အာနိုးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ထပြီး လီးကိုပါ စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ “သွား…အပြင်ထွက်နေ…. ငါ အဝတ်တွေဝတ်အုံးမယ်….” “နင်…ချမ်းသေးလား….” “မသာကောင်… စကားမများနဲ့… အပြင်ထွက်နေပါဆို….” အာနိုး သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ယူ၍ ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ ထွက်လိုက်ရသည်။ စောစောကတော့ ခံချင်တိုင်း အလိုးခံနေပြီး ခုမှ မိန်းကလေးတွေများ ရှက်တော်မူနေကြသည်။ ဒါကို အာနိုးမသိ။ ဘယ်လိုလဲဟ ဟူသော အတွေးဖြင့်သာ စဉ်းစားရခက်နေသည်။ ခဏနေတော့ ထွေးထွေးက အဝတ်အစား စုံလင်စွာဖြင့် ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ အပြင်သို့ ထွက်လာသည်။ ကိုယ်လုံးလေး လှည့်ကာ “အာနိုး… နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ” “ငါ… မှို ခူးမလို့….” အာနိုး ထွေးထွေးမျက်နှာကို ရဲရဲမကြည့်ရဲ။ ‌‌ထွေးထွေးမှာလည်း ထိုနည်းတူ မျက်နှာလေး အောက်ငုံ့၍ ပြောနေသည်။ “နင်… မှို မခူးရသေးဘူးပေါ့” “အင်း” “ဒါဆိုရော့… အဝတ်ယူသွား” ထွေးထွေးက ညောင်ပင်ခြေရင်းတွင် ချထားသော ပုခုံးတွင်လွယ်ရန် ကြိုးတပ်ထားသော တောင်းလေးအပြည့် မှိုတွေကို နှိုက်ပြီး အာနိုးကို လှမ်း၍ပေးသည်။ အာနိုးက သူ့ပုဆိုးခါးပုံစထဲ ထည့်သည်။ “ကဲ…အာနိုး… နင် ပြန်တော့….” “ငါ နင့်ကို လိုက်ပို့အုံးမလားလို့” “မရှည်နဲ့ ပြန်တတ်တယ်” အာနိုး လေးလေးပင်ပင်နှင့်ထ၍ ရွာကို ဦးတည်၍ လျှောက်လာသည်။ အာနိုး အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားတော့မှ ထွေးထွေးက ညောင်မြစ်ဆုံကို လက်ထောက်၍ အားယူပြီးထသည်။ ပြီးတော့ မှိုတွေ ထည့်ထားသော တောင်းလေးကို လွယ်လိုက်ပြီး လျှေက်လှမ်းလိုက်သည်။ ထွေးထွေးတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်တာ ကွတတနှင့် ထော့နင်းထော့နင်း ဖြစ်နေသည်။ သူမကိုယ်သူမ ဒီလိုဖြစ်မည်ကို ခန့်မှန်းမိသော ထွေးထွေးက သူမဒီလိုပုံ လျှောက်လှမ်းတာကို အာနိုး မြင်တွေ့သွားမှာစိုး၍ အာနိုးကို အရင်ပြန်ခိုင်းခဲ့တာပင် ဖြစ်တော့သည်။ ကိုသန်းငွေ လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်၍နေသည်။ ပိုက်တဲမှာစား ပိုက်တဲမှာ အိပ်သည်။ မခင်အေး စိတ်ညစ်ရသည်။ သူက ယောက်ျား၊ အကြောင်းမဟုတ်။ ပိုက်တဲမှာက မိန်းမတွေ ပေါသည်။ မခင်အေးတို့ မိန်းမသားမှာသာ စိတ်ညစ်နေရသည်။ သန်းငွေ ပြန်မအိပ်တာ ရက် (၂၀)ကျော်ပြီ။ နေ့ခင်းဖက် ပြန်လာတတ်သော်လည်း ခဏသာ။ အာနိုးကို ခိုင်းစရာရှိတာ ခိုင်း၊ သူမကိုလည်း ပြောစရာရှိတာ ပြောပြီး ပြန်သွားတတ်သည်။ မခင်အေး စိတ်တွေ လေနေပြီ။

သူမ၏ လိုအပ်သော ဒုက္ခအတွက် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်မှန်း မသိ။ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းနေသော မခင်အေးတစ်ယောက် တွေးမိပြီး စိတ်သောက ရောက်နေခိုက် သူမ၏ ရှေ့မှ မှန်ထဲတွင် အရိပ်တစ်ခု တွေ့လိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ထိုင်၍ နွားနဖားကြိုးအတွက် ကြိုးထိုးနေသော အာနိုးက သူမ၏ နောက်ကျောကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေခြင်းပင်။ အာနိုးတစ်ယောက် ထဘီရင်လျားဖြင့် သနပ်ခါး ထိုင်လိမ်းနေသော မခင်အေးကို ခိုးကြောင် ခိုးဝှက်ကြည့်ရင်း သူနှင့် ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးခဲ့ဖူးသော ထွေးထွေးနှင့် နှိုင်းယှဉ် ကြည့်နေမိသည်။ ထွေးထွေးက သူနှင့် သက်တူရွယ်တူ အသက် (၁၅) (၁၆) လောက်သာရှိသည်။ တောသူတောင်သား အလုပ်ကြမ်းပါမရှောင် လုပ်နေကြရသူမို့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ တောင့်တင်း သန်မာထွားကြိုင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ထွေးထွေး၏အလှက အပျိုပေါက် မပြည့်စုံသေးသော အလှ။ မခင်အေးဆိုတာက အသက်က အစိတ်ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတော့ အလှက ပြည့်စုံနေပြီ။ ပြီးတော့ အိမ်ထောင်သည်။ အိမ်ထောင်သည် ဘဝဆိုတာက ယောက်ျားနှင့် သဟဇာတ ဖြစ်ကာ တည့်လျှင် တည့်သလို စိုပြေလန်းဆန်း၍ အလှတွေ တိုးတတ်တာမျိုး။ ဒီတော့ မခင်အေး၏အလှက ထွေးထွေး၏ အလှထက် ပိုသည်။ အာနိုး၏ အတွေးထဲ ဒါမျိုးတွေမရှိ။ အာနိုး စဉ်းစားမိသည်က ထွေးထွေးထက် မခင်အေးက ပို၍ကြည့်ကောင်းသည်။ ပြီးတော့ ထွေးထွေးကို ကြည့်ရ မြင်ရ တွေ့ရသည်ထက် မခင်အေးကို မြင်ရ တွေ့ရ ကြည့်ရသည်က သူ့စိတ်တွေ ပို၍ထလာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒါပေမယ့် မစရဲ သူက သူရင်းငှား မခင်အေးက သူရင်းတိုင် ပြီးတော့ သူ့အပေါ်မိဘကဲ့သို့ ကောင်းသည်။ ဒီတော့ အာနိုး ဘာမှမတတ်နိုင်။ ကြည့်၍သာ နေရသည်။ ကြည့်တာတောင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ရသည်။ ဗြောင် မကြည့်ရဲပေ။ အရင်ကနဲ့ မတူဘဲ ငါ့ကို ဘာလို့ ဒီကောင်လေး ပြောင်းလာရတာလဲဟု မခင်အေး စဉ်းစားနေမိသည်။ ဟုတ်ပြီ။ အာနိုးဆိုတာက ငါ သေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင်ရမဲ့ သူပဲ။ ငါ့ သဘောပဲ။ အာနိုး သူမကို ကြည့်တာ တွေ့ရပြီး မခင်အေး၏ စိတ်တွေက ပြောင်းလာရသည်။ အာနိုးဘက်ကို ခြေထောက်ကိုဆင်းကာ အာနိုးရှိနေ ကြည့်နေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ထမီကို ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲတင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သနပ်ခါး စိမ်ပြေနပြေ လိမ်းပစ်လိုက်သည်။ မခင်အေး၏ ဖြူဖွေးတောင့်တင်းသော ပေါင်တံကြီးတွေက အာနိုးကို တဖက် ပြန်မလှည့်ဘဲ ငေးကြည့်မိသည်ထိ ဖြစ်သွားသည်။

ဒါတင်မကသေး မခင်အေးက ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဖြတ်ကနဲ ဖြည်ချကာ ရင်ဘတ်ကို သနပ်ခါး ကပျာကယာ လူးလိုက်သည်။ ကလေး မမွေးသေးသော အိမ်ထောင်သည်မိန်းမ တစ်ယောက်၏ နို့ကြီးတွေက ဖွေးနု၍ ဖွံ့ထွားတင်းမာလှသည်။ လှစ်ကနဲ ခဏတာ မြင်လိုက်ရသော်လည်း အာနိုးတစ်ယောက် ဖင်ကြွပြီး ထရပ်တော့မလိုပင် ဖြစ်သွားရသည်။ ကြာရင်ခက်မည်။ ဆက်ပြီးတော့လည်း အာနိုးထိုင်ပြီး မနေချင်တော့၊ ထိုင်ရာမှထကာ အိမ်ဘေးသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ဘေးရောက်တော့ ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး လီးကိုကြည့်သည်။ လီးထိပ်တွင် အရည်လေးတွေက စို့နေရုံမျှမက ညောင်စေးတန်းကာပင် ကျနေကြသေး၏။ ဗြုံးကနဲ အာနိုးစိတ်ထဲတွင် ထွေးထွေးကို သတိရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ ချက်ချင်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။ မနေ့က ထွေးထွေးတို့ တဲဆီ သူရောက်ခဲ့သည်။ ဘယ်သူမှမရှိဘဲ ထွေးထွေး တစ်ယောက်တည်းသာ ရှိပေမယ့် ထွေးထွေးက “နင်…. ငါ့ဆီ မလာနဲ့အုံးဟာ….မတွေ့ချင်သေးဘူး ”ဟု သူ့ကို ပြောလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။ အာနိုး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အိမ်ဘေးရှိ ပျဉ်ချပ်ကွဲနေသဖြင့် မှောက်ထားသော နွားစာခွက်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်၍ ငိုင်နေလိုက်သည်။ “အာနိုးရေ… ထမင်းစားမယ်ဟေ့…”ဘယ်မျှကြာသွားသည် မသိ၊ အိမ်ပေါ်မှ မခင်အေး၏ ခေါ်သံကြားရမှ အာနိုး ဖြတ်ကနဲ သတိထားမိလိုက်သည်။ မှောင်ရီပျိုးနေပြီ။ “လာပြီ….အမရေ…”ထမင်းစားရန် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသော အာနိုး အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်တော့ ထူးဆန်းသောမြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြင်ထားသော ထမင်းပွဲ ပြီးတော့ ထမင်းပန်းကန်က နှစ်ချပ်။ ခါတိုင်းဆို သူတို့ စားပြီးမှ အာနိုးက ကိုယ့်ပန်းကန်ကိုယ် ခူးပြီး စားရသည်။ အခုတော့ “လက်ဆေးလေ… အာနိုး… အမနဲ့ အတူတူ စားရအောင် ”မီးဖိုထဲက ဟင်းပန်းကန်ကို ကိုင်၍ထွက်လာသော မခင်အေးက ပြောသည်။ အာနိုး မီးဖိုထဲဝင်၍ လက်ဆေးသည်။ လက်ဆေးပြီး ထမင်းပွဲကို ပြန်ရောက်တော့ ထူးဆန်းတာကို ထပ်တွေ့ရပြန်သည်။ တဝက်လောက်ရှိသော အရက်ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်တစ်လုံး ပြီးတော့ မတ်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် ရေကအပြည့်။ “နင် ပင်လည်း ပင်ပန်းတယ်… ပြီးတော့ မိုးလည်းအေးတယ်… သောက်ချင်ရင် သောက်လိုက်… အမ သရက်သီး မှည့်တွေ လှီးလိုက်အုံမယ်… ပြီးမှ အတူတူ ထမင်းစားကြတာပေါ့” မခင်အေး မီးဖိုထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။ အာနိုး အကြိုက်တွေ့ပြီ။ ချထားသော ကြက်သားဟင်းနှင့် မြည်းကာ အရက်တစ်ပိုင်းကို ခဏအတွင်း ကုန်အောင် သောက်ပစ်လိုက်သည်။

သူအရက်သောက်၍ ပြီးလောက်မှ မခင်အေးက မီးဖိုထဲမှ လှီးထားသော သရက်သီးမှည့် ပန်းကန်ကို ကိုင်ပြီးထွက်လာကာ ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် ချရင်း အာနိုးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ စားသည်။ အိမ်ထဲတွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီမီးရောင်က ပြပြလေး။ မခင်အေး၏ ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောရ နံ့တို့က အာနိုး၏ အရက်ရှိန်ကို တိုးမြှင့်ပေးနေသယောင်။ အင်္ကျီမပါသော အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကလည်း မခင်အေး၏ သွေးလှည်ပတ်မှုကို မြန်ဆန်နေစေသည်။ မခင်အေးက ဟင်းတွေ တပြုံကြီးကို အာနိုးပန်းကန်ထဲ ခပ်ထည့်ပေးပြီး ထမင်း စစားသည်။ မျက်လွှာချထားရာမှ တချက်တချက် အာနိုးကို ကြည့်ရင်းစားသည်။ မခင်အေးက သူ့ကိုကြည့်၍ စားနေချိန်တွင် အာနိုးက မျက်လွှာချထားသည်။ မခင်အေး မျက်လွှာချထားချိန်တွင် အာနိုးက သူမကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားသည်။ ထမင်းစားပြီးသွားတော့ အာနိုးက စားပြီး ပန်းကန်တွေကို ဆေးရန်ထပ်သည်။ “နေ….နေ… အမ ဆေးလိုက်မယ်…. မင်း လက်ဆေးတော့…. ဟိုမှာ အမ ထန်းလျက်နဲ့ ရေနွေး ကြမ်းလုပ်ထားတယ်… သွားသောက်ချေ… ပြီးတော့ အင်္ကျီလည်း ဝတ်ထားအုံး မိုးအေးတယ်” မခင်အေး အသံက ရှတတလေး။ “ဟုတ်ကဲ့….အမ…”အာနိုးက အင်္ကျီဝတ်ပြီး ထန်းလျက်နှင့် ရေနွေးကြမ်းကို အချိုတဲသည်။ ခဏနေတော့ မခင်အေးကပါ ရောက်လာပြီး အာနိုးဘေးတွင် ထိမတတ်ထိုင်ကာ ထန်းလျက်ဖြင့် အချိုတဲသည်။ “အာနိုး… နင် နောက်ဖေးက ထင်းတဲမှာ မအိပ်နဲ့တော့…. အိမ်ပေါ်မှာ လာအိပ်…. မိုးကောင်းတော့ ငါ တစ်ယောက်ထဲ မနေရဲ… နင့်ဦးလေးကလည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူး…. နင့်ဦးလေး ပြန်လာအိပ်မှ ထင်းတဲပြန်အိပ်ပေါ့…. သူ မရှိရင် အိမ်ပေါ်မှာပဲ လာအိပ်” “ဟုတ်ကဲ့….အမ….”နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုမိကြ။ တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်ယောက် ခိုးကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာရသည်။ အတော်လေးကြာတော့မှ မခင်အေး၏ စကားသံက ထွက်လာသည်။ “အာနိုး… တံခါးတွေပိတ်တော့ မိုးရွာလာပြီ” အာနိုး ထိုင်ရာမှထပြီး အိမ်တံခါးတွေကို လိုက်ပိတ်သည်။ မခင်အေးက အာနိုးကို မျက်စေ့ဒေါက်ထောက် ကြည့်နေသည်။ ကြည့်နေသော သူမ၏ မျက်လုံးများက အရောင်တလက်လက်ဖြင့် ဖြစ်သည်။ တံခါးတွေ ပိတ်ပြီးသွားတော့ အာနိုးက မခင်အေး၏အနားတွင် လာထိုင်သည်။ “နင့်ကို အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခြင်ထောင်ပေးဖို့ အခန်းထဲမှာ သွားယူလိုက်အုံးမယ်…. နင် ဖျာခင်းထား…. ငါ ဘက်ထရီမီး ယူသွားမယ်” အာနိုးက ထောင်ထားသော သင်ဖြူးဖျာလိပ်ကို ဖြည်၍ ခင်းသည်။

မခင်အေးက ဘက်ထရီ မီးချောင်းနှင့် ဘက်ထရီအိုးကို ယူပြီး အတွင်းဖက်ရှိ သူမတို့၏ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ မကြာမှီတွင် အိပ်ခန်းထဲမှ မခင်အေး၏ အသံက ထွက်လာသည်။ “အာနိုးရေ… ဒီမှာ လာယူဟေ့…” “လာပြီ…အမ” အာနိုး မခင်အေးတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ အခန်းထဲတွင် ဘက်ထရီမီးက လင်းနေသည်။ သူရောက်သွားတော့ မခင်အေးက ပုဆစ်တုတ်ထိုင်ရင်း သူတို့၏ နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးအောက်မှ ဖျာကိုလှန်၍ ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့၍ကြည့်နေသည်။ အာနိုးဖက်ကို နောက်ကျောပေးထားသော မခင်အေး ဖင်ဆုံကြီးက အယ်၍ လုံးတစ်နေသည်။ ဒါကို နောက်မှကြည့်ရင်း စောစောကတည်းက မခင်အေးနှင့် အတူထိုင်နေရင်း တထောင်ထောင်ဖြစ်နေသည့် အာနိုး၏လီးကြီးက ပိုပြီး မာကြောတင်းထောင်လာသည်။ “အာနိုး ခဏ… ဒီမှာ ပုရွက်ဆိတ်တွေလား မသိဘူး” အာနိုး မခင်အေး၏ အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။ “ဒီမှာဟ” “အမလေး….” ဒီမှာဟဆိုပြီး အာနိုးကို မကြည့်ဘဲ နောက်ပြန်လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်သော မခင်အေး၏လက်က တောင်မတ်နေသော အာနိုး၏လီးကြီးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်မိသည်။ “အမလေး…” ဆိုပြီး ဗြုံးကနဲ လန့်လည်းလန့် နာလည်းနာသွားသော အာနိုးက လီးကိုပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ကိုယ်က နောက်သို့ ယို့သွားသည်။ “ဟင်…ဘာဖြစ်သွားတာလည်း….” မခင်အေး ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်ပြီး အာနိုး၏ လက်တဖက်ကို ဆွဲပြီး ပြောသည်။ “ဟို….ဟို…..အမ” “တခုခုဖြစ်သွားရင်ခက်မယ်…. အိပ်ယာပေါ် လှဲလိုက်…. အမ ကြည့်ပေးမယ်” မခင်အေးက အာနိုး၏ လီးနေရာကို ကြည့်၍ပြောသည်။ မခင်အေး၏ နှာသီးဖျားတစ်ခုလုံး နီမြန်းနေသည်ကို ဘက်ထရီမီးရောင်အောက်တွင် ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ အာနိုးက သူမကို ကြောင်၍ ကြည့်နေသည်။ “ကဲ… လှဲမှာ လှဲစမ်းပါဟာ” မခင်အေးက လက်ကိုဆွဲပြီး နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ အတင်းလှဲခိုင်းတော့ အာနိုးက ပက်လက် လှဲချလိုက်သည်။ အာနိုး၏ ဘေးသို့ မခင်အေး ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အာနိုး၏ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးကျွတ် ထွက်သွားအောင် ခြေဖျားမှနေ၍ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထောင်းကနဲ ထွက်လာသော အာနိုး၏ လီးက အသက်သာ ငယ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ်လှပေ။

ကိုသန်းငွေကြီး၏ လီးလောက် မကြီးပေမယ့်လည်း စံချိန်တော့မှီသည်ဟု မခင်အေး တွေးမိလိုက်သည်။ အာနိုး မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ လီးကြီးကို စိတ်ဝင်တစား ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို ကြည့်နေသည်။ မခင်အေး ရှက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ “အာနိုး…. နင့်မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထား” ပြောသည့်အတိုင်း အာနိုးက မျက်လုံးကို ချက်ချင်းမှိတ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ပြုံးလိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော လီးကြီးဆီသို့ သူမ၏ လက်တဖက်ဖြင့် ကတုံကယင် လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ အာနိုး ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး တံတွေးတချက် ကြိတ်၍ မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လီးကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း မရိုးမရွဖြစ်လာကာ ကျန်လက်တဖက်ဖြင့် အောက်မှ ဂွေးဥမဲမဲလုံးလုံးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒီလို အယုအယ အကိုင်အတွယ်မျိုး အာနိုး တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့‌ပေ။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မှိတ်ရင်း အသာ မှိန်းနေလိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ထိပ်ဝတွင် နှီးတပြားလောက် အရေခွံ လန်နေသည်။ မခင်အေးက လီးပေါ်မှ အရေခွံကို အောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေး ဆွဲချရင်း ထွက်လာသော လီးထိပ်နီနီကြီးကို ကြည့်ကာ မရိုးမရွဖြစ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိသည်။ မခင်အေး လီးဒစ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ရင်းက လက်မဖြင့် လီးခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖိ၍ ပွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဟလိုက်ရာမှ အာနိုး ကော့တက်သွားသည်။ လက်တဖက်က လီးကို ပွတ်ပေးရင်း မခင်အေး၏ ကျန်လက်တဖက်က ကြွက်သား အမြှောင်းလိုက်ထနေသော အာနိုး၏ပေါင်တံကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် လိုက်ဆုတ်နေသည်။ အုံမထူသေးသော်လည်း သန်စွမ်းလှသည့် လမွှေးများကို လက်ချောင်းလေး တွေဖြင့် ထိုးဖွလိုက်သေးသည်။ လီးကြီးက မခင်အေး၏ လက်ထဲတွင် စောစောကထက် သိသိသာသာကြီး မာကြော၍ လာရုံမျှမက လီးထိပ်တွင် အရည်ကြည်လေးတွေ စို့လာသည်။ အရိုင်းလေးကို စိတ်ပါလာအောင် မနည်းလုပ်ရမည်ဟု ထင်ထားသော မခင်အေး ပျော်သွားသည်။ “နာသေးလား…. ဘယ်လိုနေသေးလဲ…” “မနာတော့ဘူး… ကောင်းတယ်” မခင်အေး ပြုံးလိုက်မိသည်။ “အမလေး….” “ဟင်…အမ ဘာဖြစ်တာလဲ” အရသာရှိနေခိုက် မခင်အေးက အလန့်တကြား ကိုယ်လုံးကို ခါလိုက်သဖြင့် လန့်သွားသောအာနိုး ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။

“ပုရွက်ဆိတ်တွေ…. ပုရွက်ဆိတ်တွေ…”ဟုပြောရင်း မခင်အေးက သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို ချတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ပွတ်ပေးစမ်းပါဟ…. ပုရွက်ဆိတ်တွေ တက်နေတယ်” မခင်အေး၏ ကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး အာနိုးက အင်္ကျီကျွတ်သွားသော မခင်အေး၏ အပေါ်ပိုင်းကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေး၏။ ပွတ်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်မိလိုက်တော့ ဘာကို မှမစဉ်းစားတော့ဘဲ နို့ကို ငုံ့၍စုပ်တော့သည်။ မခင်အေး ရင်ဘတ်ကို ကော့ပေးရင်း နို့စို့နေသော အာနိုး၏လည်ပင်းကို လက်တဖက်ဖြင့် ဖက်ရင်း အာနိုး၏ခေါင်းကို သူမ၏ ရင်ဘတ်သို့ ဖိကပ်ပေးထားလိုက်သည်။ အာနိုးက နို့တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး စို့သည်။ ပြီးတော့ လက်က ထိုင်ထားသော မခင်အေး၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေကို လှမ်း၍ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်သေးသည်။ မခင်အေးတစ်ယောက် အပျိုမလေးသဖွယ် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ “နေ…နေအုံး… အာနိုး… ပုရွက်ဆိတ်က အောက်ကို ဝင်ပြန်ပြီ” အာနိုးခေါင်းက သူမ၏ ရင်ဘတ်မှ ခွာသွားတော့ မခင်အေးခါးမှ ထဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲလိုက်သည်။ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုလည်း ထောင်၍ ကားလိုက်သည်။ “ပွတ်ပါဟဲ့…. အာနိုးရဲ့” စိတ်ထနေသော အာနိုး မခင်အေး၏ အမွှေးမဲတွေ ဖုံးနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတင်းဖိ၍ ပွတ်သည်။ သူရင်းတိုင်နှင့် သူရင်းငှားကြားတွင် ကာထားသော သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှ တံတိုင်းက ကြိုးပေါက်သွားချေပြီ။ “အဲ…အ…အ.. ဒီထိပ်ကို ကိုက်သွားတယ်… ဖိပွတ်စမ်း” အာနိုးက ပြူးထွက်နေသော စောက်စေ့ကို ဖိ၍ ဖိ၍ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ခါသွားရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ “အထဲ….အထဲကို ဝင်သွားပြီ… လက်ခလယ်နဲ့ ထိုးထည့်ပြီး… စမ်း…စမ်း…” “ဟုတ်ပြီ…. ဟုတ်ပြီ… ဘေးတွေကို လက်ထိပ်နဲ့ ကော် ကော်ပြီးစမ်း”အာနိုးက စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ မွှေပွတ် ပွတ်ရင်း လက်ထိပ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကို ပွတ်၍ ပွတ်၍ စမ်းသည်။ မခင်အေး ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်တက်သွားကာ စောက်ရည်တွေက ထပ်ပြီး စိမ့်ထွက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း မြင်မကောင်းအောင် ဖေါင်း၍ ခုံးထလာသည်။ “တော်… တော်ပြီ…” အာနိုးက လက်ကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ကာ နောက်သို့ ကိုယ်ကို ယို့လိုက်သည်။ မခင်အေးက လှဲနေရာမှ ဆတ်ကနဲထိုင်၍ ဘာမပြော ညာမပြောဖြင့် အာနိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်၍ နမ်းသည်။

ဒီတော့ အာနိုးက မခင်အေးကို တအားဖက်ကာ ပြန်နမ်းသည်။ အာနိုးစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ မခင်အေး၏ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ နောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေး တွန်းလှဲသည်။ မခင်အေးက “အာ…အာနိုး…. အင်္ကျီချွတ်လိုက်” အာနိုး အင်္ကျီကို အမြန်ချွတ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး အာနိုးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ဖုထစ်နေသော ရင်အုံကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် စုပ်ပြီးနမ်းသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးကို ဖက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲပေးလိုက်သည်။ မိုးပေါ်ထောင်နေသော လီးကြီးက တောင့်တင်းလွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။ လီးထိပ်မှ အရည်လေးတွေက ညောင်စေးတန်း၍ ကျနေပြီ။ မခင်အေး လီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် တစ်ချက်နမ်း လိုက်ရင်း လီးကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် ညှစ်ကိုင်ရင်း အာနိုးပေါ်သို့ ခွတက်သည်။ ကုန်းကွကွ အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်ဝတွင် လီးထိပ်ကို တေ့ရင်း စောက်စေ့ကို လီးထိပ်ဖြင့် သုံးလေးချက် ပွတ်ပြီးတော့မှ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချရင်း မခင်အေး၏ မျက်လုံးများ စင်းကျသွားသည်။ လီးတဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် မခင်အေးက ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး အာနိုးကို ငုံ့၍ဖက်ကာ ဖုထစ်နေသော ရင်ဘတ်ကြီးပေါ် မျက်နှာအပ်ရင်း ဖင်ကိုကြွ၍ ဆောင့်တော့၏။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ပြွတ်… ဖွတ်….ဗြစ်… ဒုတ်….ပလွတ်….” “ဟင်း…ဟင်း အာနိုးရယ်” မခင်အေးက တစ်ချက်ခြင်း ခပ်မှန်မှန်ဆောင့်နေသည်။ အားမလို အားမရဖြစ်လာခိုက် ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက်ဖြင့် လိုးဆောင့်တော့သည်။ မခင်အေး ဆောင့်လိုးတာက ရိုးရိုးမလိုး။ လီးကို စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုဖြင့် အတင်းညှပ်ပြီး လိုးသည်။ မခင်အေးက အအိုဆိုပေမယ့် အပျိုမ ထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်ထက်ပိုပြီး အရသာရှိကြောင်း အာနိုး တွေးမိသည်။ ခင်တွယ်စိတ်က မခင်အေးကို ပိုသွားသည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ဝဖြင့် လီးအရင်း ဆီးခုံကို ဖိကပ်ကာ စကောဝိုင်း လှည့်ပေးလိုက်သေးသည်။ “အာ….အင်း… မမ……အ…. ရှီးး” အာနိုး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

“ကောင်းရဲ့လားဟင်… အာနိုး” “ကောင်းတယ်” “မမလည်း သိပ်ကောင်းတာပဲ… မောင်လေးရာ….ကော့ပြီး အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်…. အိုးး… ဟုတ်ပြီ … ဟုတ်ပြီ…..အင်း…..ဟင်းဟင်းးး” မခင်အေး တစ်ချက်ခြင်း မဆောင့်တော့။ ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် သွက်သွက်ကြီးကို ဆောင့်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တရှူးရှူးဖြင့် အသက်ရှု ပြင်းလာရုံမျှမက အပေါ်က ဆောင့်လိုးနေသော မခင်အေး မောလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ဆောင့်လိုးချက်ကို မလျှော့ အံကိုကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံ တအင်းအင်းဖြင့် ဆောင့်လိုးနေသည်။ မခင်အေး၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မချင့်မရဲဖြင့် အာနိုး၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတွေကို ဖြစ်ညှစ်နေသည်။ ရင်ဘတ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်စုပ်နမ်းရင်း အသားကုန် ဆောင့်ချနေသည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ပြတ်… ဖွတ်…..ဒုတ်…..ပလွတ်…. ဟ…..အ…အ.. အင်းဟင်းဟင်းးးး….”စောစောက နှူးနှပ်တာ ကြာထားသဖြင့် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ နောက်တစ်ချီမှ ခပ်ကြာကြာလေး ခံတော့မည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေး စိတ်ကိုလျှော့ကာ အသကုန်ဆောင့်၍ လိုးလိုက်စဉ် “အအအားး… မမ…ထွက်… ထွက်ပြီ… အားး… အီးးးးး” အီးကနဲ အားကနဲ ဖြစ်ကာ အာနိုး၏ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်လာခိုက် မခင်အေးမှာလည်း “အားး… မောင်လေး… မမလည်းး… အားး… ထွက်.. ထွက်ပြီ.. အားးး…အိုးးးး”စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်ကာ အာနိုး၏ ဆီးခုံပေါ်သို့ စောရည်နှင့် သုတ်ရည်များ စီးကျလာပြီး တကျွတ်ကျွတ်စုပ်သပ်ရင်း ပျော့ခွေကာ ကျသွားလေတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

“အာႏိုးေရ…. ေဟ့ အာႏိုး…” “လာၿပီ….အမေရ…” ႏြားစာစင္းေနေသာ အာႏိုး အိမ္ေဘးမွ မေျပး႐ုံတမယ္ လာခဲ့ၿပီး အိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္ေတာ့ မခင္ေအးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိသည္။ “နင့္ ဦးေလးလည္း ပိုက္တဲေရာက္ရင္ ျပန္မလာေတာ့ဘူး… နင့္ပဲခိုင္းရမွာပ…… မိုး႐ြာလိမ့္မယ္ထင္တယ္…. နင္…ႏြားေတြ သြားသိမ္းေခ်ေတာ့… နင့္ဦးေလးကေတာ့….. ညေနေစာင္းေတာင္ ျပန္လာမယ့္ပုံမေပၚဘူး” “အခုပဲ သြားလိုက္ေတာ့မယ္….အမ….”အာႏိုးက အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ သံဇကာတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ခေမာက္ကို ဆြဲၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။ မခင္ေအး အိမ္ေပါက္ဝမွ ရပ္ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးမိသည္။ အာႏိုက ဖင္ေပါ့သည္။ သိတတ္သည္။ သည္လို သူရင္းငွားမ်ိဳးရထားတာ သူ႔တို႔အဖို႔ ကံေကာင္းလွသည္။ ၿပီးေတာ့ အာႏိုးက တစ္ေကာင္ႂကြက္ မခင္ေအး၏ ေယာက္်ား ကိုသန္းေငြ၏ အေဖ မခင္ေအး၏ေယာကၡမအိမ္တြင္ ငယ္ငယ္ထဲက ေနလာသူျဖစ္သည္။ ကိုသန္းေငြႏွင့္ မခင္ေအး အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သူတို႔ဆီလာၿပီး သူရင္းငွားလာလုပ္ေနတာျဖစ္သည္။ အသက္က (၁၅)ႏွစ္ခန႔္သာရွိေသးေသာ္လည္း အာႏိုးဆိုေသာ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ထြားႀကိဳင္းလွသည္။ အခု ကိုသန္းေငြႏွင့္ မခင္ေအးတို႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး (၂)ႏွစ္ခန႔္အတြင္းမွာပင္ အာႏိုး ေတာ္ေတာ္ထြားလာသည္။ ဒီႏွစ္ဆို ထြန္တုံးေတာင္ ႏိုင္ေနေခ်ၿပီ။ မခင္ေအးတို႔တြင္ လယ္ဧက (၂၀)ေက်ာ္ ရွိသည္။ လယ္ေတြ ထြန္တုံးပိတ္ကတည္းက မခင္ေအး၏ေယာက္်ား ကိုသန္းေငြက ပိုက္တဲတြင္ စတည္းခ်ေနသည္။ ဒီႏွစ္ ေခ်ာင္း႐ိုးတြင္ လိုင္စင္ရသူက ကိုသန္းေငြ၏ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီေတာ့ ကိုသန္းေငြတစ္ေယာက္ အရက္ေပါ၍ ပုစြန္ေ႐ြး ငါးေ႐ြးတဲ့ မိန္းမေတြမ်ားသည့္ ပိုက္တဲမွ မျပန္ေတာ့။ အိမ္မွာက သူ႔သူရင္းငွား အာႏိုးကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်တာလည္းပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္တာလည္း ပါသည္။ ကိုသန္းေငြက အသက္(၃၀)ခန႔္သာ ရွိေသာ္လည္း အာႏိုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူေနလာသူမို႔ ႏႈတ္က်ိဳးၿပီး ဦးေလးဟုသာ ေခၚသည္။ မခင္ေအးက်ေတာ့ အသက္(၂၇)ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အမ ဟုသာ သူကေခၚေလသည္။ အိမ္မွ ကြင္းထဲသို႔ ထြက္သြားေသာ အာႏိုးတစ္ေယာက္ ျမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ မခင္ေအးက အိမ္ထဲသို႔လွမ္းဝင္ရန္ ႀကံလိုက္ရင္း ေကာင္းကင္သို႔ေမာ့၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ေတာင္ဘက္ဆီမွ မိုးရိပ္တို႔က တက္စျပဳေနၿပီ။ သူမ အာႏိုးကိုလႊတ္လိုက္သည္မွာ မွန္သြားသည္ဟု ေတြးရင္း မခင္ေအးသည္ အိမ္ေပါက္ဝ သံဇကာတံခါးကိုပိတ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ျပန္၍ ဝင္ခဲ့ေလသည္။ ႐ြာမွေန၍ ၾကည့္လွ်င္ တစ္ျပေလာက္အကြာတြင္ ေတာတန္းေလးတစ္ခု ရွိသည္။ ထိုေတာတန္းေလး ပတ္လည္တြင္ စားက်က္ေကာင္းသျဖင့္ ႐ြာမွ ကြၽဲႏြားမ်ားကို လႊတ္ေၾကာင္းထားေလ့ရွိသည္။ အခုလည္း အာႏိုးတစ္ေယာက္ ထိုေတာတန္းေလးသို႔ ေရွ႕ရႈ၍ လယ္ကြင္းမ်ားကိုျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ “ေဟာဟိုေရွ႕မွာ…. ဒီဖက္ျပန္လာေနၾကတာ…. အိမ္က ႏြားေတြလားမသိဘူး” လမ္းခုလတ္အေရာက္ ႏြားတစ္စု ျပန္လာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဟုတ္တာေပါ့… အိမ္ကေကာင္ေတြပဲ…” ထိုအခိုက္ မိုးကတေျဖာက္ေျဖာက္ က်လာသည္။ ႏြားသိမ္းဖို႔ေတာ့ မလိုေတာ့ဘူး။ မေန႔က ဦးေလးသန္း‌ေငြ မႈိစားခ်င္တယ္ေျပာတယ္၊ ႀကဳံတုန္း ခူးသြားလိုက္ဦးမွပဲ။ အာႏိုးတစ္ေယာက္ ေရွ႕တြင္မေဝးေတာ့ေသာ ေတာတန္းေလးဆီသို႔ ဆက္၍လာခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္ မိုးကသည္းထန္စြာ ႐ြာလာေတာ့သည္။ အာႏိုးေတာတန္းေလးသို႔ အေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ မိုးခိုေနက် ေညာင္ေခါင္းေပါက္ႀကီး ရွိရာသို႔ အေျပးအလႊားလာခဲ့သည္။ မိုးက တမိုးလုံး မဲေမွာင္ၿပီး သည္းသထက္ သည္းလာသည္။ “ဟင္… ငါ့အရင္ ဘယ္သူေရာက္ေနတာလဲ” ေညာင္ပင္အေခါင္းေပါက္ႀကီး ရွိရာသို႔ လွမ္း၍အျမင္တြင္ လူတစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနသည္ကို မိုးထဲေလထဲတြင္ မသဲမကြဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ “ဟင္…. ေထြးေထြး….” “ ဟင္….အာႏိုး….” “ နင္….ဘာလာလုပ္တာလဲ….” “ငါ မႈိလာခူးတာ… မိုးေတြဲသဲလာလို႔ မျပန္ႏိုင္ေတာ့တာ…. ဒီမွာတကိုယ္လုံးလည္း ႐ႊဲေနၿပီဟာ…. ခ်မ္းလိုက္တာ ” ေထြးေထြးက ေမး႐ိုက္သံေလးျဖင့္ ေျပာသည္။ ေထြးေထြးတို႔တဲက ေတာတန္းေလးႏွင့္ ႐ြာအၾကား ကြင္းထဲတြင္ရွိသည္။ ေတာတန္းေလးမွဆိုလွ်င္ တေခၚေလာက္သာ ေဝးသည္။ “အီး….ဟီး….ခ်မ္းလိုက္တာ အာႏိုးရာ…” ေထြးေထြး တကိုယ္လုံး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည္။ အာႏိုး ေထြးေထြးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ တကိုယ္လုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေန၍ အဝတ္အစားမ်ားက ကိုယ္တြင္ ကပ္ေနသည္။ ေထြးေထြးမွာ သူမ၏ လုံးလုံးတစ္တစ္ ခ်စ္စရာကိုယ္လုံးေလးမွာ အတိုင္းသား လွပလ်က္ရွိသည္။

“အား….ဟီး….ဟီး….လုပ္….လုပ္ပါအုံး….အာႏိုးရ…. ငါ…ငါ…ခ်မ္းလိုက္တာ…. အီး….ဟီး….” အာႏိုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနသည္။ “နင့္အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ၿပီး ညႇစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္” “ဟာ…. နင္…. နင္ကလဲ…” ထိုအခိုက္ ေလကလည္း ၾကမ္းလာသည္။ “အာႏိုး… အမေလး…. ဟီး…ဟီး…. ခ်မ္းလိုက္တာ…. လုပ္….လုပ္ပါအုံး….”။ မထူးေတာ့ၿပီ “ကဲ….နင္ မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားလိုက္….” ေထြးေထြးကလည္း ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္ခ်လိုက္သည္။ အာႏိုး ေထြးေထြး၏ အဝတ္အစားေတြကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ အဝတ္ေတြ ေရညႇစ္ရင္း အဝတ္အစားေတြအားလုံး ကြၽတ္သြားေသာ ေထြးေထြးကို ၾကည့္ကာ အာႏိုးတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြေဖာက္ျပန္လာသည္။ ေထြးေထြး၏ ထိပ္ကေလးေတြ နီေနေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးက လိေမၼာ္သီးအ႐ြယ္ေလးေတြေလာက္ ရွိ၏။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ စိမ္းျမျမ အေမႊးေလးေတြႏွင့္ ေတာင္ပူစာခုံးခုံးေလး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုက ေစ့ကပ္၍ တင္းေနသည္။ “ဟင္း….ဟင္း… ခ်မ္း….ခ်မ္းေသးတယ္….” “ငါ…ငါ…ဖက္ထားမယ္….” အာႏိုး ေထြးေထြးကို ေဘးမွထိုင္၍ ဖက္လိုက္သည္။ ဗလေကာင္းေသာ အာႏိုး၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေထြး၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေပ်ာက္လုမတတ္ ျဖစ္ေန၏။ အသားခ်င္းထိလိုက္ရေတာ့ အာႏိုး၏ ေသြးေတြက ဆူသထက္ ဆူပြက္လာသည္။ အာႏိုး၏ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေထြးေထြးမွာ ခ်မ္းတာေတာ့ နည္းနည္းသက္သာသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အာႏိုး၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ အေခ်ာင္းႀကီးက သူမ၏ ေပါင္ရင္းတြင္ တင္ကာ ဆီးခုံကို ကန႔္လန႔္ျဖတ္ထိ၍ေနသည္။ ယားတတ္ေသာ ေထြးေထြး ခဏအၾကာ အဖုတ္ထဲက ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာ၏။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေထြးေထြးတစ္ေယာက္ ဒီအေခ်ာင္းႀကီးကို ပို၍ထိခ်င္သည့္သေဘာျဖင့္ သူမ၏ခါးေလးကို ပို၍ ဖိကပ္ေပးမိသည္။ အေတြ႕အာ႐ုံက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို တေနရာတည္းတြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီ။ “ေထြးေထြး….ခ်မ္းေသးလား….” “အင္း….နည္းနည္းေတာ့ ခ်မ္းေသးတယ္” အာႏိုး ေထြးေထြးကို ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္ရာမွ ငုံ႔ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးက ႏို႔သီေခါင္းေလးမ်ား ေထာင္ထေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အာႏိုး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ေထြးေထြး၏ ႏို႔ေလးတစ္လုံးကို ငုံ႔၍စို႔ပစ္လိုက္သည္။ “အာ…..နင္…..နင္…ဘာ….ဘာလုပ္….” ေျပာသာေျပာသည္ ေထြးေထြးက မ႐ုန္းဖယ္။ သူမ ေျပာလိုက္ကာမွ အာႏိုးက ပို၍ဖိစုပ္လိုက္သည္။ “အာ…. ေဟ့….အ….”ေထြးေထြး ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္သြားသည္။

ေစာေစာက ခ်မ္းတာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘဲ တကိုယ္လုံး ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ကာ တေျဖးေျဖး ႏႈံးက်လာသည္။ အာႏိုးကလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါ။ လက္ေတြ႕မရွိေပမဲ့ ႐ြာလယ္က တိုးလႈိင္တို႔ ဗြီဒီယို႐ုံတြင္ သန္းေခါင္ေလာက္မွ ျပသည့္ ႏိုင္ငံျခားအျပာကားေတြကို ခဏခဏ ၾကည့္ဖူးထားသူ ျဖစ္သည္။ အာႏိုးက သူမ၏ႏို႔ေလး ေနာက္တစ္လုံးကို ေျပာင္း၍အစုပ္ ေထြးေထြးက အာႏိုး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျပန္ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ဆီးခုံကိုလာ၍ ေထာက္ေနေသာ အာႏိုး၏ ဟာႀကီးကလည္း တဆတ္ဆတ္ ခုံးထေနသည္ကို ေထြးေထြး သတိထားမိသည္။ အပ်ိဳမေလး ေထြးေထြးကလည္း လက္ေတြ႕မရွိေပမယ့္ အေဖနဲ႔အေမတို႔ အဝွါျပဳၾကတာကို မၾကည့္ခ်င္ ျမင္လွ်က္သား မၾကာခဏ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ အာႏိုး ေထြးေထြးကို ပက္လက္လွန္ လွဲလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္အခ် ေထြးေထြးက ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေထာင္လိုက္သည္။ အာႏိုး ဒူးေထာက္၍ ဝင္ကာ လီးကို ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကား ေတ့၍ဖိခ်သည္။ “အေမ့…. အီး….အာႏိုး… မလုပ္….မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ” ေျပာေနေပမယ့္ ေထြးေထြး၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးက ပို၍ကားသြားသည္။ တစ္ႀကိမ္လည္း မဝင္ ႏွစ္ႀကိမ္လည္း မဝင္ အာႏိုး၏စိတ္ေတြက ထ႐ုံမဟုတ္ ၾကမ္းလာသည္။ ေထြးေထြး၏ ေစ့ကပ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို ၿဖဲကာ ဟသြားေတာ့ လီးကိုေတ့ၿပီး အတင္းဖိခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္…ေဖာက္…. ျဗစ္….အမေလး…. ေသပါၿပီ… အင့္….အီး….ဟီး….”နာလြန္း၍ ေထြးေထြး ငိုခ်လိုက္သည္။ သူမ၏ အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိသည့္အခ်က္ကေတာ့ ေထြးေထြး၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္း ေအာက္စပ္ေလး တစ္လက္မေလာက္ ကြဲၿပီး ေသြးေတြထြက္လာသည္။ ဒါတင္မဟုတ္ ေထြးေထြး၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွလည္း ေသြးေလးေတြ စီး၍ထြက္လာသည္။ တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ငိုေနေသာ ေထြးေထြးေၾကာင့္ အာႏိုးတစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေထြးေထြ ဆီးခုံမို႔မို႔ေလးကို ဖိကပ္၍ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တဆုံးဝင္ေနေသာ လီးႀကီးကို စိမ္ထားလိုက္ၿပီး ေထြးေထြး၏ ကိုယ္ေလးကို ငုံ႔၍ဖက္ထားလိုက္သည္။ ခဏတာ ၿငိမ္ၿပီးေနလိုက္ေတာ့ နာက်င္တာေတြ ေလ်ာ့သြားၿပီး ပူေႏြးေတာင့္တင္း သန္မာလွေသာ လီးႀကီး၏ အေတြ႕က ပို၍ေကာင္းလာသည္။အာႏိုးမွာလည္း ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ တဆုံးျမႇဳပ္ဝင္ေနေသာ လီးႀကီးပတ္လည္ကို ေစာက္ပတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားက ဝိုင္းဝန္း ဆုပ္နယ္ေပးသလို ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ မ႐ိုးမ႐ြျဖင့္ မေနႏိုင္ ျဖစ္လာၿပီး လီးႀကီးကို ဆြဲဆြဲထုတ္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။

“ျဗစ္….ျဗစ္… ပလြတ္….ဖြတ္… အေမ့…..အား…..အေမ့….”ေထြးေထြး၏ ကိုယ္လုံးေလး တသိမ့္သိမ့္ ျဖစ္ေနသည္။ ကြၽမ္းက်င္မႈ မရွိေသး၍ အာႏိုးက လီးကို တဆုံးထုတ္၍ မေဆာင့္ဘဲ လီးတဝက္ေလာက္ ထုတ္ထုတ္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လီးက ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ ေ႐ြ႕လ်ားေနေလေတာ့ လီးေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုလုံးက ေစာက္ပတ္ အတြင္းသားေလးေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ပြတ္တိုက္၍ ေနသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရသာထူးေနၾကသည္။ ကိုယ္လုံးေလး တသိမ့္သိမ့္ျဖစ္ကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းမွ ႏို႔အုံေလးႏွစ္လုံးက ယမ္းခါ၍ ေနသည္။ လုပ္ရမွန္း သိ၍ေတာ့မဟုတ္ အာႏိုးက ေထြးေထြး၏ ႏို႔အုံႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲသည္။ ႏို႔သီးရဲရဲေလးေတြကို လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ညႇပ္ၾကည့္သည္။ အေဆာင့္ကလည္း မပ်က္ေပ။ ေထြးေထြးတစ္ေယာက္ ဘယ္အရာႏွင့္မွ် မတူေအာင္ အရသာထူးေနေတာ့သည္။ တဟင္းဟင္း အသက္ရႈသံေတြ ျပင္းလာကာ အာႏိုးကို မ်က္လုံးေလး ဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးေလး လည္ကာ ျပန္ မွိတ္မွိတ္သြားသည္။ ခံစားရ ခက္လာေတာ့ ေထြးေထြးတစ္ေယာက္ ခါးေလး ေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။ လီးကို တဝက္ေလာက္ ထုတ္ထုတ္ၿပီး ေဆာင့္ေနရတာ အာႏိုးစိတ္ထဲ သိပ္ၿပီး အားမရခ်င္ေတာ့ေပ။ အာႏိုး တကိုယ္လုံးလည္း ဆိမ့္၍ အရသာရွိလွသည္။ အာႏိုး သူ႔လီးေခ်ာင္းႀကီးကို အဆုံးနီးပါး ထုတ္၍ ေဆာင့္သည္။ ထိုသို႔ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း ေထြးေထြးမွာ ခါးေလးေကာ့တက္ေနသည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္….ျဗစ္….ဒုတ္…. အာ…..အာႏိုး…..ငါ…..ငါ…..ဘယ္လိုျဖစ္… ျဗစ္…..ဖြတ္…..” “အင္း…..ေထြး….ေထြး” အာႏိုး ဒီေလာက္ပဲ ေျပာလိုက္ႏိုင္သည္။ ေထြးေထြး တကိုယ္လုံး လူးပ်ံလာခိုက္ အာႏိုးက အသားကုန္ ငါးခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီး လီးထိပ္မွ အရည္ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေထြးေထြးက သူ႔ကို လွမ္း၍အဖက္ အာႏိုး တကိုယ္လုံးက ေထြးေထြး၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္က်သြားေလေတာ့သည္။

“ကဲ…ဖယ္ပါအုံး… ဒီမွာ အသက္ရႈလို႔ေတာင္ မရဘူး” ဒီေတာ့မွ အာႏိုးက ေထြးေထြး၏ ကိုယ္ေပၚမွ ထၿပီး လီးကိုပါ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္။ “သြား…အျပင္ထြက္ေန…. ငါ အဝတ္ေတြဝတ္အုံးမယ္….” “နင္…ခ်မ္းေသးလား….” “မသာေကာင္… စကားမမ်ားနဲ႔… အျပင္ထြက္ေနပါဆို….” အာႏိုး သူ႔ပုဆိုးကို ေကာက္ယူ၍ ေညာင္ပင္အေခါင္းေပါက္ႀကီးထဲမွ ထြက္လိုက္ရသည္။ ေစာေစာကေတာ့ ခံခ်င္တိုင္း အလိုးခံေနၿပီး ခုမွ မိန္းကေလးေတြမ်ား ရွက္ေတာ္မူေနၾကသည္။ ဒါကို အာႏိုးမသိ။ ဘယ္လိုလဲဟ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္သာ စဥ္းစားရခက္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ေထြးေထြးက အဝတ္အစား စုံလင္စြာျဖင့္ ေညာင္ပင္အေခါင္းေပါက္ႀကီးထဲမွ အျပင္သို႔ ထြက္လာသည္။ ကိုယ္လုံးေလး လွည့္ကာ “အာႏိုး… နင္ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ” “ငါ… မႈိ ခူးမလို႔….” အာႏိုး ေထြးေထြးမ်က္ႏွာကို ရဲရဲမၾကည့္ရဲ။ ‌‌ေထြးေထြးမွာလည္း ထိုနည္းတူ မ်က္ႏွာေလး ေအာက္ငုံ႔၍ ေျပာေနသည္။ “နင္… မႈိ မခူးရေသးဘူးေပါ့” “အင္း” “ဒါဆိုေရာ့… အဝတ္ယူသြား” ေထြးေထြးက ေညာင္ပင္ေျခရင္းတြင္ ခ်ထားေသာ ပုခုံးတြင္လြယ္ရန္ ႀကိဳးတပ္ထားေသာ ေတာင္းေလးအျပည့္ မႈိေတြကို ႏႈိက္ၿပီး အာႏိုးကို လွမ္း၍ေပးသည္။ အာႏိုးက သူ႔ပုဆိုးခါးပုံစထဲ ထည့္သည္။ “ကဲ…အာႏိုး… နင္ ျပန္ေတာ့….” “ငါ နင့္ကို လိုက္ပို႔အုံးမလားလို႔” “မရွည္နဲ႔ ျပန္တတ္တယ္” အာႏိုး ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ထ၍ ႐ြာကို ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္လာသည္။ အာႏိုး အေတာ္ေဝးေဝး ေရာက္သြားေတာ့မွ ေထြးေထြးက ေညာင္ျမစ္ဆုံကို လက္ေထာက္၍ အားယူၿပီးထသည္။ ၿပီးေတာ့ မႈိေတြ ထည့္ထားေသာ ေတာင္းေလးကို လြယ္လိုက္ၿပီး ေလွ်က္လွမ္းလိုက္သည္။ ေထြးေထြးတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာ ကြတတႏွင့္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ျဖစ္ေနသည္။ သူမကိုယ္သူမ ဒီလိုျဖစ္မည္ကို ခန႔္မွန္းမိေသာ ေထြးေထြးက သူမဒီလိုပုံ ေလွ်ာက္လွမ္းတာကို အာႏိုး ျမင္ေတြ႕သြားမွာစိုး၍ အာႏိုးကို အရင္ျပန္ခိုင္းခဲ့တာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကိုသန္းေငြ လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္၍ေနသည္။ ပိုက္တဲမွာစား ပိုက္တဲမွာ အိပ္သည္။ မခင္ေအး စိတ္ညစ္ရသည္။ သူက ေယာက္်ား၊ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ပိုက္တဲမွာက မိန္းမေတြ ေပါသည္။ မခင္ေအးတို႔ မိန္းမသားမွာသာ စိတ္ညစ္ေနရသည္။ သန္းေငြ ျပန္မအိပ္တာ ရက္ (၂၀)ေက်ာ္ၿပီ။ ေန႔ခင္းဖက္ ျပန္လာတတ္ေသာ္လည္း ခဏသာ။ အာႏိုးကို ခိုင္းစရာရွိတာ ခိုင္း၊ သူမကိုလည္း ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ မခင္ေအး စိတ္ေတြ ေလေနၿပီ။

သူမ၏ လိုအပ္ေသာ ဒုကၡအတြက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမည္မွန္း မသိ။ ေရခ်ိဳးၿပီးစ သနပ္ခါးလိမ္းေနေသာ မခင္ေအးတစ္ေယာက္ ေတြးမိၿပီး စိတ္ေသာက ေရာက္ေနခိုက္ သူမ၏ ေရွ႕မွ မွန္ထဲတြင္ အရိပ္တစ္ခု ေတြ႕လိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ထိုင္၍ ႏြားနဖားႀကိဳးအတြက္ ႀကိဳးထိုးေနေသာ အာႏိုးက သူမ၏ ေနာက္ေက်ာကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနျခင္းပင္။ အာႏိုးတစ္ေယာက္ ထဘီရင္လ်ားျဖင့္ သနပ္ခါး ထိုင္လိမ္းေနေသာ မခင္ေအးကို ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ၾကည့္ရင္း သူႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ေထြးေထြးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေထြးေထြးက သူႏွင့္ သက္တူ႐ြယ္တူ အသက္ (၁၅) (၁၆) ေလာက္သာရွိသည္။ ေတာသူေတာင္သား အလုပ္ၾကမ္းပါမေရွာင္ လုပ္ေနၾကရသူမို႔ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ေတာင့္တင္း သန္မာထြားႀကိဳင္းလွသည္။ ဒါေပမယ့္ ေထြးေထြး၏အလွက အပ်ိဳေပါက္ မျပည့္စုံေသးေသာ အလွ။ မခင္ေအးဆိုတာက အသက္က အစိတ္ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုေတာ့ အလွက ျပည့္စုံေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝဆိုတာက ေယာက္်ားႏွင့္ သဟဇာတ ျဖစ္ကာ တည့္လွ်င္ တည့္သလို စိုေျပလန္းဆန္း၍ အလွေတြ တိုးတတ္တာမ်ိဳး။ ဒီေတာ့ မခင္ေအး၏အလွက ေထြးေထြး၏ အလွထက္ ပိုသည္။ အာႏိုး၏ အေတြးထဲ ဒါမ်ိဳးေတြမရွိ။ အာႏိုး စဥ္းစားမိသည္က ေထြးေထြးထက္ မခင္ေအးက ပို၍ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ေထြးေထြးကို ၾကည့္ရ ျမင္ရ ေတြ႕ရသည္ထက္ မခင္ေအးကို ျမင္ရ ေတြ႕ရ ၾကည့္ရသည္က သူ႔စိတ္ေတြ ပို၍ထလာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ မစရဲ သူက သူရင္းငွား မခင္ေအးက သူရင္းတိုင္ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေပၚမိဘကဲ့သို႔ ေကာင္းသည္။ ဒီေတာ့ အာႏိုး ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ၾကည့္၍သာ ေနရသည္။ ၾကည့္တာေတာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္ရသည္။ ေျဗာင္ မၾကည့္ရဲေပ။ အရင္ကနဲ႔ မတူဘဲ ငါ့ကို ဘာလို႔ ဒီေကာင္ေလး ေျပာင္းလာရတာလဲဟု မခင္ေအး စဥ္းစားေနမိသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ အာႏိုးဆိုတာက ငါ ေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္ရမဲ့ သူပဲ။ ငါ့ သေဘာပဲ။ အာႏိုး သူမကို ၾကည့္တာ ေတြ႕ရၿပီး မခင္ေအး၏ စိတ္ေတြက ေျပာင္းလာရသည္။ အာႏိုးဘက္ကို ေျခေထာက္ကိုဆင္းကာ အာႏိုးရွိေန ၾကည့္ေနတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ထမီကို ေပါင္ရင္းထိ ဆြဲတင္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သနပ္ခါး စိမ္ေျပနေျပ လိမ္းပစ္လိုက္သည္။ မခင္ေအး၏ ျဖဴေဖြးေတာင့္တင္းေသာ ေပါင္တံႀကီးေတြက အာႏိုးကို တဖက္ ျပန္မလွည့္ဘဲ ေငးၾကည့္မိသည္ထိ ျဖစ္သြားသည္။

ဒါတင္မကေသး မခင္ေအးက ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကို ျဖတ္ကနဲ ျဖည္ခ်ကာ ရင္ဘတ္ကို သနပ္ခါး ကပ်ာကယာ လူးလိုက္သည္။ ကေလး မေမြးေသးေသာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ ႏို႔ႀကီးေတြက ေဖြးႏု၍ ဖြံ႕ထြားတင္းမာလွသည္။ လွစ္ကနဲ ခဏတာ ျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း အာႏိုးတစ္ေယာက္ ဖင္ႂကြၿပီး ထရပ္ေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ၾကာရင္ခက္မည္။ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အာႏိုးထိုင္ၿပီး မေနခ်င္ေတာ့၊ ထိုင္ရာမွထကာ အိမ္ေဘးသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေဘးေရာက္ေတာ့ ပုဆိုးကိုျဖည္ၿပီး လီးကိုၾကည့္သည္။ လီးထိပ္တြင္ အရည္ေလးေတြက စို႔ေန႐ုံမွ်မက ေညာင္ေစးတန္းကာပင္ က်ေနၾကေသး၏။ ၿဗဳံးကနဲ အာႏိုးစိတ္ထဲတြင္ ေထြးေထြးကို သတိရလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းခါလိုက္သည္။ မေန႔က ေထြးေထြးတို႔ တဲဆီ သူေရာက္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွမရွိဘဲ ေထြးေထြး တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေပမယ့္ ေထြးေထြးက “နင္…. ငါ့ဆီ မလာနဲ႔အုံးဟာ….မေတြ႕ခ်င္ေသးဘူး ”ဟု သူ႔ကို ေျပာလိုက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အာႏိုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အိမ္ေဘးရွိ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကြဲေနသျဖင့္ ေမွာက္ထားေသာ ႏြားစာခြက္ႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္၍ ငိုင္ေနလိုက္သည္။ “အာႏိုးေရ… ထမင္းစားမယ္ေဟ့…”ဘယ္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ၊ အိမ္ေပၚမွ မခင္ေအး၏ ေခၚသံၾကားရမွ အာႏိုး ျဖတ္ကနဲ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ။ “လာၿပီ….အမေရ…”ထမင္းစားရန္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာေသာ အာႏိုး အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေတာ့ ထူးဆန္းေသာျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျပင္ထားေသာ ထမင္းပြဲ ၿပီးေတာ့ ထမင္းပန္းကန္က ႏွစ္ခ်ပ္။ ခါတိုင္းဆို သူတို႔ စားၿပီးမွ အာႏိုးက ကိုယ့္ပန္းကန္ကိုယ္ ခူးၿပီး စားရသည္။ အခုေတာ့ “လက္ေဆးေလ… အာႏိုး… အမနဲ႔ အတူတူ စားရေအာင္ ”မီးဖိုထဲက ဟင္းပန္းကန္ကို ကိုင္၍ထြက္လာေသာ မခင္ေအးက ေျပာသည္။ အာႏိုး မီးဖိုထဲဝင္၍ လက္ေဆးသည္။ လက္ေဆးၿပီး ထမင္းပြဲကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထူးဆန္းတာကို ထပ္ေတြ႕ရျပန္သည္။ တဝက္ေလာက္ရွိေသာ အရက္ပုလင္းႏွင့္ ဖန္ခြက္တစ္လုံး ၿပီးေတာ့ မတ္ခြက္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေရကအျပည့္။ “နင္ ပင္လည္း ပင္ပန္းတယ္… ၿပီးေတာ့ မိုးလည္းေအးတယ္… ေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္လိုက္… အမ သရက္သီး မွည့္ေတြ လွီးလိုက္အုံမယ္… ၿပီးမွ အတူတူ ထမင္းစားၾကတာေပါ့” မခင္ေအး မီးဖိုထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားသည္။ အာႏိုး အႀကိဳက္ေတြ႕ၿပီ။ ခ်ထားေသာ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ျမည္းကာ အရက္တစ္ပိုင္းကို ခဏအတြင္း ကုန္ေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။

သူအရက္ေသာက္၍ ၿပီးေလာက္မွ မခင္ေအးက မီးဖိုထဲမွ လွီးထားေသာ သရက္သီးမွည့္ ပန္းကန္ကို ကိုင္ၿပီးထြက္လာကာ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ခ်ရင္း အာႏိုးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ စားသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ထြန္းထားေသာ ဘက္ထရီမီးေရာင္က ျပျပေလး။ မခင္ေအး၏ ကိုယ္မွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာရ နံ႔တို႔က အာႏိုး၏ အရက္ရွိန္ကို တိုးျမႇင့္ေပးေနသေယာင္။ အက်ႌမပါေသာ အာႏိုး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကလည္း မခင္ေအး၏ ေသြးလွည္ပတ္မႈကို ျမန္ဆန္ေနေစသည္။ မခင္ေအးက ဟင္းေတြ တၿပဳံႀကီးကို အာႏိုးပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည့္ေပးၿပီး ထမင္း စစားသည္။ မ်က္လႊာခ်ထားရာမွ တခ်က္တခ်က္ အာႏိုးကို ၾကည့္ရင္းစားသည္။ မခင္ေအးက သူ႔ကိုၾကည့္၍ စားေနခ်ိန္တြင္ အာႏိုးက မ်က္လႊာခ်ထားသည္။ မခင္ေအး မ်က္လႊာခ်ထားခ်ိန္တြင္ အာႏိုးက သူမကို ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားသည္။ ထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့ အာႏိုးက စားၿပီး ပန္းကန္ေတြကို ေဆးရန္ထပ္သည္။ “ေန….ေန… အမ ေဆးလိုက္မယ္…. မင္း လက္ေဆးေတာ့…. ဟိုမွာ အမ ထန္းလ်က္နဲ႔ ေရေႏြး ၾကမ္းလုပ္ထားတယ္… သြားေသာက္ေခ်… ၿပီးေတာ့ အက်ႌလည္း ဝတ္ထားအုံး မိုးေအးတယ္” မခင္ေအး အသံက ရွတတေလး။ “ဟုတ္ကဲ့….အမ…”အာႏိုးက အက်ႌဝတ္ၿပီး ထန္းလ်က္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကို အခ်ိဳတဲသည္။ ခဏေနေတာ့ မခင္ေအးကပါ ေရာက္လာၿပီး အာႏိုးေဘးတြင္ ထိမတတ္ထိုင္ကာ ထန္းလ်က္ျဖင့္ အခ်ိဳတဲသည္။ “အာႏိုး… နင္ ေနာက္ေဖးက ထင္းတဲမွာ မအိပ္နဲ႔ေတာ့…. အိမ္ေပၚမွာ လာအိပ္…. မိုးေကာင္းေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္ထဲ မေနရဲ… နင့္ဦးေလးကလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး…. နင့္ဦးေလး ျပန္လာအိပ္မွ ထင္းတဲျပန္အိပ္ေပါ့…. သူ မရွိရင္ အိမ္ေပၚမွာပဲ လာအိပ္” “ဟုတ္ကဲ့….အမ….”ႏွစ္ေယာက္သား စကားမဆိုမိၾက။ တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေယာက္ ခိုးၾကည့္ရင္း အသက္ရႉသံေတြက ျပင္းလာရသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ မခင္ေအး၏ စကားသံက ထြက္လာသည္။ “အာႏိုး… တံခါးေတြပိတ္ေတာ့ မိုး႐ြာလာၿပီ” အာႏိုး ထိုင္ရာမွထၿပီး အိမ္တံခါးေတြကို လိုက္ပိတ္သည္။ မခင္ေအးက အာႏိုးကို မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနသည္။ ၾကည့္ေနေသာ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္တလက္လက္ျဖင့္ ျဖစ္သည္။ တံခါးေတြ ပိတ္ၿပီးသြားေတာ့ အာႏိုးက မခင္ေအး၏အနားတြင္ လာထိုင္သည္။ “နင့္ကို အိပ္ယာခင္းနဲ႔ ျခင္ေထာင္ေပးဖို႔ အခန္းထဲမွာ သြားယူလိုက္အုံးမယ္…. နင္ ဖ်ာခင္းထား…. ငါ ဘက္ထရီမီး ယူသြားမယ္” အာႏိုးက ေထာင္ထားေသာ သင္ျဖဴးဖ်ာလိပ္ကို ျဖည္၍ ခင္းသည္။

မခင္ေအးက ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းႏွင့္ ဘက္ထရီအိုးကို ယူၿပီး အတြင္းဖက္ရွိ သူမတို႔၏ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ မၾကာမွီတြင္ အိပ္ခန္းထဲမွ မခင္ေအး၏ အသံက ထြက္လာသည္။ “အာႏိုးေရ… ဒီမွာ လာယူေဟ့…” “လာၿပီ…အမ” အာႏိုး မခင္ေအးတို႔ လင္မယားအိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဘက္ထရီမီးက လင္းေနသည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ မခင္ေအးက ပုဆစ္တုတ္ထိုင္ရင္း သူတို႔၏ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမႊ႕ယာႀကီးေအာက္မွ ဖ်ာကိုလွန္၍ ၾကမ္းျပင္ကို ငုံ႔၍ၾကည့္ေနသည္။ အာႏိုးဖက္ကို ေနာက္ေက်ာေပးထားေသာ မခင္ေအး ဖင္ဆုံႀကီးက အယ္၍ လုံးတစ္ေနသည္။ ဒါကို ေနာက္မွၾကည့္ရင္း ေစာေစာကတည္းက မခင္ေအးႏွင့္ အတူထိုင္ေနရင္း တေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနသည့္ အာႏိုး၏လီးႀကီးက ပိုၿပီး မာေၾကာတင္းေထာင္လာသည္။ “အာႏိုး ခဏ… ဒီမွာ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြလား မသိဘူး” အာႏိုး မခင္ေအး၏ အနားကို တိုးကပ္သြားၿပီး ကားအယ္ေနေသာ ဖင္ႀကီးကို အနီးကပ္ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာသည္။ “ဒီမွာဟ” “အမေလး….” ဒီမွာဟဆိုၿပီး အာႏိုးကို မၾကည့္ဘဲ ေနာက္ျပန္လက္ျဖင့္ ပုတ္လိုက္ေသာ မခင္ေအး၏လက္က ေတာင္မတ္ေနေသာ အာႏိုး၏လီးႀကီးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိုက္မိသည္။ “အမေလး…” ဆိုၿပီး ၿဗဳံးကနဲ လန႔္လည္းလန႔္ နာလည္းနာသြားေသာ အာႏိုးက လီးကိုပုဆိုးေပၚမွ အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ကိုယ္က ေနာက္သို႔ ယို႔သြားသည္။ “ဟင္…ဘာျဖစ္သြားတာလည္း….” မခင္ေအး ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္ၿပီး အာႏိုး၏ လက္တဖက္ကို ဆြဲၿပီး ေျပာသည္။ “ဟို….ဟို…..အမ” “တခုခုျဖစ္သြားရင္ခက္မယ္…. အိပ္ယာေပၚ လွဲလိုက္…. အမ ၾကည့္ေပးမယ္” မခင္ေအးက အာႏိုး၏ လီးေနရာကို ၾကည့္၍ေျပာသည္။ မခင္ေအး၏ ႏွာသီးဖ်ားတစ္ခုလုံး နီျမန္းေနသည္ကို ဘက္ထရီမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရသည္။ အာႏိုးက သူမကို ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနသည္။ “ကဲ… လွဲမွာ လွဲစမ္းပါဟာ” မခင္ေအးက လက္ကိုဆြဲၿပီး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာႀကီးေပၚသို႔ အတင္းလွဲခိုင္းေတာ့ အာႏိုးက ပက္လက္ လွဲခ်လိုက္သည္။ အာႏိုး၏ ေဘးသို႔ မခင္ေအး ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အာႏိုး၏ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးကြၽတ္ ထြက္သြားေအာင္ ေျခဖ်ားမွေန၍ ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေထာင္းကနဲ ထြက္လာေသာ အာႏိုး၏ လီးက အသက္သာ ငယ္ေသာ္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ေသးေသးေကြးေကြး မဟုတ္လွေပ။

ကိုသန္းေငြႀကီး၏ လီးေလာက္ မႀကီးေပမယ့္လည္း စံခ်ိန္ေတာ့မွီသည္ဟု မခင္ေအး ေတြးမိလိုက္သည္။ အာႏိုး မ်က္ႏွာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ လီးႀကီးကို စိတ္ဝင္တစား ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ မခင္ေအး ရွက္သလိုျဖစ္သြားသည္။ “အာႏိုး…. နင့္မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထား” ေျပာသည့္အတိုင္း အာႏိုးက မ်က္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းမွိတ္လိုက္သည္။ မခင္ေအး ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးဆီသို႔ သူမ၏ လက္တဖက္ျဖင့္ ကတုံကယင္ လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ အာႏိုး ဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မခင္ေအး တံေတြးတခ်က္ ႀကိတ္၍ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လီးႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးရင္း မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာကာ က်န္လက္တဖက္ျဖင့္ ေအာက္မွ ေဂြးဥမဲမဲလုံးလုံးႀကီးကို ဖြဖြေလး ဆုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒီလို အယုအယ အကိုင္အတြယ္မ်ိဳး အာႏိုး တစ္ခါမွ မခံစားဖူးခဲ့‌ေပ။ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို မွိတ္ရင္း အသာ မွိန္းေနလိုက္သည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ထိပ္ဝတြင္ ႏွီးတျပားေလာက္ အေရခြံ လန္ေနသည္။ မခင္ေအးက လီးေပၚမွ အေရခြံကို ေအာက္သို႔ ခပ္ေျဖးေျဖး ဆြဲခ်ရင္း ထြက္လာေသာ လီးထိပ္နီနီႀကီးကို ၾကည့္ကာ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္မိသည္။ မခင္ေအး လီးဒစ္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ရင္းက လက္မျဖင့္ လီးေခါင္းႀကီးကို ဖြဖြေလးဖိ၍ ပြတ္လိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဟလိုက္ရာမွ အာႏိုး ေကာ့တက္သြားသည္။ လက္တဖက္က လီးကို ပြတ္ေပးရင္း မခင္ေအး၏ က်န္လက္တဖက္က ႂကြက္သား အေျမႇာင္းလိုက္ထေနေသာ အာႏိုး၏ေပါင္တံႀကီးကို မခ်င့္မရဲျဖင့္ လိုက္ဆုတ္ေနသည္။ အုံမထူေသးေသာ္လည္း သန္စြမ္းလွသည့္ လေမႊးမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြျဖင့္ ထိုးဖြလိုက္ေသးသည္။ လီးႀကီးက မခင္ေအး၏ လက္ထဲတြင္ ေစာေစာကထက္ သိသိသာသာႀကီး မာေၾကာ၍ လာ႐ုံမွ်မက လီးထိပ္တြင္ အရည္ၾကည္ေလးေတြ စို႔လာသည္။ အ႐ိုင္းေလးကို စိတ္ပါလာေအာင္ မနည္းလုပ္ရမည္ဟု ထင္ထားေသာ မခင္ေအး ေပ်ာ္သြားသည္။ “နာေသးလား…. ဘယ္လိုေနေသးလဲ…” “မနာေတာ့ဘူး… ေကာင္းတယ္” မခင္ေအး ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ “အမေလး….” “ဟင္…အမ ဘာျဖစ္တာလဲ” အရသာရွိေနခိုက္ မခင္ေအးက အလန႔္တၾကား ကိုယ္လုံးကို ခါလိုက္သျဖင့္ လန႔္သြားေသာအာႏိုး ထ၍ ထိုင္လိုက္သည္။

“ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ…. ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ…”ဟုေျပာရင္း မခင္ေအးက သူမ၏ အက်ႌေတြကို ခ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ “ပြတ္ေပးစမ္းပါဟ…. ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ တက္ေနတယ္” မခင္ေအး၏ ကိုယ္လုံးျဖဴျဖဴေလးကို လက္တဖက္ျဖင့္ လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး အာႏိုးက အက်ႌကြၽတ္သြားေသာ မခင္ေအး၏ အေပၚပိုင္းကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ပြတ္ေပး၏။ ပြတ္ရင္း ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကိုင္မိလိုက္ေတာ့ ဘာကို မွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ႏို႔ကို ငုံ႔၍စုပ္ေတာ့သည္။ မခင္ေအး ရင္ဘတ္ကို ေကာ့ေပးရင္း ႏို႔စို႔ေနေသာ အာႏိုး၏လည္ပင္းကို လက္တဖက္ျဖင့္ ဖက္ရင္း အာႏိုး၏ေခါင္းကို သူမ၏ ရင္ဘတ္သို႔ ဖိကပ္ေပးထားလိုက္သည္။ အာႏိုးက ႏို႔တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး စို႔သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္က ထိုင္ထားေသာ မခင္ေအး၏ ဖင္ဆုံႀကီးေတြကို လွမ္း၍ကိုင္ကာ ညႇစ္လိုက္ေသးသည္။ မခင္ေအးတစ္ေယာက္ အပ်ိဳမေလးသဖြယ္ အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ “ေန…ေနအုံး… အာႏိုး… ပု႐ြက္ဆိတ္က ေအာက္ကို ဝင္ျပန္ၿပီ” အာႏိုးေခါင္းက သူမ၏ ရင္ဘတ္မွ ခြာသြားေတာ့ မခင္ေအးခါးမွ ထဘီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ လွဲလိုက္သည္။ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေထာင္၍ ကားလိုက္သည္။ “ပြတ္ပါဟဲ့…. အာႏိုးရဲ႕” စိတ္ထေနေသာ အာႏိုး မခင္ေအး၏ အေမႊးမဲေတြ ဖုံးေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အတင္းဖိ၍ ပြတ္သည္။ သူရင္းတိုင္ႏွင့္ သူရင္းငွားၾကားတြင္ ကာထားေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ တံတိုင္းက ႀကိဳးေပါက္သြားေခ်ၿပီ။ “အဲ…အ…အ.. ဒီထိပ္ကို ကိုက္သြားတယ္… ဖိပြတ္စမ္း” အာႏိုးက ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ကို ဖိ၍ ဖိ၍ ပြတ္ပစ္လိုက္သည္။ မခင္ေအး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ခါသြားရင္း ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္လာသည္။ “အထဲ….အထဲကို ဝင္သြားၿပီ… လက္ခလယ္နဲ႔ ထိုးထည့္ၿပီး… စမ္း…စမ္း…” “ဟုတ္ၿပီ…. ဟုတ္ၿပီ… ေဘးေတြကို လက္ထိပ္နဲ႔ ေကာ္ ေကာ္ၿပီးစမ္း”အာႏိုးက ေစာက္ေခါင္းထဲ လက္ခလယ္ ထိုးထည့္ကာ ေမႊပြတ္ ပြတ္ရင္း လက္ထိပ္ျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားေတြကို ပြတ္၍ ပြတ္၍ စမ္းသည္။ မခင္ေအး ေကာ့ကနဲ ေကာ့ကနဲ တက္တက္သြားကာ ေစာက္ရည္ေတြက ထပ္ၿပီး စိမ့္ထြက္လာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေဖါင္း၍ ခုံးထလာသည္။ “ေတာ္… ေတာ္ၿပီ…” အာႏိုးက လက္ကို ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ထုတ္ကာ ေနာက္သို႔ ကိုယ္ကို ယို႔လိုက္သည္။ မခင္ေအးက လွဲေနရာမွ ဆတ္ကနဲထိုင္၍ ဘာမေျပာ ညာမေျပာျဖင့္ အာႏိုးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္၍ နမ္းသည္။

ဒီေတာ့ အာႏိုးက မခင္ေအးကို တအားဖက္ကာ ျပန္နမ္းသည္။ အာႏိုးစိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ မခင္ေအး၏ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ ေနာက္သို႔ ခပ္ေျဖးေျဖး တြန္းလွဲသည္။ မခင္ေအးက “အာ…အာႏိုး…. အက်ႌခြၽတ္လိုက္” အာႏိုး အက်ႌကို အျမန္ခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားသည္။ မခင္ေအး အာႏိုးကို လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ဖုထစ္ေနေသာ ရင္အုံႀကီးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးျဖင့္ စုပ္ၿပီးနမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ အာႏိုးကို ဖက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ လွဲေပးလိုက္သည္။ မိုးေပၚေထာင္ေနေသာ လီးႀကီးက ေတာင့္တင္းလြန္းသျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနသည္။ လီးထိပ္မွ အရည္ေလးေတြက ေညာင္ေစးတန္း၍ က်ေနၿပီ။ မခင္ေအး လီးႀကီးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးျဖင့္ တစ္ခ်က္နမ္း လိုက္ရင္း လီးႀကီးကို မခ်င့္မရဲျဖင့္ ညႇစ္ကိုင္ရင္း အာႏိုးေပၚသို႔ ခြတက္သည္။ ကုန္းကြကြ အေနအထားျဖင့္ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ လီးထိပ္ကို ေတ့ရင္း ေစာက္ေစ့ကို လီးထိပ္ျဖင့္ သုံးေလးခ်က္ ပြတ္ၿပီးေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ထိုင္ခ်ရင္း မခင္ေအး၏ မ်က္လုံးမ်ား စင္းက်သြားသည္။ လီးတဆုံးဝင္သြားသည္ႏွင့္ မခင္ေအးက ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး အာႏိုးကို ငုံ႔၍ဖက္ကာ ဖုထစ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ႀကီးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ဖင္ကိုႂကြ၍ ေဆာင့္ေတာ့၏။ “ျဗစ္…ျဗစ္…ႁပြတ္… ဖြတ္….ျဗစ္… ဒုတ္….ပလြတ္….” “ဟင္း…ဟင္း အာႏိုးရယ္” မခင္ေအးက တစ္ခ်က္ျခင္း ခပ္မွန္မွန္ေဆာင့္ေနသည္။ အားမလို အားမရျဖစ္လာခိုက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ လိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။ မခင္ေအး ေဆာင့္လိုးတာက ႐ိုး႐ိုးမလိုး။ လီးကို ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုျဖင့္ အတင္းညႇပ္ၿပီး လိုးသည္။ မခင္ေအးက အအိုဆိုေပမယ့္ အပ်ိဳမ ေထြးေထြး၏ ေစာက္ပတ္ထက္ပိုၿပီး အရသာရွိေၾကာင္း အာႏိုး ေတြးမိသည္။ ခင္တြယ္စိတ္က မခင္ေအးကို ပိုသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ပတ္ဝျဖင့္ လီးအရင္း ဆီးခုံကို ဖိကပ္ကာ စေကာဝိုင္း လွည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။ “အာ….အင္း… မမ……အ…. ရွီးး” အာႏိုး ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။

“ေကာင္းရဲ႕လားဟင္… အာႏိုး” “ေကာင္းတယ္” “မမလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲ… ေမာင္ေလးရာ….ေကာ့ၿပီး ေအာက္ကေန ျပန္ေဆာင့္…. အိုးး… ဟုတ္ၿပီ … ဟုတ္ၿပီ…..အင္း…..ဟင္းဟင္းးး” မခင္ေအး တစ္ခ်က္ျခင္း မေဆာင့္ေတာ့။ ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ သြက္သြက္ႀကီးကို ေဆာင့္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တရႉးရႉးျဖင့္ အသက္ရႈ ျပင္းလာ႐ုံမွ်မက အေပၚက ေဆာင့္လိုးေနေသာ မခင္ေအး ေမာလာသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ေဆာင့္လိုးခ်က္ကို မေလွ်ာ့ အံကိုႀကိတ္၍ ဝမ္းေခါင္းသံ တအင္းအင္းျဖင့္ ေဆာင့္လိုးေနသည္။ မခင္ေအး၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း မခ်င့္မရဲျဖင့္ အာႏိုး၏ လက္ေမာင္းအိုးႀကီးေတြကို ျဖစ္ညႇစ္ေနသည္။ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုပ္စုပ္နမ္းရင္း အသားကုန္ ေဆာင့္ခ်ေနသည္။ “ျဗစ္…ျဗစ္…ျပတ္… ဖြတ္…..ဒုတ္…..ပလြတ္…. ဟ…..အ…အ.. အင္းဟင္းဟင္းးးး….”ေစာေစာက ႏႉးႏွပ္တာ ၾကာထားသျဖင့္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်ီမွ ခပ္ၾကာၾကာေလး ခံေတာ့မည္ဟု ေတြးရင္း မခင္ေအး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ အသကုန္ေဆာင့္၍ လိုးလိုက္စဥ္ “အအအားး… မမ…ထြက္… ထြက္ၿပီ… အားး… အီးးးးး” အီးကနဲ အားကနဲ ျဖစ္ကာ အာႏိုး၏ လီးထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္လာခိုက္ မခင္ေအးမွာလည္း “အားး… ေမာင္ေလး… မမလည္းး… အားး… ထြက္.. ထြက္ၿပီ.. အားးး…အိုးးးး”ေစာက္ပတ္ထဲမွ ေစာက္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ပန္းထုတ္လိုက္ကာ အာႏိုး၏ ဆီးခုံေပၚသို႔ ေစာရည္ႏွင့္ သုတ္ရည္မ်ား စီးက်လာၿပီး တကြၽတ္ကြၽတ္စုပ္သပ္ရင္း ေပ်ာ့ေခြကာ က်သြားေလေတာ့သည္။….ၿပီး