ရမက်နွံမှ ရုန်းမထွက်နိုင်တော့တဲ့ အပျိုကြီး

Unicode

ဒီအကြောင်း ကိုပြောရမည်ဆိုရင် “တော်ဝင်ပန်း” အမျိုးသမီး ဘော်ဒါဆောင်က စရမည်မှာသေချာ၏။ တော်ဝင် ပန်း ဆိုသည်မှာ ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံး ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက် တခု၏

အစွန်မှာ ရှိသည်။ တဖက်ရပ် ကွက် ကတော့ သာမန်လူတန်းစား အများစုနေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ တော်ဝင်ပန်း တည်ရှိရာက လည်း ဟို အရင်ကဆိုရင် သာမန်ရပ်ကွက်တခုသာဖြစ်သည်။ နောက်မှ လူလူသူသူ လူချမ်းသာ ရပ်ကွက်ဆန် ဆန် ဖြစ် လာ သည့် နေရာတခုဖြစ်သည်။

တော်ဝင်ပန်းကို နာမည်နှင့် လိုက်သည်ဟု အရပ်ထဲမှာရော ဒီအနီးနား တဝိုက်မှာပါ သိကြသည်။ ပြောစမှတ် ဖြစ် လောက်အောင်လည်း အဆောင်သူတွေက လှတပတ လေးတွေ

များသည်။ တော်ဝင်ပန်းမှ မိန်းကလေး တွေ အ ကြောင်းပြောပါက အဆောင်ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ ဒေါ်နုနုရှိန် ဆိုသည့် မိန်းမချောကြီး ၏ အကြောင်းက စပြောမှ ဖြစ်ပါ  မည်။ အကယ်၍

အဆောင်သူ မိန်းကလေး တယောက်ကို သွားပြီး တော်ဝင်ပန်း က မိန်းကလေး တွေ လှသည့်  အကြောင်းသင်က ပြောမည်ဆိုရင် အပြောခံရသူ မိန်းကလေးက “ဆရာမ ကမှ ပို

လှတာပါ” ဟုပြော မှာ မလွဲ အ သေ အချာဖြစ်သည်။ အဆောင်သူတွေ ဘယ်လောက်ချောချော ဒေါ်နုနုရှိန် ကို မမှီတာ မြင်ဖူးသူတိုင်း လက် ခံ ကြ ရသည့် အချက်ဖြစ်ပါသည်။

အသက် လေးဆယ်ကို လပိုင်းလောက်ကျော်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို ဘယ်သူကမဆို သုံးဆယ် သီသီ စွန်းစ လောက် ဟုသာ ထင်ပေမည်။ နာမည်နှင့် လိုက်အောင် အရွယ်တင်နု

ပျိုသည်။ လှပသော မျက်နှာ နှင့် ဖြူစင် ဝင်း မွတ်သည့် အသားအရည် ရှိသည်သာမက  ထွားသောရင်၊ ကျင်သောခါး၊ ကား သောတင် စသည့်မက်လောက် စ ရာ ကိုယ်ပိုင်

ဥစ္စာတွေ ရှိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်သည် အခုချိန်ထိ အပျိုကြီး တယောက်ဖြစ်နေခြင်း က ထူးခြားအံံ့ သြ ဖွယ်ရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ တချို့ ကတော့ ချောလွန်းလို့ အပျိုကြီး ဖြစ်တာဟု

ဆိုကြ၏။

အဆောင်သူတွေက ဆရာမ ဟုခေါ်ကြသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်သည် အရင်တုန်းကတော့ တကယ့်ဆရာမ တယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါ၏။ နယ်က တက္ကသိုလ်တခုတွင် လက်ထောက်ကထိက

တာဝန်ထမ်းဆောင်နေစဉ် မိခင်ကြီး ၏ ကျန်း မာ ရေးအခြေအနေ ကြောင့် အလုပ်က နှုတ်ထွက်ခဲ့ရသည်။ အလုပ်ထွက်ကာ ပြန်လာပြီးနောက် အမေဖြစ်သူကို လ ပိုင်း လောက်

သာ ပြုစုခွင့်ရခဲ့သည်။ မိခင်ကြီး ကွယ်လွန်သွားပြီးနောက် တယောက်ထဲ အထီးကျန် ဖြစ်ခဲ့ရ သည့် ဖခင်ကြီး ကိုပြုစုရင်း အချိန်တွေ ကုန်ခဲ့ရသည့် အတွက် အိမ်ထောင်ရေးကို ပြန်

လှည့် မကြည့်နိုင်တာလည်း ဖြစ် ကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။

သားအဖ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် တို့တွင် စည်းစိမ်ဥစ္စာက ပြည့်စုံပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒေါ် နုနု ရှိန် တက္ကသိုလ် ဆရာမ လုပ်ခဲ့တာကလည်း ဂုဏ်အတွက် နှင့်

၀ါသနာကြောင့်သာဖြစ်သည်။ အလုပ်မရှိဘဲ ဒီအတိုင်း မနေချင်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် က မိခင်ကွယ်လွန်ပြီး တနှစ်လောက်အကြာတွင် ဘော်ဒါဆောင်ဖွင့်ဖြစ်သည်။ ဆရာမ ဘဝတုန်း

ကလည်း အဆောင်နည်းပြ၊ အဆောင်မှုး တာဝန်တွေယူခဲ့ ရသူဖြစ်လို့ အိုးမကွာအိမ်မကွာ စီး ပွားရေးဖြစ်သည့် ဒီလုပ်ငန်းကို ရွေးချယ်ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ဖခင်ကလည်း

အားပေးသည်။ အကယ် ၍ သူသာ မျက်နှာလွှဲခဲ့ပါလျှင် သမီးတယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာစိုးသည်။ ဘော်ဒါ ဆောင်ဆိုတော့ စည်စည်ကားကား သိုက်သိုက် ဝန်းဝန်း နှင့် ဒေါ်နုနု ရှိန်

အတွက် လုံခြုံမည်ဟု ယူဆသည်။ ဒါကြောင့်လား မသိပါ လွန်ခဲ့သောသုံးနှစ် ခန့် က အဖိုးကြီး အိပ်နေရင်းနှင့် ပင်ငြိမ်းချမ်းစွာဖြင့် ဇနီးသည် နောက်သို့လိုက်ပါသွားသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန်၏ အဆောင်က အခန်းတွေ ကျယ်ဝန်းသန့်ပြန့်၏။ ခြံဝန်းကလည်း ကျယ်သည်။ ရေနှင့် မီးကို အငြို အ ငြင် မရှိရသည်။ထို့ ကြောင့်စျေးအနည်းငယ် များသော်လည်း

လူကြိုက်များသည်။ အမြဲလို အခန်းတွေပြည့် နေ လေ့ ရှိ၏။ အဆောင်သူလက်ခံရာ မှာလည်း ဒေါ်နုနုရှိန်က သေသေချာချာ စစ်ဆေးပြီးမှ လက်ခံသည်။ မိဘမျိုး ရိုး နှင့် လက်ရှိ

တက်နေသည့် ကျောင်း သို့ မဟုတ် လက်ရှိလုပ်နေသည့် အလုပ်အကိုင် အနေအထားကိုပါ လေ့လာ ပြီးမှ လက်ခံခြင်းဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ် ဆရာမပီပီ ပညာအရည်အချင်းမြင့်

သူကို ပိုဦးစားပေးလက်ခံသည်။ ထို့ အပြင် ရုပ်ရည်ကိုလည်း ကြည့်သည်ဟု တချို့ကပြောကြ၏။ ရုပ်ရည်နှင့် ပတ်သက်လို့ကတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် တရား ဝင် မကြေငြာပါ။ ပညာရည်

 နှင့် အလုပ်အကိုင်ကို အလေးထားကြောင်းကိုတော့ ပြောလေ့ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် တိုက်ဆိုင်လှစွာပင် ဒေါ်နုနုရှိန် ထံမှ မိန်းကလေးတွေက ခပ်ချောချောလေးတွေ များနေသည်။

အဆောင်သူတွေ ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်မစားချင်ပါကလည်း စီစဉ်ပေးသည်။ ဒီလိုလုပ်ပေး နိုင်အောင်လည်း ဒေါ် နုနုရှိန်ထံတွင် ဝန်ထမ်းအင်အား ကောင်းသည်။ မိဘတွေ ရှိစဉ်က

ထဲက အတူနေခဲ့သူ ဒေါ်အေးစိန် ဦးစီးသည့် အိမ်ဖေါ် လေးယောက်ရှိသည်။ ကိုယ်တိုင် အဝတ်မလျှော်ချင်သူတွေ အတွက်ဒေါ်အေးစိန် ထံတွင်ကျသင့်ငွေ ကို ပေးပြီး အပ်လိုက်ရုံပင်။ ထမင်းလခ ပေးထားသူ ဖြစ်ပါကလည်း ကျောင်းမသွားမှီ ရုံးမသွားမှီ ထမင်းချိုုင့် က အ သင့် ဖြစ်ပြီးလေပြီ။ ညနေဆို ခြောက်နာရီ ဒေါင်ဆိုတာနှင့် ဝင်းတံခါးပိတ်လိုက်သည်။

ပိတ်ပြီးတာ နှင့် ဒေါ်နုနု ရှိန် ဖခင်ကြီး၏ လက်ရင်းတပည့်ကျော် ကုလားအဖိုးကြီး နာရရား က ဝင်းဝတွင် ၀ါးရင်းတုတ်ကြီး နှင့် နေရာယူလိုက် သည်။ သူက တညလုံး မအိပ်၊ ဂိတ်ဝ

က သူ့ အတွက်တဲလေးထဲမှာ ထိုင်လိုက်၊ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး တလက်ဖြင့် ခြံထဲမှာ ပတ်လိုက်လုပ်နေ၏။ မနက် ခြောက်နာရီ တံခါးပြန်ဖွင့် ပေးပြီးမှ မီးဖိုချောင်တွင် မနက်စာ သွား

စားပြီး တဖက်ရပ်ကွက်တွင် ရှိသည့် သူ၏ အိမ်သို့ ပြန်အိပ်၏။

ညနေ ခြောက်နာရီ ကျော်လျှင် မည်သူမှ အပြင်မထွက်ရပါ။ ဒါက အဆောင်သူတွေ အတွက်စည်းကမ်းဖြစ်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် အလုပ်သမား တချို့ကတော့ အကြောင်းကိစ္စရှိရင်

ထွက်နိုင်ပါသည်။ များသော အားဖြင့်တော့ ခြေခင်း လက်ခင်းသာသည့် ညနေပိုင်းတွေ ဆိုရင် ဒေါ်နုနုရှိန် လမ်းလျှောက်ထွက်တတ်သည်။ တခါတလေ ဒေါ် အေးစိန်ပါပြီး တခါ

တလေတော့ သူမ တယောက်ထဲပင်။ အပြင်မထွက်ရသော်လည်း အဆောင်သူတွေ အ ဆောင် ထဲမှာ တော့လွတ်လပ်စွာနေနိုင်ပါသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုယ်တိုင်က ကျောင်းဆရာမ ဘဝတွင် နိုင်ငံရပ်ခြားသို့ ပညာသင်သွားဖူးသည်ဖြစ်ရာ သိပ်ပြီးရှေးရိုး မဆန်သည့် အမြင်ရှိသူလည်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းကလေး

 တွေကို အုပ်ထိန်းသည့် နေရာတွင် ခေတ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်အောင် ချိန်ညှိပြီး လုပ်တတ်သူ အဖြစ် အဆောင်သူလေးတွေ ကလည်းသဘောကျ သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ၏

ဝတ်စားဆင်ယင်မှုက လည်း ငယ်ရွယ်သူတွေ နှင့် မခြားခေတ်မှီသည်။ သို့သော်လည်း ပြောစရာ ရှိရင် ဆိုဆုံးမစရာ ရှိရင်တော့ နှုတ်လေးသူမဟုတ်ပါ။

ယနေ့ခေတ် မိန်းကလေးတွေလို စကပ်အတို၊ ဘောင်းဘီ အကြပ်တွေ မဝတ်သော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် က စကပ် အရှည် နှင့် ဂါဝန်လောက်တော့ ဝတ်ပါသည်။ ရည်းစားသနာ ကိစ္စ

ကိုလည်း အဆောင်မှာ လာတွေ့ စကားပြော ရုံ လောက်ကိုတော့ မသိသလိုသာနေ၏။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မပြောချင်ရင်လည်း ခြံထဲမှာ ပန်းခြံလိုလုပ်ထားသလို အရိပ် ကောင်း သစ်

ပင်ကြီးတွေ အောက်မှာ ခုံတန်းတွေထားပေး၏။ အေးအေးဆေးဆေး ပြောနိုင်သည်။ ဆွေမျိုးသား ချင်း သို့ မဟုတ်လူကြီးသူမ တယောက်ယောက်၏ ထောက်ခံမှုမရှိဘဲ အပြင်ကို

ညအိပ်ထွက်ခွင့်မပေးပါ။ နည်း နည်း ဟော့ရမ်းသည့် မိန်းကလေး နှစ်ဦး သုံးဦးလောက်ကို ဒေါ်နုနုရှိန်က မိဘ ခေါ်ပြီးပြန်အပ်ဖူးသည်။

ထိုသို့ ဝန်ဆောင်မှု ကောင်းခြင်း၊ စည်းကမ်း ကောင်းခြင်းတို့ ကြောင့် မိန်းကလေးတွေ၏ မိဘအုပ်ထိန်းသူတွေ က လည်း သဘောကျသည်။ တချို့ ပြည့်စုံသူတွေ ဆိုလျှင် ရန်ကုန်

မှာ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်း၊ ဖြစ်ဖြစ် အိမ်ဖြစ်ဖြစ် ဝယ် ပြီး ထားနိုင်သော် လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ထံမှာ သမီးကို တမင်လာထားတာမျိုးတောင်ရှိသည်။ ငွေကြေးချမ်းသာ သည့် မိန်းကလေး

 တွေ ရှိသလို၊ ရာထူးကြီးကြီး တွေ၏ ရင်သွေးတချို့ လည်းဒေါ်နုနုရှိန်ဆီ မှာရှိသည်။ တော် ရုံ သင့်ရုံ အဆင့်အတန်းမှ လာသူတော်တော်ရှား၏။

ထို့ကြောင့် နဂိုထဲက အမြတ်အစွန်း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်က ရေဖိုး၊မီးဖိုး နှင့် ဝန်ထမ်းစား ရိတ် ကျေလျှင်တော်ပြီ ဟုသဘောထားကာ အဆင်ပြေအောင်ပြည့်ပြည့်

 စုံစုံ စီမံပေးထား၏။ မီးတွေ ပျက်တတ် သည့် နွေရာသီ ဆိုရင် တောင် စာကြည့်ချိန်အတွက် မီးစက်မောင်းပေးသည်။ အခုဆိုရင် အင်တာနက်လိုင်း တောင် ယူဖို့ ဒေါ်နုနု ရှိန်စဉ်း

စားနေသည်။ ဒီမှာ နေသူတွေ အားလုံးကလည်း တတ်နိုင်သူတွေ ဖြစ်ရာ အင်တာ နက်ရသည် နှင့် သူတို့လည်း ကိုယ်ပိုင် ကွန်ပျူတာတွေ ဝယ်ကြမည်ဟု ဆိုကြသည်။

ဤမျှလောက်ဆိုလျှင် ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် တော်ဝင်ပန်း အဆောင်အကြောင်းနှင့် အဆောင်သူတို့ အခြေအနေ ကို အ ကျဉ်းမျှ ငုံမိပြီထင်ပါသည်။ ထပ်ပြောရန် ရှိသည်ကား ဒေါ်နုနုရှိန်

သည် သူမ၏ အဆောင်၏ အဆင့်အတန်း မြင့် ခြင်းနှင့် အတူ အဆောင်သူတို့၏ အခြေမြင့်ခြင်း အပေါ်လည်း အလွန်ဂုဏ်ယူတတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ကိုယ်သူ မလည်း ခေတ်နှင့်

တသားထဲရှိသူဟု ယူဆထားခဲ့သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် တယောက် မျက်လုံးပြူးစရာ အကြောင်းအရာ တွေ တခုမက ကြုံရသည့် နေ့ကိုတော့ မပျက်မကွက် ဖေါ်ပြရန်လိုပေမည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

တခုသော ညနေခင်းတွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ခြံဝန်း အတွင်းလမ်းလျှောက်နေပါသည်။ တနေကုန် အလုပ်ကိစ္စ ကျောင်း ကိစ္စ နှင့် အပြင်ကိုရောက်နေကြသည့် အဆောင်သူ တွေလည်း တဖွဲဖွဲ နှင့် ပြန်လာနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ သွားရင်း လာရင်း နှင့် ခြံဝန်း အတွင်းတွင် ဖေါက်ထားသည့် လမ်းကလေးနဘေး ပုဏ္ဏားရိပ် ပင်တန်း၏ အခြေ တွင် အာလူး ကြော်လား၊

ငါးမုန့်ကြော်လား မသိသည့် အိတ်ခွံ တခုကိုတွေ့၍ ပန်းခြံအလုပ်သမား ကိုလှရွှေတို့ လင်မယားသိမ်း ဖို့ ကျန်ခဲ့တာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးကာ ကိုယ်တိုင်သွားကောက်လိုက်သည်။

ပုဏ္ဏားရိပ်ပင်တန်း၏ ရှေ့လမ်းဘေးတွင် တရုပ်စကားပင် တပင်ရှိပြီး အပင်ခြေတွင် ခုံတန်းလျားလေး တခု ရိုတ် ပေး ထားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်သွားချိန်တွင်ခုံတန်းလျား၌

သက်မာဆိုသည့် မိန်းကလေးထိုင်နေသည်။ အ သားညို သယောင်ရှိသော်လည်း ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေး နှင့် ချစ်စဖွယ်ရုပ်ရည်ရှိသော သက်မာ၏ ဖခင်သည်  ပြည် နယ်တခုတွင်

 ကြီးကြီးမာစတာ တယောက်ဖြစ်သည်။ အမ်ပီဖိုး ကလေးကို နားကြပ်တပ်ကာသီချင်းနား ထောင် ရင်း ငြိမ့်နေသည့် သက်မာက သူမ၏ နောက် ဖက်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်နေ

သည်ကို လုံးဝ မသိပါ။ ပုဏ္ဏားရိပ် ပင်တန်း အပြင် တရုပ်စကားပင်ကပါကြားမှာ ခြားနေသည်။

သက်မာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အိတ်ခွံလေးကို ကုန်းအကောက်တွင် မြက်ခင်းစပ်၌ ပေါက်နေသည့် စွယ်တော် ပင်ပေါက်လေး တပင်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် မြင်လိုက်ရ၏။ ခြံထဲမှာ

စွယ်တော်ပင် မရှိပါ။ ဘယ်က ဘယ်လိုရောက်လာ မှန်း မသိသည့် အပင်လေး ကို ရှင်သန်အောင် စိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ တက္ကသိုလ် ဘုန်းနိုင်၏ ဝတ္တု တွေ နှစ်ချိုက်ခဲ့

သူပီပီ စွယ်တော်ပင် ကို ဒေါ်နုနု ရှိန် သဘောကျသည်။ဒီနေရာ မှာတော့မဖြစ် နေရာရွှေ့ရမည်။ ပလပ် စတစ် အိတ်ခွံကလည်း အဆင်သင့်ရှိနေရာ အပင်ကလေး ကို မြေကြီး

 နှင့် ရောကာတူးယူပြီး ထည့် လိုက်လို့ရ သည်။ ရေစက်နားမှာ ဂေါ်ပြားငယ်လေး တခုသွားယူလာပြီး တူးနေတာကိုတောင် သက်မာမသိပါ။ မြေ ကလည်း ပျော့လို့ တူးလို့

လွယ်ပါသည်။ အမြစ်ပါအောင် ၀ိုက်ကာတူးပြီး ပလပ်စတစ်အိတ်ထိပ်ဝကို ဖွင့်ကာထည့် နေစဉ် သက်မာ၏ နှုတ်ဆက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် ကို တော့မဟုတ်ပါ။ အပြင်က ပြန်လာသည့် သူမ၏ ဘေးခန်းက ပပ ကို နှုတ်ဆက်လိုက်ခြင်းဖြစ် သည်။ အသားဖြူဖြူ၊ လုံးကြီးပေါက်လှ နှင့် ရုပ်ရည်လည်းချောသည့်

ပပက  သက်မာနှင့် အခန်းချင်းကပ်လျှက် ဖြစ်သလို ကျောင်းမှာလည်း တတန်းထဲတက်နေသည့် ဂုဏ်ထူးတန်းကျောင်းသူတွေ ဖြစ်သည်။ နားမှာနားကြပ် တပ်ပြီး စကားပြော

လိုက်ခြင်း ဖြစ်ရာသက်မာ အသံက တော်တော်ကျယ်၏။

“ကောင်မ၊ ကုံးကွ လာပါလား၊ နင့်ကို မျိုးကို ဘယ်လောက်တောင် ဆော်လွှတ်လိုက်လဲ”

နောက်မှာ ရှိသည့် ဒေါ်နုနု ရှိန်ကို နှစ်ယောက်လုံး မမြင်ကြပါ။ ပပ ခုံတန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်သံကြားရသည်။

“သက်မာရယ် နင့်အသံကြီးက ကျယ်လိုက်တာ၊ နားကြပ်ချွတ်ပြီး ပြောစမ်းပါ”

“အေးပါ၊ အေးပါ ချွတ်လိုက်ပါပြီ၊ နင့်ကြည့်ရတာ ခြေထောက်တောင် မနည်းသယ်နေရတယ်၊ ဘယ်နှစ်ခါတောင် လုပ်လိုက်လို့တုန်း”

“မှတ်တောင် မမမှတ်မိပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ”

ပပ၏ အသံက နွမ်းဖျော့ နေသည်။

“မျက်လုံးတွေလဲ စင်းလို့ အခုထိ ဖီးတက်နေတုန်းလား၊ ဘယ်မှာတုန်း၊ ခါတိုင်းလို မျိုးကို သူငယ်ချင်းအခန်း ပဲ လား”

“မဟုတ်ဘူး၊ ဒီနေ့ သူတို့ဖဲဝိုင်းရှိလို့တဲ့၊ မရမ်းကုန်း ဖက်က Inn တခုကိုသွားတာ”

“ဘယ်လိုလဲ၊ အေးအေးဆေးဆေး ရှိရဲ့လား”

“ရှိပါတယ်၊ လူလဲရှင်းတယ်၊ နာမည်တော့ ငါလဲ မဖတ်မိဘူး”

ချစ်သူနှင့် ဆိတ်ကွယ်ရာတခုသို့ သွားသည့် အကြောင်းကို ထမင်းစားရေသောက်ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ပြောနေသည့် သူ ငယ်မ နှစ်ယောက်၏ စကားကို နားထောင်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန်

လက်တွေတုန်လာသည်။ ထိုင်ရာကနေ ထရပ်လိုက် ရင် မြင်သွားကြမှာစိုးပြီး မလှုပ်မယှက် ဆက်၍ထိုင်နေရသည်။ နဖူးမှာ ချွေးတွေစို့လာတာကို တောင် သုတ်မပစ် နိုင်ရှာပါ။

“ဘယ်သူမြှောက်ပေး လိုက်တယ်မသိပါဘူး သက်မာရယ်၊ အားဆေး အကောင်းစားတဲ့၊ အဲဒါသောက်ပြီးတော့ ငါ့ ကို ဒုက္ခ ပေးတော့တာပဲ၊ တခါပြီး ဖို့ တနာရီလောက်ကြာတယ်၊

လူလဲသေချင်စော်နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာနေတုန်း ပဲ၊ ဗိုက်တောင်အောင့်တယ်”

“မှတ်ပြီလား၊ ရဲမင်းစိုးကို မဖြတ်ပါနဲ့ လို့ငါတားရဲ့သားနဲ့ နင်နားမှ မထောင်တာ၊ မျိုးကို ရုပ်ကိုက ထန်တဲ့ ရုပ်”

“ဆေးသောက်လိုက်လို့ပါဟယ်၊ အရင်ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်ဒါမျိုးဆိုရင်တော့ ဆောရီးပဲ ပြောခဲ့တယ်၊ ရေချိုး လိုက်ဦးမယ် ဟာ၊ ဒီညတော့ TV တောင်ကြည့်နိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး”

“ဟေ့ ဒီနှစ်ယောက် ဘာတွေ အတင်းတုတ်နေတာလဲ”

“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး မမစန္ဒာ”

ပပ လေးတွဲ့သည့်ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အဆောင်ဖက်ကို လျှောက်သွားသည်။ နောက်ရောက်လာသည့် စန္ဒာက တော်ဝင်ပန်း ၏ ၀ါရင့် အဆောင်သူဖြစ်သည်။ ကျောင်းသူဘဝ

 ကထဲက နေခဲ့ပြီး အခုဆိုရင် နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီ ကြီးတခုမှာ ဒေါ်လာအများကြီးရသည့် မန်နေဂျာမလေး တယောက်ဖြစ်နေပါပြီ။ အနည်းငယ် ပိန်သယောင်ရှိ သော်လည်း သူ့အ

တိုင်းအတာနှင့် သူကြည့်ကောင်းသူလေး ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် အရင်းနှီးဆုံး အဆောင် သူ လည်းဖြစ်သည်။

“မိပ က ဘာဖြစ်တာလဲ၊ လေတိုက်ရင်လဲမယ့် ပုံနဲ့၊ သူ့ချစ်ချစ် ဆီက ပြန်လာတာလား”

“သေချာတာပေါ့ မမရယ်၊ မျိုးကို ဆိုတဲ့ ငနာလက်ချက်ပေါ့၊ အဲဒီကောင်သိပ်မွှန်တာ”

“အင်းပေါ့၊ ပပ လိုအလုံးအထည်နဲ့ တောင်ယိုင်ဆင်းလာတာပဲ၊ သဘောပေါက်ပါတယ်၊ သက်မာချစ်ချစ်ကရော ဘယ်လိုလဲ”

“ငြိမ်းချမ်း က အေးဆေးပါ၊ သက်မာ သဘောမတူပဲ ဘာမှမလုပ်ဘူး”

“ဒါပေမယ့် သက်မာက လည်းအမြဲသဘောတူတယ် မဟုတ်လား”

ရယ်သံလေးတွေ လွင့်လာသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားမှာမချိုပါ။ အဆောင်မှာ အသက်အကြီးဆုံး၊ ၀ါအရင့်ဆုံး ဖြစ်လျက်နှင့် ဒီကလေးမတွေ ကို မဆိုမဆုံးမသည့် အပြင် မိမိ ကို

လည်း ဒီလိုမျိုးတွေ ရှိနေတာကို အသိမပေး သည့် စန္ဒာ ကို စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး အပြစ်တင်နေမိသည်။

“သက်မာ တို့က တခါတလေ မှပါ မမရယ်၊ ကျောင်းပိတ်ရက်ကြုံတာမျိုးမှ တညင်ကျောက်တန်း ဖက်ကို ကား မောင်းထွက်ကြတာလောက်ပါ၊ ဟီး …ဟီး”

“တခါ တလေ ဆိုပေမယ့် မပေါ့နဲ့နော်၊ ငြိသွားရင်ခက်မယ်”

“ငြိမ်းချမ်းက သက်မာထက်တောင်ကြောက်တတ်သေးတယ်၊ ဆိုင်ကယ်စီးရင် အမြဲတမ်း ဦးထုပ်ဆောင်းတယ်”

“တော်သေးတာပေါ့၊ သက်မာ အလုပ်မရှုပ်တော့ဘူး”

“အင်း …. ပပ ကတော့ဆေးထိုးတယ်၊ ညီမတော့ ဆေးခန်း မသွားရဲပေါင်၊ ရှက်စရာကြီး၊ တကယ်တော့ ရည်းစား ထားရတာလဲ ရှုပ်ပါတယ်၊ မမစန္ဒာလို အတုကြီးသုံးတာပဲ ကောင်းပါတယ်။”

“ဟောတော် … ရှင်က ဘယ်လိုသိတာတုန်း၊ ချောင်းစရာ အပေါက်လည်း မရှိပါဘူး ရှက်လိုက်တာ”

“ကိုယ့်ညီမလေးပဲ မရှက်ပါနဲ့၊ သက်မာ ကလည်း မမအခန်းထဲမှာ ကပ်ကြေးလာရှာရင်း မတော်တဆတွေ့တာပါ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး၊ စိတ်ထဲမှာပဲထားတယ်”

စန္ဒာလည်း ခေသူ မဟုတ်ပါလားဆိုသည့် အတွေးကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန်ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်နေမိသည်။

“ငါ့ ညီမလေး လိမ်မာတယ်၊ ညကျရင် လဘက်သုတ်ကျွေးရမယ်”

“ဒါနဲ့ မမ အဲဒါကို ဘယ်ကသွားဝယ်တာလဲဟင်”

“လက်ဆောင်ရတာ၊ မ တို့ဆီကို project နဲ့လာတဲ့ ဖော်ရိန်နာမ တယောက်လက်ဆောင်ပေးသွားတာ၊ သူက စန္ဒာ နင့်မှာရည်းစားရှိလားတဲ့၊ အရင်ကရှိတယ် အခုမရှိဘူး

ဆိုတော့ sex ကိစ္စ စိတ်ဖြစ်လာရင် ဘယ်လိုလုပ် သလဲ မေးတာနဲ့ အဆင်ပြေသလိုပေါ့ လို့ပြောလိုက်တာ ပြန်ခါနီး အဲဒါကြီး ပေးသွားတာပဲ”

“သူသုံးတာလား”

“အသစ်ပါ၊ သူက နှစ်ခုတောင်ယူလာတာတဲ့”

“အကြီး ကြီးပဲနော်၊ မမ မနာဘူးလား”

“Gel သုံးရတာပေါ့၊ ကလေးတွေ သုံးတဲ့ Baby Oil ဆိုတာလေ အဲဒါနဲဲ့ ရတယ်၊ Water Gel ဆိုလဲရတယ်”

“ခေါင်းလိမ်းတဲ့ ဟာလား”

“အင်းပေါ့၊ သူကတော့ သူ့ဆီနဲ့ သူပေးသွားတာပဲ၊ ကုန်သွားတာနဲ့ သူ့ကို e-mail ပို့မေးတော့ နင်မဝယ်ချင်ရင် Water Gel သုံးတဲ့၊ အမယ်လေး သူပြန်ယူသွားတဲ့ ဟာကြီး ညီ

မတွေ့ရင် လန့်မယ်၊ အထစ်အထစ် အရစ်အရစ် တွေ နဲ့ ကြောက်စရာကြီး၊ သူကပြောတော့ အဲဒါမျိုးမှ ပိုထိတာတဲ့”

“သက်မာ လဲ ငြိမ်းချမ်းနဲ့ ပြတ်ရင် မမ လမ်းစဉ် လိုက်ရင်ကောင်း မလားမသိဘူး”

“အတုက အစစ်လောက်ဘယ်ကောင်း မလဲ ညီမရယ်၊ တို့ က ကြိုက်မယ့်လူမရှိလို့”

“မမ ပြောဖူးတဲ့ စလုံးက လူကြီးကရော”

“ဟိုမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားပြီ၊”

“မမ က နှစ်မျိုးလုံးကြုံဖူးတော့ မေးကြည့်ရဦးမယ်၊ အတုနဲ့ အစစ် တော်တော်ကွာသလား”

“ကွာတာပေါ့၊ အတုကို အစစ်နဲ့ ဘယ်လောက်တူအောင်လုပ်ထားလုပ်ထား အစစ်ကို မမှီဘူး”

“အင်း … မမ ဆီက ဟာကတော့ တကယ့် အစစ်အတိုင်းပဲနော်၊ သွေးကြောတွေ တောင်ပါတယ်”

“ဒါပေမယ့် အထိအတွေ့ကျတော့ ကွာတယ် ညီမရဲ့၊ လူ ကျတော့ အပွေ့အဖက် အနမ်းလေးတွေပါတယ် လေ၊  အတုကျတော့ စိတ်မကောက်ဘူး၊ သဝန်မတိုဘူး၊ သုံးပြီးတာနဲ့

အိပ်ယာအောက် ထိုးထည့်လိုက်ရုံပဲ၊ ကဲပါ မှောင် တောင် မှောင်တော့မယ် အထဲဝင်ရအောင်၊ သိချင် ညကျမှ ဆက်မေး ဟုတ်လား”

စန္ဒာ နှင့် သက်မာ အသံတွေဝေးသွားသည် အထိ ဒေါ်နုနုရှိန် ငူငူကြီး ဆက်ထိုင်နေမိသည်။ တော်တော်လေး မှောင်လာတော့ မှထမိ၏။ ထိုင်နေတုန်းက မသိသော်လည်း

ထလိုက်တော့ ခြေထောက်တွေ ထုံကျဉ်နေသည်။ လက်စ နှင့် စွယ်တော်ပင်လေး ကို အဆောင်အဝင်ဝ၏ ညာဖက်နားက လွတ်နေသည့်နေရာမှာ သွားပြန်စိုက် လိုက်ပြီး

အနားရောက်လာသည့် အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး တယောက်ကို ရေလောင်းခိုင်းကာ အိမ်ထဲဝင်ခဲ့ သည်။

“ဆရာမ …ဆရာမ”

လမ်းမှာတွေ့သည့် အဆောင်သူမိန်းကလေး တယောက်က ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်ဖက်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

“ဘာလဲ သမီး”

“ဆရာမ ထမိန် နောက်မှာ ကွက်နေတယ်”

လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ စိုစိစိ ချောကျိကျိ နှင့်ဖြစ်နေ၍ အခန်းထဲ မြန်မြန်ပြေးဝင်ပြီး မီးရောင်နှင့် ဖြန့်ကြည့် လိုက်မိသည်။ လေးလက်မ ပတ်လည်လောက်ရှိမည့် အကွက်ကြီးတကွက်ကို မြင်ရသည်။ သွေးလည်း မဟုတ်ပါ။ ဘယ်ကလာသနည်း ဟု စဉ်းစားနေဆဲ မသိစိတ်၏ စေ့ဆော်မှု ကြောင့်ပေါင်ကြားကို လက်နှင့် စမ်းလိုက်ရင်း

 ဒေါ်နုနုရှိန် တကိုယ်လုံး အေးစက် တောင့်တင်းသွားရသည်။ သူမ၏ မိန်းမအင်္ဂ ါ အဝတွင် ရွှဲရွှဲစိုနေသည်ကို စမ်းလိုက်မိသည်နှင့် အံကို တင်းတင်းကြိတ်ပြီး အိပ်ခန်းနှင့်

တွဲထားသည့် အိမ်သာထဲသို့ အပြေးဝင်လိုက်မိ ပါတော့သည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူမ အလွန်ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားခဲ့ရသည့် အဆောင်သူတချို့၏ လိင်မှုကိစ္စ အပေါ်သဘောထား နှင့် လုပ်ဆောင်ကျင့် သုံးနေမှုကို အမှတ်မထင်သိခွင့်ရလိုက်ခြင်းက ဒေါ်နုနုရှိန်၏ စိတ်ကို အလွန်အနှောက်အယှက်ပေးသည် ကို အထူး ပြောရန်လိုမည် မထင်ပါ။ သူမ ခမျာ အရမ်း လည်းထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မိပါသည်။ ထိုအကြောင်းတွေ ကြား ရပြီးကထဲက ခေါင်းထဲမှာ

ဒါကိုပဲ တွေးနေမိသည်။

“good morning ဆရာမ၊ မင်္ဂလာပါ”

တက်ကြွလန်းဆတ်သည့် အသွင်ဖြင့် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လာပြီး နှုတ်ဆက်သည့် စန္ဒာ့ ကို ဒေါ်နုနုရှိန် ပြန်နှုတ် မဆက်မိသေးပဲ ငေးကြောင်ကြည့်နေမိပါသည်။ အိပ်ရေးမဝ လို့ ငူငူ

 ငေါင်ငေါင်ဖြစ် နေသည့် သူမနှင့် ဆန့်ကျင် စွာပင် စန္ဒာက ကြည်လင်ဖျတ်လတ်နေ၏။    

“အော် …အေး …မင်္ဂလာပါကွယ်”  

 မီးခိုးရောင်ရင့်ရင့် ကုတ်နှင့် စကပ်ရှည်ကို ဆင်စွယ်ရောင်ကိုယ်ကြပ်ဖြင့် တွဲဖက်ဝတ်ဆင် ထားသည့် စန္ဒာက ပြန် ပြုံးပြလိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲမှာဝင်ထိုင်သည်။ တော်ဝင်ပန်းက မနက်

စာတော့ စီစဉ်မပေးပါ။ အဆောင်သူတွေက ဒေါ်အေးစိန်၏ ကောင်မလေးတွေကို မုန့်ဖိုးပဲ ဖိုးပေးပြီး စီစဉ် ခိုင်းတာမျိုးကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် မသိသလိုပင် နေပါ ၏။ အခုလည်း စန္ဒာက

 ကောင်မလေး တွေ ဝယ်ပေးထားသည့် မုန့်ဟင်းခါးစားနေသည်။

ဟိုတလောကမှ ၂၈ နှစ်ပြည့်သည့်စန္ဒာက တဆောင်လုံးကို မုန့်ကျွေးတာပြန်မှတ်မိသည်။ လူက ပိန်ပိန်သွယ် သွယ်ဖြစ်သော်လည်း စန္ဒာ့ရင်သားတွေကတော့ ဖွံ့ဖြိုးသည်ကို အခု

မှဒေါ် နုနုရှိန် သတိထားမိပါသည်။ ဒါတွေက သူမ၏ ချစ်သူအတွက် ကစားကွင်းကောင်းတခု ဖြစ် ချင်ဖြစ်နေခဲ့ပေလိမ့်မည်။ အခုတော့ လိင်တံအတု ဖြင့် စိတ် ဖြေနေသည် ဆိုသည့်

စန္ဒာ့ ကို နားမလည်နိုင်သလို ဘာကြောင့်ဒီလိုလုပ်ရသနည်းဟု သိချင်စိတ်လည်းပြင်း ပြ မိသည်။  

ဒေါ်နုနုရှိန် ဆယ့်လေးနှစ်သမီးမှာ အပျိုဖြစ်ခဲ့ပြီး အခုဆိုရင်အသက်လေးဆယ်ပြည့်ပြီးခဲ့ပြီ။ နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ဆို သည့်ကာလတခုမှာ လိင်ကိစ္စကို ဘာကြောင့်ကိုယ်နှင့် မဆိုင်သ လို နေခဲ့ပါလိမ့်ဟုလည်းတွေးမိ၏။ အရွယ် ရောက် သည်စမှပြီး ယောက်ျားသားတွေ၏ လိုချင်တပ်မက်မှုတွေ ပိုင်ဆိုင်လိုမှုတွေ မရေမတွက်နိုင်အောင် ကြုံ ခဲ့ပြီး သည့်အတွက် မိမိ

လှသည့် အကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန်သိပါသည်။ လက်တွဲဖေါ်ယောက်ျားသား တယောက် ရဖို့ ဘယ် လိုမှ မခက်ပါ။ ခုအရွယ် အထိတိုင်အောင် ကမ်းလာသည့် လက်တွေကို ရှောင်ဖယ်

 နေရသည် မဟုတ်ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပျိုကြီးတွေကို ပြောစမှတ်ရှိကြသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် အတွက် ကတော့ လိုချင်သူ များလွန်းခြင်းကြောင့် တယောက်ထဲ

 ဖြစ်ရခြင်းလို့ ဆိုမယ်ဆိုရင်ဆိုနိုင် ပါသည်။ များပြားသည့် ကမ်းလှမ်းမှု  တွေ ကြားမှာ ဘာကိုရွေးရမှန်း မသိနိုင်အောင်ဖြစ်ခဲ့ ရ သည်။ မျက်စိမှိတ်ရွေးချင်စိတ်ပေါက်လောက်အောင်

လည်း  ဘယ်သူ့ကိုမှ မတပ်မက်မိခဲ့။ အချစ်ဆိုသည့် အရာက ဒေါ်နုနုရှိန် နှလုံးသားတံခါးကို ဖြတ်ကျော်ဝင်လာဖို့ အသာ ထား၊ တံခါးခေါက်သံလေးပင် မပေးခဲ့ပေ။  

တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူဘဝ အလှဆုံးနှင့် အတောက်ပဆုံးအချိန်မှာ မိဘစကားနားထောင် သည့် သမီးအလိမ္မာ ဘဝမှာ ကျေနပ်နေခဲ့မိသလို အထင်ကြီးအားကျသည့် ဆရာမ ဘဝ

ကို ရောက်နိုင်ရေးအတွက် စာကြိုးစားဖို့ကို သာစိတ်သန်ခဲ့၏။ လူရိုသေရှင်ရိုသေ ဆရာမဖြစ်ချင် သူက လူမှုရေးပိုင်းမှာသန့်ရှင်းဖို့ လိုသည်ဟု တွေးခဲ့မိ တာ ကြောင့်လည်းပါသည်။

တက္ကသိုလ်ဆရာမ ဖြစ်လာပြန်တော့ ကျောင်းသားတွေက ဆရာမ ငယ်ငယ်လှလှလေးကို အရိုအသေ မတန် စေရန် အိန္ဒြေကြီး တခွဲသားနှင့် နေရသလို တက္ကသိုလ် အသိုင်းအဝိုင်း ထုံးစံ နိုင်ငံခြားပညာသင်သွားခွင့် ရဖို့ အရေး အတွက်စာတွေပိုကြိုးစားရပြန်သောကြောင့် မေတ္တာရေးမှာလစ်ဟင်းရပြန်သည်။ နိုင်ငံရပ်ခြားက ရ သည့်ဘွဲ့၊ လက်ထောက်ကထိက ဆို သည့်ရာထူးနှင့် ပြည့်စုံလာပြန်တော့လည်း မမျှော်လင့်ဘဲ မိခင်ကြီး၏ ကျန်းမာရေးက ဝင် လာသည်။

တန်ဖိုးထားခဲ့သည့် ဆရာမအလုပ်ကိုစွန့်ပြီး ပြုစုခဲ့သည့်တိုင် မိခင်ကိုဆုံးရပြန်သောအခါ ဖခင် ကိုလည်း တဦး ထဲ ပစ်မထားနိုင်လို့ အဖေနားမှာပဲ နေရင်း နောက်တော့ အဆောင်

ဖွင့်ဖြစ်သည့်အခါ အဖေတလှည့် အဆောင်တ လှည့် အချိန်ပေးရင်း အချိန်တွေကုန်ဆုံးခဲ့ရသည်။ ဖခင် မရှိတော့သည့် အခါမှာလည်း နာမည်ရနေသည့် အ ဆောင်ကို ကြိုးစားစောင့်ရှောက် နေရသဖြင့် ဒေါ်နုနုရှိန် မှာ ထွေလီကာလီ စိတ်များချိန်မရခဲ့ပါ။

အခုခေတ်ကာလမှာ သမီးရည်းစား စံနှုံးတွေ ပြောင်းလဲ ကုန်ပြီလားဟု ဒေါ်နုနုရှိန် ဇဝေ ဇဝါ ဖြစ်ရသည်။ ဆိတ် ကွယ် ရာမှာ သွားပြီး လိင်ဆက်ဆံကြခြင်းက ဟိုတုန်းက အတွဲတွေ

ပန်း ခြံသွားကြသလို ရုပ်ရှင်သွား ကြည့်ကြ သလို သာမန်ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ကိစ္စတခုလို့ သတ်မှတ် ထားလိုက်ကြပြီထင်ပါသည်။ မိန်းကလေး သိက္ခာ၊ အပျိုစင် ဂုဏ်ဒြဒ်၊ စသည့် သတ်မှတ် ချက်တွေလည်း ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။

ကျောင်းဆရာမ မဟုတ်တော့သည့်တိုင် ဆရာမစိတ်၊ ဆရာမကျင့် ဒေါ်နုနုရှိန် ပျောက်မ သွားပါ။ အဆောင်သူတွေ ဆိုတာကလည်းသူမ၏ ကျောင်းသူတပည့်လေးတွေ၏ အရွယ်

သာဖြစ်ရာ တပည့်လေးတွေလိုပဲ သဘောထားမိ ပါသည်။ ကိုယ့်ဥယျာဉ် တွင်းက ပန်းက လေးတွေလို သဘောထားပြီး စောင့်ရှောက်ချင်စိတ်၊ ပျိုးထောင်ချင်စိတ် အမြဲရှိခဲ့သည်။

သူမ၏ ပန်းကလေးတွေ လှပကြပါသည်။ လန်းဆန်းတင့်တယ်ကြပါသည်။ သို့သော်လည်း အတွေး အမြင်ပိုင်းမှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဖြစ်စေချင်သည်နှင့် များစွာခြားနား ခဲ့ပြီမှာ

အမှန်ဖြစ် တော့၏။    

ဒါပေမယ့် သူမ၏ မိန်းကလေးတွေက အလုပ်ခွင်မှာ ကျောင်းစာမှာတော့ အောင်မြင်ကြပါ သည်။ ရည်းစား ထား သော်လည်း၊ ရည်းစားနှင့် အိပ်သော်လည်း စိတ်လေပြီး ဆုံးရှုံး

တာမျိုး လည်း ရှိမနေကြပြန်။ အိပ်ရေးမဝလို့ ရီဝေ နေသည့် ခေါင်းကို ခပ်သာသာခါရင်း ဘာကိုနား လည်ရမှန်း မသိသည့်အဖြစ်ကို တွေးနေမိ၏။  

သက်မာ၊ ပပ နှင့် စန္ဒာတို့ကတော့ အိမ်ထောင်သည် မဟုတ်သော်လည်း အပျိုမစစ်ကြတော့တာ သိပြီးဖြစ်သည်။ ကျန်သည့်မိန်းကလေး တွေရောဘယ်လိုလဲဟု သိချင်လာမိ

သည်။ အားလုံးတော့ ဒီလိုမဟုတ်နိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် အ ဆောင်က မိန်းကလေး တဝက်လောက်တော့ သက်မာတို့ အတိုင်းဖြစ်လောက်သည်ဟု ထင်မိပါသည်။သိချင်စိတ် ကို

မထိန်းနိုင်တော့သည့် အခါ အဆောင်မှာ မိန်းကလေး တယောက်မှ မရှိတော့သည့် နေ့ လည်ခင်းတခုမှာ အ ခန်းတွေထဲဝင်ရှာမိတော့သည်။

ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီမှာ အခန်းတိုင်း၏ သော့တွေရှိနေသည်ကို ဘယ်သူမှမသိကြပါ။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကလည်း လိုလိုမယ်မယ် သိမ်းထားသော်လည်း တခါမှထုတ်မသုံးခဲ့ ဖူးပါ။ ဒီတခါမှ ထုတ်

သုံးမိခြင်းဖြစ်ပါ၏။  

အဆောင် က အိမ်မ နှင့်တဆက်ထဲဖြစ်သည်။ အပေါ်ထပ်ကဖြစ်စေ အောက်ထပ်ကဖြစ်စေ အဆောင် ဝရံတာ သို့ တန်း ဝင်နိုင်သည်။ အင်္ဂလိပ်စာလုံး L ပုံစံဖြစ်အောင် အိမ်၏

 ခြေရင်းဖက် အခြမ်းကို ဖြိုပြီး နှစ်ထပ်တန်းလျား ရှည် ကြီး နှင့် တဆက်ထဲ လုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ မီးဖိုနှင့် ထမင်းစားခန်း ကိုတော့ အိမ်မ ထဲမှာထည့်ထား၏။ အခန်း ခြောက်

ခန်းပဲ ရှိသည့် အောက်ထပ်ကို အရင်ဝင်ကြည့်သည်။ အောက်ထပ်က မိန်းကလေး တချို့က ဒီ နှစ်မှ ရောက်လာသည့် လူသစ်ကလေးတွေ ဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ ဖြစ်

ရသော် လည်း အားတင်းပြီး လေ့လာ မိ၏။ သာမန်မိန်းကလေး တွေ၏ အခန်းမျိုးသာ ဖြစ်ကြောင်း မှတ်ချက်ချမိသည်။ တံမျက်စည်း လှည်း ဖို့ တော့ ဒီကလေး မတွေပျင်းပုံရ

သည်။

အပေါ်ကိုတက်သည့် အခါကျတော့ အရင်ဆုံး နားနှင့် ဆတ်ဆတ်ကြားခဲ့ရသည့် သက်မာ၏ အခန်း နှင့် ပပ၏ အခန်းကို ရှာသည်။ ရှာသည်ဆိုတာ က လည်း လက်ရာခြေရာ

မပျက်ရအောင်သတိထားပြီး ကြည့်ရတာဖြစ် သည်။ အိပ်ယာပေါ် စားပွဲပေါ် နှင့် သော့ခတ် မထားသည့် ဘီရိုများ အံဆွဲများကို ဖွင့်ကြည့်ခြင်း မျိုးလောက်ပဲ လုပ်နိုင်သည်။ သော့

ခတ်ထားတာတွေ ဆိုရင် တော့ ဘာမှလုပ်လို့ မရပေ။ သက်မာနှင့် ပပ ဆီမှာ ဘာမှထူး ခြားတာ မတွေ့သဖြင့် ကျန်တဲ့ အခန်းတွေ လိုက် ကြည့်မိသည်။ ကျောင်းသူလေး

တယောက်၏ အံဆွဲထဲတွင် ကွန်ဒွန် နှစ်ခုသုံးခု တွေ့သည်။ တခြား တယောက် ဆီမှာတော့ ပဋိသန္ဓေ တားဆေးကဒ် တွေ့၏။ ဒါဆိုရင် သူ တို့လည်း ပပ တို့ နှင့် လိုင်းတူလို့

သတ်မှတ် နိုင်သည်။ ကျန်အခန်းတွေ မှာတော့ အဝတ်တွေပွရှုပ်နေတာ၊ သုံး ပြီးသား လစဉ်သုံးဂွမ်းထုပ် ကို တွေ့ရာစက္ကူ နှင့် ပတ်ပြီး အခန်းထောင့်မှာ ဒီတိုင်းပစ်ထားတာ၊

 နေကြာစေ့၊ ဆီး ထုပ် အခွံတွေ များနေတာ ဒီလောက်ပဲ တွေ့ရသည်။  

စန္ဒာ့ အခန်းကတော့ အပြင်ဖက် အကျဆုံး အပေါ်ထပ်ထောင့် စွန်းမှာဆိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်ဆုံးမှဝင်ဖြစ်၏။ အခန်းတွေ အားလုံးထဲမှာ စန္ဒာ့ အခန်းက အလင်းရောင်အရဆုံး

အကောင်းဆုံး အခန်းဖြစ်သလို အသန့်ရှင်းအ သပ်ရပ် ဆုံး ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရသည်။ စန္ဒာက အမြဲသန့်ရှင်းသပ်ရပ်စွာ နေတတ်သလိုသူမ၏ အခန်းက လည်း အခန်းရှင် အတိုင်း

ပင်ဖြစ်နေသည်။ သက်တမ်းရှည် အဆောင်သူဖြစ်နေလို့ ဒေါ်နုနုရှိန် က အကောင်း ဆုံးအခန်း ကိုပေးခဲ့ ခြင်းဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်မှာ အိမ်မနှင့် ကပ်လျက်ရှိသော ရေချိုးခန်း အိမ်

သာတွေ နှင့် ဝေးသည်မှ အပ လေဝင်လေထွက်ကောင်းပြီး အလင်းရောင်ရသည့် အခန်းကို သဘောကျလို့ စန္ဒာ မနေတော့ရင်ပြောင်းနေ ချင်ပါသည် ဟု ကြိုပြောထား

သူတွေတောင်ရှိပါသည်။    

အခန်းထဲမှာ လိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားထဲတွင်“ ပြီးတာနဲ့ အိပ်ယာအောက်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရုံပဲ” ဆိုသည့် စန္ဒာစကားကို ကြားယောင်လိုက်မိပြီးနောက်တွင် မွေ့ယာကို

 အသာလေး မပြီး ကြည့်လိုက်မိသည်။ ခြေရင်းဖက် မှာ ဘာမှမတွေ့၍ အလယ်လောက်ကို မလိုက်တော့မှ အဖြူလိုလို မီးခိုးလိုလိုအရောင်ဖြင့် ရာဘာအချောင်းကြီး ဘွားကနဲ

ထွက်လာသည်။ စက္ကူ တရွက်နှင့် ပတ်ထားသော်လည်း အားလုံးကို ငုံမိအောင်မအုပ်နိုင်။ ထိပ်ဖျားနှင့် အရင်းဖက် က အပြားဝိုင်းဝိုင်းတခုက အပြင်သို့ထိုးထွက်နေသည်။

ထုပ်ထားသည့် စက္ကူမှာ ရေအနည်းငယ်စိုစွတ်နေသည်ကိုလည်းတွေ့ရသည်။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားဆဲ မွေ့ယာ ကို ပြန်ချဖို့မေ့ပြီးဒေါ်နုနုရှိန် ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဘယ်လောက် ကြာအောင်စိုက်ကြည့်နေမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ယောက်ျားတယောက်၏ တန်ဆာက ဒီလောက်အရွယ် အစားရှိသလား။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်းမမြင် ဖူး သည့်အတွက် ထူး

ဆန်းနေသည်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး စန္ဒာ့ ၏ ကိုယ်လေးထဲသို့ ဒါကြီးထိုးထည့်လို့ ရသည်ဆိုတာ ကို လည်းအံံ့သြနေမိပါသည်။  

ကြည့်နေရင်း အသက်ရှုမြန်လာပြီး မွေ့ယာကိုင်ထားသည့်လက်တွေ တုန်နေကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန် သတိပြုလိုက် မိ ပြီးသည့်နောက်တွင် အနားစပ်ကနေ ပင့်မထားမိသည့် မွေ့ယာ

ကိုလွှတ်ချပစ်လိုက်သည်။ အိပ်ယာခင်း အ နား စလေးတွေကို ညီညီညာညာ ဖြစ်သွားအောင် ပြန်လုပ်ပေးရင်း လူက ကတုန်ကရီဖြစ်နေသည်။ လက်ဖဝါး တွေမှာ ချွေးပြန် နေပြီး နဖူးစပ်မှာလည်းချွေးတွေသီးနေ၏။ အသက်မဲ့သည့် ယောက်ျားအင်္ဂ ါ အတုတခုကို မြင်ရ သည့်အ စား သက်ရှိအဆိပ်ပြင်းမြွေ တကောင်ကိုမြင်တွေ့ရသလို တုန်လှုပ်မောပန်း

 နေရသည်။ ဒါတောင်မှ သက်မာက အ စစ်နှင့် အလွန်တူသည်ဟု ချီးမွမ်းခဲ့သည့် အရာကို တပိုင်းတစသာမြင်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။  

လက်ရာခြေရာ ပျက်မပျက် စေ့စေ့စပ်စပ် အကဲခတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည့် တိုင်အောင် ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်တုန်မ ပျောက်သေးပါ။ အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး တယောက်ကို သံပုရာရည် ဖျော်ခိုင်းပြီး သောက်လိုက်ရသည်။ တနေ့ လုံး လည်း အခန်းအောင်းနေမိ၏။ ဒေါ်အေးစိန် ကို စျေးဝယ်ဖို့ ကားမောင်းပို့မည်ပြောထားတာကိုတောင် မထွက် ချင် တော့လို့ အိမ်ဖေါ်တ ယောက်ထည့်ပေးပြီး တက္ကဆီ နှင့်သွားခိုင်းလိုက်ရသည်။

အခန်းသာအောင်းနေသော်လည်း ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်ဖြစ်ပါ။ စာဖတ်လိုက်၊ အိပ် ယာ ထဲမှာလှဲလိုက် နှင့် အ ချိန်တွေကုန်သွားသည်။ ယနေ့ခေတ် မိန်းကလေးတွေ

အကြောင်းလည်း စဉ်းစားနေမိ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် တို့ခေတ်က ရည်းစားဘဝ မှာနယ်ကျော်ခြင်း မရှိမဟုတ်၊ ရှိကြပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုးမဟုတ်ဟု ထင်၏။ တလော တုန်း က

သူငယ် ချင်းဆရာမ တယောက် အလည်လာစဉ်ပြောပြသွားသည့် သူမ၏ တပည့်တွေက ယောက်ျားလေး ရောမိန်းကလေးပါ တအိမ်ထဲတူတူငှားနေပြီး ကျောင်းတက်ကြသည့်

အကြောင်းပြောသွားစဉ်က သိပ်မယုံချင် သ လိုဖြစ်ခဲ့ တာကိုပြန်တွေးမိသည်။

 “နင်တို့က မပြောဘူးလား”    

“ပြောလဲရမှာမှ မဟုတ်တာ၊ ငါတို့တုန်းကလို အစိုးရကျောင်းဆောင်တွေလဲ မရှိတော့ဘူးဆို တော့ သူတို့ဖာသာ အပြင်မှာနေချင်သလို နေနေကြတာ တို့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ”    

နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်တုန်းကတော့ သမီးရည်းစား အတူတူနေကြတာမဆန်းပါ။ ဒါသူတို့ ယဉ်ကျေးမှု့ လို့ပဲ နားလည်ခဲ့ သည်။ အခုတော့ ဒီကိုလည်း ထိုယဉ်ကျေးမှု ကူးစက်

လာသည့် အနေအထားဖြစ်နေသည်။ မိိမိ အ ဆောင်က မိန်းကလေးတွေကတော့ ဒီလိုမဟုတ် ဟု ထင်ထားမိတာ အလွဲကြီးလွဲနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက် ရ ပါသည်။ အဆောင်

မှနေ ကျောင်း သို့မဟုတ် အလုပ်ကို ထွက်သွားပြီးသည့် အချိန်နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်ပါ။ အဆောင်ပြန်ဝင်လာမှ သူမတို့ကို ထိန်းချုပ်လို့ရပေမည်။

နောက်ဆုံးတော့ အဆောင်မှာမဟုတ်တရုတ်လုပ်မနေ ရင်ပြီးတာပဲဟု စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ရသည်။ ဒါပေမယ့် စန္ဒာ့လို ကိစ္စမျိုးကျတော့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်နားလည်ရမည်ကို ဒေ

ါ်နုနုရှိန် မတွေးတတ်ပြန်ပါ။ အဆောင် စည်း ကမ်းကိုဖေါက် ဖျက်ပြီး ယောက်ျားခေါ်လာခြင်းလည်း မဟုတ်၊ သက်မဲ့ပစ္စည်းတခုကို အသုံးချပြီးသူမ၏ ဆန္ဒကို ဖြေဖျောက်ခြင်းသာဖြစ်

ရာ တားမြစ်ချင်ရင်တောင် ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ တားမြစ်ရမည် မှန်းလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် အဖြေမ ထုတ်နိုင်ပါ။

“တော်ပြီ၊ လုပ်ချင်ရာလုပ်ကြတော့၊ ငါ့ အဆောင်မထိခိုက်ရင် ပြီးတာပဲ”    

ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးနောက် ရှုပ်ထွေးနေသည့် ဦးခေါင်းနှင့် တနေကုန်ညောင်းချိနေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာကို ဖြေလျော့ရန် ရေချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အဝတ်အစားချွတ်ရင်း မှန်ထဲမှာ ကိုယ့် ကိုယ်ကို သေသေချာချာ ပြန်ကြည့်မိသည်။  

၀ါဝင်းပြည့်ဖြိုးသည့်ရင်သားတွေက ခရမ်းရောင်ဘရာစီယာထဲက အပြင်ကိုအတင်းတိုးထွက်နေကြသည်။ ဘရာ စီ ယာကို ချွတ်လိုက်လို့ ခွက်ထဲကနေ ထွက်လာသည့် တိုင် ရင်သားတွေက လျှောကျသွားခြင်းမရှိဘဲ တင်းတင်း ရင်းရင်း နေရာ တကျဖြစ်နေသည်။ အသက်လေးဆယ် ရှိသည့်တိုင် လျော့တွဲခြင်း မရှိသေးသည့်ရင်သား တွေကို လက်နှင့်

အသာမကြည့်မိသည့် အခါတွင်တကိုယ်လုံးကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထလာ သလိုခံစားရသည်။

ရင်သားတွေသာမဟုတ် ပုခုံးသား၊ လက်မောင်းသာတွေက လည်းတင်းရင်းစိုပြေနေဆဲပင်။ အဆီပိုမရှိပါ။ ဗိုက် ခေါက်ကလည်းရွယ်တူ မိန်းမတွေလို ထူထူမောက်မောက်မဟုတ်ဘဲ

 ယောင်ယောင်လေးသာမို့ သယောင်  ရှိနေ သည်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ထမိန်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဆီးခုံမို့မို့အောက်တွင် အမွှေးတွေ နည်းနည်းပြန်ရှည် နေ ကြသည်။ သက်ပြင်းချ

ရင်း ဒီနေ့တော့ ရိတ်လို့ မဖြစ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အပျိုဖြစ်လာစမှာ အမွှေးလေး တွေ ထွက်လာတော့ ရှက်စိတ်ဖြင့် ကပ်ကြေးနှင့် ညှပ်ပစ်ခဲ့၏။ အမွှေးကြမ်းကြမ်း တွေရှည်

ထွက်လာတော့ ဒေါ်နုနု ရှိန် မနေတတ်တော့ပါ။ မြင်ရထိရရင် စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိ။ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ သူငယ်ချင်း တယောက် က သူမ၏ အမွှေးတွေကို မှန်မှန်

ရိတ်ပေးသည့် အကြောင်း ပြောပြရာမှ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ရိတ်ဖြစ်သွားသည်။

အခုတော့ အကျင့်ဖြစ်သွားပြီး နည်းနည်း ပြန်ရှည်လာတာ နှင့် မနေတတ်တော့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ် ပြန် မကြည့်ရဲအောင်ဖြစ်နေရသည့် အချိန်မှာတော့ မရိတ််ရဲ ပါ။

 ခြေတုန်လက်တုန်နှင့် ရှကုန်ရင်ခက်မည်။ မျက် လုံးထဲမှာ စန္ဒာ့မွေ့ယာ အောက်က အ ချောင်းကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်လာသည့် အခါ တကိုယ်လုံးတုန်သွား၍ အလန့်တကြား ဖြင့်

 ရေချိုးခန်းသုံး တ ဘက်ကြီးဖြင့် တ ကိုယ်လုံးလုံအောင်ပတ်ထားလိုက်မိသည်။

အပျိုကြီး ဖြစ်မည့်ဇာတာပါသူပီပီ ဒေါ်နုနုရှိန် မှာ နောက်ထပ်ဇီဇာ ကြောင်တာ တခုရှိသေးသည်။ အတွင်းခံကို နည်းနည်းလေး ဟောင်းသွားတာနှင့် ဘယ်တော့မှ မဝတ်တော့။ အိမ်က ကောင်မလေးတွေကိုဖြစ်ဖြစ်၊ ခြံအလုပ် သမားကိုလှရွှေ၏ မိန်းမ ကိုဖြစ်ဖြစ်ပေး ပစ်လိုက်သည်။ ဝတ်ရင်လည်း အဖိုးအတန်သော၊ လှပသော အတွင်းခံ မျိုးတွေပဲ ဝယ်ဝတ်

တတ်သည်။ သူ၏ အကျတွေရသည့် သူတွေက လည်း ထိုအကျင့်ကို သဘောကျကြသည်။ အတွင်းခံ အသစ်လှလှလေး ဝယ်လာဖြစ်ပြီဆိုရင် အိမ်ရောက်တာ နှင့် မှန်ရှေ့မှာ

ဝတ်ကြည့်တတ်သည်။ အပေါ် ကအကျ ႌထပ်ဝတ်လိုက်ရင် ပျောက်ကွယ်သွားမှာမှန်း သိရက်နှင့် လှတာကိုပဲမက်သည်။ ဘယ်လောက်စျေးကြီး ကြီး ဝယ်ဝတ်သည်။ သွားရင်း

လာရင်း ကြိုက်တာတွေ့ရင်လည်း အမြဲဝယ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီမှာ အတွင်းခံတွေ ပုံနေတတ်သည်။ အတွင်းခံလှလှလေးဝတ်ထားသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှန်ထဲမှာ

 ပြန်ကြည့်ရတာ ကို ဒေါ်နုနုရှိန်ပျော်သည်။

လူတိုင်း၊ ယောက်ျားတိုင်း တပ်မက်စွာကြည့်ကြသည့် ခန္ဓာကိုယ် မိမိ မှာရှိမှန်း ဒေါ်နုနုရှိန် သိသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ် အဝတ်မပါဘဲမြင်ဖူးသည့် အကြိမ်တွေတိုင်း စိတ်ထဲ

ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့ ဘဲဒီနေ့မှ ထူးခြားစွာရှက်ရွံ့နေသည့် အဖြစ်ကိုဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ ခါတိုင်းလို ပင်ရေချိုးရင်း ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်သန့်စင် ခြင်းကိုပင် မလုံမလဲ ဖြစ် နေရသည်။

 ပေါင်ကြား ထဲကို ဆပ်ပြာတိုက်ချိန်မှာပင်ရွရွလေးသာပွတ်မိ၏။    

စိတ်ထဲ ဂယောင်ချောက်ခြားဖြစ်နေသည်ကို သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် ရေချိုးတာကို အမြန် လက်စသတ်ပြီး အ ပြင်ကိုထွက်လာမိသည်။ ရေသုတ်ပြီး အဝတ်အစားလဲတော့လည်း

မှန်ကို မကြည့်မိအောင်သတိထားနေမိသည်။ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ်ပြီး ခေါင်းဖြီး တော့မှသာ မှန်ပြန်ကြည့်သည်။ အသက်လေးဆယ် ရောက်မှ ဘာ ကြောင့် မြီးကောင်ပေါက် မလေးတယောက်လို ဖြစ်နေရသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် နားလည် ဖို့လဲ မလိုဟုတွေးနေမိပါသည်။

ညနေအဆောင်သူတွေ ပြန်ရောက်လာကြချိန်တွင် အရင်ရက်တွေကလို ဟိုလျှောက်ဒီသွား နှင့် မျက်နှာပြလူစစ် မနေတော့ဘဲ ခြောက်နာရီ ထိုးခါနီးမှ လူစုံမစုံ ဒေါ်အေးစိန်ကိုကြည့်

 ခိုင်းလိုက်သည်။ လူစုံသည် ဆိုတော့မှ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ်ခိုင်းလိုက်၏။ သူတို့လေး တွေ မရှိခိုက် အခန်းထဲဝင်ကြည့်မိသည့် အဖြစ်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်နှာ ပူနေမိခြင်း ဖြစ်

သည်။ အဆောင်သူတွေ၏ အခန်းထဲကို ဒေါ်နုနုရှိန်ဝင်ဖူးပါသည်။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ရှင်ရှိသည့် အချိန် မျိုးမှသာ အကြောင်းကိစ္စတခုခု ဖြစ်သွားစကားပြောခြင်း၊ နေမကောင်းဟု ဆိုရင်သွားကြည့်ချင်း လောက်သာ ဖြစ် သည်။ စိတ်မလုံသည့် အတွက် သူတို့ညစာစားနေကြချိန်တွင် ဒေါ်နုနုရီ ခြံပြင်ကိုထွက်လာခဲ့၏။  

“ကောင်မလေး ဘယ်တုန်း”  

ငယ်စဉ်ကထဲက သိခဲ့သည့် ကုလားအဖိုးအို အတွက်ဒေါ်နုနုရှိန် သည် ကောင်မလေးသာဖြစ်၏။

 “ဟိုနား ဒီနားပါပဲ”

ဒေါ်အေးစိန် အလုပ်ရှုပ်ရသည့် အချိန်ဖြစ်လို့ တယောက်ထဲပဲ အနီးတဝိုက်မှာ လမ်းပတ်လျှောက်နေမိပါသည်။ သိ သည့်သူတွေက လည်းနှုတ်ဆက်သွားကြ၏။ ညီအကို မသိတသိ

အချိန်မှာ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ လည်း သတိ မထား မိပါ။ အလိုက်သင့် ပြန်နှုတ်ဆက် လိုက်ရုံသာ ဖြစ်သည်။ အိမ်နှင့် ဝေးလာတော့မှ ပြန်လှည့်လာခဲ့၏။

“ဆရာမ၊ အတော်ပဲ”        

အိမ်နားမရောက်မှီ လမ်းချိုးထဲက ထွက်လာသည့် အမျိုးသမီးတယောက်က အနားကပ်လာသည်။ မီးရောင်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရသည့် အသားညိုညို နှင့် ဒီအမျိုးသမီး ကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ကောင်းစွာသိပါသည်။

 “အော် …မစိုးစိုးနွယ်”    

“ကျွန်မ ကို ပြခိုင်းထားတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေ ရှိလို့ ဆရာမဆီလာပြမလားလို့”    

“တလောက တင်ဝယ်သေးတယ်လေ၊ မယူနိုင်သေးပါဘူး မစိုးစိုးနွယ်ရယ်”  

“ဝယ်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကြည့်ပါဦး ဆရာမရဲ့၊ ကြိုက်တာတွေ့ချင်လဲ တွေ့မှာပေါ့”      

မစိုးစိုးနွယ်က လိုင်းစုံရသည့် ပွဲစားဖြစ်သည်။ အိမ်ခြံမြေနှင့် စိန်ရွှေရတနာမှသည် အိမ်ဖေါ်အထိ ပွဲစားလုပ်၏။ ဒေါ် နုနုရှိန် အိမ်က အိမ်ဖေါ်ကလေး တယောက်က မစိုးစိုးနွယ်ခေါ်ပေး

ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် က ဒီလိုအရပ် ပွဲစား နှင့် အဖိုးတန်ပစ္စည်း ဝယ်လေ့ မရှိပါ။ ပြီးတော့ မစိုးစိုးနွယ်၏ ရွှေထည်တွေကလည်း သိပ်ပြီးအရည်ကောင်း လှသည် မဟုတ်။

 တလောကမှ အိမ်က အဖေါ်ကောင်မလေးတွေ အတွက် စျေးခပ်ပေါပေါ ဆွဲကြိုးလေးတွေ သူမ ထံမှ ဝယ်ပေးဖြစ်ခဲ့သည်။

“ဗိုက်နာလို့ ထုတ်တာတဲ့၊ ပစ္စည်းကောင်းတွေပါ၊ ကြည့်ကြည့်ပါဦး ဆရာမရယ်၊ မနက်ဖြန်လာခဲ့ မယ်နော်”  

ခြံဝ လဲ ရောက်နေ ပြီဖြစ်လို့ ဒေါ်နုနုရှိန်က ခပ်လွယ်လွယ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

“သွားမယ်နော် ဆရာမ၊ နောက်တောင်ကျနေပြီလား မသိဘူး”

ဒေါ်နုနုရှိန် ကို နှုတ်ဆက်ပြီး မစိုးစိုးနွယ် ခပ်သွက်သွက်လျှောက်သွားသည်။ အရင်ကဆိုရင် ဆင်မယဉ်သာလို့ ပြော ရမည့် ခြေလှမ်းမျိုးနှင့် ညက်ညက်ကလေးသွားတတ်သူက

 ဒီနေ့တော့ အရင်လိုနေပုံရသည်။ နောက်က နေ ကျားလိုက်လာသလို သုတ်ခြေတင် နေ၏။ သူမ ဆီက ပျံ့လွင့်လာသည့် ရေမွှေး နံ့ ပြင်းပြင်းက ဒေါ်နုနုရှိန် ဆီလွင့် လာ၏။ သူ့ အထွာနှင့်သူ ငွေကြေးပြည့်စုံပါလျှက်နှင့် ဘာကြောင့် ရေမွှေး ကောင်း ကောင်း မသုံးသနည်းဟု ဒေါ်နု နု ရှိန်တွေးနေမိသည်။

“အဲဒီ ကောင်မလေး နော်၊ ညနေဆိုရင် ဟိုဖက်ကို သွားပြီ၊ အဲဒီမှာ သူ့ရည်းစား ရှိလိမ့်မယ်”

နာရရား က တံခါးဖွင့်ပေးရင်းပြောသည်။

“မဟုတ်တာ နာရရားရယ်၊ သူ့မှာ ယောက်ျားရှိတယ်လေ၊ အလုပ်ရှိလို့ ဖြစ်မှာပါ”

“သူ့ယောက်ျားနော် သေတော့မယ်၊ သူအခု အသစ်ရှာနေတာ”

“ကဲ ..ကဲ ၊ သူ့ဖာသာ ဘာရှာရှာ၊ နာရရားကို လာမရှာရင် ပြီးရောပေါ့”

မုဆိုးဖို ကြီး နာရရားကို သူ့နဖူးသူရိုတ် ကျန်ခဲ့အောင်ပြောထားခဲ့ ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ထမင်းစား ခန်း ဖက်ကို တချက်သွားချောင်း လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်

လာလိုက်သည်။ အားလုံးပြီးသွား မှပဲ ညစာကို အေး အေးဆေး ဆေး တယောက်ထဲ သွားစားတော့မည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-

ဒေါ်နုနုရှိန် လက်တွေတုန်နေသည်။ဒီပစ္စည်းကြီးကို ဘာလို့ အိတ်ထဲကနေထုတ်ကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်လာရသည်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းနားမလည်နိုင်ရှာပေ။ တုန်ရီသောလက်တွေနှင့်

ဆွဲထုတ်လိုက်ချိန်တွင် အသက်အောင့် ထား မိသည်။ ထပေါက်တော့မည့် မြွေတကောင်ကို ကိုင် ထားရသလို သတိကြီးစွာ ဖြင့် ပင့်မြှောက်ကြည့်လိုက်၏။ ရာ ဘာသား၏ ချောမွေ့ မှုကြောင့် ချွေးစေးတွေ ပြန်နေသည့်လက်ထဲကနေချော်ပြီး လွတ်ကျမသွားအောင် ခါး လည် ကနေ တင်းတင်း ညှစ်ဆုပ်ထားမိသည်။

ထိပ်ဖျားက ထွက်ပြူလာစ မှိုပွင့်ကြီးတပွင့် အလားပင်။ အရစ်၏ နောက်တွင်အောက်ကိုပြန်ချိုင့် ပြီး ဆင်း လာ သည့် တလျောက်တွင် သွေးကြောလိုမြောင်း တွေဖုထနေ၏။

 ဒေါ်နုနုရှိန်၏ တထွာ မကအောင်ရှည်လျားသည့် လိင်တံက လက်နှင့်ဆုပ်လို့ မနိုင်အောင်ကြီးထွားသည်။ ပိန်ပိန်းပါးပါး စန္ဒာတယောက်ဒီ လောက်ကြီးသည့် ဟာ ကြီးကို သူမ၏

ပစ္စည်းလေးထဲသို့ ဝင် အောင်ဘယ်လိုသွင်းသနည်းဟု တွေးကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်တွေတဒိန်း ဒိန်း ခုန်လာသည်။ အသက်ရှူရတာလည်း မမှန်တော့ဘဲ အလိုလိုမောလာ၏။

ကိုင်ကြည့်တာတောင် ဒီလောက် ဖြစ်ရလျှင် အထဲကိုသာထည့်လိုက်လို့ကတော့ အသက်ရှူရပ်သွားနိုင်သည်ဟု ထင်မိသည်။  

မရည်ရွယ်ပါပဲ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တဖက်က သူမ ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားသည်။ ထမိန် အသားပျော့ပျော့ ပါး ပါးမှာ အတွင်းခံ လည်းမပါလို့ အရည်တွေရွှဲနေသည့် ဖေါင်းဖေါင်းမို့မို့

ရတနာတွင်းကို တိုက်ရိုတ် နီးပါးစမ်းမိသည်။ ဘာကြောင့် အရည်တွေထွက်နေရသနည်းဟု တွေးရင်း ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် လက် ထဲက ဟာကြီးကို အိတ်ထဲပြန် ထိုး ထည့်ပြီး သူ့နေရာ

 သူပြန်ထားလိုက်သည်။

စန္ဒာ့ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ခြေလှမ်းတွေက ယိမ်းယိုင်လေးလံနေသည်။ ခေါင်းတွေ က လည်း ရီဝေနောက်ကျိနေ၏။

“နုနု နေ မကောင်းဘူးလား”  

“ကောင်းပါတယ်”

လမ်းမှာ တွေ့သည့် ဒေါ်အေးစိန်၏ အမေးကို တိုးတိမ်စွာဖြေလိုက်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ခန်းထဲ ဝင် လာခဲ့သည်။ ကုတင်းဘေး မှန်တင်ခုံက မှန်မှာ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာမသာ မယာနှင့်

မိမိ ကိုယ်မိမိ ပြန်မြင်ရသည်။

“စိတ်ညစ်လိုက်တာ”  

ပါးစပ်က ဖွင့်ဟ ညည်းလိုက်မိသည်အထိ စိတ်ပျက်နေရပါသည်။ ဒီအရွယ်ရောက်မှ မဟုတ်မဟပ် ပစ္စည်းတခု၊ အကြောင်းအရာတခုနှင့် ပတ်သက်ပြီး စိတ်မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေရ သည့်

ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းနားမလည်ပါ။ အိပ် ယာပေါ်ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်ရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို စမ်းမိပြန်သည်။ စိုစွတ်သည့် အထိအတွေ့က ဒေါ်နုနု ရှိန်၏ ရင်ခုန်သံတွေကို မြန်

 စေပြန်၏။ စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာ နှင့် စိုနေသည့် အရည်တွေကို ထမိန်နှင့် ပွတ်ကာ သုတ်လိုက် ၏။ ပြောင်စင်သွားပြီဟု ထင်လိုက်မှ နားလိုက်သည်တွင် လူကလည်းမောနေသည်။

အမောဖြေနားနေရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန်၏ အာရုံက ပေါင်ကြားထဲ မှာပဲ ရှိနေသည်။ တချက်တချက်တွင် လိင်တံ အတုကြီးကိုလည်း မြင်ယောင်နေ၏။

ထိုအချိန် တွင် မိမိ၏ သဘာဝတွင်းလေး ထဲ မှာလည်း အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာပြန်သည်ဟု ထင် မိသည်။ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် ထမိန်ကိုဖြေလျော့လိုက်ပြီး လက်နှင့်ထိုးစမ်းမိသည်။

 လမ််းတဝက်မှာ တွန့်သွားသေးသော်လည်း  စိတ်ကိုတင်းပြီး အောက်ကို ထိုးဆင်းလိုက် ရ၏။  

ချော်ကျိကျိ နှုတ်ခမ်းသားတွေက နှုးညံ့လွန်းသည်။ အကွဲကြောင်းထိပ်က အဖုလေးကို ဖိမိသော အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် တွန့်သွားသည်။ မိန်းမတွေ၏ အစေ့ ဆိုတာဒါကိုခေါ်ကြောင်း အရင်ထဲ

က သိပေမယ့် တခါမှလက်နှင့် တို့ထိမ ကြည့် ဖူးပါ။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း ထိမိ တိုက် မိတာလောက်ပဲ ရှိသည်။ အဲဒီအခါတွေတုန်းက ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲ မှာမရှိခဲ့သည့်နေရာက အခု

ကျမှ တို့ထိလိုက်သည်နှင့် ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထသွားရသည်။    

 “အာ …အင်”  

လက်ညိုးထိပ်ဖျားလေး နှင့် သုံးလေးကြိမ်ထပ်ပွတ်ကြည့်လိုက်မိပြီးနောက်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ရင် ထဲက တလှိုက် လှိုက်တက်လာသည့် ဝေဒနာကြောင့် ပါးစပ်က ခပ်ဖွဖွလေး

ညည်းလိုက်မိသည်။ ထိုလှိုက်မောဖွယ်ရာခံစားမှုက ဒေါ်နုနုရှိန်ကို ဖမ်းစားလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် တစောင်းကွေးကွေးလေး လှဲရင်း အဖုလေးကို အဆက်မပြတ်

ပွတ်နေမိသည်။

“အင်း …..အင်း …..အင်း…..အ….အား”    

လက်ချောင်းလေးတွေကိုရပ်တန့်လိုက်ဖို့ ဒေါ်နုနုရှိန်မှာ ခွန်အားမရှိတော့ပါ။ ရပ်တန့်ဖို့စိတ်ကူး လည်းပေါ်မလာပဲ ခံစားမှုနောက်ကိုသာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိသည်။

အားနေ သည့် လက်ဖြင့် ခေါင်းအုံး အစွန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆွဲလိမ်ရင်း အော်ညည်းနေမိ၏။ ပေါင် ကြားဆီ ကနေတကိုယ်လုံးကို ပြန့်လွင့်တက်လာသည့် ဝေဒနာက မိန်းမူး

ဖွယ်ကောင်းလွန်းလှ သည်။ ခံစားမှု ဒီနေမြင့်တက်လာသည်နှင့် အမျှ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ အော်ညည်း သံက ပိုကျယ်လောင် လာသည်။ ဒါကိုလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် မသိတော့ မျက်လုံးထဲမှာ

တိမ်စိုင်တိမ်လိပ် တွေသာမြင် သည်။ တိမ်စိုင်တွေကြားမှာနိမ့်တခါ မြင့်တလှည့်ဖြင့် ညင်ညင်သာသာလေး ရွေ့လျားနေသလို စိတ်မှာ ခံစားရ၏။

“အီး ..ကောင်းလိုက်တာကွယ်……အား ….အင်း”  

ခံစားချက် အသစ်အဆန်းတခုက ဒေါ်နုနုရှိန်ကို အပြင်းအထန်ဖမ်းစားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ခုနေ အနားကိုလူတ ယောက် ရောက်လာ ရင်တောင်ဒေါ်နုနု ရှိန်မသိတော့။ ဒါပေမယ့်

သူမ၏ ရင်သားတွေ တင်းမာလာတာကိုတော့ သိသည်။ လှိုက်မောရခြင်း နှင့် အတူရင်က လည်းမွန်းပြီး ကြပ်နေသည်။ မတော်သည့် ဘရာစီယာ ကြပ်ကြပ်ကို ဝတ် ထားရသလို

ရင်သားတွေက မလွတ်မလပ်နှင့် တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းအုံးစွန်း ကို ဆွဲ ထား သည့်လက်ကို ဖြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ညှစ်မိသည်။ အကျ ႌ နှင့် ဘရာစီယာခံနေလို့

ညှစ်ရတာမကောင်းပါ။ ပိုပြီး လွတ်လပ်သွားစေရန် ကြယ်သီးတွေကိုပါ ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဘရာ စီ ယာ ခွက်ကိုပါ အပေါ်ပင့်တင်လိုက်မိ၏။ ဒီတော့မှ လွတ်လပ်စွာဆုပ်နယ် နိုင်သွား

သည်။ ကြက်သီး ထသလို တင်း မာနေသည့် နို့သီးဖျားကလေး ကို ညှစ်ရင်း အောက်ကို ပွတ်ရတာ ပိုထိသည်ကို သွားတွေ့၏။  

“အား …ဘယ်လို ကြီးလဲ”  

ခံစားမှု ရေချိန်က တရိပ်ရိပ် နှင့် မြင့်တက်လာသည်။ သူမ၏ ရတနာတွင်းလေး ထဲက ကြွက်သား တွေ ရှုံ့ချည်ပွ ချည် ဖြစ်လာတာကိုလည်း ဒေါ်နုနုရှိန်သိနေ၏။  

“အောင် မယ်လေး….”  

လေထဲသို့ လွင့်မြောက်တက်သွားပြီးချာချာလည်၍ ပြန်ကျလာသလို စိတ်ထဲမှာခံစားလိုက် ရပြီးနောက်တွင်တော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ပျော့ခွေကျသွား၏။ သူမ၏ တကိုယ်လုံးမှာ အားအင်

လုံးဝ မရှိတော့ဘဲ ၀ါဂွမ်းစလေး တခု လေထဲမှာ လွင့်မျောနေသလို တရိပ်ရိပ်နှင့် လွင့်နေ၏။ မော လည်းအရမ်းမောနေသည် အသက်ကိုပင် ဖြေးဖြေးလေး ရှူ နိုင်သည်။ အစေ့ကို

လည်း မပွတ် နိုင်တော့၊ ရင်သားကိုလည်း မညှစ်နိုင်တော့။  

“နုနု ….အိပ်ပျော်နေလား”  

တငြိမ့်ငြိမ့် တမူးမူးခံစားမှု တွင်မိန်းမောနေခိုက် နောက်ကျောဖက်က ဒေါ်အေးစိန်၏ အသံကြောင့် အိပ်မက်က နိုး သလို ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ကံကောင်းထောက်မ စွာဖြင့်

ဝင်ပေါက်ကို ကျော ပေးထားလို့ အခြေအနေ အရပ် ရပ် ကို ဒေါ်အေးစိန်မမြင်နိုင်ပါ။ တံခါးကို ချက်မချခဲ့ မိခြင်း နှင့် ဒေါ်စိန်ရီ ဝင်လာတာကို မသိလိုက်ခြင်း အတွက် ကိုယ့်ဖာသာ

ကျိတ်၍ အပြစ်တင်ရင်း ချော်လဲ ရောထိုင် အိပ်နေသလို ဆက်ပြီးဟန်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ပွင့်ဟ နေ သည့်ရင်ဘတ် ကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ယှက်ပြီး ကွယ်ထားလိုက်၏။

 ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဒီဖက်ကို မလာပါ အိပ် နေသည်ထင်ပြီး ပြန်လှည့်ထွက်သွား၏။  

တခါးပိတ်သံကြားလိုက်ပြီးသည့်တိုင် ဒေါ်နုနုရှိန် ပြန်မထသေးပါ။ စိတ်ချရသည့် အချိန်ရောက် အောင်စောင့် နေမိ၏။ မိမိ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သနည်းဟု အံ့သြစွာပြန်တွေးရင်း အရင်တုန်းက

 ကြား ဖူးရုံသာကြားဖူးပြီး တခါမှ မ လုပ်ဖူးသည့် မာစတာဘေးရှင်းခေါ် တကိုယ်ရေအာသာဖြေခြင်းကို ပြုလုပ်မိခဲ့ပြီဟု သိလိုက်သည်။ ဒီအတွက် ရှက်စိတ် မဖြစ်မိသည်ကိုလည်း

အံ့သြနေမိသည်။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူဘဝ တုန်းက ခပ်ဟော့ဟော့နှင့် ပွင့် လင်းသည့် သူငယ်ချင်းတယောက်က သူမ ဒီလိုလုပ်တတ်ကြောင်း ဝန်ခံဖူးတာကို သတိရသည်။

အခုတော့ ထိုသူငယ်ချင်းမလည်း အိမ်ထောင်ရက်သားကျပြီး နောက်တနှစ်ဆို သမီးပင် တက္ကသိုလ် ရောက်တော့မည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်ကတော့ အခုမှ ဒီခံစားမှုကို မြည်းစမ်း ဖြစ်၏။    

နည်းနည်းကြာတော့မှ အိပ်ယာက ထပြီးတံခါးကို ချက်သွားထိုးလိုက်၏။ ဘရာစီယာခွက်ကို နေရာ ပြန်ချပြီး အကျ ႌကြယ်သီးတွေပြန်တပ်ရင်း ဒူးတွေ ချောင်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေ

တာကို သတိထား မိ သည်။ ထမိန်ကို လှည့် ဝတ်လိုက်တော့ တင်ပါး တခြမ်းဖက်မှာ ရွှဲရွှဲစိုနေတာတွေ့ရသည်။ တ စောင်းကွေးကွေး လေးလုပ်နေရင်း အရည် တွေက အောက်

ဖက်ရောက်နေသည့် အခြမ်းကို စီးကျ တာဖြစ်ရမည်။ လက်နှင့် စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပေါင်ရင်း ခွဆုံသာမက စအိုဝ မှာပါ ရွှဲ နေတာတွေ့လိုက်ရသည်။ ဝတ်လက်စ ထမိန်နှင့်ပဲ

အရည်တွေကို ပြောင်စင် အောင် သုတ်လိုက်ပြီး ထမိန်အသစ် အထည်လဲလိုက်ရသည်။                                                        

မမျှော်လင့်ဘဲ ကြုံတွေ့လိုက်ရသည့် အတွေ့ အကြုံသစ်ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးတမည် ဖြစ်ရသည်က တော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ ဒီရွယ်ရောက်မှ ဒီလိုလုပ်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု

လုံးဝ မထင်ခဲ့မိပါ။ သွေးသားတက်ကြွသည့် ပျို ရွယ် ချိန်တွေတုန်းက ပင်စိတ်မကူး ခဲ့သည့် အရာကို လုပ်ခဲ့မိသည်။ အရင်က ဒီလိုလုပ်ရတာ ရှက်စရာဟု တွေး ခဲ့ မိသော်လည်း

အခုတော့ မတွေးချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ ဘယ်သူမှမသိ၊ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မထိခိုက်သည့် အဖြစ် မျိုးလို့သာ သတ်မှတ်မိသည်။  

ကိုယ့်စိတ်က ဘယ်လိုဘာကြောင့် ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ သိချင်မိသည်။ ပဲစေ့တခြမ်းလောက်သာ ရှိသည့်အသားဖု လေးတခုက လူတကိုယ်လုံးကို သိမ့်သိမ့် လူးအောင်စွမ်းဆောင်

 နိုင်သည့် အဖြစ်က အံ့သြစရာလည်း ကောင်းလှ သည်။ စန္ဒာ၊ သက်မာနှင့် ပပ တို့ကတော့ သူတို့ဆရာမ သူတို့ကြောင့် အတွေ့အကြုံသစ်၊ ခံစားမှု အသစ်တွေ ရရှိ သွားရတာကို

 သိကြမည် မထင်ပေသိရင်လည်း အရမ်းအံ့သြကြမှာသေချာသည်။  

ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်နေ့တွေမှာလည်း စန္ဒာ့အခန်းကို ရက်ခြားလောက်ရောက်သည်။ စန္ဒာ့ အတုကြီးကို လည်း တွေ့ မြဲနေရာမှာတွေ့သည်။ တခါတလေ ကျွတ်ကျွတ်အိတ် နှင့် တခါ

တလေ လည်းစက္ကူနှင့် ပတ်ထားသည်။ တခါတရံ လည်း စန္ဒာ အလုပ်မသွားခင် စိတ်ဖြေသည်ထင်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်သွားသည့် အချိန်မှာ အဆီတဝင်းဝင်း အရည်တစိုစို နှင့် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် တွေ့ရသည်။ အဲလိုနေ့တွေ ဆိုရင်တော့ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုင်မကြည့်တော့ပါ။ တနေ့မှာတော့ စန္ဒာ့ အခန်းထဲ ကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝင်ကြည့် နိုင်ဖို့ အကြောင်း

တခုဖန်လာသည်။ ညီမ ဖြစ် သူ ၏ မင်္ဂလာပွဲ ကိုတက်ရောက် ရန်စန္ဒာ အိမ်ခနပြန် ဖို့ ဖြစ်လာ၏။ စားပွဲပေါ်လာတင်သည့် စာအိတ်ကို ကိုင်ကြည့် ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အံသြသွားသည်။

အိတ်ပုံစံက မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာနှင့်တူနေသည်။ မော့ကြည့်လိုက်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို စန္ဒာက ပြုံးပြ လိုက်ရင်း

“ဆရာမ အထင် မကြီးနဲ့နော်၊ ဒါညီမလေး မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာ”        

“အော် ….ဘယ်တော့တုန်း”        

“နောက်အပတ်တနင်္ဂနွေ ဆရာမ၊ အဲဒါပြန်ဖို့ ဆရာမကိုလဲ ခွင့်တိုင်တာ”    

စန္ဒာ့ နေရပ်က မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်းအစွန်ကပြည်နယ် တခုမှာဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် မတက် ရောက်နိုင် မှန်းသိ သိ နှင့် ဖိတ်စာပေးခြင်းက သူမ ပြန်မည့်အကြောင်းကို ခိုင်လုံသော အထောက် အထားပြခြင်းဖြစ်ပါသည်။

 “စန္ဒာပြန်မှာပေါ့”        

“ဟုတ်ကဲ့၊ နောက်အပတ်ထဲ ပြန်မယ်၊ ရုံးကလဲ ခွင့်ပေးတယ်လေ၊ ပီးတာနဲ့ ပြန်လာမှာပါ၊ စောပြီး သွားလိုက် မယ်လေ”  

အနားကို ရောက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်က ဖိတ်စာကိုလှမ်းယူပြီးဖွင့်ဖတ်ကြည့်သည်။  

 “နောက်ကကားတွေ တောင်ကျော်ကုန်ပါပကောလား စန္ဒာရဲ့”    

“တယောက်ထဲပဲ ကောင်းပါတယ် ကြီးကြီးစိန်ရယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ နေချင်တော့တယ်၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပျိုကြီးလုပ်မလားလို့ …ဟဲ..ဟဲ”    

စန္ဒာက အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ဟို အတုကြီးနဲ့သာပျော်မွေ့တော့မည်ထင်သည်။ သူမကို အကြောင်းပြုပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အတတ်ကောင်းတွေ တတ်ခဲ့ရသည်ကိုတော့ စန္ဒာသိမည် မဟုတ်ပါ။

 အခုဆိုရင် လက်နှင့် ပွတ်ပြီးစိတ်ဖြေသည့် အလုပ်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် တော်တော် ကျွမ်း ကျင်နေပြီဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ပါတိုင်းလုပ်ဖြစ်၏။ လုပ်ပြီးတိုင်း နွမ်းနယ် ခြင်း ဒါဏ်ကို ခံစားရသော်

လည်း စိတ်ထ လာရင် မနေနိုင်ပါ။ ဒေါ်အေးစိန် တို့ကတော့ ခုတလောဒေါ်နုနုရှိန် အခန်း အောင်းလွန်းသည်ဟု ထင်ကြမည်။ ရေမချိုးခင်တော့ အမြဲလိုလုပ်ဖြစ်သည်။ ရေချိုးဖို့ အ

ဝတ်တွေချွတ် တိုင်း စိတ် က တဖျင်းဖျင်း ထလာ၏။ မှန်ထဲမှာ အဝတ်မပါသည့် ကိုယ့် ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်မှာ အရသာ တမျိုး ဖြစ်သည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိ

ရင်လည်း အရည် တစို စိုဖြစ်ရပြီး မနေနိုင်ပဲ လုပ်မိပြန်သည်။ တနေ့ ဘယ် နှစ်ခါ လုပ်မိသည်ကိုတောင် မသိတော့ပါ။  

အရင်တုန်းက ညဖက်ဆို ဒေါ်နုနုရှိန် ဂုဏ်တော်ပုတီးစိတ်တတ်သည်။ ခုတော့ မစိတ်ဖြစ်တော့ပါ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သာယာမှုလေး ရှာပြီး နွမ်းလျစွာအိပ်မောကျသွားရခြင်း ကို

သဘောကျနေမိသည်။ ဒါလုပ်ပြီးမှ ပုတီးစိပ်လို့ လည်း မကောင်း သလို၊ ပုတီး စိပ် ပြီးမှ ဒါလုပ်ရင်လည်း မသင့်ဟု ထင်မိသည်။ ထို့ကြောင့် ပုတီး မစိပ်ဖြစ်တော့ပါ။ အိပ် ယာထဲ

 ရောက်သည်နှင့် ထမိန်ကိုလှန်ကာ အားရပါးရပွတ်ပြီးမှ အိပ်ရတာပိုပြီး နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပျော်၏။ ဒီအဖြစ် ကို သွယ်ဝိုက်ပြီး ရောက်စေခဲ့သူကတော့ စန္ဒာလို့ပဲ ဆိုနိုင်ပါမည်။      

“စန္ဒာပြန်မယ့် နေ့ပြောလေ၊ တို့လက်ဖွဲ့ပေးလိုက်မယ်”  

 “ဆရာမ ကလဲ မဟုတ်တာ၊ သမီးက ပြန်မယ့်ကိစ္စခွင့်တိုင်ဖို့ သက်သေပြတာပါ၊ အထောက်အထား ပြရမယ့် စည်းကမ်း အတိုင်းလုပ်တာပါ။ လက်ဖွဲ့တော့ မပေးပါနဲ့၊ အားနာစရာ ကြီး”  

“အော် …စန္ဒာနဲ့က မိသားစုတွေလိုဖြစ်နေမှပဲ၊ မပေးလို့ ကောင်းမလား၊ ဘာမှ မပြောနဲ့တော့”  

စန္ဒာနှင့် ပြောရင်း အောက်က အရည်စိုချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာသတိထားလိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ အတွက် တကြိမ်မှ မလုပ်ရသေးပါ။ ခံစားမှုအရသာကို သွေးသားတွေက တောင်းဆို

လာသည့် အခါ စကားကိုမြန်မြန် ဖြတ်ပြီး ဒေါ်နုနု ရှိန် အခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီလို လုပ်ရသည့် အရသာကို မူးယစ်ဆေး စွဲသလိုစွဲနေပြီ မှန်းတွေးမိသော် လည်း ဆက် မလုပ်ဘဲ

မနေနိုင်ပါ။

အခန်းတံခါးကို ချက်ထိုးပြီးသည်နှင့် ဖိတ်စာလေးကို စားပွဲပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် လုပ်ရတာကပိုကောင်းကြောင်း

 ဒေါ်နုနုရှိန် သိနေပါပြီ။ ချွတ်ပြီးသည်နှင့်  မှန် တင် ခုံဖက်သို့ လှည့်ကာ ပေါင်ဖြဲပြီး ကုတင်ပေါ် မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ အကွဲကြောင်းလေး အဝကို လက်ကရောက် သွားသည်နှင့်

အရည်တွေက တစိမ့် စိမ့်စိုထွက်လာ၏။ “နင်က အသားဖြူတယ်၊ အရည်ရွှမ်းမှာ” ဟု ကျောင်းတုန်း က သူငယ် ချင်း မတယောက်ပြောတာကို ပြန်သတိရလိုက် မိရင်း အစေ့လေး

ကို လက်ခလည်ထိပ်နှင့် ခပ်ဖိဖိ လေးပွတ်လိုက်၏။  

ယောက်ျားတွေနှင့် ပတ်သက်ရင် ဒေါ်နုနုရှိန် က ဘာမှသိဖူး၊ မြင်ဖူးသည် မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် စန္ဒာ့ အခန်းထဲက အစစ်နှင့် အလွန်တူသည်ဟု ဆိုသော ဟာကြီးကိုသာ မျက်စိ

ထဲမြင်ယောင်ပြီး လုပ်ရသည်။ နေ့တိုင်းနီးပါး သွား ကိုင်ကြည့်နေလို့ အရွယ် အစားနှင့် ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို အာရုံထဲမှာ အလွတ်ရနေပြီဖြစ်သည်။ သံခမောက်ဆောင်း ထားသလို

ထိပ်မှာလုံးပြီး အရစ်လိုက်ကားနေသည့် ခေါင်း။ ဖုထစ်နေသည့် သွေးကြောတွေ၊ လက်တဆုပ်နှင့် မနိုင်သည့် လုံး ပတ်။ မျက်လုံးထဲမှာ ပြတ်ပြတ်ထင်ထင် မြင်ယောင်ရင်း

အံလေးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်မိသည်။

“အား …ဟာ…”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

စန္ဒာ အိမ်ပြန်သွားပြီး နောက်တနေ့ မှ ဒေါ်နုနုရှိန် စန္ဒာ့ အခန်းကို ရောက်သည်။ အရင်တရက်က အပေါ်ထပ်က မိန်းကလေး တယောက်နေမကောင်းလို့ ဘယ်မှမသွားဘဲ

အဆောင်မှာပဲရှိနေသည်။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် ဟို ပစ္စည်းကြီးကို သွားကိုင် မကြည့်ဖြစ်တော့။ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာပဲ ကိုယ် ဒါကြီးကို မြင်ယောင်ပြီး စိတ်ဖြေလိုက်ရ သည်။

 နေမကောင်းသည့် ကလေးမ ကျောင်းပြန်တက် နိုင်သည့်နေ့ကျမှ လုပ်စရာ ကိစ္စတွေ ပြီးသည်နှင့် စန္ဒာ့ အခန်းထဲသို့ မယောင်မလည် နှင့်ရောက်လာခဲ့၏။      

တခန်းလုံးရှင်းလင်းနေသည်။ တန်းတွေပေါ်မှာ လည်း အဝတ်တွေ မရှိတော့။ အိပ်ယာကိုလည်း ခြင်ထောင်က အစ ဖြုတ်သိမ်းသွားသည်။ မွေ့ယာကိုလည်း ခေါက်လိပ်ထား

သည်ကို မြင်လိုက်ရလို့ ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်ခုန် သွား သည်။ လိပ်ထားသည့် မွေ့ယာကို လှန်ကြည့်ဖို့မလိုပါ။ အိပ်ယာသိမ်းထားခဲ့မှာ ဖြစ်လို့ သူ့ဟာကြီးကို စန္ဒာ တနေ ရာရာမှာ

သိမ်းခဲ့ မှာသေချာသည်။ စားပွဲအံဆွဲကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ဘာမှမရှိ။ ဘီရိုကတော့ သော့ခတ်ထားသည်။ မွေ့ယာလိပ်ထဲမှာ ရှိမလားဟု ဖြေကြည့်သေးသော်လည်း ခေါင်းအုံးနှင့်

 စောင်တွေပဲ အထဲမှာရှိသည်။

စန္ဒာယူသွားတာတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ ခုခေတ် ခုခါက ခရီးသွားရင် လမ်းမှာ စစ်ကြဆေးကြရှာဖွေကြတာတွေ ရှိ သည်။ လူကြားထဲမှာ အရှက်မကွဲရအောင် စန္ဒာ လူနှင့် တပါထဲ

ယူသွားလိမ့်မည် မထင်ပါ။ ဘီရိုထဲမှာ သို့ မဟုတ် သေတ္တာတွင်း မှာထည့်သိမ်းခဲ့တာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ စန္ဒာပြန်လာမှသာ သူမ ကိုရင်ခုန်စေသည့် အချောင်း ကြီး ကို ပြန်မြင်တွေ့ရပေတော့မည်။ စိတ်ထဲ တခုခုလိုနေသလို

ခံစားရသည့်အတွက် ရေချိုးခါနီး စိတ်ဖြေတော့ တော်တော် နှင့် ကျေနပ်မှုမရ။ အဲဒါကြီးကို လောလောလတ်လတ် မြင်တွေ့ခဲ့ရပြီ ဆိုရင်စိတ်ကပိုပြီး တက်တက် ကြွကြွ ရှိသည်။ အခုတော့စိတ်အားကလျော့နေလို့ အစေ့ ကို ပူလောင်ကျိန်းစပ် လာသည်အထိ ပွတ်ရသည်။ ပြီး တော့ လည်း အရမ်းပင် ပန်းရသည်။ ရေချိုးပြီး ထွက်လာသည့်တိုင် ပေါင်ကြား

ထဲက တမျိုးကြီး ဖြစ်နေ၏။

စိတ်မရွှင်လို့ အပြင်တောင် မထွက်ချင်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်အေးစိန် နှင့် စျေးကိုသွားဖို့ ရှိတာကြောင့် အိမ်ဖေါ်ကလေး မ တယောက် ကိုခေါ်ပြီး ကားနှင့် ထွက်ခဲ့ရသည်။

အပြင်ရောက်တော့မှ စိတ်က ကြည်ကြည်လင်လင်ပြန်ဖြစ်လာ သည်။ အပြင်သိပ် ထွက်လေ့ ထွက်ထ မရှိသူလည်း ဖြစ်လို့ မြင်သမျှက စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းဆန်းနေသည်။

 ဒေါ် အေးစိန် နှင့် ကောင်မလေး ကိုစျေးမှာ ချပေးခဲ့ပြီးနောက် တနာရီလောက်နေရင် ပြန်လာမည်ဟု ပြောပြီး မရောက် တာကြာသည့် သူငယ်ချင်း တယောက်အိမ်ဖက်ကို

 မောင်းလာခဲ့၏။  

သူငယ်ချင်းနေသည့် တိုက်ခန်းက စျေးနှင့် သိပ်မဝေးပါ။ ငါးမိနစ်လောက်ပဲ မောင်းရသည်။ လမ်းဘေးမှာကားရပ် ပြီး လှေခါးထစ်တွေ တက်ရင်းနှင့် စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်ပြီးနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နောက်ကနှစ်ထစ်သုံးထစ် အကွာ မှာ ကောင်လေးတယောက်ပါလာသည်။ အသက်နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက်တော့ရှိမည်။ လှေခါးတက်နေ သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်

၏ နောက်ပိုင်း အလှကို နောက်ကနေ အားပါးတရကြည့်ပြီး လိုက်လာမှန်းသိသာသည်။ လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာ လွှဲသွား၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ဘယ်လိုဆက်တက်ရမှန်း

မသိတော့ပါ။ ဒေါ်နုနု ရှိန် ရပ် နေတော့ ကောင်လေး ကလည်းရပ်နေသည်။ “ငါ့ သားလောက်ရှိတာပဲ” ဟု စိတ်ကို တင်းပြီး ဆက်တက်ခဲ့ရ သည်။ ကိုယ်တော်လေး ကလည်း

အရောင်လက်နေသည့် မျက်လုံးတွေ နှင့် ကပ်ပါလာ၏။ ခြေလှမ်းလိုက်လို့ တင်ပါးက တုန်ခါသွားတိုင်း ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်ရသည်။

ကံကောင်းထောက်မ စွာဖြင့် သူငယ်ချင်းနေသည့် သုံးလွှာက အရင်ရောက်သည်။ ကျေးဇူးရှင်လေး ကတော့ ဆက် တက်ရမည် ထင်သည်။ ဒါတောင်မှ အခန်းဝမှာ ရပ်နေသည့်

 ဒေါ်နုနုရှိန် နားက ဖြတ်သွားရင်း “မမ က အ ရမ်းလှတာပဲဗျာ” ဟုလုပ်သွားသေးသည်။ အရွယ်တင်နုပျိုသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကို သူ့ထက် အလွန်ဆုံးငါးနှစ်လောက် ပဲ ကြီးမည့် မမကြီး

အရွယ်လို့ ထင်နေပုံရသည်။ မကြားသလို လုပ်ပြီး လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို နှိပ်လိုက်သည်။ ကောင်လေး က လှည့်ကြည့် လှည့် ကြည့် နှင့် လုပ်ရင်းဆက်တက်သွားပါသည်။

“ဟာ ကြာလိုက်တာ …ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

အထဲက အသံလည်း မကြားရဘဲ တံခါးလည်း လာမဖွင့်သဖြင့် ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်တကြိမ်ထပ်နှိပ်လိုက်သည်။ ဒါ လည်း တုန့်ပြန်သံ မကြားရ။ လူမရှိတာလည်း မဖြစ်နိုင် တံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်မထား။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ သူ ငယ်ချင်းက ခါတိုင်းဆို အိမ်မြဲတတ်သူဖြစ်သည်။ စိတ်မရှည်တော့ သဖြင့် အိတ်ထဲက ဖုန်းထုတ်ပြီး သူငယ်ချင်း ဟန်းဖုန်း ကို

လှမ်းခေါ်လိုက်မိသည်။ ဒါကို လည်းတော်တော် နှင့် မကိုင်ပါ။ အကြာကြီး ခေါ်ပြီးမှ ထူးသံကြားရ သည်။

“ဘာလဲ နုနုရဲ့”

မောပန်း နွမ်းနယ်နေပုံရသည့် တဖက်က အသံကို ဒေါ်နုနုရှိန် သတိမထားလိုက်မိပါ။    

“ဘာလဲ ဆိုတော့ ငါ နင့်တံခါး ဝမှာ ရောက်နေတာပေါ့ ဟဲ့”      

“အာ …ဘဲလ် တီးတာ နင်လား”    

“ဟုတ်တယ်”      

“ဒါဆို လာပြီ၊ လာပြီ”  

ဖုန်း ကျမသွားခင်လေးတွင် “ကို ခန ဖယ်ဦး” ဟုပြောသံကြားလိုက်ရသည်။ လာပြီ ဆိုသော်လည်း တော်တော် နှင့် မလာ။ ခန ကြာမှ တံခါးပွင့် သွားသည်။ ရှုပ်ပွနေသော

ဆံပင်တွေ၊ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာ နှင့် တီရှပ်ပွ ကြီးကို ကပိုကရို ဝတ်ထားသည့် သူငယ်ချင်းမ ကို စိတ်မသက်သာစွာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည့်ရတာ အိပ်ပျော် နေရာက

ထလာပုံရသည်။ ဒီ သူငယ်ချင်းမ က အပျိုကြီး အဖြစ်ကျန်နေခဲ့သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်မှ အပ အိမ်ထောင်ကျ သွားသူတွေထဲမှာ နောက်ဆုံးမှ အိမ်ထောင်ပြုသူဖြစ်သည်။ အိမ်က

မိဖတွေသဘောတူပေးစားသည့် သူနှင့် ယူ လိုက်သည်မှာ လေးငါး ခြောက်နှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည်ဟု ထင်သည်။ အိမ်ထောင် မပြုခင်အထိ အပျိုကြီးချင်း တော်တော် လေး

တွဲဖြစ်ခဲ့သည်။

“နင် အိပ်နေတာလား”                                                                                                                    

 “အေး ..ဟုတ်တယ်”  

“ဒါဆို ငါ့ကြောင့် နင် အိပ်ရေး ပျက်သွားပြီပေါ့”

“ရပါတယ် ဟာ၊ နင် နဲ့က တခါတလေမှ တွေ့ကြတဲ့ ဥစ္စာ”

စကားပြောရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နှာခေါင်းထဲမှာ အနံ့ တခုကိုရသည်။ ထိုအနံ့က ထူးခြားသည်။ ဒါ့ အပြင်ဘာနံ့ဆိုတာ လည်း သိနေ၏။ မိန်းမ အင်္ဂ ါက ထွက်သည့် အရည်နံ့၊ အရင်က

ဆို ဒီ အနံ့ ကို သိမှာ မဟုတ် အခုတော့  ဒေါ်နု နုရှိန် နှာခေါင်းက ကောင်းကောင်းသိနေပါသည်။

 “နင့်ယောက်ျားကော”  

 “အိပ်နေတယ်လေ”

“ဒါဆို ငါ အချိန်ကောင်းကြီး ရောက်လာတာပေါ့ ဆောရီးဟယ်”  

“အောင်မာ အပျိုကြီးက ဒါတွေတတ်နေတယ်ပေါ့၊ ကိုရေ …. လာပါဦး ….နုနု ကမေးနေတယ်”

အတွင်းဖက် ခန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ သူမ၏ ယောက်ျားထွက်လာ၏။ သူကလည်း အိပ်မှုန်စုံမွှား ဖြင့် ကပို ကရို ရှိသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ထင်လို့လား မသိပါ သူ့ ပုဆိုးက

 ပေါင်ခွဆုံတွင် ဖေါင်းနေ၏။ သို့သော်လည်း ဒေါ် နုနုရှိန် ကိုမြင်လိုက်ရသည့် အခါ ရီဝေနေသည့် မျက်လုံးတွေ တောက်ပသွားကြသည်။ အမှန်တော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို မဟုတ်

 ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သည့် ခြေတံတွေလို့ ဆိုရမည်။ သူငယ်ချင်း နှင့် စကားပြောနေတာဆိုတော့  ခြေချိတ် ထိုင်လိုက် သည့် ထမိန်စကပ် အကွဲကြား ကနေ အပြင်ကို ထွက်နေသည့် ခြေသလုံး နှင့် ပေါင်တဝက်ကို  အထူးတလည် မဖုံး ဖိပဲ နေခဲ့သည်။ ခုတော့ ဘသားချော မျက်လုံးတွေ အရောင်လက်သွားလို့ မသိမသာလေး အထိုင်ပြင်ရင်း

ဖုံး လိုက်ရ၏။

ဒေါ်နုနုရှိန်၏ သူငယ်ချင်း ကတော့ ခင်ပွန်းသည်ကို တပ်မက်ရီဝေသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်နေသည်လို့ ထင်မိ သည် ။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကို ယောက်ျားက ဘယ်လိုကြည့်နေတယ်

ဆိုတာကို မသိရှာပေ။ ရနေသည့် အနံ့ နှင့် သူငယ်ချင်း၏ အမူအရာကြောင့် စောစောက သူတို့ ချစ်တင်းနှောနေကြသည် ဆိုသည့် အထင်ပို ပြီးခိုင်မာသွား ရသည်။

ယောက်ျားတွေက ဒီလိုပဲထင်သည်။ ခုနကောင်လေးကတော့ ငယ်သေးသည့် အပြင် ဒေါ်နုနုရှိန် ဘယ်သူဘယ်ဝါ မှန်း မသိလို့ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှမနေသော်လည်း ဇနီးသည်၏

သူငယ်ချင်းမှန်း သိသိနှင့် တပ်မက်သည့် အရိပ်အ ယောင်ပြတာကတော့ လွန်သည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ သူငယ်ချင်းလည်း အပျိုဘဝက လှသင့်သ လောက်လှပါသည်။

အခုလည်း ကလေးမမွေးသေးသည့် အတွက် အလှအပတွေ ကျန်နေဆဲဖြစ်ပါသည်။ ဒါတောင်မှ မိန်းမ ကိုဘေးမှာထားပြီး သူငယ်ချင်းကို ကြည့်ချင်သည့် ယောက်ျားကို ဒေါ်နုနုရှိန်

နားမလည်ပါ။ အိမ် ထောင်မပြုတာ ကောင်း၏ ဟုပင် အတွေးဝင်မိသည်။

သူငယ်ချင်းမ က နောက်ဖေးမှာ အအေး သွားဖျော်နေချိန် တွင်ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ ပေါင်တွေ၊ တင်နှင့်ရင်တွေ ကို စေ့ စေ့ စပ်စပ် မသိမသာကြည့်နေတာကို လည်းထပ်မံတွေ့ရသည်။

 ဒေါ်နုနုရှိန် ထင်သည့် အတိုင်းဆိုလျှင် သူမ ရောက်လာချိန်မှာ သူတို့လင်မယား နှစ်ယောက် ကာမဆက်ဆံနေကြတာဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုရမ္မက်တွေ မသေ သေး လို့ပဲ လှပ

သည့်ဒေါ်နုနုရှိန် ကို ပစ်မှားနေတာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု တွေးမိသော အခါ လာချပေးသည့် အအေး ကို ကမန်းကတန်းသောက်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် ထိုင်ရာက ထလိုက်သည်။

“ဟဲ့ နင်ကလဲ လာတုန်းကလာ ပြီး ပြန်ချင်တော့လည်း ချက်ချင်း”    

 “ဒေါ်အေးစိန် တို့ကို စျေးမှာထားခဲ့တယ်၊ ပြန်ကြိုရဦးမယ်၊ နင်နဲ့ မတွေ့တာကြာလို့ ပတ်လာတာ”  

 “အော် …ဒါဆို လဲ နောက် ကို အေးအေး ဆေးဆေး တရက်လာဦး”    

 “အေးအေး”          

တံခါးဝ အထိ လိုက်ပို့သည့် သူငယ်ချင်းကို ကပ်ပြီးခပ်တိုးတိုးမေးမိသည်။  

“အခုန နင်တို့ ဟိုဒင်းလုပ်နေကြတာမဟုတ်လား”  

 “နုနု၊ အပျိုကြီးက အပျိုကြီးလိုနေ၊ ပေါက်ကရမပြောနဲ့”

 “အချင်းချင်း ပဲ ဟာ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ အမှန်အတိုင်း ပြော”

“ဒီအပျိုကြီးတော့ ဒီနေ့ ဘာဖြစ်လာတယ်မသိဘူး၊ သွားသွား”    

 “သွားမယ်၊ သွားမယ်၊ နင်တို့ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်လို့ရအောင် ငါက ပြန်ပေးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန်းထဲမှာ ငါကြား လိုက်ပါတယ်၊ ကို …ခန ဖယ်ဦးတဲ့ ..ဟဲ ဟဲ”

ရဲရဲ နီသွားသည့် သူငယ်ချင်းမျက်နှာက ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ထင်မြင်ချက်မှန်ကန်ကြောင်း ဖေါ်ပြနေသည်။ အလိုက်တသိ စောပြီး ထွက်လာခဲ့ရ၍ စျေးမှာ ဒေါ်အေးစိန်ကို နာရီ

ဝက်လောက် ကားထဲမှာထိုင်စောင့်လိုက်ရသည်။ ပအခု လောက် ဆိုရင်သူငယ်ချင်း လင်မယားအိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး ချစ်ပွဲဝင်နေကြလောက်ပြီဟု တွေးမိသည့်အခါ

 ဒေါ်နုနုရှိန်၏ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာသည်။ သူမ ကတယောက်ထဲ ကားထဲမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရချိန် တွင် သူ ငယ်ချင်းကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ လောကစည်းစိမ်

ယူနေလိမ့်မည် ဟုလည်းမလိုတမာတွေးနေမိသည်။ ဒေါ် အေး စိန် ကလည်း တပတ်တခါလောက်မှ လိုတာစုဝယ်ရတာ ဖြစ်လို့ တော်တော်နှင့် မလာပါ။

လွတ်လတ်သော၊ လှ ပ ပြီး ရဲတင်းစွာဝတ်စားဆင်ယင်ထားကြသော မိန်းမငယ်လေးတွေ ဒေါ်နုနုရှိန် ကားဘေး ကနေ ဖြတ်ပြီးသွားလာနေ ကြသည်။ တချို့ကတယောက်ထဲ၊

တချို့ကချစ်သူကောင်လေး နှင့် တချို့ကျတော့ လည်း အပေါင်းအဖေါ်တွေ နှင့်။ သူတို့ထဲမှာ ဒေါ်နုနုရှိန် သူတို့ အရွယ်က ယောင်လို့တောင် စိတ်ထဲမရောက် တော့ သည့် လိင်မှုကိစ္စကို တွေ့ကြုံ ကျော်ဖြတ်ဖူးသူတွေ လည်းပါလိမ့်မည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် လို ကိုယ့်ဖာသာ  အာသာ ဖြေဖျောက်သည့် မိန်းက လေး တွေလဲရှိနိုင်သည်။ စန္ဒာ့လို မိန်းကလေး

 တွေလဲ ပါနိုင်သည်။

ကိုယ့်အတွေး နှင့် ကိုယ်ရှက်ပြုံး ပြုံးနေမိစဉ် ဒေါ်အေးစိန်ပြန် ရောက်လာသည်။ ဝယ်လာသည့် ပစ္စည်းတွေကို နောက်ခန်းမှာ အိမ်ဖေါ်မလေး နှင့် အတူနေရာချပြီး ဒေါ်နုနုရှိန်

 ဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်၏။  

 “နုနု စောင့်နေတာကြာပြီလား”    

 “နာရီဝက်လောက်တော့ ရှိပြီ”      

 “တို့လဲ နုနုကြာဦးမှာ ဆိုပြီး အေးအေးဆေးဆေး လုပ်နေတာ”

“အော် …ရပါတယ်”  

စျေးကနေ ပြန်ရောက်လာသည့် အခါ အိမ်မှာ ပြဿနာတခုက စောင့်ကြိုနေသည်။ ခြံအလုပ်သမား ကိုလှရွှေက ရေတင်စက် အလုပ်မလုပ်ကြောင်း သတင်းပို့သည်။ ရေလက်ကျန်

လည်း နည်းနေပြီဟု ဆို၏။ ရေက အရေးကြီး သည်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ရှင် မလုပ်တတ်ဘူးလား”    

“မလုပ်တတ်ဘူး ဆရာမ၊ ရပ်ကွက်ထဲမှာ တော့ ပြင်တတ်တဲ့ လူရှိတယ်၊ ဆရာမ မလာသေးလို့ စောင့်နေတာ”    

“ဒါဆိုလဲ သွားခေါ်လေ၊ ကားနဲ့ လိုက်ပို့ ရမလား”

 “သိပ်မဝေးဘူး ဆရာမ၊ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်မယ်”  

ခနကြာတော့ ကိုလှရွှေနှင့် အတူ ကုလားလေး နှစ်ယောက်ပါလာပြီး ရေစက်ကို ကလိကြသည်။ အဆောင်သူတွေ ပြန်လာရင် ရေမရှိမှာ စိုးရိမ်လို့ ဒေါ်နုနု ရှိန်လည်း သူတို့နားမှာပဲ အခြေအနေ စောင့်ကြည့်နေသည်။ ညနေ သုံး နာရီ လောက်မှ ပြန်ကောင်းသွားသည်။ ကျသင့်ငွေကို ရှင်းပေးကာ ကိုလှရွှေ ကို ရေအပြည့်တင်ထားဖို့ပြောပြီး ထမင်းစားဖို့ ဝင်လာခဲ့

သည်။ ထမင်းစားခန်း အဝတွင် တောင်းကြီးတလုံး နှင့် နေ့လည်က ဝယ်လာသည့် ဟင်း သီး ဟင်းရွက်တွေ ထည့်ထားသည်။ အပေါ်ဆုံးမှာက ခရမ်းသီးတွေ အများကြီးတွေ့ရသည်။

“ဟင် ဒေါ်အေးစိန် ခရမ်းသီးတွေကလဲ”

 “တန်လို့ ဝယ်လာတာ နုနုရဲ့၊ အများကြီးရတယ်၊ အလုံးသေးတော့ ချဉ်ရည်ဟင်း ချက်ရအောင်ဝယ်လာတာ”  

 “အော် …အင်း ..အင်း”

ဒေါ်နုနုရှိန် ထမင်းစားနေစဉ် ဒေါ်အေးစိန်က ခရမ်းသီးတွေ သိမ်းခိုင်းနေသံကြားရသည်။    

“ပြီးရင် သိမ်းလိုက်မယ် ကြီးစိ်န်၊ အခုလက် မအားသေးလို့”  

 “အေးအေး … အဆောင်ထဲက ဟာမ တွေပြန်မလာခင်သိမ်းနော်၊ တော်ကြာတယောက် တလုံးဝင်ဆွဲသွားလို့ ဟင်းချက်စရာ မကျန်ပဲနေမယ်”  

 “ကြီးစိန် ကလဲ၊ နောက်နေ့ကျတော့ ရေဆေးပြီးချက်လဲ ရပါတယ်”

“အဲဒီ ခရမ်းသီးဟင်း ညည်းပဲစား”    

“ကြီးစိန်ကလဲ ဒီလောက်သေးတဲ့ ခရမ်းသီးတွေ ကို မမ တွေကယူမလား”

မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ရယ်သံတွေ ဆူညံသွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ထမင်းသီးသလိုလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါအများ အတွက်ရယ်စရာ ပျက်လုံးတခုဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နေမည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ ပြုံးတောင်မပြုံးချင်သလိုပင်။ အဆာ လွန်လို့ သိပ်ပြီးစားမဝင်သည့် ထမင်းကို မြန်မြန်လက်စသတ်ပြီး ပြန်အထွက်တွင် အခန်းဝက တောင်းကို လှည့် ကြည့် မိပြန်သည်။

 တောင်းနှုတ်ခမ်းစမ်နားမှ ခရမ်းသီး တလုံးက ဒေါ်နုနုရှိန် အာရုံကိုဆွဲဆောင်လိုက်၏။ ကောင် မလေး တွေပြောသလိုပင် ခရမ်းသီးတွေက မြင်နေကျထက်သေးသော်လည်း အဲဒီ

တလုံးက ထူးထူးခြားခြား လှပ နေသည်လို့ ထင်လိုက်မိသည်။    

အရှည်က ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တထွာ နီးနီးခန့် နှင့် တခြားအလုံးတွေလို ကွေ့ကောက်မနေပဲ ဖြောင့်စင်းနေသည်။ အဖျားဖက်ဆီမှာ ကားသယောက်နှင့် အညှာတံဖက်ဆီသို့

 ပြေပြေလေး သွယ်ဆင်းသွား၏။ အရောင်ကလည်း တောက်ပစို လက်နေသည်။ အညှာတံက ညှိုးမနေဘဲ လတ်ဆတ်စိမ်းလန်းလို့နေ၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ် ကြည့်

လိုက်ပြီး ဘယ်သူမှရှိမနေတာကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ ထိုခရမ်းသီးတောင့် လေးကို ဆတ်ကနဲ ကောက် ယူ လိုက်ပြီး လက်ထဲမှာ ရှိသည့်လက်ကိုင်ပဝါလေး နှင့်လုံး၍ကိုင်ကာ

ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးခဲ့၏။ ဘာကြောင့် ဒီ ခရမ်းသီးကို ကောက်ယူလာမိသည်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းနားမလည်ပါ။

အခန်းထဲ ရောက်တော့ မှန်တင်ခုံပေါ် မှာတင်ထားလိုက်မိသည်။ တလုံးတလေ ပျောက်တာလောက်ကိုတော့ ဒေါ် အေးစိန် သတိထားမိမှာ မဟုတ်လို့လည်း ထင်မိပါသည်။

အိပ်ယာမှာ ခနလှဲမည်လုပ်ပြီးမှ အပြင်ကပြန်လာသည့် အဝတ် အစားတွေ မလဲရသေးတာကို သတိရသည်။ အကျ ႌကို ချွတ်လိုက်ပြီး တီရှပ်ပွပွ တထည်ကောက်စွပ်လိုက် သည်။ ရေချိုးဖို့တော့ စောသေးသည်ဟု ထင်သည်။ ထမိန်စကပ်ကို ချွတ်ရင်း မှန်တင်ခုံပေါ်က ခရမ်းသီးလေးဆီ မျက်လုံးက ရောက်သွားသည်။ ယူလာပြီးမှတော့ ပြန်ထား

လို့လည်း မဖြစ်တော့ပေ။ အောက်ခံပင်တီကို ချွတ် လိုက်သောအခါ စိမ်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ပင်တီလေး၏ ခွနားမှာ စိုနေတာကို မြင်ရသည်။ အမှတ်မထင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို

လက်နှင့် ပြန်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ အရည်တွေ နှင့် ချွဲကျိနေသည်။

အိပ်ခန်း တံခါး ကို သေသေချာချာ ပိတ်ထားသလားဟု လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကိုကားပြီး ထိုင်ချလိုက် သည်။ ပြီးတော့ တီရှပ်နှင့် ဘရာစီယာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး

လုပ်ငန်းစတော့၏။ အစေ့လေးကို လက်မနှင့် ကစား ရင်း တွင်းဝလေးကို လက်ခလယ်နှင့် အသာအယာရစ်နေမိ၏။ အထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ အကြိမ်ကြိမ်စိတ်ကူးကြည့်ခဲ့ သော်

လည်း အခုထိ စိတ်မရဲသေးပါ။

“အား…. အင်း ….အင့် ”

အရှိန်ရလာသည့် အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် လက်ချောင်းတွေ စိုရွှဲလာသည်။ ရင်ထဲ တဖိုဖို တလှပ်လှပ် နှင့် အရသာကို ခံ စားရင်း မှန်တင်ခုံပေါ်က ခရမ်းသီးကို မြင်လိုက်ရသည့် အခါ လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် ငိုင်ငိုင်လေး ဖြစ်သွားသည်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက ခရမ်းသီးပုံပြင်တွေ ကြားခဲ့ရဖူးသည်။ အဆောင်နည်းပြ ဆရာမ ဘဝတုန်းက လည်း ခင်သူမင်သူတွေက ပြောကြ နောက်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုယ်တိုင်မကြုံကြိုက်ခဲ့ပါ။ အဆောင် နောက်ဖက်မှာ ကျောင်းသူတွေက ခရမ်းသီးတွေ ပစ်ထားသည်ဆိုလို့

အဆောင်မှုး နှင့် အတူသွားကြည့်ဖူးသည်။ ခရမ်းသီး နှင့် တူတာဆိုလို့ ငှက်ပျောခွံပဲ တွေ့ခဲ့ရသည်။

မှန်တင်ခုံပေါ်က ခရမ်းသီးကို ကောက်ယူပြီးထောင်ကြည့်လိုက်မိ၏။ လက်နှင့် သပ်ကြည့်ကြာ ချောမွတ်ပြီးအေးမြ နေ၏။ စန္ဒာ့ အခန်းထဲက ဟာကြီးလို ပျင်းတွဲတွဲ မနေပါ။ အရွယ်

အစားက လည်း စန္ဒာ့ဟာကြီး၏ တဝက်လောက် ပဲ ရှိသည်။ ဒီ ခရမ်းသီး နှင့် စမ်းသပ်ချင်စိတ်တွေ တားမနိုင်ဆီးမရ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။ အညှာဖက်ကနေ ကိုင်ပြီး ပေါင်ကြား

ကို ရွယ်ကြည့်မိသည်။ ဒီတော့မှ အသီးအနှံတွေ ကို ပိုးသတ်ဆေးဖျန်းတတ်တာကို သတိရပြီး ကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ မှတဖန်ကောက်ယူနမ်းကြည့်မိသည်။

ထူးထူး ခြားခြား အနံ့တော့မရပါ။ ခရမ်းသီး နံ့သာရ၏။

“ရေဆေးရင် ရတာပဲ”  

ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည့် စိတ်ကူးကို ချက်ချင်း အကောင်အထည်ဖေါ်ပစ်လိုက်သည်။ ရေဘုံဘိုင်ခေါင်းကို အဆုံး အထိ ဖွင့်ချလိုက်ပြီးနောက် ဆပ်ပြာအထပ်ထပ် တိုက်ကာ ရေဒလဟောဖြင့် ပြောင်နေအောင်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်သန့်သန့် ဖြင့်သုတ်လိုက်သည့် အခါ ခရမ်းသီးက ပိုပြီးအရောင်လက်လာသည်။

ခရမ်းရောင်စိုစို က အလင်းရောင်တွင် ဝင်းအိနေ၏။

တကယ် ထိုးသွင်းတော့မည် ဆိုတော့လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ချီတုံ ချတုံဖြစ်နေပြန်သည်။ မရဲတရဲစိတ်ဖြင့် အကွဲ ကြောင်း တလျှောက်ခရမ်းသီး ထိပ်နှင့် အစုန်အဆန်ပွတ်ပေး

 နေမိသည်။ အစေ့လေးကို လည်းလက်နှင့် ဆွဆွ ပြီး ကစားပေးလိုက်သည့် အခါ အရည်တွေ ပြန်စိမ့်လာတာနှင့် အမျှ အထဲကိုထိုးသွင်းချင်စိတ်တွေက ပိုလို့များ လာသည်။

ထို့ကြောင့် အဝလေးမှာ တေ့ပြီးဖိကြည့်လိုက်သည်။ ကျဉ်းမြောင်းသည့် အပျိုစင်ကြွက်သားတွေက ခရမ်းသီးခပ်သေးသေး ကိုတောင်တင်းပြီးခံထားကြ ၏။ ပေါင်ကို အစွမ်း

ကုန်ဖြဲပြီး ဖိလိုက်မှ အဝနားတွင် နစ်သည် ဆိုရုံလေး နစ်သွားသည်။ အဝ ဆီမှအေးစက်စက် အထိအတွေက တကိုယ်လုံးဆီသို့ ပျံ့နှံ့သွားပြီး ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေ တုန်

လာသည်။ ဝုန်းဒိုင်း ကျဲနေသည့်ရင်ခုန်သံကြောင့် ရင်ဘတ်တခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားတော့ မလိုခံစား နေရ၏။

“အား”

စိတ် ကိုတင်းပြီး ဖိချလိုက် ရာ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ဘေးကိုပြဲသွားပြီး လက်မဝက်လောက်တော့ ဝင်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ အရမ်းတော့ မနာပါ အဝမှာ အေးစက်စက်နှင့်

တစ်ဆို့ကြီးခံစားနေရတာ တခုပဲရှိသည်။ သိပ်မနာ သည့် အတွက် အားတက်လာပြီး ဖိချလိုက်ပြန်ရာ ဆက်မဝင်တော့ဘဲ တန့်နေသည်။ တနေရာရာမှာ ထောက် နေ သလို

ခံစားရသည်။ ခရမ်းသီးကို ကြမ်းပြင်နှင့် မျဉ်းပြိုင် အနေအထားလောက်မှာ ထားပြီးထိုးသွင်းလိုက်မှ နောက် ထပ် တလက်မလောက် ထပ်ဝင်သွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်ထဲတွင်

ဘယ်လိုဖေါ်ပြရမှန်း၊ နားလည်ရမှန်း မသိသည့် ခံစားချက်တခုက လှိုက်၍လှိုက်၍ တက်လာသည်။  

“အီး … အင်း ..အင်း”

ကျဉ်းမြောင်းသည့် အပေါက်လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းရတာဖြစ်လို့ နာတော့နာသည်။ တွင်းဝက ကြွက်သားတွေ သ ရေပင် ကို ဆွဲဆန့်လိုက်သလို တင်းသွားတာကို သိသည်။

အတွင်းဖက်ကတော့ နာတယ်လို့ လည်းပြောလို့ မရ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိပါ။ ရေဆေးထားလို့ အေးစက်စက်ဖြစ်နေသည့် ခရမ်းသီးက အတွင်းဖက်နံရံတွေပေါ်က နု နယ်သည့်

အသားလေးတွေကို ဖိထား၏။ မထူးတော့သည့် တူတူ လက်ကိုင်သည့်နေရာလေးလောက်ပဲ ချန်ထား ပြီး ထိုးထည့်လိုက်၏။

“အောင်မယ်လေး တော့”

ဒေါ်နုနုရှိန် ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည့် အတွက် မွေ့ရာကို လက်နှစ်ဖက် နှင့် ထောက်ထားလိုက်ရသည်။ ဒီ လောက်ကလေး နှင့် အဆာင်ကို တပတ်ပတ်ပြီးပြေးလိုက်ရသလို

 မောနေသည်။ ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထား မှ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြန်ကြည့်လိုက်သောအခါ ခရမ်းသီးက တလုံးလုံး နီးပါး အတွင်းထဲသို့ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အစိမ်းရောင်

ညှာတံကောက်ကောက်ကလေး ကအပြင်ကို တိုးထွက်နေ၏။ ထိုမြင်ကွင်း ကို ကြည့်ရင်း ငါဘာတွေ လုပ်နေသလဲဟု အပူတပြင်းတွေးနေမိသည်။ တုန်ရီနေသည့် လက်ဖြင့်

ညှာတံကနေ ပြန် ဆွဲ ယူလိုက်သောအခါ တရွေ့ရွေ့ ထွက်လာနေသည့် အထိအတွေ့ ကဒေါ်နုနုရှိန်ကို ဖမ်းစားလိုက်သဖြင့် တဝက် လောက် အပြင်ကို ထွက်လာသည့်

အခါပြန်ထိုးသွင်းလိုက်မိသည်။

“အား …အင်း …အ”

တချက်ကနေ နှစ်ချက်၊ နှစ်ချက်ကနေ သုံးချက်၊ သုံးချက်ကနေ လေးချက်။ ဒေါ်နုနုရှိန် အသိစိတ်တွေပျောက် သွားသည်။ ခရမ်းသီးကို  လွတ်ထွက်မသွားစေရန် ကျစ်ကျစ်ပါ

 အောင်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘယ်နှစ်ကြိမ် အထုတ်အသွင်း လုပ်နေမိသည်ကို လည်းမမှတ်မိတော့ပါ။ ရင်ထဲမှာ မချိမဆန့်ဖြစ်လောက်အောင် လောက်မြိုက်နေသည့်မီးကို ခရမ်းသီး

 နှင့် အားပါးတရ ငြိမ်းသတ်နေမိ၏။ စစ လုပ်ချင်းမှာ ကျပ်ကျပ်တည်းတည်း ရှိလို့ အားစိုက်ရသော်လည်း နောက် ပိုင်း အတွင်းကနေ အရည်တွေ အချွဲတွေ ထွက်လာသည့်

အခါ လှုပ်ရှားရတာ သွက်လက်မြန်ဆန်လာ၏။ ခေါင်းကိုမော့၊ မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အာရုံတွေ အလုံးစုံက ခရမ်းသီး နှင့် သူထိုးမွှေနေသည့် အ တွင်း

သားတွေအပေါ်မှာပဲ ရှိသည်။ တခါတရံ တွင် အားနေသည့်လက်နှင့် အစေ့လေးကိုပါ တပြိုင်နက်ထဲ ပွတ် ချေပေးမိသည်။ ဒီလိုလုပ်ရသည်က ပိုပြီး ဖီလင်ရှိကြောင်းလဲ

သိလာ၏။

“အား .. အီး …အင်း …”    

လှိုက် လှိုက်လှဲလှဲ ရှိလွန်းသည့် ခံစားချက်ကြောင့် ပါးစပ်က ဘာတွေဘယ်လိုရေရွတ်မြည်တမ်းနေမိသည်ကို လည်း သတိမထားမိတော့ပါ။ တယောက်ထဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဗြောင်းဆန်အောင် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေမိသည်။ ခံ စားချက်၏ အဆုံးစွန်ဆုံး သို့ရောက်ရှိသွား ချိန်မှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် တကိုယ်လုံးကျဉ်တက်သွားသည်။

တဟီးဟီး နှင့် ညည်းရင်း တွန့်လိမ်နေမိ၏။ ပြီးတော့ ခရမ်းသီးကိုတောင် ပြန်မထုတ်နိုင်တော့ဘဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ တစောင်း ကွေးကွေးလေး မှိန်းနေမိသည်။ ချွေးတွေ

လည်းရွှဲရွှဲ စိုနေ၏။ မောလည်း အရမ်းမောနေသည်။ လူကမလှုပ် နိုင်သော်လည်း ရင်ထဲမှာတော့ ယောက်ယက်ခပ်နေသည်။ အရာအားလုံးတည်ငြိမ် ဖို့ အကြာကြီး

မှိန်းနေလိုက် ရ၏။  

“နုနု ရေ ….နုနု”

ဒေါ်နုနုရှိန် သိပ်ကြာကြာတော့ မမှိန်းလိုက်ရပါ။ တံခါးထုသံ နှင့် အတူ အပြင်ကနေ ဒေါ်အေးစိန်ခေါ်နေသံကြား လိုက် ရ၍ လူးလဲထလိုက်ရသည်။

 “ဘာလဲ ဒေါ်အေးစိန်”

ချွတ်ချထားသည့် ထမိန်ကို ကမန်းကတန်း ပြန်ကောက်စွပ်ရင်း မေးမိသည်။

“ဖုန်းလာနေလို့ ”  

ထမိန် ကို ခပ်မြန်မြန်ရင်လျားလိုက်ပြီး တံခါးဆီကို အသွားတွင် လမ်းလျှောက်ရတာ တမျိုးကြီးဖြစ်နေတော့မှ ခရမ်း သီး ပြန်မထုတ်ရသေးတာ သတိရမိသည်။ ပြုတ် မကျအောင်

လက်နှင့် အောက်ကနေပင့် ထားရင်း တံ ခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်အေးစိန်က ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ဟန်းဖုန်းလေး ထိုးပေးသည်။

“မမ စိတ်များပြီး ထမင်းစားခန်းမှာ ထားခဲ့တယ်လေ”

ထမိန်ရင်လျား နှင့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ရင်းပြောသည်။

“ရေချိုး မလို့ လေ”    

အလွယ်ကူဆုံး ဆင်ခြေကိုပေးပြီး ဖုန်းကို လှမ်းယူလိုက် ၏။ နံပါတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်းက သွားလည် ခဲ့ သည့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေသည်။

 “ချသွားပြီ၊ နုနု ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ဖုန်းကျန် ခဲ့တာဆိုတော့၊ ခနနေ ပြန်ခေါ်မယ်တဲ့၊ ထမိန်ကလဲ စောက်ထိုးကြီး နုနု ရယ်”

“အော် …ရေချိုး မလို့လုပ်နေတုန်း ဒေါ်အေးစိန်က တံခါးထုတော့ မြန်မြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ရတာပေါ့”

ဒေါ်အေးစိန် ကိုပြောနေစဉ် ဖုန်းက ပြန်မြည်လာသည်။

“ဖုန်းပြောလိုက်ဦး မယ်ဒေါ်အေး စိန်လဲ သွားတော့”  

တံခါးကို ချက်ပြန်ထိုးလိုက်ပြီး ထူးလိုက်သည်။  ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ထားတာကိုတော့ ဒေါ်အေးစိန် ဘာမှမေး မသွားပါ။ လက်ဖယ်လိုက်တော့လည်း ပြုတ်မကျပါ။ အတွင်း

ကကြွက်သားတွေက ခရမ်းသီးကို ကြပ်နေအောင် ညှစ်ထားကြသည်။

 “ပြော ….သူငယ်ချင်း၊ ဘာစိတ်ကူးပေါက်တုန်း”  

“နင်က ချက်ချင်းကြီး ပြန်သွားတော့ ငါ့ ကိုများ တခုခု စိတ်ဆိုးသွားတာလား တွေးမိလို့ဟေ့”

 “မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင်တို့ အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာစိုးလို့ ပြန်တာပါဆိုမှ”    

 “အပျိုကြီး မဟုတ်တာမပြောနဲ့ နော်”                                                                                                      

“ဟဲ့ … နင်ငါ့ ကိုမှန်မှန်ပြောစမ်း၊ မှန်မှန် မပြောမှ ငါတကယ် စိတ်ဆိုးမှာ”

“ဘာလဲ”  

 “ငါလာတုန်းက နင်တို့ လုပ်နေကြတာ မဟုတ်လား”

“နုနု ရှိန်၊ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ”    

“ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ ငါထင်တာ မှန်မမှန်သိချင်လို့”

“ဟုတ်တယ်ဟေ့ ၊ ဟုတ်တယ်၊ ဘာဖြစ်လဲ၊ သူက မနက်ဖြန် ခရီးသွားစရာ ရှိလို့ ၊ မသွားခင် ..တနေကုန် … နင် သဘောပေါက်တယ် မဟုတ်လား အပျိုကြီး၊ ဒီ့ ထက်

သဘောပေါက်ချင်ရင်တော့ ငါ့လိုပဲ လင်ယူလိုက်”

ဖုန်းပြောရင်း ထမိန်ကို လှန်၍ ခရမ်းသီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အားလုံး အပြင်ဖက်သို့ရောက်သွားသည့် အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် အလိုလို သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ခရမ်းသီး နှင့်

အတူပါလာသည့် အရည်တွေက ထမိန် ပေါ်သို့ တတောက်တောက်ကျ၏။    

“ကောင်မ ငြိမ်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ သက်ပြင်းချတယ်၊ ဘာလဲ လင်ယူချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီလား”  

“မဟုတ်တာတွေ လျှောက်မပြောနဲ့၊ နင်တို့ ဘာမှလုပ်လို့ မရအောင် တနေကုန် နင့်အိမ်မှာလာ ထိုင်နေလိုက်မယ်၊ ဒါနဲ့ ငါပြန်သွားတော့ရော ဆက်လုပ်ဖြစ်လား”

“လုပ်ဖြစ်တယ် ဟေ့၊ လုပ်ဖြစ်တယ်၊ အခု သူရေသွားချိုးနေတုန်းဆက်တာ ရှင်းပလား”  

 “အေးအေး၊ အဲဒါဆိုလဲ ပြန်လာရင် ထပ်လုပ်လိုက်ကြဦး ကြားလား”

ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ဒီအကြောင်း ဆက်မပြောချင်လို့ပဲလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူမ ခင်ပွန်း ပဲအနားပြန်ရောက်လာလို့ လား မသိပါ၊ သူငယ်ချင်းက တခြား အကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း အလိုက်သင့် ဆက်ပြောနေလိုက် ပါ သည်။ ဖုန်းပြောနေပေမယ့် မျက်လုံးတွေကတော့ ပေါင်ပေါ်တင်ထားမိသည့် ခရမ်းသီးကိုသာကြည့်နေမိသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx—

မသွားခင်ပြောခဲ့ သလိုပင် ညီမလေး ၏ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးပြီးချင်း စန္ဒာပြန်ရောက်လာပါသည်။ ပြန်ရောက်သည့် အကြောင်း သတင်းပို့လာရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အတွက်ဝယ်လာသည့် လက်ဆောင်တွေလည်း ပေးသည်။ အဲဒီနေ့ က စန္ဒာ အလုပ်မသွားပါ။ အဆောင်မှာပဲ နားနေသည်။ နားနေတာလဲ ဟုတ်ချင်မှဟုတ်မည် တပတ်ကျော်ကြာကင်း ကွာနေရသည့်

သူမ၏ အချောင်းကြီးနှင့် အတိုးချစိတ်ဖြေနေတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်သည် ဟု ဒေါ်နုနုရှိန် တွေးနေ မိ၏။

ဒေါ်နုနုရှိန်လည်း ခရမ်းသီး တလုံးနှင့် အဆင်ပြေနေပါသည်။ စန္ဒာ့ ဟာကြီးလောက် မကြီးမားပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် အတွက်ကတော့ အကောင်းဆုံးဖြေသိမ့်မှုပေး နိုင်ပါသည်။ လက်နှင့် အစိကိုပွတ်ပြီး ဖြေရတာထက်ပိုကောင်း သည့် ခံစားမှုကို ဒေါ်နုနုရှိန် တပ်မက်စွဲလမ်းနေရပါပြီ။ မနက်တကြိမ်၊ ညတကြိမ် မှန်မှန်လုပ်၏။ အရည်တွေ ထွက် ရလွန်းလို့ လူလည်း အားအင်ကုန်ခမ်းကာ ညောင်းချိနေသည်။ ဒီလိုဖြစ် နေတာကိုတောင်မှ လူတွေက ဘယ်လို မြင်ကြတယ် မသိ။ ဒေါ်နုနုရှိန် ခုတလော အရင်ကထက် ပိုလှလာသည်ဟု ဆိုကြ

သည်။ကိုယ့်ကိုယ်ကို မျက်နှာ တွေ ကျ၊ ဒူးတွေ ချောင်နေသည်ဟု ထင်နေမိချိန်မှာမှ ဒီလိုပြောကြသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ စန္ဒာက တော့ တဖုံထူးသည်။ ပြန်ရောက်ပြီး

 နောက်တနေ့ လမ်းမှာတွေ့တော့ နှုတ်ဆက်ရင်း

“သမီး ကြည့်နေတာ၊ ဆရာမ နည်းနည်း ပိန်သွားသလိုပဲ”

“ဟုတ်လား၊ တို့တော့ သတိမထားမိပါဘူး”

“ဒါပေမယ့် ခုမှဆရာမ ပိုကြည့်ကောင်းလာတယ်၊ တကယ်ပြောတာ”

အနည်းငယ်ပိန် သလိုလိုဖြစ်သွားသည်ကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန်လည်း ထင်မိပါသည်။ ပိန်သွယ်သော စန္ဒာ့ကို ကြည့် ရင်း သူတို့လို စိတ်ဖြေတတ်သူတွေ၊ အတုသုံးသူတွေ ပိန်တတ်

သလားဟု တွေးနေမိသည်။ စန္ဒာ လည်း ရာဘာ ချောင်းကြီး နှင့် အာသာဖြေဖျောက်သည် မဟုတ်ပါလား။ ထို့ကြောင့် စန္ဒာ ပိန်သည်ဆိုရင် ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း နောက်ကျရင်

ပိန်လာနိုင်ပေသည်။ အခုတောင်မှ ခရမ်းသီးလေး နှင့် သုံးလေးရက် လုပ်လိုက်ရသေးသည် ပိန် လာသည်ဟု ဆိုသူက ဆိုနေပေပြီ။

ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ဒီအလုပ်ကို မရပ်တန့်နိုင်ပါ။ အချိန်တန်ရင် ဘိန်းစွဲသူလို အသွေးအသားက တောင့်တ၏။ ခရမ်းသီး နှင့် စိတ်ရှိလက်ရှိထိုးပြီး အိပ်ပျော်သွားရသည့် အရသာ

က ကောင်းလွန်းသည်။ တခုတော့ ရှိသည်၊ ရက်ကြာကြာ အသုံးချလိုက်သည့် အခါ ခရမ်းသီးက တဖြည်းဖြည်းညှိုးနွမ်းလာသည်။ အညှာတံကလည်း ကျွတ် ထွက်သွားသည့်

အခါ အရင်းဖက်က ရေဆေးတိုင်းရေဝင်ပြီး ညိုမဲမဲ ဖြစ်လာသလို ပျော့လည်းပျော့လာ၏။

“ခရမ်းသီး ဟင်းလေး ဘာလေး မချက်တော့ဘူးလား ဒေါ်အေးစိန်ရယ်”

ကိုယ်တိုင်စျေးသွားဝယ်ဖို့ တွန့်နေ၍ ဒေါ်အေးစိန် ကို တဖက်လှည့်နှင့် ပြောမိသည်။

“ချက်ပေး မယ်လေ၊ နုနုက ဘယ်လိုစားချင်တာလဲ၊ ချဉ်ရည်လား၊ အကြော်လား အနှပ်လား”

“အဆင်ပြေ သလိုသာလုပ်ပါ ဒေါ်အေးစိန်ရယ်”

နောက်တရက် ဒေါ်အေးစိန် စျေးသွားသည့် အခါ ခရမ်းသီးတွေပါလာ၏။ စျေးထဲ လိုက်မသွားဘဲ ကားပေါ်က စောင့် နေခဲ့လို့ ဒေါ်အေးစိန် ဘယ်လိုဝယ်လာသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် မသိပါ။ နောက်ခန်းမှာ ခြင်းတွေတောင်းတွေ ထားပြီး ရှေ့ကိုလာတော့မှ မေးမိသည်။

“ခရမ်းသီးရလား ဒေါ်အေးစိန်”

“ရတယ်၊ ပါတယ်”

အိမ်ရောက်ရင် သူတို့တွေ မသိအောင်ခရမ်းသီး တလုံးရအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟု ဒေါ်နုနုရှိန် တလမ်းလုံး တွေးနေမိသည်။ ဒီတခါတော့ အရင်ဟာထက် နည်းနည်းပိုကြီးတာ

 ရွေးယူမည်ဟု စိတ်ကူးထားပါသည်။ သို့ပါ သော်လည်း အိမ်ကိုရောက်လို့ မီးဖိုထဲတွင် ခရမ်းသီးထည့်ထားသည့် ခြင်းကိုမြင်လိုက်ရသည့် အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။

နည်းတဲ့ ခရမ်းသီးကြီးတွေ မဟုတ်။အသေးဆုံးက ဒေါ်နုနုရှိန် ခြေသလုံးလောက်ရှိ သည်။ ပြီးတော့သုံးလုံး ထဲသာပါသည်။

“အောင်မယ်လေး ဒေါ်အေးစိန် ရယ် ခရမ်းသီးတွေက ကြီးလိုက်တာ”

“မီးဖုတ်ပြီး ကြော်မယ်လေ နုနုရဲ့၊ ဒါမှမဟုတ် နံနံပင်လေးအုပ်ပြီး သုတ်မလားလို့”

“လုပ်လုပ်၊ ကြိုက်သလိုလုပ်”

မချိတင်ကဲ ပြောရင်း မီးဖိုထဲက စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ထွက်လာမိသည်။ သုံးလုံးထဲ ဆိုတော့ ယူလို့လည်း မ ကောင်း။ ယူလို့ရပြန်ရင်လည်း ဒီလောက်ကြီးတာကြီး နှင့် ဆိုရင်

 သေဖို့သာရှိ၏။ စန္ဒာ့၏ ရာဘာလိင်တံကြီး ထက် ပင် လေးငါးဆပိုတုတ်နေသည်။ လူပါထက်ခြမ်း ကွဲသွားလိမ့်မည်။ စျေးမသွားခင် နွမ်းပျော့နေသည့် ခရမ်းသီး ဟောင်းလေးကို

 ခဲတံချွန်သည့် ဒါးဖြင့် အပိုင်းပိုင်းလုပ်ပြီး အိမ်သာထဲမှာ ရေဆွဲချခဲ့ မိသည်ကို ခုမှနောင်တတွေ ရနေမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် မျက်စိကစား ရင်း တွေ့ရ သည့် ပေါင်ဒါဗူး၊ ရေမွှေးပုလင်း၊ နှုတ်ခမ်း နီတောင့် တခုမှ အဆင်ပြေမည့် ပုံမရှိပါ။

စန္ဒာ့ အခန်းကို သွားကြည့်တော့လည်း ခရီးမှ ပြန်လာစဆိုတော့ အထုပ်တွေ အိတ်တွေနှင့် ပွရှုပ်နေ၏။ အိပ်ယာ ကို အသာလေးမပြီး ကြည့်လိုက်ရာ ဘာမှမတွေ့၊ တခြားနေရာတွေ

လည်း လိုက်မရှာချင်တော့ပါ။ လက်ရာခြေရာ ပျက်သွားမှာစိုးရသည်။စိတ်၏ အလိုမကျမှု၊ အဆင်မပြေမှုတွေနှင့်  ဒေါ်နုနုရှိန် တနေ့လုံး စိတ်တိုနေတော့၏။

နံနံပင်နံ့လေး သင်းပြီး ငရုပ်သီးစိမ်းတောင့်လေးတွေ လှီးထည့်ထားလို့ မွှေးနေသည့် ဒေါ်အေးစိန်၏ လက်ရာ ခရမ်းသီးမီးဖုတ်သုပ်က မြင်သူတိုင်း သွားရည် ကျချင်စရာဖြစ်သော်

လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ထမင်းကောင်းကောင်း မစားနိုင်ပါ။

“ထည့်လေ နုနု ရဲ့၊ ခရမ်းသီးစားချင်တယ်ဆို”

ဘာမှမသိရှာသည့် ဒေါ်အေးစိန်က အတင်းလာခပ်ထည့် ပေးသည့် အခါ စိတ်တိုရပေမယ့် စေတနာ ကိုသိနေလို့ အတင်း ကျိတ်မှိတ်မျိုရသည်။ ဒီညတော့ လက်နှင့်ပဲ ပွတ်ပြီး

အိပ်ရတော့မည် ဆိုသည့် အသိက ရင်ထဲမှာဟာတာ တာဖြစ်စေ၏။ ညနေစောင်းတော့ ခြံထဲမှာဆင်း လမ်းလျှောက်ရင်း အလုပ်ခွင်က နေပေါ့ပါးသွက်လက်စွာ ပြန်လာ သည့်

စန္ဒာ နှင့် လမ်းမှာတိုးတော့ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ စိတ်ထဲမှာ မလိုတမာဖြစ်ရသည်။ စန္ဒာကတော့ သူမ၏ စိတ် ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝစွာဖြင့် ကျေနပ်နှစ်သိမ့် နေနိုင်ပေမည်။

အာရုံတွေက မကြည်မလင်နှင့် ညစ်ညူးနေသောကြောင့် ခြံထဲက ခုံတန်းတခုမှာ ညမှောင်သည် အထိတယောက် ထဲ ထိုင်နေမိသည်။ ဒီအရွယ်ရောက်မှ မလုပ်သင့်

တာတွေလျှောက်လုပ်ပြီး နောက် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မနိုင်ဖြစ်နေရ သည့် ဘဝကိုလည်း စိတ်ပျက်မိသည်။ စောစောစီးစီး လင်ယူခဲ့ရင်ကောင်းသားပဲ ဟုတွေးမိသလို ကိုယ်နဲ့

မဆိုင် တာတွေ လိုက်စပ်စုပြီး မစမ်းသင့်တာတွေ စမ်းကြည့်မိတာမျိုး မရှိဘဲ အရင်ကာလတွေ တုန်းကလို အေးအေး ချမ်းချမ်း မနေခဲ့ မိတာကိုလည်း နောင်တရသည်။

“ဒါကြောင့် ကြီးမှဝက်သက်ပေါက်ရင် မလွယ်ဘူးလို့ ပြောကြတာဖြစ်မယ်”

စိတ်ပျက်အားလျော့စွာရေရွက်လိုက်ရင်း တစထက်တစ ထူထပ်သိပ်သည်းလာသည့် အမှောင်ထဲမှာ ဒေါ်နုနုရှိန် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေမိသည်။ ဒေါ်အေးစိန် လွှတ်လိုက်၍

အိမ်က ကောင်မလေး တယောက် အနားရောက်လာ သည်။

“ဆရာမ ထမင်းမစားသေးဘူးလားတဲ့၊ ကြီးစိန်က မေးခိုင်းလိုက်တယ်”

အဆောင်သူတွေလည်း ညစာကိစ္စပြီးကြပြီထင်သည်။ ပြတင်းပေါက်အသီးသီးမှာ မီးရောင်တွေလင်းလက်နေ၏။ ဟို အခန်းဒီအခန်းကူးသန်းနေကြသည်ကို လည်း လှမ်းမြင်နေ

ရသည်။ လက်မှာနာရီမပါလို့ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ခြောက်နာရီကိုတော့ တော်တော်ကျော်ခဲ့တာသေချာသည်။ နာရရား တံခါးပိတ်တာ ဒေါ်နုနုရှိန် ဒီခုံ မှာ ဝင်

ထိုင်လိုက်ခါစက ပင်ဖြစ်သည်။ လမ်းမပေါ်မှာလည်း မီးတိုင်တွေ လင်းလက်နေကြလေပြီ။ ဒေါ်အေးစိန် တို့ လည်း ထမင်းစားချင်နေကြပြီထင်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် က လာမ

စားသေးလို့ သူတို့ အလုပ်သမားအဖွဲ့ စားရခက်နေ ပုံရသည်။

“ဆရာမ မဆာသေးဘူးလို့၊ ရေလဲ ချိုးချင်သေးတယ်၊ ရေချိုးပြီးမှပဲ လာစားတော့မယ်၊ ထမင်းပြင်ပြီး အုပ်ဆောင်း နဲ့သာအုပ်ထားလိုက် လို့ ကြီးစိန် ကိုပြောလိုက်နော်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”

ကောင်မလေး လှည့်ထွက်သွားပြီးမှ ဒေါ်နုနုစိန် တစုံတရာ ကိုသတိရပြီး နောက်ကလှမ်းပြောလိုက်သည်။

“အော် …ဒေါ်အေးစိန် ကိုပြောလိုက်ကွယ်၊ မနက်က ခရမ်းသီး ဟင်းတွေ ကျန်ရင် စားလိုက်ကြတော့၊ ဆရာမ မစားချင်တော့ ဘူးလို့”

ဒေါ်နုနုရှိန် အဲဒီ ခရမ်းသီးဟင်းကို ယောင်လို့တောင်လှည့် မကြည့်ချင်တော့ပါ။ ငါးစိမ်း မြင် ငါးကင်ပစ် ဆိုသလို နေ့ခင်းက အိမ်သာ ခွက်ထဲပစ်ခဲ့ မိသည့် ခရမ်းသီးလေး ကို

 နှမျောနေမိ၏။ မသေချာပဲ စွန့်ပစ်မိတာကို နောင်တ ရနေ၏။ ဒေါ်အေးစိန် ကိုမမှာဘဲ ကိုယ်တိုင်သွားဝယ်လိုက်ချင်ပေမယ့် မသွားရဲပါ။ ဆရာမ အပျိုကြီးက စျေးထဲမှာ ခရမ်းသီး

 တွေကိုသေသေချာချာကြည့်ရှု့ပြီး ဝယ်သွားသည် ဆိုတာမျိုး မဖြစ်လို။ အရင်ကတော့ အကြောင်း တိုက် ဆိုင်ရင် စျေးဝယ်ဖူးသည်။ ခရမ်းသီးလည်း ဝယ်ဖူးမှာမလွဲပါ။ ဒါပေမယ့်

 အဲဒီတုန်းက စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိ။ အခု တော့ ကိုယ့်အပြစ်နှင့် ကိုယ်လိပ်ပြာမလုံ ချင်သလိုဖြစ်နေရသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် ထိုင်နေတာကြာလို့ နာရာရား တောင် တခေါက်လာကြည့်သွား၏။

“အိုက်လို့ ပါ နာရာရား ရယ်”

ရိုးသားသည့် အဖိုးကြီးက အခန်းထဲမှာလေအေးစက်နှင့် နေသည့်သူပြောသည့် ဆင်ခြေကိုလက်ခံ ပြီး ပြန်ထွက် သွား၏။ ခနလောက်ဆက် ထိုင်နေပြီးတော့ဒေါ်နုနု ရှိန်လည်း အိမ်ထဲဝင်ဖို့ ပြင်သည်။ နောက်ကျိနေသည့် အာရုံ တွေ လျော့ပါးသွားအောင် ရေတဝချိုးလိုက်မည်။ ပြီးတော့မှ ထမင်းကို ဝင်သလောက်သွားစားပြီး အိပ်တော့ မည် ဟု ဆုံးဖြတ်

လိုက်၏။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒေါ်နုနု ရှိန်ထိုင်ရာကအထတွင် ဂါဝန်ကြီးတဖားဖား နှင့် လမ်းပေါ်မှာ ခပ်သုတ်သုတ် သွားနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ သူမ ကတော့

 ဒေါ်နုနုရှိန် ကို မြင်သည့်ပုံမပေါ်ပါ။ မမြင်တာပဲ ကောင်းပါသည်။ မြင်ရင် ခြံစည်းရိုးနား ကပ်လာပြီး အရောင်းအဝယ် စကားတွေပြောနေဦး မည်။ ထို့ ကြောင့် သစ်ပင်ရိပ် မှာခနရပ်ပြီး

 မစိုးစိုးနွယ် လွန်သွားသည် အထိရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။

လမ်းမ အတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ် သွားနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကို နာရရားမြင်ရင် ရည်းစားထွက်ရှာသည် ဟုပြောချင် ပြောနေဦးမည်။ အိမ်မကပ်သည့် ပွဲစားမ ကို လမ်းပေါ်မှာ

ခနခန မြင်နေကျ ဒေါ်နုနု ရှိန် အတွက်တော့ ဒီလိုမြင်ရ တာ မဆန်းတော့ပါ။ မစိုးစိုးနွယ်ဝေးသွားတော့ မှ အိမ်ဖက်ကို လျှောက်လာရင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ဆရာမ အ လုပ်နှင့်

 ဘော်ဒါဆောင်လုပ်ငန်းကို မရွေးချယ်ခဲ့ဘဲ လူအများနှင့် ဆက်ဆံရသည့် တခြားစီးပွားရေး လုပ်ငန်းတခု ခု ကို ရွေးချယ်မိရင် ကောင်းသားဟု တွေးမိပြန်ပါသည်။

ရေချိုးတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကြည့်မိအောင်၊ ပေါင်ကြားကို လက်မရောက်အောင် တော်တော်သတိထားရသည်။ စိတ်က ထလာရင်ပြေဖို့ လွယ်မည်မဟုတ်။ ရင်သားတွေကိုတောင်

ဆပ်ပြာမတိုက်မိပါ။ ခပ်မြန်မြန်ချိုး ပြီး အဝတ် မြန်မြန်လဲကာ ထမင်းစားခန်း ဆီဆင်းခဲ့တော့ တယောက်မှမရှိကြတော့။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဝင်သွားမှ မီးဖိုထဲက ကောင် မလေး တယောက်

ထွက်လာသည်။

“ဟင်းချို နွှေးပေးရမလား ဆရာမ”

“နေတော့၊ ဆရာမ နည်းနည်းပဲ စားမှာ”

အုပ်ဆောင်း အောက်မှာ ခရမ်းသီးဟင်း ကို မတွေ့ရပါ။ ဒေါ်အေးစိန် အကြောင်းသိသူပီပီ မနက်က သုပ်ရင် ခရမ်း သီးကို ဒီညနေ ကြော်မည် ဆိုတာ ဒေါ်နုနုရှိန် မှန်းမိသည်။ ခရမ်းသီး မပါလို့လားမသိပါ နေ့ခင်းကထက်တော့ ထ မင်း ပိုစားလို့ကောင်းသည်။ ညစာချိန်မှာ ပုံမှန်စားနေကျ အတိုင်း ထမင်းတပန်းကန် အသာလေးကုန်သွားသည်။ စားပြီးတော့ အခန်းတွေ

တပတ်လိုက်ကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှ မအိပ်ကျသေးသော်လည်း စန္ဒာ့ အခန်းကတော့ တံ ခါးလည်း ပိတ် မီးလည်းပိတ်ထားသည်။ ဘေးခန်းကို မေးကြည့်တော့

“မနက် အစောကြီးသွား စရာရှိလို့တဲ့ ဆရာမ”

ဘေးခန်းက ကလေးမ မမြင်အောင် အပြင်ဖက်ကို လှည့်ပြီးဒေါ်နုနုရှိန် မဲ့ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်မိသည်။ တကယ်သွား စရာလည်း ရှိချင်ရှိနိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ စန္ဒာ

အခန်းထဲမှာ ရာဘာလိင်တံကြီး နှင့် အလုပ် ရှုပ်နေလိမ့်မည် လို့ပဲထင်သည်။ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်လာရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်လုံးထဲမှာ ပေါင်ကိုဖြဲပြီး ကြီးမား သည့် လိင်တံကြီးကို

သူမ၏ အင်္ဂ ါထဲသို့ အတင်းထိုးသွင်းနေမည့် စန္ဒာ့ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ စန္ဒာ့ ၏ မျက် လုံးတွေက ရမ္မက်ဖြင့် ရီဝေမှေးစင်းနေမည်လား၊ ဒါမှမဟုတ် နာကျင်မှုဖြင့် ပြူးကျယ်နေ

ကြမည် လားဆိုတာ ဒေါ် နုနုရှိန် အလွန်သိချင်နေမိပါသည်။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ အဆုံးမှာတော့ ကျေနပ်နှစ်သိမ့် မှုတခုကို စန္ဒာ မလွဲမသွေ ရရှိလိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်း ကို

လည်းဒေါ်နုနုရှိန် သိနေသည်။

စန္ဒာ့ အကြောင်းကိုတွေး၊ စန္ဒာ့ စိတ်ခံစားမှုကို မှန်းဆရင်း ဒေါ်နုနုရှိန်၏ စိတ်တွေလည်းလှုပ်ရှားလာသည်။ အ သက် ကြီးမှ အရမ်းအညှာလွယ်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ရတနာရွှေ

ပခြုပ် ကလေးကလည်း ချက်ချင်းဆိုသလို အရည် တစိုစို နှင့် ဖြစ်လာသည်။ ခါတိုင်းညတွေလို ကျေနပ်မှုကောင်းကောင်း ရအောင်လုပ်ပေးမည့် ခရမ်းသီး လေး မရှိတာ ကို မ

ချင့်မရဲဖြစ်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ယာပေါ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်လှဲ ချလိုက်မိပါတော့သည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“စန္ဒာ ဒီနေ့ တယ်စောပါလား”

ညကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်လို့ အစောကြီးအိပ်ယာက ထပြီး ကော်ဖီပြင်းပြင်းတခွက် ထိုင်သောက်နေတုန်း စန္ဒာ ဝင်လာသည်။

“ဟုတ်တယ်ဆရာမ၊ ရုံးမှာ ပွဲရှိလို့လေ၊ လူကြီးတွေလဲ လာမယ်တဲ့”

ဒါကြောင့်ထင်သည်၊ ခါတိုင်းလို စကပ်နှင့် မဟုတ်ဘဲ စန္ဒာ မြန်မာဆန်ဆန်ထမိန်နှင့် လက်ရှည်အကျ ႌလေး ဝတ် ထားသည်။ ကိုယ်က အိပ်ရေးမဝလို့ မကြည်မလင်ဖြစ်နေချိန်မှာ

စန္ဒာကတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ရှိနေတာ ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ထဲကကျိတ်ပြီး မနာလိုဖြစ်နေမိပါသည်။

ညတုန်းက လက်နှင့်လုပ်ရတာကို ဘယ်လိုမှအားမရပါ။ အရင်နေ့တွေတုန်းကလို အစေ့လေးကို ပွတ်ပြီး ခရမ်းသီး နှင့် အပေါက်ထဲ ထိုးရတာမျိုးနှင့် လုံးဝ မတူသည့် အတွက်စိတ်မှာ မတင်းတိမ်နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ စိတ်ကျေနပ် မှု ရဖို့ အကြာကြီးလုပ်ခဲ့ရ၏။ ပြီးတော့လည်း တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်ပါ။ အိပ်ယာပေါ်မှာ တလိမ့်လိမ့် နှင့် နေရ ထိုင်ရခက်နေခဲ့သည်။

အိပ်ပျော်ပြန်တော့လည်း အိပ်မက် မက်ပြီး ပြန်လန့်နိုးရသည်။

အိပ်မက်ထဲမှာ စန္ဒာက ဖဲကြိုးလှလှလေးစည်းထားသည့် အထုပ်တထုပ်နှင့် လာကန်တော့၏။

“ဘာတွေတုန်း စန္ဒာရဲ့ သီတင်းကျွတ်လဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့”

“ဆရာမ အတွက်အဆင်ပြေမှာလေး တွေ့လာလို့ပါ။ ဒါကြောင့် ကြုံတုန်းကန်တော့တာ”

“အော် …အေး အေး”

စန္ဒာ ကန်တော့တာမြင်တော့ အနားမှာရှိတဲ့ အဆောင်သူတွေကပါ ထလာပြီး အတူကန်တော့ကြသည်။ ဘယ် သူတွေ လည်းဆိုတာကိုတောင် ရေရေရာရာ မမှတ်မိတော့ပါ။

 ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း စိတ်ထဲမှာပျော်ပြီး မုန့်ဝယ်စား ကြဟု စန္ဒာ့ လက်ထဲ ပိုက်ဆံ အထပ်လိုက် ထည့်ပေးလိုက်တာမှတ်မိသည်။

“ဘာတွေများတုန်း နုနုရဲ့”

သူတို့ထွက်သွားသည့် အခါ အနားကိုရောက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်က မေးသည်။

“မသိပါဘူး ဒေါ်အေးစိန်ရယ်၊ စန္ဒာ ဝယ်လာတာကို ကျန်တဲ့ကလေးတွေက ရောကန်တော့ကြတာ”

“နုနု ပိုက်ဆံထွက်သွားတာပေါ့၊ မုန့်တော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဖဲပြားပတ်ထားတာဆိုတော့၊ မှန်း ….ပြစမ်းပါဦး”

ကိုယ့်ဖာသာ အထုပ် ကို ဆကြည့်နေရာမှ ဒေါ်အေးစိန် လက်ကို ပေးလိုက်မိသည်။ ဒေါ်အေးစိန်က လည်း ကိုင် လှုပ်ကြည့်လိုက်ပြီး

“ဘာသံမှလဲ မကြားရဘူး၊ ဖွင့်ကြည့်လိုက်မယ်”

“ဖွင့်လေ”

အပေါ်ဆုံးက ဖဲကြိုးကို ဖြေထုတ်လိုက်ပြီး ပါကင်စက္ကူလှလှ လေးကို မစုတ်ပြဲအောင် သတိထားပြီးခွာသည်။ ဒေါ်အေးစိန် က ဒီအကျင့် ရှိသည်။ထိုစက္ကူကို သိမ်းထားပြီး လိုအပ်

ရင်ပြန်သုံးတတ်သည်။ စက္ကူဖယ် လိုက် သောအခါ ကဒ်ထူ လေးထောင့်ဘူးလေး ထွက်လာသည်။ အဖုံးကို ဖွင့်ကာကြည့်လိုက်ရင်း

“ဘာကြီးတုန်း၊ အရုပ်ထင်တယ်၊ ဒီကလေး မတွေကတော့လေ”

ဗူးထဲကို လက်နှိုက်ကာ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးနောက်

“အောင် …မယ်လေး …သောက်ခွေးတော်”

အထဲမှာခွေထည့် ထားသည့် ပန်းနုရောင်ရာဘာတံကြီးက ဗြောင်းကနဲ စန့်သွားသည်။ ဒေါ်အေးစိန် လက်ထဲ မှာ ပန်းနုရောင်ရာဘာလိင်တံကြီးက တရမ်းရမ်းခါနေ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်းမြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် နှုတ် ခမ်းတွေ ဆွံ့အသွားပြီး မျက်လုံး အဝိုင်းသားဖြင့် ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဒေါ်အေးစိန် လည်း မြင်သာအောင် မြှောက်ကြည့်

လိုက်ပြီးမှ အလန့်တကြား လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ နံရံကို သွားမှန်ပြီးနောက် ပြန်ကန်ထွက်လာကာ ဒေါ်နုနုရှိန် ရှေ့မှာလာကြ၏။

“ကမြင်းမ လေးတွေ၊ မိုက်ရိုင်းလိုက်ကြတာ၊ ဒါလုပ်စရာလား”

ဒေါ်အေးစိန် မျက်စိရှေ့ကနေ ဝုန်းကနဲပျောက်သွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ ခြေထောက်ရှေ့မှာကျနေသည့် လိင်တံကြီးကို တုန်ရီဖိုလှိုက်သော ရင်ဖြင့် မျက်တောင်ပင် မခပ်နိုင်ဘဲ

စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စန္ဒာ့ အခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရတာထက် ပိုကြီးပြီး ပိုရှည်သည်။ အရင်းဖက်ကလည်း အပြားကြီး မဟုတ် ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံးပါ အတွဲလိုက် ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်

မရဲတရဲဖြင့် လက်ကလေး ကိုဆန့်ပြီးကောက်ယူရန်ဟန်ပြင်စဉ် ဒေါ်အေးစိန် အနားကို ပြန် ရောက်လာသည်။ လက်ထဲမှာလည်း အသားလှီးဓါးကြီး တချောင်းကိုင်ထား၏။

“ကောင်မလေးတွေ၊ ငါနဲ့ တွေ့မယ်၊ လူကြီးကို ဒီလို လုပ်စရာလား”

မစင်တုံးကို ကိုင်သလိုရွံရှာစွာ ဖြင့်ဒေါ်အေးစိန် လိင်တံကြီးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ကာ ဒါးကြီး ဖြင့် တဝုန်းဝုန်း ခုတ်တော့သည်။

“အင် …မှတ်ပြီလား၊ အေးစိန်တဲ့၊ ဒါမျိုးစော်ကား တာတော့ မခံဘူး”

တဝင်းဝင်းတောက်အောင်ထက်မြ သည့် ဒါးကြီးနှင့် အချက်ပေါင်းများစွာ ဆက်ကာဆက်ကာ ခုတ်လိုက်သည့် အခါ အချောင်းကြီးက ဝက်အူချောင်းကို လှီးချလိုက်သလို အကွင်းလိုက်အကွင်းလိုက် ပြတ်ထွက်ကုန်သည်။ လက်ကလေး ကိုရှေ့ကို တုန်ရီစွာဖြင့် ဆန့်တန်းရင်း “မလုပ်ပါနဲ့၊ မလုပ်ပါနဲ့” ဟုဒေါ်နုနုရှိန် တားမြစ်မိသည်။ ဒါ ပေမယ့်

ပါးစပ်သာလှုပ်လို့ရသည်။ အသံက လုံးဝထွက်မလာပါ။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း နှမျောတသစွာ နှင့် အော် ဟစ်ကာတားဆီး သော်လည်း ဒေါ်အေးစိန်က တချက်မှလှည့် မကြည့်

သည့် အပြင် ကြားသည့်ပုံလည်း မရပါ။ ထို့ ကြောင့် ဒေါ်အေးစိန် လက်ကို ပြေးဆွဲလိုက်မိရာ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို ဒေါသတကြီး ဖြင့်လှည့်ကြည့် ပြီး ဒါးကြီးကို ဝင့် လိုက်စဉ် ဒေါ်နုနု

ရှိန်လည်း ကိုယ်ကိုယ်ဝပ်ချလိုက်မိ၏။ ဒီတော့ မှအသံ ထွက်လာသည်။

“မလုပ်ပါနဲ့”

ထိုအချိန်မှာပင် ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ယာက လန့်နိုးသွားရသည်။ ပြန်အိပ်သော်လည်း ဘယ်လိုမှ မပျော်တော့ပါ။ အိပ် ပျော်သလိုလို ဖြစ်နေသော်လည်း အားလုံးကို စိတ်ကသိနေသည်။

လူးလှိမ့်လွန်းလို့ တွန့်ကျေနေသည့် အိပ်ရာ၏ အတွေ့ အထိ၊ တခါတရံဘယ်က လွင့်လာမှန်းမသိသည့် အိမ်မြှောင်စုပ်ထိုးသံ၊ လမ်းမပေါ်မှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မောင်းသွားသည့် ကား။ တခါတလေ လေထဲမှာမျောသွားသလို လူကငိုက်မြည်းသွားသော်လည်း ချက်ချင်းပင် တခုခု ကိုအကြောင်းပြုပြီး အသိစိတ်က ပြန်ဝင်သည်။ အိပ်မပျော်သည့် ညတာသည်ရှည်လျား

လွန်းလှ၏။ ထို့ အတူပင် အထီးကျန်ဆန်လွန်းလှသည်။

နေ့၏ အလင်းရောင်တွေ အရှေ့ဖက်ဆီက ပေါ်ထွက်လာချိန်မှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဆက်လက်ပြီးသည်းခံဖို့ မစွမ်း တော့ဘဲ အိပ်ယာထဲက ထွက်ပြီး မျက်နှာသစ်၊ အဝတ်အစားလဲ

လိုက်သည်။ မှန်ထဲမှာ ကိုယ့်မျက်နှာ ကိုယ် ပြန် ကြည့်မိသည့် အခါ မမြင်ဖူးသည့် လူတယောက်ကို မြင်နေရသလိုပင်။ အပြင်ကိုထွက်လာချိန်မှာ တဆောင် လုံးတိတ်ဆိတ် နေသည်။

 ဒေါ်အေးစိန် တို့ အဖွဲ့ကတော့နိုးကြပြီထင်သည်။

ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ကော်ဖီတခွက်ဖျော်ပြီး ထိုင်သောက်နေခိုက်စန္ဒာ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။

“ဆရာမ ကိုပါပေးကွယ်”

စန္ဒာ့ ကိုထမင်းကြော်ပန်းကန် လာချပေးသည့် ကောင်မလေးကို ပြောလိုက်လို့ ထမင်းကြော် ရောက်လာသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်နုနုရှိန် စားချင်စိတ်မရှိပါ။ ဘာလုပ်ရမှန်း

 မသိလို့ ထမင်းကြော်စားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် က တဇွန်းချင်း အသက်မပါသလို စားနေသလောက် စန္ဒာကတော့ ခပ်သွက်သွက်စားနေသည်။ နောက်ကျမှာ စိုးနေပုံရ၏။

အိမ်က ကလေးမ တယောက်ကိုလည်း အပြင်မှာသူမ ကိုကြိုသည့်ကားရောက်မရောက်ကြည့်ခိုင်း လိုက်သေးသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကြည့်နေမှန်းသိသော အခါ မလုံမလဲ အပြုံးနှင့်

“ဒီလိုနေ့ မျိုးနောက်ကျရင် အလုပ်ပြုတ်မှာ ဆရာမ ရဲ့”

အလုပ်ကိုစောစော ရောက်ဖို့ စိတ်စောနေသည့် စန္ဒာသည် ညတုန်းက သူမ၏ အတုကြီးကို အသုံးချချင်မှချ လိမ့် မည်။ ခရီး မထွက်ခင်က သိမ်းသွားခဲ့သည့် နေရာကနေ

အပြင်ကိုထုတ်ထား၊ မထား ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သိချင်စိတ် ပေါက်လာသည်။ ဒါပေမယ့် အခုချက်ချင်းတော့ မဖြစ်သေးပါ။ အဆောင်မှာ လူတွေရှိနေသေးသည်။ ထိုအချိန် မှာပင်

မနက်ခင်း ကျောင်းတက်ရမည့်၊ အလုပ်ဝင်ရမည့် အဆောင်သူတွေ အိပ်ယာက ထလာကြသည်။ အိမ် သာ ခန်းတွေဖက်ဆီက၊ ရေချိုးခန်းတွေ ဖက်ဆီက အသံတွေ ထမင်း

စားခန်းထဲအထိ ပျံ့လွင့်လာ၏။ စန္ဒာလည်း အိတ် လေး လွယ်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးလေပြီ။

စန္ဒာ့ အခန်းကို ဝင်ရှာဖို့ အချိန်တော်တော်စောင့်လိုက်ရပါသည်။ မနက် ကိုးနာရီကျော်လောက်မှ တဆောင်လုံး ရှင်းလင်း တိတ်ဆိတ်သွား၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဝရန်တာတလျှောက်

လိုက်ကြည့်ရာ အခန်းတွေအားလုံး ပိတ်ပြီး တ ယောက်မှ မကျန်တော့ကြောင်းတွေ့ရမှ သော့တွဲပြန်ယူပြီး စန္ဒာ့ အခန်းကို ဝင်ခဲ့သည်။ အရင်နေ့ ထက်ရှင်းလင်း သပ်

ရပ်နေသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် တွေ့လိုသည့် အရာကိုတော့ မတွေ့ရပါ။ ထားနေကျနေရာမှာလဲ မရှိ၊ စန္ဒာ နေ ရာပြောင်းထားတာတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ မသွားခင်သိမ်းသွားသည့် နေရာကနေ ပြန်မထုတ်ရသေးတာပဲဖြစ်မည်။ဟို နားဒီနား အကြိုအကြား ကိုလိုက်အကဲခပ်ကြည့်ပြီး လက်လျှော့ကာ ပြန်ခဲ့ရသည်။

အိပ်ယာပေါ်မှာပြန်လှဲနေစဉ် မျက်လုံးတွေလေးလာပြီး ဒေါ်နုနုရှိန်မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရာ ဒေါ်အေးစိန် လာနှိုးမှ နိုးသွား၏။

“ဒီနေ့ စျေးသွားရမယ် နော် နုနု”

ဒေါ်နုနုရှိန် အပြင်မထွက်ချင်ပါ။ အိပ်ယာထဲမှာပဲ ခွေနေချင်သည်။

“ကျွန်မ ခေါင်းတွေ တအားကိုက်နေလို့ ဒေါ်အေးစိန် တက္ကဆီ နဲ့ပဲသွားလိုက်နော်”

မအီမသာ ဟန်ပန်ကိုလည်းမြင်နေရသောကြောင့် ဒေါ်အေးစိန် ယုံသွားသည်။

“အင်းလေ၊ ရတာပဲ၊ နုနုကြည့်ရတာလဲ မလန်းဘူး၊ ဆေးသောက်ပြီးပြီလား”

“သောက်ထားတယ်၊ သောက်ပြီး မှိန်းနေတာ”

“နေ့လည်စာရော စားမှာလား”

“စားမယ်”

“ဒါဆိုလဲ ကောင်မလေးတွေကို မှာခဲ့မယ်”

ဒေါ်အေးစိန် ထွက်သွားပြီးနောက် ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။ နိုးလာလို့ အောက်ကို ဆင်းလာတော့ ဒေါ် အေးစိန် စျေးကိုထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ခြံထဲမှာ ကိုလှရွှေတို့

လင်မယား အလုပ်လုပ်နေကြတာကို ခနဆင်းကြည့် ပြီး အခန်းသို့ပြန်ကာ ရေချိုးအဝတ်လဲသည်။ ရေမချိုးခင် အကျင့်ပါနေသည့်လက်က ပေါင်ကြားကိုနှိုက်မိသေး သော်

 လည်း စိတ်ထဲက ဆန္ဒကို ကြိုးစားတွန်းလှန်လိုက်သည်။ အာရုံပြောင်းသွားစေဖို့ ရေပန်းကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖွင့်ပြီး ချိုးလိုက်သည်။ ခေါင်းလည်း လျှော်ပစ်လိုက်၏။ စိတ်ထဲမှာ

လန်းဆန်းသလိုဖြစ်သွား မှ ရေချိုးတာကိုရပ် လိုက်သည်။

လူကနည်းနည်း ကြည်လင်သလိုပြန်ဖြစ်သွားလို့ နေ့လည်စာစားဖို့ အောက်ကိုပေါ့ပါးစွာ ဆင်းခဲ့သည်။ မနက်က ထက်တော့ စားလို့ ဝင်ပါ၏။ ထမင်းစားပြီးတော့ မီးဖိုထဲမှာ

 ဒေါ်အေးစိန် ကိုယ်စားဟိုဟိုဒီဒီ ညွှန်ကြားရင်း စင်တခု ပေါ်မှာ ဆန်ကာနှင့် ထည့်ထားသည့် သခွားသီး သုံးလုံးကိုသွားတွေ့သည်။ ကြုံလှီပိန်ရှုံ့ပြီး အပွေး တက်နေသည့်

 ကောက်ကောက်ကွေ့ကွေ့ အသီးတွေကြားတွင် ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် တလုံးက ဒေါ်နုနုရှိန် ကို၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ် တန့်သွားစေသည်။ အရင်နေ့က ရခဲ့သည့် ခရမ်းသီးထက်

 တော့ကြီးသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိကစား လိုက် ပြီးနောက် ထိုသခွားသီးကို ဖျပ်ကနဲ ကောက်ယူလိုက်မိသည်။ ဒီတိုင်းလည်း ကိုင်မသွားချင်လို့ အကျ ႌပွပွကြီးထဲ

သို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းဆီ ခပ်သွက်သွက် ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ နောက်ကိုလည်း လုံးဝလှည့်မကြည့်တော့ ပါ။ ဘယ်သူမှ မမြင်လို့တော့ ထင်မိပါသည်။

အခန်းထဲပြန်ရောက်မှ ယူလာသည့် သခွားသီးကို သေသေချာချာထုတ်ကြည့်ရသည်။ အရွယ်အစားက ကြက်ဥ ခပ်သေးသေး လောက်တော့ရှိသည်။ အရှည်ကတော့

ရှစ်လက်မကိုးလက်မလောက်ရှိမည်ဟု မှန်းဆမိသည်။  ကြည့်နေရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အနည်းငယ်ကြောက်စိတ်ဖြစ်လာသည်။ စန္ဒာ့ ဟာကြီးလောက် မကြီးမား မရှည်လျား

 သော်လည်း အရင်သုံးဖူးသည့် ခရမ်းသီး နှင့်စာရင် ကြီးနေလို့ သုံးဖို့ မဝံ့ မရဲဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ စမ်း ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး အရင်ဆုံးရေသွားဆေးလိုက်

သည်။ ပြောင်စင်သွားအောင် ဂရုတစိုက်ပွတ်တိုက်ပေး လိုက် သည့်အခါ ထူးခြားမှုတခုသွားတွေ့သည်။ သခွားသီးက ခရမ်းသီးလောက် မချောမွတ်။ ရေဆေးလိုက်သည့်

အခါ ပိုပြီးသိသာလာ၏။

ဒေါ်နုနုရှိန် ထမိန်ကိုမတင်လိုက်ပြီး အဝမှာသခွားသီးကိုတေ့ကြည့်သည်။ လွယ်မည်လို့တော့ မထင်။ ပေါင်ကိုတ အားဖြဲပြီး ထိုးကြည့်သည့်အခါအဝ တွင်တစ်နေသည်။ နာ

လည်းနာသည်။ ကွဲထွက်သွားတော့မတတ်အောင်ခံ ရခက် လွန်းလှ သည်။ ပြန်ယူကာမြှောက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် မောနေသည်။ ရင်တွေခုန် လက်တွေတုန် နေ သည်။

အသက်ကို မနည်းရှုနေရ၏။ ဒီဟာလောက်တောင် ခက်နေရင် စန္ဒာ့ ဆီကဟာကြီးမျိုးဆိုရင် ဆိုဖွယ် ရာမရှိတော့ပြီ။

စန္ဒာ့ လိုမိန်းကလေးပင် သွင်းလို့ရပါလျှက်နှင့် မိမိလို ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းသည့် မိန်းမက ဘာ ကြောင့် မရရ ပါ သနည်း။ နားထဲမှာ ဂျယ်သုံးရသည် ဆိုသည့် စန္ဒာ့စကားသံ

 ပြန်ကြား ယောင်လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသုံး ရင်ရနိုင်ကြောင်း စန္ဒာပြောခဲ့တာကိုလည်း ပြန်အမှတ် ရလိုက်မိ၏။ Water Gel ကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် မသိပါ။ ကလေးတွေ

သုံးသည့် Baby Oil ကို တော့ သူငယ်ချင်း ကလေးအမေတွေဆီမှာတွေ့ဖူးသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို်ယ်တိုင်လည်း လက်ဆောင် ဝယ်ပေးဖူး၏။

ထရပြီး ထမိန်ကိုခပ်တင်းတင်းပြင်ဝတ်လိုက်ကာ စားပွဲပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ကို လှမ်းယူ လိုက်၏။ မှန်ထဲက အ ရိပ်ကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း အဝတ်လဲဖို့ မလိုဟု

ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။

“ကိုလှရွှေ၊ ခြံတံခါး ဖွင့်လိုက်၊ ကျွန်မ အပြင်သွားဦးမယ်”

ဖွင့်ထားသည့် တံခါးကနေ တရှိန်ထိုးမောင်းထွက်သွားပြီး လမ်းတလျှောက်မျက်စိကစား သွားသည်။ စတိုး ဆိုင်ကြီးကြီး တဆိုင်တွေ့တာနှင့် ရပ်ပြီးဝင်ကြည့်လိုက်သည်။

အဝနား မှာ Gel ဗူးတွေ၊ အတောင့်တွေတွေ့ သော် လည်း မကြည့်တော့ပါ။ အတွင်းဖက်မှာမြင်ရသည့် ကလေး ပစ္စည်းတွေရောင်းသည့် ကောင်တာဆီ တန်းဝင် သွားပြီး

ဗူးကြီးတဗူး ဝယ်ပစ်လိုက် သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်အေးစိန်လည်း ပြန်ရောက်နှင့် နေသည်။ အပြင်မသွားတော့ပါ ဟု ပြောပြီးမှ ထွက်သွား သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်ဖြင့်ကြည့်သည်။

 “ဆေးသွားဝယ်တာ”

ခပ်တိုတိုရှင်း ပြလိုက်ပြီး အခန်းထဲတန်းဝင်လာသည်။ ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း နောက်ကလိုက်လာ၏။အလိုက်ကန်းဆိုးမသိသည့် ဒေါ်အေး စိန်ကို စိတ်ထဲက မကြည်တော့ပါ။

“ဒေါ်အေးစိန်၊ ဘာတုန်း”

“နေမကောင်းဘူးဆိုတော့ ညနေစာဘာလုပ်ပေးရမလဲလို့”

“ဆေးသောက်ပြီးတရေးလောက် အိပ်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ”

“အင်း …အင်း …ပြီးတာပဲ”

ကုတင်ပေါ်မှာ သခွားသီးကို ဒီတိုင်းပစ်တင်ထားခဲ့သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ ဖြင့် ဒေါ်အေး စိန်က အခန်းဝ မရောက်မှီပြန်လှည့်သွားသည်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ရင်း မိမိ မော

 နေသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သတိထားမိသည်။ စိတ် တွေလည်း အရမ်းလှုပ်ရှားနေ၏။ တုန်တုန် ရီရီ ဖြင့် ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက် လိုက် သည်။ ပြီးတော့

ဗူးကိုဖွင့် ပြီး သခွားသီးပေါ် ဆီတွေလောင်းချလိုက်ပြီး ပတ်ပတ်လည်မှာ စိုရွှဲသွားအောင် ပွတ် လိုက် သည်။ ပြီးတော့မှ ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကိုကားကာ သခွားသီး

ကို အဝမှာ တေ့လိုက်၏။

တဝုန်းဝုန်းခုန်နေသည့် ရင်ခုန်သံတွေကြောင့် မျက်စိကိုမှိတ်ကို ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ရှေ့ကို နည်းနည်း ပိုတိုး လာ သလိုရှိသော်လည်း သိပ်မဝင်ချင်။ ကြွက်သားတွေက တောင့်ခံနေ

သည်။ နားလည်းနာ၏။ ထို့ကြောင့် သခွား သီး ကို လုံးဝရွှဲစိုသွားအောင် ဆီထပ် လောင်းလိုက်သည်။ အစိလေးကိုလည်း သာသာယာယာပွတ်ပေးပြီး အထဲက အရည်တွေ စိမ့်

လာအောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အတွင်းဖက်မှာလည်း စိုလာတော့မှ မျက်စိကိုမှိတ်ကာ သခွား သီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်၍ အားကုန်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဖျစ်” ကနဲမြည်

သွား သည့် အသံက အခန်းထဲမှာ ဟိန်းသွားသယောင်ရှိ၏။

“အု”

နှာခေါင်းထဲကရော ပါးစပ်ထဲကပါ လေတွေ တဟုန်ထိုးထွက်သွားသည်။ အထဲမှာပြည့်နင့်ကျပ်ပြီး ကြွက်သားစိုင် တွေက တဆစ်ဆစ်နှင့်နာလာ၏။ နာကျင်မှုကို ဥပေက္ခာပြု

လိုက်ပြီး ထပ်၍အားထည့်ဖိချလိုက်ရာ လက်ဖနောင့် နှစ်ခုက တွင်းဝကို ဖတ် ကနဲလာရိုတ်သည်။ အားလုံးနီးပါးဝင်သွားပေပြီ။ ဒေါ်နုနုရှိန်လည်း ယောင်ပြီး အပေါ်ကို ကော့ထိုးလိုက်မိ၏။ အောင်အောင်မြင်မြင်ဝင်သွားပြီဆိုတော့ ဆက်လုုပ်စရာတခုသာ ရှိတော့သည်။

အံကိုခဲပီး တဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်အသွင်းပြန်လုပ်သည်။ ပြည့်နင့်နေသည့် အရသာက အတွင်းသားတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ထိ၏။ ခုချိန်မှာ နာကျင်မှုဆိုတာကို ဒေါ်နုနုရှိန်

အလေး မထားတော့ပါ။ ဘာမှမဆိုင်သည့် စ အိုဝကလေးပင် တင်းပြီးကိုက်ခဲလာသည့်တိုင် နောက်ဆက်တွဲရောက်လာမည့် အရာတွေက ပိုပြီးရင်ဖိုလှိုက် မော ရမည်မှန်း

စိတ်ကသိနေသည်။

“အား ..အမယ်လေး ….ကျွတ်.ကျွတ်”

ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း အားတက်သရောတုန့်ပြန်သည်။ တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာ သည့် အရည်တွေ က လည်း များသထက်များလာ၏။ အမည်ဖေါ်ပြခေါင်းစဉ်တပ်ရန်

မစွမ်းသာ သည့်ဝေဒနာ၏ စေ့ဆော်မှုတောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် ခေါင်းတခါခါလည်တခါခါ နှင့် တစာစာညည်းရင်း ပိုပြီးမြန်သထက်မြန်အောင် အသွင်းအထုတ် လုပ်နေမိသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် ဘာရုံထဲမှာ အခုလက်ရှိဖြစ်နေသည့် ခံစားချက်တွေမှအပ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါ။ ပါးစပ်က ဘာ တွေပြောပြီး ဘာတွေညည်းနေမိမှန်းလဲ မသိတော့။ တရိပ်ရိပ်

တရစ်ရစ် နှင့် တကိုယ်လုံးသွက်သွက်ခါနေသလို ဖမ်းစားထားသည့် အရသာက တကိုယ် လုံး ကိုလွှမ်းခြုံထား၏။ အထဲမှာနာကျင်ရမည်၊ ထိခိုက်သွားမည်ကိုလည်း စိုးရိမ်စိတ်

 ပျောက်ဆုံး သွားရသည်။ စွမ်းနိုင်သမျှအားအင်ကိုသုံးပြီး ထိသထက်ထိအောင်ဆောင့်ထိုးနေမိသည်။ စိတ် ခံစားရမှုတွေ၏ အမြင့်ဆုံးအထွဋ်အထိပ် ကိုရောက်ရှိသွားပြီးချိန်

မှာတော့ လူတကိုယ်လုံး လေ ထဲသို့ လွင့် မြောက်တက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။

မြောက်တက်သွားသော်လည်း ချက်ချင်းပြန်ကျမလာ၊ ၀ါဂွမ်းစလေး လေထုထဲမှာလွင့်မျော နေ သလို လေဟုန်မှာ စီးရင်း ရှိသမျှအားအင်တွေ အကုန်ပျောက်ဆုံးသွားသည်။

အထဲက သခွားသီး ကိုတောင်ကြိုးစားပြီး မနည်းပြန် ထုတ် လိုက်ရသည်။ အားလုံးအပြင်ကို ရောက်သွား ပြီးချိန်နောက်မှာတော့ ဘာဆိုဘာမှ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ ရီဝေစွာ

 မျောလွင့်ရင်း နှင့် တဖြည်း ဖြည်းချင်း အိပ်မောကျသွားသည်။

အလင်းရောင်တွေ ပျယ်လွင့်ပြီးညသို့ ဝင်လုလုညနေစောင်းကို ရောက်မှ ဒေါ်နုနုရှိန် ပြန်နိုးလာ ၏။ ပေါင်ကြားထဲ မှာလည်း တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသလို လူကလည်းပင်ပန်းနေ၏။

 ဘေးမှာကျနေသည့် သခွားသီးကြီးကို စိုက်ကြည့်ရင်း တခါတလေ စန္ဒာ သူ့ဟာကြီးကို အရည် တစိုစို နှင့် ဘာကြောင့်ထားခဲ့သည်ကို အခုမှနားလည်မိသည်။ ခံစားမှု အ

 မြင့်ဆုံးကို ရရှိပြီးချိန် တွင် ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်ချင်တော့သည့် သဘာကို နားလည်လိုက်လို့ ဖြစ်သည်။

အိပ်ရာမှ ဖြည်းဖြည်းထရင်း နွမ်းနယ်မှုတွေပြေပျောက်သွားအောင် ရေချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ သခွားသီးကြီးကို ရေပြောင်အောင်ဆေးကာ ဘီရိုထဲမှာ သိမ်းပြီးမှ ရေချိုးသည်။

 ရေမချိုးခင် အမွှေးရိတ်ရင်း ကိုယ့်ပစ္စည်းကို ပြန် ကြည့် လိုက်ရာ အရင်ထက်ဖေါင်းမို့ပြီး နီရဲနေသည်ကို တွေ့ ရသည်။ အခုထိအရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် စို နေသေး၏။

ရေချိုးလိုက်သည့် အခါနွမ်းနယ်မှုတွေ အနည်းငယ်လျော့ပါးသွား၏။ ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာတကိုယ်တည်း ဘဝအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ဖြေသိမ့်မှုတခုကို ရလိုက် ကြောင်းတွေး

မိပြီးနောက်တွင် လူကလည်း တက်ကြွရွှင်လန်း လာ သည်။ ထမင်းစားဖို့ အောက်ို ဆင်းလာတော့ ကြည်ကြည်လင်လင်ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်အေး စိန်က

“တရေးအိပ်လိုက်တော့ အဆင်ပြေသွားပြီပေါ့ ဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ်”

“ညနေစာဘာချက်ရမလဲ လို့တောင် လာမေးဦးမလို့၊ နုနုအိပ်ပါစေလေဆိုပြီး မလာတာ”

“ရပါတယ်၊ အဆင်ပြေသလိုပဲလုပ်ပါ”

စိတ်ကြည်လင်နေလို့ နည်းနည်းနွမ်းနေပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ထမင်းစားလို့ဝင်သည်။ ထမင်းစား နေချိန်မှာ သခွား သီးတလုံးပျောက်ဆုံးသွားသည့် အတွက်ဒေါ်အေးစိန် ကောင်

မလေးတွေကို မေးနေသံကြားရသည်။

“ငါ သေသေချာချာ မှတ်မိပါတယ်၊ မနက်က သုံးလုံးကျန်တာပါ”

မတတ်သာတော့လို့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဝင်ပါလိုက်သည်။ တော်ကြာ ဒေါ်အေးစိန်က ကောင်မလေး တွေကို သခွားသီး တ လုံးအတွက်နှင့် ဆူပူကြိမ်းမောင်းနေဦးမည်။

“ကျွန်မ နေ့ခင်းက စားလိုက်တယ်ဒေါ်အေးစိန်ရေ၊ ဒေါ်အေးစိန်စျေးသွားနေတုန်းက”

“အော် …ဒါဆိုလဲ ပြီးရော”

ထမင်းစားပြီးနောက် စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် ခြံထဲဆင်းလာခဲ့သည်။ ဒီညမှာမှ လမင်းက ထိန်ထိန်သာနေ၏။ လ ရောင်အောက်တွင် လမ်းလျှောက်ရင်း ခြံဝသို့ ရောက်လာသည်။

လရောင်က စိတ်ကိုပိုပြီး ကြည်နူးရွှင်လန်းစေ၏။ ခြံထဲမှာ ဖြတ်တိုက်လာသည့် လေက လည်းနူးညံ့ ကာ လတ်ဆတ်နေ၏။

“နုနု နေကောင်းသွားပြီလား”

“ကောင်းသွားပြီ၊ နာရာရား ကိုဘယ်သူပြောလဲ”

“အေးစိန်ပြောတာ”

နာရာရားနှင့် စကားပြောရင်း လမ်းမပေါ်မှာ တရွေ့ရွေ့ နှင့် လျှောက်လာနေသော မစိုးစိုး နွယ်ကို လရောင်မှာ ထင်ရှားစွာ မြင်ရသည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကတော့ ဒီဖက်ကိုလှည့်တောင်

မကြည့်ဘဲ သွားနေသည်။  ဒီနေ့ တော့ အရင် လိုပုံမရပါ။ သူမ၏ ဟန်အတိုင်း ညင်ညင်သာသာ လှမ်း လာနေသည်။ အရောင်ရင့်ရင့် တီရှပ်ပွပွ နှင့် အရောင်ခပ် ဖျော့ဖျော့

ထမိန်ဝတ်ထားသည့် မစိုး စိုးနွယ် ခြံဝက အဖြတ်တွင် နာရရားက ကွမ်းတံတွေးပျစ်ကနဲ ထွေးထုတ် လိုက် သည်။ သင်္ကာ မကင်းသော စကားကိုပြောဦးမည် ဆိုတာသိလို့

 ဒေါ်နုနုရှိန် ပြုံးလိုက်မိ၏။

“ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးစမ်းပါ နာရရားရယ်၊ နုနုအပြင်မှာ ထွက်လျှောက်လိုက်ဦးမယ်”

“ဟိုကောင်မလေး နောက်ကို လိုက်ချောင်းမလို့ လား”

ခါးကြားက သော့တွဲကြီးကို ဖြုတ်ရင်းနာရရား မေး၏။

“ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို့ လမ်းလျှောက်ချင်လို့ပါ”

မြီးကောင်ပေါက် အပျိုမလေး တယောက်လို ခြေကိုဆောင့် ပြီးဒေါ်နုနုရှိန် ပြောလိုက်မိ၏။ ပြီးတော့ နာရရား ဖွင့် ပေးသည့် တံခါးကနေ လရောင်ကြောင့် လင်းလက်နေသည့်

လမ်းမပေါ်တက်လိုက်၏။ သာလွန်းသည့် လရောင် ခြည်ကြောင့် လမ်းမီးတိုင်တွေ၏ အလင်းရောင်တွေက ပင်မှိန်ဖျော့လို့ သွားသည်ဟု ဒေါ်နုနုရှိန် ထင်မိသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“နုနုရေ ဒီနေ့တော့ ခရမ်းသီးကို ပုဇွန်ခြောက် များများနဲ့ နှပ်ပေးမယ်၊ ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား”

“ကြိုက်ပါတယ်”

နှပ်တာမကြိုက် အစိမ်း အတိုင်းပဲကြိုက်တယ်ဟု စိတ်ထဲက ပြောရင်း ဒေါ်အေးစိန် ပြသည့် ခြင်း တောင်းထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အရှည် တပေ နီးပါးလောက်ရှိနိုင်သည့်

ခရမ်းသီး ထွား ထွားဖြောင့်ဖြောင့် ကြီးတွေကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ခုန်သွားသည်။ ဒေါ်အေးစိန် မ သိအောင် ဘယ်လို ယူရင်ကောင်းမလဲ ဟုတွေး ရင်း မီးဖိုထဲ

ဝင်သွားသည့် ဒေါ်အေးစိန် ကို နောက်ကနေလိုက် ငေးနေမိ၏။ ခနလောက်နေတော့ လိုက်ဝင်သွား သည့် အခါ ကောင်မလေး တယောက်က ခရမ်းသီးတွေကို လှီးတောင်လှီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ နှမျောတသစိတ်ကို ထိန်းပြီး ဒေါ် နုနုရှိန် မီးဖိုထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့ရ၏။ တော်သေးသည်။ လက်ရှိသုံးနေသည့် ခရမ်းသီးက သုံး လို့ရနေ သေးသည်။

အခုဝယ်လာသည့် အသီးလောက်တော့ မထွားပါ။

ခရမ်းသီးတလှည့်၊ သခွားသီးတလှည့် နှင့် ဒေါ်နုနုရှိန် အဆင်ပြေနေတာတော်တော်ကြာပြီ ဖြစ် သည်။ အဆောင် မှာ ကျွေးရန် အရည်တခွက် နှင့် ငပိရည်တို့စရာ ကိုလည်း

 သေသေချာချာ လုပ်ပေးဖို့ ဒေါ်အေးစိန် ကို ညွှန်ကြား လိုက်ပြီး သည့် နောက်တွင် မီးဖိုချောင်၌ ခရမ်းသီး နှင့် သခွားသီး သိပ်မပြတ်တော့ပါ။ အရင်လို တလုံးထဲကို မပုတ်

သိုး မညှိုးနွမ်းရအောင် ဂရုတစိုက် ထိန်းသိမ်းရတာ မျိုးသိပ်မရှိတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက အရွယ် အစား ဖြစ်သည်။

ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် အသုံးချဖို့ မဟုတ်၊ မီးဖိုချောင်အတွက် အဆင်ပြေအောင် ဝယ်ခြင်းသာ ဖြစ်ရာ ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ကြိုက်က အမြဲလိုမရ၊ ကောက်တာက ကိစ္စ

မရှိပါ၊။ စင်း လုံး ချောဖြောင့်နေတာထက် ခပ်ကောက် ကောက်ကလေးက လှဲနေရာမှ ထိုးရာတွင်ပိုအဆင်ပြေ ကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အတွေ့ အကြုံအရ သိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။

အရွယ်အစား သေးငယ်ရင်သာ အာ သာမပြေသည့် အတွက် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ရသည်။

သီးမွှေး ငှက်ပျောသီးနှင့် လည်းဒေါ်နုနုရှိန် စမ်းကြည့်ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အစိမ်းရမှ အဆင်ပြေ ၏။ ဆိုင်တွေမှာ ဝယ်လို့ရတတ်သည့် အမှည့်တွေဆိုရင် အားစိုက်ထိုးလိုက်ရင်

ကျိုးတာတို့ အခွံ ကွဲထွက်သွားတာတို့ ဖြစ်တတ် သည်။ ကွဲသွားရင် အရည်တွေနှင့် ငှက်ပျောသီးရောပြီး ချွဲပစ်သွားသည်။ ပြီးရင် မနည်းပြန်ဆေးထုတ်ရ၏။ ဒါ ကြောင့်

 ဒေါ်နုနုရှိန်က အခွံမာသည့် ခရမ်းသီး နှင့် သခွားသီးကိုပဲ သဘောကျသည်။ အဲဒီနှစ်ခု ဆိုရင် ခရမ်းသီးကို ပိုသဘောကျ ၏။ မျက်နှာပြင်က နဂိုထဲက ချောမွေ့နေတော့

ဆီများများ မလိုသည့်အပြင် လက်ကိုင်စရာညှာတံ လေးပါလို့ အားလွန်ပြီး အဆုံးရောက်သွားလည်း ပြန်ဆွဲဖို့ အဆင်ပြေသည်။ သခွားသီး ကျတော့ လက်ကို ထိန်း နေ

ရသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်အေးစိန် အခုဝယ်လာသည့် ခရမ်းသီးကို ဒေါ်နုနုရှိန် နှမျောနေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ဒါပေမယ့် ကိစ္စတော့ မရှိပါ၊ လက်ရှိဟာက သုံးလို့ ရနေသေးသည့် အတွက် စိတ်ထဲမှာ သိပ် ထားမနေတော့ပါ။ လတ်တလောသုံးနေသည့် အသီးမကောင်းတော့သည့်

အချိန်တွင် ဒေါ်အေး စိန်ဝယ်လာသမျှက လည်း စိတ် တိုင်း မကျရင် ဒေါ်နုနုရှိန် အလွန်စိတ်ညစ်ရသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဘဝ တွင် စိတ်ဖြေစရာကလည်း ဒီတခုသာ ရှိ လေရာ

 ဒါကိုထိခိုက်ရင် မခံမရပ်နိုင်အောင် စိတ် တိုရသည်။ အဲလိုနေ့ မျိုးဆိုရင် စန္ဒာ့ ဟာကြီး ပြေးယူချင် စိတ် ပေါက်၏။

ကိုယ့်ဖာသာ အဆင်ပြေနေတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် စန္ဒာ့ အခန်းသို့ မရောက်တာတောင် အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ခုလောက်ဆိုရင် စန္ဒာလည်း အပြင်ကို ပြန်ထုတ်ပြီးလောက်ပြီ

 ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်အေးစိန်က ကောက် ကောက်ကွေ့ကွေ့ နှင့် အပွေးတက် နေသည့် သခွားသီး ပိန်ချိချိတွေ ဝယ်လာသည့် တရက်မှာတော့ စိတ်မထိန်း နိုင်တော့ဘဲ

 စန္ဒာ့ အခန်း ကို ဝင်ခဲ့မိသည်။ ထားနေကျနေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ တန်းတွေ့သည်။

သခွားသီး၊ ခရမ်းသီးတွေလို ပြောင်ချောမဟုတ်ဘဲ အဖုအထစ် အရစ်တွေပေါ်နေသည့် ဟာကြီးကို ကောက်ယူ လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေတုန်နေ၏။ ပိုကောင်း

သည့် အရသာကို ခံစားရတော့မည်ဟုလည်း တွေးရင်း ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။ အသင့် ယူ လာသည့် စက္ကူအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ပြန် ထွက်လာ

ခဲ့သည်။ စန္ဒာ ပြန်မလာ ခင် ပြန်ထားရမှာ ဆိုတော့ အချိန်ဖြုန်းလို့ မဖြစ်ပါ။

အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် စန္ဒာ့ ဟာကြီးကို ရေစင်စင်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သေသေချာ ချာကြည့်နေ မိ သည်။ အရင်းက အပြားဝိုင်းလိုအရာက လေစုပ်ခွက်ဖြစ်ကြောင်း

 တွေလိုက်ရပြီး နောက် ကုတင်ဘောင်မှာ၊ ကု လားထိုင်မှာ လိုက်ကပ်ကြည့်သည်။ ကပ်လို့မရ ပြန်ကွာကွာကျသည်။ မှန်တင်ခုံက မှန်မှာကပ်လိုက်တော့မှ ဖတ် ကနဲကပ်သွား၏။ မှန်မှာ ငေါက်တောက်ကပ်နေသည့် ဟာကြီးကို ကြည့်ရင်း ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟု စဉ်းစားနေမိ သည်။ မှန်မှာကပ်ပြီးတော့ လုပ်ရင်မရပါ။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တက်ခွထိုင်ရင်

ကျိုးကျပြီး လူကြားမကောင်းသူကြား မကောင်း တွေဖြစ်တော့မည်။လက်နှင့် ကိုင်ထည့်ရင်ရသော်လည်း ဒီဟာကြီးကို ဝင်အောင် ထည့်ဖို့ မိမိမှာ အား အင်ရှိပါမလားဟု

 တွေးမိသည်။

စိတ်အမှတ်မဲ့စွာဖြင့် မှန်သားကို လက်နှင့် ပွတ်ကြည့်နေရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ကျောက်ပြားခင်း ကြမ်းပြင်ကို သတိ ရလိုက်သည်။ မှန်ကနေ ပြန်ခွာယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာ

ခဲ့သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ထင်သည့် အတိုင်းပင် ကျောက်ပြား မှာ ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲကပ်သွားသည်။ အပေါ်ကိုမတ် မတ်ကြီးထောင်တက်နေသည့် ဟာကြီးကိုကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် က တုန်ကရီဖြစ်လာသည်။ ခေါင်းတွေလည်း ရီဝေလာပြီး စိတ်ညှို့ခံထားရသူတယောက်လို ရေချိုးခန်းထဲက ပြန် ထွက် လာ ပြီးနောက် အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဘီရိုထဲက ဆီပုလင်းကိုယူပြီး ရေ ချိုးခန်း ထဲသို့ ဒရီးဒယိုင်ဖြင့် ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။

ဆီပုလင်းကို ဖွင့်ပြီးထိပ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းချင်း လောင်းချရင်း လက်တဖက်နှင့် အစိလေးကို ပွတ်ကာ အဆင် သင့်ဖြစ်ဖို့ လုပ်ထားလိုက်သည်။ စိတ်ကအရမ်းလှုပ်ရှားနေ

သည့် အတွက် ကြာ ကြာမဆွလိုက်ရပါ။ ဒေါ်နုနုရှိန် လက်ကိုရွှဲရွှဲ စိုသည်အထိ အရည်တွေထွက်လာသည်။ ဆီတွေ ရွှဲပြီးပြောင်လက်နေသည့် ဟာကြီးကို လက်နှင့် ဆုပ်၍ ဆီတွေနှံ့သွားအောင်ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး နောက် လိုလိုမယ်မယ် နောက်ထပ်နည်းနည်း ထပ်လောင်း လိုက် သည်။

စိတ်ချရပြီထင်တော့မှ အချောင်းကြီးပေါ်မှာ ကိုယ်ကိုကြွပြီးခွထိုင်လိုက်သည်။ တုန်ရီနေသည့် လက်တွေနှင့် အဝ မှာ တည့်တည့် ဖြစ်အောင်နေရာချပြီးနောက် မျက်စိကို မှိတ်၍

တကိုယ်လုံး အားနှင့် ဖိထိုင်ချလိုက်သည်။

“ဗျစ်…ဗျစ်”

အချောင်းကြီး၏ ဘေးပတ်လည်ကအရစ် နှင့် ဖေါင်းကြွနေသည့် သွေးကြောတွေက ဒေါ်နုနု ရှိန်၏ အပေါက် လေး ထဲသို့ မချိမဆန့် အတင်းတိုးဝင်သွားကြသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်

လည်း ဗြန်းက နဲ ကွဲ ထွက်တော့ မတတ်နာ ကျင်သွား ရသည်။ အတွင်းက အသားတွေက အလိပ်လိုက်ရောပါသွားသလို ပင်။ ဗိုက်ကြောတွေသာမက ရင်သားတွေပါ

တင်းတောင့်သွား၏။

“အား …နာလိုက်တာတော်”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ယခုအခါတွင် နောက်ထပ်ဇာတ်ကောင်တယောက်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးရန် အချိန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်ပါသည်။ သူ ကား ဖိုးလုံးဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးသည် နှယ်နှယ်ရရ မဟုတ်ပေ။

ဒီဖက်ပိုင်းရပ်ကွက် သုံးလေးခုတွင် သူ့ကိုမသိသူ မရှိ အောင်ကျော်ကြားသူ လည်းဖြစ်၏။ ကလေးကအစ ခွေးအဆုံး ဖိုးလုံးကို သိကြသည်။ ဆိုးလှပါသည် ဆိုသော  ခွေး ပင်

ဖိုးလုံးကို မဟောင်ဘဲ အမြီးနှံ့ပြမည် ဖြစ်သည်။

ထိုသို့ ထူးခြားသည့် ဖိုးလုံးသည် စိတ္တဇဝေဒနာရှင် တယောက်ဖြစ်သည်။ ပို၍တိကျ အောင်ဆိုရသော် အရူး တ ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ဖိုးလုံး၏ အသက် အရွယ် ကို ဘယ်သူမှ

တပ်အပ်သေချာမပြောနိုင်ကြပါ။ အသက်နှစ်ဆယ့်ငါး နှင့် သုံးဆယ် တ ၀ိုက်လောက်ဖြစ်မည်လို့သာ အကြမ်းဖျင်းယူဆ ထား ကြသည်။မွေးခါစမှ စလို့ ကျောင်းထားသည့် အ

ရွယ် ရောက်သည် အထိဖိုးလုံးကို အရူးလို့ ဘယ်သူမှ မထင်ကြပါ။ မိဘတွေတောင် မသိကြ။ စကားနည်းပြီး  အေး ဆေး သည့် ကလေး တယောက်လို့သာ သဘောထားကြ

သည်။ တခြားကလေးတွေထက် စာရင် အသိနှေး အတတ် နှေးသည်ကိုလည်း ဉာဏ်တော့ သိပ်မကောင်းဆိုတာလောက်ပဲ မှတ် ချက်လွယ်လွယ်ချထားကြ၏။ ကျောင်းစလို့

ထားတော့မှ ဘာသင်သင်မတတ်သည်ကို သ တိပြုမိကြတော့သည်။ အဲဒါကိုလည်း ဉာဏ်ထိုင်း သည်ဟု သတ်မှတ်ပြီး ကျောင်းမှပြန် ထုတ်ကာ အသက်ရလာပြီးစဉ်းစားတတ်

သည့် အချိန်လောက်မှ ပြန်ထား ခဲ့ကြသည်။ ထို အချိန်မှာလည်း အရင်လိုသာဖြစ်နေလို့ ထူးခြားကြောင်း စတင်လက်ခံလိုက်ကြသည်။

ကျောင်းနေလို့ မရသည့် အတွက်အိမ်မှာပဲ ထားရင်းဖိုးလုံး၏ လက္ခဏာတွေက ပိုပြီးသိသာ ထင်ရှားလာကြသည်။ လူကြီးပြောသည့် စကားတိုင်းကိုလည်းနားမလည်၊ သူပြော ချင်ရာ ပြန်ပြောပြီးလုပ်ချင်ရာလုပ်နေတတ်သည်။ မြန် မာ၊ အင်္ဂလိပ် နှင့် ပယောဂ ဆရာတွေလည်း စုံခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးကတော့ အရင်အတိုင်း အေးအေး ဆေးဆေးပင်။ နောက်

ဆုံးတော့ ဝဋ်နာ ကံနာလို့ပဲ သဘောထားပြီး စိတ်လျှော့လိုက်ကြတော့သည်။

မိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်ကုန်ကြသောအခါ ဖိုးလုံးကို အမ နှစ်ယောက်က ဆက်ပြီးစောင့် ရှောက် ထားကြသည်။ မောင်နှစ်မ သုံးယောက်မှာဖိုးလုံးက တဦး တည်း သော ယောက်ျားလေး မောင်ငယ်ဖြစ်လို့ အမ တွေ က အလွန်ချစ်ကြသည်။ အမအကြီးဆုံး ခင်အေးမြင့်က အပျိုကြီး ဖြစ်ပြီး အစိုးရဌာန တခုမှာ ရုံးအုပ်အဆင့် ရှိသည်။

အမလတ် ခင် အေးတင့်ကတော့ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သည်။ သူမ သည်လည်း အစိုးရဝန်ထမ်း တဦးဖြစ် ပြီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ်သည့် ကိုစိုးအောင်နှင့် လွန်ခဲ့သောငါးနှစ်

ခန့်က အိမ်ထောင်ပြု ခဲ့သည်။ သူတို့ ဌာနက ဘေးပန်းဝင်ငွေကောင်းသည်။ သားသမီးလည်း မထွန်းကားသဖြင့် ဖိုးလုံးကို တသက်လုံးစောင့်ရှောက်ဖို့ လည်း ဝန်မလေးပါ။

ဖိုးလုံး၏ ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင် ကလည်း သဘောကောင်းသည်။ ဝေဒနာရှင်ယောက်ဖလေးကို ငြူငြူစူစူ မရှိပါ။ သနားလည်း သနားတတ်တော့ ဖိုးလုံးကို ညီတယောက်

လို လည်းသဘောထားသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ပတ် သက်ပြီး ကိုစိုးအောင်၏ မှတ် ချက်စကားက လက်တွေ့ နှင့်တော်တော်နီးစပ်သည်။

“ဒီကောင် ရူးသလားဆိုတော့လဲ၊ သွက်သွက်လည် နေတာမဟုတ်ဘူး၊ တခါတလေကျ ရင် လူကောင်းတောင် သူ့လောက်မတွေးတတ်ဘူး၊ ဉာဏ်နည်းတာ လားဆိုရအောင်က

လည်း ဒီလောက် မဟုတ်ပြန်ဘူး၊ ဒီကောင်က ရူးတာနဲ့ ဉာဏ်နည်းတာ နည်းနည်းစီပေါင်းထားတာ ဆိုတော့ ဆေးကုမရဘဲဖြစ်သွားတာ”

အရူးတွေက သူတို့ကိုသူတို့ အရူးလို့ မသတ်မှတ်သော်လည်း ဖိုးလုံးကတော့ သူ့ကိုသူအရူး အဖြစ်ကျေကျေ နပ်နပ်ခံယူသည်။ ဖိုးလုံးလူပျိုပေါက် အရွယ်လောက်က အိမ်က

အမတွေလူးပေးလိုက်သည့် သနပ်ခါးအဖွေး သားဖြင့် ရပ်ကွက်ထဲထွက်သွားသည့် အခါ တခြားကောင်လေးတွေက အခြောက် ဟု စကြသည့် အခါဒေါသ တကြီးဖြင့်

“ငါက အရူးကွ၊ အခြောက်မဟုတ်ဘူး၊ အရူးဆိုတာ အခြောက်ထက် အဆင့်မြင့်တယ်” ဟုပြော၏။

ဖိုးလုံးက ဒီလိုလူစားဖြစ်သည်။ ကြားဖြတ်၍ ဖြည့်ပြောရလျှင် ဖိုးလုံး၏ မိဘတွေပေးသည့် နာမည်က ခင်မောင် ထွေးဖြစ်သည်။ ထိုနာမည်ကို မူလတန်းကျောင်းမှာ ကျောင်း

အပ်တုန်း က တခါပဲသုံးလိုက်ရပါသည်။ ကျောင်း နေလို့ မရတော့သည့် အခါ မသုံးဖြစ်တော့။ မှတ်ပုံ တင်လည်း လုပ်ပေးလို့ မရသဖြင့် ခင်မောင်ထွေးဆိုသည့် အမည်က မှတ်တမ်းမှတ်ရာမရှိ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ ငယ်ငယ်က ဝဝလုံးလုံး လေးမို့ ဖိုးလုံးဟု ချစ်စနိုး ခေါ် ကြသည့် နာ မည်က သာတရားဝင်ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးလုံး အရွယ်လေး နည်း

နည်းရလာသည့် အခါ အမ တွေက မှတ်ပုံတင် လုပ်ပေးဖို့ လုပ်တော့ သူကလက်မခံ၊ ဘယ်ကဘယ်လိုရလာသည် မသိ သည့် စကားတခွန်းနှင့် တုံ့ပြန်၏။

“လူကို နံပါတ်နဲ့ ဘောင်မခတ်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဖိုးလုံးက ဖိုးလုံးပါပဲ” ဟူ၏။

ထိုကဲ့သို့ လူမသိသူမသိနာမည် ခင်မောင်ထွေး၊ အများအခေါ် ဖိုးလုံးသည် အသက် အစိတ်နှင့် သုံးဆယ်ကြားဟု ပြောခဲ့ပြီး နောက် ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို ဖေါ်ပြရလျှင် အကြောင်း

မသိသူတွေက လူရည်သန့်တယောက်ဟု ထင်နိုင် သည် ဟုဆိုရမည်။ သူက အသားဖြူသည်။ အရူးပေမယ့် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် နေ၏။ ဒါပေမယ့် အဝတ်သစ် အစား သစ် တော့

ဆင်ပေးလို့ မရပါ။ ကိုစိုးအောင် မဝတ်တော့သည့် အဟာင်းတွေကိုသာ ခုံခုံမင်မင် ဝတ်သည်။ အ ဟောင်း ဆိုပေမယ့် လည်း အမတွေက ဂရုတစိုက်လျှော်ဖွပ်ပေးကြသော

 ကြောင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်လိုက်ရင် အ မြဲတမ်းစင်စင်ကြယ်ကြယ် ရှိသည်။ ရုပ်ရည်ကလည်း မချောပေမယ့် ရုပ်ဆိုးတဲ့ထဲမှာမပါပါ။ ထို့ကြောင့် အရူး ပေမယ့် လူတိုင်းနှင့်

အဆင်ပြေ သည်။

ဖိုးလုံးကို အိမ်က ညစာ တနပ်သာကျွေးရန်လိုသည်။ တခါတလေ မနက်စာစား၏။ ဒါကလည်း သူ၏ ပိုင်နက် နယ်မြေအတွင်းတွင် သာရေးနာရေး အလှုအတန်းတွေ မရှိသည့်

ရက်တွေမှသာ ဖြစ်သည်။ အလှုအတန်း ရှိလို့ ကတော့ မိုးလင်းတာနှင့် ဖိုးလုံး ရောက်လာ ပြီ ဖြစ်သည်။ နေ့လည်စာက တော့ကြုံသည့် နေရာမှာစားသည်။ သူ၏ ပုံမှန် ဖေါက်

သည်တွေက ရပ်ကွက်ထဲမှ ကာလသားတွေဖြစ်သည်။ သူတို့နှင့် ဖိုးလုံး အဖွဲ့ကျရခြင်း အ ကြောင်းရင်း ကို နောက်ပိုင်းမှာ ဆက်ရှင်းရမည် ဖြစ်ပါသည်။ လဘက်ရည် ဆိုင်မှာ၊

မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် အသုတ် ဆိုင်တွေမှာ အရပ်ထဲက ကာလသားတွေ နှင့် ဆုံမိရင် ဖိုး လုံးအတွက် နေ့လည်စာ အဆင်ပြေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့တွေ နှင့် မကြုံကြိုက်လည်း ကိစ္စ

မရှိ ဖိုးလုံး၏ ပိုင်နက်ရပ်ကွက်သုံးခု အတွင်းတွင် ဘုန်းကြီးကျောင်း ငါးကျောင်းရှိ၏။ ဘုန်းကြီး ကျောင်းတွေကလည်း ဖိုးလုံးအတွက် အစားအသောက်ရရှိရာ နေရာဖြစ်သည်။

နေ့လည်စာ စားပြီးရင်တော့ ဖိုးလုံး အိမ်ပြန်နားသည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ပွဲစားမ မစိုးစိုး နွယ် တို့ အိမ်မှာ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်၏။ မစိုးစိုးနွယ်၏ ယောက်ျား ဦးတင်ထွန်းက

 လေဖြတ် ထားလို့ ဘယ်မှ မသွားနိုင်ပဲ EVD စက်တ လုံးနှင့် ရုပ်ရှင်တွေ တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေသူ ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း ဦးတင်ထွန်းကို တောက်တိုမယ်ရ ၀ိုင်း ကူလုပ်ပေး

ရင်း ရုပ်ရှင်ကြည့် ခွင့်ရ၏။ ညနေရောက်ရင်တော့ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ညစာစားပြီး ဖိုးလုံး တကျော ပြန် ထွက်သည်။ ကြုံရာလူနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ကိုးနာ

ရီလောက်ဆိုရင်တော့ အိမ် ပြန်အိပ် တော့၏။ ဒါက ဖိုးလုံး၏ တနေ့တာဖြစ်သည်။

ဖိုးလုံးကို အရူးတယောက်ဟု ဆိုခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ အပြင်ပန်း အမူအရာအားဖြင့် ဘာမှမထူးခြားသော်လည်း စိတ် ဝေဒနာရှင်တို့၏ ထုံးစံ မဟုတ်မဟတ်လုပ်တတ်တာလေး

 တွေတော့ ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတွေ မ ဟုတ်လို့ လူတိုင်းခွင့် လွှတ်နိုင်ကြသည်။ ထို့ အပြင် ဒီဇာတ်လမ်း နှင့် မသက်ဆိုင်တာတွေဖြစ်လို့ အထူး တလည်

 ဖေါ်ပြမနေတော့ပါ။

ဖိုးလုံးမှာ အဆိုးဆုံးဟူ၍ အကျင့်တခုသာရှိသည်။ အဲဒါကတော့ တော်တော်ဆိုး၏။ ကောင် မလေး ချောချော မြင် ရင် ဖိုးလုံးစိတ်ဖေါက်ပြီး လုံချည်လှန်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။ အလွန်

ချစ်သည့် အမတွေကိုယ် တိုင် အဲဒီ အကျင့်ကို မ ရိုတ် ရက်ဘဲ ရိုတ်ပြီးဆုံးမသော်လည်း မရပါ။ ကာလသားလူရှုပ်တွေက နောက်ကွယ်ကနေ မြှောက်ပင့် ပေး ကြတာကလည်း

ဆုံးမလို့ မရခြင်း၏ အကြောင်းတခုဖြစ်၏။

ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက သစ္စာရှိသည်။ တရပ်ထဲသား မိန်းကလေးတွေကို ဘယ်တော့မှ လှန်မပြ။ နောက်ပြီး မချော သည့် မိန်းကလေးဆိုရင် လှန်ပြဖို့ဝေးကာ လှည့်တောင်မကြည့်

သူ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး တယောက်ကို ဖိုး လုံးလှန်ပြလိုက်ပြီဟု ဆိုရင် ထိုမိန်းကလေး သည် ဧကန်မချွတ် မိန်းမချောလေး ဖြစ်ရမည် ဆိုတာကို လူတိုင်း သိကြသည်။

 နောက်ပြီး ဘယ်လောက်ချောပါစေ အပျိုအရွယ် မဟုတ်ရင် ဖိုးလုံးက ဒီလိုလုံးဝ မလုပ်။ သူ့ထက် အသက်ကြီးသည့် မိန်းမတွေ ဆိုရင် ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ ကာလသား

 တွေနှင့် ဖိုးလုံး အဖွဲ့ကြတာ ဒီအ ကျင့်ကြောင့်လည်းပါသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန်၏ တော်ဝင်ပန်း အဆောင်မှ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် လှကြတာများ၍ ဖိုးလုံးလှန် မပြဖူးသည့်သူ မရှိ ဟုလို့ပြောရမလိုပင်။ အများအားဖြင့်တော့ ပြောင်းလာခါစ ရက်တွေ

မှာ ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်း ဒီအဆောင်က ဆိုတာဖိုးလုံးသိသွားတော့မှ သာသူတို့တွေသက်သာခွင့် ရကြသည်။ တရပ်ထဲသားတွေ လို့ သတ်မှတ် လိုက် ပြီဆိုရင် ဖိုးလုံးလှန်

မပြတော့ပါ။ ထို့ကြောင့် တော်ဝင်ပန်းသို့ ရောက်ခါစ မိန်းကလေးတွေ နှင့် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ မျက်နှာ စိမ်း မိန်းကလေးတွေသာ ဖိုးလုံး ဟာကိုကြည့်ခွင့်ရကြသည်။

အကြောင်းမလှလို့ အရူးဘဝ သို့ရောက်ရသော်လည်း ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းမှာတော့ ဖိုးလုံးက ပါရမီထူးသူဖြစ်သည်။ ယောက်ျားလေးတွေ သူ့ကို မနာလိုဖြစ်ကြရသည်။ သူ့ဟာကြီးက

ကြီးလည်းကြီး၍ ရှည်လည်းရှည်သည့် အပြင် အကွေ့အကောက်မရှိ ရေပိုက်လုံးတချောင်း လို ညီညာဖြောင့်တန်းနေ၏။ ထိပ်ပိုင်းက လည်း ၀ိုင်းဝိုင်းစက်စက် သံခမောက် တလုံးကို

စွပ်ထားသည့်နှယ်ရှိ၏။ မျက်နှာစိမ်း မိန်းကလေး ချောချော တယောက်ကို မြင်သည် နှင့် သူ့ဟာကြီးက မာတင်းထောင်မတ်တက်လာ၏။ အသားဖြူသူဖြစ်လို့ သူ့လိင်တံကြီးက

 ဖြူဖွေးနေပြီး ထိပ်ဖူး က တော့ ဝက်အူချောင်းကြီးလိုနီရဲပြီးပြောင်လက်နေ၏။ ဒါကိုမြင်လိုက်ရ သည့် မိန်းကလေးတိုင်း အသက်ရှူရပ်မ တတ် အောင် ဖြစ်ကြရသည်။

ဒီမြင်ကွင်းကို အရပ်ထဲက လူရှုပ်တွေက သိပ်သဘောကျသည်။ မျက်နှာသိမဟုတ်သည့် မိန်းကလေး တယောက် မြင်လျှင် ဖိုးလုံးကို မရအရခေါ်ပြတတ်ကြသည်။ ဒါမျိုးဆိုရင်ဖိုးလုံး

ကလည်း အချိန်မဆိုင်းပါ။ မိန်းကလေး ၏ အ လန့်တကြားအော်သံ၊ ဖိုးလုံးဘော်ဒါတွေ၏ လှောင်ပြောင်ရယ်မောသံတွေ ချက်ချင်းဆူညံသွားသည်။ မကျေနပ်လို့ ရပ်ကွက်လူကြီး

 တွေ ကိုသွားတိုင်ရင်လည်း ရပ်ရွာလူကြီးတွေက ဖိုးလုံး အကြောင်းကိုသိနေကြသူတွေ ပီပီ စိတ္တဇ ဝေဒနာရှင်ဖြစ်လို့ သည်းခံပါရန် ဖိုးလုံး အမတွေကိုယ်စား တောင်းပန်ပေးကြပြီး

 နောက်မှ ဖိုးလုံးကို မြှောက် ပေး ကြသူတွေကို ကွယ်ရာမှာခေါ်ကာ ကျိန်းကြမောင်းကြရ၏။

ဒါပေမယ့် ဒီလို အဖြစ်မျိုးက တလနေမှ တခါလောက်ဖြစ်သည်လို့ပဲပြောရပါမည်။ မျက်နှာ စိမ်း မိန်းကလေး ချော ချောတယောက်နှင့် ဖိုးလုံးလမ်းပေါ်မှာ သွားရင်းလာရင်း

ဆုံဖို့ဆိုတာက အမြဲလိုဖြစ်နေတတ်သည်တော့ မဟုတ်။ ထို့ ကြောင့် ဖိုးလုံး၏ ဒီအပြုအမူကို တခါတရံ အရူးထခြင်း မျိုးလောက်သာ အများက သဘောထား ပေး လိုက်ကြ

ပါသည်။

အရူးပင်ဖြစ်သော်လည်း ဖိုမသဘာဝ ဆက်ဆံရေးကို ဖိုးလုံးကောင်းကောင်း နားလည်သည်။ အပေါင်းအသင်း တွေက သင်ပေးထားလို့ ဖိုးလုံး ဂွင်းတိုက်တတ်သည်။

မိန်းကလေး တယောက်ကိုမြင်လို့ ထောင်ထလာပြီးရင် တချောင်ချောင်ကို ပြေးပြီး အရည် ထွက်အောင် ထုပစ်လိုက်သည်။ ဒီလို မလုပ်ရင် အချောင်းကြီးတင်းပြီး သေ သွား

လိမ့်မည် ဟု သူ့ကို ကြပ်ထားကြသည့် စကားကို အဟုတ်မှတ်နေရှာ၏။ မိန်းမ မလုပ်ချင်ဘူးလား ဟု မေး ရင် လုပ်ချင်တယ်ဟု မဆိုင်းမတွဖြေသည်။ သူ့ကို ခင်မင်သည့်

သူတွေက ပြည့် တန်ဆာ ခေါ်ပေးသော်လည်း သွေးကြီးသည့် ဖိုးလုံးက ဒါမျိုးမလုပ်ဟု ဆိုသည်။ ဒီလိုကိစ္စ ဆိုရင် အလွန်ရက်ရောစေတနာရှိကြသည့် ယောက်ျား တို့ စရိုတ်

 အတိုင်း သူ့အကြိုက် အချော အလှလေး ကြေးကြီးပေးပြီး ခေါ်လာ တော့လည်း အခန်း ထဲရောက်မှ ကောင်မလေး၏ အမွှေးတွေကို ကြောက်သည် ဆိုပြီး ထွက်ပြေးသည်။

ဘာဖြစ်လို့ ကြောက်တာလဲ ဆိုတော့ အသည်းယားသည်ဟု ဆိုသည်။ ဖိုးလုံးက အမွှေးထူရင်မကြိုက်ပါ။ သူ့အ မွှေး တွေကိုလည်း မှန်မှန်ရိတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်

မလေးတွေ ကိုလှန်ပြတိုင်း သူ့ဟာကြီးက အမွှေးအမြင် ကင်းကာ ထင်ထင်ရှားရှားဖြစ်နေတတ်၏။ နှုတ်ခမ်း မွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေကို နေ့စဉ်ရိတ်တိုင်း သူ့အောက်က

အမွှေးတွေကိုပါရှင်းသည်။ အပေါ်ရိတ်လည်း ဒီဂျုတ် အောက်ကို ရိတ်လည်း ဒီဂျုတ်ပဲ ဆိုတော့ ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင်က တခြားနေရာတွေမှာ သည်းခံသော် လည်း

ဒီနေရာမှာတော့ သည်းမခံ။ သူသုံးသည့် ဂျုတ်ကို ဖိုး လုံး ကိုင်တာလုံးဝ်မကြိုက်၊ သူ့အခန်းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလုံးကလည်းဖိုးလုံးပင် သူ့ဟာ အသွားတုံးသွားရင် ကိုစိုးအောင်

 ဟာ ကောက်ဆွဲချင်ဆွဲတတ်၏။

ဒီလို ဇီဇာကြောင်သည့် ဖိုးလုံးတယောက် နောက်ပိုင်း ကျတော့ မိန်းမ ချချင်သည်ဟု ဆိုပြီး မပြောတော့။ လုပ်ဦး မလားဟု မေးရင် ရယ်လို့သာနေ တော့ သည်။

 ကြောက်သွား ပြီလားဟုမေးရင်တော့

“ငါက နတ်သမီးပဲချမှာ၊ သူ့ကိုချပြီးမှ တခြားမိန်းမကို ချရင် နတ်သမီးစိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်”

ဖိုးလုံးက အရူးဆိုတော့ အားလုံးက အရူးလို့ပဲ သဘောထားကြပါသည်။ ဒီလို အရူးမှာမှ အလွန်ကောင်းသည့် ပစ္စည်းရှိနေတာကိုတော့ မနာလိုဖြစ်ကြရသည်။

ဖိုးလုံး ဖိုမဆက်ဆံရေး အကြောင်းကို နားလည်သိနေတာ လူငယ်တွေက သူ့ကို ပြောပြကြလို့ ဖြစ်သလို မစိုးစိုး နွယ်၏ ယောက်ျား ဦးတင်ထွန်း ကြောင့်လည်း ပါသည်။

ဦးတင်ထွန်းက လူမမာ မဖြစ်ခင်က မိန်းမ ကိစ္စမှာ တော် တော်ဝါသနာထုံခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ့ထက် များစွာငယ်သည့် မစိုးစိုးနွယ် နှင့် အိပ်နေရတာကိုတောင် အားမရဘဲ

ကြုံသလို ကဲ တတ်သူဖြစ်သည်။ အခုလို အိပ်ယာထဲ လဲသည်ကိုပင် မိန်းမ လိုက်စားလွန်းလို့ ဖြစ်ရ သည်ဟု တချို့ က မှတ်ချက်ပြုကြ၏။

ငွေကြေးတတ်နိုင်သူမို့ ဆေးပေါင်းစုံ နှင့်ကုသရာ ရှိသမျှတော်တော်ကုန်သွားသည်။ လူကတော့ နာလန်ပြန်ထ လာသည်။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ ဟိုနားဒီနား သွားနိုင်လာနိုင်၊

အစားအသောက်ကို ကိုယ့်ဖာသာ စားနိုင်ယုံ လောက်သာ ဖြစ်သည်။ လုံးလုံး လူကောင်းပြန်ဖြစ် မလာတော့။ အိပ်ယာနှင့် TV ရှေ့က ခုံလောက်သာ သွား လာ ကူးသန်း

 နိုင်တော့သည်။

ရမ္မက်ကြီးသည့် ဦးတင်ထွန်းက အိပ်ယာထဲလဲသော်လည်း တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေတတ် သည့် ဇာတ်ကား တွေ က လိင်အသားပေးတွေသာဖြစ်သည်။ အခုခေတ်မှာ DVD

တချပ်ထဲ နှင့် ဇာတ်ကားတွေ အများကြီးကြည့် လို့ရ နေသည့် အတွက် ဦးတင်ထွန်း စိတ်ကြိုက်ဖြစ် နေ တော့၏။ သူလိုအပ်သော ကြည့်ချင်သည့် ဟာတွေကို တခါ တရံ

ဖိုးလုံးက စီဒီရောင်းသည့် ဆိုင်မှာ ဦးတင်ထွန်း အတွက်လို့ ပြောပြီးသွားယူပေးရသည်။ တခါတလေတော့ လည်း မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဆိုင်က ထည့်ပေးလိုက်တတ်၏။

“နင့် ဦးလေး လုပ်ပုံနဲ့ ငါ့မှာ မျက်နှာကို ဘယ်လိုထားရမှန်းတောင် မသိပါဘူး ဖိုးလုံးရာ”

မစိုးစိုးနွယ်က ဖိုးလုံးရှေ့မှာ ညည်းပြရင် ဖိုးလုံးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး

“ကျွန်မ မကြည့်ဘူး၊ ဦးတင်ထွန်းကြီး ကြည့်တာပါလို့ ပြောပေါ့”

“မပြောချင်ပါဘူး၊ ငါတော့ ပိုက်ဆံထုတ်ပေးပြီး ပြေးလာတာပဲ”

ဦးတင်ထွန်း ကလည်း တော်တော်စိတ်ထန်သည်။ အပြည့်၊ တဝက်၊ အရှေ့တိုင်း၊ အနောက်တိုင်း လိုင်းစုံကြည့် သည်။ တခါတလေ အက်ရှင် ကားတွေဘာတွေ ကြည့်

တတ်သော်လည်း လိင်အခန်း မပါရင် ချက်ချင်း နောက် တကား ပြောင်းကြည့်တတ်သူဖြစ်သည်။

“ဦးလေး ကလဲဗျာ၊ လုပ်ချင်လဲ လုပ်ကြမှာပေါ့၊ စောင့်ပါဦးလား”

ဇာတ်လမ်းထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေသည့် ဖိုးလုံးက ထကန့်ကွက်လျှင်

“မင်းသား က ပန်းသေနေတယ်တဲ့ ကွ၊ အင်္ဂလိပ် လိုပြောတာ မင်းမကြားလိုက်ဘူးလား”

“ပန်းသေတယ် ဆိုတာ ဘာလဲဦးလေး”

“ပန်းသေတယ် ဆိုတာ -ီးမတောင်နိုင်တော့တာပေါ့ကွာ”

“ဦးလေး လိုပေါ့”

ဦးတင်ထွန်း မျက်နှာကြီး မဲမှောင်သွားရသည်။ ဖိုးလုံးကို တောက်တိုမယ်ရ ခိုင်းလို့သာရ မနေရင် အိမ်ထဲက မောင်းထုတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူကလည်းသူပင် အသက်က

 ခြောက်ဆယ်ကျော်၊ လူကလည်း လေဖြတ် ထား သည့် တိုင် သူ့ဟာကြီး ပြန် ထောင်လာနိုင်ဖို့ အမြဲတွေးနေသူဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကိုလည်း အားတာနှင့် ခေါ်ပြီး မှုတ်

ခိုင်းတတ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစား ခေါင်းထောင်မထ နိုင်တော့လို့ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း နောက်မခိုင်းဖို့ ခပ်မာမာပင် အပြတ်ပြောချလိုက်၏။ တခါ

တုန်းက ကုလားထိုင်မှာထိုင်ပြီး အောကားကြည့် နေသည့် ဦးတင်ထွန်းကို မစိုးစိုးနွယ် မှုတ်ပေး နေရ သည်ကို TV ကြည့်ဖို့လာသည့် ဖိုးလုံး မြင်ခဲ့ရဖူးသည်။ အ လိုက် သိစွာ

ပင် တိတ်တိတ်လေး ပြန် ထွက်သွားပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖြစ်အောင် နေပေးခဲ့ပါ၏။ ဒီနေရာမှာ တော့ ဖိုးလုံးက အရူးပါးဖြစ်သည်။ ကိစ္စပေါက်ကြားသွားရင် သူဒီမှာ

 ရုပ်ရှင်လာကြည့် လို့ မရတော့ ဘူးဆိုတာ ကောင်းကောင်း နားလည်၏။

ထိုသို့ လျှင်ဦးတင်ထွန်း ကောင်းမှု ကြောင့် လိင်မှုရေးရာ ကိစ္စတွေကို ဖိုးလုံး အတော်လေး သိနားလည်ခဲ့သည်။ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ဘယ်လိုလုပ်ရသည်။ ဘယ်လိုပုံစံတွေ

 နှင့် လုပ်ရ သည်ဆိုတာကို ဖိုးလုံးကောင်းကောင်း နားလည်၏။ တခါတလေ ယောက်ျားလေး တွေ ကို ကြုံကြိုက်လျှင်သူက ဆရာ လုပ်တတ်သေး၏။

“ဟေ့ကောင်ဖိုးလုံး၊ မင်းက လုပ်ဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့၊ ချောင်ကပ်ပြီး ဂွင်းထုနေရတဲ့ ကောင်က များ၊ ရုပ်ရှင်ထဲ မြင်ဖူးတာတွေနဲ့ ဆရာကြီးလုပ်နေတယ်” စသဖြင့် ၀ိုင်းနှိပ်ကွပ်

ကြလျှင် ဖိုးလုံးပြုံးစိစိ နှင့် ငြိမ်နေတတ်၏။ အမှန် တကယ်တော့ ဖိုးလုံးမှာ လိင်ကိစ္စ အတွေ့ အကြုံ ရှိပါသည်။ ဖွင့်ပြောလို့ မရသည့် အကြောင်းဖြစ်နေလို့သာ သူ ငြိမ်နေခြင်း

 ဖြစ်၏။ ပြော လို့ရလို့ ပြောရင်လည်း ဘယ်သူမှ ယုံကြမည် မထင်ပါ။

ဖိုးလုံး မိန်းမ နှင့် ကြုံခွင့်ရဖို့ ကူညီပေးခဲ့သူမှာ ဦးတင်ထွန်း၏ ဇနီး လိုင်းစုံပွဲစား မစိုးစိုးနွယ် ဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် သူ့အတွက်ရှာပေးခဲ့သည်က ရိုးရိုး မိန်းမတောင် မဟုတ် နတ်သမီး

 ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနှင့် ရောရော နှောနှော မနေတတ်ဘဲ သူမဖာသာ နေတတ်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုတောင် အတင်းဝင်လုံးပြီး ရွှေထည်ပစ္စည်းတွေ ရ

 အောင်ရောင်းနိုင်ခဲ့ သူဖြစ်ရာ မစိုးစိုးနွယ် အတွက်ကတော့ ဖိုးလုံးကိစ္စသည် အသေးအဖွဲသာဖြစ်ပါသည်။

ဤနေရာတွင် မစိုးစိုးနွယ်၏ အကြောင်းကို ထည့်ပြောရန်လိုမည်ထင်ပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က အသားလေး ညို သည် က လွဲရင်ရုပ်ရည်သင့်ပါသည်။ အရပ်မနိမ့် မမြင့်နှင့်  ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း ပြည့်ပြည့်တင်း တင်း ရှိသည်။ ဒီအရပ်က မ ဟုတ်သော်လည်း အလယ်တန်းကျောင်းသူဘဝ လောက်ထဲက ရောက်လာခဲ့သူဖြစ်လို့ ခုအခါမှာ

ဒီအရပ်သူ ဖြစ် လို့ နေပါပြီ။ သူမတို့ မိသားစုက ဆင်းရဲ၏။ ဆယ်တန်း ကို နှစ်ခါကျပြီးသွားသည့် အခါ ပညာရေးကို စွန့်ပြီး အလုပ် လုပ်ရသည်။ ဒီအချိန်မှာ မုဆိုးဖို ဦးတင်ထွန်း နှင့် တွေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ဦးတင်ထွန်းက ငွေကြေးချောင်လည်သူဖြစ် သည်။  ကျောင်းပညာ မထူးချွန်သော်လည်း အပြင် လောက တွင် အကွက်မြင် တတ်သော

 မစိုးစိုးနွယ်က ဦးတင် ထွန်းကို လက်ခံခဲ့၏။ သူတို့ အသက်အရွယ်ချင်းက နှစ် သုံးဆယ်လောက် ကွာသည်။ သူတို့ လက်ထပ်ကြချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ်က နှစ်ဆယ်ကျော်၊

ဦးတင်ထွန်းက ငါး ဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။

အသက်ငါးဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဦးတင်ထွန်းက ကဲကောင်းတုန်း ဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကလည်း တစ် တစ်ရစ်ရစ် နှင့် အပျိုရည် အပျိုသွေးအတက်ဆုံး အချိန်ဖြစ်ရာ

ညိုသော်စေး၏ ဟု ကြွေးကျော်ပြီး ဦးတင်ထွန်း က မစိုးစိုး နွယ်ကို တရားဝင်သိမ်းပိုက်လိုက်၏။ လိုက်ဖက်မညီသော အတွဲဖြစ်သော်လည်း ငွေကြေးကိုအကြောင်းပြု ပြီး

ဦးတင်ထွန်း ကို မစိုးစိုးနွယ် မညီးမညူ အလိုလိုက်ပြုစုပေးခဲ့သည်။ အပြုအစုကောင်း လွန်းလို့ ဦးတင်ထွန်း၏ အပြင်မှာရှုပ် သည့် ဇာတ်လမ်းတွေတောင်ငြိမ်သက်သလို

 ဖြစ်သွားသည်။ လေမဖြတ်ခင် တနှစ် နှစ်နှစ်က မှ ခြေ ပြန်ရှုပ်သည်။ အခုတော့ လေဖြတ်ပြီး လဲနေလေပြီ။

ဦးတင်ထွန်းက ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ထားသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် အလကားမနေပါ၊ တတ်နိုင်သလောက်စီး ပွား ရေးကို သူ့ အတွက်သူလုပ်၏။ အိမ်ပွဲစား၊ ခြံပွဲစား၊ကားပွဲစား၊

ဖုန်းပွဲစား အကုန်လုပ်သည်။ တလုံး၊ နှစ်လုံး၊ သုံး လုံး အကုန်ဒိုင်ကိုင်၏။ ဦးတင်ထွန်း လဲသွားချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ်က တော်တော်လေး အရှိန်ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦး တင် ထွန်း

ကတော့ရှိတာအပြင်ထပ် မရှာနိုင်တော့၊ မစိုးစိုးနွယ် လုပ်သမျှထိုင်ကြည့်နေရုံသာ တတ်နိုင်တော့ သည်။ နေ့ ရှိသ၍ TV ရှေ့ မှာထိုင်ပြီး မဟုတ်တရုတ် ကားတွေကြည့်ရင်း

အချိန်ကို ဖြုန်းနေရသည်။

ခုထက်ထိတိုင်အောင် အချိုးအဆက်ပြည့်တင်းနေသေးသည့် ကိုယ်လုံးကို ပေါ်လွင်ထင်ရှား အောင်လည်း အ ဝတ်အစားကျပ်ကျပ် ပျော့ပျော့တွေ ဝတ်တတ်သည့် မစိုးစိုးနွယ်ကို

လူငယ်တွေ စိတ်ထဲကနေပစ်မှား တတ် ကြ သည်။ လမ်းကိုညင်ညင်သာသာ လျှောက်တတ် သော်လည်း သူမ၏ တင်ပါးတွေလှုပ်ရှားမှုကတော့ ရင်ခုန် ဖွယ် အတိဖြစ်သည်။

ဖိုးလုံးက တော့ မစိုးစိုးနွယ်ကို ရင်ခုန်စရာလို့ လုံးဝသဘောမထားပါ။

ဖိုးလုံး ၏ နတ်သမီးဇာတ်လမ်းက လည်း ဦးတင်ထွန်း ၏ ဇာတ်ကားတွေ သွားကြည့်ရင်းက စသည်လို့ ဆိုနိုင်ပါ သည်။

“ဟဲ့ ဖိုးလုံး၊ နင် အဲဒီကားတွေ ဒီလောက်ကြည့်နေတာ မိန်းမမလိုချင်ဘူးလား”

“လိုချင်တာပေါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူကယူမှာလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးပဲ”

မစိုးစိုးနွယ်ခုလို မေးရတာကအကြောင်းရှိသည်။ ထိုနေ့က ထုံးစံအတိုင်း ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားကြည့်ပြီး ဖိုးလုံးစိတ်တွေ အရမ်းထလာသည်။ သူ့ဟာကြီးကလည်း

မာပြီးထောင်ထလာ ၏။ ဒါကို အရည်ထွက်အောင် မ လုပ်ရင်သေမှာ စိုးပြီး ထုဖို့ အတွက် အိမ်သာဆီသို့ ပုဆိုးမပြီးပြေးအလာ တွင် အထဲမှာမစိုးစိုးနွယ်ရှိနေ သော ကြောင့်

မီးဖိုချောင်နားက တိုလီမုတ်စ ထားသည့် အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာဝင်ပြီး အားပါးတရထုပစ်လိုက်သည်။ ဒါကို အိမ်သာကနေ ပြန်လာသည့် မစိုးစိုးနွယ်က ပြတင်းပေါက်

ကမြင်သွား၏။ ဖိုးလုံးကတော့ ကိုယ့်အာရုံနှင့် ကိုယ် ဆိုတော့ မစိုးစိုးနွယ် မြင်သွားတာကို မသိလိုက်ပေ။

ညစ်ထပ်ထပ်ကြမ်းပြင်ကို စိုရွှဲသွားအောင် အရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ရမှ ဖိုးလုံးနေသာထိုင် သာရှိသွားသည်။ စက္ကူစုတ်တခုဖြင့် အရည်တွေကိုသုတ်ကာအပြင်ကို ပစ်ခဲ့ပြီး

သည့်နောက် အိမ်ရှေ့မှာ ပြန်ထိုင်ကြည့်နေ လိုက် သည်။ ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့မှ အိမ်နောက်မှာ ထမင်း ခေါ်ကျွေးရင်း မေးလာခြင်းဖြစ်၏။ ခါတိုင်းလည်း ဦး တင်

ထွန်းနှင့် အတူ ဟိုကားတွေကြည့်နေ ကြချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ် အိမ် မှာရှိနေချင်ရှိနေတတ်သည်။ လာကြည့် တာ တော့ မလုပ်တတ်ပါ။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ နှင့် ကြည့်သွား

တတ်တာမျိုးလဲရှိသည်။ ဖိုးလုံးလည်း ဒီလိုကား တွေသဘောကျတယ် ဆိုတာကို မစိုးစိုးနွယ်သိသည်။

“ကျွန်တော်က မိန်းမ ယူရမှာကြောက်တယ်”

“အောင်မယ်လေးတော် ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင်လုပ်ချင်တာလုပ်ရရင်ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား”

“ဒါဆိုရင် တော့လုပ်လိုက်လေ”

ဒီလိုနှင့် အပေးအယူတည့် သွားကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က နောက်တနေ့ အိမ်ကိုလာဖို့ ချိန်းသည်။ မချိန်းလည်း ဖိုး လုံးက ကြုံရင်ကြုံသလို ဝင်လာတတ်ပါသည်။ သေသေချာချာ

 ချိန်းဆိုလိုက်သည် ဆိုတော့ နောက်တနေ့မှာ ဖိုး လုံး မပျက်မကွက် ရောက်သွား၏။ မစိုးစိုးနွယ် က အိမ်မှာမရှိပါ။ အပြင်ထွက်နေသည်။ ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ကို ရီးယား

half ကားတကား ထိုင်ကြည့်နေကြစဉ် မစိုးစိုးနွယ် ပြန်ရောက်လာပြီး ဖိုးလုံးကို အိမ်နောက်လိုက်ခဲ့ဖို့ မျက် ရိပ်ပြ ပြီးခေါ်သည်။ ဒီမှာကလည်း မင်းသားနှင့် မင်းသမီးက အိပ်

ယာပေါ်မှာ အပြန်အလှန်နမ်းကြရင်း အကျ ႌချွတ် နေကြပြီဖြစ်လို့ ဖိုးလုံးမထချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ခန်းဆီးအကွယ်ကနေ မစိုးစိုးနွယ် ရမ်း ပြသည့် ရွှေရောင်လက်လက် အရာလေး

တခုကို စိတ်ဝင်စားလို့ လိုက်သွားမိ၏။

ပိုးကြိး အနီခပ်တုတ်တုတ် နှင့် တွဲထားသည့် ပလပ်စတစ်ပြားလေး တခုကို မစိုးစိုးနွယ် ပေး၏။ ဆွဲပြားလေး တ ခုဖြစ်ပါသည်။ ပလပ်စတစ်ပြားထူထူထဲတွင် ရွှေရောင်အ

ရုပ်လေးတရုပ်ကို မြင်နေရသည်။

“အဲဒါဘာလဲ”

“နတ်သမီးရုပ်လေ၊ နင့်လည်ပင်းမှာဆွဲထား”

ဖိုးလုံးမဆိုင်း မတွပင်လည်ပင်းမှာဆွဲလိုက်၏။

“အပြင်ထုတ်မထားနဲ့လေ၊ အကျ ႌထဲကိုထည့်ထား၊ နတ်သမီးရှက်သွားလိမ့်မယ်”

ဘာမှန်းမသိသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်စကားကို နားထောင်ပြီး အကျ ႌထဲသို့ထည့် ဆွဲလိုက်သည်။

“ဘာလုပ်ရမှာလဲ အမ”

မစိုးစိုးနွယ် မျက်နှာမှာအပြုံးတခုလှစ်ကနဲပေါ်လာသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပြန်တည်သွား၏။

“ငါပြောမယ် သေသေချာချာ နားထောင်”

“ဟုတ်ကဲ့”

“နင် ညကျလို့ရှိရင် နင်သွားနေကျ စည်ပင်ဝင်းထဲက တဲကိုသွား၊ ….အော် နေဦး ကျန်သေးတယ်၊ ခန”

ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း တင်ပါးကြီးတွေကိုလှုပ်ခါရင်း မစိုးစိုးနွယ် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ စက္ကူအိတ် လေး တအိတ်ကိုင်ပြီးပြန်ထွက်လာ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ မစိုးစိုးနွယ်

လုပ်သမျှကို တအံ့တသြနှင့် လိုက်ပြီးငေးမော နေမိ၏။ အထူးသဖြင့် စည်ပင်ဝင်းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့သြခြင်း ဖြစ်သည်။ အဲဒါဖိုးလုံး၏ နေရာဆိုတာ ဘယ်သူ မှ မသိကြပါ။

တော်ဝင်ပန်း ဘော်ဒါဆောင်နှင့် တခြံကျော်မှာ ရှိသည့်ခြံကြီးက အရင်ကဆိုရင် စည်ပင်သာယာမှ ကတ္တရာပုံး တွေနှင့် ကျောက်တွေထားသည့် နေရာဖြစ်သည်။ စက်ပစ္စည်း

အဟောင်းတွေလည်းထား၏။ အခုတော့ အဲဒါ တွေမရှိတော့ပါ။ စည်ပင်သာယာမှနေပြီး အခြား ဌာနတခုသို့ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်ကြောင်းနှင့် ထိုဌာနကလည်း အဆောက်အဦး

လာပြီး မဆောက်လုပ် ရသေးကြောင်း ကိုတော့ ဖိုးလုံးမသိပါ။ တော်ဝင်ပန်း နှင့် အဲဒီခြံကြား ထဲ က နေရာကလည်း အစိုးရ ရုံးလေးတခုဖြစ်သည်။ ဝန်ထမ်း သုံးလေးဦးသာ

ရှိ၏။ အပြင်က ကြည့်လိုက်ရင် လူ တယောက်မှ မရှိဟုပင်ထင်ရသည့် ရုံးလေးဖြစ်သည်။ ဟိုဖက် အခြမ်းကတော့ အုတ်တံတိုင်းမြင့်ကြီးကာ ထား သည့် ခြံကျယ်ကြီး

တခုရှိသည်။

တခါတုန်းက လမ်းမှာ ရက်ရက်စက်စက်လှသည့် ကောင်မလေးတယောက်တွေ့ခဲ့သည်။ စကပ် တိုတိုလေး ဝတ် ထားပြီး ပေါင်တံတွေကဖွေးနုနေ၏။ စကပ်က ကြပ်လွန်းတော့

ဖင်ကြီးကလည်း ကားနေသည်။ ကြည့်ရင်း ဖိုးလုံး စိတ်ထ လာသည့်အတွက် ဝတ္တရားမပျက်သူ့ဟာကြီးကို ထုတ်ပြ လိုက်ရာ မျက်နှာဖြူဖြူလေးရဲတွတ်သွားသည်။ ဒီလိုလှတဲ့

မိန်းကလေးဆိုရင် အမွှေး တပင်မှရှိမှာ မဟုတ်ဘူးဟုတွေးရင်း ဖိုးလုံးစိတ် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ မာ တောင် နေသည့် အချောင်းကြီးထဲက အရည်တွေ မြန်မြန်ထွက်အောင်ထုဖို့

ယိုင်ရွဲ့နေသည့် ခြံဝန်းတံခါးကို တွန်း ပြီး သစ်ပင်တွေကြားတိုးမိသည်။

မြက်ခင်းရှည်ရှည်ကြီး၏ အလွန် ဘောစကိုင်းနှင့် မလေးရှားပိတောက်ပင်တွေ ကြားထဲတွင် ခြုံ နွယ်တွေ အုပ် နေ သည့် တဲလေးတလုံးကို သွားတွေ့သည်။ မြေစိုက်တဲ ဖြစ်ပြီး

အကာနှင့် အမိုးတွေက ကတ္တရာစည် ပိုင်းတွေကို ဖြန့်ပြီးလုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မျက်နှာစာ လေးဖက်မှာ သုံးဖက်ကို သံပြားတွေ အပြည့် ကာထားပြီး တဖက်ကို တော့ တဝက်သာသာ လောက်ပဲကာထားသည်။ လွတ်နေသည့် နေရာက ဝင်ပေါက်ထွက် ပေါက် သဘောမျိုး ဖြစ်သွားသည်။အထဲမှာလည်း သစ်သားစတွေ အမှိုက်တွေဖြင့်ရှုပ်နေ

သည်။ မျက်ကွယ်ရာ တခု ကိုရလိုက်ပြီဟု သိလိုက်သည် နှင့် ဖိုးလုံးပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်း၍ မြေပေါ်မှယာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အားပါးတရ ထုတော့ သည်။ အခုနမြင်ခဲ့သည့်

 ကောင်မလေး၏ ပေါင်တံတွေ၊ တင်ပါးကားကားကြီး၊ အားလုံးက မျက်လုံးထဲမှာ စွဲထင်နေသည့် အခါ အလွန်ထုလို့ကောင်းသည်။ ကြာကြာတောင် မထုလိုက်ရ အရည်တွေ

တဗျစ်ဗျစ်ထွက် သွား သည်။

စိတ်ဆန္ဒတွေပြည့်ဝသွားတော့မှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ရင်း ဖိုးလုံးသဘောကျသွားသည်။ နောက်ပိုင်းလည်း မကြာခနရောက်သည်။ စိတ်ထ လာရင် ဂွင်းထုဖို့ အပြင်

 အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ချင်ရင်လည်းလာနေတတ်၏။ အပြင်ကကြည့်ရင် တဲလေးကို မမြင်ရ ဘဲခြုံတွေသာမြင်ရရာ ဖိုးလုံးအတွက်လျှို့ဝှက်နေရာလေးတခု ဖြစ်လာ၏။

အထဲမှာရှုပ်နေတာ ကိုလည်း ရှင်းပစ်လိုက်သည်။ သစ်အတိုအစတွေ သံပြားစတွေကို ဖြန့်ခင်းပြီး အပေါ်ကနေ အိမ် ကယူလာသည့် ဖျာစုတ်လေးကို ခင်းလိုက်သည့် အခါ

ဖိုးလုံးတရေးတမော အိပ်ဖို့ နေရာ ကောင်း တခုဖြစ် သွားသည်။ လေမိုး လည်းလုံ၏။ မိုးကြီး လေကြီးကျသည့် တိုင် ကတ္တရာတွေ မံထားသလို ဖြစ်နေသည့် အမိုး ကြောင့်

အထဲမှာ လုံခြုံ နွေးထွေးသည်။ နွေခါဆိုရင်တော့ အနည်းငယ် အိုက်သည်။ ထိုနေရာကို မစိုးစိုးနွယ် သိနေ၍ ဖိုးလုံး အံ့သြရသည်။

“အမက ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”

“ဒီအပိုင်းမှာ ငါမသိတာမရှိဘူး”

မစိုးစိုးနွယ် ဘယ်လိုသိသလဲဟု ဖိုးလုံးရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးလိုစိတ်မရှိပါ။ လောလောဆယ် အရးကြီးတာက မိန်း မတယောက်ကို သူကြည့်ဖူးသည့် ကားတွေထဲကလိုလုပ်နိုင်

ဖို့ပဲဖြစ်သည်။

“အင်းပါ …အင်းပါ၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမှာလဲ ပြောလေ”

“ရော့”

မစိုးစိုးနွယ် ပေးလာသည့် အိတ်ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင်ပိတ်စရှည်ရှည် တခုကို တွေ့ရသည်။ အနံက လက် သုံးလုံးလောက်ပဲ ရှိမည်။ အရှည်ကတော့ တတောင်

ခန့်ရှိသည်။

“ညကျရင် နင့်တဲကိုသွား၊ လည်ပင်းက နတ်သမီးရုပ်ကလေးကို သုံးခါနမ်း”

“နှုတ်ခမ်းနဲ့ လား၊ နှာခေါင်း နဲ့လား မမစိုး”

“အရေးထဲ သူက တမူးသာနေသေးတယ်၊ နင့်ဖာသာနမ်းချင်သလိုနမ်း၊ သုံးခါဖြစ်ရင်ရပြီ”

“အင်း”

“ပြီးရင် ဒီအဝတ် နဲ့ မျက်လုံးကို စည်းလိုက်ပြီး နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါလို့ပြောရမယ်၊ ပြောကြည့်စမ်း”

“နတ်သမီး ကျွန်တော့် ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သုံးခါ လား”

“အေး၊ သုံးခါ၊ ပြီးတာနဲ့ နင်အိပ်နေလိုက်တော့၊ မျက်လုံးက အဝတ်ကို မချွတ်ရဘူးနော်၊ နင်က နတ်သမီးကို မြင် လို့ မရဘူး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“နတ်သမီးကို မြင်တဲ့သူကရူးတတ်တယ်”

“ဟာ …အမ ကလဲ၊ ကျွန်တော်ကရူးပြီးသားလေ”

“အင်း …တမူးသာလိုက်ပြန်ပြီ၊ နင်ရူးတာမရူးတာ အရေးမကြီးဘူး၊ နင်အဝတ်စည်း မထားရင် နတ်သမီးက လှည့် ပြန်သွားမှာ”

ဖိုးလုံးတွေးတွေး ဆဆ ဟန်ဖြင့် စဉ်းစားနေလိုက်ပြီး

“ကျွန်တော်က မမြင်ရတော့ နတ်သမီးလာတာ ဘယ်လိုသိမှာလဲဗျ”

“နတ်သမီး ကိုယ်နံ့က မွှေးတယ်ဟဲ့၊ သူရောက်လာတာ နဲ့ နင့်နားမှာမွှေးကြိုင်သွားလိမ့်မယ်”

“ဒီလို လား၊ သူရောက်လာတော့ကော”

“နင်လုပ်ချင်တာ လုပ်တော့ပေါ့ ဟဲ့”

“သူက ခံမှာလား”

တရစ်ပြီး တရစ်ရှည်နေသည့် ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ရှည်တော့ ဟန်မတူ ဆောင့်ဆောင့် အောင့် အောင့် လေ သံဖြင့်

“အေး ခံမှာ၊ ခံချင်လို့ နင့်ဆီလာတာ”

“အား … မိုက်တယ် ကွာ၊ ဒီညပဲ သွားတော့မယ်၊ ညတိုင်းရလား အမ”

“ဒါကတော့ ဘယ်ပြောနိုင်မလဲ၊ နတ်သမီးလေး တွေဆိုတာ အလုပ်များတယ်၊ အားရင်တော့ လာမှာပေါ့”

“ကျွန်တော်ကတော့ ညတိုင်းသွားစောင့် မယ် ဟဲဟဲ”

“အေး ကျန်သေးတယ်၊ နင့် ကိစ္စပြီးလည်း မျက်လုံးက အဝတ်ကိ်ု မဖြုတ်ရဘူးနော်၊ နတ်သမီး က အရင်ပြန်လိမ့် မယ်၊ နတ်သမီး ပြန်သွားပြီးအကြာကြီးနေမှ နင်ပြန်ရမယ်၊

ဟုတ်ပြီလား”

“အိမ်ပြန်ရင်တော့ မျက်စိဖုံးစရာ မလိုဘူးပေါ့”

“မလိုဘူး”

“ညဖက် ကျွန်တော်က ဘယ်အချိန်သွားရမှာလဲ”

“ကိုရီးယား ကား လာတဲ့ အချိန်လောက်ပေါ့ဟာ”

အချိန် နှင့်နေရာကို ညွှန်ကြားပြီးနောက် လုပ်ဆောင်ရန် အဆင့်ဆင့်ကို စာမေးပွဲစစ်သလို ပြန်မေးရာ ဖိုးလုံးက ဒီနေရာမှာတော့ မှတ်ဉာဏ် ကောင်းသည်။ တ လုံးမလွဲ

 အောင်ဖြေပြနိုင်လို့ မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ကျေနပ်သွား သည်။

“ကဲ ဒါဆိုရပြီ၊ နင့်ဖာသာကြည့်ချင်တာ သွားကြည့်တော့”

အိမ်ရှေ့ခန်းနားရောက်မှ ဖိုးလုံးတခေါက်ပြန်လှည့်လာသည်။

“ဟိုဒင်း …အမ၊ နတ်သမီးတွေက လည်းအမွှေးထူလားဟင်”

“ငါဘယ်သိမလဲ ဟဲ့၊ နင်ကလဲ ချေးများလိုက်တာ”

“ကျွန်တော်က အဲဒါတော့ကြောက်တယ် အမရဲ့၊ နည်းနည်းပါးပါး ဆိုအကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ်းများ ရင်တော့ မမိုက်ဘူး”

“စောက် ကောင်လေး …နင်…နင်က ငါ့ကို ချောင်းကြည့်တယ်ပေါ့”

“မချောင်းပါဘူး ဗျာ၊ ခင်ဗျားဖာသာ ရေချိုးပြီး ထမိန်လဲနေတာကို ကျွန်တော်ပြတင်းပေါက်က မြင်တာ၊ မဲနေတာ ပဲ”

“ဖိုးလုံး … နင်နော်၊ တော်တော် စောက်လုပ်ရှုပ်အောင်လုပ်တယ်၊ သွားတော့၊ သူများလဲ လျှောက် ပြောမနေ နဲ့ဦး”

“ဟာ …ပြောစရာလားဗျာ၊ နတ်သမီးအကြောင်းလဲ မပြောဘူး၊ ခင်ဗျား အမွှေးအကြောင်းလဲ မပြောဘူး၊ မမစိုးက ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင် ..ဟဲ…ဟဲ”

အိမ်ရှေ့မှာရုပ်ရှင်ပြန်ကြည့်ရတာတောင် စိတ်မပါတော့ ညနေမြန်မြန်ရောက်ချင်နေသည်။ ဖင်တကြွကြွ နှင့် ထ လိုက် ထိုင်လိုက်ဖြစ်နေလို့ ဦးတင်ထွန်းကတောင်

မျက်စိနောက်ပြီးငေါက် သည်။

“ဟေ့ ကောင်ဖိုးလုံး၊ မကြည့်ချင်လဲပြန်တော့၊ မင်းကိုဘယ်သူမှ ဆွဲထားတာမဟုတ်ဘူး၊ တော်တော် ဂဏှာမငြိမ်တဲ့ ကောင်”

“ဦးလေးကလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးပဲလို့”

တဝက်ကားပြီးသွားလို့ အရှိန်တက်နေသည့် ဦးတင်ထွန်းက အပြည့်ကားပြောင်းလိုက်၍ ဖိုးလုံး ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ ညနေပွဲဝင်ရမှာလည်းရှိလို့ လုပ်ပုံလုပ် နည်းတွေ သေသေချာချာလိုက်ကြည့် ပြီးမှတ်သားနေမိသည်။ ဘယ်လိုပုံစံ လုပ်ရရင်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ ဒါပေမယ့် ပေါင်ကြားထဲက သကောင့်သားက

မာချင်သလိုလို ဖြစ်လာ လို့ ထပြန်လာရသည်။ ထပ်ပြီး အမာ မခံနိုင်တော့ပါ။ မာလာရင် မဖြစ်မနေထုရတော့မည်။ ထုလို့ မဖြစ်ပါ။ ညပွဲ အတွက် အရည်တွေချန်

ထားရဦးမည်။

ဖိုးလုံး ပြန်လာတော့ မစိုးစိုးနွယ်လည်း အပြင်ထွက်တာနှင့် တိုးသည်။

“မမ စိုး ဘယ်လဲ”

“စျေးဖက်ခနသွားမလို့၊ နင်ပြန်ပြီလား”

“ဟုတ်ကဲ့ အမ၊ အိမ်ပြန်အိပ်ပြီး အားမွေးလိုက်ဦးမယ် …ဟား…ဟား…”

မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဖိုးလုံး သူတို့လမ်းထိပ်မှာလမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။

တညနေလုံး စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့် မနေနိုင်အောင် ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ မှေင်ရီလေးသမ်းလာသည်နှင့် ဖိုးလုံးဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာ၏။ ညနေစာထမင်းကိုတောင် မနည်း မျိုချရသည်။

စားချင်စိတ်ကလုံးဝ မရှိပါ။ ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ အားကုန် သည်လို့ ကြားဖူးထားလို့သာ ထမင်းကို အရစားမိခြင်းဖြစ်၏။

“အမကြီးတို့ ကိုရီးယားကား မကြည့်သေးဘူးလားဗျ”

အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်နေကြသော အမတွေကိုလောဆော်မိသည်။

“ဟဲ့၊ အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ ခုနစ်နာရီထိုးခါနီးမှလာ”

“ကိုရီးယားကားကလည်း ဒီနေ့တော့ စောလာလိုက်တာမဟုတ်ဘူး”

ဒီနေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်း ဖြစ်နေသည့်မောင်ငယ်ကို အမေတွေ သိပ်ပြီးတော့ အံ့သြတကြီး မလုပ်ကြပါ။ ဖိုးလုံးက အ ရူး မဟုတ်ပါလား။ အချိန်ကို ဘယ်လိုအသုံးချရမည် နည်းဟု

ဉာဏ် မှီ သလောက်တွေးရင်း ရေချိုးဖို့ ဖိုးလုံး စိတ်ကူးရသွားသည်။ နတ်သမီးနှင့် တွေ့ရမည် ဆိုတော့ ကိုယ့်ဖက်က ညစ်ပတ်နံစော်နေလို့ မဖြစ်ပါ။ နတ်သမီး လာရင် မွှေးရနံ့တွေ

ရလိမ့်မည်ဟု မစိုးစိုး နွယ်ကလည်း ပြောထားသည်။

ချေးညှော်တွေပြောင်စင်အောင် အထပ်ထပ်သန့်စင်ပြီး ဆပ်ပြာသုံးကြိမ်တိုက်လိုက်သည်။ အထူး အနေဖြင့် သူ့ ပစ္စည်းကြီးကို သေသေချာချာပွတ်တိုက်ဆေးကြောရ၏။

 ဥတွေက အစ ဂရုတစိုက်ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး ချိန်တွင် အမတွေလည်း TV ရှေ့တွင် ထိုင်နေကြသည်ကို မြင်ရ၏။ အချိန်ကျပြီဖြစ်လို့ ရင်တဖိုဖိုနှင့်

အိမ်ထဲကထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လမ်းမှာတွေ့သည့်လူတွေက နှုတ်ဆက်ကြသည်ကို ပင်ကောင်းကောင်း ပြန် မပြောနိုင်။ သူ၏ ဝပ်ကျင်းနေရာလေးဆီသို့ တရွေ့ရွေ့

 နှင့်လာခဲ့၏။ လမ်းမှာ မစိုးစိုးနွယ် တို့ အိမ်ရှေ့ကဖြတ်ရသည်။ မီးတွေ လင်းနေသော်လည်း အိမ်ကတော့ တိတ်ဆိတ်လို့နေ၏။

မြွေမကြောက်ကင်းမကြောက်နှင့် မြက်ရိုင်းတောကိုတိုးပြီးတဲလေး ထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးသွား နေကျဖြစ်လို့ ခြေ သွားလမ်းကြောင်းလေး ထင်နေ၍ သွားရတာတော့ အခက်အ

ခဲမရှိပါ။ တဲထဲ မှာမှောင်နေသော်လည်း အမိုးနှင့် အကာကြားမှာလိပ်ပြီးထိုးထားသည့် ဖျာကို ဆွဲထုတ်လိုက် ပြီး သစ်သားပြားတွေ ခင်းထားသည့် ပေါ်မှာထပ် ခင်း ပြီး  ထိုင်လိုက်

သည်။ နေ့ခင်းဖက် အလင်း ရောင်ရှိရင်တော့ ခြေရင်းဖက်က နံရံသံပြားမှာ ကော်တွေစီးကျထား သလို အစင်းကြောင်းတွေ ရှိသည်ကို မြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဒီထဲမှာ ဂွင်းလာထု

တိုင်း အဲဒီနံရံဆီ အရည်တွေပန်း ထုတ်တာ ဖိုးလုံး အကျင့် ဖြစ်သည်။ အရည်ဖြူဖြူတွေ နံရံတလျောက်တအိအိ စီးကျလာတာကို ထိုင်ကြည့် ရ တာလောက် ကောင်းသည့်

အရသာမရှိပါ။ ဒီညတော့ နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်ရတော့ မှာမို့ ဖိုးလုံး ပျော်  ေ န သည်။

ထိုင်ပြီးသည်နှင့် လည်ပင်းကဆွဲကြိုးလေးကို ပင့်မြှောက်၍ နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့လို့ သုံးခါ နမ်းစုပ် လိုက်ပြီး မစိုးစိုး နွယ် သင်ထားသည့် အတိုင်းရွတ်လိုက်သည်။

“နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါ၊ နတ်သမီးကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါ၊ နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကို လာပါ”

ပြီးတာနှင့် အိတ်ထဲက အဝတ်စကိုထုတ်၍ မျက်လုံးကိုစည်းနှောင်လိုက်ပြီး ဖျာပေါ်လှဲချလိုက် သည်။ တဲလေး ထဲက ၀ိုးတဝါး အလင်းရောင်ပင်ဖိုးလုံးအမြင်အာရုံမှာမရှိတော့ လုံးဝ

 မှောင်မဲ သွား၏။ ငြိမ်ငြိမ်လေး လဲလျောင်း နေရင်း မစိုးစိုးနွယ် များညာလိုက်သလားဟု အတွေးဝင်လာ မိ၏။ သူများတွေက ဖိုးလုံးကို စလေ့နောက်လေ့ ရှိသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်

ကတော့ ဒီလိုမလုပ် တတ်ပါ။ သူမျာကစရင်နောက်ရင် တောင် သူကဝင်ပြောတတ် သေး၏။ ဖိုးလုံးအပေါ်မှာ စေတ နာ ထားသူဖြစ်လို့ မဟုတ်တာတော့ ပြောလိမ့်မည် မထင်ပါ။

နည်းနည်း အားထက်လာပြီးနောက် ဖိုးလုံး လုံချည်ကို ဖြေချ၍ သူ့ဟာကြီးကို တရွရွပွတ်ပေး နေ မိသည်။ ရင် တွေလည်း တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေ၏။ ထိုအချိန်မှာပင် အလွန်မွှေးသည့်

ရနံ့တခုက ဖိုးလုံး နှာခေါင်းထဲသို့တိုးဝင် လာ သည်။ နတ်သမီးရောက်လာပေပြီ။ မစိုးစိုးနွယ် ဖိုးလုံးကို မညာပါ။

“နတ် …နတ်…သမီးလား”

ကတုန်ကရီနှင့် မေးလိုက်သည့် အမေးကို ပြန်ဖြေသံမကြားရသော်လည်း အနားမှာလူတယောက် ထိုင်လိုက်သလို အသံကြားလိုက်ရသည်။ စိတ်ထင်သည့် ဖက်သို့ လက် ကို

ဆန့်ထုတ်လိုက်သည့် အခါ ပျော့အိသော အသားစိုင် တ ခုကို သွားစမ်းမိသည်။ ပြောင်ချောချော အဝတ်စကိုလည်း သတိထားမိသည်။ အရုပ်တွေထဲက နတ်သမီးပုံ တွေ လို

အချွန်အတက်မာမာတွေမရှိ၊ နတ်သမီးက လူလိုပဲ ဝတ်လာပုံရသည်။ တရွေ့ရွေ့ နှင့် လက် ကိုရွှေ့ ကြည့် လိုက်သောအခါ နတ်သမီး၏ တင်ပါးကြီးကို ကိုင်မိနေကြောင်း သိလိုက်၏။

သက်ပြင်းချသံလိုလို ကြားလိုက်ရပြီး နောက် အဝတ်စက ဖိုးလုံးလက်ကို ထိပြီးအောက်သို့ ကျသွားသည်။ အပေါ် ကို တိုးပြီးစမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ အဝတ်ခံမနေတော့ဘဲ

ပကတိ အသားကို စမ်းမိ၏။ နွေးထွေးသော အသား က ချောမွတ်နေသည်။ လျှောက်စမ်းနေသည့် ဖိုးလုံးလက်ကို နူးညံ့သည့် လက်တခုက ဆွဲယူနေရာပြောင်း  ပေး လိုက်သည်။

စိုစိစိ နေရာတခု သို့ လက်ရောက်သွားသည်။ အလွန်လည်းနူးညံ့သည်။ အရူးပေမယ့်  ဘယ်နေရာ ဆိုတာသိ လိုက်သည့် အတွက် ဖိုးလုံးရင်ခုန်သံတွေ တဒိုင်းဒိုင်းဆူညံသွား၏။

စိုအိအိ နှုတ်ခမ်းသားတွေ၏ အပေါ်ဖက် နှင့် ဘေးဖက်ဆီသို့ လိုက်ပွတ်ကြည့်လိုက်သည့် အခါ အနည်းငယ်ကြမ်း သလိုဖြစ်နေသည်မှအပ အမွှေးအမြင် မတွေ့ပါ။ နတ်သမီးက

အမွှေးမပါ ကြောင်းသိလိုက်ရလို့ ဖိုးလုံးပျော်သွား သည်။ နတ်သမီးက သူ့ဟာကို ကိုင်စေချင်ပုံရသည်။ ထို့ကြောင့် ဘေးဘီကို လျှောက်ပြီးစမ်း မနေတော့ဘဲ အ ကွဲကြောင်း အ

တွင်းကိုသာ လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ဖိုးလုံး အာရုံတွေထဲတွင် ကြည့်ဖူးသည့် ကားတွေထဲက မိန်းမအင်္ဂ ါတွေ၏ ပုံကို မြင်ယောင်လာ၏။ အကွဲကြောင်း အောက်နားတွင်

အပေါက်ရှိိ၏။ အပေါ်ဖက်နားမှာ အ စေ့ရှိသည်။

နှစ်ခုလုံးကို စမ်းသပ်မိသည့် အခါ ဖိုးလုံးဝမ်းသာသွား၏။ နတ်သမီးလည်း လူအတိုင်းပဲဖြစ်ပါ သည်။ ဟိုကား တွေ ထဲ က မိန်းမတွေလို လက်တဆစ်လောက်အစေ့ကြီးတော့

မရှိပါ။ ခပ်သေး သေးပင်ဖြစ်၏။ အစိနှင့် အပေါက်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ကလိပေးလိုက်သော အခါ နတ်သမီးလည်း တွန့်တွန့်သွားသည်။ အင့်ကနဲအင့်ကနဲ အသံ တိုးတိုး လေးကို

လည်း ကြားရသလိုလိုရှိသည်။ ဖိုး လုံး၏ ဟာကြီးကလည်း ထောင်မတ်တက်လာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့ မတတ်ခံစားရသည်။

“ကျွန်တော် လုပ်ချင်ပြီ၊ လုပ်ချင်ပြီ”

လှဲနေရာမှ ထထိုင်ပြီး အငမ်းမရပြောမိသည်။ နတ်သမီးရှိမည် ထင်သောဖက်သို့ လက်ကိုဆန့် လိုက်ရာ ပျော့အိ သည့် အသားဆိုင်နောက်တခုကို ထပ်တိုးမိပြန်သည်။

 ပြီးတော့ နောက်တခု။ နတ်သမီး၏ ရင်သား တွေပင်ဖြစ် ရမည်။ ဘယ်တခုညာတခု ကိုင်ပြီးညှစ်လိုက်ရာ နတ်သမီး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီးကို

ဖက်ပြီးတွန်းလှဲလိုက်သည်။ နတ်သမီးက အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးကို ခွပြီးဖက်လိုက်ရာ ဖိုးလုံးဟာကြီးက နတ်သမီး ဝမ်းဗိုက်ဟု ထင်ရသည့် နေရာကို

သွားထောက်မိသည်။ ဖိုးလုံးအောက်ဖက်ကို အနည်းငယ်လျှော ပေး လိုက် ချိန်တွင် နတ်သမီးက ဖိုးလုံးဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ အဝတွင်တေ့ပေးသည်။  အောက်မှာ

တွင်းပေါက် တခု ရှိမှန်း သိလိုက်ပြီးနောက်တွင် ဖိုးလုံး အားကုန်ဆောင့် ထိုးလိုက်၏။ ဆီးခုံချင်း ဗျန်းကနဲ ရိုတ်မိသည် အထိ တဆုံးဝင်သွားသည်။ နတ်သမီးကလည်း

ဖိုးလုံးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက် လိုက်၏။

ပျော့ပြောင်းအိစက်သည့် ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အထိအတွေ့သာမက သူထိုးသွင်းထားသည့် အတွင်းဖက်က ဆွဲညှစ် ထား သလို အထိအတွေ့က ဖိုးလုံးရင်ကို မီးဟုန်း

ဟုန်းတောက်စေ တော့ ၏။ ကြမ်းပေါ်မှာ လက်ကိုထောက်၍ အားယူပြီး မရပ်မနား အားကုန်ဆောင့် မိတော့သည်။ ဒီ လောက်ကောင်းသည့် အရသာမျိုးဖိုးလုံးတခါမှ

မရဖူးပါ။ ကိုယ့်လက်နှင့် ကိုယ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုရ သည့် အရသာနှင့် ခြားနားလွန်းလှ၏။ အတွင်းဖက်က စေးပိုင်အိစက်သည့် အထိအတွေ့တခုက ဖိုးလုံး၏ အထစ် ကို

ထက်အောက် အပြန်အလှန် ပွတ်ပေးနေသလိုပင်။ ခံလို့ကောင်းသည့် ထို အရသာက ဖိုးလုံးကို မရပ်မနားဆောင့်နေစေဖို့ တိုက်တွန်းစေ့ဆော်နေ၏။

ကောင်းလွန်းလို့ ဖိုးလုံးကြာကြာမဆောင့်နိုင်ပါ။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်သို့ အရည်တွေ ဖြန်းပက် ချလိုက်ဖို့ပင် မလုပ်လိုက်နိုင်တော့ဘဲ အထဲမှာပင် အရသာ

ရှိစွာ တဗျစ်ဗျစ်ပန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ အရည် ထွက် သွားသော် လည်း ဖိုးလုံးမနားချင်သေးပါ။ ထို့ ကြောင့် ပြန်မထုတ်ဘဲ အသက်မရှုနိုင်အောင်မောလာသည် အထိ

ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့် သွင်းနေမိသည်။ မခံနိုင်အောင်မောမှ မွှေးပျံ့နေသည့် နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်ပြီးနား သည်။

“မပြီးသေးဘူးနော်၊ ကျွန်တော် လုပ်ဦးမှာ၊ ကျွန်တော်လုပ် ဦးမှာ”

မောပန်းတကြီးနှင့် ပြောမိသည့်အခါ နတ်သမီးက သဘောတူပါတယ်ပြောချင်ပုံရသည်။ ဖိုးလုံး ကျောပြင်ကိုလက် သည်းဖြင့် ကုပ်ခြစ်၏။နတ်သမီးက လူစကားနား

လည်သော်လည်း လူစကားတော့ပြောတတ်ပုံမရပါ။ ဖိုးလုံးက လည်း စကားပြောဖို့လာတာမဟုတ်လို့ ဒီအတွက် စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါ။ လူကမောလာသည့်တိုင်

သံ ချောင်းကြီး တမျှမာကျောနေသေးသည့် သူ့ ဟာ ကြီးကို နတ်သမီးအ  ပေါက် ထဲမှာ စိမ်နှစ်ထားရင်း ဇိမ်ယူပြီးနား နေမိ၏။ အမောပြေတော့မှ ပြန်ကြုံးထပြီး စိတ် ရှိ

လက်ရှိလုပ်ပြန် သည်။  နတ်သမီး၏ အပေါက်ထဲမှလည်းအရည် တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးယိုထွက်လာသည့် အခါ အသံ တွေ တဗွပ်ဗွပ် နှင့် တဲလေးထဲမှာဆူညံနေသည်။ နတ်

သမီး ဆီ က လည်း ဟင်း …ဟင်း နှင့် ညည်းသံ လိုလို လေး တွေကြားလာရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဖိုးလုံးလည်း ကောင်း လာပြန် သည်။

“အောင်မယ်လေး….အမေရေ …ကောင်းလိုက်တာဗျ၊ ဟား ….အား …မိုက်တယ်ဗျ”

ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့် အားပါးတရပြောရင်း အရည်တွေ ပန်းထုတ်မိပြန်သည်။

“မသွားပါ နဲ့ ဦး နတ်သမီး ရယ်၊ ကျွန်တော် လုပ်ချင်သေးလို့ပါ၊ ဝအောင်လုပ်ပါရစေ”

ဒီတခါတော့ ဖိုးလုံးဟာကြီးက ပျော့ခွေကျသွား၏။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်ပြန်တက်လာမည်ဟု ဖိုးလုံး ယုံကြည်ပါ သည်။ ဖိုးလုံးမောသလိို နတ်သမီးလည်းမောနေသည်။

သူမ၏ အသက်ရှုသံ လည်း မြန်ပြီး ပြင်းသည်။ နတ်သမီး ၏ ထွက်သက်လေက ဖိုးလုံးပါးပြင်ကို လာလာပြီးတိုးနေ၏။ အမောပြေသည့် အခါပျော့ခွေနေသည့် ဟာကြီးကို

 ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပြန်လည် တင်းမာလာ အောင် လက်ဖြင့်ဆွသည်။ ဒီတခါတော့ ပြန်တက်ဖို့ တော်တော် ကြာ၏။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ ဂွေးဥတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွညှစ်ပေးလိုက်တော့မှ ပြန်လည်ပြီးတင်းမာ တက် လာ သည်။

အထဲကို သွင်းလို့ရလောက်အောင်မာလာသည့် အခါ ပြန်ပြီးအလုပ်စ၏။ ဒီတခါတော့ နတ်သမီး ကူဖို့ မလို တော့ ပါ။ အနေအထားကို ဖိုးလုံးသဘောပေါက်သွားသည့်

အတွက် အကွဲကြောင်း တ လျှောက်မျှောကာ ပွတ်လိုက်ပြီး အိအိလေး ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ဖိုးလုံးကိုညှပ်ထားသည့် နတ်သမီး၏ ပေါင်တံကြီးတွေ

ကား ထွက်သွားသည်။ ထိုပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်း ကို ဘယ်ညာပွေ့ပြီး ဖိုးလုံးလုပ်သည်။ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိသွားလို့ အားစိုက်ပြီး အတင်းမလုပ်တော့။ မမောအောင်ခပ်

မှန်မှန် လုပ်သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ထ လာသည့် အခါ မှာ တော့ ဘာကိုမှမသိတော့ နတ်သမီး တကိုယ်လုံးဖျာပေါ်မှာ ဟိုရောက်ဒီရောက် နှင့် ရွေ့သွားအောင်

အား ကုန် လုပ်မိပြန်တော့သည်။ ထိုတချီ ပြီးသည့် အခါ မှာတော့ ဖိုးလုံးလည်း ပျော့ခွေကျသွားသည်။ သူ့ကိုယ်ထဲမှာ ထပ် ပန်း စရာ အရည်တွေ မရှိတော့လို့တောင်

ထင်မိသည်။

နတ်သမီးဘေးမှာ ကပ်ကပ်သပ်သပ် ဝင်လှဲချလိုက်ပြီး အနားယူနေစဉ် ဘေးမှာ ဟာကနဲဖြစ် သွားသည်။ နတ်သ မီး ပြန်တော့မည် ထင်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖိုးလုံးတညလုံး

လုပ်နေချင်၏။ ဒါပေမယ့် လူက တော်တော်မျော့နေလို့ မတားနိုင်တော့ပါ။ နတ်သမီး ပြန်ရင် မကြည့်ဖို့ မ စိုးစိုးနွယ်က မှာထားလို့ အဲဒီဖက်ကို မလှည့်ဘဲ ဆက်ပြီးမှိန်း

 နေလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားသည့် အသံတချို့ ကြားရပြီးနောက် အခန်းထဲမှာ အမွှေးနံ့တွေလျော့ကျသွားသည်။ နတ်သမီး ဆီက ကျန်ခဲ့သည့် အကြွင်းအကျန် ရနံ့တွေ

 လောက်ပဲရှိတော့သည်။

“နောက်နေ့ လည်းလာပါဦး နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် နေ့တိုင်းစောင့်ပါ့မယ်”

နတ်သမီးကြားနိုင်မကြားနိုင် မသိသော်လည်း ဖိုးလုံး တမ်းတမ်းတတ နှင့် လှမ်းပြောလိုက်မိ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

နောက်တနေ့ မနက်မှာ အိပ်ယာက အစောကြီးထပြီး မစိုးစိုးနွယ်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့ သွား၏။ ပျော်လွန်း လို့ ညက တညလုံးကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ သူအရင်လို ကောင်မ လေး တွေကိုမြင်ရင် တော်ရာမှာ ဂွင်း သွားထုရသည့် ဘဝမဟုတ်တော့။ သူများတွေလို ပင် မိန်းမ တယောက်ကို လုပ်ဖူးခဲ့ပေပြီ။ မိန်းမတောင်မဟုတ်

ဖိုးလုံးလုပ်ခဲ့ရတာက နတ်သမီးဖြစ် သည်။ နောက်ပြီး တခြားမိန်းမတွေလို ရွံစရာကောင်းသည့် အမွှေးတွေမရှိ။ ဒါကြောင့် မစိုးစိုးနွယ် ကို အလွန်ကျေးဇူးတင်မိသည်။ မစိုးစိုးနွယ်

ကူညီလို့သာ ဖိုးလုံး လူဖြစ်ခွင့် ရခဲ့ သည်။

ဟိုကိုရောက်တော့ အိမ်တံခါးပိတ်ထားသည်။ အတွင်းတံခါးပါ ပိတ်ထားလို့ မစိုးစိုးနွယ်တို့ လင် မယား အိပ်ယာက နိုးကြသေးပုံမပေါ်ပါ။ အပြင်သံဆန်ကာ တံခါးကိုတော့

ဖိုးလုံးလက်နှိှုက်ပြီး ဖွင့် တတ်သည်။ အတွင်းတံခါးပါပိတ် ထားရင်တော့ ဖိုးလုံးလည်း မလုပ်တတ်။ ထို့ကြောင့် စိတ် လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်မှာ မနက်စာ စား ပြီး

သည်နှင့် မနေနိုင်ဘဲပြန်ထွက်မိ၏။ မစိုးစိုးနွယ် တို့ အိပ်ယာက နိုးဖို့လည်း မသေချာသေးလို့ လဘက်ရည်ဆိုင် မှာ သွားထိုင်နေ လိုက်ရသည်။

သူ့ကို အရင်လိုဖိုးလုံး ဟု ထင်ပြီး လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စကြနောက်ကျသူတွေကို ဖိုးလုံး ညတုန်းက နတ်သမီး အ ကြောင်း ပြောပြလိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ကြိတ်မှိတ်

ထားရ၏။ ထုတ်ပြောလိုက်မိရင် နတ်သမီးနှင့်နောက် ထပ် တ ကြိမ် မတွေ့ရမှာစိုးသည်။ ကိုးနာရီကျော် လောက်မှ လဘက်ရည်ဆိုင်ကနေ ထပြီး မစိုးစိုးနွယ် ဆီထွက် လာခဲ့သည်။

အိမ်တံခါးတွေ ဖွင့်ထားသည်ကိုတွေ့လို့ အသံပြုကြည့်လိုက်ရာ အိမ်ဘေးဖက်က မစိုးစိုးနွယ် ပြန်ထူးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဘေးကနေပတ်ပြီးဝင်သွားရာ ခြေရင်းဖက်ဘေး

က ရေ တိုင်ကီမှာ ရေချိုးနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

“အဆင်ပြေလားဖိုးလုံး”

“ပြေတာမှ အရမ်းပြေတာပဲ မမစိုးရာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ အဲဒါ လာပြောတာ၊ ညက အပြန်ထဲက ဝင်ပြောမလို့ ပဲ၊ အမတို့ အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားလို့”

“အော် … မင်း အဆင်ပြေရင် ဝမ်းသာပါတယ်ကွာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ်ရတာပေါ့”

“အမ ယောက်ျားကြီးလဲ -ီးပြန်တောင် နိုင်ပါစေဗျာ”

“ဘာပြောတယ်”

“ဦးလေးက ပန်းသေပြီး -ီး မတောင်နိုင်လို့ အမ ကိုမလုပ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား၊ ကျွန်တော့်ကို ကူညီ တဲ့ အတွက် အမ ယောက်ျားလဲ ပြန်ကောင်းပါစေလို့ ဆုတောင်းတာလေ”

“နင် …နင် နော် …ငါ ရေနဲ့ ပက်လိုက်ရမလား”

မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် ဖိုးလုံးကို ခွက်နှင့် ရွယ်သော်လည်း ဖိုးလုံးက ဂရုမမူမိပါ။ သူပြောလိုရာကို စွတ်ပြော နေ၏။

“ဦလေး သနားပါတယ်၊ ဒီလောက်ကောင်းတာ ကို မလုပ်ရတော့ သူ့ခမျာ အခွေထဲမှာ သူများ တွေလုပ်တာပဲ ထိုင် ကြည့်နေရတာပေါ့”

“အော …တော်တော် ကောင်းတယ်လား”

“ကောင်းတာပေါ့ အမရဲ့၊ ဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်၊ ဟဲဟဲ၊ ကျွန်တော်တော့ ရေရေလည်လည်ကြိုက် သွားပြီ၊ နတ် သမီးက နေ့ တိုင်းလာမှာလား အမ”

“ဒါတော့ ငါဘယ်သိမလဲ၊ အားရင်လာမှာပေါ့”

“ကျွန်တော်ကတော့ နေ့တိုင်းသွားစောင့်မှာပဲ”

“အင်းလေ၊ ဒါတော့ နင့်သဘောပေါ့၊ နင်လူတကာလျှောက်ပြောလို့ မလာတော့မှ ငါ့ကိုရန်လာ မလုပ်နဲ့”

“ဘယ်သူမှ မပြောဘူးစိတ်ချ”

“ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ ငါ ထမိန်လဲတော့ မလို့ နင်ကြည့်ဦးမလား၊ မကြည့်ရင်လဲ သွားတော့”

အရူးပေမယ့် ဒါမျိုးတော့ ဖိုးလုံးက သိတတ်ပါသည်။ နောက်ပြီး မစိုးစိုးနွယ်က သူ၏ အဖိုးမဖြတ်နိုင်သည့် ကျေးဇူး ရှင်ကြီး မဟုတ်ပါလား။ ထွက်သွားရန်ပြင်သော်လည်း မျက်စိက

 တော့ ရေစိုထမိန်နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ဆီ ရောက်သွား သည်။ ဟောင်းနွမ်းပါးလွှာသည့် ထမိန်က ရေ စိုသည့် အခါ မစိုးစိုးနွယ်၏ ကိုယ်မှာတသားထဲကပ်နေသည်။ အ ရောင်ကလည်း

အဖြူလိုလို အဝါ လိုလိုဖျော့ဖျော့ ဖြစ်ရာအောက်က ညိုဝင်းသည့် အသားကို အတိုင်းသား မြင်နေ ရ၏။ ခက်လျော့လျော့ဝတ်ထားလို့ ရင်သားကလည်း တဝက်လောက်ထွက်နေ

သည့် အပြင် ပါးလွန်း သည့် ထမိန် ကြောင့် နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ ဖေါက်မြင်နေရသည်။

“ကဲဘာလုပ်ရမှာလဲ”

မစိုးစိုးနွယ်က ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်တော့ ဖိုးလုံး သုတ်ကနဲလှည့်လိုက်ပြီးမှ ပြောဖို့ ကျန် နေသည့် စကားကို ဆက်ပြောမိသည်။

“နတ်သမီးက အမွှေးမရှိဘူး သိလားအမ၊ ပြောင်ချောနေတာပဲ”

“ရိတ်ထားတာ နေမှာပေါ့”

“ဘာဖြစ်လဲ၊ ကျွန်တော်လဲ ရိတ်တာပဲလို့”

“ကဲပါ …သွားပါတော့”

မစိုးစိုးနွယ် ဆီကနေ ပြန်လာရင်း ကျေးဇူးရှင်ကို ထမိန်တထည်လောက်တော့ ဝယ်ပေးသင့်သည်ဟု အတွေး  ပေါက် မိသည်။ အခုန မစိုးစိုးနွယ် ဝတ်ထားသည့် ထမိန်က အရမ်း

 ဟောင်းနေသည်။ ရေချိုးဖို့ အတွက် အသစ် တထည်ဝယ်ပေးသင့်သည်။ ဖိုးလုံးထက် အသက်ကြီးသူလည်း ဖြစ်လို့ ကန်တော့သင့် သည်ဟုထင်မိသည်။ ဖိုး လုံးမှာ အိမ်ကပေးတဲ့

မုန့်ဖိုး နှင့် ဟိုက ဒီက ပေးတတ်ကြသည့် ပိုက်ဆံလေးတွေ စုထားတာ အနည်းအကျဉ်း တော့ ရှိပါသည်။ ထမိန် ဝယ်ဖို့ လောက်မလောက်တော့ မသိပါ။ အမတွေကိုပဲ အပူကပ်

ရတော့မည်။

ထို့ကြောင့် ညနေခင်း အမနှစ်ယောက် အလုပ်ကပြန်လာတာနှင့် ပါတိတ်ထမိန် တထည်ဝယ် ပေးဖို့ ပူဆာသည်။

“ဘာလုပ် မလို့လဲ၊ နင်ဝတ်ဖို့လား ဖိုးလုံးရဲ့”

“ဟုတ်ပါဘူး၊ ကန်တော့မလို့”

“ဘယ်သူ့ကိုလဲ၊ မမကြီးကိုလား”

“မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင်ကို”

အလုပ်ကပြန်လာပြီး ညစာချက်ဖို့ အလုပ်များနေသည့် အမတွေက ဖိုးလုံးစိတ်ရူးပေါက်တာသက်သက်၊ နောက်နေ့ မေ့သွားလိမ့်မည်ဟု ယူဆကာ ဝယ်ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။

“တကယ်နော်၊ ဝယ်မပေးလို့ကတော့ ခင်ဗျားတို့ ဆီက ယူပေးလိုက်မှာ”

“အေးပါ၊ စိတ်ချ၊ ဝယ်ပေးမယ်”

စိတ်ကျေနပ်သွားသည့် ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမှာတောက်တိုမယ်ရ ဝင်ကူပေးနေမိသည်။ သူလည်း ထမင်းစောစော စား ချင်နေပါသည်။ အချိန်ကျရင် နတ်သမီးကိုတွေ့ဖို့ သွားရဦးမည်

မဟုတ်ပါ လား။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က နတ်သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလွန်စိတ်ဆင်းရဲရ၏။ မျက်နှာမှာ အဝတ် စည်းပြီး နာရီသံချောင်းတွေ ဖိုးလုံးမရေတွက်နိုင်အောင် များ လာသည်

အထိစောင့် သည်။ နတ်သမီးက ရောက်မလာပါ။ ညဉ့်နက်သန်းခေါင်  အထိဖိုးလုံးပြန်မလာသည့် အခါ အမတွေ လည်းစိတ်ပူကြသည်။ ကိုစိုးအောင်လည်း ဟိုပြေးဒီပြေးနှင့် ဖိုးလုံး

ကို လိုက်ရှာရင်း အလုပ်များ သွားရ၏။ ဖိုးလုံးပြန်ရောက်လာတော့မှ သူတို့လည်းစိတ်အေးရသည်။

နတ်သမီးရောက်မလာသည့် ကိစ္စတွင် ကျေးဇူးရှင်ကို ကန်တော့ဖို့ပျက်ကွက်သည့် အတွက် နတ်သမီး စိတ်ဆိုးပြီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးကောက်ချက်ဆွဲလိုက်၏။ ထို့ကြောင့်

 နောက်နေ့ရောက်တော့ ထမိန်ဝယ်ပေးဖို့ အမတွေကို ပြောပြန်သည်။ သူတို့ကလည်း ဖိုးလုံး စိတ်ချမ်းသာအောင် ဝယ်ပေးမည်ပြောပြီး အလုပ်များတော့ ဝယ်မလာဖြစ် ကျပြန်။

ထိုညတွင် လည်း နတ်သမီးပေါ်မလာသည့် အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုကြီးလာပြီး အိမ်မှာပွဲကြမ်းတော့ ၏။  တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် နောက်တရက်က ရုံးပိတ်ရက်နှင့် တိုက်ဆိုင်နေ၍

အမကြီးက စျေးမှာ သွားဝယ်ပေးသည်။

လက်ထဲကို ပါတိတ်ထမိန် ရောက်လာသည်နှင့် အိတ်ကလေးဆွဲပြီး မစိုးစိုးနွယ်ဆီ ဖိုးလုံး အပြေး လာခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် နှင့် အခန့်သင်ပင်တွေ့ရသည်။

“ဟော …ဘာတုန်း ဖိုးလုံး”

“အမ ကို လာကန်တော့တာ”

“မြတ်စွာဘုရား၊ ဘာဖြစ်လို့ကန်တော့ရတာတုန်း”

ဖိုးလုံး ဘာမှမပြောဘဲ မစိုးစိုးနွယ်ရှေ့မှာ ထမိန်ထုပ်လေးချပြီး ငုတ်တုပ်ထိုင်ကာ ကန်တော့၏။ မစိုးစိုးနွယ် လည်း မနေ တတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးလုံးကို အတင်းပြန်ထခိုင်း၏။

“ရပြီ၊ ရပြီ ထတော့၊ နင်ဘာစိတ်ရူးပေါက်လာတာလဲ”

“မမစိုးက လည်း ကျွန်တော်က အရူးပဲလို့”

“အေးလေ ..ထားပါတော့ ငါ့ကို ဘာလို့ ကန်တော့ရတာလဲ”

“ဟိုတရက်က ကျွန်တော်လာတော့ အမ က ထမိန်ဟောင်းလေးနဲ့ ရေချိုးနေတယ် မဟုတ်လား၊ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အသစ် တထည်ဝယ်ပေးတာ၊ ဒါကို ဝတ်ချိုးနော် အမ”

မစိုးစိုးနွယ် ခေါင်းကုပ်ရင်း အိမ်အတွင်းဖက်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ကတော့ အိပ်နေပုံရသည်။ ခါ တိုင်းလို TV ရှေ့မှာ မတွေ့ရပါ။

“နောက်ပြီး အမကို ကန်တော့မယ်လို့ စိတ်ကူးထားတာ အိမ်က မမကြီးတို့ကလည်းတော်တော် နဲ့ ဝယ်မပေး ကြ ဘူး၊ ကျေးဇူးရှင်ကို မကန်တော့လို့ နတ်သမီးက စိတ်ဆိုးလား မသိ

ပါဘူးဗျာ ကျွန်တော့်ဆီကို မလာတာ နှစ်ရက် ရှိပြီ၊ ကျွန်တော့်မှာ နေ့တိုင်းစောင့် နေရတယ်၊ အခု မမစိုးကို ကန်တော့လိုက်ပြီဆိုတော့ သူစိတ်ဆိုးပြေပြီး လာချင် လာမှာပေါ့ နော် အမ”

“အဲဒါတော့ ငါလဲ မသိဘူးလေ၊ ကဲကဲ ခုံမှာ ထိုင်၊ ပြီးရင် မင်းဦးလေး လာလိမ့်မယ်၊ သူ စီဒီ အသစ်တွေရထား တယ်”

“မကြည့်တော့ဘူး အမ၊ ကျွန်တော်က လက်တွေ့ပဲလုပ်တော့မယ်၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ့ အမ ကျွန်တော် အဲဒီထဲကို သွားသွား နှပ်နေတာ အမ ဘယ်လိုသိတာလဲ”

ဖိုးလုံး အမေးကြောင့် မစိုးစိုးနွယ်၏ မျက်နှာ မချို မချဉ်ဖြစ်သွားသည်။

“ငါ လမ်းသွားရင်း ရှူရှူး အရမ်းပေါက်ချင်တာနဲ့ အဲဒီထဲ မှာလူမရှိဘူး ဆိုပြီးဝင်လာတာ၊ အထဲမှာ နင်အိပ်နေ တာ နဲ့ ငါ့မှာ အပြင်မှာပဲ ပေါက်ခဲ့ရတယ်”

“တကယ်အိပ်နေတာလား”

“အော် အိပ်တာမှ သိုးလို့၊ ငါ ကိစ္စရှင်း ပြီးတော့ နင့်ကို လာခေါ်တာတောင် နင်မကြားဘူး”

“ဟုတ်လား၊ သိဘူးဗျ၊”

တလက်စထဲ သတိရသည် နှင့် ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက်မေးမိသည်။ ဒီကိစ္စ တွင် မစိုးစိုးနွယ်က ကြီး ကြပ် စီစဉ်သူ ဆရာမကြီး မဟုတ်ပါလား။

“နတ်သမီး ကို တညလုံးနေအောင်ပြောလို့ မရဘူးလားဗျာ”

“နင်တော်တော် လောဘကြီးတာပဲ”

“ကျွန်တော်က မဝသေးလို့ လုပ်ပါရစေဦး ဆိုတာ အတင်းပြန်သွားတယ်”

မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်မျက်နှာ နှင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်သည်။

“နင်ကတော့ ခက်တော့တာပဲ၊ နတ်သမီးတွေ မှာ အချိန်အကန့် ရှိတယ်ဟဲ့၊ ပြန်ချိန်ကျရင် ပြန်ရတယ်၊ နောက် ကျလို့ ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေက ဒါဏ်ပေးရင် နောက်နေ့ နင့်ဆီလာလို့

 မရတော့ဘဲဖြစ်သွားမယ်၊ သိလား”

ရေရေရာရာ နားမလည်ပေမယ့် ဖိုးလုံးခေါင်း ညိတ်လိုက်သည်။ နတ်သမီး ပြန်ရင် မတားရ၊ နောက်နေ့ မလာ ဘဲ နေလိမ့်မည် ဆိုတာလောက်တော့ သူသဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။

“ခင်ဗျား ဖို့ လည်း နတ်သားလေး တယောက်ရှာပါလား”

“ငါက ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

“ခင်ဗျား ကိုလုပ်ပေးဖို့ ပေါ့ဗျ”

“ဟဲ့ ကောင်လေး ငါမီးဖိုချောင်ထဲက ဓါးသွားယူပြီး နင့်ကို မခုတ်ခင် ပြန်တော့၊ နင့် ထမိန်လဲပြန်ယူသွားတော့”

“မလုပ်ပါနဲ့ အမ ရယ်ကျွန်တော်က ခင်လို့စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ”

ဖိုးလုံးတက်ကြွသည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် အိမ်ကိုပြန်ခဲ့သည်။ လမ်းထဲက ကောင်တွေက လဘက်ရည်သောက်ဖို့ လာခေါ်ကြလို့ လိုက်သွားမိတာတောင် စိတ်မဖြောင့်ပါ။ ကောင်း

ကင်ကို တမော့မော့ နှင့် နေလုံးကြီးကို အောက် ကို အတင်းဆွဲချပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်နေသည်။ အိမ်ပြန်လာတော့ လည်း ညနေချိန်နီးလာသည် နှင့် အမျှ ယောက် ယက်

ခပ်နေသည်။ မိုးမြန်မြန်ချုပ်မှ နတ်သမီးဆီ သွားရမည် မဟုတ်ပါလား။ အမ တွေကတော့ ခါ တိုင်း ထက် ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေသည့် ဖိုးလုံးကို အကဲခတ်နေကြသည်။

“ဟေ့ ဖိုးလုံး၊ မင်း မိန်းမ ခိုးမလို့ လားကွ”

ယောက်ဖလုပ်သူကတောင် မနေနိုင်ဘဲ မေးရသည့် အခြေဆိုက်သွားသည်။

“မဟုတ်ပါဘူး အကိုရာ အပြင်သွားမလို့ပါ”

“ဒါဆိုလဲ သွားလေကွာ၊ ခါတိုင်းသွားနေကျပဲ”

“ထမင်း မကျက်သေးလို့ စောင့်နေတာဗျ၊ ဆာနေပြီ”

သူ့ဆင်ခြေနှင့် သူအကွက်စေ့စေ့ ပြောလိုက်သည့် အရူးပါးကို အမတွေက အဟုတ်ထင်ကာ သနားပြီး အမြန်စား ရ အောင်လုပ်ပေးလိုက်၏။ စားပြီးပြန်တော့လည်း ကိုရီးယားကား က

 မလာသေး၍ အိပ်ယာထဲဝင်ခွေနေမိသည်။ ကိုရီးယား ကားစလာသည်နှင့် ဇောင်းကလွှတ်လိုက်သည့် မြင်းရိုင်း တကောင်လို သုတ်ချေတင်တော့၏။

မစိုးစိုးနွယ်ကို ကန်တော့လိုက်လို့ နတ်သမီးစိတ်ပြေသွားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ပြုဖွယ်ကိစ္စတွေ  ကို ဆောင်ရွက် ပြီး ဖျာပေါ်မှာ လဲနေလို့ ဘာမှမကြာသေးမှီ သင်းကြိုင်သောမွှေးရနံ့တွေ

 နှင့် အတူရောက် လာသည်။

“ဝမ်းသာလိုက်တာ နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် နေ့တိုင်းမျှော်နေတာဗျ”

ရွှင်လန်းတက်ကြွသည့် အသံဖြင့်ပြောရင်း နတ်သမီးဖက်ဆီသို့ လက်ကိုရမ်းပြီးစမ်းလိုက်ရာ နတ်သမီး၏ ဗိုက် လို့ ထင်ရသည့်နေရာကို သွားထိုးမိသည်။ လက်ကအိကနဲ ခံစား

လိုက်ရသည်။

“အို ဆောရီးဗျာ …နာသွားလား”

စိတ်မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ပြောချင်ပုံရသည်။ ဖိုးလုံး လက်မောင်းကို နတ်သမီးက အသာဆုပ်လိုက်၏။ ဒီလောက် အထိ အတွေ့ လေးနှင့်တောင်မှ ဖိုးလုံးရင်တွေ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ အောင်

ခုန်ပြီး အောက်ကဟာကြီးက လည်း တဟုန် ထိုး ထောင်တက်လာ၏။ အရမ်းလုပ်ချင်လာပေမယ့် လုပ်လို့ မဖြစ်သေးပါ။ ဖိုးလုံးမှာ စိတ်ကူးတခုရှိသည်။ သူ့ကို စိ်တ်ဆိုးပြီး ရောက်မ

လာသည့် နတ်သမီး ပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်သွားစေရန် နတ်သမီးကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးချင်သည်။ ထို့ ကြောင့် နတ်သမီးဖက်ကို စမ်းကာဖက်လိုက်ပြီး ဖျာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်၏။ နတ်သမီး

လည်း အလိုက်သင့်လဲကျသွား သည်။

လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဗိုက်ကိုစမ်းမိပြန်သည်။ အခုနလို အဝတ်ခံမနေတော့ ချောမွတ်ပြီးအိနေသည့် ပကတိ အသား ဖြစ်သည်။ အပေါ်ကို တိုးစမ်းလိုက်ရာ အကျ ႌဝတ်ထား

သည်။ ထို့ကြောင့် အောက်ကို လက်ထိုး ပြီး အ ပေါ်ကို မ တင်လိုက်ရသည်။ နောက်ပြီး နတ်သမီးက လူမ တွေလို ဘရာစီယာလည်း ဝတ်ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင်း မ သည့်

အခါ နတ်သမီးဆီက သက်ပြင်းချသံကြားလိုက်ရပြီး နောက် နတ်သမီးကိုယ် အနည်း ငယ်ကြွ တက်လာ သည်။ ခနနေတော့ နားထဲမှာ ထောက်ကနဲ အသံတိုးတိုးကြားလိုက်

ရပြန်ပြီးနောက် ဘရာစီယာက အလွယ်တကူ အပေါ်ကို မြောက်ပါသွားသည်။

ဖိုးလုံး၏ လက်တအုပ်စာမက သည့်နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုအားပါး တရဆွဲသည်။ နယ်သည်။ ညှစ်သည်။ နတ်သမီး လည်း ဖိုးလုံး လက်ချက်ကြောင့် တွန့်လိမ်နေ၏။ နို့သီးခေါင်းကို

တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စို့ပေးလိုက်မှ ငြိမ်သွားပြီး ဖိုး လုံးခေါင်းကို အသာအယာလာဖက်သည်။ ကြည့်ဖူးသည့် ဗွီဒီယို သင်ခန်းစာတွေက အသုံးဝင်လာပြီဖြစ်သည်။ နို့တွေကို စုပ်ပေးရာမှ

တရွေ့ရွေ့ အောက်သို့ ဆင်းလာ၏။ ဗိုက်သားပြင်ကို ပွတ်လိုက်နမ်းလိုက်နှင့် ဆီးခုံ ဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဆီးခုံသားကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းရင်း နတ်သမီး၏ လျှို့ဝှက်တွင်းလေးထဲသို့

လက်ကို လျှောသွင်းပြီး ပွတ်ပေး နေလိုက်သည်။ နတ်သမီး သက်ပြင်းတဖွဖွချရင်း ဖိုးလုံး ဆံပင်တွေကို ဆွဲဖွသည်။ လည်ဂုတ်ကို လက် သည်းနှင့် ကုပ်သည်။ နောက်ဆုံးကျမှ

 ဖိုးလုံးက သူသွားလိုရာဆီ တိုးဝင်လိုက်၏။

နတ်သမီး၏ ကိုယ်နံ့က အလွန်မွှေးကြိုင်သော်လည်း ဒီနေရာမှာတော့ မမွှေးပါ။ ချွေးစော်လိုလို နံသည်ဟုပင်ထင် မိသည်။ ဒီအနံ့လောက်နှင့် တော့ဖိုးလုံးစိတ် မပျက်ပါ။ နတ်သမီး

ကို မှုတ်ပေးဖို့ စိတ်အားသန်နေ၍ ချက်ချင်းလို လို အနံ့ကို မေ့သွားပြီး နောက် လျှာနှင့် အပြားလိုက် အစုန်အဆန် လျက်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးလုံး နားရွက်ဘေးက နတ်သမီး ၏

 ပေါင်တံတွေ တဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ဒါက ကောင်းလို့ ဖြစ်မည်ဟု တွက်ဆပြီး ဖိုးလုံး အဆက် မပြတ် အတင်းဖိလျက်ပစ်လိုက်၏။ နတ်သမီးက လည်း အတင်းကော့တင်ပေး

သည့် အခါ ဖိုးလုံးအရမ်းကို စိတ် ကျေနပ် ပျော်ရွှင်သွားပြီး သူဆည်းပူးထားသမျှ အကုန်ထုတ်ပြီး အသုံးချတော့၏။

မျက်လုံးကို စည်းထားရပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနှင့် နတ်သမီး၏ အင်္ဂ ါ အနေအထားကို ဖိုးလုံး အကျွမ်းတဝင်ဖြစ် သွားသည်။ စမ်းနေစရာမလိုပဲ အစိကို လျှာနှင့် လှမ်းထိုးနိုင်သည်။

လျှာကို ချွန်ချွန်လေး ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အပေါက်ဝထဲကို ဇွိကနဲ ဝင်အောင်သွင်းနိုင်လာ၏။ နတ်သမီးလည်း တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေတော့သည်။ ဖိုးလုံး၏ နှုတ်ခမ်း၊ နှာခေါင်း နှင့် မေးစေ့

 တွေမှာလည်း နတ်သမီး၏ အရည်၊ သူ၏ တံတွေးတွေ နှင့် ရွှဲစိုနေ၏။ ကြာလာ တော့ နတ်သမီးခံ နိုင်တော့ဟန်မတူပါ ဖိုးလုံး ခေါင်းကို အတင်းတွန်းထုတ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း

စိတ်ကျေနပ်သွား ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ နောက်ဆန္ဒတခုဖြစ်လာ၏။ အမှုတ်ခံချင် လာသည်။ နတ်သမီးလည်း သူမှုတ်ပေးတာ ကြောင့် အရမ်းကောင်းနေပြီဖြစ်လို့ ပြောရင်ရ

မည်ဟု ယူဆကာ ပြောချလိုက်သည်။

“နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော့် ကိုလည်း တလှည့်ပြန်မှုတ်ပေးပါလား”

ပြောပြီးမှ နတ်သမီးလက်ခံပါမည်လားဟု စိုးရိမ်သွားမိသည်။ စိတ်ဆိုးသွားမှာ လည်းကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့် ချက်ချင်းပင် ပျာပျာသလဲပြန်တောင်း ပန် လိုက်၏။

“မသိလို့ ပြောမိတာပါ၊ စိတ်မရှိပါနဲ့၊ ဟုတ်ပေါင် …အမိုက်အမဲ ကိုဗွေမယူပါနဲ့”

နတ်သမီးငြိမ်သက်နေသည်။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း အသံမထွက်ဘဲ နေခြင်းလား၊ စိတ်ဆိုးပြီး ငြိမ်သွားခြင်းလားဟု ဖိုးလုံးမဝေခွဲ နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ဒါပေမယ့် နတ်သမီး၏

လက်ဖဝါးနုနုက သူ၏ ပစ္စည်းကြီးကို လာရောက်ဆုပ် ကိုင်လိုက်ချိန်မှာ တော့ ရင်ထဲမှာထိတ်ကနဲဖြစ်ကာ ပျော်သွားသည်။ မာထောင်နေသည့် ဟာကြီး ကို နတ်သမီးက သူမ

ဖက်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ဆွဲယူသွားရာ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီး ကိုယ်ပေါ်ကားယားခွ ပြီးပါသွား၏။ နတ်သမီး၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ခွမိချိန်တွင် တဲကလည်း နယ်နိမိတ်ကုန်ပြီ ဖြစ်ရာ

ဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့် သံပြားနှင့် ဒုန်းကနဲ ဝင် တိုက်မိသည်။ နဖူးနာသွားသော်လည်း ချက်ချင်းထိုအနာကိုမေ့သွားသည်။

“အား …ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူးဗျ”

သူ့ဟာကြီး တချောင်းလုံးနီးပါးက နတ်သမီးက ပါးစပ်ထဲစုပ်သွင်းယူလိုက်သော ကြောင့် ဖိုးလုံးရှေ့က သံပြားကို တွန်းထားရင်း အော်လိုက်မိသည်။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မှုတ်ပေးတာထက်ကောင်းအောင် ပြန်လုပ်ပေး နိုင် သည်။ သူမ၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ဖိုးလုံးမှာ အိမ်သာတက်ချင်သလိုလို၊ သေးပေါက်ချင်သလိုလိုနှင့် ဘယ်လိုလုပ် ရမှန်း မ

သိအောင်ဖြစ်နေရသည်။ တင်းကျပ်နေအောင်ငုံထားပြီးမှ ထိပ်ဖျားလေး ကို တဆတ်ဆတ်နှင့် စုပ်လိုက် လွှတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ဖိုးလုံး ဖင်ကြီးခါပြီးအော်နေမိသည်။

လျှာနှင့် ပတ်ကာရစ်လိုက် သွားနှင့် မထိ တထိ ကိုက်ပေးလိုက် နှင့်လုပ်ပြန်ရင်လည်း တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေရသည်။ ဒါကြောင့် လည်းဖိုးလုံးကြည့် ဖူး သည့် ကားတွေ ထဲမှာ

ပုလွေမှုတ်ပေးကြတာတွေ ပါတာဖြစ်မည်။ ဖိုးလုံးအတွက်ကတော့ အရှင်လတ်လတ် နှင့် နိဗ္ဗာန် ရောက်ရသလို ကြည်နူးနေမိ၏။

ဒီတိုင်းဆက်သွားရင် ဖိုးလုံး ပြီးတော့မှာသေချာနေသည်။ မလုပ်လိုက်ရဘဲ နှင့်တော့ ဖိုးလုံး မပြီးချင်ပါ။ ဒါကြောင့် ကောင်းနေရက် နှင့် နတ်သမီး ကိုတောင်းပန်ပြီး သူ့ဟာကြီး

 ပြန်ဆွဲထုတ်ရသည်။

“ကျွန်တော် လုပ်ချင်သေးတယ်၊ လုပ်တော့မယ်နော်”

နတ်သမီးက သဘောတူကြောင်း ပြသသည့် အနေဖြင့် ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လို့ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီးကိုယ်လုံးကို ငုံ့စမ်းရင်း ခြေရင်းဖက်ကို ပြန်ဆုတ်ရသည်။ ပေါင်ကြားမှာ

 နေရာယူမိတော့ နတ်သမီးက အလိုက်တသိနှင့် ပေါင် ကိုဖြဲပေးသလို ဖိုးလုံးဟာကြီးကို လည်း အဝမှာတေ့ပေးသည်။ ဖိုးလုံးက ထိုးသွင်းလိုက်ရုံပင်။ စပြီဆိုသည်နှင့် ဖိုး လုံး

စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိန်းထားလို့လည်း မရတော့။ ရှိသမျှအားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်၏။ ဘုန်းဘုန်း၊ ဖတ် ဖတ် နှင့် အသံတွေက တဲထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ နောက်ဆုံး

နတ်သမီးကတောင် ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင်ပြီး အရှိန်ကို ထိန်းပေးရတော့သည်။ အားရပါးရ လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့ ကလွဲရင်ဖိုးလုံး ဘာကိုမှမသိတော့။ နတ်သမီး ထိန်း ထားသည့်

 ကြားကပင် အံကြိတ်ကာ မာန်တင်းပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိပစ်ဆောင့် နေသည်။ နတ်သမီးလည်း လက် လျှော့ သွားသည်။ ဖိုးလုံးကို မထိန်းတော့ ပါ။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက လည်း

ကြာကြာ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ပါ။ နတ်သမီး နို့ကြီးတွေကို အတင်းဆွဲညှစ်ရင်းအရည် တွေ ကော့ကာကော့ကာပန်း ပစ်ပြီး နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်သို့ လဲပြိုကာကျသွားတော့သည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

လဘက်ရည်ဆိုင် ရှေ့ကဖြတ်သွားသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုမြင်လိုက်လို့ ဖိုးလုံး ထိုင်နေရာကနေ ထပြီးလိုက်လာခဲ့ သည်။ အငြိမ့်ငြိမ့် လေးရွေ့လျားနေသည့် နားကိုကပ်လာမိပေမယ့်

 နောက်ချင်လို့ မခေါ်ဘဲ အသာလေး ကပ် လိုက် လာခဲ့၏။ အထက်အောက် ညင်ညင်သာသာ လှုပ်ရှားနေကြသည့် မစိုးစိုးနွယ်၏ တင်ပါးထူထူ ကြီးတွေ ကို မကြည့်ဘဲ မြင်နေရ

သည်။ မစိုးစိုးနွယ် လမ်းလျှောက်တာ မိုက်တယ်ဟု တချို့က ဆိုကြသည်။ ဒီလောက်နှေးတာ ကို ဘာကြောင့် မိုက်တယ်လို့ပြောကြမှန်း ဖိုးလုံးနား မလည်ပါ။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ဆော်

ချင်သည်ဟု ပြောသူတွေ လည်း ရှိသည်။ ဒါကလည်း မစိုးစိုးနွယ် အမွှေးထူမှန်း မသိကြလို့ ဖြစ်မည်။ အကြောင်းသိသည့် ဖိုးလုံးကတော့ မစိုးစိုးနွယ် ကို ဆော်ချင်စိတ် မရှိပါ။

နောက်ကနေလိုက်ရင်း ဟိုတွေးဒီတွေး နှင့် လာရင်းကိစ္စကိုမေ့နေသည်။ ခြင်းတောင်း အကြီးကြီးကို မနိုင့် တနိုင် ဆွဲပြီး သွားနေတာကို မြင်လို့ ၀ိုင်းကူဆွဲ ပေးဖို့ ဖိုးလုံး လိုက်လာခြင်း

 ဖြစ်ပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က ဖိုးလုံး၏ အလွန် ကြီးမားသည့် ကျေးဇူးရှင် မဟုတ်ပါလား။ ကူညီရမည့် ဝတ္တရား ရှိပေသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖိုးလုံးမေ့ သွား ၏။ သူမ ဖာ

သာနောက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးနွယ် မြင်သွားတော့မှ ဖိုးလုံးလည်း လာရင်း ကိစ္စ ကို သတိရသည်။

“ဟဲ့ ဖိုးလုံး”

“ဗျာ အမ၊ ခြင်းပေးလေ”

မစိုးစိုးနွယ် လည်း လေးလံနေပုံရသည်။ ဟန်ဆောင်ပြီးတော့တောင် မငြင်းဘဲ ချက်ချင်း ထိုးပေး၏။ တော်တော် လေးပါသည်။ ယောက်ျားအားနှင့် တောင် လေးမှန်းသိသာ၏။

“လေးလိုက်တာ၊ ဘာတွေတုန်း မမစိုး”

“စုံနေတာပါပဲ ဟယ်၊ ငါ့ဟာငါတောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ နင်က ဘယ်က လာတာလဲ”

“အမ ကို မြင်လို့ ခြင်းဝိုင်းဆွဲ ပေးဖို့ လိုက်လာတာ”

“သာဓု ပါတော်၊ စီဒီ အသစ်တွေ လဲပါတယ်၊ နင့်ဦးလေး နဲ့ တူတူလိုက်ကြည့်ကြပေါ့”

“ကျွန်တော် အခုဒါတွေ မကြည့်တော့ဘူး”

“ဟော …ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း၊ အရင်ကဆို သွားရည် တောက်တောက်ယိုနေတဲ့ ကောင်ကများ”

“ကျွန်တော်က ကိုယ်တိ်ုင်ပဲ လုပ်တော့တယ်လေ အမရဲ့၊ ကြည့်ရတဲ့ အရသာနဲ့ လုပ်ရတဲ့ အရသာ တခြားစီပဲ မမ စိုးရဲ့”

မစိုးစိုးနွယ် ကပြုံးစိစိ နှင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်သည်။

“အရမ်းကောင်းတယ်ပေါ့”

“ကောင်းတာပေါ့ မမစိုးရယ်၊ လောကကြီးမှာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ ထမင်းစားရတာထက်လဲ ကောင်းတယ်၊ လဘက်ရည်၊ ဒန်ပေါက်၊ ဆီချက် …အားလုံးထက် ကောင်းတယ်ဗျာ၊

 ခင်ဗျားလဲ လင်ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မနေ ပါ ဘူး ဟဲဟဲ”

“အောင်မာ ….ငါ့ ကျေးဇူးနဲ့ လုပ်ဖူးရတဲ့ ကောင်က များ”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါကြောင့် အခု ခြင်းဆွဲ ပေးတာပေါ့”

“အဲဒါနဲ့ ပြီးရောလား”

“မမစိုး ကြိုက်တာခိုင်းဗျာ၊ ဟုတ်ပြီလား၊”

“အင်း နင့်စကား နင်မှတ်ထား”

“မှတ်ထားတယ်၊ အခုတော့ အမ ကိုမေးစရာ ရှိတယ် ၊မိန်းမတွေကိုမှုတ်ပေးရင်ဘယ်လိုနေလဲဟင်”

“ဟာ …ဒီကောင်လေးကတော့၊ ဘာတွေမေးနေတာလဲ”

“ခင်ဗျား အမှုတ်မခံဖူးဘူးလား”

“ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ်ခဲနဲ့ ကောက်ထုမိတော့မယ်နော်”

မစိုးစိုးနွယ် မျက်နှာ နီရဲသွားသည်။ လှမ်းလျှောက်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး ဖိုးလုံးကို ခပ်အုပ်အုပ် ကလေး လှည့် ကြိမ်း၏။ ဖိုးလုံးကတော့ ဒါတွေနားလည်သူမဟုတ်ပါ။ သူပြော

ချင်ရာသာ လျှောက်ပြော၏။

“ဦးတင်ထွန်းကြီး မတရားဘူးဗျာ၊ အမ ကတော့ သူ့ကို မှုတ်ပေးရတယ်၊ သူကကျတော့ ပြန်လုပ်ပေးဘူးလား”

“ဖိုးလုံး နင်ကတော့ပြောလေ ကဲလေဖြစ်နေတာပဲ၊ တော်တော့ နင်ပြန်တော့”

ရှက်စိတ်ကြောင့် မစိုးစိုးနွယ်၏ အသံကတုန်ရင်နေသည်။ ဖိုးလုံး လည်း မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ငြိမ်သွားသည်။ သူ ၏ ကျေးဇူးရှင်မကြီး မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ဆိုးမှာကိုတော့

သူကြောက်ပါသည်။ မ စိုးစိုးနွယ် ကို စိတ်ဆိုးအောင် လုပ်မိ ရင် နတ်သမီးကပါ ရှောင်ဖယ်သွားရင် မခက်ပါလား။ ပါတိတ် ထမိန်နှင့် မကန်တော့မိတာ လေးနှင့်တောင် နတ်

သ မီးက သူ့ထံမလာဘဲနေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်မျက်နှာလို မျက်နှာရပြောမိသည်။

“အမ ကျွန်တော် နတ်သမီးကို မှုတ်ပေးလိုက်တယ် သိလား”

“အာ …နင် မရွံဘူးလား”

“မရွံပါဘူး၊ အမွှေးမှမရှိတာ၊ သူကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်မှုတ်ပေးတယ် သိလား၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ဦး တင်…..”

မစိုးစိုးနွယ်ဆီက မျက်စောင်းနီနီကြီးတခု ဝဲလာသောကြောင့် ဖိုးလုံးစကားကို ရပ်လိုက်ရ သည်။ ဒါပေမယ့် ဦး တင်ထွန်း ကိုရှောင်ပြီးသူပြောလိုရာကိုတော့ ဆက်ပြောမိသည်။

“ကျွန်တော်ကတော့ နတ်သမီးကို တွေ့တိုင်းမှုတ်မှာပဲ၊ နတ်သမီးလဲ သဘောကျမှာပါနော်”

“နင်မရွံရင်တော့လုပ်ပေါ့”

မစိုးစိုးနွယ်၏ ဟန်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ဒီိမိန်းမကြီး အမှုတ်ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးဖြတ်လိုက် မိသည်။ အိမ်ပေါ်အ ထိခြင်းတောင်းကြီးကို လိုက်တင်ပေးခဲ့ ပြီးဖိုးလုံး လဘက်ရည်

ဆိုင် ကိုပြန် သွားသည်။ ဖိုးလုံး၏ဘော်ဒါ တ ယောက် က ရောက်ရောက်ခြင်း ဆီးနောက်၏။

“ဖိုးလုံးကလဲ ကွာ အညှော်လိုက်ခံသေးတယ်”

“ဘာတုန်းဗျ ခင်ဗျားဟာကြီးကလဲ”

“မင်းက စားရတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ လျှောက်လိုက် နေတာကိုပြောတာ”

ဖိုးလုံးရေရေရာရာ နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် မစိုးစိုးနွယ် နှငိ့ သူ့ကို မကောင်းတာပြောတာမှန်း တော့သိသည်။ လ ဘက်ရည်တိုက်သည့် အပြင် မုန့်ပါကျွေးထားသည့် မျက်နှာကို ထောက်ထား ပြီး ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ မျက်နှာ ကြီး စူနေသည့် ဖိုးလုံးကို ကျန်တဲ့သူတွေက ပါ ဆက်စကြ၏။

 “အဲဒါ ဟာမကြီးက ဆာနေတာကွ၊ ဦးတင်ထွန်း ကြီးက မကျွေးနိုင်တော့ဘူး၊ ငါတို့သာမင်းတို့ နေရာမှာဆို ဆွဲစားပစ်လိုက်မှာ”

“ဟာဗျာ”

“ဖိုးလုံး၊ မင်း မစိုးစိုးနွယ်ကို မဆော်ချင်ဘူးလား၊ ဖင်ကြီးကို လုံးနေတာပဲ၊ နို့ကြီးတွေကလဲ အယ် လို့၊ သူကမင်းကို ကျွေးချင်ပုံရပါတယ်ကွာ”

“သူ့ဆီသွားရင် ထမင်းကျွေးတယ်လေ၊ တော်ပြီပေါ့ဗျာ”

အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တယောက်အနေဖြင့် ၀ိုင်းရယ်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည်သ လိုလိုတော့ ရှိပါသည်။ ဖိုးလုံး အတွက်ကတော့ မစိုးစိုးနွယ်

ကပစ်မှားစရာ မဟုတ်ပါ။ နောက်ပြီး အမွှေးကလည်း ထူသေး၏။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ကိုယ်လုံးတီး နှင့် မြင်ရရင် တောင် ဖိုးလုံးဟာကြီးက ထောင်လာမှာ မဟုတ်တာ သေ ချာသည်။

ကိုယ်လုံးတီးနီးပါး ဖြင့် မြင် လည်း မြင်ခဲ့ ဖူးပေပြီ။ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုှမနေပါ။ နောက်ပြီး မစိုးစိုး နွယ်က ဖိုးလုံး၏ ကျေးဇူး ရှင်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ ကျေးဇူးရှင်ကို မပြစ်မှားရဆိုတာ

ကို ဖိုးလုံး အရူးပေမယ့် သိပါသေး သည်။

မစိုးစိုးနွယ်ကိုပြောခဲ့ သလိုပင် ဖိုးလုံးက နတ်သမီးကို အမြဲမှုတ်ပေးပါသည်။ သူ့ထံကို နတ်သမီးရောက်လာသည့် နေ့တိုင်းလိုလိုလို့ ဆိုရမည်။ ဖိုးလုံးတောင် အခုတော်တော်ဘာဂျာ ကျွမ်းကျင်နေပြီလို့ တောင်ပြောလို့ ရသည်။ နတ် သမီးက လည်းဖိုးလုံးကို ပြန်မှုတ်ပေးသည်။ သူကတော့ နတ်သမီးဆိုတော့ ဖိုးလုံးထက်စွမ်းသည်။ မြန်မြန် ပြန်ဆွဲမထုတ်နိုင်ရင်

 နတ်သမီးပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်တော့သည်။

နတ်သမီးက သုံး ရက်ခြားမှ တခါလောက် ရောက် လာသည်။ တပတ်လောက် ပျောက်ချင်ရင်လည်း ပျောက်၏။ ဒါပေမယ့် လုံးဝ အကြာကြီးတော့ မပျောက်ပါ။

 ပြန်ရောက်ဖြစ်အောင် ရောက်လာသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ နတ်သမီး ရောက်မလာတာ ရက်ခြားသည်နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ဆီပြေးတော့၏။

“နင်က လဲဟာ၊ ဘယ်သူက နေ့တိုင်းလာနိုင်မလဲ၊ နင်သာ အလုပ်ရှိလို့ နေ့တိုင်းသွားနိုင်တာ”

“ကျွန်တော် ခါတိုင်းနှစ်ချီပဲ လုပ်နေကျကို သုံးချီလုပ်လိုက်မိလို့ စိတ်ဆိုးသွားသလား လို့”

“နင့် ရောဂါကလည်း ခက်တာပဲ၊ ငါတောင်ရူးချင်လာပြီ။”

“ကောင်းတာပေါ့ အမရဲ့၊ ရူးရတာ အရမ်းကောင်းတယ်၊ ရူးပစ်လိုက်”

“ငါတော့ အရူး အမဲသားကျွေးမိပြီထင်တယ်”

“အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ်ပါဘူး၊ နတ်သမီးအသားပါ”

“အေးပါ၊ ရှိပါစေတော့၊ လာမှာပါဟယ် နင့် နတ်သမီးက”

မစိုးစိုးနွယ် ကိုသွားပြောလိုက်ရင် နတ်သမီးက ပေါ်လာတတ်လို့ နတ်သမီးပျောက်ရက် ကြာသည်နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ဆီရောက်တော့သည်။ အရင်က အဲဒီအိမ်ကို ရောက်တာက

ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားကြည့်ဖို့ ဖြစ်သည်။ အခုကတော့ မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဆွေးနွေး ဖို့ ဖြစ်လာသည်။ TV ကိုယောင်လို့တောင်လှည့် မကြည့်ဘဲ မစိုးစိုးနွယ် ရှိသည့် နေရာ

ကိုသာ တန်းသွားပြီး စကားပြောတော့သည်။ တခါတလေ ဦးတင်ထွန်းတောင် မျက်လုံးကြီး ပြူး ကြည့် တတ်သည်။

မစိုးစိုးနွယ်က လည်း အရင်ထက်ပိုကြည့်ကောင်းလာသည်လို့ တခြားသူတွေကပြောကြ သည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံး မျက်စိထဲမှာတော့ ဘာမှ မထူးပါ။ အရင်လိုပဲ လို့ထင်သည်။

တနေ့ မှာတော့ ဖိုးလုံးက နတ်သမီး နှင့်ပျော်ပါးရင်း စိတ်လွတ်ပြီး မျက်နှာက အဝတ်ကို ဆွဲဖယ် မည်လုပ်မိသည်။ ထိုလက်ကို နတ်သမီးက တအားဆွဲလိမ်လိုက် သောကြောင့်

အရမ်းနာပြီး ပွတ်နေစဉ် နတ်သမီး ပျောက်ဆုံးသွား၏။ နောက်ထပ် တပတ်လောက်ပေါ်မလာပါ။ ဖိုးလုံး လည်း မစိုးစိုးနွယ် ဆီပြေးရပြန်သည်။

“ခက်လိုက်တာ ဖိုးလုံးရယ်၊ ဒီမှာ နင့်ဦးလေးကလည်း နေမကောင်းပြန်ဖြစ်နေတယ်၊ ငါလည်း စိတ်ရှုပ်နေရတဲ့ အထဲ နင်ကတမှောင့်”

“ကျွန်တော် မျက်စိက အဝတ်ကို ဖယ်ပြီး၊ ကြည့်ဖို့ လုပ်မိတယ်၊ ကျွန်တော့် ကို တအားဆွဲ ဆိတ်ပြီး ပျောက် သွားရော”

“နင်က ဘာလို့ လုပ်တာလဲ၊ ကြည့်လို့ မရဘူးလို့ ငါအတန်တန်ပြောထားနဲ့”

“ကျွန်တော်လည်း မသိတော့ပါဘူး မမစိုးရယ်”

“နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ ငါတာဝန်မယူတော့ဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့”

ညည်းညည်းညူညူ ပြောရင်း မစိုးစိုးနွယ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ထမိန်ပြင်ဝတ်သည်။ မစိုးစိုး နွယ်က ဒီလို ပင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးကို ရှိတယ်လို့ သဘောထားပဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်

တတ်သည်။ ခုလည်း ထမိန် ဝတ်တာက ရိုးရိုး ပြန်ပတ်လိုက်တာမျိုး မဟုတ်ဘဲသေသေချာချာ ဖြန့်ဝတ် ခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်းနေအောင်ဆွဲလိုက်၍ ထမိန်သားက ကပ်သွား

သည့် အခါ ဆီးခုံကြီး က ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာသည်။ ပေါင်ကြားက သူမ၏ ပစ္စည်းကြီးက လည်း ဖေါင်းမို့နေ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ မျက်လုံးထဲမှာ အမွှေးထူထူမဲမဲ တွေကို

 မြင်ယောင်ရင်း အသည်းတွေယားလို့ နေပါသည်။

မစိုးစိုးနွယ်သာ အသက်သူ့ထက် မကြီးရင်၊ အမွှေးမထူရင် ဖိုးလုံးလည်း သူမ ကိုချချင်စိတ် ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်မိနိုင် ပါသည်။မစိုးစိုးနွယ်၏ တင်ပါးကြီးနှင့် ဖေါင်းကာနေသည့် သူမ၏

ပစ္စည်းကြီးကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ရရင် အိစက်နေမှာပဲ ဟု တွေးမိသော်လည်း ဖိုး လုံး ရင်ခုန်ခြင်း မဖြစ်ရပါ။ မစိုစိုးနွယ်က လည်း ဖိုးလုံးကို ဂရုမစိုက်ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက်ကြည့်

 နေမှန်း သိသိနှင့် ထမိန်ကို သေသေချာချာပြင်ဝတ်နေသည်။

အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသည့် လည်ဟိုက်အကျ ႌပါးပါး ကြောင့် သူမ၏ နို့ကြီးတွေကိုလည်း ဘရာစီယာ ထဲကထွက် နေ သည့် အတိုင်းမြင်နေရ၏။

“ဟဲ့ ကောင်လေး၊ အကုန်လိုက်ကြည့်နေတာပဲ”

“ကြည့်ရုံကြည့်တာပါဗျာ”

“နင်ကတော့လေ၊ ဒီမှာ ငါပြောမယ်၊ တကယ်လို့ နင်သွားစောင့်နေတုန်း နတ်သမီး ရောက်လာရင် ကျိန်ပြလိုက်”

“ဘယ်လိုကျိန်ရမှာလဲ”

“ကျွန်တော် မောင်ဖိုးလုံးက နတ်သမီးကို ဘယ်တော့မှ မကြည့်ပါ၊ ကြည့်မိရင် သေချင်းဆိုးနဲ့ သေပါစေလို့၊ သုံးခါ ကျိန်ပြလိုက်၊ လိုက်ဆိုစမ်း”

မစိုးစိုးနွယ် တိုင်ပေးသည့် အတိုင်းဖိုးလုံး လိုက်ဆိုပြရသည်။ လေးငါး ခြောက်ခေါက် လောက် ဆိုလိုက်သည့် အခါ ဖိုးလုံးအလွတ်ရသွားသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ပြန်ဆိုပြပြီး နောက် စိတ်အေးလက်အေး ပြန်လာခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ပြောသည့် အတိုင်းလုပ်ရင် အဆင်ပြေတတ်တာ ဖိုးလုံး ကောင်းကောင်းသိပါသည်။

ညနေကျတော့ ဖိုးလုံး တဲလေးထဲကို မှောင်ရီ မပျိုးခင်ထဲကရောက်နေသည်။ မှောင်လာ သည်နှင့် ဆွဲကြိုးကို နမ်း ပြီး နတ်သမီးကို ခေါ်လိုက်၏။ ပြီးသည် နှင့် မျက်လုံးကို စည်းလိုက်

 ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ဖြင့် နတ်သမီးကို မျှော်နေမိ သည်။ အကြားအာရုံ၊ အနံ့အာရုံတွေကို အစွမ်း ကုန်ဖွင့်ပြီး ထားသည်။ တော်တော်ကြီးကြာလာတော့မှ အသံ လိုလိုခပ်သဲ့သဲ့ နှင့်

အတူ မွှေး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လွင့်လာ၏။ ဖိုးလုံးလည်း လက်အုပ်ချီပြီး မစိုးစိုးနွယ် သင်ပေး လိုက်သည့် အတိုင်း သုံကြိမ်သုံးခါ ကျိန်ဆိုပြလိုက်သည်။

ဒီလို ကျိန်ဆိုလိုက်သည့် အတွက်နတ်သမီးစိတ် ကျေနပ်သွားပုံရသည်။ အနားကို ရောက်လာတာ နှင့် ဖိုးလုံးဟာ ကြီးကို အရင်ဆံးဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ နဂိုထဲက ထချင်နေ သည့်

ဟာကြီးက နတ်သမီးလက်ထဲမှာ တဆတ်တဆတ် ခုန်ပြီး မာထောင်တက်လာ သည်။ ထိုနေ့က နတ်သမီးက စပြီး သူ့ကို မှုတ်ပေးသည့် အခါ အရူး ဖြစ်ရကျိုးနပ် လေ ခြင်း ဟု

ဖိုးလုံးစိတ်ထဲကနေကျိတ်ပြီး ကြုံးဝါးရင်း မစိုးစိုးနွယ် ကိုလည်း ကျေးဇူးတွေ အရမ်း တင်နေမိ ပါ သည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အိမ်ထဲက ထွက်လာသည့် ဖိုးလုံးကို ဆိုက်ကားသမားတယောက်က လှမ်းအော် ပြောလိုက် သည့် စကားကို ဖိုး လုံး ကောင်းကောင်း မကြားလိုက်ရပါ။

“ကိုကျော်ကြီး ဘာပြောတာလဲ”

“မင်း ဘော်ဒါကြီး ဂန့်သွားပြီလေ၊ သွားလိုက်ဦး”

“ဘယ်သူတုန်းဗျ”

“ ဦးတင်ထွန်း ကြီးပေါ့ကွ၊ ညက ရှောသွားတယ်တဲ့၊ သွားလိုက်ဦးလေကွာ”

“ဟုတ်တာပေါ့၊ သွားမယ် သွားမယ်၊ ခင်ဗျားတို့ကော”

“ညကျမှ ဖဲဝိုင်း လာမယ်ကွာ၊ ခုတော့ရေရှာလိုက်ဦးမယ်၊ မင်းကတော့ အရေးကြီးတယ်၊ မြန်မြန်သွား”

“ဘာဖြစ်လို့တုန်းဗျ”

“ဘိုးတော်က သူ့ စီဒီတွေနဲ့ သူ့မိန်းမ မစိုးကို မင်းအတွက် အမွေ ပေးခဲ့တယ်တဲ့၊ မြန်မြန် သွား၊ သူများယူသွား လိမ့်မယ်”

“ဟာ ဗျာ… ခင်ဗျားတို့ ကလည်း”

ဖိုးလုံးရောက်သွားတော့ အသုဘ အိမ်မှာ လူတော်တော်စည် နေပြီဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း အမျိုးတွေ၊ မစိုးစိုးနွယ် အမျိုးတွေနှင့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေရောက်နေကြသည်။

မစိုးစိုးနွယ် က မိတ်သင်္ဂဟ လည်းပေါသည် မဟုတ်ပါ လား။ အိမ်ပေါ်တက်လိုက်တော့ ဦး တင်ထွန်း နှင့် သူကြည့်နေကျTV ကြီး ကိုမြင်သည့် အခါဦးတင်ထွန်းခ မျာအခုတော့

TV မကြည့် နိုင်တော့ဟု တွေးရင်း ဖိုးလုံးစိတ်ကောင်းခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်ရပါသည်။

ဦးတင်ထွန်း က အော်တတ်ငေါက်တတ်သော်လည်း ဖိုးလုံး အခွေလာကြည့်ခြင်းကို ဘယ် တုန်းကမှ မကန့် ကွက်ခဲ့၊ သူကတောင် ခေါ်တတ်သေးသည်။ စားချိန်သောက်ချိန်

 နှင့်တိုက် ဆိုင်ရင်လည်း မစိုးစိုးနွယ် မေ့နေ ရင်တောင် ဖိုးလုံးကို တခုခု ကျွေးဖို့ သတိပေးတတ်သူ ဖြစ် သည်။ မျက်စိ နှစ်လုံးစုံပိတ်ပြီး ငြိမ်သက်စွလဲ လျောင်း နေသည့် ဦးတင်

ထွန်း ကို ဖိုးလုံး ရပ် ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်လည်လညိ၏။ ငိုချင်သလိုလို လဲဖြစ်မိသည်။

“ဟေ့ ကောင် ဝမ်းနည်း မနေနဲ့၊ မင်းလူကြီးက အခုလောက်ဆိုရင် နတ်သမီးလေး တွေနဲ့ တွေ့နေပြီ”

အနားကိုရောက်လာသည့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတယောက်၏ စကားကြောင့် ဖိုးလုံးတွန့် သွားသည်။ သူ့ဆီလာ နေသည့် နတ်သမီးလည်း ဦးတင်ထွန်း နှင့် တွေ့သွားဦးမလား ဟု

စိုးရိမ်စိတ် ဝင်လာမိ၏။ ဖြစ်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ နတ်သမီးက သူနှင့် အဆင်ပြေနေသည် ဆိုတော့ ဦးတင်ထွန်း ကိုလက်ခံမှာ မဟုတ်ဟု စိတ်ကိုဖြေတွေး လိုက်မိ သည်။ ထို့ကြောင့်

 စိတ် နည်းနည်းပေါ့ပါးသွားပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြသူတွေ ကြားတွင် ဟိုဒီလျှောက်သွား နေ၏။

အဝတ်အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင်ကပိုကရို၊ အဆီပျံနေသည့် မျက်နှာနှင့် မစိုးစိုးနွယ် ကို ဟိုနား ဒီနား တွေ့တွေ့ နေရ သော်လည်း စကားမပြောဖြစ်ပါ။ ဖိုးလုံးလည်း တနေကုန် အသုဘ

အိမ်မှာ ပဲနေဖြစ်သွား၏။ ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ် ဟိုယောင်ဒီယောင် နှင့် တောက်တို မယ်ရ လုပ်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စားချိန်တန်တော့ လည်းဝင်စား လိုက်သည်။

မိတ်များသောကြောင့် လူကလည်း တော်တော်စည်သည်။ သူမဖာသာ အေးအေးဆေးဆေး နေတတ်သည့် ဒေါ် နုနုရှိန် တောင်မှ အိမ်က အဖွားကြီး နှင့် အတူ သတင်းမေး ရောက် လာသည်။ ဖြူစင်ချောမွေ့သော ဒေါ်နုနုရှိန် ကို အဝေးကနေ ငေးမော ရင်း ဒီလိုမိန်းမ မျိုးသာဆိုရင်တော့ အမွှေးတွေထူလဲ မှုတ်မှာပဲဟု ဖိုးလုံးကျိတ်ပြီး တွေးနေမိ ပါသည်။

ညနေစောင်းချိန်မှာတော့ ဖိုးလုံးမယောင်မလည်နှင့် အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ သူကသာ တိတ်တိတ်လေး ထွက်လာ ပြီးစိတ် မလုံသော်လည်း ဘယ်သူမှ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ကြပါ။ ကစားသမားတွေ ရောက်လာလို့ ဖဲဝိုင်းတွေက အစပျိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဖဲဝိုင်းနား မှာ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ပေးရင် မုန့်ဖိုးပဲဖိုး ရတတ်သည်မှန်း သိသော်လည်း နတ်သမီးက ပို အရေးကြီးလို့ ပြန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

တနေကုန် လှုပ်ရှားနေခဲ့လို့ ချွေးစော်တွေနံနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေအထပ်ထပ်ချိုးကာ သန့်စင်ပြီး ကိုရီးယား ကား လာသည်နှင့် တဲကလေးဆီထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုညက နတ်သ

မီး မလာပါ။ မနေ့ကမှ လာသွားမှန်း သိပေ မယ့် ကိုယ့်ဖက်ကဝတ္တရား ပျက်ဖို့ မသင့်လို့ ဖိုး လုံးယူဆပါသည်။ များသောအားဖြင့် တော့ သုံးရက်တခါ လောက် လာတတ်သည်။ ဒါက

လည်း ပုံမှန်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ တပတ်လောက်ကြာချင်လည်း ကြာသွားတတ်သည်။ ဖိုးလုံးက တော့ နေ့တိုင်းမပျက်မကွက်သွားသည်။ သူ့ဟာကြီးကို ပွတ်ရင်းစောင့်နေတတ်သည်။ မ

လာ တာသေချာသွား ပြီ ဆိုရင်တော့ ကိုယ့်ဖာသာပဲ ထုပြီး ပြန်တော့သည်။

ဒီနေ့ လည်း မလာတော့ အရည်ထွက်အောင် ထိုင်ထု လိုက်ပြီးစိတ်ကျေနပ်တော့မှ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ်ကို တန်း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင်းတွေက တခြိမ့်ခြိမ့် ဖြစ်နေလေပြီ။ ၀ိုင်းတွေများလွန်းလို့

 အိမ်ပေါ်မှာ မဆန့် တော့လို့ အိမ်ရှေ့က မဏ္ဍပ်ထဲမှာတောင် သုံးလေးဝိုင်း ရောက်နေသည်။ အိမ်အောက်က ၀ိုင်းတွေက လူငယ်တွေ အပျော်ဆော့ ကြ သည့် ၀ိုင်းလေးတွေဖြစ်သည်။

 ကြေးကြီးဝိုင်းတွေ ကတော့ အိမ်ပေါ်မှာ လုပ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း အပေါ်တက် လိုက် အောက်ဆင်းလိုက်နှင့် ဟို မှာဒီမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ ဖဲသမားတွေကို တောက်တိုမယ်ရ

လုပ် ပေးသည့် အတွက် မုန့်ဖိုးလည်းတော်တော်ရသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဖိုးလုံးကို ဂရုတောင် မစိုက်အားပါ။ ဦး တင်ထွန်း ၏ အမျိုးတယောက် နှင့် အတူ အကောက်ငွေတွေ ရေ တွက်ရင်းအလုပ်များနေသည်။ တခါတလေ သူ မကိုယ်တိုင် ဖဲကောင်းသည့် အိမ်ကိုဘေးမှ ဝင်ထိုးတတ်၏။

သန်းခေါင်ကျော်တော့မှ ဖိုးလုံး အိမ်ပြန်အိပ်သည်။ နတ်သမီး ကိစ္စသာမရှိရင် ဖိုးလုံးတညလုံးနေမိ လိမ့်မည်။ အခု တော့ အိပ်ရေးပျက်ပြီး အားမရှိမှာစိုးလို့ ပြန်လာခဲ့သည်။

“ဟေ့ကောင်ဖိုးလုံး၊ လမ်းမှာ ဦးတင်ထွန်းကြီးနဲ့ တွေ့နေဦးမယ်နော်”

လှမ်းအော်နောက်သူက နောက်သော်လည်း ဖိုးလုံးမကြောက်ပါ။ သူက နတ်သမီး အစောင့် ရှိသူဖြစ်သည်။ ဒါတွေ ကြောက်စရာမလိုလို့ ထင်၏။ အိမ်ရောက်တာနှင့် တကျိုးထဲ အိပ်ချ

လိုက်ပြီး မနက်အိပ်ရာ နိုးသည် နှင့် အသုဘ အိမ်ကို ပြန်သွားသည်။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ်တတ် သလောက်ဝိုင်းကူပေးရင်း တနေကုန်နေ၏။ မနက်စာ ကစပြီး ည စာ အထိ အဲဒီ မှာပဲစား

သည်။ နေဝင်ရီတရောမှ အိမ်ပြန်ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲပြီး နတ်သမီးနှင့် တွေ့ ဖို့ ထွက် လာခဲ့သည်။

ဟိုကိုရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ခေါ်စရာရှိတာတွေ ခေါ်ပြီး ဖျာပေါ်မှာလဲ လျောင်းရင်းစောင့် နေမိသည်။ အကျင့် ပါနေသဖြင့် လုံချည်ကို ဖြည်ချပြီး သူ့ဟာကြီးကို လက်နှင့် ပွတ်က

စားနေမိ၏။ ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်း မာပြီးထောင် လာ သည်။ ထုပစ်လိုက်ချင် ပေ မယ့် တကယ်လို့ သာနတ်သမီးရောက်လာရင် အရည် မကျန်မှာစိုးလို့ မထု တော့ ဘဲ ကလေး တယောက်

ကို ချော့သလို အသာအယာလေးပွတ်ပေးရင်း စောင့်နေရသည်။

တနေကုန် လှုပ်ရားထားလို့ လဲလျောင်းနေလိုက်သည့် အခါ မျက်လုံးတွေက ရီဝေချင်လာ သည်။ ဒါပေမယ့် လွင့် ပျံ့လာသည့် မွှေးရနံ့ တခုကြောင့် ဖိုးလုံးမျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားသည့် အဝတ်စ အောက်မှာပြူးကျယ်သွားရသည်။ အရင်က ရဖူးသည့် မွှေးရနံ့ မျိုးမဟုတ်ပါ။ အရင်နေ့တွေ တုန်းက အနံ့က ပြင်းထန်ပြီးစူးရှသည်။ အခုရသည့် အ နံ့က သင်းသင်းလေး နှင့်

 အေးမြသည့် အနံ့ဖြစ်ပါသည်။ ဘယ်လောက်ရှူရှူ အီမသွား၊ ရင်ဘတ်ကြီးထခုလုံး မောက်ကာမောက်ကာ ထလာအောင်ဖိုးလုံး ရှူကြည့်သည်။ ရှူလေ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်း လာလေ

 ဖြစ်သည်။

“မွှေးလိုက်တာဗျာ”

ဖိုးလုံးစကား မဆုံးသေးခင် ဖိုးလုံးဟာကြီးကို နူးညံသည့်လက်တဖက်က လာပြီးဆုပ်ကိုင် သည်။ ဖိုးလုံး ကြက်သေ သေသွားရသည်။ ဒါအရင်က လာသည့် နတ်သမီးမှ ဟုတ်ပါလေစ

ဟုလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိသည်။ အရင်နေ့က လက်က နူးညံပျော့ပျောင်းသည်မှန်သော် လည်း ဂွမ်းစိုင်လို နုအိလို့ မနေပါ။ အခုလက်နှင့် ယှဉ်လိုက်ရင် အရင် လက်က ကျားလျှာ လို

 ကြမ်းတမ်းသွား၏။

နတ်သမီးက အချိန်မဖြုန်းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည်းငယ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးပြီးသည်နှင့် ခွထိုင်လိုက်သည်။ အ ဝတ် စတွေလှုပ်ရှားသွားသံ နှင့် အတူ ဖိုးလုံး၏ ပေါင်တံတွေပေါ် ပျော့

 ပြောင်းသည့် အဝတ်တွေ ပွတ်တိုက် သွား သည်။ ပြီးတော့ နူးညံသည့်လက်ကလေးက ဖိုးလုံး ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး နွေးအိနေသည့် နေရာတခုတွင်တေ့ကာ အပေါ်ကနေ ဖိချလိုက် ၏။

“အောင်မယ်လေး ဗျာ”

ဖိုးလုံးပေါင်တွေကို လာထိသည့် တင်ပါးတွေကလည်း နူးညံလွန်းလှသည်။ ဖိုးလုံးဟာကြီးက လည်း အိစက် သ လောက် တင်းကျပ်စေးပိုင်နေသည့် တွင်းတတွင်းထဲ သို့ အရသာရှိရှိ

တိုးနစ်ဝင်သွားသည်။ ကျိန်းသေပါသည်။ ဒါအရင် နတ်သမီးမဟုတ်ပါ။ နတ်သ မီး အသစ်ဖြစ်သည်။ ဟိုနတ်သမီး မအားလို့ အစားလာတာဖြစ်မည်။ နောက်ပြီး အရင်နတ် သမီးထက်

 ပိုချောပိုလှပြီး ပိုအဆင့်မြင့်သည့် နတ်သမီးဆိုတာ အလွန်သေချာပါသည်။ အထိ အတွေ့ခြင်းက မယှဉ်သာအောင် ကွာခြားလွန်းလှပါ၏။  ဖိုးလုံး အတွေးတွေ လွင့်ပါး နေချိန်တွင်

နတ်သ မီးကတော့ အပေါ်ကနေ တချက်ချင်းမှန်မှန် ဆောင့်ပေးနေပြီ ဖြစ်သည်။

“အား …အင်း…အား”

“အင့် …အင့် …”

နတ်သမီး ဆီက အော်ညည်းသံတွေကြားရသည့် အခါဖိုးလုံး ပိုပြီးအံ့သြရသည်။ အရင်လာ သည့် နတ်သမီးက ဒီလိုအော်မညည်းတတ်ပါ။ သူမ လည်း နာလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။

အလွန်တင်းကျပ်ပြီးနေသည်ကို ဖိုးလုံးတောင်မှ သိနေသည်။

“နာရင်ဖြေးဖြေး လုပ်ပါလား”

နတ်သမီး၏ ခါးဆီကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ဖိုးလုံးပြောလိုက်သော်လည်း နတ်သမီးကတော့ တညည်းညည်း နှင့် ဆောင့်မြဲဆောင့်နေသည်။ သူမ၏ အသံထွက်နေပုံက တမျိုးလို့

ထင်နေရာမှ လက်နှင့် လိုက်စမ်းကြည့်ရင်း ဖိုး လုံးသဘောပေါက်သွားပါသည်။ သူမက ဖိုး လုံးကို ကျောပေးရက် ဆောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အမွှေးရှိမရှိ စမ်း ကြည့် လိုက်သည့်

ဖိုးလုံး လက်က အဝတ်ခေါက်တခုနှင့် နုအိနေသည့် တင်ပါးကြီးကိုသာ သွားစမ်းမိသည်။ ထို့ ကြောင့် ဖိုးလုံးလည်း တင်ပါးကြီးကို လက်နှင့် ပွတ်ပေးရင်း နတ်သမီး၏ ပေးဆပ်မှုတွင်

တဝကြီး အရသာခံ  နေမိ၏။

အော်ရင်း ဆောင့်ရင်း နတ်သမီး အရှိန်ရလာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေပြင်းလာသလို အရည် တွေလဲ ထွက်လာ၏။ ဆောင့်လို့ ပိုကောင်းလာ၍ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့် ရင်း နတ်သမီး၏ အော်သံမှာ မောသံတွေစွက်လာသည်။ အ သက် ရှူလည်း မမှန်တော့။

“ကျွန်တော် တလှည့်လုပ်မယ်လေ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ဖိုးလုံး ထလိုက်ရာ နတ်သမီးရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည်။ လက်နှင့် စမ်း ကြည့်လိုက်တော့ နတ်သ မီး လေးဖက်ထောက်လျက် ဖြစ်နေသည်ကို သိလိုက်ချိန်တွင်

ဖိုးလုံး အလွန်သဘောကျသွား၏။ လေးဖက် ထောက်ပြီး လုပ်ချင်သည်မှာကြာလေပြီ။ ဟိုနတ် သမီး နှင့် တုန်းက လုပ်ဖြစ်သည့်ဆီသို့ မရောက်ခဲ့ပါ။ အထဲမှာ နစ်ဝင်နေသည့်

အချောင်း ကြီးကို ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ခြေထောက်ကို နောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆွဲကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီးသည် နှင့် နတ်သမီးခါးကို ဆွဲပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်တော့သည်။

“အား …အား …”

နတ်သမီး အော်ရင်းနှင့် ရုန်းထွက်မလိုလိုလုပ်သေးသော်လည်း ဖိုးလုံးက ခါးကိုမြဲမြဲဆွဲထား လို့ လွတ်ထွက်မ သွား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည်း အဆက်မပြတ်ဆောင့် နေရာ နတ်သမီးရုန်း

ထွက် လို့ မရတော့ပါ။ နတ်သမီး၏ တင်ပါး နှင့် ပေါင်တံတွေက ပိုးသားလေးလို နူးညံ့ချော မွတ် နေ သည်။ ခါးကို ကိုင်ထားရာမှ နတ်သမီး၏ အကျ ႌကို အပေါ် တွန်းတင်လိုက်ပြီး

 နို့ကြီးတွေ ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ဒီနတ်သမီးကလည်း အကျ ႌဝတ်သလို ဘရာစီယာ လည်း ဝတ်သည်။ ပုံတွေထဲကလို မဟုတ်ဘဲ နတ်သမီးတွေက လူမ တွေလိုပဲ ဝတ်ကြ

သည် ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက်၏။

အသားတွေကချောမွတ် နုညက်သလို နတ်သမီး၏ ရင်သားတွေကလုံးအိနေသည်။ အရင် နတ်သမီး ၏ နို့တွေက အိပြီးပျော့သော်လည်း ဒီနတ်သမီးကတော့ အိပြီးတင်းနေ၏။

ကိုင် လို့ အလွန်ကောင်းသည်။ ကျောပြင်က ချိတ် ကို စမ်းပြီးဖြုတ်လိုက်နိုင်သောအခါ ဖိုးလုံး တသက် တာတွင်ကိုင်ဖူးသမျှ ထဲ၌ အနူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင်သည့် အသား စိုင်တွေကို

 ပယ်ပယ် နယ်နယ် ကိုင်ပြီး ဆောင့်ခွင့်ရတော့သည်။ ကိုင်လို့ ကောင်းလွန်းသဖြင့် အတင်းညှစ်ပြီး ဆွဲ မိသလို နောက်ကနေလည်း အားကုန်ဆောင့်သွင်းမိသည်။ တဲလေးထဲမှာ

နတ်သမီး၏ မချိ မဆန့်အော် ညည်း သံတွေ ဆူညံနေသည်။

ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားတွေကြည့်တုန်းကသာ ဒီလို အော်သံတွေကြားခဲ့ရဖူးသည်။ အရင် နတ်သမီးက ဒီလို မအော်ပါ။ သက်ပြင်းချရင်းသာ ကျိတ်လို့ ညည်းတတ်သည်။

အခု နတ်သမီးကတော့ အော်နေတာ ဟိုကား တွေထဲက မိန်းမတွေ အတိုင်းဖြစ်သည်။ နတ်သမီး ထိုသို့အော်လေ ဖိုးလုံးစိတ်တွေက ထကြွလေ ဖြစ်ရာ နတ်သ မီး၏ နို့တွေကို လက်ထဲမှာ ပျောက်ကြေသွားမတတ်အောင် အတင်းဆွဲပြီး အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ကာ မရပ်မနား လုပ် တော့သည်။

ဖိုးလုံးလည်း မောသည်။ ဒါပေမယ့်မောလို့ မောမှန်းမသိ။ အသက်ကို ဝအောင် အတင်းရှူ ပြီး လုပ်နေမိသည်။ အရည်တွေ မထွက်မချင်းမရပ်ဟု စိတ်ကို တင်းပြီးလုပ်လိုက်ရာ အ

ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာကိုတောင်မှ ရပ်မရသေးဘဲ ဆက်ပြီးဆောင့်နေမိသေး၏။  နတ်သမီး သူ့လက်ထဲကနေ ပြိုယိုင်လဲကျသွားမှ ဖိုးလုံးရပ်လို့ ရသွားသည်။ ရပ်ပြီးတော့ လည်း

 ခနပဲ အမောဖြေပါသည်။ ပျော့ခွေနေသည့် နတ်သမီးကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင် နေသည့် အနေအထားမှနေ၍ ဆွဲထူလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲသွင်းကာ အတင်းဖက်ထားလိုက် သည်။

 နူးညံသည့် အတွေ့ အထိ၊ စွဲမက်ဖွယ်သင်းရနံ့ တို့က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ်ချင်း အမော ပြေစေပါသည်။

နတ်သမီးကတော့ အသက်ကို ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ရှူရင်း ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲမှာ ပုံလဲနေ၏။ အခုမှ စိတ်အေးလက်အေး နှင့် တကိုယ်လုံးကို လိုက်ပြီးစမ်းသပ်ကိုင်တွယ်ကြည့်ရသည်။

နတ်သမီး ကိုယ်လုံးက ထိရက်စရာပင်မရှိချေ။ အ လွန်နူးညံ့လှသည်။ အရင်နတ်သမီး၏ အထိအတွေ့ နှင့် အခုနတ်သမီး၏ အထိအတွေ့က ယှဉ်လိုက်ရင် အုန်းဆံ ဖတ်နှင့် ဂွမ်း

လို ဖြစ်နေသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်မိသည်။ အရေးအကြီးဆုံး အချက်ဖြစ်သည့် ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းကြည့် လိုက်ရာ အမွှေးလုံးဝ မရှိတာ တွေ့ရလို့ ဖိုးလုံးကျေနပ်သွားသည်။ နတ်သမီး

ဆို တာ လူမတွေလို အမွှေးရှိပုံမရပါ။

အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ချောမွတ်နေသည့် အောက်ပိုင်းကို လက်နှင့် စမ်းကြည့်ရင်း ဖိုးလုံးမှုတ်ပေး ချင်လာသည်။ အရမ်း မှုတ်လို့ ကောင်းမည်ဟုလည်း တွေးမိ၏။ အရင်ဆုံး နို့ကြီး

 နှစ်လုံးကို ကုန်း စို့လိုက်သည်။ ဘယ်ပြန်ညာပြန် အကြိမ် ကြိမ်စို့ပေးလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဖီးတွေ အလွန်တက်ပြီး ဖိုးလုံးပြု

သ မျှ နုနေသည့် နတ် သမီး၏ အကျ ႌ၊ ဘရာစီယာနှင့် ထမိန် လို့ထင်ရသည့်ဟာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် နတ် သမီး၏ ချောမွတ်အိစက်သည့် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး

ဖိုးလုံးခေါင်းထိုး ဝင်လိုက်သည်။

ဒီနတ်သမီးက ဟိုနတ်သမီးလို ချွေးစော်မနံပါ။ ပေါင်ကြားထဲမှာ လည်းမွှေးမြနေသည်။ လျှာနှင့် လျက်ရသည့် အ ရသာကပင်ချိုနေသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်သည်။ ထို့ကြောင့် အားရ

ပါးရ နှင့် တပျပ်ပျပ်မြည်အောင် လျက်မိသည်။ နတ်သမီးလည်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး မရပ်မနားအော်ညည်း လို့နေသည်။ သူ့၏ ယုယမှုကြောင့် နတ်သမီး အလွန်

ဖီးလ် တက် နေတာကိုသိသည့် ဖိုးလုံးကလည်း သူဆည်းပူးမှတ်သားခဲ့ရသမျှ လျှာစွမ်းကို အ ကုန် ထုတ်တော့သည်။ နတ်သမီး ဆီက အရည်တွေ အများကြီးထွက်ကျသည်။

ဖိုးလုံးကလည်း အားလုံးကို လျှာနှင့် ရှင်းပစ်လိုက်သည်။

ဖိုးလုံးလျက်လေ အရည်တွေကထွက်လေနှင့် လျက်လို့တောင်မနိုင်တော့ပေ။ လျက်နေရင်း နှင့် လက်တဖက် က လည်း ဖိုးလုံးက ကိုယ့်ဟာကြီးကိုကိုယ်ကိုင်ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး

ထု ပေး နေရာ တဖြည်းဖြည်း နှင့်မာသ ထက်မာ လာရသည်။ ဘာဂျာမှုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နောက်တချီဆွဲဖို့ ဖိုးလုံးပြင်သည်။ ဘာဂျာမှုတ်နေရာမှ အပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း

ဆန်တက် လာပြီး ဆီးစပ်၊ ဝမ်းဗိုက်မှ သည် နို့တွေကို ပြန်စို့ပေးသည်။ အဲဒီကနေ ရင်ညွှန့်၊ လည် တိုင် မှသည် အပေါ်ကိုဆက်တက်သွားပြီး နူးညံ့အိစက်သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ

ကို အရည်တွေ ရွှဲနေသည့် သူ၏ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အားပါးတရ စုပ်နမ်းလိုက်၏။ နတ်သမီး၏ ညည်းသံတွေရပ် သွားပြီး ဖိုးလုံး၏ တင်ပါးနှင့် ကျောပြင် ကို မရဲတရဲလေးပွတ်သပ်လာသည်။

ဒီတခါမှာတော့ နတ်သမီးက လက်နှင့် ကိုင်ထည့်မပေး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ်းစမ်းနှင့် အပေါက်ကို လိုက်ရှာပြီး သွင်းရသည်။ သုံးလေးခါ ချော်ပြီးမှ အိကနဲ နစ်ဝင်သွား၏။

“အား”

နတ်သမီး၏ နာကျင်စွာအော်လိုက်သံက ဖိုးလုံး၏ ရင်ထဲကို မီးလောင်သလိုဆူပွက်သွား စေပါသည်။ တဆက်ထဲ လိုက်လာသည့် ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရှုးထိုးဆောင့်ချက်တွေ နောက်တွင်

နတ်သမီး မရပ်မနားအော်ညည်းနေရသည်။ ဖိုး လုံး ဆီမှာ အသိစိတ်မရှိတော့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ်ဖို့သာဖြစ်သည်။ နတ်သမီးခါးကို မြဲမြဲကိုင်ပြီးစိတ် ရှိတိုင်း ဆောင့်

ကာဆောင့်ကာသွင်း ပစ်လိုက်၏။ နတ်သမီး၏ အော်သံတွေ နှင့် အတူ တဗုတ်ဗုတ် တဗျစ်ဗျစ်နှင့် ဖိုးလုံး၏ ဆောင့်သံတွေလည်း ဆူညံနေ၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံတွေကိုကြားသည်။

ကြားသော်လည်း မသိပါ။ ဒီနတ် သမီးကို လုပ်ရသည့် အရသာက သူ့ကိုလုံးလုံးလျားလျား ဖမ်းစားထားသည်။

အရမ်းကို နူးညံ့ကာအိစက်နေသည့် နတ်သမီး၏ ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ကာလုပ်ရသောအရသာက ဖိုးလုံးအတွက် တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေ ကို စီးနေရသလိုပင်ခံစားရသည်။ ကောင်းလိုက်

သည်မှာ ဆိုဖွယ် မရှိတော့ပေ။ ဒီနတ်သ မီးက အထိအတွေ့မှာသာသလို အပေါက်လည်းပိုကျဉ်းသည်။ စေးပိုင်နေသည့် ဆွဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖွားဖက် တော် တခုလုံးကို လွှမ်းခြုံ

ထားသည်။ အရင်နတ်သမီးလို အဖျား ပိုင်းကသာ တထုတ်ထုတ် နှင့် အထိအ  တွေ့ ကိုရ သည်မဟုတ် တချောင်းလုံးကို တင်းတင်း မိမိညှစ်ထား၏။ ဆွဲသည်ဖြစ်စေ သွင်း

သည်ဖြစ်စေ ထူးခြားသည့် ခံစားမှုကိုပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး အကြာကြီးမလုပ်နိုင်၊ လုပ်နေရင်း လုပ်နေရင်းနှင့် အချောင်းတခုလုံး ကျင် တက်လာကာ အရမ်းကောင်းသွားပြီး

အရည်တွေကို အားပါးတရ ပန်းမိပြန်သည်။ အရည်တွေ ပန်းနေရင်းပင် ဖိုး လုံးရပ်လို့ ရပါ။ သူ့ဟာကြီး တဖြည်းဖြည်း နှင့် ပျော့ဆင်း လာသည်အထိ ဆက်ပြီးဆောင့်နေမိသေး၏။

လှုပ်ရှားလို့ မရအောင် ပျော့ခွေသွားတော့မှ ရပ်ချင်ဘဲ ရပ်လိုက်ရပါသည်။

ဟိုအရင်နတ်သမီး နှင့်လည်းစိတ်တိုင်းကျအားပါးတရ ချစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလောက် ကျေနပ်နှစ်သိမ့် ရ ခြင်း မျိုးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ်းလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ် သည်။

ဒါပေမယ့် စိတ်ကျေနပ်နေပျော်နေမိသည်။ နတ်သ မီး၏ ကိုယ်လေးကို အားကျန် သလောက်နှင့် တင်းတင်းဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး အနှံ့လိုက်နမ်းနေမိ၏။ ဘယ် နေရာ ကို

 နမ်းမိလို့ နမ်းမိမှန်းတောင် ဖိုးလုံးမသိပါ။ ခြေသလုံးလည်း နမ်းသည်။ခြေဖျားကိုလည်း နမ်းသည်၊ လည် တိုင် ကိုလည်းနမ်းသည်၊ မေးဖျားလေးကိုလည်း နမ်းမိသည်။ အရည်တွေ

ရွှဲနေသည့် နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းကိုတော့ အကြာဆုံးနှင့် အယုယဆုံး အနမ်းတွေ ပေးမိ သည်။

ပျော့ခွေပြီး ဖိုးလုံးလုပ်သမျှ ငြိမ်သက်စွာခံနေရာမှ နတ်သမီး ကိုယ်လုံးတောင့်သွားသည်။ နတ်သမီး ပြန်တော့ မည်ထင်သည်။ ဖိုးလုံးထင်တာ မှန်ပါသည်။ နတ်သမီး လူးလွန့်လာပြီး

ဖိုးလုံးလက်ကနေရုန်းသည်။ မရုန်းသာ အောင် တင်းတင်းဖက်ထားရင်းမှ နောက်နေ့တွေ မလာတော့မှာစိုးလို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း နှုတ်ကနေ တဖွဖွ မှာမိ၏။

“နောက်နေ့တွေလဲ နတ်သမီးလေးပဲ လာပါနော်၊ ဟိုနတ်သမီးလေး ကိုကျွန်တော် မချစ် ဘူး၊ ဒီနေ့ နတ်သမီးကို ပဲချစ်တယ်။ မလာရင် ကျွန်တော်သေမှာပါ”

ပြောရင်းစိတ် မထိန်းနိုင်လို့ နတ်သမီးကို လှမ်းဖက်မိရာမှ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး နတ်သမီး ခြေထောက်ကို ဖက်လို့ ပြောမိပြန်သည်။

“ကျွန်တော်စောင့် နေမှာပါ နတ်သမီးရယ် လာပါနော်”

တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောရင်းမျက်နှာ နှင့် အပ်လိုက်ရာ နှာခေါင်းက နတ်သမီး၏ ပစ္စည်း မို့မို့လေး နှင့် တိုးမိ သည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး တယုတယနှင့် နမ်းပြန်သည်။ နှာခေါင်းနှင့် နမ်း

 စဉ်က မသိသာသော်လည်း ပါးစပ်နှင့် စုပ်နမ်းသည့် အခါ နတ်သမီး ဒူးတွေ တုန်ရီလာပြီး အ တင်းရုန်းထွက်၏။ ဖိုးလုံး လည်းစိတ်မကောင်းစွာဖြင့် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဒူးထောက်

လျှက်နှင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ဆက်ထိုင်နေမိသည်။ မွှေးရနံ့လေးနှင့် နတ်သမီး၏ အငွေ့အသက်ကို ခေတ္တမျှရနေသေးသော်လည်း နောက်တော့ ခြေသံလိုတိုးတိုး အသံလေး

 နှင့် အတူ လုံးဝ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဖိုးလုံး မချင့်မရဲနှင့် မြေပြင်ကို လက်သီး နှင့် ထုချလိုက်မိပါတော့သည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မစိုးစိုးနွယ်၏ ကောင်းမှုကြောင့် နတ်သမီး နှင့်ချစ်ပွဲ ဝင်ခွင့်ရပြီးနောက်မှာ ဒီတဲလေးဆီသို့ နေ့ ခင်းဖက် ဖိုးလုံး မရောက်ဖြစ်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် မနေ့က လာခဲ့သည့် နတ်သမီး

ကိုသတိ ရလွန်းလို့ အသုဘ အိမ်ကနေ လစ် ထွက်လာခဲ့သည်။ နတ်သမီးလေး၏ အနံ့၊ အထိအတွေ့ နှင့် လှိုက်လှိုက်ဖိုဖို အော်ညည်းသံတွေ ကို ဖိုးလုံး ရင်ထဲက ဖျောက်ဖျက်

လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။

တဲထဲရောက်သည်နှင့် ဖျာကိုတောင်ချမခင်းတော့ဘဲ သစ်သားတုံးလေးတွေပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်သတိရရင်း သင်းပျံ့သည့် ရနံ့

 လေးက နှာဝကိုလာဝှေ့ သလိုလို ခံစား ရသည်။ အခုပင် တကယ် ရနံ့ကိုရနေသလို မျိုး အားပါးတရ ရှူရှိုက်လိုက်ရင်း ဖိုးလုံး၏ မျက်လုံးက နံရံပေါ်မှာ ထိုးထားသည့် ဖျာလိပ်၏

 အောက်ဖက် မြေပြင်တွင် ကျနေသည့် အနီရောင် အဝတ်စလေး ဆီရောက်သွားသည်။ တဲထဲက စုတ်ပြတ်ဟောင်းနွမ်းနေသည့် အရာတွေအားလုံးထက် သစ်လွင်ကာတောက်ပ

 နေသည့် အဝတ်က လေး ကို ကောက်ယူကြည့်လိုက်ရာ ဘရာစီယာ လေးတထည်ဖြစ်နေ သည်။

ညတုန်းက မိန်းမူးခဲ့ ရသည့် ရနံ့ကလေးက ဘရာစီယာ တွင်စွဲထင်မွှေးမြနေ၏။ ညတုန်းက နတ်သမီးလေး အပြန် မှာ ကျန်ခဲ့တာဖြစ်မည်။ မျက်နှာမှာ အပ်ပြီး အားပါးတရနမ်း

လိုက်သည့် အခါ ပိုပြီးသေချာ သွား၏။

“နတ်သမီး လေးရယ်”

နှုတ်ဖျားကနေ ချိတင်ကဲ ရေရွတ်ရင်း အထပ်ထပ်နမ်းလိုက်မိသည်။ သူမ၏ ဘရာစီယာ ကျန်ခဲ့ လို့ ဒီည လည်းတ ခေါက်ပြန်ကာလာယူမလားဟု အားတက်ရသည်။ ဒါပေမယ့်

နတ် သမီး ဆိုတော့ သူမမှာ ဒီလို ဘရာစီယာ လှလှ လေးတွေ အများကြီး ရှိနိုင်သည်။ လာမယ် လို့ ကတိပေးမသွားသည့် နတ်သမီးက ဒါလေး တခုအတွက်နှင့် ပြန် လာ

ချင်မှ လာလိမ့်မည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြပြီး မေးရင်ကောင်းမည်ဟုလည်း တွေးမိသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း အလုပ်တွေရှုပ်နေလို့ သူ့ကိုကောင်းကောင်း

မွန်မွန် ဖြေဖို့ အချိန်ပေးချင်မှ ပေးနိုင်လိမ့်မည်။ နတ်သမီး၏ အနံ့အသက်တို့ နှင့် ထုံမွှန်းနေသည့် ဒီပစ္စည်း ကို မထားခဲ့ ချင်ပါ။ မတော်တဆ တယောက်ယောက် လာပြီး တွေ့လို့

ယူသွားရင် ခက်မည်။ ထို့ ကြောင့် အိမ် ကိုယူသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိပါသည်။

ဘရာစီယာလေးကို တရိုတသေခေါက်ပြီး အကျ ႌကြားညှပ်ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ တခြားသူတွေ ရှေ့မှာ ထွက်ကျမှာစိုးလို့ အသုဘအိမ် ကိုမဝင်တော့ဘဲ အိမ်ဖက်သို့သာ ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ နေ့ခင်း ဖက် ဆိုရင် ဖိုးလုံးတို့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိပါ။ သော့ပိတ်ထားပေမယ့် ဖိုးလုံး အိမ်ထဲဝင်တတ်သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဖိုး

လုံးကလည်း တနေကုန် တနေခန်းလျှောက်သွားနေလို့  အိမ်ကိုသော့ ပိတ်ထားရတာ များသည်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင်က ဖိုးလုံးပြန်လာချင်လည်း ပြန်

လာလို့ရအောင် အိမ်နောက်ဖက်မှာ လျှို့ဝှက်မ လွယ်ပေါက်လေး တခုလုပ်ပေးထားသည်။ ကျပျောက်မှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးကို သော့တော့ပေးမထားပါ။

အထဲရောက်သည်နှင့် အိမ်ရှေ့ဖက်မှာ သူ့အတွက်လုပ်ပေးထားသည့် အခန်းလေး ဆီသို့ တန်းဝင်သွားပြီး အိပ် ယာပေါ်မှာ လှဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းရင်းဖက်က

တံခါးပေါက်ကို ထဖွင့်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာလေး ကို  အလင်းရောင် မှာ သေသေချာချာ ပြန်ကြည့်မိသည်။ မကြည့်ခင် နမ်းလိုက်မိသေး၏။ စွဲထင်နေသည့် ရနံ့ မွှေး မွှေး

 လေးက ဖိုးလုံးစိတ် ကိုတက်ကြွရွှင်လန်းစေသည်။ ကြည့်ခွင့် မရှိလို့ မမြင်ခဲ့ရသော်လည်း နတ်သမီးလေးက အရမ်း လှမယ်ဆိုတာသေချာပါသည်။ သူမ၏ ဘရာစီ

ယာလေးက လည်းအရမ်းလှသည်။ အနီရောင်က တလက် လက်စိုနေပြီး ဖိုးလုံးလက်ပေါ်ကိုတောင် ပတ္တမြားရည်တွေ လျှံကျလာမလိုလို ထင်ရသည်။ ပုခုံးကြိုးတွေက

 အရောင် ပိုရင့်ပြီး ပလပ်စတစ်လို ပြောင်လက်နေသည်။ ကိုင်ကြည့်တော့ ပလပ်စတစ်မဟုတ်ပါ။

လက်ထဲမှာ လှည့်ပတ်ကိုင်ကြည့်ရင်း စိတ်ကူးပေါက်လာတာ နှင့် ကိုယ်မှာ ဝတ်ကြည့်သည်။ ပခုံးတဖက်တချက် စီမှာ စွပ်လိုက်သည် အထိအဆင်ပြေသော်လည်း

 နောက်ကျောက ချိတ်ကို ချိတ်ကြည့်သည့် အခါဘယ်လိုမှ အ ဆင်မပြေ။ လက်ကလည်း တံတောင်ဆစ်ကနေ လိမ်ပြီးနာလာသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သဘောကျလို့

တခွီးခွီး ရယ်ရင်း နှင့် ပြန်ဖြုတ်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ တခါ နမ်းမိပြန်၏။

ဘယ်မှာ သိမ်းရမည် ဆိုတာကိုလည်း တွေးလို့ မရပြန်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အိပ်ယာထဲမှာပဲ ထားချင်သည်။ ဒါပေမယ့် အမ တွေက ဖိုးလုံးအိပ်ယာကို သိမ်းပေးဖို့၊ အဝတ်အစားတွေ

 လျှော်စရာရှိတာ လျှော်ပေးဖို့ ဝင်လာတတ်သည်။ တွေ့ သွားလို့ကတော့ ရှင်းရခက်တော့မည်။ တနေရာရာမှာ သွားသိမ်းထားဖို့ကျတော့လည်း နတ်သမီးလေး များ ပြန်လို

ချင်မလားဟု တွေးမိပြန်၏။ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ခေါက်လို့ ခေါင်းအုံး အောက်ကို ထိုးထည့် ထားလိုက်ပြီး ဖိုးလုံး အကြံထုတ်သည်။ ထားတာကတော့ အိပ်ရာထဲမှာပဲ

ထားရမည်။ ဒါမှ သူအလိုရှိသည့် အချိန်တွင် ထုတ် ကြည့် နိုင်မည်။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်ရနံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း စိတ်ချမ်းသာစွာ အိပ်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။

ခေါင်းထဲကိုလျှပ်တပျက်အကြံတခုဝင်လာသည့် အခါ ဖိုးလုံးဝမ်းသာ အားရထထိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ကို ထည့်ထားရင်ရသည်။ နှိပ်ကြယ်သီး နှင့် ပိတ်ထားသည့်

 ထဲကို ဘယ်သူမှကြည့်မှာမဟုတ်။ ခေါင်းအုံးစွပ်က နှိပ်ကြယ်သီး တွေကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီတော့ မထည့်ခင်နမ်းလိုက်သေးသည်။ သမန်ကာလျှံကာ မဟုတ်ဘဲ ခွက်

တဖက်ချင်းစီ ထဲကို နှာခေါင်းကြီး နှစ်ပြီးအားရပါးရ နမ်းခြင်း ဖြစ်သည်။ နမ်းလို့ ဝတော့မှ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ကို ထည့်ပြီး အောက်ဖက်ခြမ်းမှာ ထားလိုက်သည်။ ဒါဆိုရင် နတ်သ

မီးလေး၏ ဘရာစီယာက သူနှင့် အနီးဆုံးမှာ အမြဲ ရှိနေတော့မည် ကိုတွေးကာ ဖိုးလုံးပျော်သွားရသည်။

အဲဒီနောက်မှာတော့ ဖိုးလုံးကိုယ့်လုပ်ရပ်ကို ကိုယ်ပြန်သဘောကျပြီး ကျေနပ်ပီတိဖြင့် အိပ်မောကျသွားသည် မှာ အိမ်က အမတွေ ပြန်လာကြသည် အထိဖြစ်သည်။ ဦးတင်

ထွန်း ၏ အသုဘကို လိုက်ပို့ဖြစ်သေးလား ဟု  မေးကြ တော့မှ ဖိုးလုံး ဘာဖြေရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့ သင်္ဂြုလ် မည့်နေ့ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိပေ။ သူများတွေ  အလုပ်

ရှုပ်နေ ကြချိန် မှာဖိုးလုံးကလည်း စိတ်ကူးပေါက်ရာထွက်လာခဲ့ မိပါသည်။

“ခုမှတော့ သွားမနေပါနဲ့ တော့”

အိပ်ရာက လူးလဲထသော ဖိုးလုံးကို အမကြီးကလှမ်းပြောလိုက်သည်။

“ရေချိုးမလို့ပါဗျ”

ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး အမှောင်ကိုထိုင်စောင့်သည်။ စောနေသေးလို့ ထမင်းခေါ်ကျွေးတော့ ဝင်စားလိုက် သည်။ နတ်သမီးအသစ်က ဒီနေ့လည်းရောက်လာဦး မည်လားဟု

သိချင်ဇောနှင့် ထမင်းကိုဖြောင့်ဖြောင့် မ စား နိုင်ပါ။ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အတင်းမျိုချ ရသည်။

စားပြီတော့ လဘက်ရည်ဆိုင် ခနထွက်ထိုင်သည်။ ဖဲဝိုင်းကရသည့် မုန့်ဖိုးလေးတွေက ရှိနေ တော့ငွေစရွှင်နေ သည်။ ဒါကြောင့် အိမ်မှာ အချိန်မဖြုန်းတော့ဘဲ လဘက်ရည်ဆိုင်

သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးပိုက်ဆံ မထုတ်လိုက်ရပါ။ အပေါင်းအသင်းရောင်း ရင်းတွေ နှင့် ဆုံလို့ ရှင်းသွားကြသည်။ သူတို့ကလည်း ဦးတင်ထွန်း အသုဘမှ ဖဲဝိုင်းဆီ

ချီတက်ကြမည့် လူတွေဖြစ်သည်။

ဖိုးလုံးမှာ နာရီမရှိ၊ ထို့ကြောင့် တူတူထိုင်နေသူတွေကို ခုနစ်နာရီ ထိုးရင်ပြောကြပါဟု မှာ ထားရသည်။ ဖဲဝိုင်း သွားကြမည့်သူတွေ ပြောနေကြသည့် အကြောင်းက ထိုအသုဘ

အကြောင်း၊ ဦးတင်ထွန်း ကြီးကဲခဲ့ ပုံများ နှင့် မစိုး စိုးနွယ်၏ အနာဂါတ် အလားအလာ တို့ ဖြစ်ကြသည်။ ဘယ်သူကမဆို မစိုးစိုးနွယ်ကို ခနတဖြုတ် တော့ တရား မ

ဝင်စောင့်ရှောက် ချင်ကြကြောင်း ဝန်ခံကြ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ အဲဒါတွေ ကိုစိတ်မဝင်စားပါ။ နတ်သမီး အသစ် ဆီကို သာစိတ်ရောက်နေသည်။ တကယ်လို့ ရောက်လာခဲ့ရင်၊

နတ်သမီးကို အားရပါးရ မှုတ် မည်။ ပြီးတော့ မှ စိတ်ကြိုက်လုပ်မည်။ တွေးတာနှင့်ပင် ဖိုးလုံး၏ ဟာကြီးက တင်း လာ၏။

ခုနစ်နာရီထိုးပြီဟု ပြောလိုက်သံကြားသည် နှင့် ဘယ်သူ့ကိုမှတောင် နှုတ်ဆက်မနေတော့ ဘဲ ထိုင်ရာမှထပြီး ခပ် သုတ်သုတ်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် လူတိုင်းနှင့်

 ဟောင်ဖွာ ဟောင်ဖွာ ဝင်ရောပြီး တော်တော်နှင့် ထိုင် ရာ မှ မထချင်သည့် ဖိုးလုံးက ဒီနေ့တော့နှုတ် နည်းကာ ဘာမပြောညာမပြော ထပြေးသည့် အတွက် အားလုံးတအံ

တသြဖြစ်ကာ ကျန် ရစ် ခဲ့ကြသည်။

အမှန်ကတော့ ခုနစ်နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလုံးကပြောပါဆိုလို့ တမင်နောက်ပြောလိုက် တာကို တကယ်ထင်ပြီး ပြေးခဲ့မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဟိုကိုရောက်တော့ စောနေတာကို မ

သိလို့ လုပ်နေကျအတိုင်း လုပ်ပြီးနတ်သမီးကို မျှော်မိသည်။ အရင်လို ငြိမ်သက်စွာပင် လှဲ မနေနိုင်ဘဲ လှဲလိုက်၊ ထထိုင်လိုက်နှင့် ဖိုးလုံးအတွက် အချိန်တွေက ရှည်ကြာလွန်းနေ

 သည်။ ဘယ်လောက် ဘယ်လိုကြာခဲ့ပြီဆိုတာကို လည်းဖိုးလုံးမသိ။ ခေါင်းကိုစောင်းပြီး နားစွင့်ရလွန်းလို့ ဇက်တောင်မှ နာနေသည်။

ရောက်သင့်သည်လို့ ထင်ထားသည့် အချိန်ထက်ကျော်လွန်တာကြာသွားလို့ နတ်သမီး မလာတော့ဟု ဖိုးလုံးဝမ်း နည်းစွာတွေးနေမိစဉ်ပင်သူအလွန်နှစ်ချိုက်စွဲလမ်းရသည့် မွှေး

ရနံ့လေး လွင့်လာ၏။ ခပ်ဖွဖွခြေသံနှင့် အတူဖိုးလုံး နားကို လှိုက်မောရင်ခုန်ရသည့် အငွေ့ အသက်လေးတခု ရောက်လာသည်။

“မလာတော့ဘူး လို့တောင်ထင်နေတာဗျာ”

မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ရနံ့လေးလွင့်လာသည့် နေရာဖက်ဆီကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း ပြော မိသည်။ နူးညံ့အိ စက်သည့် ကိုယ်လုံးလေးတခု ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။

မျက်နှာ ရှိမည်ဟု ထင်သည့်နေရာကို လက် နှင့် စမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နဖူး နှင့် ပါးပြင်ကို တယုတယ နမ်းလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့မှာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ လိုက် ၏။ နတ်သမီး၏

 နှုတ်ခမ်းလွှာ တွေကလည်း အနံ့တမျိုးလေးသင်း နေပြီး ချိုမြသည့် အရသာကိုပေးသည်။

မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း နတ်သမီး၏ တကိုယ်လုံးအနှံ့လိုက်ပြီးပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေမိသည်။ နတ်သမီး၏ အသက် ရှုသံလည်း မြန်နေပြီး ကိုယ်လုံးလေးက တုန်ရီလာ၏။

“လာ …ဒီမှာ ထိုင်လိုက်နော်၊ ကျွန်တော် မနေ့ကထက်ကောင်းအောင် မှုတ်ပေးမယ်”

ဖျာပေါ်မှာ ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး နတ်သမီးထမိန် ကို မတင်လိုက်၏။ ထမိန်က မနေ့ကလောက် မပျော့၊ မာခေါက် ခေါက်နိုင်သည်။ အပေါ်ကို မရအရလှန်တင်လိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဖြဲကာတွေ့သည့်နေရာကို လျှာ နှင့်လျက် လိုက်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ နေရာမှန်ကိုတည့်တည့်ထိ၏။

“အင်း …”

နတ်သမီး၏ အသံတိုးတိုးလေးက ဖိုးလုံးကို စိတ်တက်ကြွစေ၏။ တချက်ထဲနှင့် တောင် သူမ အတွက်ထိသည် ဆို ရင် ဆက်လုပ်ပေးလိုက်ပါက အတိုင်းထက် အ

လွန်ဖြစ်ပေတော့ မည်။ ထို့ကြောင့် လျှာနှင့် အဆက်မပြတ်တွန်း လျက်တော့၏။ ညည်းသံတွေ နှင့် အတူ နတ် သမီး တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါနေသည်။ မျက်လုံးက မမြင်ရပေ

မယ့်ဘယ် နေရာမှာ ဘာရှိတယ် ဆိုတာကို အာရုံက အလိုလိုသိနေသည်။ နတ်သမီး၏ ခန္ဓာကိုယ်က ဖိုးလုံးနှင့် တသားထဲ တွဲဆက်လို့ ထားသလိုပင်။

မနေ့ကလိုပင် နတ်သမီးဆီက အရည်တွေ ဒလဟောထွက်၏။ အရင်နတ်သမီးလဲ အရည် ထွက်သော်လည်း ခု နတ်သမီးလောက် အများကြီး မထွက်ပါ။ ဖိုးလုံးကတော့

 များလေ ကြိုက်လေပင်။ ထွက်လာသမျှအားလုံးကို လျှာ နှင့် လျက်ယူကာ မျိုချလိုက်၏။ အဲဒီအရည်တွေက ဆေးဖက်ဝင်သည်။ ခွန်အားဖြစ်စေသည်ဟု ဖိုးလုံးကြား ဖူး

ဂွင်းထုပေး နေ ရသည်။ ဆွပေးစရာမလိုအောင် ထောင်နေပေမယ့် ဖိုးလုံးက မာသထက်မာစေချင်သည်။ နတ်သမီး သုံးခါ လောက် အရည်ပွက်ပွက်ထွက်ပြီး ချိန်တွင် ဖိုးလုံးဟာကြီးကလည်း ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သည်။သံချောင်းကြီး တမျှမာနေသည့် ဟာကြီးကို ဆကြည့်လိုက်ရင်း

“လုပ်တော့မယ်နော် နတ်သမီးလေး”

မှုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နတ်သမီးကို တက်ခွလိုက်သည်။ အဝ ကိုစမ်းပြီးထိုးထည့် မည် ကြံပြီးမှ နတ်သမီး ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတွေ ရှိနေတာကို သတိရသည်။

အရင်ဆုံးသူ့ကိုယ်သူ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ် ပစ်လိုက်ပြီးမှ နတ်သမီးကို ချွတ်ပေးသည်။ သူထမိန်လို့ ထင်ထားသည့် နတ်သမီး၏ အဝတ်က ဆွဲထုတ်စရာအစ ကို

 စမ်းလို့ ရဘဲ ချာလည်လည်နေသည်။ ဖိုးလုံး အကြံအိုက်နေစဉ် ဇွိ ကနဲ အသံတခုကြားလိုက်ရပြီး ဖိုးလုံး လက် ထဲ နတ်သမီးထမိန် ကျွတ်ပါလာသည်။ ပြီးတော့ အပေါ်ပိုင်းကို

ဆက်ချွတ်သည်။ အပေါ်ကတော့ အခက်အခဲမ ရှိပါ။ နှိပ်ကြယ်သီးတွေ တပ် ထားသည့် အကျ ႌက လွယ်လွယ်ကူကူ ချွတ်လို့ရသည်။

ဘရာစီယာကတော့ မနေ့ကလို အပြောင်ချောမဟုတ် ဖုဖုကြမ်းကြမ်းနှင့် ဇာလိုလို အပေါက် တွေစမ်းမိသည်။ ချွတ်တာကတော့ ခက်ပါ။ ချွတ်နေရင်း ရုတ်တရက်ခေါင်းထဲ

ဝင်လာသည့် အကြံကြောင့် ခါတိုင်းသူ ဂွင်းထုရင်း အရည်နှင့် ပန်းနေကျ နံရံဖက်ဆီသို့ လှမ်းပစ်ထုတ်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ နတ်သမီး၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာ ဝင် ယူပြီး

အပေါက်ဝ ကို စမ်းသပ်ကာ သူ့ဟာကြီးကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်၏။

“အား …ကျွတ် …ကျွတ်..”

အားနှင့်ဆောင့်ထိုးလိုက်လို့ နတ်သမီး နာသွားပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် နောက်တချက်မှာ ဒီထက် အားပိုသုံးပြီး အ ဆုံးအထိဆောင့် ချလိုက်သည်။

“အား ….အ …”

မိန်းမတွေက နာလေကြိုက်လေဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားတွေကပြောဖူးသည်။ ဒါကြောင့် မရပ် မနား အားထည့် ကာ ဆောင့်၏။ နတ်သမီးလူးလှိမ့် အော်ဟစ်နေတာ ကောင်းလို့

 ဖြစ်ကြောင်း နားလည်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဖက် ကိုယ် လည်းကြည့်ရမည်။ ဆောင့်ကောင်းတိုင်း ဆောင့်နေလို့ကလည်း မဖြစ်ပါ။ ခနလေးနှင့် အရည်တွေထွက် ကုန် မှာဖိုး

လုံး အတွေ့ အကြုံတွေအရသိနေသည်။ ဒီနတ်သမီးလောက် လုပ်လို့ မကောင်းသည့် အရင်နတ် သမီး တုန်းကပင် ကြာကြာမလုပ်နိုင်။ အလွန်လုပ်လို့ကောင်းသည့် ဒီနတ်သမီး

 နှင့်သာ ဆိုရင် ဘယ်လောက်မှခံမှာ မဟုတ်ပါ။

ထို့ကြောင့် စိတ်ကို ကြိုးစားထိန်းချုပ်ပြီး ဖိုးလုံးအရှိန် ပြန်ပြန်လျှော့သည်။ ဒါပေမယ့် စေးပိုင် တင်းကျပ်သည့် အ ရသာ၊ နူးညံ့အိစက်သည့် အထိအတွေ့တွေက ဖိုးလုံးကို ထိန်းချုပ်

ခွင့် မပေးပါ။ အားကုန်သုံးဖို့ ကို ကာစေ့ဆော် နေ၏။ အရင်နတ်သမီးတုန်းက စိတ်လွတ်လက် လွတ် လုပ်ခဲ့သည်မှန်သော်လည်း ဒီလောက်ပြင်းထန်ခြင်းမျိုးမရှိ။ အခုနတ်သမီးက

ဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမှ နည်းပါးလွန်းလှသည့် စဉ်းစားဉာဏ်တွေကို အကုန်ရှင်းလင်း ပစ်လိုက် သည်။

ဖိုးလုံးအရှိန် များလွန်းလို့ နတ်သမီးက ခါးကိုတွန်းလာသည့် အားကိုပင်ရအောင်ဆန့်ကျင် ပြီး စိတ်ထင်တိုင်း လုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နတ်သမီး ကိုယ်ထဲသို့ အရည်တွေပန်း

ထည့်ပေးပြီး သောအခါ ဖိုးလုံး အသက်ကိုတောင် မနည်းရှူနေရတော့သည်။ သေလုမတတ်မောပန်း နေသော်လည်း ရရှိခဲ့သည့် အရသာအတွက် ဖိုးလုံးအလွန်ကို ကျေနပ်နှစ်

သိမ့်နေမိသည်။ နတ်သမီးကတော့ တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်တော့ချေ။ အသက်မှရှိသေးရဲ့လားဟု အလန့် တကြားနှင့်နှာ ခေါင်းဝကို စမ်းကြည့်ရာ အသက်ရှုနေတာကိုတွေ့တော့

မှ ဖိုးလုံးစိတ်အေး လက်အေး အမောဖြေနိုင်တော့သည်။ နောက်နေ့ တွေရေတပုလင်း လောက်ယူခဲ့သင့်သည်ဟု လည်းတွေးနေမိ၏။

အမောတွေ တော်တော်ပြေသွားသည် အထိနတ်သမီးက ငြိမ်သက်နေဆဲရှိပါသေးသည်။ အမောပြေသည့် အခါ ဖိုးလုံးက ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလို့ လာပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ နတ်

သ မီးကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ခွေးလို လုပ်ရ မည်။ နို့တွေကို သာသာယာယာ ညှစ်ပေးသည့် အခါ နတ်သမီးလှုပ်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ခပ် ပြင်းပြင်းလေး လိုက်

စုပ်ပေး လိုက်တော့ လူးလွန့်လို့လာသည်။ ပါးစပ်က ညည်းသံလိုလိုလည်း ကြားရသည်။ အ ရင် နတ်သမီး နှင့် နို့ အရွယ်အစားချင်းတော့ တူတူလောက်ရှိပေမယ့် အခုနတ်သမီး၏

 နို့သီး ခေါင်းလေးတွေက ပိုသေးသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်မိသည်။

နို့တွေကို စို့ရင်းပေါင်ကြားကိုလက်နှိုက်၍ အစိကို ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည့် အခါ နတ်သမီး ညည်းသံတွေပို ကျယ်လာ၏။ တဆင့်တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ထဲသို့ ဖိုးလုံးဟာ

 ကြီးကို ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည့် အခါ ဖွဖွ လေး ဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးသည်။ မှုတ်ပေးပါလား ဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း ဖိုးလုံးမပြောရဲပါ။ တော်ကြာ လုပ်မ ပေး ချင်လို့

မလာတော့ ဘူး ဆိုရင်ခက်တော့မည်။ ခုတောင်မှ လေးဖက်ထောက်ခိုင်းဖို့ ဖိုးလုံးစဉ်းစားနေရ၏။ မနေ့ တုန်းက အခြေအနေက တိုက်ဆိုင်မှုဖြစ်သည်။ နတ်သမီး၏

လက်နုနုလေးတွေကြောင့် ဖိုးလုံးဟာကြီး အစွမ်းကုန် တင်းမာ လို့လာတော့မှ အရဲစွန့်ပြီးပြောချလိုက်၏။

“ကျွန်တော့်ကို လေးဖက်ကုန်းပေးပါလား နတ်သမီးရယ်၊ ဖင်ကိုကိုင်ပြီးနောက်ကနေလုပ် ချင်လို့ပါ”

“အင်”

အာမေဋိတ်သံလေးတခုထွက်လာပြီး နတ်သမီးငြိမ်သွားသည်။ နေပေးချင်ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည်းအရမ်းလုပ်ချင် နေလို့ တတ်သလောက်မှတ်သလောက် ကြိုးစားစည်းရုံးကြည့်မိပါ

သည််။

“အဲလို လုပ်တာက အရမ်းကောင်းတာ နတ်သမီးလေးရဲ့၊ သားအိမ်ထဲထိအောင်လုပ်လို့ရတယ်၊ မနေ့က လုပ်တာ မကောင်းလို့လားဟင်၊ ဒီနေ့ ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ၊

ကုန်းပေးနော်”

နတ်သမီးက မလှုပ်သည့်အတွက် ဖိုးလုံးစိတ်ရှည်ဖြစ်ပြီး နတ်သမီးကို ဆွဲမထူကာလေးဖက် ထောက်ရက်လေး ဖြစ်သွားအောင်လုပ်လိုက်သည်။ ဒီလိုကျပြန်တော့လည်း နတ်သမီး

က မငြင်း ချေ။ ဖိုးလုံး ထားလိုက်သည့် အ တိုင်း ဖင်ကြီး ထောင်ပြီးငြိမ်နေ၏။ နတ်သမီး သဘောတူသည်ကို သိလိုက်သည့် အခါဖိုးလုံးဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ပိုထောင်မတ်လာ အောင်သုံလေးချက်လောက် လက်နှင့် ကိုင်ထုလိုက်ပြီး စွင့်ကားအိစက် နေသည့် ဖင်ကြီးတလျှောက် လက်နှင့်စမ်းကာ အပေါက်ကိုရှာ၏။ ဖင်ဝလေး ကိုစမ်း

မိတော့ ထည့်ကြည့်ချင်လာသည်။လက် နှင့် ထိုးကြည့်တော့ လက်ညိုးတောင်မဝင်ပါ။ နတ်သမီးက လည်း တွန့်ခါပြီး ရုန်းသည်။ အကြမ်းကိုင်ပြီးလုပ်ရင် နတ်သမီးဖင်ကွဲ သွား

မှာစိုးလို့ မလုပ် တော့ ဘဲ လုပ်ရမည့်နေရာကို သာဆက်စမ်းလိုက်သည်။

တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားတွင် ဖိုးလုံးလုပ်ရမည့် နေရာက ဖောင်းပြီးစူထွက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှာ လည်း အရည်တွေစိုရွှဲနေသည်။ ချက်ချင်း မလုပ်သေးဘဲ လျှာနှင့်

လျက်လိုက် ပါးစပ် နှင့် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးလိုက်သည့် အ ခါ နတ်သမီး ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းခါပြီး ညည်းတော့ သည်။ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီး၏ တုန့်ပြန်မှုကို သဘောကျပြီး နောက်

အပြင်ကိုပိုပြီး ထွက်သထက် ထွက်အောင်ဖြဲပြီး လျှာနှင့် ဆက်လုပ်ပေးနေမိသည်။ နတ်သမီး၏ ညည်းညူ သံတွေ မစဲတော့ပေ။ ခနလေးနှင့် ထွက်ကျလာသည့် အရည်တွေကို

စင်အောင်လျက်လိုက် ပြီးတော့မှ ဖိုးလုံး ပြန် မတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို အဝမှာတေ့လိုက်သည်။

တေ့လိုက်တာနှင့် ရမ်းနေသည့် နတ်သမီးရပ်သွားသည်။ ဖိုးလုံးကလည်း အရမ်းကိုလုပ်ချင် နေပြီ ဖြစ်လို့ ခါးကို ဆွဲပြီး ဆောင့်ထိုးချလိုက်သည်။

“အင်း ….အား”

နတ်သမီး၏ အော်လိုက်သံက ဖိုးလုံးနားထဲမှာ ချိုမြိန်လွန်းလှသည်။ နူးညံ့ကာ ဖေါင်းကားနေ သည့် တင်ပါး ကြီး ခွက်ဝင်သွားသလိုဖြစ်အောင် ဆက်တိုက်ဆောင့်တော့၏။ ခါး

ကိုဆွဲပြီး ဆောင့် သည်။ စိတ်ထလာသည့် အခါ ရှေ့ ကိုကုန်း၍ နတ်သမီး၏ နို့ကြီးတွေကို အတင်းညှစ်ဆွဲပြီး ဆောင့်သည်။ နတ်သမီး လည်းအရမ်းကောင်း နေပုံရ သည်။

ဖျာပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး တအီး အီး နှင့် မရပ်မနားအော်နေ၏။ နတ်သမီး ကောင်းသလို ဖိုးလုံးလည်း ကောင်းနေသည်။ လေ ထဲမှာ တလွှားလွှားပြေးနေသည့် နတ်မြင်း

ပျံကြီးကို ဒုန်းစိုင်းပြီး စီးနေရသလို စိတ်မှာထင် ယောင်လာမိသည်။ ကျယ်ဝန်းသော ကောင်းကင်ထဲတွင် စိတ်ကြိုက်ဇက်ကို လွှတ်ပြီး စီးပစ် လိုက်သည်။ မြူခိုး တွေ၊

တိမ်တောင်တွေက ဖိုးလုံးဘေးက တရိပ်ရိပ် ဖြတ်သန်းသွားကြ၏။

နတ်သမီး၏ ကိုယ်ထဲကနေ ညှစ်ကာညှစ်ခါ ဆွဲယူသည့် ဒါဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ အရည်တွေ ထွက် ကုန်သည် အထိ ဖိုးလုံး ရပ်လို့မရ။ မနေ့က အတိုင်းပင် ပျော့ခွေသွားသည်

အထိရသလောက် ကပ်သပ်ပြီး ဆောင့်နေမိသည်။ အ ထဲကို သွင်းလို့ မရတော့ အောင်ပျော့ဖတ်သွားမှ မရပ်ချင် ရပ်ချင် နှင့် ရပ်လိုက်ရသည်။ နတ်သမီး ကတော့ ခုတိုင်

 အောင် ညည်းလို့ မပြီးသေးပါ။ ဒါ ကြောင့် ပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်စေရန် ဖိုးလုံးက မောနေသည့်ကြားကနေ ကုန်းပြီး လျက်လိုက်စုပ် လိုက် လုပ်ပေးနေမိ၏။ နတ်သမီးဆီက

အရည်တွေ ထပ်ထွက်လာတော့လည်း ဖိုးလုံးက အကုန် စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။

“ကောင်းလိုက်တာ နတ်သမီးလေးရယ်၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ နောက်နေ့တွေလဲ ထပ်လုပ်ကြ မယ်နော်”

ပြောပြီးမှ ဖိုးလုံးစကားမှားသွားမှန်းသိလိုက်သည်။ ဖိုးလုံးစကားက နတ်သမီးကို ပြန်ဖို့ သတိပေး လိုက်သ လို ဖြစ်သွား၏။ ကုန်းကုန်းကြီး ငြိမ်သက်နေရာမှ နတ်သမီး ဆတ်က

နဲ ထရပ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံး အလန့်တကြားနှင့် အတင်းဖက်ပြီးတောင်းပန်မိ၏။

“မပြန်ပါနဲ့ ဦးနတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော်တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်လေ”

နတ်သမီးက ပြန်ဖို့ အချိန်စေ့ပြီထင်သည် ဖိုးလုံးစကားကို လက်မခံပါ။ အတင်းတွန်းပြီးရုန်း၏။ နတ်သမီး မျက်နှာ ကို လက်နှင့် စမ်းပြီး

“မနက်ဖြန် လာမှာလားဟင်”

ဖိုးလုံး လက်ထဲက နတ်သမီး မျက်နှာ ငြိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားသည်။ ခေါင်းညိတ်လိုက်ခြင်း ဟု ယူဆလိုက်ပြီး ဖိုးလုံး နတ်သမီးကို လွှတ်ပေးလိုက်၏။ မလွှတ်ခင် မျက်နှာကိုလည်း

ဝမ်းသာအားရ ဖြင့် နေရာအနှံ့ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံးအရူးဆိုပေမယ့် အခြေအနေကို နား လည်ပါသည်။ ဒီနေ့ ပြန်ပေမယ့် နက်ဖြန်လာမည်ဆိုတာက ကျေနပ် စရာ မဟုတ်

ပါလား။ ဖိုးလုံးလက်က လွတ်သည်နှင့် နတ်သမီး အဝတ်အစားပြန်ဝတ်နေသံကြားရသည်။ ကြယ်သီး တပ်သံ တထောက်ထောက်နှင့် ဇစ်ဆွဲပိတ်သံတွေ ကြားရပြီးနောက်

တဲလေးထဲမှာ အသံတွေ တိတ်ဆိတ် သွား သည်။ နတ်သမီးရောက်လာကထဲက ပျံ့လွင့်နေသည့် မွှေးရနံ့လေးလည်း မရှိ တော့။ မကြည့်ပါ ဟု ကတိက ဝတ်ပြုကျိန်ဆိုထားသည့်

အတိုင်း ဖိုးလုံး ထောင့်နားလေးမှာ ကပ် ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေမိသည်။

ရှေ့က လမ်းပေါ်မှာ ကားကြီးတစီး ဆူညံစွာဖြတ်မောင်းသွားသံကြားလိုက်ရတော့မှ

“နတ်သမီး မရှိတော့ဘူးနော်၊ ကျွန်တော် မျက်စိဖွင့် ပြီ”

မျက်လုံးကိုစည်း ထားသည့် အဝတ်ကိုဖယ်ခွာကာ ခနက ပစ်ချထားသည့် အဝတ်အစားတွေ ပြန် ကောက်ဝတ် လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခြေရင်းဖက်က နံရံဆီ လေးဖက်တွား၍

သွားရင်း ကြမ်းပြင် ကိုလက်နှင့် အသာလိုက် စမ်းနေမိသည်။ နံရံနား မရောက်မှီပင် လက်က ကြမ်းရှရှ ဇာသား ပေါ်သွားထောက်မိသည်။ ဝမ်းသာအားရဖြင့် ကောက်ယူပြီး တ

ဝကြီးနမ်းရှိုက်လိုက် မိသည်။ ရနေကျ အနံ့လေးက ဖိုးလုံးသွေးကြောတွေထဲ အထိဖြတ် သန်း စိမ့်ဝင်သွားသည်။

“ကျွန်တော်တော့ အရမ်းချစ်နေပါပြီ နတ်သမီးရယ်”  

လမ်းမီးတိုင်တခုအောက်ကို အရောက်တွင် ဘာရောင်လဲ ဆိုတာသိချင်လွန်းလို့ အကျ ႌကြားထဲကနေ မရဲတရဲ လေး အနည်းငယ် ထုတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အနက်ရောင်ဇာစ

 လေးက ဖိုးလုံး ရင်ကို တဒိတ်ဒိတ်ခုန်စေ၏။ ဖဲဝိုင်းတွေနှင့် စည်ကားနေသော အသုဘ အိမ်ထဲကို ဘယ်ကနေဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းတောင် ဖိုးလုံးမသိ တော့။ ခြေထောက်

 နှင့် မြေကြီး လုံးဝမထိတော့လို့ အထင်ရောက်ရသည် အထိ ဖိုးလုံးတက်ကြွပျော်ရွှင်နေသည်။

ကျေးဇူးရှင်မကြီး မစိုးစိုးနွယ်ကို ဒီအကြောင်းတွေပြောပြချင်လွန်းလို့ ဖိုးလုံး အပေါ်တက်လိုက် အောက်ဆင်း လိုက် နှင့် အခွင့်အရေးကိုချောင်းသည်။ မစိုးစိုးနွယ်၏ နား မှာလည်း

လူက မပြတ်။ ဘယ်သူမှ မရှိရင်လည်း ဖဲဝိုင်းတွေ နား မှာသူမ ကရောက်နေတတ် သည်ဖြစ်ရာ ဖိုးလုံးမှာ လွတ်လပ်စွာပြောခွင့် မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အိပ်ခန်း ထဲသို့ ဝင်

သွား သည့် အခါမျိုးတွင်သာလိုက်သွားမှ ဖြစ်တော့မည်။ ဒီနည်းက လည်း လူမြင်လို့ မကောင်းပါ။ မစိုး စိုးနွယ်ကတော့ ဖိုးလုံးကို မြင်ရင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်တတ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့်

ရိုးရိုးစကားသာပြောလို့ရမည်။ ဆန်းပြား သည့် စကားတွေပြောဖို့ အခြေအနေ ကမပေးပါ။

စကားပြောခွင့် မကြုံသဖြင့် စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် မစိုးစိုးနွယ်လုပ်သလို ဖဲဝိုင်းတွေမှာ ဘေးကလိုက် ထိုးသည်။ များများ စား စား တော့မဟုတ်ပါ။ သူ့မှာရှိတာလေး နှင့် လိုက်လုပ်

 နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အလှည့်တိုင်းလည်း မထိုး သူစိတ် ထဲမှာ ထိုးချင်လာမှ ထိုးချင်သည့် အိမ် ကနေဝင်ထိုးခြင်း ဖြစ်သည်။ ကံအားလျှော်စွာဖြင့် အလှည့်တိုင်း အလျော် ရသည်။

ဖိုးလုံး ဝင်ထိုးသည့် အိမ်က အမြဲတမ်းဖဲ ကောင်း၏။ သူထိုးတာက အများကြီးမဟုတ်လို့ ဒိုင်ကလည်း ဘာမှမပြောပေ။ မစိုးစိုးနွယ် တောင်မြင်သွားပြီး “ဖိုးလုံး တယ်

ဟုတ်နေပါလား” ဟု ချီးကျူး၏။

အချို့ကလည်း ဖိုးလုံးကို များများထိုးဖို့ မြှောက်ပေးကြသည်။ ဖိုးလုံးက လက်မခံပါ။

“ကျွန်တော်က ဖဲသမားမှ မဟုတ်တာ၊ ဘာလို့ အများကြီး ထိုးရမှာလဲ”

“ဒါဆို မင်းက ဘာလဲ”

နတ်သမီးယောက်ျားဟု ပြောမိတော့မည့် ပါးစပ်ကို ဖိုးလုံး အချိန်မှီ ဘရိတ်အုပ်လိုက်နိုင် ပါသည်။

“ကျွန်တော်က အရူးဗျ”

ရယ်သံတွေ ဆူညံသွားသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ ခပ်တည်တည်ပင် နောက်ပွဲတွေမှာလည်း သူ ဝင်ချင်သည့် ၀ိုင်း သို့ ဝင်ပြီး ထိုးချင်သည့် အိမ်က ဝင်ထိုးသည်။ မစိုးစိုးနွယ်တောင်မှ

ကြုံကြိုက် ရင် ဖိုးလုံးဝင်သည့် အိမ်ကနေ လိုက်  ထိုး၏။ များများတော့ ထိုးလို့မရ၊ အများကြီး ထိုးလိုက်လို့ ဖိုးလုံးပိုက်ဆံပါ ပါသွားလို့ ဖိုးလုံးရန်လုပ်တာခံရပြီး ဖိုး လုံးထိုးသည့်

အတိုင်းလိုက် ထိုးရင် နည်းနည်းသာ ဖိုးလုံးထိုးသလောက်လိုက်ထိုးရရှာ၏။

ပိုက်ဆံတွေမြင်ပြီး ပျော်နေသည့် အခါ နတ်သမီးအသစ်အကြောင်း မစိုးစိုးနွယ်ကို ပြောဖို့ မေ့သွားသည်။ ပြန် သင့် ပြီဟု ထင်ပြီးထပြန်လာသည့် အခါကျမှ ဒီနေ့ သူပိုက်ဆံတွေ

အများ ကြီးရတာ နတ်သမီးဆီက ရသည့် ဘရာစီ ယာလေးကို ကိုယ်နှင့် မကွာဆောင်ထား လို့ ဖြစ်ရသည်ဟု အတွေးရောက်လာပြီးနောက် လူရှင်းသည့် နေရာအ ရောက်တွင်

အကျ ႌ ထဲကနေထုတ်ပြီး နမ်းမိပြန်သည်။ နတ်သမီး၏ ရနံ့လေးကြောင့် ဖိုးလုံးတကိုယ်လုံး ကြည်နူး ပီတိစိတ်ဖြင့် တသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“တစ်၊ နှစ်၊ သုံး၊ လေး”

ဖိုးလုံး တစ်ကနေတဆယ် အထိတော့ကောင်းကောင်း ရေတွက်တတ်သည်။ အခုလည်း ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် စီစီရီရီ တင်ထားသည့် ဘရာစီယာတွေကို ရေတွက်နေမိခြင်း

 ဖြစ်ပါ သည်။ ပထမဆုံးနေ့က အနီရောင်လေး ၊ နောက်တ နေ့ အနက်ရောင်ဇာတွေနှင့် အလွန် လှသည့်ဟာလေး၊ နောက်နေ့ကျတော့ ညိုတိုတိုလေး ဖြစ်သည်။ မနေ့က

 တော့ အဖြူရောင် ပေါ်မှာ မရမ်းရောင် ပန်းပွင့်လေးတွေ ဖေါ်ထားသည့် ဘရာစီယာလေးရခဲ့၏။ ဒီနေ့ ဘာ ရောင် ဝတ်လာ မလဲဟု တွေးရင်း ဖိုးလုံးရင်တွေ တသိမ့်သိမ့်

ခုန်နေ၏။

တခြားနေရာတွေ မှာဉာဏ်နည်းသည့် ဖိုးလုံးက ဒီဟာတွေကိုတော့ ရက်အစဉ်မလွဲဘဲ မှတ် မိနေသည်။ နတ် သ မီးက ညတိုင်းလိုရောက်လာသည်။ သူမရောက်လာသည်

 နှင့် ဖိုးလုံးက စိမ်ပြေနပြေမှုတ်ပေးသည်။ စိတ်ထဲက အ ရမ်းချချင်နေသည့်တိုင်အောင် နတ်သမီးလေး ကောင်းဖို့ အတွက်စိတ်ကိုထိန်းပြီး နတ်သမီးက သူ့ခေါင်းကြီးကို အတင်း

တွန်းထုတ်သည် အထိ လုပ်ပေးသည်။ အရင်နတ်သမီးလို ချွေးစော်မနံဘဲ မွှေးနေသည့် အတွက် ဘယ် လောက် ကြာကြာဖိုးလုံး မငြီးငွေ့ပါ။ နတ်သမီး တွန့်ခါပြီး အရည်တွေ

ထွက်လေ ဖိုးလုံးက သဘောကျလေပင်။

နတ်သမီး က အမှုတ်မခံတော့မှ ဖိုးလုံး စိတ်တိုင်းကျ တက်လုပ်သည်။ ဗွီဒီယို ထဲမှာ မြင်ဖူး သမျှ နည်းပေါင်းစုံဖြင့် လုပ်သည်။ ဒီလို အချိန်တွေမှာ နတ်သမီးအော်သံတွေက

ဖိုးလုံး အ တွက် အားဆေးဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးလုပ်လေ နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းက ပိုကားပိုဖေါင်းလာလေ ဖြစ်ပြီး လုပ်ရတာ အရမ်းအရသာရှိသည်။ ဖိုးလုံးနတ်သမီးကို အ ရမ်း စွဲ

လမ်း ချစ်မိနေပြီ ဖြစ် သည်။ ဒီအကြောင်းကို လည်း နတ်သမီးကို ကြုံတိုင်းပြောမိသည်။ သူ့ကိုခွဲမသွားဖို့ ညတိုင်း ရောက်အောင်လာဖို့ လည်း အမြဲလိုပြောမိသည်။ နတ်သ

မီးကတော့ ဘာမှပြန်မ ပြောပေ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောတာ လာမည်ဟု ကတိပေးခြင်းလို့ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည်။

ညတိုင်း နတ်သမီး အဝတ်အစားတွေကို ဖိုးလုံး က ကိုယ်တိုင်ချွတ်ပေးသည်။ ဘရာစီယာကိုတော့ နံရံဆီ ပစ် လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးနှင့် အားရအောင်ပျော်ပါးကြပြီးတိုင်း နတ်

သမီးကလည်း ကသုတ်ကရက်ပြန်ပြန် သွားတတ် တော့ နတ်သမီး ထွက်သွားတာနှင့် အသာလိုက်စမ်းပြီး ကောက်လိုက်ရုံပင်။ နောက်ပြီး ထိုဘရာစီယာတွေကြောင့် ဖိုးလုံး

ည တိုင်းဖဲ နိုင်သည်။ ဖိုးလုံးကို အမြဲမုန့်ဖိုးပေးရသည့် အမတွေနှင့် ယောက်ဖကို တောင် ဖိုး လုံးက ဒီမနက် အလုပ်မသွားကြခင် မုန့်ဖိုးပြန်ထုတ်ပေးလိုက်နိုင်သည်။ အားလုံး

က ဝမ်း သာအားရ ယူသွားကြသည်။

ဝင်ငွေလမ်းက ဖြောင့်နေပါသည်ဆိုပါမှ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ဦးတင်ထွန်းက ရက်လည်ဆွမ်း သွပ်တော့မည်။ မနက် ဖြန် ဆို ဖဲဝိုင်းတွေ မရှိတော့ပါ။ အရပ်ထဲက နောက်တယောက်

ထပ် သေရင် ကောင်းမှာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုတောင်း နေမိသည်။ ဘရာစီယာတောင် ဒီလောက်စွမ်း ရင် အောက်ကဘောင်းဘီဆိုရင် ပိုစွမ်းမည်ဟု ဖိုးလုံးတွေး မိပါ သည်။ ဖိုးလုံးတွေ့

ဖူးသည့် နတ်သမီး နှစ်ယောက်လုံးအောက်က ဘောင်းဘီ မဝတ်ကြ။ မနေ့တုန်းကတော့ ဘောင်း ဘီ ဝတ်ခဲ့ဖို့ နတ်သမီးကို မှာလိုက်သည်။ အဆောင်အဖြစ်လိုချင်သည် ထက်

သိမ်းချင်တာ က ပိုများ သည်။ ဘရာစီယာလေး ထည်ရထားပြီး ဘောင်းဘီက တထည်မှ မရသေးတာ ကို ဖိုးလုံး မချင့်မရဲဖြစ်နေရသည်။

ခေါင်းအုံးပေါ်က ဘရာစီယာတွေကို တခုချင်းကောက်ယူပြီး နမ်းလိုက်၏။ အလွန်လှသည့် ဘရာစီယာလေးတွေ ဖြစ်ပါသည်။ အဟောင်း တခုမှမပါ။ အားလုံးအသစ် စက်

စက်တွေ ဖြစ်သည်။ တခြားမိန်းမတွေ ဝတ်သည့် ဘရာ စီယာတွေကို ဝတ်ထားတာ၊ တန်းမှာလှမ်း ထားတာ ဖိုးလုံး အကြိမ်ကြိမ်မြင်ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဟာလေးတွေ လောက်

ဘယ်သူ့ ဟာကမှ မလှကြပါ။

အားရအောင်နမ်းရှုံ့ပြီးမှ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ လေးထည်တောင်ဆို တော့ အောက်ဖက် ခြမ်းက ဖောင်းတောင်ဖေါင်းနေပြီ။ အဲဒီမညီမလာဖေါင်းနေသည့်

ဖက် ကိုပဲ အပေါ်ဖက်သို့ လှည့်ကာပါးကပ်ပြီး အိပ်ချလိုက်သည်။ ဖိုးလုံး တရေးတော့ပျော်အောင် အိပ်ရမည်။ ဒါမှလည်း ညကျရင် အားအင်အပြည့်နှင့် ပျော်ခွင့် ရမည် ဖြစ်သည်။

ဖိုးလုံးအိပ်ပျော်သွားသည့် အခါနတ်သမီး နှင့် အိပ်မက်ထဲမှာတွေ့သည်။ ဖိုးလုံး က မျက်လုံး ကိုစည်း မထားလို့ တသက်တာမြင်ဖူးသမျှ မိန်းမတွေထဲမှာ အလှဆုံးသော မိန်းမ

ကို မြင်ခွင့်ရလိုက်သည်။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်အပေါ် ပိုင်း က အဝတ်မပါဘဲ ဖြူစင်လုံးဝန်းသည့် နို့ကြီးတွေကို အတိုင်းသားမြင်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းက လေးတွေကရဲရဲနီ နေ၏။

 အောက်မှာဝတ်ထားတာက ဟိုကားတွေထဲက မိန်းမ တွေဝတ်သလိုမျိုး ပစ္စည်းအုပ်ရုံ ဘောင်းဘီသေး သေး လေးဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းရှေ့တည့်တည့်မှာ နှင်းဆီပွင့်နီနီလေးပါ၏။

နတ်သမီးရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး နှင်းဆီပွင့်လေးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲလိုက်၏။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်သည်။ နှင်းဆီပွင့်၏ ဝတ်ရည်တွေလား၊ နတ်သမီး

၏ အရည်တွေလားမသိ ချိုမြိန်သည့် အရည်တွေ ဖိုးလုံး ပါးစပ်ထဲသို့ စီးဝင်လာ ကြသည်။

ဖိုးလုံးနိုးလာသည့် အခါ ပါးစပ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေ၏။ အလန့်တကြားဖြင့် ခေါင်းကို ထူမတ် ပြီးထထိုင် လိုက်မိ သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အာပုပ်ရည်တွေက ခေါင်း

အုံးပေါ်သို့ စီး ကျမသွားပါ။ ကျသွားရင်  ခေါင်းအုံး စွပ် ကိုထိုးဖေါက်ပြီး နတ်သမီး၏ ဘရာစီယာတွေ ကို စိုကုန်ပေတော့မည်။ ဖိုးလုံး ခေါင်းအုံးကို ပြန်လှန်လိုက်ပြီး သူအိပ်သည့်

ကွပ်ပျစ်လေး ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။ အပြင်မှာနေရောင်ခြည်က ပျော့ပျော့လေးသာရှိတော့သည်။ ဖိုးလုံး၏ အမနှစ်ယောက် နှင့် ယောက်ဖလည်း ပြန်ရောက်လာကြသည်။

“ဖိုးလုံး ဒီနေ့ရောစီးပွားရှာ ဦးမှာလား”

“ရှာမှာပေါ့၊ အချီကြီးရိုတ် မှာ ဟီးဟီး”

ကိုစိုးအောင် အမေးကို ပြန်ဖြေရင်း ဖိုးလုံးရေချိုးဖို့ ပြင်သည်။အမလတ်မခင်အေးတင့် ကတော့ ဖိုးလုံး ပေးလိုက် သည့် ပိုက်ဆံဖြင့် ထီထိုးခဲ့သည်ဟု ဆို၏။

“ထီပေါက်ရင် ငါ့မောင်လေးကို မော်တော်ကားဝယ်ပေးရမယ်၊ ပိုက်ဆံတွေလည်း သုံးဖို့ အများကြီးပေးမယ်”

“အရူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ”

တကယ်ပင် ဖိုးလုံးဒါတွေမလိုချင်ပါ။ သူ့အတွက် နတ်သမီးရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကျန်တာဘာ မှ မလိုအပ်တော့၊။

ရေချိုးထမင်းစားပြီး ဖိုးလုံးလဘက်ရည်ဆိုင်ခနသွားသည်။ ဘယ်သူက ဘယ်ဝိုင်းမှာဘယ် လောက်ရှုံးပြီး၊ ဘယ် သူက လက်စွပ်၊ ဘယ်သူကနာရီ၊ ဘယ်သူက စက်ဘီးပေါင်

လိုက်ရ သည် ဆိုသည့် စကားတွေကြားရတော့ ငါးခူပြုံးလေးနှင့် ရင်ကော့ကာနေမိ၏။

“အားလုံးထဲမှာ စီးပွားအဖြစ်ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ဟေ့ကောင် မင်းခုတလော နေ့တိုင်းနိုင်တယ် မဟုတ်လား တို့ကို လဘက်ရည်တိုက်”

“တိုက်မယ်ဗျာ၊ ဒီညနိုင်ရင် ခင်ဗျားတို့ကို ဘီယာပါ တိုက်မယ်”

“တယ်ဟုတ်ပါလား၊ ကြိုက်ပြီကွာ”

“နောက်ထပ် မသာ ရှိရင်လည်းပြောကြနော် ကျွန်တော်က စီးပွားဖြစ်လုပ်တော့ မှာ …ဟဲ ..ဟဲ”

ရင်ကော့ကာအာမခံလိုက်ပြီး တဝိုင်းလုံးစာ ရှင်းလိုက်သည်။ အရင်က သူ့ကိုကျွေးမွေးနေကျ လူတွေကို အခု လိုပြန်ကျွေးရလို့ ဖိုးလုံးလည်း ပျော်ပါသည်။ အချိန် ကျသည့် အခါ

ကျတော့ ဖိုးလုံးထိုင်ရာကထ၏။ အိမ်ခန ပြန် ဦးမယ်ဟု ပြောပြီး ဖိုးလုံး ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူများတွေကို နာရီမမေးချင်တော့ လို့ စိတ်မှန်း ဖြင့် ထွက်လာရာ

 နောက်ကျမှာစိုး ပြီး မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တဲနားကို ရောက်တော့ နတ်သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရှိသည်။ အနီးတဝိုက်မှာတော့ ဘာ အရိပ်အယောင် မှ လည်း မမြင်ရပါ။ အထဲကို ခပ်သုတ်သုတ်ဝင်ပြီး လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်

အတိုင်း ဆောင်ရွက်လို့ အပြီးမှာတော့ ချက် ချင်းလိုလို နတ်သမီး အနားကိုရောက်လာသည်။ သူနောက် ကျသွားလို့ နတ်သမီးကိုယ်ဖျောက်ပြီး စောင့်နေရ သည်ဟု တွေးမိပြီး

ဖိုးလုံး စိတ် မကောင်းဖြစ်သွားရသည်။

“ကျွန်တော် နောက်ကျသွားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ နတ်သမီးရယ်”

တရုပ်ကားတွေထဲကလို လက်သီးဆုပ်ပြီးတောင်းပန်လိုက်သည့် ဖိုးလုံးလက်ပေါ်ကို လက်ဖဝါးနုနုလေး တခု ရောက်လာသည်။ ထိုလက်ကလေး ကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး

 နူးညံ့ကာ ချောမွတ်သည့် လက်မောင်းတလျှောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းသွားမိ၏။ ပုခုံးနားသို့ ရောက် ကာမှ အဝတ်ကို စမ်းမိသည်။ နတ်သမီး၏ အဝတ်က လက်

 မောင်းတွေလိုပင် ချောမွတ်နေသည်။ လည်ပင်းနားရောက်တော့ ဇာတွန့်တွေကို စမ်းမိသည်။ အောက်ကိုု ဆက် ဆင်းပြီး နို့တွေကို ညှစ်ကြည့်လိုက်သည့် အခါမှာတော့

 အောက်မှာ ဘရာစီယာ မပါသည် ကိုသိလိုက်ရ၏။ အောက်မှာ ဘောင်းဘီပါသလားဟု သိချင်ဇောဖြင့် ချက်ချင်း စမ်းကြည့် လိုက်တော့ အောက်မှာလည်း အတွင်းခံ

လုံးဝရှိတာတွေ့ လိုက်ရသည့် အခါ ဖိုးလုံး တွန့် ပြီးနောက်ကို ဆုတ်လိုက်မိသည်။

“နတ်သမီးရယ်၊ ဘောင်းဘီဘာလို့ ဝတ်မလာတာလဲ၊ ကျွန်တော် နမ်းချင်လို့ပါ”

ဝမ်းနည်းပက်လက်ပြောရင်း ဖိုးလုံးငိုင်သွားရသည်။ ထိုအချိန်မှာ အဝတ်စတွေလှုပ်ရှား သွားသံကြားရပြီး ဖိုးလုံးကို နတ်သမီးက ဖက်လိုက်သည်။ လက်နှင့် ပြန်စမ်းကြည့်လိုက်

သည့်အခါ နတ်သမီးက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတာကို စမ်းမိသည်။ ဖိုးလုံး စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ငိုင်တွေမှုတွေ ပျက်လွင့်သွားပြီး နတ်သမီးကို အားပါးတရ နမ်းလိုက်မိသည်။ နမ်းရင်း

နမ်းရင်းနှင့် ဘရာစီယာကိုရော ပင်တီကိုပါမေ့သွားသည်။

နတ်သမီးကို ဖျာပေါ်ဆွဲချလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးပေါင်တံကြီးတွေက ဖိုးလုံးတွန်းစ ရာမလိုဘဲ သူ့အလိုလို ဘေးကို ပြန့်ကားသွားသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မှုတ်ပေးလိုက် သည့်

အခါ နတ်သမီး၏ ညည်းသံတွေ  စတင်ထွက် လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ်ထဲမှာ ဒီနေ့ ပိုမွှေးသည် ဟု ထင်မိသည်။ လတ်ဆတ်သော အနံ့တခုကြောင့် ဒီနေ့ အရင်က ထက် ပိုကြာအောင်

မှုတ် မိ ပါသည်။ အရသာရှိသည့် အရည်တွေကိုလည်း တရွှတ်ရွှတ်နှင့် စုပ်ယူမျိုချလိုက်သည်။ အရင်နေ့တွေကထက် ပိုချိုနေတာသေချာသည်။

မရပ်မနားညည်းညူနေသည့် နတ်သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ်မပျက်ပါ။ သူ၏ စွမ်းဆောင်မှုတွေ ထိရောက်သည်လို့ပဲ တွေး ကာပျော်သည်။ အခုလည်း နတ်သမီးတားတော့မှ မှုတ်တာကို

ရပ်လိုက်သည်။ မလုပ်ခင် နတ်သမီး၏ နို့တွေကို စုပ်ပေးရင်း အမှတ် တမဲ့ ပြောမိသည်။

“ကျွန်တော့် ကိုလည်း ပြန်မှုတ်ပေးပါလား နတ်သမီးလေးရယ်”

သံချောင်းကြီးလို မာကျောနေသည့် ဖိုးလုံး၏ ဟာကြီးကို နတ်သမီးက လက်နှင့်လာကိုင်သည့် အခါ ဖိုးလုံး ရင် ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မရဲတရဲဖြင့် နတ်သမီးကို ဆွဲမထူ

လိုက်ပြီး နတ်သမီးရှေ့မှာ ရပ်ပေးလိုက် သည့် အခါ ဖိုးလုံးထိပ်ဖျားမှာ နွေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ်ပြန်မှုတ်ပေးလေပြီ။ ဖိုးလုံးပျော် ရသော်လည်း နတ်သမီး

က ပုလွေ မမှုတ်တတ်ပါ။ အရင်နတ်သမီးက ကျွမ်းကျင်သလောက် ဒီနတ်သမီးက တော့ ငုံလိုက်၊ ထိပ်ကို စုပ်လိုက်၊ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်နှင့် ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိပါ။

မလုပ်တတ်လုပ် တတ် နှင့် လုပ်ပေးနေရှာ သည့်နတ်သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသွားသည်။

“နေပါစေ၊ နေပါစေ တော်ပါတော့၊ အထဲကိုပဲ ထည့်တော့မယ်”

နတ်သမီး ဆီက သူ့ဟာကြီးကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးထိုင်ချလိုက်သည်။ နတ်သမီး တကိုယ်လုံးကျိုးကြေသွား တော့ မတတ်ဖျစ်ညှစ်ကာ ဖက်လိုက်ပြီး မှ ဖျာပေါ်တွန်းလှဲ

လိုက်သည်။ အလိုက်သင့် ဖွင့်ဟပေးသည့် နတ်သမီး၏ ပေါင်တံ တချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်ထမ်းလိုက်ပြီး ကျန်ပေါင်တဖက်ကို ခပ်စောင်းစောင်းလေးခွ ပြီး နတ်သမီး၏ တွင်းဝ

ကို စမ်းသည့် အခါ နတ်သမီးက သူမ၏ လက်ကလေးတွေ နှင့် ကိုင်ပြီး အဝမှာတေ့ပေး၏။ အလိုက်သိမှု ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်ပေးလိုက်သည့်

အခါ နတ်သမီးအော်သံ ထွက်လာသည်။

“အား….”

နတ်သမီး ၏ပေါင်တံကို ဖက်ပြီး အားစိုက်ခွန်စိုက်ဆောင့်သည်။ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ရင်း နှင့် နတ်သမီး၏ ပေါင် နှင့် ခြေသလုံး တွေကို တယုတယအနမ်းတွေ ပေးသည်။

နတ်သမီး၏ တကိုယ်လုံးက မွှေးသလို အရမ်းလည်း နူး ညံ့သည်။ အရင်နတ်သမီး တုန်းက ဖိုးလုံးအနေနှင့် မှုတ်ဖို့ နှင့်လုပ်ဖို့ ပဲသိသည်။ ဒီလိုတွေ မတွေးတတ်။ ဒီနတ်သ

မီးနှင့် ကျမှ အရာရာတိုင်းသည် ဖိုးလုံးအတွက် တပ်မက်စရာဖြစ်သည်။ ဒီအနေ အထားအတိုင်းစိတ်ကြိုက်လုပ်ပြီး သော အခါ ဖိုးလုံးက လေးဖက်ထောက်ပုံစံပြင်လိုက်သည်။

ဒီရက်တွေ ထဲမှာ နားလည်မှုတွေ ရနေပြီဖြစ်သည့် နတ်သမီးကလည်း ခါးကို မလိုက်သည်နှင့် အလိုက်သင့်ကုန်းပေးသည်။ ဖိုးလုံးဘေးကို မချော်အောင် လက်နှင့် ပင်

ထိန်းပေးလိုက်သေး၏။

အမှန်က ဖိုးလုံးပြီးချင်နေပြီဖြစ်သည်။ မောလည်း နည်းနည်းမောနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ အကြိုက်ဆုံးပုံစံ ကို ပြောင်းပြီး အပြီးလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားသည်။ တင်ပါးကြီးတွေ၏

အိစက်သည့် အထိအတွေ့ နှင့် အခုနထက်ပို ကြပ် သွားသည့် အတွင်း ကဆွဲအားတို့ ကြောင့် နောက်ကနေ အံကြိတ်ဆောင့် ရင်း အရည်တွေ ထွက်ကုန်သည်။ အမော

 ဖြေရင်း ကုန်းထားဆဲဖြစ်သည့် နတ်သမီးကို နောက်ကနေလျက်ပေး မိပါသည်။ သူလုပ်ထားလို့ ထွက်ခဲ့ သမျှ အရည်တွေကို ပြောင်အောင်လျက်ပေး ပြီးမှ နတ်သမီး ဘေးမှာ

လဲလျောင်းပြီး နားလိုက်သည်။ နတ်သ မီးလည်း ဝမ်းလျားမှောက်လို့ ငြိမ်သက်နေသည်။

“နတ်သမီး ကို ကျွန်တော်ဘာကြောင့် အရမ်းချစ်သွားလဲ မသိဘူးဗျာ၊ အရင်နတ်သမီးက ချလို့တော့ကောင်း ပါ တယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မချစ်ဘူးဗျ”

နတ်သမီး၏ ကျောပြင်မွတ်မွတ်လေး ကို ပွတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်မိသည်။ နတ်သမီး ဆီက ဘာတုန့် ပြန်သံမှ မ ကြားရ သည့်အတွက် ဖိုးလုံး စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါ။

နတ်သမီးတွေက ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ လူစကားကို နား လည်သော်လည်း မပြောကြပါ။ သူတို့ နှင့် ဆိုရင်ဖိုးလုံးက သာပြောရခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဟို နတ်သမီး ကို သွားပြန် မပြောနဲ့နော်၊ သူ့ အရည်က မချိုဘူးဗျ၊ ဒီနတ်သမီးလေး ကျတော့ ကျွန်တော် ဘာဂျာ ပဲမှုတ်ချင်နေတယ်၊ ကျွန်တော် မှုတ်ပေးတာ ကောင်းတယ်

မဟုတ်လားဟင်၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး မှုတ်ပေးတာ ..သိလား”

တုန့်ပြန်သံမကြားရပေမယ့် ဖိုးလုံးက သူ့ဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်ရာ နတ်သမီး ပါလာသည်။ နတ်သမီး ကိုဖက်ပြီး ဖိုး လုံး နမ်းသည်။ မျက်နှာ အနှံ၊ နောက်တော့ နှုတ်ခမ်း နုနုလေးတွေ

ကိုတယုတယ စုပ်နမ်းသည်။ နမ်းရင်း နှင့် ဖိုး လုံးစိတ်တွေ ပြန်ထလာသလို သူ့ဟာကြီးကလည်း တကျောပြန်ပြီး တင်းမာလာသည်။

“ကျွန်တော် တို့ နောက်တခါ လုပ်ရအောင်နော်”

နတ်သမီး မငြင်းပါ။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး နတ်သမီးပေါ်ကို တက်ခွလိုက်၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ထောက်နေသည့် ဟာ ကြီးကို လည်း အဝမှာ ဝတ္တရားမပျက်တေ့ ပေးသည်။ ဒီတကြိမ်မှာ

လည်း ဖိုးလုံးစိတ်လွတ်လက်လွတ် လုပ်ပစ် လိုက်သည်။ လုပ်တာတောင် ရိုးရိုးမလုပ်။ ထိုးသည်.မွှေသည်။ ကော်တင်သည်။ နတ်သမီး လည်း တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ပြီး အော်နေရ၏။

ခါတိုင်းက နှစ်ချီလုပ်ပြီးရင် နတ်သမီး ပြန်နေကျဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ ဖိုးလုံး လုပ်ပြီးတော့ ပြန်လျက်ပေးတာကို ကျေကျေနပ်နပ်နှင့် ခံယူပြီး ဖိုးလုံး ကိုမှီကာ ညိမ်သက်နေ၏။ ဖိုးလုံး အံ့သြသော်လည်း ကျေနပ်ပြီး နောက်နေ့ ပင် တီ ဝတ်လာဖို့ ထပ်ပြောမိသည်။

“နောက်နေ့ ကျရင် ဘောင်းဘီ သေးသေး လေးဝတ်ခဲ့ပါနော်၊ ကျွန်တော် အိမ်ကို ယူသွားချင်လို့၊ အရင်နေ့တွေက နတ်သမီး ကျန်ခဲ့တာတွေ လည်း ကျွန်တော် အိမ်ယူသွားတယ်”

ဖိုးလုံးစကားကြောင့် နတ်သမီး ကိုယ်လေး တုန်ခါသွားသည်။ မကျေနပ်မှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးပျာပျာ သလဲ ရှင်းပြမိ သည်။

“ကျွန်တော် ခေါင်းအုံး အောက်မှာ ထားအိပ်တာပါ၊ မွှေးနေတာပဲ၊ ဘောင်းဘီလေး ရရင်လဲ ခေါင်းအုံးအောက် မှာ ပဲ ထားမှာပါ၊ ပန်းပွင့်လေး တွေပါတာ ဝတ်ခဲ့ပါနော်”

နတ်သမီး ကိုယ်လုံး ပိုပြီးတုန်လာသည်။ ပြန်သွားမှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးအတင်း ဖက်ထားမိ၏။

 “နတ်သမီး ကိုချစ်တယ်၊ ကျွန်တော် နတ်သမီး တကိုယ်လုံးကို ချစ်တာပါ၊ နတ်သမီး ဘောင်းဘီကိုလဲ ချစ်တယ်၊ နတ်သမီး ဘရာစီယာကို လဲချစ်တယ်၊ ဒါကြောင့် တောင်းမိတာပါ

နတ်သမီးရယ်၊ စိတ်မဆိုးပါ နဲ့ နော်”

ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲကနေ နတ်သမီး တွန့်ပြီး ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း နှစ်ချီ လုပ်ပြီးရင် ပြန်နေကျဆိုတော့ ဖိုးလုံးရင်ထဲ ဟာသွားသည်။ တားလည်း မတားရဲလို့ လွှတ်ပေး

လိုက်ရ၏။ ဒါပေမယ့် နတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ ပျော့ ခွေ နေဆဲ အချောင်းကြီးကို လာကိုင်တော့ အံ့သြသွားရသည်။ ကိုင်ရုံသာမက ပါးစပ်ထဲကိုပါ ငုံလိုက်လို့ ပိုပြီး အံ့ သြရ ပြန်သည်။

“နတ်သမီးလေး ကျွန်တော့် ကို မှုတ်ပေး မလို့လား”

ဖိုးလုံး အမေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ် ခြင်းဖြင့် နတ်သမီးက အဖြေပေးလိုက်၏။ မလုပ်တတ် လုပ်တတ် နှင့် လုပ်ပေး ခြင်းပေမယ့် ဖိုးလုံးအတွက် အရမ်းကို ကောင်းပါသည်။ နူးညံ့သည့်

 နှုတ်ခမ်းလေးတွေ၊ တချက်တချက်မှာ ရေခဲ ချောင်းကို လျက်သလို လျက်ပေးနေသည့် လျှာကလေး၏ အထိအတွေများကြောင့် ပျော့ခွေနေသည့် ဟာကြီးက ပြန်ပြီး ထောင်တက်

လာသည်။ နောက်တကြိမ် ထပ်လုပ်ဖို့လည်း တကိုယ်လုံးမှာ အားအင်တွေ ပြန်လည်ပြည့် ဖြိုးလာ၏။ ထို့ကြောင့် နတ်သမီး ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူက တပြန်ဘာဂျာဆွဲပေးလိုက်

သည်။ နတ်သမီး လည်း ဖီးလ် တွေပြန်တက်လာပုံရပါသည်။ ဖိုးလုံးဆံပင်တွေ ကိုဆွဲ၏။ နားရွက်ကို လိမ်၏။ လှိုက်ဖို တုန်ရီသည့် အသံ လေးဖြင့် အဆက်မပြတ်ညည်း၏။

စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘာဂျာ လုပ်ပေးပြီးမှ ဖိုးလုံး တက်လုပ်သည်။ နတ်သမီး၏ အလိုက်သိသည့် ယုယမှုတွေ ကြောင့် အားအင်တွေ ပြန်ပြည့်လာပေမယ့် ရှေ့မှာ နှစ် ကြိမ်ပြီး

ထားတော့ ဒီတကြိမ်မှာ တော်တော်နှင့် မပြီး နိုင် ဖြစ်ရသည်။ ဖိုးလုံးလည်း မောလာသလို နတ်သမီးလေး လည်းကျယ်ကျယ်တောင် မအော်နိုင်တော့ လေသံ ပျော့ လေးနှင့် သာ

ညည်းနိုင်တော့သည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် နတ်သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည်။ မြန်မြန်ပြီးအောင် အားထည့် ဆောင့်ရလွန်းလို့ ထိပ်တွေတောင်ကျိန်းနေသည်။ နတ်သမီး

လည်းတော်တော်ခံရ ခက်လိမ့်မည်။ အရည်တောင် ကောင်းကောင်း မထွက်ချင်တော့ပါ။ တခါတုန်းက အရင်နတ်သမီး သူ၏ ဂွေးအုကို ညှစ်ပေး ဖူး တာကို သတိရလိုက်တာကြောင့်

“ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကို ညှစ်ပေးပါ၊ ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကို ညှစ်ပေးပါ”

ဖိုးလုံးစကားကြောင့် လှမ်းညှစ်ပေးသည်။ နတ်သမီး လက်က တင်ပါးကိုမှီသော်လည်း ဥကိုတော့ မထိတထိ ဖြစ် နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံးက အပေါ်ဖက်ကိုတိုးသည်။

တိုးတာနှင့် အလိုက်သင့်ဖြစ်အောင် နတ်သမီး၏ ပေါင် တွေကို အတင်းဖိချရ၏။ ပေါင်တွေကို ရင်မှာအပ်လိုက်တော့ နတ်သမီး ဖင်ကြီးကကြွတက်လာသည်။ ပုဇွန်လို

 ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေရာကနေ ပုခုံးကိုကြွပြီး နတ်သမီးက ဖိုးလုံးဥကြီးတွေကို မိအောင်ဖမ်းပြီး ဖျစ်ညှစ်ပေး၏။ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် မဆုပ်မိသည့် အပြင် နတ်သမီးက လည်း

အားပျော့နေလို့ လုံးဝမနာပါ။ အဆောင့်နှင့် အညှစ် တိုင် ပင် ကိုက်သွားသည့် အခါ ဖိုးလုံး တမျိုးကြီး ဖြစ်လာပြီး နောက်  အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်

လိုက်သည်နှင့် အချောင်းရော ဥပါ ကျင်တက်လာပြီး နောက် အရည်တွေထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။

 ပင်ပန်းလိုက်သည်မှာ ဆိုဖွယ်မရှိတော့ပါ။ နတ်သမီး ကိုယ် ပေါ်မှာ မှောက်ပြီးအကြာကြီး နားလိုက်ရသည်။ ဖိုးလုံး အမောပြေလို့ ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်သည် နှင့် နတ်သမီး

ထရပ်လိုက်သည်။ မသွားစေချင်သေးသည့် ဖိုးလုံးက ခြေ ထောက်တွေ ကိုဖက်လိုက်သည့် အခါ နတ်သမီး ခြေ ထောက်တွေ ယိမ်းယိုင်လို့ နေ၏။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံး

လက်ထဲ က နေ ပြန်ရုန်းသည်။

ခါတိုင်းနေခဲ့ သည့် အချိန်ထက်ပို ပြီးကြာမြင့်စွာ နေပေးခဲ့သည်ကို သတိရလိုက်မိသည့် အခါ ဖိုးလုံးလက်တွေ ပျော့ကျသွား၏။ နတ်သမီး တို့မည်သည် သတ်မှတ်ချိန်ထက်

 ကျော်လွန်ပြီးနေလို့ မရဟု မစိုးစိုးနွယ် ပြောဖူး သည် မဟုတ်ပါလား။ ဖိုးလုံး အချိန်နာရီ ကို မသိပေမယ့် အရမ်းနောက်ကျနေပြီ ဆိုတာကိုသိသည်။ အခုန လုပ်ထား သည့် အရည်တွေ ပြောင်အောင်လျက်ပေးလိုက်ပြီးနောက် နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းလေး ကို အားပါးတရ စုပ်နမ်း ပြီးတော့ လွှတ်ပေးလိုက်ပါသည်။ ခနလေး အတွင်းမှာပင် နတ်သမီး၏

 စွဲမက်ဖွယ် ရန့ံ နှင့် အငွေ့အသက်တွေ ဖိုးလုံး နားက ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ မြက်ပင်တွေကို ခပ်မြန်မြန် တိုးတိုက်သွားသည့် အသံကိုလည်းကြားရ သည်။ ခါတိုင်းဆို

ဒီလို အသံတွေ မကြားရပါ။ ဒီနေ့တော့ နတ်သမီး အလျှင်လိုနေပုံရ၏။

မျက်လုံးက အဝတ်ကိုတောင် ပြန်မဖြုတ်နိုင်တော့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖျာပေါ်ကို လှဲချလိုက်မိပါသည်။ ဒီည အပြန်နောက် ကျ လို့ မနက်ဖြန် နတ်သမီး ရောက်မလာနိုင်မှာကိုလည်း

စိုးရိမ်ပူပန် မိသည်။ တကယ်လို့သာ မနက်ဖြန် နတ် သမီး ရောက်မလာရင် သူရူးသည်ထက် ပိုကာ ရူးဖို့သာရှိသည်ဟုလည်း မချင့်မရဲ တွေးနေမိသည်။ နတ်သမီး ဆီက

ကံကောင်းစေသည့် အဆောင်ကို ဒီနေ့ မရလိုက်သည့် အတွက် အသုဘအိမ်ကို သွားရင်လည်း ဖဲရိုတ် လို့ ကံကောင်းမှာ မဟုတ်တော့။ အေးအေး ဆေးဆေး မှပဲ သွားဖို့

ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။ မသွားလို့ ကလည်း မဖြစ် ပေ မနက်ဖြန်ရက်လည်ဆိုတော့ ညကထဲက သွားပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ပေး သင့်သည် မဟုတ်ပါလား။

နတ်သမီး ထွက်သွားပြီး အကြာကြီးနေမှ ဖိုးလုံး ထွက်လာ၏။ လမ်းမတွေပေါ်မှာ လူသူက ရှင်းသလောက်ဖြစ် နေ သည်။ တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ရှေ့ အရောက်တွင် အရိပ်

မဲမဲကြီးတခုကို တွေ့လိုက်လို့ ဖိုးလုံးလန့် သွားသည်။ အနားနားကို ရောက်မှ ၀ါးရင်းတုတ်ကြီးကိုင်ကာရပ်နေသည့် အစောင့်ကုလားအဖိုးကြီးမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ဖိုး လုံး

 နှင့် အရပ်ထဲမှာ မျက်မှန်းတန်း မိနေသည့် အဖိုးကြီးက နှုတ်ဆက်သည့် အနေ ဖြင့် ၀ါးရင်းတုတ်ကြီး ကိို မြှောက်ပြလိုက်တော့ သူ့ကိုရိုတ်တော့မည်ဟု ဖိုးလုံးရင်ထဲ မှာထိတ်

သွားပြီး အလန့် တကြားထွက်ပြေးမိ သည်။

“အောင်မယ်လေးဗျ”

တော်တော်လှမ်းလှမ်း ရောက်တော့မှ ကုလားကြီးရယ်သံကြောင့် ရှက်ရှက်နှင့် လှည့်တောင်မကြည့်ဘဲ မစိုးစိုး နွယ်တို့ အိမ်ဆီတကျိုးထဲ သုတ်ခဲ့၏။ နောက်ဆုံးညဆိုတော့

၀ိုင်းတွေက ပိုပြီး အရှိန်မြင့်နေသည်။ဒီနေ့က မိုး လင်းသည် အထိလဲ ရိုတ်လို့ မရ၊ မနက်ဖက် ဆွမ်းမကပ်ခင် တရားမနာခင် ၀ိုင်းသိမ်းရမှာ ဖြစ်လို့ အားလုံးဇော ကပ်နေကြ

သည်။ ရှုံးနေသူတချို့က ဖိုးလုံးကို မြင်တော့ ဝမ်းသာသွားကြသည်။ ခုတလော ဖိုးလုံးက ကံထနေ သည် မဟုတ်ပါလား။ တချို့ကလည်း ဦးတင်ထွန်းကြီးစောင့်ရှောက်တာ

ဟု ဖိုးလုံးကွယ်ရာမှာ ပြောကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက ဒီနေ့ မထိုးလို့ ဆိုသည့် အခါ သူတို့ စိတ်ပျက်သွားကြသည်။

စိတ်ကူးကောင်းသည့် တယောက်ကတော့ ဖိုးလုံးလက်ထဲကို ၂၀၀ တန် ၅ ရွက်လာထည့်ပေးသည်။ ဖိုးလုံးက များများ မထိုးတတ်မှန်း သိလို့ တမင် ဒီလောက်ပဲပေးခြင်း

 ဖြစ်ပါသည်။

“ဒီပိုက် ဆံနဲ့ မင်းကြိုက်သလို လိုက်ထိုး၊ ရှုံးရင် ပြန်မပေးနဲ့၊ နိုင်ရင် တယောက်တဝက်”

ကိုယ့်ပိုက်ဆံ နှင့် မဟုတ်၍ ဖိုးလုံး လက်ခံလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် တလှည့် ကို ၂၀၀ နှင့် ငါးလှည့်မြောက်သည့် အခါ အကုန်ပြောင်သွားသည်။ နတ်သမီးဆီက ဘာမှ မရ

ခဲ့လို့ ဖြစ်မည်ဟု ဖိုးလုံးထင်သည်။ အရင်နေ့တွေက လည်း ဒီလိုပဲ စိတ်ကူးတည့်သည့် အိမ်ကနေ ဝင်လောင်းလိုက်တာပင်။ ဒါပေမယ့် အရင်နေ့တွေက အမြဲလို နိုင် သည်။

 ဖဲဝင်ကစားခြင်း ကိုလက်လျှော့လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးက မုန့်ဟင်းခါးချက်နေကြသည့် နေရာဘေးမှာ ဖျာခင်းထားတာ တွေ့လို့ သွားမှိန်းနေလိုက်သည်။ ဘေးမှာ တခြား

သူတွေ လည်းရှိသည်။ ဘယ်သူတွေမှန်း တော့ မသိ။ နတ်သမီး နှင့် ရေကုန်ရေခန်း ချစ်လာခဲ့ရသည့် ကိုယ်ခန္ဓာကြောင့် ဖိုးလုံးပင်ပန်းစွာ ဖြင့်မှေးကနဲ အိပ်ပျော် သွားရင်း

 နှင့် ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးသံလွှားသံတွေ ဆူဆူညံညံကြားမှ ယောင်လည်လည်နှင့် ထကြည့်သည်။ အိမ် ရှေ့ဖက်ရောက်မှ ဖဲဝိုင်းတွေကို ရဲလာဖမ်းတာဟု သိရသည်။

 ပြေးလို့ လွတ်တဲ့ သူလည်းလွတ်ပြီး မိတဲ့သူလည်း မိ သွားသည်။

အရပ်ထဲမှာ တော့ဒီလိုပဲ အသုဘရှိရင် ဖဲဝိုင်းရှိသည်ပင်၊ ခုမှ ဘာလို့ ရဲလာရသည် ကို ဖိုးလုံးနားမလည်ပါ။ မစိုးစိုး နွယ်ကတော့ နားလည်ပုံရသည်။ လာသည့်သူတွေ နှင့်

 အေးအေးဆေးဆေး စကားထိုင်ပြောကြပြီင်္း နောက် ဖမ်း ထားသူတွေကိုတောင် မခေါ်တော့ဘဲပြန်သွားကြသည်။ သူတို့ ပြန်သည်နှင့် ၀ိုင်းပြန်စနိုင်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း မစိုးစိုး

 နွယ်က ကျေညာသည်။ ထွက်ပြေးသူတွေ လည်း အလျှိုလျှိုပြန်လာကြ၏။ ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံတွေကတော့ ရှုပ် ကုန်သည်။ ၀ိုင်းထဲက တွေရာမြင်ရ ဆွဲပြေးကြခြင်း ဖြစ်ရာ

 နိုင်ပြီးသား ပိုက်ဆံတွေ ပျောက်သူပျောက်၊ နောက် ဆုံး လက်ကျန် အရင်းပါ ဘယ်သူ့ လက်ထဲ ပါသွားမှန်း မသိရဖြစ်သူက ဖြစ်နှင့် ၀ိုင်းတွေက အခုနလောက် အရှိန် မ

 ကောင်းတော့ပေ။ အနားမှာ ယောင်လည်လည်နှင့် လာထိုင်သည့် ဖိုးလုံးကို တယောက်က မေတ္တာပို့သည်။

“ဟင် .. အေပေးလေး ဖိုးလုံး၊ နင်အဲဒါတွေ သိလို့ ဒီနေ့ ဝင်မလောင်းတာ မဟုတ်လား မသာကောင်လေး”

ဒီလို အပြောခံလိုက်ရမှ ဖိုးလုံးလည်း တွေသွားသည်။ ဒီနေ့ သူ့ကို မကစားစေချင်လို့ နတ်သမီးဘာမှ ဝတ် မလာ တာဟု ထင်လိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ များများစားစားလုပ်မည်ဟု

ဖိုးလုံးမှန်းထားသည်။ တကယ်လို့ လုပ်ဖြစ်ရင် အခုလို အခြေအနေ မှာ ဖိုးလုံးပိုက်ဆံ တွေလည်း ဆုံးနိုင်သည်။ ဟုတ်သည်။ ဒါ နတ်သမီး ကျေးဇူးပဲ ဖြစ်ရမည်။ နတ် သမီး

လိုပင်ကျေးဇူးတင်စရာ ကောင်းသည့် ဆရာမကြီး မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း နံရံကို မှီရင်း စာအိတ် တွေထဲကို ပိုက်ဆံ အသစ်လေးတွေ ထည့်နေ၏။ ဖိုးလုံးက သူမ

ကို ကျေးဇူးတင်စွာ ပြုံးပြလိုက်သည့် အခါ မစိုး စိုး နွယ်ကလည်း ဖိုးလုံးကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အရှိန်ပြင်းစွာ ဖြင့်ဘေးကနေ ဖြတ်သွားသည့် ကားက ဖိုးလုံး နှင့် သီသီလေး လွဲသွားသည်။ ခြေလှမ်း တဝက် လောက် သာ စောသွားရင် ကျိန်းသေတိုက်မိသည်။ အခုတောင်မှ

 လေဟပ်သွားသည့် အရှိန်နှင့် ဖိုးလုံး ယိုင်လဲ လုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။

“မအေ -ိုး တွေ၊ မင်းတို့ အမေ လင်လမ်းမို့လို့ မောင်းတာလားကွ”

နှုတ်က အော်ဆဲရင်း လမ်းဘေးက အုတ်ခဲကို ပြေးကောက်သည်။ အဝေးကြီး ရောက်သွားသည့် ကားကိုလှမ်း ထုလို့လည်းမရပါ။ ပြေးလိုက်ရင်တောင် မှီမှာ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးလုံး ရည်

ရွက်ချက်က အပြေးလိုက်ပြီး ထုဖို့ဖြစ်သည်။

“ဖိုးလုံးရာ လိုက်လဲ မှီမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်လျှော့စမ်းပါ”

လမ်းမှာရှိနေသူတယောက်က ဖိုးလုံး လက်ကိုဆွဲပြီး ဖျောင်းဖြသည်။

“ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက်လို့ကတော့”

ဖိုးလုံးကို လာဆွဲသူက အံ့သြတကြီး ဖြင့် မျက်လုံးကြီးပြူးကြည့် သည်။ အရင်ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ်ပါ။ အေးအေး ဆေးဆေး နေတတ်သူဖြစ်သည်။ စိတ်ထလာရင် မိန်းကလေး တွေကို လုံချည်လှန် ပြတတ်သည်မှ အပ တခြား ဘာမှ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ပြောဆိုတတ်သူမဟုတ်။

“ကဲပါကွာ၊ ငါအခု ဝက်သားဒုတ်ထိုး သွားစားမလို့ ၊ လိုက်ခဲ့”

“မလိုက်တော့ပါဘူးဗျာ၊”

“ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းဟ၊ အရင်တုန်းက ဗန်းလိုက်ပြုတ်အောင် စားချင်တယ်ဆိုတဲ့ ကောင်က”

“မစားချင်လို့ပါဗျာ”

ခေါ်ကျွေးသူရှိရင် ဖိုးလုံးလက်မနှေး ပါ။ စေတနာရှိလို့ ကျွေးတာကို ဘယ်တော့မှ အားမနာ၊ မူလဲ မူလေ့ မရှိ။ ဒါပေမယ့် အခု ဖိုးလုံး လုံးဝ မစားချင်တာအမှန်ဖြစ်သည်။ ဝက်သား

ဒုတ်ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမှ စားချင်စိတ် မရှိပါ။ ဒီလိုဖြစ်နေတာ တပတ်လောက် ရှိပါပြီ။ တိတိကျကျ ပြောရရင် နတ်သမီး ပေါ်မလာတော့တဲ့ နေ့က စ လို့ ဖြစ်သည်။ ဦးတင်

ထွန်းကြီး၏ ရက်မလည်ခင် တရက်မှာ နောက်ဆုံးတွေ့ ပြီးနောက် နတ်သမီးလုံးဝ မပေါ်လာ တော့။ ဖိုးလုံးစွဲလမ်းရသည့် နတ်သမီး အသစ်လဲမလာ၊ အရင်နတ်သမီး အဟောင်း

လည်း ပေါ်မလာဘဲ နေကြ သည်။

နတ်သမီး အဟောင်းကိုတော့ဖိုးလုံးမလွမ်းပါ။ နတ်သမီး အသစ်ကတော့ ဖိုးလုံး အတွက်အလွန်ပင်စွဲမက်ဖွယ် ကောင်းသည့် နတ်သမီး ဖြစ်ပါသည်။ ဖိုးလုံး၏ ဘဝ လို့တောင်သတ်

မှတ်ထားပါသည်။ နတ်သမီး ရောက်မလာ လို့ လွမ်းရ ခံစားရသော်လည်း နတ်သမီး အဟောင်းတုန်းကလည်း တပတ်လောက်ပျောက်တတ်တော့ ဒီလိုပဲ ပြန်ရောက် လာလိမ့်

မည်ဟု မျှော်လင့်ရင်း လွမ်းနေခဲ့ရပါသည်။လွမ်းရလွန်း၊ သတိရလွန်းလို့ ညဖက်ဆိုလည်း မအိပ်နိုင်၊ အစားအသောက်လည်း ကောင်းကောင်း မစားနိုင် ပေမယ့် ဖိုးလုံး ဟန်မ

ပျက်နေနိုင်ခဲ့သည်။ ခုလို တ ပတ်ကျော်လာသည့် အခါမှာတော့ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်လာတော့သည်။

နတ်သမီးလာသည်ဖြစ်စေ၊ မလာသည်ဖြစ်စေ ဖိုးလုံးကတော့ ညတိုင်းသွားပြီး စောင့်ပါသည်။ အရင်က နတ်သ မီး မလာရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂွင်းထုပြီး ပြန်တတ်သော်လည်း

ဒီတကြိမ်မှာတော့ ဒီလိုလုပ်ဖို့တောင် စိတ်က မစွမ်းနိုင် အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲက ဘရာစီယာလေးတွေလည်း နမ်းရလွန်းလို့ ရနံ့တွေ တောင်ပျောက် ကွယ်

ကုန်ကြလေပြီ။ အတင်းကပ်ပြီးရှူခါမှ ဖျော့ဖျော့လေးသာရတော့သည်။

အားကိုးတကြီး နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ဆီပြေးပါသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်၏ အရိပ်ကိုတောင်မတွေ့ရပါ။ အိမ်က ပိတ်ထား တာပဲ များနေသည်။ နေ့ခင်းသွားလည်း မတွေ့၊ ည

ဖက်ရောက်တော့လည်း မတွေ့၊ မစိုးစိုးနွယ် လုံးဝ ပျောက်ချက် သားကောင်းနေသည်။ ဦးတင်ထွန်း၏ ဆွေမျိုးတွေ နှင့် အမွေ ကိစ္စတွေ ပြောဆိုရှင်းလင်းနေရလို့ အိမ်မကပ်နိုင်

တာ ကိုလည်း ဖိုးလုံး နားမလည်နိုင်တော့ ခက်နေသည်။ ဒီအကြောင်းကို သူများတွေက ပြောနေကြပေမယ့် ဖိုး လုံးက ရှေ့တင်ပြော နေသည့်တိုင် ဒီကိစ္စ နှင့် မစိုးစိုးနွယ်

ကိုမတွေ့ရခြင်း ဆက်စပ်လိမ့် မည်ဟုလည်း တွေးတတ် သူ မဟုတ်ရှာပါ။ အရူးမီးဝိုင်း ဆိုသည့် စကားက အလွန်သရုပ်ပါသည်။ ဖိုးလုံးကို မီးတွေဝိုင်း နေသလိုခံစားနေရ

ရှာပါသည်။

သူစွဲလမ်း မြတ်နိုးရသည့် နတ်သမီးကလည်း ပေါ်မလာ၊ ဒါနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကူညီဖြေရှင်း ပေးနိုင်မည့်သူအဖြစ် ဖိုးလုံး သတ်မှတ်ထားသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကလည်း ပျောက်

ဆုံးနေသည့် အခါ သူ့ခမျာ ဘယ်လိုနေလို့ နေရမှန်း မ သိ ဖြစ်နေပါသည်။ ဖိုးလုံး တစ်ကနေ တဆယ် အထိရေတတ်သည်။ နတ်သမီး ခုနစ်ရက် ပေါ်မလာတာကို အ ရင်က

 ဖြစ်ဖူးလို့ လက်ခံနိုင်ပေမယ့် နောက်ထပ်လက်ချောင်းတွေ ချိုးဖို့ ဖြစ်လာသည့် အခါ သူမခံစားနိုင်တော့ ပါ။ ဒေါသတွေ မကြီးစဖူးကြီးသည်။ စတာ နောက်တာတွေကိုလည်း

သည်းမခံနိုင်တော့ပါ။

အကြောင်း မသိသူတွေကတော့ အရင်လိုပင် စကြနောက်ကြသည်။ ဖိုးလုံးက ပြန်ပြောသည့် အခါ ပိုသဘောကျ ပြီး ထပ်ကာစကြပြန်သည်။ တနေ့ တော့ လဘက်ရည်ဆိုင်

သွားထိုင် ရင်း စကြနောက်ကြသူတွေ ကိုဖိုးလုံး ပေါက်ကွဲတော့သည်။ စားပွဲ ပေါ်က ဓါတ်ဗူးကို ကောက်ပြီး ၀ိုင်းလည်မှာ ပင်ပေါက်ခွဲချလိုက်သည်။

“ခင်ဗျားတို့က ကျွန်တော့် ကိုဘာထင်နေတာလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးဗျ၊ လူသတ်လို့ရတယ်၊ လူသတ်လို့ ထောင် မကျဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ လွန်လွန်းနေပြီ”

ရေနွေးတွေ စင်လို့ အပူလောင်သွားကြသူတွေ ပင် ကိုယ့်အနာကို မေ့ပြီး ကြောင်ကြည့်နေကြသည်။ ဖိုးလုံးဒီလို ဖြစ်တာ သူတို့တခါမှ မမြင်ဖူးပါ။ တခြားဝိုင်း ကလူတွေရောက်

လာပြီး ဖိုးလုံးကို ချော့မော့ကာ အပြင်ကို ခေါ်ထုတ် ကြသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ထိုင်နေကြသူတွေကလည်း အရူးနှင့် ဖက်မဖြစ်ချင်ကြလို့ ထွေထွေထူးထူး ဘာမှထပ်ပြောမ နေကြပါ။

မကျေနပ်နိုင်သေးသည့် ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင်ပြင်က ထပ်ပြီးစိန်ခေါ်နေသေးသည်။

“ဘယ်သူ မိုက်သလဲ၊ ထွက်ခဲ့ပါဗျ၊ဖိုးလုံး အရင်လို သည်းခံမယ် မမှတ်ကြနဲ့”

အမျိုးသမီးတချို့ပါ ရောက်လာပြီး ချော့ကြလို့ ဖိုးလုံးစိတ်လျှော့ ပြီးပေစောင်းစောင်း နှင့် အိမ်ကို ပြန်လာသည်။ မစိုးစိုးနွယ်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ တံခါးတွေပွင့် နေသည်ကိုတွေ့

ရလို့ စိတ်တိုတာတွေ ပျောက်ပြီး ချက်ချင်း ဝမ်းသာသွားသည်။ အိမ်ရှေ့က သံဆန်ကာတံခါး ပိတ်ထားသော်လည်း အထဲက တံခါးနှင့် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ် မထားပါ။ မစိုး

စိုးနွယ် ရှိမည် ဆိုရင် ဖိုးလုံးအတွက် အဆင်ပြေမည်ဖြစ်သည်။ ခြံထဲသို့ ခြေလှမ်းသုတ်သုတ် နှင့် အပြေးအလွှားဝင်ပြီး အိမ်ရှေ့ကနေ အသံပြုလိုက်သည်။

“အမ ..အမ …မမစိုး”

ပြန်ထူးသံ မကြားရလို့ နောက်ထပ် သုံးလေးခါ ခေါ်ကြည့်သည်။ အကြောင်း မထူးပါ။ သံဆန်ကာပေါက်ကြား ကနေ လက်ချောင်းလေးတွေသွင်း ပြီး တံခါးချက်ကို တွန်းလိုက်၏။

ဒီနည်းကို ဦးတင်ထွန်း ကပြပေးခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် မရှိသည့် အချိန်တွေမှာ ဖိုးလုံးလာရင် သူထဖွင့် မပေးရအောင် ကိုယ့်ဖာသာဖွင့် ဝင်ဖို့ သင်ပေးထား ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တံခါးပွင့်

သွားတော့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ လည်း ဘယ်သူမှမရှိ၊ မစိုး စိုးနွယ် အိပ်ပျော်နေပုံရသည်။ အိပ်ပျော်နေလည်း ဖိုးလုံးက ဂရုမစိုက်ပါ။ နှိုးပြီး ပြောပြရမည်

ပင်။ နတ်သမီးကိစ္စက အလွန် အရေးကြီးသည် ဆိုတာကို မစိုးစိုးနွယ်လည်း သိပါသည်။

အိပ်ခန်းဖက်ကို ခြေဦးလှည့်လိုက်စဉ် နားထဲကို ခပ်အုပ်အုပ် အသံတွေ တိုးဝင်လာသည်။

“ကျွီ …ဖတ် …ဖတ် …ကျွီ …ဖတ်”

ထူးဆန်းသည့် အသံတိုးတိုးက အိပ်ခန်းဖက်က လာမှန်းသိလို့ ခြေဖွနင်းပြီး အိပ်ခန်းဝကို ကပ်လိုက်သည်။ အထဲ က တံခါးပိတ်မထားသည့် အတွက် ခန်းဆီးစကြားကနေ အတွင်း

ကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အပြင်ကနေ ခေါ် သည်ကို မစိုးစိုးနွယ် ဘာကြောင့် မကြားမှန်း အခုမှ ဖိုးလုံးသိတော့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မစိုးစိုးနွယ်နှင့် သက်တူ ရွယ်တူလောက်

ရှိမည့် ယောက်ျား တယောက်။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည်။ ဦးတင်ထွန်း အသုဘတုန်းက မစိုးစိုး နွယ်နှင့် အတူ ဖဲဝိုင်း တွေကနေ အကောက်လိုက်ရင်း တပူးတွဲတွဲ လုပ်နေသည့်

သူဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ၏ အမျိုးတယောက် ဖြစ်ပါ၏။ အဲဒီလူရော မစိုးစိုးနွယ်ပါ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ဖြစ်သည်။

သူမ၏ ညိုဝင်းကားစွင့်သည့်ဖင်ကြီးကိုထောင်ပြီး မစိုးစိုးနွယ်က လေးဖက်ကုန်းထားသည်။ ဟိုလူက မစိုးစိုးနွယ် ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး နောက်ကနေ လုပ်နေသည်။ သူက ဗလကောင်းတော့ ဆောင့်တာလည်း ပြင်းသည်။ မစိုးစိုး နွယ်၏ တတုံးတခဲ ကိုယ်လုံးကြီးပင် ရှေ့ကိုစိုက်ကျသွားတတ်သည်။ မျက်နှာကို ဆံပင်တွေအုပ်နေ လို့  မမြင် ရသော်လည်း

အိပ်ရာခင်း ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်တွေနှင့် အတင်းကြီးကို ထောင် ပေး နေသည့်ဖင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မစိုးစိုးနွယ် အရမ်းကောင်းနေမှန်း ဖိုးလုံးရိပ်မိလိုက်

သည်။ ဟိုလူ ဆောင့်လိုက် တိုင်း မစိုးစိုးနွယ် လည်ပင်းကနေတွဲ လောင်းကျနေသည့် ရွှေဆွဲကြိုးက နာရီချိန်သီးလို ရှေ့နောက်ရမ်းနေသည်။

မစိုးစိုးနွယ် ကိုယ်ထဲကို ဝင်ချည်ထွက်ချည် ပြုနေသည့် အချောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ဖိုးလုံး လန့်သွားသည်။ အရွယ် အစားက သူ့လောက်မကြီး သူ့လောက် မရှည်ပေမယ့် အတံပေါ်

မှာ ဖုသီးတွေ အများကြီးထနေသည်။ ပတ်ပတ် လည်မှာ ထနေသည့် အဖုတွေကြောင့် ကြက်ဟင်းခါးသီး ကြီးနှင့်တောင်တူနေသည်။ ဖိုးလုံးကြည့် နေတုန်း မစိုး စိုးနွယ် ဆီကနေ

အသံထွက်လာသည်။

“ဘယ်လိုကြီး မှန်း မသိဘူး အကိုရယ်”

“ကောင်းတယ် မဟုတ်လား စိုးရဲ့”

“မဟုတ်တာ တွေမပြောနဲ့ နော်”

ဟိုလူက ခါးကိုရမ်းမွှေ့ပြီးထိုးလိုက်ရာ မစိုးစိုးနွယ် တွန့်လိမ်သွားသည်။

“အား …နာတယ် အကိုရဲ့၊ ပေါက်ကရတွေ မလုပ်နဲ့”

မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်၏ ဖင်ကြီးကရမ်းခါနေသည်။ “အကို စိုး ကို အရမ်းနှိပ်စက်တာပဲ” ဟုပြော သော်လည်း သူမ၏ ဖင် ကြီးကို ပိုကြွလာအောင်ခါးကိုကော့ပြီး

 ထောင်ပေးသည်။ သူတို့တွေ အပေးအယူမျှမျှ ချစ်နေကြတာ ကို ကြည့်ရင်း နတ်သမီးလေး နှင့် ဒီလိုပဲ ပျော်ပါးခဲ့ ရသည့် အဖြစ်တွေ ဖိုးလုံး ပြန်မြင်ယောင် လာ သည်။ သူ့ကို

ခွဲထား ရက်သည့် နတ်သမီး ကိုသတိရစိတ်နှင့် ဖိုးလုံးမျက်လုံးထဲ မှာ မျက်ရည်တွေ ၀ိုင်းလာသည်။ ကုတင်ပေါ်က အတွဲ ကိုတောင် ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့၊ အာရုံမှာ

မှုန်ဝါးလို့နေသည်။ တဖတ်ဖတ် နှင့် ဆောင့် ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးနွယ် ၏ မတိုးမကျယ် အော်ညည်းသံ တို့ကလည်း အဝေးကြီးကိုရောက်သွား၏။ အချစ်၏ ရေချိန် အမြင့်ဆုံးအပိုင်းကို

 ရောက်တော့ မည့်နှစ်ယောက်ကို ဖိုးလုံးဆက်ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ လေးတွဲ့ သော ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အိမ်ပေါ် ကနေ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အခန်းထဲက အသံတွေက

ပိုကျယ်ပြီးသူ့နောက်ကို  လိုက်ပါလာလို့ နားကို တင်းတင်း ပိတ် ထားလိုက်မိပါသည်။

အရင်ကဆိုရင် ဒီလိုမြင်ကွင်း မျိုးကို ချောင်းခွင့်ရဖို့ ရပ်ကွက်ကို တပတ်ပတ်ပြေးပြရမည် ဆိုလည်း ဖိုးလုံး မဆိုင်း မတွ ပြေးမည်ပင်။ ခုချိန်မှာတော့ သူများတွေ လုပ်နေကြသည့်

 မြင်ကွင်းက ဖိုးလုံးရင်ကို နွမ်းချိစေ၏။ ဘာပဲဖြစ် ဖြစ် မစိုးစိုးနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်လာသည့် အတွက်ဖိုးလုံးဝမ်းသာပါသည်။ အခု သူနှင့် ဆွေးနွေးဖို့ မစိုးစိုးနွယ် အချိန် မပေးနိုင်

ရင်တောင် မှ ညနေကျရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ မနက်ကျရင် ဖြစ်ဖြစ် ပြောလို့ဆိုလို့ တိုင်ပင်လို့ ရနိုင်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ဖြေရှင်းပေး နိုင်လိမ့်မည် လို့လည်းထင်နေမိသည်။

အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ယာထဲမှာ ဝင်ခွေရင်း နတ်သမီး၏ ဘရာစီယာလေး တွေကို မျက်နှာနှင့် အပ်ထားမိ သည်။

“ပြန်လာပါတော့ နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် အရမ်းလွမ်းလို့ ပါ၊ ကျွန်တာ့် ဆီ မြန်မြန်လာပါ”

ကြားနိုင်မကြားနိုင်မသိသော်လည်း နှုတ်ကနေ တဖွဖွ ရေရွတ်နေမိသည်။ ဒီနေ့လည်း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ လေးကို မ ပျက်မကွက်သွားမည် ဖြစ်သည်။ မစိုစိုးနွယ်ပြောဖူးသလို နောက်

ကျပြန်မိလို့ နတ်သမီးလေး ဒါဏ်ပေး ခံနေ ရ သည် ဆိုရင်လည်း လွတ်မြောက်သည်နှင့် သူ့ဆီကို အရောက် ပြန်လာမည်ဟု ဖိုးလုံးယုံကြည်သည်။ သူဘာဂျာ မှုတ်ပေးတာ၊ သူ

လုပ်ပေး တာ တွေကို နတ်သမီး အရမ်းကြိုက်တယ်ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ်လို့ ဒီနေ့ နတ် သမီးလေး ရောက်လာရင် သူဘယ်လောက်ချစ်သည့် အကြောင်းနှင့်

ဘယ်လောက်လွမ်းနေရသည့် အကြောင်း ပြောပြရမည်။

နောက်ပိုင်းကျရင် မစိုးစိုးနွယ် နှင့် တိုင်ပင်ပြီး နတ်သမီးလေး ကို ပြန်မလွှတ်ဘဲ အမြဲခေါ်ထားလို့ရမည့် နည်းလမ်း ကို ရှာခိုင်းရမည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကို ပြောပြဖို့ အကြောင်းအ

ရာတွေကို လည်း စိတ်ထဲက စဉ်ကြည့်နေမိ၏။ အသုဘ ကိစ္စ နှင့် အလုပ်များနေလို့ နတ်သမီး အသစ်ပြောင်းသွား တာကိုတောင် ပြောမပြရသေးပါ။ ထို့ပြင် နောက် ရောက်လာ

သည့် နတ်သမီး ကို ဖိုးလုံး အလွန်မြတ်နိုးစွဲလမ်း နေ မိသည့် အကြောင်းကိုလည်း ပြောပြရမည်။  မစိုးစိုးနွယ် တခုခုတော့ စီစဉ် ပေးနိုင်မည် ဟု ဖိုးလုံးယုံကြည်၏။ သူမ က ေ

တာ့ ဦးတင်ထွန်း အစားလုပ်ပေးမည့် သူရသွားသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ နတ်သမီး ပျောက်နေသည်။ ဒါမဖြစ် သင့်ပါ။

နတ်သမီး လေးသာ ဖိုးလုံးနားမှာ တသက်လုံးနေမည် ဆိုရင် ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ ဖိုးလုံး လုပ်ပါမည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကို လည်း ဒီအတိုင်းပြောပြလိုက်မည်။

ဒီရက်တွေထဲမှာ ဖိုးလုံးစိတ်ထဲမှာ ပုံမှန်လို လည်ပတ်နေတာရှိသည်။ ညဖက်သွားစောင့်လို့ နတ်သမီး ပေါ်မလာ ရင် စိတ် ဓါတ်တွေ ကျဆင်းပြီး ပြန်လာသည်။ လူတွေနှင့်လည်း

အဆင်မပြေ။ စိတ်တိုပြီး အားလုံးကို  ရန်ရှာ ချင် နေသည်။ အစားအသောက်လည်း မစားချင်၊ ဘာဆိုဘာမှမလုပ်ချင်။ ညနေခင်းရောက်ရင်တော့ ဒီည နတ်သမီး လာ တော့

မှာလားဟု မျှော်လင့်ချက်နှင့် အတူ စိတ်တွေပြန်တက်ကြွလာပြီး ပုံမှန်နီးပါးမျှ လူတွေနှင့် ပြောလို့ ဆို လို့ ဆက် ဆံလို့ ရလာသည်။ သွားစောင့်ပြီးလို့ နတ်သမီးက ရောက်မ

လာပြန်ဘူး ဆိုရင် စိတ်ဓါတ်တွေပြန်ကျပြီး လောက ကြီးကို မကျေနပ်စွာ ရန်လိုတတ်သည့် ဖိုးလုံး ပြန်ဖြစ်သွားသည်။

အခုလည်း ညနေချိန် နီးလာသည့် အပြင် မစိုးစိုးနွယ် လည်းပြန်ရောက်နေလို့ အရင်က ထက်ပိုပြီး စိတ်လက်ရွှင် ပြနေသည်။ ဒါက အမတွေ ပြန်လာလို့ နေ့ခင်းက သူလဘက်

ရည်ဆိုင်မှာ ကြမ်းခဲ့တဲ့ ကိစ္စ ကို လမ်းမှာကြားခဲ့ ပြီး မမေးလာခင်အထိဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံး မအိပ်မစားနှင့် ဖေါက်ပြန်နေသည်ကို အမတွေ မသိကြ။ ခါတိုင်းလည်း ဖိုးလုံး က

အိမ်မှာသိပ်စားလေ့စား ထ မရှိတော့ ဖိုးလုံး အစားအသောက်ပျက်နေတာ သူတို့ မရိပ်မိကြပါ။ တခါတလေ လည်းဖိုးလုံးက ညစာကို တောင် အပြင်မှာ စားသူဖြစ်ရာ သူတို့

မသိကြတာလည်း မလွန်ပါ။

“ဓါတ်ဗူးနဲ့ စားပွဲကို ထုတယ်ဆို၊ ဓါတ်ဗူး ကွဲသွားတယ်တဲ့၊ ရေနွေးပူလောင်တဲ့ သူကလောင်လို့၊ ဘာလို့ လုပ်ရတာ လဲ မောင်လေးရယ်”

“ဟာ …အမ တို့ မသိပါဘူး၊ ဒီလူတွေက တရားလွန်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို စဖို့ပဲ သိကြတာ”

“ခင်လို့ ပေါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင်းကို နေ့တိုင်း ကျွေးမွေးနေကြတဲ့ သူတွေ မဟုတ်လား”

“မစားဘူး၊ နောက်ဆို သူတို့ ကျွေးတာလည်း ကျွန်တော် မစားတော့ဘူး၊ ဒီလူတွေ နဲ့လည်း မပတ်သက်တော့ ဘူး”

ဖိုးလုံး ဒေါသတကြီး နှင့် ထသွားပြီးရေချိုးသည်။ ရေချိုးလိုက်တော့လည်း သူ့စိတ်နည်းနည်း ပြန်ပြေသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အမတွေ စိတ်ကျေနပ်အောင် ထမင်းစားပွဲ မှာဝင်

ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့စိတ်နှင့် သူဆိုရင်တော့ နတ် သမီး ပြန်ရောက်မလာမချင်း ဘာဆိုဘာမှ စားချင်စိတ် မရှိပေ။ဖိုးလုံး နှင့် တူတူလာထိုင်စားသည့် ကိုစိုးအောင် က ဘုမသိ

ဘမသိ နှင့် ထပ်စသည်။

“ဟေ့ ကောင်ဖိုးလုံး၊ မင်းကို အခုတလောကြည့်ရတာ အခြေအနေ မဟန်ဘူး၊ ငါထင်တာတော့ မင်း မိန်းမလို ချင် နေတာ ဖြစ်မယ်၊ ဟုတ်လား၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ရည်းစားပူ

မိနေတာဖြစ်မယ်”

အရင်ကဆို ရင် မိန်းမ ဘာလုပ်ဖို့လဲ၊ သူ့မှာနတ်သမီး ရှိတယ်၊ နတ်သမီးပဲ ယူမယ် အစရှိသဖြင့် ဖိုးလုံးပြန်ပြော တတ်သည်။ အခုတော့ အနာပေါ်တုတ်ကြပြီး ကြည်သလိုလို

 ဖြစ်နေသောစိတ်က ပြန်နောက်ကျိ သွားပြီး ဒေါသ တကြီး နှင့်စားပွဲကို ထု၍

“ခင်ဗျားတို့ ကျုပ် ကို ဒါပဲပြောနေကြတာ၊ ကျွန်တော့်ကို မစရရင် မနေနိုင်ကြဘူးလား”

ကိုစိုးအောင် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ သူ့မိန်းမ မခင်အေးတင့်က မျက်ရိပ်ပြလိုက်သော ကြောင့် ပျာပျာသလဲနှင့် ဟင်းတတုံးခပ်ပြီး ဖိုးလုံးရှေ့က ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးရင်း

 ပြန်ချော့သည်။

“ငါက မင်းပိန်သွားလို့ ပြောမိတာပါကွာ၊ ရော့ ဒီမှာ မင်းကြ်ိုက်တဲ့ ကြက်အသဲဖတ်၊ စား ..စား လိုက်”

“မစားဘူးဗျာ၊ မစားဘူး၊ ဟောဒီလို လုပ်တယ်”

ပန်းကန်ကို ကိုင်မြှောက််၍ ကြမ်းပြင်ကို ပစ်ပေါက်ချလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးခြေသံပြင်းပြင်း နှင့် အိမ်ထဲကထွက်သွားသည်။ သူ့ အိပ်ယာဆီ သွားပြီး မျက်လုံးစည်းသည့် အမဲရောင် ပိတ်

စလေး ယူဖို့ကိုတော့ မမေ့ပါ။ အမ နှစ်ယောက်က လိုက်ဆွဲကြဖို့ လုပ်သော်လည်း ကိုစိုးအောင်က တားလိုက်သည်။

“သွားပါစေ၊ စိတ်ပြေရင် ပြန်လာမှာပဲလို့၊ ဆရာဝန်လေး ဘာလေး ပြန်ပြဖို့တော့လိုပြီထင်တာပဲ၊ ခုထက် ပိုဆိုးမ သွားခင်ပေါ့”

အိမ်မှာဖိုးလုံး ရှေ့ရေးအတွက် တိုင်ပင်နေကြချိန်တွင် ဖိုးလုံးက ရပ်ကွက်ကို ပတ်ပြီးလမ်းလျှောက်နေသည်။ နတ် သမီး ဆီသွားဖို့ စောသေးမှန်း သူသိသည်။ အိမ်မှာ မနေချင်သလို

လဘက်ရည် ဆိုင်တွေဘာတွေလဲ မသွားချင် ပါ။ မစိုးစိုး နွယ်တို့ အိမ်ဖက်သွားကြည့်တော့လည်း သော့ခတ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက် လျှောက်လာရင်း တော်

ဝင်ပန်း အဆောင်ရှေ့ကို ရောက်လာသည်။ ညစောင့်ကြီး နာရာရားက ခြံတံခါး တိုင် ကို ကိုင်ပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်နေတာမြင်တော့ ဖိုးလုံး အကြံရ သွားပြီး နာရရားဆီ လျှောက်

သွားလိုက်သည်။

“ပေါက်ဖေါ်ကြီး၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီလား”

အမြီးအမောက် မတည့်သည့် အခေါ်အဝေါ်အတွက် နာရာရားစိတ် မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာကောင် ဆိုတာ သူကောင်း ကောင်း သိသည်။ ကွမ်းဂျိုး တွေနှင့် မဲနေသည့် သွားကြီးတွေ

 ပေါ်အောင်ပြုံးပြလိုက်ပြီး

“ကြည့်ပေးမယ် ကောင်လေး”

သူ၏ အစောင့်တဲလေး ထဲက နာရီကို ဝင်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်

“မထိုးသေးဘူး ကောင်လေးရ၊ မိနစ် နှစ်ဆယ် လိုသေးတယ်”

မိနစ် နှစ်ဆယ် ဆိုသည့် အတိုင်းအဆက ဘယ်လောက်ရှိတာကို ဖိုးလုံး ကောင်းကောင်းမသိပါ။

“ခုနစ်နာရီက ဘယ်တော့ထိုးမှာလဲ”

“အခုက ခြောက်နာရီနဲ့ မိနစ်လေးဆယ်၊ နောက်မိနစ် နှစ်ဆယ်ကြာရင် ခုနစ်နာရီ”

အရူးပါးလို့ ဆိုရမည့် ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ်ရှည်မှုကို အခွင့်ကောင်း ယူလိုက်သည်။

“ကျွန်တော် ဒီ နားလေးမှာထိုင်နေမယ်၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးရင် ကျွန်တော့်ကို ပြောပါလား ပေါက်ဖေါ်ကြီး”

“အေး …အေး”

အဝင်လမ်း ဘေး မလှမ်း မကမ်းမှာဖိုးလုံး ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ အမှတ် မထင် မီးတွေ ထိန်လင်း နေ သည့် တော်ဝင်ပန်း အဆောင် ဖက်ကိုလှမ်းကြည့် မိရာ

 ဝရန်တာ မှာသွားလာနေကြသည့် မိန်းကလေး တချို့ကို တွေ့ရသည်။ အရင်တုန်းကတော့ ဒီရှေ့ ရောက်ရင် အဆောင်ပေါ်တက်ပြီး မိန်းကလေး တွေကို တယောက်ပြီး တ ယောက်

ချချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ အမွှေးထူသည့် လူမတွေကို ဖိုးလုံး စိတ်ဝင်စားကြည့် လို့မရတော့ပါ။ နတ်သမီးကို ရပြီးမှတော့ လူမ တွေဘာလုပ်မည် နည်း။

နာရရားက တာဝန်ကျေပါသည်။ ခုနစ်နာရီ ထိုးသည် နှင့် အထဲကနေ လှမ်းပြောသည်။

“ကောင်လေး ရေ၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီ”

ကျေးဇူးတင် စကားတောင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ တဲလေးရှိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ်ကနဲ ပြေးတော့သည်။ အထဲရောက် သည်နှင့် ဆွဲကြိုးက အရုပ်လေးကို နမ်းပြီး

“နတ်သမီး ကျွန်တော့ ဆီလာပါ၊ နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီလာပါ၊ နတ်သမီးကျွန်တော့် ဆီလာပါ”

သုံးကြိမ်ရွတ်ပြီးသည် နှင့် မျက်လုံးကို အဝတ်စည်းပြီး ဖိုးလုံးဖျာပေါ်လှဲ ချလိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ နတ်သမီး လာ နိုင်လောက်သည်ဟု တွေးမိပြီး ရင်တွေ တသိမ့်သိမ့် ခုန်လို့

 နေသည်။ လှဲနေရင်း စိတ်က ဂဏှာမငြိမ်တော့ ထ ထိုင် သည်။ ထိုင်နေရာမှ တဖန်လှဲ အိပ်လိုက်ပြန်၏။ အိပ်လိုက် ထလိုက်နှင့် အချိန်တွေဘယ်လောက်ကုန် ခဲ့ပြီ ဆိုတာကို

ဖိုးလုံး မသိတော့ပါ။ ခြေသံကြားရမလား ဟု နားကို ခနခန စွင့်သည်။ ရနေကျ အနံ့လေး ရမလားဟု ခေါင်းကို မော့ပြီး လေကို အားပါးတရ ရှူရှိုက်ကြည့်သည်။ ခြေသံလည်း

မကြား၊ ရန့ံ လည်းမရ၊ နတ်သမီးက လည်း လုံးဝ ပေါ်မလာပါ။

တက်ကြွလှုပ်ရှားနေသည့် ဖိုးလုံး၏ စိတ်တွေက မျှော်လင့်ခြင်းဆီမှနေ ဝမ်းနည်းခြင်းဖက်ကို ကူးပြောင်းလာသည်။ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး ဖိုးလုံးကျောပြင်နှင့် လက်တွေတုန်

လာသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဖိုးလုံး၏ ရှိုက်ငိုသံက တဲလေး ထဲမှာ မွန်းကြပ်စွာ လွန့်လူးလို့ နေတော့၏။ ည၏ အနက်ဆုံးသန်းခေါင်ယံသို့ ရောက်သည့် တိုင် ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက

တအိအိ နှင့်ထွက်ပေါ်နေပါသေးသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဖိုးလုံး နှင့် ပတ်သက်ပြီး မှတ်မှတ်ရရ မလွဲမသွေထည့် ပြောရမည့် အဖြစ်တခုက နောက်တနေ့ မှာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ တိကျစွာ ဆိုရသော် လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ပွဲကြမ်းပြီးနောက် နတ်သမီးရောက်

မလာသည့် အခါ တဲလေးထဲမှာ ဖိုးလုံး ငိုချင်းချခဲ့ ရပြီး နောက်တနေ့ မှာဖြစ်ပါသည်။

အဲဒီနေ့က သာယာကြည်လင်သည့် နေ့တနေ့ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်မှာတိမ်တွေလည်း နည်း နည်းပဲ ရှိပြီး နေ ရောင်ခြည်က လမ်းမတွေပေါ်မှာ တောက်ပလင်းလက်နေသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ မနက်မိုးလင်းကထဲက သူ့အိမ်ရှိ ရာလမ်းထိပ် နှင့် သူနှင့် နတ်သမီးများ၏ ချစ်ဗိမ္မာန် တည်ရာ တဲအိမ်ကလေး ကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် အကြိမ် ပေါင်း များစွာ လျှောက် နေသည်။ နေ့လည်

ခင်းရောက်တော့ သူ့ကို ခင်မင်သည့် ဆိုက်ကားသမား တယောက်က ချော့မော့ပြီး ဆိုက်ကားပေါ်တင်ကာ သူတို့ ဂိတ်ကို ခေါ်သွားသည်။

ဆိုက်ကားဂိတ် မှာကျားဝိုင်း ရှိသလို ရေခဲချောင်းသည်လဲ ရှိသည်။ ရေခဲချောင်း ဝယ်ကျွေး သည့် အခါ ဖိုးလုံးက ငှက်ပျောသီးစားသလို တဂွပ်ဂွပ်နှင့် ဒီတိုင်း ကိုက်စားလိုက်လို့ သူ့အ

စားဘေးလူတွေ သွားကျိန်းနေကြသည်။ ရေခဲ ချောင်းစားပြီးတော့ သူများတွေ ကျားထိုးတာ ကို ဘေးကနေ ခနထိုင်ကြည့်နေသေးသည်။ ပြီးမှ နားညည်း သည် ဆိုပြီး ပြန်မည်လုပ်သည်။

ဆိုက်ကား သမားတွေက ဖိုးလုံးတို့ ဖက်ကို သွားမည့် လမ်းကြောင်းရရင် ခေါ် မည်။ ခန စောင့် လို့ပြောကြ၏။ ဒီဖက်က ဖိုးလုံးအိမ် နှင့် ဆိုရင်လှမ်းသည့် နေရာဖြစ်လို့ စေတနာနှင့်

 ပြောကြခြင်း  ဖြစ်သည်။ တမနက်လုံး လမ်းလျှောက်ထား လို့ ညောင်းနေသည့် ဖိုးလုံးက လည်း လက်ခံ ပြီး ဒီနားမှာနား ညီး လို့ မနေဟု ဆိုကာ ဓါတ်တိုင် တတိုင်ကျော်လောက်

က သစ်ပင်တပင်အောက်မှာ သွားထိုင် နေသည်။

ထိုင်တော့လည်း လမ်းမဖက်ကို ကျောပေးကာ ခြံစည်းရိုးအုတ်တံတိုင်း တခုကို စိုက်ကြည့် ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင် နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံး တယောက်အရင်လို မဟုတ်ဘဲ

စိတ်ဖေါက်နေ သလို ဖြစ်နေတာကို သိသည့်သူတွေက ကြည့်ရင်း သနားနေကြသည်။ အရူးပေမယ့် စိုစိုပြေပြေရှိခဲ့ သည့်သူက ခုရက်ပိုင်း အတွင်းမှာပင် လေလျှော့ပစ်

လိုက်သည့် ပူဖေါင်းတလုံး လို ကျဆင်းသွားသည်။ မျက်နှာ ပေါ်က အမွှေးအမြင်တွေကို ရှင်းဖို့ကိုတောင်သူ သတိ မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အရိုးတွေငေါ ထွက်နေသည့်

မျက်နှာ၊ ရီဝေပြီး ဆောက်တည်ရာမရသလို မျက်လုံး တွေ နှင့် စိတ်ဝေဒနာရှင် တယောက်၏ သရုပ်ဟန် ပီပီပြင်ပြင်ဖြစ်နေသည်။

ထိုအချိန်တွင် သစ်ပင်နှင့် မလှမ်းမကမ်း မှာရှိသည့် ကုန်စုံဆိုင် တခုရှေ့တွင် ပစ်ကပ်ကား ဖြူ လေးတစီး ထိုး ရပ် လာ၏။ ကားမောင်းလာသူက ဒေါ်နုနုရှိန် ဖြစ်ပြီး

 ဘေးမှာ ဒေါ်အေးစိန်ပါ သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမကျသလို သုံမှုံနေသည်။ ဆိုင်ရှေ့မှာ နေပူ လို့ ကားကိုရှေ့တိုးပြီး သစ်ပင်ရိပ်မှာ ရပ်ချင်ပေမယ့် သူမ

 ရှေ့က ကားတစီးက ဝင်ရပ်သွား သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်နှာမသာမယာနှင့် ကားထဲက ထွက်လာပြီး သစ်ပင် အောက်မှာလာ ရပ်၏။

သစ်ပင်၏ ဟိုဖက်အခြမ်းမှာ ဖိုးလုံးရှိနေတာကို ဒေါ်နုနုရှိန် မမြင်ပါ။ နံရံ ကသိုဏ်း ရှုနေသည့် ဖိုးလုံးက လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်နေတာကို မသိပေ။ ဒေါ်အေးစိန် ဆိုင်ထဲက

 ထွက်လာတာ ကိုမြင်လိုက်သည့် အတွက် ဒေါ် နုနုရှိန် က လက်ကိုင်ပဝါလေး နှင့် တဖျပ်ဖျပ်ယပ်ခတ်ရင်းကားဆီကို ပြန် ထွက်လာသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖိုးလုံး က

လည်း ထိုင်နေရတာပျင်းလို့ လမ်းလျှောက်ပြီး တော့ပြန်တော့မည်ဟု သူ့မိတ်ဆွေတွေကို ပြောရန် ထိုင်နေရာက ထပြီးထွက်လာသည်။

ရှေ့မှာ လက်ကိုင်ပဝါလေးရမ်းပြီး သွားနေသည့် ကိုယ်လုံးလှလှ နှင့် ဖြူဝင်းသောမိန်းမ ကို ဖိုးလုံးသတိတောင် မထားမိပါ။ ဒါပေမယ့် လေလေးတချက် သုတ်ကနဲတိုက်လိုက်တာက

 ဒီနေရာမှာ စကားပြောသွားသည်။ ဖိုးလုံး နှာခေါင်းပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်သွားသည်။ လေထဲမှာ ခေါင်းကိုမော့ပြီး အသက်ကို တဝရှုလိုက် ၏။ နွမ်းလျညိုးခြုံးနေသည့် ဖိုးလုံး၏ မျက်နှာက

တမဟုတ်ချင်းတောက်ပ ရွှန်းလက်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေလည်း အရောင်တဖိတ်ဖိတ် ဝင်း လာ၏။

“နတ်သမီးလေး”

လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးမှာဖြန့်ကားရင်း ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီကို ဖိုးလုံးပြေးသည်။ ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ပြေးဝင်လာသည့် ဖိုးလုံးကို မြင်သည့် အခါ

 ကြောက်ရွ့ံ ထိတ်လန့်ပြီး သူမ လည်း ပြေး တော့ သည်။

“ဒေါ်အေးစိန် လုပ်ပါဦး”

ဆိုင်ထဲကထွက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဘာမှန်းမသိဘဲ ဖိုးလုံးရှေ့မှာ လက်ကြီးနှစ်ဖက်တန်းပြီး တား လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးက ပတ်ထွက်ဖို့ လုပ်ရင် ဒေါ်အေးစိန်က ခြေရွှေ့ ပြီးပိတ်သည်။ သူတပြန်ကိုယ်တပြန် ဒေါ် အေး စိန် နှင့် ဖိုးလုံး ထုတ်ဆီးတိုးနေကြချိန် တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ခြေကုန်သုတ်ခွင့်ရသွားသည်။ ဒါ ပေမယ့် ကားထဲကို ပြန်မဝင်မိဘဲ လမ်းတလျှောက် ပြေးမိသည်။

“ခင်ဗျားကြီး ဗျာ”

စိတ်မရှည့်တော့သည့် ဖိုးလုံးက ဒေါ်အေးရှိန် လက်ကိုဆောင့်ဆွဲပြီး ရမ်းပစ်လိုက်ရာ ဒေါ်အေး စိန် လမ်းဘေးမှာ ခွေခွေလေး လဲကျသွားသည်။

“နတ်သမီးလေး ရေ၊ မပြေးပါနဲ့ ဗျာ”

ဒေါ်အေးစိန် အတားအဆီးက လွတ်သည်နှင့် ဖိုးလုံး ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်သို့ အပြေးလိုက်သည်။ လဲရာမှ ရုတ်တ ရက်ပြန်မထနိုင်သေးသည့် ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း အသံ

ကုန်အော်တော့သည်။

“လာကြပါဦးတော့ ကျွန်မ တူမလေးကို အရူးလိုက်နေလို့၊ ကယ်ကြပါဦးရှင့်”

ဒေါ်အေးစိန်၏ အော်သံ၊ ပြေးနေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်နောက်ကို ဖိုးလုံး အတင်းလိုက်နေသည့် မြင် ကွင်း တို့ကြောင့် ဆိုက်ကားဂိတ် နှင့် ကျားဝိုင်းက လူတွေလည်း ကူညီဖို့

 ပြေးထွက်လာကြ သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ပြေးကြ သူတွေ နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက်မှာဆိုတော့ တော်တော်နှင့် အနား မရောက်လာနိုင်ကြပါ။

ထမိန်စကပ်ကွဲထွက်ပြီး ပေါင်တံတွေဖွေးဖွေး ပေါ်တာကိုတောင်ဂရုမစိုက်ဘဲ ပြေးသော် လည်း ဖိုးလုံးက ပိုမြန် သည်။ နှစ်ပတ်လောက် အစားမဝင် အအိပ်ပျက် ဖြစ်ခဲ့ရသော်

လည်း စိတ်ဝေဒနာရှင် တို့မည်သည်သူတို့ စိတ် ထရင်ထသလို သန်မာလာတတ်သည့် သဘောရှိရာ ခန ခြင်းပင် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုမှီလာသည်။

“မပြေးပါနဲ့ နတ်သမီး လေးရယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး၊ ချစ်လို့ပါဗျ”

ငိုသံပါကြီးနှင့်ပြောရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားသို့ အတင်းပြေးကပ်ချိန်တွင် အုတ်ခဲတလုံးကို ဝင်တိုက် ပြီး ရှေ့ကိုစိုက် လဲသွားသည်။ သူအရှိန် နှင့် စိုက်လဲတာကလည်း သူ၏ ရှေ့က

 ဒေါ်နုနုရှိန် ဆီဖြစ်သည်။ ကိုယ်ချင်းမထိမှီ လှည့် ကြည့်လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်က အလန့်တကြားဖြင့် ဖိုး လုံးကို တွန်းလိုက်သည်။ ပြေးလာသည့် အရှိန်၊ ယိုင်လဲ သည့် အရှိန်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ကြောက်လန့်တကြား တွန်းအားပါပေါင်းလိုက်သည့် အတွက် ဖိုးလုံးလမ်းဘေး ရေမြောင်းထဲ သို့ ခေါင်းစိုက်ထိုးကျသွားသည်။ ပြန်ထမလာနိုင်တော့။

နောက်ကလိုက်လာကြသူတွေ အနားကိုရောက်လာချိန်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် မြောင်းဖက်ကို ကျောပေးပြီး ငူငူကြီး ရပ်နေသည်။ တကိုယ်လုံးလဲ တုန်နေ၏။

“ဆရာမ …ဆရာမ …ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ကျွန်မ …ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ သူချော်လဲတာ ကျွန်တော်တို့ မြင်ပါတယ်”

“ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

ဖိုးလုံးမိတ် ဆွေတွေက ဖိုးလုံးကို မထူနေချိန်မှာ ဒေါ်နုနုရှိန် ကဒီတခွန်း ကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ ပြော နေသည်။ ဒေါ် အေး စိန် ခြေတဖက်ထော့နင်းထော့နင်း နှင့် ကားနောက်ခန်းမှာ

ပါလာ သည့် အိမ်ဖေါ်လေးက တွဲပြီးရောက် လာ တော့ လည်း

“ဒေါ်အေးစိန် …ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

“အင်းလေ၊ သူ့ဖာသာ ချော်လဲတာလေ၊ နုနုနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”

“ကျွန်မ မဟုတ်ဘူးဒေါ်အေးစိန်၊ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

ဒေါ်အေးစိန်ကို အတင်းဖက်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေကအေးစက်နေသည်။ မဟုတ်ဘူးဟု တွင်တွင်ပြောရင်း ဒေါ်အေးစိန် ကိုယ်ပေါ် ဒေါ်နုနုရှိန် ခွေကျသွား၏။

“အောင်မယ်လေး လုပ်ကြပါဦးတော့”

ဒီအနီး တဝိုက်မှာလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုသိကြသည့် အတွက် အမျိုးသမီး သုံးလေးယောက်က ဒေါ်အေးစိန် နှင့် အတူသူမကို ၀ိုင်းဝန်းချီမ ပြီးပြုစုဖို့ ခေါ်သွားကြသည်။ သတိလစ်သွား

သည့် အတွက် ဖိုးလုံး အခြေအနေ ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သိခွင့်မရလိုက်ရပါ။

မြောင်းဘောင်အုတ်နှုတ်ခမ်း နှင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ရိုတ်မိခဲ့သည့် အတွက် အတွင်းကိုစိုက်ကျနေသည့် ဖိုးလုံးခေါင်းက သွေးတွေက မြောင်းရေစီး ထဲကို တပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။

 ဆေးရုံပို့ ဖို့လုပ်နေကြစဉ် လမ်းပေါ်မှာ  လူနာတင် ယာဉ် တစီး မောင်းလာတာ တွေ့လို့ ဝမ်းသာအားရတားလိုက်ကြသည်။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ်ကံ ကို အားလုံး အံ့သြ နေကြ၏။ သတိ

လစ်နေသည်မှ အပ ဖိုးလုံး အခြေအနေက သိပ်မဆိုးလို့ ယူဆရသည်။

“ဒီလောက် တိုက်ဆိုင်ဖို့ မလွယ်ဘူး၊ တော်တော် ကံကောင်းတဲ့ ကောင်”

ကားပေါ်မှာဖိုးလုံးလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတယောက်က ပြောလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ့အထင်မှားပါသည်။ ဆေးရုံကို ရောက်တော့ တာဝန်ကျဆရာဝန်က

စစ်ဆေး ပြီး ဖိုးလုံး အသက်မရှိတော့ ကြောင်း၊ လမ်းခုလတ်မှာတင် ဆုံးပါးခဲ့သည်ဟု ယူဆရ ကြောင်းပြော လိုက်တော့ အားလုံး  ဝမ်းနည်းပက် လက်ဖြစ်ကြရတော့သည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဖဲဝိုင်းမှာ ပိုက်ဆံရလို့ နောက်ထပ်အသုဘ ပေါ်ရင်ကောင်းမှာပဲ ဟုတွေးခဲ့သည့် ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည် ရပ်ကွက် ထဲတွင် ဦး တင် ထွန်း ပြီး နောက်တခုဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးကို

ခင်ကြ၊ သနားကြသည့် အတွက် သူ၏ စျာပနက အလွန်စည်ကားသည်။ လိုက်ပါပို့ဆောင်သူတွေထဲမှာ အထင်ရှားဆုံးက အနက်ရောင်ဇာဝမ်းဆက် နှင့် လှပစွာ လာ ရောက်ပို

့ဆောင်သည့် မစိုးစိုးနွယ်ဖြစ်၏။ လင်သေပြီးတော့မှ အရင်ကထက်ပို လှနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် က ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဘော်ဒီဂတ် တယောက်နှင့် အတူ ရောက်လာခြင်း

 ဖြစ်ပါသည်။ သူမကို လူတွေက ဘယ် လိုကြည့်ကြသည်ဖြစ်စေ အဲဒီနေ့က ငိုခဲ့သည့် မျက်ရည်တွေကတော့ အစစ်ဖြစ်ကြောင်း သူမ တယောက်သာ သိနေခဲ့ပါ၏။

နောက်ပိုင်း ဘာမှမကြာသည့် အချိန်တွင် အဲဒီလူနှင့် မစိုးစိုးနွယ် လက်ထပ်လိုက်ကြသည်။ ဦးတင်ထွန်း ကျန်ရစ် ခဲ့သည့် အိမ်နှင့် ပစ္စည်းတွေကို လက်မလွှတ်ချင်လို့ ဦးတင်ထွန်း

၏ တူတော်သူ လူပွေလူရှုပ် တခုလပ် ကို လက် ထပ်လိုက် ခြင်းဖြစ်သည်ဟု အချို့ကဆိုကြသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဦးတင်ထွန်း ရှာဖွေခဲ့သမျှက မမာ စဉ်က ပင်ဆေးကုလို့ ကုန်ပြီဖြစ်ကြောင်း၊ နောက်ပိုင်းမှာ သူမ ရှာဖွေသမျှနှင့် နေထိုင်ခဲ့ကြရခြင်း ဖြစ်ကြောင်းတုန့် ပြန်သည်။

ဖိုးလုံးနှင့် ပတ်သက်ပြီးဆက်၍ ပြောရလျှင် သူ့ကိုသင်္ဂြ ိုလ်စဉ် ထည့်ပေးလိုက်ရန် သူ၏ ခေါင်းအုံးလေးကို ယူ လိုက် သည့် အခါ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲမှ အလွန်လှပပြီး

တန်ဖိုးကြီးမည့် ဘရာစီယာ အသစ်လေးထည် ထွက် လာ သည်ကို အမတွေ တွေ့ကြရသည်။ လူကောင်း တယောက်ဆိုရင် အတွေးပွားစရာဖြစ်သော်လည်း ဖိုးလုံးက

အရူး တယောက်ဆိုတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ဘဲ ခေါင်းအုံးထဲပြန်ထည့်ကာ အခေါင်းထဲ ထည့်ပေးလိုက် ကြသည်။ ဦးတင်ထွန်းအသုဘ တုန်းက ဖဲရိုတ်

လို့ ရသည့်ပိုက်ဆံ ကိုအမတွေကို  မုန့်ဖိုးပေးတုန်းက အမလတ် မခင်အေးတင့်က ထီထိုးခဲ့သည်။ ထိုထီလက်မှတ်က ထီဖွင့်သော အခါ ကျပ်သိန်း ၁၀၀ ဆုပေါက်ခဲ့၏။

ဆုငွေ ထုတ်ပြီးနောက် ဖိုးလုံးကို ရည်စူးပြီး လုပ်ခဲ့သည့် အလှုပွဲ ကလည်း အလွန်စည် ကားပါသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြောရလျှင် ဖိုးလုံးသေပြီး တလလောက် အကြာတွင် တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ကိုု ပိတ်တော့မည် ဆိုသည့် သတင်းသဲ့သဲ့ ထွက်လာ၏။

များမကြာမှီ မှာပင် အဆောင်သူလေးတွေ ရှေ့ဆင့်နောက် ဆင့် ပြောင်းရွှေ့ထွက်ခွာ သွားကြသည်။ နောက်ဆုံးမှ မျက်ရည်လည်ရွဲ နှင့် ထွက်ခွာသူက စန္ဒာ ဆိုသည့်

ပိန်ပိန် သွယ်သွယ် ကောင်မလေး ဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုတော့ ဖိုးလုံး သေဆုံးသည့် နေ့ကစပြီး ဘယ်နေရာမှ အရိပ် အယောင်ပင် မမြင်ရတော့ပါ။

ဖိုးလုံးသေဆုံးခဲ့သည့် ကိစ္စတွင် မျက်မြင်သက်သေ ပေါင်းများစွာ၏ ရှေ့တွင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အတွက် ဒေါ်နုနုရှိန် ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ်ဖေါက်ပြန်ပြီး

သူမနောက်ကို အတင်းလိုက်ရာမှ ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ပဲယူဆကြ သည်။ ဖိုးလုံး၏ အမတွေ ကိုယ်တိုင် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို အပြစ်မမြင်ကြသည့် အပြင်အားနာကြောင်းတောင်

ထုတ်ပြော ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ အားလုံးမြင်ကွင်းမှ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ သူမ၏ အိမ်က အိမ်ဖေါ်မ လေး တချို့ မစိုးစိုးနွယ်ထံရောက်လာပြီး

 နောက်ထပ်အလုပ်ရှာပေး ဖို့ ပြောကြသည့် အခါ နားမလည်နိုင် အောင် ဖြစ်ကြရသော်လည်း များမကြာမှီပင် ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ဒေါ်အေးစိန် တို့ ဘယ်ဆီကို မှန်းမသိ

တိတ်တဆိတ် ပြောင်း ရွှေ့ သွားကြသည်။ အိမ်နှင့် ခြံကိုလည်း အလွန်နည်းပါးသည့် စျေးဖြင့် ရောင်းချသွားကြကြောင်း သတင်းတချို့ ထွက် လာသော်လည်း

ပိုင်ရှင် အသစ်ရောက်လာတာ မတွေ့လို့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ကြရသည်။ နာရာရား ကလည်း မိုး ချုပ်သည် နှင့် တုတ်ကြီးကိုင်ကာ ရောက်လာပြီး ခြံစောင့်မြဲစောင့်ပေးနေသည်။

သူ့ကိုမေးကြည့်တော့လည်း ဘာ မှ မသိဟုဆိုသည်။

………………………………………………………………..

………………………………

………………

……..

…

.

ဒီလို နှင့် ရက်လတွေ တခုပြီးတခုကျော်ဖြတ် ကုန်လွန်သွားကြသည်။ တော်ဝင်ပန်း ကိုစောင့်ရှောက်ပေးနေသည့် နာရာရားကြီးလည်း လူကြီးရောဂါ နှင့် ကွယ်လွန်သွားပြီး

မကြာမှီပင် တော်ဝင်ပန်း နေရာသို့ ပိုင်ရှင် အသစ်တွေ ပြောင်းရွှေ့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် နတ်သမီးများ ချစ်တမ်းကစားခဲ့ သည့် ခြံကြီးထဲမှာလည်း ခန့်ညား သပ်

ရပ်သည့် နှစ်ထပ်ရုံးသစ်ကြီး တခုပေါ်လာပြီး ဝန်ထမ်းတွေ နှင့် စည်ကားလာသည်။

တော်ဝင်ပန်းကို ဆက်ခံသူတွေက အဆောင်ပြန်မဖွင့်ပါ။ အခန်းကန့် ထားတာတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အထည် ချုပ်လုပ်ငန်းလေး တခုလုပ်သည်။ အရင်က အဆောင်သူ

မိန်းကလေး တွေနှင့် စည်ကားခဲ့သည့် တော်ဝင်ပန်း ခြံ ထဲတွင် အထည်ချုပ်စက်ရုံက အလုပ်သမလေးတွေ နှင့် လှုပ်ရှားသက်ဝင်လို့ လာခဲ့ပြန်သည်။

မနက်ဆိုရင် ထမင်းချိုင့် လေးတွေ ကိုယ်စီနှင့် အလုပ်သမလေးတွေရောက်လာကြသည်။ ညနေစောင်းသော် အ လုပ်ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ကြ၏။ သူတို့လေးတွေ အလုပ်ဆင်း

အလုပ်ပြန်ချိန် က ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေ စောင့် ဆိုင်းကြည့်ရှု့စရာ ပုံမှန်မြင်ကွင်းလေး တခုဖြစ်လာသည်။ ထိုမိန်းကလေးတွေထဲမှာ လှပသော ချစ်စဖွယ်ကောင်း သော

မိန်းကလေးတွေပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့တွေကို လုံချည်လှန်ပြမည့် ဖိုးလုံးလူ့လောကထဲမှာ မရှိတော့လို့ စိတ် အေးချမ်းသာစွာ အလုပ်ဆင်းခွင့်ရကြပါသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက

လူငယ်လေးတွေကတော့ ထိုမြင်ကွင်း ကို စောင့်ကြည့်ကြရင်း “ကိုဖိုးလုံးကြီးသာ ရှိရင်ကွာ” ဟု မချိတင်ကဲ ပြောတတ်ကြသည်။

တခါတလေတော့ လည်း တသားမွေးတသွေး လှနေသည့် မစိုးစိုးနွယ်က သူမ၏ သားငယ်လေးကို စက်ဘီးရှေ့ မှာတင်ပြီး တော်ဝင်ပန်းရှိခဲ့ရာ လမ်းအတိုင်းသွားတတ်သည်။

ထိုကလေးငယ်ကို ဦးတင်ထွန်း အမျိုးတွေက ဦးတင် ထွန်း ဝင်စားတာလို့ ဆိုကြပြီး ဖိုးလုံးအမတွေက ဖိုးလုံးဝင်စားတာဟု ပြောပြီး အရမ်းချစ်ကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ် က တော့ ဘာမှမှတ်ချက်မပြုပါ။ ပြုံးလို့သာနေပါသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် ဆိုသည့် မိန်းမချောကြီး နှင့် ပတ်သက်၍တော့ နောက်ထပ်ဘာသတင်းမှ မကြားရတော့ပါ။ အကြောင်း တိုက်ဆိုင်ရင် သူမ ချောကြောင်းလှကြောင်း၊ အိန္ဒြေကြီးကြောင်း

 ပြောဖြစ်ကြသည်ကလွဲပြီးလျှင် အားလုံး ဒေါ်နုနု ရှိန် ကို အမှတ်တမဲ့ သာရှိနေကြတော့ပါ၏။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ရမက္ႏြံမွ ႐ုန္းမထြက္နိုင္ေတာ့တဲ့ အပ်ိဳႀကီး

ဒီအေၾကာင္း ကိုေျပာရမည္ဆိုရင္ “ေတာ္ဝင္ပန္း” အမ်ိဳးသမီး ေဘာ္ဒါေဆာင္က စရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ေတာ္ဝင္ ပန္း ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံး ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တခု၏
အစြန္မွာ ရွိသည္။ တဖက္ရပ္ ကြက္ ကေတာ့ သာမန္လူတန္းစား အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ဝင္ပန္း တည္ရွိရာက လည္း ဟို အရင္ကဆိုရင္ သာမန္ရပ္ကြက္တခုသာျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ လူလူသူသူ လူခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ဆန္ ဆန္ ျဖစ္ လာ သည့္ ေနရာတခုျဖစ္သည္။

ေတာ္ဝင္ပန္းကို နာမည္ႏွင့္ လိုက္သည္ဟု အရပ္ထဲမွာေရာ ဒီအနီးနား တဝိုက္မွာပါ သိၾကသည္။ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ ေလာက္ေအာင္လည္း အေဆာင္သူေတြက လွတပတ ေလးေတြ
မ်ားသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းမွ မိန္းကေလး ေတြ အ ေၾကာင္းေျပာပါက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ၏ အေၾကာင္းက စေျပာမွ ျဖစ္ပါ မည္။ အကယ္၍
အေဆာင္သူ မိန္းကေလး တေယာက္ကို သြားၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္း က မိန္းကေလး ေတြ လွသည့္ အေၾကာင္းသင္က ေျပာမည္ဆိုရင္ အေျပာခံရသူ မိန္းကေလးက “ဆရာမ ကမွ ပို
လွတာပါ” ဟုေျပာ မွာ မလြဲ အ ေသ အခ်ာျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မမွီတာ ျမင္ဖူးသူတိုင္း လက္ ခံ ၾက ရသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

အသက္ ေလးဆယ္ကို လပိုင္းေလာက္ေက်ာ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ဘယ္သူကမဆို သုံးဆယ္ သီသီ စြန္းစ ေလာက္ ဟုသာ ထင္ေပမည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အရြယ္တင္ႏု
ပ်ိဳသည္။ လွပေသာ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ျဖဴစင္ ဝင္း မြတ္သည့္ အသားအရည္ ရွိသည္သာမက ထြားေသာရင္၊ က်င္ေသာခါး၊ ကား ေသာတင္ စသည့္မက္ေလာက္ စ ရာ ကိုယ္ပိုင္
ဥစၥာေတြ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အခုခ်ိန္ထိ အပ်ိဳႀကီး တေယာက္ျဖစ္ေနျခင္း က ထူးျခားအံံ့ ၾသ ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ေခ်ာလြန္းလို႔ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာဟု
ဆိုၾက၏။

အေဆာင္သူေတြက ဆရာမ ဟုေခၚၾကသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အရင္တုန္းကေတာ့ တကယ့္ဆရာမ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ နယ္က တကၠသိုလ္တခုတြင္ လက္ေထာက္ကထိက
တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ မိခင္ႀကီး ၏ က်န္း မာ ေရးအေျခအေန ေၾကာင့္ အလုပ္က ႏွုတ္ထြက္ခဲ့ရသည္။ အလုပ္ထြက္ကာ ျပန္လာၿပီးေနာက္ အေမျဖစ္သူကို လ ပိုင္း ေလာက္
သာ ျပဳစုခြင့္ရခဲ့သည္။ မိခင္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ့ရ သည့္ ဖခင္ႀကီး ကိုျပဳစုရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရသည့္ အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ျပန္
လွည့္ မၾကည့္နိုင္တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။

သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔တြင္ စည္းစိမ္ဥစၥာက ျပည့္စုံၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ေဒၚ ႏုႏု ရွိန္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ လုပ္ခဲ့တာကလည္း ဂုဏ္အတြက္ ႏွင့္
၀ါသနာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း မေနခ်င္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က မိခင္ကြယ္လြန္ၿပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာမ ဘဝတုန္း
ကလည္း အေဆာင္နည္းျပ၊ အေဆာင္မွုး တာဝန္ေတြယူခဲ့ ရသူျဖစ္လို႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ စီး ပြားေရးျဖစ္သည့္ ဒီလုပ္ငန္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဖခင္ကလည္း
အားေပးသည္။ အကယ္ ၍ သူသာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ပါလၽွင္ သမီးတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာစိုးသည္။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ဆိုေတာ့ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ ဝန္းဝန္း ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္
အတြက္ လုံျခဳံမည္ဟု ယူဆသည္။ ဒါေၾကာင့္လား မသိပါ လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္ ခန႔္ က အဖိုးႀကီး အိပ္ေနရင္းႏွင့္ ပင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ဇနီးသည္ ေနာက္သို႔လိုက္ပါသြားသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အေဆာင္က အခန္းေတြ က်ယ္ဝန္းသန႔္ျပန႔္၏။ ၿခံဝန္းကလည္း က်ယ္သည္။ ေရႏွင့္ မီးကို အၿငိဳ အ ျငင္ မရွိရသည္။ထို႔ ေၾကာင့္ေစ်းအနည္းငယ္ မ်ားေသာ္လည္း
လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ အျမဲလို အခန္းေတြျပည့္ ေန ေလ့ ရွိ၏။ အေဆာင္သူလက္ခံရာ မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီးမွ လက္ခံသည္။ မိဘမ်ိဳး ရိုး ႏွင့္ လက္ရွိ
တက္ေနသည့္ ေက်ာင္း သို႔ မဟုတ္ လက္ရွိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္အကိုင္ အေနအထားကိုပါ ေလ့လာ ၿပီးမွ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာမပီပီ ပညာအရည္အခ်င္းျမင့္
သူကို ပိုဦးစားေပးလက္ခံသည္။ ထို႔ အျပင္ ႐ုပ္ရည္ကိုလည္း ၾကည့္သည္ဟု တခ်ိဳ႕ကေျပာၾက၏။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တရား ဝင္ မေၾကျငာပါ။ ပညာရည္
ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို အေလးထားေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွ မိန္းကေလးေတြက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ မ်ားေနသည္။

အေဆာင္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္မစားခ်င္ပါကလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ေပး နိုင္ေအာင္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ထံတြင္ ဝန္ထမ္းအင္အား ေကာင္းသည္။ မိဘေတြ ရွိစဥ္က
ထဲက အတူေနခဲ့သူ ေဒၚေအးစိန္ ဦးစီးသည့္ အိမ္ေဖၚ ေလးေယာက္ရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ အဝတ္မေလၽွာ္ခ်င္သူေတြ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ထံတြင္က်သင့္ေငြ ကို ေပးၿပီး အပ္လိုက္႐ုံပင္။ ထမင္းလခ ေပးထားသူ ျဖစ္ပါကလည္း ေက်ာင္းမသြားမွီ ႐ုံးမသြားမွီ ထမင္းခ်ိဳုင့္ က အ သင့္ ျဖစ္ၿပီးေလၿပီ။ ညေနဆို ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာႏွင့္ ဝင္းတံခါးပိတ္လိုက္သည္။
ပိတ္ၿပီးတာ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ဖခင္ႀကီး၏ လက္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ကုလားအဖိုးႀကီး နာရရား က ဝင္းဝတြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ႏွင့္ ေနရာယူလိုက္ သည္။ သူက တညလုံး မအိပ္၊ ဂိတ္ဝ
က သူ႔ အတြက္တဲေလးထဲမွာ ထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တလက္ျဖင့္ ၿခံထဲမွာ ပတ္လိုက္လုပ္ေန၏။ မနက္ ေျခာက္နာရီ တံခါးျပန္ဖြင့္ ေပးၿပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ မနက္စာ သြား
စားၿပီး တဖက္ရပ္ကြက္တြင္ ရွိသည့္ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္အိပ္၏။

ညေန ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္လၽွင္ မည္သူမွ အျပင္မထြက္ရပါ။ ဒါက အေဆာင္သူေတြ အတြက္စည္းကမ္းျဖစ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိရင္
ထြက္နိုင္ပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ ညေနပိုင္းေတြ ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လမ္းေလၽွာက္ထြက္တတ္သည္။ တခါတေလ ေဒၚ ေအးစိန္ပါၿပီး တခါ
တေလေတာ့ သူမ တေယာက္ထဲပင္။ အျပင္မထြက္ရေသာ္လည္း အေဆာင္သူေတြ အ ေဆာင္ ထဲမွာ ေတာ့လြတ္လပ္စြာေနနိုင္ပါသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းဆရာမ ဘဝတြင္ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ပညာသင္သြားဖူးသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ၿပီးေရွးရိုး မဆန္သည့္ အျမင္ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းကေလး
ေတြကို အုပ္ထိန္းသည့္ ေနရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ညႇိၿပီး လုပ္တတ္သူ အျဖစ္ အေဆာင္သူေလးေတြ ကလည္းသေဘာက် သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏
ဝတ္စားဆင္ယင္မွုက လည္း ငယ္ရြယ္သူေတြ ႏွင့္ မျခားေခတ္မွီသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာ ရွိရင္ ဆိုဆုံးမစရာ ရွိရင္ေတာ့ ႏွုတ္ေလးသူမဟုတ္ပါ။

ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြလို စကပ္အတို၊ ေဘာင္းဘီ အၾကပ္ေတြ မဝတ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က စကပ္ အရွည္ ႏွင့္ ဂါဝန္ေလာက္ေတာ့ ဝတ္ပါသည္။ ရည္းစားသနာ ကိစၥ
ကိုလည္း အေဆာင္မွာ လာေတြ႕ စကားေျပာ ႐ုံ ေလာက္ကိုေတာ့ မသိသလိုသာေန၏။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ရင္လည္း ၿခံထဲမွာ ပန္းၿခံလိုလုပ္ထားသလို အရိပ္ ေကာင္း သစ္
ပင္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ခုံတန္းေတြထားေပး၏။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာနိုင္သည္။ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း သို႔ မဟုတ္လူႀကီးသူမ တေယာက္ေယာက္၏ ေထာက္ခံမွုမရွိဘဲ အျပင္ကို
ညအိပ္ထြက္ခြင့္မေပးပါ။ နည္း နည္း ေဟာ့ရမ္းသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦး သုံးဦးေလာက္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္က မိဘ ေခၚၿပီးျပန္အပ္ဖူးသည္။

ထိုသို႔ ဝန္ေဆာင္မွု ေကာင္းျခင္း၊ စည္းကမ္း ေကာင္းျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ၏ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ က လည္း သေဘာက်သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပည့္စုံသူေတြ ဆိုလၽွင္ ရန္ကုန္
မွာ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္း၊ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ ၿပီး ထားနိုင္ေသာ္ လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွာ သမီးကို တမင္လာထားတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာ သည့္ မိန္းကေလး
ေတြ ရွိသလို၊ ရာထူးႀကီးႀကီး ေတြ၏ ရင္ေသြးတခ်ိဳ႕ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီ မွာရွိသည္။ ေတာ္ ႐ုံ သင့္႐ုံ အဆင့္အတန္းမွ လာသူေတာ္ေတာ္ရွား၏။

ထို႔ေၾကာင့္ နဂိုထဲက အျမတ္အစြန္း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေရဖိုး၊မီးဖိုး ႏွင့္ ဝန္ထမ္းစား ရိတ္ ေက်လၽွင္ေတာ္ၿပီ ဟုသေဘာထားကာ အဆင္ေျပေအာင္ျပည့္ျပည့္
စုံစုံ စီမံေပးထား၏။ မီးေတြ ပ်က္တတ္ သည့္ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ ေတာင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြက္ မီးစက္ေမာင္းေပးသည္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္လိုင္း ေတာင္ ယူဖို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္စဥ္း
စားေနသည္။ ဒီမွာ ေနသူေတြ အားလုံးကလည္း တတ္နိုင္သူေတြ ျဖစ္ရာ အင္တာ နက္ရသည္ ႏွင့္ သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဝယ္ၾကမည္ဟု ဆိုၾကသည္။

ဤမၽွေလာက္ဆိုလၽွင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္အေၾကာင္းႏွင့္ အေဆာင္သူတို႔ အေျခအေန ကို အ က်ဥ္းမၽွ ငုံမိၿပီထင္ပါသည္။ ထပ္ေျပာရန္ ရွိသည္ကား ေဒၚႏုႏုရွိန္
သည္ သူမ၏ အေဆာင္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ ျခင္းႏွင့္ အတူ အေဆာင္သူတို႔၏ အေျချမင့္ျခင္း အေပၚလည္း အလြန္ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ကိုယ္သူ မလည္း ေခတ္ႏွင့္
တသားထဲရွိသူဟု ယူဆထားခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးစရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြ တခုမက ၾကဳံရသည့္ ေန႔ကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ေဖၚျပရန္လိုေပမည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

တခုေသာ ညေနခင္းတြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿခံဝန္း အတြင္းလမ္းေလၽွာက္ေနပါသည္။ တေနကုန္ အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္း ကိစၥ ႏွင့္ အျပင္ကိုေရာက္ေနၾကသည့္ အေဆာင္သူ ေတြလည္း တဖြဲဖြဲ ႏွင့္ ျပန္လာေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သြားရင္း လာရင္း ႏွင့္ ၿခံဝန္း အတြင္းတြင္ ေဖါက္ထားသည့္ လမ္းကေလးနေဘး ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း၏ အေၿခ တြင္ အာလူး ေၾကာ္လား၊
ငါးမုန႔္ေၾကာ္လား မသိသည့္ အိတ္ခြံ တခုကိုေတြ႕၍ ပန္းၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊတို႔ လင္မယားသိမ္း ဖို႔ က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ကိုယ္တိုင္သြားေကာက္လိုက္သည္။

ပုဏၰားရိပ္ပင္တန္း၏ ေရွ႕လမ္းေဘးတြင္ တ႐ုပ္စကားပင္ တပင္ရွိၿပီး အပင္ေျခတြင္ ခုံတန္းလ်ားေလး တခု ရိုတ္ ေပး ထားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ခုံတန္းလ်ား၌
သက္မာဆိုသည့္ မိန္းကေလးထိုင္ေနသည္။ အ သားညိဳ သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ငါးရံ့ကိုယ္လုံးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္႐ုပ္ရည္ရွိေသာ သက္မာ၏ ဖခင္သည္ ျပည္ နယ္တခုတြင္
ႀကီးႀကီးမာစတာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ အမ္ပီဖိုး ကေလးကို နားၾကပ္တပ္ကာသီခ်င္းနား ေထာင္ ရင္း ၿငိမ့္ေနသည့္ သက္မာက သူမ၏ ေနာက္ ဖက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေန
သည္ကို လုံးဝ မသိပါ။ ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း အျပင္ တ႐ုပ္စကားပင္ကပါၾကားမွာ ျခားေနသည္။

သက္မာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အိတ္ခြံေလးကို ကုန္းအေကာက္တြင္ ျမက္ခင္းစပ္၌ ေပါက္ေနသည့္ စြယ္ေတာ္ ပင္ေပါက္ေလး တပင္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ၿခံထဲမွာ
စြယ္ေတာ္ပင္ မရွိပါ။ ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာ မွန္း မသိသည့္ အပင္ေလး ကို ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ တကၠသိုလ္ ဘုန္းနိုင္၏ ဝတၱဳ ေတြ ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ့
သူပီပီ စြယ္ေတာ္ပင္ ကို ေဒၚႏုႏု ရွိန္ သေဘာက်သည္။ဒီေနရာ မွာေတာ့မျဖစ္ ေနရာေရႊ႕ရမည္။ ပလပ္ စတစ္ အိတ္ခြံကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနရာ အပင္ကေလး ကို ေျမႀကီး
ႏွင့္ ေရာကာတူးယူၿပီး ထည့္ လိုက္လို႔ရ သည္။ ေရစက္နားမွာ ေဂၚျပားငယ္ေလး တခုသြားယူလာၿပီး တူးေနတာကိုေတာင္ သက္မာမသိပါ။ ေၿမ ကလည္း ေပ်ာ့လို႔ တူးလို႔
လြယ္ပါသည္။ အျမစ္ပါေအာင္ ၀ိုက္ကာတူးၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထိပ္ဝကို ဖြင့္ကာထည့္ ေနစဥ္ သက္မာ၏ ႏွုတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေတာ့မဟုတ္ပါ။ အျပင္က ျပန္လာသည့္ သူမ၏ ေဘးခန္းက ပပ ကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ လုံးႀကီးေပါက္လွ ႏွင့္ ႐ုပ္ရည္လည္းေခ်ာသည့္
ပပက သက္မာႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လၽွက္ ျဖစ္သလို ေက်ာင္းမွာလည္း တတန္းထဲတက္ေနသည့္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္သည္။ နားမွာနားၾကပ္ တပ္ၿပီး စကားေျပာ
လိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာသက္မာ အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။

“ေကာင္မ၊ ကုံးကြ လာပါလား၊ နင့္ကို မ်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာ္လႊတ္လိုက္လဲ”

ေနာက္မွာ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လုံး မျမင္ၾကပါ။ ပပ ခုံတန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္သံၾကားရသည္။

“သက္မာရယ္ နင့္အသံႀကီးက က်ယ္လိုက္တာ၊ နားၾကပ္ခၽြတ္ၿပီး ေျပာစမ္းပါ”

“ေအးပါ၊ ေအးပါ ခၽြတ္လိုက္ပါၿပီ၊ နင့္ၾကည့္ရတာ ေျခေထာက္ေတာင္ မနည္းသယ္ေနရတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္လိုက္လို႔တုန္း”

“မွတ္ေတာင္ မမမွတ္မိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ”

ပပ၏ အသံက ႏြမ္းေဖ်ာ့ ေနသည္။

“မ်က္လုံးေတြလဲ စင္းလို႔ အခုထိ ဖီးတက္ေနတုန္းလား၊ ဘယ္မွာတုန္း၊ ခါတိုင္းလို မ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းအခန္း ပဲ လား”

“မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ သူတို႔ဖဲဝိုင္းရွိလို႔တဲ့၊ မရမ္းကုန္း ဖက္က Inn တခုကိုသြားတာ”

“ဘယ္လိုလဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိရဲ့လား”

“ရွိပါတယ္၊ လူလဲရွင္းတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ငါလဲ မဖတ္မိဘူး”

ခ်စ္သူႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတခုသို႔ သြားသည့္ အေၾကာင္းကို ထမင္းစားေရေသာက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေျပာေနသည့္ သူ ငယ္မ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္
လက္ေတြတုန္လာသည္။ ထိုင္ရာကေန ထရပ္လိုက္ ရင္ ျမင္သြားၾကမွာစိုးၿပီး မလွုပ္မယွက္ ဆက္၍ထိုင္ေနရသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြစို႔လာတာကို ေတာင္ သုတ္မပစ္ နိုင္ရွာပါ။

“ဘယ္သူေျမႇာက္ေပး လိုက္တယ္မသိပါဘူး သက္မာရယ္၊ အားေဆး အေကာင္းစားတဲ့၊ အဲဒါေသာက္ၿပီးေတာ့ ငါ့ ကို ဒုကၡ ေပးေတာ့တာပဲ၊ တခါၿပီး ဖို႔ တနာရီေလာက္ၾကာတယ္၊
လူလဲေသခ်င္ေစာ္နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာေနတုန္း ပဲ၊ ဗိုက္ေတာင္ေအာင့္တယ္”

“မွတ္ၿပီလား၊ ရဲမင္းစိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔ လို႔ငါတားရဲ့သားနဲ႔ နင္နားမွ မေထာင္တာ၊ မ်ိဳးကို ႐ုပ္ကိုက ထန္တဲ့ ႐ုပ္”

“ေဆးေသာက္လိုက္လို႔ပါဟယ္၊ အရင္ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာခဲ့တယ္၊ ေရခ်ိဳး လိုက္ဦးမယ္ ဟာ၊ ဒီညေတာ့ TV ေတာင္ၾကည့္နိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး”

“ေဟ့ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ အတင္းတုတ္ေနတာလဲ”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး မမစႏၵာ”

ပပ ေလးတြဲ႕သည့္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အေဆာင္ဖက္ကို ေလၽွာက္သြားသည္။ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ စႏၵာက ေတာ္ဝင္ပန္း ၏ ၀ါရင့္ အေဆာင္သူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူဘဝ
ကထဲက ေနခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ႀကီးတခုမွာ ေဒၚလာအမ်ားႀကီးရသည့္ မန္ေနဂ်ာမေလး တေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အနည္းငယ္ ပိန္သေယာင္ရွိ ေသာ္လည္း သူ႔အ
တိုင္းအတာႏွင့္ သူၾကည့္ေကာင္းသူေလး ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံး အေဆာင္ သူ လည္းျဖစ္သည္။

“မိပ က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေလတိုက္ရင္လဲမယ့္ ပုံနဲ႔၊ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ ဆီက ျပန္လာတာလား”

“ေသခ်ာတာေပါ့ မမရယ္၊ မ်ိဳးကို ဆိုတဲ့ ငနာလက္ခ်က္ေပါ့၊ အဲဒီေကာင္သိပ္မႊန္တာ”

“အင္းေပါ့၊ ပပ လိုအလုံးအထည္နဲ႔ ေတာင္ယိုင္ဆင္းလာတာပဲ၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ သက္မာခ်စ္ခ်စ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ”

“ၿငိမ္းခ်မ္း က ေအးေဆးပါ၊ သက္မာ သေဘာမတူပဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး”

“ဒါေပမယ့္ သက္မာက လည္းအျမဲသေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား”

ရယ္သံေလးေတြ လြင့္လာေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမွာမခ်ိဳပါ။ အေဆာင္မွာ အသက္အႀကီးဆုံး၊ ၀ါအရင့္ဆုံး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ဒီကေလးမေတြ ကို မဆိုမဆုံးမသည့္ အျပင္ မိမိ ကို
လည္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကို အသိမေပး သည့္ စႏၵာ ကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး အျပစ္တင္ေနမိသည္။

“သက္မာ တို႔က တခါတေလ မွပါ မမရယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကဳံတာမ်ိဳးမွ တညင္ေက်ာက္တန္း ဖက္ကို ကား ေမာင္းထြက္ၾကတာေလာက္ပါ၊ ဟီး …ဟီး”

“တခါ တေလ ဆိုေပမယ့္ မေပါ့နဲ႔ေနာ္၊ ၿငိသြားရင္ခက္မယ္”

“ၿငိမ္းခ်မ္းက သက္မာထက္ေတာင္ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္၊ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ အျမဲတမ္း ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္”

“ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္မာ အလုပ္မရွုပ္ေတာ့ဘူး”
“အင္း …. ပပ ကေတာ့ေဆးထိုးတယ္၊ ညီမေတာ့ ေဆးခန္း မသြားရဲေပါင္၊ ရွက္စရာႀကီး၊ တကယ္ေတာ့ ရည္းစား ထားရတာလဲ ရွုပ္ပါတယ္၊ မမစႏၵာလို အတုႀကီးသုံးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။”

“ေဟာေတာ္ … ရွင္က ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ေခ်ာင္းစရာ အေပါက္လည္း မရွိပါဘူး ရွက္လိုက္တာ”

“ကိုယ့္ညီမေလးပဲ မရွက္ပါနဲ႔၊ သက္မာ ကလည္း မမအခန္းထဲမွာ ကပ္ေၾကးလာရွာရင္း မေတာ္တဆေတြ႕တာပါ၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲမွာပဲထားတယ္”

စႏၵာလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါလားဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနမိသည္။

“ငါ့ ညီမေလး လိမ္မာတယ္၊ ညက်ရင္ လဘက္သုတ္ေကၽြးရမယ္”

“ဒါနဲ႔ မမ အဲဒါကို ဘယ္ကသြားဝယ္တာလဲဟင္”

“လက္ေဆာင္ရတာ၊ မ တို႔ဆီကို project နဲ႔လာတဲ့ ေဖာ္ရိန္နာမ တေယာက္လက္ေဆာင္ေပးသြားတာ၊ သူက စႏၵာ နင့္မွာရည္းစားရွိလားတဲ့၊ အရင္ကရွိတယ္ အခုမရွိဘူး
ဆိုေတာ့ sex ကိစၥ စိတ္ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ သလဲ ေမးတာနဲ႔ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ လို႔ေျပာလိုက္တာ ျပန္ခါနီး အဲဒါႀကီး ေပးသြားတာပဲ”

“သူသုံးတာလား”

“အသစ္ပါ၊ သူက ႏွစ္ခုေတာင္ယူလာတာတဲ့”

“အႀကီး ႀကီးပဲေနာ္၊ မမ မနာဘူးလား”

“Gel သုံးရတာေပါ့၊ ကေလးေတြ သုံးတဲ့ Baby Oil ဆိုတာေလ အဲဒါနဲဲ့ ရတယ္၊ Water Gel ဆိုလဲရတယ္”

“ေခါင္းလိမ္းတဲ့ ဟာလား”

“အင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ သူ႔ဆီနဲ႔ သူေပးသြားတာပဲ၊ ကုန္သြားတာနဲ႔ သူ႔ကို e-mail ပို႔ေမးေတာ့ နင္မဝယ္ခ်င္ရင္ Water Gel သုံးတဲ့၊ အမယ္ေလး သူျပန္ယူသြားတဲ့ ဟာႀကီး ညီ
မေတြ႕ရင္ လန႔္မယ္၊ အထစ္အထစ္ အရစ္အရစ္ ေတြ နဲ႔ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ သူကေျပာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးမွ ပိုထိတာတဲ့”

“သက္မာ လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းနဲ႔ ျပတ္ရင္ မမ လမ္းစဥ္ လိုက္ရင္ေကာင္း မလားမသိဘူး”

“အတုက အစစ္ေလာက္ဘယ္ေကာင္း မလဲ ညီမရယ္၊ တို႔ က ႀကိဳက္မယ့္လူမရွိလို႔”

“မမ ေျပာဖူးတဲ့ စလုံးက လူႀကီးကေရာ”

“ဟိုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ၊”

“မမ က ႏွစ္မ်ိဳးလုံးၾကဳံဖူးေတာ့ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္၊ အတုနဲ႔ အစစ္ ေတာ္ေတာ္ကြာသလား”

“ကြာတာေပါ့၊ အတုကို အစစ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္တူေအာင္လုပ္ထားလုပ္ထား အစစ္ကို မမွီဘူး”

“အင္း … မမ ဆီက ဟာကေတာ့ တကယ့္ အစစ္အတိုင္းပဲေနာ္၊ ေသြးေၾကာေတြ ေတာင္ပါတယ္”

“ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႕က်ေတာ့ ကြာတယ္ ညီမရဲ့၊ လူ က်ေတာ့ အေပြ႕အဖက္ အနမ္းေလးေတြပါတယ္ ေလ၊ အတုက်ေတာ့ စိတ္မေကာက္ဘူး၊ သဝန္မတိုဘူး၊ သုံးၿပီးတာနဲ႔
အိပ္ယာေအာက္ ထိုးထည့္လိုက္႐ုံပဲ၊ ကဲပါ ေမွာင္ ေတာင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္ အထဲဝင္ရေအာင္၊ သိခ်င္ ညက်မွ ဆက္ေမး ဟုတ္လား”

စႏၵာ ႏွင့္ သက္မာ အသံေတြေဝးသြားသည္ အထိ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငူငူႀကီး ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္လာေတာ့ မွထမိ၏။ ထိုင္ေနတုန္းက မသိေသာ္လည္း
ထလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်ဥ္ေနသည္။ လက္စ ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ကို အေဆာင္အဝင္ဝ၏ ညာဖက္နားက လြတ္ေနသည့္ေနရာမွာ သြားျပန္စိုက္ လိုက္ၿပီး
အနားေရာက္လာသည့္ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို ေရေလာင္းခိုင္းကာ အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ သည္။

“ဆရာမ …ဆရာမ”

လမ္းမွာေတြ႕သည့္ အေဆာင္သူမိန္းကေလး တေယာက္က ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဖက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

“ဘာလဲ သမီး”

“ဆရာမ ထမိန္ ေနာက္မွာ ကြက္ေနတယ္”

လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စိုစိစိ ေခ်ာက်ိက်ိ ႏွင့္ျဖစ္ေန၍ အခန္းထဲ ျမန္ျမန္ေျပးဝင္ၿပီး မီးေရာင္ႏွင့္ ျဖန႔္ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ေလးလက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ အကြက္ႀကီးတကြက္ကို ျမင္ရသည္။ ေသြးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ကလာသနည္း ဟု စဥ္းစားေနဆဲ မသိစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မွု ေၾကာင့္ေပါင္ၾကားကို လက္ႏွင့္ စမ္းလိုက္ရင္း
ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံး ေအးစက္ ေတာင့္တင္းသြားရသည္။ သူမ၏ မိန္းမအဂၤ ါ အဝတြင္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္ကို စမ္းလိုက္မိသည္ႏွင့္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းႏွင့္
တြဲထားသည့္ အိမ္သာထဲသို႔ အေျပးဝင္လိုက္မိ ပါေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူမ အလြန္ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားခဲ့ရသည့္ အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕၏ လိင္မွုကိစၥ အေပၚသေဘာထား ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္က်င့္ သုံးေနမွုကို အမွတ္မထင္သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ကို အလြန္အေႏွာက္အယွက္ေပးသည္ ကို အထူး ေျပာရန္လိုမည္ မထင္ပါ။ သူမ ခမ်ာ အရမ္း လည္းထိတ္လန႔္တုန္လွုပ္မိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ၾကား ရၿပီးကထဲက ေခါင္းထဲမွာ
ဒါကိုပဲ ေတြးေနမိသည္။
“good morning ဆရာမ၊ မဂၤလာပါ”
တက္ႂကြလန္းဆတ္သည့္ အသြင္ျဖင့္ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာၿပီး ႏွုတ္ဆက္သည့္ စႏၵာ့ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏွုတ္ မဆက္မိေသးပဲ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အိပ္ေရးမဝ လို႔ ငူငူ
ေငါင္ေငါင္ျဖစ္ ေနသည့္ သူမႏွင့္ ဆန႔္က်င္ စြာပင္ စႏၵာက ၾကည္လင္ဖ်တ္လတ္ေန၏။
“ေအာ္ …ေအး …မဂၤလာပါကြယ္”
မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္ႏွင့္ စကပ္ရွည္ကို ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုယ္ၾကပ္ျဖင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ ထားသည့္ စႏၵာက ျပန္ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲမွာဝင္ထိုင္သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းက မနက္
စာေတာ့ စီစဥ္မေပးပါ။ အေဆာင္သူေတြက ေဒၚေအးစိန္၏ ေကာင္မေလးေတြကို မုန႔္ဖိုးပဲ ဖိုးေပးၿပီး စီစဥ္ ခိုင္းတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိသလိုပင္ ေနပါ ၏။ အခုလည္း စႏၵာက
ေကာင္မေလး ေတြ ဝယ္ေပးထားသည့္ မုန႔္ဟင္းခါးစားေနသည္။
ဟိုတေလာကမွ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္သည့္စႏၵာက တေဆာင္လုံးကို မုန႔္ေကၽြးတာျပန္မွတ္မိသည္။ လူက ပိန္ပိန္သြယ္ သြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စႏၵာ့ရင္သားေတြကေတာ့ ဖြံ့ၿဖိဳးသည္ကို အခု
မွေဒၚ ႏုႏုရွိန္ သတိထားမိပါသည္။ ဒါေတြက သူမ၏ ခ်စ္သူအတြက္ ကစားကြင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ လိင္တံအတု ျဖင့္ စိတ္ ေျဖေနသည္ ဆိုသည့္
စႏၵာ့ ကို နားမလည္နိုင္သလို ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရသနည္းဟု သိခ်င္စိတ္လည္းျပင္း ၿပ မိသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးမွာ အပ်ိဳျဖစ္ခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ဆို သည့္ကာလတခုမွာ လိင္ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သ လို ေနခဲ့ပါလိမ့္ဟုလည္းေတြးမိ၏။ အရြယ္ ေရာက္ သည္စမွၿပီး ေယာက္်ားသားေတြ၏ လိုခ်င္တပ္မက္မွုေတြ ပိုင္ဆိုင္လိုမွုေတြ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ၾကဳံ ခဲ့ၿပီး သည့္အတြက္ မိမိ
လွသည့္ အေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိပါသည္။ လက္တြဲေဖၚေယာက္်ားသား တေယာက္ ရဖို႔ ဘယ္ လိုမွ မခက္ပါ။ ခုအရြယ္ အထိတိုင္ေအာင္ ကမ္းလာသည့္ လက္ေတြကို ေရွာင္ဖယ္
ေနရသည္ မဟုတ္ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပ်ိဳႀကီးေတြကို ေျပာစမွတ္ရွိၾကေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ ကေတာ့ လိုခ်င္သူ မ်ားလြန္းျခင္းေၾကာင့္ တေယာက္ထဲ
ျဖစ္ရျခင္းလို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ဆိုနိုင္ ပါသည္။ မ်ားျပားသည့္ ကမ္းလွမ္းမွု ေတြ ၾကားမွာ ဘာကိုေရြးရမွန္း မသိနိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ ရ သည္။ မ်က္စိမွိတ္ေရြးခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္
လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတပ္မက္မိခဲ့။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အရာက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွလုံးသားတံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္လာဖို႔ အသာ ထား၊ တံခါးေခါက္သံေလးပင္ မေပးခဲ့ေပ။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ အလွဆုံးႏွင့္ အေတာက္ပဆုံးအခ်ိန္မွာ မိဘစကားနားေထာင္ သည့္ သမီးအလိမၼာ ဘဝမွာ ေက်နပ္ေနခဲ့မိသလို အထင္ႀကီးအားက်သည့္ ဆရာမ ဘဝ
ကို ေရာက္နိုင္ေရးအတြက္ စာႀကိဳးစားဖို႔ကို သာစိတ္သန္ခဲ့၏။ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဆရာမျဖစ္ခ်င္ သူက လူမွုေရးပိုင္းမွာသန႔္ရွင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ေတြးခဲ့မိ တာ ေၾကာင့္လည္းပါသည္။
တကၠသိုလ္ဆရာမ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမ ငယ္ငယ္လွလွေလးကို အရိုအေသ မတန္ ေစရန္ အိေျႏၵႀကီး တခြဲသားႏွင့္ ေနရသလို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္း ထုံးစံ နိုင္ငံျခားပညာသင္သြားခြင့္ ရဖို႔ အေရး အတြက္စာေတြပိုႀကိဳးစားရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေမတၱာေရးမွာလစ္ဟင္းရျပန္သည္။ နိုင္ငံရပ္ျခားက ရ သည့္ဘြဲ႕၊ လက္ေထာက္ကထိက ဆို သည့္ရာထူးႏွင့္ ျပည့္စုံလာျပန္ေတာ့လည္း မေမၽွာ္လင့္ဘဲ မိခင္ႀကီး၏ က်န္းမာေရးက ဝင္ လာသည္။
တန္ဖိုးထားခဲ့သည့္ ဆရာမအလုပ္ကိုစြန႔္ၿပီး ျပဳစုခဲ့သည့္တိုင္ မိခင္ကိုဆုံးရျပန္ေသာအခါ ဖခင္ ကိုလည္း တဦး ထဲ ပစ္မထားနိုင္လို႔ အေဖနားမွာပဲ ေနရင္း ေနာက္ေတာ့ အေဆာင္
ဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါ အေဖတလွည့္ အေဆာင္တ လွည့္ အခ်ိန္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ ဖခင္ မရွိေတာ့သည့္ အခါမွာလည္း နာမည္ရေနသည့္ အ ေဆာင္ကို ႀကိဳးစားေစာင့္ေရွာက္ ေနရသျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေထြလီကာလီ စိတ္မ်ားခ်ိန္မရခဲ့ပါ။
အခုေခတ္ကာလမွာ သမီးရည္းစား စံႏွုံးေတြ ေျပာင္းလဲ ကုန္ၿပီလားဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဇေဝ ဇဝါ ျဖစ္ရသည္။ ဆိတ္ ကြယ္ ရာမွာ သြားၿပီး လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္းက ဟိုတုန္းက အတြဲေတြ
ပန္း ၿခံသြားၾကသလို ႐ုပ္ရွင္သြား ၾကည့္ၾက သလို သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတခုလို႔ သတ္မွတ္ ထားလိုက္ၾကၿပီထင္ပါသည္။ မိန္းကေလး သိကၡာ၊ အပ်ိဳစင္ ဂုဏ္ျဒဒ္၊ စသည့္ သတ္မွတ္ ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ေလၿပီ။
ေက်ာင္းဆရာမ မဟုတ္ေတာ့သည့္တိုင္ ဆရာမစိတ္၊ ဆရာမက်င့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာက္မ သြားပါ။ အေဆာင္သူေတြ ဆိုတာကလည္းသူမ၏ ေက်ာင္းသူတပည့္ေလးေတြ၏ အရြယ္
သာျဖစ္ရာ တပည့္ေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားမိ ပါသည္။ ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ တြင္းက ပန္းက ေလးေတြလို သေဘာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္၊ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္စိတ္ အျမဲရွိခဲ့သည္။
သူမ၏ ပန္းကေလးေတြ လွပၾကပါသည္။ လန္းဆန္းတင့္တယ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေတြး အျမင္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ မ်ားစြာျခားနား ခဲ့ၿပီမွာ
အမွန္ျဖစ္ ေတာ့၏။
ဒါေပမယ့္ သူမ၏ မိန္းကေလးေတြက အလုပ္ခြင္မွာ ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကပါ သည္။ ရည္းစား ထား ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားႏွင့္ အိပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေလၿပီး ဆုံးရွုံး
တာမ်ိဳး လည္း ရွိမေနၾကျပန္။ အိပ္ေရးမဝလို႔ ရီေဝ ေနသည့္ ေခါင္းကို ခပ္သာသာခါရင္း ဘာကိုနား လည္ရမွန္း မသိသည့္အျဖစ္ကို ေတြးေနမိ၏။
သက္မာ၊ ပပ ႏွင့္ စႏၵာတို႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳမစစ္ၾကေတာ့တာ သိၿပီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္မိန္းကေလး ေတြေရာဘယ္လိုလဲဟု သိခ်င္လာမိ
သည္။ အားလုံးေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္နိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အ ေဆာင္က မိန္းကေလး တဝက္ေလာက္ေတာ့ သက္မာတို႔ အတိုင္းျဖစ္ေလာက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။သိခ်င္စိတ္ ကို
မထိန္းနိုင္ေတာ့သည့္ အခါ အေဆာင္မွာ မိန္းကေလး တေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေန႔ လည္ခင္းတခုမွာ အ ခန္းေတြထဲဝင္ရွာမိေတာ့သည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အခန္းတိုင္း၏ ေသာ့ေတြရွိေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကလည္း လိုလိုမယ္မယ္ သိမ္းထားေသာ္လည္း တခါမွထုတ္မသုံးခဲ့ ဖူးပါ။ ဒီတခါမွ ထုတ္
သုံးမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
အေဆာင္ က အိမ္မ ႏွင့္တဆက္ထဲျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ကျဖစ္ေစ ေအာက္ထပ္ကျဖစ္ေစ အေဆာင္ ဝရံတာ သို႔ တန္း ဝင္နိုင္သည္။ အဂၤလိပ္စာလုံး L ပုံစံျဖစ္ေအာင္ အိမ္၏
ေျခရင္းဖက္ အျခမ္းကို ၿဖိဳၿပီး ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ား ရွည္ ႀကီး ႏွင့္ တဆက္ထဲ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္း ကိုေတာ့ အိမ္မ ထဲမွာထည့္ထား၏။ အခန္း ေျခာက္
ခန္းပဲ ရွိသည့္ ေအာက္ထပ္ကို အရင္ဝင္ၾကည့္သည္။ ေအာက္ထပ္က မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕က ဒီ ႏွစ္မွ ေရာက္လာသည့္ လူသစ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲ ျဖစ္
ရေသာ္ လည္း အားတင္းၿပီး ေလ့လာ မိ၏။ သာမန္မိန္းကေလး ေတြ၏ အခန္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ တံမ်က္စည္း လွည္း ဖို႔ ေတာ့ ဒီကေလး မေတြပ်င္းပုံရ
သည္။
အေပၚကိုတက္သည့္ အခါက်ေတာ့ အရင္ဆုံး နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရသည့္ သက္မာ၏ အခန္း ႏွင့္ ပပ၏ အခန္းကို ရွာသည္။ ရွာသည္ဆိုတာ က လည္း လက္ရာေျခရာ
မပ်က္ရေအာင္သတိထားၿပီး ၾကည့္ရတာျဖစ္ သည္။ အိပ္ယာေပၚ စားပြဲေပၚ ႏွင့္ ေသာ့ခတ္ မထားသည့္ ဘီရိုမ်ား အံဆြဲမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မ်ိဳးေလာက္ပဲ လုပ္နိုင္သည္။ ေသာ့
ခတ္ထားတာေတြ ဆိုရင္ ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေပ။ သက္မာႏွင့္ ပပ ဆီမွာ ဘာမွထူး ျခားတာ မေတြ႕သျဖင့္ က်န္တဲ့ အခန္းေတြ လိုက္ ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းသူေလး
တေယာက္၏ အံဆြဲထဲတြင္ ကြန္ဒြန္ ႏွစ္ခုသုံးခု ေတြ႕သည္။ တျခား တေယာက္ ဆီမွာေတာ့ ပဋိသေႏၶ တားေဆးကဒ္ ေတြ႕၏။ ဒါဆိုရင္ သူ တို႔လည္း ပပ တို႔ ႏွင့္ လိုင္းတူလို႔
သတ္မွတ္ နိုင္သည္။ က်န္အခန္းေတြ မွာေတာ့ အဝတ္ေတြပြရွုပ္ေနတာ၊ သုံး ၿပီးသား လစဥ္သုံးဂြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႕ရာစကၠဴ ႏွင့္ ပတ္ၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဒီတိုင္းပစ္ထားတာ၊
ေနၾကာေစ့၊ ဆီး ထုပ္ အခြံေတြ မ်ားေနတာ ဒီေလာက္ပဲ ေတြ႕ရသည္။
စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ အျပင္ဖက္ အက်ဆုံး အေပၚထပ္ေထာင့္ စြန္းမွာဆိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဆုံးမွဝင္ျဖစ္၏။ အခန္းေတြ အားလုံးထဲမွာ စႏၵာ့ အခန္းက အလင္းေရာင္အရဆုံး
အေကာင္းဆုံး အခန္းျဖစ္သလို အသန႔္ရွင္းအ သပ္ရပ္ ဆုံး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ စႏၵာက အျမဲသန႔္ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္သလိုသူမ၏ အခန္းက လည္း အခန္းရွင္ အတိုင္း
ပင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္တမ္းရွည္ အေဆာင္သူျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က အေကာင္း ဆုံးအခန္း ကိုေပးခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္မႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္
သာေတြ ႏွင့္ ေဝးသည္မွ အပ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းၿပီး အလင္းေရာင္ရသည့္ အခန္းကို သေဘာက်လို႔ စႏၵာ မေနေတာ့ရင္ေျပာင္းေန ခ်င္ပါသည္ ဟု ႀကိဳေျပာထား
သူေတြေတာင္ရွိပါသည္။
အခန္းထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားထဲတြင္“ ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးထည့္လိုက္႐ုံပဲ” ဆိုသည့္ စႏၵာစကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိၿပီးေနာက္တြင္ ေမြ႕ယာကို
အသာေလး မၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျခရင္းဖက္ မွာ ဘာမွမေတြ႕၍ အလယ္ေလာက္ကို မလိုက္ေတာ့မွ အျဖဴလိုလို မီးခိုးလိုလိုအေရာင္ျဖင့္ ရာဘာအေခ်ာင္းႀကီး ဘြားကနဲ
ထြက္လာသည္။ စကၠဴ တရြက္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ္လည္း အားလုံးကို ငုံမိေအာင္မအုပ္နိုင္။ ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ အရင္းဖက္ က အျပားဝိုင္းဝိုင္းတခုက အျပင္သို႔ထိုးထြက္ေနသည္။
ထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ ေရအနည္းငယ္စိုစြတ္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲ ေမြ႕ယာ ကို ျပန္ခ်ဖို႔ေမ့ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ေယာက္်ားတေယာက္၏ တန္ဆာက ဒီေလာက္အရြယ္ အစားရွိသလား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းမျမင္ ဖူး သည့္အတြက္ ထူး
ဆန္းေနသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး စႏၵာ့ ၏ ကိုယ္ေလးထဲသို႔ ဒါႀကီးထိုးထည့္လို႔ ရသည္ဆိုတာ ကို လည္းအံံ့ၾသေနမိပါသည္။
ၾကည့္ေနရင္း အသက္ရွုျမန္လာၿပီး ေမြ႕ယာကိုင္ထားသည့္လက္ေတြ တုန္ေနေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိျပဳလိုက္ မိ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အနားစပ္ကေန ပင့္မထားမိသည့္ ေမြ႕ယာ
ကိုလႊတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္း အ နား စေလးေတြကို ညီညီညာညာ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရင္း လူက ကတုန္ကရီျဖစ္ေနသည္။ လက္ဖဝါး ေတြမွာ ေခၽြးျပန္ ေနၿပီး နဖူးစပ္မွာလည္းေခၽြးေတြသီးေန၏။ အသက္မဲ့သည့္ ေယာက္်ားအဂၤ ါ အတုတခုကို ျမင္ရ သည့္အ စား သက္ရွိအဆိပ္ျပင္းေႁမြ တေကာင္ကိုျမင္ေတြ႕ရသလို တုန္လွုပ္ေမာပန္း
ေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ သက္မာက အ စစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည့္ အရာကို တပိုင္းတစသာျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ရာေျခရာ ပ်က္မပ်က္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္တုန္မ ေပ်ာက္ေသးပါ။ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ခိုင္းၿပီး ေသာက္လိုက္ရသည္။ တေန႔ လုံး လည္း အခန္းေအာင္းေနမိ၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေစ်းဝယ္ဖို႔ ကားေမာင္းပို႔မည္ေျပာထားတာကိုေတာင္ မထြက္ ခ်င္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေဖၚတ ေယာက္ထည့္ေပးၿပီး တကၠဆီ ႏွင့္သြားခိုင္းလိုက္ရသည္။

အခန္းသာေအာင္းေနေသာ္လည္း ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ ယာ ထဲမွာလွဲလိုက္ ႏွင့္ အ ခ်ိန္ေတြကုန္သြားသည္။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြ
အေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားေနမိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔ေခတ္က ရည္းစားဘဝ မွာနယ္ေက်ာ္ျခင္း မရွိမဟုတ္၊ ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ထင္၏။ တေလာ တုန္း က
သူငယ္ ခ်င္းဆရာမ တေယာက္ အလည္လာစဥ္ေျပာျပသြားသည့္ သူမ၏ တပည့္ေတြက ေယာက္်ားေလး ေရာမိန္းကေလးပါ တအိမ္ထဲတူတူငွားေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ၾကသည့္
အေၾကာင္းေျပာသြားစဥ္က သိပ္မယုံခ်င္ သ လိုျဖစ္ခဲ့ တာကိုျပန္ေတြးမိသည္။
“နင္တို႔က မေျပာဘူးလား”
“ေျပာလဲရမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတို႔တုန္းကလို အစိုးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူးဆို ေတာ့ သူတို႔ဖာသာ အျပင္မွာေနခ်င္သလို ေနေနၾကတာ တို႔လဲ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ”
နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ သမီးရည္းစား အတူတူေနၾကတာမဆန္းပါ။ ဒါသူတို႔ ယဥ္ေက်းမွု႔ လို႔ပဲ နားလည္ခဲ့ သည္။ အခုေတာ့ ဒီကိုလည္း ထိုယဥ္ေက်းမွု ကူးစက္
လာသည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။ မိိမိ အ ေဆာင္က မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ ဟု ထင္ထားမိတာ အလြဲႀကီးလြဲေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ ရ ပါသည္။ အေဆာင္
မွေန ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ကို ထြက္သြားၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္ပါ။ အေဆာင္ျပန္ဝင္လာမွ သူမတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရေပမည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဆာင္မွာမဟုတ္တ႐ုတ္လုပ္မေန ရင္ၿပီးတာပဲဟု စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ စႏၵာ့လို ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္နားလည္ရမည္ကို ေဒ
ၚႏုႏုရွိန္ မေတြးတတ္ျပန္ပါ။ အေဆာင္ စည္း ကမ္းကိုေဖါက္ ဖ်က္ၿပီး ေယာက္်ားေခၚလာျခင္းလည္း မဟုတ္၊ သက္မဲ့ပစၥည္းတခုကို အသုံးခ်ၿပီးသူမ၏ ဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းသာျဖစ္
ရာ တားျမစ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ တားျမစ္ရမည္ မွန္းလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေျဖမ ထုတ္နိုင္ပါ။
“ေတာ္ၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကေတာ့၊ ငါ့ အေဆာင္မထိခိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ရွုပ္ေထြးေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွင့္ တေနကုန္ေညာင္းခ်ိေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာကို ေျဖေလ်ာ့ရန္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
အဝတ္အစားခၽြတ္ရင္း မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။
၀ါဝင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက ခရမ္းေရာင္ဘရာစီယာထဲက အျပင္ကိုအတင္းတိုးထြက္ေနၾကသည္။ ဘရာ စီ ယာကို ခၽြတ္လိုက္လို႔ ခြက္ထဲကေန ထြက္လာသည့္ တိုင္ ရင္သားေတြက ေလၽွာက်သြားျခင္းမရွိဘဲ တင္းတင္း ရင္းရင္း ေနရာ တက်ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ ရွိသည့္တိုင္ ေလ်ာ့တြဲျခင္း မရွိေသးသည့္ရင္သား ေတြကို လက္ႏွင့္
အသာမၾကည့္မိသည့္ အခါတြင္တကိုယ္လုံးၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထလာ သလိုခံစားရသည္။
ရင္သားေတြသာမဟုတ္ ပုခုံးသား၊ လက္ေမာင္းသာေတြက လည္းတင္းရင္းစိုေျပေနဆဲပင္။ အဆီပိုမရွိပါ။ ဗိုက္ ေခါက္ကလည္းရြယ္တူ မိန္းမေတြလို ထူထူေမာက္ေမာက္မဟုတ္ဘဲ
ေယာင္ေယာင္ေလးသာမို႔ သေယာင္ ရွိေန သည္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ထမိန္ကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆီးခုံမို႔မို႔ေအာက္တြင္ အေမႊးေတြ နည္းနည္းျပန္ရွည္ ေန ၾကသည္။ သက္ျပင္းခ်
ရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ရိတ္လို႔ မျဖစ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာစမွာ အေမႊးေလး ေတြ ထြက္လာေတာ့ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကပ္ေၾကးႏွင့္ ညႇပ္ပစ္ခဲ့၏။ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္း ေတြရွည္
ထြက္လာေတာ့ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ ျမင္ရထိရရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိ။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က သူမ၏ အေမႊးေတြကို မွန္မွန္
ရိတ္ေပးသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရာမွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ရိတ္ျဖစ္သြားသည္။
အခုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားၿပီး နည္းနည္း ျပန္ရွည္လာတာ ႏွင့္ မေနတတ္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရိတ္္ရဲ ပါ။
ေျခတုန္လက္တုန္ႏွင့္ ရွကုန္ရင္ခက္မည္။ မ်က္ လုံးထဲမွာ စႏၵာ့ေမြ႕ယာ ေအာက္က အ ေခ်ာင္းႀကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည့္ အခါ တကိုယ္လုံးတုန္သြား၍ အလန႔္တၾကား ျဖင့္
ေရခ်ိဳးခန္းသုံး တ ဘက္ႀကီးျဖင့္ တ ကိုယ္လုံးလုံေအာင္ပတ္ထားလိုက္မိသည္။
အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္မည့္ဇာတာပါသူပီပီ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေနာက္ထပ္ဇီဇာ ေၾကာင္တာ တခုရွိေသးသည္။ အတြင္းခံကို နည္းနည္းေလး ေဟာင္းသြားတာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မဝတ္ေတာ့။ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ၿခံအလုပ္ သမားကိုလွေရႊ၏ မိန္းမ ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပး ပစ္လိုက္သည္။ ဝတ္ရင္လည္း အဖိုးအတန္ေသာ၊ လွပေသာ အတြင္းခံ မ်ိဳးေတြပဲ ဝယ္ဝတ္
တတ္သည္။ သူ၏ အက်ေတြရသည့္ သူေတြက လည္း ထိုအက်င့္ကို သေဘာက်ၾကသည္။ အတြင္းခံ အသစ္လွလွေလး ဝယ္လာျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အိမ္ေရာက္တာ ႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွာ
ဝတ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေပၚ ကအက် ႌထပ္ဝတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမွန္း သိရက္ႏွင့္ လွတာကိုပဲမက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီး ႀကီး ဝယ္ဝတ္သည္။ သြားရင္း
လာရင္း ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္လည္း အျမဲဝယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အတြင္းခံေတြ ပုံေနတတ္သည္။ အတြင္းခံလွလွေလးဝတ္ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ
ျပန္ၾကည့္ရတာ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ေပ်ာ္သည္။
လူတိုင္း၊ ေယာက္်ားတိုင္း တပ္မက္စြာၾကည့္ၾကသည့္ ခႏၶာကိုယ္ မိမိ မွာရွိမွန္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ အဝတ္မပါဘဲျမင္ဖူးသည့္ အႀကိမ္ေတြတိုင္း စိတ္ထဲ
ဘယ္လိုမွ မေနခဲ့ ဘဲဒီေန႔မွ ထူးျခားစြာရွက္ရြံ့ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ခါတိုင္းလို ပင္ေရခ်ိဳးရင္း ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သန႔္စင္ ျခင္းကိုပင္ မလုံမလဲ ျဖစ္ ေနရသည္။
ေပါင္ၾကား ထဲကို ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္မွာပင္ရြရြေလးသာပြတ္မိ၏။
စိတ္ထဲ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနသည္ကို သည္းမခံနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္ လက္စသတ္ၿပီး အ ျပင္ကိုထြက္လာမိသည္။ ေရသုတ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲေတာ့လည္း
မွန္ကို မၾကည့္မိေအာင္သတိထားေနမိသည္။ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံဝတ္ၿပီး ေခါင္းၿဖီး ေတာ့မွသာ မွန္ျပန္ၾကည့္သည္။ အသက္ေလးဆယ္ ေရာက္မွ ဘာ ေၾကာင့္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ မေလးတေယာက္လို ျဖစ္ေနရသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ ဖို႔လဲ မလိုဟုေတြးေနမိပါသည္။
ညေနအေဆာင္သူေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကခ်ိန္တြင္ အရင္ရက္ေတြကလို ဟိုေလၽွာက္ဒီသြား ႏွင့္ မ်က္ႏွာျပလူစစ္ မေနေတာ့ဘဲ ေျခာက္နာရီ ထိုးခါနီးမွ လူစုံမစုံ ေဒၚေအးစိန္ကိုၾကည့္
ခိုင္းလိုက္သည္။ လူစုံသည္ ဆိုေတာ့မွ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္၏။ သူတို႔ေလး ေတြ မရွိခိုက္ အခန္းထဲဝင္ၾကည့္မိသည့္ အျဖစ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာ ပူေနမိျခင္း ျဖစ္
သည္။ အေဆာင္သူေတြ၏ အခန္းထဲကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ဝင္ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ရွိသည့္ အခ်ိန္ မ်ိဳးမွသာ အေၾကာင္းကိစၥတခုခု ျဖစ္သြားစကားေျပာျခင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ဆိုရင္သြားၾကည့္ခ်င္း ေလာက္သာ ျဖစ္ သည္။ စိတ္မလုံသည့္ အတြက္ သူတို႔ညစာစားေနၾကခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရီ ၿခံျပင္ကိုထြက္လာခဲ့၏။
“ေကာင္မေလး ဘယ္တုန္း”
ငယ္စဥ္ကထဲက သိခဲ့သည့္ ကုလားအဖိုးအို အတြက္ေဒၚႏုႏုရွိန္ သည္ ေကာင္မေလးသာျဖစ္၏။
“ဟိုနား ဒီနားပါပဲ”
ေဒၚေအးစိန္ အလုပ္ရွုပ္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တေယာက္ထဲပဲ အနီးတဝိုက္မွာ လမ္းပတ္ေလၽွာက္ေနမိပါသည္။ သိ သည့္သူေတြက လည္းႏွုတ္ဆက္သြားၾက၏။ ညီအကို မသိတသိ
အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ လည္း သတိ မထား မိပါ။ အလိုက္သင့္ ျပန္ႏွုတ္ဆက္ လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေဝးလာေတာ့မွ ျပန္လွည့္လာခဲ့၏။
“ဆရာမ၊ အေတာ္ပဲ”
အိမ္နားမေရာက္မွီ လမ္းခ်ိဳးထဲက ထြက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အနားကပ္လာသည္။ မီးေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည့္ အသားညိဳညိဳ ႏွင့္ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေကာင္းစြာသိပါသည္။
“ေအာ္ …မစိုးစိုးႏြယ္”
“ကၽြန္မ ကို ျပခိုင္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိလို႔ ဆရာမဆီလာျပမလားလို႔”
“တေလာက တင္ဝယ္ေသးတယ္ေလ၊ မယူနိုင္ေသးပါဘူး မစိုးစိုးႏြယ္ရယ္”
“ဝယ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရဲ့၊ ႀကိဳက္တာေတြ႕ခ်င္လဲ ေတြ႕မွာေပါ့”
မစိုးစိုးႏြယ္က လိုင္းစုံရသည့္ ပြဲစားျဖစ္သည္။ အိမ္ၿခံေျမႏွင့္ စိန္ေရႊရတနာမွသည္ အိမ္ေဖၚအထိ ပြဲစားလုပ္၏။ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အိမ္က အိမ္ေဖၚကေလး တေယာက္က မစိုးစိုးႏြယ္ေခၚေပး
ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဒီလိုအရပ္ ပြဲစား ႏွင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ဝယ္ေလ့ မရွိပါ။ ၿပီးေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေရႊထည္ေတြကလည္း သိပ္ၿပီးအရည္ေကာင္း လွသည္ မဟုတ္။
တေလာကမွ အိမ္က အေဖၚေကာင္မေလးေတြ အတြက္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ သူမ ထံမွ ဝယ္ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။
“ဗိုက္နာလို႔ ထုတ္တာတဲ့၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြပါ၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ မနက္ျဖန္လာခဲ့ မယ္ေနာ္”
ၿခံဝ လဲ ေရာက္ေန ၿပီျဖစ္လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ခပ္လြယ္လြယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“သြားမယ္ေနာ္ ဆရာမ၊ ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီလား မသိဘူး”

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလၽွာက္သြားသည္။ အရင္ကဆိုရင္ ဆင္မယဥ္သာလို႔ ေျပာ ရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ညက္ညက္ကေလးသြားတတ္သူက
ဒီေန႔ေတာ့ အရင္လိုေနပုံရသည္။ ေနာက္က ေန က်ားလိုက္လာသလို သုတ္ေျခတင္ ေန၏။ သူမ ဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာသည့္ ေရေမႊး နံ့ ျပင္းျပင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီလြင့္ လာ၏။ သူ႔ အထြာႏွင့္သူ ေငြေၾကးျပည့္စုံပါလၽွက္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရေမႊး ေကာင္း ေကာင္း မသုံးသနည္းဟု ေဒၚႏု ႏု ရွိန္ေတြးေနမိသည္။

“အဲဒီ ေကာင္မေလး ေနာ္၊ ညေနဆိုရင္ ဟိုဖက္ကို သြားၿပီ၊ အဲဒီမွာ သူ႔ရည္းစား ရွိလိမ့္မယ္”

နာရရား က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။

“မဟုတ္တာ နာရရားရယ္၊ သူ႔မွာ ေယာက္်ားရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္ရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ”

“သူ႔ေယာက္်ားေနာ္ ေသေတာ့မယ္၊ သူအခု အသစ္ရွာေနတာ”

“ကဲ ..ကဲ ၊ သူ႔ဖာသာ ဘာရွာရွာ၊ နာရရားကို လာမရွာရင္ ၿပီးေရာေပါ့”
မုဆိုးဖို ႀကီး နာရရားကို သူ႔နဖူးသူရိုတ္ က်န္ခဲ့ေအာင္ေျပာထားခဲ့ ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ထမင္းစား ခန္း ဖက္ကို တခ်က္သြားေခ်ာင္း လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္
လာလိုက္သည္။ အားလုံးၿပီးသြား မွပဲ ညစာကို ေအး ေအးေဆး ေဆး တေယာက္ထဲ သြားစားေတာ့မည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-

ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ဒီပစၥည္းႀကီးကို ဘာလို႔ အိတ္ထဲကေနထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာရသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းနားမလည္နိုင္ရွာေပ။ တုန္ရီေသာလက္ေတြႏွင့္
ဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အသက္ေအာင့္ ထား မိသည္။ ထေပါက္ေတာ့မည့္ ေႁမြတေကာင္ကို ကိုင္ ထားရသလို သတိႀကီးစြာ ျဖင့္ ပင့္ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္၏။ ရာ ဘာသား၏ ေခ်ာေမြ႕ မွုေၾကာင့္ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနသည့္လက္ထဲကေနေခ်ာ္ၿပီး လြတ္က်မသြားေအာင္ ခါး လည္ ကေန တင္းတင္း ညႇစ္ဆုပ္ထားမိသည္။
ထိပ္ဖ်ားက ထြက္ျပဴလာစ မွိုပြင့္ႀကီးတပြင့္ အလားပင္။ အရစ္၏ ေနာက္တြင္ေအာက္ကိုျပန္ခ်ိဳင့္ ၿပီး ဆင္း လာ သည့္ တေလ်ာက္တြင္ ေသြးေၾကာလိုေျမာင္း ေတြဖုထေန၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ တထြာ မကေအာင္ရွည္လ်ားသည့္ လိင္တံက လက္ႏွင့္ဆုပ္လို႔ မနိုင္ေအာင္ႀကီးထြားသည္။ ပိန္ပိန္းပါးပါး စႏၵာတေယာက္ဒီ ေလာက္ႀကီးသည့္ ဟာ ႀကီးကို သူမ၏
ပစၥည္းေလးထဲသို႔ ဝင္ ေအာင္ဘယ္လိုသြင္းသနည္းဟု ေတြးၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ေတြတဒိန္း ဒိန္း ခုန္လာသည္။ အသက္ရွူရတာလည္း မမွန္ေတာ့ဘဲ အလိုလိုေမာလာ၏။
ကိုင္ၾကည့္တာေတာင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္ရလၽွင္ အထဲကိုသာထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ အသက္ရွူရပ္သြားနိုင္သည္ဟု ထင္မိသည္။
မရည္ရြယ္ပါပဲ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တဖက္က သူမ ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားသည္။ ထမိန္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပါး ပါးမွာ အတြင္းခံ လည္းမပါလို႔ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္ ေဖါင္းေဖါင္းမို႔မို႔
ရတနာတြင္းကို တိုက္ရိုတ္ နီးပါးစမ္းမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အရည္ေတြထြက္ေနရသနည္းဟု ေတြးရင္း ရွက္ရြံ့စြာျဖင့္ လက္ ထဲက ဟာႀကီးကို အိတ္ထဲျပန္ ထိုး ထည့္ၿပီး သူ႔ေနရာ
သူျပန္ထားလိုက္သည္။
စႏၵာ့ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္ေလးလံေနသည္။ ေခါင္းေတြ က လည္း ရီေဝေနာက္က်ိေန၏။
“ႏုႏု ေန မေကာင္းဘူးလား”
“ေကာင္းပါတယ္”
လမ္းမွာ ေတြ႕သည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ အေမးကို တိုးတိမ္စြာေျဖလိုက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ လာခဲ့သည္။ ကုတင္းေဘး မွန္တင္ခုံက မွန္မွာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမသာ မယာႏွင့္
မိမိ ကိုယ္မိမိ ျပန္ျမင္ရသည္။
“စိတ္ညစ္လိုက္တာ”
ပါးစပ္က ဖြင့္ဟ ညည္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ပ်က္ေနရပါသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မဟုတ္မဟပ္ ပစၥည္းတခု၊ အေၾကာင္းအရာတခုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနရ သည့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အိပ္ ယာေပၚေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို စမ္းမိျပန္သည္။ စိုစြတ္သည့္ အထိအေတြ႕က ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ ရင္ခုန္သံေတြကို ျမန္
ေစျပန္၏။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာ ႏွင့္ စိုေနသည့္ အရည္ေတြကို ထမိန္ႏွင့္ ပြတ္ကာ သုတ္လိုက္ ၏။ ေျပာင္စင္သြားၿပီဟု ထင္လိုက္မွ နားလိုက္သည္တြင္ လူကလည္းေမာေနသည္။
အေမာေျဖနားေနရင္း မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အာ႐ုံက ေပါင္ၾကားထဲ မွာပဲ ရွိေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ လိင္တံ အတုႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေန၏။
ထိုအခ်ိန္ တြင္ မိမိ၏ သဘာဝတြင္းေလး ထဲ မွာလည္း အရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာျပန္သည္ဟု ထင္ မိသည္။ စိတ္ရွုပ္ရွုပ္ႏွင့္ ထမိန္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး လက္ႏွင့္ထိုးစမ္းမိသည္။
လမ္္းတဝက္မွာ တြန႔္သြားေသးေသာ္လည္း စိတ္ကိုတင္းၿပီး ေအာက္ကို ထိုးဆင္းလိုက္ ရ၏။
ေခ်ာ္က်ိက်ိ ႏွုတ္ခမ္းသားေတြက ႏွုးညံ့လြန္းသည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္က အဖုေလးကို ဖိမိေသာ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တြန႔္သြားသည္။ မိန္းမေတြ၏ အေစ့ ဆိုတာဒါကိုေခၚေၾကာင္း အရင္ထဲ
က သိေပမယ့္ တခါမွလက္ႏွင့္ တို႔ထိမ ၾကည့္ ဖူးပါ။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ထိမိ တိုက္ မိတာေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒီအခါေတြတုန္းက ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မွာမရွိခဲ့သည့္ေနရာက အခု
က်မွ တို႔ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထသြားရသည္။
“အာ …အင္”
လက္ညိဳးထိပ္ဖ်ားေလး ႏွင့္ သုံးေလးႀကိမ္ထပ္ပြတ္ၾကည့္လိုက္မိၿပီးေနာက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ ထဲက တလွိုက္ လွိုက္တက္လာသည့္ ေဝဒနာေၾကာင့္ ပါးစပ္က ခပ္ဖြဖြေလး
ညည္းလိုက္မိသည္။ ထိုလွိုက္ေမာဖြယ္ရာခံစားမွုက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေကြးေကြးေလး လွဲရင္း အဖုေလးကို အဆက္မျပတ္
ပြတ္ေနမိသည္။
“အင္း …..အင္း …..အင္း…..အ….အား”
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုရပ္တန႔္လိုက္ဖို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွာ ခြန္အားမရွိေတာ့ပါ။ ရပ္တန႔္ဖို႔စိတ္ကူး လည္းေပၚမလာပဲ ခံစားမွုေနာက္ကိုသာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိသည္။
အားေန သည့္ လက္ျဖင့္ ေခါင္းအုံး အစြန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲလိမ္ရင္း ေအာ္ညည္းေနမိ၏။ ေပါင္ ၾကားဆီ ကေနတကိုယ္လုံးကို ျပန႔္လြင့္တက္လာသည့္ ေဝဒနာက မိန္းမူး
ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ သည္။ ခံစားမွု ဒီေနျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေအာ္ညည္း သံက ပိုက်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဒါကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ
တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ ေတြသာျမင္ သည္။ တိမ္စိုင္ေတြၾကားမွာနိမ့္တခါ ျမင့္တလွည့္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာေလး ေရြ႕လ်ားေနသလို စိတ္မွာ ခံစားရ၏။
“အီး ..ေကာင္းလိုက္တာကြယ္……အား ….အင္း”
ခံစားခ်က္ အသစ္အဆန္းတခုက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို အျပင္းအထန္ဖမ္းစားလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ခုေန အနားကိုလူတ ေယာက္ ေရာက္လာ ရင္ေတာင္ေဒၚႏုႏု ရွိန္မသိေတာ့။ ဒါေပမယ့္
သူမ၏ ရင္သားေတြ တင္းမာလာတာကိုေတာ့ သိသည္။ လွိုက္ေမာရျခင္း ႏွင့္ အတူရင္က လည္းမြန္းၿပီး ၾကပ္ေနသည္။ မေတာ္သည့္ ဘရာစီယာ ၾကပ္ၾကပ္ကို ဝတ္ ထားရသလို
ရင္သားေတြက မလြတ္မလပ္ႏွင့္ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းအုံးစြန္း ကို ဆြဲ ထား သည့္လက္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ညႇစ္မိသည္။ အက် ႌ ႏွင့္ ဘရာစီယာခံေနလို႔
ညႇစ္ရတာမေကာင္းပါ။ ပိုၿပီး လြတ္လပ္သြားေစရန္ ၾကယ္သီးေတြကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဘရာ စီ ယာ ခြက္ကိုပါ အေပၚပင့္တင္လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့မွ လြတ္လပ္စြာဆုပ္နယ္ နိုင္သြား
သည္။ ၾကက္သီး ထသလို တင္း မာေနသည့္ နို႔သီးဖ်ားကေလး ကို ညႇစ္ရင္း ေအာက္ကို ပြတ္ရတာ ပိုထိသည္ကို သြားေတြ႕၏။
“အား …ဘယ္လို ႀကီးလဲ”
ခံစားမွု ေရခ်ိန္က တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလး ထဲက ႂကြက္သား ေတြ ရွုံ႔ခ်ည္ပြ ခ်ည္ ျဖစ္လာတာကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိေန၏။
“ေအာင္ မယ္ေလး….”
ေလထဲသို႔ လြင့္ေျမာက္တက္သြားၿပီးခ်ာခ်ာလည္၍ ျပန္က်လာသလို စိတ္ထဲမွာခံစားလိုက္ ရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ သူမ၏ တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္
လုံးဝ မရွိေတာ့ဘဲ ၀ါဂြမ္းစေလး တခု ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနသလို တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ လြင့္ေန၏။ ေမာ လည္းအရမ္းေမာေနသည္ အသက္ကိုပင္ ေျဖးေျဖးေလး ရွူ နိုင္သည္။ အေစ့ကို
လည္း မပြတ္ နိုင္ေတာ့၊ ရင္သားကိုလည္း မညႇစ္နိုင္ေတာ့။
“ႏုႏု ….အိပ္ေပ်ာ္ေနလား”
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တမူးမူးခံစားမွု တြင္မိန္းေမာေနခိုက္ ေနာက္ေက်ာဖက္က ေဒၚေအးစိန္၏ အသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က နိုး သလို ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္
ဝင္ေပါက္ကို ေက်ာ ေပးထားလို႔ အေျခအေန အရပ္ ရပ္ ကို ေဒၚေအးစိန္မျမင္နိုင္ပါ။ တံခါးကို ခ်က္မခ်ခဲ့ မိျခင္း ႏွင့္ ေဒၚစိန္ရီ ဝင္လာတာကို မသိလိုက္ျခင္း အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာ
က်ိတ္၍ အျပစ္တင္ရင္း ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ အိပ္ေနသလို ဆက္ၿပီးဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ပြင့္ဟ ေန သည့္ရင္ဘတ္ ကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ၿပီး ကြယ္ထားလိုက္၏။
ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဒီဖက္ကို မလာပါ အိပ္ ေနသည္ထင္ၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။

တခါးပိတ္သံၾကားလိုက္ၿပီးသည့္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္မထေသးပါ။ စိတ္ခ်ရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေအာင္ေစာင့္ ေနမိ၏။ မိမိ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သနည္းဟု အံ့ၾသစြာျပန္ေတြးရင္း အရင္တုန္းက
ၾကား ဖူး႐ုံသာၾကားဖူးၿပီး တခါမွ မ လုပ္ဖူးသည့္ မာစတာေဘးရွင္းေခၚ တကိုယ္ေရအာသာေျဖျခင္းကို ျပဳလုပ္မိခဲ့ၿပီဟု သိလိုက္သည္။ ဒီအတြက္ ရွက္စိတ္ မျဖစ္မိသည္ကိုလည္း
အံ့ၾသေနမိသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ တုန္းက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ႏွင့္ ပြင့္ လင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူမ ဒီလိုလုပ္တတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံဖူးတာကို သတိရသည္။
အခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းမလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ေနာက္တႏွစ္ဆို သမီးပင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကေတာ့ အခုမွ ဒီခံစားမွုကို ျမည္းစမ္း ျဖစ္၏။
နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ အိပ္ယာက ထၿပီးတံခါးကို ခ်က္သြားထိုးလိုက္၏။ ဘရာစီယာခြက္ကို ေနရာ ျပန္ခ်ၿပီး အက် ႌၾကယ္သီးေတြျပန္တပ္ရင္း ဒူးေတြ ေခ်ာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေန
တာကို သတိထား မိ သည္။ ထမိန္ကို လွည့္ ဝတ္လိုက္ေတာ့ တင္ပါး တျခမ္းဖက္မွာ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေတြ႕ရသည္။ တ ေစာင္းေကြးေကြး ေလးလုပ္ေနရင္း အရည္ ေတြက ေအာက္
ဖက္ေရာက္ေနသည့္ အျခမ္းကို စီးက် တာျဖစ္ရမည္။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ရင္း ခြဆုံသာမက စအိုဝ မွာပါ ရႊဲ ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဝတ္လက္စ ထမိန္ႏွင့္ပဲ
အရည္ေတြကို ေျပာင္စင္ ေအာင္ သုတ္လိုက္ၿပီး ထမိန္အသစ္ အထည္လဲလိုက္ရသည္။
မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ၾကဳံေတြ႕လိုက္ရသည့္ အေတြ႕ အၾကဳံသစ္ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ရသည္က ေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒီရြယ္ေရာက္မွ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု
လုံးဝ မထင္ခဲ့မိပါ။ ေသြးသားတက္ႂကြသည့္ ပ်ိဳ ရြယ္ ခ်ိန္ေတြတုန္းက ပင္စိတ္မကူး ခဲ့သည့္ အရာကို လုပ္ခဲ့မိသည္။ အရင္က ဒီလိုလုပ္ရတာ ရွက္စရာဟု ေတြး ခဲ့ မိေသာ္လည္း
အခုေတာ့ မေတြးခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္သူမွမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မထိခိုက္သည့္ အျဖစ္ မ်ိဳးလို႔သာ သတ္မွတ္မိသည္။
ကိုယ့္စိတ္က ဘယ္လိုဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ကိုေတာ့ သိခ်င္မိသည္။ ပဲေစ့တျခမ္းေလာက္သာ ရွိသည့္အသားဖု ေလးတခုက လူတကိုယ္လုံးကို သိမ့္သိမ့္ လူးေအာင္စြမ္းေဆာင္
နိုင္သည့္ အျဖစ္က အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းလွ သည္။ စႏၵာ၊ သက္မာႏွင့္ ပပ တို႔ကေတာ့ သူတို႔ဆရာမ သူတို႔ေၾကာင့္ အေတြ႕အၾကဳံသစ္၊ ခံစားမွု အသစ္ေတြ ရရွိ သြားရတာကို
သိၾကမည္ မထင္ေပသိရင္လည္း အရမ္းအံ့ၾသၾကမွာေသခ်ာသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း စႏၵာ့အခန္းကို ရက္ျခားေလာက္ေရာက္သည္။ စႏၵာ့ အတုႀကီးကို လည္း ေတြ႕ ျမဲေနရာမွာေတြ႕သည္။ တခါတေလ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ႏွင့္ တခါ
တေလ လည္းစကၠဴႏွင့္ ပတ္ထားသည္။ တခါတရံ လည္း စႏၵာ အလုပ္မသြားခင္ စိတ္ေျဖသည္ထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ အဆီတဝင္းဝင္း အရည္တစိုစို ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ႕ရသည္။ အဲလိုေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုင္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တေန႔မွာေတာ့ စႏၵာ့ အခန္းထဲ ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္ၾကည့္ နိုင္ဖို႔ အေၾကာင္း
တခုဖန္လာသည္။ ညီမ ျဖစ္ သူ ၏ မဂၤလာပြဲ ကိုတက္ေရာက္ ရန္စႏၵာ အိမ္ခနျပန္ ဖို႔ ျဖစ္လာ၏။ စားပြဲေပၚလာတင္သည့္ စာအိတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အံၾသသြားသည္။
အိတ္ပုံစံက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာႏွင့္တူေနသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို စႏၵာက ျပဳံးၿပ လိုက္ရင္း
“ဆရာမ အထင္ မႀကီးနဲ႔ေနာ္၊ ဒါညီမေလး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ”
“ေအာ္ ….ဘယ္ေတာ့တုန္း”
“ေနာက္အပတ္တနဂၤေႏြ ဆရာမ၊ အဲဒါျပန္ဖို႔ ဆရာမကိုလဲ ခြင့္တိုင္တာ”
စႏၵာ့ ေနရပ္က ျမန္မာနိုင္ငံေတာင္ပိုင္းအစြန္ကျပည္နယ္ တခုမွာျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မတက္ ေရာက္နိုင္ မွန္းသိ သိ ႏွင့္ ဖိတ္စာေပးျခင္းက သူမ ျပန္မည့္အေၾကာင္းကို ခိုင္လုံေသာ အေထာက္ အထားျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“စႏၵာျပန္မွာေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေနာက္အပတ္ထဲ ျပန္မယ္၊ ႐ုံးကလဲ ခြင့္ေပးတယ္ေလ၊ ပီးတာနဲ႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ေစာၿပီး သြားလိုက္ မယ္ေလ”
အနားကို ေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ဖိတ္စာကိုလွမ္းယူၿပီးဖြင့္ဖတ္ၾကည့္သည္။
“ေနာက္ကကားေတြ ေတာင္ေက်ာ္ကုန္ပါပေကာလား စႏၵာရဲ့”
“တေယာက္ထဲပဲ ေကာင္းပါတယ္ ႀကီးႀကီးစိန္ရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပ်ိဳႀကီးလုပ္မလားလို႔ …ဟဲ..ဟဲ”
စႏၵာက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဟို အတုႀကီးနဲ႔သာေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ့မည္ထင္သည္။ သူမကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ခဲ့ရသည္ကိုေတာ့ စႏၵာသိမည္ မဟုတ္ပါ။
အခုဆိုရင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ၿပီးစိတ္ေျဖသည့္ အလုပ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္း က်င္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပါတိုင္းလုပ္ျဖစ္၏။ လုပ္ၿပီးတိုင္း ႏြမ္းနယ္ ျခင္း ဒါဏ္ကို ခံစားရေသာ္
လည္း စိတ္ထ လာရင္ မေနနိုင္ပါ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကေတာ့ ခုတေလာေဒၚႏုႏုရွိန္ အခန္း ေအာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ေတာ့ အျမဲလိုလုပ္ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အ
ဝတ္ေတြခၽြတ္ တိုင္း စိတ္ က တဖ်င္းဖ်င္း ထလာ၏။ မွန္ထဲမွာ အဝတ္မပါသည့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ရသည္မွာ အရသာ တမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိ
ရင္လည္း အရည္ တစို စိုျဖစ္ရၿပီး မေနနိုင္ပဲ လုပ္မိျပန္သည္။ တေန႔ ဘယ္ ႏွစ္ခါ လုပ္မိသည္ကိုေတာင္ မသိေတာ့ပါ။
အရင္တုန္းက ညဖက္ဆို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစိတ္တတ္သည္။ ခုေတာ့ မစိတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သာယာမွုေလး ရွာၿပီး ႏြမ္းလ်စြာအိပ္ေမာက်သြားရျခင္း ကို
သေဘာက်ေနမိသည္။ ဒါလုပ္ၿပီးမွ ပုတီးစိပ္လို႔ လည္း မေကာင္း သလို၊ ပုတီး စိပ္ ၿပီးမွ ဒါလုပ္ရင္လည္း မသင့္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတီး မစိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ယာထဲ
ေရာက္သည္ႏွင့္ ထမိန္ကိုလွန္ကာ အားရပါးရပြတ္ၿပီးမွ အိပ္ရတာပိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ေပ်ာ္၏။ ဒီအျဖစ္ ကို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေရာက္ေစခဲ့သူကေတာ့ စႏၵာလို႔ပဲ ဆိုနိုင္ပါမည္။
“စႏၵာျပန္မယ့္ ေန႔ေျပာေလ၊ တို႔လက္ဖြဲ႕ေပးလိုက္မယ္”
“ဆရာမ ကလဲ မဟုတ္တာ၊ သမီးက ျပန္မယ့္ကိစၥခြင့္တိုင္ဖို႔ သက္ေသျပတာပါ၊ အေထာက္အထား ျပရမယ့္ စည္းကမ္း အတိုင္းလုပ္တာပါ။ လက္ဖြဲ႕ေတာ့ မေပးပါနဲ႔၊ အားနာစရာ ႀကီး”
“ေအာ္ …စႏၵာနဲ႔က မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနမွပဲ၊ မေပးလို႔ ေကာင္းမလား၊ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့”
စႏၵာႏွင့္ ေျပာရင္း ေအာက္က အရည္စိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာသတိထားလိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ အတြက္ တႀကိမ္မွ မလုပ္ရေသးပါ။ ခံစားမွုအရသာကို ေသြးသားေတြက ေတာင္းဆို
လာသည့္ အခါ စကားကိုျမန္ျမန္ ျဖတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ဒီလို လုပ္ရသည့္ အရသာကို မူးယစ္ေဆး စြဲသလိုစြဲေနၿပီ မွန္းေတြးမိေသာ္ လည္း ဆက္ မလုပ္ဘဲ
မေနနိုင္ပါ။
အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ဖိတ္စာေလးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ လုပ္ရတာကပိုေကာင္းေၾကာင္း
ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနပါၿပီ။ ခၽြတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မွန္ တင္ ခုံဖက္သို႔ လွည့္ကာ ေပါင္ျဖဲၿပီး ကုတင္ေပၚ မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလး အဝကို လက္ကေရာက္ သြားသည္ႏွင့္
အရည္ေတြက တစိမ့္ စိမ့္စိုထြက္လာ၏။ “နင္က အသားျဖဴတယ္၊ အရည္ရႊမ္းမွာ” ဟု ေက်ာင္းတုန္း က သူငယ္ ခ်င္း မတေယာက္ေျပာတာကို ျပန္သတိရလိုက္ မိရင္း အေစ့ေလး
ကို လက္ခလည္ထိပ္ႏွင့္ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္လိုက္၏။
ေယာက္်ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဘာမွသိဖူး၊ ျမင္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲက အစစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ဆိုေသာ ဟာႀကီးကိုသာ မ်က္စိ
ထဲျမင္ေယာင္ၿပီး လုပ္ရသည္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး သြား ကိုင္ၾကည့္ေနလို႔ အရြယ္ အစားႏွင့္ ပုံပန္းသ႑န္ကို အာ႐ုံထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီျဖစ္သည္။ သံခေမာက္ေဆာင္း ထားသလို
ထိပ္မွာလုံးၿပီး အရစ္လိုက္ကားေနသည့္ ေခါင္း။ ဖုထစ္ေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြ၊ လက္တဆုပ္ႏွင့္ မနိုင္သည့္ လုံး ပတ္။ မ်က္လုံးထဲမွာ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ ျမင္ေယာင္ရင္း
အံေလးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပြတ္မိသည္။
“အား …ဟာ…”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

စႏၵာ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔ မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းကို ေရာက္သည္။ အရင္တရက္က အေပၚထပ္က မိန္းကေလး တေယာက္ေနမေကာင္းလို႔ ဘယ္မွမသြားဘဲ
အေဆာင္မွာပဲရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဟို ပစၥည္းႀကီးကို သြားကိုင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္ ဒါႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္ေျဖလိုက္ရ သည္။
ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးမ ေက်ာင္းျပန္တက္ နိုင္သည့္ေန႔က်မွ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ၿပီးသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲသို႔ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ေရာက္လာခဲ့၏။
တခန္းလုံးရွင္းလင္းေနသည္။ တန္းေတြေပၚမွာ လည္း အဝတ္ေတြ မရွိေတာ့။ အိပ္ယာကိုလည္း ျခင္ေထာင္က အစ ျဖဳတ္သိမ္းသြားသည္။ ေမြ႕ယာကိုလည္း ေခါက္လိပ္ထား
သည္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ခုန္ သြား သည္။ လိပ္ထားသည့္ ေမြ႕ယာကို လွန္ၾကည့္ဖို႔မလိုပါ။ အိပ္ယာသိမ္းထားခဲ့မွာ ျဖစ္လို႔ သူ႔ဟာႀကီးကို စႏၵာ တေန ရာရာမွာ
သိမ္းခဲ့ မွာေသခ်ာသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ဘီရိုကေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေမြ႕ယာလိပ္ထဲမွာ ရွိမလားဟု ေျဖၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းအုံးႏွင့္
ေစာင္ေတြပဲ အထဲမွာရွိသည္။
စႏၵာယူသြားတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ခုေခတ္ ခုခါက ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ စစ္ၾကေဆးၾကရွာေဖြၾကတာေတြ ရွိ သည္။ လူၾကားထဲမွာ အရွက္မကြဲရေအာင္ စႏၵာ လူႏွင့္ တပါထဲ
ယူသြားလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘီရိုထဲမွာ သို႔ မဟုတ္ ေသတၱာတြင္း မွာထည့္သိမ္းခဲ့တာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ စႏၵာျပန္လာမွသာ သူမ ကိုရင္ခုန္ေစသည့္ အေခ်ာင္း ႀကီး ကို ျပန္ျမင္ေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို
ခံစားရသည့္အတြက္ ေရခ်ိဳးခါနီး စိတ္ေျဖေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်နပ္မွုမရ။ အဲဒါႀကီးကို ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီ ဆိုရင္စိတ္ကပိုၿပီး တက္တက္ ႂကြႂကြ ရွိသည္။ အခုေတာ့စိတ္အားကေလ်ာ့ေနလို႔ အေစ့ ကို ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ လာသည္အထိ ပြတ္ရသည္။ ၿပီး ေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ ပန္းရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာသည့္တိုင္ ေပါင္ၾကား
ထဲက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေန၏။
စိတ္မရႊင္လို႔ အျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ ေစ်းကိုသြားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚကေလး မ တေယာက္ ကိုေခၚၿပီး ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ့ရသည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အျပင္သိပ္ ထြက္ေလ့ ထြက္ထ မရွိသူလည္း ျဖစ္လို႔ ျမင္သမၽွက စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းဆန္းေနသည္။
ေဒၚ ေအးစိန္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး ကိုေစ်းမွာ ခ်ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ တနာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာၿပီး မေရာက္ တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အိမ္ဖက္ကို
ေမာင္းလာခဲ့၏။
သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ တိုက္ခန္းက ေစ်းႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရသည္။ လမ္းေဘးမွာကားရပ္ ၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းႏွင့္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ကႏွစ္ထစ္သုံးထစ္ အကြာ မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေလွခါးတက္ေန သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္
၏ ေနာက္ပိုင္း အလွကို ေနာက္ကေန အားပါးတရၾကည့္ၿပီး လိုက္လာမွန္းသိသာသည္။ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ လႊဲသြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ဘယ္လိုဆက္တက္ရမွန္း
မသိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ရပ္ ေနေတာ့ ေကာင္ေလး ကလည္းရပ္ေနသည္။ “ငါ့ သားေလာက္ရွိတာပဲ” ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီး ဆက္တက္ခဲ့ရ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလး ကလည္း
အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ကပ္ပါလာ၏။ ေျခလွမ္းလိုက္လို႔ တင္ပါးက တုန္ခါသြားတိုင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္။
ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ သုံးလႊာက အရင္ေရာက္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ေလး ကေတာ့ ဆက္ တက္ရမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ အခန္းဝမွာ ရပ္ေနသည့္
ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားက ျဖတ္သြားရင္း “မမ က အ ရမ္းလွတာပဲဗ်ာ” ဟုလုပ္သြားေသးသည္။ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို သူ႔ထက္ အလြန္ဆုံးငါးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ႀကီးမည့္ မမႀကီး
အရြယ္လို႔ ထင္ေနပုံရသည္။ မၾကားသလို လုပ္ၿပီး လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ ၾကည့္ ႏွင့္ လုပ္ရင္းဆက္တက္သြားပါသည္။
“ဟာ ၾကာလိုက္တာ …ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”
အထဲက အသံလည္း မၾကားရဘဲ တံခါးလည္း လာမဖြင့္သျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဒါ လည္း တုန႔္ျပန္သံ မၾကားရ။ လူမရွိတာလည္း မျဖစ္နိုင္ တံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္မထား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူ ငယ္ခ်င္းက ခါတိုင္းဆို အိမ္ျမဲတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သျဖင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဟန္းဖုန္း ကို
လွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။ ဒါကို လည္းေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မကိုင္ပါ။ အၾကာႀကီး ေခၚၿပီးမွ ထူးသံၾကားရ သည္။
“ဘာလဲ ႏုႏုရဲ့”
ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပုံရသည့္ တဖက္က အသံကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိမထားလိုက္မိပါ။
“ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ငါ နင့္တံခါး ဝမွာ ေရာက္ေနတာေပါ့ ဟဲ့”
“အာ …ဘဲလ္ တီးတာ နင္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဒါဆို လာၿပီ၊ လာၿပီ”
ဖုန္း က်မသြားခင္ေလးတြင္ “ကို ခန ဖယ္ဦး” ဟုေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။ လာၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မလာ။ ခန ၾကာမွ တံခါးပြင့္ သြားသည္။ ရွုပ္ပြေနေသာ
ဆံပင္ေတြ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ တီရွပ္ပြ ႀကီးကို ကပိုကရို ဝတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက
ထလာပုံရသည္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းမ က အပ်ိဳႀကီး အျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွ အပ အိမ္ေထာင္က် သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆုံးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳသူျဖစ္သည္။ အိမ္က
မိဖေတြသေဘာတူေပးစားသည့္ သူႏွင့္ ယူ လိုက္သည္မွာ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳခင္အထိ အပ်ိဳႀကီးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေလး
တြဲျဖစ္ခဲ့သည္။
“နင္ အိပ္ေနတာလား”
“ေအး ..ဟုတ္တယ္”
“ဒါဆို ငါ့ေၾကာင့္ နင္ အိပ္ေရး ပ်က္သြားၿပီေပါ့”
“ရပါတယ္ ဟာ၊ နင္ နဲ႔က တခါတေလမွ ေတြ႕ၾကတဲ့ ဥစၥာ”
စကားေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ့ တခုကိုရသည္။ ထိုအနံ့က ထူးျခားသည္။ ဒါ့ အျပင္ဘာနံ့ဆိုတာ လည္း သိေန၏။ မိန္းမ အဂၤ ါက ထြက္သည့္ အရည္နံ့၊ အရင္က
ဆို ဒီ အနံ့ ကို သိမွာ မဟုတ္ အခုေတာ့ ေဒၚႏု ႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းက ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။
“နင့္ေယာက္်ားေကာ”
“အိပ္ေနတယ္ေလ”
“ဒါဆို ငါ အခ်ိန္ေကာင္းႀကီး ေရာက္လာတာေပါ့ ေဆာရီးဟယ္”
“ေအာင္မာ အပ်ိဳႀကီးက ဒါေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကိုေရ …. လာပါဦး ….ႏုႏု ကေမးေနတယ္”
အတြင္းဖက္ ခန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေယာက္်ားထြက္လာ၏။ သူကလည္း အိပ္မွုန္စုံမႊား ျဖင့္ ကပို ကရို ရွိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိပါ သူ႔ ပုဆိုးက
ေပါင္ခြဆုံတြင္ ေဖါင္းေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ရီေဝေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပသြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မဟုတ္
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္သည့္ ေျခတံေတြလို႔ ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ စကားေျပာေနတာဆိုေတာ့ ေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္ သည့္ ထမိန္စကပ္ အကြဲၾကား ကေန အျပင္ကို ထြက္ေနသည့္ ေျခသလုံး ႏွင့္ ေပါင္တဝက္ကို အထူးတလည္ မဖုံး ဖိပဲ ေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ဘသားေခ်ာ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္လက္သြားလို႔ မသိမသာေလး အထိုင္ျပင္ရင္း
ဖုံး လိုက္ရ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တပ္မက္ရီေဝသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္လို႔ ထင္မိ သည္ ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကို ေယာက္်ားက ဘယ္လိုၾကည့္ေနတယ္
ဆိုတာကို မသိရွာေပ။ ရေနသည့္ အနံ့ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေစာေစာက သူတို႔ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကသည္ ဆိုသည့္ အထင္ပို ၿပီးခိုင္မာသြား ရသည္။
ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲထင္သည္။ ခုနေကာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးသည့္ အျပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မွန္း မသိလို႔ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္၏
သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသိႏွင့္ တပ္မက္သည့္ အရိပ္အ ေယာင္ျပတာကေတာ့ လြန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပ်ိဳဘဝက လွသင့္သ ေလာက္လွပါသည္။
အခုလည္း ကေလးမေမြးေသးသည့္ အတြက္ အလွအပေတြ က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ မိန္းမ ကိုေဘးမွာထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္သည့္ ေယာက္်ားကို ေဒၚႏုႏုရွိန္
နားမလည္ပါ။ အိမ္ ေထာင္မျပဳတာ ေကာင္း၏ ဟုပင္ အေတြးဝင္မိသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ က ေနာက္ေဖးမွာ အေအး သြားေဖ်ာ္ေနခ်ိန္ တြင္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေပါင္ေတြ၊ တင္ႏွင့္ရင္ေတြ ကို ေစ့ ေစ့ စပ္စပ္ မသိမသာၾကည့္ေနတာကို လည္းထပ္မံေတြ႕ရသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းဆိုလၽွင္ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေနၾကတာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုရမၼက္ေတြ မေသ ေသး လို႔ပဲ လွပ
သည့္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ပစ္မွားေနတာ ျဖစ္နိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ အခါ လာခ်ေပးသည့္ အေအး ကို ကမန္းကတန္းေသာက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။

“ဟဲ့ နင္ကလဲ လာတုန္းကလာ ၿပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း”
“ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကို ေစ်းမွာထားခဲ့တယ္၊ ျပန္ႀကိဳရဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ မေတြ႕တာၾကာလို႔ ပတ္လာတာ”
“ေအာ္ …ဒါဆို လဲ ေနာက္ ကို ေအးေအး ေဆးေဆး တရက္လာဦး”
“ေအးေအး”
တံခါးဝ အထိ လိုက္ပို႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ၿပီးခပ္တိုးတိုးေမးမိသည္။
“အခုန နင္တို႔ ဟိုဒင္းလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား”
“ႏုႏု၊ အပ်ိဳႀကီးက အပ်ိဳႀကီးလိုေန၊ ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔”
“အခ်င္းခ်င္း ပဲ ဟာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ”
“ဒီအပ်ိဳႀကီးေတာ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လာတယ္မသိဘူး၊ သြားသြား”
“သြားမယ္၊ သြားမယ္၊ နင္တို႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ငါက ျပန္ေပးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန္းထဲမွာ ငါၾကား လိုက္ပါတယ္၊ ကို …ခန ဖယ္ဦးတဲ့ ..ဟဲ ဟဲ”
ရဲရဲ နီသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အလိုက္တသိ ေစာၿပီး ထြက္လာခဲ့ရ၍ ေစ်းမွာ ေဒၚေအးစိန္ကို နာရီ
ဝက္ေလာက္ ကားထဲမွာထိုင္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ပအခု ေလာက္ ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိပ္ယာေပၚျပန္တက္ၿပီး ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၾကေလာက္ၿပီဟု ေတြးမိသည့္အခါ
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြ မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။ သူမ ကတေယာက္ထဲ ကားထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္ တြင္ သူ ငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေလာကစည္းစိမ္
ယူေနလိမ့္မည္ ဟုလည္းမလိုတမာေတြးေနမိသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ကလည္း တပတ္တခါေလာက္မွ လိုတာစုဝယ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာပါ။
လြတ္လတ္ေသာ၊ လွ ပ ၿပီး ရဲတင္းစြာဝတ္စားဆင္ယင္ထားၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကားေဘး ကေန ျဖတ္ၿပီးသြားလာေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကတေယာက္ထဲ၊
တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေကာင္ေလး ႏွင့္ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း အေပါင္းအေဖၚေတြ ႏွင့္။ သူတို႔ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ သူတို႔ အရြယ္က ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမေရာက္ ေတာ့ သည့္ လိင္မွုကိစၥကို ေတြ႕ၾကဳံ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ လည္းပါလိမ့္မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လို ကိုယ့္ဖာသာ အာသာ ေျဖေဖ်ာက္သည့္ မိန္းက ေလး ေတြလဲရွိနိုင္သည္။ စႏၵာ့လို မိန္းကေလး
ေတြလဲ ပါနိုင္သည္။
ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ရွက္ျပဳံး ျပဳံးေနမိစဥ္ ေဒၚေအးစိန္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ဝယ္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ခန္းမွာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွင့္ အတူေနရာခ်ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္
ေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္၏။
“ႏုႏု ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား”
“နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ”
“တို႔လဲ ႏုႏုၾကာဦးမွာ ဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ”
“ေအာ္ …ရပါတယ္”
ေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ အိမ္မွာ ျပႆနာတခုက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊက ေရတင္စက္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ေရလက္က်န္
လည္း နည္းေနၿပီဟု ဆို၏။ ေရက အေရးႀကီး သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား”
“မလုပ္တတ္ဘူး ဆရာမ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ့ ျပင္တတ္တဲ့ လူရွိတယ္၊ ဆရာမ မလာေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာ”
“ဒါဆိုလဲ သြားေခၚေလ၊ ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ရမလား”
“သိပ္မေဝးဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလၽွာက္သြားလိုက္မယ္”
ခနၾကာေတာ့ ကိုလွေရႊႏွင့္ အတူ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ပါလာၿပီး ေရစက္ကို ကလိၾကသည္။ အေဆာင္သူေတြ ျပန္လာရင္ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း သူတို႔နားမွာပဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညေန သုံး နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးကာ ကိုလွေရႊ ကို ေရအျပည့္တင္ထားဖို႔ေျပာၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ဝင္လာခဲ့
သည္။ ထမင္းစားခန္း အဝတြင္ ေတာင္းႀကီးတလုံး ႏွင့္ ေန႔လည္က ဝယ္လာသည့္ ဟင္း သီး ဟင္းရြက္ေတြ ထည့္ထားသည္။ အေပၚဆုံးမွာက ခရမ္းသီးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရသည္။
“ဟင္ ေဒၚေအးစိန္ ခရမ္းသီးေတြကလဲ”
“တန္လို႔ ဝယ္လာတာ ႏုႏုရဲ့၊ အမ်ားႀကီးရတယ္၊ အလုံးေသးေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရေအာင္ဝယ္လာတာ”
“ေအာ္ …အင္း ..အင္း”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဒၚေအးစိန္က ခရမ္းသီးေတြ သိမ္းခိုင္းေနသံၾကားရသည္။
“ၿပီးရင္ သိမ္းလိုက္မယ္ ႀကီးစိ္န္၊ အခုလက္ မအားေသးလို႔”
“ေအးေအး … အေဆာင္ထဲက ဟာမ ေတြျပန္မလာခင္သိမ္းေနာ္၊ ေတာ္ၾကာတေယာက္ တလုံးဝင္ဆြဲသြားလို႔ ဟင္းခ်က္စရာ မက်န္ပဲေနမယ္”
“ႀကီးစိန္ ကလဲ၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေရေဆးၿပီးခ်က္လဲ ရပါတယ္”
“အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္း ညည္းပဲစား”
“ႀကီးစိန္ကလဲ ဒီေလာက္ေသးတဲ့ ခရမ္းသီးေတြ ကို မမ ေတြကယူမလား”
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ထမင္းသီးသလိုလို ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါအမ်ား အတြက္ရယ္စရာ ပ်က္လုံးတခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ျပဳံးေတာင္မျပဳံးခ်င္သလိုပင္။ အဆာ လြန္လို႔ သိပ္ၿပီးစားမဝင္သည့္ ထမင္းကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ အခန္းဝက ေတာင္းကို လွည့္ ၾကည့္ မိျပန္သည္။
ေတာင္းႏွုတ္ခမ္းစမ္နားမွ ခရမ္းသီး တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံကိုဆြဲေဆာင္လိုက္၏။ ေကာင္ မေလး ေတြေျပာသလိုပင္ ခရမ္းသီးေတြက ျမင္ေနက်ထက္ေသးေသာ္လည္း အဲဒီ
တလုံးက ထူးထူးျခားျခား လွပ ေနသည္လို႔ ထင္လိုက္မိသည္။
အရွည္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တထြာ နီးနီးခန႔္ ႏွင့္ တျခားအလုံးေတြလို ေကြ႕ေကာက္မေနပဲ ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အဖ်ားဖက္ဆီမွာ ကားသေယာက္ႏွင့္ အညႇာတံဖက္ဆီသို႔
ေျပေျပေလး သြယ္ဆင္းသြား၏။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ပစို လက္ေနသည္။ အညႇာတံက ညႇိုးမေနဘဲ လတ္ဆတ္စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ္ ၾကည့္
လိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွရွိမေနတာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ထိုခရမ္းသီးေတာင့္ ေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ ယူ လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ရွိသည့္လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္လုံး၍ကိုင္ကာ
ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးခဲ့၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူလာမိသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မွန္တင္ခုံေပၚ မွာတင္ထားလိုက္မိသည္။ တလုံးတေလ ေပ်ာက္တာေလာက္ကိုေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ထင္မိပါသည္။
အိပ္ယာမွာ ခနလွဲမည္လုပ္ၿပီးမွ အျပင္ကျပန္လာသည့္ အဝတ္ အစားေတြ မလဲရေသးတာကို သတိရသည္။ အက် ႌကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး တီရွပ္ပြပြ တထည္ေကာက္စြပ္လိုက္ သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ေစာေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ထမိန္စကပ္ကို ခၽြတ္ရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးေလးဆီ မ်က္လုံးက ေရာက္သြားသည္။ ယူလာၿပီးမွေတာ့ ျပန္ထား
လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ခံပင္တီကို ခၽြတ္ လိုက္ေသာအခါ စိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပင္တီေလး၏ ခြနားမွာ စိုေနတာကို ျမင္ရသည္။ အမွတ္မထင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို
လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ႏွင့္ ခၽြဲက်ိေနသည္။
အိပ္ခန္း တံခါး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ထားသလားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ တီရွပ္ႏွင့္ ဘရာစီယာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး
လုပ္ငန္းစေတာ့၏။ အေစ့ေလးကို လက္မႏွင့္ ကစား ရင္း တြင္းဝေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ အသာအယာရစ္ေနမိ၏။ အထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ့ ေသာ္
လည္း အခုထိ စိတ္မရဲေသးပါ။
“အား…. အင္း ….အင့္ ”
အရွိန္ရလာသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စိုရႊဲလာသည္။ ရင္ထဲ တဖိုဖို တလွပ္လွပ္ ႏွင့္ အရသာကို ခံ စားရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ လွုပ္ရွားမွုေတြရပ္တန႔္သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငိုင္ငိုင္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲက ခရမ္းသီးပုံျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အေဆာင္နည္းၿပ ဆရာမ ဘဝတုန္းက လည္း ခင္သူမင္သူေတြက ေျပာၾက ေနာက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္မၾကဳံႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ အေဆာင္ ေနာက္ဖက္မွာ ေက်ာင္းသူေတြက ခရမ္းသီးေတြ ပစ္ထားသည္ဆိုလို႔
အေဆာင္မွုး ႏွင့္ အတူသြားၾကည့္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ ငွက္ေပ်ာခြံပဲ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူၿပီးေထာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လက္ႏွင့္ သပ္ၾကည့္ၾကာ ေခ်ာမြတ္ၿပီးေအးၿမ ေန၏။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ဟာႀကီးလို ပ်င္းတြဲတြဲ မေနပါ။ အရြယ္
အစားက လည္း စႏၵာ့ဟာႀကီး၏ တဝက္ေလာက္ ပဲ ရွိသည္။ ဒီ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမနိုင္ဆီးမရ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ အညႇာဖက္ကေန ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၾကား
ကို ရြယ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အသီးအႏွံေတြ ကို ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းတတ္တာကို သတိရၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ မွတဖန္ေကာက္ယူနမ္းၾကည့္မိသည္။
ထူးထူး ျခားျခား အနံ့ေတာ့မရပါ။ ခရမ္းသီး နံ့သာရ၏။

“ေရေဆးရင္ ရတာပဲ”
႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚပစ္လိုက္သည္။ ေရဘုံဘိုင္ေခါင္းကို အဆုံး အထိ ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ကာ ေရဒလေဟာျဖင့္ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္သန႔္သန႔္ ျဖင့္သုတ္လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက ပိုၿပီးအေရာင္လက္လာသည္။
ခရမ္းေရာင္စိုစို က အလင္းေရာင္တြင္ ဝင္းအိေန၏။
တကယ္ ထိုးသြင္းေတာ့မည္ ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနျပန္သည္။ မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ အကြဲ ေၾကာင္း တေလၽွာက္ခရမ္းသီး ထိပ္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ပြတ္ေပး
ေနမိသည္။ အေစ့ေလးကို လည္းလက္ႏွင့္ ဆြဆြ ၿပီး ကစားေပးလိုက္သည့္ အခါ အရည္ေတြ ျပန္စိမ့္လာတာႏွင့္ အမၽွ အထဲကိုထိုးသြင္းခ်င္စိတ္ေတြက ပိုလို႔မ်ား လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အဝေလးမွာ ေတ့ၿပီးဖိၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အပ်ိဳစင္ႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးခပ္ေသးေသး ကိုေတာင္တင္းၿပီးခံထားၾက ၏။ ေပါင္ကို အစြမ္း
ကုန္ျဖဲၿပီး ဖိလိုက္မွ အဝနားတြင္ နစ္သည္ ဆို႐ုံေလး နစ္သြားသည္။ အဝ ဆီမွေအးစက္စက္ အထိအေတြက တကိုယ္လုံးဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြ တုန္
လာသည္။ ဝုန္းဒိုင္း က်ဲေနသည့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တခုလုံး ပြင့္ထြက္သြားေတာ့ မလိုခံစား ေနရ၏။
“အား”
စိတ္ ကိုတင္းၿပီး ဖိခ်လိုက္ ရာ ႏွုတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးကိုျပဲသြားၿပီး လက္မဝက္ေလာက္ေတာ့ ဝင္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အရမ္းေတာ့ မနာပါ အဝမွာ ေအးစက္စက္ႏွင့္
တစ္ဆို႔ႀကီးခံစားေနရတာ တခုပဲရွိသည္။ သိပ္မနာ သည့္ အတြက္ အားတက္လာၿပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္ရာ ဆက္မဝင္ေတာ့ဘဲ တန႔္ေနသည္။ တေနရာရာမွာ ေထာက္ ေန သလို
ခံစားရသည္။ ခရမ္းသီးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ အေနအထားေလာက္မွာ ထားၿပီးထိုးသြင္းလိုက္မွ ေနာက္ ထပ္ တလက္မေလာက္ ထပ္ဝင္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ထဲတြင္
ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း၊ နားလည္ရမွန္း မသိသည့္ ခံစားခ်က္တခုက လွိုက္၍လွိုက္၍ တက္လာသည္။
“အီး … အင္း ..အင္း”
က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အေပါက္ေလးထဲသို႔ ထိုးသြင္းရတာျဖစ္လို႔ နာေတာ့နာသည္။ တြင္းဝက ႂကြက္သားေတြ သ ေရပင္ ကို ဆြဲဆန႔္လိုက္သလို တင္းသြားတာကို သိသည္။
အတြင္းဖက္ကေတာ့ နာတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ မရ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိပါ။ ေရေဆးထားလို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးက အတြင္းဖက္နံရံေတြေပၚက ႏု နယ္သည့္
အသားေလးေတြကို ဖိထား၏။ မထူးေတာ့သည့္ တူတူ လက္ကိုင္သည့္ေနရာေလးေလာက္ပဲ ခ်န္ထား ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ေတာ့”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည့္ အတြက္ ေမြ႕ရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေထာက္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီ ေလာက္ကေလး ႏွင့္ အဆာင္ကို တပတ္ပတ္ၿပီးေျပးလိုက္ရသလို
ေမာေနသည္။ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထား မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရမ္းသီးက တလုံးလုံး နီးပါး အတြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္
ညႇာတံေကာက္ေကာက္ကေလး ကအျပင္ကို တိုးထြက္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္း ကို ၾကည့္ရင္း ငါဘာေတြ လုပ္ေနသလဲဟု အပူတျပင္းေတြးေနမိသည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ျဖင့္
ညႇာတံကေန ျပန္ ဆြဲ ယူလိုက္ေသာအခါ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္လာေနသည့္ အထိအေတြ႕ ကေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သျဖင့္ တဝက္ ေလာက္ အျပင္ကို ထြက္လာသည့္
အခါျပန္ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။
“အား …အင္း …အ”
တခ်က္ကေန ႏွစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ကေန သုံးခ်က္၊ သုံးခ်က္ကေန ေလးခ်က္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားသည္။ ခရမ္းသီးကို လြတ္ထြက္မသြားေစရန္ က်စ္က်စ္ပါ
ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနမိသည္ကို လည္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိမဆန႔္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလာက္ၿမိဳက္ေနသည့္မီးကို ခရမ္းသီး
ႏွင့္ အားပါးတရ ၿငိမ္းသတ္ေနမိ၏။ စစ လုပ္ခ်င္းမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရွိလို႔ အားစိုက္ရေသာ္လည္း ေနာက္ ပိုင္း အတြင္းကေန အရည္ေတြ အခၽြဲေတြ ထြက္လာသည့္
အခါ လွုပ္ရွားရတာ သြက္လက္ျမန္ဆန္လာ၏။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံေတြ အလုံးစုံက ခရမ္းသီး ႏွင့္ သူထိုးေမႊေနသည့္ အ တြင္း
သားေတြအေပၚမွာပဲ ရွိသည္။ တခါတရံ တြင္ အားေနသည့္လက္ႏွင့္ အေစ့ေလးကိုပါ တၿပိဳင္နက္ထဲ ပြတ္ ေခ်ေပးမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ရသည္က ပိုၿပီး ဖီလင္ရွိေၾကာင္းလဲ
သိလာ၏။
“အား .. အီး …အင္း …”
လွိုက္ လွိုက္လွဲလွဲ ရွိလြန္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ပါးစပ္က ဘာေတြဘယ္လိုေရရြတ္ျမည္တမ္းေနမိသည္ကို လည္း သတိမထားမိေတာ့ပါ။ တေယာက္ထဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ခံ စားခ်က္၏ အဆုံးစြန္ဆုံး သို႔ေရာက္ရွိသြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံးက်ဥ္တက္သြားသည္။
တဟီးဟီး ႏွင့္ ညည္းရင္း တြန႔္လိမ္ေနမိ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရမ္းသီးကိုေတာင္ ျပန္မထုတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာ တေစာင္း ေကြးေကြးေလး မွိန္းေနမိသည္။ ေခၽြးေတြ
လည္းရႊဲရႊဲ စိုေန၏။ ေမာလည္း အရမ္းေမာေနသည္။ လူကမလွုပ္ နိုင္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္။ အရာအားလုံးတည္ၿငိမ္ ဖို႔ အၾကာႀကီး
မွိန္းေနလိုက္ ရ၏။
“ႏုႏု ေရ ….ႏုႏု”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မမွိန္းလိုက္ရပါ။ တံခါးထုသံ ႏွင့္ အတူ အျပင္ကေန ေဒၚေအးစိန္ေခၚေနသံၾကား လိုက္ ရ၍ လူးလဲထလိုက္ရသည္။
“ဘာလဲ ေဒၚေအးစိန္”
ခၽြတ္ခ်ထားသည့္ ထမိန္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေကာက္စြပ္ရင္း ေမးမိသည္။
“ဖုန္းလာေနလို႔ ”
ထမိန္ ကို ခပ္ျမန္ျမန္ရင္လ်ားလိုက္ၿပီး တံခါးဆီကို အသြားတြင္ လမ္းေလၽွာက္ရတာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေတာ့မွ ခရမ္း သီး ျပန္မထုတ္ရေသးတာ သတိရမိသည္။ ျပဳတ္ မက်ေအာင္
လက္ႏွင့္ ေအာက္ကေနပင့္ ထားရင္း တံ ခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဟန္းဖုန္းေလး ထိုးေပးသည္။
“မမ စိတ္မ်ားၿပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ထားခဲ့တယ္ေလ”
ထမိန္ရင္လ်ား ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
“ေရခ်ိဳး မလို႔ ေလ”
အလြယ္ကူဆုံး ဆင္ေျခကိုေပးၿပီး ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ ၏။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက သြားလည္ ခဲ့ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။
“ခ်သြားၿပီ၊ ႏုႏု ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ဖုန္းက်န္ ခဲ့တာဆိုေတာ့၊ ခနေန ျပန္ေခၚမယ္တဲ့၊ ထမိန္ကလဲ ေစာက္ထိုးႀကီး ႏုႏု ရယ္”
“ေအာ္ …ေရခ်ိဳး မလို႔လုပ္ေနတုန္း ေဒၚေအးစိန္က တံခါးထုေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာက္ဝတ္လိုက္ရတာေပါ့”
ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာေနစဥ္ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။
“ဖုန္းေျပာလိုက္ဦး မယ္ေဒၚေအး စိန္လဲ သြားေတာ့”
တံခါးကို ခ်က္ျပန္ထိုးလိုက္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏွိုက္ထားတာကိုေတာ့ ေဒၚေအးစိန္ ဘာမွေမး မသြားပါ။ လက္ဖယ္လိုက္ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ပါ။ အတြင္း
ကႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ညႇစ္ထားၾကသည္။
“ေျပာ ….သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တုန္း”
“နင္က ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျပန္သြားေတာ့ ငါ့ ကိုမ်ား တခုခု စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေတြးမိလို႔ေဟ့”
“မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျပန္တာပါဆိုမွ”
“အပ်ိဳႀကီး မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ ေနာ္”
“ဟဲ့ … နင္ငါ့ ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မွန္မွန္ မေျပာမွ ငါတကယ္ စိတ္ဆိုးမွာ”
“ဘာလဲ”
“ငါလာတုန္းက နင္တို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား”
“ႏုႏု ရွိန္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါထင္တာ မွန္မမွန္သိခ်င္လို႔”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့ ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားစရာ ရွိလို႔ ၊ မသြားခင္ ..တေနကုန္ … နင္ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား အပ်ိဳႀကီး၊ ဒီ့ ထက္
သေဘာေပါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ငါ့လိုပဲ လင္ယူလိုက္”
ဖုန္းေျပာရင္း ထမိန္ကို လွန္၍ ခရမ္းသီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အားလုံး အျပင္ဖက္သို႔ေရာက္သြားသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလိုလို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္
အတူပါလာသည့္ အရည္ေတြက ထမိန္ ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်၏။
“ေကာင္မ ၿငိမ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်တယ္၊ ဘာလဲ လင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီလား”
“မဟုတ္တာေတြ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေအာင္ တေနကုန္ နင့္အိမ္မွာလာ ထိုင္ေနလိုက္မယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါျပန္သြားေတာ့ေရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္လား”
“လုပ္ျဖစ္တယ္ ေဟ့၊ လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အခု သူေရသြားခ်ိဳးေနတုန္းဆက္တာ ရွင္းပလား”
“ေအးေအး၊ အဲဒါဆိုလဲ ျပန္လာရင္ ထပ္လုပ္လိုက္ၾကဦး ၾကားလား”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခ်င္လို႔ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ ခင္ပြန္း ပဲအနားျပန္ေရာက္လာလို႔ လား မသိပါ၊ သူငယ္ခ်င္းက တျခား အေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း အလိုက္သင့္ ဆက္ေျပာေနလိုက္ ပါ သည္။ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားမိသည့္ ခရမ္းသီးကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx—

မသြားခင္ေျပာခဲ့ သလိုပင္ ညီမေလး ၏ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း စႏၵာျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ အေၾကာင္း သတင္းပို႔လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးသည္။ အဲဒီေန႔ က စႏၵာ အလုပ္မသြားပါ။ အေဆာင္မွာပဲ နားေနသည္။ နားေနတာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ တပတ္ေက်ာ္ၾကာကင္း ကြာေနရသည့္
သူမ၏ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ အတိုးခ်စိတ္ေျဖေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြးေန မိ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ခရမ္းသီး တလုံးႏွင့္ အဆင္ေျပေနပါသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမားေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေျဖသိမ့္မွုေပး နိုင္ပါသည္။ လက္ႏွင့္ အစိကိုပြတ္ၿပီး ေျဖရတာထက္ပိုေကာင္း သည့္ ခံစားမွုကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ တပ္မက္စြဲလမ္းေနရပါၿပီ။ မနက္တႀကိမ္၊ ညတႀကိမ္ မွန္မွန္လုပ္၏။ အရည္ေတြ ထြက္ ရလြန္းလို႔ လူလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ ေညာင္းခ်ိေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ေနတာကိုေတာင္မွ လူေတြက ဘယ္လို ျမင္ၾကတယ္ မသိ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခုတေလာ အရင္ကထက္ ပိုလွလာသည္ဟု ဆိုၾက
သည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာ ေတြ က်၊ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိခ်ိန္မွာမွ ဒီလိုေျပာၾကသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ စႏၵာက ေတာ့ တဖုံထူးသည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး
ေနာက္တေန႔ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ ႏွုတ္ဆက္ရင္း
“သမီး ၾကည့္ေနတာ၊ ဆရာမ နည္းနည္း ပိန္သြားသလိုပဲ”
“ဟုတ္လား၊ တို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး”
“ဒါေပမယ့္ ခုမွဆရာမ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္၊ တကယ္ေျပာတာ”
အနည္းငယ္ပိန္ သလိုလိုျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ထင္မိပါသည္။ ပိန္သြယ္ေသာ စႏၵာ့ကို ၾကည့္ ရင္း သူတို႔လို စိတ္ေျဖတတ္သူေတြ၊ အတုသုံးသူေတြ ပိန္တတ္
သလားဟု ေတြးေနမိသည္။ စႏၵာ လည္း ရာဘာ ေခ်ာင္းႀကီး ႏွင့္ အာသာေျဖေဖ်ာက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ ပိန္သည္ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေနာက္က်ရင္
ပိန္လာနိုင္ေပသည္။ အခုေတာင္မွ ခရမ္းသီးေလး ႏွင့္ သုံးေလးရက္ လုပ္လိုက္ရေသးသည္ ပိန္ လာသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုေနေပၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီအလုပ္ကို မရပ္တန႔္နိုင္ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘိန္းစြဲသူလို အေသြးအသားက ေတာင့္တ၏။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိထိုးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အရသာ
က ေကာင္းလြန္းသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္၊ ရက္ၾကာၾကာ အသုံးခ်လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက တျဖည္းျဖည္းညႇိုးႏြမ္းလာသည္။ အညႇာတံကလည္း ကၽြတ္ ထြက္သြားသည့္
အခါ အရင္းဖက္က ေရေဆးတိုင္းေရဝင္ၿပီး ညိဳမဲမဲ ျဖစ္လာသလို ေပ်ာ့လည္းေပ်ာ့လာ၏။
“ခရမ္းသီး ဟင္းေလး ဘာေလး မခ်က္ေတာ့ဘူးလား ေဒၚေအးစိန္ရယ္”
ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြားဝယ္ဖို႔ တြန႔္ေန၍ ေဒၚေအးစိန္ ကို တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။
“ခ်က္ေပး မယ္ေလ၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုစားခ်င္တာလဲ၊ ခ်ဥ္ရည္လား၊ အေၾကာ္လား အႏွပ္လား”
“အဆင္ေၿပ သလိုသာလုပ္ပါ ေဒၚေအးစိန္ရယ္”
ေနာက္တရက္ ေဒၚေအးစိန္ ေစ်းသြားသည့္ အခါ ခရမ္းသီးေတြပါလာ၏။ ေစ်းထဲ လိုက္မသြားဘဲ ကားေပၚက ေစာင့္ ေနခဲ့လို႔ ေဒၚေအးစိန္ ဘယ္လိုဝယ္လာသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ေနာက္ခန္းမွာ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ထားၿပီး ေရွ႕ကိုလာေတာ့မွ ေမးမိသည္။
“ခရမ္းသီးရလား ေဒၚေအးစိန္”
“ရတယ္၊ ပါတယ္”
အိမ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ေတြ မသိေအာင္ခရမ္းသီး တလုံးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ တလမ္းလုံး ေတြးေနမိသည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ဟာထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးတာ
ေရြးယူမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။ သို႔ပါ ေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲတြင္ ခရမ္းသီးထည့္ထားသည့္ ျခင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။
နည္းတဲ့ ခရမ္းသီးႀကီးေတြ မဟုတ္။အေသးဆုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခသလုံးေလာက္ရွိ သည္။ ၿပီးေတာ့သုံးလုံး ထဲသာပါသည္။
“ေအာင္မယ္ေလး ေဒၚေအးစိန္ ရယ္ ခရမ္းသီးေတြက ႀကီးလိုက္တာ”
“မီးဖုတ္ၿပီး ေၾကာ္မယ္ေလ ႏုႏုရဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံပင္ေလးအုပ္ၿပီး သုတ္မလားလို႔”
“လုပ္လုပ္၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္”
မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရင္း မီးဖိုထဲက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ သုံးလုံးထဲ ဆိုေတာ့ ယူလို႔လည္း မ ေကာင္း။ ယူလို႔ရျပန္ရင္လည္း ဒီေလာက္ႀကီးတာႀကီး ႏွင့္ ဆိုရင္
ေသဖို႔သာရွိ၏။ စႏၵာ့၏ ရာဘာလိင္တံႀကီး ထက္ ပင္ ေလးငါးဆပိုတုတ္ေနသည္။ လူပါထက္ျခမ္း ကြဲသြားလိမ့္မည္။ ေစ်းမသြားခင္ ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ ခရမ္းသီး ေဟာင္းေလးကို
ခဲတံခၽြန္သည့္ ဒါးျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းလုပ္ၿပီး အိမ္သာထဲမွာ ေရဆြဲခ်ခဲ့ မိသည္ကို ခုမွေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မ်က္စိကစား ရင္း ေတြ႕ရ သည့္ ေပါင္ဒါဗူး၊ ေရေမႊးပုလင္း၊ ႏွုတ္ခမ္း နီေတာင့္ တခုမွ အဆင္ေျပမည့္ ပုံမရွိပါ။
စႏၵာ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ခရီးမွ ျပန္လာစဆိုေတာ့ အထုပ္ေတြ အိတ္ေတြႏွင့္ ပြရွုပ္ေန၏။ အိပ္ယာ ကို အသာေလးမၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာမွမေတြ႕၊ တျခားေနရာေတြ
လည္း လိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္သြားမွာစိုးရသည္။စိတ္၏ အလိုမက်မွု၊ အဆင္မေျပမွုေတြႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေန႔လုံး စိတ္တိုေနေတာ့၏။
နံနံပင္နံ့ေလး သင္းၿပီး င႐ုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြ လွီးထည့္ထားလို႔ ေမႊးေနသည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ လက္ရာ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္သုပ္က ျမင္သူတိုင္း သြားရည္ က်ခ်င္စရာျဖစ္ေသာ္
လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ပါ။
“ထည့္ေလ ႏုႏု ရဲ့၊ ခရမ္းသီးစားခ်င္တယ္ဆို”
ဘာမွမသိရွာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က အတင္းလာခပ္ထည့္ ေပးသည့္ အခါ စိတ္တိုရေပမယ့္ ေစတနာ ကိုသိေနလို႔ အတင္း က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳရသည္။ ဒီညေတာ့ လက္ႏွင့္ပဲ ပြတ္ၿပီး
အိပ္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိက ရင္ထဲမွာဟာတာ တာျဖစ္ေစ၏။ ညေနေစာင္းေတာ့ ၿခံထဲမွာဆင္း လမ္းေလၽွာက္ရင္း အလုပ္ခြင္က ေနေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ျပန္လာ သည့္
စႏၵာ ႏွင့္ လမ္းမွာတိုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ စိတ္ထဲမွာ မလိုတမာျဖစ္ရသည္။ စႏၵာကေတာ့ သူမ၏ စိတ္ ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနနိုင္ေပမည္။

အာ႐ုံေတြက မၾကည္မလင္ႏွင့္ ညစ္ညဴးေနေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲက ခုံတန္းတခုမွာ ညေမွာင္သည္ အထိတေယာက္ ထဲ ထိုင္ေနမိသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မလုပ္သင့္
တာေတြေလၽွာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မနိုင္ျဖစ္ေနရ သည့္ ဘဝကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေစာေစာစီးစီး လင္ယူခဲ့ရင္ေကာင္းသားပဲ ဟုေတြးမိသလို ကိုယ္နဲ႔
မဆိုင္ တာေတြ လိုက္စပ္စုၿပီး မစမ္းသင့္တာေတြ စမ္းၾကည့္မိတာမ်ိဳး မရွိဘဲ အရင္ကာလေတြ တုန္းကလို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ မိတာကိုလည္း ေနာင္တရသည္။
“ဒါေၾကာင့္ ႀကီးမွဝက္သက္ေပါက္ရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္”
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေရရြက္လိုက္ရင္း တစထက္တစ ထူထပ္သိပ္သည္းလာသည့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လႊတ္လိုက္၍
အိမ္က ေကာင္မေလး တေယာက္ အနားေရာက္လာ သည္။
“ဆရာမ ထမင္းမစားေသးဘူးလားတဲ့၊ ႀကီးစိန္က ေမးခိုင္းလိုက္တယ္”
အေဆာင္သူေတြလည္း ညစာကိစၥၿပီးၾကၿပီထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္အသီးသီးမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေန၏။ ဟို အခန္းဒီအခန္းကူးသန္းေနၾကသည္ကို လည္း လွမ္းျမင္ေန
ရသည္။ လက္မွာနာရီမပါလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ေျခာက္နာရီကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ခဲ့တာေသခ်ာသည္။ နာရရား တံခါးပိတ္တာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီခုံ မွာ ဝင္
ထိုင္လိုက္ခါစက ပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း မီးတိုင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကေလၿပီ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ လည္း ထမင္းစားခ်င္ေနၾကၿပီထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က လာမ
စားေသးလို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ စားရခက္ေန ပုံရသည္။
“ဆရာမ မဆာေသးဘူးလို႔၊ ေရလဲ ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွပဲ လာစားေတာ့မယ္၊ ထမင္းျပင္ၿပီး အုပ္ေဆာင္း နဲ႔သာအုပ္ထားလိုက္ လို႔ ႀကီးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ”
ေကာင္မေလး လွည့္ထြက္သြားၿပီးမွ ေဒၚႏုႏုစိန္ တစုံတရာ ကိုသတိရၿပီး ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေအာ္ …ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ကြယ္၊ မနက္က ခရမ္းသီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ စားလိုက္ၾကေတာ့၊ ဆရာမ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးလို႔”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ငါးစိမ္း ျမင္ ငါးကင္ပစ္ ဆိုသလို ေန႔ခင္းက အိမ္သာ ခြက္ထဲပစ္ခဲ့ မိသည့္ ခရမ္းသီးေလး ကို
ႏွေမ်ာေနမိ၏။ မေသခ်ာပဲ စြန႔္ပစ္မိတာကို ေနာင္တ ရေန၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကိုမမွာဘဲ ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသြားရဲပါ။ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးက ေစ်းထဲမွာ ခရမ္းသီး
ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရွု႔ၿပီး ဝယ္သြားသည္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္လို။ အရင္ကေတာ့ အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္ရင္ ေစ်းဝယ္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီးလည္း ဝယ္ဖူးမွာမလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ အခု ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္လိပ္ျပာမလုံ ခ်င္သလိုျဖစ္ေနရသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ေနတာၾကာလို႔ နာရာရား ေတာင္ တေခါက္လာၾကည့္သြား၏။
“အိုက္လို႔ ပါ နာရာရား ရယ္”
ရိုးသားသည့္ အဖိုးႀကီးက အခန္းထဲမွာေလေအးစက္ႏွင့္ ေနသည့္သူေျပာသည့္ ဆင္ေျခကိုလက္ခံ ၿပီး ျပန္ထြက္ သြား၏။ ခနေလာက္ဆက္ ထိုင္ေနၿပီးေတာ့ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေနာက္က်ိေနသည့္ အာ႐ုံ ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ေရတဝခ်ိဳးလိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထမင္းကို ဝင္သေလာက္သြားစားၿပီး အိပ္ေတာ့ မည္ ဟု ဆုံးျဖတ္
လိုက္၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ထိုင္ရာကအထတြင္ ဂါဝန္ႀကီးတဖားဖား ႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ ကေတာ့
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ျမင္သည့္ပုံမေပၚပါ။ မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ျမင္ရင္ ၿခံစည္းရိုးနား ကပ္လာၿပီး အေရာင္းအဝယ္ စကားေတြေျပာေနဦး မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ မွာခနရပ္ၿပီး
မစိုးစိုးႏြယ္ လြန္သြားသည္ အထိရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
လမ္းမ အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို နာရရားျမင္ရင္ ရည္းစားထြက္ရွာသည္ ဟုေျပာခ်င္ ေျပာေနဦးမည္။ အိမ္မကပ္သည့္ ပြဲစားမ ကို လမ္းေပၚမွာ
ခနခန ျမင္ေနက် ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ရ တာ မဆန္းေတာ့ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ေဝးသြားေတာ့ မွ အိမ္ဖက္ကို ေလၽွာက္လာရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆရာမ အ လုပ္ႏွင့္
ေဘာ္ဒါေဆာင္လုပ္ငန္းကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ခု ကို ေရြးခ်ယ္မိရင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။
ေရခ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကည့္မိေအာင္၊ ေပါင္ၾကားကို လက္မေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရသည္။ စိတ္က ထလာရင္ေျပဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္။ ရင္သားေတြကိုေတာင္
ဆပ္ျပာမတိုက္မိပါ။ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ၿပီး အဝတ္ ျမန္ျမန္လဲကာ ထမင္းစားခန္း ဆီဆင္းခဲ့ေတာ့ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္သြားမွ မီးဖိုထဲက ေကာင္ မေလး တေယာက္
ထြက္လာသည္။
“ဟင္းခ်ိဳ ေႏႊးေပးရမလား ဆရာမ”
“ေနေတာ့၊ ဆရာမ နည္းနည္းပဲ စားမွာ”
အုပ္ေဆာင္း ေအာက္မွာ ခရမ္းသီးဟင္း ကို မေတြ႕ရပါ။ ေဒၚေအးစိန္ အေၾကာင္းသိသူပီပီ မနက္က သုပ္ရင္ ခရမ္း သီးကို ဒီညေန ေၾကာ္မည္ ဆိုတာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွန္းမိသည္။ ခရမ္းသီး မပါလို႔လားမသိပါ ေန႔ခင္းကထက္ေတာ့ ထ မင္း ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္။ ညစာခ်ိန္မွာ ပုံမွန္စားေနက် အတိုင္း ထမင္းတပန္းကန္ အသာေလးကုန္သြားသည္။ စားၿပီးေတာ့ အခန္းေတြ
တပတ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွ မအိပ္က်ေသးေသာ္လည္း စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ တံ ခါးလည္း ပိတ္ မီးလည္းပိတ္ထားသည္။ ေဘးခန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့
“မနက္ အေစာႀကီးသြား စရာရွိလို႔တဲ့ ဆရာမ”
ေဘးခန္းက ကေလးမ မျမင္ေအာင္ အျပင္ဖက္ကို လွည့္ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ မဲ့ျပဳံးေလး ျပဳံးလိုက္မိသည္။ တကယ္သြား စရာလည္း ရွိခ်င္ရွိနိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ စႏၵာ
အခန္းထဲမွာ ရာဘာလိင္တံႀကီး ႏွင့္ အလုပ္ ရွုပ္ေနလိမ့္မည္ လို႔ပဲထင္သည္။ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ျပန္လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးထဲမွာ ေပါင္ကိုျဖဲၿပီး ႀကီးမား သည့္ လိင္တံႀကီးကို
သူမ၏ အဂၤ ါထဲသို႔ အတင္းထိုးသြင္းေနမည့္ စႏၵာ့ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ ၏ မ်က္ လုံးေတြက ရမၼက္ျဖင့္ ရီေဝေမွးစင္းေနမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နာက်င္မွုျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ေန
ၾကမည္ လားဆိုတာ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အလြန္သိခ်င္ေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ အဆုံးမွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ မွုတခုကို စႏၵာ မလြဲမေသြ ရရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကို
လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနသည္။
စႏၵာ့ အေၾကာင္းကိုေတြး၊ စႏၵာ့ စိတ္ခံစားမွုကို မွန္းဆရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြလည္းလွုပ္ရွားလာသည္။ အ သက္ ႀကီးမွ အရမ္းအညႇာလြယ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ရတနာေရႊ
ပျခဳပ္ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ခါတိုင္းညေတြလို ေက်နပ္မွုေကာင္းေကာင္း ရေအာင္လုပ္ေပးမည့္ ခရမ္းသီး ေလး မရွိတာ ကို မ
ခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“စႏၵာ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား”
ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ အေစာႀကီးအိပ္ယာက ထၿပီး ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတခြက္ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း စႏၵာ ဝင္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္ဆရာမ၊ ႐ုံးမွာ ပြဲရွိလို႔ေလ၊ လူႀကီးေတြလဲ လာမယ္တဲ့”
ဒါေၾကာင့္ထင္သည္၊ ခါတိုင္းလို စကပ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စႏၵာ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမိန္ႏွင့္ လက္ရွည္အက် ႌေလး ဝတ္ ထားသည္။ ကိုယ္က အိပ္ေရးမဝလို႔ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
စႏၵာကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ေနမိပါသည္။
ညတုန္းက လက္ႏွင့္လုပ္ရတာကို ဘယ္လိုမွအားမရပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အေစ့ေလးကို ပြတ္ၿပီး ခရမ္းသီး ႏွင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးရတာမ်ိဳးႏွင့္ လုံးဝ မတူသည့္ အတြက္စိတ္မွာ မတင္းတိမ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္ မွု ရဖို႔ အၾကာႀကီးလုပ္ခဲ့ရ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ ႏွင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္ေနခဲ့သည္။
အိပ္ေပ်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ မက္ၿပီး ျပန္လန႔္နိုးရသည္။
အိပ္မက္ထဲမွာ စႏၵာက ဖဲႀကိဳးလွလွေလးစည္းထားသည့္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ လာကန္ေတာ့၏။
“ဘာေတြတုန္း စႏၵာရဲ့ သီတင္းကၽြတ္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔”
“ဆရာမ အတြက္အဆင္ေျပမွာေလး ေတြ႕လာလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကဳံတုန္းကန္ေတာ့တာ”
“ေအာ္ …ေအး ေအး”
စႏၵာ ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ အေဆာင္သူေတြကပါ ထလာၿပီး အတူကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဘယ္ သူေတြ လည္းဆိုတာကိုေတာင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ၿပီး မုန႔္ဝယ္စား ၾကဟု စႏၵာ့ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တာမွတ္မိသည္။
“ဘာေတြမ်ားတုန္း ႏုႏုရဲ့”
သူတို႔ထြက္သြားသည့္ အခါ အနားကိုေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ေမးသည္။
“မသိပါဘူး ေဒၚေအးစိန္ရယ္၊ စႏၵာ ဝယ္လာတာကို က်န္တဲ့ကေလးေတြက ေရာကန္ေတာ့ၾကတာ”
“ႏုႏု ပိုက္ဆံထြက္သြားတာေပါ့၊ မုန႔္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖဲျပားပတ္ထားတာဆိုေတာ့၊ မွန္း ….ျပစမ္းပါဦး”
ကိုယ့္ဖာသာ အထုပ္ ကို ဆၾကည့္ေနရာမွ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေပးလိုက္မိသည္။ ေဒၚေအးစိန္က လည္း ကိုင္ လွုပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဘာသံမွလဲ မၾကားရဘူး၊ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္”
“ဖြင့္ေလ”
အေပၚဆုံးက ဖဲႀကိဳးကို ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီး ပါကင္စကၠဴလွလွ ေလးကို မစုတ္ျပဲေအာင္ သတိထားၿပီးခြာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ က ဒီအက်င့္ ရွိသည္။ထိုစကၠဴကို သိမ္းထားၿပီး လိုအပ္
ရင္ျပန္သုံးတတ္သည္။ စကၠဴဖယ္ လိုက္ ေသာအခါ ကဒ္ထူ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ထြက္လာသည္။ အဖုံးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ရင္း
“ဘာႀကီးတုန္း၊ အ႐ုပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေလး မေတြကေတာ့ေလ”
ဗူးထဲကို လက္ႏွိုက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္
“ေအာင္ …မယ္ေလး …ေသာက္ေခြးေတာ္”
အထဲမွာေခြထည့္ ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာတံႀကီးက ေျဗာင္းကနဲ စန႔္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လက္ထဲ မွာ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာလိင္တံႀကီးက တရမ္းရမ္းခါေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏွုတ္ ခမ္းေတြ ဆြံ့အသြားၿပီး မ်က္လုံး အဝိုင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လည္း ျမင္သာေအာင္ ေျမႇာက္ၾကည့္
လိုက္ၿပီးမွ အလန႔္တၾကား လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ နံရံကို သြားမွန္ၿပီးေနာက္ ျပန္ကန္ထြက္လာကာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕မွာလာၾက၏။
“ကျမင္းမ ေလးေတြ၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ ဒါလုပ္စရာလား”
ေဒၚေအးစိန္ မ်က္စိေရွ႕ကေန ဝုန္းကနဲေပ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ေျခေထာက္ေရွ႕မွာက်ေနသည့္ လိင္တံႀကီးကို တုန္ရီဖိုလွိုက္ေသာ ရင္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္နိုင္ဘဲ
စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတာထက္ ပိုႀကီးၿပီး ပိုရွည္သည္။ အရင္းဖက္ကလည္း အျပားႀကီး မဟုတ္ ေဂြးဥႀကီး ႏွစ္လုံးပါ အတြဲလိုက္ ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္
မရဲတရဲျဖင့္ လက္ကေလး ကိုဆန႔္ၿပီးေကာက္ယူရန္ဟန္ျပင္စဥ္ ေဒၚေအးစိန္ အနားကို ျပန္ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားလွီးဓါးႀကီး တေခ်ာင္းကိုင္ထား၏။
“ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္၊ လူႀကီးကို ဒီလို လုပ္စရာလား”
မစင္တုံးကို ကိုင္သလိုရြံရွာစြာ ျဖင့္ေဒၚေအးစိန္ လိင္တံႀကီးကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ ဒါးႀကီး ျဖင့္ တဝုန္းဝုန္း ခုတ္ေတာ့သည္။
“အင္ …မွတ္ၿပီလား၊ ေအးစိန္တဲ့၊ ဒါမ်ိဳးေစာ္ကား တာေတာ့ မခံဘူး”
တဝင္းဝင္းေတာက္ေအာင္ထက္ၿမ သည့္ ဒါးႀကီးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ကာဆက္ကာ ခုတ္လိုက္သည့္ အခါ အေခ်ာင္းႀကီးက ဝက္အူေခ်ာင္းကို လွီးခ်လိုက္သလို အကြင္းလိုက္အကြင္းလိုက္ ျပတ္ထြက္ကုန္သည္။ လက္ကေလး ကိုေရွ႕ကို တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆန႔္တန္းရင္း “မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟုေဒၚႏုႏုရွိန္ တားျမစ္မိသည္။ ဒါ ေပမယ့္
ပါးစပ္သာလွုပ္လို႔ရသည္။ အသံက လုံးဝထြက္မလာပါ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ႏွေမ်ာတသစြာ ႏွင့္ ေအာ္ ဟစ္ကာတားဆီး ေသာ္လည္း ေဒၚေအးစိန္က တခ်က္မွလွည့္ မၾကည့္
သည့္ အျပင္ ၾကားသည့္ပုံလည္း မရပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေျပးဆြဲလိုက္မိရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေဒါသတႀကီး ျဖင့္လွည့္ၾကည့္ ၿပီး ဒါးႀကီးကို ဝင့္ လိုက္စဥ္ ေဒၚႏုႏု
ရွိန္လည္း ကိုယ္ကိုယ္ဝပ္ခ်လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့ မွအသံ ထြက္လာသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔”
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာက လန႔္နိုးသြားရသည္။ ျပန္အိပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အားလုံးကို စိတ္ကသိေနသည္။
လူးလွိမ့္လြန္းလို႔ တြန႔္ေက်ေနသည့္ အိပ္ရာ၏ အေတြ႕ အထိ၊ တခါတရံဘယ္က လြင့္လာမွန္းမသိသည့္ အိမ္ေျမႇာင္စုပ္ထိုးသံ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားသည့္ ကား။ တခါတေလ ေလထဲမွာေမ်ာသြားသလို လူကငိုက္ျမည္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ တခုခု ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အသိစိတ္က ျပန္ဝင္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတာသည္ရွည္လ်ား
လြန္းလွ၏။ ထို႔ အတူပင္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။
ေန႔၏ အလင္းေရာင္ေတြ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆက္လက္ၿပီးသည္းခံဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲက ထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ အဝတ္အစားလဲ
လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ျပန္ ၾကည့္မိသည့္ အခါ မျမင္ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ အျပင္ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာ တေဆာင္ လုံးတိတ္ဆိတ္ ေနသည္။
ေဒၚေအးစိန္ တို႔ အဖြဲ႕ကေတာ့နိုးၾကၿပီထင္သည္။
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ထိုင္ေသာက္ေနခိုက္စႏၵာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
“ဆရာမ ကိုပါေပးကြယ္”

စႏၵာ့ ကိုထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည့္ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္လို႔ ထမင္းေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စားခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း
မသိလို႔ ထမင္းေၾကာ္စားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တဇြန္းခ်င္း အသက္မပါသလို စားေနသေလာက္ စႏၵာကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္စားေနသည္။ ေနာက္က်မွာ စိုးေနပုံရ၏။
အိမ္က ကေလးမ တေယာက္ကိုလည္း အျပင္မွာသူမ ကိုႀကိဳသည့္ကားေရာက္မေရာက္ၾကည့္ခိုင္း လိုက္ေသးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေသာ အခါ မလုံမလဲ အျပဳံးႏွင့္
“ဒီလိုေန႔ မ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ဆရာမ ရဲ့”
အလုပ္ကိုေစာေစာ ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသည့္ စႏၵာသည္ ညတုန္းက သူမ၏ အတုႀကီးကို အသုံးခ်ခ်င္မွခ် လိမ့္ မည္။ ခရီး မထြက္ခင္က သိမ္းသြားခဲ့သည့္ ေနရာကေန
အျပင္ကိုထုတ္ထား၊ မထား ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေဆာင္မွာ လူေတြရွိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္
မနက္ခင္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္၊ အလုပ္ဝင္ရမည့္ အေဆာင္သူေတြ အိပ္ယာက ထလာၾကသည္။ အိမ္ သာ ခန္းေတြဖက္ဆီက၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ဖက္ဆီက အသံေတြ ထမင္း
စားခန္းထဲအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ စႏၵာလည္း အိတ္ ေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလၿပီ။
စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရပါသည္။ မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ တေဆာင္လုံး ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝရန္တာတေလၽွာက္
လိုက္ၾကည့္ရာ အခန္းေတြအားလုံး ပိတ္ၿပီး တ ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕ရမွ ေသာ့တြဲျပန္ယူၿပီး စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ခဲ့သည္။ အရင္ေန႔ ထက္ရွင္းလင္း သပ္
ရပ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြ႕လိုသည့္ အရာကိုေတာ့ မေတြ႕ရပါ။ ထားေနက်ေနရာမွာလဲ မရွိ၊ စႏၵာ ေန ရာေျပာင္းထားတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ မသြားခင္သိမ္းသြားသည့္ ေနရာကေန ျပန္မထုတ္ရေသးတာပဲျဖစ္မည္။ဟို နားဒီနား အႀကိဳအၾကား ကိုလိုက္အကဲခပ္ၾကည့္ၿပီး လက္ေလၽွာ့ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။
အိပ္ယာေပၚမွာျပန္လွဲေနစဥ္ မ်က္လုံးေတြေလးလာၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ေဒၚေအးစိန္ လာႏွိုးမွ နိုးသြား၏။
“ဒီေန႔ ေစ်းသြားရမယ္ ေနာ္ ႏုႏု”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေခြေနခ်င္သည္။
“ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ တအားကိုက္ေနလို႔ ေဒၚေအးစိန္ တကၠဆီ နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေနာ္”
မအီမသာ ဟန္ပန္ကိုလည္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ ယုံသြားသည္။
“အင္းေလ၊ ရတာပဲ၊ ႏုႏုၾကည့္ရတာလဲ မလန္းဘူး၊ ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား”
“ေသာက္ထားတယ္၊ ေသာက္ၿပီး မွိန္းေနတာ”
“ေန႔လည္စာေရာ စားမွာလား”
“စားမယ္”
“ဒါဆိုလဲ ေကာင္မေလးေတြကို မွာခဲ့မယ္”
ေဒၚေအးစိန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။ နိုးလာလို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ ေစ်းကိုထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ၿခံထဲမွာ ကိုလွေရႊတို႔
လင္မယား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခနဆင္းၾကည့္ ၿပီး အခန္းသို႔ျပန္ကာ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေပါင္ၾကားကိုႏွိုက္မိေသး ေသာ္
လည္း စိတ္ထဲက ဆႏၵကို ႀကိဳးစားတြန္းလွန္လိုက္သည္။ အာ႐ုံေျပာင္းသြားေစဖို႔ ေရပန္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ဖြင့္ၿပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေခါင္းလည္း ေလၽွာ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာ
လန္းဆန္းသလိုျဖစ္သြား မွ ေရခ်ိဳးတာကိုရပ္ လိုက္သည္။
လူကနည္းနည္း ၾကည္လင္သလိုျပန္ျဖစ္သြားလို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေအာက္ကိုေပါ့ပါးစြာ ဆင္းခဲ့သည္။ မနက္က ထက္ေတာ့ စားလို႔ ဝင္ပါ၏။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ
ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္စားဟိုဟိုဒီဒီ ညႊန္ၾကားရင္း စင္တခု ေပၚမွာ ဆန္ကာႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ သခြားသီး သုံးလုံးကိုသြားေတြ႕သည္။ ၾကဳံလွီပိန္ရွုံ႔ၿပီး အေပြး တက္ေနသည့္
ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ အသီးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ တန႔္သြားေစသည္။ အရင္ေန႔က ရခဲ့သည့္ ခရမ္းသီးထက္
ေတာ့ႀကီးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစား လိုက္ ၿပီးေနာက္ ထိုသခြားသီးကို ဖ်ပ္ကနဲ ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။ ဒီတိုင္းလည္း ကိုင္မသြားခ်င္လို႔ အက် ႌပြပြႀကီးထဲ
သို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ကိုလည္း လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ ပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါသည္။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္မွ ယူလာသည့္ သခြားသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ၾကည့္ရသည္။ အရြယ္အစားက ၾကက္ဥ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ အရွည္ကေတာ့
ရွစ္လက္မကိုးလက္မေလာက္ရွိမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အနည္းငယ္ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမား မရွည္လ်ား
ေသာ္လည္း အရင္သုံးဖူးသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္စာရင္ ႀကီးေနလို႔ သုံးဖို႔ မဝံ့ မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စမ္း ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး အရင္ဆုံးေရသြားေဆးလိုက္
သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပး လိုက္ သည့္အခါ ထူးျခားမွုတခုသြားေတြ႕သည္။ သခြားသီးက ခရမ္းသီးေလာက္ မေခ်ာမြတ္။ ေရေဆးလိုက္သည့္
အခါ ပိုၿပီးသိသာလာ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမိန္ကိုမတင္လိုက္ၿပီး အဝမွာသခြားသီးကိုေတ့ၾကည့္သည္။ လြယ္မည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ေပါင္ကိုတ အားျဖဲၿပီး ထိုးၾကည့္သည့္အခါအဝ တြင္တစ္ေနသည္။ နာ
လည္းနာသည္။ ကြဲထြက္သြားေတာ့မတတ္ေအာင္ခံ ရခက္ လြန္းလွ သည္။ ျပန္ယူကာေျမႇာက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေမာေနသည္။ ရင္ေတြခုန္ လက္ေတြတုန္ ေန သည္။
အသက္ကို မနည္းရွုေနရ၏။ ဒီဟာေလာက္ေတာင္ ခက္ေနရင္ စႏၵာ့ ဆီကဟာႀကီးမ်ိဳးဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ ရာမရွိေတာ့ၿပီ။
စႏၵာ့ လိုမိန္းကေလးပင္ သြင္းလို႔ရပါလၽွက္ႏွင့္ မိမိလို ဖြံ့ထြားေတာင့္တင္းသည့္ မိန္းမက ဘာ ေၾကာင့္ မရရ ပါ သနည္း။ နားထဲမွာ ဂ်ယ္သုံးရသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့စကားသံ
ျပန္ၾကား ေယာင္လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသုံး ရင္ရနိုင္ေၾကာင္း စႏၵာေျပာခဲ့တာကိုလည္း ျပန္အမွတ္ ရလိုက္မိ၏။ Water Gel ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ကေလးေတြ
သုံးသည့္ Baby Oil ကို ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကေလးအေမေတြဆီမွာေတြ႕ဖူးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို္ယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖူး၏။
ထရၿပီး ထမိန္ကိုခပ္တင္းတင္းျပင္ဝတ္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူ လိုက္၏။ မွန္ထဲက အ ရိပ္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း အဝတ္လဲဖို႔ မလိုဟု
ဆုံးျဖတ္ လိုက္သည္။
“ကိုလွေရႊ၊ ၿခံတံခါး ဖြင့္လိုက္၊ ကၽြန္မ အျပင္သြားဦးမယ္”
ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးကေန တရွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားၿပီး လမ္းတေလၽွာက္မ်က္စိကစား သြားသည္။ စတိုး ဆိုင္ႀကီးႀကီး တဆိုင္ေတြ႕တာႏွင့္ ရပ္ၿပီးဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။
အဝနား မွာ Gel ဗူးေတြ၊ အေတာင့္ေတြေတြ႕ ေသာ္ လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အတြင္းဖက္မွာျမင္ရသည့္ ကေလး ပစၥည္းေတြေရာင္းသည့္ ေကာင္တာဆီ တန္းဝင္ သြားၿပီး
ဗူးႀကီးတဗူး ဝယ္ပစ္လိုက္ သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္လည္း ျပန္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အျပင္မသြားေတာ့ပါ ဟု ေျပာၿပီးမွ ထြက္သြား သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။

“ေဆးသြားဝယ္တာ”
ခပ္တိုတိုရွင္း ျပလိုက္ၿပီး အခန္းထဲတန္းဝင္လာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာ၏။အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ ေဒၚေအး စိန္ကို စိတ္ထဲက မၾကည္ေတာ့ပါ။
“ေဒၚေအးစိန္၊ ဘာတုန္း”
“ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ညေနစာဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔”
“ေဆးေသာက္ၿပီးတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ”
“အင္း …အင္း …ၿပီးတာပဲ”
ကုတင္ေပၚမွာ သခြားသီးကို ဒီတိုင္းပစ္တင္ထားခဲ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင့္ ေဒၚေအး စိန္က အခန္းဝ မေရာက္မွီျပန္လွည့္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း မိမိ ေမာ
ေနသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိထားမိသည္။ စိတ္ ေတြလည္း အရမ္းလွုပ္ရွားေန၏။ တုန္တုန္ ရီရီ ျဖင့္ ထမိန္ကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့
ဗူးကိုဖြင့္ ၿပီး သခြားသီးေပၚ ဆီေတြေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စိုရႊဲသြားေအာင္ ပြတ္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားကာ သခြားသီး
ကို အဝမွာ ေတ့လိုက္၏။
တဝုန္းဝုန္းခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ေရွ႕ကို နည္းနည္း ပိုတိုး လာ သလိုရွိေသာ္လည္း သိပ္မဝင္ခ်င္။ ႂကြက္သားေတြက ေတာင့္ခံေန
သည္။ နားလည္းနာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခြား သီး ကို လုံးဝရႊဲစိုသြားေအာင္ ဆီထပ္ ေလာင္းလိုက္သည္။ အစိေလးကိုလည္း သာသာယာယာပြတ္ေပးၿပီး အထဲက အရည္ေတြ စိမ့္
လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတြင္းဖက္မွာလည္း စိုလာေတာ့မွ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သခြား သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္၍ အားကုန္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဖ်စ္” ကနဲျမည္
သြား သည့္ အသံက အခန္းထဲမွာ ဟိန္းသြားသေယာင္ရွိ၏။
“အု”
ႏွာေခါင္းထဲကေရာ ပါးစပ္ထဲကပါ ေလေတြ တဟုန္ထိုးထြက္သြားသည္။ အထဲမွာျပည့္နင့္က်ပ္ၿပီး ႂကြက္သားစိုင္ ေတြက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္နာလာ၏။ နာက်င္မွုကို ဥေပကၡာျပဳ
လိုက္ၿပီး ထပ္၍အားထည့္ဖိခ်လိုက္ရာ လက္ဖေနာင့္ ႏွစ္ခုက တြင္းဝကို ဖတ္ ကနဲလာရိုတ္သည္။ အားလုံးနီးပါးဝင္သြားေပၿပီ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေယာင္ၿပီး အေပၚကို ေကာ့ထိုးလိုက္မိ၏။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ဝင္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဆက္လုုပ္စရာတခုသာ ရွိေတာ့သည္။
အံကိုခဲပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းျပန္လုပ္သည္။ ျပည့္နင့္ေနသည့္ အရသာက အတြင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ထိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မွုဆိုတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္
အေလး မထားေတာ့ပါ။ ဘာမွမဆိုင္သည့္ စ အိုဝကေလးပင္ တင္းၿပီးကိုက္ခဲလာသည့္တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲေရာက္လာမည့္ အရာေတြက ပိုၿပီးရင္ဖိုလွိုက္ ေမာ ရမည္မွန္း
စိတ္ကသိေနသည္။
“အား ..အမယ္ေလး ….ကၽြတ္.ကၽြတ္”
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း အားတက္သေရာတုန႔္ျပန္သည္။ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာ သည့္ အရည္ေတြ က လည္း မ်ားသထက္မ်ားလာ၏။ အမည္ေဖၚျပေခါင္းစဥ္တပ္ရန္
မစြမ္းသာ သည့္ေဝဒနာ၏ ေစ့ေဆာ္မွုေတာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါ ႏွင့္ တစာစာညည္းရင္း ပိုၿပီးျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနမိသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာ႐ုံထဲမွာ အခုလက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြမွအပ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ပါးစပ္က ဘာ ေတြေျပာၿပီး ဘာေတြညည္းေနမိမွန္းလဲ မသိေတာ့။ တရိပ္ရိပ္
တရစ္ရစ္ ႏွင့္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ခါေနသလို ဖမ္းစားထားသည့္ အရသာက တကိုယ္ လုံး ကိုလႊမ္းျခဳံထား၏။ အထဲမွာနာက်င္ရမည္၊ ထိခိုက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္
ေပ်ာက္ဆုံး သြားရသည္။ စြမ္းနိုင္သမၽွအားအင္ကိုသုံးၿပီး ထိသထက္ထိေအာင္ေဆာင့္ထိုးေနမိသည္။ စိတ္ ခံစားရမွုေတြ၏ အျမင့္ဆုံးအထြဋ္အထိပ္ ကိုေရာက္ရွိသြားၿပီးခ်ိန္
မွာေတာ့ လူတကိုယ္လုံး ေလ ထဲသို႔ လြင့္ ေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ေျမာက္တက္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္က်မလာ၊ ၀ါဂြမ္းစေလး ေလထုထဲမွာလြင့္ေမ်ာ ေန သလို ေလဟုန္မွာ စီးရင္း ရွိသမၽွအားအင္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။
အထဲက သခြားသီး ကိုေတာင္ႀကိဳးစားၿပီး မနည္းျပန္ ထုတ္ လိုက္ရသည္။ အားလုံးအျပင္ကို ေရာက္သြား ၿပီးခ်ိန္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ ရီေဝစြာ
ေမ်ာလြင့္ရင္း ႏွင့္ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။
အလင္းေရာင္ေတြ ပ်ယ္လြင့္ၿပီးညသို႔ ဝင္လုလုညေနေစာင္းကို ေရာက္မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္နိုးလာ ၏။ ေပါင္ၾကားထဲ မွာလည္း တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသလို လူကလည္းပင္ပန္းေန၏။
ေဘးမွာက်ေနသည့္ သခြားသီးႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တခါတေလ စႏၵာ သူ႔ဟာႀကီးကို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ထားခဲ့သည္ကို အခုမွနားလည္မိသည္။ ခံစားမွု အ
ျမင့္ဆုံးကို ရရွိၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ သဘာကို နားလည္လိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။
အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထရင္း ႏြမ္းနယ္မွုေတြေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ သခြားသီးႀကီးကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးကာ ဘီရိုထဲမွာ သိမ္းၿပီးမွ ေရခ်ိဳးသည္။
ေရမခ်ိဳးခင္ အေမႊးရိတ္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ ၾကည့္ လိုက္ရာ အရင္ထက္ေဖါင္းမို႔ၿပီး နီရဲေနသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ အခုထိအရည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ စို ေနေသး၏။
ေရခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါႏြမ္းနယ္မွုေတြ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြား၏။ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာတကိုယ္တည္း ဘဝအတြက္ စိတ္လွုပ္ရွားဖြယ္ရာ ေျဖသိမ့္မွုတခုကို ရလိုက္ ေၾကာင္းေတြး
မိၿပီးေနာက္တြင္ လူကလည္း တက္ႂကြရႊင္လန္း လာ သည္။ ထမင္းစားဖို႔ ေအာက္ို ဆင္းလာေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအး စိန္က
“တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ညေနစာဘာခ်က္ရမလဲ လို႔ေတာင္ လာေမးဦးမလို႔၊ ႏုႏုအိပ္ပါေစေလဆိုၿပီး မလာတာ”
“ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလိုပဲလုပ္ပါ”
စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားလို႔ဝင္သည္။ ထမင္းစား ေနခ်ိန္မွာ သခြား သီးတလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ေကာင္
မေလးေတြကို ေမးေနသံၾကားရသည္။
“ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါတယ္၊ မနက္က သုံးလုံးက်န္တာပါ”
မတတ္သာေတာ့လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္ပါလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚေအးစိန္က ေကာင္မေလး ေတြကို သခြားသီး တ လုံးအတြက္ႏွင့္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနဦးမည္။
“ကၽြန္မ ေန႔ခင္းက စားလိုက္တယ္ေဒၚေအးစိန္ေရ၊ ေဒၚေအးစိန္ေစ်းသြားေနတုန္းက”
“ေအာ္ …ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ”
ထမင္းစားၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ၿခံထဲဆင္းလာခဲ့သည္။ ဒီညမွာမွ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေန၏။ လ ေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ၿခံဝသို႔ ေရာက္လာသည္။
လေရာင္က စိတ္ကိုပိုၿပီး ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစ၏။ ၿခံထဲမွာ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလက လည္းႏူးညံ့ ကာ လတ္ဆတ္ေန၏။
“ႏုႏု ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
“ေကာင္းသြားၿပီ၊ နာရာရား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ”
“ေအးစိန္ေျပာတာ”
နာရာရားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းမေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ ေလၽွာက္လာေနေသာ မစိုးစိုး ႏြယ္ကို လေရာင္မွာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီဖက္ကိုလွည့္ေတာင္
မၾကည့္ဘဲ သြားေနသည္။ ဒီေန႔ ေတာ့ အရင္ လိုပုံမရပါ။ သူမ၏ ဟန္အတိုင္း ညင္ညင္သာသာ လွမ္း လာေနသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ တီရွပ္ပြပြ ႏွင့္ အေရာင္ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ထမိန္ဝတ္ထားသည့္ မစိုး စိုးႏြယ္ ၿခံဝက အျဖတ္တြင္ နာရရားက ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ လိုက္ သည္။ သကၤာ မကင္းေသာ စကားကိုေျပာဦးမည္ ဆိုတာသိလို႔
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပဳံးလိုက္မိ၏။
“ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးစမ္းပါ နာရရားရယ္၊ ႏုႏုအျပင္မွာ ထြက္ေလၽွာက္လိုက္ဦးမယ္”
“ဟိုေကာင္မေလး ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ာင္းမလို႔ လား”
ခါးၾကားက ေသာ့တြဲႀကီးကို ျဖဳတ္ရင္းနာရရား ေမး၏။
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို႔ လမ္းေလၽွာက္ခ်င္လို႔ပါ”
ၿမီးေကာင္ေပါက္ အပ်ိဳမေလး တေယာက္လို ေျခကိုေဆာင့္ ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ နာရရား ဖြင့္ ေပးသည့္ တံခါးကေန လေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည့္
လမ္းမေပၚတက္လိုက္၏။ သာလြန္းသည့္ လေရာင္ ျခည္ေၾကာင့္ လမ္းမီးတိုင္ေတြ၏ အလင္းေရာင္ေတြက ပင္မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားသည္ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္မိသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ႏုႏုေရ ဒီေန႔ေတာ့ ခရမ္းသီးကို ပုဇြန္ေျခာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွပ္ေပးမယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား”
“ႀကိဳက္ပါတယ္”
ႏွပ္တာမႀကိဳက္ အစိမ္း အတိုင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ျပသည့္ ျခင္း ေတာင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရွည္ တေပ နီးပါးေလာက္ရွိနိုင္သည့္
ခရမ္းသီး ထြား ထြားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ မ သိေအာင္ ဘယ္လို ယူရင္ေကာင္းမလဲ ဟုေတြး ရင္း မီးဖိုထဲ
ဝင္သြားသည့္ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေနာက္ကေနလိုက္ ေငးေနမိ၏။ ခနေလာက္ေနေတာ့ လိုက္ဝင္သြား သည့္ အခါ ေကာင္မေလး တေယာက္က ခရမ္းသီးေတြကို လွီးေတာင္လွီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏွေမ်ာတသစိတ္ကို ထိန္းၿပီး ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္။ လက္ရွိသုံးေနသည့္ ခရမ္းသီးက သုံး လို႔ရေန ေသးသည္။
အခုဝယ္လာသည့္ အသီးေလာက္ေတာ့ မထြားပါ။
ခရမ္းသီးတလွည့္၊ သခြားသီးတလွည့္ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဆင္ေျပေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္ မွာ ေကၽြးရန္ အရည္တခြက္ ႏွင့္ ငပိရည္တို႔စရာ ကိုလည္း
ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ ေဒၚေအးစိန္ ကို ညႊန္ၾကား လိုက္ၿပီး သည့္ ေနာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီး သိပ္မျပတ္ေတာ့ပါ။ အရင္လို တလုံးထဲကို မပုတ္
သိုး မညႇိုးႏြမ္းရေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းရတာ မ်ိဳးသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အရြယ္ အစား ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသုံးခ်ဖို႔ မဟုတ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ဝယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ႀကိဳက္က အျမဲလိုမရ၊ ေကာက္တာက ကိစၥ
မရွိပါ၊။ စင္း လုံး ေခ်ာေျဖာင့္ေနတာထက္ ခပ္ေကာက္ ေကာက္ကေလးက လွဲေနရာမွ ထိုးရာတြင္ပိုအဆင္ေၿပ ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေတြ႕ အၾကဳံအရ သိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
အရြယ္အစား ေသးငယ္ရင္သာ အာ သာမေျပသည့္ အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။
သီးေမႊး ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အစိမ္းရမွ အဆင္ေၿပ ၏။ ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရတတ္သည့္ အမွည့္ေတြဆိုရင္ အားစိုက္ထိုးလိုက္ရင္
က်ိဳးတာတို႔ အခြံ ကြဲထြက္သြားတာတို႔ ျဖစ္တတ္ သည္။ ကြဲသြားရင္ အရည္ေတြႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာၿပီး ခၽြဲပစ္သြားသည္။ ၿပီးရင္ မနည္းျပန္ေဆးထုတ္ရ၏။ ဒါ ေၾကာင့္
ေဒၚႏုႏုရွိန္က အခြံမာသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီးကိုပဲ သေဘာက်သည္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆိုရင္ ခရမ္းသီးကို ပိုသေဘာက် ၏။ မ်က္ႏွာျပင္က နဂိုထဲက ေခ်ာေမြ႕ေနေတာ့
ဆီမ်ားမ်ား မလိုသည့္အျပင္ လက္ကိုင္စရာညႇာတံ ေလးပါလို႔ အားလြန္ၿပီး အဆုံးေရာက္သြားလည္း ျပန္ဆြဲဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ သခြားသီး က်ေတာ့ လက္ကို ထိန္း ေန
ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ အခုဝယ္လာသည့္ ခရမ္းသီးကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွေမ်ာေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ၊ လက္ရွိဟာက သုံးလို႔ ရေနေသးသည့္ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ ထားမေနေတာ့ပါ။ လတ္တေလာသုံးေနသည့္ အသီးမေကာင္းေတာ့သည့္
အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအး စိန္ဝယ္လာသမၽွက လည္း စိတ္ တိုင္း မက်ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘဝ တြင္ စိတ္ေျဖစရာကလည္း ဒီတခုသာ ရွိ ေလရာ
ဒါကိုထိခိုက္ရင္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ စိတ္ တိုရသည္။ အဲလိုေန႔ မ်ိဳးဆိုရင္ စႏၵာ့ ဟာႀကီး ေျပးယူခ်င္ စိတ္ ေပါက္၏။
ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေနေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းသို႔ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ခုေလာက္ဆိုရင္ စႏၵာလည္း အျပင္ကို ျပန္ထုတ္ၿပီးေလာက္ၿပီ
ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္က ေကာက္ ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ ႏွင့္ အေပြးတက္ ေနသည့္ သခြားသီး ပိန္ခ်ိခ်ိေတြ ဝယ္လာသည့္ တရက္မွာေတာ့ စိတ္မထိန္း နိုင္ေတာ့ဘဲ
စႏၵာ့ အခန္း ကို ဝင္ခဲ့မိသည္။ ထားေနက်ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းေတြ႕သည္။
သခြားသီး၊ ခရမ္းသီးေတြလို ေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ဘဲ အဖုအထစ္ အရစ္ေတြေပၚေနသည့္ ဟာႀကီးကို ေကာက္ယူ လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြတုန္ေန၏။ ပိုေကာင္း
သည့္ အရသာကို ခံစားရေတာ့မည္ဟုလည္း ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ အသင့္ ယူ လာသည့္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ထြက္လာ
ခဲ့သည္။ စႏၵာ ျပန္မလာ ခင္ ျပန္ထားရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ မျဖစ္ပါ။
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ စႏၵာ့ ဟာႀကီးကို ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္ေန မိ သည္။ အရင္းက အျပားဝိုင္းလိုအရာက ေလစုပ္ခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေတြလိုက္ရၿပီး ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္မွာ၊ ကု လားထိုင္မွာ လိုက္ကပ္ၾကည့္သည္။ ကပ္လို႔မရ ျပန္ကြာကြာက်သည္။ မွန္တင္ခုံက မွန္မွာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ဖတ္ ကနဲကပ္သြား၏။ မွန္မွာ ေငါက္ေတာက္ကပ္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိ သည္။ မွန္မွာကပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရင္မရပါ။ မွန္တင္ခုံေပၚမွာ တက္ခြထိုင္ရင္
က်ိဳးက်ၿပီး လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္း ေတြျဖစ္ေတာ့မည္။လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္ရင္ရေသာ္လည္း ဒီဟာႀကီးကို ဝင္ေအာင္ ထည့္ဖို႔ မိမိမွာ အား အင္ရွိပါမလားဟု
ေတြးမိသည္။
စိတ္အမွတ္မဲ့စြာျဖင့္ မွန္သားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေက်ာက္ျပားခင္း ၾကမ္းျပင္ကို သတိ ရလိုက္သည္။ မွန္ကေန ျပန္ခြာယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာ
ခဲ့သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေက်ာက္ျပား မွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲကပ္သြားသည္။ အေပၚကိုမတ္ မတ္ႀကီးေထာင္တက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တုန္ကရီျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းေတြလည္း ရီေဝလာၿပီး စိတ္ညႇို႔ခံထားရသူတေယာက္လို ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ ထြက္ လာ ၿပီးေနာက္ အဝတ္ေတြ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဘီရိုထဲက ဆီပုလင္းကိုယူၿပီး ေရ ခ်ိဳးခန္း ထဲသို႔ ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီးထိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း လက္တဖက္ႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ကာ အဆင္ သင့္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ကအရမ္းလွုပ္ရွားေန
သည့္ အတြက္ ၾကာ ၾကာမဆြလိုက္ရပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ကိုရႊဲရႊဲ စိုသည္အထိ အရည္ေတြထြက္လာသည္။ ဆီေတြ ရႊဲၿပီးေျပာင္လက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆီေတြႏွံ့သြားေအာင္ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ လိုလိုမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ထပ္ေလာင္း လိုက္ သည္။
စိတ္ခ်ရၿပီထင္ေတာ့မွ အေခ်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ကိုႂကြၿပီးခြထိုင္လိုက္သည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အဝ မွာ တည့္တည့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ၿပီးေနာက္ မ်က္စိကို မွိတ္၍
တကိုယ္လုံး အားႏွင့္ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ဗ်စ္…ဗ်စ္”
အေခ်ာင္းႀကီး၏ ေဘးပတ္လည္ကအရစ္ ႏွင့္ ေဖါင္းႂကြေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြက ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ အေပါက္ ေလး ထဲသို႔ မခ်ိမဆန႔္ အတင္းတိုးဝင္သြားၾကသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္
လည္း ျဗန္းက နဲ ကြဲ ထြက္ေတာ့ မတတ္နာ က်င္သြား ရသည္။ အတြင္းက အသားေတြက အလိပ္လိုက္ေရာပါသြားသလို ပင္။ ဗိုက္ေၾကာေတြသာမက ရင္သားေတြပါ
တင္းေတာင့္သြား၏။
“အား …နာလိုက္တာေတာ္”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ယခုအခါတြင္ ေနာက္ထပ္ဇာတ္ေကာင္တေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ကား ဖိုးလုံးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေပ။
ဒီဖက္ပိုင္းရပ္ကြက္ သုံးေလးခုတြင္ သူ႔ကိုမသိသူ မရွိ ေအာင္ေက်ာ္ၾကားသူ လည္းျဖစ္၏။ ကေလးကအစ ေခြးအဆုံး ဖိုးလုံးကို သိၾကသည္။ ဆိုးလွပါသည္ ဆိုေသာ ေခြး ပင္
ဖိုးလုံးကို မေဟာင္ဘဲ အၿမီးႏွံ့ျပမည္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ထူးျခားသည့္ ဖိုးလုံးသည္ စိတၱဇေဝဒနာရွင္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ပို၍တိက် ေအာင္ဆိုရေသာ္ အ႐ူး တ ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ဖိုးလုံး၏ အသက္ အရြယ္ ကို ဘယ္သူမွ
တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာနိုင္ၾကပါ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါး ႏွင့္ သုံးဆယ္ တ ၀ိုက္ေလာက္ျဖစ္မည္လို႔သာ အၾကမ္းဖ်င္းယူဆ ထား ၾကသည္။ေမြးခါစမွ စလို႔ ေက်ာင္းထားသည့္ အ
ရြယ္ ေရာက္သည္ အထိဖိုးလုံးကို အ႐ူးလို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ၾကပါ။ မိဘေတြေတာင္ မသိၾက။ စကားနည္းၿပီး ေအး ေဆး သည့္ ကေလး တေယာက္လို႔သာ သေဘာထားၾက
သည္။ တျခားကေလးေတြထက္ စာရင္ အသိေႏွး အတတ္ ေႏွးသည္ကိုလည္း ဉာဏ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္ ခ်က္လြယ္လြယ္ခ်ထားၾက၏။ ေက်ာင္းစလို႔
ထားေတာ့မွ ဘာသင္သင္မတတ္သည္ကို သ တိျပဳမိၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကိုလည္း ဉာဏ္ထိုင္း သည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွျပန္ ထုတ္ကာ အသက္ရလာၿပီးစဥ္းစားတတ္
သည့္ အခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ထား ခဲ့ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုသာျဖစ္ေနလို႔ ထူးျခားေၾကာင္း စတင္လက္ခံလိုက္ၾကသည္။
ေက်ာင္းေနလို႔ မရသည့္ အတြက္အိမ္မွာပဲ ထားရင္းဖိုးလုံး၏ လကၡဏာေတြက ပိုၿပီးသိသာ ထင္ရွားလာၾကသည္။ လူႀကီးေျပာသည့္ စကားတိုင္းကိုလည္းနားမလည္၊ သူေျပာ ခ်င္ရာ ျပန္ေျပာၿပီးလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတတ္သည္။ ျမန္ မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွင့္ ပေယာဂ ဆရာေတြလည္း စုံခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အရင္အတိုင္း ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ ေနာက္
ဆုံးေတာ့ ဝဋ္နာ ကံနာလို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ၾကေတာ့သည္။
မိဘႏွစ္ပါး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကေသာအခါ ဖိုးလုံးကို အမ ႏွစ္ေယာက္က ဆက္ၿပီးေစာင့္ ေရွာက္ ထားၾကသည္။ ေမာင္ႏွစ္မ သုံးေယာက္မွာဖိုးလုံးက တဦး တည္း ေသာ ေယာက္်ားေလး ေမာင္ငယ္ျဖစ္လို႔ အမ ေတြ က အလြန္ခ်စ္ၾကသည္။ အမအႀကီးဆုံး ခင္ေအးျမင့္က အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ၿပီး အစိုးရဌာန တခုမွာ ႐ုံးအုပ္အဆင့္ ရွိသည္။
အမလတ္ ခင္ ေအးတင့္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သည္။ သူမ သည္လည္း အစိုးရဝန္ထမ္း တဦးျဖစ္ ၿပီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ္သည့္ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္
ခန႔္က အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့သည္။ သူတို႔ ဌာနက ေဘးပန္းဝင္ေငြေကာင္းသည္။ သားသမီးလည္း မထြန္းကားသျဖင့္ ဖိုးလုံးကို တသက္လုံးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လည္း ဝန္မေလးပါ။
ဖိုးလုံး၏ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္ ကလည္း သေဘာေကာင္းသည္။ ေဝဒနာရွင္ေယာက္ဖေလးကို ျငဴျငဴစူစူ မရွိပါ။ သနားလည္း သနားတတ္ေတာ့ ဖိုးလုံးကို ညီတေယာက္
လို လည္းသေဘာထားသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ကိုစိုးေအာင္၏ မွတ္ ခ်က္စကားက လက္ေတြ႕ ႏွင့္ေတာ္ေတာ္နီးစပ္သည္။
“ဒီေကာင္ ႐ူးသလားဆိုေတာ့လဲ၊ သြက္သြက္လည္ ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ တခါတေလက် ရင္ လူေကာင္းေတာင္ သူ႔ေလာက္မေတြးတတ္ဘူး၊ ဉာဏ္နည္းတာ လားဆိုရေအာင္က
လည္း ဒီေလာက္ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒီေကာင္က ႐ူးတာနဲ႔ ဉာဏ္နည္းတာ နည္းနည္းစီေပါင္းထားတာ ဆိုေတာ့ ေဆးကုမရဘဲျဖစ္သြားတာ”
အ႐ူးေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ အ႐ူးလို႔ မသတ္မွတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးကေတာ့ သူ႔ကိုသူအ႐ူး အျဖစ္ေက်ေက် နပ္နပ္ခံယူသည္။ ဖိုးလုံးလူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က အိမ္က
အမေတြလူးေပးလိုက္သည့္ သနပ္ခါးအေဖြး သားျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲထြက္သြားသည့္ အခါ တျခားေကာင္ေလးေတြက အေျခာက္ ဟု စၾကသည့္ အခါေဒါသ တႀကီးျဖင့္
“ငါက အ႐ူးကြ၊ အေျခာက္မဟုတ္ဘူး၊ အ႐ူးဆိုတာ အေျခာက္ထက္ အဆင့္ျမင့္တယ္” ဟုေျပာ၏။
ဖိုးလုံးက ဒီလိုလူစားျဖစ္သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ျဖည့္ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံး၏ မိဘေတြေပးသည့္ နာမည္က ခင္ေမာင္ ေထြးျဖစ္သည္။ ထိုနာမည္ကို မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္း
အပ္တုန္း က တခါပဲသုံးလိုက္ရပါသည္။ ေက်ာင္း ေနလို႔ မရေတာ့သည့္ အခါ မသုံးျဖစ္ေတာ့။ မွတ္ပုံ တင္လည္း လုပ္ေပးလို႔ မရသျဖင့္ ခင္ေမာင္ေထြးဆိုသည့္ အမည္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာမရွိ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ငယ္ငယ္က ဝဝလုံးလုံး ေလးမို႔ ဖိုးလုံးဟု ခ်စ္စနိုး ေခၚ ၾကသည့္ နာ မည္က သာတရားဝင္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး အရြယ္ေလး နည္း
နည္းရလာသည့္ အခါ အမ ေတြက မွတ္ပုံတင္ လုပ္ေပးဖို႔ လုပ္ေတာ့ သူကလက္မခံ၊ ဘယ္ကဘယ္လိုရလာသည္ မသိ သည့္ စကားတခြန္းႏွင့္ တုံ႔ျပန္၏။
“လူကို နံပါတ္နဲ႔ ေဘာင္မခတ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ဖိုးလုံးက ဖိုးလုံးပါပဲ” ဟူ၏။
ထိုကဲ့သို႔ လူမသိသူမသိနာမည္ ခင္ေမာင္ေထြး၊ အမ်ားအေခၚ ဖိုးလုံးသည္ အသက္ အစိတ္ႏွင့္ သုံးဆယ္ၾကားဟု ေျပာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ပုံပန္းသ႑န္ကို ေဖၚျပရလၽွင္ အေၾကာင္း
မသိသူေတြက လူရည္သန႔္တေယာက္ဟု ထင္နိုင္ သည္ ဟုဆိုရမည္။ သူက အသားျဖဴသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ အဝတ္သစ္ အစား သစ္ ေတာ့
ဆင္ေပးလို႔ မရပါ။ ကိုစိုးေအာင္ မဝတ္ေတာ့သည့္ အဟာင္းေတြကိုသာ ခုံခုံမင္မင္ ဝတ္သည္။ အ ေဟာင္း ဆိုေပမယ့္ လည္း အမေတြက ဂ႐ုတစိုက္ေလၽွာ္ဖြပ္ေပးၾကေသာ
ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အ ျမဲတမ္းစင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ ရွိသည္။ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မေခ်ာေပမယ့္ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ထဲမွာမပါပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အ႐ူး ေပမယ့္ လူတိုင္းႏွင့္
အဆင္ေၿပ သည္။
ဖိုးလုံးကို အိမ္က ညစာ တနပ္သာေကၽြးရန္လိုသည္။ တခါတေလ မနက္စာစား၏။ ဒါကလည္း သူ၏ ပိုင္နက္ နယ္ေျမအတြင္းတြင္ သာေရးနာေရး အလွုအတန္းေတြ မရွိသည့္
ရက္ေတြမွသာ ျဖစ္သည္။ အလွုအတန္း ရွိလို႔ ကေတာ့ မိုးလင္းတာႏွင့္ ဖိုးလုံး ေရာက္လာ ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာက ေတာ့ၾကဳံသည့္ ေနရာမွာစားသည္။ သူ၏ ပုံမွန္ ေဖါက္
သည္ေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားေတြျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ဖိုးလုံး အဖြဲ႕က်ရျခင္း အ ေၾကာင္းရင္း ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္ရွင္းရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ၊
မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ အသုတ္ ဆိုင္ေတြမွာ အရပ္ထဲက ကာလသားေတြ ႏွင့္ ဆုံမိရင္ ဖိုး လုံးအတြက္ ေန႔လည္စာ အဆင္ေျပၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ ႏွင့္ မၾကဳံႀကိဳက္လည္း ကိစၥ
မရွိ ဖိုးလုံး၏ ပိုင္နက္ရပ္ကြက္သုံးခု အတြင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိ၏။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြကလည္း ဖိုးလုံးအတြက္ အစားအေသာက္ရရွိရာ ေနရာျဖစ္သည္။
ေန႔လည္စာ စားၿပီးရင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္နားသည္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ပြဲစားမ မစိုးစိုး ႏြယ္ တို႔ အိမ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္၏။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္းက
ေလျဖတ္ ထားလို႔ ဘယ္မွ မသြားနိုင္ပဲ EVD စက္တ လုံးႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေတြ တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း ဦးတင္ထြန္းကို ေတာက္တိုမယ္ရ ၀ိုင္း ကူလုပ္ေပး
ရင္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ခြင့္ရ၏။ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲကာ ညစာစားၿပီး ဖိုးလုံး တေက်ာ ျပန္ ထြက္သည္။ ၾကဳံရာလူႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ကိုးနာ
ရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ ျပန္အိပ္ ေတာ့၏။ ဒါက ဖိုးလုံး၏ တေန႔တာျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးကို အ႐ူးတေယာက္ဟု ဆိုခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အျပင္ပန္း အမူအရာအားျဖင့္ ဘာမွမထူးျခားေသာ္လည္း စိတ္ ေဝဒနာရွင္တို႔၏ ထုံးစံ မဟုတ္မဟတ္လုပ္တတ္တာေလး
ေတြေတာ့ ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတြ မ ဟုတ္လို႔ လူတိုင္းခြင့္ လႊတ္နိုင္ၾကသည္။ ထို႔ အျပင္ ဒီဇာတ္လမ္း ႏွင့္ မသက္ဆိုင္တာေတြျဖစ္လို႔ အထူး တလည္
ေဖၚျပမေနေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးမွာ အဆိုးဆုံးဟူ၍ အက်င့္တခုသာရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၏။ ေကာင္ မေလး ေခ်ာေခ်ာ ျမင္ ရင္ ဖိုးလုံးစိတ္ေဖါက္ၿပီး လုံခ်ည္လွန္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္
ခ်စ္သည့္ အမေတြကိုယ္ တိုင္ အဲဒီ အက်င့္ကို မ ရိုတ္ ရက္ဘဲ ရိုတ္ၿပီးဆုံးမေသာ္လည္း မရပါ။ ကာလသားလူရွုပ္ေတြက ေနာက္ကြယ္ကေန ေျမႇာက္ပင့္ ေပး ၾကတာကလည္း
ဆုံးမလို႔ မရျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုျဖစ္၏။
ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သစၥာရွိသည္။ တရပ္ထဲသား မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ လွန္မျပ။ ေနာက္ၿပီး မေခ်ာ သည့္ မိန္းကေလးဆိုရင္ လွန္ျပဖို႔ေဝးကာ လွည့္ေတာင္မၾကည့္
သူ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဖိုး လုံးလွန္ျပလိုက္ၿပီဟု ဆိုရင္ ထိုမိန္းကေလး သည္ ဧကန္မခၽြတ္ မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္ရမည္ ဆိုတာကို လူတိုင္း သိၾကသည္။
ေနာက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေခ်ာပါေစ အပ်ိဳအရြယ္ မဟုတ္ရင္ ဖိုးလုံးက ဒီလိုလုံးဝ မလုပ္။ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးသည့္ မိန္းမေတြ ဆိုရင္ ရိုရိုေသေသ ဆက္ဆံသည္။ ကာလသား
ေတြႏွင့္ ဖိုးလုံး အဖြဲ႕ၾကတာ ဒီအ က်င့္ေၾကာင့္လည္းပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္မွ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လွၾကတာမ်ား၍ ဖိုးလုံးလွန္ မျပဖူးသည့္သူ မရွိ ဟုလို႔ေျပာရမလိုပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေျပာင္းလာခါစ ရက္ေတြ
မွာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီအေဆာင္က ဆိုတာဖိုးလုံးသိသြားေတာ့မွ သာသူတို႔ေတြသက္သာခြင့္ ရၾကသည္။ တရပ္ထဲသားေတြ လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္ ၿပီဆိုရင္ ဖိုးလုံးလွန္
မျပေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္ဝင္ပန္းသို႔ ေရာက္ခါစ မိန္းကေလးေတြ ႏွင့္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလးေတြသာ ဖိုးလုံး ဟာကိုၾကည့္ခြင့္ရၾကသည္။
အေၾကာင္းမလွလို႔ အ႐ူးဘဝ သို႔ေရာက္ရေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမွာေတာ့ ဖိုးလုံးက ပါရမီထူးသူျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြ သူ႔ကို မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။ သူ႔ဟာႀကီးက
ႀကီးလည္းႀကီး၍ ရွည္လည္းရွည္သည့္ အျပင္ အေကြ႕အေကာက္မရွိ ေရပိုက္လုံးတေခ်ာင္း လို ညီညာေျဖာင့္တန္းေန၏။ ထိပ္ပိုင္းက လည္း ၀ိုင္းဝိုင္းစက္စက္ သံခေမာက္ တလုံးကို
စြပ္ထားသည့္ႏွယ္ရွိ၏။ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာ တေယာက္ကို ျမင္သည္ ႏွင့္ သူ႔ဟာႀကီးက မာတင္းေထာင္မတ္တက္လာ၏။ အသားျဖဴသူျဖစ္လို႔ သူ႔လိင္တံႀကီးက
ျဖဴေဖြးေနၿပီး ထိပ္ဖူး က ေတာ့ ဝက္အူေခ်ာင္းႀကီးလိုနီရဲၿပီးေျပာင္လက္ေန၏။ ဒါကိုျမင္လိုက္ရ သည့္ မိန္းကေလးတိုင္း အသက္ရွူရပ္မ တတ္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။
ဒီျမင္ကြင္းကို အရပ္ထဲက လူရွုပ္ေတြက သိပ္သေဘာက်သည္။ မ်က္ႏွာသိမဟုတ္သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ ျမင္လၽွင္ ဖိုးလုံးကို မရအရေခၚျပတတ္ၾကသည္။ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ဖိုးလုံး
ကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းပါ။ မိန္းကေလး ၏ အ လန႔္တၾကားေအာ္သံ၊ ဖိုးလုံးေဘာ္ဒါေတြ၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြ ခ်က္ခ်င္းဆူညံသြားသည္။ မေက်နပ္လို႔ ရပ္ကြက္လူႀကီး
ေတြ ကိုသြားတိုင္ရင္လည္း ရပ္ရြာလူႀကီးေတြက ဖိုးလုံး အေၾကာင္းကိုသိေနၾကသူေတြ ပီပီ စိတၱဇ ေဝဒနာရွင္ျဖစ္လို႔ သည္းခံပါရန္ ဖိုးလုံး အမေတြကိုယ္စား ေတာင္းပန္ေပးၾကၿပီး
ေနာက္မွ ဖိုးလုံးကို ေျမႇာက္ ေပး ၾကသူေတြကို ကြယ္ရာမွာေခၚကာ က်ိန္းၾကေမာင္းၾကရ၏။

ဒါေပမယ့္ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးက တလေနမွ တခါေလာက္ျဖစ္သည္လို႔ပဲေျပာရပါမည္။ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာ ေခ်ာတေယာက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးလမ္းေပၚမွာ သြားရင္းလာရင္း
ဆုံဖို႔ဆိုတာက အျမဲလိုျဖစ္ေနတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး၏ ဒီအျပဳအမူကို တခါတရံ အ႐ူးထျခင္း မ်ိဳးေလာက္သာ အမ်ားက သေဘာထား ေပး လိုက္ၾက
ပါသည္။
အ႐ူးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုမသဘာဝ ဆက္ဆံေရးကို ဖိုးလုံးေကာင္းေကာင္း နားလည္သည္။ အေပါင္းအသင္း ေတြက သင္ေပးထားလို႔ ဖိုးလုံး ဂြင္းတိုက္တတ္သည္။
မိန္းကေလး တေယာက္ကိုျမင္လို႔ ေထာင္ထလာၿပီးရင္ တေခ်ာင္ေခ်ာင္ကို ေျပးၿပီး အရည္ ထြက္ေအာင္ ထုပစ္လိုက္သည္။ ဒီလို မလုပ္ရင္ အေခ်ာင္းႀကီးတင္းၿပီး ေသ သြား
လိမ့္မည္ ဟု သူ႔ကို ၾကပ္ထားၾကသည့္ စကားကို အဟုတ္မွတ္ေနရွာ၏။ မိန္းမ မလုပ္ခ်င္ဘူးလား ဟု ေမး ရင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဟု မဆိုင္းမတြေျဖသည္။ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္
သူေတြက ျပည့္ တန္ဆာ ေခၚေပးေသာ္လည္း ေသြးႀကီးသည့္ ဖိုးလုံးက ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဟု ဆိုသည္။ ဒီလိုကိစၥ ဆိုရင္ အလြန္ရက္ေရာေစတနာရွိၾကသည့္ ေယာက္်ား တို႔ စရိုတ္
အတိုင္း သူ႔အႀကိဳက္ အေခ်ာ အလွေလး ေၾကးႀကီးေပးၿပီး ေခၚလာ ေတာ့လည္း အခန္း ထဲေရာက္မွ ေကာင္မေလး၏ အေမႊးေတြကို ေၾကာက္သည္ ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးသည္။
ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္တာလဲ ဆိုေတာ့ အသည္းယားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဖိုးလုံးက အေမႊးထူရင္မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔အ ေမႊး ေတြကိုလည္း မွန္မွန္ရိတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္
မေလးေတြ ကိုလွန္ျပတိုင္း သူ႔ဟာႀကီးက အေမႊးအျမင္ ကင္းကာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေနတတ္၏။ ႏွုတ္ခမ္း ေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကို ေန႔စဥ္ရိတ္တိုင္း သူ႔ေအာက္က
အေမႊးေတြကိုပါရွင္းသည္။ အေပၚရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ ေအာက္ကို ရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ပဲ ဆိုေတာ့ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က တျခားေနရာေတြမွာ သည္းခံေသာ္ လည္း
ဒီေနရာမွာေတာ့ သည္းမခံ။ သူသုံးသည့္ ဂ်ဳတ္ကို ဖိုး လုံး ကိုင္တာလုံးဝ္မႀကိဳက္၊ သူ႔အခန္းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလုံးကလည္းဖိုးလုံးပင္ သူ႔ဟာ အသြားတုံးသြားရင္ ကိုစိုးေအာင္
ဟာ ေကာက္ဆြဲခ်င္ဆြဲတတ္၏။
ဒီလို ဇီဇာေၾကာင္သည့္ ဖိုးလုံးတေယာက္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ မိန္းမ ခ်ခ်င္သည္ဟု ဆိုၿပီး မေျပာေတာ့။ လုပ္ဦး မလားဟု ေမးရင္ ရယ္လို႔သာေန ေတာ့ သည္။
ေၾကာက္သြား ၿပီလားဟုေမးရင္ေတာ့
“ငါက နတ္သမီးပဲခ်မွာ၊ သူ႔ကိုခ်ၿပီးမွ တျခားမိန္းမကို ခ်ရင္ နတ္သမီးစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္”
ဖိုးလုံးက အ႐ူးဆိုေတာ့ အားလုံးက အ႐ူးလို႔ပဲ သေဘာထားၾကပါသည္။ ဒီလို အ႐ူးမွာမွ အလြန္ေကာင္းသည့္ ပစၥည္းရွိေနတာကိုေတာ့ မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။
ဖိုးလုံး ဖိုမဆက္ဆံေရး အေၾကာင္းကို နားလည္သိေနတာ လူငယ္ေတြက သူ႔ကို ေျပာျပၾကလို႔ ျဖစ္သလို မစိုးစိုး ႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္း ေၾကာင့္လည္း ပါသည္။
ဦးတင္ထြန္းက လူမမာ မျဖစ္ခင္က မိန္းမ ကိစၥမွာ ေတာ္ ေတာ္ဝါသနာထုံခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ႔ထက္ မ်ားစြာငယ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အိပ္ေနရတာကိုေတာင္ အားမရဘဲ
ၾကဳံသလို ကဲ တတ္သူျဖစ္သည္။ အခုလို အိပ္ယာထဲ လဲသည္ကိုပင္ မိန္းမ လိုက္စားလြန္းလို႔ ျဖစ္ရ သည္ဟု တခ်ိဳ႕ က မွတ္ခ်က္ျပဳၾက၏။
ေငြေၾကးတတ္နိုင္သူမို႔ ေဆးေပါင္းစုံ ႏွင့္ကုသရာ ရွိသမၽွေတာ္ေတာ္ကုန္သြားသည္။ လူကေတာ့ နာလန္ျပန္ထ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ ဟိုနားဒီနား သြားနိုင္လာနိုင္၊
အစားအေသာက္ကို ကိုယ့္ဖာသာ စားနိုင္ယုံ ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ လုံးလုံး လူေကာင္းျပန္ျဖစ္ မလာေတာ့။ အိပ္ယာႏွင့္ TV ေရွ႕က ခုံေလာက္သာ သြား လာ ကူးသန္း
နိုင္ေတာ့သည္။
ရမၼက္ႀကီးသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အိပ္ယာထဲလဲေသာ္လည္း တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ သည့္ ဇာတ္ကား ေတြ က လိင္အသားေပးေတြသာျဖစ္သည္။ အခုေခတ္မွာ DVD
တခ်ပ္ထဲ ႏွင့္ ဇာတ္ကားေတြ အမ်ားႀကီးၾကည့္ လို႔ရ ေနသည့္ အတြက္ ဦးတင္ထြန္း စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ ေန ေတာ့၏။ သူလိုအပ္ေသာ ၾကည့္ခ်င္သည့္ ဟာေတြကို တခါ တရံ
ဖိုးလုံးက စီဒီေရာင္းသည့္ ဆိုင္မွာ ဦးတင္ထြန္း အတြက္လို႔ ေျပာၿပီးသြားယူေပးရသည္။ တခါတေလေတာ့ လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဆိုင္က ထည့္ေပးလိုက္တတ္၏။
“နင့္ ဦးေလး လုပ္ပုံနဲ႔ ငါ့မွာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ဖိုးလုံးရာ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ ညည္းျပရင္ ဖိုးလုံးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီး
“ကၽြန္မ မၾကည့္ဘူး၊ ဦးတင္ထြန္းႀကီး ၾကည့္တာပါလို႔ ေျပာေပါ့”
“မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ငါေတာ့ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး ေျပးလာတာပဲ”
ဦးတင္ထြန္း ကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထန္သည္။ အျပည့္၊ တဝက္၊ အေရွ႕တိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း လိုင္းစုံၾကည့္ သည္။ တခါတေလ အက္ရွင္ ကားေတြဘာေတြ ၾကည့္
တတ္ေသာ္လည္း လိင္အခန္း မပါရင္ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ တကား ေျပာင္းၾကည့္တတ္သူျဖစ္သည္။
“ဦးေလး ကလဲဗ်ာ၊ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ၾကမွာေပါ့၊ ေစာင့္ပါဦးလား”
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနသည့္ ဖိုးလုံးက ထကန႔္ကြက္လၽွင္
“မင္းသား က ပန္းေသေနတယ္တဲ့ ကြ၊ အဂၤလိပ္ လိုေျပာတာ မင္းမၾကားလိုက္ဘူးလား”
“ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲဦးေလး”
“ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ -ီးမေတာင္နိုင္ေတာ့တာေပါ့ကြာ”
“ဦးေလး လိုေပါ့”
ဦးတင္ထြန္း မ်က္ႏွာႀကီး မဲေမွာင္သြားရသည္။ ဖိုးလုံးကို ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းလို႔သာရ မေနရင္ အိမ္ထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူကလည္းသူပင္ အသက္က
ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ လူကလည္း ေလျဖတ္ ထား သည့္ တိုင္ သူ႔ဟာႀကီး ျပန္ ေထာင္လာနိုင္ဖို႔ အျမဲေတြးေနသူျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း အားတာႏွင့္ ေခၚၿပီး မွုတ္
ခိုင္းတတ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ေခါင္းေထာင္မထ နိုင္ေတာ့လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း ေနာက္မခိုင္းဖို႔ ခပ္မာမာပင္ အျပတ္ေျပာခ်လိုက္၏။ တခါ
တုန္းက ကုလားထိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေအာကားၾကည့္ ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းကို မစိုးစိုးႏြယ္ မွုတ္ေပး ေနရ သည္ကို TV ၾကည့္ဖို႔လာသည့္ ဖိုးလုံး ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ အ လိုက္ သိစြာ
ပင္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ ထြက္သြားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့ပါ၏။ ဒီေနရာမွာ ေတာ့ ဖိုးလုံးက အ႐ူးပါးျဖစ္သည္။ ကိစၥေပါက္ၾကားသြားရင္ သူဒီမွာ
႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္ လို႔ မရေတာ့ ဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။
ထိုသို႔ လၽွင္ဦးတင္ထြန္း ေကာင္းမွု ေၾကာင့္ လိင္မွုေရးရာ ကိစၥေတြကို ဖိုးလုံး အေတာ္ေလး သိနားလည္ခဲ့သည္။ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ဘယ္လိုလုပ္ရသည္။ ဘယ္လိုပုံစံေတြ
ႏွင့္ လုပ္ရ သည္ဆိုတာကို ဖိုးလုံးေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။ တခါတေလ ေယာက္်ားေလး ေတြ ကို ၾကဳံႀကိဳက္လၽွင္သူက ဆရာ လုပ္တတ္ေသး၏။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းက လုပ္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး ဂြင္းထုေနရတဲ့ ေကာင္က မ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲ ျမင္ဖူးတာေတြနဲ႔ ဆရာႀကီးလုပ္ေနတယ္” စသျဖင့္ ၀ိုင္းႏွိပ္ကြပ္
ၾကလၽွင္ ဖိုးလုံးျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ၿငိမ္ေနတတ္၏။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ ဖိုးလုံးမွာ လိင္ကိစၥ အေတြ႕ အၾကဳံ ရွိပါသည္။ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ေနလို႔သာ သူ ၿငိမ္ေနျခင္း
ျဖစ္၏။ ေျပာ လို႔ရလို႔ ေျပာရင္လည္း ဘယ္သူမွ ယုံၾကမည္ မထင္ပါ။
ဖိုးလုံး မိန္းမ ႏွင့္ ၾကဳံခြင့္ရဖို႔ ကူညီေပးခဲ့သူမွာ ဦးတင္ထြန္း၏ ဇနီး လိုင္းစုံပြဲစား မစိုးစိုးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ သူ႔အတြက္ရွာေပးခဲ့သည္က ရိုးရိုး မိန္းမေတာင္ မဟုတ္ နတ္သမီး
ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြႏွင့္ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ မေနတတ္ဘဲ သူမဖာသာ ေနတတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာင္ အတင္းဝင္လုံးၿပီး ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ ရ
ေအာင္ေရာင္းနိုင္ခဲ့ သူျဖစ္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ အတြက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကိစၥသည္ အေသးအဖြဲသာျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာရန္လိုမည္ထင္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က အသားေလး ညိဳ သည္ က လြဲရင္႐ုပ္ရည္သင့္ပါသည္။ အရပ္မနိမ့္ မျမင့္ႏွင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ျပည့္ျပည့္တင္း တင္း ရွိသည္။ ဒီအရပ္က မ ဟုတ္ေသာ္လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝ ေလာက္ထဲက ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္လို႔ ခုအခါမွာ
ဒီအရပ္သူ ျဖစ္ လို႔ ေနပါၿပီ။ သူမတို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲ၏။ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခါက်ၿပီးသြားသည့္ အခါ ပညာေရးကို စြန႔္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မုဆိုးဖို ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ဦးတင္ထြန္းက ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္သူျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းပညာ မထူးခၽြန္ေသာ္လည္း အျပင္ ေလာက တြင္ အကြက္ျမင္ တတ္ေသာ
မစိုးစိုးႏြယ္က ဦးတင္ ထြန္းကို လက္ခံခဲ့၏။ သူတို႔ အသက္အရြယ္ခ်င္းက ႏွစ္ သုံးဆယ္ေလာက္ ကြာသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊
ဦးတင္ထြန္းက ငါး ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးတင္ထြန္းက ကဲေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း တစ္ တစ္ရစ္ရစ္ ႏွင့္ အပ်ိဳရည္ အပ်ိဳေသြးအတက္ဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ရာ
ညိဳေသာ္ေစး၏ ဟု ေႂကြးေက်ာ္ၿပီး ဦးတင္ထြန္း က မစိုးစိုး ႏြယ္ကို တရားဝင္သိမ္းပိုက္လိုက္၏။ လိုက္ဖက္မညီေသာ အတြဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးကိုအေၾကာင္းျပဳ ၿပီး
ဦးတင္ထြန္း ကို မစိုးစိုးႏြယ္ မညီးမညဴ အလိုလိုက္ျပဳစုေပးခဲ့သည္။ အျပဳအစုေကာင္း လြန္းလို႔ ဦးတင္ထြန္း၏ အျပင္မွာရွုပ္ သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြေတာင္ၿငိမ္သက္သလို
ျဖစ္သြားသည္။ ေလမျဖတ္ခင္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က မွ ေၿခ ျပန္ရွုပ္သည္။ အခုေတာ့ ေလျဖတ္ၿပီး လဲေနေလၿပီ။
ဦးတင္ထြန္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အလကားမေနပါ၊ တတ္နိုင္သေလာက္စီး ပြား ေရးကို သူ႔ အတြက္သူလုပ္၏။ အိမ္ပြဲစား၊ ၿခံပြဲစား၊ကားပြဲစား၊
ဖုန္းပြဲစား အကုန္လုပ္သည္။ တလုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံး လုံး အကုန္ဒိုင္ကိုင္၏။ ဦးတင္ထြန္း လဲသြားခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦး တင္ ထြန္း
ကေတာ့ရွိတာအျပင္ထပ္ မရွာနိုင္ေတာ့၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုပ္သမၽွထိုင္ၾကည့္ေန႐ုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့ သည္။ ေန႔ ရွိသ၍ TV ေရွ႕ မွာထိုင္ၿပီး မဟုတ္တ႐ုတ္ ကားေတြၾကည့္ရင္း
အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းေနရသည္။

ခုထက္ထိတိုင္ေအာင္ အခ်ိဳးအဆက္ျပည့္တင္းေနေသးသည့္ ကိုယ္လုံးကို ေပၚလြင္ထင္ရွား ေအာင္လည္း အ ဝတ္အစားက်ပ္က်ပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ဝတ္တတ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ကို
လူငယ္ေတြ စိတ္ထဲကေနပစ္မွား တတ္ ၾက သည္။ လမ္းကိုညင္ညင္သာသာ ေလၽွာက္တတ္ ေသာ္လည္း သူမ၏ တင္ပါးေတြလွုပ္ရွားမွုကေတာ့ ရင္ခုန္ ဖြယ္ အတိျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးက ေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ရင္ခုန္စရာလို႔ လုံးဝသေဘာမထားပါ။
ဖိုးလုံး ၏ နတ္သမီးဇာတ္လမ္းက လည္း ဦးတင္ထြန္း ၏ ဇာတ္ကားေတြ သြားၾကည့္ရင္းက စသည္လို႔ ဆိုနိုင္ပါ သည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး၊ နင္ အဲဒီကားေတြ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာ မိန္းမမလိုခ်င္ဘူးလား”
“လိုခ်င္တာေပါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကယူမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္ခုလို ေမးရတာကအေၾကာင္းရွိသည္။ ထိုေန႔က ထုံးစံအတိုင္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံးစိတ္ေတြ အရမ္းထလာသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကလည္း
မာၿပီးေထာင္ထလာ ၏။ ဒါကို အရည္ထြက္ေအာင္ မ လုပ္ရင္ေသမွာ စိုးၿပီး ထုဖို႔ အတြက္ အိမ္သာဆီသို႔ ပုဆိုးမၿပီးေျပးအလာ တြင္ အထဲမွာမစိုးစိုးႏြယ္ရွိေန ေသာ ေၾကာင့္
မီးဖိုေခ်ာင္နားက တိုလီမုတ္စ ထားသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာဝင္ၿပီး အားပါးတရထုပစ္လိုက္သည္။ ဒါကို အိမ္သာကေန ျပန္လာသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က ျပတင္းေပါက္
ကျမင္သြား၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ကိုယ့္အာ႐ုံႏွင့္ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားတာကို မသိလိုက္ေပ။
ညစ္ထပ္ထပ္ၾကမ္းျပင္ကို စိုရႊဲသြားေအာင္ အရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္ရမွ ဖိုးလုံးေနသာထိုင္ သာရွိသြားသည္။ စကၠဴစုတ္တခုျဖင့္ အရည္ေတြကိုသုတ္ကာအျပင္ကို ပစ္ခဲ့ၿပီး
သည့္ေနာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျပန္ထိုင္ၾကည့္ေန လိုက္ သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ေနာက္မွာ ထမင္း ေခၚေကၽြးရင္း ေမးလာျခင္းျဖစ္၏။ ခါတိုင္းလည္း ဦး တင္
ထြန္းႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္ေန ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ မွာရွိေနခ်င္ရွိေနတတ္သည္။ လာၾကည့္ တာ ေတာ့ မလုပ္တတ္ပါ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ႏွင့္ ၾကည့္သြား
တတ္တာမ်ိဳးလဲရွိသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ဒီလိုကား ေတြသေဘာက်တယ္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္သိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမ ယူရမွာေၾကာက္တယ္”
“ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“ဒါဆိုရင္ ေတာ့လုပ္လိုက္ေလ”
ဒီလိုႏွင့္ အေပးအယူတည့္ သြားၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ေနာက္တေန႔ အိမ္ကိုလာဖို႔ ခ်ိန္းသည္။ မခ်ိန္းလည္း ဖိုး လုံးက ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို ဝင္လာတတ္ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ
ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္ ဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ ဖိုး လုံး မပ်က္မကြက္ ေရာက္သြား၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ က အိမ္မွာမရွိပါ။ အျပင္ထြက္ေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ကို ရီးယား
half ကားတကား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကစဥ္ မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဖိုးလုံးကို အိမ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ မ်က္ ရိပ္ၿပ ၿပီးေခၚသည္။ ဒီမွာကလည္း မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးက အိပ္
ယာေပၚမွာ အျပန္အလွန္နမ္းၾကရင္း အက် ႌခၽြတ္ ေနၾကၿပီျဖစ္လို႔ ဖိုးလုံးမထခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခန္းဆီးအကြယ္ကေန မစိုးစိုးႏြယ္ ရမ္း ျပသည့္ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာေလး
တခုကို စိတ္ဝင္စားလို႔ လိုက္သြားမိ၏။
ပိုးႀကိး အနီခပ္တုတ္တုတ္ ႏွင့္ တြဲထားသည့္ ပလပ္စတစ္ျပားေလး တခုကို မစိုးစိုးႏြယ္ ေပး၏။ ဆြဲျပားေလး တ ခုျဖစ္ပါသည္။ ပလပ္စတစ္ျပားထူထူထဲတြင္ ေရႊေရာင္အ
႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္ကို ျမင္ေနရသည္။
“အဲဒါဘာလဲ”
“နတ္သမီး႐ုပ္ေလ၊ နင့္လည္ပင္းမွာဆြဲထား”
ဖိုးလုံးမဆိုင္း မတြပင္လည္ပင္းမွာဆြဲလိုက္၏။
“အျပင္ထုတ္မထားနဲ႔ေလ၊ အက် ႌထဲကိုထည့္ထား၊ နတ္သမီးရွက္သြားလိမ့္မယ္”
ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္စကားကို နားေထာင္ၿပီး အက် ႌထဲသို႔ထည့္ ဆြဲလိုက္သည္။
“ဘာလုပ္ရမွာလဲ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာမွာအျပဳံးတခုလွစ္ကနဲေပၚလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္တည္သြား၏။
“ငါေျပာမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“နင္ ညက်လို႔ရွိရင္ နင္သြားေနက် စည္ပင္ဝင္းထဲက တဲကိုသြား၊ ….ေအာ္ ေနဦး က်န္ေသးတယ္၊ ခန”
ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း တင္ပါးႀကီးေတြကိုလွုပ္ခါရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စကၠဴအိတ္ ေလး တအိတ္ကိုင္ၿပီးျပန္ထြက္လာ၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
လုပ္သမၽွကို တအံ့တၾသႏွင့္ လိုက္ၿပီးေငးေမာ ေနမိ၏။ အထူးသျဖင့္ စည္ပင္ဝင္းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါဖိုးလုံး၏ ေနရာဆိုတာ ဘယ္သူ မွ မသိၾကပါ။
ေတာ္ဝင္ပန္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ႏွင့္ တၿခံေက်ာ္မွာ ရွိသည့္ၿခံႀကီးက အရင္ကဆိုရင္ စည္ပင္သာယာမွ ကတၱရာပုံး ေတြႏွင့္ ေက်ာက္ေတြထားသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ စက္ပစၥည္း
အေဟာင္းေတြလည္းထား၏။ အခုေတာ့ အဲဒါ ေတြမရွိေတာ့ပါ။ စည္ပင္သာယာမွေနၿပီး အျခား ဌာနတခုသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဌာနကလည္း အေဆာက္အဦး
လာၿပီး မေဆာက္လုပ္ ရေသးေၾကာင္း ကိုေတာ့ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေတာ္ဝင္ပန္း ႏွင့္ အဲဒီၿခံၾကား ထဲ က ေနရာကလည္း အစိုးရ ႐ုံးေလးတခုျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္း သုံးေလးဦးသာ
ရွိ၏။ အျပင္က ၾကည့္လိုက္ရင္ လူ တေယာက္မွ မရွိဟုပင္ထင္ရသည့္ ႐ုံးေလးျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ အျခမ္းကေတာ့ အုတ္တံတိုင္းျမင့္ႀကီးကာ ထား သည့္ ၿခံက်ယ္ႀကီး
တခုရွိသည္။
တခါတုန္းက လမ္းမွာ ရက္ရက္စက္စက္လွသည့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ေတြ႕ခဲ့သည္။ စကပ္ တိုတိုေလး ဝတ္ ထားၿပီး ေပါင္တံေတြကေဖြးႏုေန၏။ စကပ္က ၾကပ္လြန္းေတာ့
ဖင္ႀကီးကလည္း ကားေနသည္။ ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံး စိတ္ထ လာသည့္အတြက္ ဝတၱရားမပ်က္သူ႔ဟာႀကီးကို ထုတ္ၿပ လိုက္ရာ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးရဲတြတ္သြားသည္။ ဒီလိုလွတဲ့
မိန္းကေလးဆိုရင္ အေမႊး တပင္မွရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဟုေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ပါ။ မာ ေတာင္ ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးထဲက အရည္ေတြ ျမန္ျမန္ထြက္ေအာင္ထုဖို႔
ယိုင္ရြဲ႕ေနသည့္ ၿခံဝန္းတံခါးကို တြန္း ၿပီး သစ္ပင္ေတြၾကားတိုးမိသည္။
ျမက္ခင္းရွည္ရွည္ႀကီး၏ အလြန္ ေဘာစကိုင္းႏွင့္ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေတြ ၾကားထဲတြင္ ျခဳံ ႏြယ္ေတြ အုပ္ ေန သည့္ တဲေလးတလုံးကို သြားေတြ႕သည္။ ေျမစိုက္တဲ ျဖစ္ၿပီး
အကာႏွင့္ အမိုးေတြက ကတၱရာစည္ ပိုင္းေတြကို ျဖန႔္ၿပီးလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာစာ ေလးဖက္မွာ သုံးဖက္ကို သံျပားေတြ အျပည့္ ကာထားၿပီး တဖက္ကို ေတာ့ တဝက္သာသာ ေလာက္ပဲကာထားသည္။ လြတ္ေနသည့္ ေနရာက ဝင္ေပါက္ထြက္ ေပါက္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။အထဲမွာလည္း သစ္သားစေတြ အမွိုက္ေတြျဖင့္ရွုပ္ေန
သည္။ မ်က္ကြယ္ရာ တခု ကိုရလိုက္ၿပီဟု သိလိုက္သည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးပုဆိုးကို ကြင္းသိုင္း၍ ေျမေပၚမွယာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အားပါးတရ ထုေတာ့ သည္။ အခုနျမင္ခဲ့သည့္
ေကာင္မေလး၏ ေပါင္တံေတြ၊ တင္ပါးကားကားႀကီး၊ အားလုံးက မ်က္လုံးထဲမွာ စြဲထင္ေနသည့္ အခါ အလြန္ထုလို႔ေကာင္းသည္။ ၾကာၾကာေတာင္ မထုလိုက္ရ အရည္ေတြ
တဗ်စ္ဗ်စ္ထြက္ သြား သည္။
စိတ္ဆႏၵေတြျပည့္ဝသြားေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ရင္း ဖိုးလုံးသေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာခနေရာက္သည္။ စိတ္ထ လာရင္ ဂြင္းထုဖို႔ အျပင္
ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ခ်င္ရင္လည္းလာေနတတ္၏။ အျပင္ကၾကည့္ရင္ တဲေလးကို မျမင္ရ ဘဲျခဳံေတြသာျမင္ရရာ ဖိုးလုံးအတြက္လၽွို႔ဝွက္ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာ၏။
အထဲမွာရွုပ္ေနတာ ကိုလည္း ရွင္းပစ္လိုက္သည္။ သစ္အတိုအစေတြ သံျပားစေတြကို ျဖန႔္ခင္းၿပီး အေပၚကေန အိမ္ ကယူလာသည့္ ဖ်ာစုတ္ေလးကို ခင္းလိုက္သည့္ အခါ
ဖိုးလုံးတေရးတေမာ အိပ္ဖို႔ ေနရာ ေကာင္း တခုျဖစ္ သြားသည္။ ေလမိုး လည္းလုံ၏။ မိုးႀကီး ေလႀကီးက်သည့္ တိုင္ ကတၱရာေတြ မံထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အမိုး ေၾကာင့္
အထဲမွာ လုံျခဳံ ေႏြးေထြးသည္။ ေႏြခါဆိုရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ အိုက္သည္။ ထိုေနရာကို မစိုးစိုးႏြယ္ သိေန၍ ဖိုးလုံး အံ့ၾသရသည္။
“အမက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”
“ဒီအပိုင္းမွာ ငါမသိတာမရွိဘူး”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္လိုသိသလဲဟု ဖိုးလုံးရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးလိုစိတ္မရွိပါ။ ေလာေလာဆယ္ အရးႀကီးတာက မိန္း မတေယာက္ကို သူၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲကလိုလုပ္နိုင္
ဖို႔ပဲျဖစ္သည္။
“အင္းပါ …အင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာေလ”
“ေရာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေပးလာသည့္ အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ပိတ္စရွည္ရွည္ တခုကို ေတြ႕ရသည္။ အနံက လက္ သုံးလုံးေလာက္ပဲ ရွိမည္။ အရွည္ကေတာ့ တေတာင္
ခန႔္ရွိသည္။
“ညက်ရင္ နင့္တဲကိုသြား၊ လည္ပင္းက နတ္သမီး႐ုပ္ကေလးကို သုံးခါနမ္း”
“ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ လား၊ ႏွာေခါင္း နဲ႔လား မမစိုး”

“အေရးထဲ သူက တမူးသာေနေသးတယ္၊ နင့္ဖာသာနမ္းခ်င္သလိုနမ္း၊ သုံးခါျဖစ္ရင္ရၿပီ”
“အင္း”
“ၿပီးရင္ ဒီအဝတ္ နဲ႔ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါလို႔ေျပာရမယ္၊ ေျပာၾကည့္စမ္း”
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သုံးခါ လား”
“ေအး၊ သုံးခါ၊ ၿပီးတာနဲ႔ နင္အိပ္ေနလိုက္ေတာ့၊ မ်က္လုံးက အဝတ္ကို မခၽြတ္ရဘူးေနာ္၊ နင္က နတ္သမီးကို ျမင္ လို႔ မရဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နတ္သမီးကို ျမင္တဲ့သူက႐ူးတတ္တယ္”
“ဟာ …အမ ကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က႐ူးၿပီးသားေလ”
“အင္း …တမူးသာလိုက္ျပန္ၿပီ၊ နင္႐ူးတာမ႐ူးတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ နင္အဝတ္စည္း မထားရင္ နတ္သမီးက လွည့္ ျပန္သြားမွာ”
ဖိုးလုံးေတြးေတြး ဆဆ ဟန္ျဖင့္ စဥ္းစားေနလိုက္ၿပီး
“ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ရေတာ့ နတ္သမီးလာတာ ဘယ္လိုသိမွာလဲဗ်”
“နတ္သမီး ကိုယ္နံ့က ေမႊးတယ္ဟဲ့၊ သူေရာက္လာတာ နဲ႔ နင့္နားမွာေမႊးႀကိဳင္သြားလိမ့္မယ္”
“ဒီလို လား၊ သူေရာက္လာေတာ့ေကာ”
“နင္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့ေပါ့ ဟဲ့”
“သူက ခံမွာလား”
တရစ္ၿပီး တရစ္ရွည္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ရွည္ေတာ့ ဟန္မတူ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ ေအာင့္ ေလ သံျဖင့္
“ေအး ခံမွာ၊ ခံခ်င္လို႔ နင့္ဆီလာတာ”
“အား … မိုက္တယ္ ကြာ၊ ဒီညပဲ သြားေတာ့မယ္၊ ညတိုင္းရလား အမ”
“ဒါကေတာ့ ဘယ္ေျပာနိုင္မလဲ၊ နတ္သမီးေလး ေတြဆိုတာ အလုပ္မ်ားတယ္၊ အားရင္ေတာ့ လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညတိုင္းသြားေစာင့္ မယ္ ဟဲဟဲ”
“ေအး က်န္ေသးတယ္၊ နင့္ ကိစၥၿပီးလည္း မ်က္လုံးက အဝတ္ကိ္ု မျဖဳတ္ရဘူးေနာ္၊ နတ္သမီး က အရင္ျပန္လိမ့္ မယ္၊ နတ္သမီး ျပန္သြားၿပီးအၾကာႀကီးေနမွ နင္ျပန္ရမယ္၊
ဟုတ္ၿပီလား”
“အိမ္ျပန္ရင္ေတာ့ မ်က္စိဖုံးစရာ မလိုဘူးေပါ့”
“မလိုဘူး”
“ညဖက္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္အခ်ိန္သြားရမွာလဲ”
“ကိုရီးယား ကား လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့ဟာ”
အခ်ိန္ ႏွင့္ေနရာကို ညႊန္ၾကားၿပီးေနာက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အဆင့္ဆင့္ကို စာေမးပြဲစစ္သလို ျပန္ေမးရာ ဖိုးလုံးက ဒီေနရာမွာေတာ့ မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းသည္။ တ လုံးမလြဲ
ေအာင္ေျဖျပနိုင္လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ေက်နပ္သြား သည္။
“ကဲ ဒါဆိုရၿပီ၊ နင့္ဖာသာၾကည့္ခ်င္တာ သြားၾကည့္ေတာ့”
အိမ္ေရွ႕ခန္းနားေရာက္မွ ဖိုးလုံးတေခါက္ျပန္လွည့္လာသည္။
“ဟိုဒင္း …အမ၊ နတ္သမီးေတြက လည္းအေမႊးထူလားဟင္”
“ငါဘယ္သိမလဲ ဟဲ့၊ နင္ကလဲ ေခ်းမ်ားလိုက္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေတာ့ေၾကာက္တယ္ အမရဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ္းမ်ား ရင္ေတာ့ မမိုက္ဘူး”
“ေစာက္ ေကာင္ေလး …နင္…နင္က ငါ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ေပါ့”
“မေခ်ာင္းပါဘူး ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဖာသာ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမိန္လဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္တာ၊ မဲေနတာ ပဲ”
“ဖိုးလုံး … နင္ေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ ေစာက္လုပ္ရွုပ္ေအာင္လုပ္တယ္၊ သြားေတာ့၊ သူမ်ားလဲ ေလၽွာက္ ေျပာမေန နဲ႔ဦး”
“ဟာ …ေျပာစရာလားဗ်ာ၊ နတ္သမီးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ ခင္ဗ်ား အေမႊးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ မမစိုးက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ ..ဟဲ…ဟဲ”
အိမ္ေရွ႕မွာ႐ုပ္ရွင္ျပန္ၾကည့္ရတာေတာင္ စိတ္မပါေတာ့ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ ဖင္တႂကြႂကြ ႏွင့္ ထ လိုက္ ထိုင္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔ ဦးတင္ထြန္းကေတာင္
မ်က္စိေနာက္ၿပီးေငါက္ သည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မၾကည့္ခ်င္လဲျပန္ေတာ့၊ မင္းကိုဘယ္သူမွ ဆြဲထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ဂဏွာမၿငိမ္တဲ့ ေကာင္”
“ဦးေလးကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
တဝက္ကားၿပီးသြားလို႔ အရွိန္တက္ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အျပည့္ကားေျပာင္းလိုက္၍ ဖိုးလုံး ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။ ညေနပြဲဝင္ရမွာလည္းရွိလို႔ လုပ္ပုံလုပ္ နည္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ၾကည့္ ၿပီးမွတ္သားေနမိသည္။ ဘယ္လိုပုံစံ လုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္ၾကားထဲက သေကာင့္သားက
မာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ လို႔ ထျပန္လာရသည္။ ထပ္ၿပီး အမာ မခံနိုင္ေတာ့ပါ။ မာလာရင္ မျဖစ္မေနထုရေတာ့မည္။ ထုလို႔ မျဖစ္ပါ။ ညပြဲ အတြက္ အရည္ေတြခ်န္
ထားရဦးမည္။
ဖိုးလုံး ျပန္လာေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္လည္း အျပင္ထြက္တာႏွင့္ တိုးသည္။
“မမ စိုး ဘယ္လဲ”
“ေစ်းဖက္ခနသြားမလို႔၊ နင္ျပန္ၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ အိမ္ျပန္အိပ္ၿပီး အားေမြးလိုက္ဦးမယ္ …ဟား…ဟား…”
မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး သူတို႔လမ္းထိပ္မွာလမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။
တညေနလုံး စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ေမွင္ရီေလးသမ္းလာသည္ႏွင့္ ဖိုးလုံးဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္လာ၏။ ညေနစာထမင္းကိုေတာင္ မနည္း မ်ိဳခ်ရသည္။
စားခ်င္စိတ္ကလုံးဝ မရွိပါ။ ဒါမ်ိဳးကိစၥဆိုတာ အားကုန္ သည္လို႔ ၾကားဖူးထားလို႔သာ ထမင္းကို အရစားမိျခင္းျဖစ္၏။
“အမႀကီးတို႔ ကိုရီးယားကား မၾကည့္ေသးဘူးလားဗ်”
အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကေသာ အမေတြကိုေလာေဆာ္မိသည္။
“ဟဲ့၊ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ ခုနစ္နာရီထိုးခါနီးမွလာ”
“ကိုရီးယားကားကလည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေစာလာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး”
ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနသည့္ေမာင္ငယ္ကို အေမေတြ သိပ္ၿပီးေတာ့ အံ့ၾသတႀကီး မလုပ္ၾကပါ။ ဖိုးလုံးက အ ႐ူး မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုအသုံးခ်ရမည္ နည္းဟု
ဉာဏ္ မွီ သေလာက္ေတြးရင္း ေရခ်ိဳးဖို႔ ဖိုးလုံး စိတ္ကူးရသြားသည္။ နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ရမည္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဖက္က ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ နတ္သမီး လာရင္ ေမႊးရနံ့ေတြ
ရလိမ့္မည္ဟု မစိုးစိုး ႏြယ္ကလည္း ေျပာထားသည္။
ေခ်းေညႇာ္ေတြေျပာင္စင္ေအာင္ အထပ္ထပ္သန႔္စင္ၿပီး ဆပ္ျပာသုံးႀကိမ္တိုက္လိုက္သည္။ အထူး အေနျဖင့္ သူ႔ ပစၥည္းႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာရ၏။
ဥေတြက အစ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး ခ်ိန္တြင္ အမေတြလည္း TV ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခ်ိန္က်ၿပီျဖစ္လို႔ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္
အိမ္ထဲကထြက္ခဲ့သည္။ စိတ္လွုပ္ရွားလြန္းလို႔ လမ္းမွာေတြ႕သည့္လူေတြက ႏွုတ္ဆက္ၾကသည္ကို ပင္ေကာင္းေကာင္း ျပန္ မေျပာနိုင္။ သူ၏ ဝပ္က်င္းေနရာေလးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕
ႏွင့္လာခဲ့၏။ လမ္းမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ရသည္။ မီးေတြ လင္းေနေသာ္လည္း အိမ္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။

ေႁမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္ႏွင့္ ျမက္ရိုင္းေတာကိုတိုးၿပီးတဲေလး ထဲသို႔ဝင္ခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးသြား ေနက်ျဖစ္လို႔ ေၿခ သြားလမ္းေၾကာင္းေလး ထင္ေန၍ သြားရတာေတာ့ အခက္အ
ခဲမရွိပါ။ တဲထဲ မွာေမွာင္ေနေသာ္လည္း အမိုးႏွင့္ အကာၾကားမွာလိပ္ၿပီးထိုးထားသည့္ ဖ်ာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ၿပီး သစ္သားျပားေတြ ခင္းထားသည့္ ေပၚမွာထပ္ ခင္း ၿပီး ထိုင္လိုက္
သည္။ ေန႔ခင္းဖက္ အလင္း ေရာင္ရွိရင္ေတာ့ ေျခရင္းဖက္က နံရံသံျပားမွာ ေကာ္ေတြစီးက်ထား သလို အစင္းေၾကာင္းေတြ ရွိသည္ကို ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒီထဲမွာ ဂြင္းလာထု
တိုင္း အဲဒီနံရံဆီ အရည္ေတြပန္း ထုတ္တာ ဖိုးလုံး အက်င့္ ျဖစ္သည္။ အရည္ျဖဴျဖဴေတြ နံရံတေလ်ာက္တအိအိ စီးက်လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ ရ တာေလာက္ ေကာင္းသည့္
အရသာမရွိပါ။ ဒီညေတာ့ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚကို ပန္းထုတ္ရေတာ့ မွာမို႔ ဖိုးလုံး ေပ်ာ္ ေ န သည္။
ထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးေလးကို ပင့္ေျမႇာက္၍ ႏွုတ္ခမ္းတြင္ေတ့လို႔ သုံးခါ နမ္းစုပ္ လိုက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္ သင္ထားသည့္ အတိုင္းရြတ္လိုက္သည္။
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာပါ”
ၿပီးတာႏွင့္ အိတ္ထဲက အဝတ္စကိုထုတ္၍ မ်က္လုံးကိုစည္းေႏွာင္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚလွဲခ်လိုက္ သည္။ တဲေလး ထဲက ၀ိုးတဝါး အလင္းေရာင္ပင္ဖိုးလုံးအျမင္အာ႐ုံမွာမရွိေတာ့ လုံးဝ
ေမွာင္မဲ သြား၏။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လဲေလ်ာင္း ေနရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မ်ားညာလိုက္သလားဟု အေတြးဝင္လာ မိ၏။ သူမ်ားေတြက ဖိုးလုံးကို စေလ့ေနာက္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္
ကေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ တတ္ပါ။ သူမ်ာကစရင္ေနာက္ရင္ ေတာင္ သူကဝင္ေျပာတတ္ ေသး၏။ ဖိုးလုံးအေပၚမွာ ေစတ နာ ထားသူျဖစ္လို႔ မဟုတ္တာေတာ့ ေျပာလိမ့္မည္ မထင္ပါ။
နည္းနည္း အားထက္လာၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံး လုံခ်ည္ကို ေျဖခ်၍ သူ႔ဟာႀကီးကို တရြရြပြတ္ေပး ေန မိသည္။ ရင္ ေတြလည္း တဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အလြန္ေမႊးသည့္
ရနံ့တခုက ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းထဲသို႔တိုးဝင္ လာ သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာေပၿပီ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဖိုးလုံးကို မညာပါ။
“နတ္ …နတ္…သမီးလား”
ကတုန္ကရီႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ အေမးကို ျပန္ေျဖသံမၾကားရေသာ္လည္း အနားမွာလူတေယာက္ ထိုင္လိုက္သလို အသံၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္ထင္သည့္ ဖက္သို႔ လက္ ကို
ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည့္ အခါ ေပ်ာ့အိေသာ အသားစိုင္ တ ခုကို သြားစမ္းမိသည္။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ အဝတ္စကိုလည္း သတိထားမိသည္။ အ႐ုပ္ေတြထဲက နတ္သမီးပုံ ေတြ လို
အခၽြန္အတက္မာမာေတြမရွိ၊ နတ္သမီးက လူလိုပဲ ဝတ္လာပုံရသည္။ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ လက္ ကိုေရႊ႕ ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ နတ္သမီး၏ တင္ပါးႀကီးကို ကိုင္မိေနေၾကာင္း သိလိုက္၏။
သက္ျပင္းခ်သံလိုလို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ အဝတ္စက ဖိုးလုံးလက္ကို ထိၿပီးေအာက္သို႔ က်သြားသည္။ အေပၚ ကို တိုးၿပီးစမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အဝတ္ခံမေနေတာ့ဘဲ
ပကတိ အသားကို စမ္းမိ၏။ ေႏြးေထြးေသာ အသား က ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ ေလၽွာက္စမ္းေနသည့္ ဖိုးလုံးလက္ကို ႏူးညံ့သည့္ လက္တခုက ဆြဲယူေနရာေျပာင္း ေပး လိုက္သည္။
စိုစိစိ ေနရာတခု သို႔ လက္ေရာက္သြားသည္။ အလြန္လည္းႏူးညံ့သည္။ အ႐ူးေပမယ့္ ဘယ္ေနရာ ဆိုတာသိ လိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးရင္ခုန္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းဆူညံသြား၏။
စိုအိအိ ႏွုတ္ခမ္းသားေတြ၏ အေပၚဖက္ ႏွင့္ ေဘးဖက္ဆီသို႔ လိုက္ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ အနည္းငယ္ၾကမ္း သလိုျဖစ္ေနသည္မွအပ အေမႊးအျမင္ မေတြ႕ပါ။ နတ္သမီးက
အေမႊးမပါ ေၾကာင္းသိလိုက္ရလို႔ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြား သည္။ နတ္သမီးက သူ႔ဟာကို ကိုင္ေစခ်င္ပုံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘးဘီကို ေလၽွာက္ၿပီးစမ္း မေနေတာ့ဘဲ အ ကြဲေၾကာင္း အ
တြင္းကိုသာ လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလုံး အာ႐ုံေတြထဲတြင္ ၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲက မိန္းမအဂၤ ါေတြ၏ ပုံကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ အကြဲေၾကာင္း ေအာက္နားတြင္
အေပါက္ရွိိ၏။ အေပၚဖက္နားမွာ အ ေစ့ရွိသည္။
ႏွစ္ခုလုံးကို စမ္းသပ္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာသြား၏။ နတ္သမီးလည္း လူအတိုင္းပဲျဖစ္ပါ သည္။ ဟိုကား ေတြ ထဲ က မိန္းမေတြလို လက္တဆစ္ေလာက္အေစ့ႀကီးေတာ့
မရွိပါ။ ခပ္ေသး ေသးပင္ျဖစ္၏။ အစိႏွင့္ အေပါက္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိေပးလိုက္ေသာ အခါ နတ္သမီးလည္း တြန႔္တြန႔္သြားသည္။ အင့္ကနဲအင့္ကနဲ အသံ တိုးတိုး ေလးကို
လည္း ၾကားရသလိုလိုရွိသည္။ ဖိုး လုံး၏ ဟာႀကီးကလည္း ေထာင္မတ္တက္လာၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့ မတတ္ခံစားရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ၿပီ”
လွဲေနရာမွ ထထိုင္ၿပီး အငမ္းမရေျပာမိသည္။ နတ္သမီးရွိမည္ ထင္ေသာဖက္သို႔ လက္ကိုဆန႔္ လိုက္ရာ ေပ်ာ့အိ သည့္ အသားဆိုင္ေနာက္တခုကို ထပ္တိုးမိျပန္သည္။
ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခု။ နတ္သမီး၏ ရင္သား ေတြပင္ျဖစ္ ရမည္။ ဘယ္တခုညာတခု ကိုင္ၿပီးညႇစ္လိုက္ရာ နတ္သမီး ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကို
ဖက္ၿပီးတြန္းလွဲလိုက္သည္။ နတ္သမီးက အလိုက္သင့္လွဲခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခြၿပီးဖက္လိုက္ရာ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက နတ္သမီး ဝမ္းဗိုက္ဟု ထင္ရသည့္ ေနရာကို
သြားေထာက္မိသည္။ ဖိုးလုံးေအာက္ဖက္ကို အနည္းငယ္ေလၽွာ ေပး လိုက္ ခ်ိန္တြင္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး သူမ၏ အဝတြင္ေတ့ေပးသည္။ ေအာက္မွာ
တြင္းေပါက္ တခု ရွိမွန္း သိလိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ ဖိုးလုံး အားကုန္ေဆာင့္ ထိုးလိုက္၏။ ဆီးခုံခ်င္း ဗ်န္းကနဲ ရိုတ္မိသည္ အထိ တဆုံးဝင္သြားသည္။ နတ္သမီးကလည္း
ဖိုးလုံးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ လိုက္၏။
ေပ်ာ့ေျပာင္းအိစက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း အထိအေတြ႕သာမက သူထိုးသြင္းထားသည့္ အတြင္းဖက္က ဆြဲညႇစ္ ထား သလို အထိအေတြ႕က ဖိုးလုံးရင္ကို မီးဟုန္း
ဟုန္းေတာက္ေစ ေတာ့ ၏။ ၾကမ္းေပၚမွာ လက္ကိုေထာက္၍ အားယူၿပီး မရပ္မနား အားကုန္ေဆာင့္ မိေတာ့သည္။ ဒီ ေလာက္ေကာင္းသည့္ အရသာမ်ိဳးဖိုးလုံးတခါမွ
မရဖူးပါ။ ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းထုရ သည့္ အရသာႏွင့္ ျခားနားလြန္းလွ၏။ အတြင္းဖက္က ေစးပိုင္အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕တခုက ဖိုးလုံး၏ အထစ္ ကို
ထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ ပြတ္ေပးေနသလိုပင္။ ခံလို႔ေကာင္းသည့္ ထို အရသာက ဖိုးလုံးကို မရပ္မနားေဆာင့္ေနေစဖို႔ တိုက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေန၏။
ေကာင္းလြန္းလို႔ ဖိုးလုံးၾကာၾကာမေဆာင့္နိုင္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ အရည္ေတြ ျဖန္းပက္ ခ်လိုက္ဖို႔ပင္ မလုပ္လိုက္နိုင္ေတာ့ဘဲ အထဲမွာပင္ အရသာ
ရွိစြာ တဗ်စ္ဗ်စ္ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ အရည္ ထြက္ သြားေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးမနားခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ျပန္မထုတ္ဘဲ အသက္မရွုနိုင္ေအာင္ေမာလာသည္ အထိ
ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေဆာင့္ သြင္းေနမိသည္။ မခံနိုင္ေအာင္ေမာမွ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည့္ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးနား သည္။
“မၿပီးေသးဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဦးမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ ဦးမွာ”
ေမာပန္းတႀကီးႏွင့္ ေျပာမိသည့္အခါ နတ္သမီးက သေဘာတူပါတယ္ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး ေက်ာျပင္ကိုလက္ သည္းျဖင့္ ကုပ္ျခစ္၏။နတ္သမီးက လူစကားနား
လည္ေသာ္လည္း လူစကားေတာ့ေျပာတတ္ပုံမရပါ။ ဖိုးလုံးက လည္း စကားေျပာဖို႔လာတာမဟုတ္လို႔ ဒီအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။ လူကေမာလာသည့္တိုင္
သံ ေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေက်ာေနေသးသည့္ သူ႔ ဟာ ႀကီးကို နတ္သမီးအ ေပါက္ ထဲမွာ စိမ္ႏွစ္ထားရင္း ဇိမ္ယူၿပီးနား ေနမိ၏။ အေမာေျပေတာ့မွ ျပန္ၾကဳံးထၿပီး စိတ္ ရွိ
လက္ရွိလုပ္ျပန္ သည္။ နတ္သမီး၏ အေပါက္ထဲမွလည္းအရည္ ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးယိုထြက္လာသည့္ အခါ အသံ ေတြ တဗြပ္ဗြပ္ ႏွင့္ တဲေလးထဲမွာဆူညံေနသည္။ နတ္
သမီး ဆီ က လည္း ဟင္း …ဟင္း ႏွင့္ ညည္းသံ လိုလို ေလး ေတြၾကားလာရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္း လာျပန္ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလး….အေမေရ …ေကာင္းလိုက္တာဗ်၊ ဟား ….အား …မိုက္တယ္ဗ်”
ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးျဖင့္ အားပါးတရေျပာရင္း အရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိျပန္သည္။
“မသြားပါ နဲ႔ ဦး နတ္သမီး ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ၊ ဝေအာင္လုပ္ပါရေစ”
ဒီတခါေတာ့ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ျပန္တက္လာမည္ဟု ဖိုးလုံး ယုံၾကည္ပါ သည္။ ဖိုးလုံးေမာသလိို နတ္သမီးလည္းေမာေနသည္။
သူမ၏ အသက္ရွုသံ လည္း ျမန္ၿပီး ျပင္းသည္။ နတ္သမီး ၏ ထြက္သက္ေလက ဖိုးလုံးပါးျပင္ကို လာလာၿပီးတိုးေန၏။ အေမာေျပသည့္ အခါေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးကို
ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ျပန္လည္ တင္းမာလာ ေအာင္ လက္ျဖင့္ဆြသည္။ ဒီတခါေတာ့ ျပန္တက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကာ၏။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေဂြးဥေတြကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြညႇစ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ျပန္လည္ၿပီးတင္းမာ တက္ လာ သည္။
အထဲကို သြင္းလို႔ရေလာက္ေအာင္မာလာသည့္ အခါ ျပန္ၿပီးအလုပ္စ၏။ ဒီတခါေတာ့ နတ္သမီး ကူဖို႔ မလို ေတာ့ ပါ။ အေနအထားကို ဖိုးလုံးသေဘာေပါက္သြားသည့္
အတြက္ အကြဲေၾကာင္း တ ေလၽွာက္ေမၽွာကာ ပြတ္လိုက္ၿပီး အိအိေလး ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလုံးကိုညႇပ္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြ
ကား ထြက္သြားသည္။ ထိုေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ဘယ္ညာေပြ႕ၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သည္။ အေတြ႕အၾကဳံလည္း ရွိသြားလို႔ အားစိုက္ၿပီး အတင္းမလုပ္ေတာ့။ မေမာေအာင္ခပ္
မွန္မွန္ လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထ လာသည့္ အခါ မွာ ေတာ့ ဘာကိုမွမသိေတာ့ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးဖ်ာေပၚမွာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ႏွင့္ ေရြ႕သြားေအာင္
အား ကုန္ လုပ္မိျပန္ေတာ့သည္။ ထိုတခ်ီ ၿပီးသည့္ အခါ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ထပ္ ပန္း စရာ အရည္ေတြ မရွိေတာ့လို႔ေတာင္
ထင္မိသည္။
နတ္သမီးေဘးမွာ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ဝင္လွဲခ်လိုက္ၿပီး အနားယူေနစဥ္ ေဘးမွာ ဟာကနဲျဖစ္ သြားသည္။ နတ္သ မီး ျပန္ေတာ့မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဖိုးလုံးတညလုံး
လုပ္ေနခ်င္၏။ ဒါေပမယ့္ လူက ေတာ္ေတာ္ေမ်ာ့ေနလို႔ မတားနိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မၾကည့္ဖို႔ မ စိုးစိုးႏြယ္က မွာထားလို႔ အဲဒီဖက္ကို မလွည့္ဘဲ ဆက္ၿပီးမွိန္း
ေနလိုက္သည္။ လွုပ္ရွားသည့္ အသံတခ်ိဳ႕ ၾကားရၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ အေမႊးနံ့ေတြေလ်ာ့က်သြားသည္။ နတ္သမီး ဆီက က်န္ခဲ့သည့္ အႂကြင္းအက်န္ ရနံ့ေတြ
ေလာက္ပဲရွိေတာ့သည္။
“ေနာက္ေန႔ လည္းလာပါဦး နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေစာင့္ပါ့မယ္”
နတ္သမီးၾကားနိုင္မၾကားနိုင္ မသိေသာ္လည္း ဖိုးလုံး တမ္းတမ္းတတ ႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မိ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ အိပ္ယာက အေစာႀကီးထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ သြား၏။ ေပ်ာ္လြန္း လို႔ ညက တညလုံးေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သူအရင္လို ေကာင္မ ေလး ေတြကိုျမင္ရင္ ေတာ္ရာမွာ ဂြင္း သြားထုရသည့္ ဘဝမဟုတ္ေတာ့။ သူမ်ားေတြလို ပင္ မိန္းမ တေယာက္ကို လုပ္ဖူးခဲ့ေပၿပီ။ မိန္းမေတာင္မဟုတ္
ဖိုးလုံးလုပ္ခဲ့ရတာက နတ္သမီးျဖစ္ သည္။ ေနာက္ၿပီး တျခားမိန္းမေတြလို ရြံစရာေကာင္းသည့္ အေမႊးေတြမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္
ကူညီလို႔သာ ဖိုးလုံး လူျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသည္။ အတြင္းတံခါးပါ ပိတ္ထားလို႔ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ လင္ မယား အိပ္ယာက နိုးၾကေသးပုံမေပၚပါ။ အျပင္သံဆန္ကာ တံခါးကိုေတာ့
ဖိုးလုံးလက္ႏွိွုက္ၿပီး ဖြင့္ တတ္သည္။ အတြင္းတံခါးပါပိတ္ ထားရင္ေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း မလုပ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ ေလၽွာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္မွာ မနက္စာ စား ၿပီး
သည္ႏွင့္ မေနနိုင္ဘဲျပန္ထြက္မိ၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိပ္ယာက နိုးဖို႔လည္း မေသခ်ာေသးလို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာ သြားထိုင္ေန လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို အရင္လိုဖိုးလုံး ဟု ထင္ၿပီး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စၾကေနာက္က်သူေတြကို ဖိုးလုံး ညတုန္းက နတ္သမီး အ ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ႀကိတ္မွိတ္
ထားရ၏။ ထုတ္ေျပာလိုက္မိရင္ နတ္သမီးႏွင့္ေနာက္ ထပ္ တ ႀကိမ္ မေတြ႕ရမွာစိုးသည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ ေလာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီထြက္ လာခဲ့သည္။
အိမ္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည္ကိုေတြ႕လို႔ အသံျပဳၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ေဘးဖက္က မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ထူးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဘးကေနပတ္ၿပီးဝင္သြားရာ ေျခရင္းဖက္ေဘး
က ေရ တိုင္ကီမွာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အဆင္ေျပလားဖိုးလုံး”
“ေျပတာမွ အရမ္းေျပတာပဲ မမစိုးရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဲဒါ လာေျပာတာ၊ ညက အျပန္ထဲက ဝင္ေျပာမလို႔ ပဲ၊ အမတို႔ အိမ္ကတံခါးပိတ္ထားလို႔”
“ေအာ္ … မင္း အဆင္ေျပရင္ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့”
“အမ ေယာက္်ားႀကီးလဲ -ီးျပန္ေတာင္ နိုင္ပါေစဗ်ာ”
“ဘာေျပာတယ္”
“ဦးေလးက ပန္းေသၿပီး -ီး မေတာင္နိုင္လို႔ အမ ကိုမလုပ္နိုင္ဘူး မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီ တဲ့ အတြက္ အမ ေယာက္်ားလဲ ျပန္ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတာေလ”
“နင္ …နင္ ေနာ္ …ငါ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရမလား”
မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ဖိုးလုံးကို ခြက္ႏွင့္ ရြယ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမမူမိပါ။ သူေျပာလိုရာကို စြတ္ေျပာ ေန၏။
“ဦေလး သနားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ကို မလုပ္ရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေခြထဲမွာ သူမ်ား ေတြလုပ္တာပဲ ထိုင္ ၾကည့္ေနရတာေပါ့”
“ေအာ …ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လား”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမယ္၊ ဟဲဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရေရလည္လည္ႀကိဳက္ သြားၿပီ၊ နတ္ သမီးက ေန႔ တိုင္းလာမွာလား အမ”
“ဒါေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ၊ အားရင္လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းသြားေစာင့္မွာပဲ”
“အင္းေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္သေဘာေပါ့၊ နင္လူတကာေလၽွာက္ေျပာလို႔ မလာေတာ့မွ ငါ့ကိုရန္လာ မလုပ္နဲ႔”
“ဘယ္သူမွ မေျပာဘူးစိတ္ခ်”
“ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ၊ ငါ ထမိန္လဲေတာ့ မလို႔ နင္ၾကည့္ဦးမလား၊ မၾကည့္ရင္လဲ သြားေတာ့”
အ႐ူးေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဖိုးလုံးက သိတတ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က သူ၏ အဖိုးမျဖတ္နိုင္သည့္ ေက်းဇူး ရွင္ႀကီး မဟုတ္ပါလား။ ထြက္သြားရန္ျပင္ေသာ္လည္း မ်က္စိက
ေတာ့ ေရစိုထမိန္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ေရာက္သြား သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းပါးလႊာသည့္ ထမိန္က ေရ စိုသည့္ အခါ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ကိုယ္မွာတသားထဲကပ္ေနသည္။ အ ေရာင္ကလည္း
အျဖဴလိုလို အဝါ လိုလိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ရာေအာက္က ညိဳဝင္းသည့္ အသားကို အတိုင္းသား ျမင္ေန ရ၏။ ခက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ဝတ္ထားလို႔ ရင္သားကလည္း တဝက္ေလာက္ထြက္ေန
သည့္ အျပင္ ပါးလြန္း သည့္ ထမိန္ ေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ ေဖါက္ျမင္ေနရသည္။
“ကဲဘာလုပ္ရမွာလဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးလုံး သုတ္ကနဲလွည့္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ က်န္ ေနသည့္ စကားကို ဆက္ေျပာမိသည္။
“နတ္သမီးက အေမႊးမရွိဘူး သိလားအမ၊ ေျပာင္ေခ်ာေနတာပဲ”
“ရိတ္ထားတာ ေနမွာေပါ့”
“ဘာျဖစ္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရိတ္တာပဲလို႔”
“ကဲပါ …သြားပါေတာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီကေန ျပန္လာရင္း ေက်းဇူးရွင္ကို ထမိန္တထည္ေလာက္ေတာ့ ဝယ္ေပးသင့္သည္ဟု အေတြး ေပါက္ မိသည္။ အခုန မစိုးစိုးႏြယ္ ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္က အရမ္း
ေဟာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အတြက္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးသင့္သည္။ ဖိုးလုံးထက္ အသက္ႀကီးသူလည္း ျဖစ္လို႔ ကန္ေတာ့သင့္ သည္ဟုထင္မိသည္။ ဖိုး လုံးမွာ အိမ္ကေပးတဲ့
မုန႔္ဖိုး ႏွင့္ ဟိုက ဒီက ေပးတတ္ၾကသည့္ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုထားတာ အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ ရွိပါသည္။ ထမိန္ ဝယ္ဖို႔ ေလာက္မေလာက္ေတာ့ မသိပါ။ အမေတြကိုပဲ အပူကပ္
ရေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း အမႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကျပန္လာတာႏွင့္ ပါတိတ္ထမိန္ တထည္ဝယ္ ေပးဖို႔ ပူဆာသည္။
“ဘာလုပ္ မလို႔လဲ၊ နင္ဝတ္ဖို႔လား ဖိုးလုံးရဲ့”
“ဟုတ္ပါဘူး၊ ကန္ေတာ့မလို႔”
“ဘယ္သူ႔ကိုလဲ၊ မမႀကီးကိုလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို”
အလုပ္ကျပန္လာၿပီး ညစာခ်က္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အမေတြက ဖိုးလုံးစိတ္႐ူးေပါက္တာသက္သက္၊ ေနာက္ေန႔ ေမ့သြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆကာ ဝယ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။
“တကယ္ေနာ္၊ ဝယ္မေပးလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆီက ယူေပးလိုက္မွာ”
“ေအးပါ၊ စိတ္ခ်၊ ဝယ္ေပးမယ္”

စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္ ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမွာေတာက္တိုမယ္ရ ဝင္ကူေပးေနမိသည္။ သူလည္း ထမင္းေစာေစာ စား ခ်င္ေနပါသည္။ အခ်ိန္က်ရင္ နတ္သမီးကိုေတြ႕ဖို႔ သြားရဦးမည္
မဟုတ္ပါ လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က နတ္သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလြန္စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ အဝတ္ စည္းၿပီး နာရီသံေခ်ာင္းေတြ ဖိုးလုံးမေရတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ား လာသည္
အထိေစာင့္ သည္။ နတ္သမီးက ေရာက္မလာပါ။ ညဉ့္နက္သန္းေခါင္ အထိဖိုးလုံးျပန္မလာသည့္ အခါ အမေတြ လည္းစိတ္ပူၾကသည္။ ကိုစိုးေအာင္လည္း ဟိုေျပးဒီေျပးႏွင့္ ဖိုးလုံး
ကို လိုက္ရွာရင္း အလုပ္မ်ား သြားရ၏။ ဖိုးလုံးျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သူတို႔လည္းစိတ္ေအးရသည္။
နတ္သမီးေရာက္မလာသည့္ ကိစၥတြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ပ်က္ကြက္သည့္ အတြက္ နတ္သမီး စိတ္ဆိုးၿပီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမိန္ဝယ္ေပးဖို႔ အမေတြကို ေျပာျပန္သည္။ သူတို႔ကလည္း ဖိုးလုံး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဝယ္ေပးမည္ေျပာၿပီး အလုပ္မ်ားေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ က်ျပန္။
ထိုညတြင္ လည္း နတ္သမီးေပၚမလာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုႀကီးလာၿပီး အိမ္မွာပြဲၾကမ္းေတာ့ ၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္တရက္က ႐ုံးပိတ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍
အမႀကီးက ေစ်းမွာ သြားဝယ္ေပးသည္။
လက္ထဲကို ပါတိတ္ထမိန္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးဆြဲၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ဖိုးလုံး အေျပး လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အခန႔္သင္ပင္ေတြ႕ရသည္။
“ေဟာ …ဘာတုန္း ဖိုးလုံး”
“အမ ကို လာကန္ေတာ့တာ”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔ကန္ေတာ့ရတာတုန္း”
ဖိုးလုံး ဘာမွမေျပာဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ေရွ႕မွာ ထမိန္ထုပ္ေလးခ်ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ကန္ေတာ့၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း မေန တတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို အတင္းျပန္ထခိုင္း၏။
“ရၿပီ၊ ရၿပီ ထေတာ့၊ နင္ဘာစိတ္႐ူးေပါက္လာတာလဲ”
“မမစိုးက လည္း ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
“ေအးေလ ..ထားပါေတာ့ ငါ့ကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ”
“ဟိုတရက္က ကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ အမ က ထမိန္ေဟာင္းေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးတာ၊ ဒါကို ဝတ္ခ်ိဳးေနာ္ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေခါင္းကုပ္ရင္း အိမ္အတြင္းဖက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ကေတာ့ အိပ္ေနပုံရသည္။ ခါ တိုင္းလို TV ေရွ႕မွာ မေတြ႕ရပါ။
“ေနာက္ၿပီး အမကို ကန္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အိမ္က မမႀကီးတို႔ကလည္းေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ဝယ္မေပး ၾက ဘူး၊ ေက်းဇူးရွင္ကို မကန္ေတာ့လို႔ နတ္သမီးက စိတ္ဆိုးလား မသိ
ပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာတာ ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းေစာင့္ ေနရတယ္၊ အခု မမစိုးကို ကန္ေတာ့လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ သူစိတ္ဆိုးေျပၿပီး လာခ်င္ လာမွာေပါ့ ေနာ္ အမ”
“အဲဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေလ၊ ကဲကဲ ခုံမွာ ထိုင္၊ ၿပီးရင္ မင္းဦးေလး လာလိမ့္မယ္၊ သူ စီဒီ အသစ္ေတြရထား တယ္”
“မၾကည့္ေတာ့ဘူး အမ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕ပဲလုပ္ေတာ့မယ္၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ႔ အမ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီထဲကို သြားသြား ႏွပ္ေနတာ အမ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
ဖိုးလုံး အေမးေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳ မခ်ဥ္ျဖစ္သြားသည္။
“ငါ လမ္းသြားရင္း ရွူရွူး အရမ္းေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီထဲ မွာလူမရွိဘူး ဆိုၿပီးဝင္လာတာ၊ အထဲမွာ နင္အိပ္ေန တာ နဲ႔ ငါ့မွာ အျပင္မွာပဲ ေပါက္ခဲ့ရတယ္”
“တကယ္အိပ္ေနတာလား”
“ေအာ္ အိပ္တာမွ သိုးလို႔၊ ငါ ကိစၥရွင္း ၿပီးေတာ့ နင့္ကို လာေခၚတာေတာင္ နင္မၾကားဘူး”
“ဟုတ္လား၊ သိဘူးဗ်၊”
တလက္စထဲ သတိရသည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက္ေမးမိသည္။ ဒီကိစၥ တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႀကီး ၾကပ္ စီစဥ္သူ ဆရာမႀကီး မဟုတ္ပါလား။
“နတ္သမီး ကို တညလုံးေနေအာင္ေျပာလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ”
“နင္ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က မဝေသးလို႔ လုပ္ပါရေစဦး ဆိုတာ အတင္းျပန္သြားတယ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“နင္ကေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ နတ္သမီးေတြ မွာ အခ်ိန္အကန႔္ ရွိတယ္ဟဲ့၊ ျပန္ခ်ိန္က်ရင္ ျပန္ရတယ္၊ ေနာက္ က်လို႔ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက ဒါဏ္ေပးရင္ ေနာက္ေန႔ နင့္ဆီလာလို႔
မရေတာ့ဘဲျဖစ္သြားမယ္၊ သိလား”
ေရေရရာရာ နားမလည္ေပမယ့္ ဖိုးလုံးေခါင္း ညိတ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မတားရ၊ ေနာက္ေန႔ မလာ ဘဲ ေနလိမ့္မည္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သူသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ား ဖို႔ လည္း နတ္သားေလး တေယာက္ရွာပါလား”
“ငါက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား ကိုလုပ္ေပးဖို႔ ေပါ့ဗ်”
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး ငါမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးသြားယူၿပီး နင့္ကို မခုတ္ခင္ ျပန္ေတာ့၊ နင့္ ထမိန္လဲျပန္ယူသြားေတာ့”
“မလုပ္ပါနဲ႔ အမ ရယ္ကၽြန္ေတာ္က ခင္လို႔စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ”
ဖိုးလုံးတက္ႂကြသည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းထဲက ေကာင္ေတြက လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ လာေခၚၾကလို႔ လိုက္သြားမိတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ပါ။ ေကာင္း
ကင္ကို တေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ ေနလုံးႀကီးကို ေအာက္ ကို အတင္းဆြဲခ်ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနသည္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လည္း ညေနခ်ိန္နီးလာသည္ ႏွင့္ အမၽွ ေယာက္ ယက္
ခပ္ေနသည္။ မိုးျမန္ျမန္ခ်ဳပ္မွ နတ္သမီးဆီ သြားရမည္ မဟုတ္ပါလား။ အမ ေတြကေတာ့ ခါ တိုင္း ထက္ ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို အကဲခတ္ေနၾကသည္။
“ေဟ့ ဖိုးလုံး၊ မင္း မိန္းမ ခိုးမလို႔ လားကြ”
ေယာက္ဖလုပ္သူကေတာင္ မေနနိုင္ဘဲ ေမးရသည့္ အေျခဆိုက္သြားသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ အျပင္သြားမလို႔ပါ”
“ဒါဆိုလဲ သြားေလကြာ၊ ခါတိုင္းသြားေနက်ပဲ”
“ထမင္း မက်က္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာဗ်၊ ဆာေနၿပီ”
သူ႔ဆင္ေျခႏွင့္ သူအကြက္ေစ့ေစ့ ေျပာလိုက္သည့္ အ႐ူးပါးကို အမေတြက အဟုတ္ထင္ကာ သနားၿပီး အျမန္စား ရ ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္၏။ စားၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ကိုရီးယားကား က
မလာေသး၍ အိပ္ယာထဲဝင္ေခြေနမိသည္။ ကိုရီးယား ကားစလာသည္ႏွင့္ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းရိုင္း တေကာင္လို သုတ္ေခ်တင္ေတာ့၏။

မစိုးစိုးႏြယ္ကို ကန္ေတာ့လိုက္လို႔ နတ္သမီးစိတ္ေျပသြားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ ကို ေဆာင္ရြက္ ၿပီး ဖ်ာေပၚမွာ လဲေနလို႔ ဘာမွမၾကာေသးမွီ သင္းႀကိဳင္ေသာေမႊးရနံ့ေတြ
ႏွင့္ အတူေရာက္ လာသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေမၽွာ္ေနတာဗ်”
ရႊင္လန္းတက္ႂကြသည့္ အသံျဖင့္ေျပာရင္း နတ္သမီးဖက္ဆီသို႔ လက္ကိုရမ္းၿပီးစမ္းလိုက္ရာ နတ္သမီး၏ ဗိုက္ လို႔ ထင္ရသည့္ေနရာကို သြားထိုးမိသည္။ လက္ကအိကနဲ ခံစား
လိုက္ရသည္။
“အို ေဆာရီးဗ်ာ …နာသြားလား”
စိတ္မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး လက္ေမာင္းကို နတ္သမီးက အသာဆုပ္လိုက္၏။ ဒီေလာက္ အထိ အေတြ႕ ေလးႏွင့္ေတာင္မွ ဖိုးလုံးရင္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ေအာင္
ခုန္ၿပီး ေအာက္ကဟာႀကီးက လည္း တဟုန္ ထိုး ေထာင္တက္လာ၏။ အရမ္းလုပ္ခ်င္လာေပမယ့္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ ဖိုးလုံးမွာ စိတ္ကူးတခုရွိသည္။ သူ႔ကို စိ္တ္ဆိုးၿပီး ေရာက္မ
လာသည့္ နတ္သမီး ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္သြားေစရန္ နတ္သမီးကို ဘာဂ်ာမွုတ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ နတ္သမီးဖက္ကို စမ္းကာဖက္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲလိုက္၏။ နတ္သမီး
လည္း အလိုက္သင့္လဲက်သြား သည္။
လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဗိုက္ကိုစမ္းမိျပန္သည္။ အခုနလို အဝတ္ခံမေနေတာ့ ေခ်ာမြတ္ၿပီးအိေနသည့္ ပကတိ အသား ျဖစ္သည္။ အေပၚကို တိုးစမ္းလိုက္ရာ အက် ႌဝတ္ထား
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ကို လက္ထိုး ၿပီး အ ေပၚကို မ တင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး နတ္သမီးက လူမ ေတြလို ဘရာစီယာလည္း ဝတ္ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင္း မ သည့္
အခါ နတ္သမီးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ နတ္သမီးကိုယ္ အနည္း ငယ္ႂကြ တက္လာ သည္။ ခနေနေတာ့ နားထဲမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတိုးတိုးၾကားလိုက္
ရျပန္ၿပီးေနာက္ ဘရာစီယာက အလြယ္တကူ အေပၚကို ေျမာက္ပါသြားသည္။
ဖိုးလုံး၏ လက္တအုပ္စာမက သည့္နို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးကိုအားပါး တရဆြဲသည္။ နယ္သည္။ ညႇစ္သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖိုးလုံး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တြန႔္လိမ္ေန၏။ နို႔သီးေခါင္းကို
တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စို႔ေပးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားၿပီး ဖိုး လုံးေခါင္းကို အသာအယာလာဖက္သည္။ ၾကည့္ဖူးသည့္ ဗြီဒီယို သင္ခန္းစာေတြက အသုံးဝင္လာၿပီျဖစ္သည္။ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရာမွ
တေရြ႕ေရြ႕ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာ၏။ ဗိုက္သားျပင္ကို ပြတ္လိုက္နမ္းလိုက္ႏွင့္ ဆီးခုံ ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆီးခုံသားကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရင္း နတ္သမီး၏ လၽွို႔ဝွက္တြင္းေလးထဲသို႔
လက္ကို ေလၽွာသြင္းၿပီး ပြတ္ေပး ေနလိုက္သည္။ နတ္သမီး သက္ျပင္းတဖြဖြခ်ရင္း ဖိုးလုံး ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြသည္။ လည္ဂုတ္ကို လက္ သည္းႏွင့္ ကုပ္သည္။ ေနာက္ဆုံးက်မွ
ဖိုးလုံးက သူသြားလိုရာဆီ တိုးဝင္လိုက္၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္နံ့က အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ မေမႊးပါ။ ေခၽြးေစာ္လိုလို နံသည္ဟုပင္ထင္ မိသည္။ ဒီအနံ့ေလာက္ႏွင့္ ေတာ့ဖိုးလုံးစိတ္ မပ်က္ပါ။ နတ္သမီး
ကို မွုတ္ေပးဖို႔ စိတ္အားသန္ေန၍ ခ်က္ခ်င္းလို လို အနံ့ကို ေမ့သြားၿပီး ေနာက္ လၽွာႏွင့္ အျပားလိုက္ အစုန္အဆန္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဖိုးလုံး နားရြက္ေဘးက နတ္သမီး ၏
ေပါင္တံေတြ တဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဒါက ေကာင္းလို႔ ျဖစ္မည္ဟု တြက္ဆၿပီး ဖိုးလုံး အဆက္ မျပတ္ အတင္းဖိလ်က္ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီးက လည္း အတင္းေကာ့တင္ေပး
သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအရမ္းကို စိတ္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး သူဆည္းပူးထားသမၽွ အကုန္ထုတ္ၿပီး အသုံးခ်ေတာ့၏။
မ်က္လုံးကို စည္းထားရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နတ္သမီး၏ အဂၤ ါ အေနအထားကို ဖိုးလုံး အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ သြားသည္။ စမ္းေနစရာမလိုပဲ အစိကို လၽွာႏွင့္ လွမ္းထိုးနိုင္သည္။
လၽွာကို ခၽြန္ခၽြန္ေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အေပါက္ဝထဲကို ဇြိကနဲ ဝင္ေအာင္သြင္းနိုင္လာ၏။ နတ္သမီးလည္း တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံေနေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ ႏွုတ္ခမ္း၊ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ေမးေစ့
ေတြမွာလည္း နတ္သမီး၏ အရည္၊ သူ၏ တံေတြးေတြ ႏွင့္ ရႊဲစိုေန၏။ ၾကာလာ ေတာ့ နတ္သမီးခံ နိုင္ေတာ့ဟန္မတူပါ ဖိုးလုံး ေခါင္းကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း
စိတ္ေက်နပ္သြား ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ေနာက္ဆႏၵတခုျဖစ္လာ၏။ အမွုတ္ခံခ်င္ လာသည္။ နတ္သမီးလည္း သူမွုတ္ေပးတာ ေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေနၿပီျဖစ္လို႔ ေျပာရင္ရ
မည္ဟု ယူဆကာ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း တလွည့္ျပန္မွုတ္ေပးပါလား”
ေျပာၿပီးမွ နတ္သမီးလက္ခံပါမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားမိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားမွာ လည္းေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပ်ာပ်ာသလဲျပန္ေတာင္း ပန္ လိုက္၏။
“မသိလို႔ ေျပာမိတာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ ဟုတ္ေပါင္ …အမိုက္အမဲ ကိုေဗြမယူပါနဲ႔”
နတ္သမီးၿငိမ္သက္ေနသည္။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင္း အသံမထြက္ဘဲ ေနျခင္းလား၊ စိတ္ဆိုးၿပီး ၿငိမ္သြားျခင္းလားဟု ဖိုးလုံးမေဝခြဲ နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီး၏
လက္ဖဝါးႏုႏုက သူ၏ ပစၥည္းႀကီးကို လာေရာက္ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္ကာ ေပ်ာ္သြားသည္။ မာေထာင္ေနသည့္ ဟာႀကီး ကို နတ္သမီးက သူမ
ဖက္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ဆြဲယူသြားရာ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚကားယားခြ ၿပီးပါသြား၏။ နတ္သမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခြမိခ်ိန္တြင္ တဲကလည္း နယ္နိမိတ္ကုန္ၿပီ ျဖစ္ရာ
ဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့္ သံျပားႏွင့္ ဒုန္းကနဲ ဝင္ တိုက္မိသည္။ နဖူးနာသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းထိုအနာကိုေမ့သြားသည္။
“အား …ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူးဗ်”
သူ႔ဟာႀကီး တေခ်ာင္းလုံးနီးပါးက နတ္သမီးက ပါးစပ္ထဲစုပ္သြင္းယူလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးေရွ႕က သံျပားကို တြန္းထားရင္း ေအာ္လိုက္မိသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မွုတ္ေပးတာထက္ေကာင္းေအာင္ ျပန္လုပ္ေပး နိုင္ သည္။ သူမ၏ ကၽြမ္းက်င္မွုေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမွာ အိမ္သာတက္ခ်င္သလိုလို၊ ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ဘယ္လိုလုပ္ ရမွန္း မ
သိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ငုံထားၿပီးမွ ထိပ္ဖ်ားေလး ကို တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စုပ္လိုက္ လႊတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္လၽွင္ ဖိုးလုံး ဖင္ႀကီးခါၿပီးေအာ္ေနမိသည္။
လၽွာႏွင့္ ပတ္ကာရစ္လိုက္ သြားႏွင့္ မထိ တထိ ကိုက္ေပးလိုက္ ႏွင့္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္းဖိုးလုံးၾကည့္ ဖူး သည့္ ကားေတြ ထဲမွာ
ပုေလြမွုတ္ေပးၾကတာေတြ ပါတာျဖစ္မည္။ ဖိုးလုံးအတြက္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ ႏွင့္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရသလို ၾကည္ႏူးေနမိ၏။
ဒီတိုင္းဆက္သြားရင္ ဖိုးလုံး ၿပီးေတာ့မွာေသခ်ာေနသည္။ မလုပ္လိုက္ရဘဲ ႏွင့္ေတာ့ ဖိုးလုံး မၿပီးခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေနရက္ ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုေတာင္းပန္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီး
ျပန္ဆြဲထုတ္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္”
နတ္သမီးက သေဘာတူေၾကာင္း ျပသသည့္ အေနျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကိုယ္လုံးကို ငုံ႔စမ္းရင္း ေျခရင္းဖက္ကို ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေပါင္ၾကားမွာ
ေနရာယူမိေတာ့ နတ္သမီးက အလိုက္တသိႏွင့္ ေပါင္ ကိုျဖဲေပးသလို ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို လည္း အဝမွာေတ့ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက ထိုးသြင္းလိုက္႐ုံပင္။ စၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုး လုံး
စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိန္းထားလို႔လည္း မရေတာ့။ ရွိသမၽွအားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္၏။ ဘုန္းဘုန္း၊ ဖတ္ ဖတ္ ႏွင့္ အသံေတြက တဲထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ေနာက္ဆုံး
နတ္သမီးကေတာင္ ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင္ၿပီး အရွိန္ကို ထိန္းေပးရေတာ့သည္။ အားရပါးရ လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ကလြဲရင္ဖိုးလုံး ဘာကိုမွမသိေတာ့။ နတ္သမီး ထိန္း ထားသည့္
ၾကားကပင္ အံႀကိတ္ကာ မာန္တင္းၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ေဆာင့္ ေနသည္။ နတ္သမီးလည္း လက္ ေလၽွာ့ သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို မထိန္းေတာ့ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက လည္း
ၾကာၾကာ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းဆြဲညႇစ္ရင္းအရည္ ေတြ ေကာ့ကာေကာ့ကာပန္း ပစ္ၿပီး နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳကာက်သြားေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕ကျဖတ္သြားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္လို႔ ဖိုးလုံး ထိုင္ေနရာကေန ထၿပီးလိုက္လာခဲ့ သည္။ အၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလးေရြ႕လ်ားေနသည့္ နားကိုကပ္လာမိေပမယ့္
ေနာက္ခ်င္လို႔ မေခၚဘဲ အသာေလး ကပ္ လိုက္ လာခဲ့၏။ အထက္ေအာက္ ညင္ညင္သာသာ လွုပ္ရွားေနၾကသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးထူထူ ႀကီးေတြ ကို မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေနရ
သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ လမ္းေလၽွာက္တာ မိုက္တယ္ဟု တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ ဒီေလာက္ေႏွးတာ ကို ဘာေၾကာင့္ မိုက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွန္း ဖိုးလုံးနား မလည္ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္
ခ်င္သည္ဟု ေျပာသူေတြ လည္း ရွိသည္။ ဒါကလည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အေမႊးထူမွန္း မသိၾကလို႔ ျဖစ္မည္။ အေၾကာင္းသိသည့္ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္ခ်င္စိတ္ မရွိပါ။
ေနာက္ကေနလိုက္ရင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုေမ့ေနသည္။ ျခင္းေတာင္း အႀကီးႀကီးကို မနိုင့္ တနိုင္ ဆြဲၿပီး သြားေနတာကို ျမင္လို႔ ၀ိုင္းကူဆြဲ ေပးဖို႔ ဖိုးလုံး လိုက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ အလြန္ ႀကီးမားသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီရမည့္ ဝတၱရား ရွိေပသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဖိုးလုံးေမ့ သြား ၏။ သူမ ဖာ
သာေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားေတာ့မွ ဖိုးလုံးလည္း လာရင္း ကိစၥ ကို သတိရသည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး”
“ဗ်ာ အမ၊ ျခင္းေပးေလ”
မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း ေလးလံေနပုံရသည္။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မျငင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထိုးေပး၏။ ေတာ္ေတာ္ ေလးပါသည္။ ေယာက္်ားအားႏွင့္ ေတာင္ ေလးမွန္းသိသာ၏။
“ေလးလိုက္တာ၊ ဘာေတြတုန္း မမစိုး”
“စုံေနတာပါပဲ ဟယ္၊ ငါ့ဟာငါေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ နင္က ဘယ္က လာတာလဲ”
“အမ ကို ျမင္လို႔ ျခင္းဝိုင္းဆြဲ ေပးဖို႔ လိုက္လာတာ”
“သာဓု ပါေတာ္၊ စီဒီ အသစ္ေတြ လဲပါတယ္၊ နင့္ဦးေလး နဲ႔ တူတူလိုက္ၾကည့္ၾကေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ အခုဒါေတြ မၾကည့္ေတာ့ဘူး”
“ေဟာ …ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း၊ အရင္ကဆို သြားရည္ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတဲ့ ေကာင္ကမ်ား”
“ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိ္ုင္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ေလ အမရဲ့၊ ၾကည့္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အရသာ တျခားစီပဲ မမ စိုးရဲ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္ေပါ့”
“ေကာင္းတာေပါ့ မမစိုးရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ ထမင္းစားရတာထက္လဲ ေကာင္းတယ္၊ လဘက္ရည္၊ ဒန္ေပါက္၊ ဆီခ်က္ …အားလုံးထက္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားလဲ လင္ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မေန ပါ ဘူး ဟဲဟဲ”
“ေအာင္မာ ….ငါ့ ေက်းဇူးနဲ႔ လုပ္ဖူးရတဲ့ ေကာင္က မ်ား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ျခင္းဆြဲ ေပးတာေပါ့”
“အဲဒါနဲ႔ ၿပီးေရာလား”
“မမစိုး ႀကိဳက္တာခိုင္းဗ်ာ၊ ဟုတ္ၿပီလား၊”
“အင္း နင့္စကား နင္မွတ္ထား”
“မွတ္ထားတယ္၊ အခုေတာ့ အမ ကိုေမးစရာ ရွိတယ္ ၊မိန္းမေတြကိုမွုတ္ေပးရင္ဘယ္လိုေနလဲဟင္”
“ဟာ …ဒီေကာင္ေလးကေတာ့၊ ဘာေတြေမးေနတာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အမွုတ္မခံဖူးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ္ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုမိေတာ့မယ္ေနာ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ လွမ္းေလၽွာက္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခပ္အုပ္အုပ္ ကေလး လွည့္ ႀကိမ္း၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ဒါေတြနားလည္သူမဟုတ္ပါ။ သူေျပာ
ခ်င္ရာသာ ေလၽွာက္ေျပာ၏။
“ဦးတင္ထြန္းႀကီး မတရားဘူးဗ်ာ၊ အမ ကေတာ့ သူ႔ကို မွုတ္ေပးရတယ္၊ သူကက်ေတာ့ ျပန္လုပ္ေပးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး နင္ကေတာ့ေျပာေလ ကဲေလျဖစ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ့ နင္ျပန္ေတာ့”
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အသံကတုန္ရင္ေနသည္။ ဖိုးလုံး လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလး ႏွင့္ ၿငိမ္သြားသည္။ သူ ၏ ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ဆိုးမွာကိုေတာ့
သူေၾကာက္ပါသည္။ မ စိုးစိုးႏြယ္ ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိ ရင္ နတ္သမီးကပါ ေရွာင္ဖယ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ပါတိတ္ ထမိန္ႏွင့္ မကန္ေတာ့မိတာ ေလးႏွင့္ေတာင္ နတ္
သ မီးက သူ႔ထံမလာဘဲေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရေျပာမိသည္။
“အမ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီးကို မွုတ္ေပးလိုက္တယ္ သိလား”
“အာ …နင္ မရြံဘူးလား”
“မရြံပါဘူး၊ အေမႊးမွမရွိတာ၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မွုတ္ေပးတယ္ သိလား၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဦး တင္…..”
မစိုးစိုးႏြယ္ဆီက မ်က္ေစာင္းနီနီႀကီးတခု ဝဲလာေသာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးစကားကို ရပ္လိုက္ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦး တင္ထြန္း ကိုေရွာင္ၿပီးသူေျပာလိုရာကိုေတာ့ ဆက္ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္သမီးကို ေတြ႕တိုင္းမွုတ္မွာပဲ၊ နတ္သမီးလဲ သေဘာက်မွာပါေနာ္”
“နင္မရြံရင္ေတာ့လုပ္ေပါ့”
မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဟန္အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီိမိန္းမႀကီး အမွုတ္ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးျဖတ္လိုက္ မိသည္။ အိမ္ေပၚအ ထိျခင္းေတာင္းႀကီးကို လိုက္တင္ေပးခဲ့ ၿပီးဖိုးလုံး လဘက္ရည္
ဆိုင္ ကိုျပန္ သြားသည္။ ဖိုးလုံး၏ေဘာ္ဒါ တ ေယာက္ က ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆီးေနာက္၏။
“ဖိုးလုံးကလဲ ကြာ အေညႇာ္လိုက္ခံေသးတယ္”
“ဘာတုန္းဗ် ခင္ဗ်ားဟာႀကီးကလဲ”
“မင္းက စားရတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေလၽွာက္လိုက္ ေနတာကိုေျပာတာ”
ဖိုးလုံးေရေရရာရာ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွငိ့ သူ႔ကို မေကာင္းတာေျပာတာမွန္း ေတာ့သိသည္။ လ ဘက္ရည္တိုက္သည့္ အျပင္ မုန႔္ပါေကၽြးထားသည့္ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာ ႀကီး စူေနသည့္ ဖိုးလုံးကို က်န္တဲ့သူေတြက ပါ ဆက္စၾက၏။

“အဲဒါ ဟာမႀကီးက ဆာေနတာကြ၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးက မေကၽြးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါတို႔သာမင္းတို႔ ေနရာမွာဆို ဆြဲစားပစ္လိုက္မွာ”
“ဟာဗ်ာ”
“ဖိုးလုံး၊ မင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို မေဆာ္ခ်င္ဘူးလား၊ ဖင္ႀကီးကို လုံးေနတာပဲ၊ နို႔ႀကီးေတြကလဲ အယ္ လို႔၊ သူကမင္းကို ေကၽြးခ်င္ပုံရပါတယ္ကြာ”
“သူ႔ဆီသြားရင္ ထမင္းေကၽြးတယ္ေလ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ”
အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တေယာက္အေနျဖင့္ ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည္သ လိုလိုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဖိုးလုံး အတြက္ကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
ကပစ္မွားစရာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး အေမႊးကလည္း ထူေသး၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျမင္ရရင္ ေတာင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေထာင္လာမွာ မဟုတ္တာ ေသ ခ်ာသည္။
ကိုယ္လုံးတီးနီးပါး ျဖင့္ ျမင္ လည္း ျမင္ခဲ့ ဖူးေပၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုွမေနပါ။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ ေက်းဇူး ရွင္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ေက်းဇူးရွင္ကို မျပစ္မွားရဆိုတာ
ကို ဖိုးလုံး အ႐ူးေပမယ့္ သိပါေသး သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ကိုေျပာခဲ့ သလိုပင္ ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို အျမဲမွုတ္ေပးပါသည္။ သူ႔ထံကို နတ္သမီးေရာက္လာသည့္ ေန႔တိုင္းလိုလိုလို႔ ဆိုရမည္။ ဖိုးလုံးေတာင္ အခုေတာ္ေတာ္ဘာဂ်ာ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီလို႔ ေတာင္ေျပာလို႔ ရသည္။ နတ္ သမီးက လည္းဖိုးလုံးကို ျပန္မွုတ္ေပးသည္။ သူကေတာ့ နတ္သမီးဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးထက္စြမ္းသည္။ ျမန္ျမန္ ျပန္ဆြဲမထုတ္နိုင္ရင္
နတ္သမီးပါးစပ္ထဲ ထြက္ကုန္ေတာ့သည္။
နတ္သမီးက သုံး ရက္ျခားမွ တခါေလာက္ ေရာက္ လာသည္။ တပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ရင္လည္း ေပ်ာက္၏။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝ အၾကာႀကီးေတာ့ မေပ်ာက္ပါ။
ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေရာက္မလာတာ ရက္ျခားသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးေတာ့၏။
“နင္က လဲဟာ၊ ဘယ္သူက ေန႔တိုင္းလာနိုင္မလဲ၊ နင္သာ အလုပ္ရွိလို႔ ေန႔တိုင္းသြားနိုင္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းႏွစ္ခ်ီပဲ လုပ္ေနက်ကို သုံးခ်ီလုပ္လိုက္မိလို႔ စိတ္ဆိုးသြားသလား လို႔”
“နင့္ ေရာဂါကလည္း ခက္တာပဲ၊ ငါေတာင္႐ူးခ်င္လာၿပီ။”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ႐ူးရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ႐ူးပစ္လိုက္”
“ငါေတာ့ အ႐ူး အမဲသားေကၽြးမိၿပီထင္တယ္”
“အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္သမီးအသားပါ”
“ေအးပါ၊ ရွိပါေစေတာ့၊ လာမွာပါဟယ္ နင့္ နတ္သမီးက”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုသြားေျပာလိုက္ရင္ နတ္သမီးက ေပၚလာတတ္လို႔ နတ္သမီးေပ်ာက္ရက္ ၾကာသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေရာက္ေတာ့သည္။ အရင္က အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တာက
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အခုကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြး ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ TV ကိုေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ ရွိသည့္ ေနရာ
ကိုသာ တန္းသြားၿပီး စကားေျပာေတာ့သည္။ တခါတေလ ဦးတင္ထြန္းေတာင္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴး ၾကည့္ တတ္သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အရင္ထက္ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္လို႔ တျခားသူေတြကေျပာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မထူးပါ။ အရင္လိုပဲ လို႔ထင္သည္။
တေန႔ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးက နတ္သမီး ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးရင္း စိတ္လြတ္ၿပီး မ်က္ႏွာက အဝတ္ကို ဆြဲဖယ္ မည္လုပ္မိသည္။ ထိုလက္ကို နတ္သမီးက တအားဆြဲလိမ္လိုက္ ေသာေၾကာင့္
အရမ္းနာၿပီး ပြတ္ေနစဥ္ နတ္သမီး ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ ေနာက္ထပ္ တပတ္ေလာက္ေပၚမလာပါ။ ဖိုးလုံး လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးရျပန္သည္။
“ခက္လိုက္တာ ဖိုးလုံးရယ္၊ ဒီမွာ နင့္ဦးေလးကလည္း ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါလည္း စိတ္ရွုပ္ေနရတဲ့ အထဲ နင္ကတေမွာင့္”
“ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိက အဝတ္ကို ဖယ္ၿပီး၊ ၾကည့္ဖို႔ လုပ္မိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို တအားဆြဲ ဆိတ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြားေရာ”
“နင္က ဘာလို႔ လုပ္တာလဲ၊ ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ငါအတန္တန္ေျပာထားနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး မမစိုးရယ္”
“ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတာဝန္မယူေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ထမိန္ျပင္ဝတ္သည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္က ဒီလို ပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးကို ရွိတယ္လို႔ သေဘာထားပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္
တတ္သည္။ ခုလည္း ထမိန္ ဝတ္တာက ရိုးရိုး ျပန္ပတ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲေသေသခ်ာခ်ာ ျဖန႔္ဝတ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္၍ ထမိန္သားက ကပ္သြား
သည့္ အခါ ဆီးခုံႀကီး က ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္။ ေပါင္ၾကားက သူမ၏ ပစၥည္းႀကီးက လည္း ေဖါင္းမို႔ေန၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ အေမႊးထူထူမဲမဲ ေတြကို
ျမင္ေယာင္ရင္း အသည္းေတြယားလို႔ ေနပါသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္သာ အသက္သူ႔ထက္ မႀကီးရင္၊ အေမႊးမထူရင္ ဖိုးလုံးလည္း သူမ ကိုခ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မိနိုင္ ပါသည္။မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ေဖါင္းကာေနသည့္ သူမ၏
ပစၥည္းႀကီးကို အေပၚကေန တက္ေဆာင့္ရရင္ အိစက္ေနမွာပဲ ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဖိုး လုံး ရင္ခုန္ျခင္း မျဖစ္ရပါ။ မစိုစိုးႏြယ္က လည္း ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက္ၾကည့္
ေနမွန္း သိသိႏွင့္ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဝတ္ေနသည္။
အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားသည့္ လည္ဟိုက္အက် ႌပါးပါး ေၾကာင့္ သူမ၏ နို႔ႀကီးေတြကိုလည္း ဘရာစီယာ ထဲကထြက္ ေန သည့္ အတိုင္းျမင္ေနရ၏။
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ”
“ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာပါဗ်ာ”
“နင္ကေတာ့ေလ၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္သြားေစာင့္ေနတုန္း နတ္သမီး ေရာက္လာရင္ က်ိန္ျပလိုက္”
“ဘယ္လိုက်ိန္ရမွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ပါ၊ ၾကည့္မိရင္ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစလို႔၊ သုံးခါ က်ိန္ျပလိုက္၊ လိုက္ဆိုစမ္း”
မစိုးစိုးႏြယ္ တိုင္ေပးသည့္ အတိုင္းဖိုးလုံး လိုက္ဆိုျပရသည္။ ေလးငါး ေျခာက္ေခါက္ ေလာက္ ဆိုလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအလြတ္ရသြားသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ျပန္ဆိုျပၿပီး ေနာက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တာ ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
ညေနက်ေတာ့ ဖိုးလုံး တဲေလးထဲကို ေမွာင္ရီ မပ်ိဳးခင္ထဲကေရာက္ေနသည္။ ေမွာင္လာ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးကို နမ္း ၿပီး နတ္သမီးကို ေခၚလိုက္၏။ ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္
ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ျဖင့္ နတ္သမီးကို ေမၽွာ္ေနမိ သည္။ အၾကားအာ႐ုံ၊ အနံ့အာ႐ုံေတြကို အစြမ္း ကုန္ဖြင့္ၿပီး ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာလာေတာ့မွ အသံ လိုလိုခပ္သဲ့သဲ့ ႏွင့္
အတူ ေမႊး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လြင့္လာ၏။ ဖိုးလုံးလည္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ သင္ေပး လိုက္သည့္ အတိုင္း သုံႀကိမ္သုံးခါ က်ိန္ဆိုျပလိုက္သည္။
ဒီလို က်ိန္ဆိုလိုက္သည့္ အတြက္နတ္သမီးစိတ္ ေက်နပ္သြားပုံရသည္။ အနားကို ေရာက္လာတာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးဟာ ႀကီးကို အရင္ဆံးဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ နဂိုထဲက ထခ်င္ေန သည့္
ဟာႀကီးက နတ္သမီးလက္ထဲမွာ တဆတ္တဆတ္ ခုန္ၿပီး မာေထာင္တက္လာ သည္။ ထိုေန႔က နတ္သမီးက စၿပီး သူ႔ကို မွုတ္ေပးသည့္ အခါ အ႐ူး ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ ေလ ျခင္း ဟု
ဖိုးလုံးစိတ္ထဲကေနက်ိတ္ၿပီး ၾကဳံးဝါးရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း ေက်းဇူးေတြ အရမ္း တင္ေနမိ ပါ သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အိမ္ထဲက ထြက္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ဆိုက္ကားသမားတေယာက္က လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ သည့္ စကားကို ဖိုး လုံး ေကာင္းေကာင္း မၾကားလိုက္ရပါ။
“ကိုေက်ာ္ႀကီး ဘာေျပာတာလဲ”
“မင္း ေဘာ္ဒါႀကီး ဂန႔္သြားၿပီေလ၊ သြားလိုက္ဦး”
“ဘယ္သူတုန္းဗ်”
“ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးေပါ့ကြ၊ ညက ေရွာသြားတယ္တဲ့၊ သြားလိုက္ဦးေလကြာ”
“ဟုတ္တာေပါ့၊ သြားမယ္ သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ”
“ညက်မွ ဖဲဝိုင္း လာမယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ေရရွာလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္၊ ျမန္ျမန္သြား”
“ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်”
“ဘိုးေတာ္က သူ႔ စီဒီေတြနဲ႔ သူ႔မိန္းမ မစိုးကို မင္းအတြက္ အေမြ ေပးခဲ့တယ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္ သြား၊ သူမ်ားယူသြား လိမ့္မယ္”
“ဟာ ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားတို႔ ကလည္း”
ဖိုးလုံးေရာက္သြားေတာ့ အသုဘ အိမ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စည္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေရာက္ေနၾကသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ က မိတ္သဂၤဟ လည္းေပါသည္ မဟုတ္ပါ လား။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဦး တင္ထြန္း ႏွင့္ သူၾကည့္ေနက်TV ႀကီး ကိုျမင္သည့္ အခါဦးတင္ထြန္းခ မ်ာအခုေတာ့
TV မၾကည့္ နိုင္ေတာ့ဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။
ဦးတင္ထြန္း က ေအာ္တတ္ေငါက္တတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံး အေခြလာၾကည့္ျခင္းကို ဘယ္ တုန္းကမွ မကန႔္ ကြက္ခဲ့၊ သူကေတာင္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္
ႏွင့္တိုက္ ဆိုင္ရင္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ေမ့ေန ရင္ေတာင္ ဖိုးလုံးကို တခုခု ေကၽြးဖို႔ သတိေပးတတ္သူ ျဖစ္ သည္။ မ်က္စိ ႏွစ္လုံးစုံပိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြလဲ ေလ်ာင္း ေနသည့္ ဦးတင္
ထြန္း ကို ဖိုးလုံး ရပ္ ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္လည္လညိ၏။ ငိုခ်င္သလိုလို လဲျဖစ္မိသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ ဝမ္းနည္း မေနနဲ႔၊ မင္းလူႀကီးက အခုေလာက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလး ေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနၿပီ”
အနားကိုေရာက္လာသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္၏ စကားေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတြန႔္ သြားသည္။ သူ႔ဆီလာ ေနသည့္ နတ္သမီးလည္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕သြားဦးမလား ဟု
စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္လာမိ၏။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ နတ္သမီးက သူႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္ ဆိုေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ကိုလက္ခံမွာ မဟုတ္ဟု စိတ္ကိုေျဖေတြး လိုက္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
စိတ္ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားၿပီး အလုပ္ရွုပ္ေနၾကသူေတြ ၾကားတြင္ ဟိုဒီေလၽွာက္သြား ေန၏။
အဝတ္အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင္ကပိုကရို၊ အဆီပ်ံေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ဟိုနား ဒီနား ေတြ႕ေတြ႕ ေနရ ေသာ္လည္း စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ ဖိုးလုံးလည္း တေနကုန္ အသုဘ
အိမ္မွာ ပဲေနျဖစ္သြား၏။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္ ႏွင့္ ေတာက္တို မယ္ရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ လည္းဝင္စား လိုက္သည္။
မိတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္စည္သည္။ သူမဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သည့္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ေတာင္မွ အိမ္က အဖြားႀကီး ႏွင့္ အတူ သတင္းေမး ေရာက္ လာသည္။ ျဖဴစင္ေခ်ာေမြ႕ေသာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အေဝးကေန ေငးေမာ ရင္း ဒီလိုမိန္းမ မ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့ အေမႊးေတြထူလဲ မွုတ္မွာပဲဟု ဖိုးလုံးက်ိတ္ၿပီး ေတြးေနမိ ပါသည္။
ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးမေယာင္မလည္ႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ သူကသာ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာ ၿပီးစိတ္ မလုံေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ၾကပါ။ ကစားသမားေတြ ေရာက္လာလို႔ ဖဲဝိုင္းေတြက အစပ်ိဳးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဖဲဝိုင္းနား မွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ေပးရင္ မုန႔္ဖိုးပဲဖိုး ရတတ္သည္မွန္း သိေသာ္လည္း နတ္သမီးက ပို အေရးႀကီးလို႔ ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တေနကုန္ လွုပ္ရွားေနခဲ့လို႔ ေခၽြးေစာ္ေတြနံေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရအထပ္ထပ္ခ်ိဳးကာ သန႔္စင္ၿပီး ကိုရီးယား ကား လာသည္ႏွင့္ တဲကေလးဆီထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုညက နတ္သ
မီး မလာပါ။ မေန႔ကမွ လာသြားမွန္း သိေပ မယ့္ ကိုယ့္ဖက္ကဝတၱရား ပ်က္ဖို႔ မသင့္လို႔ ဖိုး လုံးယူဆပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ သုံးရက္တခါ ေလာက္ လာတတ္သည္။ ဒါက
လည္း ပုံမွန္ဟု မဆိုနိုင္ပါ။ တပတ္ေလာက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္သည္။ ဖိုးလုံးက ေတာ့ ေန႔တိုင္းမပ်က္မကြက္သြားသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပြတ္ရင္းေစာင့္ေနတတ္သည္။ မ
လာ တာေသခ်ာသြား ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ထုၿပီး ျပန္ေတာ့သည္။
ဒီေန႔ လည္း မလာေတာ့ အရည္ထြက္ေအာင္ ထိုင္ထု လိုက္ၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ္ကို တန္း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင္းေတြက တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ၀ိုင္းေတြမ်ားလြန္းလို႔
အိမ္ေပၚမွာ မဆန႔္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေရွ႕က မ႑ပ္ထဲမွာေတာင္ သုံးေလးဝိုင္း ေရာက္ေနသည္။ အိမ္ေအာက္က ၀ိုင္းေတြက လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္ေဆာ့ ၾက သည့္ ၀ိုင္းေလးေတြျဖစ္သည္။
ေၾကးႀကီးဝိုင္းေတြ ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ လုပ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း အေပၚတက္ လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ဟို မွာဒီမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အလုပ္ရွုပ္ေန၏။ ဖဲသမားေတြကို ေတာက္တိုမယ္ရ
လုပ္ ေပးသည့္ အတြက္ မုန႔္ဖိုးလည္းေတာ္ေတာ္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုေတာင္ မစိုက္အားပါ။ ဦး တင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ႏွင့္ အတူ အေကာက္ေငြေတြ ေရ တြက္ရင္းအလုပ္မ်ားေနသည္။ တခါတေလ သူ မကိုယ္တိုင္ ဖဲေကာင္းသည့္ အိမ္ကိုေဘးမွ ဝင္ထိုးတတ္၏။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္အိပ္သည္။ နတ္သမီး ကိစၥသာမရွိရင္ ဖိုးလုံးတညလုံးေနမိ လိမ့္မည္။ အခု ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး အားမရွိမွာစိုးလို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ လမ္းမွာ ဦးတင္ထြန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေနဦးမယ္ေနာ္”
လွမ္းေအာ္ေနာက္သူက ေနာက္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေၾကာက္ပါ။ သူက နတ္သမီး အေစာင့္ ရွိသူျဖစ္သည္။ ဒါေတြ ေၾကာက္စရာမလိုလို႔ ထင္၏။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ တက်ိဳးထဲ အိပ္ခ်
လိုက္ၿပီး မနက္အိပ္ရာ နိုးသည္ ႏွင့္ အသုဘ အိမ္ကို ျပန္သြားသည္။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ္တတ္ သေလာက္ဝိုင္းကူေပးရင္း တေနကုန္ေန၏။ မနက္စာ ကစၿပီး ည စာ အထိ အဲဒီ မွာပဲစား
သည္။ ေနဝင္ရီတေရာမွ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲၿပီး နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ ဖို႔ ထြက္ လာခဲ့သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေခၚစရာရွိတာေတြ ေခၚၿပီး ဖ်ာေပၚမွာလဲ ေလ်ာင္းရင္းေစာင့္ ေနမိသည္။ အက်င့္ ပါေနသျဖင့္ လုံခ်ည္ကို ျဖည္ခ်ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္က
စားေနမိ၏။ ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္း မာၿပီးေထာင္ လာ သည္။ ထုပစ္လိုက္ခ်င္ ေပ မယ့္ တကယ္လို႔ သာနတ္သမီးေရာက္လာရင္ အရည္ မက်န္မွာစိုးလို႔ မထု ေတာ့ ဘဲ ကေလး တေယာက္
ကို ေခ်ာ့သလို အသာအယာေလးပြတ္ေပးရင္း ေစာင့္ေနရသည္။
တေနကုန္ လွုပ္ရားထားလို႔ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည့္ အခါ မ်က္လုံးေတြက ရီေဝခ်င္လာ သည္။ ဒါေပမယ့္ လြင့္ ပ်ံ႕လာသည့္ ေမႊးရနံ့ တခုေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးေတြ ပိတ္ထားသည့္ အဝတ္စ ေအာက္မွာျပဴးက်ယ္သြားရသည္။ အရင္က ရဖူးသည့္ ေမႊးရနံ့ မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြ တုန္းက အနံ့က ျပင္းထန္ၿပီးစူးရွသည္။ အခုရသည့္ အ နံ့က သင္းသင္းေလး ႏွင့္
ေအးျမသည့္ အနံ့ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ရွူရွူ အီမသြား၊ ရင္ဘတ္ႀကီးထခုလုံး ေမာက္ကာေမာက္ကာ ထလာေအာင္ဖိုးလုံး ရွူၾကည့္သည္။ ရွူေလ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္း လာေလ
ျဖစ္သည္။
“ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ”
ဖိုးလုံးစကား မဆုံးေသးခင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ႏူးညံသည့္လက္တဖက္က လာၿပီးဆုပ္ကိုင္ သည္။ ဖိုးလုံး ၾကက္ေသ ေသသြားရသည္။ ဒါအရင္က လာသည့္ နတ္သမီးမွ ဟုတ္ပါေလစ
ဟုလည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိသည္။ အရင္ေန႔က လက္က ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္မွန္ေသာ္ လည္း ဂြမ္းစိုင္လို ႏုအိလို႔ မေနပါ။ အခုလက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ အရင္ လက္က က်ားလၽွာ လို
ၾကမ္းတမ္းသြား၏။
နတ္သမီးက အခ်ိန္မျဖဳန္းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည္းငယ္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ခြထိုင္လိုက္သည္။ အ ဝတ္ စေတြလွုပ္ရွားသြားသံ ႏွင့္ အတူ ဖိုးလုံး၏ ေပါင္တံေတြေပၚ ေပ်ာ့
ေျပာင္းသည့္ အဝတ္ေတြ ပြတ္တိုက္ သြား သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံသည့္လက္ကေလးက ဖိုးလုံး ဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေႏြးအိေနသည့္ ေနရာတခုတြင္ေတ့ကာ အေပၚကေန ဖိခ်လိုက္ ၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ”
ဖိုးလုံးေပါင္ေတြကို လာထိသည့္ တင္ပါးေတြကလည္း ႏူးညံလြန္းလွသည္။ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက လည္း အိစက္ သ ေလာက္ တင္းက်ပ္ေစးပိုင္ေနသည့္ တြင္းတတြင္းထဲ သို႔ အရသာရွိရွိ
တိုးနစ္ဝင္သြားသည္။ က်ိန္းေသပါသည္။ ဒါအရင္ နတ္သမီးမဟုတ္ပါ။ နတ္သ မီး အသစ္ျဖစ္သည္။ ဟိုနတ္သမီး မအားလို႔ အစားလာတာျဖစ္မည္။ ေနာက္ၿပီး အရင္နတ္ သမီးထက္
ပိုေခ်ာပိုလွၿပီး ပိုအဆင့္ျမင့္သည့္ နတ္သမီးဆိုတာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ အထိ အေတြ႕ျခင္းက မယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွပါ၏။ ဖိုးလုံး အေတြးေတြ လြင့္ပါး ေနခ်ိန္တြင္
နတ္သ မီးကေတာ့ အေပၚကေန တခ်က္ခ်င္းမွန္မွန္ ေဆာင့္ေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“အား …အင္း…အား”
“အင့္ …အင့္ …”

နတ္သမီး ဆီက ေအာ္ညည္းသံေတြၾကားရသည့္ အခါဖိုးလုံး ပိုၿပီးအံ့ၾသရသည္။ အရင္လာ သည့္ နတ္သမီးက ဒီလိုေအာ္မညည္းတတ္ပါ။ သူမ လည္း နာလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
အလြန္တင္းက်ပ္ၿပီးေနသည္ကို ဖိုးလုံးေတာင္မွ သိေနသည္။
“နာရင္ေျဖးေျဖး လုပ္ပါလား”
နတ္သမီး၏ ခါးဆီကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံးေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နတ္သမီးကေတာ့ တညည္းညည္း ႏွင့္ ေဆာင့္ျမဲေဆာင့္ေနသည္။ သူမ၏ အသံထြက္ေနပုံက တမ်ိဳးလို႔
ထင္ေနရာမွ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုး လုံးသေဘာေပါက္သြားပါသည္။ သူမက ဖိုး လုံးကို ေက်ာေပးရက္ ေဆာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမႊးရွိမရွိ စမ္း ၾကည့္ လိုက္သည့္
ဖိုးလုံး လက္က အဝတ္ေခါက္တခုႏွင့္ ႏုအိေနသည့္ တင္ပါးႀကီးကိုသာ သြားစမ္းမိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးလည္း တင္ပါးႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးရင္း နတ္သမီး၏ ေပးဆပ္မွုတြင္
တဝႀကီး အရသာခံ ေနမိ၏။
ေအာ္ရင္း ေဆာင့္ရင္း နတ္သမီး အရွိန္ရလာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျပင္းလာသလို အရည္ ေတြလဲ ထြက္လာ၏။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေကာင္းလာ၍ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ ရင္း နတ္သမီး၏ ေအာ္သံမွာ ေမာသံေတြစြက္လာသည္။ အ သက္ ရွူလည္း မမွန္ေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ တလွည့္လုပ္မယ္ေလ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖိုးလုံး ထလိုက္ရာ နတ္သမီးေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည္။ လက္ႏွင့္ စမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နတ္သ မီး ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ခ်ိန္တြင္
ဖိုးလုံး အလြန္သေဘာက်သြား၏။ ေလးဖက္ ေထာက္ၿပီး လုပ္ခ်င္သည္မွာၾကာေလၿပီ။ ဟိုနတ္ သမီး ႏွင့္ တုန္းက လုပ္ျဖစ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ အထဲမွာ နစ္ဝင္ေနသည့္
အေခ်ာင္း ႀကီးကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆြဲကာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီးသည္ ႏွင့္ နတ္သမီးခါးကို ဆြဲၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေတာ့သည္။
“အား …အား …”
နတ္သမီး ေအာ္ရင္းႏွင့္ ႐ုန္းထြက္မလိုလိုလုပ္ေသးေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ခါးကိုျမဲျမဲဆြဲထား လို႔ လြတ္ထြက္မ သြား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည္း အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ ေနရာ နတ္သမီး႐ုန္း
ထြက္ လို႔ မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီး၏ တင္ပါး ႏွင့္ ေပါင္တံေတြက ပိုးသားေလးလို ႏူးညံ့ေခ်ာ မြတ္ ေန သည္။ ခါးကို ကိုင္ထားရာမွ နတ္သမီး၏ အက် ႌကို အေပၚ တြန္းတင္လိုက္ၿပီး
နို႔ႀကီးေတြ ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဒီနတ္သမီးကလည္း အက် ႌဝတ္သလို ဘရာစီယာ လည္း ဝတ္သည္။ ပုံေတြထဲကလို မဟုတ္ဘဲ နတ္သမီးေတြက လူမ ေတြလိုပဲ ဝတ္ၾက
သည္ ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက္၏။
အသားေတြကေခ်ာမြတ္ ႏုညက္သလို နတ္သမီး၏ ရင္သားေတြကလုံးအိေနသည္။ အရင္ နတ္သမီး ၏ နို႔ေတြက အိၿပီးေပ်ာ့ေသာ္လည္း ဒီနတ္သမီးကေတာ့ အိၿပီးတင္းေန၏။
ကိုင္ လို႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေက်ာျပင္က ခ်ိတ္ ကို စမ္းၿပီးျဖဳတ္လိုက္နိုင္ေသာအခါ ဖိုးလုံး တသက္ တာတြင္ကိုင္ဖူးသမၽွ ထဲ၌ အႏူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင္သည့္ အသား စိုင္ေတြကို
ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ ကိုင္လို႔ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ အတင္းညႇစ္ၿပီး ဆြဲ မိသလို ေနာက္ကေနလည္း အားကုန္ေဆာင့္သြင္းမိသည္။ တဲေလးထဲမွာ
နတ္သမီး၏ မခ်ိ မဆန႔္ေအာ္ ညည္း သံေတြ ဆူညံေနသည္။
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္တုန္းကသာ ဒီလို ေအာ္သံေတြၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အရင္ နတ္သမီးက ဒီလို မေအာ္ပါ။ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ က်ိတ္လို႔ ညည္းတတ္သည္။
အခု နတ္သမီးကေတာ့ ေအာ္ေနတာ ဟိုကား ေတြထဲက မိန္းမေတြ အတိုင္းျဖစ္သည္။ နတ္သမီး ထိုသို႔ေအာ္ေလ ဖိုးလုံးစိတ္ေတြက ထႂကြေလ ျဖစ္ရာ နတ္သ မီး၏ နို႔ေတြကို လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေၾကသြားမတတ္ေအာင္ အတင္းဆြဲၿပီး အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ မရပ္မနား လုပ္ ေတာ့သည္။
ဖိုးလုံးလည္း ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ေမာလို႔ ေမာမွန္းမသိ။ အသက္ကို ဝေအာင္ အတင္းရွူ ၿပီး လုပ္ေနမိသည္။ အရည္ေတြ မထြက္မခ်င္းမရပ္ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီးလုပ္လိုက္ရာ အ
ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတာကိုေတာင္မွ ရပ္မရေသးဘဲ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။ နတ္သမီး သူ႔လက္ထဲကေန ၿပိဳယိုင္လဲက်သြားမွ ဖိုးလုံးရပ္လို႔ ရသြားသည္။ ရပ္ၿပီးေတာ့ လည္း
ခနပဲ အေမာေျဖပါသည္။ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ ေနသည့္ အေနအထားမွေန၍ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ အတင္းဖက္ထားလိုက္ သည္။
ႏူးညံသည့္ အေတြ႕ အထိ၊ စြဲမက္ဖြယ္သင္းရနံ့ တို႔က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ္ခ်င္း အေမာ ေျပေစပါသည္။
နတ္သမီးကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ရွူရင္း ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲမွာ ပုံလဲေန၏။ အခုမွ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို လိုက္ၿပီးစမ္းသပ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရသည္။
နတ္သမီး ကိုယ္လုံးက ထိရက္စရာပင္မရွိေခ်။ အ လြန္ႏူးညံ့လွသည္။ အရင္နတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕က ယွဥ္လိုက္ရင္ အုန္းဆံ ဖတ္ႏွင့္ ဂြမ္း
လို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္ျဖစ္သည့္ ေပါင္ၾကားထဲကို စမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ အေမႊးလုံးဝ မရွိတာ ေတြ႕ရလို႔ ဖိုးလုံးေက်နပ္သြားသည္။ နတ္သမီး
ဆို တာ လူမေတြလို အေမႊးရွိပုံမရပါ။
အရည္တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေခ်ာမြတ္ေနသည့္ ေအာက္ပိုင္းကို လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးမွုတ္ေပး ခ်င္လာသည္။ အရမ္း မွုတ္လို႔ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ အရင္ဆုံး နို႔ႀကီး
ႏွစ္လုံးကို ကုန္း စို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အႀကိမ္ ႀကိမ္စို႔ေပးလိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဖီးေတြ အလြန္တက္ၿပီး ဖိုးလုံးျပဳ
သ မၽွ ႏုေနသည့္ နတ္ သမီး၏ အက် ႌ၊ ဘရာစီယာႏွင့္ ထမိန္ လို႔ထင္ရသည့္ဟာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္ သမီး၏ ေခ်ာမြတ္အိစက္သည့္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲၿပီး
ဖိုးလုံးေခါင္းထိုး ဝင္လိုက္သည္။
ဒီနတ္သမီးက ဟိုနတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံပါ။ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လည္းေမႊးျမေနသည္။ လၽွာႏွင့္ လ်က္ရသည့္ အ ရသာကပင္ခ်ိဳေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားရ
ပါးရ ႏွင့္ တပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္မိသည္။ နတ္သမီးလည္း တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး မရပ္မနားေအာ္ညည္း လို႔ေနသည္။ သူ႔၏ ယုယမွုေၾကာင့္ နတ္သမီး အလြန္
ဖီးလ္ တက္ ေနတာကိုသိသည့္ ဖိုးလုံးကလည္း သူဆည္းပူးမွတ္သားခဲ့ရသမၽွ လၽွာစြမ္းကို အ ကုန္ ထုတ္ေတာ့သည္။ နတ္သမီး ဆီက အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္က်သည္။
ဖိုးလုံးကလည္း အားလုံးကို လၽွာႏွင့္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္။
ဖိုးလုံးလ်က္ေလ အရည္ေတြကထြက္ေလႏွင့္ လ်က္လို႔ေတာင္မနိုင္ေတာ့ေပ။ လ်က္ေနရင္း ႏွင့္ လက္တဖက္ က လည္း ဖိုးလုံးက ကိုယ့္ဟာႀကီးကိုကိုယ္ကိုင္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ေလး
ထု ေပး ေနရာ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မာသ ထက္မာ လာရသည္။ ဘာဂ်ာမွုတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တခ်ီဆြဲဖို႔ ဖိုးလုံးျပင္သည္။ ဘာဂ်ာမွုတ္ေနရာမွ အေပၚကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ဆန္တက္ လာၿပီး ဆီးစပ္၊ ဝမ္းဗိုက္မွ သည္ နို႔ေတြကို ျပန္စို႔ေပးသည္။ အဲဒီကေန ရင္ညႊန႔္၊ လည္ တိုင္ မွသည္ အေပၚကိုဆက္တက္သြားၿပီး ႏူးညံ့အိစက္သည့္ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ
ကို အရည္ေတြ ရႊဲေနသည့္ သူ၏ ပါးစပ္ႀကီးႏွင့္ အားပါးတရ စုပ္နမ္းလိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြရပ္ သြားၿပီး ဖိုးလုံး၏ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ ကို မရဲတရဲေလးပြတ္သပ္လာသည္။
ဒီတခါမွာေတာ့ နတ္သမီးက လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္မေပး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ္းစမ္းႏွင့္ အေပါက္ကို လိုက္ရွာၿပီး သြင္းရသည္။ သုံးေလးခါ ေခ်ာ္ၿပီးမွ အိကနဲ နစ္ဝင္သြား၏။
“အား”
နတ္သမီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံး၏ ရင္ထဲကို မီးေလာင္သလိုဆူပြက္သြား ေစပါသည္။ တဆက္ထဲ လိုက္လာသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရွုးထိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေနာက္တြင္
နတ္သမီး မရပ္မနားေအာ္ညည္းေနရသည္။ ဖိုး လုံး ဆီမွာ အသိစိတ္မရွိေတာ့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ နတ္သမီးခါးကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီးစိတ္ ရွိတိုင္း ေဆာင့္
ကာေဆာင့္ကာသြင္း ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ေအာ္သံေတြ ႏွင့္ အတူ တဗုတ္ဗုတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင့္ ဖိုးလုံး၏ ေဆာင့္သံေတြလည္း ဆူညံေန၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံေတြကိုၾကားသည္။
ၾကားေသာ္လည္း မသိပါ။ ဒီနတ္ သမီးကို လုပ္ရသည့္ အရသာက သူ႔ကိုလုံးလုံးလ်ားလ်ား ဖမ္းစားထားသည္။
အရမ္းကို ႏူးညံ့ကာအိစက္ေနသည့္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ေပၚကိုတက္ကာလုပ္ရေသာအရသာက ဖိုးလုံးအတြက္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြ ကို စီးေနရသလိုပင္ခံစားရသည္။ ေကာင္းလိုက္
သည္မွာ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့ေပ။ ဒီနတ္သ မီးက အထိအေတြ႕မွာသာသလို အေပါက္လည္းပိုက်ဥ္းသည္။ ေစးပိုင္ေနသည့္ ဆြဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ တခုလုံးကို လႊမ္းျခဳံ
ထားသည္။ အရင္နတ္သမီးလို အဖ်ား ပိုင္းကသာ တထုတ္ထုတ္ ႏွင့္ အထိအ ေတြ႕ ကိုရ သည္မဟုတ္ တေခ်ာင္းလုံးကို တင္းတင္း မိမိညႇစ္ထား၏။ ဆြဲသည္ျဖစ္ေစ သြင္း
သည္ျဖစ္ေစ ထူးျခားသည့္ ခံစားမွုကိုေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး အၾကာႀကီးမလုပ္နိုင္၊ လုပ္ေနရင္း လုပ္ေနရင္းႏွင့္ အေခ်ာင္းတခုလုံး က်င္ တက္လာကာ အရမ္းေကာင္းသြားၿပီး
အရည္ေတြကို အားပါးတရ ပန္းမိျပန္သည္။ အရည္ေတြ ပန္းေနရင္းပင္ ဖိုး လုံးရပ္လို႔ ရပါ။ သူ႔ဟာႀကီး တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေပ်ာ့ဆင္း လာသည္အထိ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။
လွုပ္ရွားလို႔ မရေအာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့မွ ရပ္ခ်င္ဘဲ ရပ္လိုက္ရပါသည္။
ဟိုအရင္နတ္သမီး ႏွင့္လည္းစိတ္တိုင္းက်အားပါးတရ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ရ ျခင္း မ်ိဳးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ သည္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေနေပ်ာ္ေနမိသည္။ နတ္သ မီး၏ ကိုယ္ေလးကို အားက်န္ သေလာက္ႏွင့္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တကိုယ္လုံး အႏွံ့လိုက္နမ္းေနမိ၏။ ဘယ္ ေနရာ ကို
နမ္းမိလို႔ နမ္းမိမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေျခသလုံးလည္း နမ္းသည္။ေျခဖ်ားကိုလည္း နမ္းသည္၊ လည္ တိုင္ ကိုလည္းနမ္းသည္၊ ေမးဖ်ားေလးကိုလည္း နမ္းမိသည္။ အရည္ေတြ
ရႊဲေနသည့္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းကိုေတာ့ အၾကာဆုံးႏွင့္ အယုယဆုံး အနမ္းေတြ ေပးမိ သည္။
ေပ်ာ့ေခြၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သမၽွ ၿငိမ္သက္စြာခံေနရာမွ နတ္သမီး ကိုယ္လုံးေတာင့္သြားသည္။ နတ္သမီး ျပန္ေတာ့ မည္ထင္သည္။ ဖိုးလုံးထင္တာ မွန္ပါသည္။ နတ္သမီး လူးလြန႔္လာၿပီး
ဖိုးလုံးလက္ကေန႐ုန္းသည္။ မ႐ုန္းသာ ေအာင္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္းမွ ေနာက္ေန႔ေတြ မလာေတာ့မွာစိုးလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ႏွုတ္ကေန တဖြဖြ မွာမိ၏။
“ေနာက္ေန႔ေတြလဲ နတ္သမီးေလးပဲ လာပါေနာ္၊ ဟိုနတ္သမီးေလး ကိုကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ ဘူး၊ ဒီေန႔ နတ္သမီးကို ပဲခ်စ္တယ္။ မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသမွာပါ”
ေျပာရင္းစိတ္ မထိန္းနိုင္လို႔ နတ္သမီးကို လွမ္းဖက္မိရာမွ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး နတ္သမီး ေျခေထာက္ကို ဖက္လို႔ ေျပာမိျပန္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ ေနမွာပါ နတ္သမီးရယ္ လာပါေနာ္”
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္းမ်က္ႏွာ ႏွင့္ အပ္လိုက္ရာ ႏွာေခါင္းက နတ္သမီး၏ ပစၥည္း မို႔မို႔ေလး ႏွင့္ တိုးမိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး တယုတယႏွင့္ နမ္းျပန္သည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ နမ္း
စဥ္က မသိသာေသာ္လည္း ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္နမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီး ဒူးေတြ တုန္ရီလာၿပီး အ တင္း႐ုန္းထြက္၏။ ဖိုးလုံး လည္းစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္
လၽွက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေမႊးရနံ့ေလးႏွင့္ နတ္သမီး၏ အေငြ႕အသက္ကို ေခတၱမၽွရေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေျခသံလိုတိုးတိုး အသံေလး
ႏွင့္ အတူ လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲႏွင့္ ေျမျပင္ကို လက္သီး ႏွင့္ ထုခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေကာင္းမွုေၾကာင့္ နတ္သမီး ႏွင့္ခ်စ္ပြဲ ဝင္ခြင့္ရၿပီးေနာက္မွာ ဒီတဲေလးဆီသို႔ ေန႔ ခင္းဖက္ ဖိုးလုံး မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က လာခဲ့သည့္ နတ္သမီး
ကိုသတိ ရလြန္းလို႔ အသုဘ အိမ္ကေန လစ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ နတ္သမီးေလး၏ အနံ့၊ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ လွိုက္လွိုက္ဖိုဖို ေအာ္ညည္းသံေတြ ကို ဖိုးလုံး ရင္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္
လို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
တဲထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဖ်ာကိုေတာင္ခ်မခင္းေတာ့ဘဲ သစ္သားတုံးေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္သတိရရင္း သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့
ေလးက ႏွာဝကိုလာေဝွ႕ သလိုလို ခံစား ရသည္။ အခုပင္ တကယ္ ရနံ့ကိုရေနသလို မ်ိဳး အားပါးတရ ရွူရွိုက္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံး၏ မ်က္လုံးက နံရံေပၚမွာ ထိုးထားသည့္ ဖ်ာလိပ္၏
ေအာက္ဖက္ ေျမျပင္တြင္ က်ေနသည့္ အနီေရာင္ အဝတ္စေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ တဲထဲက စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အရာေတြအားလုံးထက္ သစ္လြင္ကာေတာက္ပ
ေနသည့္ အဝတ္က ေလး ကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ရာ ဘရာစီယာ ေလးတထည္ျဖစ္ေန သည္။
ညတုန္းက မိန္းမူးခဲ့ ရသည့္ ရနံ့ကေလးက ဘရာစီယာ တြင္စြဲထင္ေမႊးျမေန၏။ ညတုန္းက နတ္သမီးေလး အျပန္ မွာ က်န္ခဲ့တာျဖစ္မည္။ မ်က္ႏွာမွာ အပ္ၿပီး အားပါးတရနမ္း
လိုက္သည့္ အခါ ပိုၿပီးေသခ်ာ သြား၏။
“နတ္သမီး ေလးရယ္”
ႏွုတ္ဖ်ားကေန ခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္ရင္း အထပ္ထပ္နမ္းလိုက္မိသည္။ သူမ၏ ဘရာစီယာ က်န္ခဲ့ လို႔ ဒီည လည္းတ ေခါက္ျပန္ကာလာယူမလားဟု အားတက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္
နတ္ သမီး ဆိုေတာ့ သူမမွာ ဒီလို ဘရာစီယာ လွလွ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိနိုင္သည္။ လာမယ္ လို႔ ကတိေပးမသြားသည့္ နတ္သမီးက ဒါေလး တခုအတြက္ႏွင့္ ျပန္ လာ
ခ်င္မွ လာလိမ့္မည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေမးရင္ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အလုပ္ေတြရွုပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ ေျဖဖို႔ အခ်ိန္ေပးခ်င္မွ ေပးနိုင္လိမ့္မည္။ နတ္သမီး၏ အနံ့အသက္တို႔ ႏွင့္ ထုံမႊန္းေနသည့္ ဒီပစၥည္း ကို မထားခဲ့ ခ်င္ပါ။ မေတာ္တဆ တေယာက္ေယာက္ လာၿပီး ေတြ႕လို႔
ယူသြားရင္ ခက္မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အိမ္ ကိုယူသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
ဘရာစီယာေလးကို တရိုတေသေခါက္ၿပီး အက် ႌၾကားညႇပ္ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ အသုဘအိမ္ ကိုမဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဖက္သို႔သာ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္း ဖက္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးတို႔ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိပါ။ ေသာ့ပိတ္ထားေပမယ့္ ဖိုးလုံး အိမ္ထဲဝင္တတ္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဖိုး
လုံးကလည္း တေနကုန္ တေနခန္းေလၽွာက္သြားေနလို႔ အိမ္ကိုေသာ့ ပိတ္ထားရတာ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က ဖိုးလုံးျပန္လာခ်င္လည္း ျပန္
လာလို႔ရေအာင္ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ လၽွို႔ဝွက္မ လြယ္ေပါက္ေလး တခုလုပ္ေပးထားသည္။ က်ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးကို ေသာ့ေတာ့ေပးမထားပါ။
အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္မွာ သူ႔အတြက္လုပ္ေပးထားသည့္ အခန္းေလး ဆီသို႔ တန္းဝင္သြားၿပီး အိပ္ ယာေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းရင္းဖက္က
တံခါးေပါက္ကို ထဖြင့္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာေလး ကို အလင္းေရာင္ မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မၾကည့္ခင္ နမ္းလိုက္မိေသး၏။ စြဲထင္ေနသည့္ ရနံ့ ေမႊး ေမႊး
ေလးက ဖိုးလုံးစိတ္ ကိုတက္ႂကြရႊင္လန္းေစသည္။ ၾကည့္ခြင့္ မရွိလို႔ မျမင္ခဲ့ရေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးက အရမ္း လွမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ သူမ၏ ဘရာစီ
ယာေလးက လည္းအရမ္းလွသည္။ အနီေရာင္က တလက္ လက္စိုေနၿပီး ဖိုးလုံးလက္ေပၚကိုေတာင္ ပတၱျမားရည္ေတြ လၽွံက်လာမလိုလို ထင္ရသည္။ ပုခုံးႀကိဳးေတြက
အေရာင္ ပိုရင့္ၿပီး ပလပ္စတစ္လို ေျပာင္လက္ေနသည္။ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္မဟုတ္ပါ။
လက္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္လာတာ ႏွင့္ ကိုယ္မွာ ဝတ္ၾကည့္သည္။ ပခုံးတဖက္တခ်က္ စီမွာ စြပ္လိုက္သည္ အထိအဆင္ေျပေသာ္လည္း
ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ခ်ိတ္ၾကည့္သည့္ အခါဘယ္လိုမွ အ ဆင္မေျပ။ လက္ကလည္း တံေတာင္ဆစ္ကေန လိမ္ၿပီးနာလာသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်လို႔
တခြီးခြီး ရယ္ရင္း ႏွင့္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တခါ နမ္းမိျပန္၏။
ဘယ္မွာ သိမ္းရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးလို႔ မရျပန္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ အမ ေတြက ဖိုးလုံးအိပ္ယာကို သိမ္းေပးဖို႔၊ အဝတ္အစားေတြ
ေလၽွာ္စရာရွိတာ ေလၽွာ္ေပးဖို႔ ဝင္လာတတ္သည္။ ေတြ႕ သြားလို႔ကေတာ့ ရွင္းရခက္ေတာ့မည္။ တေနရာရာမွာ သြားသိမ္းထားဖို႔က်ေတာ့လည္း နတ္သမီးေလး မ်ား ျပန္လို
ခ်င္မလားဟု ေတြးမိျပန္၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေခါက္လို႔ ေခါင္းအုံး ေအာက္ကို ထိုးထည့္ ထားလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး အႀကံထုတ္သည္။ ထားတာကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာပဲ
ထားရမည္။ ဒါမွ သူအလိုရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထုတ္ ၾကည့္ နိုင္မည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ရနံ့ေလးကို ရွူရွိုက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္နိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ေခါင္းထဲကိုလၽွပ္တပ်က္အႀကံတခုဝင္လာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာ အားရထထိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ထားရင္ရသည္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီး ႏွင့္ ပိတ္ထားသည့္
ထဲကို ဘယ္သူမွၾကည့္မွာမဟုတ္။ ေခါင္းအုံးစြပ္က ႏွိပ္ၾကယ္သီး ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ မထည့္ခင္နမ္းလိုက္ေသးသည္။ သမန္ကာလၽွံကာ မဟုတ္ဘဲ ခြက္
တဖက္ခ်င္းစီ ထဲကို ႏွာေခါင္းႀကီး ႏွစ္ၿပီးအားရပါးရ နမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္းလို႔ ဝေတာ့မွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ၿပီး ေအာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ထားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ နတ္သ
မီးေလး၏ ဘရာစီယာက သူႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ အျမဲ ရွိေနေတာ့မည္ ကိုေတြးကာ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြားရသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္ျပန္သေဘာက်ၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖင့္ အိပ္ေမာက်သြားသည္ မွာ အိမ္က အမေတြ ျပန္လာၾကသည္ အထိျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္း ၏ အသုဘကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ေသးလား ဟု ေမးၾက ေတာ့မွ ဖိုးလုံး ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ သျဂၤဳလ္ မည့္ေန႔ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိေပ။ သူမ်ားေတြ အလုပ္
ရွုပ္ေန ၾကခ်ိန္ မွာဖိုးလုံးကလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရာထြက္လာခဲ့ မိပါသည္။
“ခုမွေတာ့ သြားမေနပါနဲ႔ ေတာ့”
အိပ္ရာက လူးလဲထေသာ ဖိုးလုံးကို အမႀကီးကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေရခ်ိဳးမလို႔ပါဗ်”
ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး အေမွာင္ကိုထိုင္ေစာင့္သည္။ ေစာေနေသးလို႔ ထမင္းေခၚေကၽြးေတာ့ ဝင္စားလိုက္ သည္။ နတ္သမီးအသစ္က ဒီေန႔လည္းေရာက္လာဦး မည္လားဟု
သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ထမင္းကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ စား နိုင္ပါ။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အတင္းမ်ိဳခ် ရသည္။
စားၿပီေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ ခနထြက္ထိုင္သည္။ ဖဲဝိုင္းကရသည့္ မုန႔္ဖိုးေလးေတြက ရွိေန ေတာ့ေငြစရႊင္ေန သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ မထုတ္လိုက္ရပါ။ အေပါင္းအသင္းေရာင္း ရင္းေတြ ႏွင့္ ဆုံလို႔ ရွင္းသြားၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ဦးတင္ထြန္း အသုဘမွ ဖဲဝိုင္းဆီ
ခ်ီတက္ၾကမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးမွာ နာရီမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ တူတူထိုင္ေနသူေတြကို ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ေျပာၾကပါဟု မွာ ထားရသည္။ ဖဲဝိုင္း သြားၾကမည့္သူေတြ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းက ထိုအသုဘ
အေၾကာင္း၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးကဲခဲ့ ပုံမ်ား ႏွင့္ မစိုး စိုးႏြယ္၏ အနာဂါတ္ အလားအလာ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူကမဆို မစိုးစိုးႏြယ္ကို ခနတျဖဳတ္ ေတာ့ တရား မ
ဝင္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ၾကေၾကာင္း ဝန္ခံၾက၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အဲဒါေတြ ကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ နတ္သမီး အသစ္ ဆီကို သာစိတ္ေရာက္ေနသည္။ တကယ္လို႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္၊
နတ္သမီးကို အားရပါးရ မွုတ္ မည္။ ၿပီးေတာ့ မွ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္မည္။ ေတြးတာႏွင့္ပင္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးက တင္း လာ၏။
ခုနစ္နာရီထိုးၿပီဟု ေျပာလိုက္သံၾကားသည္ ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ႏွုတ္ဆက္မေနေတာ့ ဘဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ခပ္ သုတ္သုတ္ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ လူတိုင္းႏွင့္
ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ဝင္ေရာၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထိုင္ ရာ မွ မထခ်င္သည့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ေတာ့ႏွုတ္ နည္းကာ ဘာမေျပာညာမေျပာ ထေျပးသည့္ အတြက္ အားလုံးတအံ
တၾသျဖစ္ကာ က်န္ ရစ္ ခဲ့ၾကသည္။

အမွန္ကေတာ့ ခုနစ္နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလုံးကေျပာပါဆိုလို႔ တမင္ေနာက္ေျပာလိုက္ တာကို တကယ္ထင္ၿပီး ေျပးခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနတာကို မ
သိလို႔ လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ၿပီးနတ္သမီးကို ေမၽွာ္မိသည္။ အရင္လို ၿငိမ္သက္စြာပင္ လွဲ မေနနိုင္ဘဲ လွဲလိုက္၊ ထထိုင္လိုက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အခ်ိန္ေတြက ရွည္ၾကာလြန္းေန
သည္။ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လိုၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာကို လည္းဖိုးလုံးမသိ။ ေခါင္းကိုေစာင္းၿပီး နားစြင့္ရလြန္းလို႔ ဇက္ေတာင္မွ နာေနသည္။
ေရာက္သင့္သည္လို႔ ထင္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္တာၾကာသြားလို႔ နတ္သမီး မလာေတာ့ဟု ဖိုးလုံးဝမ္း နည္းစြာေတြးေနမိစဥ္ပင္သူအလြန္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြဲလမ္းရသည့္ ေမႊး
ရနံ့ေလး လြင့္လာ၏။ ခပ္ဖြဖြေျခသံႏွင့္ အတူဖိုးလုံး နားကို လွိုက္ေမာရင္ခုန္ရသည့္ အေငြ႕ အသက္ေလးတခု ေရာက္လာသည္။
“မလာေတာ့ဘူး လို႔ေတာင္ထင္ေနတာဗ်ာ”
မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ရနံ့ေလးလြင့္လာသည့္ ေနရာဖက္ဆီကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း ေျပာ မိသည္။ ႏူးညံ့အိ စက္သည့္ ကိုယ္လုံးေလးတခု ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။
မ်က္ႏွာ ရွိမည္ဟု ထင္သည့္ေနရာကို လက္ ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး နဖူး ႏွင့္ ပါးျပင္ကို တယုတယ နမ္းလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွာ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူ လိုက္ ၏။ နတ္သမီး၏
ႏွုတ္ခမ္းလႊာ ေတြကလည္း အနံ့တမ်ိဳးေလးသင္း ေနၿပီး ခ်ိဳျမသည့္ အရသာကိုေပးသည္။
မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးအႏွံ့လိုက္ၿပီးပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ အသက္ ရွုသံလည္း ျမန္ေနၿပီး ကိုယ္လုံးေလးက တုန္ရီလာ၏။
“လာ …ဒီမွာ ထိုင္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကထက္ေကာင္းေအာင္ မွုတ္ေပးမယ္”
ဖ်ာေပၚမွာ ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီးထမိန္ ကို မတင္လိုက္၏။ ထမိန္က မေန႔ကေလာက္ မေပ်ာ့၊ မာေခါက္ ေခါက္နိုင္သည္။ အေပၚကို မရအရလွန္တင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲကာေတြ႕သည့္ေနရာကို လၽွာ ႏွင့္လ်က္ လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနရာမွန္ကိုတည့္တည့္ထိ၏။
“အင္း …”
နတ္သမီး၏ အသံတိုးတိုးေလးက ဖိုးလုံးကို စိတ္တက္ႂကြေစ၏။ တခ်က္ထဲႏွင့္ ေတာင္ သူမ အတြက္ထိသည္ ဆို ရင္ ဆက္လုပ္ေပးလိုက္ပါက အတိုင္းထက္ အ
လြန္ျဖစ္ေပေတာ့ မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လၽွာႏွင့္ အဆက္မျပတ္တြန္း လ်က္ေတာ့၏။ ညည္းသံေတြ ႏွင့္ အတူ နတ္ သမီး တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနသည္။ မ်က္လုံးက မျမင္ရေပ
မယ့္ဘယ္ ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ ဆိုတာကို အာ႐ုံက အလိုလိုသိေနသည္။ နတ္သမီး၏ ခႏၶာကိုယ္က ဖိုးလုံးႏွင့္ တသားထဲ တြဲဆက္လို႔ ထားသလိုပင္။
မေန႔ကလိုပင္ နတ္သမီးဆီက အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္၏။ အရင္နတ္သမီးလဲ အရည္ ထြက္ေသာ္လည္း ခု နတ္သမီးေလာက္ အမ်ားႀကီး မထြက္ပါ။ ဖိုးလုံးကေတာ့
မ်ားေလ ႀကိဳက္ေလပင္။ ထြက္လာသမၽွအားလုံးကို လၽွာ ႏွင့္ လ်က္ယူကာ မ်ိဳခ်လိုက္၏။ အဲဒီအရည္ေတြက ေဆးဖက္ဝင္သည္။ ခြန္အားျဖစ္ေစသည္ဟု ဖိုးလုံးၾကား ဖူး
ဂြင္းထုေပး ေန ရသည္။ ဆြေပးစရာမလိုေအာင္ ေထာင္ေနေပမယ့္ ဖိုးလုံးက မာသထက္မာေစခ်င္သည္။ နတ္သမီး သုံးခါ ေလာက္ အရည္ပြက္ပြက္ထြက္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ တင္းမာေနၿပီ ျဖစ္သည္။သံေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေနသည့္ ဟာႀကီးကို ဆၾကည့္လိုက္ရင္း
“လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ နတ္သမီးေလး”
မွုတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး နတ္သမီးကို တက္ခြလိုက္သည္။ အဝ ကိုစမ္းၿပီးထိုးထည့္ မည္ ႀကံၿပီးမွ နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြ ရွိေနတာကို သတိရသည္။
အရင္ဆုံးသူ႔ကိုယ္သူ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ ပစ္လိုက္ၿပီးမွ နတ္သမီးကို ခၽြတ္ေပးသည္။ သူထမိန္လို႔ ထင္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ အဝတ္က ဆြဲထုတ္စရာအစ ကို
စမ္းလို႔ ရဘဲ ခ်ာလည္လည္ေနသည္။ ဖိုးလုံး အႀကံအိုက္ေနစဥ္ ဇြိ ကနဲ အသံတခုၾကားလိုက္ရၿပီး ဖိုးလုံး လက္ ထဲ နတ္သမီးထမိန္ ကၽြတ္ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚပိုင္းကို
ဆက္ခၽြတ္သည္။ အေပၚကေတာ့ အခက္အခဲမ ရွိပါ။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တပ္ ထားသည့္ အက် ႌက လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔ရသည္။
ဘရာစီယာကေတာ့ မေန႔ကလို အေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ ဖုဖုၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဇာလိုလို အေပါက္ ေတြစမ္းမိသည္။ ခၽြတ္တာကေတာ့ ခက္ပါ။ ခၽြတ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲ
ဝင္လာသည့္ အႀကံေၾကာင့္ ခါတိုင္းသူ ဂြင္းထုရင္း အရည္ႏွင့္ ပန္းေနက် နံရံဖက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္ထုတ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ နတ္သမီး၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ဝင္ ယူၿပီး
အေပါက္ဝ ကို စမ္းသပ္ကာ သူ႔ဟာႀကီးကို ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္၏။
“အား …ကၽြတ္ …ကၽြတ္..”
အားႏွင့္ေဆာင့္ထိုးလိုက္လို႔ နတ္သမီး နာသြားပုံရသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခ်က္မွာ ဒီထက္ အားပိုသုံးၿပီး အ ဆုံးအထိေဆာင့္ ခ်လိုက္သည္။
“အား ….အ …”
မိန္းမေတြက နာေလႀကိဳက္ေလဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားေတြကေျပာဖူးသည္။ ဒါေၾကာင့္ မရပ္ မနား အားထည့္ ကာ ေဆာင့္၏။ နတ္သမီးလူးလွိမ့္ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေကာင္းလို႔
ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္ ကိုယ္ လည္းၾကည့္ရမည္။ ေဆာင့္ေကာင္းတိုင္း ေဆာင့္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါ။ ခနေလးႏွင့္ အရည္ေတြထြက္ ကုန္ မွာဖိုး
လုံး အေတြ႕ အၾကဳံေတြအရသိေနသည္။ ဒီနတ္သမီးေလာက္ လုပ္လို႔ မေကာင္းသည့္ အရင္နတ္ သမီး တုန္းကပင္ ၾကာၾကာမလုပ္နိုင္။ အလြန္လုပ္လို႔ေကာင္းသည့္ ဒီနတ္သမီး
ႏွင့္သာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွခံမွာ မဟုတ္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဖိုးလုံးအရွိန္ ျပန္ျပန္ေလၽွာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစးပိုင္ တင္းက်ပ္သည့္ အ ရသာ၊ ႏူးညံ့အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ေတြက ဖိုးလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္
ခြင့္ မေပးပါ။ အားကုန္သုံးဖို႔ ကို ကာေစ့ေဆာ္ ေန၏။ အရင္နတ္သမီးတုန္းက စိတ္လြတ္လက္ လြတ္ လုပ္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ျပင္းထန္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ အခုနတ္သမီးက
ဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမွ နည္းပါးလြန္းလွသည့္ စဥ္းစားဉာဏ္ေတြကို အကုန္ရွင္းလင္း ပစ္လိုက္ သည္။
ဖိုးလုံးအရွိန္ မ်ားလြန္းလို႔ နတ္သမီးက ခါးကိုတြန္းလာသည့္ အားကိုပင္ရေအာင္ဆန႔္က်င္ ၿပီး စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ကိုယ္ထဲသို႔ အရည္ေတြပန္း
ထည့္ေပးၿပီး ေသာအခါ ဖိုးလုံး အသက္ကိုေတာင္ မနည္းရွူေနရေတာ့သည္။ ေသလုမတတ္ေမာပန္း ေနေသာ္လည္း ရရွိခဲ့သည့္ အရသာအတြက္ ဖိုးလုံးအလြန္ကို ေက်နပ္ႏွစ္
သိမ့္ေနမိသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္မလွုပ္ေတာ့ေခ်။ အသက္မွရွိေသးရဲ့လားဟု အလန႔္ တၾကားႏွင့္ႏွာ ေခါင္းဝကို စမ္းၾကည့္ရာ အသက္ရွုေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
မွ ဖိုးလုံးစိတ္ေအး လက္ေအး အေမာေျဖနိုင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြေရတပုလင္း ေလာက္ယူခဲ့သင့္သည္ဟု လည္းေတြးေနမိ၏။
အေမာေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပသြားသည္ အထိနတ္သမီးက ၿငိမ္သက္ေနဆဲရွိပါေသးသည္။ အေမာေျပသည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ဆႏၵေတြ တက္ႂကြလို႔ လာျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ နတ္
သ မီးကို ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ေခြးလို လုပ္ရ မည္။ နို႔ေတြကို သာသာယာယာ ညႇစ္ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီးလွုပ္လာသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ခပ္ ျပင္းျပင္းေလး လိုက္
စုပ္ေပး လိုက္ေတာ့ လူးလြန႔္လို႔လာသည္။ ပါးစပ္က ညည္းသံလိုလိုလည္း ၾကားရသည္။ အ ရင္ နတ္သမီး ႏွင့္ နို႔ အရြယ္အစားခ်င္းေတာ့ တူတူေလာက္ရွိေပမယ့္ အခုနတ္သမီး၏
နို႔သီး ေခါင္းေလးေတြက ပိုေသးသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။

နို႔ေတြကို စို႔ရင္းေပါင္ၾကားကိုလက္ႏွိုက္၍ အစိကို ရြရြေလး ပြတ္ေခ်ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီး ညည္းသံေတြပို က်ယ္လာ၏။ တဆင့္တိုးလိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ထဲသို႔ ဖိုးလုံးဟာ
ႀကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည့္ အခါ ဖြဖြ ေလး ဆုပ္ၿပီး ဂြင္းထုေပးသည္။ မွုတ္ေပးပါလား ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေျပာရဲပါ။ ေတာ္ၾကာ လုပ္မ ေပး ခ်င္လို႔
မလာေတာ့ ဘူး ဆိုရင္ခက္ေတာ့မည္။ ခုေတာင္မွ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းဖို႔ ဖိုးလုံးစဥ္းစားေနရ၏။ မေန႔ တုန္းက အေျခအေနက တိုက္ဆိုင္မွုျဖစ္သည္။ နတ္သမီး၏
လက္ႏုႏုေလးေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံးဟာႀကီး အစြမ္းကုန္ တင္းမာ လို႔လာေတာ့မွ အရဲစြန႔္ၿပီးေျပာခ်လိုက္၏။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးဖက္ကုန္းေပးပါလား နတ္သမီးရယ္၊ ဖင္ကိုကိုင္ၿပီးေနာက္ကေနလုပ္ ခ်င္လို႔ပါ”
“အင္”
အာေမဋိတ္သံေလးတခုထြက္လာၿပီး နတ္သမီးၿငိမ္သြားသည္။ ေနေပးခ်င္ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည္းအရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလို႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ႀကိဳးစားစည္း႐ုံးၾကည့္မိပါ
သည္္။
“အဲလို လုပ္တာက အရမ္းေကာင္းတာ နတ္သမီးေလးရဲ့၊ သားအိမ္ထဲထိေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္၊ မေန႔က လုပ္တာ မေကာင္းလို႔လားဟင္၊ ဒီေန႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ေလ၊
ကုန္းေပးေနာ္”
နတ္သမီးက မလွုပ္သည့္အတြက္ ဖိုးလုံးစိတ္ရွည္ျဖစ္ၿပီး နတ္သမီးကို ဆြဲမထူကာေလးဖက္ ေထာက္ရက္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း နတ္သမီး
က မျငင္း ေခ်။ ဖိုးလုံး ထားလိုက္သည့္ အ တိုင္း ဖင္ႀကီး ေထာင္ၿပီးၿငိမ္ေန၏။ နတ္သမီး သေဘာတူသည္ကို သိလိုက္သည့္ အခါဖိုးလုံးဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ပိုေထာင္မတ္လာ ေအာင္သုံေလးခ်က္ေလာက္ လက္ႏွင့္ ကိုင္ထုလိုက္ၿပီး စြင့္ကားအိစက္ ေနသည့္ ဖင္ႀကီးတေလၽွာက္ လက္ႏွင့္စမ္းကာ အေပါက္ကိုရွာ၏။ ဖင္ဝေလး ကိုစမ္း
မိေတာ့ ထည့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။လက္ ႏွင့္ ထိုးၾကည့္ေတာ့ လက္ညိဳးေတာင္မဝင္ပါ။ နတ္သမီးက လည္း တြန႔္ခါၿပီး ႐ုန္းသည္။ အၾကမ္းကိုင္ၿပီးလုပ္ရင္ နတ္သမီးဖင္ကြဲ သြား
မွာစိုးလို႔ မလုပ္ ေတာ့ ဘဲ လုပ္ရမည့္ေနရာကို သာဆက္စမ္းလိုက္သည္။
တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းၾကားတြင္ ဖိုးလုံးလုပ္ရမည့္ ေနရာက ေဖာင္းၿပီးစူထြက္ေနသည္။ ႏွုတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွာ လည္း အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း မလုပ္ေသးဘဲ လၽွာႏွင့္
လ်က္လိုက္ ပါးစပ္ ႏွင့္ စုပ္လိုက္လုပ္ေပးလိုက္သည့္ အ ခါ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးတရမ္းရမ္းခါၿပီး ညည္းေတာ့ သည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး၏ တုန႔္ျပန္မွုကို သေဘာက်ၿပီး ေနာက္
အျပင္ကိုပိုၿပီး ထြက္သထက္ ထြက္ေအာင္ျဖဲၿပီး လၽွာႏွင့္ ဆက္လုပ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ ညည္းညဴ သံေတြ မစဲေတာ့ေပ။ ခနေလးႏွင့္ ထြက္က်လာသည့္ အရည္ေတြကို
စင္ေအာင္လ်က္လိုက္ ၿပီးေတာ့မွ ဖိုးလုံး ျပန္ မတ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို အဝမွာေတ့လိုက္သည္။
ေတ့လိုက္တာႏွင့္ ရမ္းေနသည့္ နတ္သမီးရပ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကလည္း အရမ္းကိုလုပ္ခ်င္ ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ခါးကို ဆြဲၿပီး ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္သည္။
“အင္း ….အား”
နတ္သမီး၏ ေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံးနားထဲမွာ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွသည္။ ႏူးညံ့ကာ ေဖါင္းကားေန သည့္ တင္ပါး ႀကီး ခြက္ဝင္သြားသလိုျဖစ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေတာ့၏။ ခါး
ကိုဆြဲၿပီး ေဆာင့္ သည္။ စိတ္ထလာသည့္ အခါ ေရွ႕ ကိုကုန္း၍ နတ္သမီး၏ နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းညႇစ္ဆြဲၿပီး ေဆာင့္သည္။ နတ္သမီး လည္းအရမ္းေကာင္း ေနပုံရ သည္။
ဖ်ာေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တအီး အီး ႏွင့္ မရပ္မနားေအာ္ေန၏။ နတ္သမီး ေကာင္းသလို ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္းေနသည္။ ေလ ထဲမွာ တလႊားလႊားေျပးေနသည့္ နတ္ျမင္း
ပ်ံႀကီးကို ဒုန္းစိုင္းၿပီး စီးေနရသလို စိတ္မွာထင္ ေယာင္လာမိသည္။ က်ယ္ဝန္းေသာ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ စိတ္ႀကိဳက္ဇက္ကို လႊတ္ၿပီး စီးပစ္ လိုက္သည္။ ျမဴခိုး ေတြ၊
တိမ္ေတာင္ေတြက ဖိုးလုံးေဘးက တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သန္းသြားၾက၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္ထဲကေန ညႇစ္ကာညႇစ္ခါ ဆြဲယူသည့္ ဒါဏ္ကို မခံနိုင္ဘဲ အရည္ေတြ ထြက္ ကုန္သည္ အထိ ဖိုးလုံး ရပ္လို႔မရ။ မေန႔က အတိုင္းပင္ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္
အထိရသေလာက္ ကပ္သပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနမိသည္။ အ ထဲကို သြင္းလို႔ မရေတာ့ ေအာင္ေပ်ာ့ဖတ္သြားမွ မရပ္ခ်င္ ရပ္ခ်င္ ႏွင့္ ရပ္လိုက္ရသည္။ နတ္သမီး ကေတာ့ ခုတိုင္
ေအာင္ ညည္းလို႔ မၿပီးေသးပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ဖိုးလုံးက ေမာေနသည့္ၾကားကေန ကုန္းၿပီး လ်က္လိုက္စုပ္ လိုက္ လုပ္ေပးေနမိ၏။ နတ္သမီးဆီက
အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာေတာ့လည္း ဖိုးလုံးက အကုန္ စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။
“ေကာင္းလိုက္တာ နတ္သမီးေလးရယ္၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ထပ္လုပ္ၾက မယ္ေနာ္”
ေျပာၿပီးမွ ဖိုးလုံးစကားမွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္။ ဖိုးလုံးစကားက နတ္သမီးကို ျပန္ဖို႔ သတိေပး လိုက္သ လို ျဖစ္သြား၏။ ကုန္းကုန္းႀကီး ၿငိမ္သက္ေနရာမွ နတ္သမီး ဆတ္က
နဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး အလန႔္တၾကားႏွင့္ အတင္းဖက္ၿပီးေတာင္းပန္မိ၏။
“မျပန္ပါနဲ႔ ဦးနတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တညလုံး လုပ္ၾကမယ္ေလ”
နတ္သမီးက ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေစ့ၿပီထင္သည္ ဖိုးလုံးစကားကို လက္မခံပါ။ အတင္းတြန္းၿပီး႐ုန္း၏။ နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွင့္ စမ္းၿပီး
“မနက္ျဖန္ လာမွာလားဟင္”
ဖိုးလုံး လက္ထဲက နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ၿငိမ့္ကနဲ လွုပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ျခင္း ဟု ယူဆလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး နတ္သမီးကို လႊတ္ေပးလိုက္၏။ မလႊတ္ခင္ မ်က္ႏွာကိုလည္း
ဝမ္းသာအားရ ျဖင့္ ေနရာအႏွံ့ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံးအ႐ူးဆိုေပမယ့္ အေျခအေနကို နား လည္ပါသည္။ ဒီေန႔ ျပန္ေပမယ့္ နက္ျဖန္လာမည္ဆိုတာက ေက်နပ္ စရာ မဟုတ္
ပါလား။ ဖိုးလုံးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ နတ္သမီး အဝတ္အစားျပန္ဝတ္ေနသံၾကားရသည္။ ၾကယ္သီး တပ္သံ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ ဇစ္ဆြဲပိတ္သံေတြ ၾကားရၿပီးေနာက္
တဲေလးထဲမွာ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ သြား သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာကထဲက ပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ ေမႊးရနံ့ေလးလည္း မရွိ ေတာ့။ မၾကည့္ပါ ဟု ကတိက ဝတ္ျပဳက်ိန္ဆိုထားသည့္
အတိုင္း ဖိုးလုံး ေထာင့္နားေလးမွာ ကပ္ ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိသည္။
ေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ ကားႀကီးတစီး ဆူညံစြာျဖတ္ေမာင္းသြားသံၾကားလိုက္ရေတာ့မွ
“နတ္သမီး မရွိေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ ၿပီ”
မ်က္လုံးကိုစည္း ထားသည့္ အဝတ္ကိုဖယ္ခြာကာ ခနက ပစ္ခ်ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ ေကာက္ဝတ္ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျခရင္းဖက္က နံရံဆီ ေလးဖက္တြား၍
သြားရင္း ၾကမ္းျပင္ ကိုလက္ႏွင့္ အသာလိုက္ စမ္းေနမိသည္။ နံရံနား မေရာက္မွီပင္ လက္က ၾကမ္းရွရွ ဇာသား ေပၚသြားေထာက္မိသည္။ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေကာက္ယူၿပီး တ
ဝႀကီးနမ္းရွိုက္လိုက္ မိသည္။ ရေနက် အနံ့ေလးက ဖိုးလုံးေသြးေၾကာေတြထဲ အထိျဖတ္ သန္း စိမ့္ဝင္သြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္ေနပါၿပီ နတ္သမီးရယ္”
လမ္းမီးတိုင္တခုေအာက္ကို အေရာက္တြင္ ဘာေရာင္လဲ ဆိုတာသိခ်င္လြန္းလို႔ အက် ႌၾကားထဲကေန မရဲတရဲ ေလး အနည္းငယ္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အနက္ေရာင္ဇာစ
ေလးက ဖိုးလုံး ရင္ကို တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေစ၏။ ဖဲဝိုင္းေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ အသုဘ အိမ္ထဲကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိ ေတာ့။ ေျခေထာက္
ႏွင့္ ေျမႀကီး လုံးဝမထိေတာ့လို႔ အထင္ေရာက္ရသည္ အထိ ဖိုးလုံးတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။
ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ ဖိုးလုံး အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္း လိုက္ ႏွင့္ အခြင့္အေရးကိုေခ်ာင္းသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ နား မွာလည္း
လူက မျပတ္။ ဘယ္သူမွ မရွိရင္လည္း ဖဲဝိုင္းေတြ နား မွာသူမ ကေရာက္ေနတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ဖိုးလုံးမွာ လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခန္း ထဲသို႔ ဝင္
သြား သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္သာလိုက္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီနည္းက လည္း လူျမင္လို႔ မေကာင္းပါ။ မစိုး စိုးႏြယ္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ျမင္ရင္ ျပဳံးျပႏွုတ္ဆက္တတ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္
ရိုးရိုးစကားသာေျပာလို႔ရမည္။ ဆန္းျပား သည့္ စကားေတြေျပာဖို႔ အေျခအေန ကမေပးပါ။
စကားေျပာခြင့္ မၾကဳံသျဖင့္ စိတ္ရွုပ္ရွုပ္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္လုပ္သလို ဖဲဝိုင္းေတြမွာ ေဘးကလိုက္ ထိုးသည္။ မ်ားမ်ား စား စား ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာရွိတာေလး ႏွင့္ လိုက္လုပ္
ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အလွည့္တိုင္းလည္း မထိုး သူစိတ္ ထဲမွာ ထိုးခ်င္လာမွ ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္ ကေနဝင္ထိုးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံအားေလၽွာ္စြာျဖင့္ အလွည့္တိုင္း အေလ်ာ္ ရသည္။
ဖိုးလုံး ဝင္ထိုးသည့္ အိမ္က အျမဲတမ္းဖဲ ေကာင္း၏။ သူထိုးတာက အမ်ားႀကီးမဟုတ္လို႔ ဒိုင္ကလည္း ဘာမွမေျပာေပ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေတာင္ျမင္သြားၿပီး “ဖိုးလုံး တယ္
ဟုတ္ေနပါလား” ဟု ခ်ီးက်ဴး၏။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ဖိုးလုံးကို မ်ားမ်ားထိုးဖို႔ ေျမႇာက္ေပးၾကသည္။ ဖိုးလုံးက လက္မခံပါ။
“ကၽြန္ေတာ္က ဖဲသမားမွ မဟုတ္တာ၊ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ထိုးရမွာလဲ”
“ဒါဆို မင္းက ဘာလဲ”
နတ္သမီးေယာက္်ားဟု ေျပာမိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို ဖိုးလုံး အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္နိုင္ ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်”
ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာလည္း သူ ဝင္ခ်င္သည့္ ၀ိုင္း သို႔ ဝင္ၿပီး ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္က ဝင္ထိုးသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ေတာင္မွ
ၾကဳံႀကိဳက္ ရင္ ဖိုးလုံးဝင္သည့္ အိမ္ကေန လိုက္ ထိုး၏။ မ်ားမ်ားေတာ့ ထိုးလို႔မရ၊ အမ်ားႀကီး ထိုးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံပါ ပါသြားလို႔ ဖိုးလုံးရန္လုပ္တာခံရၿပီး ဖိုး လုံးထိုးသည့္
အတိုင္းလိုက္ ထိုးရင္ နည္းနည္းသာ ဖိုးလုံးထိုးသေလာက္လိုက္ထိုးရရွာ၏။
ပိုက္ဆံေတြျမင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနသည့္ အခါ နတ္သမီးအသစ္အေၾကာင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ျပန္ သင့္ ၿပီဟု ထင္ၿပီးထျပန္လာသည့္ အခါက်မွ ဒီေန႔ သူပိုက္ဆံေတြ
အမ်ား ႀကီးရတာ နတ္သမီးဆီက ရသည့္ ဘရာစီ ယာေလးကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာေဆာင္ထား လို႔ ျဖစ္ရသည္ဟု အေတြးေရာက္လာၿပီးေနာက္ လူရွင္းသည့္ ေနရာအ ေရာက္တြင္
အက် ႌ ထဲကေနထုတ္ၿပီး နမ္းမိျပန္သည္။ နတ္သမီး၏ ရနံ့ေလးေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတကိုယ္လုံး ၾကည္ႏူး ပီတိစိတ္ျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္တုန္သြားရသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး”
ဖိုးလုံး တစ္ကေနတဆယ္ အထိေတာ့ေကာင္းေကာင္း ေရတြက္တတ္သည္။ အခုလည္း ေခါင္းအုံးေပၚတြင္ စီစီရီရီ တင္ထားသည့္ ဘရာစီယာေတြကို ေရတြက္ေနမိျခင္း
ျဖစ္ပါ သည္။ ပထမဆုံးေန႔က အနီေရာင္ေလး ၊ ေနာက္တ ေန႔ အနက္ေရာင္ဇာေတြႏွင့္ အလြန္ လွသည့္ဟာေလး၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ညိဳတိုတိုေလး ျဖစ္သည္။ မေန႔က
ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေပၚမွာ မရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေဖၚထားသည့္ ဘရာစီယာေလးရခဲ့၏။ ဒီေန႔ ဘာ ေရာင္ ဝတ္လာ မလဲဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္
ခုန္ေန၏။
တျခားေနရာေတြ မွာဉာဏ္နည္းသည့္ ဖိုးလုံးက ဒီဟာေတြကိုေတာ့ ရက္အစဥ္မလြဲဘဲ မွတ္ မိေနသည္။ နတ္ သ မီးက ညတိုင္းလိုေရာက္လာသည္။ သူမေရာက္လာသည္
ႏွင့္ ဖိုးလုံးက စိမ္ေျပနေျပမွုတ္ေပးသည္။ စိတ္ထဲက အ ရမ္းခ်ခ်င္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ နတ္သမီးေလး ေကာင္းဖို႔ အတြက္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး နတ္သမီးက သူ႔ေခါင္းႀကီးကို အတင္း
တြန္းထုတ္သည္ အထိ လုပ္ေပးသည္။ အရင္နတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံဘဲ ေမႊးေနသည့္ အတြက္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာၾကာဖိုးလုံး မၿငီးေငြ႕ပါ။ နတ္သမီး တြန႔္ခါၿပီး အရည္ေတြ
ထြက္ေလ ဖိုးလုံးက သေဘာက်ေလပင္။
နတ္သမီး က အမွုတ္မခံေတာ့မွ ဖိုးလုံး စိတ္တိုင္းက် တက္လုပ္သည္။ ဗြီဒီယို ထဲမွာ ျမင္ဖူး သမၽွ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ လုပ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာ နတ္သမီးေအာ္သံေတြက
ဖိုးလုံး အ တြက္ အားေဆးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလုပ္ေလ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းက ပိုကားပိုေဖါင္းလာေလ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ရတာ အရမ္းအရသာရွိသည္။ ဖိုးလုံးနတ္သမီးကို အ ရမ္း စြဲ
လမ္း ခ်စ္မိေနၿပီ ျဖစ္ သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို လည္း နတ္သမီးကို ၾကဳံတိုင္းေျပာမိသည္။ သူ႔ကိုခြဲမသြားဖို႔ ညတိုင္း ေရာက္ေအာင္လာဖို႔ လည္း အျမဲလိုေျပာမိသည္။ နတ္သ
မီးကေတာ့ ဘာမွျပန္မ ေျပာေပ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာတာ လာမည္ဟု ကတိေပးျခင္းလို႔ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည္။
ညတိုင္း နတ္သမီး အဝတ္အစားေတြကို ဖိုးလုံး က ကိုယ္တိုင္ခၽြတ္ေပးသည္။ ဘရာစီယာကိုေတာ့ နံရံဆီ ပစ္ လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ အားရေအာင္ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးတိုင္း နတ္
သမီးကလည္း ကသုတ္ကရက္ျပန္ျပန္ သြားတတ္ ေတာ့ နတ္သမီး ထြက္သြားတာႏွင့္ အသာလိုက္စမ္းၿပီး ေကာက္လိုက္႐ုံပင္။ ေနာက္ၿပီး ထိုဘရာစီယာေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံး
ည တိုင္းဖဲ နိုင္သည္။ ဖိုးလုံးကို အျမဲမုန႔္ဖိုးေပးရသည့္ အမေတြႏွင့္ ေယာက္ဖကို ေတာင္ ဖိုး လုံးက ဒီမနက္ အလုပ္မသြားၾကခင္ မုန႔္ဖိုးျပန္ထုတ္ေပးလိုက္နိုင္သည္။ အားလုံး
က ဝမ္း သာအားရ ယူသြားၾကသည္။
ဝင္ေငြလမ္းက ေျဖာင့္ေနပါသည္ဆိုပါမွ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဦးတင္ထြန္းက ရက္လည္ဆြမ္း သြပ္ေတာ့မည္။ မနက္ ျဖန္ ဆို ဖဲဝိုင္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အရပ္ထဲက ေနာက္တေယာက္
ထပ္ ေသရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ဘရာစီယာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္း ရင္ ေအာက္ကေဘာင္းဘီဆိုရင္ ပိုစြမ္းမည္ဟု ဖိုးလုံးေတြး မိပါ သည္။ ဖိုးလုံးေတြ႕
ဖူးသည့္ နတ္သမီး ႏွစ္ေယာက္လုံးေအာက္က ေဘာင္းဘီ မဝတ္ၾက။ မေန႔တုန္းကေတာ့ ေဘာင္း ဘီ ဝတ္ခဲ့ဖို႔ နတ္သမီးကို မွာလိုက္သည္။ အေဆာင္အျဖစ္လိုခ်င္သည္ ထက္
သိမ္းခ်င္တာ က ပိုမ်ား သည္။ ဘရာစီယာေလး ထည္ရထားၿပီး ေဘာင္းဘီက တထည္မွ မရေသးတာ ကို ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနရသည္။
ေခါင္းအုံးေပၚက ဘရာစီယာေတြကို တခုခ်င္းေကာက္ယူၿပီး နမ္းလိုက္၏။ အလြန္လွသည့္ ဘရာစီယာေလးေတြ ျဖစ္ပါသည္။ အေဟာင္း တခုမွမပါ။ အားလုံးအသစ္ စက္
စက္ေတြ ျဖစ္သည္။ တျခားမိန္းမေတြ ဝတ္သည့္ ဘရာ စီယာေတြကို ဝတ္ထားတာ၊ တန္းမွာလွမ္း ထားတာ ဖိုးလုံး အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေလးေတြ ေလာက္
ဘယ္သူ႔ ဟာကမွ မလွၾကပါ။
အားရေအာင္နမ္းရွုံ႔ၿပီးမွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေလးထည္ေတာင္ဆို ေတာ့ ေအာက္ဖက္ ျခမ္းက ေဖာင္းေတာင္ေဖါင္းေနၿပီ။ အဲဒီမညီမလာေဖါင္းေနသည့္
ဖက္ ကိုပဲ အေပၚဖက္သို႔ လွည့္ကာပါးကပ္ၿပီး အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး တေရးေတာ့ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရမည္။ ဒါမွလည္း ညက်ရင္ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္ခြင့္ ရမည္ ျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ အခါနတ္သမီး ႏွင့္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕သည္။ ဖိုးလုံး က မ်က္လုံး ကိုစည္း မထားလို႔ တသက္တာျမင္ဖူးသမၽွ မိန္းမေတြထဲမွာ အလွဆုံးေသာ မိန္းမ
ကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္အေပၚ ပိုင္း က အဝတ္မပါဘဲ ျဖဴစင္လုံးဝန္းသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ နို႔သီးေခါင္းက ေလးေတြကရဲရဲနီ ေန၏။
ေအာက္မွာဝတ္ထားတာက ဟိုကားေတြထဲက မိန္းမ ေတြဝတ္သလိုမ်ိဳး ပစၥည္းအုပ္႐ုံ ေဘာင္းဘီေသး ေသး ေလးျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္နီနီေလးပါ၏။
နတ္သမီးေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငုံခဲလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ၿပီး စုပ္ယူလိုက္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ဝတ္ရည္ေတြလား၊ နတ္သမီး
၏ အရည္ေတြလားမသိ ခ်ိဳၿမိန္သည့္ အရည္ေတြ ဖိုးလုံး ပါးစပ္ထဲသို႔ စီးဝင္လာ ၾကသည္။
ဖိုးလုံးနိုးလာသည့္ အခါ ပါးစပ္မွာ အရည္ေတြရႊဲေန၏။ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ေခါင္းကို ထူမတ္ ၿပီးထထိုင္ လိုက္မိ သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အာပုပ္ရည္ေတြက ေခါင္း
အုံးေပၚသို႔ စီး က်မသြားပါ။ က်သြားရင္ ေခါင္းအုံး စြပ္ ကိုထိုးေဖါက္ၿပီး နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေတြ ကို စိုကုန္ေပေတာ့မည္။ ဖိုးလုံး ေခါင္းအုံးကို ျပန္လွန္လိုက္ၿပီး သူအိပ္သည့္
ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ အျပင္မွာေနေရာင္ျခည္က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးသာရွိေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေယာက္ဖလည္း ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
“ဖိုးလုံး ဒီေန႔ေရာစီးပြားရွာ ဦးမွာလား”
“ရွာမွာေပါ့၊ အခ်ီႀကီးရိုတ္ မွာ ဟီးဟီး”
ကိုစိုးေအာင္ အေမးကို ျပန္ေျဖရင္း ဖိုးလုံးေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္သည္။အမလတ္မခင္ေအးတင့္ ကေတာ့ ဖိုးလုံး ေပးလိုက္ သည့္ ပိုက္ဆံျဖင့္ ထီထိုးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
“ထီေပါက္ရင္ ငါ့ေမာင္ေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားဝယ္ေပးရမယ္၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း သုံးဖို႔ အမ်ားႀကီးေပးမယ္”
“အ႐ူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ”
တကယ္ပင္ ဖိုးလုံးဒါေတြမလိုခ်င္ပါ။ သူ႔အတြက္ နတ္သမီးရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်န္တာဘာ မွ မလိုအပ္ေတာ့၊။
ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး ဖိုးလုံးလဘက္ရည္ဆိုင္ခနသြားသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဝိုင္းမွာဘယ္ ေလာက္ရွုံးၿပီး၊ ဘယ္ သူက လက္စြပ္၊ ဘယ္သူကနာရီ၊ ဘယ္သူက စက္ဘီးေပါင္
လိုက္ရ သည္ ဆိုသည့္ စကားေတြၾကားရေတာ့ ငါးခူျပဳံးေလးႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာေနမိ၏။
“အားလုံးထဲမွာ စီးပြားအျဖစ္ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းခုတေလာ ေန႔တိုင္းနိုင္တယ္ မဟုတ္လား တို႔ကို လဘက္ရည္တိုက္”
“တိုက္မယ္ဗ်ာ၊ ဒီညနိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘီယာပါ တိုက္မယ္”
“တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ႀကိဳက္ၿပီကြာ”
“ေနာက္ထပ္ မသာ ရွိရင္လည္းေျပာၾကေနာ္ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားျဖစ္လုပ္ေတာ့ မွာ …ဟဲ ..ဟဲ”
ရင္ေကာ့ကာအာမခံလိုက္ၿပီး တဝိုင္းလုံးစာ ရွင္းလိုက္သည္။ အရင္က သူ႔ကိုေကၽြးေမြးေနက် လူေတြကို အခု လိုျပန္ေကၽြးရလို႔ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အခ်ိန္ က်သည့္ အခါ
က်ေတာ့ ဖိုးလုံးထိုင္ရာကထ၏။ အိမ္ခန ျပန္ ဦးမယ္ဟု ေျပာၿပီး ဖိုးလုံး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြကို နာရီမေမးခ်င္ေတာ့ လို႔ စိတ္မွန္း ျဖင့္ ထြက္လာရာ
ေနာက္က်မွာစိုး ၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တဲနားကို ေရာက္ေတာ့ နတ္သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရွိသည္။ အနီးတဝိုက္မွာေတာ့ ဘာ အရိပ္အေယာင္ မွ လည္း မျမင္ရပါ။ အထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္ၿပီး လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္
အတိုင္း ေဆာင္ရြက္လို႔ အၿပီးမွာေတာ့ ခ်က္ ခ်င္းလိုလို နတ္သမီး အနားကိုေရာက္လာသည္။ သူေနာက္ က်သြားလို႔ နတ္သမီးကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ေစာင့္ေနရ သည္ဟု ေတြးမိၿပီး
ဖိုးလုံး စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ နတ္သမီးရယ္”
တ႐ုပ္ကားေတြထဲကလို လက္သီးဆုပ္ၿပီးေတာင္းပန္လိုက္သည့္ ဖိုးလုံးလက္ေပၚကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလး တခု ေရာက္လာသည္။ ထိုလက္ကေလး ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
ႏူးညံ့ကာ ေခ်ာမြတ္သည့္ လက္ေမာင္းတေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းသြားမိ၏။ ပုခုံးနားသို႔ ေရာက္ ကာမွ အဝတ္ကို စမ္းမိသည္။ နတ္သမီး၏ အဝတ္က လက္
ေမာင္းေတြလိုပင္ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ လည္ပင္းနားေရာက္ေတာ့ ဇာတြန႔္ေတြကို စမ္းမိသည္။ ေအာက္ကိုု ဆက္ ဆင္းၿပီး နို႔ေတြကို ညႇစ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့
ေအာက္မွာ ဘရာစီယာ မပါသည္ ကိုသိလိုက္ရ၏။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီပါသလားဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာလည္း အတြင္းခံ
လုံးဝရွိတာေတြ႕ လိုက္ရသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တြန႔္ ၿပီးေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္မိသည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ေဘာင္းဘီဘာလို႔ ဝတ္မလာတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နမ္းခ်င္လို႔ပါ”
ဝမ္းနည္းပက္လက္ေျပာရင္း ဖိုးလုံးငိုင္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အဝတ္စေတြလွုပ္ရွား သြားသံၾကားရၿပီး ဖိုးလုံးကို နတ္သမီးက ဖက္လိုက္သည္။ လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္
သည့္အခါ နတ္သမီးက ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာကို စမ္းမိသည္။ ဖိုးလုံး စိတ္လွုပ္ရွားၿပီး ငိုင္ေတြမွုေတြ ပ်က္လြင့္သြားၿပီး နတ္သမီးကို အားပါးတရ နမ္းလိုက္မိသည္။ နမ္းရင္း
နမ္းရင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကိုေရာ ပင္တီကိုပါေမ့သြားသည္။
နတ္သမီးကို ဖ်ာေပၚဆြဲခ်လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးေပါင္တံႀကီးေတြက ဖိုးလုံးတြန္းစ ရာမလိုဘဲ သူ႔အလိုလို ေဘးကို ျပန႔္ကားသြားသည္။ ထုံးစံအတိုင္း မွုတ္ေပးလိုက္ သည့္
အခါ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြ စတင္ထြက္ လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ဒီေန႔ ပိုေမႊးသည္ ဟု ထင္မိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ အနံ့တခုေၾကာင့္ ဒီေန႔ အရင္က ထက္ ပိုၾကာေအာင္
မွုတ္ မိ ပါသည္။ အရသာရွိသည့္ အရည္ေတြကိုလည္း တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ စုပ္ယူမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုခ်ိဳေနတာေသခ်ာသည္။
မရပ္မနားညည္းညဴေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ္မပ်က္ပါ။ သူ၏ စြမ္းေဆာင္မွုေတြ ထိေရာက္သည္လို႔ပဲ ေတြး ကာေပ်ာ္သည္။ အခုလည္း နတ္သမီးတားေတာ့မွ မွုတ္တာကို
ရပ္လိုက္သည္။ မလုပ္ခင္ နတ္သမီး၏ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရင္း အမွတ္ တမဲ့ ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း ျပန္မွုတ္ေပးပါလား နတ္သမီးေလးရယ္”
သံေခ်ာင္းႀကီးလို မာေက်ာေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးကို နတ္သမီးက လက္ႏွင့္လာကိုင္သည့္ အခါ ဖိုးလုံး ရင္ ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မရဲတရဲျဖင့္ နတ္သမီးကို ဆြဲမထူ
လိုက္ၿပီး နတ္သမီးေရွ႕မွာ ရပ္ေပးလိုက္ သည့္ အခါ ဖိုးလုံးထိပ္ဖ်ားမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ္ျပန္မွုတ္ေပးေလၿပီ။ ဖိုးလုံးေပ်ာ္ ရေသာ္လည္း နတ္သမီး
က ပုေလြ မမွုတ္တတ္ပါ။ အရင္နတ္သမီးက ကၽြမ္းက်င္သေလာက္ ဒီနတ္သမီးက ေတာ့ ငုံလိုက္၊ ထိပ္ကို စုပ္လိုက္၊ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါ။
မလုပ္တတ္လုပ္ တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပးေနရွာ သည့္နတ္သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသြားသည္။
“ေနပါေစ၊ ေနပါေစ ေတာ္ပါေတာ့၊ အထဲကိုပဲ ထည့္ေတာ့မယ္”
နတ္သမီး ဆီက သူ႔ဟာႀကီးကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးက်ိဳးေၾကသြား ေတာ့ မတတ္ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဖက္လိုက္ၿပီး မွ ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲ
လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံ တေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚတင္ထမ္းလိုက္ၿပီး က်န္ေပါင္တဖက္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးခြ ၿပီး နတ္သမီး၏ တြင္းဝ
ကို စမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီးက သူမ၏ လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ ကိုင္ၿပီး အဝမွာေတ့ေပး၏။ အလိုက္သိမွု ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ တုန႔္ျပန္ေပးလိုက္သည့္
အခါ နတ္သမီးေအာ္သံ ထြက္လာသည္။
“အား….”
နတ္သမီး ၏ေပါင္တံကို ဖက္ၿပီး အားစိုက္ခြန္စိုက္ေဆာင့္သည္။ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ရင္း ႏွင့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ႏွင့္ ေျခသလုံး ေတြကို တယုတယအနမ္းေတြ ေပးသည္။
နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးက ေမႊးသလို အရမ္းလည္း ႏူး ညံ့သည္။ အရင္နတ္သမီး တုန္းက ဖိုးလုံးအေနႏွင့္ မွုတ္ဖို႔ ႏွင့္လုပ္ဖို႔ ပဲသိသည္။ ဒီလိုေတြ မေတြးတတ္။ ဒီနတ္သ
မီးႏွင့္ က်မွ အရာရာတိုင္းသည္ ဖိုးလုံးအတြက္ တပ္မက္စရာျဖစ္သည္။ ဒီအေန အထားအတိုင္းစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ၿပီး ေသာ အခါ ဖိုးလုံးက ေလးဖက္ေထာက္ပုံစံျပင္လိုက္သည္။
ဒီရက္ေတြ ထဲမွာ နားလည္မွုေတြ ရေနၿပီျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကလည္း ခါးကို မလိုက္သည္ႏွင့္ အလိုက္သင့္ကုန္းေပးသည္။ ဖိုးလုံးေဘးကို မေခ်ာ္ေအာင္ လက္ႏွင့္ ပင္
ထိန္းေပးလိုက္ေသး၏။
အမွန္က ဖိုးလုံးၿပီးခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေမာလည္း နည္းနည္းေမာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ အႀကိဳက္ဆုံးပုံစံ ကို ေျပာင္းၿပီး အၿပီးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ တင္ပါးႀကီးေတြ၏
အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနထက္ပို ၾကပ္ သြားသည့္ အတြင္း ကဆြဲအားတို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ကေန အံႀကိတ္ေဆာင့္ ရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္သည္။ အေမာ
ေျဖရင္း ကုန္းထားဆဲျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကို ေနာက္ကေနလ်က္ေပး မိပါသည္။ သူလုပ္ထားလို႔ ထြက္ခဲ့ သမၽွ အရည္ေတြကို ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပး ၿပီးမွ နတ္သမီး ေဘးမွာ
လဲေလ်ာင္းၿပီး နားလိုက္သည္။ နတ္သ မီးလည္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
“နတ္သမီး ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ၊ အရင္နတ္သမီးက ခ်လို႔ေတာ့ေကာင္း ပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ဘူးဗ်”
နတ္သမီး၏ ေက်ာျပင္မြတ္မြတ္ေလး ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။ နတ္သမီး ဆီက ဘာတုန႔္ ျပန္သံမွ မ ၾကားရ သည့္အတြက္ ဖိုးလုံး စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။
နတ္သမီးေတြက ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ လူစကားကို နား လည္ေသာ္လည္း မေျပာၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ ဆိုရင္ဖိုးလုံးက သာေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟို နတ္သမီး ကို သြားျပန္ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ သူ႔ အရည္က မခ်ိဳဘူးဗ်၊ ဒီနတ္သမီးေလး က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဂ်ာ ပဲမွုတ္ခ်င္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မွုတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္
မဟုတ္လားဟင္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး မွုတ္ေပးတာ ..သိလား”
တုန႔္ျပန္သံမၾကားရေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သူ႔ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ရာ နတ္သမီး ပါလာသည္။ နတ္သမီး ကိုဖက္ၿပီး ဖိုး လုံး နမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ အႏွံ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏွုတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြ
ကိုတယုတယ စုပ္နမ္းသည္။ နမ္းရင္း ႏွင့္ ဖိုး လုံးစိတ္ေတြ ျပန္ထလာသလို သူ႔ဟာႀကီးကလည္း တေက်ာျပန္ၿပီး တင္းမာလာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေနာက္တခါ လုပ္ရေအာင္ေနာ္”
နတ္သမီး မျငင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး နတ္သမီးေပၚကို တက္ခြလိုက္၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ေထာက္ေနသည့္ ဟာ ႀကီးကို လည္း အဝမွာ ဝတၱရားမပ်က္ေတ့ ေပးသည္။ ဒီတႀကိမ္မွာ
လည္း ဖိုးလုံးစိတ္လြတ္လက္လြတ္ လုပ္ပစ္ လိုက္သည္။ လုပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးမလုပ္။ ထိုးသည္.ေမႊသည္။ ေကာ္တင္သည္။ နတ္သမီး လည္း တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ၿပီး ေအာ္ေနရ၏။
ခါတိုင္းက ႏွစ္ခ်ီလုပ္ၿပီးရင္ နတ္သမီး ျပန္ေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဖိုးလုံး လုပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လ်က္ေပးတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ခံယူၿပီး ဖိုးလုံး ကိုမွီကာ ညိမ္သက္ေန၏။ ဖိုးလုံး အံ့ၾသေသာ္လည္း ေက်နပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ပင္ တီ ဝတ္လာဖို႔ ထပ္ေျပာမိသည္။
“ေနာက္ေန႔ က်ရင္ ေဘာင္းဘီ ေသးေသး ေလးဝတ္ခဲ့ပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ယူသြားခ်င္လို႔၊ အရင္ေန႔ေတြက နတ္သမီး က်န္ခဲ့တာေတြ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ယူသြားတယ္”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ နတ္သမီး ကိုယ္ေလး တုန္ခါသြားသည္။ မေက်နပ္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးပ်ာပ်ာ သလဲ ရွင္းျပမိ သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအုံး ေအာက္မွာ ထားအိပ္တာပါ၊ ေမႊးေနတာပဲ၊ ေဘာင္းဘီေလး ရရင္လဲ ေခါင္းအုံးေအာက္ မွာ ပဲ ထားမွာပါ၊ ပန္းပြင့္ေလး ေတြပါတာ ဝတ္ခဲ့ပါေနာ္”
နတ္သမီး ကိုယ္လုံး ပိုၿပီးတုန္လာသည္။ ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးအတင္း ဖက္ထားမိ၏။

“နတ္သမီး ကိုခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးကို ခ်စ္တာပါ၊ နတ္သမီး ေဘာင္းဘီကိုလဲ ခ်စ္တယ္၊ နတ္သမီး ဘရာစီယာကို လဲခ်စ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းမိတာပါ
နတ္သမီးရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါ နဲ႔ ေနာ္”
ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲကေန နတ္သမီး တြန႔္ၿပီး ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း ႏွစ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေနက်ဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးရင္ထဲ ဟာသြားသည္။ တားလည္း မတားရဲလို႔ လႊတ္ေပး
လိုက္ရ၏။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေပ်ာ့ ေခြ ေနဆဲ အေခ်ာင္းႀကီးကို လာကိုင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားရသည္။ ကိုင္႐ုံသာမက ပါးစပ္ထဲကိုပါ ငုံလိုက္လို႔ ပိုၿပီး အံ့ ၾသရ ျပန္သည္။
“နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ ကို မွုတ္ေပး မလို႔လား”
ဖိုးလုံး အေမးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ ျခင္းျဖင့္ နတ္သမီးက အေျဖေပးလိုက္၏။ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပး ျခင္းေပမယ့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အရမ္းကို ေကာင္းပါသည္။ ႏူးညံ့သည့္
ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ၊ တခ်က္တခ်က္မွာ ေရခဲ ေခ်ာင္းကို လ်က္သလို လ်က္ေပးေနသည့္ လၽွာကေလး၏ အထိအေတြမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးက ျပန္ၿပီး ေထာင္တက္
လာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လုပ္ဖို႔လည္း တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ျပည့္ ၿဖိဳးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သမီး ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူက တျပန္ဘာဂ်ာဆြဲေပးလိုက္
သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖီးလ္ ေတြျပန္တက္လာပုံရပါသည္။ ဖိုးလုံးဆံပင္ေတြ ကိုဆြဲ၏။ နားရြက္ကို လိမ္၏။ လွိုက္ဖို တုန္ရီသည့္ အသံ ေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ညည္း၏။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာဂ်ာ လုပ္ေပးၿပီးမွ ဖိုးလုံး တက္လုပ္သည္။ နတ္သမီး၏ အလိုက္သိသည့္ ယုယမွုေတြ ေၾကာင့္ အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ႏွစ္ ႀကိမ္ၿပီး
ထားေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီး နိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ေမာလာသလို နတ္သမီးေလး လည္းက်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေအာ္နိုင္ေတာ့ ေလသံ ေပ်ာ့ ေလးႏွင့္ သာ
ညည္းနိုင္ေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ အားထည့္ ေဆာင့္ရလြန္းလို႔ ထိပ္ေတြေတာင္က်ိန္းေနသည္။ နတ္သမီး
လည္းေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္လိမ့္မည္။ အရည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ တခါတုန္းက အရင္နတ္သမီး သူ၏ ေဂြးအုကို ညႇစ္ေပး ဖူး တာကို သတိရလိုက္တာေၾကာင့္
“ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ လွမ္းညႇစ္ေပးသည္။ နတ္သမီး လက္က တင္ပါးကိုမွီေသာ္လည္း ဥကိုေတာ့ မထိတထိ ျဖစ္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးက အေပၚဖက္ကိုတိုးသည္။
တိုးတာႏွင့္ အလိုက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ေတြကို အတင္းဖိခ်ရ၏။ ေပါင္ေတြကို ရင္မွာအပ္လိုက္ေတာ့ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးကႂကြတက္လာသည္။ ပုဇြန္လို
ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနရာကေန ပုခုံးကိုႂကြၿပီး နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဥႀကီးေတြကို မိေအာင္ဖမ္းၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ေပး၏။ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ မဆုပ္မိသည့္ အျပင္ နတ္သမီးက လည္း
အားေပ်ာ့ေနလို႔ လုံးဝမနာပါ။ အေဆာင့္ႏွင့္ အညႇစ္ တိုင္ ပင္ ကိုက္သြားသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္
လိုက္သည္ႏွင့္ အေခ်ာင္းေရာ ဥပါ က်င္တက္လာၿပီး ေနာက္ အရည္ေတြထြက္ကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ပင္ပန္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ကိုယ္ ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးအၾကာႀကီး နားလိုက္ရသည္။ ဖိုးလုံး အေမာေျပလို႔ ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္သည္ ႏွင့္ နတ္သမီး
ထရပ္လိုက္သည္။ မသြားေစခ်င္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးက ေၿခ ေထာက္ေတြ ကိုဖက္လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီး ေၿခ ေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္လို႔ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး
လက္ထဲ က ေန ျပန္႐ုန္းသည္။
ခါတိုင္းေနခဲ့ သည့္ အခ်ိန္ထက္ပို ၿပီးၾကာျမင့္စြာ ေနေပးခဲ့သည္ကို သတိရလိုက္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးလက္ေတြ ေပ်ာ့က်သြား၏။ နတ္သမီး တို႔မည္သည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္
ေက်ာ္လြန္ၿပီးေနလို႔ မရဟု မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာဖူး သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးလုံး အခ်ိန္နာရီ ကို မသိေပမယ့္ အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ ဆိုတာကိုသိသည္။ အခုန လုပ္ထား သည့္ အရည္ေတြ ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းေလး ကို အားပါးတရ စုပ္နမ္း ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ခနေလး အတြင္းမွာပင္ နတ္သမီး၏
စြဲမက္ဖြယ္ ရန႔ံ ႏွင့္ အေငြ႕အသက္ေတြ ဖိုးလုံး နားက ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ျမက္ပင္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ တိုးတိုက္သြားသည့္ အသံကိုလည္းၾကားရ သည္။ ခါတိုင္းဆို
ဒီလို အသံေတြ မၾကားရပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး အလၽွင္လိုေနပုံရ၏။
မ်က္လုံးက အဝတ္ကိုေတာင္ ျပန္မျဖဳတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖ်ာေပၚကို လွဲခ်လိုက္မိပါသည္။ ဒီည အျပန္ေနာက္ က် လို႔ မနက္ျဖန္ နတ္သမီး ေရာက္မလာနိုင္မွာကိုလည္း
စိုးရိမ္ပူပန္ မိသည္။ တကယ္လို႔သာ မနက္ျဖန္ နတ္ သမီး ေရာက္မလာရင္ သူ႐ူးသည္ထက္ ပိုကာ ႐ူးဖို႔သာရွိသည္ဟုလည္း မခ်င့္မရဲ ေတြးေနမိသည္။ နတ္သမီး ဆီက
ကံေကာင္းေစသည့္ အေဆာင္ကို ဒီေန႔ မရလိုက္သည့္ အတြက္ အသုဘအိမ္ကို သြားရင္လည္း ဖဲရိုတ္ လို႔ ကံေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ေအးေအး ေဆးေဆး မွပဲ သြားဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။ မသြားလို႔ ကလည္း မျဖစ္ ေပ မနက္ျဖန္ရက္လည္ဆိုေတာ့ ညကထဲက သြားၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပး သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။
နတ္သမီး ထြက္သြားၿပီး အၾကာႀကီးေနမွ ဖိုးလုံး ထြက္လာ၏။ လမ္းမေတြေပၚမွာ လူသူက ရွင္းသေလာက္ျဖစ္ ေန သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ အရိပ္
မဲမဲႀကီးတခုကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလန႔္ သြားသည္။ အနားနားကို ေရာက္မွ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီးကိုင္ကာရပ္ေနသည့္ အေစာင့္ကုလားအဖိုးႀကီးမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဖိုး လုံး
ႏွင့္ အရပ္ထဲမွာ မ်က္မွန္းတန္း မိေနသည့္ အဖိုးႀကီးက ႏွုတ္ဆက္သည့္ အေန ျဖင့္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ကိို ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုရိုတ္ေတာ့မည္ဟု ဖိုးလုံးရင္ထဲ မွာထိတ္
သြားၿပီး အလန႔္ တၾကားထြက္ေျပးမိ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်”
ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေတာ့မွ ကုလားႀကီးရယ္သံေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဆီတက်ိဳးထဲ သုတ္ခဲ့၏။ ေနာက္ဆုံးညဆိုေတာ့
၀ိုင္းေတြက ပိုၿပီး အရွိန္ျမင့္ေနသည္။ဒီေန႔က မိုး လင္းသည္ အထိလဲ ရိုတ္လို႔ မရ၊ မနက္ဖက္ ဆြမ္းမကပ္ခင္ တရားမနာခင္ ၀ိုင္းသိမ္းရမွာ ျဖစ္လို႔ အားလုံးေဇာ ကပ္ေနၾက
သည္။ ရွုံးေနသူတခ်ိဳ႕က ဖိုးလုံးကို ျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ ခုတေလာ ဖိုးလုံးက ကံထေန သည္ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးတင္ထြန္းႀကီးေစာင့္ေရွာက္တာ
ဟု ဖိုးလုံးကြယ္ရာမွာ ေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ မထိုးလို႔ ဆိုသည့္ အခါ သူတို႔ စိတ္ပ်က္သြားၾကသည္။
စိတ္ကူးေကာင္းသည့္ တေယာက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးလက္ထဲကို ၂၀၀ တန္ ၅ ရြက္လာထည့္ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက မ်ားမ်ား မထိုးတတ္မွန္း သိလို႔ တမင္ ဒီေလာက္ပဲေပးျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
“ဒီပိုက္ ဆံနဲ႔ မင္းႀကိဳက္သလို လိုက္ထိုး၊ ရွုံးရင္ ျပန္မေပးနဲ႔၊ နိုင္ရင္ တေယာက္တဝက္”
ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ႏွင့္ မဟုတ္၍ ဖိုးလုံး လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ တလွည့္ ကို ၂၀၀ ႏွင့္ ငါးလွည့္ေျမာက္သည့္ အခါ အကုန္ေျပာင္သြားသည္။ နတ္သမီးဆီက ဘာမွ မရ
ခဲ့လို႔ ျဖစ္မည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ အရင္ေန႔ေတြက လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးတည့္သည့္ အိမ္ကေန ဝင္ေလာင္းလိုက္တာပင္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔ေတြက အျမဲလို နိုင္ သည္။
ဖဲဝင္ကစားျခင္း ကိုလက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက မုန႔္ဟင္းခါးခ်က္ေနၾကသည့္ ေနရာေဘးမွာ ဖ်ာခင္းထားတာ ေတြ႕လို႔ သြားမွိန္းေနလိုက္သည္။ ေဘးမွာ တျခား
သူေတြ လည္းရွိသည္။ ဘယ္သူေတြမွန္း ေတာ့ မသိ။ နတ္သမီး ႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္လာခဲ့ရသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးပင္ပန္းစြာ ျဖင့္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္း
ႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးသံလႊားသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထၾကည့္သည္။ အိမ္ ေရွ႕ဖက္ေရာက္မွ ဖဲဝိုင္းေတြကို ရဲလာဖမ္းတာဟု သိရသည္။
ေျပးလို႔ လြတ္တဲ့ သူလည္းလြတ္ၿပီး မိတဲ့သူလည္း မိ သြားသည္။
အရပ္ထဲမွာ ေတာ့ဒီလိုပဲ အသုဘရွိရင္ ဖဲဝိုင္းရွိသည္ပင္၊ ခုမွ ဘာလို႔ ရဲလာရသည္ ကို ဖိုးလုံးနားမလည္ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္ကေတာ့ နားလည္ပုံရသည္။ လာသည့္သူေတြ ႏွင့္
ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာၾကၿပီၤး ေနာက္ ဖမ္း ထားသူေတြကိုေတာင္ မေခၚေတာ့ဘဲျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ျပန္သည္ႏွင့္ ၀ိုင္းျပန္စနိုင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မစိုးစိုး
ႏြယ္က ေက်ညာသည္။ ထြက္ေျပးသူေတြ လည္း အလၽွိုလၽွိုျပန္လာၾက၏။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ရွုပ္ ကုန္သည္။ ၀ိုင္းထဲက ေတြရာျမင္ရ ဆြဲေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ရာ
နိုင္ၿပီးသား ပိုက္ဆံေတြ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေနာက္ ဆုံး လက္က်န္ အရင္းပါ ဘယ္သူ႔ လက္ထဲ ပါသြားမွန္း မသိရျဖစ္သူက ျဖစ္ႏွင့္ ၀ိုင္းေတြက အခုနေလာက္ အရွိန္ မ
ေကာင္းေတာ့ေပ။ အနားမွာ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ လာထိုင္သည့္ ဖိုးလုံးကို တေယာက္က ေမတၱာပို႔သည္။
“ဟင္ .. ေအေပးေလး ဖိုးလုံး၊ နင္အဲဒါေတြ သိလို႔ ဒီေန႔ ဝင္မေလာင္းတာ မဟုတ္လား မသာေကာင္ေလး”
ဒီလို အေျပာခံလိုက္ရမွ ဖိုးလုံးလည္း ေတြသြားသည္။ ဒီေန႔ သူ႔ကို မကစားေစခ်င္လို႔ နတ္သမီးဘာမွ ဝတ္ မလာ တာဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မည္ဟု
ဖိုးလုံးမွန္းထားသည္။ တကယ္လို႔ လုပ္ျဖစ္ရင္ အခုလို အေျခအေန မွာ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ ေတြလည္း ဆုံးနိုင္သည္။ ဟုတ္သည္။ ဒါ နတ္သမီး ေက်းဇူးပဲ ျဖစ္ရမည္။ နတ္ သမီး
လိုပင္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းသည့္ ဆရာမႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္း နံရံကို မွီရင္း စာအိတ္ ေတြထဲကို ပိုက္ဆံ အသစ္ေလးေတြ ထည့္ေန၏။ ဖိုးလုံးက သူမ
ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ျပဳံးျပလိုက္သည့္ အခါ မစိုး စိုး ႏြယ္ကလည္း ဖိုးလုံးကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ပါသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အရွိန္ျပင္းစြာ ျဖင့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားသည့္ ကားက ဖိုးလုံး ႏွင့္ သီသီေလး လြဲသြားသည္။ ေျခလွမ္း တဝက္ ေလာက္ သာ ေစာသြားရင္ က်ိန္းေသတိုက္မိသည္။ အခုေတာင္မွ
ေလဟပ္သြားသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ယိုင္လဲ လုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။
“မေအ -ိုး ေတြ၊ မင္းတို႔ အေမ လင္လမ္းမို႔လို႔ ေမာင္းတာလားကြ”
ႏွုတ္က ေအာ္ဆဲရင္း လမ္းေဘးက အုတ္ခဲကို ေျပးေကာက္သည္။ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားသည့္ ကားကိုလွမ္း ထုလို႔လည္းမရပါ။ ေျပးလိုက္ရင္ေတာင္ မွီမွာ မဟုတ္ပါ။ ဖိုးလုံး ရည္
ရြက္ခ်က္က အေျပးလိုက္ၿပီး ထုဖို႔ျဖစ္သည္။
“ဖိုးလုံးရာ လိုက္လဲ မွီမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ေလၽွာ့စမ္းပါ”
လမ္းမွာရွိေနသူတေယာက္က ဖိုးလုံး လက္ကိုဆြဲၿပီး ေဖ်ာင္းျဖသည္။
“ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက္လို႔ကေတာ့”
ဖိုးလုံးကို လာဆြဲသူက အံ့ၾသတႀကီး ျဖင့္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၾကည့္ သည္။ အရင္ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္ထလာရင္ မိန္းကေလး ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ ျပတတ္သည္မွ အပ တျခား ဘာမွ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာဆိုတတ္သူမဟုတ္။
“ကဲပါကြာ၊ ငါအခု ဝက္သားဒုတ္ထိုး သြားစားမလို႔ ၊ လိုက္ခဲ့”
“မလိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းဟ၊ အရင္တုန္းက ဗန္းလိုက္ျပဳတ္ေအာင္ စားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က”
“မစားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ”
ေခၚေကၽြးသူရွိရင္ ဖိုးလုံးလက္မေႏွး ပါ။ ေစတနာရွိလို႔ ေကၽြးတာကို ဘယ္ေတာ့မွ အားမနာ၊ မူလဲ မူေလ့ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ အခု ဖိုးလုံး လုံးဝ မစားခ်င္တာအမွန္ျဖစ္သည္။ ဝက္သား
ဒုတ္ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တပတ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ နတ္သမီး ေပၚမလာေတာ့တဲ့ ေန႔က စ လို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္းႀကီး၏ ရက္မလည္ခင္ တရက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ ၿပီးေနာက္ နတ္သမီးလုံးဝ မေပၚလာ ေတာ့။ ဖိုးလုံးစြဲလမ္းရသည့္ နတ္သမီး အသစ္လဲမလာ၊ အရင္နတ္သမီး အေဟာင္း
လည္း ေပၚမလာဘဲ ေနၾက သည္။
နတ္သမီး အေဟာင္းကိုေတာ့ဖိုးလုံးမလြမ္းပါ။ နတ္သမီး အသစ္ကေတာ့ ဖိုးလုံး အတြက္အလြန္ပင္စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ နတ္သမီး ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုးလုံး၏ ဘဝ လို႔ေတာင္သတ္
မွတ္ထားပါသည္။ နတ္သမီး ေရာက္မလာ လို႔ လြမ္းရ ခံစားရေသာ္လည္း နတ္သမီး အေဟာင္းတုန္းကလည္း တပတ္ေလာက္ေပ်ာက္တတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျပန္ေရာက္ လာလိမ့္
မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ရင္း လြမ္းေနခဲ့ရပါသည္။လြမ္းရလြန္း၊ သတိရလြန္းလို႔ ညဖက္ဆိုလည္း မအိပ္နိုင္၊ အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ ေပမယ့္ ဖိုးလုံး ဟန္မ
ပ်က္ေနနိုင္ခဲ့သည္။ ခုလို တ ပတ္ေက်ာ္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္လာေတာ့သည္။
နတ္သမီးလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ျဖစ္ေစ ဖိုးလုံးကေတာ့ ညတိုင္းသြားၿပီး ေစာင့္ပါသည္။ အရင္က နတ္သ မီး မလာရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂြင္းထုၿပီး ျပန္တတ္ေသာ္လည္း
ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ေတာင္ စိတ္က မစြမ္းနိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲက ဘရာစီယာေလးေတြလည္း နမ္းရလြန္းလို႔ ရနံ့ေတြ ေတာင္ေပ်ာက္ ကြယ္
ကုန္ၾကေလၿပီ။ အတင္းကပ္ၿပီးရွူခါမွ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာရေတာ့သည္။
အားကိုးတႀကီး ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီေျပးပါေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ အရိပ္ကိုေတာင္မေတြ႕ရပါ။ အိမ္က ပိတ္ထား တာပဲ မ်ားေနသည္။ ေန႔ခင္းသြားလည္း မေတြ႕၊ ည
ဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း မေတြ႕၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုံးဝ ေပ်ာက္ခ်က္ သားေကာင္းေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း၏ ေဆြမ်ိဳးေတြ ႏွင့္ အေမြ ကိစၥေတြ ေျပာဆိုရွင္းလင္းေနရလို႔ အိမ္မကပ္နိုင္
တာ ကိုလည္း ဖိုးလုံး နားမလည္နိုင္ေတာ့ ခက္ေနသည္။ ဒီအေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြက ေျပာေနၾကေပမယ့္ ဖိုး လုံးက ေရွ႕တင္ေျပာ ေနသည့္တိုင္ ဒီကိစၥ ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္
ကိုမေတြ႕ရျခင္း ဆက္စပ္လိမ့္ မည္ဟုလည္း ေတြးတတ္ သူ မဟုတ္ရွာပါ။ အ႐ူးမီးဝိုင္း ဆိုသည့္ စကားက အလြန္သ႐ုပ္ပါသည္။ ဖိုးလုံးကို မီးေတြဝိုင္း ေနသလိုခံစားေနရ
ရွာပါသည္။
သူစြဲလမ္း ျမတ္နိုးရသည့္ နတ္သမီးကလည္း ေပၚမလာ၊ ဒါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကူညီေျဖရွင္း ေပးနိုင္မည့္သူအျဖစ္ ဖိုးလုံး သတ္မွတ္ထားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း ေပ်ာက္
ဆုံးေနသည့္ အခါ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လိုေနလို႔ ေနရမွန္း မ သိ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဖိုးလုံး တစ္ကေန တဆယ္ အထိေရတတ္သည္။ နတ္သမီး ခုနစ္ရက္ ေပၚမလာတာကို အ ရင္က
ျဖစ္ဖူးလို႔ လက္ခံနိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လက္ေခ်ာင္းေတြ ခ်ိဳးဖို႔ ျဖစ္လာသည့္ အခါ သူမခံစားနိုင္ေတာ့ ပါ။ ေဒါသေတြ မႀကီးစဖူးႀကီးသည္။ စတာ ေနာက္တာေတြကိုလည္း
သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပါ။
အေၾကာင္း မသိသူေတြကေတာ့ အရင္လိုပင္ စၾကေနာက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံးက ျပန္ေျပာသည့္ အခါ ပိုသေဘာက် ၿပီး ထပ္ကာစၾကျပန္သည္။ တေန႔ ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားထိုင္ ရင္း စၾကေနာက္ၾကသူေတြ ကိုဖိုးလုံး ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ စားပြဲ ေပၚက ဓါတ္ဗူးကို ေကာက္ၿပီး ၀ိုင္းလည္မွာ ပင္ေပါက္ခြဲခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကိုဘာထင္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်၊ လူသတ္လို႔ရတယ္၊ လူသတ္လို႔ ေထာင္ မက်ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လြန္လြန္းေနၿပီ”
ေရေႏြးေတြ စင္လို႔ အပူေလာင္သြားၾကသူေတြ ပင္ ကိုယ့္အနာကို ေမ့ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဖိုးလုံးဒီလို ျဖစ္တာ သူတို႔တခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ တျခားဝိုင္း ကလူေတြေရာက္
လာၿပီး ဖိုးလုံးကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ ၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသူေတြကလည္း အ႐ူးႏွင့္ ဖက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွထပ္ေျပာမ ေနၾကပါ။
မေက်နပ္နိုင္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင္ျပင္က ထပ္ၿပီးစိန္ေခၚေနေသးသည္။
“ဘယ္သူ မိုက္သလဲ၊ ထြက္ခဲ့ပါဗ်၊ဖိုးလုံး အရင္လို သည္းခံမယ္ မမွတ္ၾကနဲ႔”
အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၿပီး ေခ်ာ့ၾကလို႔ ဖိုးလုံးစိတ္ေလၽွာ့ ၿပီးေပေစာင္းေစာင္း ႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္လာသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တံခါးေတြပြင့္ ေနသည္ကိုေတြ႕
ရလို႔ စိတ္တိုတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕က သံဆန္ကာတံခါး ပိတ္ထားေသာ္လည္း အထဲက တံခါးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ မထားပါ။ မစိုး
စိုးႏြယ္ ရွိမည္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္သည္။ ၿခံထဲသို႔ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ ႏွင့္ အေျပးအလႊားဝင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန အသံျပဳလိုက္သည္။
“အမ ..အမ …မမစိုး”
ျပန္ထူးသံ မၾကားရလို႔ ေနာက္ထပ္ သုံးေလးခါ ေခၚၾကည့္သည္။ အေၾကာင္း မထူးပါ။ သံဆန္ကာေပါက္ၾကား ကေန လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသြင္း ၿပီး တံခါးခ်က္ကို တြန္းလိုက္၏။
ဒီနည္းကို ဦးတင္ထြန္း ကျပေပးခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ မရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဖိုးလုံးလာရင္ သူထဖြင့္ မေပးရေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာဖြင့္ ဝင္ဖို႔ သင္ေပးထား ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တံခါးပြင့္
သြားေတာ့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင္လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ လည္း ဘယ္သူမွမရွိ၊ မစိုး စိုးႏြယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ႏွိုးၿပီး ေျပာျပရမည္
ပင္။ နတ္သမီးကိစၥက အလြန္ အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္လည္း သိပါသည္။
အိပ္ခန္းဖက္ကို ေျခဦးလွည့္လိုက္စဥ္ နားထဲကို ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေတြ တိုးဝင္လာသည္။
“ကၽြီ …ဖတ္ …ဖတ္ …ကၽြီ …ဖတ္”
ထူးဆန္းသည့္ အသံတိုးတိုးက အိပ္ခန္းဖက္က လာမွန္းသိလို႔ ေျခဖြနင္းၿပီး အိပ္ခန္းဝကို ကပ္လိုက္သည္။ အထဲ က တံခါးပိတ္မထားသည့္ အတြက္ ခန္းဆီးစၾကားကေန အတြင္း
ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အျပင္ကေန ေခၚ သည္ကို မစိုးစိုးႏြယ္ ဘာေၾကာင့္ မၾကားမွန္း အခုမွ ဖိုးလုံးသိေတာ့သည္။ ကုတင္ေပၚမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူေလာက္
ရွိမည့္ ေယာက္်ား တေယာက္။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည္။ ဦးတင္ထြန္း အသုဘတုန္းက မစိုးစိုး ႏြယ္ႏွင့္ အတူ ဖဲဝိုင္း ေတြကေန အေကာက္လိုက္ရင္း တပူးတြဲတြဲ လုပ္ေနသည့္
သူျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ျဖစ္ပါ၏။ အဲဒီလူေရာ မစိုးစိုးႏြယ္ပါ ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူမ၏ ညိဳဝင္းကားစြင့္သည့္ဖင္ႀကီးကိုေထာင္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က ေလးဖက္ကုန္းထားသည္။ ဟိုလူက မစိုးစိုးႏြယ္ ဖင္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန လုပ္ေနသည္။ သူက ဗလေကာင္းေတာ့ ေဆာင့္တာလည္း ျပင္းသည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္၏ တတုံးတခဲ ကိုယ္လုံးႀကီးပင္ ေရွ႕ကိုစိုက္က်သြားတတ္သည္။ မ်က္ႏွာကို ဆံပင္ေတြအုပ္ေန လို႔ မျမင္ ရေသာ္လည္း
အိပ္ရာခင္း ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အတင္းႀကီးကို ေထာင္ ေပး ေနသည့္ဖင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ အရမ္းေကာင္းေနမွန္း ဖိုးလုံးရိပ္မိလိုက္
သည္။ ဟိုလူ ေဆာင့္လိုက္ တိုင္း မစိုးစိုးႏြယ္ လည္ပင္းကေနတြဲ ေလာင္းက်ေနသည့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးက နာရီခ်ိန္သီးလို ေရွ႕ေနာက္ရမ္းေနသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျပဳေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံး လန႔္သြားသည္။ အရြယ္ အစားက သူ႔ေလာက္မႀကီး သူ႔ေလာက္ မရွည္ေပမယ့္ အတံေပၚ
မွာ ဖုသီးေတြ အမ်ားႀကီးထေနသည္။ ပတ္ပတ္ လည္မွာ ထေနသည့္ အဖုေတြေၾကာင့္ ၾကက္ဟင္းခါးသီး ႀကီးႏွင့္ေတာင္တူေနသည္။ ဖိုးလုံးၾကည့္ ေနတုန္း မစိုး စိုးႏြယ္ ဆီကေန
အသံထြက္လာသည္။
“ဘယ္လိုႀကီး မွန္း မသိဘူး အကိုရယ္”
“ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား စိုးရဲ့”
“မဟုတ္တာ ေတြမေျပာနဲ႔ ေနာ္”
ဟိုလူက ခါးကိုရမ္းေမႊ႕ၿပီးထိုးလိုက္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ တြန႔္လိမ္သြားသည္။
“အား …နာတယ္ အကိုရဲ့၊ ေပါက္ကရေတြ မလုပ္နဲ႔”
မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဖင္ႀကီးကရမ္းခါေနသည္။ “အကို စိုး ကို အရမ္းႏွိပ္စက္တာပဲ” ဟုေျပာ ေသာ္လည္း သူမ၏ ဖင္ ႀကီးကို ပိုႂကြလာေအာင္ခါးကိုေကာ့ၿပီး
ေထာင္ေပးသည္။ သူတို႔ေတြ အေပးအယူမၽွမၽွ ခ်စ္ေနၾကတာ ကို ၾကည့္ရင္း နတ္သမီးေလး ႏွင့္ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ ရသည့္ အျဖစ္ေတြ ဖိုးလုံး ျပန္ျမင္ေယာင္ လာ သည္။ သူ႔ကို
ခြဲထား ရက္သည့္ နတ္သမီး ကိုသတိရစိတ္ႏွင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးထဲ မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာသည္။ ကုတင္ေပၚက အတြဲ ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့၊ အာ႐ုံမွာ
မွုန္ဝါးလို႔ေနသည္။ တဖတ္ဖတ္ ႏွင့္ ေဆာင့္ ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ ၏ မတိုးမက်ယ္ ေအာ္ညည္းသံ တို႔ကလည္း အေဝးႀကီးကိုေရာက္သြား၏။ အခ်စ္၏ ေရခ်ိန္ အျမင့္ဆုံးအပိုင္းကို
ေရာက္ေတာ့ မည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖိုးလုံးဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ ေလးတြဲ႕ ေသာ ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အိမ္ေပၚ ကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အခန္းထဲက အသံေတြက
ပိုက်ယ္ၿပီးသူ႔ေနာက္ကို လိုက္ပါလာလို႔ နားကို တင္းတင္း ပိတ္ ထားလိုက္မိပါသည္။

အရင္ကဆိုရင္ ဒီလိုျမင္ကြင္း မ်ိဳးကို ေခ်ာင္းခြင့္ရဖို႔ ရပ္ကြက္ကို တပတ္ပတ္ေျပးျပရမည္ ဆိုလည္း ဖိုးလုံး မဆိုင္း မတြ ေျပးမည္ပင္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနၾကသည့္
ျမင္ကြင္းက ဖိုးလုံးရင္ကို ႏြမ္းခ်ိေစ၏။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ဖိုးလုံးဝမ္းသာပါသည္။ အခု သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ အခ်ိန္ မေပးနိုင္
ရင္ေတာင္ မွ ညေနက်ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မနက္က်ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ တိုင္ပင္လို႔ ရနိုင္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျဖရွင္းေပး နိုင္လိမ့္မည္ လို႔လည္းထင္ေနမိသည္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဝင္ေခြရင္း နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေလး ေတြကို မ်က္ႏွာႏွင့္ အပ္ထားမိ သည္။
“ျပန္လာပါေတာ့ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းလို႔ ပါ၊ ကၽြန္တာ့္ ဆီ ျမန္ျမန္လာပါ”
ၾကားနိုင္မၾကားနိုင္မသိေသာ္လည္း ႏွုတ္ကေန တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဒီေန႔လည္း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ ေလးကို မ ပ်က္မကြက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ မစိုစိုးႏြယ္ေျပာဖူးသလို ေနာက္
က်ျပန္မိလို႔ နတ္သမီးေလး ဒါဏ္ေပး ခံေန ရ သည္ ဆိုရင္လည္း လြတ္ေျမာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဆီကို အေရာက္ ျပန္လာမည္ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္သည္။ သူဘာဂ်ာ မွုတ္ေပးတာ၊ သူ
လုပ္ေပး တာ ေတြကို နတ္သမီး အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ္လို႔ ဒီေန႔ နတ္ သမီးေလး ေရာက္လာရင္ သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္
ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနရသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရမည္။
ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး နတ္သမီးေလး ကို ျပန္မလႊတ္ဘဲ အျမဲေခၚထားလို႔ရမည့္ နည္းလမ္း ကို ရွာခိုင္းရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာျပဖို႔ အေၾကာင္းအ
ရာေတြကို လည္း စိတ္ထဲက စဥ္ၾကည့္ေနမိ၏။ အသုဘ ကိစၥ ႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနလို႔ နတ္သမီး အသစ္ေျပာင္းသြား တာကိုေတာင္ ေျပာမျပရေသးပါ။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ ေရာက္လာ
သည့္ နတ္သမီး ကို ဖိုးလုံး အလြန္ျမတ္နိုးစြဲလမ္း ေန မိသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ တခုခုေတာ့ စီစဥ္ ေပးနိုင္မည္ ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္၏။ သူမ က ေ
တာ့ ဦးတင္ထြန္း အစားလုပ္ေပးမည့္ သူရသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေပ်ာက္ေနသည္။ ဒါမျဖစ္ သင့္ပါ။
နတ္သမီး ေလးသာ ဖိုးလုံးနားမွာ တသက္လုံးေနမည္ ဆိုရင္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ ဖိုးလုံး လုပ္ပါမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို လည္း ဒီအတိုင္းေျပာျပလိုက္မည္။
ဒီရက္ေတြထဲမွာ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ပုံမွန္လို လည္ပတ္ေနတာရွိသည္။ ညဖက္သြားေစာင့္လို႔ နတ္သမီး ေပၚမလာ ရင္ စိတ္ ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းၿပီး ျပန္လာသည္။ လူေတြႏွင့္လည္း
အဆင္မေျပ။ စိတ္တိုၿပီး အားလုံးကို ရန္ရွာ ခ်င္ ေနသည္။ အစားအေသာက္လည္း မစားခ်င္၊ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခ်င္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီည နတ္သမီး လာ ေတာ့
မွာလားဟု ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အတူ စိတ္ေတြျပန္တက္ႂကြလာၿပီး ပုံမွန္နီးပါးမၽွ လူေတြႏွင့္ ေျပာလို႔ ဆို လို႔ ဆက္ ဆံလို႔ ရလာသည္။ သြားေစာင့္ၿပီးလို႔ နတ္သမီးက ေရာက္မ
လာျပန္ဘူး ဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္ေတြျပန္က်ၿပီး ေလာက ႀကီးကို မေက်နပ္စြာ ရန္လိုတတ္သည့္ ဖိုးလုံး ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
အခုလည္း ညေနခ်ိန္ နီးလာသည့္ အျပင္ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္းျပန္ေရာက္ေနလို႔ အရင္က ထက္ပိုၿပီး စိတ္လက္ရႊင္ ျပေနသည္။ ဒါက အမေတြ ျပန္လာလို႔ ေန႔ခင္းက သူလဘက္
ရည္ဆိုင္မွာ ၾကမ္းခဲ့တဲ့ ကိစၥ ကို လမ္းမွာၾကားခဲ့ ၿပီး မေမးလာခင္အထိျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး မအိပ္မစားႏွင့္ ေဖါက္ျပန္ေနသည္ကို အမေတြ မသိၾက။ ခါတိုင္းလည္း ဖိုးလုံး က
အိမ္မွာသိပ္စားေလ့စား ထ မရွိေတာ့ ဖိုးလုံး အစားအေသာက္ပ်က္ေနတာ သူတို႔ မရိပ္မိၾကပါ။ တခါတေလ လည္းဖိုးလုံးက ညစာကို ေတာင္ အျပင္မွာ စားသူျဖစ္ရာ သူတို႔
မသိၾကတာလည္း မလြန္ပါ။
“ဓါတ္ဗူးနဲ႔ စားပြဲကို ထုတယ္ဆို၊ ဓါတ္ဗူး ကြဲသြားတယ္တဲ့၊ ေရေႏြးပူေလာင္တဲ့ သူကေလာင္လို႔၊ ဘာလို႔ လုပ္ရတာ လဲ ေမာင္ေလးရယ္”
“ဟာ …အမ တို႔ မသိပါဘူး၊ ဒီလူေတြက တရားလြန္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စဖို႔ပဲ သိၾကတာ”
“ခင္လို႔ ေပါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင္းကို ေန႔တိုင္း ေကၽြးေမြးေနၾကတဲ့ သူေတြ မဟုတ္လား”
“မစားဘူး၊ ေနာက္ဆို သူတို႔ ေကၽြးတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မစားေတာ့ဘူး၊ ဒီလူေတြ နဲ႔လည္း မပတ္သက္ေတာ့ ဘူး”
ဖိုးလုံး ေဒါသတႀကီး ႏွင့္ ထသြားၿပီးေရခ်ိဳးသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႔စိတ္နည္းနည္း ျပန္ေျပသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းစားပြဲ မွာဝင္
ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ သူဆိုရင္ေတာ့ နတ္ သမီး ျပန္ေရာက္မလာမခ်င္း ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိေပ။ဖိုးလုံး ႏွင့္ တူတူလာထိုင္စားသည့္ ကိုစိုးေအာင္ က ဘုမသိ
ဘမသိ ႏွင့္ ထပ္စသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းကို အခုတေလာၾကည့္ရတာ အေျခအေန မဟန္ဘူး၊ ငါထင္တာေတာ့ မင္း မိန္းမလို ခ်င္ ေနတာ ျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္လား၊ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ရည္းစားပူ
မိေနတာျဖစ္မယ္”
အရင္ကဆို ရင္ မိန္းမ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔မွာနတ္သမီး ရွိတယ္၊ နတ္သမီးပဲ ယူမယ္ အစရွိသျဖင့္ ဖိုးလုံးျပန္ေျပာ တတ္သည္။ အခုေတာ့ အနာေပၚတုတ္ၾကၿပီး ၾကည္သလိုလို
ျဖစ္ေနေသာစိတ္က ျပန္ေနာက္က်ိ သြားၿပီး ေဒါသ တႀကီး ႏွင့္စားပြဲကို ထု၍
“ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ ကို ဒါပဲေျပာေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မစရရင္ မေနနိုင္ၾကဘူးလား”
ကိုစိုးေအာင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ သူ႔မိန္းမ မခင္ေအးတင့္က မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ဟင္းတတုံးခပ္ၿပီး ဖိုးလုံးေရွ႕က ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးရင္း
ျပန္ေခ်ာ့သည္။
“ငါက မင္းပိန္သြားလို႔ ေျပာမိတာပါကြာ၊ ေရာ့ ဒီမွာ မင္းၾက္ိုက္တဲ့ ၾကက္အသဲဖတ္၊ စား ..စား လိုက္”
“မစားဘူးဗ်ာ၊ မစားဘူး၊ ေဟာဒီလို လုပ္တယ္”
ပန္းကန္ကို ကိုင္ေျမႇာက္္၍ ၾကမ္းျပင္ကို ပစ္ေပါက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးေျခသံျပင္းျပင္း ႏွင့္ အိမ္ထဲကထြက္သြားသည္။ သူ႔ အိပ္ယာဆီ သြားၿပီး မ်က္လုံးစည္းသည့္ အမဲေရာင္ ပိတ္
စေလး ယူဖို႔ကိုေတာ့ မေမ့ပါ။ အမ ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ဆြဲၾကဖို႔ လုပ္ေသာ္လည္း ကိုစိုးေအာင္က တားလိုက္သည္။
“သြားပါေစ၊ စိတ္ေျပရင္ ျပန္လာမွာပဲလို႔၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပန္ျပဖို႔ေတာ့လိုၿပီထင္တာပဲ၊ ခုထက္ ပိုဆိုးမ သြားခင္ေပါ့”
အိမ္မွာဖိုးလုံး ေရွ႕ေရးအတြက္ တိုင္ပင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးက ရပ္ကြက္ကို ပတ္ၿပီးလမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ နတ္ သမီး ဆီသြားဖို႔ ေစာေသးမွန္း သူသိသည္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္သလို
လဘက္ရည္ ဆိုင္ေတြဘာေတြလဲ မသြားခ်င္ ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဖက္သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေလၽွာက္လာရင္း ေတာ္
ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ညေစာင့္ႀကီး နာရာရားက ၿခံတံခါး တိုင္ ကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အႀကံရ သြားၿပီး နာရရားဆီ ေလၽွာက္
သြားလိုက္သည္။
“ေပါက္ေဖၚႀကီး၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီလား”
အၿမီးအေမာက္ မတည့္သည့္ အေခၚအေဝၚအတြက္ နာရာရားစိတ္ မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာေကာင္ ဆိုတာ သူေကာင္း ေကာင္း သိသည္။ ကြမ္းဂ်ိဳး ေတြႏွင့္ မဲေနသည့္ သြားႀကီးေတြ
ေပၚေအာင္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး
“ၾကည့္ေပးမယ္ ေကာင္ေလး”
သူ၏ အေစာင့္တဲေလး ထဲက နာရီကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
“မထိုးေသးဘူး ေကာင္ေလးရ၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ လိုေသးတယ္”
မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ ဆိုသည့္ အတိုင္းအဆက ဘယ္ေလာက္ရွိတာကို ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။
“ခုနစ္နာရီက ဘယ္ေတာ့ထိုးမွာလဲ”
“အခုက ေျခာက္နာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္၊ ေနာက္မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ၾကာရင္ ခုနစ္နာရီ”
အ႐ူးပါးလို႔ ဆိုရမည့္ ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ္ရွည္မွုကို အခြင့္ေကာင္း ယူလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီ နားေလးမွာထိုင္ေနမယ္၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါလား ေပါက္ေဖၚႀကီး”
“ေအး …ေအး”
အဝင္လမ္း ေဘး မလွမ္း မကမ္းမွာဖိုးလုံး ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အမွတ္ မထင္ မီးေတြ ထိန္လင္း ေန သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္ မိရာ
ဝရန္တာ မွာသြားလာေနၾကသည့္ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေရွ႕ ေရာက္ရင္ အေဆာင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္းကေလး ေတြကို တေယာက္ၿပီး တ ေယာက္
ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အေမႊးထူသည့္ လူမေတြကို ဖိုးလုံး စိတ္ဝင္စားၾကည့္ လို႔မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီးကို ရၿပီးမွေတာ့ လူမ ေတြဘာလုပ္မည္ နည္း။
နာရရားက တာဝန္ေက်ပါသည္။ ခုနစ္နာရီ ထိုးသည္ ႏွင့္ အထဲကေန လွမ္းေျပာသည္။
“ေကာင္ေလး ေရ၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီ”
ေက်းဇူးတင္ စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ တဲေလးရွိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ္ကနဲ ေျပးေတာ့သည္။ အထဲေရာက္ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးက အ႐ုပ္ေလးကို နမ္းၿပီး
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့ ဆီလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ ဆီလာပါ”
သုံးႀကိမ္ရြတ္ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို အဝတ္စည္းၿပီး ဖိုးလုံးဖ်ာေပၚလွဲ ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး လာ နိုင္ေလာက္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္ ခုန္လို႔
ေနသည္။ လွဲေနရင္း စိတ္က ဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ ထ ထိုင္ သည္။ ထိုင္ေနရာမွ တဖန္လွဲ အိပ္လိုက္ျပန္၏။ အိပ္လိုက္ ထလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္ ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို
ဖိုးလုံး မသိေတာ့ပါ။ ေျခသံၾကားရမလား ဟု နားကို ခနခန စြင့္သည္။ ရေနက် အနံ့ေလး ရမလားဟု ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ေလကို အားပါးတရ ရွူရွိုက္ၾကည့္သည္။ ေျခသံလည္း
မၾကား၊ ရန႔ံ လည္းမရ၊ နတ္သမီးက လည္း လုံးဝ ေပၚမလာပါ။
တက္ႂကြလွုပ္ရွားေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ စိတ္ေတြက ေမၽွာ္လင့္ျခင္းဆီမွေန ဝမ္းနည္းျခင္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းလာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး ဖိုးလုံးေက်ာျပင္ႏွင့္ လက္ေတြတုန္
လာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံး၏ ရွိုက္ငိုသံက တဲေလး ထဲမွာ မြန္းၾကပ္စြာ လြန႔္လူးလို႔ ေနေတာ့၏။ ည၏ အနက္ဆုံးသန္းေခါင္ယံသို႔ ေရာက္သည့္ တိုင္ ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက
တအိအိ ႏွင့္ထြက္ေပၚေနပါေသးသည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဖိုးလုံး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ မလြဲမေသြထည့္ ေျပာရမည့္ အျဖစ္တခုက ေနာက္တေန႔ မွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တိက်စြာ ဆိုရေသာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ပြဲၾကမ္းၿပီးေနာက္ နတ္သမီးေရာက္
မလာသည့္ အခါ တဲေလးထဲမွာ ဖိုးလုံး ငိုခ်င္းခ်ခဲ့ ရၿပီး ေနာက္တေန႔ မွာျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီေန႔က သာယာၾကည္လင္သည့္ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာတိမ္ေတြလည္း နည္း နည္းပဲ ရွိၿပီး ေန ေရာင္ျခည္က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မနက္မိုးလင္းကထဲက သူ႔အိမ္ရွိ ရာလမ္းထိပ္ ႏွင့္ သူႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား၏ ခ်စ္ဗိမၼာန္ တည္ရာ တဲအိမ္ကေလး ကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ အႀကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ေလၽွာက္ ေနသည္။ ေန႔လည္
ခင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္ ဆိုက္ကားသမား တေယာက္က ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတင္ကာ သူတို႔ ဂိတ္ကို ေခၚသြားသည္။
ဆိုက္ကားဂိတ္ မွာက်ားဝိုင္း ရွိသလို ေရခဲေခ်ာင္းသည္လဲ ရွိသည္။ ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကၽြး သည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ငွက္ေပ်ာသီးစားသလို တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ ဒီတိုင္း ကိုက္စားလိုက္လို႔ သူ႔အ
စားေဘးလူေတြ သြားက်ိန္းေနၾကသည္။ ေရခဲ ေခ်ာင္းစားၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြ က်ားထိုးတာ ကို ေဘးကေန ခနထိုင္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ နားညည္း သည္ ဆိုၿပီး ျပန္မည္လုပ္သည္။
ဆိုက္ကား သမားေတြက ဖိုးလုံးတို႔ ဖက္ကို သြားမည့္ လမ္းေၾကာင္းရရင္ ေခၚ မည္။ ခန ေစာင့္ လို႔ေျပာၾက၏။ ဒီဖက္က ဖိုးလုံးအိမ္ ႏွင့္ ဆိုရင္လွမ္းသည့္ ေနရာျဖစ္လို႔ ေစတနာႏွင့္
ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တမနက္လုံး လမ္းေလၽွာက္ထား လို႔ ေညာင္းေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း လက္ခံ ၿပီး ဒီနားမွာနား ညီး လို႔ မေနဟု ဆိုကာ ဓါတ္တိုင္ တတိုင္ေက်ာ္ေလာက္
က သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္ ေနသည္။
ထိုင္ေတာ့လည္း လမ္းမဖက္ကို ေက်ာေပးကာ ၿခံစည္းရိုးအုတ္တံတိုင္း တခုကို စိုက္ၾကည့္ ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး တေယာက္အရင္လို မဟုတ္ဘဲ
စိတ္ေဖါက္ေန သလို ျဖစ္ေနတာကို သိသည့္သူေတြက ၾကည့္ရင္း သနားေနၾကသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ စိုစိုေျပေျပရွိခဲ့ သည့္သူက ခုရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ ေလေလၽွာ့ပစ္
လိုက္သည့္ ပူေဖါင္းတလုံး လို က်ဆင္းသြားသည္။ မ်က္ႏွာ ေပၚက အေမႊးအျမင္ေတြကို ရွင္းဖို႔ကိုေတာင္သူ သတိ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အရိုးေတြေငါ ထြက္ေနသည့္
မ်က္ႏွာ၊ ရီေဝၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရသလို မ်က္လုံး ေတြ ႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာရွင္ တေယာက္၏ သ႐ုပ္ဟန္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာရွိသည့္ ကုန္စုံဆိုင္ တခုေရွ႕တြင္ ပစ္ကပ္ကား ျဖဴ ေလးတစီး ထိုး ရပ္ လာ၏။ ကားေမာင္းလာသူက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ၿပီး
ေဘးမွာ ေဒၚေအးစိန္ပါ သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမက်သလို သုံမွုံေနသည္။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေနပူ လို႔ ကားကိုေရွ႕တိုးၿပီး သစ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ
ေရွ႕က ကားတစီးက ဝင္ရပ္သြား သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ကားထဲက ထြက္လာၿပီး သစ္ပင္ ေအာက္မွာလာ ရပ္၏။
သစ္ပင္၏ ဟိုဖက္အျခမ္းမွာ ဖိုးလုံးရွိေနတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မျမင္ပါ။ နံရံ ကသိုဏ္း ရွုေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေနတာကို မသိေပ။ ေဒၚေအးစိန္ ဆိုင္ထဲက
ထြက္လာတာ ကိုျမင္လိုက္သည့္ အတြက္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ က လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ယပ္ခတ္ရင္းကားဆီကို ျပန္ ထြက္လာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖိုးလုံး က
လည္း ထိုင္ေနရတာပ်င္းလို႔ လမ္းေလၽွာက္ၿပီး ေတာ့ျပန္ေတာ့မည္ဟု သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာရန္ ထိုင္ေနရာက ထၿပီးထြက္လာသည္။
ေရွ႕မွာ လက္ကိုင္ပဝါေလးရမ္းၿပီး သြားေနသည့္ ကိုယ္လုံးလွလွ ႏွင့္ ျဖဴဝင္းေသာမိန္းမ ကို ဖိုးလုံးသတိေတာင္ မထားမိပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလေလးတခ်က္ သုတ္ကနဲတိုက္လိုက္တာက
ဒီေနရာမွာ စကားေျပာသြားသည္။ ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းပြရွုံ႔ပြရွုံ႔ ျဖစ္သြားသည္။ ေလထဲမွာ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး အသက္ကို တဝရွုလိုက္ ၏။ ႏြမ္းလ်ညိဳးျခဳံးေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ မ်က္ႏွာက
တမဟုတ္ခ်င္းေတာက္ပ ရႊန္းလက္သြားသည္။ မ်က္လုံးေတြလည္း အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ဝင္း လာ၏။
“နတ္သမီးေလး”
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာျဖန႔္ကားရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီကို ဖိုးလုံးေျပးသည္။ ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေျပးဝင္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ျမင္သည့္ အခါ
ေၾကာက္ရြ႕ံ ထိတ္လန႔္ၿပီး သူမ လည္း ေျပး ေတာ့ သည္။
“ေဒၚေအးစိန္ လုပ္ပါဦး”
ဆိုင္ထဲကထြက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ လက္ႀကီးႏွစ္ဖက္တန္းၿပီး တား လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးက ပတ္ထြက္ဖို႔ လုပ္ရင္ ေဒၚေအးစိန္က ေျခေရႊ႕ ၿပီးပိတ္သည္။ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ ေဒၚ ေအး စိန္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး ထုတ္ဆီးတိုးေနၾကခ်ိန္ တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခကုန္သုတ္ခြင့္ရသြားသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ကားထဲကို ျပန္မဝင္မိဘဲ လမ္းတေလၽွာက္ ေျပးမိသည္။
“ခင္ဗ်ားႀကီး ဗ်ာ”
စိတ္မရွည့္ေတာ့သည့္ ဖိုးလုံးက ေဒၚေအးရွိန္ လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး ရမ္းပစ္လိုက္ရာ ေဒၚေအး စိန္ လမ္းေဘးမွာ ေခြေခြေလး လဲက်သြားသည္။
“နတ္သမီးေလး ေရ၊ မေျပးပါနဲ႔ ဗ်ာ”
ေဒၚေအးစိန္ အတားအဆီးက လြတ္သည္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္သို႔ အေျပးလိုက္သည္။ လဲရာမွ ႐ုတ္တ ရက္ျပန္မထနိုင္ေသးသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း အသံ
ကုန္ေအာ္ေတာ့သည္။
“လာၾကပါဦးေတာ့ ကၽြန္မ တူမေလးကို အ႐ူးလိုက္ေနလို႔၊ ကယ္ၾကပါဦးရွင့္”
ေဒၚေအးစိန္၏ ေအာ္သံ၊ ေျပးေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ေနာက္ကို ဖိုးလုံး အတင္းလိုက္ေနသည့္ ျမင္ ကြင္း တို႔ေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဂိတ္ ႏွင့္ က်ားဝိုင္းက လူေတြလည္း ကူညီဖို႔
ေျပးထြက္လာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေျပးၾက သူေတြ ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဖက္မွာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အနား မေရာက္လာနိုင္ၾကပါ။
ထမိန္စကပ္ကြဲထြက္ၿပီး ေပါင္တံေတြေဖြးေဖြး ေပၚတာကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေျပးေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးက ပိုျမန္ သည္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အစားမဝင္ အအိပ္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္
လည္း စိတ္ေဝဒနာရွင္ တို႔မည္သည္သူတို႔ စိတ္ ထရင္ထသလို သန္မာလာတတ္သည့္ သေဘာရွိရာ ခန ျခင္းပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုမွီလာသည္။
“မေျပးပါနဲ႔ နတ္သမီး ေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လို႔ပါဗ်”
ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားသို႔ အတင္းေျပးကပ္ခ်ိန္တြင္ အုတ္ခဲတလုံးကို ဝင္တိုက္ ၿပီး ေရွ႕ကိုစိုက္ လဲသြားသည္။ သူအရွိန္ ႏွင့္ စိုက္လဲတာကလည္း သူ၏ ေရွ႕က
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းမထိမွီ လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အလန႔္တၾကားျဖင့္ ဖိုး လုံးကို တြန္းလိုက္သည္။ ေျပးလာသည့္ အရွိန္၊ ယိုင္လဲ သည့္ အရွိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေၾကာက္လန႔္တၾကား တြန္းအားပါေပါင္းလိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးလမ္းေဘး ေရေျမာင္းထဲ သို႔ ေခါင္းစိုက္ထိုးက်သြားသည္။ ျပန္ထမလာနိုင္ေတာ့။
ေနာက္ကလိုက္လာၾကသူေတြ အနားကိုေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျမာင္းဖက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ငူငူႀကီး ရပ္ေနသည္။ တကိုယ္လုံးလဲ တုန္ေန၏။
“ဆရာမ …ဆရာမ …ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္မ …ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေခ်ာ္လဲတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ပါတယ္”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ဖိုးလုံးမိတ္ ေဆြေတြက ဖိုးလုံးကို မထူေနခ်ိန္မွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကဒီတခြန္း ကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာ ေနသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ေျခတဖက္ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ႏွင့္ ကားေနာက္ခန္းမွာ
ပါလာ သည့္ အိမ္ေဖၚေလးက တြဲၿပီးေရာက္ လာ ေတာ့ လည္း
“ေဒၚေအးစိန္ …ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“အင္းေလ၊ သူ႔ဖာသာ ေခ်ာ္လဲတာေလ၊ ႏုႏုနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူးေဒၚေအးစိန္၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ေဒၚေအးစိန္ကို အတင္းဖက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြကေအးစက္ေနသည္။ မဟုတ္ဘူးဟု တြင္တြင္ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္ေပၚ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခြက်သြား၏။
“ေအာင္မယ္ေလး လုပ္ၾကပါဦးေတာ့”
ဒီအနီး တဝိုက္မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုသိၾကသည့္ အတြက္ အမ်ိဳးသမီး သုံးေလးေယာက္က ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ အတူသူမကို ၀ိုင္းဝန္းခ်ီမ ၿပီးျပဳစုဖို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ သတိလစ္သြား
သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံး အေျခအေန ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခြင့္မရလိုက္ရပါ။
ေျမာင္းေဘာင္အုတ္ႏွုတ္ခမ္း ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ရိုတ္မိခဲ့သည့္ အတြက္ အတြင္းကိုစိုက္က်ေနသည့္ ဖိုးလုံးေခါင္းက ေသြးေတြက ေျမာင္းေရစီး ထဲကို တေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။
ေဆး႐ုံပို႔ ဖို႔လုပ္ေနၾကစဥ္ လမ္းေပၚမွာ လူနာတင္ ယာဥ္ တစီး ေမာင္းလာတာ ေတြ႕လို႔ ဝမ္းသာအားရတားလိုက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ္ကံ ကို အားလုံး အံ့ၾသ ေနၾက၏။ သတိ
လစ္ေနသည္မွ အပ ဖိုးလုံး အေျခအေနက သိပ္မဆိုးလို႔ ယူဆရသည္။
“ဒီေလာက္ တိုက္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ ေကာင္”
ကားေပၚမွာဖိုးလုံးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အထင္မွားပါသည္။ ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာဝန္က
စစ္ေဆး ၿပီး ဖိုးလုံး အသက္မရွိေတာ့ ေၾကာင္း၊ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဆုံးပါးခဲ့သည္ဟု ယူဆရ ေၾကာင္းေျပာ လိုက္ေတာ့ အားလုံး ဝမ္းနည္းပက္ လက္ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဖဲဝိုင္းမွာ ပိုက္ဆံရလို႔ ေနာက္ထပ္အသုဘ ေပၚရင္ေကာင္းမွာပဲ ဟုေတြးခဲ့သည့္ ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည္ ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ဦး တင္ ထြန္း ၿပီး ေနာက္တခုျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကို
ခင္ၾက၊ သနားၾကသည့္ အတြက္ သူ၏ စ်ာပနက အလြန္စည္ကားသည္။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူေတြထဲမွာ အထင္ရွားဆုံးက အနက္ေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ ႏွင့္ လွပစြာ လာ ေရာက္ပို
့ေဆာင္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ျဖစ္၏။ လင္ေသၿပီးေတာ့မွ အရင္ကထက္ပို လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ က ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ေဘာ္ဒီဂတ္ တေယာက္ႏွင့္ အတူ ေရာက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ သူမကို လူေတြက ဘယ္ လိုၾကည့္ၾကသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီေန႔က ငိုခဲ့သည့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ တေယာက္သာ သိေနခဲ့ပါ၏။
ေနာက္ပိုင္း ဘာမွမၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဲဒီလူႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္း က်န္ရစ္ ခဲ့သည့္ အိမ္ႏွင့္ ပစၥည္းေတြကို လက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ဦးတင္ထြန္း
၏ တူေတာ္သူ လူေပြလူရွုပ္ တခုလပ္ ကို လက္ ထပ္လိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ကဆိုၾကေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ရွာေဖြခဲ့သမၽွက မမာ စဥ္က ပင္ေဆးကုလို႔ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ ရွာေဖြသမၽွႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းတုန႔္ ျပန္သည္။
ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးဆက္၍ ေျပာရလၽွင္ သူ႔ကိုသျဂၤ ိုလ္စဥ္ ထည့္ေပးလိုက္ရန္ သူ၏ ေခါင္းအုံးေလးကို ယူ လိုက္ သည့္ အခါ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲမွ အလြန္လွပၿပီး
တန္ဖိုးႀကီးမည့္ ဘရာစီယာ အသစ္ေလးထည္ ထြက္ လာ သည္ကို အမေတြ ေတြ႕ၾကရသည္။ လူေကာင္း တေယာက္ဆိုရင္ အေတြးပြားစရာျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက
အ႐ူး တေယာက္ဆိုေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးထဲျပန္ထည့္ကာ အေခါင္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္ ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္းအသုဘ တုန္းက ဖဲရိုတ္
လို႔ ရသည့္ပိုက္ဆံ ကိုအမေတြကို မုန႔္ဖိုးေပးတုန္းက အမလတ္ မခင္ေအးတင့္က ထီထိုးခဲ့သည္။ ထိုထီလက္မွတ္က ထီဖြင့္ေသာ အခါ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ဆုေပါက္ခဲ့၏။
ဆုေငြ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံးကို ရည္စူးၿပီး လုပ္ခဲ့သည့္ အလွုပြဲ ကလည္း အလြန္စည္ ကားပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံးေသၿပီး တလေလာက္ အၾကာတြင္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ကိုု ပိတ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းသဲ့သဲ့ ထြက္လာ၏။
မ်ားမၾကာမွီ မွာပင္ အေဆာင္သူေလးေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ႏွင့္ ထြက္ခြာသူက စႏၵာ ဆိုသည့္
ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာ့ ဖိုးလုံး ေသဆုံးသည့္ ေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေနရာမွ အရိပ္ အေယာင္ပင္ မျမင္ရေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးေသဆုံးခဲ့သည့္ ကိစၥတြင္ မ်က္ျမင္သက္ေသ ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေရွ႕တြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အတြက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ္ေဖါက္ျပန္ၿပီး
သူမေနာက္ကို အတင္းလိုက္ရာမွ ျဖစ္ခဲ့သည္လို႔ ပဲယူဆၾက သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမေတြ ကိုယ္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အျပစ္မျမင္ၾကသည့္ အျပင္အားနာေၾကာင္းေတာင္
ထုတ္ေျပာ ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ အားလုံးျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ သူမ၏ အိမ္က အိမ္ေဖၚမ ေလး တခ်ိဳ႕ မစိုးစိုးႏြယ္ထံေရာက္လာၿပီး
ေနာက္ထပ္အလုပ္ရွာေပး ဖို႔ ေျပာၾကသည့္ အခါ နားမလည္နိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရေသာ္လည္း မ်ားမၾကာမွီပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ ဘယ္ဆီကို မွန္းမသိ
တိတ္တဆိတ္ ေျပာင္း ေရႊ႕ သြားၾကသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၿခံကိုလည္း အလြန္နည္းပါးသည့္ ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းခ်သြားၾကေၾကာင္း သတင္းတခ်ိဳ႕ ထြက္ လာေသာ္လည္း
ပိုင္ရွင္ အသစ္ေရာက္လာတာ မေတြ႕လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ၾကရသည္။ နာရာရား ကလည္း မိုး ခ်ဳပ္သည္ ႏွင့္ တုတ္ႀကီးကိုင္ကာ ေရာက္လာၿပီး ၿခံေစာင့္ျမဲေစာင့္ေပးေနသည္။
သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာ မွ မသိဟုဆိုသည္။
………………………………………………………………..
………………………………
………………
……..
…
.
ဒီလို ႏွင့္ ရက္လေတြ တခုၿပီးတခုေက်ာ္ျဖတ္ ကုန္လြန္သြားၾကသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ နာရာရားႀကီးလည္း လူႀကီးေရာဂါ ႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီး
မၾကာမွီပင္ ေတာ္ဝင္ပန္း ေနရာသို႔ ပိုင္ရွင္ အသစ္ေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား ခ်စ္တမ္းကစားခဲ့ သည့္ ၿခံႀကီးထဲမွာလည္း ခန႔္ညား သပ္
ရပ္သည့္ ႏွစ္ထပ္႐ုံးသစ္ႀကီး တခုေပၚလာၿပီး ဝန္ထမ္းေတြ ႏွင့္ စည္ကားလာသည္။
ေတာ္ဝင္ပန္းကို ဆက္ခံသူေတြက အေဆာင္ျပန္မဖြင့္ပါ။ အခန္းကန႔္ ထားတာေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အထည္ ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေလး တခုလုပ္သည္။ အရင္က အေဆာင္သူ
မိန္းကေလး ေတြႏွင့္ စည္ကားခဲ့သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း ၿခံ ထဲတြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံက အလုပ္သမေလးေတြ ႏွင့္ လွုပ္ရွားသက္ဝင္လို႔ လာခဲ့ျပန္သည္။
မနက္ဆိုရင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္သမေလးေတြေရာက္လာၾကသည္။ ညေနေစာင္းေသာ္ အ လုပ္ဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ၾက၏။ သူတို႔ေလးေတြ အလုပ္ဆင္း
အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ က ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ေစာင့္ ဆိုင္းၾကည့္ရွု႔စရာ ပုံမွန္ျမင္ကြင္းေလး တခုျဖစ္လာသည္။ ထိုမိန္းကေလးေတြထဲမွာ လွပေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္း ေသာ
မိန္းကေလးေတြပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ျပမည့္ ဖိုးလုံးလူ႔ေလာကထဲမွာ မရွိေတာ့လို႔ စိတ္ ေအးခ်မ္းသာစြာ အလုပ္ဆင္းခြင့္ရၾကပါသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက
လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္း ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္း “ကိုဖိုးလုံးႀကီးသာ ရွိရင္ကြာ” ဟု မခ်ိတင္ကဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။
တခါတေလေတာ့ လည္း တသားေမြးတေသြး လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က သူမ၏ သားငယ္ေလးကို စက္ဘီးေရွ႕ မွာတင္ၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္းရွိခဲ့ရာ လမ္းအတိုင္းသြားတတ္သည္။
ထိုကေလးငယ္ကို ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြက ဦးတင္ ထြန္း ဝင္စားတာလို႔ ဆိုၾကၿပီး ဖိုးလုံးအမေတြက ဖိုးလုံးဝင္စားတာဟု ေျပာၿပီး အရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ က ေတာ့ ဘာမွမွတ္ခ်က္မျပဳပါ။ ျပဳံးလို႔သာေနပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ပါ။ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ရင္ သူမ ေခ်ာေၾကာင္းလွေၾကာင္း၊ အိေျႏၵႀကီးေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ၾကသည္ကလြဲၿပီးလၽွင္ အားလုံး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ကို အမွတ္တမဲ့ သာရွိေနၾကေတာ့ပါ၏။…ၿပီးပါၿပီ