ဆိုင်ကဝန်ထမ်း ပါကင်ဖောက်လိုက်တဲ့ အပျိုဖြစ်စ သူဌေးသမီးလေး

Unicode

ရန်ကုန်မြို့၌ ကြယ်တံခွန် တီးဟောက်စ်ဆိုလျှင် သားသားနားနားနှင့် အကောင်းဆုံးဆိုင်ဟု လူသိများသည်။ ပိုင်ရှင်မှာ ဦးမြနောင်နှင့် ဒေါ်သန်းကြွယ်တို့ဖြစ်ပြီး သမီး ချိုလဲ့ဆိုသော အပျိုမလေး သာရှိသည်။ ကလေးစိတ်မကုန်သေးသော အပျိုမလေး မြီးကောင်ပေါက်မလေး အရွယ်ပင်။ အောင်အောင်မှာ အစ်မတစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်သွယ်ပေးမှုကြောင့် ထိုဆိုင်တွင် ကက်ရှာဟုခေါ်သော ငွေသိမ်းကောင်တာ ထိုင်ရသော အလုပ်ကို ရရှိသည်။ ဆိုင်အိပ်ဆိုင်စားနှင့် မပူမပင် နေရ၏။

အောင်အောင်က အပြောအဆို မွန်ရည်ပြေပြစ်မှု၊ အနေအထိုင် သိမ်မွေ့နူးညံ့မှု၊ သစ္စာရှိမှုတို့ကြောင့် သူ့အလုပ်ရှင်က ချစ်ခင်သနားကြသည်။ မိသားစုပမာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြသည်။ ချိုလဲ့လေးမှာလည်း တစ်ကောင်ကြွက်မို့ အောင်အောင်အား အစ်ကိုရင်းတစ်ယောက်ပမာ ချစ်ခင်၏။ နွဲ့ဆိုး ဆိုးတတ်၏။ ချိုလဲ့ စိတ်ကြိုက်မှန်သမျှ အောင်အောင်ကလည်း အလိုလိုက်သည်။ အဖေအမေများ မအားသောအခါ၌ အောင်အောင်ကပင် ရုပ်ရှင် လိုက်ပို့ရသည်။ မိဘများကလည်း အောင်အောင်၏ အနေအထိုင်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ချလက်ချ ရှိကြသည်။ စီးပွားရေးတစ်ဖက်နှင့် မအားလပ်ခြင်းကသာ များရာ တစ်ဦးတည်းသော သမီးမို့ အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်စရာများကို သူတို့ကိုယ်စား အောင်အောင်ကပင် ဆောင်ရွက်ပေးနေရသည်။

ယခုနှစ်မှာ ကိုတန်းဖြေရမည်မို့ သူမ မသိသော စာများအား ကျူရှင် မတက်စေပဲ အောင်အောင်ကပင် သင်ပြပေးနေသည်။ တခါတရံ ထွေရာလေးပါး စကားစမြည်တို့ ပြောလေ့ရှိသည်။ တခါတလေ သူမ သိမြင်သည့် အကြောင်းအရာများကို မေးသင့်သည် မမေးသင့်သည် မတွက်ပဲ အောင်အောင်အား သိချင်တာ မှန်သမျှ မေးမြန်းရာ ဖြေရခက်သည့် မေးခွန်းများ ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါက နိုင်ငံခြားရုပ်ရှင်ကား ကြည့်ပြီးအပြန် မင်းသားက မင်းသမီးနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်ခြင်းကို “ကိုအောင် ..အဲဒါ ဘာလုပ်ကြတာလဲ ဟင်..သူတို့မို့ မရွံတယ်နော်..ဘာများကောင်းလဲ မသိဘူး..ကိုအောင်ရော သိလားဟင်” “ဟာ…ဒီကောင်မလေး ပေါက်တတ်ကရတွေ… နင်နားမလည်ရင် နားမလည်သလိုနေ…လျှောက်မမေးနဲ့….. ဒီက..မသိလို့…..ဥစ္စာ” သူမမေးမြန်းခြင်းကို အောင်အောင်က ကောင်းကောင်းမဖြေလျှင်လည်း စိတ်ကောက်တတ်သည်။ ဂွတော့ ကျသည်။ လူကြီးစိတ် မဟုတ်သေးတော့ ဒုက္ခတွေတော့ များကုန်ကြလိမ့်မည်။

ရဲရဲတင်းတင်း ဆက်ဆံမှုမှာ အောင်အောင့်အပေါ် ယုံကြည်ကိုးစားမှုကြောင့်လည်း ဖြစ်တန်ရာသည်။ သည်လိုဖြင့် နေလာခဲ့ရာ ရက်တို့လည်း တရွေ့ရွေ့နှင့် ကုန်ဆုံးလာကြသည်။ ချိုလဲ့မှာ တစ်နေ့တခြား မိန်းမကြီး သဏ္ဍာန်များ ပုံပေါ်လာ၍ နို့လေးများမှာလည်း ကလေး လက်သီးဆုပ်သာသာခန့် ရှိလာပြီ။ တင်သားလေးများမှာလည်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ တစ်တစ်ရစ်ရစ် ချစ်စရာလေး ဖြစ်လာသည်။ ချိုလဲ့သည် ခန္ဓကိုယ် ပြောင်းလဲမှု ရှိလာသော်လည်း အောင်အောင့်အပေါ် ဆက်ဆံရာတွင်မူ ပြောင်းလဲမှု မရှိပဲ ခါတိုင်းလို ပူးပူးကပ်ကပ် ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေတတ်သည်။

သူမအဖို့ မည်သို့မျှ မထူးခြားသော်လည်း အောင်အောင်၏ စိတ်တွေမှာ မသိမသာ တုန်လှုပ် ဖောက်ပြန်လာနေသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ တခါတရံ ဒီကောင်မလေး ငါ့များ ဟိုဒင်းဖြစ်နေရော့လားဟု အောက်မေ့မိသည်။ ထိုအခါများတွင် အောင်အောင့် အကြည့်များက စူးစူးရဲရဲ နိုင်လှပေရာ “ကိုအောင်သူများကို ဘာလို့…အဲ့လိုကြီး စိုက်ကြည့်နေတာလဲ” “လှလို့..ပေါ့” “ဟင်း…နော်..ဒါပဲ” ထိုအခါများတွင် ချိုလဲ့မှာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် ချစ်စရာဟန်ကလေးဖြစ်ကာ ပိုကြည့်ကောင်းနေသည်။ “တကယ်ပြောတာ ချိုလဲရဲ့ ၊ ချိုမာလှတာက လက်လေးတွေက အစလှတာ”ဟု ပြောပြောဆိုဆို ကိုင်ကြည့်သည်။

 မနူးမနပ် အရွယ်လေးများအား သည်လိုပဲ စ၍ ပျိုးထောင်ကြမှန်း အောင်အောင် နားလည်သဖြင့် လက်တွေ့ ကျင့်ကြည့်နေသည်။ အဆစ်အမြစ် ပြေပြစ်လွန်းလှရကား ဖယောင်းတိုင်သား ကျနေအောင် ချောမွတ်နူးညံ့လှသည်။ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်တွယ်စမ်းသပ်နေသော အောင်အောင်အား ချိုလဲ့သည် မျက်လုံးကလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ကြည့်နေသည်။ “နေပါအုံး…ကိုအောင်က ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ လက္ခဏာ ကြည့်တတ်လို့လား၊ ဟောတတ်ရင် ဟောပေးစမ်းပါ” “ဟောတတ်တာပေါ့…ချိုလဲ့လက္ခဏာက ကောင်းပါတယ်၊ ဒီတစ်သက်တော့ မဆင်းရဲတော့ဘူး” စသည်ဖြင့် ဘာညာကွိကွတွေ ပြောပြီး “ဒါနဲ့…ချိုလဲ့ ရင်ဘတ်မှာ မှဲ့မရှိဘူးလား” “မသိဘူး….ကိုအောင်ရဲ့” “ရှိရင် အဲဒါ မိန်းမမြတ်လို့ ခေါ်တယ်၊ ချမ်းသာတတ်တယ်၊ ဒီလို ဒီလို နေရာတွေမှာလေ…သေသေချာချာ ..ရှာကြည့်ပါအုံး” ပြောပြောဆိုဆို အောင်အောင့် လက်ညှိုးကြီးများက ချိုလဲ့၏ ရင်သားနားတဝိုက် ထောက်ပြနေရာ…ချိုလဲ့မှာ ရင်တုံပန်းတုံ ဖြစ်နေရသည်။

“နေအုံးနော်…ကိုအောင်..ချိုလဲ့ သွားကြည့်အုံးမယ်” ဟုပြောကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ “မတွေ့ဘူး….ကိုအောင်ရဲ့” “တွေ့မှာပါ…သေချာ ရှာကြည့်ပါအုံး…တကယ်ပါတယ်နော်”ဟု ပြောဆိုရင်း အောင်အောင်သည် အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သွားရာ အပေါ်အင်္ကျီကျယ်သီးများကို ဖြုတ်၍ ဘရာစီယာအတွင်းမှ နို့ကလေးနှစ်လုံးကြားမှာ သေသေချာချာ ရှာနေသည်။ “တွေ့လား….. အမေ့…လန့်လိုက်တာ ကိုအောင်ကလည်း….ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” “ကိုအောင်က စေတနာနဲ့ ရှာပေးမလို့” ဟုပြောကာ ချိုလဲ့၏ ရင်သားနှစ်မွှာကြား၌ လက်နှင့် ဟိုဒီလျှောက်ကြည့်နေသည်။ ချိုလဲ့မှာ မှင်သက်မိနေသည်။ ဖယောင်းသည် မီးနှင့် ဝေးနေပါက ကိစ္စမရှိ။ မီးနှင့် နီးစပ်ပါက ဖယောင်းမှာ အရည်ပျော်ရသကဲ့သို့ ချိုလဲ့မှာလည်း ရင်တထိတ်ထိတ် ခုန်ကာ သာယာမိသလိုလို ရှိလာသည်။

“အေးဟ..မတွေ့ဘူး..၊ အော်….ဒါနဲ့ တူတယ်” ဟု ပြောကာ ချိုလဲ့နို့သီးလေးကို ဆတ်ခနဲဆွဲလိုက်သည်။ ချိုလဲ့မှာ အသက်ရှူများမှားကာ ပါးစပ်ကလေးဟ၍ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပင် ထသွားရှာသည်။ “တော်ပြီ…တော်ပြီ…မရှာချင်တော့ဘူး” “ချိုလဲ့ သဘောပဲလေ…ငါ့ညီမက ကနေ့မှ ပိုလှနေတာ…ဟောဒီပါးကလေးက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့နဲ့ တကယ် ချစ်စရာကောင်းတာ”ဟု ပြောပြီး သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့ တအားကုန် ဖက်နမ်းလိုက်ရာ။ “ဒါ…ဘာလုပ်တာလည်း…အမေ့ကို တိုင်ပြောမှာ” “ဟောဗျာ….ကိုယ့်ညီမမို့ ချစ်လို့နမ်းတာပဲ..ဥစ္စာ” “အို……မရဘူး…မရဘူး တိုင်မှာပဲ”ဟုပြောကာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။ အောင်အောင်မှာ တဟေ့ဟေ့နှင့် နောက်မှ မမှီမကမ်း လိုက်ဆွဲသော်လည်း မမိလိုက်ချေ။

သို့သော် လှေကားထိပ်မှနေ၍ အောင်အောင့်ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ လျှာကလေး ထုတ်ပြောင်ပြသွားသည်။ ထိုအခါမှ အောင်အောင်မှာ သက်မချနိုင်တော့သည်။ လူမှာအတွေ့ ဆိုသကဲ့သို့ ချိုလဲ့မှာလည်း အတွေ့ကို မသာယာ မကြည်နူးပဲ မနေနိုင်ချေ။ နောက်တစ်နေ့၌ စာပြပေးသောအခါ အောင်အောင်မှာ စားပွဲအောက်ကနေ၍ ခြေထောက်ချင်း ထိလိုက်၊ ချိုလဲ့က ဖယ်လိုက်နှင့် တခါတရံ ချိုလဲ့ ပေါင်တစ်လုံးအား သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းနှင့် ညှပ်၍ ထားရာ ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင့်လက်ကို ဆွဲဆိတ်လိုက်နှင့် အတွေ့အထိတွင် သာယာနေတော့သည်။ စာဆိုတာ ဘာမှန်း မသိကြတော့။

မနူးမနပ်ကလေးအား ချော့မြှူရန်အတွက် အောင်အောင်မှာ အကြံထုတ်ရလေပြီ။ “အော်…ချိုလဲ့..ဟိုတစ်ခါတုန်းက ရုပ်ရှင်အပြန်မှာ ကိုအောင့်ကို မေးတာ ခုဖြေပြမယ်လေ” “ဘာ….လဲ..ဟင်” “မင်းသားနဲ့ မင်းသမီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်တာ သိချင်တယ်ဆို..အဲဒါ…ချိုလဲ့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထား…ခေါင်းကလေးကို မော့ပြီး..နှုတ်ခမ်းကို အသာလေး စုထားပေး” “ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင်ပြောသမျှ လိုက်လုပ်ပေးရှာသည်။ ကြောင်ပါးကြီး အောင်အောင်က ချိုလဲ့ကို လှမ်းဖက်၍ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား နမ်းစုပ်လိုက်ရာ ချိုလဲ့မှာ ရုန်းကန်ရှာသော်လည်း အင်အားချင်းမမျှသဖြင့် မရုန်းနိုင်ရှာ၊ တဟင့်ဟင့်နှင့် ငြီးညူသံပြုရင်း အောင်အောင်ရင်ခွင်ထဲမှာ ငြိမ်ကျသွားရှာသည်။

“ကိုအောင် သိပ်ဉာဏ်များတာပဲ…. ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…သူများ အသက်ရှူကြပ်ပြီး မောတာပဲ ရှိတယ်..၊ မကောင်းပါဘူး…..ဒါနဲ့… ပြွတ်ခနဲ မြည်အောင် ဘယ်လို လုပ်တာလဲ…ဟင်” “အောက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ချိုလဲ့က ဆတ်ခနဲ ဆွဲဖြုတ်လိုက်၊ အဲဒီမှာ အသံမြည်တာပဲ၊ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပေးအယူ မျှမှ အရသာရှိတာ..၊ စုပ်တဲ့သူက စုပ်သလို အနမ်းခံရတဲ့သူကလဲ သင့်လျော်သလို တုံ့ပြန်မှ …ကိုအောင်က လျှာဖျားနဲ့ ကလိရင် ချိုလဲ့ကလဲ လျှာနဲ့ ပြန်ကလိရတယ်”။ သည်လိုနဲ့ စာသင်ခြင်းမရှိပဲ ထိုနေ့အဖို့ နမ်းစုပ်ခြင်း သင်တန်းနှင့်သာ အချိန်ကုန်ခဲ့ကြရာ ချိုလဲ့ ကိုယ်တိုင်မှာ အောင်အောင့်အပေါ် အတွေ့အထိကို တဏှာဖြင့် တပ်မက်စွဲလန်း နေချေပြီ။

အောင်အောင်မှာလည်း တစ်ဆင့်ချင်း တက်ရန် ကြံစည်စိတ်ကူးနေသည်။ ချိုလဲ့ကို စာပြရသော အချိန်များ၌ နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြရသည်။စာသင် စာကြည့်ကြခြင်းထက် အောင်အောင့်ရင်ခွင်ထဲ၌ ချိုလဲ့ရှိနေရသည်ကသာ များသည်။ လောကကြီးအကြောင်းကို ဘာမှမသိသေးသော ချိုလဲ့မှာ အတွေ့ရေယာဉ်ကြောမှာ သာယာယစ်မူးနေတော့သည်။ အောင်အောင်မှာ မကြမ်းကြေကာ တတ်သိနေသော်လည်း ချိုလဲ့မှာ ကလေးစိတ်သာသာနှင့် လူကြီးကိုယ်လေး ဖြစ်နေသဖြင့် မနူးမနပ်ကလေးအား ထိုကိစ္စ ထိရောက်အောင် အချိန်ရှိသရွေ့ ကြိုစားနေတော့သည်။ တစ်ည၌ နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံပေါ်တွင် အောင်အောင် စာကြည့်နေစဉ် ချိုလဲ့ရောက်လာကာ အောင်အောင့် ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံး၍ စာကြည့်သည်။ နူးညံ့သော ဆံပင်အထိအတွေ့ကြောင့်များလား မသိ အောင်အောင်၏ လိင်တံကြီးမှာ ထောင်မတ်လာရသည်။ ချိုလဲ့ ခေါင်းကို ဖယ်ရခက် သိမှာလည်း စိုးရိမ်မိ၊ အောင်အောင် မခုန်စဖူး ရင်တွေ ခုန်နေသည်။

အပျိုစစ်စစ်ကလေး၏ အချစ်ဖူးကို ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်ရ ကောင်းလေမလား ဟုတွေးတောနေမိသည်။ ချိုလဲ့မှာလည်း ရိပ်မိနေသည်။ ဆတ်ခနဲ အလှုပ်မှာ သိသော်လည်း ဆက်အိပ်မြဲ အိပ်နေသည်။ အောင်အောင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ချိုလဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းရှုံ့ပစ်ပြီး၊ နှင်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းကလေးကို တအားကုန် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ချိုလဲ့ကလည်း အောင်အောင် သင်ထားသည့်အတိုင်း တုံ့ပြန်အနမ်းများ ကောင်းကောင်းပေးတတ်နေပြီ။ ပြွတ်ခနဲ နေအောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ခွာလိုက်၊ ဖတ်ခနဲ ပြန်ပြီး နမ်းစုပ်လိုက်နဲ့ အမျိုးမျိုး တုံ့ပြန်မှုလေးတွေ ပေးတတ်နေပြီ။

ချိုလဲ့ ဆံစဖျားလေးတွေ လည်ပင်းသားနုနုလေးတွေကို နှာခေါင်းကြီးက ထိတွေ့နေလေပြီ။ “အို…အို…..ကိုအောင် ယားတယ်..မလုပ်ပါနဲ့….တော်ပါတော့ ဆိုနေမှ၊ …အို…ကြည့်ပါလား.လို့…ဘာလို့ သူများ ကြယ်သီးတွေ..ဖြုတ်နေရတာလဲ” “ချိုလဲ့ကလဲကွာ..ကိုအောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို၊ ဒါလေးတော့ ခွင့်ပြုပါနော်…ဘာမှဖြစ်တာမှ မှုတ်ပဲ…ချိုလဲ့ နို့လေးတွေကို ကိုင်ကြည့်ရုံတင် နော်…….နော်… တအိုအို တအင်အင်နှင့် ငြီးငြူ ငြင်းဆန်နေရသော်လည်း အောင်အောင် သနားမှ ချမ်းသာရာ ရမည့် ချိုလဲ့ဘဝ။ ခုကြည့်လေ အောင်အောင့် လက်ကြမ်းကြီးဟာ ချိုလဲ့ရဲ့ နူးညံ့တဲ့နို့ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်နေပါပြီ။

အဦးအထွတ်မို့ အောင်အောင်မှာ ကြမ်းကြမ်းကြီး မကိုင်ရက်၊ ဖွဖွလေးသာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ လက်ဘက်ရည်ကြမ်း ပုဂံသာသာမျှသာရှိသော နို့အုံပေါ်မှ နို့သီးဖျားသေးသေးလေးမှာ တောင်ထနေသည်။ အတွင်းမှ နို့အုံလေးမှာ မာမာခဲခဲလေးမို့ ချေလိုက်ပါက ချိုလဲ့ နာပြီး လန့်သွားမှာ စိုးရိမ်ရ၏။ ချိုလဲ့အနေနှင့် ခံစားရသည်မှာ တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းနှင့် ကောင်းသလိုလို အူယားသလိုလိုနှင့် ခံစားရတာ တစ်မျိုးကြီးပါ။ ဒီလိုအရသာမျိုးကို ကိုအောင်က ဘာပြုလို့များ စောစောက အသိမပေးတာပါလိမ့်ဟု အပြစ်မြင်မိလေသည်။ ချိုလဲ့ လက်များမှာ အောင်အောင့်လက်ဖျံကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး တွန်းဖယ် မပစ်ရက်နိုင်ပဲ ရင်ကို ကော့ကော့ပေးနေမိသည်။ သူမက ကော့ပေးတော့ အောင်အောင့်လီးကြီးနှင့် ချိုလဲ့ခေါင်းနှင့် ထိမိနေသည်။ ချိုလဲ့စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွနှင့် ကိုင်ကြည့်ချင်သည်။ အောင်အောင်က လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားမှာ နို့သီးဖျားလေးကို ချေပေးလိုက် လက်ဝါးပြင်နှင့် ကလိပေးနေသလို နှာခေါင်းကြီးမှာလည်း ချိုလဲ့ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင် ဆံစပ်လေးတွေပေါ်မှာ သောင်းကြမ်းနေသည်။

“အိုး….ကိုအောင် သိပ်ကဲတာပဲ” “ဘာဖြစ်လို့လဲ ချိုလဲ့ရဲ့….မကောင်းလို့လား” “မသိဘူး….ချိုလဲ့ ရှက်ပါတယ်… ဘာမှ မမေးပါနဲ့” သတိတရားဆောင်ပြီး အတွေ့နောက် မလိုက်မိအောင် ဟန်ဆောင်သော်ငြားလည်း သာယာမှုက မျက်နက်ကလေးကို မှေးမှိတ်သွားစေသည်။ အောင်အောင်သည် ချိုလုံးလေးကို ဘရာစီယာအတွင်းမှ အသာမတင်ပြီး လက်နှင့် ပွတ်သပ်ပေးရာမှ တဖန် ပါးစပ်နှင့် စို့ပေးလိုက်သည်။ ဒီအတွေ့ကိုတော့ ချိုလဲ့ ဟန်မဆောင်နိုင်ပါ။ “ကိုအောင်ကလဲ…..ခလေးလေး ကျနေတာပဲ…ဘာလုပ်မှန်း မသိပါဘူး…ယားတယ်..၊ တော်ပါတော့ ကိုအောင်ရယ်…သူများ မနေတတ်တော့လို့ပါ..နော်…လို့” ပါးစပ်က တောင်းပန်နေသော်လည်း လက်နှစ်ဖက်မှာ အောင်အောင့် လည်ပင်းကို ဖက်လျှက်နှင့် ရင်ကလေး ကော့ကော့တက်နေပုံမှာ အောင်အောင့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ပို၍ အားပေးသလို ဖြစ်နေသည်။

ကော့တက်နေသော ချိုလဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်နှင့် လှမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်ရာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသော အဖြစ်မို့ စိတ်လာ၍ ဖောင်းထနေသော အဖုတ်ကလေးကို ကိုင်ထိထားသဖြင့် ရှက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်အောင်ဘာမှ မလုပ်နိုင်ခင်မှာပင် ထ၍ “တော်ပြီ….တော်ပြီ…..ကိုအောင် ကဲလာပြီ….အဲဒါတော့ မကိုင်ပါနဲ့…သူများ ကြောက်လို့ပါနော်” ဟုပြောကာ ထွက်ပြေးသွားသည်။ အောင်အောင်မှာ ဖီလင်တွေ အရမ်းတက်နေရပြီးမှ ခုလိုဖြစ်သွားရာ ဆတ်တငံ့ငံ့ကြီးဖြစ်နေသည်။ ကိစ္စမရှိ ဒီအဆင့်ထိအောင်မြင်လာမှတော့ ကျန်သောအဆင့်သည် မခဲယဉ်းတော့။ “ကိုအောင် တော်တော့နော်…..နေ့တိုင်းကြီး စို့နေတော့ သူများနို့တွေ ကြီးလာပြီ၊ ကြီးတာမှ နှစ်ဖက်မျှ ကြီးတာမှုတ်ဖူူး ကိုအောင်စို့နေတဲ့ ဘယ်ဘက်က ပိုကြီးနေတာ”။

“ဘယ်နှရက်များ ရှိသေးလို့လဲ..ချိုလဲ့ရဲ့” “ခြောက်ရက်ရှိပြီနော်….နေ့တိုင်းပဲ..၊ ခု ဘရာစီယာတွေ မတော်တော့ဘူး….ကိုအောင်ဝယ်ပေး” “ဝယ်ပေးမှာပေါ့” “ဒီနေ့စို့ပြီး တော်ပြီနော်” “ဒါပေမယ့် ချိုလဲ့ဟာတော့ ကိုင်ကြည့်မှာနော်” “ကိုင်ရုံတင် ကိုင်နော်” “စိတ်ချပါ”…”သူ့အလိုချည်း လိုက်နေရတာပဲ…. သိဘူး…ရော့ရော့….စို့တော်မူပါ..ရှင့်” သူမကိုယ်တိုင်ကပင် အောင်အောင်ကို ချိုလှန်တိုက်သောအဆင့်ထိ ရောက်ရှိနေပေပြီ။ ချစ်သူနှင့် တွေ့ရလေတိုင်း မိန်းမတွေ၏ အရှက်တရားသည် ပျောက်ကွယ်ရလေပြီ။ အောင်အောင်မှာ နို့သီးဖျားကို ငုံစို့လိုက်၊ လျှာနှင့် ကလိပေးလိုက်နှင့် ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း တစ်ဖက်ထဲ ကြီးနေသော နို့နှင့်ညီမျှစေရန် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပေးရသည်။ ချိုလဲ့မှာ မျက်စိကိုမှိတ်၍ အောင်အောင့် ဆံပင်တွေကို ဖွ၍ ခေါင်းကို ဖက်ကာ ဖီလင်တွေတက်ကာ ငြိမ့်နေရသည်။ နို့ကို ချေနေသော အောင်အောင့်လက်မှာ ချိုလဲ့၏ အဖုတ်ရှိရာသို့ လှမ်းနေပြီ။ ချိုလဲ့မှာလည်း ပေါင်ကို မသိမသာ ကားပေးနေသည်။

ပေါင်ရင်းသားများကို ပွတ်ပြီး အဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရာ ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင်၏ ဆံပင်များကို အားမလိုအားမရနှင့် ဆုပ်ချေ ဆွဲဖွနေသည်။ ထမီအပေါ်မှ ပွတ်နေရာမှ အောင်အောင်က တဆင့်တက်၍ ထမီကို လှန်ကာ တိုက်ရိုက် ကိုင်တွယ်လေပြီ။ ပထမဆုံးအကြိမ် လက်နှင့် တိုက်ရိုက် ကိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်အောင် ဖျားသွားသည်။ အမွှေးဆိုလို့ တစ်ပင်မျှမရှိသေးသော ဟင်းလင်းပြင်လေး။ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ စောက်ဖုတ်ကလေး၏ အက်ကြောင်းကလေးကို အသာဖြဲ၍ စမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ အရည်များ စိုရွှဲနေသည်။ မည်မျှအထိ စိတ်ပါနေသည် မသိ။ အရည်ကြည်များ တော်တော်ကို စိုနေသည်။ အောင်အောင်မှာ အစေ့လေးကို မထိတထိ ကလိရင်း လက်ခလယ်နှင့် အက်ကြောင်းလေးအတိုင်း ပွတ်ဆွဲနေသည်။ ပထမဦးဆုံး လက်ခလယ်နှင့် လမ်းဖောက်ထားမှ။

“ဗျစ်..” ဟူသောအသံနှင့်အတူ ချိုလဲ့၏ မျက်နှာ ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် အံကိုကြိတ်၍ ပေါင်ကလေးများ ကားပေးလာသည်။ အောင်အောင်မှာ တင်းနေအောင် ဆွဲထားသော ရာဘာပြားကို လက်နှင့် ထိုးဖောက်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကလေး ခံစားလိုက်ရသည့်နည်းတူ သာသာကလေး မွှေပေးနေသည်။ ချိုလဲ့မှာ လိမ်တွန့်နေရင်းမှ အောင်အောင်၏ လက်ဖျံကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းနှင့် တင်းကြပ်စွာ ရစ်ပတ်စပြုလာသည်။ အောင်အောင့်လက်ကြီးများ လွတ်ထွက်သွားမည့်အလား စိုးရွံ့ကာနေသည်။

“အို….ကိုအောင်ကလဲ ..သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ တော်တော့နော် ချိုလဲ့အဖုတ်ထဲက ပူလာပြီ၊ ကြောက်လဲ ကြောက်လာပြီနော်…နော် လို့” “ကြောက်တာလား ကောင်းတာလား မှန်မှန်ပြောနော်” “ဘာတွေ မေးမှန်းလဲမသိဘူး၊ တော်ပါတော့ ကိုအောင်ရယ်…ချိုလဲ့မနေတတ်လွန်းလို့ပါ.. တောင်းပန်ပါတယ်” “ဒါဖြင့် …ကိုအောင့်လီးကို ကိုင်ပေးလေ” “ဟွန်း….သူသိပ်ကဲတာပဲ ကိုင်ရုံတင် ကိုင်ပေးမှာနော်…ဒီထက် အဆင့်မတက်နဲ့” ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင့်လုံချည်ပေါ်မှပင် ထောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးအား သူမ၏ ပျော့ပျောင်းသော လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်သည်။

ကိုအောင့် လီးကြီးနဲ့များ ခံလိုက်ရရင်တော့ ဟူသော အတွေးများ ဝင်လာသည်။ “ကိုအောင့်ဟာကြီးက ပူနွေးနွေးကြီးနော်… နဲတာကြီး….မှုတ်ဘူး” “ချိုလဲ့ရယ် လုံချည်ချွတ်ပြီး ကိုင်ပေးပါလား၊ ဒါမှ ပိုပြီးကောင်းတာ…ကိုမောင်လဲ ကောင်းတာပဲ”ဟုပြောပြောဆိုဆို အောင်အောင်သည် သူ၏လုံချည်ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ချိုလဲ့မှာ တိုက်ရိုက်ကြီး မြင်တွေ့ရတော့မှ မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားရသည်။ နည်းတာကြီး မဟုတ်ပါ။ ဒစ်လန်ကြီးနှင့် ထိပ်ဝက အရည်များ စို့နေသေးသည်။ ဒစ်ကြီးမှာ နီတာရဲကြီးနဲ့ ဖြစ်သည်။ ချိုလဲ့လက်ဖဝါးလေးမှာ အလုပ်ကြမ်းဆိုလို့ တစ်ခါမှ မလုပ်ကိုင်ခဲ့ရ၍ အလွန်နူးညံ့လှသည်။

အကိုင်ခံရသော အောင်အောင်မှာ လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် ဒစ်ဖျားကို ထိလိုက်တိုင်း တွန့်တွန့်သွားသည်။ “ကောင်းလိုက်တာ ချိုလဲ့ရယ်…ကိုအောင့်ဒစ်ကို ယားလာတာပဲ” “ဟုတ်တယ်နော်…ချိုလဲ့လည်း ယားလာတယ်၊ ဘယ်နေရာကမှန်း မသိဘူး” “ကိုအောင့်ဟာကို ချိုလဲ့ထဲ သွင်းကြည့်ရအောင်နော်” “မလုပ်ပါနဲ့ ကိုအောင်ရယ်…ဒါကြီးများ သွင်းရင် သေလိမ့်မယ်၊ ခု လက်ချောင်းလေးတောင်မှ သူများ နာလှပြီ” အောင်အောင်မှာ ပါးစပ်က နော်နော်နှင့် ချော့နေသလို လက်ကလဲ သွက်လှသည်။ ခဏချင်းပင် ချိုလဲ့မှာ ပေါင်ကားလျက် ထမီကလေးမှာ အထက်သို့ လန်တက်နေတော့သည်။

အောင်အောင်သည် ချိုလဲ့၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဝင်ထိုင်သည်။ ချိုလဲ့မှာ နောက်ပြန် လက်ထောက်လျက်နှင့်ပင်။ ချိုလဲ့ ကိုယ်တိုင်မှာလည်း လက်တွေ့ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ယောက်ျားလိင်တံကြီးကို မြင်ပြီးကိုင်ပြီးမှတော့ စမ်းတော့ ကြည့်ချင်သည်။ “ဖြစ်ပါ့မလား ကိုအောင်ရယ်… တော်တော်ကြာ ဒုက္ခရောက်နေပါ့မယ်… ဖြေးဖြေးချင်းတော့ ဖြစ်လာမှာပေါ့…စိတ်ရှည်ပြီး ချိုမာက သည်းခံနော်..မတော်လို့ ပြန်လွှတ်လိုက်ရတယ်လို့ ထုံးစံမှ မရှိတာ” အောင်အောင်မှာ သူ့လိင်တန်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်၍ ချိုလဲ့၏ အဖုတ်အက်ကြောင်းလေးတလျောက် အထက်အောက် ပွတ်ပေးနေသည်။ ချိုလဲ့၏ မျက်လုံးကလေးများ စင်းလာသလို သူမကိုယ်တိုင်က အောင်အောင်ဘက်သို့ ပို၍ တိုးလာကာ အားမလိုအားမရနှင့် အံကိုကြိတ်ကာ ခေါင်းတခါခါနှင့် ဖြစ်နေသည်။

အောင်အောင်မှာ အပေါက်ဝကို တွေ့ရသော်လည်း မသွင်းသေးပဲ၊ လီးထိပ်နှင့်ပင် ကလိပေးနေသေးသည်။ ချိုလဲ့၏ အဖုတ်မှာလည်း ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးများ ရွှဲရွှဲစိုနေကာ လီးကြီးအား ဝင်ပါတော့ ဝင်ပါတော့ဟု ပြောနေဘိအလား ဖိတ်ခေါ်နေလေပြီ။ အောင်အောင်မှာ အပေါက်ဝကို တစ်ချက်တေ့ပြီး အထက်အောက်မွှေရင်း ဒစ်ဖျားမြုပ်ရုံမျှ သာသာဖိသွင်းလိုက်ရာ ချိုလဲ့မှာ “အမေ့” ဟု ယောင်အော်ပြီး အောင်အောင့် ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသည်။ ဒါတောင်မှ အောင်အောင်က လက်နှင့် အပျိုမှေးကို အရင်ဖောက်ထားခဲ့လို့သာပေါ့။ “နာတယ်…..ကိုအောင်ရယ် တော်ပါတော့နော်..ကျေနပ်ပါတော့၊ ချိုလဲ့တော့ သွေးတွေထွက်လာပြီ ထင်တာပဲ” “ခဏတော့ နာမှာပေါ့ ချိုလဲ့ရဲ့..ခုတောင် ဒစ်ကျော်ကျော်ဝင်နေပြီပဲ၊ ခေါင်းဝင်မှတော့ ကိုယ်ဆန့်ရမှာပေါ့” အောင်အောင်မှာ အပျိုစစ်စစ် ပူပူနွေးနွေးကလေးအား အခွင့်အရေးရတုန်း လက်လွှတ်မခံချင်ပေ။

ချိုလဲ့ပြောလည်း ပြောစရာပင်။ အောင်အောင့် လိင်တံမှာ ဒစ်ကျော်ကျော်ဝင်သော်လည်း နောက်တထစ် သွင်းဖို့ရန်မှာ တကယ်မလွယ်လှ။ လုပ်မယ့်လုပ်တော့ အဆုံးစွန်ထိပဲ ကောင်းပါတယ်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့် ချိုလဲ့၏ တင်သားနှစ်ဖက်အား ကိုင်ကာ အသာလေး ဖိချလိုက်ရာ “ဗျစ် ဗြိ” ဟူသော အသံနှင့်အတူ…. “အမေ့…..နာတယ်….ကိုအောင် တော်ပြီ..ကောင်းလဲ မကောင်းဘူး”ဟုပြောကာ ချိုလဲ့က အောင်အောင့်ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထွက်သွားသည်။

အဝတ်အစားများကို ကပျာကယာ ဝတ်ရင်းနှင့် ရှစ်ကြီးခိုးပါရဲ့ဟု ပါးစပ်က ပြောရင်း တောင်းပန်နေသော ချိုလဲ့ကို ကြည့်၍ အောင်အောင် သနားသွားသည်။ နောက်များမှ တဖြေးဖြေးချော့ပြီး လုပ်ရသေးတာပေါ့ဟု ကြိမ်းရင်း ပြုံးစိစိနှင့် ကြည့်နေသည်။ ချိုလဲ့သည် အောင်အောင့်ပါးကို နမ်းကာ အောက်သို့ ဆင်းပြေးလေသည်။ ထိုညက အောင်အောင် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်။ ချိုလဲ့မှာလဲ အိပ်ယာထဲရောက်လေခါမှ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်မြင်ဖူးတွေ့ဖူးသော အရသာကို စဉ်းစားရင်း တလွန့်လွန့် တလူးလူးဖြစ်နေသည်။ ကြိတ်မှိတ်ခံရင်တော့ ရကောင်းပါရဲ့ ဟူသော အတွေးနှင့်အတူ ဖီလင်တွေ ပြန်ဝင်နေသည်။

ချိုလဲ့က သီးသန့် တစ်ခန်းအိပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်အောင့် အိပ်ယာကို မည်သို့သွားရမလဲဟု စဉ်းစားနေသည်။ ပြင်ပလောက၌ မိုးသက်လေညှင်းလေး တိုက်ခတ်စ ပြုနေသည်။ ရန်ကုန်မိုးသည် မထင်မှတ်ပဲနှင့် ရွာတတ်သည်။ မိုးသက်လေကြောင့် ချိုလဲ့၏ အခန်းမှ ပြူတင်းပေါက်အခန်းစီး အပြာလေးသည် လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေသည်။ ချိုလဲ့ စိတ်တွေလည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပင် ည၏ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို မိုးခြိမ်းသံက ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။ အောင်အောင်၏ ခြေထောက်ကို တစ်ယောက်က ကိုင်လှုပ်၍ နှိုးနေသည်ကြောင့် အောင်အောင် လန့်နိုးသွားသည်။

“ဘယ်သူလဲ..ဟင်” “ချိုလဲ့ပါ..ကိုအောင်ရယ်…မိုးတွေ ခြိမ်းတော့ ချိုလဲ့ကြောက်လို့ပါ” “အော်…..ချိုလဲ့ရယ်”ဟု ငြီးတွားရင်း အောင်အောင်ပြုံးလိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်စေပြီး ရင်ခွင်ထဲ၌ ချိုလဲ့ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ ငြိမ်သက်ခြင်းကို အသက်ရှူသံများက ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ သက်ပြင်းချသံ အဝတ်အစားချွတ်နေသံများ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသံများသာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ အောင်အောင်နှင့် ချိုလဲ့မှာ အပေါ်အင်္ကျီများ မရှိကြပဲ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ အငမ်းမရဖက်ရမ်း နမ်းစုပ်နေကြသည်။

ချိုလဲ့မှာ နေ့လည်က အရှိန်ကြောင့်လား ၊ ညအမှောင်ကပဲ သူမအရှက်အကြောက်တွေကို ကွယ်ပျောက်သွားစေသလားမသိ တုန့်ပြန်အနမ်းများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကလေး ပေးနေသည်။ ပြေလျောကျနေသော ထမီကိုပင် မသိမသာကလေး ချွတ်ပေးနေသည်။ အောင်အောင်မှာလည်း လုံချည်ကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်သည်။

နို့ကလေးများကို ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေသလို အောက်မှ ချိုလဲ့ကလည်း လူးလိမ့်ရင်း အားမလိုအားမရတွေ ဖြစ်လာသည်။ “ကြာလိုက်တာ ကိုအောင်ရယ်”ဟု ဖွင့်မပြောရုံတမယ်ပင်။ အောင်အောင့်မြှူဆွယ်မှုတွေမှာ ချိုလဲ့ ရွစိရွစိ ဖြစ်နေပါပြီ။ “အို့…..ကိုအောင်ရယ်…အင့် ဟင့်အင်း…ကွယ်” “ကိုအောင့်လီးကြီးကို ကိုင်ပေးပါအုံးနော်” “ဘာလုပ်ဖို့များ…ကိုင်စေချင်ရတာလဲ..လို့” “ချိုလဲ့လက်ကလေးတွေက သိပ်နုတော့ အကိုင်ခံရတာ ကောင်းလွန်းလို့ပါ” ချိုလဲ့သည် အောင်အောင့်လီးကြီးကို သေသေချာချာ ကျကျနန ကိုင်ပြီး အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်သကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေသည်။ နောက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်ကာ သူမအပေါက်ဝကို လီးကြီးနှင့် တေ့ပေးလိုက်သည်။ အို….အရည်တွေမှ ရွှဲလို့ပါလား။

“ချိုလဲ့…ပေါင်ကို ကားထားပြီး…ဒူးထောင်ထားနော်” “ဖြေးဖြေးတော့ လုပ်ပါနော်…ကိုမောင် နေ့လည်တုံးကလည်း နာထားတဲ့ ဒဏ်ကရှိသေးတယ်”။ အောင်အောင်က အပေါက်ဝတွင် တေ့နေရာမှ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းပေးလိုက်ရာ ဒစ်ကျော်ကျော်မျှ ဝင်သွားသည်။ ယခုအခါတွင် ချိုလဲ့မှာ ငြီးငြူသံ မပြုတော့ပေ။ အောင်အောင့် လက်မောင်းသားများအား သူမလက်နှင့် စုံကိုင်ညှစ်ထားသည်။ သဘောမှာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေသည့်ဟန်ပင်။ နို့နှစ်လုံးအား ကိုင်၍ ချေပေးရင်း ဒစ်ဖျားကို အဝင်အထွက်လုပ်နေသည်။ “ကိုအောင်ရယ်…တစ်မျိုးကြီးပဲ…ဘယ်လို လုပ်နေတာလည်း”

“ဖြေးဖြေးလေး သွင်းနေတာ ချိုလဲ့ရဲ့၊ ကိုအောင် သွင်းလိုက်မယ်နော်…ချိုလဲ့က အောက်ကနေ အသာလေး ကော့ပေးလိုက်နော်” လိင်တံမှာ တဝက်ကျော်ကျော် ရောက်သည်အထိ ဝင်သွားရာ ချိုလဲ့ ကော့ကော့ပေးနေရင်းမှ တွန့်သွားသည်။ “အမေ့……အိုး..ကျွတ်ကျွတ်” “ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်” “နာတယ်……ကိုအောင်ရယ်”။ “အစတော့..နာတာပေါ့ကွယ်…နောက်တော့လဲ ကောင်းလာမှာပေါ့” စူထွက်နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား စုပ်ယူလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လွတ်ထွက်သွားမတတ် ဖက်နေရင်း အပေါ်မှ ဆောင့်ချက်ကိုလည်း မနားပါ။ အောင်အောင် အားမရချင်တော့။ လီးကို အဆုံးထိသွင်းရင်း ကပ်ထားလိုက်သည်။

ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင်က နှုတ်ခမ်းကို စုတ်နမ်းထား၍ အသံထွက်အောင် မအော်နိုင်သော်လည်း အောင်အောင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ပိုမိုတင်းကြပ်အောင် ဖက်မိလျက်သား ဖြစ်နေသည်။ နာလို့လား…ကောင်းလွန်းလို့လားဟု ခွဲခြားရ ခက်လှသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပုဇွန်ဆိတ်ကလေး ငယ်ငယ်ပေမယ့် ပင်လယ်ကိုတော့ ရောက်အောင် ကူးတော့မည်ဟူသော အဆင့်သို့ ရောက်ပြီ။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ခွာပြီး ချိုလဲ့ကို အောင်အောင် အတင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ “ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ…ကိုအောင်ရယ်…သူ့ဟာကြီးက သူများအဖုတ်လေးထဲမှာ ပြည့်ညှပ်နေတာပဲ..ရင်ခေါင်းထဲရောက်သွားတယ် အောက်မေ့ရတာပဲ…ကပ်ထားတာကလဲ ပါးစပ်က ပေါက်ထွက်လာပါအုံးမယ်” “ကောင်းနေပီလား…ချိုလဲ့” “ကောင်းသေးပါဘူး နော်…..သူ့သနားလို့ ဥစ္စာ” တဟဲဟဲနှင့် ရယ်ရင်း အောင်အောင် ဆောင့်ပေးနေပြီ။

ပထမအဆင့် တဝက်လောက်သာထုတ်၍ သွင်းချီထုတ်ချီ လုပ်ပေနေသည်။ လီးကြီးအား ဒစ်ဖျားနားအထိ ရောက်အောင်ထုတ်၍ အဆုံးထိ ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းသည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက လီးကြီး ထွက်လာတိုင်း စူထွက်လာသကဲ့သို့ အဝင်တွင် လီးနဲ့အတူ ပြန်ပါသွားသည်။ တစွပ်စွပ် အသံလေးများပင် ထွက်လာသည်။ အောင်အောင်သည် ချိုလဲ့၏ ပေါင်ကို ထောင်၍ ပုုခုံးပေါ်သို့ ခြေနှစ်ချောင်းတင်ကာ တစ်တီတူးထောင် ပုံစံနှင့် လုပ်ကြည့်သည်။ တစ်ချက်…နှစ်ချက်။ “အိုး…ဟိုးဟိုး…..ကိုအောင် မရဘူး…၊ ဒီပုံစံက အထဲမှာ အောင့်အောင့်လာတယ်…၊ ရိုးရိုးပဲ လုပ်ပါ… ခုနပုံစံကိုတောင်မှ ကြိပ်မှိတ်ခံနေရတာ…ကိုအောင်ရဲ့”။ ရိုးရိုးခြေဆင်းပြီးပဲ လုပ်လိုက်သည်။

ချိုလဲ့မှာ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသောကြောင့် လက်နှစ်ဖက်နှင့် အောင်အောင့်ခါးကို ဖက်ထားသည်မှ လွဲ၍ ဘာမှတုန့်ပြန်မှု မပေးတတ်။ အောင်အောင်က သည်တစ်ခါ ကြမ်းလိုက် သာသာလေးဆောင့်လိုက်နှင့် ဆောင့်ချက်တွေ စိပ်လာသည်။ အောင်အောင် ပြီးချင်ပြီ။ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ချက်များ ဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ မပီမသ ငြီးသံများနှင့် ချိုလဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားကာ ပြီးသွားသကဲ့သို့ အောင်အောင်မှာလည်း ပြီးသွားသည်။ “ဘယ်လိုနေလည်း….ဟင်” “သိပ်ကောင်းတာပဲ….ကိုအောင်ရယ်” အသံညှင်းညှင်းလေးနှင့် အောင်အောင့် နားနားကပ်ပြောလိုက်သည်။ ပြင်ပလောကကြီးတစ်ခုလုံး မိုးစက်ကျသံများနှင့် လွှမ်းမိုးနေသလို အောင်အောင်နား၌ သိပ်ကောင်းတာပဲ ဟူသော ချိုလဲ့ရဲ့ တုံ့ပြန်သံလေးကသာ လွှမ်းမိုးလို့နေသည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ဆိုင္ကဝန္ထမ္း ပါကင္ေဖာက္လိုက္တဲ့ အပ်ိဳျဖစ္စ သူေဌးသမီးေလး

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ၾကယ္တံခြန္ တီးေဟာက္စ္ဆိုလၽွင္ သားသားနားနားႏွင့္ အေကာင္းဆုံးဆိုင္ဟု လူသိမ်ားသည္။ ပိုင္ရွင္မွာ ဦးျမေနာင္ႏွင့္ ေဒၚသန္းႂကြယ္တို႔ျဖစ္ၿပီး သမီး ခ်ိဳလဲ့ဆိုေသာ အပ်ိဳမေလး သာရွိသည္။ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးေသာ အပ်ိဳမေလး ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး အရြယ္ပင္။ ေအာင္ေအာင္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ ဆက္သြယ္ေပးမွုေၾကာင့္ ထိုဆိုင္တြင္ ကက္ရွာဟုေခၚေသာ ေငြသိမ္းေကာင္တာ ထိုင္ရေသာ အလုပ္ကို ရရွိသည္။ ဆိုင္အိပ္ဆိုင္စားႏွင့္ မပူမပင္ ေနရ၏။

ေအာင္ေအာင္က အေျပာအဆို မြန္ရည္ေျပျပစ္မွု၊ အေနအထိုင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့မွု၊ သစၥာရွိမွုတို႔ေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္ရွင္က ခ်စ္ခင္သနားၾကသည္။ မိသားစုပမာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ၾကသည္။ ခ်ိဳလဲ့ေလးမွာလည္း တစ္ေကာင္ႂကြက္မို႔ ေအာင္ေအာင္အား အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္ပမာ ခ်စ္ခင္၏။ ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးတတ္၏။ ခ်ိဳလဲ့ စိတ္ႀကိဳက္မွန္သမၽွ ေအာင္ေအာင္ကလည္း အလိုလိုက္သည္။ အေဖအေမမ်ား မအားေသာအခါ၌ ေအာင္ေအာင္ကပင္ ႐ုပ္ရွင္ လိုက္ပို႔ရသည္။ မိဘမ်ားကလည္း ေအာင္ေအာင္၏ အေနအထိုင္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိၾကသည္။ စီးပြားေရးတစ္ဖက္ႏွင့္ မအားလပ္ျခင္းကသာ မ်ားရာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမို႔ အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္စရာမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္စား ေအာင္ေအာင္ကပင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနရသည္။

ယခုႏွစ္မွာ ကိုတန္းေျဖရမည္မို႔ သူမ မသိေသာ စာမ်ားအား က်ဴရွင္ မတက္ေစပဲ ေအာင္ေအာင္ကပင္ သင္ျပေပးေနသည္။ တခါတရံ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္တို႔ ေျပာေလ့ရွိသည္။ တခါတေလ သူမ သိျမင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမးသင့္သည္ မေမးသင့္သည္ မတြက္ပဲ ေအာင္ေအာင္အား သိခ်င္တာ မွန္သမၽွ ေမးျမန္းရာ ေျဖရခက္သည့္ ေမးခြန္းမ်ား ျဖစ္ေနတတ္သည္။ တခါက နိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ကား ၾကည့္ၿပီးအျပန္ မင္းသားက မင္းသမီးႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းစုပ္ျခင္းကို “ကိုေအာင္ ..အဲဒါ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ ဟင္..သူတို႔မို႔ မရြံတယ္ေနာ္..ဘာမ်ားေကာင္းလဲ မသိဘူး..ကိုေအာင္ေရာ သိလားဟင္” “ဟာ…ဒီေကာင္မေလး ေပါက္တတ္ကရေတြ… နင္နားမလည္ရင္ နားမလည္သလိုေန…ေလၽွာက္မေမးနဲ႔….. ဒီက..မသိလို႔…..ဥစၥာ” သူမေမးျမန္းျခင္းကို ေအာင္ေအာင္က ေကာင္းေကာင္းမေျဖလၽွင္လည္း စိတ္ေကာက္တတ္သည္။ ဂြေတာ့ က်သည္။ လူႀကီးစိတ္ မဟုတ္ေသးေတာ့ ဒုကၡေတြေတာ့ မ်ားကုန္ၾကလိမ့္မည္။

ရဲရဲတင္းတင္း ဆက္ဆံမွုမွာ ေအာင္ေအာင့္အေပၚ ယုံၾကည္ကိုးစားမွုေၾကာင့္လည္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ သည္လိုျဖင့္ ေနလာခဲ့ရာ ရက္တို႔လည္း တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကုန္ဆုံးလာၾကသည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ တစ္ေန႔တျခား မိန္းမႀကီး သ႑ာန္မ်ား ပုံေပၚလာ၍ နို႔ေလးမ်ားမွာလည္း ကေလး လက္သီးဆုပ္သာသာခန႔္ ရွိလာၿပီ။ တင္သားေလးမ်ားမွာလည္း နိမ့္တုံျမင့္တုံ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္လာသည္။ ခ်ိဳလဲ့သည္ ခႏၶကိုယ္ ေျပာင္းလဲမွု ရွိလာေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင့္အေပၚ ဆက္ဆံရာတြင္မူ ေျပာင္းလဲမွု မရွိပဲ ခါတိုင္းလို ပူးပူးကပ္ကပ္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနတတ္သည္။

သူမအဖို႔ မည္သို႔မၽွ မထူးျခားေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင္၏ စိတ္ေတြမွာ မသိမသာ တုန္လွုပ္ ေဖာက္ျပန္လာေနသည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ တခါတရံ ဒီေကာင္မေလး ငါ့မ်ား ဟိုဒင္းျဖစ္ေနေရာ့လားဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ေအာင္ေအာင့္ အၾကည့္မ်ားက စူးစူးရဲရဲ နိုင္လွေပရာ “ကိုေအာင္သူမ်ားကို ဘာလို႔…အဲ့လိုႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ” “လွလို႔..ေပါ့” “ဟင္း…ေနာ္..ဒါပဲ” ထိုအခါမ်ားတြင္ ခ်ိဳလဲ့မွာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ခ်စ္စရာဟန္ကေလးျဖစ္ကာ ပိုၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ “တကယ္ေျပာတာ ခ်ိဳလဲရဲ့ ၊ ခ်ိဳမာလွတာက လက္ေလးေတြက အစလွတာ”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုင္ၾကည့္သည္။

မႏူးမနပ္ အရြယ္ေလးမ်ားအား သည္လိုပဲ စ၍ ပ်ိဳးေထာင္ၾကမွန္း ေအာင္ေအာင္ နားလည္သျဖင့္ လက္ေတြ႕ က်င့္ၾကည့္ေနသည္။ အဆစ္အျမစ္ ေျပျပစ္လြန္းလွရကား ဖေယာင္းတိုင္သား က်ေနေအာင္ ေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့လွသည္။ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ေနေသာ ေအာင္ေအာင္အား ခ်ိဳလဲ့သည္ မ်က္လုံးကေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ “ေနပါအုံး…ကိုေအာင္က ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ လကၡဏာ ၾကည့္တတ္လို႔လား၊ ေဟာတတ္ရင္ ေဟာေပးစမ္းပါ” “ေဟာတတ္တာေပါ့…ခ်ိဳလဲ့လကၡဏာက ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီတစ္သက္ေတာ့ မဆင္းရဲေတာ့ဘူး” စသည္ျဖင့္ ဘာညာကြိကြေတြ ေျပာၿပီး “ဒါနဲ႔…ခ်ိဳလဲ့ ရင္ဘတ္မွာ မွဲ႕မရွိဘူးလား” “မသိဘူး….ကိုေအာင္ရဲ့” “ရွိရင္ အဲဒါ မိန္းမျမတ္လို႔ ေခၚတယ္၊ ခ်မ္းသာတတ္တယ္၊ ဒီလို ဒီလို ေနရာေတြမွာေလ…ေသေသခ်ာခ်ာ ..ရွာၾကည့္ပါအုံး” ေျပာေျပာဆိုဆို ေအာင္ေအာင့္ လက္ညႇိုးႀကီးမ်ားက ခ်ိဳလဲ့၏ ရင္သားနားတဝိုက္ ေထာက္ျပေနရာ…ခ်ိဳလဲ့မွာ ရင္တုံပန္းတုံ ျဖစ္ေနရသည္။

“ေနအုံးေနာ္…ကိုေအာင္..ခ်ိဳလဲ့ သြားၾကည့္အုံးမယ္” ဟုေျပာကာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ “မေတြ႕ဘူး….ကိုေအာင္ရဲ့” “ေတြ႕မွာပါ…ေသခ်ာ ရွာၾကည့္ပါအုံး…တကယ္ပါတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာဆိုရင္း ေအာင္ေအာင္သည္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သြားရာ အေပၚအကၤ်ီက်ယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္၍ ဘရာစီယာအတြင္းမွ နို႔ကေလးႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာေနသည္။ “ေတြ႕လား….. အေမ့…လန႔္လိုက္တာ ကိုေအာင္ကလည္း….ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး” “ကိုေအာင္က ေစတနာနဲ႔ ရွာေပးမလို႔” ဟုေျပာကာ ခ်ိဳလဲ့၏ ရင္သားႏွစ္မႊာၾကား၌ လက္ႏွင့္ ဟိုဒီေလၽွာက္ၾကည့္ေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ မွင္သက္မိေနသည္။ ဖေယာင္းသည္ မီးႏွင့္ ေဝးေနပါက ကိစၥမရွိ။ မီးႏွင့္ နီးစပ္ပါက ဖေယာင္းမွာ အရည္ေပ်ာ္ရသကဲ့သို႔ ခ်ိဳလဲ့မွာလည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ကာ သာယာမိသလိုလို ရွိလာသည္။

“ေအးဟ..မေတြ႕ဘူး..၊ ေအာ္….ဒါနဲ႔ တူတယ္” ဟု ေျပာကာ ခ်ိဳလဲ့နို႔သီးေလးကို ဆတ္ခနဲဆြဲလိုက္သည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ အသက္ရွူမ်ားမွားကာ ပါးစပ္ကေလးဟ၍ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းမ်ားပင္ ထသြားရွာသည္။ “ေတာ္ၿပီ…ေတာ္ၿပီ…မရွာခ်င္ေတာ့ဘူး” “ခ်ိဳလဲ့ သေဘာပဲေလ…ငါ့ညီမက ကေန႔မွ ပိုလွေနတာ…ေဟာဒီပါးကေလးက ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔နဲ႔ တကယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ”ဟု ေျပာၿပီး သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ တအားကုန္ ဖက္နမ္းလိုက္ရာ။ “ဒါ…ဘာလုပ္တာလည္း…အေမ့ကို တိုင္ေျပာမွာ” “ေဟာဗ်ာ….ကိုယ့္ညီမမို႔ ခ်စ္လို႔နမ္းတာပဲ..ဥစၥာ” “အို……မရဘူး…မရဘူး တိုင္မွာပဲ”ဟုေျပာကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ တေဟ့ေဟ့ႏွင့္ ေနာက္မွ မမွီမကမ္း လိုက္ဆြဲေသာ္လည္း မမိလိုက္ေခ်။

သို႔ေသာ္ ေလွကားထိပ္မွေန၍ ေအာင္ေအာင့္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ကာ လၽွာကေလး ထုတ္ေျပာင္ျပသြားသည္။ ထိုအခါမွ ေအာင္ေအာင္မွာ သက္မခ်နိုင္ေတာ့သည္။ လူမွာအေတြ႕ ဆိုသကဲ့သို႔ ခ်ိဳလဲ့မွာလည္း အေတြ႕ကို မသာယာ မၾကည္ႏူးပဲ မေနနိုင္ေခ်။ ေနာက္တစ္ေန႔၌ စာျပေပးေသာအခါ ေအာင္ေအာင္မွာ စားပြဲေအာက္ကေန၍ ေျခေထာက္ခ်င္း ထိလိုက္၊ ခ်ိဳလဲ့က ဖယ္လိုက္ႏွင့္ တခါတရံ ခ်ိဳလဲ့ ေပါင္တစ္လုံးအား သူ႔ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ညႇပ္၍ ထားရာ ခ်ိဳလဲ့မွာ ေအာင္ေအာင့္လက္ကို ဆြဲဆိတ္လိုက္ႏွင့္ အေတြ႕အထိတြင္ သာယာေနေတာ့သည္။ စာဆိုတာ ဘာမွန္း မသိၾကေတာ့။

မႏူးမနပ္ကေလးအား ေခ်ာ့ျမႇဴရန္အတြက္ ေအာင္ေအာင္မွာ အႀကံထုတ္ရေလၿပီ။ “ေအာ္…ခ်ိဳလဲ့..ဟိုတစ္ခါတုန္းက ႐ုပ္ရွင္အျပန္မွာ ကိုေအာင့္ကို ေမးတာ ခုေျဖျပမယ္ေလ” “ဘာ….လဲ..ဟင္” “မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္တာ သိခ်င္တယ္ဆို..အဲဒါ…ခ်ိဳလဲ့ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ထား…ေခါင္းကေလးကို ေမာ့ၿပီး..ႏွုတ္ခမ္းကို အသာေလး စုထားေပး” “ခ်ိဳလဲ့မွာ ေအာင္ေအာင္ေျပာသမၽွ လိုက္လုပ္ေပးရွာသည္။ ေၾကာင္ပါးႀကီး ေအာင္ေအာင္က ခ်ိဳလဲ့ကို လွမ္းဖက္၍ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအား နမ္းစုပ္လိုက္ရာ ခ်ိဳလဲ့မွာ ႐ုန္းကန္ရွာေသာ္လည္း အင္အားခ်င္းမမၽွသျဖင့္ မ႐ုန္းနိုင္ရွာ၊ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ၿငီးညဴသံျပဳရင္း ေအာင္ေအာင္ရင္ခြင္ထဲမွာ ၿငိမ္က်သြားရွာသည္။

“ကိုေအာင္ သိပ္ဉာဏ္မ်ားတာပဲ…. ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး…သူမ်ား အသက္ရွူၾကပ္ၿပီး ေမာတာပဲ ရွိတယ္..၊ မေကာင္းပါဘူး…..ဒါနဲ႔… ႁပြတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္တာလဲ…ဟင္” “ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို စုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခ်ိဳလဲ့က ဆတ္ခနဲ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္၊ အဲဒီမွာ အသံျမည္တာပဲ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေပးအယူ မၽွမွ အရသာရွိတာ..၊ စုပ္တဲ့သူက စုပ္သလို အနမ္းခံရတဲ့သူကလဲ သင့္ေလ်ာ္သလို တုံ႔ျပန္မွ …ကိုေအာင္က လၽွာဖ်ားနဲ႔ ကလိရင္ ခ်ိဳလဲ့ကလဲ လၽွာနဲ႔ ျပန္ကလိရတယ္”။ သည္လိုနဲ႔ စာသင္ျခင္းမရွိပဲ ထိုေန႔အဖို႔ နမ္းစုပ္ျခင္း သင္တန္းႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကရာ ခ်ိဳလဲ့ ကိုယ္တိုင္မွာ ေအာင္ေအာင့္အေပၚ အေတြ႕အထိကို တဏွာျဖင့္ တပ္မက္စြဲလန္း ေနေခ်ၿပီ။

ေအာင္ေအာင္မွာလည္း တစ္ဆင့္ခ်င္း တက္ရန္ ႀကံစည္စိတ္ကူးေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့ကို စာျပရေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ ႏွစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ၾကရသည္။စာသင္ စာၾကည့္ၾကျခင္းထက္ ေအာင္ေအာင့္ရင္ခြင္ထဲ၌ ခ်ိဳလဲ့ရွိေနရသည္ကသာ မ်ားသည္။ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွမသိေသးေသာ ခ်ိဳလဲ့မွာ အေတြ႕ေရယာဥ္ေၾကာမွာ သာယာယစ္မူးေနေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ မၾကမ္းေၾကကာ တတ္သိေနေသာ္လည္း ခ်ိဳလဲ့မွာ ကေလးစိတ္သာသာႏွင့္ လူႀကီးကိုယ္ေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ မႏူးမနပ္ကေလးအား ထိုကိစၥ ထိေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ႀကိဳစားေနေတာ့သည္။ တစ္ည၌ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေအာင္ေအာင္ စာၾကည့္ေနစဥ္ ခ်ိဳလဲ့ေရာက္လာကာ ေအာင္ေအာင့္ ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအုံး၍ စာၾကည့္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ ဆံပင္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္မ်ားလား မသိ ေအာင္ေအာင္၏ လိင္တံႀကီးမွာ ေထာင္မတ္လာရသည္။ ခ်ိဳလဲ့ ေခါင္းကို ဖယ္ရခက္ သိမွာလည္း စိုးရိမ္မိ၊ ေအာင္ေအာင္ မခုန္စဖူး ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။

အပ်ိဳစစ္စစ္ကေလး၏ အခ်စ္ဖူးကို ရင္ဆိုင္ေတြ႕လိုက္ရ ေကာင္းေလမလား ဟုေတြးေတာေနမိသည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာလည္း ရိပ္မိေနသည္။ ဆတ္ခနဲ အလွုပ္မွာ သိေသာ္လည္း ဆက္အိပ္ျမဲ အိပ္ေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ ခ်ိဳလဲ့ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းရွုံ႔ပစ္ၿပီး၊ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏွုတ္ခမ္းကေလးကို တအားကုန္ စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ ခ်ိဳလဲ့ကလည္း ေအာင္ေအာင္ သင္ထားသည့္အတိုင္း တုံ႔ျပန္အနမ္းမ်ား ေကာင္းေကာင္းေပးတတ္ေနၿပီ။ ႁပြတ္ခနဲ ေနေအာင္ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ခြာလိုက္၊ ဖတ္ခနဲ ျပန္ၿပီး နမ္းစုပ္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး တုံ႔ျပန္မွုေလးေတြ ေပးတတ္ေနၿပီ။

ခ်ိဳလဲ့ ဆံစဖ်ားေလးေတြ လည္ပင္းသားႏုႏုေလးေတြကို ႏွာေခါင္းႀကီးက ထိေတြ႕ေနေလၿပီ။ “အို…အို…..ကိုေအာင္ ယားတယ္..မလုပ္ပါနဲ႔….ေတာ္ပါေတာ့ ဆိုေနမွ၊ …အို…ၾကည့္ပါလား.လို႔…ဘာလို႔ သူမ်ား ၾကယ္သီးေတြ..ျဖဳတ္ေနရတာလဲ” “ခ်ိဳလဲ့ကလဲကြာ..ကိုေအာင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆို၊ ဒါေလးေတာ့ ခြင့္ျပဳပါေနာ္…ဘာမွျဖစ္တာမွ မွုတ္ပဲ…ခ်ိဳလဲ့ နို႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္႐ုံတင္ ေနာ္…….ေနာ္… တအိုအို တအင္အင္ႏွင့္ ၿငီးျငဴ ျငင္းဆန္ေနရေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင္ သနားမွ ခ်မ္းသာရာ ရမည့္ ခ်ိဳလဲ့ဘဝ။ ခုၾကည့္ေလ ေအာင္ေအာင့္ လက္ၾကမ္းႀကီးဟာ ခ်ိဳလဲ့ရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့နို႔ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ေနပါၿပီ။

အဦးအထြတ္မို႔ ေအာင္ေအာင္မွာ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး မကိုင္ရက္၊ ဖြဖြေလးသာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း ပုဂံသာသာမၽွသာရွိေသာ နို႔အုံေပၚမွ နို႔သီးဖ်ားေသးေသးေလးမွာ ေတာင္ထေနသည္။ အတြင္းမွ နို႔အုံေလးမွာ မာမာခဲခဲေလးမို႔ ေခ်လိုက္ပါက ခ်ိဳလဲ့ နာၿပီး လန႔္သြားမွာ စိုးရိမ္ရ၏။ ခ်ိဳလဲ့အေနႏွင့္ ခံစားရသည္မွာ တရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္းႏွင့္ ေကာင္းသလိုလို အူယားသလိုလိုႏွင့္ ခံစားရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပါ။ ဒီလိုအရသာမ်ိဳးကို ကိုေအာင္က ဘာျပဳလို႔မ်ား ေစာေစာက အသိမေပးတာပါလိမ့္ဟု အျပစ္ျမင္မိေလသည္။ ခ်ိဳလဲ့ လက္မ်ားမွာ ေအာင္ေအာင့္လက္ဖ်ံကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး တြန္းဖယ္ မပစ္ရက္နိုင္ပဲ ရင္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးေနမိသည္။ သူမက ေကာ့ေပးေတာ့ ေအာင္ေအာင့္လီးႀကီးႏွင့္ ခ်ိဳလဲ့ေခါင္းႏွင့္ ထိမိေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့စိတ္ထဲမွာ မရိုးမရြႏွင့္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ေအာင္ေအာင္က လက္မႏွင့္ လက္ညႇိုးၾကားမွာ နို႔သီးဖ်ားေလးကို ေခ်ေပးလိုက္ လက္ဝါးျပင္ႏွင့္ ကလိေပးေနသလို ႏွာေခါင္းႀကီးမွာလည္း ခ်ိဳလဲ့ပါးျပင္ႏွင့္ လည္တိုင္ ဆံစပ္ေလးေတြေပၚမွာ ေသာင္းၾကမ္းေနသည္။

“အိုး….ကိုေအာင္ သိပ္ကဲတာပဲ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခ်ိဳလဲ့ရဲ့….မေကာင္းလို႔လား” “မသိဘူး….ခ်ိဳလဲ့ ရွက္ပါတယ္… ဘာမွ မေမးပါနဲ႔” သတိတရားေဆာင္ၿပီး အေတြ႕ေနာက္ မလိုက္မိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေသာ္ျငားလည္း သာယာမွုက မ်က္နက္ကေလးကို ေမွးမွိတ္သြားေစသည္။ ေအာင္ေအာင္သည္ ခ်ိဳလုံးေလးကို ဘရာစီယာအတြင္းမွ အသာမတင္ၿပီး လက္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးရာမွ တဖန္ ပါးစပ္ႏွင့္ စို႔ေပးလိုက္သည္။ ဒီအေတြ႕ကိုေတာ့ ခ်ိဳလဲ့ ဟန္မေဆာင္နိုင္ပါ။ “ကိုေအာင္ကလဲ…..ခေလးေလး က်ေနတာပဲ…ဘာလုပ္မွန္း မသိပါဘူး…ယားတယ္..၊ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုေအာင္ရယ္…သူမ်ား မေနတတ္ေတာ့လို႔ပါ..ေနာ္…လို႔” ပါးစပ္က ေတာင္းပန္ေနေသာ္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ေအာင္ေအာင့္ လည္ပင္းကို ဖက္လၽွက္ႏွင့္ ရင္ကေလး ေကာ့ေကာ့တက္ေနပုံမွာ ေအာင္ေအာင့္စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ပို၍ အားေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။

ေကာ့တက္ေနေသာ ခ်ိဳလဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လက္ႏွင့္ လွမ္းအုပ္ကိုင္လိုက္ရာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသာ အျဖစ္မို႔ စိတ္လာ၍ ေဖာင္းထေနေသာ အဖုတ္ကေလးကို ကိုင္ထိထားသျဖင့္ ရွက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ဘာမွ မလုပ္နိုင္ခင္မွာပင္ ထ၍ “ေတာ္ၿပီ….ေတာ္ၿပီ…..ကိုေအာင္ ကဲလာၿပီ….အဲဒါေတာ့ မကိုင္ပါနဲ႔…သူမ်ား ေၾကာက္လို႔ပါေနာ္” ဟုေျပာကာ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ ဖီလင္ေတြ အရမ္းတက္ေနရၿပီးမွ ခုလိုျဖစ္သြားရာ ဆတ္တငံ့ငံ့ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ကိစၥမရွိ ဒီအဆင့္ထိေအာင္ျမင္လာမွေတာ့ က်န္ေသာအဆင့္သည္ မခဲယဥ္းေတာ့။ “ကိုေအာင္ ေတာ္ေတာ့ေနာ္…..ေန႔တိုင္းႀကီး စို႔ေနေတာ့ သူမ်ားနို႔ေတြ ႀကီးလာၿပီ၊ ႀကီးတာမွ ႏွစ္ဖက္မၽွ ႀကီးတာမွုတ္ဖူူး ကိုေအာင္စို႔ေနတဲ့ ဘယ္ဘက္က ပိုႀကီးေနတာ”။

“ဘယ္ႏွရက္မ်ား ရွိေသးလို႔လဲ..ခ်ိဳလဲ့ရဲ့” “ေျခာက္ရက္ရွိၿပီေနာ္….ေန႔တိုင္းပဲ..၊ ခု ဘရာစီယာေတြ မေတာ္ေတာ့ဘူး….ကိုေအာင္ဝယ္ေပး” “ဝယ္ေပးမွာေပါ့” “ဒီေန႔စို႔ၿပီး ေတာ္ၿပီေနာ္” “ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳလဲ့ဟာေတာ့ ကိုင္ၾကည့္မွာေနာ္” “ကိုင္႐ုံတင္ ကိုင္ေနာ္” “စိတ္ခ်ပါ”…”သူ႔အလိုခ်ည္း လိုက္ေနရတာပဲ…. သိဘူး…ေရာ့ေရာ့….စို႔ေတာ္မူပါ..ရွင့္” သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ ေအာင္ေအာင္ကို ခ်ိဳလွန္တိုက္ေသာအဆင့္ထိ ေရာက္ရွိေနေပၿပီ။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႕ရေလတိုင္း မိန္းမေတြ၏ အရွက္တရားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္ရေလၿပီ။ ေအာင္ေအာင္မွာ နို႔သီးဖ်ားကို ငုံစို႔လိုက္၊ လၽွာႏွင့္ ကလိေပးလိုက္ႏွင့္ က်န္လက္တစ္ဖက္ကလည္း တစ္ဖက္ထဲ ႀကီးေနေသာ နို႔ႏွင့္ညီမၽွေစရန္ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေပးရသည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ မ်က္စိကိုမွိတ္၍ ေအာင္ေအာင့္ ဆံပင္ေတြကို ဖြ၍ ေခါင္းကို ဖက္ကာ ဖီလင္ေတြတက္ကာ ၿငိမ့္ေနရသည္။ နို႔ကို ေခ်ေနေသာ ေအာင္ေအာင့္လက္မွာ ခ်ိဳလဲ့၏ အဖုတ္ရွိရာသို႔ လွမ္းေနၿပီ။ ခ်ိဳလဲ့မွာလည္း ေပါင္ကို မသိမသာ ကားေပးေနသည္။

ေပါင္ရင္းသားမ်ားကို ပြတ္ၿပီး အဖုတ္ကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးရာ ခ်ိဳလဲ့မွာ ေအာင္ေအာင္၏ ဆံပင္မ်ားကို အားမလိုအားမရႏွင့္ ဆုပ္ေခ် ဆြဲဖြေနသည္။ ထမီအေပၚမွ ပြတ္ေနရာမွ ေအာင္ေအာင္က တဆင့္တက္၍ ထမီကို လွန္ကာ တိုက္ရိုက္ ကိုင္တြယ္ေလၿပီ။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လက္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ ကိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္ေအာင္ ဖ်ားသြားသည္။ အေမႊးဆိုလို႔ တစ္ပင္မၽွမရွိေသးေသာ ဟင္းလင္းျပင္ေလး။ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ေစာက္ဖုတ္ကေလး၏ အက္ေၾကာင္းကေလးကို အသာျဖဲ၍ စမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အရည္မ်ား စိုရႊဲေနသည္။ မည္မၽွအထိ စိတ္ပါေနသည္ မသိ။ အရည္ၾကည္မ်ား ေတာ္ေတာ္ကို စိုေနသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ အေစ့ေလးကို မထိတထိ ကလိရင္း လက္ခလယ္ႏွင့္ အက္ေၾကာင္းေလးအတိုင္း ပြတ္ဆြဲေနသည္။ ပထမဦးဆုံး လက္ခလယ္ႏွင့္ လမ္းေဖာက္ထားမွ။
“ဗ်စ္..” ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ခ်ိဳလဲ့၏ မ်က္ႏွာ ရွုံ႔ရွုံ႔မဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ အံကိုႀကိတ္၍ ေပါင္ကေလးမ်ား ကားေပးလာသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ တင္းေနေအာင္ ဆြဲထားေသာ ရာဘာျပားကို လက္ႏွင့္ ထိုးေဖာက္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကေလး ခံစားလိုက္ရသည့္နည္းတူ သာသာကေလး ေမႊေပးေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ လိမ္တြန႔္ေနရင္းမွ ေအာင္ေအာင္၏ လက္ဖ်ံကို သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တင္းၾကပ္စြာ ရစ္ပတ္စျပဳလာသည္။ ေအာင္ေအာင့္လက္ႀကီးမ်ား လြတ္ထြက္သြားမည့္အလား စိုးရြံ့ကာေနသည္။

“အို….ကိုေအာင္ကလဲ ..သိပ္ဆိုးတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ့ေနာ္ ခ်ိဳလဲ့အဖုတ္ထဲက ပူလာၿပီ၊ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္လာၿပီေနာ္…ေနာ္ လို႔” “ေၾကာက္တာလား ေကာင္းတာလား မွန္မွန္ေျပာေနာ္” “ဘာေတြ ေမးမွန္းလဲမသိဘူး၊ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုေအာင္ရယ္…ခ်ိဳလဲ့မေနတတ္လြန္းလို႔ပါ.. ေတာင္းပန္ပါတယ္” “ဒါျဖင့္ …ကိုေအာင့္လီးကို ကိုင္ေပးေလ” “ဟြန္း….သူသိပ္ကဲတာပဲ ကိုင္႐ုံတင္ ကိုင္ေပးမွာေနာ္…ဒီထက္ အဆင့္မတက္နဲ႔” ခ်ိဳလဲ့မွာ ေအာင္ေအာင့္လုံခ်ည္ေပၚမွပင္ ေထာင္မတ္ေနေသာ လိင္တံႀကီးအား သူမ၏ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ေပးလိုက္သည္။

ကိုေအာင့္ လီးႀကီးနဲ႔မ်ား ခံလိုက္ရရင္ေတာ့ ဟူေသာ အေတြးမ်ား ဝင္လာသည္။ “ကိုေအာင့္ဟာႀကီးက ပူေႏြးေႏြးႀကီးေနာ္… နဲတာႀကီး….မွုတ္ဘူး” “ခ်ိဳလဲ့ရယ္ လုံခ်ည္ခၽြတ္ၿပီး ကိုင္ေပးပါလား၊ ဒါမွ ပိုၿပီးေကာင္းတာ…ကိုေမာင္လဲ ေကာင္းတာပဲ”ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေအာင္ေအာင္သည္ သူ၏လုံခ်ည္ကို ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ တိုက္ရိုက္ႀကီး ျမင္ေတြ႕ရေတာ့မွ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းသြားရသည္။ နည္းတာႀကီး မဟုတ္ပါ။ ဒစ္လန္ႀကီးႏွင့္ ထိပ္ဝက အရည္မ်ား စို႔ေနေသးသည္။ ဒစ္ႀကီးမွာ နီတာရဲႀကီးနဲ႔ ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳလဲ့လက္ဖဝါးေလးမွာ အလုပ္ၾကမ္းဆိုလို႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ကိုင္ခဲ့ရ၍ အလြန္ႏူးညံ့လွသည္။

အကိုင္ခံရေသာ ေအာင္ေအာင္မွာ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးႏွင့္ ဒစ္ဖ်ားကို ထိလိုက္တိုင္း တြန႔္တြန႔္သြားသည္။ “ေကာင္းလိုက္တာ ခ်ိဳလဲ့ရယ္…ကိုေအာင့္ဒစ္ကို ယားလာတာပဲ” “ဟုတ္တယ္ေနာ္…ခ်ိဳလဲ့လည္း ယားလာတယ္၊ ဘယ္ေနရာကမွန္း မသိဘူး” “ကိုေအာင့္ဟာကို ခ်ိဳလဲ့ထဲ သြင္းၾကည့္ရေအာင္ေနာ္” “မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုေအာင္ရယ္…ဒါႀကီးမ်ား သြင္းရင္ ေသလိမ့္မယ္၊ ခု လက္ေခ်ာင္းေလးေတာင္မွ သူမ်ား နာလွၿပီ” ေအာင္ေအာင္မွာ ပါးစပ္က ေနာ္ေနာ္ႏွင့္ ေခ်ာ့ေနသလို လက္ကလဲ သြက္လွသည္။ ခဏခ်င္းပင္ ခ်ိဳလဲ့မွာ ေပါင္ကားလ်က္ ထမီကေလးမွာ အထက္သို႔ လန္တက္ေနေတာ့သည္။

ေအာင္ေအာင္သည္ ခ်ိဳလဲ့၏ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ခ်ိဳလဲ့မွာ ေနာက္ျပန္ လက္ေထာက္လ်က္ႏွင့္ပင္။ ခ်ိဳလဲ့ ကိုယ္တိုင္မွာလည္း လက္ေတြ႕ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေယာက္်ားလိင္တံႀကီးကို ျမင္ၿပီးကိုင္ၿပီးမွေတာ့ စမ္းေတာ့ ၾကည့္ခ်င္သည္။ “ျဖစ္ပါ့မလား ကိုေအာင္ရယ္… ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဒုကၡေရာက္ေနပါ့မယ္… ေျဖးေျဖးခ်င္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့…စိတ္ရွည္ၿပီး ခ်ိဳမာက သည္းခံေနာ္..မေတာ္လို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္လို႔ ထုံးစံမွ မရွိတာ” ေအာင္ေအာင္မွာ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္၍ ခ်ိဳလဲ့၏ အဖုတ္အက္ေၾကာင္းေလးတေလ်ာက္ အထက္ေအာက္ ပြတ္ေပးေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့၏ မ်က္လုံးကေလးမ်ား စင္းလာသလို သူမကိုယ္တိုင္က ေအာင္ေအာင္ဘက္သို႔ ပို၍ တိုးလာကာ အားမလိုအားမရႏွင့္ အံကိုႀကိတ္ကာ ေခါင္းတခါခါႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

ေအာင္ေအာင္မွာ အေပါက္ဝကို ေတြ႕ရေသာ္လည္း မသြင္းေသးပဲ၊ လီးထိပ္ႏွင့္ပင္ ကလိေပးေနေသးသည္။ ခ်ိဳလဲ့၏ အဖုတ္မွာလည္း ေရွ႕ေျပးအရည္ၾကည္ေလးမ်ား ရႊဲရႊဲစိုေနကာ လီးႀကီးအား ဝင္ပါေတာ့ ဝင္ပါေတာ့ဟု ေျပာေနဘိအလား ဖိတ္ေခၚေနေလၿပီ။ ေအာင္ေအာင္မွာ အေပါက္ဝကို တစ္ခ်က္ေတ့ၿပီး အထက္ေအာက္ေမႊရင္း ဒစ္ဖ်ားျမဳပ္႐ုံမၽွ သာသာဖိသြင္းလိုက္ရာ ခ်ိဳလဲ့မွာ “အေမ့” ဟု ေယာင္ေအာ္ၿပီး ေအာင္ေအာင့္ ရင္ဘတ္ကို တြန္းထားသည္။ ဒါေတာင္မွ ေအာင္ေအာင္က လက္ႏွင့္ အပ်ိဳေမွးကို အရင္ေဖာက္ထားခဲ့လို႔သာေပါ့။ “နာတယ္…..ကိုေအာင္ရယ္ ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္..ေက်နပ္ပါေတာ့၊ ခ်ိဳလဲ့ေတာ့ ေသြးေတြထြက္လာၿပီ ထင္တာပဲ” “ခဏေတာ့ နာမွာေပါ့ ခ်ိဳလဲ့ရဲ့..ခုေတာင္ ဒစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္ေနၿပီပဲ၊ ေခါင္းဝင္မွေတာ့ ကိုယ္ဆန႔္ရမွာေပါ့” ေအာင္ေအာင္မွာ အပ်ိဳစစ္စစ္ ပူပူေႏြးေႏြးကေလးအား အခြင့္အေရးရတုန္း လက္လႊတ္မခံခ်င္ေပ။

ခ်ိဳလဲ့ေျပာလည္း ေျပာစရာပင္။ ေအာင္ေအာင့္ လိင္တံမွာ ဒစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္ေသာ္လည္း ေနာက္တထစ္ သြင္းဖို႔ရန္မွာ တကယ္မလြယ္လွ။ လုပ္မယ့္လုပ္ေတာ့ အဆုံးစြန္ထိပဲ ေကာင္းပါတယ္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ခ်ိဳလဲ့၏ တင္သားႏွစ္ဖက္အား ကိုင္ကာ အသာေလး ဖိခ်လိုက္ရာ “ဗ်စ္ ၿဗိ” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ…. “အေမ့…..နာတယ္….ကိုေအာင္ ေတာ္ၿပီ..ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး”ဟုေျပာကာ ခ်ိဳလဲ့က ေအာင္ေအာင့္ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္သြားသည္။

အဝတ္အစားမ်ားကို ကပ်ာကယာ ဝတ္ရင္းႏွင့္ ရွစ္ႀကီးခိုးပါရဲ့ဟု ပါးစပ္က ေျပာရင္း ေတာင္းပန္ေနေသာ ခ်ိဳလဲ့ကို ၾကည့္၍ ေအာင္ေအာင္ သနားသြားသည္။ ေနာက္မ်ားမွ တေျဖးေျဖးေခ်ာ့ၿပီး လုပ္ရေသးတာေပါ့ဟု ႀကိမ္းရင္း ျပဳံးစိစိႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့သည္ ေအာင္ေအာင့္ပါးကို နမ္းကာ ေအာက္သို႔ ဆင္းေျပးေလသည္။ ထိုညက ေအာင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ခ်ိဳလဲ့မွာလဲ အိပ္ယာထဲေရာက္ေလခါမွ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးေသာ အရသာကို စဥ္းစားရင္း တလြန႔္လြန႔္ တလူးလူးျဖစ္ေနသည္။ ႀကိတ္မွိတ္ခံရင္ေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ့ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ ဖီလင္ေတြ ျပန္ဝင္ေနသည္။

ခ်ိဳလဲ့က သီးသန႔္ တစ္ခန္းအိပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္ေအာင့္ အိပ္ယာကို မည္သို႔သြားရမလဲဟု စဥ္းစားေနသည္။ ျပင္ပေလာက၌ မိုးသက္ေလညႇင္းေလး တိုက္ခတ္စ ျပဳေနသည္။ ရန္ကုန္မိုးသည္ မထင္မွတ္ပဲႏွင့္ ရြာတတ္သည္။ မိုးသက္ေလေၾကာင့္ ခ်ိဳလဲ့၏ အခန္းမွ ျပဴတင္းေပါက္အခန္းစီး အျပာေလးသည္ လူးလြန႔္လွုပ္ရွားေနသည္။ ခ်ိဳလဲ့ စိတ္ေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ည၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို မိုးၿခိမ္းသံက ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ ေအာင္ေအာင္၏ ေျခေထာက္ကို တစ္ေယာက္က ကိုင္လွုပ္၍ ႏွိုးေနသည္ေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ လန႔္နိုးသြားသည္။

“ဘယ္သူလဲ..ဟင္” “ခ်ိဳလဲ့ပါ..ကိုေအာင္ရယ္…မိုးေတြ ၿခိမ္းေတာ့ ခ်ိဳလဲ့ေၾကာက္လို႔ပါ” “ေအာ္…..ခ်ိဳလဲ့ရယ္”ဟု ၿငီးတြားရင္း ေအာင္ေအာင္ျပဳံးလိုက္သည္။ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္ေစၿပီး ရင္ခြင္ထဲ၌ ခ်ိဳလဲ့ကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ ၿငိမ္သက္ျခင္းကို အသက္ရွူသံမ်ားက ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ သက္ျပင္းခ်သံ အဝတ္အစားခၽြတ္ေနသံမ်ား လူးလြန႔္လွုပ္ရွားသံမ်ားသာ ထြက္ေပၚေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ ခ်ိဳလဲ့မွာ အေပၚအကၤ်ီမ်ား မရွိၾကပဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တင္းၾကပ္စြာ အငမ္းမရဖက္ရမ္း နမ္းစုပ္ေနၾကသည္။

ခ်ိဳလဲ့မွာ ေန႔လည္က အရွိန္ေၾကာင့္လား ၊ ညအေမွာင္ကပဲ သူမအရွက္အေၾကာက္ေတြကို ကြယ္ေပ်ာက္သြားေစသလားမသိ တုန႔္ျပန္အနမ္းမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကေလး ေပးေနသည္။ ေျပေလ်ာက်ေနေသာ ထမီကိုပင္ မသိမသာကေလး ခၽြတ္ေပးေနသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာလည္း လုံခ်ည္ကို ကြင္းလုံးခၽြတ္လိုက္သည္။

နို႔ကေလးမ်ားကို ေခ်မြပြတ္သပ္ေပးေနသလို ေအာက္မွ ခ်ိဳလဲ့ကလည္း လူးလိမ့္ရင္း အားမလိုအားမရေတြ ျဖစ္လာသည္။ “ၾကာလိုက္တာ ကိုေအာင္ရယ္”ဟု ဖြင့္မေျပာ႐ုံတမယ္ပင္။ ေအာင္ေအာင့္ျမႇဴဆြယ္မွုေတြမွာ ခ်ိဳလဲ့ ရြစိရြစိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ “အို႔…..ကိုေအာင္ရယ္…အင့္ ဟင့္အင္း…ကြယ္” “ကိုေအာင့္လီးႀကီးကို ကိုင္ေပးပါအုံးေနာ္” “ဘာလုပ္ဖို႔မ်ား…ကိုင္ေစခ်င္ရတာလဲ..လို႔” “ခ်ိဳလဲ့လက္ကေလးေတြက သိပ္ႏုေတာ့ အကိုင္ခံရတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ပါ” ခ်ိဳလဲ့သည္ ေအာင္ေအာင့္လီးႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန ကိုင္ၿပီး အထက္ေအာက္ ဂြင္းတိုက္သကဲ့သို႔ လုပ္ေပးေနသည္။ ေနာက္ၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ ျဖစ္ကာ သူမအေပါက္ဝကို လီးႀကီးႏွင့္ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ အို….အရည္ေတြမွ ရႊဲလို႔ပါလား။

“ခ်ိဳလဲ့…ေပါင္ကို ကားထားၿပီး…ဒူးေထာင္ထားေနာ္” “ေျဖးေျဖးေတာ့ လုပ္ပါေနာ္…ကိုေမာင္ ေန႔လည္တုံးကလည္း နာထားတဲ့ ဒဏ္ကရွိေသးတယ္”။ ေအာင္ေအာင္က အေပါက္ဝတြင္ ေတ့ေနရာမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိသြင္းေပးလိုက္ရာ ဒစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မၽွ ဝင္သြားသည္။ ယခုအခါတြင္ ခ်ိဳလဲ့မွာ ၿငီးျငဴသံ မျပဳေတာ့ေပ။ ေအာင္ေအာင့္ လက္ေမာင္းသားမ်ားအား သူမလက္ႏွင့္ စုံကိုင္ညႇစ္ထားသည္။ သေဘာမွာ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနသည့္ဟန္ပင္။ နို႔ႏွစ္လုံးအား ကိုင္၍ ေခ်ေပးရင္း ဒစ္ဖ်ားကို အဝင္အထြက္လုပ္ေနသည္။ “ကိုေအာင္ရယ္…တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ…ဘယ္လို လုပ္ေနတာလည္း”

“ေျဖးေျဖးေလး သြင္းေနတာ ခ်ိဳလဲ့ရဲ့၊ ကိုေအာင္ သြင္းလိုက္မယ္ေနာ္…ခ်ိဳလဲ့က ေအာက္ကေန အသာေလး ေကာ့ေပးလိုက္ေနာ္” လိင္တံမွာ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေရာက္သည္အထိ ဝင္သြားရာ ခ်ိဳလဲ့ ေကာ့ေကာ့ေပးေနရင္းမွ တြန႔္သြားသည္။ “အေမ့……အိုး..ကၽြတ္ကၽြတ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ဟင္” “နာတယ္……ကိုေအာင္ရယ္”။ “အစေတာ့..နာတာေပါ့ကြယ္…ေနာက္ေတာ့လဲ ေကာင္းလာမွာေပါ့” စူထြက္ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအား စုပ္ယူလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လြတ္ထြက္သြားမတတ္ ဖက္ေနရင္း အေပၚမွ ေဆာင့္ခ်က္ကိုလည္း မနားပါ။ ေအာင္ေအာင္ အားမရခ်င္ေတာ့။ လီးကို အဆုံးထိသြင္းရင္း ကပ္ထားလိုက္သည္။

ခ်ိဳလဲ့မွာ ေအာင္ေအာင္က ႏွုတ္ခမ္းကို စုတ္နမ္းထား၍ အသံထြက္ေအာင္ မေအာ္နိုင္ေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင့္တစ္ကိုယ္လုံးကို ပိုမိုတင္းၾကပ္ေအာင္ ဖက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။ နာလို႔လား…ေကာင္းလြန္းလို႔လားဟု ခြဲျခားရ ခက္လွသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုဇြန္ဆိတ္ကေလး ငယ္ငယ္ေပမယ့္ ပင္လယ္ကိုေတာ့ ေရာက္ေအာင္ ကူးေတာ့မည္ဟူေသာ အဆင့္သို႔ ေရာက္ၿပီ။ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ခြာၿပီး ခ်ိဳလဲ့ကို ေအာင္ေအာင္ အတင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ “ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ…ကိုေအာင္ရယ္…သူ႔ဟာႀကီးက သူမ်ားအဖုတ္ေလးထဲမွာ ျပည့္ညႇပ္ေနတာပဲ..ရင္ေခါင္းထဲေရာက္သြားတယ္ ေအာက္ေမ့ရတာပဲ…ကပ္ထားတာကလဲ ပါးစပ္က ေပါက္ထြက္လာပါအုံးမယ္” “ေကာင္းေနပီလား…ခ်ိဳလဲ့” “ေကာင္းေသးပါဘူး ေနာ္…..သူ႔သနားလို႔ ဥစၥာ” တဟဲဟဲႏွင့္ ရယ္ရင္း ေအာင္ေအာင္ ေဆာင့္ေပးေနၿပီ။

ပထမအဆင့္ တဝက္ေလာက္သာထုတ္၍ သြင္းခ်ီထုတ္ခ်ီ လုပ္ေပေနသည္။ လီးႀကီးအား ဒစ္ဖ်ားနားအထိ ေရာက္ေအာင္ထုတ္၍ အဆုံးထိ ေျဖးေျဖးခ်င္း သြင္းသည္။ အဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားက လီးႀကီး ထြက္လာတိုင္း စူထြက္လာသကဲ့သို႔ အဝင္တြင္ လီးနဲ႔အတူ ျပန္ပါသြားသည္။ တစြပ္စြပ္ အသံေလးမ်ားပင္ ထြက္လာသည္။ ေအာင္ေအာင္သည္ ခ်ိဳလဲ့၏ ေပါင္ကို ေထာင္၍ ပုုခုံးေပၚသို႔ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းတင္ကာ တစ္တီတူးေထာင္ ပုံစံႏွင့္ လုပ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခ်က္…ႏွစ္ခ်က္။ “အိုး…ဟိုးဟိုး…..ကိုေအာင္ မရဘူး…၊ ဒီပုံစံက အထဲမွာ ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္…၊ ရိုးရိုးပဲ လုပ္ပါ… ခုနပုံစံကိုေတာင္မွ ႀကိပ္မွိတ္ခံေနရတာ…ကိုေအာင္ရဲ့”။ ရိုးရိုးေျခဆင္းၿပီးပဲ လုပ္လိုက္သည္။

ခ်ိဳလဲ့မွာ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိေသးေသာေၾကာင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင့္ခါးကို ဖက္ထားသည္မွ လြဲ၍ ဘာမွတုန႔္ျပန္မွု မေပးတတ္။ ေအာင္ေအာင္က သည္တစ္ခါ ၾကမ္းလိုက္ သာသာေလးေဆာင့္လိုက္ႏွင့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ စိပ္လာသည္။ ေအာင္ေအာင္ ၿပီးခ်င္ၿပီ။ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ခ်က္မ်ား ဆယ္ခ်က္ခန႔္ ေဆာင့္ေပးလိုက္ရာ မပီမသ ၿငီးသံမ်ားႏွင့္ ခ်ိဳလဲ့ တစ္ကိုယ္လုံး က်င္တက္သြားကာ ၿပီးသြားသကဲ့သို႔ ေအာင္ေအာင္မွာလည္း ၿပီးသြားသည္။ “ဘယ္လိုေနလည္း….ဟင္” “သိပ္ေကာင္းတာပဲ….ကိုေအာင္ရယ္” အသံညႇင္းညႇင္းေလးႏွင့္ ေအာင္ေအာင့္ နားနားကပ္ေျပာလိုက္သည္။ ျပင္ပေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး မိုးစက္က်သံမ်ားႏွင့္ လႊမ္းမိုးေနသလို ေအာင္ေအာင္နား၌ သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဟူေသာ ခ်ိဳလဲ့ရဲ့ တုံ႔ျပန္သံေလးကသာ လႊမ္းမိုးလို႔ေနသည္။…ၿပီးပါၿပီ