မနေတတ်တော့ဘူးကွယ်

မလွှဲသာလို့သာ လင်းစံမှာ စက်ဘီးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာရသည်။ ဒီမူမူအေးဆိုသော မိန်းမဆီကို သွားချင်တာ မဟုတ်ပေ။ ဒီမိန်းမက ရပ်သိရွာသိ နှာဘူးမဖြစ်သည်။ အသက်က သုံးဆယ်လောက်။ လူကတော့ လှသည်။ မိန်းမချင်း မနာလိုလောက်အောင် လှသည်။ သူက ဈေးရုံထဲတွင် ကလေးဝတ် အဝတ်အစားလေးတွေ ရောင်းသည်။ ဒါပေမယ့် ဒါက အဓိက အလုပ်မဟုတ်။ ဈေးထဲတွင် နေ့ပြန်တိုးပေးတာက မူမူအေး၏ အဓိကအလုပ်ဖြစ်သည်။ မူမူအေးဆိုင်မှာက ကောင်လေးတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ အမြဲစည်ကားနေသည်။ လင်းစံမှာ မူမူအေးကို ကြည့်လို့ရတာမဟုတ်။ မူမူအေးက မုဆိုးမဆိုပေမယ့် အပျိုရှုံးလောက်အောင်ကို ဝတ်စားပြင်ဆင်သည်။ သေသွားသော ယောက်ျားထားခဲ့သည့် စီးပွားဥစ္စာများနှင့် ချမ်းသာနေသည်။ ရင်ထဲက ဘယ်လိုပဲ မကျေနပ်ပေမယ့် တကယ့် တကယ်မှာတော့ လင်းစံမှာ မူမူအေးနှင့် မကင်းနိုင်ပါ။ မနက်ဖြန် မနက် အမေ့ကို ဆေးခန်းပြရမည်။ ဒါကြောင့် လိုသောငွေကို မူမူအေးထံမှ ယူရမည်။ အမေ့နှလုံးရောဂါက တစ်လတစ်ကြိမ် ဆေးခန်းသွားပြရသည်။ ဆေးခန်းက အထူးကုဆရာဝန်ကြီး၏ ဆေးခန်းဆိုတော့ ငွေကလိုသည်။ လင်းစံ အပ်ချုပ်ဆိုင်က ချုပ်ရတယ်ဆိုပေမယ့် လိုသလောက်တော့ မရနိုင်။ ဒါကြောင့် လိုတာကို မူမူအေးထံ မနေ့ကတည်းက ပြောထားသည်။ အချိန်က ညနေ (၆)နာရီခန့် ဖြစ်နေပြီ။ လင်းစံ လက်မှ လက်ပတ်နာရီလေးကို ကြည့်ရင်း စက်ဘီးကို ဖိနင်းလိုက်သည်။ (၇)နာရီတွင် ရည်းစားဖြစ်သူ နိုင်ထွန်းနှင့် ချိန်းထားသေးသည်။ ဒါကြောင့် လင်းစံ၏ စိတ်တွေ လောနေတာဖြစ်သည်။ “ဟယ်…လင်းစံ…လာ….မမက မင်းကိုစောင့်နေတာ….ခုပဲ အပြင် သွားတော့မလို့…ထိုင်အုံးနော်” “ဟုတ်ကဲ့” လင်းစံ အိမ်ရှေ့မှ ကော်ခုံတစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မူမူအေး အိမ်အတွင်းပိုင်း ဝင်သွားရာသို့ လှမ်း ကြည့်မိသည်။ မနာလိုစရာ ကောင်းလှသည်။ ကြည့်ပါအုံး။ ခါးက သေးသေးလေး။ အောက်ဖက်က တင်သားကြီးတွေက တလုံးတခဲကြီး။ လုံးတစ်၍ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ် တုန်ခါနေသည်။ “ဟင်း” သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး လင်းစံအကြည့်က အိမ်ရှေ့ လမ်းမဖက်ဆီသို့ လွှဲလိုက်သည်။ “လင်းစံ…ရော့…ဒီမှာ ပိုက်ဆံ….” လင်းစံ လှမ်းယူပြီး ငွေကို ရေလိုက်သည်။ “ဒါနဲ့ စကားမစပ် ထွန်းထွန်း တစ်ယောက်လည်း မတွေ့ပါလား…ဘယ်ပျောက်နေလဲ” “ဟင်…ဟို” ဗြုံးကနဲ လင်းစံ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲသွားပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထွန်းထွန်းဆိုတာက လင်းစံ၏ရည်းစား နိုင်ထွန်းကို မေးနေခြင်းဖြစ်သည်။

လင်းစံ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်ပြီးမှ “ဟို…ကျမလည်း မတွေ့မိဘူး အမ…ပြန်အုံးမယ် အမ…အိမ်မှာ အမေတစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့တာ” ပြောပြောဆိုဆို လင်းစံက မတ်တပ်ထရပ်သည်။ “အေးအေး ညီမလေး….မှောင်နေပြီ….စက်ဘီး ကို သတိထားနင်း” “ဟုတ်ကဲ့ အမ” လင်းစံ စက်ဘီးကို ခပ်သုတ်သုတ်နင်းပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ပေါက်ဝမှ ရပ်ပြီး လင်းစံကိုကြည့်နေသော မူမူအေး၏ အပြုံးများက တဝတ်တပျက် ရပ်သွားသည်။ “ငါကြားတဲ့ သတင်း ဟုတ်မှာပါ….လင်းစံနဲ့ နိုင်ထွန်း ကြိုက်နေကြတယ်ဆိုတာ သေချာသလောက်ပဲ…ငါ တစ်ခွန်းထဲ ထောက်လိုက်တာနဲ့ ကောင်မလေး မူပျက်သွားတာ….မဖြစ်ဘူး….မဖြစ်ဘူး…ကိုယ့်အိမ်ထဲက ပစ္စည်းတော့ သူများဆီ အပါမခံနိုင်ဘူး…ဟင်း” မူမူအေး သက်ပြင်းချပြီး အိမ်ထဲ လှည့်ဝင်ခဲ့လေသည်။ နိုင်ထွန်းတို့ လင်းစံတို့ဆိုတာက အသက်(၂၄) (၂၅) ဝန်းကျင်တွေဖြစ်သည်။ နိုင်ထွန်းက ယောက်ျားပီသသော ရုပ်ရည်ရှိသည်။ အားတဲ့အချိန်မှာ မြို့ဦးဘုရားကြီးဝင်းထဲက ဝိတ်ရုံမှာ ကစားနေတတ်သူဆိုတော့ ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တင်း ကြံ့ခိုင်မှုကတော့ ပြောစရာမလိုပေ။ နိုင်ထွန်းက ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမားဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် နိုင်ထွန်းတို့မှာက မိသားစုများကာ မပြေလည်သဖြင့် မူမူအေး၏ လောင်းရိပ်အောက်မှ မလွတ်ကင်းနိုင်ပေ။ နိုင်ထွန်းက မွန်မွန်ရည်ရည်ရှိသည့်အပြင် မူမူအေးအိမ်ကို ဝင်ထွက်သွားလာပြီး လိုအပ်တာမှန်သမျှ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေသူဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း မူမူအေးက စေတနာဗလပွနှင့် နိုင်ထွန်းအတွက် ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဝယ်ပေးကာ အတိုးမယူဘဲ အုံနာခကို ဆိုင်ကယ်သို့ သွင်းငွေအဖြစ် လုပ်ပေးခဲ့သည်။ ခုဆို ဆိုင်ကယ်ဖိုး တစ်ဝက်လောက် ကြေသွားပြီဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ လင်းစံဆိုတဲ့ မိန်းကလေးကလည်း အကျဥ်းတန်သူတစ်ယောက် မဟုတ်ပါ။ အသားညိုညိုစိမ့်စိမ့်လေး၊ နှာတံစင်းစင်း မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးဖြင့် သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျကာ အမို့အမောက် အသိမ်အကားလေးများဖြင့် အလှတွေ ဝံ့ဝံ့ကြွားကြွားရှိသော မိန်းကလေး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ လင်းစံမှာ ဆွတ်ခူးချင်သူတွေပေါသော ပန်းလေးတစ်ပွင့်ပင်ဖြစ်သည်။ မူမူအေး၏ အိမ်မှပြန်လာပြီး အိမ်သို့ ပိုက်ဆံဝင်ထား၍ လင်းစံ ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ သူ မူမူအေးထံ သွားနေတုန်း အမေ့ညီမ သူမ၏ဒေါ်လေးအိမ်တွင် အမေရောက်နေသဖြင့် အမေ့ကို လင်းစံ စိတ်ချသွားသည်။ ရည်းစားနှင့် တွေ့ရတော့မည်ဆိုတော့ လင်းစံ ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ ဒီတစ်ခါ ချိန်းတာက ထူးထူးဆန်းဆန်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်တဲ့။

အရေးကြီးတာ ပြောစရာရှိလို့ လာခဲ့ပါတဲ့။ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည့်ကြားက လင်းစံ၏ အတွေးထဲတွင် မူမူအေး၏ ပြုံးစစမျက်နှာပေးက ပေါ်လာသည်။ နိုင်ထွန်း သူ့ဆီမလာတာကို လင်းစံကို မေးရသည်တဲ့။ ဘယ် လာမလဲ။ လင်းစံက မသွားရဘူးလို့ ခင်ထွန်းကို မှာထားတာ။ ဆိုင်ကယ်အုံနာခ ပေးစရာရှိတာကို ဆိုင်မပိတ်ခင် ဆိုင်မှာသွားပေးလို့ ပြောထားသည်။ အကိုထွန်းကို ဒီမိန်းမနှင့် ဘယ်လိုမှ စိတ်မချနိုင်။ စိတ်ချစရာလည်း မရှိ။ မူမူအေး ဆိုတာက နာမည်ကြီး မုဆိုးမမို့ အပျိုတွေထက်ရဲသည်။ ကောင်လေးတွေနှင့် တရုန်းရုန်းနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ အကိုထွန်းက မူမူအေး၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိပြီး အရင်းနှီးဆုံးဟု ဆိုရမည်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ အကိုထွန်းကို မူမူအေးနှင့် အဖြစ်မခံနိုင်။ လင်းစံ ရင်ကျိုးရမည့်အဖြစ်ကို အရောက်မခံနိုင်ပေ။ အခုလည်း နိုင်ထွန်းက နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်ဆိုတာကို လင်းစံ လက်ခံလိုက်တာ ဒီအကြောင်းလည်းပါသည်။ အရင်တုန်းက နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်ချိန်းတိုင်း လင်းစံက ရှောင်နေခဲ့သည်။ အကြောင်းအမျိုးမျိုး ပြခဲ့သည်။ အခုတော့ အန္တရာယ်က နီးကပ်လာပြီဖြစ်တော့ သူ့ကို လိုက်လျောသင့်သက် လိုက်လျောကာ ကိုယ့်ဖက်က အပိုင်ချည်ရန် လိုအပ်နေပြီ။ လက်ထပ်ဖို့ ကတိပြုသစ္စာဆိုထားကြတဲ့ သူတွေပဲဟာ။ ဘာနစ်နာစရာရှိတာမှတ်လို့ဟု လင်းစံ တွေးရင်း စိုးရိမ်စိတ်၊ မခံချင်စိတ်တွေနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ထွက်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။ “လာ…လင်းစံ…အိမ်ထဲဝင်….” အကိုထွန်းက လင်းစံ၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲသို့ ဆွဲခေါ်သည်။ “ဦးလေးသိန်းရော…ဘယ်သွားလဲ…” “ ဦးလေးသိန်းက ဆိုင်ကယ်ညထွက်ဆွဲတယ်…နေ့ခင်းက အလှူအိမ်မှာ သွားပြီးလုပ်ပေးနေလို့” ချိန်းသည့်နေရာက နိုင်ထွန်းတို့ ဆိုင်ကယ်ဂိတ်မှူး ဦးလေးသိန်း၏ အိမ်တွင်ဖြစ်သည်။ ဝါးထရံကာ သွပ်မိုး ဆယ်ပေအိမ်လေး။ ဦးလေးသိန်းမှာ မိန်းမဆုံးသွားတာ ကြာပြီဖြစ်ပြီး အိမ်ထောင်ခွဲ သားတစ်ယောက်က သူ့အိမ်နှင့်သူ နေတာကြောင့် ဦးလေးသိန်းမှာ တစ်ကိုယ်ရေ တစ်ကာယသမား ဖြစ်သည်။ အခုတော့ အိမ်တွင် ဦးလေးသိန်းမရှိ၍ နိုင်ထွန်းနှင့် လင်းစံတို့ နှစ်ယောက်ထဲဖြစ်သည်။ “ကဲ….ဘာပြောမှာလဲ အကိုထွန်း…နှစ်ယောက်ထဲ ပြောချင်တယ်ဆို” “ ချစ်တယ်…လင်းစံရယ်….သိပ်ချစ်တာပဲကွာ” အသံတုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ပြောရင်း နိုင်ထွန်းက လင်းစံကိုဖက်ကာ နေရာအနှံ့ နမ်းတော့သည်။ လက်တစ်ဖက်က အင်္ကျီပေါ်မှပင် နို့အုံလေးတွေကို ချေပေးနေပြီး လက်တစ်ဖက်က ထဘီပေါ်မှ စောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ လင်းစံမှာ ပထမ ရုန်းကန်ငြင်းဆန်ရန် စဉ်းစားလိုက်သေးသည်။

နောက်တော့ ကိုယ်က ငြင်းလိုက်ရင် မငြင်းတဲ့သူရှိရင် ပါသွားနိုင်တယ်ဟု တွေးပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ငြိမ်နေလိုက်ကာမှ လင်းစံ၏ ရင်ထဲတွင် လှိုက်ကနဲ လှိုက်ကနဲ ဖိုလာသည်။ နိုင်ထွန်းက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပြီး လင်းစံ၏ ကျောမှ အင်္ကျီဇစ်လေးကို ဖြုတ်ကာ အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာလေးအတွင်း မလုံတလုံဖြစ်နေသော နို့တင်းတင်းလေးနှစ်လုံးကို နမ်းနေသည့် နိုင်ထွန်းမှာ အငမ်းမရဖြစ်နေသည်။ နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ လက်တစ်ဖက်ကို အသာဆွဲပြီး သူ့လီးကြီးကို အကိုင်ခိုင်းပြန်သည်။ နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးက အတော်ပင်ကြီးသည်။ သူမ၏ လက်ကလေးနှင့် အားကုန်ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ထားသည့်ကြားမှ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ရုန်းနေသေးသည်။ “အင်း…ဟင်း….အကိုထွန်းရယ်….” လင်းစံတစ်ယောက် အရာရာကို မေ့လျော့ကာ အတွေ့နောက်သို့ ပါသွားချေပြီ။ သူမ၏ အသံလေးမဆုံးခင်မှာပင် နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပြန်ကာ စောက်ဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေးနေပြန်တော့ လင်းစံ၏စိတ်ထဲတွင် မရိုးမရွဖြင့် အားမလိုအားမရကြီး ဖြစ်နေရလေတော့သည်။ နိုင်ထွန်းက လင်းစံကို ခေါင်းအုံးပေါ် လှဲ သိပ်ပေးလိုက်သည်။ လင်းစံ၏ လည်တိုင်လေးများ နို့လေးနှစ်လုံးနှင့် ရင်ညွှန့်သားလေးများကို နမ်းပေးရင်းက တဖြေးဖြေး အောက်ဖက်ကို လျောပြီး သူမ၏ ချက်ကလေးကိုပါ နမ်းပေးနေတော့သည်။ လင်းစံကလည်း “အင်း…ဟင်း…ဟင်း…” အသံ လေးများဖြင့် ညည်းတွားလျှက် သူမ၏လက်ကလေးများက နိုင်ထွန်း၏ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ထိုးမွှပေးနေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လင်းစံ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လာကာ သူမ၏ ပေါင်လေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲ၍ထောင်ပေးလိုက်သော အချိန်တွင်တော့ နိုင်ထွန်းက သူမ၏ထဘီလေးကို ဆွဲ၍ချွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ဖက်ကို နမ်းနေပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကိုတော့ လက်ဝါးကြီးနှင့် ပွတ်ပေးနေ၏။

အဲဒီနောက်တော့ နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ခေါင်းဝင်ပြီး မို့မို့လေးဖောင်းနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှင့်အသာ ဖြဲပြီး စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့် ကလိပေးတော့သည်။ “အ…အကိုထွန်း….အင်း…ဟင်း….အကိုထွန်းရယ် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်….အင်း….ဟင်း….အင်း….အား ….ဟ…အင်း….” လင်းစံ၏ ခါးလေးမှာ ကော့ကော့တက်လာရင်း သူမ၏ အသက်ရှုသံများသည် ပြင်းထန်၍ လာရသည်။ “အင်း…ဟင်း…ဟင်း…လင်းစံ မနေနိုင်တော့ဘူးကွယ်” လင်းစံက ပြောရင်း အားမလိုအားမရဖြင့် ခေါင်းအုံးကို သူမ၏လက်ဖြင့် ဆုပ်ချေနေသည်။ လင်းစံတစ်ယောက် သက်ပြင်းချလိုက်တိုင်း စစ်ကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားရကာ နိုင်ထွန်းက သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ လျှာကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ လင်းစံ၏ ဖင်များက လူးရင်းလွန့်ရင်း ကြွတက်သွားရသည်။ နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ စောက်မွှေးများကို ဖွဖွလေးဆွဲ၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများကို သူ၏ နှုတ်ခမ်းကြီးများဖြင့် ငုံပြီး စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ကလိပေးနေပြန်သည်။ လင်းစံခမျာ ကော့၍ကော့၍ တက်နေရင်း စောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး ပူနွေးလာပြီး ရင်ထဲတွင် ဟာကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်ကာ အသဲထဲထိ ကျင်ပြီး အေးစိမ့်သွားသည်။ တစ်ခါတစ်ခါမှာတော့ လင်းစံ၏ စောက်စေ့လေးကို နိုင်ထွန်း၏ လျှာကြီးက ကလိလိုက်သော အခါတွင်တော့ ဘယ်လိုကြီးခံစားသွားရမှန်း မသိ။ နိုင်ထွန်း၏ ဦးခေါင်းကို ထပြီး အတင်းလှမ်းဖက် ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှာတော့ နိုင်ထွန်းက သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေပေးနေပြန်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကာမစိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် တက်ကြွနေကြပြီဖြစ်သည်။ ခဏကြာသောအခါတွင် နိုင်ထွန်းက လင်းစံကို တစောင်းလှဲအိပ်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လင်းစံ၏ ပေါင်တစ်လုံးကို မပြီး ဖြဲကာ နီတာရဲနေသော စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကြီးကိုတေ့ပြီး အသာအယာဆောင့်၍ သွင်းလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ပြွတ်…အ…အ…နာတယ် အကိုထွန်းရယ်…ဟင်း….ဟင်း…..” နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးက လင်းစံ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဝက်မရှိတရှိ ဝင်နေပြီး စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြည့်ကြပ်နေသည်။ နိုင်ထွန်းက လီးကိုဆက်ပြီး မသွင်းတော့ဘဲ နို့လေးတစ်ဖက်ကို ကုန်းစို့ပေးနေသလို ကျန်နို့လေးတစ်လုံးကိုလည်း လက်ဖြင့် ရွရွလေး ချေပေးနေသည်။

မကြာမီမှာပင် လင်းစံ၏ ဖင်ကြီးများက နောက်သို့ ကော့ကော့တက်လာသည်။ အလိုက်သိသော လီးကြီးကလည်း လင်းစံ၏ စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ တစ်ချက်ခြင်းမှန်မှန် ဆောင့်၍သွင်းပေးနေသည်။ “ဖွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်…အား….အား….အင်း…ကျွတ်…ကျွတ်….” မြည်သံများနှင့်အတူ လင်းစံ၏ ရင်ထဲတွင် မောလာသလို နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးကလည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် တဖြေးဖြေး ပိုကြီးလာပြီး ပြည့်ကြပ်နေတော့သည်။ လီးကြီးက ဆောင့်ချက်မှန်မှန်ဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ဝင်ထွက်နေသော်လည်း လင်းစံမှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေရခြင်းကြောင့် ဒီ့ထက် ဆောင့်အားကောင်းစေရန် သူမ၏ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ကော့ကော့ပေးနေသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်…အင်း…အား…ဖွတ်….ပြွတ်…ပြွတ်…အား….အား….” တစ်ခါတွင်တော့ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ကော့အပေးနှင့် နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးက ဆောင့်အဝင် အံကိုက်ဆုံသွားကာ လင်းစံခမျာ နိုင်ထွန်း၏လီးကြီး ရင်ခေါင်းထဲထိ ရောက်သွားသလားဟုပင် အောက်မေ့သွားရသည်။ “အ…အား…တစ်ခါထဲကိုပဲ အောင့် အောင့်သွားတာပါပဲ အကိုထွန်းရယ်” နိုင်ထွန်းက သူမ၏ နို့လေးများကို အတင်းချေပေးနေရင်း သူ၏ဆောင့်ချက်တွေက ပိုမြန်ဆန်လာလေသည်။ နှစ်ဦးသား ချွေးတွေရွှဲနေပေမယ့် ရင်ထဲအသဲထဲမှာတော့ အေးနေကြသည်။ “ပြွတ်…ဗြစ်…စွပ်…ဖွတ်…ဖွတ်….အင်း….ဟင်း….အင်း….ဟင်း….အင်း….ဆောင့်….ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်စမ်းပါ…. အကိုထွန်းရယ် လင်းစံ ဘယ်လိုဖြစ်လာမှန်း မသိဘူး” နိုင်ထွန်းက အတင်းဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ကြုံးလိုက်သော အခါတွင်တော့ နှစ်ဦးသား ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်သွားကြပြီး စောက်ရည်နှင့် သုတ်ရည်များ ရွှဲရွှဲစိုသွားကြလေသည်။ အတန်ငယ်ကြာအောင် နှစ်ယောက်သား ပက်လက်လှန်ပြီး အနား ယူနေပြီးမှ နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်မျှဉ်းမျှဉ်း စုပ်နမ်းပေးသည်။ လင်းစံကလည်း အားကျမခံ ပြန်၍ နမ်းသည်။ “အင်း…အကိုထွန်း…လှဲလိုက်ဦး” နှုတ်ခမ်းခြင်းခွာ၍ လင်းစံက ပြောသည်။ နိုင်ထွန်းက လင်းစံ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေရာမှ ခွာ၍ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ ထိုအခါ လင်းစံက လှဲနေရာမှ ဗြုန်းကနဲကောက်ခါငင်ခါ ထပြီး မာမာတောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်ကာ စင်းနေသော နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ လင်းစံက အားရကျေနပ်စွာဖြင့်နမ်းပြီး ပြန်၍လှဲအချတွင် သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ ရမက်စိတ်တွေ ပြန်၍ထလာပြီဖြစ်သော လင်းစံသည် သူမ၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို နိုင်ထွန်း၏ အပေါ်သို့ ခွတင်လိုက်သည်။

နိုင်ထွန်း၏ လီးတန်ကြီးကလည်း လင်းစံ အားရပါးရ နမ်းပစ်လိုက်ပြီးနောက် တင်းကနဲ တင်းကနဲဖြစ်ကာ တစထက်တစ စံချိန်မှီအောင် မာတောင်လာနေပြီဖြစ်သည်။ အခုလို လင်းစံက သူမ၏ပေါင်ကြီးကို နိုင်ထွန်း၏ ပေါင်ပေါ်သို့ ခွတင်လိုက်ပြန်တော့ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ လင်းစံ၏ စောက်ဖုတ်နှင့် မလွတ်မလပ်ဖြစ်ကာ ထိုးထောက်မိနေသည်။ နိုင်ထွန်းသည် သူ၏ပေါင်တန်ကြီးတစ်ဖက်ကို လင်းစံ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ကာ လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့၍ ခါးကြီးကော့ပြီး လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “ဗြွတ်…ဖွတ်…အင့်…အင်း…ဟင်း…အကိုထွန်းရယ်….ဟင်း….ဟင်း….” လင်းစံ၏ခါးက တွန့်သွားပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့ပေးလိုက်ရာ နိုင်ထွန်းကလည်း သူမ၏ ခါးလေးကို ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးပါတော့သည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…အား…အင်…ဟင်း….ဟင်း…ပြွတ်….ပြွတ်” လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားပြီဆိုကတည်းက လင်းစံ၏ မျက်လုံးတွေက မှေးစင်းကျသွားကာ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ကျိတ်မနိုင် ခဲမရပုံစံမျိုး ဖြစ်နေသည်။ နိုင်ထွန်း၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသလို ပြင်းလည်းပြင်းထန်လှသည်။ လီးကြီးကလည်း သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို ဖိဖိသိပ်သလိုဖြစ်နေ၍ လင်းစံမှာ အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေရလေသည်။ “ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း” လင်းစံမှာ မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲဖြစ်ကာ ကော့ကော့ပေးနေသည်။ မကြာမီမှာပင် လင်းစံ၏ နိုင်ထွန်းကို ဖက်ထားသော လက်လေးများမှာ ပို၍တင်းကျပ်စွာ ဖက်လာသလို နိုင်ထွန်း၏ လက်တွေကလည်း သူမ၏ခါးလေးကို အတင်းပင် လှမ်းဖက်လိုက်တော့သည်။ “အ…အင်း….အင်း….အင်း….အား….အား” တခဏအတွင်းမှာပင် နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ ပြီးသွားကြလေတော့သည်။ ဒီနေ့ ဆိုင်ကယ်အုံနာခကို မူမူအေး၏ ဆိုင်သို့ နိုင်ထွန်းဝင်ပေးရာ ဆိုင်ပိတ်ထားကြောင်း တွေ့ရသည်။ ဘေးဆိုင်မှအမက မူမူအေးမှာ နေမကောင်းသဖြင့် ဆိုင်မထွက်ကြောင်း၊ နိုင်ထွန်းလာလျှင် ညကျ အိမ်သို့လာခဲ့ရန် မှာထားကြောင်း နိုင်ထွန်းကို ပြောပြသည်။ ရည်းစားဖြစ်သူ လင်းစံ တားထားသဖြင့် မူမူအေး၏အိမ်သို့ မသွားဘဲ နိုင်ထွန်း နေခဲ့သော်လည်း အခုတစ်ခါတော့ မတတ်နိုင်တော့ပါ။ သွားရပေတော့မည်။ ဆိုင်ကယ်အုံနာခကလည်း ပေးရန်ရှိသည်။ ဒီငွေက အုံနာခဆိုပေမယ့် ဆိုင်ကယ်ဖိုးကို အတိုးမရှိ ပြန်သွင်းနေရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သော မူမူအေးမှာလည်း နေမကောင်းဖြစ်နေသည်။

ပြီးတော့ သူ့ကို အိမ်သို့လာခဲ့ရန် သေချာလည်းမှာထားသဖြင့် နိုင်ထွန်းမှာ မသွားလို့ မဖြစ်တော့။ မူမူအေး၏ အိမ်သို့ ည(၇)နာရီလောက်တွင် ရောက်လာခဲ့သည်။ နိုင်ထွန်းအိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရချေ။ မူမူအေးနှင့် အဖော်လာနေသော သူမ၏အဒေါ်ကြီးမှာ ရွာသို့ပြန်သွားတာ တစ်လလောက်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်း နိုင်ထွန်းသိထားသည်။ ထို အဒေါ်ကြီးကို နိုင်ထွန်း၏ ဆိုင်ကယ်ဖြင့်ပင် သင်္ဘောဆိပ်သို့ လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ပေါ်သို့ နိုင်ထွန်းရောက်လာပြီး မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရတော့ နိုင်ထွန်း နားစွင့်ကြည့်မိသည်။ ပထမ ဘာသံမှမကြား။ နောက်မှ အခန်းထဲမှ တအင်းအင်း ညည်းသံကြားရသည်။ “အင်း…အင်း….အင်း….” ညည်းသံက ဆက်တိုက်ကြီး ထွက်ပေါ်လာသည်မို့ နိုင်ထွန်းမှာ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ အခန်းထဲထိ ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲက ကုတင်ထက်တွင်တော့ မူမူအေးမှာ ပက်လက်လေးလှဲနေပြီး တအင်းအင်းနှင့် ညည်းနေသည်။ နိုင်ထွန်း ကုတင်နားသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ မူမူအေးကို ခေါ်ရန် ပါးစပ်ပြင်ပြီးတော့မှ မခေါ်ဖြစ်တော့ဘဲ အနီးကပ်မြင်တွေ့နေရသော မူမူအေးကို ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ အမြဲတန်း လှလှပပနေတတ်သော မူမူအေးမှာ နေမကောင်းနေသော်လည်း မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားသည်။ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း ရင်သားထွားထွားကြီးတွေက နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်ကာ လှိုင်းထနေသလို ခပ်ကားကားဖြစ်နေသော ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းလှသည်။ တခါမှ မူမူအေးကို ဒီလို အနီးကပ် သေသေချာချာ မကြည့်ဖူးသော နိုင်ထွန်းမှာ တဒင်္ဂအတွင်း ရည်းစားဖြစ်သူ လင်းစံကို မေ့သွားရုံမျှမက မူမူအေးကို ကြည့်ရင်း တပ်မက်စွာဖြင့် သူ၏ရာဂစိတ်မှာ ထကြွလာကာ ပုဆိုးအတွင်းမှ သူ၏ လီးချောင်းကြီးကလည်း တဖြောင်းဖြောင်းထ၍ လာသည်။ “အင်း…အား…အမလေး….ဟင်း…ဟင်း….ချမ်းလိုက်တာ…ဖက်ထားစမ်းပါ….အင်း…အမလေး” မူမူအေးမှာ ခေါင်းလေးခါယမ်းရင်း မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် ခံစားနေရသော ပုံစံနှင့် စောစောကထက် အသံပိုကျယ်ကာ ညည်းလာသည်။ အနားမှရပ်၍ သူမကို တပ်မက်စွာ ငုံ့ကြည့်နေသော နိုင်ထွန်းမှာ ဗြုန်းကနဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်သွားရသည်။ “ အမ…အမ” “အင်း….အမလေး….ချမ်းလိုက်တာ….ဖက်ထားစမ်းပါ….အင်း….အမလေး” နိုင်ထွန်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ပါ။ ခဏလောက် ဖက်လိုက်ရလည်း မနည်းဘူးဟူသော အတွေးဖြင့် ကုတင်စောင်း သို့ဝင်၍ ထိုင်ကာ မူမူအေးကို ငုံ့၍ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်လိုက်မိသည်။ ဒီလိုဖက်လိုက်ကာမှ မူမူအေး ဝတ်ထားသော အင်္ကျီ၏အောက်တွင် ဘာမှ အခုအခံဝတ်မထားဘဲ လုံးဝန်းနူးညံ့လှသော အတွေ့နှင့်အတူ ဖွံ့ထွားသော နို့အုံနှစ်လုံးက နိုင်ထွန်း၏ ရင်ဘတ်သို့ မိန်းမောဖွယ် ထိတွေ့လာသည်။

နိုင်ထွန်းထပ်၍ တိုးကာ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်မိသည်။ “အင်း….အင်း…ဟင်း…အင်း….အင်း” တဖြေးဖြေး မူမူအေးမှာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ နုဖတ်နေသော မူမူအေး၏ အသားစိုင်များက နိုင်ထွန်း၏ ရာဂစိတ်များကို မီးထိုးပေးနေသည်။ နိုင်ထွန်း သူ့စိတ်တွေကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပေ။ အတန်ငယ်မျှ ကြာသောအခါ မူမူအေးက မျက်လုံးလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်…အထွန်း…” ကြည့်လိုက်သော အကြည့်နှင့် ထွက်ပေါ်လာသောအသံက အလန့်တကြားပုံစံမျိုး လုံးဝမပေါက်သည့်အပြင် ညို့ယူဖမ်းစားလိုက်သော ရမက်အကြည့်နှင့် ရမက်သံလေးဖြစ်သည်။ နိုင်ထွန်း၏ စိတ်တွေ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ သူမ၏ နဖူးလေးကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ “ချစ်တယ် မမရယ်….သိပ်ချစ်တာပဲ” “မင်းလိုပါပဲ…အထွန်းရယ်” နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသံတွေက တုန်ခိုက်နေကြသည်။ နှစ်ဦးသား စိတ်များကို လွှတ်ပေးလိုက်ကြကာ နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်လိုက်ကြသည်။ တော်တော်နှင့် မခွာကြ။ မူမူအေးက နိုင်ထွန်း၏ ကျောပြင်ကို ပြန်၍ဖက်ထားသည်။ နိုင်ထွန်း၏ လက်များကလည်း အင်္ကျီပေါ်မှပင် မူမူအေး၏ နို့နှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ချေပေးနေသည်။ မကြာမီ နှိပ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်ပြီး မူမူအေး၏ အင်္ကျီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဘရာစီယာလေးကိုပါ ဆက်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ နိုင်ထွန်းသည် ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးဖြစ်နေသော မူမူအေး၏ နို့အုံလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး စို့ပေးသည်။ မူမူအေးကတော့ သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများကို နိုင်ထွန်း၏ ဆံပင်များကြားသို့ ထိုးဖွပေးနေသည်။ နိုင်ထွန်းက မူမူအေး၏ တင်သားကြီးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ သူမ၏ထဘီကို ချွတ်လိုက်တော့သည်။ လီးနဲ့ဝေးနေတာ (၂)နှစ်ကျော်ရှိနေပြီဖြစ်သော စိမ်းစိမ်းညို့ညို့မို့ထွက်နေသည့် မူမူအေး၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေးပွတ်ပေးနေသည်။ အနေရခက်သော မူမူအေးက နိုင်ထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းကြားသို့ သူ့လျှာလေးထိုးသွင်းကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “ဟင့်…အင်း…အထွန်းရယ်….လိုးမှာဖြင့် လိုးတော့ကွယ်….မမ မနေတတ်တော့ဘူး” မူမူအေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးကွေး၍ ထောင်လိုက်ပြီး စိမ်းစိမ်းညို့ညို့ဖောင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲ ကြောင်းလေးထဲသို့ နိုင်ထွန်းက သူ့လီးကြီးကို အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ “အား….အား….နာတယ်….အထွန်းရယ်…” နိုင်ထွန်း၏ ရင်ဘတ်ကို မူမူအေးက စုံတွန်းထားလိုက်သည်။ အရင်က အလိုးခံခဲ့ဖူးပေမယ့် မခံဖြစ်တာ ကြာပြီဖြစ်တော့ အသစ်ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ်က ကျဉ်းပြီး ကျိန်းနေသည်။ နိုင်ထွန်း၏ လီးတစ်ချောင်းလုံးကတော့ မူမူအေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။

မူမူအေးသည် နိုင်ထွန်းကို အသာဖက်ပြီး ထားလိုက်သည်။ “ပြွတ်…ဖွတ်…စွပ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….အင်း…အင်း…အင်း…ဟင်း…” နိုင်ထွန်းက လိုးနေရင်း မူမူအေး၏ နို့လေးများကို ကုန်း၍စို့လိုက်ရာ မူမူအေးသည် တင်ပါးလေး တွန့်သွားပြီး ရမ်းလိုက်သဖြင့် စောက်ရည်များမှာ ပို၍ထွက်လာရတော့သည်။ “ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်….” “ အင်း…အိုး…အင်း…အင်း…” နိုင်ထွန်းက တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန်လိုးပေးလိုက်တော့ မူမူအေးက ခံနိုင်ရည် နည်းနည်းရှိလာသည်။ မူမူအေး၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများမှာ နိုင်ထွန်း ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခွက်ခွက်ဝင်သွားပြီး လီးပြန်ဆွဲအထုတ်တွင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများမှာ လီးကို ကပ်ကပ်ပြီးပါလာကာ အပြင်သို့ စူ၍စူ၍ ထွက်လာကြသည်။ “ပလွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်…စွပ်….အင်း…ဟင်း….အထွန်းရယ်” ထွက်လာသော အရည်များကြောင့် လီးဝင်လီးထွက်သံများ ပို၍ညံလာပြီး တရှိန်ထိုး ဆောင့်ဆောင့်ပြီးဝင်လာသော နိုင်ထွန်းလီးကြီးကို မူမူအေး၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးများက ညှစ်ပြီး ဆွဲဆွဲပေးနေသည်။ “အင်း…ဟင်း…ဟင်း….အင်း….အင်း….” နိုင်ထွန်းက အားရပါးရဆောင့်နေပြီး မူမူအေးက ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေသည်။ “ပြွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်…ဗလွတ်…ပြွတ်…ဟင်း…ဟင်း…နာနာဆောင့်စမ်းပါ အထွန်းရယ်…မမ…ပြီးချင်ပြီ” ထိုအခါမှာတော့ နိုင်ထွန်း၏ ရင်မှာလည်း ဗလောင်ဆူနေပြီမို့ အားကုန်ဆောင့်ပြီး လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။ “ဖွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်….အား….အမလေး လေး…အထွန်းရယ်…အား….အား” အသံများနှင့်အတူ သူတို့နှစ်ဦးမှာ ထွေးနေအောင်ဖက်ထားပြီး သူတို့၏ကိုယ်လုံးများမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်ခါသွားတော့သည်။ “ကောင်းလိုက်တာ အထွန်းရယ်” ဟူသော မူမူအေး၏ လေသံသဲ့သဲ့လေးက အမောတကောလေး ထွက်လာလေတော့သည်။ နိုင်ထွန်းနှင့် မူမူအေးတို့မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားများ မရှိကြဘဲ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ အနားယူနေကြသည်။ ခဏမျှကြာလျှင် မူမူအေးက ခါးတစ်ဆစ်ချိုး ထထိုင်လိုက်ပြီး နိုင်ထွန်း၏လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ တစ်ချီပြီးသွားသော်လည်း လီးကြီးက မာမာတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေသေးကာ အရည်တွေက စိုရွှဲနေသည်။ မူမူအေးက အနားမှ သူမ၏ထဘီကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးကိုရော ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံးကိုပါ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုသို့ ယုယုယယ သုတ်ပေးနေရင်း နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးက တဖြေးဖြေးပို၍ မာကြောလာကာ ထောင်မတ်၍ ထလာသည်။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထပြီး အားရစရာကြီး ဖြစ်လာသည်။

မူမူအေးက နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို သူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း သူမ၏ ဦးခေါင်းကို ဗြုန်းကနဲငုံ့လိုက်ပြီး လီးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ အားရပါးရ စုပ်တော့သည်။ “အ…အင်း…မမ…အင်း…ဟင်း” နိုင်ထွန်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ခါးကြီးမှာ ကော့၍ တက်လာသည်။ ပြီးတော့ နိုင်ထွန်း၏ လက်နှစ်ဖက်မှာ မူမူအေး၏ ဆံပင်တွေကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ အားမလိုအားမရဖြင့် ပွတ်သပ်၍နေသည်။ နိုင်ထွန်း၏ မျက်နှာကမဲ့မဲ့သွားလျှက် တအင်းအင်း ညီးညူ၍နေသည်။ ထို့နောက် နိုင်ထွန်း၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏နို့အုံများဆီ ရောက်သွားပြီး ဆုပ်နယ်၍ ပေးနေသလို ကျန်သောလက်တစ်ဖက်ကလည်း မူမူအေး၏ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖြဲဖြဲပြီး စောက်စေ့လေးကို ကလိပေးနေသည်။ မူမူအေးမှာလည်း ခါးလေးတွန့်ပြီး တင်ပါးလေးတွေ ရမ်းကာ ကာမစိတ်တွေ အရမ်းပြင်းထန်၍လာသည်။ မူမူအေးက နိုင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး သူမ၏ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်လုပ်ကာ လျှာလေးဖြင့် ဒစ်ကြီးပတ်လည်ကို ယက်ပေးနေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ မူမူအေးသည် ပက်လက်လှန်နေသော နိုင်ထွန်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်သို့ တက်ခွကာ လီးကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်လျှက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့သွင်းကာ နိုင်ထွန်း၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ စူစူမို့မို့လေးဖြစ်နေသော မူမူအေး၏ စောက်ဖုတ်လေးသည် လီးကြီး၏ ဒဏ်ကြောင့် အတွင်းသို့ ခွက်၍ ဝင်သွားသည်။ မူမူအေး၏ ဖင်ကြီးများ ပြန်၍ မြောက်လိုက်တော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လီးကြီး၏ အကြောကြီးတွေနှင့် ညှိပြီး ပြန်ကြွ၍ ဖောင်းကားလာပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ မျက်နှာချင်း ပူးကပ်နေပေမယ့် ခါးအောက်ပိုင်းကတော့ ပူးလိုက်ခွာလိုက်ဖြင့် မူမူအေးမှာ အပေါ်မှတက်၍ စိတ်ရှိတိုင်း လိုးနေသည်။ “ဖွတ်…ဗြွတ်…စွပ်…ဖွတ်….ဖွတ်…အင်း…ဟင်း…ပြွတ်….ပြွတ်” နိုင်ထွန်းက အောက်ကနေ မူမူအေး၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း သူ့လီးကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးနေရင်း နို့လေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စို့ပေးကာ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ချေမွှ၍ ပေးနေသည်။ “ဖွတ်…ဗြွတ်…စွပ်….ဖွတ်….ဖွတ်…အင်း….ဟင်း….ပြွတ်….ပြွတ်….ဟင်း…ဟင်း” မူမူအေးမှာ အပေါ်မှနေ၍ စိတ်ထဲရှိတိုင်း ဆောင့်နေရာမှ တဖြေးဖြေး အသက်ရှုသံတွေပြင်းကာ မော၍လာသည်။ “ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်….ပလွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်…ဟင်း….ဟင်း….အထွန်း….မမကို…လိုးပေးအုံး….မမ မောနေပြီ” “ချွတ်လိုက်လေ…မမ” “ ပြွတ်….ပလွတ်” မူမူအေးက လီးကိုချွတ်ပြီး နိုင်ထွန်း၏ ဘေးသို့ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် နိုင်ထွန်းက ထ၍ထိုင်သည်။ “နေ…နေအုံး…မမ နားအုံးမယ်” မူမူအေးက ပြောလိုက်လျှင် နိုင်ထွန်းက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဘေးမှနေ၍ မှောက်လိုက်ပြီး နို့လေးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးစီ ခပ်မှန်မှန်လေး စို့ပေးသည်။

ယခုကဲ့သို့ နားလိုက်ခြင်းကြောင့် မောနေသော မူမူအေးမှာ အမောပြေစေသလို ကာမရှိန်တက်နေတုန်း နားလိုက်သဖြင့် ကာမသွေးတို့က အထိုက်အလျောက် အေးသွားကာ ကာမအရသာကို ကြာကြာလေး ခံစားနိုင်လေသည်။ “အင်း…အထွန်း…ထအုံး” ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ မူမူအေး၏ အသံက ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ နိုင်ထွန်း သူ၏ ကိုယ်ကိုကြွ၍ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ မူမူအေးက ကုတင်ပေါ်မှ ဖင်လျော၍ဆင်းကာ ကုတင်အောက်တွင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ “လာ…အထွန်း” နိုင်ထွန်းကပါ ကုတင်အောက်သို့ဆင်း၍ ရပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင်တော့ မူမူအေးက ကုတင်ဘောင်ကို လက်ထောက်၍ ကုန်းလိုက်သည်။ မူမူအေး၏ နောက်သို့ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်က အရည်လဲ့၍ ပြောင်တင်း နေသည်။ နိုင်ထွန်းက သူ့လီးကြီးကို တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ဖွတ်…ပြွတ်…အား….အင်း….ဟင်း….ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်…အား” အောက်သို့ တွဲလောင်းကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို နိုင်ထွန်းက လှမ်း၍ဆွဲပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လိုးသည်။ မူမူအေးကလည်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၍ အံကြိတ်ပြီး ခံသည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်….အား….အား….ကျွတ်….ကျွတ်” မူမူအေးကလည်း နိုင်ထွန်း ဆောင့်အားကောင်းစေရန် သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့တွန်းတွန်းပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ မူမူအေးမှာ ခါးကိုခွက်၍ ကုန်းထားသည့်အပြင် နိုင်ထွန်း၏ ဆောင့်ချက်အားကလည်း ပြင်းသောကြောင့် လီးထိပ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို လာ၍ လာ၍ ထောက်နေသည်။ “ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်” “အင်း…အင်း…နာနာဆောင့်….အထွန်း….မမကို မညှာနဲ့….အင်း…ဟင်း” “ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…ပြွတ်….ပြွတ်….” အသံတွေက ပိုမြန်လာပြီး လိုးအားကလည်း ပို၍ကောင်းလာသည်။ “ကောင်းလိုက်တာ အထွန်းရယ်….ဟင်း….ဟင်း….” အားကုန်ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေတော့ ရှေ့သို့ငိုက်ငိုက်ပြီး ကျကျသွားပေမယ့် မူမူအေးက အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်။ “ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်….ပြွတ်…အင်း….ဟုတ်ပြီ…အင်း…အင်း….ဟုတ်တယ်….အမလေး….ကောင်းလိုက်တာ…အား. …အင်း” မကြာခင်မှာပင် အဝင်အထွက်မှန်မှန်ဖြင့် လိုးနေသော လီးကြီးက ပို၍မာကျော ကြီးထွားလာပြီး ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲဖြစ်ကာ မူမူအေး၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မူမူအေးကလည်း သူမ၏ တင်ပါးလေးရှုံ့ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တော့ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များနှင့် သုတ်ရည်များကလည်း ဗွက်ကနဲ အံထွက်လာတော့သည်။ မူမူအေးသည် ကုတင်ပေါ်တွင် နိုင်ထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ဝင်၍ နောက်ကျောပေး၍ တစောင်းလေးလှဲနေသည်။ နိုင်ထွန်းကလည်း သူမ၏ နောက်ကျောမှနေ၍ မူမူအေးကို သိုင်းဖက်ထားသည်။ “အထွန်း….မင်း မမကို တကယ်ချစ်တာလားဟင်” “ အင်း…တကယ်ချစ်တာပါ မမရယ်” ရည်းစားဖြစ်သူ လင်းစံထက်ပိုပြီး အပေးကောင်းကာ ပွင့်လင်းရဲတင်းသော မူမူအေးကို နိုင်ထွန်း စွဲမိချေပြီ။ “ဒါဆို မမကို လက်ထပ်ပါလား” “ တကယ်ပြောတာလား…မမ” “တကယ်ပေါ့” “ ဒါဆို မမကို ကျနော် လက်ထပ်ပြီး ယူမယ်” “ ဘယ်တော့လဲ….အထွန်း” “အခုထဲက အိမ်မပြန်တော့ဘူး…ဒီမှာ မမနဲ့ပဲ အိပ်တော့မယ်” “အို…ခစ်…ခစ်…သူ တော်တော်ကဲ” “မမကလည်း ချစ်ဖို့ သိပ်ကောင်းတာကိုး” “ခစ်…ခစ်…ခစ်…ခစ်” မူမူအေး၏ သဘောခွေ့စွာ ရယ်မောလိုက်သော အသံလေးက အခန်းအပြင်သို့တိုင် လွှင့်ပျံ့၍ ထွက်လာပါတော့သည်။……ပြီး

Zawgyi

မလႊဲသာလို႔သာ လင္းစံမွာ စက္ဘီးကို ဆြဲၿပီး ထြက္လာရသည္။ ဒီမူမူေအးဆိုေသာ မိန္းမဆီကို သြားခ်င္တာ မဟုတ္ေပ။ ဒီမိန္းမက ရပ္သိ႐ြာသိ ႏွာဘူးမျဖစ္သည္။ အသက္က သုံးဆယ္ေလာက္။ လူကေတာ့ လွသည္။ မိန္းမခ်င္း မနာလိုေလာက္ေအာင္ လွသည္။ သူက ေဈး႐ုံထဲတြင္ ကေလးဝတ္ အဝတ္အစားေလးေတြ ေရာင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက အဓိက အလုပ္မဟုတ္။ ေဈးထဲတြင္ ေန႔ျပန္တိုးေပးတာက မူမူေအး၏ အဓိကအလုပ္ျဖစ္သည္။ မူမူေအးဆိုင္မွာက ေကာင္ေလးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ အၿမဲစည္ကားေနသည္။ လင္းစံမွာ မူမူေအးကို ၾကည့္လို႔ရတာမဟုတ္။ မူမူေအးက မုဆိုးမဆိုေပမယ့္ အပ်ိဳရႈံးေလာက္ေအာင္ကို ဝတ္စားျပင္ဆင္သည္။ ေသသြားေသာ ေယာက္်ားထားခဲ့သည့္ စီးပြားဥစၥာမ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာေနသည္။ ရင္ထဲက ဘယ္လိုပဲ မေက်နပ္ေပမယ့္ တကယ့္ တကယ္မွာေတာ့ လင္းစံမွာ မူမူေအးႏွင့္ မကင္းႏိုင္ပါ။ မနက္ျဖန္ မနက္ အေမ့ကို ေဆးခန္းျပရမည္။ ဒါေၾကာင့္ လိုေသာေငြကို မူမူေအးထံမွ ယူရမည္။ အေမ့ႏွလုံးေရာဂါက တစ္လတစ္ႀကိမ္ ေဆးခန္းသြားျပရသည္။ ေဆးခန္းက အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး၏ ေဆးခန္းဆိုေတာ့ ေငြကလိုသည္။ လင္းစံ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ခ်ဳပ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ လိုသေလာက္ေတာ့ မရႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္ လိုတာကို မူမူေအးထံ မေန႔ကတည္းက ေျပာထားသည္။ အခ်ိန္က ညေန (၆)နာရီခန႔္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လင္းစံ လက္မွ လက္ပတ္နာရီေလးကို ၾကည့္ရင္း စက္ဘီးကို ဖိနင္းလိုက္သည္။ (၇)နာရီတြင္ ရည္းစားျဖစ္သူ ႏိုင္ထြန္းႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ လင္းစံ၏ စိတ္ေတြ ေလာေနတာျဖစ္သည္။ “ဟယ္…လင္းစံ…လာ….မမက မင္းကိုေစာင့္ေနတာ….ခုပဲ အျပင္ သြားေတာ့မလို႔…ထိုင္အုံးေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့” လင္းစံ အိမ္ေရွ႕မွ ေကာ္ခုံတစ္လုံးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ မူမူေအး အိမ္အတြင္းပိုင္း ဝင္သြားရာသို႔ လွမ္း ၾကည့္မိသည္။ မနာလိုစရာ ေကာင္းလွသည္။ ၾကည့္ပါအုံး။ ခါးက ေသးေသးေလး။ ေအာက္ဖက္က တင္သားႀကီးေတြက တလုံးတခဲႀကီး။ လုံးတစ္၍ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း တလႈပ္လႈပ္ တုန္ခါေနသည္။ “ဟင္း” သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး လင္းစံအၾကည့္က အိမ္ေရွ႕ လမ္းမဖက္ဆီသို႔ လႊဲလိုက္သည္။ “လင္းစံ…ေရာ့…ဒီမွာ ပိုက္ဆံ….” လင္းစံ လွမ္းယူၿပီး ေငြကို ေရလိုက္သည္။ “ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္လည္း မေတြ႕ပါလား…ဘယ္ေပ်ာက္ေနလဲ” “ဟင္…ဟို” ၿဗဳံးကနဲ လင္းစံ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံး နီရဲသြားၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ထြန္းထြန္းဆိုတာက လင္းစံ၏ရည္းစား ႏိုင္ထြန္းကို ေမးေနျခင္းျဖစ္သည္။

လင္းစံ တံေတြးတစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်လိုက္ၿပီးမွ “ဟို…က်မလည္း မေတြ႕မိဘူး အမ…ျပန္အုံးမယ္ အမ…အိမ္မွာ အေမတစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့တာ” ေျပာေျပာဆိုဆို လင္းစံက မတ္တပ္ထရပ္သည္။ “ေအးေအး ညီမေလး….ေမွာင္ေနၿပီ….စက္ဘီး ကို သတိထားနင္း” “ဟုတ္ကဲ့ အမ” လင္းစံ စက္ဘီးကို ခပ္သုတ္သုတ္နင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေပါက္ဝမွ ရပ္ၿပီး လင္းစံကိုၾကည့္ေနေသာ မူမူေအး၏ အၿပဳံးမ်ားက တဝတ္တပ်က္ ရပ္သြားသည္။ “ငါၾကားတဲ့ သတင္း ဟုတ္မွာပါ….လင္းစံနဲ႔ ႏိုင္ထြန္း ႀကိဳက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ…ငါ တစ္ခြန္းထဲ ေထာက္လိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလး မူပ်က္သြားတာ….မျဖစ္ဘူး….မျဖစ္ဘူး…ကိုယ့္အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတာ့ သူမ်ားဆီ အပါမခံႏိုင္ဘူး…ဟင္း” မူမူေအး သက္ျပင္းခ်ၿပီး အိမ္ထဲ လွည့္ဝင္ခဲ့ေလသည္။ ႏိုင္ထြန္းတို႔ လင္းစံတို႔ဆိုတာက အသက္(၂၄) (၂၅) ဝန္းက်င္ေတြျဖစ္သည္။ ႏိုင္ထြန္းက ေယာက္်ားပီသေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ဦးဘုရားႀကီးဝင္းထဲက ဝိတ္႐ုံမွာ ကစားေနတတ္သူဆိုေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္တင္း ႀကံ့ခိုင္မႈကေတာ့ ေျပာစရာမလိုေပ။ ႏိုင္ထြန္းက ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီသမားျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ထြန္းတို႔မွာက မိသားစုမ်ားကာ မေျပလည္သျဖင့္ မူမူေအး၏ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွ မလြတ္ကင္းႏိုင္ေပ။ ႏိုင္ထြန္းက မြန္မြန္ရည္ရည္ရွိသည့္အျပင္ မူမူေအးအိမ္ကို ဝင္ထြက္သြားလာၿပီး လိုအပ္တာမွန္သမွ် ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနသူျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မူမူေအးက ေစတနာဗလပြႏွင့္ ႏိုင္ထြန္းအတြက္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးဝယ္ေပးကာ အတိုးမယူဘဲ အုံနာခကို ဆိုင္ကယ္သို႔ သြင္းေငြအျဖစ္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ခုဆို ဆိုင္ကယ္ဖိုး တစ္ဝက္ေလာက္ ေၾကသြားၿပီျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ လင္းစံဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကလည္း အက်ဥ္းတန္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ အသားညိဳညိဳစိမ့္စိမ့္ေလး၊ ႏွာတံစင္းစင္း မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးျဖင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အခ်ိဳးက်ကာ အမို႔အေမာက္ အသိမ္အကားေလးမ်ားျဖင့္ အလွေတြ ဝံ့ဝံ့ႂကြားႂကြားရွိေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လင္းစံမွာ ဆြတ္ခူးခ်င္သူေတြေပါေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ပင္ျဖစ္သည္။ မူမူေအး၏ အိမ္မွျပန္လာၿပီး အိမ္သို႔ ပိုက္ဆံဝင္ထား၍ လင္းစံ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ သူ မူမူေအးထံ သြားေနတုန္း အေမ့ညီမ သူမ၏ေဒၚေလးအိမ္တြင္ အေမေရာက္ေနသျဖင့္ အေမ့ကို လင္းစံ စိတ္ခ်သြားသည္။ ရည္းစားႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ လင္းစံ ရင္ေတြခုန္ေနမိသည္။ ဒီတစ္ခါ ခ်ိန္းတာက ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့။

အေရးႀကီးတာ ေျပာစရာရွိလို႔ လာခဲ့ပါတဲ့။ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည့္ၾကားက လင္းစံ၏ အေတြးထဲတြင္ မူမူေအး၏ ၿပဳံးစစမ်က္ႏွာေပးက ေပၚလာသည္။ ႏိုင္ထြန္း သူ႔ဆီမလာတာကို လင္းစံကို ေမးရသည္တဲ့။ ဘယ္ လာမလဲ။ လင္းစံက မသြားရဘူးလို႔ ခင္ထြန္းကို မွာထားတာ။ ဆိုင္ကယ္အုံနာခ ေပးစရာရွိတာကို ဆိုင္မပိတ္ခင္ ဆိုင္မွာသြားေပးလို႔ ေျပာထားသည္။ အကိုထြန္းကို ဒီမိန္းမႏွင့္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ႏိုင္။ စိတ္ခ်စရာလည္း မရွိ။ မူမူေအး ဆိုတာက နာမည္ႀကီး မုဆိုးမမို႔ အပ်ိဳေတြထက္ရဲသည္။ ေကာင္ေလးေတြႏွင့္ တ႐ုန္း႐ုန္းေနသည္။ ဒီထဲမွာမွ အကိုထြန္းက မူမူေအး၏ အိမ္သို႔ အဝင္အထြက္ရွိၿပီး အရင္းႏွီးဆုံးဟု ဆိုရမည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အကိုထြန္းကို မူမူေအးႏွင့္ အျဖစ္မခံႏိုင္။ လင္းစံ ရင္က်ိဳးရမည့္အျဖစ္ကို အေရာက္မခံႏိုင္ေပ။ အခုလည္း ႏိုင္ထြန္းက ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာကို လင္းစံ လက္ခံလိုက္တာ ဒီအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ အရင္တုန္းက ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္ခ်ိန္းတိုင္း လင္းစံက ေရွာင္ေနခဲ့သည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အႏၲရာယ္က နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကို လိုက္ေလ်ာသင့္သက္ လိုက္ေလ်ာကာ ကိုယ့္ဖက္က အပိုင္ခ်ည္ရန္ လိုအပ္ေနၿပီ။ လက္ထပ္ဖို႔ ကတိျပဳသစၥာဆိုထားၾကတဲ့ သူေတြပဲဟာ။ ဘာနစ္နာစရာရွိတာမွတ္လို႔ဟု လင္းစံ ေတြးရင္း စိုးရိမ္စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ “လာ…လင္းစံ…အိမ္ထဲဝင္….” အကိုထြန္းက လင္းစံ၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဆြဲေခၚသည္။ “ဦးေလးသိန္းေရာ…ဘယ္သြားလဲ…” “ ဦးေလးသိန္းက ဆိုင္ကယ္ညထြက္ဆြဲတယ္…ေန႔ခင္းက အလႉအိမ္မွာ သြားၿပီးလုပ္ေပးေနလို႔” ခ်ိန္းသည့္ေနရာက ႏိုင္ထြန္းတို႔ ဆိုင္ကယ္ဂိတ္မႉး ဦးေလးသိန္း၏ အိမ္တြင္ျဖစ္သည္။ ဝါးထရံကာ သြပ္မိုး ဆယ္ေပအိမ္ေလး။ ဦးေလးသိန္းမွာ မိန္းမဆုံးသြားတာ ၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ခြဲ သားတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ႏွင့္သူ ေနတာေၾကာင့္ ဦးေလးသိန္းမွာ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယသမား ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အိမ္တြင္ ဦးေလးသိန္းမရွိ၍ ႏိုင္ထြန္းႏွင့္ လင္းစံတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲျဖစ္သည္။ “ကဲ….ဘာေျပာမွာလဲ အကိုထြန္း…ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေျပာခ်င္တယ္ဆို” “ ခ်စ္တယ္…လင္းစံရယ္….သိပ္ခ်စ္တာပဲကြာ” အသံတုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ ေျပာရင္း ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံကိုဖက္ကာ ေနရာအႏွံ႔ နမ္းေတာ့သည္။ လက္တစ္ဖက္က အက်ႌေပၚမွပင္ ႏို႔အုံေလးေတြကို ေခ်ေပးေနၿပီး လက္တစ္ဖက္က ထဘီေပၚမွ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးေနသည္။ လင္းစံမွာ ပထမ ႐ုန္းကန္ျငင္းဆန္ရန္ စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္က ျငင္းလိုက္ရင္ မျငင္းတဲ့သူရွိရင္ ပါသြားႏိုင္တယ္ဟု ေတြးၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ၿငိမ္ေနလိုက္ကာမွ လင္းစံ၏ ရင္ထဲတြင္ လႈိက္ကနဲ လႈိက္ကနဲ ဖိုလာသည္။ ႏိုင္ထြန္းက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ဆြဲစုပ္လိုက္ၿပီး လင္းစံ၏ ေက်ာမွ အက်ႌဇစ္ေလးကို ျဖဳတ္ကာ အက်ႌကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဘရာစီယာေလးအတြင္း မလုံတလုံျဖစ္ေနေသာ ႏို႔တင္းတင္းေလးႏွစ္လုံးကို နမ္းေနသည့္ ႏိုင္ထြန္းမွာ အငမ္းမရျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ လက္တစ္ဖက္ကို အသာဆြဲၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို အကိုင္ခိုင္းျပန္သည္။ ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးက အေတာ္ပင္ႀကီးသည္။ သူမ၏ လက္ကေလးႏွင့္ အားကုန္ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္ထားသည့္ၾကားမွ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ႐ုန္းေနေသးသည္။ “အင္း…ဟင္း….အကိုထြန္းရယ္….” လင္းစံတစ္ေယာက္ အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ အေတြ႕ေနာက္သို႔ ပါသြားေခ်ၿပီ။ သူမ၏ အသံေလးမဆုံးခင္မွာပင္ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္ျပန္ကာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ထဘီေပၚမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေပးေနျပန္ေတာ့ လင္းစံ၏စိတ္ထဲတြင္ မ႐ိုးမ႐ြျဖင့္ အားမလိုအားမရႀကီး ျဖစ္ေနရေလေတာ့သည္။ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံကို ေခါင္းအုံးေပၚ လွဲ သိပ္ေပးလိုက္သည္။ လင္းစံ၏ လည္တိုင္ေလးမ်ား ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးႏွင့္ ရင္ၫႊန႔္သားေလးမ်ားကို နမ္းေပးရင္းက တေျဖးေျဖး ေအာက္ဖက္ကို ေလ်ာၿပီး သူမ၏ ခ်က္ကေလးကိုပါ နမ္းေပးေနေတာ့သည္။ လင္းစံကလည္း “အင္း…ဟင္း…ဟင္း…” အသံ ေလးမ်ားျဖင့္ ညည္းတြားလွ်က္ သူမ၏လက္ကေလးမ်ားက ႏိုင္ထြန္း၏ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ထိုးမႊေပးေနေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ လင္းစံ၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ လူးလူးလြန႔္လြန႔္ျဖစ္လာကာ သူမ၏ ေပါင္ေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲ၍ေထာင္ေပးလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႏိုင္ထြန္းက သူမ၏ထဘီေလးကို ဆြဲ၍ခြၽတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေပါင္လုံးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို နမ္းေနၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ လက္ဝါးႀကီးႏွင့္ ပြတ္ေပးေန၏။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲ ေခါင္းဝင္ၿပီး မို႔မို႔ေလးေဖာင္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ႏွင့္အသာ ၿဖဲၿပီး ေစာက္ေစ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးကို သူ၏ လွ်ာႀကီးျဖင့္ ကလိေပးေတာ့သည္။ “အ…အကိုထြန္း….အင္း…ဟင္း….အကိုထြန္းရယ္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြယ္….အင္း….ဟင္း….အင္း….အား ….ဟ…အင္း….” လင္းစံ၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့ေကာ့တက္လာရင္း သူမ၏ အသက္ရႈသံမ်ားသည္ ျပင္းထန္၍ လာရသည္။ “အင္း…ဟင္း…ဟင္း…လင္းစံ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးကြယ္” လင္းစံက ေျပာရင္း အားမလိုအားမရျဖင့္ ေခါင္းအုံးကို သူမ၏လက္ျဖင့္ ဆုပ္ေခ်ေနသည္။ လင္းစံတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္တိုင္း စစ္ကနဲ က်င္ကနဲ ခံစားရကာ ႏိုင္ထြန္းက သူမ၏ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လွ်ာကို အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လင္းစံ၏ ဖင္မ်ားက လူးရင္းလြန႔္ရင္း ႂကြတက္သြားရသည္။ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ ေစာက္ေမႊးမ်ားကို ဖြဖြေလးဆြဲ၍ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကို သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ငုံၿပီး ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ကလိေပးေနျပန္သည္။ လင္းစံခမ်ာ ေကာ့၍ေကာ့၍ တက္ေနရင္း ေစာက္ဖုတ္ေလးတစ္ခုလုံး ပူေႏြးလာၿပီး ရင္ထဲတြင္ ဟာကနဲ ဟာကနဲ ျဖစ္ကာ အသဲထဲထိ က်င္ၿပီး ေအးစိမ့္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ လင္းစံ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကို ႏိုင္ထြန္း၏ လွ်ာႀကီးက ကလိလိုက္ေသာ အခါတြင္ေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးခံစားသြားရမွန္း မသိ။ ႏိုင္ထြန္း၏ ဦးေခါင္းကို ထၿပီး အတင္းလွမ္းဖက္ ဆြဲယူကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွာေတာ့ ႏိုင္ထြန္းက သူမ၏ ဖင္ႀကီးေတြကို ဆုပ္ေခ်ေပးေနျပန္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကာမစိတ္ေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တက္ႂကြေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေသာအခါတြင္ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံကို တေစာင္းလွဲအိပ္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန လင္းစံ၏ ေပါင္တစ္လုံးကို မၿပီး ၿဖဲကာ နီတာရဲေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ လီးႀကီးကိုေတ့ၿပီး အသာအယာေဆာင့္၍ သြင္းလိုက္သည္။ “ျဗစ္…ႁပြတ္…အ…အ…နာတယ္ အကိုထြန္းရယ္…ဟင္း….ဟင္း…..” ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးက လင္းစံ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ တဝက္မရွိတရွိ ဝင္ေနၿပီး ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ ႏိုင္ထြန္းက လီးကိုဆက္ၿပီး မသြင္းေတာ့ဘဲ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ကုန္းစို႔ေပးေနသလို က်န္ႏို႔ေလးတစ္လုံးကိုလည္း လက္ျဖင့္ ႐ြ႐ြေလး ေခ်ေပးေနသည္။

မၾကာမီမွာပင္ လင္းစံ၏ ဖင္ႀကီးမ်ားက ေနာက္သို႔ ေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။ အလိုက္သိေသာ လီးႀကီးကလည္း လင္းစံ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ တစ္ခ်က္ျခင္းမွန္မွန္ ေဆာင့္၍သြင္းေပးေနသည္။ “ဖြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္…အား….အား….အင္း…ကြၽတ္…ကြၽတ္….” ျမည္သံမ်ားႏွင့္အတူ လင္းစံ၏ ရင္ထဲတြင္ ေမာလာသလို ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးကလည္း သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲတြင္ တေျဖးေျဖး ပိုႀကီးလာၿပီး ျပည့္ၾကပ္ေနေတာ့သည္။ လီးႀကီးက ေဆာင့္ခ်က္မွန္မွန္ျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲတြင္ ဝင္ထြက္ေနေသာ္လည္း လင္းစံမွာ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနရျခင္းေၾကာင့္ ဒီ့ထက္ ေဆာင့္အားေကာင္းေစရန္ သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ေကာ့ေကာ့ေပးေနသည္။ “ႁပြတ္….ဖြတ္…အင္း…အား…ဖြတ္….ႁပြတ္…ႁပြတ္…အား….အား….” တစ္ခါတြင္ေတာ့ မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ေကာ့အေပးႏွင့္ ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးက ေဆာင့္အဝင္ အံကိုက္ဆုံသြားကာ လင္းစံခမ်ာ ႏိုင္ထြန္း၏လီးႀကီး ရင္ေခါင္းထဲထိ ေရာက္သြားသလားဟုပင္ ေအာက္ေမ့သြားရသည္။ “အ…အား…တစ္ခါထဲကိုပဲ ေအာင့္ ေအာင့္သြားတာပါပဲ အကိုထြန္းရယ္” ႏိုင္ထြန္းက သူမ၏ ႏို႔ေလးမ်ားကို အတင္းေခ်ေပးေနရင္း သူ၏ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပိုျမန္ဆန္လာေလသည္။ ႏွစ္ဦးသား ေခြၽးေတြ႐ႊဲေနေပမယ့္ ရင္ထဲအသဲထဲမွာေတာ့ ေအးေနၾကသည္။ “ႁပြတ္…ျဗစ္…စြပ္…ဖြတ္…ဖြတ္….အင္း….ဟင္း….အင္း….ဟင္း….အင္း….ေဆာင့္….ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္စမ္းပါ…. အကိုထြန္းရယ္ လင္းစံ ဘယ္လိုျဖစ္လာမွန္း မသိဘူး” ႏိုင္ထြန္းက အတင္းေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ ႀကဳံးလိုက္ေသာ အခါတြင္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ကာမပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္သြားၾကၿပီး ေစာက္ရည္ႏွင့္ သုတ္ရည္မ်ား ႐ႊဲ႐ႊဲစိုသြားၾကေလသည္။ အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သား ပက္လက္လွန္ၿပီး အနား ယူေနၿပီးမွ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ခပ္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္း စုပ္နမ္းေပးသည္။ လင္းစံကလည္း အားက်မခံ ျပန္၍ နမ္းသည္။ “အင္း…အကိုထြန္း…လွဲလိုက္ဦး” ႏႈတ္ခမ္းျခင္းခြာ၍ လင္းစံက ေျပာသည္။ ႏိုင္ထြန္းက လင္းစံ၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းေနရာမွ ခြာ၍ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ လင္းစံက လွဲေနရာမွ ျဗဳန္းကနဲေကာက္ခါငင္ခါ ထၿပီး မာမာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ကာ စင္းေနေသာ ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္၍ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ လင္းစံက အားရေက်နပ္စြာျဖင့္နမ္းၿပီး ျပန္၍လွဲအခ်တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တေစာင္းေလး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ ရမက္စိတ္ေတြ ျပန္၍ထလာၿပီျဖစ္ေသာ လင္းစံသည္ သူမ၏ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ႏိုင္ထြန္း၏ အေပၚသို႔ ခြတင္လိုက္သည္။

ႏိုင္ထြန္း၏ လီးတန္ႀကီးကလည္း လင္းစံ အားရပါးရ နမ္းပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တင္းကနဲ တင္းကနဲျဖစ္ကာ တစထက္တစ စံခ်ိန္မွီေအာင္ မာေတာင္လာေနၿပီျဖစ္သည္။ အခုလို လင္းစံက သူမ၏ေပါင္ႀကီးကို ႏိုင္ထြန္း၏ ေပါင္ေပၚသို႔ ခြတင္လိုက္ျပန္ေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးမွာ လင္းစံ၏ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ကာ ထိုးေထာက္မိေနသည္။ ႏိုင္ထြန္းသည္ သူ၏ေပါင္တန္ႀကီးတစ္ဖက္ကို လင္းစံ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ကာ လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ပတ္ဝတြင္ေတ့၍ ခါးႀကီးေကာ့ၿပီး လိုးသြင္းလိုက္သည္။ “ႁဗြတ္…ဖြတ္…အင့္…အင္း…ဟင္း…အကိုထြန္းရယ္….ဟင္း….ဟင္း….” လင္းစံ၏ခါးက တြန႔္သြားၿပီး သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ေကာ့ေပးလိုက္ရာ ႏိုင္ထြန္းကလည္း သူမ၏ ခါးေလးကို ဆြဲဆြဲၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ လိုးပါေတာ့သည္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…အား…အင္…ဟင္း….ဟင္း…ႁပြတ္….ႁပြတ္” လီးတန္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားၿပီဆိုကတည္းက လင္းစံ၏ မ်က္လုံးေတြက ေမွးစင္းက်သြားကာ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ က်ိတ္မႏိုင္ ခဲမရပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ထြန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွသလို ျပင္းလည္းျပင္းထန္လွသည္။ လီးႀကီးကလည္း သူမ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကို ဖိဖိသိပ္သလိုျဖစ္ေန၍ လင္းစံမွာ အသဲခိုက္ေအာင္ ေကာင္းေနရေလသည္။ “ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း” လင္းစံမွာ မ်က္လုံးမဖြင့္ဘဲ ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲျဖစ္ကာ ေကာ့ေကာ့ေပးေနသည္။ မၾကာမီမွာပင္ လင္းစံ၏ ႏိုင္ထြန္းကို ဖက္ထားေသာ လက္ေလးမ်ားမွာ ပို၍တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လာသလို ႏိုင္ထြန္း၏ လက္ေတြကလည္း သူမ၏ခါးေလးကို အတင္းပင္ လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့သည္။ “အ…အင္း….အင္း….အင္း….အား….အား” တခဏအတြင္းမွာပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ၿပီးသြားၾကေလေတာ့သည္။ ဒီေန႔ ဆိုင္ကယ္အုံနာခကို မူမူေအး၏ ဆိုင္သို႔ ႏိုင္ထြန္းဝင္ေပးရာ ဆိုင္ပိတ္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ေဘးဆိုင္မွအမက မူမူေအးမွာ ေနမေကာင္းသျဖင့္ ဆိုင္မထြက္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ထြန္းလာလွ်င္ ညက် အိမ္သို႔လာခဲ့ရန္ မွာထားေၾကာင္း ႏိုင္ထြန္းကို ေျပာျပသည္။ ရည္းစားျဖစ္သူ လင္းစံ တားထားသျဖင့္ မူမူေအး၏အိမ္သို႔ မသြားဘဲ ႏိုင္ထြန္း ေနခဲ့ေသာ္လည္း အခုတစ္ခါေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သြားရေပေတာ့မည္။ ဆိုင္ကယ္အုံနာခကလည္း ေပးရန္ရွိသည္။ ဒီေငြက အုံနာခဆိုေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္ဖိုးကို အတိုးမရွိ ျပန္သြင္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ မူမူေအးမွာလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္။

ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို အိမ္သို႔လာခဲ့ရန္ ေသခ်ာလည္းမွာထားသျဖင့္ ႏိုင္ထြန္းမွာ မသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ မူမူေအး၏ အိမ္သို႔ ည(၇)နာရီေလာက္တြင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ထြန္းအိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရေခ်။ မူမူေအးႏွင့္ အေဖာ္လာေနေသာ သူမ၏အေဒၚႀကီးမွာ ႐ြာသို႔ျပန္သြားတာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ထြန္းသိထားသည္။ ထို အေဒၚႀကီးကို ႏိုင္ထြန္း၏ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ပင္ သေဘၤာဆိပ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚသို႔ ႏိုင္ထြန္းေရာက္လာၿပီး မည္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရေတာ့ ႏိုင္ထြန္း နားစြင့္ၾကည့္မိသည္။ ပထမ ဘာသံမွမၾကား။ ေနာက္မွ အခန္းထဲမွ တအင္းအင္း ညည္းသံၾကားရသည္။ “အင္း…အင္း….အင္း….” ညည္းသံက ဆက္တိုက္ႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္မို႔ ႏိုင္ထြန္းမွာ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲထိ ဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲက ကုတင္ထက္တြင္ေတာ့ မူမူေအးမွာ ပက္လက္ေလးလွဲေနၿပီး တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းေနသည္။ ႏိုင္ထြန္း ကုတင္နားသို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။ မူမူေအးကို ေခၚရန္ ပါးစပ္ျပင္ၿပီးေတာ့မွ မေခၚျဖစ္ေတာ့ဘဲ အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ မူမူေအးကို ငုံ႔ၾကည့္ေနမိသည္။ အၿမဲတန္း လွလွပပေနတတ္ေသာ မူမူေအးမွာ ေနမေကာင္းေနေသာ္လည္း မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းထားသည္။ အသက္ရႉလိုက္တိုင္း ရင္သားထြားထြားႀကီးေတြက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီျဖစ္ကာ လႈိင္းထေနသလို ခပ္ကားကားျဖစ္ေနေသာ ေပါင္ႏွစ္လုံးကလည္း ေတာင့္တင္းေျဖာင့္စင္းလွသည္။ တခါမွ မူမူေအးကို ဒီလို အနီးကပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ဖူးေသာ ႏိုင္ထြန္းမွာ တဒဂၤအတြင္း ရည္းစားျဖစ္သူ လင္းစံကို ေမ့သြား႐ုံမွ်မက မူမူေအးကို ၾကည့္ရင္း တပ္မက္စြာျဖင့္ သူ၏ရာဂစိတ္မွာ ထႂကြလာကာ ပုဆိုးအတြင္းမွ သူ၏ လီးေခ်ာင္းႀကီးကလည္း တေျဖာင္းေျဖာင္းထ၍ လာသည္။ “အင္း…အား…အမေလး….ဟင္း…ဟင္း….ခ်မ္းလိုက္တာ…ဖက္ထားစမ္းပါ….အင္း…အမေလး” မူမူေအးမွာ ေခါင္းေလးခါယမ္းရင္း မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရေသာ ပုံစံႏွင့္ ေစာေစာကထက္ အသံပိုက်ယ္ကာ ညည္းလာသည္။ အနားမွရပ္၍ သူမကို တပ္မက္စြာ ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာ ႏိုင္ထြန္းမွာ ျဗဳန္းကနဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္သြားရသည္။ “ အမ…အမ” “အင္း….အမေလး….ခ်မ္းလိုက္တာ….ဖက္ထားစမ္းပါ….အင္း….အမေလး” ႏိုင္ထြန္း ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပါ။ ခဏေလာက္ ဖက္လိုက္ရလည္း မနည္းဘူးဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကုတင္ေစာင္း သို႔ဝင္၍ ထိုင္ကာ မူမူေအးကို ငုံ႔၍ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္လိုက္မိသည္။ ဒီလိုဖက္လိုက္ကာမွ မူမူေအး ဝတ္ထားေသာ အက်ႌ၏ေအာက္တြင္ ဘာမွ အခုအခံဝတ္မထားဘဲ လုံးဝန္းႏူးညံ့လွေသာ အေတြ႕ႏွင့္အတူ ဖြံ႕ထြားေသာ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးက ႏိုင္ထြန္း၏ ရင္ဘတ္သို႔ မိန္းေမာဖြယ္ ထိေတြ႕လာသည္။

ႏိုင္ထြန္းထပ္၍ တိုးကာ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္မိသည္။ “အင္း….အင္း…ဟင္း…အင္း….အင္း” တေျဖးေျဖး မူမူေအးမွာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ႏုဖတ္ေနေသာ မူမူေအး၏ အသားစိုင္မ်ားက ႏိုင္ထြန္း၏ ရာဂစိတ္မ်ားကို မီးထိုးေပးေနသည္။ ႏိုင္ထြန္း သူ႔စိတ္ေတြကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ အတန္ငယ္မွ် ၾကာေသာအခါ မူမူေအးက မ်က္လုံးေလးဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟင္…အထြန္း…” ၾကည့္လိုက္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ထြက္ေပၚလာေသာအသံက အလန႔္တၾကားပုံစံမ်ိဳး လုံးဝမေပါက္သည့္အျပင္ ညိဳ႕ယူဖမ္းစားလိုက္ေသာ ရမက္အၾကည့္ႏွင့္ ရမက္သံေလးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ထြန္း၏ စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူမ၏ နဖူးေလးကို ဖြဖြေလး ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ “ခ်စ္တယ္ မမရယ္….သိပ္ခ်စ္တာပဲ” “မင္းလိုပါပဲ…အထြန္းရယ္” ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ အသံေတြက တုန္ခိုက္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ဦးသား စိတ္မ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္ၾကကာ ႏႈတ္ခမ္းျခင္း စုပ္လိုက္ၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မခြာၾက။ မူမူေအးက ႏိုင္ထြန္း၏ ေက်ာျပင္ကို ျပန္၍ဖက္ထားသည္။ ႏိုင္ထြန္း၏ လက္မ်ားကလည္း အက်ႌေပၚမွပင္ မူမူေအး၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္ေခ်ေပးေနသည္။ မၾကာမီ ႏွိပ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးျခင္း ျဖဳတ္ၿပီး မူမူေအး၏ အက်ႌေလးကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ဘရာစီယာေလးကိုပါ ဆက္ၿပီး ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ႏိုင္ထြန္းသည္ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိေလးျဖစ္ေနေသာ မူမူေအး၏ ႏို႔အုံေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ၿပီး စို႔ေပးသည္။ မူမူေအးကေတာ့ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ႏိုင္ထြန္း၏ ဆံပင္မ်ားၾကားသို႔ ထိုးဖြေပးေနသည္။ ႏိုင္ထြန္းက မူမူေအး၏ တင္သားႀကီးေတြကို ပြတ္ေပးေနရာမွ သူမ၏ထဘီကို ခြၽတ္လိုက္ေတာ့သည္။ လီးနဲ႔ေဝးေနတာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ စိမ္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕မို႔ထြက္ေနသည့္ မူမူေအး၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ႐ြ႐ြေလးပြတ္ေပးေနသည္။ အေနရခက္ေသာ မူမူေအးက ႏိုင္ထြန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းၾကားသို႔ သူ႔လွ်ာေလးထိုးသြင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ “ဟင့္…အင္း…အထြန္းရယ္….လိုးမွာျဖင့္ လိုးေတာ့ကြယ္….မမ မေနတတ္ေတာ့ဘူး” မူမူေအး၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဒူးေကြး၍ ေထာင္လိုက္ၿပီး စိမ္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေဖာင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္အကြဲ ေၾကာင္းေလးထဲသို႔ ႏိုင္ထြန္းက သူ႔လီးႀကီးကို အသာေတ့ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ “အား….အား….နာတယ္….အထြန္းရယ္…” ႏိုင္ထြန္း၏ ရင္ဘတ္ကို မူမူေအးက စုံတြန္းထားလိုက္သည္။ အရင္က အလိုးခံခဲ့ဖူးေပမယ့္ မခံျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေတာ့ အသစ္ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္က က်ဥ္းၿပီး က်ိန္းေနသည္။ ႏိုင္ထြန္း၏ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးကေတာ့ မူမူေအး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တဆုံးဝင္သြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။

မူမူေအးသည္ ႏိုင္ထြန္းကို အသာဖက္ၿပီး ထားလိုက္သည္။ “ႁပြတ္…ဖြတ္…စြပ္…ပလြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….အင္း…အင္း…အင္း…ဟင္း…” ႏိုင္ထြန္းက လိုးေနရင္း မူမူေအး၏ ႏို႔ေလးမ်ားကို ကုန္း၍စို႔လိုက္ရာ မူမူေအးသည္ တင္ပါးေလး တြန႔္သြားၿပီး ရမ္းလိုက္သျဖင့္ ေစာက္ရည္မ်ားမွာ ပို၍ထြက္လာရေတာ့သည္။ “ႁပြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္….ဖြတ္….” “ အင္း…အိုး…အင္း…အင္း…” ႏိုင္ထြန္းက တစ္ခ်က္ျခင္း မွန္မွန္လိုးေပးလိုက္ေတာ့ မူမူေအးက ခံႏိုင္ရည္ နည္းနည္းရွိလာသည္။ မူမူေအး၏ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားမွာ ႏိုင္ထြန္း ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း ခြက္ခြက္ဝင္သြားၿပီး လီးျပန္ဆြဲအထုတ္တြင္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားမွာ လီးကို ကပ္ကပ္ၿပီးပါလာကာ အျပင္သို႔ စူ၍စူ၍ ထြက္လာၾကသည္။ “ပလြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္….ဖြတ္…စြပ္….အင္း…ဟင္း….အထြန္းရယ္” ထြက္လာေသာ အရည္မ်ားေၾကာင့္ လီးဝင္လီးထြက္သံမ်ား ပို၍ညံလာၿပီး တရွိန္ထိုး ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီးဝင္လာေသာ ႏိုင္ထြန္းလီးႀကီးကို မူမူေအး၏ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေလးမ်ားက ညႇစ္ၿပီး ဆြဲဆြဲေပးေနသည္။ “အင္း…ဟင္း…ဟင္း….အင္း….အင္း….” ႏိုင္ထြန္းက အားရပါးရေဆာင့္ေနၿပီး မူမူေအးက ေကာ့ေကာ့ၿပီး အလိုးခံေနသည္။ “ႁပြတ္…ပလြတ္…ႁပြတ္….ဖြတ္…ဗလြတ္…ႁပြတ္…ဟင္း…ဟင္း…နာနာေဆာင့္စမ္းပါ အထြန္းရယ္…မမ…ၿပီးခ်င္ၿပီ” ထိုအခါမွာေတာ့ ႏိုင္ထြန္း၏ ရင္မွာလည္း ဗေလာင္ဆူေနၿပီမို႔ အားကုန္ေဆာင့္ၿပီး လိုးပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဖြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္….အား….အမေလး ေလး…အထြန္းရယ္…အား….အား” အသံမ်ားႏွင့္အတူ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ေထြးေနေအာင္ဖက္ထားၿပီး သူတို႔၏ကိုယ္လုံးမ်ားမွာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန႔္ခါသြားေတာ့သည္။ “ေကာင္းလိုက္တာ အထြန္းရယ္” ဟူေသာ မူမူေအး၏ ေလသံသဲ့သဲ့ေလးက အေမာတေကာေလး ထြက္လာေလေတာ့သည္။ ႏိုင္ထြန္းႏွင့္ မူမူေအးတို႔မွာ ကုတင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဝတ္အစားမ်ား မရွိၾကဘဲ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ပက္လက္လွန္ကာ အနားယူေနၾကသည္။ ခဏမွ်ၾကာလွ်င္ မူမူေအးက ခါးတစ္ဆစ္ခ်ိဳး ထထိုင္လိုက္ၿပီး ႏိုင္ထြန္း၏လီးႀကီးကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ တစ္ခ်ီၿပီးသြားေသာ္လည္း လီးႀကီးက မာမာေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနေသးကာ အရည္ေတြက စို႐ႊဲေနသည္။ မူမူေအးက အနားမွ သူမ၏ထဘီကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးကိုေရာ ေပါင္ၾကားတစ္ခုလုံးကိုပါ သုတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ယုယုယယ သုတ္ေပးေနရင္း ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးက တေျဖးေျဖးပို၍ မာေၾကာလာကာ ေထာင္မတ္၍ ထလာသည္။ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းထၿပီး အားရစရာႀကီး ျဖစ္လာသည္။

မူမူေအးက ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးကို သူမ၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း သူမ၏ ဦးေခါင္းကို ျဗဳန္းကနဲငုံ႔လိုက္ၿပီး လီးႀကီးကို သူမ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းကာ အားရပါးရ စုပ္ေတာ့သည္။ “အ…အင္း…မမ…အင္း…ဟင္း” ႏိုင္ထြန္း၏ ကိုယ္လုံးႀကီးမွာ တြန႔္ကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး ခါးႀကီးမွာ ေကာ့၍ တက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ထြန္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ မူမူေအး၏ ဆံပင္ေတြၾကားထဲသို႔ ထိုးသြင္းကာ အားမလိုအားမရျဖင့္ ပြတ္သပ္၍ေနသည္။ ႏိုင္ထြန္း၏ မ်က္ႏွာကမဲ့မဲ့သြားလွ်က္ တအင္းအင္း ညီးညဴ၍ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏိုင္ထြန္း၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ႏို႔အုံမ်ားဆီ ေရာက္သြားၿပီး ဆုပ္နယ္၍ ေပးေနသလို က်န္ေသာလက္တစ္ဖက္ကလည္း မူမူေအး၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ၿဖဲၿဖဲၿပီး ေစာက္ေစ့ေလးကို ကလိေပးေနသည္။ မူမူေအးမွာလည္း ခါးေလးတြန႔္ၿပီး တင္ပါးေလးေတြ ရမ္းကာ ကာမစိတ္ေတြ အရမ္းျပင္းထန္၍လာသည္။ မူမူေအးက ႏိုင္ထြန္း၏ လီးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ၿပီး သူမ၏ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္လုပ္ကာ လွ်ာေလးျဖင့္ ဒစ္ႀကီးပတ္လည္ကို ယက္ေပးေနသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ မူမူေအးသည္ ပက္လက္လွန္ေနေသာ ႏိုင္ထြန္း၏ ကိုယ္လုံးႀကီးေပၚသို႔ တက္ခြကာ လီးႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္လွ်က္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔သြင္းကာ ႏိုင္ထြန္း၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ စူစူမို႔မို႔ေလးျဖစ္ေနေသာ မူမူေအး၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးသည္ လီးႀကီး၏ ဒဏ္ေၾကာင့္ အတြင္းသို႔ ခြက္၍ ဝင္သြားသည္။ မူမူေအး၏ ဖင္ႀကီးမ်ား ျပန္၍ ေျမာက္လိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက လီးႀကီး၏ အေၾကာႀကီးေတြႏွင့္ ညႇိၿပီး ျပန္ႂကြ၍ ေဖာင္းကားလာျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္း ပူးကပ္ေနေပမယ့္ ခါးေအာက္ပိုင္းကေတာ့ ပူးလိုက္ခြာလိုက္ျဖင့္ မူမူေအးမွာ အေပၚမွတက္၍ စိတ္ရွိတိုင္း လိုးေနသည္။ “ဖြတ္…ႁဗြတ္…စြပ္…ဖြတ္….ဖြတ္…အင္း…ဟင္း…ႁပြတ္….ႁပြတ္” ႏိုင္ထြန္းက ေအာက္ကေန မူမူေအး၏ ေဆာင့္ခ်က္အတိုင္း သူ႔လီးႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ျပန္ေဆာင့္ေပးေနရင္း ႏို႔ေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္ျဖင့္ စို႔ေပးကာ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ဆုပ္နယ္ေခ်မႊ၍ ေပးေနသည္။ “ဖြတ္…ႁဗြတ္…စြပ္….ဖြတ္….ဖြတ္…အင္း….ဟင္း….ႁပြတ္….ႁပြတ္….ဟင္း…ဟင္း” မူမူေအးမွာ အေပၚမွေန၍ စိတ္ထဲရွိတိုင္း ေဆာင့္ေနရာမွ တေျဖးေျဖး အသက္ရႈသံေတြျပင္းကာ ေမာ၍လာသည္။ “ႁပြတ္…စြပ္…ဖြတ္….ပလြတ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္…ဟင္း….ဟင္း….အထြန္း….မမကို…လိုးေပးအုံး….မမ ေမာေနၿပီ” “ခြၽတ္လိုက္ေလ…မမ” “ ႁပြတ္….ပလြတ္” မူမူေအးက လီးကိုခြၽတ္ၿပီး ႏိုင္ထြန္း၏ ေဘးသို႔ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္သည္။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ ႏိုင္ထြန္းက ထ၍ထိုင္သည္။ “ေန…ေနအုံး…မမ နားအုံးမယ္” မူမူေအးက ေျပာလိုက္လွ်င္ ႏိုင္ထြန္းက သူမ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေဘးမွေန၍ ေမွာက္လိုက္ၿပီး ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးစီ ခပ္မွန္မွန္ေလး စို႔ေပးသည္။

ယခုကဲ့သို႔ နားလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေမာေနေသာ မူမူေအးမွာ အေမာေျပေစသလို ကာမရွိန္တက္ေနတုန္း နားလိုက္သျဖင့္ ကာမေသြးတို႔က အထိုက္အေလ်ာက္ ေအးသြားကာ ကာမအရသာကို ၾကာၾကာေလး ခံစားႏိုင္ေလသည္။ “အင္း…အထြန္း…ထအုံး” ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မူမူေအး၏ အသံက ထြက္ေပၚ၍လာသည္။ ႏိုင္ထြန္း သူ၏ ကိုယ္ကိုႂကြ၍ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ မူမူေအးက ကုတင္ေပၚမွ ဖင္ေလ်ာ၍ဆင္းကာ ကုတင္ေအာက္တြင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ “လာ…အထြန္း” ႏိုင္ထြန္းကပါ ကုတင္ေအာက္သို႔ဆင္း၍ ရပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ မူမူေအးက ကုတင္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္၍ ကုန္းလိုက္သည္။ မူမူေအး၏ ေနာက္သို႔ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္က အရည္လဲ့၍ ေျပာင္တင္း ေနသည္။ ႏိုင္ထြန္းက သူ႔လီးႀကီးကို ေတ့လိုက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ျဗစ္…ျဗစ္…ဖြတ္…ႁပြတ္…အား….အင္း….ဟင္း….ကြၽတ္…ကြၽတ္….ကြၽတ္…အား” ေအာက္သို႔ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ႏိုင္ထြန္းက လွမ္း၍ဆြဲၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးသည္။ မူမူေအးကလည္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္၍ အံႀကိတ္ၿပီး ခံသည္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္….ဖြတ္….အား….အား….ကြၽတ္….ကြၽတ္” မူမူေအးကလည္း ႏိုင္ထြန္း ေဆာင့္အားေကာင္းေစရန္ သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔တြန္းတြန္းၿပီး ျပန္ေဆာင့္ေပးသည္။ မူမူေအးမွာ ခါးကိုခြက္၍ ကုန္းထားသည့္အျပင္ ႏိုင္ထြန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္အားကလည္း ျပင္းေသာေၾကာင့္ လီးထိပ္ႀကီးက သားအိမ္ဝကို လာ၍ လာ၍ ေထာက္ေနသည္။ “ႁပြတ္…စြပ္…ဖြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္” “အင္း…အင္း…နာနာေဆာင့္….အထြန္း….မမကို မညႇာနဲ႔….အင္း…ဟင္း” “ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္….” အသံေတြက ပိုျမန္လာၿပီး လိုးအားကလည္း ပို၍ေကာင္းလာသည္။ “ေကာင္းလိုက္တာ အထြန္းရယ္….ဟင္း….ဟင္း….” အားကုန္ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးေနေတာ့ ေရွ႕သို႔ငိုက္ငိုက္ၿပီး က်က်သြားေပမယ့္ မူမူေအးက အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္။ “ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္…အင္း….ဟုတ္ၿပီ…အင္း…အင္း….ဟုတ္တယ္….အမေလး….ေကာင္းလိုက္တာ…အား. …အင္း” မၾကာခင္မွာပင္ အဝင္အထြက္မွန္မွန္ျဖင့္ လိုးေနေသာ လီးႀကီးက ပို၍မာေက်ာ ႀကီးထြားလာၿပီး ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲျဖစ္ကာ မူမူေအး၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ မူမူေအးကလည္း သူမ၏ တင္ပါးေလးရႈံ႕ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္ သုတ္ရည္မ်ားကလည္း ဗြက္ကနဲ အံထြက္လာေတာ့သည္။ မူမူေအးသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ႏိုင္ထြန္း၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ဝင္၍ ေနာက္ေက်ာေပး၍ တေစာင္းေလးလွဲေနသည္။ ႏိုင္ထြန္းကလည္း သူမ၏ ေနာက္ေက်ာမွေန၍ မူမူေအးကို သိုင္းဖက္ထားသည္။ “အထြန္း….မင္း မမကို တကယ္ခ်စ္တာလားဟင္” “ အင္း…တကယ္ခ်စ္တာပါ မမရယ္” ရည္းစားျဖစ္သူ လင္းစံထက္ပိုၿပီး အေပးေကာင္းကာ ပြင့္လင္းရဲတင္းေသာ မူမူေအးကို ႏိုင္ထြန္း စြဲမိေခ်ၿပီ။ “ဒါဆို မမကို လက္ထပ္ပါလား” “ တကယ္ေျပာတာလား…မမ” “တကယ္ေပါ့” “ ဒါဆို မမကို က်ေနာ္ လက္ထပ္ၿပီး ယူမယ္” “ ဘယ္ေတာ့လဲ….အထြန္း” “အခုထဲက အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး…ဒီမွာ မမနဲ႔ပဲ အိပ္ေတာ့မယ္” “အို…ခစ္…ခစ္…သူ ေတာ္ေတာ္ကဲ” “မမကလည္း ခ်စ္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာကိုး” “ခစ္…ခစ္…ခစ္…ခစ္” မူမူေအး၏ သေဘာေခြ႕စြာ ရယ္ေမာလိုက္ေသာ အသံေလးက အခန္းအျပင္သို႔တိုင္ လႊင့္ပ်ံ႕၍ ထြက္လာပါေတာ့သည္။……ၿပီး