ကပြာမလေး လဲ့

ကျွန်တော်က ဆေးနဲ့ ကျောင်းပြီးထားသည်။ ဒါပေမယ့် ဆရာဝန် မလုပ်ပဲ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် product manager ရာထူးဖြင့် အလုပ်လုပ်ကိုင်နေသည်။ ကျွန်တော့နာမည်က ဇော်ခိုင်ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၅လက အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်။ ကျွန်တော့ ချစ်ဇနီးလေး နာမည်က လဲ့ရည်ဝင်းဖြစ်သည်။ သူမက ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံတစ်ခုတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်သည်။ သူမက ဆေးဝါးစီမံဖြင့် ကျောင်ပီးထားလို့ ဆေးပိုင်းဆိုင်ရာ အဝယ်တော်ဖြစ်သည်။ ဆေးကုမ္ပဏီတွေက ဆေးရုံသို့ ဆေးသွင်းချင်ပါက သူမနှင့် အဓိက ဆွေးနွေးရသည်။ တစ်ရက် ကျွန်တော်တို့ ကုမ္ပဏီရဲ့ productအသစ်ကို ထိုဆေးရုံသို့ မိတ်ဆက်ဖို့အသွား သူမနဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။

သူမ ဟိန္ဒူ တရုတ်ကပြားဖြစ်သည်။ အမေက ဟိန္ဒူ၊ အဖေက တရုတ်လူမျိုးဖြစ်သည်။ သူမရဲ့ အသားအရည်က ဝင်းဝါစိုပြည်ကာ လက်မှာလည်း အမွေးရေးရေးလေးတွေနဲ့ ရင်ခုန်စရာ ကောင်းလှသည်။ မျက်နှာကျကလည်း နှာတံစင်းစင်း မျက်ခုံးကောင်းကောင်းနှင့် မျက်လုံးလေးကလည်း သမင်မျက်လုံးလေးသဖွယ် လှပလွန်းလှသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကျပြန်တော့လည်း ဖူးဖူးပြည့်ပြည့်လေးနဲ့ ပန်ရောင်လေး သမ်းနေပုံက ငုံခဲလိုချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ ခန္တာကိုယ်ကျပြန်တော့လည်း အရပ်အမောင်းက ၅ပေ၅လက်မ ရှိသဖြင့် မိန်ကလေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် ကြည့်ကောင်းသည့် အရပ်အမောင်းဖြစ်သည်။ ရင်အုံများမှာ ဖွံ့ထွားစွင့်ကားပြီး ခါးနေရာက သိမ်ဆင်းသွားကာ တင်ပါးဆုံနေရာက ကားထွက်သွားကာ ပေါင်ရင်းနေရာကစပြီး အောက်ဖက်ကို သွယ်ဆင်သွားပြန်သည်။ တင်ပါးများက ကားစွင့်သည့်အပြင် ဒေါက်ဖိနပ် မစီးထားပဲ နောက်ဖက်သို့ အနေတော်လေး ကော့ထွက်နေသဖြင့် သူမလမ်းလျှောက်သွားလျှင် ယောက်ျားတကာ လည်ပြန်ငေးရသည်။ “ခါးသေးလို့ ရင်ချီ ပဒုမ္မဏီလေးလား” ဆိုတဲ့ သီချင်းက သူမနဲ့ လိုက်ဖက်လွန်းသည်။ ထိုသို့ ပြစ်မျိုးမည့် မထင် အလှနတ်သမီးလေးနဲ့ ပထမဆုံအကြိမ် ဆေးရုံမှာ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ဆုံပြီးနောက် ဆေးဝါးကိစ္စတွေ ဖုန်ဆက်ပြောကြရင်း ရင်းနှီးမှုတွေ ပိုလိုကာ ၁လအကြာမှာတော့ သူမကို ချစ်မိနေတဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်တော့သည်။ ၂လအကြာမှာတော့ သူမနဲ့ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြတော့သည်။ သမီးရီးစားအဖြစ် ၅လလောက် တွဲပြီးနောက် လူကြီးစုံရာနဲ့ တင်တောင်းက လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

အလှနတ်သမီးလေးကို ရထားသဖြင့် စညားကတည်းက နေ့တိုင်နီးပါး သူမကို လုပ်ဖြစ်သည်။ ကပြားမလေးမို့လို့လားမသိ လုပ်ရတာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလှသည်။ ကျွန်တော် ကျောင်းသားဘဝတုန်းကလည်း စော်တွေချဖူးသည်။ ပါကင်လေးတွေပင် ပါသေးသည်။ ဒါပေမယ့် သူမလောက် လုပ်လို့ကောင်းတာ မတွေ့ဖူးခဲ့။ လုပ်ကောင်းတိုင်း စွတ်လုပ်သဖြင့် ကြာလာတော့ ကျန်းမာရေး ထိခိုက်ချင်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် တပတ်ကို သောကြာ စနေ တနင်္ဂနွေ သုံးရက်သာ လုပ်ဖို့ သတ်မှတ်လိုက်ရသည်။ ပုံမှန် တစ်ရက် တစ်ခါက ဘာမှ မဖြစ်ပေ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က တစ်ခါလုပ်ရင် နားလိုက် လုပ်လိုက်ဖြင့် သုံးချီလောက် လုပ်ရမှ ကျေနပ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤကဲ့သို့ သတ်မှတ်လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ညားပီးလို့ ၅လလောက်ကြာတာတောင် ကျွန်တော့မိန်းမကို မြင်တာနဲ့ လီးတောင်တုန်း။ 

ဒီနေ့ သောကြာနေ့ ဖြစ်သည်။ အလုပ်က ပြန်ရောက်ကြပြီး ရေမိုးချိုး ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်ကာ အချစ်စခန်းဖွင့်ဖို့ လုပ်ငန်းစနေကြသည်။ လဲ့ရည်ဝင်းသည် ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီးကို သေသေချာချာကိုင်ဆွပေးရင်းက ပိုပြီး စိတ်တွေကြွတက်လာရလေသည်။ “လဲ့ ဇော့်လီးကြီးကို ကြိုက်လားဟင်…..” “လဲ့ မရှက်စတမ်းပြောရရင်.. လဲ့လေ ဇော့်လီးကြီးကို ကြိုက်နေပြီသိလား… လဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာလဲ မချောင်ဘူး… ပြီးတော့ သိပ်အားရပါးရရှိတယ်ကွယ်.. နောက်ပြီး ရှည်လည်း ရှည်တယ်သိလား… ဒီလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရ အရသာခံရတာကို လဲ့ကြိုက်တယ်သိလား.. မညာချင်ဘူး ” ညားပီးလို့ ၃လလောက်ကြာမှ သူမ ထိုသို့ ပြောတတ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါလည်း ကျွန်တော့ ပယောဂကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ပြောသလို သူမကိုလည်း ပြောဖို့ တိုက်တွန်းသဖြင့် ပြောတတ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ “ဒါပေါ့ လဲ့ရယ် ဒီလို ပွင့်လင်းပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အပေးအယူကောင်းနေကြတော့ မခွဲနိုင်မခွာနိုင် ခိုင်မြဲတာပေါ့…. လဲ့ ဇော့်လီးကို စုပ်ပေးကွာ ခံချင်တယ်” လဲ့ရည်ဝင်းသည် လီးတန်ကြီးကို ငုံ့ပြီးနမ်းသည်။ လီးအနံ့ကလဲ ခပ်သင်းသင်းလေး၊ မဝံ့မရဲ လျှာလေးထုတ်ပြီး ထိပ်ဝကို ယက်ပေးလိုက်သည်။ ဇော်လင်းမှာ တွန့်ကနဲ ကော့တက်သွား၏။ သူမ၏ ဆံပင်တွေကလဲ ပေါင်ရင်းမှာ စုပြုံပြီး ကျနေတော့ ယားကျိကျိလေးဖြင့် တမျိုးအရသာဖြစ်နေသည်။

လဲ့ရည်ဝင်းသည် မှိုဖူးလို လီးဒစ်ကြီးကို ငုံလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ဖိ၍ စုပ်လိုက်တော့ရာ ဇော်လင်းမှာ ကော့တက်သွားရသည်။ “အား….ကျွတ်…ကျွတ်…လဲ့ရာ ကောင်းလိုက်တာ…လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးပါလား” “ကဲ ကဲ.. အင့် အင့်” ဇော်ပြောသလိုပင် လျှာဖျားလေးဖြင့် လှည့်မွှေပေးရင်း ဒစ်ဖျားကို စုပ်ပေးသည်။ ပက်လက်လှန်၍ ဇိမ်ခံနေသော ဇော်လင်းမှာ ဖင်ကြီးတွေ ကြွကြွသွားကာ တကိုယ်လုံးလဲ ကြက်သီး တဖျန်းဖျန်းထပြီး စုပ်တသပ်သပ်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။ “လဲ့ သိပ်ကောင်းတယ်… စုပ်ပေးပါအုံးကွာ….” လဲ့မှာလည်း ရှေ့သို့ ငုံ့၍ စိတ်ပါလက်ပါစုပ်ရင်း တကိုယ်လုံး ကာမဆိပ်တွေ ဆူဝေလာပါသည်။ ယောက်ျား လီးစုပ်ရင်း အရသာတွေ့လာသည်။ ရင်တွေခုန်ကာ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ ကြွလာသလိုပင် ထင်မိသည်။ ဒါကြောင့်ပင်လားမသိ ပို၍ ပို၍ကြီးလာသော ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ပါးစပ်ထဲမှ မချွတ်ချင်ဖြစ်နေသည်။ လီးထိပ်ဖျားမှ အရည်ကြည် ခပ်ချွဲချွဲတွေ စိမ့်၍ ထွက်နေသည်။ မတတ်နိုင်ပါ။ ရွှေရည်ဝင်း တစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲ မျိုချလိုက်သည်။ ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီးကို ပို၍ ငုံလိုက်သည်။ လျှာနဲ့ ခပ်သွက်သွက်လေးပို၍ ယက်ပေးသည်။ ပြီးတော့လဲ ပိုပြီးစုပ်ပေးရှာပါတော့သည်။ သွက်သွက်ခါ ခံစားနေရသော ဇော်လင်းမှာ ဖင်ကြီးတွေကော့လိုက်၊ ချလိုက်ဖြစ်နေရသဖြင့် လဲ့၏ပါးစပ်ထဲမှာ လီးတန်ကြီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြင့် စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးသွင်းနေသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။ ဒါကို လဲ့ သိလိုက်ပါပြီ။ ဒါကြောင့် ယောက်ျားတွေ လီးစုပ်ခံချင်ကြတာဆိုတာကိုလေ သိလိုက်ပါပြီ။ လဲ့က ဂရုတစိုက် သွားနှင့် မထိခိုက်မိအောင် ငုံသထက် ငုံပေးရင်း မိမိ၏ ဦးခေါင်းကို နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြင့် လုပ်ပေးမိသည်။

ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီးက ရွှေရည်ဝင်း၏ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ပြန်ထွက်လိုက်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။ လီးတန်ကြီးက ပြန်ထွက်သွားတော့ လဲ့၏ နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ဖိဖိစုပ်ယူထားသည်။ လီးကြီးအပြင်သို့ လွန်မထွက်နိုင်တော့ပါ။ ဇော်မင်းကို၏ တကိုယ်လုံးမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်၍နေသည်။ “လဲ့….အဟင်း ဟင်း….လဲ့ရယ်…ကျွတ်…ကျွတ်…” လဲ့ကို ဇော်လင်းက ဘာမျှမပြောနိုင်ဘဲ မျက်စိတွေကို စုံမှိတ်ထားကာ ပက်လက်ကြီးဖြစ်၍ တွန့်လိမ်နေရှာသည်။ လီးတန်ကြီးခမျာ အကြောတွေ သိမ့်သိမ့်တုံနေပြီး လီးတန်ကြီး ဇပ်ကနဲ ဇပ်ကနဲဖြစ်လာမှ ဇော်လင်းက မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး..“တော်….တော်တော့…လဲ့… ရပ်တော့…ကိုဇော် ပြီးသွားလိမ့်မယ်…အရည်တွေ ထွက်ကုန်လိမ့်မယ်…” “အို ထွက်ထွက်… လဲ့မရွံဘူး…အရည်တွေကို မျိုချပစ်မှာဘဲ…” လဲ့က ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ပါးစပ်မှ မချွတ်ပါ။ ပါးစပ်မှ ဝူးဝူးဝါးဝါး ပြောခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဇော်လင်းက လဲ့၏ကိုယ်လုံးကြီးကို ကုတင်စောင်းသို့ လှည့်ယူလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ခြေတွဲလောင်းချစေပါသည်။ ခြေတွဲလောင်းချထားသဖြင့် မို့အိသော သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ မော့တက်နေပါသည်။ အရည်တွေလဲ စိုရွှဲနေသည်။ ဇော်လင်းက လဲ့၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲ၍ ပေါင်ကြားထဲသို့ ဝင်၍ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ပြဲဟနေသော သူမ၏စောက်ပတ်ဝတွင် သူ၏ လီးတန်ကြီးကို တေ့ကာထိုးနစ်၍ လိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

“ဗြွတ်…” “ကျွတ်…ကျွတ်…ဇော်…ဖြေးဖြေးကွယ်…အင့်…” တွန့်ကနဲဖြစ်ကာ နာသွားရသဖြင့် လဲ့က တောင်းပန်လိုက်ရသည်။ ဇော်လင်းက ငုံ့၍ကြည့်ကာ ဖိသွင်းသည်။ လီးက ဒစ်ဖျားမျှသာပင် ဝင်မလိုဖြစ်နေရာ “ဟင်….လဲ့ မဝင်ပါလား…နဲနဲပေါင်ကားပေးကွာ…” သူမ စောက်ဖုတ်လေးက ခုချိန်ထိ ကြပ်စီးစီးလေး ဖြစ်တုန်းပင်။ “မဟုတ်ဘူး….ဇော်….ဇော်ဟာ့ကြီးက…ကြီး ကြီးလွန်းတယ်… ဖြေးဖြေးချော့သွင်း..” ဇော်လင်းမှာ စိတ်တွေဆူဝေနေရာ ခပ်သွက်သွက်ပင် ဖိသွင်းနေလေသည်။ “ဟင့်…..ဇော် နာပါတယ်ဆိုမှဘဲ… ဖြေးဖြေးသွင်းပါဆို…” လဲ့ကမနေနိုင်တော့ဘဲ တတ်နိုင်သမျှ ပေါင်ကားပေးရင်း သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ထောင်၍ မြောက်လိုက်လေသည်။ ဇော်လင်းကတော့ လဲ့၏စောက်ပတ်ဝကိုသာ သေသေချာချာဖြဲပေးရင်း လီးတန်ကို ထိန်းသွင်းလိုက် နှုတ်လိုက် ရှေ့တိုး နောက်ငင်လုပ်၍ပေးနေပါသည်။ လဲ့၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာ ကား၍မိုးပေါ်သို့ ထောင်ထားသဖြင့် ဖင်ကြီးတွေမှာ မာတင်းလျှက် သူမ၏ ကားကားစွင့်စွင့် စောက်ပတ်ကြီးကို သယ်ပေးထားသလိုပင် ဖြစ်နေ၍ ဇော်လင်း၏ စိတ်တွေမှာ ပိုမို၍ ကြွလာခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။ ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီးမှာလည်း လဲ့၏စောက်ပတ်ထဲသို့ တဖြေးဖြေးပို၍ ဝင်သွားပါသည်။ ရှည်လဲရှည် တုတ်လဲတုတ်လှသော ဇော်လင်း၏ လီးကြီးအား စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သထက်ဝင်အောင် လဲ့ရည်ဝင်းက သူမ၏ပေါင်ကြီးတွေကို ကားသထက် ကားပေးသည်နှင့်အမျှ ဇော်လင်းကလဲ ခပ်ကြပ်ကြပ် အနေအထားဖြစ်သဖြင့် ပို၍ကြိုက်မိလေသည်။

ဖြူဝင်းနေသော ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို မိုးမျှော် ထောင်ထားရသော လဲ့မှာ ဇော်လင်း၏လီးကြီး သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ရင်ထဲတွင် တဖိုဖိုတလှပ်လှပ်ဖြစ်လာကာ တဟင်းဟင်း မာန်ဖီ၍ လာခဲ့ပါသည်။ “ဇော် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလုပ်ပေးနော်… လုပ်ကွယ်..” လဲ့က အားပေးလိုက်သောအခါ ဇော်လင်းမှာ တအားကြုံးထည့်၍ ဆောင့်နေတော့ရာ လဲ့ရည်ဝင်း၏ ပေါင်ကြားမှ ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ပတ်မို့မို့ကြီးမှာ ဇော်လင်း၏ လီးတန်ကြီး အဆုံးဝင်သွားတိုင်း ခွက်၍ ခွက်၍ ဝင်သွားရသော်လည်း အားရမှု မရှိသေးသော လဲ့မှာ သူမ၏ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းဖြူဖြူကြီးတွေကို တန်ပြန်ကော့၍ မြှောက်ပင့်ပေးနေသည်။ ရပ်ရင်းဆောင့်ရသော ဇော်လင်းမှာ အချက်ပေါင်း များလာသည်နှင့်အမျှ သူ၏ လီးချောင်းကြီးမှာ ကျင်တက်၍ လာချေပြီ။ လဲ့မှာမူ အားရဟန် မတူသေးပါ။ အပေါ်မြောက်ထားသော ခြေထောက်များကို ဇော်လင်း၏ ပုခုံးတဖက်တချက် ဆီသို့ တင်လိုက်ပြီး အားယူကာ သူမ၏ဖင်ကြီးတွေကို ကော့မြှောက်ပေးနေပြန်သည်။

“လဲ့ အားရရဲ့လားဟင်… ဇော်တော့ အရသာရှိနေပြီ…” “အင်း… လဲ့ သိပ်အားမရသေးဘူး…ကိုဇော် နဲနဲပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ပေးပါဦး” မိမိပုခုံးပေါ်တင်ထားသော လဲ့၏ ဖြူဖွေး နုတောင့်တင်းသော ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းမှာ မွှေးကြိုင်၍နေပါသည်။ ဇော်လင်းမှာ သူမ၏ပေါင်များကို ထိန်းကိုင်ရင်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေရင်းက မိမိ၏ပုခုံးပေါ်ချိတ်တင်ထားသော လဲ့၏ခြေသလုံးများကို နမ်းနေမိသေးသည်။ ရွှေရည်လဲ့မှာ အရသာထူးလာသည့်အလျှောက် သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကာ လိမ်ကာဖြင့် မျက်လုံးလေးများပင် မဖွင့်နိုင်တော့။ ဇော်လင်းကလဲ ရှေ့သို့ကိုင်းကာ လဲ့၏ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးလျှက် ဖိ၍ဖိ၍ လိုးပေးနေပါသည်။ တပြွတ်ပြွတ်၊ တဖတ်ဖတ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးသွင်းသံ၊ ပြန်နှုတ်သံတွေက ညံမစဲပါ။ “ကိုဇော် ရပ်မပစ်နဲ့နော်… ခုမှ ပိုပြီးအားရလာတယ် သိလား” မှန်ပါသည်။ ဇော်က လဲ့ပေါ်အုပ်မိုးကာ ကုတင်ပေါ် လက်ထောက်ရင်း ရှေ့သို့ကိုင်းညွတ်လိုက်ရာ ဇော်ပုခုံးပေါ်မှာတင်ထားသော လဲ့၏ပေါင်ကြီးတွေမှာ ဒူးကွေးညွတ်လျှက် လဲ့၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ပြန်၍ တင်ထားသလိုဖြစ်နေသည်။ ဤအနေအထားအရ လဲ့ခမျာ မိုးပေါ်သို့ ခြေဖဝါးများ မြှောက်တင်လျှက် ဒူးကွေးကို ဇော်လင်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးကလဲ ဖိထားသလိုဖြစ်နေ၍ မလှုပ်သာတော့ပါ။ ရင်ဘတ်ပေါ် ဒူးကွေးတင်ထားရသည့်အလျှောက် အောက်ပိုင်း တင်ပါးဆုံကြီး တခုလုံးမှာလည်း အပေါ်သို့ကော့တက်နေတော့ရာ အလိုက်သင့် မော့၍ တက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးကို  ဇော်လင်းက အပိုင်ချုပ်သလို ဆောင့်၍ လိုးနေတော့သည်။ “ကိုဇော် ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း… လဲ့…လဲ့သေလိမ့်မယ်…ဟင်း…ဟင်း..” လဲ့က ပြောရှာသော်လည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ အဆမတန် ကြွ၍နေသော ဇော်လင်းမှာ ကိုယ်တိုင်ကလဲ ပြီးချင်နေရာ ရပ်နားဖို့ ညှာဖို့လုံးဝ မစဉ်းစားတော့ပါ။ အားရစွာ ဆောင့်နေပါသည်။ လဲ့မှာ ပါးစပ်က ပြောနေရသော်လည်း အရသာက လွန်စွာထူးကဲနေရသဖြင့် ဇော်ကို တကယ်မတားမြစ်ပါ။ မိမိ၏ ဒူးများကွေးကာ ရင်ဘတ်ပေါ်ဖိထားခံရရင်းမှပင် ဖင်ကြီးတွေကို တွန့်ကာ တွန့်ကာဖြင့် ကော့မြောက်ပေးနေမိသည်။

ဇော်ကတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပင်ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ လိုးနေတော့သည်။ လဲ့ရည်ဝင်း၏ တင်ပါးလုံးလုံးကြီးနှစ်လုံးမှာ ကုတင်စောင်းတွင် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် ညိမ့်ကာ ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖိလိုးခံနေရပါသည်။ ပြီးတော့ အပေါ်သို့ မော့တက်နေသော လဲ့၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ရေရေလည်လည် ထိုးဆောင့်အလိုးခံနေရပြီး လီးကြီးကလဲ အဆမတန်ကြီးနေလေတော့ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်တစ်နေသည်။ ပြီးတော့ လဲ့ရည်ဝင်း၏ ဖင်ကြီးတွေက အပေါ်ကို ဖွင့်တင်မြောက်ပေးထားလေသည့်အပြင် ဇော်လင်းက ကုတင်စောင်းက ရပ်လိုးနေလေတော့ လီးကြီးမှာ စောက်ပတ်ထိပ်ပိုင်းကို ဝင်တိုင်းထွက်တိုင်း သိသိသာသာ ပွတ်ဆွဲနေသည်။ လဲ့၏ စောက်စေ့လေးမှာ ခပ်ထွားထွားဖြစ်ကာ စောက်ပတ်ဝတွင် ခပ်တစ်တစ်ဖြစ်သဖြင့် ယခု ဇော်လင်းက ဆောင့်၍ ဖိလိုးလိုက်တိုင်း စောက်စေ့ထိပ်ဖျားရှိ လဲ့၏ စောက်စေ့နီနီ အတက်လေးမှာ မလွတ်နိုင်တော့ဘဲ လီးဝင် လီးထွက်တိုင်း ညှပ်၍ ဖိကာ၊ ဖိဆွဲ၍လိုးတာ ခံနေရတော့ လဲ့ခမျာ တအီးအီး တအားအား အော်မြည်နေပြီး ကာမအရသာတွေ တဆိမ့်ဆိမ့် တက်ကာ အကောင်းကြီး ကောင်းလျှက် ရှိနေပါတော့သည်။ “လဲ့ အားရပြီနော်… ကိုဇော်….  ဒီပုံစံသိပ်ကြိုက်တာဘဲကွာ…” “ဟင်း…ဟင်း…ဇော်ရယ်…ဘယ်နဲ့ပြောပါလိမ့်… လဲ့လည်း စွဲတာပေါ့…လုပ်… လိုးပါ” လဲ့တစ်ယောက် စောက်စေ့ရော စောက်ပတ်ပါ ကျင်တက်နေသလို လီးတခုလုံး တင်းကြပ်ကျင်ဆိမ့်နေပြီ ဖြစ်သော ဇော်လင်းသည်လည်း လဲ့၏ မွတ်သိပ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သော အပြောလေးကြောင့်ပင် အားကုန်ဆောင့်ထည့်ကာ လိုးလိုက်သဖြင့် ကုတင်ကြီးပါ တကျွိကျွိမြည်လာပါသည်။

လဲ့မှာ ပေါင်ကြီးတွေကို လှန်ကာ ကွေးရင်း တကိုယ်လုံး ညိမ့်နေသည်မို့ အံကြိတ်၍ အလိုးခံနေပါသည်။ လဲ့ရည်ဝင်း၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား တခုလုံးမှာလဲ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ကျင်တက်လာပြီဖြစ်ရာ အားမလို အားမရ တဟင်းဟင်း ဖြစ်၍လာခဲ့ရပေပြီ။ “ကိုဇော်…အင်း..ဟုတ်ပြီ… အမလေး…ကိုရယ်…ဟင်း…” ဇောလင်းက လီးတန်ကြီးကို အားကုန်ဆောင့်သွင်းလိုက်လေရာ မျက်စိလေးတွေ မှေးစင်းကာ တအင့်အင့်လုပ်နေသော လဲ့မှာ လေထဲ ဝဲသွားသလို ဟင်ကနဲ ဟာကနဲဖြစ်ရာက ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ကာ တချီပြီးသွားပါတော့သည်။ “အားး… အားးး… ပြီး.. ပြီးပြီ.. ဇော်…ဇော်…ဖြေးဖြေးလုပ်တော့… သိပ်ကိုကောင်းတာဘဲ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကျင်နေပြီ… အထိမခံနိုင်တော့ဘူး ဇော်ရယ်…..” ထိုအခိုက်အတန့်လေးမှာပင် ခြေပစ်လက်ပစ် ကျသွားသော လဲ့၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဇော်လင်းသည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို တဆုံးဖိသွင်းလိုက်ရာက “အားး…အားးး.. ကိုလည်း ပြီးးး… အားး ရှီးး” အရည်များ ထုတ်လွှတ်လိုက်ပါတော့သည်။ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲလီးကြီးထဲက အရည်တွေသွန်ထုတ်ရင်း မျက်စိမှိတ်ကာ ဇော်မင်းကိုမှာ အရသာခံနေသလို လဲ့ရည်ဝင်းကလဲ တအင်းအင်းနှင့် ငြိမ်ကျရင်း အသဲခိုက်နေပါတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

ကြၽန္ေတာ္က ေဆးနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ မလုပ္ပဲ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ product manager ရာထူးျဖင့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့နာမည္က ေဇာ္ခိုင္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လက အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့ ခ်စ္ဇနီးေလး နာမည္က လဲ့ရည္ဝင္းျဖစ္သည္။ သူမက ပုဂၢလိကေဆး႐ုံတစ္ခုတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည္။ သူမက ေဆးဝါးစီမံျဖင့္ ေက်ာင္ပီးထားလို႔ ေဆးပိုင္းဆိုင္ရာ အဝယ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ေဆးကုမၸဏီေတြက ေဆး႐ုံသို႔ ေဆးသြင္းခ်င္ပါက သူမႏွင့္ အဓိက ေဆြးေႏြးရသည္။ တစ္ရက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ productအသစ္ကို ထိုေဆး႐ုံသို႔ မိတ္ဆက္ဖို႔အသြား သူမနဲ႔ ေတြ႕ဆုံခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သူမ ဟိႏၵဴ တ႐ုတ္ကျပားျဖစ္သည္။ အေမက ဟိႏၵဴ၊ အေဖက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမရဲ႕ အသားအရည္က ဝင္းဝါစိုျပည္ကာ လက္မွာလည္း အေမြးေရးေရးေလးေတြနဲ႔ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလွသည္။ မ်က္ႏွာက်ကလည္း ႏွာတံစင္းစင္း မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မ်က္လုံးေလးကလည္း သမင္မ်က္လုံးေလးသဖြယ္ လွပလြန္းလွသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးက်ျပန္ေတာ့လည္း ဖူးဖူးျပည့္ျပည့္ေလးနဲ႔ ပန္ေရာင္ေလး သမ္းေနပုံက ငုံခဲလိုခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ခႏၲာကိုယ္က်ျပန္ေတာ့လည္း အရပ္အေမာင္းက ၅ေပ၅လက္မ ရွိသျဖင့္ မိန္ကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အရပ္အေမာင္းျဖစ္သည္။ ရင္အုံမ်ားမွာ ဖြံ႕ထြားစြင့္ကားၿပီး ခါးေနရာက သိမ္ဆင္းသြားကာ တင္ပါးဆုံေနရာက ကားထြက္သြားကာ ေပါင္ရင္းေနရာကစၿပီး ေအာက္ဖက္ကို သြယ္ဆင္သြားျပန္သည္။ တင္ပါးမ်ားက ကားစြင့္သည့္အျပင္ ေဒါက္ဖိနပ္ မစီးထားပဲ ေနာက္ဖက္သို႔ အေနေတာ္ေလး ေကာ့ထြက္ေနသျဖင့္ သူမလမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ေယာက္်ားတကာ လည္ျပန္ေငးရသည္။ “ခါးေသးလို႔ ရင္ခ်ီ ပဒုမၼဏီေလးလား” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက သူမနဲ႔ လိုက္ဖက္လြန္းသည္။ ထိုသို႔ ျပစ္မ်ိဳးမည့္ မထင္ အလွနတ္သမီးေလးနဲ႔ ပထမဆုံအႀကိမ္ ေဆး႐ုံမွာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ဆုံၿပီးေနာက္ ေဆးဝါးကိစၥေတြ ဖုန္ဆက္ေျပာၾကရင္း ရင္းႏွီးမႈေတြ ပိုလိုကာ ၁လအၾကာမွာေတာ့ သူမကို ခ်စ္မိေနတဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ၂လအၾကာမွာေတာ့ သူမနဲ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ သမီးရီးစားအျဖစ္ ၅လေလာက္ တြဲၿပီးေနာက္ လူႀကီးစုံရာနဲ႔ တင္ေတာင္းက လက္ထပ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ 

အလွနတ္သမီးေလးကို ရထားသျဖင့္ စညားကတည္းက ေန႔တိုင္နီးပါး သူမကို လုပ္ျဖစ္သည္။ ကျပားမေလးမို႔လို႔လားမသိ လုပ္ရတာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ရွိလွသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကလည္း ေစာ္ေတြခ်ဖူးသည္။ ပါကင္ေလးေတြပင္ ပါေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမေလာက္ လုပ္လို႔ေကာင္းတာ မေတြ႕ဖူးခဲ့။ လုပ္ေကာင္းတိုင္း စြတ္လုပ္သျဖင့္ ၾကာလာေတာ့ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသျဖင့္ တပတ္ကို ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြ သုံးရက္သာ လုပ္ဖို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရသည္။ ပုံမွန္ တစ္ရက္ တစ္ခါက ဘာမွ မျဖစ္ေပ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခါလုပ္ရင္ နားလိုက္ လုပ္လိုက္ျဖင့္ သုံးခ်ီေလာက္ လုပ္ရမွ ေက်နပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ညားပီးလို႔ ၅လေလာက္ၾကာတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့မိန္းမကို ျမင္တာနဲ႔ လီးေတာင္တုန္း။ 

ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ ျဖစ္သည္။ အလုပ္က ျပန္ေရာက္ၾကၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းတြင္း ဝင္ကာ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ဖို႔ လုပ္ငန္းစေနၾကသည္။ လဲ့ရည္ဝင္းသည္ ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ဆြေပးရင္းက ပိုၿပီး စိတ္ေတြႂကြတက္လာရေလသည္။ “လဲ့ ေဇာ့္လီးႀကီးကို ႀကိဳက္လားဟင္…..” “လဲ့ မရွက္စတမ္းေျပာရရင္.. လဲ့ေလ ေဇာ့္လီးႀကီးကို ႀကိဳက္ေနၿပီသိလား… လဲ့ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာလဲ မေခ်ာင္ဘူး… ၿပီးေတာ့ သိပ္အားရပါးရရွိတယ္ကြယ္.. ေနာက္ၿပီး ရွည္လည္း ရွည္တယ္သိလား… ဒီလိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရ အရသာခံရတာကို လဲ့ႀကိဳက္တယ္သိလား.. မညာခ်င္ဘူး ” ညားပီးလို႔ ၃လေလာက္ၾကာမွ သူမ ထိုသို႔ ေျပာတတ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါလည္း ကြၽန္ေတာ့ ပေယာဂေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာသလို သူမကိုလည္း ေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းသျဖင့္ ေျပာတတ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ဒါေပါ့ လဲ့ရယ္ ဒီလို ပြင့္လင္းၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေပးအယူေကာင္းေနၾကေတာ့ မခြဲႏိုင္မခြာႏိုင္ ခိုင္ၿမဲတာေပါ့…. လဲ့ ေဇာ့္လီးကို စုပ္ေပးကြာ ခံခ်င္တယ္” လဲ့ရည္ဝင္းသည္ လီးတန္ႀကီးကို ငုံ႔ၿပီးနမ္းသည္။ လီးအနံ႔ကလဲ ခပ္သင္းသင္းေလး၊ မဝံ့မရဲ လွ်ာေလးထုတ္ၿပီး ထိပ္ဝကို ယက္ေပးလိုက္သည္။ ေဇာ္လင္းမွာ တြန႔္ကနဲ ေကာ့တက္သြား၏။ သူမ၏ ဆံပင္ေတြကလဲ ေပါင္ရင္းမွာ စုၿပဳံၿပီး က်ေနေတာ့ ယားက်ိက်ိေလးျဖင့္ တမ်ိဳးအရသာျဖစ္ေနသည္။

လဲ့ရည္ဝင္းသည္ မႈိဖူးလို လီးဒစ္ႀကီးကို ငုံလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာျဖင့္ ဖိ၍ စုပ္လိုက္ေတာ့ရာ ေဇာ္လင္းမွာ ေကာ့တက္သြားရသည္။ “အား….ကြၽတ္…ကြၽတ္…လဲ့ရာ ေကာင္းလိုက္တာ…လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ကလိေပးပါလား” “ကဲ ကဲ.. အင့္ အင့္” ေဇာ္ေျပာသလိုပင္ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ လွည့္ေမႊေပးရင္း ဒစ္ဖ်ားကို စုပ္ေပးသည္။ ပက္လက္လွန္၍ ဇိမ္ခံေနေသာ ေဇာ္လင္းမွာ ဖင္ႀကီးေတြ ႂကြႂကြသြားကာ တကိုယ္လုံးလဲ ၾကက္သီး တဖ်န္းဖ်န္းထၿပီး စုပ္တသပ္သပ္ျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။ “လဲ့ သိပ္ေကာင္းတယ္… စုပ္ေပးပါအုံးကြာ….” လဲ့မွာလည္း ေရွ႕သို႔ ငုံ႔၍ စိတ္ပါလက္ပါစုပ္ရင္း တကိုယ္လုံး ကာမဆိပ္ေတြ ဆူေဝလာပါသည္။ ေယာက္်ား လီးစုပ္ရင္း အရသာေတြ႕လာသည္။ ရင္ေတြခုန္ကာ တင္ပါးဆုံႀကီးေတြ ႂကြလာသလိုပင္ ထင္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္လားမသိ ပို၍ ပို၍ႀကီးလာေသာ ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ပါးစပ္ထဲမွ မခြၽတ္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ လီးထိပ္ဖ်ားမွ အရည္ၾကည္ ခပ္ခြၽဲခြၽဲေတြ စိမ့္၍ ထြက္ေနသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေ႐ႊရည္ဝင္း တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ထဲ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီးကို ပို၍ ငုံလိုက္သည္။ လွ်ာနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးပို၍ ယက္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့လဲ ပိုၿပီးစုပ္ေပးရွာပါေတာ့သည္။ သြက္သြက္ခါ ခံစားေနရေသာ ေဇာ္လင္းမွာ ဖင္ႀကီးေတြေကာ့လိုက္၊ ခ်လိုက္ျဖစ္ေနရသျဖင့္ လဲ့၏ပါးစပ္ထဲမွာ လီးတန္ႀကီးက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖင့္ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ လီးသြင္းေနသလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကို လဲ့ သိလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာက္်ားေတြ လီးစုပ္ခံခ်င္ၾကတာဆိုတာကိုေလ သိလိုက္ပါၿပီ။ လဲ့က ဂ႐ုတစိုက္ သြားႏွင့္ မထိခိုက္မိေအာင္ ငုံသထက္ ငုံေပးရင္း မိမိ၏ ဦးေခါင္းကို နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီျဖင့္ လုပ္ေပးမိသည္။

ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီးက ေ႐ႊရည္ဝင္း၏ပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျပန္ထြက္လိုက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။ လီးတန္ႀကီးက ျပန္ထြက္သြားေတာ့ လဲ့၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ခပ္ဖိဖိစုပ္ယူထားသည္။ လီးႀကီးအျပင္သို႔ လြန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေဇာ္မင္းကို၏ တကိုယ္လုံးမွာ သိမ့္သိမ့္တုန္၍ေနသည္။ “လဲ့….အဟင္း ဟင္း….လဲ့ရယ္…ကြၽတ္…ကြၽတ္…” လဲ့ကို ေဇာ္လင္းက ဘာမွ်မေျပာႏိုင္ဘဲ မ်က္စိေတြကို စုံမွိတ္ထားကာ ပက္လက္ႀကီးျဖစ္၍ တြန႔္လိမ္ေနရွာသည္။ လီးတန္ႀကီးခမ်ာ အေၾကာေတြ သိမ့္သိမ့္တုံေနၿပီး လီးတန္ႀကီး ဇပ္ကနဲ ဇပ္ကနဲျဖစ္လာမွ ေဇာ္လင္းက မ်က္လုံးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး..“ေတာ္….ေတာ္ေတာ့…လဲ့… ရပ္ေတာ့…ကိုေဇာ္ ၿပီးသြားလိမ့္မယ္…အရည္ေတြ ထြက္ကုန္လိမ့္မယ္…” “အို ထြက္ထြက္… လဲ့မ႐ြံဘူး…အရည္ေတြကို မ်ိဳခ်ပစ္မွာဘဲ…” လဲ့က ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ပါးစပ္မွ မခြၽတ္ပါ။ ပါးစပ္မွ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဇာ္လင္းက လဲ့၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ကုတင္ေစာင္းသို႔ လွည့္ယူလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွ ေျခတြဲေလာင္းခ်ေစပါသည္။ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထားသျဖင့္ မို႔အိေသာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ေမာ့တက္ေနပါသည္။ အရည္ေတြလဲ စို႐ႊဲေနသည္။ ေဇာ္လင္းက လဲ့၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ၿဖဲ၍ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ဝင္၍ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ၿပဲဟေနေသာ သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝတြင္ သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို ေတ့ကာထိုးနစ္၍ လိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။

“ႁဗြတ္…” “ကြၽတ္…ကြၽတ္…ေဇာ္…ေျဖးေျဖးကြယ္…အင့္…” တြန႔္ကနဲျဖစ္ကာ နာသြားရသျဖင့္ လဲ့က ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။ ေဇာ္လင္းက ငုံ႔၍ၾကည့္ကာ ဖိသြင္းသည္။ လီးက ဒစ္ဖ်ားမွ်သာပင္ ဝင္မလိုျဖစ္ေနရာ “ဟင္….လဲ့ မဝင္ပါလား…နဲနဲေပါင္ကားေပးကြာ…” သူမ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ခုခ်ိန္ထိ ၾကပ္စီးစီးေလး ျဖစ္တုန္းပင္။ “မဟုတ္ဘူး….ေဇာ္….ေဇာ္ဟာ့ႀကီးက…ႀကီး ႀကီးလြန္းတယ္… ေျဖးေျဖးေခ်ာ့သြင္း..” ေဇာ္လင္းမွာ စိတ္ေတြဆူေဝေနရာ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ဖိသြင္းေနေလသည္။ “ဟင့္…..ေဇာ္ နာပါတယ္ဆိုမွဘဲ… ေျဖးေျဖးသြင္းပါဆို…” လဲ့ကမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ေပါင္ကားေပးရင္း သူမ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို မိုးေပၚေထာင္၍ ေျမာက္လိုက္ေလသည္။ ေဇာ္လင္းကေတာ့ လဲ့၏ေစာက္ပတ္ဝကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာၿဖဲေပးရင္း လီးတန္ကို ထိန္းသြင္းလိုက္ ႏႈတ္လိုက္ ေရွ႕တိုး ေနာက္ငင္လုပ္၍ေပးေနပါသည္။ လဲ့၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ကား၍မိုးေပၚသို႔ ေထာင္ထားသျဖင့္ ဖင္ႀကီးေတြမွာ မာတင္းလွ်က္ သူမ၏ ကားကားစြင့္စြင့္ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို သယ္ေပးထားသလိုပင္ ျဖစ္ေန၍ ေဇာ္လင္း၏ စိတ္ေတြမွာ ပိုမို၍ ႂကြလာခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီးမွာလည္း လဲ့၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တေျဖးေျဖးပို၍ ဝင္သြားပါသည္။ ရွည္လဲရွည္ တုတ္လဲတုတ္လွေသာ ေဇာ္လင္း၏ လီးႀကီးအား ေစာက္ပတ္ထဲ ဝင္သထက္ဝင္ေအာင္ လဲ့ရည္ဝင္းက သူမ၏ေပါင္ႀကီးေတြကို ကားသထက္ ကားေပးသည္ႏွင့္အမွ် ေဇာ္လင္းကလဲ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ အေနအထားျဖစ္သျဖင့္ ပို၍ႀကိဳက္မိေလသည္။

ျဖဴဝင္းေနေသာ ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို မိုးေမွ်ာ္ ေထာင္ထားရေသာ လဲ့မွာ ေဇာ္လင္း၏လီးႀကီး သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္ႏွင့္အမွ် သူမ၏ ရင္ထဲတြင္ တဖိုဖိုတလွပ္လွပ္ျဖစ္လာကာ တဟင္းဟင္း မာန္ဖီ၍ လာခဲ့ပါသည္။ “ေဇာ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးလုပ္ေပးေနာ္… လုပ္ကြယ္..” လဲ့က အားေပးလိုက္ေသာအခါ ေဇာ္လင္းမွာ တအားႀကဳံးထည့္၍ ေဆာင့္ေနေတာ့ရာ လဲ့ရည္ဝင္း၏ ေပါင္ၾကားမွ ေဖါင္းႂကြေနေသာ ေစာက္ပတ္မို႔မို႔ႀကီးမွာ ေဇာ္လင္း၏ လီးတန္ႀကီး အဆုံးဝင္သြားတိုင္း ခြက္၍ ခြက္၍ ဝင္သြားရေသာ္လည္း အားရမႈ မရွိေသးေသာ လဲ့မွာ သူမ၏ ဖင္ဝိုင္းဝိုင္းျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို တန္ျပန္ေကာ့၍ ေျမႇာက္ပင့္ေပးေနသည္။ ရပ္ရင္းေဆာင့္ရေသာ ေဇာ္လင္းမွာ အခ်က္ေပါင္း မ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ၏ လီးေခ်ာင္းႀကီးမွာ က်င္တက္၍ လာေခ်ၿပီ။ လဲ့မွာမူ အားရဟန္ မတူေသးပါ။ အေပၚေျမာက္ထားေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို ေဇာ္လင္း၏ ပုခုံးတဖက္တခ်က္ ဆီသို႔ တင္လိုက္ၿပီး အားယူကာ သူမ၏ဖင္ႀကီးေတြကို ေကာ့ေျမႇာက္ေပးေနျပန္သည္။

“လဲ့ အားရရဲ႕လားဟင္… ေဇာ္ေတာ့ အရသာရွိေနၿပီ…” “အင္း… လဲ့ သိပ္အားမရေသးဘူး…ကိုေဇာ္ နဲနဲျပင္းျပင္းေလး ေဆာင့္ေပးပါဦး” မိမိပုခုံးေပၚတင္ထားေသာ လဲ့၏ ျဖဴေဖြး ႏုေတာင့္တင္းေသာ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ေမႊးႀကိဳင္၍ေနပါသည္။ ေဇာ္လင္းမွာ သူမ၏ေပါင္မ်ားကို ထိန္းကိုင္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေနရင္းက မိမိ၏ပုခုံးေပၚခ်ိတ္တင္ထားေသာ လဲ့၏ေျခသလုံးမ်ားကို နမ္းေနမိေသးသည္။ ေ႐ႊရည္လဲ့မွာ အရသာထူးလာသည့္အေလွ်ာက္ သူမ၏ ဖင္ႀကီးေတြကို ေကာ့ကာ လိမ္ကာျဖင့္ မ်က္လုံးေလးမ်ားပင္ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့။ ေဇာ္လင္းကလဲ ေရွ႕သို႔ကိုင္းကာ လဲ့၏ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးလွ်က္ ဖိ၍ဖိ၍ လိုးေပးေနပါသည္။ တႁပြတ္ႁပြတ္၊ တဖတ္ဖတ္ျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လီးသြင္းသံ၊ ျပန္ႏႈတ္သံေတြက ညံမစဲပါ။ “ကိုေဇာ္ ရပ္မပစ္နဲ႔ေနာ္… ခုမွ ပိုၿပီးအားရလာတယ္ သိလား” မွန္ပါသည္။ ေဇာ္က လဲ့ေပၚအုပ္မိုးကာ ကုတင္ေပၚ လက္ေထာက္ရင္း ေရွ႕သို႔ကိုင္းၫြတ္လိုက္ရာ ေဇာ္ပုခုံးေပၚမွာတင္ထားေသာ လဲ့၏ေပါင္ႀကီးေတြမွာ ဒူးေကြးၫြတ္လွ်က္ လဲ့၏ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ျပန္၍ တင္ထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ဤအေနအထားအရ လဲ့ခမ်ာ မိုးေပၚသို႔ ေျခဖဝါးမ်ား ေျမႇာက္တင္လွ်က္ ဒူးေကြးကို ေဇာ္လင္း၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကလဲ ဖိထားသလိုျဖစ္ေန၍ မလႈပ္သာေတာ့ပါ။ ရင္ဘတ္ေပၚ ဒူးေကြးတင္ထားရသည့္အေလွ်ာက္ ေအာက္ပိုင္း တင္ပါးဆုံႀကီး တခုလုံးမွာလည္း အေပၚသို႔ေကာ့တက္ေနေတာ့ရာ အလိုက္သင့္ ေမာ့၍ တက္လာေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို  ေဇာ္လင္းက အပိုင္ခ်ဳပ္သလို ေဆာင့္၍ လိုးေနေတာ့သည္။ “ကိုေဇာ္ ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း… လဲ့…လဲ့ေသလိမ့္မယ္…ဟင္း…ဟင္း..” လဲ့က ေျပာရွာေသာ္လည္း ရမၼက္စိတ္ေတြ အဆမတန္ ႂကြ၍ေနေသာ ေဇာ္လင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ၿပီးခ်င္ေနရာ ရပ္နားဖို႔ ညႇာဖို႔လုံးဝ မစဥ္းစားေတာ့ပါ။ အားရစြာ ေဆာင့္ေနပါသည္။ လဲ့မွာ ပါးစပ္က ေျပာေနရေသာ္လည္း အရသာက လြန္စြာထူးကဲေနရသျဖင့္ ေဇာ္ကို တကယ္မတားျမစ္ပါ။ မိမိ၏ ဒူးမ်ားေကြးကာ ရင္ဘတ္ေပၚဖိထားခံရရင္းမွပင္ ဖင္ႀကီးေတြကို တြန႔္ကာ တြန႔္ကာျဖင့္ ေကာ့ေျမာက္ေပးေနမိသည္။

ေဇာ္ကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပင္ေဆာင့္ကာ ေဆာင့္ကာ လိုးေနေတာ့သည္။ လဲ့ရည္ဝင္း၏ တင္ပါးလုံးလုံးႀကီးႏွစ္လုံးမွာ ကုတင္ေစာင္းတြင္ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ ညိမ့္ကာ ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဖိလိုးခံေနရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚသို႔ ေမာ့တက္ေနေသာ လဲ့၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ေရေရလည္လည္ ထိုးေဆာင့္အလိုးခံေနရၿပီး လီးႀကီးကလဲ အဆမတန္ႀကီးေနေလေတာ့ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ျပည့္တစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လဲ့ရည္ဝင္း၏ ဖင္ႀကီးေတြက အေပၚကို ဖြင့္တင္ေျမာက္ေပးထားေလသည့္အျပင္ ေဇာ္လင္းက ကုတင္ေစာင္းက ရပ္လိုးေနေလေတာ့ လီးႀကီးမွာ ေစာက္ပတ္ထိပ္ပိုင္းကို ဝင္တိုင္းထြက္တိုင္း သိသိသာသာ ပြတ္ဆြဲေနသည္။ လဲ့၏ ေစာက္ေစ့ေလးမွာ ခပ္ထြားထြားျဖစ္ကာ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ ခပ္တစ္တစ္ျဖစ္သျဖင့္ ယခု ေဇာ္လင္းက ေဆာင့္၍ ဖိလိုးလိုက္တိုင္း ေစာက္ေစ့ထိပ္ဖ်ားရွိ လဲ့၏ ေစာက္ေစ့နီနီ အတက္ေလးမွာ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လီးဝင္ လီးထြက္တိုင္း ညႇပ္၍ ဖိကာ၊ ဖိဆြဲ၍လိုးတာ ခံေနရေတာ့ လဲ့ခမ်ာ တအီးအီး တအားအား ေအာ္ျမည္ေနၿပီး ကာမအရသာေတြ တဆိမ့္ဆိမ့္ တက္ကာ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းလွ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ “လဲ့ အားရၿပီေနာ္… ကိုေဇာ္….  ဒီပုံစံသိပ္ႀကိဳက္တာဘဲကြာ…” “ဟင္း…ဟင္း…ေဇာ္ရယ္…ဘယ္နဲ႔ေျပာပါလိမ့္… လဲ့လည္း စြဲတာေပါ့…လုပ္… လိုးပါ” လဲ့တစ္ေယာက္ ေစာက္ေစ့ေရာ ေစာက္ပတ္ပါ က်င္တက္ေနသလို လီးတခုလုံး တင္းၾကပ္က်င္ဆိမ့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေဇာ္လင္းသည္လည္း လဲ့၏ မြတ္သိပ္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ အေျပာေလးေၾကာင့္ပင္ အားကုန္ေဆာင့္ထည့္ကာ လိုးလိုက္သျဖင့္ ကုတင္ႀကီးပါ တကြၽိကြၽိျမည္လာပါသည္။

လဲ့မွာ ေပါင္ႀကီးေတြကို လွန္ကာ ေကြးရင္း တကိုယ္လုံး ညိမ့္ေနသည္မို႔ အံႀကိတ္၍ အလိုးခံေနပါသည္။ လဲ့ရည္ဝင္း၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းသား တခုလုံးမွာလဲ အထိမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်င္တက္လာၿပီျဖစ္ရာ အားမလို အားမရ တဟင္းဟင္း ျဖစ္၍လာခဲ့ရေပၿပီ။ “ကိုေဇာ္…အင္း..ဟုတ္ၿပီ… အမေလး…ကိုရယ္…ဟင္း…” ေဇာလင္းက လီးတန္ႀကီးကို အားကုန္ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေလရာ မ်က္စိေလးေတြ ေမွးစင္းကာ တအင့္အင့္လုပ္ေနေသာ လဲ့မွာ ေလထဲ ဝဲသြားသလို ဟင္ကနဲ ဟာကနဲျဖစ္ရာက ကာမအထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ကာ တခ်ီၿပီးသြားပါေတာ့သည္။ “အားး… အားးး… ၿပီး.. ၿပီးၿပီ.. ေဇာ္…ေဇာ္…ေျဖးေျဖးလုပ္ေတာ့… သိပ္ကိုေကာင္းတာဘဲ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ က်င္ေနၿပီ… အထိမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ေဇာ္ရယ္…..” ထိုအခိုက္အတန႔္ေလးမွာပင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ က်သြားေသာ လဲ့၏ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေဇာ္လင္းသည္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို တဆုံးဖိသြင္းလိုက္ရာက “အားး…အားးး.. ကိုလည္း ၿပီးးး… အားး ရွီးး” အရည္မ်ား ထုတ္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲလီးႀကီးထဲက အရည္ေတြသြန္ထုတ္ရင္း မ်က္စိမွိတ္ကာ ေဇာ္မင္းကိုမွာ အရသာခံေနသလို လဲ့ရည္ဝင္းကလဲ တအင္းအင္းႏွင့္ ၿငိမ္က်ရင္း အသဲခိုက္ေနပါေတာ့သည္။….ၿပီး