မရဘူး…ရှင်နော်… လွှတ်…

Unicode

ဘသော် တစ်ယောက် အလုပ်ပြုတ်လာလို့ အိမ်ပြန်ရင်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ လမ်းလျှောက်လာခဲ့ရာက လမ်းထိပ်ရောက်မှပင် စိတ်နဲ့ကိုယ် ပြန်ပေါင်းစည်း မိတော့သည်။ မနေ့က အလုပ်လုပ်ရင်း အလုပ်ထဲက ကောင်မလေးကို ရိသဲ့သဲ့ သွားပြောမိရာက မန်နေဂျာနဲ့ ပြန်တိုင်လို့ ရှင်းပြရာကနေ မန်နေဂျာ နဲ့ပါ ထပ်စကားများကာ အလုပ်ပြုတ်လာခဲ့ခြင်းသာ။ အမှန်က ကို့အမှားဖြစ်ပေမယ့် အပျိုကြီးမန်နေဂျာမရဲ့ ခပ်ရင့်ရင့် စကားလုံးတွေကို သည်းမခံနိူင်တာလည်း ပါလေတော့ ခပ်ရိုင်းရိုင်းစကားများ ပြန်ပြောမိရာက အခုခြေနေထိ ရောက်သွားရခြင်းသာ၊ ဟူး……မတတ်နိူင်ဘူး မနက်ဖြန်မှ အလုပ်သစ်ရှာရတော့မှာပဲလို့ စိတ်ထဲကတွေးရင်း ထိုင်နေကျ အရက်ဆိုင်လေးထဲသာ ခပ်သွက်သွက် ဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ ဘသော်က အသက်၂၃နှစ်ကျော်မှာ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး နှစ်နှစ်ခန့်သာ ပေါင်းရသေးသည်၊ မိန်းမနဲ့ပြသာနာဖြစ်ကာ မိန်းမကရွာပြန် ပြေးသွားတာကြောင့် လိုက်မခေါ်တော့ဘဲ ဝေလေလေလုပ်ကာ မွေးရပ်မြေလည်းကိုမပြန်ဘဲ တစ်ကိုယ်တော် ရုန်းကန်ရင်းနေခဲ့တာ အခု အသက်ပင်၃၀စွန်းစွန်း ရောက်လာခဲ့တော့သည်။ အရက်သောက်ပြီး ဆိုင်ကထွက်လာတော့ ညနေ ငါးနာရီပင်ထိုးလုပြီ။ ရေချိန်ကလည်းအတန်သင့် ဆိုတာထက် နည်းနည်းလေးကျော်ခဲ့တာမို့ ခြေလှမ်းတွေက ယိုင်ချင်ချင်၊ ထိုစဉ် ဒုတ်..ဝုန်း..အား” အနောက်မှ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးက ဝင်တိုက်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်လေတော့သည်။

ဆိုင်ကယ်လဲနေတာကို ထားခဲ့ပြီး ချာတိတ်ကလေးက ကပျာကယာပင် သူ့ကို ပြေးထူကာ တွဲကူပေးလေသည်။ “အကို… ဘာ.ဘာဖြစ်သွားသေးလည်းဟင်..ဟို ကျွန်တော်လည်း ဟိုဘက်က စက်ဘီးကိုရှောင်ရင်း အကို့ကိုလည်း ရှောင်ပါသေးတယ် မရတော့လို့ အကိုက လမ်းလယ်နားထိ ရောက်နေတော့…” ကောင်လေးကို အသာ လက်ကာပြလိုက်ရင်းက “နေ ..နေ ညီလေး ရတယ် “အား ကျွတ်ကျွတ် နာတော့ အတော် နာနေတယ်ကွာ” “ရတယ် ရတယ် အကို ကျွန်တော် ဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးမယ်” “အာ…နေ..နေ ရတယ် ညီလေး အကိုအဆောင်က ဒီနားတင်ပဲ အဆောင်ပဲ လိုက်ပို့ပေး အခန်းရောက်မှ ဆေးလိမ်းလိုက်မယ်” “အယ်..ဒီက အကိုရယ် ဆေးခန်း ပြလိုက်ပါလား၊ ဒါမှသက်သာမှာပေါ့၊ တော်ကြာ ပိုဆိုးနေမယ်…” လို့ မလှမ်းမကမ်းမှ အသားညိုညို ကောင်မလေးက ဝင်ပြောမှ သေချာသတိထားမိသည်၊ လင်မယားတွေနဲ့ တူပါရဲ့လို့တွေးရင်း အသာငြင်းလိုက်တော့ ကောင်လေးက “အဲ့ဒါဆိုလည်း လင်း မင်းဆိုင်ကယ်တွန်းလာခဲ့ ၊မောင် ဒီကအကိုကို တွဲလာခဲ့မယ်” လို့ပြောရင်း ဘသော်ကို အသာတွဲကာအဆောင်ကို လိုက်ပို့လေသည်၊ အခန်းထဲအရောက် ဆေးပုလင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ယူခိုင်းလိုက်တော့ ကောင်လေးက ယူကာ ဆေးလိမ်းပေးရှာပါသည်။ ဆိုင်ကယ်အတိုက်ခံရသော အရှိန်ကမများ၊ ဘရိတ်ဖမ်းချိန် ဆောင့်တွန်းလိုက်သလို ဖြစ်တာကြောင့် ဒူးအနည်းငယ် နာနေပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတော့မဖြစ်၊ အခုမှသေချာ ကြည့်မိတော့သည် ၊ ကောင်လေးရော ကောင်မလေးရောက ရှိလှမှနှစ်ဆယ် နှစ်ဆယ့်တစ်ပေါ့၊ ဆေးလိမ်းပြီးသွားတော့ ကောင်လးက အဝတ်စတစ်ခုယူကာ ဆေးလိမ်းထားသော ဒူးနေရာကို ပတ်ပေးရင်းမှ စတင်မိတ်ဆက်တော့သည်။ 

“အကို ကျွန်တော့် နာမည်က သန်းဇော်ပါ၊ ဒါက ကျွန်တော့်မိန်းမ လင်းလင်းသူတဲ့၊ ကျွန်တော်တို့က ဒီနားကလမ်းက စက်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်နေတာပါ၊ တကယ်လို့ အကိုမသက်သာရင် ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ၊ ဒီမှာကျွန်တော် နံပါတ်ရေးပေးခဲ့မယ်၊ မနက်ဖြန်မနက်မှ တစ်ခါလာခဲ့မယ် အကို” “အေး…ရပါတယ် ညီရာ၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ မင်းတို့မနက်ဖြန် မနက်မအားလည်း ညနေပိုင်းမှ သာလာခဲ့ ကြားလား” “ဟုတ်…အာ့ဆို ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် အကို” “အေး အေး ညီ ဖြေးဖြေးလည်းမောင်း” “ဟုတ်ကဲ့ သွားပြီ အကို” “အေး အေး” သန်းဇော်နဲ့ လင်းလင်းသူ ပြန်သွားမှ ဘသော်လည်း အိပ်ယာပေါ် တစ်ခါတည်း လှဲချကာအိပ် လိုက်တာ အနာရှိန်ရော အရက်ရှိန်ရောကြောင့် မနက်နေအတော်မြင့်မှ နိုးတော့သည်။ ဒူးကတော့နာနေတုန်းပင်၊ ဒီလိုနဲ့ အနားကဆိုင်မှာ ထမင်းနဲ့ ဟင်းဝယ်ကာ စားလိုက်ပြီး ဆေးလိမ်းရင်း မနေ့ကလင်မယားကို သွားသတိရမိသည်။ ကောင်လေးက လူကောင်ခပ်သေးသေး ဖြစ်ကာအသားဖြူဖြူနဲ့ ကောင်မလေးက အသားညိုကာ ရုပ်ရည်အရမ်းမလှပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကလေးတော့လှသည်။ ကြည့်ရတာ ကောင်လေးက သိပ်ဖြိုနိူင်ပုံမပေါ်၊ မျက်စိလျှင်သော ဘသော်က ကောင်မလေးကို ဖျတ်ခနဲ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးစားက အတော်လေးပြေပြစ်ကာ တောင့်တင်းမှန်းသိလိုက်သည်။ အသိသာဆုံးကတော့ သူမရဲ့ ကောက်ချိတ်တစ်ရစ် နေသောတင်အစုံပင်၊ ဒါမျိုးအရွယ်ဆိုတာ သွေးသားတက်ကြွစအရွယ်မို့ ခပ်နိူင်နိူင်ဖြုတ်ပေးကာမှ တော်ကာကျသည်၊ မဟုတ်ရင်တော့ တစ်သက်လုံး လင်နိူင်မိန်းမဘွဲ့ကို ဆွတ်ခူးနေပေတော့မည်။ 

လင်းလင်းသူ အကြောင်းတွေးတော့ တွင်းမအောင်းရတာ ကြာပြီဖြစ်သော သူ့ဒုတ်ကြီးက ပုဆိုးထဲမှ ထောင်ထလာသည်၊ ဘသော်က လူပျိုပေါက်အရွယ်မှာ ဘော်လုံးအတော်လေး ကန်ခဲ့တာကြောင့်ရော တောသူတောင်သား ဖြစ်တာကြောင့်ရော အလုပ်ကြမ်းတွေ လုပ်ခဲ့ရတာမို့ ခန္ဓာကိုယ်က ခုထိကျစ်လစ်သန်မာကာ အဆီပိုမရှိ။ အိမ်ထောင်ပျက် လူကြီးတွေနဲ့ပေါင်းကာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မိန်းမလိုက်စားခဲ့ရင်းက အတတ်စုံကာ ပန့်ဆွဲတာတွေ ဂွင်းတိုက်တာတွေ ဂေါ်လီထည့်တာတွေ လုပ်ခဲ့လို့ သူ့လိင်တန်ကြီးက လုံးပတ် တစ်လက်မခွဲခန့်ရှိကာ အရှည်ကလည်း ရှစ်လက်မ နီးနီးရှိတာမို့ တော်ယုံပိန်ပိန်သေးသေး မိန်းမကတော့ မခံနိူင်၊ ဒါကြီးကြောင့်ပဲ သူ့မိန်းမ ထွက်ပြေးတာလည်းပါမည်။ တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ အနာကတစစ်စစ် နာလာတာမို့ ဆေးထပ်လိမ်းကာ တရေးအိပ်လိုက်သည်။ သူနိုးတော့ ၃နာရီကျော်ပြီမို့ ရေမိုးချိုးကာ အဝတ်စားလဲပြီး ခနနေတော့ သန်းဇော်တို့ လင်မယား ရောက်လာပါသည်။ အလာပသလာပ တွေပြောရင်းက အလုပ်အကြောင်းမေးရင်း သန်းဇော်က နောက်ရက်ခြေထောက် ပြန်ကောင်းရင် သူ့အလုပ်မှာ လူလိုနေကြောင်း ထည့်ပေးမယ့်အကြောင်း တွေပြောပြီး သူတို့လင်မယား ပြန်သွားတော့ အပြင်မှာပင် မှောင်စပြုနေပေပြီ။ သိမ်းထားသော သောက်လက်စပုလင်းကို ထုတ်ရင်း ခွက်ထဲငှဲ့ကာ သောက်ရင်း နောက်ဆုံးပုလင်းထဲက အရက်ကုန်မှပင် အိပ်ပျော်ခြင်း အဆင့်သို့ရောက်ရတော့သည်။

ဒီလိုနဲ့ နှစ်ရက်လောက်ကြာတော့ သန်းဇော်တို့ လင်မယားနဲ့ အလုပ်တူတူလုပ်ရင်းက ပိုရင်းနှီးလာကာ လကုန်တိုင်းသန်းဇော်တို့ လင်မယားအိမ်မှာ သွားသောက်ဖြစ်သည်။ တစ်နေ့မှာတော့ သန်းဇော်က မူးမူးနဲ့ဘသော်ကို သူ့မှာအခက်ခဲတစ်ခုရှိကြောင်း လိင်မှုကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်လို့ အဆင်မပြေကြောင်း သူ့ပစ္စည်းမှာ အနည်းငယ်သေးလို့ တစ်ခါတစ်လေ မိန်းမက စနောက်နေကြောင်းပြောတော့ ဘသော် ကျိတ်ပြုံးမိသည်။ ပြုံးမှာပေါ့ စားနေကျ ကြောင်ပါးကြီးလေ၊ ဒီလိုစကားတွေပြောလာဖို့ စောင့်ရတာကြာနေပြီ၊ ဘသော်လည်း အားမငယ်ဖို့နဲ့ ဆေးကောင်းကောင်းရဖို့ စုံစမ်းပေးမယ်ပြောရင်း နှစ်သိမ့်ကာ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ ပိတ်ရက် တစ်ရက်မှာတော့ အရက်ကလေး ခပ်ထွေထွေနဲ့ သန်းဇော်အိမ်ရောက်သွားတော့ သန်းဇော်ကမရှိ၊ အပြင်ထွက်သွားတယ် ဆိုလို့ လင်းလင်းသူနဲ့ စကားထိုင်ပြောရင်းက ဘသော်က “ညီမလေး လင်းရေ၊ ညီလေးပြန်လာရင်ပြောလိုက်ပါ သူမှာထားတဲ့ဆေး ရပြီလို့” သူက ဘာဆေးမှာထားလို့လည်း အကို” “အဲ့လိုသာပြောလိုက်ပါကွာ သူသိပါတယ်” “ကဲ အကိုကလည်း ပြောပါ လင်း လည်းသိချင်လို့” “ဟိုညီမ တို့ ကလေးယူဖို့ စီစဉ်နေကြတယ်ပြောတယ်၊ အာ့သူက အားဆေး ဝယ်ခိုင်းထားလို့” “ဟမ်….အာ…..အကိုကလည်း….” ရှက်သွားပုံရသော လင်း ကို ဘသော်က အရက်ရှိန်လေးဖြင့် ရိသဲ့သဲ့ စပြောတော့သည်။ လင်း လည်း ရှက်ကို့ရှက်ကန်းဖြင့် အိမ်ထဲဝင်ပြေးရင်း ခြေခေါက်လဲရာက ဘသော်က ကပျာကယာ ပြေးထူလိုက်တော့ ခြေထောက်က လေဝင်သွားပုံရသည်။

အတော်နာတယ်ဆိုလို့ ဘသော်က လင်းကို ဆတ်ခနဲပွေ့ကာ သူတို့လင်မယား အိပ်ခန်းဆီ ပွေ့ချီရင်း ခေါ်လာခဲ့သည်။ အိပ်ယာပေါ် အသာယာချပေးရင်းက ဆေးဘူးယူ ဆေးလိမ်း ပြီးတော့ လက်တွေဆေးကာ လင်းလင်းသူ ဆီ ပြန်ရောက်တော့ ကောင်မလေးက မှိန်းနေတာကြောင့် အပေါက်ဝက ရပ်ကြည့်ရင်း တံတွေးမြိုချမိသည်။ ထို့နောက် ခပ်ရဲရဲပင် အိပ်ယာပေါ် တက်လိုက်ကာ ပါးလေးကို ဖျတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တော့ လင်းလင်းသူက ဆတ်ခနဲ ထထိုင်ရင်း “ဘာလုပ်တာလည်း… ကိုဘသော်” “အကို…အကို စိတ်မထိန်းနိူင်တော့ဘူး လင်း ရယ်” “မဖြစ်ဘူး… အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့… ကျွန်မယောကျာ်းသိသွားရင် သတ်လိမ့်မယ်” “မင်းမပြောရင် မသိနိူင်ပါဘူးကွာ… လာပါ” “ဟာ မရဘူး… ရှင်နော်…” “မင်းယောကျာ်း မပေးနိူင်တာတွေ ပေးမလို့ပါကွာ…” “မရဘူး…ရှင်နော်… လွှတ်…အူး” ငြင်းဆန်နေသော လင်းလင်းနှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း အတင်းအိပ်ယာပေါ် လှဲချကာ ရင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်ရင်း အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော စပို့ရှပ်လေးကို ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်တော့ ရင်သားထွားထွားလေးတွေကို မနိုင့်တနိုင်အုပ်ထားသော ဘရာအဖြူလေးက ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ ကျင့်သားရနေသော လက်တွေက နမ်းနေရင်းတန်းလန်းကပင် ဘရာချိတ်တွေကို လျှင်မြန်စွာဖြုတ်ရင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ နိူ့သီးခေါင်းညိုညို လေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖျစ်ညှစ်ရင်းက မျက်နှာကိုနမ်းနေတာကိုရပ်ပြီး နားရွက်၊ လည်ပင်းတလျောက် နမ်းလာရင်းက နိူ့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ရင်သားတစ်ဖက်ကို ချေနယ်ရင်း တဖက်ကအောက်မှာ ဝတ်ထားသော လုံချည်လေးပေါ်မှာ စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးလေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေမိတော့ ချာတိတ်မ မခံနိူင်တော့၊ ရင်ဘတ်လေး ကြွတက်လာလိုက် ခါးလေးကော့ပေးလိုက်နဲ့ စိတ်ကြွလာသည်။ 

လိုချင်သော အနေထားကိုရောက်ပြီမို့ ဘသော် အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ လုံချည်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ် လိုက်တော့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက အရည်လေးတွေပင် စို့နေချေပြီ၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို လက်ညှိုး လက်မတို့နဲ့ အသာဖြဲလိုက်တော့ ပန်းနုရောင် အတွင်းသားတွေက ရွှန်းစိုနေသည်။ လျှာကြီးကို အဖုတ်ဘေး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို တစ်ချက်စီ အသာရက်လိုက်တော့ လင်းလင်း ခါးလေးကော့တက်ကာ သူခေါင်းကြီးကိုဆတ်ခနဲ ပေါင်တံတွေနဲ့ ညှပ်လိုက်သည်၊ ချွန်တက်နေသော စောက်စေ့ရဲရဲလေးကို လက်မနဲ့ခပ်သွက်သွက် ကစားရင်း လျှာကိုလည်းစုချွန်ကာ အဖုတ်ထဲဝင်သလောက် ထည့်ပေးတော့ လင်းလင်းခမျာ့ ခါးလေးကော့ကာ ကော့ကာ တချီ ပြီးသွားလေသည်။ “လင်း.. ကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်” လင်းလင်းဘာမှ ပြန်မပြောနိူင်သေး၊ အတော်လေး မောသွားပုံရသည်။ ဘသော် အဖြေကို စောင့်မနေတော့ဘဲ လီးတန်ကြီးကို လက်နဲ့ရှေ့နောက် ဂွင်းတိုက်သလိုပြုကာ အဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တေ့ကာ သွင်းလိုက်တော့သည်။ ဗျစ်… “အာ့ အကို နာတယ် ဖြေးဖြေး အား အမေ့” ဗျစ် ခနဲ လိင်တန် ထိပ်ကြီးဝင်သွားတော့ တင်းရင်းကျပ်ထုပ်သော အထိတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်၊ လင်းလင်းကတော့ အောက်က ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ဘာတွေအော်မှန်းမသိ၊ သူလည်း သူ့ဒုတ်ကြီး အထဲဝင်ဖို့သာ အားစိုက်ကြိုးစားလိုက်တော့သည်။ လင်းလင်းတစ်ယောက် တစ်ထစ်ဝင်တိုင်း တစ်ခါ`အမလေး´တ နေရသည်၊ လီးကြီးက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာပဲ၊တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ လီးတန်ကြီးတိုးဝင်နေရာက သားအိမ်ကို ဒုတ်ခနဲ တိုက်မိတော့ အပေါ်မှဘသော် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးပင် ကြွတက်သွားအောင် ကော့ပေးမိတော့သည်။

ဘသော်လည်း အရင်ထဲက ဒီအိုးလေးကို တွယ်ချင်နေတာမို့ အားမနာတမ်းပင် ဆောင့်လိုက်တာ လင်းလင်းတစ်ယောက် ဆံပင်တွေပြေကျကာ ပါးစပ်ကလည်း အမလေးတွေ စုံနေအောင်ကို အော်နေရသည်။ “ဗြွတ်…ဗြွတ်..ဒုတ်..”  “အား…အမေ့” “လင်း.. ဗြစ်…စွိ…စွပ် ကောင်းလားဟင်” “အာ့…နာတယ်… အဖုအဖုတွေက ဘာတွေလဲ… အာ့ ..ဘာတွေလည်း အီး” “အင်း …ဂေါ်လီတွေ…လေ ..ဗြစ်..အူး..လင်းရဲ့” အင်း..အီး….ဆိုပြီးကော့တက်ကာ လင်းလင်း နောက်တချီ ပြီးသွားရပြန်သည်၊ လင်းလင်း စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ရင်းက ဘသော် လင်းလင်းကိုယ်လေးကို ဆွဲမှောက်ကာ ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ တွေ့ကတည်းက ဒီအိုးလေးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးချင်နေတာမို့ ကုန်းပေးပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်တည့်တည့် ချိန်ကာထိုးထည့် လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် ဖင်အိုးကြီးတခုလုံး တုန်တုန်နေအောင်ပင် ကြုံးလို့တော့သည်။ ထိုနေ့က လင်းလင်းတို့အိမ်က ပြန်လာတော့ ဘသော် နှစ်ချီတောင်ပြီးခဲ့သည်။ လင်းလင်းကတော့ ထတောင် မထနိူင်တော့၊ လေးငါးချီထက် မနည်းပြီးကာ နောက်ဆုံးပြိုင်တူပြီးတော့ အိပ်ယာထက် ဆန့်ဆန့်ကြီး ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ထို့နေ့ကလင်းလင်း တစ်ယောက် သူ့ကိုနာမည်ထပ်ပေး လိုက်ပါတယ်။ ဂေါ်လီဘသော်လို့…။…ပြီး

Zawgyi

ဘေသာ္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ျပဳတ္လာလို႔ အိမ္ျပန္ရင္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရာက လမ္းထိပ္ေရာက္မွပင္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ျပန္ေပါင္းစည္း မိေတာ့သည္။ မေန႔က အလုပ္လုပ္ရင္း အလုပ္ထဲက ေကာင္မေလးကို ရိသဲ့သဲ့ သြားေျပာမိရာက မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ျပန္တိုင္လို႔ ရွင္းျပရာကေန မန္ေနဂ်ာ နဲ႔ပါ ထပ္စကားမ်ားကာ အလုပ္ျပဳတ္လာခဲ့ျခင္းသာ။ အမွန္က ကို႔အမွားျဖစ္ေပမယ့္ အပ်ိဳႀကီးမန္ေနဂ်ာမရဲ႕ ခပ္ရင့္ရင့္ စကားလုံးေတြကို သည္းမခံႏိူင္တာလည္း ပါေလေတာ့ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းစကားမ်ား ျပန္ေျပာမိရာက အခုေျခေနထိ ေရာက္သြားရျခင္းသာ၊ ဟူး……မတတ္ႏိူင္ဘူး မနက္ျဖန္မွ အလုပ္သစ္ရွာရေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ထဲကေတြးရင္း ထိုင္ေနက် အရက္ဆိုင္ေလးထဲသာ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ဘေသာ္က အသက္၂၃ႏွစ္ေက်ာ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္သာ ေပါင္းရေသးသည္၊ မိန္းမနဲ႔ျပသာနာျဖစ္ကာ မိန္းမက႐ြာျပန္ ေျပးသြားတာေၾကာင့္ လိုက္မေခၚေတာ့ဘဲ ေဝေလေလလုပ္ကာ ေမြးရပ္ေျမလည္းကိုမျပန္ဘဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ႐ုန္းကန္ရင္းေနခဲ့တာ အခု အသက္ပင္၃၀စြန္းစြန္း ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ အရက္ေသာက္ၿပီး ဆိုင္ကထြက္လာေတာ့ ညေန ငါးနာရီပင္ထိုးလုၿပီ။ ေရခ်ိန္ကလည္းအတန္သင့္ ဆိုတာထက္ နည္းနည္းေလးေက်ာ္ခဲ့တာမို႔ ေျခလွမ္းေတြက ယိုင္ခ်င္ခ်င္၊ ထိုစဥ္ ဒုတ္..ဝုန္း..အား” အေနာက္မွ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ဝင္တိုက္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ဆိုင္ကယ္လဲေနတာကို ထားခဲ့ၿပီး ခ်ာတိတ္ကေလးက ကပ်ာကယာပင္ သူ႔ကို ေျပးထူကာ တြဲကူေပးေလသည္။ “အကို… ဘာ.ဘာျဖစ္သြားေသးလည္းဟင္..ဟို ကြၽန္ေတာ္လည္း ဟိုဘက္က စက္ဘီးကိုေရွာင္ရင္း အကို႔ကိုလည္း ေရွာင္ပါေသးတယ္ မရေတာ့လို႔ အကိုက လမ္းလယ္နားထိ ေရာက္ေနေတာ့…” ေကာင္ေလးကို အသာ လက္ကာျပလိုက္ရင္းက “ေန ..ေန ညီေလး ရတယ္ “အား ကြၽတ္ကြၽတ္ နာေတာ့ အေတာ္ နာေနတယ္ကြာ” “ရတယ္ ရတယ္ အကို ကြၽန္ေတာ္ ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္” “အာ…ေန..ေန ရတယ္ ညီေလး အကိုအေဆာင္က ဒီနားတင္ပဲ အေဆာင္ပဲ လိုက္ပို႔ေပး အခန္းေရာက္မွ ေဆးလိမ္းလိုက္မယ္” “အယ္..ဒီက အကိုရယ္ ေဆးခန္း ျပလိုက္ပါလား၊ ဒါမွသက္သာမွာေပါ့၊ ေတာ္ၾကာ ပိုဆိုးေနမယ္…” လို႔ မလွမ္းမကမ္းမွ အသားညိဳညိဳ ေကာင္မေလးက ဝင္ေျပာမွ ေသခ်ာသတိထားမိသည္၊ လင္မယားေတြနဲ႔ တူပါရဲ႕လို႔ေတြးရင္း အသာျငင္းလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက “အဲ့ဒါဆိုလည္း လင္း မင္းဆိုင္ကယ္တြန္းလာခဲ့ ၊ေမာင္ ဒီကအကိုကို တြဲလာခဲ့မယ္” လို႔ေျပာရင္း ဘေသာ္ကို အသာတြဲကာအေဆာင္ကို လိုက္ပို႔ေလသည္၊ အခန္းထဲအေရာက္ ေဆးပုလင္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း ယူခိုင္းလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ယူကာ ေဆးလိမ္းေပးရွာပါသည္။ ဆိုင္ကယ္အတိုက္ခံရေသာ အရွိန္ကမမ်ား၊ ဘရိတ္ဖမ္းခ်ိန္ ေဆာင့္တြန္းလိုက္သလို ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒူးအနည္းငယ္ နာေနေပမယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတာ့မျဖစ္၊ အခုမွေသခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့သည္ ၊ ေကာင္ေလးေရာ ေကာင္မေလးေရာက ရွိလွမွႏွစ္ဆယ္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ေပါ့၊ ေဆးလိမ္းၿပီးသြားေတာ့ ေကာင္လးက အဝတ္စတစ္ခုယူကာ ေဆးလိမ္းထားေသာ ဒူးေနရာကို ပတ္ေပးရင္းမွ စတင္မိတ္ဆက္ေတာ့သည္။ 

“အကို ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္က သန္းေဇာ္ပါ၊ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ လင္းလင္းသူတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီနားကလမ္းက စက္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ၊ တကယ္လို႔ အကိုမသက္သာရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ၊ ဒီမွာကြၽန္ေတာ္ နံပါတ္ေရးေပးခဲ့မယ္၊ မနက္ျဖန္မနက္မွ တစ္ခါလာခဲ့မယ္ အကို” “ေအး…ရပါတယ္ ညီရာ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မင္းတို႔မနက္ျဖန္ မနက္မအားလည္း ညေနပိုင္းမွ သာလာခဲ့ ၾကားလား” “ဟုတ္…အာ့ဆို ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ အကို” “ေအး ေအး ညီ ေျဖးေျဖးလည္းေမာင္း” “ဟုတ္ကဲ့ သြားၿပီ အကို” “ေအး ေအး” သန္းေဇာ္နဲ႔ လင္းလင္းသူ ျပန္သြားမွ ဘေသာ္လည္း အိပ္ယာေပၚ တစ္ခါတည္း လွဲခ်ကာအိပ္ လိုက္တာ အနာရွိန္ေရာ အရက္ရွိန္ေရာေၾကာင့္ မနက္ေနအေတာ္ျမင့္မွ ႏိုးေတာ့သည္။ ဒူးကေတာ့နာေနတုန္းပင္၊ ဒီလိုနဲ႔ အနားကဆိုင္မွာ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းဝယ္ကာ စားလိုက္ၿပီး ေဆးလိမ္းရင္း မေန႔ကလင္မယားကို သြားသတိရမိသည္။ ေကာင္ေလးက လူေကာင္ခပ္ေသးေသး ျဖစ္ကာအသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္မေလးက အသားညိဳကာ ႐ုပ္ရည္အရမ္းမလွေပမယ့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ကေလးေတာ့လွသည္။ ၾကည့္ရတာ ေကာင္ေလးက သိပ္ၿဖိဳႏိူင္ပုံမေပၚ၊ မ်က္စိလွ်င္ေသာ ဘေသာ္က ေကာင္မေလးကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးစားက အေတာ္ေလးေျပျပစ္ကာ ေတာင့္တင္းမွန္းသိလိုက္သည္။ အသိသာဆုံးကေတာ့ သူမရဲ႕ ေကာက္ခ်ိတ္တစ္ရစ္ ေနေသာတင္အစုံပင္၊ ဒါမ်ိဳးအ႐ြယ္ဆိုတာ ေသြးသားတက္ႂကြစအ႐ြယ္မို႔ ခပ္ႏိူင္ႏိူင္ျဖဳတ္ေပးကာမွ ေတာ္ကာက်သည္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ တစ္သက္လုံး လင္ႏိူင္မိန္းမဘြဲ႕ကို ဆြတ္ခူးေနေပေတာ့မည္။ 

လင္းလင္းသူ အေၾကာင္းေတြးေတာ့ တြင္းမေအာင္းရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ဒုတ္ႀကီးက ပုဆိုးထဲမွ ေထာင္ထလာသည္၊ ဘေသာ္က လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္မွာ ေဘာ္လုံးအေတာ္ေလး ကန္ခဲ့တာေၾကာင့္ေရာ ေတာသူေတာင္သား ျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ခဲ့ရတာမို႔ ခႏၶာကိုယ္က ခုထိက်စ္လစ္သန္မာကာ အဆီပိုမရွိ။ အိမ္ေထာင္ပ်က္ လူႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းကာ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မိန္းမလိုက္စားခဲ့ရင္းက အတတ္စုံကာ ပန႔္ဆြဲတာေတြ ဂြင္းတိုက္တာေတြ ေဂၚလီထည့္တာေတြ လုပ္ခဲ့လို႔ သူ႔လိင္တန္ႀကီးက လုံးပတ္ တစ္လက္မခြဲခန႔္ရွိကာ အရွည္ကလည္း ရွစ္လက္မ နီးနီးရွိတာမို႔ ေတာ္ယုံပိန္ပိန္ေသးေသး မိန္းမကေတာ့ မခံႏိူင္၊ ဒါႀကီးေၾကာင့္ပဲ သူ႔မိန္းမ ထြက္ေျပးတာလည္းပါမည္။ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ အနာကတစစ္စစ္ နာလာတာမို႔ ေဆးထပ္လိမ္းကာ တေရးအိပ္လိုက္သည္။ သူႏိုးေတာ့ ၃နာရီေက်ာ္ၿပီမို႔ ေရမိုးခ်ိဳးကာ အဝတ္စားလဲၿပီး ခနေနေတာ့ သန္းေဇာ္တို႔ လင္မယား ေရာက္လာပါသည္။ အလာပသလာပ ေတြေျပာရင္းက အလုပ္အေၾကာင္းေမးရင္း သန္းေဇာ္က ေနာက္ရက္ေျခေထာက္ ျပန္ေကာင္းရင္ သူ႔အလုပ္မွာ လူလိုေနေၾကာင္း ထည့္ေပးမယ့္အေၾကာင္း ေတြေျပာၿပီး သူတို႔လင္မယား ျပန္သြားေတာ့ အျပင္မွာပင္ ေမွာင္စျပဳေနေပၿပီ။ သိမ္းထားေသာ ေသာက္လက္စပုလင္းကို ထုတ္ရင္း ခြက္ထဲငွဲ႔ကာ ေသာက္ရင္း ေနာက္ဆုံးပုလင္းထဲက အရက္ကုန္မွပင္ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္း အဆင့္သို႔ေရာက္ရေတာ့သည္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သန္းေဇာ္တို႔ လင္မယားနဲ႔ အလုပ္တူတူလုပ္ရင္းက ပိုရင္းႏွီးလာကာ လကုန္တိုင္းသန္းေဇာ္တို႔ လင္မယားအိမ္မွာ သြားေသာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သန္းေဇာ္က မူးမူးနဲ႔ဘေသာ္ကို သူ႔မွာအခက္ခဲတစ္ခုရွိေၾကာင္း လိင္မႈကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဆင္မေျပေၾကာင္း သူ႔ပစၥည္းမွာ အနည္းငယ္ေသးလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ မိန္းမက စေနာက္ေနေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဘေသာ္ က်ိတ္ၿပဳံးမိသည္။ ၿပဳံးမွာေပါ့ စားေနက် ေၾကာင္ပါးႀကီးေလ၊ ဒီလိုစကားေတြေျပာလာဖို႔ ေစာင့္ရတာၾကာေနၿပီ၊ ဘေသာ္လည္း အားမငယ္ဖို႔နဲ႔ ေဆးေကာင္းေကာင္းရဖို႔ စုံစမ္းေပးမယ္ေျပာရင္း ႏွစ္သိမ့္ကာ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာေတာ့ အရက္ကေလး ခပ္ေထြေထြနဲ႔ သန္းေဇာ္အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ သန္းေဇာ္ကမရွိ၊ အျပင္ထြက္သြားတယ္ ဆိုလို႔ လင္းလင္းသူနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာရင္းက ဘေသာ္က “ညီမေလး လင္းေရ၊ ညီေလးျပန္လာရင္ေျပာလိုက္ပါ သူမွာထားတဲ့ေဆး ရၿပီလို႔” သူက ဘာေဆးမွာထားလို႔လည္း အကို” “အဲ့လိုသာေျပာလိုက္ပါကြာ သူသိပါတယ္” “ကဲ အကိုကလည္း ေျပာပါ လင္း လည္းသိခ်င္လို႔” “ဟိုညီမ တို႔ ကေလးယူဖို႔ စီစဥ္ေနၾကတယ္ေျပာတယ္၊ အာ့သူက အားေဆး ဝယ္ခိုင္းထားလို႔” “ဟမ္….အာ…..အကိုကလည္း….” ရွက္သြားပုံရေသာ လင္း ကို ဘေသာ္က အရက္ရွိန္ေလးျဖင့္ ရိသဲ့သဲ့ စေျပာေတာ့သည္။ လင္း လည္း ရွက္ကို႔ရွက္ကန္းျဖင့္ အိမ္ထဲဝင္ေျပးရင္း ေျခေခါက္လဲရာက ဘေသာ္က ကပ်ာကယာ ေျပးထူလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္က ေလဝင္သြားပုံရသည္။

အေတာ္နာတယ္ဆိုလို႔ ဘေသာ္က လင္းကို ဆတ္ခနဲေပြ႕ကာ သူတို႔လင္မယား အိပ္ခန္းဆီ ေပြ႕ခ်ီရင္း ေခၚလာခဲ့သည္။ အိပ္ယာေပၚ အသာယာခ်ေပးရင္းက ေဆးဘူးယူ ေဆးလိမ္း ၿပီးေတာ့ လက္ေတြေဆးကာ လင္းလင္းသူ ဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက မွိန္းေနတာေၾကာင့္ အေပါက္ဝက ရပ္ၾကည့္ရင္း တံေတြးၿမိဳခ်မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ရဲရဲပင္ အိပ္ယာေပၚ တက္လိုက္ကာ ပါးေလးကို ဖ်တ္ခနဲ နမ္းလိုက္ေတာ့ လင္းလင္းသူက ဆတ္ခနဲ ထထိုင္ရင္း “ဘာလုပ္တာလည္း… ကိုဘေသာ္” “အကို…အကို စိတ္မထိန္းႏိူင္ေတာ့ဘူး လင္း ရယ္” “မျဖစ္ဘူး… အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔… ကြၽန္မေယာက်ာ္းသိသြားရင္ သတ္လိမ့္မယ္” “မင္းမေျပာရင္ မသိႏိူင္ပါဘူးကြာ… လာပါ” “ဟာ မရဘူး… ရွင္ေနာ္…” “မင္းေယာက်ာ္း မေပးႏိူင္တာေတြ ေပးမလို႔ပါကြာ…” “မရဘူး…ရွင္ေနာ္… လႊတ္…အူး” ျငင္းဆန္ေနေသာ လင္းလင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္ရင္း အတင္းအိပ္ယာေပၚ လွဲခ်ကာ ရင္သားေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ရင္း အိမ္ေနရင္းဝတ္ထားေသာ စပို႔ရွပ္ေလးကို ဆြဲလွန္ပစ္လိုက္ေတာ့ ရင္သားထြားထြားေလးေတြကို မႏိုင့္တႏိုင္အုပ္ထားေသာ ဘရာအျဖဴေလးက ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ က်င့္သားရေနေသာ လက္ေတြက နမ္းေနရင္းတန္းလန္းကပင္ ဘရာခ်ိတ္ေတြကို လွ်င္ျမန္စြာျဖဳတ္ရင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ ႏိူ႔သီးေခါင္းညိဳညိဳ ေလးေတြကို လက္ညႇိဳးလက္မနဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ရင္းက မ်က္ႏွာကိုနမ္းေနတာကိုရပ္ၿပီး နား႐ြက္၊ လည္ပင္းတေလ်ာက္ နမ္းလာရင္းက ႏိူ႔သီးေခါင္းညိဳတိုတိုေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က ရင္သားတစ္ဖက္ကို ေခ်နယ္ရင္း တဖက္ကေအာက္မွာ ဝတ္ထားေသာ လုံခ်ည္ေလးေပၚမွာ ေစာက္ဖုတ္ခုံးခုံးေလးကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေပးေနမိေတာ့ ခ်ာတိတ္မ မခံႏိူင္ေတာ့၊ ရင္ဘတ္ေလး ႂကြတက္လာလိုက္ ခါးေလးေကာ့ေပးလိုက္နဲ႔ စိတ္ႂကြလာသည္။ 

လိုခ်င္ေသာ အေနထားကိုေရာက္ၿပီမို႔ ဘေသာ္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ လုံခ်ည္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲခြၽတ္ လိုက္ေတာ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက အရည္ေလးေတြပင္ စို႔ေနေခ်ၿပီ၊ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုကို လက္ညႇိဳး လက္မတို႔နဲ႔ အသာၿဖဲလိုက္ေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ အတြင္းသားေတြက ႐ႊန္းစိုေနသည္။ လွ်ာႀကီးကို အဖုတ္ေဘး ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ အသာရက္လိုက္ေတာ့ လင္းလင္း ခါးေလးေကာ့တက္ကာ သူေခါင္းႀကီးကိုဆတ္ခနဲ ေပါင္တံေတြနဲ႔ ညႇပ္လိုက္သည္၊ ခြၽန္တက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ရဲရဲေလးကို လက္မနဲ႔ခပ္သြက္သြက္ ကစားရင္း လွ်ာကိုလည္းစုခြၽန္ကာ အဖုတ္ထဲဝင္သေလာက္ ထည့္ေပးေတာ့ လင္းလင္းခမ်ာ့ ခါးေလးေကာ့ကာ ေကာ့ကာ တခ်ီ ၿပီးသြားေလသည္။ “လင္း.. ကို ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္” လင္းလင္းဘာမွ ျပန္မေျပာႏိူင္ေသး၊ အေတာ္ေလး ေမာသြားပုံရသည္။ ဘေသာ္ အေျဖကို ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ လီးတန္ႀကီးကို လက္နဲ႔ေရွ႕ေနာက္ ဂြင္းတိုက္သလိုျပဳကာ အဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ ေတ့ကာ သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ဗ်စ္… “အာ့ အကို နာတယ္ ေျဖးေျဖး အား အေမ့” ဗ်စ္ ခနဲ လိင္တန္ ထိပ္ႀကီးဝင္သြားေတာ့ တင္းရင္းက်ပ္ထုပ္ေသာ အထိေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္၊ လင္းလင္းကေတာ့ ေအာက္က ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ ဘာေတြေအာ္မွန္းမသိ၊ သူလည္း သူ႔ဒုတ္ႀကီး အထဲဝင္ဖို႔သာ အားစိုက္ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့သည္။ လင္းလင္းတစ္ေယာက္ တစ္ထစ္ဝင္တိုင္း တစ္ခါ`အမေလး´တ ေနရသည္၊ လီးႀကီးက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာပဲ၊တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ လီးတန္ႀကီးတိုးဝင္ေနရာက သားအိမ္ကို ဒုတ္ခနဲ တိုက္မိေတာ့ အေပၚမွဘေသာ္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးပင္ ႂကြတက္သြားေအာင္ ေကာ့ေပးမိေတာ့သည္။

ဘေသာ္လည္း အရင္ထဲက ဒီအိုးေလးကို တြယ္ခ်င္ေနတာမို႔ အားမနာတမ္းပင္ ေဆာင့္လိုက္တာ လင္းလင္းတစ္ေယာက္ ဆံပင္ေတြေျပက်ကာ ပါးစပ္ကလည္း အမေလးေတြ စုံေနေအာင္ကို ေအာ္ေနရသည္။ “ႁဗြတ္…ႁဗြတ္..ဒုတ္..”  “အား…အေမ့” “လင္း.. ျဗစ္…စြိ…စြပ္ ေကာင္းလားဟင္” “အာ့…နာတယ္… အဖုအဖုေတြက ဘာေတြလဲ… အာ့ ..ဘာေတြလည္း အီး” “အင္း …ေဂၚလီေတြ…ေလ ..ျဗစ္..အူး..လင္းရဲ႕” အင္း..အီး….ဆိုၿပီးေကာ့တက္ကာ လင္းလင္း ေနာက္တခ်ီ ၿပီးသြားရျပန္သည္၊ လင္းလင္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ရင္းက ဘေသာ္ လင္းလင္းကိုယ္ေလးကို ဆြဲေမွာက္ကာ ဖင္ကုန္းခိုင္းလိုက္သည္။ ေတြ႕ကတည္းက ဒီအိုးေလးကို ဖင္ကုန္းခိုင္းၿပီး လိုးခ်င္ေနတာမို႔ ကုန္းေပးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္တည့္တည့္ ခ်ိန္ကာထိုးထည့္ လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖင္အိုးႀကီးတခုလုံး တုန္တုန္ေနေအာင္ပင္ ႀကဳံးလို႔ေတာ့သည္။ ထိုေန႔က လင္းလင္းတို႔အိမ္က ျပန္လာေတာ့ ဘေသာ္ ႏွစ္ခ်ီေတာင္ၿပီးခဲ့သည္။ လင္းလင္းကေတာ့ ထေတာင္ မထႏိူင္ေတာ့၊ ေလးငါးခ်ီထက္ မနည္းၿပီးကာ ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္တူၿပီးေတာ့ အိပ္ယာထက္ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထို႔ေန႔ကလင္းလင္း တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုနာမည္ထပ္ေပး လိုက္ပါတယ္။ ေဂၚလီဘေသာ္လို႔…။…ၿပီး