ဒေါ်လှလှရဲ့ ပုလွေ

Unicode

ဦးဘတုတ်ရဲ့ဇနီး ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ငယ်စဉ်က သူတို့ နယ်က မယ်ဘွဲ့ရထားခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်ပြီး၊ အသက်ကလေး ရလာသော်လည်း ၊ ကိုယ်လက်လေ့ကျင့်ခန်း အမြဲလုပ်နေသဖြင့် သမီးများကပင်အားကျလောက်အောင် နုနယ်နေပေသေးသည်။ ဦးဘတုတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှကို သူတို့ မြို့နှင့် မိုင် ၂၀ ခန့်ဝေးသော တိုင်းမြို့ကြီးကို သွားလည်ဖို့ ပြောနေ၏။ သူတို့သားမက် ကိုတင်ထွတ်လည်း ရောက်နေသည်ဆိုတော့ သွားချင်တဲ့နေရာ လိုက်ပို့ပေးခိုင်းလို့ ရမည်ပေါ့။ တစ်နေ့ သူတို့ရှိရာသို့ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့ မြို့လေးမှ မိုင်အနည်းငယ်ဝေးသော ရွာတစ်ရွာတွင် အလုပ်ကိစ္စအတွက် သွားစရာရှိရာမှ ယောက္ခမကြီးတွေ ရောက်နေသည်ကြားလို့ လှည့်ဝင်လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုဒေသနယ်ပယ်တွင် ကားလမ်းများမှာ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတည်းက ဖောက်ခဲ့သော လမ်းများကို မပြုမပြင်ပဲ သုံးနေကြတုန်းမို့ ကားအသုံးနည်းပြီး မော်တော်ဆိုင်ကယ်များသာ အသုံးများလေသည်။

ကိုတင်ထွတ်ကလည်း ထုံစံအတိုင်း သူ့ ဘီအက်အေ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကြီး တဖုန်းဖုန်းနှင့် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဦးဘတုတ်ကတော့ သူ့ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခဲ့ခြင်တာနဲ့ အတော်ပဲဆိုပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှကို ကိုတင်ထွတ်နှင့် တစ်ရက်နှစ်ရက် လိုက်သွားလည်ဖို့ ပြောသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက လည်း ပျင်းတာနဲ့ လိုက်မယ်ဆိုပြီး အထုပ်တစ်ထုပ်စာပဲ ဆွဲပြီး လိုက်ဖို့ပြင်သည်။ ကိုတင်ထွတ်က သူသွားမည့်ရွာမှာ အောက်ကို ထပ်ဆင်းရပြီးမှ မြို့ကို အထက်ပြန်တက်ရမှာမို့ ယောကက္ခမကြီး ပင်ပန်းမှာစိုး၍ အပြန်ဝင်ခေါ်ပါမည်ဟု ပြောသေး၏၊ သို့သော် သူသွားမည့်ရွာ၊ ယခု ဒေါ်ဒေါ်လှတို့ နေရာ နှင့် သူတို့ ရုံးခွဲရှိသည့် မြို့တို့မှာ ဖိုခနောက်ဆိုင် တည်ရှိနေသဖြင့် တကူးတက ပြန်ဝင်ခေါ်နေရမည်၊ ထိုရွာပတ်ဝန်းကျင် ရှုခင်းများကလည်း လှသည်ဟု နာမည်ကျော်သဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှက အခုကတည်းက လိုက်မည်ဆိုတော့လည်း မငြင်းဆန်ရဲ၊ သူ့ ဆိုင်ကယ် အနောက်မှာတင်၍ ခေါ်လာခဲ့ရတော့သည်။ 

သူတို့ မြို့ကလေး အပြင်ရောက်တာနဲ့ လမ်းက ကြမ်းပြီ။ ဒါတောင် ကိုတင်ထွတ်က သူ့ဆိုင်ကယ်ကို ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် ချိုင့်တွေ ခွက်တွေကို ရှောင်မောင်းသည်။ ယောက္ခမကြီးကလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှာစိုးလို့ သူ့ခါးကို တင်းတင်းဖက်လာသည်။ ယောက္ခမကြီးရဲ့ ဖောင်းတင်းနေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ကိုတင်ထွတ်ရဲ့ ကျောပြင်ကို လာဖိမိနေသည်။ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် စိတ်ကို မနည်းထိန်း၊ ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်ကို မနည်းထိန်းမောင်း နေရသည်။

သူ့ယောက္ခမကြီးမှာ ငယ်ငယ်က မယ်ဘွဲ့ရခဲ့ဖူးသူဖြစ်မှန်းလည်း သိသည်။ သူ ဝင်းပပ နှင့် ရကတည်းက သူ့သူငယ်ချင်းတွေက နောက်ကြ သည်။ ကိုယ့်မိန်းမကြီးလာရင် ဘယ်လိုပုံဖြစ်မလဲ ဆိုတာ အမေကို ကြည့်ရမည်လို့ ဆိုကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ဝင်းပပ နှင့် အပြိုင်လှဆဲ ဖြစ်သည်။ ဝင်းပပကလည်း တော်တော်တောင့်သော အမျိုးသမီးဖြစ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှကတော့ အသက်ကလေးရလာတော့ ၀၀ဖိုင့်ဖိုင့်လေးလို့ ထင်ရပေမဲ့ ကြီးတာတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျနေသေးသည်။ ဝင်းပပ နောက်အနှစ် ၂၀ အဲလိုပုံမျိုး ဖြစ်လာ လို့ကတော့ အောင်မလေး ဖိုးကျိုင်းတုတ်ပေါ့။ ဝင်းပပ ၊ မျိုးမမနှင့် ဒေါ်ဒေါ်လှတို့ သုံးယောက် ယှဉ်သွားလိုက်ရင် ယောကျ်ားသနာတွေ ဘယ်သူ့ရွေးရမည် မသိ ဦးနှောက်စားသွားနိုင်သည်။ သူ့ဟာနှင့်သူ သရည်ကျစရာကြီးတွေကိုး။

ကိုတင်ထွတ်မှာ ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းရင်းမောင်းရင်း သူပဲ စိတ်ထင်တာလား၊ သူ့ကျောပြင်မှာ ယောက္ခမကြီး၏ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် နှင့် သူ့ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေသလို ခံစားနေရသည်။ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် မိန်းမနှင့် ခွဲနေရသည်မှာလည်း နှစ်ပတ်လောက်ရှိပြီမို့ လူကလည်း ဆာနေချိန်ဆိုတော့ သူ့ကောင်ကြီးက ဘောင်းဘီအထဲမှာ မာတောင်တင်းထနေလိုက်တာ သူ့ကောင်ကြီး ခေါင်းပင် နာလာရလေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှမှာလည်း လမ်းကကြမ်း၍ ကိုတင်ထွတ်ကို ဖက်ထားရတော့ ဆိုင်ကယ်ကလည်း မြင့်ချည်နှိမ့်ချည်၊ မြောက်လိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်နှင့် ဆိုတော့ သူမနို့ကြီးတွေကို ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်က ဖိနှိပ်ဆုပ်နှယ်သလို ခံစားရပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာရတော့သည်။ နဂိုကတည်းကမှ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ခံစားမှုပြင်းသော သူမနို့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာပြီး ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်မိနေတော့ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြွလာပြီး သူ့အဖုတ်မှ အရည်ကြည်တွေပင် စီးကျလာခဲ့ရလေတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ဗမာအမျိုးသမီးများထဲတွင် ခေသူ မဟုတ်ဟု ဆိုရမည်။ သူက ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို စိတ်ဝင်စားမှုမှာ တော်ရုံ မိန်းကလေးများထက် ပိုမည်ထင်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယောကျ်ားလေး တွေ သတိထားမိအောင် ပြင်ဆင်သည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှအောင် အပင်ပန်းခံကာ လေ့ကျင့်ခန်းကို ဇွဲကောင်းကောင်းနှင့် လုပ်သည်။ အပျိုရည်ကလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ကတည်းက ပျက်ခဲ့ရသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပါလို့ ဖြစ်သွားရခြင်းပါ။

နောက်ပြီး ကိုယ့်အလှ ကိုယ့်ဘော်ဒီနဲ့လည်း ပေါ်ပြူလာ ဖြစ်ချင်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း မယ်ရွေးပွဲတွေ ဘာတွေမှာ ဝင်ပါသည့်အဆင့် ရောက်သည်။ သူ့နယ်က မယ်ဘွဲ့ရအောင်လည်း အကဲဖြတ်ထဲမှာ သြဇာညှောင်းသည့် မြို့မျက်နှာဖုံး လူကြီးတစ်ယောက်ကို နည်းနည်းပါးပါး ကျွေးခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှတို့က ပါးသည်။ သူများ အသုံးချတာ မခံ၊ ကိုယ့်တက်လမ်း အတွက်သာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သုံးသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဦးဘတုတ်ကို အမိဖမ်းခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ဦးဘတုတ်တို့က မျိုးရိုးနဲ့ ချမ်းသာခဲ့ပြီးတော့၊ ဦးဘတုတ် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြိုးစားပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းက မိဘစီးပွားရေးကို ဝင်လုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အဲဒီအချိန်က ဒေါ်ဒေါ်လှရဲ့ ရည်းစားနှင့် ဘတုတ်က သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ သူမရည်းစားက လူဘော်ကျော့ ဝိတ်ကလေးဘာလေး ကစားကာ ရှိုးနဲ့မိုးနဲ့ အီးယောင်ဝါး ငပျင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှ သူ့ဘဲကိုခေါက်၍ ကိုဘတုတ်နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားလိုက်သည်။ ကိုဘတုတ်က ချစ်ရေးချစ်ရာမှာလည်း ခေသူမဟုတ်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အတွဲညီကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှကလည်း အခြေချဖို့ တန်ပြီဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ကလေးယူလိုက်သည်။ အခုတော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့် သူဌေးကတော်ဘဝ။

ဦးဘတုတ်ကလည်း အနှစ်၃၀ ကျော် အတူနေလာခဲ့သူဆိုတော့ တစ်အိပ်ယာထဲတောင် မအိပ်တော့။ ဒေါ်ဒေါ်လှကလည်း သူ့လို ကတော်အချင်းချင်း ဖဲရိုက်တာတို့ ၊ အလှုတို့၊ ပါတီတို့ကို အပျင်းပြေသွားရင်း ငယ်စရိုက် ပြန်ဝင်လာသည်။ တခါတလေ သူတို့ အချင်းချင်းလည်း ဘယ်သူက ဘယ်လို အငယ်လေးထားတယ် ဆိုတာကအစ သရည်ကျစရာ အညီ နံ့ သင်းသင်းလေးတွေ ပြောဆိုအတင်းချရင်း စိတ်တက်ကြွတတ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက သူကိုယ်တိုင်တော့ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ မဖောက်ပြန်ခဲ့ဖူးသေးသော်လည်း၊ ထို အညီအဟောက် သတင်းလေး အတင်းလေးတွေကို ကြားပြီးရင် စိတ်ထထလာတတ်သည်။ ငယ်စဉ် ရွှေရောင်တောက်ခဲ့တဲ့၊ ကဲခဲ့တဲ့ အချိန်တွေကို ပြန်တမ်းတ လာမိသည်။

အခုဆို ဦးဘတုတ်ကလည်း ထိတောင် မထိတော့။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ဦးဘတုတ်ကို ပျင်းနေပြီမို့ တခါတရံ ကိုယ့်လက်နှင့်သာ ကိုယ်ဘာသာ အာသာဖြေမိလေသည်။ တခါတလေ ကိုယ့်ဘာသာ မလုံ ရှက်မိလျှင် ဘုန်းကြီးကျောင်းလေး ဘာလေးသွား ၊ အလှုဒါနလေးပြု စသဖြင့် လုပ်မိသေးသည်။ အခုတော့ ကိုယ့်သားမက် ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ လိုက်စီးရင်း အဖုတ်က အရည်တောက်တောက် ကျ နေရသည်။

အခုတလော ‌ဒေါ်ဒေါ်လှ သူ့သွေးသားတွေကိုက သောင်းကျမ်းလွန်းနေတာပါ။ ဒီမြို့လေးမှာ ပေါလှတဲ့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ပင်လယ်စာတွေကြောင့် များလား၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ အတွေးမဆုံးခင်မှာပင် ကိုတင်ထွတ် ဆိုင်ကယ်က အရှိန်နှေးပြီး အိမ်တစ်လုံးရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။

“အမေ ခဏဆင်းလိုက်ရအောင်၊ ဒီအိမ်ပဲ ကျနော်တို့ရဲ့ အဝယ်တော်ရဲ့ အိမ်က…”

ကိုတင်ထွတ်က သူတို့အတွက် ပစ္စည်းကောက်ပေးနေတဲ့ အဝယ်တော်အိမ်ရှေ့မှာ ဒေါ်ဒေါ်လှကို ခဏဆင်းစေပြီး သူက ဆိုင်ကယ်ကို အမိုးအောက် တစ်နေရာကို တွန်းရွှေ့လိုက်တယ်။ သူ ဆိုင်ကယ်ကို တွန်းနေရင်းနဲ့မှ အမှတ်မထင် သူ့ယောက္ခမကြီး ထမိန်ဖြန့်လှည့်ဝတ်တာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အပြင် ထမိန်နောက်ဖက်များမှာပါ အစိုကွက်တစ်ကွက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဟင် ယောက္ခမကြီးရော ငါ့လိုပဲ ဖီးတက်နေတာလားဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားလေသည်။

ကိုတင်ထွတ် သူတို့အဝယ်တော်နှင့် စကားပြောဆို ငွေကြေးကိစ္စများ ရှင်းလင်းပြီးတော့ သူတို့ရုံးစိုက်ရာမြို့သို့ ပြန်ဖို့ ပြင်ကြသည်။ ကိုတင်ထွတ်မှာ သူ့ယောက္ခမရဲ့ မြို့မှာလည်း ခဏနားခဲ့ရ၊ နောက် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပါသဖြင့်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို တအားမမောင်းနိုင်၊ အခု ငွေကြေးကိစ္စ ရှင်းရာမှာလည်း ထင်တာထက် ကြာသွားတော့ နေလေးစောင်းနေပြီ၊ သူ အမြန်မောင်းမှ ညကြီးမိုးချူပ် သူတို့ရုံးရှိသည့် မြို့ ကိုရောက်မည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှကတော့ ပြောပါသည်။ အရမ်းမမောင်းပါနဲ့ တကယ်လို့ မမှီရင် လမ်းက မြို့သေးသေးလေးတစ်ခုမှာ ခဏဝင်အိပ်ပြီးမှ မနက်ဆက်သွားမည်ပေါ့။

ခရီးတွေက သိပ်မဝေးသော်လည်း ထိုလမ်းများမျာ နည်းနည်းမှောင်တာနဲ့ ခရီးသွားလို့ မကောင်းတော့ပါ။ ကိုတင်ထွတ်က သိသည်၊ အဲဒီမြို့လေးမှာက သူ့ယောက္ခမတွေ တည်းလေ့ရှိတဲ့ ဟော်တယ် တည်းခိုခန်း အဆင့်မျိုး မရှိ။ တည်းခိုခန်း နှုံချာချာ တစ်ခုသာရှိသည်။ အဲ့ဒါတောင် အစိုးရဝန်ထမ်းတွေအတွက် အဓိကမို့ အမြဲတမ်း လူပြည့်နေလေ့ရှိသည်။

ထင်သည့် အတိုင်းပင်။ သူတို့ ထိုတည်းခိုခန်းကို ရောက်တော့ အခန်းတွေက အကုန်ပြည့်နေပြီ။ တစ်ခန်းက ဘိုကင်လုပ်ထားပြီး မလာကြသေး။ သို့သော်လည်း အခုအချိန်မှ မလာရင် သူတို့ လမ်းပန်းအဆက်အသွယ်အရ မနက်ဖြန်နေ့လည်မှ ရောက်ကြမည်။ သို့သော် သူတို့က ပိုက်ဆံရပြီးသားမို့ သူများကို မငှားချင်တော့။ ကိုတင်ထွတ်ဆီမှ ဘောက်ဆူးအများကြီးကြောင့်သာ ထိုအခန်းကို သူတို့ရလိုက်သည်။

ထိုအခန်းကလည်း ကုတင်က တစ်လုံးထဲ။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်။ ကိုတင်ထွတ်ကတော့ ကြမ်းပေါ်မှာ အိပ်မည်ဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက အို.. ကြမ်းက ဒီလောက်ညစ်ပတ်နေတာ၊ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ အိပ်ပါဟု ဟန်မပျက် ဘာမှမထူးခြားသလိုပင် ပြောသည်။ ‌ဒါ‌ပေမဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ရင်ထဲမှာတော့ တဒုတ်ဒုတ် ဖြစ်နေပြီ။ ကိုတင်ထွတ်လည်း ဘာထူးလဲ၊ ရင်ထဲမှာ တဒုန်းဒုန်း။ ယောက္ခမ မြစ်စို့ကြီးနဲ့ တစ်ကုတင်ထဲ အိပ်ရမယ်ဆိုတော့ အသက်ရှူ ပုံမုန်ဖြစ်အောင် မနည်းထိန်းနေရသည်။

နောက် ထိုမြို့လေးက တစ်ဆိုင်တည်းသော တရုတ်စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ ညစာစားကြရင်း၊ ကိုတင်ထွတ်က မန္တလေးရမ် တစ်စိတ်လောက် ချလိုက်သည်။ ရမ်ကို သောက်လိုက်သဖြင့် သွေးသားတွေ ဆူလာပြီး နည်းနည်း ပုံမှန်လို ဖြစ်သွားသည်။

တစ်ကုတင်ထဲ အိပ်ရတာ ဘာမှမထူးပါဘူးဆိုသည့် ပုံဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ကုတင်ပေါ် တက်လှဲတော့ သူက စာဖတ်နေလိုက်သည်။ ည ၁၀ နာရီကြတော့ တည်းခိုခန်းက မီးစက်ပိတ်သွားသည်။ တလောက လုံး မှောင်ပိန်းသွားသလို ထင်ရသည်။ ကိုတင်ထွတ်က ဖယောင်းတိုင်မီးလေး တစ်တိုင် ထထွန်းလိုက်သည်။

ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်ဖြင့် မြင်နေရသော ကုတင်ပေါ် ဇာခြင်ထောင်အတွင်း သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေသော ယောက္ခမကြီး၏ ဂစ်တာရှိတ်ဘော်ဒီကို လှမ်းကြည့်မိပြီး သူ့ညီတော်မောင်က တင်းကနဲ ဖြစ်လာသည်။ သူ့မိန်းမ ဝင်းပပနဲ့ တပုံစံထဲမို့လည်း သူ့ အကြည့်က စားနေကြအစာကို ကြည့်သည့် ကျားတစ်ကောင် အကြည့်လို စူးရဲနေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ရင်း အဖုတ်တွင်းမှာတော့ အရည်တွေ စိမ့်စိမ့်ကျနေသည်။ သူငယ်စဉ် အပျိုဘ၀တုန်းက အတွေ့အကြုံတွေမှာ အများကြီးဖြစ်ပြီး၊ ကိုဘတုတ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီးမှသာ တစ်ချောင်းကိုင်အဖြစ် နေခဲ့ သည်မှာ နှစ်ပေါင်း အတော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်ကြောင်း တအံ့တသြ တွေးနေမိသည်။ သူ့သူငယ်ချင်း ဟော့ရှော့ ကောင်မတွေ တစ်ခါ ငှားအနှိပ်ခံသော ကောင်လေး နှင့် အနှိပ်ခံခဲ့စဉ်တုန်းကလည်း သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ကို မခံရတာကြာတော့ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးကျခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်သိက္ခာနှင့် ဂုဏ်သ‌ရေ၊ တော်ကြာ ဘာမှန်းမသိရသည့် သူစိမ်းကောင်ပေါက်စလေးကြောင့် စားရတာနှင့် မတန်မရာ ကိုယ်ကျိုးနည်းမှာစိုး၍ အတင်း စိတ်ထိန်းခဲ့သည်။

အခုကတော့ ကိုယ့်သားမက် အရင်းခေါက်ခေါက်၊ ကိုယ့်မိသားစုထဲက ဆိုတော့ အပြင်လည်း မပေါက်ကြားနိုင်၊ သမီးသိသွားမှာစိုး၍ ဒီကောင်လည်း အပြင်မှာ အာရဲမည်မဟုတ်၊ နှစ်ယောက်ထဲ ကုတင်တစ်လုံးထဲမှာ အိပ်ရမှာဆိုတော့ အခြေအနေကတော့ တအားတွန်းပို့နေပြီ။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်၊ ဒီကောင်က ငါ့ကို အဖွားကြီးဆိုပြီး စိတ်ဝင်စားပါ့မလား၊ ငါက စလိုက်ရင်ကော၊ ယောကျ်ားဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ နင်သိတာပဲ မိလှရယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြောရင်း အတွေးတွေ ချဲ့နေမိသည်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကုတင်က သိမ့်ကနဲ တုန်သွားပြီး တင်ထွတ်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် တက်လာသည်။ အရက်အရှိန်လေးနှင့် အမှောင်အားကိုးပြီး တင်ထွတ်တစ်ယောက် ဘယ်လိုစရမည်မှန်း မသိ၊ ယောက္ခကြီး အိပ်ပျော်နေသလား မသေချာ။ ထို့နောက် ယောက္ခမကြီးရဲ့ အနောက်ကို အသာကပ်၊ သူ့ထောင်မတ်နေသော လိင်ချောင်းကြီး၏ ထိပ်ဖြင့် ဒေါ်‌ဒေါ်လှ ဖင်ကြားကို လှမ်းထောက်လိုက်သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ခဏတော့ ငြိမ်နေပြီးနောက် ကိုယ် ကိုပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ကိုတင်ထွတ်လိင်ချောင်းကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကိုတင်ထွတ် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး သူ့ယောက္ခမကြီးက သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေကြောင်း သိလိုက်ရတော့ သူ့လက်တွေက အလိုလို ယောက္ခမ ကြီး ရွှေရင်အစုံပေါ်သို့ ရောက်သွားတော့သည်။

“အင့်… အင်း…. အူး…”

အမှောင်ထဲမှ ဗလုံးဗထွေး ငြီးသံငြူသံတို့ဖြင့် အတွေ့အကြုံရှိနေကြသော သူနှစ်ဦး၏ ရမက်ပြင်းပြင်းဖြင့် လှုပ်ရှားမှု သံစဉ်တွေက ပေါ်ထွက်လာသလို၊ အမှောင်ထဲတွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေကို အလုအယက် ဆွဲချွတ်နေကြတော့သည်။ ကြီးမားဖွင့်ထွားလှသော ဒေါ်ဒေါ်လှနို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုတင်ထွတ် လက်ဖဝါး နှစ်ခုအောက်တွင် နံပြားရိုက်ခါနီး ဂျုံနယ်သလို အနယ်ခံနေရပြီး၊ ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးမှာလည်း ဒေါ်ဒေါ်လှလက်ထဲ မျောက်ငှက်ပျောသီး ရသလို ပွတ်သပ်ဆောင့်ဆွဲ အလုပ်ခံနေရလေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ကားပေးပြီး ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ကိုတင်ထွတ်က အလိုက်သင့်ပင် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်ကြားထဲနေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းထိပ်ဖူးကို သူ့ အဖုတ်၀မှာ တေ့ ပေးလိုက်တာနဲ့ အောင့်နေရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကိုတင်ထွတ်က စိကနဲ ဆောင့်ထိုးပစ်လိုက်၏။

“အား.. အိ.. ဖြေးဖြေးလုပ်ပါကွာ မောင်တင်ထွတ်ကလည်း…”

“ဆောရီး အမေ ..၊ ကျနော် လောသွားတယ်… ကျနော်လည်း အဲ့လောက်… အင်း…”

“ဘာလဲ ကြပ်မယ်မထင်ဘူးလို့ ပြောမလို့လား..၊ ဟင်း.. ငါက သမီးနှစ်ယောက်လုံးကို ဗိုက်ခွဲမွေးလာတာ၊ နောက် ကိုဘတုတ်နဲ့လည်း မအိပ်ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းကြာနေပြီ…”

“ဟုတ် .. ဟုတ်.. မေမေ..”

“ဟဲ့.. နင်က ငါ့ကိုလိုးနေပြီး မေမေ မေမေနဲ့ မခေါ်နဲ့၊ အဲ့ဒါ လူရှေ့ကြမှခေါ်…”

“ဟုတ်.. ဟုတ်..ကဲ့ .. မမ..”

ကိုတင်ထွတ် စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီမိန်းမကြီး အောက်ကနေတာတောင် လေက မလျှော့သေးဘူး အာဏာ သံကြီးပဲ၊ ကြည့်နေ ကောင်းကောင်းလိုးပြလိုက်ဦးမယ်၊ နောက်တော့မှ ကိုကိုတင် ကျမကို လုပ်ပေးပါဦး ဖြစ်နေစေရမယ်ဟု ကြိမ်းဝါးရင်း အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်တော့သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာလည်း မစားရတာကြာလို့ တောင်းတမိသော အရာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားနေရသဖြင့် အရသာ အထူး တွေ့နေရလေသည်။ သူမကိုယ်သူမပင် မေ့နေပြီထင်သော အတွေ့အကြုံများကလည်း အလိုလို ပြန်ပေါ်လာခဲ့သဖြင့် ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်းများက သူ့အလိုလို လှုပ်ရှားနေပေတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ သူ့ပေါင်လုံးနှစ်လုံးမှာ ကိုတင်ထွတ်ခါးကို ညပ်လျက်၊ သူ့ခြေသလုံးများဖြင့် ကိုတင်ထွတ် ဖင်ကို ဖိပြီး သူ့ဖနောက်များဖြင့် ဆွဲဆွဲသွင်းလေရာ ကိုတင်ထွတ် ဆောင့်သည့်အခါတိုင်း သူက အားကူပေးသလို ဖြစ်သဖြင့် ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းရသလို၊ တိုင်ပင်ကလည်း ကိုက်နေပေတော့သည်။ သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကိုတင်ထွတ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်ထားပြီး ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်ကြီးကိုလည်း သူ့ လက်သည်းကလေးများဖြင့် ကုတ်ခြစ်ပေးလေသည်။ သူ့ဖင်ကြီးကိုလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ စကောဝိုင်းလို လှည့်ပေးလေရာ၊ သူ့အဖုတ်နံရံ အနှံ့အပြားကို ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးက ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။

နှစ်ယောက်စလုံးမှာ အတွေ့အကြုံရှိသူများ ဖြစ်ကြသဖြင့် ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားကြရသော်လည်း၊ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ပြတ်လပ်နေကြတာလည်း ကြာပြီမို့ သိပ်အကြာကြီး မခံပေ။ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက်ထဲ ပထမဆုံး ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားကြပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း ကောင်းကောင်းကြီး မှိန်းကာ၊ အရသာခံနေကြလေတော့သည်။

ကိုတင်ထွတ် အိပ်ယာကနိုးလာတော့ အာရုံဦး အလင်းရောင်က အခန်းထဲ ထိုးဝင်နေပြီ။ သူ့ဘေးမှာတော့ သူ့ကိုကျောပေးပြီး အိပ်နေသော ယောက္ခမ ကြီး ဒေါ်ဒေါ်လှကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သေးအရမ်း ပေါက်ချင်လှသဖြင့် ကမန်းကတန်းထပြီး အိမ်သာသို့ ပြေးရလေသည်။ သေးပေါက်ပြီးသွား၍ ဘေးနားက ရေချိုးသည့်နေရာ သံမန်တလင်းမှာ ထိုင်ပြီး ရေခွက်နှင့် သူ့လိင်တန်ကြီးကို သေသေချာချာ ဆေးကြောလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ရုတ်တရက် အခန်းတံခါး ပွင့်သွားတော့ လန့်သွားသော်လည်း ဒေါ်‌ဒေါ်လှ ဖြစ်နေ၍ ပြုံးပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ဟော မေမေ နိုးလာပြီလား…”

“အင်း ရှူးပေါက်ချင်လို့ …၊ အိပ်တာတော့ မဝသေးဘူး..”

ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် ဒေါ်ဒေါ်လှကို လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်သော်လည်း လက်ကမူ သူ့လိင်တန်ကြီးကို ရေဆေးမပျက်။ သူ့လိင်တန်ကြီးကလည်း အိပ်ရေးဝထားတော့ အားတွေပြန်ပြည့်ကာ မာမာဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှရဲ့ မျက်လုံးတွေက သူ့လိင်တန်ကြီးပေါ်မှာ ရောက်နေတာတွေ့တော့ သူ့ကောင်ကြီးက ပိုကြီးဖောင်းတင်းမာလာ၏။ ကိုတင်ထွတ်က ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်သွားမှ ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် အိမ်သာပေါ်ထိုင်ကာ သေးကို တရွှီးရွှီး ပေါက်တော့သည်။

ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် အိပ်ယာဘေးမှ ရေဘူး ကို ယူသောက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကို အသာလှပ်၍ နံနက်ခင်း လေပြေအေးလေးကို ရှူရှိုက်နေ၏။ ထိုစဉ် ရေချိုးခန်းထဲမှ ရေတဗွမ်းဗွမ်း လောင်းနေသံကြားတော့ ယောက္ခမကြီး ရေချိုးနေပြီဟု သိလိုက်ရသည်။ ညတုန်းက ယောက္ခမကြီးကို လိုးလိုက်ရတာ ကောင်းလိုက်တာဟု ပြန်တွေးမိတော့ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာ ပြန်ထောင်ထလာ၏။ အင်း ယောက္ခမကြီး ရေချိုးနေတယ်ဆိုတော့ ငါလည်း သွားတိုက်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့မိသည်။

ဟိုက် ယောက္ခမကြီးက ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရေချိုးနေပါလား။ ကိုတင်ထွတ်က မထူးဆန်းသလို အမူအယာဖြင့် သူ့သွားပွတ်တန်ထုတ် သွားတိုက်လျက် ယောက္ခမကြီး ရေချိုးနေတာကို ပေါ်တင်ကြည့်နေလိုက်၏။ ဒေါ်ဒေါ်လှကလည်း ခပ်တည်တည်ပင် သူ့ ဘေးတွင် သွားတိုက်နေသော ကိုတင်ထွတ်ကို မေးဆပ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း

“ချွေးတွေနဲ့ အိုက်စပ်စပ်မို့ ရေတစ်ခါတည်း ချိုးလိုက်တယ်ကွာ..၊ မင်းရော မချိုးဘူးလား..”

“အင်း..ချိုးမယ်လေ..”

ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ဖြစ်သွား၏။ ကမန်းကတန်း ပလုတ်ကျင်း၊ အင်္ကျီလုံချည်ချွတ်ပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှဘေးဝင်ကာ ရေခပ်ချိုးလိုက်၏။ သူ့ဘေးနားက ဆပ်ပြာတိုက်နေသော ဒေါ်ဒေါ်လှကို လှမ်းကြည့်ပြီး

“မေမေ ကျနော် ကျောကို တိုက်ပေးမယ်လေ..”

ဒေါ်ဒေါ်လှက ခေါင်းငြိမ့်ပြတာနဲ့ ကိုတင်ထွတ် ဆပ်ပြာတုံးကို ကောက်ယူပြီး လက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ဒေါ်လှကျောပြင်ကို ဆပ်ပြာမြုပ်ထအောင် ပွတ်ပေးနေတော့သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှရဲ့ ကျောပြင်မှတဆင့် ခါး၊ နောက်တော့ တင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညစ်လိုက်သေးသည်။ 

ယောက္ခမကြီးနဲ့ နှစ်ယောက်ထည်း ကိုယ်လုံးတီး ရေချိုးနေရသည့်အပြင် တကိုယ်လုံးကိုလည်း ဆပ်ပြာတိုက်ပွတ်ပေးနေရတော့ ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးမှာ သံချောင်းကြီးလို မာတောင်နေလေတော့သည်။ ကိုတင်ထွတ်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်အရှေ့ပိုင်းကို သိုင်းဖက်လျက်ပွတ်သတ်ပေးရာ သူမက ဘာမှမပြောသဖြင့် ဝမ်းပြင်မှတဆင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ နို့ကြီးများကိုပါ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေဖြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ် ပေးနေတော့သည်။

ထိုကဲ့သို့ အနေအထားကြောင့် ထောင်မတ်နေသည့် ကိုတင်ထွတ် လိင်တန်ကြီးမှာ ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုကြား လွှထိုးသကဲ့သို့ ပွတ်တိုက်မိနေလေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာလည်း ကိုတင်ထွတ်၏ အပွတ်အသပ် အဆုပ်အနယ်ကြောင့် ကာမဆိပ်တက်လာပြီဖြစ်ရာ ကိုတင်ထွတ် ဒုတ်ကြီးက သူ့ဖင်ကြားကို တိုးဝင်လျှောတိုက်နေတော့ ဒူးများပင် ညွတ်ခွေချင် လာသဖြင့် သူ့ကျောကို ကိုတင်ထွတ်ရင်ခွင်ထဲ မှေး လျှက် မှီထားရင်း ကိုတင်ထွတ်ကိုယ်လုံးကို လက်နောက်ပြန်ကိုင်လျက် ခိုထားမိလေသည်။

ကိုတင်ထွတ်မှာ အရမ်းအရမ်းကို စိတ်ထလာပြီ ဖြစ်သဖြင့်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ လက်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ကာ ရေကန်ဘောင်ပေါ် ထောက်ကိုင်စေလိုက်ပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှခါးကလေးကို ဆွဲလျက် ဖင်ကို ကုန်း ခိုင်းလိုက်သည်။ အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လျှက် ခါးကိုနိမ့်ကာ ဖင်ကိုကော့လိုက်သဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှဖင်ကြီးမှာ ကားပြီး စွင့်တက်လာ၏။ ကိုတင်ထွတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်နှစ်လုံးကို ချဲရပ်စေပြီး ပေါင်ခွဆုံကြားမှာ ကွဲအာနေသော အဖုတ်၀တွင် သူ့ဒုတ်ကြီးကိုတေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

“အား…. ရှီး….”

ဒေါ်ဒေါ်လှနှုတ်ဖျားမှ ညည်းတွားသံလေး ထွက်လာသည်။ မာကြောကြော ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီးက သူ့အဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးကို တိုးတိုက်ဝင်လာလို့ အာရုံကြောတွေက စိမ့်သွားအောင် ကောင်းသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ အကြံသမား ကိုတင်ထွတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှအဖုတ်ထဲ သူ့လိင်တန်ကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရင်းက ဆပ်ပြာတုန်း အပဲ့လေးကို ဒေါ်ဒေါ်လှ ခရေပွင့်လေးထဲ သူ့လက်မဖြင့် ထိုးသွင်းပေးနေ၏။ သူ့ လက်မ တစ်ဆစ်ခန့် အေးဆေးဝင်သွားသော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်လှထံမှ ငြင်းဆန်သောအသံ မကြားရသဖြင့် လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းဝင်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကစားပေးနေလေသည်။

သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေသဖြင့် အရှိန်တက်နေသော ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် ဖင်ကြီးကို ကော့ကာကော့ကာ လိုက်လိုက်လာပေရာ၊ ကိုတင်ထွတ်၏ လက်နှစ်ချောင်းကလည်း ဒေါ်ဒေါ်လှဖင်ပေါက်ကို ရှောရှောရှူရှူ ဝင်နိုင်အောင် လုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ထိုအခါ ကိုတင်ထွတ်က သူ့လိင်တန်ကြီးကို ဒေါ်ဒေါ်လှအဖုတ်တွင်းမှ ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဒေါ်ဒေါ်လှခင်မျာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအတန်ထိပ်ခေါင်းက မိမိဖင်ပေါက်၀ကို တိုးလာနေကြောင်း သိရသဖြင့် အတွေ့ အကြုံရှိသူပီပီ ဖင်၀ကြွတ်သားကို အသာလျှော့ပေးလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ကိုတင်ထွတ်ကို လှမ်းသတိပေးလိုက်၏။

“ဖြည်းဖြည်းကွဲ့ မောင်တင်ထွတ်..၊ မင်းဟာကြီးက တုတ်တယ်၊ အရမ်းဆောင့်မထိုးနဲ့ ချော့သွင်း၊ တော်ကြာ ငါ့ဖင် ပြဲသွားဦးမယ်..”

“ဟုတ်.. ဟုတ်..မေမေ…၊ ဪ.. မမ….”

ကိုတင်ထွတ်က ယောက္ခမကြီး အတွေ့အကြုံ တော်တော်ရှိတာပဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့မိန်းမ ဝင်းပပကို ဖင်ချရဖို့ သူ မနည်းသိမ်းသွင်းခဲ့ရသည် မဟုတ်လား။ နှစ်ယောက်စလုံး အတွေ့အကြုံရှိတော့လည်း သိပ်မကြာခင် ကိုတင်ထွတ်လိင်တန်ကြီး ဒေါ်ဒေါ်လှဖင်ပေါက်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။ ကိုတင်ထွတ်မှာ ထိုအခါမှ အပီအပြင် နေရာယူ ဒူးကွေးညွတ်ကာ ဒေါ်ဒေါ်လှခါးလေးကို ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲဆောင့်လေတော့သည်။ 

ဒေါ်ဒေါ်လှ၏ ရေစိုပြီး ဝင်းပြောင်နေသော တင်သားစိုင်ကြီးများက ကိုတင်ထွတ် ပေါင်ခြံဖြင့် ဖတ်ကနဲ ရိုက်ဖိမိတိုင်း တုန်ကနဲ တုန်ကနဲ ကျောက်ကျောတုံးကြီးများလို ဘေးတဘက် တချက်စီသို့ လိမ့်လိမ့် သွားပုံကလည်း ကြည့်ကောင်းလှပေသည်။ ဆပ်ပြာရည်များ ရှိနေသော်လည်း တင်းကြပ်လှသည့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖင်ပေါက်ဝ၏ ဖျစ်ညှစ်မှုအားကြောင့် ကိုတင်ထွတ်မှာ ကြာရှည်တော့ မဆွဲနိုင်ပါ။ ခဏအတွင်းမှာပင် အားပြင်းလှသော သုတ်ရည် များက သူ့လိင်ချောင်းထိပ်မှ ဖျောကနဲ ဖျောကနဲ ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖင်ခေါင်းထဲမှာ ပန်းထွက်သွားရရှာတော့သည်။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ကုတင်ပေါ် ဖင်ထောင်ကုန်းပေးနေသော ယောက္ခမကြီးကို အားရပါးရ အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေသော ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် သူ့အခန်းထောင့် စားပွဲပေါ်က တဂွမ်ဂွမ် မြည်လာသော ဖုန်းသံကြောင့် နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အင်း စနေနေ့၊ ဒီအချိန်ဆိုရင် သူ့မိန်းမ ဝင်းပပပဲ ခေါ်တာ ဖြစ်ရမယ်ဟု သိလိုက်သည်။ ယောက်က္ခမကြီး သူ့ လက်ကို အတင်းဆွဲနေသည့်ကြားမှ ရုန်းထွက်ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကိုလည်း ဒေါ်လှလှအဖုတ်တွင်းမှ ဖေါးာက်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တယ်လီဖုန်းရှိရာသို့ ဒုတ်တန်းလန်းနှင့် ပြေးသွားလေသည်။ တယ်လီဖုန်းဘေးက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ဟောဟဲ ဟောဟဲ ဖြစ်နေပြီး သူ့အသက်ရှူသံတွေက မြန်နေသည်။

“ဟေး အချစ်လား ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေရဲ့လား…”

“ပြေပါတယ်၊ ကိုရော ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ အသံက မောနေတာလား…”

ကုတင်ပေါ်မှာ တန်းလန်းကြီး ကျန်ခဲ့သော ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် ကိုတင်ထွတ် ထိုင်နေရာသို့ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်ပင် လျှောက်လာပြီး ကိုတင်ထွတ် ကုလားထိုင်ဘေးမှာ ဒူးထောက်ရက်ဖြင့် ကိုတင်ထွတ် လိန်တန်ကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ကိုတင်ထွတ်က ယောက္ခမကြီးလည်ဂုတ်ကို သူ့လက်ဖဝါး တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဖုန်းဆက်ပြောနေလိုက်သည်။

“အေး အခု ကိုယ်က လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေတုန်း တန်းလန်းကြီး ဝင်းက ခေါ်လို့လေ..၊ မမျိုးတို့ကော ပြန်ရောက်ပြီလား…”

“မမျိုးတို့ မရောက်သေးဘူး၊ တနင်္လာမှ ရောက်မယ် ထင်တယ်၊ ကို့ဆီမှာ မေမေ ရောက်နေတယ်ဆို..”

“ဟုတ်တယ် မနက်ဖြန် ဖေဖေ့ဆီ ပြန်ပို့ပေးရမယ်…”

“အခု မေမေက ဘာလုပ်နေလဲ …”

“အော် ဗိုက်ဆာလို့တဲ့ ငှက်ပျောသီး စားနေတယ်…”

ကိုတင်ထွတ်က သူ့ကို ပုလွေပေးနေသော ယောက္ခမကြီးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။

“ခိခိ မေမေကတော့ လုပ်ပြီ၊ မေမေ့ကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော် ကို…”

“အင်းပါ… ကို သေချာ ဂရုစိုက်ထားပါတယ်၊ လိုလေသေးမရှိ…”

ယောက္ခမကြီးက ပုလွေမှုတ်နေရင်းက ကိုတင်ထွတ် ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် မော့ထိုးလိုက်သည်။ အဲ့ဒီနေ့ တစ်နေ့လုံး အပြင်မထွက်ကြပဲ ကိုတင်ထွတ်နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ၊ ကိုတင်ထွတ်အခန်းထဲမှာ တစ်နေကုန် လိုးကြသည်။ ဗိုက်ဆာရင် အနားက delivery လုပ်ပေးသော ထမင်းဆိုင်က လှမ်းမှာပြီး စားကြသည်။ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမ ဝင်းပပသာ သူ့ ယောက္ခမကြီးလို အရှက်ကုန်ပြီး အပေးကောင်းလိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲလို့တောင် တွေးမိသည်။ ပုံစံမျိုးစုံကို နှစ်ယောက်စလုံး ငတ်ငတ်နှင့် အသေတီးကြတော့သည်။ အခေါ်အဝေါ်ကတော့ နှုတ်ကျိုးနေတာလည်းပါ၊ နောက်ဆိုလည်း သူများရှေ့မှာ မှားခေါ်မိမှာစိုးလို့ မပြောင်းကြ ၊ မောင်တင်ထွတ် နှင့် မေမေပဲ ခေါ်ကြပြောကြသည်။

တစ်နေ့လုံး လိုးဆော်ကြသဖြင့် ညကြတော့ မတတ်နိုင်ကြတော့ နှစ်ယောက်လုံး အိပ်မောကျသွားကြသည်။ နောက်ရက် မနက်အစောကြီး အိပ်ယာနိုးတော့ အားပြည့်နေကြပြီမို့ နှစ်ယောက်သား တဖုံးဖုံး ဆော်ကြသည်မှာ ကိုတင်ထွတ် သူ့ယောက္ခမကြီးကို သူတို့နေသည့်မြို့ ပြန်လိုက်ပို့ခါနီးအထိ ဖြစ်လေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

ဦးဘတုတ္ရဲ႕ဇနီး ေဒၚေဒၚလွမွာ ငယ္စဥ္က သူတို႔ နယ္က မယ္ဘြဲ႕ရထားခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ၿပီး၊ အသက္ကေလး ရလာေသာ္လည္း ၊ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္း အၿမဲလုပ္ေနသျဖင့္ သမီးမ်ားကပင္အားက်ေလာက္ေအာင္ ႏုနယ္ေနေပေသးသည္။ ဦးဘတုတ္က ေဒၚေဒၚလွကို သူတို႔ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ ၂၀ ခန႔္ေဝးေသာ တိုင္းၿမိဳ႕ႀကီးကို သြားလည္ဖို႔ ေျပာေန၏။ သူတို႔သားမက္ ကိုတင္ထြတ္လည္း ေရာက္ေနသည္ဆိုေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ေနရာ လိုက္ပို႔ေပးခိုင္းလို႔ ရမည္ေပါ့။ တစ္ေန႔ သူတို႔ရွိရာသို႔ ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွ မိုင္အနည္းငယ္ေဝးေသာ ႐ြာတစ္႐ြာတြင္ အလုပ္ကိစၥအတြက္ သြားစရာရွိရာမွ ေယာကၡမႀကီးေတြ ေရာက္ေနသည္ၾကားလို႔ လွည့္ဝင္လာျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေဒသနယ္ပယ္တြင္ ကားလမ္းမ်ားမွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ေဖာက္ခဲ့ေသာ လမ္းမ်ားကို မျပဳမျပင္ပဲ သုံးေနၾကတုန္းမို႔ ကားအသုံးနည္းၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားသာ အသုံးမ်ားေလသည္။

ကိုတင္ထြတ္ကလည္း ထုံစံအတိုင္း သူ႔ ဘီအက္ေအ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႀကီး တဖုန္းဖုန္းႏွင့္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဦးဘတုတ္ကေတာ့ သူ႔ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခဲ့ျခင္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲဆိုၿပီး ေဒၚေဒၚလွကို ကိုတင္ထြတ္ႏွင့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ လိုက္သြားလည္ဖို႔ ေျပာသည္။ ေဒၚေဒၚလွက လည္း ပ်င္းတာနဲ႔ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အထုပ္တစ္ထုပ္စာပဲ ဆြဲၿပီး လိုက္ဖို႔ျပင္သည္။ ကိုတင္ထြတ္က သူသြားမည့္႐ြာမွာ ေအာက္ကို ထပ္ဆင္းရၿပီးမွ ၿမိဳ႕ကို အထက္ျပန္တက္ရမွာမို႔ ေယာကကၡမႀကီး ပင္ပန္းမွာစိုး၍ အျပန္ဝင္ေခၚပါမည္ဟု ေျပာေသး၏၊ သို႔ေသာ္ သူသြားမည့္႐ြာ၊ ယခု ေဒၚေဒၚလွတို႔ ေနရာ ႏွင့္ သူတို႔ ႐ုံးခြဲရွိသည့္ ၿမိဳ႕တို႔မွာ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ တည္ရွိေနသျဖင့္ တကူးတက ျပန္ဝင္ေခၚေနရမည္၊ ထို႐ြာပတ္ဝန္းက်င္ ရႈခင္းမ်ားကလည္း လွသည္ဟု နာမည္ေက်ာ္သျဖင့္ ေဒၚေဒၚလွက အခုကတည္းက လိုက္မည္ဆိုေတာ့လည္း မျငင္းဆန္ရဲ၊ သူ႔ ဆိုင္ကယ္ အေနာက္မွာတင္၍ ေခၚလာခဲ့ရေတာ့သည္။ 

သူတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ လမ္းက ၾကမ္းၿပီ။ ဒါေတာင္ ကိုတင္ထြတ္က သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို ကြၽမ္းက်င္စြာျဖင့္ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြကို ေရွာင္ေမာင္းသည္။ ေယာကၡမႀကီးကလည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚက ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ သူ႔ခါးကို တင္းတင္းဖက္လာသည္။ ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ ေဖာင္းတင္းေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြက ကိုတင္ထြတ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို လာဖိမိေနသည္။ ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ စိတ္ကို မနည္းထိန္း၊ ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္ကို မနည္းထိန္းေမာင္း ေနရသည္။

သူ႔ေယာကၡမႀကီးမွာ ငယ္ငယ္က မယ္ဘြဲ႕ရခဲ့ဖူးသူျဖစ္မွန္းလည္း သိသည္။ သူ ဝင္းပပ ႏွင့္ ရကတည္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ၾက သည္။ ကိုယ့္မိန္းမႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုပုံျဖစ္မလဲ ဆိုတာ အေမကို ၾကည့္ရမည္လို႔ ဆိုၾကသည္။ ေဒၚေဒၚလွမွာ ဝင္းပပ ႏွင့္ အၿပိဳင္လွဆဲ ျဖစ္သည္။ ဝင္းပပကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာင့္ေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။ ေဒၚေဒၚလွကေတာ့ အသက္ကေလးရလာေတာ့ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ေလးလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ႀကီးတာေတြက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အခ်ိဳးက်ေနေသးသည္။ ဝင္းပပ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ အဲလိုပုံမ်ိဳး ျဖစ္လာ လို႔ကေတာ့ ေအာင္မေလး ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ေပါ့။ ဝင္းပပ ၊ မ်ိဳးမမႏွင့္ ေဒၚေဒၚလွတို႔ သုံးေယာက္ ယွဥ္သြားလိုက္ရင္ ေယာက်္ားသနာေတြ ဘယ္သူ႔ေ႐ြးရမည္ မသိ ဦးေႏွာက္စားသြားႏိုင္သည္။ သူ႔ဟာႏွင့္သူ သရည္က်စရာႀကီးေတြကိုး။

ကိုတင္ထြတ္မွာ ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းရင္းေမာင္းရင္း သူပဲ စိတ္ထင္တာလား၊ သူ႔ေက်ာျပင္မွာ ေယာကၡမႀကီး၏ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္လုံးက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ႏွင့္ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ကုတ္ျခစ္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ မိန္းမႏွင့္ ခြဲေနရသည္မွာလည္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီမို႔ လူကလည္း ဆာေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူ႔ေကာင္ႀကီးက ေဘာင္းဘီအထဲမွာ မာေတာင္တင္းထေနလိုက္တာ သူ႔ေကာင္ႀကီး ေခါင္းပင္ နာလာရေလသည္။

ေဒၚေဒၚလွမွာလည္း လမ္းကၾကမ္း၍ ကိုတင္ထြတ္ကို ဖက္ထားရေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကလည္း ျမင့္ခ်ည္ႏွိမ့္ခ်ည္၊ ေျမာက္လိုက္ ျပန္က်သြားလိုက္ႏွင့္ ဆိုေတာ့ သူမႏို႔ႀကီးေတြကို ကိုတင္ထြတ္ေက်ာျပင္က ဖိႏွိပ္ဆုပ္ႏွယ္သလို ခံစားရၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေတြက ေထာင္ထလာရေတာ့သည္။ နဂိုကတည္းကမွ အထိမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားမႈျပင္းေသာ သူမႏို႔သီးေခါင္းေတြက ေထာင္ထလာၿပီး ကိုတင္ထြတ္ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သတ္မိေနေတာ့ ေဒၚေဒၚလွမွာ ကာမစိတ္ေတြ ႏိုးႂကြလာၿပီး သူ႔အဖုတ္မွ အရည္ၾကည္ေတြပင္ စီးက်လာခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ေဒၚေဒၚလွမွာ ဗမာအမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲတြင္ ေခသူ မဟုတ္ဟု ဆိုရမည္။ သူက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ကို စိတ္ဝင္စားမႈမွာ ေတာ္႐ုံ မိန္းကေလးမ်ားထက္ ပိုမည္ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေယာက်္ားေလး ေတြ သတိထားမိေအာင္ ျပင္ဆင္သည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ လွေအာင္ အပင္ပန္းခံကာ ေလ့က်င့္ခန္းကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လုပ္သည္။ အပ်ိဳရည္ကလည္း ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ကတည္းက ပ်က္ခဲ့ရသည္။ သူကိုယ္တိုင္က ပါလို႔ ျဖစ္သြားရျခင္းပါ။

ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလွ ကိုယ့္ေဘာ္ဒီနဲ႔လည္း ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မယ္ေ႐ြးပြဲေတြ ဘာေတြမွာ ဝင္ပါသည့္အဆင့္ ေရာက္သည္။ သူ႔နယ္က မယ္ဘြဲ႕ရေအာင္လည္း အကဲျဖတ္ထဲမွာ ၾသဇာေညႇာင္းသည့္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို နည္းနည္းပါးပါး ေကြၽးခဲ့ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေဒၚလွတို႔က ပါးသည္။ သူမ်ား အသုံးခ်တာ မခံ၊ ကိုယ့္တက္လမ္း အတြက္သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သုံးသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးဘတုတ္ကို အမိဖမ္းခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ဦးဘတုတ္တို႔က မ်ိဳး႐ိုးနဲ႔ ခ်မ္းသာခဲ့ၿပီးေတာ့၊ ဦးဘတုတ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႀကိဳးစားၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘစီးပြားေရးကို ဝင္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဒၚေဒၚလွရဲ႕ ရည္းစားႏွင့္ ဘတုတ္က သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ သူမရည္းစားက လူေဘာ္ေက်ာ့ ဝိတ္ကေလးဘာေလး ကစားကာ ရႈိးနဲ႔မိုးနဲ႔ အီးေယာင္ဝါး ငပ်င္းျဖစ္သည္။ ေဒၚေဒၚလွ သူ႔ဘဲကိုေခါက္၍ ကိုဘတုတ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားလိုက္သည္။ ကိုဘတုတ္က ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာမွာလည္း ေခသူမဟုတ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတြဲညီၾကသည္။ ေဒၚေဒၚလွကလည္း အေျခခ်ဖို႔ တန္ၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ကေလးယူလိုက္သည္။ အခုေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူေဌးကေတာ္ဘဝ။

ဦးဘတုတ္ကလည္း အႏွစ္၃၀ ေက်ာ္ အတူေနလာခဲ့သူဆိုေတာ့ တစ္အိပ္ယာထဲေတာင္ မအိပ္ေတာ့။ ေဒၚေဒၚလွကလည္း သူ႔လို ကေတာ္အခ်င္းခ်င္း ဖဲ႐ိုက္တာတို႔ ၊ အလႈတို႔၊ ပါတီတို႔ကို အပ်င္းေျပသြားရင္း ငယ္စ႐ိုက္ ျပန္ဝင္လာသည္။ တခါတေလ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ဘယ္သူက ဘယ္လို အငယ္ေလးထားတယ္ ဆိုတာကအစ သရည္က်စရာ အညီ နံ႔ သင္းသင္းေလးေတြ ေျပာဆိုအတင္းခ်ရင္း စိတ္တက္ႂကြတတ္သည္။ ေဒၚေဒၚလွက သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက တစ္ခါမွ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဖူးေသးေသာ္လည္း၊ ထို အညီအေဟာက္ သတင္းေလး အတင္းေလးေတြကို ၾကားၿပီးရင္ စိတ္ထထလာတတ္သည္။ ငယ္စဥ္ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ခဲ့တဲ့၊ ကဲခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္တမ္းတ လာမိသည္။

အခုဆို ဦးဘတုတ္ကလည္း ထိေတာင္ မထိေတာ့။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ဦးဘတုတ္ကို ပ်င္းေနၿပီမို႔ တခါတရံ ကိုယ့္လက္ႏွင့္သာ ကိုယ္ဘာသာ အာသာေျဖမိေလသည္။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာ မလုံ ရွက္မိလွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး ဘာေလးသြား ၊ အလႈဒါနေလးျပဳ စသျဖင့္ လုပ္မိေသးသည္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္သားမက္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ လိုက္စီးရင္း အဖုတ္က အရည္ေတာက္ေတာက္ က် ေနရသည္။

အခုတေလာ ‌ေဒၚေဒၚလွ သူ႔ေသြးသားေတြကိုက ေသာင္းက်မ္းလြန္းေနတာပါ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေပါလွတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ပင္လယ္စာေတြေၾကာင့္ မ်ားလား၊ ေဒၚေဒၚလွ အေတြးမဆုံးခင္မွာပင္ ကိုတင္ထြတ္ ဆိုင္ကယ္က အရွိန္ေႏွးၿပီး အိမ္တစ္လုံးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္သည္။

“အေမ ခဏဆင္းလိုက္ရေအာင္၊ ဒီအိမ္ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဝယ္ေတာ္ရဲ႕ အိမ္က…”

ကိုတင္ထြတ္က သူတို႔အတြက္ ပစၥည္းေကာက္ေပးေနတဲ့ အဝယ္ေတာ္အိမ္ေရွ႕မွာ ေဒၚေဒၚလွကို ခဏဆင္းေစၿပီး သူက ဆိုင္ကယ္ကို အမိုးေအာက္ တစ္ေနရာကို တြန္းေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ သူ ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းေနရင္းနဲ႔မွ အမွတ္မထင္ သူ႔ေယာကၡမႀကီး ထမိန္ျဖန႔္လွည့္ဝတ္တာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အျပင္ ထမိန္ေနာက္ဖက္မ်ားမွာပါ အစိုကြက္တစ္ကြက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဟင္ ေယာကၡမႀကီးေရာ ငါ့လိုပဲ ဖီးတက္ေနတာလားဟု ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားေလသည္။

ကိုတင္ထြတ္ သူတို႔အဝယ္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာဆို ေငြေၾကးကိစၥမ်ား ရွင္းလင္းၿပီးေတာ့ သူတို႔႐ုံးစိုက္ရာၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ ကိုတင္ထြတ္မွာ သူ႔ေယာကၡမရဲ႕ ၿမိဳ႕မွာလည္း ခဏနားခဲ့ရ၊ ေနာက္ ေဒၚေဒၚလွ ပါသျဖင့္လည္း ဆိုင္ကယ္ကို တအားမေမာင္းႏိုင္၊ အခု ေငြေၾကးကိစၥ ရွင္းရာမွာလည္း ထင္တာထက္ ၾကာသြားေတာ့ ေနေလးေစာင္းေနၿပီ၊ သူ အျမန္ေမာင္းမွ ညႀကီးမိုးခ်ဴပ္ သူတို႔႐ုံးရွိသည့္ ၿမိဳ႕ ကိုေရာက္မည္။ ေဒၚေဒၚလွကေတာ့ ေျပာပါသည္။ အရမ္းမေမာင္းပါနဲ႔ တကယ္လို႔ မမွီရင္ လမ္းက ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးတစ္ခုမွာ ခဏဝင္အိပ္ၿပီးမွ မနက္ဆက္သြားမည္ေပါ့။

ခရီးေတြက သိပ္မေဝးေသာ္လည္း ထိုလမ္းမ်ားမ်ာ နည္းနည္းေမွာင္တာနဲ႔ ခရီးသြားလို႔ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ကိုတင္ထြတ္က သိသည္၊ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာက သူ႔ေယာကၡမေတြ တည္းေလ့ရွိတဲ့ ေဟာ္တယ္ တည္းခိုခန္း အဆင့္မ်ိဳး မရွိ။ တည္းခိုခန္း ႏႈံခ်ာခ်ာ တစ္ခုသာရွိသည္။ အဲ့ဒါေတာင္ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြအတြက္ အဓိကမို႔ အၿမဲတမ္း လူျပည့္ေနေလ့ရွိသည္။

ထင္သည့္ အတိုင္းပင္။ သူတို႔ ထိုတည္းခိုခန္းကို ေရာက္ေတာ့ အခန္းေတြက အကုန္ျပည့္ေနၿပီ။ တစ္ခန္းက ဘိုကင္လုပ္ထားၿပီး မလာၾကေသး။ သို႔ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္မွ မလာရင္ သူတို႔ လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္အရ မနက္ျဖန္ေန႔လည္မွ ေရာက္ၾကမည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ပိုက္ဆံရၿပီးသားမို႔ သူမ်ားကို မငွားခ်င္ေတာ့။ ကိုတင္ထြတ္ဆီမွ ေဘာက္ဆူးအမ်ားႀကီးေၾကာင့္သာ ထိုအခန္းကို သူတို႔ရလိုက္သည္။

ထိုအခန္းကလည္း ကုတင္က တစ္လုံးထဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္။ ကိုတင္ထြတ္ကေတာ့ ၾကမ္းေပၚမွာ အိပ္မည္ဟု ဆိုသည္။ ေဒၚေဒၚလွက အို.. ၾကမ္းက ဒီေလာက္ညစ္ပတ္ေနတာ၊ ကုတင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ပါဟု ဟန္မပ်က္ ဘာမွမထူးျခားသလိုပင္ ေျပာသည္။ ‌ဒါ‌ေပမဲ့ ေဒၚေဒၚလွ ရင္ထဲမွာေတာ့ တဒုတ္ဒုတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုတင္ထြတ္လည္း ဘာထူးလဲ၊ ရင္ထဲမွာ တဒုန္းဒုန္း။ ေယာကၡမ ျမစ္စို႔ႀကီးနဲ႔ တစ္ကုတင္ထဲ အိပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ အသက္ရႉ ပုံမုန္ျဖစ္ေအာင္ မနည္းထိန္းေနရသည္။

ေနာက္ ထိုၿမိဳ႕ေလးက တစ္ဆိုင္တည္းေသာ တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ညစာစားၾကရင္း၊ ကိုတင္ထြတ္က မႏၲေလးရမ္ တစ္စိတ္ေလာက္ ခ်လိုက္သည္။ ရမ္ကို ေသာက္လိုက္သျဖင့္ ေသြးသားေတြ ဆူလာၿပီး နည္းနည္း ပုံမွန္လို ျဖစ္သြားသည္။

တစ္ကုတင္ထဲ အိပ္ရတာ ဘာမွမထူးပါဘူးဆိုသည့္ ပုံျဖင့္ ေဒၚေဒၚလွ ကုတင္ေပၚ တက္လွဲေတာ့ သူက စာဖတ္ေနလိုက္သည္။ ည ၁၀ နာရီၾကေတာ့ တည္းခိုခန္းက မီးစက္ပိတ္သြားသည္။ တေလာက လုံး ေမွာင္ပိန္းသြားသလို ထင္ရသည္။ ကိုတင္ထြတ္က ဖေယာင္းတိုင္မီးေလး တစ္တိုင္ ထထြန္းလိုက္သည္။

ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ ကုတင္ေပၚ ဇာျခင္ေထာင္အတြင္း သူ႔ကို ေက်ာေပးအိပ္ေနေသာ ေယာကၡမႀကီး၏ ဂစ္တာရွိတ္ေဘာ္ဒီကို လွမ္းၾကည့္မိၿပီး သူ႔ညီေတာ္ေမာင္က တင္းကနဲ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔မိန္းမ ဝင္းပပနဲ႔ တပုံစံထဲမို႔လည္း သူ႔ အၾကည့္က စားေနၾကအစာကို ၾကည့္သည့္ က်ားတစ္ေကာင္ အၾကည့္လို စူးရဲေနသည္။

ေဒၚေဒၚလွတစ္ေယာက္ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ရင္း အဖုတ္တြင္းမွာေတာ့ အရည္ေတြ စိမ့္စိမ့္က်ေနသည္။ သူငယ္စဥ္ အပ်ိဳဘ၀တုန္းက အေတြ႕အႀကဳံေတြမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ၿပီး၊ ကိုဘတုတ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွသာ တစ္ေခ်ာင္းကိုင္အျဖစ္ ေနခဲ့ သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တအံ့တၾသ ေတြးေနမိသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဟာ့ေရွာ့ ေကာင္မေတြ တစ္ခါ ငွားအႏွိပ္ခံေသာ ေကာင္ေလး ႏွင့္ အႏွိပ္ခံခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ အထိအေတြ႕ကို မခံရတာၾကာေတာ့ အရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးက်ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္သိကၡာႏွင့္ ဂုဏ္သ‌ေရ၊ ေတာ္ၾကာ ဘာမွန္းမသိရသည့္ သူစိမ္းေကာင္ေပါက္စေလးေၾကာင့္ စားရတာႏွင့္ မတန္မရာ ကိုယ္က်ိဳးနည္းမွာစိုး၍ အတင္း စိတ္ထိန္းခဲ့သည္။

အခုကေတာ့ ကိုယ့္သားမက္ အရင္းေခါက္ေခါက္၊ ကိုယ့္မိသားစုထဲက ဆိုေတာ့ အျပင္လည္း မေပါက္ၾကားႏိုင္၊ သမီးသိသြားမွာစိုး၍ ဒီေကာင္လည္း အျပင္မွာ အာရဲမည္မဟုတ္၊ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကုတင္တစ္လုံးထဲမွာ အိပ္ရမွာဆိုေတာ့ အေျခအေနကေတာ့ တအားတြန္းပို႔ေနၿပီ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ ဒီေကာင္က ငါ့ကို အဖြားႀကီးဆိုၿပီး စိတ္ဝင္စားပါ့မလား၊ ငါက စလိုက္ရင္ေကာ၊ ေယာက်္ားဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ နင္သိတာပဲ မိလွရယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာရင္း အေတြးေတြ ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုတင္က သိမ့္ကနဲ တုန္သြားၿပီး တင္ထြတ္တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ တက္လာသည္။ အရက္အရွိန္ေလးႏွင့္ အေမွာင္အားကိုးၿပီး တင္ထြတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစရမည္မွန္း မသိ၊ ေယာကၡႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား မေသခ်ာ။ ထို႔ေနာက္ ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ အေနာက္ကို အသာကပ္၊ သူ႔ေထာင္မတ္ေနေသာ လိင္ေခ်ာင္းႀကီး၏ ထိပ္ျဖင့္ ေဒၚ‌ေဒၚလွ ဖင္ၾကားကို လွမ္းေထာက္လိုက္သည္။

ေဒၚေဒၚလွမွာ ခဏေတာ့ ၿငိမ္ေနၿပီးေနာက္ ကိုယ္ ကိုပက္လက္လွန္လိုက္ကာ ကိုတင္ထြတ္လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွပင္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ကိုတင္ထြတ္ ႐ုတ္တရက္ လန႔္သြားၿပီး သူ႔ေယာကၡမႀကီးက သူ႔လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွ ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ကာ ပြတ္သတ္ေပးေနေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့ သူ႔လက္ေတြက အလိုလို ေယာကၡမ ႀကီး ေ႐ႊရင္အစုံေပၚသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။

“အင့္… အင္း…. အူး…”

အေမွာင္ထဲမွ ဗလုံးဗေထြး ၿငီးသံျငဴသံတို႔ျဖင့္ အေတြ႕အႀကဳံရွိေနၾကေသာ သူႏွစ္ဦး၏ ရမက္ျပင္းျပင္းျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈ သံစဥ္ေတြက ေပၚထြက္လာသလို၊ အေမွာင္ထဲတြင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားေတြကို အလုအယက္ ဆြဲခြၽတ္ေနၾကေတာ့သည္။ ႀကီးမားဖြင့္ထြားလွေသာ ေဒၚေဒၚလွႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ ကိုတင္ထြတ္ လက္ဖဝါး ႏွစ္ခုေအာက္တြင္ နံျပား႐ိုက္ခါနီး ဂ်ဳံနယ္သလို အနယ္ခံေနရၿပီး၊ ကိုတင္ထြတ္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးမွာလည္း ေဒၚေဒၚလွလက္ထဲ ေမ်ာက္ငွက္ေပ်ာသီး ရသလို ပြတ္သပ္ေဆာင့္ဆြဲ အလုပ္ခံေနရေလသည္။

ေဒၚေဒၚလွ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကားေပးၿပီး ကိုတင္ထြတ္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ကိုတင္ထြတ္က အလိုက္သင့္ပင္ ေဒၚေဒၚလွ ေပါင္ၾကားထဲေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။ ေဒၚေဒၚလွက ကိုတင္ထြတ္ လိင္ေခ်ာင္းထိပ္ဖူးကို သူ႔ အဖုတ္၀မွာ ေတ့ ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေအာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုတင္ထြတ္က စိကနဲ ေဆာင့္ထိုးပစ္လိုက္၏။

“အား.. အိ.. ေျဖးေျဖးလုပ္ပါကြာ ေမာင္တင္ထြတ္ကလည္း…”

“ေဆာရီး အေမ ..၊ က်ေနာ္ ေလာသြားတယ္… က်ေနာ္လည္း အဲ့ေလာက္… အင္း…”

“ဘာလဲ ၾကပ္မယ္မထင္ဘူးလို႔ ေျပာမလို႔လား..၊ ဟင္း.. ငါက သမီးႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဗိုက္ခြဲေမြးလာတာ၊ ေနာက္ ကိုဘတုတ္နဲ႔လည္း မအိပ္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာေနၿပီ…”

“ဟုတ္ .. ဟုတ္.. ေမေမ..”

“ဟဲ့.. နင္က ငါ့ကိုလိုးေနၿပီး ေမေမ ေမေမနဲ႔ မေခၚနဲ႔၊ အဲ့ဒါ လူေရွ႕ၾကမွေခၚ…”

“ဟုတ္.. ဟုတ္..ကဲ့ .. မမ..”

ကိုတင္ထြတ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီမိန္းမႀကီး ေအာက္ကေနတာေတာင္ ေလက မေလွ်ာ့ေသးဘူး အာဏာ သံႀကီးပဲ၊ ၾကည့္ေန ေကာင္းေကာင္းလိုးျပလိုက္ဦးမယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ကိုကိုတင္ က်မကို လုပ္ေပးပါဦး ျဖစ္ေနေစရမယ္ဟု ႀကိမ္းဝါးရင္း အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ေဒၚေဒၚလွမွာလည္း မစားရတာၾကာလို႔ ေတာင္းတမိေသာ အရာကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားေနရသျဖင့္ အရသာ အထူး ေတြ႕ေနရေလသည္။ သူမကိုယ္သူမပင္ ေမ့ေနၿပီထင္ေသာ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကလည္း အလိုလို ျပန္ေပၚလာခဲ့သျဖင့္ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားက သူ႔အလိုလို လႈပ္ရွားေနေပေတာ့သည္။

ေဒၚေဒၚလွ သူ႔ေပါင္လုံးႏွစ္လုံးမွာ ကိုတင္ထြတ္ခါးကို ညပ္လ်က္၊ သူ႔ေျခသလုံးမ်ားျဖင့္ ကိုတင္ထြတ္ ဖင္ကို ဖိၿပီး သူ႔ဖေနာက္မ်ားျဖင့္ ဆြဲဆြဲသြင္းေလရာ ကိုတင္ထြတ္ ေဆာင့္သည့္အခါတိုင္း သူက အားကူေပးသလို ျဖစ္သျဖင့္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ ျပင္းရသလို၊ တိုင္ပင္ကလည္း ကိုက္ေနေပေတာ့သည္။ သူ႔ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကိုတင္ထြတ္ရင္ဘတ္မွာ ဖိကပ္ထားၿပီး ကိုတင္ထြတ္ေက်ာျပင္ႀကီးကိုလည္း သူ႔ လက္သည္းကေလးမ်ားျဖင့္ ကုတ္ျခစ္ေပးေလသည္။ သူ႔ဖင္ႀကီးကိုလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနပဲ စေကာဝိုင္းလို လွည့္ေပးေလရာ၊ သူ႔အဖုတ္နံရံ အႏွံ႔အျပားကို ကိုတင္ထြတ္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက ပြတ္တိုက္မိေနေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ အေတြ႕အႀကဳံရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ကာမအရသာကို ေကာင္းေကာင္း ခံစားၾကရေသာ္လည္း၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ ျပတ္လပ္ေနၾကတာလည္း ၾကာၿပီမို႔ သိပ္အၾကာႀကီး မခံေပ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တၿပိဳင္နက္ထဲ ပထမဆုံး ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားၾကၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားရင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွိန္းကာ၊ အရသာခံေနၾကေလေတာ့သည္။

ကိုတင္ထြတ္ အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ အာ႐ုံဦး အလင္းေရာင္က အခန္းထဲ ထိုးဝင္ေနၿပီ။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ သူ႔ကိုေက်ာေပးၿပီး အိပ္ေနေသာ ေယာကၡမ ႀကီး ေဒၚေဒၚလွကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေသးအရမ္း ေပါက္ခ်င္လွသျဖင့္ ကမန္းကတန္းထၿပီး အိမ္သာသို႔ ေျပးရေလသည္။ ေသးေပါက္ၿပီးသြား၍ ေဘးနားက ေရခ်ိဳးသည့္ေနရာ သံမန္တလင္းမွာ ထိုင္ၿပီး ေရခြက္ႏွင့္ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာလိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ႐ုတ္တရက္ အခန္းတံခါး ပြင့္သြားေတာ့ လန႔္သြားေသာ္လည္း ေဒၚ‌ေဒၚလွ ျဖစ္ေန၍ ၿပဳံးၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ေဟာ ေမေမ ႏိုးလာၿပီလား…”

“အင္း ရႉးေပါက္ခ်င္လို႔ …၊ အိပ္တာေတာ့ မဝေသးဘူး..”

ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ ေဒၚေဒၚလွကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ္လည္း လက္ကမူ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ေရေဆးမပ်က္။ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကလည္း အိပ္ေရးဝထားေတာ့ အားေတြျပန္ျပည့္ကာ မာမာေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚေဒၚလွရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက သူ႔လိင္တန္ႀကီးေပၚမွာ ေရာက္ေနတာေတြ႕ေတာ့ သူ႔ေကာင္ႀကီးက ပိုႀကီးေဖာင္းတင္းမာလာ၏။ ကိုတင္ထြတ္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္သြားမွ ေဒၚေဒၚလွတစ္ေယာက္ အိမ္သာေပၚထိုင္ကာ ေသးကို တ႐ႊီး႐ႊီး ေပါက္ေတာ့သည္။

ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာေဘးမွ ေရဘူး ကို ယူေသာက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို အသာလွပ္၍ နံနက္ခင္း ေလေျပေအးေလးကို ရႉရႈိက္ေန၏။ ထိုစဥ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ေရတဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းေနသံၾကားေတာ့ ေယာကၡမႀကီး ေရခ်ိဳးေနၿပီဟု သိလိုက္ရသည္။ ညတုန္းက ေယာကၡမႀကီးကို လိုးလိုက္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာဟု ျပန္ေတြးမိေတာ့ သူ႔လိင္တန္ႀကီးမွာ ျပန္ေထာင္ထလာ၏။ အင္း ေယာကၡမႀကီး ေရခ်ိဳးေနတယ္ဆိုေတာ့ ငါလည္း သြားတိုက္မွ ရေတာ့မယ္ဟု ေတြးရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့မိသည္။

ဟိုက္ ေယာကၡမႀကီးက ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနပါလား။ ကိုတင္ထြတ္က မထူးဆန္းသလို အမူအယာျဖင့္ သူ႔သြားပြတ္တန္ထုတ္ သြားတိုက္လ်က္ ေယာကၡမႀကီး ေရခ်ိဳးေနတာကို ေပၚတင္ၾကည့္ေနလိုက္၏။ ေဒၚေဒၚလွကလည္း ခပ္တည္တည္ပင္ သူ႔ ေဘးတြင္ သြားတိုက္ေနေသာ ကိုတင္ထြတ္ကို ေမးဆပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္း

“ေခြၽးေတြနဲ႔ အိုက္စပ္စပ္မို႔ ေရတစ္ခါတည္း ခ်ိဳးလိုက္တယ္ကြာ..၊ မင္းေရာ မခ်ိဳးဘူးလား..”

“အင္း..ခ်ိဳးမယ္ေလ..”

ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ ျဖစ္သြား၏။ ကမန္းကတန္း ပလုတ္က်င္း၊ အက်ႌလုံခ်ည္ခြၽတ္ၿပီး ေဒၚေဒၚလွေဘးဝင္ကာ ေရခပ္ခ်ိဳးလိုက္၏။ သူ႔ေဘးနားက ဆပ္ျပာတိုက္ေနေသာ ေဒၚေဒၚလွကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး

“ေမေမ က်ေနာ္ ေက်ာကို တိုက္ေပးမယ္ေလ..”

ေဒၚေဒၚလွက ေခါင္းၿငိမ့္ျပတာနဲ႔ ကိုတင္ထြတ္ ဆပ္ျပာတုံးကို ေကာက္ယူၿပီး လက္ျဖင့္ပြတ္ကာ ေဒၚေဒၚလွေက်ာျပင္ကို ဆပ္ျပာျမဳပ္ထေအာင္ ပြတ္ေပးေနေတာ့သည္။ ေဒၚေဒၚလွရဲ႕ ေက်ာျပင္မွတဆင့္ ခါး၊ ေနာက္ေတာ့ တင္လုံးႀကီးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း အားမလိုအားမရ ဖ်စ္ညစ္လိုက္ေသးသည္။ 

ေယာကၡမႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ကိုယ္လုံးတီး ေရခ်ိဳးေနရသည့္အျပင္ တကိုယ္လုံးကိုလည္း ဆပ္ျပာတိုက္ပြတ္ေပးေနရေတာ့ ကိုတင္ထြတ္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးမွာ သံေခ်ာင္းႀကီးလို မာေတာင္ေနေလေတာ့သည္။ ကိုတင္ထြတ္က သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေဒၚေဒၚလွ ေပါင္အေရွ႕ပိုင္းကို သိုင္းဖက္လ်က္ပြတ္သတ္ေပးရာ သူမက ဘာမွမေျပာသျဖင့္ ဝမ္းျပင္မွတဆင့္ ေဒၚေဒၚလွ ႏို႔ႀကီးမ်ားကိုပါ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြျဖင့္ ပြတ္သပ္ဆုပ္ႏွယ္ ေပးေနေတာ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ အေနအထားေၾကာင့္ ေထာင္မတ္ေနသည့္ ကိုတင္ထြတ္ လိင္တန္ႀကီးမွာ ေဒၚေဒၚလွ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္ခုၾကား လႊထိုးသကဲ့သို႔ ပြတ္တိုက္မိေနေလသည္။ ေဒၚေဒၚလွမွာလည္း ကိုတင္ထြတ္၏ အပြတ္အသပ္ အဆုပ္အနယ္ေၾကာင့္ ကာမဆိပ္တက္လာၿပီျဖစ္ရာ ကိုတင္ထြတ္ ဒုတ္ႀကီးက သူ႔ဖင္ၾကားကို တိုးဝင္ေလွ်ာတိုက္ေနေတာ့ ဒူးမ်ားပင္ ၫြတ္ေခြခ်င္ လာသျဖင့္ သူ႔ေက်ာကို ကိုတင္ထြတ္ရင္ခြင္ထဲ ေမွး လွ်က္ မွီထားရင္း ကိုတင္ထြတ္ကိုယ္လုံးကို လက္ေနာက္ျပန္ကိုင္လ်က္ ခိုထားမိေလသည္။

ကိုတင္ထြတ္မွာ အရမ္းအရမ္းကို စိတ္ထလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္၊ ေဒၚေဒၚလွ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ကာ ေရကန္ေဘာင္ေပၚ ေထာက္ကိုင္ေစလိုက္ၿပီး ေဒၚေဒၚလွခါးကေလးကို ဆြဲလ်က္ ဖင္ကို ကုန္း ခိုင္းလိုက္သည္။ အုတ္ကန္ေဘာင္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ ခါးကိုနိမ့္ကာ ဖင္ကိုေကာ့လိုက္သျဖင့္ ေဒၚေဒၚလွဖင္ႀကီးမွာ ကားၿပီး စြင့္တက္လာ၏။ ကိုတင္ထြတ္က ေဒၚေဒၚလွ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ခ်ဲရပ္ေစၿပီး ေပါင္ခြဆုံၾကားမွာ ကြဲအာေနေသာ အဖုတ္၀တြင္ သူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုေတ့ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိသြင္းလိုက္ေလသည္။

“အား…. ရွီး….”

ေဒၚေဒၚလွႏႈတ္ဖ်ားမွ ညည္းတြားသံေလး ထြက္လာသည္။ မာေၾကာေၾကာ ပူေႏြးေႏြး အေခ်ာင္းႀကီးက သူ႔အဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးကို တိုးတိုက္ဝင္လာလို႔ အာ႐ုံေၾကာေတြက စိမ့္သြားေအာင္ ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အႀကံသမား ကိုတင္ထြတ္က ေဒၚေဒၚလွအဖုတ္ထဲ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနရင္းက ဆပ္ျပာတုန္း အပဲ့ေလးကို ေဒၚေဒၚလွ ခေရပြင့္ေလးထဲ သူ႔လက္မျဖင့္ ထိုးသြင္းေပးေန၏။ သူ႔ လက္မ တစ္ဆစ္ခန႔္ ေအးေဆးဝင္သြားေသာ္လည္း ေဒၚေဒၚလွထံမွ ျငင္းဆန္ေသာအသံ မၾကားရသျဖင့္ လက္ညိဳးႏွင့္ လက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းဝင္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကစားေပးေနေလသည္။

သူ႔လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ အဝင္အထြက္ လုပ္ေပးေနသျဖင့္ အရွိန္တက္ေနေသာ ေဒၚေဒၚလွတစ္ေယာက္ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ကာေကာ့ကာ လိုက္လိုက္လာေပရာ၊ ကိုတင္ထြတ္၏ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကလည္း ေဒၚေဒၚလွဖင္ေပါက္ကို ေရွာေရွာရႉရႉ ဝင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကိုတင္ထြတ္က သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ေဒၚေဒၚလွအဖုတ္တြင္းမွ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ရာ ေဒၚေဒၚလွခင္မ်ာ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအတန္ထိပ္ေခါင္းက မိမိဖင္ေပါက္၀ကို တိုးလာေနေၾကာင္း သိရသျဖင့္ အေတြ႕ အႀကဳံရွိသူပီပီ ဖင္၀ႂကြတ္သားကို အသာေလွ်ာ့ေပးလိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ကိုတင္ထြတ္ကို လွမ္းသတိေပးလိုက္၏။

“ျဖည္းျဖည္းကြဲ႕ ေမာင္တင္ထြတ္..၊ မင္းဟာႀကီးက တုတ္တယ္၊ အရမ္းေဆာင့္မထိုးနဲ႔ ေခ်ာ့သြင္း၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့ဖင္ ၿပဲသြားဦးမယ္..”

“ဟုတ္.. ဟုတ္..ေမေမ…၊ ဪ.. မမ….”

ကိုတင္ထြတ္က ေယာကၡမႀကီး အေတြ႕အႀကဳံ ေတာ္ေတာ္ရွိတာပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ သူ႔မိန္းမ ဝင္းပပကို ဖင္ခ်ရဖို႔ သူ မနည္းသိမ္းသြင္းခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေတြ႕အႀကဳံရွိေတာ့လည္း သိပ္မၾကာခင္ ကိုတင္ထြတ္လိင္တန္ႀကီး ေဒၚေဒၚလွဖင္ေပါက္ထဲ အဆုံးထိ ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ကိုတင္ထြတ္မွာ ထိုအခါမွ အပီအျပင္ ေနရာယူ ဒူးေကြးၫြတ္ကာ ေဒၚေဒၚလွခါးေလးကို ကိုင္ကာ ဆြဲဆြဲေဆာင့္ေလေတာ့သည္။ 

ေဒၚေဒၚလွ၏ ေရစိုၿပီး ဝင္းေျပာင္ေနေသာ တင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားက ကိုတင္ထြတ္ ေပါင္ၿခံျဖင့္ ဖတ္ကနဲ ႐ိုက္ဖိမိတိုင္း တုန္ကနဲ တုန္ကနဲ ေက်ာက္ေက်ာတုံးႀကီးမ်ားလို ေဘးတဘက္ တခ်က္စီသို႔ လိမ့္လိမ့္ သြားပုံကလည္း ၾကည့္ေကာင္းလွေပသည္။ ဆပ္ျပာရည္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း တင္းၾကပ္လွသည့္ ေဒၚေဒၚလွ ဖင္ေပါက္ဝ၏ ဖ်စ္ညႇစ္မႈအားေၾကာင့္ ကိုတင္ထြတ္မွာ ၾကာရွည္ေတာ့ မဆြဲႏိုင္ပါ။ ခဏအတြင္းမွာပင္ အားျပင္းလွေသာ သုတ္ရည္ မ်ားက သူ႔လိင္ေခ်ာင္းထိပ္မွ ေဖ်ာကနဲ ေဖ်ာကနဲ ေဒၚေဒၚလွ ဖင္ေခါင္းထဲမွာ ပန္းထြက္သြားရရွာေတာ့သည္။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ကုတင္ေပၚ ဖင္ေထာင္ကုန္းေပးေနေသာ ေယာကၡမႀကီးကို အားရပါးရ အေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးေနေသာ ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းေထာင့္ စားပြဲေပၚက တဂြမ္ဂြမ္ ျမည္လာေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အင္း စေနေန႔၊ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႔မိန္းမ ဝင္းပပပဲ ေခၚတာ ျဖစ္ရမယ္ဟု သိလိုက္သည္။ ေယာက္ကၡမႀကီး သူ႔ လက္ကို အတင္းဆြဲေနသည့္ၾကားမွ ႐ုန္းထြက္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ႀကီးကိုလည္း ေဒၚလွလွအဖုတ္တြင္းမွ ေဖါးာက္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး တယ္လီဖုန္းရွိရာသို႔ ဒုတ္တန္းလန္းႏွင့္ ေျပးသြားေလသည္။ တယ္လီဖုန္းေဘးက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ ျဖစ္ေနၿပီး သူ႔အသက္ရႉသံေတြက ျမန္ေနသည္။

“ေဟး အခ်စ္လား ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပရဲ႕လား…”

“ေျပပါတယ္၊ ကိုေရာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ အသံက ေမာေနတာလား…”

ကုတင္ေပၚမွာ တန္းလန္းႀကီး က်န္ခဲ့ေသာ ေဒၚေဒၚလွတစ္ေယာက္ ကိုတင္ထြတ္ ထိုင္ေနရာသို႔ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ပင္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ကိုတင္ထြတ္ ကုလားထိုင္ေဘးမွာ ဒူးေထာက္ရက္ျဖင့္ ကိုတင္ထြတ္ လိန္တန္ႀကီးကို ငုံစုပ္လိုက္သည္။ ကိုတင္ထြတ္က ေယာကၡမႀကီးလည္ဂုတ္ကို သူ႔လက္ဖဝါး တစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးရင္း ဖုန္းဆက္ေျပာေနလိုက္သည္။

“ေအး အခု ကိုယ္က ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနတုန္း တန္းလန္းႀကီး ဝင္းက ေခၚလို႔ေလ..၊ မမ်ိဳးတို႔ေကာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား…”

“မမ်ိဳးတို႔ မေရာက္ေသးဘူး၊ တနလၤာမွ ေရာက္မယ္ ထင္တယ္၊ ကို႔ဆီမွာ ေမေမ ေရာက္ေနတယ္ဆို..”

“ဟုတ္တယ္ မနက္ျဖန္ ေဖေဖ့ဆီ ျပန္ပို႔ေပးရမယ္…”

“အခု ေမေမက ဘာလုပ္ေနလဲ …”

“ေအာ္ ဗိုက္ဆာလို႔တဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး စားေနတယ္…”

ကိုတင္ထြတ္က သူ႔ကို ပုေလြေပးေနေသာ ေယာကၡမႀကီးကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္သည္။

“ခိခိ ေမေမကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ ေမေမ့ကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္ဦးေနာ္ ကို…”

“အင္းပါ… ကို ေသခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ထားပါတယ္၊ လိုေလေသးမရွိ…”

ေယာကၡမႀကီးက ပုေလြမႈတ္ေနရင္းက ကိုတင္ထြတ္ ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ေမာ့ထိုးလိုက္သည္။ အဲ့ဒီေန႔ တစ္ေန႔လုံး အျပင္မထြက္ၾကပဲ ကိုတင္ထြတ္နဲ႔ ေဒၚေဒၚလွ ၊ ကိုတင္ထြတ္အခန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ လိုးၾကသည္။ ဗိုက္ဆာရင္ အနားက delivery လုပ္ေပးေသာ ထမင္းဆိုင္က လွမ္းမွာၿပီး စားၾကသည္။ ကိုတင္ထြတ္တစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမ ဝင္းပပသာ သူ႔ ေယာကၡမႀကီးလို အရွက္ကုန္ၿပီး အေပးေကာင္းလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔ေတာင္ ေတြးမိသည္။ ပုံစံမ်ိဳးစုံကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး ငတ္ငတ္ႏွင့္ အေသတီးၾကေတာ့သည္။ အေခၚအေဝၚကေတာ့ ႏႈတ္က်ိဳးေနတာလည္းပါ၊ ေနာက္ဆိုလည္း သူမ်ားေရွ႕မွာ မွားေခၚမိမွာစိုးလို႔ မေျပာင္းၾက ၊ ေမာင္တင္ထြတ္ ႏွင့္ ေမေမပဲ ေခၚၾကေျပာၾကသည္။

တစ္ေန႔လုံး လိုးေဆာ္ၾကသျဖင့္ ညၾကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ေမာက်သြားၾကသည္။ ေနာက္ရက္ မနက္အေစာႀကီး အိပ္ယာႏိုးေတာ့ အားျပည့္ေနၾကၿပီမို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တဖုံးဖုံး ေဆာ္ၾကသည္မွာ ကိုတင္ထြတ္ သူ႔ေယာကၡမႀကီးကို သူတို႔ေနသည့္ၿမိဳ႕ ျပန္လိုက္ပို႔ခါနီးအထိ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ။