အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… ကလေးရယ်… အန်တီချို့ကို မင်းလောက် ဘယ်သူမှ မကြင်နာတတ်ဘူး

ကျမနာမည် ခင်နှင်းဝေပါ။ တော်တော်များများကတော့ ခင်လေးလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ကျမ အပျိုဘဝက မိန်းမကောင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ မိန်းမပျက်တစ်ယောက်ဖြစ်လို့နေပါပြီရှင်။ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ လူမှုကျင့်ဝတ်၊ သိက္ခာတရားတွေ ကျိုးပျက်နေတဲ့ မိန်းမပျက်တစ်ယောက်ဖြစ်လို့နေပါပြီ….။ ဘာကြောင့်ဒီလိုဖြစ်သွားရသလဲဆိုရင်တော့….။ ကျမအသက် (၁၈)နှစ်အရွယ်မှာ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပါတယ်။ ကျမထက်အသက် (၅)နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ကိုမင်းအောင်နဲ့ပါ။ အခု ကျမအသက် (၃၆)နှစ်အရွယ်ရောက်လို့ သမီးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဘဝနဲ့ ရပ်တည်နေခဲ့ရပါပြီ။ ကျမရဲ့သမီး မေသင်းတောင် ခုအပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်လို့ လူလားမြောက်လို့ လာခဲ့ပါပြီ။ ကျမဟာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ ဘဝနောက် ကြောင်းကို လုံးဝမသိခဲ့ပဲ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ရူးရူးမိုက်မိုက်အရွယ်လေးမဟုတ်လား၊ အိမ်ထောင်ဦးရဲ့နေ့ရက်များကတော့ ပျော်ရွှင်စရာအတိဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့တော့….။ ကျမတို့ လင်မယားနေထိုင်ရာ တောင်ဥက္ကလာရပ်ကွက်ထဲရှိ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးရှေ့သို့ လေးဘီးတက္ကစီတစ်စီး ဆိုက်ရောက်လို့လာခဲ့ပါတယ်။ “ ဟဲ့… ဒါ မင်းအောင်တို့ အိမ်လား…” “ ဟုတ်ကဲ့… ဘယ်သူများလဲ မသိဘူး…” ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ အသက် (၄၀)ဝန်းကျင် ခန့်ခန့်ထည်ထည် မိန်းမကြီး တစ်ယောက်က ခပ်ရင့်ရင့် အမေးစကား နဲ့မေးတယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ နာမည်တပ် လာတာဆိုတော့ ကျမလည်း ချိုချိုသာသာပဲ ပြန်ဆက်ဆံခဲ့ပါတယ်။

“ မင်းအောင်နဲ့ တွေ့ချင်လို့… ရှိလား…” “ ဟာ… အန်တီချို… လာ လာ… အထဲကိုဝင်… ခင်လေး အထုတ်တွေ ဆွဲလာခဲ့…” ခင်ပွန်းဖြစ်သူက အိမ်ထဲမှ ရုတ်တရက် ထွက်လာကာ ပြာပြာသလဲဖြင့် ထိုမိန်းမကြီးကို ခေါ်ဆောင် သွားပါတော့တယ် ရှင်။ “ ခင်လေး… ဒါအကို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင် မွေးစားအမေ ဒေါ်ချိုသက်ရီ တဲ့…” “ အန်တီချို… ဒါကျွန်တော့်မိန်းမ ခင်နှင်းဝေတဲ့… ခင်လေးလို့ ခေါ်လို့ရတယ်….” “ အင်း… နင့်မိန်းမက လှသားပဲ မင်းအောင်ရဲ့… ကဲ ငါ့ကို အခန်းပြင်ပေးအုံး… ငါနားချင်ပြီ…” အဲဒီနေ့က ကျမ တော်တော်အလုပ်ရှုပ် သွားရပါတယ်။ အိပ်ယာအခန်း ပြင်ပေးရ၊ စားဖို့သောက်ဖို့ ပြင်ပေးရနဲ့ တော် တော်ပန်းသွားရပါတယ်။ အန်တီချိုဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးလည်း သူမအခန်းထဲသို့ စားသောက်ပြီးတာနဲ့ စောစီးစွာဝင်ပြီး အနားယူ နေတော့တယ်။

ထိုညက လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်ရောက်မှ အေးဆေးစကား ပြောရတော့တယ်။ ထိုအခါမှ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူရဲ့ ဘဝနောက်ကြောင်းကို ပြောပြသမျှ သိခွင့်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုမင်းအောင်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘများဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတွင် အောက်ခြေသိမ်းအလုပ်သမားဘဝဖြင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေရစဉ် ဒေါ်ချိုသက်ရီက ခေါ်ယူမွေးစားခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်းသိခဲ့ရပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ကြည့်ရှုစောင်မမှုဖြင့် ကိုမင်းအောင်မှာ ပွဲစားလောကသို့ရောက်ရှိခဲ့ပြီး လူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်လာကာ ပြည့်စုံကြွယ်ဝလာပါတယ်။ ထို့ကြောင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သည့် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို ကျမဘက်မှ လေးစားဂရုစိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရတော့တယ်။ ထိုညက ပင်ပန်းမှုတို့ကြောင့် လင်မယားနှစ်ယောက် နေ့စဉ်လျှောက်လှမ်းခဲ့ကြသည့် ကာမခရီးလမ်းကိုပင် မလျှောက်ဖြစ်ခဲ့ကြပါဘူး။ မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ ကျမ ဗျာများရပြန်ပါတယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲရှိစဉ်က ကြုံသလိုဝယ်စားနေလို့ရပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ၏ ကျေးဇူးရှင်ရောက်နေတာကြောင့် ဈေးသွား၊ ချက်ပြုတ်၊ အိမ်ဗာဟီရအလုပ်တွေ ဇယ်ဆက်သလိုလုပ်ပြီး အချိန် ကုန်ခဲ့ရတယ်။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်ထွက်သွားသလို ဒေါ်ချိုသက်ရီကလည်း မနက်ကတည်းက ထွက်သွားကာ မိုးအတော်ချုပ်မှ ပြန်လာသဖြင့် လင်ဖြစ်သူ၏ မွေးစားမိခင်နှင့်ပင် စကားမပြောဖြစ်ခဲ့။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း တော်တော်နောက်ကျမှ ပြန်လာသဖြင့် စိတ်ကောက်ဟန်ပြပြီး ညအိပ်ယာဝင်ကို ညစာအငတ်ထားလိုက်တယ်။ ကိုမင်းအောင် ရဲ့ မွေးစားမိခင်ရှိနေတာကြောင့်လည်း ပါ ပါတယ်။

နို့မဟုတ်ရင်ဖြင့် ကိုမင်းအောင်ရဲ့ အချစ်ကြမ်းမှုနဲ့ ကျမရဲ့ နိုးကြွလွယ်တဲ့ ရမက်စိတ်များကြောင့် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။ ထို့ကြောင့်အခြေအနေကို ချင့်ချိန်ကာ ကျမ စောစီးစွာပဲ အိပ်ယာဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။ ညရဲ့တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက အေးမြနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့ကာ အိပ်ယာမှ ရုတ်တရက်နိုးလာခဲ့ရတယ်။ ဘေးနားမှ လင်ဖြစ်သူကို စမ်းကိုင်ကြည့်လိုက်ရာ ဟာလာဟင်းလင်း အိပ်ယာပြင်ကြောင့် စိုးထိတ်သွားရပါတယ်။ ခါတိုင်းတစ်ရေးမနိုးတတ်သောလင်က တပေါ့တပါးသွားနေသည်ပဲ ထင်မှတ်ကာ အိပ်ယာဘေးမှ ရေတစ်ခွက်သောက်ပြီး ပြန်မှိန်းနေလိုက်ပါတယ်။ နာရီသံတစ်ချပ်ချပ်က ကြာမြင့်စွာကြားနေရတယ်။ အချိန် ကြာမြင့်သည်ထိ လင်ဖြစ်သူပေါ်မလာသေးသဖြင့် ကျမ အိပ်ယာမှထကာ နောက်ဖေးဘက်ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့မိတယ်။

ကျမ တို့ အိပ်ခန်းနှင့် မျက်စောင်းထိုးဘက် အိမ်ခေါင်းရင်းဘက်ခြမ်းတွင် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို အိပ်ခန်းပြင်ပေးထားရာ ထိုအခန်းရှေ့သို့ အရောက် အခန်းတွင်းမှ စကားတီးတိုးပြောသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် အံ့သြမိသွားကာ ခဏရပ်တန့်၍ အသာနားစွင့်နေလိုက်မိပါတယ်။ အခန်းတွင်းမှ ကျမယောက်ျား ကိုမင်းအောင်ရဲ့အသံသဲ့သဲ့ကိုပါကြားလိုက်ရသဖြင့် ကိုမင်းအောင်နဲ့ အန်တီချိုတို့ ဘာတွေများပြောနေလဲ သိချင်မိတာကြောင့် အခန်းတံခါးဝနားထိ တိုးကပ်ပြီး စေ့ရုံစေ့ထားသော တံခါးကို အသာဟကာ အခန်းထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အိပ်ယာထက်တွင် ဒေါ်ချိုသက်ရီက ဘေးတစောင်းခြေချင်းချိတ်ထိုင်ကာနေ ပြီး ကုတင်အနီးရှိ ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ကိုမင်းအောင် ထိုင်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။

“ အောင်အောင်… မင်းက ဘာတွေဝေနေတာလဲ… ဒီအလုပ်လုပ်လာတာ ကြာနေပြီပဲ… ဘာလဲ မင်းက ဘဝမေ့ သွားတာလား…” “ မဟုတ်ပါဘူး… ခုဟာက ကျွန်တော်နှစ်သက်လို့ ယူထားတဲ့ မိန်းမဖြစ်နေတယ်… အရင်ကတော့ အဲဒီကိစ္စအတွက် သီးခြားလုပ်တာ ဆိုတော့…” ကျမနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းအရာ တစ်ခုကို ပြောနေကြောင်း သိလိုက်သဖြင့် စိတ်ဝင်စား သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ပြောနေတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ကျမ ဘာတစ်ခုမှ နားမလည်ဘူး။ “ မင်းက ငါအခုစီစဉ်တဲ့ ကိစ္စကို ငြင်းတာလား အောင်အောင်… မင်းမိန်းမ ခင်လေးက လှလည်း လှတယ်… အဆက် အပေါက်ကလည်း တောင့်တင်းတယ်… မင်းလည်း စိတ်ကြိုက် ဖြုတ်ပြီး သွားပြီပဲကွာ… ဟင်း… ဟင်း… မင်းမိန်းမ ဒီဇိုင်းမျိုးဆို မင်းနဲ့ အန်တီချို ငွေကို မနည်းမနော ရမှာကွ…” ဒေါ်ချိုသက်ရီ ပြောတဲ့စကားတွေကို ကျမ နားလည်သဘောပေါက်စ ပြုလာသလို ကျမခင်ပွန်းရဲ့ အလုပ်အကိုင်နဲ့ ရှာဖွေရရှိထားတဲ့ ငွေကြေးတွေဟာ မသမာသောနည်းတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိခွင့်ရလိုက် ပါတော့တယ်ရှင်။

အခုဆိုရင် ကျမကိုတောင် အကြံကြီးစွာနဲ့ ကြေးကြီးကြီး ဖာဇာတ်သွင်းဖို့ ဒေါ်ချိုသက်ရီက စည်းရုံးနေမှန်းလည်း သိခွင့်ရလိုက်ပါတော့ တယ်။ ကျမ အတော်ကို တုန်လှုပ်သွားရပါတယ်။ ဘယ်လိုလူတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ပြီး ကျမကို ကြေးကြီးကြီးနဲ့ ဖာဇာတ်သွင်း မယ်ဆိုတာရယ် ကျမခင်ပွန်းနဲ့ မွေးစားအမေဆိုသူ ဒေါ်ချိုသက်ရီတို့ကို နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရပါတော့တယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီနဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူတို့ရဲ့ ဆက်ဆံပုံတွေက နည်းနည်းထူးခြား နေသည်ဟုလည်း ထင်မြင်မိပါတယ်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုမင်းအောင် ထိုင်နေရာ ကုလားထိုင်ဆီသို့ ဒေါ်ချိုသက်ရီက အိပ်ယာပေါ် ထိုင်နေရာမှ ထကာ လျှောက်သွားတယ်။ ထို့နောက် သူမကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ ပခုံးနှစ်ဖက်သို့ လက်ထောက်ပြီး စူးရဲတောက်ပနေသော မျက်ဝန်းအစုံတို့ ဖြင့် ခပ်ပြုံးပြုံး စိုက်ကြည့်လို့ နေတာကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။

ကိုမင်းအောင် ထိုင်နေရာ ကုလားထိုင်မှာ အခန်းတံခါးဝကို ကျော ပေးထားခြင်းကြောင့် ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ အပြုအမူတွေကို ကျမက သေချာမြင်တွေ့ နေရခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီက ခန္ဓာ ကိုယ်ကို ငုံ့ကာကိုင်းထားသဖြင့် သူမ၏အင်္ကျီမှာ လည်တအား ဟိုက်နေပြီး အင်္ကျီအဟိုက်ကြားမှ ဝင်းဝါနေသော နို့အုံကြီးမှာ တွဲလျားကျနေတာကို မြင်နေရပါတယ်။ ကျမ အမြင်မှာတော့ ထိုမြင်ကွင်းက အရမ်းကို ထူးဆန်းနေတယ်လို့ ခံစားနေရပြီး နားမလည် နိုင်အောင်ကို ဖြစ်လို့နေရ ပါတော့တယ်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားသော အပြုအမူတစ်ခုကို ဒေါ်ချိုသက်ရီက ပြုလုပ်လိုက်ပါတယ်။ “ အောင်အောင်… မင်းမိန်းမ ခင်လေးကို ဖြုတ်ရတာ အားမရ သေးဘူးလား ဟင်… အန်တီချို မင်းကို ဘယ်လောက် တောင်လွမ်းနေရသလဲ… မင်း သိရဲ့လား ကလေးရယ်… ပြွတ်…” အောင်မလေးလေး… ကျမစိတ်ထဲ ဘာကိုတရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒေါ်ချိုသက်ရီဟာ သူမစကားသံတွေ အဆုံး ကျမယောက်ျား ကိုမင်းအောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို တေ့စုပ်နမ်းရုံမက သူမရဲ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပါ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ ပုဆိုးကိုဖြေလျော့ပြီး ကျမယောက်ျားရဲ့ လီးကို ကိုင်ဆွလို့ နေပါတယ်ရှင်။ ကျမ အံ့သြငေးကြောင်နေမိကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မျက်နှာမလွှဲပဲ ကြောင်ကြည့်နေမိပါတော့တယ်။ ခု….အရာအားလုံးကို ကျမ သဘောပေါက်လို့ သွားရပါပြီ။ ကျမလည်း ပညာတတ် တစ်ယောက်ပဲလေ။ အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို မြင်တာနဲ့ အခြေအနေတွေကို မှန်းဆနိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ကိုမင်းအောင်ဟာ ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ မွေးပြီးစားခြင်းကို ခံခဲ့ရတာ ဖြစ်ပြီး သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ဒေါ်ချိုသက်ရီ စေခိုင်းသမျှ ဖာခေါင်းဖာစွယ်ဘဝနဲ့ ရှင်သန်နေထိုင်ခဲ့တာပဲ ဖြစ်နိုင်ပေတော့တယ်။ ယခုတော့ သူအရမ်းချစ်ပါသည်ဆိုသော ကျမကို ဒေါ်ချိုသက်ရီက ဖာဇာတ်သွင်းဖို့ သွေးဆောင်ခိုင်းစေ နေပေပြီ။

ကျမ ဟာ ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို အံ့သြငေးမော ကြည့်နေမိဆဲပါ။ ဒေါ်ချိုသက်ရီက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကိုမင်းအောင်ကို ရမက်ရောင် တောက်ပနေတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ တပ်မက်စွာ ကြည့်ရင်းမှ ကိုမင်းအောင် လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်လို့ သွားပါတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ ပြေလျော့နေတဲ့ ကိုမင်းအောင်၏ ပုဆိုးကိုအပြီးတိုင် ချွတ်ချပေးလိုက်ပြီး ပေါ်ထွက်လာတဲ့ လီးကို သူမရဲ့လက်ချောင်း ဖွေးဖွေး ပြည့်ပြည့်လေးနဲ့ တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက် ပြန်ပါတယ်။ ထို့နောက်တွင် တော့ လီးကြီးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ငုံခဲစုပ်ယူ လိုက်လေတော့တယ်။ “ ပြွတ်… ပြွတ်… ပလွတ်… ပြွတ်…” ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ လီးစုပ်နေသံက အခန်းဝမှာ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ကျမကို ရင်ကွဲမတတ် ခံစားရ စေပါတယ်။

အငမ်းမရ နဲ့ လီးစုပ်နေပုံက တကယ့်ကို ကျွမ်းကျင်ကာ ရမက်သွေး ကြွစရာ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ကိုမင်းအောင်ဟာလည်း အံကိုတင်းတင်း ကြိတ်ကာ ခါးကြီးကော့ပြီး အရသာတွေ့ နေပုံပါပဲရှင်။ ကျမ မျက်ဝန်းထဲမှာ မျက်ရည်ဥ လေးများနဲ့ ဝေဝါးလာရပါတယ်။ မွေးပြီးစားတဲ့ အမေရဲ့ ကျွမ်းကျင်စွာ ပြုစုယုယမှု အောက်မှာ ကိုမင်းအောင်တစ်ယောက် အရာရာကို မေ့လျော့နေပုံပင်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီ က လီးကိုအတန်ကြာ စုပ်ပေးနေပြီးမှ ထရပ်လိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံတို့က လီးစုပ်ထားသဖြင့် တံတွေးတွေနဲ့ အရောင်တ လက်လက်ထလို့ နေတယ်။ ထို့နောက် သူမခါးဆီမှ ပိုးပျော့ထဘီကို ကိုယ်တိုင်ပင် ချွတ်ချပစ်လိုက် ပါတော့တယ်။ ဝင်းဝါစိုပြေ နေသော အသားအရေနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တို့က အသက်(၄၀)နီးပါး မိန်းမတစ်ယောက်လို့ ထင်မြင်စရာ လုံးဝကိုမရှိ။ မိန်းမချင်းတောင် သတိထားမိအောင် တောင့်တင်းနေဆဲ၊ လှပနေဆဲပင်။

ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံတွေနဲ့ တင်းရင်းစွင့်ကားနေဆဲဖြစ်တဲ့ တင်ပါးသားကြီးတွေက မက်မောစရာ ကောင်းလို့ နေသေးတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို အထူးဂရုစိုက်ပုံ ရပါတယ်။ ကျမတောင် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို လှသည်ဟု ထင်မြင်မိသေးရင် ကိုမင်းအောင် အဖို့တော့ ပြောစရာ ရှိမယ်တောင် မထင်။ » “ အောင်အောင်… အန်တီချိုလေ မင်းရဲ့ အပြုအစု အယုအယတွေကို လွမ်းနေရတာ သိရဲ့လား… မင်းရဲ့ အကြင်နာ လေးတွေ ပေးပါအုံး ကလေးရယ်…” နှုတ်မှလည်း ပြောရင်းမှ ကိုမင်းအောင်ကို ဒေါ်ချိုသက်ရီက အိပ်ယာပေါ် တွန်းလှဲပစ်လိုက် တော့တယ်။ ထို့နောက် အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းလျက်ပင် ကိုမင်းအောင်ကို တက်ခွလိုက်တယ်။ ကိုမင်းအောင် ခါးနေရာဆီမှ ဒူးထောက်ခွ၍ တရွေ့ ရွေ့ဖြင့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသို့ ဒူးထောက်၍ တက်သွားပါတယ်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကိုမင်းအောင်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ခွထိုင်ချ လိုက်လေတော့တယ်။

ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ အပြုအမူဟာ ကိုမင်းအောင်အပေါ် ဘယ်လောက်တောင် လွှမ်းမိုးထား နိုင်သလဲဆို တာ သိသာထင်မြင် လှစေပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီက ကိုမင်းအောင်၏ မျက်နှာပေါ် တက်ခွထိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ခိုင်းခြင်းပင် ဖြစ်လို့နေပါတော့တယ်။ ကျမတောင် လင်ဖြစ်သူရဲ့ မျက်နှာပေါ် တက်ခွထိုင်ကာ စောက် ဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့တေ့ထိုင်ပြီး အစုပ်အယက် မခံခဲ့ဖူးပါ။ ခုတော့ရှင်…။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အုပ်မိုးနေတဲ့ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ရင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ လျှာဖြင့်ထိုးယက်ပေး နေပုံရပါတယ်။ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေသော အသံတွေကို ကျမကြားလို့ နေရပါတယ်။ အပေးအယူ တည့်နေပုံက ထိုသို့ပြုလုပ်နေတာ အကြိမ်များနေပုံ ရပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ခါးမှာ ကော့ကော့ တက်သွားပြီး ကိုမင်းအောင်ရဲ့ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်လို့ ထားတယ်။ သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီး ကိုလည်း ရှေ့နောက်ဝဲယာ လှုပ်ရှားကာ ကိုမင်းအောင်လျှာနဲ့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်တိုက်ပြန်သေးတယ်။ “ အ… ဟား… အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… ကလေးရယ်… အန်တီချို့ကို မင်းလောက် ဘယ်သူမှ မကြင်နာတတ်ဘူး အ… ရှီး… အ… အား… ကျွတ်… ကျွတ်… စောက်စေ့ကို နာနာလေး စုပ်ပေးစမ်းပါကွယ်… အ… ရှီး… ဟုတ်ပြီ… အထဲကို လည်း လျှာနဲ့ထိုးယက်… အ… အား… အင်း… ဟင်း… အိုး…” ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ တဏှာရမက်ထကြွနေသံတွေက ညဉ့်ယံမှာ လွင့်ပျံလို့နေပါတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင်၏ တပြတ် ပြတ်နဲ့ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးသံကလည်း မှန်မှန်ပင် ထွက်ပေါ်နေပါတယ်။

ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ ကာမအရသာခံစားမှု၊ လိင်ဆက် ဆံနေမှုတို့က သမရိုးကျမဆန်ပဲ ဆန်းသစ်လို့နေတယ်။ ကာမမှုကို ဘယ်လောက်များ ကျွမ်းကျင်တပ်မက်နေမှန်း သူမရဲ့အပြု အမူတွေက ဖော်ပြလို့ နေပေတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီတစ်ယောက် သူမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားသည် ထင်ပါတယ်။ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှ ဖင်ကြီးကြွကာ ထလိုက်ပြီး သူမစောက်ဖုတ်နှင့် ကိုမင်းအောင်၏ ရင်ဘတ်မှတစ်ဆင့် အောက်ဘက်သို့ လျှော တိုက်ပွတ်ဆင်း လာလေတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင် ယက်ထားပေးသော စောက်ဖုတ်မှ အရည်တွေဖြင့် ပွတ်တိုက်သွားသဖြင့် ကိုမင်းအောင်၏ ပါးစပ်၊ ရင်ဘတ်မှစ၍ ဆီးခုံအထက်ပိုင်း တစ်လျှောက်တို့သည် အရည်များဖြင့် ပြောင်လက်စိုစွတ်လို့ နေပေတော့တယ်။ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်သော ကိုမင်းအောင်၏ ကိုယ်ကို ဆီသုတ်လိမ်း လိုက်သလို ဖြစ်နေသေးတယ်။ ကိုမင်းအောင်၏ ဆီးစပ်တွင် ခွထိုင်နေသော ဒေါ်ချိုသက်ရီက ကိုမင်းအောင်၏ ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်း ထောက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲ လှမ်းပြီး စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်ပါတယ်။ ထို့နောက်… “ အောင်အောင်… အန်တီချို မင်းအပေါ်က တက်ခွထိုင်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးပေးရမလား… ဒါမှမဟုတ် မင်း အကြိုက် ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံပေးရမလား… ကြိုက်တာပြော… ဒီညတော့ မင်းဆန္ဒတွေကို အန်တီချို ဦးစားပေးမှာ…” “ အန်တီချို… တက်ဆောင့်ဗျာ….” “ အို…ကေ…” အပေးအယူ တည့်သွားကြပုံပင်၊ တောင်မတ်နေသော ကိုမင်းအောင်၏ လီးကို ဒေါ်ချိုသက်ရီ လက်နောက်ပြန်လှမ်း ဆွဲလိုက်ပြီး သူမဖင်ကြီးကို ကြွတင်လိုက်ပါတယ်။

ထို့နောက် ထိန်းကိုင်ထားသော လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးနှင့် သူမ စောက်ဖုတ် စောက်ခေါင်းဝကိုတေ့ကာ ဖိထိုင်ချလိုက် လေတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင် လီးကြီးက ဒေါ်ချိုသက်ရီ စောက်ဖုတ်ထဲ အထစ်အ ငေါ့မရှိ ထိုးဝင်သွားကာ ဆီးခုံခြင်းပင် ထိကပ်သွားကြ တော့တယ်။ လုံးတစ်ဖွေးဥနေကာ တောင့်တင်းနေဆဲ ဖြစ်သော ဖင်လုံး ကြီးတွေက ရမက်သွေးကြွစရာ ကားထွက်လို့နေတယ်။ ထိုဖင်ကြီးတွေကို ကြွလိုက် ဖိချလိုက်ဖြင့် လီးကို ညှပ်ပြီး ဒေါ်ချိုသက် ရီက ဆောင့်ချလိုးပေး နေတော့တယ်။ “ ဖတ်… ဖတ်… အိုး… အ… အင့်… ဖတ်… ဖတ်… ဘတ်… ဘတ်… အိုး… ပလွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဗြွတ်… အိုး… ကျွတ်… ကျွတ်… အီး…” ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ဖင်လုံးကြီးများ ကြွကာဆောင့်လိုးချနေသံ၊ အသားချင်း ထိရိုက်မိသံ၊ ညီးညူသံများက အဟန့်အ တားမရှိ မြိုင်ဆိုင်စွာ ပေါ်ထွက်နေပေတယ်။ ကာမပညာအတော်စုံသော မိန်းမကြီးပဲဟု ကျမ အသိအမှတ် ပြုရပါတော့တယ်။ လီးပေါ်တက်ထိုင်ပြီး အပေါ်မှ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချ နေပုံက ပညာပါလွန်း လှပေတယ်။ နှဲ့ဝိုက်၊ ပွတ်ဝိုက်၊ ပစ်ဆောင့်၊ ကပ်ညှောင့်ခြင်း နည်းမျိုးစုံတို့ဖြင့် ဒေါ်ချိုသက်ရီတစ်ယောက် အစွမ်းကုန် ကြဲနေပေတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း သူ၏ ခါးကို ကော့ကော့ တင်ပေးပြီး ပင့်ဆောင့်နေကာ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ပွတ်နယ်လိုက် တဖြန်းဖြန်းရိုက် လိုက်နဲ့ တက်ညီလက်ညီ လိုးဆော်နေကြ ပါတော့တယ်။

တစ်မျိုးဆန်းသော ကာမဆက်ဆံ ပုံတွေက ကြမ်းရှလွန်း လှသည်ဟု ကျမ စိတ်ထဲထင်မြင်မိတယ်။ နှစ်ဦးစလုံးက ရမက်ထန် လွန်းနေမှန်း လိုးနေဆော်နေကြပုံကို မြင်တာနဲ့ သိသာစေလွန်း လှပေတယ်။ ကျမဒူးတွေ ညွှတ်ကျ ချင်လာတယ်။ ရင်တွေပူကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာတယ်။ မနာလိုမှု၊ ဝန်တိုမှု၊ အံ့သြ ဝမ်းနည်းမှု များကြောင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ တတောက်တောက် ကျလာသည်ကိုတောင် သတိမပြု မိတော့ပေ။ အခန်းတံခါးကို အသာပြန်စေ့ ပိတ်ခဲ့ရင်း သူတို့နဲ့ ဝေးရာသို့ ဖယ်ခွာခဲ့ မိပါတော့တယ်။ မွေးပြီးစားတဲ့ မွေးစားအမေနဲ့ လင်ဖြစ်သူ တို့ရဲ့ ကာမဆက်ဆံ လိုးပွဲကြီးကတော့ အရှိန်ကောင်း နေဆဲပင်။ ကိုယ့်အိပ်ယာထက်မှာ ပြန်လှဲမိရင်း အနာဂတ် နေ့ရက်များကို စဉ်းစားမိကာ ရင်လေး နေမိပါတော့တယ်။…(ဇာတ်သိမ်းပိုင်းမျှော်)

Zawgyi

က်မနာမည္ ခင္ႏွင္းေဝပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခင္ေလးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ က်မ အပ်ိဳဘဝက မိန္းမေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီရွင္။ ကိုယ္က်င့္တရား၊ လူမႈက်င့္ဝတ္၊ သိကၡာတရားေတြ က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ….။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္သြားရသလဲဆိုရင္ေတာ့….။ က်မအသက္ (၁၈)ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မထက္အသက္ (၅)ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ကိုမင္းေအာင္နဲ႔ပါ။ အခု က်မအသက္ (၃၆)ႏွစ္အ႐ြယ္ေရာက္လို႔ သမီးတစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမဘဝနဲ႔ ရပ္တည္ေနခဲ့ရပါၿပီ။ က်မရဲ႕သမီး ေမသင္းေတာင္ ခုအပ်ိဳႀကီးဖားဖားျဖစ္လို႔ လူလားေျမာက္လို႔ လာခဲ့ပါၿပီ။ က်မဟာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ ဘဝေနာက္ ေၾကာင္းကို လုံးဝမသိခဲ့ပဲ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္အ႐ြယ္ေလးမဟုတ္လား၊ အိမ္ေထာင္ဦးရဲ႕ေန႔ရက္မ်ားကေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအတိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ေတာ့….။ က်မတို႔ လင္မယားေနထိုင္ရာ ေတာင္ဥကၠလာရပ္ကြက္ထဲရွိ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးေရွ႕သို႔ ေလးဘီးတကၠစီတစ္စီး ဆိုက္ေရာက္လို႔လာခဲ့ပါတယ္။ “ ဟဲ့… ဒါ မင္းေအာင္တို႔ အိမ္လား…” “ ဟုတ္ကဲ့… ဘယ္သူမ်ားလဲ မသိဘူး…” ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ အသက္ (၄၀)ဝန္းက်င္ ခန႔္ခန႔္ထည္ထည္ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္က ခပ္ရင့္ရင့္ အေမးစကား နဲ႔ေမးတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ နာမည္တပ္ လာတာဆိုေတာ့ က်မလည္း ခ်ိဳခ်ိဳသာသာပဲ ျပန္ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။

“ မင္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔… ရွိလား…” “ ဟာ… အန္တီခ်ိဳ… လာ လာ… အထဲကိုဝင္… ခင္ေလး အထုတ္ေတြ ဆြဲလာခဲ့…” ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အိမ္ထဲမွ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာကာ ျပာျပာသလဲျဖင့္ ထိုမိန္းမႀကီးကို ေခၚေဆာင္ သြားပါေတာ့တယ္ ရွင္။ “ ခင္ေလး… ဒါအကို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးစားအေမ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ တဲ့…” “ အန္တီခ်ိဳ… ဒါကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ခင္ႏွင္းေဝတဲ့… ခင္ေလးလို႔ ေခၚလို႔ရတယ္….” “ အင္း… နင့္မိန္းမက လွသားပဲ မင္းေအာင္ရဲ႕… ကဲ ငါ့ကို အခန္းျပင္ေပးအုံး… ငါနားခ်င္ၿပီ…” အဲဒီေန႔က က်မ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ သြားရပါတယ္။ အိပ္ယာအခန္း ျပင္ေပးရ၊ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ျပင္ေပးရနဲ႔ ေတာ္ ေတာ္ပန္းသြားရပါတယ္။ အန္တီခ်ိဳဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးလည္း သူမအခန္းထဲသို႔ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေစာစီးစြာဝင္ၿပီး အနားယူ ေနေတာ့တယ္။

ထိုညက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚေရာက္မွ ေအးေဆးစကား ေျပာရေတာ့တယ္။ ထိုအခါမွ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူရဲ႕ ဘဝေနာက္ေၾကာင္းကို ေျပာျပသမွ် သိခြင့္ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကိုမင္းေအာင္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘမ်ားဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုတြင္ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္သမားဘဝျဖင့္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရစဥ္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ေခၚယူေမြးစားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ၏ ၾကည့္ရႈေစာင္မမႈျဖင့္ ကိုမင္းေအာင္မွာ ပြဲစားေလာကသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး လူတစ္လုံးသူတစ္လုံးျဖစ္လာကာ ျပည့္စုံႂကြယ္ဝလာပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သည့္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီကို က်မဘက္မွ ေလးစားဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ထိုညက ပင္ပန္းမႈတို႔ေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည့္ ကာမခရီးလမ္းကိုပင္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ က်မ ဗ်ာမ်ားရျပန္ပါတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲရွိစဥ္က ႀကဳံသလိုဝယ္စားေနလို႔ရေပမယ့္ လင္ျဖစ္သူ၏ ေက်းဇူးရွင္ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေဈးသြား၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ အိမ္ဗာဟီရအလုပ္ေတြ ဇယ္ဆက္သလိုလုပ္ၿပီး အခ်ိန္ ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ကိုမင္းေအာင္ကလည္း အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္ထြက္သြားသလို ေဒၚခ်ိဳသက္ရီကလည္း မနက္ကတည္းက ထြက္သြားကာ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္မွ ျပန္လာသျဖင့္ လင္ျဖစ္သူ၏ ေမြးစားမိခင္ႏွင့္ပင္ စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့။ ကိုမင္းေအာင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ ျပန္လာသျဖင့္ စိတ္ေကာက္ဟန္ျပၿပီး ညအိပ္ယာဝင္ကို ညစာအငတ္ထားလိုက္တယ္။ ကိုမင္းေအာင္ ရဲ႕ ေမြးစားမိခင္ရွိေနတာေၾကာင့္လည္း ပါ ပါတယ္။

ႏို႔မဟုတ္ရင္ျဖင့္ ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ အခ်စ္ၾကမ္းမႈနဲ႔ က်မရဲ႕ ႏိုးႂကြလြယ္တဲ့ ရမက္စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္အေျခအေနကို ခ်င့္ခ်ိန္ကာ က်မ ေစာစီးစြာပဲ အိပ္ယာဝင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ညရဲ႕တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈက ေအးျမေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕ကာ အိပ္ယာမွ ႐ုတ္တရက္ႏိုးလာခဲ့ရတယ္။ ေဘးနားမွ လင္ျဖစ္သူကို စမ္းကိုင္ၾကည့္လိုက္ရာ ဟာလာဟင္းလင္း အိပ္ယာျပင္ေၾကာင့္ စိုးထိတ္သြားရပါတယ္။ ခါတိုင္းတစ္ေရးမႏိုးတတ္ေသာလင္က တေပါ့တပါးသြားေနသည္ပဲ ထင္မွတ္ကာ အိပ္ယာေဘးမွ ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ျပန္မွိန္းေနလိုက္ပါတယ္။ နာရီသံတစ္ခ်ပ္ခ်ပ္က ၾကာျမင့္စြာၾကားေနရတယ္။ အခ်ိန္ ၾကာျမင့္သည္ထိ လင္ျဖစ္သူေပၚမလာေသးသျဖင့္ က်မ အိပ္ယာမွထကာ ေနာက္ေဖးဘက္ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့မိတယ္။

က်မ တို႔ အိပ္ခန္းႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးဘက္ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းတြင္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီကို အိပ္ခန္းျပင္ေပးထားရာ ထိုအခန္းေရွ႕သို႔ အေရာက္ အခန္းတြင္းမွ စကားတီးတိုးေျပာသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အံ့ၾသမိသြားကာ ခဏရပ္တန႔္၍ အသာနားစြင့္ေနလိုက္မိပါတယ္။ အခန္းတြင္းမွ က်မေယာက္်ား ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕အသံသဲ့သဲ့ကိုပါၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကိုမင္းေအာင္နဲ႔ အန္တီခ်ိဳတို႔ ဘာေတြမ်ားေျပာေနလဲ သိခ်င္မိတာေၾကာင့္ အခန္းတံခါးဝနားထိ တိုးကပ္ၿပီး ေစ့႐ုံေစ့ထားေသာ တံခါးကို အသာဟကာ အခန္းထဲသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ အိပ္ယာထက္တြင္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ေဘးတေစာင္းေျခခ်င္းခ်ိတ္ထိုင္ကာေန ၿပီး ကုတင္အနီးရွိ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ကိုမင္းေအာင္ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

“ ေအာင္ေအာင္… မင္းက ဘာေတြေဝေနတာလဲ… ဒီအလုပ္လုပ္လာတာ ၾကာေနၿပီပဲ… ဘာလဲ မင္းက ဘဝေမ့ သြားတာလား…” “ မဟုတ္ပါဘူး… ခုဟာက ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္လို႔ ယူထားတဲ့ မိန္းမျဖစ္ေနတယ္… အရင္ကေတာ့ အဲဒီကိစၥအတြက္ သီးျခားလုပ္တာ ဆိုေတာ့…” က်မနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေျပာေနေၾကာင္း သိလိုက္သျဖင့္ စိတ္ဝင္စား သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်မ ဘာတစ္ခုမွ နားမလည္ဘူး။ “ မင္းက ငါအခုစီစဥ္တဲ့ ကိစၥကို ျငင္းတာလား ေအာင္ေအာင္… မင္းမိန္းမ ခင္ေလးက လွလည္း လွတယ္… အဆက္ အေပါက္ကလည္း ေတာင့္တင္းတယ္… မင္းလည္း စိတ္ႀကိဳက္ ျဖဳတ္ၿပီး သြားၿပီပဲကြာ… ဟင္း… ဟင္း… မင္းမိန္းမ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးဆို မင္းနဲ႔ အန္တီခ်ိဳ ေငြကို မနည္းမေနာ ရမွာကြ…” ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ ေျပာတဲ့စကားေတြကို က်မ နားလည္သေဘာေပါက္စ ျပဳလာသလို က်မခင္ပြန္းရဲ႕ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ရွာေဖြရရွိထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြဟာ မသမာေသာနည္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိခြင့္ရလိုက္ ပါေတာ့တယ္ရွင္။

အခုဆိုရင္ က်မကိုေတာင္ အႀကံႀကီးစြာနဲ႔ ေၾကးႀကီးႀကီး ဖာဇာတ္သြင္းဖို႔ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက စည္း႐ုံးေနမွန္းလည္း သိခြင့္ရလိုက္ပါေတာ့ တယ္။ က်မ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္သြားရပါတယ္။ ဘယ္လိုလူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး က်မကို ေၾကးႀကီးႀကီးနဲ႔ ဖာဇာတ္သြင္း မယ္ဆိုတာရယ္ က်မခင္ပြန္းနဲ႔ ေမြးစားအေမဆိုသူ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီတို႔ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရပါေတာ့တယ္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီနဲ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံပုံေတြက နည္းနည္းထူးျခား ေနသည္ဟုလည္း ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကိုမင္းေအာင္ ထိုင္ေနရာ ကုလားထိုင္ဆီသို႔ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက အိပ္ယာေပၚ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူမကိုယ္ကို ကိုင္းကာ ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဖက္သို႔ လက္ေထာက္ၿပီး စူးရဲေတာက္ပေနေသာ မ်က္ဝန္းအစုံတို႔ ျဖင့္ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး စိုက္ၾကည့္လို႔ ေနတာကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။

ကိုမင္းေအာင္ ထိုင္ေနရာ ကုလားထိုင္မွာ အခန္းတံခါးဝကို ေက်ာ ေပးထားျခင္းေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို က်မက ေသခ်ာျမင္ေတြ႕ ေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ခႏၶာ ကိုယ္ကို ငုံ႔ကာကိုင္းထားသျဖင့္ သူမ၏အက်ႌမွာ လည္တအား ဟိုက္ေနၿပီး အက်ႌအဟိုက္ၾကားမွ ဝင္းဝါေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးမွာ တြဲလ်ားက်ေနတာကို ျမင္ေနရပါတယ္။ က်မ အျမင္မွာေတာ့ ထိုျမင္ကြင္းက အရမ္းကို ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ ခံစားေနရၿပီး နားမလည္ ႏိုင္ေအာင္ကို ျဖစ္လို႔ေနရ ပါေတာ့တယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားေသာ အျပဳအမူတစ္ခုကို ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ျပဳလုပ္လိုက္ပါတယ္။ “ ေအာင္ေအာင္… မင္းမိန္းမ ခင္ေလးကို ျဖဳတ္ရတာ အားမရ ေသးဘူးလား ဟင္… အန္တီခ်ိဳ မင္းကို ဘယ္ေလာက္ ေတာင္လြမ္းေနရသလဲ… မင္း သိရဲ႕လား ကေလးရယ္… ႁပြတ္…” ေအာင္မေလးေလး… က်မစိတ္ထဲ ဘာကိုတရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားရပါတယ္။

ေဒၚခ်ိဳသက္ရီဟာ သူမစကားသံေတြ အဆုံး က်မေယာက္်ား ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေတ့စုပ္နမ္း႐ုံမက သူမရဲ႕လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပါ ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ ပုဆိုးကိုေျဖေလ်ာ့ၿပီး က်မေယာက္်ားရဲ႕ လီးကို ကိုင္ဆြလို႔ ေနပါတယ္ရွင္။ က်မ အံ့ၾသေငးေၾကာင္ေနမိကာ ထိုျမင္ကြင္းကို မ်က္ႏွာမလႊဲပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ခု….အရာအားလုံးကို က်မ သေဘာေပါက္လို႔ သြားရပါၿပီ။ က်မလည္း ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ျမင္တာနဲ႔ အေျခအေနေတြကို မွန္းဆႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကိုမင္းေအာင္ဟာ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ ေမြးၿပီးစားျခင္းကို ခံခဲ့ရတာ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ ေစခိုင္းသမွ် ဖာေခါင္းဖာစြယ္ဘဝနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ေပေတာ့တယ္။ ယခုေတာ့ သူအရမ္းခ်စ္ပါသည္ဆိုေသာ က်မကို ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ဖာဇာတ္သြင္းဖို႔ ေသြးေဆာင္ခိုင္းေစ ေနေပၿပီ။

က်မ ဟာ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို အံ့ၾသေငးေမာ ၾကည့္ေနမိဆဲပါ။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုမင္းေအာင္ကို ရမက္ေရာင္ ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအစုံနဲ႔ တပ္မက္စြာ ၾကည့္ရင္းမွ ကိုမင္းေအာင္ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲေခၚလို႔ သြားပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ ကိုမင္းေအာင္၏ ပုဆိုးကိုအၿပီးတိုင္ ခြၽတ္ခ်ေပးလိုက္ၿပီး ေပၚထြက္လာတဲ့ လီးကို သူမရဲ႕လက္ေခ်ာင္း ေဖြးေဖြး ျပည့္ျပည့္ေလးနဲ႔ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ ျပန္ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေတာ့ လီးႀကီးကို သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံျဖင့္ ငုံခဲစုပ္ယူ လိုက္ေလေတာ့တယ္။ “ ႁပြတ္… ႁပြတ္… ပလြတ္… ႁပြတ္…” ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ လီးစုပ္ေနသံက အခန္းဝမွာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ က်မကို ရင္ကြဲမတတ္ ခံစားရ ေစပါတယ္။

အငမ္းမရ နဲ႔ လီးစုပ္ေနပုံက တကယ့္ကို ကြၽမ္းက်င္ကာ ရမက္ေသြး ႂကြစရာ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ကိုမင္းေအာင္ဟာလည္း အံကိုတင္းတင္း ႀကိတ္ကာ ခါးႀကီးေကာ့ၿပီး အရသာေတြ႕ ေနပုံပါပဲရွင္။ က်မ မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဥ ေလးမ်ားနဲ႔ ေဝဝါးလာရပါတယ္။ ေမြးၿပီးစားတဲ့ အေမရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္စြာ ျပဳစုယုယမႈ ေအာက္မွာ ကိုမင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနပုံပင္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ က လီးကိုအတန္ၾကာ စုပ္ေပးေနၿပီးမွ ထရပ္လိုက္သည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းအစုံတို႔က လီးစုပ္ထားသျဖင့္ တံေတြးေတြနဲ႔ အေရာင္တ လက္လက္ထလို႔ ေနတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူမခါးဆီမွ ပိုးေပ်ာ့ထဘီကို ကိုယ္တိုင္ပင္ ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္ ပါေတာ့တယ္။ ဝင္းဝါစိုေျပ ေနေသာ အသားအေရနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္တို႔က အသက္(၄၀)နီးပါး မိန္းမတစ္ေယာက္လို႔ ထင္ျမင္စရာ လုံးဝကိုမရွိ။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ သတိထားမိေအာင္ ေတာင့္တင္းေနဆဲ၊ လွပေနဆဲပင္။

ေျဖာင့္စင္းေသာ ေပါင္တံေတြနဲ႔ တင္းရင္းစြင့္ကားေနဆဲျဖစ္တဲ့ တင္ပါးသားႀကီးေတြက မက္ေမာစရာ ေကာင္းလို႔ ေနေသးတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို အထူးဂ႐ုစိုက္ပုံ ရပါတယ္။ က်မေတာင္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီကို လွသည္ဟု ထင္ျမင္မိေသးရင္ ကိုမင္းေအာင္ အဖို႔ေတာ့ ေျပာစရာ ရွိမယ္ေတာင္ မထင္။ » “ ေအာင္ေအာင္… အန္တီခ်ိဳေလ မင္းရဲ႕ အျပဳအစု အယုအယေတြကို လြမ္းေနရတာ သိရဲ႕လား… မင္းရဲ႕ အၾကင္နာ ေလးေတြ ေပးပါအုံး ကေလးရယ္…” ႏႈတ္မွလည္း ေျပာရင္းမွ ကိုမင္းေအာင္ကို ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက အိပ္ယာေပၚ တြန္းလွဲပစ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ပိုင္း ဗလာက်င္းလ်က္ပင္ ကိုမင္းေအာင္ကို တက္ခြလိုက္တယ္။ ကိုမင္းေအာင္ ခါးေနရာဆီမွ ဒူးေထာက္ခြ၍ တေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕ျဖင့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းသို႔ ဒူးေထာက္၍ တက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ကိုမင္းေအာင္၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခြထိုင္ခ် လိုက္ေလေတာ့တယ္။

ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ အျပဳအမူဟာ ကိုမင္းေအာင္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လႊမ္းမိုးထား ႏိုင္သလဲဆို တာ သိသာထင္ျမင္ လွေစပါတယ္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ကိုမင္းေအာင္၏ မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြထိုင္ကာ ေစာက္ဖုတ္ကို ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ယက္ခိုင္းျခင္းပင္ ျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ က်မေတာင္ လင္ျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြထိုင္ကာ ေစာက္ ဖုတ္ကို ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ထိုင္ၿပီး အစုပ္အယက္ မခံခဲ့ဖူးပါ။ ခုေတာ့ရွင္…။ ကိုမင္းေအာင္ကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အုပ္မိုးေနတဲ့ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ၏ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ရင္းနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ကို တျပတ္ျပတ္နဲ႔ လွ်ာျဖင့္ထိုးယက္ေပး ေနပုံရပါတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးေနေသာ အသံေတြကို က်မၾကားလို႔ ေနရပါတယ္။ အေပးအယူ တည့္ေနပုံက ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေနတာ အႀကိမ္မ်ားေနပုံ ရပါတယ္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ၏ ခါးမွာ ေကာ့ေကာ့ တက္သြားၿပီး ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္လို႔ ထားတယ္။ သူမ၏ ဖင္ဆုံႀကီး ကိုလည္း ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ လႈပ္ရွားကာ ကိုမင္းေအာင္လွ်ာနဲ႔ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္တိုက္ျပန္ေသးတယ္။ “ အ… ဟား… အိုး… ေကာင္းလိုက္တာ… ကေလးရယ္… အန္တီခ်ိဳ႕ကို မင္းေလာက္ ဘယ္သူမွ မၾကင္နာတတ္ဘူး အ… ရွီး… အ… အား… ကြၽတ္… ကြၽတ္… ေစာက္ေစ့ကို နာနာေလး စုပ္ေပးစမ္းပါကြယ္… အ… ရွီး… ဟုတ္ၿပီ… အထဲကို လည္း လွ်ာနဲ႔ထိုးယက္… အ… အား… အင္း… ဟင္း… အိုး…” ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ တဏွာရမက္ထႂကြေနသံေတြက ညဥ့္ယံမွာ လြင့္ပ်ံလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ကိုမင္းေအာင္၏ တျပတ္ ျပတ္နဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးသံကလည္း မွန္မွန္ပင္ ထြက္ေပၚေနပါတယ္။

ေဒၚခ်ိဳသက္ရီရဲ႕ ကာမအရသာခံစားမႈ၊ လိင္ဆက္ ဆံေနမႈတို႔က သမ႐ိုးက်မဆန္ပဲ ဆန္းသစ္လို႔ေနတယ္။ ကာမမႈကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ကြၽမ္းက်င္တပ္မက္ေနမွန္း သူမရဲ႕အျပဳ အမူေတြက ေဖာ္ျပလို႔ ေနေပတယ္။ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီတစ္ေယာက္ သူမဆႏၵေတြ ျပည့္ဝသြားသည္ ထင္ပါတယ္။ ကိုမင္းေအာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွ ဖင္ႀကီးႂကြကာ ထလိုက္ၿပီး သူမေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ကိုမင္းေအာင္၏ ရင္ဘတ္မွတစ္ဆင့္ ေအာက္ဘက္သို႔ ေလွ်ာ တိုက္ပြတ္ဆင္း လာေလေတာ့တယ္။ ကိုမင္းေအာင္ ယက္ထားေပးေသာ ေစာက္ဖုတ္မွ အရည္ေတြျဖင့္ ပြတ္တိုက္သြားသျဖင့္ ကိုမင္းေအာင္၏ ပါးစပ္၊ ရင္ဘတ္မွစ၍ ဆီးခုံအထက္ပိုင္း တစ္ေလွ်ာက္တို႔သည္ အရည္မ်ားျဖင့္ ေျပာင္လက္စိုစြတ္လို႔ ေနေပေတာ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္တင္းႀကံ့ခိုင္ေသာ ကိုမင္းေအာင္၏ ကိုယ္ကို ဆီသုတ္လိမ္း လိုက္သလို ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ကိုမင္းေအာင္၏ ဆီးစပ္တြင္ ခြထိုင္ေနေသာ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီက ကိုမင္းေအာင္၏ ရင္ဘတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္း ေထာက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကို ႁပြတ္ခနဲ လွမ္းၿပီး စုပ္နမ္းလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္… “ ေအာင္ေအာင္… အန္တီခ်ိဳ မင္းအေပၚက တက္ခြထိုင္ၿပီး စိတ္တိုင္းက် ေဆာင့္လိုးေပးရမလား… ဒါမွမဟုတ္ မင္း အႀကိဳက္ ဖင္ကုန္းၿပီး အလိုးခံေပးရမလား… ႀကိဳက္တာေျပာ… ဒီညေတာ့ မင္းဆႏၵေတြကို အန္တီခ်ိဳ ဦးစားေပးမွာ…” “ အန္တီခ်ိဳ… တက္ေဆာင့္ဗ်ာ….” “ အို…ေက…” အေပးအယူ တည့္သြားၾကပုံပင္၊ ေတာင္မတ္ေနေသာ ကိုမင္းေအာင္၏ လီးကို ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ လက္ေနာက္ျပန္လွမ္း ဆြဲလိုက္ၿပီး သူမဖင္ႀကီးကို ႂကြတင္လိုက္ပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ထိန္းကိုင္ထားေသာ လီးဒစ္ထိပ္ဖူးႀကီးႏွင့္ သူမ ေစာက္ဖုတ္ ေစာက္ေခါင္းဝကိုေတ့ကာ ဖိထိုင္ခ်လိုက္ ေလေတာ့တယ္။ ကိုမင္းေအာင္ လီးႀကီးက ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ ေစာက္ဖုတ္ထဲ အထစ္အ ေငါ့မရွိ ထိုးဝင္သြားကာ ဆီးခုံျခင္းပင္ ထိကပ္သြားၾက ေတာ့တယ္။ လုံးတစ္ေဖြးဥေနကာ ေတာင့္တင္းေနဆဲ ျဖစ္ေသာ ဖင္လုံး ႀကီးေတြက ရမက္ေသြးႂကြစရာ ကားထြက္လို႔ေနတယ္။ ထိုဖင္ႀကီးေတြကို ႂကြလိုက္ ဖိခ်လိုက္ျဖင့္ လီးကို ညႇပ္ၿပီး ေဒၚခ်ိဳသက္ ရီက ေဆာင့္ခ်လိုးေပး ေနေတာ့တယ္။ “ ဖတ္… ဖတ္… အိုး… အ… အင့္… ဖတ္… ဖတ္… ဘတ္… ဘတ္… အိုး… ပလြတ္… ႁပြတ္… ျဗစ္… ျဗစ္… ႁဗြတ္… အိုး… ကြၽတ္… ကြၽတ္… အီး…” ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ၏ ဖင္လုံးႀကီးမ်ား ႂကြကာေဆာင့္လိုးခ်ေနသံ၊ အသားခ်င္း ထိ႐ိုက္မိသံ၊ ညီးညဴသံမ်ားက အဟန႔္အ တားမရွိ ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ ေပၚထြက္ေနေပတယ္။ ကာမပညာအေတာ္စုံေသာ မိန္းမႀကီးပဲဟု က်မ အသိအမွတ္ ျပဳရပါေတာ့တယ္။ လီးေပၚတက္ထိုင္ၿပီး အေပၚမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ခ် ေနပုံက ပညာပါလြန္း လွေပတယ္။ ႏွဲ႔ဝိုက္၊ ပြတ္ဝိုက္၊ ပစ္ေဆာင့္၊ ကပ္ေညႇာင့္ျခင္း နည္းမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီတစ္ေယာက္ အစြမ္းကုန္ ႀကဲေနေပေတာ့တယ္။ ကိုမင္းေအာင္ကလည္း သူ၏ ခါးကို ေကာ့ေကာ့ တင္ေပးၿပီး ပင့္ေဆာင့္ေနကာ ေဒၚခ်ိဳသက္ရီ၏ ဖင္လုံးႀကီးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ပြတ္နယ္လိုက္ တျဖန္းျဖန္း႐ိုက္ လိုက္နဲ႔ တက္ညီလက္ညီ လိုးေဆာ္ေနၾက ပါေတာ့တယ္။

တစ္မ်ိဳးဆန္းေသာ ကာမဆက္ဆံ ပုံေတြက ၾကမ္းရွလြန္း လွသည္ဟု က်မ စိတ္ထဲထင္ျမင္မိတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးက ရမက္ထန္ လြန္းေနမွန္း လိုးေနေဆာ္ေနၾကပုံကို ျမင္တာနဲ႔ သိသာေစလြန္း လွေပတယ္။ က်မဒူးေတြ ၫႊတ္က် ခ်င္လာတယ္။ ရင္ေတြပူကာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕လာတယ္။ မနာလိုမႈ၊ ဝန္တိုမႈ၊ အံ့ၾသ ဝမ္းနည္းမႈ မ်ားေၾကာင့္ ကိုယ့္ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္ က်လာသည္ကိုေတာင္ သတိမျပဳ မိေတာ့ေပ။ အခန္းတံခါးကို အသာျပန္ေစ့ ပိတ္ခဲ့ရင္း သူတို႔နဲ႔ ေဝးရာသို႔ ဖယ္ခြာခဲ့ မိပါေတာ့တယ္။ ေမြးၿပီးစားတဲ့ ေမြးစားအေမနဲ႔ လင္ျဖစ္သူ တို႔ရဲ႕ ကာမဆက္ဆံ လိုးပြဲႀကီးကေတာ့ အရွိန္ေကာင္း ေနဆဲပင္။ ကိုယ့္အိပ္ယာထက္မွာ ျပန္လွဲမိရင္း အနာဂတ္ ေန႔ရက္မ်ားကို စဥ္းစားမိကာ ရင္ေလး ေနမိပါေတာ့တယ္။…(ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေမွ်ာ္)