ကျောင်းသားလေးကို ဂွင်ဖန်လိုက်တဲ့ လော်ပြတ်နေတဲ့ ဒေါ်ထားထား 

Unicode

“ မြောက်ကျွန်းသူ မြောက်ကျွန်းသားတို့သည် တရားဝင် ဇနီးမယား မရှိ (ဝါ) တစ်လင်တစ်မယား စနစ်မရှိ..။ မုဒိန်းဆန်ဆန် အဓမ္မ ကာမအမှုများလည်း ကင်းရှင်း၏။ အိမ်ထောင်ရေး အရှုပ်အထွေးများလည်း လုံးဝ ကင်းရှင်း၏။ အကြင်ဖိုသတ္တဝါသည် အကြင်မသတ္တဝါအား အချစ်လွန်ကဲခြင်း တည်းဟူသော လိင်စိတ်ဖြင့် ကာမဂုဏ် ဆက်ဆံသွားလိုအံ့..။ ထို ဖိုမ သတ္တဝါနှစ်ဦးစလုံး အလိုတူ ကျေနပ်ပြီးသား ဖြစ်၏။ ကာမဂုဏ် မေထုန်မှုဖြင့် သံဝါသ ပြုလိုကြလျှင် လူသူ မမြင်ကွယ်ရာ အရပ်၌ (၇) ရက်တိုင်တိုင် အားပါးတရ ဝဝလင်လင် ဆက်ဆံကြ၏။ မြူးထူးပျော်ပါးကြ၏။ ပြီးလျှင် ငါ့လင်ငါ့မယားဟု စွဲလန်းသော ဥပါဒါန်များ မရှိဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေထိုင်ကြသည်။ သားသမီး မွေးဖွားလာလျှင်လည်း ကလေးအများနှင့် စုပေါင်းထားလိုက်သည်။ နို့တိုက်ခြင်းမှအစ ကလေး၏ ပြုဘွယ်ကိစ္စမှန်သမျှကို မြင်တွေ့သူတိုင်းက မိခင်၏ တာဝန်ကို ကျေပြွန်စွာ ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ ထို့အတူ ယောက်ျားများကလည်း ဖခင်၏ တာဝန်ကို ကျေပြွန်စွာ ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့ကြသည်။ အလွန်သိသာ ထင်ရှား ယုတ်ညံ့သော မနာလို ဝန်တိုခြင်း မရှိ။ တစ်ဦးကို တစ်ဦး အကြင်နာ မေတ္တာ လွှမ်းသော ဆက်ဆံရေးဖြင့် ဆက်ဆံကြသည်။ မေထုန်ဟူသည် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမတို့ စိတ်တူကိုယ်တူ ကြည်ဖြူကျေနပ်စွာ ကာမစပ်ယှက် သံဝါသ ပြုခြင်းကို ခေါ်၏…။

“ ဖြိုးဖြိုးရေ…. မမဆီ ခဏ လာပါဦးဟေ့….” ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ယောက် မြောက်ကျွန်းနှင့် ပတ်သက်သော စာတစ်ပုဒ်ကို စိတ်ဝင်စားစွာ ဖတ်နေစဉ် အရှေ့ဘက်တိုက်အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းတံခါးမှနေ၍ မသက်ထားရီက လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သူနေတာက အရှေ့ဘက်တိုက်နှင့် ဘေးချင်းကပ်အနေအထား ဖြစ်သော ကားဂိုဒေါင် အပေါ်ထပ်ရှိ အစွန်ဆုံးအခန်းတွင် ဖြစ်သည်။ သူနေသော အခန်းနှင့် မသက်ထားရီ အိပ်ခန်းမှာ မျဉ်းတစ်ပြေးညီ ယှဉ်လျက်ရှိသည်။ သို့သော် သူနေသော အခန်းက ၃ ပေခန့်နိမ့်သဖြင့် မသက်ထားရီအခန်းက အပေါ်စီးမှ ဖြစ်နေသည်။ “ ဟုတ်ကဲ့….မမ လာပြီ…လာပြီ…..” ဖြိုးဟိန်းကျော်က ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို အမှတ်အသားပြုရင်း မသက်ထားရီ ကြားအောင် အသံပြုကာ ခပ်သွက်သွက် ဆင်းလာခဲ့သည်။ အချိန်က မနက် ၉ နာရီခွဲခန့်ဖြစ်၍ မသက်ထားရီသမီး ၅ တန်းကျောင်းသူ သက်သက်မွန်လည်း ကျောင်းသွားနေ၏။ ထို့ကြောင့် အိမ်တွင် ဖြိုးဟိန်းကျော်ရယ် ၊ မသက်ထားရီရယ် ၊ အိမ်ဖော် မမြနှစ်တို့သာ ရှိကြ၏။ 

ဖြိုးဟိန်းကျော် ဒီအိမ်ရောက်သည်မှာ ၆ လ ကျော်ကျော်သာ ရှိပါသေးသည်။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ဆက်တက်ရန် သူအမေ၏ အစ်ကိုတစ်ဝမ်းကွဲဖြစ်သူ မသက်ထားရီ၏ယောက်ျား ကိုထွန်းထွန်းဦးက သူ မလေးရှား မသွားခင် ၃ လအလိုတွင် သူ့အိမ်မှာနေ၍ တက္ကသိုလ် ဆက်တက်ရန် ခေါ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က ဆယ်တန်းအောင်ပြီးပြီးချင်း တက္ကသိုလ် ဆက်မတက်ရသေးပဲ တစ်နှစ်နားရသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းနှင့် ကွန်ပြူတာသင်တန်း တက်စေသည်။ တစ်ချိန်ကြလျှင် သူ့လို နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်စေရန် ရည်ရွယ်ထား၏။ လိင်စိတ်နိုးကြား ၊ လူပျိုသွေးတွေ တိုးပွားစ အရွယ်မို့ ဖြိုးဟိန်းကျော် စိတ်က မသက်ထားရီ အပေါ်မှာ စတွေ့ကတည်းက မရိုးသားဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။ မသက်ထားရီ အပေါ်မှ မဟုတ်၊ အိမ်ဖော်ဖြစ်သူ မမြနှစ် အပေါ်မှာလည်း မရိုးသားပါ..။ မသက်ထားရီနှင့် မမြနှစ်တို့မှာ အသက် သုံးဆယ်ဝန်းကျင် သက်တူရွယ်တူ ဖြစ်ကြသည်။ မမြနှစ်မှာ အိမ်ဖော်ဖြစ်သော်လည်း ညှိုးညှိုးမှိန်မှိန် စုတ်စုတ်ပဲ့ပဲ့ မဟုတ်ပါ..။ မသက်ထားရီက ဆွေမျိုးသားချင်းလို ဆက်ဆံနေထိုင်စေ၍ မသိလျှင် ညီအစ်မဟုပင် ထင်ရပါသည်။ ပြီးတော့ မမြနှစ်က သားသမီး မရှိသည့် အိမ်ထောင်ပျက် တစ်ခုလပ် ..။

မမြနှစ်က မသက်ထားရီထက် မျက်နှာအလှ လျော့သော်လည်း ကိုယ်ဟန်အလှမှာမူ တန်းတူလိုက်ပြီး ကျားသတ္တဝါတို့ စွဲမက်စေသော အရှိုက်အဟိုက်၊ အဝေ့အဝိုက် ၊ အဖုအထစ် အမို့အမောက် ကောက်ကြောင်းတွေက ကြည့်ကောင်းလှစွာ ပြည့်စုံပါသည်။ ပုံစံတူဟု မဆိုသာသော်လည်း ကာယအလှမှာ တစ်မျိုးစီ စွဲမက်စရာ ကောင်းသည်ကတော့ အသေအချာပင်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ယောက် ဒီမိန်းမနှစ်ဦးအပေါ်မှာ ယောက်ျားပီပီ သစ္စာရှိရှိဖြင့် စိတ်ရှိတိုင်း ပစ်မှားဖောက်ပြန်လာခဲ့သည်မှာ ဒီအိမ်သို့ ရောက်စကတည်းကပင်။ ကိုယ်ထိလက်ရောက် နှုတ်ထိအသံရောက် အားဖြင့် ယခုအချိန်အထိ မဖောက်ပြန်သေးမခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်ကလေးလိုပင်။ ယခု ဤအိမ်၏ အရှင်သခင် ဘုရင်မက ခေါ်နေပါပြီ..။ 

သွေးဆူရင်ခုန် ဘဝင်တုန်လျှက် ဖြိုးဟိန်းကျော် တစ်ယောက် မသက်ထားရီ အိပ်ခန်းဝသို့ ရောက်လာသည်။ မသက်ထားရီက ကုတင်ပေါ်တွင် ဝမ်းလျားကြီး မှောက်လျက် ဘောပင်တစ်ချောင်းကိုင်ကာ စာရွက်အလွတ်ပေါ်တွင် ဘာတွေ တွက်ချက်နေမှန်း မသိ။ “ မမ…. ကျနော် ရောက်ပြီ…” “ အော်….အေးအေး…လာလေဟဲ့…” ကြည်လဲ့ရွှင်ပြုံးစွာ ခေါင်းကို ငဲ့စောင်းပြီး ပြော၏။ မသက်ထားရီ မျက်လုံးတွေက ညှို့အားပြင်းစွာ အရောင်တွေ လက်ဖြာနေ၏။ ဖြိုးဟိန်းကျော် ရင်တလှပ်လှပ် ခုန်စွာဖြင့် လျှောက်လှမ်းလာသည်။ “ အေး….အဲဒီအပေါ်မှာ ထိုင်လေ…”ကုတင်နှင့် ကပ်လျက်ရှိသော စားပွဲခုံက ကုလားထိုင်ရှည်ပေါ်တွင် ထိုင်ရန် မေးငေါ့ပြသည်။ ဒီတော့ ဖြိုးဟိန်းကျော်က မသက်ထားရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို အပေါ်စီးမှ မြင်နေရသည်။ မသက်ထားရီက ယခုအချိန်ထိ မထသေးပဲ စောစောကအတိုင်းပင် ဝမ်းလျားမှောက်လျက်သား ရှိနေသေးသည်။ တင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးတွေက ဖြိုးဟိန်းကျော် ရင်ကို တဒိန်းဒိန်း ခုန်စေသည်။

ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ယောက် အာခေါင်တွေ ခြောက်ပြီး တံတွေး မကြာခဏ မြိုနေရသည်..။ မသက်ထားရီက ဝမ်းလျားမှောက် အနေအထားမှ သူ့ဘက်သို့ မျက်နှာမူကာ တစ်စောင်းလှည့်လိုက်သည်။ “ မင်းက လျှိုထားတာပဲ ကွ…. ကိုယ့်အစ်မကြ မပြောဘူး…။ မြနှစ်ကြ ဗေဒင်တွက်ပေးတယ်ဆို……” အချစ်ရည်တွေ ကိန်းအောင်းနေသော မျက်စောင်းချိုချိုလေး ထိုးရင်း မသက်ထားရီက မေး၏။ “ ဟာ… ဒီ…. ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး မမရာ….။ ဟို…. ဟို… သူကလည်း မေးလို့ .. မတောက်တစ်ခေါက် တတ်တာလေးနဲ့ ဟောပေးလိုက်ရတာပါ…” “ အံမယ်…. ဘာ မတောက်တစ်ခေါက်လဲ…။ ဟိုက မှန်လွန်းလို့တဲ့ တော်ရေ…။ ဒီတစ်ခါ လခ ထုတ်ရင် ရှင့်ကို ခေါက်ဆွဲကျော် အဝ ဝယ်ကျွေးမလို့တဲ့ … ကြိမ်းဝါးနေတာ…” ကံကောင်းထောက်မစွာနှင့် တည့်သွားခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ တကယ်တော့ ဖြိုးဟိန်းကျော်က ဝါသနာပါလို့ မတောက်တခေါက် လေ့လာထားခြင်းသာ ဖြစ်၏။

သူ့ကိုသူသိ၍ ပြုံးလိုက်မိစဉ်…. “ မင်းက ဘာပြုံးတာလဲ… ဟင်း….၊ မျက်နှာတော်တော်လိုက်…. ငါ့ကြ ဟောမပေးဘူး…။ ကဲ.. အခုလောလောဆယ်တော့ မဟောနဲ့ဦး..။ မင်း ဗေဒင်ပညာနဲ့ မမကို သုံးလုံးဂဏန်း တွက်ပေးကွာ နော်…။ မမ ဒီတစ်ချီ တော်တော် ထိသွားတယ်။ မင်းလေးလေး ပို့တဲ့ ငွေ ၁၅ သိန်းလည်း ပြောင်ပြီ….”  မသက်ထားရီ စကားကြောင့် ဖြိုးဟိန်းကျော် ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ဟိုအမွှေးပါမကျန် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အမွှေးများ ထောင်ထသွား၏။ “ ဘုရား…ဘုရား…. ငါးပါးမက မှောက်တော့တာပဲ…။ ၁၅ သိန်း ပြောင်ပြီတဲ့…၊ သုံးလုံးဂဏန်းလည်း တွက်ပေးတဲ့…. ဘုရား…ဘုရား….” စိတ်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူ ယောက်ယက်ခတ်ရင်း ဇောချွေးတွေ ပြန်လာသည်။ မျက်နှာကြက်မော့၍ အကြံထုတ်နေစဉ်…. “ ဘယ်နှယ့်လဲ… ဗေဒင် ဆရာလေး….”မသက်ထားရီ စကားကြောင့် ယောက်ယက်ခတ် ပြန့်ကျဲနေသော အတွေးများ တုန့်ခနဲ ရပ်တန့်သွားသည်။ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ စောစောကလို ဘေးတစ်စောင်း မဟုတ်တော့ဘဲ ပက်လက်ကြီး အိပ်လျက် ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မို့မောက်တင်းရင်းသော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက အင်္ကျီကို ဖောက်ထွင်းထွက်မတတ် ရုန်းကန်နေသည့်နှယ် ထင်ရ၏။

စောစောက အတွေးနေရာဝယ် ရမ္မက်လေပွေက ဖြိုးဟိန်းကျော် နှလုံးသားကို တစ်ချက်မွှေ့သွားပြန်၏။ မိန်းမအတွေ့အကြုံ လက်တွေ့မရှိသော်လည်း .. သူလည်း ခေတ်ပညာတတ်တစ်ယောက် ၊ စာပေဗဟုသုတ ပြည့်စုံကြွယ်ဝသူ ဖြစ်၏။ မသက်ထားရီ အပေါ် မရိုးသားသော စိတ်အခံကား ကြီးလှသောကြောင့်သာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံ၍ နှလုံးခုန် ရင်တုန်နေသည်ကို သတိဖြင့် ပြန်လည် စုစည်းလိုက်သည်။ “ ကဲ….ပြောလေ… မမကို သုံးလုံးဂဏန်း တွက်ပေးမှာလားလို့….” မျက်လုံးလေး ဒေါင့်ကပ်ပြီး မေးလာသော ညုချွဲချိုအီသော အသံလေးက ဖြိုးဟိန်းကျော် အသည်းကို ကျလိကျလိနှင့် ယားစေ၏။ တအားပွေ့ဖက်ပြီး လုံးပစ်ချင်စိတ်တွေ အရမ်းဖြစ်နေမိသည်။ “ ပြောလေကွာ… နက်ဖြန်ဆို ထွက်တော့မှာ…။ မင်းဆီက ဂဏန်းရရင် သဇင်ငြိမ်းဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး လှမ်းအောလိုက်မှာ….” ကြောက်လျှင်လွဲ ရဲလျှင်မင်းဖြစ် … လာစမ်းကွာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး.. “ ရတယ်လေ… မမ .. စာရွက်နဲ့ ဘောလ်ပင် ပေး…” “ ဒီလို လုပ်စမ်းပါ.. ဆရာလေးရယ်… အဟင်းဟင်း…” မသက်ထားရီက သူ့ရေးလက်စ ဘောပင်ကို လှမ်းပေးရင်း ၊ ကိုယ်ကို လိမ်၍ ထလိုက်သည်။ လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်နေသော ထမီကြောင့် ဖွေးနုဝင်းမွှတ်နေသော ဗိုက်သားပြင်ကို လှစ်ခနဲ မြင်လိုက်ရသည်။ မသက်ထားရီက ကုတင်ခေါင်းရင်းဆီသို့ တရွတ်တွန်းသွားပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းရှိ ဘီရိုတံခါးကို ဆွဲဖွင့်သည်။ ဒီတော့ တပ်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ကျော့ရှင်းသည့် ကိုယ်ဟန်က ဖြိုးဟိန်းကျော် မျက်လုံးထဲ တည့်တည့်ကြီး ဝင်လာသည်။ သေးသွယ်သော ခါးနှင့် ဖွံ့ထွားသော တင်ဆုံသား မို့မို့ကြီးက ထင်ရှားစွာ စွင့်ကား ဝင့်ကြွားလျက် ရှိနေတော့သည်။

မသက်ထားရီက ဘီရိုအောက်ထပ်မှ စက္ကူတစ်ထပ် ယူ၍ ဖြိုးဟိန်းကျော်ထံ လှမ်းပေးသည်။ သူမ နောက်ကျောကို ရမ္မက်ရောင်လွှမ်းသော အကြည့်သရမ်းတို့ဖြင့် စူးနစ် မက်မောစွာ ကြည့်နေသော ဖြိုးဟိန်းကျော် မျက်လုံးတို့ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သို့သော် မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ နေလိုက်သည်။ ယခု မသက်ထားရီ ပြောသော စကားများသည် အစစ်အမှန် မဟုတ်ပါ..။ သုံးလုံးထိုးသည်ကား မှန်၏။ သူ့ယောက်ျား ပို့လိုက်သော ငွေ ၁၅ သိန်းဆိုသည်မှာ တကယ်မဟုတ်ပါ..။ သုံးသိန်းလောက် ထိသွားသည်ကတော့ မှန်သည်။ ဒီမျှလောက်တော့ မသက်ထားရီအဖို့ အပျင်းပြေ သွားကြားထိုးသလောက်ပင် ရှိ၏။ ယခုကဲ့သို့ ပြုလုပ်နေခြင်းမှာ ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို ကာမသားကောင်အဖြစ် သွတ်သွင်းရန် ရမ္မက်ထောင်ချောက် ဆင်နေခြင်းသာ..။ ဤကိစ္စကို သူမနှင့် မြနှစ်တို့ နှစ်ဦးသဘောတူ တိုင်ပင်ပြီး ပန္နက်ရိုက် အစပျိုးခြင်းသာ ဖြစ်၏။ သူ့ယောက်ျား မလေးရှားမှာ ၃ နှစ်ခွဲနေရမည်..။ ထို့ကြောင့် ရေရှည်စီမံကိန်းအတွက် ယနေ့ အစပျိုးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

ဖြိုးဟိန်းကျော်ဘက်ကလည်း သူ့အကြံနှင့်သူ ရှိပြီး ဖြစ်သည်။ သူကလည်း ခေသူမဟုတ်ပဲ မိန်းမနှင့် ပတ်သက်သော မဃဒေဝ လင်္ကာ တော်တော်များများကို သူ ရထားသည်။ လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသည်က တစ်ကြောင်း၊ ဦးလေးဝမ်းကွဲ၏ မိန်းမဖြစ်နေသည်က တစ်ကြောင်း ၊ အလှဂုဏ် ဓနဂုဏ် အရှိန်တွေက ကြီးမားနေသည်က တစ်ကြောင်း များပြားလှစွာသော ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေကြောင့် မသက်ထားရီကို ရှိန်နေခြင်းဖြစ်၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မသက်ထားရီသည် မိန်းမ။ မိန်းမမှန်လျှင် စောက်ဖုတ်ပါသည်။ ထိုစောက်ဖုတ်သည် မည်သူ့အတွက် ဖြစ်ရမည်နည်း..။ စောက်ဖုတ်မှန်က လီးနှင့် ဂဟေဆက်မှသာ ကမ္ဘာ့နိယာမကျမည် မဟုတ်ပါလား..။ ဖြိုးဟိန်းကျော် ခေါင်းထဲတွင် သူရထားဖူးသော မဃဒေဝလင်္ကာ အပိုင်းအစတစ်ခုက ဝင်ရောက်လာသည်။ “ ကြုံရာနှင့်လိုက်၊ ကြိုက်ရာနှင့် မြှောင်၊ တွေ့မရှောင်သား…. ” မသက်ထားရီကရော ဘာမို့လို့နည်း..။ “ မမ… နက်ဖြန် .. သောကြာနေ့နော်…” “ အေး.. ဖေဖော်ဝါရီ ၁၆ .. သောကြာ..” ဖြိုးဟိန်းကျော်က ဘာရယ် ညာရယ် မဟုတ်..။ ၁၉၉၆. ၂. ၁၆ …….. ဤခုနှစ်လရက် ဂဏန်းများကို ပေါင်းလိုက်သည်။ ၃၄ ရသည်။ ရှေ့က ၃ တစ်လုံးကို ယူ၍ နောက်အလုံးကို ပယ်လိုက်သည်။ တဖန် မြန်မာ နှစ် လ ရက် များကို ပေါင်းလိုက်သည်။ ( ၁၃၅၇ + ၁၁ + ၂၈) ၃၀  ရသည်။ ရှေ့အလုံးကို ပယ်၍ နောက်ဆုံးကို ယူလိုက်သည်။ ( ၀ )..။

ချဲထွက်မည့်နေ့က သောကြာနေ့ဖြစ်၍ သောကြာ၏ ရန်ဂြိုဟ်ကို ရှာရာ တနင်္လာဂြိုဟ်ကို ရ၏။ ထို့ကြောင့် ၂ ဟု မှတ်လိုက်သည်။ တဖန် သောကြာ၏ အိမ်ထောင်ဘက်ကို ရှာရာ ဥသာ ဟူသော လင်္ကာအရ တနင်္ဂနွေကို ရ၏။ ထို့ကြောင့် ၁ ဟု မှတ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် အောက်ပါအတိုင်း အကွက်ထုတ်လိုက်သည်။ ၃၀၂ နဲ့ ၃၀၁ ..။ “ ကဲ… ရပါပြီ…မမ… ၃၀၂ နဲ့ ၃၀၁ နှစ်ကွက်ထဲရယ်… အပီပဲ…။ မပီရင် ဇက်အဖြတ်ခံမယ်..” ဖြိုးဟိန်းကျော်က ဘောပင်နှင့် ထိုနှစ်ကွက်ကို ရေးသားပြီး မသက်ထားရီကို ပေးလိုက်သည်။ “ တကယ်..အပီနော်… ဆရာကြီး…” “ အို… တကယ်အပီပါဗျာ…။ ကဲ.. မယုံရင် ဘာကြေးလောင်းမလဲ…” “ တစ်ကိုယ်လုံး ပုံအပ်ကြေး လောင်းမယ်ကွာ…” မသက်ထားရီက ၁၅၀၀ ဗို့အား အပြည့်ပါသော ရမ္မက်မျက်လုံးတို့ဖြင့် ရွှန်းရွှန်းစားစားကြီး ကြည့်၍ ပြောလိုက်သည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က သဘောမပေါက်၍ ကြောင်ကြည့်နေစဉ်…. “ ဟို…. ဒီလိုလေကွာ… မင်းမှန်ရင် မမတစ်ကိုယ်လုံးကို မင်းဆီပုံအပ်မယ်..။ မင်းကြိုက်သလိုလုပ်… ..။ မင်းရှုံးရင်လည်း မင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို မမဆီပုံအပ်.. မမကြိုက်သလိုလုပ်မယ်..။ ကဲ… ဘယ်နှယ့်လဲ…” ဘယ်ဘက်ကကြည့်ကြည့် အမြတ်ချည်းမို့ ဖြိုးဟိန်းကျော်က…“ ကဲ….စိန်လိုက်ဗျာ…..” ဟု တက်ကြွစွာ ပြောလိုက်သည်။ မသက်ထားရီက ခေါင်းရင်းဘက် နံရံတွင် တပ်ဆင်ထားသော ခလုတ်ကလေးကို နှိပ်လိုက်ရာ မကြာမီ မမြနှစ် ရောက်ရှိလာသည်။

“ ဘာခိုင်းစရာ ရှိလို့လဲ…မမ..” “ အော်… ဒီမယ် မြနှစ်ရေ…။ ဆရာကြီးက ပေးတဲ့ သုံးလုံးဂဏန်း ၂ ကွက်..။ အဲဒါ သဇင်ငြိမ်းဆီမှာ ဖုန်းဆက်ပြီး မှာလိုက်စမ်းပါ..။ တစ်ကွက်ကို ငါးထောင်စီတင်လိုက်..။ ထားဟန်းဖုန်းက ဓါတ်ခဲအားကုန်နေလို့…။ ရော့.. ဒီမှာ ဆရာကြီးပေးတဲ့ ဂဏန်း…” မမြနှစ်က မသက်ထားရီပေးသော စာရွက်ကလေးကို ကြည့်ရင်း … “ အင်း…မိုက်လှပါလား… ၃၀၂ … ၃၀၁ ဆိုပါလား… အဟိ….” မမြနှစ်က စာရွက်အပိုင်းလေး ယူပြီး အောက်ထပ် ဆင်းသွားသည်။ မသက်ထားရီက ဖြိုးဟိန်းကျော် နောက်ကျောမှ မတ်တတ်ရပ်လျှက် ပခုံးကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ ကဲ… ငါ့မောင်ကို ယုံပြီး မမကတော့ ထိုးချလိုက်ပြီနော်…။ လောင်းကြေးကို မမေ့နဲ့..။ နက်ဖြန် ၃ နာရီခွဲကြ အဖြေပေါ်မှာပဲ…” “ ဒေါက်…. ဒလောက်…….” “ အယ်တော့…. ဒီနားကပ် အစုတ်ပလုတ်ကလည်း…ကျစ်…..” “ ဘာလဲ ..မမ..နားကပ်ပြုတ်သွားလို့လား…” “ အင်း…..” ဖြိုးဟိန်းကျော် ကုလားထိုင်ပေါ်မှ ဆင်း၍ စားပွဲခုံအောက် ငုံ့၍ နားကပ်ကို ရှာသည်။ မတွေ့…။ မသက်ထားရီကလည်း ကုတင်အောက်ကို ငုံ့၍ ရှာနေသည်။ ရှေ့ပိုင်းကိုယ်က ကုတင်အောက် ရောက်နေသည်မို့ ဒူးထောက် ဖင်ကုန်းပေးထားသလို ပုံစံကြီး ဖြစ်နေသည်။ စွင့်ကားဝင့်ထယ်သော တင်ဆုံးထွားထွားကြီးက အထက်သို့ အနည်းငယ်မြောက်ကာ နိုင်ငံခြားအပြာဇာတ်ကားထဲက ဖင်ကုန်းလိုးသလို ပုံစံကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဖွေးဖွေးအစ်အစ် ခြေသလုံးသားတွေကလည်း ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို မြူဆွယ်ကလိနေကြသည်။

ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ယောက် မသက်ထားရီ ပုံစံကြီးကို ကြည့်ပြီး လီးတောင်လာသည်။ အခုနေ ထမီလှန်ပြီး နောက်မှ ဒူးထောက်၍ လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာ၏။ “ မမ… တွေ့ပြီလား…” “ ဟင့်အင်း… မတွေ့သေးဘူး..” ဖြိုးဟိန်းကျော်က တုန်ခါအက်ကွဲသော အသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော် စားပွဲအောက်ရှာအပြီး ကုတင်ခြေရင်းဘက် ကြည့်လိုက်ရာ စိန်နားကပ်ဝင်းဝင်းလေးကို ကုတင်ခြေရင်းတွင် အခန့်သားလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ “ ဟော…တွေ့ပြီ….မမ… ဒီမယ်..ဒီမယ်…” ဖြိုးဟိန်းကျော်က နားကပ်ကို ကောက်ယူရင်း ပြောလိုက်၏။ ဒီတော့မှ မသက်ထားရီလည်း ကုတင်အောက်မှ နောက်ဆုတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

“ အဟင်းဟင်း…. ကျေးဇူးပဲ..ငါ့မောင်ရေ…” “ ကဲ…မမ ကျနော် သွားတော့မယ်နော်…” “ အေး…အေး……” မသက်ထားရီလက်ထဲ နားကပ်ထည့်ပေးရင်း အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ နားကပ်လှမ်းပေးစဉ် အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးပြုတ်နေပြီး ခပ်ဟဟဖြစ်နေသော ရင်သားမို့မို့ နှစ်မွှာကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သေးသည်။ နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက ဝင်းမွတ်တင်းပြောင်နေ၏။ ဖြိုးဟိန်းကျော် စိတ်ထဲ ဖျောက်ဖျက်၍ မရအောင် တရစ်ဝဲဝဲ ရှိနေပါတော့သတည်း..။ ၁၆.၂ . ၁၉၉၆ ညနေ ၃ နာရီ ၅ မိနစ်ကျော်လာပြီမို့ ဖြိုးဟိန်းကျော် စိတ်တွေ ဂဏာမငြိမ် လှုပ်ရှားနေမိသည်။ သူ ရမ်းတုတ်မှန်းတုတ်ပြီး ပေးခဲ့သော ဂဏန်းအတွက် စိုးရိမ်မကင်း ဖြစ်နေမိသည်။ သူ့တာဝန်ရှိသလို ခံစားနေရသည်။ ရသမျှ လာဘသိဒ္ဓိ မန္တာန်များကို တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း မကြာမီ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။

“ ဝေး…ဟေး..ဟေး…. ၃၀၂ တဲ့…. ပေါက်ပြီဟေ့…. ဖြိုးဖြိုးရေ့…မင်းပေးတဲ့ဂဏန်း ပေါက်ပြီဟေ့….” နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေစဉ် မသက်ထားရီအသံက သူ့နားအကြည်လွှာကို လာရိုက်ခတ်သည်။ သို့သော် .. ဝိုးတဝါးနဲ့သာ…။ “ ဖြိုးဖြိုးရေ…ဟေ့…ဖြိုးဖြိုး… ၃၀၂ တဲ့…. ပေါက်ပြီ…ဟဲ့….” ဒုတိယအကြိမ်ပြောမှပင် သဲသဲကွဲကွဲ သိရတော့သည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ယောက် ဝမ်းသာလုံးဆို့ပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ဝုန်းခနဲ ထကာ အောက်ထပ် ဆင်းပြေးခဲ့သည်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် တစ်ကိုယ်လုံး ပုံအပ်ကြေး… တစ်ကိုယ်လုံး ပုံအပ်ကြေး.. ဤအသံတို့သာ ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးနေပါတော့သတည်း..။

မမြနှစ်က သက်သက်မွန်လေးကို ခေါ်ပြီး ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနှင့် ဈေးချို ညဈေးဘက် ထွက်သွားသည်။ မမြနှစ်ကို မုန့်ဖိုးတစ်သိန်း..၊ သမီးဖြစ်သူ သက်သက်မွန်ကိုလည်း တစ်သိန်းပေးလိုက်သည်။ သူတို့ထွက်သွားတာက ညနေ ၆ နာရီ..။ သဇင်ငြိမ်းက ည ရှစ်နာရီမှ ငွေလာပို့မည်ဖြစ်၍ မသက်ထားရီက သူ့ငွေကို ခဏစိုက်သုံးထားလိုက်၏။ မသက်ထားရီတစ်ယောက် သမင်ပျိုမလေးသဖွယ် မြူးကြွသွက်လက်နေသည်။ စုတ်ကော လာဘ်ကော စုံဝင်ဘို့ ဆိုသည်မှာ တကယ်မလွယ်ပါ..။ ထိုအထဲတွင် ယခုလို တစ်နေ့တည်း တစ်ပြိုင်တည်း ဝင်ဘို့ ပို၍ မလွယ်သေးပါ..။ ယခုတော့ သုံးလုံးက ငါးထောင်ကွက် ပေါက်သည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က နိုင်သွားသည့်အတွက် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို လိုရာသုံး ပုံအပ်ရတော့မည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးဟိန်းကျော် ပြုသမျှ နုရတော့မည်။ ရိုင်းရိုင်းပြောရလျှင် ယောကျ်ားနှင့် ကင်းကွာနေသော အိမ်ထောင်ရှင် မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ အဓိက မွတ်သိပ်လိုလားချက်က လီးနှင့် မကင်းရေးပင် မဟုတ်ပါလား..။

သွေးသားဆူဖြိုး အလှတွေ တရိပ်ရိပ်တိုးနေသော မသက်ထားရီလို အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင် အိမ်ထောင်ရှင် မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ လီးဆိုသော အရာက ပို၍ လိုအပ်မည် မဟုတ်လော..။ မမြနှစ် နှင့် မိန်းမချင်း စခန်းသွားနေရတာလည်း အဆင်ပြေပါ၏။ အထိုက်အလျောက်လည်း ကာမဆန္ဒတွေ ပြေငြိမ်းပါ၏။ နှစ်ဦးနှစ်ဝ ကျေနပ်မှုတွေလည်း အကြိမ်ကြိမ် ရခဲ့ပါ၏။ သို့သော် ယောကျ်ားစစ်စစ်တစ်ယောက်၏ လီးလောက်တော့ ဘယ်မှထိရောက်ပါမည်နည်း..။ သူတို့တွေက လီးအကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သိထားကြသူတွေ မဟုတ်ပါလား..။ ထို့ကြောင့် ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို ရမ္မက်ထောင်ချောက်ဆင်ဖို့ စိတ်ကူးထားခဲ့သော စီမံကိန်းကို လက်တွေ့ အကောင်အထည် ဖော်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ မဖော်လို့ကလည်း မဖြစ်..။ သူမယောက်ျားက မလေးရှားမှာ ၃ နှစ်ခွဲကြီးတောင် ကြာမည် မဟုတ်လား..။ လင်ရှိမယားတစ်ယောက်အဖို့ ယောက်ျားနှင့် ၃ နှစ်ကျော်ကြီး ခွဲနေရမည်ဆိုတော့ စဉ်းစားသာ ကြည့်ကြပါတော့..။ လီးအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိထားတဲ့ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးက နေမည်တဲ့လား..။ သုံးနှစ်မပြောနှင့် သုံးရက်တောင် မလွယ်တဲ့ ကိစ္စပါ..။ ဤသို့သော အကြောင်းတွေကြောင့် ရေရှည်စီမံကိန်းအဖြစ် ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို ရမ္မက်ထောင်ချောက် ဆင်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် ရမယ်ရှာလီဆယ်ပြီး သုံးလုံးတွက်ခိုင်း၏။ ရှုံးလျှင် သူမတစ်ကိုယ်လုံး ပုံအပ်မည်..။ နိုင်လျှင် ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ကိုယ်လုံးကို သူမထံ ပုံအပ်ရမည်ဟု အလောင်းအစားလုပ်ထားရာ ယခု ဖြိုးဟိန်းကျော်က နိုင်သွားပြီဖြစ်၍ လီးနှင့်ပြတ်ကာ လီးအလွန်ငတ်နေသော သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖြိုးဟိန်းကျော်ထံ ပုံအပ်ရတော့မည်။ ပိုင်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း..။  တွတ်ပါထည့်လိုက်လျှင် တစ်သောင်းရင်းရုံနှင့် ၂၈ သိန်းကြီးများတောင် ရတော့မည်..။ ထို့ထက်.. ထို့ထက် ပို၍ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ဖြိုးဟိန်းကျော်က ပိုင်သွားပြီဖြစ်၍ အလိုးခံရပေတော့မည်..။ လီးကြီးမကြီးတော့ မသိ၊ လူပျိုဆိုတော့ သန်လိုက်မည့်ဖြစ်ခြင်း..။ မနေ့က သူမဖင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ကောင်လေးဘယ်လောက်များလီးတောင်လိုက်မည်မသိ..အတွေးမျိုးစုံဖြင့်ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေစဉ် ဖြိုးဟိန်းကျော် ရောက်လာသည်။

“ မမ… ပေါက်တယ် ဆို…..” “ အေး…မင်းပေးတဲ့ ၃၀၂ လေ..။ လာပါကွာ.. မတ်တပ်ကြီး… ထိုင်စမ်းပါဦး…။ မြနှစ်နဲ့ သမီးတို့ကတော့ ဈေးချို ညဈေးတန်းဘက် ထွက်သွားပြီ..။ သူတို့ကို မုန့်ဘိုး တစ်သိန်းစီ ပေးလိုက်တယ်…” “ ဒီလိုဆိုရင်.. ကျနော်နိုင်တဲ့အတွက်.. မမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပိုင်သွားပြီပေါ့…နော်..” မသက်ထားရီက ရမ္မက်ရောင်လွှမ်းသော ညှို့မျက်လုံးရွဲကြီးတွေဖြင့် ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို ကြည့်ကာ “ အင်းပေါ့…။ ဒီတော့ မင်းက ဘာလုပ်မှာလဲ….” ဖြိုးဟိန်းကျော်က မသက်ထားရီ ခုံဘက် ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး မသက်ထားရီကို ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပါးကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီး ဆေးဆိုးစရာ မလိုဘဲ ပင်ကိုယ်သဘာဝအတိုင်း နီထွေးစိုပြေသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။ လီးနှင့် ကင်းကွာနေသော မသက်ထားရီတစ်ယောက် ဖြိုးဟိန်းကျော်၏ အချစ်ကြမ်းမှုတို့ကြောင့် ရင်ခုန်သံတွေ ဆူပွက်မြန်ဆန်လာသည်။ “ ဟင်းဟင်း… တော်…. တော်ပါဦး… မောင်လေးရယ်…..” တုန်ရီမောဟိုက်သော အသံဖြင့် တောင်းပန်လာသည်။ ဒီတော့မှ ဖြိုးဟိန်းကျော်က ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်သည်။

“ ဟွန့်… နွားသိုးကြိုးပြတ်လေး… ကြမ်းလိုက်တာ… ပိုင်တယ်ဆိုပြီး ထင်သလို လုပ်ချင်တာပေါ့လေ…..။ မင်း တကယ်ပိုင်မှာက ည ၉ နာရီကျော်မှ…။ အဲဒီတောမှ မင်းစိတ်တိုင်းကျ… မင်းသဘော…. ရှိ….” ထိုစဉ်… တီ..တီ…တီ…..တီတီ… ခြံဝမှ ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးသံ ကြားလိုက်ရသည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က အလိုက်တသိပင် ခြံတံခါး သွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။  “ မသက်ထားရှိလား….မောင်လေး…” “ ဟုတ်ကဲ့…ရှိပါတယ်…” မသဇင်ငြိမ်းက ဆိုင်ကယ်ဆက်မောင်းသွားသည်။ ဆိုင်ကယ် နောက်ခုံပေါ်တွင် ဂျပ်သေတ္တာ တစ်လုံးပါ၏။ ငွေတွေ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်..။ ဖြိုးဟိန်းကျော် ခြံတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။ “ အံမယ်လေး… ငါတော်လို့ မဟုတ်ပါဘူး…ဟယ်…။ ငါ့မောင်လေး တော်လို့ပါ…. ဟင်းဟင်း……” ဖြိုးဟိန်းကျော် မရောက်ခင် ဘာစကားတွေ ပြောနေကြသည်မသိ..။ သူရောက်သွားတော့ မသက်ထားရီက မသဇင်ငြိမ်းကို အထက်ပါအတိုင်း ပြောနေသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က ခုံလွတ်တစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ စားပွဲခုံပေါ်တွင် ထောင်တန် ငွေစက္ကူတွေက အထပ်လိုက်…..။

“ ကဲ…ရေကြည့်လိုက်ဦးလေ… ထား…” “ မောင်လေးရေ.. စစ်လိုက်ပါဦးကွာ….။ မမသဇင်အတွက် .. စားစရာ လုပ်ပေးချင်လို့….” ပြောပြောဆိုဆို မသက်ထားရီက ထသွားသည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်လည်း ငွေတွေကို စစ်ကြည့်နေ၏။ “ ကိုက်ပါတယ်… မမ ၂၈ သိန်း အတိပဲ…” “ မင်းပေးတဲ့ ဂဏန်း..ဆို…” “ ဟုတ်…..” “ တယ်ဟုတ်ပါလား…ကွာ..။ မမကိုလည်း ပေးပါဦး…..” ထိုစဉ် အချိုရေဗူးနှင့် ကိတ်မုန့် ယူလာသော မသက်ထားရီ ရောက်လာပြီး… “ လောင်းကြေးက ကြီးတယ်နော်… သဇင်…။ သူ့ဘက်က နိုင်ရင် တစ်ကိုယ်လုံး ပုံအပ်ကြေးတဲ့..။ ဟင်းဟင်း…. မင်းက လောင်းရဲလို့လား…” ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်ပြီးသား ၂၀ ရာစု မိန်းမသားများ ပီပီ… “ စိန်လိုက်လေ… ထားရဲ့…။ စုတ်ရော လာဘ်ရော တစ်ပြိုင်တည်း ဝင်တဲ့ကိန်းပဲ…။ ဆန်းတာ မှတ်လို့….” မသဇင်ငြိမ်းက ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို ပြုံးစစ မျက်နှာဖြင့် မခို့တရို့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံနုသေးသည့် ဖြိုးဟိန်းကျော်တစ်ယောက် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းကာ ထူပူရှိန်းဖိန်းသွား၏။

“ မင်း မောင်လေးက နုပါသေးတယ်ကွာ..။ ဒါတွေ ဟာ မင်းလက်ချက်နေမှာ….” “ အဟင်း..ဟင်း.. သဇင့်ဗိုက်ထဲမှာ ပုဏ္ဏားလေး ရှိတယ်ဟေ့…” သူတို့ပြောနေတဲ့ စကားအနေအထားကြောင့် ဖြိုးဟိန်းကျော် ပို၍ အနေရခက်လာသည်။ ထသွားလို့လည်း မကောင်းမို့ ရှက်ရှက်နှင့် ဒီအတိုင်း ပေထိုင်နေလိုက်ရသည်။ “ ကဲ…ကိုယ်ပြန်မယ်…ထား….” မသဇင်ငြိမ်း ပြန်ရန် ထလိုက်စဉ်… “ အေး..အေး… ရော့… မင်းအတွက် မုန့်ဘိုး သုံးသောင်း…..” “ ဟားဟား… ပွတာပဲဟေ့..။ ဒေါ်ထားထားတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး အပ်နှံပြီး ချစ်စည်းစိမ် တဝကြီး ခံစားစံစားနိုင်ပါစေတော်….” “ ပေးတဲ့ဆုနဲ့ ပြည့်ပါစေတော်….” “ အဟား…ဟား…..”  “ အဟင်း…ဟင်း ဟင်း………..” ည ၉ နာရီ… မသက်ထားရီတစ်ယောက် သူ့သမီးကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး အပြင်ခဏ သွားမည်ဆိုကာ မမြနှစ်ကို မျက်ရိပ်ပြ၍ ခေါ်ထုတ်လာသည်။ အစစ မှာကြားနေသည်။

“ စိတ်ချပါ မမ.. မြနှစ်တာဝန်ထားပါ… ပိပိရိရိ ဖြစ်စေရပါ့မယ်…” “ အေးအေး… အိုကေပဲ..။ နောက်တစ်ခါဆို မြနှစ် အလှည့်ပေါ့ကွာ…” နှစ်ယောက်သား လမ်းခွဲလိုက်သည်။ မသက်ထားရီက ဖြိုးဟိန်းကျော်ရှိရာ ကားဂိုဒေါင်ဘက်ဆီသို့ ….. မမြနှစ်က အိမ်အောက်ထပ်သို့….။ သက်မွန်လေးကလည်း သူကြိုက်သော ဇာတ်လမ်းခွေတွေ တပုံကြီး ဝယ်ခဲ့ရသည်မို့ ၂၈ လက်မ တီဗီကြီးရှေ့တွင် ပျော်လို့ မြူးလို့…..။ မသက်ထားရီတစ်ယောက် ဖြိုးဟိန်းကျော်ရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာသည်။ နှစ်ခန်း သုံးပင်၊ နှစ်ထပ်မို့ အတော်ကျယ်ဝန်းပါသည်။ ကားရှိစဉ်က အောက်ထပ်တွင် ကားထားပြီး ပစ္စည်းဟောင်းတစ်ချို့ သိမ်းဆည်းထားသောကြောင့် ဂိုဒေါင်ဟု ဆိုသော်လည်း စင်စစ် အထိုက်အလျောက် ကျယ်ဝန်းသော အိမ်တစ်လုံးသာ…။ သူမယောကျ်ား မလေးရှား မသွားခင် လပိုင်းလောက်ကပင် ကားကိုရောင်းပြီးဖြစ်၍ ယခုအချိန်တွင် ကားမရှိတော့ပါ။

အပြင်ဘက်ခန်းတွင် ကော်ဇောအစိမ်းတွေကို ခင်းထားပြီး ထိုကော်ဇောများအပေါ်မှ အိန္ဒိယဖြစ် အခင်းနှစ်ထည် ဆက်ခင်းထားပြန်သည်။ အမှတ်တမဲ့ဆိုလျှင် အကျွေးအမွေးပွဲရှိ၍ ပြင်ဆင်ထားသည့် ပုံမျိုး..။ နှစ်ပေအမြင့်ရှိ စားပွဲခုံရှည်တစ်လုံးလည်း ချထားပြီး ထိုစားပွဲခုံပေါ်တွင် တစ်ပေပတ်လည် ဂျပ်တစ်ခုထောင်ပြီး .. ဥတ္တရကုရုံနယ်မြေ… ဟု ဆော့ပင်ဖြင့် ခပ်ကြီးကြီး ရေးထားသည်။ ဖီကြမ်းငှက်ပျောသီး မှည့်မှည့်တစ်ဖီး၊ ကြက်ဥ ငါးလုံး၊ ဂရင်းဝီစကီ အကြီးတစ်လုံး၊ အချိုရေ နှစ်ဗူး၊ မန္တလေးဘီယာ နှစ်လုံးလည်း တင်ထားသည်။ ကြက်ကင်နှင့် ဝက်အူချောင်းကျော်များလည်း ပါလိုက်သေး၏။ မသက်ထားရီတစ်ယောက် ဖြိုးဟိန်းကျော် စိတ်ကူးကို သဘောအကျကြီးကျကာ ပြုံးလိုက်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက အခုအချိန်ထိ အခန်းထဲက ထွက်မလာသေး..။

ဘာရည်ရွယ်ချက်နှင့် ရေးထားမှန်း မသိသော ဥတ္တရကုရုနယ်မြေ ဆိုသည့် စာတမ်းလေးကို သဘောကျ နှစ်သက်နေမိသည်။ ပြီးမှ အချစ်ဇော မွှန်နေ၍ တက်လာခဲ့ပြီး အောက်ထပ်တံခါး မပိတ်ခဲ့မိသည်ကို သတိရကာ ဆင်းပိတ်လိုက်သည်။ သူမ အပေါ်ထပ် ပြန်ရောက်တော့ ဖြိုးဟိန်းကျော်လည်း သူ့အခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ ဘောင်းဘီတို ၊ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီလက်ပြတ်နှင့်မို့ ယောက်ျားပီသသော ကိုယ်ဟန်ကို အထင်းသား မြင်နေရ၏။ မို့မောက်သော ရင်အုပ်၊ ပါးချပ်သော ဗိုက်သား၊ ဖုထစ်နေသော လက်မောင်းကြွက်သားကြီးတွေက အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ဖွံ့ထွားကျစ်လျစ်လှသည်။

နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူလျှောက်လာရင်း အခင်းပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆုံလိုက်ကြ၏။ မသက်ထားရီက ဖြိုးဟိန်းကျော်၏ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် လှန်ကာ…. “ ဒါတွေ လုပ်မယ်ဆိုရင်လည်း… မမကိုပြောပေါ့…။ ဒီက .. ပြီးမှ အပြင်ထွက်ပြီး ဝယ်မလို့…..” “ မပြောတော့ဘူးလေ မမရဲ့…။ ကျနော်လည်း တစ်ထောင်ကွက် ပေါက်သေးတယ်..။ ပြီးတော့ အရမ်းချစ်ရတဲ့ ဟောဒီ မမကိုလည်း ပိုင်ရဦးမယ် ဆိုတော့…” “ အယ်… .. တကယ်ပြောတာလား….” “ ဟုတ်ပါ့…..” ဖြိုးဟိန်းကျော်က မသက်ထားရီ ပါးပြင်နုနုဖွေးဖွေးလေးကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသား နီနီထွေးထွေး အစုံကို မက်မောပြင်းပြစွာ စုပ်ယူလိုက်သည်။ သူ့လက်အစုံကလည်း တင်သားဆိုင် ထွားထွားအိအိကြီးကို စုံဆန် ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်လျက် ရှိ၏။

“ လူတစ်ကိုယ်လုံး မောင့်ထံ ရောက်လာပြီပဲကွယ်… ဒီလောက် မလောစမ်းပါနဲ့…။ ဒါနဲ့ နေပါဦးး… ဥတ္တရကုရုနယ်မြေ ဆိုတာက….” “ မြောက်ကျွန်းလေ မမရဲ့…။ ပဒေသာပင်က ထွက်တဲ့ အဝတ်ကိုဝတ်…၊ အဆီသြဇာပြည့်ဝတဲ့ သလေးဆန်စား၊ တစ်လင်တစ်မယားစနစ် မရှိတဲ့ အလွန်အေးချမ်းသာယာတဲ့ မြောက်ကျွန်းကို သဘောကျလွန်းလို့ ဥတ္တရကုရုနယ်မြေလို့ ရေးထားတာလေ…” “ စိတ်ကူးလေးက ချစ်စရာလေး….တော့…” “ အခုကြည့်လေ…။ သုံးလုံးပဒေသာပင်က ရတဲ့ ငွေနဲ့ စားစရာတွေ ဖြစ်လာတယ်။ အချစ်အတွက် မမလည်း ရောက်လာပြီ..။ ဒီအချိန်ကစလို့ မမနဲ့ မောင်လေးတို့ဟာ မြောက်ကျွန်းသူ မြောက်ကျွန်းသားတွေ ဖြစ်သွားပြီ..။ မမမှာ လင်ယောက်ျားဆိုတာ မရှိတော့ဘူး။ ဒီတော့ မမနဲ့ မောင်ဟာ ချစ်ချင်သလောက် ချစ်… ဘာအပြစ်မှ မရှိတော့ဘူးပေါ့… မမရဲ့…. ဟား ဟား…..” “ အဟင်းဟင်း….စိတ်ကူးကလည်း….ယဉ်ပါ့တော်…။ တကထဲ…… လိုးမှာများ ဇာချဲ့နေလိုက်တာ…” “ စိတ်ကူးယဉ်တာ မဟုတ်ဘူး.. မမရဲ့..။ ဟောဒီမှာ… လက်တွေ့… လက်တွေ့………” ဖြိုးဟိန်းကျော်က မသက်ထားရီကို ပွေ့ဖက်လှဲသိပ်လိုက်သည်။ ပက်လက်ကြီးဖြစ်နေသော မသက်ထားရီကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘော်လီ ဝတ်မထားသဖြင့် ခဏအတွင်းမှာပင် မသက်ထားရီတစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဖြစ်သွားပါတော့၏။

“ ဟွန်း… မင်းလည်း ချွတ်တော့လေ…..” မသက်ထားရီက ဖြိုးဟိန်းကျော်၏ ပေါင်တွင်းကြောကို မနာကျင်အောင် ဆွဲလိုက်ရင်း ချစ်မျက်စောင်းလေး ခဲကာ ပြောလိုက်၏။ အချိန်တန်ဘိုးကို လေးစားမြတ်နိုးသော ဖြိုးဟိန်းကျော်က အပိုအဆာတွေ လုပ်မနေတော့ပါ..။ မသက်ထားရီ၏ ဝင်းမွတ်အိတင်းနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်ချလျှက် ဘယ်ညာလူးပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တစ်လုံးစီ ချေလှိမ့်ကာ နို့သီးခေါင်းနီနီရဲရဲလေးကို သွားဖြင့် မနာကျင်အောင် ငုံခဲလိုက်၏။ မသက်ထားရီတစ်ယောက် ရာဂအဆိပ်တက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကြွရွတွန့်လိမ်လာသည်။ အချစ်တံခါးကြီး ပွင့်သွားပြီမို့ မသက်ထားရီ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်ကြည်တွေပင် စိုရွှဲစိမ့်ထွက်နေပြီ..။ ဖြိုးဟိန်းကျော်ကလည်း ရွသည်ထက် ရွလာအောင် သူသိသမျှ အမြင်အကြား ဗဟုသုတတို့ဖြင့် အစွမ်းကုန် ဆွပေးနေ၏။ မသက်ထားရီမှာလည်း ကာမမီးတွေ တဖျပ်ဖျပ်ပွင့်ကာ ယခုဆိုလျှင် ကာမမီးတောက်ကြီးပင် တညီးညီး တပြောင်ပြောင် တောက်လောင်လာပါတော့သည်။

ဖြိုးဟိန်းကျော်က အပေါ်ပိုင်းကို စိတ်တိုင်းကျ ဆွပေးပြီးနောက် သူ့မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ်သို့ မှောက်၍ ပွတ်ပေးပြန်သည်။ အနံ့အသက် အညစ်အကြေး ကင်းပြီး လှပထည်ဝါလွန်းသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက သူ့ကို ကြိုဆိုဖိတ်ခေါ်နေပါ၏။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က စောက်ဖုတ်ကြီးမှ မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပြီး အနီးကပ်ကြည့်လိုက်သည်။ မြောက်ကျွန်းသူ ဘဝသို့ အရှင်လတ်လတ် ရောက်သွားသော မသက်ထားရီမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို တမက်တမော ကြည့်ရှုနေသော ဖြိုးဟိန်းကျော်ကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်း ကြည့်ရင်း သဘောကျ ကျေနပ်နေပါတော့သည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က အရေကြည်များ စိုရွှဲပြီး ဖူးယောင်ခုံးကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရအောင် ကြည့်ပြီးနောက် စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိကစားပေးလိုက်ရာ မသက်ထားရီခင်မျာ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူကျင်တက်သွားပြီး ဘေးသို့ လျှံထွက် အယ်ကားနေသော တင်ပါးသားကြီးများ ရှုံ့ခွက်ကြုံ့ဝင်သွားသည်အထိ နေမထိထိုင်မသာ တွန့်တွန့်လူးသွားရှာသည်။ ထို့နောက် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီး ပေါ်သွားအောင် ဖြဲလိုက်ပြီး လျှာကို စုလိပ်ပြီး အတွင်းသားနီနုနုထဲသို့ ထိုးသွင်းပြီး ကလိဆွဲလိုက်သည်။

“ အီး ဟီးဟီး…. အင့်… အင်း… အမေ့… အား.. ဟား…ဟင်း ဟီး…. ဟီး… ကျွတ် ကျွတ်…. အား… ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာ ကွာ….” မသက်ထားရီတစ်ယောက် လီးအစစ်နှင့် ကင်းပြတ်နေသည်မှာ အတော်လေးကြာပြီမို့ ဖင်တကြွကြွ ရင်တမမဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့ပျံကာ ဆတ်ဆတ်လူးနေပါတော့သည်။ “ အား.. အား…. အမေ့… လိုး… လိုးပါတော့ကွာ…ပြီး…. ပြီးတော့ မယ်…. ဟား… ဟင်း… ကျွတ် ကျွတ်…..” အချီပေါင်းများစွာ ကျန်သေးသည်မို့ မသက်ထားရီ ဆန္ဒအတိုင်း ပထမအချီ လိုးပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဖြိုးဟိန်းကျော်က ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြစ်အောင် ပြုပြင်ပေးလိုက်၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ် ပင့်ထောင်ကာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်အဝနှင့် သူ့လီးကြီးကို တေ့ချိန်ထားသည်။

မသက်ထားရီတစ်ယောက် ကာမအဆိပ်တွေ တရိပ်ရိပ်တက်ကာ မွှန်ထူနေသည့်အတွက် ယခုအချိန်အထိ ဖြိုးဟိန်းကျော် လီးကြီးကို မမြင်မိသေးပါ။ မြင်မိလျှင်လည်း ဝမ်းသာလုံးဆို့၍ သတိမေ့မျောသွားလောက်သည်။ လီးကြီးလုံးပတ်က ရုပ်ပျိုဗူးခန့် ပမာဏ ရှိပြီး အရှည်က ၇ လက်မခွဲခန့် ရှိသည်။ သူမယောကျ်ား ကိုထွန်းထွန်းဦး လီးထက် တစ်ဆခွဲကျော်ကျော်လောက် တုတ်ရှည်ပမာဏ ရှိသည်။ ယခု ထိုစံချိန်မှီ လီးတုတ်ရှည်ကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ တစ်ရစ်ချင်း ထိုးသွင်းနေပါတော့သည်။

“ ဗျစ်…. ဗျစ်… ဘွပ်…. ဗျစ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. အီး…. ရှီး… ကျွတ်.. ကျွတ်… ရှီး.. အီး အမေ့…” ကလေးတစ်ယောက်မွေးပြီး ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် အလိုးခံထားဖူးသော စောက်ဖုတ်ဖြစ်စေကာမူ ဖြိုးဟိန်းကျော်၏ လီးကြီးက ကြီးမားတုတ်ရှည်လှသဖြင့် မသက်ထားရီတစ်ယောက် ကောင်းလွန်းလှသော ကာမအရသာကို အံကြိတ်၍ ခံနေရှာသည်။ လီးကြီးကို အဆုံးထိမြုပ်အောင် ဖိသွင်းပြီးနောက် တစ်ဝက်ကျော်ကျော်ခန့် ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်သွင်းသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ချက် ညှောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန် မြန်ဆန်လာသည်။ “ ဖွတ်…ဖွတ်…ဘွပ်..ဖွတ်….ပွတ်….ဘွတ်……..” အချက်၂၀ ခန့် လိုးဆောင့်ပြီးသောအခါ မသက်ထားရီ တစ်ကိုယ်လုံး လေထဲသို့ မြောက်တက်သွားသလို ခံစားရပြီး ကာမကိစ္စ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားပါတော့သည်။ မကြာမီ ဖြိုးဟိန်းကျော်လည်း မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူ့လရေပူပူတွေကို စောက်ခေါင်းထဲ ဗျင်းခနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ နှစ်ယောက်သား တင်းနေအောင် ဖက်ထားကြတော့၏။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

“ ေျမာက္ကြၽန္းသူ ေျမာက္ကြၽန္းသားတို႔သည္ တရားဝင္ ဇနီးမယား မရွိ (ဝါ) တစ္လင္တစ္မယား စနစ္မရွိ..။ မုဒိန္းဆန္ဆန္ အဓမၼ ကာမအမႈမ်ားလည္း ကင္းရွင္း၏။ အိမ္ေထာင္ေရး အရႈပ္အေထြးမ်ားလည္း လုံးဝ ကင္းရွင္း၏။ အၾကင္ဖိုသတၱဝါသည္ အၾကင္မသတၱဝါအား အခ်စ္လြန္ကဲျခင္း တည္းဟူေသာ လိင္စိတ္ျဖင့္ ကာမဂုဏ္ ဆက္ဆံသြားလိုအံ့..။ ထို ဖိုမ သတၱဝါႏွစ္ဦးစလုံး အလိုတူ ေက်နပ္ၿပီးသား ျဖစ္၏။ ကာမဂုဏ္ ေမထုန္မႈျဖင့္ သံဝါသ ျပဳလိုၾကလွ်င္ လူသူ မျမင္ကြယ္ရာ အရပ္၌ (၇) ရက္တိုင္တိုင္ အားပါးတရ ဝဝလင္လင္ ဆက္ဆံၾက၏။ ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ ငါ့လင္ငါ့မယားဟု စြဲလန္းေသာ ဥပါဒါန္မ်ား မရွိဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထိုင္ၾကသည္။ သားသမီး ေမြးဖြားလာလွ်င္လည္း ကေလးအမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းထားလိုက္သည္။ ႏို႔တိုက္ျခင္းမွအစ ကေလး၏ ျပဳဘြယ္ကိစၥမွန္သမွ်ကို ျမင္ေတြ႕သူတိုင္းက မိခင္၏ တာဝန္ကို ေက်ႁပြန္စြာ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ေယာက္်ားမ်ားကလည္း ဖခင္၏ တာဝန္ကို ေက်ႁပြန္စြာ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ အလြန္သိသာ ထင္ရွား ယုတ္ညံ့ေသာ မနာလို ဝန္တိုျခင္း မရွိ။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အၾကင္နာ ေမတၱာ လႊမ္းေသာ ဆက္ဆံေရးျဖင့္ ဆက္ဆံၾကသည္။ ေမထုန္ဟူသည္ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမတို႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ၾကည္ျဖဴေက်နပ္စြာ ကာမစပ္ယွက္ သံဝါသ ျပဳျခင္းကို ေခၚ၏…။

“ ၿဖိဳးၿဖိဳးေရ…. မမဆီ ခဏ လာပါဦးေဟ့….” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေျမာက္ကြၽန္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ဝင္စားစြာ ဖတ္ေနစဥ္ အေရွ႕ဘက္တိုက္အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းတံခါးမွေန၍ မသက္ထားရီက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူေနတာက အေရွ႕ဘက္တိုက္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္အေနအထား ျဖစ္ေသာ ကားဂိုေဒါင္ အေပၚထပ္ရွိ အစြန္ဆုံးအခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ သူေနေသာ အခန္းႏွင့္ မသက္ထားရီ အိပ္ခန္းမွာ မ်ဥ္းတစ္ေျပးညီ ယွဥ္လ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူေနေသာ အခန္းက ၃ ေပခန႔္နိမ့္သျဖင့္ မသက္ထားရီအခန္းက အေပၚစီးမွ ျဖစ္ေနသည္။ “ ဟုတ္ကဲ့….မမ လာၿပီ…လာၿပီ…..” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို အမွတ္အသားျပဳရင္း မသက္ထားရီ ၾကားေအာင္ အသံျပဳကာ ခပ္သြက္သြက္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က မနက္ ၉ နာရီခြဲခန႔္ျဖစ္၍ မသက္ထားရီသမီး ၅ တန္းေက်ာင္းသူ သက္သက္မြန္လည္း ေက်ာင္းသြားေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ရယ္ ၊ မသက္ထားရီရယ္ ၊ အိမ္ေဖာ္ မျမႏွစ္တို႔သာ ရွိၾက၏။ 

ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ဒီအိမ္ေရာက္သည္မွာ ၆ လ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိပါေသးသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ျဖစ္၍ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ရန္ သူအေမ၏ အစ္ကိုတစ္ဝမ္းကြဲျဖစ္သူ မသက္ထားရီ၏ေယာက္်ား ကိုထြန္းထြန္းဦးက သူ မေလးရွား မသြားခင္ ၃ လအလိုတြင္ သူ႔အိမ္မွာေန၍ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ရန္ ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း တကၠသိုလ္ ဆက္မတက္ရေသးပဲ တစ္ႏွစ္နားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို အဂၤလိပ္စာသင္တန္းႏွင့္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း တက္ေစသည္။ တစ္ခ်ိန္ၾကလွ်င္ သူ႔လို ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေစရန္ ရည္႐ြယ္ထား၏။ လိင္စိတ္ႏိုးၾကား ၊ လူပ်ိဳေသြးေတြ တိုးပြားစ အ႐ြယ္မို႔ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ စိတ္က မသက္ထားရီ အေပၚမွာ စေတြ႕ကတည္းက မ႐ိုးသားဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ မသက္ထားရီ အေပၚမွ မဟုတ္၊ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္သူ မျမႏွစ္ အေပၚမွာလည္း မ႐ိုးသားပါ..။ မသက္ထားရီႏွင့္ မျမႏွစ္တို႔မွာ အသက္ သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ သက္တူ႐ြယ္တူ ျဖစ္ၾကသည္။ မျမႏွစ္မွာ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ညႇိဳးညႇိဳးမွိန္မွိန္ စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ မဟုတ္ပါ..။ မသက္ထားရီက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို ဆက္ဆံေနထိုင္ေစ၍ မသိလွ်င္ ညီအစ္မဟုပင္ ထင္ရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ မျမႏွစ္က သားသမီး မရွိသည့္ အိမ္ေထာင္ပ်က္ တစ္ခုလပ္ ..။

မျမႏွစ္က မသက္ထားရီထက္ မ်က္ႏွာအလွ ေလ်ာ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ဟန္အလွမွာမူ တန္းတူလိုက္ၿပီး က်ားသတၱဝါတို႔ စြဲမက္ေစေသာ အရႈိက္အဟိုက္၊ အေဝ့အဝိုက္ ၊ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ၾကည့္ေကာင္းလွစြာ ျပည့္စုံပါသည္။ ပုံစံတူဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ကာယအလွမွာ တစ္မ်ိဳးစီ စြဲမက္စရာ ေကာင္းသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ဒီမိန္းမႏွစ္ဦးအေပၚမွာ ေယာက္်ားပီပီ သစၥာရွိရွိျဖင့္ စိတ္ရွိတိုင္း ပစ္မွားေဖာက္ျပန္လာခဲ့သည္မွာ ဒီအိမ္သို႔ ေရာက္စကတည္းကပင္။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႏႈတ္ထိအသံေရာက္ အားျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အထိ မေဖာက္ျပန္ေသးမခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးလိုပင္။ ယခု ဤအိမ္၏ အရွင္သခင္ ဘုရင္မက ေခၚေနပါၿပီ..။ 

ေသြးဆူရင္ခုန္ ဘဝင္တုန္လွ်က္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ မသက္ထားရီ အိပ္ခန္းဝသို႔ ေရာက္လာသည္။ မသက္ထားရီက ကုတင္ေပၚတြင္ ဝမ္းလ်ားႀကီး ေမွာက္လ်က္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ စာ႐ြက္အလြတ္ေပၚတြင္ ဘာေတြ တြက္ခ်က္ေနမွန္း မသိ။ “ မမ…. က်ေနာ္ ေရာက္ၿပီ…” “ ေအာ္….ေအးေအး…လာေလဟဲ့…” ၾကည္လဲ့႐ႊင္ၿပဳံးစြာ ေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္းၿပီး ေျပာ၏။ မသက္ထားရီ မ်က္လုံးေတြက ညႇိဳ႕အားျပင္းစြာ အေရာင္ေတြ လက္ျဖာေန၏။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္စြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ “ ေအး….အဲဒီအေပၚမွာ ထိုင္ေလ…”ကုတင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ စားပြဲခုံက ကုလားထိုင္ရွည္ေပၚတြင္ ထိုင္ရန္ ေမးေငါ့ျပသည္။ ဒီေတာ့ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က မသက္ထားရီ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရသည္။ မသက္ထားရီက ယခုအခ်ိန္ထိ မထေသးပဲ ေစာေစာကအတိုင္းပင္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္သား ရွိေနေသးသည္။ တင္ဆုံထြားထြားအိအိႀကီးေတြက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ရင္ကို တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေစသည္။

ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ၿပီး တံေတြး မၾကာခဏ ၿမိဳေနရသည္..။ မသက္ထားရီက ဝမ္းလ်ားေမွာက္ အေနအထားမွ သူ႔ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူကာ တစ္ေစာင္းလွည့္လိုက္သည္။ “ မင္းက လွ်ိဳထားတာပဲ ကြ…. ကိုယ့္အစ္မၾက မေျပာဘူး…။ ျမႏွစ္ၾက ေဗဒင္တြက္ေပးတယ္ဆို……” အခ်စ္ရည္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနေသာ မ်က္ေစာင္းခ်ိဳခ်ိဳေလး ထိုးရင္း မသက္ထားရီက ေမး၏။ “ ဟာ… ဒီ…. ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး မမရာ….။ ဟို…. ဟို… သူကလည္း ေမးလို႔ .. မေတာက္တစ္ေခါက္ တတ္တာေလးနဲ႔ ေဟာေပးလိုက္ရတာပါ…” “ အံမယ္…. ဘာ မေတာက္တစ္ေခါက္လဲ…။ ဟိုက မွန္လြန္းလို႔တဲ့ ေတာ္ေရ…။ ဒီတစ္ခါ လခ ထုတ္ရင္ ရွင့္ကို ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ အဝ ဝယ္ေကြၽးမလို႔တဲ့ … ႀကိမ္းဝါးေနတာ…” ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏွင့္ တည့္သြားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ဝါသနာပါလို႔ မေတာက္တေခါက္ ေလ့လာထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။

သူ႔ကိုသူသိ၍ ၿပဳံးလိုက္မိစဥ္…. “ မင္းက ဘာၿပဳံးတာလဲ… ဟင္း….၊ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္လိုက္…. ငါ့ၾက ေဟာမေပးဘူး…။ ကဲ.. အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေဟာနဲ႔ဦး..။ မင္း ေဗဒင္ပညာနဲ႔ မမကို သုံးလုံးဂဏန္း တြက္ေပးကြာ ေနာ္…။ မမ ဒီတစ္ခ်ီ ေတာ္ေတာ္ ထိသြားတယ္။ မင္းေလးေလး ပို႔တဲ့ ေငြ ၁၅ သိန္းလည္း ေျပာင္ၿပီ….”  မသက္ထားရီ စကားေၾကာင့္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ဟိုအေမႊးပါမက်န္ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေမႊးမ်ား ေထာင္ထသြား၏။ “ ဘုရား…ဘုရား…. ငါးပါးမက ေမွာက္ေတာ့တာပဲ…။ ၁၅ သိန္း ေျပာင္ၿပီတဲ့…၊ သုံးလုံးဂဏန္းလည္း တြက္ေပးတဲ့…. ဘုရား…ဘုရား….” စိတ္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူ ေယာက္ယက္ခတ္ရင္း ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္လာသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္ေမာ့၍ အႀကံထုတ္ေနစဥ္…. “ ဘယ္ႏွယ့္လဲ… ေဗဒင္ ဆရာေလး….”မသက္ထားရီ စကားေၾကာင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ ျပန႔္က်ဲေနေသာ အေတြးမ်ား တုန႔္ခနဲ ရပ္တန႔္သြားသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာကလို ေဘးတစ္ေစာင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပက္လက္ႀကီး အိပ္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မို႔ေမာက္တင္းရင္းေသာ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာက အက်ႌကို ေဖာက္ထြင္းထြက္မတတ္ ႐ုန္းကန္ေနသည့္ႏွယ္ ထင္ရ၏။

ေစာေစာက အေတြးေနရာဝယ္ ရမၼက္ေလေပြက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ႏွလုံးသားကို တစ္ခ်က္ေမႊ႕သြားျပန္၏။ မိန္းမအေတြ႕အႀကဳံ လက္ေတြ႕မရွိေသာ္လည္း .. သူလည္း ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ၊ စာေပဗဟုသုတ ျပည့္စုံႂကြယ္ဝသူ ျဖစ္၏။ မသက္ထားရီ အေပၚ မ႐ိုးသားေသာ စိတ္အခံကား ႀကီးလွေသာေၾကာင့္သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလုံ၍ ႏွလုံးခုန္ ရင္တုန္ေနသည္ကို သတိျဖင့္ ျပန္လည္ စုစည္းလိုက္သည္။ “ ကဲ….ေျပာေလ… မမကို သုံးလုံးဂဏန္း တြက္ေပးမွာလားလို႔….” မ်က္လုံးေလး ေဒါင့္ကပ္ၿပီး ေမးလာေသာ ညဳခြၽဲခ်ိဳအီေသာ အသံေလးက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ အသည္းကို က်လိက်လိႏွင့္ ယားေစ၏။ တအားေပြ႕ဖက္ၿပီး လုံးပစ္ခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္းျဖစ္ေနမိသည္။ “ ေျပာေလကြာ… နက္ျဖန္ဆို ထြက္ေတာ့မွာ…။ မင္းဆီက ဂဏန္းရရင္ သဇင္ၿငိမ္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေအာလိုက္မွာ….” ေၾကာက္လွ်င္လြဲ ရဲလွ်င္မင္းျဖစ္ … လာစမ္းကြာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး.. “ ရတယ္ေလ… မမ .. စာ႐ြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ ေပး…” “ ဒီလို လုပ္စမ္းပါ.. ဆရာေလးရယ္… အဟင္းဟင္း…” မသက္ထားရီက သူ႔ေရးလက္စ ေဘာပင္ကို လွမ္းေပးရင္း ၊ ကိုယ္ကို လိမ္၍ ထလိုက္သည္။ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ေနေသာ ထမီေၾကာင့္ ေဖြးႏုဝင္းမႊတ္ေနေသာ ဗိုက္သားျပင္ကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ မသက္ထားရီက ကုတင္ေခါင္းရင္းဆီသို႔ တ႐ြတ္တြန္းသြားၿပီး ကုတင္ေခါင္းရင္းရွိ ဘီ႐ိုတံခါးကို ဆြဲဖြင့္သည္။ ဒီေတာ့ တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ေက်ာ့ရွင္းသည့္ ကိုယ္ဟန္က ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ မ်က္လုံးထဲ တည့္တည့္ႀကီး ဝင္လာသည္။ ေသးသြယ္ေသာ ခါးႏွင့္ ဖြံ႕ထြားေသာ တင္ဆုံသား မို႔မို႔ႀကီးက ထင္ရွားစြာ စြင့္ကား ဝင့္ႂကြားလ်က္ ရွိေနေတာ့သည္။

မသက္ထားရီက ဘီ႐ိုေအာက္ထပ္မွ စကၠဴတစ္ထပ္ ယူ၍ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ထံ လွမ္းေပးသည္။ သူမ ေနာက္ေက်ာကို ရမၼက္ေရာင္လႊမ္းေသာ အၾကည့္သရမ္းတို႔ျဖင့္ စူးနစ္ မက္ေမာစြာ ၾကည့္ေနေသာ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ မ်က္လုံးတို႔ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ေနလိုက္သည္။ ယခု မသက္ထားရီ ေျပာေသာ စကားမ်ားသည္ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ပါ..။ သုံးလုံးထိုးသည္ကား မွန္၏။ သူ႔ေယာက္်ား ပို႔လိုက္ေသာ ေငြ ၁၅ သိန္းဆိုသည္မွာ တကယ္မဟုတ္ပါ..။ သုံးသိန္းေလာက္ ထိသြားသည္ကေတာ့ မွန္သည္။ ဒီမွ်ေလာက္ေတာ့ မသက္ထားရီအဖို႔ အပ်င္းေျပ သြားၾကားထိုးသေလာက္ပင္ ရွိ၏။ ယခုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ေနျခင္းမွာ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို ကာမသားေကာင္အျဖစ္ သြတ္သြင္းရန္ ရမၼက္ေထာင္ေခ်ာက္ ဆင္ေနျခင္းသာ..။ ဤကိစၥကို သူမႏွင့္ ျမႏွစ္တို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တိုင္ပင္ၿပီး ပႏၷက္႐ိုက္ အစပ်ိဳးျခင္းသာ ျဖစ္၏။ သူ႔ေယာက္်ား မေလးရွားမွာ ၃ ႏွစ္ခြဲေနရမည္..။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရရွည္စီမံကိန္းအတြက္ ယေန႔ အစပ်ိဳးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ဘက္ကလည္း သူ႔အႀကံႏွင့္သူ ရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္ပဲ မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မဃေဒဝ လကၤာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူ ရထားသည္။ လက္ေတြ႕ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေသးသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ဦးေလးဝမ္းကြဲ၏ မိန္းမျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း ၊ အလွဂုဏ္ ဓနဂုဏ္ အရွိန္ေတြက ႀကီးမားေနသည္က တစ္ေၾကာင္း မ်ားျပားလွစြာေသာ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မသက္ထားရီကို ရွိန္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသက္ထားရီသည္ မိန္းမ။ မိန္းမမွန္လွ်င္ ေစာက္ဖုတ္ပါသည္။ ထိုေစာက္ဖုတ္သည္ မည္သူ႔အတြက္ ျဖစ္ရမည္နည္း..။ ေစာက္ဖုတ္မွန္က လီးႏွင့္ ဂေဟဆက္မွသာ ကမာၻ႔နိယာမက်မည္ မဟုတ္ပါလား..။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ေခါင္းထဲတြင္ သူရထားဖူးေသာ မဃေဒဝလကၤာ အပိုင္းအစတစ္ခုက ဝင္ေရာက္လာသည္။ “ ႀကဳံရာႏွင့္လိုက္၊ ႀကိဳက္ရာႏွင့္ ေျမႇာင္၊ ေတြ႕မေရွာင္သား…. ” မသက္ထားရီကေရာ ဘာမို႔လို႔နည္း..။ “ မမ… နက္ျဖန္ .. ေသာၾကာေန႔ေနာ္…” “ ေအး.. ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၆ .. ေသာၾကာ..” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္..။ ၁၉၉၆. ၂. ၁၆ …….. ဤခုႏွစ္လရက္ ဂဏန္းမ်ားကို ေပါင္းလိုက္သည္။ ၃၄ ရသည္။ ေရွ႕က ၃ တစ္လုံးကို ယူ၍ ေနာက္အလုံးကို ပယ္လိုက္သည္။ တဖန္ ျမန္မာ ႏွစ္ လ ရက္ မ်ားကို ေပါင္းလိုက္သည္။ ( ၁၃၅၇ + ၁၁ + ၂၈) ၃၀  ရသည္။ ေရွ႕အလုံးကို ပယ္၍ ေနာက္ဆုံးကို ယူလိုက္သည္။ ( ၀ )..။

ခ်ဲထြက္မည့္ေန႔က ေသာၾကာေန႔ျဖစ္၍ ေသာၾကာ၏ ရန္ၿဂိဳဟ္ကို ရွာရာ တနလၤာၿဂိဳဟ္ကို ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၂ ဟု မွတ္လိုက္သည္။ တဖန္ ေသာၾကာ၏ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ရွာရာ ဥသာ ဟူေသာ လကၤာအရ တနဂၤေႏြကို ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁ ဟု မွတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း အကြက္ထုတ္လိုက္သည္။ ၃၀၂ နဲ႔ ၃၀၁ ..။ “ ကဲ… ရပါၿပီ…မမ… ၃၀၂ နဲ႔ ၃၀၁ ႏွစ္ကြက္ထဲရယ္… အပီပဲ…။ မပီရင္ ဇက္အျဖတ္ခံမယ္..” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ေဘာပင္ႏွင့္ ထိုႏွစ္ကြက္ကို ေရးသားၿပီး မသက္ထားရီကို ေပးလိုက္သည္။ “ တကယ္..အပီေနာ္… ဆရာႀကီး…” “ အို… တကယ္အပီပါဗ်ာ…။ ကဲ.. မယုံရင္ ဘာေၾကးေလာင္းမလဲ…” “ တစ္ကိုယ္လုံး ပုံအပ္ေၾကး ေလာင္းမယ္ကြာ…” မသက္ထားရီက ၁၅၀၀ ဗို႔အား အျပည့္ပါေသာ ရမၼက္မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္၍ ေျပာလိုက္သည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က သေဘာမေပါက္၍ ေၾကာင္ၾကည့္ေနစဥ္…. “ ဟို…. ဒီလိုေလကြာ… မင္းမွန္ရင္ မမတစ္ကိုယ္လုံးကို မင္းဆီပုံအပ္မယ္..။ မင္းႀကိဳက္သလိုလုပ္… ..။ မင္းရႈံးရင္လည္း မင္းတစ္ကိုယ္လုံးကို မမဆီပုံအပ္.. မမႀကိဳက္သလိုလုပ္မယ္..။ ကဲ… ဘယ္ႏွယ့္လဲ…” ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ အျမတ္ခ်ည္းမို႔ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က…“ ကဲ….စိန္လိုက္ဗ်ာ…..” ဟု တက္ႂကြစြာ ေျပာလိုက္သည္။ မသက္ထားရီက ေခါင္းရင္းဘက္ နံရံတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ခလုတ္ကေလးကို ႏွိပ္လိုက္ရာ မၾကာမီ မျမႏွစ္ ေရာက္ရွိလာသည္။

“ ဘာခိုင္းစရာ ရွိလို႔လဲ…မမ..” “ ေအာ္… ဒီမယ္ ျမႏွစ္ေရ…။ ဆရာႀကီးက ေပးတဲ့ သုံးလုံးဂဏန္း ၂ ကြက္..။ အဲဒါ သဇင္ၿငိမ္းဆီမွာ ဖုန္းဆက္ၿပီး မွာလိုက္စမ္းပါ..။ တစ္ကြက္ကို ငါးေထာင္စီတင္လိုက္..။ ထားဟန္းဖုန္းက ဓါတ္ခဲအားကုန္ေနလို႔…။ ေရာ့.. ဒီမွာ ဆရာႀကီးေပးတဲ့ ဂဏန္း…” မျမႏွစ္က မသက္ထားရီေပးေသာ စာ႐ြက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း … “ အင္း…မိုက္လွပါလား… ၃၀၂ … ၃၀၁ ဆိုပါလား… အဟိ….” မျမႏွစ္က စာ႐ြက္အပိုင္းေလး ယူၿပီး ေအာက္ထပ္ ဆင္းသြားသည္။ မသက္ထားရီက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ေနာက္ေက်ာမွ မတ္တတ္ရပ္လွ်က္ ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “ ကဲ… ငါ့ေမာင္ကို ယုံၿပီး မမကေတာ့ ထိုးခ်လိုက္ၿပီေနာ္…။ ေလာင္းေၾကးကို မေမ့နဲ႔..။ နက္ျဖန္ ၃ နာရီခြဲၾက အေျဖေပၚမွာပဲ…” “ ေဒါက္…. ဒေလာက္…….” “ အယ္ေတာ့…. ဒီနားကပ္ အစုတ္ပလုတ္ကလည္း…က်စ္…..” “ ဘာလဲ ..မမ..နားကပ္ျပဳတ္သြားလို႔လား…” “ အင္း…..” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ကုလားထိုင္ေပၚမွ ဆင္း၍ စားပြဲခုံေအာက္ ငုံ႔၍ နားကပ္ကို ရွာသည္။ မေတြ႕…။ မသက္ထားရီကလည္း ကုတင္ေအာက္ကို ငုံ႔၍ ရွာေနသည္။ ေရွ႕ပိုင္းကိုယ္က ကုတင္ေအာက္ ေရာက္ေနသည္မို႔ ဒူးေထာက္ ဖင္ကုန္းေပးထားသလို ပုံစံႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ စြင့္ကားဝင့္ထယ္ေသာ တင္ဆုံးထြားထြားႀကီးက အထက္သို႔ အနည္းငယ္ေျမာက္ကာ ႏိုင္ငံျခားအျပာဇာတ္ကားထဲက ဖင္ကုန္းလိုးသလို ပုံစံႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေဖြးေဖြးအစ္အစ္ ေျခသလုံးသားေတြကလည္း ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို ျမဴဆြယ္ကလိေနၾကသည္။

ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ မသက္ထားရီ ပုံစံႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လီးေတာင္လာသည္။ အခုေန ထမီလွန္ၿပီး ေနာက္မွ ဒူးေထာက္၍ လိုးပစ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာ၏။ “ မမ… ေတြ႕ၿပီလား…” “ ဟင့္အင္း… မေတြ႕ေသးဘူး..” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က တုန္ခါအက္ကြဲေသာ အသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ စားပြဲေအာက္ရွာအၿပီး ကုတင္ေျခရင္းဘက္ ၾကည့္လိုက္ရာ စိန္နားကပ္ဝင္းဝင္းေလးကို ကုတင္ေျခရင္းတြင္ အခန႔္သားေလး ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ ေဟာ…ေတြ႕ၿပီ….မမ… ဒီမယ္..ဒီမယ္…” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က နားကပ္ကို ေကာက္ယူရင္း ေျပာလိုက္၏။ ဒီေတာ့မွ မသက္ထားရီလည္း ကုတင္ေအာက္မွ ေနာက္ဆုတ္ရင္း ထြက္လာသည္။

“ အဟင္းဟင္း…. ေက်းဇူးပဲ..ငါ့ေမာင္ေရ…” “ ကဲ…မမ က်ေနာ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္…” “ ေအး…ေအး……” မသက္ထားရီလက္ထဲ နားကပ္ထည့္ေပးရင္း ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ နားကပ္လွမ္းေပးစဥ္ အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးျပဳတ္ေနၿပီး ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ ရင္သားမို႔မို႔ ႏွစ္မႊာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးသည္။ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာက ဝင္းမြတ္တင္းေျပာင္ေန၏။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ စိတ္ထဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ မရေအာင္ တရစ္ဝဲဝဲ ရွိေနပါေတာ့သတည္း..။ ၁၆.၂ . ၁၉၉၆ ညေန ၃ နာရီ ၅ မိနစ္ေက်ာ္လာၿပီမို႔ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ စိတ္ေတြ ဂဏာမၿငိမ္ လႈပ္ရွားေနမိသည္။ သူ ရမ္းတုတ္မွန္းတုတ္ၿပီး ေပးခဲ့ေသာ ဂဏန္းအတြက္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ေနမိသည္။ သူ႔တာဝန္ရွိသလို ခံစားေနရသည္။ ရသမွ် လာဘသိဒၶိ မႏၲာန္မ်ားကို တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ရင္း မၾကာမီ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

“ ေဝး…ေဟး..ေဟး…. ၃၀၂ တဲ့…. ေပါက္ၿပီေဟ့…. ၿဖိဳးၿဖိဳးေရ႕…မင္းေပးတဲ့ဂဏန္း ေပါက္ၿပီေဟ့….” ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ မသက္ထားရီအသံက သူ႔နားအၾကည္လႊာကို လာ႐ိုက္ခတ္သည္။ သို႔ေသာ္ .. ဝိုးတဝါးနဲ႔သာ…။ “ ၿဖိဳးၿဖိဳးေရ…ေဟ့…ၿဖိဳးၿဖိဳး… ၃၀၂ တဲ့…. ေပါက္ၿပီ…ဟဲ့….” ဒုတိယအႀကိမ္ေျပာမွပင္ သဲသဲကြဲကြဲ သိရေတာ့သည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ဝမ္းသာလုံးဆို႔ၿပီး ကုတင္ေပၚမွ ဝုန္းခနဲ ထကာ ေအာက္ထပ္ ဆင္းေျပးခဲ့သည္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တစ္ကိုယ္လုံး ပုံအပ္ေၾကး… တစ္ကိုယ္လုံး ပုံအပ္ေၾကး.. ဤအသံတို႔သာ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးေနပါေတာ့သတည္း..။

မျမႏွစ္က သက္သက္မြန္ေလးကို ေခၚၿပီး ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ေဈးခ်ိဳ ညေဈးဘက္ ထြက္သြားသည္။ မျမႏွစ္ကို မုန႔္ဖိုးတစ္သိန္း..၊ သမီးျဖစ္သူ သက္သက္မြန္ကိုလည္း တစ္သိန္းေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ထြက္သြားတာက ညေန ၆ နာရီ..။ သဇင္ၿငိမ္းက ည ရွစ္နာရီမွ ေငြလာပို႔မည္ျဖစ္၍ မသက္ထားရီက သူ႔ေငြကို ခဏစိုက္သုံးထားလိုက္၏။ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ သမင္ပ်ိဳမေလးသဖြယ္ ျမဴးႂကြသြက္လက္ေနသည္။ စုတ္ေကာ လာဘ္ေကာ စုံဝင္ဘို႔ ဆိုသည္မွာ တကယ္မလြယ္ပါ..။ ထိုအထဲတြင္ ယခုလို တစ္ေန႔တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ဝင္ဘို႔ ပို၍ မလြယ္ေသးပါ..။ ယခုေတာ့ သုံးလုံးက ငါးေထာင္ကြက္ ေပါက္သည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ႏိုင္သြားသည့္အတြက္ သူမတစ္ကိုယ္လုံးကို လိုရာသုံး ပုံအပ္ရေတာ့မည္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည္။ ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရလွ်င္ ေယာက်္ားႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ အဓိက မြတ္သိပ္လိုလားခ်က္က လီးႏွင့္ မကင္းေရးပင္ မဟုတ္ပါလား..။

ေသြးသားဆူၿဖိဳး အလွေတြ တရိပ္ရိပ္တိုးေနေသာ မသက္ထားရီလို အသက္သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ လီးဆိုေသာ အရာက ပို၍ လိုအပ္မည္ မဟုတ္ေလာ..။ မျမႏွစ္ ႏွင့္ မိန္းမခ်င္း စခန္းသြားေနရတာလည္း အဆင္ေျပပါ၏။ အထိုက္အေလ်ာက္လည္း ကာမဆႏၵေတြ ေျပၿငိမ္းပါ၏။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ ေက်နပ္မႈေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေယာက်္ားစစ္စစ္တစ္ေယာက္၏ လီးေလာက္ေတာ့ ဘယ္မွထိေရာက္ပါမည္နည္း..။ သူတို႔ေတြက လီးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားၾကသူေတြ မဟုတ္ပါလား..။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို ရမၼက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ေသာ စီမံကိန္းကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ မေဖာ္လို႔ကလည္း မျဖစ္..။ သူမေယာက္်ားက မေလးရွားမွာ ၃ ႏွစ္ခြဲႀကီးေတာင္ ၾကာမည္ မဟုတ္လား..။ လင္ရွိမယားတစ္ေယာက္အဖို႔ ေယာက္်ားႏွင့္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီး ခြဲေနရမည္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့..။ လီးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိထားတဲ့ ဒီေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေနမည္တဲ့လား..။ သုံးႏွစ္မေျပာႏွင့္ သုံးရက္ေတာင္ မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ..။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေရရွည္စီမံကိန္းအျဖစ္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို ရမၼက္ေထာင္ေခ်ာက္ ဆင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ရမယ္ရွာလီဆယ္ၿပီး သုံးလုံးတြက္ခိုင္း၏။ ရႈံးလွ်င္ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ပုံအပ္မည္..။ ႏိုင္လွ်င္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ကိုယ္လုံးကို သူမထံ ပုံအပ္ရမည္ဟု အေလာင္းအစားလုပ္ထားရာ ယခု ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ႏိုင္သြားၿပီျဖစ္၍ လီးႏွင့္ျပတ္ကာ လီးအလြန္ငတ္ေနေသာ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ထံ ပုံအပ္ရေတာ့မည္။ ပိုင္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း..။  တြတ္ပါထည့္လိုက္လွ်င္ တစ္ေသာင္းရင္း႐ုံႏွင့္ ၂၈ သိန္းႀကီးမ်ားေတာင္ ရေတာ့မည္..။ ထို႔ထက္.. ထို႔ထက္ ပို၍ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ပိုင္သြားၿပီျဖစ္၍ အလိုးခံရေပေတာ့မည္..။ လီးႀကီးမႀကီးေတာ့ မသိ၊ လူပ်ိဳဆိုေတာ့ သန္လိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း..။ မေန႔က သူမဖင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေကာင္ေလးဘယ္ေလာက္မ်ားလီးေတာင္လိုက္မည္မသိ..အေတြးမ်ိဳးစုံျဖင့္ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ေနစဥ္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ေရာက္လာသည္။

“ မမ… ေပါက္တယ္ ဆို…..” “ ေအး…မင္းေပးတဲ့ ၃၀၂ ေလ..။ လာပါကြာ.. မတ္တပ္ႀကီး… ထိုင္စမ္းပါဦး…။ ျမႏွစ္နဲ႔ သမီးတို႔ကေတာ့ ေဈးခ်ိဳ ညေဈးတန္းဘက္ ထြက္သြားၿပီ..။ သူတို႔ကို မုန႔္ဘိုး တစ္သိန္းစီ ေပးလိုက္တယ္…” “ ဒီလိုဆိုရင္.. က်ေနာ္ႏိုင္တဲ့အတြက္.. မမရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးကို ပိုင္သြားၿပီေပါ့…ေနာ္..” မသက္ထားရီက ရမၼက္ေရာင္လႊမ္းေသာ ညႇိဳ႕မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြျဖင့္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို ၾကည့္ကာ “ အင္းေပါ့…။ ဒီေတာ့ မင္းက ဘာလုပ္မွာလဲ….” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က မသက္ထားရီ ခုံဘက္ ေျပာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး မသက္ထားရီကို ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပါးကို ဆြဲေမာ့လိုက္ၿပီး ေဆးဆိုးစရာ မလိုဘဲ ပင္ကိုယ္သဘာဝအတိုင္း နီေထြးစိုေျပေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။ လီးႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္၏ အခ်စ္ၾကမ္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံေတြ ဆူပြက္ျမန္ဆန္လာသည္။ “ ဟင္းဟင္း… ေတာ္…. ေတာ္ပါဦး… ေမာင္ေလးရယ္…..” တုန္ရီေမာဟိုက္ေသာ အသံျဖင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ ဒီေတာ့မွ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္သည္။

“ ဟြန႔္… ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ေလး… ၾကမ္းလိုက္တာ… ပိုင္တယ္ဆိုၿပီး ထင္သလို လုပ္ခ်င္တာေပါ့ေလ…..။ မင္း တကယ္ပိုင္မွာက ည ၉ နာရီေက်ာ္မွ…။ အဲဒီေတာမွ မင္းစိတ္တိုင္းက်… မင္းသေဘာ…. ရွိ….” ထိုစဥ္… တီ..တီ…တီ…..တီတီ… ၿခံဝမွ ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က အလိုက္တသိပင္ ၿခံတံခါး သြားဖြင့္ေပးလိုက္သည္။  “ မသက္ထားရွိလား….ေမာင္ေလး…” “ ဟုတ္ကဲ့…ရွိပါတယ္…” မသဇင္ၿငိမ္းက ဆိုင္ကယ္ဆက္ေမာင္းသြားသည္။ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္ခုံေပၚတြင္ ဂ်ပ္ေသတၱာ တစ္လုံးပါ၏။ ေငြေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္..။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ၿခံတံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။ “ အံမယ္ေလး… ငါေတာ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး…ဟယ္…။ ငါ့ေမာင္ေလး ေတာ္လို႔ပါ…. ဟင္းဟင္း……” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ မေရာက္ခင္ ဘာစကားေတြ ေျပာေနၾကသည္မသိ..။ သူေရာက္သြားေတာ့ မသက္ထားရီက မသဇင္ၿငိမ္းကို အထက္ပါအတိုင္း ေျပာေနသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ခုံလြတ္တစ္လုံးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ စားပြဲခုံေပၚတြင္ ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴေတြက အထပ္လိုက္…..။

“ ကဲ…ေရၾကည့္လိုက္ဦးေလ… ထား…” “ ေမာင္ေလးေရ.. စစ္လိုက္ပါဦးကြာ….။ မမသဇင္အတြက္ .. စားစရာ လုပ္ေပးခ်င္လို႔….” ေျပာေျပာဆိုဆို မသက္ထားရီက ထသြားသည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္လည္း ေငြေတြကို စစ္ၾကည့္ေန၏။ “ ကိုက္ပါတယ္… မမ ၂၈ သိန္း အတိပဲ…” “ မင္းေပးတဲ့ ဂဏန္း..ဆို…” “ ဟုတ္…..” “ တယ္ဟုတ္ပါလား…ကြာ..။ မမကိုလည္း ေပးပါဦး…..” ထိုစဥ္ အခ်ိဳေရဗူးႏွင့္ ကိတ္မုန႔္ ယူလာေသာ မသက္ထားရီ ေရာက္လာၿပီး… “ ေလာင္းေၾကးက ႀကီးတယ္ေနာ္… သဇင္…။ သူ႔ဘက္က ႏိုင္ရင္ တစ္ကိုယ္လုံး ပုံအပ္ေၾကးတဲ့..။ ဟင္းဟင္း…. မင္းက ေလာင္းရဲလို႔လား…” ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား ၂၀ ရာစု မိန္းမသားမ်ား ပီပီ… “ စိန္လိုက္ေလ… ထားရဲ႕…။ စုတ္ေရာ လာဘ္ေရာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဝင္တဲ့ကိန္းပဲ…။ ဆန္းတာ မွတ္လို႔….” မသဇင္ၿငိမ္းက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို ၿပဳံးစစ မ်က္ႏွာျဖင့္ မခို႔တ႐ို႕ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံႏုေသးသည့္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီျမန္းကာ ထူပူရွိန္းဖိန္းသြား၏။

“ မင္း ေမာင္ေလးက ႏုပါေသးတယ္ကြာ..။ ဒါေတြ ဟာ မင္းလက္ခ်က္ေနမွာ….” “ အဟင္း..ဟင္း.. သဇင့္ဗိုက္ထဲမွာ ပုဏၰားေလး ရွိတယ္ေဟ့…” သူတို႔ေျပာေနတဲ့ စကားအေနအထားေၾကာင့္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ ပို၍ အေနရခက္လာသည္။ ထသြားလို႔လည္း မေကာင္းမို႔ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဒီအတိုင္း ေပထိုင္ေနလိုက္ရသည္။ “ ကဲ…ကိုယ္ျပန္မယ္…ထား….” မသဇင္ၿငိမ္း ျပန္ရန္ ထလိုက္စဥ္… “ ေအး..ေအး… ေရာ့… မင္းအတြက္ မုန႔္ဘိုး သုံးေသာင္း…..” “ ဟားဟား… ပြတာပဲေဟ့..။ ေဒၚထားထားတစ္ေယာက္ တစ္ကိုယ္လုံး အပ္ႏွံၿပီး ခ်စ္စည္းစိမ္ တဝႀကီး ခံစားစံစားႏိုင္ပါေစေတာ္….” “ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစေတာ္….” “ အဟား…ဟား…..”  “ အဟင္း…ဟင္း ဟင္း………..” ည ၉ နာရီ… မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ သူ႔သမီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး အျပင္ခဏ သြားမည္ဆိုကာ မျမႏွစ္ကို မ်က္ရိပ္ျပ၍ ေခၚထုတ္လာသည္။ အစစ မွာၾကားေနသည္။

“ စိတ္ခ်ပါ မမ.. ျမႏွစ္တာဝန္ထားပါ… ပိပိရိရိ ျဖစ္ေစရပါ့မယ္…” “ ေအးေအး… အိုေကပဲ..။ ေနာက္တစ္ခါဆို ျမႏွစ္ အလွည့္ေပါ့ကြာ…” ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းခြဲလိုက္သည္။ မသက္ထားရီက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ရွိရာ ကားဂိုေဒါင္ဘက္ဆီသို႔ ….. မျမႏွစ္က အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔….။ သက္မြန္ေလးကလည္း သူႀကိဳက္ေသာ ဇာတ္လမ္းေခြေတြ တပုံႀကီး ဝယ္ခဲ့ရသည္မို႔ ၂၈ လက္မ တီဗီႀကီးေရွ႕တြင္ ေပ်ာ္လို႔ ျမဴးလို႔…..။ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ရွိရာ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာသည္။ ႏွစ္ခန္း သုံးပင္၊ ႏွစ္ထပ္မို႔ အေတာ္က်ယ္ဝန္းပါသည္။ ကားရွိစဥ္က ေအာက္ထပ္တြင္ ကားထားၿပီး ပစၥည္းေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ သိမ္းဆည္းထားေသာေၾကာင့္ ဂိုေဒါင္ဟု ဆိုေသာ္လည္း စင္စစ္ အထိုက္အေလ်ာက္ က်ယ္ဝန္းေသာ အိမ္တစ္လုံးသာ…။ သူမေယာက်္ား မေလးရွား မသြားခင္ လပိုင္းေလာက္ကပင္ ကားကိုေရာင္းၿပီးျဖစ္၍ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကားမရွိေတာ့ပါ။

အျပင္ဘက္ခန္းတြင္ ေကာ္ေဇာအစိမ္းေတြကို ခင္းထားၿပီး ထိုေကာ္ေဇာမ်ားအေပၚမွ အိႏၵိယျဖစ္ အခင္းႏွစ္ထည္ ဆက္ခင္းထားျပန္သည္။ အမွတ္တမဲ့ဆိုလွ်င္ အေကြၽးအေမြးပြဲရွိ၍ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ပုံမ်ိဳး..။ ႏွစ္ေပအျမင့္ရွိ စားပြဲခုံရွည္တစ္လုံးလည္း ခ်ထားၿပီး ထိုစားပြဲခုံေပၚတြင္ တစ္ေပပတ္လည္ ဂ်ပ္တစ္ခုေထာင္ၿပီး .. ဥတၱရကု႐ုံနယ္ေျမ… ဟု ေဆာ့ပင္ျဖင့္ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားသည္။ ဖီၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး မွည့္မွည့္တစ္ဖီး၊ ၾကက္ဥ ငါးလုံး၊ ဂရင္းဝီစကီ အႀကီးတစ္လုံး၊ အခ်ိဳေရ ႏွစ္ဗူး၊ မႏၲေလးဘီယာ ႏွစ္လုံးလည္း တင္ထားသည္။ ၾကက္ကင္ႏွင့္ ဝက္အူေခ်ာင္းေက်ာ္မ်ားလည္း ပါလိုက္ေသး၏။ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ စိတ္ကူးကို သေဘာအက်ႀကီးက်ကာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အခုအခ်ိန္ထိ အခန္းထဲက ထြက္မလာေသး..။

ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေရးထားမွန္း မသိေသာ ဥတၱရကု႐ုနယ္ေျမ ဆိုသည့္ စာတမ္းေလးကို သေဘာက် ႏွစ္သက္ေနမိသည္။ ၿပီးမွ အခ်စ္ေဇာ မႊန္ေန၍ တက္လာခဲ့ၿပီး ေအာက္ထပ္တံခါး မပိတ္ခဲ့မိသည္ကို သတိရကာ ဆင္းပိတ္လိုက္သည္။ သူမ အေပၚထပ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္လည္း သူ႔အခန္းထဲက ထြက္လာသည္။ ေဘာင္းဘီတို ၊ စြပ္က်ယ္အက်ႌလက္ျပတ္ႏွင့္မို႔ ေယာက္်ားပီသေသာ ကိုယ္ဟန္ကို အထင္းသား ျမင္ေနရ၏။ မို႔ေမာက္ေသာ ရင္အုပ္၊ ပါးခ်ပ္ေသာ ဗိုက္သား၊ ဖုထစ္ေနေသာ လက္ေမာင္းႂကြက္သားႀကီးေတြက အ႐ြယ္ႏွင့္ မမွ်ေအာင္ ဖြံ႕ထြားက်စ္လ်စ္လွသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူေလွ်ာက္လာရင္း အခင္းေပၚတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံလိုက္ၾက၏။ မသက္ထားရီက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္၏ခါးကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ လွန္ကာ…. “ ဒါေတြ လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း… မမကိုေျပာေပါ့…။ ဒီက .. ၿပီးမွ အျပင္ထြက္ၿပီး ဝယ္မလို႔…..” “ မေျပာေတာ့ဘူးေလ မမရဲ႕…။ က်ေနာ္လည္း တစ္ေထာင္ကြက္ ေပါက္ေသးတယ္..။ ၿပီးေတာ့ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ ေဟာဒီ မမကိုလည္း ပိုင္ရဦးမယ္ ဆိုေတာ့…” “ အယ္… .. တကယ္ေျပာတာလား….” “ ဟုတ္ပါ့…..” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က မသက္ထားရီ ပါးျပင္ႏုႏုေဖြးေဖြးေလးကို ဆြဲေမာ့လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသား နီနီေထြးေထြး အစုံကို မက္ေမာျပင္းျပစြာ စုပ္ယူလိုက္သည္။ သူ႔လက္အစုံကလည္း တင္သားဆိုင္ ထြားထြားအိအိႀကီးကို စုံဆန္ ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္လ်က္ ရွိ၏။

“ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေမာင့္ထံ ေရာက္လာၿပီပဲကြယ္… ဒီေလာက္ မေလာစမ္းပါနဲ႔…။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦးး… ဥတၱရကု႐ုနယ္ေျမ ဆိုတာက….” “ ေျမာက္ကြၽန္းေလ မမရဲ႕…။ ပေဒသာပင္က ထြက္တဲ့ အဝတ္ကိုဝတ္…၊ အဆီၾသဇာျပည့္ဝတဲ့ သေလးဆန္စား၊ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ မရွိတဲ့ အလြန္ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေျမာက္ကြၽန္းကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ဥတၱရကု႐ုနယ္ေျမလို႔ ေရးထားတာေလ…” “ စိတ္ကူးေလးက ခ်စ္စရာေလး….ေတာ့…” “ အခုၾကည့္ေလ…။ သုံးလုံးပေဒသာပင္က ရတဲ့ ေငြနဲ႔ စားစရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အခ်စ္အတြက္ မမလည္း ေရာက္လာၿပီ..။ ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ မမနဲ႔ ေမာင္ေလးတို႔ဟာ ေျမာက္ကြၽန္းသူ ေျမာက္ကြၽန္းသားေတြ ျဖစ္သြားၿပီ..။ မမမွာ လင္ေယာက္်ားဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မမနဲ႔ ေမာင္ဟာ ခ်စ္ခ်င္သေလာက္ ခ်စ္… ဘာအျပစ္မွ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့… မမရဲ႕…. ဟား ဟား…..” “ အဟင္းဟင္း….စိတ္ကူးကလည္း….ယဥ္ပါ့ေတာ္…။ တကထဲ…… လိုးမွာမ်ား ဇာခ်ဲ႕ေနလိုက္တာ…” “ စိတ္ကူးယဥ္တာ မဟုတ္ဘူး.. မမရဲ႕..။ ေဟာဒီမွာ… လက္ေတြ႕… လက္ေတြ႕………” ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က မသက္ထားရီကို ေပြ႕ဖက္လွဲသိပ္လိုက္သည္။ ပက္လက္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ မသက္ထားရီကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားမ်ားကို တစ္ခုမက်န္ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံေဘာ္လီ ဝတ္မထားသျဖင့္ ခဏအတြင္းမွာပင္ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့၏။

“ ဟြန္း… မင္းလည္း ခြၽတ္ေတာ့ေလ…..” မသက္ထားရီက ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္၏ ေပါင္တြင္းေၾကာကို မနာက်င္ေအာင္ ဆြဲလိုက္ရင္း ခ်စ္မ်က္ေစာင္းေလး ခဲကာ ေျပာလိုက္၏။ အခ်ိန္တန္ဘိုးကို ေလးစားျမတ္ႏိုးေသာ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က အပိုအဆာေတြ လုပ္မေနေတာ့ပါ..။ မသက္ထားရီ၏ ဝင္းမြတ္အိတင္းေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးေပၚသို႔ မ်က္ႏွာအပ္ခ်လွ်က္ ဘယ္ညာလူးၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တစ္လုံးစီ ေခ်လွိမ့္ကာ ႏို႔သီးေခါင္းနီနီရဲရဲေလးကို သြားျဖင့္ မနာက်င္ေအာင္ ငုံခဲလိုက္၏။ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ရာဂအဆိပ္တက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံး ႂကြ႐ြတြန႔္လိမ္လာသည္။ အခ်စ္တံခါးႀကီး ပြင့္သြားၿပီမို႔ မသက္ထားရီ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အရည္ၾကည္ေတြပင္ စို႐ႊဲစိမ့္ထြက္ေနၿပီ..။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကလည္း ႐ြသည္ထက္ ႐ြလာေအာင္ သူသိသမွ် အျမင္အၾကား ဗဟုသုတတို႔ျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ဆြေပးေန၏။ မသက္ထားရီမွာလည္း ကာမမီးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ပြင့္ကာ ယခုဆိုလွ်င္ ကာမမီးေတာက္ႀကီးပင္ တညီးညီး တေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္လာပါေတာ့သည္။

ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က အေပၚပိုင္းကို စိတ္တိုင္းက် ဆြေပးၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေပၚသို႔ ေမွာက္၍ ပြတ္ေပးျပန္သည္။ အနံ႔အသက္ အညစ္အေၾကး ကင္းၿပီး လွပထည္ဝါလြန္းေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက သူ႔ကို ႀကိဳဆိုဖိတ္ေခၚေနပါ၏။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ၿပီး အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျမာက္ကြၽန္းသူ ဘဝသို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္သြားေသာ မသက္ထားရီမွာ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တမက္တေမာ ၾကည့္ရႈေနေသာ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ကို မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္း ၾကည့္ရင္း သေဘာက် ေက်နပ္ေနပါေတာ့သည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က အေရၾကည္မ်ား စို႐ႊဲၿပီး ဖူးေယာင္ခုံးႂကြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အားရေအာင္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ တို႔ထိကစားေပးလိုက္ရာ မသက္ထားရီခင္မ်ာ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူက်င္တက္သြားၿပီး ေဘးသို႔ လွ်ံထြက္ အယ္ကားေနေသာ တင္ပါးသားႀကီးမ်ား ရႈံ႕ခြက္ႀကဳံ႕ဝင္သြားသည္အထိ ေနမထိထိုင္မသာ တြန႔္တြန႔္လူးသြားရွာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းႀကီး ေပၚသြားေအာင္ ၿဖဲလိုက္ၿပီး လွ်ာကို စုလိပ္ၿပီး အတြင္းသားနီႏုႏုထဲသို႔ ထိုးသြင္းၿပီး ကလိဆြဲလိုက္သည္။

“ အီး ဟီးဟီး…. အင့္… အင္း… အေမ့… အား.. ဟား…ဟင္း ဟီး…. ဟီး… ကြၽတ္ ကြၽတ္…. အား… ေကာင္း… ေကာင္းလိုက္တာ ကြာ….” မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ လီးအစစ္ႏွင့္ ကင္းျပတ္ေနသည္မွာ အေတာ္ေလးၾကာၿပီမို႔ ဖင္တႂကြႂကြ ရင္တမမျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံကာ ဆတ္ဆတ္လူးေနပါေတာ့သည္။ “ အား.. အား…. အေမ့… လိုး… လိုးပါေတာ့ကြာ…ၿပီး…. ၿပီးေတာ့ မယ္…. ဟား… ဟင္း… ကြၽတ္ ကြၽတ္…..” အခ်ီေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ေသးသည္မို႔ မသက္ထားရီ ဆႏၵအတိုင္း ပထမအခ်ီ လိုးေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္က ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးလိုက္၏။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အနည္းငယ္ ပင့္ေထာင္ကာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ သူ႔လီးႀကီးကို ေတ့ခ်ိန္ထားသည္။

မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ကာမအဆိပ္ေတြ တရိပ္ရိပ္တက္ကာ မႊန္ထူေနသည့္အတြက္ ယခုအခ်ိန္အထိ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္ လီးႀကီးကို မျမင္မိေသးပါ။ ျမင္မိလွ်င္လည္း ဝမ္းသာလုံးဆို႔၍ သတိေမ့ေမ်ာသြားေလာက္သည္။ လီးႀကီးလုံးပတ္က ႐ုပ္ပ်ိဳဗူးခန႔္ ပမာဏ ရွိၿပီး အရွည္က ၇ လက္မခြဲခန႔္ ရွိသည္။ သူမေယာက်္ား ကိုထြန္းထြန္းဦး လီးထက္ တစ္ဆခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ တုတ္ရွည္ပမာဏ ရွိသည္။ ယခု ထိုစံခ်ိန္မွီ လီးတုတ္ရွည္ႀကီးျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ တစ္ရစ္ခ်င္း ထိုးသြင္းေနပါေတာ့သည္။

“ ဗ်စ္…. ဗ်စ္… ဘြပ္…. ဗ်စ္… ပလြတ္…. ဖြတ္…. အီး…. ရွီး… ကြၽတ္.. ကြၽတ္… ရွီး.. အီး အေမ့…” ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ အလိုးခံထားဖူးေသာ ေစာက္ဖုတ္ျဖစ္ေစကာမူ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္၏ လီးႀကီးက ႀကီးမားတုတ္ရွည္လွသျဖင့္ မသက္ထားရီတစ္ေယာက္ ေကာင္းလြန္းလွေသာ ကာမအရသာကို အံႀကိတ္၍ ခံေနရွာသည္။ လီးႀကီးကို အဆုံးထိျမဳပ္ေအာင္ ဖိသြင္းၿပီးေနာက္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ ဆြဲႏႈတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္သြင္းသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေဆာင့္ခ်က္ ေညႇာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္ ျမန္ဆန္လာသည္။ “ ဖြတ္…ဖြတ္…ဘြပ္..ဖြတ္….ပြတ္….ဘြတ္……..” အခ်က္၂၀ ခန႔္ လိုးေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ မသက္ထားရီ တစ္ကိုယ္လုံး ေလထဲသို႔ ေျမာက္တက္သြားသလို ခံစားရၿပီး ကာမကိစၥ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။ မၾကာမီ ၿဖိဳးဟိန္းေက်ာ္လည္း မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔လေရပူပူေတြကို ေစာက္ေခါင္းထဲ ဗ်င္းခနဲ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၾကေတာ့၏။…ၿပီးပါၿပီ