ကောင်းလိုက်တာ အရီးရယ်

Unicode

***အင်းစက်စာပေဖြစ်သည်၊မကြိုက်မနှစ်သက်ပါကမဖတ်ပါနဲ့***

အသုဘ တစ်ခုတွင်… “ဟီး……ဖေဖေနဲ့မေမေ သမီးတို့ကို ထားခဲ့ပြီလား။” “ဟီး.. မမ မေမေတို့ကို ခေါ်ပါဦး။” “မေမေ ဖေဖေ ထပါဦး သားတို့ကို ကျောင်းလိုက်မပို့တော့ဘူးလား။” ဒေါ်စန်းတင်မှာ မိမိ၏ တူမနဲ့တူ နှစ်ယောက်ကို ဖက်ထားရင်း “ညီမလေးရေ၊ မောင်လေးရေ အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား။ နင်တို့သားသမီးတွေကို ဒီအတိုင်းထားသွားတော့မှာလား။ ရပါတယ် ညီမလေးတို့။ ငါ့တူ၊ တူမတို့ကို ငါ့သားသမီးလို့ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပြီး မွေးစားမယ်။ ညီမလေးတို့ ကောင်းရာသုကတိလားပါစေ။” “သားတို့သမီးတို့ အားမငယ်ကြနဲ့ အရီးတစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်။” ဒါဟာ ဖိုးဂျမ်းရဲ့ ဘဝအပြောင်းအလဲ တစ်ခုပါ။ ဖိုးဂျမ်း အသက် ၁၀ နှစ်သားမှာ မိဘနှစ်ပါးက ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားကြသည်။ ဒါကြောင့် အဒေါ်ဖြစ်သူက မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်နဲ့ ကျန်ခဲ့တဲ့ တူနဲ့တူမတို့ကို မွေးစားလိုက်သည်။ ကျောင်းကိုလည်း ဆက်လက်ထားပေးသည်။ ဖိုးဂျမ်းရဲ့အစ်မ နာမည်မှာ မဌေးယဉ်ဖြစ်ပြီး သူထက် ၅ နှစ်ကြီးသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်စန်းတင်မှာလည်း သမီးတစ်ယောက် ရှိသည်။ သမီးနာမည်မှာ မခင်ငြိမ်းလတ် ဖြစ်သည်‌။ မဌေးယဉ်ထက် နှစ်နှစ်ကြီးသည်။

ဖိုးဂျမ်းကို မွေးစားစဉ်က ဒေါ်စန်းတင် အသက် ၅၀ ရှိပြီ။ အိမ်ထောင်နှစ်ဆက် ကျဖူးပေမယ့် သမီးတစ်ယောက်သာ ထွန်းကားခဲ့သည်။ လင်သားဆုံးတာ ၇ နှစ် ရှိပြီးမို့ သမီးလေးနဲ့သာ ကျန်ခဲ့သည်။ အခုတော့ ညီမဖြစ်သူ ဆုံးတော့ ကျန်ရှိတဲ့ တူနဲ့တူမကို မွေးစားလိုက်ခြင်းပင်။ အဒေါ်က မွေးစားတာဆိုပေမယ့် အဒေါ်ကို အမေလို့ မခေါ်ပေ။ ခေါ်နေကျ အရီးလို့ နှုတ်ကျိူးနေပြီးဖြစ်သည်။ ဖိုးဂျမ်း လူပျိူပေါက် အရွယ်ကတည်းက ဂွေးထုတတ်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူဂွေးထုပြီးဆိုရင် အရင်ဦးဆုံး အမှန်းခံရသူကတော့ သူ့ကိုအမြဲ အလိုလိုက်တဲ့ သူ့အဒေါ် ဒေါ်စန်းတင်ပဲဖြစ်သည်။ အဒေါ်ရဲ့ အချော့အမော့၊ အထိအတွေ့တွေဟာ လူပျိုပေါက်အရွယ် ရောက်တဲ့အခါ စွဲလမ်းမှုတစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေတာ ဖြစ်သည်။ 

အဒေါ်က ရုပ်ရည်ကျသွားပါပြီ။ မကျတာက တင်ပါးနှစ်ဖက်သာ ဖြစ်သည်။ ပါရည်နားရည်တွေ တွန့်သွားပြီ ဆိုပေမယ့် ဖင်တုံးကြီးက ကြီးဆဲပင်။  မန္တလေးမှာ နေကြသူတွေမို့ သင်တန်းကလည်း သူတို့နဲ့ သိပ်မဝေးပါ။ ဖိုးဂျမ်းက သင်တန်းကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ အသွားအပြန် လုပ်သည်။ အဒေါ်က ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတစ်ခု ဖွင့်ထားသည်မို့ မနက်ဆိုရင် အစ်မဖြစ်သူ မဌေးယဉ်က စျေးသွား၊ မခင်ငြိမ်းလတ်က ဆိုင်ဖွင့်ပြီး အဒေါ်က ဖိုးဂျမ်းစားချင်တာကို ချက်ကျွေးတတ်သည်။ သားဆိုလို့ ဒီတစ်ယောက်တည်းရှိတာမို့ အလိုလိုက်သည်။

“အရီး…” “ပြောစေ” “ဘာဟင်းချက်လဲ” “သား ကြိုက်တဲ့ စာကလေးကြော်ရယ်၊ ရုံးပတီသီးဟင်းရယ် ပြီးတော့” “ဒါမှ တို့အရီး” အဒေါ်ဖြစ်သူ စကားပင်မဆုံးသေး အဒေါ်ကို အနောက်ကနေ ပြေးဖက်ထားလိုက်သည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူ ဖင်အကွဲနှစ်ခုနဲ့ အတွင်းခံကိုအံတုပြီး ခုံးခုံးကြီးဖြစ်လာတဲ့ လီးကျောရိုးမှာ ထိကပ်နေတော့သည်။ ပထမ အဒေါ် ခဏငြိမ်နေပြီးမှ  “သား.. ဖယ်ဦး အရီး လုပ်စရာရှိသေးတယ်” “ဟုတ်ကဲ့ အရီး”  ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်နဲ့ခွာလိုက်ပြီး “သား ဘာကူညီပေးရမလဲ”  “မလိုပါဘူး သားရယ်၊ သားက တစ်ခုပဲလုပ်ပေး၊ အရီးချက်ကျွေးတာကို စားရုံပဲ။” “ဟုတ်ကဲ့… စားမယ် အရီး..၊ အရီး ဘာကျွေးကျွေး”  “အံမယ်..” အဒေါ်က ပြုံးလိုက်ပြီး တူတော်မောင် ဖိုးဂျမ်းအတွက် သင်တန်းမှာ စားဖို့ ပြင်ပေးသည်။ အမှန်တော့ စာကလေးကြော်ကို ဖိုးဂျမ်းက မကြိုက်ပါ။ ဂွေးထုတတ်တဲ့ အချိန်ကစပြီး ကြိုက်သွားတာ ဖြစ်သည်။ ဖိုးဂျမ်း လိုချင်တာမှန်သမျှ အဒေါ်ဖြစ်သူက လုပ်ပေးတတ်သဖြင့် ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်ဖြစ်သူကို ကြိုက်ပြီးရင်းကြိုက် ဖြစ်နေသည်။

စကားသာပြောတာ ဖိုးဂျမ်းရဲ့ မျက်လုံးကတော့ အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့ ဖင်ကနေ မခွာပေ။ ဆိုင်ကိုတော့ သမီးနှစ်ယောက်က ရောင်းသည်။ ကုန်ပစ္စည်းတွေ ကုန်သွားရင်တော့ ဖိုးဂျမ်းက အဒေါ်နဲ့ အဖော်လိုက်ပြီး ကူဝယ်ပေးရသည်။ ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်ကို ကြံဖို့ အားခဲထားပေမယ့် အခွင့်မသာသဖြင့် ငြိမ်နေရသည်။ တစ်ရက်မှာ အဒေါ်ဖြစ်သူက “သား.. မနက်ဖြန်အားလား၊ သင်တန်းရှိသေးလား” “ဘာလို့လဲ အရီး သားကို ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”  “သြော်… သားအားရင် သားကို လိုက်ပို့ခိုင်းမလို့၊ နယ်ဘက်မှာ အရီး အလှူသွားစရာ ရှိတယ်။” “ဟုတ်လား အရီး.. သားအားပါတယ်။ မနက်ဖြန် သင်တန်းပိတ်တယ်။ ဆရာ ခရီးသွားနေလို့”  “ဟုတ်လား အဲဆို အရီးကို လိုက်ပို့ပေးနော်” “အရီးရယ်.. သားက လိုက်ပို့ပေးချင်တာပါ” ဖိုးဂျမ်း တွေးမိသည်။ နယ်ဆိုတော့ ခရီးဝေးမှာပဲ အရီးကိုကြံဖို့ အချိန်အများကြီးရတာပေါ့။ ဒီတစ်ခါ အရီးကို ရအောင်ကြံမယ်။ ဒီအခွင့်အရေးကို လက်လွတ်လို့ မဖြစ်ဘူး။ အရီးက ငါ့ကိုချစ်တာပဲလေ။ သူငါ့ကို စိတ်ဆိုးမှာ မဟုတ်ဘူး။ အိမ်မှာက အစ်မတို့ ရှိနေလို့ သူက အခွင့်မပေးတာနေမယ်။ ဖိုးဂျမ်း တွေးနေတုန်း…. “အေး.. သား ဒါဆိုရင်တော့ အရီး တက္ကစီ မခေါ်တော့ဘူး။” “ဟုတ်ကဲ့ အရီး..” မိုးလင်းတော့ တူသားနှစ်ယောက် ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ပြီး ထွက်လာသည်။ အလှူအိမ်ရောက်တော့ အလာဘ သလာဘ စကားတွေပြော စားသောက် ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ ခဏနားပြီး ထွက်လာကြသည်။ အနည်းငယ်ပင် နောက်ကျနေပြီး။

“သား မြန်မြန်လေး မောင်းနော်” “ဟုတ်.. အရီး” ဖိုးဂျမ်း အရီးကို ဘယ်လိုကြံရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေမိသည်။ အာ.. ဟုတ်ပြီ။ ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်မောင်းရင်း လေဘာလျှော့ပြီး ရပ်လိုက်သည်။ “သား.. ဆိုင်ကယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ”  “မသိဘူး အရီး၊ မောင်းရင်းနဲ့ ရပ်သွားတာ” “ခက်တော့တာပဲ၊ မိုးကတော့ ချူပ်တော့မှာပဲ” “သား ခဏကြည့်လိုက်ဦးမယ်” “အေး.. သား” ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ဖိုးဂျမ်း ဟိုကြည့်ဒီးကြည့်နဲ့ အချိန်ဆွဲနေလိုက်သည်။ အဒေါ်မျက်နာမှာတော့ မိုးချူပ်မှာ စိုးရိမ်သော အရိပ်အရောင်တွေ တွေ့နေရသည်။ အရီးရဲ့မျက်နာညိုးနေတော့ ဖိုးဂျမ်း စိတ်ထဲက မကောင်း။ ခဏကြာတော့မှ “ရပြီး အရီး” “ဟုတ်လား” ဆိုပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူမျက်နာ ကြည်လင်သွားသည်။  “အဲဆို မြန်မြန်မောင်းတော့ သား” မြန်မြန်မောင်းပါဆိုတော့မှ ဖိုးဂျမ်း စိတ်လေးနေသည်။ သူ့စိတ်ဆန္ဒကို သူဖြည့်ဆည်းချင်သည်။ အခွင့်အရေးကိုလည်း လက်လွတ်မခံချင်။ အဲဒါနဲ့ သူဖြေးဖြေးလေး မောင်းရင်း ပြောသည်။

“ဆိုင်ကယ်က အရင်လို မမြန်တော့ဘူး အရီး။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး” ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ကို သူရပ်လိုက်ပြန်သည်။ “ရပ်သွားပြီ အရီး.. သား ထပ်စစ်ဆေးကြည့်မယ်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး။” အဒေါ်က ဆိုင်ကယ်အကြောင်း နားမလည်လို့သာ သူရဲရဲလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခဏဆင်းကြည့်ပြီး စတပ်ကြိုးကို ခိုးဖြုတ်လိုက်သည်။ ဆီမလိုက်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “သား.. စက်နိုးကြည့်မယ်။ မရဘူး အရီး၊ ဟိုနားမှာ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင် ရှိတာပဲ၊ အဲဒီကို တွန်းသွားပြီး ပြင်ကြမယ်လေ” “အေး.. ဟယ်… မတတ်နိုင်ဘူး မောင်ဂျမ်းရေ။ နေတောင် ဝင်သွားပြီ… မိုးချူပ်ပါပြီ” “သား တစ်ယောက်လုံးရှိတာကို အရီးရယ် ဘာစိုးရိမ်စရာရှိလဲ” “စိုးရိမ်တာပေါ့ မိုးချူပ်တာက အန္တရာယ်များတယ်။ သားရှိပေမယ့် အန္တရာယ်က ပြောလို့မရဘူး” “စိတ်ချပါ အရီးရယ် ဘယ်သူမှ အရီးကို မလုပ်စေရဘူး”အတွေးထဲမှာတော့ သားပဲလုပ်မှာလို့ ပြောနေမိသည်။ ဆိုင်ကယ် ပြင်ဆိုင်ရောက်တော့ ဆိုင်ကယ်ပြင်သူက ကြည့်လိုက်ပြီး ဟိုဟာဖြစ်တာ၊ ဒီဟာဖြစ်တာဆိုပြီး ဖြုတ်ထားတာတွေကို ပြန်တတ်လိုက်သည်။

“ကဲ.. ရပြီဗျား” “ဟုတ်ကဲ့…” “ရပြီ အရီး…” “ရလည်း ဘာထူးမှာလဲ သားရယ်။ မိုးပဲချူပ်နေပြီကို၊ ပုံမှန်လေးပဲမောင်းတော့ အန္တရာယ်ရှိတယ်။” “ဟုတ် အရီး” ဖိုးဂျမ်း ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်း အရီးကို ဘယ်လိုဖန်ရမလဲ မသိ။ ကျောကုန်းမှာ ထိကပ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စိတ်ထဲမှာမှန်းဆမိရင်း လီးတောင်လာသည်။ တစ်ခါမှလည်း အတည်ကြီး မလုပ်ဖူးတော့ ဘယ်ကစလို့ စရမှန်းမသိ။ ထိုအချိန်မှာပဲ ကျေးဇူးရှင် မိုးမင်းကြီးက ဖိုးဂျမ်းကို သနားသွားလားမသိ မိုးရွာလာသည်။ မိုးရွာလာတော့ အဝတ်တွေ အနည်းငယ် စိုကုန်ပြီး “သား… ဟိုထန်းပင်အောက်မှာ မိုးခိုရအောင်၊ မဟုတ်ရင် အရီးတို့ စိုကုန်လိမ့်မယ်။”  “ဟုတ် အရီး…” ထန်းပင်အောက်မှာ မိုးခိုရင်း အရီးက ချမ်းလာသည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ဖိုးဂျမ်းအတွက် အခွင့်ကောင်းပဲ ဖြစ်သည်။ အရီးကို နောက်ကနေ ဖက်ထားလိုက်သည်။

“အရီး ချမ်းနေတယ်မလား၊ သား ဖက်ထားပေးမယ်။” “ရတယ်သား မဖက်နဲ့၊ အရီး တောင့်ထားနိုင်ပါတယ်။” “သားကြောင့် အရီး အခုလို ဖြစ်ရတာလေ။ သားသာ ဆိုင်ကယ်ကို သေသေချာချာ စစ်ထားရင် အခုလိုဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဖက်ထားပေးမယ်။” ပထမ ဖိုးဂျမ်း ဖွဖွလေး ဖက်ထားပြီး နောက်တော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ တင်းလာသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ သားက သူ့ကိုအရမ်းချစ်လို့ ကူညီတယ်ထင်ပြီး ဘာမှမငြင်းသေး။ နောက်တော့ ဖိုးဂျမ်းလက်က သူ့နို့အုံနှစ်ဖက်ကို ပွတ်လာသည်။ “သား… ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ သား…” “အရီးကို ချစ်လို့ပါ။” “သား… ငါက နင့်အဒေါ်နော်” “ဟုတ် သားသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားက အဲ့ အဒေါ်ကိုပဲ ချစ်တာ” “မဖြစ်ဘူးနော် သား ဖယ်စမ်း…” ဖိုးဂျမ်းက ပိုတင်းကြပ်စွာ ညာလက်နဲ့ အဒေါ့်ကို ပိုက်ထားပြီး ဘယ်လက်နဲ့ အဒေါ်ရဲ့ ထမိန်ကို လှန်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပင်တီပေါ်ကနေ အဒေါ့်တင်ပါးကို ပွတ်ပြီး ပင်တီကို စောက်ပတ်ဝပေါ်အောင် လှန်တင်လိုက်ကာ လီးကို အဒေါ့်စောက်ဖုတ်ဝတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

စောက်ပတ်မှာကား ကြပ်နေလို့ အသံတောင် မမြည်ပေ။ သို့ပေမယ့် ဖိုးဂျမ်း လိုးထည့်လိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ဖတ်ကနဲ အသံထွက်လာသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူမှာတော့ ငိုနေသည်။ ၁၇ နှစ်လောက် လီးနဲ့ မတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အဒေါ့်စောက်ပတ်မှာ ကျုံ့သွားပြီးခါမှ လီးနဲ့တွေ့လို့ နာနေတာလား မသိ။ ကိုယ့်တူက အမှားကြီးကို ကျူးလွန်နေလို့ ဝမ်းနည်းတာလား မသိ။ ဘာဆိုဘာမှ ဖိုးဂျမ်း မသိတော့ပါ။ ကာမအမှောင်စိတ်တွေဖုံးကာ အဒေါ်ရဲ့ စောက်ပတ်ကို.. အားရအောင်သာ တဖွတ်ဖွတ် တဖတ်ဖတ်နဲ့ လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။  ငါးမိနစ်ခန့်ကြာတော့ အရီးရဲ့ စောက်ပတ်လည်း အရည်တွေရွှမ်းကာ စီးကျလာသည်။ “ဟင်း ဟင်း” အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့ ငိုသံတွေ ဆိတ်ငြိမ်သွားပြီး ညီးသံလေး ထွက်လာသည်။ ဘာရယ်မှန်းမသိ ခုနက တွေးနေမိသည်မှာ “ဖိုးဂျမ်း ခွေးကောင်၊ ခွေးစိတ်မွေးတဲ့အကောင် ကိုယ့်အဒေါ်ကိုတောင် ပြန်လိုးတဲ့ ခွေးတိရိစ္ဆာန်ကောင်” စသဖြင့် စိတ်ထဲမှာ အမျိုးမျိုးဆဲနေမိသည်။ အခုတော့ “ဟင်း ဟင်း သား.. ကောင်းတယ်” လို့ ပြောမိတော့မလို့ အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ မိမိနှုတ်ကို မိမိပြန်ပြီး ထိန်းလိုက်ရသည်။ ဘာလို့ဆို ခုနကပဲ စိတ်ထဲမှာ ဆဲချင်သလို ဆဲနေသည် မဟုတ်လား။

“အ..အ..ဖွတ် ဖွတ် ဖတ် ဖတ်” အရီးတင်ပါးနဲ့ ဖိုးဂျမ်း ဆီးခုံတို့ ရိုက်ခတ်သံများ မြန်သထက် မြန်လာသည်။ အစောက အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားသော လီးမှာ စကားမပြောတတ်သော်လည်း အခုတော့ အဒေါ့်ရဲ့ စောက်ရည်များကြောင့် အဝင်အထွက်များ အဆင်ပြေချောမွေ့ကာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြည်နေသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်စန်းတင်မှာလည်း အကောင်းကြီး ကောင်းနေသည်မို့ တဟင်းဟင်းနဲ့သာ ညီးနေတော့သည်။ ဆယ်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာသွားတော့ အဒေါ်လည်း “သားရေ… အရီး မင်းကို စိတ်ထဲမှာ ခွေးလို့ ပြောမိတာ အခု အဒေါ်လည်း ခွေးစိတ်ဝင်နေပြီး လွတ်ကောင်းနေတယ်။”“အား…….. ကောင်းလိုက်တာ အရီးရယ်။ အရီးရော ကောင်းလား” “ဟွန်း…” အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ တူတော်မောင်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီးတော့သာ ကြည့်လိုက်သည်။ အဒေါ်ရော သူပါ ကာမအထဋ်အထိတ်သို့ ရောက်ပြီး သုတ်ရည်များကို အဒေါ့်ရဲ့ စောက်ပတ်ထဲသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။

ဒီအဖြစ်အပျက်က ဖိုးဂျမ်း အသက် ၂၀ အရွယ်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး အဲအချိန်မှာ အဒေါ့်အသက်က ၆၀ ပြည့်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဖိုးဂျမ်းမှာ မိမိအရမ်းလိုးချင်တဲ့ မိမိအဒေါ်ကို အားရပါးရ လိုးလိုက်ရတဲ့အတွက် အားရကာ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေတော့သည်။  နောက်နေ့ရောက်တော့ အဒေါ်ဖြစ်သူက ဖိုးဂျမ်းကို လုံးဝ အကပ်မခံတော့ပေ။ ဒေါ်စန်းတင် မိမိကိုယ် မိမိ ထိန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကာမအရသာကို မေ့ပစ်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိမိစောက်ပတ်ကို တူတော်မောင်ကြောင့် တရေးနိုးလာသလိုမျိုး ထိုအရသာကို လှုပ်ရှားတောင်းတလျက်သာ ရှိတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ကြာကြာ မရှောင်နိုင်ပေ။ တူတော်မောင်ကိုလည်း ဟန်ဆောင်ပြီး ပိုးစိုးပက်စက် မပြောရဲ့။ ကာမအရသာကို လူတချို့က နတ်ဘုံဟုတောင် တင်စားကြသည်မှာ လိုတောင်လိုလေဦးမည်။ကာမဂုဏ်ရဲ့ အရသာဟာ လိုက်စားလျှင် လိုက်စားသလို စွဲလမ်းစေတတ်သည်။ အသက်ကြီးလို့ ထိုစိတ် ကုန်ခမ်းတာမျိုး မဟုတ်။ ထိုစိတ်ကို လိုက်စားပါက အဘွားကြီးလည်းကြိုက်နှစ်သက်သည်။ ဒေါ်စန်းတင်မှာ မိမိစိတ်ကို မိမိသိနေသဖြင့် တူတော်မောင်ကို အဝေးပို့ဖို့ တွေးလေတော့၏။ မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ဒီကောင်လေးက ကြာလာရင် ပိုပိုကဲလာမှာပဲ။ ပြီးတော့ ငါကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့အသားနဲ့ထိရင် သာယာနေတယ်။ ဒီနှစ်လည်း နှစ်ကုန်ခါနီးပြီ။ သူ့သင်တန်းပြီးတာနဲ့ ငါ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲရှိတဲ့ နိုင်ငံခြားကို ပို့ထားရမှာပဲ… ဟူး။

“အမလေး…” “အရီး ဘာလို့လန့်နေတာလဲ။” “သြော်… နင်က အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့ အနောက်ကနေ လာဖက်တာကိုး။” “အရီးက ဘာတွေးနေလည်းမှ မသိတာ။ ပြောပါဦး ကျွန်တော့်လီး ကောင်းတဲ့အကြောင်းကို တွေးနေတာ မဟုတ်လား။” “ဖယ်စမ်း.. ငါ နင့်ကို အလုပ်လုပ်ခိုင်းမလို့။ ဒီသင်တန်းပြီးရင်။” “တကယ်လား အရီး။ အဲ့ဆိုရင်တော့ အရီး စောက်ပတ်ကို သား လွမ်းနေတော့မှာပဲ။” “ဟဲ့.. စကားတိုးတိုးပြော၊ နင့်အစ်မတွေ ကြားသွားရင် နင့်ကို ငါလုပ်ခွင့် မပေးတော့ဘူးနော်” “အစ်မတို့ မကြားရင် သားကို လုပ်ခွင့်ပေးမယ်ပေါ့” “အဲ.. အဲဒါ အရီးယောင်သွားလို့။ အရှက်ကွဲမှာကိုပြောတာ” “ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အရီး ပြောပြီးပြီ ကတိတည်ရမယ်။ ကျွန်တော်လီး အရမ်းတောင်နေတယ် အရီး။ စုပ်ပေးပါလား။” “ဒီကလေးတော့” “အရီး မြန်မြန်လုပ်နော် မမတို့ ပြန်မလာခင် မြန်မြန်လုပ်ပေး” “ခက်ပြီ” “မခက်ဘူး လွယ်လွယ်လေး။ ဒီမှာ သားလီးကို အပြင်ထုတ်ထားပြီးသား။ ပါးစပ်လေးကိုဟ ပြီးရင် လီးကို ငုံလိုက်ပြီး ပလွေပေးရုံလေးပဲ။” ဒေါ်စန်းတင်မှာ သူ့တူလီးကိုမြင်တော့ မနေနိုင်တော့ပဲ ကိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရစုပ်ကာ ပလွေပေးနေမိတော့သည်။

“ပြွတ် ပြွတ်” စုပ်နေရင်း ခဏကြာတော့ တူတော်မောင်မှာ “မမ မမခင်” လို့ ရေရွတ်လိုက်လို့ အရီးလည်း ကောက်ထကာ ဆိုင်တံခါးဝသို့ မျက်နာမူလိုက်သည်။ အမှန်တော့ တူမနဲ့သမီးတို့က သွားစရာပေါ်လာလို့ ဆိုင်ထဲမှာ ဒေါ်စန်းတင်က ဆိုင်စောင့်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ တူတော်မောင် ရောက်လာတော့မှ ဘာညာကွိစိကွစ ဖြစ်ပြီး သမီးခင်ငြိမ်းလတ်က ရုတ်တရက် ပြန်ရောက်လာသည်။ ခင်ငြိမ်းလတ် ဝင်လာတော့ ဖိုးဂျမ်းက “မမ ပြန်လာပြီလား။” ဖိုးဂျမ်းရဲ့ ညာလက်မှာကား အဒေါ်ဖြစ်သူ ဖင်ကို နှိုက်လျှက်သား..။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့မှာ ရောင်းကုန်ထည့်ထားတဲ့ ဗီဒိုရှိလို့ သူတို့အောက်ပိုင်းကို မမြင်ရပါ။ “အေး မောင်လေး။” “မမရော..” “နင့်မမက သူ့ကိစ္စနဲ့သူ ကျန်ခဲ့တယ်။” “သြော်…” ဖိုးဂျမ်းမှာ မမကို ပထုတ်လိုက် ဟူသော သဘောနဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူကို မျက်စပစ်လိုက်တော့ အဒေါ်ဖြစ်သူက “ဒါနဲ့ သမီး ဦးမြင့်ဆီ အကြွေးတောင်းပြီးပြီးလား။”  “ပြီးပြီး မေမေ” “ဦးလှမိုးရော” “အဲဒါလည်း ပြီးပြီး” “မစန်းကြည်..” “အဲဒါတော့ မပြီးသေးဘူး။” တော်သေးတာပေါ့ မစန်းကြည်ကယ်လို့။

“ဒါနဲ့ အဲဒါက မေမေ့ကို လာချေးတာမလား။” “အေး ဟုတ်တယ်။ သမီး မေမေ့ကိုယ်စား သွားတောင်းလိုက်” “ဟုတ်… သြော်… ညနေကျမှ သွားတောင်းလို့ မရဘူးလား မေမေ။” “မရဘူး အဲဒီ မိန်းမက အခုတလော ညနေဘက် အိမ်မကပ်ဘူး။ အခုသွားတောင်းလိုက်” “ဟုတ်ကဲ့ မေမေ” ခင်ငြိမ်းလတ် ထွက်သွားတော့မှ ဖိုးဂျမ်း သူ့အဒေါ်ထမိန်ကို အမြန်လှန်ပြီး ပင်တီကိုချွတ်ကာ အဒေါ့်ခါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်တော့ အဒေါ်က အလိုအလျောက် လေးဘက်ကုန်းလေး ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် စောက်ပတ်အဝကို လီးထိပ်တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “အ…” ပြီးတာနဲ့ တရစပ် လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။ ခိုးစားရတာမို့ နူးဖို့နပ်ဖို့ မအားပေ။ လိုးချက်တွေ မြန်လာပြီး အရှိန်တက်လာမှ ဆိုင်ထဲကို တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာသည်။ ဖိုးဂျမ်း အမြန်ပဲ အဒေါ်ကို အသိပေးပြီး သူ့အပေါ်ပိုင်းမှာ အင်္ကျီမချွတ်ထားသဖြင့် ဘေးစောင်း အနေအထားနဲ့ လက်တံတောင်ကို ဗီဒိုပေါ် တင်လိုက်ပြီး “မမ ပြန်လာပြီးလား” “အင်း မောင်လေး။ ဒါနဲ့ အရီးရော” “အရီးက အိမ်ထဲမှာ” အစ်မဖြစ်သူ ဝင်လာမယ်လုပ်တော့။ “မဝင်နဲ့ဦး အစ်မ” “ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ကျွန်တော့ကို ပြောင်းဖူးသကြားလုံး သွားဝယ်ပေးပါလား။ စားချင်လို့” “ဒီမှာပြောင်းဖူး သကြားလုံး ရှိတယ်လေ” “မရှိပါဘူး။ အမာစားပဲရှိတာ။ အပျော့စား စာချင်တာ” “ဟဲ.. ငါတို့ဆိုင်မှာလည်း အပျော့စား တင်ရောင်းပါတယ်။” “မရှိတော့ဘူး အစ်မရဲ့.. ကဲ.. သွားဝယ်ပေးပါဗျား။ ကိုယ့်မောင်ကို ချစ်ရင်။” “နင်ကတော့လေ လိုချင်ရင် ဇွတ်ပဲ။” အောက်ကနေလည်း အဒေါ်ဖြစ်သူက လေးဘက်ကုန်း အနေအထားနဲ့ ဖင်ကို နောက်ပြန် ဆောင့်ပေးနေတာမို့ ဖိုးဂျမ်းမျက်နာမှာ တစ်မျိုးကြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ပုံပျက်နေသည်။

“ဘာလို့လဲ မောင်လေး။ နင့်မျက်နာက မအီမသာနဲ့” “ဘာမှမဟုတ်ဘူး မမ။ ကဲဗျာ မြန်မြန်သွားစမ်းပါ အစ်မရဲ့” အစ်မဖြစ်သူ သွားတော့မှ ဖိုးဂျမ်း ကိုယ့်အဒေါ် စောက်ပတ်ကို အနောက်ကနေ စက်သေနတ် ပစ်သလို တဖွတ်ဖွတ် တဖတ်ဖတ်နဲ့ ကြမ်းသထက်ကြမ်းအောင် လိုးဆော်တော့သည်။ “မောင်ဂျမ်း ကြမ်းလှချည်လား” “မကြမ်းလို့ မရဘူး အရီး။ မမတို့ ပြန်လာခင် အမှီလိုးတာ” “သားကြမ်းပုံကလည်း ကိုယ့်အဒေါ်ကို ဖာသည်မလို လိုးနေသလိုပဲ။” “အဲလိုဖြစ်သွားရင် ခွင့်လွတ်နော် အရီး” “အံမယ်.. မလိုပါဘူး။ နင့်အဒေါ်လည်း ဖာသည်မလို ဖြစ်နေပါပြီ။ အခုလို သားကြမ်းတာ အရီးကြိုက်တယ်။” ဒီလိုနဲ့ အချက်ပေါင်းများစွာ တရစပ် လိုးဆော်ရင်း မကြာခင်မှာပဲ သုတ်ရည်များ အဒေါ့်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်ကာ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ရမ္မက်ခရီး တဒင်္ဂလေး ပြီးသွားတော့သည်။

နောက်လည်း ကြုံရင်ကြုံသလို လိုးဖြစ်ခဲ့ကြတာမို့ ဒေါ်စန်းတင်ဟာ မိမိကိုယ်မိမိ ထိန်းကျောင်းတဲ့အနေနဲ့ တူတော်မောင်ကို နိုင်ငံခြားသို့ ပို့လိုက်သည်။ ဖိုးဂျမ်း နိုင်ငံခြားမသွားခင် နှစ်ရက်အလိုမှာတောင် တည်းခိုခန်းသွားပြီး တူဝရီးနှစ်ယောက် တဝကြီး လိုးခဲ့ကြသေးသည်။ ပြီးတော့မှ ဖိုးဂျမ်းမှာ မဖြစ်မနေလိုမျိုး ဦးလေးနှစ်ဝမ်းကွဲဆီကို အလုပ်သွားလုပ်ရတော့သည်။ ဒေါ်စန်းတင်မှာ သူ့တူ နိုင်ငံခြားရောက်သွားလို့ ဝေးသွားရင် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပျောက်သွားမည် ထင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဘာရယ်ကြောင့်များမသိ မှန်းချက်နဲ့နန်းထွက်မကိုက်တော့ပါ။ ရမ္မက်စိတ်က ပိုပိုပင် ဆိုးလာသည်။ တူတော်မောင် နိုင်ငံခြားသွားတာလည်း သုံးနှစ်ပြည့်တော့မည်။ မိမိ အသက်မှာလည် ၆၃ နှစ်ဆိုတော့ ဒီရမ္မက်အတွက် ယောကျ်ားယူလိုက်ရင်လည်း သူများပြောစရာတွေ ဖြစ်မှာဆိုတော့ လီးအတုဝယ်ပြီး တူရဲ့လီးလို့ သဘောထားကာ အာသာဖြေနေရတော့သည်။ သုံးနှစ်ပြည့်တော့ ဖိုးဂျမ်းဟာ အဒေါ်ဖြစ်သူတို့ကိုပဲ အကြောင်းကြားပြီး တိတ်တိတ်လေး ပြန်လာသည်။ ပြီးတော့ အရင်တည်းခိုခန်းကိုလာဖို့ အဒေါ်ဆီကို ဖုန်းဆက်ချိန်းသည်။

ဒေါ်စန်းတင်မှာ တည်းခိုးခန်းမှ အခန်းတစ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ မတ်တပ်ရပ်ကာ ကြည့်နေတဲ့ တူလေးကို မြင်တော့ ကုတင်ပေါ်သို့ တွန်းလိုက်ပြီး တက်ခွလိုက်တော့သည်။ ပြီးတာနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး တူလေးရဲ့လီးကို ထုတ်လိုက်သည်။ လီးကြီးထွက်လာမှ အံသြစွာနဲ့ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဖိုးဂျမ်းလီးက အရင်ကထက် နှစ်ဆပိုကြီးပြီး ဂေါ်လီသုံးလုံးတောင် ထည့်ထားသည်။ “သား.. သားလီးက ပုံမှန်မဟုတ်တော့ဘူး” “ဘယ်ဟုတ်တော့မလဲ… ဒီလီးက လေ့ကျင့်ထားတဲ့လီး….။ ဝေးအောင်လုပ်တဲ့ အရီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကွဲအောင်လိုးဖို့ ပြန်လာတာ။” “အမလေး… လိုးလိုက်စမ်းပါ သားရယ်။ အရီးအဖုတ် ကွဲချင်ကွဲပါစေ” ဆိုပြီး တူရဲ့လီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်တော့သည်။ လီးမှာ အရင်ကထက် ပိုတုတ်လာသဖြင့် ပါးစပ်နဲ့ မဆန့်မပြဲကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်ဖြစ်သူကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလျှက် ဒါမှ ဖိုးဂျမ်းရဲ့ အဒေါ်ကွလို့ စိတ်ထဲ ပြောနေမိသည်။ အဲဒီနေ့ တစ်နေ့လုံး ဒေါ်စန်းတင် တူတော်မောင် လိုးတာကို ခံလိုက်ရသည်။ နောက်နေ့ မိုးလင်းမှ သူ့တူနဲ့ ပြန်လာသည်။ ထိုနေ့ကစပြီး ၅ နှစ်ကြာတဲ့ ယခုအချိန်ထိ အဆက်မပြတ် လိုးဖြစ်ကြသည်။

ဖိုးဂျမ်းက ဆိုင်ထဲမှာ အိပ်တတ်ပြီး အိမ်ထဲမှာတော့ အစ်မနှစ်ယောက်က တစ်ခန်း၊ အဒေါ်က တစ်ခန်းအိပ်ကြသည်။  ဒီလိုနဲ့ ယနေ့အချိန်အထိ ဖိုးဂျမ်းဟာ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားလာစရာ မရှိရင် အဒေါ်နဲ့ မမြင်ကွယ်ရာမှာ အလိုးမပျက်တန်း ရှိလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

အင္းစက္စာေပျဖစ္သည္၊မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ပါကမဖတ္ပါနဲ႔

အသုဘ တစ္ခုတြင္… “ဟီး……ေဖေဖနဲ႔ေမေမ သမီးတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီလား။” “ဟီး.. မမ ေမေမတို႔ကို ေခၚပါဦး။” “ေမေမ ေဖေဖ ထပါဦး သားတို႔ကို ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးလား။” ေဒၚစန္းတင္မွာ မိမိ၏ တူမနဲ႔တူ ႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္ထားရင္း “ညီမေလးေရ၊ ေမာင္ေလးေရ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လား။ နင္တို႔သားသမီးေတြကို ဒီအတိုင္းထားသြားေတာ့မွာလား။ ရပါတယ္ ညီမေလးတို႔။ ငါ့တူ၊ တူမတို႔ကို ငါ့သားသမီးလို႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေမြးစားမယ္။ ညီမေလးတို႔ ေကာင္းရာသုကတိလားပါေစ။” “သားတို႔သမီးတို႔ အားမငယ္ၾကနဲ႔ အရီးတစ္ေယာက္လုံး ရွိတယ္။” ဒါဟာ ဖိုးဂ်မ္းရဲ႕ ဘဝအေျပာင္းအလဲ တစ္ခုပါ။ ဖိုးဂ်မ္း အသက္ ၁၀ ႏွစ္သားမွာ မိဘႏွစ္ပါးက ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး ဆုံးသြားၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚျဖစ္သူက မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ တူနဲ႔တူမတို႔ကို ေမြးစားလိုက္သည္။ ေက်ာင္းကိုလည္း ဆက္လက္ထားေပးသည္။ ဖိုးဂ်မ္းရဲ႕အစ္မ နာမည္မွာ မေဌးယဥ္ျဖစ္ၿပီး သူထက္ ၅ ႏွစ္ႀကီးသည္။ အေဒၚျဖစ္သူ ေဒၚစန္းတင္မွာလည္း သမီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သမီးနာမည္မွာ မခင္ၿငိမ္းလတ္ ျဖစ္သည္‌။ မေဌးယဥ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည္။

ဖိုးဂ်မ္းကို ေမြးစားစဥ္က ေဒၚစန္းတင္ အသက္ ၅၀ ရွိၿပီ။ အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ က်ဖူးေပမယ့္ သမီးတစ္ေယာက္သာ ထြန္းကားခဲ့သည္။ လင္သားဆုံးတာ ၇ ႏွစ္ ရွိၿပီးမို႔ သမီးေလးနဲ႔သာ က်န္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ညီမျဖစ္သူ ဆုံးေတာ့ က်န္ရွိတဲ့ တူနဲ႔တူမကို ေမြးစားလိုက္ျခင္းပင္။ အေဒၚက ေမြးစားတာဆိုေပမယ့္ အေဒၚကို အေမလို႔ မေခၚေပ။ ေခၚေနက် အရီးလို႔ ႏႈတ္က်ိဴးေနၿပီးျဖစ္သည္။ ဖိုးဂ်မ္း လူပ်ိဴေပါက္ အ႐ြယ္ကတည္းက ေဂြးထုတတ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူေဂြးထုၿပီးဆိုရင္ အရင္ဦးဆုံး အမွန္းခံရသူကေတာ့ သူ႔ကိုအၿမဲ အလိုလိုက္တဲ့ သူ႔အေဒၚ ေဒၚစန္းတင္ပဲျဖစ္သည္။ အေဒၚရဲ႕ အေခ်ာ့အေမာ့၊ အထိအေတြ႕ေတြဟာ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ ေရာက္တဲ့အခါ စြဲလမ္းမႈတစ္ခုကို ျဖစ္ေပၚေစတာ ျဖစ္သည္။ 

အေဒၚက ႐ုပ္ရည္က်သြားပါၿပီ။ မက်တာက တင္ပါးႏွစ္ဖက္သာ ျဖစ္သည္။ ပါရည္နားရည္ေတြ တြန႔္သြားၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဖင္တုံးႀကီးက ႀကီးဆဲပင္။  မႏၲေလးမွာ ေနၾကသူေတြမို႔ သင္တန္းကလည္း သူတို႔နဲ႔ သိပ္မေဝးပါ။ ဖိုးဂ်မ္းက သင္တန္းကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အသြားအျပန္ လုပ္သည္။ အေဒၚက ကုန္စုံဆိုင္ႀကီးတစ္ခု ဖြင့္ထားသည္မို႔ မနက္ဆိုရင္ အစ္မျဖစ္သူ မေဌးယဥ္က ေစ်းသြား၊ မခင္ၿငိမ္းလတ္က ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး အေဒၚက ဖိုးဂ်မ္းစားခ်င္တာကို ခ်က္ေကြၽးတတ္သည္။ သားဆိုလို႔ ဒီတစ္ေယာက္တည္းရွိတာမို႔ အလိုလိုက္သည္။

“အရီး…” “ေျပာေစ” “ဘာဟင္းခ်က္လဲ” “သား ႀကိဳက္တဲ့ စာကေလးေၾကာ္ရယ္၊ ႐ုံးပတီသီးဟင္းရယ္ ၿပီးေတာ့” “ဒါမွ တို႔အရီး” အေဒၚျဖစ္သူ စကားပင္မဆုံးေသး အေဒၚကို အေနာက္ကေန ေျပးဖက္ထားလိုက္သည္။ အေဒၚျဖစ္သူ ဖင္အကြဲႏွစ္ခုနဲ႔ အတြင္းခံကိုအံတုၿပီး ခုံးခုံးႀကီးျဖစ္လာတဲ့ လီးေက်ာ႐ိုးမွာ ထိကပ္ေနေတာ့သည္။ ပထမ အေဒၚ ခဏၿငိမ္ေနၿပီးမွ  “သား.. ဖယ္ဦး အရီး လုပ္စရာရွိေသးတယ္” “ဟုတ္ကဲ့ အရီး”  ဖိုးဂ်မ္းမွာ အေဒၚနဲ႔ခြာလိုက္ၿပီး “သား ဘာကူညီေပးရမလဲ”  “မလိုပါဘူး သားရယ္၊ သားက တစ္ခုပဲလုပ္ေပး၊ အရီးခ်က္ေကြၽးတာကို စား႐ုံပဲ။” “ဟုတ္ကဲ့… စားမယ္ အရီး..၊ အရီး ဘာေကြၽးေကြၽး”  “အံမယ္..” အေဒၚက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး တူေတာ္ေမာင္ ဖိုးဂ်မ္းအတြက္ သင္တန္းမွာ စားဖို႔ ျပင္ေပးသည္။ အမွန္ေတာ့ စာကေလးေၾကာ္ကို ဖိုးဂ်မ္းက မႀကိဳက္ပါ။ ေဂြးထုတတ္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ႀကိဳက္သြားတာ ျဖစ္သည္။ ဖိုးဂ်မ္း လိုခ်င္တာမွန္သမွ် အေဒၚျဖစ္သူက လုပ္ေပးတတ္သျဖင့္ ဖိုးဂ်မ္းမွာ အေဒၚျဖစ္သူကို ႀကိဳက္ၿပီးရင္းႀကိဳက္ ျဖစ္ေနသည္။

စကားသာေျပာတာ ဖိုးဂ်မ္းရဲ႕ မ်က္လုံးကေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူရဲ႕ ဖင္ကေန မခြာေပ။ ဆိုင္ကိုေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္က ေရာင္းသည္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ ကုန္သြားရင္ေတာ့ ဖိုးဂ်မ္းက အေဒၚနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ၿပီး ကူဝယ္ေပးရသည္။ ဖိုးဂ်မ္းမွာ အေဒၚကို ႀကံဖို႔ အားခဲထားေပမယ့္ အခြင့္မသာသျဖင့္ ၿငိမ္ေနရသည္။ တစ္ရက္မွာ အေဒၚျဖစ္သူက “သား.. မနက္ျဖန္အားလား၊ သင္တန္းရွိေသးလား” “ဘာလို႔လဲ အရီး သားကို ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔လဲ”  “ေၾသာ္… သားအားရင္ သားကို လိုက္ပို႔ခိုင္းမလို႔၊ နယ္ဘက္မွာ အရီး အလႉသြားစရာ ရွိတယ္။” “ဟုတ္လား အရီး.. သားအားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ သင္တန္းပိတ္တယ္။ ဆရာ ခရီးသြားေနလို႔”  “ဟုတ္လား အဲဆို အရီးကို လိုက္ပို႔ေပးေနာ္” “အရီးရယ္.. သားက လိုက္ပို႔ေပးခ်င္တာပါ” ဖိုးဂ်မ္း ေတြးမိသည္။ နယ္ဆိုေတာ့ ခရီးေဝးမွာပဲ အရီးကိုႀကံဖို႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးရတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ အရီးကို ရေအာင္ႀကံမယ္။ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လြတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အရီးက ငါ့ကိုခ်စ္တာပဲေလ။ သူငါ့ကို စိတ္ဆိုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာက အစ္မတို႔ ရွိေနလို႔ သူက အခြင့္မေပးတာေနမယ္။ ဖိုးဂ်မ္း ေတြးေနတုန္း…. “ေအး.. သား ဒါဆိုရင္ေတာ့ အရီး တကၠစီ မေခၚေတာ့ဘူး။” “ဟုတ္ကဲ့ အရီး..” မိုးလင္းေတာ့ တူသားႏွစ္ေယာက္ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ၿပီး ထြက္လာသည္။ အလႉအိမ္ေရာက္ေတာ့ အလာဘ သလာဘ စကားေတြေျပာ စားေသာက္ ကိစၥေတြၿပီးတာနဲ႔ ခဏနားၿပီး ထြက္လာၾကသည္။ အနည္းငယ္ပင္ ေနာက္က်ေနၿပီး။

“သား ျမန္ျမန္ေလး ေမာင္းေနာ္” “ဟုတ္.. အရီး” ဖိုးဂ်မ္း အရီးကို ဘယ္လိုႀကံရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ အာ.. ဟုတ္ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ကို အျမန္ေမာင္းရင္း ေလဘာေလွ်ာ့ၿပီး ရပ္လိုက္သည္။ “သား.. ဆိုင္ကယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”  “မသိဘူး အရီး၊ ေမာင္းရင္းနဲ႔ ရပ္သြားတာ” “ခက္ေတာ့တာပဲ၊ မိုးကေတာ့ ခ်ဴပ္ေတာ့မွာပဲ” “သား ခဏၾကည့္လိုက္ဦးမယ္” “ေအး.. သား” ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ဖိုးဂ်မ္း ဟိုၾကည့္ဒီးၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲေနလိုက္သည္။ အေဒၚမ်က္နာမွာေတာ့ မိုးခ်ဴပ္မွာ စိုးရိမ္ေသာ အရိပ္အေရာင္ေတြ ေတြ႕ေနရသည္။ အရီးရဲ႕မ်က္နာညိဳးေနေတာ့ ဖိုးဂ်မ္း စိတ္ထဲက မေကာင္း။ ခဏၾကာေတာ့မွ “ရၿပီး အရီး” “ဟုတ္လား” ဆိုၿပီး အေဒၚျဖစ္သူမ်က္နာ ၾကည္လင္သြားသည္။  “အဲဆို ျမန္ျမန္ေမာင္းေတာ့ သား” ျမန္ျမန္ေမာင္းပါဆိုေတာ့မွ ဖိုးဂ်မ္း စိတ္ေလးေနသည္။ သူ႔စိတ္ဆႏၵကို သူျဖည့္ဆည္းခ်င္သည္။ အခြင့္အေရးကိုလည္း လက္လြတ္မခံခ်င္။ အဲဒါနဲ႔ သူေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းရင္း ေျပာသည္။

“ဆိုင္ကယ္က အရင္လို မျမန္ေတာ့ဘူး အရီး။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး” ဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို သူရပ္လိုက္ျပန္သည္။ “ရပ္သြားၿပီ အရီး.. သား ထပ္စစ္ေဆးၾကည့္မယ္။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။” အေဒၚက ဆိုင္ကယ္အေၾကာင္း နားမလည္လို႔သာ သူရဲရဲလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခဏဆင္းၾကည့္ၿပီး စတပ္ႀကိဳးကို ခိုးျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဆီမလိုက္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ “သား.. စက္ႏိုးၾကည့္မယ္။ မရဘူး အရီး၊ ဟိုနားမွာ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ ရွိတာပဲ၊ အဲဒီကို တြန္းသြားၿပီး ျပင္ၾကမယ္ေလ” “ေအး.. ဟယ္… မတတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္ဂ်မ္းေရ။ ေနေတာင္ ဝင္သြားၿပီ… မိုးခ်ဴပ္ပါၿပီ” “သား တစ္ေယာက္လုံးရွိတာကို အရီးရယ္ ဘာစိုးရိမ္စရာရွိလဲ” “စိုးရိမ္တာေပါ့ မိုးခ်ဴပ္တာက အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ သားရွိေပမယ့္ အႏၲရာယ္က ေျပာလို႔မရဘူး” “စိတ္ခ်ပါ အရီးရယ္ ဘယ္သူမွ အရီးကို မလုပ္ေစရဘူး”အေတြးထဲမွာေတာ့ သားပဲလုပ္မွာလို႔ ေျပာေနမိသည္။ ဆိုင္ကယ္ ျပင္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ျပင္သူက ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဟိုဟာျဖစ္တာ၊ ဒီဟာျဖစ္တာဆိုၿပီး ျဖဳတ္ထားတာေတြကို ျပန္တတ္လိုက္သည္။

“ကဲ.. ရၿပီဗ်ား” “ဟုတ္ကဲ့…” “ရၿပီ အရီး…” “ရလည္း ဘာထူးမွာလဲ သားရယ္။ မိုးပဲခ်ဴပ္ေနၿပီကို၊ ပုံမွန္ေလးပဲေမာင္းေတာ့ အႏၲရာယ္ရွိတယ္။” “ဟုတ္ အရီး” ဖိုးဂ်မ္း ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနရင္း အရီးကို ဘယ္လိုဖန္ရမလဲ မသိ။ ေက်ာကုန္းမွာ ထိကပ္ေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို စိတ္ထဲမွာမွန္းဆမိရင္း လီးေတာင္လာသည္။ တစ္ခါမွလည္း အတည္ႀကီး မလုပ္ဖူးေတာ့ ဘယ္ကစလို႔ စရမွန္းမသိ။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေက်းဇူးရွင္ မိုးမင္းႀကီးက ဖိုးဂ်မ္းကို သနားသြားလားမသိ မိုး႐ြာလာသည္။ မိုး႐ြာလာေတာ့ အဝတ္ေတြ အနည္းငယ္ စိုကုန္ၿပီး “သား… ဟိုထန္းပင္ေအာက္မွာ မိုးခိုရေအာင္၊ မဟုတ္ရင္ အရီးတို႔ စိုကုန္လိမ့္မယ္။”  “ဟုတ္ အရီး…” ထန္းပင္ေအာက္မွာ မိုးခိုရင္း အရီးက ခ်မ္းလာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးဂ်မ္းအတြက္ အခြင့္ေကာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ အရီးကို ေနာက္ကေန ဖက္ထားလိုက္သည္။

“အရီး ခ်မ္းေနတယ္မလား၊ သား ဖက္ထားေပးမယ္။” “ရတယ္သား မဖက္နဲ႔၊ အရီး ေတာင့္ထားႏိုင္ပါတယ္။” “သားေၾကာင့္ အရီး အခုလို ျဖစ္ရတာေလ။ သားသာ ဆိုင္ကယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ထားရင္ အခုလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဖက္ထားေပးမယ္။” ပထမ ဖိုးဂ်မ္း ဖြဖြေလး ဖက္ထားၿပီး ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တင္းလာသည္။ အေဒၚျဖစ္သူမွာ သားက သူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္လို႔ ကူညီတယ္ထင္ၿပီး ဘာမွမျငင္းေသး။ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးဂ်မ္းလက္က သူ႔ႏို႔အုံႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္လာသည္။ “သား… ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ သား…” “အရီးကို ခ်စ္လို႔ပါ။” “သား… ငါက နင့္အေဒၚေနာ္” “ဟုတ္ သားသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားက အဲ့ အေဒၚကိုပဲ ခ်စ္တာ” “မျဖစ္ဘူးေနာ္ သား ဖယ္စမ္း…” ဖိုးဂ်မ္းက ပိုတင္းၾကပ္စြာ ညာလက္နဲ႔ အေဒါ့္ကို ပိုက္ထားၿပီး ဘယ္လက္နဲ႔ အေဒၚရဲ႕ ထမိန္ကို လွန္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပင္တီေပၚကေန အေဒါ့္တင္ပါးကို ပြတ္ၿပီး ပင္တီကို ေစာက္ပတ္ဝေပၚေအာင္ လွန္တင္လိုက္ကာ လီးကို အေဒါ့္ေစာက္ဖုတ္ဝေတ့ကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။

ေစာက္ပတ္မွာကား ၾကပ္ေနလို႔ အသံေတာင္ မျမည္ေပ။ သို႔ေပမယ့္ ဖိုးဂ်မ္း လိုးထည့္လိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ဖတ္ကနဲ အသံထြက္လာသည္။ အေဒၚျဖစ္သူမွာေတာ့ ငိုေနသည္။ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ လီးနဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေဒါ့္ေစာက္ပတ္မွာ က်ဳံ႕သြားၿပီးခါမွ လီးနဲ႔ေတြ႕လို႔ နာေနတာလား မသိ။ ကိုယ့္တူက အမွားႀကီးကို က်ဴးလြန္ေနလို႔ ဝမ္းနည္းတာလား မသိ။ ဘာဆိုဘာမွ ဖိုးဂ်မ္း မသိေတာ့ပါ။ ကာမအေမွာင္စိတ္ေတြဖုံးကာ အေဒၚရဲ႕ ေစာက္ပတ္ကို.. အားရေအာင္သာ တဖြတ္ဖြတ္ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ လိုးပစ္လိုက္ေတာ့သည္။  ငါးမိနစ္ခန႔္ၾကာေတာ့ အရီးရဲ႕ ေစာက္ပတ္လည္း အရည္ေတြ႐ႊမ္းကာ စီးက်လာသည္။ “ဟင္း ဟင္း” အေဒၚျဖစ္သူရဲ႕ ငိုသံေတြ ဆိတ္ၿငိမ္သြားၿပီး ညီးသံေလး ထြက္လာသည္။ ဘာရယ္မွန္းမသိ ခုနက ေတြးေနမိသည္မွာ “ဖိုးဂ်မ္း ေခြးေကာင္၊ ေခြးစိတ္ေမြးတဲ့အေကာင္ ကိုယ့္အေဒၚကိုေတာင္ ျပန္လိုးတဲ့ ေခြးတိရိစာၦန္ေကာင္” စသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးဆဲေနမိသည္။ အခုေတာ့ “ဟင္း ဟင္း သား.. ေကာင္းတယ္” လို႔ ေျပာမိေတာ့မလို႔ အေဒၚျဖစ္သူမွာ မိမိႏႈတ္ကို မိမိျပန္ၿပီး ထိန္းလိုက္ရသည္။ ဘာလို႔ဆို ခုနကပဲ စိတ္ထဲမွာ ဆဲခ်င္သလို ဆဲေနသည္ မဟုတ္လား။

“အ..အ..ဖြတ္ ဖြတ္ ဖတ္ ဖတ္” အရီးတင္ပါးနဲ႔ ဖိုးဂ်မ္း ဆီးခုံတို႔ ႐ိုက္ခတ္သံမ်ား ျမန္သထက္ ျမန္လာသည္။ အေစာက အဖုတ္ထဲ ဝင္သြားေသာ လီးမွာ စကားမေျပာတတ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ အေဒါ့္ရဲ႕ ေစာက္ရည္မ်ားေၾကာင့္ အဝင္အထြက္မ်ား အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ကာ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ျမည္ေနသည္။ အေဒၚျဖစ္သူ ေဒၚစန္းတင္မွာလည္း အေကာင္းႀကီး ေကာင္းေနသည္မို႔ တဟင္းဟင္းနဲ႔သာ ညီးေနေတာ့သည္။ ဆယ္ငါးမိနစ္ခန႔္ ၾကာသြားေတာ့ အေဒၚလည္း “သားေရ… အရီး မင္းကို စိတ္ထဲမွာ ေခြးလို႔ ေျပာမိတာ အခု အေဒၚလည္း ေခြးစိတ္ဝင္ေနၿပီး လြတ္ေကာင္းေနတယ္။”“အား…….. ေကာင္းလိုက္တာ အရီးရယ္။ အရီးေရာ ေကာင္းလား” “ဟြန္း…” အေဒၚျဖစ္သူမွာ တူေတာ္ေမာင္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေတာ့သာ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေဒၚေရာ သူပါ ကာမအထဋ္အထိတ္သို႔ ေရာက္ၿပီး သုတ္ရည္မ်ားကို အေဒါ့္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္က ဖိုးဂ်မ္း အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲအခ်ိန္မွာ အေဒါ့္အသက္က ၆၀ ျပည့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဖိုးဂ်မ္းမွာ မိမိအရမ္းလိုးခ်င္တဲ့ မိမိအေဒၚကို အားရပါးရ လိုးလိုက္ရတဲ့အတြက္ အားရကာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။  ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူက ဖိုးဂ်မ္းကို လုံးဝ အကပ္မခံေတာ့ေပ။ ေဒၚစန္းတင္ မိမိကိုယ္ မိမိ ထိန္းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကာမအရသာကို ေမ့ပစ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိမိေစာက္ပတ္ကို တူေတာ္ေမာင္ေၾကာင့္ တေရးႏိုးလာသလိုမ်ိဳး ထိုအရသာကို လႈပ္ရွားေတာင္းတလ်က္သာ ရွိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကာၾကာ မေရွာင္ႏိုင္ေပ။ တူေတာ္ေမာင္ကိုလည္း ဟန္ေဆာင္ၿပီး ပိုးစိုးပက္စက္ မေျပာရဲ႕။ ကာမအရသာကို လူတခ်ိဳ႕က နတ္ဘုံဟုေတာင္ တင္စားၾကသည္မွာ လိုေတာင္လိုေလဦးမည္။ကာမဂုဏ္ရဲ႕ အရသာဟာ လိုက္စားလွ်င္ လိုက္စားသလို စြဲလမ္းေစတတ္သည္။ အသက္ႀကီးလို႔ ထိုစိတ္ ကုန္ခမ္းတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ထိုစိတ္ကို လိုက္စားပါက အဘြားႀကီးလည္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ ေဒၚစန္းတင္မွာ မိမိစိတ္ကို မိမိသိေနသျဖင့္ တူေတာ္ေမာင္ကို အေဝးပို႔ဖို႔ ေတြးေလေတာ့၏။ မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး ဒီေကာင္ေလးက ၾကာလာရင္ ပိုပိုကဲလာမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔အသားနဲ႔ထိရင္ သာယာေနတယ္။ ဒီႏွစ္လည္း ႏွစ္ကုန္ခါနီးၿပီ။ သူ႔သင္တန္းၿပီးတာနဲ႔ ငါ့အစ္ကိုဝမ္းကြဲရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကို ပို႔ထားရမွာပဲ… ဟူး။

“အမေလး…” “အရီး ဘာလို႔လန႔္ေနတာလဲ။” “ေၾသာ္… နင္က အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႔ အေနာက္ကေန လာဖက္တာကိုး။” “အရီးက ဘာေတြးေနလည္းမွ မသိတာ။ ေျပာပါဦး ကြၽန္ေတာ့္လီး ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းကို ေတြးေနတာ မဟုတ္လား။” “ဖယ္စမ္း.. ငါ နင့္ကို အလုပ္လုပ္ခိုင္းမလို႔။ ဒီသင္တန္းၿပီးရင္။” “တကယ္လား အရီး။ အဲ့ဆိုရင္ေတာ့ အရီး ေစာက္ပတ္ကို သား လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ။” “ဟဲ့.. စကားတိုးတိုးေျပာ၊ နင့္အစ္မေတြ ၾကားသြားရင္ နင့္ကို ငါလုပ္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူးေနာ္” “အစ္မတို႔ မၾကားရင္ သားကို လုပ္ခြင့္ေပးမယ္ေပါ့” “အဲ.. အဲဒါ အရီးေယာင္သြားလို႔။ အရွက္ကြဲမွာကိုေျပာတာ” “ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အရီး ေျပာၿပီးၿပီ ကတိတည္ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္လီး အရမ္းေတာင္ေနတယ္ အရီး။ စုပ္ေပးပါလား။” “ဒီကေလးေတာ့” “အရီး ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ မမတို႔ ျပန္မလာခင္ ျမန္ျမန္လုပ္ေပး” “ခက္ၿပီ” “မခက္ဘူး လြယ္လြယ္ေလး။ ဒီမွာ သားလီးကို အျပင္ထုတ္ထားၿပီးသား။ ပါးစပ္ေလးကိုဟ ၿပီးရင္ လီးကို ငုံလိုက္ၿပီး ပေလြေပး႐ုံေလးပဲ။” ေဒၚစန္းတင္မွာ သူ႔တူလီးကိုျမင္ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ကိုင္လိုက္ၿပီး အားရပါးရစုပ္ကာ ပေလြေပးေနမိေတာ့သည္။

“ႁပြတ္ ႁပြတ္” စုပ္ေနရင္း ခဏၾကာေတာ့ တူေတာ္ေမာင္မွာ “မမ မမခင္” လို႔ ေရ႐ြတ္လိုက္လို႔ အရီးလည္း ေကာက္ထကာ ဆိုင္တံခါးဝသို႔ မ်က္နာမူလိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ တူမနဲ႔သမီးတို႔က သြားစရာေပၚလာလို႔ ဆိုင္ထဲမွာ ေဒၚစန္းတင္က ဆိုင္ေစာင့္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ တူေတာ္ေမာင္ ေရာက္လာေတာ့မွ ဘာညာကြိစိကြစ ျဖစ္ၿပီး သမီးခင္ၿငိမ္းလတ္က ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ခင္ၿငိမ္းလတ္ ဝင္လာေတာ့ ဖိုးဂ်မ္းက “မမ ျပန္လာၿပီလား။” ဖိုးဂ်မ္းရဲ႕ ညာလက္မွာကား အေဒၚျဖစ္သူ ဖင္ကို ႏႈိက္လွ်က္သား..။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ေရာင္းကုန္ထည့္ထားတဲ့ ဗီဒိုရွိလို႔ သူတို႔ေအာက္ပိုင္းကို မျမင္ရပါ။ “ေအး ေမာင္ေလး။” “မမေရာ..” “နင့္မမက သူ႔ကိစၥနဲ႔သူ က်န္ခဲ့တယ္။” “ေၾသာ္…” ဖိုးဂ်မ္းမွာ မမကို ပထုတ္လိုက္ ဟူေသာ သေဘာနဲ႔ အေဒၚျဖစ္သူကို မ်က္စပစ္လိုက္ေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူက “ဒါနဲ႔ သမီး ဦးျမင့္ဆီ အေႂကြးေတာင္းၿပီးၿပီးလား။”  “ၿပီးၿပီး ေမေမ” “ဦးလွမိုးေရာ” “အဲဒါလည္း ၿပီးၿပီး” “မစန္းၾကည္..” “အဲဒါေတာ့ မၿပီးေသးဘူး။” ေတာ္ေသးတာေပါ့ မစန္းၾကည္ကယ္လို႔။

“ဒါနဲ႔ အဲဒါက ေမေမ့ကို လာေခ်းတာမလား။” “ေအး ဟုတ္တယ္။ သမီး ေမေမ့ကိုယ္စား သြားေတာင္းလိုက္” “ဟုတ္… ေၾသာ္… ညေနက်မွ သြားေတာင္းလို႔ မရဘူးလား ေမေမ။” “မရဘူး အဲဒီ မိန္းမက အခုတေလာ ညေနဘက္ အိမ္မကပ္ဘူး။ အခုသြားေတာင္းလိုက္” “ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ” ခင္ၿငိမ္းလတ္ ထြက္သြားေတာ့မွ ဖိုးဂ်မ္း သူ႔အေဒၚထမိန္ကို အျမန္လွန္ၿပီး ပင္တီကိုခြၽတ္ကာ အေဒါ့္ခါးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ အေဒၚက အလိုအေလ်ာက္ ေလးဘက္ကုန္းေလး ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာက္ပတ္အဝကို လီးထိပ္ေတ့ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “အ…” ၿပီးတာနဲ႔ တရစပ္ လိုးပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ခိုးစားရတာမို႔ ႏူးဖို႔နပ္ဖို႔ မအားေပ။ လိုးခ်က္ေတြ ျမန္လာၿပီး အရွိန္တက္လာမွ ဆိုင္ထဲကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ ဖိုးဂ်မ္း အျမန္ပဲ အေဒၚကို အသိေပးၿပီး သူ႔အေပၚပိုင္းမွာ အက်ႌမခြၽတ္ထားသျဖင့္ ေဘးေစာင္း အေနအထားနဲ႔ လက္တံေတာင္ကို ဗီဒိုေပၚ တင္လိုက္ၿပီး “မမ ျပန္လာၿပီးလား” “အင္း ေမာင္ေလး။ ဒါနဲ႔ အရီးေရာ” “အရီးက အိမ္ထဲမွာ” အစ္မျဖစ္သူ ဝင္လာမယ္လုပ္ေတာ့။ “မဝင္နဲ႔ဦး အစ္မ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာင္းဖူးသၾကားလုံး သြားဝယ္ေပးပါလား။ စားခ်င္လို႔” “ဒီမွာေျပာင္းဖူး သၾကားလုံး ရွိတယ္ေလ” “မရွိပါဘူး။ အမာစားပဲရွိတာ။ အေပ်ာ့စား စာခ်င္တာ” “ဟဲ.. ငါတို႔ဆိုင္မွာလည္း အေပ်ာ့စား တင္ေရာင္းပါတယ္။” “မရွိေတာ့ဘူး အစ္မရဲ႕.. ကဲ.. သြားဝယ္ေပးပါဗ်ား။ ကိုယ့္ေမာင္ကို ခ်စ္ရင္။” “နင္ကေတာ့ေလ လိုခ်င္ရင္ ဇြတ္ပဲ။” ေအာက္ကေနလည္း အေဒၚျဖစ္သူက ေလးဘက္ကုန္း အေနအထားနဲ႔ ဖင္ကို ေနာက္ျပန္ ေဆာင့္ေပးေနတာမို႔ ဖိုးဂ်မ္းမ်က္နာမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပုံပ်က္ေနသည္။

“ဘာလို႔လဲ ေမာင္ေလး။ နင့္မ်က္နာက မအီမသာနဲ႔” “ဘာမွမဟုတ္ဘူး မမ။ ကဲဗ်ာ ျမန္ျမန္သြားစမ္းပါ အစ္မရဲ႕” အစ္မျဖစ္သူ သြားေတာ့မွ ဖိုးဂ်မ္း ကိုယ့္အေဒၚ ေစာက္ပတ္ကို အေနာက္ကေန စက္ေသနတ္ ပစ္သလို တဖြတ္ဖြတ္ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းေအာင္ လိုးေဆာ္ေတာ့သည္။ “ေမာင္ဂ်မ္း ၾကမ္းလွခ်ည္လား” “မၾကမ္းလို႔ မရဘူး အရီး။ မမတို႔ ျပန္လာခင္ အမွီလိုးတာ” “သားၾကမ္းပုံကလည္း ကိုယ့္အေဒၚကို ဖာသည္မလို လိုးေနသလိုပဲ။” “အဲလိုျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လြတ္ေနာ္ အရီး” “အံမယ္.. မလိုပါဘူး။ နင့္အေဒၚလည္း ဖာသည္မလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုလို သားၾကမ္းတာ အရီးႀကိဳက္တယ္။” ဒီလိုနဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ လိုးေဆာ္ရင္း မၾကာခင္မွာပဲ သုတ္ရည္မ်ား အေဒါ့္ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ပန္းထည့္ကာ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ရမၼက္ခရီး တဒဂၤေလး ၿပီးသြားေတာ့သည္။

ေနာက္လည္း ႀကဳံရင္ႀကဳံသလို လိုးျဖစ္ခဲ့ၾကတာမို႔ ေဒၚစန္းတင္ဟာ မိမိကိုယ္မိမိ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့အေနနဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ကို ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပို႔လိုက္သည္။ ဖိုးဂ်မ္း ႏိုင္ငံျခားမသြားခင္ ႏွစ္ရက္အလိုမွာေတာင္ တည္းခိုခန္းသြားၿပီး တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ တဝႀကီး လိုးခဲ့ၾကေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဖိုးဂ်မ္းမွာ မျဖစ္မေနလိုမ်ိဳး ဦးေလးႏွစ္ဝမ္းကြဲဆီကို အလုပ္သြားလုပ္ရေတာ့သည္။ ေဒၚစန္းတင္မွာ သူ႔တူ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားလို႔ ေဝးသြားရင္ ရမၼက္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမည္ ထင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာရယ္ေၾကာင့္မ်ားမသိ မွန္းခ်က္နဲ႔နန္းထြက္မကိုက္ေတာ့ပါ။ ရမၼက္စိတ္က ပိုပိုပင္ ဆိုးလာသည္။ တူေတာ္ေမာင္ ႏိုင္ငံျခားသြားတာလည္း သုံးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ မိမိ အသက္မွာလည္ ၆၃ ႏွစ္ဆိုေတာ့ ဒီရမၼက္အတြက္ ေယာက်္ားယူလိုက္ရင္လည္း သူမ်ားေျပာစရာေတြ ျဖစ္မွာဆိုေတာ့ လီးအတုဝယ္ၿပီး တူရဲ႕လီးလို႔ သေဘာထားကာ အာသာေျဖေနရေတာ့သည္။ သုံးႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ဖိုးဂ်မ္းဟာ အေဒၚျဖစ္သူတို႔ကိုပဲ အေၾကာင္းၾကားၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ျပန္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အရင္တည္းခိုခန္းကိုလာဖို႔ အေဒၚဆီကို ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းသည္။

ေဒၚစန္းတင္မွာ တည္းခိုးခန္းမွ အခန္းတစ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ကာ မတ္တပ္ရပ္ကာ ၾကည့္ေနတဲ့ တူေလးကို ျမင္ေတာ့ ကုတင္ေပၚသို႔ တြန္းလိုက္ၿပီး တက္ခြလိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး တူေလးရဲ႕လီးကို ထုတ္လိုက္သည္။ လီးႀကီးထြက္လာမွ အံၾသစြာနဲ႔ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ဖိုးဂ်မ္းလီးက အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆပိုႀကီးၿပီး ေဂၚလီသုံးလုံးေတာင္ ထည့္ထားသည္။ “သား.. သားလီးက ပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး” “ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ… ဒီလီးက ေလ့က်င့္ထားတဲ့လီး….။ ေဝးေအာင္လုပ္တဲ့ အရီးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ကို ကြဲေအာင္လိုးဖို႔ ျပန္လာတာ။” “အမေလး… လိုးလိုက္စမ္းပါ သားရယ္။ အရီးအဖုတ္ ကြဲခ်င္ကြဲပါေစ” ဆိုၿပီး တူရဲ႕လီးကို ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ စုပ္ေတာ့သည္။ လီးမွာ အရင္ကထက္ ပိုတုတ္လာသျဖင့္ ပါးစပ္နဲ႔ မဆန႔္မၿပဲႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဖိုးဂ်မ္းမွာ အေဒၚျဖစ္သူကို ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလွ်က္ ဒါမွ ဖိုးဂ်မ္းရဲ႕ အေဒၚကြလို႔ စိတ္ထဲ ေျပာေနမိသည္။ အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လုံး ေဒၚစန္းတင္ တူေတာ္ေမာင္ လိုးတာကို ခံလိုက္ရသည္။ ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းမွ သူ႔တူနဲ႔ ျပန္လာသည္။ ထိုေန႔ကစၿပီး ၅ ႏွစ္ၾကာတဲ့ ယခုအခ်ိန္ထိ အဆက္မျပတ္ လိုးျဖစ္ၾကသည္။

ဖိုးဂ်မ္းက ဆိုင္ထဲမွာ အိပ္တတ္ၿပီး အိမ္ထဲမွာေတာ့ အစ္မႏွစ္ေယာက္က တစ္ခန္း၊ အေဒၚက တစ္ခန္းအိပ္ၾကသည္။  ဒီလိုနဲ႔ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ဖိုးဂ်မ္းဟာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားလာစရာ မရွိရင္ အေဒၚနဲ႔ မျမင္ကြယ္ရာမွာ အလိုးမပ်က္တန္း ရွိေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ