လင်တော်မောင်ထက်ကြီးလို့

နေ့လည် ၁၂ကျော်တာနဲ့ မနု လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး စဖွင့်ပါပြီ။ သဘောကောင်း မနောကောင်း လက်ဖွာတတ်သူမို့ ညနေ ၆နာရီလောက်ဆို လက်ဖက်သုပ် မုန်လာချဉ်သုပ် မက်မန်းသီးသုပ် အကုန် ကုန်တာပဲ။ အသက်၃ဝကျော်ပေမယ့် မျက်နှာသွယ်သွယ် ပုခုံးကျယ်ကျယ် ရင်သားထွားထွား ခါးသေးကျဉ်းလေးအောက်က ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေတဲ့ တင်သားကြီးများက ပုရိသအပေါင်းကို ဖမ်းစားထားဆဲ။ နာမည်အရင်းက နုနုထွေးပါ။ အပျိုမဟုတ် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်က ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဆွဲကာ အခြားကျပန်းအလုပ်လည်း လုပ်ကိုင်သည်။ စိုးပိုင်က မနုထက် ၂နှစ်ကြီးကာ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အသောက်အစား အနည်းငယ်ရှိသည်။ ကလေး မရှိသဖြင့် လင်မယားနှစ်ယောက် လှူနိုင်တန်းနိုင် ချောင်ချောင်လည်လည် ရှိကြသည်။ “မနု … သမီးတို့ဖို့ မုန်လာချဉ်စပ်စပ်လေး တစ်ပွဲ … လက်ဖက်သုပ်က အမေထမင်းနဲ့စားဖို့ ငရုပ်သီးလျှော့ပေး ” ”ဟော နီလာတို့ … အေး သမီး ထိုင်ဦး … မနု ခုသုပ်ပေးမယ်” ”ဟေ့ မိနု … ငါ့ဖို့လည်း ဂျင်းသုပ် လုပ်ဟာ … ဆိုင်သွားမလို့” နီလာနဲ့ သီတာတို့ ထိုင်ရင်း နောက်မှ အရက်နံ့ချွေးနံ့ များရသဖြင့် နှာခေါင်းရှုံ့မိကြသည်။ ဟုတ်သည် ရပ်ကွက် အရှေ့ပိုင်းမှ ပန်းရံအလုပ်သမား ကိုအောင်ထွန်းပါ အရက်နံ့ တစ်ထောင်းထောင်းနဲ့ ခုလည်း အရက်ဆိုင်သွာဖို့ အမြည်းလာဝယ်နေ၏။ ”မနု … သမီးတို့ဖို့ … မြန်မြန်လေးလုပ်ပေး ” ”ခိခိ … အေးပါဟယ် … ပြီးပါပြီ … ရော့ရော့ … ဒါက မုန်လာချဉ်သုပ် … ဒါက အဒေါ်ဖို့ လက်ဖက်သုပ် ငရုပ်သီးကို ဘေးက ညှပ်ထည့်လိုက်တယ်” နီလာတို့ ထွက်သွားမှ အောင်ထွန်းက ဆိုင်အနောက်ထဲ ဝင်လာပြီး ဆေးစရာ ပန်းကန်တွေ ကူဆေးနေတာ။ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နဲ့ ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားတဲ့ အောင်ထွန်းဆီမှ အရက်နံ့ချွေးနံ့က ထောင်းကနဲ့မို့ နုနုထွေးတစ်ယောက် ပြုံးကာ” ကိုထွန်း … ရေလေးပါလေး … ချိုးပါဦး … နံဟောင်နေတာပဲ” ”အလုပ်မှ မသိမ်းသေးတာဟ … မနုကလည်း နားတုန်းလေး … တခွက်လောက်ချပြီး ညနေထိ အုတ်ရိုးစီပေးရမှာ … ပြီးမှ ချိုးတော့မယ်” ”ကဲကဲ … ထားလိုက်ပါ ပန်းကန်တွေ ရပြီရော့ … အကြွေးပဲမလား ” ”ဟီးဟီးးး … နင်ကလည်း အဖိတ်နေ့မှ… ငါတို့က ငွေရွှင်တာလေဟာ သိသားနဲ့” အောင်ထွန်းမှာ မနုဆိုင်မှ ပန်းကန်တွေ ကူဆေးနေရာမှ ထရပ်ရင်း ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်ရာ ပေါင်ကြားမှ လီးမဲကြီးအား အမှတ်တမဲ့ မြင်လိုက်ရသည်။

“အို … ကိုထွန်းကလည်း” ”ဟာ … ဆောရီးဟာ … နင်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်လေ… မမြင်ဖူးတာ ကျနေတာပဲ” ”တော်ပီနော် … ရော့ … သွားတော့ ” ”ဟေ့ သမီးရေ မိနု … လက်ဖက်သုပ် … ချဉ်ငံစပ်လေး လုပ်ပါဦး” အောင်ထွန်းပြန်ကာနီးမှ အပျိုကြီးဒေါ်စန်း ရောက်လာကာ လက်ဖက်သုပ်မှာနေတော့၏။ ”ဟော အရပ်ထဲက ထွန်မယ့်သူမရှိတဲ့ လယ်ကွက်ပိုင်ရှင်ကြီးလာပြီ မနုရေ… လုပ်ပေးလိုက်ပါဦးဟ” ဒေါ်စန်းမှာ အောင်ထွန်းစကားကြောင့် မျက်နာမဲ့ကာ ”ဟဲ့ မအေလိုး အရက်သမား… ငါ့စောက်ပတ်က နင်တို့ရှူချင်တိုင် ရှူမရဘူး မှတ်ထား အောင်ထွန်း” ”တော်စမ်းပါ ဒေါ်စန်းရာ… ပြောတော့ဖြစ် အပျိုကြီး… ဖင်လှန်ကြည့်တော့… ဘောရိုက်ရာတွေ ဟဟ” ” အောင်မယ် သဒေါင်းစားက… ငါ့စောက်ဖုတ်က ပါကင်ဟဲ့ … ယင်ဖိုသန်းရင်တောင်… အဲဒီယင်ဖိုကို စောက်စိနဲ့ထိုးသတ်ပစ်တာ … ရှင်းလား” ”ခိ ခိ ခိ… ကဲ တော်ပါတော့ ကိုထွန်းရယ် ဒေါ်စန်းကို… စမနေပါနဲ့ … သွားစရာရှိသွားပါ” အပျိုကြီး ဒေါ်စန်းမှာ ခပ်ဝဝ ဗိုက်ပူပူ ဖင်ရှူးကာ အရပ်ပုပုဖြစ်သည်။ လူပုသလောက် စိတ်အရမ်းတိုတတ်ပေမယ့် ရပ်ကွက်ထဲ သာရေနာရေးဆို ရှေ့ဆုံးမှ ကူညီတတ်သူဖြစ်၏။ နုနုထွေးတို့ ရပ်ကွက်လေးမှာ အောက်ခြေ လူတန်းစားများမို့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အဆိုအဆဲလေးများနှင့် ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပေါင်းသင်းနေထိုင်ကြသည်။ အိမ်ရှေ့လေးတွင် ခုံလေးခင်းကာ ဆိုင်ပုံစံလေး လုပ်ထားသဖြင့် အိမ်အတွက် ချက်ရေးပြုတ်ရေးလည်း မပူရပေ။ ပေ၃၀ ပေ၅၀ အမွေရထားသော အိမ်လေးအား အိမ်ရှေ့ ၁ဝပေချန်ကာ ပေ၃ဝပတ်လည် မြေစိုက်အိမ်ဆောက်ပြီး နောက်ဖေးတွင် အိမ်သာနှစ်လုံး ဆောက်ထားလိုက်သည်။ အိမ်တခြမ်းအား အငှားထားကာ တခြမ်းက သူမတို့လင်မယား နေထိုင်၏။ အိမ်သာနှစ်လုံး အလယ်တွင် အုတ်ရေကန်လေးအား ရေဘုံပိုင်ဖြင့် တွဲထားလိုက်သည်။ အိမ်ငှား လင်မယားကလည်း အိမ်ကပ်သည်မရှိ လင်ရော မယားရော ဝန်ထမ်းတွေမို့ မနက်ထွက်ပြီး ညနေပိုင်းမှ ပြန်လာကြ၏။ သူမတို့နှင့် အသက်မတိမ်းမယိမ်းပင် လင်ဖြစ်သူက သန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး မယားဖြစ်သူက ဖြူဖြူခိုင်ဖြစ်သည်။ ”မကုန်သေးဘူးလား မနု… ကျနော့ကို ဂျင်းသုပ် တစ်ပွဲဗျာ … ထမင်းနဲ့စားဖို့” ဆိုင်ကယ်စက်ရပ်ကာ နုနုထွေး စားပွဲခုံဘေးမှ ကွေ့တွန်းပြီး အိမ်ထဲဝင်ရင်း လှမ်းအော်လိုက်သည်။ “ဂျင်းက နည်းနေတာ… ကိုသန်းနိုင်… လက်ဖက်လေးနဲ့ ရောသုပ်လိုက်မယ်… သိမ်းပါပြီရှင် … ကုန်လည်း ကုန်ပါပြီ” ”ဟုတ် မနု … ပြီးရင် … အိမ်ထဲ လာပို့ပါဗျာ” နုနုထွေးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန် ဂျင်းနှင့်လဖက်အား ရောသုပ်ကာ ဆိုင်လေးသိမ်းလိုက်တော့သည်။

စားပွဲခုံလေးပေါ်မှ ငရုပ်သီးဗူး ငံပြာရည်ဗူး ဟင်းချိူမုန့်ဗူး အစရှိသည့်တို့အား တကောက်တောင်းကြီးထဲ ထည့်ကာ အိမ်ထဲ အရင်သွားပို့လိုက်သည်။ အသုပ်သုပ်ရာတွင် အသုံးပြုသော ပန်းကန်ခွက်ရောက်များ ဆေးကျောပြီး စားပွဲခုံ ဘေးပတ်ပတ်လည်အား ပြောင်ရှင်းနေအောင် တံမျက်စည်း လှဲကျင်းလိုက်၏။ အကုန်ပြီးစီးမှ အိမ်၏ညာဖက်ခြမ်း ကန့်၍ ငှားထားသော ကိုသန်းနိုင်တို့ဖက် ဂျင်းသုပ်ပန်းကန်လေးကိုင်ရင်း ဝင်လာခဲ့သည်။ သူမဝင်လာချိန် သန်းနိုင်မှာ ဖုန်းကြည့်နေရာ ချစ်တင်းနှီးနှောသော အသံခပ်တိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရ၏။ အိမ်တခြမ်းကန့်ထားပေမယ့် သန်းနိုင်တို့လင်မယားမှာ ဧည်ခန်း အိပ်ခန်း မီးဖိုချောင်ခန်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဖွဲ့ကာ နေထိုင်တတ်သည်။ “ကိုသန်းနိုင်… အသုပ်ရပြီနော်” ”ဟုတ် … မနု” ”မဖြူ … ပါမလားဘူးလား” ”ဖြူဖြူက အချိန်ပို ရှိတာ မနုရေ … ည ၉နာရီမှ ကျနော်သွားကြိုပေးရမှာ” သန်းနိုင်မှာ ဖုန်းအား ထိုင်ခုံပေါ်တင်ရင် ထလာကာ နုနုထွေးအား ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ ဧည့်ခန်းအတွင်း စားပွဲခုံလေးပေါ် ဂျင်းသုပ်ပန်းကန်လေး တင်ကာ အဖုံးလေး ဖုံးပေးနေစဉ် ဖက်ခံရသဖြင့် အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်ဖက်အား ကြည့်ကာ ”အို… ကိုသန်းနိုင် တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာမှဖြင့်” ”အိမ်ရှေ့တံခါး စိထားတယ်မလား မနုကလည်း… လူလာရင် နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်ပြီး မနုတို့ဖက် ကူးလိုက်လေ” “ဟွန့် … ဉာဏ်ကြီးပဲ ” အိမ်မကြီးအား ကန့်ထားသဖြင့် ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှ နုနုထွေးတို့လင်မယားနေသော အခြမ်းအား သန်းနိုင်တို့ နောက်ဖေးပေါက်မှ ထွက်ပြီး အိပ်ခန်းချင်း ကူးလို့ရနေသည်။ ”ဒီလည်း ကြည့်ဦး မနုရယ်… ဖြူဖြူကလည်း အလုပ်ပန်းတော့ ပေးမလိုးဘူးဗျာ ၃ရက်ရှိပြီ” ”ဟင် … အာကွာ” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေး ဝင်မလာခင် ဖုန်းထဲမှ အပြာကားတချို့ ကြည့်ထားသဖြင့် လီးက ထောင်မတ်နေသည်။ နုနုထွေးအား ဖက်ထားရာမှ ကိုယ်လုံးအား နောက်ဆုတ်ကာ ခါးပုံစဖြေပြီး ပုဆိုးအား ပေါင်လယ်ထိ လျှောချကာ လီးကြီးအား ပြလိုက်တော့၏။ နုနုထွေးမှာ မြင်မြင်ချင်း သွေးသားများ ဆူပွက်လာကာ သူမလက်ဖဝါးလေးအား ဘယ်ညာပွတ်ရင်း ခေါင်းလေး ငုံ့ထားလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ အိမ်ငှားထားပြီး ၇လအကြာတွင် လက်ရဲဇက်ရဲဖြင့် မိန်းမကျမ်းကျေသော သန်းနိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲ သက်ဆင်းခဲ့ရ၏။

လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်ထက် အပြုစု အယုယကောင်းပြီး လီးကြီးသော သန်းနိုင်အား တိတ်တခိုးလေး စွဲလမ်းလာခဲ့ရသည်။ စိုးပိုင်မှာ နဂိုထဲက အေးဆေးသူ ဖြစ်သည့်အပြင် မိန်းမဖြစ်သူ၏ ကာမဆန္ဒများအား ပြည့်အောင် မဖြည့်စီးနိုင်ခဲ့ပေ။ လင်မယားသဘာဝ ကာမစိတ်ထကြွချိန် ထမိန်လှန်လိုးကာ ခဏနှင့် လရည်ထွက်ကာ ပြီးသွားလေ့ရှိသည်။ နုနုထွေးမှာလည်း အိမ်ထောင်ရေးသုခ အပြည့်အဝ မရခဲ့သဖြင့် သန်းနိုင်၏ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအောက်တွင် အထွဋ်အထိပ် ရောက်ခဲ့ရ၏။ ခုလည်း သူမထမိန်လေး ခြေရင်းပုံကျနေကာ ပေါင်ကြားထဲ သန်းနိုင်ခေါင်းက တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ “အ … ကိုသန်းနိုင်… မနု ရေမချိုးရသေးဘူးလေ” နေ့ခင်းဘက် တနေကုန် ဈေးရောင်းထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးမှာ ချွေးနံ့ စောက်ချီးနံ့များ ထွက်နေမည်ကို တွေးမိရင်း သန်းနိုင်အား အားနာသည့် လေသံဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်။ သို့သော် သန်းနိုင်မှာ စောက်ပတ်တပြင်လုံးအား ယက်ရင်း အစိလေးအား တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်နေရာ နုနုထွေးက သူမ ပေါင်နှစ်ဖက် ဖြဲလိုက်ရင်း သန်းနိုင် အားရပါးရ ယက်နိုင်စေရန် စောက်ပတ်လေးအား ကော့ပေးလိုက်တော့သည်။ စောက်ဖုတ် အယက်ခံရင်း အိမ်ရှေ့သို မကြာခဏ ကြည့်နေမိ၏။ သန်းနိုင်မှာ စောက်စိလေးအားစုပ်ရင်း နုနုထွေးမျက်နှာအား မော့ကြည့်နေရာ မျက်နှာလေးမှာ တခုခုစိုးရိမ်နေသဖြင့် ကာမစိတ်မကြွသလို ခံစားနေရသည်။ “မနု” ”ရှင်” ”လူဝင်လာမှာ စိုးရင်… နောက်ဖေးခန်းထဲ သွားရအောင်လေ” ”အင်း … ကိုသန်းနိုင်… ကျမ စိတ်မလုံဘူး ဖြစ်နေတာ” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေးစောက်ဖုတ်မှ မျက်နှာအား ခွာရင်း ထရပ်လိုက်သည်။ ”လာ … မနု” ထမိန်အား ဘယ်လက်ဖြင့် ကောက်ကိုင်ကာ ညာလက်က နုနုထွေးခါးလေးအား သိုင်းဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ခဲ့လိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ ထမိန်မပါပဲ ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားအိအိကြီးများ ရမ်းခါရင်း သန်းနိုင်တို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲ ရောက်ရှိသွား၏။ ညနေစောင်းမို့ အိမ်အနောက်ဖက် မှောင်ရိပ်သန်းနေသော အိပ်ခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်နေလျှက်ရှိသည်။ သန်းနိုင်က မီးခလုပ်လေးဖွင့်ရင်း နုနုထွေးအား ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ “မနု စိတ်မပူနဲ့နော်… မနုယောက်ျား ကိုစိုးပိုင်က ည၈နာရီမှ ပြန်လာမှာမလား … ကျနော့်မိန်းမ ဖြူဖြူကိုလည်း ည၈နာရီ သွားကြိုရမှာ … ခုမှ ၆နာရီရှိသေးတာ တကယ်လို့ လူဝင်လာလည်း နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်ပြီး … မနုတို့အခန်းဖက် ကူးသွားပေါ့” ”အင်းပါ… ကိုသန်းနိုင်ရယ်” နုနုထွေးတစ်ယောက် အိပ်ခန်းမျက်နှာကြက်အား မော့ကြည့်နေစဉ် အပေါ်အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီ ဆွဲချွတ်ခံလိုက်ရသည်။

အချိန် ၂နာရီလောက်ရသဖြင့် သန်းနိုင်က တုံးလုံးချွတ်လိုးရန် စိတ်ကူးထားပုံရသည်။ ဘောလီကျွတ်သည်နှင့် ဖြူဖွေးတင်းမာသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက ရုန်းထွက်လာတော့၏။ ”လှလိုက်တာ …မနုရယ်” ”အံမယ် … ဒီလိုတွေ ပြောပြီး ညာညာစို့နေတာ ဟွန့်နော် … အာ… ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်… အ” နုနုထွေးမှာ မျက်လုံးများ ရီဝေလာကာ သန်းနိုင်အား မကြည့်ပဲ ပြောနေလိုက်သည်။ သူမစကား မဆုံးခင် နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးအား ဆွဲစို့ခံလိုက်ရ၏။ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုအား ကုန်းစို့ရင်း သန်းနိုင်၏ညာဖက်လက်မှာ နုနုထွေးပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်လေးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ “အင်း.. ဟင်း..ကိုသန်းနိုင်ရယ်” အားရကျေနပ်သော မျက်နှာလေးနှင့် ခပ်တိုးတိုးညည်းကာ နို့စို့နေသော သန်းနိုင်ခေါင်းလေးအား ဆွဲကိုင်ထားမိ၏။ သန်းနိုင်မှာ နို့အုံကြီးများအား ပါစပ်ဖြင့်ငုံရင်း ပါးစပ်ထဲရောက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးအား သွားဖြင့် မထိတထိလေး ကိုက်ပေးရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် ကော့ပျံကာ စောက်ပတ်လေးထဲ တဆစ်ဆစ်နှင့် ထူးကဲစွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးအားလွတ်ရင်း အောက်ဖက်သို့ လျှာအပြားလိုက် ရွေ့ယက်ရာ နုနုထွေး၏ဆီးခုံးနား ရောက်ရှိလာတော့၏။ စောက်ခေါင်းဝလေးတွင် အရည်ကြည်များစို့ကာ ဘေးနှုတ်ခမ်းသား စောက်ပတ်အသားဆိုင်နှစ်ခုမှာ ဖေါင်းကြွနေသည်ကို မီးရောင်ဖြင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်လိုက်ရသည်။ စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်နားရှိ ခေါင်းပြူထွက်နေသော စောက်စိမှာ လက်သန်းတစ်ဆစ်ခန့်ရှိပြီး စောက်မွှေးများမှာ ဆီးခုံးပေါ်မှ ပေါင်ခြံအထိ ထိကပ်ပေါက်ရောက်နေ၏။ သန်းနိုင်လည်း တကယ်တော့ နုနုထွေးစောက်ပတ်အား အမြဲယက်ချင်နေမိသည်။ မိန်မဖြစ်သူ ဖြူဖြူခိုင်ထက် အပြားပိုကြီးပြီး စောက်ခေါင်းပေါက် ကျဉ်းသော နုနုထွေးအဖုတ်လေးအား လူလစ်တာနဲ့ လိုးချင်နေမိတော့သည်။ ”မနုစောက်ပတ်ကြီးက… ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာကွာ” သန်းနိုင်က ပြောပြီးပြီးချင် ဒုတိယအကြိမ် စောက်ဖုတ်ကြီးအား ထိုးယက်တော့သည်။ နုနုထွေးမှာ သူမစောက်ပတ်အား သန်းနိုင်ပါးစပ် ထိကပ်သည်နှင့် ပေါင်တန်များအား ဖြဲကာ သူမနို့သီးခေါင်းလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ချေရင်း ကာမအရသာ ခံစားနေလိုက်၏။ အတော်ကြာကြာ ယက်ပေးလိုက်ရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖေါင်းကားလာပြီး စောက်ရည်များ အိုင်လာ၏။

အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာဖျားနှင့်ထိုးခွဲကာ မာခဲနေသော စောက်စိအား ဖိကိုက်ခံရစဉ် နုနုထွေးတစ်ယောက် ဖင်ကြီးကြွတက်လာကာ စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းနေရတော့သည်။ “ထွက် … ထွက် … အ.. ထွက်ကုန်ပါပြီ … ကိုသန်းနိုင်ရယ် … အ အ” တကိုယ်လုံး ကော့ပျံတွန့်လိမ်ကာ သန်းနိုင်မျက်နှာအား သူမစောက်ပတ်ဖြင့် ဆွဲကပ်ထားတော့၏။ ရင်ဘတ်လေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် အသက်မျှင်းရှူနေကာ စောက်ရည်များကုန်မှ သန်းနိုင်မျက်နှာအား သူမအဖုတ်လေးမှ ခွာပေးလိုက်သည်။ ”ကောင်းလိုက်တာရှင်” ကုတင်ပေါ်တွင် ထထိုင်ကာ သန်းနိုင်မျက်နှာပေါ် ပေပွနေသော သူမစောက်ရည်များအား ချွတ်ထားသောအင်္ကျီဖြင့် သုတ်ပေးလိုက်သည်။ လင်ဖြစ်သူနှင့်ဆက်ဆံချိန် ဒီလောက် မယုယခဲ့ချေ။ လင်ဖြစ်သူကလည်း ထမိန်လှန်လိုးကာ လရည်ထွက်တာနှင့် ထိုးအိပ်တတ်သည်။ လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်ထက် အပြုစု အယုယကောင်းသော သန်းနိုင်အား စေတနာတွေ ပိုနေမိ၏။ မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ရည်များ ပြောင်အောင်သုတ်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ သန်းနိုင်ပါးစပ်မှ စောက်ချီးနံ့လေးများ သူမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာသဖြင့် စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ဖြစ်ကာ ခပ်တင်းတင်း ဆွဲဖက်ထားမိပြန်၏။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နေရာမှ ခဏအကြာတွင် သန်းနိုင်က ထရပ်ရင်း ပုဆိုးအား အောက်သို့ ဖြည်ချပစ်သည်။ ပေါင်ကြားမှ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ခပ်ငိုက်ငိုက်စင်းကျနေသော သန်းနိုင်လီးကြီး ထွက်ပေါ်လာရာ ”အမလေး … ကြောက်စရာကြီး … ကြည့်ပါဦး” နုနုထွေးက ပြောပြောဆိုဆိုပင် သန်းနိုင်၏ နီညိုရောင်သန်းနေသော လီးကြီးအား သူမညာဖက်လက်လေးဖြင့် ပင့်ကိုင်လိုက်၏။ သန်းနိုင်လီးကြီးမှာ ချက်ချင်း နုနုထွေးလက်ထဲ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ တင်းမာလာတော့သည်။ တဖြည်းဖြည်း တုတ်ခိုင်ကြီးမားလာသော လီးကြီးမှာ နုနုထွေး လက်ဖဝါးပေါ်မှ ကော့တက်ကာ ဒစ်ဖူးကြီးက ရဲတက်လာ၏။ နုနုထွေးမှာ ကြည့်ရင်း သူမမျက်လုံးလေးများ အရောင်တောက်လာကာ လီးကြီးအား ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးတဝက်လောက်မှ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဒစ်ဖူးအား ကားထွက်လာအောင် လီးအရည်ပြားအား ဖြဲချလိုက်သည်။ မှိုပွင့်ပုံစံ ကားထွက်လာသော ဒစ်ကြီးအား မက်မက်မောမောကြည့်ရင်း နမ်းရှိုက်လိုက်တော့၏။ “အ … စုပ်ပေးပါလား မနုရယ်” ”ကျမ… မစုပ်တတ်ဘူးလေ … ကိုသန်းနိုင်” “မခက်ပါဘူး မနုရယ်… ပါးစပ်လေးထဲ ငုံထားရင် ရပြီလေ” နုနုထွေးမှာ ရမက်စိတ် ထကြွနေပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်ကိုတောင် လီးစုပ်မပေးဖူးသဖြင့် သန်းနိုင်လီးကြီးအား စုပ်ပေးရန် တွန့်နေမိသည်။

ဒုတိယအကြိမ် လီးကြီးအား ပြန်ဖြဲကြည့်စဉ် ဟနေသော သူမနူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဒစ်ဖူးမှာ ဖလွပ်ကနဲ ဝင်ရောက်လာတော့၏။ ”အု ဝု … ဖလွပ် … ဝူး” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေးခေါင်းအား ညှပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်လေးထဲ လီးထိပ်အား ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ ရုတ်တရက် လန့်ကာ လျှာဖြင့်ထိုးထုတ်ရာ လီးထိပ်အပေါက်လေးအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးမိသဖြင့် သန်းနိုင်တစ်ယောက် ပေါင်များ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကာ အရသာ ထူးကဲသွားရသည်။ အလိုအလျှောက် နုနုထွေးခေါင်းအား ထိန်းပြီး လီးကြီးအား အရင်းထိ ထိုးသွင်းမိတော့၏။ “အု ဝု … အု ဝူး ဖလူး … ဖလူး ” သန်းနိုင်လီးကြီးမှာ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်ကျပ်စွာ တိုးဝင်သွားပြီး အာကောင်အပျော့အား ထိုးမိသဖြင့် နုနုထွေးတစ်ယောက် တအုအု တဝူးဝူးဖြင့် သန်းနိုင်ပေါင်နှစ်ဖက်အား ကျားကန်တွန်းနေတော့သည်။ သန်းနိုင်မှာ အာခေါင်ထဲထိ လီးအားစိမ်ထားရင်း ငုံ့ကြည့်ရာ နဖူးကြောများထောင်ပြီး မျက်ရည်များကျနေသော နုနုထွေးမျက်နှာကို မြင်မှ လီးအား ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ ”ဝူး ဖလူး … ပလွပ် … အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ်” နုနုထွေးမှာ လီးကြီးပါးစပ်ထဲက ကျွတ်ထွက်မှ အသက်လုရှူရင်း တဟွတ်ဟွတ်နှင့် သီးနေရှာသည်။ ”ဟာ … ဆောရီးနော် မနု… တအားကောင်းသွားလို့ပါ” သန်းနိုင်မှာ လီးတန်းလန်းဖြင့် ထိုင်ချကာ နုနုထွေးမျက်နာလေးအား တရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း ပြာပြာသလဲ တောင်းပန်နေ၏။ ”သွား … တအားဆိုးတာပဲ … ဒီမှာဖြင့် အသက်ရှူကျပ်လာတာ” နုနုထွေးမှာ မျက်လုံးလေး ပုတ်ကာပုတ်ကာဖြင့် ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းဒေါင့်မှ ပါးစပ်အလိုးခံရစဉ် ထွက်ကျလာသော သွားရည်အကျိအချွဲများအား လက်ခုံဖြင့် သုတ်နေရှာသည်။ ခဏအကြာ သန်းနိုင်၏ ချော့မြူမှုအောက်တွင် ကာမစိတ်များ ပြန်လည်ထကြွလာကာ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်မိနေပြန်သည်။ ”ကိုသန်းနိုင် … တအား မကြမ်းနဲ့နော်” ”ဟမ်” ဒူးထောက်ထားသော သန်းနိုင်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား သူမဖာသာ ကုန်းစုပ်ပေးနေ၏။ သန်းနိုင်မှာ ထင်မှတ်မထားသော နုနုထွေး၏ အပြုမှုကြောင့် အံသြကျေနပ်သွားမိသည်။ လီးထိပ်အား နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ သွင်းကာ စုပ်ပေးနေသော နုနုထွေး၏ နို့အုံလေးအား ပြန်လည်ညှစ်ချေပေးရင်း အရသာခံနေလိုက်သည်။ ပါးစပ်မှ လီးစုပ်ပုံစုပ်နည်းအား ပြောပြနေရာ နုနုထွေးမှာ လီးတဝက်ခန့်ထိ မျိုကာ စုပ်တတ်လာ၏။ တဖြည်းဖြည်း လီးကြီးမှာ ပေါက်ကွဲမတတ် တင်းပြောင်လာရာ နုနုထွေးပါစပ်မှ လီးအား ဆွဲထုပ်ရင်း ပက်လက်လှန် အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော သူမပေါင်ကြားထဲ နေရာယူကာ စောက်ခေါင်းဝလေးထဲ ဒစ်ဖူးအား တေ့လိုက်တော့၏။ “ဗျစ် ဗျစ် … အ … ဖြည်းဖြည်း … ဘွတ် … … ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးနော် ကိုသန်းနိုင် … ကြပ်နေသေးတယ်” ”အင်းပါ … မနုရဲ့ ” နုနုထွေးက အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်လီးမှာ သေးသဖြင့် စောက်ခေါင်းပေါက်လေးက အပျိုနှင့်မခြားလှပေ။

တုတ်ခိုင်ထွားကြိုင်းသော သန်းနိုင်လီးကြီးမှာ နုနုထွေး စောက်ဖုတ်ထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြင့် ဝင်ထွက်နေ၏။ သန်းနိုင်မှာလည်း အပျိုတစ်ယောက်အား လိုးနေရသလို စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသည့် စောက်ဖုတ်အား လိုးမဝနိုင်အောင် ဖြစ်နေရှာသည်။ နုနုထွေးစိတ်တိုင်းကျ ထိန်းလိုးပေးရင်း အတော်ကြာမှ ဖိလိုးခွင့်ရသည်။ နုနုထွေးမှာလည်း အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်လာကာ လီးဒစ်ဖူးကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ထိထိမိမိ ချိတ်ဆွဲနေသဖြင့် ကာမစည်းစိမ် ရရှိနေတော့၏။ “ဗျစ် … အ … ဘွတ် ဘွတ် … ဖွပ်ဖွပ် … အင်း … ဆောင့်ဆောင့် … ကိုသန်းနိုင် … အားမနာနဲ့” နုနုထွေးတစ်ယောက် သူမဖင်ကြီးအား ဘယ်ညာရမ်းကာ ကော့ထိုးနေသဖြင့် သန်းနိုင်မှာ မနားတမ်းလိုးရင်း ရမက်စိတ်များ ထပ်မံ တောက်လောင်လာရသည်။ ဖင်သားဆိုင်ကြီး မြောက်တက်လာချိန် ခါးလေးအား ဆွဲကိုင်ရင်း ဆီးခုံးချင်းထိအောင် ပစ်ပစ်လိုးလိုက်တော့၏။ “ကောင်းလား မနု … အင့် ဘွတ် … ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ်” “အ … ကောင်းတယ်… ဖွပ်ဖွပ် … ဗျစ် … လိုးလိုး … အင်း ဟုတ်တယ် … နာနာလေး လိုးပေး” နုနုထွေး၏ ရမက်သံလေးများကြောင့် သန်းနိုင်မှာ အံကြိတ်ရင်း လီးတဆုံး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့၏။ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးကြီးက အရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်ထွက်နေရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် ဖင်ကြီးအား မရမ်းနိုင်တော့ပေ။ သန်းနိုင်၏ တရကြမ်းလိုးချက်များအား တင်းခံကာ ညည်းနေတော့သည်။ “အားဟား … ကောင်းလိုက်တာ ကိုသန်းနိုင်ရာ… ရှင့်လီးထိပ်က သားအိမ်ဝ လာလာထိတာ … ကျင်စိမ့်နေတာပဲ” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေးခါးလေးအား ဆွဲကိုင်ရင်း မီးပွင့်မတတ်လိုးလိုက်ရာ ခဏအကြာတွင် နှစ်ဦးသား ဆီးခုံးချင်းကပ်နေအောင် ဖိကပ်ထားရင် ပြိုင်တူနီးပါး အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြသည်။ နုနုထွေးမှာ သန်းနိုင်လည်ပင်းအား ဆွဲဖက်ရင်း မျက်နှာအနှံ့ နမ်းကာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများဖြင့် လီးကြီးအား ညှစ်ပေးနေတော့၏။ ”ကောင်းလား … မနု” နှစ်ဦးသား ခဏအနားယူကာ ခေါင်းရင်းမှ တိုင်ကပ်နာရီအားကြည့်ရာ ညရနာရီခွဲနေသဖြင့် ”ကိုသန်းနိုင် … ခဏနေ … စိုးပိုင် ပြန်လာတော့မယ် … ကျမသွားမယ်နော် ” “အင်းပါ မနုရယ် … ခဏလေး” သန်းနိုင်က ပက်လက်လေး အနားယူနေသော နုနုထွေး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား တေ့စုပ်ပြီး ထခိုင်းလိုက်သည်။ နုနုထွေးလည်း ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အဝတ်စားများ ပြန်ဝတ်ရင်း နောက်ဖေးပေါက်မှထွက်ကာ သူမအိပ်ခန်းဖက် ကူးလာခဲ့၏။ သူမအင်္ကျီမှာလည်း စောက်ရည်အနံ့များ စွဲနေသဖြင့် ခဏနားပြီး ရေချိုးစဉ် တခါတည်း လျှော်လိုက်ရသည်။

ရေချိုး သနပ်ခါးလူးပြီးချိန် လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင် ရောက်လာရာ ထမင်းပွဲပြင်ရင်း အတူစားလိုက်ကြ၏။ “ငါ့ မိန်းမ … ဒီနေ့ လှနေပါ့လားကွ” ”အံမယ် … မောင့်အကြိုက် နေတိုင်းချက်ကျွေးနေတာပါနော် … မြှောက်မနေနဲ့ ဟွန့်” ”မမြောက်ပါဘူး မိန်းမရာ… တကယ်ပါဟ” ”ကဲပါ … များများစား … ခဏနားပြီး ရေချိုး … ကျမ ရေဖြည့်ထားခဲ့တယ်” နုနုထွေးမှာ ရမက်ဆန္ဒများနောက် လိုက်နေမိပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်အပေါ်တွင် မယားဝတ္တရား မပျက်ကွက်ခဲ့ပေ။ စိုးပိုင် ရေချိုးပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်အလာ ရေလဲပုဆိုးနှင့် သဘက်အား အဆင်သင့် ထုတ်ထားပေးသည်။ သူမတို့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းလေးထဲ ကော်ဖီသောက်ရင်း တီဗွီကြည့်နေစဉ် တဖက်ခန်းမှ သန်းနိုင်၏ နှုတ်ဆက်သံ ကြားလိုက်ရတော့၏။ ”မနု … ကိုစိုးပိုင် … မိန်းမ သွားကြိုမလို့ဗျို့ အိမ်ဖက် ကြည့်လိုက်ပါဦး” ”ဟုတ် ဟုတ် … ကိုသန်းနိုင်… သွားသွား… ကျနော်တို့ ရှိပါတယ်” စိုးပိုင်မှာ သန်းနိုင်အား ပြန်ဖြေရင်း ရှေ့မှကော်ဖီခွက်အား ယူကာ တငုံမော့သောက်ရင်း တီဗွီဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သန်းနိုင် ဆိုင်ကယ်နှင့်ထွက်သွားပြီး အိမ်တံခါးပိတ်သံ ကြားမှ ဇနီးဖြစ်သူအား စကားစပြောလိုက်၏။ ”မဖြူက… နောက်ကျတာလား နု” ” ဒီနေ့ ညပိုင်း… ဂျူတီရှိတယ်လို့… ညနေက ကိုသန်းနိုင် ပြောနေတာ … မောင်” ”အင်း… ကိုသန်းနိုင်တို့ လင်မယားလည်း ယောက်ျားက အချိန်ပိုဆင်းလိုက် မိန်းမကအချိန်ပိုဆင်းလိုက်နဲ့ လိုးချိန်တောင် မရှိဘူးနေမှာ” ”ဟယ် … မောင်ကလည်း … ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ” ”အေးလေ နုရဲ့ … မောင်တို့ အားတာတောင် နေ့တိုင်း မလိုးဖြစ်ဘူးလေ” ”အို … သွား … မောင်နော် …ခိခိ” လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်စကားကြောင့် နုနုထွေးမှာ ရယ်မိလိုက်သည်။ “မောင့်မယားကို ခုနလေးတင် … ကိုသန်းနိုင် လိုးသွားတာ … မောင်မှမသိတာလေ” ဒီစကားကိုတော့ နုနုထွေးတစ်ယောက် စိတ်ထဲမှ ပြောလိုက်မိတော့သည်။ ၁ဝနာရီမတ်တင်းလောက်မှ သန်းနိုင်တို့လင်မယား ပြန်လာရာ ရုံးကအပြန် ခေါက်ဆွဲကြော်ဝယ်လာရာ နုနုထွေးတို့ လင်မယားအတွက်ပါ ပိုဝယ်လာခဲ့၏။ ”မနု … အိပ်ပြီလား” ”မအိပ်သေးဘူး မဖြူရေ … တီဗွီကြည့်နေကြတာ တံခါးစိထားတာ … တွန်းလိုက်ရတယ်” ”ခေါက်ဆွဲကြော် … လာပို့တာပါ” ”အားနာစရာကြီး… မဖြူရယ်” ”မနာရပါဘူး မနုရယ်… ဒီလူနဲ့ဒီလူလေး ရှိတာ … ခုံပေါ်ပဲ တင်ထားလိုက်မယ်” ဖြူဖြူခိုင်မှာ အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီအဖြူနှင့် အောက်ပိုင်းက ဒူးဖုံးစကပ် အကွဲလေးဝတ်ကာ ဌာနဆိုင်ရာ ရင်ထိုးတံဆိပ်လေးက ရင်ဘတ်ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှာ တပ်ဆင်ထားရင်း ဝင်လာခဲ့သည်။ ”ရတယ် မဖြူ … ခုံပေါ်ပဲထားလိုက် … ကျမလာပြီ” နုနုထွေးမှ တီဗွီကြည့်နေရာမှ ထရပ်ကာ ဖြူဖြူခိုင့်နား လျှောက်သွားရင်း ခေါက်ဆွဲကျော်နှင့် ဟင်းရည်ထုပ်လေးအားယူပြီး စားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်တော့၏။

”စားကြနော်… ကိုစိုးပိုင်ရောပဲ” ”ဟုတ် မဖြူ … ထမင်းစားထားလို့ ခဏနေမှပဲ စားလိုက်မယ်” ဖြူဖြူခိုင်မှာ နုနုထွေးအားပြောရင်း စိုးပိုင်ပါ နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ “နောက်လ … ရာထူးတိုး စာမေးပွဲ သွားဖြေရမှာ နေပြည်တော်ကို… ကိုသန်းနိုင်ကို … ကိုစိုးပိုင်တို့ လင်မယားဆီပဲ… အပ်ထားရမှာ” ”အော် … ရပါတယ် မဖြူရယ် … စိတ်ချ လက်ချသွားပါ” ”ဟိုမှာ ရက်၂ဝလောက် ကြာမှာ မနုရဲ့… စာမေးပွဲ မတိုင်ခင် ကြိုသွားရမယ်” ”ရပါတယ် … ကိုသန်းနိုင် တစ်ယောက်အတွက် ထွေထွေထူးထူး ပိုမချက်ရပါဘူး … စားရေးသောက်တာ မပူပါနဲ့” ”ကျေးဇူးပါ မနုရယ် … သွားကာနီးကျမှ ကြိုပြောပါ့မယ် … ကဲ … စားလိုက်ကြဦး … ကျမလည်း ခုမှ ရုံးကရောက်တာ … မစားခဲ့ရလို့ သွားပြီနော်” ”ဟုတ် … မဖြူ” ဖြူဖြူခိုင် ထွက်သွားပြီး ခဏအကြာ နုနုထွေးတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ခေါက်ဆွဲကြော် ဝင်သလောက်စားကာ တီဗွီပိတ် ဧည့်ခန်းမီးပိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြသည်။ နောက်တနေ့မနက် အိပ်ယာထ ချက်ပြုတ်နေစဉ် စိုးပိုင်တစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဆွဲရန် မိန်းမဖြစ်သူအား နှုတ်ဆက်ရင်း အိမ်မှ ထွက်ခွာသွား၏။ ”နုရေ … မောင် သွားပြီဟေ့” ”အင်း.. မောင် … ညပိုင်း ဆိုင်မသောက်ရဘူးနော် … အိမ်ဝယ်သောက်” စိုးပိုင်မှာ တပတ် နှစ်ရက်ခန့် အရက်သောက်လေ့ရှိသည်။ ဒီနေ့လည်း အဖိတ်နေ့မို့ နုနုထွေးမှာ လင်ဖြစ်သူအား မှာနေရ၏။ သို့သော် စိုးပိုင်မှာ ညပိုင်း အရက်မသောက်ဖြစ်တော့ပေ။ နုနုထွေးတစ်ယောက် ချက်ပြုတ်ပြီး ရေမိုးချိုးကာ နေ့လည် လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး ထွက်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ် အိမ်ရှေ့ခန်းမှ ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ဧည်ခန်းတွင်း လျှောက်လာပြီး ဖုန်းဖွင့်နားထောင်လိုက်၏။ ”ဟင် … မောင်လား … ထူးထူးခြားခြား … ဖုန်းတွေဆက်” ”မဟုတ်ဖူးခင်ဗျ … ဒီဖုံးပိုင်ရှင်ရဲ့ ဖုန်းထဲမှာ … ဒီဖုန်းနံပါတ်တွေ့လို့ ခေါ်ကြည့်တာပါ” ”ဟုတ် … ဒါ ကျမ ယောက်ျားဖုန်းပါ … ဘာဖြစ်လို့ပါလည်းရှင်” ”လိပ်စာလေး တချက်လောက် … ကျနော် လာခဲ့ပါ့မယ်” ”ရှင် … မောင် … မောင် … မောင်ဘာဖြစ်လို့လဲရှင်” “စိတ်မပူပါနဲ့ ခင်ဗျာ … လိပ်စာလေးသာ ပြောပါ ” နုနုထွေး လိပ်စာပေးပြီး နာရီဝက်အကြာတွင် သူမအိမ်ရှေ့ အိမ်စီးကားအဖြူလေး ရောက်ရှိလာသည်။ ကားတံခါးဖွင့်ကာ အသက်၄ဝခန့် အသားညိုညို မျက်နှာလေးထောင့်ဆန်ဆန်နှင့် လူတစ်ယောက် အိတ်လေးတလုံး လွယ်ထားလျှက် အိမ်ရှေ့ထွက်စောင့်နေသော နုနုထွေးနား လျှောက်လာခဲ့၏။

“ခုန … လိပ်စာပြောတာ ညီမထင်တယ်” ”ဟုတ် … ကျမ နာမည် နုနုထွေးပါ… မောင် … အဲ … ကျမယောက်ျား ဘာဖြစ်လို့လဲရှင်” ”အိမ်ထဲဝင်ပြောရအောင် … ညီမ” ”ဟုတ် … ဟုတ် … ဝင်ပါရှင်” နုနုထွေးတို့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းအရောက် ကားဖြင့်လာသူမှာ ခုံတစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်ကာ အဖြစ်ပျက်များ ပြောပြနေသည်။ “ကျနော့်နာမည် … အောင်မျိုးပါ ညီမ … ဒီလိုပါဗျာ … ဟောဒီက ညီမအမျိုးသား ကိုစိုးပိုင်ကို ကျနော့သူဌေးကားနဲ့ တိုက်မိလိုပါ” ”ရှင် … အမလေးးး …ဘာ ဘာ ဘာဖြစ်သွားလဲရှင်” နုနုထွေးတစ်ယောက် မျက်စိမျက်နာပျက်ကာ ပြာပြာသလဲ မေးနေမိ၏။ ”စိတ်အေးအေး ထားပါဗျာ … ခြေသလုံးရိုး ကျိုးသွားတာပါ … အသက်အန္တရယ် မရှိပါဘူး” ”ဒုက္ခပါပဲရှင် … အဟင့် ဟင့်” ”ဟုတ် အဲ့တာ … ကျနော်တို့က ဆေးရုံခေါ်သွားပြီး လိုအပ်တာမှန်သမျှ အကုန်လုပ်ပေးထားပါတယ … အမှုမဖွင့်ဖို့ပြောတော့ ကိုစိုးပိုင်က ဒီကညီမနဲ့ စကားပြောပါဆိုလို့ လာခဲ့ရတာပါ” နုနုထွေးမှာ ပင်ကို အေးဆေးသူမို့ ယောက်ျားဖြစ်သူအား ခြေထောက်ပြန်ကောင်းသည်အထိ တာဝန်ယူခိုင်းပြီး အမှုမဖွင့်ကြောင်း ပြန်လည်ပြောဆိုလိုက်သည်။ “ဟုတ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် … ညီမရယ် … ခုမှ အကိုလည်း … စိတ်အေးရတော့တယ်” အောင်မျိုးမှာ အမှန်တကယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားပုံနှင့် နဖူးမှ ချွေးများအား သုတ်ရင်း လွယ်ထားသော အိတ်အတွင်းမှ ပိုက်ဆံတစ်ထုပ် ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ”ဒါလေး လောလောဆည် လက်ခံပေးပါနော် ညီမ … နစ်နာကြေးသဘောပါ … သူဌေးက ပေးခိုင်တာပါ … ကိုစိုးပိုင် ပြန်ကောင်းတဲ့အထိလည်း အကုန်တာဝန် ယူပေးမှာပါ” ”မဟုတ်တာရှင် မပေးပါနဲ့ … ကျမယောက်ျား အကောင်းပကတိ … ပြန်ဖြစ်ရင်ကို ကျေနပ်ပါတယ်” ”ယူပါ ညီမရယ် … ညီမ အမှုမဖွင့်တော့ သူဌေးလည်း အလုပ်အကိုင် မပျက်တော့ဘူးလေ … ဒါ သိန်း၂ဝပါ … လိုအပ်ရင် ထပ်ပေးဖို့လည်း မှာထားပါတယ်” အောင်မျိုးက ဇွတ်အတင်းပေးနေသဖြင့် နုနုထွေးလည်း လက်ခံကာ အိမ်ထဲရှိ ဗီရိုလေးထဲ ထည့်သိမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် စိုးပိုင်၏ အဝတ်စားများနှင့် ရေနွေးဓာတ်ဗူး အခြားအသုံးဆောင် ပစ္စည်းများယူကာ အောင်မျိုးကားလေးဖြင့် လိုက်လာခဲ့လိုက်၏။ အရိုးအကြော အထူးကုဆေးခန်းတွင် သီးသန့်ခန်း ငှားထားပေးရာ နုနုထွေးတို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် စိုးပိုင်မှာ လူနာကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လေး အိပ်ပျော်နေတော့သည်။

တာဝန်ကျ ဆရာမှာ ဓာတ်မှန်စာရွက်အား ထောင်ကြည့်ရင်း အခန်းတွင်း ဝင်လာသော နုနုထွေးတို့အား ပြုံးပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ ”လူနာရှင်တွေလား … ခင်ဗျာ” ”ဟုတ် ဆရာ … ကျမက သူ့အမျိုးသမီးပါ” ”ဟုတ် … ခများအမျိုးသားက ပုခုံရိုးအက်ပြီး ခြေသလုံးရုံး ကျိုးသွားတာပါ … လိုအပ်တာတွေ အကုန်လုပ်ထားပါတယ် … မနက်ဖြန် နေ့လည်လောက်မှ စတီးရိုး ဖေါက်ဆွဲရမယ်” ”ဟုတ်ကဲ့ … လိုအပ်တာ အကုန်လုပ်ပေးပါဆရာ … အစစအရာရာ … အားကိုးပါတယ်” တာဝန်ကျ ဆရာဝန်၏ စကားအဆုံး အောင်မျိုးမှ ဝင်ပြောလိုက်၏။ နောက်ရက် ညနေမှ စိုးပိုင်ခြေထောက်အား စတီးရိုးဖေါက်ဆွဲကာ ပုခုံးအား ကျောက်ပတ်တီး စည်းပေးကြသည်။ စိုးပိုင်မှာလည်း ပုခုံးနှင့် ခြေထောက်မှလွဲ၍ ကျန်တာမထိခိုက်ပေ။ အောင်မျိုးမှာလည်း နေ့တိုင်းလာကြည့်၍ လိုအပ်တာများ ဆောင်ရွက်ပေးနေသည်။ ငွေရေးကြေးရေး ဆေးဝါးအစ အကုန်ပြည့်စုံအောင် ဂရုစိုက်ပေး၏။ ၂ပတ်အကြာတွင် ကားဖြင့်တိုက်မိသော သူဌေးကိုယ်တိုင် ရောက်လာကာ စိုးပိုင်အား ကျေးဇူးတင် စကားပြောရင်း နုနုထွေး တစ်ယောက်ထဲ ညစောင့်နေရသဖြင့် တပည့်ဖြစ်သူ အောင်မျိုးအား ညပိုင်းစောင့်ရန် ပြောနေ၏။ နုနုထွေးမှာလည်း မနက်ပိုင်း အိမ်ပြန် စိုးပိုင်၏ အဝတ်ဟောင်းများ လျှော်ဖွတ်ကာ ထမင်းဟင်းချက် ဆေးခန်းသို့ ပြန်လာနဲ့ စိတ်မောလူမော ဖြစ်နေစဉ် ညပိုင်း အောင်မျိုး လာစောင့်သဖြင့် ညဖက်တွေ အနားရခဲ့သည်။ သီးသန့် စပယ်ရှယ်ခန်းမို့ ၁၅ပေ ပေ၃ဝလောက် ကျယ်ဝန်းပြီး ဝင်ဝင်ချင်း ရေခဲသေတ္တာအသေးတစ်လုံးနှင့် ပစ္စည်းတင်ရန် အံဇွဲပါခုံ အသေးတစ်လုံး အရှေ့ဘက်ခြမ်းတွင် ပါရှိ၏။ ရေခဲသေတ္တာ၏ မြောက်ဖက်တွင် လူနာ ကုတင်ရှိပြီး စိုးပိုင် အိပ်စက်အနားယူကာ ကုတင်ခြေရင်းတွင် လိုက်ကာခြား၍ ကုတင်အပိုတစ်လုံး ပါရှိသေးသည်။ ကုတင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာချင်းဆိုင် အနောက်ဖက်တွင် နံရံကပ် တီဗွီတစ်လုံး ထားရှိပြီး ကုတင်အပိုနှင့် တည့်တည့်တွင် တန်းလျားခုံအရှည်တစ်လုံး ပါရှိ၏။ ကုတင်အပို၏ မြောက်ဖက်တွင် ရေချိုးခန်း အိမ်သာတွဲလျှက်အား အခန်းပြည့် ကန့်ပြီး တည်ဆောက်ထားသည်။ ”ဟော … နိုးပီလား ညီမ” ”ဟုတ် … ကိုမျိုး” စိုးပိုင်ခြေရင်းမှ ကုတင်ပေါ်တွင် နုနုထွေး အိပ်စက်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တန်းလျားခုံတွင် အောင်မျိုး စောင့်အိပ်ပေးသည်။ ဆေးရုံပေါ်တွင် ၁လကျော်နေလာတော့ အောင်မျိုးနှင့် နုနုထွေးမှာ ရင်းနှီးလာခဲ့ကြ၏။ အောင်မျိုး၏ ညစာအား နုနုထွေးက သူမအိမ်ကပဲ ချက်ပြုတ် ထုတ်လာခဲ့ပေးသည်။ ဆေးရုံပေါ် အချိန်ကြာလာတော့လည်း နုနုထွေးနို့အုံကြီးများ ဖင်သားအိအိကြီးများကို အောင်မျိုးမှာ ထိတွေ့မြင်နေရ၏။

ခုလည်း ကုတင်ပေါ်မှ နုနုထွေးတစ်ယောက် အိပ်ယာထ ထမိန်ပြင်ဝတ်ရာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးအောက်က စောက်မွေးအုံကြီးမှာ လှစ်ကနဲ ပေါ်သွားတော့သည်။ အောင်မျိုးကလည်း အိမ်ထောင်သည်မို့ မနက်နှင့်နေခင်းဖက်သာ မိန်းမဖြစ်သူကို အိမ်ပြန်လိုးပြီး တစ်ညလုံး အောင့်အီးထားရသဖြင့် မနက်လင်းတာနှင့် ပုဆိုးကြားက လီးမှာ ထောင်ထွက်နေတတ်၏။ နုနုထွေးမှာလည်း ညဖက် ဆေးရုံပြန်ရောက်ချိန် အောင်မျိုး၏ မျက်လုံးများ သူမရင်အုံနှင့် ပေါင်ကြားသို့ ကျရောက်လာလျှင် စောက်ပတ်လေးမှာ စစ်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတတ်သည်။ လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်နဲ့လည်း မလိုးရသဖြင့် သန်းနိုင်ရုံးပိတ်ရက် အိမ်ပြန် အဝတ်လျှော် ချက်ပြုတ်ချိန်နှင့် ဆုံလျှင် အားရပါးရ အလိုးခံတော့သည်။ ”အကို မုန့်ဝယ်ပြီးပြီ … ကိုစိုးပိုင်နဲ့အကို စားပြီးသား … ညီမဖို့ ပဲပလာတာနဲ့ ကော်ဖီ ခုံပေါ်မှာနော်” ”မျက်နှာသစ်ပြီး စားလိုက်ပါ့မယ်… အားနာစရာကြီး” နုနုထွေးမှာ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းရင်း ရေချိုးခန်းဖက် လျှောက်သွားရာ ဖင်သားကြီးများ တုန်ခါနေတော့၏။ မျက်နှာသစ် မုန့်စားပြီးချိန် စိုးပိုင်မှာ သေးပေါက်ချင်ကြောင်း နုနုထွေးအား လှမ်းပြောလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ စိုးပိုင်အား ဆွဲထူရာ မနိုင်သဖြင့် အောင်မျိုးက ထလာပြီး ကူပေးလိုက်ရသည်။ ကုတင်အနောက်ဘက်မှ ပွေ့ထူထားကြသဖြင့် နုနုထွေး၏ ဘေးကားထွက်နေသော ဖင်သားဆိုင်ကြီးနှင့် အောင်မျိုး ပေါင်သားများက ထိကပ်နေ၏။ နုနုထွေးမှာ ကုတင်အောက်မှ သေးတည်သော ဗူးလေးအား ထိပ်ဖုံးဖွင့်ကာ စိုးပိုင် ပုဆိုးအတွင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “နုလေး … ဟို ဟို … မတည့်သေးဘူး” စိုးပိုင်မှာ မိန်းမဖြစ်သူအားပြောရင်း မျက်နှာမအီမသာဖြင့် အောင်မျိုးအား ကြည့်လိုက်၏။ ”ကျနော့ကို အားမနာပါနဲ့ ကိုစိုးပိုင်… ကဲ ညီမက သေချာထည့်ပေးလိုက်ပါ” ခါတိုင်း နုနုထွေးမှာ စိုးပိုင်လီးအားကိုင်၍ သေးတည်သော ဗူးလေးထဲ တေ့ပေးတတ်သည်။ သူစိမ်းယောက်ျား အောင်မျိုးရှေ့မို့ လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင်လီးအား ကိုင်ရန် လက်တွန့်နေတော့၏။ အောင်မျိုးစကားကြောင့် မျက်နှာလေး ရဲကနဲဖြစ်ကာ မျက်နာပူပူဖြင့် စိုးပိုင်ပုဆိုးအား မပြီး လီးထိပ်နှင့် သေးတည်သော ဗူးအပေါက်လေးအား တေ့ပေးလိုက်တော့သည်။ သေးကုန်မှ ဗူးအားယူကာ အဖုံးပိတ်ရင်း ကုတင်အောက် ပြန်ထိုးထားလိုက်၏။ စိုးပိုင်ကိုယ်လုံးအား နှစ်ယောက်သား ပြန်လှဲပေးပြီး နုနုထွေးမှာ အဝတ်ဟောင်းများ လိုက်စုနေတော့သည်။

ကြွတ်ကြွတ်အိတ် အနက်ရောင်အိတ်ထဲ စုထည့်ကာ အခန်းတွင်း တံမျက်စည်း လှဲနေလိုက်သည်။ တလက်စတည်း သေးဗူးအားသွန်ပြီး ဆေးကြောရန် အခန်းမြောက်ဖျားရှိ အိမ်သာနှင့်တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းဆီသို့ ဝင်ရန် တံခါးဖွင့်လိုက်မိ၏။ ”အို” ”ဟင် … ဆောရီးနော် … ညီမ” ရေချိုးခန်းတွင်း မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် နုနုထွေးမှာ ရှက်သွေးဖျာရင်း မျက်နှာ လွှဲလိုက်ရတော့သည်။ အောင်မျိုးမှာလည်း မျက်နှာ အိုးတို့အန်းတမ်းဖြစ်ကာ ချက်ချင်းတောင်းပန်နေ၏။ ခါတိုင်း အောင်မျိုးမှာ မနက်လင်း စားသောက်ပြီး ဆေးရုံမှ ပြန်ကာ ညပိုင်းမှ ပြန်လာတတ်သည်မို့ နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုး ပြန်သွားသည်အထင်ဖြင့် ရေချိုးခန်းတံခါးအား ဖွင့်လိုက်မိသည်။ အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းတွင်း ဘယ်လက်ဖြင့် ပုဆိုးအောက်နားစအား ဆွဲမှထားကာ ညာလက်ဖြင့် ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေ၏။ ”အင်းပါ … ရပါတယ် … ကျမက … ကိုမျိုး … ပြန် ပြန် ပြန်သွားပြီးထင်လို့ ဝင်လာခဲ့မိ တာ” နုနုထွေးမှာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးလာကာ အသံတုန်တုန်ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “သေးအိုးသွန်မလို့ မလား … လာလေ ညီမ” အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းနံရံအား ကပ်ကာ နုနုထွေးအား ဘိုထိုင်အိမ်သာခွက်ဆီသွားရန် လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ စိတ်ထဲ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်လေးဖြစ်ကာ အောင်မျိုးရှေ့မှ ဖြတ်အသွား အိမ်သာခွက်ဆီ မရောက်ခင် လီးကြီးအား ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်မိလိုက်၏။ လမွေးအုံ မဲမဲကြီးအောက်မှ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးမှာ သန်းနိုင်လီးထက် ပိုတုတ်နေသည်။ လီးနှစ်ချောင်းစိတ်ထဲ ယှဉ်ကြည့်ရင်း ဘိုထိုင်အိမ်သာခွက် အဖုံးလေးလှန်ကာ သေးအိုးအား သွန်ချလိုက်၏။ စူးကနဲ့ထွက်လာသော သေးနံ့ကြောင့် ရေအမြန်ဆွဲချရာ သူမထမိန်အောက်နားစလေးအား ခါးပေါ်ပင့်တင်ခံလိုက်ရသည်။ သေးအိုးသွန်စဉ် ကိုယ်လုံးက အနည်းငယ် ညွှတ်ကျသွားသဖြင့် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးများအား ပစ်ပေးထားသလို ဖြစ်သွားရ၏။ “အို့ … အမေ့” ထမိန်အောက်နားစလေး ခါးပေါ်ရောက်လာကာ ဖင်ဝလေးအား ခပ်နွေးနွေးအရာလေးက ထိကပ်လာသဖြင့် ရုတ်တရက် လန့်အော်မိသည်။ တသက်နှင့်တကိုယ် ဖင်တခါမှ အယက်မခံဖူးသဖြင့် ဖေါ်ပြမရသော အရသာသစ်လေးက သူမအား ဖမ်းစားထားတော့၏။

လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်မှာ စောက်ပတ်အား လိုးရုံသက်သက်ပဲ ထင်မှတ်နေပြီး သန်းနိုင်မှာလည်း စောက်ပတ်လေးသာ ယက်ပေးရာ ဖင်ဝအား မထိဖူးပေ။ အောင်မျိုး လျှာဖျားလေးမှာ ဖင်ဝနီညိုလေးအား ပင့်ယက်လိုက် ဝိုင်းလိုက်နှင့် လျှာအားစုချွန်ကာ ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းရင်း နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်သလို တေ့စုပ်နေ၏။ နုနုထွေးမှာ အလိုလျှောက် အိမ်သာခွက်အဖုံးပေါ် လက်ထောက်ရင်း ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်သားကြီးအား ထပ်ကော့ရင်း ပေါင်တန်များအား ဖြဲထားပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း စောက်ရည်များ ထက်လာကာ ပေါင်ခြံအတွင်း စီးကျနေ၏။ အောင်မျိုးမှာ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးကာ စီးကျလာသမျှ စောက်ရည်များအား လျှာဖြင့်သိမ်းယက်ကာ မျိုချပစ်လိုက်၏။ ပေါင်သားဖွေးဖွေးကြားမှ ဖေါင်းထွက်လာသော စောက်ဖုတ်အား မထိပဲ ဖင်ဝနီညိုလေးအား ထိုးထိုးကလိပေးသည်။ စောက်စိလေးမှာ ချွန်ထွက်ကာ ခေါင်းလေးက ပြူးထွက်လာရ၏။ နုနုထွေးမှာ ဖင်ကြီးအားမြောက်ရင်း စောက်ဖုတ်နှင့် အောင်မျိုးပါးစပ် ထိအောင် ကြိုးစားနေသည်။ သို့သော် အောင်မျိုးမှာ ဖင်ပေါက်နှင့်ပါးစပ် မခွာပဲ လျှာအား ဖင်ပေါက်ထဲ ဖိထိုးကာ မွှေနေတော့သည်။ နုနုထွေးမှာ စောက်ပတ်အတွင်းသားများ ယားယံလာရင်း ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းနေတော့၏။ စောက်ရည်များမှာ ဒူးထောက်ယက်နေသော အောင်မျိုး၏ ရင်ဘတ်ပေါ် ပန်းမိရာ အင်္ကျီရှေ့ခြမ်း ဗိုက်ပေါ်ထိ ရွဲနှစ်သွားရသည်။ ဒီလို စောက်ရည်ပန်းထွက်တတ်သော မိန်းမမျိုးကာ ရှားမှရှားဟု အောင်မျိုး တွေးလိုက်မိသည်။ စောက်ပတ်အား မထိပဲ စောက်ရည်များထောင်ပန်းလာအောင် ယက်နိုင်သော အောင်မျိုးအား နုနုထွေး အနည်းငယ်ဖြုံသွားရသည်။

စောက်ခေါင်း အတွင်းသားများက မခံမရပ်နိုင်အောင် ယားယံလာသဖြင့် သူမ လက်တစ်ဖက်အား ပေါင်ကြားထဲ လျှိုသွင်းကာ စောက်စိအား ဖိချေရင်း တအင်းအင်း ညည်းနေရရှာ၏။ ”အား … အ” ပေါင်သားများ တဇပ်ဇပ်တုန်လာကာ ဒူးများမထိန်းနိုင်ပဲ ညွှတ်ကျသွားရသည်။ အိမ်သာခွက်ပေါ် လက်တင်ကာ ဒူးထောက်ရက်လေးမို့ ဖနောင့်နှစ်ခုကြားထဲ စောက်ပတ်လေးက ဖေါင်းကြွပြီး စောက်ခေါင်းလေးဟကာ အတွင်းသားနီတာရဲလေးက မြင်နေရ၏။ စောက်ခေါင်းဝလေးအား ဒစ်ဖူးကြီးက လာထိရာ ဖင်သားကြီးအား ဘေးလွဲထိုင်ချရင်း ”ညကြမှ… လိုးရအောင်… ကိုမျိုးရယ် … ပြောပြီးပြီးချင်း အောင်မျိုးးပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။ လီးကြီးမှာ မလိုးရသဖြင့် တဇပ်ဇပ်တုန်နေရာ နုနုထွေးလက်ထဲတွင် တဒုတ်ဒုတ်နှင့် သွေးတိုးနေတော့၏။ ”အင်း … ထုထု … မြန်မြန်လေးထု ညီမ” အောင်မျိုးလည်း ဒူးထောက်လျှက် မျက်စိမှိတ် ခေါင်းမော့ကာ နုနုထွေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်ကို အရသာခံနေလိုက်တော့သည်။ စိတ်ထဲတွင်‌တော့ ခုံးထနေသော စောက်ပတ်နီတာရဲလေးအား မလိုးရသဖြင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်နေရ၏။ လက်သန်းလုံးခန့်ရှိသော နုနုထွေး စောက်စိကြီးမှာ မျက်လုံးထဲ ပေါ်ပေါ်လာရင်း လီးတန်တစ်လျှောက် ကျင်တက်လာတော့သည်။ ”အားဟား … ညီမရယ် … ပြီးတော့ မယ် … အ အ … ထွက်ပြီ” နုနုထွေးလက်ကောင်ဝတ်အား အုပ်ကိုင်ရင်း လရည်များကုန်စင်အောင် အားရသည်အထိ ထုပစ်လိုက်သည်။ လရည် ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်ပျစ်များမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ဒူးကွေးလျှက် လေးထိုင်နေသော နုနုထွေးထမိန်အား ဗျစ်ကနဲ စင်ကုန်တော့၏။ သူမလက်ချောင်းတွင် ပေကပ်နေသော လရည်များကို ထမိန်အနားစဖြင့် သုတ်ရင်း ”ရပြီလား … ကိုမျိုး” ”အင်း … ပြီးပြီ … ညီမ … ညကျ မငြင်းရဘူးနော်” ”အွန်းပါ … ညကျ … စိုးပိုင်အိပ်တာနဲ့ … ကိုမျိုး ကြိုက်တဲ့ချိန် လိုးပေါ့” ထို့နောက် လူချင်းခွဲကာ အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းမှ အရင်ထွက်ပြီး စိုးပိုင်အား နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားတော့သည်။ နုနုထွေးမှာ စောက်ရည်များရွှဲနေသော အဖုတ်အား ရေဖြင့် သေချာဆေးကြောပြီးမှ ထွက်လာခဲ့၏။

”မောင် … နုလေး အိမ်ခဏ ပြန်ပြီနော်… အဝတ်ဟောင်းတွေ … လျှော်ရဦးမယ်” ”အင်းပါ … မောင်လည်း နောက်၂ပတ်ဆို ဆင်းရတော့မှာပါ … နုလေးလည်း ပင်ပန်းလှပြီ” ”ရပါတယ် မောင်ရဲ့ … လင်မယားချင်းပဲ ပင်ပန်းတယ် မခေါ်ပါဘူး” “ဆေးဖိုးတွေ ရှင်းပေးရဲ့လား … နုလေး” ”အကုန်ရှင်းပေးပါတယ် … အိမ်မှာလည်း နစ်နာကြေးသဘော သိန်း၂ဝလာပေးထားတာ … မောင်ဆေးရုံဆင်းရင် ချိုင်းထောက်တို့ ဘာတို့ အခြားဟာဝယ်ဖို့ သိမ်းထားလိုက်တယ်” ”အင်း … မိန်းမဖာသာ … ကြည့်စီစဉ်တော့ကွာ” ”ဒါဆို သွားပြီနော် မောင် … နေ့လည် ဘာစားချင်လည်း” ”ဟင်းရည် ပူပူလေးတမျိုးလောက် … လုပ်ခဲ့လိုက် နုလေး အသားကြော်တွေ … ရှိသေးတယ်မလား” ”အင်း မောင် … ပဲဟင်းညိုလေးကို ဆူးပုတ်ရွက်လေး ခပ်ခဲ့လိုက်မယ်” နုနုထွေးမှာ စိုးပိုင်အား နှုတ်ဆက်ပြီး လျှော်ရမယ့် အဝတ်ဟောင်းများထုတ်ယူကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆေးရုံနှင့် အိမ်သို့ ဆိုင်ကယ်တက္ကစီခမှာ ၂၀၀၀ပေးရ၏။ အောင်မျိုးမှ ပို့ပေးမယ်ပြောတုန်းက ညပိုင်လည်း အိမ်လာခေါ်ပေးသဖြင့် အားနာပြီး မပို့ခိုင်းတော့ပေ။ နေ့လည်ပိုင်း ရပ်ကွက်ထဲမှ စိုးပိုင်သူငယ်ချင်း တက္ကစီသမားများမှာ ကြုံတဲ့သူက လိုက်ပို့ကြသည်။ ညနေပိုင်း အိမ်ပြန်ချိန်တွင်လည်း တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက်လာကြိုပေး၏။ ညနေပိုင်း ရေပြန်ချိုးပြီး ညပိုင်းအတွက် အောင်မျိုးက လာခေါ်ရင်း ဆေးရုံ အတူစောင့်ဖြစ်ကြသည်။ ဒီနေ့ညနေ ရေချိုးနေစဉ် အဖုတ်လေးအားပွတ်ရင်း အောင်မျိုးလီးကြီးအား မြင်ယောင်လာတော့၏။ သန်းနိုင်ထက် ကြီးသော လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံရမည်ကို တွေးရင်း ကြက်သီးမွေးညင်းများ ထလာရသည်။ အတွေးစဖျောက်ကာ ရေအမြန်ချိုး၍ သနပ်းခါးပါးပါးလူးရင်း ညစာ စားထားလိုက်၏။ စိုးပိုင်နှင့်အောင်မျိုးတို့ နှစ်ယောက်စာထုပ်ရင်း တီဗွီထိုင်ကြည့်ရင်း စောင့်နေလိုက်သည်။ ည၇နာရီကျော်ကျော် အမှောင်ထုကြီးစိုးလာချိန် အိမ်ရှေ့မှ ကားဟွန်းတီးသံ ကြားလိုက်ရာ ထမင်းချိုင်နှင့်စိုးပိုင်အတွက် လျှော်ပြီးသား အဝတ်ထုတ်ဆွဲကာ ထွက်လာခဲ့၏။ အိမ်တံခါးသော့ခတ်စဉ် “မနု … ကိုစိုးပိုင် … သက်သာတယ်မလား” မဖြူတို့လင်မယား အပြင်မှပြန်လာဟန်ဖြင့် လှမ်းမေးနေရာ ”ဟုတ် သက်သာပါတယ် မဖြူရေ … နောက်နှစ်ပတ်လောက်ဆို … ဆင်းရတော့မယ်ပြောတယ်” ”လိုတာပြောနော် မနု … ဆေးရုံတော့ ထပ်မလာတော့ဘူး” “ဟုတ် ကိုသန်းနိုင် … မလာပါနဲ့တော့ … ၂ခေါက်ရှိပြီ လာနေကြတာ” သန်းနိုင်ကပါ နှုတ်ဆက်နေသဖြင့် ပြန်ပြောရင်း ကားလေးဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။

ဖြူဖြူခိုင်မှာလည်း စိုးပိုင်အတွက် အသားငါးများ ကြော်ပေးထားလေ့ရှိ၏။ နုနုထွေးအနေဖြင့် ဖြုဖြူခိုင် မရှိချိန် သန်းနိုင်အား ခိုးခိုးအလိုးခံနေသဖြင့် ပိုပြီး အားနာမိနေသည်။ ကားပေါ် ထိုင်လိုက်စဉ် အောင်မျိုးမှာ ကားထိုင်ခုံပေါ် ကားထွက်လာတဲ့ နုနုထွေးဖင်သားကြီးအား စိုက်ကြည့်နေတော့၏။ ”ဟောတော် … မောင်းတော့လေ ကိုမျိုး … မမြင်ဖူးတာ ကျနေတာပဲ … ဟွန့်” နုနုထွေးမှာ မျက်လုံးရွဲကြီးများ ထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလိုက်သဖြင့် အောင်မျိုးတစ်ယောက် အူယားကာ ဖက်နမ်းလိုက်တော့သည်။ “အို … ရပ်ကွက်ထဲ … တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှဖြင့်” ”ဒီကားမှန်တွေက … အပြင်ကကြည့်ရင် အထဲမမြင်ရပါဘူး … ညီမရယ်” ”မသိဘူး … သွား … မောင်းတော့ … ညကြမှပဲ ရမယ်” နုနုထွေးအိမ်ရှေ့မှ ကားလေးမှာ ရပ်ကွက်အလည်တည့်တည့် မောင်းထွက်ရင်း ရပ်ကွက်ထိပ်တွင် လမ်းမကြီးအတိုင်း ညာဖက်သို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ လမ်းတလျှောက် လမ်းမကြီး အရှေ့ဘက် အနောက်ဖက်တွင် မှောင်ရိပ်ကျချိန်မို့ အိမ်တိုင်းလိုလို မီးများထွန်းထား၏။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များ ဘီယာဆိုင်များ ကျော်လွန်လာမှ မီးပွိုင့်တခုသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ မီးနီနေသဖြင့် ခဏစောင့်ကာ မီးစိမ်းပြမှ အရှေ့ဘက်သို့ ချိုးကွေ့လိုက်၏။ ၅ပြလောက် မောင်းနှင်ပြီး နောက်မီးပွိုင့်တခုတွင် အရှေ့တည့်တည့်မောင်းရာ ခဏအကြာတွင် စိုးပိုင်ရှိသော အရိုးကြော အထူးကု ဆေးခန်းရှေ့ ရောက်ရှိလာသည်။ ကားပက်ကင်ထိ မောင်းသွားပြီး ကားရပ်ကာ နှစ်ဦးသား ဆေးခန်းအတွင်း ဝင်ခဲ့ကြ၏။ “ဟော … မောင် … တီဗွီကြည့်နေတာပေါ့” ”အင်း နုလေး … လက်ဝှေ့ပွဲတွေ … ဒါရိုက် လွင့်နေတာကွ” ”ကဲ … မောင်နဲ့ကိုမျိုး ထမင်းအရင်စားကြ … ပြီးမှ ဆက်ကြည့်ပေါ့” နုနုထွေးမှာ ပြောပြီးပြီးချင်း ပန်းကန်ပြားများထုတ်ကာ ထမင်းဟင်းများ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်သည်။ စိုးပိုင်အား ကုတင်ပေါ်မှတွဲချကာ စားပွဲခုံနား ခုံတစ်လုံးပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်၏။ ဘေးခုံတွင် အောင်မျိုး ဝင်ထိုင်ကာ ထမင်းစားနေကြစဉ် နုနုထွေးမှ စိုးပိုင်ကုတင်အား အိပ်ယာခင်းများ လှဲပေးလိုက်သည်။ သူမ ကုတင်ပေါ်လှဲကျင်း ဖုန်များခါကာ အိပ်ယာခင်းလိုက်ရင်း ခြင်ထောင်အား အပေါ်ဖက် လိပ်တင်လိုက်၏။

ထမင်းစားပြီးသော စိုးပိုင်အား ကုတင်ပေါ်ပြန်တင်ပေးကာ စားပြီးသား ပန်းကန်ခွက်ရောက်များအား ဆေးကြော သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကော်ဖီဖျော်ကာ တီဗွီမှလာသော လက်ဝှေ့ပွဲများအား ထိုင်ကြည့်ကြ၏။ စိုးပိုင် ကုတင်ခြေရင်းဖက်တွင် ခုံနှစ်လုံးရွေ့ကာ အောင်မျိုးမှ ခြေရင်းဖက် ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး နုနုထွေးက အောင်မျိုးညာဖက်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ လက်ဝှေ့ပွဲက နာမည်ကြီး ကစားသမားတွေ ထိုးသည်ပွဲမို့ စိုးပိုင်တစ်ယောက် စိတ်ဝင်စားနေစဉ် အောင်မျိုး၏ ညာဖက်လက်မှာလည်း နုနုထွေးပေါင်ကြားသို့ ရောက်နေတော့၏။ စိုးပိုင်မှာ အောင်မျိုးကိုယ်လုံးကွယ်နေသဖြင့် မိန်မဖြစ်သူ စောက်ပတ်အနှိုက်ခံနေသည်ကို ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်ပေ။ နုနုထွေးမှာလည်း ပေါင်တံများဖြဲကာ စောက်ပတ်အနှိုက်ခံရင်း မျက်လုံးများ စင်းလာသည်။ အောင်မျိုးက ဘယ်ဖက်ခြေထောက် ခုံပေါ် ကွေးထောက်ရင်း နုနုထွေး ဘယ်လက်အားဆွဲကာ ပုဆိုးကြားသွင်းလိုက်ရာ နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုးလီးကြီးအား စမ်းနေတော့၏။ လီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင်အား ခါးလေးကိုင်းပြီး ကြည့်ရာ စိုးပိုင်မှာ တီဗွီဖန်သားပြင်ဆီ အာရုံရောက်နေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ လင်ဖြစ်သူ အနီးနားလေး သူစိမ်းယောက်ျားလီးအား ပွတ်သပ်နေရာ စိတ်ထဲ စိုးရိမ်စိတ်လေးနှင့်အတူ ကာမမီးလေး တောက်လောင်နေ၏။ အောင်မျိုးမှာ ခုံပေါ် ဒူးတဖက် ထောင်ထားသဖြင့် စိုးပိုင်ဖက်မှကြည့်လျှင် လီးကိုင်နေသော သူမလက်အား မမြင်နိုင်တော့ပေ။ အောင်မျိုးလီးကြီးမှာ သူမလက်ထဲ တင်းမာလာသဖြင့် အလိုးခံချင်သည့်စိတ်များ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်နေရ၏။ အောင်မျိုးလက်မှ စောက်စိအား ဖိဖိချေနေသဖြင့် အဖုတ်အတွင်းက တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာကာ စောက်ရည်များ စို့လာတော့သည်။လီးအား ညှစ်လိုက်ရင်း အောင်မျိုးအား မျက်ရိပ်ပြလိုက်၏။ ”ကဲ … မောင်တို့ ဆက်ကြည့်ကြတော့ … နုလေး အိပ်တော့မယ်နော်” အောင်မျိုးလီးကြီးအား လွတ်ပြီး သူမကုတင်ဆီ လျှောက်လာရင်း ကုတင်ပေါ်တက် ခြင်ထောင်ချကာ မှေးနေလိုက်သည်။ လက်ဝှေ့ပွဲမှ ဆူညံသံများ ခပ်တိုးတိုးကြားနေရင်း အိပ်ယာထက် လူးလိမ့်ကာ အောင်မျိုးလာလိုးမည့် အချိန်အား ရင်ခုန်စွာ စောင့်မျှော်မိနေ၏။ စောက်ပတ်လေးအား ထမိန်အပြင်မှစမ်းရာ အရည်ကြည်များ ထွက်နေသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ပြန်သည်။ အောင်မျိုးအား စောင့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း မှေးကနဲ ဖြစ်သွားရာ သူမအောက်ပိုင်း ခပ်နွေးနွေးလေး ခံစားရသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။

ထမိန်လေး ပြေလျော့ပြီး ပေါင်လယ်ရောက်နေကာ ခြင်ထောင်အပြင်မှ အောင်မျိုးက ကိုယ်တခြမ်းဝင်ကာ ကန်လန့်ပြတ် အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်လေးအား ယက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ”ဟင် … ကိုမျိုး” ”ရှူး… ညီမ … ကိုစိုးပိုင် ခုမှ အိပ်သွားတာ” “လိုက်ကာ ကာထားတာပါ … သူ့ကုတင်ကကြည့်ရင် နုလေးတို့ကို မမြင်ရပါဘူး … အထဲဝင်လိုက်လေ” နုနုထွေးပြောပြီးချင်း အောင်မျိုးမှာ ချက်ချင်း ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ပေါင်ကြားထဲ နေရာယူပြီး ကုန်းယက်တော့သည်။ ခုနက နှိုက်ပေးထားသဖြင့် စောက်ရည်များ ရွဲနေသော အဖုတ်လေးအား မိမိရရ ထိုးယက်နေ၏။ နုနုထွေးမှာ ကြာကြာအယက်မခံနိုင်ပဲ လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုလိုက်သည်။ “လိုးမှာဖြင့် … လိုးလေ … ကိုမျိုး” အောင်မျိုးလည်း လိုးချင်နေရာ နုနုထွေးမှ တောင်းဆိုလာသဖြင့် ပုဆိုးချွတ်ဒူးထောက်ကာ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ ဒစ်ဖူးအား မြုပ်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးအား ရှေ့သို့ဖိချရင်း နို့အုံနှစ်ဖက်အား ညှစ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်၏။ ကိုယ်ကို ရှေ့မှောက်လိုက်သဖြင့် လီးကြီးမှာ စောက်ပတ်လေးထဲ တဗျစ်ဗျစ်နှင့် တိုးဝင်သွားတော့သည်။ “ဗျစ် … ဖွပ် … အိ … ဘွတ် ” နုနုထွေးတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းဝလေးထဲ လီးကြီးတိုးဝင်လာရာ နာကျင်လှသဖြင့် နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာမှ ဘေးကိုလွဲပြီး အင့်ကနဲ ရှိုက်လိုက်မိသည်။ အောင်မျိုးမှာ လီးတံတလျှောက် ဆွဲစုပ်ထားသလို ခံစားမိသဖြင့် စိတ်ကြိုက် မလိုးရဲသေးပေ။ စောက်ခေါင်းဝလေးမှာ တင်းကျပ်နေကာ စီးစီးပိုင်ပိုင်လေးမို့ လီးတဝက်လောက်သာ အထုတ်အသွင်းလုပ်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးပေးနေ၏။ နှစ်ဦးသား ရမက်စိတ်များ ပြင်းထန်နေကာ ခပ်တိုးတိုး ညည်းရင်း အချက်၈ဝလောက်တွင် လီးအရည်ပြားလေး နွေးသွားသဖြင့် နုနုထွေးတစ်ယောက် ပြီးသွားမှန်း ခံစားသိရှိလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ လင်ဖြစ်သူခြေရင်းဖက် ကုတင်ပေါ်တွင် သူစိမ်းယောက်ျားအား အလိုးခံနေမိသဖြင့် စိတ်ထဲ ဖေါ်မပြနိုင်သော ခံစားမှုလေး ဖြစ်တည်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း လီးအားညှစ်ပေးနေမိတော့၏။ အောင်မျိုးမှာလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများနှင့် လီးအား ခပ်တင်းတင်းညှစ်ခံရသဖြင့် အချက်၂ဝခန့် ထိန်းလိုးရင်း လရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ”အ … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုမျိုးရယ်” ”အင့် …အား… အကိုလည်း … ထွက်ပြီ … အ..” နှစ်ဦးသား တင်းကျပ်စွာဖက်ရင်း ခဏအကြာ အောင်မျိုးမှာ စောက်ရည်များ လရည်များ ပေပွနေသော နုနုထွေး စောက်ပတ်လေးအား ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးနေသည်။

နုနုထွေးမှာ လိုးပြီးချိန် စောက်ဖုတ်အား အယက်ခံလိုက်ရသဖြင့် အီဆိမ့်နေအောင် အရသာထူးကဲစွာ ခံစားမိ၏။ ခပ်ကြာကြာလေး ယက်ပြီးမှ သူမဘေးနား လှဲအိပ်လာသော အောင်မျိုးနှုတ်ခမ်းလေးအား မက်မက်မောမော ပြန်နမ်းပေးလိုက်သည်။ နမ်းနေရင်း အောင်မျိုးပါးစပ်မှ စောက်ရည်နံ့ လရည်နံ့များ ရနေသဖြင့် အငမ်းမရ အောင်မျိုးပါးစပ်ထဲ သူမလျှာလေးထိုးသွင်းကာ လျှာချင်း လိပ်ဆွဲနေတော့၏။ ဒုတိယအချီတွင် အောင်မျိုးတောင်းဆိုမှုဖြင့် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ ရေချိုးခန်းအတွင်း မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးကြသည်။ လီးအရင်းထိ ဆောင့်အလိုးခံနေရကာ အစပိုင်း အနည်းငယ် နာကျင်သော်လည်း စောက်ခေါင်းထဲ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ပွတ်ဆွဲပေးသော လီးကြီးအား နောက်ပိုင်း နှစ်ခြိုက်သွားရသည်။ အောင်မျိုးမှာ ပစ်လိုးလိုက် ချော့လိုးလိုက်နှင့် နုနုထွေးအား မနားတမ်းလိုးပေးရာ စောက်ရည်များ အကြိမ်ကြိမ် ပန်းထွက်နေရ၏။ ပုံစံအမျိုးမျိုးလိုးရင်း အောင်မျိုးမှာ ပြီးချင်လာသဖြင့် နုနုထွေးအား လေးဖက်ထောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ နုနုထွေးပေါင်တံဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်ကြားမှာ စူထွက်လာသော စောက်ပတ်နီတာရဲလေးအား လျှာဖြင့် ၅ချက်ခန့် ပင့်ယက်လိုက်၏။ ခါးလေးအား စုံကိုင်ရင်း လီးအရင်းထိ ဆောင့်ထည့်ကာ ဒစ်ခေါင်းပေါ်ရုံ ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဖင်ကြားနှင့် ဆီးခုံး ထိကပ်သွားအောင် ပစ်ပစ်လိုးလိုက်တော့သည်။ နုနုထွေးကလည်း လီးတဆုံးဝင်လာတိုင်း ဖင်ကြီးအား ကော့ကာ နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးနေတော့၏။ မေးကြောများ ထောင်လာကာ မနားတမ်းလိုးရင်း အောင်မျိုးတစ်ယောက် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များ တဖျောဖျော စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ခဏနားပြီး စောက်ဖုတ်လေးအား ယက်ပေးရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် နောက်တကြိမ် စောက်ရည်များပန်းရင်း ငြိမ်သက်သွားတော့၏။ အောင်မျိုးမှာ သူ့လီးဒဏ်ကြောင့် ယောင်ကားနေသော စောက်ပတ်လေးအား ပြောင်စင်အောင် ယက်ပေးပြီးမှ တွဲထူရင်း နှစ်ယောက်သား ရေချိုးခန်းမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ စိုးပိုင်တစ်ယောက် ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ရာက နုနုထွေးအတွက် ကာမနန်းတော်ကြီး တည်ဆောက်ပေးသလို ဖြစ်နေရ၏။ အိမ်ပြန်လျှင် သန်းနိုင်နှင့်လိုးပြီး ညပိုင်းဆေးရုံတွင် အောင်မျိုးနှင့်အလိုးခံတော့သည်။ အောင်မျိုးမှာလည်း အပျိုစင်နှင်မခြားသော နုနုထွေးအား နည်းမျိုးစုံလိုးပေးကာ စိုးပိုင်၏လူနာခန်းလေးအား ချစ်တလင်းအဖြစ် ဖန်တီးထားတော့သည်။

ညပိုင်း နှစ်ဦးသားဆုံသည်နှင့် နုနုထွေးအား စိုးပိုင်ကုတင်ခြေရင်းဖက် လိုက်ကာ ကာထားသော ကုတင်အပိုပေါ်တွင် ထမိန်လှန်ကာ ယက်ပေးတတ်သည်။ နုနုထွေးကလည်း လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင်အား ကွယ်ကာ အောင်မျိုးအား ဂွင်းထုပေးနေတတ်၏။ လင်ဖြစ်သူ အနီးနားလေး သူစိမ်းယောက်ျားအား အလိုးခံရသည်ကို စွဲလမ်းနှစ်ခြိုက်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း စိုးပိုင်မှာ ဆေးရုံဆင်းရက် နီးလာသလို ချိုင်းထောက်နှင့် လမ်းလျှောက်သွားလာနိုင်ခဲ့သည်။ ဆေးရုံဆင်းကာနီး ၃ရက်အလို အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းတွင်း နုနုထွေးအား ကော့ပျံနေအောင် ယက်ပေးပြီး ဖင်ပါရအောင် လိုးနိုင်လိုက်၏။ နုနုထွေးတစ်ယောက် နာလည်းနာ ကောင်းလဲကောင်းတဲ့ အရသာသစ်ကို ခံစားရင်း ယောက်ျားဖြစ်သူ စိုးပိုင်တောင် မထိဖူးသော ဖင်ပေါက်လေးအား အောင်မျိုး၏ အပြုစုအယုယအောက်တွင် ပေးအပ်လိုက်ရတော့သည်။ နောက်ရက်မနက် ကွတကွတဖြစ်နေသော နုနုထွေးအား စိုးပိုင်မှမေးရာ ရေချိုးခန်းထဲ ချော်လဲသည်ဟုသာ မျက်နှာပူပူနှင့် လိမ်ပြောလိုက်ရ၏။ ဆေးရုံဆင်းသည်ရက်တွင် အောင်မျိုးမှာ နုနုထွေးတို့ လင်မယားအား အိမ်ထိလိုက်ပို့ရင်း သူဌေး၏ စေခိုင်းချက်အရ ပိုက်ဆံ၁ဝသိန်း ထပ်မံပေးခဲ့သည်။ ပစ္စည်းများ ကူသယ်ရင်း စိုးပိုင်အား အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့ကြ၏။ ”ကိုအောင်မျိုး ကျေးဇူပါဗျာ … ခင်ဗျား သူဌေးကိုလည်း … ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောပေးပါဦး” ”ဟုတ် ကိုစိုးပိုင် … သူဌေးကတောင် … ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးတင်နေတာပါဗျာ” ”အချိန်ရရင် နေ့လည်စာ စားပြီးမှ ပြန်ဗျာ” ”ဟာ … ရပါတယ် … ကိုစိုးပိုင်ရာ” ”အားမနာပါနဲ့ဗျာ … ကျနော်လည်း ကိုအောင်မျိုးကို အစစအရာရာကူညီပေးလို့ … ကျေးဇူးတင်နေတာပါ” ”ကဲ … ဒါဆိုလည်း နုလေး … ကိုမျိုးအတွက်ပါ ထမင်းပိုတည်လိုက်မယ် … မောင်” စိုးပိုင်နှင့်အောင်မျိုးတို့ ပြောနေစဉ် နုနုထွေးက ကြားဝင်ပြောလိုက်၏။ “အင်းပေါ့ နုလေးရယ် … ကိုအောင်မျိုးကို နေ့လည်စာကျွေးပြီးမှ ပြန်ခိုင်းလိုက်ပါ … မောင် အိပ်ဦးမယ်ကွာ … ဆေးရုံမှာက … ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်တဲ့ရက်တွေ များနေတာ” ”အိပ်လေ မောင် … နေ့လည်စာ စားကာနီးမှ နုလေး လာနို့းပါ့မယ်” စိုးပိုင် လှဲချလိုက်သည်နှင့် အောင်မျိုးနှင့် နုနုထွေးမှာ အိပ်ခန်းမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ”အမ် … မကဲနဲ့ ကိုမျိုးရယ်… အိမ်ပြန်ရောက်နေတာကို” အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲအရောက် အောင်မျိုးမှာ နုနုခါးအား နောက်မှဆွဲဖက်ရင်း ပေါင်ကြားလေးထဲ လက်နိုက်လိုက်သည်။

နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုးလက်အား အုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောဆိုနေ၏။ ”နှစ်ရက်ရှိပြီ ညီမရယ် … မလိုးရတာ … ကိုမျိုးဟာကြီးကို … မသနားဘူးလား ” အောင်မျိုးမှာ ပြောရင်း နောက်မှထောက်ထားသော လီးဖြင့် နုနုထွေးဖင်ကြားအား ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ “သွားပါ အပိုတွေ … ဟိုနေ့က ဖင်ပေါက်ကို လိုးသွားတာ ခုထိ ဖင်ဝက နာနေသေးတာ ဟွန့်” ”ဆောရီးပါ ညီမရယ် … ဖင်ကြီးက ချစ်စရာကောင်းတော့ ကိုမျိုးလည်း မနေနိုင်လို့ပါ” ”ကဲပါ … လွတ်ပါဦး … ကော်ဖီ ဖျော်ပေးမလို့” ”ကော်ဖီ မသောက်ချင်ပါဘူး …ကိုမျိုးသောက်ချင်တာ … ညီမ သိသားနဲ့” ”အမ် … ဘီယာလား အရက်လား … အစောကြီးရှိသေးတာ” ”မဟုတ်ပါဘူး … ဒီထဲက ထွက်တဲ့ အရည်လေးတွေလေ” ”အ … ကျွတ် ” အောင်မျိုးမှာ ပြောရင်း နုနုထွေးပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်အုံကြီးအား ဆွဲဆုပ်လိုက်၏။ နုနုထွေး စောက်မွေးအုံကြီးမှာ အောင်မျိုးလက်ထဲ အပြုံလိုက် ဆုပ်ကိုင်ထားခံရသဖြင့် အကနဲ့ ခပ်တိုးတိုး ညည်းမိလိုက်သည်။ “ခဏ … ဖယ်ဦးနော် ကိုမျိုး” ရမက်သံ တိုးတိုးလေးနှင့်ပြောရင်း အိပ်ခန်းဖက် ခြေဖွဖွနင်းကာ အခန်းတံခါးမှ အတွင်းဘက် ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ စိုးပိုင်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေသည်ကို မြင်ရသဖြင့် ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကာ ကျောမှီပါသော ခုံတစ်လုံပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ”လာလေ … ကိုမျိုး … အင့် ” ပေါင်နှစ်ဖက်အား ဖြဲပေးရင်း ထမိန်အောက်နားစအား ဗိုက်သားပေါ် တင်ထားလိုက်၏။ အောင်မျိုးမှာ စားပွဲခုံဘေး မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေရာမှ နုနုထွေးပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူကာ စောက်ပတ်ရဲရဲလေးဆီ မျက်နှာထိုးအပ်လိုက်တော့သည်။ လက်သန်းခန့်ရှိသော စောက်စိအား ကလေးနို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်တော့၏။ အောင်မျိုးအဖို့ သာမန်မိန်းမများထက် အစိပိုထွားသော နုနုထွေး စောက်စိအား စုပ်ရသည်မှာ အရသာပိုတွေ့နေရသည်။ စောက်စိအား ပါးစပ်ထဲငုံရင်း မာခဲနေသော အစိခေါင်းလေးအား လျှာဖြင့် လိပ်လိပ်ရစ်ပေးရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် ပေါင်သားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာတော့၏။“ကိုမျိုးရာ …ကောင်းလိုက်တာ… အ အ ” အောင်မျိုးခေါင်းအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပေါင်နှစ်ခြမ်းအား ရသလောက် ထပ်ဖြဲပေးလိုက်တော့သည်။ စောက်စိအောက်ဖက် အဖုတ်အသားဆိုင်ကြီး နှစ်ခြမ်းမှာ ဖေါင်းကြွကားတက်လာ၏။

အောင်မျိုးမှာ အစိအား ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်ဆွဲစုပ်ပြီး အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာဖျားလေးဖြင့် အထက်အောက် ထိုးခွဲနေသည်။ နုနုထွေးတစ်ယောက် ကာမစိတ်များ ကြွလာကာ တချက်တချက် အောင်မျိုးမျက်နှာအား စောက်ပတ်ဖြင့် ကော့ထိုးပစ်၏။ အောင်မျိုးလျှာထိပ်လေး သူမစောက်ခေါင်းထဲ ထိုးမွေးချိန် ဖင်သားကြီး မြှောက်တက်လာရင်း ”အား … ယက်ယက် … ယက်ပေးဦး ကိုမျိုးရယ် … အ … ဟုတ်တယ် … အစိလေးလဲ စုပ်ပေး … မလွတ်နဲ့ … အ အား … ရပြီ … … ကိုမျိုး … ပါးစပ်ဟ ” နုနုထွေးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့ပျံကာ မတ်တပ် ထရပ်လိုက်၏။ ဒူးထောက် ကုန်းယက်နေသော အောင်မျိုးမျက်နှာအား ဆွဲမော့ကာ ပါးစပ်အား သူမစောက်ခေါင်းပေါက်နှင့်တေ့ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ”အား … သောက်သောက် … ကိုမျိုး … အား … ရှင်ကြိုက်တဲ့ … စောက်ရည်တွေ … အင့် အင့်” အောင်မျိုးမှာ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ် မျိုချရင်း နောက်ပိုင်း မမျိုနိုင်ပဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ လျှံကျလာတော့၏။ စောက်ရည်များ ကုန်သည်အထိ နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုးမျက်နှာအား သူမစောက်ပတ်ဖြင့် ဆွဲကပ်ထားလိုက်သည်။ အောင်မျိုး မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ပတ်ဖြင့် အားရအောင် ဖိပွတ်ပြီးမှ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ခဏနားပြီး ထမင်းဟင်းချက်ရာ အောင်မျိုးမှ မီးဖိုခန်းထိ လိုက်လာကာ နုနုထွေးအဖုတ်လေးအား မက်မက်မောမော ပြန်ယက်ပေးနေ၏။ နုနုထွေးမှာ ချက်ရင်းပြုတ်ရင်ဖြင့် စောက်ပတ်အယက်ခံကာ ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ရတော့သည်။ အောင်မျိုးမှာ နေ့လည်စာ စားအပြီး ပြန်ကာနီးတွင် နုနုထွေးအား မီးဖိုးခန်းထဲခေါ်ကာ နှုတ်ဆက်အလိုးလေးဖြင့် တစ်ချီ မရမက လိုးသွားလေတော့၏။….ပြီး

Zawgyi

ေန႔လည္ ၁၂ေက်ာ္တာနဲ႔ မႏု လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္ေလး စဖြင့္ပါၿပီ။ သေဘာေကာင္း မေနာေကာင္း လက္ဖြာတတ္သူမို႔ ညေန ၆နာရီေလာက္ဆို လက္ဖက္သုပ္ မုန္လာခ်ဥ္သုပ္ မက္မန္းသီးသုပ္ အကုန္ ကုန္တာပဲ။ အသက္၃ဝေက်ာ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ ပုခုံးက်ယ္က်ယ္ ရင္သားထြားထြား ခါးေသးက်ဥ္းေလးေအာက္က ဝိုင္းစက္ေကာ့ထြက္ေနတဲ့ တင္သားႀကီးမ်ားက ပုရိသအေပါင္းကို ဖမ္းစားထားဆဲ။ နာမည္အရင္းက ႏုႏုေထြးပါ။ အပ်ိဳမဟုတ္ လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္က ဆိုင္ကယ္တကၠစီဆြဲကာ အျခားက်ပန္းအလုပ္လည္း လုပ္ကိုင္သည္။ စိုးပိုင္က မႏုထက္ ၂ႏွစ္ႀကီးကာ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ အေသာက္အစား အနည္းငယ္ရွိသည္။ ကေလး မရွိသျဖင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လႉႏိုင္တန္းႏိုင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိၾကသည္။ “မႏု … သမီးတို႔ဖို႔ မုန္လာခ်ဥ္စပ္စပ္ေလး တစ္ပြဲ … လက္ဖက္သုပ္က အေမထမင္းနဲ႔စားဖို႔ င႐ုပ္သီးေလွ်ာ့ေပး ” ”ေဟာ နီလာတို႔ … ေအး သမီး ထိုင္ဦး … မႏု ခုသုပ္ေပးမယ္” ”ေဟ့ မိႏု … ငါ့ဖို႔လည္း ဂ်င္းသုပ္ လုပ္ဟာ … ဆိုင္သြားမလို႔” နီလာနဲ႔ သီတာတို႔ ထိုင္ရင္း ေနာက္မွ အရက္နံ႔ေခြၽးနံ႔ မ်ားရသျဖင့္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕မိၾကသည္။ ဟုတ္သည္ ရပ္ကြက္ အေရွ႕ပိုင္းမွ ပန္းရံအလုပ္သမား ကိုေအာင္ထြန္းပါ အရက္နံ႔ တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ခုလည္း အရက္ဆိုင္သြာဖို႔ အျမည္းလာဝယ္ေန၏။ ”မႏု … သမီးတို႔ဖို႔ … ျမန္ျမန္ေလးလုပ္ေပး ” ”ခိခိ … ေအးပါဟယ္ … ၿပီးပါၿပီ … ေရာ့ေရာ့ … ဒါက မုန္လာခ်ဥ္သုပ္ … ဒါက အေဒၚဖို႔ လက္ဖက္သုပ္ င႐ုပ္သီးကို ေဘးက ညႇပ္ထည့္လိုက္တယ္” နီလာတို႔ ထြက္သြားမွ ေအာင္ထြန္းက ဆိုင္အေနာက္ထဲ ဝင္လာၿပီး ေဆးစရာ ပန္းကန္ေတြ ကူေဆးေနတာ။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္နဲ႔ ပုဆိုးတိုတို ဝတ္ထားတဲ့ ေအာင္ထြန္းဆီမွ အရက္နံ႔ေခြၽးနံ႔က ေထာင္းကနဲ႔မို႔ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ၿပဳံးကာ” ကိုထြန္း … ေရေလးပါေလး … ခ်ိဳးပါဦး … နံေဟာင္ေနတာပဲ” ”အလုပ္မွ မသိမ္းေသးတာဟ … မႏုကလည္း နားတုန္းေလး … တခြက္ေလာက္ခ်ၿပီး ညေနထိ အုတ္႐ိုးစီေပးရမွာ … ၿပီးမွ ခ်ိဳးေတာ့မယ္” ”ကဲကဲ … ထားလိုက္ပါ ပန္းကန္ေတြ ရၿပီေရာ့ … အေႂကြးပဲမလား ” ”ဟီးဟီးးး … နင္ကလည္း အဖိတ္ေန႔မွ… ငါတို႔က ေငြ႐ႊင္တာေလဟာ သိသားနဲ႔” ေအာင္ထြန္းမွာ မႏုဆိုင္မွ ပန္းကန္ေတြ ကူေဆးေနရာမွ ထရပ္ရင္း ပုဆိုးျဖန႔္ဝတ္ရာ ေပါင္ၾကားမွ လီးမဲႀကီးအား အမွတ္တမဲ့ ျမင္လိုက္ရသည္။

“အို … ကိုထြန္းကလည္း” ”ဟာ … ေဆာရီးဟာ … နင္ကလည္း အိမ္ေထာင္သည္ေလ… မျမင္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ” ”ေတာ္ပီေနာ္ … ေရာ့ … သြားေတာ့ ” ”ေဟ့ သမီးေရ မိႏု … လက္ဖက္သုပ္ … ခ်ဥ္ငံစပ္ေလး လုပ္ပါဦး” ေအာင္ထြန္းျပန္ကာနီးမွ အပ်ိဳႀကီးေဒၚစန္း ေရာက္လာကာ လက္ဖက္သုပ္မွာေနေတာ့၏။ ”ေဟာ အရပ္ထဲက ထြန္မယ့္သူမရွိတဲ့ လယ္ကြက္ပိုင္ရွင္ႀကီးလာၿပီ မႏုေရ… လုပ္ေပးလိုက္ပါဦးဟ” ေဒၚစန္းမွာ ေအာင္ထြန္းစကားေၾကာင့္ မ်က္နာမဲ့ကာ ”ဟဲ့ မေအလိုး အရက္သမား… ငါ့ေစာက္ပတ္က နင္တို႔ရႉခ်င္တိုင္ ရႉမရဘူး မွတ္ထား ေအာင္ထြန္း” ”ေတာ္စမ္းပါ ေဒၚစန္းရာ… ေျပာေတာ့ျဖစ္ အပ်ိဳႀကီး… ဖင္လွန္ၾကည့္ေတာ့… ေဘာ႐ိုက္ရာေတြ ဟဟ” ” ေအာင္မယ္ သေဒါင္းစားက… ငါ့ေစာက္ဖုတ္က ပါကင္ဟဲ့ … ယင္ဖိုသန္းရင္ေတာင္… အဲဒီယင္ဖိုကို ေစာက္စိနဲ႔ထိုးသတ္ပစ္တာ … ရွင္းလား” ”ခိ ခိ ခိ… ကဲ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုထြန္းရယ္ ေဒၚစန္းကို… စမေနပါနဲ႔ … သြားစရာရွိသြားပါ” အပ်ိဳႀကီး ေဒၚစန္းမွာ ခပ္ဝဝ ဗိုက္ပူပူ ဖင္ရႉးကာ အရပ္ပုပုျဖစ္သည္။ လူပုသေလာက္ စိတ္အရမ္းတိုတတ္ေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲ သာေရနာေရးဆို ေရွ႕ဆုံးမွ ကူညီတတ္သူျဖစ္၏။ ႏုႏုေထြးတို႔ ရပ္ကြက္ေလးမွာ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားမ်ားမို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အဆိုအဆဲေလးမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕ေလးတြင္ ခုံေလးခင္းကာ ဆိုင္ပုံစံေလး လုပ္ထားသျဖင့္ အိမ္အတြက္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးလည္း မပူရေပ။ ေပ၃၀ ေပ၅၀ အေမြရထားေသာ အိမ္ေလးအား အိမ္ေရွ႕ ၁ဝေပခ်န္ကာ ေပ၃ဝပတ္လည္ ေျမစိုက္အိမ္ေဆာက္ၿပီး ေနာက္ေဖးတြင္ အိမ္သာႏွစ္လုံး ေဆာက္ထားလိုက္သည္။ အိမ္တျခမ္းအား အငွားထားကာ တျခမ္းက သူမတို႔လင္မယား ေနထိုင္၏။ အိမ္သာႏွစ္လုံး အလယ္တြင္ အုတ္ေရကန္ေလးအား ေရဘုံပိုင္ျဖင့္ တြဲထားလိုက္သည္။ အိမ္ငွား လင္မယားကလည္း အိမ္ကပ္သည္မရွိ လင္ေရာ မယားေရာ ဝန္ထမ္းေတြမို႔ မနက္ထြက္ၿပီး ညေနပိုင္းမွ ျပန္လာၾက၏။ သူမတို႔ႏွင့္ အသက္မတိမ္းမယိမ္းပင္ လင္ျဖစ္သူက သန္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး မယားျဖစ္သူက ျဖဴျဖဴခိုင္ျဖစ္သည္။ ”မကုန္ေသးဘူးလား မႏု… က်ေနာ့ကို ဂ်င္းသုပ္ တစ္ပြဲဗ်ာ … ထမင္းနဲ႔စားဖို႔” ဆိုင္ကယ္စက္ရပ္ကာ ႏုႏုေထြး စားပြဲခုံေဘးမွ ေကြ႕တြန္းၿပီး အိမ္ထဲဝင္ရင္း လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ “ဂ်င္းက နည္းေနတာ… ကိုသန္းႏိုင္… လက္ဖက္ေလးနဲ႔ ေရာသုပ္လိုက္မယ္… သိမ္းပါၿပီရွင္ … ကုန္လည္း ကုန္ပါၿပီ” ”ဟုတ္ မႏု … ၿပီးရင္ … အိမ္ထဲ လာပို႔ပါဗ်ာ” ႏုႏုေထြးမွာ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ဂ်င္းႏွင့္လဖက္အား ေရာသုပ္ကာ ဆိုင္ေလးသိမ္းလိုက္ေတာ့သည္။

စားပြဲခုံေလးေပၚမွ င႐ုပ္သီးဗူး ငံျပာရည္ဗူး ဟင္းခ်ိဴမုန႔္ဗူး အစရွိသည့္တို႔အား တေကာက္ေတာင္းႀကီးထဲ ထည့္ကာ အိမ္ထဲ အရင္သြားပို႔လိုက္သည္။ အသုပ္သုပ္ရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္မ်ား ေဆးေက်ာၿပီး စားပြဲခုံ ေဘးပတ္ပတ္လည္အား ေျပာင္ရွင္းေနေအာင္ တံမ်က္စည္း လွဲက်င္းလိုက္၏။ အကုန္ၿပီးစီးမွ အိမ္၏ညာဖက္ျခမ္း ကန႔္၍ ငွားထားေသာ ကိုသန္းႏိုင္တို႔ဖက္ ဂ်င္းသုပ္ပန္းကန္ေလးကိုင္ရင္း ဝင္လာခဲ့သည္။ သူမဝင္လာခ်ိန္ သန္းႏိုင္မွာ ဖုန္းၾကည့္ေနရာ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာေသာ အသံခပ္တိုးတိုးေလး ၾကားလိုက္ရ၏။ အိမ္တျခမ္းကန႔္ထားေပမယ့္ သန္းႏိုင္တို႔လင္မယားမွာ ဧည္ခန္း အိပ္ခန္း မီးဖိုေခ်ာင္ခန္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ဖြဲ႕ကာ ေနထိုင္တတ္သည္။ “ကိုသန္းႏိုင္… အသုပ္ရၿပီေနာ္” ”ဟုတ္ … မႏု” ”မျဖဴ … ပါမလားဘူးလား” ”ျဖဴျဖဴက အခ်ိန္ပို ရွိတာ မႏုေရ … ည ၉နာရီမွ က်ေနာ္သြားႀကိဳေပးရမွာ” သန္းႏိုင္မွာ ဖုန္းအား ထိုင္ခုံေပၚတင္ရင္ ထလာကာ ႏုႏုေထြးအား ေဘးတိုက္အေနထားျဖင့္ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ ဧည့္ခန္းအတြင္း စားပြဲခုံေလးေပၚ ဂ်င္းသုပ္ပန္းကန္ေလး တင္ကာ အဖုံးေလး ဖုံးေပးေနစဥ္ ဖက္ခံရသျဖင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ဖက္အား ၾကည့္ကာ ”အို… ကိုသန္းႏိုင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာမွျဖင့္” ”အိမ္ေရွ႕တံခါး စိထားတယ္မလား မႏုကလည္း… လူလာရင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ထြက္ၿပီး မႏုတို႔ဖက္ ကူးလိုက္ေလ” “ဟြန႔္ … ဉာဏ္ႀကီးပဲ ” အိမ္မႀကီးအား ကန႔္ထားသျဖင့္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွ ႏုႏုေထြးတို႔လင္မယားေနေသာ အျခမ္းအား သန္းႏိုင္တို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္ၿပီး အိပ္ခန္းခ်င္း ကူးလို႔ရေနသည္။ ”ဒီလည္း ၾကည့္ဦး မႏုရယ္… ျဖဴျဖဴကလည္း အလုပ္ပန္းေတာ့ ေပးမလိုးဘူးဗ်ာ ၃ရက္ရွိၿပီ” ”ဟင္ … အာကြာ” သန္းႏိုင္မွာ ႏုႏုေထြး ဝင္မလာခင္ ဖုန္းထဲမွ အျပာကားတခ်ိဳ႕ ၾကည့္ထားသျဖင့္ လီးက ေထာင္မတ္ေနသည္။ ႏုႏုေထြးအား ဖက္ထားရာမွ ကိုယ္လုံးအား ေနာက္ဆုတ္ကာ ခါးပုံစေျဖၿပီး ပုဆိုးအား ေပါင္လယ္ထိ ေလွ်ာခ်ကာ လီးႀကီးအား ျပလိုက္ေတာ့၏။ ႏုႏုေထြးမွာ ျမင္ျမင္ခ်င္း ေသြးသားမ်ား ဆူပြက္လာကာ သူမလက္ဖဝါးေလးအား ဘယ္ညာပြတ္ရင္း ေခါင္းေလး ငုံ႔ထားလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ အိမ္ငွားထားၿပီး ၇လအၾကာတြင္ လက္ရဲဇက္ရဲျဖင့္ မိန္းမက်မ္းေက်ေသာ သန္းႏိုင္၏ ရင္ခြင္ထဲ သက္ဆင္းခဲ့ရ၏။

လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္ထက္ အျပဳစု အယုယေကာင္းၿပီး လီးႀကီးေသာ သန္းႏိုင္အား တိတ္တခိုးေလး စြဲလမ္းလာခဲ့ရသည္။ စိုးပိုင္မွာ နဂိုထဲက ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည့္အျပင္ မိန္းမျဖစ္သူ၏ ကာမဆႏၵမ်ားအား ျပည့္ေအာင္ မျဖည့္စီးႏိုင္ခဲ့ေပ။ လင္မယားသဘာဝ ကာမစိတ္ထႂကြခ်ိန္ ထမိန္လွန္လိုးကာ ခဏႏွင့္ လရည္ထြက္ကာ ၿပီးသြားေလ့ရွိသည္။ ႏုႏုေထြးမွာလည္း အိမ္ေထာင္ေရးသုခ အျပည့္အဝ မရခဲ့သျဖင့္ သန္းႏိုင္၏ ထိထိမိမိ လိုးခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ ခုလည္း သူမထမိန္ေလး ေျခရင္းပုံက်ေနကာ ေပါင္ၾကားထဲ သန္းႏိုင္ေခါင္းက တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ “အ … ကိုသန္းႏိုင္… မႏု ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးေလ” ေန႔ခင္းဘက္ တေနကုန္ ေဈးေရာင္းထားသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ ေခြၽးနံ႔ ေစာက္ခ်ီးနံ႔မ်ား ထြက္ေနမည္ကို ေတြးမိရင္း သန္းႏိုင္အား အားနာသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သန္းႏိုင္မွာ ေစာက္ပတ္တျပင္လုံးအား ယက္ရင္း အစိေလးအား တႁပြတ္ႁပြတ္ ဆြဲစုပ္ေနရာ ႏုႏုေထြးက သူမ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ ၿဖဲလိုက္ရင္း သန္းႏိုင္ အားရပါးရ ယက္ႏိုင္ေစရန္ ေစာက္ပတ္ေလးအား ေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ေစာက္ဖုတ္ အယက္ခံရင္း အိမ္ေရွ႕သို မၾကာခဏ ၾကည့္ေနမိ၏။ သန္းႏိုင္မွာ ေစာက္စိေလးအားစုပ္ရင္း ႏုႏုေထြးမ်က္ႏွာအား ေမာ့ၾကည့္ေနရာ မ်က္ႏွာေလးမွာ တခုခုစိုးရိမ္ေနသျဖင့္ ကာမစိတ္မႂကြသလို ခံစားေနရသည္။ “မႏု” ”ရွင္” ”လူဝင္လာမွာ စိုးရင္… ေနာက္ေဖးခန္းထဲ သြားရေအာင္ေလ” ”အင္း … ကိုသန္းႏိုင္… က်မ စိတ္မလုံဘူး ျဖစ္ေနတာ” သန္းႏိုင္မွာ ႏုႏုေထြးေစာက္ဖုတ္မွ မ်က္ႏွာအား ခြာရင္း ထရပ္လိုက္သည္။ ”လာ … မႏု” ထမိန္အား ဘယ္လက္ျဖင့္ ေကာက္ကိုင္ကာ ညာလက္က ႏုႏုေထြးခါးေလးအား သိုင္းဖက္ရင္း အိပ္ခန္းထဲ ေခၚခဲ့လိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ ထမိန္မပါပဲ ေကာ့ထြက္ေနေသာ ဖင္သားအိအိႀကီးမ်ား ရမ္းခါရင္း သန္းႏိုင္တို႔လင္မယား အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ရွိသြား၏။ ညေနေစာင္းမို႔ အိမ္အေနာက္ဖက္ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနေသာ အိပ္ခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ေနလွ်က္ရွိသည္။ သန္းႏိုင္က မီးခလုပ္ေလးဖြင့္ရင္း ႏုႏုေထြးအား ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ အိပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ “မႏု စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္… မႏုေယာက္်ား ကိုစိုးပိုင္က ည၈နာရီမွ ျပန္လာမွာမလား … က်ေနာ့္မိန္းမ ျဖဴျဖဴကိုလည္း ည၈နာရီ သြားႀကိဳရမွာ … ခုမွ ၆နာရီရွိေသးတာ တကယ္လို႔ လူဝင္လာလည္း ေနာက္ေဖးေပါက္က ထြက္ၿပီး … မႏုတို႔အခန္းဖက္ ကူးသြားေပါ့” ”အင္းပါ… ကိုသန္းႏိုင္ရယ္” ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းမ်က္ႏွာၾကက္အား ေမာ့ၾကည့္ေနစဥ္ အေပၚအက်ႌႏွင့္ ေဘာ္လီ ဆြဲခြၽတ္ခံလိုက္ရသည္။

အခ်ိန္ ၂နာရီေလာက္ရသျဖင့္ သန္းႏိုင္က တုံးလုံးခြၽတ္လိုးရန္ စိတ္ကူးထားပုံရသည္။ ေဘာလီကြၽတ္သည္ႏွင့္ ျဖဴေဖြးတင္းမာေသာ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးက ႐ုန္းထြက္လာေတာ့၏။ ”လွလိုက္တာ …မႏုရယ္” ”အံမယ္ … ဒီလိုေတြ ေျပာၿပီး ညာညာစို႔ေနတာ ဟြန႔္ေနာ္ … အာ… ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္… အ” ႏုႏုေထြးမွာ မ်က္လုံးမ်ား ရီေဝလာကာ သန္းႏိုင္အား မၾကည့္ပဲ ေျပာေနလိုက္သည္။ သူမစကား မဆုံးခင္ ႏို႔သီးေခါင္းနီတာရဲေလးအား ဆြဲစို႔ခံလိုက္ရ၏။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးႏွစ္ခုအား ကုန္းစို႔ရင္း သန္းႏိုင္၏ညာဖက္လက္မွာ ႏုႏုေထြးေပါင္ၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္ေလးအား ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ “အင္း.. ဟင္း..ကိုသန္းႏိုင္ရယ္” အားရေက်နပ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ခပ္တိုးတိုးညည္းကာ ႏို႔စို႔ေနေသာ သန္းႏိုင္ေခါင္းေလးအား ဆြဲကိုင္ထားမိ၏။ သန္းႏိုင္မွာ ႏို႔အုံႀကီးမ်ားအား ပါစပ္ျဖင့္ငုံရင္း ပါးစပ္ထဲေရာက္မွ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား သြားျဖင့္ မထိတထိေလး ကိုက္ေပးရာ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ေကာ့ပ်ံကာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲ တဆစ္ဆစ္ႏွင့္ ထူးကဲစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအားလြတ္ရင္း ေအာက္ဖက္သို႔ လွ်ာအျပားလိုက္ ေ႐ြ႕ယက္ရာ ႏုႏုေထြး၏ဆီးခုံးနား ေရာက္ရွိလာေတာ့၏။ ေစာက္ေခါင္းဝေလးတြင္ အရည္ၾကည္မ်ားစို႔ကာ ေဘးႏႈတ္ခမ္းသား ေစာက္ပတ္အသားဆိုင္ႏွစ္ခုမွာ ေဖါင္းႂကြေနသည္ကို မီးေရာင္ျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လိုက္ရသည္။ ေစာက္ပတ္အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္နားရွိ ေခါင္းျပဴထြက္ေနေသာ ေစာက္စိမွာ လက္သန္းတစ္ဆစ္ခန႔္ရွိၿပီး ေစာက္ေမႊးမ်ားမွာ ဆီးခုံးေပၚမွ ေပါင္ၿခံအထိ ထိကပ္ေပါက္ေရာက္ေန၏။ သန္းႏိုင္လည္း တကယ္ေတာ့ ႏုႏုေထြးေစာက္ပတ္အား အၿမဲယက္ခ်င္ေနမိသည္။ မိန္မျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴခိုင္ထက္ အျပားပိုႀကီးၿပီး ေစာက္ေခါင္းေပါက္ က်ဥ္းေသာ ႏုႏုေထြးအဖုတ္ေလးအား လူလစ္တာနဲ႔ လိုးခ်င္ေနမိေတာ့သည္။ ”မႏုေစာက္ပတ္ႀကီးက… ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ” သန္းႏိုင္က ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္ ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား ထိုးယက္ေတာ့သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ သူမေစာက္ပတ္အား သန္းႏိုင္ပါးစပ္ ထိကပ္သည္ႏွင့္ ေပါင္တန္မ်ားအား ၿဖဲကာ သူမႏို႔သီးေခါင္းေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ေခ်ရင္း ကာမအရသာ ခံစားေနလိုက္၏။ အေတာ္ၾကာၾကာ ယက္ေပးလိုက္ရာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေဖါင္းကားလာၿပီး ေစာက္ရည္မ်ား အိုင္လာ၏။

အက္ကြဲေၾကာင္းအတိုင္း လွ်ာဖ်ားႏွင့္ထိုးခြဲကာ မာခဲေနေသာ ေစာက္စိအား ဖိကိုက္ခံရစဥ္ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ဖင္ႀကီးႂကြတက္လာကာ ေစာက္ရည္မ်ား ေထာင္ပန္းေနရေတာ့သည္။ “ထြက္ … ထြက္ … အ.. ထြက္ကုန္ပါၿပီ … ကိုသန္းႏိုင္ရယ္ … အ အ” တကိုယ္လုံး ေကာ့ပ်ံတြန႔္လိမ္ကာ သန္းႏိုင္မ်က္ႏွာအား သူမေစာက္ပတ္ျဖင့္ ဆြဲကပ္ထားေတာ့၏။ ရင္ဘတ္ေလး နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖင့္ အသက္မွ်င္းရႉေနကာ ေစာက္ရည္မ်ားကုန္မွ သန္းႏိုင္မ်က္ႏွာအား သူမအဖုတ္ေလးမွ ခြာေပးလိုက္သည္။ ”ေကာင္းလိုက္တာရွင္” ကုတင္ေပၚတြင္ ထထိုင္ကာ သန္းႏိုင္မ်က္ႏွာေပၚ ေပပြေနေသာ သူမေစာက္ရည္မ်ားအား ခြၽတ္ထားေသာအက်ႌျဖင့္ သုတ္ေပးလိုက္သည္။ လင္ျဖစ္သူႏွင့္ဆက္ဆံခ်ိန္ ဒီေလာက္ မယုယခဲ့ေခ်။ လင္ျဖစ္သူကလည္း ထမိန္လွန္လိုးကာ လရည္ထြက္တာႏွင့္ ထိုးအိပ္တတ္သည္။ လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္ထက္ အျပဳစု အယုယေကာင္းေသာ သန္းႏိုင္အား ေစတနာေတြ ပိုေနမိ၏။ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ေစာက္ရည္မ်ား ေျပာင္ေအာင္သုတ္ၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္သည္။ သန္းႏိုင္ပါးစပ္မွ ေစာက္ခ်ီးနံ႔ေလးမ်ား သူမႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာသျဖင့္ စိတ္ထဲ သိမ့္ကနဲ႔ျဖစ္ကာ ခပ္တင္းတင္း ဆြဲဖက္ထားမိျပန္၏။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္ေနရာမွ ခဏအၾကာတြင္ သန္းႏိုင္က ထရပ္ရင္း ပုဆိုးအား ေအာက္သို႔ ျဖည္ခ်ပစ္သည္။ ေပါင္ၾကားမွ မေပ်ာ့မမာ အေနထားျဖင့္ ခပ္ငိုက္ငိုက္စင္းက်ေနေသာ သန္းႏိုင္လီးႀကီး ထြက္ေပၚလာရာ ”အမေလး … ေၾကာက္စရာႀကီး … ၾကည့္ပါဦး” ႏုႏုေထြးက ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ သန္းႏိုင္၏ နီညိဳေရာင္သန္းေနေသာ လီးႀကီးအား သူမညာဖက္လက္ေလးျဖင့္ ပင့္ကိုင္လိုက္၏။ သန္းႏိုင္လီးႀကီးမွာ ခ်က္ခ်င္း ႏုႏုေထြးလက္ထဲ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ တင္းမာလာေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း တုတ္ခိုင္ႀကီးမားလာေသာ လီးႀကီးမွာ ႏုႏုေထြး လက္ဖဝါးေပၚမွ ေကာ့တက္ကာ ဒစ္ဖူးႀကီးက ရဲတက္လာ၏။ ႏုႏုေထြးမွာ ၾကည့္ရင္း သူမမ်က္လုံးေလးမ်ား အေရာင္ေတာက္လာကာ လီးႀကီးအား ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ လီးတဝက္ေလာက္မွ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဒစ္ဖူးအား ကားထြက္လာေအာင္ လီးအရည္ျပားအား ၿဖဲခ်လိုက္သည္။ မႈိပြင့္ပုံစံ ကားထြက္လာေသာ ဒစ္ႀကီးအား မက္မက္ေမာေမာၾကည့္ရင္း နမ္းရႈိက္လိုက္ေတာ့၏။ “အ … စုပ္ေပးပါလား မႏုရယ္” ”က်မ… မစုပ္တတ္ဘူးေလ … ကိုသန္းႏိုင္” “မခက္ပါဘူး မႏုရယ္… ပါးစပ္ေလးထဲ ငုံထားရင္ ရၿပီေလ” ႏုႏုေထြးမွာ ရမက္စိတ္ ထႂကြေနေပမယ့္ လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္ကိုေတာင္ လီးစုပ္မေပးဖူးသျဖင့္ သန္းႏိုင္လီးႀကီးအား စုပ္ေပးရန္ တြန႔္ေနမိသည္။

ဒုတိယအႀကိမ္ လီးႀကီးအား ျပန္ၿဖဲၾကည့္စဥ္ ဟေနေသာ သူမႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးထဲ ဒစ္ဖူးမွာ ဖလြပ္ကနဲ ဝင္ေရာက္လာေတာ့၏။ ”အု ဝု … ဖလြပ္ … ဝူး” သန္းႏိုင္မွာ ႏုႏုေထြးေခါင္းအား ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေလးထဲ လီးထိပ္အား ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ ႐ုတ္တရက္ လန႔္ကာ လွ်ာျဖင့္ထိုးထုတ္ရာ လီးထိပ္အေပါက္ေလးအား လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ထိုးမိသျဖင့္ သန္းႏိုင္တစ္ေယာက္ ေပါင္မ်ား ဆတ္ကနဲ တုန္သြားကာ အရသာ ထူးကဲသြားရသည္။ အလိုအေလွ်ာက္ ႏုႏုေထြးေခါင္းအား ထိန္းၿပီး လီးႀကီးအား အရင္းထိ ထိုးသြင္းမိေတာ့၏။ “အု ဝု … အု ဝူး ဖလူး … ဖလူး ” သန္းႏိုင္လီးႀကီးမွာ ပါးစပ္ထဲ ျပည့္က်ပ္စြာ တိုးဝင္သြားၿပီး အာေကာင္အေပ်ာ့အား ထိုးမိသျဖင့္ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ တအုအု တဝူးဝူးျဖင့္ သန္းႏိုင္ေပါင္ႏွစ္ဖက္အား က်ားကန္တြန္းေနေတာ့သည္။ သန္းႏိုင္မွာ အာေခါင္ထဲထိ လီးအားစိမ္ထားရင္း ငုံ႔ၾကည့္ရာ နဖူးေၾကာမ်ားေထာင္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ားက်ေနေသာ ႏုႏုေထြးမ်က္ႏွာကို ျမင္မွ လီးအား ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ”ဝူး ဖလူး … ပလြပ္ … အဟြတ္ ဟြတ္ ဟြတ္” ႏုႏုေထြးမွာ လီးႀကီးပါးစပ္ထဲက ကြၽတ္ထြက္မွ အသက္လုရႉရင္း တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ သီးေနရွာသည္။ ”ဟာ … ေဆာရီးေနာ္ မႏု… တအားေကာင္းသြားလို႔ပါ” သန္းႏိုင္မွာ လီးတန္းလန္းျဖင့္ ထိုင္ခ်ကာ ႏုႏုေထြးမ်က္နာေလးအား တရႈံ႕ရႈံ႕နမ္းရင္း ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္ေန၏။ ”သြား … တအားဆိုးတာပဲ … ဒီမွာျဖင့္ အသက္ရႉက်ပ္လာတာ” ႏုႏုေထြးမွာ မ်က္လုံးေလး ပုတ္ကာပုတ္ကာျဖင့္ ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေဒါင့္မွ ပါးစပ္အလိုးခံရစဥ္ ထြက္က်လာေသာ သြားရည္အက်ိအခြၽဲမ်ားအား လက္ခုံျဖင့္ သုတ္ေနရွာသည္။ ခဏအၾကာ သန္းႏိုင္၏ ေခ်ာ့ျမဴမႈေအာက္တြင္ ကာမစိတ္မ်ား ျပန္လည္ထႂကြလာကာ လီးႀကီးအား ဆုပ္ကိုင္မိေနျပန္သည္။ ”ကိုသန္းႏိုင္ … တအား မၾကမ္းနဲ႔ေနာ္” ”ဟမ္” ဒူးေထာက္ထားေသာ သန္းႏိုင္ေပါင္ၾကားမွ လီးႀကီးအား သူမဖာသာ ကုန္းစုပ္ေပးေန၏။ သန္းႏိုင္မွာ ထင္မွတ္မထားေသာ ႏုႏုေထြး၏ အျပဳမႈေၾကာင့္ အံၾသေက်နပ္သြားမိသည္။ လီးထိပ္အား ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးထဲ သြင္းကာ စုပ္ေပးေနေသာ ႏုႏုေထြး၏ ႏို႔အုံေလးအား ျပန္လည္ညႇစ္ေခ်ေပးရင္း အရသာခံေနလိုက္သည္။ ပါးစပ္မွ လီးစုပ္ပုံစုပ္နည္းအား ေျပာျပေနရာ ႏုႏုေထြးမွာ လီးတဝက္ခန႔္ထိ မ်ိဳကာ စုပ္တတ္လာ၏။ တျဖည္းျဖည္း လီးႀကီးမွာ ေပါက္ကြဲမတတ္ တင္းေျပာင္လာရာ ႏုႏုေထြးပါစပ္မွ လီးအား ဆြဲထုပ္ရင္း ပက္လက္လွန္ အိပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ သူမေပါင္ၾကားထဲ ေနရာယူကာ ေစာက္ေခါင္းဝေလးထဲ ဒစ္ဖူးအား ေတ့လိုက္ေတာ့၏။ “ဗ်စ္ ဗ်စ္ … အ … ျဖည္းျဖည္း … ဘြတ္ … … ျဖည္းျဖည္းပဲ လိုးေနာ္ ကိုသန္းႏိုင္ … ၾကပ္ေနေသးတယ္” ”အင္းပါ … မႏုရဲ႕ ” ႏုႏုေထြးက အိမ္ေထာင္သည္ဆိုေပမယ့္ လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္လီးမွာ ေသးသျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းေပါက္ေလးက အပ်ိဳႏွင့္မျခားလွေပ။

တုတ္ခိုင္ထြားႀကိဳင္းေသာ သန္းႏိုင္လီးႀကီးမွာ ႏုႏုေထြး ေစာက္ဖုတ္ထဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ျဖင့္ ဝင္ထြက္ေန၏။ သန္းႏိုင္မွာလည္း အပ်ိဳတစ္ေယာက္အား လိုးေနရသလို စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွသည့္ ေစာက္ဖုတ္အား လိုးမဝႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ႏုႏုေထြးစိတ္တိုင္းက် ထိန္းလိုးေပးရင္း အေတာ္ၾကာမွ ဖိလိုးခြင့္ရသည္။ ႏုႏုေထြးမွာလည္း အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္လာကာ လီးဒစ္ဖူးႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားအား ထိထိမိမိ ခ်ိတ္ဆြဲေနသျဖင့္ ကာမစည္းစိမ္ ရရွိေနေတာ့၏။ “ဗ်စ္ … အ … ဘြတ္ ဘြတ္ … ဖြပ္ဖြပ္ … အင္း … ေဆာင့္ေဆာင့္ … ကိုသန္းႏိုင္ … အားမနာနဲ႔” ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ သူမဖင္ႀကီးအား ဘယ္ညာရမ္းကာ ေကာ့ထိုးေနသျဖင့္ သန္းႏိုင္မွာ မနားတမ္းလိုးရင္း ရမက္စိတ္မ်ား ထပ္မံ ေတာက္ေလာင္လာရသည္။ ဖင္သားဆိုင္ႀကီး ေျမာက္တက္လာခ်ိန္ ခါးေလးအား ဆြဲကိုင္ရင္း ဆီးခုံးခ်င္းထိေအာင္ ပစ္ပစ္လိုးလိုက္ေတာ့၏။ “ေကာင္းလား မႏု … အင့္ ဘြတ္ … ဗ်စ္ ဘြတ္ဘြတ္” “အ … ေကာင္းတယ္… ဖြပ္ဖြပ္ … ဗ်စ္ … လိုးလိုး … အင္း ဟုတ္တယ္ … နာနာေလး လိုးေပး” ႏုႏုေထြး၏ ရမက္သံေလးမ်ားေၾကာင့္ သန္းႏိုင္မွာ အံႀကိတ္ရင္း လီးတဆုံး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနေတာ့၏။ ေစာက္ပတ္ေလးထဲ လီးႀကီးက အရွိန္ျပင္းျပင္း ဝင္ထြက္ေနရာ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ဖင္ႀကီးအား မရမ္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ သန္းႏိုင္၏ တရၾကမ္းလိုးခ်က္မ်ားအား တင္းခံကာ ညည္းေနေတာ့သည္။ “အားဟား … ေကာင္းလိုက္တာ ကိုသန္းႏိုင္ရာ… ရွင့္လီးထိပ္က သားအိမ္ဝ လာလာထိတာ … က်င္စိမ့္ေနတာပဲ” သန္းႏိုင္မွာ ႏုႏုေထြးခါးေလးအား ဆြဲကိုင္ရင္း မီးပြင့္မတတ္လိုးလိုက္ရာ ခဏအၾကာတြင္ ႏွစ္ဦးသား ဆီးခုံးခ်င္းကပ္ေနေအာင္ ဖိကပ္ထားရင္ ၿပိဳင္တူနီးပါး အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ႏုႏုေထြးမွာ သန္းႏိုင္လည္ပင္းအား ဆြဲဖက္ရင္း မ်က္ႏွာအႏွံ႔ နမ္းကာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားျဖင့္ လီးႀကီးအား ညႇစ္ေပးေနေတာ့၏။ ”ေကာင္းလား … မႏု” ႏွစ္ဦးသား ခဏအနားယူကာ ေခါင္းရင္းမွ တိုင္ကပ္နာရီအားၾကည့္ရာ ညရနာရီခြဲေနသျဖင့္ ”ကိုသန္းႏိုင္ … ခဏေန … စိုးပိုင္ ျပန္လာေတာ့မယ္ … က်မသြားမယ္ေနာ္ ” “အင္းပါ မႏုရယ္ … ခဏေလး” သန္းႏိုင္က ပက္လက္ေလး အနားယူေနေသာ ႏုႏုေထြး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးအား ေတ့စုပ္ၿပီး ထခိုင္းလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးလည္း ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ အဝတ္စားမ်ား ျပန္ဝတ္ရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွထြက္ကာ သူမအိပ္ခန္းဖက္ ကူးလာခဲ့၏။ သူမအက်ႌမွာလည္း ေစာက္ရည္အနံ႔မ်ား စြဲေနသျဖင့္ ခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳးစဥ္ တခါတည္း ေလွ်ာ္လိုက္ရသည္။

ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလူးၿပီးခ်ိန္ လင္ျဖစ္သူစိုးပိုင္ ေရာက္လာရာ ထမင္းပြဲျပင္ရင္း အတူစားလိုက္ၾက၏။ “ငါ့ မိန္းမ … ဒီေန႔ လွေနပါ့လားကြ” ”အံမယ္ … ေမာင့္အႀကိဳက္ ေနတိုင္းခ်က္ေကြၽးေနတာပါေနာ္ … ေျမႇာက္မေနနဲ႔ ဟြန႔္” ”မေျမာက္ပါဘူး မိန္းမရာ… တကယ္ပါဟ” ”ကဲပါ … မ်ားမ်ားစား … ခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳး … က်မ ေရျဖည့္ထားခဲ့တယ္” ႏုႏုေထြးမွာ ရမက္ဆႏၵမ်ားေနာက္ လိုက္ေနမိေပမယ့္ လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္အေပၚတြင္ မယားဝတၱရား မပ်က္ကြက္ခဲ့ေပ။ စိုးပိုင္ ေရခ်ိဳးၿပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္အလာ ေရလဲပုဆိုးႏွင့္ သဘက္အား အဆင္သင့္ ထုတ္ထားေပးသည္။ သူမတို႔ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းေလးထဲ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း တီဗြီၾကည့္ေနစဥ္ တဖက္ခန္းမွ သန္းႏိုင္၏ ႏႈတ္ဆက္သံ ၾကားလိုက္ရေတာ့၏။ ”မႏု … ကိုစိုးပိုင္ … မိန္းမ သြားႀကိဳမလို႔ဗ်ိဳ႕ အိမ္ဖက္ ၾကည့္လိုက္ပါဦး” ”ဟုတ္ ဟုတ္ … ကိုသန္းႏိုင္… သြားသြား… က်ေနာ္တို႔ ရွိပါတယ္” စိုးပိုင္မွာ သန္းႏိုင္အား ျပန္ေျဖရင္း ေရွ႕မွေကာ္ဖီခြက္အား ယူကာ တငုံေမာ့ေသာက္ရင္း တီဗြီဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သန္းႏိုင္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ထြက္သြားၿပီး အိမ္တံခါးပိတ္သံ ၾကားမွ ဇနီးျဖစ္သူအား စကားစေျပာလိုက္၏။ ”မျဖဴက… ေနာက္က်တာလား ႏု” ” ဒီေန႔ ညပိုင္း… ဂ်ဴတီရွိတယ္လို႔… ညေနက ကိုသန္းႏိုင္ ေျပာေနတာ … ေမာင္” ”အင္း… ကိုသန္းႏိုင္တို႔ လင္မယားလည္း ေယာက္်ားက အခ်ိန္ပိုဆင္းလိုက္ မိန္းမကအခ်ိန္ပိုဆင္းလိုက္နဲ႔ လိုးခ်ိန္ေတာင္ မရွိဘူးေနမွာ” ”ဟယ္ … ေမာင္ကလည္း … ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ” ”ေအးေလ ႏုရဲ႕ … ေမာင္တို႔ အားတာေတာင္ ေန႔တိုင္း မလိုးျဖစ္ဘူးေလ” ”အို … သြား … ေမာင္ေနာ္ …ခိခိ” လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္စကားေၾကာင့္ ႏုႏုေထြးမွာ ရယ္မိလိုက္သည္။ “ေမာင့္မယားကို ခုနေလးတင္ … ကိုသန္းႏိုင္ လိုးသြားတာ … ေမာင္မွမသိတာေလ” ဒီစကားကိုေတာ့ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။ ၁ဝနာရီမတ္တင္းေလာက္မွ သန္းႏိုင္တို႔လင္မယား ျပန္လာရာ ႐ုံးကအျပန္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဝယ္လာရာ ႏုႏုေထြးတို႔ လင္မယားအတြက္ပါ ပိုဝယ္လာခဲ့၏။ ”မႏု … အိပ္ၿပီလား” ”မအိပ္ေသးဘူး မျဖဴေရ … တီဗြီၾကည့္ေနၾကတာ တံခါးစိထားတာ … တြန္းလိုက္ရတယ္” ”ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ … လာပို႔တာပါ” ”အားနာစရာႀကီး… မျဖဴရယ္” ”မနာရပါဘူး မႏုရယ္… ဒီလူနဲ႔ဒီလူေလး ရွိတာ … ခုံေပၚပဲ တင္ထားလိုက္မယ္” ျဖဴျဖဴခိုင္မွာ အေပၚပိုင္း အက်ႌအျဖဴႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းက ဒူးဖုံးစကပ္ အကြဲေလးဝတ္ကာ ဌာနဆိုင္ရာ ရင္ထိုးတံဆိပ္ေလးက ရင္ဘတ္ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ တပ္ဆင္ထားရင္း ဝင္လာခဲ့သည္။ ”ရတယ္ မျဖဴ … ခုံေပၚပဲထားလိုက္ … က်မလာၿပီ” ႏုႏုေထြးမွ တီဗြီၾကည့္ေနရာမွ ထရပ္ကာ ျဖဴျဖဴခိုင့္နား ေလွ်ာက္သြားရင္း ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ႏွင့္ ဟင္းရည္ထုပ္ေလးအားယူၿပီး စားပြဲခုံေပၚ တင္လိုက္ေတာ့၏။

”စားၾကေနာ္… ကိုစိုးပိုင္ေရာပဲ” ”ဟုတ္ မျဖဴ … ထမင္းစားထားလို႔ ခဏေနမွပဲ စားလိုက္မယ္” ျဖဴျဖဴခိုင္မွာ ႏုႏုေထြးအားေျပာရင္း စိုးပိုင္ပါ ႏူတ္ဆက္လိုက္သည္။ “ေနာက္လ … ရာထူးတိုး စာေမးပြဲ သြားေျဖရမွာ ေနျပည္ေတာ္ကို… ကိုသန္းႏိုင္ကို … ကိုစိုးပိုင္တို႔ လင္မယားဆီပဲ… အပ္ထားရမွာ” ”ေအာ္ … ရပါတယ္ မျဖဴရယ္ … စိတ္ခ် လက္ခ်သြားပါ” ”ဟိုမွာ ရက္၂ဝေလာက္ ၾကာမွာ မႏုရဲ႕… စာေမးပြဲ မတိုင္ခင္ ႀကိဳသြားရမယ္” ”ရပါတယ္ … ကိုသန္းႏိုင္ တစ္ေယာက္အတြက္ ေထြေထြထူးထူး ပိုမခ်က္ရပါဘူး … စားေရးေသာက္တာ မပူပါနဲ႔” ”ေက်းဇူးပါ မႏုရယ္ … သြားကာနီးက်မွ ႀကိဳေျပာပါ့မယ္ … ကဲ … စားလိုက္ၾကဦး … က်မလည္း ခုမွ ႐ုံးကေရာက္တာ … မစားခဲ့ရလို႔ သြားၿပီေနာ္” ”ဟုတ္ … မျဖဴ” ျဖဴျဖဴခိုင္ ထြက္သြားၿပီး ခဏအၾကာ ႏုႏုေထြးတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဝင္သေလာက္စားကာ တီဗြီပိတ္ ဧည့္ခန္းမီးပိတ္ၿပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္တေန႔မနက္ အိပ္ယာထ ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ စိုးပိုင္တစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္တကၠစီဆြဲရန္ မိန္းမျဖစ္သူအား ႏႈတ္ဆက္ရင္း အိမ္မွ ထြက္ခြာသြား၏။ ”ႏုေရ … ေမာင္ သြားၿပီေဟ့” ”အင္း.. ေမာင္ … ညပိုင္း ဆိုင္မေသာက္ရဘူးေနာ္ … အိမ္ဝယ္ေသာက္” စိုးပိုင္မွာ တပတ္ ႏွစ္ရက္ခန႔္ အရက္ေသာက္ေလ့ရွိသည္။ ဒီေန႔လည္း အဖိတ္ေန႔မို႔ ႏုႏုေထြးမွာ လင္ျဖစ္သူအား မွာေနရ၏။ သို႔ေသာ္ စိုးပိုင္မွာ ညပိုင္း အရက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးကာ ေန႔လည္ လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္ေလး ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ဧည္ခန္းတြင္း ေလွ်ာက္လာၿပီး ဖုန္းဖြင့္နားေထာင္လိုက္၏။ ”ဟင္ … ေမာင္လား … ထူးထူးျခားျခား … ဖုန္းေတြဆက္” ”မဟုတ္ဖူးခင္ဗ် … ဒီဖုံးပိုင္ရွင္ရဲ႕ ဖုန္းထဲမွာ … ဒီဖုန္းနံပါတ္ေတြ႕လို႔ ေခၚၾကည့္တာပါ” ”ဟုတ္ … ဒါ က်မ ေယာက္်ားဖုန္းပါ … ဘာျဖစ္လို႔ပါလည္းရွင္” ”လိပ္စာေလး တခ်က္ေလာက္ … က်ေနာ္ လာခဲ့ပါ့မယ္” ”ရွင္ … ေမာင္ … ေမာင္ … ေမာင္ဘာျဖစ္လို႔လဲရွင္” “စိတ္မပူပါနဲ႔ ခင္ဗ်ာ … လိပ္စာေလးသာ ေျပာပါ ” ႏုႏုေထြး လိပ္စာေပးၿပီး နာရီဝက္အၾကာတြင္ သူမအိမ္ေရွ႕ အိမ္စီးကားအျဖဴေလး ေရာက္ရွိလာသည္။ ကားတံခါးဖြင့္ကာ အသက္၄ဝခန႔္ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ဆန္ဆန္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ အိတ္ေလးတလုံး လြယ္ထားလွ်က္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ေစာင့္ေနေသာ ႏုႏုေထြးနား ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။

“ခုန … လိပ္စာေျပာတာ ညီမထင္တယ္” ”ဟုတ္ … က်မ နာမည္ ႏုႏုေထြးပါ… ေမာင္ … အဲ … က်မေယာက္်ား ဘာျဖစ္လို႔လဲရွင္” ”အိမ္ထဲဝင္ေျပာရေအာင္ … ညီမ” ”ဟုတ္ … ဟုတ္ … ဝင္ပါရွင္” ႏုႏုေထြးတို႔ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းအေရာက္ ကားျဖင့္လာသူမွာ ခုံတစ္လုံးတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ကာ အျဖစ္ပ်က္မ်ား ေျပာျပေနသည္။ “က်ေနာ့္နာမည္ … ေအာင္မ်ိဳးပါ ညီမ … ဒီလိုပါဗ်ာ … ေဟာဒီက ညီမအမ်ိဳးသား ကိုစိုးပိုင္ကို က်ေနာ့သူေဌးကားနဲ႔ တိုက္မိလိုပါ” ”ရွင္ … အမေလးးး …ဘာ ဘာ ဘာျဖစ္သြားလဲရွင္” ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ မ်က္စိမ်က္နာပ်က္ကာ ျပာျပာသလဲ ေမးေနမိ၏။ ”စိတ္ေအးေအး ထားပါဗ်ာ … ေျခသလုံး႐ိုး က်ိဳးသြားတာပါ … အသက္အႏၲရယ္ မရွိပါဘူး” ”ဒုကၡပါပဲရွင္ … အဟင့္ ဟင့္” ”ဟုတ္ အဲ့တာ … က်ေနာ္တို႔က ေဆး႐ုံေခၚသြားၿပီး လိုအပ္တာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ေပးထားပါတယ … အမႈမဖြင့္ဖို႔ေျပာေတာ့ ကိုစိုးပိုင္က ဒီကညီမနဲ႔ စကားေျပာပါဆိုလို႔ လာခဲ့ရတာပါ” ႏုႏုေထြးမွာ ပင္ကို ေအးေဆးသူမို႔ ေယာက္်ားျဖစ္သူအား ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းသည္အထိ တာဝန္ယူခိုင္းၿပီး အမႈမဖြင့္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာဆိုလိုက္သည္။ “ဟုတ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ … ညီမရယ္ … ခုမွ အကိုလည္း … စိတ္ေအးရေတာ့တယ္” ေအာင္မ်ိဳးမွာ အမွန္တကယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပုံႏွင့္ နဖူးမွ ေခြၽးမ်ားအား သုတ္ရင္း လြယ္ထားေသာ အိတ္အတြင္းမွ ပိုက္ဆံတစ္ထုပ္ ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ”ဒါေလး ေလာေလာဆည္ လက္ခံေပးပါေနာ္ ညီမ … နစ္နာေၾကးသေဘာပါ … သူေဌးက ေပးခိုင္တာပါ … ကိုစိုးပိုင္ ျပန္ေကာင္းတဲ့အထိလည္း အကုန္တာဝန္ ယူေပးမွာပါ” ”မဟုတ္တာရွင္ မေပးပါနဲ႔ … က်မေယာက္်ား အေကာင္းပကတိ … ျပန္ျဖစ္ရင္ကို ေက်နပ္ပါတယ္” ”ယူပါ ညီမရယ္ … ညီမ အမႈမဖြင့္ေတာ့ သူေဌးလည္း အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ေတာ့ဘူးေလ … ဒါ သိန္း၂ဝပါ … လိုအပ္ရင္ ထပ္ေပးဖို႔လည္း မွာထားပါတယ္” ေအာင္မ်ိဳးက ဇြတ္အတင္းေပးေနသျဖင့္ ႏုႏုေထြးလည္း လက္ခံကာ အိမ္ထဲရွိ ဗီ႐ိုေလးထဲ ထည့္သိမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိုးပိုင္၏ အဝတ္စားမ်ားႏွင့္ ေရေႏြးဓာတ္ဗူး အျခားအသုံးေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားယူကာ ေအာင္မ်ိဳးကားေလးျဖင့္ လိုက္လာခဲ့လိုက္၏။ အ႐ိုးအေၾကာ အထူးကုေဆးခန္းတြင္ သီးသန႔္ခန္း ငွားထားေပးရာ ႏုႏုေထြးတို႔ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ စိုးပိုင္မွာ လူနာကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္။

တာဝန္က် ဆရာမွာ ဓာတ္မွန္စာ႐ြက္အား ေထာင္ၾကည့္ရင္း အခန္းတြင္း ဝင္လာေသာ ႏုႏုေထြးတို႔အား ၿပဳံးၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ ”လူနာရွင္ေတြလား … ခင္ဗ်ာ” ”ဟုတ္ ဆရာ … က်မက သူ႔အမ်ိဳးသမီးပါ” ”ဟုတ္ … ခမ်ားအမ်ိဳးသားက ပုခုံ႐ိုးအက္ၿပီး ေျခသလုံး႐ုံး က်ိဳးသြားတာပါ … လိုအပ္တာေတြ အကုန္လုပ္ထားပါတယ္ … မနက္ျဖန္ ေန႔လည္ေလာက္မွ စတီး႐ိုး ေဖါက္ဆြဲရမယ္” ”ဟုတ္ကဲ့ … လိုအပ္တာ အကုန္လုပ္ေပးပါဆရာ … အစစအရာရာ … အားကိုးပါတယ္” တာဝန္က် ဆရာဝန္၏ စကားအဆုံး ေအာင္မ်ိဳးမွ ဝင္ေျပာလိုက္၏။ ေနာက္ရက္ ညေနမွ စိုးပိုင္ေျခေထာက္အား စတီး႐ိုးေဖါက္ဆြဲကာ ပုခုံးအား ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းေပးၾကသည္။ စိုးပိုင္မွာလည္း ပုခုံးႏွင့္ ေျခေထာက္မွလြဲ၍ က်န္တာမထိခိုက္ေပ။ ေအာင္မ်ိဳးမွာလည္း ေန႔တိုင္းလာၾကည့္၍ လိုအပ္တာမ်ား ေဆာင္႐ြက္ေပးေနသည္။ ေငြေရးေၾကးေရး ေဆးဝါးအစ အကုန္ျပည့္စုံေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေပး၏။ ၂ပတ္အၾကာတြင္ ကားျဖင့္တိုက္မိေသာ သူေဌးကိုယ္တိုင္ ေရာက္လာကာ စိုးပိုင္အား ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာရင္း ႏုႏုေထြး တစ္ေယာက္ထဲ ညေစာင့္ေနရသျဖင့္ တပည့္ျဖစ္သူ ေအာင္မ်ိဳးအား ညပိုင္းေစာင့္ရန္ ေျပာေန၏။ ႏုႏုေထြးမွာလည္း မနက္ပိုင္း အိမ္ျပန္ စိုးပိုင္၏ အဝတ္ေဟာင္းမ်ား ေလွ်ာ္ဖြတ္ကာ ထမင္းဟင္းခ်က္ ေဆးခန္းသို႔ ျပန္လာနဲ႔ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ေနစဥ္ ညပိုင္း ေအာင္မ်ိဳး လာေစာင့္သျဖင့္ ညဖက္ေတြ အနားရခဲ့သည္။ သီးသန႔္ စပယ္ရွယ္ခန္းမို႔ ၁၅ေပ ေပ၃ဝေလာက္ က်ယ္ဝန္းၿပီး ဝင္ဝင္ခ်င္း ေရခဲေသတၱာအေသးတစ္လုံးႏွင့္ ပစၥည္းတင္ရန္ အံဇြဲပါခုံ အေသးတစ္လုံး အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္ ပါရွိ၏။ ေရခဲေသတၱာ၏ ေျမာက္ဖက္တြင္ လူနာ ကုတင္ရွိၿပီး စိုးပိုင္ အိပ္စက္အနားယူကာ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ လိုက္ကာျခား၍ ကုတင္အပိုတစ္လုံး ပါရွိေသးသည္။ ကုတင္ႏွစ္လုံးၾကား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနာက္ဖက္တြင္ နံရံကပ္ တီဗြီတစ္လုံး ထားရွိၿပီး ကုတင္အပိုႏွင့္ တည့္တည့္တြင္ တန္းလ်ားခုံအရွည္တစ္လုံး ပါရွိ၏။ ကုတင္အပို၏ ေျမာက္ဖက္တြင္ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာတြဲလွ်က္အား အခန္းျပည့္ ကန႔္ၿပီး တည္ေဆာက္ထားသည္။ ”ေဟာ … ႏိုးပီလား ညီမ” ”ဟုတ္ … ကိုမ်ိဳး” စိုးပိုင္ေျခရင္းမွ ကုတင္ေပၚတြင္ ႏုႏုေထြး အိပ္စက္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တန္းလ်ားခုံတြင္ ေအာင္မ်ိဳး ေစာင့္အိပ္ေပးသည္။ ေဆး႐ုံေပၚတြင္ ၁လေက်ာ္ေနလာေတာ့ ေအာင္မ်ိဳးႏွင့္ ႏုႏုေထြးမွာ ရင္းႏွီးလာခဲ့ၾက၏။ ေအာင္မ်ိဳး၏ ညစာအား ႏုႏုေထြးက သူမအိမ္ကပဲ ခ်က္ျပဳတ္ ထုတ္လာခဲ့ေပးသည္။ ေဆး႐ုံေပၚ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့လည္း ႏုႏုေထြးႏို႔အုံႀကီးမ်ား ဖင္သားအိအိႀကီးမ်ားကို ေအာင္မ်ိဳးမွာ ထိေတြ႕ျမင္ေနရ၏။

ခုလည္း ကုတင္ေပၚမွ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ အိပ္ယာထ ထမိန္ျပင္ဝတ္ရာ ဗိုက္သားေဖြးေဖြးေအာက္က ေစာက္ေမြးအုံႀကီးမွာ လွစ္ကနဲ ေပၚသြားေတာ့သည္။ ေအာင္မ်ိဳးကလည္း အိမ္ေထာင္သည္မို႔ မနက္ႏွင့္ေနခင္းဖက္သာ မိန္းမျဖစ္သူကို အိမ္ျပန္လိုးၿပီး တစ္ညလုံး ေအာင့္အီးထားရသျဖင့္ မနက္လင္းတာႏွင့္ ပုဆိုးၾကားက လီးမွာ ေထာင္ထြက္ေနတတ္၏။ ႏုႏုေထြးမွာလည္း ညဖက္ ေဆး႐ုံျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ေအာင္မ်ိဳး၏ မ်က္လုံးမ်ား သူမရင္အုံႏွင့္ ေပါင္ၾကားသို႔ က်ေရာက္လာလွ်င္ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ စစ္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္နဲ႔လည္း မလိုးရသျဖင့္ သန္းႏိုင္႐ုံးပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ အဝတ္ေလွ်ာ္ ခ်က္ျပဳတ္ခ်ိန္ႏွင့္ ဆုံလွ်င္ အားရပါးရ အလိုးခံေတာ့သည္။ ”အကို မုန႔္ဝယ္ၿပီးၿပီ … ကိုစိုးပိုင္နဲ႔အကို စားၿပီးသား … ညီမဖို႔ ပဲပလာတာနဲ႔ ေကာ္ဖီ ခုံေပၚမွာေနာ္” ”မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး စားလိုက္ပါ့မယ္… အားနာစရာႀကီး” ႏုႏုေထြးမွာ ကုတင္ေပၚမွဆင္းရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ ေလွ်ာက္သြားရာ ဖင္သားႀကီးမ်ား တုန္ခါေနေတာ့၏။ မ်က္ႏွာသစ္ မုန႔္စားၿပီးခ်ိန္ စိုးပိုင္မွာ ေသးေပါက္ခ်င္ေၾကာင္း ႏုႏုေထြးအား လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ စိုးပိုင္အား ဆြဲထူရာ မႏိုင္သျဖင့္ ေအာင္မ်ိဳးက ထလာၿပီး ကူေပးလိုက္ရသည္။ ကုတင္အေနာက္ဘက္မွ ေပြ႕ထူထားၾကသျဖင့္ ႏုႏုေထြး၏ ေဘးကားထြက္ေနေသာ ဖင္သားဆိုင္ႀကီးႏွင့္ ေအာင္မ်ိဳး ေပါင္သားမ်ားက ထိကပ္ေန၏။ ႏုႏုေထြးမွာ ကုတင္ေအာက္မွ ေသးတည္ေသာ ဗူးေလးအား ထိပ္ဖုံးဖြင့္ကာ စိုးပိုင္ ပုဆိုးအတြင္း ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “ႏုေလး … ဟို ဟို … မတည့္ေသးဘူး” စိုးပိုင္မွာ မိန္းမျဖစ္သူအားေျပာရင္း မ်က္ႏွာမအီမသာျဖင့္ ေအာင္မ်ိဳးအား ၾကည့္လိုက္၏။ ”က်ေနာ့ကို အားမနာပါနဲ႔ ကိုစိုးပိုင္… ကဲ ညီမက ေသခ်ာထည့္ေပးလိုက္ပါ” ခါတိုင္း ႏုႏုေထြးမွာ စိုးပိုင္လီးအားကိုင္၍ ေသးတည္ေသာ ဗူးေလးထဲ ေတ့ေပးတတ္သည္။ သူစိမ္းေယာက္်ား ေအာင္မ်ိဳးေရွ႕မို႔ လင္ျဖစ္သူစိုးပိုင္လီးအား ကိုင္ရန္ လက္တြန႔္ေနေတာ့၏။ ေအာင္မ်ိဳးစကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလး ရဲကနဲျဖစ္ကာ မ်က္နာပူပူျဖင့္ စိုးပိုင္ပုဆိုးအား မၿပီး လီးထိပ္ႏွင့္ ေသးတည္ေသာ ဗူးအေပါက္ေလးအား ေတ့ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ေသးကုန္မွ ဗူးအားယူကာ အဖုံးပိတ္ရင္း ကုတင္ေအာက္ ျပန္ထိုးထားလိုက္၏။ စိုးပိုင္ကိုယ္လုံးအား ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္လွဲေပးၿပီး ႏုႏုေထြးမွာ အဝတ္ေဟာင္းမ်ား လိုက္စုေနေတာ့သည္။

ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ အနက္ေရာင္အိတ္ထဲ စုထည့္ကာ အခန္းတြင္း တံမ်က္စည္း လွဲေနလိုက္သည္။ တလက္စတည္း ေသးဗူးအားသြန္ၿပီး ေဆးေၾကာရန္ အခန္းေျမာက္ဖ်ားရွိ အိမ္သာႏွင့္တြဲလွ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ ဝင္ရန္ တံခါးဖြင့္လိုက္မိ၏။ ”အို” ”ဟင္ … ေဆာရီးေနာ္ … ညီမ” ေရခ်ိဳးခန္းတြင္း ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏုႏုေထြးမွာ ရွက္ေသြးဖ်ာရင္း မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္ရေတာ့သည္။ ေအာင္မ်ိဳးမွာလည္း မ်က္ႏွာ အိုးတို႔အန္းတမ္းျဖစ္ကာ ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္ေန၏။ ခါတိုင္း ေအာင္မ်ိဳးမွာ မနက္လင္း စားေသာက္ၿပီး ေဆး႐ုံမွ ျပန္ကာ ညပိုင္းမွ ျပန္လာတတ္သည္မို႔ ႏုႏုေထြးမွာ ေအာင္မ်ိဳး ျပန္သြားသည္အထင္ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးအား ဖြင့္လိုက္မိသည္။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေရခ်ိဳးခန္းတြင္း ဘယ္လက္ျဖင့္ ပုဆိုးေအာက္နားစအား ဆြဲမွထားကာ ညာလက္ျဖင့္ ေပါင္ၾကားမွ လီးႀကီးအား ဆုပ္ကိုင္ကာ ဂြင္းထုေန၏။ ”အင္းပါ … ရပါတယ္ … က်မက … ကိုမ်ိဳး … ျပန္ ျပန္ ျပန္သြားၿပီးထင္လို႔ ဝင္လာခဲ့မိ တာ” ႏုႏုေထြးမွာ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးလာကာ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “ေသးအိုးသြန္မလို႔ မလား … လာေလ ညီမ” ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေရခ်ိဳးခန္းနံရံအား ကပ္ကာ ႏုႏုေထြးအား ဘိုထိုင္အိမ္သာခြက္ဆီသြားရန္ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ စိတ္ထဲ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္ေလးျဖစ္ကာ ေအာင္မ်ိဳးေရွ႕မွ ျဖတ္အသြား အိမ္သာခြက္ဆီ မေရာက္ခင္ လီးႀကီးအား ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္မိလိုက္၏။ လေမြးအုံ မဲမဲႀကီးေအာက္မွ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးမွာ သန္းႏိုင္လီးထက္ ပိုတုတ္ေနသည္။ လီးႏွစ္ေခ်ာင္းစိတ္ထဲ ယွဥ္ၾကည့္ရင္း ဘိုထိုင္အိမ္သာခြက္ အဖုံးေလးလွန္ကာ ေသးအိုးအား သြန္ခ်လိုက္၏။ စူးကနဲ႔ထြက္လာေသာ ေသးနံ႔ေၾကာင့္ ေရအျမန္ဆြဲခ်ရာ သူမထမိန္ေအာက္နားစေလးအား ခါးေပၚပင့္တင္ခံလိုက္ရသည္။ ေသးအိုးသြန္စဥ္ ကိုယ္လုံးက အနည္းငယ္ ၫႊတ္က်သြားသျဖင့္ ေကာ့ထြက္ေနေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားအား ပစ္ေပးထားသလို ျဖစ္သြားရ၏။ “အို႔ … အေမ့” ထမိန္ေအာက္နားစေလး ခါးေပၚေရာက္လာကာ ဖင္ဝေလးအား ခပ္ေႏြးေႏြးအရာေလးက ထိကပ္လာသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ လန႔္ေအာ္မိသည္။ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ဖင္တခါမွ အယက္မခံဖူးသျဖင့္ ေဖၚျပမရေသာ အရသာသစ္ေလးက သူမအား ဖမ္းစားထားေတာ့၏။

လင္ျဖစ္သူ စိုးပိုင္မွာ ေစာက္ပတ္အား လိုး႐ုံသက္သက္ပဲ ထင္မွတ္ေနၿပီး သန္းႏိုင္မွာလည္း ေစာက္ပတ္ေလးသာ ယက္ေပးရာ ဖင္ဝအား မထိဖူးေပ။ ေအာင္မ်ိဳး လွ်ာဖ်ားေလးမွာ ဖင္ဝနီညိဳေလးအား ပင့္ယက္လိုက္ ဝိုင္းလိုက္ႏွင့္ လွ်ာအားစုခြၽန္ကာ ဖင္ေပါက္ထဲ ထိုးသြင္းရင္း ႏူတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္သလို ေတ့စုပ္ေန၏။ ႏုႏုေထြးမွာ အလိုေလွ်ာက္ အိမ္သာခြက္အဖုံးေပၚ လက္ေထာက္ရင္း ခါးေလးခြက္ကာ ဖင္သားႀကီးအား ထပ္ေကာ့ရင္း ေပါင္တန္မ်ားအား ၿဖဲထားေပးလိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ေစာက္ရည္မ်ား ထက္လာကာ ေပါင္ၿခံအတြင္း စီးက်ေန၏။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းထိုးကာ စီးက်လာသမွ် ေစာက္ရည္မ်ားအား လွ်ာျဖင့္သိမ္းယက္ကာ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္၏။ ေပါင္သားေဖြးေဖြးၾကားမွ ေဖါင္းထြက္လာေသာ ေစာက္ဖုတ္အား မထိပဲ ဖင္ဝနီညိဳေလးအား ထိုးထိုးကလိေပးသည္။ ေစာက္စိေလးမွာ ခြၽန္ထြက္ကာ ေခါင္းေလးက ျပဴးထြက္လာရ၏။ ႏုႏုေထြးမွာ ဖင္ႀကီးအားေျမာက္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ေအာင္မ်ိဳးပါးစပ္ ထိေအာင္ ႀကိဳးစားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ဖင္ေပါက္ႏွင့္ပါးစပ္ မခြာပဲ လွ်ာအား ဖင္ေပါက္ထဲ ဖိထိုးကာ ေမႊေနေတာ့သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ား ယားယံလာရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာက္ရည္မ်ား ေထာင္ပန္းေနေတာ့၏။ ေစာက္ရည္မ်ားမွာ ဒူးေထာက္ယက္ေနေသာ ေအာင္မ်ိဳး၏ ရင္ဘတ္ေပၚ ပန္းမိရာ အက်ႌေရွ႕ျခမ္း ဗိုက္ေပၚထိ ႐ြဲႏွစ္သြားရသည္။ ဒီလို ေစာက္ရည္ပန္းထြက္တတ္ေသာ မိန္းမမ်ိဳးကာ ရွားမွရွားဟု ေအာင္မ်ိဳး ေတြးလိုက္မိသည္။ ေစာက္ပတ္အား မထိပဲ ေစာက္ရည္မ်ားေထာင္ပန္းလာေအာင္ ယက္ႏိုင္ေသာ ေအာင္မ်ိဳးအား ႏုႏုေထြး အနည္းငယ္ၿဖဳံသြားရသည္။

ေစာက္ေခါင္း အတြင္းသားမ်ားက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ယားယံလာသျဖင့္ သူမ လက္တစ္ဖက္အား ေပါင္ၾကားထဲ လွ်ိဳသြင္းကာ ေစာက္စိအား ဖိေခ်ရင္း တအင္းအင္း ညည္းေနရရွာ၏။ ”အား … အ” ေပါင္သားမ်ား တဇပ္ဇပ္တုန္လာကာ ဒူးမ်ားမထိန္းႏိုင္ပဲ ၫႊတ္က်သြားရသည္။ အိမ္သာခြက္ေပၚ လက္တင္ကာ ဒူးေထာက္ရက္ေလးမို႔ ဖေနာင့္ႏွစ္ခုၾကားထဲ ေစာက္ပတ္ေလးက ေဖါင္းႂကြၿပီး ေစာက္ေခါင္းေလးဟကာ အတြင္းသားနီတာရဲေလးက ျမင္ေနရ၏။ ေစာက္ေခါင္းဝေလးအား ဒစ္ဖူးႀကီးက လာထိရာ ဖင္သားႀကီးအား ေဘးလြဲထိုင္ခ်ရင္း ”ညၾကမွ… လိုးရေအာင္… ကိုမ်ိဳးရယ္ … ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ေအာင္မ်ိဳးးေပါင္ၾကားမွ လီးႀကီးအား ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဂြင္းထုေပးလိုက္သည္။ လီးႀကီးမွာ မလိုးရသျဖင့္ တဇပ္ဇပ္တုန္ေနရာ ႏုႏုေထြးလက္ထဲတြင္ တဒုတ္ဒုတ္ႏွင့္ ေသြးတိုးေနေတာ့၏။ ”အင္း … ထုထု … ျမန္ျမန္ေလးထု ညီမ” ေအာင္မ်ိဳးလည္း ဒူးေထာက္လွ်က္ မ်က္စိမွိတ္ ေခါင္းေမာ့ကာ ႏုႏုေထြး ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္ကို အရသာခံေနလိုက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္‌ေတာ့ ခုံးထေနေသာ ေစာက္ပတ္နီတာရဲေလးအား မလိုးရသျဖင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနရ၏။ လက္သန္းလုံးခန႔္ရွိေသာ ႏုႏုေထြး ေစာက္စိႀကီးမွာ မ်က္လုံးထဲ ေပၚေပၚလာရင္း လီးတန္တစ္ေလွ်ာက္ က်င္တက္လာေတာ့သည္။ ”အားဟား … ညီမရယ္ … ၿပီးေတာ့ မယ္ … အ အ … ထြက္ၿပီ” ႏုႏုေထြးလက္ေကာင္ဝတ္အား အုပ္ကိုင္ရင္း လရည္မ်ားကုန္စင္ေအာင္ အားရသည္အထိ ထုပစ္လိုက္သည္။ လရည္ ျဖဴျဖဴပ်စ္ပ်စ္ပ်စ္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဒူးေကြးလွ်က္ ေလးထိုင္ေနေသာ ႏုႏုေထြးထမိန္အား ဗ်စ္ကနဲ စင္ကုန္ေတာ့၏။ သူမလက္ေခ်ာင္းတြင္ ေပကပ္ေနေသာ လရည္မ်ားကို ထမိန္အနားစျဖင့္ သုတ္ရင္း ”ရၿပီလား … ကိုမ်ိဳး” ”အင္း … ၿပီးၿပီ … ညီမ … ညက် မျငင္းရဘူးေနာ္” ”အြန္းပါ … ညက် … စိုးပိုင္အိပ္တာနဲ႔ … ကိုမ်ိဳး ႀကိဳက္တဲ့ခ်ိန္ လိုးေပါ့” ထို႔ေနာက္ လူခ်င္းခြဲကာ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေရခ်ိဳးခန္းမွ အရင္ထြက္ၿပီး စိုးပိုင္အား ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားေတာ့သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ ေစာက္ရည္မ်ား႐ႊဲေနေသာ အဖုတ္အား ေရျဖင့္ ေသခ်ာေဆးေၾကာၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့၏။

”ေမာင္ … ႏုေလး အိမ္ခဏ ျပန္ၿပီေနာ္… အဝတ္ေဟာင္းေတြ … ေလွ်ာ္ရဦးမယ္” ”အင္းပါ … ေမာင္လည္း ေနာက္၂ပတ္ဆို ဆင္းရေတာ့မွာပါ … ႏုေလးလည္း ပင္ပန္းလွၿပီ” ”ရပါတယ္ ေမာင္ရဲ႕ … လင္မယားခ်င္းပဲ ပင္ပန္းတယ္ မေခၚပါဘူး” “ေဆးဖိုးေတြ ရွင္းေပးရဲ႕လား … ႏုေလး” ”အကုန္ရွင္းေပးပါတယ္ … အိမ္မွာလည္း နစ္နာေၾကးသေဘာ သိန္း၂ဝလာေပးထားတာ … ေမာင္ေဆး႐ုံဆင္းရင္ ခ်ိဳင္းေထာက္တို႔ ဘာတို႔ အျခားဟာဝယ္ဖို႔ သိမ္းထားလိုက္တယ္” ”အင္း … မိန္းမဖာသာ … ၾကည့္စီစဥ္ေတာ့ကြာ” ”ဒါဆို သြားၿပီေနာ္ ေမာင္ … ေန႔လည္ ဘာစားခ်င္လည္း” ”ဟင္းရည္ ပူပူေလးတမ်ိဳးေလာက္ … လုပ္ခဲ့လိုက္ ႏုေလး အသားေၾကာ္ေတြ … ရွိေသးတယ္မလား” ”အင္း ေမာင္ … ပဲဟင္းညိဳေလးကို ဆူးပုတ္႐ြက္ေလး ခပ္ခဲ့လိုက္မယ္” ႏုႏုေထြးမွာ စိုးပိုင္အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေလွ်ာ္ရမယ့္ အဝတ္ေဟာင္းမ်ားထုတ္ယူကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေဆး႐ုံႏွင့္ အိမ္သို႔ ဆိုင္ကယ္တကၠစီခမွာ ၂၀၀၀ေပးရ၏။ ေအာင္မ်ိဳးမွ ပို႔ေပးမယ္ေျပာတုန္းက ညပိုင္လည္း အိမ္လာေခၚေပးသျဖင့္ အားနာၿပီး မပို႔ခိုင္းေတာ့ေပ။ ေန႔လည္ပိုင္း ရပ္ကြက္ထဲမွ စိုးပိုင္သူငယ္ခ်င္း တကၠစီသမားမ်ားမွာ ႀကဳံတဲ့သူက လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ညေနပိုင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္တြင္လည္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္လာႀကိဳေပး၏။ ညေနပိုင္း ေရျပန္ခ်ိဳးၿပီး ညပိုင္းအတြက္ ေအာင္မ်ိဳးက လာေခၚရင္း ေဆး႐ုံ အတူေစာင့္ျဖစ္ၾကသည္။ ဒီေန႔ညေန ေရခ်ိဳးေနစဥ္ အဖုတ္ေလးအားပြတ္ရင္း ေအာင္မ်ိဳးလီးႀကီးအား ျမင္ေယာင္လာေတာ့၏။ သန္းႏိုင္ထက္ ႀကီးေသာ လီးႀကီးျဖင့္ အလိုးခံရမည္ကို ေတြးရင္း ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထလာရသည္။ အေတြးစေဖ်ာက္ကာ ေရအျမန္ခ်ိဳး၍ သနပ္းခါးပါးပါးလူးရင္း ညစာ စားထားလိုက္၏။ စိုးပိုင္ႏွင့္ေအာင္မ်ိဳးတို႔ ႏွစ္ေယာက္စာထုပ္ရင္း တီဗြီထိုင္ၾကည့္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ည၇နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အေမွာင္ထုႀကီးစိုးလာခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕မွ ကားဟြန္းတီးသံ ၾကားလိုက္ရာ ထမင္းခ်ိဳင္ႏွင့္စိုးပိုင္အတြက္ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အဝတ္ထုတ္ဆြဲကာ ထြက္လာခဲ့၏။ အိမ္တံခါးေသာ့ခတ္စဥ္ “မႏု … ကိုစိုးပိုင္ … သက္သာတယ္မလား” မျဖဴတို႔လင္မယား အျပင္မွျပန္လာဟန္ျဖင့္ လွမ္းေမးေနရာ ”ဟုတ္ သက္သာပါတယ္ မျဖဴေရ … ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆို … ဆင္းရေတာ့မယ္ေျပာတယ္” ”လိုတာေျပာေနာ္ မႏု … ေဆး႐ုံေတာ့ ထပ္မလာေတာ့ဘူး” “ဟုတ္ ကိုသန္းႏိုင္ … မလာပါနဲ႔ေတာ့ … ၂ေခါက္ရွိၿပီ လာေနၾကတာ” သန္းႏိုင္ကပါ ႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ ျပန္ေျပာရင္း ကားေလးဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။

ျဖဴျဖဴခိုင္မွာလည္း စိုးပိုင္အတြက္ အသားငါးမ်ား ေၾကာ္ေပးထားေလ့ရွိ၏။ ႏုႏုေထြးအေနျဖင့္ ျဖဳျဖဴခိုင္ မရွိခ်ိန္ သန္းႏိုင္အား ခိုးခိုးအလိုးခံေနသျဖင့္ ပိုၿပီး အားနာမိေနသည္။ ကားေပၚ ထိုင္လိုက္စဥ္ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ကားထိုင္ခုံေပၚ ကားထြက္လာတဲ့ ႏုႏုေထြးဖင္သားႀကီးအား စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့၏။ ”ေဟာေတာ္ … ေမာင္းေတာ့ေလ ကိုမ်ိဳး … မျမင္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ … ဟြန႔္” ႏုႏုေထြးမွာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ား ေထာင့္ကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္သျဖင့္ ေအာင္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ အူယားကာ ဖက္နမ္းလိုက္ေတာ့သည္။ “အို … ရပ္ကြက္ထဲ … တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမွျဖင့္” ”ဒီကားမွန္ေတြက … အျပင္ကၾကည့္ရင္ အထဲမျမင္ရပါဘူး … ညီမရယ္” ”မသိဘူး … သြား … ေမာင္းေတာ့ … ညၾကမွပဲ ရမယ္” ႏုႏုေထြးအိမ္ေရွ႕မွ ကားေလးမွာ ရပ္ကြက္အလည္တည့္တည့္ ေမာင္းထြက္ရင္း ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ညာဖက္သို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းမႀကီး အေရွ႕ဘက္ အေနာက္ဖက္တြင္ ေမွာင္ရိပ္က်ခ်ိန္မို႔ အိမ္တိုင္းလိုလို မီးမ်ားထြန္းထား၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား ဘီယာဆိုင္မ်ား ေက်ာ္လြန္လာမွ မီးပြိဳင့္တခုသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ မီးနီေနသျဖင့္ ခဏေစာင့္ကာ မီးစိမ္းျပမွ အေရွ႕ဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္၏။ ၅ျပေလာက္ ေမာင္းႏွင္ၿပီး ေနာက္မီးပြိဳင့္တခုတြင္ အေရွ႕တည့္တည့္ေမာင္းရာ ခဏအၾကာတြင္ စိုးပိုင္ရွိေသာ အ႐ိုးေၾကာ အထူးကု ေဆးခန္းေရွ႕ ေရာက္ရွိလာသည္။ ကားပက္ကင္ထိ ေမာင္းသြားၿပီး ကားရပ္ကာ ႏွစ္ဦးသား ေဆးခန္းအတြင္း ဝင္ခဲ့ၾက၏။ “ေဟာ … ေမာင္ … တီဗြီၾကည့္ေနတာေပါ့” ”အင္း ႏုေလး … လက္ေဝွ႔ပြဲေတြ … ဒါ႐ိုက္ လြင့္ေနတာကြ” ”ကဲ … ေမာင္နဲ႔ကိုမ်ိဳး ထမင္းအရင္စားၾက … ၿပီးမွ ဆက္ၾကည့္ေပါ့” ႏုႏုေထြးမွာ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ပန္းကန္ျပားမ်ားထုတ္ကာ ထမင္းဟင္းမ်ား ျပင္ဆင္ေပးလိုက္သည္။ စိုးပိုင္အား ကုတင္ေပၚမွတြဲခ်ကာ စားပြဲခုံနား ခုံတစ္လုံးေပၚ ထိုင္ခိုင္းလိုက္၏။ ေဘးခုံတြင္ ေအာင္မ်ိဳး ဝင္ထိုင္ကာ ထမင္းစားေနၾကစဥ္ ႏုႏုေထြးမွ စိုးပိုင္ကုတင္အား အိပ္ယာခင္းမ်ား လွဲေပးလိုက္သည္။ သူမ ကုတင္ေပၚလွဲက်င္း ဖုန္မ်ားခါကာ အိပ္ယာခင္းလိုက္ရင္း ျခင္ေထာင္အား အေပၚဖက္ လိပ္တင္လိုက္၏။

ထမင္းစားၿပီးေသာ စိုးပိုင္အား ကုတင္ေပၚျပန္တင္ေပးကာ စားၿပီးသား ပန္းကန္ခြက္ေရာက္မ်ားအား ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ကာ တီဗြီမွလာေသာ လက္ေဝွ႔ပြဲမ်ားအား ထိုင္ၾကည့္ၾက၏။ စိုးပိုင္ ကုတင္ေျခရင္းဖက္တြင္ ခုံႏွစ္လုံးေ႐ြ႕ကာ ေအာင္မ်ိဳးမွ ေျခရင္းဖက္ ကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး ႏုႏုေထြးက ေအာင္မ်ိဳးညာဖက္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ လက္ေဝွ႔ပြဲက နာမည္ႀကီး ကစားသမားေတြ ထိုးသည္ပြဲမို႔ စိုးပိုင္တစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စားေနစဥ္ ေအာင္မ်ိဳး၏ ညာဖက္လက္မွာလည္း ႏုႏုေထြးေပါင္ၾကားသို႔ ေရာက္ေနေတာ့၏။ စိုးပိုင္မွာ ေအာင္မ်ိဳးကိုယ္လုံးကြယ္ေနသျဖင့္ မိန္မျဖစ္သူ ေစာက္ပတ္အႏႈိက္ခံေနသည္ကို ႐ုတ္တရက္ မျမင္ႏိုင္ေပ။ ႏုႏုေထြးမွာလည္း ေပါင္တံမ်ားၿဖဲကာ ေစာက္ပတ္အႏႈိက္ခံရင္း မ်က္လုံးမ်ား စင္းလာသည္။ ေအာင္မ်ိဳးက ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ ခုံေပၚ ေကြးေထာက္ရင္း ႏုႏုေထြး ဘယ္လက္အားဆြဲကာ ပုဆိုးၾကားသြင္းလိုက္ရာ ႏုႏုေထြးမွာ ေအာင္မ်ိဳးလီးႀကီးအား စမ္းေနေတာ့၏။ လီးအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း လင္ျဖစ္သူစိုးပိုင္အား ခါးေလးကိုင္းၿပီး ၾကည့္ရာ စိုးပိုင္မွာ တီဗြီဖန္သားျပင္ဆီ အာ႐ုံေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ လင္ျဖစ္သူ အနီးနားေလး သူစိမ္းေယာက္်ားလီးအား ပြတ္သပ္ေနရာ စိတ္ထဲ စိုးရိမ္စိတ္ေလးႏွင့္အတူ ကာမမီးေလး ေတာက္ေလာင္ေန၏။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ခုံေပၚ ဒူးတဖက္ ေထာင္ထားသျဖင့္ စိုးပိုင္ဖက္မွၾကည့္လွ်င္ လီးကိုင္ေနေသာ သူမလက္အား မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေအာင္မ်ိဳးလီးႀကီးမွာ သူမလက္ထဲ တင္းမာလာသျဖင့္ အလိုးခံခ်င္သည့္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚေနရ၏။ ေအာင္မ်ိဳးလက္မွ ေစာက္စိအား ဖိဖိေခ်ေနသျဖင့္ အဖုတ္အတြင္းက တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာကာ ေစာက္ရည္မ်ား စို႔လာေတာ့သည္။လီးအား ညႇစ္လိုက္ရင္း ေအာင္မ်ိဳးအား မ်က္ရိပ္ျပလိုက္၏။ ”ကဲ … ေမာင္တို႔ ဆက္ၾကည့္ၾကေတာ့ … ႏုေလး အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္” ေအာင္မ်ိဳးလီးႀကီးအား လြတ္ၿပီး သူမကုတင္ဆီ ေလွ်ာက္လာရင္း ကုတင္ေပၚတက္ ျခင္ေထာင္ခ်ကာ ေမွးေနလိုက္သည္။ လက္ေဝွ႔ပြဲမွ ဆူညံသံမ်ား ခပ္တိုးတိုးၾကားေနရင္း အိပ္ယာထက္ လူးလိမ့္ကာ ေအာင္မ်ိဳးလာလိုးမည့္ အခ်ိန္အား ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္မိေန၏။ ေစာက္ပတ္ေလးအား ထမိန္အျပင္မွစမ္းရာ အရည္ၾကည္မ်ား ထြက္ေနသည္ကို ခံစားသိရွိလိုက္ျပန္သည္။ ေအာင္မ်ိဳးအား ေစာင့္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားရာ သူမေအာက္ပိုင္း ခပ္ေႏြးေႏြးေလး ခံစားရသျဖင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။

ထမိန္ေလး ေျပေလ်ာ့ၿပီး ေပါင္လယ္ေရာက္ေနကာ ျခင္ေထာင္အျပင္မွ ေအာင္မ်ိဳးက ကိုယ္တျခမ္းဝင္ကာ ကန္လန႔္ျပတ္ အေနအထားျဖင့္ ေစာက္ပတ္ေလးအား ယက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။ ”ဟင္ … ကိုမ်ိဳး” ”ရႉး… ညီမ … ကိုစိုးပိုင္ ခုမွ အိပ္သြားတာ” “လိုက္ကာ ကာထားတာပါ … သူ႔ကုတင္ကၾကည့္ရင္ ႏုေလးတို႔ကို မျမင္ရပါဘူး … အထဲဝင္လိုက္ေလ” ႏုႏုေထြးေျပာၿပီးခ်င္း ေအာင္မ်ိဳးမွာ ခ်က္ခ်င္း ကုတင္ေပၚတက္ကာ ေပါင္ၾကားထဲ ေနရာယူၿပီး ကုန္းယက္ေတာ့သည္။ ခုနက ႏႈိက္ေပးထားသျဖင့္ ေစာက္ရည္မ်ား ႐ြဲေနေသာ အဖုတ္ေလးအား မိမိရရ ထိုးယက္ေန၏။ ႏုႏုေထြးမွာ ၾကာၾကာအယက္မခံႏိုင္ပဲ လိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ “လိုးမွာျဖင့္ … လိုးေလ … ကိုမ်ိဳး” ေအာင္မ်ိဳးလည္း လိုးခ်င္ေနရာ ႏုႏုေထြးမွ ေတာင္းဆိုလာသျဖင့္ ပုဆိုးခြၽတ္ဒူးေထာက္ကာ ေစာက္ေခါင္းေပါက္ေလးထဲ ဒစ္ဖူးအား ျမဳပ္လိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးအား ေရွ႕သို႔ဖိခ်ရင္း ႏို႔အုံႏွစ္ဖက္အား ညႇစ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္၏။ ကိုယ္ကို ေရွ႕ေမွာက္လိုက္သျဖင့္ လီးႀကီးမွာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲ တဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင့္ တိုးဝင္သြားေတာ့သည္။ “ဗ်စ္ … ဖြပ္ … အိ … ဘြတ္ ” ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ေစာက္ေခါင္းဝေလးထဲ လီးႀကီးတိုးဝင္လာရာ နာက်င္လွသျဖင့္ ႏူတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရာမွ ေဘးကိုလြဲၿပီး အင့္ကနဲ ရႈိက္လိုက္မိသည္။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ လီးတံတေလွ်ာက္ ဆြဲစုပ္ထားသလို ခံစားမိသျဖင့္ စိတ္ႀကိဳက္ မလိုးရဲေသးေပ။ ေစာက္ေခါင္းဝေလးမွာ တင္းက်ပ္ေနကာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ေလးမို႔ လီးတဝက္ေလာက္သာ အထုတ္အသြင္းလုပ္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုးေပးေန၏။ ႏွစ္ဦးသား ရမက္စိတ္မ်ား ျပင္းထန္ေနကာ ခပ္တိုးတိုး ညည္းရင္း အခ်က္၈ဝေလာက္တြင္ လီးအရည္ျပားေလး ေႏြးသြားသျဖင့္ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ၿပီးသြားမွန္း ခံစားသိရွိလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးမွာ လင္ျဖစ္သူေျခရင္းဖက္ ကုတင္ေပၚတြင္ သူစိမ္းေယာက္်ားအား အလိုးခံေနမိသျဖင့္ စိတ္ထဲ ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ ခံစားမႈေလး ျဖစ္တည္ကာ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္ရင္း လီးအားညႇစ္ေပးေနမိေတာ့၏။ ေအာင္မ်ိဳးမွာလည္း ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားႏွင့္ လီးအား ခပ္တင္းတင္းညႇစ္ခံရသျဖင့္ အခ်က္၂ဝခန႔္ ထိန္းလိုးရင္း လရည္မ်ား ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ ”အ … ေကာင္းလိုက္တာ … ကိုမ်ိဳးရယ္” ”အင့္ …အား… အကိုလည္း … ထြက္ၿပီ … အ..” ႏွစ္ဦးသား တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္း ခဏအၾကာ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေစာက္ရည္မ်ား လရည္မ်ား ေပပြေနေသာ ႏုႏုေထြး ေစာက္ပတ္ေလးအား ေျပာင္ေနေအာင္ ယက္ေပးေနသည္။

ႏုႏုေထြးမွာ လိုးၿပီးခ်ိန္ ေစာက္ဖုတ္အား အယက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ အီဆိမ့္ေနေအာင္ အရသာထူးကဲစြာ ခံစားမိ၏။ ခပ္ၾကာၾကာေလး ယက္ၿပီးမွ သူမေဘးနား လွဲအိပ္လာေသာ ေအာင္မ်ိဳးႏႈတ္ခမ္းေလးအား မက္မက္ေမာေမာ ျပန္နမ္းေပးလိုက္သည္။ နမ္းေနရင္း ေအာင္မ်ိဳးပါးစပ္မွ ေစာက္ရည္နံ႔ လရည္နံ႔မ်ား ရေနသျဖင့္ အငမ္းမရ ေအာင္မ်ိဳးပါးစပ္ထဲ သူမလွ်ာေလးထိုးသြင္းကာ လွ်ာခ်င္း လိပ္ဆြဲေနေတာ့၏။ ဒုတိယအခ်ီတြင္ ေအာင္မ်ိဳးေတာင္းဆိုမႈျဖင့္ ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ လိုးၾကသည္။ လီးအရင္းထိ ေဆာင့္အလိုးခံေနရကာ အစပိုင္း အနည္းငယ္ နာက်င္ေသာ္လည္း ေစာက္ေခါင္းထဲ ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ပြတ္ဆြဲေပးေသာ လီးႀကီးအား ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ၿခိဳက္သြားရသည္။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ပစ္လိုးလိုက္ ေခ်ာ့လိုးလိုက္ႏွင့္ ႏုႏုေထြးအား မနားတမ္းလိုးေပးရာ ေစာက္ရည္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ပန္းထြက္ေနရ၏။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးလိုးရင္း ေအာင္မ်ိဳးမွာ ၿပီးခ်င္လာသျဖင့္ ႏုႏုေထြးအား ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႏုႏုေထြးေပါင္တံေဖြးေဖြး တုတ္တုတ္ၾကားမွာ စူထြက္လာေသာ ေစာက္ပတ္နီတာရဲေလးအား လွ်ာျဖင့္ ၅ခ်က္ခန႔္ ပင့္ယက္လိုက္၏။ ခါးေလးအား စုံကိုင္ရင္း လီးအရင္းထိ ေဆာင့္ထည့္ကာ ဒစ္ေခါင္းေပၚ႐ုံ ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဖင္ၾကားႏွင့္ ဆီးခုံး ထိကပ္သြားေအာင္ ပစ္ပစ္လိုးလိုက္ေတာ့သည္။ ႏုႏုေထြးကလည္း လီးတဆုံးဝင္လာတိုင္း ဖင္ႀကီးအား ေကာ့ကာ ေနာက္ျပန္ေဆာင့္ေပးေနေတာ့၏။ ေမးေၾကာမ်ား ေထာင္လာကာ မနားတမ္းလိုးရင္း ေအာင္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လရည္မ်ား တေဖ်ာေဖ်ာ ေစာက္ေခါင္းထဲ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ခဏနားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေလးအား ယက္ေပးရာ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ေနာက္တႀကိမ္ ေစာက္ရည္မ်ားပန္းရင္း ၿငိမ္သက္သြားေတာ့၏။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ သူ႔လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ေယာင္ကားေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးအား ေျပာင္စင္ေအာင္ ယက္ေပးၿပီးမွ တြဲထူရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေရခ်ိဳးခန္းမွ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ စိုးပိုင္တစ္ေယာက္ ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ရာက ႏုႏုေထြးအတြက္ ကာမနန္းေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေပးသလို ျဖစ္ေနရ၏။ အိမ္ျပန္လွ်င္ သန္းႏိုင္ႏွင့္လိုးၿပီး ညပိုင္းေဆး႐ုံတြင္ ေအာင္မ်ိဳးႏွင့္အလိုးခံေတာ့သည္။ ေအာင္မ်ိဳးမွာလည္း အပ်ိဳစင္ႏွင္မျခားေသာ ႏုႏုေထြးအား နည္းမ်ိဳးစုံလိုးေပးကာ စိုးပိုင္၏လူနာခန္းေလးအား ခ်စ္တလင္းအျဖစ္ ဖန္တီးထားေတာ့သည္။

ညပိုင္း ႏွစ္ဦးသားဆုံသည္ႏွင့္ ႏုႏုေထြးအား စိုးပိုင္ကုတင္ေျခရင္းဖက္ လိုက္ကာ ကာထားေသာ ကုတင္အပိုေပၚတြင္ ထမိန္လွန္ကာ ယက္ေပးတတ္သည္။ ႏုႏုေထြးကလည္း လင္ျဖစ္သူစိုးပိုင္အား ကြယ္ကာ ေအာင္မ်ိဳးအား ဂြင္းထုေပးေနတတ္၏။ လင္ျဖစ္သူ အနီးနားေလး သူစိမ္းေယာက္်ားအား အလိုးခံရသည္ကို စြဲလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္လာသည္။ တျဖည္းျဖည္း စိုးပိုင္မွာ ေဆး႐ုံဆင္းရက္ နီးလာသလို ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာႏိုင္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ုံဆင္းကာနီး ၃ရက္အလို ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေရခ်ိဳးခန္းတြင္း ႏုႏုေထြးအား ေကာ့ပ်ံေနေအာင္ ယက္ေပးၿပီး ဖင္ပါရေအာင္ လိုးႏိုင္လိုက္၏။ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ နာလည္းနာ ေကာင္းလဲေကာင္းတဲ့ အရသာသစ္ကို ခံစားရင္း ေယာက္်ားျဖစ္သူ စိုးပိုင္ေတာင္ မထိဖူးေသာ ဖင္ေပါက္ေလးအား ေအာင္မ်ိဳး၏ အျပဳစုအယုယေအာက္တြင္ ေပးအပ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္ရက္မနက္ ကြတကြတျဖစ္ေနေသာ ႏုႏုေထြးအား စိုးပိုင္မွေမးရာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခ်ာ္လဲသည္ဟုသာ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ လိမ္ေျပာလိုက္ရ၏။ ေဆး႐ုံဆင္းသည္ရက္တြင္ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ႏုႏုေထြးတို႔ လင္မယားအား အိမ္ထိလိုက္ပို႔ရင္း သူေဌး၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ ပိုက္ဆံ၁ဝသိန္း ထပ္မံေပးခဲ့သည္။ ပစၥည္းမ်ား ကူသယ္ရင္း စိုးပိုင္အား အိပ္ခန္းထဲ တြဲပို႔ၾက၏။ ”ကိုေအာင္မ်ိဳး ေက်းဇူပါဗ်ာ … ခင္ဗ်ား သူေဌးကိုလည္း … ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါဦး” ”ဟုတ္ ကိုစိုးပိုင္ … သူေဌးကေတာင္ … ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေနတာပါဗ်ာ” ”အခ်ိန္ရရင္ ေန႔လည္စာ စားၿပီးမွ ျပန္ဗ်ာ” ”ဟာ … ရပါတယ္ … ကိုစိုးပိုင္ရာ” ”အားမနာပါနဲ႔ဗ်ာ … က်ေနာ္လည္း ကိုေအာင္မ်ိဳးကို အစစအရာရာကူညီေပးလို႔ … ေက်းဇူးတင္ေနတာပါ” ”ကဲ … ဒါဆိုလည္း ႏုေလး … ကိုမ်ိဳးအတြက္ပါ ထမင္းပိုတည္လိုက္မယ္ … ေမာင္” စိုးပိုင္ႏွင့္ေအာင္မ်ိဳးတို႔ ေျပာေနစဥ္ ႏုႏုေထြးက ၾကားဝင္ေျပာလိုက္၏။ “အင္းေပါ့ ႏုေလးရယ္ … ကိုေအာင္မ်ိဳးကို ေန႔လည္စာေကြၽးၿပီးမွ ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါ … ေမာင္ အိပ္ဦးမယ္ကြာ … ေဆး႐ုံမွာက … ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ရက္ေတြ မ်ားေနတာ” ”အိပ္ေလ ေမာင္ … ေန႔လည္စာ စားကာနီးမွ ႏုေလး လာႏို႔းပါ့မယ္” စိုးပိုင္ လွဲခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ေအာင္မ်ိဳးႏွင့္ ႏုႏုေထြးမွာ အိပ္ခန္းမွ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ”အမ္ … မကဲနဲ႔ ကိုမ်ိဳးရယ္… အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာကို” အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းထဲအေရာက္ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ႏုႏုခါးအား ေနာက္မွဆြဲဖက္ရင္း ေပါင္ၾကားေလးထဲ လက္ႏိုက္လိုက္သည္။

ႏုႏုေထြးမွာ ေအာင္မ်ိဳးလက္အား အုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္တိုးတိုး ေျပာဆိုေန၏။ ”ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ ညီမရယ္ … မလိုးရတာ … ကိုမ်ိဳးဟာႀကီးကို … မသနားဘူးလား ” ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေျပာရင္း ေနာက္မွေထာက္ထားေသာ လီးျဖင့္ ႏုႏုေထြးဖင္ၾကားအား ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ “သြားပါ အပိုေတြ … ဟိုေန႔က ဖင္ေပါက္ကို လိုးသြားတာ ခုထိ ဖင္ဝက နာေနေသးတာ ဟြန႔္” ”ေဆာရီးပါ ညီမရယ္ … ဖင္ႀကီးက ခ်စ္စရာေကာင္းေတာ့ ကိုမ်ိဳးလည္း မေနႏိုင္လို႔ပါ” ”ကဲပါ … လြတ္ပါဦး … ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေပးမလို႔” ”ေကာ္ဖီ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး …ကိုမ်ိဳးေသာက္ခ်င္တာ … ညီမ သိသားနဲ႔” ”အမ္ … ဘီယာလား အရက္လား … အေစာႀကီးရွိေသးတာ” ”မဟုတ္ပါဘူး … ဒီထဲက ထြက္တဲ့ အရည္ေလးေတြေလ” ”အ … ကြၽတ္ ” ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေျပာရင္း ႏုႏုေထြးေပါင္ၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးအား ဆြဲဆုပ္လိုက္၏။ ႏုႏုေထြး ေစာက္ေမြးအုံႀကီးမွာ ေအာင္မ်ိဳးလက္ထဲ အၿပဳံလိုက္ ဆုပ္ကိုင္ထားခံရသျဖင့္ အကနဲ႔ ခပ္တိုးတိုး ညည္းမိလိုက္သည္။ “ခဏ … ဖယ္ဦးေနာ္ ကိုမ်ိဳး” ရမက္သံ တိုးတိုးေလးႏွင့္ေျပာရင္း အိပ္ခန္းဖက္ ေျခဖြဖြနင္းကာ အခန္းတံခါးမွ အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ စိုးပိုင္တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာကာ ေက်ာမွီပါေသာ ခုံတစ္လုံေပၚ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ”လာေလ … ကိုမ်ိဳး … အင့္ ” ေပါင္ႏွစ္ဖက္အား ၿဖဲေပးရင္း ထမိန္ေအာက္နားစအား ဗိုက္သားေပၚ တင္ထားလိုက္၏။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ စားပြဲခုံေဘး မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေနရာမွ ႏုႏုေထြးေပါင္ၾကားထဲ ဒူးေထာက္ေနရာယူကာ ေစာက္ပတ္ရဲရဲေလးဆီ မ်က္ႏွာထိုးအပ္လိုက္ေတာ့သည္။ လက္သန္းခန႔္ရွိေသာ ေစာက္စိအား ကေလးႏို႔စို႔သလို တႁပြတ္ႁပြတ္ ဆြဲစုပ္ေတာ့၏။ ေအာင္မ်ိဳးအဖို႔ သာမန္မိန္းမမ်ားထက္ အစိပိုထြားေသာ ႏုႏုေထြး ေစာက္စိအား စုပ္ရသည္မွာ အရသာပိုေတြ႕ေနရသည္။ ေစာက္စိအား ပါးစပ္ထဲငုံရင္း မာခဲေနေသာ အစိေခါင္းေလးအား လွ်ာျဖင့္ လိပ္လိပ္ရစ္ေပးရာ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ေပါင္သားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာေတာ့၏။“ကိုမ်ိဳးရာ …ေကာင္းလိုက္တာ… အ အ ” ေအာင္မ်ိဳးေခါင္းအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းအား ရသေလာက္ ထပ္ၿဖဲေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ေစာက္စိေအာက္ဖက္ အဖုတ္အသားဆိုင္ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းမွာ ေဖါင္းႂကြကားတက္လာ၏။

ေအာင္မ်ိဳးမွာ အစိအား ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္ဆြဲစုပ္ၿပီး အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းထဲ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ အထက္ေအာက္ ထိုးခြဲေနသည္။ ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ ကာမစိတ္မ်ား ႂကြလာကာ တခ်က္တခ်က္ ေအာင္မ်ိဳးမ်က္ႏွာအား ေစာက္ပတ္ျဖင့္ ေကာ့ထိုးပစ္၏။ ေအာင္မ်ိဳးလွ်ာထိပ္ေလး သူမေစာက္ေခါင္းထဲ ထိုးေမြးခ်ိန္ ဖင္သားႀကီး ေျမႇာက္တက္လာရင္း ”အား … ယက္ယက္ … ယက္ေပးဦး ကိုမ်ိဳးရယ္ … အ … ဟုတ္တယ္ … အစိေလးလဲ စုပ္ေပး … မလြတ္နဲ႔ … အ အား … ရၿပီ … … ကိုမ်ိဳး … ပါးစပ္ဟ ” ႏုႏုေထြးတစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံကာ မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္၏။ ဒူးေထာက္ ကုန္းယက္ေနေသာ ေအာင္မ်ိဳးမ်က္ႏွာအား ဆြဲေမာ့ကာ ပါးစပ္အား သူမေစာက္ေခါင္းေပါက္ႏွင့္ေတ့ကာ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ”အား … ေသာက္ေသာက္ … ကိုမ်ိဳး … အား … ရွင္ႀကိဳက္တဲ့ … ေစာက္ရည္ေတြ … အင့္ အင့္” ေအာင္မ်ိဳးမွာ ပါးစပ္ထဲ ဝင္လာသမွ် ေစာက္ရည္မ်ားအား တဂြတ္ဂြတ္ မ်ိဳခ်ရင္း ေနာက္ပိုင္း မမ်ိဳႏိုင္ပဲ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ လွ်ံက်လာေတာ့၏။ ေစာက္ရည္မ်ား ကုန္သည္အထိ ႏုႏုေထြးမွာ ေအာင္မ်ိဳးမ်က္ႏွာအား သူမေစာက္ပတ္ျဖင့္ ဆြဲကပ္ထားလိုက္သည္။ ေအာင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ေစာက္ပတ္ျဖင့္ အားရေအာင္ ဖိပြတ္ၿပီးမွ ခုံေပၚျပန္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ခဏနားၿပီး ထမင္းဟင္းခ်က္ရာ ေအာင္မ်ိဳးမွ မီးဖိုခန္းထိ လိုက္လာကာ ႏုႏုေထြးအဖုတ္ေလးအား မက္မက္ေမာေမာ ျပန္ယက္ေပးေန၏။ ႏုႏုေထြးမွာ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္ျဖင့္ ေစာက္ပတ္အယက္ခံကာ ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ရေတာ့သည္။ ေအာင္မ်ိဳးမွာ ေန႔လည္စာ စားအၿပီး ျပန္ကာနီးတြင္ ႏုႏုေထြးအား မီးဖိုးခန္းထဲေခၚကာ ႏႈတ္ဆက္အလိုးေလးျဖင့္ တစ္ခ်ီ မရမက လိုးသြားေလေတာ့၏။….ၿပီး