တခုလပ် တမီးလ်မလေး

သွပ်ပေါ်ကို တဖြောက်ဖြောက်ကျနေတဲ့ မိုးရေစက်သံကို နားထောင်ပြီး အိပ်ဖူးလား။ သိပ်အရသာရှိတယ်။ ဂီတသံ စည်းချက်တွေလိုပဲ။ မိုးရေပေါက်သံ တွေကြောင့် တရေးနိုးတော့ ညဦးပိုင်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို အိပ်မက်များလားလို့ ကျော်သူ တွေးနေမိသေးတယ်။ အိပ်မက်မဟုတ်တာ သေချာတယ်။ ပရုပ်နံ့တွေသင်းနေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာနဲ့ ကျော်သူအိပ်နေတယ်။ စောင်ထူထူ တစ်ထည်ကို လွှမ်းထားပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာလည်း ခပ်ပြည့်ပြည့် အမျိုးသမီးလှလှကို ထွေးထားသေးတယ်။ ကျော်သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ကျောပေးပြီး ဟိုဘက်လှည့်အိပ်နေတယ်။ သူလည်း ကိုယ်လုံးတီးပဲ။ ကျော်သူက နောက်ကသိုင်းဖက်ထားတာပေါ့။ မှောင်နေတဲ့အခန်း၊ သွပ်ပေါ်က မိုးရေသံတွေ၊ အေးစက်တဲ့ မိုးဥတု၊ စောင်ထဲမှာ၊ ရင်ခွင်ထဲမှာ မိန်းမ တစ်ယောက်။ သင်္ဃန်းကျွန်းမြို့က သာမန်တိုက်တစ်လုံးရဲ့ အိပ်ခန်းတစ်ခန်းဟာ ကျော်သူ့အတွက် နန်းဆောင်တစ်ဆောင်ထက် ခမ်းနားနေခဲ့တယ်။ ညဦးပိုင်းက အားရပါးရ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့လို့လား မသိဘူး။ ၃ ခါလောက်ရှိမယ်။ အောက်ကဟာက နဲနဲကျင်နေတယ်။ မိုးကပိုပြီးတော့ ကြမ်းလာသလိုပဲ။ ရင်ခွင်ထဲက ရီတာ့ ဂုတ်ပိုးကို ဖက်လားလျက် ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို စောင်အပြည့်ဖြစ်အောင် ထပ်လွှမ်းပေးလိုက်တယ်။ နဲနဲလှုပ်လိုက်လို့လား မသိဘူး သူ့ဘက်က လူးလွန့်လာတယ်။ “ဟင် သူ မအိပ်သေးဘူးလား” အမှောင်ထဲက သူ့အသံက မနိုးတဝက် နိုးတဝက်လေး။ စီတာဟာ ဟိုဘက်ကို ကျောခိုင်းနေရာကနေ ကျော်သူ့ ဘက်ကို လှည့်လာပြီး ရင်ခွင်ထဲဝင်လာတယ်။ “ချမ်းလိုက်တာ။ ဒီလိုမျိုး ကိုယ်တုံးလုံး မအိပ်ရတာ ကြာပြီ” ကျော်သူက သူလည်း တရေးနိုးလာတာ ဖြစ်ကြောင်းပြောပြပြီး ရီတာ့ နဖူးကို ထပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စီတာလည်း ကျော်သူ့မေးဖျားကို မော့ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။

ကျောကို သိုင်းပေးထားတဲ့ လက်နှစ်ဘက်ကို စောင်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး သူ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို စမ်းလိုက်တယ်။ စောင်ထဲမှာ ရှိတာကြာလို့ ထင်တယ် နွေးနေတာပဲ။ သူ အသာလေး ရုန်းတယ်။ “ခဏလေးကွာ တို့ သေးပေါက်လိုက်ဦးမယ်” “ဗိုက်ဆာလိုက်တာ စီတာရယ်” “ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ နို့ပုလင်းနဲ့ မုန့်တွေ ရှိတယ်။ တို့လည်း ဗိုက်ဆာတယ် တူတူစားကြမယ်လေ” စီတာက မီးခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်မို့ မျက်လုံးတအားကျိန်းသွားတယ်။ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ စီတာဟာ သူ့လုံချည်ကို ကောက်စွပ်ပြီး ရင်လျားလိုက်တယ်။ တမီလ်လူမျိုး စီတာဟာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လေး ဖြစ်ပြီးတော့ ရင်သားနဲ့ တင်ကတော့ လှတဲ့အထဲမှာပါတယ်။ တုတ်တုတ်ခဲခဲ ညိုမည်းမည်းလေးပေါ့။ ကျော်သူ အကြိုက်ဆုံးကတော့ သူ့မျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံပဲ။ “သူလည်း ထလေ ရော့ ပုဆိုးပြန်ဝတ်။ တန်းလန်းနဲ့ ထမလာနဲ့ ဆွဲမိလိမ့်မယ်” ဆိုပြီး နောက်နေတယ်။ တကယ်ပဲ မစီတာနဲ့ ငါဟာ လင်မယားတွေလို တစ်အိပ်ရာထဲအိပ်၊ အချစ်နယ်တွေကျွံပြီး တရေးနိုးလာတာပါလားလို့ တွေးရင်း ကျော်သူ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မယုံနိုင် ဖြစ်နေတယ်။ ကျေမွနေတဲ့ ပုဆိုးကို အမြန်ကောက်စွပ်ပြီး စီတာ့နားကိုသွား မေးဖျားကို ဆက်ကနဲ မော့ပြီး ပွရှုပ်နေတဲ့ သူ့ဆံအုံကြီးကို ဖယ်ပြီး ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ “လာပါ သေးထွက်ကျတော့မယ်ကွ။ မုန့်လည်း စားမယ်ဆို။ ပြီးရင် ပြန်လာမှာပဲကို” “ကျွန်တော် မယုံနိုင်သေးလို့ပါ မစီတာ” “အမလေး မယုံပေလို့ပဲ ဆရာရယ်” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျော်သူ့ပါးကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ တစ်ခေါက်လောက်တော့ ပေးနမ်းပါ ချစ်သူရယ်လို့ ပြောပြီး သူ့နူတ်ခမ်းတွဲတွဲကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စီတာ လျှာဖျားလေးက ကျော်သူ့ပါးစပ်ထဲ အလိုက်သင့်ဝင်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အနမ်းရေယာဉ်ကျောထဲ ထပ်မျောပြန်ပြီ။ သွပ်ပေါ် မိုးပေါက်ကျတဲ့အသံ တဗျောင်းဗျောင်းကို ကျော်သူ မကြားရတော့သလိုပဲ။ ကျော်သူနဲ့ မစီတာတို့ ဆုံတွေ့တဲ့ ပုံကို ပြန်ပြောရရင်။

ကျော်သူက စက်မှုတက္ကသိုလ် ကျောင်းသားပါ။ ကျောင်းတက်ရင်း နဲ့ တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ဝင်ငွေရအောင် သိပ္ပံတွဲက အတွက်အချက် ဘာသာရပ်တွေကို ကျူရှင်ပြတယ်။ အသက်ကလည်းငယ်၊ နာမည်ကြီး ကျူရှင် ဆရာကလည်း မဟုတ်သေးတော့ အိမ်ဝိုင်းတွေနဲ့  guideဝိုင်းတွေကို အားပြုရတယ်။ ကျော်သူက အသင်အပြ ကောင်းတာမို့ နာမည် မြန်မြန်ရလာတယ်။ စာသင်ချိန် စည်းကမ်းရှိတယ်။ စာအသင်အပြ ကောင်းတယ်။ နောက်ပြီး ကျောင်းသူတွေနဲ့လည်း အနေအထိုင် တည်ကြည်တယ်။ မတည်ကြည်လို့ကလည်း မရဘူးလေ။ ကိုယ်က စာသင်ပြီး ရပ်တည်နေတာ နာမည်ပျက်တော့ ကျော်သူ မခံနိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် ကျော်သူဟာ အမြဲတမ်း စာသင်ဝိုင်းတွေ ပြည့်နေလေ့ရှိတယ်။ ကိုယ့်ကျောင်းစာ ထိခိုက်မှာ စိုးလို့ ကျော်သူ့အမေကတောင် စာသင်ဝိုင်းတွေ လျှော့ပါလို့ ကျော်သူ့ကို သတိပေးရတယ်။ ကျော်သူကတော့ အားချိန်မထားဘဲ စာသင်ပါတယ်။ သူ့ကျောင်းစရိတ်တင်မက သူ့အမေ စိတ်ကြိုက် မီးဖိုချောင် စရိတ်လည်း ထောက်နိုင်တယ်လေ။ တစ်ရက်တော့ ကျော်သူ့တပည့်တစ်ယောက်က ညပိုင်းအချိန်အားလားလို့ မေးလာတယ်။ ကုလားလေး တစ်ယောက်က အိမ်ခေါ်သင်ချင်လို့တဲ့။ ကျူရှင်တော့ ယူထားတယ်၊ ရူပဗေဒ၊ ဓာတု ဗေဒ မလိုက်နိုင်လို့ ညဘက် အိမ်ကို ဆရာခေါ် သင်ချင်တာဆိုပဲ။ ကျော်သူက နေ့တိုင်း ည ၉နာရီအထိ ပြည့်နေပြီ။ ၉နာရီ ထိုးရင် အိမ်ကို စက်ဘီးနဲ့ ပြန်ရတာ။ ဒါတောင် သိပ်နောက်ကျသွားရင် အမေက စိတ်ပူလို့ မဆုံးဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ ငြင်းလိုက်တယ်။ နောက်နေ့ရောက်တော့ ကုလားလေးက ကျော်သူ့တပည့်အိမ် ရောက်လာတယ်။ သူ့အိမ်မှာ သူနဲ့သူ့အမ နှစ်ယောက်တည်း နေကြောင်း၊ ကျွန်တော် ၉ နာရီမှ သူ့အိမ်ကို ဝင်နိုင်ပါကြောင်း၊ physics နဲ့ chemistry နှစ်ဘာသာတည်းကို တစ်ပတ်နှစ်ညလောက်ဝင်ပြီး သူနားမလည်တာရှင်းပြရင် အဆင်ပြေကြောင်း၊ သူ့အခန်းမှာ ညအိပ်ပြီးမှ ပြန်လို့ရပါကြောင်း၊ လစာကိုလည်း ဈေးမဆစ်ပါဘူးလို့ သူ့အမက ပြောပါကြောင်း မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောရှာတယ်။ ကျော်သူလည်း ကုလားလေးကို သနားသွားတယ်။

စာလိုလားတဲ့ ကလေးကျတော့လည်း မရှင်းတဲ့ဘာသာကို ထပ်သင်ရဖို့ ခုလောက်တောင် ကြိုးစားတာပါလားလို့ သူ့ဇွဲကို အသိအမှတ်ပြုရင်း ခေါင်းငြိမ့်ဖြစ်လိုက်တယ်။ ကုလားလေး နာမည်က မိုးခိုင်တဲ့။ ဒီလိုနည်းနဲ့ ကျော်သူဟာ ရီတာ့နဲ့ တွေ့ဖို့ ဖန်လာတာပဲ။ တစ်ပတ်ကို ကြာသာပတေး၊ သောကြာ နှစ်ရက် ကုလားလေးအိမ်ကို ည ၉ နာရီဝင်တယ်။ ၁၁ ခွဲ ၁၂ လောက်ထိ စာအတူလုပ်ကြတယ်။ မိုးခိုင်က ဉာဏ်ကောင်းတယ် ကြိုးလည်းကြိုးစားတယ်။ သူ့ကို စာပေးထားပြီးရင် ကျော်သူတစ်ယောက် ကိုယ့်စာကိုယ် လုပ်နေလို့ရတယ်။ တစ်ရက်တော့ ကျော်သူလည်း မိုးခိုင်ကို နည်းနည်း စပ်စုကြည့်တယ်။ “ငါ ရောက်လာရင် အိမ်ရှေ့က ဆေးဆိုင်ကို သိမ်းသိမ်းနေတဲ့ တစ်ယောက်ကွာ… ငါတို့ကို လက်ဘက်ရည် လာလာပို့တာ အဲဒါဘယ်သူလဲကွ” “ကျွန်တော့် အမလေ ဆရာရဲ့” “ဟေ.. မင်းတို့က ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ မောင်နှမ နှစ်ယောက်တည်း နေတာလား။ မိဘတွေ မရှိဘူးလား။ ငါဒီမှာ စာသင်နေတာ တစ်လပြည့်တော့မယ်။ မင်းအိမ်က လူဆိုလို့ မင်းအမပဲ မြင်ဖူးတယ်” “ဟုတ်တယ် ဆရာ။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ပဲနေတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမက တောမှာ မိဘတွေနဲ့နေတာ။ စီတာ့ကို ရန်ကုန်သား ဟိန္ဒူတစ်ယောက်က တောင်းရမ်းလို့ အိမ်ကပေးစားလိုက်တယ်။ သူ့ယောက္ခမနဲ့ သူ့ယောက်ျားက ပိုက်ဆံရှိတယ်။ သူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၂နှစ်လောက်မှာ သူ့ယောက်ျား ကုလားကြီး ဆုံးသွားလိုက်တယ်။ ခုနေတဲ့ တိုက်နဲ့ ရှေ့ကဆေးဆိုင်ကို သူ့ယောက္ခမတွေက အမွေပေးထားတာ။ နေ့ခင်းဆို စီတာက အလုပ်သမားတွေအတွက် ဒီအိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်၊ ဆေးဆိုင်မှာ ဈေးရောင်းပေါ့။ သူ့ယောက္ခမတွေက စောင့်ရှောက်ထားတာ။ အရင်က သူ့ယောင်းမတွေ လာနေပေးတယ်။ ခုသူတို့လည်း ယောက်ျားရကုန်လို့ လိုက်သွားကြပြီ။ ကျွန်တော့်အမက မုဆိုးမအနေနဲ့ ကျန်ခဲ့တာ။ တော်သေးတာပေါ့ ကျွန်တော်ကလည်း ဆယ်တန်းဖြေရမှာမို့ ဒီမှာလာနေတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် အဖော်ရတာ” မုဆိုးမ ဆိုပါလား။ အသက် ၃၀ စွန်းစွန်းလောက် ရှိမယ်လို့ ကျော်သူကတော့ ထင်တယ်။

ငါနဲ့ဆို ဆယ်နှစ်လောက် ကွာပါလားလို့ မဆီမဆိုင် တွေးမိသေးတယ်။ ရိုးရိုးအိမ်နေရင်း အဝတ်အစားလေးတွေပဲ ဝတ်ပြီး မြင်နေကျပေမယ့် ကျော်သူ သူ့ကို သတိထားမိတယ်။ ကျော်သူ စာသင်ဖို့ လာတဲ့အချိန်ဆို သူက ဆေးဆိုင်ပိတ်နေတာ။ “ဆရာ ရောက်လာပြီလား” ဆိုပြီး ကုလားသံဝဲဝဲ နဲ့ လှမ်းလှမ်းနူတ်ဆက်တယ်။ ကျော်သူကတော့ ဟုတ်ကဲ့ အမ ဆိုပြီး အိမ်ကြီးထဲ ဝင်ခဲ့တာပဲ။ အသားညိုမဲမဲ၊ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း၊ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ နူတ်ခမ်းက ခပ်တင်းတင်းဖူးဖူးလေးနဲ့၊ ဆံပင်အုံကြီးကတော့ နည်းတာကြီးမဟုတ်။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘရာများ မဝတ်ထားဘူးလားမသိ။ သူလမ်းလျှောက်တိုင်း ရင်တွေက တုန်နေတတ်တယ်။ ကျောင်းဆရာ သမာဓိနဲ့ မမြင်ဟန်ဆောင်ပြီး တံတွေးမြိုချရတာ အမော။ “မင်းအမ နာမည်ကလည်း အဆန်းပဲကွ စီတာတဲ့” “စီတာ ဆိုတာ ဟင်ဒီလို ပြောတာဆရာရဲ့။ မြန်မာလိုဆို သီတာပေါ့။ ဆရာ ကျွန်တော့်အမကို ကြိုက်နေတာလား။ တော်တော်စိတ်ဝင်စားနေတယ်။ ပဲနဲ့ နို့ပဲ တစ်သက်လုံး စားချင်တယ်ထင်တယ်” “ဟာကွာ မိုးခိုင် ကလဲ။ ကဲကဲ စာလုပ် ဟေ့ရောင်” မိုးခိုင်ကို ပိတ်ဟောက်လိုက်ပြီး သူ့အတွက် နောက်မေးခွန်းတွေ ပြင်ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျော်သူ့ စိတ်ထဲမှာ လမ်းသွားရင်း ခါခါပြီး ရမ်းသွားတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေနဲ့ ပြုံးလိုက်တိုင်းဖွေးကနဲပေါ်သွားတဲ့ သွားညီညီလေးတွေ ပေါ်က နူတ်ခမ်းကြီးကို မြင်ယောင်နေတယ်။ ဒီလို စော်ကြီးနဲ့သာ ချစ်လိုက်ရရင်ကွာ။ ကုလားမတွေနဲ့ ဟိုလိုဟိုဟာ ဖြစ်ရင် ကျန်းမာရေး ကောင်းတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ ဒါဆို သူ့ယောကျၤားက ဘာလို့ သေသွားသတုံး။ လူတွေကလည်း လျှောက်ပြောကြတယ် ထင်တယ်။ မိုက်တာကတော့ အမှန်ပဲ။ တစ်တစ် တုတ်တုတုတ်နဲ့။ မျက်လုံးရွဲကြီးကလည်း အကြည့်ခံလိုက်ရတဲ့ သူတိုင်း ဂွေးတောင်သွားလောက်တယ်။ ထန်တိုင်း အောစာအုပ်တွေထဲကလို အဆင်ပြေရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့ ကျော်သူ တွေးမိသေးတယ်။ “ကဲ မိုးခိုင်..အောစာအုပ်ထုတ်စမ်း” “ဗျာ ဆရာ” “အာ..အဲ..လော့ဂရပ်သမ် စာအုပ်ထုတ်စမ်းပြောတာ။ မင်းက ဘာတွေကြားနေမှန်းမသိဘူးကွာ” “ဆရာ ဒီမှာ ညအိပ်ပြီး စာသင်တဲ့နေ့ အမျိုးသမီးကို ထားခဲ့ရမှာပေါ့” “အာ…ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးမရှိပါဘူး။ အမေနဲ့ နေတာဗျ” “အော်” လို့ တစ်ခွန်းပဲ ပြောပြီး စီတာ က အခန်းကို ဆက်ရှင်းနေတယ်။ ဒီနေ့ မိုးခိုင် အလှူတစ်ခုပါသွားတာကြောင့် အိမ်ပြန်ရောက်နောက်ကျတယ်။

ခုမှ ရေချိုးနေတုန်း။ စီတာ က ကျော်သူသောက်ဖို့ လက်ဘက်ရည် လာချပေးရင်း မိုးခိုင် အခန်းကို ရှင်းရင်း စကားပြောနေတာ။ ကျော်သူ ကတော့ လက်ဘက်ရည် ချပေးရင်း မြင်လိုက်ရတဲ့ နို့အမွှာကြီး မြင်ကွင်းကြောင့် ဘာတွေပြောနေမှန်းတောင်မသိဘူး။ “မစီတာ ကျွန်တော့် စက်ဘီးကို ထားခဲ့လို့ရမလား နေ့ခင်းနေ့လယ်” ” ရပါတယ် သော့တော့ ခတ်သွားဆရာရေ။ နေ့ခင်းက အလုပ်သမားတွေနဲ့ လူများတယ်။ ညဆိုရင်တော့ ကျွန်မတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်တည်း။ နေ့ခင်းမှ မဟုတ်ပါဘူး တခြားညပိုင်းတွေလည်း လာပါဆရာ။ ထမင်းလေးဘာလေး ဝင်စားပေါ့” စားချင်တာ ထမင်းမဟုတ်ဘူး ဒေါ်ကုလားမရဲ့ လို့ ကျော်သူ စိတ်ထဲကပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။ “မစီတာ ဘာပဲလိုအပ်လိုအပ် ကျွန်တော့်ကို ပြောပါ။ မိုးခိုင် အမ ဆိုတော့ ကျွန်တော့ အမ လိုပဲပေါ့” ကိုင်း ဖြစ်ချင်တာဖြစ် ကျော်သူကတော့ စကား လမ်းကြောင်းနေပြီ။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ။ ကျွန်မ ကတော့ ဘာမှ မလိုပါဘူး။ တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ပျင်းတာပါပဲ။ မောင်တစ်ကောင် ရောက်လာမှ သူ့ဝေယျာဝစ္စ နဲ့ ဆိုင်အလုပ်ပဲရှိတာ” “ကျွန်တော်လည်း ကျောင်းစာ နဲ့ ကျူရှင်တွေနဲ့ ပဲ လုံးလည်လိုက်နေတာ။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ တော်တော် ပျင်းခြောက်ခြောက်နိုင်တယ်။ စက်ရုပ်လိုပဲလေ” ကျော်သူ တစ်ယောက် သူသိပ်ကြိုက်တဲ့ စပါယ်ရှယ် မျက်လုံး ကြီးတွေကို ဆုံအောင်ကြည့်ပြီး ပြောချလိုက်တယ်။ ကျော်သူ ပြောချင်တာကို စီတာ သဘောပေါက်တဲ့ ပုံပဲ။ သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး သက်ပြင်းချနေတယ်။ သိပ်လှတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကတော့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ပေါ့။ ကျော်သူကလည်း ဒီနေ့မှ ဘာတွေဖြစ်ပြီး နူတ်သွက်အာသွက်ဖြစ်နေမှန်းမသိ။ မထူးဘူး ဆိုပြီး လက်ပါသွက်လိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ စီတာရဲ့ လက်ညိုညိုဖောင်းဖောင်းအိအိလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ “ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောရတာ ပျော်တယ်မဟုတ်လား စီတာ” “ဟိုမှာ မိုးခိုင် လာနေပြီ” ဆိုပြီး သူ့လက်ကို ရုတ်ကနဲ ဖယ်သွားပြီး အခန်းထဲက မပြေးရုံတမယ် ထွက်သွားတယ်။ သူ့ရယ်သံလေး ကျန်ခဲ့တာမို့ စိတ်ဆိုးသွားတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျော်သူ သိတယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ကနဲဖြစ်သွားတာ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး။ ခဏနေ မိုးခိုင် ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး ဝင်လာတော့ စာစသင်တယ်။ စာသင်ရင်း ဘာတွေ ပြုံးစိစိ ဖြစ်နေတာလဲလို့ မိုးခိုင်က တောင်မေးရတယ်။

စိတ်ကတော့ စီတာ့ ဆီမှာ အပြည့်ရောက်နေတာ။ ခဏနေတော့ ဒေါ်ကုလားမ က လက်ဘက်တွေသုတ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ “ဆရာတို့ ဆရာ တပည့် စာလုပ်ရင်း စားရအောင် ကျွန်မ သုတ်လာတာ” တဲ့။ကျော်သူ နဲ့ မိုးခိုင် ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ “ဒီကောင် စာလုပ်ရဲ့လားဆရာ” သူ့ကိုယ်သင်းနံ့က အဆန်းဗျ။ မုန်ညှင်းဆီ နံ့ နဲ့ ပရုပ်မှုန့်နံ့ပေါင်းထားတာ။ ခင်ဗျားတို့ အဲဒီအနံ့သိချင်ရင် ဟိန္ဒူမတစ်ယောက်ကို ရည်းစား ထားကြည့်လို့ပဲ အကြံပေးရမယ်။ “စာလုပ်ပါတယ်။ မိုးခိုင် က ကြိုးစားတယ်” လို့ ကျွန်တော် ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ တခြားစကားတွေပြောနေတာပေါ့။ မိုးခိုင် မမြင်အောင် စားပွဲအောက်ကနေ စီတာ့လက်ကို ကျော်သူ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ စီတာ က ဖွဖွလေး ဆွဲဆိတ်ပြီး မသိမသာ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ “ကဲကဲ…ဆရာတို့ကို မနှောက်ယှက်တော့ဘူး။ ကျွန်မ အိပ်တော့မယ်။ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ နွားနို့ ကြိုပြီးသားရှိတယ်။ ဆာရင် ထသောက်ကြနော်” လို့ပြောပြီး ထထွက်သွားတယ်။ ကျော်သူဆိုတာ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ည မိုးခိုင် အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတုန်း တရှူးရှူး နဲ့ အိပ်နေတဲ့ တပည့်ကျော်ကို ကြည့်ပြီး ခုနေများ စီတာ့ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရရင်လို့ တွေးမိတယ်။ သူများအိမ်မှာ ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ ခုလိုလုပ်ဖို့ မတော်ပါဘူးလေ ဆိုပြီး ဆန္ဒကို အတင်း သိက္ခာနဲ့ ထိန်းတယ်။ ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ ပုံဆွဲခန်းထဲ ဗိသုကာနဲ့ ဆိုင်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာပုံတွေ ဆွဲရတယ်။ စိတ်က စီတာ့ အိမ်ကို သွားရမှာမို့ ကျော်သူ တစ်ယောက် စာလုပ်ရတာ စိတ်မပါ။ မယားတရူးဆိုပြီး ပြောကြတာ ဒါမျိုး ထင်တယ်။ အရင်ကလည်း အသက် ၂၀ အရွယ် လူပျိုမို့ ထန်ဖူးပါတယ်။ ဒီလောက်ကြီး စိတ်ထဲရောက်အောင် ထန်တာမျိုး မဖြစ်ဖူးဘူး။ အတင်းစိတ်ကို ဆွဲထိန်းပြီးတော့ စာထဲ အာရုံပို့ရတယ်။ ကျောင်းကပြန်တော့ ဖယ်ရီပေါ်မှာလည်း အရင်လို သီချင်းအော်ဆိုတာ၊ မိန်းကလေးတွေကို နောက်တာတောင် မလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုယ်စာသင်မယ့်အိမ်ကို သွားဖို့ ဒီလောက်တောင် ပျော်ရွှင်မြူးတူး စိတ်ဓာတ်တွေ တက်ကြွနေတဲ့ ဆရာ ဟာ teacher of the year ဆုတော့ ရသင့်တယ် မထင်ဘူးလား။ ဒါပေမဲ့ စိတ်က တပည့်ဖြစ်သူ ဆီမှာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တပည့်အမ ဆီမှာပဲ။ ဒီညတော့ စာသင်ပြီး မိုးခိုင်အိပ်ပြီဆို ရအောင် ချိန်းတွေ့မယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ တေးထားလိုက်တယ်။ ဒါမျိုးလုပ်လိုက်မှပဲ ငါ့စိတ်ထဲကနေ ဒီမမလှလှ ကုလားမ ပြန်ထွက်သွားမှာပဲလို့ ကျော်သူ ထင်တယ်။

ဖယ်ရီကား ရန်ကုန်မြို့ထဲ ပြန်အဝင်မှာပဲ မိုးတွေရွာလာတယ်။ ပထမတော့ အေးအေးဆေးဆေး ရွာနေပြီး နောက်ပိုင်းတော့ အုန်းဒိုင်းကို ကြဲလာတော့တယ်။ ဒီနေ့မှ ထီးကမပါ။ ညနေ ငါးနာရီဟာ ငါးနာရီနဲ့ကို မတူဘူး။ ဆင်းနေကျနေရာရောက်တော့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ မှတ်တိုင်ထဲဝင်ခိုပေမယ့် မလုံပါဘူး။ မိုးက ဆက်ပြီး ရွာနေမြဲ။ မှတ်တိုင်ထဲမှာလည်း ကျော်သူ့လို မိုးခိုနေသူတွေက အများကြီး။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ငါးနာရီခွဲကျော်လာပြီ။ ၆ နာရီလောက်ဆို မိုးခိုင်က ကျူရှင်က ပြန်ရောက်တော့မယ်။ မိုးရေထဲမှာပဲ မှတ်တိုင်တဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ စာသင်အိမ်ကို ပြေးဖို့ ကျော်သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျောင်းမှာက ဒီနေ့ တစ်နေကုန် ပုံပဲဆွဲရတာ။ ဒါကြောင့် စာအုပ်သိပ်ပါမလာဘူး။ မိုးကာအိတ်မို့ တော်ရုံရေလောက်တော့ရတယ်။ အဝတ်တွေစိုတာက ပြဿနာမရှိ။ မိုးခိုင် အကျႌယူဝတ်မယ်။ မနက်ကျမှ တစ်ခုခု ဝယ်ဝတ်ပြီး ကျောင်းထသွားရုံပေါ့။ အပြေးတစ်ပိုင်း မိုးခိုင်တို့ အိမ်ဘက်ကို လာခဲ့တယ်။ မိုးက သည်းသည်းမည်းမည်း ဖြစ်လာတဲ့အပြင် မှောင်ပါမှောင်ကျလာတယ်။ ကျော်သူ လည်း ဆေးဆိုင်ရှေ့က အမိုးအောက်ကို အပြေးကလေးဝင်လိုက်ရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ ကြွက်စုတ်ပေါ့။ မိုးခိုင် ရဲ့ အမ ကဆေးဆိုင်ထဲကနေ အလန့်တကြားလှမ်းအော်တယ်။ “ဟောတော်.. မနက်က ဆရာ့အိမ်ကို လှမ်းပြီး ဖုန်းဆက်သေးတယ်။ ဆရာအပြင်ထွက်သွားလို့တဲ့။ ဆရာ့တပည့်က ဒီည ဘုရားကျောင်း သွားတယ်။ အဲဒါ ဆရာ့ကို ဒီညစာသင်ချိန်လေး ဖျက်ပေးပါ ခွင့်တိုင်မလို့။ လာဆရာ အထဲဝင် အထဲဝင် ဆရာတပည့်ပုဆိုးလဲထားလိုက်” ပြောပြီးဆိုပြီး သံပန်းတံခါးကို ကုန်းပြီး တံခါးချက်ဖွင့်ပေးတယ်။ သူ့ခေါင်းအငိုက်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ခုလို နှစ်တွေအများကြီး ကြာတာတောင် မမေ့ဘူး။ တမီလ်ဟိန္ဒူမ တစ်ယောက်ရဲ့ ညိုဝင်းဝါနေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာဟာ လှတာနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတာကို ပေါင်းထားတာပဲ။ ယောင်ပြီး အကြာကြီး ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အပျိုတုန်းကဆို ဘယ်လောက်တောင်များ လှလိုက်မလဲ မမမုဆိုးမ ကုလားမလေးရယ်။ “ဆရာ အထဲဝင်လေ” “အော်ဟုတ်ဟုတ်” အထဲကိုဝင်လိုက်တာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် နတ်စည်းစိမ်ခံစားရမယ့် ညထဲကို ပျော်ဝင်လိုက်တာပဲ ဆိုတာ အဲဒီတုန်းက ဘယ်သိပါ့မလဲ။

မိုးက လေပါ ပါပြီး ပိုကြမ်းလာတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း မိုးကြီးပြီး လေပါလာရင် EPC က မီးဖြတ်လိုက်ပါလေရော။ သူတို့အိမ်က ခေတ်ဟောင်းပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ တိုက်ဟောင်းကြီး။ အတော်မှောင်တယ်။ “ဆရာခဏလေးနော်။ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းလိုက်ဦးမယ် အင်ဗာတာက ဆိုင်ပို့ထားရတယ် ဆရာရေ” ယ ဆိုပြီး ဖယောင်းတိုင်သွားထွန်းနေတယ်။ အိမ်ထဲမှာ သူနဲ့ငါ နှစ်ယောက်တည်းပါလား၊ မိုးခိုင်ကလည်း ဘုရားကျောင်းမှာ အိပ်မှာ ဆိုပါလားကို တွေးပြီး ကျော်သူ့ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းမြည်လာတယ်။ ရေစိုဝတ်နဲ့ ကျော်သူ့ကို စွပ်ကျယ်လက်စက တစ်ထည်၊ ပုဆိုးတစ်ထည်လာပေးတယ်။ ဖယောင်းတိုင်မီး မှိန်ပြပြအလင်းနဲ့ပဲ ကိုယ်ဝင်နေကျ ကျော်သူ့ အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲက မှောင်လို့ပေါ့ အကျႌကို အရင်ချွတ် ပြတင်းပေါက်ကနေ ရေကိုညှစ်ချပြီးတော့ လှမ်းလိုက်တယ်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါယူပြီး ခေါင်းကို သုတ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန် ရုတ်တရက် အခန်းထဲကို ဖယောင်းတိုင် အလင်းရောင်ဝင်လာတယ်။ “ဆရာ ထမင်းစားလိုက်တော့… ဟာ ကန်တော့ ကန်တော့” အပေါ်ပိုင်းကို သဘက်စောင်ကြီးခြုံထားပြီး အောက်ပိုင်းဗလာကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကျော်သူ့ကို မြင်တော့ စီတာ လန့်ပြီး လက်ထဲက ဖယောင်းတိုင် လွတ်ကျ အောက်ရောက်တော့ ငြိမ်းသွားတယ်။ အရာအားလုံးဟာ မှောင်အတိကို ကျသွားတယ်။ စီတာ ထိုင်လိုက်ပြီး ဖယောင်းတိုင်ကို လိုက်စမ်းနေတာ ကျော်သူ အသံကြားတယ်။ လွှမ်းထားတဲ့ သဘက်စောင်ကို ခါးကို ပတ်လိုက်တယ်။ လိုက်စမ်းနေတဲ့ စီတာ့နားကို ကျော်သူထိုင်ချလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကို ကြားရတယ်။ ကိုယ်သင်းနံ့ကိုလည်း ရလိုက်တယ်။ ကြက်သီးတွေထောင် ဖျင်းကနဲ ထသွားတယ်။ လိုက်စမ်းနေတဲ့ စီတာလည်း ငြိမ်နေတယ် အမှောင်ထဲမှာ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လက်နှစ်ဖက်ကို ကျော်သူ ကိုင်ထားလိုက်တော့ စီတာ မရုန်းပါဘူး။ “မစီတာ..။ ကျွန်တော့်ကို လက်ခံပေးပါနော်” စီတာ ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ ဘယ်ပြန်ပြောနိုင်ပါ့မလဲ။ ယောကျၤားနဲ့ ၂ နှစ်ကျော် ကင်းကွာနေတဲ့ မုဆိုးမလေး။ ပျိုရွယ်ပြီး ပညာတတ်ရည်မွန်တဲ့ ကျော်သူ့လို လူငယ်ခပ်ချောချောနဲ့ မှောင်မိုက်နေတဲ့ အခန်းထဲမှာ။ နဂိုထဲက လေးစားရင်းစွဲရှိတဲ့ အသင်အပြကောင်းသူ ကျူရှင်ဆရာ။ စီတာ့ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကျော်သူက သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ “ဆရာ အအေးပတ်မယ်နော်။

ရေတွေခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ဦး” ကျော်သူ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံနိုင်ပါဘူး။ စီတာ့ပါးကို တရှိုက်မက်မက် ခပ်ပြင်းပြင်း နမ်းချလိုက်တယ်။ သူငြိမ်နေတယ်။ နောက်ထပ် ပါးတစ်ဖက်ကို ထပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စီတာ ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ပြီး ကျော်သူ့ရင်ခွင် ထဲ ဝင်လာတယ်။ ခပ်ထွားထွား ရင်သားတစ်စုံက ကျော်သူ့ရဲ့ ဝမ်းဗိုက်အထက်နားကို လာထိတယ်။ သိတဲ့ အတိုင်း ယောက်ျားလေးများဟာ တဏှာစိတ်ထဖို့ မိန်းကလေးတွေထက် လွယ်တယ်။ အောက်က ပစ္စည်းက ဒိန်းကနဲကို ထောင်လာတာ။ နောက်တော့ စီတာ့တစ်မျက်နှာလုံးကို ဘယ်နှစ်ချက် နမ်းမိမှန်း ကျော်သူ့ မေ့သွားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ပါးတွေနမ်းပြီးတော့ နူတ်ခမ်းကို ဆင်းနမ်းပြီလေ။ “ကြမ်းပြင်ကြီးမှာ ဆရာရယ်။ အအေးပတ်မယ်” “ဆရာလို့ မခေါ်ပါနဲ့လား စီတာရယ်” “အခန်းထဲဖြစ်ဖြစ် သွားရအောင်လား သူရယ်” ကျော်သူ နဲ့ စီတာ့ကို အသိစိတ်က ဦးမဆောင်နိုင်တော့ဘဲ ပြင်းပြလောင်မြိုက်နေတဲ့ ဆန္ဒကပဲ ဦးဆောင်နေတော့တယ် မိုးသံတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ အေးစက်မှောင်မိုက်နေတဲ့ ညဦးပိုင်းမှာ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနဲ့ အနမ်းတွေ ဖလှယ်ရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ စည်းစိမ်လဲဆိုတာ ကျော်သူ့လောက်တော့ ဘယ်သူမှ သဘောပေါက်မယ် မထင်ဘူး။ စီတာ့ အိပ်ယာပေါ်မှာ အပေါ်ကနေမိုးပြီးတော့ နူတ်ခမ်းကို နမ်းနေတယ်။ အစပိုင်းကတော့ စီတာ့ အပေါ် နူတ်ခမ်းကို စုပ်ပြီး ဖွဖွလေးနမ်းနေတာပါ။ စီတာက အောက်နေပြန်ဖက်ထားပြီး ကျော်သူ့ အောက်နူတ်ခမ်းကို ပြန်စုပ်ပေးနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနမ်းတွေက ကြမ်းလာတယ်။ ကျော်သူရော စီတာရောဟာ ပါးစပ်ကို အကျယ်ဆုံး ဟနမ်းနေကြပြီး နူတ်ခမ်းများထက် အထဲက လျှာတွေက ပိုပြီး အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ တစ်ယောက်လျှာကို တစ်ယောက်စုပ်နေရတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားတယ်ဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ စီတာ့မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကို ပါးနှစ်ဖက်ကနေ ကိုင်ပြီး လျှာချင်စုပ်ရတာကို ကျော်သူ သိပ်ကြိုက်လို့ ခဏလေး တောင် အနားမပေးဘူး။ မရှိဘူးဆိုရင် အချိန် ၁၅ မိနစ်လောက်ကို ကြာမယ်။ တော်တော်ကြာမှ မျက်နှာချင်း ခွါလိုက်တယ်။ အမှောင်ထဲမှာ ကျင့်သားရလာတော့ စီတာ့ မျက်နှာကို ခပ်ဝါးဝါးမြင်ရတယ်။ ရီဝေနေတဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးနဲ့ ကျော်သူ့ကို မောကြည့်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေတယ်။ “ရူးတော့မယ် သူရယ်။ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ” လို့ ပြောပြီး ကျော်သူ့ ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းတယ်။

ကျော်သူ နောက်တစ်ဆင့် လှုပ်ရှားပြီ။ စီတာ့ လည်ပင်းကို မနာအောင် ဖွဖွလေး ခဲထားပြီး လည်ပင်းက သွေးကြောကို လျှာကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး လိုက်ထိုးပေးနေတယ်။ “အားရှီး..။ သူရယ်..အင်း..ဟင်း ဟင်း” ဆိုပြီး ညည်းသံတွေ ထွက်လာတယ်။ လည်ပင်းကို စုပ်ပြီး တော့ သူ့နားရွက်တွေကို ဆက်ကလိတယ်။ နားရွက်ဖျားလေးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်နေရင်းကို စီတာကတော့ တွန့်လိမ်နေတာပဲ။ နားထဲကို လျှာလည်း ထည့်လိုက်ရော အသံစုံကို ကြားရတာပဲ။ အဲဒီမှာ သိပ်ထူးဆန်း တဲ့ အထိအတွေ့တစ်ခုရတယ်။ အောက်ကနေ ကျော်သူ့ ဘောကို စီတာ လာကိုင်တာပဲ။ တုတ်ချောင်းကို ပဲ ကိုင်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ အောက်က ဥတွေကနေစပြီး တပြုံလုံးကို ကိုင်ပြီး ပွတ်နေတာ။ သူအားမလို အားမရဖြစ်နေပုံပဲ။ “ချွတ်မယ်နော် စီတာ” “အင်း” ကျော်သူ ဟာ စီတာ့ရဲ့ အိမ်နေရင်း အကျႌရဲ့နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာအောက်ကနေ လျှံထွက်နေတဲ့ နို့အုံကြီးကို ခပ်ရေးရေး မြင်နေရတယ်။ အားရပါးရ ဖိချေလိုက်ချင်တာ။ စီတာက ကျော်သူ့ အင်္က ျီကြယ်သီးတွေကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်ပေးနေတယ်။ လုံးထွေးနမ်းနေရင်းနဲ့ ကျော်သူ့ အောက်ပိုင်းကို ပတ်ထားတဲ့ သဘက်စောင်ကတော့ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်သွားမှန်းမသိတော့။ ဘရာဇီယာကို မချွတ်ခင် နို့အုံကြီးရဲ့ အပြင်သားတွေကို ကျော်သူ နမ်းတယ်။ သက်ပြင်းတချချနဲ့ စီတာဟာ ဘယ်တော့ ဘရာတစ်ခုလုံးကို ချွတ်ချလိုက်မလဲဆိုတာ မချင့်မရဲနဲ့ စောင့်နေတယ်။ ကျော်သူလည်း စိတ်ရှိ လက်ရှိကစားပြီးတာနဲ့ ကျောနောက်က ကျယ်သီးကို လှမ်းဖြုတ်ပြီး စီတာ့ အပေါ်ပိုင်းကို ဗလာကျင်းလိုက်တယ်။ နို့ကြီး တစ်လုံး တစ်လုံးဟာ ထောပတ်သီး အကြီးစားတစ်လုံးစာလောက်ရှိတယ်။ မစို့သေးခင် စိတ်ကြိုက်နယ် တယ်။ နို့ကို စပြီးတော့ စို့လိုက်တာနဲ့ စီတာက အသံပေါင်းစုံ ပြန်ထွက်လာပြန်တယ်။ “ကြိုက်တယ်။ ကြိုက်တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးနမ်းပါ။ နမ်းပါ” ကျော်သူ အလုပ်နဲ့ ဆက်ပြီး သက်သေပြနေလိုက်တယ်။ ဟိုဘက်နို့ စို့လိုက် ဒီဘက်နို့ ပြောင်းစို့လိုက်နဲ့ပေါ့။ သိပ်ကို အားရစရာကောင်းတယ်။ စီတာ ကတော့ ညည်းညူရင်း ကာမအရသာကို အပြည့်ခံစားနေတယ်။ ကျော်သူ့ရဲ့ မွေးရာပါ ယောကျၤားပညာက သူ့လက်ကို စီတာ့ထမီထဲ ဆင်းသွားစေတယ်။ စီတာ့မှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မပါပါဘူး။ အမွှေးခပ်ပါးပါးနဲ့ ဆီးခုံကို ကျော်လိုက်တဲ့အခါ ဖောင်းကားနေတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကို အုပ်မိတယ်။

ကျော်သူ့ စိတ်ထဲမှာ ကလိကလိနဲ့။ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းပြီး လက်ညိုး၊လက်ခလှယ် နှစ်ချောင်းပြူးကို ထည့်ချလိုက်တယ်။ ” အား..ရှီး။ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ သူရယ်” ချစ်ရည်ရွှမ်းတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးထင်တယ်။ ရွှဲနစ်နေတာပဲ ကျော်သူ က လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေးကစားရင်း နို့ကိုလည်း စို့တယ်။ စီတာ့ ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါထဲကို လက်ထည့်လိုက်ပြီး အထဲက အခေါင်းပေါက်ရဲ့ အပေါ်အမိုးနားက အထစ်လေးကို စမ်းပြီး ပွတ်ပေးတယ်။ အဲဒီနေရာကို ဂျီစပေါ့လို့ခေါ်ပြီး မိန်းမတွေ သိပ်ကြိုက်တယ်လို့ ကျော်သူ ကြားဖူးတယ်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူး။ စီတာက ထွန့်ထွန့်လူး လာတယ်။ “ကျွန်တော် ချစ်တော့မယ်နော် စီတာ” “ခဏလေးနော်” စီတာက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျော်သူ့ ကို ဖွဖွလေး လှဲလိုက်တယ်။ ကျော်သူလည်း အလိုက်သင့် ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ စီတာဟာ ကျော်သူ့ နူတ်ခမ်းနှစ်ခုကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး ကျော်သူ့ ရင်ဘတ်က နို့ နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ပလပ်ပလပ်နဲ့ ယက်ပေးတယ်။ ဟိုက်… ယောကျၤားတွေလည်း နို့စို့ခံရတာ ဖီးတက်သဗျာ။ မယုံရင် စမ်းပြီး ကိုယ့်ချစ်သူ၊ ကိုယ့်ဇနီးကို စို့ခိုင်းကြပါ ဘဒိုတို့။ ကျော်သူဟာ မျက်လုံးလေးမှေးပြီး နို့စို့ခြင်း၊ အောက်က လက်နဲ့ ဂွင်းတိုက်ပေးခြင်းတို့ကို အရသာ ခံနေလိုက်တယ်။ စီတာဟာ ကျော်သူ့ ဗိုက်ပေါ်ထိကို လိုက်နမ်းပြီး ယက်ပေးနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်း အောက်ဆင်းလာပြီ။ ကျော်သူ ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ ပစ္စည်းကို ဘယ်သူကမှ ငုံပြီး မစုပ်ပေးဖူးသေးဘူး။ ထင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေချိန်မှာပဲ ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့ဟာကြီး အေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ စီတာ လျှာဖျားလေးနဲ့ ယက်လိုက်တာပါ။ ပစ္စည်းရဲ့ ပတ်ပတ်လည်ကို လိုက်ပြီး ယက်ပေးနေတာ ကောင်းလွန်းလို့ အသားတွေတောင် တုန်တယ်။ ပစ္စည်းကို ယက်နေရင်း ဥအပြုံလိုက်ကိုပါ ယက်တယ်။ ကျော်သူ ဘယ်လိုမှ အားမရတော့။ “စုပ်လိုက်ပါလား စီတာရယ်” ကျော်သူ ညည်းသံတဝက်နဲ့ တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ လိမ္မာလိုက်တဲ့ စီတာ အားရပါးရကို စုပ်တော့တာပဲ။ ခေါင်းကို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ ကျော်သူ့ ဟာကြီး တစ်ခုလုံး သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားအောင်ကို စုပ်ပေးတာ။ တော်တော်ကြာတော့ ကျော်သူ ပြီးချင်လာတယ်။

ပြီးသွားလို့တော့ မဖြစ်။ ရှေ့ဆက်တိုက်ပွဲဝင်ရဦးမှာ မို့လား။ “စီတာ စီတာ ခဏရပ် ခဏရပ်” ကျော်သူဟာ စီတာ့ကို ပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်ပြီး ဗိုက်သားလေးတွေကို လိုက်နမ်းလိုက်တယ်။ ဘယ်လို အားမျိုးက တိုက်တွန်းစေ့ဆော်နေတာလဲ မသိ။ ကျော်သူ အောက်ဆင်းတာကို ရပ်ပစ်လိုက်လို့ မရ။ ပေါင်ခြံလေးတွေ လျှာဖျားလေးနဲ့ ယက်နေရင်း သူ့ပစ္စည်းက အမျိုးသမီးချွေးနံ့လေးတွေရတယ်။ ကျော်သူ စိတ်မထိန်း နိုင်တော့ဘူး။ ပစ္စည်းလေးကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ငေါငေါလေး ပေါ်လာတဲ့ အဆံပြူးပြူးကို ကလေးများ ချိုချဉ်စုပ်သလို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက် ယက်လိုက် လုပ်တော့ တာပဲ။ စီတာ့ အော်သံဟာ မိုးသံနဲ့မို့တော်တော့်တယ်။ နေ့ခင်းဆို အခန်းပြင်ကတောင် ကြားရလောက်တယ်။ “ချစ်တယ်။ ချစ်တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးလုပ်ပါ။ ယောကျၤားရယ်” ဆိုပြီး အော်နေတယ်။ ကျော်သူ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်တယ်။ စီတာ က အလိုက်တသိ ကျော်သူ့ပစ္စည်းကို ယူလိုက်ပြီး သူ့ အပေါက်ဝကို တေ့လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကျော်သူ ထိုးထည့်လိုက်တာပေါ့။ စီးကနဲ ဝင်ချသွားတာဗျာ။ အထဲက အခေါင်းပေါက်နံရံတွေက ကျော်သူ့ ဂွေအချောင်းလိုက်ကို ဝိုင်းညှစ်ထားကြတယ်။ ဘာနဲ့မှ မတူတဲ့ အရသာ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ “အားရှီး…အားရှီး လုပ်ပါ လုပ်ပါ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ပါ” “ကောင်းလား ဟင်” “အင်း… အင်း” အားရပါးရ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်တယ်။ စီတာ့ ကုတင်လေးဟာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့။ အောက်ငုံလိုက်တော့ နူတ်ခမ်းခြင်း အငမ်းမရနမ်းကြတယ်။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာအောင် ဆောင့်ပြီးတော့ “ဟိုဘက်လှည့်ပေးပါ” စီတာ လို့ ကျော်သူက တောင်းဆိုလိုက်တာပေါ့။ စီတာက နောက်လှည့် လေးဘက်ထောက်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ထားတယ်။ တစ်ချိန်လုံး မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ခဲ့ရတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေက ကျော်သူ့ရှေ့မှာ။ ဖင်နှစ်လုံးကြားက ပြူးနေတဲ့ ပစ္စည်းကြီးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ခါးကနေကိုင်ပြီး ချကြပြန်တယ်။ နောက်ကနေလုပ်တဲ့အခါ ပိုထိပုံရတယ်။ စီတာ တစ်ယောက် ဆက်တိုက်ကို ကယောင်ကတမ်း ဘာတွေ အော်နေမှန်း မသိဘူး။

“အား ပြီးတော့မယ်။ ပြီးတော့မယ်။ မောင်ရယ် လုပ်ပါ လုပ်ပါ။ ယောက်ျား။ အမယ်လေး ယောက်ျား” “ပြိုင်တူပြီးမယ်နော်။ စီတာ။ အား အား” တဖုန်းဖုန်းနဲ့ အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ရိုက်ချလိုက်တာ ကျော်သူ့ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေ စီတာ ပစ္စည်းထဲ ပန်းဝင်သွားပြီး ပြီးသွားတယ်။ မောလိုက်တာ။ ကျော်သူ တစ်ယောက် စီတာ့ဘေးကို လှဲချလိုက်ရင်း သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားလိုက်တော့ ပြန်ဖက်ထားတယ်။ တော်တော်နဲ့ စကားမပြောနိုင်ပါ။ “တို့ကို အထင်သေးသွားပြီလားဟင်” “အထင်မသေးပါဘူး။ စီတာ ရယ်။ အပေးအယူမျှလိုက်တာ စွဲသွားတာပဲ” “ဒါပေမဲ့ သူ မပြောတာ တစ်ခုရှိသေးတယ်” ကျော်သူ ဘာပါလိမ့်ဆိုပြီး ကယောင်ချောက်ခြားဖြစ်သွားတယ်။ ဟာ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဒီရက်ပိုင်း သူဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်ကို ထန်နေတာ တစ်ခုပဲလို့ ထင်နေမိတာပဲ။ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အဲဒီခံစားချက်ကို ကျော်သူ တွေးမိတော့မှ သဘောပေါက်သွားတယ်။ စီတာ့ နူတ်ခမ်းနဲ့ နှာခေါင်းကြားကို နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နားနားတိုးရင်း တစ်ခွန်းထဲ ပြောချလိုက်တယ်။ ခုနပြီးသွားတာနဲ့ မတူပေမယ့် သူလည်း သိပ်ကို ထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ “စီတာ့ကို ကျွန်တော် ချစ်တယ်ဗျာ” အမှောင်ထဲမှာ စီတာ့မျက်နှာကို သေချာမမြင်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူပြုံးနေမှာကို ကျော်သူ သေသေချာချာကို သိနေပါတော့တယ်။…..ပြီး

Zawgyi

သြပ္ေပၚကို တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနတဲ့ မိုးေရစက္သံကို နားေထာင္ၿပီး အိပ္ဖူးလား။ သိပ္အရသာရွိတယ္။ ဂီတသံ စည္းခ်က္ေတြလိုပဲ။ မိုးေရေပါက္သံ ေတြေၾကာင့္ တေရးႏိုးေတာ့ ညဦးပိုင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အိပ္မက္မ်ားလားလို႔ ေက်ာ္သူ ေတြးေနမိေသးတယ္။ အိပ္မက္မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ပ႐ုပ္နံ႔ေတြသင္းေနတဲ့ အိပ္ရာေပၚမွာ အဝတ္ဗလာနဲ႔ ေက်ာ္သူအိပ္ေနတယ္။ ေစာင္ထူထူ တစ္ထည္ကို လႊမ္းထားၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာလည္း ခပ္ျပည့္ျပည့္ အမ်ိဳးသမီးလွလွကို ေထြးထားေသးတယ္။ ေက်ာ္သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ေက်ာေပးၿပီး ဟိုဘက္လွည့္အိပ္ေနတယ္။ သူလည္း ကိုယ္လုံးတီးပဲ။ ေက်ာ္သူက ေနာက္ကသိုင္းဖက္ထားတာေပါ့။ ေမွာင္ေနတဲ့အခန္း၊ သြပ္ေပၚက မိုးေရသံေတြ၊ ေအးစက္တဲ့ မိုးဥတု၊ ေစာင္ထဲမွာ၊ ရင္ခြင္ထဲမွာ မိန္းမ တစ္ေယာက္။ သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕က သာမန္တိုက္တစ္လုံးရဲ႕ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းဟာ ေက်ာ္သူ႔အတြက္ နန္းေဆာင္တစ္ေဆာင္ထက္ ခမ္းနားေနခဲ့တယ္။ ညဦးပိုင္းက အားရပါးရ ခ်စ္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔လား မသိဘူး။ ၃ ခါေလာက္ရွိမယ္။ ေအာက္ကဟာက နဲနဲက်င္ေနတယ္။ မိုးကပိုၿပီးေတာ့ ၾကမ္းလာသလိုပဲ။ ရင္ခြင္ထဲက ရီတာ့ ဂုတ္ပိုးကို ဖက္လားလ်က္ ငုံ႔နမ္းလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ေစာင္အျပည့္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္လႊမ္းေပးလိုက္တယ္။ နဲနဲလႈပ္လိုက္လို႔လား မသိဘူး သူ႔ဘက္က လူးလြန႔္လာတယ္။ “ဟင္ သူ မအိပ္ေသးဘူးလား” အေမွာင္ထဲက သူ႔အသံက မႏိုးတဝက္ ႏိုးတဝက္ေလး။ စီတာဟာ ဟိုဘက္ကို ေက်ာခိုင္းေနရာကေန ေက်ာ္သူ႔ ဘက္ကို လွည့္လာၿပီး ရင္ခြင္ထဲဝင္လာတယ္။ “ခ်မ္းလိုက္တာ။ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္တုံးလုံး မအိပ္ရတာ ၾကာၿပီ” ေက်ာ္သူက သူလည္း တေရးႏိုးလာတာ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ရီတာ့ နဖူးကို ထပ္နမ္းလိုက္တယ္။ စီတာလည္း ေက်ာ္သူ႔ေမးဖ်ားကို ေမာ့ၿပီးနမ္းလိုက္တယ္။

ေက်ာကို သိုင္းေပးထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေစာင္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး သူ႔ ရင္သားႏွစ္မႊာကို စမ္းလိုက္တယ္။ ေစာင္ထဲမွာ ရွိတာၾကာလို႔ ထင္တယ္ ေႏြးေနတာပဲ။ သူ အသာေလး ႐ုန္းတယ္။ “ခဏေလးကြာ တို႔ ေသးေပါက္လိုက္ဦးမယ္” “ဗိုက္ဆာလိုက္တာ စီတာရယ္” “ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ႏို႔ပုလင္းနဲ႔ မုန႔္ေတြ ရွိတယ္။ တို႔လည္း ဗိုက္ဆာတယ္ တူတူစားၾကမယ္ေလ” စီတာက မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ မ်က္လုံးတအားက်ိန္းသြားတယ္။ ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ စီတာဟာ သူ႔လုံခ်ည္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ရင္လ်ားလိုက္တယ္။ တမီလ္လူမ်ိဳး စီတာဟာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ေလး ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရင္သားနဲ႔ တင္ကေတာ့ လွတဲ့အထဲမွာပါတယ္။ တုတ္တုတ္ခဲခဲ ညိဳမည္းမည္းေလးေပါ့။ ေက်ာ္သူ အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးနဲ႔ ႏူတ္ခမ္းအစုံပဲ။ “သူလည္း ထေလ ေရာ့ ပုဆိုးျပန္ဝတ္။ တန္းလန္းနဲ႔ ထမလာနဲ႔ ဆြဲမိလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ေနာက္ေနတယ္။ တကယ္ပဲ မစီတာနဲ႔ ငါဟာ လင္မယားေတြလို တစ္အိပ္ရာထဲအိပ္၊ အခ်စ္နယ္ေတြကြၽံၿပီး တေရးႏိုးလာတာပါလားလို႔ ေတြးရင္း ေက်ာ္သူ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မယုံႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေက်မြေနတဲ့ ပုဆိုးကို အျမန္ေကာက္စြပ္ၿပီး စီတာ့နားကိုသြား ေမးဖ်ားကို ဆက္ကနဲ ေမာ့ၿပီး ပြရႈပ္ေနတဲ့ သူ႔ဆံအုံႀကီးကို ဖယ္ၿပီး ပါးကို ႐ႊတ္ကနဲ နမ္းလိုက္တယ္။ “လာပါ ေသးထြက္က်ေတာ့မယ္ကြ။ မုန႔္လည္း စားမယ္ဆို။ ၿပီးရင္ ျပန္လာမွာပဲကို” “ကြၽန္ေတာ္ မယုံႏိုင္ေသးလို႔ပါ မစီတာ” “အမေလး မယုံေပလို႔ပဲ ဆရာရယ္” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ပါးကို ျပန္နမ္းလိုက္တယ္။ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေပးနမ္းပါ ခ်စ္သူရယ္လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ႏူတ္ခမ္းတြဲတြဲကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ စီတာ လွ်ာဖ်ားေလးက ေက်ာ္သူ႔ပါးစပ္ထဲ အလိုက္သင့္ဝင္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အနမ္းေရယာဥ္ေက်ာထဲ ထပ္ေမ်ာျပန္ၿပီ။ သြပ္ေပၚ မိုးေပါက္က်တဲ့အသံ တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္းကို ေက်ာ္သူ မၾကားရေတာ့သလိုပဲ။ ေက်ာ္သူနဲ႔ မစီတာတို႔ ဆုံေတြ႕တဲ့ ပုံကို ျပန္ေျပာရရင္။

ေက်ာ္သူက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားပါ။ ေက်ာင္းတက္ရင္း နဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ဝင္ေငြရေအာင္ သိပၸံတြဲက အတြက္အခ်က္ ဘာသာရပ္ေတြကို က်ဴရွင္ျပတယ္။ အသက္ကလည္းငယ္၊ နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္ ဆရာကလည္း မဟုတ္ေသးေတာ့ အိမ္ဝိုင္းေတြနဲ႔  guideဝိုင္းေတြကို အားျပဳရတယ္။ ေက်ာ္သူက အသင္အျပ ေကာင္းတာမို႔ နာမည္ ျမန္ျမန္ရလာတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ စည္းကမ္းရွိတယ္။ စာအသင္အျပ ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔လည္း အေနအထိုင္ တည္ၾကည္တယ္။ မတည္ၾကည္လို႔ကလည္း မရဘူးေလ။ ကိုယ္က စာသင္ၿပီး ရပ္တည္ေနတာ နာမည္ပ်က္ေတာ့ ေက်ာ္သူ မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္သူဟာ အၿမဲတမ္း စာသင္ဝိုင္းေတြ ျပည့္ေနေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းစာ ထိခိုက္မွာ စိုးလို႔ ေက်ာ္သူ႔အေမကေတာင္ စာသင္ဝိုင္းေတြ ေလွ်ာ့ပါလို႔ ေက်ာ္သူ႔ကို သတိေပးရတယ္။ ေက်ာ္သူကေတာ့ အားခ်ိန္မထားဘဲ စာသင္ပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္တင္မက သူ႔အေမ စိတ္ႀကိဳက္ မီးဖိုေခ်ာင္ စရိတ္လည္း ေထာက္ႏိုင္တယ္ေလ။ တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာ္သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က ညပိုင္းအခ်ိန္အားလားလို႔ ေမးလာတယ္။ ကုလားေလး တစ္ေယာက္က အိမ္ေခၚသင္ခ်င္လို႔တဲ့။ က်ဴရွင္ေတာ့ ယူထားတယ္၊ ႐ူပေဗဒ၊ ဓာတု ေဗဒ မလိုက္ႏိုင္လို႔ ညဘက္ အိမ္ကို ဆရာေခၚ သင္ခ်င္တာဆိုပဲ။ ေက်ာ္သူက ေန႔တိုင္း ည ၉နာရီအထိ ျပည့္ေနၿပီ။ ၉နာရီ ထိုးရင္ အိမ္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ျပန္ရတာ။ ဒါေတာင္ သိပ္ေနာက္က်သြားရင္ အေမက စိတ္ပူလို႔ မဆုံးဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ျငင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ကုလားေလးက ေက်ာ္သူ႔တပည့္အိမ္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ သူနဲ႔သူ႔အမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ ၉ နာရီမွ သူ႔အိမ္ကို ဝင္ႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ physics နဲ႔ chemistry ႏွစ္ဘာသာတည္းကို တစ္ပတ္ႏွစ္ညေလာက္ဝင္ၿပီး သူနားမလည္တာရွင္းျပရင္ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ သူ႔အခန္းမွာ ညအိပ္ၿပီးမွ ျပန္လို႔ရပါေၾကာင္း၊ လစာကိုလည္း ေဈးမဆစ္ပါဘူးလို႔ သူ႔အမက ေျပာပါေၾကာင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။ ေက်ာ္သူလည္း ကုလားေလးကို သနားသြားတယ္။

စာလိုလားတဲ့ ကေလးက်ေတာ့လည္း မရွင္းတဲ့ဘာသာကို ထပ္သင္ရဖို႔ ခုေလာက္ေတာင္ ႀကိဳးစားတာပါလားလို႔ သူ႔ဇြဲကို အသိအမွတ္ျပဳရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ကုလားေလး နာမည္က မိုးခိုင္တဲ့။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေက်ာ္သူဟာ ရီတာ့နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ဖန္လာတာပဲ။ တစ္ပတ္ကို ၾကာသာပေတး၊ ေသာၾကာ ႏွစ္ရက္ ကုလားေလးအိမ္ကို ည ၉ နာရီဝင္တယ္။ ၁၁ ခြဲ ၁၂ ေလာက္ထိ စာအတူလုပ္ၾကတယ္။ မိုးခိုင္က ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔ကို စာေပးထားၿပီးရင္ ေက်ာ္သူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္စာကိုယ္ လုပ္ေနလို႔ရတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာ္သူလည္း မိုးခိုင္ကို နည္းနည္း စပ္စုၾကည့္တယ္။ “ငါ ေရာက္လာရင္ အိမ္ေရွ႕က ေဆးဆိုင္ကို သိမ္းသိမ္းေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကြာ… ငါတို႔ကို လက္ဘက္ရည္ လာလာပို႔တာ အဲဒါဘယ္သူလဲကြ” “ကြၽန္ေတာ့္ အမေလ ဆရာရဲ႕” “ေဟ.. မင္းတို႔က ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတာလား။ မိဘေတြ မရွိဘူးလား။ ငါဒီမွာ စာသင္ေနတာ တစ္လျပည့္ေတာ့မယ္။ မင္းအိမ္က လူဆိုလို႔ မင္းအမပဲ ျမင္ဖူးတယ္” “ဟုတ္တယ္ ဆရာ။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ပဲေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမက ေတာမွာ မိဘေတြနဲ႔ေနတာ။ စီတာ့ကို ရန္ကုန္သား ဟိႏၵဴတစ္ေယာက္က ေတာင္းရမ္းလို႔ အိမ္ကေပးစားလိုက္တယ္။ သူ႔ေယာကၡမနဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားက ပိုက္ဆံရွိတယ္။ သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၂ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ေယာက္်ား ကုလားႀကီး ဆုံးသြားလိုက္တယ္။ ခုေနတဲ့ တိုက္နဲ႔ ေရွ႕ကေဆးဆိုင္ကို သူ႔ေယာကၡမေတြက အေမြေပးထားတာ။ ေန႔ခင္းဆို စီတာက အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဒီအိမ္မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ေဆးဆိုင္မွာ ေဈးေရာင္းေပါ့။ သူ႔ေယာကၡမေတြက ေစာင့္ေရွာက္ထားတာ။ အရင္က သူ႔ေယာင္းမေတြ လာေနေပးတယ္။ ခုသူတို႔လည္း ေယာက္်ားရကုန္လို႔ လိုက္သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အမက မုဆိုးမအေနနဲ႔ က်န္ခဲ့တာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဆယ္တန္းေျဖရမွာမို႔ ဒီမွာလာေနေတာ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အေဖာ္ရတာ” မုဆိုးမ ဆိုပါလား။ အသက္ ၃၀ စြန္းစြန္းေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ေက်ာ္သူကေတာ့ ထင္တယ္။

ငါနဲ႔ဆို ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ကြာပါလားလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ႐ိုး႐ိုးအိမ္ေနရင္း အဝတ္အစားေလးေတြပဲ ဝတ္ၿပီး ျမင္ေနက်ေပမယ့္ ေက်ာ္သူ သူ႔ကို သတိထားမိတယ္။ ေက်ာ္သူ စာသင္ဖို႔ လာတဲ့အခ်ိန္ဆို သူက ေဆးဆိုင္ပိတ္ေနတာ။ “ဆရာ ေရာက္လာၿပီလား” ဆိုၿပီး ကုလားသံဝဲဝဲ နဲ႔ လွမ္းလွမ္းႏူတ္ဆက္တယ္။ ေက်ာ္သူကေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ အမ ဆိုၿပီး အိမ္ႀကီးထဲ ဝင္ခဲ့တာပဲ။ အသားညိဳမဲမဲ၊ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ ႏူတ္ခမ္းက ခပ္တင္းတင္းဖူးဖူးေလးနဲ႔၊ ဆံပင္အုံႀကီးကေတာ့ နည္းတာႀကီးမဟုတ္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ ဘရာမ်ား မဝတ္ထားဘူးလားမသိ။ သူလမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ရင္ေတြက တုန္ေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာ သမာဓိနဲ႔ မျမင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး တံေတြးၿမိဳခ်ရတာ အေမာ။ “မင္းအမ နာမည္ကလည္း အဆန္းပဲကြ စီတာတဲ့” “စီတာ ဆိုတာ ဟင္ဒီလို ေျပာတာဆရာရဲ႕။ ျမန္မာလိုဆို သီတာေပါ့။ ဆရာ ကြၽန္ေတာ့္အမကို ႀကိဳက္ေနတာလား။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနတယ္။ ပဲနဲ႔ ႏို႔ပဲ တစ္သက္လုံး စားခ်င္တယ္ထင္တယ္” “ဟာကြာ မိုးခိုင္ ကလဲ။ ကဲကဲ စာလုပ္ ေဟ့ေရာင္” မိုးခိုင္ကို ပိတ္ေဟာက္လိုက္ၿပီး သူ႔အတြက္ ေနာက္ေမးခြန္းေတြ ျပင္ေပးေနလိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူ႔ စိတ္ထဲမွာ လမ္းသြားရင္း ခါခါၿပီး ရမ္းသြားတဲ့ တင္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ ၿပဳံးလိုက္တိုင္းေဖြးကနဲေပၚသြားတဲ့ သြားညီညီေလးေတြ ေပၚက ႏူတ္ခမ္းႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ ဒီလို ေစာ္ႀကီးနဲ႔သာ ခ်စ္လိုက္ရရင္ကြာ။ ကုလားမေတြနဲ႔ ဟိုလိုဟိုဟာ ျဖစ္ရင္ က်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါဆို သူ႔ေယာက်ၤားက ဘာလို႔ ေသသြားသတုံး။ လူေတြကလည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္ ထင္တယ္။ မိုက္တာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ တစ္တစ္ တုတ္တုတုတ္နဲ႔။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးကလည္း အၾကည့္ခံလိုက္ရတဲ့ သူတိုင္း ေဂြးေတာင္သြားေလာက္တယ္။ ထန္တိုင္း ေအာစာအုပ္ေတြထဲကလို အဆင္ေျပရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေက်ာ္သူ ေတြးမိေသးတယ္။ “ကဲ မိုးခိုင္..ေအာစာအုပ္ထုတ္စမ္း” “ဗ်ာ ဆရာ” “အာ..အဲ..ေလာ့ဂရပ္သမ္ စာအုပ္ထုတ္စမ္းေျပာတာ။ မင္းက ဘာေတြၾကားေနမွန္းမသိဘူးကြာ” “ဆရာ ဒီမွာ ညအိပ္ၿပီး စာသင္တဲ့ေန႔ အမ်ိဳးသမီးကို ထားခဲ့ရမွာေပါ့” “အာ…ကြၽန္ေတာ္က အမ်ိဳးသမီးမရွိပါဘူး။ အေမနဲ႔ ေနတာဗ်” “ေအာ္” လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာၿပီး စီတာ က အခန္းကို ဆက္ရွင္းေနတယ္။ ဒီေန႔ မိုးခိုင္ အလႉတစ္ခုပါသြားတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနာက္က်တယ္။

ခုမွ ေရခ်ိဳးေနတုန္း။ စီတာ က ေက်ာ္သူေသာက္ဖို႔ လက္ဘက္ရည္ လာခ်ေပးရင္း မိုးခိုင္ အခန္းကို ရွင္းရင္း စကားေျပာေနတာ။ ေက်ာ္သူ ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ ခ်ေပးရင္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ ႏို႔အမႊာႀကီး ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဘာေတြေျပာေနမွန္းေတာင္မသိဘူး။ “မစီတာ ကြၽန္ေတာ့္ စက္ဘီးကို ထားခဲ့လို႔ရမလား ေန႔ခင္းေန႔လယ္” ” ရပါတယ္ ေသာ့ေတာ့ ခတ္သြားဆရာေရ။ ေန႔ခင္းက အလုပ္သမားေတြနဲ႔ လူမ်ားတယ္။ ညဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေန႔ခင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး တျခားညပိုင္းေတြလည္း လာပါဆရာ။ ထမင္းေလးဘာေလး ဝင္စားေပါ့” စားခ်င္တာ ထမင္းမဟုတ္ဘူး ေဒၚကုလားမရဲ႕ လို႔ ေက်ာ္သူ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “မစီတာ ဘာပဲလိုအပ္လိုအပ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါ။ မိုးခိုင္ အမ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ အမ လိုပဲေပါ့” ကိုင္း ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ေက်ာ္သူကေတာ့ စကား လမ္းေၾကာင္းေနၿပီ။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။ ကြၽန္မ ကေတာ့ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ပ်င္းတာပါပဲ။ ေမာင္တစ္ေကာင္ ေရာက္လာမွ သူ႔ေဝယ်ာဝစၥ နဲ႔ ဆိုင္အလုပ္ပဲရွိတာ” “ကြၽန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းစာ နဲ႔ က်ဴရွင္ေတြနဲ႔ ပဲ လုံးလည္လိုက္ေနတာ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႏိုင္တယ္။ စက္႐ုပ္လိုပဲေလ” ေက်ာ္သူ တစ္ေယာက္ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စပါယ္ရွယ္ မ်က္လုံး ႀကီးေတြကို ဆုံေအာင္ၾကည့္ၿပီး ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူ ေျပာခ်င္တာကို စီတာ သေဘာေပါက္တဲ့ ပုံပဲ။ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးမွ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး သက္ျပင္းခ်ေနတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာကေတာ့ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ေပါ့။ ေက်ာ္သူကလည္း ဒီေန႔မွ ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ႏူတ္သြက္အာသြက္ျဖစ္ေနမွန္းမသိ။ မထူးဘူး ဆိုၿပီး လက္ပါသြက္လိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ စီတာရဲ႕ လက္ညိဳညိဳေဖာင္းေဖာင္းအိအိေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ “ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား စီတာ” “ဟိုမွာ မိုးခိုင္ လာေနၿပီ” ဆိုၿပီး သူ႔လက္ကို ႐ုတ္ကနဲ ဖယ္သြားၿပီး အခန္းထဲက မေျပး႐ုံတမယ္ ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ရယ္သံေလး က်န္ခဲ့တာမို႔ စိတ္ဆိုးသြားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေက်ာ္သူ သိတယ္။ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲျဖစ္သြားတာ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး။ ခဏေန မိုးခိုင္ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး ဝင္လာေတာ့ စာစသင္တယ္။ စာသင္ရင္း ဘာေတြ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေနတာလဲလို႔ မိုးခိုင္က ေတာင္ေမးရတယ္။

စိတ္ကေတာ့ စီတာ့ ဆီမွာ အျပည့္ေရာက္ေနတာ။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚကုလားမ က လက္ဘက္ေတြသုတ္ၿပီး ဝင္လာတယ္။ “ဆရာတို႔ ဆရာ တပည့္ စာလုပ္ရင္း စားရေအာင္ ကြၽန္မ သုတ္လာတာ” တဲ့။ေက်ာ္သူ နဲ႔ မိုးခိုင္ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္တယ္။ “ဒီေကာင္ စာလုပ္ရဲ႕လားဆရာ” သူ႔ကိုယ္သင္းနံ႔က အဆန္းဗ်။ မုန္ညႇင္းဆီ နံ႔ နဲ႔ ပ႐ုပ္မႈန႔္နံ႔ေပါင္းထားတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒီအနံ႔သိခ်င္ရင္ ဟိႏၵဴမတစ္ေယာက္ကို ရည္းစား ထားၾကည့္လို႔ပဲ အႀကံေပးရမယ္။ “စာလုပ္ပါတယ္။ မိုးခိုင္ က ႀကိဳးစားတယ္” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ တျခားစကားေတြေျပာေနတာေပါ့။ မိုးခိုင္ မျမင္ေအာင္ စားပြဲေအာက္ကေန စီတာ့လက္ကို ေက်ာ္သူ ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ စီတာ က ဖြဖြေလး ဆြဲဆိတ္ၿပီး မသိမသာ မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ “ကဲကဲ…ဆရာတို႔ကို မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ အိပ္ေတာ့မယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ႏြားႏို႔ ႀကိဳၿပီးသားရွိတယ္။ ဆာရင္ ထေသာက္ၾကေနာ္” လို႔ေျပာၿပီး ထထြက္သြားတယ္။ ေက်ာ္သူဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ည မိုးခိုင္ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတုန္း တရႉးရႉး နဲ႔ အိပ္ေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ကို ၾကည့္ၿပီး ခုေနမ်ား စီတာ့ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ရရင္လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူမ်ားအိမ္မွာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခုလိုလုပ္ဖို႔ မေတာ္ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ဆႏၵကို အတင္း သိကၡာနဲ႔ ထိန္းတယ္။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ ပုံဆြဲခန္းထဲ ဗိသုကာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဆိုင္ရာ အတိုင္းအတာပုံေတြ ဆြဲရတယ္။ စိတ္က စီတာ့ အိမ္ကို သြားရမွာမို႔ ေက်ာ္သူ တစ္ေယာက္ စာလုပ္ရတာ စိတ္မပါ။ မယားတ႐ူးဆိုၿပီး ေျပာၾကတာ ဒါမ်ိဳး ထင္တယ္။ အရင္ကလည္း အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ လူပ်ိဳမို႔ ထန္ဖူးပါတယ္။ ဒီေလာက္ႀကီး စိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ ထန္တာမ်ိဳး မျဖစ္ဖူးဘူး။ အတင္းစိတ္ကို ဆြဲထိန္းၿပီးေတာ့ စာထဲ အာ႐ုံပို႔ရတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့ ဖယ္ရီေပၚမွာလည္း အရင္လို သီခ်င္းေအာ္ဆိုတာ၊ မိန္းကေလးေတြကို ေနာက္တာေတာင္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္စာသင္မယ့္အိမ္ကို သြားဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူး စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြေနတဲ့ ဆရာ ဟာ teacher of the year ဆုေတာ့ ရသင့္တယ္ မထင္ဘူးလား။ ဒါေပမဲ့ စိတ္က တပည့္ျဖစ္သူ ဆီမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တပည့္အမ ဆီမွာပဲ။ ဒီညေတာ့ စာသင္ၿပီး မိုးခိုင္အိပ္ၿပီဆို ရေအာင္ ခ်ိန္းေတြ႕မယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္လိုက္မွပဲ ငါ့စိတ္ထဲကေန ဒီမမလွလွ ကုလားမ ျပန္ထြက္သြားမွာပဲလို႔ ေက်ာ္သူ ထင္တယ္။

ဖယ္ရီကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္အဝင္မွာပဲ မိုးေတြ႐ြာလာတယ္။ ပထမေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ႐ြာေနၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အုန္းဒိုင္းကို ႀကဲလာေတာ့တယ္။ ဒီေန႔မွ ထီးကမပါ။ ညေန ငါးနာရီဟာ ငါးနာရီနဲ႔ကို မတူဘူး။ ဆင္းေနက်ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ မွတ္တိုင္ထဲဝင္ခိုေပမယ့္ မလုံပါဘူး။ မိုးက ဆက္ၿပီး ႐ြာေနၿမဲ။ မွတ္တိုင္ထဲမွာလည္း ေက်ာ္သူ႔လို မိုးခိုေနသူေတြက အမ်ားႀကီး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငါးနာရီခြဲေက်ာ္လာၿပီ။ ၆ နာရီေလာက္ဆို မိုးခိုင္က က်ဴရွင္က ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္။ မိုးေရထဲမွာပဲ မွတ္တိုင္တဲ့ သိပ္မေဝးတဲ့ စာသင္အိမ္ကို ေျပးဖို႔ ေက်ာ္သူ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းမွာက ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ ပုံပဲဆြဲရတာ။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္သိပ္ပါမလာဘူး။ မိုးကာအိတ္မို႔ ေတာ္႐ုံေရေလာက္ေတာ့ရတယ္။ အဝတ္ေတြစိုတာက ျပႆနာမရွိ။ မိုးခိုင္ အက်ႌယူဝတ္မယ္။ မနက္က်မွ တစ္ခုခု ဝယ္ဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းထသြား႐ုံေပါ့။ အေျပးတစ္ပိုင္း မိုးခိုင္တို႔ အိမ္ဘက္ကို လာခဲ့တယ္။ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ ေမွာင္ပါေမွာင္က်လာတယ္။ ေက်ာ္သူ လည္း ေဆးဆိုင္ေရွ႕က အမိုးေအာက္ကို အေျပးကေလးဝင္လိုက္ရတယ္။ တစ္ကိုယ္လုံးကေတာ့ ႂကြက္စုတ္ေပါ့။ မိုးခိုင္ ရဲ႕ အမ ကေဆးဆိုင္ထဲကေန အလန႔္တၾကားလွမ္းေအာ္တယ္။ “ေဟာေတာ္.. မနက္က ဆရာ့အိမ္ကို လွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ ဆရာအျပင္ထြက္သြားလို႔တဲ့။ ဆရာ့တပည့္က ဒီည ဘုရားေက်ာင္း သြားတယ္။ အဲဒါ ဆရာ့ကို ဒီညစာသင္ခ်ိန္ေလး ဖ်က္ေပးပါ ခြင့္တိုင္မလို႔။ လာဆရာ အထဲဝင္ အထဲဝင္ ဆရာတပည့္ပုဆိုးလဲထားလိုက္” ေျပာၿပီးဆိုၿပီး သံပန္းတံခါးကို ကုန္းၿပီး တံခါးခ်က္ဖြင့္ေပးတယ္။ သူ႔ေခါင္းအငိုက္မွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ခုလို ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာတာေတာင္ မေမ့ဘူး။ တမီလ္ဟိႏၵဴမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညိဳဝင္းဝါေနတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာဟာ လွတာနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာကို ေပါင္းထားတာပဲ။ ေယာင္ၿပီး အၾကာႀကီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အပ်ိဳတုန္းကဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား လွလိုက္မလဲ မမမုဆိုးမ ကုလားမေလးရယ္။ “ဆရာ အထဲဝင္ေလ” “ေအာ္ဟုတ္ဟုတ္” အထဲကိုဝင္လိုက္တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားရမယ့္ ညထဲကို ေပ်ာ္ဝင္လိုက္တာပဲ ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သိပါ့မလဲ။

မိုးက ေလပါ ပါၿပီး ပိုၾကမ္းလာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း မိုးႀကီးၿပီး ေလပါလာရင္ EPC က မီးျဖတ္လိုက္ပါေလေရာ။ သူတို႔အိမ္က ေခတ္ေဟာင္းပုံစံ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ေဟာင္းႀကီး။ အေတာ္ေမွာင္တယ္။ “ဆရာခဏေလးေနာ္။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းလိုက္ဦးမယ္ အင္ဗာတာက ဆိုင္ပို႔ထားရတယ္ ဆရာေရ” ယ ဆိုၿပီး ဖေယာင္းတိုင္သြားထြန္းေနတယ္။ အိမ္ထဲမွာ သူနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္တည္းပါလား၊ မိုးခိုင္ကလည္း ဘုရားေက်ာင္းမွာ အိပ္မွာ ဆိုပါလားကို ေတြးၿပီး ေက်ာ္သူ႔ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္းျမည္လာတယ္။ ေရစိုဝတ္နဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ကို စြပ္က်ယ္လက္စက တစ္ထည္၊ ပုဆိုးတစ္ထည္လာေပးတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီး မွိန္ျပျပအလင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္ဝင္ေနက် ေက်ာ္သူ႔ အခန္းထဲကို ဝင္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲက ေမွာင္လို႔ေပါ့ အက်ႌကို အရင္ခြၽတ္ ျပတင္းေပါက္ကေန ေရကိုညႇစ္ခ်ၿပီးေတာ့ လွမ္းလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါယူၿပီး ေခါင္းကို သုတ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဆိုးကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ အခန္းထဲကို ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေရာင္ဝင္လာတယ္။ “ဆရာ ထမင္းစားလိုက္ေတာ့… ဟာ ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့” အေပၚပိုင္းကို သဘက္ေစာင္ႀကီးၿခဳံထားၿပီး ေအာက္ပိုင္းဗလာႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာ္သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ စီတာ လန႔္ၿပီး လက္ထဲက ဖေယာင္းတိုင္ လြတ္က် ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ၿငိမ္းသြားတယ္။ အရာအားလုံးဟာ ေမွာင္အတိကို က်သြားတယ္။ စီတာ ထိုင္လိုက္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ကို လိုက္စမ္းေနတာ ေက်ာ္သူ အသံၾကားတယ္။ လႊမ္းထားတဲ့ သဘက္ေစာင္ကို ခါးကို ပတ္လိုက္တယ္။ လိုက္စမ္းေနတဲ့ စီတာ့နားကို ေက်ာ္သူထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းကို ၾကားရတယ္။ ကိုယ္သင္းနံ႔ကိုလည္း ရလိုက္တယ္။ ၾကက္သီးေတြေထာင္ ဖ်င္းကနဲ ထသြားတယ္။ လိုက္စမ္းေနတဲ့ စီတာလည္း ၿငိမ္ေနတယ္ အေမွာင္ထဲမွာ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာ္သူ ကိုင္ထားလိုက္ေတာ့ စီတာ မ႐ုန္းပါဘူး။ “မစီတာ..။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ခံေပးပါေနာ္” စီတာ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ဘယ္ျပန္ေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေယာက်ၤားနဲ႔ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ကင္းကြာေနတဲ့ မုဆိုးမေလး။ ပ်ိဳ႐ြယ္ၿပီး ပညာတတ္ရည္မြန္တဲ့ ေက်ာ္သူ႔လို လူငယ္ခပ္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ။ နဂိုထဲက ေလးစားရင္းစြဲရွိတဲ့ အသင္အျပေကာင္းသူ က်ဴရွင္ဆရာ။ စီတာ့ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေက်ာ္သူက သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ “ဆရာ အေအးပတ္မယ္ေနာ္။

ေရေတြေျခာက္ေအာင္ သုတ္လိုက္ဦး” ေက်ာ္သူ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ စီတာ့ပါးကို တရႈိက္မက္မက္ ခပ္ျပင္းျပင္း နမ္းခ်လိုက္တယ္။ သူၿငိမ္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ပါးတစ္ဖက္ကို ထပ္နမ္းလိုက္တယ္။ စီတာ ေခါင္းကို ငုံ႔လိုက္ၿပီး ေက်ာ္သူ႔ရင္ခြင္ ထဲ ဝင္လာတယ္။ ခပ္ထြားထြား ရင္သားတစ္စုံက ေက်ာ္သူ႔ရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္အထက္နားကို လာထိတယ္။ သိတဲ့ အတိုင္း ေယာက္်ားေလးမ်ားဟာ တဏွာစိတ္ထဖို႔ မိန္းကေလးေတြထက္ လြယ္တယ္။ ေအာက္က ပစၥည္းက ဒိန္းကနဲကို ေထာင္လာတာ။ ေနာက္ေတာ့ စီတာ့တစ္မ်က္ႏွာလုံးကို ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ နမ္းမိမွန္း ေက်ာ္သူ႔ ေမ့သြားတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ပါးေတြနမ္းၿပီးေတာ့ ႏူတ္ခမ္းကို ဆင္းနမ္းၿပီေလ။ “ၾကမ္းျပင္ႀကီးမွာ ဆရာရယ္။ အေအးပတ္မယ္” “ဆရာလို႔ မေခၚပါနဲ႔လား စီတာရယ္” “အခန္းထဲျဖစ္ျဖစ္ သြားရေအာင္လား သူရယ္” ေက်ာ္သူ နဲ႔ စီတာ့ကို အသိစိတ္က ဦးမေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပင္းျပေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ဆႏၵကပဲ ဦးေဆာင္ေနေတာ့တယ္ မိုးသံတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ေအးစက္ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ညဦးပိုင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ အနမ္းေတြ ဖလွယ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စည္းစိမ္လဲဆိုတာ ေက်ာ္သူ႔ေလာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ သေဘာေပါက္မယ္ မထင္ဘူး။ စီတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ အေပၚကေနမိုးၿပီးေတာ့ ႏူတ္ခမ္းကို နမ္းေနတယ္။ အစပိုင္းကေတာ့ စီတာ့ အေပၚ ႏူတ္ခမ္းကို စုပ္ၿပီး ဖြဖြေလးနမ္းေနတာပါ။ စီတာက ေအာက္ေနျပန္ဖက္ထားၿပီး ေက်ာ္သူ႔ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းကို ျပန္စုပ္ေပးေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အနမ္းေတြက ၾကမ္းလာတယ္။ ေက်ာ္သူေရာ စီတာေရာဟာ ပါးစပ္ကို အက်ယ္ဆုံး ဟနမ္းေနၾကၿပီး ႏူတ္ခမ္းမ်ားထက္ အထဲက လွ်ာေတြက ပိုၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္လွ်ာကို တစ္ေယာက္စုပ္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ စီတာ့မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းကို ပါးႏွစ္ဖက္ကေန ကိုင္ၿပီး လွ်ာခ်င္စုပ္ရတာကို ေက်ာ္သူ သိပ္ႀကိဳက္လို႔ ခဏေလး ေတာင္ အနားမေပးဘူး။ မရွိဘူးဆိုရင္ အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ကို ၾကာမယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္ႏွာခ်င္း ခြါလိုက္တယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရလာေတာ့ စီတာ့ မ်က္ႏွာကို ခပ္ဝါးဝါးျမင္ရတယ္။ ရီေဝေနတဲ့ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ကို ေမာၾကည့္ၿပီး အသက္ျပင္းျပင္း ရႉေနတယ္။ “႐ူးေတာ့မယ္ သူရယ္။ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ” လို႔ ေျပာၿပီး ေက်ာ္သူ႔ ပါးကို ႐ႊတ္ကနဲ နမ္းတယ္။

ေက်ာ္သူ ေနာက္တစ္ဆင့္ လႈပ္ရွားၿပီ။ စီတာ့ လည္ပင္းကို မနာေအာင္ ဖြဖြေလး ခဲထားၿပီး လည္ပင္းက ေသြးေၾကာကို လွ်ာကေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး လိုက္ထိုးေပးေနတယ္။ “အားရွီး..။ သူရယ္..အင္း..ဟင္း ဟင္း” ဆိုၿပီး ညည္းသံေတြ ထြက္လာတယ္။ လည္ပင္းကို စုပ္ၿပီး ေတာ့ သူ႔နား႐ြက္ေတြကို ဆက္ကလိတယ္။ နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုပ္ေနရင္းကို စီတာကေတာ့ တြန႔္လိမ္ေနတာပဲ။ နားထဲကို လွ်ာလည္း ထည့္လိုက္ေရာ အသံစုံကို ၾကားရတာပဲ။ အဲဒီမွာ သိပ္ထူးဆန္း တဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ခုရတယ္။ ေအာက္ကေန ေက်ာ္သူ႔ ေဘာကို စီတာ လာကိုင္တာပဲ။ တုတ္ေခ်ာင္းကို ပဲ ကိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္က ဥေတြကေနစၿပီး တၿပဳံလုံးကို ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေနတာ။ သူအားမလို အားမရျဖစ္ေနပုံပဲ။ “ခြၽတ္မယ္ေနာ္ စီတာ” “အင္း” ေက်ာ္သူ ဟာ စီတာ့ရဲ႕ အိမ္ေနရင္း အက်ႌရဲ႕ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြကို တျဗဳတ္ျဗဳတ္နဲ႔ ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ဘရာဇီယာေအာက္ကေန လွ်ံထြက္ေနတဲ့ ႏို႔အုံႀကီးကို ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရတယ္။ အားရပါးရ ဖိေခ်လိုက္ခ်င္တာ။ စီတာက ေက်ာ္သူ႔ အကၤ ်ီၾကယ္သီးေတြကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္ေပးေနတယ္။ လုံးေထြးနမ္းေနရင္းနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ ေအာက္ပိုင္းကို ပတ္ထားတဲ့ သဘက္ေစာင္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္သြားမွန္းမသိေတာ့။ ဘရာဇီယာကို မခြၽတ္ခင္ ႏို႔အုံႀကီးရဲ႕ အျပင္သားေတြကို ေက်ာ္သူ နမ္းတယ္။ သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ စီတာဟာ ဘယ္ေတာ့ ဘရာတစ္ခုလုံးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္မလဲဆိုတာ မခ်င့္မရဲနဲ႔ ေစာင့္ေနတယ္။ ေက်ာ္သူလည္း စိတ္ရွိ လက္ရွိကစားၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာေနာက္က က်ယ္သီးကို လွမ္းျဖဳတ္ၿပီး စီတာ့ အေပၚပိုင္းကို ဗလာက်င္းလိုက္တယ္။ ႏို႔ႀကီး တစ္လုံး တစ္လုံးဟာ ေထာပတ္သီး အႀကီးစားတစ္လုံးစာေလာက္ရွိတယ္။ မစို႔ေသးခင္ စိတ္ႀကိဳက္နယ္ တယ္။ ႏို႔ကို စၿပီးေတာ့ စို႔လိုက္တာနဲ႔ စီတာက အသံေပါင္းစုံ ျပန္ထြက္လာျပန္တယ္။ “ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးနမ္းပါ။ နမ္းပါ” ေက်ာ္သူ အလုပ္နဲ႔ ဆက္ၿပီး သက္ေသျပေနလိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ႏို႔ စို႔လိုက္ ဒီဘက္ႏို႔ ေျပာင္းစို႔လိုက္နဲ႔ေပါ့။ သိပ္ကို အားရစရာေကာင္းတယ္။ စီတာ ကေတာ့ ညည္းညဴရင္း ကာမအရသာကို အျပည့္ခံစားေနတယ္။ ေက်ာ္သူ႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ ေယာက်ၤားပညာက သူ႔လက္ကို စီတာ့ထမီထဲ ဆင္းသြားေစတယ္။ စီတာ့မွာ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ မပါပါဘူး။ အေမႊးခပ္ပါးပါးနဲ႔ ဆီးခုံကို ေက်ာ္လိုက္တဲ့အခါ ေဖာင္းကားေနတဲ့ သူ႔ပစၥည္းကို အုပ္မိတယ္။

ေက်ာ္သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ကလိကလိနဲ႔။ အကြဲေၾကာင္းေလးကို စမ္းၿပီး လက္ညိဳး၊လက္ခလွယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းျပဴးကို ထည့္ခ်လိုက္တယ္။ ” အား..ရွီး။ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ သူရယ္” ခ်စ္ရည္႐ႊမ္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္တယ္။ ႐ႊဲနစ္ေနတာပဲ ေက်ာ္သူ က လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚေအာက္ ခပ္သြက္သြက္ေလးကစားရင္း ႏို႔ကိုလည္း စို႔တယ္။ စီတာ့ ရဲ႕ မိန္းမအဂၤါထဲကို လက္ထည့္လိုက္ၿပီး အထဲက အေခါင္းေပါက္ရဲ႕ အေပၚအမိုးနားက အထစ္ေလးကို စမ္းၿပီး ပြတ္ေပးတယ္။ အဲဒီေနရာကို ဂ်ီစေပါ့လို႔ေခၚၿပီး မိန္းမေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေက်ာ္သူ ၾကားဖူးတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ စီတာက ထြန႔္ထြန႔္လူး လာတယ္။ “ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေတာ့မယ္ေနာ္ စီတာ” “ခဏေလးေနာ္” စီတာက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ ကို ဖြဖြေလး လွဲလိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူလည္း အလိုက္သင့္ ပက္လက္လွန္လိုက္တယ္။ စီတာဟာ ေက်ာ္သူ႔ ႏူတ္ခမ္းႏွစ္ခုကို သူ႔ႏွာေခါင္းနဲ႔ ႐ႊတ္ကနဲ နမ္းလိုက္ၿပီး ေက်ာ္သူ႔ ရင္ဘတ္က ႏို႔ ႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္စီ ပလပ္ပလပ္နဲ႔ ယက္ေပးတယ္။ ဟိုက္… ေယာက်ၤားေတြလည္း ႏို႔စို႔ခံရတာ ဖီးတက္သဗ်ာ။ မယုံရင္ စမ္းၿပီး ကိုယ့္ခ်စ္သူ၊ ကိုယ့္ဇနီးကို စို႔ခိုင္းၾကပါ ဘဒိုတို႔။ ေက်ာ္သူဟာ မ်က္လုံးေလးေမွးၿပီး ႏို႔စို႔ျခင္း၊ ေအာက္က လက္နဲ႔ ဂြင္းတိုက္ေပးျခင္းတို႔ကို အရသာ ခံေနလိုက္တယ္။ စီတာဟာ ေက်ာ္သူ႔ ဗိုက္ေပၚထိကို လိုက္နမ္းၿပီး ယက္ေပးေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ဆင္းလာၿပီ။ ေက်ာ္သူ ရင္ထဲ လႈိက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ ပစၥည္းကို ဘယ္သူကမွ ငုံၿပီး မစုပ္ေပးဖူးေသးဘူး။ ထင္တဲ့အတိုင္းျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနခ်ိန္မွာပဲ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ သူ႔ဟာႀကီး ေအးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ စီတာ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ယက္လိုက္တာပါ။ ပစၥည္းရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ကို လိုက္ၿပီး ယက္ေပးေနတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ အသားေတြေတာင္ တုန္တယ္။ ပစၥည္းကို ယက္ေနရင္း ဥအၿပဳံလိုက္ကိုပါ ယက္တယ္။ ေက်ာ္သူ ဘယ္လိုမွ အားမရေတာ့။ “စုပ္လိုက္ပါလား စီတာရယ္” ေက်ာ္သူ ညည္းသံတဝက္နဲ႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။ လိမၼာလိုက္တဲ့ စီတာ အားရပါးရကို စုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္နဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ ဟာႀကီး တစ္ခုလုံး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားေအာင္ကို စုပ္ေပးတာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ေက်ာ္သူ ၿပီးခ်င္လာတယ္။

ၿပီးသြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ ေရွ႕ဆက္တိုက္ပြဲဝင္ရဦးမွာ မို႔လား။ “စီတာ စီတာ ခဏရပ္ ခဏရပ္” ေက်ာ္သူဟာ စီတာ့ကို ပက္လက္ျပန္လွန္လိုက္ၿပီး ဗိုက္သားေလးေတြကို လိုက္နမ္းလိုက္တယ္။ ဘယ္လို အားမ်ိဳးက တိုက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေနတာလဲ မသိ။ ေက်ာ္သူ ေအာက္ဆင္းတာကို ရပ္ပစ္လိုက္လို႔ မရ။ ေပါင္ၿခံေလးေတြ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ယက္ေနရင္း သူ႔ပစၥည္းက အမ်ိဳးသမီးေခြၽးနံ႔ေလးေတြရတယ္။ ေက်ာ္သူ စိတ္မထိန္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းေလးကို ဆြဲၿဖဲလိုက္ၿပီး ေငါေငါေလး ေပၚလာတဲ့ အဆံျပဴးျပဴးကို ကေလးမ်ား ခ်ိဳခ်ဥ္စုပ္သလို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္ ယက္လိုက္ လုပ္ေတာ့ တာပဲ။ စီတာ့ ေအာ္သံဟာ မိုးသံနဲ႔မို႔ေတာ္ေတာ့္တယ္။ ေန႔ခင္းဆို အခန္းျပင္ကေတာင္ ၾကားရေလာက္တယ္။ “ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးလုပ္ပါ။ ေယာက်ၤားရယ္” ဆိုၿပီး ေအာ္ေနတယ္။ ေက်ာ္သူ ႐ုတ္တရက္ ထလိုက္ၿပီး ေပါင္ကို ၿဖဲလိုက္တယ္။ စီတာ က အလိုက္တသိ ေက်ာ္သူ႔ပစၥည္းကို ယူလိုက္ၿပီး သူ႔ အေပါက္ဝကို ေတ့လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေက်ာ္သူ ထိုးထည့္လိုက္တာေပါ့။ စီးကနဲ ဝင္ခ်သြားတာဗ်ာ။ အထဲက အေခါင္းေပါက္နံရံေတြက ေက်ာ္သူ႔ ေဂြအေခ်ာင္းလိုက္ကို ဝိုင္းညႇစ္ထားၾကတယ္။ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ အရသာ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတယ္။ “အားရွီး…အားရွီး လုပ္ပါ လုပ္ပါ။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္ပါ” “ေကာင္းလား ဟင္” “အင္း… အင္း” အားရပါးရ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဆာင့္တယ္။ စီတာ့ ကုတင္ေလးဟာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔။ ေအာက္ငုံလိုက္ေတာ့ ႏူတ္ခမ္းျခင္း အငမ္းမရနမ္းၾကတယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ “ဟိုဘက္လွည့္ေပးပါ” စီတာ လို႔ ေက်ာ္သူက ေတာင္းဆိုလိုက္တာေပါ့။ စီတာက ေနာက္လွည့္ ေလးဘက္ေထာက္လိုက္ၿပီး ခါးကို ေကာ့ထားတယ္။ တစ္ခ်ိန္လုံး မွန္းၿပီး ဂြင္းတိုက္ခဲ့ရတဲ့ ဖင္သားႀကီးေတြက ေက်ာ္သူ႔ေရွ႕မွာ။ ဖင္ႏွစ္လုံးၾကားက ျပဴးေနတဲ့ ပစၥည္းႀကီးထဲကို ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ခါးကေနကိုင္ၿပီး ခ်ၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ကေနလုပ္တဲ့အခါ ပိုထိပုံရတယ္။ စီတာ တစ္ေယာက္ ဆက္တိုက္ကို ကေယာင္ကတမ္း ဘာေတြ ေအာ္ေနမွန္း မသိဘူး။

“အား ၿပီးေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့မယ္။ ေမာင္ရယ္ လုပ္ပါ လုပ္ပါ။ ေယာက္်ား။ အမယ္ေလး ေယာက္်ား” “ၿပိဳင္တူၿပီးမယ္ေနာ္။ စီတာ။ အား အား” တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္႐ိုက္ခ်လိုက္တာ ေက်ာ္သူ႔ သုတ္ရည္ပူေႏြးေႏြးေတြ စီတာ ပစၥည္းထဲ ပန္းဝင္သြားၿပီး ၿပီးသြားတယ္။ ေမာလိုက္တာ။ ေက်ာ္သူ တစ္ေယာက္ စီတာ့ေဘးကို လွဲခ်လိုက္ရင္း သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားလိုက္ေတာ့ ျပန္ဖက္ထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကားမေျပာႏိုင္ပါ။ “တို႔ကို အထင္ေသးသြားၿပီလားဟင္” “အထင္မေသးပါဘူး။ စီတာ ရယ္။ အေပးအယူမွ်လိုက္တာ စြဲသြားတာပဲ” “ဒါေပမဲ့ သူ မေျပာတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္” ေက်ာ္သူ ဘာပါလိမ့္ဆိုၿပီး ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္သြားတယ္။ ဟာ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒီရက္ပိုင္း သူျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ထန္ေနတာ တစ္ခုပဲလို႔ ထင္ေနမိတာပဲ။ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အဲဒီခံစားခ်က္ကို ေက်ာ္သူ ေတြးမိေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စီတာ့ ႏူတ္ခမ္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းၾကားကို နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နားနားတိုးရင္း တစ္ခြန္းထဲ ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ခုနၿပီးသြားတာနဲ႔ မတူေပမယ့္ သူလည္း သိပ္ကို ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။ “စီတာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ဗ်ာ” အေမွာင္ထဲမွာ စီတာ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာမျမင္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူၿပဳံးေနမွာကို ေက်ာ္သူ ေသေသခ်ာခ်ာကို သိေနပါေတာ့တယ္။…..ၿပီး