“ဟင်း… လာပြန်ပြီဟယ်… စိတ်ညစ်တယ်” စိတ်ညစ်တယ်ဟု ညည်းတွားလိုက်သော မိန်းမလှလေး၏ ပါးအို့လေးအစုံက ရဲတက်သွားသည်။ အသစ်ဖောက်လုပ်ထားသော လမ်းမကြီးပေါ်၌ စပရင်တာ အဖြူလေးတစ်စီးက ငြိမ့်ခနဲ ထိုးရပ်သွားသည်။ ကားထဲမှ သပ်ရပ်ထွားကြိုင်းသော လူငယ်တစ်ယောက်က စက္ကူအိတ် ခပ်ကြီးကြီး နှစ်လုံးနှင့် ငါးသုံးလုံး လက်ဆွဲ ပလပ်စတစ်အိတ်တစ်လုံး ဆွဲကိုင်ကာ “လှိုင်း-တေလာ” အပ်ချုပ်ဆိုင်ထဲသို့ လှမ်းဝင်လာသည်။ အပ်ချုပ်ဆိုင်အတွင်း အစီအရီ တန်းစီထားသော ခြေနင်းစက်ချုပ်ခုံလေးလုံးအနက် လက်ဝဲဖက်ဒေါင့်မှ စိတ်ညစ်တယ် ဆိုသော ကောင်မလေးမှအပ အားလုံးက ရွှေမင်းသားလေးကို အပြုံးမျက်နှာဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။ “ဟယ်… နောင်နောင်….. ကြည့်စမ်း… အင်္ကျီ ချုပ်အုံးမလို့လား” စက်ခုံများအနောက်မှ စားပွဲတစ်ခုမှ ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ပေကြိုးကို လည်ပင်းမှာ ပတ်ရစ်ရင်း ဆိုင်ရှေ့ ထွက်လာသည်။ “ကျနော့အစ်မက ဂျပန်က အစလေးတွေ ပို့လိုက်လို့ မမရဲ့… အဟင်း” “အင်္ကျီ ချုပ်အုံးမယ်ပေါ့… အခုတစ်လထဲ ရှစ်ထည် ရှိနေပြီ” “ဟုတ်တယ်… ဒီလကျမှ မမက ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ် မသိဘူး…. စွတ်ပို့နေတာပဲ…. ဂျပန်က လူကြုံကလဲ… ဒီလ တော်တော်လာတာ” စပို့ရှပ် အဖြူအောက်မှ ထွားစို့ မောက်ကားနေသော ရင်ဘတ်ကြီးများ၊ လက်တို စပို့ရှပ် လက်စီးအောက်မှ သန်မာကျစ်လျစ်သော လက်မောင်းအိုးကြီးများက ကာယဗလ အားကစားသမားမှန်း သိသာစေသည်။ ပြောင်တင်းနေသော စကိုင်းဘလူး ဂျင်းဘောင်းဘီကြောင့် ခန့်ထည်ထွားကြိုင်းသော ပေါင်တန်ကြီးများက တစ်တစ်ရစ်ရစ်ဖြင့် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ခြေထောက်တွင် စီးနင်းထားသော ဝေါ့ကင်းရှူး အနက်ရောင် ဒီဇိုင်းကလည်း မြန်မာပြည်တွင် နောက်ဆုံးပေါ် ဒီဇိုင်းမှန်း သိသာထင်ရှားသည်။ ဖနောင့်တွင် လှပတောက်ပြောင်သော ခြောက်ထောင့်ကြယ် စတီးတံဆိပ် တစ်ခုပါသည်။ ဖိနပ်ဘေးပတ်ပတ်လည်၌ ပျော့အိနူးညံ့ဟန်ရှိသော ရေမြှုပ်များ ခံထားသည်။
ဖိနပ်အောက် ရာဘာဆိုးလ်က နင်းလိုက်တိုင်း အိခနဲ အိခနဲ။ “ကဲ… ဒီတစ်ခါ လက်ရှည်လား… လက်တိုလား ပြော” ပေကြိုးကို လည်ပင်းမှ ဖြုတ်ခါ စာရင်းစာအုပ်လေးကို လှမ်းဆွဲရင်း ခပ်တောင့်တောင့်မမက အပြုံးလွင်လွင်လေးနှင့် မေးသည်။ “ဟို….ဟိုဒင်း….. မိန်း…. မိန်းမဝတ် ချုပ်ချင်တယ်” “ဘယ်နှယ်…. မိန်းမဝတ်… ဟုတ်လား” “ဟုတ်…. ဒီ….ဒီက ညီမလေးအရွယ်….သူ့ကိုပဲ…တိုင်း” “အို…. မတိုင်းချင်ပါဘူး” “ဟဲ့… ဖွေးဖွေး….. ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ….ဟင်” “ဖွေးမှ မတိုင်းချင်တာကို” “အော်…. ဟယ်… ဒါလေး လုပ်ပေးရတာများ…. ဖွေးဖွေးရယ်” “မမစိုးက ဘာမှ မသိပဲနဲ့…. သွား မတိုင်းဘူး“ “ရပါတယ်… ဖွေးရယ်” “ကျမကို ဖွေးလို့ မခေါ်ပါနဲ့… နာမည် ရှိတယ်” “ကောင်းပါပြီ….မဖွေးဖွေး…. ကျနော် မခေါ်တော့ပါဘူး” “သိပ်ကောင်းတာပေါ့” ဖွေးဖွေး အငေါ်တူးလေသမျှ နောင်နောင်က ကြည်နူးစွာ ပြုံးသည်။ မမစိုးက ဖွေးဖွေးကို တစ်လှည့် မောင်မောင့်ကို တစ်လှည့် ကြည့်ရင်း အားနာသော မျက်နှာဖြင့် ခေါင်းကို တွင်တွင် ကုတ်နေသည်။ “ဖြစ်ပါတယ်…မမစိုး…. နောက်တော့ ချုပ်တာပေါ့… ဒီအစလေးတွေက ရှားပါးပစ္စည်းမို့ အလောသုံးဆယ် မချုပ်ချင်သေးဘူး…. မမစိုးပဲ သိမ်းထားပေးပါနော်…. ကျနော် ကျောင်းနောက်ကျနေလို့ ခွင့်ပြုပါအုံး” “အော်… အေးကွယ်…. အားနာလိုက်တာ” “ရပါတယ်…. မမမိုး… အဟင်း..ဟင်း……ဒီလိုပါပဲ” “ဘာ ဒီလိုပါပဲလဲ…. ရှင့်စကားက ဘာစကားလဲ” “ဖွေးရယ်…အဲ ….ဆောရီး” “ဒီမှာ… ကပ်ကျေးတွေ့လား…. ဟင်း……နေကောင်းသွားမယ်” “ဟဲ့….ကောင်မလေး” “မမစိုး…. အသာနေစမ်းပါ…. အသလွတ် လာရိနေတာ… ဘာသိလဲ” “အာ… ဒီ ဒီလို မဟုတ်ဘူး ဖွေး” “ခေါ်ပြန်ပြီ… ရှင်… တယ်လေ” “ဟဲ့… ဟဲ့.. နင်ရိုင်းလှချည်လား ဖွေးဖွေး… ဟင်” နောင်နောင် သက်ပြင်းချသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ နောက်အိတ်အတွင်းသို့ လက်နှစ်ဖက်ကို ထည့်ကာ ဖွေးဖွေးကို စိုက်ကြည့်သည်။ နောင်နောင့် မျက်လုံးများက စူးရှလွန်းသည်။ ဖွေးဖွေး ခေါင်းငုံ့ပစ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ထားရင်း ကပ်ကျေးကို ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ “တော်ပြီ…. ဖွေးဖွေး… နင် ငါ့ဆိုင်မှာ လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူး…. ဒီလောက် ဆက်ဆံရေး ကျဲနေမှတော့ ဘာသုံးစားလို့ ရတော့မှာလဲ” “အိုး….ထွက်တယ်… သိပ်ထွက်တယ်…. ဟင်း…..ထမင်းတစ်လုပ်ကို လူတကာ ပရောပရီ လုပ်ပြီးမှ စားရမယ်ဆိုရင်လေ…. ဖွေးဖွေးတို့က ငတ်ပေ့စေ….မလုပ်ဘူး” စိတ်မြန်ကိုယ်မြန် ယိုးဒယား လက်ဆွဲခြင်းလေးထဲကို ထမင်းဗူးလေး ကောက်ထည့်ကာ နေရာမှ ထလိုက်လေသည်။
“ကျ… ကျနော် တောင်းပန်ပါရစေဗျာ… ဒီ…ဒီလို မလုပ်ပါနဲ့… နောက်ကို မလာနဲ့ ဆိုလဲ… ကျနော် မလာတော့ပါဘူး… မမစိုးကိုလည်း ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ… မဖွေးဖွေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး… ဟို… ကျနော်လေ… ကျနော် မကောင်းတာပါ…. သူ့ကို အမြဲ လိုက်စကားပြောမိလို့ ကျနော့်ကို မုန်းနေတာပါ… သူ့အပြစ် မဟုတ်ပါဘူး မမစိုး…. သူပြောတာတွေ မှန်နေတယ်…. ကျနော့ကို ခွင့်လွှတ်ကြပါ” နောင်နောင် ချာခနဲ လှည့်ထွက် သွားသည်။ “ဘယ်တုန်းက စတဲ့ပြဿနာလဲ… ရှင်းစမ်းပါအုံး” “ကြာလှပြီ… မမစိုးရ… မီးထွန်းပွဲမှာ တွေ့ကတည်းက တကောက်ကောက် လိုက်နေတာ… အရမ်း စိတ်ပျက်ဖို့ ကောင်းတာပဲ” “ငါလဲ ဘာမသိညာမသိနဲ့… နင့်ကို စွတ် ကောနေမိတာ” “မမစိုးကို ပြောသားပဲ… ဘာမှ မသိပဲနဲ့လို့” “အေးပါဟယ်…. နင့်စိတ်ကလဲ…လက်တဆစ်” “ တိုတယ်…. တိုတယ်” “အင်း…စိတ်က လက်တဆစ် ဆိုရင်… အင်း ဟိုဒင်းကလဲ လက်တစ်ဆစ်ပဲတဲ့” “မမစိုးနော်… မယုတ်မာနဲ့” ထမင်းဗူးလေးများ အသီးသီး ဖွင့်ကာ ထမင်းစားနေကြသော ဂျမ်းပုံတို့ သုံးယောက် ထမင်းသီးမတတ် ဝိုင်းရယ်ကြသည်။ မမစိုး ဆိုသည်က တကယ်တော့ အပျိုကြီး မဟုတ်ချေ။ မမစို ယောက်ျားက လေယာဉ် ပိုင်းလော့ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ အဲယားဘတ်စ် မောင်းရင်း လေယာဉ်မယ် တစ်ယောက်နှင့် ငြိသွားခဲ့သည်။ ထိုလေယာဉ်မယ်နှင့် အတူ သြစတေးလျ နိုင်ငံတွင် ရာသက်ပန် နိုင်ငံသား ခံယူ၍ ရွှေ့ပြောင်း နေထိုင်သွားသည်မှာ ကြာလေပြီ။ နောင်နောင်ဆိုသည့် ကောင်ချောလေးနှင့်လည်း နိုင်ငံခြား လေယာဉ်ရုံးတစ်ခုတွင် ဆုံတွေ့ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ထမင်းစားပြီး လက်ဖက်သုတ်ဝိုင်း ဆက်ပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဂျမ်းပုံက ရပ်ကွက်သတင်း စတင်ကြေငြာလေတော့သည်။ ဒါက ထမင်းစားပြီးတိုင်း သူ့အလုပ်။ “မမစိုး… မနေ့ညက မခင်ကြည်တို့ သတင်း ကြားပြီး ပလား” “အင်း… လုပ်ပါအုံး…. ဘယ်လိုလဲ” မမစိုးက လက်ဖက်သုပ်ကို တစ်ဇွန်း ခပ်စားရင်း ဇွန်းပြန်ချကာ မေးလိုက်သည်။ “မခင်ကြည်နဲ့ ဟိုလေ… နေပါအုံး…. ဒီလူ… အဲ… မောင်ဆန်းဆိုတာလေ…. ဈေးခေါင်း…ဈေးခေါင်း” “ဟဲ့…အဲဒါ… တူအရီး ဆိုလား မောင်နှမဝမ်းကွဲဆိုလား” ဂျမ်းပုံ စကားမဆုံးခင် မမစိုးက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ဝင်ပြောသည်။ “ဟုတ်ပတော် ဟုတ်ပ… အမျိုးတော်ကြတာ အမှန်ပဲ” “အဲဒါ… ဘာဖြစ်လို့တုန်း ဟဲ့” “ဈေးသိမ်းပြီး မခင်ကြည် ပြန်လာတော့ ည ခုနစ် နာရီထိုးပြီးပြီလ…. ခင်ကြည့်ယောက်ျား ကျော်လွင်က အရက်သမားလေ” “အင်း….အင်း.. အဲဒီတော့” ဂျမ်းပုံ စကားကို မမစိုးက လက်ဖက်သုပ် တစ်ဇွန်းစားပြီး ဝင်ထောက်ပြန်သည်။
“ကျော်လွင်က အသောကလမ်းက ကင်းတဲမှာ မူးပြီး အိပ်ပျော်နေတာ… ကျော်လွင် မရောက်သေးခင် မောင်ဆန်းက လာပြီး စားတာ” “စားတာ… ဘာစားတာလဲ ဟဲ့” “အိမ်ပေါ်တက်စားတာ….ဆိုမှ” “အေးလေ…. ဘာစားတာလဲ…..နင့်ဟာက ..မရှင်း…မရှင်း” ဂျမ်းပုံ ခေါင်းကုတ်သည်။ အကူအညီ တောင်းသည့်ဟန် ဖွေးဖွေးတို့အား လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ ဖွေးဖွေးက ကြက်သီးထဟန် လုပ်ပြရင်း ပြုံးနေသည်။ ဘာတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောပါ။ “ကျမ ပြောတာ ရှင်းတယ်…. မမစိုးက ဝေါဟာရ မကြွယ်တာ” “အမလေးဟဲ့… ဝေါဟာရ မကြွယ်တဲ့ ငါ့ကို ရှင်းရှင်းပြော” အားလုံးက အုံးခနဲ ဝိုင်းရယ်ကြသည်။ မမစိုးက ပြာပြာသလဲ “ကောင်မတွေ… တိုးတိုးဟဲ့… အင်း…စားတာ… စားတယ်….အိမ်ပေါ်တက်စားတယ် ဆိုတာ” “မခင်ကြည်ကို မောင်ဆန်းက တက်လိုးတာ…. သိပလား” “ဟဲ့….အဲ…. နင့်ဟာကြီးကလဲ….ဟီဟိ” လက်ဖက်ဇွန်း လှမ်းကိုင်လိုက်သော တင်တင်အေးက ဇွန်းကို ပြန်ချပြီး ပါးစပ်ကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ခါ တသိမ့်သိမ့် ရယ်သည်။ ဖွေးဖွေးက ဂျမ်းပုံကို “စုတ်ပဲ့”ဟု တစ်လုံးလှမ်းပြောသည်။ “သူတို့ဟာက … ခိုးလဲစားသေး… ဇိမ်နဲ့ တော်ရေ” “ဘယ်လို ဇိမ်နဲ့လဲ ဟဲ့” “ကျွတ်…..မမစိုးကလဲ…မခင်ကြည်က မောင်ဆန်းဟာကြီးကို ပုလွေမှုတ်နေတုန်း… ကျော်လွင် ပြန်လာပြီး မိတာ” “ပုလွေ မှုတ်နေတုန်း မိတာပဲအေ… မောင်နှမ တွေပဲဟာ” တင်တင်အေး၊ လင်းလင်း၊ ဂျမ်းပုံ တို့သာမက ဖွေးဖွေးကပါ အူတက်မတတ် ရယ်နေကြလေတော့သည်။ “ဟဲ့ ကောင်မတွေ…. ဘာရယ်နေတာလဲ…ဟဲ့” “ပုလွေ မှုတ်တယ်ဆိုတာ…. လီးစုပ်တာကို ပြောတာ မမစိုးရဲ့… ဘာဂျာမှုတ်တယ်ဆိုတာက စောက်ပတ်ယက်တာ” “ဟား… ထွီ….. ဂျမ်းပုံ တော်တော့….ဖွီး” မမစိုးက စားလက်စ လက်ဖက်သုပ်ကို ဆိုင်အပြင်သို့ လှမ်းထွေးပစ်လိုက်ရင်း ဂျမ်းပုံကို လက်ကာပြသည်။ ဂျမ်းပုံက အရှိန်မသေ။ ဘရိတ်အုပ်၍ မရတော့ပဲ ဆက်တွန်းသည်။ “သူတို့ အဲဒီလို လုပ်နေတာ တွေ့တော့ ကျော်လွင်က မူးမူးနဲ့… အိမ်အပြင်ထွက်ပြီး အော်တော့တာပဲ…. ဟောဒီမှာ ကျုပ်လီးကို စုပ်ခိုင်းတုန်းကတော့ ရွံသတဲ့ဗျို့…. အခုတော့ မခင်ကြည် မောင်ဆန်းလီးကို စုပ်နေပါတယ်ခင်ဗျ… တဲ့” တင်တင်အေး အူတက်မတတ် ရယ်ရင်း သေးထွက်ချင်လာဟန်ဖြင့် အိမ်သာဆီ ပြေးတော့သည်။ လင်းလင်းက အနီးရှိ ဖြတ်စတစ်ထွေးကို ကောက်ယူပြီး ပါးစပ်၌ ဆို့ကာ အော်ရယ်သည်။ တသိမ့်သိမ့် ခါရမ်းအောင် ရယ်သည်။ မမစိုးက ရယ်ရင်း ထွက်ကျလာသော မျက်ရည်များကို ခါးကြားမှ လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် သုတ်သည်။ ဖွေးဖွေးက ဂျမ်းပုံကို ရှုံ့မဲ့ကာ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် တော်တော်ပြော ဟူသော သဘောနှင့် လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ “အဲဒါ…. ဆယ်အိမ်မှူး ဦးစိန်သောင်းက ….ဘာဝင်ပြောတယ်…မှတ်လဲ” “တော်ပါတော့ ဆို” “မောင်ဆန်းက သကြားသုတ်ထားလားမှ မသိတာတဲ့” မိန်းကလေး ငါးယောက် အပ်ချုပ်ဆိုင်လေး လဲပြိုမတတ် ဗြောင်းဆန်အောင် ကြိတ်ရယ်လိုက်ကြသည်။
အတန်ကြာမှ မမစိုးက “ညည်းတရား အမြဲနာလို့လား မသိဘူး… ငါတောင် တော်တော်လေး သိလာပြီ….ဟင်းဟင်း” “မမစိုးကလဲ…. ဗီဒီယိုတွေ မကြည့်ဖူးဘူးလား” “ဟဲ့… အိမ်မှာ ရှိနေတာပဲ… ကြည့်တာပေါ့” “မှုတ်ဖူးလေ…. ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ လုပ်တဲ့ကားမျိုး ပြောတာ” “ကြံကြံဖန်ဖန်ဟယ်….မကြားဖူးပေါင်” “ယောက်ျားက လေယာဉ် ဒရိုင်ဘာလဲ ဆိုသေးရဲ့” “ဟဲ့… ပိုင်းလော့ပါဟဲ့… ဘယ်က လေယာဉ် ဒရိုင်ဘာလဲ” “သိဘူးလေ… မောင်တာချင်း တူတူပဲဟာ” “အေးပါ… ထားပါ.… အဲ့သူတောင်စားက သူဖာသာ ကမြင်းချင်လို့ ကမြင်းသွားတာ… ဂျမ်းပုံ… ငါ့လက်ထဲမှာတော့ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပဲ” “အဲ…..အဲ့ဒါ… အဖြေပဲ..မမစိုးရဲ့” “အမယ်……ဘာအဖြေလဲ“ “ဟိုလေယာဉ်မယ်က ပုလွေမှုတ် ကျွမ်းလို့ပေါ့” မမစိုးမျက်နှာ တစ်ချက်တွေ သွားသည်။ တစ်စုံတစ်ရာကို စဉ်းစားဟန် ပြုသည်။ “ဟုတ်တယ်…. ငါ့ဖက်က အများကြီး လိုတာတွေ ရှိတယ်” “ဒါကြောင့် ပြောတာ မမစိုးရဲ့…. ဗဟုသုတဆိုတာ မလုပ်ချင်မှနေ… သိတော့ သိထားရမယ်လေ… မှုတ်ဘူးလား” “ငါတော့ အေအိုင်ဒီအက်စ် ကြောက်တယ်” “ဟုတ်တယ်…. အေအိုင်ဒီအက်စ်ကတော့ လမ်းဆုံးပဲ” လင်းလင်းက လက်ဖက်ဇွန်းကို လှမ်းယူရင်း ဝင်ထောက်ပေးသည်။ “သူ…ငါ့ကို တစ်ခါ ခိုင်းဖူးတယ် သိလား” “မမစိုး ယောက်ျားကလား” “အေးပေါ့…. ငါက ရွံတယ် မလုပ်ချင်ဘူးလို့ ဆိုတော့ နောက်ထပ် တစ်ခါမှ မခိုင်းတော့ဘူး” “ဘယ်တော့မှလဲ ပြန်မလာတော့ဘူး မဟုတ်လား” မမစိုး မျက်လုံးအိမ်၌ မျက်ရည်ကြည်များ ဝေ့ဝဲပြည့်လျှံလာနေသည်။ နောင်တ မျက်ဝန်းများ၌ ဆွေးရိပ်တို့ သမ်းနေကြသည်။ “ဒါ…သက်သက် အနိုင်ကျင့်တာပါ…. မစုပ်ပဲနဲ့ လုပ်လို့ ရနေတာပဲ…လုပ်ပေါ့… တစ်ခါတည်း… သက်သက် ရောဂါ ရှာတာ” “ယောက်ျားဆိုတာကလဲ…အခက်သား…. ဆန်းပြားနိုင်မှ” “ဒီမယ်…. ဂျမ်းပုံ… ညည်းယောက်ျားကျမှ ညည်းဖာသာ စုပ်…သိလား” ဖွေးဖွေးက နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန်နှင့် ကြိတ်ပြီး အော်သည်။ “စုပ်မှာ…စုပ်မှာ…. မပူနဲ့…ဟင်းဟင်း… ပြတ်ထွက်သွားအောင်ကို စုပ်ပေးလိုက်မယ် မှတ်” “စုပ်….စုပ်… အေအိုင်ဒီအက်စ် ဖြစ်မှ ကယ်ပါယူပါ မလုပ်နဲ့” “ကဲဟေ့…. တစ်နာရီ ထိုးတော့မယ်….အလုပ်စကြရအောင်” “အယုတ်တမာ ကောင်မ… လက်ဖက်ပန်းကန် ညည်းသိမ်း” “ရတယ်… ဂျမ်းပုံတို့က အစုပ်တို့ အယက်တို့ ကျွမ်းပြီးသား” ဂျမ်းပုံက လက်ဖက်ပန်းကန်ကို လျှာနှင့် ယက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
ဖွေးဖွေးက စက်ခုံတွင် ထိုင်လိုက်ရင်း ဂျမ်းပုံကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်း တစ်ချက် ရှိုက်လိုက်မိလေသည်။ “အ..ကျွတ် ကျွတ်… ခါးကလည်း ဖြစ်ပြန်ပြီ” အဲသလိုပဲ ဖွေးဖွေး မကြာခဏ ဖြစ်လေ့ရှိသည်။ ခါးတွေ ကိုက်နေသည်။ ဆီးစပ်က ကျင်ကျင်ပြီး နာသည်။ ရာသီလာရက်က ကျော်နေပြီ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုးအောင့်သေးသည်။ “သမီး…ဘာဆေး သောက်ထားလဲ ဟင်” အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခုဆိုတော့ ပြောရခက်သည်။ ဒီကြားထဲ အမေက လေဖြတ်ထားသေးသဖြင့် ကိုယ်တစ်ခြမ်းက သေနေသည်။ “အမေမြင့်ရေ…. အမေမြင့်ရေ” ခြေရင်းဘက်အိမ်မှ အမေမြင့်ကို လှမ်းခေါ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်မို့ အိမ်တံစက်မြိတ်ချင်းက ထိကပ်နေကြသည်။ “လာပြီ…. ဖွေးဖွေး…. လာပြီ…ခဏလေး” အမေမြင့် ခါးကုန်းလျှက် အိမ်ထဲဝင်လာသည်။ အသက် ၆၀ခန့် ရှိပြီဖြစ်သော အမေမြင့်က လက်သည်လည်း ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက ကိုယ်ဝန်သည် အမျိုးသမီး တော်တော်များများ သူနဲ့မွေးကြသည်။ “အောင့် ပြန်ပလား…ဖွေးဖွေး” အမေမြင့်က တခြမ်းတင်ထားသော ခြင်ထောင်ကို လုံးထွေးစုပြုံပြီး တင်ပေးပြီးမှ ဖွေးဖွေးဘေး၌ ဝင်ထိုင်ရင်း တိုးတိုးမေးသည်။ “ဟုတ်တယ်… အမေမြင့်ရယ်…. အလုပ်လဲ ပျက်တာ တစ်ပတ်လောက် ရှိနေပြီ…ဒုက္ခပါပဲ… ကြည့်လုပ်ပေးပါအုံး” “ဟိုလကရော ရက်ကျော်သေးလား… သမီး” “ဘာမှ မဖြစ်တာ ၃လလောက် ရှိပြီ… အမေမြင့်ရဲ့” “ အဖြူ ဆင်းသေးလား…ဟင်” “ဟင့်အင်း…မဆင်းဘူး….သွေးမပေါ်တာပဲ” “အေးပေါ့ ဖွေးဖွေးရဲ့….သွေးမပေါ်လို့ အောင့်တာ…. အင်း ငါထင်တာတော့ ဖြစ်နေပြီ ထင်ပါရဲ့ အေ” အမေမြင့် ထရံကြားမှ နှီးတစ်စကို လှမ်းချိုးကာ သွားကြားထိုးရင်း ပြောလိုက်သည်။ ဖွေးဖွေးက အမေမြင့်ကို ကြည့်သည်။ “ဘယ်လို… ဘယ်လို ထင်တာလဲ ဟင်….အမေမြင့်” “ညည်း… ငယ်ငယ်ထဲက ဖင်မဆော့တတ်တာရယ်…. ဘယ်ယောက်ျားလေးနဲ့မှ ဘာမှ မဖြစ်တာရယ်” “ဘာဆိုင်လို့လဲ…. အမေမြင့်ရဲ့” “ဟဲ့… အပျိုဖြစ်လာရင် သားအိမ်ဝမှာ အမှေးပါး ရှိတယ်ဟဲ့… အဲဒီ အမှေးပါးက သားအိမ်ပြွန်ဝအထိ ပိတ်နေရင် သွေးမဆင်းတော့… အပုတ်ဆန်ပြီး သေတောင် သေနိုင်တယ်…. ဘာမှတ်လဲ” “ဟင်… ဒါ ဒါဆို…တာတာ…ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ….အမေမြင့် ဟင်…သမီးကို ကယ်ပါအုံး… အမေမြင့်ရယ်” အမေမြင့် သွားကြားထိုးပြီးသား နှီးစကို ကြမ်းကြားမှ ပစ်ချလိုက်သည်။
“ညည်းမှာ ….ရည်းစားသနာလေး ဘာလေး မရှိဘူးလား” “ အာ….ဘယ်ရှိအုံးမှာလဲလို့…. ဖွေးဖွေးက ၁၈နှစ်ပဲ ရှိသေးတဲ့ ဥစ္စာကို….အမေမြင့်ကလဲ ဘာတွေ မေးမှန်း မသိဘူး” ဖွေးဖွေးက ဝိုင်းစက်သော မျက်ဝန်းလေးများ ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ရင်း ငြီးတွားရင်း ခေါင်းကို စုံကိုင်ကုတ်သည်။ “ဒီမယ်….ရှက်မနေနဲ့….သေတတ်တယ်…ကြားလား…. ကိုယ့်ကောင်လေး ဘာလေး ရှိရင် တစ်ညလောက် အအိပ်ခံလိုက်… ညည်းရဲ့ရောဂါ နင်နေ ငါသွားပဲ… ဒါမျိုးက သေရင်သေ မသေရင် ရူးတတ်တယ်….တော်ရေ့” “ပွမ်…ပွမ်…ပွမ်” “ဟဲ့….ကြံကြီးစည်ရာ..အိမ်ရှေ့မှာ ဘယ်က ကားပါလိမ့်” အမေမြင့် ထွက်သွားသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက် စကားပြောသံ ကြားရသည်။ မကြာခင် အမျိုးသမီး တစ်ဦး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ “ကောင်မ….ဖြစ်လိုက်ရင်…အသဲအသန်” “အေးလေ…တို့က အနည်းဆုံး နှစ်ဆယ်တော့ ကူရပြီ မှတ်တာ” “ဖွေးဖွေး အလုပ်မဝင်တာနဲ့ အထည်တွေ ပုံကုန်တာ” “ဖွေးဖွေးရယ်…နေမကောင်းဘူးသာ ပြောတယ်… ပိုတောင်မှ ဝလာသေးတယ်… အသားအရေကလဲ စိုပြီး….ဝင်းလို့” “ဆရာဝန်မ တစ်ယောက်လာပြီး… ဆေးထိုး ဆေးစား လုပ်ခိုင်းတယ် မမစိုးရဲ့ ….ပိုက်ဆံပေးလဲ မယူဘူး….သိလား” “ဟဲ့…. နင့် ဥစ္စာက” ဖွေးဖွေးကိုယ်တိုင်လည်း ဒေါက်တာ ရတနာအောင်နဲ့ ပတ်သက်လို့ အခုချိန်ထိ စဉ်းစားမရအောင် ဖြစ်နေရတုန်း။ “အဲဒါ..လာမဲ့အပတ်ထဲ အမေ့ကိုလဲ ဆေးရုံတင်ပေးအုံးမယ်တဲ့လေ…. အမေ့ရောဂါက အတော်ဆိုးလာတာ…မမစိုးရဲ့” “အေးဟယ်….အဲဒါ ဘုရားမတာပဲ…ထင်တယ်” ဘုရားမမ သိကြားမမ လောလောဆယ်မှာတော့ ဒေါက်တာ ရတနာအောင်ကိုပဲ ဖွေးဖွေး ကျေးဇူးတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ကြီး တင်နေမိလေသည်။ “အန်တီ ဒီနားမှာ ဆေးခန်းဖွင့်ဖို့ လာကြည့်ရင်း… အမေမြင့်နဲ့ တွေ့ပြီး… သမီးကို ကူညီဖြစ်သွားတာကွဲ့” ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကိုမှ ရွေးပြီး ဆေးခန်းဖွင့်လိုသော ဒေါက်တာ ရတနာအောင်၏ ဆေးခန်းလေး ဖြစ်မလာသေးသော်လည်း ဖွေးဖွေးအမေကိုတော့ မိသားစုဆရာဝန်အလား ဂရုတစိုက် လာကြည့်ပေးတတ်သည်။
ဒေါက်တာ ရတနာအောင် စီးလာသော တိုယိုတာ ကော်ရိုလာလေးနှင့် ရပ်ကွက် ကျောက်ခင်းလမ်းက ပနာ မစားလှ။ “အန်တီ့ကို သမီး အရမ်းအားနာတာပဲ” “အမယ်…ဟင်း…. အန်တီ့ကို အားမနာနဲ့… အန်တီ့မှာက သားတွေရှိတယ်…တော်ရေ့… ချွေးမတော်ပစ်လိုက်မှာ” “ဟင်..အန်တီကလဲ….. ဟင်း ဟင်း” ဒေါက်တာ ဒေါ်ရတနာအောင်က အဆင့်အတန်း ခွဲခြားဟန် မပြ၊ ဖြူစင် သန့်ရှင်းသော မေတ္တာကိုသာ အစဉ်မပြတ် ပေးဝေတတ်သူ ဖြစ်သည်။ “ဟင်း…ဟင်း… ညည်းအမေမြင့် ပြောတဲ့ ကုထုံးကြီးနဲ့သာ ဆိုရင်အေ ရောဂါလဲပျောက် ဗိုက်လဲကြီးပဲ” မမစိုးက ရီရင်းပြောသည်။ လင်းလင်းက “ဟုတ်ပါရဲ့တော်…. ဒီအဖွားကြီးနှယ်” “ဟဲ့…ဒါက သူသိသလောက် အကြံဉာဏ် ပေးတဲ့ဟာ…အဲဒါမျိုး ငါ ကြားဖူးတယ်….အေရဲ့” ဂျမ်းပုံက ဝင်ထောက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ထမင်းဝိုင်းမှာ သတင်းဝိုင်း ဖြစ်လာသည်။ “ဟို….အင်္ဂလိပ် ခေတ်ကလေ…အရေးပိုင်မင်းရဲ့ သမီးတစ်ယောက် အဲဒီလို အောင့်တယ်…အောင့်တယ် ဆိုပြီး ဆရာဝန်ဆီ သွားပြတာတဲ့… ဆရာဝန်က ပထန် ကုလားကြီးတဲ့” “ဟဲ့ အယ်….အမျိုးသမီး ဆရာဝန်နဲ့လဲ မဟုတ်ဖူး” “အင်္ဂလိပ်ခေတ်က အမျိုးသမီး ဆရာဝန် ရှားလို့နေမှာပေါ့…..ဟဲ့” တင်တင်အေး၏ ဝေဖန်မှုကို ဂျမ်းပုံ မဖြေရသေးမီ လင်းလင်းက ဝင်ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖွေးဖွေးနှင့် မမစိုးက ပိတ်အုပ်တစ်အုပ်ကို ညှပ်နေကြသည်။ “အင်း…..ဆက်ပါအုံး” မမစိုးက စက်ခုံပေါ်သို့ ကတ်ကျေးကို လှမ်းတင်ပြီး ဖြတ်ပြီးသွားသော အထည်တစ်စကို သပ်သပ်ယပ်ယပ် ခေါက်နေရင်း မေးသည်။ “ပထန် ဆရာဝန်ကြီးက အားလုံးကို အပြင်ထွက်ခိုင်းလိုက်တယ်ဆိုပဲ… ပြီးတော့ ကောင်မလေးကို တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ခိုင်းတယ်… ဆရာဝန်က ခိုင်းတော့ ကောင်မလေးကလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ရတာပေါ့” “ဒါပေါ့….ဒါပေါ့….နင်ဆိုလဲ ချွတ်ရမှာပဲ” “ချွတ်မယ်လေ……အိုး ဘာဖြစ်လဲ….. သေသွားမှာ ရူးသွားမှာထက် စာရင်တော့ အများကြီး တော်သေးတယ်” “တင်တင်အေး….နင် မဖောက်စမ်းနဲ့ ဟာ” လင်းလင်းက ရှူးသိုးသိုးနဲ့ ဝင်ဟောက်လိုက်သည်။ တင်တင်အေးက ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာနှင့် မမစိုးဖက်သို့ ကြည့်သည်။ “ဝါသနာ မပါရှာဘူး” “နေကြစမ်းပါ…..အကောင်းပြောမလို့ ဟာကို” “အေး အဲ…ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိဘူး…. နင်တို့ ဝင်ဝင်ရှုပ်တာနဲ့” “အမလေး..ဟဲ့…ကောင်မလေး အဝတ်ချွတ်တာ….လေ” မမစိုးက မျက်စောင်းထိုးရင်း ခပ်တိုးတိုး ခါးကိုင်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဂျမ်းပုံက ဟက်ခနဲ ရှက်ရယ်လေး ရယ်လိုက်သည်။ “ကောင်မလေးက အပျိုဖော်ဝင်စ အရွယ်လေး ရှိသေးတာဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ဟယ်…. နို့လေးတွေက လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ပန်းကန်လေး မှောက်ထားသလို သေးသေးလုံးလုံးလေးတွေ…. အရေးပိုင် သမီးဆိုတော့ ဘော်ကြော့ နေရတာမို့လား… အသားလေးတွေက ဝင်းပြီး အိနေတာ….. နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အစိမ်းရင့်ရောင် မမှည့်တတ်သေးတဲ့ စပျစ်သီးလို… မနုမရင့်လေး” သရုပ်ဖော် ကောင်းလွန်းတဲ့ ခင်အေးဟန် ဇာတ်လမ်းသည် စစ်ကြိုခေတ်ဟောင်းမှ အဖြစ်ဟောင်း တစ်ခုဆီသို့ အားလုံးကို သယ်ဆောင် ခေါ်ယူသွားလေတော့သည်။
ဆေးခန်းအတွင်း မျက်နှာကျက် အမိုးတွင် တတ်ဆင်ထားသော ပန်ကာကြီး တဝီဝီမြည်သံက စိုးမိုးနေသည်။ ဖြူလွှသော ခုတင်ထက်တွင် အသက် (၁၆)နှစ်ကျော်ရုံမျှ ရှိသေးသော ရိုစီနိုင်သည် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးက ဂါဝန်လေးပါ ချွတ်ခိုင်းထားသဖြင့် ကုတင်ဘေး၌ အင်္ကျီနှင့် ဂါဝန်လေးကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖိကိုင်ထားကာ ဝတ်လစ်စလစ်လေး ပက်လက် အနေအထားလေး လဲလျောင်းနေရသည်။ လက်ဖျားလေးများ အေးစက်နေသည်။ ဖြူဝင်း ဖောင်းအိသော ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးက ခုံးခုံးလုံးလုံး မာမာတင်းတင်းနှင့် ဖိုပေါ်က ချကာစ ပေါက်စီလေးနှယ် ပူနွေး ဖုဖောင်းနေသည်။ ဒေါက်တာ ကူမားရ်သည် ပထန်အမျိုးသားကြီး တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ရိုစီနိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ် အနေအထားကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြီး ကြည့်နေသော မျက်လုံးကြီးများက ဝင်းလက်နေကြသည်။ ရိုစီနိုင်၏ ခြေရင်း၌ ရပ်ရင်း ကုတင်အစွန်းကို လက်ထောက်လျှက် ခါးကိုကိုင်းရင်း စောက်ဖုတ်လေးကို အနီးကပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ပထမတွင် ရိုစီနိုင်က ဘာများလုပ်မလဲ ဟူသော အတွေးနှင့် ဒေါက်တာကူမားရ် ငုံ့ဆင်းသွားရာ မိမိပေါင်ကြားသို့ ခေါင်းလေးထောင်လျက် လိုက်ကြည့်မိသေးသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ် လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဆွဲဖြုတ်လျှက် ဘောင်းဘီကို လျှောချလိုက်သည်။ ခါကနဲ ရမ်းထွက်လာသော လီးကြီးက မြင်းတစ်ကောင်၏ လီးကြီးအလား ဝဖီးတုတ်ခိုင် ကြီးမားလှသည်။ စောက်ဖုတ်လေးကို ထူပြစ်မဲနက်သော နှုတ်ခမ်းမွှေး ကြမ်းကြမ်းများနှင့် မထိတထိလေး ပွတ်လိုက်သည်။ “ဟင့်….အဟင့်….ဟင့်…… ယားတယ်…ဒေါက်တာ” ရိုစီနိုင်က ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ပူးကပ်ရင်း ပြောသည်။ “အိုး… ခြေထောက်ကားထားနော်….သမီးလေး…ကားထား” ဒေါက်တာကူမားရ်က ရိုစီနိုင့် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အသာအယာလေး ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ရိုစီနိုင်၏ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးက နီနီရဲရဲလေး ပေါ်လာသည်။ စူထောင်နေသော အစိလေးက စောက်ပတ်ထိပ်၌ နေရာယူထားပေသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ် လက်တစ်ဖက်က ရိုစီနိုင့် နို့အုံလေးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ရိုစီနိုင် ဗိုက်သားလေး ဟက်ခနဲ လေရိုက်သလို လှုပ်ရှားသည်။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ လူအမြင် မခံဖူးသော မိမိနို့လေးကို ယခုကဲ့သို့ လက်ဝါးကြီးဖြင့် အုပ်ကိုင်ခြင်း ခံရသောအခါ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောများ တုံ့ခနဲ ရပ်ဆိုင်းသွားသလိုပင်။
ဖွဖွကိုင်ထားသော နို့လေးကို တဖြေးဖြေးတိုး၍ တိုး၍ တင်းတင်းလေး ဖြစ်ညှစ်လိုက်ကာ ဆုပ်နယ်ချေမွလိုက်သည်။ “ အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်……အို့…အို့…..ဟင်းဟင်း” ရိုစီနိုင့်ခါးလေး ကော့သွားကာ စောက်ဖုတ်လေး မောက်တက်လာသည်။ ထိုအချိန်ထိ ဒေါက်တာကူမားရ် လက်တစ်ဖက်က ဂွကြားမှ လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးလေး ဂွင်းတိုက်နေဆဲ ရှိသည်။ လီးထိပ်ကြီးက ခရမ်းညိုသီးကြီး၏ ထိပ်သဖွယ် ကြီးမားလှသည်။ ကုတင်ခြေရင်း အစွန်းသို့ ကျွံထွက်နေသော ရိုစီနိုင့်ခြေနှစ်ဖက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား လုပ်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်လေးထဲမှ အတွင်းသားရဲရဲလေးကို စတင်မြင်ရသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်က ခပ်ထူထူးလေး ဖောင်းနေသည်။ ကြာမြင့်စွာ ဖိကပ်ပူးတွဲနေရမှုကြောင့် အရေပြား အတွင်းသားလေးများက ပန်းနုရောင် ရင့်ရင့်လေး သမ်းနေသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ်က ရိုစီနိုင်၏ အပြစ်ကင်းစင်သော မျက်နှာလေးနားသို့ မျက်နှာချင်း ကပ်လိုက်သည်။ “ဒေါက်တာ မေးမယ်… မှန်မှန်ဖြေပါနော်” ဒေါက်တာ့အသံက တိုးညှင်းပြီး တုန်ခါနေသလို အသက်ရှူသံကြီးက ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် မြန်နေသည်။ ဒေါက်တာသည် အဝေးက ပြေးလာသူနှယ် အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရှူနေခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့” ရိုစီနိုင်က သူမနို့လေးကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာ၏ လက်ခုံပေါ်သို့ သူမလက်ကလေးကို တင်ထားရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ မျှင်းမျှင်းလေး ဖြေသည်။ “သမီးလေး…. အလိုးခံဖူးပြီလား” “ဟင့်အင်း” ခေါင်းလေးတစ်ချက် ခါရင်း တစ်ဖက်သို့ မျက်နှာကို လွှဲလိုက်မိသည်။ “မရှက်နဲ့နော်… အမှန်အတိုင်းပဲ ပြော” “အ……ကျွတ်ကျွတ်…ဟင်း.ဟင်း….. ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဒေါက်တာ” ဒေါက်တာကူမားရ်က စကားပြောရင်း နို့လေးကို ပြောင်းရွှေ့အုပ်ကိုင်ကာ ဆုတ်ညှစ်လိုက်ပြန်ရာ ရိုစီနိုင် ခါးလေး ကော့သွားကာ ထောင်ထားသော ဒူးကြီးနှစ်ချောင်းက ဒေါက်တာကူမားရ်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ညှပ်လိုက်မိလေသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ်က သူ့လီးကို ဖြဲလိုက်စုလိုက်လုပ်နေသော လက်ကို ရိုစီနိုင် စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့ ကူးပြောင်း၍ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
လက်ကို ခပ်ခုံးခုံးထားလျက် ရွရွလေးပွတ်သည်။ နို့ကို ကိုင်ထားသော လက်ကလည်း မနားတမ်း နယ်ပေးသည်။ “ အို့….ဟို့..အဟို့…..အို့……အို…အင်းး…ဟင်း” ရိုစီနိုင်က ယားတတ်သူလေးပီပီ အရယ်တဝက် အရှက်တပိုင်းနှင့် ခေါင်းလေး မော့ခါရင်း လူးလိမ့်သွားသည်။ လက်နှစ်ဖက်စလုံးက ကုတင်ဘောင်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကျစ်ကျစ်မြဲမြဲလေး ကိုင်ထားသောကြောင့် လက်မောင်းကြောလေးများ တင်းထောင် ဖောင်းကားလာသည်။ “ဒီအထဲက ..အခု ဘယ်လိုနေလဲ… သမီး” “ရှီး..အား….တစ်မျိုးကြီးပဲ….ဒေါက်တာ….အိ………ဟင့်” စောက်ဖုတ်အကွဲကြားသို့ လက်ညှိုးကို လက်တစ်ဆစ်မျှ ထိုးသွင်းကာ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း စုန်ကာဆန်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ “ ပြွတ်….ပြစ်…ပြစ်…….ပြစ်” “အိုး..အိုး…….အဟက်… အဟိ…ရှီး….အ….” ငလျင်လှုပ်သည့်နှယ် ရိုစီနိုင် တစ်ကိုယ်လုံး သွက်သွက်ခါနေသည်။ ခါးကိုကော့လိုက် ကုတင်နှင့် တင်ပါးကို ဘုံးခနဲ ရိုက်လိုက်ဖြင့် ထကြွလာသော ကာမစိတ်၏ နှိုးဆွမှုကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ ခါးကိုကော့လိုက် ဖြူလွှသော အိပ်ယာပေါ် ဘုံးခနဲ ကျလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရမ်းနေသဖြင့် ဒေါက်တာကူမား၏ လက်ညှိုးကလည်း ရိုစီနိုင်၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်ထွက်မသွားစေရန် အလိုက်သင့် တက်လိုက် ဆင်းလိုက် လုပ်နေရလေသည်။ တစထက်တစ ကြမ်းတမ်းလာသော ကောင်မလေး အမူအယာကြောင့် ဒေါက်တာကူမားက လက်ညှိုးကို ထိုး၍ သွင်းလိုက်သည်။ ပြွတ်ခနဲ လက်ညှိုးကြီး ဝင်သံနှင့်အတူ ရိုစီနိုင် တစ်ကိုယ်လုံး ဖျတ်ဖျတ်လူး တုန်ခါသွားလေသည်။ “မာမီ….ဟင်း…..အဟင်းဟင်း….မာမီ….ဟင့်ဟင့်……မားမီ” “သမီး….. အကျယ်ကြီး မအော်နဲ့ နော်….သမီးလေး…နော်” “ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်… အင်းဟင်းဟင်း…..အို့အို့” ဒေါက်တာကူမားက လက်ညှိုးထိပ်က ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံထားရသလိုပင် ပူနွေးနေသည်။ လက်ညှိုးထိပ် တစ်ခုလုံး စောက်ရေလေးများ စိုရွှဲနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝ ကျဉ်းကျဉ်းလေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ဝိုက်မွှေကြည့်သည်။ အချင်း ၃ လက်မကျော်ကျော်ခန့်သာ ရှိမည်ထင်သည်။ မိမိလီးကြီးက လုံးပတ် ငါးလက်မနီးပါးမျှ ကြီးသည်။ စောက်စိလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ တင်းမာနေပြီ။ အိုခေပြီ ထိုအချိန်ကို ဒေါက်တာကူမား စောင့်နေခြင်း ဖြစ်လေရာ ရိုစီနိုင် နို့လေးကို ဆုပ်ကိုင်ချေမွနေသော လက်အား နေရာပြောင်း၍ လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။
“ကုတင်ခြေရင်းကို… ဖင်တစ်ပိုင်း ကျအောင် လျှောလိုက်သမီး” ရိုစီနိုင်က ခြေရင်းဖက်သို့ ခါးလေး ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် တိုးရွှေ့သည်။ ဖင်တစ်ပိုင်းက ကုတင်စောင်းတွင် မကျတကျလေး မှေးတင်သွားသည်။ ဒေါက်တာကူမားက ခါးအောက်သို့ စောင်ထူထူ ခေါက်၍ ထိုးသွင်းပေးလိုက်ရာ ပင်ကိုယ်က ဖုဖောင်းခုံးမို့နေသော စောက်ဖုတ် ခုံးခုံးလေးမှာ ကားစွံ့ ဖောင်းကြွလျှက် အလိုးခံရန် အဆင်သင့် အနေအထားသို့ ရောက်သွားလေတော့သည်။ ဒေါက်တာကူမားက ကြမ်းပြင်တွင် မတ်တတ်ရပ်လျှက် အနေအထားဖြင့် လီးကို ချိန်သားကိုက် တေ့လိုက်သည်။ စောက်ပတ်နှင့် လီးက လုံးဝ အဆမတန် ကွာခြားနေသည်။ လီးထိပ်ကြီးကပင် စောက်ပတ်ကို ဖုံးအုပ်မိမတတ် ကြီးမားနေသည်။ ဒေါက်တာကူမားက အနီးရှိ ဆီတစ်မျိုးကို ယူ၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို သုတ်လိမ်းပေးလိုက်သည်။ ရိုစီနိုင်လေးခမျာ ကုတင်ဘောင်တစ်ဖက်စီကို တင်းတင်းကြီး ဆုပကိုင်လျှက် အံလေးကြိတ်ထားရင်း အသားများ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေရှာသည်။ ရိုစီနိုင် အံခဲ၍ မျက်နှာလွှဲထားပုံလေးက သနားစဖွယ် ကောင်းလှသည်။ သလင်းသား ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးနှယ် အချိုးအစားလှပပြေပြစ်သော ရိုစီနိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အပေါ်မှ မိုးကြည့်နေသော ဒေါက်တာကူမား မျက်နှာကြီးက အဆီတွေ ပြန်နေသည်။ ကောင်မလေး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီနေမှုကို ကြည့်၍ ချက်ချင်းကြီး လိုးလိုက်လျှင် ပြဿနာတွေများ တက်ကုန်မလားဟူသော အတွေးက ဒေါက်တာကူမား ခေါင်းထဲသို့ ဇနိုးဇနောင့်နှင့် ဝင်ရောက်လာသည်။ “သမီး…. သိပ်ကြောက်နေလား…ဟင်” ရိုစီနိုင်က ပါးစပ်နှင့် မပြောပဲ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင် ငြိမ့်ပြရှာသည်။ အကယ်၍များ လီးဝင်သွားသည်နှင့် ဝုန်းဒိုင်းကြဲကုန်လျှင် အခက်။
ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင် စောက်ပတ်ခုံးခုံးမို့မို့လေးကို အနီးကပ်၍ အသေအချာ ကြည့်လိုက်မိပြန်လေသည်။ စောက်ပတ်လေးက တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ အလိုးခံထားခြင်း မရှိသောကြောင့် တင်းမောက် လုံးကျစ်နေကြောင်း တွေ့ရသည်။ သို့ဆိုလျှင် မိမိ၏ မိန်းမပေါင်းများစွာကို ဖြိုနေသော ဧရာမ ရင့်ထော်နေသော လီးကြီးနှင့် ကွိုင်တွေ တက်လာနိုင်သည်။ အစကောင်းမှ အနှောင်းသေချာ နိုင်မည်။ ဒေါက်တာကူမားက စောက်ပတ်လေးထိပ်မှ အစိချွန်ချွန်လေးကို ဦးစွာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနှင့် ဖိညှပ်စုပ်ယူလိုက်သည်။ ကျင်ခနဲ ခံစားလိုက်ရသော ဝေဒနာကြီးကြောင့် ရိုစီနိုင် စောက်ပတ်လေး ရှုံ့ခနဲ တင်းကျစ်စေ့ကပ်သွားပြီး စောင်ခေါက်ထူကြီးပေါ် မှေးတင်ထားသော ခါးလေး တွန့်လိမ်ကော့ပျံသွားသည်။ “အဟင့်…..အဟင့်..အဟင့်” အဟင့်ဟူသော ငြီးသံလေး တစ်ချက် ထွက်ပေါ်လာတိုင်း ရိုစီနိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးက ခါခါသွားရာ ဆက်ခါ ဆက်ခါ အဟင့်ဟင့်ဖြင့် ငြီးလိုက်သောအခါ ပုခုံးနှင့် ဗိုက်သား ၊ နို့အုံလေးများပါ တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေလေသည်။ ခါးသေးသေးလေးဆီမှ သွယ်ဆင်းလာသော တင်ပါးကြီးများက ရိုစီနိုင် ရှိုက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ရမ်းလိမ့်လူးနေသည်။ ပြေပြေလျောလျော လှပဖောင်းအိနေသော ဆီးခုံလေးမှာလည်း ဒေါက်တာကူမားပါးစပ်နှင့် ဘယ်ညာ လွဲချော်လို့နေပြန်သည်။ တရှူးရှူး တရှဲရှဲ အသက်ရှူရင်း ကာမစိတ် ပြင်းထန်နေသော ဒေါက်တာကူမားကမူ စောက်ပတ်လေး သွားရာသို့ ခေါင်းကြီးကို လိုက်ပါယိမ်းနွဲ့ရင်း အစိလေးကို မရမက စုပ်ပေးနေလေသည်။ “အိုး…..အဟို့…ဟို့….ရှီး….အ….ဒေါက်တာ… အီး…..အင့်” ရိုစီနိုင့် လက်ကလေးတစ်ဖက်က ဒေါက်တာကူမား ဆံပင်များကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိပြီး ခပ်တွန့်တွန့်လေး လုပ်လိုက်သည်။ စောက်စိလေးထဲမှ ကျင်ခနဲ ဖြင်းခနဲ ဝေဒနာသည် အဘယ်ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီခါရမ်း စေပါသနည်း။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တင်းတင်းလေးကြားထဲသို့ လျှာကို စုချွန်ပြီး ရွရွလေး ထိုးပေးလိုက်ပြန်ရာ ရိုစီနိုင်၏ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်သည် ဒေါက်တာ့ဆံပင်များကို တအားဆုပ်ကိုင်မိပြီးသား ဖြစ်သွားလေသည်။ ရိုစီနိုင်၏ စောက်စေ့လေးမှာလည်း တင်းခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်၍ လာလေတော့သည်။ တင်းတင်းစေ့နေသော စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ အရေကြည်လက်လက်ကလေးများ ကျောက်ကြားမှ ယိုစိမ့်စီးဆင်းလာသော စမ့်ရေလေးများနှယ် ဖြေးဖြေးချင်း စိမ့်ကျလာလေတော့သည်။ အသစ်စက်စက် စောက်ပတ်လေးသည် မွှေးရနံ့လေး သင်းချိုနေသည်။
စောက်ပတ်နှင့် ပေါင်ရင်းကြားတွင် ပေါင်ဒါ သုတ်လိမ်းထားဟန် တူသည်။ မွှေးမြနေသည်။ ရာဂစိတ်ထကြွနေသော ဒေါက်တာကူမား၏ စိတ်များကို မွှေးကြိုင်သင်းထုံသော စောက်ပတ်ရနံ့လေးက ပို၍ ပြင်းထန်စေရန် ဖန်တီးပေးသလို ဖြစ်နေပြန်လေသည်။ “ဗြိ….ပြွတ်….ဗြိ…ဗြိ” ဒေါက်တာကူမားက စောက်ပတ်တစ်အုံလုံးကို ပါးစပ်ကြီးဖြဲ၍ ငုံခဲအုပ်ဖုံးပစ်ခါ ပါးစပ်ထဲ၌ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လျှာကြီးကို ဒလစပ် ထိုးကလိ လိုက်သည်။ “အား……မာမီ…..အိုး……ဟင့်ဟင့်” ရိုစီနိုင်၏ သာယာသော ချစ်စဖွယ်အသံလေးက အခန်းလေးအတွင်း လွင့်ပျံ့ ပေါ်ထွက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင့် မျက်နှာကို မော့ကြည့် အကဲခတ်လိုက်ရပြန်သည်။ ကောင်မလေး ဖီလင်တွေ ဒလဟော တက်လာနေမှန်း သိလိုက်တော့မှ စိတ်အေးသွားကာ တင်းတင်းမာမာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ လက်မတစ်ခုစီဖြင့် ဂရုတစိုက် ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။ ဖရဲသီးကြီးအလား ပြဲဟလာသော စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းလေးသည် နှစ်လိုဖွယ် ရဲရဲတောက် လှပနေသည်။ စောက်ပတ်ကို နှစ်လက်မခန့် ဆွဲဖြဲပြီး လျှာကို ထိုးသွင်းကာ နှုတ်ခမ်းအစုံက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို စုပ်လျက် အပေါ်သို့ ဆွဲတင် မယူလိုက်သည်။ စောက်ပတ်အုံလိုက်ကြီး ပါးစပ်ထဲ ပါလာသည်။ “အား….အီး….ဟီး…ဟီး….အား…….အင့်….ဟင့်ဟင့်” ခပ်စူးစူး ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်အော်သံလေး ဆင့်ကဲဆင့်ကဲ ပေါ်ထွက်လာပြီး ဒေါက်တာကူမား၏ ခေါင်းကြီးကို အတင်းဆွဲဖိကာ စောက်ပတ်နှင့် မျက်နှာကို ကော့ကော့ ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ “ဘတ်….ဗြိ… ပြွတ်“ ဆီးခုံလေးက အတော်မာကျောကြောင်း ဒေါက်တာကူမား တွေ့ထိခံစားလိုက်ရသည်။ ပွယောင်း ကြီးမားလှသော နှာခေါင်းထိပ်နှင့် ဆီးခုံ ဘတ်ခနဲ ရိုက်ခတ်မိမှ အမဲရွတ်ဆွဲသလို စုပ်ယူဆွဲထားလိုက်သော စောက်ပတ်အုံလေးက ပါးစပ်အတွင်းမှ “ဗြိ…ပြွတ်”ဟု မြည်ကာ ပြန်ကျသွားလေသည်။ “အီး……အိ……..ဟီး…….ဒေါက်တာရယ်….ဟင့်” ရိုစီနိုင်၏ နုနယ်ဝင်းပသော မျက်နှာလေးမှာ ချွေးသီးလေးများ စို့နေပြီး တုန်ခါနေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ ညီးညူသံလေးများနှင့်အတူ “ဒေါက်တာရယ်”ဟု တောင့်တ ရေရွတ်သံများ မကြာခဏ ထွက်ပေါ်လာနေပြန်သည်။ ဒေါက်တာကူမားက ငုံဆဲ ဖူးဆဲ ပန်းပွင့်ကလေး၏ ဝတ်ရည်ချိုမြမြတို့ကို အတွင်းနှိုက် စုပ်ယူချင်နေသော ပျားပိတုန်းကြီးအလား မရမကပင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ဖြဲပြန်သည်။
စောက်ခေါင်း အတွင်းပိုင်းသည် ရဲရဲနီလျှက် အသားစိမ်းနံ့ တစ်မျိုးကို ရှူရှိုက်မိလိုက်သောအခါ သားကောင်အနံ့ရသည့် ရိုးမကျားကြီးအလား ဝုန်းခနဲ မာန်ဖီလိုက်သကဲ့သို့ လီးကြီးမှာ ရိုးရိုးစင်းစင်းကြီး တောင်နေရာမှ ထောင်းခနဲ ထောင်းခနဲ ခုန်၍ ခုန်၍ သွားလေသည်။ စောက်ခေါင်းအဝ ပတ်ပတ်လည်ကို လျှာထိပ်ဖြင့် အသာအယာ ဝိုက်ဆွဲလေး ဆွဲပြီး စောက်စိအောက်ခြေအရင်းကြားသို့ လျှာဖျားကို ထိုးထည့် ကလိပစ်လိုက်လေသည်။ “ဟူး……အူး.အို့….ရက်စ်…..ရက်စ်….အိုး……မာမီ” ကောင်းလိုက်တာဟူသော သဘောနှင့် ရိုစီနိုင်က “ရက်စ်”ဟု တိုးတိုးလေး အံကြိတ်၍ အော်ရှာသည်။ ဒေါက်တာကူမား စောက်စိလေးကို နောက်ဆုံးအနေဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနှင့် ခပ်တင်းတင်း ဆွဲယူစုပ်တင်လိုက်ရာ စောက်ပတ်လေးမှာ တင်ခံမနေနိုင်ရှာတော့ပဲ ဟစိဟစိ ဖြစ်သွားသည်။ ထိုအခါကျမှ ဒေါက်တာကူမားက သူ၏ မြင်းလီးကြီးတမျှ တုတ်ခိုင်ကြီးမားလှသော လီးတန်ကြီးကို တပြွတ်ပြွတ် ကိုင်ဆော့ရင်း ရိုစီနိုင်၏ စောက်ခေါင်းအဝသို့ တေ့သွင်းထားလိုက်ကာ ကုတင်ဘောင်ကို လက်ထောက်လိုက်သည်။ “ဟင်….ဒေါက်တာ…ဒါ….ဒါ…..ဘာလုပ်မလို့လဲ…ဟင်” “သမီး သားအိမ်လမ်းကြောင်း ပွင့်သွားအောင် လိုးပေးမလို့လေ….. ဒါမှ သမီး ရာသီမှန်မှန် လာမယ်… ဝေဒနာ သက်သာသွားမယ်….နော်” “အိုး…ကျမဟာလေးက သေးသေးလေးရယ်…..ရှင့်” “ဘာလဲ…. သမီးက မဝင်မှာ စိုးလို့လား…ဟဲဟဲ” “ကျမ ကျမ…. အရမ်းနာမှာ ကြောက်တယ်” ဟုတ်မလိုလိုနှင့် ငြိမ်နေပြီးမှ ရိုစီနိုင် ခေါင်းတခါခါ လုပ်နေပြန်သောကြောင့် ဒေါက်တာကူမား ချော့ရပြန်သည်။ စကားပြောဆို ချော့မော့နေစဉ် ဒေါက်တာကူမားက လက်တစ်ဖက်က နို့အုံလေးကို၎င်း၊ ဗိုက်သားလေးများကို၎င်း ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်ကလည်း စောက်စိထိပ်ကလေးကို မနားတမ်း ဒလစပ် ကလိပေးနေရသည်။ လီးထိပ်က တကယ်ပဲ စောက်ခေါင်းဝ၌ တစ်ဆို့နေသည်။ စောက်ပတ် အခေါင်းဝ အရေပြားပါးပါးလေးများကို ဖိထောက်ထားမှုကြောင့် စောက်ပတ်လေးက ချိုင့်ဝင်ကာ တင်းတင်းလေး တစ်ဆို့နေခြင်း ဖြစ်သည်။ “ အ….အ….အား…တင်းနေတာပဲ….ကျွတ်..ကျွတ်” ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင်၏ အံကြိတ်ညည်းတွားသံလေးကို နားထောင်ရင်း ပို၍ ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြလာရာ တိုးပြီး ဖိသိပ်လိုက်သည်။
“အား…ဟား…တင်းတယ်….တင်းတယ်…ကြပ်တယ်….မဝင်ဘူးရှင့်” ပို၍ ခပ်နာနာလေး ဖိလိုက်ပြန်သည်။ စောက်ပတ်က ပိုချိုင့်ဝင်ကာ နိမ့်ဆင်းသွားပြီး ဆီးခုံလေး မောက်တက်လာသည်။ ခါးလေးမှာ ကော့တက်သွားပြီး မွှေ့ယာနှင့် လွတ်နေသည်။ လီးထိပ်မှာပင် တင်းရင်းသော အာရုံကို ထိတွေ့ခံစားနေရသဖြင့် အသားနုကို ထိုးထောက်ခြင်း ခံထားရသော ရိုစီနိုင်အဖို့ မည်မျှ နာကျင်နေမည်နည်။ “ရှူး… အီးး….ရှူး…အ….အင်း…အင်း….ဟင်း..ဟင်း” ရိုစီနိုင်က နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးလေးကို ကိုက်ရင်း တဟင်းဟင်း အော်နေရှာသည်။ မော့ထားသောကြောင့် မျက်လုံးအိမ် ထောင့်မှ ပုလဲလုံးလေး သုံးလေးလုံး လိမ့်ဆင်းသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “သမီး…ပေါင်ကို ခပ်ကားကားလေး လုပ်ပေးထား…နော်” “ကားထားတာပဲဟာ… ဟင့်..ဟင့်” ဖွေးလွှတင်းကျစ်သော ပေါင်တံအရင်းမှ အကြောကြီးများ ထောင်လာအောင်အထိ ရိုစီနိုင် ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်ရှာသည်။ လီးထိပ်ပိုင်းမျှလောက်သာ အဝင်ပြထားသော ရိုစီနိုင် စောက်ခေါင်းလေးသည် ကျဉ်းမြောင်းလွန်းနေသည်။ ချွေးပြန်လာသော ဒေါက်တာကူမားက မေးရိုးကြီးများ ထောင်ထလာအောင် အံကိုကြိတ်လိုက်သည်။ ရိုစီနိုင်၏ ဝေဒနာခံစားနေရသော မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။ ထို့နောက် ဖတ်ခနဲ အားနှင့် ဆောင့်ချလိုက်သည်။ “ဗြစ်……..အူး.ဟူးဟူး…..ဟူး….ဟူး” ဒေါက်တာကူမား လက်ဝါးကြမ်းကြမ်းကြီး တစ်ဖက်ဖြင့် ရိုစီနိုင့်ပါးစပ်လေးကို လျှင်မြန်စွာ လှမ်းပိတ်လိုက်ရာ အသံကျယ်လောင်စွာ မထွက်တော့ပဲ လုံးထွေး တိမ်ဝင်သွားလေသည်။ ရိုစီနိုင် မျက်လုံးလေးများ ပြူးလန်သွားရှာသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဒေါက်တာကူမား လက်မောင်းကို ကုတ်ခြစ်သည်။ အသားဖြူသော ဒေါက်တာကူမား လက်မောင်းနှစ်ဖက်တွင် ချွန်ထက်သော လက်သည်း အစင်းရာကြီးများ ထင်ကုန်လေသည်။ ”ဗြစ်…..ဗြစ်……ဒုတ်…. အင့်” လီးတန်ကြီးက ကျဉ်းမြောင်းသော စောက်ခေါင်းအတွင်း တရစ်ခြင်း နိမ့်ဆင်းသွားပြီး ဒုတ်ခနဲ ခပ်အုပ်အုပ် အသံလေးထွက်လာကာ လီးထိပ်နှင့် လုံးလုံးချောချော အရာတစ်ခုတို့ ထိုးတိုက်မိသည်။ သားအိမ်ဝ သားအိမ်ခေါင်းနှင့် လီးထိပ်တို့ ထိပ်တိုက် ဆုံဆည်းမိကြမှန်း ဒေါက်တာကူမား သိလိုက်လေသည်။ မိမိ လီးတန်ကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ တဝက်ပင် မရှိသေး။ လီးတစ်ချောင်းလုံးမှာမူ လက်နှင့် ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ခံစားနေရသည်။
စောက်ခေါင်းဝရှိ သန်မာလှသော အသားမျှင်တဝိုက်က ကြိုးနှင့် ရစ်စည်းထားသလို ပိုတင်းသည်။ “သမီး…..အရမ်းနာသလား…..ဟင်” “အင်း………ဟင်း ဟင်းဟင်း…..အင်း….ဟင်း” ဒဏ်ရာရနေသော သမင်မလေးသဖွယ် မျက်လုံးလေး မှေးကာ နှုတ်ခမ်းလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ညည်းနေရှာပြီး ဒေါက်တာကူမား အမေးကိုပင် ခေါင်းငြိမ့်၍ မဖြေနိုင်ပဲ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြလျှက် မျက်လုံးကို သနားစဖွယ် ပြန်ဖွင့်ကြည့်ရှာသည်။ “ပေါက်သွားပြီ သမီးရဲ့…. သမီး နောက်မနာတော့ပါဘူး” “အင်း…ဟင်းဟင်း… ဒေါက်တာ့ ဟာကြီး ဆက်သွင်းအုံးမှာလား ဟင်” “ မသွင်းတော့ဘူးလေ….. တဝက်ပဲ လိုးပေးမှာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” လေသံယဲ့ယဲ့လေး ဖြင့် ဟုတ်ကဲ့ဟု ချိနဲ့စွာ ဆိုလိုက်သည်။ ဒေါက်တာကူမားက လီးတန်ကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ စုပ်ယူထားခြင်း ခံနေရသော လီးတန်ကြီးအပေါ်မှ အကြောကြီးများ ဖောင်းကြွား တင်းကားလျှက် တရစ်ချင်း ထွက်လာသည်။ “ ပြစ်…..ပြစ်..ပြစ်…ပြွတ်….ဘွပ်….ဘွပ်” “သွေးတွေလား…..ဒေါက်တာ” “အား… ဟာ မဟုတ်ပါဘူး… သမီးလေး စောက်ပတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်တွေက လီးမှာ ပေကျံနေလို့….မြည်တာပါ” ရိုစီနိုင် မျက်နှာလေး ရဲခနဲ ဖြစ်သွားရင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်စောင်းလိုက်သည်။ ဒေါက်တာကူမားက ပန်းနုရောင် ပါးလေးကို ငုံ့မွှေးလိုက်ရာ လီးကြီးက စွပ်ခနဲ ဝင်သွားပြန်ရာ ရိုစီနိုင် ဖင်လေး လူးလိမ့်သွားပြန်သည်။ “ပေါက်သွားပြီဆို….. မပြီးသေးဘူးလား” “ဒေါက်တာ ကောင်းအောင် နဲနဲ လိုးအုံးမယ်လေ…. မဟုတ်ဖူးလား…ဟဲဟဲ….သမီးလဲ ကောင်းမှာပါ” ရိုစီနိုင်က မသိမသာ မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားသည်။ “ဘွပ်……..ဘွပ်….ပြွတ်….ပြစ်…..ဖွပ်……စွပ်” “အို့ဟိုး……ဟိုး……..အိုး…..ရှီး……အ….အင့်” ဝလုံးလေးနှယ် ဝိုင်းစက်သွားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ နင့်နင့်နဲနဲ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဝင်ဝင်သွားသော လီးဒဏ် ခံနေရသံများ အဆက်မပြတ် ထွက်လာလေသည်။ မျှင်းမျှင်းလေး လိုးပေးနေသောကြောင့် ခံရသည်မှာ စအိုဝတိုင်အောင် အရသာက ရောက်သွားပေရာ စောက်ပတ်သို့ လီးကြီးဝင်သွားတိုင်း မျက်လုံးများက အလိုလို မှေးစင်းသွားလေသည်။ ဖြေးဖြေးလေး သွင်းချလိုက် ညင်ညင်သာသာလေး ဆွဲထုတ်လိုက်ဖြင့် ပါးနပ်စွာ လိုးနေသော ဒေါက်တာကူမားရဲ့ လထစ်ကြီးက လထစ်နှင့် စောက်ခေါင်းဝ အရေပြား အဝိုင်းလေး ဆုံမိတိုင်း ဒစ်ကို သားရေကွင်းနှင့် စည်းထားခံရသလို ခံစားနေရပေရာ ဒေါက်တာကူမားမှာ အရသာ ထူးကြီးတွေ့ရင်း လီးကြီးမှာ တုံ့ခနဲ တုံ့ခနဲ ခါရမ်းသွားပြီး သုတ်ရေများ ထွက်ကုန်လေတော့သည်။
“ဟင်…..ဒေါက်တာ….သေးပေါက်ထည့်လိုက် တာလား ဟင်” “ရှီးးး….အဟင်း…ဟင်း…မဟုတ်ပါဘူး..ခလေးရယ်… မင်းလေးရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို လိုးရတာ ကောင်းလွန်းလို့ အရေတွေ ထွက်ကုန်တာ…အား အား….ကောင်းလှချည်လား…ချာတိတ်ရယ်” ပြောပြောဆိုဆို ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင် နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို ငုံ၍ စုပ်လိုက်ပြီး လျှာချင်း ကလိပေးလိုက်ရာ။ “အွန်း……အွန်း.အင့်….အင့်…..အွန်း” ကော့တက် ခုံးထလာသော ရိုစီနိုင် စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးတန်ကြီး ဖိသွင်းလျှက် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ လိုးဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ကောင်မလေးမှာ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများ ကျလာသည့်ကြားမှ ဒေါက်တာဖိလစ် ကျောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်ဖက်တွယ်ကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဒေါက်တာဖိလစ် ခါးကို ကပ်ကျေးသဖွယ် တင်းတင်းကြီး လိမ်ညှစ်လိုက်လေတော့သည်။ မျက်နှာကျက်မှ ပန်ကာက တာဝန်ကျေစွာ လည်ပတ်ဆဲ။ ကာမအရသာထူးကို နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ ခံစားလိုက်ရသော ချာတိတ်မလေး ရိုစီနိုင်နှင့် အသက် ၄၀ခန့် ဒေါက်တာကူမားတို့ကမူ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ရင်း ကုန်းပြီးလိုးရန် တိုင်ပင်နေကြလေသည်။ “ကောင်မတွေ …တစ်နာရီတောင် ကျော်သွားပြီနော်….တော်ကြတော့” မမစိုးက လှမ်းပြောလိုက်မှ ဂျမ်းပုံက “နောက်တစ်မျိုး ကုန်းခိုင်းပြီး….လိုးသေးတာ” ဟု အစချီပြီးမှ စကားစကို ဖြတ်လျှက် စက်ခုံအသီးသီးသို့ ထိုင်မိကြလေသည်။ “လင်းလင်း…ဘယ်ရောက်သွားလဲ” “သေးပေါက်သွားတယ် ထင်တယ်…မမစိုး” “ဟင်း…ပေါက်ကရတွေ ကြပ်ကြပ်ပြော… ညည်းတို့ လင်အစောကြီးရမဲ့ ဟာမတွေ…ဟင်း” မမစိုးက ပိတ်စကို ရွှမ်းခနဲ ဆွဲထုတ်ရင်း တတွတ်တွတ် ပြောသည်။ “ကောင်းတာပေါ့….မမစိုးရဲ့..ထိုင်စားရတာပေါ့…. အခုတောင် အလုပ်လုပ်လာရတာ..ဘတ်စ်ကားတိုးရ ပြေးလွှားရနဲ့” “အံမယ်…လင်ကောင်းသားကောင်း ရရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့… ညည်းယူတဲ့ အကောင်က အရက်ဖိုး ပြန်တောင်းနေမှ….ဟင်း” “ဖွဟဲ့…မပြောကောင်း မဆိုကောင်း…လွဲပါစေ” “နောင်နောင်လို စပရင်တာစီးနိုင်တဲ့ လူမျိုး ရှာယူပေါ့” တင်တင်အေးက အပ်ပေါက်ထိုးရန် အပ်ချည်စကို ကပ်ကျေးဖြင့် ဆတ်ခနဲ ညှပ်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ ဖွေးဖွေးက တင်တင်အေးဆီသို့ တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောပဲ စက်သံ တဂျုံးဂျုံး မြည်အောင် ဖိနင်းပစ်လိုက်လေသည်။
“အဟင်း….ဟင်း.. ကိုယ့်ဘဝအတွက် စိတ်ချနေရသူတွေကတော့ ဘာမှကို မပြောကြဘူးနော်… ဟင်းဟင်း” “မိတင်….ညည်းနော်…အဲဒီကောင်ကို ညည်းပဲယူ” “အံမာလေး….ယူပါ့တော့…ယူပါ့…..တင့်တောင့်တင့်တယ်လဲ နေရမယ်… လူလဲ သက်သာမယ် ရုပ်ကလေးကလဲဖြောင့် ဟိုဒင်းလေးကလဲ တောင့်ဆိုရင်လေ နေ့တိုင်းကို ပုလွေ မှုတ်နေမှာ” “ထွီ…..အယုတ်တမာ မ” “အိုး… ကိုနောင်နောင်လိုသူသာ ငါ့ယောက်ျားဖြစ်ကြည့် ဟင်း…ရေတောင် မဆေးရဘူး… အပြတ်ပြောထားတာ” “ဈေးကျလိုက်တာ… တင်တင်အေးရယ်” “ဟဲ့….အဲဒါ… ဈေးကောင်းတာဟဲ့ …. ဘာသိလဲ….. လင်းလင်း ကောင်လေးလို ဘာအလုပ်မှ မရှိ၊ ဖအေဆို ဆိုက်ကားနင်းတဲ့ အထဲက ခိုးပြီး ရည်းစားနဲ့ တိရိစ္ဆာန်ရုံ သွားတဲ့ ကောင်မျိုးမှ ဈေးကျတာ…. ဖအေနဲ့ ဆိုက်ကားလဲ ဝိုင်းမနင်း ဘောင်းဘီကို ခါးကမချ” တင်တင်အေး စကားမဆုံးခင် လင်းလင်းက အိမ်သာမှ ပြန်လာသည်။ “ဘာလဲ ဟင်…. ငါ့နာမည် ပြောသံ ကြားပါတယ်” “ဟဲဟဲ… အလကားပါ နင်သေးပေါက်တာ…. ကြာလိုက်တာလို့ ပြောတာ..ဟဲဟဲ… နော် ဖွေးဖွေး” “သိဘူး…..ငါ့လာမပြောနဲ့…ဗလောင်းဗလဲနဲ့“ မမစိုးက သူတို့ မိန်းခလေးတစ်သိုက်ကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်း ရှိုက်လိုက်မိလေသည်။ မမစိုးတစ်ယောက် ဆိုင်နားရက်မို့ အိမ်တွင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အပ်ချုပ်ဆိုင်အတွင်း အထည်စလေးများကို လိုက်ကောက်ကာ အဝတ်ခြင်းထဲ စုထည့်နေစဉ် ဖျာကို လှန်လိုက်သောအခါ ဓါတ်ပုံ အဖြူအမဲ အရောင်နှင့် ဆယ်ပုံခန့် ထွက်လာသည်။ “ဘယ်သူ့ ပုံတွေပါလိမ့်” ဟု ပါးစပ်မှ ရေရွတ်ရင်းဖြင့် ကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ကာ ဓါတ်ပုံများကို ကောက်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်….ဒါ ..စောက်ကန်းမ ဂျမ်းပုံဟာတွေပဲ ဖြစ်မယ်… ကြည့်စမ်း…မိန်းကလေးတန်မဲ့ ဒါတွေ ကြည့်တယ်” ဓါတ်ပုံများက မိန်းမနှင့် ယောက်ျား အမျိုးမျိုး လိုးနေကြပုံများ ဖြစ်သည်။ မစိုးရင်ထဲ ပူခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ လီးနှင့် ကြာမြင့်စွာ ဝေးနေခဲ့သော စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲမှ ကျင်ခနဲ စိမ့်ခနဲ ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာသည်။ ဓါတ်ပုံထဲမှ ယောက်ျား၏ လီးကြီးမှာ ကောင်မလေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဒစ်မြုပ်အောင် သွင်းထားပုံ ဖြစ်ရာ မရိုးမရွ ခံစားရသည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော လီးတန်ကြီးကို ကောင်မလေးက သူမ၏ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးများဖြင့် မရဲတရဲ ကိုင်ကာ စောက်ပတ်အဝကို တေ့သွင်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ လမွေး မဲမဲကြီးများကြားမှ ပြောင်လက်နေသော လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မစိုးအဖုတ်မှာ စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
လွမ်းချင်စရာ လီးကြီးမျိုး မောင့်ဆီ၌ ရှိသည်။ မောင်သည် လေယာဉ် ပိုင်းလော့ ဖြစ်သော်လည်း ရိုးအေးသည်။ လိုးချင်သည်ကိုပင် အိပ်ရအောင် စိုးရယ်ဟု တိုးတိုးလေး ပြောတတ်သော မောင့်ကို စိုးသတိရသွားသည်။ မောင့်လီးက ဓါတ်ပုံထဲမှ လူလောက်တော့ မကြီး၊ စိုးအပျိုဘဝ၌ မောင်သည် လက်ဖျားနှင့်ပင် မထိမတို့ခဲ့ချေ။ နို့ကိုင်ခြင်း နှုတ်ခမ်းစုတ်ခြင်းများကိုလည်း မပြုခဲ့။ ပခုံးကို ဖက်သောအခါများမှာပင် မောင့်လက်တို့ တုန်ခါနေတတ်သည်။ မောင်နှင့်စိုး ပထမဆုံး လိုးဖြစ်သော ညမှာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ၂ညမြောက်မှသာ လိုးဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ပထမဆုံးညက စိုးကို ဖက်သော မောင့်လက်များကို စိုးက ဆွဲဆိတ်ပစ်သည်။ ကိုက်သည်။ မောင် ဆက်မကြိုးစားပဲ စိတ်လျှော့ကာ အိပ်ပျော်သွားရှာသည်။ မိုးမှာသာ နောက်တစ်ခါ လာနိုးနှင့် အိပ်မပျော် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မနက်ပိုင်း ကော်ဖီဝိုင်း၌ မောင့်မေမေက အလိုက်ကန်းဆိုး မသိ “သမီး…ညက အိပ်ရေးပျက်သွားတယ် ထင်တယ်”ဟု နှစ်ကိုယ်ကြား နောက်ပြောင်သေးသည်။ “တစ်ညလုံး တစ်ရေးမှ မအိပ်ရဘူး” စိုးက ပို၍ ရွဲ့စောင်းပြီး မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။ “အမလေး…အစမို့ပါ အေ…နောက်ပိုင်းဆို ကြည့်ပါအုံး..ဟင်း …ရိုးအီပြီး တစ်ပတ်ကို တစ်ခါတောင် မလာတော့ဘူး…. ဟင်းဟင်း” “ဟာ….မေမေကလဲ….ဘာတွေ ပြောနေမှန်း မသိဘူး” ကော်ဖီဝိုင်းမှ အလျင်အမြန် ထလာခဲ့ရသည်။ “ဟော…မိုးသောက်ပြီးပြီ…မြန်လှချည်လား” “မြန်မြန်ပဲ” ဘုပြောရင်း မောင့်ကို ကွေ့ရှောင်ကာ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မောင်က မျက်မှောင်ကုတ်ပြီး ကျန်ရစ်သည်။ စင်စစ် ထိုစဉ်ကတည်းက စိုး အမှားတွေ တစ်ခုပြီး တစ်ခု ကျူးလွန်ခဲ့မိသည်။ ထိုည၌လည်း အလကားနေရင်း မောင့်ကို ဘုပြောနေမိသည်။ မောင်က နားလည်ခွင့်လွှတ်စွာ ထိုညကိုလည်း မလိုးရပဲ လက်လွှတ်အဆုံးရှုံး ခံခဲ့ရှာပြန်သည်။ သုံးရက်မြောက် ညမှာတော့ မောင် မူးလာသည်။ စိုးကို ခုတင်ပေါ် အတင်းဆွဲလှဲသည်။ စိုးက ဒူးနှစ်လုံးကို ကွေးပြီး မောင့်ရင်ဘတ်ကို ထောက်ထားသည်။ မောင်က ထမီ ဆွဲချွတ်သည်။ စိုးက ထမီကို အတင်းပြန်ဆွဲ၏။ ကုတင်ပေါ်၌ သပ်သပ်ယပ်ယပ် ခင်းထားသော အိပ်ယာခင်းများ ခေါင်းအုံးများ စောင်များ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျကုန်သည်။ “ငါ မိန်းမ ယူထားတာ လိုးဖို့ကွ….သိလား” “ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း” မောလည်းမော ရှက်လည်း ရှက်နှင့် ပုဆိုးချွတ်လိုက်သော မောင့်လီးကြီးကို မြင်သောအခါ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေကုန်သည်။ မောင့်လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်လိုက်တာကို စိုးသိပေမယ့် မရုန်းဖြစ်တော့။
စောက်စိလေးကို ကစားသောအခါ၌လည်း ငြိမ်ခံနေမိသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းထဲကလည်း တစစ်စစ်နဲ့ လှိုက်ယားလာရင်း ကာမဒီရေတို့ တရိပ်ရိပ်တက်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေး ဟပြီး အရသာခံနတုန်း “ဗြစ်…ဖောက်”ခနဲ လီးကြီး ဝင်သံနှင့်အတူ စောက်ပတ်လေးထဲက ပူခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်မိတော့ စောက်ပတ်ထဲသို့ မောင့်လီးက တဘွတ်ဘွတ်နှင့် အားရပါးရကြီး ဆောင့်လိုးနေလေပြီ။ စိုးလည်း အစပိုင်း နာပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း ကောင်းလာကာ ရှက်ရှက်နှင့်ပင် ကော့၍ ကော့၍ မောင့်ကို အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်ပေးမိသည်။ မောင် ဘာတွေပြောမှန်း မမှတ်မိတော့။ သတိရတာတွေလည်း ရှိသည်။ သတိမရတာတွေလည်း ရှိသည်။ စိုးသတိရတော့ စိုးအင်္ကျီအဝတ်အစားတွေ ကြမ်းပြင်၌ ပြန့်ကျဲနေပြီဖြစ်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစား လုံးဝမရှိ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် လိုးကြပြန်သည်။ စိုးကို လေးဘက်ထောက် ဖင်ကုန်ခိုင်းပြီး လိုးသောအခါ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီး အိအိစိမ့်စိမ့် ဝင်နေခြင်းကို ပထမဆုံး သတိထား အရသာခံတတ်သွားခဲ့သည်။ ဒါ့ပြင် မောင်က ရိုးရိုးမလိုး ဖင်ပေါက်လေးကို လက်မလေးနှင့် ပွတ်ပွတ်ပြီးလိုးသည်။ မောင် အဲ့လို လုပ်ပေးတဲ့အခါ စောက်ပတ်နဲ့ မောင့်လီးကြီးကို ညှစ်ပေးမိသည်။ စောက်ပတ်ညှစ်ပေးတဲ့ အရသာကို သိသွားတဲ့ မောင့်လီးကြီးက ပို၍ကြီးလာသလို ထင်ရသည်။ မောင်လည်း အကောင်းကြီး ကောင်သွားဟန်ဖြင့် ဖင်ပေါက်လေးကို အဆက်မပြတ် ပွတ်ရင်း၊ လက်တစ်ဖက်က တင်ပါးတစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ညှစ်ရင်း တဘုန်းဘုန်း ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “အအ…အမေ့…အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… မောင်ရယ်” ကျမ ရှက်တာတွေ မေ့ပြီး အော်ညည်းမိတော့သည်။ “ကောင်းလားချစ်… မောင်လိုးတာ.. ကောင်းလား…ဖွတ်ဖွတ်..ဗြွတ်…စွတ်” “အအ… ကောင်းတယ်မောင်… အရမ်းကောင်းတယ်… ဆောင့်ပါ… အားရပါးရဆောင့်” “ကြိုက်လား…စိုး… မောင့်လီးကြီးကို ကြိုက်လား…အအ… ချစ် စောက်ပတ်လေးက စီခံနေတာပဲ… ဖန်းဖန်း..ဖြန်းဖြန်း” မောင်က လိုးနေရင်း တင်ပါးကို တဖြန်းဖြန်း ရိုက်နေသည်။ အလိုးခံရင်း အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ စောက်ခေါင်းထဲက လှိုက်ယားလာတဲ့အချိန် တင်းပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး အရိုက်ခံရတာ ဘယ်လောက် ကောင်းတယ်ဆိုတာ ကြုံးဖူးမှပဲ သိကြမှာပါ။
“အအ… မောင် ရိုက် ရိုက်…. ဆောင့်ဆောင့်…အအအ အင်း… ဆောင့် သွက်သွက်ဆောင့်ပေး..အအအ” “အင့်အင့်… ဒီလိုလားချစ်…ဖြန်းဖြန်…ဖွတ်ဖွတ်…ဘွတ်ဘွတ်….အားဟားး…ညှစ်ထား… စောက်ပတ်ကြွက်သားတွေနဲ့ ညှစ်ထား…အအ..အိုဟိုး..ရှီးး” အချက်၁၀၀လောက် မောင်နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးပြီးတဲ့ အချိန်လောက်မှာ ကျမစောက်ပတ်အတွင်းထဲက ကျင်ဆိမ့်လာကာ ပြီးချင်လာသည်။ “အား…မောင်ရေ…စိုး ပြီးတော့မယ်…. သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပါ…အအအိုး…ပြီး..ပြီးပြီ… ထွက်ကုန်ပြီ..အားးး” မခံမရပ်နိုင်အောင် ကောင်းလွန်းသဖြင့် ခေါင်းအုံးအား ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ရင်း တင်ပါးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်းရင်း အထွတ်အထိတ်သို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ အရသာခံနေတုန်း “အအအားးး… မောင့်လီးထိပ်က ကျင်တက်လာပီ… အအားးး” မောင့်လရည် တဖျောဖျော ပန်းထည့်လာတဲ့အခါ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး အချိုပေါ် သကာဆင့်သလို အကောင်းကြီး ကောင်းသွားရပါတော့တယ်။ ထိုနေ့ မနက် မိုးလင်းသောအခါ မောင့်တစ်အိမ်သားလုံးနှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်မိအောင် ရှောင်နေဖြစ်ခဲ့သည်။ တစ်ည မောင့်လီးကို စုပ်ပေးရန် နားဝ၌ ကပ်ပြောသော ညက “စိုးကို ဖာသယ် မှတ်နေသလား….မောင်” ဟု ခပ်ကျယ်ကျယ် ခက်ထန်စွာ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်မိရာ မောင် ရှက်သွားသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်သွားသည်။ မောင့်ထံမှ ယခင်ကနှယ် တုံရီလှုပ်ခတ်သော ရင်လှိုင်းခတ်သံများအစား အေးဆေးသော အမူအယာ လေယူလေသိမ်းများကိုသာ တွေ့ရတော့သည်။ “မောင်….မအိပ်ချင်သေးဘူးလား…စောစောအိပ်လေ” စိုး မည်မျှပင် လိုက်လျော ဆွဲဆောင်သော်လည်း မောင်သည် ခပ်ယဲ့ယဲ့ ပြုံးရင်း စိုးကို သရော်သလို ပြုံးပြသည်။ “မောင်… တစ်နေ့လုံး ရုံးမှာ အိပ်ခဲ့တယ်… စိုး အိပ်နှင့်” ထိုစဉ်က ရုံးမှာ အိပ်ခဲ့တယ် ဆိုသော စကားကို စိုး အဓိပ္ပယ် ဖော်တတ်ခဲ့ဖို့ ကောင်းသည်။ ယခု သြစတေးလျသို့ ခိုးယူသွားသော ဟိုကပြားမက ပုလွေ ကောင်းကောင်း ပေးခဲ့ပုံရသည်။ အခုတော့ စိုးဘဝ အထီးကျန်နေပြီ။
အတိတ်မှာ လွှင့်မျှောနေစဉ် “မမစို….မမစိုးက ဒီမှာကိုး…ကျနော်က အိမ်ထဲ လိုက်ရှာနေတာ မမစိုးရဲ့…အေ့” “ဖွေးဖွေး ဒီနေ့ မလာဘူးနော်” “မမစိုး လက်ထဲက ဘာပုံတွေလဲ” “အင်း…အဲ” “အော်…အေ့… ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ ကစ်နေတဲ့ ပုံတွေကိုး… ကြည့်မမ…ကြည့်…ကြည့်…..အေ့…ကျနော် နဲနဲ မူးနေတယ်….မမ” ဓါတ်ပုံများကို ကိုင်ထားရင်း စိတ်ကူးယဉ်နေမိသော မမစိုးပုခုံးကို ခေါင်းနှင့် ခွေ့ရင်း နောင်နောင် ထိုးလဲကျလာသည်။ “ဒီပုံထဲက ကောင်မတွေ… သွားစမ်းပါ…မမစိုးလောက် မလှဘူး…မတောင့်ဘူး… ဟောဒီ မမစိုးဖင်…… ဖြန်း…….တစ်ခြမ်းစာတောင် မရှိဘူး….အေ့” “ဟဲ့…..အို…ဒီကောင်လေး…ထစမ်း…ထစမ်း ……ထ” စိုးဖင်ကြီးကို ဖြန်းခနဲ ရိုက်ရင်း နောင်နောင် ထိုးလဲကျသွားပြန်သည်။ “ဟဲ့….ဟဲ့…အော်…….ဒုက္ခပါပဲ…ငါ့နှယ်နော်” စိုး ပျာပျာသလဲ ဆွဲတင်ရသည်။ ဆိုင်ခန်း ရှေ့ တံခါးများ အလုံပိတ်ထားသဖြင့် နောင်နောင် နောက်ပေါက်မှ ဝင်လာသည်ကို မသိလိုက်။ “ထစမ်း…. နောင်နောင်ရယ်…လူမြင်လို့ မကောင်းဘူး” စိုးက တတွတ်တွတ် ပြောရင်း ဆွဲထူနေသော်လည်း နောင်နောင့်ကိုယ်ကြီးက လေးလံလွန်းပြီး နေရာမှ တစ်လက်မမျှပင် မရွေ့။ “မမစိုး…..မမစိုးရယ်….ကျနော် သိပ်ချစ်ချင်တယ်…ဗျာ” အာလေး လျှာလေးကြီး ပြောရင်း လက်တစ်ဖက်က စိုး၏ ခါးလေးကို သိမ်းဖက်လိုက်ရာ စိုး အလန့်တကြား နောက်ဆုတ်လိုက်မိသည်။ ဒုတ်ခနဲ စက်ခုံနှင့် ခါးစောင်း တိုက်မိမှ သတိထားလိုက်မိသည်။ “နောင်နော်င….မင်း သိပ်မူးနေပြီ ကွာ” “ဟုတ်တယ်…မမစိုး … ဖွေးဖွေးကြောင့်လေ…. ဖွေးဖွေးဆိုတဲ့ ကောင်မ…တင်းတင်းရင်းရင်းလေးကြောင့် ငနောင်တစ်ကောင် မူးရုံမကဘူး…ရူးနေပြီ…မမ” စိုးက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်လာသည်။ နောင်နောင်က ကြမ်းပြင်မှ အားယူပြီး ထရပ်သည်။ ယိမ်းထိုး နေသည်။ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးက ဆီးခုံသို့ လျှောကျချင်နေသည်။ တဲတဲလေးသာ ကျန်သည်။ စိုး ရင်တွေပန်းတွေ တုန်ကာ ကြောက်လာနေမိသည်။ “အိမ်ပေါ် သွားရအောင်… နောင်နောင်ရယ်….နော်” ဆိုင်ခန်းက လမ်းဘေး ကပ်လျက်ရှိရာ ပတ်ဝန်းကျင်မှ တစ်မျိုး မြင်ကုန်မည်ကို မစိုး ကြောက်သည်။
ထို့ကြောင့် နောင်နောင့်ကိုယ်ကြီးကို မနိုင်မနင်းကြီး တွဲကာ ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ကြသည်။ နှစ်ထပ် တိုက်ခံအိမ်ကြီးရဲ့ ဧည့်ခန်းဘေး ဧည့်သည်အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ နောင်နောင့်ကို တွဲခေါ်ခဲ့ရသည်။ “မမ… နောင်နောင်လေ… ဖွေးဖွေးကို သိပ်ချစ်တာ” “အေးပါကွယ်….မမသိပါတယ်…. ကဲ အိပ်လိုက်အုံးနော်” “မမ….မမရယ်… ကျနော် သူ့ကို အရမ်း လိုးချင်တယ်” လိုးချင်တယ်ဆိုသော စကားသည် မူးနေသဖြင့် လေးနက်စွာ အဓိပ္ပါယ် ပေါ်သွားပြန်ရာ စိုး တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးများ ထကာ ဖိန်းရှိန်းသွားရသည်။ “မမ” နောင်နောင်က လက်တရမ်းရမ်းနှင့် ခေါ်သည်။ စိုးက မထူးမိ။ သူ့ကိုသာ ငေးကြောင်ကာ နီရဲသော မျက်နှာဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။ “ မမလို့… ဆိုနေ…အေ့” “ဘာလဲ… နောင်နောင်ရယ်…ဘာပြောမလဲ..ပြော…..ခဏအိပ်လိုက်ပါ ဆို” “ အခု ဖွေးဖွေးအမေကို ဆေးရုံ တင်ပေးပြီးပြီ…. ဖွေးဖွေးကိုလဲ ဆေးကုဖို့ ဒေါက်တာ ရတနာအောင်ကို ကျနော်လွှတ်ပေးပြီးပြီ….သိလား” “ဒေါက်တာ ဒေါ်ရတနာအောင်က မင်း လွှတ်လိုက်တာလား” “ဟုတ်သမှ သိပ်ဟုတ်” “ အဲဒါ… ဖွေးဖွေး မသိသေးဘူး” “မသိမှ ဖြစ်မှာလေ…. သိရင် သူလက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး…သူက ကျနော့်ကို သိပ်မုန်းနေတာ…မမရယ်….. ဘာဖြစ်လို့မှန်းလဲ… မသိတော့ပါဘူးဗျာ” “ဟဲ့…ကောင်မလေးက ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတဲ့ဟာပဲကို” “ဟာ…ငယ်လဲ…ရနေပါပြီ…မမစိုးရာ…အလကား” နောင်နောင်က ထင်ရာတွေ စွတ်ပြောနေပြန်သဖြင့် စိုးခမျာ ဘာလုပ်၍ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိအောင် ရှက်စိတ်တွေ မွှန်နေမိရှာသည်။ “မှုတ်ဖူးလား..မမစိုးရယ်… မမစိုးလဲ လင်ရဖူးတာပဲဟာ… ဘယ်လောက် ကျဉ်းကျဉ်း ဝင်သွားရင် ကောင်းသွားတာ…အေ့….. မဟုတ်ဘူးလား..ဟင်…..အေ့.. နော်…နော်…..လို့” နောင်နောင်က သူမ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်လှုပ်ရမ်းလိုက်မှ စိုး သတိဝင်ကာ နောင်နောင့် ရင်ဘတ်ကို ဆီးတွန်းထားလိုက်ရသည်။ “မမစိုး နှုတ်ခမ်းလေးတွေက စုပ်ချင်စရာ…သိပ်လှ…” “ဟွန်း….အွန်း…” စိုး၏ နီရဲသော နှုတ်ခမ်းလေးကို နောင်နောင်က ရုတ်တရက် ဖိစုပ်လိုက်လေရာ စိုး၏ ရှည်လျားသော မျက်တောင်ကြီးများ စင်းကျသွားရှာသည်။ လက်အစုံကလည်း နောင်နောင့် ကျောပြင်ကို ယောင်ပြီး ဖက်လိုက်မိသည်။
နောင်နောင့် လက်များက ပေါက်စီကြီးများနှယ် နွေးအိနေသော စိုး၏ နို့ကြီးများကို အင်္ကျီအောက်မှ လက်လျှိုနှိုက်ပြီး ဆုတ်ညှစ်လိုက်သည်။ “အင်း….အင်း…ဟင်းဟင်း..အို…နောင်နောင် …..အို……ဟင်း……ဟင်း…” စိုး တကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချဉ်များ စိမ့်တက်သွားကာ စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာလေးထဲသို့ လက်တွေ့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ ပုဆိုးအောက်မှ ငေါထွက်လာသော နောင်နောင့် လီးကြီးက စိုး၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး အောက်သို့ လျှိုဝင် ဖိထောက်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းကို စုတ်ရင်း နို့ကို ညှစ်နယ်ပေးနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လီးနှင့် ကော့ထိုးပေးသည်။ အရှက်ကြီးလှသော မမစိုးတစ်ယောက် နောင်နောင်၏ အယုအယ အကိုင်အတွယ်များအောက်မှာ အရှက်တရားများ ပျောက်ကွယ်သွားကာ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာပါတော့သည်။ “ ကုတင်ပေါ်မှာ လိုးရအောင် …မမရယ်” နောင်နောင် သူမကို ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်စေပြီး ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်စဉ် “ထမီ မချွတ်နဲ့” “မချွတ်ပဲ ဘယ်လို လိုးမလဲ… မမရဲ့” “အောက်စက လှန်ပြီး လုပ်ပေါ့လို့” “မမရဲ့ အလှကို တဝကြီး ဘယ်ခံစားရမှာလဲ” “နေ့ခင်းကြီး နောင်နောင်ရဲ့…. တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် ဒုက္ခ…. ကဲပါ…မြန်မြန်လုပ်” အသံတွေ တုန်နေမှန်း စိုးကိုယ်တိုင် သိသည်။ နောင်နောင့် အလိုးကို ခံချင်စိတ်ကလဲ ပြင်းပြလာသည်။ ဒီအခြေအနေ ရောက်မှတော့ မထူးတော့ပါဘူး။ နောင်နောင်က ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မဲနက် မှောင်မှိုင်းနေသော လမွှေးများကြားမှ လီးကြီးက ထောင်ထွက်လာသည်။ ကာလကြာမြင့်စွာ မျက်ကွယ်ပြုနေခဲ့ရသော လီးကြီးကို စိုး မရဲတရဲလေး စွေစောင်းကြည့်ရင်း နှလုံးသွေးတွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေလေသည်။ နောင်နောင်က စိုးလက်ကလေးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပြီးရော သဘောထားကာ သုံးလေးချက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ပြီး စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းပေးလိုက်လေသည်။
“ဘွတ်…..ဘွတ်…စွတ်..ဘလွတ်” “ အိုး…. နောင်နော်ရယ်” ကော့ထောင်တက်သွားသော ဆီးခုံနှင့် ဆောင့်ချလိုက်သော ဆီးခုံချင်း ရိုက်မိသံက ဖောက်ခနဲပင် မြည်ဟီးသွားသည်။ ဖောင်းအိနေသော စိုး၏ ဆီးခုံကြီးက ကြီးမားကျယ်ပြန့်ကာ ဖွေးလွှလွှကြီနဲ့ အိစက်နေသည်။ မကြာခဏ စောက်မွှေးများ ရိတ်ပေးမှုကြောင့်လည်း စိုး၏ စောက်မွှေးများက ပေါက်ခါစ အငုတ်လေးများက စူးစူးရှရှလေး။ “ဘွတ်….ဘွတ်….ဖတ်ဘွတ်…ပွတ်…ပြွတ်…” “အင့် အအ…ကောင်းလိုက်တာ မရယ်…. မစောက်ပတ်ကြီးက အိစက်နေတာပဲ…အအ…ရှီး“ “အိုးး..အင့်ဟင့်ဟင့်…အင့်… နောင်…အ… ကောင်းတယ်…..အိ” နှစ်ယောက်သား ညည်သံလေး ကိုယ်စီ ထွက်လာသည်။ စိုးတစ်ယောက် ကြိတ်ဆောင့်လိုးနေသော နောင်နောင့် ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းဖက်ရင်း အလိုးခံမိနေသည်။ “မမ…စောက်ပတ်ကြီးက အိပြီး စီးနေတာပဲ မမရယ်” စိုး၏ နားဝလေး၌ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်သော နောင်နောင်၏ ကျောပြင်ကို လက်သီးဆုတ်လေးဖြင့် ဘုတ်ခနဲ ထုပစ်လိုက်သည်။ “ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး….သွား ….အွန်း…အွန်း….အိုး” နှုတ်ခမ်းလေး စူကာ ခပ်မူမူ ပြောလိုက်သော မမစိုး၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို နောင်နောင်က ဖိစုပ်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ နမ်းစုပ်နေရင်း တဆက်တည်း ဖင်ကြီးကို ဒလစပ် ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ရာ အစောကတည်း အတိတ်ကို ပြန်တွေးပြီး စိတ်ထနေသာ မစိုးတစ်ယောက် ပြီးချင်လာသည်။ စိုး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေတာကို ခွာလိုက်ကာ “အအ..အင်း…နောင်… မ ပြီးချင်လာပြီကွာ…. ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးပါ” “ဟုတ်..မ” နောင်နောင်လည်း ဖြူဖွေး ပြည့်ဖြိုးနေတဲ့ မစိုးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးမှာ ထမ်းတင်လိုက်ပြီး အားကုန် ကြုံးဆောင့်တော့သည်။ “ဖန်းဖန်း…ဘွတ်..ဘလွတ်…စွပ်..ဒုတ်” “ဟုတ်တယ်…အဲ့လို ဆောင့်…. အအ…. ကောင်းတယ် နောင်….အိုး…ထိတယ်… ဟုတ်တယ်….အအ အအ…မ ပြီး ပြီးတော့မယ်…အအ အို့…ပြီး ပြီးပြီ…အားးးရှီးး” “ကျွန်တော်လည်း ထွက် ထွက်တော့မယ်…ရော့ ရော့…အအ..အားဟားး” နောင်နောင်ရဲ့ လရည်များ သူမစောက်ပတ်အတွင်း နွေးကနဲ နွေးကနဲ ပက်ဖျန်းကာ သူမကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျလာသည်။ သူမလည်း ဆီကြိုပွေ့ဖက်ပြီး နဖူလေးကို အနမ်းလေးပေးကာ “ကျေးဇူးပဲ နောင်ရယ်… မမ အတိတ်ကို တမ်းတပြီး လိုအပ်နေတဲ့အချိန် ရောက်လာလို့”။….ပြီး
Zawgyi
“ဟင္း… လာျပန္ၿပီဟယ္… စိတ္ညစ္တယ္” စိတ္ညစ္တယ္ဟု ညည္းတြားလိုက္ေသာ မိန္းမလွေလး၏ ပါးအို႔ေလးအစုံက ရဲတက္သြားသည္။ အသစ္ေဖာက္လုပ္ထားေသာ လမ္းမႀကီးေပၚ၌ စပရင္တာ အျဖဴေလးတစ္စီးက ၿငိမ့္ခနဲ ထိုးရပ္သြားသည္။ ကားထဲမွ သပ္ရပ္ထြားႀကိဳင္းေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္က စကၠဴအိတ္ ခပ္ႀကီးႀကီး ႏွစ္လုံးႏွင့္ ငါးသုံးလုံး လက္ဆြဲ ပလပ္စတစ္အိတ္တစ္လုံး ဆြဲကိုင္ကာ “လႈိင္း-ေတလာ” အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ထဲသို႔ လွမ္းဝင္လာသည္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္အတြင္း အစီအရီ တန္းစီထားေသာ ေျခနင္းစက္ခ်ဳပ္ခုံေလးလုံးအနက္ လက္ဝဲဖက္ေဒါင့္မွ စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုေသာ ေကာင္မေလးမွအပ အားလုံးက ေ႐ႊမင္းသားေလးကို အၿပဳံးမ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ “ဟယ္… ေနာင္ေနာင္….. ၾကည့္စမ္း… အက်ႌ ခ်ဳပ္အုံးမလို႔လား” စက္ခုံမ်ားအေနာက္မွ စားပြဲတစ္ခုမွ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ေပႀကိဳးကို လည္ပင္းမွာ ပတ္ရစ္ရင္း ဆိုင္ေရွ႕ ထြက္လာသည္။ “က်ေနာ့အစ္မက ဂ်ပန္က အစေလးေတြ ပို႔လိုက္လို႔ မမရဲ႕… အဟင္း” “အက်ႌ ခ်ဳပ္အုံးမယ္ေပါ့… အခုတစ္လထဲ ရွစ္ထည္ ရွိေနၿပီ” “ဟုတ္တယ္… ဒီလက်မွ မမက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး…. စြတ္ပို႔ေနတာပဲ…. ဂ်ပန္က လူႀကဳံကလဲ… ဒီလ ေတာ္ေတာ္လာတာ” စပို႔ရွပ္ အျဖဴေအာက္မွ ထြားစို႔ ေမာက္ကားေနေသာ ရင္ဘတ္ႀကီးမ်ား၊ လက္တို စပို႔ရွပ္ လက္စီးေအာက္မွ သန္မာက်စ္လ်စ္ေသာ လက္ေမာင္းအိုးႀကီးမ်ားက ကာယဗလ အားကစားသမားမွန္း သိသာေစသည္။ ေျပာင္တင္းေနေသာ စကိုင္းဘလူး ဂ်င္းေဘာင္းဘီေၾကာင့္ ခန႔္ထည္ထြားႀကိဳင္းေသာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားက တစ္တစ္ရစ္ရစ္ျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ေျခေထာက္တြင္ စီးနင္းထားေသာ ေဝါ့ကင္းရႉး အနက္ေရာင္ ဒီဇိုင္းကလည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဒီဇိုင္းမွန္း သိသာထင္ရွားသည္။ ဖေနာင့္တြင္ လွပေတာက္ေျပာင္ေသာ ေျခာက္ေထာင့္ၾကယ္ စတီးတံဆိပ္ တစ္ခုပါသည္။ ဖိနပ္ေဘးပတ္ပတ္လည္၌ ေပ်ာ့အိႏူးညံ့ဟန္ရွိေသာ ေရျမႇဳပ္မ်ား ခံထားသည္။
ဖိနပ္ေအာက္ ရာဘာဆိုးလ္က နင္းလိုက္တိုင္း အိခနဲ အိခနဲ။ “ကဲ… ဒီတစ္ခါ လက္ရွည္လား… လက္တိုလား ေျပာ” ေပႀကိဳးကို လည္ပင္းမွ ျဖဳတ္ခါ စာရင္းစာအုပ္ေလးကို လွမ္းဆြဲရင္း ခပ္ေတာင့္ေတာင့္မမက အၿပဳံးလြင္လြင္ေလးႏွင့္ ေမးသည္။ “ဟို….ဟိုဒင္း….. မိန္း…. မိန္းမဝတ္ ခ်ဳပ္ခ်င္တယ္” “ဘယ္ႏွယ္…. မိန္းမဝတ္… ဟုတ္လား” “ဟုတ္…. ဒီ….ဒီက ညီမေလးအ႐ြယ္….သူ႔ကိုပဲ…တိုင္း” “အို…. မတိုင္းခ်င္ပါဘူး” “ဟဲ့… ေဖြးေဖြး….. ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ….ဟင္” “ေဖြးမွ မတိုင္းခ်င္တာကို” “ေအာ္…. ဟယ္… ဒါေလး လုပ္ေပးရတာမ်ား…. ေဖြးေဖြးရယ္” “မမစိုးက ဘာမွ မသိပဲနဲ႔…. သြား မတိုင္းဘူး“ “ရပါတယ္… ေဖြးရယ္” “က်မကို ေဖြးလို႔ မေခၚပါနဲ႔… နာမည္ ရွိတယ္” “ေကာင္းပါၿပီ….မေဖြးေဖြး…. က်ေနာ္ မေခၚေတာ့ပါဘူး” “သိပ္ေကာင္းတာေပါ့” ေဖြးေဖြး အေငၚတူးေလသမွ် ေနာင္ေနာင္က ၾကည္ႏူးစြာ ၿပဳံးသည္။ မမစိုးက ေဖြးေဖြးကို တစ္လွည့္ ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း အားနာေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေခါင္းကို တြင္တြင္ ကုတ္ေနသည္။ “ျဖစ္ပါတယ္…မမစိုး…. ေနာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္တာေပါ့… ဒီအစေလးေတြက ရွားပါးပစၥည္းမို႔ အေလာသုံးဆယ္ မခ်ဳပ္ခ်င္ေသးဘူး…. မမစိုးပဲ သိမ္းထားေပးပါေနာ္…. က်ေနာ္ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနလို႔ ခြင့္ျပဳပါအုံး” “ေအာ္… ေအးကြယ္…. အားနာလိုက္တာ” “ရပါတယ္…. မမမိုး… အဟင္း..ဟင္း……ဒီလိုပါပဲ” “ဘာ ဒီလိုပါပဲလဲ…. ရွင့္စကားက ဘာစကားလဲ” “ေဖြးရယ္…အဲ ….ေဆာရီး” “ဒီမွာ… ကပ္ေက်းေတြ႕လား…. ဟင္း……ေနေကာင္းသြားမယ္” “ဟဲ့….ေကာင္မေလး” “မမစိုး…. အသာေနစမ္းပါ…. အသလြတ္ လာရိေနတာ… ဘာသိလဲ” “အာ… ဒီ ဒီလို မဟုတ္ဘူး ေဖြး” “ေခၚျပန္ၿပီ… ရွင္… တယ္ေလ” “ဟဲ့… ဟဲ့.. နင္႐ိုင္းလွခ်ည္လား ေဖြးေဖြး… ဟင္” ေနာင္ေနာင္ သက္ျပင္းခ်သည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေနာက္အိတ္အတြင္းသို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထည့္ကာ ေဖြးေဖြးကို စိုက္ၾကည့္သည္။ ေနာင္ေနာင့္ မ်က္လုံးမ်ားက စူးရွလြန္းသည္။ ေဖြးေဖြး ေခါင္းငုံ႔ပစ္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္လုနီးပါး ကိုက္ထားရင္း ကပ္ေက်းကို ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ “ေတာ္ၿပီ…. ေဖြးေဖြး… နင္ ငါ့ဆိုင္မွာ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး…. ဒီေလာက္ ဆက္ဆံေရး က်ဲေနမွေတာ့ ဘာသုံးစားလို႔ ရေတာ့မွာလဲ” “အိုး….ထြက္တယ္… သိပ္ထြက္တယ္…. ဟင္း…..ထမင္းတစ္လုပ္ကို လူတကာ ပေရာပရီ လုပ္ၿပီးမွ စားရမယ္ဆိုရင္ေလ…. ေဖြးေဖြးတို႔က ငတ္ေပ့ေစ….မလုပ္ဘူး” စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ ယိုးဒယား လက္ဆြဲျခင္းေလးထဲကို ထမင္းဗူးေလး ေကာက္ထည့္ကာ ေနရာမွ ထလိုက္ေလသည္။
“က်… က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါရေစဗ်ာ… ဒီ…ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔… ေနာက္ကို မလာနဲ႔ ဆိုလဲ… က်ေနာ္ မလာေတာ့ပါဘူး… မမစိုးကိုလည္း က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ… မေဖြးေဖြးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး… ဟို… က်ေနာ္ေလ… က်ေနာ္ မေကာင္းတာပါ…. သူ႔ကို အၿမဲ လိုက္စကားေျပာမိလို႔ က်ေနာ့္ကို မုန္းေနတာပါ… သူ႔အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး မမစိုး…. သူေျပာတာေတြ မွန္ေနတယ္…. က်ေနာ့ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ” ေနာင္ေနာင္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ သြားသည္။ “ဘယ္တုန္းက စတဲ့ျပႆနာလဲ… ရွင္းစမ္းပါအုံး” “ၾကာလွၿပီ… မမစိုးရ… မီးထြန္းပြဲမွာ ေတြ႕ကတည္းက တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာ… အရမ္း စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ” “ငါလဲ ဘာမသိညာမသိနဲ႔… နင့္ကို စြတ္ ေကာေနမိတာ” “မမစိုးကို ေျပာသားပဲ… ဘာမွ မသိပဲနဲ႔လို႔” “ေအးပါဟယ္…. နင့္စိတ္ကလဲ…လက္တဆစ္” “ တိုတယ္…. တိုတယ္” “အင္း…စိတ္က လက္တဆစ္ ဆိုရင္… အင္း ဟိုဒင္းကလဲ လက္တစ္ဆစ္ပဲတဲ့” “မမစိုးေနာ္… မယုတ္မာနဲ႔” ထမင္းဗူးေလးမ်ား အသီးသီး ဖြင့္ကာ ထမင္းစားေနၾကေသာ ဂ်မ္းပုံတို႔ သုံးေယာက္ ထမင္းသီးမတတ္ ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ မမစိုး ဆိုသည္က တကယ္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီး မဟုတ္ေခ်။ မမစို ေယာက္်ားက ေလယာဥ္ ပိုင္းေလာ့ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အဲယားဘတ္စ္ ေမာင္းရင္း ေလယာဥ္မယ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ၿငိသြားခဲ့သည္။ ထိုေလယာဥ္မယ္ႏွင့္ အတူ ၾသစေတးလ် ႏိုင္ငံတြင္ ရာသက္ပန္ ႏိုင္ငံသား ခံယူ၍ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္သြားသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ ေနာင္ေနာင္ဆိုသည့္ ေကာင္ေခ်ာေလးႏွင့္လည္း ႏိုင္ငံျခား ေလယာဥ္႐ုံးတစ္ခုတြင္ ဆုံေတြ႕ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားၿပီး လက္ဖက္သုတ္ဝိုင္း ဆက္ျပန္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ဂ်မ္းပုံက ရပ္ကြက္သတင္း စတင္ေၾကျငာေလေတာ့သည္။ ဒါက ထမင္းစားၿပီးတိုင္း သူ႔အလုပ္။ “မမစိုး… မေန႔ညက မခင္ၾကည္တို႔ သတင္း ၾကားၿပီး ပလား” “အင္း… လုပ္ပါအုံး…. ဘယ္လိုလဲ” မမစိုးက လက္ဖက္သုပ္ကို တစ္ဇြန္း ခပ္စားရင္း ဇြန္းျပန္ခ်ကာ ေမးလိုက္သည္။ “မခင္ၾကည္နဲ႔ ဟိုေလ… ေနပါအုံး…. ဒီလူ… အဲ… ေမာင္ဆန္းဆိုတာေလ…. ေဈးေခါင္း…ေဈးေခါင္း” “ဟဲ့…အဲဒါ… တူအရီး ဆိုလား ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲဆိုလား” ဂ်မ္းပုံ စကားမဆုံးခင္ မမစိုးက မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔ ဝင္ေျပာသည္။ “ဟုတ္ပေတာ္ ဟုတ္ပ… အမ်ိဳးေတာ္ၾကတာ အမွန္ပဲ” “အဲဒါ… ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ဟဲ့” “ေဈးသိမ္းၿပီး မခင္ၾကည္ ျပန္လာေတာ့ ည ခုနစ္ နာရီထိုးၿပီးၿပီလ…. ခင္ၾကည့္ေယာက္်ား ေက်ာ္လြင္က အရက္သမားေလ” “အင္း….အင္း.. အဲဒီေတာ့” ဂ်မ္းပုံ စကားကို မမစိုးက လက္ဖက္သုပ္ တစ္ဇြန္းစားၿပီး ဝင္ေထာက္ျပန္သည္။
“ေက်ာ္လြင္က အေသာကလမ္းက ကင္းတဲမွာ မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ… ေက်ာ္လြင္ မေရာက္ေသးခင္ ေမာင္ဆန္းက လာၿပီး စားတာ” “စားတာ… ဘာစားတာလဲ ဟဲ့” “အိမ္ေပၚတက္စားတာ….ဆိုမွ” “ေအးေလ…. ဘာစားတာလဲ…..နင့္ဟာက ..မရွင္း…မရွင္း” ဂ်မ္းပုံ ေခါင္းကုတ္သည္။ အကူအညီ ေတာင္းသည့္ဟန္ ေဖြးေဖြးတို႔အား လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ေဖြးေဖြးက ၾကက္သီးထဟန္ လုပ္ျပရင္း ၿပဳံးေနသည္။ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဝင္မေျပာပါ။ “က်မ ေျပာတာ ရွင္းတယ္…. မမစိုးက ေဝါဟာရ မႂကြယ္တာ” “အမေလးဟဲ့… ေဝါဟာရ မႂကြယ္တဲ့ ငါ့ကို ရွင္းရွင္းေျပာ” အားလုံးက အုံးခနဲ ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ မမစိုးက ျပာျပာသလဲ “ေကာင္မေတြ… တိုးတိုးဟဲ့… အင္း…စားတာ… စားတယ္….အိမ္ေပၚတက္စားတယ္ ဆိုတာ” “မခင္ၾကည္ကို ေမာင္ဆန္းက တက္လိုးတာ…. သိပလား” “ဟဲ့….အဲ…. နင့္ဟာႀကီးကလဲ….ဟီဟိ” လက္ဖက္ဇြန္း လွမ္းကိုင္လိုက္ေသာ တင္တင္ေအးက ဇြန္းကို ျပန္ခ်ၿပီး ပါးစပ္ကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ခါ တသိမ့္သိမ့္ ရယ္သည္။ ေဖြးေဖြးက ဂ်မ္းပုံကို “စုတ္ပဲ့”ဟု တစ္လုံးလွမ္းေျပာသည္။ “သူတို႔ဟာက … ခိုးလဲစားေသး… ဇိမ္နဲ႔ ေတာ္ေရ” “ဘယ္လို ဇိမ္နဲ႔လဲ ဟဲ့” “ကြၽတ္…..မမစိုးကလဲ…မခင္ၾကည္က ေမာင္ဆန္းဟာႀကီးကို ပုေလြမႈတ္ေနတုန္း… ေက်ာ္လြင္ ျပန္လာၿပီး မိတာ” “ပုေလြ မႈတ္ေနတုန္း မိတာပဲေအ… ေမာင္ႏွမ ေတြပဲဟာ” တင္တင္ေအး၊ လင္းလင္း၊ ဂ်မ္းပုံ တို႔သာမက ေဖြးေဖြးကပါ အူတက္မတတ္ ရယ္ေနၾကေလေတာ့သည္။ “ဟဲ့ ေကာင္မေတြ…. ဘာရယ္ေနတာလဲ…ဟဲ့” “ပုေလြ မႈတ္တယ္ဆိုတာ…. လီးစုပ္တာကို ေျပာတာ မမစိုးရဲ႕… ဘာဂ်ာမႈတ္တယ္ဆိုတာက ေစာက္ပတ္ယက္တာ” “ဟား… ထြီ….. ဂ်မ္းပုံ ေတာ္ေတာ့….ဖြီး” မမစိုးက စားလက္စ လက္ဖက္သုပ္ကို ဆိုင္အျပင္သို႔ လွမ္းေထြးပစ္လိုက္ရင္း ဂ်မ္းပုံကို လက္ကာျပသည္။ ဂ်မ္းပုံက အရွိန္မေသ။ ဘရိတ္အုပ္၍ မရေတာ့ပဲ ဆက္တြန္းသည္။ “သူတို႔ အဲဒီလို လုပ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ေက်ာ္လြင္က မူးမူးနဲ႔… အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး ေအာ္ေတာ့တာပဲ…. ေဟာဒီမွာ က်ဳပ္လီးကို စုပ္ခိုင္းတုန္းကေတာ့ ႐ြံသတဲ့ဗ်ိဳ႕…. အခုေတာ့ မခင္ၾကည္ ေမာင္ဆန္းလီးကို စုပ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်… တဲ့” တင္တင္ေအး အူတက္မတတ္ ရယ္ရင္း ေသးထြက္ခ်င္လာဟန္ျဖင့္ အိမ္သာဆီ ေျပးေတာ့သည္။ လင္းလင္းက အနီးရွိ ျဖတ္စတစ္ေထြးကို ေကာက္ယူၿပီး ပါးစပ္၌ ဆို႔ကာ ေအာ္ရယ္သည္။ တသိမ့္သိမ့္ ခါရမ္းေအာင္ ရယ္သည္။ မမစိုးက ရယ္ရင္း ထြက္က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ခါးၾကားမွ လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္ သုတ္သည္။ ေဖြးေဖြးက ဂ်မ္းပုံကို ရႈံ႕မဲ့ကာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေတာ္ေတာ္ေျပာ ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ “အဲဒါ…. ဆယ္အိမ္မႉး ဦးစိန္ေသာင္းက ….ဘာဝင္ေျပာတယ္…မွတ္လဲ” “ေတာ္ပါေတာ့ ဆို” “ေမာင္ဆန္းက သၾကားသုတ္ထားလားမွ မသိတာတဲ့” မိန္းကေလး ငါးေယာက္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလး လဲၿပိဳမတတ္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ႀကိတ္ရယ္လိုက္ၾကသည္။
အတန္ၾကာမွ မမစိုးက “ညည္းတရား အၿမဲနာလို႔လား မသိဘူး… ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး သိလာၿပီ….ဟင္းဟင္း” “မမစိုးကလဲ…. ဗီဒီယိုေတြ မၾကည့္ဖူးဘူးလား” “ဟဲ့… အိမ္မွာ ရွိေနတာပဲ… ၾကည့္တာေပါ့” “မႈတ္ဖူးေလ…. ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမ လုပ္တဲ့ကားမ်ိဳး ေျပာတာ” “ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဟယ္….မၾကားဖူးေပါင္” “ေယာက္်ားက ေလယာဥ္ ဒ႐ိုင္ဘာလဲ ဆိုေသးရဲ႕” “ဟဲ့… ပိုင္းေလာ့ပါဟဲ့… ဘယ္က ေလယာဥ္ ဒ႐ိုင္ဘာလဲ” “သိဘူးေလ… ေမာင္တာခ်င္း တူတူပဲဟာ” “ေအးပါ… ထားပါ.… အဲ့သူေတာင္စားက သူဖာသာ ကျမင္းခ်င္လို႔ ကျမင္းသြားတာ… ဂ်မ္းပုံ… ငါ့လက္ထဲမွာေတာ့ ေလွႀကီးထိုး ႐ိုး႐ိုးပဲ” “အဲ…..အဲ့ဒါ… အေျဖပဲ..မမစိုးရဲ႕” “အမယ္……ဘာအေျဖလဲ“ “ဟိုေလယာဥ္မယ္က ပုေလြမႈတ္ ကြၽမ္းလို႔ေပါ့” မမစိုးမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ေတြ သြားသည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို စဥ္းစားဟန္ ျပဳသည္။ “ဟုတ္တယ္…. ငါ့ဖက္က အမ်ားႀကီး လိုတာေတြ ရွိတယ္” “ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ မမစိုးရဲ႕…. ဗဟုသုတဆိုတာ မလုပ္ခ်င္မွေန… သိေတာ့ သိထားရမယ္ေလ… မႈတ္ဘူးလား” “ငါေတာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေၾကာက္တယ္” “ဟုတ္တယ္…. ေအအိုင္ဒီအက္စ္ကေတာ့ လမ္းဆုံးပဲ” လင္းလင္းက လက္ဖက္ဇြန္းကို လွမ္းယူရင္း ဝင္ေထာက္ေပးသည္။ “သူ…ငါ့ကို တစ္ခါ ခိုင္းဖူးတယ္ သိလား” “မမစိုး ေယာက္်ားကလား” “ေအးေပါ့…. ငါက ႐ြံတယ္ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါမွ မခိုင္းေတာ့ဘူး” “ဘယ္ေတာ့မွလဲ ျပန္မလာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား” မမစိုး မ်က္လုံးအိမ္၌ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား ေဝ့ဝဲျပည့္လွ်ံလာေနသည္။ ေနာင္တ မ်က္ဝန္းမ်ား၌ ေဆြးရိပ္တို႔ သမ္းေနၾကသည္။ “ဒါ…သက္သက္ အႏိုင္က်င့္တာပါ…. မစုပ္ပဲနဲ႔ လုပ္လို႔ ရေနတာပဲ…လုပ္ေပါ့… တစ္ခါတည္း… သက္သက္ ေရာဂါ ရွာတာ” “ေယာက္်ားဆိုတာကလဲ…အခက္သား…. ဆန္းျပားႏိုင္မွ” “ဒီမယ္…. ဂ်မ္းပုံ… ညည္းေယာက္်ားက်မွ ညည္းဖာသာ စုပ္…သိလား” ေဖြးေဖြးက ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ႏွင့္ ႀကိတ္ၿပီး ေအာ္သည္။ “စုပ္မွာ…စုပ္မွာ…. မပူနဲ႔…ဟင္းဟင္း… ျပတ္ထြက္သြားေအာင္ကို စုပ္ေပးလိုက္မယ္ မွတ္” “စုပ္….စုပ္… ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္မွ ကယ္ပါယူပါ မလုပ္နဲ႔” “ကဲေဟ့…. တစ္နာရီ ထိုးေတာ့မယ္….အလုပ္စၾကရေအာင္” “အယုတ္တမာ ေကာင္မ… လက္ဖက္ပန္းကန္ ညည္းသိမ္း” “ရတယ္… ဂ်မ္းပုံတို႔က အစုပ္တို႔ အယက္တို႔ ကြၽမ္းၿပီးသား” ဂ်မ္းပုံက လက္ဖက္ပန္းကန္ကို လွ်ာႏွင့္ ယက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ေဖြးေဖြးက စက္ခုံတြင္ ထိုင္လိုက္ရင္း ဂ်မ္းပုံကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ရႈိက္လိုက္မိေလသည္။ “အ..ကြၽတ္ ကြၽတ္… ခါးကလည္း ျဖစ္ျပန္ၿပီ” အဲသလိုပဲ ေဖြးေဖြး မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ခါးေတြ ကိုက္ေနသည္။ ဆီးစပ္က က်င္က်င္ၿပီး နာသည္။ ရာသီလာရက္က ေက်ာ္ေနၿပီ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုးေအာင့္ေသးသည္။ “သမီး…ဘာေဆး ေသာက္ထားလဲ ဟင္” အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဆိုေတာ့ ေျပာရခက္သည္။ ဒီၾကားထဲ အေမက ေလျဖတ္ထားေသးသျဖင့္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းက ေသေနသည္။ “အေမျမင့္ေရ…. အေမျမင့္ေရ” ေျခရင္းဘက္အိမ္မွ အေမျမင့္ကို လွမ္းေခၚၾကည့္လိုက္သည္။ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္မို႔ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ခ်င္းက ထိကပ္ေနၾကသည္။ “လာၿပီ…. ေဖြးေဖြး…. လာၿပီ…ခဏေလး” အေမျမင့္ ခါးကုန္းလွ်က္ အိမ္ထဲဝင္လာသည္။ အသက္ ၆၀ခန႔္ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ အေမျမင့္က လက္သည္လည္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက ကိုယ္ဝန္သည္ အမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူနဲ႔ေမြးၾကသည္။ “ေအာင့္ ျပန္ပလား…ေဖြးေဖြး” အေမျမင့္က တျခမ္းတင္ထားေသာ ျခင္ေထာင္ကို လုံးေထြးစုၿပဳံၿပီး တင္ေပးၿပီးမွ ေဖြးေဖြးေဘး၌ ဝင္ထိုင္ရင္း တိုးတိုးေမးသည္။ “ဟုတ္တယ္… အေမျမင့္ရယ္…. အလုပ္လဲ ပ်က္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေနၿပီ…ဒုကၡပါပဲ… ၾကည့္လုပ္ေပးပါအုံး” “ဟိုလကေရာ ရက္ေက်ာ္ေသးလား… သမီး” “ဘာမွ မျဖစ္တာ ၃လေလာက္ ရွိၿပီ… အေမျမင့္ရဲ႕” “ အျဖဴ ဆင္းေသးလား…ဟင္” “ဟင့္အင္း…မဆင္းဘူး….ေသြးမေပၚတာပဲ” “ေအးေပါ့ ေဖြးေဖြးရဲ႕….ေသြးမေပၚလို႔ ေအာင့္တာ…. အင္း ငါထင္တာေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕ ေအ” အေမျမင့္ ထရံၾကားမွ ႏွီးတစ္စကို လွမ္းခ်ိဳးကာ သြားၾကားထိုးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေဖြးေဖြးက အေမျမင့္ကို ၾကည့္သည္။ “ဘယ္လို… ဘယ္လို ထင္တာလဲ ဟင္….အေမျမင့္” “ညည္း… ငယ္ငယ္ထဲက ဖင္မေဆာ့တတ္တာရယ္…. ဘယ္ေယာက္်ားေလးနဲ႔မွ ဘာမွ မျဖစ္တာရယ္” “ဘာဆိုင္လို႔လဲ…. အေမျမင့္ရဲ႕” “ဟဲ့… အပ်ိဳျဖစ္လာရင္ သားအိမ္ဝမွာ အေမွးပါး ရွိတယ္ဟဲ့… အဲဒီ အေမွးပါးက သားအိမ္ႁပြန္ဝအထိ ပိတ္ေနရင္ ေသြးမဆင္းေတာ့… အပုတ္ဆန္ၿပီး ေသေတာင္ ေသႏိုင္တယ္…. ဘာမွတ္လဲ” “ဟင္… ဒါ ဒါဆို…တာတာ…ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ….အေမျမင့္ ဟင္…သမီးကို ကယ္ပါအုံး… အေမျမင့္ရယ္” အေမျမင့္ သြားၾကားထိုးၿပီးသား ႏွီးစကို ၾကမ္းၾကားမွ ပစ္ခ်လိုက္သည္။
“ညည္းမွာ ….ရည္းစားသနာေလး ဘာေလး မရွိဘူးလား” “ အာ….ဘယ္ရွိအုံးမွာလဲလို႔…. ေဖြးေဖြးက ၁၈ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ဥစၥာကို….အေမျမင့္ကလဲ ဘာေတြ ေမးမွန္း မသိဘူး” ေဖြးေဖြးက ဝိုင္းစက္ေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း ၿငီးတြားရင္း ေခါင္းကို စုံကိုင္ကုတ္သည္။ “ဒီမယ္….ရွက္မေနနဲ႔….ေသတတ္တယ္…ၾကားလား…. ကိုယ့္ေကာင္ေလး ဘာေလး ရွိရင္ တစ္ညေလာက္ အအိပ္ခံလိုက္… ညည္းရဲ႕ေရာဂါ နင္ေန ငါသြားပဲ… ဒါမ်ိဳးက ေသရင္ေသ မေသရင္ ႐ူးတတ္တယ္….ေတာ္ေရ႕” “ပြမ္…ပြမ္…ပြမ္” “ဟဲ့….ႀကံႀကီးစည္ရာ..အိမ္ေရွ႕မွာ ဘယ္က ကားပါလိမ့္” အေမျမင့္ ထြက္သြားသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ စကားေျပာသံ ၾကားရသည္။ မၾကာခင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး အခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ “ေကာင္မ….ျဖစ္လိုက္ရင္…အသဲအသန္” “ေအးေလ…တို႔က အနည္းဆုံး ႏွစ္ဆယ္ေတာ့ ကူရၿပီ မွတ္တာ” “ေဖြးေဖြး အလုပ္မဝင္တာနဲ႔ အထည္ေတြ ပုံကုန္တာ” “ေဖြးေဖြးရယ္…ေနမေကာင္းဘူးသာ ေျပာတယ္… ပိုေတာင္မွ ဝလာေသးတယ္… အသားအေရကလဲ စိုၿပီး….ဝင္းလို႔” “ဆရာဝန္မ တစ္ေယာက္လာၿပီး… ေဆးထိုး ေဆးစား လုပ္ခိုင္းတယ္ မမစိုးရဲ႕ ….ပိုက္ဆံေပးလဲ မယူဘူး….သိလား” “ဟဲ့…. နင့္ ဥစၥာက” ေဖြးေဖြးကိုယ္တိုင္လည္း ေဒါက္တာ ရတနာေအာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္ေနရတုန္း။ “အဲဒါ..လာမဲ့အပတ္ထဲ အေမ့ကိုလဲ ေဆး႐ုံတင္ေပးအုံးမယ္တဲ့ေလ…. အေမ့ေရာဂါက အေတာ္ဆိုးလာတာ…မမစိုးရဲ႕” “ေအးဟယ္….အဲဒါ ဘုရားမတာပဲ…ထင္တယ္” ဘုရားမမ သိၾကားမမ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေဒါက္တာ ရတနာေအာင္ကိုပဲ ေဖြးေဖြး ေက်းဇူးေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး တင္ေနမိေလသည္။ “အန္တီ ဒီနားမွာ ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႔ လာၾကည့္ရင္း… အေမျမင့္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး… သမီးကို ကူညီျဖစ္သြားတာကြဲ႕” ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ကိုမွ ေ႐ြးၿပီး ေဆးခန္းဖြင့္လိုေသာ ေဒါက္တာ ရတနာေအာင္၏ ေဆးခန္းေလး ျဖစ္မလာေသးေသာ္လည္း ေဖြးေဖြးအေမကိုေတာ့ မိသားစုဆရာဝန္အလား ဂ႐ုတစိုက္ လာၾကည့္ေပးတတ္သည္။
ေဒါက္တာ ရတနာေအာင္ စီးလာေသာ တိုယိုတာ ေကာ္႐ိုလာေလးႏွင့္ ရပ္ကြက္ ေက်ာက္ခင္းလမ္းက ပနာ မစားလွ။ “အန္တီ့ကို သမီး အရမ္းအားနာတာပဲ” “အမယ္…ဟင္း…. အန္တီ့ကို အားမနာနဲ႔… အန္တီ့မွာက သားေတြရွိတယ္…ေတာ္ေရ႕… ေခြၽးမေတာ္ပစ္လိုက္မွာ” “ဟင္..အန္တီကလဲ….. ဟင္း ဟင္း” ေဒါက္တာ ေဒၚရတနာေအာင္က အဆင့္အတန္း ခြဲျခားဟန္ မျပ၊ ျဖဴစင္ သန႔္ရွင္းေသာ ေမတၱာကိုသာ အစဥ္မျပတ္ ေပးေဝတတ္သူ ျဖစ္သည္။ “ဟင္း…ဟင္း… ညည္းအေမျမင့္ ေျပာတဲ့ ကုထုံးႀကီးနဲ႔သာ ဆိုရင္ေအ ေရာဂါလဲေပ်ာက္ ဗိုက္လဲႀကီးပဲ” မမစိုးက ရီရင္းေျပာသည္။ လင္းလင္းက “ဟုတ္ပါရဲ႕ေတာ္…. ဒီအဖြားႀကီးႏွယ္” “ဟဲ့…ဒါက သူသိသေလာက္ အႀကံဉာဏ္ ေပးတဲ့ဟာ…အဲဒါမ်ိဳး ငါ ၾကားဖူးတယ္….ေအရဲ႕” ဂ်မ္းပုံက ဝင္ေထာက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ထမင္းဝိုင္းမွာ သတင္းဝိုင္း ျဖစ္လာသည္။ “ဟို….အဂၤလိပ္ ေခတ္ကေလ…အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ အဲဒီလို ေအာင့္တယ္…ေအာင့္တယ္ ဆိုၿပီး ဆရာဝန္ဆီ သြားျပတာတဲ့… ဆရာဝန္က ပထန္ ကုလားႀကီးတဲ့” “ဟဲ့ အယ္….အမ်ိဳးသမီး ဆရာဝန္နဲ႔လဲ မဟုတ္ဖူး” “အဂၤလိပ္ေခတ္က အမ်ိဳးသမီး ဆရာဝန္ ရွားလို႔ေနမွာေပါ့…..ဟဲ့” တင္တင္ေအး၏ ေဝဖန္မႈကို ဂ်မ္းပုံ မေျဖရေသးမီ လင္းလင္းက ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဖြးေဖြးႏွင့္ မမစိုးက ပိတ္အုပ္တစ္အုပ္ကို ညႇပ္ေနၾကသည္။ “အင္း…..ဆက္ပါအုံး” မမစိုးက စက္ခုံေပၚသို႔ ကတ္ေက်းကို လွမ္းတင္ၿပီး ျဖတ္ၿပီးသြားေသာ အထည္တစ္စကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေခါက္ေနရင္း ေမးသည္။ “ပထန္ ဆရာဝန္ႀကီးက အားလုံးကို အျပင္ထြက္ခိုင္းလိုက္တယ္ဆိုပဲ… ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကို တစ္ကိုယ္လုံး ခြၽတ္ခိုင္းတယ္… ဆရာဝန္က ခိုင္းေတာ့ ေကာင္မေလးကလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ အဝတ္အစားေတြ ခြၽတ္ရတာေပါ့” “ဒါေပါ့….ဒါေပါ့….နင္ဆိုလဲ ခြၽတ္ရမွာပဲ” “ခြၽတ္မယ္ေလ……အိုး ဘာျဖစ္လဲ….. ေသသြားမွာ ႐ူးသြားမွာထက္ စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေတာ္ေသးတယ္” “တင္တင္ေအး….နင္ မေဖာက္စမ္းနဲ႔ ဟာ” လင္းလင္းက ရႉးသိုးသိုးနဲ႔ ဝင္ေဟာက္လိုက္သည္။ တင္တင္ေအးက ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ မမစိုးဖက္သို႔ ၾကည့္သည္။ “ဝါသနာ မပါရွာဘူး” “ေနၾကစမ္းပါ…..အေကာင္းေျပာမလို႔ ဟာကို” “ေအး အဲ…ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိဘူး…. နင္တို႔ ဝင္ဝင္ရႈပ္တာနဲ႔” “အမေလး..ဟဲ့…ေကာင္မေလး အဝတ္ခြၽတ္တာ….ေလ” မမစိုးက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ခပ္တိုးတိုး ခါးကိုင္းၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ဂ်မ္းပုံက ဟက္ခနဲ ရွက္ရယ္ေလး ရယ္လိုက္သည္။ “ေကာင္မေလးက အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ အ႐ြယ္ေလး ရွိေသးတာဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းေပါ့ဟယ္…. ႏို႔ေလးေတြက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ပန္းကန္ေလး ေမွာက္ထားသလို ေသးေသးလုံးလုံးေလးေတြ…. အေရးပိုင္ သမီးဆိုေတာ့ ေဘာ္ေၾကာ့ ေနရတာမို႔လား… အသားေလးေတြက ဝင္းၿပီး အိေနတာ….. ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက အစိမ္းရင့္ေရာင္ မမွည့္တတ္ေသးတဲ့ စပ်စ္သီးလို… မႏုမရင့္ေလး” သ႐ုပ္ေဖာ္ ေကာင္းလြန္းတဲ့ ခင္ေအးဟန္ ဇာတ္လမ္းသည္ စစ္ႀကိဳေခတ္ေဟာင္းမွ အျဖစ္ေဟာင္း တစ္ခုဆီသို႔ အားလုံးကို သယ္ေဆာင္ ေခၚယူသြားေလေတာ့သည္။
ေဆးခန္းအတြင္း မ်က္ႏွာက်က္ အမိုးတြင္ တတ္ဆင္ထားေသာ ပန္ကာႀကီး တဝီဝီျမည္သံက စိုးမိုးေနသည္။ ျဖဴလႊေသာ ခုတင္ထက္တြင္ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ေက်ာ္႐ုံမွ် ရွိေသးေသာ ႐ိုစီႏိုင္သည္ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ဆရာဝန္ႀကီးက ဂါဝန္ေလးပါ ခြၽတ္ခိုင္းထားသျဖင့္ ကုတင္ေဘး၌ အက်ႌႏွင့္ ဂါဝန္ေလးကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖိကိုင္ထားကာ ဝတ္လစ္စလစ္ေလး ပက္လက္ အေနအထားေလး လဲေလ်ာင္းေနရသည္။ လက္ဖ်ားေလးမ်ား ေအးစက္ေနသည္။ ျဖဴဝင္း ေဖာင္းအိေသာ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္မို႔မို႔ေလးက ခုံးခုံးလုံးလုံး မာမာတင္းတင္းႏွင့္ ဖိုေပၚက ခ်ကာစ ေပါက္စီေလးႏွယ္ ပူေႏြး ဖုေဖာင္းေနသည္။ ေဒါက္တာ ကူမားရ္သည္ ပထန္အမ်ိဳးသားႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ႐ိုစီႏိုင္၏ ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားကို ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးႀကီးမ်ားက ဝင္းလက္ေနၾကသည္။ ႐ိုစီႏိုင္၏ ေျခရင္း၌ ရပ္ရင္း ကုတင္အစြန္းကို လက္ေထာက္လွ်က္ ခါးကိုကိုင္းရင္း ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပထမတြင္ ႐ိုစီႏိုင္က ဘာမ်ားလုပ္မလဲ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ေဒါက္တာကူမားရ္ ငုံ႔ဆင္းသြားရာ မိမိေပါင္ၾကားသို႔ ေခါင္းေလးေထာင္လ်က္ လိုက္ၾကည့္မိေသးသည္။ ေဒါက္တာကူမားရ္ လက္တစ္ဖက္က ေဘာင္းဘီခါးပတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လွ်က္ ေဘာင္းဘီကို ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ခါကနဲ ရမ္းထြက္လာေသာ လီးႀကီးက ျမင္းတစ္ေကာင္၏ လီးႀကီးအလား ဝဖီးတုတ္ခိုင္ ႀကီးမားလွသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ထူျပစ္မဲနက္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားႏွင့္ မထိတထိေလး ပြတ္လိုက္သည္။ “ဟင့္….အဟင့္….ဟင့္…… ယားတယ္…ေဒါက္တာ” ႐ိုစီႏိုင္က ေပါင္ေလးႏွစ္လုံးကို ပူးကပ္ရင္း ေျပာသည္။ “အိုး… ေျခေထာက္ကားထားေနာ္….သမီးေလး…ကားထား” ေဒါက္တာကူမားရ္က ႐ိုစီႏိုင့္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို အသာအယာေလး ဆြဲၿဖဲလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ႐ိုစီႏိုင္၏ ေစာက္ပတ္ အကြဲေၾကာင္းေလးက နီနီရဲရဲေလး ေပၚလာသည္။ စူေထာင္ေနေသာ အစိေလးက ေစာက္ပတ္ထိပ္၌ ေနရာယူထားေပသည္။ ေဒါက္တာကူမားရ္ လက္တစ္ဖက္က ႐ိုစီႏိုင့္ ႏို႔အုံေလးတစ္ဖက္ကို ဖြဖြေလး အုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ႐ိုစီႏိုင္ ဗိုက္သားေလး ဟက္ခနဲ ေလ႐ိုက္သလို လႈပ္ရွားသည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် လူအျမင္ မခံဖူးေသာ မိမိႏို႔ေလးကို ယခုကဲ့သို႔ လက္ဝါးႀကီးျဖင့္ အုပ္ကိုင္ျခင္း ခံရေသာအခါ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ ေသြးေၾကာမ်ား တုံ႔ခနဲ ရပ္ဆိုင္းသြားသလိုပင္။
ဖြဖြကိုင္ထားေသာ ႏို႔ေလးကို တေျဖးေျဖးတိုး၍ တိုး၍ တင္းတင္းေလး ျဖစ္ညႇစ္လိုက္ကာ ဆုပ္နယ္ေခ်မြလိုက္သည္။ “ အိုး…..ကြၽတ္…ကြၽတ္……အို႔…အို႔…..ဟင္းဟင္း” ႐ိုစီႏိုင့္ခါးေလး ေကာ့သြားကာ ေစာက္ဖုတ္ေလး ေမာက္တက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ ေဒါက္တာကူမားရ္ လက္တစ္ဖက္က ဂြၾကားမွ လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးေလး ဂြင္းတိုက္ေနဆဲ ရွိသည္။ လီးထိပ္ႀကီးက ခရမ္းညိဳသီးႀကီး၏ ထိပ္သဖြယ္ ႀကီးမားလွသည္။ ကုတင္ေျခရင္း အစြန္းသို႔ ကြၽံထြက္ေနေသာ ႐ိုစီႏိုင့္ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဒူးေထာင္ေပါင္ကား လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ အတြင္းသားရဲရဲေလးကို စတင္ျမင္ရသည္။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ဖက္က ခပ္ထူထူးေလး ေဖာင္းေနသည္။ ၾကာျမင့္စြာ ဖိကပ္ပူးတြဲေနရမႈေၾကာင့္ အေရျပား အတြင္းသားေလးမ်ားက ပန္းႏုေရာင္ ရင့္ရင့္ေလး သမ္းေနသည္။ ေဒါက္တာကူမားရ္က ႐ိုစီႏိုင္၏ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ႏွာေလးနားသို႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ကပ္လိုက္သည္။ “ေဒါက္တာ ေမးမယ္… မွန္မွန္ေျဖပါေနာ္” ေဒါက္တာ့အသံက တိုးညႇင္းၿပီး တုန္ခါေနသလို အသက္ရႉသံႀကီးက ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ျမန္ေနသည္။ ေဒါက္တာသည္ အေဝးက ေျပးလာသူႏွယ္ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ရႉေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့” ႐ိုစီႏိုင္က သူမႏို႔ေလးကို တ႐ြ႐ြပြတ္သပ္ေပးေနေသာ ေဒါက္တာ၏ လက္ခုံေပၚသို႔ သူမလက္ကေလးကို တင္ထားရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားမွ မွ်င္းမွ်င္းေလး ေျဖသည္။ “သမီးေလး…. အလိုးခံဖူးၿပီလား” “ဟင့္အင္း” ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ ခါရင္း တစ္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာကို လႊဲလိုက္မိသည္။ “မရွက္နဲ႔ေနာ္… အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာ” “အ……ကြၽတ္ကြၽတ္…ဟင္း.ဟင္း….. ဟုတ္ကဲ့ပါ…ေဒါက္တာ” ေဒါက္တာကူမားရ္က စကားေျပာရင္း ႏို႔ေလးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕အုပ္ကိုင္ကာ ဆုတ္ညႇစ္လိုက္ျပန္ရာ ႐ိုစီႏိုင္ ခါးေလး ေကာ့သြားကာ ေထာင္ထားေသာ ဒူးႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဒါက္တာကူမားရ္၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ညႇပ္လိုက္မိေလသည္။ ေဒါက္တာကူမားရ္က သူ႔လီးကို ၿဖဲလိုက္စုလိုက္လုပ္ေနေသာ လက္ကို ႐ိုစီႏိုင္ ေစာက္ဖုတ္ေလးေပၚသို႔ ကူးေျပာင္း၍ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
လက္ကို ခပ္ခုံးခုံးထားလ်က္ ႐ြ႐ြေလးပြတ္သည္။ ႏို႔ကို ကိုင္ထားေသာ လက္ကလည္း မနားတမ္း နယ္ေပးသည္။ “ အို႔….ဟို႔..အဟို႔…..အို႔……အို…အင္းး…ဟင္း” ႐ိုစီႏိုင္က ယားတတ္သူေလးပီပီ အရယ္တဝက္ အရွက္တပိုင္းႏွင့္ ေခါင္းေလး ေမာ့ခါရင္း လူးလိမ့္သြားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးက ကုတင္ေဘာင္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ က်စ္က်စ္ၿမဲၿမဲေလး ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ လက္ေမာင္းေၾကာေလးမ်ား တင္းေထာင္ ေဖာင္းကားလာသည္။ “ဒီအထဲက ..အခု ဘယ္လိုေနလဲ… သမီး” “ရွီး..အား….တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ….ေဒါက္တာ….အိ………ဟင့္” ေစာက္ဖုတ္အကြဲၾကားသို႔ လက္ညႇိဳးကို လက္တစ္ဆစ္မွ် ထိုးသြင္းကာ အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း စုန္ကာဆန္ကာ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ “ ႁပြတ္….ျပစ္…ျပစ္…….ျပစ္” “အိုး..အိုး…….အဟက္… အဟိ…ရွီး….အ….” ငလ်င္လႈပ္သည့္ႏွယ္ ႐ိုစီႏိုင္ တစ္ကိုယ္လုံး သြက္သြက္ခါေနသည္။ ခါးကိုေကာ့လိုက္ ကုတင္ႏွင့္ တင္ပါးကို ဘုံးခနဲ ႐ိုက္လိုက္ျဖင့္ ထႂကြလာေသာ ကာမစိတ္၏ ႏႈိးဆြမႈကို အလူးအလဲ ခံစားေနရသည္။ ခါးကိုေကာ့လိုက္ ျဖဴလႊေသာ အိပ္ယာေပၚ ဘုံးခနဲ က်လိုက္ျဖင့္ လႈပ္ရမ္းေနသျဖင့္ ေဒါက္တာကူမား၏ လက္ညႇိဳးကလည္း ႐ိုစီႏိုင္၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ကြၽတ္ထြက္မသြားေစရန္ အလိုက္သင့္ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနရေလသည္။ တစထက္တစ ၾကမ္းတမ္းလာေသာ ေကာင္မေလး အမူအယာေၾကာင့္ ေဒါက္တာကူမားက လက္ညႇိဳးကို ထိုး၍ သြင္းလိုက္သည္။ ႁပြတ္ခနဲ လက္ညႇိဳးႀကီး ဝင္သံႏွင့္အတူ ႐ိုစီႏိုင္ တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်တ္ဖ်တ္လူး တုန္ခါသြားေလသည္။ “မာမီ….ဟင္း…..အဟင္းဟင္း….မာမီ….ဟင့္ဟင့္……မားမီ” “သမီး….. အက်ယ္ႀကီး မေအာ္နဲ႔ ေနာ္….သမီးေလး…ေနာ္” “ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္… အင္းဟင္းဟင္း…..အို႔အို႔” ေဒါက္တာကူမားက လက္ညႇိဳးထိပ္က ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး ငုံထားရသလိုပင္ ပူေႏြးေနသည္။ လက္ညႇိဳးထိပ္ တစ္ခုလုံး ေစာက္ေရေလးမ်ား စို႐ႊဲေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ ဝိုက္ေမႊၾကည့္သည္။ အခ်င္း ၃ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္သာ ရွိမည္ထင္သည္။ မိမိလီးႀကီးက လုံးပတ္ ငါးလက္မနီးပါးမွ် ႀကီးသည္။ ေစာက္စိေလးကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တင္းမာေနၿပီ။ အိုေခၿပီ ထိုအခ်ိန္ကို ေဒါက္တာကူမား ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္ေလရာ ႐ိုစီႏိုင္ ႏို႔ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ေခ်မြေနေသာ လက္အား ေနရာေျပာင္း၍ လီးကို ကိုင္လိုက္သည္။
“ကုတင္ေျခရင္းကို… ဖင္တစ္ပိုင္း က်ေအာင္ ေလွ်ာလိုက္သမီး” ႐ိုစီႏိုင္က ေျခရင္းဖက္သို႔ ခါးေလး ေကာ့ကာ ေကာ့ကာျဖင့္ တိုးေ႐ႊ႕သည္။ ဖင္တစ္ပိုင္းက ကုတင္ေစာင္းတြင္ မက်တက်ေလး ေမွးတင္သြားသည္။ ေဒါက္တာကူမားက ခါးေအာက္သို႔ ေစာင္ထူထူ ေခါက္၍ ထိုးသြင္းေပးလိုက္ရာ ပင္ကိုယ္က ဖုေဖာင္းခုံးမို႔ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ ခုံးခုံးေလးမွာ ကားစြံ႕ ေဖာင္းႂကြလွ်က္ အလိုးခံရန္ အဆင္သင့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ေဒါက္တာကူမားက ၾကမ္းျပင္တြင္ မတ္တတ္ရပ္လွ်က္ အေနအထားျဖင့္ လီးကို ခ်ိန္သားကိုက္ ေတ့လိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္ႏွင့္ လီးက လုံးဝ အဆမတန္ ကြာျခားေနသည္။ လီးထိပ္ႀကီးကပင္ ေစာက္ပတ္ကို ဖုံးအုပ္မိမတတ္ ႀကီးမားေနသည္။ ေဒါက္တာကူမားက အနီးရွိ ဆီတစ္မ်ိဳးကို ယူ၍ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို သုတ္လိမ္းေပးလိုက္သည္။ ႐ိုစီႏိုင္ေလးခမ်ာ ကုတင္ေဘာင္တစ္ဖက္စီကို တင္းတင္းႀကီး ဆုပကိုင္လွ်က္ အံေလးႀကိတ္ထားရင္း အသားမ်ား ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ တုန္ေနရွာသည္။ ႐ိုစီႏိုင္ အံခဲ၍ မ်က္ႏွာလႊဲထားပုံေလးက သနားစဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ သလင္းသား ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေလးႏွယ္ အခ်ိဳးအစားလွပေျပျပစ္ေသာ ႐ိုစီႏိုင္ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အေပၚမွ မိုးၾကည့္ေနေသာ ေဒါက္တာကူမား မ်က္ႏွာႀကီးက အဆီေတြ ျပန္ေနသည္။ ေကာင္မေလး တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ရီေနမႈကို ၾကည့္၍ ခ်က္ခ်င္းႀကီး လိုးလိုက္လွ်င္ ျပႆနာေတြမ်ား တက္ကုန္မလားဟူေသာ အေတြးက ေဒါက္တာကူမား ေခါင္းထဲသို႔ ဇႏိုးဇေနာင့္ႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာသည္။ “သမီး…. သိပ္ေၾကာက္ေနလား…ဟင္” ႐ိုစီႏိုင္က ပါးစပ္ႏွင့္ မေျပာပဲ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ ၿငိမ့္ျပရွာသည္။ အကယ္၍မ်ား လီးဝင္သြားသည္ႏွင့္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲကုန္လွ်င္ အခက္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာကူမားက ႐ိုစီႏိုင္ ေစာက္ပတ္ခုံးခုံးမို႔မို႔ေလးကို အနီးကပ္၍ အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိျပန္ေလသည္။ ေစာက္ပတ္ေလးက တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် အလိုးခံထားျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ တင္းေမာက္ လုံးက်စ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မိမိ၏ မိန္းမေပါင္းမ်ားစြာကို ၿဖိဳေနေသာ ဧရာမ ရင့္ေထာ္ေနေသာ လီးႀကီးႏွင့္ ကြိဳင္ေတြ တက္လာႏိုင္သည္။ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ ႏိုင္မည္။ ေဒါက္တာကူမားက ေစာက္ပတ္ေလးထိပ္မွ အစိခြၽန္ခြၽန္ေလးကို ဦးစြာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာႏွင့္ ဖိညႇပ္စုပ္ယူလိုက္သည္။ က်င္ခနဲ ခံစားလိုက္ရေသာ ေဝဒနာႀကီးေၾကာင့္ ႐ိုစီႏိုင္ ေစာက္ပတ္ေလး ရႈံ႕ခနဲ တင္းက်စ္ေစ့ကပ္သြားၿပီး ေစာင္ေခါက္ထူႀကီးေပၚ ေမွးတင္ထားေသာ ခါးေလး တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံသြားသည္။ “အဟင့္…..အဟင့္..အဟင့္” အဟင့္ဟူေသာ ၿငီးသံေလး တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာတိုင္း ႐ိုစီႏိုင္ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ခါခါသြားရာ ဆက္ခါ ဆက္ခါ အဟင့္ဟင့္ျဖင့္ ၿငီးလိုက္ေသာအခါ ပုခုံးႏွင့္ ဗိုက္သား ၊ ႏို႔အုံေလးမ်ားပါ တုန္ခါလႈပ္ရမ္းေနေလသည္။ ခါးေသးေသးေလးဆီမွ သြယ္ဆင္းလာေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားက ႐ိုစီႏိုင္ ရႈိက္လိုက္တိုင္း လႈပ္ရမ္းလိမ့္လူးေနသည္။ ေျပေျပေလ်ာေလ်ာ လွပေဖာင္းအိေနေသာ ဆီးခုံေလးမွာလည္း ေဒါက္တာကူမားပါးစပ္ႏွင့္ ဘယ္ညာ လြဲေခ်ာ္လို႔ေနျပန္သည္။ တရႉးရႉး တရွဲရွဲ အသက္ရႉရင္း ကာမစိတ္ ျပင္းထန္ေနေသာ ေဒါက္တာကူမားကမူ ေစာက္ပတ္ေလး သြားရာသို႔ ေခါင္းႀကီးကို လိုက္ပါယိမ္းႏြဲ႕ရင္း အစိေလးကို မရမက စုပ္ေပးေနေလသည္။ “အိုး…..အဟို႔…ဟို႔….ရွီး….အ….ေဒါက္တာ… အီး…..အင့္” ႐ိုစီႏိုင့္ လက္ကေလးတစ္ဖက္က ေဒါက္တာကူမား ဆံပင္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိၿပီး ခပ္တြန႔္တြန႔္ေလး လုပ္လိုက္သည္။ ေစာက္စိေလးထဲမွ က်င္ခနဲ ျဖင္းခနဲ ေဝဒနာသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ရီခါရမ္း ေစပါသနည္း။ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္း တင္းတင္းေလးၾကားထဲသို႔ လွ်ာကို စုခြၽန္ၿပီး ႐ြ႐ြေလး ထိုးေပးလိုက္ျပန္ရာ ႐ိုစီႏိုင္၏ က်န္ေသာ လက္တစ္ဖက္သည္ ေဒါက္တာ့ဆံပင္မ်ားကို တအားဆုပ္ကိုင္မိၿပီးသား ျဖစ္သြားေလသည္။ ႐ိုစီႏိုင္၏ ေစာက္ေစ့ေလးမွာလည္း တင္းခနဲ စစ္ခနဲ ျဖစ္၍ လာေလေတာ့သည္။ တင္းတင္းေစ့ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကားမွ အေရၾကည္လက္လက္ကေလးမ်ား ေက်ာက္ၾကားမွ ယိုစိမ့္စီးဆင္းလာေသာ စမ့္ေရေလးမ်ားႏွယ္ ေျဖးေျဖးခ်င္း စိမ့္က်လာေလေတာ့သည္။ အသစ္စက္စက္ ေစာက္ပတ္ေလးသည္ ေမႊးရနံ႔ေလး သင္းခ်ိဳေနသည္။
ေစာက္ပတ္ႏွင့္ ေပါင္ရင္းၾကားတြင္ ေပါင္ဒါ သုတ္လိမ္းထားဟန္ တူသည္။ ေမႊးျမေနသည္။ ရာဂစိတ္ထႂကြေနေသာ ေဒါက္တာကူမား၏ စိတ္မ်ားကို ေမႊးႀကိဳင္သင္းထုံေသာ ေစာက္ပတ္ရနံ႔ေလးက ပို၍ ျပင္းထန္ေစရန္ ဖန္တီးေပးသလို ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ “ၿဗိ….ႁပြတ္….ၿဗိ…ၿဗိ” ေဒါက္တာကူမားက ေစာက္ပတ္တစ္အုံလုံးကို ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲ၍ ငုံခဲအုပ္ဖုံးပစ္ခါ ပါးစပ္ထဲ၌ ေစာက္ပတ္ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲသို႔ လွ်ာႀကီးကို ဒလစပ္ ထိုးကလိ လိုက္သည္။ “အား……မာမီ…..အိုး……ဟင့္ဟင့္” ႐ိုစီႏိုင္၏ သာယာေသာ ခ်စ္စဖြယ္အသံေလးက အခန္းေလးအတြင္း လြင့္ပ်ံ႕ ေပၚထြက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာကူမားက ႐ိုစီႏိုင့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ အကဲခတ္လိုက္ရျပန္သည္။ ေကာင္မေလး ဖီလင္ေတြ ဒလေဟာ တက္လာေနမွန္း သိလိုက္ေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားကာ တင္းတင္းမာမာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ညာ လက္မတစ္ခုစီျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ဆြဲၿဖဲလိုက္ေလသည္။ ဖရဲသီးႀကီးအလား ၿပဲဟလာေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းေလးသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ရဲရဲေတာက္ လွပေနသည္။ ေစာက္ပတ္ကို ႏွစ္လက္မခန႔္ ဆြဲၿဖဲၿပီး လွ်ာကို ထိုးသြင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို စုပ္လ်က္ အေပၚသို႔ ဆြဲတင္ မယူလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္အုံလိုက္ႀကီး ပါးစပ္ထဲ ပါလာသည္။ “အား….အီး….ဟီး…ဟီး….အား…….အင့္….ဟင့္ဟင့္” ခပ္စူးစူး ခပ္တိုးတိုး ႀကိတ္ေအာ္သံေလး ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေပၚထြက္လာၿပီး ေဒါက္တာကူမား၏ ေခါင္းႀကီးကို အတင္းဆြဲဖိကာ ေစာက္ပတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို ေကာ့ေကာ့ ေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။ “ဘတ္….ၿဗိ… ႁပြတ္“ ဆီးခုံေလးက အေတာ္မာေက်ာေၾကာင္း ေဒါက္တာကူမား ေတြ႕ထိခံစားလိုက္ရသည္။ ပြေယာင္း ႀကီးမားလွေသာ ႏွာေခါင္းထိပ္ႏွင့္ ဆီးခုံ ဘတ္ခနဲ ႐ိုက္ခတ္မိမွ အမဲ႐ြတ္ဆြဲသလို စုပ္ယူဆြဲထားလိုက္ေသာ ေစာက္ပတ္အုံေလးက ပါးစပ္အတြင္းမွ “ၿဗိ…ႁပြတ္”ဟု ျမည္ကာ ျပန္က်သြားေလသည္။ “အီး……အိ……..ဟီး…….ေဒါက္တာရယ္….ဟင့္” ႐ိုစီႏိုင္၏ ႏုနယ္ဝင္းပေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေခြၽးသီးေလးမ်ား စို႔ေနၿပီး တုန္ခါေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားမွ ညီးညဴသံေလးမ်ားႏွင့္အတူ “ေဒါက္တာရယ္”ဟု ေတာင့္တ ေရ႐ြတ္သံမ်ား မၾကာခဏ ထြက္ေပၚလာေနျပန္သည္။ ေဒါက္တာကူမားက ငုံဆဲ ဖူးဆဲ ပန္းပြင့္ကေလး၏ ဝတ္ရည္ခ်ိဳျမျမတို႔ကို အတြင္းႏႈိက္ စုပ္ယူခ်င္ေနေသာ ပ်ားပိတုန္းႀကီးအလား မရမကပင္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ၿဖဲျပန္သည္။
ေစာက္ေခါင္း အတြင္းပိုင္းသည္ ရဲရဲနီလွ်က္ အသားစိမ္းနံ႔ တစ္မ်ိဳးကို ရႉရႈိက္မိလိုက္ေသာအခါ သားေကာင္အနံ႔ရသည့္ ႐ိုးမက်ားႀကီးအလား ဝုန္းခနဲ မာန္ဖီလိုက္သကဲ့သို႔ လီးႀကီးမွာ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းႀကီး ေတာင္ေနရာမွ ေထာင္းခနဲ ေထာင္းခနဲ ခုန္၍ ခုန္၍ သြားေလသည္။ ေစာက္ေခါင္းအဝ ပတ္ပတ္လည္ကို လွ်ာထိပ္ျဖင့္ အသာအယာ ဝိုက္ဆြဲေလး ဆြဲၿပီး ေစာက္စိေအာက္ေျခအရင္းၾကားသို႔ လွ်ာဖ်ားကို ထိုးထည့္ ကလိပစ္လိုက္ေလသည္။ “ဟူး……အူး.အို႔….ရက္စ္…..ရက္စ္….အိုး……မာမီ” ေကာင္းလိုက္တာဟူေသာ သေဘာႏွင့္ ႐ိုစီႏိုင္က “ရက္စ္”ဟု တိုးတိုးေလး အံႀကိတ္၍ ေအာ္ရွာသည္။ ေဒါက္တာကူမား ေစာက္စိေလးကို ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း ဆြဲယူစုပ္တင္လိုက္ရာ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ တင္ခံမေနႏိုင္ရွာေတာ့ပဲ ဟစိဟစိ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ ေဒါက္တာကူမားက သူ၏ ျမင္းလီးႀကီးတမွ် တုတ္ခိုင္ႀကီးမားလွေသာ လီးတန္ႀကီးကို တႁပြတ္ႁပြတ္ ကိုင္ေဆာ့ရင္း ႐ိုစီႏိုင္၏ ေစာက္ေခါင္းအဝသို႔ ေတ့သြင္းထားလိုက္ကာ ကုတင္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္လိုက္သည္။ “ဟင္….ေဒါက္တာ…ဒါ….ဒါ…..ဘာလုပ္မလို႔လဲ…ဟင္” “သမီး သားအိမ္လမ္းေၾကာင္း ပြင့္သြားေအာင္ လိုးေပးမလို႔ေလ….. ဒါမွ သမီး ရာသီမွန္မွန္ လာမယ္… ေဝဒနာ သက္သာသြားမယ္….ေနာ္” “အိုး…က်မဟာေလးက ေသးေသးေလးရယ္…..ရွင့္” “ဘာလဲ…. သမီးက မဝင္မွာ စိုးလို႔လား…ဟဲဟဲ” “က်မ က်မ…. အရမ္းနာမွာ ေၾကာက္တယ္” ဟုတ္မလိုလိုႏွင့္ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ႐ိုစီႏိုင္ ေခါင္းတခါခါ လုပ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ေဒါက္တာကူမား ေခ်ာ့ရျပန္သည္။ စကားေျပာဆို ေခ်ာ့ေမာ့ေနစဥ္ ေဒါက္တာကူမားက လက္တစ္ဖက္က ႏို႔အုံေလးကို၎၊ ဗိုက္သားေလးမ်ားကို၎ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ က်န္ေသာ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေစာက္စိထိပ္ကေလးကို မနားတမ္း ဒလစပ္ ကလိေပးေနရသည္။ လီးထိပ္က တကယ္ပဲ ေစာက္ေခါင္းဝ၌ တစ္ဆို႔ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ အေခါင္းဝ အေရျပားပါးပါးေလးမ်ားကို ဖိေထာက္ထားမႈေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ေလးက ခ်ိဳင့္ဝင္ကာ တင္းတင္းေလး တစ္ဆို႔ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ အ….အ….အား…တင္းေနတာပဲ….ကြၽတ္..ကြၽတ္” ေဒါက္တာကူမားက ႐ိုစီႏိုင္၏ အံႀကိတ္ညည္းတြားသံေလးကို နားေထာင္ရင္း ပို၍ ဆႏၵေတြ ျပင္းျပလာရာ တိုးၿပီး ဖိသိပ္လိုက္သည္။
“အား…ဟား…တင္းတယ္….တင္းတယ္…ၾကပ္တယ္….မဝင္ဘူးရွင့္” ပို၍ ခပ္နာနာေလး ဖိလိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ပတ္က ပိုခ်ိဳင့္ဝင္ကာ နိမ့္ဆင္းသြားၿပီး ဆီးခုံေလး ေမာက္တက္လာသည္။ ခါးေလးမွာ ေကာ့တက္သြားၿပီး ေမႊ႕ယာႏွင့္ လြတ္ေနသည္။ လီးထိပ္မွာပင္ တင္းရင္းေသာ အာ႐ုံကို ထိေတြ႕ခံစားေနရသျဖင့္ အသားႏုကို ထိုးေထာက္ျခင္း ခံထားရေသာ ႐ိုစီႏိုင္အဖို႔ မည္မွ် နာက်င္ေနမည္နည္။ “ရႉး… အီးး….ရႉး…အ….အင္း…အင္း….ဟင္း..ဟင္း” ႐ိုစီႏိုင္က ႏႈတ္ခမ္းနီေစြးေစြးေလးကို ကိုက္ရင္း တဟင္းဟင္း ေအာ္ေနရွာသည္။ ေမာ့ထားေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးအိမ္ ေထာင့္မွ ပုလဲလုံးေလး သုံးေလးလုံး လိမ့္ဆင္းသြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “သမီး…ေပါင္ကို ခပ္ကားကားေလး လုပ္ေပးထား…ေနာ္” “ကားထားတာပဲဟာ… ဟင့္..ဟင့္” ေဖြးလႊတင္းက်စ္ေသာ ေပါင္တံအရင္းမွ အေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာေအာင္အထိ ႐ိုစီႏိုင္ ေပါင္ကို ကားေပးလိုက္ရွာသည္။ လီးထိပ္ပိုင္းမွ်ေလာက္သာ အဝင္ျပထားေသာ ႐ိုစီႏိုင္ ေစာက္ေခါင္းေလးသည္ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေနသည္။ ေခြၽးျပန္လာေသာ ေဒါက္တာကူမားက ေမး႐ိုးႀကီးမ်ား ေထာင္ထလာေအာင္ အံကိုႀကိတ္လိုက္သည္။ ႐ိုစီႏိုင္၏ ေဝဒနာခံစားေနရေသာ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖတ္ခနဲ အားႏွင့္ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္……..အူး.ဟူးဟူး…..ဟူး….ဟူး” ေဒါက္တာကူမား လက္ဝါးၾကမ္းၾကမ္းႀကီး တစ္ဖက္ျဖင့္ ႐ိုစီႏိုင့္ပါးစပ္ေလးကို လွ်င္ျမန္စြာ လွမ္းပိတ္လိုက္ရာ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ မထြက္ေတာ့ပဲ လုံးေထြး တိမ္ဝင္သြားေလသည္။ ႐ိုစီႏိုင္ မ်က္လုံးေလးမ်ား ျပဴးလန္သြားရွာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ေဒါက္တာကူမား လက္ေမာင္းကို ကုတ္ျခစ္သည္။ အသားျဖဴေသာ ေဒါက္တာကူမား လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္တြင္ ခြၽန္ထက္ေသာ လက္သည္း အစင္းရာႀကီးမ်ား ထင္ကုန္ေလသည္။ ”ျဗစ္…..ျဗစ္……ဒုတ္…. အင့္” လီးတန္ႀကီးက က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္း တရစ္ျခင္း နိမ့္ဆင္းသြားၿပီး ဒုတ္ခနဲ ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေလးထြက္လာကာ လီးထိပ္ႏွင့္ လုံးလုံးေခ်ာေခ်ာ အရာတစ္ခုတို႔ ထိုးတိုက္မိသည္။ သားအိမ္ဝ သားအိမ္ေခါင္းႏွင့္ လီးထိပ္တို႔ ထိပ္တိုက္ ဆုံဆည္းမိၾကမွန္း ေဒါက္တာကူမား သိလိုက္ေလသည္။ မိမိ လီးတန္ႀကီးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တဝက္ပင္ မရွိေသး။ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးမွာမူ လက္ႏွင့္ ျဖစ္ညႇစ္ ဆုပ္ကိုင္ထားသလို တင္းတင္းႀကီး ခံစားေနရသည္။
ေစာက္ေခါင္းဝရွိ သန္မာလွေသာ အသားမွ်င္တဝိုက္က ႀကိဳးႏွင့္ ရစ္စည္းထားသလို ပိုတင္းသည္။ “သမီး…..အရမ္းနာသလား…..ဟင္” “အင္း………ဟင္း ဟင္းဟင္း…..အင္း….ဟင္း” ဒဏ္ရာရေနေသာ သမင္မေလးသဖြယ္ မ်က္လုံးေလး ေမွးကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ညည္းေနရွာၿပီး ေဒါက္တာကူမား အေမးကိုပင္ ေခါင္းၿငိမ့္၍ မေျဖႏိုင္ပဲ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ျပလွ်က္ မ်က္လုံးကို သနားစဖြယ္ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ရွာသည္။ “ေပါက္သြားၿပီ သမီးရဲ႕…. သမီး ေနာက္မနာေတာ့ပါဘူး” “အင္း…ဟင္းဟင္း… ေဒါက္တာ့ ဟာႀကီး ဆက္သြင္းအုံးမွာလား ဟင္” “ မသြင္းေတာ့ဘူးေလ….. တဝက္ပဲ လိုးေပးမွာေပါ့” “ဟုတ္ကဲ့” ေလသံယဲ့ယဲ့ေလး ျဖင့္ ဟုတ္ကဲ့ဟု ခ်ိနဲ႔စြာ ဆိုလိုက္သည္။ ေဒါက္တာကူမားက လီးတန္ႀကီးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲႏႈတ္လိုက္သည္။ စုပ္ယူထားျခင္း ခံေနရေသာ လီးတန္ႀကီးအေပၚမွ အေၾကာႀကီးမ်ား ေဖာင္းႂကြား တင္းကားလွ်က္ တရစ္ခ်င္း ထြက္လာသည္။ “ ျပစ္…..ျပစ္..ျပစ္…ႁပြတ္….ဘြပ္….ဘြပ္” “ေသြးေတြလား…..ေဒါက္တာ” “အား… ဟာ မဟုတ္ပါဘူး… သမီးေလး ေစာက္ပတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အရည္ၾကည္ေတြက လီးမွာ ေပက်ံေနလို႔….ျမည္တာပါ” ႐ိုစီႏိုင္ မ်က္ႏွာေလး ရဲခနဲ ျဖစ္သြားရင္း တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ေစာင္းလိုက္သည္။ ေဒါက္တာကူမားက ပန္းႏုေရာင္ ပါးေလးကို ငုံ႔ေမႊးလိုက္ရာ လီးႀကီးက စြပ္ခနဲ ဝင္သြားျပန္ရာ ႐ိုစီႏိုင္ ဖင္ေလး လူးလိမ့္သြားျပန္သည္။ “ေပါက္သြားၿပီဆို….. မၿပီးေသးဘူးလား” “ေဒါက္တာ ေကာင္းေအာင္ နဲနဲ လိုးအုံးမယ္ေလ…. မဟုတ္ဖူးလား…ဟဲဟဲ….သမီးလဲ ေကာင္းမွာပါ” ႐ိုစီႏိုင္က မသိမသာ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးရင္း တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားသည္။ “ဘြပ္……..ဘြပ္….ႁပြတ္….ျပစ္…..ဖြပ္……စြပ္” “အို႔ဟိုး……ဟိုး……..အိုး…..ရွီး……အ….အင့္” ဝလုံးေလးႏွယ္ ဝိုင္းစက္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားမွ နင့္နင့္နဲနဲ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဝင္ဝင္သြားေသာ လီးဒဏ္ ခံေနရသံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္လာေလသည္။ မွ်င္းမွ်င္းေလး လိုးေပးေနေသာေၾကာင့္ ခံရသည္မွာ စအိုဝတိုင္ေအာင္ အရသာက ေရာက္သြားေပရာ ေစာက္ပတ္သို႔ လီးႀကီးဝင္သြားတိုင္း မ်က္လုံးမ်ားက အလိုလို ေမွးစင္းသြားေလသည္။ ေျဖးေျဖးေလး သြင္းခ်လိုက္ ညင္ညင္သာသာေလး ဆြဲထုတ္လိုက္ျဖင့္ ပါးနပ္စြာ လိုးေနေသာ ေဒါက္တာကူမားရဲ႕ လထစ္ႀကီးက လထစ္ႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းဝ အေရျပား အဝိုင္းေလး ဆုံမိတိုင္း ဒစ္ကို သားေရကြင္းႏွင့္ စည္းထားခံရသလို ခံစားေနရေပရာ ေဒါက္တာကူမားမွာ အရသာ ထူးႀကီးေတြ႕ရင္း လီးႀကီးမွာ တုံ႔ခနဲ တုံ႔ခနဲ ခါရမ္းသြားၿပီး သုတ္ေရမ်ား ထြက္ကုန္ေလေတာ့သည္။
“ဟင္…..ေဒါက္တာ….ေသးေပါက္ထည့္လိုက္ တာလား ဟင္” “ရွီးးး….အဟင္း…ဟင္း…မဟုတ္ပါဘူး..ခေလးရယ္… မင္းေလးရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို လိုးရတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ အေရေတြ ထြက္ကုန္တာ…အား အား….ေကာင္းလွခ်ည္လား…ခ်ာတိတ္ရယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို ေဒါက္တာကူမားက ႐ိုစီႏိုင္ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို ငုံ၍ စုပ္လိုက္ၿပီး လွ်ာခ်င္း ကလိေပးလိုက္ရာ။ “အြန္း……အြန္း.အင့္….အင့္…..အြန္း” ေကာ့တက္ ခုံးထလာေသာ ႐ိုစီႏိုင္ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ လီးတန္ႀကီး ဖိသြင္းလွ်က္ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ လိုးေဆာင့္ေပးလိုက္ရာ ေကာင္မေလးမွာ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား က်လာသည့္ၾကားမွ ေဒါက္တာဖိလစ္ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ကုတ္ျခစ္ဖက္တြယ္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဒါက္တာဖိလစ္ ခါးကို ကပ္ေက်းသဖြယ္ တင္းတင္းႀကီး လိမ္ညႇစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာက်က္မွ ပန္ကာက တာဝန္ေက်စြာ လည္ပတ္ဆဲ။ ကာမအရသာထူးကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ခံစားလိုက္ရေသာ ခ်ာတိတ္မေလး ႐ိုစီႏိုင္ႏွင့္ အသက္ ၄၀ခန႔္ ေဒါက္တာကူမားတို႔ကမူ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္ရင္း ကုန္းၿပီးလိုးရန္ တိုင္ပင္ေနၾကေလသည္။ “ေကာင္မေတြ …တစ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီေနာ္….ေတာ္ၾကေတာ့” မမစိုးက လွမ္းေျပာလိုက္မွ ဂ်မ္းပုံက “ေနာက္တစ္မ်ိဳး ကုန္းခိုင္းၿပီး….လိုးေသးတာ” ဟု အစခ်ီၿပီးမွ စကားစကို ျဖတ္လွ်က္ စက္ခုံအသီးသီးသို႔ ထိုင္မိၾကေလသည္။ “လင္းလင္း…ဘယ္ေရာက္သြားလဲ” “ေသးေပါက္သြားတယ္ ထင္တယ္…မမစိုး” “ဟင္း…ေပါက္ကရေတြ ၾကပ္ၾကပ္ေျပာ… ညည္းတို႔ လင္အေစာႀကီးရမဲ့ ဟာမေတြ…ဟင္း” မမစိုးက ပိတ္စကို ႐ႊမ္းခနဲ ဆြဲထုတ္ရင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာသည္။ “ေကာင္းတာေပါ့….မမစိုးရဲ႕..ထိုင္စားရတာေပါ့…. အခုေတာင္ အလုပ္လုပ္လာရတာ..ဘတ္စ္ကားတိုးရ ေျပးလႊားရနဲ႔” “အံမယ္…လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့… ညည္းယူတဲ့ အေကာင္က အရက္ဖိုး ျပန္ေတာင္းေနမွ….ဟင္း” “ဖြဟဲ့…မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း…လြဲပါေစ” “ေနာင္ေနာင္လို စပရင္တာစီးႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳး ရွာယူေပါ့” တင္တင္ေအးက အပ္ေပါက္ထိုးရန္ အပ္ခ်ည္စကို ကပ္ေက်းျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ညႇပ္လိုက္ရင္း ေျပာသည္။ ေဖြးေဖြးက တင္တင္ေအးဆီသို႔ တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာပဲ စက္သံ တဂ်ဳံးဂ်ဳံး ျမည္ေအာင္ ဖိနင္းပစ္လိုက္ေလသည္။
“အဟင္း….ဟင္း.. ကိုယ့္ဘဝအတြက္ စိတ္ခ်ေနရသူေတြကေတာ့ ဘာမွကို မေျပာၾကဘူးေနာ္… ဟင္းဟင္း” “မိတင္….ညည္းေနာ္…အဲဒီေကာင္ကို ညည္းပဲယူ” “အံမာေလး….ယူပါ့ေတာ့…ယူပါ့…..တင့္ေတာင့္တင့္တယ္လဲ ေနရမယ္… လူလဲ သက္သာမယ္ ႐ုပ္ကေလးကလဲေျဖာင့္ ဟိုဒင္းေလးကလဲ ေတာင့္ဆိုရင္ေလ ေန႔တိုင္းကို ပုေလြ မႈတ္ေနမွာ” “ထြီ…..အယုတ္တမာ မ” “အိုး… ကိုေနာင္ေနာင္လိုသူသာ ငါ့ေယာက္်ားျဖစ္ၾကည့္ ဟင္း…ေရေတာင္ မေဆးရဘူး… အျပတ္ေျပာထားတာ” “ေဈးက်လိုက္တာ… တင္တင္ေအးရယ္” “ဟဲ့….အဲဒါ… ေဈးေကာင္းတာဟဲ့ …. ဘာသိလဲ….. လင္းလင္း ေကာင္ေလးလို ဘာအလုပ္မွ မရွိ၊ ဖေအဆို ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ အထဲက ခိုးၿပီး ရည္းစားနဲ႔ တိရိစာၦန္႐ုံ သြားတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးမွ ေဈးက်တာ…. ဖေအနဲ႔ ဆိုက္ကားလဲ ဝိုင္းမနင္း ေဘာင္းဘီကို ခါးကမခ်” တင္တင္ေအး စကားမဆုံးခင္ လင္းလင္းက အိမ္သာမွ ျပန္လာသည္။ “ဘာလဲ ဟင္…. ငါ့နာမည္ ေျပာသံ ၾကားပါတယ္” “ဟဲဟဲ… အလကားပါ နင္ေသးေပါက္တာ…. ၾကာလိုက္တာလို႔ ေျပာတာ..ဟဲဟဲ… ေနာ္ ေဖြးေဖြး” “သိဘူး…..ငါ့လာမေျပာနဲ႔…ဗေလာင္းဗလဲနဲ႔“ မမစိုးက သူတို႔ မိန္းခေလးတစ္သိုက္ကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္း ရႈိက္လိုက္မိေလသည္။ မမစိုးတစ္ေယာက္ ဆိုင္နားရက္မို႔ အိမ္တြင္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္အတြင္း အထည္စေလးမ်ားကို လိုက္ေကာက္ကာ အဝတ္ျခင္းထဲ စုထည့္ေနစဥ္ ဖ်ာကို လွန္လိုက္ေသာအခါ ဓါတ္ပုံ အျဖဴအမဲ အေရာင္ႏွင့္ ဆယ္ပုံခန႔္ ထြက္လာသည္။ “ဘယ္သူ႔ ပုံေတြပါလိမ့္” ဟု ပါးစပ္မွ ေရ႐ြတ္ရင္းျဖင့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ကာ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ေကာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟင္….ဒါ ..ေစာက္ကန္းမ ဂ်မ္းပုံဟာေတြပဲ ျဖစ္မယ္… ၾကည့္စမ္း…မိန္းကေလးတန္မဲ့ ဒါေတြ ၾကည့္တယ္” ဓါတ္ပုံမ်ားက မိန္းမႏွင့္ ေယာက္်ား အမ်ိဳးမ်ိဳး လိုးေနၾကပုံမ်ား ျဖစ္သည္။ မစိုးရင္ထဲ ပူခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ လီးႏွင့္ ၾကာျမင့္စြာ ေဝးေနခဲ့ေသာ ေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲမွ က်င္ခနဲ စိမ့္ခနဲ ခံခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာသည္။ ဓါတ္ပုံထဲမွ ေယာက္်ား၏ လီးႀကီးမွာ ေကာင္မေလး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ဒစ္ျမဳပ္ေအာင္ သြင္းထားပုံ ျဖစ္ရာ မ႐ိုးမ႐ြ ခံစားရသည္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို ေကာင္မေလးက သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားျဖင့္ မရဲတရဲ ကိုင္ကာ ေစာက္ပတ္အဝကို ေတ့သြင္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လေမြး မဲမဲႀကီးမ်ားၾကားမွ ေျပာင္လက္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မစိုးအဖုတ္မွာ စစ္ခနဲ စစ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
လြမ္းခ်င္စရာ လီးႀကီးမ်ိဳး ေမာင့္ဆီ၌ ရွိသည္။ ေမာင္သည္ ေလယာဥ္ ပိုင္းေလာ့ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႐ိုးေအးသည္။ လိုးခ်င္သည္ကိုပင္ အိပ္ရေအာင္ စိုးရယ္ဟု တိုးတိုးေလး ေျပာတတ္ေသာ ေမာင့္ကို စိုးသတိရသြားသည္။ ေမာင့္လီးက ဓါတ္ပုံထဲမွ လူေလာက္ေတာ့ မႀကီး၊ စိုးအပ်ိဳဘဝ၌ ေမာင္သည္ လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ မထိမတို႔ခဲ့ေခ်။ ႏို႔ကိုင္ျခင္း ႏႈတ္ခမ္းစုတ္ျခင္းမ်ားကိုလည္း မျပဳခဲ့။ ပခုံးကို ဖက္ေသာအခါမ်ားမွာပင္ ေမာင့္လက္တို႔ တုန္ခါေနတတ္သည္။ ေမာင္ႏွင့္စိုး ပထမဆုံး လိုးျဖစ္ေသာ ညမွာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ၂ညေျမာက္မွသာ လိုးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမဆုံးညက စိုးကို ဖက္ေသာ ေမာင့္လက္မ်ားကို စိုးက ဆြဲဆိတ္ပစ္သည္။ ကိုက္သည္။ ေမာင္ ဆက္မႀကိဳးစားပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာသည္။ မိုးမွာသာ ေနာက္တစ္ခါ လာႏိုးႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မနက္ပိုင္း ေကာ္ဖီဝိုင္း၌ ေမာင့္ေမေမက အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ “သမီး…ညက အိပ္ေရးပ်က္သြားတယ္ ထင္တယ္”ဟု ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေနာက္ေျပာင္ေသးသည္။ “တစ္ညလုံး တစ္ေရးမွ မအိပ္ရဘူး” စိုးက ပို၍ ႐ြဲ႕ေစာင္းၿပီး မဲ့႐ြဲ႕ကာ ေျပာလိုက္သည္။ “အမေလး…အစမို႔ပါ ေအ…ေနာက္ပိုင္းဆို ၾကည့္ပါအုံး..ဟင္း …႐ိုးအီၿပီး တစ္ပတ္ကို တစ္ခါေတာင္ မလာေတာ့ဘူး…. ဟင္းဟင္း” “ဟာ….ေမေမကလဲ….ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသိဘူး” ေကာ္ဖီဝိုင္းမွ အလ်င္အျမန္ ထလာခဲ့ရသည္။ “ေဟာ…မိုးေသာက္ၿပီးၿပီ…ျမန္လွခ်ည္လား” “ျမန္ျမန္ပဲ” ဘုေျပာရင္း ေမာင့္ကို ေကြ႕ေရွာင္ကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ေမာင္က မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး က်န္ရစ္သည္။ စင္စစ္ ထိုစဥ္ကတည္းက စိုး အမွားေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ့မိသည္။ ထိုည၌လည္း အလကားေနရင္း ေမာင့္ကို ဘုေျပာေနမိသည္။ ေမာင္က နားလည္ခြင့္လႊတ္စြာ ထိုညကိုလည္း မလိုးရပဲ လက္လႊတ္အဆုံးရႈံး ခံခဲ့ရွာျပန္သည္။ သုံးရက္ေျမာက္ ညမွာေတာ့ ေမာင္ မူးလာသည္။ စိုးကို ခုတင္ေပၚ အတင္းဆြဲလွဲသည္။ စိုးက ဒူးႏွစ္လုံးကို ေကြးၿပီး ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို ေထာက္ထားသည္။ ေမာင္က ထမီ ဆြဲခြၽတ္သည္။ စိုးက ထမီကို အတင္းျပန္ဆြဲ၏။ ကုတင္ေပၚ၌ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခင္းထားေသာ အိပ္ယာခင္းမ်ား ေခါင္းအုံးမ်ား ေစာင္မ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ကုန္သည္။ “ငါ မိန္းမ ယူထားတာ လိုးဖို႔ကြ….သိလား” “ဟင့္အင္း….ဟင့္အင္း” ေမာလည္းေမာ ရွက္လည္း ရွက္ႏွင့္ ပုဆိုးခြၽတ္လိုက္ေသာ ေမာင့္လီးႀကီးကို ျမင္ေသာအခါ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝကုန္သည္။ ေမာင့္လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ကို ႏႈိက္လိုက္တာကို စိုးသိေပမယ့္ မ႐ုန္းျဖစ္ေတာ့။
ေစာက္စိေလးကို ကစားေသာအခါ၌လည္း ၿငိမ္ခံေနမိသည္။ ေစာက္ပတ္အတြင္းထဲကလည္း တစစ္စစ္နဲ႔ လႈိက္ယားလာရင္း ကာမဒီေရတို႔ တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဟၿပီး အရသာခံနတုန္း “ျဗစ္…ေဖာက္”ခနဲ လီးႀကီး ဝင္သံႏွင့္အတူ ေစာက္ပတ္ေလးထဲက ပူခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ေမာင့္လီးက တဘြတ္ဘြတ္ႏွင့္ အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္လိုးေနေလၿပီ။ စိုးလည္း အစပိုင္း နာေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ေကာင္းလာကာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေမာင့္ကို ေအာက္ကေန ျပန္ေဆာင့္ေပးမိသည္။ ေမာင္ ဘာေတြေျပာမွန္း မမွတ္မိေတာ့။ သတိရတာေတြလည္း ရွိသည္။ သတိမရတာေတြလည္း ရွိသည္။ စိုးသတိရေတာ့ စိုးအက်ႌအဝတ္အစားေတြ ၾကမ္းျပင္၌ ျပန႔္က်ဲေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံး အဝတ္အစား လုံးဝမရွိ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ လိုးၾကျပန္သည္။ စိုးကို ေလးဘက္ေထာက္ ဖင္ကုန္ခိုင္းၿပီး လိုးေသာအခါ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ လီးႀကီး အိအိစိမ့္စိမ့္ ဝင္ေနျခင္းကို ပထမဆုံး သတိထား အရသာခံတတ္သြားခဲ့သည္။ ဒါ့ျပင္ ေမာင္က ႐ိုး႐ိုးမလိုး ဖင္ေပါက္ေလးကို လက္မေလးႏွင့္ ပြတ္ပြတ္ၿပီးလိုးသည္။ ေမာင္ အဲ့လို လုပ္ေပးတဲ့အခါ ေစာက္ပတ္နဲ႔ ေမာင့္လီးႀကီးကို ညႇစ္ေပးမိသည္။ ေစာက္ပတ္ညႇစ္ေပးတဲ့ အရသာကို သိသြားတဲ့ ေမာင့္လီးႀကီးက ပို၍ႀကီးလာသလို ထင္ရသည္။ ေမာင္လည္း အေကာင္းႀကီး ေကာင္သြားဟန္ျဖင့္ ဖင္ေပါက္ေလးကို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ရင္း၊ လက္တစ္ဖက္က တင္ပါးတစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ညႇစ္ရင္း တဘုန္းဘုန္း ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ “အအ…အေမ့…အိုး… ေကာင္းလိုက္တာ… ေမာင္ရယ္” က်မ ရွက္တာေတြ ေမ့ၿပီး ေအာ္ညည္းမိေတာ့သည္။ “ေကာင္းလားခ်စ္… ေမာင္လိုးတာ.. ေကာင္းလား…ဖြတ္ဖြတ္..ႁဗြတ္…စြတ္” “အအ… ေကာင္းတယ္ေမာင္… အရမ္းေကာင္းတယ္… ေဆာင့္ပါ… အားရပါးရေဆာင့္” “ႀကိဳက္လား…စိုး… ေမာင့္လီးႀကီးကို ႀကိဳက္လား…အအ… ခ်စ္ ေစာက္ပတ္ေလးက စီခံေနတာပဲ… ဖန္းဖန္း..ျဖန္းျဖန္း” ေမာင္က လိုးေနရင္း တင္ပါးကို တျဖန္းျဖန္း ႐ိုက္ေနသည္။ အလိုးခံရင္း အရမ္းေကာင္းလြန္းလို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲက လႈိက္ယားလာတဲ့အခ်ိန္ တင္းပါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး အ႐ိုက္ခံရတာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ႀကဳံးဖူးမွပဲ သိၾကမွာပါ။
“အအ… ေမာင္ ႐ိုက္ ႐ိုက္…. ေဆာင့္ေဆာင့္…အအအ အင္း… ေဆာင့္ သြက္သြက္ေဆာင့္ေပး..အအအ” “အင့္အင့္… ဒီလိုလားခ်စ္…ျဖန္းျဖန္…ဖြတ္ဖြတ္…ဘြတ္ဘြတ္….အားဟားး…ညႇစ္ထား… ေစာက္ပတ္ႂကြက္သားေတြနဲ႔ ညႇစ္ထား…အအ..အိုဟိုး..ရွီးး” အခ်က္၁၀၀ေလာက္ ေမာင္ေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွာ က်မေစာက္ပတ္အတြင္းထဲက က်င္ဆိမ့္လာကာ ၿပီးခ်င္လာသည္။ “အား…ေမာင္ေရ…စိုး ၿပီးေတာ့မယ္…. သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္ပါ…အအအိုး…ၿပီး..ၿပီးၿပီ… ထြက္ကုန္ၿပီ..အားးး” မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ေခါင္းအုံးအား ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ရင္း တင္ပါးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္းရင္း အထြတ္အထိတ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ အရသာခံေနတုန္း “အအအားးး… ေမာင့္လီးထိပ္က က်င္တက္လာပီ… အအားးး” ေမာင့္လရည္ တေဖ်ာေဖ်ာ ပန္းထည့္လာတဲ့အခါ ေႏြးကနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး အခ်ိဳေပၚ သကာဆင့္သလို အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားရပါေတာ့တယ္။ ထိုေန႔ မနက္ မိုးလင္းေသာအခါ ေမာင့္တစ္အိမ္သားလုံးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ည ေမာင့္လီးကို စုပ္ေပးရန္ နားဝ၌ ကပ္ေျပာေသာ ညက “စိုးကို ဖာသယ္ မွတ္ေနသလား….ေမာင္” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ခက္ထန္စြာ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္မိရာ ေမာင္ ရွက္သြားသည္။ အေနအထိုင္လည္း တည္သြားသည္။ ေမာင့္ထံမွ ယခင္ကႏွယ္ တုံရီလႈပ္ခတ္ေသာ ရင္လႈိင္းခတ္သံမ်ားအစား ေအးေဆးေသာ အမူအယာ ေလယူေလသိမ္းမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ “ေမာင္….မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးလား…ေစာေစာအိပ္ေလ” စိုး မည္မွ်ပင္ လိုက္ေလ်ာ ဆြဲေဆာင္ေသာ္လည္း ေမာင္သည္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၿပဳံးရင္း စိုးကို သေရာ္သလို ၿပဳံးျပသည္။ “ေမာင္… တစ္ေန႔လုံး ႐ုံးမွာ အိပ္ခဲ့တယ္… စိုး အိပ္ႏွင့္” ထိုစဥ္က ႐ုံးမွာ အိပ္ခဲ့တယ္ ဆိုေသာ စကားကို စိုး အဓိပၸယ္ ေဖာ္တတ္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္။ ယခု ၾသစေတးလ်သို႔ ခိုးယူသြားေသာ ဟိုကျပားမက ပုေလြ ေကာင္းေကာင္း ေပးခဲ့ပုံရသည္။ အခုေတာ့ စိုးဘဝ အထီးက်န္ေနၿပီ။
အတိတ္မွာ လႊင့္ေမွ်ာေနစဥ္ “မမစို….မမစိုးက ဒီမွာကိုး…က်ေနာ္က အိမ္ထဲ လိုက္ရွာေနတာ မမစိုးရဲ႕…ေအ့” “ေဖြးေဖြး ဒီေန႔ မလာဘူးေနာ္” “မမစိုး လက္ထဲက ဘာပုံေတြလဲ” “အင္း…အဲ” “ေအာ္…ေအ့… ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ ကစ္ေနတဲ့ ပုံေတြကိုး… ၾကည့္မမ…ၾကည့္…ၾကည့္…..ေအ့…က်ေနာ္ နဲနဲ မူးေနတယ္….မမ” ဓါတ္ပုံမ်ားကို ကိုင္ထားရင္း စိတ္ကူးယဥ္ေနမိေသာ မမစိုးပုခုံးကို ေခါင္းႏွင့္ ေခြ႕ရင္း ေနာင္ေနာင္ ထိုးလဲက်လာသည္။ “ဒီပုံထဲက ေကာင္မေတြ… သြားစမ္းပါ…မမစိုးေလာက္ မလွဘူး…မေတာင့္ဘူး… ေဟာဒီ မမစိုးဖင္…… ျဖန္း…….တစ္ျခမ္းစာေတာင္ မရွိဘူး….ေအ့” “ဟဲ့…..အို…ဒီေကာင္ေလး…ထစမ္း…ထစမ္း ……ထ” စိုးဖင္ႀကီးကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ရင္း ေနာင္ေနာင္ ထိုးလဲက်သြားျပန္သည္။ “ဟဲ့….ဟဲ့…ေအာ္…….ဒုကၡပါပဲ…ငါ့ႏွယ္ေနာ္” စိုး ပ်ာပ်ာသလဲ ဆြဲတင္ရသည္။ ဆိုင္ခန္း ေရွ႕ တံခါးမ်ား အလုံပိတ္ထားသျဖင့္ ေနာင္ေနာင္ ေနာက္ေပါက္မွ ဝင္လာသည္ကို မသိလိုက္။ “ထစမ္း…. ေနာင္ေနာင္ရယ္…လူျမင္လို႔ မေကာင္းဘူး” စိုးက တတြတ္တြတ္ ေျပာရင္း ဆြဲထူေနေသာ္လည္း ေနာင္ေနာင့္ကိုယ္ႀကီးက ေလးလံလြန္းၿပီး ေနရာမွ တစ္လက္မမွ်ပင္ မေ႐ြ႕။ “မမစိုး…..မမစိုးရယ္….က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္ခ်င္တယ္…ဗ်ာ” အာေလး လွ်ာေလးႀကီး ေျပာရင္း လက္တစ္ဖက္က စိုး၏ ခါးေလးကို သိမ္းဖက္လိုက္ရာ စိုး အလန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။ ဒုတ္ခနဲ စက္ခုံႏွင့္ ခါးေစာင္း တိုက္မိမွ သတိထားလိုက္မိသည္။ “ေနာင္ေနာ္င….မင္း သိပ္မူးေနၿပီ ကြာ” “ဟုတ္တယ္…မမစိုး … ေဖြးေဖြးေၾကာင့္ေလ…. ေဖြးေဖြးဆိုတဲ့ ေကာင္မ…တင္းတင္းရင္းရင္းေလးေၾကာင့္ ငေနာင္တစ္ေကာင္ မူး႐ုံမကဘူး…႐ူးေနၿပီ…မမ” စိုးက ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္လာသည္။ ေနာင္ေနာင္က ၾကမ္းျပင္မွ အားယူၿပီး ထရပ္သည္။ ယိမ္းထိုး ေနသည္။ ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးက ဆီးခုံသို႔ ေလွ်ာက်ခ်င္ေနသည္။ တဲတဲေလးသာ က်န္သည္။ စိုး ရင္ေတြပန္းေတြ တုန္ကာ ေၾကာက္လာေနမိသည္။ “အိမ္ေပၚ သြားရေအာင္… ေနာင္ေနာင္ရယ္….ေနာ္” ဆိုင္ခန္းက လမ္းေဘး ကပ္လ်က္ရွိရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွ တစ္မ်ိဳး ျမင္ကုန္မည္ကို မစိုး ေၾကာက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္ေနာင့္ကိုယ္ႀကီးကို မႏိုင္မနင္းႀကီး တြဲကာ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ထပ္ တိုက္ခံအိမ္ႀကီးရဲ႕ ဧည့္ခန္းေဘး ဧည့္သည္အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ေနာင္ေနာင့္ကို တြဲေခၚခဲ့ရသည္။ “မမ… ေနာင္ေနာင္ေလ… ေဖြးေဖြးကို သိပ္ခ်စ္တာ” “ေအးပါကြယ္….မမသိပါတယ္…. ကဲ အိပ္လိုက္အုံးေနာ္” “မမ….မမရယ္… က်ေနာ္ သူ႔ကို အရမ္း လိုးခ်င္တယ္” လိုးခ်င္တယ္ဆိုေသာ စကားသည္ မူးေနသျဖင့္ ေလးနက္စြာ အဓိပၸါယ္ ေပၚသြားျပန္ရာ စိုး တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးမ်ား ထကာ ဖိန္းရွိန္းသြားရသည္။ “မမ” ေနာင္ေနာင္က လက္တရမ္းရမ္းႏွင့္ ေခၚသည္။ စိုးက မထူးမိ။ သူ႔ကိုသာ ေငးေၾကာင္ကာ နီရဲေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ “ မမလို႔… ဆိုေန…ေအ့” “ဘာလဲ… ေနာင္ေနာင္ရယ္…ဘာေျပာမလဲ..ေျပာ…..ခဏအိပ္လိုက္ပါ ဆို” “ အခု ေဖြးေဖြးအေမကို ေဆး႐ုံ တင္ေပးၿပီးၿပီ…. ေဖြးေဖြးကိုလဲ ေဆးကုဖို႔ ေဒါက္တာ ရတနာေအာင္ကို က်ေနာ္လႊတ္ေပးၿပီးၿပီ….သိလား” “ေဒါက္တာ ေဒၚရတနာေအာင္က မင္း လႊတ္လိုက္တာလား” “ဟုတ္သမွ သိပ္ဟုတ္” “ အဲဒါ… ေဖြးေဖြး မသိေသးဘူး” “မသိမွ ျဖစ္မွာေလ…. သိရင္ သူလက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး…သူက က်ေနာ့္ကို သိပ္မုန္းေနတာ…မမရယ္….. ဘာျဖစ္လို႔မွန္းလဲ… မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ” “ဟဲ့…ေကာင္မေလးက ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတဲ့ဟာပဲကို” “ဟာ…ငယ္လဲ…ရေနပါၿပီ…မမစိုးရာ…အလကား” ေနာင္ေနာင္က ထင္ရာေတြ စြတ္ေျပာေနျပန္သျဖင့္ စိုးခမ်ာ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေအာင္ ရွက္စိတ္ေတြ မႊန္ေနမိရွာသည္။ “မႈတ္ဖူးလား..မမစိုးရယ္… မမစိုးလဲ လင္ရဖူးတာပဲဟာ… ဘယ္ေလာက္ က်ဥ္းက်ဥ္း ဝင္သြားရင္ ေကာင္းသြားတာ…ေအ့….. မဟုတ္ဘူးလား..ဟင္…..ေအ့.. ေနာ္…ေနာ္…..လို႔” ေနာင္ေနာင္က သူမ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္လႈပ္ရမ္းလိုက္မွ စိုး သတိဝင္ကာ ေနာင္ေနာင့္ ရင္ဘတ္ကို ဆီးတြန္းထားလိုက္ရသည္။ “မမစိုး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက စုပ္ခ်င္စရာ…သိပ္လွ…” “ဟြန္း….အြန္း…” စိုး၏ နီရဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေနာင္ေနာင္က ႐ုတ္တရက္ ဖိစုပ္လိုက္ေလရာ စိုး၏ ရွည္လ်ားေသာ မ်က္ေတာင္ႀကီးမ်ား စင္းက်သြားရွာသည္။ လက္အစုံကလည္း ေနာင္ေနာင့္ ေက်ာျပင္ကို ေယာင္ၿပီး ဖက္လိုက္မိသည္။
ေနာင္ေနာင့္ လက္မ်ားက ေပါက္စီႀကီးမ်ားႏွယ္ ေႏြးအိေနေသာ စိုး၏ ႏို႔ႀကီးမ်ားကို အက်ႌေအာက္မွ လက္လွ်ိဳႏႈိက္ၿပီး ဆုတ္ညႇစ္လိုက္သည္။ “အင္း….အင္း…ဟင္းဟင္း..အို…ေနာင္ေနာင္ …..အို……ဟင္း……ဟင္း…” စိုး တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာအခ်ဥ္မ်ား စိမ့္တက္သြားကာ စိတ္ကူးယဥ္ ကမာၻေလးထဲသို႔ လက္ေတြ႕ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ ပုဆိုးေအာက္မွ ေငါထြက္လာေသာ ေနာင္ေနာင့္ လီးႀကီးက စိုး၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ေအာက္သို႔ လွ်ိဳဝင္ ဖိေထာက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို စုတ္ရင္း ႏို႔ကို ညႇစ္နယ္ေပးေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လီးႏွင့္ ေကာ့ထိုးေပးသည္။ အရွက္ႀကီးလွေသာ မမစိုးတစ္ေယာက္ ေနာင္ေနာင္၏ အယုအယ အကိုင္အတြယ္မ်ားေအာက္မွာ အရွက္တရားမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာပါေတာ့သည္။ “ ကုတင္ေပၚမွာ လိုးရေအာင္ …မမရယ္” ေနာင္ေနာင္ သူမကို ဆြဲေခၚလာၿပီး ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ေစၿပီး ထမီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္စဥ္ “ထမီ မခြၽတ္နဲ႔” “မခြၽတ္ပဲ ဘယ္လို လိုးမလဲ… မမရဲ႕” “ေအာက္စက လွန္ၿပီး လုပ္ေပါ့လို႔” “မမရဲ႕ အလွကို တဝႀကီး ဘယ္ခံစားရမွာလဲ” “ေန႔ခင္းႀကီး ေနာင္ေနာင္ရဲ႕…. တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာရင္ ဒုကၡ…. ကဲပါ…ျမန္ျမန္လုပ္” အသံေတြ တုန္ေနမွန္း စိုးကိုယ္တိုင္ သိသည္။ ေနာင္ေနာင့္ အလိုးကို ခံခ်င္စိတ္ကလဲ ျပင္းျပလာသည္။ ဒီအေျခအေန ေရာက္မွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္ေနာင္က ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ မဲနက္ ေမွာင္မႈိင္းေနေသာ လေမႊးမ်ားၾကားမွ လီးႀကီးက ေထာင္ထြက္လာသည္။ ကာလၾကာျမင့္စြာ မ်က္ကြယ္ျပဳေနခဲ့ရေသာ လီးႀကီးကို စိုး မရဲတရဲေလး ေစြေစာင္းၾကည့္ရင္း ႏွလုံးေသြးေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေလသည္။ ေနာင္ေနာင္က စိုးလက္ကေလးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူ႔လီးႀကီးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ၿပီးေရာ သေဘာထားကာ သုံးေလးခ်က္ ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ၿပီး ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းေပးလိုက္ေလသည္။
“ဘြတ္…..ဘြတ္…စြတ္..ဘလြတ္” “ အိုး…. ေနာင္ေနာ္ရယ္” ေကာ့ေထာင္တက္သြားေသာ ဆီးခုံႏွင့္ ေဆာင့္ခ်လိုက္ေသာ ဆီးခုံခ်င္း ႐ိုက္မိသံက ေဖာက္ခနဲပင္ ျမည္ဟီးသြားသည္။ ေဖာင္းအိေနေသာ စိုး၏ ဆီးခုံႀကီးက ႀကီးမားက်ယ္ျပန႔္ကာ ေဖြးလႊလႊႀကီနဲ႔ အိစက္ေနသည္။ မၾကာခဏ ေစာက္ေမႊးမ်ား ရိတ္ေပးမႈေၾကာင့္လည္း စိုး၏ ေစာက္ေမႊးမ်ားက ေပါက္ခါစ အငုတ္ေလးမ်ားက စူးစူးရွရွေလး။ “ဘြတ္….ဘြတ္….ဖတ္ဘြတ္…ပြတ္…ႁပြတ္…” “အင့္ အအ…ေကာင္းလိုက္တာ မရယ္…. မေစာက္ပတ္ႀကီးက အိစက္ေနတာပဲ…အအ…ရွီး“ “အိုးး..အင့္ဟင့္ဟင့္…အင့္… ေနာင္…အ… ေကာင္းတယ္…..အိ” ႏွစ္ေယာက္သား ညည္သံေလး ကိုယ္စီ ထြက္လာသည္။ စိုးတစ္ေယာက္ ႀကိတ္ေဆာင့္လိုးေနေသာ ေနာင္ေနာင့္ ေက်ာျပင္ႀကီးကို တင္းတင္းဖက္ရင္း အလိုးခံမိေနသည္။ “မမ…ေစာက္ပတ္ႀကီးက အိၿပီး စီးေနတာပဲ မမရယ္” စိုး၏ နားဝေလး၌ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္ေသာ ေနာင္ေနာင္၏ ေက်ာျပင္ကို လက္သီးဆုတ္ေလးျဖင့္ ဘုတ္ခနဲ ထုပစ္လိုက္သည္။ “ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္း မသိဘူး….သြား ….အြန္း…အြန္း….အိုး” ႏႈတ္ခမ္းေလး စူကာ ခပ္မူမူ ေျပာလိုက္ေသာ မမစိုး၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ေနာင္ေနာင္က ဖိစုပ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ နမ္းစုပ္ေနရင္း တဆက္တည္း ဖင္ႀကီးကို ဒလစပ္ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ရာ အေစာကတည္း အတိတ္ကို ျပန္ေတြးၿပီး စိတ္ထေနသာ မစိုးတစ္ေယာက္ ၿပီးခ်င္လာသည္။ စိုး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းေနတာကို ခြာလိုက္ကာ “အအ..အင္း…ေနာင္… မ ၿပီးခ်င္လာၿပီကြာ…. ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္ေပးပါ” “ဟုတ္..မ” ေနာင္ေနာင္လည္း ျဖဴေဖြး ျပည့္ၿဖိဳးေနတဲ့ မစိုးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးမွာ ထမ္းတင္လိုက္ၿပီး အားကုန္ ႀကဳံးေဆာင့္ေတာ့သည္။ “ဖန္းဖန္း…ဘြတ္..ဘလြတ္…စြပ္..ဒုတ္” “ဟုတ္တယ္…အဲ့လို ေဆာင့္…. အအ…. ေကာင္းတယ္ ေနာင္….အိုး…ထိတယ္… ဟုတ္တယ္….အအ အအ…မ ၿပီး ၿပီးေတာ့မယ္…အအ အို႔…ၿပီး ၿပီးၿပီ…အားးးရွီးး” “ကြၽန္ေတာ္လည္း ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္…ေရာ့ ေရာ့…အအ..အားဟားး” ေနာင္ေနာင္ရဲ႕ လရည္မ်ား သူမေစာက္ပတ္အတြင္း ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ ပက္ဖ်န္းကာ သူမကိုယ္ေပၚ ေမွာက္က်လာသည္။ သူမလည္း ဆီႀကိဳေပြ႕ဖက္ၿပီး နဖူေလးကို အနမ္းေလးေပးကာ “ေက်းဇူးပဲ ေနာင္ရယ္… မမ အတိတ္ကို တမ္းတၿပီး လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာလို႔”။….ၿပီး
Leave a Reply