ချစ်စိတ်တွေ ယိုဖိတ်မိတဲ့စော

သူမနာမည်က စောယု၊ အသားညိုညို မျက်နှာက သိပ်အလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့် အသက် ၁၆နှစ်လို့ မထင်ရလောက်အောင် သာမာန်ထက်ထွားကြိုင်းတဲ့ မိန်းမပျိုလေး။ အထူးသဖြင့်တော့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်သားအထက်က အိစက်တင်းပြည့်ကာ ကောက်တက်နေတဲ့ တင်သားအလှက အထူးခြားဆုံးဆိုရမည်။ ရင်သားကတော့ သာမာန်လောက်ပါပဲ။ လေးတန်းအထိပဲ ပညာသင်ခဲ့ရပြီး စက်ဘီးတစီးနဲ့ ရွာစဉ်လှည့်ကာ အသားငါး အသီးအရွက်အစုံ ရောင်းချပြီး အဖေမရှိတော့တဲ့ အမေမုဆိုးမနဲ့ မောင်လေးတစ်ယောက်တို့ကို လုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးနေသူပါ။ သူမကို တဖက်သတ်ချစ်နေပြီး အမြဲလိုလို ရီးစားစကား လိုက်ပြောနေတဲ့ ညောင်ပင်သာက မင်းခိုင်ကို သူမ သဘောမကျ မနှစ်သက်လို့ အတန်တန်ငြင်းပယ်ခဲ့တယ်။ ဒါကို သိသိနဲ့ မင်းခိုင်က မရမကကို သူမပြန်တိုင်း နောက်က တကောက်ကောက် လိုက်နေပြန်လေသည်။ တစ်ရက်မှာတော့ ”စောယု… ငါ့အချစ်ကို လက်ခံပါဟာ… ငါနင့်ကို အတည်ယူပေါင်းသင်းမှာပါ” မင်းခိုင်က စက်ဘီးရှေ့ကနေ ပိတ်ရပ်ထားပြီး ဇွတ်တရွတ် အဖြေတောင်းနေသည်။ နေရာကလည်း သူတို့ ညောင်ပင်သာရွာအစပ်နားက လျှိုလမ်း အဆင်းထဲမှာ ဖြစ်သည်။ စောယု အခက်တွေ့နေရသည်။ စကားအပြတ်ပြောလိုက်မှ အေးမည်။ “ဒီမှာ… ကိုမင်းခိုင်…. ကျမ ရှင့်ကို ပြန်မချစ်နိုင်ပါဘူးလို့… ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲဟင်….. ကျမ အဲ့ဒါတွေ စိတ်လည်း မဝင်စားဘူး…. ရှင့်လို လူကိုလည်း အထင်ကို မကြီးတာ… ဆယ်တန်း တဖုန်းဖုန်းကျ… မိဘတွေက မရှိရှိတဲ့ကြားက ထားပေးတာတောင် စောက်ဖြစ်မရှိတဲ့လူ…. ရှင့်မိဘတွေကရော ဘယ်လောက်မှ ချမ်းသာကြတာမဟုတ်ဘူး… ကျမ ဈေးကြွေးတွေတောင် မပေးနိုင်ဘူး…. ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့… ရက်ရွှေ့ရွှေ့နေတာ… ထွီ” ထိုစကားကို တမင်မာန်တင်းပြီး ပြောလိုက်ရာ မင်းခိုင်တယောက် မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ဖြင့် တောက်တချက်ခေါက်ကာ ရွာဘက် ပြန်လှည့်သွားတာမို့ စောယုလည်း စက်ဘီးနင်းပီး ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ စောယုကို မရရတဲ့နည်းဖြင့် ရအောင်ယူဖို့ မင်းခိုင် အကွက်ချ စီစဉ်ထားသည်။

တစ်ရက် ညနေစောင်းအချိန် ထုံးစံအတိုင်း စောယုတစ်ယောက် ပြန်လာတော့ မင်းခိုင်နှင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်တို့ လျှိုလမ်းအဆင်းထိပ်နားမှ စောင့်ဆိုင်းနေတာ စောယုမသိရှာ။ မျက်နှာကို ပုဆိုးစည်းသိုင်းလျှက် မျက်လုံးပေါက်သာ ထားသော လူသုံးယောက် ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာပြီး စောယုစက်ဘီးကို တွန်းလှဲလိုက်ကြသည်။ စောယု စက်ဘီးတခြား လူတခြား လွှင့်စင်သွားကာ အနည်းငယ် နာကျင်သွားသည်။ တပြိုင်တည်းမှာပင် ယောကျ်ားသုံးယောက်အားဖြင့် ပါးစပ်ပိတ် ချူပ်နှောင်ခြင်းခံလိုက်ရတော့ စောယု အားကုန်ရုန်းလေသည်။ သို့သော် လက်ပြန်ရိုက်ချက်တစ်ခု လည်စောင်း ဒုတ်ခနဲဝင်လာကာ သတိမေ့သွားလေသည်။ မင်းခိုင်တို့သုံးယောက် စောယုခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ချီမယူကာ စိန်တလုံးသရက်ခြံထဲက တဲအိမ်လေးသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး မင်ခိုင်တယောက်သာ ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ သန်မာတောင့်တင်းတဲ့ စောယုကို သတိမေ့နေတုန်း လက်တစ်ဖက်စီအား ကြိုးအပျော့တချောင်းစီ လက်ကောက်ဝတ်မှာ ချည်ပြီး ကြမ်းပြင်နှင့် တစ်ပေအမြင့်လောက်မှာ ရှိတဲ့ သစ်သားတန်းမှာ တွဲချည်ထားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက် အပေါ်မြှောက်ထားခံနေရသဖြင့် ရင်သားက မို့မောက်တက်လာသည်။ ပက်လက် အနေအထားဖြင့် လုံချည်ကလည်း ကပိုကရို မလုံ့တလုံဆိုတော့ မင်းခိုင်တယောက် အာခေါင်များ ခြောက်ကပ်လာပြီး စိတ်မခိုင်တော့။ စောယုဘေးနား ဝင်လှဲလိုက်ပြီး ပေါင်တဖက် ခွတင်လျှက် မိမိဖက်ကို မျက်နှာတစောင်း အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်ယူလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းတဝိုက် လျှာတချက်သပ်လိုက်ပြီး စောယုရဲ့ ခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူပြဲကို ဖိကပ် စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။ လက်တဖက်က ယောကျ်ားဝတ် ရှပ်လက်တို အင်းကျီကြယ်သီများကို ဖြုတ်လိုက်ကာ ဘော်လီကို အပေါ်တွန်းရွှေ့လိုက်တော့ စောယုရဲ့ အပျိုစင်နို့နှစ်မွှာက အထင်းသား ပေါ်လာတော့သည်။ ချွေးနံ့ သင်းသင်းရနေတဲ့ အပျိုစင် ညိုညက်ညက်ကို စိတ်ရှိသလို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခွင့် ရနေပြီး အခုဆို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးက မင်းခိုင်ရဲ့ အချစ်စိတ်ထက် တဏှာရာဂစိတ်ကို ဟုန်းခနဲ ထတောက်လာစေပြီး စောယုကိုယ်ပေါ် တက်ခွကာ ပေါင်သားအရင်း ခွဆုံကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ယခုအချိန်ထိ စောယုတယောက် အသက်မှန်မှန်ရှုနေပြီး သတိပြန်မရသေး။ ဒါက သူ့အတွက် မဟာအခွင့်အရေးကြီး ဖြစ်သည်။

တင်းစေ့ကာနေတဲ့ စောယုအင်္ဂါစပ်ကို အသာစွဲဖြဲလိုက်ပြီး လိင်တံကို တံထွေးများများ ဆွတ်ကာ ဆတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် မလှုပ်ရှားသေးပဲ စောယုချိုင်းအောက်ထဲ လက်လျှိုထည့်ထားပြီး အသားချင်း ဆီးခုံချင်းထိအောင် ဖြေးဖြေးချင်း ခရီးဆုံးအထိ သွားနေလိုက်သည်။ “အင့်…အု” ဆိုတဲ့ မပီဝိုးတဝါး ညည်းသံသဲ့သဲ့ စောယုနှုတ်ခမ်းဝကနေ ထွက်လာတော့ မင်းခိုင် လန့်ကာ မှိန်းနေလိုက်သည်။ သူမအိမ်မက်ထဲမှာ စက်ဘီးမှောက်လဲကာ ပေါင်ခွဆုံနေရာက အောင့်သက်သက် နာကျင်နေသလိုလို ခံစားနေရသဖြင့် စောယု လူးလွန့်ကာ လှုပ်ရှားနေမိသည်။ မျက်လုံးများကတော့ မှိတ်နေဆဲ။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို စက်ဘီးပိနေသည်။ နောက်ပြီး လှုပ်လိုက်တိုင်းလည်း မိန်းမကိုယ်က ဆစ်ခနဲကျင်ခနဲ နာနာလာတာ ခံစားနေရတော့ မလှုပ်ရှားရဲတော့ပေ။ လည်ပင်းကလည်း ခေါင်းခါမိတိုင်း နာနေတာပါလား။ မင်းခိုင်မှာတော့ စောယုယောင်ယမ်းပြီး လှုပ်ရှားကော့ပြန်နေတုန်းက အရသာရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်းဟု တွေးနေခိုက် စိတ်လောပြီး လီးကို တချက်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဟင့်… ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်” စောယု နာကျင်စွာ ညည်းသံနှင့်အတူ ဦးခေါင်းဘယ်ညာ ခါးယမ်းကာ မျက်စိပွင့်လာတော့သည်။ ”ဟင်” သူမ အံ့သြထိတ်လန့်ကာ စကားသံ တိတ်သွားသည်။ သူမကိုယ်ပေါ် ကားယားခွထားပြီး အဝတ်ဗလာနဲ့ မင်းခိုင်ကို မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူး ကြည့်နေမိသည်။ နောက်… သူမလက်နှစ်ဖက်က ခေါင်းရင်းဘက်မှာ လှုပ်မရ တပြေးတည်း မြင်နေရတာက ဆီးခုံချင်း ထိကပ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးတီး သူမနဲ့ မင်းခိုင် ”အီးးဟီးးးရှင်ရှင်.. ကိုမင်းခိုင် အခုဆင်းစမ်း…. ခွေးကောင်ကြီး…. အမေ့ရေ… ကယ်ပါအုံးတော့…. ဟီးး ဟီးးး” စောယု သူမအခြေအနေတွေကို သိလိုက်ကာ အော်ဟစ်ငိုယိုပြီး ခြေထောက်များကို ကြမ်းပေါ်ကို တဖျောင်းဖျောင်းမြည်အောင် ပေါက်ချကာ ကန်တွန်းနေတော့သည်။ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေမှတော့ မင်းခိုင် မညှာရဲတော့ စောယုဂျိုင်းအောက်ထဲက လက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးသားဆီ လှမ်းကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ယူကာ အားကုန်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ”အု…ဝူးး အွတ်” နာကျင်ခြင်း ဒေါသဖြစ်ခြင်း ရှက်ရွံ့မှု အစရှိတဲ့ ခံစားမှုများနဲ့အတူ ဖိုမထိတွေ့ ဆက်ဆံခြင်းအပေါ်လည်း အသွေးအသားဖြင့် တည်ဆောက်ထားတဲ့ စောယုမှာ မလွန်ဆန်သာပဲ မသိစိတ်က သာယာလှိုက်မောနေမိပြန်သည်။

ငြိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ ကာမလှိုင်းများ စီးနေရင်း မကြာခင်မှာပဲ နုနယ်သောအတွေ့အကြုံနှင့် စိတ်ပြင်းပြမှုတို့ကြောင့် ဖျောခနဲ နွေးခနဲ နှစ်ဦးသား ခံစားလိုက်ကြရပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်ကာ ဗလာကျင်းခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပူးကပ်သွားကြလေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ ”ကျွန်မကို ကြိုးဖြေပေးပါတော့ရှင်… ကျေနပ်အားရပီ မဟုတ်လား… ကျမလည်း အရှက်ကုန်နေပါပြီ” ငိုသံရောစွက်သော တုန်ယင်သောအသံလေးဖြင့် စောယု ပြောစကားအဆုံး ”အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ စောရယ်… ကိုက စောကို အတည်ပေါင်းသင်းယူမယ် ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာပါ” ”အို… ကျွန်မမှ ရှင့်ကို မချစ်တာ… ဘယ်လိုလုပ် ပေါင်းသင်းလို့ ရမှာလည်းတော့… အပြင်မှာလည်း မှောင်နေပြီ… လုပ်ပါ အမြန်ကြိုးဖြည်ပေးပါ… ကျမပြန်ပါရစေ” ”မရတော့ဘူး စော… ကို့သူငယ်ချင်းတွေက စောစက်ဘီးကို စောတို့အိမ် သွားပို့ပြီး ကိုတို့နှစ်ယောက် ခိုးပြေးကြပီလို့ သတင်းလွှင့် ပြောခိုင်းထားပြီးနေပြီ”။ ”ရှင်… အဟင့်…ဟီးး ကျမကို အသေသာ သတ်လိုက်တော့ ကိုမင်းခိုင်ရေ…. ဟင့် ဟီးးရွှတ်” ဒီတခါတော့ စိတ်လျှော့သွားတဲ့ စောယုလက်က ကြိုးများကို မင်းခိုင်ဖြေပေးလိုက်ပြီး စောယုကို နွေးထွေးစွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။ အမှောင်ထဲ စမ်းတဝါးဝါးဖြင့် စောယု နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ပြင်းပြစွာ စုပ်ယူငုံခဲလိုက်သည်။ စွတ်စိုချွဲပြစ်နေတဲ့ စောယုအဖုတ် တအုံလုံးကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ဖျစ်ချေပေးရင်း ပြန်လည်တင်းမာလာတဲ့ လချောင်းကိုကိုင်ကာ ငုတ်တုတ်ထိုင်အနေအထားဖြင့် ယုယုပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခါးထစ်ခွင် တွဲချိတ်ကာ စွတ်ခနဲ အဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အဟင်းးး..အင့် အ” ဒီတခါ စောယုညည်းသံလေးက အရည်များဖြင့် စွတ်စိုနေလေတော့ နာကျင်ပုံမပြပဲ သာယာကောင်းမွန်တဲ့ အရသာခံစားလိုက်ရဟန် တူသည်။ မင်းခိုင် ကျောပြင်ကြီးကို စောယုလက်များက ဖက်တွယ် ရစ်သိုင်းလာလေသည်။‌ မင်းခိုင်က “စော.. ကိုဆောင့်တော့မယ်နော်… ရလား” “အင်း… ဖြေးဖြေးချင်း ဆောင့်နော်…. သိပ်မကြမ်းနဲ့အုံး” မင်းခိုင်လည်း နို့အုံ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို လှမ်းကိုင်ပွတ်ရင်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ လိုးနေရင်း လက်တစ်ဖက်က နိုးသီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မဖြင့် အသာ ညှစ်ချေပေးရင်း ကျန်တဖက်က စောက်စိလေးကို ပွတ်ချေးပေးလိုက်သည်။

စောယုတယောက် တအင်းအင်း တအားအား ညည်းသံလေးများ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လာရင်း အောက်ကနေ ကော့ကော့ထိုးလာသည်။ “ကိုမင်း…အ…ဆောင့်တော့… ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးတော့..အအ…အင်း အင်း” အခေါ်အဝေါ်တွေ ပြောင်းလာပြီး စောယုဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း စောယုရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို စောယုဘေးတစ်ဖက်စီကို ထောက်ကာ အသကုန် ကြုံးဆောင့်‌တော့သည်။ “စွတ်..ဘလွတ်..ပြွတ်…ဘလွတ်..ဗြွတ်…အင့် အအအ…ရှီး..အင်းအင်း.. အအ…ဘလွတ်…စွတ်..ဒုတ်” စောက်ရည်များ ရွှဲနေသဖြင့် လီးဝင်ထွက်သံများ ညံနေသလို၊ ရမက်အရှိန် တက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အော်ညည်းသံများ ညံနေတော့သည်။ တော်သေးသည် သရက်ခြံထဲက တဲအိမ်လေးအတွင်းမှာမို့ ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်။ ရွာထဲက အိမှာသာဆိုလျှင် ဘေးအိမ်တွေအားလုံး ကြားမှာ သေချာသည်။ အချက် ၅၀လောက် ဆောင့်အပြီး စောယုတယောက် ထောက်ထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လာကာ “အအ…ကိုမင်း…အထဲက တမျိုးကြီး ဖြစ်လာပြီ…အအအင်း…ပြီး ပြီးတော့မယ်…သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးပါ…အအ…အိုးးး…ပြီး ပြီးပြီ…အားးး…အီးးးး”စောယုတယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်စွာဖြင့် အောက်ကနေ ခါးကြီးမြှောက်ကာ ကော့ကော့ထိုးရင်း “အီးးး”ဆိုတဲ့ ညည်သံရှည်ကြီးဆွဲပြီး ဘုန်းကနဲ ခါးကြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန်ပစ်ကျသွားကာ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ဖြစ်နေတော့သည်။ မင်းခိုင်လည်း နောက် အချက် ၂၀လောက် ထပ်ဆောင့်လိုက်ပြီး လီးကြီး ကျင်ဆိမ့်လာကာ “အအ…စော…အင့်အင့်..ထွက် ထွက်ပြီ… အားးရှီးး”စောက်ခေါင်းအတွင်း လရည်များ ပန်းထည့်‌လိုက်တော့သည်။ စောယုတယောက် ရီးစားမထားလိုက်ရပဲ ထိုတစ်ညက မင်္ဂလာဦးညသဖွယ် မင်းခိုင် အလိုကျ လိုက်လျော ဖြည့်ဆည်းပေးရင်းဖြင့် ချစ်စိတ် ကြင်နာစိတ်တို့ မင်းခိုင်အပေါ် ယိုဖိတ်မိလာခြင်းကို မိမိကိုယ်ကို မယုံနိုင် ဖြစ်နေရတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

သူမနာမည္က ေစာယု၊ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာက သိပ္အလွႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အသက္ ၁၆ႏွစ္လို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ သာမာန္ထက္ထြားႀကိဳင္းတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ေပါင္သားအထက္က အိစက္တင္းျပည့္ကာ ေကာက္တက္ေနတဲ့ တင္သားအလွက အထူးျခားဆုံးဆိုရမည္။ ရင္သားကေတာ့ သာမာန္ေလာက္ပါပဲ။ ေလးတန္းအထိပဲ ပညာသင္ခဲ့ရၿပီး စက္ဘီးတစီးနဲ႔ ႐ြာစဥ္လွည့္ကာ အသားငါး အသီးအ႐ြက္အစုံ ေရာင္းခ်ၿပီး အေဖမရွိေတာ့တဲ့ အေမမုဆိုးမနဲ႔ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္တို႔ကို လုပ္ကိုင္ေကြၽးေမြးေနသူပါ။ သူမကို တဖက္သတ္ခ်စ္ေနၿပီး အၿမဲလိုလို ရီးစားစကား လိုက္ေျပာေနတဲ့ ေညာင္ပင္သာက မင္းခိုင္ကို သူမ သေဘာမက် မႏွစ္သက္လို႔ အတန္တန္ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သိသိနဲ႔ မင္းခိုင္က မရမကကို သူမျပန္တိုင္း ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနျပန္ေလသည္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ”ေစာယု… ငါ့အခ်စ္ကို လက္ခံပါဟာ… ငါနင့္ကို အတည္ယူေပါင္းသင္းမွာပါ” မင္းခိုင္က စက္ဘီးေရွ႕ကေန ပိတ္ရပ္ထားၿပီး ဇြတ္တ႐ြတ္ အေျဖေတာင္းေနသည္။ ေနရာကလည္း သူတို႔ ေညာင္ပင္သာ႐ြာအစပ္နားက လွ်ိဳလမ္း အဆင္းထဲမွာ ျဖစ္သည္။ ေစာယု အခက္ေတြ႕ေနရသည္။ စကားအျပတ္ေျပာလိုက္မွ ေအးမည္။ “ဒီမွာ… ကိုမင္းခိုင္…. က်မ ရွင့္ကို ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔… ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲဟင္….. က်မ အဲ့ဒါေတြ စိတ္လည္း မဝင္စားဘူး…. ရွင့္လို လူကိုလည္း အထင္ကို မႀကီးတာ… ဆယ္တန္း တဖုန္းဖုန္းက်… မိဘေတြက မရွိရွိတဲ့ၾကားက ထားေပးတာေတာင္ ေစာက္ျဖစ္မရွိတဲ့လူ…. ရွင့္မိဘေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္မွ ခ်မ္းသာၾကတာမဟုတ္ဘူး… က်မ ေဈးေႂကြးေတြေတာင္ မေပးႏိုင္ဘူး…. ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔… ရက္ေ႐ႊ႕ေ႐ႊ႕ေနတာ… ထြီ” ထိုစကားကို တမင္မာန္တင္းၿပီး ေျပာလိုက္ရာ မင္းခိုင္တေယာက္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ေတာက္တခ်က္ေခါက္ကာ ႐ြာဘက္ ျပန္လွည့္သြားတာမို႔ ေစာယုလည္း စက္ဘီးနင္းပီး ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ ေစာယုကို မရရတဲ့နည္းျဖင့္ ရေအာင္ယူဖို႔ မင္းခိုင္ အကြက္ခ် စီစဥ္ထားသည္။

တစ္ရက္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ ထုံးစံအတိုင္း ေစာယုတစ္ေယာက္ ျပန္လာေတာ့ မင္းခိုင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔ လွ်ိဳလမ္းအဆင္းထိပ္နားမွ ေစာင့္ဆိုင္းေနတာ ေစာယုမသိရွာ။ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးစည္းသိုင္းလွ်က္ မ်က္လုံးေပါက္သာ ထားေသာ လူသုံးေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာၿပီး ေစာယုစက္ဘီးကို တြန္းလွဲလိုက္ၾကသည္။ ေစာယု စက္ဘီးတျခား လူတျခား လႊင့္စင္သြားကာ အနည္းငယ္ နာက်င္သြားသည္။ တၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ေယာက်္ားသုံးေယာက္အားျဖင့္ ပါးစပ္ပိတ္ ခ်ဴပ္ေႏွာင္ျခင္းခံလိုက္ရေတာ့ ေစာယု အားကုန္႐ုန္းေလသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ျပန္႐ိုက္ခ်က္တစ္ခု လည္ေစာင္း ဒုတ္ခနဲဝင္လာကာ သတိေမ့သြားေလသည္။ မင္းခိုင္တို႔သုံးေယာက္ ေစာယုခႏၶာကိုယ္ကို ေပြ႕ခ်ီမယူကာ စိန္တလုံးသရက္ၿခံထဲက တဲအိမ္ေလးသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး မင္ခိုင္တေယာက္သာ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ သန္မာေတာင့္တင္းတဲ့ ေစာယုကို သတိေမ့ေနတုန္း လက္တစ္ဖက္စီအား ႀကိဳးအေပ်ာ့တေခ်ာင္းစီ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ခ်ည္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ တစ္ေပအျမင့္ေလာက္မွာ ရွိတဲ့ သစ္သားတန္းမွာ တြဲခ်ည္ထားလိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ အေပၚေျမႇာက္ထားခံေနရသျဖင့္ ရင္သားက မို႔ေမာက္တက္လာသည္။ ပက္လက္ အေနအထားျဖင့္ လုံခ်ည္ကလည္း ကပိုက႐ို မလုံ႔တလုံဆိုေတာ့ မင္းခိုင္တေယာက္ အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ကပ္လာၿပီး စိတ္မခိုင္ေတာ့။ ေစာယုေဘးနား ဝင္လွဲလိုက္ၿပီး ေပါင္တဖက္ ခြတင္လွ်က္ မိမိဖက္ကို မ်က္ႏွာတေစာင္း အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပင္ယူလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတဝိုက္ လွ်ာတခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး ေစာယုရဲ႕ ခပ္ဟဟျဖစ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူၿပဲကို ဖိကပ္ စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။ လက္တဖက္က ေယာက်္ားဝတ္ ရွပ္လက္တို အင္းက်ီၾကယ္သီမ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္ကာ ေဘာ္လီကို အေပၚတြန္းေ႐ႊ႕လိုက္ေတာ့ ေစာယုရဲ႕ အပ်ိဳစင္ႏို႔ႏွစ္မႊာက အထင္းသား ေပၚလာေတာ့သည္။ ေခြၽးနံ႔ သင္းသင္းရေနတဲ့ အပ်ိဳစင္ ညိဳညက္ညက္ကို စိတ္ရွိသလို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ခြင့္ ရေနၿပီး အခုဆို မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္လုံးတီးက မင္းခိုင္ရဲ႕ အခ်စ္စိတ္ထက္ တဏွာရာဂစိတ္ကို ဟုန္းခနဲ ထေတာက္လာေစၿပီး ေစာယုကိုယ္ေပၚ တက္ခြကာ ေပါင္သားအရင္း ခြဆုံကို ဆြဲကားလိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ေစာယုတေယာက္ အသက္မွန္မွန္ရႈေနၿပီး သတိျပန္မရေသး။ ဒါက သူ႔အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး ျဖစ္သည္။

တင္းေစ့ကာေနတဲ့ ေစာယုအဂၤါစပ္ကို အသာစြဲၿဖဲလိုက္ၿပီး လိင္တံကို တံေထြးမ်ားမ်ား ဆြတ္ကာ ဆတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ မလႈပ္ရွားေသးပဲ ေစာယုခ်ိဳင္းေအာက္ထဲ လက္လွ်ိဳထည့္ထားၿပီး အသားခ်င္း ဆီးခုံခ်င္းထိေအာင္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခရီးဆုံးအထိ သြားေနလိုက္သည္။ “အင့္…အု” ဆိုတဲ့ မပီဝိုးတဝါး ညည္းသံသဲ့သဲ့ ေစာယုႏႈတ္ခမ္းဝကေန ထြက္လာေတာ့ မင္းခိုင္ လန႔္ကာ မွိန္းေနလိုက္သည္။ သူမအိမ္မက္ထဲမွာ စက္ဘီးေမွာက္လဲကာ ေပါင္ခြဆုံေနရာက ေအာင့္သက္သက္ နာက်င္ေနသလိုလို ခံစားေနရသျဖင့္ ေစာယု လူးလြန႔္ကာ လႈပ္ရွားေနမိသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ မွိတ္ေနဆဲ။ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို စက္ဘီးပိေနသည္။ ေနာက္ၿပီး လႈပ္လိုက္တိုင္းလည္း မိန္းမကိုယ္က ဆစ္ခနဲက်င္ခနဲ နာနာလာတာ ခံစားေနရေတာ့ မလႈပ္ရွားရဲေတာ့ေပ။ လည္ပင္းကလည္း ေခါင္းခါမိတိုင္း နာေနတာပါလား။ မင္းခိုင္မွာေတာ့ ေစာယုေယာင္ယမ္းၿပီး လႈပ္ရွားေကာ့ျပန္ေနတုန္းက အရသာရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္းဟု ေတြးေနခိုက္ စိတ္ေလာၿပီး လီးကို တခ်က္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဟင့္… ကြၽတ္စ္ ကြၽတ္စ္” ေစာယု နာက်င္စြာ ညည္းသံႏွင့္အတူ ဦးေခါင္းဘယ္ညာ ခါးယမ္းကာ မ်က္စိပြင့္လာေတာ့သည္။ ”ဟင္” သူမ အံ့ၾသထိတ္လန႔္ကာ စကားသံ တိတ္သြားသည္။ သူမကိုယ္ေပၚ ကားယားခြထားၿပီး အဝတ္ဗလာနဲ႔ မင္းခိုင္ကို မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနာက္… သူမလက္ႏွစ္ဖက္က ေခါင္းရင္းဘက္မွာ လႈပ္မရ တေျပးတည္း ျမင္ေနရတာက ဆီးခုံခ်င္း ထိကပ္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးတီး သူမနဲ႔ မင္းခိုင္ ”အီးးဟီးးးရွင္ရွင္.. ကိုမင္းခိုင္ အခုဆင္းစမ္း…. ေခြးေကာင္ႀကီး…. အေမ့ေရ… ကယ္ပါအုံးေတာ့…. ဟီးး ဟီးးး” ေစာယု သူမအေျခအေနေတြကို သိလိုက္ကာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကမ္းေပၚကို တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းျမည္ေအာင္ ေပါက္ခ်ကာ ကန္တြန္းေနေတာ့သည္။ ဒီအေျခအေန ေရာက္ေနမွေတာ့ မင္းခိုင္ မညႇာရဲေတာ့ ေစာယုဂ်ိဳင္းေအာက္ထဲက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပုခုံးသားဆီ လွမ္းကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္ယူကာ အားကုန္ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ”အု…ဝူးး အြတ္” နာက်င္ျခင္း ေဒါသျဖစ္ျခင္း ရွက္႐ြံ႕မႈ အစရွိတဲ့ ခံစားမႈမ်ားနဲ႔အတူ ဖိုမထိေတြ႕ ဆက္ဆံျခင္းအေပၚလည္း အေသြးအသားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေစာယုမွာ မလြန္ဆန္သာပဲ မသိစိတ္က သာယာလႈိက္ေမာေနမိျပန္သည္။

ၿငိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ကာမလႈိင္းမ်ား စီးေနရင္း မၾကာခင္မွာပဲ ႏုနယ္ေသာအေတြ႕အႀကဳံႏွင့္ စိတ္ျပင္းျပမႈတို႔ေၾကာင့္ ေဖ်ာခနဲ ေႏြးခနဲ ႏွစ္ဦးသား ခံစားလိုက္ၾကရၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ကာ ဗလာက်င္းခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ပူးကပ္သြားၾကေလသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ”ကြၽန္မကို ႀကိဳးေျဖေပးပါေတာ့ရွင္… ေက်နပ္အားရပီ မဟုတ္လား… က်မလည္း အရွက္ကုန္ေနပါၿပီ” ငိုသံေရာစြက္ေသာ တုန္ယင္ေသာအသံေလးျဖင့္ ေစာယု ေျပာစကားအဆုံး ”အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔ ေစာရယ္… ကိုက ေစာကို အတည္ေပါင္းသင္းယူမယ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးမွ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာပါ” ”အို… ကြၽန္မမွ ရွင့္ကို မခ်စ္တာ… ဘယ္လိုလုပ္ ေပါင္းသင္းလို႔ ရမွာလည္းေတာ့… အျပင္မွာလည္း ေမွာင္ေနၿပီ… လုပ္ပါ အျမန္ႀကိဳးျဖည္ေပးပါ… က်မျပန္ပါရေစ” ”မရေတာ့ဘူး ေစာ… ကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေစာစက္ဘီးကို ေစာတို႔အိမ္ သြားပို႔ၿပီး ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခိုးေျပးၾကပီလို႔ သတင္းလႊင့္ ေျပာခိုင္းထားၿပီးေနၿပီ”။ ”ရွင္… အဟင့္…ဟီးး က်မကို အေသသာ သတ္လိုက္ေတာ့ ကိုမင္းခိုင္ေရ…. ဟင့္ ဟီးး႐ႊတ္” ဒီတခါေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့သြားတဲ့ ေစာယုလက္က ႀကိဳးမ်ားကို မင္းခိုင္ေျဖေပးလိုက္ၿပီး ေစာယုကို ေႏြးေထြးစြာ ဖက္ထားလိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲ စမ္းတဝါးဝါးျဖင့္ ေစာယု ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ျပင္းျပစြာ စုပ္ယူငုံခဲလိုက္သည္။ စြတ္စိုခြၽဲျပစ္ေနတဲ့ ေစာယုအဖုတ္ တအုံလုံးကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ကိုင္ဖ်စ္ေခ်ေပးရင္း ျပန္လည္တင္းမာလာတဲ့ လေခ်ာင္းကိုကိုင္ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္အေနအထားျဖင့္ ယုယုေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ခါးထစ္ခြင္ တြဲခ်ိတ္ကာ စြတ္ခနဲ အဖုတ္ထဲ လိုးသြင္းလိုက္သည္။ “အဟင္းးး..အင့္ အ” ဒီတခါ ေစာယုညည္းသံေလးက အရည္မ်ားျဖင့္ စြတ္စိုေနေလေတာ့ နာက်င္ပုံမျပပဲ သာယာေကာင္းမြန္တဲ့ အရသာခံစားလိုက္ရဟန္ တူသည္။ မင္းခိုင္ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ေစာယုလက္မ်ားက ဖက္တြယ္ ရစ္သိုင္းလာေလသည္။‌ မင္းခိုင္က “ေစာ.. ကိုေဆာင့္ေတာ့မယ္ေနာ္… ရလား” “အင္း… ေျဖးေျဖးခ်င္း ေဆာင့္ေနာ္…. သိပ္မၾကမ္းနဲ႔အုံး” မင္းခိုင္လည္း ႏို႔အုံ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးကို လွမ္းကိုင္ပြတ္ရင္း ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္သည္။ လိုးေနရင္း လက္တစ္ဖက္က ႏိုးသီးေခါင္းေလးကို လက္ညိဳးလက္မျဖင့္ အသာ ညႇစ္ေခ်ေပးရင္း က်န္တဖက္က ေစာက္စိေလးကို ပြတ္ေခ်းေပးလိုက္သည္။

ေစာယုတေယာက္ တအင္းအင္း တအားအား ညည္းသံေလးမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာရင္း ေအာက္ကေန ေကာ့ေကာ့ထိုးလာသည္။ “ကိုမင္း…အ…ေဆာင့္ေတာ့… ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္ေပးေတာ့..အအ…အင္း အင္း” အေခၚအေဝၚေတြ ေျပာင္းလာၿပီး ေစာယုဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ေစာယုရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေစာယုေဘးတစ္ဖက္စီကို ေထာက္ကာ အသကုန္ ႀကဳံးေဆာင့္‌ေတာ့သည္။ “စြတ္..ဘလြတ္..ႁပြတ္…ဘလြတ္..ႁဗြတ္…အင့္ အအအ…ရွီး..အင္းအင္း.. အအ…ဘလြတ္…စြတ္..ဒုတ္” ေစာက္ရည္မ်ား ႐ႊဲေနသျဖင့္ လီးဝင္ထြက္သံမ်ား ညံေနသလို၊ ရမက္အရွိန္ တက္ကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ ေအာ္ညည္းသံမ်ား ညံေနေတာ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္ သရက္ၿခံထဲက တဲအိမ္ေလးအတြင္းမွာမို႔ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္။ ႐ြာထဲက အိမွာသာဆိုလွ်င္ ေဘးအိမ္ေတြအားလုံး ၾကားမွာ ေသခ်ာသည္။ အခ်က္ ၅၀ေလာက္ ေဆာင့္အၿပီး ေစာယုတေယာက္ ေထာက္ထားေသာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လာကာ “အအ…ကိုမင္း…အထဲက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၿပီ…အအအင္း…ၿပီး ၿပီးေတာ့မယ္…သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္ေပးပါ…အအ…အိုးးး…ၿပီး ၿပီးၿပီ…အားးး…အီးးးး”ေစာယုတေယာက္ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္စြာျဖင့္ ေအာက္ကေန ခါးႀကီးေျမႇာက္ကာ ေကာ့ေကာ့ထိုးရင္း “အီးးး”ဆိုတဲ့ ညည္သံရွည္ႀကီးဆြဲၿပီး ဘုန္းကနဲ ခါးႀကီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္ပစ္က်သြားကာ ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မင္းခိုင္လည္း ေနာက္ အခ်က္ ၂၀ေလာက္ ထပ္ေဆာင့္လိုက္ၿပီး လီးႀကီး က်င္ဆိမ့္လာကာ “အအ…ေစာ…အင့္အင့္..ထြက္ ထြက္ၿပီ… အားးရွီးး”ေစာက္ေခါင္းအတြင္း လရည္မ်ား ပန္းထည့္‌လိုက္ေတာ့သည္။ ေစာယုတေယာက္ ရီးစားမထားလိုက္ရပဲ ထိုတစ္ညက မဂၤလာဦးညသဖြယ္ မင္းခိုင္ အလိုက် လိုက္ေလ်ာ ျဖည့္ဆည္းေပးရင္းျဖင့္ ခ်စ္စိတ္ ၾကင္နာစိတ္တို႔ မင္းခိုင္အေပၚ ယိုဖိတ္မိလာျခင္းကို မိမိကိုယ္ကို မယုံႏိုင္ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။….ၿပီး