ရွာသူလေးရဲ့ ချစ်ကြမ္မာ

“အစ်ကိုလေး” အိပ်မပျော်ပဲ မျက်လုံးကြောင်နေသော ကိုသက်အောင် လန့်သွားသည်။ “ဟင်…ပုံ့ပုံ့…မအိပ်သေး ဘူးလား…..” ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည်နှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့ပုံကလေးများကို ပြန်လည် စမြုံ့ပြန်နေသော ကိုသက်အောင်ရဲ့  ဘော်ဒါကြီးက ထောင်မတ်နေသည်။ ပုံ့ပုံ့က အဲဒါကြီးကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်လေသည်။ “မမသီ သားတွေက အရမ်းသေးပေါက်တာပဲ……” ကိုသက်အောင် မြင်သာအောင် အနှီးနှစ်ထည်ကို ကိုင်ပြီး မြှောက်ပြလိုက်သည်။ ကိုသက်အောင်  ကုတင်ပေါ်မှထကာ ပုံ့ပုံ့အနားသို့ လာခဲ့သည်။ ပုံ့ပုံ့ထံမှ သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေးကို ဦးစွာ  ရှူရှိုက်မိလိုက်ရသည်။ “ထားခဲ့လေ….မိုးလင်းတော့ ..ငါလျှော်လိုက်ပါ့မယ်“ “အို….မဟုတ်တာ….” ပုံ့ပုံ့က လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဝတ်ထားသော ညဝတ်အင်္ကျီလေးအောက်မှ ရွှေရင်နှစ်မွှာက အခုအခံမပါ လွတ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားနေကြသည်။ ဖြူဝင်းနုနယ်သော ပုံ့ပုံ့မျက်နှာလေးက တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းခံနေသလို မော့ပေးထားသည်။ ကိုသက်အောင် ရင်တွေ ပူလာသည်။ ဆီးခုံအထက်မှ ကျင်အောင့်သလို ( လိုးချင်လွန်းအားကြီး ) သော  ဝေဒနာတစ်ရပ်ကိုလည်း ခံစားလိုက်ရသည်။ “ပုံ့ပုံ့….နင့် ကို…ငါ….ငါ လေ……..” “အိုး…….ဖယ်ပါ….စည်းမရှိ..ကမ်းမရှိ….မလုပ်ပါနဲ့……” ပုံ့ပုံ့ ဆတ်ခနဲ လက်ကို ဆောင့်ရုန်းလိုက်ပြီး ထွက်သွားလေတော့သည်။ ‘’’ခက်လိုက်တာ…ဒီဝေဒနာ…။ ဘာနဲ့  ကုစားလို့ရမှာလဲ…မိပုံ့ရယ်….။ သီရယ်….မောင့်အဖြစ်ကို မြင်လှည့်စမ်းပါအုံးလား…မိန်းမ ရယ်…’’’။ “မောင်သက်အောင် ..ခရီးထွက်မလို့…ဆို…….” “ဟုတ်ကဲ့..ဒေါ်လေး….ကျနော့်အမေရှိတဲ့ ရွာကိုပါ….” “ဟိုမှာ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ…မောင်သက်အောင်……” “အဆင်ပြေသလိုပါပဲ….ဒေါ်လေးရယ်…၊ သားတွေကို အမေက မြင်ချင်နေသေးတယ်….၊ သီမရှိတဲ့ နောက်  တောမှာ လာနေဖို့ ခေါ်နေတာ…” “ဒါဆို…မောင်သက်အောင် ဟိုမှာပဲ အခြေစိုက်တော့မှာပေါ့….ဟုတ်လား…” “အင်း…..ဆိုပါတော့..ဒေါ်လေးရာ….” “မင်းသားတွေ ပညာရေးလဲ ရှိသေးတယ်နော်….မောင်သက်အောင်…”  “ကျနော် မေ့မပစ်ပါဘူး…စိတ်ချပါ…..ဒေါ်လေးရယ်…“ သင်္ကြန်ရက်ကြီးမှန်း ကိုသက်အောင် အမှတ်ရသည်။ ပုံ့ပုံ့နှင့် အဖော်တစ်စု ရေပက်ခံ ထွက်ရာမှ  ပြန်လာကြသည်။

“ဖေဖေရေ…သားသားတို့ကို ပြွတ်အသစ်တွေ ဝယ်လာတယ်… ဒီမှာ….”  ပုံ့ပုံ့က ဘယ်သွားသွား ဘယ်က ပြန်လာလာ ကိုသက်အောင် သားနှစ်ယောက်အတွက် ကစားစရာနှင့် မုန့်တစ်ခုခုကတော့ ပါလာတတ်စမြဲပင် ဖြစ်သည်။ “ဒီမှာ နင့်အစ်ကိုလေးက သူ့ရွာပြန်တော့မလို့တဲ့….” “ဟင်…..ခလေးတွေရောလား….မေမေ” “အေးပေါ့ဟဲ့…သူ့ခလေးတွေ ဘယ်ထားရက်ခဲ့ပါ့မလဲ….မဟုတ်တာ…” ပုံ့ပုံ့ ငိုင်တွေတွေလေး ဖြစ်သွားရသည်။ သူငယ်ချင်းများကိုပင် နှုတ်မဆက်တော့ပဲ အိမ်ပေါ် သို့  ပြေးတက်လာသည်။ ကိုသက်အောင်တို့ သားအဖတွေက ပြင်ဆင် ထုပ်ပိုးပြီးကုန်ကြပြီ ဖြစ်သည်။ “သား…ကိုကြီး…အန်တီလေးနဲ့ နေခဲ့မလား…ဟင်……..” “ဟင့်အင်း…ဖေကြီးနဲ့ပဲ လိုက်သွားမှာ….သင်္ဘောစီးမှာနော်….ဖေကြီး….” ပုံ့ပုံ့ နုတ်ခမ်းလေး ပြတ်ထွက်လုမတတ် ကိုက်ထားသည်။ စူးရှပြီး အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝသည့် အကြည့်များနှင့်လည်း ကိုသက်အောင်ကို ကြည့်သည်။  “ဟင်း….ရပါတယ်….သွားကြပါ….သွားကြ..ခုသွားကြ……“ ကိုသက်အောင် ရင်ခွင်ထဲမှ သားငယ်လေးက လန့်ငိုသည်။ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်လိုက်သော ပုံ့ပုံ့အသံက  ဟိန်းတက်သွားသည်။ “ဟဲ့….ဒီကောင်မလေး…. ဘေးအိမ်တွေ ကြားကုန်ပြီ….ခက်တော့တာပဲ….” ဒေါ်လေးက အပြေးအလွှား လာဆူပြီး ပုံ့ပုံ့ကို အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ “အဲဒါကြောင့် သမီးကို ပြောတာ….မေမေတို့ စီမံသလို နာခံပါလို့” “ဟင်း……ဝေးသေးတယ်…. အစ်မသေလို့ ညီမကို ဆက်ယူတဲ့လူတွေထဲမှာ ကျမ အပါမခံနိုင်ဘူး…. နေပစေ….ခလေးတွေကို လွမ်းရလို့ သမီးအသဲတွေ ကွဲချင်လဲ ကွဲပစေ… ဒီလိုမျိုးတော့ ဘယ်တော့မှ မယူဘူး….” “ဟာ…..တိုးတိုးလုပ်စမ်းပါ..ဟယ်… မယူချင်လဲ နေ… ဘေးအိမ်တွေကြားလို့ ရှက်စရာတွေ ဖြစ်ကုန်မယ်….” ကိုသက်အောင် အသံတွေကို ကျောခိုင်းပစ်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့၌ ခေါ်ထားသော မာဇဒါ လေးဘီးကားလေးက  အဆင်သင့် ရောက်လာသည်။ ထိုင်တတ်ခါစ ကလေးငယ်ကို ဒရိုင်ဘာအား ခဏချီခိုင်းထားပြီး  အထုပ်အပိုးတွေကို ကားပေါ် ပစ်တင်ပြီး သားကြီးကို လက်ဆွဲကာ ပြေးဆင်းခဲ့ကြသည်။ ‘’’နေရစ်တော့ ပုံ့ပုံ့….နင်အမုန်းကြီးမုန်းတဲ့ လူတစ်ယောက် နင့်မျက်စိအောက်မှာ ဘယ်တော့မှ မမြင်စေရတော့ပါဘူး… ပုံ့ပုံ့ရယ်…’’’။ ရင်ထဲမှာ တစစ်စစ် နာကျင် ကိုက်ခဲနေလေသည်။ သားကြီးက ဖြတ်သန်းမောင်းနှင်သွားနေသော ကားများကို တာ့တာလုပ်ရင်း လိုက်ပါလာသည်။

သားငယ်လေးကမူ ကားသံ ဟွန်းသံများ ကြားတိုင်း  ဖအေ့လည်ပင်းကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားတတ်သည်။ လေယူရာ လွင့်ရပေအုံးတော့မည်။ အရာခပ်သိမ်း ရွေ့လျားပြောင်းလဲနေတာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုသက်အောင် ဆိုတာကလည်း လောကကြီးထဲက လူသားတစ်ယောက်ပေကိုး။ လောကဓံ တရားက ကျီစားခြင်းကိုတော့ ခံပေအုံးပေါ့။ ကိုသက်အောင် ဇာတိမြေ မဟုတ်သော ရွာကလေးက  အမေ့ချက်မြှုပ်ရွာဖြစ်သည်။ လူမှန်း သိတတ်စကတည်းက ရန်ကုန်မှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည့်အတွက်  တောရွာလေး၌ မြင်မြင်သမျှ သစ်ဆန်းနေသည်။ ‘’’အော်…ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ရမှ မိဘအရိပ်ကို  သတိရတတ်ကြလေခြင်းပါ…လား……’’’။ “ဒီမှာ….ခင်ဗျာ…(….) ရွာလေးကို ဘာနဲ့ သွားရမလဲ… ခင်ဗျာ…” “ဟ…နေအုံး…တောရွာက လှည်းကြုံ ရှိတယ်… ဟေ့ ချက်ဖောင်း…. ” တောရွာလေးမှ ထင်းလာချသော လှည်းကြုံနှင့် ကိုသက်အောင်တို့ သားအဖတစ်တွေ လိုက်လာကြရသည်။ သစ်ကြီးဝါးကြီး စိမ့်အေးနေသော ပတ်ဝန်းကျင်၌ တဒင်္ဂ ငြိမ်းချမ်းသာယာသော အရသာကို ခံစားရသည်။ “ခလေးက ငယ်ငယ်လေးပဲ…မအေကရော…ဗျ….ကိုယ့်ဆရာ” “ဆုံးသွားတာ…တစ်နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်…ဗျာ… တောမှာ အမေရှိတယ်လေ….” “ဘယ်သူများတုန်းဗျ….ဟဲ့…အော်…ဒီနွား…“ “ဒေါ်နန်းအိမ်ပါ…သိလားဗျ…” “ဟား…သိပ်သိပေါ့ဗျာ…. ဒါဆို ကျန်းမာရေးမှူးကိုသက်မောင်နဲ့ ညီအစ်ကိုပေါ့..ဟုတ်လား…၊ မြို့မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်ပြောတာ ခင်ဗျားကိုး…” “ကိုသက်မောင်က အငယ်ပါ…ဟုတ်တယ်…ကျနော်က အကြီးလေ…” လှည်းက အမိုးတော့မပါ၊ စောင်းကျနေသော နေရောင်တွင် ချွေးပြန်နေကြသည်။ သားကြီးက  လှည်းစီးရသည်ကို အပျော်ကြီး ပျော်နေရှာသည်။ ရွာအဝင် လှည်းလမ်းက ဂဝံကျောက်များနှင့်  နိမ့်ဆင်းသွားသည်။ “မြဲမြဲ ကိုင်ထားဗျို့…ကျုပ်နွားတွေက ထိန်းရတာ နဲနဲခက်တယ်..” လှည်းသမား ချက်ဖောင်းက ပြောပြောဆိုဆို နဖားကြိုးကို တောင့်ပေးရင်း လှည်းလမ်းချောက်အတိုင်း  မောင်းချလိုက်သည်။ ဝရုံးသုံးကားလေး ဖြစ်သွားသည်။ “ဗျိုး ဆရာလေး….မြို့က ခင်ဗျားအစ်ကို လာသဗျို့….ပစ္စည်းတွေနဲ့…” ချက်ဖောင်းက အသံဝါကြီးနဲ့ အော်ပြီး အိပ်ယာလိပ်၊ သေတ္တာများ ချပေးသည်။

ကိုသက်နှင့် သူ့မိန်းမတို့  အပြေးအလွှား ထွက်လာကြသည်။ “ကိုကြီး သတင်းကြားပြီးကထဲက မျှော်နေကြတာ….” “သီ…ဆုံးဆုံးချင်း လာဘို့ပဲ…ကိုသက်…. ၊ သီ့ ဆွေမျိုးတွေက ဆွဲထားလို့…” စကားတပြောပြောနဲ့ အိမ်ခြံဝိုင်းထဲ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ သရက်ပင်အိုကြီးများ၊ ဝါးပိုးဝါးများကြောင့်  နေရောင်မထိုးပဲ စိမ့်အေးနေသည်။ “ဦး….ဦးရေ…ဦး….ဒီမှာ ရေဒီယိုလေး ကျကျန်ခဲ့တယ်……” “ဟာ…ဟုတ်သားပဲ….ဘယ်နားက တွေ့တာလဲ..သမီး..ဟင်….” “ရွာအဝင်…လှည်းလမ်းချောက်ထဲက….” ကိုသက်အောင် ရေဒီယိုလေး ကမ်းပေးနေသော မိန်းခလေးမျက်နှာကို အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိသည်။  ရင်ထဲဝယ် ဒိန်းခနဲ ခုန်လှိုက်သွားရသည်။ “ပုံ့ပုံ့နဲ့ တူလိုက်တာ….” ပုံ့ပုံ့ကဲ့သို့ မျက်ခုံးလေးတွေ မှောင်နေသည်။ နုတ်ခမ်းလေးက ဖူးဝင်းစိုဖောင်းနေသည်။ ရွှန်းလဲ့တောက်ပသော  မျက်ဝန်းလေးများက ဖြူစင်ကြည်လဲ့နေကြသည်။ တစ်ခုပဲ…ရှိသည်..။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က ပုံ့ပုံ့ထက်  ကျစ်လစ်မာကြောသည်။ ဖိနပ်စီးမထားသော ခြေထောက်၌ ရွှံ့နီတို့ လိမ်းကျံ ပေလူးနေသည်။ ယောက်ျားရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားသည်။ ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်ကို စလွယ်သိုင်းကာ ပုဆိုးထဲ၌  သရက်သီး အချို့၊ ဟင်းရွက်အချို့ကို တွေ့ရသည်။ အသက် ၁၈နှစ်ထက် မပိုလောက်သေးသော  သည်အရွယ်လေးကို ကြည့်ပြီး ရင်ခုံမိသည့်အတွက် ကိုသက်အောင် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မလုံမလဲ ဖြစ်ရသည်။ ကောင်မလေးကလည်း သူ့ကို စူးစူးဝါးဝါးကြီး စိုက်ကြည့်လိုက်သော ကိုသက်အောင် အကြည့်ကြောင့် မျက်နှာလေး ရဲခနဲ ဖြစ်ကာ လှည့်ထွက်သွားလေတော့သည်။ ကိုသက်အောင် ညီက ကိုသက်အောင် ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး “ဒီခလေးမလေးက သနားစရာ ကိုကြီးရဲ့…. မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးကို လုပ်ကျွေးနေတာ..၊  အစ်ကိုတစ်ယောက်ကလည်း မူးရူးနေတာနဲ့ အချိန်ကုန်နေတာ…”  “မိဘတွေကရော…ကိုသက်…ဟင်…” “ဖအေကြီးက ဆုံးသွားတာ ကြာပြီ….၊ မအေကလဲ နောက်လင်ယူတာ မကြာသေးဘူး….၊ ကျန်ခဲ့တဲ့ ခလေးတွေက  ဥမမယ် စာမမြောက်တွေချည်းပဲ….” ညနေစာအတွက် ချက်ပြုတ်ကြသောအခါ ညနေက တွေ့ခဲ့ရသော ခလေးမဆီမှ ဟင်းရွက်အချို့ ဝယ်ကြသည်။ “အဲဒီလိုပဲ ….တောတိုးပြီး ရောင်းချစားရင်း အသက်ရှင်နေကြရတာ…ကိုကြီး…” နောင်သောအခါ ကိုသက်ကပင် ထိုခလေးများကို အခါအားလျော်စွာ အဝတ်အစားမှ အစ ထောက်ပံ့နေရကြောင်း  သိလာရလေသည်။

“တောထဲက ဟာမ သူဟာသူဖြဲ နီတာရဲ….” “အယ်…ကိုချက်ဖောင်းကြီးက ညစ်ပတ်တယ်….တော့…သွား မသိဘူး…” “နင့်စောက်ပတ်… ညစ်ပတ်ရမလား…ဟ… ဒါစကားထာဖွက်တဲ့ဥစ္စာ…လီး….” ချက်ဖောင်း ၊ ခြောက်စောင်း ၊ ယောင်ပွတို့က မိန်းခလေးများနှင့် အဖွဲ့ကျသည်။ လသာသော ညများတွင်  မြေရှင်းသော ကိုသက်တို့ အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်၌ ထုတ်စည်းတိုး၊ တွတ်ထိုး ၊ ဖန်ခုန် ၊ ကြက်ဖခွပ်တမ်း  ကစားကြသည်။ ချက်ဖောင်း ၊ ခြောက်စောင်း ၊ ယောင်ပွ ဆိုသည်များကလည်း နာမ်စားများသာ ဖြစ်ကြသည်။  မြင့်သိန်း ၊ စိန်လှ နှင့် အောင်ကြည်တို့မှာ နာမည်ရင်းများ ဖြစ်ပါသည်။ ကိုသက်အောင်အပါအဝင် လူကြီး လူငယ် လူလတ်မကျန် စကားထာဝိုင်း၌ ပါဝင်နိုင်ကြသည်။ ယခုလည်း လူ၂၀ခန့် ဝိုင်းကြီး ဖွဲ့ထားကြသည်။ “အံမယ်….လွယ်လွယ်လေး…. အဲဒါ တောက်တဲ့ဥ…” “မင့်မေလိုး…မိန်းခလေးတွေ ဖော်ရမဲ့ အလှည့်ကွ…ယောင်ပွရဲ့…” “ အဲ…ဟုတ်သားပဲ…ယောင်လို့….” ဝိုင်းရယ် ကြသည်။ “နင့်ဟာတွဲလဲ နီတာရဲ…ကဲဖော်စမ်း….“ ဒေါ်ဖားမက ယုတ်ကန်းသည်။ ဆေးလိပ်မီးတဖွားဖွား ဖွာရင်းက ထပြောသည်။ “ဟာ…ဒေါ်ဖားမ… ဒါ ခင်ဗျား ယုတ်ကန်းတာ….” “ဘာယုတ်ကန်းရမှာလဲ…ဟဲ့…၊ နင်တို့ဖော်ကြည့်ပါလား…ဟင်းဟင်း…” “ ဟေ့ကောင်တွေ ..တွဲလဲကြီးတဲ့…နီတာရဲကြီးတဲ့…ဘာဖြစ်မလဲ…” “ဖိုးလေးချစ် ကျွဲသိုးကြီး သိုကြီးပဲ ဖြစ်မယ်….ဟားဟား…ဟား..” “ မှားတယ်…မှားတယ်…ငှက်ပျောဖူးကို ပြောတာ….” စကားထာဝိုင်းက အပြိုင်အဆိုင် ကြမ်း ကြမ်းလာကြသည်..။ “နင့်ကို ငါချ ..ငါ့ကို နင်တက်ချ…အဲဒါ ဘာလဲ..ဗျ….” “ဟဲ့…မအေလိုး ချက်ဖောင်း…နင် အဲဒီအထိတော့ မစုတ်ပဲ့နဲ့….” “စကားထာပါ..ဗျာ…ဖော်နိုင်ရင် သိလာမှာပါ…” စကားထာဝိုင်း ငြိမ်သက်သွားသည်။ ကိုသက်အောင်ပင် စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်။ ဒေါ်ဖားမနှင့် လူကြီးပိုင်း ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားသည်။ ကိုသက်အောင် စိတ်ဝင်စားနေရသော ခလေးမလေး အပျိုဝိုင်းကလည်း  တွတ်ထိုးနေကြသည်။ ဘယ်သူမှ ဖော်မရကြ။ “ပန်းပေးပလား….ပြောလိုက်တော့မယ်…နော်..” ချက်ဖောင်းက ထအော်သည်..။ လမင်းကြီးက ပို၍ ပို၍ သာလာနေသည်။ “ကဲ…ပေးပြီ ဟာ… ဖော်….” ယောက်ျားလေးစိတ်နှင့် ယောက်ျားလေးလို ဝတ်တတ်သော မယ်စိန်က ပြောသည်။

“ကိုသိန်းမောင်နဲ့ မမယ်ခင်ပေါ့..ဗျ….သွားကြည့်ပါလား…“ “ဝါး…ဟားဟား…ဟား…ဟား…” ဝိုင်းထဲမှာ ရယ်သံများက မရပ်ကြတော့။ ကိုသက်အောင်ပါ အူလှိုက်သဲလှိုက် ရယ်မိသည်။ ကိုသိန်းမောင်က  ပေါင်တစ်ဖက် မရှိ၊ မမယ်ခင်က မျက်လုံးကွယ်နေသော လင်မယား။ “သွား …ကောင်းကောင်း မဖွက်ပဲနဲ့..ခြောက်စောင်းတို့ အုပ်စု…” ဤနှယ် တောရွာကလေး၌ ကိုသက်အောင် အနေပျော်လာသည်..။ ညီဖြစ်သူက သူနှင့်အတူ ဆေးထိုးအပ်  ကိုင်စေချင်သည်။ ကိုသက်အောင်က ပေါက်တူး ကိုင်သည်။ “ဟို ခလေးမ နာမယ် ခုထိ ငါမသိသေးဘူး…ကွ ကိုသက်…” “ဟာ…ဘာသိစရာ လိုသလဲ..ကိုကြီးကလဲ….” “အာ….တစ်ရွာထဲ နေပြီး နာမယ်မသိဘူးဆိုတော့ ကွာ ..မင်းကလဲ…” “ဒါဖြင့် …ကိုကြီးဖာသာ မေး…” ကိုသက်အောင်က…“ သမီးနာမယ်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ့ကွဲ့…သမီး…” “ငယ်ငယ်က အမေခေါ်တာ…ချီးပေတဲ့..ကိုလေးက ခေါ်တော့ အာပြဲတဲ့….ခုတော့ ခွေးမလို့ ခေါ်ကြတယ်လေ… ဟွန်း …စွာလို့တဲ့…” ကိုသက်အောင် ရင်နင့်စွာ ရယ်မောမိသည်..။ “ဒါဆို…ဦးက သမီးကို မခွေးမ လို့ပဲ ခေါ်ရမှာပေါ့…ဟ.လား…” “အင်း…တစ်ရွာလုံးက ဒီလိုပဲ ခေါ်နေတာကိုး…“ “မကောင်းပါဘူး…ဦး နာမယ်ပေးရမလား….ဦးက ရွေးတတ်တယ်ကွ…“ “ဟင့်အင်း…နေပလေ့စေ…ပေးမနေနဲ့…အလကားပဲ ခွေးမလို့ပဲ ခေါ်ကြမှာ…” “ဒါဆိုလဲ …ဦးက သက်သက်ခေါ်ဘို့ နာမယ် လေး ရွေးထားတယ်..သိလား…” “အင်း…အင်း….ရွေးပေါ့…” ကွမ်းသီးခြမ်းကို တမြုံ့မြုံ့ဝါးရင်း အလေးမထားသလို ပြန်ပြောသည်။ တောင်ယာတဲလေးထဲ၌ ရေနွေးအိုးက  မီးခိုးများ အူထွက်နေသည်။ နွေညနေသည် သစ်ရွက်လေတိုးသံမှ တပါး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ တဲခေါင်မိုးသို့ လာနားသော စာကလေးငှက်များက တကျိကျိ အသံလေးများကို ကြားရတတ်သည်။ “သမီး…မသိချင်ဘူးလား….” “ဟင့်အင်း….မသိချင်ဘူး…ဘာလုပ်ဖို့လဲ…” ရေနွေးအိုး မီးထဲသို့ ထင်းချောင်းတစ်ခု မွှေနှောက်ထိုးထည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ မျက်နှာနုနုလေးက  ကြမ်းတမ်းသော ဘဝဒဏ်ကို ရင်ဆိုင်ထားရဟန် နွမ်းနေသည်။ “ခွေးမရေ…ပဲသီးတောင်း လာရွက်တော့…ဟေ့….ပြည့်နေပြီ…” ကိုသက်မိန်းမ မခလေးမက လှမ်းအော်လိုက်မှ အနားစုတ်ပြဲနေသော ထမီစလေးကို စုကိုင်ကာ ဒရောသောပါး ထပြေးသည်။

နှစ်လက်မခန့် ထောင့်တန်းပြဲနေသော ထမီလေးအောက်မှ ဖင်သားဝင်းဝင်းလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုသက်အောင် ပေါက်တူးဆွဲပြီး တဲလေးအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ မခလေးမက ပဲသီးတောင်းကို ပင့်ပေးရင်း ကိုသက်အောင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ “အစ်ကိုကြီးကလဲ တောင်ယာထဲ မဆင်းပါနဲ့ ဆို…အလကား လုပ်နိုင်တာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့…” “ရန်ကုန်မှာ ဦးက ဘာလုပ်လဲ.. အစ်မ…” “စာရေးဆရာတဲ့ဟဲ့…ဘာမှ လုပ်ရတာမဟုတ်ဘူး…” “အော်….စာရေးဆရာ ကိုး…” စာမတတ်သော ခွေးမရင်ထဲ၌ စာရေးဆရာကြီးကို ရိုသေလေးစားသွားမိသည်။ စာရေးဆရာကြီးက သူ့ကို  နာမည် ရွေးပေးမဲ့အကြောင်း မခလေးမကို မပြောဖြစ်တော့။ တောရွာဘုရားပွဲက နှစ်တိုင်း စည်ကားသည်..။ ခွေးမတို့ အပျိုဖြန်းလေးတွေ အဖို့ ခြစ်ခြုတ်စုဆောင်းထားသမျှ  စုဗူးတွေ ဖောက်ကြ ၊ အဝတ်တွေ ချုပ်ကြ ၊ တစ်လုံးတည်း ရှိသော ရွာလယ် ဒေါ်အေးမြတို့ စက်မှာ  လက်မလည်နိုင်။ ခွေးမ စုဗူး ဝါးကျည်တောက်က အကြွေချည်း ထွက်လာသည်..။ စုစုပေါင်း တစ်ရာ့ဆယ့်ငါးကျပ် ရသည်။ မယ်စိန်နှင့် မမိအေးတို့က ဈေးကြီးသော အိတုံရှန်ကို မှန်းနေကြချိန်တွင် ခွေးမက သာမန် ဝတ်ရရုံ  ထမီတစ်ထည်ကိုပင် မနည်း စဉ်းစားနေရသည်။ “အစ်မ…ကျမကို စိုက်ပြီး ထမီဝယ်ခဲ့စမ်းပါနော်….” မခလေးမ မြို့ဈေးသို့ တက်သောအခါ လုပ်ခကြွေးယူစနစ်ဖြင့် မှာရသည်။ ကိုသက်နှင့် သူ့ခလေးများ၊ ကိုသက်အောင်နှင့် သူ့သားသားတို့နှစ်ယောက်ပါ ပါလာသဖြင့် မြို့ဈေး၌ ထမီ အပေါစားဝယ်သောအခါ  ကိုသက်အောင် မေးမိသည်။ ခွေးမဘို့ဟု သိရသည်နှင့် ကိုသက်အောင် ရွာမှ အတူလာသော မိန်းကလေးများ  ချုပ်ကြသည့် အရောင်အသွေးဆင်တူ ပိတ်စကို နှစ်စုံမှာချုပ်ပြီး ယူလာခဲ့သည်။ ကိုသက်အောင်က ခွေးမ ပျော်သွားလိမ့်မည် ထင်ထားခဲ့မိသည်။ ခွေးမကို မခလေးမတို့ အဝတ်များ  သွားပေးသောအခါ ကိုင်တွယ်ကြည့်ရုံသာ ကိုင်သည်။ ပြီးတော့ ပြတ်သားစွာ ငြင်းဆိုသည်။ “ကျမ ဒါမျိုး မှာတာမဟုတ်ဘူး….မလိုချင်ဘူး…” “ဟဲ့…ဒါ …နင့်ကို သူများ လက်ဆောင်ပေးတာ…ခွေးမရဲ့….“ “ဘယ်သူက ပေးတာလဲ…ဒီလောက်အများကြီးကို ..” “နောက်တော့ သိမှာပေါ့…ဟယ်…ယူထားလိုက်ပါ…” ထိုနှစ် ဘုရားပွဲ၌ ခွေးမ ရှေ့တန်း၌ တန်းစီခွင့် ကန်တော့ပွဲ ရွက်ခွင့် ရလိုက်သည်။ တောဆိုပေမယ့်  အဝတ်အစားဖြင့် ချိန်ထိုးပြီး တန်းစီခိုင်းသော အလေ့အထ ရှိနေသေးသည်။

ကိုသက်အောင် ဦးစီးသော ကာလသားတစ်သိုက်က အိုးစည်ဝိုင်းဖြင့် သံချပ်တွေ ထိုးကြသည်။ လူကြီးတွေ အရမ်းသဘောကျနေကြသည်။ “မောင်သက်အောင် ရောက်လာမှ ဒို့ရွာလေး စည်ကားလာသဟေ့…” သည်လိုနှင့် ကိုသက်အောင် ရွာထဲ၌ ဝင်ဆန့်လာသည်။ လူချစ်လူခင်လည်း ပေါလာသည်။ “ခွေးမ… နင့်အင်္ကျီနဲ့ ထမီက ငါးရာကျော် အေ့….သိရဲ့လား” “ဟင်…မမယ်စိန်က ဘယ်လိုလုပ် သိလဲ…” “ကိုသက်အောင်ကြီး ငါ့ကို ခေါ်ပြီး လိုက်ဝယ်တာ…တော်ရေ့… အမလေး…ဒါဆို ချာတိတ် ကြိုက်ပါ့မလား  မသိဘူး…လိုလိုမယ်မယ် အပူရောင် အလေးရောင် နှစ်စုံချုပ်မှ….နဲ့ ဗျာကိုများနေတာပဲ…ဟဲ့…” “ဟင်…ကိုသက်အောင်ကြီး ချုပ်ပေးတာလား…ငါက မခလေးမတို့ အရင်လိုပဲ…ဝယ်ပေးတာမှတ်ထာ တော့…” “ အေး….ငါပြောတယ်လဲ…မပြောနဲ့အုံး….ဟွန်း….”  ခွေးမ ရင်ထဲ မကြည်မလင် ခံစားရသည်။ အသက် ၃၀ ကျော် ဒီလူကြီးက ဘာလို့ ငါ့ကို အဝတ်တွေ  ချုပ်ပေးရတာလဲ…သနားလို့လား …ခွေးမအတွက် ပထမဆုံးသော အိပ်ပျက်ညလေး ကြုံခဲ့ရသည်။ “အစ်ကိုကြီး…စဉ်းစားပြီး ပလား… သေချာပြီ လား….” “စဉ်းစားပြီးမှ ပြောတာ….ကိုသက်ရ…. သေချာတယ်…..” “ကောင်မလေးက သိပ်ငယ်သေးတယ်….ဒါပေမယ့် သူ့ဦးလေးတွေ အသိုင်းအဝိုင်း တီးခေါက်ကြည့်ပါအုံးမယ်….” ကိုသက်အောင် ချစ်သော ချာတိတ်ကို လက်ထပ်ရန် အဆင့်ဆင့် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပြီး နောက်တစ်နှစ် သင်္ကြန်ရက်  အတက်နေ့၌ မင်္ဂလာဆောင်လိုက်ကြသည်။ ကိုသက်အောင်ကိုယ်တိုင်က ကံကောင်းလေသလား၊ ကံပဲ ဆိုးချင်လေသလား မသိ။ မနူးမနပ် မလည်မဝယ်နှင့် ခွေးမလေးက အသက် ၁၈နှစ်အရွယ်နှင့် အိမ်ထောင်ပြုရန် လက်ခံခဲ့သည်။ “ချာတိတ်…အစ်ကို့ကို ချစ်လား…ဟင်….” “ဟင့်အင်း…. မချစ်ဘူး…” “ဟဲ ဟဲ…ဟဲ….” “နောက်တာမှ မုတ်တာ… ခလေးဖအေကြီး ဘယ်ချစ်မှာလဲ…လို့…” “ဘာ…..ဘာပြောတယ်…” မင်္ဂလာဆောင် မဏ္ဍပ်ဆီမှ ဆူညံသော ဓါတ်စက်ဖွင့်သံ ကြားနေရသည်။ မယ်ဒလင် တစ်လက် အော်ဂင် ဂစ်တာ တစ်ခုခုဖြင့် သီချင်းဆိုချင်သူတွေကလည်း ဒုနဲ့ဒေး မြူးပျော်နေကြသည်။ မူးရူးနေကြသည်။ ကိုသက်အောင် ရင်၌ အမှား မုန်တိုင်းကြီး ပြင်းပြင်းပြပြ ရိုက်ခတ် လှုပ်ရမ်းနေလေပြီ။

သတို့သမီးအတွက်  စံပယ်ပန်းကုံးများ ထည့်ထားသော ဇကာကုံးလေးက အခန်းထောင့်မှာ ရှိသည်။ လေတိုးသဖြင့်  ယိမ်းထိုးလုပ်ရှားနေသော မီးခွက်မှ အလင်းရောင်လေးက ကျဥ်းမြောင်းသော အခန်းလေးထဲ၌ မုံဝါးဝါး  လင်းနေသည်။ “ငါကတော့…နင့်ကို ချစ်တယ်….” “ချစ်ပေါ့…အို့…“ ပြောပြောဆိုဆို ကျစ်လစ်သန်မာသော ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ယူပြီး အိပ်ယာထဲသို့ လှဲချလိုက်သည်။ ခြင်ထောင်က အလိုလို လုံးထွေး ကျလာသည်။ “အဲဒီလို…မလုပ်နဲ့…ဦးရယ်….ကျ….ကျမ ….ကြောက်တယ်…..“ “မနက်ဖန်ပဲ…မင်္ဂလာဆောင်တော့မဲ့ဟာ…ခလေးရယ်…နော်…” “အို….ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း…” “မလုပ်ပါနဲ့….. မလုပ်ပါနဲ့…ဆို……” ချာတိတ်အသံက တအား အော်ဟစ်သံမျိုးတော့ မဟုတ်။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေခြင်းမျိုးသာ ဖြစ်သည်။ ကိုသက်အောင်က ပထမဆုံး ခြင်ထောင်ကို သေချာ ချလိုက်သည်။ ချာတိတ်က လူးလဲထရန်  ကြိုးစားလိုက်သေးသည်။ ကိုသက်အောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ချာတိတ်ကို ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။ “ဦး…အ…အဟင့်…မလုပ် ပါနဲ့…ဦး ရယ်…..ကျမ ကြောက်တယ်….“  အတန်တန် တောင်းပန်နေသည့်ကြားမှ အပေါ်အင်္ကျီလေး ကျွတ်သွားလေသည်။ ဝယ်ပြီးကာစ  ဘရာစီယာလေးသာ ကျန်တော့သည်။ အရွယ်သစ်သစ် ဖူးပွင့်စ စပယ်ငုံလေးအလား သန့်စင်မွှေးပျံ့နေသော ရင်သားလေးနှစ်မွှာကို ဘရာစီယာပေါ်မှ ဖိ၍ ပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ ချာတိတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပူနွေးချိုမြိန်စွာ စိတ်ကြိုက် စုတ်ယူလိုက်သည် တအင်းအင်း ကော့တက်သွားရှာသော ချာတိတ်ခါးလေးမှ ထမီစကို လျှော့ချပစ်လိုက်သည်။ ချာတိတ်လက်ဖဝါးလေး အစုံက သူမဟာလေးကို စုံကိုင်အုပ်ထားလိုက်သည်။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို စုထားသလိုဖြစ်နေ၍ ရင်သားလုံးလုံးဖွေးဖွေးလေးက ပေါက်စီလေးများပမာ လုံးတက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးများက ရေသဖန်းသီးအမှည့်လို ရဲထွတ်နီမြန်းနေသည်။ ကိုသက်အောင်က အပေါ်မှ ခွစီးပြီး နို့သီးလေးနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိကြိတ်ပြီး ချေပေးလိုက်သည်။ “အ… အမေ….အဖေရေ…..အမလေး….အမေ့” ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ တွင်တွင် ရမ်းခါရင်း အံကလေး ကြိတ်ခါ တိုးတိုးလေး ကြိတ်အော်သည်။ အသားလေးများက မျှားဆိပ်သင့်သော သမင်မလေးနှယ် တုန်ခါနေသည်။ ကိုသက်အောင်က မုံဝါးဝါး မီးရောင်ဖြင့် ချာတိတ်ပေါင်ကြားကို ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။

ချာတိတ်က အမွှေး မစုံသေး။ စောက်မွှေးဆို၍ တစ်ပင်တစ်လေမျှပင် ရှာမတွေ့။ ရင့်ထော် ကြမ်းတမ်း ရုပ်ပွသည့် စောက်မွှေးရင့်ရင့်ကြီးများကြားမှ ပြဲအာသော စောက်ဖုတ်ကြီးများကို လိုးခဲ့ရသော ကိုသက်အောင်အတွက် အမွှေးနုနုလေးများသာ ရှိသေးသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အဆန်းတကျယ် ဖြစ်သွားရသည်။ “လက်ဖယ်ထားလေ…. ခလေးရဲ့…” “ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…..မဖယ်ဘူး…မဖယ်ဘူး……….” အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်နေသော ချာတိတ်ရဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ဖယ်လိုက်ရာ ဖောင်းမို့နူးညံ့နေသော ဆီးခုံလေးမှ ကွဲဆင်းသွားသော ပေါင်ကြားထဲ ညှပ်နေသည့် စောက်ဖုတ် နုနုလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုသက်အောင်က ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ပြီး ချွတ်ကာ ခြင်ထောင်ခြေရင်းသို့ ပုံချလိုက်သည်။  အမွှေးကြမ်းကြီးများဖြင့် ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသော ဂွေးဥတွဲတွဲကြီးက ချာတိတ်ပေါင်လေးပေါ်သို့ အပုံလိုက်  ထွေးကျနေသည်။ မတ်တောင်နေသော ခလေးနှစ်ယောက်ရပြီးသား လီးကြီးက ဆာလောင်စွာဖြင့် ဆတ်ခနဲ  ဆတ်ခနဲ တုန်ခါနေသည်။ ခွေးမက မျက်စိမဖွင့်ပဲ တင်းနေအောင် မှိတ်ထားသည်။ စောက်ဖုတ်လေးက  ကြပ်ညှပ်ပြီး တင်းနေအောင် စေ့နေသည်။ ကိုသက်အောင်က လီးထိပ်ကြီးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးကာ  ကော်တင်ပေးလိုက်သည်။ ပြစ်ချွဲသော အရည်များက လီးထိပ်မှ စိုစွတ်စွာ ထွက်ကျလာလေရာ စောက်ပတ်ကလေးမှာ  ဝင်းလက်တောက်ပသွားလေသည်။ သို့သော် တင်းတင်းကြီး ညှစ်ထားသဖြင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးမှာ စေ့ကပ်နေသေးသည်။ ကိုသက်အောင်က အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လီးထိပ်နီနီကြီးကို တေ့ကပ်ပြီး ဖင်အားနှင့် ဖိချနေသော်လည်း စေ့ထားသော ပါးစပ်အတွင်းသို့ ငှက်ပျောသီး ထိုးထည့်နေရသလို ချော်၍ ချော်၍ ထွက်နေပြန်သည်။ ကိုသက်အောင် ချွေးပြန်လာသလို အပျိုစင်မလေးမှာလည်း ရှက်လွန်းကြောက်လွန်းနေသဖြင့် သတိမလစ်ရုံတမယ် ခံစားနေရရှာသည်။ “ညီမလေးကလဲကွယ်… လိမ္မာသားနဲ့… နဲနဲ ကားပေးပါဆို…..” “ကြောက်တယ်…အီး….ဟီး….ကြောက်…ကြောက် တယ်…..” ပြဿနာ အတုံးလိုက် အတစ်လိုက် ဖြစ်နေရသည်။ နောက်ဆုံး ကိုသက်အောင် ခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်ပြီး တစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ် ဆွဲတင် ထမ်းထားလိုက်ကာ ကျန်တစ်ဖက်ကို ဖင်နှင့် ဖိချ ထိုင်ထားလိုက်သည်။

ထိုအခါမှ ကျဥ်းမြောင်းသော အပျိုပေါက်မလေး၏ ဂယ်ပေါက်လေးက ကိုသက်အောင်၏ ပစ္စည်းကြီးထိပ်၌ တေ့မိသွားပြီး ရှုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကိုသက်အောင် သိပ်ပြီး အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ဒစ်ကြီးမြုပ်သွားအောင် ပထမအဆင့် အနေဖြင့်  လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “ဗြွတ်…. အမေ့…. အီး…အိ..အိ……အမေရေ……အ..အား….” အတော်အော်သော ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ တော်ပါသေး၏။ စပီကာမှ ဖိုးဆိုချင် တစ်သိုက်က အသံကျယ်လောင်စွာဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသဖြင့် အပြင်သို့ ကျယ်လောင်စွာ အသံမထွက်ခဲ့ချေ။ စကတည်းက အခြေအနေက သိပ်မကောင်းချေ။ ပစ္စည်းချင်းက မမျှမတ ဖြစ်နေသည်။ ဆင်လီးနှင့် ဆိတ်ဖင် လိုးနေသလို  ဘယ်လိုမှ မဝင်နိုင်အောင် တင်းကြပ်လွန်းနေသည်။ ကိုသက်အောင် ကိုယ်တိုင်ပင် ကျင်စပ်သော ဝေဒနာကို လီးထိပ်မှာ ခံစားနေရသည်။ ယောက်ျားဆိုသည်ကလည်း အပေါက်ကျဉ်းတာကို ကြိုက်တတ်ကြသော အမျိုး ဖြစ်သည်။ ကိုသက်အောင် မရမက ဖိသွင်းသည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်… ပြွတ်… ပြွတ်.. အ…. အ……အား…” ကောင်မလေးထံမှ တော်တော်နှင့် အော်သံ ထွက်မလာ။ အတန်ကြာ အသက်အောင့်ထားပြီးမှ နာကျင်စွာ အော်သံ ထွက်လာသည်။ ကိုသက်အောင် လက်တစ်ဖက်က တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ပုခုံးပေါ်မှ  ခြေတစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားရသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က အမွှေးနုလေးများ ရှင်သန်ကာစ ဆီးခုံလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေရသည်။ စက်ဝိုင်း ဝိုင်းသလို အဆက်မပြတ် ပွတ်ပေးနေရင်း စပါးလုံးတစ်ထောက်စာမျှ လောက်စီ နှဲ့သွင်းနေရသည်။ “အင့်…. အင်း…. ကျွတ် ကျွတ်…. အင့်..အင်း…“ ကောင်မလေးက မင်္ဂလာစောင်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နှင့် တေ့ကပ်ကာ လူနာတစ်ယောက် ငြီးသလို ကြိတ်ပြီး ငြီးနေရှာသည်။ မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးက ပါးပြင်ကို ဖြတ်၍ ခေါင်းအုံးပေါ် ကျနေသည်။ “ပြွတ်….ပြွတ်……ပြစ်…..စွတ်……“ “ဟ…..အား….အင့်အင်း…..အင့်အင်း… အ..အ…အိ….အ“ တဖြည်းဖြည်း အဆုံးထိ ရောက်သွားပြီး ပူနွေးသော ကောင်မလေးဟာလေးက တင်းကြပ်စွာ စုပ်ယူထားခြင်းကို ခံလိုက်ရလေသည်။ ကိုသက်အောင် မြို့မှာ ရှိစဉ်က ခလေးထိန်း မချို၏ ပုလွေမှုတ်ပေးခြင်းကို ခံစားရဖူးသည်။

ပူနွေးသော အာငွေ့နှင့် လျှာဖျားလေးများ ကလိပေးမှုက အရသာထူးကဲစွာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် ယခု သည်ကောင်မလေး၏ အပျိုဖော်ဝင်စအရွယ် သန်မာသော ကြွက်သားများဖြင့် လိင်တန်ကို ဖြစ်ညှစ်ကာ စုပ်ယူထားသလို ခံစားရမှုက စအိုထဲကပါ မခံနိုင်အောင် သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပြန်မနုတ်သေးပဲ စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ စိမ်ထားပြီး မှိန်းနေလိုက်မိသည်။ “အင်း….ဟင်း…… အ…ကျွတ်ကျွတ်…..ကျွတ်ကျွတ်….” ကောင်မလေးက တစ်ချက်မျှ ငြီးတွားပြီး အနည်းငယ် လူးလွန့်လိုက်သော အခါကျမှ လီးထိပ်ကြီးမှာ ပါးစပ်အတွင်းမှ ထွေးထုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရသော ခရမ်းချဉ်သီးကြီးနှယ် ပလွတ်ခနဲ ကန်ထွက်လာသည်။ ဒစ်မထွက်ခင် အချိန်မီ ပြန်ပြီး ဟန့်တားနိုင်သဖြင့် ကွင်းလုံးကျွတ် ထွက်မသွားပဲ ပထမ သွင်းစဉ်တုန်းကလိုပင် ငြင်သာစွာ ဆီးခုံလေးကို ပွတ်လိုက် အစိလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကလိလိုက် လုပ်ပေးရင်း ချော့သွင်းလေး သွင်းလိုက်ပြန်သည်။ “အင့်အင်း…..ဟင်းဟင်း…ဟင်း….အင့်….အင်း“ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ငြီးတွားသံများက ကွဲပြားခြားနားကြသည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင်  သတိထားမိလာသည်။ ဒီကောင်မလေး ငြီးတွားပုံက ဗိုက်အောင့်လူနာလို အသက်အောင့် အောင့်ပြီး  ညီးညူတတ်သည်။ အဆုံးထိ ရောက်သွားပြန်သောအခါ ယခင်ကလိုပင် တင်းကြပ်စွာ ဖမ်းယူ  ဆုတ်ညှစ်ထားခြင်းမျိုး ခံရပြန်ပြီး ကိုသက်အောင်ရဲ့ သုတ်သွေးကြောကို စုတ်ထုတ်နေသလို တစိစိ ခံစားနေရသည်။ ထိုသို့ သုံးလေးကြိမ်မျှ အစုပ်အတန့် လေးများကို ခံစားရပြီးနောက် ချောင်ချိသော လမ်းကြောင်းလေးအသွင် ပြောင်းလာလေသည်။ ပြစ်ချွဲချွဲ အရည်များကလည်း တစိမ့်စိမ့် ကျဆင်းပေးလာသဖြင့် ကျဥ်းမြောင်းသေးကွေးလှသော ကြွက်တွင်းလေးသို့ တံပိုးတုံးကြီး ရေဆွတ်ဆောင့်ရသလို အပေါက်သစ်ချဲ့နေရသဖြင့် ပင်ပန်းလှသည်။ ကောင်မလေး၏ အောက်ဖက် အတွင်းပေါင်လေးပေါ်၌ စေးထန်းသော သွေးစလေးများ ယိုစိမ့် ကျဆင်းနေသည်။ “အင့်…အင့်…..အင့်……..ဟင့်….အ….အ မေ….ရေ…….” ပါးစပ်ကို စေ့ပိတ်ထားသည်။ ( အမေရေ ) အော်သံက တိုးတိုးဖွဖွလေး ဖြစ်သည်။ အတန်ကြာ ညှောင့်ပေးပြီးနောက် ကိုသက်အောင် နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲကိုင်ပွတ်ချေ ဆုတ်နယ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေသည်။

“ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်… ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်…. စွပ်“ “အ….အ…..အ အ…ရှီး….အ..အ မလေး….နော်….အင်း…ဟင်း ဟင်း…” ကောင်မလေး တစ်ကိုယ်လုံး ငလျင်လှုပ်သလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ဆောင့်လှုပ်သွားပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များ  ပြွတ်ခနဲ အန်ကျလာလေတော့သည်။ ထိုအခါကျမှ ကိုသက်အောင်က ခပ်နာနာလေး ထပ်ဆောင့်ပြီး သူကိုယ်တိုင် သုတ်ရေများကို ကောင်မလေး အင်္ဂါဇတ် အခေါင်းထဲသို့ နက်ရှိုင်းစွာ ထိုးသွင်းဖိကပ် ဖိကပ်ထားပြီး အားရပါးရ ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်။ “အား…နာလိုက်တာ…….အား…အား….. စပ်လဲ စပ်တယ်…….“ “နောက်တော့ ပျောက်သွားမှာပါကွယ်…..ခဏ နာတာပါ….နော်….“ “ဦး မကောင်းဘူး….မနက်ဖန် မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး… ပေါင်ထဲက အကြောတင်နေသလိုပဲ…အောင့်တောင့်တောင့်နဲ့…အင်း…အ…..” မှန်သည်။ မိုးလင်း မင်္ဂလာအခမ်းအနား ကျင်းပသောအခါ ခြေလှမ်းလေးတွေ တုံ့ဆိုင်းနေကြရသည်။ မသိမသာလေး ကွတကွတ ဖြစ်နေရရှာလေသည်။ ကိုသက်အောင် သနားသွားမိလေသည်။ “ဒီညတော့ ရွာတောင်ပိုင်း ငလျင်လှုပ်ပြီဟေ့” ကာလသားတစ်ချို့က ကိုသက်အောင်နား ကပ်ကာ စကြနောက်ကြသည်။ ကိုသက်အောင်က ပြုံးပြီး  အသာနေလိုက်သည်။ ခွေးမသားလေးတွေ ညက ကမ္ဘာ တစ်ခြမ်း စောင်းသွားတာမှ မသိလိုက်ကြတာ။ “မိန်းမရေ… ပစ္စည်းတွေ ..သွားပို့ကြရအောင်….” “ကို့ ဖာသာ သွားပို့တော့….သူများ လမ်း မလျှောက်နိုင်တော့ဘူး…” “ဟောဗျ…ဒါဆို… ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲရယ်….” “သွားပေါ့…ဘာလို့ သူများ …လမ်းမလျှောက်နိုင်အောင် လုပ်သေးလဲလို့….” ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပတ်ပြီး ကာလသားအချို့နဲ့ ပစ္စည်းများ လိုက်ပို့… ငှါးထားသော ပစ္စည်းများ အပျောက်အရှ စစ်နှင့် မိုးချုပ်သွားလေသည်။ ထမင်းစား ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ည ၈ နာရီ။ “ပွဲ မစသေးဘူးလား…ကိုသက်အောင်…” ရင်းနှီးနေသော ခြောက်ပေါင် ကြည်ဝင်းက နောက်သည်။ “ပွဲက မနေ့ကထဲက ပြီးသွားတာဟ… ဒီည နင်တို့ ကာလသားတွေ ချောင်းမယ် မို့လား …အေး…ဒို့ သိုးနေအောင် အိပ်မှာ…” “သေကွာ…တောက်….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..” ထိုနေ့က တကယ်လည်း ဘာမှ မလုပ်နိုင်ပဲ ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပစ်လိုက်ကြသည်။

ဘုမသိ ဘမသိ ခြင်ကိုက်ခံပြီး လာချောင်းကြသော ခြောက်စောင်းနှင့် ယောင်ပွ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားကာ မနက် လေးနာရီ တုံးခေါက်မှ အိမ်အောက်က ထွက်ပြေးခဲ့ကြရသည်ဟု နောက်မှ သိရလေသည်။ “ကိုကြီး….ထမင်း စားမယ်လေ….” ‘’’’အလယ်…ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်သလဲ မသိ။ အခေါ်အဝေါ်လေးတွေ ပြောင်းသွားသည်’’’’။ ကိုသက်အောင်  ကြည်နူး ကျေနပ်စွာ ထမင်းစားလိုက်သည်။ “ညည်းကို ဘယ်သူခေါ်ခိုင်းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…” “ကိုယ့်ဖာသာ ခေါ်တာ…ဘာလဲ ..မကြိုက်ဖူးလား…ဒါဖြင့် ..ဦးပဲ…ပြန်ခေါ်ရမလား..“ “ ဟဲ့…အို…မကြိုက်လို့ မုတ်ပါဘူး…နားထောင်လို့ ကောင်းလွန်းလို့…“ အသက်ကွာလွန်းသော အိမ်ထောင်ဖက်များမို့ အပြောအဆို အနေအထိုင်ကအစ တစ်ပန်း ရှုံးလွန်းလှသည်။ အပြောကလက်သလိုလို စောက်ပေါကြီးပဲ ဖြစ်နေရသလိုလို တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးကြီး။ “ကိုကြီးက မျက်နှာကြီး… တည်မထားနဲ့ကွာ… သူများ ကြောက်တယ်…“ အဲ့လိုများ မညုလိုက်နှင့် ကိုသက်အောင် မျက်နှာမှ သိက္ခာသမာဓိ အလွှာလိုက် အလွှာလိုက် ကွာကျသွားကြရသည်။ “ကိုကြီးကို… သူများ အရမ်း ..အရမ်း..ချစ်သွားပြီ…သိလား…”  “ဟင်…ဟုတ်လား….ဘယ်တုန်းကလဲ…ဆိုစမ်း…“ “မင်္ဂလာမဆောင်ခင် ည..က….ကဲ သိပလား…..”။ ‘’’ဟုတ်ပါ့ဗျာ ဒါကြောင့် ပညာရှိစကားများ တယ်မှန်ကြသကိုး…။ မခိုးခင်လိုး..၊ မလိုးခင် ထိုး…၊ မထိုးခင် နမ်း..၊  မနမ်းခင် ဖက်…တဲ့…။ အမလေးလေး…နော်…၊ ဒီဟာမလေးနှယ် ဗျာ…။ ဒီလောက်ကြီး နာကျင် ကိုက်ခဲပြီးမှ  ခံစားရတဲ့ အချစ်အရသာကို တပ်မက်လွန်းလှပါတယ်…’’’။ ကိုသက်အောင်ကတော့ စပ်ဖြင်းဖြင်းနှင့် ထိပ်က  နာကျင်နေဆဲ။ တောဓလေ့ဆိုတော့လဲ တောအနေအတိုင်း နေတတ်အောင် ကျင့်ရပြန်သည်။ ထင်းခွေ ရေခပ် နွားကျောင်း  အလုပ်များနှင့် မြေပေါက်မြောင်းတူး တောင်ယာအလုပ်တွေက ကိုသက်အောင်အဖို့ ယခုမှ စတင် ရင်းနှီးရသော  အလုပ်များမို့ ဖျားရပြန်သည်။

“သက်အောင်ရယ်.. ဒါ..မိုးထဲ ရေထဲ အချိန်ကွ…မင်းက ဘာလို့ များ ဖျားနေရပြန်တာတုန်း..ဟ….ငါ့တို့တုန်းကဆို  …တစ်လတိတိ..ခြင်ထောင်ထဲက မထွက်ဖူး..မောင်…” ဘိုးလေးချစ်က ရယ်စရာ အလွန်ပြောသည်။ ခွေးမက ထိုစကားကြားသောအခါ ကိုသက်အောင် နားဝသို့  ကပ်ပြီး “နှာဗူးကြီး”ဟု တိုးတိုးပြောသည်။ ကိုသက်အောင်က ရယ်နေသည်။ “ကိုကြီး…ပစ်သွားရင်…သူများ တကယ် သေပစ်မှာ…သိရဲ့လား” “ဟင်…ဘယ့်နှယ်ဟာ စိတ်ကူးပေါက်ပြန် တာလဲကွာ” “ကြိုပြောထားတာ… ဘာစိတ်ကူးမှ ပေါက်လို့ မဟုတ်ဘူး“ “ချစ်လို့မှ ယူထားပြီးပြီပဲကွယ်… ဘယ် ပစ်ရက်မှာလဲ…“ “အင်းပါ…အင်းပါ… မပစ်ရင် ပြီးတာပါပဲတော်….” သူ့စကားလုံးတွေက အသဲမှ လာမှန်း ကိုသက်အောင် သိသည်။ စာမတတ် ပေမတတ် စကားတန်ဆာ မဆင်တတ်ပြန်တော့ စကားလုံးတွေက မလှ။ တော် တို့ တော့ တို့ ငါ တို့ သုံးလေ့ရှိသည်မို့ ကြီးသူနဲ့ ငယ်သူ  နားထောင်ရသောအခါ အဆင်မပြေချင်ပေ။ သို့သော် ကိုသက်အောင် ဖြည့်စွက် နားထောင်တတ်ခဲ့သည်။ ကံကြမ္မာသည် ရဟတ်လို လည်ပတ်တတ်သည်ဟု ဆိုကြ၏။ ကိုသက်အောင် အကြွင်းမဲ့ လက်ခံချင်ပါသည်။  ကမ္ဘာတစ်ဖက်ခြမ်း၌ အပျော်ကလေးများ ဝေစီနေစဉ်မှာ သည်ဘက်ခြမ်း ၌ အလွမ်းတေးဖွဲ့ရန် ကံကြမ္မာက ဇယားချထားပြီး ဖြစ်နေတတ်သည်။ “ဦး….ကျနော့် နာမယ်..သိန်းတိုးပါ… တောရွာလေး ရွာသားပါ..။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်တာ…၂ နှစ်ပဲ  ရှိပါသေးတယ်…၊ အခု ရွာကို ပြန်လာတာပါ.. အလည်ပဲ ဆိုပါတော့…“ အဲဒီ..သိန်းတိုးက ခွေးမနဲ့ ငယ်ရီးစားတဲ့ဗျာ။ ကိုသက်အောင် ဘယ်သိပါ့မလဲ။ အိမ်ပေါ်လာတော့လည်း  ဧည့်ခံရတာပဲပေါ့။ အဲ…ခွေးမလည်း တောထဲက ပြန်လာရော “ဟင်…ကိုရင် သိန်းတိုး…..ဟယ်…” အားရဝမ်းသာကြီး ခွေးမ ပြေးတက်လာတယ်။ ဝမ်းနည်း ပက်လက်ကြီး မျက်နှာပျက်သွားတယ်။ ကိုသက်အောင် ဒါတော့ သတိထားမိတယ်။ “နင်…နေကောင်းတယ်နော်…. ခွေးမ…” “အင်း….ကောင်းပါတယ်….” “မင်္ဂလာဆောင်တာတောင် ငါ့ကို မဖိတ်ဘူး…ဟာ…” “လူကြီးတွေ အမြန် စီစဉ်ကြတာ..ဟ…” ကိုင်း…ကိုသက်အောင် ရှေ့ထားပြီး ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေလေ။ ကိုသက်အောင် ဖြေးလေးစွာ ထရပ်လိုက်သည်။

“သိန်းတိုး…. စကားပြောရစ်ဦးကွာ…. ဦး ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်…” “အိုး….မိုးချုပ်နေမှ ..မချိုးနဲ့…ပြန်ဖျားနေအုံးမယ်…” ကိုသက်အောင်က သည်စကားတွေကို သိန်းတိုးရှေ့၌ အာဏာ ပြချင်၍ သာ သုံးသော စကားဟု  နားလည်လိုက်သည်။ သိန်းတိုးကတော့ သူ့လင်အတွက် စိုးရိမ်တတ်လိုက်တာ ခွေးမရယ်လို့ တွေးသည်။ ကိုသက်အောင်က ခန့်ညားရင့်ကျက်စွာ ပြုံးရင်း အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ ခွေးမနှင့် သိန်းတိုးက သူသွားရာသို့ ငေးမိကြသည်။ “ခွေးမ…နင် ..ဒီလူကြီးကို ဘာလို့ ယူတာလဲ..ဟင်….” “ချစ်လို့ပေါ့ဟဲ့… သိန်းတိုးရဲ့…မချစ်ပဲနဲ့ ညားမလား….“ “နင်…ငါ့ကိုတော့ မစဉ်းစားဘူးပေါ့…ဟုတ်လား….” “အေး….ငါ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူး…” “ရက်စက်လိုက်တာ….ခွေးမ ရယ်…..“။ ‘’’’ပြောပါ …သိန်းတိုး..နင်ပြောချင်သလို ပြောသာပြောပါတော့…။ ငါ့ဘဝက တွယ်ရာမဲ့ ဗေဒါ…ရေမှာ တွေ့တဲ့  အမှိုက်သရိုက်မှန်သမျှ တွယ်မိကပ်မိတာ..ငါ့အပြစ်တဲ့လား…သိန်းတိုးရယ်…’’’’။ ဒါ..ခွေးမအတွေး…ဒါပဲ…လူတွေမှာ  အဲဒီ အတွေးနဲ့ ကိုယ်လိုရာ ဆွဲယူခဲ့တတ်ကြတာက အမှား။ “ငါ သိပ်မှားသွားပြီ….ကိုသက်…” “ရော်…ဖြစ်ရပြန် ပြီ….” “ဒီကောင်မလေးမှာ ရီးစားရှိနေတာ … မင်းမသိဘူးလား…. ခုတော့ ငါက လူဆိုးကြီးလိုလို…ငွေရှင်ကြေးရှင်ကြီးက မတရား သိမ်းပိုက်ထားသလိုလို” “ဟာ….ရီးစားမရှိပါဘူး….ဘယ်သူပြောလဲ“  “ဟ…မနေ့က ငါ့အိမ်လာလည်တယ်ကွ…. သိန်းတိုးတဲ့” “ဟာကွာ….အလကား ကောင် ..ဖဲသမား…. ကောင်မလေးကို တဖက်သတ်ကြိုက်နေတာ… မဟုတ်တာတွေဗျာ…” ခက်သည် ကိုသက်အောင်လို လူစားကလည်း အရှားသား။ အချစ်နဲ့ စပ်လျဉ်း၍ ဒဿဂီရိလိုနေရာမျိုးက သူ မကချင်။ ရုပ်ရှင်တွေ ဇာတ်တွေထဲ၌ ထိုသို့ သရုပ်ဆောင်သူများကိုလည်း အပြင်မှာပါ သူလိုက်ပြီး  မုန်းတတ်သည်။ ဘာပဲ ပြောပြော သိန်းတိုးနှင့် ခွေးမတို့ ငယ်စဉ်က ဇာတ်လမ်းကလေး ရှိခဲ့ရမည်ဟုတော့ သူက တွေးယူသည်။ “ငါက မိန်းမတွေ အများကြီး ကြုံလာခဲ့ဖူးတယ်…. ခွေးမ သိလား…၊ ငါလိုကောင်က ငါ့အချစ်ကို စော်ကားရဲရင် ငါက ဆယ်ခါပြန် စော်ကားပြတတ်တဲ့လူဆိုတာ…မင်းစွဲစွဲမြဲမြဲ မှတ်ထား…သိလား” ခွေးမတဲ့ သူ မကြိုက်တဲ့ နာမည်ကြီးကို ခေါ်တယ်လေ။ ခွေးမ ငိုချင်တယ်။ ဟို နှမလိုး သိန်းတိုးလာသွားပြီးကတည်းက ပြဿနာ တက်တော့တာပဲ။

ခွေးမ သူနားလည်အောင် ပြောပြချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခွေးမ မပြောတတ်ဘူး။ သူ့ကိုလဲ ခွေးမ စွဲစွဲလမ်းလမ်း ချစ်နေမိပါပြီ ဆိုတာလဲ မရှက်မကြောက်  ပြောဖူးရဲ့ သားနဲ့။ ညဘက်တွေလည်း ပြန်မအိပ်တာ များလာပြီ။ ညဘက် ရေနံဆီ ကုန်တဲ့အထိ ခွေးမ သူ့ကို ထိုင်စောင့်ပါတယ်။ ဒီညလည်း ဝတ္တရားမပျက် လင်ကို ထိုင်စောင့်ရင်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။ လေးလံတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးတစ်ခုက ခွေးမဗိုက်ပေါ်မှာ တက်ဖိလာတော့မှ လန့်နိုးသွားမိတယ်။ အရက်နံ့ကလည်း  မွှန်လို့။ မီးခွက်ကလည်း ငြိမ်းနေပြီ။ ခွေးမ သူ့ကို အတင်း တွန်းပစ်လိုက်တယ်။ “သွားစမ်းပါ….အိမ်မှန်း ယာမှန်း မသိပဲနဲ့….” သူက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခွေးမ ပေါင်ကြားထဲကိုသာ တွင်တွင် နှိုက်နေတယ်။ သုံးလေးရက်ကြီးတောင် ဘာမှ  မလုပ်ရတော့ သူ မနေနိုင်ဘူးလေ။ “အခုမှ ငမ်းငမ်း တက်မနေနဲ့…..ဟွန်း” သူ့အသက်ရှူသံတွေက အရမ်းပြင်းတာပဲ။ မနားမနေပဲ ထမီနားကို ဆွဲလှန်ပြီး လုပ်တယ်။ “ ပြွတ်….ပြွတ်…..စွပ်….ဖွတ်….ဖတ်….ဖတ်….ပြွတ် …စွပ်….“ “အင့်…..အင့်……အင့်…ဖြေး….. ဖြေး ဖြေး..လုပ်စမ်း ပါ….တကယ်ပဲ…ရှင်…” လမ်းကြမ်းမှာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ်း ဆောင့်နေတာ အိမ်ကြီးကို သိမ့်သိမ့်ခါနေတာပါပဲ။ ကျမ ခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်တဲ့ဒဏ်ဟာ အတော်ထိတယ် ရှင်။ ကျမလည်း ကိုယ့်လင်က လိုလိုချင်ချင် အငမ်းမရလုပ်တာလေးကိုပဲ အားရကျေနပ်စွာ ခံနေမိခဲ့ပါတယ်။ “ပြွတ်…ပြွတ်……စွပ်…ဖွတ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်…..“ “အင့်…အင့်…..အ…အ…အင့်……….“  လင်မယားလိုးတာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာ။ ဘာသံတွေ ထွက်ထွက်ဆိုပြီး ကျမလဲ သူ့ကို မတားဘူး လွှတ်ပေးထားမိတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူက ကျမ နို့နှစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲနေလို့ ကျမက အင်္ကျီ  ကျယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးမိပါသေးတယ်။ “အိ…အိ…..အား….အား…….အင့်…ဟင့်..အင့်…အင်း“ အံကြိတ်ပြီး ညာသံပေး ဆောင့်လိုးရင်းက သူပြီးသွားပါတယ်။ ကျမက ဆတ်တငံ့ငံ့နဲ့ ကျန်နေသေးလို့ သူ့ခါးကို  ဆွဲပြီး ထပ်ဆောင့်ခိုင်းရပြန်တယ်။ သူကလဲ ထပ်ဆောင့် လိုးပေးပါတယ်။ “ကဲ…မီးခွက် ထွန်းစမ်း…ယောင်ပွ….မင်းတို့ အမြင်ပဲ…” လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အရောင်နဲ့ သိန်းတိုးမျက်နှာကြီးဟာ ကျမ အပေါ်မှာ အထင်းသား ခွလျက်သားကြီး  ရှိနေပါတော့တယ်။ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်းလာမည်)

*မူရင်း ရေးသားသူအား လေးစားစွာဖြင့် ခရစ်ဒစ်ပေးပပါသည်*

Zawgyi

“အစ္ကိုေလး” အိပ္မေပ်ာ္ပဲ မ်က္လုံးေၾကာင္ေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ လန႔္သြားသည္။ “ဟင္…ပုံ႔ပုံ႔…မအိပ္ေသး ဘူးလား…..” ကြယ္လြန္သူ ဇနီးသည္ႏွင့္ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာခဲ့ပုံကေလးမ်ားကို ျပန္လည္ စၿမဳံ႕ျပန္ေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ရဲ႕  ေဘာ္ဒါႀကီးက ေထာင္မတ္ေနသည္။ ပုံ႔ပုံ႔က အဲဒါႀကီးကို ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ေလသည္။ “မမသီ သားေတြက အရမ္းေသးေပါက္တာပဲ……” ကိုသက္ေအာင္ ျမင္သာေအာင္ အႏွီးႏွစ္ထည္ကို ကိုင္ၿပီး ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။ ကိုသက္ေအာင္  ကုတင္ေပၚမွထကာ ပုံ႔ပုံ႔အနားသို႔ လာခဲ့သည္။ ပုံ႔ပုံ႔ထံမွ သနပ္ခါးနံ႔ သင္းသင္းေလးကို ဦးစြာ  ရႉရႈိက္မိလိုက္ရသည္။ “ထားခဲ့ေလ….မိုးလင္းေတာ့ ..ငါေလွ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္“ “အို….မဟုတ္တာ….” ပုံ႔ပုံ႔က လက္ကို ျပန္႐ုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ဝတ္ထားေသာ ညဝတ္အက်ႌေလးေအာက္မွ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာက အခုအခံမပါ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ျဖဴဝင္းႏုနယ္ေသာ ပုံ႔ပုံ႔မ်က္ႏွာေလးက တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းခံေနသလို ေမာ့ေပးထားသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ရင္ေတြ ပူလာသည္။ ဆီးခုံအထက္မွ က်င္ေအာင့္သလို ( လိုးခ်င္လြန္းအားႀကီး ) ေသာ  ေဝဒနာတစ္ရပ္ကိုလည္း ခံစားလိုက္ရသည္။ “ပုံ႔ပုံ႔….နင့္ ကို…ငါ….ငါ ေလ……..” “အိုး…….ဖယ္ပါ….စည္းမရွိ..ကမ္းမရွိ….မလုပ္ပါနဲ႔……” ပုံ႔ပုံ႔ ဆတ္ခနဲ လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္ၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ‘’’ခက္လိုက္တာ…ဒီေဝဒနာ…။ ဘာနဲ႔  ကုစားလို႔ရမွာလဲ…မိပုံ႔ရယ္….။ သီရယ္….ေမာင့္အျဖစ္ကို ျမင္လွည့္စမ္းပါအုံးလား…မိန္းမ ရယ္…’’’။ “ေမာင္သက္ေအာင္ ..ခရီးထြက္မလို႔…ဆို…….” “ဟုတ္ကဲ့..ေဒၚေလး….က်ေနာ့္အေမရွိတဲ့ ႐ြာကိုပါ….” “ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ…ေမာင္သက္ေအာင္……” “အဆင္ေျပသလိုပါပဲ….ေဒၚေလးရယ္…၊ သားေတြကို အေမက ျမင္ခ်င္ေနေသးတယ္….၊ သီမရွိတဲ့ ေနာက္  ေတာမွာ လာေနဖို႔ ေခၚေနတာ…” “ဒါဆို…ေမာင္သက္ေအာင္ ဟိုမွာပဲ အေျခစိုက္ေတာ့မွာေပါ့….ဟုတ္လား…” “အင္း…..ဆိုပါေတာ့..ေဒၚေလးရာ….” “မင္းသားေတြ ပညာေရးလဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္….ေမာင္သက္ေအာင္…”  “က်ေနာ္ ေမ့မပစ္ပါဘူး…စိတ္ခ်ပါ…..ေဒၚေလးရယ္…“ သၾကၤန္ရက္ႀကီးမွန္း ကိုသက္ေအာင္ အမွတ္ရသည္။ ပုံ႔ပုံ႔ႏွင့္ အေဖာ္တစ္စု ေရပက္ခံ ထြက္ရာမွ  ျပန္လာၾကသည္။

“ေဖေဖေရ…သားသားတို႔ကို ႁပြတ္အသစ္ေတြ ဝယ္လာတယ္… ဒီမွာ….”  ပုံ႔ပုံ႔က ဘယ္သြားသြား ဘယ္က ျပန္လာလာ ကိုသက္ေအာင္ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကစားစရာႏွင့္ မုန႔္တစ္ခုခုကေတာ့ ပါလာတတ္စၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။ “ဒီမွာ နင့္အစ္ကိုေလးက သူ႔႐ြာျပန္ေတာ့မလို႔တဲ့….” “ဟင္…..ခေလးေတြေရာလား….ေမေမ” “ေအးေပါ့ဟဲ့…သူ႔ခေလးေတြ ဘယ္ထားရက္ခဲ့ပါ့မလဲ….မဟုတ္တာ…” ပုံ႔ပုံ႔ ငိုင္ေတြေတြေလး ျဖစ္သြားရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ အိမ္ေပၚ သို႔  ေျပးတက္လာသည္။ ကိုသက္ေအာင္တို႔ သားအဖေတြက ျပင္ဆင္ ထုပ္ပိုးၿပီးကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ “သား…ကိုႀကီး…အန္တီေလးနဲ႔ ေနခဲ့မလား…ဟင္……..” “ဟင့္အင္း…ေဖႀကီးနဲ႔ပဲ လိုက္သြားမွာ….သေဘၤာစီးမွာေနာ္….ေဖႀကီး….” ပုံ႔ပုံ႔ ႏုတ္ခမ္းေလး ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကိုက္ထားသည္။ စူးရွၿပီး အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္လည္း ကိုသက္ေအာင္ကို ၾကည့္သည္။  “ဟင္း….ရပါတယ္….သြားၾကပါ….သြားၾက..ခုသြားၾက……“ ကိုသက္ေအာင္ ရင္ခြင္ထဲမွ သားငယ္ေလးက လန႔္ငိုသည္။ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ ပုံ႔ပုံ႔အသံက  ဟိန္းတက္သြားသည္။ “ဟဲ့….ဒီေကာင္မေလး…. ေဘးအိမ္ေတြ ၾကားကုန္ၿပီ….ခက္ေတာ့တာပဲ….” ေဒၚေလးက အေျပးအလႊား လာဆူၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ကို အိပ္ခန္းထဲ ဆြဲေခၚသြားသည္။ “အဲဒါေၾကာင့္ သမီးကို ေျပာတာ….ေမေမတို႔ စီမံသလို နာခံပါလို႔” “ဟင္း……ေဝးေသးတယ္…. အစ္မေသလို႔ ညီမကို ဆက္ယူတဲ့လူေတြထဲမွာ က်မ အပါမခံႏိုင္ဘူး…. ေနပေစ….ခေလးေတြကို လြမ္းရလို႔ သမီးအသဲေတြ ကြဲခ်င္လဲ ကြဲပေစ… ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး….” “ဟာ…..တိုးတိုးလုပ္စမ္းပါ..ဟယ္… မယူခ်င္လဲ ေန… ေဘးအိမ္ေတြၾကားလို႔ ရွက္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္….” ကိုသက္ေအာင္ အသံေတြကို ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕၌ ေခၚထားေသာ မာဇဒါ ေလးဘီးကားေလးက  အဆင္သင့္ ေရာက္လာသည္။ ထိုင္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ကို ဒ႐ိုင္ဘာအား ခဏခ်ီခိုင္းထားၿပီး  အထုပ္အပိုးေတြကို ကားေပၚ ပစ္တင္ၿပီး သားႀကီးကို လက္ဆြဲကာ ေျပးဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ‘’’ေနရစ္ေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔….နင္အမုန္းႀကီးမုန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ နင့္မ်က္စိေအာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ေစရေတာ့ပါဘူး… ပုံ႔ပုံ႔ရယ္…’’’။ ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနေလသည္။ သားႀကီးက ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္သြားေနေသာ ကားမ်ားကို တာ့တာလုပ္ရင္း လိုက္ပါလာသည္။

သားငယ္ေလးကမူ ကားသံ ဟြန္းသံမ်ား ၾကားတိုင္း  ဖေအ့လည္ပင္းကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားတတ္သည္။ ေလယူရာ လြင့္ရေပအုံးေတာ့မည္။ အရာခပ္သိမ္း ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုသက္ေအာင္ ဆိုတာကလည္း ေလာကႀကီးထဲက လူသားတစ္ေယာက္ေပကိုး။ ေလာကဓံ တရားက က်ီစားျခင္းကိုေတာ့ ခံေပအုံးေပါ့။ ကိုသက္ေအာင္ ဇာတိေျမ မဟုတ္ေသာ ႐ြာကေလးက  အေမ့ခ်က္ျမႇဳပ္႐ြာျဖစ္သည္။ လူမွန္း သိတတ္စကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္အတြက္  ေတာ႐ြာေလး၌ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ဆန္းေနသည္။ ‘’’ေအာ္…ဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွ မိဘအရိပ္ကို  သတိရတတ္ၾကေလျခင္းပါ…လား……’’’။ “ဒီမွာ….ခင္ဗ်ာ…(….) ႐ြာေလးကို ဘာနဲ႔ သြားရမလဲ… ခင္ဗ်ာ…” “ဟ…ေနအုံး…ေတာ႐ြာက လွည္းႀကဳံ ရွိတယ္… ေဟ့ ခ်က္ေဖာင္း…. ” ေတာ႐ြာေလးမွ ထင္းလာခ်ေသာ လွည္းႀကဳံႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္တို႔ သားအဖတစ္ေတြ လိုက္လာၾကရသည္။ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး စိမ့္ေအးေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ တဒဂၤ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ အရသာကို ခံစားရသည္။ “ခေလးက ငယ္ငယ္ေလးပဲ…မေအကေရာ…ဗ်….ကိုယ့္ဆရာ” “ဆုံးသြားတာ…တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္…ဗ်ာ… ေတာမွာ အေမရွိတယ္ေလ….” “ဘယ္သူမ်ားတုန္းဗ်….ဟဲ့…ေအာ္…ဒီႏြား…“ “ေဒၚနန္းအိမ္ပါ…သိလားဗ်…” “ဟား…သိပ္သိေပါ့ဗ်ာ…. ဒါဆို က်န္းမာေရးမႉးကိုသက္ေမာင္နဲ႔ ညီအစ္ကိုေပါ့..ဟုတ္လား…၊ ၿမိဳ႕မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ားကိုး…” “ကိုသက္ေမာင္က အငယ္ပါ…ဟုတ္တယ္…က်ေနာ္က အႀကီးေလ…” လွည္းက အမိုးေတာ့မပါ၊ ေစာင္းက်ေနေသာ ေနေရာင္တြင္ ေခြၽးျပန္ေနၾကသည္။ သားႀကီးက  လွည္းစီးရသည္ကို အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနရွာသည္။ ႐ြာအဝင္ လွည္းလမ္းက ဂဝံေက်ာက္မ်ားႏွင့္  နိမ့္ဆင္းသြားသည္။ “ၿမဲၿမဲ ကိုင္ထားဗ်ိဳ႕…က်ဳပ္ႏြားေတြက ထိန္းရတာ နဲနဲခက္တယ္..” လွည္းသမား ခ်က္ေဖာင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို နဖားႀကိဳးကို ေတာင့္ေပးရင္း လွည္းလမ္းေခ်ာက္အတိုင္း  ေမာင္းခ်လိုက္သည္။ ဝ႐ုံးသုံးကားေလး ျဖစ္သြားသည္။ “ဗ်ိဳး ဆရာေလး….ၿမိဳ႕က ခင္ဗ်ားအစ္ကို လာသဗ်ိဳ႕….ပစၥည္းေတြနဲ႔…” ခ်က္ေဖာင္းက အသံဝါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး အိပ္ယာလိပ္၊ ေသတၱာမ်ား ခ်ေပးသည္။

ကိုသက္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမတို႔  အေျပးအလႊား ထြက္လာၾကသည္။ “ကိုႀကီး သတင္းၾကားၿပီးကထဲက ေမွ်ာ္ေနၾကတာ….” “သီ…ဆုံးဆုံးခ်င္း လာဘို႔ပဲ…ကိုသက္…. ၊ သီ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆြဲထားလို႔…” စကားတေျပာေျပာနဲ႔ အိမ္ၿခံဝိုင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ သရက္ပင္အိုႀကီးမ်ား၊ ဝါးပိုးဝါးမ်ားေၾကာင့္  ေနေရာင္မထိုးပဲ စိမ့္ေအးေနသည္။ “ဦး….ဦးေရ…ဦး….ဒီမွာ ေရဒီယိုေလး က်က်န္ခဲ့တယ္……” “ဟာ…ဟုတ္သားပဲ….ဘယ္နားက ေတြ႕တာလဲ..သမီး..ဟင္….” “႐ြာအဝင္…လွည္းလမ္းေခ်ာက္ထဲက….” ကိုသက္ေအာင္ ေရဒီယိုေလး ကမ္းေပးေနေသာ မိန္းခေလးမ်က္ႏွာကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။  ရင္ထဲဝယ္ ဒိန္းခနဲ ခုန္လႈိက္သြားရသည္။ “ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ တူလိုက္တာ….” ပုံ႔ပုံ႔ကဲ့သို႔ မ်က္ခုံးေလးေတြ ေမွာင္ေနသည္။ ႏုတ္ခမ္းေလးက ဖူးဝင္းစိုေဖာင္းေနသည္။ ႐ႊန္းလဲ့ေတာက္ပေသာ  မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက ျဖဴစင္ၾကည္လဲ့ေနၾကသည္။ တစ္ခုပဲ…ရွိသည္..။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္က ပုံ႔ပုံ႔ထက္  က်စ္လစ္မာေၾကာသည္။ ဖိနပ္စီးမထားေသာ ေျခေထာက္၌ ႐ႊံ႕နီတို႔ လိမ္းက်ံ ေပလူးေနသည္။ ေယာက္်ားရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ဝတ္ထားသည္။ ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ကို စလြယ္သိုင္းကာ ပုဆိုးထဲ၌  သရက္သီး အခ်ိဳ႕၊ ဟင္း႐ြက္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အသက္ ၁၈ႏွစ္ထက္ မပိုေလာက္ေသးေသာ  သည္အ႐ြယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ခုံမိသည့္အတြက္ ကိုသက္ေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ကို စူးစူးဝါးဝါးႀကီး စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ ကိုသက္ေအာင္ အၾကည့္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလး ရဲခနဲ ျဖစ္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ကိုသက္ေအာင္ ညီက ကိုသက္ေအာင္ ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး “ဒီခေလးမေလးက သနားစရာ ကိုႀကီးရဲ႕…. ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးကို လုပ္ေကြၽးေနတာ..၊  အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကလည္း မူး႐ူးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ…”  “မိဘေတြကေရာ…ကိုသက္…ဟင္…” “ဖေအႀကီးက ဆုံးသြားတာ ၾကာၿပီ….၊ မေအကလဲ ေနာက္လင္ယူတာ မၾကာေသးဘူး….၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ခေလးေတြက  ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေတြခ်ည္းပဲ….” ညေနစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကေသာအခါ ညေနက ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ခေလးမဆီမွ ဟင္း႐ြက္အခ်ိဳ႕ ဝယ္ၾကသည္။ “အဲဒီလိုပဲ ….ေတာတိုးၿပီး ေရာင္းခ်စားရင္း အသက္ရွင္ေနၾကရတာ…ကိုႀကီး…” ေနာင္ေသာအခါ ကိုသက္ကပင္ ထိုခေလးမ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ အဝတ္အစားမွ အစ ေထာက္ပံ့ေနရေၾကာင္း  သိလာရေလသည္။

“ေတာထဲက ဟာမ သူဟာသူၿဖဲ နီတာရဲ….” “အယ္…ကိုခ်က္ေဖာင္းႀကီးက ညစ္ပတ္တယ္….ေတာ့…သြား မသိဘူး…” “နင့္ေစာက္ပတ္… ညစ္ပတ္ရမလား…ဟ… ဒါစကားထာဖြက္တဲ့ဥစၥာ…လီး….” ခ်က္ေဖာင္း ၊ ေျခာက္ေစာင္း ၊ ေယာင္ပြတို႔က မိန္းခေလးမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕က်သည္။ လသာေသာ ညမ်ားတြင္  ေျမရွင္းေသာ ကိုသက္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္၌ ထုတ္စည္းတိုး၊ တြတ္ထိုး ၊ ဖန္ခုန္ ၊ ၾကက္ဖခြပ္တမ္း  ကစားၾကသည္။ ခ်က္ေဖာင္း ၊ ေျခာက္ေစာင္း ၊ ေယာင္ပြ ဆိုသည္မ်ားကလည္း နာမ္စားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။  ျမင့္သိန္း ၊ စိန္လွ ႏွင့္ ေအာင္ၾကည္တို႔မွာ နာမည္ရင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကိုသက္ေအာင္အပါအဝင္ လူႀကီး လူငယ္ လူလတ္မက်န္ စကားထာဝိုင္း၌ ပါဝင္ႏိုင္ၾကသည္။ ယခုလည္း လူ၂၀ခန႔္ ဝိုင္းႀကီး ဖြဲ႕ထားၾကသည္။ “အံမယ္….လြယ္လြယ္ေလး…. အဲဒါ ေတာက္တဲ့ဥ…” “မင့္ေမလိုး…မိန္းခေလးေတြ ေဖာ္ရမဲ့ အလွည့္ကြ…ေယာင္ပြရဲ႕…” “ အဲ…ဟုတ္သားပဲ…ေယာင္လို႔….” ဝိုင္းရယ္ ၾကသည္။ “နင့္ဟာတြဲလဲ နီတာရဲ…ကဲေဖာ္စမ္း….“ ေဒၚဖားမက ယုတ္ကန္းသည္။ ေဆးလိပ္မီးတဖြားဖြား ဖြာရင္းက ထေျပာသည္။ “ဟာ…ေဒၚဖားမ… ဒါ ခင္ဗ်ား ယုတ္ကန္းတာ….” “ဘာယုတ္ကန္းရမွာလဲ…ဟဲ့…၊ နင္တို႔ေဖာ္ၾကည့္ပါလား…ဟင္းဟင္း…” “ ေဟ့ေကာင္ေတြ ..တြဲလဲႀကီးတဲ့…နီတာရဲႀကီးတဲ့…ဘာျဖစ္မလဲ…” “ဖိုးေလးခ်စ္ ကြၽဲသိုးႀကီး သိုႀကီးပဲ ျဖစ္မယ္….ဟားဟား…ဟား..” “ မွားတယ္…မွားတယ္…ငွက္ေပ်ာဖူးကို ေျပာတာ….” စကားထာဝိုင္းက အၿပိဳင္အဆိုင္ ၾကမ္း ၾကမ္းလာၾကသည္..။ “နင့္ကို ငါခ် ..ငါ့ကို နင္တက္ခ်…အဲဒါ ဘာလဲ..ဗ်….” “ဟဲ့…မေအလိုး ခ်က္ေဖာင္း…နင္ အဲဒီအထိေတာ့ မစုတ္ပဲ့နဲ႔….” “စကားထာပါ..ဗ်ာ…ေဖာ္ႏိုင္ရင္ သိလာမွာပါ…” စကားထာဝိုင္း ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ကိုသက္ေအာင္ပင္ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚဖားမႏွင့္ လူႀကီးပိုင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္သြားသည္။ ကိုသက္ေအာင္ စိတ္ဝင္စားေနရေသာ ခေလးမေလး အပ်ိဳဝိုင္းကလည္း  တြတ္ထိုးေနၾကသည္။ ဘယ္သူမွ ေဖာ္မရၾက။ “ပန္းေပးပလား….ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္…ေနာ္..” ခ်က္ေဖာင္းက ထေအာ္သည္..။ လမင္းႀကီးက ပို၍ ပို၍ သာလာေနသည္။ “ကဲ…ေပးၿပီ ဟာ… ေဖာ္….” ေယာက္်ားေလးစိတ္ႏွင့္ ေယာက္်ားေလးလို ဝတ္တတ္ေသာ မယ္စိန္က ေျပာသည္။

“ကိုသိန္းေမာင္နဲ႔ မမယ္ခင္ေပါ့..ဗ်….သြားၾကည့္ပါလား…“ “ဝါး…ဟားဟား…ဟား…ဟား…” ဝိုင္းထဲမွာ ရယ္သံမ်ားက မရပ္ၾကေတာ့။ ကိုသက္ေအာင္ပါ အူလႈိက္သဲလႈိက္ ရယ္မိသည္။ ကိုသိန္းေမာင္က  ေပါင္တစ္ဖက္ မရွိ၊ မမယ္ခင္က မ်က္လုံးကြယ္ေနေသာ လင္မယား။ “သြား …ေကာင္းေကာင္း မဖြက္ပဲနဲ႔..ေျခာက္ေစာင္းတို႔ အုပ္စု…” ဤႏွယ္ ေတာ႐ြာကေလး၌ ကိုသက္ေအာင္ အေနေပ်ာ္လာသည္..။ ညီျဖစ္သူက သူႏွင့္အတူ ေဆးထိုးအပ္  ကိုင္ေစခ်င္သည္။ ကိုသက္ေအာင္က ေပါက္တူး ကိုင္သည္။ “ဟို ခေလးမ နာမယ္ ခုထိ ငါမသိေသးဘူး…ကြ ကိုသက္…” “ဟာ…ဘာသိစရာ လိုသလဲ..ကိုႀကီးကလဲ….” “အာ….တစ္႐ြာထဲ ေနၿပီး နာမယ္မသိဘူးဆိုေတာ့ ကြာ ..မင္းကလဲ…” “ဒါျဖင့္ …ကိုႀကီးဖာသာ ေမး…” ကိုသက္ေအာင္က…“ သမီးနာမယ္က ဘယ္လိုေခၚလဲ့ကြဲ႕…သမီး…” “ငယ္ငယ္က အေမေခၚတာ…ခ်ီးေပတဲ့..ကိုေလးက ေခၚေတာ့ အာၿပဲတဲ့….ခုေတာ့ ေခြးမလို႔ ေခၚၾကတယ္ေလ… ဟြန္း …စြာလို႔တဲ့…” ကိုသက္ေအာင္ ရင္နင့္စြာ ရယ္ေမာမိသည္..။ “ဒါဆို…ဦးက သမီးကို မေခြးမ လို႔ပဲ ေခၚရမွာေပါ့…ဟ.လား…” “အင္း…တစ္႐ြာလုံးက ဒီလိုပဲ ေခၚေနတာကိုး…“ “မေကာင္းပါဘူး…ဦး နာမယ္ေပးရမလား….ဦးက ေ႐ြးတတ္တယ္ကြ…“ “ဟင့္အင္း…ေနပေလ့ေစ…ေပးမေနနဲ႔…အလကားပဲ ေခြးမလို႔ပဲ ေခၚၾကမွာ…” “ဒါဆိုလဲ …ဦးက သက္သက္ေခၚဘို႔ နာမယ္ ေလး ေ႐ြးထားတယ္..သိလား…” “အင္း…အင္း….ေ႐ြးေပါ့…” ကြမ္းသီးျခမ္းကို တၿမဳံ႕ၿမဳံ႕ဝါးရင္း အေလးမထားသလို ျပန္ေျပာသည္။ ေတာင္ယာတဲေလးထဲ၌ ေရေႏြးအိုးက  မီးခိုးမ်ား အူထြက္ေနသည္။ ေႏြညေနသည္ သစ္႐ြက္ေလတိုးသံမွ တပါး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တဲေခါင္မိုးသို႔ လာနားေသာ စာကေလးငွက္မ်ားက တက်ိက်ိ အသံေလးမ်ားကို ၾကားရတတ္သည္။ “သမီး…မသိခ်င္ဘူးလား….” “ဟင့္အင္း….မသိခ်င္ဘူး…ဘာလုပ္ဖို႔လဲ…” ေရေႏြးအိုး မီးထဲသို႔ ထင္းေခ်ာင္းတစ္ခု ေမႊေႏွာက္ထိုးထည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက  ၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ထားရဟန္ ႏြမ္းေနသည္။ “ေခြးမေရ…ပဲသီးေတာင္း လာ႐ြက္ေတာ့…ေဟ့….ျပည့္ေနၿပီ…” ကိုသက္မိန္းမ မခေလးမက လွမ္းေအာ္လိုက္မွ အနားစုတ္ၿပဲေနေသာ ထမီစေလးကို စုကိုင္ကာ ဒေရာေသာပါး ထေျပးသည္။

ႏွစ္လက္မခန႔္ ေထာင့္တန္းၿပဲေနေသာ ထမီေလးေအာက္မွ ဖင္သားဝင္းဝင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ေပါက္တူးဆြဲၿပီး တဲေလးအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ မခေလးမက ပဲသီးေတာင္းကို ပင့္ေပးရင္း ကိုသက္ေအာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ “အစ္ကိုႀကီးကလဲ ေတာင္ယာထဲ မဆင္းပါနဲ႔ ဆို…အလကား လုပ္ႏိုင္တာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔…” “ရန္ကုန္မွာ ဦးက ဘာလုပ္လဲ.. အစ္မ…” “စာေရးဆရာတဲ့ဟဲ့…ဘာမွ လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး…” “ေအာ္….စာေရးဆရာ ကိုး…” စာမတတ္ေသာ ေခြးမရင္ထဲ၌ စာေရးဆရာႀကီးကို ႐ိုေသေလးစားသြားမိသည္။ စာေရးဆရာႀကီးက သူ႔ကို  နာမည္ ေ႐ြးေပးမဲ့အေၾကာင္း မခေလးမကို မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ေတာ႐ြာဘုရားပြဲက ႏွစ္တိုင္း စည္ကားသည္..။ ေခြးမတို႔ အပ်ိဳျဖန္းေလးေတြ အဖို႔ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းထားသမွ်  စုဗူးေတြ ေဖာက္ၾက ၊ အဝတ္ေတြ ခ်ဳပ္ၾက ၊ တစ္လုံးတည္း ရွိေသာ ႐ြာလယ္ ေဒၚေအးျမတို႔ စက္မွာ  လက္မလည္ႏိုင္။ ေခြးမ စုဗူး ဝါးက်ည္ေတာက္က အေႂကြခ်ည္း ထြက္လာသည္..။ စုစုေပါင္း တစ္ရာ့ဆယ့္ငါးက်ပ္ ရသည္။ မယ္စိန္ႏွင့္ မမိေအးတို႔က ေဈးႀကီးေသာ အိတုံရွန္ကို မွန္းေနၾကခ်ိန္တြင္ ေခြးမက သာမန္ ဝတ္ရ႐ုံ  ထမီတစ္ထည္ကိုပင္ မနည္း စဥ္းစားေနရသည္။ “အစ္မ…က်မကို စိုက္ၿပီး ထမီဝယ္ခဲ့စမ္းပါေနာ္….” မခေလးမ ၿမိဳ႕ေဈးသို႔ တက္ေသာအခါ လုပ္ခေႂကြးယူစနစ္ျဖင့္ မွာရသည္။ ကိုသက္ႏွင့္ သူ႔ခေလးမ်ား၊ ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ သူ႔သားသားတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ ပါလာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေဈး၌ ထမီ အေပါစားဝယ္ေသာအခါ  ကိုသက္ေအာင္ ေမးမိသည္။ ေခြးမဘို႔ဟု သိရသည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ႐ြာမွ အတူလာေသာ မိန္းကေလးမ်ား  ခ်ဳပ္ၾကသည့္ အေရာင္အေသြးဆင္တူ ပိတ္စကို ႏွစ္စုံမွာခ်ဳပ္ၿပီး ယူလာခဲ့သည္။ ကိုသက္ေအာင္က ေခြးမ ေပ်ာ္သြားလိမ့္မည္ ထင္ထားခဲ့မိသည္။ ေခြးမကို မခေလးမတို႔ အဝတ္မ်ား  သြားေပးေသာအခါ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ုံသာ ကိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားစြာ ျငင္းဆိုသည္။ “က်မ ဒါမ်ိဳး မွာတာမဟုတ္ဘူး….မလိုခ်င္ဘူး…” “ဟဲ့…ဒါ …နင့္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးတာ…ေခြးမရဲ႕….“ “ဘယ္သူက ေပးတာလဲ…ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို ..” “ေနာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့…ဟယ္…ယူထားလိုက္ပါ…” ထိုႏွစ္ ဘုရားပြဲ၌ ေခြးမ ေရွ႕တန္း၌ တန္းစီခြင့္ ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္ခြင့္ ရလိုက္သည္။ ေတာဆိုေပမယ့္  အဝတ္အစားျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးၿပီး တန္းစီခိုင္းေသာ အေလ့အထ ရွိေနေသးသည္။

ကိုသက္ေအာင္ ဦးစီးေသာ ကာလသားတစ္သိုက္က အိုးစည္ဝိုင္းျဖင့္ သံခ်ပ္ေတြ ထိုးၾကသည္။ လူႀကီးေတြ အရမ္းသေဘာက်ေနၾကသည္။ “ေမာင္သက္ေအာင္ ေရာက္လာမွ ဒို႔႐ြာေလး စည္ကားလာသေဟ့…” သည္လိုႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ႐ြာထဲ၌ ဝင္ဆန႔္လာသည္။ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါလာသည္။ “ေခြးမ… နင့္အက်ႌနဲ႔ ထမီက ငါးရာေက်ာ္ ေအ့….သိရဲ႕လား” “ဟင္…မမယ္စိန္က ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ…” “ကိုသက္ေအာင္ႀကီး ငါ့ကို ေခၚၿပီး လိုက္ဝယ္တာ…ေတာ္ေရ႕… အမေလး…ဒါဆို ခ်ာတိတ္ ႀကိဳက္ပါ့မလား  မသိဘူး…လိုလိုမယ္မယ္ အပူေရာင္ အေလးေရာင္ ႏွစ္စုံခ်ဳပ္မွ….နဲ႔ ဗ်ာကိုမ်ားေနတာပဲ…ဟဲ့…” “ဟင္…ကိုသက္ေအာင္ႀကီး ခ်ဳပ္ေပးတာလား…ငါက မခေလးမတို႔ အရင္လိုပဲ…ဝယ္ေပးတာမွတ္ထာ ေတာ့…” “ ေအး….ငါေျပာတယ္လဲ…မေျပာနဲ႔အုံး….ဟြန္း….”  ေခြးမ ရင္ထဲ မၾကည္မလင္ ခံစားရသည္။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ဒီလူႀကီးက ဘာလို႔ ငါ့ကို အဝတ္ေတြ  ခ်ဳပ္ေပးရတာလဲ…သနားလို႔လား …ေခြးမအတြက္ ပထမဆုံးေသာ အိပ္ပ်က္ညေလး ႀကဳံခဲ့ရသည္။ “အစ္ကိုႀကီး…စဥ္းစားၿပီး ပလား… ေသခ်ာၿပီ လား….” “စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတာ….ကိုသက္ရ…. ေသခ်ာတယ္…..” “ေကာင္မေလးက သိပ္ငယ္ေသးတယ္….ဒါေပမယ့္ သူ႔ဦးေလးေတြ အသိုင္းအဝိုင္း တီးေခါက္ၾကည့္ပါအုံးမယ္….” ကိုသက္ေအာင္ ခ်စ္ေသာ ခ်ာတိတ္ကို လက္ထပ္ရန္ အဆင့္ဆင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ သၾကၤန္ရက္  အတက္ေန႔၌ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾကသည္။ ကိုသက္ေအာင္ကိုယ္တိုင္က ကံေကာင္းေလသလား၊ ကံပဲ ဆိုးခ်င္ေလသလား မသိ။ မႏူးမနပ္ မလည္မဝယ္ႏွင့္ ေခြးမေလးက အသက္ ၁၈ႏွစ္အ႐ြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ လက္ခံခဲ့သည္။ “ခ်ာတိတ္…အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လား…ဟင္….” “ဟင့္အင္း…. မခ်စ္ဘူး…” “ဟဲ ဟဲ…ဟဲ….” “ေနာက္တာမွ မုတ္တာ… ခေလးဖေအႀကီး ဘယ္ခ်စ္မွာလဲ…လို႔…” “ဘာ…..ဘာေျပာတယ္…” မဂၤလာေဆာင္ မ႑ပ္ဆီမွ ဆူညံေသာ ဓါတ္စက္ဖြင့္သံ ၾကားေနရသည္။ မယ္ဒလင္ တစ္လက္ ေအာ္ဂင္ ဂစ္တာ တစ္ခုခုျဖင့္ သီခ်င္းဆိုခ်င္သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ျမဴးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ မူး႐ူးေနၾကသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ရင္၌ အမွား မုန္တိုင္းႀကီး ျပင္းျပင္းျပျပ ႐ိုက္ခတ္ လႈပ္ရမ္းေနေလၿပီ။

သတို႔သမီးအတြက္  စံပယ္ပန္းကုံးမ်ား ထည့္ထားေသာ ဇကာကုံးေလးက အခန္းေထာင့္မွာ ရွိသည္။ ေလတိုးသျဖင့္  ယိမ္းထိုးလုပ္ရွားေနေသာ မီးခြက္မွ အလင္းေရာင္ေလးက က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အခန္းေလးထဲ၌ မုံဝါးဝါး  လင္းေနသည္။ “ငါကေတာ့…နင့္ကို ခ်စ္တယ္….” “ခ်စ္ေပါ့…အို႔…“ ေျပာေျပာဆိုဆို က်စ္လစ္သန္မာေသာ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ယူၿပီး အိပ္ယာထဲသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ ျခင္ေထာင္က အလိုလို လုံးေထြး က်လာသည္။ “အဲဒီလို…မလုပ္နဲ႔…ဦးရယ္….က်….က်မ ….ေၾကာက္တယ္…..“ “မနက္ဖန္ပဲ…မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မဲ့ဟာ…ခေလးရယ္…ေနာ္…” “အို….ဟင့္အင္း….ဟင့္အင္း…” “မလုပ္ပါနဲ႔….. မလုပ္ပါနဲ႔…ဆို……” ခ်ာတိတ္အသံက တအား ေအာ္ဟစ္သံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့ၿပီး ႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးေနျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ကိုသက္ေအာင္က ပထမဆုံး ျခင္ေထာင္ကို ေသခ်ာ ခ်လိုက္သည္။ ခ်ာတိတ္က လူးလဲထရန္  ႀကိဳးစားလိုက္ေသးသည္။ ကိုသက္ေအာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္ကို ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ “ဦး…အ…အဟင့္…မလုပ္ ပါနဲ႔…ဦး ရယ္…..က်မ ေၾကာက္တယ္….“  အတန္တန္ ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားမွ အေပၚအက်ႌေလး ကြၽတ္သြားေလသည္။ ဝယ္ၿပီးကာစ  ဘရာစီယာေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။ အ႐ြယ္သစ္သစ္ ဖူးပြင့္စ စပယ္ငုံေလးအလား သန႔္စင္ေမႊးပ်ံ႕ေနေသာ ရင္သားေလးႏွစ္မႊာကို ဘရာစီယာေပၚမွ ဖိ၍ ပြတ္သပ္နမ္းရႈံ႕လိုက္သည္။ ခ်ာတိတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပူေႏြးခ်ိဳၿမိန္စြာ စိတ္ႀကိဳက္ စုတ္ယူလိုက္သည္ တအင္းအင္း ေကာ့တက္သြားရွာေသာ ခ်ာတိတ္ခါးေလးမွ ထမီစကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ခ်ာတိတ္လက္ဖဝါးေလး အစုံက သူမဟာေလးကို စုံကိုင္အုပ္ထားလိုက္သည္။ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို စုထားသလိုျဖစ္ေန၍ ရင္သားလုံးလုံးေဖြးေဖြးေလးက ေပါက္စီေလးမ်ားပမာ လုံးတက္လာသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက ေရသဖန္းသီးအမွည့္လို ရဲထြတ္နီျမန္းေနသည္။ ကိုသက္ေအာင္က အေပၚမွ ခြစီးၿပီး ႏို႔သီးေလးႏွစ္လုံးကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္ၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိႀကိတ္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္သည္။ “အ… အေမ….အေဖေရ…..အမေလး….အေမ့” ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ တြင္တြင္ ရမ္းခါရင္း အံကေလး ႀကိတ္ခါ တိုးတိုးေလး ႀကိတ္ေအာ္သည္။ အသားေလးမ်ားက မွ်ားဆိပ္သင့္ေသာ သမင္မေလးႏွယ္ တုန္ခါေနသည္။ ကိုသက္ေအာင္က မုံဝါးဝါး မီးေရာင္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္ေပါင္ၾကားကို ၿဖဲၾကည့္လိုက္သည္။

ခ်ာတိတ္က အေမႊး မစုံေသး။ ေစာက္ေမႊးဆို၍ တစ္ပင္တစ္ေလမွ်ပင္ ရွာမေတြ႕။ ရင့္ေထာ္ ၾကမ္းတမ္း ႐ုပ္ပြသည့္ ေစာက္ေမႊးရင့္ရင့္ႀကီးမ်ားၾကားမွ ၿပဲအာေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမ်ားကို လိုးခဲ့ရေသာ ကိုသက္ေအာင္အတြက္ အေမႊးႏုႏုေလးမ်ားသာ ရွိေသးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ အဆန္းတက်ယ္ ျဖစ္သြားရသည္။ “လက္ဖယ္ထားေလ…. ခေလးရဲ႕…” “ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…..မဖယ္ဘူး…မဖယ္ဘူး……….” အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေနေသာ ခ်ာတိတ္ရဲ႕ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ကိုင္ဖယ္လိုက္ရာ ေဖာင္းမို႔ႏူးညံ့ေနေသာ ဆီးခုံေလးမွ ကြဲဆင္းသြားေသာ ေပါင္ၾကားထဲ ညႇပ္ေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ ႏုႏုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုသက္ေအာင္က ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ခြၽတ္ကာ ျခင္ေထာင္ေျခရင္းသို႔ ပုံခ်လိုက္သည္။  အေမႊးၾကမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနေသာ ေဂြးဥတြဲတြဲႀကီးက ခ်ာတိတ္ေပါင္ေလးေပၚသို႔ အပုံလိုက္  ေထြးက်ေနသည္။ မတ္ေတာင္ေနေသာ ခေလးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးသား လီးႀကီးက ဆာေလာင္စြာျဖင့္ ဆတ္ခနဲ  ဆတ္ခနဲ တုန္ခါေနသည္။ ေခြးမက မ်က္စိမဖြင့္ပဲ တင္းေနေအာင္ မွိတ္ထားသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလးက  ၾကပ္ညႇပ္ၿပီး တင္းေနေအာင္ ေစ့ေနသည္။ ကိုသက္ေအာင္က လီးထိပ္ႀကီးျဖင့္ အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကာ  ေကာ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ျပစ္ခြၽဲေသာ အရည္မ်ားက လီးထိပ္မွ စိုစြတ္စြာ ထြက္က်လာေလရာ ေစာက္ပတ္ကေလးမွာ  ဝင္းလက္ေတာက္ပသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ တင္းတင္းႀကီး ညႇစ္ထားသျဖင့္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးမွာ ေစ့ကပ္ေနေသးသည္။ ကိုသက္ေအာင္က အကြဲေၾကာင္းေလးထဲသို႔ လီးထိပ္နီနီႀကီးကို ေတ့ကပ္ၿပီး ဖင္အားႏွင့္ ဖိခ်ေနေသာ္လည္း ေစ့ထားေသာ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ ငွက္ေပ်ာသီး ထိုးထည့္ေနရသလို ေခ်ာ္၍ ေခ်ာ္၍ ထြက္ေနျပန္သည္။ ကိုသက္ေအာင္ ေခြၽးျပန္လာသလို အပ်ိဳစင္မေလးမွာလည္း ရွက္လြန္းေၾကာက္လြန္းေနသျဖင့္ သတိမလစ္႐ုံတမယ္ ခံစားေနရရွာသည္။ “ညီမေလးကလဲကြယ္… လိမၼာသားနဲ႔… နဲနဲ ကားေပးပါဆို…..” “ေၾကာက္တယ္…အီး….ဟီး….ေၾကာက္…ေၾကာက္ တယ္…..” ျပႆနာ အတုံးလိုက္ အတစ္လိုက္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေနာက္ဆုံး ကိုသက္ေအာင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚ ဆြဲတင္ ထမ္းထားလိုက္ကာ က်န္တစ္ဖက္ကို ဖင္ႏွင့္ ဖိခ် ထိုင္ထားလိုက္သည္။

ထိုအခါမွ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အပ်ိဳေပါက္မေလး၏ ဂယ္ေပါက္ေလးက ကိုသက္ေအာင္၏ ပစၥည္းႀကီးထိပ္၌ ေတ့မိသြားၿပီး ရႈံ႕ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုသက္ေအာင္ သိပ္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ဒစ္ႀကီးျမဳပ္သြားေအာင္ ပထမအဆင့္ အေနျဖင့္  လိုးသြင္းလိုက္သည္။ “ႁဗြတ္…. အေမ့…. အီး…အိ..အိ……အေမေရ……အ..အား….” အေတာ္ေအာ္ေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ စပီကာမွ ဖိုးဆိုခ်င္ တစ္သိုက္က အသံက်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းထားသျဖင့္ အျပင္သို႔ က်ယ္ေလာင္စြာ အသံမထြက္ခဲ့ေခ်။ စကတည္းက အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းေခ်။ ပစၥည္းခ်င္းက မမွ်မတ ျဖစ္ေနသည္။ ဆင္လီးႏွင့္ ဆိတ္ဖင္ လိုးေနသလို  ဘယ္လိုမွ မဝင္ႏိုင္ေအာင္ တင္းၾကပ္လြန္းေနသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ပင္ က်င္စပ္ေသာ ေဝဒနာကို လီးထိပ္မွာ ခံစားေနရသည္။ ေယာက္်ားဆိုသည္ကလည္း အေပါက္က်ဥ္းတာကို ႀကိဳက္တတ္ၾကေသာ အမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကိုသက္ေအာင္ မရမက ဖိသြင္းသည္။ “ျဗစ္…ျဗစ္… ႁပြတ္… ႁပြတ္.. အ…. အ……အား…” ေကာင္မေလးထံမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေအာ္သံ ထြက္မလာ။ အတန္ၾကာ အသက္ေအာင့္ထားၿပီးမွ နာက်င္စြာ ေအာ္သံ ထြက္လာသည္။ ကိုသက္ေအာင္ လက္တစ္ဖက္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ပုခုံးေပၚမွ  ေျခတစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ထားရသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္က အေမႊးႏုေလးမ်ား ရွင္သန္ကာစ ဆီးခုံေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနရသည္။ စက္ဝိုင္း ဝိုင္းသလို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ေပးေနရင္း စပါးလုံးတစ္ေထာက္စာမွ် ေလာက္စီ ႏွဲ႔သြင္းေနရသည္။ “အင့္…. အင္း…. ကြၽတ္ ကြၽတ္…. အင့္..အင္း…“ ေကာင္မေလးက မဂၤလာေစာင္ႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့ကပ္ကာ လူနာတစ္ေယာက္ ၿငီးသလို ႀကိတ္ၿပီး ၿငီးေနရွာသည္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးက ပါးျပင္ကို ျဖတ္၍ ေခါင္းအုံးေပၚ က်ေနသည္။ “ႁပြတ္….ႁပြတ္……ျပစ္…..စြတ္……“ “ဟ…..အား….အင့္အင္း…..အင့္အင္း… အ..အ…အိ….အ“ တျဖည္းျဖည္း အဆုံးထိ ေရာက္သြားၿပီး ပူေႏြးေသာ ေကာင္မေလးဟာေလးက တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ယူထားျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္။ ကိုသက္ေအာင္ ၿမိဳ႕မွာ ရွိစဥ္က ခေလးထိန္း မခ်ိဳ၏ ပုေလြမႈတ္ေပးျခင္းကို ခံစားရဖူးသည္။

ပူေႏြးေသာ အာေငြ႕ႏွင့္ လွ်ာဖ်ားေလးမ်ား ကလိေပးမႈက အရသာထူးကဲစြာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သည္ေကာင္မေလး၏ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စအ႐ြယ္ သန္မာေသာ ႂကြက္သားမ်ားျဖင့္ လိင္တန္ကို ျဖစ္ညႇစ္ကာ စုပ္ယူထားသလို ခံစားရမႈက စအိုထဲကပါ မခံႏိုင္ေအာင္ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ျပန္မႏုတ္ေသးပဲ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ စိမ္ထားၿပီး မွိန္းေနလိုက္မိသည္။ “အင္း….ဟင္း…… အ…ကြၽတ္ကြၽတ္…..ကြၽတ္ကြၽတ္….” ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္မွ် ၿငီးတြားၿပီး အနည္းငယ္ လူးလြန႔္လိုက္ေသာ အခါက်မွ လီးထိပ္ႀကီးမွာ ပါးစပ္အတြင္းမွ ေထြးထုတ္ျခင္း ခံလိုက္ရေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႀကီးႏွယ္ ပလြတ္ခနဲ ကန္ထြက္လာသည္။ ဒစ္မထြက္ခင္ အခ်ိန္မီ ျပန္ၿပီး ဟန႔္တားႏိုင္သျဖင့္ ကြင္းလုံးကြၽတ္ ထြက္မသြားပဲ ပထမ သြင္းစဥ္တုန္းကလိုပင္ ျငင္သာစြာ ဆီးခုံေလးကို ပြတ္လိုက္ အစိေလးကို လက္ညႇိဳးေလးျဖင့္ ကလိလိုက္ လုပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့သြင္းေလး သြင္းလိုက္ျပန္သည္။ “အင့္အင္း…..ဟင္းဟင္း…ဟင္း….အင့္….အင္း“ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၿငီးတြားသံမ်ားက ကြဲျပားျခားနားၾကသည္ကိုလည္း ကိုသက္ေအာင္  သတိထားမိလာသည္။ ဒီေကာင္မေလး ၿငီးတြားပုံက ဗိုက္ေအာင့္လူနာလို အသက္ေအာင့္ ေအာင့္ၿပီး  ညီးညဴတတ္သည္။ အဆုံးထိ ေရာက္သြားျပန္ေသာအခါ ယခင္ကလိုပင္ တင္းၾကပ္စြာ ဖမ္းယူ  ဆုတ္ညႇစ္ထားျခင္းမ်ိဳး ခံရျပန္ၿပီး ကိုသက္ေအာင္ရဲ႕ သုတ္ေသြးေၾကာကို စုတ္ထုတ္ေနသလို တစိစိ ခံစားေနရသည္။ ထိုသို႔ သုံးေလးႀကိမ္မွ် အစုပ္အတန႔္ ေလးမ်ားကို ခံစားရၿပီးေနာက္ ေခ်ာင္ခ်ိေသာ လမ္းေၾကာင္းေလးအသြင္ ေျပာင္းလာေလသည္။ ျပစ္ခြၽဲခြၽဲ အရည္မ်ားကလည္း တစိမ့္စိမ့္ က်ဆင္းေပးလာသျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသးေကြးလွေသာ ႂကြက္တြင္းေလးသို႔ တံပိုးတုံးႀကီး ေရဆြတ္ေဆာင့္ရသလို အေပါက္သစ္ခ်ဲ႕ေနရသျဖင့္ ပင္ပန္းလွသည္။ ေကာင္မေလး၏ ေအာက္ဖက္ အတြင္းေပါင္ေလးေပၚ၌ ေစးထန္းေသာ ေသြးစေလးမ်ား ယိုစိမ့္ က်ဆင္းေနသည္။ “အင့္…အင့္…..အင့္……..ဟင့္….အ….အ ေမ….ေရ…….” ပါးစပ္ကို ေစ့ပိတ္ထားသည္။ ( အေမေရ ) ေအာ္သံက တိုးတိုးဖြဖြေလး ျဖစ္သည္။ အတန္ၾကာ ေညႇာင့္ေပးၿပီးေနာက္ ကိုသက္ေအာင္ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဆြဲကိုင္ပြတ္ေခ် ဆုတ္နယ္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေလသည္။

“ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္… ႁပြတ္….ႁပြတ္…ဖြတ္…. စြပ္“ “အ….အ…..အ အ…ရွီး….အ..အ မေလး….ေနာ္….အင္း…ဟင္း ဟင္း…” ေကာင္မေလး တစ္ကိုယ္လုံး ငလ်င္လႈပ္သလို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ေဆာင့္လႈပ္သြားၿပီး ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ား  ႁပြတ္ခနဲ အန္က်လာေလေတာ့သည္။ ထိုအခါက်မွ ကိုသက္ေအာင္က ခပ္နာနာေလး ထပ္ေဆာင့္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ သုတ္ေရမ်ားကို ေကာင္မေလး အဂၤါဇတ္ အေခါင္းထဲသို႔ နက္ရႈိင္းစြာ ထိုးသြင္းဖိကပ္ ဖိကပ္ထားၿပီး အားရပါးရ ပန္းထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ “အား…နာလိုက္တာ…….အား…အား….. စပ္လဲ စပ္တယ္…….“ “ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါကြယ္…..ခဏ နာတာပါ….ေနာ္….“ “ဦး မေကာင္းဘူး….မနက္ဖန္ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး… ေပါင္ထဲက အေၾကာတင္ေနသလိုပဲ…ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔…အင္း…အ…..” မွန္သည္။ မိုးလင္း မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပေသာအခါ ေျခလွမ္းေလးေတြ တုံ႔ဆိုင္းေနၾကရသည္။ မသိမသာေလး ကြတကြတ ျဖစ္ေနရရွာေလသည္။ ကိုသက္ေအာင္ သနားသြားမိေလသည္။ “ဒီညေတာ့ ႐ြာေတာင္ပိုင္း ငလ်င္လႈပ္ၿပီေဟ့” ကာလသားတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုသက္ေအာင္နား ကပ္ကာ စၾကေနာက္ၾကသည္။ ကိုသက္ေအာင္က ၿပဳံးၿပီး  အသာေနလိုက္သည္။ ေခြးမသားေလးေတြ ညက ကမာၻ တစ္ျခမ္း ေစာင္းသြားတာမွ မသိလိုက္ၾကတာ။ “မိန္းမေရ… ပစၥည္းေတြ ..သြားပို႔ၾကရေအာင္….” “ကို႔ ဖာသာ သြားပို႔ေတာ့….သူမ်ား လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး…” “ေဟာဗ်…ဒါဆို… ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲရယ္….” “သြားေပါ့…ဘာလို႔ သူမ်ား …လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေသးလဲလို႔….” ကိုယ့္ရႉးကိုယ္ပတ္ၿပီး ကာလသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ပစၥည္းမ်ား လိုက္ပို႔… ငွါးထားေသာ ပစၥည္းမ်ား အေပ်ာက္အရွ စစ္ႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားေလသည္။ ထမင္းစား ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ည ၈ နာရီ။ “ပြဲ မစေသးဘူးလား…ကိုသက္ေအာင္…” ရင္းႏွီးေနေသာ ေျခာက္ေပါင္ ၾကည္ဝင္းက ေနာက္သည္။ “ပြဲက မေန႔ကထဲက ၿပီးသြားတာဟ… ဒီည နင္တို႔ ကာလသားေတြ ေခ်ာင္းမယ္ မို႔လား …ေအး…ဒို႔ သိုးေနေအာင္ အိပ္မွာ…” “ေသကြာ…ေတာက္….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..” ထိုေန႔က တကယ္လည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။

ဘုမသိ ဘမသိ ျခင္ကိုက္ခံၿပီး လာေခ်ာင္းၾကေသာ ေျခာက္ေစာင္းႏွင့္ ေယာင္ပြ အရက္မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားကာ မနက္ ေလးနာရီ တုံးေခါက္မွ အိမ္ေအာက္က ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရသည္ဟု ေနာက္မွ သိရေလသည္။ “ကိုႀကီး….ထမင္း စားမယ္ေလ….” ‘’’’အလယ္…ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္သလဲ မသိ။ အေခၚအေဝၚေလးေတြ ေျပာင္းသြားသည္’’’’။ ကိုသက္ေအာင္  ၾကည္ႏူး ေက်နပ္စြာ ထမင္းစားလိုက္သည္။ “ညည္းကို ဘယ္သူေခၚခိုင္းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…” “ကိုယ့္ဖာသာ ေခၚတာ…ဘာလဲ ..မႀကိဳက္ဖူးလား…ဒါျဖင့္ ..ဦးပဲ…ျပန္ေခၚရမလား..“ “ ဟဲ့…အို…မႀကိဳက္လို႔ မုတ္ပါဘူး…နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလြန္းလို႔…“ အသက္ကြာလြန္းေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ားမို႔ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ကအစ တစ္ပန္း ရႈံးလြန္းလွသည္။ အေျပာကလက္သလိုလို ေစာက္ေပါႀကီးပဲ ျဖစ္ေနရသလိုလို တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီး။ “ကိုႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး… တည္မထားနဲ႔ကြာ… သူမ်ား ေၾကာက္တယ္…“ အဲ့လိုမ်ား မညဳလိုက္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္ႏွာမွ သိကၡာသမာဓိ အလႊာလိုက္ အလႊာလိုက္ ကြာက်သြားၾကရသည္။ “ကိုႀကီးကို… သူမ်ား အရမ္း ..အရမ္း..ခ်စ္သြားၿပီ…သိလား…”  “ဟင္…ဟုတ္လား….ဘယ္တုန္းကလဲ…ဆိုစမ္း…“ “မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ည..က….ကဲ သိပလား…..”။ ‘’’ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိစကားမ်ား တယ္မွန္ၾကသကိုး…။ မခိုးခင္လိုး..၊ မလိုးခင္ ထိုး…၊ မထိုးခင္ နမ္း..၊  မနမ္းခင္ ဖက္…တဲ့…။ အမေလးေလး…ေနာ္…၊ ဒီဟာမေလးႏွယ္ ဗ်ာ…။ ဒီေလာက္ႀကီး နာက်င္ ကိုက္ခဲၿပီးမွ  ခံစားရတဲ့ အခ်စ္အရသာကို တပ္မက္လြန္းလွပါတယ္…’’’။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ စပ္ျဖင္းျဖင္းႏွင့္ ထိပ္က  နာက်င္ေနဆဲ။ ေတာဓေလ့ဆိုေတာ့လဲ ေတာအေနအတိုင္း ေနတတ္ေအာင္ က်င့္ရျပန္သည္။ ထင္းေခြ ေရခပ္ ႏြားေက်ာင္း  အလုပ္မ်ားႏွင့္ ေျမေပါက္ေျမာင္းတူး ေတာင္ယာအလုပ္ေတြက ကိုသက္ေအာင္အဖို႔ ယခုမွ စတင္ ရင္းႏွီးရေသာ  အလုပ္မ်ားမို႔ ဖ်ားရျပန္သည္။

“သက္ေအာင္ရယ္.. ဒါ..မိုးထဲ ေရထဲ အခ်ိန္ကြ…မင္းက ဘာလို႔ မ်ား ဖ်ားေနရျပန္တာတုန္း..ဟ….ငါ့တို႔တုန္းကဆို  …တစ္လတိတိ..ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ဖူး..ေမာင္…” ဘိုးေလးခ်စ္က ရယ္စရာ အလြန္ေျပာသည္။ ေခြးမက ထိုစကားၾကားေသာအခါ ကိုသက္ေအာင္ နားဝသို႔  ကပ္ၿပီး “ႏွာဗူးႀကီး”ဟု တိုးတိုးေျပာသည္။ ကိုသက္ေအာင္က ရယ္ေနသည္။ “ကိုႀကီး…ပစ္သြားရင္…သူမ်ား တကယ္ ေသပစ္မွာ…သိရဲ႕လား” “ဟင္…ဘယ့္ႏွယ္ဟာ စိတ္ကူးေပါက္ျပန္ တာလဲကြာ” “ႀကိဳေျပာထားတာ… ဘာစိတ္ကူးမွ ေပါက္လို႔ မဟုတ္ဘူး“ “ခ်စ္လို႔မွ ယူထားၿပီးၿပီပဲကြယ္… ဘယ္ ပစ္ရက္မွာလဲ…“ “အင္းပါ…အင္းပါ… မပစ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲေတာ္….” သူ႔စကားလုံးေတြက အသဲမွ လာမွန္း ကိုသက္ေအာင္ သိသည္။ စာမတတ္ ေပမတတ္ စကားတန္ဆာ မဆင္တတ္ျပန္ေတာ့ စကားလုံးေတြက မလွ။ ေတာ္ တို႔ ေတာ့ တို႔ ငါ တို႔ သုံးေလ့ရွိသည္မို႔ ႀကီးသူနဲ႔ ငယ္သူ  နားေထာင္ရေသာအခါ အဆင္မေျပခ်င္ေပ။ သို႔ေသာ္ ကိုသက္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ နားေထာင္တတ္ခဲ့သည္။ ကံၾကမၼာသည္ ရဟတ္လို လည္ပတ္တတ္သည္ဟု ဆိုၾက၏။ ကိုသက္ေအာင္ အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံခ်င္ပါသည္။  ကမာၻတစ္ဖက္ျခမ္း၌ အေပ်ာ္ကေလးမ်ား ေဝစီေနစဥ္မွာ သည္ဘက္ျခမ္း ၌ အလြမ္းေတးဖြဲ႕ရန္ ကံၾကမၼာက ဇယားခ်ထားၿပီး ျဖစ္ေနတတ္သည္။ “ဦး….က်ေနာ့္ နာမယ္..သိန္းတိုးပါ… ေတာ႐ြာေလး ႐ြာသားပါ..။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တာ…၂ ႏွစ္ပဲ  ရွိပါေသးတယ္…၊ အခု ႐ြာကို ျပန္လာတာပါ.. အလည္ပဲ ဆိုပါေတာ့…“ အဲဒီ..သိန္းတိုးက ေခြးမနဲ႔ ငယ္ရီးစားတဲ့ဗ်ာ။ ကိုသက္ေအာင္ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ အိမ္ေပၚလာေတာ့လည္း  ဧည့္ခံရတာပဲေပါ့။ အဲ…ေခြးမလည္း ေတာထဲက ျပန္လာေရာ “ဟင္…ကိုရင္ သိန္းတိုး…..ဟယ္…” အားရဝမ္းသာႀကီး ေခြးမ ေျပးတက္လာတယ္။ ဝမ္းနည္း ပက္လက္ႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ကိုသက္ေအာင္ ဒါေတာ့ သတိထားမိတယ္။ “နင္…ေနေကာင္းတယ္ေနာ္…. ေခြးမ…” “အင္း….ေကာင္းပါတယ္….” “မဂၤလာေဆာင္တာေတာင္ ငါ့ကို မဖိတ္ဘူး…ဟာ…” “လူႀကီးေတြ အျမန္ စီစဥ္ၾကတာ..ဟ…” ကိုင္း…ကိုသက္ေအာင္ ေရွ႕ထားၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြေလ။ ကိုသက္ေအာင္ ေျဖးေလးစြာ ထရပ္လိုက္သည္။

“သိန္းတိုး…. စကားေျပာရစ္ဦးကြာ…. ဦး ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္…” “အိုး….မိုးခ်ဳပ္ေနမွ ..မခ်ိဳးနဲ႔…ျပန္ဖ်ားေနအုံးမယ္…” ကိုသက္ေအာင္က သည္စကားေတြကို သိန္းတိုးေရွ႕၌ အာဏာ ျပခ်င္၍ သာ သုံးေသာ စကားဟု  နားလည္လိုက္သည္။ သိန္းတိုးကေတာ့ သူ႔လင္အတြက္ စိုးရိမ္တတ္လိုက္တာ ေခြးမရယ္လို႔ ေတြးသည္။ ကိုသက္ေအာင္က ခန႔္ညားရင့္က်က္စြာ ၿပဳံးရင္း အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ေခြးမႏွင့္ သိန္းတိုးက သူသြားရာသို႔ ေငးမိၾကသည္။ “ေခြးမ…နင္ ..ဒီလူႀကီးကို ဘာလို႔ ယူတာလဲ..ဟင္….” “ခ်စ္လို႔ေပါ့ဟဲ့… သိန္းတိုးရဲ႕…မခ်စ္ပဲနဲ႔ ညားမလား….“ “နင္…ငါ့ကိုေတာ့ မစဥ္းစားဘူးေပါ့…ဟုတ္လား….” “ေအး….ငါ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး…” “ရက္စက္လိုက္တာ….ေခြးမ ရယ္…..“။ ‘’’’ေျပာပါ …သိန္းတိုး..နင္ေျပာခ်င္သလို ေျပာသာေျပာပါေတာ့…။ ငါ့ဘဝက တြယ္ရာမဲ့ ေဗဒါ…ေရမွာ ေတြ႕တဲ့  အမႈိက္သ႐ိုက္မွန္သမွ် တြယ္မိကပ္မိတာ..ငါ့အျပစ္တဲ့လား…သိန္းတိုးရယ္…’’’’။ ဒါ..ေခြးမအေတြး…ဒါပဲ…လူေတြမွာ  အဲဒီ အေတြးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲယူခဲ့တတ္ၾကတာက အမွား။ “ငါ သိပ္မွားသြားၿပီ….ကိုသက္…” “ေရာ္…ျဖစ္ရျပန္ ၿပီ….” “ဒီေကာင္မေလးမွာ ရီးစားရွိေနတာ … မင္းမသိဘူးလား…. ခုေတာ့ ငါက လူဆိုးႀကီးလိုလို…ေငြရွင္ေၾကးရွင္ႀကီးက မတရား သိမ္းပိုက္ထားသလိုလို” “ဟာ….ရီးစားမရွိပါဘူး….ဘယ္သူေျပာလဲ“  “ဟ…မေန႔က ငါ့အိမ္လာလည္တယ္ကြ…. သိန္းတိုးတဲ့” “ဟာကြာ….အလကား ေကာင္ ..ဖဲသမား…. ေကာင္မေလးကို တဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတာ… မဟုတ္တာေတြဗ်ာ…” ခက္သည္ ကိုသက္ေအာင္လို လူစားကလည္း အရွားသား။ အခ်စ္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္း၍ ဒႆဂီရိလိုေနရာမ်ိဳးက သူ မကခ်င္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ဇာတ္ေတြထဲ၌ ထိုသို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ားကိုလည္း အျပင္မွာပါ သူလိုက္ၿပီး  မုန္းတတ္သည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ သိန္းတိုးႏွင့္ ေခြးမတို႔ ငယ္စဥ္က ဇာတ္လမ္းကေလး ရွိခဲ့ရမည္ဟုေတာ့ သူက ေတြးယူသည္။ “ငါက မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီး ႀကဳံလာခဲ့ဖူးတယ္…. ေခြးမ သိလား…၊ ငါလိုေကာင္က ငါ့အခ်စ္ကို ေစာ္ကားရဲရင္ ငါက ဆယ္ခါျပန္ ေစာ္ကားျပတတ္တဲ့လူဆိုတာ…မင္းစြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထား…သိလား” ေခြးမတဲ့ သူ မႀကိဳက္တဲ့ နာမည္ႀကီးကို ေခၚတယ္ေလ။ ေခြးမ ငိုခ်င္တယ္။ ဟို ႏွမလိုး သိန္းတိုးလာသြားၿပီးကတည္းက ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ။

ေခြးမ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခြးမ မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔ကိုလဲ ေခြးမ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ေနမိပါၿပီ ဆိုတာလဲ မရွက္မေၾကာက္  ေျပာဖူးရဲ႕ သားနဲ႔။ ညဘက္ေတြလည္း ျပန္မအိပ္တာ မ်ားလာၿပီ။ ညဘက္ ေရနံဆီ ကုန္တဲ့အထိ ေခြးမ သူ႔ကို ထိုင္ေစာင့္ပါတယ္။ ဒီညလည္း ဝတၱရားမပ်က္ လင္ကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ေလးလံတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတစ္ခုက ေခြးမဗိုက္ေပၚမွာ တက္ဖိလာေတာ့မွ လန႔္ႏိုးသြားမိတယ္။ အရက္နံ႔ကလည္း  မႊန္လို႔။ မီးခြက္ကလည္း ၿငိမ္းေနၿပီ။ ေခြးမ သူ႔ကို အတင္း တြန္းပစ္လိုက္တယ္။ “သြားစမ္းပါ….အိမ္မွန္း ယာမွန္း မသိပဲနဲ႔….” သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ေခြးမ ေပါင္ၾကားထဲကိုသာ တြင္တြင္ ႏႈိက္ေနတယ္။ သုံးေလးရက္ႀကီးေတာင္ ဘာမွ  မလုပ္ရေတာ့ သူ မေနႏိုင္ဘူးေလ။ “အခုမွ ငမ္းငမ္း တက္မေနနဲ႔…..ဟြန္း” သူ႔အသက္ရႉသံေတြက အရမ္းျပင္းတာပဲ။ မနားမေနပဲ ထမီနားကို ဆြဲလွန္ၿပီး လုပ္တယ္။ “ ႁပြတ္….ႁပြတ္…..စြပ္….ဖြတ္….ဖတ္….ဖတ္….ႁပြတ္ …စြပ္….“ “အင့္…..အင့္……အင့္…ေျဖး….. ေျဖး ေျဖး..လုပ္စမ္း ပါ….တကယ္ပဲ…ရွင္…” လမ္းၾကမ္းမွာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ္း ေဆာင့္ေနတာ အိမ္ႀကီးကို သိမ့္သိမ့္ခါေနတာပါပဲ။ က်မ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ အားရပါးရ ေဆာင့္တဲ့ဒဏ္ဟာ အေတာ္ထိတယ္ ရွင္။ က်မလည္း ကိုယ့္လင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ အငမ္းမရလုပ္တာေလးကိုပဲ အားရေက်နပ္စြာ ခံေနမိခဲ့ပါတယ္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္……စြပ္…ဖြတ္…..ႁပြတ္…..ႁပြတ္…..“ “အင့္…အင့္…..အ…အ…အင့္……….“  လင္မယားလိုးတာ အဆန္းမွ မဟုတ္တာ။ ဘာသံေတြ ထြက္ထြက္ဆိုၿပီး က်မလဲ သူ႔ကို မတားဘူး လႊတ္ေပးထားမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူက က်မ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲေနလို႔ က်မက အက်ႌ  က်ယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေပးမိပါေသးတယ္။ “အိ…အိ…..အား….အား…….အင့္…ဟင့္..အင့္…အင္း“ အံႀကိတ္ၿပီး ညာသံေပး ေဆာင့္လိုးရင္းက သူၿပီးသြားပါတယ္။ က်မက ဆတ္တငံ့ငံ့နဲ႔ က်န္ေနေသးလို႔ သူ႔ခါးကို  ဆြဲၿပီး ထပ္ေဆာင့္ခိုင္းရျပန္တယ္။ သူကလဲ ထပ္ေဆာင့္ လိုးေပးပါတယ္။ “ကဲ…မီးခြက္ ထြန္းစမ္း…ေယာင္ပြ….မင္းတို႔ အျမင္ပဲ…” လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အေရာင္နဲ႔ သိန္းတိုးမ်က္ႏွာႀကီးဟာ က်မ အေပၚမွာ အထင္းသား ခြလ်က္သားႀကီး  ရွိေနပါေတာ့တယ္။ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္းလာမည္)

မူရင္း ေရးသားသူအား ေလးစားစြာျဖင့္ ခရစ္ဒစ္ေပးပပါသည္