ရွာသူလေးရဲ့ ချစ်ကြမ္မာ(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

“ဟင်…. မအေလိုး…. ကိုယ့်မေကိုလိုး….ကဲ…ဖုန်း…အင့်….” ပါးစပ်ကလဲ ဆဲပြီး ကျမ ဆောင့်ကန် ပစ်လိုက်ပါတယ်။ “သူ… သူ ခေါ်လို့ လာတာပါဗျာ…. သူ ခေါ်လို့ လာရတာပါ” သိန်းတိုး လူယုတ်မာ ကျမကို စောက်ရှက်ခွဲတယ်။ ကျမ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး ဒေါသတွေ ဖြစ်လာမိတယ်။ “ငါ့လင်မှတ်လို့…နင့်ကို ခံတာဟဲ့…. မအေလိုးရဲ့…” သိန်းတိုးကို လူကြီးတွေ ခေါ်သွားကြတယ်။ သူက ကျမနဲ့ လူကြီး သုံးလေးယောက် ထိုင်ခိုင်းပြီး ပြောပါတယ်။ “ကျုပ် အရွယ်မတူတာကို ယူခဲ့မိတာ… ပထမ အမှားနော်… နောက် ရီးစားရှိ မရှိ မစုံစမ်းခဲ့တာ… ဒုတိယ အမှား” “မဟုတ်ဘူး… ကိုသက်အောင်… ကျနော် ရှင်းပြမယ်” “ဘာရှင်းပြအုံးမှာလဲ…ကိုအေး…. အခုပဲ တတ်လပ်ကြီး မိနေတာ… ခင်ဗျားတို့ မျက်စိတွေ လီးနဲ့  ထိုးထားလို့လား” “ဟာဗျာ…. ကျုပ်တို့က ပြေရာ ပြေကြောင်း” “မလိုဘူး… ကျုပ် လူအ မဟုတ်ဘူး…. ပြီးတော့ ကျုပ်ပညာ အရည်အချင်းနဲ့လဲ… မိန်းမ မရှားဘူး… ဒါပဲ… အဲဒီကောင်နဲ့…ပေးစားလိုက်ကြ” ပြောပြီး ကိုသက်အောင် အိမ်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်း ထွက်သွားသည်။  “မိုက်လိုက်တာ… ခွေးမရယ်… သိန်းတိုးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး” “မဟုတ်ဖူး….မဟုတ်ဖူး…. ကျမ ကိုသက်အောင် မှတ်လို့ ငြိမ်နေတာ” “သေပါလားဟာ… ကိုယ့်လင်နဲ့ ဒီပြင် ယောက်ျားတောင် နင်မခွဲတတ်ဘူးလား ခွေးမရယ်…. တောရွာတစ်ရွာလုံးတော့ ကျော်ပါပြီကွာ” ကျမ သူတို့နားလည်အောင် ရှင်းမပြတတ်ဘူး။ လက်ပူးလက်ကြပ်ကြီး တက်လုပ်နေတုန်း  မိသွားတာဆိုတော့လည်း ကျမ ဘာပြောတတ်တော့မှာလည်း အရပ်ကတို့ရယ်။ မိန်းမတွေကို ကိုသက်အောင် မယုံချင်တော့ပြီ။ ညအခါ သာသော လသည် အေးမြသည်။ နေ့အခါ  ထွန်းလင်းသော နေမင်းသည် ပူလောင် ပြင်းပြသည်။ နွေတွင် နေပူပြီး ဆောင်းတွင် နှင်းကျကာ မိုးတွင် မိုးရွာသွန်းမှု ရှိသည်ဆိုသော သဘာဝ ဓမ္မတရားကို မိန်းမတွေ ကျိန်တွယ် ပြောအုန်း ကိုသက်အောင်  မယုံချင်တော့ပါ။ အခါ ခပ်သိမ်း ချမ်းမြေ့မှုကို လိုလားတောင့်တကြသော လူသားများဆီသို့ သောကဝေဒနာသည် မဖိတ်ခေါ်ပဲ  အလည်လာတတ်ကြောင်းကိုတော့ လက်ခံလိုက်ရသည်။

တောရွာလေး ရွာ၌ သူမျက်နှာ ဘယ်လို ထားရမှန်း မသိတော့။ ရှက်လိုက်သည်မှာလည်း ကန်ဘောင်သို့ ရေပင်  ထွက်မချိုးရဲလောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်နေ့တွင်ပင် တောရွာလေးကို အပြီးအပိုင်  စွန့်ခွာရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရသည်။ “ကိုကြီး… ခွေးမကို မပေါင်းနိုင်တော့ဘူးပေါ့နော်” “ဟုတ်တယ်… နင့်လို ဖင်သရမ်းတဲ့ ဟာမမျိုး မလိုချင်ဖူး” “ပြောရက်လိုက်တာ…. ကိုကြီးရယ်…. ခွေးမ လင်ငယ် နေတာ မဟုတ်ဘူး… ကိုကြီးလာတာပဲ ဆိုပြီး… ဟို  ဥစ္စာ” “တော်စမ်းပါဟာ… လင်ငယ်နေတာ မဟုတ်ပဲ… အပျော်ခံ တာပေါ့… ဟုတ်လား… အေး ထမင်းတစ်လုပ်  ရှာမကျွေးရပဲ… အဲသလို ကုန်းတဲ့မိန်းမမျိုးပဲ ရှာပြီး လုပ်တော့မယ်… ဒါပေမယ့်… နင့်လို မိန်းမပဲရှိမှာပါ… ရန်ကုန်မှာတောင်… ပိုက်ဆံပေးမှ ခံတာ…. နင်က အပျော်ခံတာ ဆိုတော့” “မဟုတ်ဖူး… အဲဒီလို မပြောပါနဲ့…. မဟုတ်ဖူး….” ခွေးမ မဟုတ်ဖူး ဆိုတာပဲ ငြင်းနိုင်တယ်။ ကိုကြီး နားလည်အောင် မပြောတတ်ဘူး။ ရင်ဝမှာ အောင့်ပြီး နာကျင် ပူလောင်နေတယ်။ ကိုကြီး ရွာမှ အပြီးတိုင် ကျောခိုင်းထွက်သွားခဲ့လေပြီ။ ခွေးမနှင့် သိန်းတိုးကို လူကြီးများက ဆက်လက် နေရာချပေးသည်။ သိန်းတိုးကလည်း သူ့အပြစ်ကို ဝန်ချတောင်းပန်သည်။ “ငါ… နင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ပါ… ခွေးမရယ်… ငါ…ငါ…နင့်ကိုလေ…. သေအထိ ပေါင်းသင်းသွားမှာပါ” ယုံပါတယ် သိန်းတိုး စကားတွေကို ခွေးမ ယုံပါတယ်။ စာရိတ္တပိုင်းမှာ အရက်သောက်တာ ဖဲရိုက်တတ်တာကလွဲပြီး သိန်းတိုးမှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိဘူး။ ခွေးမ လက်ခံခဲ့ရပြန်တယ်လေ။ “အိပ်ကြရအောင်…..ခွေးမရယ်….နော်…” ဒါပါပဲ သူတို့ယောက်ျားတွေရဲ့ ဆန္ဒက မိန်းမယူတယ်ဆိုတာ ဒါကိုပဲ အဓိက ထားကြတာပဲ မဟုတ်လားရှင်။ သိန်းတိုးက ကျမကို အားရပါးရ စပ်ယှက်နေပေမယ့် ကျမရဲ့ အင်္ဂါဇတ်ထဲမှာ အရသာ မတွေ့လှဘူး။ စိတ်မပါတာလ ပါမယ် ထင်ပါတယ်။ သိန်းတိုးက လူပျိုပီပီ ကျမကို အကြိမ်ကြိမ် စပ်ယှက်ပါတယ်။ ကျမ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်တဲ့အထိ သူ ကြာလှပါတယ်။

ကြာတော့ စောက်ပတ်လည်း ကျိန်းစပ်လာတယ်။ အရည်တွေလည်း အိုင်ထွန်းနေတာပါပဲ။ “ခွေးမ… နင် ငါ့လီးကို စုပ်ပေးပါလား…ဟင်” “ဘာ….ဘာ… မအေလိုး… နှမလိုး… ဟင် နင်က လိုးလို့ အားမရသေးဘူး… စုပ်ခိုင်းရသလား….မအေ…” ကျမ အသားတွေ ဇိုးဇိုးဆတ်ဆတ် တုန်လာတဲ့အထိ ရှက်ဒေါသတွေ ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒီလောက် ညစ်ပတ်  နံစော်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကျမ ဘယ်တော့မှ မစုပ်ဖူး။ သိန်းတိုးက အပေါ်စီး ရထားသူပီပီ ရယ်ပါတယ်။ “အေးလေ….မစုပ်ချင်လဲ နေပေါ့…ငါကတော့ စုပ်တတ်တဲ့… နောက်တစ်ယောက် ထပ်ရှာရုံပဲပေါ့…. ဟား ဟား….” “ ဟင်….လူယုတ်မာ…. သဒေါင်းစား…” ကျမတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲမှာ သတ်ပုတ်ကြပါတယ်။ မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ား ဆိုတော့လဲ ကျမပဲ ငိုရတာပဲပေါ့။ ကျမ ပျော့ခွေသွားတော့ သိန်းတိုး ဘာလုပ်တယ် မှတ်သလဲ။ ကျမ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်တာ “အ…အ…ဟိ…. အ…..အ… ယား တယ်… အလိုလေးလေး…..အိ….အိ….အ…” အို… အစေ့လေးကို တောသရက်စေ့ စုပ်သလို စုပ်ပေးနေတာများ သေးတောင် ထွက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခံလို့ကောင်းလှပါတယ်။ အခုန ရန်ဖြစ်ပြီး သတ်ပုတ်ခဲ့ကြတာတွေကိုလဲ ကျမ မေ့သွားတော့တယ်။ ကျမ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးကို ဖြဲကားပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေတဲ့ သိန်းတိုး ခေါင်းကို စောက်ပတ်ကြားထဲ အတင်းပဲ ဖိချပြီး ဆွဲဆွဲ ဆောင့်နေမိတော့တယ်။ “ပြတ်….ပလပ်…. စွပ်…စွပ်…ပြွတ်…..ပလပ်” သိန်းတိုးဟာ မရွံမရှာနဲ့ ကျမဟာလေးကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ ယက်ပေးနေတယ်။ ကျမလည်း အသဲတုံ အူယား  ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာက ဘယ်ဟာနဲ့မှ မတူတာမို့ တဟင်းဟင်းနဲ့ ငန်းဖမ်းသလို ငြီးရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပြီး ခံပေးနေမိပါတော့တယ်။ အရည်တွေ ရွှဲအိုင်လာတဲ့ ကျမဟာလေးကို သူက စိတ်ရှိလက်ရှိ တက်လိုးပြန်ပါတယ်။

ကျမ အလူးအလဲ   ကောင်းသွားမိခဲ့ရပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်ဆေးလို ဆေးပြားတွေကို စွဲသွားပြီးရင် နောက် သူ့ထက်ပျော့တဲ့ဆေးဆိုရင်  အာနိသင် မတိုးတော့ဘူးဆိုတာ ရှင်တို့ ကြားဖူးကြမှာပေါ့နော်။ ကျမလေ အခုဆို အယက်ခံ  လျှာစောင်းအထိုးခံရပြီးမှ အလိုးခံတတ်နေတယ်ရှင့်။ သူ မယက်ပေးရင် ကျမ အာသာမပြေတော့ဘူး။ သည်တော့ သိန်းတိုးကလည်း ကျမကို အကြပ်ကိုင်တယ်။ သူ့ဟာကို စုပ်ပေးရမယ်ပေါ့။ “နင်… ရေစင်အောင် ဆေးခဲ့ဟာ” သိန်းတိုး နောက်ဖေး ရေကပြင်မှာ သူ့လီးကို ရေဆေး ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတယ်။ ပထမတော့ သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့တေ့ရမှာကို ကျမ ဝန်လေးလွန်းနေတယ်။ ရွံသလိုကြီးလဲ ခံစားရတယ်။ မျက်စိမှိတ်ပြီး ငုံ့စုပ်လိုက်တော့ ရုတ်တရက် သိန်းတိုးက ကျမ ဇက်ပိုးကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ဖင်လိုးသလို  ဆောင့်လိုးလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်။ ကျမလဲ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းသွားပြီး ဒေါသ ဖြစ်သွားမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်  ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချေးမကြောက်တော့ပါဘူးလေ ဆိုပြီး ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ သူ့လီးကို ကျမ လျှာနဲ့ ပွတ်သပ်ထိုးဆွ ကလိပေးလိုက်မိပါတယ်။ သူတို့ ယောက်ျားတွေဟာလဲ ဒါမျိုးကို အတော်မက်မောကြတာပါလားရှင်။ သိန်းတိုး မျက်နှာဟာ ရုံ့မဲ့ပြီး တွန့်လိမ်နေပါတော့တယ်။ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အစုပ်အယက်တွေသာ မပါခဲ့ရင် ကျမတို့ လင်မယား ကွဲကြမှာ အမှန်ပါပဲ။ ခုတော့ သူ့စကားနဲ့… ဘာဂျာမုတ်တာလေးကလဲ အသဲခိုက်အောင် စွဲလန်းခဲ့ရသလို ကျမ ပုလွေ မုတ်ပေးတာကိုလဲ သူ အစွဲကြီး  စွဲလန်းသွားခဲ့ပါပြီ။ တစ်ခါတစ်ရံ ကိုကြီးကို ကျမ သတိရတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သိန်းတိုးနဲ့ ယှဉ်ပြီး ဘယ်သူ့ကို ပေါင်းသင်းမလဲလို့  မေးလာကြရင် ကျမ ရင်နာနာနဲ့ သိန်းတိုးကိုပဲ လက်ဆွဲပြမိတော့မှာ အမှန်ပါပဲရှင်။ ကျမအတွက် သိန်းတိုးဟာ အကောင်းဆုံး အလိုးသမား တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ ကျမနဲ့ သိန်းတိုးတို့ဟာ နေ့တွေ ညတွေ သိပ်မရွေးနေကြတော့ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ တောင်ယာထဲကြုံရင် တောင်ယာထဲ၊ စမ်းချောင်းထဲ ကြုံရင်  စမ်းချောင်းထဲ၊ ခြုံကောင်းလို့ စိတ်ထလာရင်လည်း ထလုပ်လိုက်ကြတာပဲ။

ဒါပေမယ့် ကျမတို့ တစ်ယောက်နဲ့  တစ်ယောက် ငြီးငွေ့မသွားဘူး။ သူ့ကို မမြင်ရရင် ထွက်သွားပြီလားလို့ ကျမ စိုးရိမ်နေတတ်ပါပြီ။ သူကလည်း  ကျမကို မတွေ့တာနဲ့ ရွာစဉ်လျှောက်ပြီး ရှာတတ်တော့တာပါပဲရှင်။ “ခွေးမလေးရယ်… ငါ့ကို မုန်းမသွားနဲ့နော်….“ “ငါပြောရမဲ့ စကားပါ… သိန်းတိုးရယ်” “နင့်လူကြီးကို မလွမ်းဘူးလားဟင်” “နင့်လိုသာ ယက်ပေးရင်… နင့်တောင် မစဉ်းစားဘူး” တကယ်ပါရှင် ကျမ အပိုတွေ ပြောနေတာ မဟုတ်ပါဘူး သိန်းတိုးလိုသာ ကိုကြီးက ကျမကို ယုယပေးရင် ကိုကြီး ခြေနဲ့ကန်လွှတ်လဲ ကျမ လိုက်ဖက်ထားမှာ။ ခုတော့ အပြုအစု အယုအယမှာ သိန်းတိုးဟာ ကိုကြီးထက် သာလွန်နေပြီမို့ ကျမဘဝလေး နေပျော်လာပါပြီရှင်။ ကိုသက်အောင် တစ်ယောက်တော့ လေနှင်ရာ လွင့်ခဲ့ရပြန်ပါပြီ။ ဘဝက ကြွေပြီးသစ်ရွက် လေထဲလွင့်မျောနေသလို အဆုံးမရှိ အစမရှိ ကိုယ့်ဘဝကို ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေ ရွက်လွှင့် တက်ဖွင့်ပြီး  ခရီးနှင်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ခလေးတွေက တန်းလန်း ရှိနေပေသေးရာ သူတို့လေးတွေအတွက်  စဉ်းစားရပေအုံးမည်။ ကိုသက်အောင်အပေါ်  ပုံ့ပုံ့သဘောထားတွေ အပြောင်းကြီး ပြောင်းလဲနေမည်မှာ မုချ  ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ပုံ့ပုံ့နှင့် တွေ့ရန် မကြိုးစားတော့ပေ။ သားနှစ်ယောက်ကို ကျောင်းသို့ ပို့ပြီးသည်နှင့်  ကိုသက်အောင် အလုပ်သွားရသည်။ အလုပ်က စာအုပ်တိုက်တစ်ခုတွင် သာမန် စာစီသမားဘဝဖြင့်  လုပ်ကိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ စာရေးချင်စိတ်လည်း မရှိ။ ရေးပြီးသာ စာမူများလည်း မကြိုက်။ ဟိုးယခင်က  ထုတ်ဝေသူ ကိုမင်းမောင်လည်း ဘယ်ဆီရောက်နေသည် မသိ။ ဘဝကို ရေစုန်မှာ မျှောရင်း အလိုက်သင့် အမောဖြေနေသလို ဘာတစ်ခုမျှ ကြိုးကြိုးပမ်းပမ်း လုပ်ကိုင်လိုစိတ် မရှိ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ ဤသို့ အပေါ်ယံကြော ဘဝလေးမျှနှင့် ရင်ဆိုင် ရေစုန်မျှောနေစဉ် ရေစုန်မှာ မျောပါလာသော ခင်သက်မူနှင့် ထပ်မံ၍ ဆုံဖြစ်ကြရပြန်လေသည်။ ခင်သက်မူက ထမင်းဆိုင် အငှါးရောင်း မိန်းခလေး စားပွဲထိုး ဆိုပါတော့။ ကီလီဆိုသည်က လူစုံ ဘဝစုံ စရိုက်စုံ ဆိုသည့် နေရာမျိုး။ အမေရိကန်ပြည်က ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်လို  အသေးအမွှား ဒုစရိုက်တွေက ဒုနဲ့ဒေး။ ဖာသယ်၊ ခါးပိုက်နှိုက်သာမက အလစ်သမား သူခိုးကြီးတွေလည်း ရှိသည်။

ခင်သက်မူတို့ ထမင်းဆိုင်လေးက ကီလီနှင့် မဝေး။ ရထားလမ်းအဟောင်းတစ်ခုကို မျက်နှာစာပြုကာ  အလုပ်သမား ပျံကျဈေးသည်နှင့် အနိမ့်စား အလုပ်သမားတွေအတွက် ငပိရေ တို့စရာ အားပြုကာ ဈေးပေါပေါနှင့် ရောင်းချပေးနေသည့် ဆိုင်ဖြစ်သည်။ ကိုသက်အောင်ကလည်း တစ်ခွက်တစ်ဖလားတော့ ပြန်ချဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ “အရမ်း မသောက်နဲ့လေ… အစ်ကို… ထမင်းမစားနိုင်ပဲ နေအုံးမယ်” အနားကပ်ပြီး ဆိုင်ရှင်မသိအောင် သတိပေးတတ်လာသည်။ နေ့စဉ် မျက်မှန်းတန်းမိလာတော့လည်း အကျင့်စာရိတ္တ ပျက်စီးယိုယွင်းနေကြသော လူကြီးလူကောင်းလို ဖြစ်နေတော့သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ  ကိုသက်အောင် ခင်သက်မူတို့ဆိုင် မရောက်ဖြစ်ပေ။ အလုပ်များသဖြင့် ဆိုင်ရှေ့မှ ကြာဇံသုတ်နှင့် ဟင်းခါးဖြင့်သာ တစ်ဝမ်းတစ်နေ့အတွက် ပြီးပစ်လိုက်တတ်သည်။ “မနေ့က အသည်းအမြစ် ချန်ထားတာ… အစ်ကို ဘာလို့ မလာတာလဲ” “အလုပ် မအားလို့” ကိုသက်အောင်က မိန်းမတွေကို သိပ်ပြီး စောက်ရော မဝင်ချင်တော့။ အာပလာ စကားတွေနှင့် မြှူဘို့ ချဘို့လောက်သာ စဉ်းစားနေကြသူများအဖြစ် သူ နားလည် လက်ခံထားခဲ့လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခင်သက်မူကို သိပ်အရောမဝင်ပဲ ခပ်မှန်မှန် ခပ်တန်းတန်းသာ နေပြီး သာမန်ဈေးသည် တစ်ယောက်ကို ဆက်ဆံသလိုသာ ဆက်ဆံလေသည်။ ခင်သက်မူကလည်း မြင်ရုံဖြင့် စိတ်ဝင်စားလောက်သော ရုပ်ရည်မျိုးတော့ မဟုတ်။ သို့သော် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ကာမဆန္ဒအတွက် စဉ်းစားသူများအဖို့ ရှားမှရှားသော အချိုးအဆစ် ဖြစ်သည်။ ခါးဆစ်ဆီမှ ထစ်ပြီး ကားပြန့်လာသော တင်ပါးအစုံက ဝိုင်းစက်အိပဲ့နေသည်။ ရင်သားနှစ်မွှာက ပုံသွင်းထားသော ပန်းပုရုပ်နှယ် မကြီးလွန်း မသေးလွန်းပဲ ကြွားရွားကော့ပျံနေသည်။ ခါးသေးသေးလေးက တင်ပါးကြီး လှုပ်ရမ်းသွားလေတိုင်း ယိမ်းနွဲ့ ကျိုးကျသွားတော့မည့်အလား ညွှတ်သွယ် ပျော့ပျောင်းလွန်းသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထင်းဖြစ်စေ၊ ပန်းကန်ခွက်ရောက်ဖြစ်စေ တစ်စုံတစ်ရာကို ကုန်းကောက်လိုက်သော အခါများတွင် လှစ်ခနဲ မြင်လိုက်ရသော ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ လှပ်ခနဲ ရင်ထဲလှိုက်ဖိုမောသွားစေသည်။

စိတ်ထဲ၌ ဤအနေအထားမျိုး ကုန်းပြီး ဖြုတ်လိုက်ရလျှင် ဆိုသော အတွေးကလဲ မဆိုင်းမတွကြီး ဝင်ရောက်လာအောင် ဆွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းသည်။ ထိုမျှ ကြီးမားတင်းရင်းနေသော တင်ပါးကြီးကို ကောက်ညှင်းထုတ်တစ်ထုပ်လို ကျစ်လျစ်စွာ စုစည်းထားသော  ထမီလေးအောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး အရာက ထင်းနေပြန်သည်။ ထိုဘောင်းဘီအရာလေးကို  မြင်ရသည်ကပင် ခင်သက်မူသည် လွယ်လွယ်ကူကူ ရနိုင်သော မိန်းခလေးတစ်ယောက် မဟုတ်ကြောင်းကိုလည်း  ပုရိသတို့ ရိပ်စားမိကြလေသည်။ ကိုသက်အောင်ကတော့ ခင်သက်မူ ဖင်ကို မကြည့်။ ကြည့်ချင်စိတ် ဝင်လာသည့်တိုင်လည်း စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ထားနိုင်သည်။ လူတစ်ချို့က ခင်သက်မူကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားရန် ရောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုသက်အောင်ကတော့ အဝစား ငါးကျပ်ဆိုသည်ကို သဘောကျလို့ ဖြစ်သည်။ ယခုတလော ထမင်းဆိုင်ဖက် မရောက်ဖြစ်ပြန်။ ဘုန်းကြီးလမ်း အရက်ဆိုင် တဝိုက်၌ ကိုသက်အောင်  ရောနှောနေထိုင်တတ်နေပြန်သည်။ စိတ်ထဲ၌ တစ်စုံတစ်ရာ လိုအပ်နေသလို ခံစားလာရသဖြင့်  အန္တရာယ်ကင်းသော ပစ္စည်းမျိုးကို ရှာဖွေနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ “သူ့နာမည်က ခင်ရီတဲ့… ကြက်သွန်ရောင်းတယ် အစ်ကို… ဈေးတော့ နည်းနည်း ပိုပေးရတယ်… သူ့ယောက်ျားအလစ်မှာ လုပ်တာ… အန္တရယ်တော့ ကင်းတယ်” “ဟာကွာ… ယောက်ျားကြီးနဲ့တော့ မလုပ်ချင်ဘူးကွာ” “တခြားဆော်တွေလည်း ကျနော် မသိဘူး အစ်ကို” သို့နှင့် ကိုသက်အောင် ခင်ရီနှင့် တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ကိုသက်အောင်က သူ့ကို အကဲခပ်သလို သူကလဲ ကိုသက်အောင်ကို အကဲခပ်သည်။ နှစ်ယောက်သား စဉ့်အိုးတန်း ဗော့တံတားထိပ် အထွက်ပေါက်ရှိ  မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ဆုံမိကြသည်။ “ဒီကနေ့ ဘယ်သွားကြမှာလဲ…အစ်ကို….” “အာ… မသိဘူးလေ….ကျုပ်က.. အိမ်မရှိဘူး….” ခင်ရီက နုတ်ခမ်းလေးကို စူပစ်လိုက်သည်။ မျက်မှောင်တွန့်ကွေးပြီး ခြေဆောင့်သလိုလေး ပြုလိုက်သေးသည်။ “အဲဒါဆို… သူများက ဘယ်လိုက်ရမှာတဲ့လဲ… ညနေလဲ ဆိုင်က ပြန်ထွက်ရအုံးမှာ… စိတ်ညစ်လိုက်တာ… ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” ခင်ရီက ထိုသို့ ညည်းလိုက်သည်နှင့် ကိုသက်အောင်က သူမအမူအယာ ပြစ်ချွဲချွဲကို ကြည့်ကာ တောင်ပြီးသား လီးပင် ပြန်သေသွားရသည်။

“ဒီလောက်လဲ စိတ်ညစ်ခံမနေနဲ့လေ… အချိန်မရလဲ… နေ” “အစ်ကို…. ဟေ့ အစ်ကို.. နေအုံးလေ…. ဒီမှာ” ကိုသက်အောင် ပုခုံးကို ဆွဲရင်း ခင်ရီ ဟိုသည်ကြည့်ရင်း တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလေသည်။ “မြန်မြန်လေး ပြီးရင်တော့ ဟို… ဆန်ဂိုဒေါင်နောက်မှာ…. တဲလေး ရှိတယ်…လုပ်မလား…ဟင်” “ဟာဗျာ…. နေပစေတော့” ကိုသက်အောင် အတော်စိတ်ပိန်သွားသည်။ ဤမျှ စုတ်ပြတ် ပေကျံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်၌ ဘယ်လို  ဖီလင်လာမည်နည်း။ ခင်ရီ ထပ်မံ မဆွဲမှီ ကားလမ်းကို ဖြတ်ကူးခဲ့သည်။ လူသွားလူလာ ရှုပ်ထွေးနေသော  ကမ်းနားလမ်းအတိုင်း ညောင်ပင်လေးဈေးသို့ ဖြတ်ကူးခဲ့သည်။ “အစ်ကို…. ဟေး အစ်ကို” ခင်ရီ အမှတ်ဖြင့် ကိုသက်အောင် လှည့်မကြည့် ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သည်။ အနောက်မှ တဖြတ်ဖြတ် ပြေးလိုက်လာသံကို ကြားရသည်။ လက်မောင်းကိုလည်း တင်းတင်း ဆွဲယူခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ “အစ်ကိုက နားများလေးသလား မသိဘူး… ခေါ်လိုက်ရတာ” “ဟင်…. မခင်သက်မူ” မပြုမပြင် နွမ်းနယ်မောဟိုက်စွာ ပြုံးနေသော အယဉ်မျက်နှာလေးကို နီးကပ်စွာ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်။ ကိုသက်အောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိမှ ခင်သက်မူက ရှက်ရွံ့စွာ လက်မောင်းကို လွှတ်သည်။ “အစ်ကို…. ဘယ်သွားမလို့လဲဟင်” “အော်…. ကိစ္စတစ်ခု ရှိလို့ပါ… ခင်သက်မူ..ဘယ်လဲ” “ဒီနေ့… ဆိုင်ပိတ်တယ်လေ… လမ်းဘေး ဆိုင်တွေ လိုက်ရှင်းနေလို့” “အော်… တစ်ခုခု စားပါအုံးလား…. ခင်သက်မူ” “အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားကြမယ်လေ… လာ” ပလက်ဖောင်း အတွင်းဖက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ “ဟာ…. အစ်ကိုတို့ အတွဲကို နေရာပေးပါဟေ့” စားပွဲထိုးလေးက အော်နေကျအသံဖြင့် ထုံးစံအတိုင်း အော်လိုက်သော်လည်း ကိုသက်အောင် ရင်ထဲ နွေးခနဲ  ဖြစ်သွားမိသည်။ ခင်သက်မူ မျက်နှာလေးမှာလဲ ထွတ်ခနဲ ရဲသွားလေသည်။ “အုန်းနို့ နှစ်ပွဲ ပေးပါ… အကြော်နှစ်ခုစီ ထည့်ပေးနော်“ ခင်သက်မူက အုန်းနို့ လှမ်းမှာရင်း ဆံပင်လေးများကို သပ်တင်လိုက်ရာ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးများ  လှစ်ကနဲ ပေါ်သွားလေသည်။ ကြွားရွားသော ရင်လေးနှစ်မွှာမှာလဲ ကြွတက်သွားသည်။ တင်ပါးကြီးအစုံကလည်း  ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ထိုင်ထားသော ခုံလေးမှ ဘေးသို့ လျှံကျနေလေသည်။

“အစ်ကိုက စကားနည်းတယ်နော်… အဟင်း” “အင်း… စကားသိပ်များတာ မတွေ့ဘူးသေးလို့ပါ” “ဒါဖြင့် ပြောလေ… စကားတွေ အများကြီး …အဟင်း ဟင်း” “မပြောတော့ပါဘူး…. ရင်ထဲမှာ ပြောပြောနေရတာ များလှပြီ… ဘယ်သူမှ မကြားပဲ ကိုယ့်ဖာသာ ပြောရတာ  လွတ်လပ်တယ်” “ဟောတော့…. ကဗျာဆရာနဲ့ တိုးနေတာကိုး” နှစ်ယောက်သား ကြိတ်ရယ်မိကြသည်။ အော် သည်လို ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် တစ်ဦးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် စကားပွဲလေးတွေ မဖွဲ့ခဲ့ရတာတောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ။ “အစ်ကိုက အတွေးသမားလား….ဟင်…” “စားဖို့အတွက်ပဲ တွေးနေနိုင်တဲ့ ဘဝပါ…. မခင်သက်မူ” ခင်သက်မူ ငိုင်တွေသွားသလို ရှိသည်။ သို့သော် ချက်ချင်း မျက်နှာကို တည်ပစ်လိုက်ပြီး ရောက်လာသော အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ ပန်းကန်ကို ကိုသက်အောင်ရှေ့ ချပေးသည်။ “လေဒီ ဖတ်စ်လေ… ခင်သက်မူ အရင်ယူ” “အံမယ်… အစ်ကိုက အနောက်တိုင်း ဦးစားပေး စနစ်ကိုလည်း နားလည်တာပဲ..နော်..” ကိုသက်အောင်လည်း မခင်သက်မူကို အံ့သြလေးစားသွား၏။ လမ်းဘေး ထမင်းဆိုင် စားပွဲထိုးပေမယ့်  အသုံးအနှုန်းက မြင့်သည်။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားနေစဉ် “အစ်ကို…. ဘဲဥ ကြိုက်လား” “ကြိုက်တယ်…. အဲ စားလေ… ဘာဖြစ်လို့လဲ… မကြိုက်လို့လား” “ခင်မူလဲ…. ကြိုက်တာပဲ…ဒါပေမယ့် အစ်ကို့ကို ပေးတာ” လှိုက်ခနဲ ပီတိအတွေးလေး နှလုံးသားကို ပြေးဆောင့်ပြန်သည်။ ကိုသက်အောင် ခင်သက်မူ လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ မရုန်းပဲ စကားတိုးတိုး ပြောသည်။ “လူတွေနဲ့လေ…. အစ်ကို” ကိုသက်အောင် ပျော်သွားသည်။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားပြီး လေးဘီးတစ်စီး ငှါးကာ ပုဇွန်တောင် အိမ်သို့  ခင်သက်မူကို ခေါ်လာခဲ့မိလေသည်။ ခင်သက်မူကလဲ လိုက်လာရှာသည်။ အိမ်သို့ရောက်လာသည်။ တစ်အိမ်လုံး ရှင်းလင်းနေသည်။ ပရိဘောဂ ဘာတစ်ခုမျှ မရှိ။ “ခင်မူတော့ မှားပြီ ထင်တယ်….အစ်ကို….” “ဘာလဲ… အစ်ကို့ကို…. ငထောကြီး ထင်နေလို့လား” “ဟင့်အင်း… ဒါပြောတာ မဟုတ်ဖူး…. အစ်ကို့အိမ်ထောင်သည်မ ရှိမှာပဲ ထင်နေတာ” “ရှိတယ်လေ…. ရှိပါတယ်….” “ဟုတ်လား… ဘယ်သွားလဲဟင်” “ဒီမှာလေ…ထိုင်နေတာ……ဟောဒီမှာ” “အို…. ဟိတ်…ကြည့်…တအားညှစ်တာပဲ….ကွာ………အို….” ဖျာလေးပေါ်သို့ ခင်သက်မူ လဲကျသွားသည်။

ကိုသက်အောင် ချွန်းအုပ်ထားခဲ့သမျှသော ကာမဆန္ဒများ ကမ်းပြိုသလို ဒလဟော ပြိုဆင်းကျလာတော့သည်။ “အို… ဒီအထိ…. မဖြစ်သေးဘူး…. အစ်ကိုရယ်…” ကိုသက်အောင် လူတကာတပ်မက် စွဲလန်းခဲ့ကြရသော ခင်သက်မူ ဖင်အိုးကြီးကို တအားခွပစ်လိုက်ပြီး  ညှောင့်သည်။ ခင်သက်မူ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းပြီး ရုန်းကန်ရှာသည်။ “ရှစ်ကြီး ခိုးပါရဲ့ အစ်ကိုရယ်… မလုပ်ပါနဲ့နော်… နော်” ပါးမို့မို့လေးပေါ်မှ မိတ်ကပ်လေးများ ပြောင်စင်သွားအောင် ဖိနမ်းပစ်လိုက်သည်။ လုံးတစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုတ်ကိုင်ချေမွသည်။ “အာ…. ဒုက္ခပဲ… အိုး.. အစ်ကို…. အစ်ကိုကလဲကွာ” အော်သံ ငြီးသံလေးများ တိုးတိတ် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ နွေးထွေးလုံးကျစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့အပြားကို မျက်နှာကြီး ဖိကပ်ပြီး နမ်းပစ်သည်။ တရှူးရှူး တရှဲရှဲနှင့် မီးရထား စက်ခေါင်းကြီး တစ်ခုလို လေမုတ်သံ အသက်ရှူသံကြီးက ပြင်းထန်လာသည်။ ခင်သက်မူ လိုက်လာမိတာ မှားပြီဟုတွေးနေမိသည်။ သို့သော် ခင်သက်မူ ရုန်းကန်ချင်စိတ် မရှိ။ ဆုတ်ကိုင်ချေမွ ပွတ်သပ်ပေးနေသော အစ်ကို့ အယုအယလေးများကို သာယာနေမိသည်။  အစ်ကို့လက်တစ်ဖက်က ခင်သက်မူ ပေါင်ကြားကို ရွရွလေး ပွတ်သည်။ ခင်သက်မူ မျက်နှာလေး မော့သွားအောင်  ကော့တက်သွားသည်။ ထမီအောက်စကို လှန်တင်လိုက်သော အခါတွင် ခင်သက်မူ ပြာပြာသလဲ လိုက်ဖိသေးသည်။ သို့သော် ဖောင်းကား ကြွစူနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးက အထင်အရှား ပေါ်လာပြီ ဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်း ဝတ်နေကျ အောက်ခံဘောင်းဘီကလဲ ဒီနေ့မှ ဝတ်မလာခဲ့မိ။ ခင်သက်မူ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး “ခင်မူ့ကို သနားပါ… အစ်ကိုရယ်… ခင်မူလေ…. အ…အ” စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွှေးသန်သန်ကြီးများ အောက်မှ လိုးချင်စရာ အဆီတဝင်းဝင်းကြီး ဖြစ်နေရာ ကိုသက်အောင်က လျှာကြီးဖြင့် ထိုးကော် ယက်ပေးလိုက်သည်။ ခင်သက်မူ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း ဘေးသို့ ပြဲကားသွားရလေသည်။ ခင်သက်မူက အသားညိုလေရော့သလား မဆိုနိုင်။ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ခပ်ညိုညိုလေး ပြူးထွက်နေသည်။

စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးများက လက်နှစ်လုံးခန့် ထိထူလိမ့်မည် ထင်သည်။ အကွဲကြောင်းကြီးက နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကြီးမှန်း ထင်ပေါ်လွန်းလှသည်။ လျှာနှင့် ယက်ပေးလိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖားဂုံညှင်းကျောကုန်းလို ဖောင်းဖောင်းပြီး ကြွရွတက်လာလေသည်။ လေထိုးပေးလိုက်သလား ထင်ရလောက်အောင် မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး ဤသို့ တဖြေးဖြေး ဖောင်းကားလာသည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင် ခင်သက်မူနဲ့ကျမှ မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်။ လီးကြီးက အစွမ်းကုန် တောင်နေပြီးသားမို့ ခင်သက်မူ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တေ့သွင်းကာ အသာအယာလေး ဖိလိုးချလိုက်လေတော့သည်။ “ဗြစ်… ဘလစ်… အ… အစ်ကို…” ခင်သက်မူ ကျောလေးကော့သွားကာ ဆီးခုံလေး မောက်တက်သွားအောင် ခါးကို ကြွတက်ပေးလိုက်လေသည်။ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိထိမိမိကြီး ဆောင့်လိုးချလိုက်ပြန်သည်။ “အ……အား… အစ်ကိုရယ်…..အင်း..အင်း…..” နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်လုမတတ် ကိုက်ထားသော ခင်သက်မူ မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့နေပြီး ဘေးသို့ စောင်းငဲ့ကျနေချေသည်။ ခင်သက်မူ လက်နှစ်ဖက်က ကိုသက်အောင်ပေါင်ကို ကိုင်ထားမိသည်။ ကိုသက်အောင်၏ သန်မာသော လက်မောင်းကြီးအစုံက ဘရာစီယာလေးအောက်မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲယူ ကိုင်ဆုပ်ထားသည်။ ခင်သက်မူ မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ထားရှာသည်။ လည်ပင်း၌ ဆွဲထားသော လော့ကက်သီး ရွှေဆွဲကြိုးလေးက ကြမ်းပြင်သို့ တစ်ဝက်ပုံကျနေသည်။ ခင်သက်မူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။ စောက်ရေကြည်လေးများ ညှစ်ထွက်လာသော အခါတိုင်း ”ဗြစ်…ပြစ်” မြည်အောင် တင်းကြပ်နေသည်။ သွေးကြောကြီးများ ဖောင်းကြွကာ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော ကိုသက်အောင် တန်ဆာကြီးက အရေရွှဲနေသော ဧရာမ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဆောင့်ဆောင့် ဝင်သွားတိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ အတွင်းသို့ လိပ်ဝင်၍ ပါပါသွားသည်ကို ကိုသက်အောင် အသေအချာ ငုံ့ကြည့်ရင်း လိုးနေသည်။ ခင်သက်မူ လက်ကလေးတစ်ဖက်က ဆီးခုံကို လာပြီး ဖုံးထားရှာသေးသည်။

တစ်ခါတစ်ရံ လီးထိပ်ကြီးက ကျွံထွက်လာသောအခါ နီလာလက်စွပ်လေး ဝတ်ထားသော လက်ဖမိုးလေးကို လီးထိပ်ကြီးက ထိုးမိသွားတတ်သည်။ ထိုအခါ ခင်သက်မူက လက်ကို ကပျာကသီ ရုတ်ပြီး လက်ခုံကို ထမီစဖြင့် ပွတ်သုတ်ပစ်တတ်သည်။ “ရွံလို့လား… ခင်သက်မူ” “အို… ရွံတာပေါ့…. ဟင့်… အ… ကျွတ်ကျွတ်” “အစ်ကိုက ယက်တောင် ယက်ပေးသေးတာပဲကွယ်…” “အို… သွား… ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ… အား…အား……” “ခင်သက်မူ ဟာကြီးက …အကြီးကြီးပဲကွယ်…..အားရလိုက်တာ….” “အာ… သေတော့မှာပဲ… အစ်ကိုနော်…. အဟင့်….” ခင်သက်မူ ရှက်တတ်လွန်းသည်။ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက် ရဲရဲနီအောင်ပင် ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်လာသည်။ “ခင်သက်မူ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို အစ်ကို့လီးကြီး ဝင်တာ ခံလို့ကောင်းလားဟင်… ခင်သက်မူ… ဟေ့ ပြောလေ….” “အင့်…. အင်း…အ…ဒီမှာ သေတော့မယ်…. သူက ဘာတွေ လျှောက်မေးနေမှန်း မသိဘူး..သွား…. အ……အင်း  အင်း……” “အဆုံးဝင်လား ဟင်… ခင်သက်မူ…… ထိရဲ့လား” “အာ… အင့်… သိဘူးကွာ…. မေးနဲ့… အဟင့်… အဟင့်……အ…….” “စွတ်…. ပြွတ်…. စွတ်.. ပြွတ်…… ဖတ်…. ဖွတ်” “အ…. ဖြေးဖြေး.. အစ်ကို…. အထဲက အောင့်တယ်… အ…အ……” ကိုသက်အောင် ပြီးချင်လာပြီမို့ ခင်သက်မူ စကားကို နားမထောင်ပဲ ဒလကြမ်း မုန်တိုင်းတိုက်သလို ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်။ “အား… အား……. အစ်ကို…… အား… နာ… နာတယ်… အ..” “ပြွတ်……ဖတ်…..ဖတ်… ပြွတ်……ပြွတ်… ပြွတ်…. စွတ်“ “ဟား….တစ်မျိုးကြီးပဲ…. ရှီးး… အား…… အီး… အမလေး… ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ… အားးရှီးးး” ခင်သက်မူ တစ်ယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကော့လန်ထိုးကာ ပြီးသွားတော့သည်။ သက်အောင်လည်း နောက်ထပ် အချက်၃၀ခန့် ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကြီး တစ်ခုလုံး ကျင်တက်လာကာ “အအအားးး… အကို ထွက် ထွက်တော့မယ်… အားးးဟားးး” အချိန်ကြာမြင့်စွာ အောင်းထားရသော သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်များကို ခင်သက်မူ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာပင် တဖျောဖျော ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြလေသည်။ ခင်သက်မူ ပြန်သွားပြီးနောက် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကြားတွင် ညှပ်ထားသော စာခေါက်လေးကို တွေ့ရာ လှမ်းယူပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ‘’’’ကိုလေး…. ပုံ့ပုံ့လာသွားတယ်… ကိုလေးနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာ ဖြစ်ပျက်နေတာတွေ မကြည့်ရဲတာနဲ့  မတက်တော့ဘူး။ သားနှစ်ယောက်ကို ပုံ့ပုံ့ ခေါ်သွားတယ်။ ပုံ့ပုံ့ အစ်ကိုလေးကို မျှော်နေမယ်။ ညီမလေး…ပုံ့ပုံ့’’’။(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ပြီး)

(ပထမပိုင်း မဖတ်ရသေးသူများ ဒီဖေ့ဖုတ်ပေ့ချ်မှာ တင်ထားပါတယ်)

*မူရင်း ရေးသားသူအား လေးစားစွာဖြင့် ခရစ်ဒစ်ပေးပါသည်*

Zawgyi

“ဟင္…. မေအလိုး…. ကိုယ့္ေမကိုလိုး….ကဲ…ဖုန္း…အင့္….” ပါးစပ္ကလဲ ဆဲၿပီး က်မ ေဆာင့္ကန္ ပစ္လိုက္ပါတယ္။ “သူ… သူ ေခၚလို႔ လာတာပါဗ်ာ…. သူ ေခၚလို႔ လာရတာပါ” သိန္းတိုး လူယုတ္မာ က်မကို ေစာက္ရွက္ခြဲတယ္။ က်မ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး ေဒါသေတြ ျဖစ္လာမိတယ္။ “ငါ့လင္မွတ္လို႔…နင့္ကို ခံတာဟဲ့…. မေအလိုးရဲ႕…” သိန္းတိုးကို လူႀကီးေတြ ေခၚသြားၾကတယ္။ သူက က်မနဲ႔ လူႀကီး သုံးေလးေယာက္ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ေျပာပါတယ္။ “က်ဳပ္ အ႐ြယ္မတူတာကို ယူခဲ့မိတာ… ပထမ အမွားေနာ္… ေနာက္ ရီးစားရွိ မရွိ မစုံစမ္းခဲ့တာ… ဒုတိယ အမွား” “မဟုတ္ဘူး… ကိုသက္ေအာင္… က်ေနာ္ ရွင္းျပမယ္” “ဘာရွင္းျပအုံးမွာလဲ…ကိုေအး…. အခုပဲ တတ္လပ္ႀကီး မိေနတာ… ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္စိေတြ လီးနဲ႔  ထိုးထားလို႔လား” “ဟာဗ်ာ…. က်ဳပ္တို႔က ေျပရာ ေျပေၾကာင္း” “မလိုဘူး… က်ဳပ္ လူအ မဟုတ္ဘူး…. ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ပညာ အရည္အခ်င္းနဲ႔လဲ… မိန္းမ မရွားဘူး… ဒါပဲ… အဲဒီေကာင္နဲ႔…ေပးစားလိုက္ၾက” ေျပာၿပီး ကိုသက္ေအာင္ အိမ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္း ထြက္သြားသည္။  “မိုက္လိုက္တာ… ေခြးမရယ္… သိန္းတိုးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး” “မဟုတ္ဖူး….မဟုတ္ဖူး…. က်မ ကိုသက္ေအာင္ မွတ္လို႔ ၿငိမ္ေနတာ” “ေသပါလားဟာ… ကိုယ့္လင္နဲ႔ ဒီျပင္ ေယာက္်ားေတာင္ နင္မခြဲတတ္ဘူးလား ေခြးမရယ္…. ေတာ႐ြာတစ္႐ြာလုံးေတာ့ ေက်ာ္ပါၿပီကြာ” က်မ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ဘူး။ လက္ပူးလက္ၾကပ္ႀကီး တက္လုပ္ေနတုန္း  မိသြားတာဆိုေတာ့လည္း က်မ ဘာေျပာတတ္ေတာ့မွာလည္း အရပ္ကတို႔ရယ္။ မိန္းမေတြကို ကိုသက္ေအာင္ မယုံခ်င္ေတာ့ၿပီ။ ညအခါ သာေသာ လသည္ ေအးျမသည္။ ေန႔အခါ  ထြန္းလင္းေသာ ေနမင္းသည္ ပူေလာင္ ျပင္းျပသည္။ ေႏြတြင္ ေနပူၿပီး ေဆာင္းတြင္ ႏွင္းက်ကာ မိုးတြင္ မိုး႐ြာသြန္းမႈ ရွိသည္ဆိုေသာ သဘာဝ ဓမၼတရားကို မိန္းမေတြ က်ိန္တြယ္ ေျပာအုန္း ကိုသက္ေအာင္  မယုံခ်င္ေတာ့ပါ။ အခါ ခပ္သိမ္း ခ်မ္းေျမ့မႈကို လိုလားေတာင့္တၾကေသာ လူသားမ်ားဆီသို႔ ေသာကေဝဒနာသည္ မဖိတ္ေခၚပဲ  အလည္လာတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ လက္ခံလိုက္ရသည္။

ေတာ႐ြာေလး ႐ြာ၌ သူမ်က္ႏွာ ဘယ္လို ထားရမွန္း မသိေတာ့။ ရွက္လိုက္သည္မွာလည္း ကန္ေဘာင္သို႔ ေရပင္  ထြက္မခ်ိဳးရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ပင္ ေတာ႐ြာေလးကို အၿပီးအပိုင္  စြန႔္ခြာရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရသည္။ “ကိုႀကီး… ေခြးမကို မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္” “ဟုတ္တယ္… နင့္လို ဖင္သရမ္းတဲ့ ဟာမမ်ိဳး မလိုခ်င္ဖူး” “ေျပာရက္လိုက္တာ…. ကိုႀကီးရယ္…. ေခြးမ လင္ငယ္ ေနတာ မဟုတ္ဘူး… ကိုႀကီးလာတာပဲ ဆိုၿပီး… ဟို  ဥစၥာ” “ေတာ္စမ္းပါဟာ… လင္ငယ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ… အေပ်ာ္ခံ တာေပါ့… ဟုတ္လား… ေအး ထမင္းတစ္လုပ္  ရွာမေကြၽးရပဲ… အဲသလို ကုန္းတဲ့မိန္းမမ်ိဳးပဲ ရွာၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္… ဒါေပမယ့္… နင့္လို မိန္းမပဲရွိမွာပါ… ရန္ကုန္မွာေတာင္… ပိုက္ဆံေပးမွ ခံတာ…. နင္က အေပ်ာ္ခံတာ ဆိုေတာ့” “မဟုတ္ဖူး… အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႔…. မဟုတ္ဖူး….” ေခြးမ မဟုတ္ဖူး ဆိုတာပဲ ျငင္းႏိုင္တယ္။ ကိုႀကီး နားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူး။ ရင္ဝမွာ ေအာင့္ၿပီး နာက်င္ ပူေလာင္ေနတယ္။ ကိုႀကီး ႐ြာမွ အၿပီးတိုင္ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ေခြးမႏွင့္ သိန္းတိုးကို လူႀကီးမ်ားက ဆက္လက္ ေနရာခ်ေပးသည္။ သိန္းတိုးကလည္း သူ႔အျပစ္ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္သည္။ “ငါ… နင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ… ေခြးမရယ္… ငါ…ငါ…နင့္ကိုေလ…. ေသအထိ ေပါင္းသင္းသြားမွာပါ” ယုံပါတယ္ သိန္းတိုး စကားေတြကို ေခြးမ ယုံပါတယ္။ စာရိတၱပိုင္းမွာ အရက္ေသာက္တာ ဖဲ႐ိုက္တတ္တာကလြဲၿပီး သိန္းတိုးမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး။ ေခြးမ လက္ခံခဲ့ရျပန္တယ္ေလ။ “အိပ္ၾကရေအာင္…..ေခြးမရယ္….ေနာ္…” ဒါပါပဲ သူတို႔ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ဆႏၵက မိန္းမယူတယ္ဆိုတာ ဒါကိုပဲ အဓိက ထားၾကတာပဲ မဟုတ္လားရွင္။ သိန္းတိုးက က်မကို အားရပါးရ စပ္ယွက္ေနေပမယ့္ က်မရဲ႕ အဂၤါဇတ္ထဲမွာ အရသာ မေတြ႕လွဘူး။ စိတ္မပါတာလ ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ သိန္းတိုးက လူပ်ိဳပီပီ က်မကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စပ္ယွက္ပါတယ္။ က်မ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ သူ ၾကာလွပါတယ္။

ၾကာေတာ့ ေစာက္ပတ္လည္း က်ိန္းစပ္လာတယ္။ အရည္ေတြလည္း အိုင္ထြန္းေနတာပါပဲ။ “ေခြးမ… နင္ ငါ့လီးကို စုပ္ေပးပါလား…ဟင္” “ဘာ….ဘာ… မေအလိုး… ႏွမလိုး… ဟင္ နင္က လိုးလို႔ အားမရေသးဘူး… စုပ္ခိုင္းရသလား….မေအ…” က်မ အသားေတြ ဇိုးဇိုးဆတ္ဆတ္ တုန္လာတဲ့အထိ ရွက္ေဒါသေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္  နံေစာ္ေနတဲ့ သူ႔လီးႀကီးကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မစုပ္ဖူး။ သိန္းတိုးက အေပၚစီး ရထားသူပီပီ ရယ္ပါတယ္။ “ေအးေလ….မစုပ္ခ်င္လဲ ေနေပါ့…ငါကေတာ့ စုပ္တတ္တဲ့… ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာ႐ုံပဲေပါ့…. ဟား ဟား….” “ ဟင္….လူယုတ္မာ…. သေဒါင္းစား…” က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာ သတ္ပုတ္ၾကပါတယ္။ မိန္းမနဲ႔ ေယာက်္ား ဆိုေတာ့လဲ က်မပဲ ငိုရတာပဲေပါ့။ က်မ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့ သိန္းတိုး ဘာလုပ္တယ္ မွတ္သလဲ။ က်မ ေစာက္ဖုတ္ကို လွ်ာနဲ႔ ယက္တာ “အ…အ…ဟိ…. အ…..အ… ယား တယ္… အလိုေလးေလး…..အိ….အိ….အ…” အို… အေစ့ေလးကို ေတာသရက္ေစ့ စုပ္သလို စုပ္ေပးေနတာမ်ား ေသးေတာင္ ထြက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံလို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ အခုန ရန္ျဖစ္ၿပီး သတ္ပုတ္ခဲ့ၾကတာေတြကိုလဲ က်မ ေမ့သြားေတာ့တယ္။ က်မ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကို ၿဖဲကားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးေနတဲ့ သိန္းတိုး ေခါင္းကို ေစာက္ပတ္ၾကားထဲ အတင္းပဲ ဖိခ်ၿပီး ဆြဲဆြဲ ေဆာင့္ေနမိေတာ့တယ္။ “ျပတ္….ပလပ္…. စြပ္…စြပ္…ႁပြတ္…..ပလပ္” သိန္းတိုးဟာ မ႐ြံမရွာနဲ႔ က်မဟာေလးကို တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ယက္ေပးေနတယ္။ က်မလည္း အသဲတုံ အူယား  ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာက ဘယ္ဟာနဲ႔မွ မတူတာမို႔ တဟင္းဟင္းနဲ႔ ငန္းဖမ္းသလို ၿငီးရင္း ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ ၿဖဲကားၿပီး ခံေပးေနမိပါေတာ့တယ္။ အရည္ေတြ ႐ႊဲအိုင္လာတဲ့ က်မဟာေလးကို သူက စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္လိုးျပန္ပါတယ္။

က်မ အလူးအလဲ   ေကာင္းသြားမိခဲ့ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆးလို ေဆးျပားေတြကို စြဲသြားၿပီးရင္ ေနာက္ သူ႔ထက္ေပ်ာ့တဲ့ေဆးဆိုရင္  အာနိသင္ မတိုးေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္တို႔ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ေနာ္။ က်မေလ အခုဆို အယက္ခံ  လွ်ာေစာင္းအထိုးခံရၿပီးမွ အလိုးခံတတ္ေနတယ္ရွင့္။ သူ မယက္ေပးရင္ က်မ အာသာမေျပေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သိန္းတိုးကလည္း က်မကို အၾကပ္ကိုင္တယ္။ သူ႔ဟာကို စုပ္ေပးရမယ္ေပါ့။ “နင္… ေရစင္ေအာင္ ေဆးခဲ့ဟာ” သိန္းတိုး ေနာက္ေဖး ေရကျပင္မွာ သူ႔လီးကို ေရေဆး ဆပ္ျပာတိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာတယ္။ ပထမေတာ့ သူ႔လီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ရမွာကို က်မ ဝန္ေလးလြန္းေနတယ္။ ႐ြံသလိုႀကီးလဲ ခံစားရတယ္။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ငုံ႔စုပ္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သိန္းတိုးက က်မ ဇက္ပိုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ဖင္လိုးသလို  ေဆာင့္လိုးလိုက္ပါေတာ့တယ္ ရွင္။ က်မလဲ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းသြားၿပီး ေဒါသ ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္  ဝက္ျဖစ္မွေတာ့ ေခ်းမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔လီးကို က်မ လွ်ာနဲ႔ ပြတ္သပ္ထိုးဆြ ကလိေပးလိုက္မိပါတယ္။ သူတို႔ ေယာက္်ားေတြဟာလဲ ဒါမ်ိဳးကို အေတာ္မက္ေမာၾကတာပါလားရွင္။ သိန္းတိုး မ်က္ႏွာဟာ ႐ုံ႔မဲ့ၿပီး တြန႔္လိမ္ေနပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အစုပ္အယက္ေတြသာ မပါခဲ့ရင္ က်မတို႔ လင္မယား ကြဲၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ ခုေတာ့ သူ႔စကားနဲ႔… ဘာဂ်ာမုတ္တာေလးကလဲ အသဲခိုက္ေအာင္ စြဲလန္းခဲ့ရသလို က်မ ပုေလြ မုတ္ေပးတာကိုလဲ သူ အစြဲႀကီး  စြဲလန္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုႀကီးကို က်မ သတိရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိန္းတိုးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကို ေပါင္းသင္းမလဲလို႔  ေမးလာၾကရင္ က်မ ရင္နာနာနဲ႔ သိန္းတိုးကိုပဲ လက္ဆြဲျပမိေတာ့မွာ အမွန္ပါပဲရွင္။ က်မအတြက္ သိန္းတိုးဟာ အေကာင္းဆုံး အလိုးသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ က်မနဲ႔ သိန္းတိုးတို႔ဟာ ေန႔ေတြ ညေတြ သိပ္မေ႐ြးေနၾကေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာင္ယာထဲႀကဳံရင္ ေတာင္ယာထဲ၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ႀကဳံရင္  စမ္းေခ်ာင္းထဲ၊ ၿခဳံေကာင္းလို႔ စိတ္ထလာရင္လည္း ထလုပ္လိုက္ၾကတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔  တစ္ေယာက္ ၿငီးေငြ႕မသြားဘူး။ သူ႔ကို မျမင္ရရင္ ထြက္သြားၿပီလားလို႔ က်မ စိုးရိမ္ေနတတ္ပါၿပီ။ သူကလည္း  က်မကို မေတြ႕တာနဲ႔ ႐ြာစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ရွာတတ္ေတာ့တာပါပဲရွင္။ “ေခြးမေလးရယ္… ငါ့ကို မုန္းမသြားနဲ႔ေနာ္….“ “ငါေျပာရမဲ့ စကားပါ… သိန္းတိုးရယ္” “နင့္လူႀကီးကို မလြမ္းဘူးလားဟင္” “နင့္လိုသာ ယက္ေပးရင္… နင့္ေတာင္ မစဥ္းစားဘူး” တကယ္ပါရွင္ က်မ အပိုေတြ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး သိန္းတိုးလိုသာ ကိုႀကီးက က်မကို ယုယေပးရင္ ကိုႀကီး ေျခနဲ႔ကန္လႊတ္လဲ က်မ လိုက္ဖက္ထားမွာ။ ခုေတာ့ အျပဳအစု အယုအယမွာ သိန္းတိုးဟာ ကိုႀကီးထက္ သာလြန္ေနၿပီမို႔ က်မဘဝေလး ေနေပ်ာ္လာပါၿပီရွင္။ ကိုသက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလႏွင္ရာ လြင့္ခဲ့ရျပန္ပါၿပီ။ ဘဝက ေႂကြၿပီးသစ္႐ြက္ ေလထဲလြင့္ေမ်ာေနသလို အဆုံးမရွိ အစမရွိ ကိုယ့္ဘဝကို ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစ ႐ြက္လႊင့္ တက္ဖြင့္ၿပီး  ခရီးႏွင္ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ခေလးေတြက တန္းလန္း ရွိေနေပေသးရာ သူတို႔ေလးေတြအတြက္  စဥ္းစားရေပအုံးမည္။ ကိုသက္ေအာင္အေပၚ  ပုံ႔ပုံ႔သေဘာထားေတြ အေျပာင္းႀကီး ေျပာင္းလဲေနမည္မွာ မုခ်  ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပုံ႔ပုံ႔ႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းသို႔ ပို႔ၿပီးသည္ႏွင့္  ကိုသက္ေအာင္ အလုပ္သြားရသည္။ အလုပ္က စာအုပ္တိုက္တစ္ခုတြင္ သာမန္ စာစီသမားဘဝျဖင့္  လုပ္ကိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စာေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိ။ ေရးၿပီးသာ စာမူမ်ားလည္း မႀကိဳက္။ ဟိုးယခင္က  ထုတ္ေဝသူ ကိုမင္းေမာင္လည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနသည္ မသိ။ ဘဝကို ေရစုန္မွာ ေမွ်ာရင္း အလိုက္သင့္ အေမာေျဖေနသလို ဘာတစ္ခုမွ် ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း လုပ္ကိုင္လိုစိတ္ မရွိ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ဤသို႔ အေပၚယံေၾကာ ဘဝေလးမွ်ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေရစုန္ေမွ်ာေနစဥ္ ေရစုန္မွာ ေမ်ာပါလာေသာ ခင္သက္မူႏွင့္ ထပ္မံ၍ ဆုံျဖစ္ၾကရျပန္ေလသည္။ ခင္သက္မူက ထမင္းဆိုင္ အငွါးေရာင္း မိန္းခေလး စားပြဲထိုး ဆိုပါေတာ့။ ကီလီဆိုသည္က လူစုံ ဘဝစုံ စ႐ိုက္စုံ ဆိုသည့္ ေနရာမ်ိဳး။ အေမရိကန္ျပည္က ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္လို  အေသးအမႊား ဒုစ႐ိုက္ေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ ဖာသယ္၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္သာမက အလစ္သမား သူခိုးႀကီးေတြလည္း ရွိသည္။

ခင္သက္မူတို႔ ထမင္းဆိုင္ေလးက ကီလီႏွင့္ မေဝး။ ရထားလမ္းအေဟာင္းတစ္ခုကို မ်က္ႏွာစာျပဳကာ  အလုပ္သမား ပ်ံက်ေဈးသည္ႏွင့္ အနိမ့္စား အလုပ္သမားေတြအတြက္ ငပိေရ တို႔စရာ အားျပဳကာ ေဈးေပါေပါႏွင့္ ေရာင္းခ်ေပးေနသည့္ ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ကိုသက္ေအာင္ကလည္း တစ္ခြက္တစ္ဖလားေတာ့ ျပန္ခ်ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ “အရမ္း မေသာက္နဲ႔ေလ… အစ္ကို… ထမင္းမစားႏိုင္ပဲ ေနအုံးမယ္” အနားကပ္ၿပီး ဆိုင္ရွင္မသိေအာင္ သတိေပးတတ္လာသည္။ ေန႔စဥ္ မ်က္မွန္းတန္းမိလာေတာ့လည္း အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၾကေသာ လူႀကီးလူေကာင္းလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ  ကိုသက္ေအာင္ ခင္သက္မူတို႔ဆိုင္ မေရာက္ျဖစ္ေပ။ အလုပ္မ်ားသျဖင့္ ဆိုင္ေရွ႕မွ ၾကာဇံသုတ္ႏွင့္ ဟင္းခါးျဖင့္သာ တစ္ဝမ္းတစ္ေန႔အတြက္ ၿပီးပစ္လိုက္တတ္သည္။ “မေန႔က အသည္းအျမစ္ ခ်န္ထားတာ… အစ္ကို ဘာလို႔ မလာတာလဲ” “အလုပ္ မအားလို႔” ကိုသက္ေအာင္က မိန္းမေတြကို သိပ္ၿပီး ေစာက္ေရာ မဝင္ခ်င္ေတာ့။ အာပလာ စကားေတြႏွင့္ ျမႇဴဘို႔ ခ်ဘို႔ေလာက္သာ စဥ္းစားေနၾကသူမ်ားအျဖစ္ သူ နားလည္ လက္ခံထားခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ခင္သက္မူကို သိပ္အေရာမဝင္ပဲ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္းသာ ေနၿပီး သာမန္ေဈးသည္ တစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံသလိုသာ ဆက္ဆံေလသည္။ ခင္သက္မူကလည္း ျမင္႐ုံျဖင့္ စိတ္ဝင္စားေလာက္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ကာမဆႏၵအတြက္ စဥ္းစားသူမ်ားအဖို႔ ရွားမွရွားေသာ အခ်ိဳးအဆစ္ ျဖစ္သည္။ ခါးဆစ္ဆီမွ ထစ္ၿပီး ကားျပန႔္လာေသာ တင္ပါးအစုံက ဝိုင္းစက္အိပဲ့ေနသည္။ ရင္သားႏွစ္မႊာက ပုံသြင္းထားေသာ ပန္းပု႐ုပ္ႏွယ္ မႀကီးလြန္း မေသးလြန္းပဲ ႂကြား႐ြားေကာ့ပ်ံေနသည္။ ခါးေသးေသးေလးက တင္ပါးႀကီး လႈပ္ရမ္းသြားေလတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႕ က်ိဳးက်သြားေတာ့မည့္အလား ၫႊတ္သြယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလြန္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထင္းျဖစ္ေစ၊ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ရာကို ကုန္းေကာက္လိုက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ လွပ္ခနဲ ရင္ထဲလႈိက္ဖိုေမာသြားေစသည္။

စိတ္ထဲ၌ ဤအေနအထားမ်ိဳး ကုန္းၿပီး ျဖဳတ္လိုက္ရလွ်င္ ဆိုေသာ အေတြးကလဲ မဆိုင္းမတြႀကီး ဝင္ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလြန္းသည္။ ထိုမွ် ႀကီးမားတင္းရင္းေနေသာ တင္ပါးႀကီးကို ေကာက္ညႇင္းထုတ္တစ္ထုပ္လို က်စ္လ်စ္စြာ စုစည္းထားေသာ  ထမီေလးေအာက္မွ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး အရာက ထင္းေနျပန္သည္။ ထိုေဘာင္းဘီအရာေလးကို  ျမင္ရသည္ကပင္ ခင္သက္မူသည္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရႏိုင္ေသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း  ပုရိသတို႔ ရိပ္စားမိၾကေလသည္။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ ခင္သက္မူ ဖင္ကို မၾကည့္။ ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ဝင္လာသည့္တိုင္လည္း စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္သည္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ခင္သက္မူကို ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားရန္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ အဝစား ငါးက်ပ္ဆိုသည္ကို သေဘာက်လို႔ ျဖစ္သည္။ ယခုတေလာ ထမင္းဆိုင္ဖက္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္။ ဘုန္းႀကီးလမ္း အရက္ဆိုင္ တဝိုက္၌ ကိုသက္ေအာင္  ေရာေႏွာေနထိုင္တတ္ေနျပန္သည္။ စိတ္ထဲ၌ တစ္စုံတစ္ရာ လိုအပ္ေနသလို ခံစားလာရသျဖင့္  အႏၲရာယ္ကင္းေသာ ပစၥည္းမ်ိဳးကို ရွာေဖြေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ “သူ႔နာမည္က ခင္ရီတဲ့… ၾကက္သြန္ေရာင္းတယ္ အစ္ကို… ေဈးေတာ့ နည္းနည္း ပိုေပးရတယ္… သူ႔ေယာက္်ားအလစ္မွာ လုပ္တာ… အႏၲရယ္ေတာ့ ကင္းတယ္” “ဟာကြာ… ေယာက္်ားႀကီးနဲ႔ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးကြာ” “တျခားေဆာ္ေတြလည္း က်ေနာ္ မသိဘူး အစ္ကို” သို႔ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ခင္ရီႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ကိုသက္ေအာင္က သူ႔ကို အကဲခပ္သလို သူကလဲ ကိုသက္ေအာင္ကို အကဲခပ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စဥ့္အိုးတန္း ေဗာ့တံတားထိပ္ အထြက္ေပါက္ရွိ  မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဆုံမိၾကသည္။ “ဒီကေန႔ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ…အစ္ကို….” “အာ… မသိဘူးေလ….က်ဳပ္က.. အိမ္မရွိဘူး….” ခင္ရီက ႏုတ္ခမ္းေလးကို စူပစ္လိုက္သည္။ မ်က္ေမွာင္တြန႔္ေကြးၿပီး ေျခေဆာင့္သလိုေလး ျပဳလိုက္ေသးသည္။ “အဲဒါဆို… သူမ်ားက ဘယ္လိုက္ရမွာတဲ့လဲ… ညေနလဲ ဆိုင္က ျပန္ထြက္ရအုံးမွာ… စိတ္ညစ္လိုက္တာ… ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး” ခင္ရီက ထိုသို႔ ညည္းလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္က သူမအမူအယာ ျပစ္ခြၽဲခြၽဲကို ၾကည့္ကာ ေတာင္ၿပီးသား လီးပင္ ျပန္ေသသြားရသည္။

“ဒီေလာက္လဲ စိတ္ညစ္ခံမေနနဲ႔ေလ… အခ်ိန္မရလဲ… ေန” “အစ္ကို…. ေဟ့ အစ္ကို.. ေနအုံးေလ…. ဒီမွာ” ကိုသက္ေအာင္ ပုခုံးကို ဆြဲရင္း ခင္ရီ ဟိုသည္ၾကည့္ရင္း တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာေလသည္။ “ျမန္ျမန္ေလး ၿပီးရင္ေတာ့ ဟို… ဆန္ဂိုေဒါင္ေနာက္မွာ…. တဲေလး ရွိတယ္…လုပ္မလား…ဟင္” “ဟာဗ်ာ…. ေနပေစေတာ့” ကိုသက္ေအာင္ အေတာ္စိတ္ပိန္သြားသည္။ ဤမွ် စုတ္ျပတ္ ေပက်ံေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ဘယ္လို  ဖီလင္လာမည္နည္း။ ခင္ရီ ထပ္မံ မဆြဲမွီ ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးခဲ့သည္။ လူသြားလူလာ ရႈပ္ေထြးေနေသာ  ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ေညာင္ပင္ေလးေဈးသို႔ ျဖတ္ကူးခဲ့သည္။ “အစ္ကို…. ေဟး အစ္ကို” ခင္ရီ အမွတ္ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ လွည့္မၾကည့္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သည္။ အေနာက္မွ တျဖတ္ျဖတ္ ေျပးလိုက္လာသံကို ၾကားရသည္။ လက္ေမာင္းကိုလည္း တင္းတင္း ဆြဲယူျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ “အစ္ကိုက နားမ်ားေလးသလား မသိဘူး… ေခၚလိုက္ရတာ” “ဟင္…. မခင္သက္မူ” မျပဳမျပင္ ႏြမ္းနယ္ေမာဟိုက္စြာ ၿပဳံးေနေသာ အယဥ္မ်က္ႏွာေလးကို နီးကပ္စြာ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။ ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိမွ ခင္သက္မူက ရွက္႐ြံ႕စြာ လက္ေမာင္းကို လႊတ္သည္။ “အစ္ကို…. ဘယ္သြားမလို႔လဲဟင္” “ေအာ္…. ကိစၥတစ္ခု ရွိလို႔ပါ… ခင္သက္မူ..ဘယ္လဲ” “ဒီေန႔… ဆိုင္ပိတ္တယ္ေလ… လမ္းေဘး ဆိုင္ေတြ လိုက္ရွင္းေနလို႔” “ေအာ္… တစ္ခုခု စားပါအုံးလား…. ခင္သက္မူ” “အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ စားၾကမယ္ေလ… လာ” ပလက္ေဖာင္း အတြင္းဖက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္ခဲ့ၾကေလသည္။ “ဟာ…. အစ္ကိုတို႔ အတြဲကို ေနရာေပးပါေဟ့” စားပြဲထိုးေလးက ေအာ္ေနက်အသံျဖင့္ ထုံးစံအတိုင္း ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုသက္ေအာင္ ရင္ထဲ ေႏြးခနဲ  ျဖစ္သြားမိသည္။ ခင္သက္မူ မ်က္ႏွာေလးမွာလဲ ထြတ္ခနဲ ရဲသြားေလသည္။ “အုန္းႏို႔ ႏွစ္ပြဲ ေပးပါ… အေၾကာ္ႏွစ္ခုစီ ထည့္ေပးေနာ္“ ခင္သက္မူက အုန္းႏို႔ လွမ္းမွာရင္း ဆံပင္ေလးမ်ားကို သပ္တင္လိုက္ရာ ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးမ်ား  လွစ္ကနဲ ေပၚသြားေလသည္။ ႂကြား႐ြားေသာ ရင္ေလးႏွစ္မႊာမွာလဲ ႂကြတက္သြားသည္။ တင္ပါးႀကီးအစုံကလည္း  ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ ထိုင္ထားေသာ ခုံေလးမွ ေဘးသို႔ လွ်ံက်ေနေလသည္။

“အစ္ကိုက စကားနည္းတယ္ေနာ္… အဟင္း” “အင္း… စကားသိပ္မ်ားတာ မေတြ႕ဘူးေသးလို႔ပါ” “ဒါျဖင့္ ေျပာေလ… စကားေတြ အမ်ားႀကီး …အဟင္း ဟင္း” “မေျပာေတာ့ပါဘူး…. ရင္ထဲမွာ ေျပာေျပာေနရတာ မ်ားလွၿပီ… ဘယ္သူမွ မၾကားပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ေျပာရတာ  လြတ္လပ္တယ္” “ေဟာေတာ့…. ကဗ်ာဆရာနဲ႔ တိုးေနတာကိုး” ႏွစ္ေယာက္သား ႀကိတ္ရယ္မိၾကသည္။ ေအာ္ သည္လို ဆန႔္က်င္ဖက္လိင္ တစ္ဦးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ စကားပြဲေလးေတြ မဖြဲ႕ခဲ့ရတာေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ “အစ္ကိုက အေတြးသမားလား….ဟင္…” “စားဖို႔အတြက္ပဲ ေတြးေနႏိုင္တဲ့ ဘဝပါ…. မခင္သက္မူ” ခင္သက္မူ ငိုင္ေတြသြားသလို ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို တည္ပစ္လိုက္ၿပီး ေရာက္လာေသာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ကို ကိုသက္ေအာင္ေရွ႕ ခ်ေပးသည္။ “ေလဒီ ဖတ္စ္ေလ… ခင္သက္မူ အရင္ယူ” “အံမယ္… အစ္ကိုက အေနာက္တိုင္း ဦးစားေပး စနစ္ကိုလည္း နားလည္တာပဲ..ေနာ္..” ကိုသက္ေအာင္လည္း မခင္သက္မူကို အံ့ၾသေလးစားသြား၏။ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ စားပြဲထိုးေပမယ့္  အသုံးအႏႈန္းက ျမင့္သည္။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ စားေနစဥ္ “အစ္ကို…. ဘဲဥ ႀကိဳက္လား” “ႀကိဳက္တယ္…. အဲ စားေလ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ… မႀကိဳက္လို႔လား” “ခင္မူလဲ…. ႀကိဳက္တာပဲ…ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔ကို ေပးတာ” လႈိက္ခနဲ ပီတိအေတြးေလး ႏွလုံးသားကို ေျပးေဆာင့္ျပန္သည္။ ကိုသက္ေအာင္ ခင္သက္မူ လက္ကေလးကို အုပ္ကိုင္ လိုက္သည္။ မ႐ုန္းပဲ စကားတိုးတိုး ေျပာသည္။ “လူေတြနဲ႔ေလ…. အစ္ကို” ကိုသက္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားသည္။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ စားၿပီး ေလးဘီးတစ္စီး ငွါးကာ ပုဇြန္ေတာင္ အိမ္သို႔  ခင္သက္မူကို ေခၚလာခဲ့မိေလသည္။ ခင္သက္မူကလဲ လိုက္လာရွာသည္။ အိမ္သို႔ေရာက္လာသည္။ တစ္အိမ္လုံး ရွင္းလင္းေနသည္။ ပရိေဘာဂ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိ။ “ခင္မူေတာ့ မွားၿပီ ထင္တယ္….အစ္ကို….” “ဘာလဲ… အစ္ကို႔ကို…. ငေထာႀကီး ထင္ေနလို႔လား” “ဟင့္အင္း… ဒါေျပာတာ မဟုတ္ဖူး…. အစ္ကို႔အိမ္ေထာင္သည္မ ရွိမွာပဲ ထင္ေနတာ” “ရွိတယ္ေလ…. ရွိပါတယ္….” “ဟုတ္လား… ဘယ္သြားလဲဟင္” “ဒီမွာေလ…ထိုင္ေနတာ……ေဟာဒီမွာ” “အို…. ဟိတ္…ၾကည့္…တအားညႇစ္တာပဲ….ကြာ………အို….” ဖ်ာေလးေပၚသို႔ ခင္သက္မူ လဲက်သြားသည္။

ကိုသက္ေအာင္ ခြၽန္းအုပ္ထားခဲ့သမွ်ေသာ ကာမဆႏၵမ်ား ကမ္းၿပိဳသလို ဒလေဟာ ၿပိဳဆင္းက်လာေတာ့သည္။ “အို… ဒီအထိ…. မျဖစ္ေသးဘူး…. အစ္ကိုရယ္…” ကိုသက္ေအာင္ လူတကာတပ္မက္ စြဲလန္းခဲ့ၾကရေသာ ခင္သက္မူ ဖင္အိုးႀကီးကို တအားခြပစ္လိုက္ၿပီး  ေညႇာင့္သည္။ ခင္သက္မူ မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းၿပီး ႐ုန္းကန္ရွာသည္။ “ရွစ္ႀကီး ခိုးပါရဲ႕ အစ္ကိုရယ္… မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္… ေနာ္” ပါးမို႔မို႔ေလးေပၚမွ မိတ္ကပ္ေလးမ်ား ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္။ လုံးတစ္ေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလည္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြသည္။ “အာ…. ဒုကၡပဲ… အိုး.. အစ္ကို…. အစ္ကိုကလဲကြာ” ေအာ္သံ ၿငီးသံေလးမ်ား တိုးတိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေႏြးေထြးလုံးက်စ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔အျပားကို မ်က္ႏွာႀကီး ဖိကပ္ၿပီး နမ္းပစ္သည္။ တရႉးရႉး တရွဲရွဲႏွင့္ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး တစ္ခုလို ေလမုတ္သံ အသက္ရႉသံႀကီးက ျပင္းထန္လာသည္။ ခင္သက္မူ လိုက္လာမိတာ မွားၿပီဟုေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္သက္မူ ႐ုန္းကန္ခ်င္စိတ္ မရွိ။ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြ ပြတ္သပ္ေပးေနေသာ အစ္ကို႔ အယုအယေလးမ်ားကို သာယာေနမိသည္။  အစ္ကို႔လက္တစ္ဖက္က ခင္သက္မူ ေပါင္ၾကားကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္သည္။ ခင္သက္မူ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့သြားေအာင္  ေကာ့တက္သြားသည္။ ထမီေအာက္စကို လွန္တင္လိုက္ေသာ အခါတြင္ ခင္သက္မူ ျပာျပာသလဲ လိုက္ဖိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေဖာင္းကား ႂကြစူေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးက အထင္အရွား ေပၚလာၿပီ ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္း ဝတ္ေနက် ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလဲ ဒီေန႔မွ ဝတ္မလာခဲ့မိ။ ခင္သက္မူ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး “ခင္မူ႔ကို သနားပါ… အစ္ကိုရယ္… ခင္မူေလ…. အ…အ” ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အေမႊးသန္သန္ႀကီးမ်ား ေအာက္မွ လိုးခ်င္စရာ အဆီတဝင္းဝင္းႀကီး ျဖစ္ေနရာ ကိုသက္ေအာင္က လွ်ာႀကီးျဖင့္ ထိုးေကာ္ ယက္ေပးလိုက္သည္။ ခင္သက္မူ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားၿပီး ေပါင္ႀကီးႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေဘးသို႔ ၿပဲကားသြားရေလသည္။ ခင္သက္မူက အသားညိဳေလေရာ့သလား မဆိုႏိုင္။ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ ခပ္ညိဳညိဳေလး ျပဴးထြက္ေနသည္။

ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးမ်ားက လက္ႏွစ္လုံးခန႔္ ထိထူလိမ့္မည္ ထင္သည္။ အကြဲေၾကာင္းႀကီးက နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းႀကီးမွန္း ထင္ေပၚလြန္းလွသည္။ လွ်ာႏွင့္ ယက္ေပးလိုက္တိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဖားဂုံညႇင္းေက်ာကုန္းလို ေဖာင္းေဖာင္းၿပီး ႂကြ႐ြတက္လာေလသည္။ ေလထိုးေပးလိုက္သလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ဤသို႔ တေျဖးေျဖး ေဖာင္းကားလာသည္ကိုလည္း ကိုသက္ေအာင္ ခင္သက္မူနဲ႔က်မွ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ လီးႀကီးက အစြမ္းကုန္ ေတာင္ေနၿပီးသားမို႔ ခင္သက္မူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ေတ့သြင္းကာ အသာအယာေလး ဖိလိုးခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။ “ျဗစ္… ဘလစ္… အ… အစ္ကို…” ခင္သက္မူ ေက်ာေလးေကာ့သြားကာ ဆီးခုံေလး ေမာက္တက္သြားေအာင္ ခါးကို ႂကြတက္ေပးလိုက္ေလသည္။ လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္ျပန္သည္။ “အ……အား… အစ္ကိုရယ္…..အင္း..အင္း…..” ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကိုက္ထားေသာ ခင္သက္မူ မ်က္ႏွာေလးမွာ ရႈံ႕မဲ့ေနၿပီး ေဘးသို႔ ေစာင္းငဲ့က်ေနေခ်သည္။ ခင္သက္မူ လက္ႏွစ္ဖက္က ကိုသက္ေအာင္ေပါင္ကို ကိုင္ထားမိသည္။ ကိုသက္ေအာင္၏ သန္မာေသာ လက္ေမာင္းႀကီးအစုံက ဘရာစီယာေလးေအာက္မွ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆြဲယူ ကိုင္ဆုပ္ထားသည္။ ခင္သက္မူ မ်က္လုံးေလးမ်ား မွိတ္ထားရွာသည္။ လည္ပင္း၌ ဆြဲထားေသာ ေလာ့ကက္သီး ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးက ၾကမ္းျပင္သို႔ တစ္ဝက္ပုံက်ေနသည္။ ခင္သက္မူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အားရစရာ ေကာင္းလွသည္။ ေစာက္ေရၾကည္ေလးမ်ား ညႇစ္ထြက္လာေသာ အခါတိုင္း ”ျဗစ္…ျပစ္” ျမည္ေအာင္ တင္းၾကပ္ေနသည္။ ေသြးေၾကာႀကီးမ်ား ေဖာင္းႂကြကာ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ တန္ဆာႀကီးက အေရ႐ႊဲေနေသာ ဧရာမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ႁပြတ္ခနဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ ဝင္သြားတိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား အတြင္းသို႔ လိပ္ဝင္၍ ပါပါသြားသည္ကို ကိုသက္ေအာင္ အေသအခ်ာ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လိုးေနသည္။ ခင္သက္မူ လက္ကေလးတစ္ဖက္က ဆီးခုံကို လာၿပီး ဖုံးထားရွာေသးသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ လီးထိပ္ႀကီးက ကြၽံထြက္လာေသာအခါ နီလာလက္စြပ္ေလး ဝတ္ထားေသာ လက္ဖမိုးေလးကို လီးထိပ္ႀကီးက ထိုးမိသြားတတ္သည္။ ထိုအခါ ခင္သက္မူက လက္ကို ကပ်ာကသီ ႐ုတ္ၿပီး လက္ခုံကို ထမီစျဖင့္ ပြတ္သုတ္ပစ္တတ္သည္။ “႐ြံလို႔လား… ခင္သက္မူ” “အို… ႐ြံတာေပါ့…. ဟင့္… အ… ကြၽတ္ကြၽတ္” “အစ္ကိုက ယက္ေတာင္ ယက္ေပးေသးတာပဲကြယ္…” “အို… သြား… ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ… အား…အား……” “ခင္သက္မူ ဟာႀကီးက …အႀကီးႀကီးပဲကြယ္…..အားရလိုက္တာ….” “အာ… ေသေတာ့မွာပဲ… အစ္ကိုေနာ္…. အဟင့္….” ခင္သက္မူ ရွက္တတ္လြန္းသည္။ ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ ရဲရဲနီေအာင္ပင္ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္လာသည္။ “ခင္သက္မူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲကို အစ္ကို႔လီးႀကီး ဝင္တာ ခံလို႔ေကာင္းလားဟင္… ခင္သက္မူ… ေဟ့ ေျပာေလ….” “အင့္…. အင္း…အ…ဒီမွာ ေသေတာ့မယ္…. သူက ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနမွန္း မသိဘူး..သြား…. အ……အင္း  အင္း……” “အဆုံးဝင္လား ဟင္… ခင္သက္မူ…… ထိရဲ႕လား” “အာ… အင့္… သိဘူးကြာ…. ေမးနဲ႔… အဟင့္… အဟင့္……အ…….” “စြတ္…. ႁပြတ္…. စြတ္.. ႁပြတ္…… ဖတ္…. ဖြတ္” “အ…. ေျဖးေျဖး.. အစ္ကို…. အထဲက ေအာင့္တယ္… အ…အ……” ကိုသက္ေအာင္ ၿပီးခ်င္လာၿပီမို႔ ခင္သက္မူ စကားကို နားမေထာင္ပဲ ဒလၾကမ္း မုန္တိုင္းတိုက္သလို ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္သည္။ “အား… အား……. အစ္ကို…… အား… နာ… နာတယ္… အ..” “ႁပြတ္……ဖတ္…..ဖတ္… ႁပြတ္……ႁပြတ္… ႁပြတ္…. စြတ္“ “ဟား….တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ…. ရွီးး… အား…… အီး… အမေလး… ထြက္ ထြက္ကုန္ၿပီ… အားးရွီးးး” ခင္သက္မူ တစ္ေယာက္ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေကာ့လန္ထိုးကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ သက္ေအာင္လည္း ေနာက္ထပ္ အခ်က္၃၀ခန႔္ ေဆာင့္လိုးလိုက္ၿပီး လီးထိပ္ႀကီး တစ္ခုလုံး က်င္တက္လာကာ “အအအားးး… အကို ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္… အားးးဟားးး” အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေအာင္းထားရေသာ သုတ္ရည္ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္မ်ားကို ခင္သက္မူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲမွာပင္ တေဖ်ာေဖ်ာ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဖက္ထားရင္း အေမာေျဖေနလိုက္ၾကေလသည္။ ခင္သက္မူ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးၾကားတြင္ ညႇပ္ထားေသာ စာေခါက္ေလးကို ေတြ႕ရာ လွမ္းယူၿပီး ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ‘’’’ကိုေလး…. ပုံ႔ပုံ႔လာသြားတယ္… ကိုေလးနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ မၾကည့္ရဲတာနဲ႔  မတက္ေတာ့ဘူး။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ပုံ႔ပုံ႔ ေခၚသြားတယ္။ ပုံ႔ပုံ႔ အစ္ကိုေလးကို ေမွ်ာ္ေနမယ္။ ညီမေလး…ပုံ႔ပုံ႔’’’။(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ၿပီး)

(ပထမပိုင္း မဖတ္ရေသးသူမ်ား ဒီေဖ့ဖုတ္ေပ့ခ်္မွာ တင္ထားပါတယ္)

မူရင္း ေရးသားသူအား ေလးစားစြာျဖင့္ ခရစ္ဒစ္ေပးပါသည္