မမ ကောင်းလာပြီ

နာမည်အရင်းက ဇွဲနေအောင် ဖြစ်သော်လည်း အားလုံးက ‘ဇွဲ’ဟုသာခေါ်ကြသည်။ နေအောင်ဆိုသည်က သူ့အဖေနာမည် ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ဇွဲဟုသာ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခဲ့သည်။ အများကလည်း သူပြောသလို သူ့ကို ဇွဲဟုသာ ခေါ်ခဲ့သဖြင့် အပေါင်းအသင်းများကြားတွင် သူ့နာမည်အရင်း ဇွဲနေအောင်ကို သိသည့်သူတောင် ရှားပါးလှသည်။ ဇွဲသည် ခေတ်လူငယ် တစ်ယောက် .. တိတိကျကျ ပြောရလျှင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းပြီးခါစ အသက်၂၄နှစ်အရွယ် တက်သစ်စ လူငယ်တစ်ယောက်။ ဘယ်နေရာတွင် အသုံးတည့်မည်မှန်း သေချာမသိသော ဘွဲ့တစ်ခုကို ရန်ကုန်မြို့စွန်ရှိ တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှရရှိပိုင်ဆိုင်ထားသော လူငယ်ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်ဟုလည်း ထပ်မံ၍ ဖြည့်စွက်ဆိုလို့ရသည်။ ဇွဲသည် ရန်ကုန်ဇာတိတော့ မဟုတ်။ အထက်အညာရှိ မြို့တစ်မြို့မှ နေ၍ ရန်ကုန်လာပြီး ကျောင်းတက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အညာသားဟု ဆိုလို့ရသော်လည်း ဇွဲက ပုံမှန်အညာသားတစ်ယောက်နှင့်တော့ လုံးလုံးမှ မတူ။ ဇွဲက အသား မမည်း။ ညိုတောင်မှ မညို။ ဖြူတာတော့ မဖြူဘဲ ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်အတွက် ကြည့်ကောင်းယုံဟု ဆိုရမည့် အသားခပ်လတ်လတ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ တကယ်လည်း ဇွဲရုပ်ရည်က မဆိုး။ ကိုရီးယားမင်းသားတစ်ယောက်လို အရမ်းကြီးချောနေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပေမယ့် မြန်မာမော်ဒယ်လ်ဘွိုင်း တစ်ယောက်လောက်တော့ ရုပ်ရည်ရှိသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့်လည်း ဇွဲသည် ကျောင်းနေတုန်းက အတန်းသူ ကောင်မလေးများကြားတွင် တော်တော်ပေါ်ပြူလာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကလေးမလေး တော်တော်များ၏ ပါးစပ်ဖျားတွင် ရေပန်းစားခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ တစ်ချို့သော ကောင်မလှလှလေး တစ်ယောက်စ၊ နှစ်ယောက်စနှင့်မူ ရေပန်းစားသည်သာမက သူ့ရွှေပန်းပါ စားစေခဲ့သည့် အဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းနိုင်ခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် ဒါတွေက ပြန်ကြည့်လိုက်လျှင် တစ်ထောင့်တစ်ည ပုံပြင်များသာ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ နားထောင်ကောင်းသော်လည်း ကြီးတော့ ပုံပြင်စာအုပ်တောင် လှန်ကြည့်ရမှာ ပျင်းလှကြချည်သာ။ ဇွဲနှင့် ပတ်သက်ခဲ့သော ကောင်မလေးများလည်း ထိုနည်းအတူပင်။ ချစ်တုန်း ကြိုက်တုန်းကတော့ အခြေအနေတစ်မျိုး၊ ကြာလာတော့ အခြေအနေက တစ်မျိုး။ ဒုတိယနှစ် မရောက်ခင်မှာ ပထမရည်းစားနှင့် ပြတ်၊ နောက်ဆုံးနှစ် မရောက်ခင်မှာ ဒုတိယ ရည်းစားနှင့် လမ်းခွဲပြီး၊ ကျောင်းပြီးလို့ သုံးလကြသည်တွင် နောက်ဆုံးရည်းစားနှင့် နှစ်ဦးသဘောတူ ဘိုင့်ဘိုင် လုပ်ခဲ့သည်။

ဇွဲ၏ အသည်းကွဲဇာတ်လမ်းများတွင် အဓိက တရားခံကို ပြောပြပါဆိုလျှင် တစ်ဦးထဲသာ ဖြစ်သည်။ တခြားမဟုတ်။ သဝွေထိုး င ဝဆွဲဆိုသည့် “ငွေ”သာလျှင် ဖြစ်ပေသည်။ ဟုတ်သည်။ ဇွဲ၏ မိဘတွေသည် သာမန်တောင်သူ လက်လုပ်လက်စား သမားတွေ ဖြစ်သည်။ ဘာလုပ်ငန်းကိုင်ငန်းမှ မရှိ။ ဒီကြားထဲ မောင်နှမ သုံးယောက်ထဲတွင် သူက အကြီးဆုံး။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဇွဲ ရန်ကုန်ရောက်လာသည်ဆိုတာကလဲ တက္ကသိုလ်တက်ဖို့ တစ်ခုထဲ မဟုတ်။ အဆင်ပြေလျှင် အလုပ်တစ်ခု ရအောင် ရှာပြီး သူ့နောက်တွင် အတွဲလိုက် ကျန်နေသေးသော ညီနှင့် ညီမလေးကို ပြန်ကြည့်ဖို့ ဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဇွဲသည် ကျောင်းတက်နေတုန်းကတည်းက ရရာအလုပ်ကို ရှာလုပ်ခဲ့သည်။ အလုပ်မရွေးဘဲ လုပ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့ပေမယ့် လစာကောင်းကောင်းနှင့် အဆင်ပြေသည့် အလုပ်တစ်ခုတော့ လိုချင်ခဲ့သည်။ ခက်နေသည်က ဒါမျိုးအလုပ်ရဖို့ ဆိုတာကလဲ ဘာမှန်းညာမှန်းတာ မသိတာ။ တက္ကသိုလ်က ဘွဲ့တစ်ခုကို အလုပ်ရှင်တိုင်းက လိုအပ်ချက်တစ်ခုအနေနှင့် တောင်းဆိုနေကြမြဲ ဖြစ်သည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့ရသောအခါမှ နာမည်ကြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့သည်။ ဒါကလည်း ပြောရလျှင် သူတော်လွန်းလို့တော့ မဟုတ်။ လက်ရှိ သူနှင့်အတူနေသည့် ဘော်ဒါအရင်းအချာ ဖြစ်သူ ကောင်းမြတ်၏ အဆက်အသွယ်ကြောင့်ဟု ပြောရမည်။ ကောင်းမြတ်ဟု ဆိုတော့မှ မနက်ဘက် ရုံးမသွားခင် အိပ်ရာထဲ နှပ်နေတတ်သည့်သူ .. အိပ်ခန်း၏ ဟိုဘက်ခြမ်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်းမြတ်၏ အိပ်ရာပေါ်တွင် စောင်တစ်ထည်သာ ဗလုံးဗထွေးနှင့် တွေ့နေရပြီး လူကိုတော့ မတွေ့။ ဒီကောင် စောစောနိုးပြီး အပြင်ထွက်သွားတာလား .. ဒါမှမဟုတ် ညကတည်းက ပြန်မအိပ်တာလား .. မသေချာလှချေ။ ကောင်းမြတ်နှင့် ဇွဲသိသည်မှာ ကျောင်းကတည်းက ဖြစ်သည်။ ဇွဲ၏ ဒုတိယ ရည်းစားဖြစ်သူ နီနီခိုင်မာက ဓါတ်ပုံအလှ ရိုက်ချင်သည်ဆိုပြီး ပူဆာခဲ့ရာမှ ထိုအချိန်က အပျော်တမ်း ဓါတ်ပုံဆရာ စလုပ်နေသူ ကောင်းမြတ်နှင့် သိကျွမ်းခဲ့ရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ့လိုမျိုး အညာသား ဖြစ်သူ ကောင်းမြတ်နှင့် ဇွဲ အဖွဲ့ကျခဲ့သည်။ အဆောင်တောင်မှ ကောင်းမြတ် ရှိရာ အဆောင်သို့ ပြောင်းနေခဲ့ပြီး ကျောင်းပြီးသည့်အချိန်တွင် ကောင်းမြတ်က ဖိတ်ခေါ်သည်နှင့် သူ့စတူဒီယိုအဖြစ် အသုံးပြုရန် ငှားထားခဲ့သော လမ်း၅ဝဘက်က တိုက်ခန်းတစ်ခုတွင် သူနှင့်အတူ လိုက်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ဇွဲ ရုံးတက်ရသည့်နေရာက မြို့လည်ခေါင်ရှိ အဆင့်မြင့်အဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၅ထပ်မြောက် အလွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူ၏ အဓိက ရုံးခန်းအဖြစ် အဆိုပါအဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၅ထပ်တစ်ခုလုံးကို အပိုင်စီးထားသည်။ ဒီလောက်ဆိုလျှင် ဇွဲ၏ သူဌေး ဦးမိုးလုံးဟိန်းရဲ့ ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုကို စာဖတ်သူ အနည်းငယ် မှန်းဆမိမည် ထင်ပါသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည် မြန်မာပြည်၏ နာမည်ကျော် သူဌေးကြီးများထဲမှ တစ်ဦးအပါအဝင် ခရိုနီ အကြီးစား တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ နေ့စဉ် လာနေ့ကြအတိုင်း မြို့ထဲဘက်ရောက်မည့် ဘတ်စကား တစ်စီးကို စီး၍ ရုံးလာခဲ့သည်။ ပန်းဆိုးတန်းထိပ် ရောက်တော့ ကားက နွားလှည်းအသွင် ပြောင်းသွားပြီး ကတ္တရာလမ်းပေါ်တွင် နွံနစ်သလို တစ်ဘီးခြင်း လှိမ့်နေရှာသည်။ ဇွဲလည်း စိတ်မရှည်တော့သည့် အဆုံး ဘတ်စကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ရုံးအဆောက်အဦးရှိရာ အောက်ထပ်ရှိ ရုပ်ရှင်ရုံနားရောက်တော့ မနက်ဘက် သူလုပ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း Bakery ဆိုင်မှာ ကော်ဖီနှင့် မုန့်ဝင်ဝယ်သည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ဝယ်နေကြ ဖြစ်လို့ အရောင်းကောင်တာမှ ကောင်မလေးများနှင့်တောင် ဇွဲ တော်တော်သိနေပြီ ဖြစ်သည်။ (ကိုဇွဲ .. ထုံးစံပဲ မှတ်လား)ဆိုပြီး လှမ်းမေးသည့် ကောင်မလေးကို (ဟုတ်တယ် .. အသဲလေးရယ်) လို့ ခပ်နောက်နောက် ဖြေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ဟွန်းဆိုပြီး မျက်စောင်းထိုးပေမယ့် မျက်ဝန်းများကမူ ပြုံးစစ ဖြစ်နေသည်။ အသဲလေးဟု ခေါ်လိုက်သော ထိုကောင်မလေး နာမည်က သဲသဲချိုဆိုတာ ဇွဲသိနေခဲ့သည် မဟုတ်လား ..။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နောက်ကျနေပြီဟု တွေးထားသော ဇွဲ .. ရုံးခန်းထဲ ရောက်လာချိန်တွင် သူ့သူဌေး ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ရောက်မလာသေးပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တော်သေးသည်။ သူဌေးထက် စောရောက်နေလို့။ မဟုတ်လျှင် ကားပိတ်လို့ ဘာညာဆိုပြီး ဆင်ခြေပေးခြင်းကို လက်မခံသော ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ အဆူအဟောက်ကို ခံချင်ခံနေရမှာ ဖြစ်သည်။ ဘော့စ် ဆိုပြီး ခေါ်ရသော ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည် အသက်အားဖြင့် လေးဆယ်ကျော် အရွယ်လောက်ရှိသည်။ ဇွဲနှင့်ဆိုလျှင် နှစ်၂ဝနီးပါးလောက် ကွာဟသည်။ သို့သော် ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူဌေးပီပီ သူ့ကိုယ်သူ အမြဲရှိုင်းနေသူမို့ နုပျိုနေသည့်ဟန် ပေါက်သည်။ ဆိုးဆေး သုံးထားမှုကြောင့် ဆံပင်ဖြူရယ်လို့ မရှိသော ခေါင်းက အမြဲနက်မှောင်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည်။ ပင်ကိုယ်ရုပ်သန့်သော ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည် အဆင့်မြင့်မြင့် ဝတ်စားဆင်ယူမှုနှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ တကယ်ကို လူကြီးလူကောင်း ဂျန်တမန်း စတိုင်ထွက်နေသည်။

ထို့ကြောင့်ပဲလား မသိ…. ဦးမိုးလုံးဟိန်းတွင် အခြား ယောကျ်ားသားများ အားကျချင်စရာကောင်းသော ဇာတ်လမ်းတွေက များလှလေသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ဦးမိုးလုံးဟိန်းထံတွင် အလုပ်ဝင်ခဲ့သော နှစ်နှစ်ခွဲကျော်ကျော် ကာလတွင် သူ့ဘော့စ် ပတ်သက်ခဲ့သော မိန်းမတွေက မနည်းလှပါ။ အကြိမ်တိုင်း အကြိမ်တိုင်းတွင် သိလာခဲ့ရသော မိန်းကလေးများသည် တရုတ်စကားပုံ တစ်ခုအတိုင်း တောင်တစ်လုံးထက် တစ်လုံးပိုမြင့်သလိုမျိုး တင်စားလို့ရနိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ရှေ့ကတစ်ယောက်ထက်၊ နောက်ပေါ်လာသည့် တစ်ယောက်က ပိုချော၊ ပိုလှနေလို့ဖြစ်သည်။ လက်ကီးဘတ်စတတ်ဆိုသော အသုံးအနှုန်းသည် ဦးမိုးလုံးဟိန်းကို ရွေး၍ ပြောထားဟန် ရှိသည်။ သို့သော် တကယ်တမ်း ပြောရမည်ဆို ဦးမိုးလုံးဟိန်းကို ဇွဲ လုံးလုံး နားမလည်နိုင်ပါ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုသော် သူဌေးကတော် ဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းယမုံကို ဇွဲတစ်ယောက် ကောင်းကောင်း သိနေလို့ ဖြစ်သည်။ မိုးကုတ်သူ ကျောင်းတွင်းပေါင်းများစွာကို ပိုင်ဆိုင်သော သူဌေးကြီးတစ်ဦး၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းယမုံသည် ဇွဲအမြင်တွင်တော့ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျက်သရေ အရှိဆုံး၊ ဆွဲဆောင်မှု အရှိဆုံး၊ အချောမောဆုံးဟု ဆိုရမည့်သူ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံဟု ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် အပြင်မှာ နန်းယမုံကို တွေ့လျှင် ဘယ်လိုမှ ဒေါ်တပ်ခေါ်ချင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ အေးမြသည့် ရာသီဥတုတွင် နေထိုင်ကျင်လည်လာသော တောင်ပေါ်သူလဲ ဖြစ်၊ ဘက်ဂရောင်းတောင့်သည့် သူဌေးမလေး တစ်ဦးလဲ ဖြစ်သော နန်းယမုံသည် အသက်အားဖြင့် သုံးဆယ်ကျော်လာသည့်တိုင် ကြည့်လိုက်ရင် နှစ်ဆယ်ကျော် အရွယ်လေးလောက် ထင်ရသည်။ အပြစ်အနာအဆာ ကင်းသော မျက်နှာဖူးဖူးလေးအား ပုခုံးကျော်ရုံ ရှည်သော ကော်ဖီရောင် ဆံနွယ်များနှင့် လှပစွာ ဝန်းရံထားသည်မှာ Photoshop effect သုံးကာ ပြင်ထားသည့်အလား ထင်ရသည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ခြေမွေးမီးမလောင်၊ လက်မွေးမီးမလောင် နေလာခဲ့ရသူ ဖြစ်သည့်အပြင်၊ ဇွဲ သိထားသည့်အချက်အရ ယောဂလဲ အမြဲလေ့ကျင့်သည်ဆိုသော ဒေါ်နန်းယမုံသည် တကိုယ်လုံး အချိုးအစားပြေပြစ်ကာ ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။ အခုခေတ် ချာတိတ်မလေးမျိုးလို ပိန်ပိန်လှီလှီ သေးသေးကွေးကွေးလဲ မဟုတ်။ ငါးပေခြောက်လက်မဆိုသော အရပ်နှင့် လိုက်ဖက်ညီသော အချိုးစားကျနသည့် ကိုယ်လုံးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။

အလုံးစုံကို ချုံငုံ၍ ပြောလိုက်ရလျှင် နန်းယမုံသည် နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင်မင်းသမီး Charlize Theron နှင့် နင်လားငါလား ချောမောသူပင်။ ဆံပင်အရောင်လေးသာ ရွှေအိုရောင် ဆိုးလိုက်လျှင် မြန်မာပြည်ရဲ့ Charlize Theron လို့ ဆိုလို့ရနိုင်ပါသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ဇွဲ .. သူ့ဘော့စ်ဖြစ်သူကို နားမလည်နိုင်တာဖြစ်သည်။ သူသာ ဦးမိုးလုံးဟိန်းနေရာမှာ ဆိုလို့ကတော့ ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် ဖက်အိပ်ပြီး တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးအောင် လိုးနေမိမှာ သေချာပါသည်။ (အင်း .. လူတွေ .. လူတွေ .. ကိုယ့်မှာ ရှိတာကျတော့ အဟုတ် မထင်ကြဘူး .. ခက်တော့တာပဲ) သံဝေဂရသလို ညည်ညည်းညူညူ တွေးနေမိသော ဇွဲ၏ အတွေးက သူဌေးကတော် ဒေါ်နန်းယမုံထံမှ ဦးမိုးလုံးဟိန်းဆီသို့ ပြန်ရောက်သွားသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် တခါတခါ ဘော့စ်ကို မကြည်သော အချက်မှာ ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည် ကလိမ်ကကျစ် ကျချင်သော ဗီဇလေး ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒါမျိုးက စီးပွားရေးလုပ်သူများတွင် မကင်းသည်မို့ ဇွဲ နားလည်ပေးလို့ ရပါသည်။ သို့သော် တခါတခါ သူနှင့် လာပတ်သက်သလိုမျိုး ဖြစ်လာရသောအခါ ထိုအချက်က ဇွဲ မကျေနပ်ဖို့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဥပမာ အနေနဲ့ ဆိုရလျှင် ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ စပွန်ဆာကောင်မလေးများအတွက် အသုံးကို ဇွဲက ကုမ္ပဏီရဲ့စာရင်းတွင် မလှိမ့်တပတ်နှင့် ထည့်ပေးထားရသည်။ တကယ်တမ်း ထိုစာရင်းကို ကုမ္ပဏီ၏ ပိုင်ရှင်ဖြစ်သော ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် ရှင်းရတော့ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဝင်ကူသည်မဟုတ်။ ဇွဲသာ ရင်ထဲ ဘုရားတရားတရင်း ဒေါ်နန်းယမုံ မျက်စိလည်အောင် ရှင်းပြရင်း ဖြေရှင်းရတာ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံကလဲ ပြောရလျှင် ခပ်တုံးတုံး ခပ်အအ သမားတော့ မဟုတ်။ အော်ဇီရှိ နာမည်ကြီး ကျောင်းတစ်ကျောင်းက ဘွဲ့တစ်ခု ရထားသူဖြစ်လို့ တစ်ချို့ကိစ္စများတွင် သူမက ဇွဲထက်တောင် ပိုအမြင်ကျယ်သေးသည်။ ဇွဲအတွက်တော့ တကယ်ကို ရှိရှိသမျှ တန်ခိုးရှင်များအား တရသည့် ကိစ္စ ဖြစ်ပါသည်။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း ဇွဲ သူ့ဘော့စ်ကို မကြည်သည်က နောက်တိုးစပွန်ဆာ ကိစ္စတစ်ခုက သူနှင့် တိုက်ရိုက် ပတ်သက်လာလို့ ဖြစ်သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက လက်ရှိ ရှိနေသော စပွန်ဆာကောင်မလေး တစ်ယောက် အပြင်၊ သိပ်မကြာသေးခင်က Miss ဘွဲ့ရခဲ့သော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို စပွန်ဆာ ထပ်ပေးသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ဇွဲ ဘာမှ ပြောမိမှာ မဟုတ်သော်လည်း .. ခက်သည်က အဲဒီတစ်ယောက် စပွန်ဆာကိစ္စကို သူက လိုက်ဖန်တီးပေးရတာ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး ဖြစ်ချင်တော့ ချောချောငယ်ဆိုသော အဲဒီအသစ်တစ်ယောက်သည် သူ့ရည်းစားဟောင်း နီနီခိုင်မာနှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ ဇွဲတို့ ကျောင်းထဲက ဖြစ်သည်။

ဒီတော့ ပြောရလျှင် ဇွဲအတွက် မျက်နှာပူစရာလိုလို၊ မျက်နှာနာစရာလိုလို ခံစားခဲ့ရသည်။ ချောချောငယ် ကိစ္စအတွက် သူလိုက်လုပ်ပေးရတာ တကယ်ကို မကျေနပ် ..။ သို့သော် သူ့မှာ No Choice! ဝယ်လာသည့် ကော်ဖီလေး ကုန်ခါနီးသည့် အချိန်တွင် ဦးမိုးလုံးဟိန်း ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ အမြဲတမ်း ကျော့ကျော့မော့မော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် တွေ့ရလေ့ရှိသော ဦးမိုးလုံးဟိန်း .. ဒီနေတော့ ဖိုသီဖတ်သီ ဖြစ်ကာ ကို့ရိုးကားရား ပုံစံပေါက်နေသည်။ ဇွဲသည်ပင် အံ့အားသင့်မိသည်မို့ ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေရာမှ ထ၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ “ဂွတ်မောနင်း .. ဘော့စ်” “ဇွဲ .. မင်းလာဦး .. ငါ .. မင်းနဲ့ ပြောစရာ ရှိတယ်” လေသံတင်းတင်းနှင့် ပြောပြီး သူ့ရုံးခန်းဘက်လှည့်ထွက်သွားသော ဦးမိုးလုံးဟိန်းကြောင့် ဇွဲ စိတ်တွေ စနိုးစနောင့် ဖြစ်မိသည်။ မနေ့ည ပါတီမှာတုန်းက အကောင်းကြီး။ အခု မနက်ကျတော့ ပုံစံက ညတုန်းကနှင့် မတူ။ ဘာများ ဖြစ်လာတာပါလိမ့်။ ဇက်ကလေးပုပြီး ကိုယ်ကိုယို့ကာ ဘော့စ်နောက်မှ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်လို့ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက လက်ဟန်နှင့် တံခါးပိတ်ခိုင်းလိုက်သည်တွင်၊ ဇွဲ ပိတ်လိုက်ပြီးနောက် အခန်းအလယ်ရှိ စားပွဲရှေ့က ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက တခြားဘက်ရှိ သူ့နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်နှင့် စပြောသည်။ “မင်း .. ခနနေရင် .. ချောချောဆီ သွားလိုက်” (ဟင်) “ငါပြောတာ သေချာနားထောင်… ချောချောဆီ သွာ.. ပြီးရင် သူနဲ့မင်း သမီးရည်းစားတွေလို ဓါတ်ပုံရိုက်ခဲ့” “ဟင် !!” ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ထဲကနေသာ မဟုတ်ဘဲ ပါးစပ်ကနေပါ (ဟင်)ဟု ထွက်သွားသည်။ စိတ်ထဲ မရှင်းတော့သည်မို့ ဦးမိုးလုံးဟိန်းပြောနေသည်ကို ဖြတ်၍ မေးမိသည်။ “သမီးရည်းစား ဟုတ်လား .. ဘော့စ် .. ကျနော် နားမလည်ဘူး??” “ငါပြောတာ မပြီးသေးဘူး .. ဖြတ်မမေးနဲ့ .. ဒီမှာဟေ့…. ငါနဲ့ ချောချောကို ငါ့မိန်းမက မိသွားလို့ဟေ .. အဲဒါ မင်းက ချောချောရည်းစားအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ပေးဖို့ ခိုင်းနေတာ ..” “ကျနော်က .. ချောချောရည်းစား ..??” “ဟုတ်တယ် .. မင်းက ချောချောရည်းစား .. ဒီမှာကွာ ငါပြောပြမယ် .. ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုသိသွားမှန်း မသိဘူး .. ငါ့မိန်းမက ငါနဲ့ချောချော တွဲနေတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရထားတယ် .. ဟိုလိုပုံတွေတော့ မဟုတ်ဘူး .. ရိုးရိုးပုံတွေပဲ .. ဒါပေမယ့် ဒါတွေပြပြီး ညတုန်းက ငါ့ကို ရစ်တာ အသည်းအသန်ပဲ .. အဲဒီတော့ မင်းက ချောချောနဲ့တွဲပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ထားလိုက် .. ငါ့မိန်းမ မေးလာရင် မင်းရည်းစားလို့ ဖြေလိုက် .. ငါနဲ့က မင်းဆီလာလည်ရင်း သိသွားတာလို့ ဖြေပေးလိုက် .. တခြားဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. တစ်ခါနှစ်ခါ စကားပြောဖူးတယ်ပေါ့ .. ဒါဆို သူယုံသွားလိမ့်မယ် .. ဟုတ်ပြီလား ..” ဒီတော့မှပဲ အကြောင်းရင်းကို လိပ်ပတ်လည်အောင် ဇွဲ နားလည်လိုက်သည်။

လက်စသတ်တော့ သူ့ကို ဓါးစာခံအဖြစ် သုံးနေတာကိုး။ ဓါးခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှိုခိုင်းတာနှင့် မထူး …။ ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ လူလည်ကျမှုကို ဇွဲ သိပ်မကျေနပ်။ သို့သော် အတင်းအကြပ်ကြီးလဲ ငြင်းဆန်လို့က မဖြစ်။ ဒီလူက မကျေနပ်လို့ အခုချက်ချင်း အလုပ်ထွက်ဆိုလျှင် သူ့ခမျာ တခြားလခကောင်းသော အလုပ်ရှာဖို့က လွယ်လှသည် မဟုတ်။ နောက်ပြီးတော့ အခုအချိန်ပိုင်းက တကယ့် အချိန်ကြီး။ နှစ်ကုန်ခါနီးပြီဆိုတော့ ဒီလကုန်မှာ ရမည့် ဘောနပ်စ်ကို မျှော်နေရသေးသည် မဟုတ်လား။ တော်ကြာ အလုပ်ပြုတ်သွားလို့ လခမရသည့်အပြင် မြိုးမြိုးမြက်မြက်လေး ရနိုင်သော ဘောနပ်စ်နှင့် လွဲသွားလျှင် အခက် .. “ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ဘော့စ်” (နှုတ်က လက်ခံသည့် သဘောထွက်လိုက်ပေမယ့် ဇွဲ၏ မျက်နှာက ရှုံ့တွနေသည်) “အေး .. တကယ်လို့ အရမ်းကြီး အချေအတင် ဖြစ်လာရင်တော့ မင်းနဲ့ ချောချော ကို ငါတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ချိန်းပြီး တစ်နေရာမှာ တွေ့လိုက်မယ် .. ငါ့မိန်းမ အထင်လွဲမှာ စိုးလို့ ဖြေရှင်းပြတဲ့ သဘောပေါ့ .. အဲဒီလောက်ဆို ယမုံက ယုံမှာပါ .. မင်းကို သူသိနေတာပဲ” “လွယ် .. လွယ်တော့ မလွယ်ဘူး ထင်တယ် .. ဘော့စ်” (မဝံ့မရဲသံလေးနှင့် ဇွဲလှမ်းပြောရှာသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ဒေါ်နန်းယမုံအား လိမ်ညာရမည် ဆိုတာကို သိပ်ပြီးတော့ မလုပ်ချင်) “ဟွကောင် .. တော်တော် … ထပ်မပြောနဲ့ .. မင်းနဲ့ငါနဲ့ ညှိနှိုင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး .. ငါ့မိန်းမ မေးရင် မင်းနဲ့ ချောချောက ရည်းစားလို့ ဖြေ .. ဒါပဲ … သိပြီလား !!!” ဒေါသထွက်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် အော်လိုက်သည့် ဦးမိုးလုံးဟိန်းကြောင့် ဇွဲတစ်ယောက် ဇက်ကလေး ပုသွားရှာသည်။ မတတ်နိုင်။ သူ့ဆန်စားမှတော့ ရဲယုံပဲရှိတော့သည်။ နောင်ကိစ္စ နောက်ကျမှပဲ ရှင်းတာပေါ့။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဇွဲပုံစံကို ကြည့်ပြီး နောက်ဆုံးပိတ်လက်နက်ကို ထုတ်သုံးပြန်သည်။ “ငါပြောသလိုသာလုပ် .. ဇွဲ .. အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ် .. အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင်တော့ မင်း ဒီမှာ ဆက်အလုပ်လုပ်မနေနဲ့တော့ ..” “ဗျာ .. ကျနော်!!” (မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် အထစ်ငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ကာ ဇွဲ ပြန်ဖြေမိသည်) “အေး .. အဲဒါ ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲ .. မင်း လုပ်တတ်ပါတယ် ဇွဲရာ .. ဟိုစာရင်းတွေတောင် လုပ်ပေးခဲ့သေးတာပဲ .. စိတ်ပူမနေနဲ့ .. ဒီတစ်ခါထဲ .. ငါ မင်းကို ဘောနပ်စ် ကောင်းကောင်းပေးမှာပါ ..” “ဟုတ် .. ကဲ့ .. ကျနော် အဆင်ပြေအောင် လုပ်လိုက်ပါ့မယ် .. ဘော့စ်” ဒီစကားကြားတော့မှ ဦးမိုးလုံးဟိန်း မျက်နှာက ပြုံးရွှင်သွားသည်။ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက သူ့ဟန်းဖုန်းကို ထုတ်ပြီး နံပါတ်တစ်ခုကို ရှာဟန်ပြုသည်။ “ငါ အခု ချောချောဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် .. မင်း တစ်ခါထဲ သွားလိုက်” “ဟုတ်ကဲ့ .. ဘော့စ်” (ဇွဲ ထိုင်ရာမှထပြီး ရုံးခန်းထဲက ထွက်လာမည့် အပြု ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူ့မျက်လုံးတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်သည်) “ငါ မှာလိုက်မယ်နော် ဇွဲ .. ချောချောနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် လိုတာထက် မပိုစေနဲ့ .. တစ်ခုခု သတင်းပြန်ကြားရင် မင်း ငါ့အကြောင်း သိတယ်နော် ..” “အာ .. မဖြစ်စေရပါဘူး .. ဘော့စ် .. ကျနော် သိပါတယ်” ဇွဲတစ်ယောက် ပါးစပ်ကနေ ဖြေရှင်းလိုက်ရင်း အခန်းထဲမှ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ အခန်းထဲက မထွက်ခင်မှာပင် ဘော့စ်ဖြစ်သူ၏ ချွဲပစ်နေသော လေသံကို ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ရသေးသည်။ (ခေး .. နိုးပြီလား .. မောနင်း)ဆိုသည့် အသံ။

နားကလော်ဖွယ် ကောင်းလှသည့်မို့ သောက်မြင်ကပ်ကပ်နှင့် စိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲမိသည်။ သေနာဂျီး…. အဲဒီလောက် လီးသရမ်းနေတာ အေကိုက်ပါစေ .. တော် .. ဟွင်း .. ဟွင်း ( ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီးနောက် အဆေက်အဦးအောက်ထပ်သို့ ဓါတ်လှေကားဖြင့် ဆင်းလာခဲ့သည်။ ရုံးရှေ့ရောက်တော့ ချောချောငယ်ဆီ ဘယ်လိုသွားရရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားလိုက်သည်။ ချောချောငယ်က မြေနီကုန်းဘက်တွင် နေသည်မို့ ဇွဲတို့ ရုံးခန်းကနေ လိုင်းကားစီးသွားလို့ရသည်။ နောက်တော့မှ ဘော့စ်ခိုင်းလို့ သွားရတာပဲဟု အတွေးပေါက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက လာနေသည့် တက်စီတစ်စီးကို လက်ပြလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်လေ .. ဓါးခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှိုရမည့်သူ .. ဒီလောက်တော့ သုံးပိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟု ဇွဲတွေးလိုက်သည်။ (မြေနီကုန်းက xxx ကွန်ဒိုကို ပို့ပေးပါ) ဟု ကားသမားကို ပြောပြီးနောက် ဇွဲ နောက်ခန်းကနေ အငြိမ့်သား ထိုင်လိုက်လာခဲ့သည်။ လမ်းဘေးဝဲယာကို ဟိုငေးဒီငေးကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာသည့် ဇွဲ .. သူ့အတွေးတွေက ချောချောငယ်ဆီသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ ဇွဲ .. ချောချောငယ်ကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူ့ရည်းစားဖြစ်သူ နီနီခိုင်မာနှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်လို့သာမက၊ ချောချောငယ်သည် နီနီခိုင်မာလိုပဲ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့၊ အိုက်တင်ထုတ်ဖို့ ဝါသနာပါသူ ဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ကောင်းမြတ်နှင့်တောင် ချောချောငယ် သိသေးသည်။ သို့သော် နီနီခိုင်မာနှင့် ဇွဲ ညက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း ချောချောငယ်နှင့် သူ .. သိပ်ပတ်သက်ခြင်း မရှိခဲ့။ အဲဒါကြောင့် ချောချောငယ် ဘာလုပ်၊ ဘာကိုင်နေသည်ကို ဇွဲ သေချာ မသိခဲ့။ နီနီခိုင်မာနှင့် ပြတ်သွားသည့် အချိန်တွင် ချောချောငယ်နှင့် ကျောင်းထဲမှာ တစ်ခါနှစ်ခါ ဆုံသေးသည်။ သို့သော် တစ်ခွန်းစ၊ နှစ်ခွန်းစ နှုတ်ဆက်ယုံတင် မပိုခဲ့။ ကျောင်းပြီးလျှင် တွေ့စရာလည်း မရှိတော့ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။ တကယ်တမ်း ပြန်တွေ့ရပြန်တော့ ချောချောငယ်၏ အနေအထားက ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားသည့် အခြေအနေ။ နာမည်ကြီး ပြိုင်ပွဲတစ်ခုတွင် ချောချောငယ် အလှမယ်အဖြစ် အရွေးခံရသည်က ဇွဲအတွက် ထူးခြားသော အကြောင်းတရား မဟုတ်။ အရပ်ရှည်ရှည်တွင် ဖြောင့်စင်းသွယ်တန်းသော ခြေတံတွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော ချောချောငယ်သည် ကြည့်လိုက်တာနှင့် မော်ဒယ်ရုပ် ထွက်နေသည့်သူ။ မော်ဒယ်တစ်ယောက် အသာလေး ဖြစ်နိုင်သော ချောမောသည့် ရုပ်ရှည်ကိုလည်း ချောချောငယ်ဆိုသော နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဒီတော့ ၂၀၁၅အတွက် ဘာMiss .. ညာMiss ဆိုတာ အံ့သြစရာ ကိစ္စမဟုတ်။

အံ့သြဖို့ ကောင်းသည်က သူ့ဘော့စ် ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဒါလေးကို စပွန်ဆာ ပေးထားပြီး…. ချောချောငယ်ကလည်း စပွန်ဆာ ကျိတ်ပြီး လက်ခံထားသည့် အဖြစ်သာ။ သိခါစတုန်းကတော့ ဇွဲမှာ ဖင်ကြား အမြီးညှပ်နေသလိုကို ခံစားရသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူနှင့် ချောချောငယ်ကို မသိဘူး ထင်ပြီး၊ ချောချောငယ် နေဖို့ထိုင်ဖို့အတွက် စီစဉ်ခိုင်းသောအခါ ပိုလို့တောင် ဆိုးသေးသည်။ အခု ချောချောငယ် ရှိနေမည်ဆိုသော မြေနီကုန်းဘက်က ကွန်ဒိုခန်းကို ဇွဲပင် ရုံးအသုံးစရိတ်ထဲထည့်ကာ ဝယ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဟွန်ဒါဖစ်တ် လေးတစ်စီးလည်း သပ်သပ် ဝယ်ပေးခဲ့ရသေးသည်။ ချောချောငယ် ကိစ္စ အကုန်လုံး ဇွဲပင် လိုက်လုပ်ပေးခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။ မသိတဲ့သူဆိုလျှင် ချောချောငယ်ကပင် သူ့ရည်းစား .. သူ့စော်လို ထင်မိမှာ သေချာသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဘော့စ်က ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်တာ ဖြစ်ရမည်။ “တောက်…. မစားရ အညှော်ခံပဲ” “ဟင် .. ဗျာ .. ဘာညှော်လို့လဲ .. ကျနော်တော့ ဘာအနံ့မှ မရပါဘူး” နှုတ်မှ ယောင်ယမ်းပြီး မကျေမနပ်နှင့် ရေရွတ်မိတော့ ကြားသွားသည့် ကားသမားက အူကြောင်ကြောင်နှင့် သူ့ကို လှမ်းပြောသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ရှက်ရှက်နှင့် မောင်းမှာသာ မောင်းဗျာ ..ဘာညှော်မှ မဟုတ်ဘူးဟု ခပ်မာမာ ပြောလိုက်မိတော့သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဖုန်းဆက်ထားသည် ဆိုလို့လား မသိ ချောချောငယ်က သူ့ထက် အရင် ကွန်ဒိုခန်းကို ရောက်နေရှာသည်။ လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်တော့ တိုက်ခန်းတံခါးကို အပြေးအလွှား လာဖွင့်ပေးရှာသည်။ မျက်နှာလှလှလေးသည် Miss အဖြစ် အရွေးခံရတုန်းကနှင့် တခြားစီ၊ ပူပန်ကြောင့်ကြမှုအသွင်တွေ ရောင်ပြန်ဟပ်နေသည်။ “ဇွဲ .. ဘယ်လို လုပ်ကြမှာလဲ .. ပြောပါဦး .. ငါတော့ ရင်တွေ တုန်လိုက်တာ ..” ချောချောငယ်တစ်ယောက် ရင်တွေတုန်နေသလို ဇွဲကိုယ်တိုင်လည်း ရင်တွေတုန်သွားသည်။ သူ ရင်တုန်ရခြင်းက ချောချောငယ်သည် သူမအိမ်ကနေ ကမန်းကတမ်းများ ထွက်လာသည်လား မသိ။ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားလို့ ဆိုရမည့် ချည်သားဂါဝန်ပါး တစ်ထည်သာ တစ်ခုတည်းသော အဝတ်အစားအဖြစ် ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ဂါဝန်က ကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ်သည့်အတွက် ရင်ဘတ်အပေါ်ပိုင်းက ရှင်းလင်းနေရာ၊ အောက်ခံဘရာကြိုး အနက်ရောင်လေးသာမက မို့မို့ဝင်းဝင်း ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေပါ မြင်နေရသည်။ နို့လုံးလုံးဖွေးဖွေးနှစ်ခုကြားက အလယ်မြောင်းနေရာသည်လဲ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစားဖြစ်သည့်အလျောက် ထင်းခနဲကို လှစ်ဟပြနေရှာသည်။

“နေပါဦးဟ…. ငါ အိမ်ထဲ ဝင်ပါရစေဦး” ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ စပွန်ဆာကိစ္စကြောင့် ရင်းနှီးနေခဲ့ပြီမို့ ဇွဲနှင့် ချောချောငယ်က ပြောမနာဆိုမနာ ဖြစ်နေရှာသည်။ အိမ်ထဲသို့ သူမရှေ့က လျှောက်ကာဝင်လာရင်း ပါကေးအပြည့်ခင်းထားသော ဧည့်ခန်းထဲက အကောင်းစား နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် အခန့်သား ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ချောချောငယ်က သူ့နောက်က ပါလာပြီး မျက်စောင်းထိုးနေရာက တစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်က ဒူးခေါင်းဖုံးယုံသာ ရှိသည်မို့ ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ ဇွဲ မျက်လုံးတွေက တဒင်္ဂတော့ ထိုနေရာတွေမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းထံတွင် တခြားစပွန်ဆာကောင်မလေးတွေ ရှိသော်လည်း ချောချောငယ်က သူနှင့် ပတ်သက်နေသည်မို့ တခါတလေတော့လဲ ဇွဲ သူမကို သနားမိသည်။ တခါတလေတော့လဲ သူမကို အားကျမိသည်။ သိန်းဂဏန်းအားဖြင့် ထောင်ကျော်တန်မည့် တိုက်ခန်းတစ်ခန်းအပြင်၊ လစဉ်ထောက်ပံ့ကြေးဆိုပြီး မှန်မှန်ရနေသည့် ဘဝ။ ဒီကြားထဲ အခြေအနေပေးရင် ပေးသလို နိုင်ငံခြားထွက် ရှော့ပင်းပတ်တာက ရှိသေးသည်။ သာယာလိုက်တဲ့ ဘဝ။ တောက် .. ငါလဲ စပွန်ဆာ ရှာဦးမှပဲ .. ဒေါ်နန်းယမုံက ငါ့စပွန်ဆာပေးလို့ကတော့ မူတောင် မူမနေဘူး .. ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပစ်လိုက်မှာ .. “ဇွဲ .. ပြော .. ပြောဦး .. ငါတို့က ဘာလုပ်ရမှာလဲ??” ချောချောငယ်၏ စကားကြောင့် ဇွဲ သူလာရင်း ကိစ္စကို သတိရသွားသည်။ အချိန်ဖြုန်းနေလို့ မဖြစ်။ မြန်မြန်ပြီး မြန်မြန်ပြန်မှ။ တော်ကြာနေ ချောချောငယ်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ဘာဖြစ်လို့ ကြာနေလဲဟု ဦးမိုးလုံးဟိန်းက လိုက်ရစ်နေဦးမည်။ သူ့ဘောင်းဘီထဲက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ချောချောငယ်အား သူတို့နှစ်ယောက်အတူ သမီးရည်းစားအဖြစ် ဟန်ဆောင် ဓါတ်ပုံရိုက်ကူးရမည့်အကြောင်း ရှင်းပြလိုက်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ၏ လက်မှ လွတ်ဖို့ ဒီကိစ္စက အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ဟုလည်း ရှင်းပြလိုက်ရာ ချောချောငယ်က မဆိုင်းမတွပင် လက်ခံသည်။ နှစ်ယောက်အတူတွဲ ဆယ်ဖီရိုက်ဖို့ ဇွဲထိုင်နေရာ ဆိုဖာသို့ သူမ ပြောင်းပြီးလာထိုင်သည်။ “ဘယ်လိုနေရမှာလဲ .. ဇွဲ” လူချင်း ပူးကပ်သွားပြီး ချောချောငယ်က သူ့ဘက်သို့ လှည့်ပြီး လေသံတိုးတိုးနှင့် မေးသည်။ ရုတ်တရက်တော့ ဇွဲ ချောချောငယ်ကို အဖြေပြန်မပေးနိုင်။ သူ့အကြည့်တွေက နီးကပ်စွာ ရှိနေသော ချောချောငယ်၏ မျက်နှာလှလှလေးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

အထူးသဖြင့် ဆေးမဆိုးဘဲနှင့် သန္တာရောင်တောက်နေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေ။ အင်း.. ဒီ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဖိပြီး နမ်းလိုက်ရရင် “ဇွဲ…. ပြောဦးလေ” “အော်.. အင်း.. လာ.. ဒီဘက်တိုး” သူ့ပုခုံးကို ပုခုံးချင်းတိုက်ကာ ချောချောငယ် မူနွဲ့နွဲ့နှင့် ပြောမှ ဇွဲတစ်ယောက် အတွေးအိပ်မက်မှ နိုးပြီး ကမန်းကတမ်း ပြောရရှာသည်။ ချောချောငယ် သူ့စကားအတိုင်း လူချင်းထိစပ်အောင် တိုးထိုင်လိုက်သောအခါ သဏ္ဍာန်လုပ် သရုပ်တူအောင် ဖက်မယ်နော်ဆိုပြီး ခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ ချောချောငယ်က ဖက်လေဟု နွဲ့ကာ အပြောတွင် လက်တစ်ဖက်ကို သူမ ပုခုံးပေါ်ကျော်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ချောချောငယ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲပါကျလာသလို၊ သူ့လက်ကလဲ အကာအကွယ်မဲ့သော လက်မောင်းသားတစ်ဖက်ကို စမ်းမိသည်။ “ဆယ်ဖီ ရိုက်မယ်နော်.. ချောငယ်.. ဒီမှာကြည့်” လက်တစ်ဖက်နှင့် ကိုင်ထားသော ဖုန်းကို မြှောက်လိုက်သည်တွင် သူရော၊ ချောချောငယ်ပါ ဖုန်းစကရင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အခုတော့ ချောချောငယ် မျက်နှာက ခုနတုန်းကနှင့် မတူ၊ ပြုံးစစနှင့် ဖြစ်နေရာ နဂိုချောသည့် မျက်နှာလေးက ဝင်းဝင်းလှလှလေး ဖြစ်နေသည်။ ကလစ်ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ သူတို့နှစ်ယောက် ဖက်ထားသည့် ပုံတစ်ပုံ ရိုက်ပြီးသွားသည်။ နောက်ထပ်တစ်ခါ ထပ်ရိုက်ဦးမယ်ဟု ဇွဲက အပြောတွင် ချောငယ်က ခေါင်းကလေးအသာငုံ့ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဇွဲခါးကို လာဖက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ်ကို မြှောက်ပြရင်း ဟန်ပါပါပြုံးသည်။ ကလစ်ခနဲ မြည်အောင် ဇွဲ တစ်ပုံထပ်ရိုက်လိုက်သည်။ “ဒီလောက်နဲ့တော့ ရဦးမယ် မထင်ဘူး.. ချော.. ဒေါ်နန်းယမုံက ထက်တယ်ဟ..” “ဒါဆို ဒီဘွားတော် ယုံအောင် ဘာလုပ်ရမလဲ.. နင်နဲ့ ငါ ကစ်ဆင်ဆွဲရမလား” ချောငယ်၏ စကားကြောင့် ဇွဲ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ နားထဲတွင် ဦးမိုးလုံးဟိန်း မှာလိုက်သော စကားကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ ချောငယ်ဆီကသာ သတင်းပြန်ကြားလျှင် သေချာတာကတော့ သူ အလုပ်ပြုတ်မည့်ကိန်း။ ချောငယ်ပြောသည့် အစီအစဉ်ကို စိတ်ဝင်စားပေမယ့် (ဟီး) ကိုယ့်ဘက်ကိုတော့ လွတ်အောင် အရင်ကာထားမှ ဖြစ်မည်။ “အဲဒါကတော့ အကောင်းဆုံးပဲ.. ဒါပေမယ့် ဘော့စ်အထင်လွဲမှာလဲ စိုးရတယ်.. ငါ အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ဘူးနော်” “အာ.. ဇွဲကလဲ.. ငါ နင့်ကို ဘယ်လိုမှ မထင်ပါဘူး.. တကယ်ဆို ဒီထက်မက နင့်ကို ငါဂရုစိုက်သင့်တာ.. ငါ့အပေါ် အထင်မသေးဘဲ နင် ဆက်ဆံခဲ့တာပဲ” “ချောငယ်.. နင် တကယ်ပြောနေတာလား” “တကယ်ပါ.. ဇွဲ ရယ်” ဇွဲနှင့် ချောချောငယ် အကြည့်ချင်း မလွှဲဘဲ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ဇွဲ၏ မျက်ဝန်းထဲက အကြည့်သည် လိုလားတပ်မက်မှုနှင့် ပြည့်နေပြီး၊ ချောချောငယ်၏ အကြည့်များက ဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်နှင့် ရီဝေနေရှာသည်။

ဇွဲ၏ မျက်နှာက ရှေ့သို့ တဖြေးဖြေချင်း တိုးသွားသည်တွင် နှုတ်ခမ်းနီနီပြည့်ပြည့်လေး တစ်စုံကက မော့၍ ရှေ့ထွက်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခု ဖြေးညင်းစွာ ထိတွေ့လိုက်ခြင်းသည် သူတို့နှစ်ဦးအတွက် ရှေ့ဆက်ဖို့ အစပျိုးလိုက်တာနှင့် တူနေလေသည်။ နှစ်ဦးသား ရွရွလေး နမ်းနေရာကနေ တော်တော်ကြာတော့ အရှိန်တက်လာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းအဆင့်သို့ အလိုလို ကူးပြောင်းသွားသည်။ ချောချောငယ်၏ လျှာလေးကို ဇွဲက သူ့လျှာနှင့် ဆွပေးသလို၊ သူ့လျှာကို အရုတ်တွင် ချောချောငယ်က သူမလျှာလေးနှင့် တဖန်လိုက်ဆွဲသည်။ အပေါ်ဘက်ပိုင်းတွင် ထိုသို့ French Kiss နှင့် နှစ်ပါးသွား နစ်မျောနေသလို၊ အောက်ဘက်တွင်လည်း ဇွဲလက်တွေက အပြတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ လက်တစ်ဖက်က ချောချောငယ်အား သိုင်းဖက်ထားပြီး၊ ကျန်တစ်ဖက်ကမူ ရင်သားလုံးလုံးတစ်ဖက်ကို ဂါဝန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကာ ဆော့ကစားသည်။ ချောချောငယ်ခမျာတော့ သူ့လည်ပင်းကို လက်ယှက်ကာ ဖက်ထားရင်း ကြောင်ပေါက်စလေးလို တအင်အင် ညည်းနေရှာသည်။ “လာကွာ .. ဇွဲ.. အခန်းထဲ သွားရအောင်” “အင်း .. သွားလေ” ချောချောငယ်၏ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဆွဲပွေ့ချီပြီး ဇွဲပင် ရှေ့ဆောင်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းအလယ်ရှိ အကောင်းစား နှစ်ယောက်အိပ်မို့ရာကြီးကို မြင်တော့ ဟန်ကျလေခြင်းဆိုပြီး ပြုံးမိသည်။ ချောငယ်ကတောင် ဘာပြုံးတာလဲဟု လှမ်းမေးရာ၊ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး.. ချောနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ရလို့ဆိုပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ဝတ်လာသည့် အဝတ်တွေကို အမြန်ချွတ်သည်။ ချောချောငယ်ကလဲ အားကျမခံ သူမဝတ်ထားသော ဂါဝန်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှ မြှောက်ချွတ်လိုက်သည်။ “အမေ့” ပန်းဆီရောင်တောက်နေသော ဘရာလေးကို လက်နောက်ပြန်ခေါက်၍ ဖြုတ်လိုက်သည် ရှိသေး.. စိတ်ဇောတွေ တက်နေပုံ ရသည့် ဇွဲက သူမကိုယ်ပေါ် ပြိုဆင်းလာသဖြင့် ချောချောငယ် ယောင်ယမ်း၍ ညည်းမိသည်။ ထူထဲသော ဇွဲနှုတ်ခမ်းတွေက ဘရာမလွတ်သေးသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်ဖက်ကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တော့ သူမကိုယ်လေး ကော့သွားရှာသည်။ ဇွဲ နှုတ်က လှလိုက်တာ ချောရယ်ဆိုပြီး ရေရွတ်လိုက်ပြီး ရင်သားတွေအား ဖုံးထားသော ဘရာလေးကို ဆွဲချွတ်သည်။ လှပ်ခနဲအေးသွားသော ခံစားမှုနောက်တွင် နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိစုပ်ခြင်းကို သူမနို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက် ခံလိုက်ရသည်။ “အင်း …. ဇွဲ …. အာ့ ..” မသေးလွန်း မကြီးလွန်းသော နို့သီးလေးနှစ်ဖက်ကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် စုပ်ရင်း ဇွဲ သူ့အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် အံ့အားသင့်နေမိသည်။ မနက်ခင်းတုန်းက မမျှော်လင့်ဘဲ နွဲ့ဒါလီ၏ ပါးစပ်ကို အချောင် လိုးလိုက်ရသည်။

အခုတစ်ခါ ချောချောငယ်ကို ဖြုတ်ရဦးမည်။ ဤအတိုင်းသာဆို ဒီဇင်ဘာလ အကုန်မှာ ရမည်ဆိုသော ဘောနပ်စ်တောင် ဒီနေ့ အဖြစ်အပျက်နှင့်တင် ညီမျှသွားမှာ သေချာပါသည်။ စိတ်ထဲ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ဖြစ်သွားသည့်အလျောက်၊ ချောချောငယ်သည် ဦးမိုးလုံးဟိန်း စပွန်ဆာ (ဘော့စ်၏ ဘာညာသာရကာ) ဆိုတာကို မေ့သွားပြီး ဇွဲနှုတ်ခမ်းက အောက်ဘက်သို့ ဆင်းသွားရှာသည်။ “အင့် … ဇွဲ … လျက် … လျက်.. ကောင်းတယ်.. အစိလေးလဲ စုပ်ပေးဦး … မရပ်နဲ့.. အာ့ .. အာ” နှစ်ယောက်အိပ် အိပ်ရာကြီး၏ တစ်ဖက်စွန်းတွင် ပန်းဆီရောင် ဘရာလေးနှင့်အတူ ပင်တီသေးသေးလေးက တွန့်လိမ်ကာ လဲလျောင်းနေသည်။ မိနစ်ပိုင်းမျှ အချိန်ကာလတစ်ခု ကြာပြီးသွားသောအခါ ထိုအရာများကို ထပ်၍ ဇွဲ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီက နေရာယူသွားသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ၏ ဘေးတွင် ထပ်မံ၍ ရောက်ရှိသွားသည်က ထောင့်စွန်းလေး ပြဲနေသော ကွန်ဒွန်းအိတ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်း ဇွဲ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲတွင် လိုလိုမယ်မယ်ထည့်ဆောင်ထားသော ကွန်ဒွန်းနှစ်ခုထဲမှ တစ်ခု ..“ဖြေးဖြေးနော် .. ဇွဲ .. ဇွဲဟာကြီးက ကြီးတယ်” ဦးမိုးလုံးဟိန်းဟာက ဘယ်လောက်ကြီးသည် မသိသော်လည်း၊ ကိုယ့်ဟာကြီးကို ကြီးသည်ဟု အပြောခံရလိုက်မှုကြောင့် ယောကျ်ားလေးတို့ သဘာဝ သွေးနထင်တောင် ရောက်သွားသည်။ လျှာနှင့် ကောင်းကောင်းကျွေးထားခဲ့သဖြင့် အရည်ကြည်ပေါင်းစုံနှင့် ပြောင်လက်နေသောအကွဲကြောင်းလေးပေါ်သို့ ထိပ်ဖူးကို အရင်တင်သည်။ အစွပ်စွပ်ထားသဖြင့် တိုက်ရိုက်ထိတွေ့သည့် အရသာတော့ မရပေမယ့်၊ ကျေနပ်မှုကတော့ အပြည့်ဖြစ်နေရာ ထိုအတွေ့နှင့်ပင် ဇွဲတစ်ယောက် ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးပြီး၊ ခနအကြာတွင် အောက်ဘက်တွင် ရှိနေသော ကျပ်ပြားဝိုင်းပေါက်လေးထဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ အူးခနဲ အားခနဲ ညည်းသံက နှစ်ယောက်စလုံး နှုတ်ဖျားမှ တပြိုင်တည်းထွက်ပေါ်လာသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးထားသည့် ချောချောငယ် ခြေတန်တွေ ပို၍ ကားထွက်သွားပြီး၊ ဇွဲ၏ ဖင်ကြီးကမူ ရှေ့သို့တိုးကာ နေရာထပ်ယူလိုက်သည်။ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နှင့် ဝင်နေသော လီးက အဖုတ်အတွင်းသားနံရံတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး ထပ်ဝင်ပြန်သည်။ အရမ်းကြီး တင်းကျပ်နေတာမျိုး မဖြစ်ပေမယ့်၊ စီးစီးပိုးပိုး ထိထိမိမိတော့ ရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။

နှစ်ယောက်စလုံး မျက်ဝန်းတွေ တိုင်ပင်ထားသလို မှိတ်ကျသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ဆိုသော အချိန်သည် ခြေရည်တူ ဘောလုံးအသင်းနှစ်ခု ရေကုန်ရေခမ်း ကန်နေတာကို ကြည့်နေရသလို ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားရှာသည်။ ဒီလေးဆယ့်ငါးမိနစ်မျှသော အချိန်အတွင်း ချောချောငယ်နှင့် ဇွဲသည် ပိုစရှင်အမျိုးမျိုး ပြောင်းဖြစ်သွားသည်။ ဘောသမားစကားနှင့်ဆိုရင်တော့ ထိုးစစ်တွေ၊ ခံစစ်တွေ ပြောရမှာဖြစ်သည်။ ဇွဲကအပေါ်ရောက်လိုက်၊ ချောချောငယ်က အပေါ်ရောက်လိုက်နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေခြင်းကို ဆိုလိုပါသည်။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ ဘယ်လိုအနေအထားနှင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့လီးကြီးသည် ချောချောငယ် အဖုတ်နှင့် တပ်အပ်ဖြစ်နေခြင်းသာ။ ဘယ်အချိန်မှ ကွာသွားသနည်းဆိုသော် သုတ်ရည်တွေ စိတ်ရှိလက်ရှိ အဖုတ်ထဲမှာ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးမှ ဖြစ်သည်။ ဗြစ်ခနဲ မြည်ပြီး အဖုတ်ထဲမှ လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက်လာသည့် အချိန်တွင် အဖုတ်အတွင်းသားများသည်လည်း အရည်ကြည်များနှင့် စိုလက်ကာ ဝင်းပြောင်နေသည်။ ဇွဲ မာန်လျော့သွားသော သူ့လီးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ပျော့တွဲကာ ပါလာသော ကွန်ဒွန်း၏ ထိပ်ပိုင်းသည် သုတ်ရည်တွေရဲ့ အလေးချိန်နှင့် အောက်ကို ငိုက်စိုက်ကျနေလေသည်။ “ဒါပဲနော်.. ဇွဲ.. ရှေ့လျှောက် နင် ငါ့ကို ပစ်မထားရဘူး” “ပစ်မထားပါဘူးကွာ.. စိတ်ချ.. နင်ကလဲ.. ငါတို့နှစ်ယောက်ကိစ္စကို နင့်လူကြီး မသိစေနဲ့” “ပြောစရာလား.. ကောင်စုတ်ရဲ့.. ငါ နေရာပျောက်သွားမှာပေါ့.. ဟွန်း” မူနွဲ့နွဲ့နှင့် အိပ်ရာပေါ်တွင် တတောင်ဆစ်လေးထောက်က ထထိုင်ရင်း ချောချောငယ်က အကျ ႌပြန်ဝတ်နေသော သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးသည်။ ဇွဲက အင်္ကျီဝတ်ပြီးသွားလို့ ဘောင်းဘီဝတ်ရန် မို့ရာပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ရီကျဲကျဲ မျက်နှာနှင့် ချောချောငယ်ကို လှမ်းစသည်။ (အေး.. ကောင်စုတ်လုပ်နေ.. စကားနောက် တရားပါ.. နောက်တစ်ခါဆိုရင် အဲဒီကောင်ကို စုပ်နေရမယ်) ဟု ဆိုလိုက်တော့၊ ချောချောငယ်က သူမနားရှိ ခေါင်းအုံးတစ်ခုနှင့် ကောက်ပေါက်သည်။ ဇွဲကိုတော့ မထိဘဲ ဘေးနားကို ကျသည်။ တဟားဟားနှင့် ဇွဲ အော်ရယ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့တော့ … မို့ရာပေါ်မှာ ကျန်နေခဲ့သေးသူ ချောချောငယ်ထံမှာ ထောပနာပြုသည့်အသံက လိုက်လာသည်။ “ကောင်စုတ်.. စုပ်ပါလိမ့်မယ်.. အားဂျီးဂျီး”။

ဇွဲ သူ့ရုံးပြန်ရောက်သောအခါ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ရှိမနေတော့။ ရီစက်ရှင်(ဧည့်ကြိုဌာန)က တစ်ယောက်ကို မေးကြည့်တော့ အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်ထွက်သွားသည်ဟု ပြောသည်။ ဖုန်းခေါ်လျှင် ကောင်းမလား၊ ကောင်းပါ့မလားဟု စဉ်းစားနေတုန်းမှာပင် ဦးမိုးလုံးဟိန်းဆီကနေ ဖုန်းဝင်လာသည်။ “ဘယ်လိုလဲ … ဇွဲ .. ငါ ခိုင်းတာ လုပ်ပြီးသွားပြီလား” “ပြီးပြီ ဘော့စ် .. အဆင်ပြေတယ် .. အခုပဲ ရုံးပြန်ရောက်တယ်” “အေး .. အဲဒါဆို .. မင်း ရုံးမှာပဲ ဆက်နေလိုက် .. ငါ့ မိန်းမရောက်လာရင် အဆင်ပြေအောင် ပြောထား .. အဆင်မပြေရင်တော့ မင်း သိမယ် ..” “ဟုတ်ကဲ့ .. ဘော့စ် .. အဆင်ပြေအောင် လုပ်ထားပါ့မယ်” နှုတ်ကအလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကောင်းကောင်းကြီး ကျိန်ဆဲနေမိသည်။ သို့သော် သူ့အတွေးက ချောချောငယ်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်ယောင်လာသည်တွင် အလိုလို ပြုံးချင်သွားသည်။ ဆိုးတော့ မဆိုးဘူးဟ .. ဒီလိုမျိုးသာ ဘော့စ်စပွန်ဆာတွေရဲ့ချစ်သူရည်းစားအဖြစ် ဟန်ဆောင်ရရင် သူ့အတွက်တော့ တော်တော်အကျိုးအမြတ် ဖြစ်မည့်ကိန်း။ ခူးပြီးခပ်ပြီးသားလေး စားလိုက်ယုံပဲ .. အဟီး။ တစ်နေ့ကုန် ညနေစောင်းသည်အထိ ဇွဲတစ်ယောက် ရုံးထဲမှာ ရှိနေပေမယ့် ဦးမိုးလုံးဟိန်း ခန့်မှန်းသလို ဒေါ်နန်းယမုံ ပေါ်မလာပါ။ ဇွဲသာလျှင် ရုံးကိစ္စ၊ ပရောဂျက်ကိစ္စ၊ အစရှိသဖြင့် စာရင်းတွေနှင့် အလုပ်တွေများနေသည်။ ညနေ သူများတွေ ရုံးဆင်းလို့ ပြန်သွားတာတောင် သူ့ခမျာ အလုပ်မပြီးသေးလို့ ဆက်နေရသည်။ ညခုနှစ်နာရီကျော်တော့ မဖြစ်သေးဘူး .. ငါပြန်မှပဲဟု တွေးပြီး ထဖို့ပြင်သည်။ အဲဒီအချိန်မှာတင် ဖုန်းက တင်ခနဲနေပြီး မက်ဆိတ်ဝင်လာသံကြားသည်။ ဖုန်းစကရင် လော့ခ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တွေ့လိုက်သည်က သူ့ဘော့စ်ဆီက။ “Tomorrow come to office” (မနက်ဖြန် ရုံးသွားတဲ့) ပုံမှန်ဆို ဇွဲတို့အလုပ်က စနေနေ့ လာစရာမလို။ ရုံးပိတ်သည်။ အရမ်းအလုပ်များသည့် အချိန်မျိုးတွင်သာ အိုဗာတိုင် သဘောမျိုး လာလာဆင်းပေးရသည်။ အင်း .. ထူးတော့ မထူးပါဘူး။ ငါလည်း တကယ်လုပ်စရာ အလုပ်တွေ ရှိနေတာပဲ။ လာလိုက်ပါ့မယ်ဟု ဇွဲ တွေးလိုက်ပြီး (Yes, Boss) လို့ ပြန်ရိုက်လိုက်သည်။ မဆိုင်းမတွဘဲ မက်ဆိတ်ပြန်ဝင်လာသည်က (I play golf with Sein Group) .. ဟင် .. သူ့ ဂေါ့ဖ်ရိုက်တာ ငါနဲ့လဲ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူးဆိုပြီး အတွေးဝင်သည်မှ မဆုံးသေး .. နောက်ထပ် မက်ဆိတ်တစ်စောင် ထပ်တွေ့ပြန်သည်။ (If my wife came, explain her) ဆိုပဲ။ တောက် !! .. လက်စသတ်တော့ ဒီကိစ္စအတွက် သူ့ကို ရုံးလာခိုင်းတာ ဖြစ်ရမည်။ ကဲပါ .. ထားလိုက်ပါတော့။ မဟုတ်လည်း .. အလုပ်ကိစ္စအတွက် လာရမှာပဲဟု တွေးပြီး ရုံးထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။

အိမ်ပြန်ရတော့မည်ဆိုမှ မနက်ခင်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို သတိရပြီး ကောင်းမြတ် အကြောင်းက ခေါင်းထဲ ရောက်လာသည်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး သူ့ဆီ ဖုန်းမဆက်ပုံ ထောက်တော့ ကြည့်ရတာ နွဲ့ဒါလီက သူနှင့် ပတ်သက်ပြီး တိုင်တန်းထားပုံ မရ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းမြတ် စိတ်ဆိုးနေလျှင် ချော့ဖို့က သူ့တာဝန်မို့ ညစာအတွက် ကောင်းမြတ်ကြိုက်လေ့ရှိသော ဘဲကင်တစ်ကောင်နှင့်၊ ခေါက်ဆွဲကြော် ပွဲကြီးတစ်ပွဲကို ဝင်ဝယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ စားသောက်ဆိုင်ရှေ့ကပင် ကားငှားပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ကောင်းမြတ် ရှိနေမည် ထင်ပေမယ့် တိုက်ခန်းပြန်ရောက်ချိန်တွင် သူ့ကို မတွေ့။ စားစရာထုပ်တွေကို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာပင် တင်ထားလိုက်ပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ဖုန်းနှစ်ခါခေါ်သည့်တိုင် ကောင်းမြတ်က မကိုင်သဖြင့် (လဒကောင်)ဟု ကျိန်ဆဲလိုက်ပြီး အခန်းထဲသာ ဝင်လာခဲ့သည်။ နည်းနည်းလေး အေးတေးတေး ဖြစ်နေသော ရာသီဥတုဆိုပေမယ့် တိုက်ခန်းဆိုသည့်အတွက် လှောင်လှသည်။ ရေချိုးလိုက်ဦးမှဟု တွေးပြီး တဘက်တစ်ထည်ဆွဲကာ ရေချိုးခန်းဘက် ဝင်လာခဲ့သည်။ စိမ်ပြေနပြေ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်ကနေ စကားသံတွေ ကြားရသည်။ “ဟွကောင် .. ကောင်းမြတ်.. ငါ့တောင် မစောင့်ဘဲ ဆွဲနေတာလား ဟ” အိမ်ရှေ့က ဆက်တီစားပွဲတွင် ထားခဲ့သော ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်ကို ဖွင့်ပြီး အားရပါးရတွယ်နေသူက ကောင်းမြတ်။ သူတစ်ယောက်ထဲသာ မဟုတ်။ မနက်ကတွေ့ခဲ့ရသည့် နွဲ့ဒါလီပါ ရှိနေသည်။ အဝတ်အစားကတော့ မနက်ကတွေ့ခဲ့ရသလို မဟုတ်ဘဲ တီရှပ်အနက်ရောင်ကို၊ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် တွဲဝတ်ထားသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ထိုင်နေရာနားတွင်မူ City Mart တံဆိပ်နှင့် ပစ္စည်းပစ္စယအချို့ကိုတွေ့နေရသည်။ အပြင်ကနေ ဈေးဝယ်ပြီး ပြန်လာတာဖြစ်ရမည်။ “မင်းတောင်မှ ငါ့ဟာကို ဆွဲသေးတာပဲ.. ခွေးကောင်” “ဟုတ်တယ် .. ပြီးတော့ ကြိုးလည်း ဖြေမသွားပေးဘူး.. ကိုကောင်း သူငယ်ချင်းက မကောင်းဘူး.. ဟွန်း” “မဟုတ်ပါဘူးဟ.. ကောင်းမြတ်က ဘာလုပ်ဖို့ ပြင်ထားမှန်း မသိလို့လေ.. ကိုယ်ထွက်သွားတော့ သူပြန်လာတာပဲ မဟုတ်လား” ရန်တွေ့နေသည့် ကောင်းမြတ်တို့အတွဲကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး စကားရောဖောရောလိုက်ကာ သူတို့နှင့်အတူ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ တူတစ်ချောင်းကို ဖောက်ယူ၍လည်း ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို နှိုက်မြည်းသည်။

နွဲ့ဒါလီက သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်သာ ဟွန်းဆို၍ ထိုးပြီး ဘာမှဆက်မပြော။ သူမအကြည့်တွေက ရေချိုးထားသဖြင့် စိုပြေဝင်းလက်နေသည့် သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသို့ ရောက်နေသည်ကိုတော့ ဇွဲ သတိထားမိပါသည်။ “ဟေ့ကောင် .. အင်္ကျ ီသွားဝတ် .. မင်း ဗလတွေ ပြပြီး ငါ့ အချစ်လေးကို လာဖျာရောင်း မနေနဲ့.. သွား.. သွား” ဆက်တီစားပွဲအောက်က မဂ္ဂဇင်စာအုပ် အဟောင်းတစ်ခုနှင့် ကောက်ပေါက်ခံလိုက်ရသဖြင့် တဟားဟားနှင့် ထရယ်ပြီး ဇွဲ သူ့အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ အိမ်နေရင်းအဖြစ် တီရှပ်တစ်ထည်နှင့် ဦးဂျမ်းပုဆိုးတစ်ထည်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အပြင်ပြန်ထွက်လာသည်။ ဇွဲ အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်လာတော့ ခုနတုန်းက ခေါက်ဆွဲကြော်နှင့် ဘဲကင်သာ ရှိသော စားပွဲပေါ်တွင် မိုးမိုးမတ်မတ်ရပ်နေသော အရာတစ်ခုရှိနေသည်။ ဘလက်ခ်လေဘယ် တစ်ပုလင်းသာ …။ ထို့နောက်တွင်တော့ .. ယစ်ရွှေရည်ဆိုသည်ကား လူတစ်ယောက်၏ စဉ်းစားဉာဏ်ကို ဖုံးကွယ်သွားစေတတ်ပြီး၊ ကိုယ်အတွင်းမှ ကိန်းအောင်းနေသော ဆိုးသွမ်းသည့်စိတ်ကို အပြင်ရောက်လာအောင် ထုတ်ပြတတ်သော မျက်လှည့်ဆရာတစ်ဦးပင်။ ဇွဲတို့ သုံးယောက်လည်း ဘလက်ခ်လေဘယ် တန်ခိုးနှင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဟီးဟီးဟားဟားနှင့် စကားတွေပြော၊ ကာရာအိုကေခွေ ဖွင့်ပြီး သီချင်းတွေ လိုက်အော်ကြနှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ မနက်ဖြန် အလုပ်သွားရဦးမှာဆိုပြီး အသိရှိနေသေးသူ ဇွဲက ဝိုင်းမှ အရင်ထပြီး အိပ်ခန်းထဲဝင်လာသည်။ ကိုယ့်အိပ်ယာကို ကိုယ်ပြန်ရောက်တွင် တခြားဘာဆိုဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ မှောက်ချလိုက်သည်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း သူ့အသိအား အမိုက်မှောင်က ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ (…. ….) ခပ်ဝေးဝေးက လာသလို နားထဲတွင် အသံသဲ့သဲ့တွေကို ကြားရသည်။ ကြားခါစက ဘာသံတွေမှန်း မသိပေမယ့် တစတစ အသံတွေပို၍ သဲကွဲလာသည်။ တအီးအီး တအားအားနှင့်  ညည်းသံတွေဖြစ်ပြီး အသံတွေက သူ့ဘေးနားမှာပင် ကြားနေရသည်။ ဖိပြီးတော့ အိပ်မိထားလို့ အနည်းငယ်ကျင်နေသည့် လက်တစ်ဖက်ကို လှုပ်ပြီး၊ ထိုလက်ဖြင့်ပင် သူ့မျက်လုံးကို ပွတ်ကြည့်သည်။ အမြင်အာရုံတွင် စူးခနဲ ဖြစ်သွားမှုကြောင့် မျက်တောင်ကို တဖျတ်ဖျတ်ခပ်လိုက်ရာ အခန်းမီးကို ဖွင့်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဟိုကောင်.. ကောင်းမြတ် မီးမပိတ်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲဟု ခပ်ငေါက်ငေါက် လှမ်းမေးမည်ပြုလိုက်ပေမယ့် မေးခွန်းထုတ်သည့်ဆီသို့ မရောက်လိုက်ပါ။

“အင်း … ကောင်းတယ် … ဒါလီ .. အဲ့လိုမျိုး ခါးကိုလှုပ်ပေး” “ဒါမျိုးလား .. ခိ .. ခိ” “ဟုတ်တယ် .. အဲ့လိုမျိုး … ထိ .. ထိတယ်ကွာ” မြင်ကွင်းကတော့ ပက်ပက်စက်စက်ကို လှနေသည်။ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ဖြစ်နေကြသော ကောင်းမြတ်နှင့် နွဲ့ဒါလီသည် .. ကောင်းမြတ်က အောက်ကပက်လက် .. နွဲ့ဒါလီက အပေါ်က ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းမြတ်ခြေရင်းကို မျက်နှာမူကာ နွဲ့ဒါလီက တက်ခွထားပြီး တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေက ကောင်းမြတ်ဆီးစပ်နှင့် ဖိကပ်နေသည်။ ဇွဲကြည့်နေစဉ်မှာပင် နွဲ့ဒါလီက သူမခါးကို ဝေ့ကာဝိုက်ကာနှင့် လှုပ်ရှားနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် မှီထားသည့် ခေါင်းအုံးထက်မှ ဦးခေါင်းကြွတက်သွားသဖြင့် နွဲ့ဒါလီ၏ ဖိကျိတ်ပေးမှုက တော်တော်ကောင်းစေပုံရသည်ဟု ခန့်မှန်းမိသည်။ နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ကမ္ဘာလို့ သတ်မှတ်ပြီး ချစ်ပွဲနွှဲနေကြသည့် ကောင်းမြတ်တို့အတွဲကို ကြည့်ရင်း ဇွဲ စိတ်တွေထလာသည်။ နွဲ့ဒါလီ၏ ပါးစပ်ကို မနက်က လိုးခဲ့ရသည်ဆိုသောအချက်နှင့် ချောချောငယ်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ဖြုတ်ခဲ့ရသည်ဆိုသော အဖြစ်အပျက်တို့ကြောင့် ဇွဲ၏ ဆက်စ်ဒရိုက် (ကာမမောင်းနှင်မှုအား) က တက်ကြွနေသည်။ ခါတိုင်း ဒါမျိုးအဖြစ်အပျက်နှင့် ကြုံလျှင် ကောင်းမြတ်အား ကျောပေး၍ အိပ်နေလိုက်သော်လည်း၊ အခုတော့ ထိုသို့ မလုပ်ဖြစ်။ မလုပ်ဖြစ်သည့် အပြင် ကိုယ်ကိုပါ သူတို့ရှိရာဘက်သို့ ထပ်မံ၍ စောင်းလိုက်ရာ ကောင်းမြတ်က သူနိုးနေသည်ဆိုတာကို အရင်ဆုံး သတိပြုမိသွားသည်။ “ဟွကောင် .. တရေးနိုးလာပြီလား .. ဟီး” “ဟိုင်း .. ကိုဇွဲ … ခိ .. ခိ” ကြည့်ရတာ နှစ်ယောက်စလုံး မှန်နေပုံရသည်။ ကောင်းမြတ်က အခွက်ပြောင်နေသလို၊ နွဲ့ဒါလီကလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်မနေ။ ဒီအခြေအနေက ဘာကို ဆိုလိုသည်မှန်း ဇွဲ ရိပ်မိသည်မို့ ခပ်တည်တည်ပင် အိပ်နေရာက ကောက်ထပြီး ကောင်းမြတ်တို့ အတွဲရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းထလျှောက်လိုက်မိတော့ ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည့်အကောင်က သုံးယောက်စလုံး သတိပြုမိစရာအဖြစ် မြောက်ကြွမြောက်ကြွနှင့် အချက်ပေးနေသည်။ “ဟွကောင် .. အပေါ်ပိုင်းပဲနော် .. တခြားဟာတွေ မပါဘူး” ကောင်းမြတ်က မှန်သာမှန်နေပေမယ့် ဇွဲပစ္စည်း၏ အနေအထားကို သိနေသည့်အလျောက် သတိတရနှင့် လှမ်းတားသည်။ ဇွဲလည်း ကောင်းမြတ်နှင့် ပြိုင်၍ ဈေးဆစ်မနေ။ လောလောဆယ်တွင် တင်းမာထောင်တက်နေသော သူ့လီး ပျော့သွားဖို့သာ အာရုံထဲရှိပါသည်။ ဘယ်အပေါက်ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ရဖို့က အဓိက။

သူ့ကို ညုတုတု မျက်နှာပေးနှင့် ကြည့်နေသော နွဲ့ဒါလီ၏ ရှေ့သွားရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးစကို ဖြေချလိုက်သည်။ “ဝိုး .. ကျောင်းဆရာကြီးပါလား .. ကိုဇွဲ … ခိ .. ခိ” ပါးစပ်ကသာ ဒီလိုအသံထွက်လာပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့ သူ့ဟာကြီးကို သဘောကျမှန်း ချက်ချင်းဆိုသလို လက်သွယ်သွယ်လေး တစ်ဖက်နှင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်မှုကြောင့် ဇွဲ နားလည်လိုက်ပါသည်။ နွဲ့ဒါလီ လက်နှင့်ဆွဲခေါ်ရာသို့ ဖင်ကို ထပ်တိုးပေးလိုက်သည်တွင် နှုတ်ခမ်းနီနီလေးနှင့် ထိပ်ဖူးနီတာရဲကြီး နီးစပ်သွားသည်။ “အ .. အင့် .. ကိုကောင်း … ကြမ်းလှချည်လား .. ဒါလီ ခါးလေး ကျိုးသွားမယ်နော် .. ခိ .. ခိ” နှုတ်ခမ်းလေးကိုဟ၍ လီးဒစ်ကို ငုံလိုက်မည်အပြုမှာပင် နွဲ့ဒါလီကိုယ်ကလေးက မြောက်တက်သွားလို့ ချိန်သားလွဲသွားသည်။ အောက်ဘက်မှာ ရှိနေသူ ကောင်းမြတ်က သူ့အစွမ်းကို ပြချင်သည့်နှယ် ဒါလီခါးလေးကို လက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ပြီး ပင့်ဆောင့်လိုက်ပုံရသည်။ ဇွဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေး ကွေးသွားအောင် ပြုံးမိသည်။ ကောင်းမြတ်ရဲ့ ဒီအထာတွေက ရိုးနေပြီ။ ကောင်းမြတ် အောက်ကနေ ဘာတွေလုပ်နေသည်ကို ဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ အပေါ်အောက် ယမ်းခါနေသော နွဲ့ဒါလီခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်လေးထဲ လီးတန်အား ထိုးထည့်လိုက်သည်။ (အား … ဇိမ်ရှိလိုက်တာ …) ထို့နောက်တွင်တော့ … ဇွဲနှင့် ကောင်းမြတ်တို့အတွဲ ထိုညက ကောင်းကောင်းကြီး သရီးဆမ်းလိုက်ကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက်တော့ ဒါမျိုးက ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ မဟုတ်လို့ နှစ်ယောက်စလုံးက အတွဲညီကြသည်။ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံအဖြစ် သင်ခန်းစာတွေ တပြုံကြီး ရရှိသွားသူကား နွဲ့ဒါလီ။ မနေ့ညက တဟင့်အင်းထဲ ဟင့်အင်းခဲ့သော နောက်ပေါက်လေးသည်လည်းပဲ ကောင်းမြတ်အဖွင့်ကို ခံလိုက်ရသည်။ ကောင်းမြတ်အတွက် ကျေနပ်ဖို့ ဖြစ်သလို .. နွဲ့ဒါလီအတွက်လည်း ကျေနပ်စရာက အကြိမ်ပေါင်းကို မရေတွက်နိုင်တော့။ ဇွဲအတွက်ကမူ ကျေနပ်ချက်က နှစ်ကြိမ်ထက် မပိုလိုက်။ တော်ပြီလေ။ တစ်နေ့တာအတွင်း လေးကြိမ်ဆိုသော စံချိန်သည် နည်းမှ မနည်းတာ။ ဒီနေ့အဖို့တော့ ဒီလောက်ပဲ။ မနက်ဖြန်ဆိုတာက ရှိသေးသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းမြတ်နှင့် နွဲ့ဒါလီက ကြည်ဖြူတိုင်း အသားကုန်ဆွဲလို့တော့ မဖြစ်။ တော်ကြာနေ ကောင်းမြတ်က သူ့ကို ဖုသွားမှာ စိုးရသေးသည်။ လောလောဆယ်တွင် သူက ကောင်းမြတ်အခန်းမှာ ကပ်ခိုနေရသည် မဟုတ်လား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နွဲ့ဒါလီ၏ အဖုတ်ကို လုပ်လိုက်ရသည့်အတွက် ဇွဲ ကျေနပ်ပါသည်။ နွဲ့ဒါလီလည်း ကျေနပ်သည်ဆိုတာ ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် အော်ညည်းပြီး အပြီးကြမ်းနှင့် ပြီးသွားမှုကြောင့် သေချာလှပါသည်။

တော်လောက်ပြီ အိပ်တော့မည်ဆိုပြီး သူ့ဘက်ခြမ်းကို ပြန်ကူးဖို့ ပြင်တော့ နွဲ့ဒါလီက မသွားနဲ့ဦး ကိုဇွဲဆိုပြီး သူ့လက်ကို လှမ်းဆွဲနေသေးသည်။ ဇွဲက မနက်ဖြန် ရုံးတက်ရမှာမို့ အိပ်တော့မယ် .. ဂွတ်နိုက်လို့ စကားဖြတ်ပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့ရသည်။ တကယ်လည်း ကိုယ့်အိပ်ရာပြန်ရောက်တော့ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံ၍ ထိုးအိပ်လိုက်သည်။ ကောင်းမြတ်နှင့် နွဲ့ဒါလီ ဘယ်လို ဆက်စခန်းသွားသည်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်အားတော့ …. စနေနေ့မနက် ရုံးသွားရခြင်းကို သင်သာ အလုပ်သမားတစ်ယောက်ဆိုလျှင် ကြိုက်နှစ်သက်မည် မဟုတ်ပါ။ ဇွဲလည်း ထို့အတူပင် ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဒီနေ့တော့ အလုပ်ကိစ္စတွေ ရှိနေသည့်အပြင် ဘော့စ်ရဲ့မိန်းမကိစ္စကလည်း ရှိနေသဖြင့် ကျိတ်မှိတ်ကာ ရုံးကို ထွက်လာခဲ့ရသည်။ ဇွဲ ထင်ထားသည့်အတိုင်း ရုံးရောက်တော့ တစ်ရုံးလုံးတွင် သူနှင့် ငွေစာရင်းဌာနက ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်သာရှိသည်။ ထိုတစ်ယောက်ကလည်း ဖိုင်တစ်ခု ရုံးမှာ ကျန်ခဲ့လို့ ပြန်လာယူတာသာ ဖြစ်ပြီး၊ ဖိုင်တွေ့ပြီးနောက် နာရီဝက်အကြာတွင် ပြန်တော့မည်ဆိုပြီး ပျောက်သွားသည်။ ဇွဲသာလျှင် စာရင်းရှင်းတမ်းများနှင့် နပန်းလုံးလျက် ကျန်ခဲ့ရှာသည်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် အာရုံရောက်ပြီး မြန်မြန်ပြီးအောင် လုပ်နေသဖြင့် အချိန်မည်မျှ ကြာသွားမှန်း ဇွဲ သတိမထားမိပါ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း မေ့လျောသလို ဖြစ်နေရာ တဒေါက်ဒေါက်နှင့် အသံထွက်လာမှ အသံလာရာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ထိုရောအခါ ဇွဲတစ်ယောက် အသက်ရှူဖို့ရန် မေ့လျော့သွားစေနိုင်သော မြင်ကွင်းတစ်ခုအား တွေ့လိုက်ရသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသော ရုံးခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် တဒေါက်ဒေါက်နှင့် အသံမှန်မှန်ထွက်အောင် ဖန်တီးလိုက်သူကား တခြားမဟုတ်။ ဘော့စ်ဖြစ်သူ ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ မိန်းမ ဒေါ်နန်းယမုံ လမ်းလျှောက်လာရာမှ စီးထားသည့် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်၏ အသံသာ ဖြစ်သည်။ ဇွဲတစ်ယောက် အသက်ရှူရန် မေ့လျောသွားစေသည့် အကြောင်းကား ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အပြင်အဆင်ကြောင့်ဟု ရှင်းပြရလိမ့်မည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ လှသည်၊ ချောသည်ဆိုတဲ့အချက်ကိုကား ယောကျ်ား၊မိန်းမ အယောက်တစ်ရာတွင်၊ တစ်ရာလုံး ထောက်ခံကြမည်သာ။ သို့အတွက်ကြောင့် အထူးရှင်းပြနေရန် လိုလိမ့်မည် မထင်ပါ။ ဒေါ်နန်းယမုံသည် မြင်ရုံနှင့် ဈေးကြီးပေးဝယ်ရလိမ့်မည်ဟု သိသာသော ဘော်ငွေရောင် Halter Dress ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ဝတ်စုံ၏ အရှည်က ဒူးအထိတောင် မရောက်သဖြင့် အပြစ်အနာဆာကင်းကာ ဖြောင့်စင်းသွယ်တန်းနေသော ပေါင်တန်များကို မြင်နေရသည်။

အပေါ်ဘက်တွင်မူ လည်တိုင်ကျော့ကျော့အား သိုင်းပတ်ထားသော အစနှစ်စနေရာမှ လွဲ၍ ကျန်သည့်နေရာများက အကာအကွယ်မဲ့နေရာ ကျော့ရှင်းသော ပုခုံးသားဝင်းဝင်းလေးနှင့်အတူ၊ မို့မောက်ပြည့်ဖြိုးသော ရင်သားတွေ၏ အနေအထားကို အဝေးကပင် သိသာစွာ တွေ့နေရသည်။ ရုံးခန်းထဲတွင် မီးတွေ ဖွင့်ထားတာ ဖြစ်သည့်တိုင် ဒေါ်နန်းယမုံ လမ်းလျှောက်လာတိုင်း ထိုနေရာတစ်ဝိုက်တွင် လင်းခနဲ ဖြစ်သွားသလို ဇွဲ၏ မျက်လုံးထဲတွင် ခံစားမြင်ယောင်နေသည်။ “ရှင့် ဘော့စ် ရှိနေလား” အနားရောက်လာသည့် ဒေါ်နန်းယမုံက ရုံးအတွင်း မျက်စိဝေ့ကာ ကစားလိုက်ပြီး သူ့ကို ချိုသာစွာပင် မေးလိုက်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ၏ ပုံစံ အေးအေးဆေးဆေးနှင့် ရှိနေသော်လည်း ဇွဲကမူ ဘော့စ်ပြောခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတွေ ခေါင်းထဲရောက်လာသည်မို့ စိတ်ထဲမသက်မသာ ဖြစ်မိသည်။ မလုံမလဲနှင့် ထိုင်နေရာမှ ထ၍တောင် နှုတ်ဆက်မိသည်။ “မ .. မရှိဘူး .. ဆရာမ .. ဘော့စ် ဂေါ့ဖ်သွားရိုက်မယ်လို့ ပြောသွားတယ်” ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အကြည့်က စွန်ရဲတစ်ကောင်နှယ် သူ့မျက်ဝန်းတွေပေါ် ကျလာသဖြင့် ဇွဲ မျက်လွှာကို အမြန်ချလိုက်ရသည်။ စားပွဲပေါ်ရှိ စာရင်းစာရွက်တစ်ချို့ကို ဘာရယ်မဟုတ် ညီသွားအောင် ပြန်စီနေလိုက်သည်။ “အင်း .. ကောင်းပြီလေ .. ဒါဆို ရှင်နဲ့ ကျမပြောစရာ ရှိတယ် .. ကျမနောက်က လိုက်ခဲ့” ဇွဲတစ်ယောက် တံတွေးတစ်ချက်မျိုချပြီး ရှေ့ကလျှောက်သွားသည့် ဒေါ်နန်းယမုံနောက်မှ ကပ်ကာ လိုက်လာခဲ့သည်။ ဟန်ချက်ညီညီနှင့် လျှောက်သွားသော ဒေါ်နန်းယမုံ၏ လက်ထဲတွင် အဆောင်အယောင်များအဖြစ် Prada အိတ်အကောင်းစားနှင့် Mercedes တံဆိပ်ပါ ကားသော့ကို ကိုင်ဆွဲထားသည်။ သို့သော် ဇွဲ ထိုအရာတွေကို စိတ်မဝင်စားပါ။ သူ စိတ်ဝင်စားနေသည်က ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှ စွင့်ကားလုံးထွက်နေသော တင်သားများကို။ ဘာပင်တီကြိုးအရာမှ မတွေ့ရသဖြင့် ဒေါ်နန်းယမုံ အောက်ခံများ ဝတ်ထားရဲ့လားလို့ စိတ်ထဲကနေ အဖြေရှာနေမိသည်။ ဒါမှမဟုတ် ဂျီစထရင်းများ ဝတ်ထားတာလား။ ဖြူဖွေးလုံးဝန်းနေမည့် ဖင်သားကြီးများကြားတွင် ကြိုးတစ်ချောင်း ဂျီစထရင်းနှင့်ဆိုသော် ..“ဇွဲ !!” “ဗျာ … ဆရာမ” ညို့ငင်ကာ အခေါ်ခံရသည့်နှယ် လိုက်ပါလာသည့် ဇွဲ .. ဒေါ်နန်းယမုံထံမှ ခပ်တင်းတင်း ခေါ်သံကြောင့် အိပ်မက်က လန့်နိုးသူလို ပျာပျာသလဲ ထူးမိသည်။ ဒေါ်နန်းယမုံက ဘော့စ်၏ ရုံးခန်းထဲက အလုပ်စားပွဲကြီးဆီသို့ ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားနေသည်။ “တံခါး ပိတ်လိုက်ဦး ပြောနေတာ မကြားဘူးလား .. ဇွဲ” “အော် .. ဟုတ်ကဲ့” ဘာခိုင်းလိုက်သည်ကို သိလိုက်သည်မို့ ဇွဲတစ်ယောက် ဖြတ်ကျော်လာခဲ့သည့် ရုံးခန်းတံခါးကို အလျင်အမြန် သွားပိတ်သည်။

အပြင်ဘက်သို့ ဖောက်ထွင်းမြင်နိုင်သော မှန်ချပ်ကြီးအား ကာရံထားသော လိုက်ကာလိပ်က မနေ့ကတင် ချထားသဖြင့် အလုံပိတ်ရုံးခန်းထဲမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိနေသည်ကို မည်သူမှ သိနိုင်မှာမဟုတ်။ ဇွဲတစ်ယောက် လည်ချောင်းထဲ တက်လာသည့် တံတွေးကို မသိမသာ မျိုချပြီး အခန်းဘက် မျက်နှာပြန်မူလိုက်သည်တွင် ဒေါ်နန်းယမုံက စားပွဲနောက်ရှိ ဆုံလည်ခုံတွင် မထိုင်ဘဲ ရှေ့ဘက်စားပွဲစွန်းတွင် တင်ပခွေလွှဲ ဝင်ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူမလက်ထဲတွင်တော့ A4 အရွယ် ရှိမည့် စက္ကူအိတ်အညိုတစ်လုံးကို ထုတ်၍ ကိုင်ထားသည်။ “ဇွဲ .. ဒီကို လာဦး .. မင်းကို အရမ်းဆိုးတဲ့ ကိစ္စတစ်ခု ပြစရာရှိတယ်” ဦးမိုးလုံးဟိန်းပြောထားသည့် ကိစ္စတော့ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ ဇွဲသိလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့စိတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းစွာ ရင်ခုန်သံမမှန်သလို ခံစားနေရသည်။ ဘော့စ်ဖြစ်သူအတွက် လိမ်ညာထွက်ဆိုဖို့ မဟုတ်ဘဲ ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် နှစ်ယောက်ထဲရှိနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်ဟူသော အချက်ကို တွေးမိလိုက်တော့ စားပွဲစွန်းမှာ ထိုင်နေသဖြင့် တွဲလွဲကျနေသော ခြေတန်လှလှလေးတွေအား မကြည့်မိအောင် သတိထားနေရသည်။ ဒါတောင်မှ ရွှေရောင်တောက်နေသော ကြိုးသိုင်းဖိနပ်လှလှလေး ထိပ်ပိုင်းမှ ထိုးထွက်နေသော ခြေချောင်းလေးတွေသည် ချစ်စရာကောင်းအောင် အလှပုံဖော်ထားသည်ကို သတိပြုမိသေးသည်။ “ရော့ .. စိတ်ကို ခိုင်ခိုင်ထားပြီး .. အဲဒီမှာ ကြည့်ကြည့် ..” ဒေါ်နန်းယမုံက သူမလက်ထဲ ကိုင်ထားသော စက္ကူအိတ်ရှည်ထဲမှ ဓါတ်ပုံတစ်ခုကို ထုတ်ပြီး ငုံ့ကာ လှမ်းပေးသည်။ လက်ဖြန့်ကာ လှမ်းယူလိုက်သော ဇွဲ မျက်လုံးတွေက ဓါတ်ပုံပေါ်မှာ ရှိမနေပါ။ ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်မှုကြောင့် ရင်ဘတ်နေရာမှ အကျ ႌစကွာသွားသဖြင့် မောက်ကြွနေသည့် ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အရှေ့ပိုင်းကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်မိသွားသည်။ တစွန်းတစမြင်နေရသော ဆက်ဆီဘရာဖြူဖြူလေးထဲမှ ဖောင်းထွက်နေသည့် နို့လုံးတွေက ဖြူဖွေးဥနုနေသည်။ မနည်းကို အရှိန်လွန်နေသော မျက်လုံးများအား ဘရိတ်ဖမ်းကာ အုပ်ရင်း လက်ထဲရောက်လာသည့် ဓါတ်ပုံကိုကြည့်မိသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်း ပြောထားသည့်အတိုင်းပင်။ ချောချောငယ်နှင့် ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူမအတွက် ဝယ်ထားပေးသော ကွန်ဒို၏ ရှေ့မျက်နှာစာ ခြံဝင်းတွင် တူယှဉ်တွဲကာ လျှောက်လာသည့် ပုံဖြစ်သည်။ လက်ချင်းတွဲထားသည်လည်းမဟုတ်၊ ခါးကိုဖက်ထားသည်လည်းမဟုတ်လို့ ဇွဲတစ်ယောက် စိတ်သက်သာရာ ရသည်။ ဒီလောက်ဆို လိမ်ပြောရဖို့ သိပ်မဆိုး။ မျက်နှာက အံ့အားသင့်သည့်ပုံကို ဖန်တီးလိုက်ပြီး ဒေါ်နန်းယမုံကို မော့ကြည့်သည်။

ဒေါ်နန်းယမုံက သူ့မျက်နှာကို အကဲခတ်သလို ငုံ့ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ “ဒါ .. ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ” “အင်း … တို့မေးတာ အရင်ဖြေဦး … အဲဒီကောင်မလေးက မင်းရည်းစား ဆိုတာ ဟုတ်လား” “ဟုတ် .. ဟုတ်တယ် .. ချောချောငယ်က ကျနော့် ရည်းစားပါ” လိမ်ညာကာ ပြောရသည့် စကားမို့ ဒေါ်နန်းယမုံအား မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဝံ့ပါ။ ခေါင်းငုံ့ကာ အဖြေပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံထံမှ ခေတ္တခဏအသံတိတ်သွားသည်။ ဇွဲသည်ပင် တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို မခံရပ်နိုင်လို့ ငုံ့ထားသော ခေါင်းကို ပြန်မော့ကြည့်တော့ ဒေါ်နန်းယမုံက စက္ကူအိတ်ထဲမှ နောက်ထပ်ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ထပ်ထုတ်နေတာ တွေ့သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ယူကြည့်လိုက်သည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်းပုံ ဖြစ်မည်ထင်ပြီး ယူကြည့်လိုက်မှ ဓါတ်ပုံထဲက မြင်ကွင်းကြောင့် ဇွဲ တုန်လှုပ်သွားသည်။ ချောချောငယ်နှင့် ဦးမိုးလုံးဟိန်းတို့နှစ်ယောက်ပုံ ဖြစ်သော်လည်း၊ ဓါတ်ပုံထဲမှ လူနှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ဖက်ကာ နမ်းစုပ်နေကြသည်။ နေရာကတော့ မနေ့ကပင် ရောက်ခဲ့သဖြင့် ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ ဇွဲကောင်းကောင်း သိသည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီး ရှိရာ အိပ်ခန်းထဲတွင် ဖြစ်သည်။ ဓါတ်ပုံက အဝေးကနေ zoom ဆွဲပြီး လှမ်းရိုက်ထားတာ ဖြစ်သော်လည်း လိုက်ကာ မချထားသော အခန်းပြတင်းပေါက်ကြောင့် လူနှစ်ဦး၏ ပုံစံကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နိုင်ပါသည်။ “ဒါ .. ဒါ !!!” (တကယ်လည်း အံ့အားသင့်သွားသည့် ဇွဲ .. ဒီတစ်ခါတော့ သူ၏ တုန်လှုပ်မှုကို ဟန်ဆောင်ပြီး ပြုလုပ်နေစရာ မလိုလိုက်) “ဒီမှာ ကြည့်ဦး .. ဇွဲ” သူ့အခြေအနေကို ကြည့်ရင်း အကဲခတ်နေသည့် ဒေါ်နန်းယမုံက နောက်ထပ်ဓါတ်ပုံ သုံးပုံ ထုတ်ပေးပြန်သည်။ ပထမပုံက ဘရာလေးသာ ကျန်တော့သည့် ချောချောငယ်၏ နို့တွေကို ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ခေါင်းအပ်ကာ နမ်းနေပုံ၊ နောက်တစ်ပုံက ကုတင်စွန်းတွင် ထိုင်နေသော ဦးမိုးလုံးဟိန်းအား ချောငယ်က လီးစုပ်ပေးနေပုံနှင့် နောက်ဆုံးတစ်ပုံကမူ လေးဘက်ကုန်းပေးထားသော ချောငယ်အား ဦးမိုးလုံးဟိန်းက နောက်ကနေ ခွကာ လိုးနေပုံဖြစ်သည်။ ဓါတ်ပုံတွေ ကိုင်ထားသော ဇွဲ၏ လက်တွေ တုန်လှုပ်ပြီး မျက်နှာက ဖြူဖတ်ဖြူလျော် ဖြစ်သွားသည်။ ဘော့စ်က သူ့ကို ပြောတုန်းက ချောချောငယ်နှင့် ရိုးရိုးတန်း တွဲထားသော ပုံများသာ သူ့မိန်းမဆီမှ ရှိသည်ဆို။ အခုတော့ ဒီပုံတွေက ရိုးရိုးတန်းတန်း ဖြစ်နေမလား။ ဖိုတိုရှော့မဖြစ်နိုင်ဆိုတော ချောချောငယ်၏ တကိုယ်လုံးကို မြင်ဖူးခဲ့သည့်အပြင်၊ ဒီအိပ်ခန်းထဲပါ ရောက်ဖူးသည်မို့ ဇွဲကောင်းကောင်းသိနေသည်။

သူ့တွင် ဒေါ်နန်းယမုံကို ရှင်းပြစရာ ဘာစကားလုံးမှ ရှိမနေတော့ပါ။ “ကျ .. ကျနော် .. မ .. မယုံနိုင်ဘူး” (သူ့အလုပ်တော့ ပြုတ်ပြီဆိုပြီး တွေးမိသည့်အလျောက် ဇွဲအသံတွေက အလိုလို တုန်နေသည်) “တိရစ္ဆာန်တွေ .. ခွေးတွေ .. သစ္စာမရှိတဲ့ဟာတွေ !!”တင်းမာပြတ်သားလှသည့် လေသံကြောင့် ဇွဲ လန့်တောင်လန့်သွားရသည်။ ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် ပတ်သက်ခဲ့သည့် ကာလတလျှောက်လုံး သူမ ဒီလောက် စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေတာကို မမြင်ဘူးခဲ့။ ဖြူဖွေးချောမွေ့နေသော မျက်နှာလေးသည် ဒေါသရောင်ကြောင့် နီမြန်းနေရှာသည်။ သို့သော် လှတာကလည်း လှနေလေသည်။ အလိုလို ထိုမျက်နှာအား ဇွဲ ဆွေးမြေ့မြေ့ မျက်လုံးတွေနှင့် ငေးကြည့်မိသွားသည်။ “ချော ..ချောငယ် .. ဒီလိုလုပ်လိမ့်မယ်လို့ ကျနော် ထင်မထားဘူး” သူ့အသံငယ်ငယ်ကြောင့် ဒေါသထွက်နေသည့် ဒေါ်နန်းယမုံ သူ့အား နားလည်ဟန်နှင့် ငုံ့ကြည့်သည်။ သူမကိုယ်အား သူထိုင်နေရာနှင့် နီးအောင် ရွှေ့လိုက်ပြီး ဇွဲ ပုခုံးအား ညင်သာစွာ သပ်ပေးသည်။ သူမ ကြည့်ရတာ သူ့အတွက် ဝမ်းနည်းနေသည့် အသွင်ပေါက်နေသည်။ “မမယောကျ်ားအတွက် .. မမ တောင်းပန်ပါတယ် .. သူဟာ တကယ်ကို အကျင့်မကောင်းတဲ့သူ” ထင်မှတ်မထားသည့် အချိုးအကွေ့ကြောင့် ဇွဲ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ အမြဲတမ်း ဆရာမလို့ ခေါ်သည်ကို မငြင်းဘဲ လက်ခံခဲ့သော ဒေါ်နန်းယမုံက အခုတော့ မမဆိုပြီး သူမကိုယ်သူမ ပြောလာသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ဝမ်းပဲသာရမလား၊ ပြေးပေါက်ပဲ ရှာရမလား မသိ။ အခုလောလောဆယ်တွင်တော့ လုပ်ကြံပြောထားသည့်အကွက်အတိုင်း လိုက်မှ ဖြစ်မည်ဟုတွေးပြီး မျက်နှာကို ညိုးငယ်စွာထားရင်း တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ “မပြောပါနဲ့တော့ မမရယ် .. လက်ခုပ်ဆိုတာ နှစ်ဖက်တီးမှ မြည်တာပါ” “အင်း … ဇွဲ .. မင်းသိလား .. မမ အရမ်းကို စိတ်ဆိုးနေတာ .. တတ်နိုင်ရင် ဒင်းကို နုတ်နုတ်ကို စင်းပစ်ချင်တာ” မြတ်စွာဖျား .. ဇွဲ ရင်ထဲမှာ တုန်လှုပ်သွားသည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အဆင့်အတန်းနှင့် လူတစ်ယောက်ကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ချင်သည်ဆိုလျှင် လွယ်မှလွယ်။ ရုတ်တရက် ခေါင်းကြိမ်းလာသလို ခံစားရသည်။ လောလောဆယ်တွင် သူ့ကို သံသယမဖြစ်အောင် နေရမည်။ “ဟုတ်တယ် .. ကျနော်လဲ .. မကျေနပ်ဘူး .. ချော .. လုပ်ရက်တယ်” “ဒင်း .. မမ နောက်ကွယ်မှာ ဖောက်ပြန်နေတယ်လို့ ထင်ထားတာတော့ တော်တော်ကြာပြီ .. ဘယ်သူနဲ့လဲ ဆိုတာတာ သေချာမသိတာ .. သိမယ့်သိတော့ .. မင်း .. မင်းရဲ့ ရည်းစားနဲ့ …” (ပြောပြီး အားနာသွားဟန်နှင့် ဒေါ်နန်းယမုံ အသံက တိတ်သွားသည်) “ဒါ .. သစ္စာဖောက်တာပဲ !!” “ဟုတ်တယ် .. သစ္စာဖောက်တာ .. မမ လုံးဝမကျေနပ်ဘူး !! … ဒင်းကို မှတ်လောက်သားလောက် ဖြစ်အောင် ဆုံးမရမယ်” မဟုတ်တော့ဘူးလို့ ဇွဲ တွေးမိသည်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားသော ဒေါ်နန်းယမုံ၏ မျက်နှာက ပြတ်သားမှုအပြည့်နှင့် တင်းမာနေသည်။

ဦးမိုးလုံးဟိန်းအား သူမ ဘာပြန်လုပ်မည်ဆိုတာကို ဇွဲ မစဉ်းစားတတ်။ အထူးသဖြင့် ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ဒီအကြောင်းတွေ အသေးစိတ်လာပြောနေသည်ဆိုတာကို မှန်းဆလို့ မရ။ စိတ်ထဲမှာတော့ သူ့ကို အသုံးချပြီး ဦးမိုးလုံးဟိန်းအား အဆိပ်ခတ်ခိုင်းတာတို့၊ ချောင်းရိုက်ခိုင်းတာတို့တော့ မဟုတ်လောက်ဟု တွေးနေမိသည်။ “ဒင်းတို့အတွက် မမတို့ လက်စားချေရမယ်” ဒေါ်နန်းယမုံ အပြောကြောင့် ကျောရိုးထဲက စိမ့်လာသလို ခံစားရသည်။ ထို့နောက်မှ မမတို့ဆိုသော အသုံးကို သတိထားမိသည်။ မမတို့ဆိုတော့ .. ဒေါ်နန်းယမုံဆိုလိုသည်မှာ သူမနှင့် သူ … ။ သူမဘာဆိုလိုချင်တာလဲဟု လှမ်းမေးမည်အပြုမှာပင် ဒေါ်နန်းယမုံက သူ့ထက်ဦးအောင် လှမ်းပြောလိုက်သည်။ “ဒင်းတို့ တိုက်တဲ့ ဆေးခါးကြီး .. ဒင်းတို့ကို ပြန်တိုက်ရမယ်” “မမ ..  ဘာကို ပြောချင်တာလဲ ??” “မမတို့လည်း သူတို့လိုမျိုး ဓါတ်ပုံတွေ ဖန်တီးကြတာပေါ့” ဒီစကားကြားတော့ ဇွဲတစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ ဘာဆိုလိုသည်ကို လတ်တလော အဖြစ်အပျက်တွေမှာ ကိုယ်တိုင် ဒီလိုမျိုးဆောင်ရွက်ထားသဖြင့် ဇွဲ နားလည်လိုက်သည်။ သို့သော် သူအနေနှင့် အရမ်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး တွေးနေတာများလားဟု စဉ်းစားမိပြန်သည်။ မယုံကြည်နိုင်သော လေသံနှင့် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ဓါတ်ပုံကို မြှောက်ပြလိုက်သည်။ “မမဆိုလိုချင်တာက … မမ နဲ့ ကျနော် .. ဒီလို ??” သေချာအောင် မေးလိုက်ပြီးမှ သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ပုံက ချောချောငယ် ဦးမိုးလုံးဟိန်းအား ပလွေမှုတ်ပေးနေသည့် ပုံမှန်း သတိထားမိသည်။ လည်ချောင်းထဲရှိ နောက်ထပ်စကားလုံးတွေ ခုန်ထွက်မလာခင် အမြန်ဘရိတ်အုပ်လိုက်ရသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် အမူအရာ ပျက်နေသလောက် ဒေါ်နန်းယမုံကမူ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားဟန်နှင့် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိလှသည်။ “ဟုတ်တယ် .. သူတို့လိုပဲ .. နေဦး .. မင်းဘော့စ်ဆီမှာ ကင်မရာ ရှိလား” “ရှိ .. တယ် .. မမ .. အံဆွဲထဲမှာ အမြဲထည့်ထားလေ့ရှိတယ်” ဒေါ်နန်းယမုံက အိုကေလေဟု ပြောပြီး ထိုင်နေရာမှ ဆင်းကာ စားပွဲ၏ တခြားဘက်သို့ လျှောက်သွားသည်။ ဇွဲ ညွှန်သည့်အတိုင်း အံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အထဲတွင် တွေ့လိုက်သော ကင်မရာကို ထောင်ကာပြသည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ၏ လှုပ်ရှားမှုက သွက်လက်နေသလောက်၊ ဇွဲကမူ ကြုံတွေ့နေရသည့် အဖြစ်အပျက်ကို မယုံနိုင်သည့်အလား ကျောက်ရုပ်တရုပ်လို မလှုပ်ဘဲ ငြိမ်သက်နေသည်။

“မမ .. ဓါတ်ပုံရိုက်တာတော့ ဟုတ်ပါပြီ .. ဒါပေမယ့် .. ကျနော့် အလုပ်က ..” “နိုး .. နိုး .. စိတ်မပူနဲ့ .. ဇွဲ .. မမတာဝန်ယူတယ် .. မင်းရဲ့ဘော့စ် မင်းကို လက်ညိုးနဲ့တောင် မထိစေရဘူး” ရဲရဲကြီး အာမခံနေသော ဒေါ်နန်းယမုံကြောင့် ဇွဲ ပုခုံးတစ်ချက်သာ တွန့်ပြလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်လေ။ သူမက ဒီလိုပြောမှတော့ ဘာဂရုစိုက်စရာ လိုနေသေးသနည်း။ နောက်ပြီး အခုအခြေအနေတွင် အလုပ်ပြုတ်မည့်ကိစ္စထက် မမဟု သူမကိုယ်သူမ သုံးနှုန်းနေသော ဒေါ်နန်းယမုံ .. လက်စားချေရန်ဆိုသော ခေါင်းစဉ်နှင့် ဘယ်လောက်အထိ လုပ်ဆောင်ချင်သည့်အချက်ကို ပိုစိတ်ဝင်စားနေမိသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို … ကျနော်တို့ ဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမှာလဲ ..” “အင်း .. ဟုတ်သားပဲ … ဒီလိုလုပ်မယ် .. တို့နှစ်ယောက် ဖက်ထားတာနဲ့ စကြတာပေါ့” “အိုကေ .. မမ” ဒေါ်နန်းယမုံ ပေးလိုက်သော ကင်မရာကို ထိုင်ရာမှ ထ၍ လှမ်းယူလိုက်သည်။ ဇွဲနှင့် နန်းယမုံ .. ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ ခန့်ညားလှသော ရုံးခန်းအတွင်းမှ သစ်လွင်လှသော စားပွဲကြီး၏ အစွန်းတွင် အတူတူရပ်မိသွားသည်။ နန်းယမုံတော့ ဘယ်လိုနေသည် မသိ .. ဇွဲကတော့ ရင်ဘတ်ထဲတွင် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်နေသလိုကို ခံစားနေရသည်။ အဲယားကွန်းအသံ တိုးတိုးလေးသာ မြည်နေသော အလုံပိတ်ရုံးခန်းထဲတွင် သူ့ရင်ခုန်သံ တဒုန်းဒုန်းက အတော်ပင် ကျယ်လောင်လှသည်။ နန်းယမုံ ကြားသွားမှာတောင် စိတ်ပူရသည်။ “ဒီလောက်ဆို ရမလား .. မမ” ကင်မရာကိုင်ထားသော ညာလက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ဆယ်ဖီရိုက်လို့ရအောင် ဇွဲ ပြင်လိုက်သည်။ ရင်သားထွားထွားတွေ မို့တက်လာသည်အထိ နန်းယမုံက အသက်ကိုရှူလိုက်ရင်း ဇွဲအနားသို့ တိုးကပ်လာသည်။ သင်းပျံ့သော အကောင်းစား ရေမွှေးနံ့က စောစောကထက် ပို၍ နီးကပ်စွာ ဇွဲထံပါးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ “ရပြီ .. ရိုက်တော့” ကိုယ်ချင်းထိကပ်သွားမှုနှင့်အတူ သူ့ခါးကို လာဖက်လိုက်သည့် နန်းယမုံကြောင့် လက်မြှောက်ကိုင်ထားသော ကင်မရာဘက်ကို ဇွဲ ကြည့်နေဖို့ သတိမေ့သွားသည်။ နီးကပ်လာသည့် မျက်နှာဖူးဖူးလှလှလေးအား ယောင်ယမ်း၍ ငေးမိသွားပြီးနောက် ကင်မရာခလုတ်ကို ကိုင်ထားသော လက်ညိုးက အလိုအလျောက် နှိပ်မိသွားသည်။ “ကလစ်” “ရိုက်ပြီးပြီလား .. ပြဦး” သူ့လက်ထဲမှ ကင်မရာကို ဆွဲယူသွားတော့ ဇွဲ ယောင်တောင်တောင်နှင့် ပေးလိုက်၏။ နန်းယမုံ display screen ကို အာရုံစိုက်နေချိန်တွင် ဘေးစောင်းအနေအထားနှင့် မြင်နေရသော သူမအား ခိုးကြည့်မိသည်။ ဇွဲက နန်းယမုံထက် စာလျှင် ခေါင်းတစ်လုံးစာလောက် အသာလေး မြင့်နေလေရာ၊ ဖျဲသီး (ဖရဲသီး) လို့ တင်စားခေါ်ဆိုလို့ရမည့် ရွှေရင်ထွားထွားတွေ၏ အထက်ပိုင်းကို အသက်ရှူမှားဖွယ် မြင်နေရသည်။

“အဆင်မပြေသေးဘူး .. ဇွဲ .. ဒီလောက်နဲ့တော့ မမတို့နှစ်ယောက်က အတွဲနဲ့ တူမနေဘူး ..” “ဒါ .. ဒါဆို .. ဟိုလေ .. ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် နမ်းနေတဲ့ ပုံဆိုရင်ကော” ချောချောငယ်နှင့်တုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားမိသည့် ဇွဲ .. အရဲစွန့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ နန်းယမုံက ကြည်လင်လှသည့် မျက်ဝန်းနက်နက်လေးများနှင့် သူ့ကို အခုမှ မြင်ဖူးသည့် လူတစ်ယောက်လို စိုက်ကြည့်သည်။ ဇွဲ ရင်ထဲ ရှိရှိသမျှ တန်ခိုးရှင်တွေကို တမိပြန်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အချိန်ကြာသွားတော့မှ ဇွဲ အဆိုကို လက်ခံသည့်နှယ် နန်းယမုံ ခေါင်းလေးညိတ်ပြသည်။ သူမလက်ထဲ ကိုင်ထားသော ကင်မရာကို ဇွဲအား ပြန်ပေးလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား ကိုယ်ချင်း ပြန်ပူးကပ်သွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပထမတစ်ခါလို ဘေးတိုက်အနေအထားနှင့် မဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနှင့် ဖြစ်သည်။ ဇွဲတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသလို၊ သူ့ကံကြမ္မာကိုလည်း အံ့သြမိသည်။ ဤဘဝတစ်သက်တာတွင် ဘော့စ်ရဲ့ သရဖူမယားဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းယမုံအား နမ်းရလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထားခဲ့ပါ။ ဇွဲ၏ ခေါင်းက ရှေ့တိုးရင်း ငုံ့ကျသွားသလို၊ နန်းယမုံ၏ မျက်နှာလေးက မော်ပေးရင်း ရှေ့သို့ တိုးလာသည်။ ခြေတစ်လှမ်းချင်း တိုးလှမ်းလိုက်ကြသည့် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး .. မျက်နှာချင်း မထိခင် နန်းယမုံ၏ မောက်ထွက်နေသော ရင်ဆိုင်တွေနှင့် ဇွဲရင်ဘတ် အရင်ဦးဆုံး ပွတ်တိုက်မိသည်။ ထို့နောက်မှ နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းများ ဖြေညင်းစွာ ထိတွေ့သွားသည်။ (အင်း) စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လည်ချောင်းထဲက လျှံထွက်လာသော ညည်းသံကို အပြင်မရောက်အောင် ဇွဲ တော်တော်ထိန်းလိုက်ရသည်။ ကင်မရာကိုင်ထားသော တုန်ယင်နေသည့် လက်အား ငြိမ်အောင် ကြိုးစားပြီး ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို မြန်မြန်ရိုက်လိုက်သည်။ ကလစ်ဆိုသော အသံကြားတော့ နန်းယမုံက နောက်သို့ အမြန်ပြန်ဆုတ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် လူချင်း ပြန်ကွာသွားသည်။ “ပြပါဦး .. မမကို” “ဟုတ်” ကင်မရာကို ယူလိုက်သည် မဟုတ်ဘဲ ဇွဲဘေးနားကနေသာ လှမ်းကြည့်သဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက် လူချင်းပြန်ပူးသည်။ ဇွဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း Display Screen ကိုသာ နန်းယမုံကြည့်သလို လိုက်ကြည့်သည်။ တကယ်ကို သူနှင့် နန်းယမုံ နှုတ်ခမ်းတွေက ထိတွေ့ပူးကပ်နေသည်။ သို့သော် တစ်ခုခု လိုအပ်နေမှန်း ကြည့်လိုက်တာနှင့် သိသာနေပြန်သည်။ “ဆိုးတော့ မဆိုးဘူး .. ဒါပေမယ့် ဒီလောက်နဲ့ ဒင်းတို့ ဂျဲလက်စ် မဖြစ်လောက်ဘူးနဲ့ တူတယ် .. မမတို့ ပိုပြီး ပက်စ်ရှင် (passion) လိုမလား မသိဘူး” “ဟုတ်တာပေါ့ မမ” “ဒါဆို .. ထပ်စမ်းကြည့်ရအောင်” ဒီတစ်ခါတော့ ဇွဲတစ်ယောက် နောက်တွန့်မနေတော့ပါ။

စောစောတုန်းကတော့ ဒေါ်နန်းယမုံကို သူဌေးကတော်ဆိုသော အရှိန်အဝါနှင့် ရှိန်နေခဲ့သည်။ အခုတော့ ဇွဲ စိတ်ထဲတွင် ဒီအတွေးတွေ မရှိတော့ပါ။ သူ့ကံ ဘယ်လောက် ထပ်ကောင်းနိုင်ဦးမလဲဆိုတာကို လက်တွေ့ စမ်းချင်လာသည်။ နန်းယမုံ အနားတိုးလာသည်တွင် သူကပင် လက်ဦးအောင် သူမခါးလေးအား လှမ်းဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို သာသာလေး ဖိနမ်းပစ်လိုက်သည်။ ချိုမြသင်းရီသော အနမ်း၏ အရသာက နန်းယမုံ၏ နှုတ်ခမ်းများမှ တဆင့် ဇွဲ ကိုယ်ထဲသို့ စီးဆင်းသွားသည်။ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသော နန်းယမုံ၏ ကိုယ်လေးက တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို ဇွဲ သတိထားမိသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွန့်ကာ မခိုးမခန့်ပြုံးလိုက်ပြီး ထိကပ်ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားတွင် သူ့လျှာလေးအား ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “အင်” ဆိုသော အသံလေး ကြားလိုက်ရပြီး သူ့လျှာက နန်းယမုံရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ဖက်ကို ဖြတ်သန်းပြီး ပါးစပ်လှလှထဲ ရောက်သွားသည်။ နန်းယမုံ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး ဇွဲ၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထွက်သည်။ အလိုက်သင့်ပင် သူလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် နှုတ်ခမ်းချင်း မကွာသေးခင် သူမလျှာလေးအား သူ့လျှာနှင့် တစ်ချက်ရအောင် လှမ်းပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ “ရ .. ရပြီထင်တယ်” (အနည်းငယ် အသက်ရှူမမှန်သည့် အသံနှင့် နန်းယမုံ ဇွဲအား လှမ်းပြောသည်) “နမ်းတာတော့ ရပြီ .. မမ ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ” (ကင်မရာ စကရင်ထဲက အရအမိ ရိုက်ထားသော ပုံကို ဇွဲ လှမ်းပြသည်) “မမ မပြောတတ်ဘူး .. ဇွဲ” နန်းယမုံ၏ မျက်လုံးတွေက စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်နှင့် မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေရှာသည်။ သူမကို လိုက်ကြည့်နေသော ဇွဲကိုတောင် တန်ပြန် မကြည့်နိုင်ရှာ။ နန်းယမုံ၏ အကြည့်က စားပွဲပေါ်တွင် တင်နေသော ဓါတ်ပုံများကို ငေးကြည့်သွားမိသည်။ ထိုခဏတာအတွင်း သူမ မျက်ဝန်းထဲတွင် အရောင်မျိုးစုံ လင်းလက်သွားသည်။ “မမ စိတ်မဆိုးဘူးဆိုရင် ကျနော် အကြံတစ်ခုပေးမယ်’ “ပြော .. ဇွဲ .. ဘာလဲ ??” သူ့ဆီက စကားသံကို ငံ့လင့်နေသလို နားစိုက်ထောင်နေသော နန်းယမုံ အမူအရာကြောင့် ဇွဲ အချီကြီး ကြံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်း အရင်ရှူသွင်းပြီး လေသံမှန်အောင် ထိန်း၍ သူအဖြစ်ချင်ဆုံး အရာတစ်ခုကို အကြံပြုလိုက်သည်။ “မမ ဝတ်စုံရဲ့အပေါ်ပိုင်းကို ခန ဖယ်လိုက်ပါလား” ဒီစကားကြောင့် နန်းယမုံ၏ လက်က သူ့ပါးပေါ် ဖြောင်းခနဲ ကျလာမလားဟု ဇွဲ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သို့သော် သူထင်သလို မဖြစ်ပါ။ နန်းယမုံ၏ ပုံစံက တွေဝေတွန့်ဆုတ်နေဟန်သာ ရှိသည်။

မထူးတော့သည့်အဆုံး ဇွဲလည်း ဆေးတစ်လုံးလောက် ထပ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ “ဘော့စ်နဲ့ ချောချောငယ်တို့ကို ပိုပြီး ဆွေ့ဆွေ့ခုန်တဲ့အထိ ဒေါသထွက်စေချင်တယ်ဆိုရင်တော့ နမ်းတဲ့အဆင့်ထက် ပိုမှ ဖြစ်မယ် .. မမ” ဇွဲ၏ ဒီစကားက တော်တော် တာသွားပါသည်။ အထူးသဖြင့် ဘော့စ်နှင့် ချောချောငယ်ဆိုသော အသုံးက နန်းယမုံ၏ စိတ်ကို ဆွပေးလိုက်ဟန်ရှိသည်။ တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ ညိတ်ပြရှာသည်။ “ဟုတ်တယ် .. မင်းဘော့စ်က မမ ရင်သားတွေကို သိပ်ကြိုက်တာ .. တခြား ယောကျ်ားတစ်ယောက်သာ ဒါတွေကို ထိတွေ့နေတယ်ဆို သေချာပေါက် ဒေါသထွက်လို့ နေရာမှာတင် နှလုံးရပ်သွားနိုင်တယ် .. ကောင်းပြီလေ .. မင်းပြောသလို လုပ်ကြတာပေါ့” လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်ကသာ ဒီစကားကို ဇွဲကြားမည်ဆိုလျှင် ပျော်လွန်းလို့ ထပဲခုန်မိမလား၊ နောက်ကျွမ်းတွေဘာတွေပဲ ထိုးမိမလား မသိ။ အခုတော့ ရင်ထဲအပျော်စိတ်ကို မျက်နှာပေါ် တက်မလာအောင် မနည်းထိန်းနေရသည်။ ထိုသို့ မိမိခံစားချက်ကို ရုပ်တည်ကြီးနှင့် ထိန်းသိမ်းရသည်မှာလည်း ကြီးစွာသော ဒုက္ခဆိုသည်ကို စာဖတ်သူလည်း ဇွဲနေရာရောက်လျှင် နားလည်နိုင်ပါလိမ့်မည်။ ဇွဲတစ်ယောက် နေရာကနေ တုတ်တုတ်မျှကို မလှုပ်မိပါ။ သေချာသာ ကြည့်လျှင် သူ့တကိုယ်လုံးတွင် လှုပ်ရှားနေသာ အရာသည် နန်းယမုံ၏ လက်ကလေးများ လှုပ်ရှားရာသို့ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းများသာ ရှိနေပေသည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တွင် ပတ်ထားသော Halter Dress ၏ အစနှစ်ဖက်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်နှင့် ရင်သားမို့မို့များအား စည်းနှောင်ထားသော အဖြူရောင်ဘရာက အပြင်ကို ထင်းထင်းလင်းလင်းပင် ထွက်လာသည်။ နန်းယမုံသည် ခေတ်မှီလွန်းလှသည်ကို ဒီနေရာတွင် ဇွဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ဝတ်ထားသော ဘရာသည် Lacy လို့ ခေါ်ရမည့် ဇာလွှာများဖြင့် ဖန်တီးထားသော ပုံဆန်းဘရာမျိုးဖြစ်သည်။ ဘရာတစ်ခုလုံးတွင် ဇာလွှာများက အများစု ဖြစ်သဖြင့် နို့လုံးဖွေးဖွေးတွေကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်နှင့် မခြားပါ။ နို့သီးခေါင်းလေးများကို မမြင်ရသည့်တိုင် ပန်းနုရောင် နို့ကွင်းဝိုင်းလေးများကိုတော့ ရိုးတိုးရိတ်တိတ် မြင်နေရသေးသည်။ “ဝိုး !!” (အံ့သြမှုကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ဇွဲ ရေရွတ်မိသွားသလို၊ လက်ထဲကိုင်ထားသော ကင်မရာ၏ ခလုတ်ကိုလည်း ကလစ်ခနဲ မြည်အောင် နှိပ်မိသည်) “ဝိုး လုပ်မနေနဲ့ … ဇွဲ .. လက်နဲ့ကိုင်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံ မြန်မြန်လာရိုက်” ဘာပြောကောင်းမလဲ။ ဒါမျိုးတော့ ဇွဲတို့အတွက် နှစ်ခါပြန် ဖိတ်ခေါ်နေစရာမလို။ မသိမသာတုန်နေသော လက်တွေနှင့်ပင် ရင်သားဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား တစ်ဖက်ကို ဘရာပေါ်ကနေ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။

ကြီးမားသလောက် အိစက်နွေးထွေးသည့် အထိအတွေ့က သူ့လက်ဖဝါးပြင်ပေါ်သို့ ကူးစက်ကာ ရောက်လာသည်။ နန်းယမုံ၏ နို့လုံးကြီးတစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားရင်း ဇွဲ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်နှင့် ဓါတ်ပုံတွေ တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှလဲ ဘာဖြစ်လို့ ဘော့စ်က ကင်မရာထောက်တံကို သိမ်းမထားတာလဲဟု လှမ်းအပြစ်တင်လိုက်သေးသည်။ ထောက်တံသာ ရှိလျှင် ကင်မရာကို အော်တိုချိန်ထားလိုက်ယုံသာ၊ ဒါဆို သူ့လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် ဖျဲသီးအရွယ်ရှိသည့် နို့လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်လို့ရမှာဖြစ်သည်။ နန်းယမုံ၏ နို့လုံးတွေကလည်း တကယ်ကို သဘောကျချင်စရာကောင်းပါသည်။ ဇွဲ၏ လက်တစ်ဖဝါးတောင် ကောင်းကောင်း မအုပ်နိုင်ချင်။ နူးညံ့မှုနှင့်အတူ အိတင်းမှုကလည်း ထပ်တူတွဲ၍ ရှိနေသည်။ တော်တော်တော့ ဖော်ပြရခက်သော အတွေ့ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုအတွေ့က တပ်မက်မောဖွယ်ရာ အပြည့်လည်း ဖြစ်နေသဖြင့် ဇွဲတစ်ယောက် ကိုင်ထားလျက်က မသိမသာပင် ညှစ်မိသွားသည်။ နန်းယမုံ ကိုယ်က တွန့်သွားပြီး ဘရာပေါ်က သူ့လက်ကို ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ “ဓါတ်ပုံတွေပြဦး .. ဇွဲ” မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်ရသည့် ဇွဲ .. ကင်မရာကို ထိုးပေးလိုက်သည်။ နန်းယမုံက ကင်မရာကို ကြည့်နေခိုက်၊ သူ့မျက်လုံးတွေကမူ နို့လုံးအိအိကြီးတွေထံပါးမှ တစ်ချက်ကလေးမှ မလွှဲ။ မျက်တောင်တောင် ခတ်မိရဲ့လား မသိ။ ကင်မရာကို ဇွဲလက်ထဲ ပြန်ပေးလိုက်ပြီးနောက် နန်းယမုံက အလုပ်စားပွဲကြီးနားသို့ ကပ်သွားသည်။ ဝတ်စုံ၏ အပေါ်စနှစ်စကိုလည်း လည်တိုင်မှာ ပြန်ပတ်လိုက်ရာ ဇွဲ အလွန်အမင်း တပ်မက်နေသော ရွှေရင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက သူ့မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားသည်။ ကလေးငယ်တစ်ယောက် သကြားလုံးဗူးပျောက်သွားသလို ဇွဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဟုတ်သည်လေ။ ဒီအလုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကို အားရပါးရမှ မနယ်ရသေးတာ ..။ “ကျ .. ကျနော်တို့ ပြီးပြီလား မမ” မနေနိုင်တော့သည်အဆုံး သူ့ကို ကျောပေးကာ ထားသည့် နန်းယမုံကို နောက်ကနေ လေသံတိုးတိုးလေးနှင့် မေးမိသည်။ နန်းယမုံက ဇွဲကို ချက်ချင်း ပြန်အဖြေမပေးပါ။ စားပွဲပေါ်တွင် ရှိနေသော ဦးမိုးလုံးဟိန်းတို့အတွဲ၏ ဓါတ်ပုံတွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တအောင့်နေမှ “မပြီးသေးဘူး ..  ပြီးဖို့ အဝေးကြီးလိုသေးတယ် .. ဇွဲ” “ဇွဲ .. အဲဒီ ကင်မရာနဲ့ မူဗွီရိုက်လို့ရလား” “ရတယ် .. မမ” (နန်းယမုံ စိတ်ထဲတွင် ဘာတွေးနေသည်ကို ဇွဲ မခန့်မှန်းမိပေမယ့် ချက်ချင်းခေါင်းညိတ်ကာတော့ အဖြေပေးလိုက်သည်) “အိုကေ .. ကောင်းတယ် .. ဒါဆို အခုစပြီး ရီကော့လုပ်လိုက်” ပြောပြီးသည်နှင့် နန်းယမုံက ဇွဲရှေ့သို့ လျှောက်လာသည်။ သူမဘာလုပ်မှာလဲဆိုတာ မသိခင်မှာပင် သူ့ရှေ့တွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။

အံ့အားသင့်ပြီး ဇွဲ ငုံ့ကြည့်မိခိုက် နန်းယမုံ၏ သွယ်ပြောင်းသော လက်တစ်စုံက ဘောင်းဘီခါးပတ်ခေါင်းအား လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ “မ .. မ .. ဘာလုပ်မလို့လဲ” “မေးမနေနဲ့ … မင်း .. မင်းကောင်မ အတွက် ပြန်တုံ့ပြန်ချင်တယ် မဟုတ်ဘူးလား” “အာ .. ဟုတ် … အိုကေ” ကင်မရာကို ကိုင်ထားရင်းနှင့် ဇွဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ရပ်ပေးနေလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားစရာ ရှိသမျှ နန်းယမုံကသာ ဦးဆောင်၍ ပြုလုပ်သည်။ ဘောင်းဘီက သူ့ခြေရင်းတွင် ပုံသွားသောအခါ နန်းယမုံလက်က ဖောင်းဖောင်းကြီးဖြစ်နေသော အတွင်းခံဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဇွဲ .. ကင်မရာ၏ mode ကို ဗွီဒီယိုသို့ ပြောင်းလိုက်ပြီး စတင် ရိုက်ကူးသည်။ အရင်ဆုံး ကင်မရာမြင်ကွင်းထဲတွင် ပေါ်လာတာက ဖြူဖွေးသွယ်တန်းသော လက်ကလေး၊ ထိုလက်ကလေးရဲ့ လက်သူကြွယ်နေရာတွင်တော့ တလက်လက်တောက်နေသော စိန်လက်စွပ် .. နန်းယမုံရဲ့လက်ထပ်လက်စွပ်၊ ဖောင့်ဖယောင်းပမာ လှပသော သူမရဲ့လက်ချောင်းကလေးများနှင့် ထိစပ်နေသည်က အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က သူ့လီးကြီး။ ဇွဲတစ်ယောက် နားထင်တွေ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်လာသည်အထိ ခံစားလိုက်ရသည်။ “အိုး .. အမေ့ !!” ယောကျ်ားတွေ၏ လိင်အင်္ဂါနှင့် ပတ်သက်ပြီး နန်းယမုံ မည်မျှ အတွေ့အကြုံရှိသည်တော့ မသိ။ သူ့လီးအား ဘောင်းဘီကြိုးကို ဖယ်၍ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်တွင် ယောင်ယမ်း၍ ရေရွတ်လိုက်သံလေးကမူ ဇွဲအတွက် နားဝင်ချိုလှသည်။ စာတွေမှာ ရေးထားသည့်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ် ပြန်ဆိတ်ကြည့်ရမည့်ကိန်း။ ဒါအိပ်မက်များလား .. ကိုယ်တိုင်မြင်နေရသည့် ကိုယ့်မျက်လုံးတွေကိုတောင် မယုံနိုင်ပါ။ တကယ်ကို (absolutely gorgeous) ဖြစ်သည့်၊ ဆက်ဆီကျလှသည့် မမလှလှ နန်းယမုံ၏ လက်ထဲတွင် သူ့လီးက ရောက်ရှိနေသည်။ “မမ မျက်နှာကို ပါအောင် ရိုက်ဦး .. အဲဒီတော့မှ မင်းလီးကို ကိုင်ထားတာ မမဖြစ်မှန်း ဒင်း သိမှာ” လီးကိုကိုင်၍ ဖြေးဖြေးသာသာ ဆုပ်စွဲနေသော လက်ကစ၍ တဖြေးဖြေးခြင်း ကင်မရာကို နန်းယမုံ၏ မျက်နှာရှိရာသို့ ရွှေ့သွားသည်။ နန်းယမုံ၏ လှပသော မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် ထူးဆန်းသည့် အရိပ်အယောင်တွေ လဲ့ဖြာနေသည်။ သူမ ဘာတွေ တွေးနေလဲဆိုတာကို ဇွဲ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာဖို့ အချိန်မအားပါ။ အပေါ်စီးကနေပြီး လှမ်းမြင်နေရသော နို့လုံးဖွေးဖွေးတွေ၏ ထိပ်ပိုင်းအား ကင်မရာကို zoom ဆွဲ၍ လှမ်းချိန်လိုက်သည်။ “အား .. ရှစ် .. ကောင်းတယ်” မာကြောနေပြီဖြစ်သော လီးတန်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ၊ နန်းယမုံက ကျန်နေသည့် လက်တစ်ဖက်နှင့် သူ့ဂွေးဥတွေကို ရွရွလေး လှမ်းကိုင်သည်။

လက်ဖဝါးလေးထဲတွင် ထည့်ပြီး လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မာဆက် လုပ်သလို နှိပ်နယ်ပေးသောအခါ ဇွဲတစ်ယောက် မျက်လုံးများ မှေးကျသည်အထိ ဖီလင်တက်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ ကင်မရာ မကိုင်ထားသည့်လက်နှင့် နီးစပ်ရာ နို့ကြီးတစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲမိ၏။ “အိုး !! “ဆောရီး .. မမ” “ရတယ် .. ကင်မရာကို သေချာကြည့်ဦး” “ဟုတ် .. မမ သေချာရိုက်ထားတယ်” ခံစားမှုဖီလင်နောက်သို့ မျောသွားသည့် ဇွဲ .. နန်းယမုံ၏ သတိပေးသံကြောင့် ကင်မရာကို တည်ငြိမ်အောင် ပြန်ထိန်းကိုင်လိုက်သည်။ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည့်သူနှင့် အပေါ်ကို မော့ကြည့်နေသော နန်းယမုံ အကြည့်ချင်းဆုံသွား၏။ သူကြည့်နေခိုက် နန်းယမုံတစ်ယောက် အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ရှူလိုက်သည်ကို သတိထားမိသည်။ “ဇွဲ .. မနက်ကတုန်းက မင်း ရေချိုးလာခဲ့တယ် မှတ်လား” “ဟုတ်တယ် .. မမ … ဘာဖြစ်လို့လဲ” (သူ့ကိုယ်ကများ အနံ့အသက် ထွက်နေလို့လားဟု ဇွဲ တွေးမိသည်။ သို့သော် သူ့အတွေးမှားသည်ကို ချက်ချင်း သိလိုက်လေသည်) “မိုး .. လုံး .. ဟိန်း .. ကျမ လုပ်သမျှကိစ္စတွေ အားလုံးဟာ ရှင့်ကြောင့်ဖြစ်လာတာ .. ရှင့်အပြစ်တွေကြီးပဲ” ကင်မရာကိုကြည့်ကာ ပြောသော ထိုစကားအဆုံးသတ်နှင့်အတူ နန်းယမုံ၏ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးက ဟသွားပြီး လျှာနီနီချွန်ချွန်လေးက ထွက်လာကာ ဒစ်လုံးကြီးကို လှမ်းလျက်သည်။ ဒစ်ထိပ်နှင့် စိုစွတ်သော လျှာထိပ်လေး ထိမိမှုက နန်းယမုံလက်ထဲရှိ လီးတန်ကို ထောင်းခနဲ ရုန်းထစေသည်။ ထိပ်ဖူးဝတွင် စို့ထွက်နေသော အရည်ကြည်လေးက နန်းယမုံ၏ လျှာဖျားလေးတွင် တွဲခို၍ ပါသွားသည်။ “ကောင်းတယ် .. မမရယ် .. ကောင်းတယ် .. လျက် လျက်ပေးပါဦး” ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် မာနေပြီဖြစ်သော လီးတန်ကြီး၏ အရင်းပိုင်းကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် လွတ်ထွက်နေသည့် ထိပ်ပိုင်းတလျှောက် နန်းယမုံ၏ လျှာနီနီလေးက ရွေ့လျားနေသည်။ အောက်ဆင်းသွားလိုက်၊ အပေါ်တက်လာလိုက်နှင့် အစုန်အဆန် လှုပ်ရှားပြီးနောက်၊ ထိပ်ဖူးလုံးကြီးဆီ ပြန်အရောက်တွင် ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ဟ၍ ငုံ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကို ဖိချလိုက်သည်တွင် နူးညံ့သောနှုတ်ခမ်းလေးများကို တွန်းတိုက်၍ လီးဒစ်က ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ “အား .. အရမ်းကောင်းတယ် … မမ” ပြွတ်ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လီးထိပ်က နန်းယမုံ ပါးစပ်အတွင်းမှ ပြန်ထွက်လာသည်။ လီးကို ၉ဝဒီဂရီထောင်မတ်နေအောင် ကိုင်ထားရင်း လက်ဖဝါးနှင့်ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။

မျက်နှာလှလှလေးက မော့တက်လာပြီး ဇွဲအား ထင်မှတ်မထားသည့် မေးခွန်းတစ်ခုကို မေးလိုက်သည်။ “မမနဲ့ မင်းကောင်မ .. ဘယ်သူစုပ်ပေးတာ ပိုကောင်းလဲ” ဇွဲ၏ အသိအာရုံတွင် လောလောဆယ် ကြီးစိုးထားသည်က နန်းယမုံသာ ရှိသဖြင့် သူ့ကောင်မဆိုသော ရည်ညွှန်းချက်ကို မနည်းတောင် ပြန်စဉ်းစားလိုက်ရသည်။ နောက်တော့မှ ချောချောငယ်ကို ပြောမှန်းသိလိုက်သည်။ ချောချောငယ်ရဲ့ အစုပ်အမှု (ဘလိုးဂျော့)က ဘယ်လောက်ကောင်းသည်မှန်း ဇွဲ မသိ။ သို့သော် နန်းယမုံ၏ ဘလိုးဂျော့က မတရားကောင်းနေသည်မှန်းတော့ ဇွဲ သိနေသည်။ “မမက ပိုကောင်းတာပေါ့” (ဇွဲ စိတ်ထဲမှာတော့ သေချာသိအောင် နှစ်ယောက် ပြိုင်တူ စုပ်ပေးတာ ခံရလျှင် ကောင်းမည်ဟု ဖြတ်ခနဲ တွေးလိုက်သေးသည်) နန်းယမုံကတော့ ဇွဲ၏ အတွေးကို သိနိုင်စွမ်း မရှိပါ။ သူမက ပိုသာသည်ဆိုသောအချက်ကြောင့် ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားသည့် အသွင်ပြောင်းသွားပြီး ခေါင်းကို ချက်ချင်းပင် ပြန်ငုံ့၍ လီးကို အားရပါးရစုပ်သည်။ ကောင်းမွန်လှသည့် ခံစားချက်များက လီးတန်တလျှောက်မှ တဆင့် ဇွဲ ကိုယ်အနှံ့ ပြန့်၍ စီးဝင်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် နန်းယမုံ၏ ခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဖိချမိသည်။ နူးညံ့အိထွေးသော ပါးစောင်သားလေးများ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် လီးတန်တစ်ချောင်းလုံးကို နန်းယမုံ ပါးစပ်ထဲ သွင်းပစ်လိုက်ချင်တော့သည်။ “အား .. ကောင်းတာ မမ” “အု .. အု” “မမ .. ဒိသရုပ် လုပ်ဖူးလား ??” နန်းယမုံ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး၊ ပါးစပ်ထဲမှလည်း လီးတန်က ကျွတ်ထွက်လာ၏။ ခေတ်မှီသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်မို့ ဒိသရုပ်ဆိုသည်မှာ လိင်တန်ကို အဆုံးထိ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်း၍ စုပ်ပေးခြင်းမှန်း နန်းယမုံ နားလည်ပါသည်။ သို့သော် သူမယောကျ်ား ဦးမိုးလုံးဟိန်းနှင့်တောင်မှ ဒီလိုမျိုး တခါမှ မစမ်းဘူးပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ လိင်တန်ကို စုပ်ပေးသည်ဆိုတာကလည်း အမြဲတမ်းရယ်လို့ မဟုတ်။ သူမ စိတ်ပါသည့်အချိန်နှင့် ဦးမိုးလုံးဟိန်း အလွန်အမင်း ဆန္ဒရှိချိန်သာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမယောကျ်ား၏ လူယုံကောင်လေးက သူ့လီးကို ဒိသရုပ်လုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုနေပြီ။ သူမ ဘာလုပ်ရမည်နည်း …. ။ ကင်မရာ ကိုင်ထားသော လက်ကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး ဇွဲတစ်ယောက် မခိုးမခန့် ပြုံးရင်း စကားကို တစ်လုံးချင်း ပြောနေသည်။

“ဒီမှာ ဘော့စ် .. ခင်ဗျား မိန်းမရဲ့ပါးစပ်ထဲကို ခင်ဗျား လီးအကုန် သေချာပေါက်မထည့်ဖူးဘူး မှတ်လား .. ဘယ်ထည့်ရမလဲ… ခင်ဗျားကြီးက သူ့နောက်ကွယ်မှာ ဖောက်ပြန်နေတာကိုး .. အခု ခင်ဗျား မရတဲ့ အခွင့်အရေးကို ကျနော် ရပြီ .. မမ က ကျနော့်လီးကို ဒိသရုပ်လုပ်ပေးတော့မယ် … ဒီမှာ ကြည့် ..” ဇွဲပြောလိုက်သည့် စကားတွေ အားလုံးကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ နန်းယမုံ ကြားလိုက်ပါသည်။ သူမ ဦးနှောက်က ထိုအချက်များကို လက်ခံသင့်၊ လက်မခံသင့် ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ သို့သော် ဇွဲ၏ လက်က သူမခေါင်းကို အသာကိုင်ပြီး ဖိချလိုက်သည်တွင်တော့ ပါးစပ်ကို အလိုလိုဟပေးမိသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူမ၏ သဘာဝဗီဇ (natural instinct) က ကြီးစိုးသွားပြီး နှုတ်ခမ်းများကို လီးတန်လုံးပတ်၏ အောက်ခြေပိုင်းနှင့် ထိနိုင်အောင် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ထိပ်ဖူးလုံးလုံးကြီးက အာခေါင်ကို ကျော်၍ လည်ချောင်းဝသို့ ရောက်လာသောအခါ ပျို့ချင်သလို ဖြစ်သည်။ အသက်ရှူရခက်သလို ဖြစ်သည်။ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြန်ထုတ်လိုက်သည့်တိုင် ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးသည်။ “အားမလျှော့နဲ့ မမ ရတော့မှာ … နဲနဲပဲ လိုတော့တာ” တကယ်တော့ တော်တော်လိုပါသေးသည်။ ဇွဲ လုပ်ခဲ့ဖူးသမျှ ကောင်မလေးတိုင်းတောင်မှ ဘယ်သူမှ သူ့လီးကို အကုန်ငုံနိုင်တဲ့သူ မရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် ဇွဲ၏ အားပေးမှုကို နန်းယမုံက အသိအမှတ်ပြုဟန်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး လက်ခံသည်။ ပြီးနောက် အသက်ကိုဝဝရှူသွင်းလိုက်ပြီး သူမပါးစပ်ကို လီးထိပ်ဖူးအား ပြန်ငုံ၍ ဖိချလိုက်ပြန်သည်။ အသက်ကိုဝအောင် ရှူထားခဲ့သည့်အတွက် လီးဒစ်က လည်ချောင်းထဲဝင်လာသည့်အချိန်တွင် အစောတုန်းကလို မဖြစ်တော့။ ပျို့ချင်သလို ဖြစ်နေသည့် အခံတော့ ရှိနေသေးပေမယ့် ထိုစိတ်ကို ထိန်းပြီး လည်ချောင်းအတွင်းသားတွေကို ဖြေလျှော့ကာ ငှက်ပျောသီး မျိုချသလို မျိုလိုက်သည်။ လီးတန်လုံးပတ်ကို ဖိပွတ်နေသော နှုတ်ခမ်းသားများက အောက်ဘက်သို့ ရွေ့သွားပြီး နန်းယမုံ၏ နှာတံချွန်ချွန်လေးက လီးအရင်းတွင် ပေါက်နေသော အမွှေးတွေနှင့် ရောယှက်သွားသည်။ သူမ မေးလေးကမူ ဖောင်းကားနေသာ ဂွေးဥများနှင့် သွားထိသည်။ “ဝိုး … ရေး .. မိုက်တယ် မမ” ဇွဲတစ်ယောက်တော့ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်သို့ အရှင်လတ်လတ် ရောက်နေသလိုကို ခံစားရသည်။ နန်းယမုံ၏ ခေါင်းကို နောက်ဘက်မှ ထိန်းကိုင်ထားရင်း ချက်ချင်း ပြန်ကြွတက်မလာအောင် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ဖိထားသည်။ လီးဒစ်ဖူးနှင့် လည်ချောင်းသားအိအိတွေ ထိတွေ့နေမှုသည် ပြောမပြနိုင်အောင် ကောင်းလွန်းလှသည်။

ခနကြာမှ ဖိထားမှုကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ “မမ .. လုပ်နိုင်တယ် .. ရေး !!!” အင်မတန်မှ ကျေနပ်အားရသံနှင့် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကြွေးကြော်နေသည့် နန်းယမုံကြောင့် ဇွဲတောင် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်ပြီး အသံတိတ်သွားရသည်။ သူမ စုပ်နေသော လီးသည် ဘယ်သူ့လီးဆိုတာကိုရော နန်းယမုံတွေးမိပါရဲ့လား မသိ ..။ နောက်ထပ်ဘာမှ ထပ်မံတိုက်တွန်းစရာ မလိုလိုက်ဘဲ နန်းယမုံက သူ့လီးကို ပြန်၍ ငုံစုပ်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ နည်းစနစ်ကို သိနားလည်သွားပြီ ဖြစ်သည်မို့ တစ်ချက်ထဲနှင့်တင် လီးက သူမပါးစပ်ထဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ နန်းယမုံ၏ နှာတံလေးက လီးမွှေးများကြား ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားသည်။ နှာဝထဲသို့ လီးမွှေးအချို့ကပင် တိုးဝင်သွားရာ သူမ နှာခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်ကာ ကစားပြီး ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ “အိုး .. ရှစ်” ဇွဲတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။ သူ့လိင်တန်သည် သံချောင်းတစ်ချောင်းလို တင်းမာနေပြီး၊ အချိန်ကိုက် ဗုံးသလို ပေါက်ကွဲဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည်။ နန်းယမုံ၏ ခေါင်းကို ဖမ်းကိုင်ပြီး ခါးကိုလှုပ်ကာ သူမပါးစပ်အား ဆောင့်လိုးမိတော့သည်။ နန်းယမုံက အလိုက်သင့်ပင် လည်ချောင်းကို ဖြေလျှော့ထားပေးယုံမက၊ လျှာလေးနှင့်လည်း အဝင်အထွက် ဖြစ်နေသော လီး၏ အောက်ဘက်ပိုင်းကို ပတ်၍ လျက်ပေးသည်။ နူးညံ့လှသော နန်းယမုံ၏ ပါးစပ်လှလှလေးထဲတွင် လီးတစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင် ထည့်ထားနိုင်သည့် ဖီလင်သည် ဇွဲအတွက်တော့ ဘာနှင့်မှကို မလဲနိုင်ပေ။ သူမပါးစပ်အား အရှိန်နှင့်လိုးနေသော ဇွဲအား မိနစ်ပိုင်းမျှ ကြာသည်အထိ နန်းယမုံ လွှတ်ပေးထားလိုက်၏။ နန်းယမုံ အနေနှင့် အစပိုင်းတုန်းက သူမအပေါ် ဖောက်ပြန်သည့် လင်ဖြစ်သူအား ပညာပေး လက်စားချေဖို့ရန် ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့သော်လည်း ဒီလောက်အထိတော့ ဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့။ အခုတော့ ဖြစ်ခဲ့သမျှကို နောက်ကြောင်းပြန်ဖို့ မလွယ်ကူတော့ပါ။ သူမအနေနှင့်လည်း ဒီအခြေအနေရောက်လာမှ နောက်ဆုတ်ဖို့လည်း မစဉ်းစားချင်တော့။ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ “ဇွဲ .. နေဦး” ပြွတ်ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ လီးက ပါးစပ်ပေါက်ထဲမှ ကျွတ်ထွက်သွားရာ ဇွဲတစ်ယောက် တကယ်ကို ဖီးလ်အောက်သွားသည်။ နောက်ထပ် တစ်မိနစ်၊ နှစ်မိနစ်သာ ဆက်ဆောင့်ရလျှင် သူပြီးတော့မှာ သေချာနေသည်လေ။ “ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ??” အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သံနှင့် မေးလိုက်သည့် ဇွဲ .. နန်းယမုံထံမှ အဖြေကြောင့် နေရာမှာတွင် ထခုန်ချင်သွားပြန်သည်။

အနည်းဆုံးတော့ လူက မခုန်မိတာတောင် လီးတန်ကြီးက ဆတ်ခနဲ ခုန်တက်သည်။ “တို့တတွေ ဖက်ခ် ကြရအောင် .. ဇွဲ” “မမ .. တကယ် ပြောနေတာလား” (အံ့အားသင့်ပြီးရင်း သင့်နေရသော ဇွဲ .. ဒီတခါတော့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပန်းကန်ပြားဝိုင်းလောက် ကြီးသွားသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်) “တကယ်ပြောနေတာ .. ဇွဲ .. ဒါ နောက်စရာ မဟုတ်ဘူး” ကြောင်တက်တက်နှင့် ကြည့်နေသော ဇွဲအား ခပ်ငေါက်ငေါက်လှမ်းပြောရင်း နန်းယမုံ ဒရက်စ်(ဝတ်စုံ)ရဲ့ အောက်အနားစကို လှမ်းဆွဲကာ ခါးထက်သို့ မတင်သည်။ ကြီးမားဖွေးဥသော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်သည် ခပ်သေးသေး ပင်တီက ဖုံးမထားနိုင်သည့်နှယ် လုံးမောက်ကာ ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူစိတ်ကူးယဉ်ထားသလို ဂျီစထရင်း ဝတ်ထားတာ မဟုတ်သည့်တိုင် ပင်တီသေးသေးလေးက တင်ပါးအထက်ပိုင်းကိုသာ ဖုံးထားနိုင်သည့် ဆက်ဆီကျသည့်အမျိုးအစားဖြစ်သည်။ ဇွဲ၏ လီးက ဆတ်ခနဲ ထခုန်ပြန်သည်။ မနည်းပင် ဖင်ကျောတွေကို အမြန်ရှုံ့လိုက်ရပြီး လရည်မထွက်အောင် ထိန်းထားရသည်။ “မင်း .. သန့်တာတော့ သန့်တယ် နော် ..” “အာ… သန့်ပါတယ် မမ .. ဒါပေမယ့် မမ အဆင်မပြေရင် ကျနော့်ဆီမှာ ကွန်ဒုံးရှိတယ်” “ဒါဆို ယူလိုက်လေ .. ဘာလုပ်နေတာလဲ .. မြန်မြန်လုပ် … အချိန်မရှိဘူး” “ဟုတ် .. ဟုတ် .. မမ .. လာ .. လာပြီ” ဇွဲတစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံနေသော ဘောင်းဘီကို ပြေးကောက်၊ အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်၊ အိတ်အလယ်ခေါင်က ဇစ်ကို ဖွင့်ပြီး တစ်ခုထဲသာ ကျန်နေသည့် ကွန်ဒုံးကို မြန်မြန်ထုတ်ယူရသည်။ ကွန်ဒုံးအိတ်ထောင့်ကို ပါးစပ်နှင့်ကိုက်ကာ ဆွဲဖောက်လိုက်ပြီး အစွန်းစထွက်လာသော အကြည်ပြားလေးကို လီးထိပ်တွင်စွပ်ကာ လိပ်ချလိုက်သည်။ “နေဦး !!  .. ကင်မရာနဲ့ ချိန်ရိုက်ထားဖို့ မမေ့နဲ့ဦး” ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီးသည်နှင့် သူမနားသို့ ပြေးကပ်တော့မလို ဖြစ်နေသည့် ဇွဲအား နန်းယမုံ လှမ်းသတိပေးရသည်။ သူမ သတိပေးလို့သာ တော်တော့သည်။ အခုအချိန်တွင် ဇွဲ စိတ်ထား၌ ကင်မရာရိုက်ကူးဖို့ ကိစ္စ လုံးဝရှိမနေပါ။ စားပွဲစွန်း၌လက်ထောက်ကာ နေရာယူထားသဖြင့် လုံးဝန်းပြီးထွက်နေသော ပန်းသီးပုံစံဟု တင်စားခေါ်ဝေါ်ရမည့် တင်သားဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်ကသာ ကြီးစိုးထားသည်။ “ရပြီ .. မမ” ကင်မရာကို ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ အလှစိုက် ပန်းအိုးပေါ်တွင် သွားပြေးတင်ပြီးနောက် နန်းယမုံ ဖင်ပေးထားရာနေရာသို့ ဇွဲ ရောက်လာသည်။ လှန်တင်ထားသော ဒရက်စ်(ဝတ်စုံ)စ လိပ်ကာ ဖုံးနေသည့် ခါးကျင်ကျင်လေးကို ဇွဲ လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း၊ နောက်တစ်ဖက်က လီးတန်ကို ထိန်းကာ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။

နန်းယမုံကလည်း အလိုက်သင့်ပင် တင်ပါးကို ကော့ကာ ကုန်းပေးထားသည် ဖြစ်ရာ အရည်ကြည်စို့နေသော အဝလေးနှင့် ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသော ဇွဲ၏ လီးထိပ်တေ့မိသည်။ ဇွဲ သုံးလေ့ရှိသော ကွန်ဒုံးက အဖုလေးတွေပါသော အမျိုးအစားမို့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ပါ။ နေရာမှန်သည်ကို သိသည်နှင့် ဖိကာ သွင်းပစ်လိုက်သည်။ (အားပါးပါး .. ကျပ်လှချည်လား) “အီး … အင့် … အင့်” (နန်းယမုံ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲတုန်၍ ခေါင်းမော့ကာ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းကျသည်) “ဒီမှာ ဘော့စ် .. ခင်ဗျားကြီးတွေ့ပြီ မှတ်လား … ကျုပ်လုပ်နေတာ ဘယ်သူလဲဆိုတာ .. တွေ့တယ်ဟုတ် .. အဲဒါ ခင်ဗျား သစ္စာမရှိဘဲ ပစ်ထားတဲ့ မိန်းမလေ … ဟုတ်ပြီလား” ကြီးမားတုတ်ခိုင်သောလီးကြီးက သူမကိုယ်တွင်းသို့ အဖုတ်ဝမှတဆင့် ပြည့်ကျပ်စွာ ဝင်လာမှုကြောင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းကျသွားသူ နန်းယမုံ .. ဇောင့်ကြွားကြွားလေသံနှင့် လှမ်းပြောနေသူ ဇွဲ၏ စကားများကြောင့်  ခြံခုန်တဲ့လင်ဖြစ်သူကို မကျေနပ်သည့်စိတ်တွေ ပြန်ထလာပြီး သူမတင်ပါးတွေကို နောက်သို့ တွန်းပို့ပစ်လိုက်သည်။ ဇွဲနှုတ်ဖျားမှ ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းသံနှင့်အတူ လီးကြီးက ကျဉ်းကျပ်နေသော လမ်းကြောင်းတလျှောက် ပြေးဝင်သည်။ ဇွဲ၏ ဆီးစပ်နှင့် ဖြူဖွေးအိစက်သော တင်ပါးကြီးတစ်စုံ ထိကပ်သွားသည်။ “အိုး .. ရှစ် .. ကောင်းတယ်” စူးစူးရှရှအော်ပြီး ကျေနပ်အားရသံအပြည့်နှင့် ရေရွတ်လိုက်သည့် နန်းယမုံစကားကြောင့် ဇွဲပင် အံ့အားသင့်ပြီး အဖုတ်ထဲအပြည့်ဝင်နေသော လီးကြီးအား ဘာမှမလုပ်ဘဲ ငြိမ်နေမိသည်။ ဇွဲကသာ ထိုသို့ ငြိမ်နေပေမယ့် နန်းယမုံကတော့ ငြိမ်နေခြင်း မရှိပါ။ သူမဖင်ကြီးတွေက တုန်ခါနေပြီး၊ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကမူ ဇွဲ၏ လီးကို ပတ်ကာရစ်ဆွဲနေကြသည်။ “လိုး .. လိုးလေ .. ဇွဲ .. မမ ကို လိုး .. ဖက်ခ် မီ .. ပလိစ် !!” သူ့ယောကျ်ား စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်အောင်ပဲ နန်းယမုံ တမင်ပြောနေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့လီးကြောင့်ပဲ ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလို့ လိုးခိုင်းတာလား ဇွဲ သေချာဝေခွဲမရပါ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအချက်တွေအား ဇွဲ ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ လုံးဝန်းသလောက် တင်းရင်းအိစက်နေသည့် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကာဆွဲကိုင်ပြီး အားကုန်ကို လိုးတော့သည်။ လီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး ထွက်လာလိုက်၊ ဝင်သွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။ တဖြောင်းဖြောင်းနှင့် ပြေးလွှားနေသော ပစ်စတင်ချောင်းနှင့်တောင် တူလှပေသည်။ နန်းယမုံ တင်သားတွေက တကယ်ကို ဖြူဖွေးကားစွင့်ကာ လုံးဝန်းလှသည်။

နောက်ကနေ ဒေါ့ဂီစတိုင်လ်နှင့် လိုးနေရသူ ဇွဲအဖို့ ဆောင့်ချက်တိုင်း တင်သားတွေ တုန်တက်သွားသည့် မြင်ကွင်း၊ အရည်ကြည်တွေ စိုနေသော လီးကြီး အဖုတ်ထဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည့် မြင်ကွင်း၊ အဆီရယ်လို့ မရှိဘဲ ကျော့ရှင်းနေသော ကျောပြင်ထက်တွင် ဆံနွယ်လေးတွေ လှုပ်ခါသွားသည့်မြင်ကွင်း .. ရမ္မက်ကြွဖွယ်ရာ မြင်ကွင်းပေါင်း မျိုးစုံကို မြင်နေရသည်။ သို့သော် ထိုအရာများထက် ပို၍ သူ့စိတ်ကို ဖမ်းစားထားသည်က လီးအဝင်အထွက်ကို မြင်အောင် ဆိုပြီး ဖင်သားနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွဲဖြဲထားမှုကြောင့် ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်နေသော စအိုပေါက် နီနီစူစူလေး။ နန်းယမုံသည် သူမကိုယ်သူမ ဂရုတစိုက်နှင့် အမြဲကျော့ရှင်းနေအောင် ပြင်ဆင်ထားလို့လား မသိ။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေရော ဖင်ကြား ၊ စအိုပေါက် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရော အားလုံးက အမွှေးအမှင်ကင်းပြီး ဖြူဖွေးသန့်စင်နေသည်။ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ဆောင့်လိုးနေရင်းမှ ဇွဲတစ်ယောက် ဖင်ချချင်လာသည်။ နန်းယမုံကို ချရဖို့ အရေးက ဒီတစ်သက် ပြန်ရချင်မှ ရတော့မည်ဖြစ်ရာ ကြုံကြိုက်တုန်း ရှိရှိသမျှ အပေါက်အကုန်ဖွင့်လိုက်ချင်သည်။ “အင်း … အင့် .. မမ ကောင်းလာပြီ .. ဇွဲ .. ဆောင့် .. နာနာဆောင့်” ကာမရမ္မက်ဇောတက်ကာ နန်းယမုံတစ်ယောက် အပီအပြင် ပေါက်ကွဲထွက်နေသည်။ မိမိယောကျ်ားမဟုတ်တဲ့ ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ ယောကျ်ားသားတစ်ဦးက လီးကြီးကြီးနှင့် လိုးပေးတာ ခံနေရသည်မို့ ခံစားမှုအရှိန်ကလည်း ခါတိုင်းနှင့် မတူ။ တစ်သက်တာတွင် မကြုံဘူးသေးသည့် အတွေ့အကြုံနှင့် အကြီးအကျယ် ပြီးတော့ဖို့ နန်းယမုံ တဲတဲလေးသာ လိုတော့သည်။ “အင် .. အာ .. ဘာဖြစ်လို့ ဆွဲထုတ်လိုက်တာလဲ .. ဇွဲ” အရမ်းကြီး ကောင်းနေသည့် အချိန်တွင် အဖုတ်ထဲမှ လီးဆွဲထုတ်ခံရသဖြင့် မဲ့တဲ့တဲ့ မျက်နှာလေးနှင့် နန်းယမုံ လှည့်ကြည့်ကာ မေးရှာသည်။ စားပွဲစွန်းအား ထောက်ထားသည့် လက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးအား လှမ်းဆွဲမည်တောင် ပြုသည်။ ဇွဲကာ အဆွဲမခံဘဲ နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်သည်။ တင်ပါးကြီး တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသော လက်ကိုမူ စအိုပေါက်လေးပေါ် ရွှေ့ပြီး လက်မနှင့် စူတူတူအဝလေးကို ဖိထိုးချသည်။ “မမ ယောကျ်ားက မမဖင်ကို လုပ်ဖူးလား” “အိုး .. နိုး .. မလုပ်ဘူး .. မလုပ်ဖူးဘူး” နန်းယမုံ၏ စအိုပေါက်လေးက တင်းရင်းနေသော်လည်း ဇွဲက လက်မကို အားနှင့်ဖိချလိုက်သည်မို့ ထိပ်ပိုင်းလောက် ဝင်သွားသည်။ ချွေးသီးလေးတွေ စို့နေပြီ ဖြစ်သော နန်းယမုံကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး လီးကို လှမ်းဆွဲသောလက်ကို ကမန်းကတမ်း စားပွဲပေါ်သို့ ပြန်ထောက်လိုက်ရသည်။

ဖင်ပေါက်နုနုလေးထဲသို့ ဝင်သွားသော သူ့လက်မကို အသာလေး လှုပ်ပေးရင်း ကင်မရာတင်ထားရာဘက်သို့ ဇွဲ လှမ်းကြည့်ကာ စပ်ဖြီးဖြီးရုပ်နှင့် ပြောသည်။ “ကဲ .. ဘော့စ် .. ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ဆုံးပိတ်အဖြစ် ခင်ဗျားကြီး တခါမှ မရောက်ဘူးတဲ့နေရာကို ကျနော့်လီးရောက်အောင် သွားလိုက်မယ် .. ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ လက်မကို မြင်တယ် မှတ်လား .. မမနန်းယမုံရဲ့ ဗါဂျင်ဖင်ပေါက်လေးပေါ့ဗျာ .. ဟား ဟား” ဇွဲပြောနေသည့် စကားလုံးတိုင်းကို နန်းယမုံ ကြားပါသည်။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ၏ အလုပ်သမားက သူဌေးကတော်ဖြစ်သူ သူမကို ဖင်ချဖို့ ကြံစည်နေသည်ဆိုတာ နန်းယမုံ နားလည်ပါသည်။ သို့သော် အခုအခြေအနေတွင် သူမ ငြင်းဆန်ချင်စိတ်တစ်ခုမှ မရှိတော့ပါ။ အလျှံညီးညီး တောက်လောင်နေသည့် ရမ္မက်စိတ်တွင်၊ ဖောက်ပြန်သူ ယောကျ်ားအပေါ် ခံပြင်းဒေါသထွက်မှုက ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ သူမလုပ်သမျှ အမှန်ဟု နန်းယမုံ ထင်မြင်နေသည်။ ဖင်မကလို့ ဘာကြီးပဲချချ .. ဇွဲ လုပ်ချင်တာလုပ်ဖို့ သူမ သဘောတူသည်။ “လုပ် .. ဇွဲ .. မမ ဖင်ပေါက်က မင်းအတွက်ပဲ .. ဒါမှ ဒင်းတို့ ကောင်းကောင်းမှတ်မှာ” ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဝင်နေပြီ ဖြစ်သော လက်မပေါ်သို့ ထွီခနဲ နေအောင် တံတွေးထွေးချလိုက်သည်။ လက်မကို နှဲ့ပြီး လှုပ်ပေးလိုက်ရာ တံတွေးများ စိမ့်ဝင်လာသည်။ ဖင်ဝလေးက အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နန်းယမုံ စအိုဝလေးအား အလိုလို ကျုံ့မိသည်။ “မမ .. စိတ်လျှော့ထား .. ဖင်ဝကို အရမ်းတင်းမထားနဲ့ ဟုတ်ပြီလား ..” “အင်း .. ဇွဲ .. ဖြေးဖြေးနော်” “ဟုတ် .. မမ” တံတွေးအကူအညီရော၊ ရွှဲရွှဲစိုနေသော အဖုတ်ထဲမှ ထွက်သည့် စောက်ရည်ကြည်များ၏ အကူအညီရော ပေါင်းကာ ပြင်ဆင်ပြီးနောက် လီးထိပ်ဖူးဝကို သေချာတေ့သည်။ တအားကို ဖိသွင်းပစ်လိုက်ချင်သည့် စိတ်က များနေပေမယ့်၊ နောက်ပေါက်ကို ဆက်ဆံသည်မှာ နန်းယမုံအတွက် ပထမဦးဆုံး အကြိမ်ဆိုတာ ဇွဲ သိပါသည်။ သို့အတွက်ကြောင့် အဖုတ်ပေါက်ထက် များစွာသေးငယ်သော စအိုပေါက်ထဲသို့ သူ့လီးဒစ် ဝင်နိုင်ဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားသည်။ အားအရှိန်ကို ၁%လောက်မှစ၍ တစ်ကြိမ်လျှင် ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းလောက် ထပ်ကာ တိုးတိုးသွားသည်။ ရာခိုင်နှုန်း တစ်ရာပြည့်ဖို့တော့ မစောင့်လိုက်ရပါ။ နန်းယမုံက စိတ်ကိုလျှော့ပြီး ဖင်ပေါက်ကို ဖွင့်ထားပေးရာ ၇၀% ကျော်ကျော်လောက်တွင် လီးဒစ်ဖူးက အထဲသို့ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ “အား … ကျွတ် … ကျွတ် ..” “ရှစ် .. အရမ်းကျပ်တာပဲ မမ .. သိပ်ကောင်းတယ် .. ဆိုးဂွတ်” တစ်ယောက်က နာလို့ ညည်းတာဖြစ်ပြီး၊ တစ်ယောက်ကတော့ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းတာဖြစ်သည်။ နာတာတော့ နာနေပေမယ့် နန်းယမုံ ရုန်းကန်ပြီး ထွက်သည်တော့ မလုပ်ပါ။

စားပွဲစွန်းကိုသာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရာ သူမ၏ လက်ဆစ်လေးများသည် အားပြုထားရသည့်အရှိန်နှင့် အဖြူရောင်တောင် သမ်းလာနေရှာသည်။ “မမ .. ဆက်သွင်းမယ်နော် .. ခန အောင့်ခံထား” အပြစ်အနာအဆာဆိုလို့ အမည်းစက်တစ်စက်တောင် မရှိသည့် ဖြူနုဖွေးအိနေသော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်အား ပေါင်းစပ်ထားသည့် စအိုပေါက်နုနုလေးအား သူ့လီးကြီးက ထိုးခွဲကာ ဝင်ရောက်နေသည့် မြင်ကွင်းသည် ဇွဲအတွက်တော့ ၂၀၁၅အတွက် ကြည့်အကောင်းဆုံးသော မြင်ကွင်းသာဖြစ်သည်။ ချော့သွင်းလိုက်၊ ခနရပ်ထားလိုက်၊ အားစိုက်ကာ ထပ်ဖိထည့်လိုက်နှင့် အချိန်မည်မျှ ကုန်သွားမှန်း မသိ။ တော်တော့တော်သေးသည်။ စောစောတုန်းက ပြီးချင်သလို ဖြစ်နေသော ဇွဲ .. ဖင်ပေါက်ထဲ လီးဝင်အောင် ကြိုးစားနေရသဖြင့် ပြီးချင်စိတ်က နည်းနည်းပျောက်သွားသည်။ လီးအရင်းပိုင်းနှင့် တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေ ထိဖို့ နဲနဲလေးသာ လိုတော့သည်အချိန်တွင် ဇွဲ ခနနားလိုက်သည်။ “မမ အဆင်ပြေလား ..” “တစ်ဆို့ဆို့ကြီးနဲ့ .. နေရထိုင်ရတာတော့ တမျိုးကြီပဲ” “ဒါက အစမှတ်လို့ပါ .. လီးအဝင်အထွက်ဖြစ်ရင် အဆင်ပြေသွားမှာ .. မမ ဆွေမျိုးမေ့သွားရစေမယ် .. ဟီး .. ဟီး” “ဆွေမျိုးမမေ့လည်း မင်းဘော့စ်ကို မေ့ရင် ရပြီ .. ဆောင့်တော့ကွာ” “စိတ်ချ .. မမ” (လာပြီ) ဆိုပြီး အချက်ပေးသံအဆုံး၌ ဇွဲ သူ့လီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်၍ အားနှင့်တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ကျပ်သည်ကတော့ တကယ်ကို ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသလား ထင်ရသည်။ သို့သော် ထိုပြုတ်တူသည် နူးညံ့လွန်းသော ကတ္တီပါသားနှင့် အလားသဏ္ဌာန် တူနေပါသည်။ တစ်ချက်ချင်း ဖြေးညင်းစွာ ပြန်ထုတ်လိုက်၊ အားနှင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်နှင့် အပျိုရည်ပျက်ခါစ ဖင်ပေါက်လေးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးဆောင့်နေသည်။ သူ့ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်ဆုံကြီး လှုပ်ခါသွားပြီး စအိုပေါက်လေးကတော့ အစွမ်းကုန်ကို ပြဲလန်လို့နေသည်။ “အင်း … အာ့ .. ဇွဲ .. အား …  အာ့ ..  ဇွဲ … လုပ် .. လုပ် … အာ့” အသွင်းအထုတ်မှန်လာသည်နှင့်အမျှ နန်းယမုံ၏ ဖင်ပေါက်လေးသည် ဇွဲ၏ လီးကို ကောင်းကောင်းလက်ခံလာနိုင်သည်။ နာသေးတာတော့ နာနေသေးပေမယ့် ထိုနာတာနှင့်တွဲ၍ ရရှိလာသော ခံစားမှုဖီလင်ကို မက်မောခုံမင်လာသည်။ ဇွဲ၏ ဆောင့်ချက်နှင့်ညီညီ သူမတင်ပါးကို ကော့ကော့၍ ပေးသည်။ ဇွဲကလည်း နန်းယမုံတစ်ယောက် ဖင်အလိုးခံရတာ ဇိမ်တွေ့လာပြီဆိုသည်ကို နားလည်သည့်အလျောက် အလျှော့မပေးတော့ဘဲ လီးကို ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းများ သုံးကာ လိုးသည်။

“အိုး … ရက်စ် … ဆောင့် … အာ့ .. အား .. မမ ပြီးတော့မယ် … ပြီး … ပြီးပြီ ..” “အား .. ဖက်ခ် … ထွက် .. ထွက်ပြီ” နန်းယမုံ၏ ဖင်ပေါက်ရော၊ အဖုတ်ရော ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြစ်ကာ အကြီးအကျယ် ပြီးသွားသလို၊ ဇွဲလည်းပဲ ဖင်သားတွေ ကျုံ့ကာတုန်ဝင်သွားသည် အထိ အကောင်းကြီးကောင်းပြီး လရည်တွေ ပန်းထုတ်မိသည်။ တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေ နန်းယမုံ ဖင်ပေါက်လေးထဲ စီးဝင်သွားသလို ခံစားရသည်။ “အရမ်းကောင်းတာပဲ မမ ရယ် ..” နောက်ဘက်နားရှိ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ကာ ကျသွားရင်း ဇွဲတစ်ယောက် မောပန်းသံနှင့် ပြောရှာသည်။ နန်းယမုံကလည်း အသက်ကို မှန်မှန်ဖြစ်အောင် တဟင်းဟင်းနှင့် ရှူနေရင်းမှ သူ့ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြသည်။ “မမလည်း အရမ်းကောင်းသွားတယ် .. ဇွဲ” ဘာပြောရမှန်း မသိဘဲ ဇွဲ ငြိမ်နေစဉ်မှာပင် နန်းယမုံက အံ့သြဖွယ်ရာ အပြုအမူတစ်ခုကို ပြုလုပ်လိုက်သည်။ ဇွဲ ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး အခုထက်ထိ မချွတ်ရသေးသော ကွန်ဒုံးကို လိပ်ကာ ချွတ်ယူလိုက်သည်။ လရည်တွေ ပြည့်နေသော ကွန်ဒုံးကို လက်ဖဝါးပေါ်တွင်ကာ ခနကြည့်ပြီးနောက် မူနွဲ့နွဲ့နှင့် ပြုံးပြသည်။ ထို့နောက်တွင် ချွဲကျိကျိဖြစ်ကာ ကျန်ခဲ့သော သူ့လိင်တန်အား လက်နှင့်စုပ်ကိုင်ပြီး အပေါ်အောက် လျှာနှင့် လျက်ပေးသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ထိုင်နေရာမှ ဖင်ကြီး ကြွမတက်အောင်ပင် မနည်း သတိထားနေလိုက်ရသည်။ စိတ်ကျေနပ်သည်အထိ လျက်ပြီးသွားလို့ နန်းယမုံက နောက်ဆုံးပိတ်အနေနှင့် သူ့လီးထိပ်အား ပြွတ်ခနဲနေအောင် နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် နမ်းပြီး လွှတ်ပေးလိုက်သည်တွင် ဇွဲ၏ လီးက ပြန်၍တင်းမာစတောင် ပြုနေသည်။ “အိုကေ .. ဒီလောက်ဆို ကင်မရာကို ပိတ်လိုက်လို့ရပြီ .. မမတို့ ဟိုသစ္စာဖောက်နှစ်ယောက်ကို တုံ့ပြန်လက်စားချေဖို့ ကောင်းကောင်းကြီးလုံလောက်နေပြီ ထင်တယ် .. သေချာတယ် ဒင်းတို့တော့ မမတို့ကို ဂျဲလက်စ်ဖြစ်ယုံမက ဒါတွေမြင်ရင် ဆွေ့ဆွေ့ခုန်အောင် ဒေါသထွက်နေကြမှာ ..” ဒေါ်နန်းယမုံက တက်ကြွစွာ ပြောနေသလောက် ဇွဲကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြယုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။ အခု ရိုက်ကူးထားသည့် ဓါတ်ပုံတွေနှင့် ဗွီဒီယိုကို ဦးမိုးလုံးဟိန်း မြင်လျှင် သေချာတာကတော့ သူအလုပ်ပြုတ်မှာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သူပြုလုပ်ခဲ့သည့် ကိစ္စမှန်သမျှကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်လျှင် ဇွဲအနေနှင့် အလုပ်ပြုတ်မည့်ကိစ္စအား လုံးလုံးကို ခေါင်းထဲထည့်မနေတော့ပါ။ ဘော့စ်ဖြစ်သူ ကတိပေး ပြောထားခဲ့သည့် လကုန်လျှင်ရမည့် ဘောနပ်စ်ကိုလည်း မလိုချင်တော့ပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ပေးမည့်ဘောနပ်စ်ထက်သာသည့် အကျိုးအမြတ်ကို သူ့ရဲ့အရမ်းကိုဆက်ဆီကျပြီး၊ အရမ်းကို လှပသည့် မိန်းမဖြစ်သူထံမှ ရရှိခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။….ပြီး

Zawgyi

နာမည္အရင္းက ဇြဲေနေအာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလုံးက ‘ဇြဲ’ဟုသာေခၚၾကသည္။ ေနေအာင္ဆိုသည္က သူ႔အေဖနာမည္ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဇြဲဟုသာ ေခၚေဝၚသုံးစြဲခဲ့သည္။ အမ်ားကလည္း သူေျပာသလို သူ႔ကို ဇြဲဟုသာ ေခၚခဲ့သျဖင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားၾကားတြင္ သူ႔နာမည္အရင္း ဇြဲေနေအာင္ကို သိသည့္သူေတာင္ ရွားပါးလွသည္။ ဇြဲသည္ ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ .. တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးခါစ အသက္၂၄ႏွစ္အ႐ြယ္ တက္သစ္စ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဘယ္ေနရာတြင္ အသုံးတည့္မည္မွန္း ေသခ်ာမသိေသာ ဘြဲ႕တစ္ခုကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွရရွိပိုင္ဆိုင္ထားေသာ လူငယ္ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ဟုလည္း ထပ္မံ၍ ျဖည့္စြက္ဆိုလို႔ရသည္။ ဇြဲသည္ ရန္ကုန္ဇာတိေတာ့ မဟုတ္။ အထက္အညာရွိ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ ေန၍ ရန္ကုန္လာၿပီး ေက်ာင္းတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အညာသားဟု ဆိုလို႔ရေသာ္လည္း ဇြဲက ပုံမွန္အညာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတာ့ လုံးလုံးမွ မတူ။ ဇြဲက အသား မမည္း။ ညိဳေတာင္မွ မညိဳ။ ျဖဴတာေတာ့ မျဖဴဘဲ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ၾကည့္ေကာင္းယုံဟု ဆိုရမည့္ အသားခပ္လတ္လတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ တကယ္လည္း ဇြဲ႐ုပ္ရည္က မဆိုး။ ကိုရီးယားမင္းသားတစ္ေယာက္လို အရမ္းႀကီးေခ်ာေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာေမာ္ဒယ္လ္ဘြိဳင္း တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဇြဲသည္ ေက်ာင္းေနတုန္းက အတန္းသူ ေကာင္မေလးမ်ားၾကားတြင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကေလးမေလး ေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေကာင္မလွလွေလး တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စႏွင့္မူ ေရပန္းစားသည္သာမက သူ႔ေ႐ႊပန္းပါ စားေစခဲ့သည့္ အျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒါေတြက ျပန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္မ်ားသာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းေသာ္လည္း ႀကီးေတာ့ ပုံျပင္စာအုပ္ေတာင္ လွန္ၾကည့္ရမွာ ပ်င္းလွၾကခ်ည္သာ။ ဇြဲႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း ထိုနည္းအတူပင္။ ခ်စ္တုန္း ႀကိဳက္တုန္းကေတာ့ အေျခအေနတစ္မ်ိဳး၊ ၾကာလာေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး။ ဒုတိယႏွစ္ မေရာက္ခင္မွာ ပထမရည္းစားႏွင့္ ျပတ္၊ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မေရာက္ခင္မွာ ဒုတိယ ရည္းစားႏွင့္ လမ္းခြဲၿပီး၊ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သုံးလၾကသည္တြင္ ေနာက္ဆုံးရည္းစားႏွင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဘိုင့္ဘိုင္ လုပ္ခဲ့သည္။

ဇြဲ၏ အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ အဓိက တရားခံကို ေျပာျပပါဆိုလွ်င္ တစ္ဦးထဲသာ ျဖစ္သည္။ တျခားမဟုတ္။ သေဝြထိုး င ဝဆြဲဆိုသည့္ “ေငြ”သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ ဟုတ္သည္။ ဇြဲ၏ မိဘေတြသည္ သာမန္ေတာင္သူ လက္လုပ္လက္စား သမားေတြ ျဖစ္သည္။ ဘာလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမွ မရွိ။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ထဲတြင္ သူက အႀကီးဆုံး။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဇြဲ ရန္ကုန္ေရာက္လာသည္ဆိုတာကလဲ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ တစ္ခုထဲ မဟုတ္။ အဆင္ေျပလွ်င္ အလုပ္တစ္ခု ရေအာင္ ရွာၿပီး သူ႔ေနာက္တြင္ အတြဲလိုက္ က်န္ေနေသးေသာ ညီႏွင့္ ညီမေလးကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇြဲသည္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကတည္းက ရရာအလုပ္ကို ရွာလုပ္ခဲ့သည္။ အလုပ္မေ႐ြးဘဲ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ လစာေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လိုခ်င္ခဲ့သည္။ ခက္ေနသည္က ဒါမ်ိဳးအလုပ္ရဖို႔ ဆိုတာကလဲ ဘာမွန္းညာမွန္းတာ မသိတာ။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕တစ္ခုကို အလုပ္ရွင္တိုင္းက လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနႏွင့္ ေတာင္းဆိုေနၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ရေသာအခါမွ နာမည္ႀကီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ရခဲ့သည္။ ဒါကလည္း ေျပာရလွ်င္ သူေတာ္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္။ လက္ရွိ သူႏွင့္အတူေနသည့္ ေဘာ္ဒါအရင္းအခ်ာ ျဖစ္သူ ေကာင္းျမတ္၏ အဆက္အသြယ္ေၾကာင့္ဟု ေျပာရမည္။ ေကာင္းျမတ္ဟု ဆိုေတာ့မွ မနက္ဘက္ ႐ုံးမသြားခင္ အိပ္ရာထဲ ႏွပ္ေနတတ္သည့္သူ .. အိပ္ခန္း၏ ဟိုဘက္ျခမ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္၏ အိပ္ရာေပၚတြင္ ေစာင္တစ္ထည္သာ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ေတြ႕ေနရၿပီး လူကိုေတာ့ မေတြ႕။ ဒီေကာင္ ေစာေစာႏိုးၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာလား .. ဒါမွမဟုတ္ ညကတည္းက ျပန္မအိပ္တာလား .. မေသခ်ာလွေခ်။ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ဇြဲသိသည္မွာ ေက်ာင္းကတည္းက ျဖစ္သည္။ ဇြဲ၏ ဒုတိယ ရည္းစားျဖစ္သူ နီနီခိုင္မာက ဓါတ္ပုံအလွ ႐ိုက္ခ်င္သည္ဆိုၿပီး ပူဆာခဲ့ရာမွ ထိုအခ်ိန္က အေပ်ာ္တမ္း ဓါတ္ပုံဆရာ စလုပ္ေနသူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ သိကြၽမ္းခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔လိုမ်ိဳး အညာသား ျဖစ္သူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ဇြဲ အဖြဲ႕က်ခဲ့သည္။ အေဆာင္ေတာင္မွ ေကာင္းျမတ္ ရွိရာ အေဆာင္သို႔ ေျပာင္းေနခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းျမတ္က ဖိတ္ေခၚသည္ႏွင့္ သူ႔စတူဒီယိုအျဖစ္ အသုံးျပဳရန္ ငွားထားခဲ့ေသာ လမ္း၅ဝဘက္က တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ သူႏွင့္အတူ လိုက္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဇြဲ ႐ုံးတက္ရသည့္ေနရာက ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ အဆင့္ျမင့္အေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၅ထပ္ေျမာက္ အလႊာတြင္ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူ၏ အဓိက ႐ုံးခန္းအျဖစ္ အဆိုပါအေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၅ထပ္တစ္ခုလုံးကို အပိုင္စီးထားသည္။ ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ဇြဲ၏ သူေဌး ဦးမိုးလုံးဟိန္းရဲ႕ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈကို စာဖတ္သူ အနည္းငယ္ မွန္းဆမိမည္ ထင္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ ျမန္မာျပည္၏ နာမည္ေက်ာ္ သူေဌးႀကီးမ်ားထဲမွ တစ္ဦးအပါအဝင္ ခ႐ိုနီ အႀကီးစား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ေန႔စဥ္ လာေန႔ၾကအတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲဘက္ေရာက္မည့္ ဘတ္စကား တစ္စီးကို စီး၍ ႐ုံးလာခဲ့သည္။ ပန္းဆိုးတန္းထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ကားက ႏြားလွည္းအသြင္ ေျပာင္းသြားၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ႏြံနစ္သလို တစ္ဘီးျခင္း လွိမ့္ေနရွာသည္။ ဇြဲလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ အဆုံး ဘတ္စကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ႐ုံးအေဆာက္အဦးရွိရာ ေအာက္ထပ္ရွိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံနားေရာက္ေတာ့ မနက္ဘက္ သူလုပ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း Bakery ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန႔္ဝင္ဝယ္သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဝယ္ေနၾက ျဖစ္လို႔ အေရာင္းေကာင္တာမွ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ေတာင္ ဇြဲ ေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ (ကိုဇြဲ .. ထုံးစံပဲ မွတ္လား)ဆိုၿပီး လွမ္းေမးသည့္ ေကာင္မေလးကို (ဟုတ္တယ္ .. အသဲေလးရယ္) လို႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေျဖလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက ဟြန္းဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေပမယ့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကမူ ၿပဳံးစစ ျဖစ္ေနသည္။ အသဲေလးဟု ေခၚလိုက္ေသာ ထိုေကာင္မေလး နာမည္က သဲသဲခ်ိဳဆိုတာ ဇြဲသိေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား ..။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနာက္က်ေနၿပီဟု ေတြးထားေသာ ဇြဲ .. ႐ုံးခန္းထဲ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔သူေဌး ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ေရာက္မလာေသးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေသးသည္။ သူေဌးထက္ ေစာေရာက္ေနလို႔။ မဟုတ္လွ်င္ ကားပိတ္လို႔ ဘာညာဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးျခင္းကို လက္မခံေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ အဆူအေဟာက္ကို ခံခ်င္ခံေနရမွာ ျဖစ္သည္။ ေဘာ့စ္ ဆိုၿပီး ေခၚရေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ အသက္အားျဖင့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေလာက္ရွိသည္။ ဇြဲႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္၂ဝနီးပါးေလာက္ ကြာဟသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူေဌးပီပီ သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲရႈိင္းေနသူမို႔ ႏုပ်ိဳေနသည့္ဟန္ ေပါက္သည္။ ဆိုးေဆး သုံးထားမႈေၾကာင့္ ဆံပင္ျဖဴရယ္လို႔ မရွိေသာ ေခါင္းက အၿမဲနက္ေမွာင္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ပင္ကိုယ္႐ုပ္သန႔္ေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ဝတ္စားဆင္ယူမႈႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ တကယ္ကို လူႀကီးလူေကာင္း ဂ်န္တမန္း စတိုင္ထြက္ေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပဲလား မသိ…. ဦးမိုးလုံးဟိန္းတြင္ အျခား ေယာက်္ားသားမ်ား အားက်ခ်င္စရာေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းေတြက မ်ားလွေလသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းထံတြင္ အလုပ္ဝင္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ကာလတြင္ သူ႔ေဘာ့စ္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ မိန္းမေတြက မနည္းလွပါ။ အႀကိမ္တိုင္း အႀကိမ္တိုင္းတြင္ သိလာခဲ့ရေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တ႐ုတ္စကားပုံ တစ္ခုအတိုင္း ေတာင္တစ္လုံးထက္ တစ္လုံးပိုျမင့္သလိုမ်ိဳး တင္စားလို႔ရႏိုင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ေရွ႕ကတစ္ေယာက္ထက္၊ ေနာက္ေပၚလာသည့္ တစ္ေယာက္က ပိုေခ်ာ၊ ပိုလွေနလို႔ျဖစ္သည္။ လက္ကီးဘတ္စတတ္ဆိုေသာ အသုံးအႏႈန္းသည္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ေ႐ြး၍ ေျပာထားဟန္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ေျပာရမည္ဆို ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ဇြဲ လုံးလုံး နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေသာ္ သူေဌးကေတာ္ ျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမုံကို ဇြဲတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သိေနလို႔ ျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္သူ ေက်ာင္းတြင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ သူေဌးႀကီးတစ္ဦး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမုံသည္ ဇြဲအျမင္တြင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်က္သေရ အရွိဆုံး၊ ဆြဲေဆာင္မႈ အရွိဆုံး၊ အေခ်ာေမာဆုံးဟု ဆိုရမည့္သူ ျဖစ္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံဟု ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ အျပင္မွာ နန္းယမုံကို ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္လိုမွ ေဒၚတပ္ေခၚခ်င္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ေအးျမသည့္ ရာသီဥတုတြင္ ေနထိုင္က်င္လည္လာေသာ ေတာင္ေပၚသူလဲ ျဖစ္၊ ဘက္ဂေရာင္းေတာင့္သည့္ သူေဌးမေလး တစ္ဦးလဲ ျဖစ္ေသာ နန္းယမုံသည္ အသက္အားျဖင့္ သုံးဆယ္ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေလးေလာက္ ထင္ရသည္။ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းေသာ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးအား ပုခုံးေက်ာ္႐ုံ ရွည္ေသာ ေကာ္ဖီေရာင္ ဆံႏြယ္မ်ားႏွင့္ လွပစြာ ဝန္းရံထားသည္မွာ Photoshop effect သုံးကာ ျပင္ထားသည့္အလား ထင္ရသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျခေမြးမီးမေလာင္၊ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနလာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ဇြဲ သိထားသည့္အခ်က္အရ ေယာဂလဲ အၿမဲေလ့က်င့္သည္ဆိုေသာ ေဒၚနန္းယမုံသည္ တကိုယ္လုံး အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္ကာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္။ အခုေခတ္ ခ်ာတိတ္မေလးမ်ိဳးလို ပိန္ပိန္လွီလွီ ေသးေသးေကြးေကြးလဲ မဟုတ္။ ငါးေပေျခာက္လက္မဆိုေသာ အရပ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေသာ အခ်ိဳးစားက်နသည့္ ကိုယ္လုံးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။

အလုံးစုံကို ခ်ဳံငုံ၍ ေျပာလိုက္ရလွ်င္ နန္းယမုံသည္ ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး Charlize Theron ႏွင့္ နင္လားငါလား ေခ်ာေမာသူပင္။ ဆံပင္အေရာင္ေလးသာ ေ႐ႊအိုေရာင္ ဆိုးလိုက္လွ်င္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Charlize Theron လို႔ ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဇြဲ .. သူ႔ေဘာ့စ္ျဖစ္သူကို နားမလည္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။ သူသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေနရာမွာ ဆိုလို႔ကေတာ့ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ဖက္အိပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ လိုးေနမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ (အင္း .. လူေတြ .. လူေတြ .. ကိုယ့္မွာ ရွိတာက်ေတာ့ အဟုတ္ မထင္ၾကဘူး .. ခက္ေတာ့တာပဲ) သံေဝဂရသလို ညည္ညည္းညဴညဴ ေတြးေနမိေသာ ဇြဲ၏ အေတြးက သူေဌးကေတာ္ ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ဦးမိုးလုံးဟိန္းဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ တခါတခါ ေဘာ့စ္ကို မၾကည္ေသာ အခ်က္မွာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ ကလိမ္ကက်စ္ က်ခ်င္ေသာ ဗီဇေလး ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒါမ်ိဳးက စီးပြားေရးလုပ္သူမ်ားတြင္ မကင္းသည္မို႔ ဇြဲ နားလည္ေပးလို႔ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တခါတခါ သူႏွင့္ လာပတ္သက္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာရေသာအခါ ထိုအခ်က္က ဇြဲ မေက်နပ္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဥပမာ အေနနဲ႔ ဆိုရလွ်င္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ စပြန္ဆာေကာင္မေလးမ်ားအတြက္ အသုံးကို ဇြဲက ကုမၸဏီရဲ႕စာရင္းတြင္ မလွိမ့္တပတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးထားရသည္။ တကယ္တမ္း ထိုစာရင္းကို ကုမၸဏီ၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ရွင္းရေတာ့ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဝင္ကူသည္မဟုတ္။ ဇြဲသာ ရင္ထဲ ဘုရားတရားတရင္း ေဒၚနန္းယမုံ မ်က္စိလည္ေအာင္ ရွင္းျပရင္း ေျဖရွင္းရတာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံကလဲ ေျပာရလွ်င္ ခပ္တုံးတုံး ခပ္အအ သမားေတာ့ မဟုတ္။ ေအာ္ဇီရွိ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဘြဲ႕တစ္ခု ရထားသူျဖစ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ သူမက ဇြဲထက္ေတာင္ ပိုအျမင္က်ယ္ေသးသည္။ ဇြဲအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို ရွိရွိသမွ် တန္ခိုးရွင္မ်ားအား တရသည့္ ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ဇြဲ သူ႔ေဘာ့စ္ကို မၾကည္သည္က ေနာက္တိုးစပြန္ဆာ ကိစၥတစ္ခုက သူႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္လာလို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လက္ရွိ ရွိေနေသာ စပြန္ဆာေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ အျပင္၊ သိပ္မၾကာေသးခင္က Miss ဘြဲ႕ရခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို စပြန္ဆာ ထပ္ေပးသည္။ ပုံမွန္အတိုင္းဆို ဇြဲ ဘာမွ ေျပာမိမွာ မဟုတ္ေသာ္လည္း .. ခက္သည္က အဲဒီတစ္ေယာက္ စပြန္ဆာကိစၥကို သူက လိုက္ဖန္တီးေပးရတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ အဲဒီအသစ္တစ္ေယာက္သည္ သူ႔ရည္းစားေဟာင္း နီနီခိုင္မာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ဇြဲတို႔ ေက်ာင္းထဲက ျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ ေျပာရလွ်င္ ဇြဲအတြက္ မ်က္ႏွာပူစရာလိုလို၊ မ်က္ႏွာနာစရာလိုလို ခံစားခဲ့ရသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကိစၥအတြက္ သူလိုက္လုပ္ေပးရတာ တကယ္ကို မေက်နပ္ ..။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ No Choice! ဝယ္လာသည့္ ေကာ္ဖီေလး ကုန္ခါနီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အၿမဲတမ္း ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္း .. ဒီေနေတာ့ ဖိုသီဖတ္သီ ျဖစ္ကာ ကို႔႐ိုးကားရား ပုံစံေပါက္ေနသည္။ ဇြဲသည္ပင္ အံ့အားသင့္မိသည္မို႔ ထိုင္ခုံတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ထ၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ “ဂြတ္ေမာနင္း .. ေဘာ့စ္” “ဇြဲ .. မင္းလာဦး .. ငါ .. မင္းနဲ႔ ေျပာစရာ ရွိတယ္” ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာၿပီး သူ႔႐ုံးခန္းဘက္လွည့္ထြက္သြားေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေၾကာင့္ ဇြဲ စိတ္ေတြ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္မိသည္။ မေန႔ည ပါတီမွာတုန္းက အေကာင္းႀကီး။ အခု မနက္က်ေတာ့ ပုံစံက ညတုန္းကႏွင့္ မတူ။ ဘာမ်ား ျဖစ္လာတာပါလိမ့္။ ဇက္ကေလးပုၿပီး ကိုယ္ကိုယို႔ကာ ေဘာ့စ္ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္လို႔ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လက္ဟန္ႏွင့္ တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္သည္တြင္၊ ဇြဲ ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အခန္းအလယ္ရွိ စားပြဲေရွ႕က ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက တျခားဘက္ရွိ သူ႔ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး စိတ္ရႈပ္ေထြးဟန္ႏွင့္ စေျပာသည္။ “မင္း .. ခနေနရင္ .. ေခ်ာေခ်ာဆီ သြားလိုက္” (ဟင္) “ငါေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္… ေခ်ာေခ်ာဆီ သြာ.. ၿပီးရင္ သူနဲ႔မင္း သမီးရည္းစားေတြလို ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ခဲ့” “ဟင္ !!” ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္ထဲကေနသာ မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္ကေနပါ (ဟင္)ဟု ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲ မရွင္းေတာ့သည္မို႔ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေျပာေနသည္ကို ျဖတ္၍ ေမးမိသည္။ “သမီးရည္းစား ဟုတ္လား .. ေဘာ့စ္ .. က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး??” “ငါေျပာတာ မၿပီးေသးဘူး .. ျဖတ္မေမးနဲ႔ .. ဒီမွာေဟ့…. ငါနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာကို ငါ့မိန္းမက မိသြားလို႔ေဟ .. အဲဒါ မင္းက ေခ်ာေခ်ာရည္းစားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ခိုင္းေနတာ ..” “က်ေနာ္က .. ေခ်ာေခ်ာရည္းစား ..??” “ဟုတ္တယ္ .. မင္းက ေခ်ာေခ်ာရည္းစား .. ဒီမွာကြာ ငါေျပာျပမယ္ .. ဘယ္ကေန ဘယ္လိုသိသြားမွန္း မသိဘူး .. ငါ့မိန္းမက ငါနဲ႔ေခ်ာေခ်ာ တြဲေနတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြ ရထားတယ္ .. ဟိုလိုပုံေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ႐ိုး႐ိုးပုံေတြပဲ .. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြျပၿပီး ညတုန္းက ငါ့ကို ရစ္တာ အသည္းအသန္ပဲ .. အဲဒီေတာ့ မင္းက ေခ်ာေခ်ာနဲ႔တြဲၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ထားလိုက္ .. ငါ့မိန္းမ ေမးလာရင္ မင္းရည္းစားလို႔ ေျဖလိုက္ .. ငါနဲ႔က မင္းဆီလာလည္ရင္း သိသြားတာလို႔ ေျဖေပးလိုက္ .. တျခားဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. တစ္ခါႏွစ္ခါ စကားေျပာဖူးတယ္ေပါ့ .. ဒါဆို သူယုံသြားလိမ့္မယ္ .. ဟုတ္ၿပီလား ..” ဒီေတာ့မွပဲ အေၾကာင္းရင္းကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ဇြဲ နားလည္လိုက္သည္။

လက္စသတ္ေတာ့ သူ႔ကို ဓါးစာခံအျဖစ္ သုံးေနတာကိုး။ ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳခိုင္းတာႏွင့္ မထူး …။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ လူလည္က်မႈကို ဇြဲ သိပ္မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္ အတင္းအၾကပ္ႀကီးလဲ ျငင္းဆန္လို႔က မျဖစ္။ ဒီလူက မေက်နပ္လို႔ အခုခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထြက္ဆိုလွ်င္ သူ႔ခမ်ာ တျခားလခေကာင္းေသာ အလုပ္ရွာဖို႔က လြယ္လွသည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္ပိုင္းက တကယ့္ အခ်ိန္ႀကီး။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ ဒီလကုန္မွာ ရမည့္ ေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္ေနရေသးသည္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ အလုပ္ျပဳတ္သြားလို႔ လခမရသည့္အျပင္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလး ရႏိုင္ေသာ ေဘာနပ္စ္ႏွင့္ လြဲသြားလွ်င္ အခက္ .. “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္” (ႏႈတ္က လက္ခံသည့္ သေဘာထြက္လိုက္ေပမယ့္ ဇြဲ၏ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕တြေနသည္) “ေအး .. တကယ္လို႔ အရမ္းႀကီး အေခ်အတင္ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ မင္းနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာ ကို ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္မယ္ .. ငါ့မိန္းမ အထင္လြဲမွာ စိုးလို႔ ေျဖရွင္းျပတဲ့ သေဘာေပါ့ .. အဲဒီေလာက္ဆို ယမုံက ယုံမွာပါ .. မင္းကို သူသိေနတာပဲ” “လြယ္ .. လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ထင္တယ္ .. ေဘာ့စ္” (မဝံ့မရဲသံေလးႏွင့္ ဇြဲလွမ္းေျပာရွာသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေဒၚနန္းယမုံအား လိမ္ညာရမည္ ဆိုတာကို သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခ်င္) “ဟြေကာင္ .. ေတာ္ေတာ္ … ထပ္မေျပာနဲ႔ .. မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး .. ငါ့မိန္းမ ေမးရင္ မင္းနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာက ရည္းစားလို႔ ေျဖ .. ဒါပဲ … သိၿပီလား !!!” ေဒါသထြက္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေၾကာင့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဇက္ကေလး ပုသြားရွာသည္။ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔ဆန္စားမွေတာ့ ရဲယုံပဲရွိေတာ့သည္။ ေနာင္ကိစၥ ေနာက္က်မွပဲ ရွင္းတာေပါ့။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဇြဲပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆုံးပိတ္လက္နက္ကို ထုတ္သုံးျပန္သည္။ “ငါေျပာသလိုသာလုပ္ .. ဇြဲ .. အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္း ဒီမွာ ဆက္အလုပ္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ..” “ဗ်ာ .. က်ေနာ္!!” (မ်က္လုံးအျပဴးသားႏွင့္ အထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ကာ ဇြဲ ျပန္ေျဖမိသည္) “ေအး .. အဲဒါ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ .. မင္း လုပ္တတ္ပါတယ္ ဇြဲရာ .. ဟိုစာရင္းေတြေတာင္ လုပ္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ .. စိတ္ပူမေနနဲ႔ .. ဒီတစ္ခါထဲ .. ငါ မင္းကို ေဘာနပ္စ္ ေကာင္းေကာင္းေပးမွာပါ ..” “ဟုတ္ .. ကဲ့ .. က်ေနာ္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ .. ေဘာ့စ္” ဒီစကားၾကားေတာ့မွ ဦးမိုးလုံးဟိန္း မ်က္ႏွာက ၿပဳံး႐ႊင္သြားသည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက သူ႔ဟန္းဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္တစ္ခုကို ရွာဟန္ျပဳသည္။ “ငါ အခု ေခ်ာေခ်ာဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ .. မင္း တစ္ခါထဲ သြားလိုက္” “ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္” (ဇြဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ႐ုံးခန္းထဲက ထြက္လာမည့္ အျပဳ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူ႔မ်က္လုံးတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္သည္) “ငါ မွာလိုက္မယ္ေနာ္ ဇြဲ .. ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လိုတာထက္ မပိုေစနဲ႔ .. တစ္ခုခု သတင္းျပန္ၾကားရင္ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္ေနာ္ ..” “အာ .. မျဖစ္ေစရပါဘူး .. ေဘာ့စ္ .. က်ေနာ္ သိပါတယ္” ဇြဲတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကေန ေျဖရွင္းလိုက္ရင္း အခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ အခန္းထဲက မထြက္ခင္မွာပင္ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ၏ ခြၽဲပစ္ေနေသာ ေလသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ (ေခး .. ႏိုးၿပီလား .. ေမာနင္း)ဆိုသည့္ အသံ။

နားကေလာ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္မို႔ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲမိသည္။ ေသနာဂ်ီး…. အဲဒီေလာက္ လီးသရမ္းေနတာ ေအကိုက္ပါေစ .. ေတာ္ .. ဟြင္း .. ဟြင္း ( ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ အေဆက္အဦးေအာက္ထပ္သို႔ ဓါတ္ေလွကားျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႐ုံးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆီ ဘယ္လိုသြားရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ေျမနီကုန္းဘက္တြင္ ေနသည္မို႔ ဇြဲတို႔ ႐ုံးခန္းကေန လိုင္းကားစီးသြားလို႔ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဘာ့စ္ခိုင္းလို႔ သြားရတာပဲဟု အေတြးေပါက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက လာေနသည့္ တက္စီတစ္စီးကို လက္ျပလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ .. ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳရမည့္သူ .. ဒီေလာက္ေတာ့ သုံးပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ဇြဲေတြးလိုက္သည္။ (ေျမနီကုန္းက xxx ကြန္ဒိုကို ပို႔ေပးပါ) ဟု ကားသမားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဇြဲ ေနာက္ခန္းကေန အၿငိမ့္သား ထိုင္လိုက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေဘးဝဲယာကို ဟိုေငးဒီေငးၾကည့္ရင္း လိုက္ပါလာသည့္ ဇြဲ .. သူ႔အေတြးေတြက ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ဇြဲ .. ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူ႔ရည္းစားျဖစ္သူ နီနီခိုင္မာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႔သာမက၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ နီနီခိုင္မာလိုပဲ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔၊ အိုက္တင္ထုတ္ဖို႔ ဝါသနာပါသူ ျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ေတာင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ သိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ နီနီခိုင္မာႏွင့္ ဇြဲ ညက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ သူ .. သိပ္ပတ္သက္ျခင္း မရွိခဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ဘာလုပ္၊ ဘာကိုင္ေနသည္ကို ဇြဲ ေသခ်ာ မသိခဲ့။ နီနီခိုင္မာႏွင့္ ျပတ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ေက်ာင္းထဲမွာ တစ္ခါႏွစ္ခါ ဆုံေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခြန္းစ၊ ႏွစ္ခြန္းစ ႏႈတ္ဆက္ယုံတင္ မပိုခဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ ေတြ႕စရာလည္း မရွိေတာ့ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း ျပန္ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ အေနအထားက ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ အေျခအေန။ နာမည္ႀကီး ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ အလွမယ္အျဖစ္ အေ႐ြးခံရသည္က ဇြဲအတြက္ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္။ အရပ္ရွည္ရွည္တြင္ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေသာ ေျခတံေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ ေမာ္ဒယ္႐ုပ္ ထြက္ေနသည့္သူ။ ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ အသာေလး ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေခ်ာေမာသည့္ ႐ုပ္ရွည္ကိုလည္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ဒီေတာ့ ၂၀၁၅အတြက္ ဘာMiss .. ညာMiss ဆိုတာ အံ့ၾသစရာ ကိစၥမဟုတ္။

အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းသည္က သူ႔ေဘာ့စ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဒါေလးကို စပြန္ဆာ ေပးထားၿပီး…. ေခ်ာေခ်ာငယ္ကလည္း စပြန္ဆာ က်ိတ္ၿပီး လက္ခံထားသည့္ အျဖစ္သာ။ သိခါစတုန္းကေတာ့ ဇြဲမွာ ဖင္ၾကား အၿမီးညႇပ္ေနသလိုကို ခံစားရသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို မသိဘူး ထင္ၿပီး၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔အတြက္ စီစဥ္ခိုင္းေသာအခါ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေသးသည္။ အခု ေခ်ာေခ်ာငယ္ ရွိေနမည္ဆိုေသာ ေျမနီကုန္းဘက္က ကြန္ဒိုခန္းကို ဇြဲပင္ ႐ုံးအသုံးစရိတ္ထဲထည့္ကာ ဝယ္ေပးခဲ့ရသည္။ ဟြန္ဒါဖစ္တ္ ေလးတစ္စီးလည္း သပ္သပ္ ဝယ္ေပးခဲ့ရေသးသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကိစၥ အကုန္လုံး ဇြဲပင္ လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ မသိတဲ့သူဆိုလွ်င္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကပင္ သူ႔ရည္းစား .. သူ႔ေစာ္လို ထင္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဘာ့စ္က ဒီယုန္ျမင္လို႔ ဒီၿခဳံထြင္တာ ျဖစ္ရမည္။ “ေတာက္…. မစားရ အေညႇာ္ခံပဲ” “ဟင္ .. ဗ်ာ .. ဘာေညႇာ္လို႔လဲ .. က်ေနာ္ေတာ့ ဘာအနံ႔မွ မရပါဘူး” ႏႈတ္မွ ေယာင္ယမ္းၿပီး မေက်မနပ္ႏွင့္ ေရ႐ြတ္မိေတာ့ ၾကားသြားသည့္ ကားသမားက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေမာင္းမွာသာ ေမာင္းဗ်ာ ..ဘာေညႇာ္မွ မဟုတ္ဘူးဟု ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဖုန္းဆက္ထားသည္ ဆိုလို႔လား မသိ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ထက္ အရင္ ကြန္ဒိုခန္းကို ေရာက္ေနရွာသည္။ လူေခၚဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ တိုက္ခန္းတံခါးကို အေျပးအလႊား လာဖြင့္ေပးရွာသည္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးသည္ Miss အျဖစ္ အေ႐ြးခံရတုန္းကႏွင့္ တျခားစီ၊ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈအသြင္ေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနသည္။ “ဇြဲ .. ဘယ္လို လုပ္ၾကမွာလဲ .. ေျပာပါဦး .. ငါေတာ့ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ ..” ေခ်ာေခ်ာငယ္တစ္ေယာက္ ရင္ေတြတုန္ေနသလို ဇြဲကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ေတြတုန္သြားသည္။ သူ ရင္တုန္ရျခင္းက ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ သူမအိမ္ကေန ကမန္းကတမ္းမ်ား ထြက္လာသည္လား မသိ။ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားလို႔ ဆိုရမည့္ ခ်ည္သားဂါဝန္ပါး တစ္ထည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ အဝတ္အစားအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂါဝန္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရင္ဘတ္အေပၚပိုင္းက ရွင္းလင္းေနရာ၊ ေအာက္ခံဘရာႀကိဳး အနက္ေရာင္ေလးသာမက မို႔မို႔ဝင္းဝင္း ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြပါ ျမင္ေနရသည္။ ႏို႔လုံးလုံးေဖြးေဖြးႏွစ္ခုၾကားက အလယ္ေျမာင္းေနရာသည္လဲ ပစၥည္းရွိ လူတန္းစားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထင္းခနဲကို လွစ္ဟျပေနရွာသည္။

“ေနပါဦးဟ…. ငါ အိမ္ထဲ ဝင္ပါရေစဦး” ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ စပြန္ဆာကိစၥေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီမို႔ ဇြဲႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ေျပာမနာဆိုမနာ ျဖစ္ေနရွာသည္။ အိမ္ထဲသို႔ သူမေရွ႕က ေလွ်ာက္ကာဝင္လာရင္း ပါေကးအျပည့္ခင္းထားေသာ ဧည့္ခန္းထဲက အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ အခန႔္သား ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ေနာက္က ပါလာၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာက တစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္က ဒူးေခါင္းဖုံးယုံသာ ရွိသည္မို႔ ေျခသလုံးသားဝင္းဝင္းေလးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဇြဲ မ်က္လုံးေတြက တဒဂၤေတာ့ ထိုေနရာေတြမွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းထံတြင္ တျခားစပြန္ဆာေကာင္မေလးေတြ ရွိေသာ္လည္း ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္မို႔ တခါတေလေတာ့လဲ ဇြဲ သူမကို သနားမိသည္။ တခါတေလေတာ့လဲ သူမကို အားက်မိသည္။ သိန္းဂဏန္းအားျဖင့္ ေထာင္ေက်ာ္တန္မည့္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းအျပင္၊ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုၿပီး မွန္မွန္ရေနသည့္ ဘဝ။ ဒီၾကားထဲ အေျခအေနေပးရင္ ေပးသလို ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေရွာ့ပင္းပတ္တာက ရွိေသးသည္။ သာယာလိုက္တဲ့ ဘဝ။ ေတာက္ .. ငါလဲ စပြန္ဆာ ရွာဦးမွပဲ .. ေဒၚနန္းယမုံက ငါ့စပြန္ဆာေပးလို႔ကေတာ့ မူေတာင္ မူမေနဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ပစ္လိုက္မွာ .. “ဇြဲ .. ေျပာ .. ေျပာဦး .. ငါတို႔က ဘာလုပ္ရမွာလဲ??” ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ စကားေၾကာင့္ ဇြဲ သူလာရင္း ကိစၥကို သတိရသြားသည္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလို႔ မျဖစ္။ ျမန္ျမန္ၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္မွ။ ေတာ္ၾကာေန ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာေနလဲဟု ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လိုက္ရစ္ေနဦးမည္။ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာငယ္အား သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ သမီးရည္းစားအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ကူးရမည့္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လက္မွ လြတ္ဖို႔ ဒီကိစၥက အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္ဟုလည္း ရွင္းျပလိုက္ရာ ေခ်ာေခ်ာငယ္က မဆိုင္းမတြပင္ လက္ခံသည္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲ ဆယ္ဖီ႐ိုက္ဖို႔ ဇြဲထိုင္ေနရာ ဆိုဖာသို႔ သူမ ေျပာင္းၿပီးလာထိုင္သည္။ “ဘယ္လိုေနရမွာလဲ .. ဇြဲ” လူခ်င္း ပူးကပ္သြားၿပီး ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ ေမးသည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဇြဲ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို အေျဖျပန္မေပးႏိုင္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက နီးကပ္စြာ ရွိေနေသာ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

အထူးသျဖင့္ ေဆးမဆိုးဘဲႏွင့္ သႏၲာေရာင္ေတာက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ။ အင္း.. ဒီ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိၿပီး နမ္းလိုက္ရရင္ “ဇြဲ…. ေျပာဦးေလ” “ေအာ္.. အင္း.. လာ.. ဒီဘက္တိုး” သူ႔ပုခုံးကို ပုခုံးခ်င္းတိုက္ကာ ေခ်ာေခ်ာငယ္ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ေျပာမွ ဇြဲတစ္ေယာက္ အေတြးအိပ္မက္မွ ႏိုးၿပီး ကမန္းကတမ္း ေျပာရရွာသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ သူ႔စကားအတိုင္း လူခ်င္းထိစပ္ေအာင္ တိုးထိုင္လိုက္ေသာအခါ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေအာင္ ဖက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ဖက္ေလဟု ႏြဲ႕ကာ အေျပာတြင္ လက္တစ္ဖက္ကို သူမ ပုခုံးေပၚေက်ာ္၍ ဖက္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲပါက်လာသလို၊ သူ႔လက္ကလဲ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ လက္ေမာင္းသားတစ္ဖက္ကို စမ္းမိသည္။ “ဆယ္ဖီ ႐ိုက္မယ္ေနာ္.. ေခ်ာငယ္.. ဒီမွာၾကည့္” လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကို ေျမႇာက္လိုက္သည္တြင္ သူေရာ၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္ပါ ဖုန္းစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အခုေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ မ်က္ႏွာက ခုနတုန္းကႏွင့္ မတူ၊ ၿပဳံးစစႏွင့္ ျဖစ္ေနရာ နဂိုေခ်ာသည့္ မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းဝင္းလွလွေလး ျဖစ္ေနသည္။ ကလစ္ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားသည့္ ပုံတစ္ပုံ ႐ိုက္ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ဦးမယ္ဟု ဇြဲက အေျပာတြင္ ေခ်ာငယ္က ေခါင္းကေလးအသာငုံ႔ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ဇြဲခါးကို လာဖက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း ဟန္ပါပါၿပဳံးသည္။ ကလစ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ဇြဲ တစ္ပုံထပ္႐ိုက္လိုက္သည္။ “ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ရဦးမယ္ မထင္ဘူး.. ေခ်ာ.. ေဒၚနန္းယမုံက ထက္တယ္ဟ..” “ဒါဆို ဒီဘြားေတာ္ ယုံေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ.. နင္နဲ႔ ငါ ကစ္ဆင္ဆြဲရမလား” ေခ်ာငယ္၏ စကားေၾကာင့္ ဇြဲ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ နားထဲတြင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း မွာလိုက္ေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ေခ်ာငယ္ဆီကသာ သတင္းျပန္ၾကားလွ်င္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိန္း။ ေခ်ာငယ္ေျပာသည့္ အစီအစဥ္ကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ (ဟီး) ကိုယ့္ဘက္ကိုေတာ့ လြတ္ေအာင္ အရင္ကာထားမွ ျဖစ္မည္။ “အဲဒါကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ.. ဒါေပမယ့္ ေဘာ့စ္အထင္လြဲမွာလဲ စိုးရတယ္.. ငါ အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္” “အာ.. ဇြဲကလဲ.. ငါ နင့္ကို ဘယ္လိုမွ မထင္ပါဘူး.. တကယ္ဆို ဒီထက္မက နင့္ကို ငါဂ႐ုစိုက္သင့္တာ.. ငါ့အေပၚ အထင္မေသးဘဲ နင္ ဆက္ဆံခဲ့တာပဲ” “ေခ်ာငယ္.. နင္ တကယ္ေျပာေနတာလား” “တကယ္ပါ.. ဇြဲ ရယ္” ဇြဲႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ အၾကည့္ခ်င္း မလႊဲဘဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဇြဲ၏ မ်က္ဝန္းထဲက အၾကည့္သည္ လိုလားတပ္မက္မႈႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီး၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ အၾကည့္မ်ားက ဖိတ္ေခၚမႈအျပည့္ႏွင့္ ရီေဝေနရွာသည္။

ဇြဲ၏ မ်က္ႏွာက ေရွ႕သို႔ တေျဖးေျဖခ်င္း တိုးသြားသည္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီျပည့္ျပည့္ေလး တစ္စုံကက ေမာ့၍ ေရွ႕ထြက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခု ေျဖးညင္းစြာ ထိေတြ႕လိုက္ျခင္းသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အစပ်ိဳးလိုက္တာႏွင့္ တူေနေလသည္။ ႏွစ္ဦးသား ႐ြ႐ြေလး နမ္းေနရာကေန ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အရွိန္တက္လာၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအဆင့္သို႔ အလိုလို ကူးေျပာင္းသြားသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ လွ်ာေလးကို ဇြဲက သူ႔လွ်ာႏွင့္ ဆြေပးသလို၊ သူ႔လွ်ာကို အ႐ုတ္တြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူမလွ်ာေလးႏွင့္ တဖန္လိုက္ဆြဲသည္။ အေပၚဘက္ပိုင္းတြင္ ထိုသို႔ French Kiss ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြား နစ္ေမ်ာေနသလို၊ ေအာက္ဘက္တြင္လည္း ဇြဲလက္ေတြက အျပတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေခ်ာေခ်ာငယ္အား သိုင္းဖက္ထားၿပီး၊ က်န္တစ္ဖက္ကမူ ရင္သားလုံးလုံးတစ္ဖက္ကို ဂါဝန္ေပၚကေန အုပ္ကာ ေဆာ့ကစားသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ခမ်ာေတာ့ သူ႔လည္ပင္းကို လက္ယွက္ကာ ဖက္ထားရင္း ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို တအင္အင္ ညည္းေနရွာသည္။ “လာကြာ .. ဇြဲ.. အခန္းထဲ သြားရေအာင္” “အင္း .. သြားေလ” ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ကိုယ္လုံးအိအိေလးကို ဆြဲေပြ႕ခ်ီၿပီး ဇြဲပင္ ေရွ႕ေဆာင္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းအလယ္ရွိ အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္အိပ္မို႔ရာႀကီးကို ျမင္ေတာ့ ဟန္က်ေလျခင္းဆိုၿပီး ၿပဳံးမိသည္။ ေခ်ာငယ္ကေတာင္ ဘာၿပဳံးတာလဲဟု လွမ္းေမးရာ၊ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး.. ေခ်ာနဲ႔ ခ်စ္ပြဲဝင္ရလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူမကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ခနဲ ကုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး ဝတ္လာသည့္ အဝတ္ေတြကို အျမန္ခြၽတ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကလဲ အားက်မခံ သူမဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္ေလးကို ေခါင္းေပၚမွ ေျမႇာက္ခြၽတ္လိုက္သည္။ “အေမ့” ပန္းဆီေရာင္ေတာက္ေနေသာ ဘရာေလးကို လက္ေနာက္ျပန္ေခါက္၍ ျဖဳတ္လိုက္သည္ ရွိေသး.. စိတ္ေဇာေတြ တက္ေနပုံ ရသည့္ ဇြဲက သူမကိုယ္ေပၚ ၿပိဳဆင္းလာသျဖင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေယာင္ယမ္း၍ ညည္းမိသည္။ ထူထဲေသာ ဇြဲႏႈတ္ခမ္းေတြက ဘရာမလြတ္ေသးသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္ဖက္ကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္ေတာ့ သူမကိုယ္ေလး ေကာ့သြားရွာသည္။ ဇြဲ ႏႈတ္က လွလိုက္တာ ေခ်ာရယ္ဆိုၿပီး ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီး ရင္သားေတြအား ဖုံးထားေသာ ဘရာေလးကို ဆြဲခြၽတ္သည္။ လွပ္ခနဲေအးသြားေသာ ခံစားမႈေနာက္တြင္ ေႏြးေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိစုပ္ျခင္းကို သူမႏို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ ခံလိုက္ရသည္။ “အင္း …. ဇြဲ …. အာ့ ..” မေသးလြန္း မႀကီးလြန္းေသာ ႏို႔သီးေလးႏွစ္ဖက္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စုပ္ရင္း ဇြဲ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာင္ အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ မနက္ခင္းတုန္းက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ကို အေခ်ာင္ လိုးလိုက္ရသည္။

အခုတစ္ခါ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ျဖဳတ္ရဦးမည္။ ဤအတိုင္းသာဆို ဒီဇင္ဘာလ အကုန္မွာ ရမည္ဆိုေသာ ေဘာနပ္စ္ေတာင္ ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္တင္ ညီမွ်သြားမွာ ေသခ်ာပါသည္။ စိတ္ထဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျဖစ္သြားသည့္အေလ်ာက္၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း စပြန္ဆာ (ေဘာ့စ္၏ ဘာညာသာရကာ) ဆိုတာကို ေမ့သြားၿပီး ဇြဲႏႈတ္ခမ္းက ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားရွာသည္။ “အင့္ … ဇြဲ … လ်က္ … လ်က္.. ေကာင္းတယ္.. အစိေလးလဲ စုပ္ေပးဦး … မရပ္နဲ႔.. အာ့ .. အာ” ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ရာႀကီး၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ပန္းဆီေရာင္ ဘရာေလးႏွင့္အတူ ပင္တီေသးေသးေလးက တြန႔္လိမ္ကာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ မိနစ္ပိုင္းမွ် အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ၾကာၿပီးသြားေသာအခါ ထိုအရာမ်ားကို ထပ္၍ ဇြဲ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီက ေနရာယူသြားသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ၏ ေဘးတြင္ ထပ္မံ၍ ေရာက္ရွိသြားသည္က ေထာင့္စြန္းေလး ၿပဲေနေသာ ကြန္ဒြန္းအိတ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္း ဇြဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ လိုလိုမယ္မယ္ထည့္ေဆာင္ထားေသာ ကြန္ဒြန္းႏွစ္ခုထဲမွ တစ္ခု ..“ေျဖးေျဖးေနာ္ .. ဇြဲ .. ဇြဲဟာႀကီးက ႀကီးတယ္” ဦးမိုးလုံးဟိန္းဟာက ဘယ္ေလာက္ႀကီးသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ကိုယ့္ဟာႀကီးကို ႀကီးသည္ဟု အေျပာခံရလိုက္မႈေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးတို႔ သဘာဝ ေသြးနထင္ေတာင္ ေရာက္သြားသည္။ လွ်ာႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းေကြၽးထားခဲ့သျဖင့္ အရည္ၾကည္ေပါင္းစုံႏွင့္ ေျပာင္လက္ေနေသာအကြဲေၾကာင္းေလးေပၚသို႔ ထိပ္ဖူးကို အရင္တင္သည္။ အစြပ္စြပ္ထားသျဖင့္ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕သည့္ အရသာေတာ့ မရေပမယ့္၊ ေက်နပ္မႈကေတာ့ အျပည့္ျဖစ္ေနရာ ထိုအေတြ႕ႏွင့္ပင္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ပြတ္ပြတ္ဆြဲေပးၿပီး၊ ခနအၾကာတြင္ ေအာက္ဘက္တြင္ ရွိေနေသာ က်ပ္ျပားဝိုင္းေပါက္ေလးထဲ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ အူးခနဲ အားခနဲ ညည္းသံက ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏႈတ္ဖ်ားမွ တၿပိဳင္တည္းထြက္ေပၚလာသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားေပးထားသည့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေျခတန္ေတြ ပို၍ ကားထြက္သြားၿပီး၊ ဇြဲ၏ ဖင္ႀကီးကမူ ေရွ႕သို႔တိုးကာ ေနရာထပ္ယူလိုက္သည္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏွင့္ ဝင္ေနေသာ လီးက အဖုတ္အတြင္းသားနံရံေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ထပ္ဝင္ျပန္သည္။ အရမ္းႀကီး တင္းက်ပ္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေပမယ့္၊ စီးစီးပိုးပိုး ထိထိမိမိေတာ့ ရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ဝန္းေတြ တိုင္ပင္ထားသလို မွိတ္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ေျခရည္တူ ေဘာလုံးအသင္းႏွစ္ခု ေရကုန္ေရခမ္း ကန္ေနတာကို ၾကည့္ေနရသလို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားရွာသည္။ ဒီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္မွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဇြဲသည္ ပိုစရွင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းျဖစ္သြားသည္။ ေဘာသမားစကားႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုးစစ္ေတြ၊ ခံစစ္ေတြ ေျပာရမွာျဖစ္သည္။ ဇြဲကအေပၚေရာက္လိုက္၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္က အေပၚေရာက္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔လီးႀကီးသည္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ အဖုတ္ႏွင့္ တပ္အပ္ျဖစ္ေနျခင္းသာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ကြာသြားသနည္းဆိုေသာ္ သုတ္ရည္ေတြ စိတ္ရွိလက္ရွိ အဖုတ္ထဲမွာ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။ ျဗစ္ခနဲ ျမည္ၿပီး အဖုတ္ထဲမွ လီးတန္ႀကီး ကြၽတ္ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားသည္လည္း အရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ စိုလက္ကာ ဝင္းေျပာင္ေနသည္။ ဇြဲ မာန္ေလ်ာ့သြားေသာ သူ႔လီးကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေပ်ာ့တြဲကာ ပါလာေသာ ကြန္ဒြန္း၏ ထိပ္ပိုင္းသည္ သုတ္ရည္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ေအာက္ကို ငိုက္စိုက္က်ေနေလသည္။ “ဒါပဲေနာ္.. ဇြဲ.. ေရွ႕ေလွ်ာက္ နင္ ငါ့ကို ပစ္မထားရဘူး” “ပစ္မထားပါဘူးကြာ.. စိတ္ခ်.. နင္ကလဲ.. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိစၥကို နင့္လူႀကီး မသိေစနဲ႔” “ေျပာစရာလား.. ေကာင္စုတ္ရဲ႕.. ငါ ေနရာေပ်ာက္သြားမွာေပါ့.. ဟြန္း” မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ တေတာင္ဆစ္ေလးေထာက္က ထထိုင္ရင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္က အက် ႌျပန္ဝတ္ေနေသာ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။ ဇြဲက အက်ႌဝတ္ၿပီးသြားလို႔ ေဘာင္းဘီဝတ္ရန္ မို႔ရာေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ရီက်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို လွမ္းစသည္။ (ေအး.. ေကာင္စုတ္လုပ္ေန.. စကားေနာက္ တရားပါ.. ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ အဲဒီေကာင္ကို စုပ္ေနရမယ္) ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူမနားရွိ ေခါင္းအုံးတစ္ခုႏွင့္ ေကာက္ေပါက္သည္။ ဇြဲကိုေတာ့ မထိဘဲ ေဘးနားကို က်သည္။ တဟားဟားႏွင့္ ဇြဲ ေအာ္ရယ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ … မို႔ရာေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ေသးသူ ေခ်ာေခ်ာငယ္ထံမွာ ေထာပနာျပဳသည့္အသံက လိုက္လာသည္။ “ေကာင္စုတ္.. စုပ္ပါလိမ့္မယ္.. အားဂ်ီးဂ်ီး”။

ဇြဲ သူ႔႐ုံးျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ရွိမေနေတာ့။ ရီစက္ရွင္(ဧည့္ႀကိဳဌာန)က တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္ထြက္သြားသည္ဟု ေျပာသည္။ ဖုန္းေခၚလွ်င္ ေကာင္းမလား၊ ေကာင္းပါ့မလားဟု စဥ္းစားေနတုန္းမွာပင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းဆီကေန ဖုန္းဝင္လာသည္။ “ဘယ္လိုလဲ … ဇြဲ .. ငါ ခိုင္းတာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီလား” “ၿပီးၿပီ ေဘာ့စ္ .. အဆင္ေျပတယ္ .. အခုပဲ ႐ုံးျပန္ေရာက္တယ္” “ေအး .. အဲဒါဆို .. မင္း ႐ုံးမွာပဲ ဆက္ေနလိုက္ .. ငါ့ မိန္းမေရာက္လာရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာထား .. အဆင္မေျပရင္ေတာ့ မင္း သိမယ္ ..” “ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္ .. အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားပါ့မယ္” ႏႈတ္ကအလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေတြးက ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးေလးကို ျမင္ေယာင္လာသည္တြင္ အလိုလို ၿပဳံးခ်င္သြားသည္။ ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူးဟ .. ဒီလိုမ်ိဳးသာ ေဘာ့စ္စပြန္ဆာေတြရဲ႕ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ရရင္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးအျမတ္ ျဖစ္မည့္ကိန္း။ ခူးၿပီးခပ္ၿပီးသားေလး စားလိုက္ယုံပဲ .. အဟီး။ တစ္ေန႔ကုန္ ညေနေစာင္းသည္အထိ ဇြဲတစ္ေယာက္ ႐ုံးထဲမွာ ရွိေနေပမယ့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ခန႔္မွန္းသလို ေဒၚနန္းယမုံ ေပၚမလာပါ။ ဇြဲသာလွ်င္ ႐ုံးကိစၥ၊ ပေရာဂ်က္ကိစၥ၊ အစရွိသျဖင့္ စာရင္းေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြမ်ားေနသည္။ ညေန သူမ်ားေတြ ႐ုံးဆင္းလို႔ ျပန္သြားတာေတာင္ သူ႔ခမ်ာ အလုပ္မၿပီးေသးလို႔ ဆက္ေနရသည္။ ညခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါျပန္မွပဲဟု ေတြးၿပီး ထဖို႔ျပင္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတင္ ဖုန္းက တင္ခနဲေနၿပီး မက္ဆိတ္ဝင္လာသံၾကားသည္။ ဖုန္းစကရင္ ေလာ့ခ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္သည္က သူ႔ေဘာ့စ္ဆီက။ “Tomorrow come to office” (မနက္ျဖန္ ႐ုံးသြားတဲ့) ပုံမွန္ဆို ဇြဲတို႔အလုပ္က စေနေန႔ လာစရာမလို။ ႐ုံးပိတ္သည္။ အရမ္းအလုပ္မ်ားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္သာ အိုဗာတိုင္ သေဘာမ်ိဳး လာလာဆင္းေပးရသည္။ အင္း .. ထူးေတာ့ မထူးပါဘူး။ ငါလည္း တကယ္လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ လာလိုက္ပါ့မယ္ဟု ဇြဲ ေတြးလိုက္ၿပီး (Yes, Boss) လို႔ ျပန္႐ိုက္လိုက္သည္။ မဆိုင္းမတြဘဲ မက္ဆိတ္ျပန္ဝင္လာသည္က (I play golf with Sein Group) .. ဟင္ .. သူ႔ ေဂါ့ဖ္႐ိုက္တာ ငါနဲ႔လဲ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး အေတြးဝင္သည္မွ မဆုံးေသး .. ေနာက္ထပ္ မက္ဆိတ္တစ္ေစာင္ ထပ္ေတြ႕ျပန္သည္။ (If my wife came, explain her) ဆိုပဲ။ ေတာက္ !! .. လက္စသတ္ေတာ့ ဒီကိစၥအတြက္ သူ႔ကို ႐ုံးလာခိုင္းတာ ျဖစ္ရမည္။ ကဲပါ .. ထားလိုက္ပါေတာ့။ မဟုတ္လည္း .. အလုပ္ကိစၥအတြက္ လာရမွာပဲဟု ေတြးၿပီး ႐ုံးထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္ဆိုမွ မနက္ခင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရၿပီး ေကာင္းျမတ္ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး သူ႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ပုံ ေထာက္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ ႏြဲ႕ဒါလီက သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္တန္းထားပုံ မရ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ စိတ္ဆိုးေနလွ်င္ ေခ်ာ့ဖို႔က သူ႔တာဝန္မို႔ ညစာအတြက္ ေကာင္းျမတ္ႀကိဳက္ေလ့ရွိေသာ ဘဲကင္တစ္ေကာင္ႏွင့္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲကို ဝင္ဝယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕ကပင္ ကားငွားၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေကာင္းျမတ္ ရွိေနမည္ ထင္ေပမယ့္ တိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ကို မေတြ႕။ စားစရာထုပ္ေတြကို အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပင္ တင္ထားလိုက္ၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းႏွစ္ခါေခၚသည့္တိုင္ ေကာင္းျမတ္က မကိုင္သျဖင့္ (လဒေကာင္)ဟု က်ိန္ဆဲလိုက္ၿပီး အခန္းထဲသာ ဝင္လာခဲ့သည္။ နည္းနည္းေလး ေအးေတးေတး ျဖစ္ေနေသာ ရာသီဥတုဆိုေပမယ့္ တိုက္ခန္းဆိုသည့္အတြက္ ေလွာင္လွသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမွဟု ေတြးၿပီး တဘက္တစ္ထည္ဆြဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ဝင္လာခဲ့သည္။ စိမ္ေျပနေျပ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းဘက္ကေန စကားသံေတြ ၾကားရသည္။ “ဟြေကာင္ .. ေကာင္းျမတ္.. ငါ့ေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ဆြဲေနတာလား ဟ” အိမ္ေရွ႕က ဆက္တီစားပြဲတြင္ ထားခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနသူက ေကာင္းျမတ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ မဟုတ္။ မနက္ကေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ႏြဲ႕ဒါလီပါ ရွိေနသည္။ အဝတ္အစားကေတာ့ မနက္ကေတြ႕ခဲ့ရသလို မဟုတ္ဘဲ တီရွပ္အနက္ေရာင္ကို၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ထိုင္ေနရာနားတြင္မူ City Mart တံဆိပ္ႏွင့္ ပစၥည္းပစၥယအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ေနရသည္။ အျပင္ကေန ေဈးဝယ္ၿပီး ျပန္လာတာျဖစ္ရမည္။ “မင္းေတာင္မွ ငါ့ဟာကို ဆြဲေသးတာပဲ.. ေခြးေကာင္” “ဟုတ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးလည္း ေျဖမသြားေပးဘူး.. ကိုေကာင္း သူငယ္ခ်င္းက မေကာင္းဘူး.. ဟြန္း” “မဟုတ္ပါဘူးဟ.. ေကာင္းျမတ္က ဘာလုပ္ဖို႔ ျပင္ထားမွန္း မသိလို႔ေလ.. ကိုယ္ထြက္သြားေတာ့ သူျပန္လာတာပဲ မဟုတ္လား” ရန္ေတြ႕ေနသည့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စကားေရာေဖာေရာလိုက္ကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ တူတစ္ေခ်ာင္းကို ေဖာက္ယူ၍လည္း ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို ႏႈိက္ျမည္းသည္။

ႏြဲ႕ဒါလီက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာ ဟြန္းဆို၍ ထိုးၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာ။ သူမအၾကည့္ေတြက ေရခ်ိဳးထားသျဖင့္ စိုေျပဝင္းလက္ေနသည့္ သူ႔ကိုယ္အေပၚပိုင္းသို႔ ေရာက္ေနသည္ကိုေတာ့ ဇြဲ သတိထားမိပါသည္။ “ေဟ့ေကာင္ .. အက်ၤ ီသြားဝတ္ .. မင္း ဗလေတြ ျပၿပီး ငါ့ အခ်စ္ေလးကို လာဖ်ာေရာင္း မေနနဲ႔.. သြား.. သြား” ဆက္တီစားပြဲေအာက္က မဂၢဇင္စာအုပ္ အေဟာင္းတစ္ခုႏွင့္ ေကာက္ေပါက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ တဟားဟားႏွင့္ ထရယ္ၿပီး ဇြဲ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေနရင္းအျဖစ္ တီရွပ္တစ္ထည္ႏွင့္ ဦးဂ်မ္းပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ဇြဲ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ခုနတုန္းက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွင့္ ဘဲကင္သာ ရွိေသာ စားပြဲေပၚတြင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ရပ္ေနေသာ အရာတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တစ္ပုလင္းသာ …။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ .. ယစ္ေ႐ႊရည္ဆိုသည္ကား လူတစ္ေယာက္၏ စဥ္းစားဉာဏ္ကို ဖုံးကြယ္သြားေစတတ္ၿပီး၊ ကိုယ္အတြင္းမွ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ဆိုးသြမ္းသည့္စိတ္ကို အျပင္ေရာက္လာေအာင္ ထုတ္ျပတတ္ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးပင္။ ဇြဲတို႔ သုံးေယာက္လည္း ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တန္ခိုးႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဟီးဟီးဟားဟားႏွင့္ စကားေတြေျပာ၊ ကာရာအိုေကေခြ ဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ၾကႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရဦးမွာဆိုၿပီး အသိရွိေနေသးသူ ဇြဲက ဝိုင္းမွ အရင္ထၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္လာသည္။ ကိုယ့္အိပ္ယာကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္တြင္ တျခားဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသိအား အမိုက္ေမွာင္က ဖုံးလႊမ္းသြားသည္။ (…. ….) ခပ္ေဝးေဝးက လာသလို နားထဲတြင္ အသံသဲ့သဲ့ေတြကို ၾကားရသည္။ ၾကားခါစက ဘာသံေတြမွန္း မသိေပမယ့္ တစတစ အသံေတြပို၍ သဲကြဲလာသည္။ တအီးအီး တအားအားႏွင့္  ညည္းသံေတြျဖစ္ၿပီး အသံေတြက သူ႔ေဘးနားမွာပင္ ၾကားေနရသည္။ ဖိၿပီးေတာ့ အိပ္မိထားလို႔ အနည္းငယ္က်င္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို လႈပ္ၿပီး၊ ထိုလက္ျဖင့္ပင္ သူ႔မ်က္လုံးကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ အျမင္အာ႐ုံတြင္ စူးခနဲ ျဖစ္သြားမႈေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္လိုက္ရာ အခန္းမီးကို ဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟိုေကာင္.. ေကာင္းျမတ္ မီးမပိတ္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္ လွမ္းေမးမည္ျပဳလိုက္ေပမယ့္ ေမးခြန္းထုတ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။

“အင္း … ေကာင္းတယ္ … ဒါလီ .. အဲ့လိုမ်ိဳး ခါးကိုလႈပ္ေပး” “ဒါမ်ိဳးလား .. ခိ .. ခိ” “ဟုတ္တယ္ .. အဲ့လိုမ်ိဳး … ထိ .. ထိတယ္ကြာ” ျမင္ကြင္းကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ကို လွေနသည္။ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီသည္ .. ေကာင္းျမတ္က ေအာက္ကပက္လက္ .. ႏြဲ႕ဒါလီက အေပၚက ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းျမတ္ေျခရင္းကို မ်က္ႏွာမူကာ ႏြဲ႕ဒါလီက တက္ခြထားၿပီး တင္ပါးလုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးေတြက ေကာင္းျမတ္ဆီးစပ္ႏွင့္ ဖိကပ္ေနသည္။ ဇြဲၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ႏြဲ႕ဒါလီက သူမခါးကို ေဝ့ကာဝိုက္ကာႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ မွီထားသည့္ ေခါင္းအုံးထက္မွ ဦးေခါင္းႂကြတက္သြားသျဖင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ဖိက်ိတ္ေပးမႈက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေစပုံရသည္ဟု ခန႔္မွန္းမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ကမာၻလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ခ်စ္ပြဲႏႊဲေနၾကသည့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲကို ၾကည့္ရင္း ဇြဲ စိတ္ေတြထလာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ကို မနက္က လိုးခဲ့ရသည္ဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျဖဳတ္ခဲ့ရသည္ဆိုေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ေၾကာင့္ ဇြဲ၏ ဆက္စ္ဒ႐ိုက္ (ကာမေမာင္းႏွင္မႈအား) က တက္ႂကြေနသည္။ ခါတိုင္း ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ႀကဳံလွ်င္ ေကာင္းျမတ္အား ေက်ာေပး၍ အိပ္ေနလိုက္ေသာ္လည္း၊ အခုေတာ့ ထိုသို႔ မလုပ္ျဖစ္။ မလုပ္ျဖစ္သည့္ အျပင္ ကိုယ္ကိုပါ သူတို႔ရွိရာဘက္သို႔ ထပ္မံ၍ ေစာင္းလိုက္ရာ ေကာင္းျမတ္က သူႏိုးေနသည္ဆိုတာကို အရင္ဆုံး သတိျပဳမိသြားသည္။ “ဟြေကာင္ .. တေရးႏိုးလာၿပီလား .. ဟီး” “ဟိုင္း .. ကိုဇြဲ … ခိ .. ခိ” ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မွန္ေနပုံရသည္။ ေကာင္းျမတ္က အခြက္ေျပာင္ေနသလို၊ ႏြဲ႕ဒါလီကလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္မေန။ ဒီအေျခအေနက ဘာကို ဆိုလိုသည္မွန္း ဇြဲ ရိပ္မိသည္မို႔ ခပ္တည္တည္ပင္ အိပ္ေနရာက ေကာက္ထၿပီး ေကာင္းျမတ္တို႔ အတြဲရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္မိေတာ့ ပုဆိုးေအာက္မွ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္အေကာင္က သုံးေယာက္စလုံး သတိျပဳမိစရာအျဖစ္ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြႏွင့္ အခ်က္ေပးေနသည္။ “ဟြေကာင္ .. အေပၚပိုင္းပဲေနာ္ .. တျခားဟာေတြ မပါဘူး” ေကာင္းျမတ္က မွန္သာမွန္ေနေပမယ့္ ဇြဲပစၥည္း၏ အေနအထားကို သိေနသည့္အေလ်ာက္ သတိတရႏွင့္ လွမ္းတားသည္။ ဇြဲလည္း ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ၿပိဳင္၍ ေဈးဆစ္မေန။ ေလာေလာဆယ္တြင္ တင္းမာေထာင္တက္ေနေသာ သူ႔လီး ေပ်ာ့သြားဖို႔သာ အာ႐ုံထဲရွိပါသည္။ ဘယ္အေပါက္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ရဖို႔က အဓိက။

သူ႔ကို ညဳတုတု မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ေရွ႕သြားရပ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးစကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ “ဝိုး .. ေက်ာင္းဆရာႀကီးပါလား .. ကိုဇြဲ … ခိ .. ခိ” ပါးစပ္ကသာ ဒီလိုအသံထြက္လာေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ဟာႀကီးကို သေဘာက်မွန္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္သြယ္သြယ္ေလး တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္မႈေၾကာင့္ ဇြဲ နားလည္လိုက္ပါသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ လက္ႏွင့္ဆြဲေခၚရာသို႔ ဖင္ကို ထပ္တိုးေပးလိုက္သည္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးႏွင့္ ထိပ္ဖူးနီတာရဲႀကီး နီးစပ္သြားသည္။ “အ .. အင့္ .. ကိုေကာင္း … ၾကမ္းလွခ်ည္လား .. ဒါလီ ခါးေလး က်ိဳးသြားမယ္ေနာ္ .. ခိ .. ခိ” ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဟ၍ လီးဒစ္ကို ငုံလိုက္မည္အျပဳမွာပင္ ႏြဲ႕ဒါလီကိုယ္ကေလးက ေျမာက္တက္သြားလို႔ ခ်ိန္သားလြဲသြားသည္။ ေအာက္ဘက္မွာ ရွိေနသူ ေကာင္းျမတ္က သူ႔အစြမ္းကို ျပခ်င္သည့္ႏွယ္ ဒါလီခါးေလးကို လက္ႏွင့္ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ပင့္ေဆာင့္လိုက္ပုံရသည္။ ဇြဲ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး ေကြးသြားေအာင္ ၿပဳံးမိသည္။ ေကာင္းျမတ္ရဲ႕ ဒီအထာေတြက ႐ိုးေနၿပီ။ ေကာင္းျမတ္ ေအာက္ကေန ဘာေတြလုပ္ေနသည္ကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ အေပၚေအာက္ ယမ္းခါေနေသာ ႏြဲ႕ဒါလီေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ေလးထဲ လီးတန္အား ထိုးထည့္လိုက္သည္။ (အား … ဇိမ္ရွိလိုက္တာ …) ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ … ဇြဲႏွင့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲ ထိုညက ေကာင္းေကာင္းႀကီး သရီးဆမ္းလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးက ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံ မဟုတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အတြဲညီၾကသည္။ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံအျဖစ္ သင္ခန္းစာေတြ တၿပဳံႀကီး ရရွိသြားသူကား ႏြဲ႕ဒါလီ။ မေန႔ညက တဟင့္အင္းထဲ ဟင့္အင္းခဲ့ေသာ ေနာက္ေပါက္ေလးသည္လည္းပဲ ေကာင္းျမတ္အဖြင့္ကို ခံလိုက္ရသည္။ ေကာင္းျမတ္အတြက္ ေက်နပ္ဖို႔ ျဖစ္သလို .. ႏြဲ႕ဒါလီအတြက္လည္း ေက်နပ္စရာက အႀကိမ္ေပါင္းကို မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။ ဇြဲအတြက္ကမူ ေက်နပ္ခ်က္က ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ မပိုလိုက္။ ေတာ္ၿပီေလ။ တစ္ေန႔တာအတြင္း ေလးႀကိမ္ဆိုေသာ စံခ်ိန္သည္ နည္းမွ မနည္းတာ။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ မနက္ျဖန္ဆိုတာက ရွိေသးသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီက ၾကည္ျဖဴတိုင္း အသားကုန္ဆြဲလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာေန ေကာင္းျမတ္က သူ႔ကို ဖုသြားမွာ စိုးရေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူက ေကာင္းျမတ္အခန္းမွာ ကပ္ခိုေနရသည္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အဖုတ္ကို လုပ္လိုက္ရသည့္အတြက္ ဇြဲ ေက်နပ္ပါသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီလည္း ေက်နပ္သည္ဆိုတာ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေအာင္ ေအာ္ညည္းၿပီး အၿပီးၾကမ္းႏွင့္ ၿပီးသြားမႈေၾကာင့္ ေသခ်ာလွပါသည္။

ေတာ္ေလာက္ၿပီ အိပ္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး သူ႔ဘက္ျခမ္းကို ျပန္ကူးဖို႔ ျပင္ေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီက မသြားနဲ႔ဦး ကိုဇြဲဆိုၿပီး သူ႔လက္ကို လွမ္းဆြဲေနေသးသည္။ ဇြဲက မနက္ျဖန္ ႐ုံးတက္ရမွာမို႔ အိပ္ေတာ့မယ္ .. ဂြတ္ႏိုက္လို႔ စကားျဖတ္ၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည္။ တကယ္လည္း ကိုယ့္အိပ္ရာျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခဳံ၍ ထိုးအိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္အားေတာ့ …. စေနေန႔မနက္ ႐ုံးသြားရျခင္းကို သင္သာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဇြဲလည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ကိစၥေတြ ရွိေနသည့္အျပင္ ေဘာ့စ္ရဲ႕မိန္းမကိစၥကလည္း ရွိေနသျဖင့္ က်ိတ္မွိတ္ကာ ႐ုံးကို ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဇြဲ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ႐ုံးေရာက္ေတာ့ တစ္႐ုံးလုံးတြင္ သူႏွင့္ ေငြစာရင္းဌာနက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ထိုတစ္ေယာက္ကလည္း ဖိုင္တစ္ခု ႐ုံးမွာ က်န္ခဲ့လို႔ ျပန္လာယူတာသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဖိုင္ေတြ႕ၿပီးေနာက္ နာရီဝက္အၾကာတြင္ ျပန္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္။ ဇြဲသာလွ်င္ စာရင္းရွင္းတမ္းမ်ားႏွင့္ နပန္းလုံးလ်က္ က်န္ခဲ့ရွာသည္။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ အာ႐ုံေရာက္ၿပီး ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာသြားမွန္း ဇြဲ သတိမထားမိပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ေမ့ေလ်ာသလို ျဖစ္ေနရာ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အသံထြက္လာမွ အသံလာရာဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ ဇြဲတစ္ေယာက္ အသက္ရႉဖို႔ရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုအား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ႐ုံးခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အသံမွန္မွန္ထြက္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သူကား တျခားမဟုတ္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ မိန္းမ ေဒၚနန္းယမုံ လမ္းေလွ်ာက္လာရာမွ စီးထားသည့္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္၏ အသံသာ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ အသက္ရႉရန္ ေမ့ေလ်ာသြားေစသည့္ အေၾကာင္းကား ေဒၚနန္းယမုံ၏ အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ဟု ရွင္းျပရလိမ့္မည္။ ေဒၚနန္းယမုံ လွသည္၊ ေခ်ာသည္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုကား ေယာက်္ား၊မိန္းမ အေယာက္တစ္ရာတြင္၊ တစ္ရာလုံး ေထာက္ခံၾကမည္သာ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အထူးရွင္းျပေနရန္ လိုလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ေဒၚနန္းယမုံသည္ ျမင္႐ုံႏွင့္ ေဈးႀကီးေပးဝယ္ရလိမ့္မည္ဟု သိသာေသာ ေဘာ္ေငြေရာင္ Halter Dress ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဝတ္စုံ၏ အရွည္က ဒူးအထိေတာင္ မေရာက္သျဖင့္ အျပစ္အနာဆာကင္းကာ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေနေသာ ေပါင္တန္မ်ားကို ျမင္ေနရသည္။

အေပၚဘက္တြင္မူ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့အား သိုင္းပတ္ထားေသာ အစႏွစ္စေနရာမွ လြဲ၍ က်န္သည့္ေနရာမ်ားက အကာအကြယ္မဲ့ေနရာ ေက်ာ့ရွင္းေသာ ပုခုံးသားဝင္းဝင္းေလးႏွင့္အတူ၊ မို႔ေမာက္ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ရင္သားေတြ၏ အေနအထားကို အေဝးကပင္ သိသာစြာ ေတြ႕ေနရသည္။ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ မီးေတြ ဖြင့္ထားတာ ျဖစ္သည့္တိုင္ ေဒၚနန္းယမုံ လမ္းေလွ်ာက္လာတိုင္း ထိုေနရာတစ္ဝိုက္တြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားသလို ဇြဲ၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ခံစားျမင္ေယာင္ေနသည္။ “ရွင့္ ေဘာ့စ္ ရွိေနလား” အနားေရာက္လာသည့္ ေဒၚနန္းယမုံက ႐ုံးအတြင္း မ်က္စိေဝ့ကာ ကစားလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ခ်ိဳသာစြာပင္ ေမးလိုက္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ ပုံစံ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ရွိေနေသာ္လည္း ဇြဲကမူ ေဘာ့စ္ေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္မို႔ စိတ္ထဲမသက္မသာ ျဖစ္မိသည္။ မလုံမလဲႏွင့္ ထိုင္ေနရာမွ ထ၍ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ “မ .. မရွိဘူး .. ဆရာမ .. ေဘာ့စ္ ေဂါ့ဖ္သြား႐ိုက္မယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္” ေဒၚနန္းယမုံ၏ အၾကည့္က စြန္ရဲတစ္ေကာင္ႏွယ္ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြေပၚ က်လာသျဖင့္ ဇြဲ မ်က္လႊာကို အျမန္ခ်လိုက္ရသည္။ စားပြဲေပၚရွိ စာရင္းစာ႐ြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘာရယ္မဟုတ္ ညီသြားေအာင္ ျပန္စီေနလိုက္သည္။ “အင္း .. ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆို ရွင္နဲ႔ က်မေျပာစရာ ရွိတယ္ .. က်မေနာက္က လိုက္ခဲ့” ဇြဲတစ္ေယာက္ တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ၿပီး ေရွ႕ကေလွ်ာက္သြားသည့္ ေဒၚနန္းယမုံေနာက္မွ ကပ္ကာ လိုက္လာခဲ့သည္။ ဟန္ခ်က္ညီညီႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေသာ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လက္ထဲတြင္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားအျဖစ္ Prada အိတ္အေကာင္းစားႏွင့္ Mercedes တံဆိပ္ပါ ကားေသာ့ကို ကိုင္ဆြဲထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ ထိုအရာေတြကို စိတ္မဝင္စားပါ။ သူ စိတ္ဝင္စားေနသည္က ခါးက်င္က်င္ေလးေအာက္မွ စြင့္ကားလုံးထြက္ေနေသာ တင္သားမ်ားကို။ ဘာပင္တီႀကိဳးအရာမွ မေတြ႕ရသျဖင့္ ေဒၚနန္းယမုံ ေအာက္ခံမ်ား ဝတ္ထားရဲ႕လားလို႔ စိတ္ထဲကေန အေျဖရွာေနမိသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ီစထရင္းမ်ား ဝတ္ထားတာလား။ ျဖဴေဖြးလုံးဝန္းေနမည့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားၾကားတြင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ီစထရင္းႏွင့္ဆိုေသာ္ ..“ဇြဲ !!” “ဗ်ာ … ဆရာမ” ညိဳ႕ငင္ကာ အေခၚခံရသည့္ႏွယ္ လိုက္ပါလာသည့္ ဇြဲ .. ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ခပ္တင္းတင္း ေခၚသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က လန႔္ႏိုးသူလို ပ်ာပ်ာသလဲ ထူးမိသည္။ ေဒၚနန္းယမုံက ေဘာ့စ္၏ ႐ုံးခန္းထဲက အလုပ္စားပြဲႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ “တံခါး ပိတ္လိုက္ဦး ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား .. ဇြဲ” “ေအာ္ .. ဟုတ္ကဲ့” ဘာခိုင္းလိုက္သည္ကို သိလိုက္သည္မို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည့္ ႐ုံးခန္းတံခါးကို အလ်င္အျမန္ သြားပိတ္သည္။

အျပင္ဘက္သို႔ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိုင္ေသာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးအား ကာရံထားေသာ လိုက္ကာလိပ္က မေန႔ကတင္ ခ်ထားသျဖင့္ အလုံပိတ္႐ုံးခန္းထဲမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိေနသည္ကို မည္သူမွ သိႏိုင္မွာမဟုတ္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တက္လာသည့္ တံေတြးကို မသိမသာ မ်ိဳခ်ၿပီး အခန္းဘက္ မ်က္ႏွာျပန္မူလိုက္သည္တြင္ ေဒၚနန္းယမုံက စားပြဲေနာက္ရွိ ဆုံလည္ခုံတြင္ မထိုင္ဘဲ ေရွ႕ဘက္စားပြဲစြန္းတြင္ တင္ပေခြလႊဲ ဝင္ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမလက္ထဲတြင္ေတာ့ A4 အ႐ြယ္ ရွိမည့္ စကၠဴအိတ္အညိဳတစ္လုံးကို ထုတ္၍ ကိုင္ထားသည္။ “ဇြဲ .. ဒီကို လာဦး .. မင္းကို အရမ္းဆိုးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျပစရာရွိတယ္” ဦးမိုးလုံးဟိန္းေျပာထားသည့္ ကိစၥေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ဇြဲသိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းစြာ ရင္ခုန္သံမမွန္သလို ခံစားေနရသည္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူအတြက္ လိမ္ညာထြက္ဆိုဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေတြးမိလိုက္ေတာ့ စားပြဲစြန္းမွာ ထိုင္ေနသျဖင့္ တြဲလြဲက်ေနေသာ ေျခတန္လွလွေလးေတြအား မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ေနေသာ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္လွလွေလး ထိပ္ပိုင္းမွ ထိုးထြက္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ အလွပုံေဖာ္ထားသည္ကို သတိျပဳမိေသးသည္။ “ေရာ့ .. စိတ္ကို ခိုင္ခိုင္ထားၿပီး .. အဲဒီမွာ ၾကည့္ၾကည့္ ..” ေဒၚနန္းယမုံက သူမလက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ရွည္ထဲမွ ဓါတ္ပုံတစ္ခုကို ထုတ္ၿပီး ငုံ႔ကာ လွမ္းေပးသည္။ လက္ျဖန႔္ကာ လွမ္းယူလိုက္ေသာ ဇြဲ မ်က္လုံးေတြက ဓါတ္ပုံေပၚမွာ ရွိမေနပါ။ ကိုယ္ကိုကိုင္းလိုက္မႈေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေနရာမွ အက် ႌစကြာသြားသျဖင့္ ေမာက္ႂကြေနသည့္ ေဒၚနန္းယမုံ၏ အေရွ႕ပိုင္းကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္မိသြားသည္။ တစြန္းတစျမင္ေနရေသာ ဆက္ဆီဘရာျဖဴျဖဴေလးထဲမွ ေဖာင္းထြက္ေနသည့္ ႏို႔လုံးေတြက ျဖဴေဖြးဥႏုေနသည္။ မနည္းကို အရွိန္လြန္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားအား ဘရိတ္ဖမ္းကာ အုပ္ရင္း လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ဓါတ္ပုံကိုၾကည့္မိသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ေျပာထားသည့္အတိုင္းပင္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူမအတြက္ ဝယ္ထားေပးေသာ ကြန္ဒို၏ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ၿခံဝင္းတြင္ တူယွဥ္တြဲကာ ေလွ်ာက္လာသည့္ ပုံျဖစ္သည္။ လက္ခ်င္းတြဲထားသည္လည္းမဟုတ္၊ ခါးကိုဖက္ထားသည္လည္းမဟုတ္လို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရသည္။ ဒီေလာက္ဆို လိမ္ေျပာရဖို႔ သိပ္မဆိုး။ မ်က္ႏွာက အံ့အားသင့္သည့္ပုံကို ဖန္တီးလိုက္ၿပီး ေဒၚနန္းယမုံကို ေမာ့ၾကည့္သည္။

ေဒၚနန္းယမုံက သူ႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ငုံ႔ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဒါ .. ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ” “အင္း … တို႔ေမးတာ အရင္ေျဖဦး … အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းရည္းစား ဆိုတာ ဟုတ္လား” “ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ .. ေခ်ာေခ်ာငယ္က က်ေနာ့္ ရည္းစားပါ” လိမ္ညာကာ ေျပာရသည့္ စကားမို႔ ေဒၚနန္းယမုံအား မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဝံ့ပါ။ ေခါင္းငုံ႔ကာ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ေခတၱခဏအသံတိတ္သြားသည္။ ဇြဲသည္ပင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို မခံရပ္ႏိုင္လို႔ ငုံ႔ထားေသာ ေခါင္းကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေဒၚနန္းယမုံက စကၠဴအိတ္ထဲမွ ေနာက္ထပ္ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ထပ္ထုတ္ေနတာ ေတြ႕သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ယူၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းပုံ ျဖစ္မည္ထင္ၿပီး ယူၾကည့္လိုက္မွ ဓါတ္ပုံထဲက ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဇြဲ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ပုံ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ဓါတ္ပုံထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ဖက္ကာ နမ္းစုပ္ေနၾကသည္။ ေနရာကေတာ့ မေန႔ကပင္ ေရာက္ခဲ့သျဖင့္ ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ ဇြဲေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီး ရွိရာ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ ဓါတ္ပုံက အေဝးကေန zoom ဆြဲၿပီး လွမ္း႐ိုက္ထားတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း လိုက္ကာ မခ်ထားေသာ အခန္းျပတင္းေပါက္ေၾကာင့္ လူႏွစ္ဦး၏ ပုံစံကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ “ဒါ .. ဒါ !!!” (တကယ္လည္း အံ့အားသင့္သြားသည့္ ဇြဲ .. ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ၏ တုန္လႈပ္မႈကို ဟန္ေဆာင္ၿပီး ျပဳလုပ္ေနစရာ မလိုလိုက္) “ဒီမွာ ၾကည့္ဦး .. ဇြဲ” သူ႔အေျခအေနကို ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ေနသည့္ ေဒၚနန္းယမုံက ေနာက္ထပ္ဓါတ္ပုံ သုံးပုံ ထုတ္ေပးျပန္သည္။ ပထမပုံက ဘရာေလးသာ က်န္ေတာ့သည့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ႏို႔ေတြကို ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ေခါင္းအပ္ကာ နမ္းေနပုံ၊ ေနာက္တစ္ပုံက ကုတင္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းအား ေခ်ာငယ္က လီးစုပ္ေပးေနပုံႏွင့္ ေနာက္ဆုံးတစ္ပုံကမူ ေလးဘက္ကုန္းေပးထားေသာ ေခ်ာငယ္အား ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ေနာက္ကေန ခြကာ လိုးေနပုံျဖစ္သည္။ ဓါတ္ပုံေတြ ကိုင္ထားေသာ ဇြဲ၏ လက္ေတြ တုန္လႈပ္ၿပီး မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္သြားသည္။ ေဘာ့စ္က သူ႔ကို ေျပာတုန္းက ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးတန္း တြဲထားေသာ ပုံမ်ားသာ သူ႔မိန္းမဆီမွ ရွိသည္ဆို။ အခုေတာ့ ဒီပုံေတြက ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ျဖစ္ေနမလား။ ဖိုတိုေရွာ့မျဖစ္ႏိုင္ဆိုေတာ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ တကိုယ္လုံးကို ျမင္ဖူးခဲ့သည့္အျပင္၊ ဒီအိပ္ခန္းထဲပါ ေရာက္ဖူးသည္မို႔ ဇြဲေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။

သူ႔တြင္ ေဒၚနန္းယမုံကို ရွင္းျပစရာ ဘာစကားလုံးမွ ရွိမေနေတာ့ပါ။ “က် .. က်ေနာ္ .. မ .. မယုံႏိုင္ဘူး” (သူ႔အလုပ္ေတာ့ ျပဳတ္ၿပီဆိုၿပီး ေတြးမိသည့္အေလ်ာက္ ဇြဲအသံေတြက အလိုလို တုန္ေနသည္) “တိရစာၦန္ေတြ .. ေခြးေတြ .. သစၥာမရွိတဲ့ဟာေတြ !!”တင္းမာျပတ္သားလွသည့္ ေလသံေၾကာင့္ ဇြဲ လန႔္ေတာင္လန႔္သြားရသည္။ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့သည့္ ကာလတေလွ်ာက္လုံး သူမ ဒီေလာက္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနတာကို မျမင္ဘူးခဲ့။ ျဖဴေဖြးေခ်ာေမြ႕ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးသည္ ေဒါသေရာင္ေၾကာင့္ နီျမန္းေနရွာသည္။ သို႔ေသာ္ လွတာကလည္း လွေနေလသည္။ အလိုလို ထိုမ်က္ႏွာအား ဇြဲ ေဆြးေျမ့ေျမ့ မ်က္လုံးေတြႏွင့္ ေငးၾကည့္မိသြားသည္။ “ေခ်ာ ..ေခ်ာငယ္ .. ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္မထားဘူး” သူ႔အသံငယ္ငယ္ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနသည့္ ေဒၚနန္းယမုံ သူ႔အား နားလည္ဟန္ႏွင့္ ငုံ႔ၾကည့္သည္။ သူမကိုယ္အား သူထိုင္ေနရာႏွင့္ နီးေအာင္ ေ႐ႊ႕လိုက္ၿပီး ဇြဲ ပုခုံးအား ညင္သာစြာ သပ္ေပးသည္။ သူမ ၾကည့္ရတာ သူ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းေနသည့္ အသြင္ေပါက္ေနသည္။ “မမေယာက်္ားအတြက္ .. မမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. သူဟာ တကယ္ကို အက်င့္မေကာင္းတဲ့သူ” ထင္မွတ္မထားသည့္ အခ်ိဳးအေကြ႕ေၾကာင့္ ဇြဲ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ အၿမဲတမ္း ဆရာမလို႔ ေခၚသည္ကို မျငင္းဘဲ လက္ခံခဲ့ေသာ ေဒၚနန္းယမုံက အခုေတာ့ မမဆိုၿပီး သူမကိုယ္သူမ ေျပာလာသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဝမ္းပဲသာရမလား၊ ေျပးေပါက္ပဲ ရွာရမလား မသိ။ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့ လုပ္ႀကံေျပာထားသည့္အကြက္အတိုင္း လိုက္မွ ျဖစ္မည္ဟုေတြးၿပီး မ်က္ႏွာကို ညိဳးငယ္စြာထားရင္း တုံ႔ျပန္လိုက္သည္။ “မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ မမရယ္ .. လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္တာပါ” “အင္း … ဇြဲ .. မင္းသိလား .. မမ အရမ္းကို စိတ္ဆိုးေနတာ .. တတ္ႏိုင္ရင္ ဒင္းကို ႏုတ္ႏုတ္ကို စင္းပစ္ခ်င္တာ” ျမတ္စြာဖ်ား .. ဇြဲ ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ အဆင့္အတန္းႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ လြယ္မွလြယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းႀကိမ္းလာသလို ခံစားရသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ကို သံသယမျဖစ္ေအာင္ ေနရမည္။ “ဟုတ္တယ္ .. က်ေနာ္လဲ .. မေက်နပ္ဘူး .. ေခ်ာ .. လုပ္ရက္တယ္” “ဒင္း .. မမ ေနာက္ကြယ္မွာ ေဖာက္ျပန္ေနတယ္လို႔ ထင္ထားတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ .. ဘယ္သူနဲ႔လဲ ဆိုတာတာ ေသခ်ာမသိတာ .. သိမယ့္သိေတာ့ .. မင္း .. မင္းရဲ႕ ရည္းစားနဲ႔ …” (ေျပာၿပီး အားနာသြားဟန္ႏွင့္ ေဒၚနန္းယမုံ အသံက တိတ္သြားသည္) “ဒါ .. သစၥာေဖာက္တာပဲ !!” “ဟုတ္တယ္ .. သစၥာေဖာက္တာ .. မမ လုံးဝမေက်နပ္ဘူး !! … ဒင္းကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ဆုံးမရမယ္” မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဇြဲ ေတြးမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ေဒၚနန္းယမုံ၏ မ်က္ႏွာက ျပတ္သားမႈအျပည့္ႏွင့္ တင္းမာေနသည္။

ဦးမိုးလုံးဟိန္းအား သူမ ဘာျပန္လုပ္မည္ဆိုတာကို ဇြဲ မစဥ္းစားတတ္။ အထူးသျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္လာေျပာေနသည္ဆိုတာကို မွန္းဆလို႔ မရ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ကို အသုံးခ်ၿပီး ဦးမိုးလုံးဟိန္းအား အဆိပ္ခတ္ခိုင္းတာတို႔၊ ေခ်ာင္း႐ိုက္ခိုင္းတာတို႔ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဟု ေတြးေနမိသည္။ “ဒင္းတို႔အတြက္ မမတို႔ လက္စားေခ်ရမယ္” ေဒၚနန္းယမုံ အေျပာေၾကာင့္ ေက်ာ႐ိုးထဲက စိမ့္လာသလို ခံစားရသည္။ ထို႔ေနာက္မွ မမတို႔ဆိုေသာ အသုံးကို သတိထားမိသည္။ မမတို႔ဆိုေတာ့ .. ေဒၚနန္းယမုံဆိုလိုသည္မွာ သူမႏွင့္ သူ … ။ သူမဘာဆိုလိုခ်င္တာလဲဟု လွမ္းေမးမည္အျပဳမွာပင္ ေဒၚနန္းယမုံက သူ႔ထက္ဦးေအာင္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “ဒင္းတို႔ တိုက္တဲ့ ေဆးခါးႀကီး .. ဒင္းတို႔ကို ျပန္တိုက္ရမယ္” “မမ ..  ဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲ ??” “မမတို႔လည္း သူတို႔လိုမ်ိဳး ဓါတ္ပုံေတြ ဖန္တီးၾကတာေပါ့” ဒီစကားၾကားေတာ့ ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ေဒၚနန္းယမုံ ဘာဆိုလိုသည္ကို လတ္တေလာ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုမ်ိဳးေဆာင္႐ြက္ထားသျဖင့္ ဇြဲ နားလည္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူအေနႏွင့္ အရမ္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေတြးေနတာမ်ားလားဟု စဥ္းစားမိျပန္သည္။ မယုံၾကည္ႏိုင္ေသာ ေလသံႏွင့္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဓါတ္ပုံကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။ “မမဆိုလိုခ်င္တာက … မမ နဲ႔ က်ေနာ္ .. ဒီလို ??” ေသခ်ာေအာင္ ေမးလိုက္ၿပီးမွ သူ႔လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ပုံက ေခ်ာေခ်ာငယ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းအား ပေလြမႈတ္ေပးေနသည့္ ပုံမွန္း သတိထားမိသည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲရွိ ေနာက္ထပ္စကားလုံးေတြ ခုန္ထြက္မလာခင္ အျမန္ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ အမူအရာ ပ်က္ေနသေလာက္ ေဒၚနန္းယမုံကမူ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားဟန္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိလွသည္။ “ဟုတ္တယ္ .. သူတို႔လိုပဲ .. ေနဦး .. မင္းေဘာ့စ္ဆီမွာ ကင္မရာ ရွိလား” “ရွိ .. တယ္ .. မမ .. အံဆြဲထဲမွာ အၿမဲထည့္ထားေလ့ရွိတယ္” ေဒၚနန္းယမုံက အိုေကေလဟု ေျပာၿပီး ထိုင္ေနရာမွ ဆင္းကာ စားပြဲ၏ တျခားဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဇြဲ ၫႊန္သည့္အတိုင္း အံဆြဲကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး အထဲတြင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ကင္မရာကို ေထာင္ကာျပသည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လႈပ္ရွားမႈက သြက္လက္ေနသေလာက္၊ ဇြဲကမူ ႀကဳံေတြ႕ေနရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံႏိုင္သည့္အလား ေက်ာက္႐ုပ္တ႐ုပ္လို မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနသည္။

“မမ .. ဓါတ္ပုံ႐ိုက္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ .. ဒါေပမယ့္ .. က်ေနာ့္ အလုပ္က ..” “ႏိုး .. ႏိုး .. စိတ္မပူနဲ႔ .. ဇြဲ .. မမတာဝန္ယူတယ္ .. မင္းရဲ႕ေဘာ့စ္ မင္းကို လက္ညိဳးနဲ႔ေတာင္ မထိေစရဘူး” ရဲရဲႀကီး အာမခံေနေသာ ေဒၚနန္းယမုံေၾကာင့္ ဇြဲ ပုခုံးတစ္ခ်က္သာ တြန႔္ျပလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ သူမက ဒီလိုေျပာမွေတာ့ ဘာဂ႐ုစိုက္စရာ လိုေနေသးသနည္း။ ေနာက္ၿပီး အခုအေျခအေနတြင္ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိစၥထက္ မမဟု သူမကိုယ္သူမ သုံးႏႈန္းေနေသာ ေဒၚနန္းယမုံ .. လက္စားေခ်ရန္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ေဆာင္ခ်င္သည့္အခ်က္ကို ပိုစိတ္ဝင္စားေနမိသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ .. ဒါဆို … က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ ..” “အင္း .. ဟုတ္သားပဲ … ဒီလိုလုပ္မယ္ .. တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားတာနဲ႔ စၾကတာေပါ့” “အိုေက .. မမ” ေဒၚနန္းယမုံ ေပးလိုက္ေသာ ကင္မရာကို ထိုင္ရာမွ ထ၍ လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဇြဲႏွင့္ နန္းယမုံ .. ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ ခန႔္ညားလွေသာ ႐ုံးခန္းအတြင္းမွ သစ္လြင္လွေသာ စားပြဲႀကီး၏ အစြန္းတြင္ အတူတူရပ္မိသြားသည္။ နန္းယမုံေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္ မသိ .. ဇြဲကေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္ေနသလိုကို ခံစားေနရသည္။ အဲယားကြန္းအသံ တိုးတိုးေလးသာ ျမည္ေနေသာ အလုံပိတ္႐ုံးခန္းထဲတြင္ သူ႔ရင္ခုန္သံ တဒုန္းဒုန္းက အေတာ္ပင္ က်ယ္ေလာင္လွသည္။ နန္းယမုံ ၾကားသြားမွာေတာင္ စိတ္ပူရသည္။ “ဒီေလာက္ဆို ရမလား .. မမ” ကင္မရာကိုင္ထားေသာ ညာလက္ကို ဆန႔္ထုတ္ၿပီး ဆယ္ဖီ႐ိုက္လို႔ရေအာင္ ဇြဲ ျပင္လိုက္သည္။ ရင္သားထြားထြားေတြ မို႔တက္လာသည္အထိ နန္းယမုံက အသက္ကိုရႉလိုက္ရင္း ဇြဲအနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။ သင္းပ်ံ႕ေသာ အေကာင္းစား ေရေမႊးနံ႔က ေစာေစာကထက္ ပို၍ နီးကပ္စြာ ဇြဲထံပါးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ “ရၿပီ .. ႐ိုက္ေတာ့” ကိုယ္ခ်င္းထိကပ္သြားမႈႏွင့္အတူ သူ႔ခါးကို လာဖက္လိုက္သည့္ နန္းယမုံေၾကာင့္ လက္ေျမႇာက္ကိုင္ထားေသာ ကင္မရာဘက္ကို ဇြဲ ၾကည့္ေနဖို႔ သတိေမ့သြားသည္။ နီးကပ္လာသည့္ မ်က္ႏွာဖူးဖူးလွလွေလးအား ေယာင္ယမ္း၍ ေငးမိသြားၿပီးေနာက္ ကင္မရာခလုတ္ကို ကိုင္ထားေသာ လက္ညိဳးက အလိုအေလ်ာက္ ႏွိပ္မိသြားသည္။ “ကလစ္” “႐ိုက္ၿပီးၿပီလား .. ျပဦး” သူ႔လက္ထဲမွ ကင္မရာကို ဆြဲယူသြားေတာ့ ဇြဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ေပးလိုက္၏။ နန္းယမုံ display screen ကို အာ႐ုံစိုက္ေနခ်ိန္တြင္ ေဘးေစာင္းအေနအထားႏွင့္ ျမင္ေနရေသာ သူမအား ခိုးၾကည့္မိသည္။ ဇြဲက နန္းယမုံထက္ စာလွ်င္ ေခါင္းတစ္လုံးစာေလာက္ အသာေလး ျမင့္ေနေလရာ၊ ဖ်ဲသီး (ဖရဲသီး) လို႔ တင္စားေခၚဆိုလို႔ရမည့္ ေ႐ႊရင္ထြားထြားေတြ၏ အထက္ပိုင္းကို အသက္ရႉမွားဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။

“အဆင္မေျပေသးဘူး .. ဇြဲ .. ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မမတို႔ႏွစ္ေယာက္က အတြဲနဲ႔ တူမေနဘူး ..” “ဒါ .. ဒါဆို .. ဟိုေလ .. က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ နမ္းေနတဲ့ ပုံဆိုရင္ေကာ” ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည့္ ဇြဲ .. အရဲစြန႔္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ နန္းယမုံက ၾကည္လင္လွသည့္ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို အခုမွ ျမင္ဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္လို စိုက္ၾကည့္သည္။ ဇြဲ ရင္ထဲ ရွိရွိသမွ် တန္ခိုးရွင္ေတြကို တမိျပန္သည္။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ အခ်ိန္ၾကာသြားေတာ့မွ ဇြဲ အဆိုကို လက္ခံသည့္ႏွယ္ နန္းယမုံ ေခါင္းေလးညိတ္ျပသည္။ သူမလက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ ကင္မရာကို ဇြဲအား ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား ကိုယ္ခ်င္း ျပန္ပူးကပ္သြားသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပထမတစ္ခါလို ေဘးတိုက္အေနအထားႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသလို၊ သူ႔ကံၾကမၼာကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။ ဤဘဝတစ္သက္တာတြင္ ေဘာ့စ္ရဲ႕ သရဖူမယားျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမုံအား နမ္းရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထားခဲ့ပါ။ ဇြဲ၏ ေခါင္းက ေရွ႕တိုးရင္း ငုံ႔က်သြားသလို၊ နန္းယမုံ၏ မ်က္ႏွာေလးက ေမာ္ေပးရင္း ေရွ႕သို႔ တိုးလာသည္။ ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း တိုးလွမ္းလိုက္ၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး .. မ်က္ႏွာခ်င္း မထိခင္ နန္းယမုံ၏ ေမာက္ထြက္ေနေသာ ရင္ဆိုင္ေတြႏွင့္ ဇြဲရင္ဘတ္ အရင္ဦးဆုံး ပြတ္တိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျဖညင္းစြာ ထိေတြ႕သြားသည္။ (အင္း) စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲက လွ်ံထြက္လာေသာ ညည္းသံကို အျပင္မေရာက္ေအာင္ ဇြဲ ေတာ္ေတာ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ကင္မရာကိုင္ထားေသာ တုန္ယင္ေနသည့္ လက္အား ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ျမန္ျမန္႐ိုက္လိုက္သည္။ ကလစ္ဆိုေသာ အသံၾကားေတာ့ နန္းယမုံက ေနာက္သို႔ အျမန္ျပန္ဆုတ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္း ျပန္ကြာသြားသည္။ “ျပပါဦး .. မမကို” “ဟုတ္” ကင္မရာကို ယူလိုက္သည္ မဟုတ္ဘဲ ဇြဲေဘးနားကေနသာ လွမ္းၾကည့္သျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းျပန္ပူးသည္။ ဇြဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရင္း Display Screen ကိုသာ နန္းယမုံၾကည့္သလို လိုက္ၾကည့္သည္။ တကယ္ကို သူႏွင့္ နန္းယမုံ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ထိေတြ႕ပူးကပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနမွန္း ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ သိသာေနျပန္သည္။ “ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူး .. ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႔ ဒင္းတို႔ ဂ်ဲလက္စ္ မျဖစ္ေလာက္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ .. မမတို႔ ပိုၿပီး ပက္စ္ရွင္ (passion) လိုမလား မသိဘူး” “ဟုတ္တာေပါ့ မမ” “ဒါဆို .. ထပ္စမ္းၾကည့္ရေအာင္” ဒီတစ္ခါေတာ့ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေနာက္တြန႔္မေနေတာ့ပါ။

ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ေဒၚနန္းယမုံကို သူေဌးကေတာ္ဆိုေသာ အရွိန္အဝါႏွင့္ ရွိန္ေနခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဇြဲ စိတ္ထဲတြင္ ဒီအေတြးေတြ မရွိေတာ့ပါ။ သူ႔ကံ ဘယ္ေလာက္ ထပ္ေကာင္းႏိုင္ဦးမလဲဆိုတာကို လက္ေတြ႕ စမ္းခ်င္လာသည္။ နန္းယမုံ အနားတိုးလာသည္တြင္ သူကပင္ လက္ဦးေအာင္ သူမခါးေလးအား လွမ္းဆြဲၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သာသာေလး ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္။ ခ်ိဳျမသင္းရီေသာ အနမ္း၏ အရသာက နန္းယမုံ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ တဆင့္ ဇြဲ ကိုယ္ထဲသို႔ စီးဆင္းသြားသည္။ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ နန္းယမုံ၏ ကိုယ္ေလးက ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို ဇြဲ သတိထားမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြန႔္ကာ မခိုးမခန႔္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ထိကပ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားတြင္ သူ႔လွ်ာေလးအား ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “အင္” ဆိုေသာ အသံေလး ၾကားလိုက္ရၿပီး သူ႔လွ်ာက နန္းယမုံရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ပါးစပ္လွလွထဲ ေရာက္သြားသည္။ နန္းယမုံ ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး ဇြဲ၏ ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္သည္။ အလိုက္သင့္ပင္ သူလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း မကြာေသးခင္ သူမလွ်ာေလးအား သူ႔လွ်ာႏွင့္ တစ္ခ်က္ရေအာင္ လွမ္းပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ “ရ .. ရၿပီထင္တယ္” (အနည္းငယ္ အသက္ရႉမမွန္သည့္ အသံႏွင့္ နန္းယမုံ ဇြဲအား လွမ္းေျပာသည္) “နမ္းတာေတာ့ ရၿပီ .. မမ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ” (ကင္မရာ စကရင္ထဲက အရအမိ ႐ိုက္ထားေသာ ပုံကို ဇြဲ လွမ္းျပသည္) “မမ မေျပာတတ္ဘူး .. ဇြဲ” နန္းယမုံ၏ မ်က္လုံးေတြက စိတ္ရႈပ္ေထြးဟန္ႏွင့္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ သူမကို လိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဇြဲကိုေတာင္ တန္ျပန္ မၾကည့္ႏိုင္ရွာ။ နန္းယမုံ၏ အၾကည့္က စားပြဲေပၚတြင္ တင္ေနေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ေငးၾကည့္သြားမိသည္။ ထိုခဏတာအတြင္း သူမ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ အေရာင္မ်ိဳးစုံ လင္းလက္သြားသည္။ “မမ စိတ္မဆိုးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ အႀကံတစ္ခုေပးမယ္’ “ေျပာ .. ဇြဲ .. ဘာလဲ ??” သူ႔ဆီက စကားသံကို ငံ့လင့္ေနသလို နားစိုက္ေထာင္ေနေသာ နန္းယမုံ အမူအရာေၾကာင့္ ဇြဲ အခ်ီႀကီး ႀကံဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း အရင္ရႉသြင္းၿပီး ေလသံမွန္ေအာင္ ထိန္း၍ သူအျဖစ္ခ်င္ဆုံး အရာတစ္ခုကို အႀကံျပဳလိုက္သည္။ “မမ ဝတ္စုံရဲ႕အေပၚပိုင္းကို ခန ဖယ္လိုက္ပါလား” ဒီစကားေၾကာင့္ နန္းယမုံ၏ လက္က သူ႔ပါးေပၚ ေျဖာင္းခနဲ က်လာမလားဟု ဇြဲ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူထင္သလို မျဖစ္ပါ။ နန္းယမုံ၏ ပုံစံက ေတြေဝတြန႔္ဆုတ္ေနဟန္သာ ရွိသည္။

မထူးေတာ့သည့္အဆုံး ဇြဲလည္း ေဆးတစ္လုံးေလာက္ ထပ္ထိုးေပးလိုက္သည္။ “ေဘာ့စ္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာငယ္တို႔ကို ပိုၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္တဲ့အထိ ေဒါသထြက္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ နမ္းတဲ့အဆင့္ထက္ ပိုမွ ျဖစ္မယ္ .. မမ” ဇြဲ၏ ဒီစကားက ေတာ္ေတာ္ တာသြားပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဘာ့စ္ႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ အသုံးက နန္းယမုံ၏ စိတ္ကို ဆြေပးလိုက္ဟန္ရွိသည္။ တစ္ခုခုကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ညိတ္ျပရွာသည္။ “ဟုတ္တယ္ .. မင္းေဘာ့စ္က မမ ရင္သားေတြကို သိပ္ႀကိဳက္တာ .. တျခား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သာ ဒါေတြကို ထိေတြ႕ေနတယ္ဆို ေသခ်ာေပါက္ ေဒါသထြက္လို႔ ေနရာမွာတင္ ႏွလုံးရပ္သြားႏိုင္တယ္ .. ေကာင္းၿပီေလ .. မင္းေျပာသလို လုပ္ၾကတာေပါ့” လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကသာ ဒီစကားကို ဇြဲၾကားမည္ဆိုလွ်င္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထပဲခုန္မိမလား၊ ေနာက္ကြၽမ္းေတြဘာေတြပဲ ထိုးမိမလား မသိ။ အခုေတာ့ ရင္ထဲအေပ်ာ္စိတ္ကို မ်က္ႏွာေပၚ တက္မလာေအာင္ မနည္းထိန္းေနရသည္။ ထိုသို႔ မိမိခံစားခ်က္ကို ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ ထိန္းသိမ္းရသည္မွာလည္း ႀကီးစြာေသာ ဒုကၡဆိုသည္ကို စာဖတ္သူလည္း ဇြဲေနရာေရာက္လွ်င္ နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေနရာကေန တုတ္တုတ္မွ်ကို မလႈပ္မိပါ။ ေသခ်ာသာ ၾကည့္လွ်င္ သူ႔တကိုယ္လုံးတြင္ လႈပ္ရွားေနသာ အရာသည္ နန္းယမုံ၏ လက္ကေလးမ်ား လႈပ္ရွားရာသို႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားသာ ရွိေနေပသည္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့တြင္ ပတ္ထားေသာ Halter Dress ၏ အစႏွစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ရင္သားမို႔မို႔မ်ားအား စည္းေႏွာင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ဘရာက အျပင္ကို ထင္းထင္းလင္းလင္းပင္ ထြက္လာသည္။ နန္းယမုံသည္ ေခတ္မွီလြန္းလွသည္ကို ဒီေနရာတြင္ ဇြဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ဝတ္ထားေသာ ဘရာသည္ Lacy လို႔ ေခၚရမည့္ ဇာလႊာမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ ပုံဆန္းဘရာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဘရာတစ္ခုလုံးတြင္ ဇာလႊာမ်ားက အမ်ားစု ျဖစ္သျဖင့္ ႏို႔လုံးေဖြးေဖြးေတြကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္ႏွင့္ မျခားပါ။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို မျမင္ရသည့္တိုင္ ပန္းႏုေရာင္ ႏို႔ကြင္းဝိုင္းေလးမ်ားကိုေတာ့ ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္ ျမင္ေနရေသးသည္။ “ဝိုး !!” (အံ့ၾသမႈကို မထိန္းႏိုင္ဘဲ ဇြဲ ေရ႐ြတ္မိသြားသလို၊ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ကင္မရာ၏ ခလုတ္ကိုလည္း ကလစ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ႏွိပ္မိသည္) “ဝိုး လုပ္မေနနဲ႔ … ဇြဲ .. လက္နဲ႔ကိုင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံ ျမန္ျမန္လာ႐ိုက္” ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဇြဲတို႔အတြက္ ႏွစ္ခါျပန္ ဖိတ္ေခၚေနစရာမလို။ မသိမသာတုန္ေနေသာ လက္ေတြႏွင့္ပင္ ရင္သားဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား တစ္ဖက္ကို ဘရာေပၚကေန လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။

ႀကီးမားသေလာက္ အိစက္ေႏြးေထြးသည့္ အထိအေတြ႕က သူ႔လက္ဖဝါးျပင္ေပၚသို႔ ကူးစက္ကာ ေရာက္လာသည္။ နန္းယမုံ၏ ႏို႔လုံးႀကီးတစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားရင္း ဇြဲ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဓါတ္ပုံေတြ တျဖတ္ျဖတ္ ႐ိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေဘာ့စ္က ကင္မရာေထာက္တံကို သိမ္းမထားတာလဲဟု လွမ္းအျပစ္တင္လိုက္ေသးသည္။ ေထာက္တံသာ ရွိလွ်င္ ကင္မရာကို ေအာ္တိုခ်ိန္ထားလိုက္ယုံသာ၊ ဒါဆို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးႏွင့္ ဖ်ဲသီးအ႐ြယ္ရွိသည့္ ႏို႔လုံးေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို အားရပါးရ ကိုင္တြယ္လို႔ရမွာျဖစ္သည္။ နန္းယမုံ၏ ႏို႔လုံးေတြကလည္း တကယ္ကို သေဘာက်ခ်င္စရာေကာင္းပါသည္။ ဇြဲ၏ လက္တစ္ဖဝါးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မအုပ္ႏိုင္ခ်င္။ ႏူးညံ့မႈႏွင့္အတူ အိတင္းမႈကလည္း ထပ္တူတြဲ၍ ရွိေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေဖာ္ျပရခက္ေသာ အေတြ႕ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြ႕က တပ္မက္ေမာဖြယ္ရာ အျပည့္လည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ကိုင္ထားလ်က္က မသိမသာပင္ ညႇစ္မိသြားသည္။ နန္းယမုံ ကိုယ္က တြန႔္သြားၿပီး ဘရာေပၚက သူ႔လက္ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ “ဓါတ္ပုံေတြျပဦး .. ဇြဲ” မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ရသည့္ ဇြဲ .. ကင္မရာကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ နန္းယမုံက ကင္မရာကို ၾကည့္ေနခိုက္၊ သူ႔မ်က္လုံးေတြကမူ ႏို႔လုံးအိအိႀကီးေတြထံပါးမွ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မလႊဲ။ မ်က္ေတာင္ေတာင္ ခတ္မိရဲ႕လား မသိ။ ကင္မရာကို ဇြဲလက္ထဲ ျပန္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ နန္းယမုံက အလုပ္စားပြဲႀကီးနားသို႔ ကပ္သြားသည္။ ဝတ္စုံ၏ အေပၚစႏွစ္စကိုလည္း လည္တိုင္မွာ ျပန္ပတ္လိုက္ရာ ဇြဲ အလြန္အမင္း တပ္မက္ေနေသာ ေ႐ႊရင္ေဖြးေဖြးႀကီးေတြက သူ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ သၾကားလုံးဗူးေပ်ာက္သြားသလို ဇြဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ဒီအလုံးေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို အားရပါးရမွ မနယ္ရေသးတာ ..။ “က် .. က်ေနာ္တို႔ ၿပီးၿပီလား မမ” မေနႏိုင္ေတာ့သည္အဆုံး သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ထားသည့္ နန္းယမုံကို ေနာက္ကေန ေလသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ ေမးမိသည္။ နန္းယမုံက ဇြဲကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္အေျဖမေပးပါ။ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းတို႔အတြဲ၏ ဓါတ္ပုံေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ တေအာင့္ေနမွ “မၿပီးေသးဘူး ..  ၿပီးဖို႔ အေဝးႀကီးလိုေသးတယ္ .. ဇြဲ” “ဇြဲ .. အဲဒီ ကင္မရာနဲ႔ မူဗြီ႐ိုက္လို႔ရလား” “ရတယ္ .. မမ” (နန္းယမုံ စိတ္ထဲတြင္ ဘာေတြးေနသည္ကို ဇြဲ မခန႔္မွန္းမိေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းညိတ္ကာေတာ့ အေျဖေပးလိုက္သည္) “အိုေက .. ေကာင္းတယ္ .. ဒါဆို အခုစၿပီး ရီေကာ့လုပ္လိုက္” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ နန္းယမုံက ဇြဲေရွ႕သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူမဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာ မသိခင္မွာပင္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

အံ့အားသင့္ၿပီး ဇြဲ ငုံ႔ၾကည့္မိခိုက္ နန္းယမုံ၏ သြယ္ေျပာင္းေသာ လက္တစ္စုံက ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေခါင္းအား လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ “မ .. မ .. ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “ေမးမေနနဲ႔ … မင္း .. မင္းေကာင္မ အတြက္ ျပန္တုံ႔ျပန္ခ်င္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား” “အာ .. ဟုတ္ … အိုေက” ကင္မရာကို ကိုင္ထားရင္းႏွင့္ ဇြဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ရပ္ေပးေနလိုက္သည္။ လႈပ္ရွားစရာ ရွိသမွ် နန္းယမုံကသာ ဦးေဆာင္၍ ျပဳလုပ္သည္။ ေဘာင္းဘီက သူ႔ေျခရင္းတြင္ ပုံသြားေသာအခါ နန္းယမုံလက္က ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးျဖစ္ေနေသာ အတြင္းခံဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဇြဲ .. ကင္မရာ၏ mode ကို ဗြီဒီယိုသို႔ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး စတင္ ႐ိုက္ကူးသည္။ အရင္ဆုံး ကင္မရာျမင္ကြင္းထဲတြင္ ေပၚလာတာက ျဖဴေဖြးသြယ္တန္းေသာ လက္ကေလး၊ ထိုလက္ကေလးရဲ႕ လက္သူႂကြယ္ေနရာတြင္ေတာ့ တလက္လက္ေတာက္ေနေသာ စိန္လက္စြပ္ .. နန္းယမုံရဲ႕လက္ထပ္လက္စြပ္၊ ေဖာင့္ဖေယာင္းပမာ လွပေသာ သူမရဲ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ ထိစပ္ေနသည္က အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္က သူ႔လီးႀကီး။ ဇြဲတစ္ေယာက္ နားထင္ေတြ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္လာသည္အထိ ခံစားလိုက္ရသည္။ “အိုး .. အေမ့ !!” ေယာက်္ားေတြ၏ လိင္အဂၤါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး နန္းယမုံ မည္မွ် အေတြ႕အႀကဳံရွိသည္ေတာ့ မသိ။ သူ႔လီးအား ေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ဖယ္၍ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္တြင္ ေယာင္ယမ္း၍ ေရ႐ြတ္လိုက္သံေလးကမူ ဇြဲအတြက္ နားဝင္ခ်ိဳလွသည္။ စာေတြမွာ ေရးထားသည့္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ ျပန္ဆိတ္ၾကည့္ရမည့္ကိန္း။ ဒါအိပ္မက္မ်ားလား .. ကိုယ္တိုင္ျမင္ေနရသည့္ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတြကိုေတာင္ မယုံႏိုင္ပါ။ တကယ္ကို (absolutely gorgeous) ျဖစ္သည့္၊ ဆက္ဆီက်လွသည့္ မမလွလွ နန္းယမုံ၏ လက္ထဲတြင္ သူ႔လီးက ေရာက္ရွိေနသည္။ “မမ မ်က္ႏွာကို ပါေအာင္ ႐ိုက္ဦး .. အဲဒီေတာ့မွ မင္းလီးကို ကိုင္ထားတာ မမျဖစ္မွန္း ဒင္း သိမွာ” လီးကိုကိုင္၍ ေျဖးေျဖးသာသာ ဆုပ္စြဲေနေသာ လက္ကစ၍ တေျဖးေျဖးျခင္း ကင္မရာကို နန္းယမုံ၏ မ်က္ႏွာရွိရာသို႔ ေ႐ႊ႕သြားသည္။ နန္းယမုံ၏ လွပေသာ မ်က္ဝန္းေတြထဲတြင္ ထူးဆန္းသည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ လဲ့ျဖာေနသည္။ သူမ ဘာေတြ ေတြးေနလဲဆိုတာကို ဇြဲ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႔ အခ်ိန္မအားပါ။ အေပၚစီးကေနၿပီး လွမ္းျမင္ေနရေသာ ႏို႔လုံးေဖြးေဖြးေတြ၏ ထိပ္ပိုင္းအား ကင္မရာကို zoom ဆြဲ၍ လွမ္းခ်ိန္လိုက္သည္။ “အား .. ရွစ္ .. ေကာင္းတယ္” မာေၾကာေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးတန္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးေနရာမွ၊ နန္းယမုံက က်န္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ေဂြးဥေတြကို ႐ြ႐ြေလး လွမ္းကိုင္သည္။

လက္ဖဝါးေလးထဲတြင္ ထည့္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ မာဆက္ လုပ္သလို ႏွိပ္နယ္ေပးေသာအခါ ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးက်သည္အထိ ဖီလင္တက္သြားသည္။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကင္မရာ မကိုင္ထားသည့္လက္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ ႏို႔ႀကီးတစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲမိ၏။ “အိုး !! “ေဆာရီး .. မမ” “ရတယ္ .. ကင္မရာကို ေသခ်ာၾကည့္ဦး” “ဟုတ္ .. မမ ေသခ်ာ႐ိုက္ထားတယ္” ခံစားမႈဖီလင္ေနာက္သို႔ ေမ်ာသြားသည့္ ဇြဲ .. နန္းယမုံ၏ သတိေပးသံေၾကာင့္ ကင္မရာကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ျပန္ထိန္းကိုင္လိုက္သည္။ ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည့္သူႏွင့္ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ နန္းယမုံ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြား၏။ သူၾကည့္ေနခိုက္ နန္းယမုံတစ္ေယာက္ အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ရႉလိုက္သည္ကို သတိထားမိသည္။ “ဇြဲ .. မနက္ကတုန္းက မင္း ေရခ်ိဳးလာခဲ့တယ္ မွတ္လား” “ဟုတ္တယ္ .. မမ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ” (သူ႔ကိုယ္ကမ်ား အနံ႔အသက္ ထြက္ေနလို႔လားဟု ဇြဲ ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေတြးမွားသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ေလသည္) “မိုး .. လုံး .. ဟိန္း .. က်မ လုပ္သမွ်ကိစၥေတြ အားလုံးဟာ ရွင့္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတာ .. ရွင့္အျပစ္ေတြႀကီးပဲ” ကင္မရာကိုၾကည့္ကာ ေျပာေသာ ထိုစကားအဆုံးသတ္ႏွင့္အတူ နန္းယမုံ၏ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးက ဟသြားၿပီး လွ်ာနီနီခြၽန္ခြၽန္ေလးက ထြက္လာကာ ဒစ္လုံးႀကီးကို လွမ္းလ်က္သည္။ ဒစ္ထိပ္ႏွင့္ စိုစြတ္ေသာ လွ်ာထိပ္ေလး ထိမိမႈက နန္းယမုံလက္ထဲရွိ လီးတန္ကို ေထာင္းခနဲ ႐ုန္းထေစသည္။ ထိပ္ဖူးဝတြင္ စို႔ထြက္ေနေသာ အရည္ၾကည္ေလးက နန္းယမုံ၏ လွ်ာဖ်ားေလးတြင္ တြဲခို၍ ပါသြားသည္။ “ေကာင္းတယ္ .. မမရယ္ .. ေကာင္းတယ္ .. လ်က္ လ်က္ေပးပါဦး” ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ မာေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီး၏ အရင္းပိုင္းကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ လြတ္ထြက္ေနသည့္ ထိပ္ပိုင္းတေလွ်ာက္ နန္းယမုံ၏ လွ်ာနီနီေလးက ေ႐ြ႕လ်ားေနသည္။ ေအာက္ဆင္းသြားလိုက္၊ အေပၚတက္လာလိုက္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ လႈပ္ရွားၿပီးေနာက္၊ ထိပ္ဖူးလုံးႀကီးဆီ ျပန္အေရာက္တြင္ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဟ၍ ငုံ႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ ႏူးညံ့ေသာႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို တြန္းတိုက္၍ လီးဒစ္က ပါးစပ္ေပါက္ထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ “အား .. အရမ္းေကာင္းတယ္ … မမ” ႁပြတ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ လီးထိပ္က နန္းယမုံ ပါးစပ္အတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ လီးကို ၉ဝဒီဂရီေထာင္မတ္ေနေအာင္ ကိုင္ထားရင္း လက္ဖဝါးႏွင့္ဆုပ္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။

မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေမာ့တက္လာၿပီး ဇြဲအား ထင္မွတ္မထားသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္သည္။ “မမနဲ႔ မင္းေကာင္မ .. ဘယ္သူစုပ္ေပးတာ ပိုေကာင္းလဲ” ဇြဲ၏ အသိအာ႐ုံတြင္ ေလာေလာဆယ္ ႀကီးစိုးထားသည္က နန္းယမုံသာ ရွိသျဖင့္ သူ႔ေကာင္မဆိုေသာ ရည္ၫႊန္းခ်က္ကို မနည္းေတာင္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေျပာမွန္းသိလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ရဲ႕ အစုပ္အမႈ (ဘလိုးေဂ်ာ့)က ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသည္မွန္း ဇြဲ မသိ။ သို႔ေသာ္ နန္းယမုံ၏ ဘလိုးေဂ်ာ့က မတရားေကာင္းေနသည္မွန္းေတာ့ ဇြဲ သိေနသည္။ “မမက ပိုေကာင္းတာေပါ့” (ဇြဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေသခ်ာသိေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ စုပ္ေပးတာ ခံရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ျဖတ္ခနဲ ေတြးလိုက္ေသးသည္) နန္းယမုံကေတာ့ ဇြဲ၏ အေတြးကို သိႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။ သူမက ပိုသာသည္ဆိုေသာအခ်က္ေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားသည့္ အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ငုံ႔၍ လီးကို အားရပါးရစုပ္သည္။ ေကာင္းမြန္လွသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားက လီးတန္တေလွ်ာက္မွ တဆင့္ ဇြဲ ကိုယ္အႏွံ႔ ျပန႔္၍ စီးဝင္သြားသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ နန္းယမုံ၏ ေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ဖိခ်မိသည္။ ႏူးညံ့အိေထြးေသာ ပါးေစာင္သားေလးမ်ား၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ လီးတန္တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို နန္းယမုံ ပါးစပ္ထဲ သြင္းပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ “အား .. ေကာင္းတာ မမ” “အု .. အု” “မမ .. ဒိသ႐ုပ္ လုပ္ဖူးလား ??” နန္းယမုံ ကိုယ္လုံးေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး၊ ပါးစပ္ထဲမွလည္း လီးတန္က ကြၽတ္ထြက္လာ၏။ ေခတ္မွီသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္မို႔ ဒိသ႐ုပ္ဆိုသည္မွာ လိင္တန္ကို အဆုံးထိ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္း၍ စုပ္ေပးျခင္းမွန္း နန္းယမုံ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမေယာက်္ား ဦးမိုးလုံးဟိန္းႏွင့္ေတာင္မွ ဒီလိုမ်ိဳး တခါမွ မစမ္းဘူးပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ လိင္တန္ကို စုပ္ေပးသည္ဆိုတာကလည္း အၿမဲတမ္းရယ္လို႔ မဟုတ္။ သူမ စိတ္ပါသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း အလြန္အမင္း ဆႏၵရွိခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမေယာက်္ား၏ လူယုံေကာင္ေလးက သူ႔လီးကို ဒိသ႐ုပ္လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၿပီ။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း …. ။ ကင္မရာ ကိုင္ထားေသာ လက္ကို သူ႔မ်က္ႏွာဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး ဇြဲတစ္ေယာက္ မခိုးမခန႔္ ၿပဳံးရင္း စကားကို တစ္လုံးခ်င္း ေျပာေနသည္။

“ဒီမွာ ေဘာ့စ္ .. ခင္ဗ်ား မိန္းမရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို ခင္ဗ်ား လီးအကုန္ ေသခ်ာေပါက္မထည့္ဖူးဘူး မွတ္လား .. ဘယ္ထည့္ရမလဲ… ခင္ဗ်ားႀကီးက သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ေဖာက္ျပန္ေနတာကိုး .. အခု ခင္ဗ်ား မရတဲ့ အခြင့္အေရးကို က်ေနာ္ ရၿပီ .. မမ က က်ေနာ့္လီးကို ဒိသ႐ုပ္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ … ဒီမွာ ၾကည့္ ..” ဇြဲေျပာလိုက္သည့္ စကားေတြ အားလုံးကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နန္းယမုံ ၾကားလိုက္ပါသည္။ သူမ ဦးေႏွာက္က ထိုအခ်က္မ်ားကို လက္ခံသင့္၊ လက္မခံသင့္ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ၏ လက္က သူမေခါင္းကို အသာကိုင္ၿပီး ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ေတာ့ ပါးစပ္ကို အလိုလိုဟေပးမိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ၏ သဘာဝဗီဇ (natural instinct) က ႀကီးစိုးသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လီးတန္လုံးပတ္၏ ေအာက္ေျခပိုင္းႏွင့္ ထိႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ထိပ္ဖူးလုံးလုံးႀကီးက အာေခါင္ကို ေက်ာ္၍ လည္ေခ်ာင္းဝသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ပ်ိဳ႕ခ်င္သလို ျဖစ္သည္။ အသက္ရႉရခက္သလို ျဖစ္သည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပန္ထုတ္လိုက္သည့္တိုင္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးသည္။ “အားမေလွ်ာ့နဲ႔ မမ ရေတာ့မွာ … နဲနဲပဲ လိုေတာ့တာ” တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လိုပါေသးသည္။ ဇြဲ လုပ္ခဲ့ဖူးသမွ် ေကာင္မေလးတိုင္းေတာင္မွ ဘယ္သူမွ သူ႔လီးကို အကုန္ငုံႏိုင္တဲ့သူ မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ၏ အားေပးမႈကို နန္းယမုံက အသိအမွတ္ျပဳဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး လက္ခံသည္။ ၿပီးေနာက္ အသက္ကိုဝဝရႉသြင္းလိုက္ၿပီး သူမပါးစပ္ကို လီးထိပ္ဖူးအား ျပန္ငုံ၍ ဖိခ်လိုက္ျပန္သည္။ အသက္ကိုဝေအာင္ ရႉထားခဲ့သည့္အတြက္ လီးဒစ္က လည္ေခ်ာင္းထဲဝင္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ အေစာတုန္းကလို မျဖစ္ေတာ့။ ပ်ိဳ႕ခ်င္သလို ျဖစ္ေနသည့္ အခံေတာ့ ရွိေနေသးေပမယ့္ ထိုစိတ္ကို ထိန္းၿပီး လည္ေခ်ာင္းအတြင္းသားေတြကို ေျဖေလွ်ာ့ကာ ငွက္ေပ်ာသီး မ်ိဳခ်သလို မ်ိဳလိုက္သည္။ လီးတန္လုံးပတ္ကို ဖိပြတ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ေအာက္ဘက္သို႔ ေ႐ြ႕သြားၿပီး နန္းယမုံ၏ ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္ေလးက လီးအရင္းတြင္ ေပါက္ေနေသာ အေမႊးေတြႏွင့္ ေရာယွက္သြားသည္။ သူမ ေမးေလးကမူ ေဖာင္းကားေနသာ ေဂြးဥမ်ားႏွင့္ သြားထိသည္။ “ဝိုး … ေရး .. မိုက္တယ္ မမ” ဇြဲတစ္ေယာက္ေတာ့ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္သို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ေနသလိုကို ခံစားရသည္။ နန္းယမုံ၏ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ထိန္းကိုင္ထားရင္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ႂကြတက္မလာေအာင္ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ဖိထားသည္။ လီးဒစ္ဖူးႏွင့္ လည္ေခ်ာင္းသားအိအိေတြ ထိေတြ႕ေနမႈသည္ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။

ခနၾကာမွ ဖိထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ “မမ .. လုပ္ႏိုင္တယ္ .. ေရး !!!” အင္မတန္မွ ေက်နပ္အားရသံႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေႂကြးေၾကာ္ေနသည့္ နန္းယမုံေၾကာင့္ ဇြဲေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး အသံတိတ္သြားရသည္။ သူမ စုပ္ေနေသာ လီးသည္ ဘယ္သူ႔လီးဆိုတာကိုေရာ နန္းယမုံေတြးမိပါရဲ႕လား မသိ ..။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ထပ္မံတိုက္တြန္းစရာ မလိုလိုက္ဘဲ နန္းယမုံက သူ႔လီးကို ျပန္၍ ငုံစုပ္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ နည္းစနစ္ကို သိနားလည္သြားၿပီ ျဖစ္သည္မို႔ တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္တင္ လီးက သူမပါးစပ္ထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ နန္းယမုံ၏ ႏွာတံေလးက လီးေမႊးမ်ားၾကား ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။ ႏွာဝထဲသို႔ လီးေမႊးအခ်ိဳ႕ကပင္ တိုးဝင္သြားရာ သူမ ႏွာေခါင္းကို ဘယ္ညာလွည့္ကာ ကစားၿပီး ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ “အိုး .. ရွစ္” ဇြဲတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ သူ႔လိင္တန္သည္ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို တင္းမာေနၿပီး၊ အခ်ိန္ကိုက္ ဗုံးသလို ေပါက္ကြဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ နန္းယမုံ၏ ေခါင္းကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး ခါးကိုလႈပ္ကာ သူမပါးစပ္အား ေဆာင့္လိုးမိေတာ့သည္။ နန္းယမုံက အလိုက္သင့္ပင္ လည္ေခ်ာင္းကို ေျဖေလွ်ာ့ထားေပးယုံမက၊ လွ်ာေလးႏွင့္လည္း အဝင္အထြက္ ျဖစ္ေနေသာ လီး၏ ေအာက္ဘက္ပိုင္းကို ပတ္၍ လ်က္ေပးသည္။ ႏူးညံ့လွေသာ နန္းယမုံ၏ ပါးစပ္လွလွေလးထဲတြင္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ကုန္ေအာင္ ထည့္ထားႏိုင္သည့္ ဖီလင္သည္ ဇြဲအတြက္ေတာ့ ဘာႏွင့္မွကို မလဲႏိုင္ေပ။ သူမပါးစပ္အား အရွိန္ႏွင့္လိုးေနေသာ ဇြဲအား မိနစ္ပိုင္းမွ် ၾကာသည္အထိ နန္းယမုံ လႊတ္ေပးထားလိုက္၏။ နန္းယမုံ အေနႏွင့္ အစပိုင္းတုန္းက သူမအေပၚ ေဖာက္ျပန္သည့္ လင္ျဖစ္သူအား ပညာေပး လက္စားေခ်ဖို႔ရန္ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ဒီေလာက္အထိေတာ့ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့။ အခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဖို႔ မလြယ္ကူေတာ့ပါ။ သူမအေနႏွင့္လည္း ဒီအေျခအေနေရာက္လာမွ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ရန္သာ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဇြဲ .. ေနဦး” ႁပြတ္ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ လီးက ပါးစပ္ေပါက္ထဲမွ ကြၽတ္ထြက္သြားရာ ဇြဲတစ္ေယာက္ တကယ္ကို ဖီးလ္ေအာက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္သာ ဆက္ေဆာင့္ရလွ်င္ သူၿပီးေတာ့မွာ ေသခ်ာေနသည္ေလ။ “ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမ??” အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သံႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ ဇြဲ .. နန္းယမုံထံမွ အေျဖေၾကာင့္ ေနရာမွာတြင္ ထခုန္ခ်င္သြားျပန္သည္။

အနည္းဆုံးေတာ့ လူက မခုန္မိတာေတာင္ လီးတန္ႀကီးက ဆတ္ခနဲ ခုန္တက္သည္။ “တို႔တေတြ ဖက္ခ္ ၾကရေအာင္ .. ဇြဲ” “မမ .. တကယ္ ေျပာေနတာလား” (အံ့အားသင့္ၿပီးရင္း သင့္ေနရေသာ ဇြဲ .. ဒီတခါေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ပန္းကန္ျပားဝိုင္းေလာက္ ႀကီးသြားသည္ဟု ဆိုလို႔ရသည္) “တကယ္ေျပာေနတာ .. ဇြဲ .. ဒါ ေနာက္စရာ မဟုတ္ဘူး” ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ဇြဲအား ခပ္ေငါက္ေငါက္လွမ္းေျပာရင္း နန္းယမုံ ဒရက္စ္(ဝတ္စုံ)ရဲ႕ ေအာက္အနားစကို လွမ္းဆြဲကာ ခါးထက္သို႔ မတင္သည္။ ႀကီးမားေဖြးဥေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္သည္ ခပ္ေသးေသး ပင္တီက ဖုံးမထားႏိုင္သည့္ႏွယ္ လုံးေမာက္ကာ ေပၚထြက္လာသည္။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားသလို ဂ်ီစထရင္း ဝတ္ထားတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ပင္တီေသးေသးေလးက တင္ပါးအထက္ပိုင္းကိုသာ ဖုံးထားႏိုင္သည့္ ဆက္ဆီက်သည့္အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ ဇြဲ၏ လီးက ဆတ္ခနဲ ထခုန္ျပန္သည္။ မနည္းပင္ ဖင္ေက်ာေတြကို အျမန္ရႈံ႕လိုက္ရၿပီး လရည္မထြက္ေအာင္ ထိန္းထားရသည္။ “မင္း .. သန႔္တာေတာ့ သန႔္တယ္ ေနာ္ ..” “အာ… သန႔္ပါတယ္ မမ .. ဒါေပမယ့္ မမ အဆင္မေျပရင္ က်ေနာ့္ဆီမွာ ကြန္ဒုံးရွိတယ္” “ဒါဆို ယူလိုက္ေလ .. ဘာလုပ္ေနတာလဲ .. ျမန္ျမန္လုပ္ … အခ်ိန္မရွိဘူး” “ဟုတ္ .. ဟုတ္ .. မမ .. လာ .. လာၿပီ” ဇြဲတစ္ေယာက္ ကမန္းကတမ္း ၾကမ္းျပင္ေပၚပုံေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ေျပးေကာက္၊ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္၊ အိတ္အလယ္ေခါင္က ဇစ္ကို ဖြင့္ၿပီး တစ္ခုထဲသာ က်န္ေနသည့္ ကြန္ဒုံးကို ျမန္ျမန္ထုတ္ယူရသည္။ ကြန္ဒုံးအိတ္ေထာင့္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ကိုက္ကာ ဆြဲေဖာက္လိုက္ၿပီး အစြန္းစထြက္လာေသာ အၾကည္ျပားေလးကို လီးထိပ္တြင္စြပ္ကာ လိပ္ခ်လိုက္သည္။ “ေနဦး !!  .. ကင္မရာနဲ႔ ခ်ိန္႐ိုက္ထားဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး” ကြန္ဒုံးစြပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမနားသို႔ ေျပးကပ္ေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည့္ ဇြဲအား နန္းယမုံ လွမ္းသတိေပးရသည္။ သူမ သတိေပးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ ဇြဲ စိတ္ထား၌ ကင္မရာ႐ိုက္ကူးဖို႔ ကိစၥ လုံးဝရွိမေနပါ။ စားပြဲစြန္း၌လက္ေထာက္ကာ ေနရာယူထားသျဖင့္ လုံးဝန္းၿပီးထြက္ေနေသာ ပန္းသီးပုံစံဟု တင္စားေခၚေဝၚရမည့္ တင္သားေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ဖက္ကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ “ရၿပီ .. မမ” ကင္မရာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ အလွစိုက္ ပန္းအိုးေပၚတြင္ သြားေျပးတင္ၿပီးေနာက္ နန္းယမုံ ဖင္ေပးထားရာေနရာသို႔ ဇြဲ ေရာက္လာသည္။ လွန္တင္ထားေသာ ဒရက္စ္(ဝတ္စုံ)စ လိပ္ကာ ဖုံးေနသည့္ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ဇြဲ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ေနာက္တစ္ဖက္က လီးတန္ကို ထိန္းကာ ေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။

နန္းယမုံကလည္း အလိုက္သင့္ပင္ တင္ပါးကို ေကာ့ကာ ကုန္းေပးထားသည္ ျဖစ္ရာ အရည္ၾကည္စို႔ေနေသာ အဝေလးႏွင့္ ကြန္ဒုံးစြပ္ထားေသာ ဇြဲ၏ လီးထိပ္ေတ့မိသည္။ ဇြဲ သုံးေလ့ရွိေသာ ကြန္ဒုံးက အဖုေလးေတြပါေသာ အမ်ိဳးအစားမို႔ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ပါ။ ေနရာမွန္သည္ကို သိသည္ႏွင့္ ဖိကာ သြင္းပစ္လိုက္သည္။ (အားပါးပါး .. က်ပ္လွခ်ည္လား) “အီး … အင့္ … အင့္” (နန္းယမုံ ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲတုန္၍ ေခါင္းေမာ့ကာ မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းက်သည္) “ဒီမွာ ေဘာ့စ္ .. ခင္ဗ်ားႀကီးေတြ႕ၿပီ မွတ္လား … က်ဳပ္လုပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ .. ေတြ႕တယ္ဟုတ္ .. အဲဒါ ခင္ဗ်ား သစၥာမရွိဘဲ ပစ္ထားတဲ့ မိန္းမေလ … ဟုတ္ၿပီလား” ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာလီးႀကီးက သူမကိုယ္တြင္းသို႔ အဖုတ္ဝမွတဆင့္ ျပည့္က်ပ္စြာ ဝင္လာမႈေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးစင္းက်သြားသူ နန္းယမုံ .. ေဇာင့္ႂကြားႂကြားေလသံႏွင့္ လွမ္းေျပာေနသူ ဇြဲ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္  ၿခံခုန္တဲ့လင္ျဖစ္သူကို မေက်နပ္သည့္စိတ္ေတြ ျပန္ထလာၿပီး သူမတင္ပါးေတြကို ေနာက္သို႔ တြန္းပို႔ပစ္လိုက္သည္။ ဇြဲႏႈတ္ဖ်ားမွ ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံႏွင့္အတူ လီးႀကီးက က်ဥ္းက်ပ္ေနေသာ လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေျပးဝင္သည္။ ဇြဲ၏ ဆီးစပ္ႏွင့္ ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ တင္ပါးႀကီးတစ္စုံ ထိကပ္သြားသည္။ “အိုး .. ရွစ္ .. ေကာင္းတယ္” စူးစူးရွရွေအာ္ၿပီး ေက်နပ္အားရသံအျပည့္ႏွင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္သည့္ နန္းယမုံစကားေၾကာင့္ ဇြဲပင္ အံ့အားသင့္ၿပီး အဖုတ္ထဲအျပည့္ဝင္ေနေသာ လီးႀကီးအား ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ဇြဲကသာ ထိုသို႔ ၿငိမ္ေနေပမယ့္ နန္းယမုံကေတာ့ ၿငိမ္ေနျခင္း မရွိပါ။ သူမဖင္ႀကီးေတြက တုန္ခါေနၿပီး၊ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကမူ ဇြဲ၏ လီးကို ပတ္ကာရစ္ဆြဲေနၾကသည္။ “လိုး .. လိုးေလ .. ဇြဲ .. မမ ကို လိုး .. ဖက္ခ္ မီ .. ပလိစ္ !!” သူ႔ေယာက်္ား စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေအာင္ပဲ နန္းယမုံ တမင္ေျပာေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔လီးေၾကာင့္ပဲ ဆႏၵေတြ တက္ႂကြလို႔ လိုးခိုင္းတာလား ဇြဲ ေသခ်ာေဝခြဲမရပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်က္ေတြအား ဇြဲ ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ လုံးဝန္းသေလာက္ တင္းရင္းအိစက္ေနသည့္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာဆြဲကိုင္ၿပီး အားကုန္ကို လိုးေတာ့သည္။ လီးက ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ထြက္လာလိုက္၊ ဝင္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေျပးလႊားေနေသာ ပစ္စတင္ေခ်ာင္းႏွင့္ေတာင္ တူလွေပသည္။ နန္းယမုံ တင္သားေတြက တကယ္ကို ျဖဴေဖြးကားစြင့္ကာ လုံးဝန္းလွသည္။

ေနာက္ကေန ေဒါ့ဂီစတိုင္လ္ႏွင့္ လိုးေနရသူ ဇြဲအဖို႔ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း တင္သားေတြ တုန္တက္သြားသည့္ ျမင္ကြင္း၊ အရည္ၾကည္ေတြ စိုေနေသာ လီးႀကီး အဖုတ္ထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ျမင္ကြင္း၊ အဆီရယ္လို႔ မရွိဘဲ ေက်ာ့ရွင္းေနေသာ ေက်ာျပင္ထက္တြင္ ဆံႏြယ္ေလးေတြ လႈပ္ခါသြားသည့္ျမင္ကြင္း .. ရမၼက္ႂကြဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းေပါင္း မ်ိဳးစုံကို ျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ားထက္ ပို၍ သူ႔စိတ္ကို ဖမ္းစားထားသည္က လီးအဝင္အထြက္ကို ျမင္ေအာင္ ဆိုၿပီး ဖင္သားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆြဲၿဖဲထားမႈေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွားေပၚေနေသာ စအိုေပါက္ နီနီစူစူေလး။ နန္းယမုံသည္ သူမကိုယ္သူမ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ အၿမဲေက်ာ့ရွင္းေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားလို႔လား မသိ။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြေရာ ဖင္ၾကား ၊ စအိုေပါက္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေရာ အားလုံးက အေမႊးအမွင္ကင္းၿပီး ျဖဴေဖြးသန႔္စင္ေနသည္။ အဖုတ္ကို အပီအျပင္ ေဆာင့္လိုးေနရင္းမွ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဖင္ခ်ခ်င္လာသည္။ နန္းယမုံကို ခ်ရဖို႔ အေရးက ဒီတစ္သက္ ျပန္ရခ်င္မွ ရေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ႀကဳံႀကိဳက္တုန္း ရွိရွိသမွ် အေပါက္အကုန္ဖြင့္လိုက္ခ်င္သည္။ “အင္း … အင့္ .. မမ ေကာင္းလာၿပီ .. ဇြဲ .. ေဆာင့္ .. နာနာေဆာင့္” ကာမရမၼက္ေဇာတက္ကာ နန္းယမုံတစ္ေယာက္ အပီအျပင္ ေပါက္ကြဲထြက္ေနသည္။ မိမိေယာက်္ားမဟုတ္တဲ့ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးက လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ လိုးေပးတာ ခံေနရသည္မို႔ ခံစားမႈအရွိန္ကလည္း ခါတိုင္းႏွင့္ မတူ။ တစ္သက္တာတြင္ မႀကဳံဘူးေသးသည့္ အေတြ႕အႀကဳံႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ၿပီးေတာ့ဖို႔ နန္းယမုံ တဲတဲေလးသာ လိုေတာ့သည္။ “အင္ .. အာ .. ဘာျဖစ္လို႔ ဆြဲထုတ္လိုက္တာလဲ .. ဇြဲ” အရမ္းႀကီး ေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဖုတ္ထဲမွ လီးဆြဲထုတ္ခံရသျဖင့္ မဲ့တဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ နန္းယမုံ လွည့္ၾကည့္ကာ ေမးရွာသည္။ စားပြဲစြန္းအား ေထာက္ထားသည့္ လက္ျဖင့္ လီးတန္ႀကီးအား လွမ္းဆြဲမည္ေတာင္ ျပဳသည္။ ဇြဲကာ အဆြဲမခံဘဲ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သည္။ တင္ပါးႀကီး တစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားေသာ လက္ကိုမူ စအိုေပါက္ေလးေပၚ ေ႐ႊ႕ၿပီး လက္မႏွင့္ စူတူတူအဝေလးကို ဖိထိုးခ်သည္။ “မမ ေယာက်္ားက မမဖင္ကို လုပ္ဖူးလား” “အိုး .. ႏိုး .. မလုပ္ဘူး .. မလုပ္ဖူးဘူး” နန္းယမုံ၏ စအိုေပါက္ေလးက တင္းရင္းေနေသာ္လည္း ဇြဲက လက္မကို အားႏွင့္ဖိခ်လိုက္သည္မို႔ ထိပ္ပိုင္းေလာက္ ဝင္သြားသည္။ ေခြၽးသီးေလးေတြ စို႔ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ နန္းယမုံကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး လီးကို လွမ္းဆြဲေသာလက္ကို ကမန္းကတမ္း စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္ေထာက္လိုက္ရသည္။

ဖင္ေပါက္ႏုႏုေလးထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ သူ႔လက္မကို အသာေလး လႈပ္ေပးရင္း ကင္မရာတင္ထားရာဘက္သို႔ ဇြဲ လွမ္းၾကည့္ကာ စပ္ၿဖီးၿဖီး႐ုပ္ႏွင့္ ေျပာသည္။ “ကဲ .. ေဘာ့စ္ .. ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ဆုံးပိတ္အျဖစ္ ခင္ဗ်ားႀကီး တခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ေနရာကို က်ေနာ့္လီးေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္မယ္ .. ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ လက္မကို ျမင္တယ္ မွတ္လား .. မမနန္းယမုံရဲ႕ ဗါဂ်င္ဖင္ေပါက္ေလးေပါ့ဗ်ာ .. ဟား ဟား” ဇြဲေျပာေနသည့္ စကားလုံးတိုင္းကို နန္းယမုံ ၾကားပါသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ၏ အလုပ္သမားက သူေဌးကေတာ္ျဖစ္သူ သူမကို ဖင္ခ်ဖို႔ ႀကံစည္ေနသည္ဆိုတာ နန္းယမုံ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအေျခအေနတြင္ သူမ ျငင္းဆန္ခ်င္စိတ္တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါ။ အလွ်ံညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ရမၼက္စိတ္တြင္၊ ေဖာက္ျပန္သူ ေယာက်္ားအေပၚ ခံျပင္းေဒါသထြက္မႈက ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ သူမလုပ္သမွ် အမွန္ဟု နန္းယမုံ ထင္ျမင္ေနသည္။ ဖင္မကလို႔ ဘာႀကီးပဲခ်ခ် .. ဇြဲ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ သူမ သေဘာတူသည္။ “လုပ္ .. ဇြဲ .. မမ ဖင္ေပါက္က မင္းအတြက္ပဲ .. ဒါမွ ဒင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မွာ” ဖင္ေပါက္ထဲသို႔ ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လက္မေပၚသို႔ ထြီခနဲ ေနေအာင္ တံေတြးေထြးခ်လိုက္သည္။ လက္မကို ႏွဲ႔ၿပီး လႈပ္ေပးလိုက္ရာ တံေတြးမ်ား စိမ့္ဝင္လာသည္။ ဖင္ဝေလးက ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နန္းယမုံ စအိုဝေလးအား အလိုလို က်ဳံ႕မိသည္။ “မမ .. စိတ္ေလွ်ာ့ထား .. ဖင္ဝကို အရမ္းတင္းမထားနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား ..” “အင္း .. ဇြဲ .. ေျဖးေျဖးေနာ္” “ဟုတ္ .. မမ” တံေတြးအကူအညီေရာ၊ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနေသာ အဖုတ္ထဲမွ ထြက္သည့္ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား၏ အကူအညီေရာ ေပါင္းကာ ျပင္ဆင္ၿပီးေနာက္ လီးထိပ္ဖူးဝကို ေသခ်ာေတ့သည္။ တအားကို ဖိသြင္းပစ္လိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္က မ်ားေနေပမယ့္၊ ေနာက္ေပါက္ကို ဆက္ဆံသည္မွာ နန္းယမုံအတြက္ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ဆိုတာ ဇြဲ သိပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အဖုတ္ေပါက္ထက္ မ်ားစြာေသးငယ္ေသာ စအိုေပါက္ထဲသို႔ သူ႔လီးဒစ္ ဝင္ႏိုင္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားသည္။ အားအရွိန္ကို ၁%ေလာက္မွစ၍ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ထပ္ကာ တိုးတိုးသြားသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္း တစ္ရာျပည့္ဖို႔ေတာ့ မေစာင့္လိုက္ရပါ။ နန္းယမုံက စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး ဖင္ေပါက္ကို ဖြင့္ထားေပးရာ ၇၀% ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ လီးဒစ္ဖူးက အထဲသို႔ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ “အား … ကြၽတ္ … ကြၽတ္ ..” “ရွစ္ .. အရမ္းက်ပ္တာပဲ မမ .. သိပ္ေကာင္းတယ္ .. ဆိုးဂြတ္” တစ္ေယာက္က နာလို႔ ညည္းတာျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းတာျဖစ္သည္။ နာတာေတာ့ နာေနေပမယ့္ နန္းယမုံ ႐ုန္းကန္ၿပီး ထြက္သည္ေတာ့ မလုပ္ပါ။

စားပြဲစြန္းကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရာ သူမ၏ လက္ဆစ္ေလးမ်ားသည္ အားျပဳထားရသည့္အရွိန္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ေတာင္ သမ္းလာေနရွာသည္။ “မမ .. ဆက္သြင္းမယ္ေနာ္ .. ခန ေအာင့္ခံထား” အျပစ္အနာအဆာဆိုလို႔ အမည္းစက္တစ္စက္ေတာင္ မရွိသည့္ ျဖဴႏုေဖြးအိေနေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္အား ေပါင္းစပ္ထားသည့္ စအိုေပါက္ႏုႏုေလးအား သူ႔လီးႀကီးက ထိုးခြဲကာ ဝင္ေရာက္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ ဇြဲအတြက္ေတာ့ ၂၀၁၅အတြက္ ၾကည့္အေကာင္းဆုံးေသာ ျမင္ကြင္းသာျဖစ္သည္။ ေခ်ာ့သြင္းလိုက္၊ ခနရပ္ထားလိုက္၊ အားစိုက္ကာ ထပ္ဖိထည့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္မည္မွ် ကုန္သြားမွန္း မသိ။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေသးသည္။ ေစာေစာတုန္းက ၿပီးခ်င္သလို ျဖစ္ေနေသာ ဇြဲ .. ဖင္ေပါက္ထဲ လီးဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသျဖင့္ ၿပီးခ်င္စိတ္က နည္းနည္းေပ်ာက္သြားသည္။ လီးအရင္းပိုင္းႏွင့္ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြ ထိဖို႔ နဲနဲေလးသာ လိုေတာ့သည္အခ်ိန္တြင္ ဇြဲ ခနနားလိုက္သည္။ “မမ အဆင္ေျပလား ..” “တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးနဲ႔ .. ေနရထိုင္ရတာေတာ့ တမ်ိဳးႀကီပဲ” “ဒါက အစမွတ္လို႔ပါ .. လီးအဝင္အထြက္ျဖစ္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာ .. မမ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားရေစမယ္ .. ဟီး .. ဟီး” “ေဆြမ်ိဳးမေမ့လည္း မင္းေဘာ့စ္ကို ေမ့ရင္ ရၿပီ .. ေဆာင့္ေတာ့ကြာ” “စိတ္ခ် .. မမ” (လာၿပီ) ဆိုၿပီး အခ်က္ေပးသံအဆုံး၌ ဇြဲ သူ႔လီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္၍ အားႏွင့္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ က်ပ္သည္ကေတာ့ တကယ္ကို ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ထားသလား ထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျပဳတ္တူသည္ ႏူးညံ့လြန္းေသာ ကတၱီပါသားႏွင့္ အလားသဏၭာန္ တူေနပါသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေျဖးညင္းစြာ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ အားႏွင့္ေဆာင့္သြင္းလိုက္ႏွင့္ အပ်ိဳရည္ပ်က္ခါစ ဖင္ေပါက္ေလးကို စိတ္တိုင္းက် လိုးေဆာင့္ေနသည္။ သူ႔ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဖင္ဆုံႀကီး လႈပ္ခါသြားၿပီး စအိုေပါက္ေလးကေတာ့ အစြမ္းကုန္ကို ၿပဲလန္လို႔ေနသည္။ “အင္း … အာ့ .. ဇြဲ .. အား …  အာ့ ..  ဇြဲ … လုပ္ .. လုပ္ … အာ့” အသြင္းအထုတ္မွန္လာသည္ႏွင့္အမွ် နန္းယမုံ၏ ဖင္ေပါက္ေလးသည္ ဇြဲ၏ လီးကို ေကာင္းေကာင္းလက္ခံလာႏိုင္သည္။ နာေသးတာေတာ့ နာေနေသးေပမယ့္ ထိုနာတာႏွင့္တြဲ၍ ရရွိလာေသာ ခံစားမႈဖီလင္ကို မက္ေမာခုံမင္လာသည္။ ဇြဲ၏ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္ညီညီ သူမတင္ပါးကို ေကာ့ေကာ့၍ ေပးသည္။ ဇြဲကလည္း နန္းယမုံတစ္ေယာက္ ဖင္အလိုးခံရတာ ဇိမ္ေတြ႕လာၿပီဆိုသည္ကို နားလည္သည့္အေလ်ာက္ အေလွ်ာ့မေပးေတာ့ဘဲ လီးကို ေဆာင့္ခ်က္ျပင္းျပင္းမ်ား သုံးကာ လိုးသည္။

“အိုး … ရက္စ္ … ေဆာင့္ … အာ့ .. အား .. မမ ၿပီးေတာ့မယ္ … ၿပီး … ၿပီးၿပီ ..” “အား .. ဖက္ခ္ … ထြက္ .. ထြက္ၿပီ” နန္းယမုံ၏ ဖင္ေပါက္ေရာ၊ အဖုတ္ေရာ ရႈံ႕ပြရႈံ႕ပြျဖစ္ကာ အႀကီးအက်ယ္ ၿပီးသြားသလို၊ ဇြဲလည္းပဲ ဖင္သားေတြ က်ဳံ႕ကာတုန္ဝင္သြားသည္ အထိ အေကာင္းႀကီးေကာင္းၿပီး လရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိသည္။ တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြ နန္းယမုံ ဖင္ေပါက္ေလးထဲ စီးဝင္သြားသလို ခံစားရသည္။ “အရမ္းေကာင္းတာပဲ မမ ရယ္ ..” ေနာက္ဘက္နားရွိ ထိုင္ခုံေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ကာ က်သြားရင္း ဇြဲတစ္ေယာက္ ေမာပန္းသံႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ နန္းယမုံကလည္း အသက္ကို မွန္မွန္ျဖစ္ေအာင္ တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရႉေနရင္းမွ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပဳံးျပသည္။ “မမလည္း အရမ္းေကာင္းသြားတယ္ .. ဇြဲ” ဘာေျပာရမွန္း မသိဘဲ ဇြဲ ၿငိမ္ေနစဥ္မွာပင္ နန္းယမုံက အံ့ၾသဖြယ္ရာ အျပဳအမူတစ္ခုကို ျပဳလုပ္လိုက္သည္။ ဇြဲ ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ၿပီး အခုထက္ထိ မခြၽတ္ရေသးေသာ ကြန္ဒုံးကို လိပ္ကာ ခြၽတ္ယူလိုက္သည္။ လရည္ေတြ ျပည့္ေနေသာ ကြန္ဒုံးကို လက္ဖဝါးေပၚတြင္ကာ ခနၾကည့္ၿပီးေနာက္ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ၿပဳံးျပသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ခြၽဲက်ိက်ိျဖစ္ကာ က်န္ခဲ့ေသာ သူ႔လိင္တန္အား လက္ႏွင့္စုပ္ကိုင္ၿပီး အေပၚေအာက္ လွ်ာႏွင့္ လ်က္ေပးသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနရာမွ ဖင္ႀကီး ႂကြမတက္ေအာင္ပင္ မနည္း သတိထားေနလိုက္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္သည္အထိ လ်က္ၿပီးသြားလို႔ နန္းယမုံက ေနာက္ဆုံးပိတ္အေနႏွင့္ သူ႔လီးထိပ္အား ႁပြတ္ခနဲေနေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွင့္ နမ္းၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္သည္တြင္ ဇြဲ၏ လီးက ျပန္၍တင္းမာစေတာင္ ျပဳေနသည္။ “အိုေက .. ဒီေလာက္ဆို ကင္မရာကို ပိတ္လိုက္လို႔ရၿပီ .. မမတို႔ ဟိုသစၥာေဖာက္ႏွစ္ေယာက္ကို တုံ႔ျပန္လက္စားေခ်ဖို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီးလုံေလာက္ေနၿပီ ထင္တယ္ .. ေသခ်ာတယ္ ဒင္းတို႔ေတာ့ မမတို႔ကို ဂ်ဲလက္စ္ျဖစ္ယုံမက ဒါေတြျမင္ရင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနၾကမွာ ..” ေဒၚနန္းယမုံက တက္ႂကြစြာ ေျပာေနသေလာက္ ဇြဲကေတာ့ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပယုံသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အခု ႐ိုက္ကူးထားသည့္ ဓါတ္ပုံေတြႏွင့္ ဗြီဒီယိုကို ဦးမိုးလုံးဟိန္း ျမင္လွ်င္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူအလုပ္ျပဳတ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ဇြဲအေနႏွင့္ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိစၥအား လုံးလုံးကို ေခါင္းထဲထည့္မေနေတာ့ပါ။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ကတိေပး ေျပာထားခဲ့သည့္ လကုန္လွ်င္ရမည့္ ေဘာနပ္စ္ကိုလည္း မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ေပးမည့္ေဘာနပ္စ္ထက္သာသည့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို သူ႔ရဲ႕အရမ္းကိုဆက္ဆီက်ၿပီး၊ အရမ္းကို လွပသည့္ မိန္းမျဖစ္သူထံမွ ရရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။….ၿပီး