မီးရဲ့ကိုကြီး

Unicode

ပြင်းရှတောက်လောင်သော တေးဂီတသံစဉ်များက ခန်းမထဲရှိ လူများအားလုံးကို ဖမ်းစားတိမ်းမူးစေခဲ့သည့်တိုင် ကျနော့်ကို ထူးထူးခြားခြား ဘာရသမှ ပေးနိုင်ခြင်းမရှိ။ အရောင်စုံမီးများ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်နှင့် စီးမျှောလှုပ်ရမ်းနေကြသော သူငယ်ချင်းများသည်လည်း ယခုတော့ဖြင့် ကျနော့်ကို မေ့နေကြပြီ။ အထက်တန်းကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများ ပြန်လည်ဆုံစည်းခဲ့ကြသည့် ညစာစားပွဲမှအပြန် အနည်းငယ် အကြောရှည်တတ်သော သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏ စနက်ကြောင့် သူငယ်ချင်းတချို့တဝက်နှင့်အတူ ကျနော်က ကလပ်ထဲသို့ ပါလာခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း ထိုအုပ်စုမှာ အကြောင်းပြချက်မျိုးစုံနှင့် မကြာခဏ တွေ့ဆုံနေကြဖြစ်ပြီး ကျနော်က တခါတရံမှ ဝင်ရောက်ပူးပေါင်းသူဖြစ်သဖြင့် အားနာပြီး လိုက်လာခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။

အသက်သုံးဆယ်ကျော်ခဲ့ပြီးသည့်တိုင် ယခုအခေါက်နှင့်ပေါင်းမှ လက်ဆယ်ချောင်းပင်ပြည့်အောင် မရောက်ဖူးသော အဝန်းအဝိုင်းမို့ ရောက်သည့်အခိုက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လေ့လာသင်ယူမိသေးသည်။ သုံးခွက်မြောက်သော ဝီစကီခွက် ကုန်လွန်သွားပြီးသည့်အခါ ကျနော် အနည်းငယ်မြူးလာသည်။ ပါလာသော သူငယ်ချင်းများကတော့ ကပွဲကြမ်းပြင်ထဲမှ လူငယ်များနှုင့်အတူ ဒိုးဒိုးဒွန့်ဒွန့် ဖြစ်ကုန်ကြပြီ။ စားပွဲခုံသေးသေးလေးပေါ်ရှိ ခွက်သေးသေးလေးထဲမှ အနည်းငယ်သာကျန်သော မြေပဲစေ့ နှစ်စေ့သုံးစေ့ကို ဝါးပြီး ဖန်ခွက်ထဲသို့ ရေခဲတုံးများ ထပ်ထည့်ကာ အရက်အနည်းငယ် လောင်းထည့်လိုက်ပြီး မော့သောက်လိုက်သည်။ ယခုတော့ ကျနော်သည် အရက်ကလေးမြုံ့လိုက် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ကောင်မလေးများ၏ အလှကို မြည်းလိုက် တချက်တချက်တွင်တော့ ခြေထောက်ကလေး ခေါင်းလေးက စည်းချက်လိုက် လိုက်နှင့် အဆင်ပြေအောင် နေတတ်သွားခဲ့ပြန်ပြီ။

ခြေထောက်နှင့် စည်းချက်လိုက်ရင်း လက်ထဲမှ အရက်ခွက်ကို မော့ယူခါနီး တစုံတယောက်က လုသွားခံလိုက်ရသဖြင် ကျနော် ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ သက်ထား . . ။ ခန္ဓာကိုယ်အလှကို ဝင့်ကြွားပေါ်လွင်စေသော ဒူးအထက်နားရောက်ရုံ ကိုယ်ကြပ်ဂါဝန်ဝတ်ထာသည့် သက်ထားသည် ချာတိတ်မလေးတွေနှင့် အပြိုင်လှနေသော အပျိုကြီးမမဖြစ်သည်။

“နင်က ဘာကိစ္စ ဒီမှာ တစ်ယောက်ထဲ နေနေတာလဲ . . လာ”

“ငါ ဘယ်လိုမှ မရလို့ပါဟာ။ ဒီနားလေးမှာပဲ နင်တို့ ကတာကို ငါအားပေးနေမယ်လေ”

“မရပါဘူး . . လာဆိုလာ။ ငါတို့က တစ်နှစ်နေလို့ တစ်ခါဆုံတာ မဟုတ်ဘူး”

“သွားပါသူငယ်ချင်းရယ် ငါ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ထိုင်နေချင်လို့ပါ”

“အေး ပြီးရော ပင့်လို့မရလည်း မပင့်တော့ဘူး တကထဲ”

“ဪ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟာ။ အောင်မာ နေဦး ငါ နင်ကတာကို ဒီကနေ လှမ်းကြည့်နေတာ သိလား။ ရုတ်တရက် နင်လို့တောင် မထင်ဘူး။ ငါက တခြားချာတိတ်မလေးတစ်ယောက် အောက်မေ့လို့ ငမ်းတောင် ငမ်းမိလိုက်သေး”

“စောက်ကောင် အပိုတွေ မပြောနဲ့ တော်ပြီ”

သက်ထား မျက်စောင်းထိုးကာ ထွက်သွားသဖြင့် ကျနော်က ရယ်ပြီး ကျန်နေခဲ့ရသည်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ရင်း ပျင်းလာသဖြင့် တခြားလုပ်စရာမရှိတော့လျှင် လုပ်နေကြထုံးစံအတိုင်း ဖုန်းထုတ်ကာ facebook ထိုင်ပွတ်နေလိုက်တော့သည်။ Facebook ကြည့်နေရင်း အလုပ်တစ်ခုမှာ ခင်မင်ခဲ့ဖူးသည့် ဂျူနီယာကောင်မလေးတစ်ဦးပုံကိုတွေ့သည်။ သူက ကျနော်ရောက်နေသည့် ကလပ်အဝမှ ဓါတ်ပုံမရိုက်မဖြစ် ရိုက်ကြရသလိုဖြစ်နေသော နေရာတွင် ရိုက်ပြီး တင်ထားခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ သိပ်မကြာသေးခင်က တင်ထားခြင်းမို့ ဒီထဲများ ရောက်နေသလားဆိုပြီး ရှာကြည့်မိသေးသော်လည်း ရောင်စုံမီးရောင်များအောက်တွင် ကျနော်မြင်ရသော ကောင်မလေးများမှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိသိသာသာ ကွဲပြားခြင်းမရှိသဖြင့် သောက်လက်စအရက်ကိုသာ ဆက်၍ သောက်နေလိုက်သည်။ အရက်ခွက်ကို စားပွဲခုံပေါ်သို့ ပြန်ချအပြီးမှာပင် ကျနော့်မျက်လုံးများ တဖက်တချက်စီကို လက်တစုံက လာ၍ ပိတ်ထားသည်နှင့် ကြုံလိုက်ရ၏။ ဘယ်သူမှန်းမသိ။ ဖြစ်နိုင်တာ သက်ထားပဲရှိသည်။

“ဘယ်သူလဲ သိလား”

အသံကြားမှတော့ ကျနော်က ဘယ်သူမှန်း မသိစရာ မရှိပါ။ ဘယ်သူမှန်း သိလိုက်သည့်အပြင် တော်တော်မူးနေမှန်းပါ သိလိုက်သည်။

“ချယ်ရီမလား”

“ဟား . . ကိုကြီးက ကျွမ်းလှချည်လား ဆရာကြီးပဲ”

ကျနော်က မျက်လုံးပေါ်တွင် ထိကပ်ထားသော လက်တဘက်ကို ကိုင်ပြီး အရှေ့ကို ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။ Sport bra ပေါ်မှာ ဂျာကင်တစ်ထည် ထပ်ဝတ်ထားပြီး အောက်က ဂျင်းအရှည်နဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေတဲ့ တခါတုန်းက ကျနော့ရဲ့ ဂျူနီယာကောင်မလေးပါပဲ။

“ညည်းက ဘယ်လောက်တောင် သောက်ထားလို့ ဒီလိုကြီး မူးနေရတာလဲ။”

သူက လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကိုပူး၊ နှုတ်ခမ်းလေးထော်ကာ မျက်လုံးကို မှေးစင်းပြီး

“နည်း . . နည်း လေးပါ ကိုကြီးရယ်။ သမီးမေးတာ ဖြေစမ်းပါ။ ဘာလို့ ကိုကြီးက သမီးမှန်း သိတာတုန်း”

ကျနော် သူ့ကို စကားနှင့် ပြန်မဖြေတော့ပဲ မကြာသေးခင်က တွေ့ထားသည့် facebook ထဲက သူ့ပုံပါသော နေရာကို ပြလိုက်သည်။

“‌ဪ ဟုတ်သားပဲ . . ခုန သမီး တင်လိုက်တာကို ဟားဟားဟား”

ချယ်ရီက စကားကို ရိုးရိုးမပြော၊ လက်ဝါးနှစ်ဘက်ကို အရင်ရိုက်သည်။ ပြီးမှ ထိုလက်ဝါးနဲ့ မျက်နှာတွေကို ကာလိုက်ပြီး ရယ်ကာမောကာနဲ့ ပြောသည်။ တော်ရုံချာတိတ်တကောင်ဆိုလျှင် ကြွေဆင်းကာ အသည်းတွေအူတွေပါ ယားသွားနိုင်သည်။ ထို့အပြင် ချယ်ရီ၏လက်တို့က အငြိမ်မနေ။ ကျနော့်လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ဆွဲလုကာ သူ့ပိုစ့်ကိုပင် love react နှိပ်သွားလိုက်သေးသည်။

“ကိုကြီးက ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ”

“ဓမ္မမိတ်ဆွေတွေနဲ့ တရားလာဆွေးနွေးတာ”

ချယ်ရီက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောကာ ကျနော့်ရင်ဘတ်တွေကို တအုန်းအုန်း ထုရိုက်တော့သည်။

“ဟဲ့ ချယ်လေး . . . ငါတို့က နင်ပျောက်သွားလို့လိုက်ရှာနေတာ။ နင်က ဒီမှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ။ ဟာ . . . ဆရာ”

ချယ်ရီတို့အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်သည်။ သူက ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး တချက်တွန့်သွားကာ ကျနော့ကို ဆရာဟုလည်း ခေါ်သေးသည်။ မျက်နှာကို ရင်းနှီးသလိုရှိသော်လည်း ကျနော် သေသေချာချာ မမှတ်မိ။

“ဟဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါလာမှာပေါ့ သွားသွား ဒီမှာငါ့အစ်ကိုနဲ့တွေ့နေလို့ ငါလိုက်ခဲ့မယ်”

“ဪ . . ဆရာက ချယ်လေးအစ်ကိုလား”

“အေး . . ညီက . . ”

“Window age သင်တန်းက ဆရာ့တပည့်လေ။ အခု ချယ်ရီတို့နဲ့ Classic Media မှာ Camera Man လုပ်နေတာ။ ဆရာရော Edit မသင်တော့ဘူးလား”

“ကိုကြီး သမီး သွားလိုက်ဦးမယ်။ ဟဲ့ နန္ဒ သွားမယ် လာ”

ချယ်ရီက ဖြတ်ပြောကာ ဆွဲခေါ်သွားသဖြင့် နန္ဒဆိုသော ကောင်လေးလည်း ပါသွားသည်။ ထိုကောင်လေးမှာ တခါက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏ ကွန်ပြူတာစင်တာတွင် သင်တန်းနှစ်ခုသုံးခု သွားသင်ပေးဖူးစဉ်က ချာတိတ်တစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ကျနော်က သူတို့ဆီ အာရုံရောက်နေချိန်တွင် သူငယ်ချင်းများ ပြန်ရောက်လာသည်ကိုပင် သတိမထားမိလိုက်။

“ဟာ ဟ…. ခေးနဲ့ ကွီးလား။ ဦးနဲ့ စမီးလား ကျော်ကို”

“ဟာ . . မင်းတို့ကလည်း မဟုတ်ပါဘူး”

ဒီလိုပဲ ရောက်တက်ရာရာတွေ ပြောလိုက် သောက်လိုက်နှင့် ကျနော်တို့ လူစုခွဲရန် အချိန်ရောက်လာသည်။ ညလည်း နက်နေပြီဖြစ်သည်။

“ဟဲ့ ကျော်ကို . . နင့်ဟာမလေးက လှတော့လှတယ်နော် . .။ သူကတာလည်း အချိုးအဆစ်တော့ကျသား”

ပြန်ခါနီး ကခုန်ပျော်မြူးနေကြသူများကို လှမ်းကြည့်ရင်း သက်ထားက ကျနော့်ပခုံးလှမ်းကိုဖက်ကာ ဆိုလာသဖြင့် ကျနော်လည်း လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ချယ်ရီက အပေါ်အင်္ကျီကို ခါးတွင်ချည်ထားပြီး က နေသည်။ ပို၍လည်း မူးနေပုံရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ခုနက နန္ဒဆိုသော ကောင်လေးက အဖော်နှစ်ယောက်လောက်နှင့် ကျနော့်အနား ရောက်လာသည်။

“ဆရာ . . ချယ်ရီ တော်တော် မူးနေတယ် . .။ ကျနော်တို့လည်း မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကို ဒီအတိုင်းလည်း ပြန်လွှတ်ရမှာ စိတ်မချလို့။ သူက ဆရာ့ညီမ ဆိုတော့ ပြန်ခေါ်သွားပို့ပေးလို့ရမလား”

ကျနော် ဆတ်ခနဲ ဒေါသဖြစ်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် မူးနေသည့်အချိန်မှာ လွယ်လွယ်ကူကူ လူကြုံတင်ပေးလိုက်ဖို့ သိပ်ကိုလွယ်လွန်းနေသည်ဟု ထင်လိုက်မိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

“ညီလေး . . မင်းက ခုန စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းနဲ့ ငါ့ကိုယုံလား . .။ ကိုယ်က သူနဲ့ တကယ် ဘာမှမတော်ရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ”

“ဟာ . . ဆရာကလည်း . . ကျနော်က ဆရာ့တပည့်ဖြစ်ဖူးပါတယ်ဆို ဆရာ့အကြောင်း သိတာပေါ့။ တကယ် ဘာမှမတော်ရင်တောင် ဆရာက ကျနော်တို့ထက်တောင် စိတ်ချရဦးမယ်”

သက်ထားက

“ကဲ . . ကျော်ကို ဟိုကောင်တွေက အပြင်ရောက်သွားပြီလား မသိဘူး။ နင် ဘာလုပ်မှာလဲ။ ငါတို့ အပြင်ကစောင့်နေမယ်”

ကျနော် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ

“နင်တို့ သွားနှင့်လိုက်တော့ သက်ထား . .။ ငါသူ့အိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး သွားလိုက်ပို့လိုက်မယ်”

“ပြီးရော .. See ya”

“အေး အေး တာ့တာ”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကိုရယ် . .။ မဟုတ်ရင် ကျနော်တို့အားလုံး သူ့ကြောင့်ပဲ ပြန်ရတော့မှာ”

“မင်းတို့ သွားခေါ်လာလိုက်။ ကိုယ်ဒီကပဲ စောင့်နေလိုက်မယ်”

ကလပ်မှနေ၍ ကားပါကင်ဆီသို့ သွားရာလမ်းတလျှောက် ချယ်ရီ့ကို ကျနော်က ကုန်းပိုး၍ ခေါ်မသွားရပါ။ လက်မောင်းရင်းမှ ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ တွဲလျှောက်ရုံနှင့် အဆင်ပြေပြေခေါ်လာ၍ရသည်။ တချက်တချက် ကျနော့လက်ခုံတွေက ကောင်မလေး၏ ရင်ဘတ်နှင့်ထိမိသောအခါ ချယ်ရီ ဝတ်ထားသော sport bra အောက်တွင် နောက်တထပ်မှ ရှိမနေတော့ကြောင်း သိရ၏။ ကျနော့်အာခေါင်များ ခြောက်လာသည်ဟု ထင်သည်။

`ကိုကြီး မီးကို အိမ်ပြန်မပို့နဲ့ဦးနော်။ မီး အိမ်မပြန်သေးဘူး´

`အာ …´

`ဘာ အာလဲ… ကိုကြီးက ငြိုငြင်တာလား´

ကားမောင်းရင်း convenience store တစ်ခုနားတွင် ရပ်လိုက်တော့ ချယ်ရီက တချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ခုံကို ပြန်မှီလိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းများနှင့် ကလပ်သို့ လိုက်သွားစဉ်ကတည်းက ခဏပဲဟုဆိုကာ ကုန်နေသည့် ဆေးလိပ်ကို မဝယ်ခဲ့ရသဖြင့် ဆေးလိပ် တအားသောက်ချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

“ကိုကြီး . . မီးကို မုန့်ဝယ်ခဲ့နော်။ မီး လိုက်မဆင်းတော့ဘူး”

အထဲရောက်တော့ redbull နှစ်ဗူးနှင့် ဆေးလိပ် တစ်ဗူးဝယ်ပြီး ကားထဲသို့ အအေးနှစ်ဗူး ထည့်လိုက်ပြီးမှ ဆိုင်ရှေ့တွင်ပင် ဆေးလိပ်ကို မီးညှိပြီး အားရပါးရ ဖွာရှိုက်ရသည်။ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်က လျင်လျင်မြန်မြန်ပဲ ကုန်သွားသည်။ အာသာက မပြေသေး။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်လိပ်ထုတ်ပြီး ဆေးလိပ်ကို သတိထားပြီး စိမ်ပြေနပြေ သောက်ပစ်လိုက်သည်။ ဒုတိယတစ်လိပ် ကုန်သွားအပြီးမှာတော့ ကျနော် ကျေနပ်သွားပြီ။

ကားပေါ်ကို ပြန်တက်လိုက်တော့ ချယ်ရီက ထိုင်ခုံပေါ်တွင် အိပ်ပျော်၍ နေပြီ။ ချယ်ရီ့အား နှိုးမနေတော့ဘဲ ကျနော်သိသည့် သူနေသည့် မြို့နယ်သို့ ကားကို ဦးတည်၍ မောင်းလိုက်သည်။ တရုံးထဲ အတူတူ လုပ်ခဲ့ဖူးကြသူတွေမို့ အိမ်လိပ်စာ တိတိကျကျ မသိသော်လည်း ချယ်ရီနေသည့် မြို့နယ်နှင့် လမ်းကိုတော့ ကျနော်ကောင်းကောင်း သိထားသဖြင့် တော်သေးသည်။ ချယ်ရီတို့ လမ်းထိပ်သို့ ရောက်သောအခါ ကျနော် ချယ်ရီ့အား လှုပ်၍ နှိုးရသည်။

“ချယ်ရီ . . ချယ်ရီ .. ထ လမ်းထိပ်ရောက်ပြီ”

“ဟင် . . ဘယ်လမ်းထိပ်ကို ရောက်တာလဲ”

“ဟင် .. ညည်းအိမ်နားလေ”

ချယ်ရီက ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်ရင်း

“အာ ကိုကြီးကလည်း . . အာ့ မီး ဟိုးတုန်းက နေတာလေ။ အခု ဖေဖေက နယ်ပြောင်းသွားတော့ မီးက အဆောင်နေတာ။ ဒီကအိမ်က ပြန်အပ်ထားတာ ကြာလှပြီ”

“အိုး . . . sorry ကွာ ဒါနဲ့ အမူးပြေသွားပြီလား”

“ကိုကြီးကလည်း မီး မမူးပါဘူးဆို”

“အေးပါ အေးပါ ..။ မူးဘူးဆိုလည်း ပြီးတာပါပဲ။ ပြော .. ဘယ်ကို လိုက်ပို့ရမလဲ”

“မပြန်ပါဘူးဆို ကိုကြီးသွားချင်တဲ့ နေရာသွား”

“ဒါဆို ဟိုတယ် သွားအိပ်မလား”

“ကိုကြီး သတ္တိရှိရင်သွားပေါ့ ဟာ ဟ”

မူးလို့ပြောတာလား တကယ်ပြောတာလား ကျနော် မဝေခွဲနိုင်။ လောလောဆယ် အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းကို စဉ်းစားကာ ကျနော့်အလုပ်ခန်းကိုသာ ဦးတည်လိုက်တော့သည်။

“ကိုကြီး ဘယ်သွားနေတာလဲ”

“ရောက်တော့သိလိမ့်မယ် ဟုတ်ပြီလား”

ချယ်ရီက မူးနေသေးသည့်တိုင် ကျနော့်အား မျက်စောင်းထိုး၍ ကြည့်နိုင်သေးသည်။ ကျနော်ကတော့ သူ့မျက်စောင်းကို မသိချင်ယောင်သာ ဆောင်လိုက်တော့သည်။ ကျနော့်အလုပ်ခန်းမှာ သာမာန် မကျဉ်းမကျယ် တိုက်ခန်းတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ အပြင်ဘက်တွင် ဆွဲလက်စ ပန်းချီကားများရှိပြီး အတွင်းဘက်တွင် အခန်းတစ်ခန်းရှိသည်။ ထိုအခန်းထဲတွင် ကျနော် Video editing လုပ်သော ကွန်ပြူတာတစ်လုံးရှိပြီး အညောင်းပြေလှဲရန်အတွက် မွေ့ယာတစ်ခုရှိသည်။

ကျနော့်အလုပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ ချယ်ရီက ပန်းချီကားများ ချထားသည့် နေရာအနီးတွင် ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်တော့သည်။ ကျနော်လည်း ဘာမှပြောမနေတော့ပဲ တံခါးကိုသာ အသေအချာ ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ မိန်းတင်ပြီးနောက် မီးခလုပ်များကို ဖွင့်ပြီးမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်လှဲနေသော ချယ်ရီ့ကို ခေါ်ရသည်။

“ချယ်ရီ . . . ထ ထ . . အထဲဝင်အိပ် အထဲမှာ မွေ့ယာရှိတယ်”

ချယ်ရီက မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီးနောက် ကျနော့်လည်ပင်းကို သူ့လက်နှစ်ဘက်နှင့် သိုင်းဖက်ခိုတွဲလိုက်ကာ

“ကိုကြီး မီးကို ချီသွားလေ . .”

ကျနော် ခေါင်းကျိန်းရပြန်သည်။ သို့သော်လည်း ဘာမှထပ်ပြောမနေတော့ပဲ ချယ်ရီ့ကိုသာ ချီပွေ့လိုက်တော့သည်။ သူမြန်မြန် အိပ်ပျော်မှသာ ကျနော့အတွက် သက်သာရာရမည်ပဲ။ ပွေ့ချီလိုက်တော့ ချယ်ရီက အလိုက်သင့် ပါလာသည်။ ကျနော်က မရည်ရွယ်သော်လည်း လက်တွေက သူ့ရင်သားကို အုပ်ကိုင်ထားသလို ဖြစ်သွားသည်။ ပွေ့ချီပြီးသွားပြီမို့ လက်က ပြောင်းရန် မလွယ်တော့သဖြင့် ဒီအတိုင်း ထားလိုက်ရသည့်အခါ ကျနော်က နေသော်လည်း အောက်ကကောင်က ဒီအတိုင်းမနေပဲ ဖြောင်းခနဲ ခေါင်းထောင်ကြည့်တော့သည်။ အထဲကိုရောက်တော့ ချယ်ရီကို မွေ့ယာပေါ်သို့ ချပေးပြီးသော်လည်း ကျနော့်ကို ဖက်ထားသည့် လက်တွေကို မလွှတ်ပေးသေးချေ။

“ချယ်ရီ အိပ်တော့လေ. . . အစ်ကို့ကိုလည်း လွှတ်ပေးဦး”

“ကိုကြီးက ဘယ်မှာအိပ်မှာလဲ”

“အစ်ကိုက အပြင်မှာ အိပ်မှာပေါ့။ အိပ်တော့ ညီမလေးရယ် နော်. . လိမ်မာတယ်”

“မရပါဘူး . . ကိုကြီးလည်း ဒီမှာပဲ အိပ်”

“ဟာ . . ဖြစ်မလား . .. ညည်းငါ့ကို မကြောက်ဘူးလား”

“မကြောက်ပါဘူး . . ကိုကြီးမှ အဖြစ်မရှိတာ မီးသိတာပဲကို”

“ဟာ . . ဒီကောင်မလေး . . တော် တော်”

“ခိခိ မီးကစတာကို ကိုကြီးက ငြိုငြင်တာလား”

“ကဲ အိပ်ပါကွာ . .”

“အိပ်မယ် .. ကိုကြီး မီးကို အာဘွားပေးရင် အိပ်မယ်”

ကျနော် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ချယ်ရီ့ပါးပြင်လေးကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။ နမ်းပြီးမှ ကျနော်က ဆေးလိပ်သောက်ချင်သည်ဟုဆိုကာ ဝရံတာသို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆေးလိပ်သောက်နေရင်း ကျနော်က ချယ်ရီ့ကို နမ်းလိုက်သည့်အကြောင်းကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ ထိုအနမ်းမှာ ကျနော်က ချယ်ရီ့ကို ဒုတိယအကြိမ်မြောက် နမ်းရှိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။

လွန်ခဲ့သော နှစ်များဆီက ချယ်ရီနှင့် ကျနော် တစ်ရုံးထဲ အတူလုပ်ခဲ့ဖူးသည့် အချိန်များဖြစ်ပါသည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ထိုအချိန်များတုန်းက သူနှင့် ကျနော့်ဆက်ဆံရေးမှာ သာမာန်မဟုတ်။ သမီးရည်းစားတွေ လည်းမဟုတ်။ အီစီကလီဟုပဲ လွယ်လွယ်ခေါင်းစဉ်တပ်လျှင်တော့ ရမည်ထင်သည်။ ကျနော်က ကိုယ့်လက်အောက်မှ ဝန်ထမ်းဖြစ်သဖြင့် သတိထားဆက်ဆံခဲ့သည့်တိုင် ချယ်ရီ၏ ကျနော့်အပေါ် သာယာမှုကို ဘေးလူတွေပါ အလွယ်တကူ သိခဲ့ကြသည်။ သိပ်မရင်းနှီးကြသည့် အခြားဌာနမှ လူများဆိုလျှင် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို အတွဲဟု မြင်ကြသည်။ တကယ်တမ်း ထိုအချိန်က သူရော ကျနော်ပါ ရည်းစားကိုယ်စီရှိခဲ့ကြသည်ပဲ။ ကံကောင်းသည်မှာ ကျနော်တို့၏ သက်ဆိုင်သူများက ထိုကိစ္စကို မသိခဲ့ကြခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

အဲဒီတုန်းက နိုင်ငံခြားသား အထက်အရာရှိ တစ်ယောက်၏ ကွန်ဒိုတွင် နယူးရီးယား ပါတီလုပ်တော့ ထိုနိုင်ငံခြားသားကလည်း ရောက်ခါစဖြစ်သဖြင့် အပေါင်းအသင်း နည်းနေသေးရာ ကျနော်တို့ ဌာနက ကျနော်နှင့်သူ အပါအဝင် အခြားအစီအစဉ် မရှိသူများ သွားဖြစ်ကြသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ လူနည်းနည်းနှင့် ခြောက်ခြောက်ကပ်ကပ် ပါတီသာဖြစ်သွားခဲ့ပြီး စောစောစီးစီးပွဲသိမ်းကာ အားလုံးပြန်ကြပြီးသည့်တိုင် သူနှင့်ကျနော်က ထိုအိမ်တွင် ကျန်နေခဲ့ကြသည်။ အမှန်တကယ်က သူ့အိမ်က လာမကြိုသေးသဖြင့် စောင့်ပေးနေကြရင်း နောက်ဆုံး ကျနော်တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အိမ်ရှင်နိုင်ငံခြားသားက ကျနော်တို့ကို ရှောင်ပေးသည့်သဘောလားမသိ ခေါင်းကိုက်သည်ဆိုကာ အထဲဝင်အိပ်နေ၏။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် ချယ်ရီကလည်း ခေါင်းမူးသည်ဟုဆိုကာ ကျနော့ပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးကာ လှဲချလိုက်သည်။

ကျနော်က မဖြစ်သင့်ဟု သဘောထားကာ ချယ်ရီအား ရောက်တက်ရာရာများကိုသာ ကြံဖန်ပြီး လျှောက်ပြောနေရသည်။ ရုံးကိစ္စ၊ ဌာနကိစ္စ၊ အခြားဆက်စပ်ရာ ကိစ္စများကို လျှောက်ပြောရင်း သတင်းရော အတင်းပါ စုံပလုံစိပြီးသည့်အခါ ချယ်ရီက ဘာမှမဆိုင်သည့် စကားတစ်ခွန်းသာ ကျနော့ကို ပြောသည်။

“ကိုကြီးက သတ္တိရှိတာလား၊ သတ္တိ မရှိလို့လား”

ကျနော် ဘာအဖြေမှ ပြန်မပေးဖြစ်ပါ။ သူအိမ်က လာကြိုသည့်ကား ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ကျနော် သက်သာရာ ရသွားခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ဖုန်းလေးပြောရင်း တံခါးဝအရောက် ဖိနပ်စီးပြီးမှ ဖိနပ်ပြန်ချွတ်ကာ ချယ်ရီက ကျနော့်အနား တစ်ခါပြန်ရောက်လာသည်။

“ကိုကြီး မီးကို အာဘွားပေး”

ကျနော် သူ့ပါးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းရှိုက်လိုက်တော့ သူကျေနပ်သွားပြီး ကျနော့်ကို လှစ်ခနဲ ပြန်နမ်းကာ ပြေးဆင်းသွားသည်။ အတွေးလွန်နေရင်း သောက်နေသည့် စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မကုန်ခင်မှာပဲ မီးသတ်ပြီး အောက်သို့ တောက်ခါ လွှင့်ပစ်ချလိုက်သည်။

……………………

ကျနော် ဆေးလိပ်သောက်နေသည့် အချိန်ခဏလေးသည် ချယ်ရီ့အတွက် အိပ်ပျော်ရန် လုံလောက်လား မလုံလောက်ဘူးလား ကျနော် မသိပါ။ ကောင်းကင်ကို ကြည့်တော့ ရောင်နီပင်လာတော့မည်။ နောက်ထပ် ဆေးလိပ်တစ်လိပ် ထပ်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ မသောက်တော့ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ပြန်သိမ်းထားလိုက်သည်။

ကျနော် အထဲကို ပြန်ဝင်လာတော့ ချယ်ရီက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်၍နေပြီ။ ဘောင်းဘီနှင့် စပေါ့ဘရာလို အကျီလေးကြားမှ ဗိုက်သားကလေး အေးမနေစေရန် ချယ်ရီ၏ အပေါ်အင်္ကျီလေးကို ယူကာ အုပ်ပေးထားလိုက်သည်။ ကျနော်လည်း ချယ်ရီ၏ဘေးမှ မွေ့ယာအောက်တွင် ခေတ္တဝင်လှဲလိုက်ရင်း မှေးခနဲ့ အိပ်ပျော်သွားပြီးမှ ဆတ်ခနဲ ပြန်နိုးလာခဲ့သည်။ အပြင်တွင် နေတောင် ထွက်စပြုလာပြီဖြစ်သည်။ ချယ်ရီကတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေဆဲ။

အိပ်ယာမှထပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက် ပြီးမှ ကော်ဖီဖျော်စက်လေးထဲသို့ ကော်ဖီမှုန့်များထည့်ကာ ကော်ဖီနှပ်သည်။ ထို့နောက် ရေနွေးအိုးတည်ကာ ခေါက်ဆွဲဘူးများကို အဆင်သင့် ထုတ်ထားလိုက်သည်။ ချယ်ရီကို သွားနှိုးတော့ ညင်ညင်သာသာပဲ အိပ်ယာကနိုးလာသည်။ မျက်လုံးနှစ်လုံး ဖြည်းဖြည်းချင်းပွင့်လာသော ချယ်ရီ၏ နှဖူးပြင်ကို ကျနော်က အနမ်းဖွဖွလေး ပေးလိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ သူတောင်းဆိုခြင်း မဟုတ်ဘဲ ကျနော်က လိုလိုချင်ချင် နမ်းရှိုက်လိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။

“ချယ်ရီ၊ ညီမလေး ထတော့ အချိန်မနည်းတော့ဘူး ခေါင်းကိုက်နေသေးလား”

“မကိုက်ဘူး ကိုကြီး . . ရတယ်”

“ပြီးရော မျက်နှာသစ်ပြီးရင် မနက်စာ စားမယ်”

ကျနော် ထပြီးထွက်လာတော့ ချယ်ရီလည်း ကျနော့်နောက်မှ လိုက်လာသည်။ ချယ်ရီက ကျနော့်နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်သဖြင့် သူ့ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ရသေးသည်။

“ကိုကြီး . . . မီး ကိုကြီးကို ချစ်တယ်”

ကျနော် ချယ်ရီ၏ မျက်လုံးထဲကိုသာ သေသေချာချာ ကြည့်နေလိုက်တော့ သူကလည်း အကြည့်တွေ လွှဲမသွား။ စက္ကန့်နှစ်ဆယ်လောက် ကြာသွားအပြီးမှာတော့ ကျနော်ကပဲ လျှော့ကာ မျက်နှာလွှဲလိုက်ရသည်။

“တို့တွေ ချစ်လို့မှမရတော့ဘဲ ညီမလေးရယ်”

“အာ . . ကိုကြီးကလည်း ဘယ်သူက ကိုကြီးကို ပြန်ချစ်ခိုင်းလို့လဲ။ မီး . . ကိုကြီးကို ချစ်တယ်လို့ ပြောတာ .. . ။ ကိုကြီး သိတယ်ဆိုပြီးပြီ။ အခုမှ မဟုတ်ဘူး .. ဟိုးအရင်ထဲက”

“အင်းပါ ကိုယ်သိပါတယ် . . ”

“အာ့ဆိုပြီးရော”

“ဟုတ်ပြီ . . ဒါဆိုမြန်မြန်လုပ် . . ကော်ဖီခါးခါးလေးသောက်မယ် ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားမယ်”

ချယ်ရီ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည့်အခါ ကျနော်က ဆူပွက်နေပြီဖြစ်သည့် ရေနွေးကို ခေါက်ဆွဲဗူးများထဲသို့ထည့်ပြီး အဖုံးပိတ်ထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ကော်ဖီအိုးထဲမှ ကော်ဖီများကို ခွက်ထဲငှဲ့လိုက်သည်။ ချယ်ရီ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး တန်းတွင်လှမ်းထားသော မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ယူလိုက်ပြီးမှ

“ကိုကြီး တာဝါကလည်း မလျှော်တာ တော်တော်ကြာပြီ မဟုတ်လား”

“တော်တော်နံနေလို့လား”

“နံတာပေါ့ . . ကိုညစ်ပတ်ကြီး”

“ဟားဟား . . အဲဒီဟာက ကိုယ်လုံးဝမသုံးဖြစ်တာ ကြာပြီ”

“ပြီးရော”

ချယ်ရီက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကျနော့်အနားသို့ လျှောက်လာပြီးမှ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို မျက်နှာအပ်ကာ စိုနေသောရေများကို ကျနော့်အင်္ကျီ နှင့် သုတ်တော့သည်။ သုတ်၍ ဝတော့မှ ကျနော့ကို မော့ကြည့်ကာ ကျနော့်အား ဖက်ထားပြန်သည်။ ကျနော့်ကို ဖက်ပြီး သွားဖြဲပြကာ ရယ်နေသည့်ကောင်မလေး ချယ်ရီ့ကိုကြည့်ရင်း ကျနော့် ထိန်းချုပ်စွမ်းအားတွေ အရည်ပျော်လုပြီ။

“ကော်ဖီသောက်မယ်လေ”

ချယ်ရီက ခေါင်းသာခါပြသည်။ ခုန သူမျက်နှာသုတ်ထားသော ကျနော့်အင်္ကျီနေရာကို အခုတခါတော့ ဖိပြီးနမ်းပြန်သည်။

“ကိုကြီး . . မီး ဆိုးလားဟင်”

ကျနော် အဖြေပြန်မပေးနိုင်ပါ။

“ကိုကြီးကပဲ စောတာလား၊ မီးကပဲ နောက်ကျတာလား မသိတော့ပါဘူးဗျာ”

ဒီတခါတော့ ကျနော်က ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းကင်းမဲ့စွာ ချယ်ရီ၏ နှုတ်ခမ်းငုံငုံကလေးကို ငုံ့နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ကျနော်ခေါင်းအငုံ့နှင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ထိကပ်သွားသော အခြေအနေနှစ်ခု၏ ကြားထဲတွင် အံ့ဩသွားသော ချယ်ရီ၏ မျက်ဝန်းတွေကိုလည်း ကျနော်က မြင်တွေ့ဖြစ်အောင် မြင်တွေ့လိုက်ရသေးသည်။ ကျနော့်ကို ဖက်ထားသော ချယ်ရီ၏ လက်များသည် နဂိုကထက်ပို၍ တင်းကြပ်လာသည်။ ကျနော့်၏လက်က တဝက်ခန့်သာရှိသော ချယ်ရီ၏ အင်္ကျီအောက်သို့ လက်ရောက်သွားသည့်အခါ ပို၍နူးညံ့သည့် အထိအတွေ့ကို ခံစားရသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ ကျနော့်ဘောင်းဘီထဲက ဖုန်းက အသံထမြည်လာသည်။

ကျနော်က ချယ်ရီ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းထဲမှ လက်ကို ထုတ်ကာ အနမ်းများကို ရပ်တန့်ရန် ကြိုးစားသည့်အချိန်တွင် ချယ်ရီက ဂျစ်ကန်ကန်နှင့် အနမ်းကို မရပ်သေးချေ။ ကျနော် မရမက ဖြတ်ချပြီးမှ ပါးကလေးကို နမ်းကာ ခေါင်းကို တချက်ပုတ်ပြီး နှစ်သိမ့်ရသည်။ ဖုန်းက ဘယ်သူ့ဆီကလာမှန်း မကြည့်ဘဲနှင်လည်း ကျနော် သိပါသည်။

“မြတ်. . ပြော . . ”

မြတ်ဆိုသော အသံကိုကြားလိုက်တော့ ချယ်ရီက ဇာတ်ကလေးပုကာ ကျနော့်ကို လျှာထုတ်ပြသည်။

“ဟုတ်လား . . မြတ် ပြန်ရောက်ပြီလား .. ကိုယ်က အခု အလုပ်ခန်းမှာ”

“အင်းလေ.. မနေ့က တောက်လျှောက်ပဲ။ အဲဒါ နောက်ကျတာနဲ့ အလုပ်ခန်းထဲ ဝင်အိပ်လိုက်တာ”

“ကိုယ်က ညနေလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်အောက်မေ့တာ ..။ ဒါမှန်းသိ လာခေါ်ပါတယ်”

“ဪ . . ပြီးရော . . အဲဒါဆို ဒါပဲနော်”

ကျနော် ဖုန်းချလိုက်တော့ ချယ်ရီက ကော်ဖီသောက်နေသည်။

ကျနော်လည်း ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဘဲ ကော်ဖီခွက် ယူရင်းသာ ဆေးလိပ်သောက်ရန်အတွက် ဝရံတာသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။ ချယ်ရီ့ကို မျက်နှာပူတာလား ကျနော့်မိန်းမကို မျက်နှာပူတာလား မသိ။ ကျနော်က ရှိမ်းတိမ်းတိမ်းကြီး ဖြစ်၍နေသည်။ အကြိမ်ကြိမ် ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း နောက်ဆုံး သတိလွတ်သွားသော အခြေအနေတွင် ကျနော် မျက်စေ့မှတ်ကာ ဇွတ်ရှေ့တိုးမိခါနီး အခြေအနေတွင် အိမ်သူသက်ထား၏ ဖုန်းက ကျနော့်ကို ကံကောင်းစေသည်လား ကံဆိုးစေခြင်းလား ဝေခွဲမရတော့ပါ။

ဝရံတာတွင် မည်မျှ ကြာကြာထိုင်နေမိသလဲ မသိ။ ချယ်ရီက လန်းလန်းဆန်းဆန်း အနေအထားနှင့် ကျနော့်အနားသို့ ရောက်လာသည်။

“ကိုကြီး . . မီးသွားတော့မယ်”

“အင်း”

“ကိုကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ ရုပ်ကြီးကလည်း။ ဘာလဲ . . မမမြတ်ဆီက ဖုန်းဝင်လာလို့လား ဟား ဟား . .”

“မဟုတ်ပါဘူးကွာ . . ကိုယ်က”

“ဟုတ်တာတွေ မဟုတ်တာတွေ လုပ်မနေနဲ့။ မီးကိုလည်း ခေါင်းထဲမထည့်နဲ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မီးက ကိုကြီးညီမ မဟုတ်လား။ နောက်မှတွေ့မယ် မီး သွားပြီ”

ချယ်ရီက အပူအပင်ကင်းစွာ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားသည်။ ကျနော့်မှာသာ တော်တော်နှင့် ပြန်လည်တည်ဆောက်၍ မရ။ တချိန်က ချယ်ရီနှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခဲ့ဖူးသည်မှာ အိမ်ထောင်မပြုခင် အချိန်များဆီကဖြစ်ပြီး မြတ်နှင့် လက်ထပ်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်းတွင် ယခုလို ကိစ္စမျိုး မကြုံဖူးခဲ့ပါ။ လူပျိုဘဝနှင့် အိမ်ထောင်သည်ဘဝကို တိတိကျကျ ခွဲခြားနေနိုင်ရန် ကျနော်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြဌာန်းထားသောကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။

လူဆိုသော သတ္တဝါမှာ မိမိစိတ်နှင့် မိမိခန္ဓာကို မိမိပိုင်သည်ဟု ထင်နေသည်မှာ တစ်ခုခုဖြစ်မသွားခင် အချိန်များမတိုင်ခင် အထိသာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ဆိုသည်ကို ကျနော်က ကိုယ်တွေ့ ကြုံတွေ့ခဲ့ခြင်းပဲ ဖြစ်သည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ကြုံတွေ့ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည့်အပြင် ကျနော့်ဘက်က နောက်ဆုံးအခြေအနေရောက်မှ အထိအတွေ့ကို မရှောင်နိုင်ဖြစ်ရခြင်းအပေါ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကျေမနပ်ဖြစ်မိသည်။ ထို့အပြင် ကျနော့်ဇနီး မြတ် အပြင် ချယ်ရီ့ကိုပါ အပြစ်ကျူးလွန်မိသည်ဟုသာ ခံစားရတော့သည်။

နောက်ဆုံး စိတ်ကို တင်းတင်းထားရင်း အလုပ်ခန်းကို ပိတ်ကာ ကျနော့်အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကြော်ငြာအေဂျင်စီတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်သော ကျနော်၏ဇနီးမှာ မကြာခဏ ခရီးထွက်ရသူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူ ခရီးထွက်နေသည့် အချိန်မျိုးတွင် တခါတရံ ကျနော်က အလုပ်ခန်းတွင်ပင် နေလေ့ရှိသဖြင့် ညက အိမ်ပြန်မအိပ်ခြင်းမှာလည်း ကျနော်တို့ကြားထဲတွင် ထူးထူးခြားခြား ကိစ္စတစ်ခု မဟုတ်လှပါ။

ကျနော် အိမ်သို့ပြန်ရောက်တော့ မြတ်က အိပ်ပျော်နေသည်။ ခရီးပန်းလာ၍ထင့်။ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲကာ မြတ်၏ဘေးတွင် ခွေခွေလေး ဝင်လှဲလိုက်တော့ မြတ်က နိုးလာသည်။

“ကို . . တစ်ညလုံး အလုပ်တွေ သွားလုပ်နေတာလား”

“ဟုတ်ဘူး .. မနေ့က အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက ကောင်တွေ ချိန်းလို့ သွားသောက်တာ။ ပြန်လာတော့ ညဉ့်နက်နေတာနဲ့ အိမ်ပြန်မလာလိုက်တော့တာ။ နည်းနည်းလည်း မူးသွားလို့”

“‌ဪ . . ကို . .အိပ်ဦးမို့လား”

“အိပ်ပါဘူး . . မြတ်အိပ်နေလို့ ကိုယ်လည်း ဝင်လှဲတာ”

“အင်း”

မြတ်က ကျနော့်ကို လာဖက်ထားတော့ ကျနော်လည်း ပြန်ဖက်ထားဖြစ်လိုက်သည်။ တခါ မြတ်က ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ဆွဲတော့ ကျနော်က သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှင့် ပြန်ပြီး ဖိဆွဲထားဖို့ ကြိုစားသည့်အခါ သူ၏ခေါင်းကို တဖက်ရမ်းလိုက်ပြီး ကျနော့်ကို ပြောင်စပ်စပ်လေး လုပ်ပြတော့သည်။ ကျနော်က မနိုင်ဘူးဆိုသည့်သဘောနှင့် သူ့ကို ဖက်ထားသည့်လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ကာ အိပ်လိုက်တော့ မြတ်၏ လက်တဘက်က ကျနော့ပေါင်ကြားထဲသို့ ရောက်လာသည်။

“ကဲ . . လက်ရာခြေရာ စစ်ကြည့်ရအောင်။ ကြားထဲမှာ သုံးထားတာရှိမရှိ”

မြတ်က ကျနော့်အား နောက်ရိုးနောက်စဉ်အတိုင်း နောက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ကျနော့်မှာက ထူပူသွားသည်။ အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထားသော်လည်း ရုတ်တရက် ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွား၏။ မြတ် မရိပ်မိခင်အချိန်မှာပင် ကျနော်က အကြံတစ်ခုရသွားပြီး သူ့ရင်ခွင်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး အင်္ကျီပေါ်ကနေပင် မြတ်၏ နို့တွေကို စို့ပစ်လိုက်သည်။ ချက်ချင်းပင် မြတ်၏ မျက်လုံးတွေ စင်းသွားပြီး သူ့လက်ရောက်နေပြီဖြစ်သည့် ကျနော့်ပစ္စည်းကိုလည်း ပိုမိုတင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။

မြတ်သည် နို့အစို့ခံရခြင်းကို ပို၍ မက်မောကြောင်းကျနော် သိထားပြီးဖြစ်သဖြင့် သူသဘောကျသည့်ပုံစံအတိုင်း နို့သီးခေါင်းထိပ်ကလေးတွေကို လျှာဖျားထိပ်ကလေးနှင့် တို့ပေးလိုက် နို့သီးရင်းရှိ အညိုရောင်ဧရိယာတဝိုက် လျှာဖျားနှင့် လှည့်ယက်ပေးလိုက် လုပ်လေလေ မြတ်၏ ခံစားမှုတွေက အရှိန်တက်လေလေ ဖြစ်သည်။ လက်တဘက်ကတော့ အခြားတဘက်ကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပေးနေလိုက်သည်။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာအောင် မြတ်၏ နို့တွေကို စို့ပြီးသောအခါ ကျနော်က မြတ်၏ ပေါင်ကြားထဲက ပုံ့ပုံ့လေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တော်တော်ရွှဲ၍ နေပြီ။ မြတ်က သူ၏ပုံ့ပုံ့လေးအား လျှာနှင့်လျက်ခြင်းကိုတော့ လုံးဝမကြိုက်။ ဟိုးအရင်အကြောင်းမသိခင် သမီးရည်းစားဘဝတုန်းကတော့ ကျနော်က မြတ်တစ်ယောက် ရှက်နေသဖြင့်ဟုထင်ခဲ့မိပြီး အတင်းဇွတ်ကာ ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း နောက်ပိုင်း သူက သေချာရှင်းပြသဖြင့် ကျနော်က မြတ်နှင့် လုပ်ဖြစ်ကြသည့်အချိန်တိုင်း ထိုကိစ္စကို ကျော်ပစ်လိုက်သည်ချည်းသာဖြစ်သည်။

အခုလည်း သူ အဆင်သင့်ဖြစ်လောက်ပြီဟု ယူဆကာ ကျနော်က နို့စို့နေတာကိုရပ်ကာ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး မြတ်၏ပေါင်ကြားတွင် နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။

“ကို နေဦးလေ”

မြတ်က ပြောပြီး အားယူထကာ ကျနော့်ပစ္စည်းကို ငုံခဲလိုက်သည်။ ကျနော်က မြတ်၏ ခေါင်းလေးကို ထိန်းထားပေးရင်း မြတ်စုပ်ပေးနေသည်ကို အာရုံထားကာ ဇိမ်ခံနေလိုက်သည်။ ခဏနေတော့မှ

“မြတ် . . တော်တော့လေ. . ကိုယ် လုပ်ချင်နေပြီ”

မြတ်က ကျနော့်ကို ပြုံးပြကာ ပြန်လှဲနေလိုက်သည်။

“ကို . . မြတ်ဘယ်လို နေပေးရမလဲ”

“မြတ်ကြိုက်တဲ့ပုံနဲ့ နေကွာ”

“ဒါဆို မြတ် အပေါ်ကနေ မြင်းစီးမယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို နေလက်စနဲ့ နေလိုက်ဦး။ ရိုးရိုးလေး အရင်သွားမယ်”

“အိုခေ”

ကျနော်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကျနော့်ပစ္စည်းကို သူ့ပုံ့ပုံ့လေး၏ အဝသို့ တေ့လိုက်သည်။

“ကို ဖြည်းဖြည်းနော် . . အတင်းဆောင့်မထည့်လိုက်နဲ့”

“အင်း . .”

ကျနော်က ထိုပုံစံအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ရင်း မြတ်လည်း အလိုက်သင့် ပြန်နေရင်း မြတ်တစ်ယောက် ကျနော့်ကို တင်းကြပ်စွာ ဆွဲဖက်ထားရင်း အောက်ကနေ ကော့ထိုးရုန်းကန်ရင်း ငြိမ်ကျသွားပါသည်။ ကျနော်တို့စလုပ်သည့်အချိန်က ဘာမှမရှိသေး။ သူက ခရီးတောင် ရောက်သွားပြီ။ ကျနော်က သူ့အပေါ်တွင် ခပ်ဖွဖွလေးနေရင်း ကျနော့်ပစ္စည်းကို ခဏစိမ်ထားရင်းက ညှစ်ပြီး ကစားပေးတော့ မြတ်ကလည်း အားကျမခံပြန်ညှစ်ထားသည်။ ခဏလောက် အပြန်အလှန် ကစားကြပြီးမှ ကျနော်က အနည်းငယ် သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ကြည့်တော့ မြတ်၏ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားကာ

“အ . . . အား . .”

“မြတ် ကောင်းတာလား နာတာလား”

ကျနော်က သိသိကြီးနှင့် မေးခြင်းဖြစ်သော်လည်း မြတ်က ခေါင်းကိုသာ ရမ်းပြသည်။ သူ့အော်သံက ကောင်း၍ အော်ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ကျနော် သိပြီးဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အလွန်ချစ်ကြသူတွေမို့ မြတ်၏ လေသံကြားရုံဖြင့် ဘာဖြစ်နေသည်ဆိုခြင်းကို ကျနော်သိနေသည်ပဲ။

“မြတ်နာရင် ကိုယ် ရပ်လိုက်မယ်လေ”

“ဟင့်အင်း .. ရတယ် မြတ် ကို့ကို ကုန်းပေးမယ်”

“အင်း”

မြတ်နာနေမှန်း ကျနော်သိသော်လည်း တို့လို့တန်းလန်းဖြစ်နေသော ကျနော့်အဖြစ်ကြောင့် အမြန်အဆုံးသတ်လိုက်ချင်သည့် စိတ်နှင့် အင်း ဟု ပြောလိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ မြတ်က ကုန်းလိုက်တော့ ပြူထွက်လာသည့် သူ့ပုံ့ပုံ့လေးကို ကျနော့်လက်ညှိုနှင့် လက်မကို သုံးကာ ဖြဲလိုက်ပြီး ကျနော့်ပစ္စည်းကို ထိုးထည့်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း အလွယ်တကူ ဝင်မသွားနိုင်ပဲ အဝတွင်ပင် ကြပ်၍နေသည်။ မြတ်၏ ပုံ့ပုံ့လေးမှာ ယခုအခါတော့ ခြောက်သွေ့၍ နေပြီ။ ကျနော် ပြန်လည် စိုစွတ်လာစေရန် (မြတ်မကြိုက်မှန်းသိသော်လည်း) ကျနော့်လျှာကို အခေါင်းပေါက်ထဲသို့ထည့်၍ ကစားပေးလိုက်တော့ မြတ်က

“ကို . . တော်ပြီ . . ပါးစပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့တော့”

“အထဲမှာ အရမ်း ခြောက်နေပြီမြတ်ရဲ့။ မြတ် စိတ်မပါတော့ဘူးမလား အဲဒါကြောင့်”

“ဟင့်အင်း မြတ် ကို့ကို စုပ်ပေးမယ်”

မြတ်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထကာ ကျနော့်ကို စုပ်ပေးတော့သည်။ မြတ်ကိုကြည့်ရသည်မှာ ကျနော့်ကို ချစ်သည့်စိတ်တစ်ခုထဲနှင့်သာ စုပ်ပေးနေကြောင်း သိသာလွန်းနေသည်။ မြတ်၏မျက်နှာတွင် လိင်စိတ်ဖြစ်နေခြင်းကို မတွေ့ရတော့။ လိင်စိတ်မပါပဲနှင့် ထိုသို့အစုပ်ခံနေရခြင်းမှာ ကျနော့်အတွက်လည်း သက်တောင့်သက်သာ မရှိလှပါ။ ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်ခြင်းသည် ပထမဆုံးအကြိမ် မဟုတ်တော့ဘဲ အချိန်အနည်းငယ်ပင် ကြာ၍နေပြီ။

ကျနော်နှင့် မြတ်တို့ လိင်ဆက်ဆံကြတိုင်း မြတ်ကချည်း အလျင်အမြန် ပြီးသွားတတ်သည်။ ပြီးသွားပြီဆိုလျှင်လည်း မြတ်၏အထဲတွင် အရည်များထပ်မထွက်လာတော့။ ကျနော်က ဘယ်လိုဘဲ ကြိုးစားကြိုးစား မြတ်က နောက်တခါ ထပ်မဖြစ်တော့ချေ။ ချောဆီထည့်ကာ လုပ်ပြန်တော့လည်း မြတ်ကိုယ်တိုင် စိတ်မပါတော့တာမို့ ကျနော်ပါ စိတ်က အီလည်လည်ကြီး ဖြစ်ရသည်။ ကျနော်လည်း မြတ်ကို ဆွဲထူကာ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထည့်ပြီး ဖက်ထားလိုက်သည်။ မြတ်က မျက်ရည်များဝဲနေသည်။ ကျနော်က ဘာမှမဖြစ်သလို နေရသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ မြတ်ရဲ့”

“ကိုရယ် … မြတ်လေ . .”

မြတ်က ဆက်မပြောနိုင်ဘဲ အသံတွေ တိမ်ဝင်သွားသည်။

“မြတ် . . ဆရာဝန် ပြကြည့်မလား”

“ဟာ . . မပြချင်ပါဘူး … ရှက်စရာကြီး။ မပြဘူးနော် . . ကို. . လုံးဝမပြဘူး။ ကို လုပ်ချင်ရင် မြတ်ကို အတင်းလုပ်ချင်လုပ်။ မှိတ်ကြိတ်ခံမယ်။ ဆရာဝန်တော့ မပြဘူး”

ကျနော်က မြတ်ကို စကားမပြန်ဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်သာ ဖက်ထားမိသည်။

“ကို . . ဒါမှမဟုတ် ကို့အတွက် အဆင်ပြေမဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လောက် ရှာချင်ရှာလေ”

“ဘာ . . ”

“မြတ်အကောင်းပြောတာ”

“မဟုတ်တာ မြတ်ရယ်. . .”

“ကို မြတ်ကို သစ္စာရှိတာ သိပါတယ် . . ။ ဒါပေမဲ့ မြတ်က ကို့အတွက် ”

မြတ် မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျကာ ငိုချလိုက်တော့သည်။ ကျနော့်ကို မြတ်က သစ္စာရှိတာသိပါတယ်ဟု ပြောလိုက်ချိန်တွင် ကျနော်က မနက်က အဖြစ်အပျက်များကို မျက်လုံးထဲတွင် တန်းစီ မြင်ယောင်ကာ ပူထူသွားသည်။

“ကဲ မြတ် မဟုတ်တာတွေ လျှောက်ပြောပြီး ငိုမနေနဲ့တော့။ ထ ကိုယ်လည်း ဗိုက်ဆာပြီ။ တစ်ခုခု ချက်စားရအောင်။ ကိုယ့်မိန်းမ လက်ရာလေးတွေ မစားရတာ ကြာပြီ”

“ကိုစားချင်ရင် ကြက်ဥကြော်ပဲ စားရမှာ။ ညနေမှ ဈေးသွားဝယ်ရမယ်”

“ကြက်ဥကြော်ဆိုလည်း စားမယ်ကွာ ထထ”

– – – – – – – – – –

ကလောမြို့ကလေးသည် ဟိုးယခင့်ယခင်များနှင့် အနည်းငယ် ကွဲပြားနေပြီဖြစ်သော်လည်း လှပစိုပြေမှုများကတော့ လျော့မသွားသေးချေ။ ခရီးသွားရာသီဖြစ်သဖြင့် လူများကတော့ တဆိတ်များနေသည်ဟုထင်ရသည်။ ကျနော်နှင့်မြတ်တို့နှစ်ယောက် အတူ ခရီးမထွက်ဖြစ်သည်မှာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သဖြင့် ထွက်လာခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ပုံမှန် ခရီးသွားများလို ကလောမှတဆင့် ဟိုဟိုဒီဒီ ဆက်သွားကြဖို့ အစီအစဉ်တော့ ကျနော်တို့တွင် မရှိပါ။ မနက်ကို ဟိုတယ်ကကျွေးသည့် မနက်စာစားပြီးလျှင် နေ့လည်စာ စားသည့်အချိန်မှ အပြင်ထွက်၊ စားပြီးလျှင် ပြန်နား၊ ညစာစားချိန်မှ တခါပြန်ထွက်မည်။ ပြီးလျှင် ဟိုတယ်သို့ ပြန်ဝင်မည် ဟူသော အချိန်ဇယားနှင့် ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ကိစ္စတစ်ခုကို ဦးတည်ကာ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ကျနော်နှင့် မြတ်တို့ ဘာကိုမှန်းမသိ စိုးထိတ်၍နေသည်။ ဟိုတယ်ခန်းထဲ ရောက်နေသည့် အချိန်များတွင်လည်း တီဗွီကြည့်ရင်းသာ အချိန်ကုန်ခဲ့ကြသည်က များသည်။ ကျနော်ရော မြတ်ပါ လိင်ဆက်ဆံခြင်းပြုဖို့ တွန့်ဆုတ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံး ကျနော်က တီဗွီကိုကြည့်ရင်း ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးထားသော မြတ်၏ ရင်သားများကို ကျနော်က ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မြတ်၏ နို့သီးခေါင်းလေးများ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထောင်ထလာသည်။ ရင်သားလုံးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြမ်းလေး ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးထိပ်နှင့် ပွတ်ပေးလိုက်သောအခါ မြတ်ကလည်း အလိုက်သင့် ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲကို သူ့လက်ထည့်လိုက်ပြီး ကျနော့်ပစ္စည်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“ကို . . မြတ် အရင်မှုတ်ပေးမယ်”

ကျနော်က မြတ်ကိုပြုံး၍ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ မြတ်က ကျနော့်ပုဆိုးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချွတ်ကာ သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို သွင်းကာ အားရပါးရ ဆွဲစုပ်တော့သည်။ မြတ်က သူတခါမှ မမြင်ဖူးသည့်အရာတစ်ခုလို ကျနော့်ပစ္စည်းအား ဆွဲစုပ်ပေးရင်း တခါတခါ လည်ချောင်းထဲအထိပင် ဆွဲသွင်းလိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ဝေါ့ခနဲဖြစ်ကာ ကျနော့်ပစ္စည်းကို ထုတ်လိုက်ရင်း

“ကို ပြီးခါနီးတဲ့အထိ မှုတ်ပေးမယ်”

“တော်ပါတော့ကွယ် .. မြတ်ကလေး ပင်ပန်းနေပါပြီ”

“အကောင်းပြောတာ ကိုရဲ့”

ပြောပြီး ချက်ချင်းပဲ ပြန်ဆွဲစုပ်လိုက်သဖြင့် ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောသာပဲ လှဲနေရာမှ အားယူထကာ မြတ်၏ ရင်သားတွေကို ကိုင်တွယ်နေလိုက်သည်။ မြတ်၏ပါးစပ်ထဲတွင် မြန်မြန်ပြီးသွားစေရန် စိတ်ကို သွင်းထားလိုက်သည်။ တချက်တချက် ကျနော်က ကော့ကာကော့ကာ ထိုးလိုက်သေးသည်။ မြတ်တစ်ယောက် မျက်လုံးကလေးပြူးသွားပုံက ချစ်စရာပင် ကောင်းနေသေးတော့သည်။ မြတ်၏ ချစ်စရာရုပ်ကလေးကို ကြည့်တော့ ကျနော်က သနားသွားကာ စိတ်ကတမျိုးဖြစ်ပြီး ပြီးဖို့ဝေးသွားပြန်သည်။

“ကဲ မြတ်ရေ ခဏနားလိုက်ဦး … ”

မြတ်က စုပ်နေသည်ကို ရပ်လိုက်တော့ ကျနော်က မြတ်၏ပေါင်ကြားကို ဖြဲပြီး နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ မြတ်က ဂါဝန်ဝတ်ထားသဖြင့် ကျနော် ထွေထွေထူးထူး အားမထုတ်ရပါ။

“သူနဲ့ မတွေ့ရတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားပြီလဲ”

ပြောပြီး ကျနော်က အရည်များနှင့် ပျစ်ချွဲနေပြီဖြစ်သော မြတ်၏ အစေ့ကလေးကို လျှာဖျားလေးနှင့် ယက်လိုက်သည်။ ကလောသို့ မလာခင်လေးကမှ ရိတ်သင်ထားသော မြတ်၏ပစ္စည်းကလေးမှာ အလွန်ပင် ယက်ချင်စရာ ကောင်းနေလေသည်။ မြတ် မကြိုက်မှန်းသိပေမဲ့ ဒီတခါတော့ ကျနော်က ထိန်း၍မနေတော့။ အစေ့ထိပ်ကလေးတွေကို ကျနော်က နှုတ်ခမ်းနှင့် ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ မြတ်ဆီက အသံထွက်လာသည်။

“ကို့”

“ကို . . မရတော့ဘူး မြတ်ကို မြန်မြန်လုပ်ပေးတော့”

ကျနော်လည်း အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ မြတ်၏ ပုံ့ပုံ့လေးနှင့် ကျနော့်ပစ္စည်း မြန်မြန်တွေ့ပေးမှ ဖြစ်တော့မည်ဟု တွေးကာ ခပ်သွက်သွက်ပဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မြတ်က ကျနော့်ကို ဆွဲဖက်ထားရင်း ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေမှာ ကြွကြွတက်လာသည်။ ဘယ်လောက်မှ မကြာလိုက်ရပါပဲ မြတ်တစ်ယောက် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးကာ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ ကျနော် ခဏထည့်စိမ်ထားပြီး နည်းနည်းလှုပ်ကြည့်တော့ စိုစိုစွတ်စွတ်ရှိနေသေးသဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်စကြည့်သည်။ မြတ်၏ အမူအယာ မထူးခြား။ ထိုကြောင့် ကျနော် နည်းနည်းချင်းစီ အရှိန်ယူပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း အားပါလာသည်။ မြတ်ထံမှ အသံနည်းနည်းထွက်လာသည်။

“အ .. အ …. အားး”

ထိုအသံက ကောင်း၍ ထွက်လာသော အသံမဟုတ်ကြောင်း ကျနော် ကောင်းကောင်းသိသည်။ အထဲတွင်လည်း စိုစိုစွတ်စွတ် မရှိတော့ပြီ။ ကျနော်လည်း ချက်ခြင်းဆွဲထုတ်ကာ မြတ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားပြီး ခဏနားနေလိုက်သည်။

“မြတ် . . ကိုယ့်ကို လက်နဲ့ လုပ်ပေးနော်”

“ဟုတ် . . ”

ဒီလိုနှင့်ပဲ ကျနော်လည်း မြတ်လက်ထဲမှာပဲ အဆုံးသတ်လိုက်ရတော့သည်။ မြတ်နှင့်ကျနော်တို့က တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ချစ်၍ ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သမီးရည်းစားဘဝမှာကတည်းက မြတ်နှင့်ကျနော်တို့ လိင်ဆက်ဆံဖြစ်ခဲ့ကြသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းခဲ့။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အပေးအယူ မျှသလို တစ်ယောက်အကြိုက်လည်း တစ်ယောက် သိခဲ့ကြသည်။ ယခု ကျနော်တို့ အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ် မရှိတရှိမှာပင် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မြတ်က အပြီးမြန်လာသည်။ သူပြီးသွားသည့် အချိန်ခဏမှာပင် စိုစွတ်မှုတွေလည်း ကုန်ဆုံးသွားတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကျနော်က စိတ်ညစ်ရတော့သည်။

တခါတရံ ကျနော်က မြတ်မသိအောင် လက်နှင့် ပြီးလိုက်ရသည့်အခါများရှိသလို မြတ်လက်နှင့် ပြီးလိုက်ရသည့်အခါမျိုးလည်း ရှိခဲ့သည်။ တခါတရံတွင်တော့ မြတ်က သူပြီးသွားပြီးလျှင် ကျနော့်ကို ပါးစပ်နှင့် ပြီးအောင် လုပ်ပေးဖို့ ကြိုးစားသည်။ မြတ်က ကျနော့်အား ချစ်သည့်စိတ်တစ်ခုထဲနှင့် လုပ်ပေးခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုအခါမျိုးတွင် မြတ်ထံ၌ လိင်စိတ်မရှိတော့ပါ။ ရုတ်တရက် လိင်စိတ်ကုန်ခမ်းသွားသော မိန်းမတစ်ယောက်၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ကိုယ့်ပစ္စည်းထည့်၍ ဇိမ်ခံရသည့်အရသာကို တခြားသူတော့ မသိ ကျနော်က ရှက်သည်။ အောင့်သက်သက်နိုင်သလိုလဲ ခံစားရသည်။ အထူးသဖြင့် ထိုမိန်းကလေးမှာ ကျနော် သိပ်ချစ်ရသည့် ချစ်သူဖြစ်နေသဖြင့် ပိုဆိုးသည်။

တလောက သူငယ်ချင်းများနှင့် တွေ့ပြီးအပြန် ကျနော် ချယ်ရီနှင့် ဖောက်ပြန်မိမလို ဖြစ်ခဲ့သည့်နေ့တွင် ကျနော်တို့လင်မယား လိင်ဆက်ဆံအပြီး မြတ်ပြောသည့် စကားတစ်ခွန်းက ကျနော့်ကို တွေဝေစေခဲ့သည်။ ယခုလည်း သူ့လက်ထဲတွင် အရှိန်ကုန်ကာ ရပ်တန်ပြီး အရည်များနှင့် ပစ်ချွဲနေပြီဖြစ်သော ကျနော့်ပစ္စည်းကို ကိုင်ကာ ဆော့ကစားရင်း ပြောလာပြန်သည်။

“ကို . . ဟိုတခါပြောတာလေ . . မြတ် တကယ်ခွင့်ပြုတယ် သိလား . .။ ကိုက မြတ်ကို ချစ်နေသေးရင်ပြီးတာပဲ။ တခြား ဘယ်သူနဲ့ပဲ အိပ်အိပ် ရတယ် သိလား။ သွားပြီး မချစ်လိုက်ဘူးဆိုရင် တော်ပြီ”

ယခုတခေါက်လည်း မြတ်က ထိုကိစ္စကိုပင် ထပ်၍ ပြောပြန်သည်။ ကျနော်က မြတ်ကို အားနာခြင်းနှင့် ချစ်ခင်မြတ်နိုးခြင်းတို့ ရောလျှက်နေသော အကြည့်တို့ဖြင့်သာ ရီဝေဝေ ဆွေးဆွေးမြည့် ကြည့်နေမိတော့သည်။

“ဘယ်လိုကြီး ကြည့်နေတာလဲ ကိုရဲ့။ မြတ် အကောင်းပြောတာ။ အခုခေတ်က အမြဲလုပ်စားတာမျိုးမဟုတ်ဘဲနဲ့ ခဏတဖြုတ် ငွေလိုလို့ လုပ်စားတဲ့ ကောင်မလေးမျိုးတွေ ရှိတယ်လေ။ အဲဒါမျိုးလေးတွေနဲ့ တခါတလေ တွေ့ပေါ့လို့ ပြောတာ”

“ဟာ . . မြတ်က အဲဒါတွေလည်း သိတာပဲလား”

“ဪ .. သိတာပေါ့ ကိုရယ် . .။ မြတ်က ကြော်ငြာ အေဂျင်စီမှာ လုပ်နေတာ ဆိုတော့ လူပေါင်းစုံသလို သတင်းလည်းစုံတယ်လေ . . ”

“အင်းပါ အင်းပါ . .။ ဒရိုင်ဘာခင်ရဲ့ ဘဏ်က ကောင်မလေးလိုမျိုးပေါ့”

“ဟင် . . ကိုပြောတာ မြတ် နားမလည်ဘူး။ ဘာလဲဟင်”

“အာ . . ဟိုတလောကတောင် မြတ်ကို ကိုပေးဖတ်တဲ့ ဝတ္ထုလေးလေ။ အချစ်တက္ကသိုလ်က ဆရာကိုစူပါရေးတာ”

“ဪ . . . မှတ်မိပြီ မှတ်မိပြီ။ အောင်မာ နေပါဦး ကိုကျော်ကိုကိုလတ်”

ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မြတ်က ကျနော့်ကို ဗိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ်၏။

“အား . . ဘာလို့လဲ မြတ်ရဲ့ နာတယ်”

“ရမလား ရမလား . .။ အဲ့ဒီ ဒရိုင်ဘာခင်က အဲ့ဒီကောင်မလေးနဲ့ ကြိုက်သွားတယ်လေ။ နောက်ဆုံး ညားပါသွားသေးတာ။ မဖြစ်ပါဘူး တော်ပြီ အရုပ်မပဲ ဝယ်ပေးတော့မယ်”

“အောင်မလေး ကိုယ်က နောက်တာပါ မြတ်ရယ်။ မြတ်ကလွဲလို့ ဘယ်သူနဲ့မှ မဒချိပါဘူး။ အရုပ်မနဲ့လည်း မဒချိပါရစေနဲ့”

“ဟင်း ဟင်း . . လိမ်လိမ်မာမာနေမှ မြတ်က ပေးဒချိမှာနော်”

“ဘယ်သူနဲ့လဲ မြတ်နဲ့လား”

“ဟုတ်ဘူးလေ . .”

“ကိုယ်က ကိုယ့်မိန်းမကိုယ်ပဲ ဒချိချင်တာကွာ”

“ဟာ ကိုကလည်း ”

“တကယ်ပြောတာ . . ဒီမှာ ကိုယ့်ဟာကို ကြည့်”

“ဟယ်တော့ ကိုကလည်း”

“ကဲ ကိုယ်လာပြီကွာ”

ကျနော်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မြတ်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကြားထဲရှိ ပုံ့ပုံ့လေးပေါ်သို့ လက်ကိုတင်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။

“ယားတယ် ကို ရဲ့”

ကျနော်က တိုက်စစ်ဆင်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မြတ်က တွန့်လိမ်ကာ ရုန်းကန်လေတော့သည်။

ကြာတော့ ကျနော်လည်း မောလာပြီး မြတ်ကို အလျှော့ပေးလိုက်ရသည်။ ကျနော့်ပစ္စည်းမှာလည်း လေထုတ်ထားသည့် ပူစီပေါင်းလို ဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ။ မြတ်ကတော့ မျက်နှာညိုညိုလေးနှင့်သာ ကျနော့်ကို ကြည့်နေတော့သည်။

မြတ်ကို ချစ်ရသည့်စိတ်နှင့် ကျနော်သည် လိင်ကိစ္စကို လုံးဝစိတ်ထဲမထားတော့ပဲ မသိလိုက် မသိဘာသာ နေလိုက်တော့သည်။ ရန်ကုန်သို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင်တော့ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ လိင်ဆက်ဆံသည့်အချိန်တိုင်းလည်း မြတ်က အရင်ပြီးလေ့ရှိသည်မို့ ကျနော်ကပဲ သူ့အချိန်ကိုလိုက်ကာ အတိုးအလျှော့လုပ်ရင်း အဆင်ပြေသွားခဲ့သည်။ တခါတရံတွင် ကျနော်က တစ်ယောက်ထဲ အလုပ်ခန်းထဲတွင် Edit လုပ်ရင်း ငါးဦးကော်မတီနှင့် နှစ်ပါးသွားရသည်ကိုပင် ပို၍ သာယာနေတတ်သေးသည်။ မြတ်က နောက်သလိုပြောင်သလိုနှင့် အတည်လိုလို ဘာလိုလို ခွင့်ပြုခဲ့သည့်တိုင် ကျနော်က မြတ်၏ကွယ်ရာတွင် အခြားမိန်းမတစ်ယောက်နှင့် လိင်ကိစ္စပြုလုပ်ရမှာ တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သည်။ ကြားထဲတွင် ချယ်ရီနှင့် မကြာခဏ တွေ့ဖြစ်သည့်တိုင် ကျနော်က စမြင်လျှင် ကြိုတင်ကာ ရှောင်ရှားလိုက်သည်ချည်းဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ချယ်ရီနှင့် ကြုံဖြစ်လျှင် ကျနော်က ရှောင်နိုင်တော့မည် မဟုတ်မှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိနေခဲ့၍လည်း ဖြစ်သည်။

ကျနော်က အလုပ်အစုံလုပ်သူ ဖြစ်သည်။ မိဘများလက်ထက်က ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သော မြေပိုင်အိမ်ပိုင်ကလေးများရှိသဖြင့် ကန်ထရိုက်တိုက်များ ပြန်ဆောက်ခြင်း၊ ပိုနေသော အခန်းများကို အငှားတင်ထားခြင်းတို့ကြောင့် စားဝတ်နေရေးအတွက် မပူရသဖြင့် ဘာမှမလုပ်ဟုလည်း ဆိုနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျနော်က ပန်းချီဆရာယောင်ယောင်၊ ဓါတ်ပုံဆရာယောင်ယောင် ဒါရိုက်တာယောင်ယောင် သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ထို့အပြင် လူနိုင်သူငယ်ချင်းများ၏ နှိပ်စက်မှုကြောင့် video editing လုပ်ပေးရသည်ကလည်း ရှိသေးသည်။ အမှန်တကယ်တော့ အချိန်တော်တော်များများမှာ editing လုပ်နေရသည်က များသည်။

ယခုလည်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရိုက်ထားသည့် music video တစ်ခုကို edit လုပ်၍ ပြီးခါစရှိသေး ထိုသူငယ်ချင်းက သူ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ရိုက်ထားသည့် short film တစ်ခုကို edit လုပ်ပေးရန် အကူအညီတောင်းလာသဖြင့် ကျနော်က အားနာနာနှင့် လက်ခံလိုက်ရသည်။ ထိုဒါရိုက်တာက သူပုံမှန် တွဲလုပ်နေကြ editor နှင့် ရန်ဖြစ်ထားသဖြင့် ကျနော့်ဆီ ရောက်လာခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ထိုဇာတ်လမ်းတိုထဲတွင် အဓိက သရုပ်ဆောင်က ချယ်ရီဖြစ်နေသည်။ (ဒီကောင်မလေး တော်တော်ပွေးသည်) ဟုပင် စိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သေးသည်။ ကျနော်နှင့်ကလည်း ရေစက်ပင်မကုန်နိုင်။

Final Edit ပြီးသွားသဖြင့် ဒါရိုက်တာက ညစာလိုက်ကျွေးသည်။ တဖွဲ့လုံးကို လိုက်ကျွေးခြင်းဖြစ်သဖြင့် ချယ်ရီလည်းပါသည်။ စားပြီးသောက်ပြီးသွားကြတော့ ချယ်ရီက လမ်းကြုံဆိုပြီး ကျနော့်နောက်သို့ လိုက်လာသည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ချယ်ရီက

“ကိုကြီး. . မီးကို ဇာတ်လမ်းလေး လိုက်ပြပါလား ကြည့်ချင်လို့”

“ဟင် . .ချယ်ရီက မကြည့်ရသေးဘူးလား”

“အင်း ကိုဒေးဗစ်က မပြသေးဘူးတဲ့ ”

“ဟာ . . အဲဒါဆို ကိုယ်လည်း ပြလို့ဘယ်ရမလဲ ဒါရိုက်တာ သဘောပဲဟာ”

“ကိုကြီးကလည်း မီးသူ့ကို ပြန်ပြောမှာမှ မဟုတ်ဘဲ။ မီးကြည့်ချင်လို့ပါ နော် .. နော်”

“သူ သိသွားရင် မကောင်းဘူးနဲ့ တူတယ်နော်”

“ဒါဆို ဒီလိုလုပ်လေ . . ကိုကြီး မဖွင့်ပြနဲ့ . . မီးဘာသာ မီး ကြည့်ဖွင့်မယ်”

“အာ . .”

“မအာနဲ့ကွာ .. နော် . . နော်”

ဒီလိုနှင့် ချယ်ရီတစ်ယောက် ကျနော့်နောက်သို့ ပါလာခဲ့ပြန်သည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ချယ်ရီက သူပုံမှန်ရောက်ဖူးနေကြ နေရာတစ်ခုလိုပင်။ Main ခလုပ်ကို ဖွင့်ပြီး အထဲဝင်သွားကာ ကျနော်သောက်ရန် ရေပင် ခပ်လာခဲ့သေးသည်။ ကျနော်က ချယ်ရီခပ်တိုက်သည့်ရေကို သောက်ပြီး ဝရံတာထွက်ကာ ဆေးလိပ်သောက်ရင်း ဖုန်းကြည့်နေလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ချယ်ရီရောက်လာသည်။

“ကိုကြီး ကွန်ပြူတာ password က ဘာလဲ”

“3921476KK”

“ဟုတ် ဟုတ်”

ချယ်ရီက ဟုတ်ဆိုပြီး မရပ်သွားဘဲ ကျနော့်အနားသို့ ကပ်လာသည်။ ပထမ ကျနော့်နဖူးကိုဖြစ်ဖြစ် ပါးကိုဖြစ်ဖြစ် နမ်းလိုက်ခြင်းဟု ထင်လိုက်သော်လည်း ချယ်ရီက ကျနော်၏ ရင်ညွန့်နှင့် ပခုံးအစပ်နား နေရာကို ဖိ၍ နမ်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးမှ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ပြီး

” ကိုကြီးရဲ့ ရေမွှေးနံ့နဲ့ ဆေးလိပ်နံ့ရောနေတဲ့ အနံ့လေးက အရမ်းမိုက်တယ်။ အဲဒီအနံ့ကြောင့်ပဲ မီးရူးနေတာနေမှာ”

ကျနော် လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို မီးသတ်လိုက်ပြီး ချယ်ရီ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ထွေးပွေ့လိုက်သည်။ ချယ်ရီက အံ့ဩသည့် မျက်နှာနှင့် ကျနော့ကို မော့ကြည့်သည်။ ကျနော်က ချယ်ရီ၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ခေတ္တ ဆွံ့အသွားသည်။ အမှန်တကယ်တော့ ကျနော် ရှေ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားမရှိ။ ချယ်ရီ့ကို သနားသလို မြတ်၏ မျက်နှာကိုလည်း မြင်ယောင်ပြန်သည်။ တချိန်ထဲမှာပင် မြတ်မသိအောင် လက်နှင့် ကိစ္စပြီးခဲ့သော ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပါ ပြန်သတိရသွားပြန်သည်။

“ကိုကြီး တအားမဖက်ထားနဲ့လေ . . မီး မွန်းလာပြီ”

“‌ဪ .. အေး အေး”

ကျနော်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့

“မီး . . ကွန်ပြူတာ သွားဖွင့်လိုက်ဦးမယ်”

ချယ်ရီက ထင်မှတ်မထားသဖြင့် ရှက်သွားပုံရကာ ကျနော့်အနားမှ ပြေးထွက်သွားသည်။ ကျနော်က ဝရံတာတွင် တစ်ယောက်ထဲ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျနော် သတ္တိမွေးလို့မရဘဲ ဆေးလိပ်တစ်လိပ် ထပ်သောက်ရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ကိုကြီးရေ . . password မေ့သွားပြန်ပြီ လာဖွင့်ပေးဦး”

အထဲမှ ချယ်ရီက အော်ခေါ်သည့်အခါ ကျနော် ဆေးလိပ်ထပ်မသောက်နိုင်တော့ဘဲ အထဲသို့သာ လိုက်ဝင်သွားရတော့သည်။ အထဲရောက်တော့ ကျနော့်ကွန်ပြူတာရှေ့တွင် ငုတ်တုပ်လေးထိုင်နေသည့် ချယ်ရီက အူယားချင်စရာကောင်းလွန်းနေသည်။ ကျနော် ချယ်ရီ၏ ဘေးတွင် ထိုင်ပြီး ကွန်ပြူတာ password ကို ဖြည်ပေးလိုက်သည်။

“ကိုကြီး ဖွင့်ပေးလေ”

“ဟာ .. ကိုယ် ဖွင့်ပေးမယ်လို့ မပြောပါဘူး။ ညည်းဘာသာညည်း ဖွင့်မယ် ပြောတာလေ။ Password ဖွင့်ပေးတာပဲ လွန်လှပြီကို”

“အာ . . ကိုကြီးကလည်း လုပ်ပါ”

“မလုပ်ပါဘူး”

“ပြီးရော”

ချယ်ရီက စိတ်ကောက်သွားသည့် အမူအယာနှင့် mouse ကို ဆောင့်အောင့်ကာ ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကွန်ပြူတာထဲမှ သူဖွင့်ချင်ရာကိုသာ လျှောက်ဖွင့်နေတော့သည်။ ဒီလိုကြတော့လည်း ကျနော်က မနေနိုင်ပြန်ချေ။

“ကဲကဲ ဒေါ်ချယ်ရီ တော်တော့ ကျုပ်ပဲ ဖွင့်ပေးတော့မယ်”

“အဲလိုလုပ်ပါ ကိုကြီးကလဲ”

တကယ်တမ်း ကျနော်ဖွင့်ပြတော့လည်း ချယ်ရီက ကောင်းကောင်းမကြည့်ပဲ လက်က Mouse ကို ယူကာဆော့နေသည်။ ကျနော့်စိတ်ထင် သူစိတ်လှုပ်ရှားနေတာဖြစ်မည်။ သေချာတာကတော့ ကျနော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှား၍ နေပြီ။

“ကိုကြီး”

“ဟင်”

“ကိုကြီးဆီမှာ ဘီယာရှိလား”

“ဟင့်အင်း .. အရက်ပဲရှိတယ်”

“မီးကိုတိုက်ပါလား”

“မတိုက်ပါဘူး . . ဘာလို့လဲ”

“မီးက မူးမှ ကိုကြီးကို မြှူဆွယ်နိုင်မှာ .. ဒီအတိုင်းဆို သတ္တိမရှိလို့”

“ချယ်ရီရယ်. . ကိုယ်ကလေ”

“အိ”

ချယ်ရီက ကျနော့်ကို များများစားစား မမြူဆွယ်လိုက်ရပါ။ ကျနော်ကလည်း ချယ်ရီမြူဆွယ်စရာ မလိုလောက်အောင် စိတ်တွေတအားပါနေပြီဖြစ်သည်။ ချယ်ရီ တခါက မေးဖူးသလို ကျနော် သတ္တိရှိသွားတာလားတော့ မသိချေ။ အခုတော့ ချယ်ရီ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲရောက်၍နေပြီ။ ကျနော်က ချယ်ရီ့ကို ထွေးပွေးထားပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ ချယ်ရီကလည်း ဒီအတိုင်း ငြိမ်မနေပဲ ကျနော့်အား တင်းကြပ်စွာဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် နမ်းစုပ်တော့သည်။

ချယ်ရီ့အနမ်းတွေက ကြမ်းရှသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် နှုးညံ့လွန်းသည်။ ဖြူ၍နုနေသော ချယ်ရီ၏ မျက်နှာ ဖူးဖူးကလေးကို ယခုတော့ ကျနော် အပိုင်သိမ်းပစ်လိုက်ပြီ။ အဖျားပိုင်းကလေးများကို အစိမ်းရောင်ဖောက်ထားသော ချယ်ရီ၏ ဆံသားပါးပါးမျှင်မျှင်လေးများကိုလည်း ကျနော် သိမ်းပိုက်ပစ်လိုက်ပြီ။ လတ်တလော ချယ်ရီက ပြန်လည်သိမ်းပိုက်သွားသည်မှာ . . ကျနော့်ရင်ခုန်သံများ ဖြစ်သည်။

“ကိုကြီး .. . ရင်တွေခုန်နေတာလား မီးကြားရတယ်”

ချယ်ရီက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ကာ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို နားနှင့်ကပ်ပြီး နားထောင်နေရင်း လက်တဘက်ကတော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်ဆော့ကစားလျှက်ရှိ၏။ ကျနော်က သူ့ရင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်တော့ ချက်ချင်းပဲ ဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးရှာသည်။ ကျနော် တွေဝေမနေတော့ဘဲ ချယ်ရီ၏ စပို့ရှပ်လေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အကောင်သိပ်ကြီးသည့် အထဲတွင် ချယ်ရီမပါသော်လည်း သူ့ရင်သားတွေ သေးသေးကွေးကွေးတော့ မဟုတ်ပါ။ ဘာအခုအခံမှ မရှိတော့ဘဲနှင့် ကိုင်ရသောအခါ ထင်ထားသည်ထက် ပိုသော နူးညံ့မှုကို တွေ့ထိရသည်။

“ကိုကြီး”

“ဟင်”

“မီး . . လှလား”

“လှတာပေါ့ကွာ . . . တအားလှတယ်”

“လှရင် မီးကို စို့ပေးလေ”

“စို့မှာပေါ့”

ဆိုတော့ ချယ်ရီက ကျနော့်ကို ရင်ဘတ်လေး ကော့၍ ပေးသည်။ ကျနော်က ချယ်ရီ့ကို စသည့်သဘောနှင့် သူ့နို့တွေကို မစို့သေးဘဲ နို့သီးခေါင်း ထိပ်ကလေးတွေကို လျှာအဖျားနှင့် တလှည့်စီ လိုက်ပြီးတို့ကြည့်သည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ချယ်ရီ့ကို မနေနိုင်အောင် စရန် ဖြစ်သော်လည်း ကျနော်ကသာ မနေနိုင်လွန်းစွာ ချယ်ရီ၏ နို့တွေကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်လို့ရသလောက် ထည့်ကာ အငမ်းမရ စို့မိသွားလေသည်။

သူ့နို့တွေကို အငမ်းမရစို့နေသော ကျနော့်အား ချယ်ရီက ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သူ့လက်နှင့်သပ်ရင်း ပြုံးကာ ကြည့်နေသည်။ ကျနော်က နို့စို့ခြင်းကိုရပ်ကာ ချယ်ရီ၏ ရင်ညွန့်အစပ်မှ ဖြည်းဖြည်းခြင်း လျှာနှင့်ဆွဲယက်ရင်း အောက်သို့ ဆင်းလာလိုက်သည်။ ချက်နားကိုရောက်တော့ လျှာကို ချက်ထဲထိုးထည့်ပြီး နှစ်ချက် သုံးချက် ဝိုက်လိုက်တော့ ချယ်ရီ အသံထွက်လာသည်။

“ကိုကြီး ချက်ထဲကို မယက်နဲ့လေ .. ဂျီးတွေနဲ့”

ကျနော် ဘာမှ ပြန်ပြောတော့ဘဲ သူဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုသာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ခါးကြယ်သီးပြီးတော့ ခွကြယ်သီးတွေကို အစဉ်လိုက်ဖြုတ်ချလိုက်တော့ အထဲက (ဘရာ အရောင်နှင့် ဆင်တူဖြစ်သော) ခရမ်းရောင် ပင်တီလှလှလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ ပိုပြီး တက်ကြွလာပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီကို အငမ်းမရ ချွတ်ပစ်လိုက်မိသည်။

“ကိုကြီးရယ် ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ .. မီးက ထွက်မပြေးပါဘူး”

ကျနော်က ပင်တီကို ဆွဲချွပစ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲကို ခေါင်းထိုးထည့်လိုက်တော့ ချယ်ရီက မျက်လုံးလေး မှိတ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်မိသည်။ ကျနော်က ချယ်ရီ့ ပိစိလေး၏ အကွဲကြောင်းရှိရာဆီသို့ တန်းမသွားသေးဘဲ ညာဘက်ပေါင်ရင်းကြားလေးထဲသို့ နှာခေါင်းထိပ်နှင့် လိုက်တို့တော့ ချယ်ရီတွန့်သွားသည်။ ဘာမှတော့ မပြော။ ကျနော်က ထိုနေရာကိုပဲ လျှာဖျားလေးနှင့် ထပ်ယက်လိုက်တော့ ချယ်ရီ ငြိမ်သွားပြန်သည်။ ထိုနေရာမှနေ၍ ကန့်လန့်ဖြတ်အတိုင်း လျှာနှင့်ဆွဲသွားပြီး ဘယ်ဘက်ပေါင်ရင်းဆီသို့ ကျနော့်လျှာကို ပို့လိုက်ပြန်သည်။

ချယ်ရီက အငြိမ်မနေတော့ပဲ ကျနော့်လျှာနှင့် သူ့ပိစိလေး တည့်သွားအောင် လူးလွန့်၍နေသည်။ ကျနော်ကလည်း တမင် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်း ဖြစ်သဖြင့် ချက်ခြင်းမသွားသေးဘဲ ပေါင်သားတလျှောက်ကို အရင်ယက်ပြီးမှ ချယ်ရီ့ကို အလိုလိုက်ရသည်။ ပိစိနှုပ်ခမ်းသားနှစ်ဘက်ကို လက်နှင့်တချက် ဖြဲကြည့်တော့ အထဲမှာ အရည်တွေက တော်တော်စိုပြီး ရွှဲ၍နေပြီ။ ကျနော်က မက်မက်မောမောပင် ထိုကြားထဲကို လျှာနှင့် ဆွဲယက်လိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားသည့် အရည်တချို့ကို ထွေးလည်းမထုတ်သလို မျိုလည်းမချ။ ချယ်ရီ၏ နှုပ်ခမ်းသား အကွဲကြောင်း အလည်မှထိပ်ဖူး၊ အတွင်းနံရံများကိုသာ ကျနော့်လျှာတချောင်းနှင့် တိုက်စစ်ဆင်နေတော့သည်။ ချယ်ရီကတော့ တွန့်၍၊ လိမ်၍၊ လူးကာ၊ လှိမ့်ကာ။

ခဏနေတော့ ချယ်ရီက ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ဆောင့်၍ဆွဲသည်။ လက်တဘက်ထဲနှင့်မဟုတ် လက်နှစ်ဘက်လုံးနှင့်။ ပါးစပ်ထဲတွင် ရှိနေသည့် အရည်များပင် မျိုချမိသွားရသည်အထိပင်။

“ကိုကြီး . . ကိုကြီး . . . ကိုကြီး… မီး … မီး ပြီးသွားပြီ”

“ဟုတ်လား . .”

“အင်း . . ဟီးဟီး”

ကျနော်က သူ့ပေါင်ကြားထဲမှ ထွက်ကာ သူ့ဘေးကို ဝင်လှဲလိုက်တော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွာသည်။

“ဟီဟီ . . ကိုကြီးမျက်နှာမှာ မီးအရည်တွေ ပေကုန်ပြီ”

ပြောရင်း ချယ်ရီက သူ့အကျီနှင့် ကျနော့်မျက်နှာကို သုတ်ပေးသည်။

“ကဲ .. မီးအလှည့် ကိုကြီးကို ဘောင်းဘီချွတ်ပေးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ချယ်ရီက ကျနော့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး အတွင်းခံထဲမှ ကျနော့်ကောင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဖြောင်းကနဲ ထွက်လိုက်လာသည်။

“ဟိ . . . ကိုကြီးဟာကြီးက ချစ်စရာကြီး”

ချယ်ရီက ချက်ချင်းမစုပ်သေးဘဲ ထိပ်ဖူးဝကို သူ့လက်ညှိုး၊ လက်မတို့နှင့် ပွတ်ချေနေသေးသည်။ ပြီးမှ ထိပ်ဖူးကို သူ့ပါးစပ်ထဲဝင်ရုံ ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေး ချက်ချင်းပြန်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ ကျနော့်ကို

“ကိုကြီး . . မီးကိုချစ်လားဟင်”

ချယ်ရီက ဘာအဓိပ္ပါယ်နှင့် မေးမှန်း မသိပေမဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲတွင် ဒိန်းခနဲ မြည်သွားသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် ကျနော့်ချစ်ဇနီး မြတ်၏ အမှာစကားကိုလည်း ကြားယောင်လာပြန်သည်။

“ဟင် ကိုကြီးက ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ရုတ်ရက်ကြီး”

ပြောလည်း ပြောချင်စရာပင် ။ ကျနော့်ပစ္စည်းက ရုတ်တရက် ချက်ချင်း အရှိန်လျော့သလို ဖြစ်သွားခြင်းပဲဖြစ်သည်။ ၁၂ နာရီမှ ချက်ချင်း ၆ နာရီထိုးသွားတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ ကျနော့်အပြောင်းအလဲကို ချယ်ရီက သတိထားမိသွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

“ဖွ ဖွ . . ကိုကြီး မကြိုက်ရင် နောက်မမေးတော့ဘူးနော် ”

ချယ်ရီက ပြောပြီး ကျနော့ကို ဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ ကျနော့်ပစ္စည်းကိုသာ ကုန်းစုပ်နေတော့သည်။ ပါးစပ်နှင့် ဒစ်ဖူးကို စုပ်နေသည့်အချိန်တွင် လက်တဘက်က ဥတွေကိုပါ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသဖြင့် ကျနော်ဖြင့် အထူးကို ဇိမ်ကျ၍နေသည်။ ချယ်ရီက တချက်တချက်တွင် ဒစ်ဖူးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးမှ ရွှေဥတွေကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်လိုက်သည့်အခါတွင်တော့ ကျနော် အဘားအဘား အော်ရတော့သည်။ ပထမတစ်လုံးက ခံနိုင်သေးသည်။ နောက်တစ်လုံး အလှည့်ကြ မရတော့။ အောင့်တာလိုလို ကောင်းတာလိုလိုနှင့် ကျနော့အတွက်ကတော့ ခံစားချက် အသစ်ပင်ဖြစ်သည်။

“အာလားလား”

ကျနော်အော်တော့ ချယ်ရီက သဘောကျစွာ တခစ်ခစ် ရယ်တော့သည်။

“ခစ်ခစ် ကိုကြီးက ဘာဖြစ်တာလဲ ဟိ”

” ကောင်းလွန်းလို့ပါ ချယ်ရီလေးရယ် ”

“အာ . . ကိုကြီးကလည်း”

” ဘာလို့လဲ ”

“မီးကို ချယ်ရီလေးလို့ မခေါ်နဲ့ ”

” ဟုတ်ပါပြီဗျာ . . ဒါဖြင့် ဘယ်လိုခေါ်ရမတုန်း ”

” မီးလို့ပဲ ခေါ်လေ. . ”

” ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီးရဲ့မီးရယ် ”

” အွန်း”

ချယ်ရီက ကျနော်၏ရင်ဘတ် ပွတ်သပ်၍ နေရင်း နို့သီးခေါင်းလေးများအား သူ့လက်ညှိုးထိပ်နှင့် တို့ထိ ကျီစယ်နေပြန်သည်။

“ကိုကြီး”

“ဟင်”

“ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး”

ချယ်ရီက ဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ ကျနော်၏ လည်တိုင်ကို နမ်းရှိုက်လိုက်ပြန်သည်။

“မီးကလေ ကိုကြီးရဲ့ ကိုယ်နံ့ရယ် ချွေးနံ့ရယ် ပြီးတော့ ဆေးလိပ်နံ့ရယ် ပေါင်းထားတဲ့ အဲ့ဒီအနံ့ကို တအားကြိုက်တာ သိလား”

“မီး”

“ရှင်”

ချယ်ရီက ကျနော် ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို သဘောပေါက်၍ ထင်ပါသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာအနေအထားကို အလိုက်သင့်ပြောင်းလိုက်၏။ ထိုသို့ဖြင့် ကျနော်လည်း . . . .။

——-။ ——-။ ——-။

ကျနော်ရော ချယ်ရီပါ ဘယ်အချိန်က အိပ်ပျော်သွားကြမှန်း မသိပါ။ ကျနော် နိုးလာတော မနက်ငါးနာရီခန့်ရှိနေပြီ။ ညက အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့် ချယ်ရီရောကျနော်ပါ အဝတ်မကပ်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားကြခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ကျနော်က အဝတ်အစားများ ပြန်ဝတ်ကာ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ရန် ထလာခဲ့သည်။ ချယ်ရီကတော့ ကပိုကယိုအလှနှင့် အိပ်ပျော်နေသေးသဖြင့် စောင်လေး လွှမ်းပေးလိုက်ရ၏။ ချယ်ရီအလှကြောင့် ကျနော့စိတ်များ တခါပြန်ဖြစ်လာရပြန်သည်။

မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီးတော့ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်လောက် ဖွာရှိုက်ရန် ဝရံတာသို့ ထွက်လာတော့ ညက ဆေးလိပ်သောက်ရင်း ကျန်ခဲ့သည့် ကျနော့်ဖုန်းကို တွေ့သည်။ မြတ် ကျနော့်ထံ ခေါ်ထားသည့် အဝင်ကောများနှင့် စာတိုတချို့ ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မြတ်ထံမှ စာများက ဘာမှထွေထွေထူးထူး မဟုတ်ပါ။ သူတို့အလုပ်ကိစ္စ ရုတ်တရက် ခရီးထွက်ရမည့်အကြောင်း အမှန်တကယ်သွားရမည့် မြတ်လက်အောက် ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က ရုတ်တရက် ဆေးရုံတက်လိုက်ရဖြင့် မြတ်က ထွက်သွားရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ကျနော့်ကို အကြောင်းကြားခြင်းသာ ဖြစ်သဖြင့် ကျနော်လည်း ဖုန်းပြန်ဆက်မနေတော့ပဲ အေးဆေးကြောင်းသာ စာတိုပြန်ပို့ထားလိုက်သည်။

ဆေးလိပ်တစ်လိပ် ထုတ်သောက်ရင်း ညက ချယ်ရီနှင့် အတူနေခဲ့သည့် အကြောင်းများကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ဖြစ်သည်။ ထူးဆန်းသည်က တကယ်တမ်း နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ ကြုံလိုက်သည့်အခါ ကျနော် ကြိုတင်စိုးရိမ်ထားသည့် စိတ်မလုံခြုံမှုများ ရှိမနေဘဲ စိတ်ထဲ ကျေနပ်တာလိုလို ရင်ခုန်တာလိုလို ခံစားမှုမျိုးသာ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လူပျိုပေါက်အရွယ်က ပထမဆုံး ရည်းစားထားခဲ့ဖူးသည့် ရင်ခုန်သံနှင့်ပင် တူနေသေးတော့သည်။

စီးကရက်တစ်လိပ် ကုန်အောင်သောက်ပြီးတော့ ကော်ဖီတစ်အိုးနှပ်၍ ခွက်ထဲထည့်ကာ ချယ်ရီ့အနားသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ ချယ်ရီက အိပ်မောကျနေဆဲ။ ဖွေးဖြူသန့်ရှင်းနေသော ချယ်ရီ့မျက်နှာလေးမှာ အပြစ်ကင်းစင်စွာ လှပနေသည်။ တချိန်က ချယ်ရီနှင့်အတူတူ အလုပ်တစ်ခုထဲတွင် အတူတူလုပ်ခဲ့စဉ်အချိန်များထဲက ချယ်ရီ့အပေါ်တွင် ကျနော်က စိတ်ယိုင်ခဲ့ရသည်ကိုတော့ မညာတမ်း ဝန်ခံရမည်။ ထိုခံစားမှုမှာ ချယ်ရီက ကျနော့်အား ကပ်လွန်းခြင်းကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ချယ်ရီ့ကို စမြင်စဉ်ထဲက စိတ်ထဲတွင် ဒီကောင်မလေး ချစ်စရာလေး ဟူသော အတွေးမျိုး ဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ကျနော် ဦးစီးရသည့် စီမံကိန်းတစ်ခုတွင် ချယ်ရီနှင့် အနီးကပ် တွဲလုပ်ဖူးသည့်အခါ ချယ်ရီ့အပေါ် ကျနော် စတင်၍ ရင်ခုန်သံတွေ ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်ရခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။

မှတ်မှတ်ရရ ချယ်ရီရုံးသို့ရောက်ပြီး မကြာခင်ရက်များဆီက ကျနော်က ရုံးခန်းတံခါးကို ပိတ်ရပ်ကာ လေပေါနေစဉ် ချယ်ရီက (အပြင်တွင် ဖြတ်လျှောက်သွားသော သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ဦးအား thumb drive တစ်ခုထွက်ပေးခြင်း) အပြင်သို့ ပြေးအထွက်တွင် ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်နှင့် တွန်းထိုး ပွတ်တိုက်မိသွားပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို တစ်ချက်စူးစူး ကြည့်သွားသေးသည်။ ရုံးခန်းထဲ ပြန်ရောက်သည့်အခါ ချယ်ရီက ထူးထူးဆန်း ကျနော်သုံးသည့် ရေမွှေးအမျိုးအစားကိုမေးသည်။

“အစ်ကို . . သမီးတစ်ခုလောက် မေးချင်လို့”

“ပြောလေညီမ”

“ဟိုလေ . . အစ်ကို သုံးတာ ဘာရေမွှေးတံဆိပ်လဲလို့”

” Giorgio Armani ရဲ့ Acqua di Giò လေ”

“ဪ . . ဟုတ်”

“ဘာလို့လဲ ညီမ”

“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ဒီအတိုင်းပဲ သိချင်လို့ . .။ အစ်ကိုက အဲဒီတံဆိပ် တမျိုးထဲ ဆွတ်တာလား အခုမှ ဆွတ်တာလား”

ကျနော်က မျက်မှောင်ကြုံ့ကာ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့

“ဟီး . . ဘာမှမဟုတ်ဘူး ဒီတိုင်းစပ်စုတာ”

“အေးပါ အေးပါ ဟုတ်တယ် အစ်ကိုက တခြားဟာမသုံးဘူး ဒီတစ်မျိုးပဲ ဆွတ်တာ။ လက်ဆောင်တွေဘာတွေပေးရင် သေချာဝယ်ပေး ဟုတ်ပြီလား ”

“ဟုတ် ဟုတ် . . ကန်တော့နော် ကိုကြီး”

ချယ်ရီက နေရင်းထိုင်ရင်း ကန်တော့နော်ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် ကျနော် ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားစဉ် သူ၏ခြေဖျားလေးကိုထောက်ကာ ကျနော့်ပခုံးစွန်းကို လာနမ်းသဖြင့် ကျနော် လန့်ရမလို ရှောင်ရမလို ဖြစ်သွားသည်။

“ဟဲ့ဟဲ့”

” ဘာမှမဟုတ်ဘူး . . သမီး ခွက်သွားဆေးလိုက်မယ်နော်”

ချယ်ရီက သူ့ဘာသာသူ လာနမ်းပြီး သူ့ဘာသာသူ ရှက်ကာ ကျနော့်လက်ထဲမှ မကုန်သေးသော ကော်ဖီခွက်ကိုပင် အတင်းဆွဲကာ ဆေးမည်ဟုဆိုကာ ယူသွားလိုက်သေးသည်။ တတ်လည်းတတ်နိုင်သည့် ကောင်မလေးပင်။ အတိတ်အကြောင်းတွေးရင်း ကျနော် တစ်ချက်ပြုံးကာ လက်ထဲမှ ကော်ဖီကို တကျိုက်မြုံ့ကာ အရသာခံသောက်လိုက်သည်။

“ဘာတွေ သဘောကျနေတာလဲ ကိုကြီး”

“အရင်ရုံးမှာတုန်းက ချယ်ရီ ကိုယ့်ကို့ ခိုးနမ်းတာလေး ပြန်သွားသတိရလို့ပါ”

“အာ . . . အဲတော့”

ချယ်ရီက ရှက်သွားပြီး တဘက်လှည့်လိုက်တော့ ကျနော်ခြုံပေးထားသည့် စောင်ပါးလေးက နေရာရွေ့သွားပြီး ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေသည်ကို ယခုမှ သတိထားမိသွားဟန်တူသည်။

“ဟားဟား . . ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရှက်နေပြီဟေ့”

ချယ်ရီက ကျုံးထကာ ကျနော့်ရင်ဘက်အား ထုရိုက်သဖြင့် လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသော ကော်ဖီခွက်မမှောက်အောင် သတိထား ချပြီးမှ ချယ်ရီ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးအား ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိသွားသည်။ ချယ်ရီက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးထည့်ကာ အလိုက်သင့်မှီပြီးမှ ကျနော့်ကို ပြန်၍ ဖက်ထားပြန်သည်။

“အဲ့တုန်းက နမ်းတာ မဟုတ်ဘူးနော် . . ရှူကြည်တာ”

ချယ်ရီက ရင်ခွင်ထဲမှ တိုးတိုးလေး ကျနော့်ကို လှမ်းပြောသည်။

“ဟုတ်လား . . ရှူကြည့်တော့ ဘာနံ့ရလဲ”

“သိချင်လား”

“ဟင့်အင်း”

“ဟာကွာ . . ကိုကြီးကလည်း .. သိချင်တယ်လို့ ပြောရမှာလေ . .။ ဒါမှ မီးက သိချင်တယ်ဆို အာဘွားပေးလို့ ပြောမို့ကို”

“အာဘွားက ဒီအတိုင်းလည်းပေးပါတယ်”

ကျနော်က ပြောရင်းနှင့် ချယ်ရီ၏ ပါးနှစ်ဘက်ကို တလှည့်စီ နမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် နှုပ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ဖို့ ကြိုးစားတော့

“ကိုကြီးကလည်း နေဦးလေ . . . သွားမတိုက်ရသေးတော့ အာပုတ်စော် နံမှာပေါ့”

“နံနံကွာ . . ဘာဖြစ်တုန်း”

“ရပါဘူး . . . ရှက်တယ်”

ချယ်ရီက ပြောရင်းနှင့် ကျနော်ချထားသည့် ကော်ဖီခွက်ကို ယူသောက်လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် ချယ်ရီက ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်မှ ထကာ ကိုယ်အနေအထားကို ပြင်လိုက်ပြီးမှ တဘက်လှည့်၍ တင်ပုလ္လင်ခွေထိုင်နေသော ကျနော့်ပေါင်ပေါ်သို့ လာထိုင်ရင်း ကော်ဖီကို အကျအန သောက်နေလိုက်သေးသည်။ ကျနော်ကတော့ ချယ်ရီ့အား အနောက်မှ သိုင်းဖက်ကာ လုံးတင်းဝင်းဝါနေသော ရင်သားလေးများကို ခပ်ဖွဖွကိုင်ကာ ပွတ်သပ်၍ ကစားနေလိုက်သည်။

“ကိုကြီး . . ”

“ဟေ”

“မီး ကိုကြီးကို ပြောပြစရာ တစ်ခုရှိတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက အကြောင်းလေ . .။ အဲ့ဒါက ဇာတ်လမ်းရှိတယ် သိလား”

“ဟုတ်လား”

“နည်းနည်းတော့ကြာပြီ မီး ငယ်ငယ်ပဲ ရှိဦးမယ် ”

“အင်း”

“နေဦး . . မီး ကိုကြီးကို တစ်ခု မေးဦးမယ်။ ကိုကြီးလေ လိုင်းကားစီးဖူးတယ်မလား”

“စီးဖူးတာပေါ့ကွ မစီးဖူးပဲနေမလား . .။ အရင်ကလည်း စီးတာပဲ။ အခုလည်း ဟိုနားဒီနားဆို စီးဖြစ်တယ်”

“အင်းပါ . . အာ့ဆိုလေ . . ကားပေါ်မှာ ကောင်မလေးတွေကို နောက်ကနေ လိုက်ကပ်ဖူးလား”

ကျနော် ရုတ်တရက် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း မသိလိုက်

“ထောက်လှမ်းရေးကို ပြောတာကွာ”

“ကြံကြီးစည်ရာကွယ် . . မလုပ်ဖူးပါဘူး . . . ဟား . . နေဦး . . အဲ့ကိစ္စနဲ့ဆို ရယ်စရာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ် ”

“ရှင်”

“ကိုယ် ကြူံဖူးတာတစ်ခုရှိတယ် . .။ ငယ်ငယ်ကပေါ့ . .။ ကိုယ်ရှက်လို့ ဘယ်သူမှ မပြောပြဖူးဘူး . . ။ အခုမှ… အာ .. ချယ်ရီတစ်ယောက်ထဲပဲ သိမှဖြစ်မှာနော်။ တခါက လိုင်းကားစီးရင်း ကိုယ့်ဘေးနားက လူတစ်ယောက်က သူ့ရှေ့က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ထောက်နေတာ။ ကောင်မလေးကလည်း ဂါဝန်အပျော့လေးနဲ့ အသားတွေတုန်နေတာ ကိုယ်က မြင်နေရတယ်”

ကျနော် ပြောနေရင်း ချယ်ရီက ဘာဖြစ်မှန်း မသိ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်သပ်နေသော ကျနော့်လက်တဘက်ချင်းစီကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သေးသည်။

“ကိုကြီး အဲ့ဒါ ဒီအတိုင်း ကြည့်နေရောလား”

“ဘယ်ကြည့်နေလိုက်မလဲ . . ဟိုလူကို ကိုယ်က ဒူးခေါင်းနဲ့ တစ်ချက်တိုက်ပြီးတော့ ခြေထောက်တစ်ချောင်းလုံးနဲ့ ဘေးကို တွန်းထုတ်လိုက်တာ . .။ ဖြစ်ချင်တော့ ကားက ဘရိတ်ဆောင့်အုပ်လိုက်တာ သူနဲ့ကိုယ်က နေရာလဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့မှာ ကောင်မလေးနောက်တည့်တည့်ကို ရောက်သွားတော့ မသိရင် တချိန်လုံး အနောက်က ယုတ်မာနေတာ ကိုယ်ပဲလို့ ထင်သွားမှာပဲဆိုပြီး စိတ်ထဲ သေချင်စော်နံပြီး ပြန်လှည့်ဖို့ ကြိုးစားတာ မရတော့ဘူး။ ဝူး . . အခု ပြန်ပြောရတာတောင် မောတယ်”

“ဟီ ဟိ ကိုကြီးအဖြစ်ကလည်း . .”

“အဲဒီခွေးမသားက ဘေးလည်းရောက်သွားရော ကောင်မလေးက လှည့်ကြည့်တဲ့အချိန်နဲ့ တိုးရော . .။ ကိုယ့်မှာ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာကြီး မော့ထားရတယ်။ သူ့ကို တချိန်လုံး ထောက်လာတာ ငါပဲလို့ ထင်သွားမှာပဲ ဆိုပြီး အနီးဆုံးမှတ်တိုင် ဆင်းပြေးရတယ်။ ”

“မထင်ပါဘူး ကိုကြီးရဲ့။ ကောင်မလေးက သိပါတယ်။ ကိုကြီးသူ့ကို ကူလိုက်မှန်းသိလို့ ကျေးဇူးတင်တယ် ဆိုပြီး လှည့်ကြည့်တဲ့ဟာကို . .။ ကိုကြီးက ခေါင်းကြီးမော့ထားပြီးတော့”

ချယ်ရီက ခေါင်းကို နောက်သို့ လှန်ကြည့်ရင်း ပြောလာသည်။

“ဘယ်လို . . ချယ်ရီက ဘယ်လိုသိ . .။ ဟာ . . ဒါဆို ချယ်ရီက အဲ့ဒီကောင်မလေးလား . . ”

“အဲ့တုန်းက မီးက ကိုကြီးနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး မှတ်မိတာဆိုလို့ ကိုကြီးဆီကရတဲ့ ရေမွှေးနံ့ပဲ ရှိတာ”

“ဪ”

“ဂလိုလား”

“ဂလိုဂလို . . အဲ့ဒါကြောင့် ကိုကြီးနားကရတဲ့ အနံ့ကို မှတ်မိနေလို့ သေချာအောင်ဆိုပြီး ကွန်ဖမ်းတာ”

“‘ဒါများ တခါထဲ ပြောလိုက်တာ မဟုတ်ဘူး”

“ပြောပါဘူး . . သူများကို ကူသလိုလို ကယ်သလိုလို နဲ့ လာထောက်ပြီး”

” . . အာ . . ”

“ဟာ ဟ . . ကိုကြီးရှက်တာက ချစ်စရာလေးတော့”

ကျနော်က ချယ်ရီ၏ ရင်သားမျာကို ဆုပ်နယ်နေခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် သူ၏ကိုယ်လုံး သွယ်သွယ်လေးအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ကာ ဆံပင်များကို ဖယ်လိုက်ပြီး ဂုတ်ပိုးလေးအား ညင်ညင်သာသာ နမ်းလိုက်သည့်အခါ ဂုတ်ပိုးတလျှောက်မှတဆင့် လက်မောင်းများနှင့် ရင်သားများဆီထိပါ ကြက်သီးဖုကလေးများ ထသွားတော့သည်။

“ချယ်ရီရယ် . . ကိုယ်လေ. .

ကျနော်က တစ်ခုခု ဆက်ပြောခွင့်မရလိုက်ခင်မှာပင် ချယ်ရီက ကျနော့်ဘက်သို့လှည့်၍ လက်နှစ်ဘက်ကို ကျနော့်ခေါင်းပေါ်မှကျော်ကာ ယှက်သိုင်းတွယ်ဖက်ရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းများကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် နမ်းလေသဖြင့် ကျနော့်မှာ တစ်ခုခုဆက်ပြောရန် မတတ်နိုင်တော့ချေ။ မွတ်သိပ်တွယ်တာစွာ နမ်းစုပ်နေသော ချယ်ရီ၏ အနမ်းရမ္မက်ကို ကျနော့်မှာမနည်းမှီအောင် လိုက်ရသည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကျနော့်ရင်ခုန်သံများမှာ ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်လေးတစ်ဦးနှယ် ဆူဝေတောက်လောင်လို့နေသည်။ ဆံသားပါးပါးနီနီနှင့် မျက်လုံးတောက်တောက် ကဝေပျိုမလေးသည် ကျနော့်အား စွဲဆောင်ဖမ်းစားလွန်းနေသည်။ ချယ်ရီဆိုသော ထိုကဝေမလေးသည် ကျနော် မသောက်ဖူးသေးသော အရက်တမျိုးမျိုးသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဘယ်အချိန်တွင် ရေချိန်ပြည့်မည်ဆိုသည်ကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် မတိုင်းတာနိုင်သေးပါ။

ချယ်ရီက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းနေရင်းက ရုတ်တရက် ကျနော့်လည်ပင်းသို့ မျက်နှာအပ်ကာ စူးစူးရှရှ စုပ်နမ်းပြန်သည်။ အနမ်းအမှတ်တံဆိပ် ကျန်ခဲ့မည်ကို ကျနော်က သိသိကြီးနှင့်ပင် ကျေနပ်စွာ ခံယူမိကာ ချယ်ရီအား မတားဆီးမိချေ။ ကျနော့်လည်တိုင်ကို နမ်းစုပ်လို့ဝတော့ ကျနော့်နားရွက်နားသို့ကပ်ကာ ခပ်ဖွဖွ ကိုက်ဆွဲပြီးမှ

“မီး . . ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ် သိလား”

ထို့သို့ နားနားကပ်၍ လေသံလေးနှင့် ပြောပြီးနောက် မျက်နှာကို ဆံပင်များနှင့်ကွယ်ကာ ကျနော့်ရင်ဘက်ထဲသို့ တိုးဝင်လာသေးပြန်သည်။ ထို့သို့နေရင်းမှ ကျနော့်နို့သီးခေါင်းများကို တဖန်ပြန်၍ လျှာနှင့် ယက်တော့သည်။ ချယ်ရီက ကျနော့်အင်္ကျီကိုပင် သူ့လက်သူ့ခြေ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သေးသည်။ ဆွဲချွတ်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် ကျနော်၏ နို့သီးခေါင်းများကို လျှာဖျားလေးနှင့် တို့ကစားလိုက် နှုတ်ခမ်းချွန်ချွန်လေးဖြင့် စုပ်ယူလိုက်နှင့် ကျနော့်အား ပြုစားပြန်သည်။

ဒီတခါ ကြက်သီးထရသည်က ကျနော် သာပဲ ဖြစ်သည်။ လုံးတီးခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ခွထိုင်ရင်း ကျနော့်ကို နို့စို့လိုက် ရင်အုံကို လျှာနှင့်ယက်လိုက် လုပ်နေသော ကောင်မလေးကို ကျနော်က သူ၏ ခြေထောက်အောက်မှနေ၍ ပေါင်တွင်းသားများအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း အရည်များနှင့် ရွှဲနစ်နေသော ပိစိကလေးကြားထဲသို့ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းကို လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ကာ ထည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ချယ်ရီက ကျနော်၏ ပခုံးသားများကို ကိုက်ဆွဲလေတော့သည်။

“အား . . နာလိုက်တာ . . ခွေးမလေးလား”

“ကိုကြီး မတ်တပ်ရပ်”

ချယ်ရီက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းပေးတော့ ကျနော်က သူ့အမိန့်တော်အတိုင်း မတ်တပ်ရပ်သည့်အခါ ချယ်ရီက ကျနော့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ဖျောင်းခနဲ ထွက်လာသော ကျနော့်ပစ္စည်းကို လက်နှင့်ပင် ကိုင်မနေတော့ပဲ နှုတ်ခမ်းများနှင့် ဖွဖွကိုက်ကာ စိတ်ကြိုက် ငုံခဲလိုက်လေသည်။ ချယ်ရီက ကျနော့်ထိပ်ဖျားကို နှုတ်ခမ်းဖျားဖြင့် စုပ်ဆွဲလိုက်၊ ထိပ်ဖူးကို ငုံခဲလိုက် တခါတရံ အပြင်အရေပြားတလျှောက် အစုန်အဆန် ယက်လိုက်နှင့် ပြုစုနေသဖြင့် ကျနော့်မှာ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေရသည်။

ယခုအချိန်တွင် ချယ်ရီ၏ ကျောင်းသားလေးမှာ ကျနော် ဖြစ်သည်။ ကျနော့်ထက် အသက်ခုနစ်နှစ်ခွဲခန့်မျှကွာသော တခါတုန်းက ကျနော့်ဂျူနီယာကောင်မလေးမှာ ကျနော့်အား အထိန်းအကွပ်မဲ့ ဖျားယောင်းလို့နေသည်။ ကျနော်က ယခုလောလောဆယ်အချိန်တွင် ချယ်ရီ့ထံမှ တစ်ခုခုတောင်းဆိုရန် သို့မဟုတ် တစ်ခုခုဦးဆောင်ရန် ဘာတစ်ခုမှ ခေါင်းထဲရှိမနေပဲ မျက်စိမှတ်၍သာ နောက်မှ တည့်တည့်လိုက်လျှောက်ရန်သာ စိတ်ထဲရှိတော့သည်။

“ကိုကြီး . . မီး လိုချင်ပြီ ”

ပုလွေတစ်ချောင်းနှင့် စိတ်ကြိုက်သံစဉ်များကို တီးမှုတ်၍ ဝသွားသော ဂီတပညာရှင်မလေးက မတ်တပ်ရပ်ကာ ကျနော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးမှ ကျနော့်အား သိုင်းဖက်ကာ ဟီးလေးခိုရင်း ပြောလာသဖြင့် ချယ်ရီ၏ ပေါင်တစ်ချောင်းကို မကာ ကျနော့်ပစ္စည်းကို သူ့ ပိစိလေးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကြိုးစားထည့်လိုက်သည်။ တရစ်ချင်းထည့်ရင်းမှ တချောင်းလုံးဝင်သွားသောအခါ ချယ်ရီက ကျနော့်အား ဖက်ထားသည့် လက်နှစ်ဘက်ကို အားပြုကာ ကျနော့်အားခိုလျှက် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနှင့်ပါ ကျနော့်ကို ရစ်သိုင်းလိုက်သဖြင့် ကျနော် ဟန်ချက်မပျက်အောင် သတိထားပြီး လုံးဝန်းတင်းကျစ်နေသာ ချယ်ရီ၏ တင်သားများအောက်မှ ပင့်တင် ပွေ့ပိုက်ထားလိုက်ရသည်။ ထိုအနေအထားနှင့်ပင် ချယ်ရီက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းများအား နမ်းစုပ်သေးသည်။

ကျနော်က ချယ်ရီအား အောက်သို့ ဖြေးညင်းစွာ ချပေးသည့်တိုင်အောင် ချယ်ရီက ကျနော့်ကို ဖက်ထားသည့်လက်များကို မဖြုတ်ပေးသလို ကျနော့်ပစ္စည်းကိုလည်း သူ့ပိစိလေးထဲမှ မထွက်အောင် သတိထား ရသည်။ ထိုပုံစံအတိုင်းနေ၍ ကျနော်က ဖြည့်းဖြည်းနှင့် မှန်မှန် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးရင်းနှင့်ပင် ချယ်ရီ၏ အတွင်းသားများက ဆွဲညှစ်လိုက်သလို ဖက်ထားသော ချယ်ရီ၏ လက်များကလည်း ပိုမို၍ တင်းကြပ်လာသည်။

“မီး ပြီးသွားပြီ ကိုကြီး”

ကျနော့် ချယ်ရီ့ကို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ပြုံး၍ ကြည့်နေလိုက်သည်။

“ကိုရီးက ဘယ်လိုကြီး ကြည့်နေတာလဲ . . မီး ရှက်တယ်ကွ”

“ရှက်ရင် ကိုယ့်ကိုမကြည့်နဲ့ ဟိုဘက်လှည့်”

ကျနော်က ထိုသို့ပြောတော့ ချယ်ရီက သဘောပေါက်စွာ မျက်စောင်းထိုးရင်း ကုန်း၍ပေးသောအခါ အနောက်ဘက်တွင် ပြူ၍ထွက်လာသော ချယ်ရီ၏ ပိစိလေးအား ကျနော်က လျှာဖြင့် ကလိလိုက်တော့ ချယ်ရီကိုယ်လုံးလေး တုန်၍သွားသည်။ ပိစိလေး၏ အကွဲကြောင်းတလျှောက် လျှာနှင့် အစုန်အဆန်ကစားရင်း ညိုတိုတိုရဲတဲတဲ ကြယ်ပန်းကလေးကို လျှာဖျားလေးနှင့် သုံးလေးချက် တို့လိုက်တော့ . .

“ကိုကြီး . . အာ့တော့ ကြောက်တယ်နော် . . ”

“ဟီးဟီး . . ကိုယ်က ဒီအတိုင်းပဲ တို့ကြည့်တာပါ။ မီးကြောက်ရင် ကိုယ် မထိတော့ဘူး”

ထိုသို့ဖြင့် ကျနော်လည်း ကျနော့်ပစ္စည်းကို ချယ်ရီ့ပိစိလေးထဲသို့ ထည့်လိုက်တော့သည်။

————————————-

မြတ်ခရီးသွားနေသည့် ရက်များအတွင်း ချယ်ရီနှင့် ကျနော်က တစ်ကြိမ်သာ ထပ်တွေ့ဖြစ်သည်။ ဘာရယ်ဟု အကြောင်းပြချက် ခိုင်ခိုင်မာမာ မရှိသော်လည်း ကျနော်က အိမ်သို့မပြန်ဖြစ်ဘဲ အလုပ်ခန်းတွင်သာ ဆက်တိုက်နေဖြစ်သွားသည်။ မဖြစ်မနေ လုပ်ရမည့် အလုပ်လည်း ရှိမနေသဖြင့် ကျနော့်အတွက် ယောင်ချာချာ နေ့ရက်များပင် ဖြစ်သည်။ မမျှော်လင့်ပဲ ချယ်ရီနှင့် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည့် အကြောင်းများကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတော့ စိတ်ထဲ ခပ်လေးလေး ဖြစ်သွားရသည်။ လျှောက်ခဲ့ပြီးမှတော့ ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းဟုသာ တွေးထားလိုက်ရုံ ရှိတော့သည်။

အကယ်၍ ကျနော်က ငယ်သူငယ်ချင်းများနှင့် ပြန်ဆုံခဲ့သည့်ညက သက်ထားတို့နှင့် ကလပ်သို့ မလိုက်ခဲ့လျှင် ချယ်ရီနှင့် လွယ်လွယ်ကူကူ ဆုံဖြစ်ရန် သိပ်မဖြစ်နိုင်တော့ချေ။ မညာတမ်းဝန်ခံရလျှင် သက်ထားဆိုသည်မှာ ကျနော်တို့ ငယ်ဘဝ၏ အိပ်မက်မင်းသမီးများထဲတွင် ထိပ်တန်းကပြေးသော စာရင်းဝင်ဖြစ်သည်။ ကျနော်တို့ ဟိုးငယ်စဉ် အထက်တန်းကျောင်းတက်စဉ်ထဲက ခပ်ဟော့ဟော့ အမူအကျင့်ရှိသူဖြစ်ပြီး ထိုစဉ်က ကျနော်တို့က သွားရည်တမြားမြားနှင့် ငေးရ ငမ်းရသူလည်းဖြစ်သည်။ သက်ထား၏ ဟော့ပုံဟော့နည်းများထဲမှ ဥပမာပြရလျှင် ရင်ဖုံးကျောင်းအင်္ကျီ အဖြူအောက်တွင် ကျောပြည့်ဘော်လီသာဝတ်ရသော ကျောင်းသူများကြားတွင် ဘရာဇီယာ ဝတ်လာခြင်းမျိုးမှအစ အပေါ်အင်္ကျီထပ်ကာ အောက်တွင် ဘာအခုအခံမှ ဝတ်မလာခြင်းမျိုး အထိပင် ဖြစ်သည်။

(Writer’s Note: ကျော်ကို နှင့် သက်ထားတို့ အထက်တန်းကျောင်း တက်သည့်အချိန်ကာလမှာ သက္ကရာဇ် ၂၀၀၀ ဝန်းကျင် ဖြစ်ပါသည်။)

သက်ထားနှင့် ကျနော်မှာ အထက်တန်းကျောင်းအတူတူ တက္ကသိုလ်အတူတူ တက်ခဲ့ကြသူတွေဖြစ်ပြီး အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းများ မဟုတ်ခဲ့ကြသည့်တိုင် သာမာန်အတန်းဖော်သူငယ်ချင်း အဆင့်ထက်ပိုခဲ့ကြသူများလည်း ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ထိုနေ့ညက ချယ်ရီနှင့် မတွေ့ဖြစ်ခဲ့လျှင် ကျနော်နှင့် သက်ထားတို့ အ‌ခြေအနေတစ်ခုသို့ ရောက်သွားနိုင်လောက်သည်အထိ ကျနော် အားထုတ်ဖြစ်ကောင်း အားထုတ်ဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုညက ကျနော်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း သက်ထားက ကျနော့အား

“ဟဲ့ ကျော်ကို နင်က ပန်းချီလည်း ဆွဲသေးတာဆို”

“အပျော်တမ်းပါဟာ”

” ပျော်ပျော် မပျော်ပျော်ဟာ . . နင်ငါ့ကို အမှတ်တရ ပုံတူ တစ်ပုံတော့ ဆွဲပေး”

“ငါက ပေါ့ထွိတ်တွေ သိပ်မဆွဲတတ်ဘူးဟ။ ဒီအတိုင်း ဟိုခြစ်ဒီခြစ် သာသာရယ်”

“နင် . .ငါ့ကို ဆွဲမှာလား မဆွဲဘူးလား”

ကျနော့်အတွေးများက ထိုနေရာရောက်တော့ တချက် ရပ်သွားရသည်။ ထိုစဉ်က သက်ထားပြောသည့်စကားက တခြားအဓိပ္ပါယ်တစ်ခုလား ကျနော်မသိပါ။ တက္ကသိုလ်တက်စဉ်က သက်ထားနှင့် မေဂျာမတူသော်လည်း ကျောင်းတူကြသည်။ သန့်ဇင်မှာ ကျနော်တို့အထက်တန်းကျောင်းကမဟုတ်ဘဲ တစ်ရပ်ကွက်ထဲ အတူနေခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်ပြီး မေဂျာတူ အတန်းတူ ကျနော်နှင့်အတွဲများသည့်သူငယ်ချင်းတစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သက်ထားနှင့် သန့်ဇင်တို့ သမီးရည်းစားဖြစ်သွားကြရာမှတဆင့် ကျနော်တို့သုံးဦး အဖွဲ့ကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။

သန့်ဇင်က နဂိုထဲက ခပ်ရှုပ်ရှုပ်သမားဖြစ်၍ ပွင့်လင်းခေတ်မီသော သက်ထားနှင့် တွဲကြသောအခါ ကျနော်က မြဲကြမည်ဟုသာ ရိုးရိုးနှင့် လွယ်လွယ် တွေးခဲ့မိသည်။ စာရေးစရာတစ်ဦး ရေးခဲ့ဖူးသလို စုံတွဲတွေ နေရာတကာ တူတယ်ဆိုတာ ကောင်းသလိုရှိပေမဲ့ တကယ်က မကောင်းဘူး။ နှစ်ယောက်လုံး ဖဲရိုက်ဝါသနာပါပြီး တဝိုင်းထဲ ရိုက်လို့ အဖမ်းခံရလျှင် ဘယ်သူက အာမခံပြီး လိုက်ထုတ်မှာလဲ ဆိုသလိုပင်။ သူတို့နှစ်ယောက်သား အကျင့်စရိုက်များက တူလွန်းလိုက်ဖက်လွန်းသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသားမှာ ကိုယ်စီကိုယ်စီ အမယ်ဘုတ်ရဲ့ ချည်မျှင်ဇာတ်ကားရိုက်ကြသော်လည်း ထစ်ကနဲရှိ ပြဿနာ တက်ကြလျှင် ကျနော့်ကိုသာ ပုဏ္ဏားတိုင် လာလာလုပ်လွန်းသဖြင့် တခါတရံ ခေါင်းရှုပ်ရသလို တခါတရံ စိတ်ကို တင်းကြပ်နေအောင် ထိန်းချုပ်ထားရတာမျိုးပင်ရှိသေးသည်။

ဆိုလိုသည်မှာ သက်ထားက သန့်ဇင်နှင့် ပြဿနာ တစ်ခုခုဖြစ်တိုင်း ကျနော့်ထံ ရင်ဖွင့်လေ့ရှိသည်မှာ အချိန်မရှောင် နေရာမရှောင်။ တခါတရံ ညကြီးအချိန်မတော် သူတို့နှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်ပြီး သန့်ဇင် က ထွက်သွားသဖြင့် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သည့်အချိန်မျိုးလည်းရှိတတ်သလို သက်ထားမိဘများက သူတို့အိမ်တွင် သိပ်မရှိတတ်သဖြင့် ထိုအိမ်တွင် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတတ်သည့် အချိန်များလည်းရှိသည်။ ကျနော်ကသာ သန့်ဇင် ကောင်မလေး ဖြစ်နေသဖြင့် စည်းထားထိန်းချုပ်နေသော်လည်း သက်ထားက တခါတရံ ကျနော့်ကပဲ ‌ဂေးသလိုလို မထိတထိ စလေ့ရှိသေးသည်။

တခါသားတော့ ကျနော်တို့ သုံးယောက်သား သက်ထားအိမ်တွင် ကျနော့်မွေးနေ့ကို အကြောင်းပြုကာ သောက်ကြစားကြဖြစ်သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော်က တီဗွီရှေ့ ဘောလုံးပွဲကြည့်နေချိန် သန့်ဇင်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် အီစီကလီ ဖုန်းပြောနေသည်ကို သက်ထားမိသွားပြီး စကားများကြကာ သန့်ဇင်က စိတ်ဆိုးပြီးပြန်သွားသည်။

“ကျော်ကို ရယ် .. နင်ပဲစဉ်းစားကြည့် ဒါ ဖြစ်သင့်တဲ့ကိစ္စလားဆိုတာ။ တော်ရုံဆို ငါမပြောဘူး”

“နင်တို့ကလည်း အမြဲတမ်း ကိုက်နေကြပဲဟာ။ ငါလည်း ကြာတော့ စိတ်ညစ်လာပြီ။ ဒါလေး တစ်ခွက်ရှင်းပြီးရင် ငါလည်း လစ်တော့မယ်”

“ဟဲ့ ငါက ဖြစ်သင့်တာကိုပြောတာဟာ . .။ နင့်မွေးနေ့မို့ ငါတို့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက် အေးဆေးရှိရမယ့်ဟာကို”

“ငါ့မွေးနေ့ဆိုတာလည်း တိုက်ဆိုင်လို့ပါဟာ။ ငါက အဲ့လို ဂဏန်းတွေ နေ့ရက်တွေ သိပ်အယုံအကြည်ရှိတာ မဟုတ်ပါဘူး”

“အေးပါ ထားပါ နင့်ကောင်က ဘာလုပ်နေတာ အောက်မေ့လို့လဲ”

“ဘယ်သိမှာတုန်းဟ . . နင်တို့အခန်းထဲမှာ ငါ လာချောင်းကြည့်နေတာမှမဟုတ်ဘဲ။ ဘာလဲ ပေါက်ကရ အကွက်တွေ လျှောက်သုံးလို့လား”

“စောက်ကောင် နင်မယုတ်ပတ်နဲ့”

“အေးပါဟာ ငါက နင် စိတ်သက်သာအောင် စတာပါ”

“ဒီမှာ ငါပြောပြမယ် ..။ နင့်သူငယ်ချင်း . . ငါ့ဘဲ…. အဲ့သူတောင်းစားက ငါ့အိမ် ငါ့အခန်းထဲမှာ နေပြီး သူ့ကောင်မ တစ်ကောင်နဲ့ phone sex လုပ်နေတာ”

“အာ . . နင်တို့ကလည်း”

“ငါ အထဲဝင်သွားတာတောင် သူတောင်းစားက မသိဘူး။ ငါက ဖုန်းကို ယူပိတ်လိုက်တော့ စိတ်ဆိုးတော် မူသတဲ့။ နည်းနည်းလေး ပြန်ပြောလိုက်တာ စိတ်ကောက်ပြီး ပြန်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဟာမက ငါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီးမှ သူက သိတဲ့လူ”

“အေးပါဟာ ဒီကောင့်အကြောင်း သိပါတယ်။ အေး နင့်အကြောင်းလဲ သိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်လျှော့လိုက် ဟုတ်လား။ ငါလည်း လစ်တော့မယ်”

“အောင်မာ နင်ကပါ ဘာလို့ပြန်မှာလဲ ဒီမှာပဲအိပ်လေ”

“ဟဲ့ ကောင်းမလား ဟိုကောင်မှ မရှိတော့တာ”

“ဘာလို့ မကောင်းရမှာလဲ။ နင်က နင့်ဘာနင် အိပ်တာပဲဟာ”

“နင်က နင့်ဘဲကို သတိရပြီး ငါ့လာကြံရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မတုန်း”

“အံမယ် နင်စောက်ဖြစ်မရှိတာ ငါသိသားပဲ။ ဘာမှ အပိုပြောမနေနဲ့။ နင်က သူငယ်တွေနဲ့မှ စိတ်လာတာမလား”

“တော်တော် နင်မဟုတ်တာ မပြောနဲ့။ ငါက နင့်ကို စောင့်ရှောက်ရမယ့် တာဝန်ရှိလို့ အလွတ်ပေးထားတာ”

“အေးပါ အေးပါ ဒါဆိုလည်း ငါ့ကို စောင့်ရှောက်တဲ့ အနေနဲ့ နင်မပြန်နဲ့ဟာ။ မဟုတ်ရင် ငါလည်း အပြင်လျှောက်သွားမိလိမ့်မယ်”

“ကဲ မယ်မင်းကြီးမ နင့်သဘောပဲ ”

ကျနော်က စကားစဖြတ်လိုက်ပြီး အရက်သာ ဆက်သောက်နေလိုက်သည်။

“သောက်ထားနှင့် ငါ အမြည်းနည်းနည်း ထပ်လုပ်ပေးမယ်”

ခဏအကြာ သက်ထားတစ်ယောက် ဝက်အူချောင်းကြော်နှင့် ကြက်ဥကြော် ပန်းကန်များ ယူချလာသည်။

“ကျော်ကို ငါ့ကို စောင့်ဦးနော်။ ငါ ရေခဏ သွားချိုးဦးမယ်”

“သွားသွား ငါက ဘောပွဲ ဆက်ကြည့်ဦးမှာ။ နောက်ထပ် ၂ ပွဲလောက် ရှိသေးတယ်”

သက်ထား ရေချိုးပြီးပြန်ထွက်လာတော့ အိမ်နေဝတ် လက်ပြတ်တစ်ထည်နှင့် ချည်ဘောင်းဘီ ခပ်ပါးပါးကိုသာ ဝတ်လာသည်။ အင်္ကျီအောက်ကလည်း ဘာအခုအခံမှ မပါတော့ကြောင်း အရာထင်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးက သက်သေခံနေသည်။

“ဟဲ့ ဖြည်းဖြည်းကြည့်နော် နင်က ငါ့ကိုတော့ နှာထပြီးကြည့်တာ မဟုတ်လောက်ဘူး။ အားကျနေတာမလား ”

“သက်ထားရယ် နင်ကလည်း ငါ့ကို တကယ်ကြီး ဂေးနေတယ် ထင်တာလား။ ငါ့ကို လာမြူဆွယ်နေတာလား”

“နင်က ဘာထင်လို့လဲ”

“နင် ဟိုကောင့်ကို အရွဲ့တိုက်ချင်နေတာမလား”

“ဟာ . .နင်ကလည်း”

“နင်က ငါ့သူငယ်ချင်းလည်း ဟုတ်သလို နောက်ထပ် ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ ဆော်ဟာ။ အဲ့ ၂ ခုလုံးက ငါ့ဘာငါ တားထားတဲ့ စည်းတွေမို့ပဲ ”

သက်ထားက ကျနော့်ကို ဘာမှပြန်မပြေဘဲ ခဏ ငြိမ်သွားသဖြင့် ကျနော်လည်း အရက်သာ ဆက်သောက်နေလိုက်တော့သည်။ ကျနော်သောက်တော့ သက်ထားလည်း နည်းနည်းလိုက်သောက်လိုက်သေး၏။ ပြီးတော့မကြာ မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတော့သည်။

“နင် . . နင် ငါ့ကို အထင်သေးသွားပြီမလား .. စောက်ရမ်းလွယ်တာပဲ ဆိုပြီး”

“သက်ထားရာ နင် ဘာတွေ ဖြစ်ရပြန်တာလဲဟာ။ ငါက နင့်ကို ဘာလို့ အလကား အထင်သေးရမှာတုန်း။ နင်နဲ့ ငါက သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေကို . .”

“မထင်ရင်လည်းပြီးရော ဟီးဟီး”

“နင် ရာသီလာနေတာလား လာတော့မှာလား”

“ဟယ် နင်က ဘယ်လိုသိ”

“ဟုတ်ပါဘူး နင့်အမူအယာကို ကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းလိုက်တာ”

“ပြီးရော။ ခု ဒါနောက်တစ်ပွဲလား”

ဒေါ်ရွှေသက်ထားကား ဘောလုံးပွဲဆီသို့ စိတ်က ရောက်သွားပြန်သည်။

“အင်း”

“ဟယ် . . ဟိုဟာ ဒေးဘစ်ဘက်ခမ်လေးမလား”

“နင်က ဘက်ခမ်တော့ သိသားပဲ”

“သိတာပေါဟ . . အခု ဒါ အင်္ဂလန်လား မန်ယူလား”

“ရီးယဲမက်ဒရစ်ဟ”

“‌ဪ နင်တို့ဟာတွေကလည်း . . ”

ကျနော်က ဘောပွဲထဲ ပိုအာရုံရောက်နေ၍ သက်ထားလည်း အလိုက်တသိ ငြိမ်နေပေးကာ ဘောပွဲလိုက်ကြည့်နေသေးသည်။

“ငါပျင်းလာပြီဟာ”

ဟု ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင် ကျနော့်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံး၍ လှဲချလိုက်တော့သည်။

“ဒီလောက်တော့ နင်ငါ့ကို သထာတယ်မလား”

ကျနော် သက်ထားကို ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ပဲ ဘောလုံးပွဲဆက်ကြည့်ရင်း သက်ထား၏ ဆံပင်များကြားသို့ လက်ကိုထိုးထည့်ကာ ခေါင်းလျှောက် နှိပ်နယ် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည့်အတွက် သက်ထားတစ်ယောက် ဇိမ်ကျသွားကာ ဘောလုံးပွဲ မပြီးခင်မှာပင် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ မှန်ရာကို ဝန်ခံရလျှင် သက်ထား အိပ်ပျော်သွားသည့်အခါ လုံးဝန်းဆူထွက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွကိုင်ကြည့် လိုက်မိပါသေးသည်။ နိုးသွားမည်စိုးသောကြောင့် ခဏသာ ကိုင်မိခြင်းသာဖြစ်သည်။ အကယ်၍ နိုးသာသွားလျှင် . . . ဇာတ်လမ်းက တပတ်ပြန်လည်ဦးမည်စိုးသောကြောင့် လက်ကို အသာပြန်ဖယ်လိုက်ရခြင်းသာ ဖြစ်ပါတော့သည်။

ဇာတ်လမ်းက ထိုမျှနှင့် မရပ်သေးပါ။ တစ်ရက် သန့်ဇင် ခရီးသွားနေတုန်း သက်ထားက ကျနော့်ထံ ငိုကြီးချက်မနှင့် ဖုန်းဆက်လာသည်။ ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ သမီးရည်းစားနှစ်ယောက် စိတ်ကောက်စိတ်ဆိုးကြသည်ဟုသာ ထင်မိပြီး အေးအေးသာသာ ပြောမိရာမှ ကျနော့်ကိုပါ စိတ်ကောက်တော့မည့် အရိပ်အယောင်များ ကျလာ၍ သူ့အိမ်သို့ အပြေးနှင်ရသည်။ ကျနော် အသည်းအသန်ပြေးရသည့်အကြောင်းမှာ သက်ထားစိတ်ကောက်လျှင် အင်မတန်ငြီးရသောကြောင့်သာဖြစ်ပြီး ထိုဒဏ်ကို ကျနော်က သည်းမခံနိုင်၍ဖြစ်သည်။ တခြားအကြောင်းမရှိပေ။

ကျနော် သက်ထားအိမ်သို့ ရောက်သွားတော့ ထုံးစံအတိုင်း သက်ထားက တစ်ယောက်ထဲ။ ငိုလည်းငိုထားပုံရသည်။ ကျနော့်ကိုတွေ့သည့်အခါ သက်ထားက နောက်တခါ ထပ်၍ ငိုဖို့ ပြန်စသလို ဖြစ်သွားပုံရသည်။

“ဟဲ့ သက်ထား ဘာဖြစ်တာလဲ ပြောလေ . .။ ပြဿနာကို သိမှ ဖြေရှင်းလို့ရမှာပေါ့ ”

“ဟင့် . . . ဟီး . . ”

“ဪ သက်ထားရယ် . . ငါ့ကိုပြောလေဟယ်”

“ဟိုကောင် ဟိုကောင် မကောာင်းဘူး”

“အောင်မလေး မကောင်းတာ ကောင်းအောင် လုပ်ခိုင်းပေါ့ဟ”

ကျနော်က သက်ထား အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရပြီး စိတ်ပြောင်းသွားစေရန် စနောက်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပြီး သက်ထားက ကျနော့်ဟာသ ကို မရယ်။

“ငါ.. ဟင့် .. တကယ် ဝမ်းနည်းနေတာကိုဟာ နင် လာ မစနဲ့… ဟင့် . .ဟင့်”

သက်ထားက ပြောလည်းပြော ကျနော့်ပခုံးကိုလည်း တဒိုင်းဒိုင်း ထုထောင်းသေးသည်။ ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့လုပ်ခြင်းမဟုတ်သဖြင့် ကျနော်က နာလာပြီး သူလက်တွေကို တားဆီးရန် ဆွဲကိုင်ထားလိုက်တော့ ခေါင်းနှင့် တိုက်သည်။ သန့်ဇင်က ဘာလုပ်သွားမှန်း မသိသေးပေမဲ့ အထောင်းခံရသည်က ကျနော် ဖြစ်နေသည်၊ မစားသာ။ ထို့ကြောင့်ပဲ သက်ထားရဲ့ လက်တွေကို လွှတ်ချပြီး ဆောင့်တိုက်လာသည့် ဦးခေါင်းကို ချော့သလိုလိုနှင့် ခပ်ဖွဖွ ချုပ်ထားရသည်။ ထို့နောက်မှ နောက်စေ့လေးကို ပွတ်ပေးရင်း

“အေးပါဟာ တိတ်တိတ် .. ငါဖြေရှင်းပေးမယ် နင်ဘာဖြစ်တာလဲသာပြော”

“အဟင့် ဟင့် …. နင့်ကောင်က စည်းဖောက်တယ်ဟာ”

“သူပြန်ရောက်ပြီလား . .”

“မရောက်သေးဘူးလို့တော့ ပြောတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ရောက်နေလောက်ပြီ . .။ ပြီးတော့ သူပြောသွာတာ တခြား… တကယ်ရောက်သွားတာ တခြား”

“အေးပါဟာ ဒီကောင်က ဒီလိုပဲဟာ။ သူ လျှောက်သွားရုံလောက်နဲ့တော့ နင် ငိုရလောက်စရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ ပြောစမ်း ဒီကောင် ငါ့သူငယ်ချင်းကို ဘာတွေ အနိုင်ကျင့်တုန်း”

ချော့ပြောလေးပြောလိုက်မှပင် ဒေါ်ရွှေသက်ထားတို့က ပို၍ပို၍ ရှိုက်ငိုတော့သည်။ ကျနော်လည်း သူငိုလေတော့ ခေါင်းလေးသပ်ပေး ကျောလေးပွတ်ပေး၍သာ ချော့တတ်သလိုချော့ရသည်။ ပါးစပ်မှလည်း သူပြောသမျှ အလိုက်သင့် ပြန်ပြောရသေးသည်။ ကျနော်က ချော့လိုက် သက်ထားက ငိုလိုက်နှင့် သူ့ထွက်သက်တွေက ကျနော့်ပခုံးပေါ်သို့ အခါခါကျလာသဖြင့် ကျနော့်မှာ သွေးက တိုးသည်ထက်တိုး၍လာသည်။ သက်ထားကလည်း နောက်ဆုံး ကျနော့်ပခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ကာ သူ၏အငိုကို ဆက်၏။ ကျနော်ကလည်း သူကို အလိုက်သင့် ဖက်ထားသလိုဖြစ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ပူးကပ်မိပြီး ကျနော့်လောင်ချာကို မောင်းတင်သလို ဖြစ်ရတော့သည်။

ကျနော်က အတွင်းခံဝတ်ထားသော်လည်း ပုဆိုးဝတ်ထားချိန်ဖြစ်သဖြင့် နှစ်ယောက်ကြားထဲက အထိအတွေ့မှာ အလွှာပါးလွန်း၍နေပြီ။ သက်ထားက ဂါဝန်တည်ကို ဝတ်ထားပြီး အတန်သင့် ထူသော အသားဖြစ်သဖြင့် အခုအခံမပါပဲ နေခဲ့လိုက်ပုံရသည်။ တမင်ရည်ရွယ်ခဲ့ကြသည် မဟုတ်၍ ဓါတ်လိုက်တတ်သည်ကို ကျနော်တို့ အမှုအမှတ်မဲ့ခဲ့ဟန်တူပါသည်။ ယခုတော့ လျှပ်စီးကြောင်းများ စတင်အသက်ဝင်နေပြီ။

ကျောသပ်၍ ချော့နေသော ကျနော့်လက်တို့မှာ ဂါဝန်အောက်တွင် စွင့်ကားနေသော တင်သားဝင်းဝင်းပေါ်သို့ တိတိကျကျ ရောက်ရှိသွားချိန်တွင် ကျနော်တို့၏ ဆီးအိမ်ချင်းမှာ မိမိရရ ထိကပ်၍ နေပြီဖြသည်။ ပထမဆုံး သတိဝင်လာသူက သက်ထား၊ ကျနော့်ပခုံးပေါ်မှ ဆတ်ခနဲ ထလိုက်ပြီး

“နင်က ငါ့ကို လာပစ်မှားနေတာလား ကောင်စုတ် သေဦးမယ်”

ကျနော်က အီလည်လည်ကြီး ဖြစ်သွားကာ သက်ထားကို ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိသဖြင့် စပ်ဖြီးဖြီးသာ ပြန်ရယ်ပြလိုက်ရသည်။

“နင်တို့ ယောက်ျားတွေကလေ အလကားရရင် အကုန်ကြံတာကြီးပဲလား… ဟွန်း တကယ်ပဲ”

“အ”

သက်ထားက ပြောပြောဆိုဆို ကျနော့်ဥကို ဆွဲညှစ်လိုက်သဖြင့် ကျနော် လန့်သွားရသည်။

“ပြောတော့ စည်းမကျော်ဘူးလေး ဘာလေးနဲ့။ အခုတော့ကျန်း”

အတွင်းခံဝတ်ထားသော်လည်း ဟန်ဆောင်၍ မရတော့အောင် မာတင်းဖုဖောင်းနေပြီဖြစ်သော ကျနော့်အချောင်းကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ဆွဲ၍ သက်ထားက စကားနာထိုးသဖြင့် ကျနော့်မှာ မူလ စပ်ဖြီးဖြီးရုပ်နှင့်သာ ဆက်ကြည့်နေလိုက်ရ၏။

“နေဦးနင် နှာဘူးက နောက်မှထ။ နင့်အကောင်ကိစ္စ အရင်လိုက်ကြည့်ဦး”

သက်ထားက ထိုသို့ဆိုလာသဖြင့် ကျနော်လည်း အိပ်မက်မှ လန့်နိုးသူနှယ် သက်ထားခေါ်ရာ သူ၏ အခန်းထဲသို့ ပါသွားရသည်။ သက်ထားက သူ၏ အခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ တံခါးကို လုံအောက် ပိတ်လိုက်သေးသည်။

“နင် အသံသိပ်မထွက်နဲ့နော် တီတီငယ် အပေါ်မှာရှိတယ်”

“နင်ကလည်းဟာ စောစောစီးစီးမပြောဘူး။ ခုနများ ဆင်းလာရင် လှပြီ။ နေပါဦး နင့်အဒေါ် ပြန်ရောက်နေတာ ကြာပြီမဟုတ်လား။ ငါတခါမှ မမြင်ဖူးသေးဘူး”

သက်ထားက သူ့ အိပ်ယာပေါ်တွင် တင်ထားသော sony တံဆိပ် ဒီဂျစ်တယ်ကင်မရာလေးအား ကောက်ယူကာ ခလုပ်ဖွင့်ရင်း ကျနော့်ကိုဖြေသည်။

“ဘယ်မြင်ဖူးမလဲ သူက ရောက်ပြီး နောက်မနက် ခရီးထွက်သွားတာကိုး”

“ဪ အေးပေါ့ အေးပေါ့။ ဟိုမှာ အနေကြာတော့ ဘုရားဖူးတွေ ဘာတွေ သွားတာပေါ့”

“ကျော်ကို နင် တိတ်တိတ်လေး နေစမ်းပါ။ ငါ နင့်ကိုပါ တင်းလာပြီ။ အရေးထဲ ကင်မရာက ဖွင့်မရဘူး။ အားကုန်သွာပြီ။ နေဦး”

သက်ထားတစ်ယောက် စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ကင်မရာထဲမှ မင်မိုရီကဒ်ကို ထုတ်ကာ လက်ပတော့တွင် တပ်၍ ဗွီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုကို ဖွင့်ပြသည်။ စစချင်းထဲက စိတ်ဝင်စားစရာ အသက်ခပ်ကြီးကြီး အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို မျက်နှာအနီးကပ်ရိုက်ထားပုံကို မြင်ရသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရိုက်သည့် လူက နောက်ဆုတ်သွားသဖြင့် ရင်သားတဝက်လောက်ထိ မြမင်လာရသည့်အခါ ထိုအမျိုးသမီးသည် အဝတ်အစားများ ဝတ်ထားခြင်းမရှိဟု ခန်းမှန်းမိသည်။ ဗွီဒီယို စဖွင့်သည့်အချိန်ကပင် အသံများမှာ ခိုးခိုးခစ်ခစ် နှင့် ဆူညံ၍နေသည်။။ သက်ထားက ဗွီဒီယိုကို ခဏရပ်ကာ အသံကိုပါ ပိတ်လိုက်သည်။

“အဲဒါ ငါ့အဒေါ်ပဲ။ သူပြန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ ချောင်းသာသွားပြီး ကဲတာ။ ဘဲလေးတွေနဲ့ သောင်းကျန်းပြီး ဗွီဒီယိုပါ ရိုက်လာတယ်”

“နင့် တီတီလေးက ဂေါ်လီကြီးပဲ၊ မျက်လုံးတွေ နှုတ်ခမ်းတွေက တင့်တင့်ထွန်းနဲ့တူတယ်။ မျက်နှာလေး နည်းနည်းဝိုင်းလို့သာ”

“ကဲ နင်ပြောမှာလား ငါဆက်ပြောရမလား”

“မပြောနဲ့တော့လေ ဗွီဒီယိုပဲ ပြန်ပလေးလိုက်”

“သေလိုက်ပါလား . . ငါ ဘယ်လောက်ပဲ ဆိုရှယ်ကျကျဟယ် ကိုယ့်အဒေါ်ရဲ့ Sex tape ကို ကိုယ်သူငယ်ချင်းနဲ့ အတူတူကြည့်ရလောက်အောင်တော့ သွေးမရှိဘူး”

“အဲတော့”

ကျနော်ကမေးသော်လည်း သက်ထားက ဘာမှမဖြေပဲ ဗွီဒီယိုကို သူလိုချင်သည့် နေရာရောက်အောင် လုပ်သည်။ ဒီတော့မှ ဗွီဒီယိုထဲတွင် သက်ထားအဒေါ်၏ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းဝင်ပြီး အားရပါးရ မှုတ်နေသော သန့်ဇင်၏မျက်နှာကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် တွေ့ရပါတော့သည်။ သက်ထား စိတ်ဆိုးမည်ဆိုလျင်လည်း ဆိုးချင်စရာပင်။ သန့်ဇင်က သူ့အဖေ အလုပ်ကိစ္စဟု သက်ထားအား ညာပြောကာ သက်ထား၏ အဒေါ်နှင့် ချောင်းသာလိုနေရာတွင် သွား၍သောင်းကျန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်တော့သည်။

“ငါဘာဆက်လုပ်ရမလဲ”

ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဟု မေးနေသော သက်ထား၏ မျက်နှာတွင် သန့်စင်အား စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေသည့် အမူအယာများ ပျောက်ကွယ်နေပြီဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ကျနော် အလွယ်တကူ ဘာသာမပြန်တတ်သည့် အရိပ်အယောင်တချို့လည်း ရှိနေသည်။ ကျနော်က အခြေအနေကို မျက်စေ့စုံမှိတ်၍သာ ဆက်လျှောက်ရန် ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။

“နင် လက်စားချေရမှာပေါ့”

“ဟမ်”

“ဟုတ်တယ်လေ . . သူက နင့်အဒေါ်နဲ့ ဖောက်ပြန်တယ်မလား။ နင်ကလည်း သူ့သူငယ်ချင်း နဲ့ ပြန်ဖောက်ပြန်လိုက်လေ။ သူတောင် စည်းမထားတာဟာ။ ငါလည်း ဘာစည်းမှ မထားတော့ဘူး။ ဒေါသတွေ ထွက်လာပြီ တောက်”

နောက်ဆုံး တောက်က ကျနော် တောက်ခေါက်လိုက်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ ပါးစပ်ကသာ တောက်ဟု အသံပြုလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

“သေနာကောင် လာခဲ့”

သက်ထားက ကျနော့်ပုဆိုး ကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကျနော်က သူ့ကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်က သက်ထား၏ တင်သားများကို ဖြစ်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်ခဏတွင် ကျနော့်စိတ်ထဲ၌ ကျေနပ်သည့်ခံစားချက်များ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ပေါ်နေသည်ဟုထင်မိသည်။ လိင်စိတ် နှင့် ကျေနပ်ခြင်မျိုးတော့လည်း မဟုတ်ပြန်ပါ။ သက်ထားသည် ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးသလို ကျနော်တို့ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝ လူပျိုပေါက်ဘဝ များ၏ နတ်သမီးဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်ကာလများတုန်းကပင် သက်ထား၏ဖင်ကို ကျနော်တို့ စိတ်မှန်းနှင့်ပြစ်မှားခဲ့ကြသည်။ မစားရဝခမန်းဆိုဆို သက်ထားအား မှန်း၍ ထုရသည်ကို ပိုပြီးပဲ အရည်ထွက်သလိုလို ပိုပြီးပဲ ခံစားရကောင်းသလိုလို ဖြစ်ခဲ့ကြရသည်မဟုတ်လား။ ယခုတော့ အိမ်မက်များ အမှန်တကယ် ဖြစ်လာသည်ပဲပေါ့။

ကျနော်က လက်တွေ့ဘဝ နှင့် စိတ်ကူးယဉ်ကြား စုန်ချည်ဆန်ချည်သွားလိုက်ရသဖြင့် သက်ထားက သူ့ဂါဝန်ကို ဘယ်အချိန်က ဆွဲချွတ်လိုက်မှန်းပင်မသိ။ ကျနော် သတိထားမိတော့ တုံးလုံးလေး ဖြစ်နေပြီ။ ကျနော်က ကိုယ့်အင်္ကျီ ကိုယ် ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ သက်ထားက ရင်ဘတ်ကြွက်သားများကို ကိုင်ကြည့်သည်။ လက်သည်းနှင့် ဖွဖွလေး ထိုးကြည့်သည်။ ရင်ဘက်တစ်ခုလုံးကို လက်ဝါးနှင့်ပွတ်ကာ နို့သီခေါင်းလေးကို လက်ညှိုး လက်မတို့နှင့် ပွတ်ချေလိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် သက်ထားက ကျနော့ကို သိုင်းဖက်ကာ

“အသံသိပ်မထွက်နဲ့နော် အပေါ်မှာ တီတီလေး ကြားသွားမယ်”

“အေးပါဟ”

“တော်ကြာ နင့်ကိုပါ ဆွဲစားသွားမှာစိုးလို့”

“အခုတော့ နင်ပဲ ဝအောင် စားပါဦးဟာ”

“အေးပါ အေးပါ စားမယ်။ နင်အိပ်ယာပေါ်လှဲလိုက်။ ခြေထောက်ကို အောက်ချထား”

“အွန်း”

ကျနော်က လှဲချလိုက်တော့ သက်ထားက အရင်ဆုံး ကျနော့်ကိုယ်တွင် ကျန်နေသည့် အတွင်းခံကို ချွတ်ပေးသည်။ ထိုအခါ ကုန်းရုန်းကြွတက်လာသော ကျနော့်ဒုံးပျံကို သက်ထားက ခပ်ဖွဖွကိုင်ကာ ခဏကြည့်သည်။ အောစာအုပ်တွေထဲကလိုတော့ အားရတယ်တို့ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာတို့ မပြောပါ။ အမှန်တကယ်တမ်း ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံးမှာ ရှိုးတို့ရှမ်းတမ်းစိတ် အနည်းငယ်စီ ရှိနေကြပါသေးသည်။ သက်ထားက ကျနော့်ပစ္စည်းထိပ်ကို အနည်းငယ် ပွတ်ကြည့်ပြီး သူ့လက်ထိပ်ကို တစ်ချက်နမ်းကြည့်သည်။ ပြီးမှ စိတ်ချလက်ချ ဖြစ်သွားဟန်ဖြင့် ထိပ်ဖျားပိုင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွ ငုံပေးသည်။ လျှာနှင့်ထိုးသည်။

“သက်ထား”

“ဟင်”

“နင်ခဏနားလိုက်ဦး”

“ဟင် ဘာလို့လဲ”

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး နောက်မှ ပြောပြမယ် နင်အရင် လာခဲ့”

“အင်း”

သက်ထား ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့ ကျနော်က အောက်ပြန်ဆင်း ကုတင်ဘေးဒူးထောက်ပြီး သက်ထား၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲသို့ နေရာယူလိုက်သည်။ ပထမ လက်နှစ်ဘက်ကို ပေါင်ရင်းသားလေးများကို ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ပွတ်ပြီးမှ အကွဲကြောင်းကြားထဲသို့ လျှာကို ခပ်မြန်မြန်ပင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ဟဲ့ အ”

သက်ထားက ကျနော်သည် အခြားဧရိယာများသို့ အရင်ကလိပြီးမှ လိုရာသို့ရောက်လိမ့်မည်ဟု ထင်နေပုံရပါသည်။ ချွဲပစ်၍ စေးပိုင်နေသော အတွင်းသားများသည် ကျနော့ကို လှိုက်မောစေသည်။

“ဟင်း ဟင်း”

“အား . . အား”

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် . . ကျော်ကို . . အား”

ကျနော်က အခေါင်းထဲသို့မွှေနေရာမှ အစေ့ထိပ်ကလေးကို ကစားသောအခါ သက်ထားတစ်ယောက် အသံထွက်ပဲ မနေနိုင်တော့ချေ။ ကျနော့်ဆံပင်များကို ဆောင့်ဆွဲတော့၏။

“အား ကျော်ကိုရေ ”

ကျနော်က အစေ့ထိပ်ကို လျှာနှင့်ထောက်ထားပြီး လက်ကိုအတွင်းသားထဲသို့ ထိုးထည့်သောအခါ သက်ထား တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်နေပြီ။

“ဟား ရှီး . . ကျော်ကို မရပ်လိုက်နဲ့နော်။ အား . . ငါ့ကို တခါထဲ ပြီးအောင်လုပ်”

သက်ထားဆိုလိုသည်ကို ချက်ချင်း ကျနော် သဘောမပေါက်လိုက်။ သူ့ကို ဒီအတိုင်း ပါးစပ်နှင့်ပဲ ပြီးအောင် မှုတ်ပေးရမည်လား။ ကျနော့်ဒုံးပျံ စမောင်းရမည်လား မသည်းကွဲသဖြင့် သူကိုမေးရန် ခေါင်းပြန်ကြွဖို့ ကြိုးစားသောအခါ သက်ထားက လုံးဝအကြွမခံပဲ ကျနော့်ခေါင်းကို အတင်းဖိကပ်ထားလေသည်။ အစေ့ထိပ်လေးကို ဝလုံးဝိုင်း၊ အဝပတ်လည်ကို လျှာနှင့်ထောက်ပြီးကစား၊ အတွင်းထဲသို့ ထိုးမွှေ၊ တကြိမ်စီပြီးတော့ တခါ အစေ့ကို လျှာထိပ်ပင့်ကာပင့်ကာ ထိုးဆွချိန်တွင်တော့ သက်ထားတစ်‌ယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။

“ဟား … ကျော်ကိုရယ် . . နင်က ဂျာကြီးပဲ။ ငါအောက်မဆင်းတော့ဘူး နင် အပေါ်လာခဲ့”

ကျနော် ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်တော့ သက်ထားက ဘေးနား ဒူတုပ်ထိုင်ကာ ကျနော့်ကောင်ကို ငုံ့၍ ငုံလိုက်သည်။ ဖွဖွလေး ငုံလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ကာ လက်တဘက်က ခွက်ခွက်လေး လုပ်ပြီး ဥတွေကို အံစာတုံးခလောက်သလို ဆော့သေးသည်။ ကျနော်က သူ့လက်တွေနှင့် ဥတွေဆီ အာရုံရောက်နေတုန်း စွပ်ကနဲ စုပ်ချလိုက်တော့ တမျိုး ခံစားရကောင်းနေသေးသည်။ ကျနော်က သက်ထားရဲ့ ရင်သာတွေဆီ လှမ်းကိုင်ကြည့်တော့ မမီသေးပဲ နို့သီးခေါင်းထိပ်ဖျားလေးတွေကိုသာ ကိုင်မိသည်။ ငယ်ငယ်ထဲက ခိုးမှန်းခဲ့ရသည့် ရင်သားလှလှလေးမို့ မထိတထိ မကိုင်ချင်တော့ပဲ ပြီးမှ မိမိရရ သေသေချာချာ ဆုပ်ကိုင်ဖို့သာ တေးထားပစ်လိုက်သည်။

ထိုအချိန်တွင် သက်ထားက ကျနော့်ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကို ဘယ်ဘက်ပါးစောင်ထဲ ထည့်ပွတ်လိုက် ညာဘက်ပါးစောင်ထဲ ထည့်ပွတ်လိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေလေသည်။ ဇိမ်ကျပေမဲ့ ဒီအတိုင်းတော့ ပြီးသွား၍ မဖြစ်ပါ။ ကျနော်က သက်ထားကို အချက်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ကို ပြန်လှဲခိုင်းလိုက်ကာ ပေါင်ကြားဒူးထောက်၍ ထိပ်ဖူးကို သက်ထား၏ အပေါက်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ အထဲသို့ မထည့်သေးခင် မျက်နှာကို သက်ထား၏ ရင်ဘတ်သို့အပ်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို တလှည့်စီ ငုံစို့လိုက်တော့သည်။

နို့စို့ရင်း တန်းလန်းမှာပင် ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကို သက်ထား၏ တွင်းထဲသို့ ဖြည်းညင်းစွာ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ နို့လေးစို့ရင်း တစ်ချောင်းလုံး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်ရင်းမှ တချက်ချင်း ဆောင့်ဆောင့် လိုးလိုက်တော့သည်။ နည်းနည်း အရှိန်လေးရလာတော့ ကျနော်က ပုံစံပြောင်းဖို့ ကြိုးစားသည်။

“သက်ထား ငါ့ကို ကုန်းပေးဟာ”

သက်ထားက ကျနော့်ကို ပုံစံပြောင်ပေးရန် ထလာပြီး တစ်ပတ်မလှည့်ခင် ကျနော့်ကို ဖက်၍ တချက် နမ်းလိုက်သေးသည်။

“ကျော်ကို နင်အရမ်းတော်တာပဲ”

“ငါ့ရဲ့ ငယ်ဘဝ မင်းသမီးလေးပဲဟာ။ ဒီလောက်တော့ ပြုစုရမှာပေါ့”

ထိုအချိန်တွင်ပဲ

“သက် ရေ . . အထဲမှာလား တီတီငယ် ဝင်လာလို့ရမလား”

ဆိုသော အသံကို တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ ကြားလိုက်ရလေသည်။ ကျနော် ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာဆိုလျှင်တော့ 3some ဖြစ်လိုက်ဖို့ အခြေအနေကောင်းပဲ ဖြစ်မည်။ သို့သော်လည်း ကျနော် ကြောက်သွားပါသည်။ ကျနော်ကြောက်သွားကြောင်း အကောင်းဆုံး သက်သေက ကျနော့်ပစ္စည်းမှာ သိသိသာသာ ပျော့ကျသွာခြင်းဖြစ်သည်။

“ခစ်ခစ်”

သက်ထားက ခပ်တိုးတိုးရယ်သည်။

“သက်ရေ . .”

သက်ထား၏ တီတီငယ်က တံခါးကို ထပ်ခေါက်၏။ ထိုအခါမှ သက်ထားက အိပ်ချင်မူးတူး အသံဖြင့်

“တီတီငယ် ဘာလဲဗျာ။ သမီး အိပ်ပျော်နေတာ မလာနဲ့ သွား”

“တီတီ့ ကင်မရာလေး သမီး တွေ့မိလားလို့ ”

ကင်မရာဆိုတော့ သက်ထားက ဇက်ပုသွားသည်။ ရုပ်ကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ဖြစ်သည်။

“အာ ဘာကင်မရာလဲ သမီး မသိဘူး အိပ်ချင်နေလို့ပါဆို”

“အေးပါ အေးပါ ပြီးရော”

တီတီငယ်အသံ တိတ်သွားတော့ သက်ထားက ကျနော့်ပစ္စည်းကို ပြန်လာပွတ်သပ်ပေးသည်။ ကျနော့်ပစ္စည်းကလည်း သက်ထားလက်နှင့် ပြန်ကိုင်ရုံနှင့်ပင် အဆင်သင့် ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။

“ကျော်ကို ငါပါးစပ်နဲ့ လုပ်ပေးမယ်။ နင် အသံမထွက်နဲ့နော်”

ကျနော်က ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်တော့ သက်ထားက ကျနော့်ပေါင်ကြား ဒူထောက်၍ ဝင်ထိုင်ကာ သူ၏နှုတ်ခမ်းကို ချွန်၍ ဒစ်ဖူးဝကို နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသလို နမ်းသည်။ ထိပ်ဝထဲကို လျှာထိုး၍ ထည့်သည်။ ထို့နောက် ထိပ်ပိုင်းတဝက်လောက်ကို ဖွဖွလေးငုံသည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် အပိုင်းကို လျှာနှင့် ပတ်ချာလည်လှည့်သည်။ ပြီးမှ နည်းနည်းချင်း ထပ်စုပ်သွင်း၍ ကွမ်းသီးခေါင်း တစ်ခုလုံး ဝင်သွား၏။ ထိုတစ်ကြိမ်တွင်လည်း ထိပ်ဝကို လျှာနှင့်ဖွဖွထိုးပြီးမှ ဒစ်ပတ်လည်ကို လျှာနှင့်ဝိုက်ကာ ကစားသည်။

လျှာနှင့် ကစား၍ ဝသောအခါ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နှင့်ပြီးသော ထိပ်ဖူးကို နည်းနည်း အရှိန်ပြင်းပြင်း စုပ်ပြန်သည်။ စုပ်ရင်းစုပ်ရင်း အရင်းပိုင်းလောက်အထိ ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ သက်ထား၏ ပုလွေအစွမ်းမှာ အံ့မခန်းပင်။ ထိုသို့ဖြင့်ပင် ကျနော် ပြီးသွားနိုင်သည်။ သက်ထားက စုပ်နေရင်းမှ တစ်ချက်ပြန်ထုတ်ရင်း လက်နှင့် ကွင်းထုသလို ဆော့ကစားပေး၏။

“ပြီးလို့ရရင် ပြီးလိုက် သိလား။ ငါ ကင်မရာကိစ္စ ဖြေရှင်းရဦးမယ် ဟီဟိ”

ကျနော်က ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြနိုင်သည်။ ဇိမ်ကျနေသည်ကိုး။ သက်ထားက အစမှပြန်၍ စုပ်ရန် သူ့နှုတ်ခမ်းကို စု၍ ချွန်ချွန်လေး စုလိုက်ပြန်သည်။ ကျနော်က ထိုနှုတ်ခမ်းကို မနေနိုင်တော့၍ သက်ထားကို ချိုင်းမှမ၍ နှုပ်ခမ်းချင်း စုပ်ယူနမ်းပစ်လိုက်သေးသည်။ သက်ထားမှာ သူ့လက်ထဲမှ ကျနော့်လီး ကို မလွှတ်ချေ။ ကျနော်နမ်း၍ ဝတော့ သက်ထားက ကျနော့်အား အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲစေကာ ပုလွေအစွမ်းပြပြန်သည်။ ယခုတစ်ခေါက်တော့ ကျနော်က စိတ်ကို လွှတ်ပေးထားလိုက်သဖြင့် သိပ်မကြားခင်မှာပဲ ပြီးချင်လာသည်။

“ရှီး အား သက်ထားရေ ငါပြီးတော့မယ်”

“အွန်း”

ကျနော် ပြီးတော့မည်ဆို၍ သက်ထားက လက်တဘက်နှင့် ဥများကို ပွတ်ကာ ကစားပေးသည်။ ငုံ၍ စုပ်ပေးနေခြင်း မဟုတ်တော့ပဲ ပါးကိုခွက်နေအောင် စုပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးသဖြင့် ကျနော်လည်း ကောင်းသည်ထက် ကောင်းကာ သက်ထား၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“ငါ့ရည်းစားမဟုတ်ဘဲ ငါ့အခန်းထဲမှာရော ငါ့ပါးစပ်ထဲမှာရော ပြီးသွားတာ နင် ပထမဆုံးပဲ သိလား”

သက်ထားက သုတ်ရည်များကို မျိုချပြီး ထိုသို့ပြောလာသည်။

“ငါ့ လရည်ကို သောက်ခွင့်ရတာလည်း နင်ပထမဆုံးပါပဲ။ ကံထူးတယ်လို့မှတ် သူငယ်ချင်း”

“လဲသေလိုက် . .”

“လဲသေလိုက်မလုပ်နဲ့။ နင် ငါ့ကို အကြွေးဆပ်ရမှာနော်”

“ဟမ် ဘာအကြွေးလဲ”

“ဒီအကြွေးလေ . . အထဲမှ သေချာမထည့်ရသေးတာ”

ကျနော်က သက်ထား၏ ဆီးစပ်လေးကို ပွတ်သပ်ကာပြောတော့

“အေးပါ အေးပါ ငါလည်း နင့်ကို သဘောကျပါတယ်”

ကျနော်တို့ အဝတ်အစားများ ပြန်ဝတ်ပြီးသည့်အခါ သက်ထားက အခန်းအပြင်သို့ သူခိုးချောင်း ချောင်းကာ ထွက်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ကျနော့်ကို အချက်ပြကာ လှမ်းခေါ်သဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေး ထွက်လာလိုက်ရသည်။

ထိုသို့ဖြင့် ကျနော်က သက်ထားနှင့် နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်တွေ့ရန် ကြိုးပမ်းလိုသော်လည်း သန့်ဇင် နှင့် သက်ထားတို့ ပြဿနာကြားထဲ ဝင်ပါ၍မည်စိုးသဖြင့် ခဏ အဆက်အသွယ်ဖြတ်ကာ နေလိုက်သေးသည်။ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ ကျနော်က ရန်ကုန်သို့ ဆေးလာကုမည့်အဘိုးကို ကားနှင့်သွားခေါ်ရသည်။ အဘိုးက ရန်ကုန်တွင် အဆင်မပြေသဖြင့် ထိုင်းအထိ လအတန်ကြာ သွားကုလိုက်ရသဖြင့် ကျနော်က လိုက်သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် သန့်ဇင် နှင့်သက်ထားတို့ ဘယ်လို ဖြေရှင်းခဲ့ကြမှန်း ကျနော်သေချာ မသိလိုက်။ ကျနော် ပြန်ရောက်သည့်အချိန်တွင် သက်ထားက သူ့တီတီငယ်နှင့် နိုင်ငံခြားသို့ ထွက်သွားခဲ့ပြီ။

မြတ်နှင့် ချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည့် သက်တမ်းတလျှောက်မှ စ၍ ချယ်ရီနှင့် မတွေ့ခင် အချိန်အထိ ကျနော်က အခြား မိန်းကလေးတစ်ဦးကို စိတ်နှင့်ပင် ပစ်မှားခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ မှန်ရာကို ဝန်ခံရလျှင် ကျနော်က ချယ်ရီ့ကို သံယောဇဉ်တွယ်စပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း မြတ်က ကျနော့်ကိုခွင့်ပြုသည်မှာ သူ လတ်တလော မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သည့် ကျနော့်သွေးသားဆန္ဒကို ဖြေဖျောက်ရုံသာ ဖြစ်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုမူ မြတ်ထံမှ အပြည့်အဝရရှိပြီး ဖြစ်သည်။ ချယ်ရီမှာ ကျနော့်ကို ချစ်ရှာသော်လည်း ကျနော့်ထံမှ ချစ်ခြင်းတရားကို စကားအဖြစ်နှင့်တောင် တောင်းဆိုခြင်း မပြုရှာပါ။ ကျနော်သည် ဘဝမှာ ပထမဦးဆုံးအနေဖြင့် မြတ်နှင့် အိမ်ထောင် မပြုဖြစ်ခဲ့လျှင် ကောင်းသားဟု တွေးမိလာသည်။ ထိုသို့ တွေးမိသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထဲဆိုသလို စိတ်ထဲ မြတ်ကိုရော ချယ်ရီ့ကိုပါ အားနာသလို ခံစားမိသွားသည်။ ကျနော် ခေါင်းတွေရှုပ်လာပြီး ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းဟုသာတွေးပြီး နောင်ခါလာ နောင်ဈေးဟုပင် သဘောထားလိုက်တော့သည်။

ကျနော်က ချယ်ရီနှင့် ပြန်ဆုံခဲ့ပုံအကြောင်း စဉ်းစားနေရင်းမှ သက်ထားဆီအထိ စိတ်တို့က အတိတ်ဆီ ပြန်လွင့်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သက်ထားက နိုင်ငံခြားတွင် နှစ်ရှည်နေခဲ့ရာမှ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ကျနော့်ထံ ဆက်သွယ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်ကတော့ ကျနော်က နှစ်ယောက်ထဲ ချိန်းတွေ့သလိုဖြစ်မည်စိုးသောကြောင့် မကြာခဏ လူစုတတ်ကြသည့် အထက်တန်းကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများနှင့် တွေ့ဆုံသည့်နေ့နှင့် တိုက်ဆိုင်ကာ ချိန်းလိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ယခုတော့ မထင်မှတ်တာတွေသာ ဖြစ်ကုန်သည်။

မြတ်ကတော့ဖြင့် ခရီးမှ ပြန်မလာသေးပါ။ ယခုတစ်ခေါက်သည် မထင်မှတ်ပဲ ထွက်သွားရသည့်အပြင် ပုံမှန်သွားနေကြထက် ပို၍ကြာနေသေးသည်။ နောက်သုံးရက်ခန့်ကြာလျှင် ကျနော့်မွေးနေ့ရှိသည်။ ကျနော်က ပုံမှန်အားဖြင့် မွေးနေ့တွေကို သိပ်အလေးထားတတ်သူ မဟုတ်သော်လည်း မြတ်တစ်ယောက်က အလေးအနက်ရှိသည်။ သူက သူနှင့် ပတ်သတ်သူတွေ၏ မွေးနေ့များကို အလေးအနက် ထားတတ်သလို သူ့အပေါ် အလေးအနက် မရှိလျှင်လည်း စိတ်ကောက်တတ်သူဖြစ်သည်။ ရှားရှားပါးပါး စိတ်ကောက်တတ်သူ ဖြစ်သဖြင့် ကျနော်က သူ့မွေးနေ့များကို သတိတရရှိရန် နှစ်စဉ်ကြိုးစားရတတ်သည်။

ယခုတော့ မြတ်တစ်ယောက် ကျနော့်မွေးနေ့ကိုပဲ မေ့လောက်အောင် အလုပ်တွေများနေသလား၊ မွေးနေ့ကို Surprise လုပ်ချင်သဖြင့် တမင် ကိုယ်ယောင်ဖျောက်နေသလား ကျနော် မသိပါ။ တစ်နေကုန် အတွေးများနှင့် ချာချာလည်နေသဖြင့် ကျနော်လည်း ဝီစကီလေး အနည်းငယ်သောက်ကာ အိပ်လိုက်ရန် စိတ်ကူးသော်လည်း အိမ်တွင် အရက်ကုန်နေသဖြင့် အရက်ထွက်ဝယ်ရန် စိတ်ကူးပြီးမှ ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင်သာ တစ်ယောက်ထဲ သွားသောက်ရန် အကြံရသွားသည်။ တခါတရံ အပေါင်းအသင်းများနှင့် ထိုင်တတ်သည်။ အိမ်နှင့် မနီးမဝေးတွင် ရှိသော ဆိုင်လေးသို့သာ သွား၍ အရက်ကို ဇိမ်ခံသောက်နေလိုက်သည်။ ထိုဆိုင်လေးမှာ လူရှင်းတတ်သည့်အပြင် သီချင်းအဟောင်း ကောင်းကောင်းလေးများကို ဖွင့်တတ်သည်။

ကျနော် သောက်ရင်း အရှိန်ရလာသည့်အခါ နားထဲသို့ ဝင်လာသည့် သီချင်းက Rod Stewart ၏ First cut is the deepest ကို ပြန်ဆိုထားသည့် ပလေးဘွိုင်သန်းနိုင်၏ စီးကရက် မီးခိုးများ။

“ငါဟာ မြစ်ကြီးတစ်ခုလို စီးတယ်

ရာသီပန်းတွေပွင့်ကြွေ ခရီးစဉ်ထဲ၀ယ်

ငါဟာတစ်ယောက်ထဲပဲ လာရောက်ခဲ့တယ်

တွေးလိုက်ရင်ကွယ် လွမ်းမိသလိုပဲကွယ်

ဘယ်ဆီကိုသွားမယ် ရောက်မယ်သိချင်သေးတယ်”

ကျနော်က ဆိုင်မှာ တော်တော်မူးခဲ့သည်။ အချစ်အတွက် သစ်ရွက်လို ကြွေကျရမည့် အရွယ်မဟုတ်သော်လည်း ကျနော်တော့ဖြင့် စီးကရက် မီးခိုးတွေ ထဲက ရွက်ကြွေတွေ ဖြစ်လို့နေပြီ ထင်ပါသည်။ ကျနော်တစ်ယောက် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မထိန်းချုပ်နိုင်ခင် သိစိတ်နှင့် မသိစိတ်ကြား မူးမူးနှင့် သက်ထားဆီ ဖုန်းခေါ်ဖြစ်သေးသည်။ ထွေထွေထူးထူး မဟုတ်ပါ။ ငယ်သူငယ်ချင်းများအကြောင်းနှင့် သာကြောင်းမာကြောင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ကျနော်နှင့် ဖုန်းပြောပြီး မကြာပါ သက်ထားက အင်စတာ စတိုရီတွင် လွန်ခဲ့သော နှစ်များဆီက ဒီဂျစ်တယ် ကင်မရာလေးတစ်လုံးပုံကို တင်ထားသည်။ အတိတ်လွမ်းသည့်အကြောင်းများ တင်တတ်သော အင်စတာပေ့ချ်တစ်ခုမှ ပုံကိုယူထားခြင်းဖြစ်ပြီး အတိတ်ကိုသာ လွမ်းကြောင်း စာသားများပါသေးသည်။ ကျနော်ကား စိတ်အလိုကို လိုက်ကာ ထိုပုံလေးအား reply ပြန်မိလေသည်။

“အတိတ်တုန်းက အကြွေးဟောင်းတွေကိုရော သတိမရဘူးလား သူငယ်ချင်း”

.

.

“အိမ်ပိုင်တဲ့လူတွေပဲ ဂေါ်လီလုပ်လို့ရတာနော် ဟင်းဟင်း”

သက်ထားက စာပြန်သည့်အချိန်တွင် ကျနော်က အိပ်ပျော်သွားသဖြင့် မသိလိုက်။ ကျနော် အိပ်ယာမှ နိုးတော့ သက်ထားပြန်စာကို တွေ့ရသည်။ မနက် အိပ်ယာနိုးခါစ အမူးလည်းပြေသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် သက်ထားကိုပင် နည်းနည်းမျက်နှာပူသလို ဖြစ်မိသေးသည်။ ကျနော်က သူ့ပြန်စာကို အသည်းလေးသာ ပြန်ပေးလိုက်ပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက် လုပ်နေလိုက်သည်။ မနက်စာ စားသည့်အချိန်တွင် သက်ထားက ဖုန်းပြန်ခေါ်လာသည်။

“ဟဲ့ နိုးပြီလား မောနင်း ”

“နိုးပြီ ဟီးဟီး”

“ဘာဟီးဟီးလည်း သေနာ။ နင်အခုမှ ငါ့ကို ပြန်သတိရတာမလား။ ဆော်လေးနဲ့ ပါသွားပြီးကတည်းက ပျောက်သွားတာ တကယ်ထဲ”

“ငါက နင့်ကို ရိုးရိုးသားသား နောက်တာပါဟာ”

“အေး ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ”

“အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး”

“ကျော်ကိုရယ် နင်ဟာလေ . . ”

“ဟီးဟီး”

“တော်ပြီ ဒါပဲ။ ငါ ပြန်ရောက်ရင် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်”

“ဟမ် နင်က ဘယ်ကိုရောက်နေလို့တုန်း”

“ငါ ချောင်းသာမှာ ဟ”

“ဪ နင်အခု တူမတွေဘာတွေရော ရနေပြီလား”

“သေနာ တော်တော့ ဒါပဲ”

ကျနော်က သက်ထားနှင့် ဖုန်းပြောလိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ် စိတ်လက်ကြည်သာသွားသည်။

ထိုအချိန်မှာပဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ချယ်ရီ့ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။

“ကိုကြီး အားလား။ အားရင် မီးကို လှည်းတန်း မှာ လာခေါ်ပေးပါလား”

“ရတယ်လေ အခုထွက်လာရမလား”

“နောက်နာရီဝက်လောက်မှဆို အဆင်ပြေတယ်”

“OK”

ချယ်ရီက ကြိုစောင့်နေသဖြင့် ကျနော် ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ကားပေါ်သို့ တက်လာသည်။

“စမ်းချောင်းဘက် ပို့ပေးနော် ကိုကြီး။ မီးက ကိုကြီးကို မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးချင်လို့။ မွေးနေ့ရက်ကြတော့ ပေးလို့မရမှာ စိုးလို့လေ”

ချယ်ရီက ရေမွှေးပုလင်းဟု ထင်ရသည့် လက်ဆောင်ထုပ်ကလေးကို ကျနော့်အားပေးသည်။

“ကိုကြီး ရှော့ရှိမှာစိုးလို့ မီး ဘာမှ မရေးလာဘူးနော်”

ချယ်ရီက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးသာ ပြောလိုက်သော်လည်း ကျနော့်မှာ စိတ်ထဲ နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။

“မဟုတ်တာကွာ မရဘူး ချယ်ရီ့ပစ္စည်း ချယ်ရီ ပြန်ယူသွား။ ပြီရင် အချစ်ဆုံး ကိုကြီးအတွက်ဆိုတာ ပါအောင်ရေးပေး”

ချယ်ရီက ကျနော့်ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် လှမ်းကြည့်သည်။

“ဘာလဲ မရေးပေးချင်ဘူးလား”

“ဟုတ်ပါဘူး ရေးပေးချင်တာပါ။ မီးက ကိုကြီး ပြဿနာဖြစ်မှာစိုးလို့”

ချယ်ရီက ပြောရင်း ကျနော့်လက်ထဲမှ လက်ဆောင်ဘူးလေးကို ပြန်ယူသွားပါသည်။ ထို့နောက် သူ၏ လွယ်အိတ်သေးသေးလေးထဲမှ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို နှိုက်ထုပ်လိုက်သေးသည်။ ထိုစာအုပ်ကြားထဲမှ ထွက်လာသည်က လက်ရေးနှင့် ပုံဖော်ထားသော အငွေ့ထွက်နေသည့် ဒီဇိုင်းနှင့် ချယ်ရီ၏ လက်ရေးလေးများ ပါဝင်သည့် အပြာရောင်စာရွက်လေးတစ်ရွက် အပိုင်းကလေး။

“ချယ်ရီ”

“ရှင်”

“အထဲက ရေမွှေးပုလင်းမလား”

“ဟုတ်”

“အဲဒါဆို အထဲက ပုလင်းပေါ်မှာ ကပ်ပေးကွာ”

“အဲဒါဆို မီး ပြန်ယူသွားမယ်နော်”

ချယ်ရီက ကျေနပ်ဝမ်းသာနေမှန်း သိသာလွန်းသည်။

“ကိုကြီး အဲ့ဒါဆို မီးသွားတော့မယ်။ စမ်းချောင်းဘက် ကို လိုက်ပို့ပေးနော်”

‘စမ်းချောင်း ဘယ်နားလဲ”

“ဟုတ် ခဏလေး လိပ်စာပြန်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ Coworking space လေး တစ်ခု အဆင်ပြေတယ် ဆိုလို့”

“ဪ ချယ်ရီရယ် Coworking Space များ သွားနေရသေးတယ်။ ကိုယ့် အလုပ်ခန်း သော့ ယူထားလေ။ အဲ့မှာ အချိန်မရွေးပဲ”

“တကယ်ပြောတာလား ကိုကြီး”

“တကယ်ပေါ့ကွ”

“အာ့ဆို မီးကို လိုက်ပို့။ လိုက်ပဲပို့နော် ကိုကြီး မလိုက်နဲ့။ ကိုကြီးလိုက်ရင် မီး အလုပ်လုပ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”

“ဟုတ်ပါပြီ ခင်ဗျား”

ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပင် ကျနော့်အလုပ်ခန်းရှိရာ တိုက်အောက်သို့ ရောက်သွားကြသည်။ ချယ်ရီက ကျနော်ပေးလိုက်သော သော့လေးကိုင်ကာ ပြေးဆင်းသွားသည်။ ကျနော်လည်း ဘယ်ကိုသွားရမှန်း မသိသေး၍ ကားကိုသာ ဒီတိုင်းရပ်ထားမိသည်။ အိမ်လည်း မပြန်ချင်သေးသလို တစ်ခုခုလည်း လုပ်စရာ မရှိသေးသဖြင့် လူက စိတ်လေသလို ဖြစ်နေသည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကြာသွားသည့်အချိန်တွင် ချယ်ရီက ဖုန်းလှမ်းဆက်သည်။

“ကိုကြီး ဘယ်မှသွားစရာမရှိရင် ပြန်လာခဲ့ပါလား”

“ဘာလို့လဲ တစ်ယောက်ထဲ မနေရဲလို့လား”

“ဟုတ်ပါဘူး နေရဲပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီမှာက ကိုကြီးနဲ့ပဲ နေနေကြဆိုတော့ မနေတတ်လို့”

“အိုကေ ဒါဆို ကိုယ်အခုလာပြီ”

ကျနော်ရောက်သွားတော့ ချယ်ရီက အံ့ဩနေသည်။

“မြန်လိုက်တာ ကိုကြီးရာ မိုးပေါ်က ပျံလာတာလား”

“ဘယ်သွားရမှန်းမသိလို့ အောက်မှာ ကားရပ်ပြီး ထိုင်နေတာ”

“ဟီးဟီး”

ချယ်ရီက ရှက်ရယ်လေး ရယ်ပြီး ကျနော့်ကို ဖက်သေးသည်။ ထို့နောက် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မျက်ရည်တွေက ဝဲလာရပြန်သည်။

“ဘယ်လိုဖြစ်ပြန်တာလဲ ကိုကြီးမီးမီးရယ်”

“ဘာမှမဟုတ်ဘူး .. ကိုကြီးကို ချစ်လို့”

ကျနော်လည်း ချယ်ရီ့ကို ပြန်ပြီး တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

“ကိုယ်လည်း ချယ်ရီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”

ထိုအခါ ချယ်ရီက ကြောက်လန့်တကြား ကျနော့်ထံမှ ရုန်းထွက်ကာ

“ကိုကြီးက ပြန်ချစ်လို့ မရဘူးလေ . . မီးပဲ ချစ်မှာ”

“မရတော့ဘူးကွာ . . ကိုယ်ချယ်ရီ့ကို ချစ်တယ်။ အခုမှ မဟုတ်ဘူး Mike တို့ အိမ်မှာ ချယ်ရီ့ပါးလေးကို နမ်းမိထဲက ချစ်မိသွားတာ။ ကိုယ် ဘယ်တော့မှ ထုတ်မပြောပဲ သိမ်းထားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ အခုတော့ မရတော့ဘူးကွာ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”

“ဘယ်လိုမှ မလုပ်ဘူး။ ကိုကြီး မီးကို ချစ်လို့မရဘူး။ မီးကပဲ ချစ်မယ်။ မဟုတ်တာတွေ မစဉ်စားနဲ့တော့ ကြားလား”

ချယ်ရီ၏ စကားကြောင့် ကျနော့်မှာ သူ့ကို အချစ်ပိုရပြန်သည်။

“မတတ်နိုင်ဘူးကွာ။ အခုမှတော့ ဟန်ဆောင်နေလည်း အလကားပဲ။ ဒါပေမဲ့ ချယ်ရီ့ဆန္ဒ အတိုင်းပဲ ကိုယ်နေမယ်။ ချယ်ရီစိတ်ချမ်းသာဖို့ အဓိကပဲကွာ”

“မီးက ကိုကြီးကို ချစ်နေရရင်ကို တော်ပါပြီ။ ကျန်တာ ဘာမှမလိုချင်ဘူး။ ကိုကြီးလည်း ဘာမှမတွေးနဲ့နော် ဟုတ်ပြီလား”

“အင်း”

“ကိုကြီး”

“ဗျာ”

“မီးကို ကော်ဖီခါးခါးလေး ဖျော်တိုက်ပါလား”

“အိုခေ ဖျော်လိုက်မယ်”

“ဒါဆို မီး အလုပ်ဝင်လုပ်လိုက်ဦးမယ်”

ချယ်ရီက အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသဖြင့် ကျနော်လည်း ကော်ဖီတစ်အိုးစာနှပ်ရင်း ဆေးလိပ်တစ်လိပ် မီးညှိကာ အားရပါးရ ဖွာရှိုက်လိုက်တော့ နေသာထိုင်သာရှိသွားသည်။ ဆေးလိပ်တစ်လိပ် သောက်ပြီးသွားချိန်တွင် ဆေးလိပ်သောက်ချင်နေသည့် အာသာပြေသွာသော်လည်း ကျနော်က ကော်ဖီနှပ်ခြင်း မပြီးသေးသဖြင့် လက်က အလိုလို နောက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိကာ သောက်မိနေသေးသည်။ ထိုသို့ဖြင့် ဆေးလိပ်သုံးလိပ် ကုန်သွားသည့်အခါ နှစ်ယောက်စာ ကော်ဖီလည်း ရပြီဖြစ်သဖြင့် ချယ်ရီ့ကို တစ်ခွက်ပေးကာ ကျနော်က တစ်ခွက်သောက်ရင်း ကင်းဗတ်အလွတ်တစ်ခုကို ထောက်တင်ကာ စိတ်ကူးတည့်ရာများ ရေးခြစ်နေမိသည်။

အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ရေးရင်းခြစ်ရင်း အဖြူရောက်ကင်းဗက်စမှာ အနက်ရောင်လုံးလုံး ဖြစ်သွားတော့သည်။ ကျနော် အနက်ရောင်နောက်ခံတွင်သာ တစ်ခုခုကို ရေးဆွဲရတော့မည်။ စိတ်က မနေ့က နားထောင်ခဲ့သော သီချင်းဆီသို့ ပြန်ရောက်သွားသဖြင့် ဖုန်းဖွင့်ကာ စာရိုက်ရှာရင်း ဇော်ဝင်းထဋ် ဗားရှင်းကို repeat လုပ်ကာ ဖွင့်ထားဖြစ်လိုက်သည်။

တစ်ခါတစ်ရံမှာ

တစ်ယောက်တည်း

အထီးကျန်တွေးမိတယ်

အဖြူရောင်စီးကရက်

အခိုးအငွေ့များအလယ်

ငါဟာတစ်ယောက်တည်း

အထီးကျန်တွေးမိတယ်

အဝေးကအချိန်တွေ

မဆန်းတဲ့အဖြစ်များရယ်

သီချင်းကို သုံးကြော့လောက် နားထောင်ပြီးသည့်အချိန်တွင် ကျနော့်ကားမှာ အနက်ရောက်မျက်မှာပြင်ပေါ်တွင် အငွေ့ထွက်နေသော ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ပုံကို ဆွဲဖြစ်ပြီးဖြစ်နေသည်။

နွေရာသီမိုးရယ်ဆောင်းရယ်

ပြောင်းနေခဲ့တယ်

အချစ်အတွက်နဲ့ သစ်ရွက်လို

ငါကြွေခဲ့ဖူး

အဝေးကျောင်းက ခေါင်းလောင်းသံ

ငါဟာစွန့်ပြီးလျှောက်လာခဲ့တယ်ဘ၀ရယ်

အပျော်ရွှင်ဆုံးကလေးရဲ့နေ့ပျောက်ကွယ်

နောက်ဆုံးတော့ ကျနော်က ပန်းချီကားကို စိတ်ကြိုက်ဆွဲ၍ ပြီးသွားသဖြင့် ညာဘက်အောက်ထောင့်တွင် ကျနော့်လက်မှတ်ထိုးလိုက်သည်။ လက်တလော ကျနော်ဖြစ်နေသည့် အဖြစ်အပျက်၊ စိတ်ခံစားချက် နှင့် အခြားဖိစီးမှုများအတွက် ထိုသီချင်းနှင့် ယခုဆွဲပြီးသည့် ပန်းချီကားတို့က ထပ်တူ ကိုယ်စားပြုနိုင်သည်ပဲ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

မီးရဲ့ကိုႀကီး

ျပင္းရွေတာက္ေလာင္ေသာ ေတးဂီတသံစဥ္မ်ားက ခန္းမထဲရွိ လူမ်ားအားလုံးကို ဖမ္းစားတိမ္းမူးေစခဲ့သည့္တိုင္ က်ေနာ့္ကို ထူးထူးျခားျခား ဘာရသမွ ေပးနိုင္ျခင္းမရွိ။ အေရာင္စုံမီးမ်ား ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ စီးေမၽွာလွုပ္ရမ္းေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္လည္း ယခုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ေမ့ေနၾကၿပီ။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္လည္ဆုံစည္းခဲ့ၾကသည့္ ညစာစားပြဲမွအျပန္ အနည္းငယ္ အေၾကာရွည္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ စနက္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕တဝက္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္က ကလပ္ထဲသို႔ ပါလာျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း ထိုအုပ္စုမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစုံႏွင့္ မၾကာခဏ ေတြ႕ဆုံေနၾကျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္က တခါတရံမွ ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းသူျဖစ္သျဖင့္ အားနာၿပီး လိုက္လာခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးသည့္တိုင္ ယခုအေခါက္ႏွင့္ေပါင္းမွ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းပင္ျပည့္ေအာင္ မေရာက္ဖူးေသာ အဝန္းအဝိုင္းမို႔ ေရာက္သည့္အခိုက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာသင္ယူမိေသးသည္။ သုံးခြက္ေျမာက္ေသာ ဝီစကီခြက္ ကုန္လြန္သြားၿပီးသည့္အခါ က်ေနာ္ အနည္းငယ္ျမဴးလာသည္။ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ကပြဲၾကမ္းျပင္ထဲမွ လူငယ္မ်ားႏွုင့္အတူ ဒိုးဒိုးဒြန႔္ဒြန႔္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ စားပြဲခုံေသးေသးေလးေပၚရွိ ခြက္ေသးေသးေလးထဲမွ အနည္းငယ္သာက်န္ေသာ ေျမပဲေစ့ ႏွစ္ေစ့သုံးေစ့ကို ဝါးၿပီး ဖန္ခြက္ထဲသို႔ ေရခဲတုံးမ်ား ထပ္ထည့္ကာ အရက္အနည္းငယ္ ေလာင္းထည့္လိုက္ၿပီး ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ယခုေတာ့ က်ေနာ္သည္ အရက္ကေလးျမဳံ႕လိုက္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေကာင္မေလးမ်ား၏ အလွကို ျမည္းလိုက္ တခ်က္တခ်က္တြင္ေတာ့ ေျခေထာက္ကေလး ေခါင္းေလးက စည္းခ်က္လိုက္ လိုက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္သြားခဲ့ျပန္ၿပီ။

ေျခေထာက္ႏွင့္ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း လက္ထဲမွ အရက္ခြက္ကို ေမာ့ယူခါနီး တစုံတေယာက္က လုသြားခံလိုက္ရသျဖင္ က်ေနာ္ ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္ထား . . ။ ခႏၶာကိုယ္အလွကို ဝင့္ႂကြားေပၚလြင္ေစေသာ ဒူးအထက္နားေရာက္႐ုံ ကိုယ္ၾကပ္ဂါဝန္ဝတ္ထာသည့္ သက္ထားသည္ ခ်ာတိတ္မေလးေတြႏွင့္ အၿပိဳင္လွေနေသာ အပ်ိဳႀကီးမမျဖစ္သည္။

“နင္က ဘာကိစၥ ဒီမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနတာလဲ . . လာ”

“ငါ ဘယ္လိုမွ မရလို႔ပါဟာ။ ဒီနားေလးမွာပဲ နင္တို႔ ကတာကို ငါအားေပးေနမယ္ေလ”

“မရပါဘူး . . လာဆိုလာ။ ငါတို႔က တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ခါဆုံတာ မဟုတ္ဘူး”

“သြားပါသူငယ္ခ်င္းရယ္ ငါ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ထိုင္ေနခ်င္လို႔ပါ”

“ေအး ၿပီးေရာ ပင့္လို႔မရလည္း မပင့္ေတာ့ဘူး တကထဲ”

“ဪ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟာ။ ေအာင္မာ ေနဦး ငါ နင္ကတာကို ဒီကေန လွမ္းၾကည့္ေနတာ သိလား။ ႐ုတ္တရက္ နင္လို႔ေတာင္ မထင္ဘူး။ ငါက တျခားခ်ာတိတ္မေလးတစ္ေယာက္ ေအာက္ေမ့လို႔ ငမ္းေတာင္ ငမ္းမိလိုက္ေသး”

“ေစာက္ေကာင္ အပိုေတြ မေျပာနဲ႔ ေတာ္ၿပီ”

သက္ထား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ထြက္သြားသျဖင့္ က်ေနာ္က ရယ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ရသည္။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ပ်င္းလာသျဖင့္ တျခားလုပ္စရာမရွိေတာ့လၽွင္ လုပ္ေနၾကထုံးစံအတိုင္း ဖုန္းထုတ္ကာ facebook ထိုင္ပြတ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ Facebook ၾကည့္ေနရင္း အလုပ္တစ္ခုမွာ ခင္မင္ခဲ့ဖူးသည့္ ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလးတစ္ဦးပုံကိုေတြ႕သည္။ သူက က်ေနာ္ေရာက္ေနသည့္ ကလပ္အဝမွ ဓါတ္ပုံမရိုက္မျဖစ္ ရိုက္ၾကရသလိုျဖစ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ရိုက္ၿပီး တင္ထားျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာေသးခင္က တင္ထားျခင္းမို႔ ဒီထဲမ်ား ေရာက္ေနသလားဆိုၿပီး ရွာၾကည့္မိေသးေသာ္လည္း ေရာင္စုံမီးေရာင္မ်ားေအာက္တြင္ က်ေနာ္ျမင္ရေသာ ေကာင္မေလးမ်ားမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သိသိသာသာ ကြဲျပားျခင္းမရွိသျဖင့္ ေသာက္လက္စအရက္ကိုသာ ဆက္၍ ေသာက္ေနလိုက္သည္။ အရက္ခြက္ကို စားပြဲခုံေပၚသို႔ ျပန္ခ်အၿပီးမွာပင္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးမ်ား တဖက္တခ်က္စီကို လက္တစုံက လာ၍ ပိတ္ထားသည္ႏွင့္ ၾကဳံလိုက္ရ၏။ ဘယ္သူမွန္းမသိ။ ျဖစ္နိုင္တာ သက္ထားပဲရွိသည္။

“ဘယ္သူလဲ သိလား”

အသံၾကားမွေတာ့ က်ေနာ္က ဘယ္သူမွန္း မသိစရာ မရွိပါ။ ဘယ္သူမွန္း သိလိုက္သည့္အျပင္ ေတာ္ေတာ္မူးေနမွန္းပါ သိလိုက္သည္။

“ခ်ယ္ရီမလား”

“ဟား . . ကိုႀကီးက ကၽြမ္းလွခ်ည္လား ဆရာႀကီးပဲ”

က်ေနာ္က မ်က္လုံးေပၚတြင္ ထိကပ္ထားေသာ လက္တဘက္ကို ကိုင္ၿပီး အေရွ႕ကို ဆြဲေခၚလိုက္သည္။ Sport bra ေပၚမွာ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ ထပ္ဝတ္ထားၿပီး ေအာက္က ဂ်င္းအရွည္နဲ႔ လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ့ တခါတုန္းက က်ေနာ့ရဲ့ ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလးပါပဲ။

“ညည္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္ထားလို႔ ဒီလိုႀကီး မူးေနရတာလဲ။”

သူက လက္ညႇိုးနဲ႔ လက္မကိုပူး၊ ႏွုတ္ခမ္းေလးေထာ္ကာ မ်က္လုံးကို ေမွးစင္းၿပီး

“နည္း . . နည္း ေလးပါ ကိုႀကီးရယ္။ သမီးေမးတာ ေျဖစမ္းပါ။ ဘာလို႔ ကိုႀကီးက သမီးမွန္း သိတာတုန္း”

က်ေနာ္ သူ႔ကို စကားႏွင့္ ျပန္မေျဖေတာ့ပဲ မၾကာေသးခင္က ေတြ႕ထားသည့္ facebook ထဲက သူ႔ပုံပါေသာ ေနရာကို ျပလိုက္သည္။

“‌ဪ ဟုတ္သားပဲ . . ခုန သမီး တင္လိုက္တာကို ဟားဟားဟား”

ခ်ယ္ရီက စကားကို ရိုးရိုးမေျပာ၊ လက္ဝါးႏွစ္ဘက္ကို အရင္ရိုက္သည္။ ၿပီးမွ ထိုလက္ဝါးနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြကို ကာလိုက္ၿပီး ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ ေျပာသည္။ ေတာ္႐ုံခ်ာတိတ္တေကာင္ဆိုလၽွင္ ေႂကြဆင္းကာ အသည္းေတြအူေတြပါ ယားသြားနိုင္သည္။ ထို႔အျပင္ ခ်ယ္ရီ၏လက္တို႔က အၿငိမ္မေန။ က်ေနာ့္လက္ထဲမွ ဖုန္းကို ဆြဲလုကာ သူ႔ပိုစ့္ကိုပင္ love react ႏွိပ္သြားလိုက္ေသးသည္။

“ကိုႀကီးက ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ”

“ဓမၼမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ တရားလာေဆြးေႏြးတာ”

ခ်ယ္ရီက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာကာ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေတြကို တအုန္းအုန္း ထုရိုက္ေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ခ်ယ္ေလး . . . ငါတို႔က နင္ေပ်ာက္သြားလို႔လိုက္ရွာေနတာ။ နင္က ဒီမွာဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ ဟာ . . . ဆရာ”

ခ်ယ္ရီတို႔အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ သူက က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တခ်က္တြန႔္သြားကာ က်ေနာ့ကို ဆရာဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ မ်က္ႏွာကို ရင္းႏွီးသလိုရွိေသာ္လည္း က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ။

“ဟဲ့ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါလာမွာေပါ့ သြားသြား ဒီမွာငါ့အစ္ကိုနဲ႔ေတြ႕ေနလို႔ ငါလိုက္ခဲ့မယ္”

“ဪ . . ဆရာက ခ်ယ္ေလးအစ္ကိုလား”

“ေအး . . ညီက . . ”

“Window age သင္တန္းက ဆရာ့တပည့္ေလ။ အခု ခ်ယ္ရီတို႔နဲ႔ Classic Media မွာ Camera Man လုပ္ေနတာ။ ဆရာေရာ Edit မသင္ေတာ့ဘူးလား”

“ကိုႀကီး သမီး သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဟဲ့ နႏၵ သြားမယ္ လာ”

ခ်ယ္ရီက ျဖတ္ေျပာကာ ဆြဲေခၚသြားသျဖင့္ နႏၵဆိုေသာ ေကာင္ေလးလည္း ပါသြားသည္။ ထိုေကာင္ေလးမွာ တခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ကြန္ျပဴတာစင္တာတြင္ သင္တန္းႏွစ္ခုသုံးခု သြားသင္ေပးဖူးစဥ္က ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ က်ေနာ္က သူတို႔ဆီ အာ႐ုံေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္ေရာက္လာသည္ကိုပင္ သတိမထားမိလိုက္။

“ဟာ ဟ…. ေခးနဲ႔ ကြီးလား။ ဦးနဲ႔ စမီးလား ေက်ာ္ကို”

“ဟာ . . မင္းတို႔ကလည္း မဟုတ္ပါဘူး”

ဒီလိုပဲ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေျပာလိုက္ ေသာက္လိုက္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ လူစုခြဲရန္ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္။ ညလည္း နက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

“ဟဲ့ ေက်ာ္ကို . . နင့္ဟာမေလးက လွေတာ့လွတယ္ေနာ္ . .။ သူကတာလည္း အခ်ိဳးအဆစ္ေတာ့က်သား”

ျပန္ခါနီး ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ထားက က်ေနာ့္ပခုံးလွမ္းကိုဖက္ကာ ဆိုလာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခ်ယ္ရီက အေပၚအကၤ်ီကို ခါးတြင္ခ်ည္ထားၿပီး က ေနသည္။ ပို၍လည္း မူးေနပုံရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ခုနက နႏၵဆိုေသာ ေကာင္ေလးက အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ႏွင့္ က်ေနာ့္အနား ေရာက္လာသည္။

“ဆရာ . . ခ်ယ္ရီ ေတာ္ေတာ္ မူးေနတယ္ . .။ က်ေနာ္တို႔လည္း မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကို ဒီအတိုင္းလည္း ျပန္လႊတ္ရမွာ စိတ္မခ်လို႔။ သူက ဆရာ့ညီမ ဆိုေတာ့ ျပန္ေခၚသြားပို႔ေပးလို႔ရမလား”

က်ေနာ္ ဆတ္ခနဲ ေဒါသျဖစ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မူးေနသည့္အခ်ိန္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ လူၾကဳံတင္ေပးလိုက္ဖို႔ သိပ္ကိုလြယ္လြန္းေနသည္ဟု ထင္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

“ညီေလး . . မင္းက ခုန စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းနဲ႔ ငါ့ကိုယုံလား . .။ ကိုယ္က သူနဲ႔ တကယ္ ဘာမွမေတာ္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ”

“ဟာ . . ဆရာကလည္း . . က်ေနာ္က ဆရာ့တပည့္ျဖစ္ဖူးပါတယ္ဆို ဆရာ့အေၾကာင္း သိတာေပါ့။ တကယ္ ဘာမွမေတာ္ရင္ေတာင္ ဆရာက က်ေနာ္တို႔ထက္ေတာင္ စိတ္ခ်ရဦးမယ္”

သက္ထားက

“ကဲ . . ေက်ာ္ကို ဟိုေကာင္ေတြက အျပင္ေရာက္သြားၿပီလား မသိဘူး။ နင္ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ငါတို႔ အျပင္ကေစာင့္ေနမယ္”

က်ေနာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ

“နင္တို႔ သြားႏွင့္လိုက္ေတာ့ သက္ထား . .။ ငါသူ႔အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး သြားလိုက္ပို႔လိုက္မယ္”

“ၿပီးေရာ .. See ya”

“ေအး ေအး တာ့တာ”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္ . .။ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ျပန္ရေတာ့မွာ”

“မင္းတို႔ သြားေခၚလာလိုက္။ ကိုယ္ဒီကပဲ ေစာင့္ေနလိုက္မယ္”

ကလပ္မွေန၍ ကားပါကင္ဆီသို႔ သြားရာလမ္းတေလၽွာက္ ခ်ယ္ရီ့ကို က်ေနာ္က ကုန္းပိုး၍ ေခၚမသြားရပါ။ လက္ေမာင္းရင္းမွ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ တြဲေလၽွာက္႐ုံႏွင့္ အဆင္ေျပေျပေခၚလာ၍ရသည္။ တခ်က္တခ်က္ က်ေနာ့လက္ခုံေတြက ေကာင္မေလး၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ထိမိေသာအခါ ခ်ယ္ရီ ဝတ္ထားေသာ sport bra ေအာက္တြင္ ေနာက္တထပ္မွ ရွိမေနေတာ့ေၾကာင္း သိရ၏။ က်ေနာ့္အာေခါင္မ်ား ေျခာက္လာသည္ဟု ထင္သည္။

`ကိုႀကီး မီးကို အိမ္ျပန္မပို႔နဲ႔ဦးေနာ္။ မီး အိမ္မျပန္ေသးဘူး´

`အာ …´

`ဘာ အာလဲ… ကိုႀကီးက ၿငိဳျငင္တာလား´

ကားေမာင္းရင္း convenience store တစ္ခုနားတြင္ ရပ္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ခုံကို ျပန္မွီလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကလပ္သို႔ လိုက္သြားစဥ္ကတည္းက ခဏပဲဟုဆိုကာ ကုန္ေနသည့္ ေဆးလိပ္ကို မဝယ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေဆးလိပ္ တအားေသာက္ခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

“ကိုႀကီး . . မီးကို မုန႔္ဝယ္ခဲ့ေနာ္။ မီး လိုက္မဆင္းေတာ့ဘူး”

အထဲေရာက္ေတာ့ redbull ႏွစ္ဗူးႏွင့္ ေဆးလိပ္ တစ္ဗူးဝယ္ၿပီး ကားထဲသို႔ အေအးႏွစ္ဗူး ထည့္လိုက္ၿပီးမွ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ပင္ ေဆးလိပ္ကို မီးညႇိၿပီး အားရပါးရ ဖြာရွိုက္ရသည္။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္က လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ကုန္သြားသည္။ အာသာက မေျပေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္လိပ္ထုတ္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို သတိထားၿပီး စိမ္ေျပနေၿပ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ ဒုတိယတစ္လိပ္ ကုန္သြားအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေက်နပ္သြားၿပီ။

ကားေပၚကို ျပန္တက္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက ထိုင္ခုံေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနၿပီ။ ခ်ယ္ရီ့အား ႏွိုးမေနေတာ့ဘဲ က်ေနာ္သိသည့္ သူေနသည့္ ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ကားကို ဦးတည္၍ ေမာင္းလိုက္သည္။ တ႐ုံးထဲ အတူတူ လုပ္ခဲ့ဖူးၾကသူေတြမို႔ အိမ္လိပ္စာ တိတိက်က် မသိေသာ္လည္း ခ်ယ္ရီေနသည့္ ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ လမ္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း သိထားသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ခ်ယ္ရီတို႔ လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္ ခ်ယ္ရီ့အား လွုပ္၍ ႏွိုးရသည္။

“ခ်ယ္ရီ . . ခ်ယ္ရီ .. ထ လမ္းထိပ္ေရာက္ၿပီ”

“ဟင္ . . ဘယ္လမ္းထိပ္ကို ေရာက္တာလဲ”

“ဟင္ .. ညည္းအိမ္နားေလ”

ခ်ယ္ရီက ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္ရင္း

“အာ ကိုႀကီးကလည္း . . အာ့ မီး ဟိုးတုန္းက ေနတာေလ။ အခု ေဖေဖက နယ္ေျပာင္းသြားေတာ့ မီးက အေဆာင္ေနတာ။ ဒီကအိမ္က ျပန္အပ္ထားတာ ၾကာလွၿပီ”

“အိုး . . . sorry ကြာ ဒါနဲ႔ အမူးေျပသြားၿပီလား”

“ကိုႀကီးကလည္း မီး မမူးပါဘူးဆို”

“ေအးပါ ေအးပါ ..။ မူးဘူးဆိုလည္း ၿပီးတာပါပဲ။ ေျပာ .. ဘယ္ကို လိုက္ပို႔ရမလဲ”

“မျပန္ပါဘူးဆို ကိုႀကီးသြားခ်င္တဲ့ ေနရာသြား”

“ဒါဆို ဟိုတယ္ သြားအိပ္မလား”

“ကိုႀကီး သတၱိရွိရင္သြားေပါ့ ဟာ ဟ”

မူးလို႔ေျပာတာလား တကယ္ေျပာတာလား က်ေနာ္ မေဝခြဲနိုင္။ ေလာေလာဆယ္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကို စဥ္းစားကာ က်ေနာ့္အလုပ္ခန္းကိုသာ ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။

“ကိုႀကီး ဘယ္သြားေနတာလဲ”

“ေရာက္ေတာ့သိလိမ့္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

ခ်ယ္ရီက မူးေနေသးသည့္တိုင္ က်ေနာ့္အား မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္နိုင္ေသးသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ေစာင္းကို မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္လိုက္ေတာ့သည္။ က်ေနာ့္အလုပ္ခန္းမွာ သာမာန္ မက်ဥ္းမက်ယ္ တိုက္ခန္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားမ်ားရွိၿပီး အတြင္းဘက္တြင္ အခန္းတစ္ခန္းရွိသည္။ ထိုအခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္ Video editing လုပ္ေသာ ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးရွိၿပီး အေညာင္းေျပလွဲရန္အတြက္ ေမြ႕ယာတစ္ခုရွိသည္။

က်ေနာ့္အလုပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခ်ယ္ရီက ပန္းခ်ီကားမ်ား ခ်ထားသည့္ ေနရာအနီးတြင္ ေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွေျပာမေနေတာ့ပဲ တံခါးကိုသာ အေသအခ်ာ ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ မိန္းတင္ၿပီးေနာက္ မီးခလုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၿပီးမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လွဲေနေသာ ခ်ယ္ရီ့ကို ေခၚရသည္။

“ခ်ယ္ရီ . . . ထ ထ . . အထဲဝင္အိပ္ အထဲမွာ ေမြ႕ယာရွိတယ္”

ခ်ယ္ရီက မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ သိုင္းဖက္ခိုတြဲလိုက္ကာ

“ကိုႀကီး မီးကို ခ်ီသြားေလ . .”

က်ေနာ္ ေခါင္းက်ိန္းရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွထပ္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ခ်ယ္ရီ့ကိုသာ ခ်ီေပြ႕လိုက္ေတာ့သည္။ သူျမန္ျမန္ အိပ္ေပ်ာ္မွသာ က်ေနာ့အတြက္ သက္သာရာရမည္ပဲ။ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက အလိုက္သင့္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္က မရည္ရြယ္ေသာ္လည္း လက္ေတြက သူ႔ရင္သားကို အုပ္ကိုင္ထားသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေပြ႕ခ်ီၿပီးသြားၿပီမို႔ လက္က ေျပာင္းရန္ မလြယ္ေတာ့သျဖင့္ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္ရသည့္အခါ က်ေနာ္က ေနေသာ္လည္း ေအာက္ကေကာင္က ဒီအတိုင္းမေနပဲ ေျဖာင္းခနဲ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့သည္။ အထဲကိုေရာက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီကို ေမြ႕ယာေပၚသို႔ ခ်ေပးၿပီးေသာ္လည္း က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားသည့္ လက္ေတြကို မလႊတ္ေပးေသးေခ်။

“ခ်ယ္ရီ အိပ္ေတာ့ေလ. . . အစ္ကို႔ကိုလည္း လႊတ္ေပးဦး”

“ကိုႀကီးက ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ”

“အစ္ကိုက အျပင္မွာ အိပ္မွာေပါ့။ အိပ္ေတာ့ ညီမေလးရယ္ ေနာ္. . လိမ္မာတယ္”

“မရပါဘူး . . ကိုႀကီးလည္း ဒီမွာပဲ အိပ္”

“ဟာ . . ျဖစ္မလား . .. ညည္းငါ့ကို မေၾကာက္ဘူးလား”

“မေၾကာက္ပါဘူး . . ကိုႀကီးမွ အျဖစ္မရွိတာ မီးသိတာပဲကို”

“ဟာ . . ဒီေကာင္မေလး . . ေတာ္ ေတာ္”

“ခိခိ မီးကစတာကို ကိုႀကီးက ၿငိဳျငင္တာလား”

“ကဲ အိပ္ပါကြာ . .”

“အိပ္မယ္ .. ကိုႀကီး မီးကို အာဘြားေပးရင္ အိပ္မယ္”

က်ေနာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ခ်ယ္ရီ့ပါးျပင္ေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။ နမ္းၿပီးမွ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သည္ဟုဆိုကာ ဝရံတာသို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနရင္း က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ့ကို နမ္းလိုက္သည့္အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ ထိုအနမ္းမွာ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ့ကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ နမ္းရွိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီက ခ်ယ္ရီႏွင့္ က်ေနာ္ တစ္႐ုံးထဲ အတူလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ အခ်ိန္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလၽွင္ ထိုအခ်ိန္မ်ားတုန္းက သူႏွင့္ က်ေနာ့္ဆက္ဆံေရးမွာ သာမာန္မဟုတ္။ သမီးရည္းစားေတြ လည္းမဟုတ္။ အီစီကလီဟုပဲ လြယ္လြယ္ေခါင္းစဥ္တပ္လၽွင္ေတာ့ ရမည္ထင္သည္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္လက္ေအာက္မွ ဝန္ထမ္းျဖစ္သျဖင့္ သတိထားဆက္ဆံခဲ့သည့္တိုင္ ခ်ယ္ရီ၏ က်ေနာ့္အေပၚ သာယာမွုကို ေဘးလူေတြပါ အလြယ္တကူ သိခဲ့ၾကသည္။ သိပ္မရင္းႏွီးၾကသည့္ အျခားဌာနမွ လူမ်ားဆိုလၽွင္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အတြဲဟု ျမင္ၾကသည္။ တကယ္တမ္း ထိုအခ်ိန္က သူေရာ က်ေနာ္ပါ ရည္းစားကိုယ္စီရွိခဲ့ၾကသည္ပဲ။ ကံေကာင္းသည္မွာ က်ေနာ္တို႔၏ သက္ဆိုင္သူမ်ားက ထိုကိစၥကို မသိခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက နိုင္ငံျခားသား အထက္အရာရွိ တစ္ေယာက္၏ ကြန္ဒိုတြင္ နယူးရီးယား ပါတီလုပ္ေတာ့ ထိုနိုင္ငံျခားသားကလည္း ေရာက္ခါစျဖစ္သျဖင့္ အေပါင္းအသင္း နည္းေနေသးရာ က်ေနာ္တို႔ ဌာနက က်ေနာ္ႏွင့္သူ အပါအဝင္ အျခားအစီအစဥ္ မရွိသူမ်ား သြားျဖစ္ၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူနည္းနည္းႏွင့္ ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ပါတီသာျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး ေစာေစာစီးစီးပြဲသိမ္းကာ အားလုံးျပန္ၾကၿပီးသည့္တိုင္ သူႏွင့္က်ေနာ္က ထိုအိမ္တြင္ က်န္ေနခဲ့ၾကသည္။ အမွန္တကယ္က သူ႔အိမ္က လာမႀကိဳေသးသျဖင့္ ေစာင့္ေပးေနၾကရင္း ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိမ္ရွင္နိုင္ငံျခားသားက က်ေနာ္တို႔ကို ေရွာင္ေပးသည့္သေဘာလားမသိ ေခါင္းကိုက္သည္ဆိုကာ အထဲဝင္အိပ္ေန၏။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ခ်ယ္ရီကလည္း ေခါင္းမူးသည္ဟုဆိုကာ က်ေနာ့ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးကာ လွဲခ်လိုက္သည္။

က်ေနာ္က မျဖစ္သင့္ဟု သေဘာထားကာ ခ်ယ္ရီအား ေရာက္တက္ရာရာမ်ားကိုသာ ႀကံဖန္ၿပီး ေလၽွာက္ေျပာေနရသည္။ ႐ုံးကိစၥ၊ ဌာနကိစၥ၊ အျခားဆက္စပ္ရာ ကိစၥမ်ားကို ေလၽွာက္ေျပာရင္း သတင္းေရာ အတင္းပါ စုံပလုံစိၿပီးသည့္အခါ ခ်ယ္ရီက ဘာမွမဆိုင္သည့္ စကားတစ္ခြန္းသာ က်ေနာ့ကို ေျပာသည္။

“ကိုႀကီးက သတၱိရွိတာလား၊ သတၱိ မရွိလို႔လား”

က်ေနာ္ ဘာအေျဖမွ ျပန္မေပးျဖစ္ပါ။ သူအိမ္က လာႀကိဳသည့္ကား ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းဝင္လာသျဖင့္ က်ေနာ္ သက္သာရာ ရသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဖုန္းေလးေျပာရင္း တံခါးဝအေရာက္ ဖိနပ္စီးၿပီးမွ ဖိနပ္ျပန္ခၽြတ္ကာ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္အနား တစ္ခါျပန္ေရာက္လာသည္။

“ကိုႀကီး မီးကို အာဘြားေပး”

က်ေနာ္ သူ႔ပါးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းရွိုက္လိုက္ေတာ့ သူေက်နပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ကို လွစ္ခနဲ ျပန္နမ္းကာ ေျပးဆင္းသြားသည္။ အေတြးလြန္ေနရင္း ေသာက္ေနသည့္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မကုန္ခင္မွာပဲ မီးသတ္ၿပီး ေအာက္သို႔ ေတာက္ခါ လႊင့္ပစ္ခ်လိုက္သည္။

……………………

က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည့္ အခ်ိန္ခဏေလးသည္ ခ်ယ္ရီ့အတြက္ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ လုံေလာက္လား မလုံေလာက္ဘူးလား က်ေနာ္ မသိပါ။ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေရာင္နီပင္လာေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထပ္ထုတ္လိုက္ၿပီးမွ မေသာက္ေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ျပန္သိမ္းထားလိုက္သည္။

က်ေနာ္ အထဲကို ျပန္ဝင္လာေတာ့ ခ်ယ္ရီက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္၍ေနၿပီ။ ေဘာင္းဘီႏွင့္ စေပါ့ဘရာလို အက်ီေလးၾကားမွ ဗိုက္သားကေလး ေအးမေနေစရန္ ခ်ယ္ရီ၏ အေပၚအကၤ်ီေလးကို ယူကာ အုပ္ေပးထားလိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္း ခ်ယ္ရီ၏ေဘးမွ ေမြ႕ယာေအာက္တြင္ ေခတၱဝင္လွဲလိုက္ရင္း ေမွးခနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးမွ ဆတ္ခနဲ ျပန္နိုးလာခဲ့သည္။ အျပင္တြင္ ေနေတာင္ ထြက္စျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ ခ်ယ္ရီကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။

အိပ္ယာမွထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ၿပီးမွ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္ေလးထဲသို႔ ေကာ္ဖီမွုန႔္မ်ားထည့္ကာ ေကာ္ဖီႏွပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရေႏြးအိုးတည္ကာ ေခါက္ဆြဲဘူးမ်ားကို အဆင္သင့္ ထုတ္ထားလိုက္သည္။ ခ်ယ္ရီကို သြားႏွိုးေတာ့ ညင္ညင္သာသာပဲ အိပ္ယာကနိုးလာသည္။ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာေသာ ခ်ယ္ရီ၏ ႏွဖူးျပင္ကို က်ေနာ္က အနမ္းဖြဖြေလး ေပးလိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူေတာင္းဆိုျခင္း မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ နမ္းရွိုက္လိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

“ခ်ယ္ရီ၊ ညီမေလး ထေတာ့ အခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး ေခါင္းကိုက္ေနေသးလား”

“မကိုက္ဘူး ကိုႀကီး . . ရတယ္”

“ၿပီးေရာ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ မနက္စာ စားမယ္”

က်ေနာ္ ထၿပီးထြက္လာေတာ့ ခ်ယ္ရီလည္း က်ေနာ့္ေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ေနာက္မွ သိုင္းဖက္လိုက္သျဖင့္ သူ႔ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရေသးသည္။

“ကိုႀကီး . . . မီး ကိုႀကီးကို ခ်စ္တယ္”

က်ေနာ္ ခ်ယ္ရီ၏ မ်က္လုံးထဲကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ သူကလည္း အၾကည့္ေတြ လႊဲမသြား။ စကၠန႔္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာသြားအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ ေလၽွာ့ကာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္။

“တို႔ေတြ ခ်စ္လို႔မွမရေတာ့ဘဲ ညီမေလးရယ္”

“အာ . . ကိုႀကီးကလည္း ဘယ္သူက ကိုႀကီးကို ျပန္ခ်စ္ခိုင္းလို႔လဲ။ မီး . . ကိုႀကီးကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတာ .. . ။ ကိုႀကီး သိတယ္ဆိုၿပီးၿပီ။ အခုမွ မဟုတ္ဘူး .. ဟိုးအရင္ထဲက”

“အင္းပါ ကိုယ္သိပါတယ္ . . ”

“အာ့ဆိုၿပီးေရာ”

“ဟုတ္ၿပီ . . ဒါဆိုျမန္ျမန္လုပ္ . . ေကာ္ဖီခါးခါးေလးေသာက္မယ္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားမယ္”

ခ်ယ္ရီ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည့္အခါ က်ေနာ္က ဆူပြက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေရေႏြးကို ေခါက္ဆြဲဗူးမ်ားထဲသို႔ထည့္ၿပီး အဖုံးပိတ္ထားလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေကာ္ဖီအိုးထဲမွ ေကာ္ဖီမ်ားကို ခြက္ထဲငွဲ႕လိုက္သည္။ ခ်ယ္ရီ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး တန္းတြင္လွမ္းထားေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ယူလိုက္ၿပီးမွ

“ကိုႀကီး တာဝါကလည္း မေလၽွာ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ မဟုတ္လား”

“ေတာ္ေတာ္နံေနလို႔လား”

“နံတာေပါ့ . . ကိုညစ္ပတ္ႀကီး”

“ဟားဟား . . အဲဒီဟာက ကိုယ္လုံးဝမသုံးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ”

“ၿပီးေရာ”

ခ်ယ္ရီက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ က်ေနာ့္အနားသို႔ ေလၽွာက္လာၿပီးမွ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို မ်က္ႏွာအပ္ကာ စိုေနေသာေရမ်ားကို က်ေနာ့္အကၤ်ီ ႏွင့္ သုတ္ေတာ့သည္။ သုတ္၍ ဝေတာ့မွ က်ေနာ့ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ က်ေနာ့္အား ဖက္ထားျပန္သည္။ က်ေနာ့္ကို ဖက္ၿပီး သြားျဖဲျပကာ ရယ္ေနသည့္ေကာင္မေလး ခ်ယ္ရီ့ကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ ထိန္းခ်ဳပ္စြမ္းအားေတြ အရည္ေပ်ာ္လုၿပီ။

“ေကာ္ဖီေသာက္မယ္ေလ”

ခ်ယ္ရီက ေခါင္းသာခါျပသည္။ ခုန သူမ်က္ႏွာသုတ္ထားေသာ က်ေနာ့္အကၤ်ီေနရာကို အခုတခါေတာ့ ဖိၿပီးနမ္းျပန္သည္။

“ကိုႀကီး . . မီး ဆိုးလားဟင္”

က်ေနာ္ အေျဖျပန္မေပးနိုင္ပါ။

“ကိုႀကီးကပဲ ေစာတာလား၊ မီးကပဲ ေနာက္က်တာလား မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္က ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းကင္းမဲ့စြာ ခ်ယ္ရီ၏ ႏွုတ္ခမ္းငုံငုံကေလးကို ငုံ႔နမ္းပစ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ေခါင္းအငုံ႔ႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခု ထိကပ္သြားေသာ အေျခအေနႏွစ္ခု၏ ၾကားထဲတြင္ အံ့ဩသြားေသာ ခ်ယ္ရီ၏ မ်က္ဝန္းေတြကိုလည္း က်ေနာ္က ျမင္ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသးသည္။ က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားေသာ ခ်ယ္ရီ၏ လက္မ်ားသည္ နဂိုကထက္ပို၍ တင္းၾကပ္လာသည္။ က်ေနာ့္၏လက္က တဝက္ခန႔္သာရွိေသာ ခ်ယ္ရီ၏ အကၤ်ီေအာက္သို႔ လက္ေရာက္သြားသည့္အခါ ပို၍ႏူးညံ့သည့္ အထိအေတြ႕ကို ခံစားရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီထဲက ဖုန္းက အသံထျမည္လာသည္။

က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းထဲမွ လက္ကို ထုတ္ကာ အနမ္းမ်ားကို ရပ္တန႔္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္အခ်ိန္တြင္ ခ်ယ္ရီက ဂ်စ္ကန္ကန္ႏွင့္ အနမ္းကို မရပ္ေသးေခ်။ က်ေနာ္ မရမက ျဖတ္ခ်ၿပီးမွ ပါးကေလးကို နမ္းကာ ေခါင္းကို တခ်က္ပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ဖုန္းက ဘယ္သူ႔ဆီကလာမွန္း မၾကည့္ဘဲႏွင္လည္း က်ေနာ္ သိပါသည္။

“ျမတ္. . ေျပာ . . ”

ျမတ္ဆိုေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက ဇာတ္ကေလးပုကာ က်ေနာ့္ကို လၽွာထုတ္ျပသည္။

“ဟုတ္လား . . ျမတ္ ျပန္ေရာက္ၿပီလား .. ကိုယ္က အခု အလုပ္ခန္းမွာ”

“အင္းေလ.. မေန႔က ေတာက္ေလၽွာက္ပဲ။ အဲဒါ ေနာက္က်တာနဲ႔ အလုပ္ခန္းထဲ ဝင္အိပ္လိုက္တာ”

“ကိုယ္က ညေနေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ေအာက္ေမ့တာ ..။ ဒါမွန္းသိ လာေခၚပါတယ္”

“ဪ . . ၿပီးေရာ . . အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္”

က်ေနာ္ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက ေကာ္ဖီေသာက္ေနသည္။

က်ေနာ္လည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေကာ္ဖီခြက္ ယူရင္းသာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္အတြက္ ဝရံတာသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။ ခ်ယ္ရီ့ကို မ်က္ႏွာပူတာလား က်ေနာ့္မိန္းမကို မ်က္ႏွာပူတာလား မသိ။ က်ေနာ္က ရွိမ္းတိမ္းတိမ္းႀကီး ျဖစ္၍ေနသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး သတိလြတ္သြားေသာ အေျခအေနတြင္ က်ေနာ္ မ်က္ေစ့မွတ္ကာ ဇြတ္ေရွ႕တိုးမိခါနီး အေျခအေနတြင္ အိမ္သူသက္ထား၏ ဖုန္းက က်ေနာ့္ကို ကံေကာင္းေစသည္လား ကံဆိုးေစျခင္းလား ေဝခြဲမရေတာ့ပါ။

ဝရံတာတြင္ မည္မၽွ ၾကာၾကာထိုင္ေနမိသလဲ မသိ။ ခ်ယ္ရီက လန္းလန္းဆန္းဆန္း အေနအထားႏွင့္ က်ေနာ့္အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ကိုႀကီး . . မီးသြားေတာ့မယ္”

“အင္း”

“ကိုႀကီးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ႐ုပ္ႀကီးကလည္း။ ဘာလဲ . . မမျမတ္ဆီက ဖုန္းဝင္လာလို႔လား ဟား ဟား . .”

“မဟုတ္ပါဘူးကြာ . . ကိုယ္က”

“ဟုတ္တာေတြ မဟုတ္တာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ မီးကိုလည္း ေခါင္းထဲမထည့္နဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မီးက ကိုႀကီးညီမ မဟုတ္လား။ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ မီး သြားၿပီ”

ခ်ယ္ရီက အပူအပင္ကင္းစြာ တံခါးဖြင့္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ့္မွာသာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္၍ မရ။ တခ်ိန္က ခ်ယ္ရီႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ဖူးသည္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ အခ်ိန္မ်ားဆီကျဖစ္ၿပီး ျမတ္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ယခုလို ကိစၥမ်ိဳး မၾကဳံဖူးခဲ့ပါ။ လူပ်ိဳဘဝႏွင့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝကို တိတိက်က် ခြဲျခားေနနိုင္ရန္ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဌာန္းထားေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

လူဆိုေသာ သတၱဝါမွာ မိမိစိတ္ႏွင့္ မိမိခႏၶာကို မိမိပိုင္သည္ဟု ထင္ေနသည္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္မသြားခင္ အခ်ိန္မ်ားမတိုင္ခင္ အထိသာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆိုသည္ကို က်ေနာ္က ကိုယ္ေတြ႕ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ မထင္မွတ္ဘဲ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည့္အျပင္ က်ေနာ့္ဘက္က ေနာက္ဆုံးအေျခအေနေရာက္မွ အထိအေတြ႕ကို မေရွာင္နိုင္ျဖစ္ရျခင္းအေပၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။ ထို႔အျပင္ က်ေနာ့္ဇနီး ျမတ္ အျပင္ ခ်ယ္ရီ့ကိုပါ အျပစ္က်ဴးလြန္မိသည္ဟုသာ ခံစားရေတာ့သည္။

ေနာက္ဆုံး စိတ္ကို တင္းတင္းထားရင္း အလုပ္ခန္းကို ပိတ္ကာ က်ေနာ့္အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေသာ က်ေနာ္၏ဇနီးမွာ မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ သူ ခရီးထြက္ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တခါတရံ က်ေနာ္က အလုပ္ခန္းတြင္ပင္ ေနေလ့ရွိသျဖင့္ ညက အိမ္ျပန္မအိပ္ျခင္းမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ၾကားထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္လွပါ။

က်ေနာ္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမတ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ခရီးပန္းလာ၍ထင့္။ က်ေနာ္လည္း ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲကာ ျမတ္၏ေဘးတြင္ ေခြေခြေလး ဝင္လွဲလိုက္ေတာ့ ျမတ္က နိုးလာသည္။

“ကို . . တစ္ညလုံး အလုပ္ေတြ သြားလုပ္ေနတာလား”

“ဟုတ္ဘူး .. မေန႔က အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ေကာင္ေတြ ခ်ိန္းလို႔ သြားေသာက္တာ။ ျပန္လာေတာ့ ညဉ့္နက္ေနတာနဲ႔ အိမ္ျပန္မလာလိုက္ေတာ့တာ။ နည္းနည္းလည္း မူးသြားလို႔”

“‌ဪ . . ကို . .အိပ္ဦးမို႔လား”

“အိပ္ပါဘူး . . ျမတ္အိပ္ေနလို႔ ကိုယ္လည္း ဝင္လွဲတာ”

“အင္း”

ျမတ္က က်ေနာ့္ကို လာဖက္ထားေတာ့ က်ေနာ္လည္း ျပန္ဖက္ထားျဖစ္လိုက္သည္။ တခါ ျမတ္က က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္ဆြဲေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ျပန္ၿပီး ဖိဆြဲထားဖို႔ ႀကိဳစားသည့္အခါ သူ၏ေခါင္းကို တဖက္ရမ္းလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေျပာင္စပ္စပ္ေလး လုပ္ျပေတာ့သည္။ က်ေနာ္က မနိုင္ဘူးဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ သူ႔ကို ဖက္ထားသည့္လက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ကာ အိပ္လိုက္ေတာ့ ျမတ္၏ လက္တဘက္က က်ေနာ့ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ကဲ . . လက္ရာေျခရာ စစ္ၾကည့္ရေအာင္။ ၾကားထဲမွာ သုံးထားတာရွိမရွိ”

ျမတ္က က်ေနာ့္အား ေနာက္ရိုးေနာက္စဥ္အတိုင္း ေနာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာက ထူပူသြားသည္။ အတတ္နိုင္ဆုံး စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြား၏။ ျမတ္ မရိပ္မိခင္အခ်ိန္မွာပင္ က်ေနာ္က အႀကံတစ္ခုရသြားၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အကၤ်ီေပၚကေနပင္ ျမတ္၏ နို႔ေတြကို စို႔ပစ္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျမတ္၏ မ်က္လုံးေတြ စင္းသြားၿပီး သူ႔လက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ က်ေနာ့္ပစၥည္းကိုလည္း ပိုမိုတင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။

ျမတ္သည္ နို႔အစို႔ခံရျခင္းကို ပို၍ မက္ေမာေၾကာင္းက်ေနာ္ သိထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သူသေဘာက်သည့္ပုံစံအတိုင္း နို႔သီးေခါင္းထိပ္ကေလးေတြကို လၽွာဖ်ားထိပ္ကေလးႏွင့္ တို႔ေပးလိုက္ နို႔သီးရင္းရွိ အညိဳေရာင္ဧရိယာတဝိုက္ လၽွာဖ်ားႏွင့္ လွည့္ယက္ေပးလိုက္ လုပ္ေလေလ ျမတ္၏ ခံစားမွုေတြက အရွိန္တက္ေလေလ ျဖစ္သည္။ လက္တဘက္ကေတာ့ အျခားတဘက္ကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေပးေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ျမတ္၏ နို႔ေတြကို စို႔ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္က ျမတ္၏ ေပါင္ၾကားထဲက ပုံ႔ပုံ႔ေလးကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္ေတာ္ေတာ္ရႊဲ၍ ေနၿပီ။ ျမတ္က သူ၏ပုံ႔ပုံ႔ေလးအား လၽွာႏွင့္လ်က္ျခင္းကိုေတာ့ လုံးဝမႀကိဳက္။ ဟိုးအရင္အေၾကာင္းမသိခင္ သမီးရည္းစားဘဝတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္က ျမတ္တစ္ေယာက္ ရွက္ေနသျဖင့္ဟုထင္ခဲ့မိၿပီး အတင္းဇြတ္ကာ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း သူက ေသခ်ာရွင္းျပသျဖင့္ က်ေနာ္က ျမတ္ႏွင့္ လုပ္ျဖစ္ၾကသည့္အခ်ိန္တိုင္း ထိုကိစၥကို ေက်ာ္ပစ္လိုက္သည္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။

အခုလည္း သူ အဆင္သင့္ျဖစ္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆကာ က်ေနာ္က နို႔စို႔ေနတာကိုရပ္ကာ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ျမတ္၏ေပါင္ၾကားတြင္ ေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။

“ကို ေနဦးေလ”

ျမတ္က ေျပာၿပီး အားယူထကာ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ငုံခဲလိုက္သည္။ က်ေနာ္က ျမတ္၏ ေခါင္းေလးကို ထိန္းထားေပးရင္း ျမတ္စုပ္ေပးေနသည္ကို အာ႐ုံထားကာ ဇိမ္ခံေနလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့မွ

“ျမတ္ . . ေတာ္ေတာ့ေလ. . ကိုယ္ လုပ္ခ်င္ေနၿပီ”

ျမတ္က က်ေနာ့္ကို ျပဳံးျပကာ ျပန္လွဲေနလိုက္သည္။

“ကို . . ျမတ္ဘယ္လို ေနေပးရမလဲ”

“ျမတ္ႀကိဳက္တဲ့ပုံနဲ႔ ေနကြာ”

“ဒါဆို ျမတ္ အေပၚကေန ျမင္းစီးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ေနလက္စနဲ႔ ေနလိုက္ဦး။ ရိုးရိုးေလး အရင္သြားမယ္”

“အိုေခ”

က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို သူ႔ပုံ႔ပုံ႔ေလး၏ အဝသို႔ ေတ့လိုက္သည္။

“ကို ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . အတင္းေဆာင့္မထည့္လိုက္နဲ႔”

“အင္း . .”

က်ေနာ္က ထိုပုံစံအတိုင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ရင္း ျမတ္လည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ေနရင္း ျမတ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆြဲဖက္ထားရင္း ေအာက္ကေန ေကာ့ထိုး႐ုန္းကန္ရင္း ၿငိမ္က်သြားပါသည္။ က်ေနာ္တို႔စလုပ္သည့္အခ်ိန္က ဘာမွမရွိေသး။ သူက ခရီးေတာင္ ေရာက္သြားၿပီ။ က်ေနာ္က သူ႔အေပၚတြင္ ခပ္ဖြဖြေလးေနရင္း က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ခဏစိမ္ထားရင္းက ညႇစ္ၿပီး ကစားေပးေတာ့ ျမတ္ကလည္း အားက်မခံျပန္ညႇစ္ထားသည္။ ခဏေလာက္ အျပန္အလွန္ ကစားၾကၿပီးမွ က်ေနာ္က အနည္းငယ္ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ျမတ္၏ မ်က္ႏွာေလး ရွုံ႔မဲ့သြားကာ

“အ . . . အား . .”

“ျမတ္ ေကာင္းတာလား နာတာလား”

က်ေနာ္က သိသိႀကီးႏွင့္ ေမးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ျမတ္က ေခါင္းကိုသာ ရမ္းျပသည္။ သူ႔ေအာ္သံက ေကာင္း၍ ေအာ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ သိၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အလြန္ခ်စ္ၾကသူေတြမို႔ ျမတ္၏ ေလသံၾကား႐ုံျဖင့္ ဘာျဖစ္ေနသည္ဆိုျခင္းကို က်ေနာ္သိေနသည္ပဲ။

“ျမတ္နာရင္ ကိုယ္ ရပ္လိုက္မယ္ေလ”

“ဟင့္အင္း .. ရတယ္ ျမတ္ ကို႔ကို ကုန္းေပးမယ္”

“အင္း”

ျမတ္နာေနမွန္း က်ေနာ္သိေသာ္လည္း တို႔လို႔တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္အျဖစ္ေၾကာင့္ အျမန္အဆုံးသတ္လိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္ႏွင့္ အင္း ဟု ေျပာလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္က ကုန္းလိုက္ေတာ့ ျပဴထြက္လာသည့္ သူ႔ပုံ႔ပုံ႔ေလးကို က်ေနာ့္လက္ညႇိုႏွင့္ လက္မကို သုံးကာ ျဖဲလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ထိုးထည့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အလြယ္တကူ ဝင္မသြားနိုင္ပဲ အဝတြင္ပင္ ၾကပ္၍ေနသည္။ ျမတ္၏ ပုံ႔ပုံ႔ေလးမွာ ယခုအခါေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕၍ ေနၿပီ။ က်ေနာ္ ျပန္လည္ စိုစြတ္လာေစရန္ (ျမတ္မႀကိဳက္မွန္းသိေသာ္လည္း) က်ေနာ့္လၽွာကို အေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ထည့္၍ ကစားေပးလိုက္ေတာ့ ျမတ္က

“ကို . . ေတာ္ၿပီ . . ပါးစပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔ေတာ့”

“အထဲမွာ အရမ္း ေျခာက္ေနၿပီျမတ္ရဲ့။ ျမတ္ စိတ္မပါေတာ့ဘူးမလား အဲဒါေၾကာင့္”

“ဟင့္အင္း ျမတ္ ကို႔ကို စုပ္ေပးမယ္”

ျမတ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ထကာ က်ေနာ့္ကို စုပ္ေပးေတာ့သည္။ ျမတ္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္သည့္စိတ္တစ္ခုထဲႏွင့္သာ စုပ္ေပးေနေၾကာင္း သိသာလြန္းေနသည္။ ျမတ္၏မ်က္ႏွာတြင္ လိင္စိတ္ျဖစ္ေနျခင္းကို မေတြ႕ရေတာ့။ လိင္စိတ္မပါပဲႏွင့္ ထိုသို႔အစုပ္ခံေနရျခင္းမွာ က်ေနာ့္အတြက္လည္း သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ျခင္းသည္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အခ်ိန္အနည္းငယ္ပင္ ၾကာ၍ေနၿပီ။

က်ေနာ္ႏွင့္ ျမတ္တို႔ လိင္ဆက္ဆံၾကတိုင္း ျမတ္ကခ်ည္း အလ်င္အျမန္ ၿပီးသြားတတ္သည္။ ၿပီးသြားၿပီဆိုလၽွင္လည္း ျမတ္၏အထဲတြင္ အရည္မ်ားထပ္မထြက္လာေတာ့။ က်ေနာ္က ဘယ္လိုဘဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ျမတ္က ေနာက္တခါ ထပ္မျဖစ္ေတာ့ေခ်။ ေခ်ာဆီထည့္ကာ လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ျမတ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္မပါေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ပါ စိတ္က အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ရသည္။ က်ေနာ္လည္း ျမတ္ကို ဆြဲထူကာ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ထည့္ၿပီး ဖက္ထားလိုက္သည္။ ျမတ္က မ်က္ရည္မ်ားဝဲေနသည္။ က်ေနာ္က ဘာမွမျဖစ္သလို ေနရသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျမတ္ရဲ့”

“ကိုရယ္ … ျမတ္ေလ . .”

ျမတ္က ဆက္မေျပာနိုင္ဘဲ အသံေတြ တိမ္ဝင္သြားသည္။

“ျမတ္ . . ဆရာဝန္ ျပၾကည့္မလား”

“ဟာ . . မျပခ်င္ပါဘူး … ရွက္စရာႀကီး။ မျပဘူးေနာ္ . . ကို. . လုံးဝမျပဘူး။ ကို လုပ္ခ်င္ရင္ ျမတ္ကို အတင္းလုပ္ခ်င္လုပ္။ မွိတ္ႀကိတ္ခံမယ္။ ဆရာဝန္ေတာ့ မျပဘူး”

က်ေနာ္က ျမတ္ကို စကားမျပန္ဘဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္သာ ဖက္ထားမိသည္။

“ကို . . ဒါမွမဟုတ္ ကို႔အတြက္ အဆင္ေျပမဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွာခ်င္ရွာေလ”

“ဘာ . . ”

“ျမတ္အေကာင္းေျပာတာ”

“မဟုတ္တာ ျမတ္ရယ္. . .”

“ကို ျမတ္ကို သစၥာရွိတာ သိပါတယ္ . . ။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္က ကို႔အတြက္ ”

ျမတ္ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ကာ ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။ က်ေနာ့္ကို ျမတ္က သစၥာရွိတာသိပါတယ္ဟု ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က မနက္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မ်က္လုံးထဲတြင္ တန္းစီ ျမင္ေယာင္ကာ ပူထူသြားသည္။

“ကဲ ျမတ္ မဟုတ္တာေတြ ေလၽွာက္ေျပာၿပီး ငိုမေနနဲ႔ေတာ့။ ထ ကိုယ္လည္း ဗိုက္ဆာၿပီ။ တစ္ခုခု ခ်က္စားရေအာင္။ ကိုယ့္မိန္းမ လက္ရာေလးေတြ မစားရတာ ၾကာၿပီ”

“ကိုစားခ်င္ရင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ပဲ စားရမွာ။ ညေနမွ ေဈးသြားဝယ္ရမယ္”

“ၾကက္ဥေၾကာ္ဆိုလည္း စားမယ္ကြာ ထထ”

– – – – – – – – – –

ကေလာၿမိဳ႕ကေလးသည္ ဟိုးယခင့္ယခင္မ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္ ကြဲျပားေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လွပစိုေျပမွုမ်ားကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားေသးေခ်။ ခရီးသြားရာသီျဖစ္သျဖင့္ လူမ်ားကေတာ့ တဆိတ္မ်ားေနသည္ဟုထင္ရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ျမတ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ခရီးမထြက္ျဖစ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ပုံမွန္ ခရီးသြားမ်ားလို ကေလာမွတဆင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ဆက္သြားၾကဖို႔ အစီအစဥ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တြင္ မရွိပါ။ မနက္ကို ဟိုတယ္ကေကၽြးသည့္ မနက္စာစားၿပီးလၽွင္ ေန႔လည္စာ စားသည့္အခ်ိန္မွ အျပင္ထြက္၊ စားၿပီးလၽွင္ ျပန္နား၊ ညစာစားခ်ိန္မွ တခါျပန္ထြက္မည္။ ၿပီးလၽွင္ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ဝင္မည္ ဟူေသာ အခ်ိန္ဇယားႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကိစၥတစ္ခုကို ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ျမတ္တို႔ ဘာကိုမွန္းမသိ စိုးထိတ္၍ေနသည္။ ဟိုတယ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း တီဗြီၾကည့္ရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကသည္က မ်ားသည္။ က်ေနာ္ေရာ ျမတ္ပါ လိင္ဆက္ဆံျခင္းျပဳဖို႔ တြန႔္ဆုတ္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္က တီဗြီကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးထားေသာ ျမတ္၏ ရင္သားမ်ားကို က်ေနာ္က ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ျမတ္၏ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေထာင္ထလာသည္။ ရင္သားလုံးမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းၾကမ္းေလး ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုးထိပ္ႏွင့္ ပြတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ျမတ္ကလည္း အလိုက္သင့္ က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားထဲကို သူ႔လက္ထည့္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“ကို . . ျမတ္ အရင္မွုတ္ေပးမယ္”

က်ေနာ္က ျမတ္ကိုျပဳံး၍ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ျမတ္က က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲခၽြတ္ကာ သူ႔ပါးစပ္ထဲသို႔ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို သြင္းကာ အားရပါးရ ဆြဲစုပ္ေတာ့သည္။ ျမတ္က သူတခါမွ မျမင္ဖူးသည့္အရာတစ္ခုလို က်ေနာ့္ပစၥည္းအား ဆြဲစုပ္ေပးရင္း တခါတခါ လည္ေခ်ာင္းထဲအထိပင္ ဆြဲသြင္းလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ ေဝါ့ခနဲျဖစ္ကာ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ထုတ္လိုက္ရင္း

“ကို ၿပီးခါနီးတဲ့အထိ မွုတ္ေပးမယ္”

“ေတာ္ပါေတာ့ကြယ္ .. ျမတ္ကေလး ပင္ပန္းေနပါၿပီ”

“အေကာင္းေျပာတာ ကိုရဲ့”

ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ဆြဲစုပ္လိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေျပာသာပဲ လွဲေနရာမွ အားယူထကာ ျမတ္၏ ရင္သားေတြကို ကိုင္တြယ္ေနလိုက္သည္။ ျမတ္၏ပါးစပ္ထဲတြင္ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားေစရန္ စိတ္ကို သြင္းထားလိုက္သည္။ တခ်က္တခ်က္ က်ေနာ္က ေကာ့ကာေကာ့ကာ ထိုးလိုက္ေသးသည္။ ျမတ္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးကေလးျပဴးသြားပုံက ခ်စ္စရာပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္။ ျမတ္၏ ခ်စ္စရာ႐ုပ္ကေလးကို ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္က သနားသြားကာ စိတ္ကတမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ၿပီးဖို႔ေဝးသြားျပန္သည္။

“ကဲ ျမတ္ေရ ခဏနားလိုက္ဦး … ”

ျမတ္က စုပ္ေနသည္ကို ရပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္က ျမတ္၏ေပါင္ၾကားကို ျဖဲၿပီး ေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။ ျမတ္က ဂါဝန္ဝတ္ထားသျဖင့္ က်ေနာ္ ေထြေထြထူးထူး အားမထုတ္ရပါ။

“သူနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲ”

ေျပာၿပီး က်ေနာ္က အရည္မ်ားႏွင့္ ပ်စ္ခၽြဲေနၿပီျဖစ္ေသာ ျမတ္၏ အေစ့ကေလးကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ယက္လိုက္သည္။ ကေလာသို႔ မလာခင္ေလးကမွ ရိတ္သင္ထားေသာ ျမတ္၏ပစၥည္းကေလးမွာ အလြန္ပင္ ယက္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနေလသည္။ ျမတ္ မႀကိဳက္မွန္းသိေပမဲ့ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္က ထိန္း၍မေနေတာ့။ အေစ့ထိပ္ကေလးေတြကို က်ေနာ္က ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ ျမတ္ဆီက အသံထြက္လာသည္။

“ကို႔”

“ကို . . မရေတာ့ဘူး ျမတ္ကို ျမန္ျမန္လုပ္ေပးေတာ့”

က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ျမတ္၏ ပုံ႔ပုံ႔ေလးႏွင့္ က်ေနာ့္ပစၥည္း ျမန္ျမန္ေတြ႕ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ျမတ္က က်ေနာ့္ကို ဆြဲဖက္ထားရင္း က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြမွာ ႂကြႂကြတက္လာသည္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ရပါပဲ ျမတ္တစ္ေယာက္ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးကာ ၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ခဏထည့္စိမ္ထားၿပီး နည္းနည္းလွုပ္ၾကည့္ေတာ့ စိုစိုစြတ္စြတ္ရွိေနေသးသျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္စၾကည့္သည္။ ျမတ္၏ အမူအယာ မထူးျခား။ ထိုေၾကာင့္ က်ေနာ္ နည္းနည္းခ်င္းစီ အရွိန္ယူၿပီး သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္ရင္း အားပါလာသည္။ ျမတ္ထံမွ အသံနည္းနည္းထြက္လာသည္။

“အ .. အ …. အားး”

ထိုအသံက ေကာင္း၍ ထြက္လာေသာ အသံမဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အထဲတြင္လည္း စိုစိုစြတ္စြတ္ မရွိေတာ့ၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ျခင္းဆြဲထုတ္ကာ ျမတ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားၿပီး ခဏနားေနလိုက္သည္။

“ျမတ္ . . ကိုယ့္ကို လက္နဲ႔ လုပ္ေပးေနာ္”

“ဟုတ္ . . ”

ဒီလိုႏွင့္ပဲ က်ေနာ္လည္း ျမတ္လက္ထဲမွာပဲ အဆုံးသတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ျမတ္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔က တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္၍ ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးရည္းစားဘဝမွာကတည္းက ျမတ္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ လိင္ဆက္ဆံျဖစ္ခဲ့ၾကသည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းခဲ့။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေပးအယူ မၽွသလို တစ္ေယာက္အႀကိဳက္လည္း တစ္ေယာက္ သိခဲ့ၾကသည္။ ယခု က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ မရွိတရွိမွာပင္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ျမတ္က အၿပီးျမန္လာသည္။ သူၿပီးသြားသည့္ အခ်ိန္ခဏမွာပင္ စိုစြတ္မွုေတြလည္း ကုန္ဆုံးသြားတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ က်ေနာ္က စိတ္ညစ္ရေတာ့သည္။

တခါတရံ က်ေနာ္က ျမတ္မသိေအာင္ လက္ႏွင့္ ၿပီးလိုက္ရသည့္အခါမ်ားရွိသလို ျမတ္လက္ႏွင့္ ၿပီးလိုက္ရသည့္အခါမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့သည္။ တခါတရံတြင္ေတာ့ ျမတ္က သူၿပီးသြားၿပီးလၽွင္ က်ေနာ့္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ျမတ္က က်ေနာ့္အား ခ်စ္သည့္စိတ္တစ္ခုထဲႏွင့္ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ျမတ္ထံ၌ လိင္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ ႐ုတ္တရက္ လိင္စိတ္ကုန္ခမ္းသြားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ကိုယ့္ပစၥည္းထည့္၍ ဇိမ္ခံရသည့္အရသာကို တျခားသူေတာ့ မသိ က်ေနာ္က ရွက္သည္။ ေအာင့္သက္သက္နိုင္သလိုလဲ ခံစားရသည္။ အထူးသျဖင့္ ထိုမိန္းကေလးမွာ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္ရသည့္ ခ်စ္သူျဖစ္ေနသျဖင့္ ပိုဆိုးသည္။

တေလာက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးအျပန္ က်ေနာ္ ခ်ယ္ရီႏွင့္ ေဖာက္ျပန္မိမလို ျဖစ္ခဲ့သည့္ေန႔တြင္ က်ေနာ္တို႔လင္မယား လိင္ဆက္ဆံအၿပီး ျမတ္ေျပာသည့္ စကားတစ္ခြန္းက က်ေနာ့္ကို ေတြေဝေစခဲ့သည္။ ယခုလည္း သူ႔လက္ထဲတြင္ အရွိန္ကုန္ကာ ရပ္တန္ၿပီး အရည္မ်ားႏွင့္ ပစ္ခၽြဲေနၿပီျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ကိုင္ကာ ေဆာ့ကစားရင္း ေျပာလာျပန္သည္။

“ကို . . ဟိုတခါေျပာတာေလ . . ျမတ္ တကယ္ခြင့္ျပဳတယ္ သိလား . .။ ကိုက ျမတ္ကို ခ်စ္ေနေသးရင္ၿပီးတာပဲ။ တျခား ဘယ္သူနဲ႔ပဲ အိပ္အိပ္ ရတယ္ သိလား။ သြားၿပီး မခ်စ္လိုက္ဘူးဆိုရင္ ေတာ္ၿပီ”

ယခုတေခါက္လည္း ျမတ္က ထိုကိစၥကိုပင္ ထပ္၍ ေျပာျပန္သည္။ က်ေနာ္က ျမတ္ကို အားနာျခင္းႏွင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးျခင္းတို႔ ေရာလၽွက္ေနေသာ အၾကည့္တို႔ျဖင့္သာ ရီေဝေဝ ေဆြးေဆြးျမည့္ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

“ဘယ္လိုႀကီး ၾကည့္ေနတာလဲ ကိုရဲ့။ ျမတ္ အေကာင္းေျပာတာ။ အခုေခတ္က အျမဲလုပ္စားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ ေငြလိုလို႔ လုပ္စားတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒါမ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ တခါတေလ ေတြ႕ေပါ့လို႔ ေျပာတာ”

“ဟာ . . ျမတ္က အဲဒါေတြလည္း သိတာပဲလား”

“ဪ .. သိတာေပါ့ ကိုရယ္ . .။ ျမတ္က ေၾကာ္ျငာ ေအဂ်င္စီမွာ လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ လူေပါင္းစုံသလို သတင္းလည္းစုံတယ္ေလ . . ”

“အင္းပါ အင္းပါ . .။ ဒရိုင္ဘာခင္ရဲ့ ဘဏ္က ေကာင္မေလးလိုမ်ိဳးေပါ့”

“ဟင္ . . ကိုေျပာတာ ျမတ္ နားမလည္ဘူး။ ဘာလဲဟင္”

“အာ . . ဟိုတေလာကေတာင္ ျမတ္ကို ကိုေပးဖတ္တဲ့ ဝတၳဳေလးေလ။ အခ်စ္တကၠသိုလ္က ဆရာကိုစူပါေရးတာ”

“ဪ . . . မွတ္မိၿပီ မွတ္မိၿပီ။ ေအာင္မာ ေနပါဦး ကိုေက်ာ္ကိုကိုလတ္”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ျမတ္က က်ေနာ့္ကို ဗိုက္ေခါက္ဆြဲလိမ္၏။

“အား . . ဘာလို႔လဲ ျမတ္ရဲ့ နာတယ္”

“ရမလား ရမလား . .။ အဲ့ဒီ ဒရိုင္ဘာခင္က အဲ့ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ႀကိဳက္သြားတယ္ေလ။ ေနာက္ဆုံး ညားပါသြားေသးတာ။ မျဖစ္ပါဘူး ေတာ္ၿပီ အ႐ုပ္မပဲ ဝယ္ေပးေတာ့မယ္”

“ေအာင္မေလး ကိုယ္က ေနာက္တာပါ ျမတ္ရယ္။ ျမတ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ မဒခ်ိပါဘူး။ အ႐ုပ္မနဲ႔လည္း မဒခ်ိပါရေစနဲ႔”

“ဟင္း ဟင္း . . လိမ္လိမ္မာမာေနမွ ျမတ္က ေပးဒခ်ိမွာေနာ္”

“ဘယ္သူနဲ႔လဲ ျမတ္နဲ႔လား”

“ဟုတ္ဘူးေလ . .”

“ကိုယ္က ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ပဲ ဒခ်ိခ်င္တာကြာ”

“ဟာ ကိုကလည္း ”

“တကယ္ေျပာတာ . . ဒီမွာ ကိုယ့္ဟာကို ၾကည့္”

“ဟယ္ေတာ့ ကိုကလည္း”

“ကဲ ကိုယ္လာၿပီကြာ”

က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ျမတ္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ၾကားထဲရွိ ပုံ႔ပုံ႔ေလးေပၚသို႔ လက္ကိုတင္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္။

“ယားတယ္ ကို ရဲ့”

က်ေနာ္က တိုက္စစ္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ျမတ္က တြန႔္လိမ္ကာ ႐ုန္းကန္ေလေတာ့သည္။
ၾကာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေမာလာၿပီး ျမတ္ကို အေလၽွာ့ေပးလိုက္ရသည္။ က်ေနာ့္ပစၥည္းမွာလည္း ေလထုတ္ထားသည့္ ပူစီေပါင္းလို ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ျမတ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာညိဳညိဳေလးႏွင့္သာ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနေတာ့သည္။

ျမတ္ကို ခ်စ္ရသည့္စိတ္ႏွင့္ က်ေနာ္သည္ လိင္ကိစၥကို လုံးဝစိတ္ထဲမထားေတာ့ပဲ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ လိင္ဆက္ဆံသည့္အခ်ိန္တိုင္းလည္း ျမတ္က အရင္ၿပီးေလ့ရွိသည္မို႔ က်ေနာ္ကပဲ သူ႔အခ်ိန္ကိုလိုက္ကာ အတိုးအေလၽွာ့လုပ္ရင္း အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။ တခါတရံတြင္ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ခန္းထဲတြင္ Edit လုပ္ရင္း ငါးဦးေကာ္မတီႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရသည္ကိုပင္ ပို၍ သာယာေနတတ္ေသးသည္။ ျမတ္က ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုႏွင့္ အတည္လိုလို ဘာလိုလို ခြင့္ျပဳခဲ့သည့္တိုင္ က်ေနာ္က ျမတ္၏ကြယ္ရာတြင္ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ လိင္ကိစၥျပဳလုပ္ရမွာ တြန႔္ဆုတ္ေနခဲ့သည္။ ၾကားထဲတြင္ ခ်ယ္ရီႏွင့္ မၾကာခဏ ေတြ႕ျဖစ္သည့္တိုင္ က်ေနာ္က စျမင္လၽွင္ ႀကိဳတင္ကာ ေရွာင္ရွားလိုက္သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခ်ယ္ရီႏွင့္ ၾကဳံျဖစ္လၽွင္ က်ေနာ္က ေရွာင္နိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေနခဲ့၍လည္း ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္က အလုပ္အစုံလုပ္သူ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားလက္ထက္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ေျမပိုင္အိမ္ပိုင္ကေလးမ်ားရွိသျဖင့္ ကန္ထရိုက္တိုက္မ်ား ျပန္ေဆာက္ျခင္း၊ ပိုေနေသာ အခန္းမ်ားကို အငွားတင္ထားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မပူရသျဖင့္ ဘာမွမလုပ္ဟုလည္း ဆိုနိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္က ပန္းခ်ီဆရာေယာင္ေယာင္၊ ဓါတ္ပုံဆရာေယာင္ေယာင္ ဒါရိုက္တာေယာင္ေယာင္ သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ လူနိုင္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ႏွိပ္စက္မွုေၾကာင့္ video editing လုပ္ေပးရသည္ကလည္း ရွိေသးသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ editing လုပ္ေနရသည္က မ်ားသည္။

ယခုလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရိုက္ထားသည့္ music video တစ္ခုကို edit လုပ္၍ ၿပီးခါစရွိေသး ထိုသူငယ္ခ်င္းက သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရိုက္ထားသည့္ short film တစ္ခုကို edit လုပ္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းလာသျဖင့္ က်ေနာ္က အားနာနာႏွင့္ လက္ခံလိုက္ရသည္။ ထိုဒါရိုက္တာက သူပုံမွန္ တြဲလုပ္ေနၾက editor ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ထားသျဖင့္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုဇာတ္လမ္းတိုထဲတြင္ အဓိက သ႐ုပ္ေဆာင္က ခ်ယ္ရီျဖစ္ေနသည္။ (ဒီေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ေပြးသည္) ဟုပင္ စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ကလည္း ေရစက္ပင္မကုန္နိုင္။

Final Edit ၿပီးသြားသျဖင့္ ဒါရိုက္တာက ညစာလိုက္ေကၽြးသည္။ တဖြဲ႕လုံးကို လိုက္ေကၽြးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ခ်ယ္ရီလည္းပါသည္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီးသြားၾကေတာ့ ခ်ယ္ရီက လမ္းၾကဳံဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္သို႔ လိုက္လာသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက

“ကိုႀကီး. . မီးကို ဇာတ္လမ္းေလး လိုက္ျပပါလား ၾကည့္ခ်င္လို႔”

“ဟင္ . .ခ်ယ္ရီက မၾကည့္ရေသးဘူးလား”

“အင္း ကိုေဒးဗစ္က မျပေသးဘူးတဲ့ ”

“ဟာ . . အဲဒါဆို ကိုယ္လည္း ျပလို႔ဘယ္ရမလဲ ဒါရိုက္တာ သေဘာပဲဟာ”

“ကိုႀကီးကလည္း မီးသူ႔ကို ျပန္ေျပာမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မီးၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ ေနာ္ .. ေနာ္”

“သူ သိသြားရင္ မေကာင္းဘူးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္”

“ဒါဆို ဒီလိုလုပ္ေလ . . ကိုႀကီး မဖြင့္ျပနဲ႔ . . မီးဘာသာ မီး ၾကည့္ဖြင့္မယ္”

“အာ . .”

“မအာနဲ႔ကြာ .. ေနာ္ . . ေနာ္”

ဒီလိုႏွင့္ ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ေနာက္သို႔ ပါလာခဲ့ျပန္သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက သူပုံမွန္ေရာက္ဖူးေနၾက ေနရာတစ္ခုလိုပင္။ Main ခလုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး အထဲဝင္သြားကာ က်ေနာ္ေသာက္ရန္ ေရပင္ ခပ္လာခဲ့ေသးသည္။ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီခပ္တိုက္သည့္ေရကို ေသာက္ၿပီး ဝရံတာထြက္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ဖုန္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ခ်ယ္ရီေရာက္လာသည္။

“ကိုႀကီး ကြန္ျပဴတာ password က ဘာလဲ”

“3921476KK”

“ဟုတ္ ဟုတ္”

ခ်ယ္ရီက ဟုတ္ဆိုၿပီး မရပ္သြားဘဲ က်ေနာ့္အနားသို႔ ကပ္လာသည္။ ပထမ က်ေနာ့္နဖူးကိုျဖစ္ျဖစ္ ပါးကိုျဖစ္ျဖစ္ နမ္းလိုက္ျခင္းဟု ထင္လိုက္ေသာ္လည္း ခ်ယ္ရီက က်ေနာ္၏ ရင္ညြန႔္ႏွင့္ ပခုံးအစပ္နား ေနရာကို ဖိ၍ နမ္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး

” ကိုႀကီးရဲ့ ေရေမႊးနံ့နဲ႔ ေဆးလိပ္နံ့ေရာေနတဲ့ အနံ့ေလးက အရမ္းမိုက္တယ္။ အဲဒီအနံ့ေၾကာင့္ပဲ မီး႐ူးေနတာေနမွာ”

က်ေနာ္ လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကို မီးသတ္လိုက္ၿပီး ခ်ယ္ရီ၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေထြးေပြ႕လိုက္သည္။ ခ်ယ္ရီက အံ့ဩသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ က်ေနာ့ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ၏ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ေခတၱ ဆြံ့အသြားသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ခြန္အားမရွိ။ ခ်ယ္ရီ့ကို သနားသလို ျမတ္၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း ျမင္ေယာင္ျပန္သည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ျမတ္မသိေအာင္ လက္ႏွင့္ ကိစၥၿပီးခဲ့ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါ ျပန္သတိရသြားျပန္သည္။

“ကိုႀကီး တအားမဖက္ထားနဲ႔ေလ . . မီး မြန္းလာၿပီ”

“‌ဪ .. ေအး ေအး”

က်ေနာ္က လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့

“မီး . . ကြန္ျပဴတာ သြားဖြင့္လိုက္ဦးမယ္”

ခ်ယ္ရီက ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ ရွက္သြားပုံရကာ က်ေနာ့္အနားမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္က ဝရံတာတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ သတၱိေမြးလို႔မရဘဲ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထပ္ေသာက္ရန္သာ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

“ကိုႀကီးေရ . . password ေမ့သြားျပန္ၿပီ လာဖြင့္ေပးဦး”

အထဲမွ ခ်ယ္ရီက ေအာ္ေခၚသည့္အခါ က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ထပ္မေသာက္နိုင္ေတာ့ဘဲ အထဲသို႔သာ လိုက္ဝင္သြားရေတာ့သည္။ အထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ ငုတ္တုပ္ေလးထိုင္ေနသည့္ ခ်ယ္ရီက အူယားခ်င္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။ က်ေနာ္ ခ်ယ္ရီ၏ ေဘးတြင္ ထိုင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ password ကို ျဖည္ေပးလိုက္သည္။

“ကိုႀကီး ဖြင့္ေပးေလ”

“ဟာ .. ကိုယ္ ဖြင့္ေပးမယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ညည္းဘာသာညည္း ဖြင့္မယ္ ေျပာတာေလ။ Password ဖြင့္ေပးတာပဲ လြန္လွၿပီကို”

“အာ . . ကိုႀကီးကလည္း လုပ္ပါ”

“မလုပ္ပါဘူး”

“ၿပီးေရာ”

ခ်ယ္ရီက စိတ္ေကာက္သြားသည့္ အမူအယာႏွင့္ mouse ကို ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ကိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္ျပဴတာထဲမွ သူဖြင့္ခ်င္ရာကိုသာ ေလၽွာက္ဖြင့္ေနေတာ့သည္။ ဒီလိုၾကေတာ့လည္း က်ေနာ္က မေနနိုင္ျပန္ေခ်။

“ကဲကဲ ေဒၚခ်ယ္ရီ ေတာ္ေတာ့ က်ဳပ္ပဲ ဖြင့္ေပးေတာ့မယ္”

“အဲလိုလုပ္ပါ ကိုႀကီးကလဲ”

တကယ္တမ္း က်ေနာ္ဖြင့္ျပေတာ့လည္း ခ်ယ္ရီက ေကာင္းေကာင္းမၾကည့္ပဲ လက္က Mouse ကို ယူကာေဆာ့ေနသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ သူစိတ္လွုပ္ရွားေနတာျဖစ္မည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္လွုပ္ရွား၍ ေနၿပီ။

“ကိုႀကီး”

“ဟင္”

“ကိုႀကီးဆီမွာ ဘီယာရွိလား”

“ဟင့္အင္း .. အရက္ပဲရွိတယ္”

“မီးကိုတိုက္ပါလား”

“မတိုက္ပါဘူး . . ဘာလို႔လဲ”

“မီးက မူးမွ ကိုႀကီးကို ျမႇဴဆြယ္နိုင္မွာ .. ဒီအတိုင္းဆို သတၱိမရွိလို႔”

“ခ်ယ္ရီရယ္. . ကိုယ္ကေလ”

“အိ”

ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ကို မ်ားမ်ားစားစား မျမဴဆြယ္လိုက္ရပါ။ က်ေနာ္ကလည္း ခ်ယ္ရီျမဴဆြယ္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြတအားပါေနၿပီျဖစ္သည္။ ခ်ယ္ရီ တခါက ေမးဖူးသလို က်ေနာ္ သတၱိရွိသြားတာလားေတာ့ မသိေခ်။ အခုေတာ့ ခ်ယ္ရီ့ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္၍ေနၿပီ။ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ့ကို ေထြးေပြးထားၿပီး အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ ခ်ယ္ရီကလည္း ဒီအတိုင္း ၿငိမ္မေနပဲ က်ေနာ့္အား တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေတြကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ နမ္းစုပ္ေတာ့သည္။

ခ်ယ္ရီ့အနမ္းေတြက ၾကမ္းရွသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ႏွုးညံ့လြန္းသည္။ ျဖဴ၍ႏုေနေသာ ခ်ယ္ရီ၏ မ်က္ႏွာ ဖူးဖူးကေလးကို ယခုေတာ့ က်ေနာ္ အပိုင္သိမ္းပစ္လိုက္ၿပီ။ အဖ်ားပိုင္းကေလးမ်ားကို အစိမ္းေရာင္ေဖာက္ထားေသာ ခ်ယ္ရီ၏ ဆံသားပါးပါးမၽွင္မၽွင္ေလးမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္ သိမ္းပိုက္ပစ္လိုက္ၿပီ။ လတ္တေလာ ခ်ယ္ရီက ျပန္လည္သိမ္းပိုက္သြားသည္မွာ . . က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံမ်ား ျဖစ္သည္။

“ကိုႀကီး .. . ရင္ေတြခုန္ေနတာလား မီးၾကားရတယ္”

ခ်ယ္ရီက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ က်ေနာ့္ရွပ္အကၤ်ီ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ကာ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို နားႏွင့္ကပ္ၿပီး နားေထာင္ေနရင္း လက္တဘက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားလၽွက္ရွိ၏။ က်ေနာ္က သူ႔ရင္သားေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘရာခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးရွာသည္။ က်ေနာ္ ေတြေဝမေနေတာ့ဘဲ ခ်ယ္ရီ၏ စပို႔ရွပ္ေလးကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ အေကာင္သိပ္ႀကီးသည့္ အထဲတြင္ ခ်ယ္ရီမပါေသာ္လည္း သူ႔ရင္သားေတြ ေသးေသးေကြးေကြးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘာအခုအခံမွ မရွိေတာ့ဘဲႏွင့္ ကိုင္ရေသာအခါ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုေသာ ႏူးညံ့မွုကို ေတြ႕ထိရသည္။

“ကိုႀကီး”

“ဟင္”

“မီး . . လွလား”

“လွတာေပါ့ကြာ . . . တအားလွတယ္”

“လွရင္ မီးကို စို႔ေပးေလ”

“စို႔မွာေပါ့”

ဆိုေတာ့ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ကို ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့၍ ေပးသည္။ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ့ကို စသည့္သေဘာႏွင့္ သူ႔နို႔ေတြကို မစို႔ေသးဘဲ နို႔သီးေခါင္း ထိပ္ကေလးေတြကို လၽွာအဖ်ားႏွင့္ တလွည့္စီ လိုက္ၿပီးတို႔ၾကည့္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ခ်ယ္ရီ့ကို မေနနိုင္ေအာင္ စရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကသာ မေနနိုင္လြန္းစြာ ခ်ယ္ရီ၏ နို႔ေတြကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္လို႔ရသေလာက္ ထည့္ကာ အငမ္းမရ စို႔မိသြားေလသည္။

သူ႔နို႔ေတြကို အငမ္းမရစို႔ေနေသာ က်ေနာ့္အား ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို သူ႔လက္ႏွင့္သပ္ရင္း ျပဳံးကာ ၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္က နို႔စို႔ျခင္းကိုရပ္ကာ ခ်ယ္ရီ၏ ရင္ညြန႔္အစပ္မွ ျဖည္းျဖည္းျခင္း လၽွာႏွင့္ဆြဲယက္ရင္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာလိုက္သည္။ ခ်က္နားကိုေရာက္ေတာ့ လၽွာကို ခ်က္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ ဝိုက္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီ အသံထြက္လာသည္။

“ကိုႀကီး ခ်က္ထဲကို မယက္နဲ႔ေလ .. ဂ်ီးေတြနဲ႔”

က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္ေျပာေတာ့ဘဲ သူဝတ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကိုသာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ခါးၾကယ္သီးၿပီးေတာ့ ခြၾကယ္သီးေတြကို အစဥ္လိုက္ျဖဳတ္ခ်လိုက္ေတာ့ အထဲက (ဘရာ အေရာင္ႏွင့္ ဆင္တူျဖစ္ေသာ) ခရမ္းေရာင္ ပင္တီလွလွေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ပိုၿပီး တက္ႂကြလာၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို အငမ္းမရ ခၽြတ္ပစ္လိုက္မိသည္။

“ကိုႀကီးရယ္ ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ .. မီးက ထြက္မေျပးပါဘူး”

က်ေနာ္က ပင္တီကို ဆြဲခၽြပစ္လိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲကို ေခါင္းထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက မ်က္လုံးေလး မွိတ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္မိသည္။ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ့ ပိစိေလး၏ အကြဲေၾကာင္းရွိရာဆီသို႔ တန္းမသြားေသးဘဲ ညာဘက္ေပါင္ရင္းၾကားေလးထဲသို႔ ႏွာေခါင္းထိပ္ႏွင့္ လိုက္တို႔ေတာ့ ခ်ယ္ရီတြန႔္သြားသည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ က်ေနာ္က ထိုေနရာကိုပဲ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ထပ္ယက္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီ ၿငိမ္သြားျပန္သည္။ ထိုေနရာမွေန၍ ကန႔္လန႔္ျဖတ္အတိုင္း လၽွာႏွင့္ဆြဲသြားၿပီး ဘယ္ဘက္ေပါင္ရင္းဆီသို႔ က်ေနာ့္လၽွာကို ပို႔လိုက္ျပန္သည္။

ခ်ယ္ရီက အၿငိမ္မေနေတာ့ပဲ က်ေနာ့္လၽွာႏွင့္ သူ႔ပိစိေလး တည့္သြားေအာင္ လူးလြန႔္၍ေနသည္။ က်ေနာ္ကလည္း တမင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ခ်က္ျခင္းမသြားေသးဘဲ ေပါင္သားတေလၽွာက္ကို အရင္ယက္ၿပီးမွ ခ်ယ္ရီ့ကို အလိုလိုက္ရသည္။ ပိစိႏွုပ္ခမ္းသားႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွင့္တခ်က္ ျဖဲၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ အရည္ေတြက ေတာ္ေတာ္စိုၿပီး ရႊဲ၍ေနၿပီ။ က်ေနာ္က မက္မက္ေမာေမာပင္ ထိုၾကားထဲကို လၽွာႏွင့္ ဆြဲယက္လိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားသည့္ အရည္တခ်ိဳ႕ကို ေထြးလည္းမထုတ္သလို မ်ိဳလည္းမခ်။ ခ်ယ္ရီ၏ ႏွုပ္ခမ္းသား အကြဲေၾကာင္း အလည္မွထိပ္ဖူး၊ အတြင္းနံရံမ်ားကိုသာ က်ေနာ့္လၽွာတေခ်ာင္းႏွင့္ တိုက္စစ္ဆင္ေနေတာ့သည္။ ခ်ယ္ရီကေတာ့ တြန႔္၍၊ လိမ္၍၊ လူးကာ၊ လွိမ့္ကာ။

ခဏေနေတာ့ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို ေဆာင့္၍ဆြဲသည္။ လက္တဘက္ထဲႏွင့္မဟုတ္ လက္ႏွစ္ဘက္လုံးႏွင့္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္ အရည္မ်ားပင္ မ်ိဳခ်မိသြားရသည္အထိပင္။

“ကိုႀကီး . . ကိုႀကီး . . . ကိုႀကီး… မီး … မီး ၿပီးသြားၿပီ”

“ဟုတ္လား . .”

“အင္း . . ဟီးဟီး”

က်ေနာ္က သူ႔ေပါင္ၾကားထဲမွ ထြက္ကာ သူ႔ေဘးကို ဝင္လွဲလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြာသည္။

“ဟီဟီ . . ကိုႀကီးမ်က္ႏွာမွာ မီးအရည္ေတြ ေပကုန္ၿပီ”

ေျပာရင္း ခ်ယ္ရီက သူ႔အက်ီႏွင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို သုတ္ေပးသည္။

“ကဲ .. မီးအလွည့္ ကိုႀကီးကို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပးမယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး အတြင္းခံထဲမွ က်ေနာ့္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေျဖာင္းကနဲ ထြက္လိုက္လာသည္။

“ဟိ . . . ကိုႀကီးဟာႀကီးက ခ်စ္စရာႀကီး”

ခ်ယ္ရီက ခ်က္ခ်င္းမစုပ္ေသးဘဲ ထိပ္ဖူးဝကို သူ႔လက္ညႇိုး၊ လက္မတို႔ႏွင့္ ပြတ္ေခ်ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ ထိပ္ဖူးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲဝင္႐ုံ ငုံစုပ္လိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို

“ကိုႀကီး . . မီးကိုခ်စ္လားဟင္”

ခ်ယ္ရီက ဘာအဓိပၸါယ္ႏွင့္ ေမးမွန္း မသိေပမဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းခနဲ ျမည္သြားသည္။ တဆက္ထဲမွာပင္ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီး ျမတ္၏ အမွာစကားကိုလည္း ၾကားေယာင္လာျပန္သည္။

“ဟင္ ကိုႀကီးက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ႐ုတ္ရက္ႀကီး”

ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပင္ ။ က်ေနာ့္ပစၥည္းက ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း အရွိန္ေလ်ာ့သလို ျဖစ္သြားျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ၁၂ နာရီမွ ခ်က္ခ်င္း ၆ နာရီထိုးသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့ က်ေနာ့္အေျပာင္းအလဲကို ခ်ယ္ရီက သတိထားမိသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

“ဖြ ဖြ . . ကိုႀကီး မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္မေမးေတာ့ဘူးေနာ္ ”

ခ်ယ္ရီက ေျပာၿပီး က်ေနာ့ကို ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ပစၥည္းကိုသာ ကုန္းစုပ္ေနေတာ့သည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ ဒစ္ဖူးကို စုပ္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ လက္တဘက္က ဥေတြကိုပါ ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသျဖင့္ က်ေနာ္ျဖင့္ အထူးကို ဇိမ္က်၍ေနသည္။ ခ်ယ္ရီက တခ်က္တခ်က္တြင္ ဒစ္ဖူးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးမွ ေရႊဥေတြကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ပါးစပ္ထဲ ထည့္စုပ္လိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ က်ေနာ္ အဘားအဘား ေအာ္ရေတာ့သည္။ ပထမတစ္လုံးက ခံနိုင္ေသးသည္။ ေနာက္တစ္လုံး အလွည့္ၾက မရေတာ့။ ေအာင့္တာလိုလို ေကာင္းတာလိုလိုႏွင့္ က်ေနာ့အတြက္ကေတာ့ ခံစားခ်က္ အသစ္ပင္ျဖစ္သည္။

“အာလားလား”

က်ေနာ္ေအာ္ေတာ့ ခ်ယ္ရီက သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ ရယ္ေတာ့သည္။

“ခစ္ခစ္ ကိုႀကီးက ဘာျဖစ္တာလဲ ဟိ”

” ေကာင္းလြန္းလို႔ပါ ခ်ယ္ရီေလးရယ္ ”

“အာ . . ကိုႀကီးကလည္း”

” ဘာလို႔လဲ ”

“မီးကို ခ်ယ္ရီေလးလို႔ မေခၚနဲ႔ ”

” ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ . . ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုေခၚရမတုန္း ”

” မီးလို႔ပဲ ေခၚေလ. . ”

” ဟုတ္ပါၿပီ ကိုႀကီးရဲ့မီးရယ္ ”

” အြန္း”

ခ်ယ္ရီက က်ေနာ္၏ရင္ဘတ္ ပြတ္သပ္၍ ေနရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားအား သူ႔လက္ညႇိုးထိပ္ႏွင့္ တို႔ထိ က်ီစယ္ေနျပန္သည္။

“ကိုႀကီး”

“ဟင္”

“ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး”

ခ်ယ္ရီက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ က်ေနာ္၏ လည္တိုင္ကို နမ္းရွိုက္လိုက္ျပန္သည္။

“မီးကေလ ကိုႀကီးရဲ့ ကိုယ္နံ့ရယ္ ေခၽြးနံ့ရယ္ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္နံ့ရယ္ ေပါင္းထားတဲ့ အဲ့ဒီအနံ့ကို တအားႀကိဳက္တာ သိလား”

“မီး”

“ရွင္”

ခ်ယ္ရီက က်ေနာ္ ဘာကိုဆိုလိုသည္ကို သေဘာေပါက္၍ ထင္ပါသည္။ ကိုယ္ခႏၶာအေနအထားကို အလိုက္သင့္ေျပာင္းလိုက္၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္လည္း . . . .။

——-။ ——-။ ——-။

က်ေနာ္ေရာ ခ်ယ္ရီပါ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကမွန္း မသိပါ။ က်ေနာ္ နိုးလာေတာ မနက္ငါးနာရီခန႔္ရွိေနၿပီ။ ညက အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ခ်ယ္ရီေရာက်ေနာ္ပါ အဝတ္မကပ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အဝတ္အစားမ်ား ျပန္ဝတ္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ရန္ ထလာခဲ့သည္။ ခ်ယ္ရီကေတာ့ ကပိုကယိုအလွႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသးသျဖင့္ ေစာင္ေလး လႊမ္းေပးလိုက္ရ၏။ ခ်ယ္ရီအလွေၾကာင့္ က်ေနာ့စိတ္မ်ား တခါျပန္ျဖစ္လာရျပန္သည္။

မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္ ဖြာရွိုက္ရန္ ဝရံတာသို႔ ထြက္လာေတာ့ ညက ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း က်န္ခဲ့သည့္ က်ေနာ့္ဖုန္းကို ေတြ႕သည္။ ျမတ္ က်ေနာ့္ထံ ေခၚထားသည့္ အဝင္ေကာမ်ားႏွင့္ စာတိုတခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ျမတ္ထံမွ စာမ်ားက ဘာမွေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါ။ သူတို႔အလုပ္ကိစၥ ႐ုတ္တရက္ ခရီးထြက္ရမည့္အေၾကာင္း အမွန္တကယ္သြားရမည့္ ျမတ္လက္ေအာက္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ ေဆး႐ုံတက္လိုက္ရျဖင့္ ျမတ္က ထြက္သြားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားျခင္းသာ ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ဖုန္းျပန္ဆက္မေနေတာ့ပဲ ေအးေဆးေၾကာင္းသာ စာတိုျပန္ပို႔ထားလိုက္သည္။

ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထုတ္ေသာက္ရင္း ညက ခ်ယ္ရီႏွင့္ အတူေနခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္က တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ၾကဳံလိုက္သည့္အခါ က်ေနာ္ ႀကိဳတင္စိုးရိမ္ထားသည့္ စိတ္မလုံျခဳံမွုမ်ား ရွိမေနဘဲ စိတ္ထဲ ေက်နပ္တာလိုလို ရင္ခုန္တာလိုလို ခံစားမွုမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က ပထမဆုံး ရည္းစားထားခဲ့ဖူးသည့္ ရင္ခုန္သံႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။

စီးကရက္တစ္လိပ္ ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္အိုးႏွပ္၍ ခြက္ထဲထည့္ကာ ခ်ယ္ရီ့အနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ခ်ယ္ရီက အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ ေဖြးျဖဴသန႔္ရွင္းေနေသာ ခ်ယ္ရီ့မ်က္ႏွာေလးမွာ အျပစ္ကင္းစင္စြာ လွပေနသည္။ တခ်ိန္က ခ်ယ္ရီႏွင့္အတူတူ အလုပ္တစ္ခုထဲတြင္ အတူတူလုပ္ခဲ့စဥ္အခ်ိန္မ်ားထဲက ခ်ယ္ရီ့အေပၚတြင္ က်ေနာ္က စိတ္ယိုင္ခဲ့ရသည္ကိုေတာ့ မညာတမ္း ဝန္ခံရမည္။ ထိုခံစားမွုမွာ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္အား ကပ္လြန္းျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ခ်ယ္ရီ့ကို စျမင္စဥ္ထဲက စိတ္ထဲတြင္ ဒီေကာင္မေလး ခ်စ္စရာေလး ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး ဝင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ ဦးစီးရသည့္ စီမံကိန္းတစ္ခုတြင္ ခ်ယ္ရီႏွင့္ အနီးကပ္ တြဲလုပ္ဖူးသည့္အခါ ခ်ယ္ရီ့အေပၚ က်ေနာ္ စတင္၍ ရင္ခုန္သံေတြ ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။

မွတ္မွတ္ရရ ခ်ယ္ရီ႐ုံးသို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ရက္မ်ားဆီက က်ေနာ္က ႐ုံးခန္းတံခါးကို ပိတ္ရပ္ကာ ေလေပါေနစဥ္ ခ်ယ္ရီက (အျပင္တြင္ ျဖတ္ေလၽွာက္သြားေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးအား thumb drive တစ္ခုထြက္ေပးျခင္း) အျပင္သို႔ ေျပးအထြက္တြင္ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ တြန္းထိုး ပြတ္တိုက္မိသြားၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္စူးစူး ၾကည့္သြားေသးသည္။ ႐ုံးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ခ်ယ္ရီက ထူးထူးဆန္း က်ေနာ္သုံးသည့္ ေရေမႊးအမ်ိဳးအစားကိုေမးသည္။

“အစ္ကို . . သမီးတစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္လို႔”

“ေျပာေလညီမ”

“ဟိုေလ . . အစ္ကို သုံးတာ ဘာေရေမႊးတံဆိပ္လဲလို႔”

” Giorgio Armani ရဲ့ Acqua di Giò ေလ”

“ဪ . . ဟုတ္”

“ဘာလို႔လဲ ညီမ”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဒီအတိုင္းပဲ သိခ်င္လို႔ . .။ အစ္ကိုက အဲဒီတံဆိပ္ တမ်ိဳးထဲ ဆြတ္တာလား အခုမွ ဆြတ္တာလား”

က်ေနာ္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ကာ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့

“ဟီး . . ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဒီတိုင္းစပ္စုတာ”

“ေအးပါ ေအးပါ ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုက တျခားဟာမသုံးဘူး ဒီတစ္မ်ိဳးပဲ ဆြတ္တာ။ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြေပးရင္ ေသခ်ာဝယ္ေပး ဟုတ္ၿပီလား ”

“ဟုတ္ ဟုတ္ . . ကန္ေတာ့ေနာ္ ကိုႀကီး”

ခ်ယ္ရီက ေနရင္းထိုင္ရင္း ကန္ေတာ့ေနာ္ဟု ေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားစဥ္ သူ၏ေျခဖ်ားေလးကိုေထာက္ကာ က်ေနာ့္ပခုံးစြန္းကို လာနမ္းသျဖင့္ က်ေနာ္ လန႔္ရမလို ေရွာင္ရမလို ျဖစ္သြားသည္။

“ဟဲ့ဟဲ့”

” ဘာမွမဟုတ္ဘူး . . သမီး ခြက္သြားေဆးလိုက္မယ္ေနာ္”

ခ်ယ္ရီက သူ႔ဘာသာသူ လာနမ္းၿပီး သူ႔ဘာသာသူ ရွက္ကာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွ မကုန္ေသးေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုပင္ အတင္းဆြဲကာ ေဆးမည္ဟုဆိုကာ ယူသြားလိုက္ေသးသည္။ တတ္လည္းတတ္နိုင္သည့္ ေကာင္မေလးပင္။ အတိတ္အေၾကာင္းေတြးရင္း က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ျပဳံးကာ လက္ထဲမွ ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္ျမဳံ႕ကာ အရသာခံေသာက္လိုက္သည္။

“ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ ကိုႀကီး”

“အရင္႐ုံးမွာတုန္းက ခ်ယ္ရီ ကိုယ့္ကို႔ ခိုးနမ္းတာေလး ျပန္သြားသတိရလို႔ပါ”

“အာ . . . အဲေတာ့”

ခ်ယ္ရီက ရွက္သြားၿပီး တဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ျခဳံေပးထားသည့္ ေစာင္ပါးေလးက ေနရာေရြ႕သြားၿပီး ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္ေနသည္ကို ယခုမွ သတိထားမိသြားဟန္တူသည္။

“ဟားဟား . . ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွက္ေနၿပီေဟ့”

ခ်ယ္ရီက က်ဳံးထကာ က်ေနာ့္ရင္ဘက္အား ထုရိုက္သျဖင့္ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ေကာ္ဖီခြက္မေမွာက္ေအာင္ သတိထား ခ်ၿပီးမွ ခ်ယ္ရီ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးအား ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိသြားသည္။ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးထည့္ကာ အလိုက္သင့္မွီၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို ျပန္၍ ဖက္ထားျပန္သည္။

“အဲ့တုန္းက နမ္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ . . ရွူၾကည္တာ”

ခ်ယ္ရီက ရင္ခြင္ထဲမွ တိုးတိုးေလး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာသည္။

“ဟုတ္လား . . ရွူၾကည့္ေတာ့ ဘာနံ့ရလဲ”

“သိခ်င္လား”

“ဟင့္အင္း”

“ဟာကြာ . . ကိုႀကီးကလည္း .. သိခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရမွာေလ . .။ ဒါမွ မီးက သိခ်င္တယ္ဆို အာဘြားေပးလို႔ ေျပာမို႔ကို”

“အာဘြားက ဒီအတိုင္းလည္းေပးပါတယ္”

က်ေနာ္က ေျပာရင္းႏွင့္ ခ်ယ္ရီ၏ ပါးႏွစ္ဘက္ကို တလွည့္စီ နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွုပ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့

“ကိုႀကီးကလည္း ေနဦးေလ . . . သြားမတိုက္ရေသးေတာ့ အာပုတ္ေစာ္ နံမွာေပါ့”

“နံနံကြာ . . ဘာျဖစ္တုန္း”

“ရပါဘူး . . . ရွက္တယ္”

ခ်ယ္ရီက ေျပာရင္းႏွင့္ က်ေနာ္ခ်ထားသည့္ ေကာ္ဖီခြက္ကို ယူေသာက္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွ ထကာ ကိုယ္အေနအထားကို ျပင္လိုက္ၿပီးမွ တဘက္လွည့္၍ တင္ပုလႅင္ေခြထိုင္ေနေသာ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚသို႔ လာထိုင္ရင္း ေကာ္ဖီကို အက်အန ေသာက္ေနလိုက္ေသးသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်ယ္ရီ့အား အေနာက္မွ သိုင္းဖက္ကာ လုံးတင္းဝင္းဝါေနေသာ ရင္သားေလးမ်ားကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ကာ ပြတ္သပ္၍ ကစားေနလိုက္သည္။

“ကိုႀကီး . . ”

“ေဟ”

“မီး ကိုႀကီးကို ေျပာျပစရာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက အေၾကာင္းေလ . .။ အဲ့ဒါက ဇာတ္လမ္းရွိတယ္ သိလား”

“ဟုတ္လား”

“နည္းနည္းေတာ့ၾကာၿပီ မီး ငယ္ငယ္ပဲ ရွိဦးမယ္ ”

“အင္း”

“ေနဦး . . မီး ကိုႀကီးကို တစ္ခု ေမးဦးမယ္။ ကိုႀကီးေလ လိုင္းကားစီးဖူးတယ္မလား”

“စီးဖူးတာေပါ့ကြ မစီးဖူးပဲေနမလား . .။ အရင္ကလည္း စီးတာပဲ။ အခုလည္း ဟိုနားဒီနားဆို စီးျဖစ္တယ္”

“အင္းပါ . . အာ့ဆိုေလ . . ကားေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြကို ေနာက္ကေန လိုက္ကပ္ဖူးလား”

က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း မသိလိုက္

“ေထာက္လွမ္းေရးကို ေျပာတာကြာ”

“ႀကံႀကီးစည္ရာကြယ္ . . မလုပ္ဖူးပါဘူး . . . ဟား . . ေနဦး . . အဲ့ကိစၥနဲ႔ဆို ရယ္စရာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ”

“ရွင္”

“ကိုယ္ ၾကဴံဖူးတာတစ္ခုရွိတယ္ . .။ ငယ္ငယ္ကေပါ့ . .။ ကိုယ္ရွက္လို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာျပဖူးဘူး . . ။ အခုမွ… အာ .. ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္ထဲပဲ သိမွျဖစ္မွာေနာ္။ တခါက လိုင္းကားစီးရင္း ကိုယ့္ေဘးနားက လူတစ္ေယာက္က သူ႔ေရွ႕က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေထာက္ေနတာ။ ေကာင္မေလးကလည္း ဂါဝန္အေပ်ာ့ေလးနဲ႔ အသားေတြတုန္ေနတာ ကိုယ္က ျမင္ေနရတယ္”

က်ေနာ္ ေျပာေနရင္း ခ်ယ္ရီက ဘာျဖစ္မွန္း မသိ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ေနေသာ က်ေနာ့္လက္တဘက္ခ်င္းစီကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသးသည္။

“ကိုႀကီး အဲ့ဒါ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနေရာလား”

“ဘယ္ၾကည့္ေနလိုက္မလဲ . . ဟိုလူကို ကိုယ္က ဒူးေခါင္းနဲ႔ တစ္ခ်က္တိုက္ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းလုံးနဲ႔ ေဘးကို တြန္းထုတ္လိုက္တာ . .။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကားက ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္လိုက္တာ သူနဲ႔ကိုယ္က ေနရာလဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့မွာ ေကာင္မေလးေနာက္တည့္တည့္ကို ေရာက္သြားေတာ့ မသိရင္ တခ်ိန္လုံး အေနာက္က ယုတ္မာေနတာ ကိုယ္ပဲလို႔ ထင္သြားမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ေသခ်င္ေစာ္နံၿပီး ျပန္လွည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ မရေတာ့ဘူး။ ဝူး . . အခု ျပန္ေျပာရတာေတာင္ ေမာတယ္”

“ဟီ ဟိ ကိုႀကီးအျဖစ္ကလည္း . .”

“အဲဒီေခြးမသားက ေဘးလည္းေရာက္သြားေရာ ေကာင္မေလးက လွည့္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုးေရာ . .။ ကိုယ့္မွာ ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာႀကီး ေမာ့ထားရတယ္။ သူ႔ကို တခ်ိန္လုံး ေထာက္လာတာ ငါပဲလို႔ ထင္သြားမွာပဲ ဆိုၿပီး အနီးဆုံးမွတ္တိုင္ ဆင္းေျပးရတယ္။ ”

“မထင္ပါဘူး ကိုႀကီးရဲ့။ ေကာင္မေလးက သိပါတယ္။ ကိုႀကီးသူ႔ကို ကူလိုက္မွန္းသိလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္တဲ့ဟာကို . .။ ကိုႀကီးက ေခါင္းႀကီးေမာ့ထားၿပီးေတာ့”

ခ်ယ္ရီက ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ လွန္ၾကည့္ရင္း ေျပာလာသည္။

“ဘယ္လို . . ခ်ယ္ရီက ဘယ္လိုသိ . .။ ဟာ . . ဒါဆို ခ်ယ္ရီက အဲ့ဒီေကာင္မေလးလား . . ”

“အဲ့တုန္းက မီးက ကိုႀကီးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး မွတ္မိတာဆိုလို႔ ကိုႀကီးဆီကရတဲ့ ေရေမႊးနံ့ပဲ ရွိတာ”

“ဪ”

“ဂလိုလား”

“ဂလိုဂလို . . အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုႀကီးနားကရတဲ့ အနံ့ကို မွတ္မိေနလို႔ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး ကြန္ဖမ္းတာ”

“‘ဒါမ်ား တခါထဲ ေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး”

“ေျပာပါဘူး . . သူမ်ားကို ကူသလိုလို ကယ္သလိုလို နဲ႔ လာေထာက္ၿပီး”

” . . အာ . . ”

“ဟာ ဟ . . ကိုႀကီးရွက္တာက ခ်စ္စရာေလးေတာ့”

က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ၏ ရင္သားမ်ာကို ဆုပ္နယ္ေနျခင္းကို ရပ္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ သူ၏ကိုယ္လုံး သြယ္သြယ္ေလးအား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ကာ ဆံပင္မ်ားကို ဖယ္လိုက္ၿပီး ဂုတ္ပိုးေလးအား ညင္ညင္သာသာ နမ္းလိုက္သည့္အခါ ဂုတ္ပိုးတေလၽွာက္မွတဆင့္ လက္ေမာင္းမ်ားႏွင့္ ရင္သားမ်ားဆီထိပါ ၾကက္သီးဖုကေလးမ်ား ထသြားေတာ့သည္။

“ခ်ယ္ရီရယ္ . . ကိုယ္ေလ. .

က်ေနာ္က တစ္ခုခု ဆက္ေျပာခြင့္မရလိုက္ခင္မွာပင္ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ဘက္သို႔လွည့္၍ လက္ႏွစ္ဘက္ကို က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ကာ ယွက္သိုင္းတြယ္ဖက္ရင္း က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ နမ္းေလသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ တစ္ခုခုဆက္ေျပာရန္ မတတ္နိုင္ေတာ့ေခ်။ မြတ္သိပ္တြယ္တာစြာ နမ္းစုပ္ေနေသာ ခ်ယ္ရီ၏ အနမ္းရမၼက္ကို က်ေနာ့္မွာမနည္းမွီေအာင္ လိုက္ရသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံမ်ားမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေလးတစ္ဦးႏွယ္ ဆူေဝေတာက္ေလာင္လို႔ေနသည္။ ဆံသားပါးပါးနီနီႏွင့္ မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ ကေဝပ်ိဳမေလးသည္ က်ေနာ့္အား စြဲေဆာင္ဖမ္းစားလြန္းေနသည္။ ခ်ယ္ရီဆိုေသာ ထိုကေဝမေလးသည္ က်ေနာ္ မေသာက္ဖူးေသးေသာ အရက္တမ်ိဳးမ်ိဳးသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ေရခ်ိန္ျပည့္မည္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မတိုင္းတာနိုင္ေသးပါ။

ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္းေနရင္းက ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္လည္ပင္းသို႔ မ်က္ႏွာအပ္ကာ စူးစူးရွရွ စုပ္နမ္းျပန္သည္။ အနမ္းအမွတ္တံဆိပ္ က်န္ခဲ့မည္ကို က်ေနာ္က သိသိႀကီးႏွင့္ပင္ ေက်နပ္စြာ ခံယူမိကာ ခ်ယ္ရီအား မတားဆီးမိေခ်။ က်ေနာ့္လည္တိုင္ကို နမ္းစုပ္လို႔ဝေတာ့ က်ေနာ့္နားရြက္နားသို႔ကပ္ကာ ခပ္ဖြဖြ ကိုက္ဆြဲၿပီးမွ

“မီး . . ကိုႀကီးကို အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား”

ထို႔သို႔ နားနားကပ္၍ ေလသံေလးႏွင့္ ေျပာၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာကို ဆံပင္မ်ားႏွင့္ကြယ္ကာ က်ေနာ့္ရင္ဘက္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာေသးျပန္သည္။ ထို႔သို႔ေနရင္းမွ က်ေနာ့္နို႔သီးေခါင္းမ်ားကို တဖန္ျပန္၍ လၽွာႏွင့္ ယက္ေတာ့သည္။ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္အကၤ်ီကိုပင္ သူ႔လက္သူ႔ေၿခ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္ေသးသည္။ ဆြဲခၽြတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ က်ေနာ္၏ နို႔သီးေခါင္းမ်ားကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ တို႔ကစားလိုက္ ႏွုတ္ခမ္းခၽြန္ခၽြန္ေလးျဖင့္ စုပ္ယူလိုက္ႏွင့္ က်ေနာ့္အား ျပဳစားျပန္သည္။

ဒီတခါ ၾကက္သီးထရသည္က က်ေနာ္ သာပဲ ျဖစ္သည္။ လုံးတီးခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚတြင္ ခြထိုင္ရင္း က်ေနာ့္ကို နို႔စို႔လိုက္ ရင္အုံကို လၽွာႏွင့္ယက္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို က်ေနာ္က သူ၏ ေျခေထာက္ေအာက္မွေန၍ ေပါင္တြင္းသားမ်ားအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း အရည္မ်ားႏွင့္ ရႊဲနစ္ေနေသာ ပိစိကေလးၾကားထဲသို႔ လက္ညႇိုးတစ္ေခ်ာင္းကို လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္ကာ ထည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ္၏ ပခုံးသားမ်ားကို ကိုက္ဆြဲေလေတာ့သည္။

“အား . . နာလိုက္တာ . . ေခြးမေလးလား”

“ကိုႀကီး မတ္တပ္ရပ္”

ခ်ယ္ရီက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွ ဆင္းေပးေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔အမိန႔္ေတာ္အတိုင္း မတ္တပ္ရပ္သည့္အခါ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဖ်ာင္းခနဲ ထြက္လာေသာ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို လက္ႏွင့္ပင္ ကိုင္မေနေတာ့ပဲ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ ဖြဖြကိုက္ကာ စိတ္ႀကိဳက္ ငုံခဲလိုက္ေလသည္။ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ထိပ္ဖ်ားကို ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားျဖင့္ စုပ္ဆြဲလိုက္၊ ထိပ္ဖူးကို ငုံခဲလိုက္ တခါတရံ အျပင္အေရျပားတေလၽွာက္ အစုန္အဆန္ ယက္လိုက္ႏွင့္ ျပဳစုေနသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနရသည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ ခ်ယ္ရီ၏ ေက်ာင္းသားေလးမွာ က်ေနာ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ထက္ အသက္ခုနစ္ႏွစ္ခြဲခန႔္မၽွကြာေသာ တခါတုန္းက က်ေနာ့္ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလးမွာ က်ေနာ့္အား အထိန္းအကြပ္မဲ့ ဖ်ားေယာင္းလို႔ေနသည္။ က်ေနာ္က ယခုေလာေလာဆယ္အခ်ိန္တြင္ ခ်ယ္ရီ့ထံမွ တစ္ခုခုေတာင္းဆိုရန္ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုခုဦးေဆာင္ရန္ ဘာတစ္ခုမွ ေခါင္းထဲရွိမေနပဲ မ်က္စိမွတ္၍သာ ေနာက္မွ တည့္တည့္လိုက္ေလၽွာက္ရန္သာ စိတ္ထဲရွိေတာ့သည္။

“ကိုႀကီး . . မီး လိုခ်င္ၿပီ ”

ပုေလြတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္သံစဥ္မ်ားကို တီးမွုတ္၍ ဝသြားေသာ ဂီတပညာရွင္မေလးက မတ္တပ္ရပ္ကာ က်ေနာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးမွ က်ေနာ့္အား သိုင္းဖက္ကာ ဟီးေလးခိုရင္း ေျပာလာသျဖင့္ ခ်ယ္ရီ၏ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို မကာ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို သူ႔ ပိစိေလးထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးစားထည့္လိုက္သည္။ တရစ္ခ်င္းထည့္ရင္းမွ တေခ်ာင္းလုံးဝင္သြားေသာအခါ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္အား ဖက္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အားျပဳကာ က်ေနာ့္အားခိုလၽွက္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ပါ က်ေနာ့္ကို ရစ္သိုင္းလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္ ဟန္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ သတိထားၿပီး လုံးဝန္းတင္းက်စ္ေနသာ ခ်ယ္ရီ၏ တင္သားမ်ားေအာက္မွ ပင့္တင္ ေပြ႕ပိုက္ထားလိုက္ရသည္။ ထိုအေနအထားႏွင့္ပင္ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းမ်ားအား နမ္းစုပ္ေသးသည္။

က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီအား ေအာက္သို႔ ေျဖးညင္းစြာ ခ်ေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားသည့္လက္မ်ားကို မျဖဳတ္ေပးသလို က်ေနာ့္ပစၥည္းကိုလည္း သူ႔ပိစိေလးထဲမွ မထြက္ေအာင္ သတိထား ရသည္။ ထိုပုံစံအတိုင္းေန၍ က်ေနာ္က ျဖည့္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးရင္းႏွင့္ပင္ ခ်ယ္ရီ၏ အတြင္းသားမ်ားက ဆြဲညႇစ္လိုက္သလို ဖက္ထားေသာ ခ်ယ္ရီ၏ လက္မ်ားကလည္း ပိုမို၍ တင္းၾကပ္လာသည္။

“မီး ၿပီးသြားၿပီ ကိုႀကီး”

က်ေနာ့္ ခ်ယ္ရီ့ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပဳံး၍ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

“ကိုရီးက ဘယ္လိုႀကီး ၾကည့္ေနတာလဲ . . မီး ရွက္တယ္ကြ”

“ရွက္ရင္ ကိုယ့္ကိုမၾကည့္နဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္”

က်ေနာ္က ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ခ်ယ္ရီက သေဘာေပါက္စြာ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ကုန္း၍ေပးေသာအခါ အေနာက္ဘက္တြင္ ျပဴ၍ထြက္လာေသာ ခ်ယ္ရီ၏ ပိစိေလးအား က်ေနာ္က လၽွာျဖင့္ ကလိလိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီကိုယ္လုံးေလး တုန္၍သြားသည္။ ပိစိေလး၏ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ လၽွာႏွင့္ အစုန္အဆန္ကစားရင္း ညိဳတိုတိုရဲတဲတဲ ၾကယ္ပန္းကေလးကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သုံးေလးခ်က္ တို႔လိုက္ေတာ့ . .

“ကိုႀကီး . . အာ့ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေနာ္ . . ”

“ဟီးဟီး . . ကိုယ္က ဒီအတိုင္းပဲ တို႔ၾကည့္တာပါ။ မီးေၾကာက္ရင္ ကိုယ္ မထိေတာ့ဘူး”

ထိုသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ခ်ယ္ရီ့ပိစိေလးထဲသို႔ ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။

————————————-

ျမတ္ခရီးသြားေနသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ခ်ယ္ရီႏွင့္ က်ေနာ္က တစ္ႀကိမ္သာ ထပ္ေတြ႕ျဖစ္သည္။ ဘာရယ္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိေသာ္လည္း က်ေနာ္က အိမ္သို႔မျပန္ျဖစ္ဘဲ အလုပ္ခန္းတြင္သာ ဆက္တိုက္ေနျဖစ္သြားသည္။ မျဖစ္မေန လုပ္ရမည့္ အလုပ္လည္း ရွိမေနသျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ေန႔ရက္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ မေမၽွာ္လင့္ပဲ ခ်ယ္ရီႏွင့္ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ စိတ္ထဲ ခပ္ေလးေလး ျဖစ္သြားရသည္။ ေလၽွာက္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းဟုသာ ေတြးထားလိုက္႐ုံ ရွိေတာ့သည္။

အကယ္၍ က်ေနာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ဆုံခဲ့သည့္ညက သက္ထားတို႔ႏွင့္ ကလပ္သို႔ မလိုက္ခဲ့လၽွင္ ခ်ယ္ရီႏွင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ ဆုံျဖစ္ရန္ သိပ္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေခ်။ မညာတမ္းဝန္ခံရလၽွင္ သက္ထားဆိုသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ဘဝ၏ အိပ္မက္မင္းသမီးမ်ားထဲတြင္ ထိပ္တန္းကေျပးေသာ စာရင္းဝင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဟိုးငယ္စဥ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္ထဲက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ အမူအက်င့္ရွိသူျဖစ္ၿပီး ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔က သြားရည္တျမားျမားႏွင့္ ေငးရ ငမ္းရသူလည္းျဖစ္သည္။ သက္ထား၏ ေဟာ့ပုံေဟာ့နည္းမ်ားထဲမွ ဥပမာျပရလၽွင္ ရင္ဖုံးေက်ာင္းအကၤ်ီ အျဖဴေအာက္တြင္ ေက်ာျပည့္ေဘာ္လီသာဝတ္ရေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားၾကားတြင္ ဘရာဇီယာ ဝတ္လာျခင္းမ်ိဳးမွအစ အေပၚအကၤ်ီထပ္ကာ ေအာက္တြင္ ဘာအခုအခံမွ ဝတ္မလာျခင္းမ်ိဳး အထိပင္ ျဖစ္သည္။

(Writer’s Note: ေက်ာ္ကို ႏွင့္ သက္ထားတို႔ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္သည့္အခ်ိန္ကာလမွာ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ဝန္းက်င္ ျဖစ္ပါသည္။)

သက္ထားႏွင့္ က်ေနာ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းအတူတူ တကၠသိုလ္အတူတူ တက္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းမ်ား မဟုတ္ခဲ့ၾကသည့္တိုင္ သာမာန္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း အဆင့္ထက္ပိုခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ထိုေန႔ညက ခ်ယ္ရီႏွင့္ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့လၽွင္ က်ေနာ္ႏွင့္ သက္ထားတို႔ အ‌ေျခအေနတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားနိုင္ေလာက္သည္အထိ က်ေနာ္ အားထုတ္ျဖစ္ေကာင္း အားထုတ္ျဖစ္နိုင္သည္။ ထိုညက က်ေနာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္း သက္ထားက က်ေနာ့အား

“ဟဲ့ ေက်ာ္ကို နင္က ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲေသးတာဆို”

“အေပ်ာ္တမ္းပါဟာ”

” ေပ်ာ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ေပ်ာ္ဟာ . . နင္ငါ့ကို အမွတ္တရ ပုံတူ တစ္ပုံေတာ့ ဆြဲေပး”

“ငါက ေပါ့ထြိတ္ေတြ သိပ္မဆြဲတတ္ဘူးဟ။ ဒီအတိုင္း ဟိုျခစ္ဒီျခစ္ သာသာရယ္”

“နင္ . .ငါ့ကို ဆြဲမွာလား မဆြဲဘူးလား”

က်ေနာ့္အေတြးမ်ားက ထိုေနရာေရာက္ေတာ့ တခ်က္ ရပ္သြားရသည္။ ထိုစဥ္က သက္ထားေျပာသည့္စကားက တျခားအဓိပၸါယ္တစ္ခုလား က်ေနာ္မသိပါ။ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က သက္ထားႏွင့္ ေမဂ်ာမတူေသာ္လည္း ေက်ာင္းတူၾကသည္။ သန႔္ဇင္မွာ က်ေနာ္တို႔အထက္တန္းေက်ာင္းကမဟုတ္ဘဲ တစ္ရပ္ကြက္ထဲ အတူေနခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ေမဂ်ာတူ အတန္းတူ က်ေနာ္ႏွင့္အတြဲမ်ားသည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ သက္ထားႏွင့္ သန႔္ဇင္တို႔ သမီးရည္းစားျဖစ္သြားၾကရာမွတဆင့္ က်ေနာ္တို႔သုံးဦး အဖြဲ႕က်သြားျခင္းျဖစ္သည္။

သန႔္ဇင္က နဂိုထဲက ခပ္ရွုပ္ရွုပ္သမားျဖစ္၍ ပြင့္လင္းေခတ္မီေသာ သက္ထားႏွင့္ တြဲၾကေသာအခါ က်ေနာ္က ျမဲၾကမည္ဟုသာ ရိုးရိုးႏွင့္ လြယ္လြယ္ ေတြးခဲ့မိသည္။ စာေရးစရာတစ္ဦး ေရးခဲ့ဖူးသလို စုံတြဲေတြ ေနရာတကာ တူတယ္ဆိုတာ ေကာင္းသလိုရွိေပမဲ့ တကယ္က မေကာင္းဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဖဲရိုက္ဝါသနာပါၿပီး တဝိုင္းထဲ ရိုက္လို႔ အဖမ္းခံရလၽွင္ ဘယ္သူက အာမခံၿပီး လိုက္ထုတ္မွာလဲ ဆိုသလိုပင္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား အက်င့္စရိုက္မ်ားက တူလြန္းလိုက္ဖက္လြန္းသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အမယ္ဘုတ္ရဲ့ ခ်ည္မၽွင္ဇာတ္ကားရိုက္ၾကေသာ္လည္း ထစ္ကနဲရွိ ျပႆနာ တက္ၾကလၽွင္ က်ေနာ့္ကိုသာ ပုဏၰားတိုင္ လာလာလုပ္လြန္းသျဖင့္ တခါတရံ ေခါင္းရွုပ္ရသလို တခါတရံ စိတ္ကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာမ်ိဳးပင္ရွိေသးသည္။

ဆိုလိုသည္မွာ သက္ထားက သန႔္ဇင္ႏွင့္ ျပႆနာ တစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း က်ေနာ့္ထံ ရင္ဖြင့္ေလ့ရွိသည္မွာ အခ်ိန္မေရွာင္ ေနရာမေရွာင္။ တခါတရံ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၿပီး သန႔္ဇင္ က ထြက္သြားသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မ်ိဳးလည္းရွိတတ္သလို သက္ထားမိဘမ်ားက သူတို႔အိမ္တြင္ သိပ္မရွိတတ္သျဖင့္ ထိုအိမ္တြင္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတတ္သည့္ အခ်ိန္မ်ားလည္းရွိသည္။ က်ေနာ္ကသာ သန႔္ဇင္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ စည္းထားထိန္းခ်ဳပ္ေနေသာ္လည္း သက္ထားက တခါတရံ က်ေနာ့္ကပဲ ‌ေဂးသလိုလို မထိတထိ စေလ့ရွိေသးသည္။

တခါသားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သုံးေယာက္သား သက္ထားအိမ္တြင္ က်ေနာ့္ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳကာ ေသာက္ၾကစားၾကျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္က တီဗြီေရွ႕ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ေနခ်ိန္ သန႔္ဇင္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အီစီကလီ ဖုန္းေျပာေနသည္ကို သက္ထားမိသြားၿပီး စကားမ်ားၾကကာ သန႔္ဇင္က စိတ္ဆိုးၿပီးျပန္သြားသည္။

“ေက်ာ္ကို ရယ္ .. နင္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ ဒါ ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥလားဆိုတာ။ ေတာ္႐ုံဆို ငါမေျပာဘူး”

“နင္တို႔ကလည္း အျမဲတမ္း ကိုက္ေနၾကပဲဟာ။ ငါလည္း ၾကာေတာ့ စိတ္ညစ္လာၿပီ။ ဒါေလး တစ္ခြက္ရွင္းၿပီးရင္ ငါလည္း လစ္ေတာ့မယ္”

“ဟဲ့ ငါက ျဖစ္သင့္တာကိုေျပာတာဟာ . .။ နင့္ေမြးေန႔မို႔ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ေအးေဆးရွိရမယ့္ဟာကို”

“ငါ့ေမြးေန႔ဆိုတာလည္း တိုက္ဆိုင္လို႔ပါဟာ။ ငါက အဲ့လို ဂဏန္းေတြ ေန႔ရက္ေတြ သိပ္အယုံအၾကည္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး”

“ေအးပါ ထားပါ နင့္ေကာင္က ဘာလုပ္ေနတာ ေအာက္ေမ့လို႔လဲ”

“ဘယ္သိမွာတုန္းဟ . . နင္တို႔အခန္းထဲမွာ ငါ လာေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ဘာလဲ ေပါက္ကရ အကြက္ေတြ ေလၽွာက္သုံးလို႔လား”

“ေစာက္ေကာင္ နင္မယုတ္ပတ္နဲ႔”

“ေအးပါဟာ ငါက နင္ စိတ္သက္သာေအာင္ စတာပါ”

“ဒီမွာ ငါေျပာျပမယ္ ..။ နင့္သူငယ္ခ်င္း . . ငါ့ဘဲ…. အဲ့သူေတာင္းစားက ငါ့အိမ္ ငါ့အခန္းထဲမွာ ေနၿပီး သူ႔ေကာင္မ တစ္ေကာင္နဲ႔ phone sex လုပ္ေနတာ”

“အာ . . နင္တို႔ကလည္း”

“ငါ အထဲဝင္သြားတာေတာင္ သူေတာင္းစားက မသိဘူး။ ငါက ဖုန္းကို ယူပိတ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဆိုးေတာ္ မူသတဲ့။ နည္းနည္းေလး ျပန္ေျပာလိုက္တာ စိတ္ေကာက္ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဟာမက ငါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးမွ သူက သိတဲ့လူ”

“ေအးပါဟာ ဒီေကာင့္အေၾကာင္း သိပါတယ္။ ေအး နင့္အေၾကာင္းလဲ သိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ ဟုတ္လား။ ငါလည္း လစ္ေတာ့မယ္”

“ေအာင္မာ နင္ကပါ ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ ဒီမွာပဲအိပ္ေလ”

“ဟဲ့ ေကာင္းမလား ဟိုေကာင္မွ မရွိေတာ့တာ”

“ဘာလို႔ မေကာင္းရမွာလဲ။ နင္က နင့္ဘာနင္ အိပ္တာပဲဟာ”

“နင္က နင့္ဘဲကို သတိရၿပီး ငါ့လာႀကံရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း”

“အံမယ္ နင္ေစာက္ျဖစ္မရွိတာ ငါသိသားပဲ။ ဘာမွ အပိုေျပာမေနနဲ႔။ နင္က သူငယ္ေတြနဲ႔မွ စိတ္လာတာမလား”

“ေတာ္ေတာ္ နင္မဟုတ္တာ မေျပာနဲ႔။ ငါက နင့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာဝန္ရွိလို႔ အလြတ္ေပးထားတာ”

“ေအးပါ ေအးပါ ဒါဆိုလည္း ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အေနနဲ႔ နင္မျပန္နဲ႔ဟာ။ မဟုတ္ရင္ ငါလည္း အျပင္ေလၽွာက္သြားမိလိမ့္မယ္”

“ကဲ မယ္မင္းႀကီးမ နင့္သေဘာပဲ ”

က်ေနာ္က စကားစျဖတ္လိုက္ၿပီး အရက္သာ ဆက္ေသာက္ေနလိုက္သည္။

“ေသာက္ထားႏွင့္ ငါ အျမည္းနည္းနည္း ထပ္လုပ္ေပးမယ္”

ခဏအၾကာ သက္ထားတစ္ေယာက္ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ႏွင့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ ပန္းကန္မ်ား ယူခ်လာသည္။

“ေက်ာ္ကို ငါ့ကို ေစာင့္ဦးေနာ္။ ငါ ေရခဏ သြားခ်ိဳးဦးမယ္”

“သြားသြား ငါက ေဘာပြဲ ဆက္ၾကည့္ဦးမွာ။ ေနာက္ထပ္ ၂ ပြဲေလာက္ ရွိေသးတယ္”

သက္ထား ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္ထြက္လာေတာ့ အိမ္ေနဝတ္ လက္ျပတ္တစ္ထည္ႏွင့္ ခ်ည္ေဘာင္းဘီ ခပ္ပါးပါးကိုသာ ဝတ္လာသည္။ အကၤ်ီေအာက္ကလည္း ဘာအခုအခံမွ မပါေတာ့ေၾကာင္း အရာထင္ေနသည့္ နို႔သီးေခါင္းေလးက သက္ေသခံေနသည္။

“ဟဲ့ ျဖည္းျဖည္းၾကည့္ေနာ္ နင္က ငါ့ကိုေတာ့ ႏွာထၿပီးၾကည့္တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အားက်ေနတာမလား ”

“သက္ထားရယ္ နင္ကလည္း ငါ့ကို တကယ္ႀကီး ေဂးေနတယ္ ထင္တာလား။ ငါ့ကို လာျမဴဆြယ္ေနတာလား”

“နင္က ဘာထင္လို႔လဲ”

“နင္ ဟိုေကာင့္ကို အရြဲ႕တိုက္ခ်င္ေနတာမလား”

“ဟာ . .နင္ကလည္း”

“နင္က ငါ့သူငယ္ခ်င္းလည္း ဟုတ္သလို ေနာက္ထပ္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေဆာ္ဟာ။ အဲ့ ၂ ခုလုံးက ငါ့ဘာငါ တားထားတဲ့ စည္းေတြမို႔ပဲ ”

သက္ထားက က်ေနာ့္ကို ဘာမွျပန္မေျပဘဲ ခဏ ၿငိမ္သြားသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အရက္သာ ဆက္ေသာက္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္ေသာက္ေတာ့ သက္ထားလည္း နည္းနည္းလိုက္ေသာက္လိုက္ေသး၏။ ၿပီးေတာ့မၾကာ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာေတာ့သည္။

“နင္ . . နင္ ငါ့ကို အထင္ေသးသြားၿပီမလား .. ေစာက္ရမ္းလြယ္တာပဲ ဆိုၿပီး”

“သက္ထားရာ နင္ ဘာေတြ ျဖစ္ရျပန္တာလဲဟာ။ ငါက နင့္ကို ဘာလို႔ အလကား အထင္ေသးရမွာတုန္း။ နင္နဲ႔ ငါက သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြကို . .”

“မထင္ရင္လည္းၿပီးေရာ ဟီးဟီး”

“နင္ ရာသီလာေနတာလား လာေတာ့မွာလား”

“ဟယ္ နင္က ဘယ္လိုသိ”

“ဟုတ္ပါဘူး နင့္အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး ခန႔္မွန္းလိုက္တာ”

“ၿပီးေရာ။ ခု ဒါေနာက္တစ္ပြဲလား”

ေဒၚေရႊသက္ထားကား ေဘာလုံးပြဲဆီသို႔ စိတ္က ေရာက္သြားျပန္သည္။

“အင္း”

“ဟယ္ . . ဟိုဟာ ေဒးဘစ္ဘက္ခမ္ေလးမလား”

“နင္က ဘက္ခမ္ေတာ့ သိသားပဲ”

“သိတာေပါဟ . . အခု ဒါ အဂၤလန္လား မန္ယူလား”

“ရီးယဲမက္ဒရစ္ဟ”

“‌ဪ နင္တို႔ဟာေတြကလည္း . . ”

က်ေနာ္က ေဘာပြဲထဲ ပိုအာ႐ုံေရာက္ေန၍ သက္ထားလည္း အလိုက္တသိ ၿငိမ္ေနေပးကာ ေဘာပြဲလိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။

“ငါပ်င္းလာၿပီဟာ”

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအုံး၍ လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။

“ဒီေလာက္ေတာ့ နင္ငါ့ကို သထာတယ္မလား”

က်ေနာ္ သက္ထားကို ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ေဘာလုံးပြဲဆက္ၾကည့္ရင္း သက္ထား၏ ဆံပင္မ်ားၾကားသို႔ လက္ကိုထိုးထည့္ကာ ေခါင္းေလၽွာက္ ႏွိပ္နယ္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည့္အတြက္ သက္ထားတစ္ေယာက္ ဇိမ္က်သြားကာ ေဘာလုံးပြဲ မၿပီးခင္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ မွန္ရာကို ဝန္ခံရလၽွင္ သက္ထား အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခါ လုံးဝန္းဆူထြက္ေနသည့္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ၾကည့္ လိုက္မိပါေသးသည္။ နိုးသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ခဏသာ ကိုင္မိျခင္းသာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ နိုးသာသြားလၽွင္ . . . ဇာတ္လမ္းက တပတ္ျပန္လည္ဦးမည္စိုးေသာေၾကာင့္ လက္ကို အသာျပန္ဖယ္လိုက္ရျခင္းသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဇာတ္လမ္းက ထိုမၽွႏွင့္ မရပ္ေသးပါ။ တစ္ရက္ သန႔္ဇင္ ခရီးသြားေနတုန္း သက္ထားက က်ေနာ့္ထံ ငိုႀကီးခ်က္မႏွင့္ ဖုန္းဆက္လာသည္။ ထုံးစံအတိုင္း သူတို႔ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္စိတ္ဆိုးၾကသည္ဟုသာ ထင္မိၿပီး ေအးေအးသာသာ ေျပာမိရာမွ က်ေနာ့္ကိုပါ စိတ္ေကာက္ေတာ့မည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား က်လာ၍ သူ႔အိမ္သို႔ အေျပးႏွင္ရသည္။ က်ေနာ္ အသည္းအသန္ေျပးရသည့္အေၾကာင္းမွာ သက္ထားစိတ္ေကာက္လၽွင္ အင္မတန္ၿငီးရေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ၿပီး ထိုဒဏ္ကို က်ေနာ္က သည္းမခံနိုင္၍ျဖစ္သည္။ တျခားအေၾကာင္းမရွိေပ။

က်ေနာ္ သက္ထားအိမ္သို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း သက္ထားက တစ္ေယာက္ထဲ။ ငိုလည္းငိုထားပုံရသည္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕သည့္အခါ သက္ထားက ေနာက္တခါ ထပ္၍ ငိုဖို႔ ျပန္စသလို ျဖစ္သြားပုံရသည္။

“ဟဲ့ သက္ထား ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာေလ . .။ ျပႆနာကို သိမွ ေျဖရွင္းလို႔ရမွာေပါ့ ”

“ဟင့္ . . . ဟီး . . ”

“ဪ သက္ထားရယ္ . . ငါ့ကိုေျပာေလဟယ္”

“ဟိုေကာင္ ဟိုေကာင္ မေကာာင္းဘူး”

“ေအာင္မေလး မေကာင္းတာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ခိုင္းေပါ့ဟ”

က်ေနာ္က သက္ထား အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရၿပီး စိတ္ေျပာင္းသြားေစရန္ စေနာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး သက္ထားက က်ေနာ့္ဟာသ ကို မရယ္။

“ငါ.. ဟင့္ .. တကယ္ ဝမ္းနည္းေနတာကိုဟာ နင္ လာ မစနဲ႔… ဟင့္ . .ဟင့္”

သက္ထားက ေျပာလည္းေျပာ က်ေနာ့္ပခုံးကိုလည္း တဒိုင္းဒိုင္း ထုေထာင္းေသးသည္။ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕လုပ္ျခင္းမဟုတ္သျဖင့္ က်ေနာ္က နာလာၿပီး သူလက္ေတြကို တားဆီးရန္ ဆြဲကိုင္ထားလိုက္ေတာ့ ေခါင္းႏွင့္ တိုက္သည္။ သန႔္ဇင္က ဘာလုပ္သြားမွန္း မသိေသးေပမဲ့ အေထာင္းခံရသည္က က်ေနာ္ ျဖစ္ေနသည္၊ မစားသာ။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲ သက္ထားရဲ့ လက္ေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး ေဆာင့္တိုက္လာသည့္ ဦးေခါင္းကို ေခ်ာ့သလိုလိုႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ခ်ဳပ္ထားရသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေနာက္ေစ့ေလးကို ပြတ္ေပးရင္း

“ေအးပါဟာ တိတ္တိတ္ .. ငါေျဖရွင္းေပးမယ္ နင္ဘာျဖစ္တာလဲသာေျပာ”

“အဟင့္ ဟင့္ …. နင့္ေကာင္က စည္းေဖာက္တယ္ဟာ”

“သူျပန္ေရာက္ၿပီလား . .”

“မေရာက္ေသးဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ . .။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာသြာတာ တျခား… တကယ္ေရာက္သြားတာ တျခား”

“ေအးပါဟာ ဒီေကာင္က ဒီလိုပဲဟာ။ သူ ေလၽွာက္သြား႐ုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ နင္ ငိုရေလာက္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ေျပာစမ္း ဒီေကာင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ဘာေတြ အနိုင္က်င့္တုန္း”

ေခ်ာ့ေျပာေလးေျပာလိုက္မွပင္ ေဒၚေရႊသက္ထားတို႔က ပို၍ပို၍ ရွိုက္ငိုေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း သူငိုေလေတာ့ ေခါင္းေလးသပ္ေပး ေက်ာေလးပြတ္ေပး၍သာ ေခ်ာ့တတ္သလိုေခ်ာ့ရသည္။ ပါးစပ္မွလည္း သူေျပာသမၽွ အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာရေသးသည္။ က်ေနာ္က ေခ်ာ့လိုက္ သက္ထားက ငိုလိုက္ႏွင့္ သူ႔ထြက္သက္ေတြက က်ေနာ့္ပခုံးေပၚသို႔ အခါခါက်လာသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ေသြးက တိုးသည္ထက္တိုး၍လာသည္။ သက္ထားကလည္း ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္ပခုံးေပၚ ေခါင္းတင္ကာ သူ၏အငိုကို ဆက္၏။ က်ေနာ္ကလည္း သူကို အလိုက္သင့္ ဖက္ထားသလိုျဖစ္ကာ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္မိၿပီး က်ေနာ့္ေလာင္ခ်ာကို ေမာင္းတင္သလို ျဖစ္ရေတာ့သည္။

က်ေနာ္က အတြင္းခံဝတ္ထားေသာ္လည္း ပုဆိုးဝတ္ထားခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲက အထိအေတြ႕မွာ အလႊာပါးလြန္း၍ေနၿပီ။ သက္ထားက ဂါဝန္တည္ကို ဝတ္ထားၿပီး အတန္သင့္ ထူေသာ အသားျဖစ္သျဖင့္ အခုအခံမပါပဲ ေနခဲ့လိုက္ပုံရသည္။ တမင္ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္၍ ဓါတ္လိုက္တတ္သည္ကို က်ေနာ္တို႔ အမွုအမွတ္မဲ့ခဲ့ဟန္တူပါသည္။ ယခုေတာ့ လၽွပ္စီးေၾကာင္းမ်ား စတင္အသက္ဝင္ေနၿပီ။

ေက်ာသပ္၍ ေခ်ာ့ေနေသာ က်ေနာ့္လက္တို႔မွာ ဂါဝန္ေအာက္တြင္ စြင့္ကားေနေသာ တင္သားဝင္းဝင္းေပၚသို႔ တိတိက်က် ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တို႔၏ ဆီးအိမ္ခ်င္းမွာ မိမိရရ ထိကပ္၍ ေနၿပီျဖသည္။ ပထမဆုံး သတိဝင္လာသူက သက္ထား၊ က်ေနာ့္ပခုံးေပၚမွ ဆတ္ခနဲ ထလိုက္ၿပီး

“နင္က ငါ့ကို လာပစ္မွားေနတာလား ေကာင္စုတ္ ေသဦးမယ္”

က်ေနာ္က အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္သြားကာ သက္ထားကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိသျဖင့္ စပ္ၿဖီးၿဖီးသာ ျပန္ရယ္ျပလိုက္ရသည္။

“နင္တို႔ ေယာက္်ားေတြကေလ အလကားရရင္ အကုန္ႀကံတာႀကီးပဲလား… ဟြန္း တကယ္ပဲ”

“အ”

သက္ထားက ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ဥကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္ လန႔္သြားရသည္။

“ေျပာေတာ့ စည္းမေက်ာ္ဘူးေလး ဘာေလးနဲ႔။ အခုေတာ့က်န္း”

အတြင္းခံဝတ္ထားေသာ္လည္း ဟန္ေဆာင္၍ မရေတာ့ေအာင္ မာတင္းဖုေဖာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္အေခ်ာင္းကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္ဆြဲ၍ သက္ထားက စကားနာထိုးသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ မူလ စပ္ၿဖီးၿဖီး႐ုပ္ႏွင့္သာ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္ရ၏။

“ေနဦးနင္ ႏွာဘူးက ေနာက္မွထ။ နင့္အေကာင္ကိစၥ အရင္လိုက္ၾကည့္ဦး”

သက္ထားက ထိုသို႔ဆိုလာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အိပ္မက္မွ လန႔္နိုးသူႏွယ္ သက္ထားေခၚရာ သူ၏ အခန္းထဲသို႔ ပါသြားရသည္။ သက္ထားက သူ၏ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တံခါးကို လုံေအာက္ ပိတ္လိုက္ေသးသည္။

“နင္ အသံသိပ္မထြက္နဲ႔ေနာ္ တီတီငယ္ အေပၚမွာရွိတယ္”

“နင္ကလည္းဟာ ေစာေစာစီးစီးမေျပာဘူး။ ခုနမ်ား ဆင္းလာရင္ လွၿပီ။ ေနပါဦး နင့္အေဒၚ ျပန္ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီမဟုတ္လား။ ငါတခါမွ မျမင္ဖူးေသးဘူး”

သက္ထားက သူ႔ အိပ္ယာေပၚတြင္ တင္ထားေသာ sony တံဆိပ္ ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးအား ေကာက္ယူကာ ခလုပ္ဖြင့္ရင္း က်ေနာ့္ကိုေျဖသည္။

“ဘယ္ျမင္ဖူးမလဲ သူက ေရာက္ၿပီး ေနာက္မနက္ ခရီးထြက္သြားတာကိုး”

“ဪ ေအးေပါ့ ေအးေပါ့။ ဟိုမွာ အေနၾကာေတာ့ ဘုရားဖူးေတြ ဘာေတြ သြားတာေပါ့”

“ေက်ာ္ကို နင္ တိတ္တိတ္ေလး ေနစမ္းပါ။ ငါ နင့္ကိုပါ တင္းလာၿပီ။ အေရးထဲ ကင္မရာက ဖြင့္မရဘူး။ အားကုန္သြာၿပီ။ ေနဦး”

သက္ထားတစ္ေယာက္ စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ကင္မရာထဲမွ မင္မိုရီကဒ္ကို ထုတ္ကာ လက္ပေတာ့တြင္ တပ္၍ ဗြီဒီယိုဖိုင္တစ္ခုကို ဖြင့္ျပသည္။ စစခ်င္းထဲက စိတ္ဝင္စားစရာ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာအနီးကပ္ရိုက္ထားပုံကို ျမင္ရသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရိုက္သည့္ လူက ေနာက္ဆုတ္သြားသျဖင့္ ရင္သားတဝက္ေလာက္ထိ ျမမင္လာရသည့္အခါ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ထားျခင္းမရွိဟု ခန္းမွန္းမိသည္။ ဗြီဒီယို စဖြင့္သည့္အခ်ိန္ကပင္ အသံမ်ားမွာ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ႏွင့္ ဆူညံ၍ေနသည္။။ သက္ထားက ဗြီဒီယိုကို ခဏရပ္ကာ အသံကိုပါ ပိတ္လိုက္သည္။

“အဲဒါ ငါ့အေဒၚပဲ။ သူျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းသာသြားၿပီး ကဲတာ။ ဘဲေလးေတြနဲ႔ ေသာင္းက်န္းၿပီး ဗြီဒီယိုပါ ရိုက္လာတယ္”

“နင့္ တီတီေလးက ေဂၚလီႀကီးပဲ၊ မ်က္လုံးေတြ ႏွုတ္ခမ္းေတြက တင့္တင့္ထြန္းနဲ႔တူတယ္။ မ်က္ႏွာေလး နည္းနည္းဝိုင္းလို႔သာ”

“ကဲ နင္ေျပာမွာလား ငါဆက္ေျပာရမလား”

“မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ ဗြီဒီယိုပဲ ျပန္ပေလးလိုက္”

“ေသလိုက္ပါလား . . ငါ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုရွယ္က်က်ဟယ္ ကိုယ့္အေဒၚရဲ့ Sex tape ကို ကိုယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူတူၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ေသြးမရွိဘူး”

“အဲေတာ့”

က်ေနာ္ကေမးေသာ္လည္း သက္ထားက ဘာမွမေျဖပဲ ဗြီဒီယိုကို သူလိုခ်င္သည့္ ေနရာေရာက္ေအာင္ လုပ္သည္။ ဒီေတာ့မွ ဗြီဒီယိုထဲတြင္ သက္ထားအေဒၚ၏ ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းဝင္ၿပီး အားရပါးရ မွုတ္ေနေသာ သန႔္ဇင္၏မ်က္ႏွာကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။ သက္ထား စိတ္ဆိုးမည္ဆိုလ်င္လည္း ဆိုးခ်င္စရာပင္။ သန႔္ဇင္က သူ႔အေဖ အလုပ္ကိစၥဟု သက္ထားအား ညာေျပာကာ သက္ထား၏ အေဒၚႏွင့္ ေခ်ာင္းသာလိုေနရာတြင္ သြား၍ေသာင္းက်န္းေနျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

“ငါဘာဆက္လုပ္ရမလဲ”

ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဟု ေမးေနေသာ သက္ထား၏ မ်က္ႏွာတြင္ သန႔္စင္အား စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနသည့္ အမူအယာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ က်ေနာ္ အလြယ္တကူ ဘာသာမျပန္တတ္သည့္ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနသည္။ က်ေနာ္က အေျခအေနကို မ်က္ေစ့စုံမွိတ္၍သာ ဆက္ေလၽွာက္ရန္ ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္သည္။

“နင္ လက္စားေခ်ရမွာေပါ့”

“ဟမ္”

“ဟုတ္တယ္ေလ . . သူက နင့္အေဒၚနဲ႔ ေဖာက္ျပန္တယ္မလား။ နင္ကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ျပန္ေဖာက္ျပန္လိုက္ေလ။ သူေတာင္ စည္းမထားတာဟာ။ ငါလည္း ဘာစည္းမွ မထားေတာ့ဘူး။ ေဒါသေတြ ထြက္လာၿပီ ေတာက္”

ေနာက္ဆုံး ေတာက္က က်ေနာ္ ေတာက္ေခါက္လိုက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္ကသာ ေတာက္ဟု အသံျပဳလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ေသနာေကာင္ လာခဲ့”

သက္ထားက က်ေနာ့္ပုဆိုး ကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ျပန္ဖက္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္က သက္ထား၏ တင္သားမ်ားကို ျဖစ္ညႇစ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ခဏတြင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ ေက်နပ္သည့္ခံစားခ်က္မ်ား ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေပၚေနသည္ဟုထင္မိသည္။ လိင္စိတ္ ႏွင့္ ေက်နပ္ျခင္မ်ိဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ပါ။ သက္ထားသည္ က်ေနာ္ေျပာခဲ့ဖူးသလို က်ေနာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ လူပ်ိဳေပါက္ဘဝ မ်ား၏ နတ္သမီးျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကာလမ်ားတုန္းကပင္ သက္ထား၏ဖင္ကို က်ေနာ္တို႔ စိတ္မွန္းႏွင့္ျပစ္မွားခဲ့ၾကသည္။ မစားရဝခမန္းဆိုဆို သက္ထားအား မွန္း၍ ထုရသည္ကို ပိုၿပီးပဲ အရည္ထြက္သလိုလို ပိုၿပီးပဲ ခံစားရေကာင္းသလိုလို ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္လား။ ယခုေတာ့ အိမ္မက္မ်ား အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာသည္ပဲေပါ့။

က်ေနာ္က လက္ေတြ႕ဘဝ ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကား စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္သြားလိုက္ရသျဖင့္ သက္ထားက သူ႔ဂါဝန္ကို ဘယ္အခ်ိန္က ဆြဲခၽြတ္လိုက္မွန္းပင္မသိ။ က်ေနာ္ သတိထားမိေတာ့ တုံးလုံးေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္က ကိုယ့္အကၤ်ီ ကိုယ္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ သက္ထားက ရင္ဘတ္ႂကြက္သားမ်ားကို ကိုင္ၾကည့္သည္။ လက္သည္းႏွင့္ ဖြဖြေလး ထိုးၾကည့္သည္။ ရင္ဘက္တစ္ခုလုံးကို လက္ဝါးႏွင့္ပြတ္ကာ နို႔သီေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုး လက္မတို႔ႏွင့္ ပြတ္ေခ်လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ထားက က်ေနာ့ကို သိုင္းဖက္ကာ

“အသံသိပ္မထြက္နဲ႔ေနာ္ အေပၚမွာ တီတီေလး ၾကားသြားမယ္”

“ေအးပါဟ”

“ေတာ္ၾကာ နင့္ကိုပါ ဆြဲစားသြားမွာစိုးလို႔”

“အခုေတာ့ နင္ပဲ ဝေအာင္ စားပါဦးဟာ”

“ေအးပါ ေအးပါ စားမယ္။ နင္အိပ္ယာေပၚလွဲလိုက္။ ေျခေထာက္ကို ေအာက္ခ်ထား”

“အြန္း”

က်ေနာ္က လွဲခ်လိုက္ေတာ့ သက္ထားက အရင္ဆုံး က်ေနာ့္ကိုယ္တြင္ က်န္ေနသည့္ အတြင္းခံကို ခၽြတ္ေပးသည္။ ထိုအခါ ကုန္း႐ုန္းႂကြတက္လာေသာ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို သက္ထားက ခပ္ဖြဖြကိုင္ကာ ခဏၾကည့္သည္။ ေအာစာအုပ္ေတြထဲကလိုေတာ့ အားရတယ္တို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာတို႔ မေျပာပါ။ အမွန္တကယ္တမ္း က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ ရွိုးတို႔ရွမ္းတမ္းစိတ္ အနည္းငယ္စီ ရွိေနၾကပါေသးသည္။ သက္ထားက က်ေနာ့္ပစၥည္းထိပ္ကို အနည္းငယ္ ပြတ္ၾကည့္ၿပီး သူ႔လက္ထိပ္ကို တစ္ခ်က္နမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားဟန္ျဖင့္ ထိပ္ဖ်ားပိုင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြ ငုံေပးသည္။ လၽွာႏွင့္ထိုးသည္။

“သက္ထား”

“ဟင္”

“နင္ခဏနားလိုက္ဦး”

“ဟင္ ဘာလို႔လဲ”

“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ေနာက္မွ ေျပာျပမယ္ နင္အရင္ လာခဲ့”

“အင္း”

သက္ထား ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ေအာက္ျပန္ဆင္း ကုတင္ေဘးဒူးေထာက္ၿပီး သက္ထား၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲသို႔ ေနရာယူလိုက္သည္။ ပထမ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေပါင္ရင္းသားေလးမ်ားကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္ပြတ္ၿပီးမွ အကြဲေၾကာင္းၾကားထဲသို႔ လၽွာကို ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။

“ဟဲ့ အ”

သက္ထားက က်ေနာ္သည္ အျခားဧရိယာမ်ားသို႔ အရင္ကလိၿပီးမွ လိုရာသို႔ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနပုံရပါသည္။ ခၽြဲပစ္၍ ေစးပိုင္ေနေသာ အတြင္းသားမ်ားသည္ က်ေနာ့ကို လွိုက္ေမာေစသည္။

“ဟင္း ဟင္း”

“အား . . အား”

“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ . . ေက်ာ္ကို . . အား”

က်ေနာ္က အေခါင္းထဲသို႔ေမႊေနရာမွ အေစ့ထိပ္ကေလးကို ကစားေသာအခါ သက္ထားတစ္ေယာက္ အသံထြက္ပဲ မေနနိုင္ေတာ့ေခ်။ က်ေနာ့္ဆံပင္မ်ားကို ေဆာင့္ဆြဲေတာ့၏။

“အား ေက်ာ္ကိုေရ ”

က်ေနာ္က အေစ့ထိပ္ကို လၽွာႏွင့္ေထာက္ထားၿပီး လက္ကိုအတြင္းသားထဲသို႔ ထိုးထည့္ေသာအခါ သက္ထား တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ေနၿပီ။

“ဟား ရွီး . . ေက်ာ္ကို မရပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္။ အား . . ငါ့ကို တခါထဲ ၿပီးေအာင္လုပ္”

သက္ထားဆိုလိုသည္ကို ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ သေဘာမေပါက္လိုက္။ သူ႔ကို ဒီအတိုင္း ပါးစပ္ႏွင့္ပဲ ၿပီးေအာင္ မွုတ္ေပးရမည္လား။ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံ စေမာင္းရမည္လား မသည္းကြဲသျဖင့္ သူကိုေမးရန္ ေခါင္းျပန္ႂကြဖို႔ ႀကိဳးစားေသာအခါ သက္ထားက လုံးဝအႂကြမခံပဲ က်ေနာ့္ေခါင္းကို အတင္းဖိကပ္ထားေလသည္။ အေစ့ထိပ္ေလးကို ဝလုံးဝိုင္း၊ အဝပတ္လည္ကို လၽွာႏွင့္ေထာက္ၿပီးကစား၊ အတြင္းထဲသို႔ ထိုးေမႊ၊ တႀကိမ္စီၿပီးေတာ့ တခါ အေစ့ကို လၽွာထိပ္ပင့္ကာပင့္ကာ ထိုးဆြခ်ိန္တြင္ေတာ့ သက္ထားတစ္‌ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။

“ဟား … ေက်ာ္ကိုရယ္ . . နင္က ဂ်ာႀကီးပဲ။ ငါေအာက္မဆင္းေတာ့ဘူး နင္ အေပၚလာခဲ့”

က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့ သက္ထားက ေဘးနား ဒူတုပ္ထိုင္ကာ က်ေနာ့္ေကာင္ကို ငုံ႔၍ ငုံလိုက္သည္။ ဖြဖြေလး ငုံလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ကာ လက္တဘက္က ခြက္ခြက္ေလး လုပ္ၿပီး ဥေတြကို အံစာတုံးခေလာက္သလို ေဆာ့ေသးသည္။ က်ေနာ္က သူ႔လက္ေတြႏွင့္ ဥေတြဆီ အာ႐ုံေရာက္ေနတုန္း စြပ္ကနဲ စုပ္ခ်လိုက္ေတာ့ တမ်ိဳး ခံစားရေကာင္းေနေသးသည္။ က်ေနာ္က သက္ထားရဲ့ ရင္သာေတြဆီ လွမ္းကိုင္ၾကည့္ေတာ့ မမီေသးပဲ နို႔သီးေခါင္းထိပ္ဖ်ားေလးေတြကိုသာ ကိုင္မိသည္။ ငယ္ငယ္ထဲက ခိုးမွန္းခဲ့ရသည့္ ရင္သားလွလွေလးမို႔ မထိတထိ မကိုင္ခ်င္ေတာ့ပဲ ၿပီးမွ မိမိရရ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ဖို႔သာ ေတးထားပစ္လိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သက္ထားက က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံထိပ္ဖူးကို ဘယ္ဘက္ပါးေစာင္ထဲ ထည့္ပြတ္လိုက္ ညာဘက္ပါးေစာင္ထဲ ထည့္ပြတ္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရွုပ္ေနေလသည္။ ဇိမ္က်ေပမဲ့ ဒီအတိုင္းေတာ့ ၿပီးသြား၍ မျဖစ္ပါ။ က်ေနာ္က သက္ထားကို အခ်က္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ျပန္လွဲခိုင္းလိုက္ကာ ေပါင္ၾကားဒူးေထာက္၍ ထိပ္ဖူးကို သက္ထား၏ အေပါက္ဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ အထဲသို႔ မထည့္ေသးခင္ မ်က္ႏွာကို သက္ထား၏ ရင္ဘတ္သို႔အပ္ကာ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို တလွည့္စီ ငုံစို႔လိုက္ေတာ့သည္။

နို႔စို႔ရင္း တန္းလန္းမွာပင္ ဒုံးပ်ံထိပ္ဖူးကို သက္ထား၏ တြင္းထဲသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ နို႔ေလးစို႔ရင္း တစ္ေခ်ာင္းလုံး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးထည့္ရင္းမွ တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေဆာင့္ လိုးလိုက္ေတာ့သည္။ နည္းနည္း အရွိန္ေလးရလာေတာ့ က်ေနာ္က ပုံစံေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။

“သက္ထား ငါ့ကို ကုန္းေပးဟာ”

သက္ထားက က်ေနာ့္ကို ပုံစံေျပာင္ေပးရန္ ထလာၿပီး တစ္ပတ္မလွည့္ခင္ က်ေနာ့္ကို ဖက္၍ တခ်က္ နမ္းလိုက္ေသးသည္။

“ေက်ာ္ကို နင္အရမ္းေတာ္တာပဲ”

“ငါ့ရဲ့ ငယ္ဘဝ မင္းသမီးေလးပဲဟာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ျပဳစုရမွာေပါ့”

ထိုအခ်ိန္တြင္ပဲ

“သက္ ေရ . . အထဲမွာလား တီတီငယ္ ဝင္လာလို႔ရမလား”

ဆိုေသာ အသံကို တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ က်ေနာ္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာဆိုလၽွင္ေတာ့ 3some ျဖစ္လိုက္ဖို႔ အေျခအေနေကာင္းပဲ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္ ေၾကာက္သြားပါသည္။ က်ေနာ္ေၾကာက္သြားေၾကာင္း အေကာင္းဆုံး သက္ေသက က်ေနာ့္ပစၥည္းမွာ သိသိသာသာ ေပ်ာ့က်သြာျခင္းျဖစ္သည္။

“ခစ္ခစ္”

သက္ထားက ခပ္တိုးတိုးရယ္သည္။

“သက္ေရ . .”

သက္ထား၏ တီတီငယ္က တံခါးကို ထပ္ေခါက္၏။ ထိုအခါမွ သက္ထားက အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံျဖင့္

“တီတီငယ္ ဘာလဲဗ်ာ။ သမီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မလာနဲ႔ သြား”

“တီတီ့ ကင္မရာေလး သမီး ေတြ႕မိလားလို႔ ”

ကင္မရာဆိုေတာ့ သက္ထားက ဇက္ပုသြားသည္။ ႐ုပ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ျဖစ္သည္။

“အာ ဘာကင္မရာလဲ သမီး မသိဘူး အိပ္ခ်င္ေနလို႔ပါဆို”

“ေအးပါ ေအးပါ ၿပီးေရာ”

တီတီငယ္အသံ တိတ္သြားေတာ့ သက္ထားက က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ျပန္လာပြတ္သပ္ေပးသည္။ က်ေနာ့္ပစၥည္းကလည္း သက္ထားလက္ႏွင့္ ျပန္ကိုင္႐ုံႏွင့္ပင္ အဆင္သင့္ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။

“ေက်ာ္ကို ငါပါးစပ္နဲ႔ လုပ္ေပးမယ္။ နင္ အသံမထြက္နဲ႔ေနာ္”

က်ေနာ္က ကုတင္ေပၚ ထိုင္လိုက္ေတာ့ သက္ထားက က်ေနာ့္ေပါင္ၾကား ဒူေထာက္၍ ဝင္ထိုင္ကာ သူ၏ႏွုတ္ခမ္းကို ခၽြန္၍ ဒစ္ဖူးဝကို ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းသလို နမ္းသည္။ ထိပ္ဝထဲကို လၽွာထိုး၍ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိပ္ပိုင္းတဝက္ေလာက္ကို ဖြဖြေလးငုံသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ အပိုင္းကို လၽွာႏွင့္ ပတ္ခ်ာလည္လွည့္သည္။ ၿပီးမွ နည္းနည္းခ်င္း ထပ္စုပ္သြင္း၍ ကြမ္းသီးေခါင္း တစ္ခုလုံး ဝင္သြား၏။ ထိုတစ္ႀကိမ္တြင္လည္း ထိပ္ဝကို လၽွာႏွင့္ဖြဖြထိုးၿပီးမွ ဒစ္ပတ္လည္ကို လၽွာႏွင့္ဝိုက္ကာ ကစားသည္။

လၽွာႏွင့္ ကစား၍ ဝေသာအခါ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ ထိပ္ဖူးကို နည္းနည္း အရွိန္ျပင္းျပင္း စုပ္ျပန္သည္။ စုပ္ရင္းစုပ္ရင္း အရင္းပိုင္းေလာက္အထိ ပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ သက္ထား၏ ပုေလြအစြမ္းမွာ အံ့မခန္းပင္။ ထိုသို႔ျဖင့္ပင္ က်ေနာ္ ၿပီးသြားနိုင္သည္။ သက္ထားက စုပ္ေနရင္းမွ တစ္ခ်က္ျပန္ထုတ္ရင္း လက္ႏွင့္ ကြင္းထုသလို ေဆာ့ကစားေပး၏။

“ၿပီးလို႔ရရင္ ၿပီးလိုက္ သိလား။ ငါ ကင္မရာကိစၥ ေျဖရွင္းရဦးမယ္ ဟီဟိ”

က်ေနာ္က ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပနိုင္သည္။ ဇိမ္က်ေနသည္ကိုး။ သက္ထားက အစမွျပန္၍ စုပ္ရန္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို စု၍ ခၽြန္ခၽြန္ေလး စုလိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္က ထိုႏွုတ္ခမ္းကို မေနနိုင္ေတာ့၍ သက္ထားကို ခ်ိဳင္းမွမ၍ ႏွုပ္ခမ္းခ်င္း စုပ္ယူနမ္းပစ္လိုက္ေသးသည္။ သက္ထားမွာ သူ႔လက္ထဲမွ က်ေနာ့္လီး ကို မလႊတ္ေခ်။ က်ေနာ္နမ္း၍ ဝေတာ့ သက္ထားက က်ေနာ့္အား အိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲေစကာ ပုေလြအစြမ္းျပျပန္သည္။ ယခုတစ္ေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္က စိတ္ကို လႊတ္ေပးထားလိုက္သျဖင့္ သိပ္မၾကားခင္မွာပဲ ၿပီးခ်င္လာသည္။

“ရွီး အား သက္ထားေရ ငါၿပီးေတာ့မယ္”

“အြန္း”

က်ေနာ္ ၿပီးေတာ့မည္ဆို၍ သက္ထားက လက္တဘက္ႏွင့္ ဥမ်ားကို ပြတ္ကာ ကစားေပးသည္။ ငုံ၍ စုပ္ေပးေနျခင္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပါးကိုခြက္ေနေအာင္ စုပ္ကာ ပါးစပ္ထဲ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းကာ သက္ထား၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထည့္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ငါ့ရည္းစားမဟုတ္ဘဲ ငါ့အခန္းထဲမွာေရာ ငါ့ပါးစပ္ထဲမွာေရာ ၿပီးသြားတာ နင္ ပထမဆုံးပဲ သိလား”

သက္ထားက သုတ္ရည္မ်ားကို မ်ိဳခ်ၿပီး ထိုသို႔ေျပာလာသည္။

“ငါ့ လရည္ကို ေသာက္ခြင့္ရတာလည္း နင္ပထမဆုံးပါပဲ။ ကံထူးတယ္လို႔မွတ္ သူငယ္ခ်င္း”

“လဲေသလိုက္ . .”

“လဲေသလိုက္မလုပ္နဲ႔။ နင္ ငါ့ကို အေႂကြးဆပ္ရမွာေနာ္”

“ဟမ္ ဘာအေႂကြးလဲ”

“ဒီအေႂကြးေလ . . အထဲမွ ေသခ်ာမထည့္ရေသးတာ”

က်ေနာ္က သက္ထား၏ ဆီးစပ္ေလးကို ပြတ္သပ္ကာေျပာေတာ့

“ေအးပါ ေအးပါ ငါလည္း နင့္ကို သေဘာက်ပါတယ္”

က်ေနာ္တို႔ အဝတ္အစားမ်ား ျပန္ဝတ္ၿပီးသည့္အခါ သက္ထားက အခန္းအျပင္သို႔ သူခိုးေခ်ာင္း ေခ်ာင္းကာ ထြက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို အခ်က္ျပကာ လွမ္းေခၚသျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ထြက္လာလိုက္ရသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္က သက္ထားႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေတြ႕ရန္ ႀကိဳးပမ္းလိုေသာ္လည္း သန႔္ဇင္ ႏွင့္ သက္ထားတို႔ ျပႆနာၾကားထဲ ဝင္ပါ၍မည္စိုးသျဖင့္ ခဏ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ကာ ေနလိုက္ေသးသည္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္က ရန္ကုန္သို႔ ေဆးလာကုမည့္အဘိုးကို ကားႏွင့္သြားေခၚရသည္။ အဘိုးက ရန္ကုန္တြင္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ထိုင္းအထိ လအတန္ၾကာ သြားကုလိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ္က လိုက္သြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သန႔္ဇင္ ႏွင့္သက္ထားတို႔ ဘယ္လို ေျဖရွင္းခဲ့ၾကမွန္း က်ေနာ္ေသခ်ာ မသိလိုက္။ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သက္ထားက သူ႔တီတီငယ္ႏွင့္ နိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

ျမတ္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည့္ သက္တမ္းတေလၽွာက္မွ စ၍ ခ်ယ္ရီႏွင့္ မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္က အျခား မိန္းကေလးတစ္ဦးကို စိတ္ႏွင့္ပင္ ပစ္မွားခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ မွန္ရာကို ဝန္ခံရလၽွင္ က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီ့ကို သံေယာဇဥ္တြယ္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း ျမတ္က က်ေနာ့္ကိုခြင့္ျပဳသည္မွာ သူ လတ္တေလာ မျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္သည့္ က်ေနာ့္ေသြးသားဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုမူ ျမတ္ထံမွ အျပည့္အဝရရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ ခ်ယ္ရီမွာ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ရွာေသာ္လည္း က်ေနာ့္ထံမွ ခ်စ္ျခင္းတရားကို စကားအျဖစ္ႏွင့္ေတာင္ ေတာင္းဆိုျခင္း မျပဳရွာပါ။ က်ေနာ္သည္ ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးအေနျဖင့္ ျမတ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ မျပဳျဖစ္ခဲ့လၽွင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိလာသည္။ ထိုသို႔ ေတြးမိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ထဲဆိုသလို စိတ္ထဲ ျမတ္ကိုေရာ ခ်ယ္ရီ့ကိုပါ အားနာသလို ခံစားမိသြားသည္။ က်ေနာ္ ေခါင္းေတြရွုပ္လာၿပီး ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းဟုသာေတြးၿပီး ေနာင္ခါလာ ေနာင္ေဈးဟုပင္ သေဘာထားလိုက္ေတာ့သည္။

က်ေနာ္က ခ်ယ္ရီႏွင့္ ျပန္ဆုံခဲ့ပုံအေၾကာင္း စဥ္းစားေနရင္းမွ သက္ထားဆီအထိ စိတ္တို႔က အတိတ္ဆီ ျပန္လြင့္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သက္ထားက နိုင္ငံျခားတြင္ ႏွစ္ရွည္ေနခဲ့ရာမွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ့္ထံ ဆက္သြယ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ က်ေနာ္က ႏွစ္ေယာက္ထဲ ခ်ိန္းေတြ႕သလိုျဖစ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏ လူစုတတ္ၾကသည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံသည့္ေန႔ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ကာ ခ်ိန္းလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ မထင္မွတ္တာေတြသာ ျဖစ္ကုန္သည္။

ျမတ္ကေတာ့ျဖင့္ ခရီးမွ ျပန္မလာေသးပါ။ ယခုတစ္ေခါက္သည္ မထင္မွတ္ပဲ ထြက္သြားရသည့္အျပင္ ပုံမွန္သြားေနၾကထက္ ပို၍ၾကာေနေသးသည္။ ေနာက္သုံးရက္ခန႔္ၾကာလၽွင္ က်ေနာ့္ေမြးေန႔ရွိသည္။ က်ေနာ္က ပုံမွန္အားျဖင့္ ေမြးေန႔ေတြကို သိပ္အေလးထားတတ္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျမတ္တစ္ေယာက္က အေလးအနက္ရွိသည္။ သူက သူႏွင့္ ပတ္သတ္သူေတြ၏ ေမြးေန႔မ်ားကို အေလးအနက္ ထားတတ္သလို သူ႔အေပၚ အေလးအနက္ မရွိလၽွင္လည္း စိတ္ေကာက္တတ္သူျဖစ္သည္။ ရွားရွားပါးပါး စိတ္ေကာက္တတ္သူ ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္က သူ႔ေမြးေန႔မ်ားကို သတိတရရွိရန္ ႏွစ္စဥ္ႀကိဳးစားရတတ္သည္။

ယခုေတာ့ ျမတ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ေမြးေန႔ကိုပဲ ေမ့ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြမ်ားေနသလား၊ ေမြးေန႔ကို Surprise လုပ္ခ်င္သျဖင့္ တမင္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနသလား က်ေနာ္ မသိပါ။ တစ္ေနကုန္ အေတြးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ဝီစကီေလး အနည္းငယ္ေသာက္ကာ အိပ္လိုက္ရန္ စိတ္ကူးေသာ္လည္း အိမ္တြင္ အရက္ကုန္ေနသျဖင့္ အရက္ထြက္ဝယ္ရန္ စိတ္ကူးၿပီးမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္သာ တစ္ေယာက္ထဲ သြားေသာက္ရန္ အႀကံရသြားသည္။ တခါတရံ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ထိုင္တတ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ရွိေသာ ဆိုင္ေလးသို႔သာ သြား၍ အရက္ကို ဇိမ္ခံေသာက္ေနလိုက္သည္။ ထိုဆိုင္ေလးမွာ လူရွင္းတတ္သည့္အျပင္ သီခ်င္းအေဟာင္း ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားကို ဖြင့္တတ္သည္။

က်ေနာ္ ေသာက္ရင္း အရွိန္ရလာသည့္အခါ နားထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ သီခ်င္းက Rod Stewart ၏ First cut is the deepest ကို ျပန္ဆိုထားသည့္ ပေလးဘြိဳင္သန္းနိုင္၏ စီးကရက္ မီးခိုးမ်ား။

“ငါဟာ ျမစ္ႀကီးတစ္ခုလို စီးတယ္
ရာသီပန္းေတြပြင့္ေႂကြ ခရီးစဥ္ထဲ၀ယ္
ငါဟာတစ္ေယာက္ထဲပဲ လာေရာက္ခဲ့တယ္
ေတြးလိုက္ရင္ကြယ္ လြမ္းမိသလိုပဲကြယ္
ဘယ္ဆီကိုသြားမယ္ ေရာက္မယ္သိခ်င္ေသးတယ္”

က်ေနာ္က ဆိုင္မွာ ေတာ္ေတာ္မူးခဲ့သည္။ အခ်စ္အတြက္ သစ္ရြက္လို ေႂကြက်ရမည့္ အရြယ္မဟုတ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္ေတာ့ျဖင့္ စီးကရက္ မီးခိုးေတြ ထဲက ရြက္ေႂကြေတြ ျဖစ္လို႔ေနၿပီ ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ခင္ သိစိတ္ႏွင့္ မသိစိတ္ၾကား မူးမူးႏွင့္ သက္ထားဆီ ဖုန္းေခၚျဖစ္ေသးသည္။ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာၿပီး မၾကာပါ သက္ထားက အင္စတာ စတိုရီတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီက ဒီဂ်စ္တယ္ ကင္မရာေလးတစ္လုံးပုံကို တင္ထားသည္။ အတိတ္လြမ္းသည့္အေၾကာင္းမ်ား တင္တတ္ေသာ အင္စတာေပ့ခ်္တစ္ခုမွ ပုံကိုယူထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အတိတ္ကိုသာ လြမ္းေၾကာင္း စာသားမ်ားပါေသးသည္။ က်ေနာ္ကား စိတ္အလိုကို လိုက္ကာ ထိုပုံေလးအား reply ျပန္မိေလသည္။

“အတိတ္တုန္းက အေႂကြးေဟာင္းေတြကိုေရာ သတိမရဘူးလား သူငယ္ခ်င္း”

.
.

“အိမ္ပိုင္တဲ့လူေတြပဲ ေဂၚလီလုပ္လို႔ရတာေနာ္ ဟင္းဟင္း”

သက္ထားက စာျပန္သည့္အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က အိပ္ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ မသိလိုက္။ က်ေနာ္ အိပ္ယာမွ နိုးေတာ့ သက္ထားျပန္စာကို ေတြ႕ရသည္။ မနက္ အိပ္ယာနိုးခါစ အမူးလည္းေျပသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သက္ထားကိုပင္ နည္းနည္းမ်က္ႏွာပူသလို ျဖစ္မိေသးသည္။ က်ေနာ္က သူ႔ျပန္စာကို အသည္းေလးသာ ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ လုပ္ေနလိုက္သည္။ မနက္စာ စားသည့္အခ်ိန္တြင္ သက္ထားက ဖုန္းျပန္ေခၚလာသည္။

“ဟဲ့ နိုးၿပီလား ေမာနင္း ”

“နိုးၿပီ ဟီးဟီး”

“ဘာဟီးဟီးလည္း ေသနာ။ နင္အခုမွ ငါ့ကို ျပန္သတိရတာမလား။ ေဆာ္ေလးနဲ႔ ပါသြားၿပီးကတည္းက ေပ်ာက္သြားတာ တကယ္ထဲ”

“ငါက နင့္ကို ရိုးရိုးသားသား ေနာက္တာပါဟာ”

“ေအး ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ”

“အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး”

“ေက်ာ္ကိုရယ္ နင္ဟာေလ . . ”

“ဟီးဟီး”

“ေတာ္ၿပီ ဒါပဲ။ ငါ ျပန္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္”

“ဟမ္ နင္က ဘယ္ကိုေရာက္ေနလို႔တုန္း”

“ငါ ေခ်ာင္းသာမွာ ဟ”

“ဪ နင္အခု တူမေတြဘာေတြေရာ ရေနၿပီလား”

“ေသနာ ေတာ္ေတာ့ ဒါပဲ”

က်ေနာ္က သက္ထားႏွင့္ ဖုန္းေျပာလိုက္ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ စိတ္လက္ၾကည္သာသြားသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခ်ယ္ရီ့ဆီက ဖုန္းဝင္လာသည္။

“ကိုႀကီး အားလား။ အားရင္ မီးကို လွည္းတန္း မွာ လာေခၚေပးပါလား”

“ရတယ္ေလ အခုထြက္လာရမလား”

“ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္မွဆို အဆင္ေျပတယ္”

“OK”

ခ်ယ္ရီက ႀကိဳေစာင့္ေနသျဖင့္ က်ေနာ္ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကားေပၚသို႔ တက္လာသည္။

“စမ္းေခ်ာင္းဘက္ ပို႔ေပးေနာ္ ကိုႀကီး။ မီးက ကိုႀကီးကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔။ ေမြးေန႔ရက္ၾကေတာ့ ေပးလို႔မရမွာ စိုးလို႔ေလ”

ခ်ယ္ရီက ေရေမႊးပုလင္းဟု ထင္ရသည့္ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးကို က်ေနာ့္အားေပးသည္။

“ကိုႀကီး ေရွာ့ရွိမွာစိုးလို႔ မီး ဘာမွ မေရးလာဘူးေနာ္”

ခ်ယ္ရီက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးသာ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာ စိတ္ထဲ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။

“မဟုတ္တာကြာ မရဘူး ခ်ယ္ရီ့ပစၥည္း ခ်ယ္ရီ ျပန္ယူသြား။ ၿပီရင္ အခ်စ္ဆုံး ကိုႀကီးအတြက္ဆိုတာ ပါေအာင္ေရးေပး”

ခ်ယ္ရီက က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးအဝိုင္းသားႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။

“ဘာလဲ မေရးေပးခ်င္ဘူးလား”

“ဟုတ္ပါဘူး ေရးေပးခ်င္တာပါ။ မီးက ကိုႀကီး ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔”

ခ်ယ္ရီက ေျပာရင္း က်ေနာ့္လက္ထဲမွ လက္ေဆာင္ဘူးေလးကို ျပန္ယူသြားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးထဲမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ႏွိုက္ထုပ္လိုက္ေသးသည္။ ထိုစာအုပ္ၾကားထဲမွ ထြက္လာသည္က လက္ေရးႏွင့္ ပုံေဖာ္ထားေသာ အေငြ႕ထြက္ေနသည့္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ ခ်ယ္ရီ၏ လက္ေရးေလးမ်ား ပါဝင္သည့္ အျပာေရာင္စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ အပိုင္းကေလး။

“ခ်ယ္ရီ”

“ရွင္”

“အထဲက ေရေမႊးပုလင္းမလား”

“ဟုတ္”

“အဲဒါဆို အထဲက ပုလင္းေပၚမွာ ကပ္ေပးကြာ”

“အဲဒါဆို မီး ျပန္ယူသြားမယ္ေနာ္”

ခ်ယ္ရီက ေက်နပ္ဝမ္းသာေနမွန္း သိသာလြန္းသည္။

“ကိုႀကီး အဲ့ဒါဆို မီးသြားေတာ့မယ္။ စမ္းေခ်ာင္းဘက္ ကို လိုက္ပို႔ေပးေနာ္”

‘စမ္းေခ်ာင္း ဘယ္နားလဲ”

“ဟုတ္ ခဏေလး လိပ္စာျပန္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ Coworking space ေလး တစ္ခု အဆင္ေျပတယ္ ဆိုလို႔”

“ဪ ခ်ယ္ရီရယ္ Coworking Space မ်ား သြားေနရေသးတယ္။ ကိုယ့္ အလုပ္ခန္း ေသာ့ ယူထားေလ။ အဲ့မွာ အခ်ိန္မေရြးပဲ”

“တကယ္ေျပာတာလား ကိုႀကီး”

“တကယ္ေပါ့ကြ”

“အာ့ဆို မီးကို လိုက္ပို႔။ လိုက္ပဲပို႔ေနာ္ ကိုႀကီး မလိုက္နဲ႔။ ကိုႀကီးလိုက္ရင္ မီး အလုပ္လုပ္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”

“ဟုတ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ား”

ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ပင္ က်ေနာ့္အလုပ္ခန္းရွိရာ တိုက္ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ခ်ယ္ရီက က်ေနာ္ေပးလိုက္ေသာ ေသာ့ေလးကိုင္ကာ ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ကိုသြားရမွန္း မသိေသး၍ ကားကိုသာ ဒီတိုင္းရပ္ထားမိသည္။ အိမ္လည္း မျပန္ခ်င္ေသးသလို တစ္ခုခုလည္း လုပ္စရာ မရွိေသးသျဖင့္ လူက စိတ္ေလသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ခ်ယ္ရီက ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။

“ကိုႀကီး ဘယ္မွသြားစရာမရွိရင္ ျပန္လာခဲ့ပါလား”

“ဘာလို႔လဲ တစ္ေယာက္ထဲ မေနရဲလို႔လား”

“ဟုတ္ပါဘူး ေနရဲပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာက ကိုႀကီးနဲ႔ပဲ ေနေနၾကဆိုေတာ့ မေနတတ္လို႔”

“အိုေက ဒါဆို ကိုယ္အခုလာၿပီ”

က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ခ်ယ္ရီက အံ့ဩေနသည္။

“ျမန္လိုက္တာ ကိုႀကီးရာ မိုးေပၚက ပ်ံလာတာလား”

“ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႔ ေအာက္မွာ ကားရပ္ၿပီး ထိုင္ေနတာ”

“ဟီးဟီး”

ခ်ယ္ရီက ရွက္ရယ္ေလး ရယ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ဖက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မ်က္ရည္ေတြက ဝဲလာရျပန္သည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္ျပန္တာလဲ ကိုႀကီးမီးမီးရယ္”

“ဘာမွမဟုတ္ဘူး .. ကိုႀကီးကို ခ်စ္လို႔”

က်ေနာ္လည္း ခ်ယ္ရီ့ကို ျပန္ၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။

“ကိုယ္လည္း ခ်ယ္ရီ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ”

ထိုအခါ ခ်ယ္ရီက ေၾကာက္လန႔္တၾကား က်ေနာ့္ထံမွ ႐ုန္းထြက္ကာ

“ကိုႀကီးက ျပန္ခ်စ္လို႔ မရဘူးေလ . . မီးပဲ ခ်စ္မွာ”

“မရေတာ့ဘူးကြာ . . ကိုယ္ခ်ယ္ရီ့ကို ခ်စ္တယ္။ အခုမွ မဟုတ္ဘူး Mike တို႔ အိမ္မွာ ခ်ယ္ရီ့ပါးေလးကို နမ္းမိထဲက ခ်စ္မိသြားတာ။ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္မေျပာပဲ သိမ္းထားမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာ။ အခုေတာ့ မရေတာ့ဘူးကြာ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”

“ဘယ္လိုမွ မလုပ္ဘူး။ ကိုႀကီး မီးကို ခ်စ္လို႔မရဘူး။ မီးကပဲ ခ်စ္မယ္။ မဟုတ္တာေတြ မစဥ္စားနဲ႔ေတာ့ ၾကားလား”

ခ်ယ္ရီ၏ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ သူ႔ကို အခ်စ္ပိုရျပန္သည္။

“မတတ္နိုင္ဘူးကြာ။ အခုမွေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနလည္း အလကားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်ယ္ရီ့ဆႏၵ အတိုင္းပဲ ကိုယ္ေနမယ္။ ခ်ယ္ရီစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အဓိကပဲကြာ”

“မီးက ကိုႀကီးကို ခ်စ္ေနရရင္ကို ေတာ္ပါၿပီ။ က်န္တာ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး။ ကိုႀကီးလည္း ဘာမွမေတြးနဲ႔ေနာ္ ဟုတ္ၿပီလား”

“အင္း”

“ကိုႀကီး”

“ဗ်ာ”

“မီးကို ေကာ္ဖီခါးခါးေလး ေဖ်ာ္တိုက္ပါလား”

“အိုေခ ေဖ်ာ္လိုက္မယ္”

“ဒါဆို မီး အလုပ္ဝင္လုပ္လိုက္ဦးမယ္”

ခ်ယ္ရီက အတြင္းခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေကာ္ဖီတစ္အိုးစာႏွပ္ရင္း ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ မီးညႇိကာ အားရပါးရ ဖြာရွိုက္လိုက္ေတာ့ ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ေသာက္ၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ေနသည့္ အာသာေျပသြာေသာ္လည္း က်ေနာ္က ေကာ္ဖီႏွပ္ျခင္း မၿပီးေသးသျဖင့္ လက္က အလိုလို ေနာက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိကာ ေသာက္မိေနေသးသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေဆးလိပ္သုံးလိပ္ ကုန္သြားသည့္အခါ ႏွစ္ေယာက္စာ ေကာ္ဖီလည္း ရၿပီျဖစ္သျဖင့္ ခ်ယ္ရီ့ကို တစ္ခြက္ေပးကာ က်ေနာ္က တစ္ခြက္ေသာက္ရင္း ကင္းဗတ္အလြတ္တစ္ခုကို ေထာက္တင္ကာ စိတ္ကူးတည့္ရာမ်ား ေရးျခစ္ေနမိသည္။

အဓိပၸါယ္မဲ့ ေရးရင္းျခစ္ရင္း အျဖဴေရာက္ကင္းဗက္စမွာ အနက္ေရာင္လုံးလုံး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ က်ေနာ္ အနက္ေရာင္ေနာက္ခံတြင္သာ တစ္ခုခုကို ေရးဆြဲရေတာ့မည္။ စိတ္က မေန႔က နားေထာင္ခဲ့ေသာ သီခ်င္းဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသျဖင့္ ဖုန္းဖြင့္ကာ စာရိုက္ရွာရင္း ေဇာ္ဝင္းထဋ္ ဗားရွင္းကို repeat လုပ္ကာ ဖြင့္ထားျဖစ္လိုက္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ
တစ္ေယာက္တည္း
အထီးက်န္ေတြးမိတယ္
အျဖဴေရာင္စီးကရက္
အခိုးအေငြ႕မ်ားအလယ္
ငါဟာတစ္ေယာက္တည္း
အထီးက်န္ေတြးမိတယ္
အေဝးကအခ်ိန္ေတြ
မဆန္းတဲ့အျဖစ္မ်ားရယ္

သီခ်င္းကို သုံးေၾကာ့ေလာက္ နားေထာင္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ကားမွာ အနက္ေရာက္မ်က္မွာျပင္ေပၚတြင္ အေငြ႕ထြက္ေနေသာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ပုံကို ဆြဲျဖစ္ၿပီးျဖစ္ေနသည္။

ေႏြရာသီမိုးရယ္ေဆာင္းရယ္
ေျပာင္းေနခဲ့တယ္
အခ်စ္အတြက္နဲ႔ သစ္ရြက္လို
ငါေႂကြခဲ့ဖူး
အေဝးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ
ငါဟာစြန႔္ၿပီးေလၽွာက္လာခဲ့တယ္ဘ၀ရယ္
အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးကေလးရဲ့ေန႔ေပ်ာက္ကြယ္

ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္က ပန္းခ်ီကားကို စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲ၍ ၿပီးသြားသျဖင့္ ညာဘက္ေအာက္ေထာင့္တြင္ က်ေနာ့္လက္မွတ္ထိုးလိုက္သည္။ လက္တေလာ က်ေနာ္ျဖစ္ေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္၊ စိတ္ခံစားခ်က္ ႏွင့္ အျခားဖိစီးမွုမ်ားအတြက္ ထိုသီခ်င္းႏွင့္ ယခုဆြဲၿပီးသည့္ ပန္းခ်ီကားတို႔က ထပ္တူ ကိုယ္စားျပဳနိုင္သည္ပဲ။…ၿပီးပါၿပီ