တအားကြီး မလုပ်နဲ့လေ အဲ့ဟာက မလုပ်တာကြာပြီ

ရွာလမ်းတစ်လျှောက် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာတဲ့ သူတို့အတွဲကို တွေ့တဲ့လူတိုင်းက အထူးအဆန်းသဖွယ် ငေးကြည့်နေတာကြောင့် ရဲလေး ရှက်သလိုလိုတောင် ဖြစ်လာသည်။ ဒီရွာသားဖြစ်တဲ့ သူ့ကြောင့်တော့မဟုတ် သူ “မ”လို့ခေါ်တဲ့ ခင်ယုလွင် ကြောင့်ဆိုတာလဲ ရဲလေးသိသည်။ ရွာကလူတွေ မြို့သူ မြို့သားဆိုရင် ဇွတ်ကြီးအထင်ကြီး အားကျတတ်တာကို သူမကြိုက်ချင်။ တောသူတောင်သား ဘဝသမားတွေပီပီ ညိုညိုညစ်ညစ် အသားအရောင်တွေကြားမှာ ဖြူဖွေးစိုလဲ့နေတဲ့ အသားရည်ကြောင့် ခင်ယုလွင်က ပိုလို့ထင်ပေါ်နေသည်။ ရင်သား အခြေကနေစပီး ခါးအထိ မသိမ်လွန်း မတုတ်လွန်းပဲ ပြေဆင်သွားတဲ့ကိုယ်လုံးရှပ်ရှပ်လေးရယ် ခါးအောက်ပိုင်းမှာ ပြည့်တင်းကော့ကားနေတဲ့ တင်သားစိုင်ကြီးတွေ ကို ရေချိန်ကိုက်လာဟန်တူတဲ့ ငယ်ငယ်ကဆော့ဖော်ဆော့ဖက်ကောင်တွေ ကြည့်ပီးပစ်မှားသွားတာကိုလဲ ရဲလေး… ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ တုန့်ပြန်မိသည်။ စိတ်ထဲကတော့ အိမ်ပြန်ချင်နေသည်။ “မ´´ `ဟင်´ “ရှေ့ဆက်သွားရင် မြစ်ကမ်းပဲရှိတော့တာ အိမ်ပြန်ရအောင်” “မောင်ကလဲ အခုမှထွက်လာတာကို အဲ့မြစ် ဘက်ပဲသွားမယ်လေ အိမ်ရှင်ကဧည့်ဝတ်မကျေမလုပ်နဲ့နော် ´´ တားရမဲ့ပုံမရှိတာနဲ့ တစ်လမ်းလုံး တွေ့သမျှလူ ပြုံးပြပြီး နှစ်ယောက်သား မြစ်ဆိပ်ဆီဦးတည်ခဲ့ကြသည်။ ကမ်းစပ်ရောက်လို့ လူတစ်ယောက်မှမမြင်မှ ရဲလေး သက်ပြင်းချမိသည်။ “မောင်တို့ရွာက သာသာယာယာရှိသားပဲ´´ မျက်စိတဆုံး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင် ဝေ့ဝှိုက်ကြည့်ပြီး ခင်ယုလွင်ကပြောလာသည်။ ရဲလေးဆီက အသံထွက်မလာတာကြောင့် ခင်ယုလွင် သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်တော့ ဖုံးဖွင့်ပီး စိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့တာနဲ့ လက်ထဲကဖုံး ဆွဲလုယူကြည့်သည်။ “ဒါကြည့်ရမဲ့ အချိန်လား” “ရွာထဲကကောင်တွေ ဇာတ်ကားတောင်းနေတာလေ အဲ့ဒါဖုံးထဲရှိသေးလား စစ်နေတာ” ‘ပိတ်လိုက်စမ်းပါ မောင်ရာ မဲမဲသဲသဲကြီးတွေရွံစရာကြီး” “ဖြူတဲ့ ကပ္ပလီရှိလို့လား… မရဲ့” “ပိတ်လိုက်တော့ ဒီမှာစကားပြောနေတာကို” “ကဲ.. ပြောဗျာ ပြောတော့” ရဲလေး ခင်ယုလွင် သူတို့ရွာအကြောင်း မေးသမျှ စိတ်မပါ လက်မပါ ဒိုင်ခံဖြေရတော့သည်။ မှောင်စပြုမှ သူ့အိမ် ပြန်ခဲ့ကြသည်။ တစ်နှစ်ကျော် ဆိုတဲ့အချိန်အတွင်းမှာ ရဲလေးနဲ့ ခင်ယုလွင် တော်တော် ခရီးပေါက်ခဲ့ကြတယ်လို့ ဆိုရမည်။

ရွာကနေ မြို့တက်ပြီး ကျောင်းသွားတက်ရာက ကျောင်းပီးလို့ ဘာအလုပ် လုပ်ရမယ်မှန်း မသိဖြစ်နေချိန် ကားဝပ်ရှော့တစ်ခုမှာ အချိန်ပိုင်း ဝင်လုပ်ခဲ့ရာက သူတို့ဆီ ကားလာပြင် ရေလာဆေးနေကြ သူ့ထက် အသက်သုံးနှစ်ခန့်ကြီးတဲ့ ခင်ယုလွင်နဲ့ ရဲလေးဆုံခဲ့သည်။ ပြောရရင် ဇာတ်လမ်းဆန်မည်။ ရဲလေး ကိုယ်တိုင်လဲ သူ့လို ရုပ်ရည်ကလွှဲလို့ ဘာမှမရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ခင်ယုလွင် ပြန်ချစ်ခဲ့တယ် ဆိုတာကို။ ရည်းစားတွေမဖြစ်ခင် သုံးလေးကြိမ်လောက် စကားပြောကြည့်တာနဲ့ ခင်ယုလွင် အဆင့်အတန်းမခွဲမှန်း သဘောကောင်း ဖော်ရွေမှန်း ရဲလေး သိပေမယ့် ဒီအခြေအနေထိ ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ သူ ထင်မထားမိခဲ့။ ရဲလေး အလုပ်ဆင်းချိန်တိုင်း ခင်ယုလွင်က သူအားရင် ကားနဲ့အလုပ်ကို လာခေါ်ပီး ရဲလေးနေတဲ့ အဆောင်ပို့ရင်ပို့ပေး မဟုတ်ရင် သူတို့နှပ်နေကြ ဘိ( မိုတယ်)ဆီ ရာက်သွားတတ်ကြသည်။ ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် ခင်ယုလွင်က ခံလဲခံသည်။ အခန်းခလဲ သူပဲ ရှင်းသည်။ ရဲလေး ပိုက်ဆံထုတ်မယ်ဆိုရင်တောင် လက်မခံခဲ့။ နေ့တိုင်းမဟုတ်ပေမဲ့ နေ့တိုင်းနီးနီး သူတို့ တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ရဲလေးက ခင်ယုလွင် အားတဲ့ရက်မှာ မနက်ပိုင်း အလုပ်လာရင် သွားရမယ့်လမ်းကြောင်းတူ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ရဲ့ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်သွားပြီး အပြန်ကျ သူ့စော် ခင်ယုလွင်ကားနဲ့ ပြန်လေ့ရှိသည်။ ခင်ယုလွင် သူတို့ရွာ လာလည်ချင်တယ်လို့ ပြောလာတုန်းကလဲ ရဲလေး လွယ်လွယ်ပဲ လက်ခံခဲ့သည်။ ကိုယ်က ယောက်ျားလေးလဲဖြစ် နားလည်သဘောကောင်းတဲ့ အဖေတစ်ယောက်ပဲ ရှိတော့တဲ့ သူ့အတွက် ဒါက ခက်ခဲတဲ့အရာ မဟုတ်တာနဲ့ ခပ်မိုက်မိုက် ရည်းစားလေးကို ခေါ်လာခဲ့တာ ဒီနေ့လို ရွာကလူတွေ ဝိုင်းကြည့်တာ ခံခဲ့ရသည်။ ပြန်ခါနီး သူ့အဖေ အတွက် မန်းလေး လက်ဆောင်ဆိုပီး ပစ္စည်းတွေအများကြီး ပေးသွားခဲ့ပြန်သေးသည်။ မန်းလေး ပြန်ရောက်တော့လဲ ပုံမှန်အခြေအနေနဲ့ပဲ သူတို့ ရှေ့ဆက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ခင်ယုလွင် မအားလို့ သူ့ကိုလာမကြိုနိုင်တဲ့ ရက်မျိုးဆိုရင် ရဲလေး သူငယ်ချင်းတွေစုပီး ဖူဆယ်ဘောလုံး ကန်ဖြစ်ကြသည်။ ရံဖန်ရံခါ ခင်ယုလွင်က သူ့အိမ်သားတွေ မရှိတဲ့အချိန် ရဲလေးကို သူတို့အိမ် ခေါ်သွားတတ်သေးသည်။ သူနေတဲ့နေရာနဲ့ လားလားမှမဆိုင်တဲ့ အိမ်ကြီးထဲမှာ လူလစ်ရင် လစ်သလို သူတို့ဆွဲဖြစ်ကြတာကလဲ ထုံးစံလို ဖြစ်နေပြီ။ ခင်ယုလွင်ကလဲ မလုပ်ပါနဲ့ အိမ်ထဲကြီးတွေ ဘာတွေ သိပ်မပြော အခြေအနေကြည့်ပီး အချခံခဲ့တာက များများပင်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ ခင်ယုလွင် မအားတဲ့နေ့ ထုံးစံအတိုင်း ရဲလေးတို့ ဘောလုံးသွားကန်မယ် ကြံနေတုန်း လူမစုံလို့ ပွဲမဖြစ်တော့တာနဲ့ အဆောင်ပဲ ပြန်ရတော့မဲ့ အခြအနေ ရောက်နေစဉ်မှာ သူနဲ့အလုပ်အတူလာတဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သန်းဇော်က ဘောပွဲမဖြစ်လဲ ငါတို့ စက်ရုံဝန်းထဲမှာ ခြင်းဝိုင်းရှိတယ် ပျင်းရင်လိုက်ခဲ့ကွာ ဆွယ်နေတာနဲ့ ရဲလေး သူ့သူငယ်ချင်း ခေါ်တဲ့ဆီ လိုက်သွားမိသည်။ ဟိုရောက်တော့ သူပါ ခြင်းဝင်ခတ်နေတုန်း ကားတစ်စီး ဝင်းထဲမောင်းဝင်လာတော့ ခြင်းဝိုင်းထဲက ကောင်တစ်ယောက်က သွားဖွင့်ပေးသည်။ ရဲလေး သူ့သူငယ်ချင်းကို မေးမိသည်။ သူ့နေရာကနေ မျက်နှာကို မမြင်ရပေမယ့် ဒီကားက သူအမြဲစီးနေကျ ခင်ယုလွင်ရဲ့ ကားဆိုတာ စက်သံကြားတာနဲ့ တန်းသိသည်။ “ဘယ်သူလဲ သန်းဇော်” “ကိုယ်နဲ့မဆိုင်ပါဘူးကွာ ငါတို့ ဘောစိရဲ့စော်လိုလို ဘာလိုလိုပြောနေကြတာပဲ ဟုတ်မဟုတ်တော့မသိဘူး” ရဲလေး သူ့သူငယ်ချင်းကို တွေတွေကြီး ကြည့်မိသည်။ ထင်မထားတဲ့အဖြေကြောင့် ခေတ္တဆွံအသွားပုံရသည်။ “အော် …ဟုတ်လို့လား စော်ကချောလား” “ရေဆေးငါးကြီး၊ မိုးဦးကျ မြစ်စို့ပေါက်ကြီးလိုပဲ ငါ့ကောင်” ဒီစကားကို သန်းဇော်မဖြေခင် ကားဆီပဲအာရုံရောက်နေကြတဲ့ ဝိုင်းထဲက ကောင်တစ်ယောက်က ဝင်ဖြေပြီးနောက် ကျန်တဲ့သူတွေဆီကပါ တီးတိုးစကားသံတို့ ဆက်တိုက် ထွက်ကျလာပြန်သည်။ “မင်းကသိလို့လား ငါ့ကောင်” “ဆိုပါတော့ဗျာ ကျနော် တို့ဝပ်ရှော့ကို မကြာမကြာ ကားလာပြင်တတ်တယ်လေ” “ဒါဆို အနီးကပ်တွေ့ဖူးမှာပေါ့ စော်ကြီးက ဂျောတောင့်တယ်နော်” တွေ့ဖူးရုံတင်မဟုတ်ဘူး တက်ပါလိုးဖူးတယ်ကွ လို့ဖြေလိုက်ချင်တဲ့ပါးစပ်ကို ရဲလေး မနည်းပိတ်ထားရသည်။ “မဆိုးပါဘူး မိုက်ပါတယ်” “ဒါကြောင့်လဲ အဲ့ဒီမိုက်ခဲလေးကို ကြိုက်ဆွဲဆွဲနေတာပေါ့ တို့ဘောစိက” “တိုးတိုးပြောစမ်း တင့်ဝေ… ဟိုက ကြားသွားမှ မင်းမျက်နှာ စောက်ပတ်နဲ့ လာပွတ်နေအုံးမယ်” “ဒါမျိုးစော်လေးကသာ လာပွတ်လို့ကတော့ လုံးပါး ပါးသွားတဲ့အထိ အပွတ်ခံလိုက်မယ်… ဂျီးမများပါဘူး တွင်းဟောင်းရေကြည် အေးမြသည်တဲ့ မင်းမကြားဘူးဖူးလား အောင်ကျော်” “အေးမြတယ်ဆိုရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့ တင့်ဝေရယ် တော်ကြာ မအေးမြပဲ အနော်ရထာခေတ်က တွင်းပျက်ကြီးလို နခမ်းနားပန်းနားတွေ ပဲ့ရွှဲ့ပီး မှိုတက်နေတဲ့ဟာကြီး ဖြစ်နေမှ အလကားနေ ဂလိုင်ခေါက်နေရပါအုံးမယ်…ခွိ” “ဟေ့ရောင်တွေ မင်းတို့ သူများသားသမီး မှိုချိုး မြစ်ချိုး ပြောမယ်ဆိုတာကြီးပဲ… ဒါနဲ့ ဒီနေ့ကောင်မလေးကားပေါ်ကလဲ မဆင်းပါလား” တစ်ယောက် တစ်ပေါက် ပြောနေတဲ့ကြားထဲ ရဲလေး အများကြီး ဝင်မစပ်စုမိခဲ့ အပြန်လမ်းမှာတော့ ခေါင်းထဲ အတွေးတွေအပြည့်နဲ့ အဆောင်ကို ဘယ်လိုရောက်သွားမှန်းတောင်မသိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

သန်းဇော်ဆီက သိခဲ့ရတာက သူတို့သူဌေးနာမည်က ဦးမင်းဇော် ဆိုတာတစ်ခုပင်။ ညရောက်တော့ သမီးရီးစားစုံတွဲတွေရဲ့ ပုံမှန်အလုပ်လို ဖြစ်နေတဲ့ ညဘက် လိုင်းပေါ်မှာ ချက်တင်ထိုင်ကြသလို သူလဲ အများနည်းတူ ညစဉ်လိုလို ခင်ယုလွင်နဲ့ စကားတွေပြောဖြစ်သည်။ “မောင် ဒီနေ့ကောဘောလုံးကန်ဖြစ်သေးလား” “မကန်ဖြစ်ဘူး” ခြင်းခတ်ဖြစ်တယ်လို့လဲ ရဲလေး မဖြေမိခဲ့။ “မ ရော ဒီနေ့ ဘယ်တွေ သွားသေးလဲ” “အလုပ်ကိစ္စနဲ့ လမ်း ( ……) ဘက် သွားဖြစ်တယ် အဲ့ဒါပီး အိမ်ပြန်ပေါ့… ဒီနေ့ ဘယ်မှ ထွေထွေထူးထူး မသွားရဘူး” ခင်ယုလွင်ပြောတဲ့ လမ်းက သူခြင်းသွားခတ်တဲ့ လမ်းပဲမို့ အဲ့ဒီဆီ သွားတာကိုတော့ အမှန်ပြောတာပဲလို့ ရဲလေး တွေးမိသည်။ ကျန်တဲ့ကိစ္စတွေကိုတော့ ရဲလေး ထပ်မမေးမိ သူ့အလုပ်ကိစ္စတွေကို ကိုယ်လဲ အသေးစိတ် သိတာမဟုတ်။ သူ အကြမ်းဖျင်သိတာ ခင်ယုလွင် ရှယ်ယာဝင်ထားတဲ့ လုပ်ငန်း သုံးလေးခုလောက် ရှိပြီး မီတင်တွေ သွားရတယ် စာရင်းသွားစစ်ရတယ် ဒီလောက်ပဲ သူသိသည်။ ဆက်ပီး တခြား ရောက်ရာပေါက်ရာတွေ ပြောဖြစ်ပေမဲ့ ဦးမင်းဇော်နဲ့အကြောင်း ကိုရဲလေး ယောင်လို့ တောင်မဟမိခဲ့။ မနက်ဖြန် တွေဖို့သာ သူ့စိတ်ထဲ ရှိတဲ့အတိုင်း ချိန်းလိုက်မိသည်။ “ဂွတ်နိုက် မ… မနက်ဖြန် ဖင်လာခံအုံး” “အွန်း( ရိုင်းတာ)” ခင်ယုလွင်ဆီက အဲ့ဒီစာကြောင်းလေး သူ့ဆီရောက်ပြီးတော့ ရဲလေး ဂွကြားက မာဆတ်ဆတ် ဖြစ်ချင်လာလို့ အချိုသပ်ထားရသေးသည်။ “ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း မနက်ဖြန်ကျမှ မင်းအစာနဲ့ ပေးတွေ့မယ်” ကျန်တဲ့ မရေမရာအကြောင်းတွေ တောင်တောင်အီအီ လျှောက်တွေးပြီး အပူ ပေးမနေတော့ပဲ အိပ်ယာပေါ် ပစ်လှဲလိုက်တော့သည်။ နောက်တစ်ရက် ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်ပြောပီး ဝင်သွားတဲ့ ခင်ယုလွင်ကို စောင့်နေရင်း ရဲလေး စိတ်မရှည်တာနဲ့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ချထားခဲ့ပြီး စေ့ရုံသာစေ့ထားတဲ့ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပီး သူပါ လိုက်ဝင်လာသည်။ သူ့ကိုမြင်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး ဆပ်ပြာမြှပ်တွေနဲ့ ဖွေးနေတဲ့ ခင်ယုလွင်က ရေစိုနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို တစ်ချက် ခါရမ်းလိုက်ရင်း ပြောလာသည်။ “ရေချိုးမလို့လား ချိုးခဲ့ပြီဆို” “မကို ဆပ်ပြာ တိုက်ပေးမလို့ ဝင်လာတာ” ပြောပီး ရဲလေးက ခါးကနေ ဆွဲဖက်လိုက်တော့ သူ့ဒုတ်က ခင်ယုလွင် ဗိုက်ကို သွားထောက်မိသည်။ “ဘာတွေ လောနေတာလဲ မောင် ဇာတ်ကား ကြည့်လာလို့လား” “မနေ့ကထဲက လုပ်ဖြဲ လုပ်ခွဲချင်နေတာ” အဲ့လိုပြောပြီး မနေ့က ခြင်းဝိုင်းကကောင်တွေ ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေ ရဲလေးနားထဲ ပြန်ကြားယောင်သလို ဖြစ်လာမိသည်။

ဒါကြောင့်မို့လို သူ ဒီစကား ထွက်သွားသလား ဆိုတာကိုတော့ မစဉ်းစားမိ။ ရေနဲ့ ဆပ်ပြာမြှပ်တွေ ရောပီး တင်ပါးဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးပေါ်စီးကျနေတာကြည့်ပီး အောက်ကဒုတ်က သွေးတိုးလာတာနဲ့ လက်ဝါးနဲ့ ဖောင်းခနဲ့ တစ်ချက်ဆော်ပီး လက်ခလည်ကို ဖင်ထဲ အားစိုက်ထိုးထည့်တာ ဆပ်ပြာမြှပ်အကူအညီနဲ့ လျောခနဲ လွယ်လွယ်ကူကူဝင်သွားပြီး ဇိခနဲ အသံထွက်သွားသည်။ “အားးး မောင်” “ဘာလဲ… မ”  “တအားကြီး မလုပ်နဲ့လေ အဲ့ဟာက မလုပ်တာကြာပြီ” ဒါတော့ ဟုတ်သည်။ ဒီနောက်ပိုင်း အရှေ့ကပဲ အဝင်များပီး အနောက်တံခါးကို သူမေ့လျော့နေခဲ့သည်။ ခင်ယုလွင်က သူ့ပေါင်ကြား ထောက်နေတဲ့ ရဲလေး ဒုတ်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်နေပီး ရဲလေးကို ကစ်ဆင် လာဆွဲသည်။ ရဲလေးကလဲ ဖင်ထဲ လက်ထိုးမွှေနေသည်။ တော်တော်လေး ကြာလာတော့ ခင်ယုလွင် မရိုးမယွ ဖြစ်လာပြီး သူ့ဖင်ထဲက ရဲလေးလက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ ပေါင်တချောင်း ဘိုထိုင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ရဲလေးက မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားကနေ ဒူးအနည်းငယ် ညွှတ်လို့ စောက်ပတ်ထဲ ကော့ထိုးထည့်သည်။ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ထိ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် နည်းလမ်းမှန် ဆိုတဲ့အတိုင်း သွားနေတုန်း ခင်ယုလွင် ဒူးတွေတုန်လာပီး ထွက်သွားပုံရသည်။ နှပ်ထားတဲ့ အရှိန်ကြောင့်လားတော့မသိ ပီးတဲ့သူက ပီးပေမဲ့ ကိုယ်က လိုသေးတာကြောင့် မျက်နာချင်းဆိုင် နေရာယူထားရာကနေ နံရံဖက် လက်ထောင်ကုန်းခိုင်းပီး ပစ်ပစ်ဆောင့်တာ မကြာခင်မှာပဲ သူ့အရည်တွေ ခင်ယုလွင် ကိုယ်ထဲ ပန်းထည့်ပစ်တော့သည်။ ပထမတစ်ချီ အပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ကုတင်ပေါ် အနားယူနေတုန်း ရဲလေးက စကားစလာသည်။ “မ … အရင်က ရည်းစားထားဖူးလား” “ဟင်” သူ့လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းခု အိပ်နေရာက ခင်ယုလွင် မျက်နှာလေး မော့လာသည်။ “တစ်ယောက် ထားဖူးတယ်လေ… အဲ့ဒါ မောင့်ကို ပြောဖူးသားပဲ…. အခုမှ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ” “ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… သိချင်ရုံပါ တကယ် တစ်ယောက်ထဲပေါ့”  “အင်း” သူနဲ့ စဖြစ်တုန်းက ခင်ယုလွင် အပျိုလား အအိုလားတွေ ရဲလေး သတိမထားမိခဲ့ မိန်းမမြင်တိုင်း မှန်းထုချင်နေတဲ့ အရွှယ်ပီပီ အဓိက ပစ်မှတ် မိန်းမချရဖို့သာ စိတ်ဝင်စားပီး ပျိုတာ အိုတာတွေ ခေါင်းထဲယောင်လို့တောင် ရှိခဲ့တာ မဟုတ်တဲ့လူက ကိုယ်တစ်နှစ်လောက် ဘွတ် လာတဲ့ မိန်းမ အခုမှ အပျိုဟုတ်မဟုတ် သိချင်နေတဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို တွေးမိတော့ ရီချင်သလို ဖြစ်လာပြန်သည်။

“ဒါနဲ့လေ… မ … မောင် နဲ့ ဘယ်အချိန်ထိ တွဲမှာလဲ နောက်ထပ် ရီးစားထားဖို့ကော အစီအစဉ်ရှိလား” “မောင် ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ” “ဘာမှမဖြစ်ဘူး တစ်ခါတလေ တွေးမိတာလေးတွေ မေးကြည့်တာ” “နောက်ရီးစား ထားဖို့လဲ အစီအစဉ်မရှိဘူး ရှေ့ရီးစားထားဖို့လဲအစီအစဉ်မရှိဘူး … မတို့နှစ်ယောက် အခုလို တစ်သက်လုံး အဆင်ပြေသွားဖို့ အရေးကြီးတာပဲ မဟုတ်လား” “ဟုတ်ပါပြီ … ဒါနဲ့… မ… အလုပ်တွေကော အဆင်ပြေလား” “အားလုံး အဆင်ပြေတယ်… အော် အလုပ်ဆိုလို့ ပြောရအုံးမယ်” “ဘာများလဲ” “မ …အလုပ်တွေ ပါးသွားရင် ခရီးထွက်မလားလို့ စဉ်းစားနေတာ”။ “ဘယ်ကိုလဲ ဘယ်သူနဲ့လဲ” “မောင်နဲ့လေ ဘယ်သူနဲ့ရမှာလဲ” “နှစ်ယောက်ထဲလား” “အင်းပေါ့” “မ… ဘက်က အဆင်ပြေပါ့မလား နှစ်ယောက်ထဲ အကြာကြီး သွားမှာဆိုတော့လေ” “သူများကို မပြောပါနဲ့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ ကျုပ်အိမ်က လူတွေအကြောင်း ခင်ဗျား သိသင့်သလောက် သိတာပဲ ခင်ဗျားကိုပဲပြောရမှာ”  “အင်း ဟုတ်တယ်… မောင့်အလုပ်က အကြာကြီး နားလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး” “နားမရရင် ထွက်လိုက် အလုပ်မရှားဘူး …မ ရှာပေးမယ် အလုပ်တွေပေါတယ်” “ပေါပေမဲ့ ရအုံးမှလေ” “ဒီမှာ ကျမ ရှင့်ကို တစ်သက်လုံး တင်ကျွေးထားနိုင်တယ်နော်” သံသယတွေကို ဘေးထားလို့ ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ကိုယ့်ရီးစားဆီက ဒီလိုစကားမျိုးကြားရတာ ပုရိသတိုင်း တဒင်္ဂတော့ ကျေနပ်ကြည်နူးမိမည် ထင်ပါသည်။ “ဟုတ်သားပဲ တခြားဆီ မလုပ်ချင်တောင်… မ အလုပ်မှာ ဝင်လုပ်လို့ ရတာပဲနော့” “ဒါပေါ့… အဲ့ဒါပြောတာပေါ့” “ဒါပေမယ့် မကောင်းပါဘူး… မဆီမှာ ဝင်လုပ်ဖို့ရာက” “ဟယ် ဘာဖြစ်လို့တုန်း” “စဉ်းစားကြည့်လေဗျာ ကိုယ်လုပ်နေတဲ့အလုပ်က ပိုင်ရှင်ကို သူ့ဝန်ထမ်းက တက်တက်လိုးနေတာ သိသွားရင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းတွေ ဖြစ်ကုန်ပါ့မယ်” “ခ်ခ်… အဲ့တော့လဲ မသိအောင် ခိုးလိုးပေါ့နော်… ဟီးး” “အခုတော့ ပေါ်တင် လိုးအုံးမယ်ဗျာ” ပြောပီး ခင်ယုလွင် တင်ပါးကြီးကို သူ့ဖက်ဆွဲကပ်မလို့ လုပ်တုန်း ဖုန်းဝင်လာတာကြောင့် ရဲလေး တန့်သွားရသည်။ သူ့ဖုန်းတော့မဟုတ် ဘယ်သူလဲမသိဘူး ဆိုပီး ခင်ယုလွင်က ဖုံးကောက်ကိုင်ကာ ၅မိနစ်လောက်ကြာအောင် ပြောအပြီးမှာတော့။ “မ… အလုပ်ကိစ္စ သွားစရာပေါ်လာလို့ သွားစို့မောင် မောင့်အဆောင် အရင်လိုက်ပို့ပေးမယ်”လို့ ပြောပေမယ့် ရဲလေးက အရေးကြီးရင် “မ သွားနှင့် မောင် တက်စီငှားပီး ပြန်လိုက်မယ်” ဆိုတော့ ခင်ယုလွင် တစ်ချက် စဉ်းစားသလိုပြုပြီးမှ “ဒါဆိုရင် မောင်အဲ့လိုပဲ သွားလိုက်ပေါ့… မ သွားရမှာ ဝေးတယ်” ဆိုတာနဲ့ အခန်းခရှင်းပြီး ဟိုတယ်ရှေ့ကနေ ခင်ယုလွင်ကားနဲ့ အရင်ထွက်သွားပြီးမှ ရဲလေးလဲ ပြန်စရာတက်စီ ရှာရတော့သည်။

အခန့်သင့်စွာပဲ ဟိုတယ်နဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင် ရှေ့ဘက်လမ်းဘေးမှာ ရပ်ထားတဲ့ သုံးဘီးမီနီအိုးဝေတစ်စီး သူ့ကိုမြင်သွားပီး လက်လှမ်းပြတာနဲ့ လက်ယက်ခေါ်လိုက်သည်။ “ညီလေး ဘယ်သွားချင်လဲ ´ “မိန်းထဲ” သူ့အဆောင် လိပ်စာပြောပီး ရဲလေး တက်ထိုင်လိုက်သည်။ “ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟ… စော်ကကျ ကားနဲ့ပြန်သွားပီး… ငါ့ညီကတော့ တက်စီငှားပြန်ရတယ်ဆိုတော့” “သူ့အလုပ်ကိစ္စ အရေးကြီးလာလို့ပါ သွားရမယ့်နေရာလဲ မတူတာနဲ့ ဆင်းနေခဲ့တာ” “ချောသားပဲကွ ငါ့ညီစော်က” “ခင်ဗျား မြင်လိုက်လား” “ညီလေးတို့ အလာထဲက အကိုက ဒီနားမှာရှိတယ်… ညီလေးစော် မျက်နာကိုတော့ အခုအထွက်မှ မြင်တာပါ” “အော်… ဒီအနား အမြဲရှိတယ်ပေါ့” “အဲ့လိုလဲ မဟုတ်ပါဘူးကွာ… ကျောင်းသားပဲလား ငါ့ညီက”  “ပီးသွားပါပြီ… အလုပ်ဝင်လုပ်နေတာ” “ဟုတ်လား… ဘယ်မှာ လုပ်တာလဲ အဆင်ပြေလား” “မဆိုးပါဘူး ကားပြင်တဲ့အပိုင်း စိတ်ဝင်စားလို့ ဝပ်ရှော့တစ်ခုမှာ ဝင်လုပ်နေတာ” တစ်လမ်းလုံး လေပစ်လာတဲ့ တက်စီသမားက သူ့ကို အဆောင်ပို့လို့အပြီး ပြန်ခါနီးမှာ “ကိုယ့်နာမည်က ပိုင်စိုး ကိုယ့်ဖန်းနံပါတ် မှတ်ထားလေ …လိုအပ်ရင် ဖုန်းဆက်လိုက်”ဆိုတာနဲ့ ရဲလေး ဝတ်ကျေတန်းကျေ မှတ်ထားလိုက်သည်။ စိတ်ထဲကတော့ လီးမှ မခေါ်ဘူး စကားများတဲ့ကောင်ဟု တွေးမိသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ နောက်ရက်တွေမှာ ပိုင်စိုးဆိုတဲ့ လူကို သူ့အလုပ်နဲ့ အဆောင်သွားတဲ့ လမ်းကြောင်းမှာ မကြာခဏဆိုသလို တွေ့လာရသည်။ တစ်ရက် ခင်ယုလွင် လာမကြိုနိုင်တဲ့နေ့မှာ သူ့သူငယ်ချင်းကလဲ သူအလုပ်ဆင်းတာ နဲနဲနောက်ကျမယ် ဆိုတာနဲ့ တက်စီပဲ ငှားပြန်ရမလား သူငယ်ချင်းပဲ စောင့်ရမလား ချည်တုံချတုံ ဖြစ်နေတုန်း ပိုင်စိုးဆိုတဲ့လူ ရောက်ချလာသည်။ “ဟာ… ညီလေး ဘာစောင့်နေတာလဲ ပြန်စရာမရှိရင် တက်ကွာ” နားငြီးမခံနိုင်တာနဲ့ မလိုက်ချင်လို့ “နေပါစေ ကျနော် ပိုက်ဆံမပါဘူး” ပြောတာလဲ နားမလည်ဘူး “မပါရင် နောက်ရက်မှ ပေး… လာတက်” ဆိုပီး အတင်းခေါ်နေတာကြောင့် ရဲလေး ပိုင်စိုးနဲ့ ပါသွားရပြန်သည်။ “ဆိုင်ကယ်မရှိဘူးလားဟ” “ဆိုင်ကယ်က ရှိတယ်ဗျ… သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ လမ်းကြုံလို့ သူနဲ့ပဲ သွားနေတာ.. ဒီနေ့ အဲ့ကောင်အလုပ်နောက်ကျလို့ စောင့်နေတုန်း ခင်များ ရောက်လာတာပဲ” “ဒါများကွာ မင်းစော် လာကြိုခိုင်းပေါ့” “အားရင် သူလာကြိုနေကျပါ… အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ နေ့တိုင်းတော့ မလာနိုင်ဘူးလေ” “အင်း ဒါလဲ ဟုတ်တာပဲ… ထမင်းကော စားပီပီလား” “ဘယ်စားရသေးမလဲဗျာ ခုမှ အလုပ်ပီးတာကို” “ငါလဲမစားရသေးဘူး တစ်ဆိုင်ဆိုင် ဝင်လိုက်မယ်လေ” “သဘောဗျာ” အဆောင်ရောက်ရင်လဲ ပြန်ထွက်စားရမှာကြောင့် မထူးတာနဲ့ ရဲလေး လက်ခံလိုက်သည်။

အဲ့ဒီမှာ ဖြစ်ချင်တော့ ရဲလေး သူငယ်ချင်း သန်းဇော်က သူမနက်ဖြန် ခရီထွက်ရအုံးမယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြောလာတာကို ပိုင်စိုး ရိပ်မိသွားပုံရသည်။ “မင်းသူငယ်ချင်းမရှိရင် မနက်ဖြန် ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ လမ်းကြုံတယ်” ဇွတ်ခေါ်နေတာကို အစက ငြင်းမလို့ လုပ်မိပေမယ့် ထမင်းကျွေးထားတဲ့ မျက်နှာကြောင့် “ဒါဆိုလဲ လာခေါ်ဗျာ” လို့ပဲ ပြောလိုက်ရပြန်သည်။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်နေ့ ပိုင်စိုး သုံးဘီးနဲ့ ရဲလေး အလုပ်သွားဖြစ်သည်။ အပြန်ကျတော့လဲ သူတောင် မဆင်းသေးဘူး ကြိုရောက်နှင့်နေတာကြောင့် ပါသွားပြန်သည်။ “ခင်ဗျား အလုပ်သိမ်းတာလား အစောကြီးပါလား ကိုပိုင်စိုး” “ဒီနေ့ သိပ်အဆင်မပြေတာနဲ့ စောစောသိမ်းလာတာကွ မင်းစော် ဒီနေ့လဲ မအားဘူးပေါ့” “မနက်ဖြန်လဲ အားမှာမဟုတ်ဘူး” “ဟုတ်လား” “သူက ကိုယ့်ထက် အလုပ်များတဲ့လူလေ” “ငါစဉ်းစားနေတာကွ” “ဘာကိုလဲဗျ” “မင်းကို ပြောသင့် မပြောသင့်ဆိုတာ” “အဆန်းပါလား ပြောကြည့်ပေါ့ ရပါတယ်” “မင်းစော် အကြောင်းလေ” ရဲလေး နားရွှက်ထောင်လာသည်။ “ပြောပါအုံး ဘာပြောမှာတုန်း” “မင်း စိတ်မဆိုးနဲ့ကွာ စိတ်လဲ မတိုနဲ့ အဲ့ဒါဆို ငါပြောမယ်” “ပြောမှာသာ ပြောပါဗျာ” “မင်းစော်နာမည် ဘယ်သူ” “ခင်ယုလွင်” “အေးအး… သူကလေ ဘယ်လိုပြောရမလဲကွာ… ဦးမင်းဇော်ဆိုတဲ့ ဘဲကြီးတစ်ဗွေ ခေါ်ဖြုတ်နေကျစော်လို့ ကြားတယ်နော်” “ခင်ဗျား ဘယ်က ကြားလာတာလဲ” “အဲ့ဒါ အရေးမကြီးဘူး ရဲလေး မှန်မမှန်ပဲ အရေးကြီးတာ မင်းမယုံရင် စုံစမ်းကြည့်ပေါ့” “အခုလို အသိပေးတာ ကျေးဇူးပဲဗျာ…. နောက်တော့ စုံစမ်းသင့်ရင် စုံစမ်းရမှာပေါ့” ဒီလူက ဦးမင်းဇော်ကို ဘယ်လိုသိတာလဲ ခြင်းဝိုင်းကလူတွေနဲ့များ သိနေတာလား စသဖြင့် တွေးမိသည်။ နောက် လေးငါး ရက်အတွင်း သူနဲ့ ပိုင်စိုး မတွေ့ဖြစ်တော့ပြန်။ အဲ့ဒီအတောအတွင်း ရဲလေး ခင်ယုလွင်နဲ့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ဆုံဖြစ်ကြသည်။ ဆုံးတိုင်းလဲ ဆော်ဖြစ်ကြသည်။ ဒီအချိန်ထိ ဖြစ်နေတဲ့ သံသယကို ထုတ်မမေးမိသေး။ တစ်ရက် မှောင်စပျိုးခါနီး ရဲလေး သူ့အဆောင်ကနေ ဆိုင်ကယ်နဲ့ မြို့ထဲထွက်လာတုန်း လမ်းမှာ ပိုင်စိုး သုံးဘီးပေါ်မှာ ခင်ယုလွင်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူ့ကိုတော့ မြင်ပုံမပေါ်ကြ။ မက ပိုင်စိုး သုံးဘီးပေါ် ဘယ်လို ရောက်နေတာတုန်း။ သူ့မှာ ကားရှိရဲ့သားနဲ့ အခုလို တွေ့လိုက်ရတော့ တမျိုးဖြစ်နေတာနဲ့ ခပ်ခွာခွာကနေ မသိမသာ နောက်ကလိုက်ခဲ့မိသည်။ သုံးဘီးလေးက တော်တော်နဲ့ရပ်မသွား လိုက်ရင်း လိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း လူပြတ်လာတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကြည့်တော့ မြို့စွန် မရောက်တရောက်က တိုးချဲ့ကွက်သစ်တွေဆီ ရောက်လာမှန်း သတိထားမိလာသည်။

ဒီဘက်တွေက ဂရံမြေမရှိတဲ့ လယ်မြေတွေကို အကွက်ရိုက် ခြံခတ်ရောင်းကြတဲ့ နေရာတွေဆိုတာ ရဲလေး သိသည်။ လူလည်း ရှင်းသည်။ အိမ်ဆက်လဲ ခြားသည်။ လူတွေက ဈေးပေါတာနဲ့ ဝယ်ထားပြီး မြတ်ရင် ပြန်ရောင်းနဲ့ လူလာနေတယ်ဆိုတာ ခပ်ရှားရှားလို့ ဆိုရမည်။ တစ်နေရာ အရောက် နန်းကြိုးတွေနဲ့ ခြံခတ်ထားပြီး အထဲမှာ ထရံကာဆောက်ထားတဲ့ တစ်ထပ်အိမ်သစ်လေး တစ်လုံးရှေ့မှာ ပိုင်စိုးရဲ့ သုံးဘီးကားလေး ရပ်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် ရဲလေး ဆိုင်ကယ်ကို စက်ပိတ်ပစ်သည်။ ပိုင်စိုးက ခြံတံခါး ဆင်းဖွင့်ပီး သူ့ကားလေး မောင်းဝင်သွားတဲ့အထိ ရဲလေး စောင့်ကြည့်နေသည်။ ခြံထဲမှာ လှုပ်ရှားမှု မရှိတော့ပဲ စိတ်ချရမှ သူ့ဆိုင်ကယ်ကို ခြံနဲ့မလှမ်းမကမ်း မှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာမှာ ဇက်သော့ခတ်ထားခဲ့ပြီး တုံ့ဆိုင်းမနေပဲ ငါးပေသာသာလောက်သာရှိမဲ့ ခြံထဲ ကျော်ဝင်ကာ အိမ်နား ခြေသံလုံလုံနဲ့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ပိုင်စိုးနဲ့ ခင်ယုလွင် အိမ်ထဲ ရောက်နေကြလောက်ပြီဟုလည်း တွေးမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း အိမ်နဲ့နီးကပ်လာချိန် ဖျတ်ခနဲ လင်းထိန်လာတာကြောင့် အမြန်ဝပ်ချလိုက်ရသည်။ အိမ်ထဲက မီးတွေပွင့်လာသလို အသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာတာကြောင့် နံရံနားကပ်ကာ နားထောင်ကြည့်သည်။ “ဒါနင့်အိမ်ပေါ့လေ (ခင်ယုလွင်ရဲ့အသံ)” “အေး ဝယ်ထားတာ မကြာသေးဘူး” “လူမနဘေူးလား” “နေဖို့မဟုတ်ဘူး ရောင်းစားဖို့… မြိုးမြိုးမြက်မြက် ရရင်ပေါ့… နင် ဝယ်ချင်လို့လား နင့်ဆိုရင်တော့ ဈေးလျော့ပေးမယ်လေ” “မဝယ်ပါဘူး ဝယ်ပီး ဘာလုပ်ရမှာလဲ” “နင့်ဘဲနဲ့ လာနှပ်ပေါ့ဟ ဟက်ဟက်” “ဟားဟား …ဒီလိုနေရာတော့ လာနှပ်မလားဟယ် ဟိုတယ်သွားမှာပေါ့” “ငါတွေ့လိုက်ပါတယ် နင်နဲ့ကောင်လေးတစ်‌ယောက် မိုတယ်ထဲက ထွက်လာတာကို” “နင် ငါ့နောက် လိုက်ချောင်းနေတာလား” “မချောင်းပါဘူး တိုက်ဆိုင်သွားတာပါ” “နင် လျှောက်မလုပ်နဲ့နော်… ငါ အဲ့တစ်ယောက်နဲ့က အတည်” ပိုင်စိုး ဘာပြောမလဲ ရဲလေး နားစွင့်နေတုန်း အသံက ချက်ချင်းထွက်မလာပဲ ခဏတိတ်သွားသည်။ “အတည် ဟုတ်လား ယုလွင်” “အေး… ဟုတ်တယ် အတည်” “ထူးခြားဖြစ်စ်ပါလားဟ… ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်ဟာ ခဏစောင့်”။ “ရေရတယ်ပေါ့” “စက်ရေတွင်းလေ ခြံထောင့်မှာ နင်ရော ချိူးအုံးမလား” “မချိုးတော့ဘူး ငါချိုးခဲ့ပြီး” “ဒါဆို ခဏစောင့်” တံခါးဖွင့်သံ ကြားလို့ ရဲလေး နောက်တစ်ကြိမ် မြေပေါ်ဝပ်ချလိုက်ပြန်သည်။

အရှေ့တံခါးတော့ မဟုတ် အနောက်တံခါးကနေ ထွက်သွားပုံရသည်။ ပိုင်စိုး ထွက်သွားပီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ခင်ယုလွင်ပါ ထွက်သွားတာကြောင့် အခွင့်အရေးရတုန်း သူတို့ထွက်တဲ့ အပေါက်ကနေပဲ အိမ်ထဲလှစ် ခနဲ ပြေးဝင်ကာ ပုန်းစရာ နေရာရှာကြည့်သည်။ ဖျာလေး တစ်ချပ်သာ ခင်းထားတဲ့ အခန်းလေး တစ်ခုသာရှိပြီး ကျန်တဲ့နေရာ ကွယ်ဝှက်ပုန်းစရာ ဘာပစ္စည်းမှ မရှိတာကြောင့် ရဲလေး စိတ်လေသွားသည်။ ကြံရာမရတဲ့အဆုံး ခေါင်းပေါ်က ထုတ်တန်ကြီးကို မော့ကြည့်မိသည်။ မတတ်နိုင် ဒါပဲရှိတော့သည်။ ထုတ်တန်းပေါ် မတက်ခင် တံခါးပေါက်ဘေးကနေ အပြင်ကို ချောင်းကြည့်မိသည်။ မှောင်နေတာကြောင့် ရေသံမှလွှဲ၍ ဘာမှမမြင်ရ ခြံကျယ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမည်။ လူတွေ ရောက်မလာခင် နံရံအသားဘောင်တန်းတွေကနေ ကုတ်ကပ်တက်ကာ အခန်းရှိရာ ဘက်ခြမ်းမှာ ခဏငြိမ်နေလိုက်သည်။ ရဲလေး အကြံက အပြင်ကနေ အထဲဝင်လာရင် အခန်းဘက်ခြမ်း အမိုးပေါ်ကို ရုတ်တရက်မမြင်နိုင်။ သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့အချိန် အခန်းပြင်ဘက်ကို မရိပ်မိအောင် ပြန်ကူးဖို့ရာဖြစ်သည်။ မလွယ်ပေမယ့် ဒီတစ်နည်းပဲ ရှိသည်။ တွေ့သွားတော့လဲ ဘာဂရုစိုက်စရာလိုလဲ ရှင်းမယ် ဆိုတဲ့အကြံနဲ့ဖြစ်သည်။ သိပ်ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရ အထဲဝင်လာတဲ့ ပိုင်စိုး အသံကြီးထွက်လာသည်။ “တော်တော် ဆာနေလား ယုလွင် ´´ “အထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ မနေရဲလို့ လိုက်လာတာ လျှောက်ပြောမနေနဲ့” “လာ…အခန်းထဲသွားမယ်” သူထင်ထားသလို ဖြစ်လာတာကြောင့် အထဲသွားမယ် အသံကြားတာနဲ့ အပြင်ဘက်ကို ခြေလှမ်းဖို့ အသင့်ပြင်ထားလိုက်သည်။ ပိုင်စိုး အခန်းတံခါးဖွင့်ပီး ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တာနဲ့ ဖြုတ်ခနဲ တစ်ဖက်ကို လှမ်းလိုက်သည်။ သတိတော့ထားရသည်။ အခန့်မသင့်ရင် သေနိုင်တဲ့ အမြင့်မဟုတ်ပေမဲ့ ကျိုးကန်းမဲ့ကိန်းပင်။ အခန်းထဲရောက်သွားချိန် ခင်ယုလွင်အသံက အရင်ထွက်လာသည်။ “ပိုင်စိုး ငါက ဒီဖျာပေါ်မှာ ကုန်းရမှာလား” “အေးလေ… နင်ကလဲ အိမ်အသစ်ပါဆိုမှ ဖျားပေါ်မှာ မခံဘူးတာ ကျနေတာပဲ ကျောင်းတုန်းက လူမနေတဲ့ ထန်းတောထဲက တဲပျက်ထဲမှာတစ်ခါ နင် ငါ့ကို ခံဖူးတယ်လေ မေ့နေပြီလား” “ကြာပြီလေဟာ …အံ့သြလို့ပါ နင်လဲ အဲ့လောက်မွှဲနေတာမှ မဟုတ်ပဲ… ဟိုတယ် သွားလို့ရနေတာကို ဒီခေါ်ခဲ့လို့ပါ” “နင့်ကို ငါ့ဝယ်ထားတဲ့အိမ် ပြချင်လို့ပါဆို အပိုတွေပြောနေတာနဲ့ အချိန်ကုန်နေပြီ လာစမ်းပါဒီနားကို” “အာ့… အသာလုပ်ပါ လဲတော့မယ်” ပိုင်စိုးက ခင်ယုလွင်ကို သူ့အနား ဆွဲခေါပုံရသည်။

အသံသာကြားရသည်။ မမြင်ရလဲ ကိစ္စမရှိပေမယ့် ဇောင်းတွေနဲ့ အသားထုတ်တန်းကို အားနဲ့ကိုင်ထားရတာကြာတော့ ရဲလေးလဲ မသက်သာချေ။ အဲ့ဒါနဲ့ တက်လာတုန်းက နေရာကနေ သတိထားပီး ပြန်ဆင်ခဲ့သည်။ အခန်းနား ချက်ချင်းမသွားသေးပဲ ထွက်ပေါက်တံခါးဂျက်ကို အသာလေး သွားဖြုတ်ခဲ့ပီးမှ အတွင်းထဲ မြင်ရတဲ့ အခန်းထရံပေါက်ကနေ အထဲကိုကြည့်မိသည်။ ပိုင်စိုးက ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေပြီ လူကသာ အသားအမဲကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ လီးကတော့ အတော်မဲရှာသည်။ ဖျာပေါ် ပက်လှန်အိပ်နေတာကြောင့် လီးက ခေါင်မိုးပေါ် ထိုးချိန်ထားတဲ့ လွှတ်ကာနီး ဒုံးပျံကြီးလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ဘေးမှာတော့ ခင်ယုလွင် ကကိုယ်လေးဘေးတစောင်းကွေးအိပ်နေရာကာ ပိုင်စိုးလီးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ “နင် က လီးအသစ်တွေ့နေတော့ ငါ့လီးမေ့ပီပေါ့လေ´´ “ နင်လဲဘာထူးလဲ ကောင်မတစ်ယောက်နဲ့ခိုးစားနေတာ ငါမသိဘူးထင်နေလား´´ “ပြတ်သွားပီ သူနဲ့က ´´ “ဘာဖြစ်လို့ … စားရတာ ဝ လို့ထားခဲ့တာလား ´´ “အိမ်ကပေးစားတဲ့လူတဲ့လေ ယူသွားပြီ ဒရာမာတွေလာခင်းပြနေတာ နားငြီးတာနဲ့ ယူချင်ယူ မယူချင်နေအပေါက်မရှားဘူးလို့ တစ်ခွန်းပဲပြောခဲ့တာ ဟက်´´ “လုပ်စရာအပေါက်မရှိတော့လို့ ငါ့ဆီဝဲလာတာမဟုတ်လား´´ “ခွိ…အဲ့ဒါလဲအဲ့ဒါပေါ့ဟာ …ပီးတော့ ငါချဖူးတဲ့စော်တွေက နင့်လောက်ကို ပုံမလာဘူး နင်လိုလဲအထုအထောင်းမခံနိုင်ကြဘူး´´ “ဟုတ်လား ညံတာပေါ့နော်… ငါသိပါတယ် နင် အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ပြတ်သွားတာကို… ပြတ်သွားလို့လဲ နင်ခေါ်တာ လိုက်ခဲ့တာ ပေ့ါ´´ “ငါ့သာပြောတယ် နင်ကသာငါ့နောက်လိုက်ချောင်းနေတဲ့ပုံနော်´´ “ချောင်းစရာလိုပါဘူး လာလာပြောကြလွန်းလို့လေ နင့်သူငယ်ချင်းတွေ´´ “ဒီကောင်တွေနင်နဲ့ငါ့အကြောင်း သိတာမဟုတ်ဘူး အခုလို နင့်ကိုငါဆော်နေတာကိုပေါ့ စောက်တင်းတုတ်ချင်လို့သာလာပြောကြတာ …ကဲကဲ အဲ့တာတွေထားလိုက်တော့ ဝင်လိုက်ပါအုံးငါ့ပေါင်ကြားထဲ”  ပြန်ပဲထွက်သွားရမလား ဝင်ပဲဖမ်းရမလား စဉ်းစားရခက်နေတဲ့ ရဲလေး အတွေးတစ်ခု ဝင်လာတာနဲ့ ဖုန်းထုတ်ပီး အသံဖမ်း app ဖွင့်ထားလိုက်သည်။ အခန်းတံခါးဆီ ကြည့်မိတော့ အတွင်းထဲက ျက်ထိုးမထားတာကိုတွေ့ရသည်။ အိမ်မကြီးတံခါး ပိတ်ထားလို့ အတွင်းတံခါးဖွင့်ထားပုံရသည်။ တံခါးက အနည်းငယ်ဟနေသည်။ သူအထဲကိုပြန်ကြည့်မိတဲ့အချိန် ပိုင်စိုးက မျက်စိမှိတ်ကာမှိန်းနေပြီး ခင်ယုလွင်ကိုယ်လေးက အောက်နဲနဲလျောသွားပြီး ပိုင်စိုးပေါင်ကြားမျက်နာအပ်ကာ ခေါင်းကနိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်ဖြစ်နေတာကြောင့် လီး စုပ်နေပြီဆိုတာ ရဲလေး သိလိုက်သည်။

အဝတ်အစားတွေကတော့ ရှိတုန်းပင်… “စုပ်စုပ်… (ဖီလ်းတက်နေတဲ့ပိုင်စိုး အသံ) ´´ ပြောပီး ပိုင်စိုးက နက်ပြောင်လက်နေတဲ့ ခင်ယုလွင် ထဘီကို ခါးပေါ်ဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။ ဖင်ကားကားကြီးက မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းပြောင်လို့နေသည်။ ပိုင်စိုးက ကျန်နေသေးတဲ့ ပန်းဆီရောင် အတွင်းခံလေးကို အထက်ကနေ စုကိုင်တော့ အတွင်းခံမှာ လုံးကျစ်ကျစ်လေးဖြစ်သွားပြီး အဲ့ဒါကို တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြား လွှဆွဲသလို ဆွဲနေသည်။ “ဘုန်း” ပိုင်စိုးရဲ့ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကို အားနဲ့ပစ်ရိုက်လိုက်တဲ့ အသံကြီးမှာ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အကျယ်ကြီး ထွက်လာသည်။ ကာယကံရှင်တွေထက် ရဲလေး ပိုစိုးရိမ်သွားသည်။ ကြားကုန်မှဖြင့် ဘေးဘီကို ယောင်ရမ်းပီး လှည့်ကြည့်မိသည်။ “ထထ ထတော့” ပါးစပ်နဲ့ လီး မလွှတ်တန်း စုပ်နေတဲ့ ခင်ယုလွင်ကို ဆံပင်ကနေ ဆွဲမော့ကာ ပြောနေသည်။ “ဘာလဲလို့” သူစုပ်ကောင်းနေတုန်း ထခိုင်းတော့ ခင်ယုလွင် သိပ်ကျေနပ်ပုံမပေါ်။ ဝဲဖျာကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို သိမ်းရင် ခေါင်းမော့လာသည်။ “ငါထွက်သွားလိမ့်မယ်… နင်က အသကုန်စုပ်နေတာကို” “ဟယ်…သူများတွေကိုလဲ ဒီလိုပဲစုပ်တာပါဟယ်”။ “အေး ငါတော့တော်ပီ အဝတ်အစားတွေချွတ်ပီး အိပ်လိုက်´´ လှဲနေရာက ကုန်းထကာ သူကိုယ့်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ဘရာစီယာတစ်ထည်သာချန်ပီအကုန်ချွတ်ကာ ပက်လက်လှန်ပေါင်ကားပေးသည်။ အနေအထားကျသွားမှ ပိုင်စိုး… ခင်ယုလွင်ပေါင်ကြား ဒူးထောက်ဝပ်ကာ လျှာစွမ်းပြတော့သည်။ “အားးလားးလားး ငတ်ပြတ်နေတဲ့ ခွေးလေးပါလား´´ “ဖာသည်မ အဲ့ခွေးလိုးတာပဲကြိုက်နေတာမဟုတ်လား´´ “ခ်ခ်… ပြောမိလို့လား´´ “ဟဲ့ …ဒါနဲ့နင်ဟိုဘဲကြီးကို ကုန်းနေတုန်းလား´´ ဟိုက် ဘာလဲဟပေါ့ ရဲလေး ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ “ဘယ်သူကို ပြောတာလဲ နာမည်တပ်ပြော´´ စောက်ပတ်ယက်တာ မှိန်းခံနေရာက ခင်ယုလွင် အိပ်ချင်မူးတူးအသံမျိုးနဲ့ပြန်မေးသည်။ “ဦးမင်းဇော် လေ´´ “ငါသူနဲ့မတွေ့တာကြာပြီ ´´ “ဘာဖြစ်လို့ ´´ ပိုင်စိုးက လျှက်လိုက်မေးလိုက်လုပ်နေသည်။ “မတွေ့ချင်တော့လို့ ပေါ့´´ “ဒါနဲ့ နင့်ကောင် ရဲလေး ကောဘယ်လိုလဲ နင့်ကို ကောင်းကောင်းမှဖြုတ်ပေးနိုင်ရဲ့လား´´ “သူလဲ မဆိုးပါဘူး … အားးးးးးသပေါဘီ´´ မပြောမဆို စောက်ပတ် ထဲလျှပ်တစ်ပြက် ဆောင့်ထည့်လိုက်တဲ့ ပိုင်စိုး လီးဒဏ်ကြောင့် ခင်ယုလွင် အငိုက်မိသွားသည်။ “မြန်လိုက်တာနော် လျှာကနေ လီးပြောင်းတာ´´ “ဘာသေပါဘီလဲ လီးပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်လောက် လိုးတာခံလာတဲ့စောက်ပတ်က´´ “နင်ကလဲ အဲ့လောက်လဲ မများပါဘူးဟာ´´ “စွပ်စွပ် ဗျစ် ဗျစ် အင့် အင့် အာ့ အားးး´´ အသံတွေ စထွက်လာသည်။ ခင်ယုလွင် သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်း ဘေးကို တန်းနေအောင်တွန်းကားခံထားရပီး အရှိန်နဲ့ ပစ်ပစ်ဆောင့်တာ ခံနေရသည် ။

“ကောင်မ နင့်စောက်ပတ် နဲနဲတောင် ကျယ်လာသလိုပဲ ´´ “နင့်လီးက ကျုံ့သွားတာ နေမှာပါ သူများတွေ အဲ့လိုမပြောပါဘူး … အာ့” “ဖာသည်မ လီးကြိုက်တဲ့ကောင်မ´´ “အင့် …အင့် … သေစမ်း´´ ဖင်ကြီးကြွကြွကာ ကိုယ်လုံးအားပါသုံးပီး အားကုန်ထုတ် လီးဆုံးအောင် စောက်ခေါင်းထဲဆောင့်ထည့်သည်။ အနေအထားက ခုဏကလို ပေါင်တွေဘေးတန်းနေတာမဟုတ်တော့ပဲ ပိုင်စိုးက ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို စုကိုင်ပီး ခင်ယုလွင် ရင်ဘတ်နားအထိ ပေါင်တံတွေကို ဖိချထားပီး သူက အပေါ်ကနေ ကွကွကြီး ကျုံးလိုးနေသည်။ ရဲလေး မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း ခင်ယုလွင် ဖင်ကားကားကြီးက လေထဲမြောက်နေပြီး စောက်ပတ်အမြှောင်းထဲ လီးကြီးဝင်ထွက်နေတာ မြင်သာလှသည်။ သူ့စော် ဖင်ကြားက အရည်တွေစီးကျနေတာကိုပါ မြင်နေရသည်။ “ချချ… နောက်တွေ့ဖို့ရာမသေချာဘူး တွေ့တုန်း အားရအောင်ချသွား စောက်ကောင်” “ပြွတ်ပြွတ်” အဲ့လိုပြောလာတဲ့ ခင်ယုလွင် ပါးစပ်ကို ပိုင်စိုးကဖိစုပ်သည်။ ခင်ယုလွင်ကလဲ ပိုင်စိုး ခေါင်းကိုင်ကာ အပီအပြင်ကို ပြန်စုပ်ပေးနေသည်။ “ဟူးးးးဟားးးးအင်းးးး” “နင် ပီးတော့မလား” “အင်း …နီးလာပီ ´´ ပြောပီး ပိုင်စိုးခါး လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ကာ အပေါ်ကလူ ဆက်တိုက်လိုးနေတာတောင် သူကပါ အောက်ကနေ ပိုင်စိုး ပေါင်ကြား ကော့ကော့ပီး ပစ်ကပ်လာသည်။ အောက်ကနေ မျက်နာလေးရှုံ့မဲ့ကာ လမ်းဆုံးရောက်ဖို့အားထုတ်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ဆံပင်ဆွဲမပြီး ပိုင်စိုးက သူ့လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲဝင်နေတာကို မြင်အောင်ပြသည်။ “မြင်လား ခွေးမ နင့်လင်တွေလီးနဲ့ ငါ့လီး အရသားချင်းတူလား” နီမြန်းနေတဲ့ မျက်နာလေးနဲ့ ခင်ယုလွင် ပိုင်စိုးမျက်နှာကို မော့ကြည်သည်။ ပီးတော့ ပြောသည်။ “အတူတူပဲ” ပြောပီး မျက်နာတံထွေးနဲ့ပါ ထွီခနဲ ထွေးပစ်သည်။ စကားပြောနေပေမဲ့ လီးကိုလဲ အနားမပေးတဲ့ ပိုင်စိုးက သူ့မျက်နာကို ခင်ယုလွင် မျက်နာအနားကပ်ပေးလိုက်သည်။ “ပြန်ယက်” ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ သူ့တံထွေးတွေကို ခင်ယုလွင်က ပြန်ယက်ကာ ခေါင်းလေးပါ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲပြီး ဘရာစီယာအောက်ကနေ သူ့နို့သူ ချေနေသည်။ အဲ့သည်လို မိန်းကလေးက အရှိန်အတက်ဆုံးဖြစ်နေချိန်မှာ လိုးနေရာက ပိုင်စိုး သူ့လီးကို စောက်ပတ်ထဲက ဆွဲနှုတ်ပစ်သည်။ ခင်ယုလွင် မျက်လုံးပွင့်လာပြီး စိတ်ပျက်သွားတဲ့ လေသံလေး ထွက်လာသည်။ “ဘာလဲဟာ” “ထအုံး… ကုန်း”  “ဒီချိန်မှ ကုန်းခိုင်းရလား” “အေး …ဒီအချိန်မှပဲ ကုန်းခိုင်းတာ နင်က စောပီးသွားရင် မလုပ်ချင်တော့ဘူးတွေ ဘာတွေလုပ်နေမှာ ကြုံဖူးတယ်လေ” လူးလဲထပီး ခင်ယုလွင် လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးသည်။

“မပူပါနဲ့ဟ နင်ပီးအောင် လိုးပေးမှာပါ” “အမယ် အထာကြီးနဲ့ နင်ပီးအောင် လုပ်မပေးလဲ လုပ်ပေးမယ့်သူတွေ တပုံကြီး သဘောပေါက်” ဖင်ကုန်းနေရာကနေ ပြန်ပက်သည်။ “ဒီလောက်တောင်ဖြစ်နေတာ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်လိုက်ရမလား” “ခေါ်လိုက်လေ… ကြာသလားလို့ နင်လာစတာနော်” “ဟင်းဟင်း… တော်တော်ယွတဲ့ စောက်ပတ်” တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်း ဆွဲဖြဲပြီး အံကြိတ်သံကြီးနဲ့ ပြောလာသည်။ “မနိုင်တော့ဘူးမလား …ခ်ခ်” “လာစမ်း အပေါ်ကတက်ဆောင့်” “ကုန်းပေးဆို” “စိတ်ပြောင်းသွားပြီ တက်အပေါ်ကို” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခင်ယုလွင်ကို ဘေးတွန်းလွှတ်ပီး သူက အဲ့နေရာမှာ ဝင်လှဲချလိုက်သည်။ ခင်ယုလွင် ချက်ချင်းဆိုသလို ပိုင်စိုးအပေါ် ဆောင့်ကြောင့် ခွထိုင်ပီး သူ့စောက်ပတ်ဝ လီးနဲ့ချိန်ကာ ထိုင်ချသည်။ နောက်တော့ ဆက်တိုက် ဆက်တိုက် ပိုင်စိုး ရင်ဘတ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပီး သူ့ဖင် ကားကားကြီးကို တဘုန်းဘုန်း နဲ့ဆောင့်ချတော့သည်။ အားပါချက်က လဥပေါ်များ ဆောင့်ချမိရင် တက်သေမည့်ကိန်းပင်… အသံဖမ်းထားတာကို ရဲလေး ပိတ်ပစ်သည်။ စိတ်ခံစားချက်ပေါင်းစုံးတို့ ရောထွေးလာသည်။ ခင်ယုလွင်ကို ဆဲဆိုပေါက်ကွဲပစ်ချင်စိတ် ဖြစ်နေတာလား ဒါလဲ မသေချာ။ သူ့အပေါ် ခင်ယုလွင် ဘယ်လောက်ကောင်းခဲ့တယ် ဆိုတာလဲ သူသိသည်။ ချစ်သူတစ်ရောက်လိုကော မိသာစုဝင်တစ်ဦးလိုပါ ငွေရေးကြေးရေးကအစ ကူညီပေးခဲ့တာတွေ ပြောရင် ကုန်မယ်မထင်တော့ သူ့အဆောင်လခတောင် သူအမြဲပေးရတယ်မရှိ သူမပဲ ပေးခဲ့တာတွေက များများ ဒါတွေကြောင့်ပဲ သူပြောမထွက်တာလား ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ သေချာတာ တစ်ခုကတော့ သူ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်က သံချောင်းဖြစ်နေပြီ … မ… နဲ့ … မောင် တစ်သက်လုံး အဆင်ပြေသွားဖို့ အရေးကြီးတာပဲ မဟုတ်လားဆိုတဲ့ စကားက နားထဲ ရောက်လာပြန်သည်။ သို့သော် လျှို့ဝှက်ဖုံးကွယ်ဆက်ဆံနေတဲ့ အခြေအနေမျိုးနဲ့တော့ အဆင်မပြေနိုင်လို့ ယူဆသည့်အလျောက် ထွေပြားနေတဲ့စိတ်ကို ရှင်းထုတ်ကာ ရဲလေး ဘောင်းဘီ ချွတ်ချလိုက်သည်။ သူ့ညီတော်မောင်က စစ်ထွက်ခါနီး လှံတံတစ်လက်လို တဝင့်ဝင့်ဖြစ်လာသည်။ အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းဖွင့်လိုက်သော်လည်း အထဲက နှစ်ယောက်ကတော့ မွှန်နေတဲ့အရှိန်ကြောင့်လားတော့ မသိ သူ့ဝင်လာတာကို မမြင်ကြသေး အနေအထားကလဲ ခုဏကလို ခင်ယုလွင်က ခွထိုင် ဆောင့်ချနေတာမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ ပိုင်စိုး ကိုယ်ပေါ် မှောက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းစုပ်နေကြပုံရသည်။ ခင်ယုလွင်က ငြိမ်နေပေမဲ့ ပိုင်စိုးလီးကတော့ အောက်ကနေ စောက်ပတ်ထဲ ညှောင့်ကာ ကော့လိုးနေတုန်းပင်။

ရဲလေး ပိုင်စိုး ပေါင်ကြား ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ ခင်ယုလွင် ဖင်အနောက် နေရာယူလိုက်သည်။ လက်ကလဲ တင်ပါးကြီးပေါ် အသာလေးတင်လိုက်ချိန် ခင်ယုလွင် ဆတ်ခနဲ ခေါင်းလှည့်လာသည်။ “မောင်” ခင်ယုလွင်ရဲ့ အသံနဲ့အတူ အောက်က ပိုင်စိုးပါ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာတော့ ခင်ယုလွင် ခါးပေါ် က သူ့လက်ကို ပိုအားထည့် ဖိထားပီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ လက်ကာပြလိုက်သည်။ “နေနေ အသာနေ မထနဲ့ မထနဲ့” လက်ကလဲ အတင်းဖိထားသည်။ “ဟေ့လူ ကိုပိုင်စိုး” “ရဲလေး မင်း ဘယ်လို ရောက်လာတာလဲ” “အဲ့ဒါအရေးမကြီးဘူး ကျုပ်ရောက်တာ ခင်ဗျားတို့နဲ့ အတူတူပဲ” ခင်ယုလွင်က ပိုင်စိုးအပေါ်ကနေ ဆင်းမလို့ လုပ်နေလို့ ရဲလေး သူ့ခါးကို ထပ်ပီးအားထည့် ဖိထားလိုက်သည်။ “မ …အသာနပေါဆို” ရဲလေးက လေသံအေးအေးနဲ့ပဲ ပြောသည်။ “ခင်ဗျား ကျုပ်ကို ပြောဖို့မေ့နေတာထင်တယ် ကိုပိုင်စိုး” “ဘာကိုလဲဟ´´ “ဦးဇော်မင်းက မကို ခေါ်ခေါ်ဖြုတ်တယ်ဆိုတာပဲ ပြောသွားတယ်လေ… ခင်ဗျား အခုလို ခေါ်ဖြုတ်တာကျ ပြောမသွားဘူး” “ငါမင်းကို ပြောဖို့ အစီအစဉ်ရှိပါတယ်ကွာ… လုံးဝ မလိမ်ဖူး ဒါကြောင့်လဲ… မင်းအနားကပ်ခဲ့တာပေါ့” ခင်ယုလွင် ပိုင်စိုးကို မျက်လုံးပြူးကြည့်သည်။ “ကဲပါ ဆက်ဆွဲလိုက်ရအောင်” ပြောပီး ရဲလေးက သူ့လီးကို တံတွေးဆွတ်သည်။ ခင်ယုလွင် စောက်ပတ်ထဲမှာတော့ ပိုင်စိုး လီးရှိနေတုန်း “မောင် …ဘာလုပ်မှာလဲကွာ” မျက်နာလေးက ညှိးငယ်နေတာလား တည်နေတာလား တောင်းပန်ချင်နေတာလား ဘာမှန်းမသိတဲ့ မျက်နာပေးနဲ့ ခင်ယုလွင်ကမေးသည်။ ရှုးး… ဆိုပီ ရဲလေးက နှုတ်ခမ်းနား လက်တေ့ကာ ပြသည်။ သည့်နောက်တွင်တော့ ဒစ်ခေါင်းကို မဝင်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ခင်ယုလွင် ဖင်ဝတေ့ကာ ဖိထဲ့သည်။ မဝင် ချော်သွားသည်။ လီးကိုမြဲမြဲကိုင်ပီး ထပ်ထိုးထည့်ပြန်သည်။ ခင်ယုလွင် ပါးလေးဖောင်းသွားပြီး ရဲလေးဖက်လှည့်နေရာက ပိုင်စိုးမျက်နာပေါ် ခေါင်းစိုက်ကျသွားတော့သည်။ “ရဲလေး မင်း အနောက်ဖွင့်နေတာ( ပိုင်စိုး အသံ)´´ “ဖွင့်ပီးသား မရောက်တာကြာလို့ ပြန်ချော့နေရတယ် ခင်ဗျားလဲနဲနဲလှုပ်ရှားပေးလေ ဟိုမှာ ခေါင်းစိုက်သွားပြီး´´ “အော် အေးပါဟ … ယုလွင် နင်ဖင်ခံတာငါ့ကိုပြောသင့်ပါတယ်ဟာ ဘော်ဒါချင်းကို´´ “စပကိုဘော်ဒါလား… တက်လိုးနေတာ ဘော်ဒါခေါရမှာလား… အားး… ကျွတ် …ကျွတ်´´ အစမို့နာကနာ သူ့ဘဲကိုလဲ တစ်ခုခုပြောထားပုံရတာနဲ့ အံကြိတ်ဖင်ခံနေရတာတောင် ခင်ယုလွင်က ပိုင်စိုးကိုရန်တွေ့နေသည်။

“ခင်ဗျားတို့ တော်တော်ရင်းနှီးကြတာပဲ ကျုပ်အကုန်ကြားတယ် ပြောနေတာတွေ” “မ… ပြောတာ နားထောင်ပေးအုံးလေ မောင်´´ “နောက်မှပြော မ ´´ စကားတပြောပြောနဲ့ နှဲ့သွင်း ဖိသွင်း ဆသွင်း ရာကနေ ရဲလေး လီးတစ်ချောင်းလုံး ဖင်ထဲ စုံစုံမြှပ်သွားချိန်မှာ အသွင်း အထုတ်ကို ရမ်းမလုပ်သေးပဲ လီးအရင်းနားတင်ပဲ ကပ်ဖိကာဆေးကြိတ်သလို ကြိတ်ကြိတ်ချသည်။ အထာသိပီးသား ဖင်မို့ ဘယ်လိုစခန်းသွားရမယ်ဆိုတာ ရဲလေး ကောင်းကောင်းသိသည်။ ခပ်ကြာကြာလေး ဒီပုံအတိုင်းလုပ်ပေးပီးမှာ ခင်ယုလွင် ဆီက ဟူးးးအင်းးးအားးး နဲ့ ခပ်တိုးတိုးညည်းသံလေးထွက်လာတော့ ဖင်ကလီးကိုလက်ခံလာပြီဆိုတာ ရိပ်မိတဲ့ ရဲလေး လီးကို ပိုပီးအပြင်ဆွဲထုတ်ကာ ဆောင့်ကြည့်သည် ။ အသုံးမပြုတာကြာလို့ အသစ်လိုဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ကညှစ်အားကောင်း ကောင်းနဲ့ကို ညှစ်ယူသည်။ အထဲထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ဖျစ်ဖျစ်ဖျစ် နဲ့မြည်သွားမှာပင် စိုရိမ်စရာဖြစ်နေသည်။ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ထိုင်ပီး ဆွဲနေတဲ့ ရဲလေး ဆောင့်ကြောင့်ပုံစံခပ်မြင့်မြင့်ခွပီး ပုံစံပြောင်းလိုး ကြည့်သည်။ “ဟေ့လူ ကိုပိုင်စိုး ခင်ဗျားရလား´´ “ငါကရတယ် မင်းပဲ ´´ ဒီအနေအထားမှာ အောက်ကလူထက် အပေါ်ကလူကလှုပ်ရှားရပိုလွယ်တာကြောင့် ရဲလေး ပိုအားထည့်ကြည့်သည်။ အခြေအနေက မဆိုးလှ ခင်ယုလွင် လက်ခံနိုင်လောက်တဲ့အခြေအနေရောက်လာတာနဲ့ လီးကိုကျွတ်ခါနီးနီး ဆွဲနှုတ်ပီး ကျုံးဆောင့်တော့သည်။ “အားးးအင့် … အာ့… အာ့” ခေါင်းလေးထောင်လာသည်။ အောက်က ပိုင်စိုးကလဲ စောက်ပတ်ထဲကလီးကို မကျွတ်စေရပဲ ရသလောက် ညှောင့်လိုးသည်။ “ဘုန်း” တင်ပါး ကားကားကြီးကို ရဲလေး လက်ဝါးစာ တစ်ချက်ကျွေးပြီး ခေါင်းထောင်နေတဲ့ ခင်ယုလွင် မျက်နှာအနား ကပ်မေးသည်။ “ခံနိုင်သေးလား” “ဟင်” “ခံနိုင်သေးလားလို့” “လုပ်ကြည့်လေ” လှည့်မကြည်ပဲ ပြောလာသည်။ “အောက်ကလူ ခင်ဗျားကောရလား” “သူ့ကို မေးမနေနဲ့ မောင်… အပေါ်ကဆောင့်လေ သူဟာအထဲဝင်လေပဲ” ဒီတော့မှ ရဲလေးလဲ ခါးကနေ အပိုင်ကိုင်ပီး တဘုန်းဘုန်း နဲ့ ပိတ်ဆောင့်တော့သည်။ “အားးးအင်းးအားးးအာ့… မောင်… မောင်´´ “ဟင် ဘာလဲ´´ အရှိန်ကောင်းကောင်းနဲ့ကျူံးဆောင့်နေတုန်း ခင်ယုလွင် ဆီက အသံထွက်လာပြန်သည်။ “ပိုင်စိုး ဘာတွေပြောထားသေးလဲ” “ဘာမှ မပြောရသေးပါဘူးဆို’ ရဲလေး မဖြေခင် ပိုင်စိုးက ဝင်ဖြေသည်။ “နင့်မမေးဘူး” “ဦးမင်းဇော်က… မကို ခေါ်ဖြုတ်တယ်တဲ့ ဒါပဲပြောတာ” ဖင်ခံနေတာကိုတောင် မေ့သွားပုံရပြီး ခင်ယုလွင် သူ့အောက်က ပိုင်စိုးကို ရန်လုပ်ပြန်သည်။

“နင့်ကိုလေ စပနဲ့ မျက်နှာတက်ပွတ်ချင်တာ” “ လာလေ လုပ်လိုက်စမ်းပါ” ပြီတီတီမျက်နာနှင့် ပိုင်စိုးကပြောသည်။ “သူ့ကိုပြောမနေပါနဲ… မ … သူပြောလို့ မောင် သိတာလေ မဟုတ်ရင် ဘယ်အချိန်ထိမောင့်ကို ဖုံးထားမှာလဲမသိနိုင်ဘူးလေ´´ “မဟုတ်ပါဘူးကွာ …မ …သူတို့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းအဆက်ဖြတ်နေပါပြီ´´ ဆက်ပြောလာမယ့်စကားတွေကို ရဲလေး နားမထောင်တော့ပဲ ညောင်းသလိုဖြစ်လာလို့ ပုံစံပြောင်းချင်တာနဲံ့ လီးကိုဆွဲနှုတ်ပစ်သည်။ ခင်ယုလွင်ပါ ပိုင်စိုးပေါ်က ဆင်းလာသည်။ “မောင် …ဘာဖြစ်လို့လဲ´´ “ညောင်းလို့ခဏနားတာ´´ “ရဲလေး မင်းနေရာငါခဏဝင်မယ်နော်´´ ပက်လက်လှန်နေရာက ပိုင်စိုး ထလာသည်။ “ဘာကိုလဲဗျ” “ငါသူ့ကို ဖင်မလိုးဖူးသေးဘူး” “အဲ့ဒါ သူ့ကိုမေး ဖင်က သူခံရမှာလေ” ရဲလေး သူ့စော်ဆီ မေးငေါ့ပြသည်။ “ယုလွင်… ကုန်း …ကုန်း” ခင်ယုလွင် ပိုင်စိုးကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးကာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို အပေါ်ကို သပ်တင်လိုက်ပီးမှ ဖျာပေါ်မှာ ကိုယ်လေးဝပ်ကာ ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်သည်။ ပိုင်စိုးလဲ အရင်ဆုံး တင်ပါးကြီးတွေဆွဲဖြဲပီ ဖင်ဝကို တံတွေးထွေးချကာ ချော့သွင်းတာတွေ ဘာတွေလုပ်မနေတော့ပဲ တစ်ခါထဲလီးတစ်ဆုံးစိုက်ချသည်။ ခင်ယုလွင်ဆီက အားးးခနဲအော်လိုက်တဲ့ အသံစူးစူးလေးထွက်လာပြီး လက်လေးတွေက အနားကတစ်ခုခုဆီလှမ်းဆွဲလိုက်ပေမဲ့ တစ်ခန်းလုံး ဖျာတစ်ချပ်ကလွှဲပီးဘာမှာ မရှိတာကြောင့် လက်သီးလေးပဲ ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ထားရရှာသည်။ အောက်ကမိန်းကလေး ဘာဖြစ်ဖြစ် စိတ်ဝင်စားပုံမရတဲ့ ပိုင်စိုးက အသားကုန်ခွလိုးတော့သည်။ ခင်ယုလွင်ခမျာ အမြဲမဟုတ်ပေမဲ့ တစ်ချက် တစ်ချက် ခွေးအော် ဝက်အော် ကုန်းအော်ရရှာသည်။ “တောက် ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်… ဖာသည်မ စောစောထဲက ဒီဖင်လိုးခွဲပစ်ရမှာ” ပိုင်စိုးစကားကြောင့် ခင်ယုလွင် နောက်လှည့် ကြည့်ကာ သူ့ဖင်ကို ခွလိုးနေတဲ့ပိုင်စိုးကို အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပီး ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဒီမှာ ငါ့ဘဲရှိတယ်နော် ဆိုတဲ့ သဘောမျိုး ကြည့်လာသည်။ ပီးတော့ ရဲလေးကိုပါ ဖျတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်ပီး လက်လေးထောက်ကာ ဖင်ဆက်ခံရှာသည်။ “ခဏနေတော့ ပိုင်စိုးက ရဲလေး လာ ဆိုပီးနေရာ ဖယ်ပေးသည်” “ခင်ဗျားမပီးသေးဘူး မဟုတ်လား” “ ငါကအိမ်ရှင်ပဲ ဧည့်သည်ကို ဦးစားပေးရမှာပေါ့” ရဲလေး အနောက်လမ်းကနေပဲ ပြန်ဝင်မိသည်။ ဧည့်ဝတ်ကျေချင်တဲ့ ပိုင်စိုးက ရဲလေး လိုးကောင်စေရန် ဘေးကနေ ခင်ယုလွင်ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကို အားကုန်ဆွဲဖြဲထားသည်မှာ ဖင်နှစ်ခြမ်း ကွဲထွက်တောမည့်ပုံပင်ဖြစ်နေသည်။ စကားများသူပီပီ ဘေးကနေလဲ တတွက်တွက် လျှောက်ပြောနေသည်။ “လိုးစမ်း လိုးထား သနားလို့ ကောင်းတဲ့ဖင် မဟုတ်ဘူး … ဖောင်း” ရိုက်လဲ ရိုက်ပြန်သည်။ သူတို့လုပ်သမျှကို ရှုံ့လိုက် မဲ့လိုက် မျက်နှာလေးနဲ့ ခင်ယုလွင် လှည့်လှည့် ကြည့်တတ်ပေမဲ့ ဘာမှတော့ မတားဆီးခဲ့။ “ဟဲ့ …ဦးဇော်မင်းကော နင့်ကို ဖင်လိုးလား ယုလွင်…. လိုးမှာပါလေ ဒီလောက် မိန်းမမြင်ရင် သွားရည်တမြားမြား ကျနေတဲ့လူက မလိုးနေမလား” “နင့် စောက်ပေါက်ပိတ်ထားတော့ ပိုင်စိုး… မဝသေးရင် ကြိုက်တဲ့အပေါက် ကြိုက်သလိုထပ်ချသွားလိုက် အပေါက်လေးတော့ ပိတ်ထားပေး” သူလဲ ထွက်ခါနီးနေတာကြောင့် ကြားနေရတဲ့ စကားတွေကို ရဲလေး သိပ်အား ရုံမထားတော့ပဲ ပိုင်စိုး ဖြဲပေးထားတဲ့ ခင်ယုလွင် ဖင်ထဲသာ သွက်သွက်ကြီး အားကုန်ဆောင့်ဆောင့် ချေလေတာ့သည်။….ပြီး

Zawgyi

႐ြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူတို႔အတြဲကို ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ေငးၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ရဲေလး ရွက္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာသည္။ ဒီ႐ြာသားျဖစ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ သူ “မ”လို႔ေခၚတဲ့ ခင္ယုလြင္ ေၾကာင့္ဆိုတာလဲ ရဲေလးသိသည္။ ႐ြာကလူေတြ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားဆိုရင္ ဇြတ္ႀကီးအထင္ႀကီး အားက်တတ္တာကို သူမႀကိဳက္ခ်င္။ ေတာသူေတာင္သား ဘဝသမားေတြပီပီ ညိဳညိဳညစ္ညစ္ အသားအေရာင္ေတြၾကားမွာ ျဖဴေဖြးစိုလဲ့ေနတဲ့ အသားရည္ေၾကာင့္ ခင္ယုလြင္က ပိုလို႔ထင္ေပၚေနသည္။ ရင္သား အေျခကေနစပီး ခါးအထိ မသိမ္လြန္း မတုတ္လြန္းပဲ ေျပဆင္သြားတဲ့ကိုယ္လုံးရွပ္ရွပ္ေလးရယ္ ခါးေအာက္ပိုင္းမွာ ျပည့္တင္းေကာ့ကားေနတဲ့ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြ ကို ေရခ်ိန္ကိုက္လာဟန္တူတဲ့ ငယ္ငယ္ကေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ေကာင္ေတြ ၾကည့္ပီးပစ္မွားသြားတာကိုလဲ ရဲေလး… ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ တုန႔္ျပန္မိသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနသည္။ “မ´´ `ဟင္´ “ေရွ႕ဆက္သြားရင္ ျမစ္ကမ္းပဲရွိေတာ့တာ အိမ္ျပန္ရေအာင္” “ေမာင္ကလဲ အခုမွထြက္လာတာကို အဲ့ျမစ္ ဘက္ပဲသြားမယ္ေလ အိမ္ရွင္ကဧည့္ဝတ္မေက်မလုပ္နဲ႔ေနာ္ ´´ တားရမဲ့ပုံမရွိတာနဲ႔ တစ္လမ္းလုံး ေတြ႕သမွ်လူ ၿပဳံးျပၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျမစ္ဆိပ္ဆီဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။ ကမ္းစပ္ေရာက္လို႔ လူတစ္ေယာက္မွမျမင္မွ ရဲေလး သက္ျပင္းခ်မိသည္။ “ေမာင္တို႔႐ြာက သာသာယာယာရွိသားပဲ´´ မ်က္စိတဆုံး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ ေဝ့ဝႈိက္ၾကည့္ၿပီး ခင္ယုလြင္ကေျပာလာသည္။ ရဲေလးဆီက အသံထြက္မလာတာေၾကာင့္ ခင္ယုလြင္ သူ႔ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဖုံးဖြင့္ပီး စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕တာနဲ႔ လက္ထဲကဖုံး ဆြဲလုယူၾကည့္သည္။ “ဒါၾကည့္ရမဲ့ အခ်ိန္လား” “႐ြာထဲကေကာင္ေတြ ဇာတ္ကားေတာင္းေနတာေလ အဲ့ဒါဖုံးထဲရွိေသးလား စစ္ေနတာ” ‘ပိတ္လိုက္စမ္းပါ ေမာင္ရာ မဲမဲသဲသဲႀကီးေတြ႐ြံစရာႀကီး” “ျဖဴတဲ့ ကပၸလီရွိလို႔လား… မရဲ႕” “ပိတ္လိုက္ေတာ့ ဒီမွာစကားေျပာေနတာကို” “ကဲ.. ေျပာဗ်ာ ေျပာေတာ့” ရဲေလး ခင္ယုလြင္ သူတို႔႐ြာအေၾကာင္း ေမးသမွ် စိတ္မပါ လက္မပါ ဒိုင္ခံေျဖရေတာ့သည္။ ေမွာင္စျပဳမွ သူ႔အိမ္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ရဲေလးနဲ႔ ခင္ယုလြင္ ေတာ္ေတာ္ ခရီးေပါက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုရမည္။

႐ြာကေန ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရာက ေက်ာင္းပီးလို႔ ဘာအလုပ္ လုပ္ရမယ္မွန္း မသိျဖစ္ေနခ်ိန္ ကားဝပ္ေရွာ့တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ဝင္လုပ္ခဲ့ရာက သူတို႔ဆီ ကားလာျပင္ ေရလာေဆးေနၾက သူ႔ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ခန႔္ႀကီးတဲ့ ခင္ယုလြင္နဲ႔ ရဲေလးဆုံခဲ့သည္။ ေျပာရရင္ ဇာတ္လမ္းဆန္မည္။ ရဲေလး ကိုယ္တိုင္လဲ သူ႔လို ႐ုပ္ရည္ကလႊဲလို႔ ဘာမွမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ခင္ယုလြင္ ျပန္ခ်စ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို။ ရည္းစားေတြမျဖစ္ခင္ သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ စကားေျပာၾကည့္တာနဲ႔ ခင္ယုလြင္ အဆင့္အတန္းမခြဲမွန္း သေဘာေကာင္း ေဖာ္ေ႐ြမွန္း ရဲေလး သိေပမယ့္ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူ ထင္မထားမိခဲ့။ ရဲေလး အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တိုင္း ခင္ယုလြင္က သူအားရင္ ကားနဲ႔အလုပ္ကို လာေခၚပီး ရဲေလးေနတဲ့ အေဆာင္ပို႔ရင္ပို႔ေပး မဟုတ္ရင္ သူတို႔ႏွပ္ေနၾက ဘိ( မိုတယ္)ဆီ ရာက္သြားတတ္ၾကသည္။ ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ ခင္ယုလြင္က ခံလဲခံသည္။ အခန္းခလဲ သူပဲ ရွင္းသည္။ ရဲေလး ပိုက္ဆံထုတ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ လက္မခံခဲ့။ ေန႔တိုင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ေန႔တိုင္းနီးနီး သူတို႔ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ရဲေလးက ခင္ယုလြင္ အားတဲ့ရက္မွာ မနက္ပိုင္း အလုပ္လာရင္ သြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းတူ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္သြားၿပီး အျပန္က် သူ႔ေစာ္ ခင္ယုလြင္ကားနဲ႔ ျပန္ေလ့ရွိသည္။ ခင္ယုလြင္ သူတို႔႐ြာ လာလည္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာတုန္းကလဲ ရဲေလး လြယ္လြယ္ပဲ လက္ခံခဲ့သည္။ ကိုယ္က ေယာက္်ားေလးလဲျဖစ္ နားလည္သေဘာေကာင္းတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တဲ့ သူ႔အတြက္ ဒါက ခက္ခဲတဲ့အရာ မဟုတ္တာနဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ ရည္းစားေလးကို ေခၚလာခဲ့တာ ဒီေန႔လို ႐ြာကလူေတြ ဝိုင္းၾကည့္တာ ခံခဲ့ရသည္။ ျပန္ခါနီး သူ႔အေဖ အတြက္ မန္းေလး လက္ေဆာင္ဆိုပီး ပစၥည္းေတြအမ်ားႀကီး ေပးသြားခဲ့ျပန္ေသးသည္။ မန္းေလး ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ ပုံမွန္အေျခအေနနဲ႔ပဲ သူတို႔ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ခင္ယုလြင္ မအားလို႔ သူ႔ကိုလာမႀကိဳႏိုင္တဲ့ ရက္မ်ိဳးဆိုရင္ ရဲေလး သူငယ္ခ်င္းေတြစုပီး ဖူဆယ္ေဘာလုံး ကန္ျဖစ္ၾကသည္။ ရံဖန္ရံခါ ခင္ယုလြင္က သူ႔အိမ္သားေတြ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ရဲေလးကို သူတို႔အိမ္ ေခၚသြားတတ္ေသးသည္။ သူေနတဲ့ေနရာနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္တဲ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ လူလစ္ရင္ လစ္သလို သူတို႔ဆြဲျဖစ္ၾကတာကလဲ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ယုလြင္ကလဲ မလုပ္ပါနဲ႔ အိမ္ထဲႀကီးေတြ ဘာေတြ သိပ္မေျပာ အေျခအေနၾကည့္ပီး အခ်ခံခဲ့တာက မ်ားမ်ားပင္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ ခင္ယုလြင္ မအားတဲ့ေန႔ ထုံးစံအတိုင္း ရဲေလးတို႔ ေဘာလုံးသြားကန္မယ္ ႀကံေနတုန္း လူမစုံလို႔ ပြဲမျဖစ္ေတာ့တာနဲ႔ အေဆာင္ပဲ ျပန္ရေတာ့မဲ့ အျခအေန ေရာက္ေနစဥ္မွာ သူနဲ႔အလုပ္အတူလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သန္းေဇာ္က ေဘာပြဲမျဖစ္လဲ ငါတို႔ စက္႐ုံဝန္းထဲမွာ ျခင္းဝိုင္းရွိတယ္ ပ်င္းရင္လိုက္ခဲ့ကြာ ဆြယ္ေနတာနဲ႔ ရဲေလး သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေခၚတဲ့ဆီ လိုက္သြားမိသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူပါ ျခင္းဝင္ခတ္ေနတုန္း ကားတစ္စီး ဝင္းထဲေမာင္းဝင္လာေတာ့ ျခင္းဝိုင္းထဲက ေကာင္တစ္ေယာက္က သြားဖြင့္ေပးသည္။ ရဲေလး သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ေမးမိသည္။ သူ႔ေနရာကေန မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမယ့္ ဒီကားက သူအၿမဲစီးေနက် ခင္ယုလြင္ရဲ႕ ကားဆိုတာ စက္သံၾကားတာနဲ႔ တန္းသိသည္။ “ဘယ္သူလဲ သန္းေဇာ္” “ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူးကြာ ငါတို႔ ေဘာစိရဲ႕ေစာ္လိုလို ဘာလိုလိုေျပာေနၾကတာပဲ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူး” ရဲေလး သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္မိသည္။ ထင္မထားတဲ့အေျဖေၾကာင့္ ေခတၱဆြံအသြားပုံရသည္။ “ေအာ္ …ဟုတ္လို႔လား ေစာ္ကေခ်ာလား” “ေရေဆးငါးႀကီး၊ မိုးဦးက် ျမစ္စို႔ေပါက္ႀကီးလိုပဲ ငါ့ေကာင္” ဒီစကားကို သန္းေဇာ္မေျဖခင္ ကားဆီပဲအာ႐ုံေရာက္ေနၾကတဲ့ ဝိုင္းထဲက ေကာင္တစ္ေယာက္က ဝင္ေျဖၿပီးေနာက္ က်န္တဲ့သူေတြဆီကပါ တီးတိုးစကားသံတို႔ ဆက္တိုက္ ထြက္က်လာျပန္သည္။ “မင္းကသိလို႔လား ငါ့ေကာင္” “ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္ တို႔ဝပ္ေရွာ့ကို မၾကာမၾကာ ကားလာျပင္တတ္တယ္ေလ” “ဒါဆို အနီးကပ္ေတြ႕ဖူးမွာေပါ့ ေစာ္ႀကီးက ေဂ်ာေတာင့္တယ္ေနာ္” ေတြ႕ဖူး႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး တက္ပါလိုးဖူးတယ္ကြ လို႔ေျဖလိုက္ခ်င္တဲ့ပါးစပ္ကို ရဲေလး မနည္းပိတ္ထားရသည္။ “မဆိုးပါဘူး မိုက္ပါတယ္” “ဒါေၾကာင့္လဲ အဲ့ဒီမိုက္ခဲေလးကို ႀကိဳက္ဆြဲဆြဲေနတာေပါ့ တို႔ေဘာစိက” “တိုးတိုးေျပာစမ္း တင့္ေဝ… ဟိုက ၾကားသြားမွ မင္းမ်က္ႏွာ ေစာက္ပတ္နဲ႔ လာပြတ္ေနအုံးမယ္” “ဒါမ်ိဳးေစာ္ေလးကသာ လာပြတ္လို႔ကေတာ့ လုံးပါး ပါးသြားတဲ့အထိ အပြတ္ခံလိုက္မယ္… ဂ်ီးမမ်ားပါဘူး တြင္းေဟာင္းေရၾကည္ ေအးျမသည္တဲ့ မင္းမၾကားဘူးဖူးလား ေအာင္ေက်ာ္” “ေအးျမတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ တင့္ေဝရယ္ ေတာ္ၾကာ မေအးျမပဲ အေနာ္ရထာေခတ္က တြင္းပ်က္ႀကီးလို နခမ္းနားပန္းနားေတြ ပဲ့႐ႊဲ႕ပီး မႈိတက္ေနတဲ့ဟာႀကီး ျဖစ္ေနမွ အလကားေန ဂလိုင္ေခါက္ေနရပါအုံးမယ္…ခြိ” “ေဟ့ေရာင္ေတြ မင္းတို႔ သူမ်ားသားသမီး မႈိခ်ိဳး ျမစ္ခ်ိဳး ေျပာမယ္ဆိုတာႀကီးပဲ… ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေကာင္မေလးကားေပၚကလဲ မဆင္းပါလား” တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေျပာေနတဲ့ၾကားထဲ ရဲေလး အမ်ားႀကီး ဝင္မစပ္စုမိခဲ့ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ေခါင္းထဲ အေတြးေတြအျပည့္နဲ႔ အေဆာင္ကို ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

သန္းေဇာ္ဆီက သိခဲ့ရတာက သူတို႔သူေဌးနာမည္က ဦးမင္းေဇာ္ ဆိုတာတစ္ခုပင္။ ညေရာက္ေတာ့ သမီးရီးစားစုံတြဲေတြရဲ႕ ပုံမွန္အလုပ္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ညဘက္ လိုင္းေပၚမွာ ခ်က္တင္ထိုင္ၾကသလို သူလဲ အမ်ားနည္းတူ ညစဥ္လိုလို ခင္ယုလြင္နဲ႔ စကားေတြေျပာျဖစ္သည္။ “ေမာင္ ဒီေန႔ေကာေဘာလုံးကန္ျဖစ္ေသးလား” “မကန္ျဖစ္ဘူး” ျခင္းခတ္ျဖစ္တယ္လို႔လဲ ရဲေလး မေျဖမိခဲ့။ “မ ေရာ ဒီေန႔ ဘယ္ေတြ သြားေသးလဲ” “အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လမ္း ( ……) ဘက္ သြားျဖစ္တယ္ အဲ့ဒါပီး အိမ္ျပန္ေပါ့… ဒီေန႔ ဘယ္မွ ေထြေထြထူးထူး မသြားရဘူး” ခင္ယုလြင္ေျပာတဲ့ လမ္းက သူျခင္းသြားခတ္တဲ့ လမ္းပဲမို႔ အဲ့ဒီဆီ သြားတာကိုေတာ့ အမွန္ေျပာတာပဲလို႔ ရဲေလး ေတြးမိသည္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတြကိုေတာ့ ရဲေလး ထပ္မေမးမိ သူ႔အလုပ္ကိစၥေတြကို ကိုယ္လဲ အေသးစိတ္ သိတာမဟုတ္။ သူ အၾကမ္းဖ်င္သိတာ ခင္ယုလြင္ ရွယ္ယာဝင္ထားတဲ့ လုပ္ငန္း သုံးေလးခုေလာက္ ရွိၿပီး မီတင္ေတြ သြားရတယ္ စာရင္းသြားစစ္ရတယ္ ဒီေလာက္ပဲ သူသိသည္။ ဆက္ပီး တျခား ေရာက္ရာေပါက္ရာေတြ ေျပာျဖစ္ေပမဲ့ ဦးမင္းေဇာ္နဲ႔အေၾကာင္း ကိုရဲေလး ေယာင္လို႔ ေတာင္မဟမိခဲ့။ မနက္ျဖန္ ေတြဖို႔သာ သူ႔စိတ္ထဲ ရွိတဲ့အတိုင္း ခ်ိန္းလိုက္မိသည္။ “ဂြတ္ႏိုက္ မ… မနက္ျဖန္ ဖင္လာခံအုံး” “အြန္း( ႐ိုင္းတာ)” ခင္ယုလြင္ဆီက အဲ့ဒီစာေၾကာင္းေလး သူ႔ဆီေရာက္ၿပီးေတာ့ ရဲေလး ဂြၾကားက မာဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ခ်င္လာလို႔ အခ်ိဳသပ္ထားရေသးသည္။ “ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း မနက္ျဖန္က်မွ မင္းအစာနဲ႔ ေပးေတြ႕မယ္” က်န္တဲ့ မေရမရာအေၾကာင္းေတြ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေတြးၿပီး အပူ ေပးမေနေတာ့ပဲ အိပ္ယာေပၚ ပစ္လွဲလိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ရက္ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္ေျပာပီး ဝင္သြားတဲ့ ခင္ယုလြင္ကို ေစာင့္ေနရင္း ရဲေလး စိတ္မရွည္တာနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ ခြၽတ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး ေစ့႐ုံသာေစ့ထားတဲ့ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ပီး သူပါ လိုက္ဝင္လာသည္။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ဆပ္ျပာျမႇပ္ေတြနဲ႔ ေဖြးေနတဲ့ ခင္ယုလြင္က ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို တစ္ခ်က္ ခါရမ္းလိုက္ရင္း ေျပာလာသည္။ “ေရခ်ိဳးမလို႔လား ခ်ိဳးခဲ့ၿပီဆို” “မကို ဆပ္ျပာ တိုက္ေပးမလို႔ ဝင္လာတာ” ေျပာပီး ရဲေလးက ခါးကေန ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဒုတ္က ခင္ယုလြင္ ဗိုက္ကို သြားေထာက္မိသည္။ “ဘာေတြ ေလာေနတာလဲ ေမာင္ ဇာတ္ကား ၾကည့္လာလို႔လား” “မေန႔ကထဲက လုပ္ၿဖဲ လုပ္ခြဲခ်င္ေနတာ” အဲ့လိုေျပာၿပီး မေန႔က ျခင္းဝိုင္းကေကာင္ေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြ ရဲေလးနားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္သလို ျဖစ္လာမိသည္။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို သူ ဒီစကား ထြက္သြားသလား ဆိုတာကိုေတာ့ မစဥ္းစားမိ။ ေရနဲ႔ ဆပ္ျပာျမႇပ္ေတြ ေရာပီး တင္ပါးေဖာင္းေဖာင္းကားကားႀကီးေပၚစီးက်ေနတာၾကည့္ပီး ေအာက္ကဒုတ္က ေသြးတိုးလာတာနဲ႔ လက္ဝါးနဲ႔ ေဖာင္းခနဲ႔ တစ္ခ်က္ေဆာ္ပီး လက္ခလည္ကို ဖင္ထဲ အားစိုက္ထိုးထည့္တာ ဆပ္ျပာျမႇပ္အကူအညီနဲ႔ ေလ်ာခနဲ လြယ္လြယ္ကူကူဝင္သြားၿပီး ဇိခနဲ အသံထြက္သြားသည္။ “အားးး ေမာင္” “ဘာလဲ… မ”  “တအားႀကီး မလုပ္နဲ႔ေလ အဲ့ဟာက မလုပ္တာၾကာၿပီ” ဒါေတာ့ ဟုတ္သည္။ ဒီေနာက္ပိုင္း အေရွ႕ကပဲ အဝင္မ်ားပီး အေနာက္တံခါးကို သူေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ခင္ယုလြင္က သူ႔ေပါင္ၾကား ေထာက္ေနတဲ့ ရဲေလး ဒုတ္ႀကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေနပီး ရဲေလးကို ကစ္ဆင္ လာဆြဲသည္။ ရဲေလးကလဲ ဖင္ထဲ လက္ထိုးေမႊေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာေတာ့ ခင္ယုလြင္ မ႐ိုးမယြ ျဖစ္လာၿပီး သူ႔ဖင္ထဲက ရဲေလးလက္ကို ဆြဲဖယ္ကာ ေပါင္တေခ်ာင္း ဘိုထိုင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရဲေလးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားကေန ဒူးအနည္းငယ္ ၫႊတ္လို႔ ေစာက္ပတ္ထဲ ေကာ့ထိုးထည့္သည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ထိ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ နည္းလမ္းမွန္ ဆိုတဲ့အတိုင္း သြားေနတုန္း ခင္ယုလြင္ ဒူးေတြတုန္လာပီး ထြက္သြားပုံရသည္။ ႏွပ္ထားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္လားေတာ့မသိ ပီးတဲ့သူက ပီးေပမဲ့ ကိုယ္က လိုေသးတာေၾကာင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ေနရာယူထားရာကေန နံရံဖက္ လက္ေထာင္ကုန္းခိုင္းပီး ပစ္ပစ္ေဆာင့္တာ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔အရည္ေတြ ခင္ယုလြင္ ကိုယ္ထဲ ပန္းထည့္ပစ္ေတာ့သည္။ ပထမတစ္ခ်ီ အၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးတီးေတြနဲ႔ ကုတင္ေပၚ အနားယူေနတုန္း ရဲေလးက စကားစလာသည္။ “မ … အရင္က ရည္းစားထားဖူးလား” “ဟင္” သူ႔လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းခု အိပ္ေနရာက ခင္ယုလြင္ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့လာသည္။ “တစ္ေယာက္ ထားဖူးတယ္ေလ… အဲ့ဒါ ေမာင့္ကို ေျပာဖူးသားပဲ…. အခုမွ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ” “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး… သိခ်င္႐ုံပါ တကယ္ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့”  “အင္း” သူနဲ႔ စျဖစ္တုန္းက ခင္ယုလြင္ အပ်ိဳလား အအိုလားေတြ ရဲေလး သတိမထားမိခဲ့ မိန္းမျမင္တိုင္း မွန္းထုခ်င္ေနတဲ့ အ႐ႊယ္ပီပီ အဓိက ပစ္မွတ္ မိန္းမခ်ရဖို႔သာ စိတ္ဝင္စားပီး ပ်ိဳတာ အိုတာေတြ ေခါင္းထဲေယာင္လို႔ေတာင္ ရွိခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့လူက ကိုယ္တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဘြတ္ လာတဲ့ မိန္းမ အခုမွ အပ်ိဳဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္ေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိေတာ့ ရီခ်င္သလို ျဖစ္လာျပန္သည္။

“ဒါနဲ႔ေလ… မ … ေမာင္ နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ထိ တြဲမွာလဲ ေနာက္ထပ္ ရီးစားထားဖို႔ေကာ အစီအစဥ္ရွိလား” “ေမာင္ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” “ဘာမွမျဖစ္ဘူး တစ္ခါတေလ ေတြးမိတာေလးေတြ ေမးၾကည့္တာ” “ေနာက္ရီးစား ထားဖို႔လဲ အစီအစဥ္မရွိဘူး ေရွ႕ရီးစားထားဖို႔လဲအစီအစဥ္မရွိဘူး … မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခုလို တစ္သက္လုံး အဆင္ေျပသြားဖို႔ အေရးႀကီးတာပဲ မဟုတ္လား” “ဟုတ္ပါၿပီ … ဒါနဲ႔… မ… အလုပ္ေတြေကာ အဆင္ေျပလား” “အားလုံး အဆင္ေျပတယ္… ေအာ္ အလုပ္ဆိုလို႔ ေျပာရအုံးမယ္” “ဘာမ်ားလဲ” “မ …အလုပ္ေတြ ပါးသြားရင္ ခရီးထြက္မလားလို႔ စဥ္းစားေနတာ”။ “ဘယ္ကိုလဲ ဘယ္သူနဲ႔လဲ” “ေမာင္နဲ႔ေလ ဘယ္သူနဲ႔ရမွာလဲ” “ႏွစ္ေယာက္ထဲလား” “အင္းေပါ့” “မ… ဘက္က အဆင္ေျပပါ့မလား ႏွစ္ေယာက္ထဲ အၾကာႀကီး သြားမွာဆိုေတာ့ေလ” “သူမ်ားကို မေျပာပါနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ က်ဳပ္အိမ္က လူေတြအေၾကာင္း ခင္ဗ်ား သိသင့္သေလာက္ သိတာပဲ ခင္ဗ်ားကိုပဲေျပာရမွာ”  “အင္း ဟုတ္တယ္… ေမာင့္အလုပ္က အၾကာႀကီး နားလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး” “နားမရရင္ ထြက္လိုက္ အလုပ္မရွားဘူး …မ ရွာေပးမယ္ အလုပ္ေတြေပါတယ္” “ေပါေပမဲ့ ရအုံးမွေလ” “ဒီမွာ က်မ ရွင့္ကို တစ္သက္လုံး တင္ေကြၽးထားႏိုင္တယ္ေနာ္” သံသယေတြကို ေဘးထားလို႔ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ကိုယ့္ရီးစားဆီက ဒီလိုစကားမ်ိဳးၾကားရတာ ပုရိသတိုင္း တဒဂၤေတာ့ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးမိမည္ ထင္ပါသည္။ “ဟုတ္သားပဲ တျခားဆီ မလုပ္ခ်င္ေတာင္… မ အလုပ္မွာ ဝင္လုပ္လို႔ ရတာပဲေနာ့” “ဒါေပါ့… အဲ့ဒါေျပာတာေပါ့” “ဒါေပမယ့္ မေကာင္းပါဘူး… မဆီမွာ ဝင္လုပ္ဖို႔ရာက” “ဟယ္ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” “စဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ပိုင္ရွင္ကို သူ႔ဝန္ထမ္းက တက္တက္လိုးေနတာ သိသြားရင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ပါ့မယ္” “ခ္ခ္… အဲ့ေတာ့လဲ မသိေအာင္ ခိုးလိုးေပါ့ေနာ္… ဟီးး” “အခုေတာ့ ေပၚတင္ လိုးအုံးမယ္ဗ်ာ” ေျပာပီး ခင္ယုလြင္ တင္ပါးႀကီးကို သူ႔ဖက္ဆြဲကပ္မလို႔ လုပ္တုန္း ဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္ ရဲေလး တန႔္သြားရသည္။ သူ႔ဖုန္းေတာ့မဟုတ္ ဘယ္သူလဲမသိဘူး ဆိုပီး ခင္ယုလြင္က ဖုံးေကာက္ကိုင္ကာ ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေျပာအၿပီးမွာေတာ့။ “မ… အလုပ္ကိစၥ သြားစရာေပၚလာလို႔ သြားစို႔ေမာင္ ေမာင့္အေဆာင္ အရင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္”လို႔ ေျပာေပမယ့္ ရဲေလးက အေရးႀကီးရင္ “မ သြားႏွင့္ ေမာင္ တက္စီငွားပီး ျပန္လိုက္မယ္” ဆိုေတာ့ ခင္ယုလြင္ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားသလိုျပဳၿပီးမွ “ဒါဆိုရင္ ေမာင္အဲ့လိုပဲ သြားလိုက္ေပါ့… မ သြားရမွာ ေဝးတယ္” ဆိုတာနဲ႔ အခန္းခရွင္းၿပီး ဟိုတယ္ေရွ႕ကေန ခင္ယုလြင္ကားနဲ႔ အရင္ထြက္သြားၿပီးမွ ရဲေလးလဲ ျပန္စရာတက္စီ ရွာရေတာ့သည္။

အခန႔္သင့္စြာပဲ ဟိုတယ္နဲ႔ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ေရွ႕ဘက္လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတဲ့ သုံးဘီးမီနီအိုးေဝတစ္စီး သူ႔ကိုျမင္သြားပီး လက္လွမ္းျပတာနဲ႔ လက္ယက္ေခၚလိုက္သည္။ “ညီေလး ဘယ္သြားခ်င္လဲ ´ “မိန္းထဲ” သူ႔အေဆာင္ လိပ္စာေျပာပီး ရဲေလး တက္ထိုင္လိုက္သည္။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟ… ေစာ္ကက် ကားနဲ႔ျပန္သြားပီး… ငါ့ညီကေတာ့ တက္စီငွားျပန္ရတယ္ဆိုေတာ့” “သူ႔အလုပ္ကိစၥ အေရးႀကီးလာလို႔ပါ သြားရမယ့္ေနရာလဲ မတူတာနဲ႔ ဆင္းေနခဲ့တာ” “ေခ်ာသားပဲကြ ငါ့ညီေစာ္က” “ခင္ဗ်ား ျမင္လိုက္လား” “ညီေလးတို႔ အလာထဲက အကိုက ဒီနားမွာရွိတယ္… ညီေလးေစာ္ မ်က္နာကိုေတာ့ အခုအထြက္မွ ျမင္တာပါ” “ေအာ္… ဒီအနား အၿမဲရွိတယ္ေပါ့” “အဲ့လိုလဲ မဟုတ္ပါဘူးကြာ… ေက်ာင္းသားပဲလား ငါ့ညီက”  “ပီးသြားပါၿပီ… အလုပ္ဝင္လုပ္ေနတာ” “ဟုတ္လား… ဘယ္မွာ လုပ္တာလဲ အဆင္ေျပလား” “မဆိုးပါဘူး ကားျပင္တဲ့အပိုင္း စိတ္ဝင္စားလို႔ ဝပ္ေရွာ့တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္ေနတာ” တစ္လမ္းလုံး ေလပစ္လာတဲ့ တက္စီသမားက သူ႔ကို အေဆာင္ပို႔လို႔အၿပီး ျပန္ခါနီးမွာ “ကိုယ့္နာမည္က ပိုင္စိုး ကိုယ့္ဖန္းနံပါတ္ မွတ္ထားေလ …လိုအပ္ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္”ဆိုတာနဲ႔ ရဲေလး ဝတ္ေက်တန္းေက် မွတ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ လီးမွ မေခၚဘူး စကားမ်ားတဲ့ေကာင္ဟု ေတြးမိသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ပိုင္စိုးဆိုတဲ့ လူကို သူ႔အလုပ္နဲ႔ အေဆာင္သြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႕လာရသည္။ တစ္ရက္ ခင္ယုလြင္ လာမႀကိဳႏိုင္တဲ့ေန႔မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလဲ သူအလုပ္ဆင္းတာ နဲနဲေနာက္က်မယ္ ဆိုတာနဲ႔ တက္စီပဲ ငွားျပန္ရမလား သူငယ္ခ်င္းပဲ ေစာင့္ရမလား ခ်ည္တုံခ်တုံ ျဖစ္ေနတုန္း ပိုင္စိုးဆိုတဲ့လူ ေရာက္ခ်လာသည္။ “ဟာ… ညီေလး ဘာေစာင့္ေနတာလဲ ျပန္စရာမရွိရင္ တက္ကြာ” နားၿငီးမခံႏိုင္တာနဲ႔ မလိုက္ခ်င္လို႔ “ေနပါေစ က်ေနာ္ ပိုက္ဆံမပါဘူး” ေျပာတာလဲ နားမလည္ဘူး “မပါရင္ ေနာက္ရက္မွ ေပး… လာတက္” ဆိုပီး အတင္းေခၚေနတာေၾကာင့္ ရဲေလး ပိုင္စိုးနဲ႔ ပါသြားရျပန္သည္။ “ဆိုင္ကယ္မရွိဘူးလားဟ” “ဆိုင္ကယ္က ရွိတယ္ဗ်… သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းႀကဳံလို႔ သူနဲ႔ပဲ သြားေနတာ.. ဒီေန႔ အဲ့ေကာင္အလုပ္ေနာက္က်လို႔ ေစာင့္ေနတုန္း ခင္မ်ား ေရာက္လာတာပဲ” “ဒါမ်ားကြာ မင္းေစာ္ လာႀကိဳခိုင္းေပါ့” “အားရင္ သူလာႀကိဳေနက်ပါ… အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေန႔တိုင္းေတာ့ မလာႏိုင္ဘူးေလ” “အင္း ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲ… ထမင္းေကာ စားပီပီလား” “ဘယ္စားရေသးမလဲဗ်ာ ခုမွ အလုပ္ပီးတာကို” “ငါလဲမစားရေသးဘူး တစ္ဆိုင္ဆိုင္ ဝင္လိုက္မယ္ေလ” “သေဘာဗ်ာ” အေဆာင္ေရာက္ရင္လဲ ျပန္ထြက္စားရမွာေၾကာင့္ မထူးတာနဲ႔ ရဲေလး လက္ခံလိုက္သည္။

အဲ့ဒီမွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရဲေလး သူငယ္ခ်င္း သန္းေဇာ္က သူမနက္ျဖန္ ခရီထြက္ရအုံးမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာလာတာကို ပိုင္စိုး ရိပ္မိသြားပုံရသည္။ “မင္းသူငယ္ခ်င္းမရွိရင္ မနက္ျဖန္ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ လမ္းႀကဳံတယ္” ဇြတ္ေခၚေနတာကို အစက ျငင္းမလို႔ လုပ္မိေပမယ့္ ထမင္းေကြၽးထားတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ “ဒါဆိုလဲ လာေခၚဗ်ာ” လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ရျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔ ပိုင္စိုး သုံးဘီးနဲ႔ ရဲေလး အလုပ္သြားျဖစ္သည္။ အျပန္က်ေတာ့လဲ သူေတာင္ မဆင္းေသးဘူး ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ေနတာေၾကာင့္ ပါသြားျပန္သည္။ “ခင္ဗ်ား အလုပ္သိမ္းတာလား အေစာႀကီးပါလား ကိုပိုင္စိုး” “ဒီေန႔ သိပ္အဆင္မေျပတာနဲ႔ ေစာေစာသိမ္းလာတာကြ မင္းေစာ္ ဒီေန႔လဲ မအားဘူးေပါ့” “မနက္ျဖန္လဲ အားမွာမဟုတ္ဘူး” “ဟုတ္လား” “သူက ကိုယ့္ထက္ အလုပ္မ်ားတဲ့လူေလ” “ငါစဥ္းစားေနတာကြ” “ဘာကိုလဲဗ်” “မင္းကို ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ဆိုတာ” “အဆန္းပါလား ေျပာၾကည့္ေပါ့ ရပါတယ္” “မင္းေစာ္ အေၾကာင္းေလ” ရဲေလး နား႐ႊက္ေထာင္လာသည္။ “ေျပာပါအုံး ဘာေျပာမွာတုန္း” “မင္း စိတ္မဆိုးနဲ႔ကြာ စိတ္လဲ မတိုနဲ႔ အဲ့ဒါဆို ငါေျပာမယ္” “ေျပာမွာသာ ေျပာပါဗ်ာ” “မင္းေစာ္နာမည္ ဘယ္သူ” “ခင္ယုလြင္” “ေအးအး… သူကေလ ဘယ္လိုေျပာရမလဲကြာ… ဦးမင္းေဇာ္ဆိုတဲ့ ဘဲႀကီးတစ္ေဗြ ေခၚျဖဳတ္ေနက်ေစာ္လို႔ ၾကားတယ္ေနာ္” “ခင္ဗ်ား ဘယ္က ၾကားလာတာလဲ” “အဲ့ဒါ အေရးမႀကီးဘူး ရဲေလး မွန္မမွန္ပဲ အေရးႀကီးတာ မင္းမယုံရင္ စုံစမ္းၾကည့္ေပါ့” “အခုလို အသိေပးတာ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ…. ေနာက္ေတာ့ စုံစမ္းသင့္ရင္ စုံစမ္းရမွာေပါ့” ဒီလူက ဦးမင္းေဇာ္ကို ဘယ္လိုသိတာလဲ ျခင္းဝိုင္းကလူေတြနဲ႔မ်ား သိေနတာလား စသျဖင့္ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ ေလးငါး ရက္အတြင္း သူနဲ႔ ပိုင္စိုး မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ျပန္။ အဲ့ဒီအေတာအတြင္း ရဲေလး ခင္ယုလြင္နဲ႔ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ ဆုံးတိုင္းလဲ ေဆာ္ျဖစ္ၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္ထိ ျဖစ္ေနတဲ့ သံသယကို ထုတ္မေမးမိေသး။ တစ္ရက္ ေမွာင္စပ်ိဳးခါနီး ရဲေလး သူ႔အေဆာင္ကေန ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲထြက္လာတုန္း လမ္းမွာ ပိုင္စိုး သုံးဘီးေပၚမွာ ခင္ယုလြင္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ျမင္ပုံမေပၚၾက။ မက ပိုင္စိုး သုံးဘီးေပၚ ဘယ္လို ေရာက္ေနတာတုန္း။ သူ႔မွာ ကားရွိရဲ႕သားနဲ႔ အခုလို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတာနဲ႔ ခပ္ခြာခြာကေန မသိမသာ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မိသည္။ သုံးဘီးေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ရပ္မသြား လိုက္ရင္း လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း လူျပတ္လာတာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ၿမိဳ႕စြန္ မေရာက္တေရာက္က တိုးခ်ဲ႕ကြက္သစ္ေတြဆီ ေရာက္လာမွန္း သတိထားမိလာသည္။

ဒီဘက္ေတြက ဂရံေျမမရွိတဲ့ လယ္ေျမေတြကို အကြက္႐ိုက္ ၿခံခတ္ေရာင္းၾကတဲ့ ေနရာေတြဆိုတာ ရဲေလး သိသည္။ လူလည္း ရွင္းသည္။ အိမ္ဆက္လဲ ျခားသည္။ လူေတြက ေဈးေပါတာနဲ႔ ဝယ္ထားၿပီး ျမတ္ရင္ ျပန္ေရာင္းနဲ႔ လူလာေနတယ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားလို႔ ဆိုရမည္။ တစ္ေနရာ အေရာက္ နန္းႀကိဳးေတြနဲ႔ ၿခံခတ္ထားၿပီး အထဲမွာ ထရံကာေဆာက္ထားတဲ့ တစ္ထပ္အိမ္သစ္ေလး တစ္လုံးေရွ႕မွာ ပိုင္စိုးရဲ႕ သုံးဘီးကားေလး ရပ္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ရဲေလး ဆိုင္ကယ္ကို စက္ပိတ္ပစ္သည္။ ပိုင္စိုးက ၿခံတံခါး ဆင္းဖြင့္ပီး သူ႔ကားေလး ေမာင္းဝင္သြားတဲ့အထိ ရဲေလး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ၿခံထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ မရွိေတာ့ပဲ စိတ္ခ်ရမွ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို ၿခံနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ေနရာမွာ ဇက္ေသာ့ခတ္ထားခဲ့ၿပီး တုံ႔ဆိုင္းမေနပဲ ငါးေပသာသာေလာက္သာရွိမဲ့ ၿခံထဲ ေက်ာ္ဝင္ကာ အိမ္နား ေျခသံလုံလုံနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ပိုင္စိုးနဲ႔ ခင္ယုလြင္ အိမ္ထဲ ေရာက္ေနၾကေလာက္ၿပီဟုလည္း ေတြးမိသည္။ တျဖည္းျဖည္း အိမ္နဲ႔နီးကပ္လာခ်ိန္ ဖ်တ္ခနဲ လင္းထိန္လာတာေၾကာင့္ အျမန္ဝပ္ခ်လိုက္ရသည္။ အိမ္ထဲက မီးေတြပြင့္လာသလို အသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာတာေၾကာင့္ နံရံနားကပ္ကာ နားေထာင္ၾကည့္သည္။ “ဒါနင့္အိမ္ေပါ့ေလ (ခင္ယုလြင္ရဲ႕အသံ)” “ေအး ဝယ္ထားတာ မၾကာေသးဘူး” “လူမနေဘူးလား” “ေနဖို႔မဟုတ္ဘူး ေရာင္းစားဖို႔… ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရရင္ေပါ့… နင္ ဝယ္ခ်င္လို႔လား နင့္ဆိုရင္ေတာ့ ေဈးေလ်ာ့ေပးမယ္ေလ” “မဝယ္ပါဘူး ဝယ္ပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ” “နင့္ဘဲနဲ႔ လာႏွပ္ေပါ့ဟ ဟက္ဟက္” “ဟားဟား …ဒီလိုေနရာေတာ့ လာႏွပ္မလားဟယ္ ဟိုတယ္သြားမွာေပါ့” “ငါေတြ႕လိုက္ပါတယ္ နင္နဲ႔ေကာင္ေလးတစ္‌ေယာက္ မိုတယ္ထဲက ထြက္လာတာကို” “နင္ ငါ့ေနာက္ လိုက္ေခ်ာင္းေနတာလား” “မေခ်ာင္းပါဘူး တိုက္ဆိုင္သြားတာပါ” “နင္ ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔ေနာ္… ငါ အဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔က အတည္” ပိုင္စိုး ဘာေျပာမလဲ ရဲေလး နားစြင့္ေနတုန္း အသံက ခ်က္ခ်င္းထြက္မလာပဲ ခဏတိတ္သြားသည္။ “အတည္ ဟုတ္လား ယုလြင္” “ေအး… ဟုတ္တယ္ အတည္” “ထူးျခားျဖစ္စ္ပါလားဟ… ေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္ဟာ ခဏေစာင့္”။ “ေရရတယ္ေပါ့” “စက္ေရတြင္းေလ ၿခံေထာင့္မွာ နင္ေရာ ခ်ိဴးအုံးမလား” “မခ်ိဳးေတာ့ဘူး ငါခ်ိဳးခဲ့ၿပီး” “ဒါဆို ခဏေစာင့္” တံခါးဖြင့္သံ ၾကားလို႔ ရဲေလး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေျမေပၚဝပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။

အေရွ႕တံခါးေတာ့ မဟုတ္ အေနာက္တံခါးကေန ထြက္သြားပုံရသည္။ ပိုင္စိုး ထြက္သြားပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ခင္ယုလြင္ပါ ထြက္သြားတာေၾကာင့္ အခြင့္အေရးရတုန္း သူတို႔ထြက္တဲ့ အေပါက္ကေနပဲ အိမ္ထဲလွစ္ ခနဲ ေျပးဝင္ကာ ပုန္းစရာ ေနရာရွာၾကည့္သည္။ ဖ်ာေလး တစ္ခ်ပ္သာ ခင္းထားတဲ့ အခန္းေလး တစ္ခုသာရွိၿပီး က်န္တဲ့ေနရာ ကြယ္ဝွက္ပုန္းစရာ ဘာပစၥည္းမွ မရွိတာေၾကာင့္ ရဲေလး စိတ္ေလသြားသည္။ ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ေခါင္းေပၚက ထုတ္တန္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မတတ္ႏိုင္ ဒါပဲရွိေတာ့သည္။ ထုတ္တန္းေပၚ မတက္ခင္ တံခါးေပါက္ေဘးကေန အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။ ေမွာင္ေနတာေၾကာင့္ ေရသံမွလႊဲ၍ ဘာမွမျမင္ရ ၿခံက်ယ္တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ လူေတြ ေရာက္မလာခင္ နံရံအသားေဘာင္တန္းေတြကေန ကုတ္ကပ္တက္ကာ အခန္းရွိရာ ဘက္ျခမ္းမွာ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ရဲေလး အႀကံက အျပင္ကေန အထဲဝင္လာရင္ အခန္းဘက္ျခမ္း အမိုးေပၚကို ႐ုတ္တရက္မျမင္ႏိုင္။ သူတို႔ အခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ အခန္းျပင္ဘက္ကို မရိပ္မိေအာင္ ျပန္ကူးဖို႔ရာျဖစ္သည္။ မလြယ္ေပမယ့္ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိသည္။ ေတြ႕သြားေတာ့လဲ ဘာဂ႐ုစိုက္စရာလိုလဲ ရွင္းမယ္ ဆိုတဲ့အႀကံနဲ႔ျဖစ္သည္။ သိပ္ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရ အထဲဝင္လာတဲ့ ပိုင္စိုး အသံႀကီးထြက္လာသည္။ “ေတာ္ေတာ္ ဆာေနလား ယုလြင္ ´´ “အထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ မေနရဲလို႔ လိုက္လာတာ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔” “လာ…အခန္းထဲသြားမယ္” သူထင္ထားသလို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ အထဲသြားမယ္ အသံၾကားတာနဲ႔ အျပင္ဘက္ကို ေျခလွမ္းဖို႔ အသင့္ျပင္ထားလိုက္သည္။ ပိုင္စိုး အခန္းတံခါးဖြင့္ပီး ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တာနဲ႔ ျဖဳတ္ခနဲ တစ္ဖက္ကို လွမ္းလိုက္သည္။ သတိေတာ့ထားရသည္။ အခန႔္မသင့္ရင္ ေသႏိုင္တဲ့ အျမင့္မဟုတ္ေပမဲ့ က်ိဳးကန္းမဲ့ကိန္းပင္။ အခန္းထဲေရာက္သြားခ်ိန္ ခင္ယုလြင္အသံက အရင္ထြက္လာသည္။ “ပိုင္စိုး ငါက ဒီဖ်ာေပၚမွာ ကုန္းရမွာလား” “ေအးေလ… နင္ကလဲ အိမ္အသစ္ပါဆိုမွ ဖ်ားေပၚမွာ မခံဘူးတာ က်ေနတာပဲ ေက်ာင္းတုန္းက လူမေနတဲ့ ထန္းေတာထဲက တဲပ်က္ထဲမွာတစ္ခါ နင္ ငါ့ကို ခံဖူးတယ္ေလ ေမ့ေနၿပီလား” “ၾကာၿပီေလဟာ …အံ့ၾသလို႔ပါ နင္လဲ အဲ့ေလာက္မႊဲေနတာမွ မဟုတ္ပဲ… ဟိုတယ္ သြားလို႔ရေနတာကို ဒီေခၚခဲ့လို႔ပါ” “နင့္ကို ငါ့ဝယ္ထားတဲ့အိမ္ ျပခ်င္လို႔ပါဆို အပိုေတြေျပာေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီ လာစမ္းပါဒီနားကို” “အာ့… အသာလုပ္ပါ လဲေတာ့မယ္” ပိုင္စိုးက ခင္ယုလြင္ကို သူ႔အနား ဆြဲေခါပုံရသည္။

အသံသာၾကားရသည္။ မျမင္ရလဲ ကိစၥမရွိေပမယ့္ ေဇာင္းေတြနဲ႔ အသားထုတ္တန္းကို အားနဲ႔ကိုင္ထားရတာၾကာေတာ့ ရဲေလးလဲ မသက္သာေခ်။ အဲ့ဒါနဲ႔ တက္လာတုန္းက ေနရာကေန သတိထားပီး ျပန္ဆင္ခဲ့သည္။ အခန္းနား ခ်က္ခ်င္းမသြားေသးပဲ ထြက္ေပါက္တံခါးဂ်က္ကို အသာေလး သြားျဖဳတ္ခဲ့ပီးမွ အတြင္းထဲ ျမင္ရတဲ့ အခန္းထရံေပါက္ကေန အထဲကိုၾကည့္မိသည္။ ပိုင္စိုးက ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္ေနၿပီ လူကသာ အသားအမဲႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ လီးကေတာ့ အေတာ္မဲရွာသည္။ ဖ်ာေပၚ ပက္လွန္အိပ္ေနတာေၾကာင့္ လီးက ေခါင္မိုးေပၚ ထိုးခ်ိန္ထားတဲ့ လႊတ္ကာနီး ဒုံးပ်ံႀကီးလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ခင္ယုလြင္ ကကိုယ္ေလးေဘးတေစာင္းေကြးအိပ္ေနရာကာ ပိုင္စိုးလီးကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ “နင္ က လီးအသစ္ေတြ႕ေနေတာ့ ငါ့လီးေမ့ပီေပါ့ေလ´´ “ နင္လဲဘာထူးလဲ ေကာင္မတစ္ေယာက္နဲ႔ခိုးစားေနတာ ငါမသိဘူးထင္ေနလား´´ “ျပတ္သြားပီ သူနဲ႔က ´´ “ဘာျဖစ္လို႔ … စားရတာ ဝ လို႔ထားခဲ့တာလား ´´ “အိမ္ကေပးစားတဲ့လူတဲ့ေလ ယူသြားၿပီ ဒရာမာေတြလာခင္းျပေနတာ နားၿငီးတာနဲ႔ ယူခ်င္ယူ မယူခ်င္ေနအေပါက္မရွားဘူးလို႔ တစ္ခြန္းပဲေျပာခဲ့တာ ဟက္´´ “လုပ္စရာအေပါက္မရွိေတာ့လို႔ ငါ့ဆီဝဲလာတာမဟုတ္လား´´ “ခြိ…အဲ့ဒါလဲအဲ့ဒါေပါ့ဟာ …ပီးေတာ့ ငါခ်ဖူးတဲ့ေစာ္ေတြက နင့္ေလာက္ကို ပုံမလာဘူး နင္လိုလဲအထုအေထာင္းမခံႏိုင္ၾကဘူး´´ “ဟုတ္လား ညံတာေပါ့ေနာ္… ငါသိပါတယ္ နင္ အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ျပတ္သြားတာကို… ျပတ္သြားလို႔လဲ နင္ေခၚတာ လိုက္ခဲ့တာ ေပ့ါ´´ “ငါ့သာေျပာတယ္ နင္ကသာငါ့ေနာက္လိုက္ေခ်ာင္းေနတဲ့ပုံေနာ္´´ “ေခ်ာင္းစရာလိုပါဘူး လာလာေျပာၾကလြန္းလို႔ေလ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ´´ “ဒီေကာင္ေတြနင္နဲ႔ငါ့အေၾကာင္း သိတာမဟုတ္ဘူး အခုလို နင့္ကိုငါေဆာ္ေနတာကိုေပါ့ ေစာက္တင္းတုတ္ခ်င္လို႔သာလာေျပာၾကတာ …ကဲကဲ အဲ့တာေတြထားလိုက္ေတာ့ ဝင္လိုက္ပါအုံးငါ့ေပါင္ၾကားထဲ”  ျပန္ပဲထြက္သြားရမလား ဝင္ပဲဖမ္းရမလား စဥ္းစားရခက္ေနတဲ့ ရဲေလး အေတြးတစ္ခု ဝင္လာတာနဲ႔ ဖုန္းထုတ္ပီး အသံဖမ္း app ဖြင့္ထားလိုက္သည္။ အခန္းတံခါးဆီ ၾကည့္မိေတာ့ အတြင္းထဲက ်က္ထိုးမထားတာကိုေတြ႕ရသည္။ အိမ္မႀကီးတံခါး ပိတ္ထားလို႔ အတြင္းတံခါးဖြင့္ထားပုံရသည္။ တံခါးက အနည္းငယ္ဟေနသည္။ သူအထဲကိုျပန္ၾကည့္မိတဲ့အခ်ိန္ ပိုင္စိုးက မ်က္စိမွိတ္ကာမွိန္းေနၿပီး ခင္ယုလြင္ကိုယ္ေလးက ေအာက္နဲနဲေလ်ာသြားၿပီး ပိုင္စိုးေပါင္ၾကားမ်က္နာအပ္ကာ ေခါင္းကနိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လီး စုပ္ေနၿပီဆိုတာ ရဲေလး သိလိုက္သည္။

အဝတ္အစားေတြကေတာ့ ရွိတုန္းပင္… “စုပ္စုပ္… (ဖီလ္းတက္ေနတဲ့ပိုင္စိုး အသံ) ´´ ေျပာပီး ပိုင္စိုးက နက္ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ခင္ယုလြင္ ထဘီကို ခါးေပၚဆြဲလွန္တင္လိုက္သည္။ ဖင္ကားကားႀကီးက မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းေျပာင္လို႔ေနသည္။ ပိုင္စိုးက က်န္ေနေသးတဲ့ ပန္းဆီေရာင္ အတြင္းခံေလးကို အထက္ကေန စုကိုင္ေတာ့ အတြင္းခံမွာ လုံးက်စ္က်စ္ေလးျဖစ္သြားၿပီး အဲ့ဒါကို တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းၾကား လႊဆြဲသလို ဆြဲေနသည္။ “ဘုန္း” ပိုင္စိုးရဲ႕ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြကို အားနဲ႔ပစ္႐ိုက္လိုက္တဲ့ အသံႀကီးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အက်ယ္ႀကီး ထြက္လာသည္။ ကာယကံရွင္ေတြထက္ ရဲေလး ပိုစိုးရိမ္သြားသည္။ ၾကားကုန္မွျဖင့္ ေဘးဘီကို ေယာင္ရမ္းပီး လွည့္ၾကည့္မိသည္။ “ထထ ထေတာ့” ပါးစပ္နဲ႔ လီး မလႊတ္တန္း စုပ္ေနတဲ့ ခင္ယုလြင္ကို ဆံပင္ကေန ဆြဲေမာ့ကာ ေျပာေနသည္။ “ဘာလဲလို႔” သူစုပ္ေကာင္းေနတုန္း ထခိုင္းေတာ့ ခင္ယုလြင္ သိပ္ေက်နပ္ပုံမေပၚ။ ဝဲဖ်ာက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းရင္ ေခါင္းေမာ့လာသည္။ “ငါထြက္သြားလိမ့္မယ္… နင္က အသကုန္စုပ္ေနတာကို” “ဟယ္…သူမ်ားေတြကိုလဲ ဒီလိုပဲစုပ္တာပါဟယ္”။ “ေအး ငါေတာ့ေတာ္ပီ အဝတ္အစားေတြခြၽတ္ပီး အိပ္လိုက္´´ လွဲေနရာက ကုန္းထကာ သူကိုယ့္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ဘရာစီယာတစ္ထည္သာခ်န္ပီအကုန္ခြၽတ္ကာ ပက္လက္လွန္ေပါင္ကားေပးသည္။ အေနအထားက်သြားမွ ပိုင္စိုး… ခင္ယုလြင္ေပါင္ၾကား ဒူးေထာက္ဝပ္ကာ လွ်ာစြမ္းျပေတာ့သည္။ “အားးလားးလားး ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ေခြးေလးပါလား´´ “ဖာသည္မ အဲ့ေခြးလိုးတာပဲႀကိဳက္ေနတာမဟုတ္လား´´ “ခ္ခ္… ေျပာမိလို႔လား´´ “ဟဲ့ …ဒါနဲ႔နင္ဟိုဘဲႀကီးကို ကုန္းေနတုန္းလား´´ ဟိုက္ ဘာလဲဟေပါ့ ရဲေလး ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ “ဘယ္သူကို ေျပာတာလဲ နာမည္တပ္ေျပာ´´ ေစာက္ပတ္ယက္တာ မွိန္းခံေနရာက ခင္ယုလြင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံမ်ိဳးနဲ႔ျပန္ေမးသည္။ “ဦးမင္းေဇာ္ ေလ´´ “ငါသူနဲ႔မေတြ႕တာၾကာၿပီ ´´ “ဘာျဖစ္လို႔ ´´ ပိုင္စိုးက လွ်က္လိုက္ေမးလိုက္လုပ္ေနသည္။ “မေတြ႕ခ်င္ေတာ့လို႔ ေပါ့´´ “ဒါနဲ႔ နင့္ေကာင္ ရဲေလး ေကာဘယ္လိုလဲ နင့္ကို ေကာင္းေကာင္းမွျဖဳတ္ေပးႏိုင္ရဲ႕လား´´ “သူလဲ မဆိုးပါဘူး … အားးးးးးသေပါဘီ´´ မေျပာမဆို ေစာက္ပတ္ ထဲလွ်ပ္တစ္ျပက္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တဲ့ ပိုင္စိုး လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ခင္ယုလြင္ အငိုက္မိသြားသည္။ “ျမန္လိုက္တာေနာ္ လွ်ာကေန လီးေျပာင္းတာ´´ “ဘာေသပါဘီလဲ လီးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ လိုးတာခံလာတဲ့ေစာက္ပတ္က´´ “နင္ကလဲ အဲ့ေလာက္လဲ မမ်ားပါဘူးဟာ´´ “စြပ္စြပ္ ဗ်စ္ ဗ်စ္ အင့္ အင့္ အာ့ အားးး´´ အသံေတြ စထြက္လာသည္။ ခင္ယုလြင္ သူ႔ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေဘးကို တန္းေနေအာင္တြန္းကားခံထားရပီး အရွိန္နဲ႔ ပစ္ပစ္ေဆာင့္တာ ခံေနရသည္ ။

“ေကာင္မ နင့္ေစာက္ပတ္ နဲနဲေတာင္ က်ယ္လာသလိုပဲ ´´ “နင့္လီးက က်ဳံ႕သြားတာ ေနမွာပါ သူမ်ားေတြ အဲ့လိုမေျပာပါဘူး … အာ့” “ဖာသည္မ လီးႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မ´´ “အင့္ …အင့္ … ေသစမ္း´´ ဖင္ႀကီးႂကြႂကြကာ ကိုယ္လုံးအားပါသုံးပီး အားကုန္ထုတ္ လီးဆုံးေအာင္ ေစာက္ေခါင္းထဲေဆာင့္ထည့္သည္။ အေနအထားက ခုဏကလို ေပါင္ေတြေဘးတန္းေနတာမဟုတ္ေတာ့ပဲ ပိုင္စိုးက ေျခက်င္းဝတ္ႏွစ္ဖက္ကို စုကိုင္ပီး ခင္ယုလြင္ ရင္ဘတ္နားအထိ ေပါင္တံေတြကို ဖိခ်ထားပီး သူက အေပၚကေန ကြကြႀကီး က်ဳံးလိုးေနသည္။ ရဲေလး ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ခင္ယုလြင္ ဖင္ကားကားႀကီးက ေလထဲေျမာက္ေနၿပီး ေစာက္ပတ္အေျမႇာင္းထဲ လီးႀကီးဝင္ထြက္ေနတာ ျမင္သာလွသည္။ သူ႔ေစာ္ ဖင္ၾကားက အရည္ေတြစီးက်ေနတာကိုပါ ျမင္ေနရသည္။ “ခ်ခ်… ေနာက္ေတြ႕ဖို႔ရာမေသခ်ာဘူး ေတြ႕တုန္း အားရေအာင္ခ်သြား ေစာက္ေကာင္” “ႁပြတ္ႁပြတ္” အဲ့လိုေျပာလာတဲ့ ခင္ယုလြင္ ပါးစပ္ကို ပိုင္စိုးကဖိစုပ္သည္။ ခင္ယုလြင္ကလဲ ပိုင္စိုး ေခါင္းကိုင္ကာ အပီအျပင္ကို ျပန္စုပ္ေပးေနသည္။ “ဟူးးးးဟားးးးအင္းးးး” “နင္ ပီးေတာ့မလား” “အင္း …နီးလာပီ ´´ ေျပာပီး ပိုင္စိုးခါး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔စုံကိုင္ကာ အေပၚကလူ ဆက္တိုက္လိုးေနတာေတာင္ သူကပါ ေအာက္ကေန ပိုင္စိုး ေပါင္ၾကား ေကာ့ေကာ့ပီး ပစ္ကပ္လာသည္။ ေအာက္ကေန မ်က္နာေလးရႈံ႕မဲ့ကာ လမ္းဆုံးေရာက္ဖို႔အားထုတ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ဆံပင္ဆြဲမၿပီး ပိုင္စိုးက သူ႔လီးႀကီး ေစာက္ပတ္ထဲဝင္ေနတာကို ျမင္ေအာင္ျပသည္။ “ျမင္လား ေခြးမ နင့္လင္ေတြလီးနဲ႔ ငါ့လီး အရသားခ်င္းတူလား” နီျမန္းေနတဲ့ မ်က္နာေလးနဲ႔ ခင္ယုလြင္ ပိုင္စိုးမ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည္သည္။ ပီးေတာ့ ေျပာသည္။ “အတူတူပဲ” ေျပာပီး မ်က္နာတံေထြးနဲ႔ပါ ထြီခနဲ ေထြးပစ္သည္။ စကားေျပာေနေပမဲ့ လီးကိုလဲ အနားမေပးတဲ့ ပိုင္စိုးက သူ႔မ်က္နာကို ခင္ယုလြင္ မ်က္နာအနားကပ္ေပးလိုက္သည္။ “ျပန္ယက္” ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူ႔တံေထြးေတြကို ခင္ယုလြင္က ျပန္ယက္ကာ ေခါင္းေလးပါ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲၿပီး ဘရာစီယာေအာက္ကေန သူ႔ႏို႔သူ ေခ်ေနသည္။ အဲ့သည္လို မိန္းကေလးက အရွိန္အတက္ဆုံးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ လိုးေနရာက ပိုင္စိုး သူ႔လီးကို ေစာက္ပတ္ထဲက ဆြဲႏႈတ္ပစ္သည္။ ခင္ယုလြင္ မ်က္လုံးပြင့္လာၿပီး စိတ္ပ်က္သြားတဲ့ ေလသံေလး ထြက္လာသည္။ “ဘာလဲဟာ” “ထအုံး… ကုန္း”  “ဒီခ်ိန္မွ ကုန္းခိုင္းရလား” “ေအး …ဒီအခ်ိန္မွပဲ ကုန္းခိုင္းတာ နင္က ေစာပီးသြားရင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးေတြ ဘာေတြလုပ္ေနမွာ ႀကဳံဖူးတယ္ေလ” လူးလဲထပီး ခင္ယုလြင္ ေလးဖက္ေထာက္ ကုန္းေပးသည္။

“မပူပါနဲ႔ဟ နင္ပီးေအာင္ လိုးေပးမွာပါ” “အမယ္ အထာႀကီးနဲ႔ နင္ပီးေအာင္ လုပ္မေပးလဲ လုပ္ေပးမယ့္သူေတြ တပုံႀကီး သေဘာေပါက္” ဖင္ကုန္းေနရာကေန ျပန္ပက္သည္။ “ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနတာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚလိုက္ရမလား” “ေခၚလိုက္ေလ… ၾကာသလားလို႔ နင္လာစတာေနာ္” “ဟင္းဟင္း… ေတာ္ေတာ္ယြတဲ့ ေစာက္ပတ္” တင္ပါးႀကီးႏွစ္ျခမ္း ဆြဲၿဖဲၿပီး အံႀကိတ္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာလာသည္။ “မႏိုင္ေတာ့ဘူးမလား …ခ္ခ္” “လာစမ္း အေပၚကတက္ေဆာင့္” “ကုန္းေပးဆို” “စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ တက္အေပၚကို” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ခင္ယုလြင္ကို ေဘးတြန္းလႊတ္ပီး သူက အဲ့ေနရာမွာ ဝင္လွဲခ်လိုက္သည္။ ခင္ယုလြင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပိုင္စိုးအေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ခြထိုင္ပီး သူ႔ေစာက္ပတ္ဝ လီးနဲ႔ခ်ိန္ကာ ထိုင္ခ်သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ပိုင္စိုး ရင္ဘတ္ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ပီး သူ႔ဖင္ ကားကားႀကီးကို တဘုန္းဘုန္း နဲ႔ေဆာင့္ခ်ေတာ့သည္။ အားပါခ်က္က လဥေပၚမ်ား ေဆာင့္ခ်မိရင္ တက္ေသမည့္ကိန္းပင္… အသံဖမ္းထားတာကို ရဲေလး ပိတ္ပစ္သည္။ စိတ္ခံစားခ်က္ေပါင္းစုံးတို႔ ေရာေထြးလာသည္။ ခင္ယုလြင္ကို ဆဲဆိုေပါက္ကြဲပစ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနတာလား ဒါလဲ မေသခ်ာ။ သူ႔အေပၚ ခင္ယုလြင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာလဲ သူသိသည္။ ခ်စ္သူတစ္ေရာက္လိုေကာ မိသာစုဝင္တစ္ဦးလိုပါ ေငြေရးေၾကးေရးကအစ ကူညီေပးခဲ့တာေတြ ေျပာရင္ ကုန္မယ္မထင္ေတာ့ သူ႔အေဆာင္လခေတာင္ သူအၿမဲေပးရတယ္မရွိ သူမပဲ ေပးခဲ့တာေတြက မ်ားမ်ား ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ သူေျပာမထြက္တာလား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ သူ႔ေပါင္ၾကားက ဒုတ္က သံေခ်ာင္းျဖစ္ေနၿပီ … မ… နဲ႔ … ေမာင္ တစ္သက္လုံး အဆင္ေျပသြားဖို႔ အေရးႀကီးတာပဲ မဟုတ္လားဆိုတဲ့ စကားက နားထဲ ေရာက္လာျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဖုံးကြယ္ဆက္ဆံေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ အဆင္မေျပႏိုင္လို႔ ယူဆသည့္အေလ်ာက္ ေထြျပားေနတဲ့စိတ္ကို ရွင္းထုတ္ကာ ရဲေလး ေဘာင္းဘီ ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္က စစ္ထြက္ခါနီး လွံတံတစ္လက္လို တဝင့္ဝင့္ျဖစ္လာသည္။ အခန္းတံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္လိုက္ေသာ္လည္း အထဲက ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မႊန္ေနတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ သူ႔ဝင္လာတာကို မျမင္ၾကေသး အေနအထားကလဲ ခုဏကလို ခင္ယုလြင္က ခြထိုင္ ေဆာင့္ခ်ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပိုင္စိုး ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစုပ္ေနၾကပုံရသည္။ ခင္ယုလြင္က ၿငိမ္ေနေပမဲ့ ပိုင္စိုးလီးကေတာ့ ေအာက္ကေန ေစာက္ပတ္ထဲ ေညႇာင့္ကာ ေကာ့လိုးေနတုန္းပင္။

ရဲေလး ပိုင္စိုး ေပါင္ၾကား ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ ခင္ယုလြင္ ဖင္အေနာက္ ေနရာယူလိုက္သည္။ လက္ကလဲ တင္ပါးႀကီးေပၚ အသာေလးတင္လိုက္ခ်ိန္ ခင္ယုလြင္ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းလွည့္လာသည္။ “ေမာင္” ခင္ယုလြင္ရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ ေအာက္က ပိုင္စိုးပါ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာေတာ့ ခင္ယုလြင္ ခါးေပၚ က သူ႔လက္ကို ပိုအားထည့္ ဖိထားပီး က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ လက္ကာျပလိုက္သည္။ “ေနေန အသာေန မထနဲ႔ မထနဲ႔” လက္ကလဲ အတင္းဖိထားသည္။ “ေဟ့လူ ကိုပိုင္စိုး” “ရဲေလး မင္း ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ” “အဲ့ဒါအေရးမႀကီးဘူး က်ဳပ္ေရာက္တာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူတူပဲ” ခင္ယုလြင္က ပိုင္စိုးအေပၚကေန ဆင္းမလို႔ လုပ္ေနလို႔ ရဲေလး သူ႔ခါးကို ထပ္ပီးအားထည့္ ဖိထားလိုက္သည္။ “မ …အသာနေပါဆို” ရဲေလးက ေလသံေအးေအးနဲ႔ပဲ ေျပာသည္။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ေျပာဖို႔ေမ့ေနတာထင္တယ္ ကိုပိုင္စိုး” “ဘာကိုလဲဟ´´ “ဦးေဇာ္မင္းက မကို ေခၚေခၚျဖဳတ္တယ္ဆိုတာပဲ ေျပာသြားတယ္ေလ… ခင္ဗ်ား အခုလို ေခၚျဖဳတ္တာက် ေျပာမသြားဘူး” “ငါမင္းကို ေျပာဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္ကြာ… လုံးဝ မလိမ္ဖူး ဒါေၾကာင့္လဲ… မင္းအနားကပ္ခဲ့တာေပါ့” ခင္ယုလြင္ ပိုင္စိုးကို မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္သည္။ “ကဲပါ ဆက္ဆြဲလိုက္ရေအာင္” ေျပာပီး ရဲေလးက သူ႔လီးကို တံေတြးဆြတ္သည္။ ခင္ယုလြင္ ေစာက္ပတ္ထဲမွာေတာ့ ပိုင္စိုး လီးရွိေနတုန္း “ေမာင္ …ဘာလုပ္မွာလဲကြာ” မ်က္နာေလးက ညႇိးငယ္ေနတာလား တည္ေနတာလား ေတာင္းပန္ခ်င္ေနတာလား ဘာမွန္းမသိတဲ့ မ်က္နာေပးနဲ႔ ခင္ယုလြင္ကေမးသည္။ ရႈးး… ဆိုပီ ရဲေလးက ႏႈတ္ခမ္းနား လက္ေတ့ကာ ျပသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ဒစ္ေခါင္းကို မဝင္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ခင္ယုလြင္ ဖင္ဝေတ့ကာ ဖိထဲ့သည္။ မဝင္ ေခ်ာ္သြားသည္။ လီးကိုၿမဲၿမဲကိုင္ပီး ထပ္ထိုးထည့္ျပန္သည္။ ခင္ယုလြင္ ပါးေလးေဖာင္းသြားၿပီး ရဲေလးဖက္လွည့္ေနရာက ပိုင္စိုးမ်က္နာေပၚ ေခါင္းစိုက္က်သြားေတာ့သည္။ “ရဲေလး မင္း အေနာက္ဖြင့္ေနတာ( ပိုင္စိုး အသံ)´´ “ဖြင့္ပီးသား မေရာက္တာၾကာလို႔ ျပန္ေခ်ာ့ေနရတယ္ ခင္ဗ်ားလဲနဲနဲလႈပ္ရွားေပးေလ ဟိုမွာ ေခါင္းစိုက္သြားၿပီး´´ “ေအာ္ ေအးပါဟ … ယုလြင္ နင္ဖင္ခံတာငါ့ကိုေျပာသင့္ပါတယ္ဟာ ေဘာ္ဒါခ်င္းကို´´ “စပကိုေဘာ္ဒါလား… တက္လိုးေနတာ ေဘာ္ဒါေခါရမွာလား… အားး… ကြၽတ္ …ကြၽတ္´´ အစမို႔နာကနာ သူ႔ဘဲကိုလဲ တစ္ခုခုေျပာထားပုံရတာနဲ႔ အံႀကိတ္ဖင္ခံေနရတာေတာင္ ခင္ယုလြင္က ပိုင္စိုးကိုရန္ေတြ႕ေနသည္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးၾကတာပဲ က်ဳပ္အကုန္ၾကားတယ္ ေျပာေနတာေတြ” “မ… ေျပာတာ နားေထာင္ေပးအုံးေလ ေမာင္´´ “ေနာက္မွေျပာ မ ´´ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ႏွဲ႔သြင္း ဖိသြင္း ဆသြင္း ရာကေန ရဲေလး လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဖင္ထဲ စုံစုံျမႇပ္သြားခ်ိန္မွာ အသြင္း အထုတ္ကို ရမ္းမလုပ္ေသးပဲ လီးအရင္းနားတင္ပဲ ကပ္ဖိကာေဆးႀကိတ္သလို ႀကိတ္ႀကိတ္ခ်သည္။ အထာသိပီးသား ဖင္မို႔ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမယ္ဆိုတာ ရဲေလး ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ခပ္ၾကာၾကာေလး ဒီပုံအတိုင္းလုပ္ေပးပီးမွာ ခင္ယုလြင္ ဆီက ဟူးးးအင္းးးအားးး နဲ႔ ခပ္တိုးတိုးညည္းသံေလးထြက္လာေတာ့ ဖင္ကလီးကိုလက္ခံလာၿပီဆိုတာ ရိပ္မိတဲ့ ရဲေလး လီးကို ပိုပီးအျပင္ဆြဲထုတ္ကာ ေဆာင့္ၾကည့္သည္ ။ အသုံးမျပဳတာၾကာလို႔ အသစ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ဖင္ကညႇစ္အားေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ကို ညႇစ္ယူသည္။ အထဲထိုးထည့္လိုက္တိုင္း ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ နဲ႔ျမည္သြားမွာပင္ စိုရိမ္စရာျဖစ္ေနသည္။ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္ပီး ဆြဲေနတဲ့ ရဲေလး ေဆာင့္ေၾကာင့္ပုံစံခပ္ျမင့္ျမင့္ခြပီး ပုံစံေျပာင္းလိုး ၾကည့္သည္။ “ေဟ့လူ ကိုပိုင္စိုး ခင္ဗ်ားရလား´´ “ငါကရတယ္ မင္းပဲ ´´ ဒီအေနအထားမွာ ေအာက္ကလူထက္ အေပၚကလူကလႈပ္ရွားရပိုလြယ္တာေၾကာင့္ ရဲေလး ပိုအားထည့္ၾကည့္သည္။ အေျခအေနက မဆိုးလွ ခင္ယုလြင္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့အေျခအေနေရာက္လာတာနဲ႔ လီးကိုကြၽတ္ခါနီးနီး ဆြဲႏႈတ္ပီး က်ဳံးေဆာင့္ေတာ့သည္။ “အားးးအင့္ … အာ့… အာ့” ေခါင္းေလးေထာင္လာသည္။ ေအာက္က ပိုင္စိုးကလဲ ေစာက္ပတ္ထဲကလီးကို မကြၽတ္ေစရပဲ ရသေလာက္ ေညႇာင့္လိုးသည္။ “ဘုန္း” တင္ပါး ကားကားႀကီးကို ရဲေလး လက္ဝါးစာ တစ္ခ်က္ေကြၽးၿပီး ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ခင္ယုလြင္ မ်က္ႏွာအနား ကပ္ေမးသည္။ “ခံႏိုင္ေသးလား” “ဟင္” “ခံႏိုင္ေသးလားလို႔” “လုပ္ၾကည့္ေလ” လွည့္မၾကည္ပဲ ေျပာလာသည္။ “ေအာက္ကလူ ခင္ဗ်ားေကာရလား” “သူ႔ကို ေမးမေနနဲ႔ ေမာင္… အေပၚကေဆာင့္ေလ သူဟာအထဲဝင္ေလပဲ” ဒီေတာ့မွ ရဲေလးလဲ ခါးကေန အပိုင္ကိုင္ပီး တဘုန္းဘုန္း နဲ႔ ပိတ္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ “အားးးအင္းးအားးးအာ့… ေမာင္… ေမာင္´´ “ဟင္ ဘာလဲ´´ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔က်ဴံးေဆာင့္ေနတုန္း ခင္ယုလြင္ ဆီက အသံထြက္လာျပန္သည္။ “ပိုင္စိုး ဘာေတြေျပာထားေသးလဲ” “ဘာမွ မေျပာရေသးပါဘူးဆို’ ရဲေလး မေျဖခင္ ပိုင္စိုးက ဝင္ေျဖသည္။ “နင့္မေမးဘူး” “ဦးမင္းေဇာ္က… မကို ေခၚျဖဳတ္တယ္တဲ့ ဒါပဲေျပာတာ” ဖင္ခံေနတာကိုေတာင္ ေမ့သြားပုံရၿပီး ခင္ယုလြင္ သူ႔ေအာက္က ပိုင္စိုးကို ရန္လုပ္ျပန္သည္။

“နင့္ကိုေလ စပနဲ႔ မ်က္ႏွာတက္ပြတ္ခ်င္တာ” “ လာေလ လုပ္လိုက္စမ္းပါ” ၿပီတီတီမ်က္နာႏွင့္ ပိုင္စိုးကေျပာသည္။ “သူ႔ကိုေျပာမေနပါနဲ… မ … သူေျပာလို႔ ေမာင္ သိတာေလ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိေမာင့္ကို ဖုံးထားမွာလဲမသိႏိုင္ဘူးေလ´´ “မဟုတ္ပါဘူးကြာ …မ …သူတို႔ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအဆက္ျဖတ္ေနပါၿပီ´´ ဆက္ေျပာလာမယ့္စကားေတြကို ရဲေလး နားမေထာင္ေတာ့ပဲ ေညာင္းသလိုျဖစ္လာလို႔ ပုံစံေျပာင္းခ်င္တာနဲံ့ လီးကိုဆြဲႏႈတ္ပစ္သည္။ ခင္ယုလြင္ပါ ပိုင္စိုးေပၚက ဆင္းလာသည္။ “ေမာင္ …ဘာျဖစ္လို႔လဲ´´ “ေညာင္းလို႔ခဏနားတာ´´ “ရဲေလး မင္းေနရာငါခဏဝင္မယ္ေနာ္´´ ပက္လက္လွန္ေနရာက ပိုင္စိုး ထလာသည္။ “ဘာကိုလဲဗ်” “ငါသူ႔ကို ဖင္မလိုးဖူးေသးဘူး” “အဲ့ဒါ သူ႔ကိုေမး ဖင္က သူခံရမွာေလ” ရဲေလး သူ႔ေစာ္ဆီ ေမးေငါ့ျပသည္။ “ယုလြင္… ကုန္း …ကုန္း” ခင္ယုလြင္ ပိုင္စိုးကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို အေပၚကို သပ္တင္လိုက္ပီးမွ ဖ်ာေပၚမွာ ကိုယ္ေလးဝပ္ကာ ဖင္ဗူးေတာင္း ေထာင္ေပးလိုက္သည္။ ပိုင္စိုးလဲ အရင္ဆုံး တင္ပါးႀကီးေတြဆြဲၿဖဲပီ ဖင္ဝကို တံေတြးေထြးခ်ကာ ေခ်ာ့သြင္းတာေတြ ဘာေတြလုပ္မေနေတာ့ပဲ တစ္ခါထဲလီးတစ္ဆုံးစိုက္ခ်သည္။ ခင္ယုလြင္ဆီက အားးးခနဲေအာ္လိုက္တဲ့ အသံစူးစူးေလးထြက္လာၿပီး လက္ေလးေတြက အနားကတစ္ခုခုဆီလွမ္းဆြဲလိုက္ေပမဲ့ တစ္ခန္းလုံး ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကလႊဲပီးဘာမွာ မရွိတာေၾကာင့္ လက္သီးေလးပဲ က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားရရွာသည္။ ေအာက္ကမိန္းကေလး ဘာျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စားပုံမရတဲ့ ပိုင္စိုးက အသားကုန္ခြလိုးေတာ့သည္။ ခင္ယုလြင္ခမ်ာ အၿမဲမဟုတ္ေပမဲ့ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေခြးေအာ္ ဝက္ေအာ္ ကုန္းေအာ္ရရွာသည္။ “ေတာက္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဖင္… ဖာသည္မ ေစာေစာထဲက ဒီဖင္လိုးခြဲပစ္ရမွာ” ပိုင္စိုးစကားေၾကာင့္ ခင္ယုလြင္ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္ကာ သူ႔ဖင္ကို ခြလိုးေနတဲ့ပိုင္စိုးကို ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္ပီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ဒီမွာ ငါ့ဘဲရွိတယ္ေနာ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ၾကည့္လာသည္။ ပီးေတာ့ ရဲေလးကိုပါ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္ပီး လက္ေလးေထာက္ကာ ဖင္ဆက္ခံရွာသည္။ “ခဏေနေတာ့ ပိုင္စိုးက ရဲေလး လာ ဆိုပီးေနရာ ဖယ္ေပးသည္” “ခင္ဗ်ားမပီးေသးဘူး မဟုတ္လား” “ ငါကအိမ္ရွင္ပဲ ဧည့္သည္ကို ဦးစားေပးရမွာေပါ့” ရဲေလး အေနာက္လမ္းကေနပဲ ျပန္ဝင္မိသည္။ ဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္တဲ့ ပိုင္စိုးက ရဲေလး လိုးေကာင္ေစရန္ ေဘးကေန ခင္ယုလြင္ဖင္ႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို အားကုန္ဆြဲၿဖဲထားသည္မွာ ဖင္ႏွစ္ျခမ္း ကြဲထြက္ေတာမည့္ပုံပင္ျဖစ္ေနသည္။ စကားမ်ားသူပီပီ ေဘးကေနလဲ တတြက္တြက္ ေလွ်ာက္ေျပာေနသည္။ “လိုးစမ္း လိုးထား သနားလို႔ ေကာင္းတဲ့ဖင္ မဟုတ္ဘူး … ေဖာင္း” ႐ိုက္လဲ ႐ိုက္ျပန္သည္။ သူတို႔လုပ္သမွ်ကို ရႈံ႕လိုက္ မဲ့လိုက္ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခင္ယုလြင္ လွည့္လွည့္ ၾကည့္တတ္ေပမဲ့ ဘာမွေတာ့ မတားဆီးခဲ့။ “ဟဲ့ …ဦးေဇာ္မင္းေကာ နင့္ကို ဖင္လိုးလား ယုလြင္…. လိုးမွာပါေလ ဒီေလာက္ မိန္းမျမင္ရင္ သြားရည္တျမားျမား က်ေနတဲ့လူက မလိုးေနမလား” “နင့္ ေစာက္ေပါက္ပိတ္ထားေတာ့ ပိုင္စိုး… မဝေသးရင္ ႀကိဳက္တဲ့အေပါက္ ႀကိဳက္သလိုထပ္ခ်သြားလိုက္ အေပါက္ေလးေတာ့ ပိတ္ထားေပး” သူလဲ ထြက္ခါနီးေနတာေၾကာင့္ ၾကားေနရတဲ့ စကားေတြကို ရဲေလး သိပ္အား ႐ုံမထားေတာ့ပဲ ပိုင္စိုး ၿဖဲေပးထားတဲ့ ခင္ယုလြင္ ဖင္ထဲသာ သြက္သြက္ႀကီး အားကုန္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေခ်ေလတာ့သည္။….ၿပီး