ပါကင်မပေါက်သေးတဲ့ နပ်စ်မလေး

Unicode

အနက်ရောင် မာစီဒီး ကားလေးက ရှုတ်ရှက်ခက်နေသောလမ်းမပေါ်မှာ တစ်ရိပ်ရိပ်နဲ့ ပြေးလွှားနေသည်။ ကားပေါ်မှာတော့ ငယ်ရွယ်နုပျိုခြင်းနှင့် တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်ခြင်းတို့ပေါင်းစုထားတဲ့ အသက်၂၄ ၂၅ အရွယ် မိန်းမပျိုတစ်ယောက် စီးနှင်းလိုက်ပါလာသည်။ သူ့မျက်ဝန်းနက်နက်တွေထဲမှာ ရီဝေငေးမောခြင်းနှင့် စိတ်ဆန္ဒစောမှုတွေ တွဲခိုနေကာ အကြောင်းမရှိပဲ ကားပြူတင်းမှတဆင့် အပြင်ဆီသို့ ငေးကြည့်နေသည်။ သူ့နာမည်က သိမ့်ခက်ဝေ၊ သိမ့်တစ်ယောက် မရောက်တာကြာပြီဖြစ်သော မန်းရွှေမြို့တော်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ပြန်လည်ခြေချခွင့်ရခဲ့သည်။ အရာရာပြောင်းလဲ တိုးတက်သွားသော မြို့ရဲ့ခမ်းနားမှုက ရှုမငြီးနိုင်စရာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ သွားလာလှုပ်ရှားနေသော လူထုတွေထဲမှာ သိမ့်အတွက်အသိ မိတ်ဆွေမပါတာ အားငယ်ချင်စရာ။ ဟုတ်ပါသည် အသက်၂၅နှစ်ရွယ် သိမ့်က ရန်ကုန်သူပါ၊ မထင်မှတ်ပဲ ဆရာ့ရဲ့အလုပ်ပေးမှုနဲ့ မန္တလေးမှာ နေရဖို့ရှိသည် အကြောင်းကတော့ လေဖြတ်လူနာတစ်ဦးကို ပြုစုဖို့ပါ။ မှန်သည်.. သိမ့်က နာ့စ်မလေးတစ်ဦးပင် ပုဂ္ဂလိက နာ့စ်ကုမ္မဏီတစ်ခုရဲ့ အလုပ်ပေးမှုနဲ့ ရက်လအတိအကျမရှိသော အပြတ်ငှါးသဘောဖြင့် လာခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လူနာပြုစုရတာ သိမ့်အတွက် အဆန်းမဟုတ်ပေမယ့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သိမ့်ပြုစုရသမျှက မိန်းမသားတွေချည်းဖြစ်နေကာ အခုတစ်ခေါက်မှာတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း လူနာက ယောက်ျားသားဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် ဆရာပြောပြသည့်အချက်အလက်တွေထဲမှာ လူနာရှင်တွေက လင်မယားနှစ်ယောက်ပဲရှိပြီး သား သမီးမရှိသလို သူဌေးဆိုပေမယ့် အခြံအရံလည်း သိပ်ငှါးမထားဟု ဆိုသည်။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ဒီအလုပ်ကို သိမ့်လက်ခံခဲ့ခြင်းပင်။ မလိမ်မညာတမ်းဝန်ခံရရင် သိမ့်ကဆင်းရဲသည်။ သာမန်အောက်ခြေတန်းစား မိဘများမှ သိမ့်တစ်ယောက်ပညာတတ်စေရေး မျက်စိမှတ်ကြိုးစားခဲ့ကြ၍သာ သိမ့်ဆိုတာ ဒီဘဝကို ရခဲ့ခြင်းဟုဆိုလျှင်မမှားပေ။ အခု သိမ့်အလှည့် သိမ့် သမီးကောင်းတစ်ယောက်ပီပီ ဖေဖေ မေမေတို့ရဲ့ မိသားစုတာဝန်တွေကို လက်လွှဲယူခဲ့တာ ၃နှစ်ပင် ကျော်ခဲ့ပြီ အဲ့၃နှစ်အတွင်းမှာ ဖေဖေမေမေတို့ကို သက်သာရာ ရစေနိုင်ခဲ့သည့်အတွက် ဂုဏ်လဲယူမိသလို ပီတိလည်းဖြစ်ရသည်။

အတွေးတို့အဆုံးမသတ်နိုင်ခင်မှာပဲ ကားလေးက ကျယ်ဝန်းပြီး ခန့်ညားသော တိုက်အိမ်ခြံဝင်းကြီးတစ်ခုရဲ့ရှေ့မှာ အရှိန်သက်သွားသည်။ ကားမောင်သူ ဦးလေးကြီးက ဆင်းကာ ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်လာသည်။ ကျယ်ဝန်းပြီး ပန်းမျိုးစုံတို့ဖြင့်မွမ်းမံထားသော ခြံဝင်းရဲ့လှပခန့်ညားမှုက နေချင်သဖွယ်အသွင်ကို ဆောင်ယူလျှက်ရှိသည်။ တီ… တီ… တီ… ကားဟွန်းရှည်သံသုံးချက်က မရှေးမနှောင်းပဲ ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာသလို ကားလေးက ဆင်ဝင်တစ်ခုရဲ့အောက်မှာ ညင်သာစွာရပ်တန့်သွားသည်။ ဦးလေးကြီးက သိမ့်ကို ကားတံခါးဖွင့်ပေးရင်း ဦးညွတ်ကာ ဆင်းစေဟန်ပြုသည်မို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ဝေ့ဝဲကြည့်ရင်း ဆင်းလိုက်သည်။ တိုက်အဝင်တံခါးဝမှာ အသက်၄၅ခန့်အရွယ်ရှိ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်က ချိုသာစွာပြုံးပြရင်း “လာ လာ ဆရာမလေး.. ကိုကြီးလည်း ဆရာမလေးကို စောင့်နေတာ” ကိုကြီးဆိုတာ ဘယ်သူလဲဟု မမေးမိ။ လောလောဆည် အိမ်ထဲရောက်ဖို့သာ အာရုံထားကာ အဲ့မမကြီး နောက်က လှမ်းဝင် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ အသက်၅၀အရွယ်ခန့် ဦးလေးကြီးတစ်ယောက် ထိုင်နေကာ သိမ့်ကို မမှိတ်မသုံစိုက်ကြည့်နေသည်။ အခုမှ သတိရသည် ရန်ကုန်ကအလာ ကားပေါ်မှာ တစ်ညလုံးနီးပါး ငိုက်လာခဲ့ရပြီး ကားပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း ယခုအကြိုကားနဲ့ ဆက်လိုက်လာခဲ့ရသည်မို့ ဝတ်လာသည့် အဝတ်အစားတွေက အနည်းငယ် တွန့်ကျေနေသလို ဆံနွယ်ရှည်များကလဲ မသိမသာပွယောင်းကာ မသေမသပ်ဖြစ်နေသည်မို့ သိမ့်အဖြစ်က နာ့စ်မလေးနဲ့မတူပဲ ဘာနဲ့တူနေမှန်းမသိ။ ဆံနွယ်တွေကို အလွယ်ဆုံး သပ်ရပ်အောင် သပ်တင်ပြုပြင်ရင်း အမျိုးသမီးကြီးနဲ့အတူ ဆိုဖာခုံပေါ်မှာ ညင်သာစွာထိုင်လိုက်သည်။ “ဒေါ်တူးရေ မရသေးဘူးလား” “လာပြီ မမကြီး” မမကြီးဆိုသူ အမျိုသမီးကြီးက ဦးဆောင်ကာ မိတ်ဆက်ပေးသည်။ “ဒါက ဆရာမလေးပြုစုရမယ့် လူနာ ဦးလူဇော်တဲ့… အန်တီ့ရဲ့ခင်ပွန်းပေါ့” သိမ့် ယဉ်ကျေးစွာ ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြရင်း အသိအမှတ်ပြုလိုက်သည်။

“အန်တီ့နာမည်က ဒေါ်ခင်သက်မာပါ… အဆင်ပြေသလိုခေါ်ပေါ့” အန်တီသက်က ဘေးတွင် လက်နှစ်ဘက်နောက်ပစ်ကာ ခေါင်းငုံ့ရပ်နေသော ဦးလေးကြီးကို ညွှန်ပြကာ “သူက ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းတဲ့” သိမ့်ဘာမှ ပြန်မပြောမိခင်မှာပဲ “အော် နာ့စ်ငှါးထားတာ ရောက်လာပြီလား” စကားသံလာရာကြည့်မိတော့ ကြောင်အိမ်လှေကားအတိုင်း ဟန်ပါပါဆင်းလာသော အသက်၃၀အရွယ်ခန့် ယောက်ျားတစ်ယောက် ဆင်းလာသည်။ သိမ့် မျက်မှောင်လေးကြုတ်မိသွားသည် သူက ဦးလေးကြီးရဲ့သားလား လူနာရှင်မှာ သားသမီး မရှိဘူးဆိုပြီး အခု။  “အော် မေ့တော့မလို့ သူက မောင်ရဲထက်တဲ့… အန်တီ့တူပါ အရင်အပတ်ကမှ ကိုကြီးရဲ့ဝေယျာဝစ္စကိုကူဖို့ ခေါ်ထားတာ” အန်တီသက်က သိမ့်ရဲ့အတွေးကို မြင်နေသည့်အလား ရှင်းပြသည်။ ခဏနေတော့ ဒေါ်တူးက သိမ့်အတွက်အအေးနဲ့ စားစရာအချို့ယူလာသည်။ “ဟို သိမ့်တစ်ခုလောက်မေးလို့ရမလားမသိဘူး” “မေးလေ သိမ့်… အော် ရင်းရင်းနီးနီးဖြစ်သွားအောင် သိမ့်လို့ပဲခေါ်မယ်နော် ရတယ်မလား”  “ဟုတ်ကဲ့အန်တီ ရပါတယ်… ဒီအိမ်ရဲ့စားရေးသောက်တာနဲ့ပက်သက်ပြီး… အထူးသဖြင့် အန့်ကယ့်အတွက်စားသောက်စရာ ဘယ်သူစီစဉ်ပေးလဲ သိချင်လို့ပါ” “အော် အဲဒါက ဒေါ်တူးပဲ တာဝန်ယူထားတာ ဘာလို့လဲ သိမ့်ရဲ့”  “ဒီလိုပါ အန်တီ… အန်ကယ့်အတွက်သင့်တော်မယ့် ဟင်းနဲ့အစားအသောက်အတွက် သိမ့်စီစဉ်ခွင့် ရနိုင်မလားလို့ပါ” “ဟာ အဲ့လိုဆိုရင် ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့… အန်တီကတောင်းဆိုမလို့တောင် စဉ်းစားနေတာ… သိမ့်က အန်တီတို့ထက် ဆေးပညာဗဟုသုတ စုံတယ်လေ.. အဲဒါကြောင့်ပါ” ဒီလိုနဲ့ပဲ သိမ့်တစ်ယောက် ဝန်းကျင်အသစ်မှာ လူသစ်တွေနဲ့ စတင်နေထိုင်ရသည်။ အန်ကယ်ဦးဇော်ရဲ့ ကျန်းမာရေးက ထင်သလောက်မဆိုး၊ ကိုယ်တစ်ခြမ်း လေဖြတ်တယ်ဆိုပေမယ့် လမ်းတော့ အနည်းငယ်လျှောက်စပြုသည်။ ဒါမဲ့ လေ့ကျင့်ခန်း အချိန်တွေလောက်ပဲ လမ်းလျှောက်လေ့ရှိပြီး ကျန်အချိန်တွေမှာ ဝှီးချဲနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပဲ အနေများသည်။ သိမ့်အထင် ဦးဇော်မှာ စိတ်အားငယ်မှုတွေ ရှိနေသည်။ အမြဲလိုလို ငေးငိုင်နေတတ်ပြီး စကားလည်း အလွန်နည်းနေသည်။

လူနာဆိုတာ စိတ်ဓာတ်ကျ၍မဖြစ် စိတ်မာန်တင်းနိုင်မှ ရောဂါက အလျှင်အမြန် ထူးခြားနိုင်မည်။ အစားအသောက် နည်းလွန်းသလောက် သောက်ရသည့်ဆေးက များလွန်းနေတာကလဲ ဦးဇော်ကို ပို၍ အားနည်းစေသည်။ သိမ့်တစ်ယောက် ဦးဇော်ရဲ့ဝေယျာဝစ္စတွေနဲ့ နပမ်းလုံးရင်း ကျန်အချိန်တွေမှာ စိတ်အားတတ်ကြွစေသည့်စာများ ပုံပြင် ဝတ္ထုများ ဖတ်ပြဖြစ်သည်။ ပြုစုရတာ လက်ဝင်ပေမယ့် သိပ်အခက်အခဲမရှိခဲ့၊ တစ်ခုပဲပြောစရာရှိသည် အပေါ့အလေးတည်ရာမှာ သိမ့်အတွက်ရော ဦးဇော်အတွက်ပါ မျက်နာပူစရာတွေရှိနေသည်။ အန်တီနဲ့ ကိုရဲထက်ကတော့ မနက်လင်းတာနဲ့ အလုပ်လား ဘာလားမသိ ပျောက်ပျောက်သွားတတ်ပြီး နေ့ခင်း ခဏပြန်လာကာ တစ်ခါပြန်ထွက် ညကျ မိုးကြီးချုပ်မှ ပြန်ရောက်တတ်သည်။ ဦးသောင်းတို့ လင်မယားကလည်း ခြံထဲပဲ အနေများတတ်တာမို့ အိမ်ကြီးက ချောက်ကပ်ကပ်နိုင်လွန်းသည်။ ဒါမဲ့ သိမ့်အတွက် ပျင်းချိန်မရှိ မနက် နေ့ ညနေ ည..သိပ်မခြားတဲ့ ဆေးတိုက်ချိန်တွေနဲ့အတူ အပေါ့ အလေး လေ့ကျင့်ခန်းအပြင် စာပါဖတ်ပြနေရတော့ အချိန်က ကုန်လွယ်လွန်းခဲ့သည်။ ဒီအထိ သိမ့်ရဲ့နာ့စ်ဘဝက သိပ်ထူးခြားမှုမရှိခဲ့ပေမယ့် တစ်ညမှာတော့…hello hello ဖုန်းဆက်ပါတော့ကွာ….. ဆူညံတဲ့နှိုးစက်အသံကြောင့် သိမ့်လန့်နိုးလာသည်။ နာရီကြည့်စရာမလို ၁၁.နာရီခွဲဆိုတာ သိမ့်ဆေးတိုက်ရမယ့်အချိန် ညဆေးနှစ်ကြိမ်မှာ ဒီအကြိမ်က နောက်ဆုံးလေ မျက်လုံးလေးပွတ်ကာ လူးလဲထရင်း ဆေးခြင်းထဲမှ ဆေး ထုတ်ယူကာ ဦးဇော်ရဲ့အခန်းဘက် ကူးလာခဲ့သည်။ မှိန်ဖျော့ဖျော့မီးရောင်အစား အလင်းထပ်ရစေဖို့ မီးခလုတ်တစ်ခု ထပ်ဖွင့်ရင်း ဦးဇော်ကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ “ဟင် ……” မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းကြောင့် ကျောရိုးလေးများ စိမ့်လာကာ အိပ်ချင်စိတ်ပါ ပြယ်သွားသည်။ ကြည်ဦးလေ ဦးဇော်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေပေမယ့် သူ့ရဲ့ညီတော်မောင်ကတော့ ညဝတ်ပုဆိုးပါးရဲ့အတွင်းကနေ မာန်ဖီပြနေသည်။ ခါတိုင်းဆို တံခါးဖွင့်သံကြားသည်နှင့် နိုးတတ်ပေမယ့် အခုညမှာတော့ တုတ်တုတ်မျှပင်မလှုပ်။ “ဟူးးး” ပင့်သက်ကို အသာချရင်း မသိဟန်ဆောင်ကာ လက်မောင်းကိုင်၍ လှုတ်နှိုးလိုက်သည်။

“ဦးဇော် ထ ထ ဆေးသောက်ချိန်ရောက်ပီ” “ဟင် အင်း အင်း” ထသာဆိုရတယ် တကယ်တမ်းကျ သိမ့်ပဲ ပွေ့ကူထူပေးရသည်။ ဆေးကို ဦးဇော်လက်ထဲထည့်ခဲ့ပြီး ရေတစ်ခွက် သွားယူရသည်။ ဆေးတိုက်ပြီး မီးပိတ်ကာ ပြန်မည်အလုပ် “သိမ့် အန်ကယ်အပေါ့သွားဦးမယ်” “ရှင်” ခါတိုင်းလဲ ဒီလိုပဲ လုပ်ပေးရတာဖြစ်ပေမယ့် ဒီညမှ ဒီစကားက သိမ့်ကို တုန်လှုတ်စေသည်။ “အော် ဟုတ် ဟုတ်” မီးပြန်ဖွင့်ပြီး ဆီးဗူးကိုင်ကာ ရပ်နေရသည်။ ဦးဇော်က ကုတင်ဘေးစွန်းဆီ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဒရွတ်ဆွဲ ရွေ့လာရင်း ကုတင်ဘေးစွန်းမှာထိုင်ကာ ခြေကားပေးသည်။ ပုဆိုးလှန်သည့်သိမ့်ရဲ့လက်က ခါတိုင်းနဲ့မတူ မသိမသာ တုံယင်နေသည်။ ပုဆိုးနဲ့လွတ်သွားသော ကိုရွှေလီးက အသည်းငယ်နေသည့်သိမ့်ကို မာန်ဖီပြနေသယောင် “အို” လုံးဝမထင်မိ အစောပိုင်း ပုဆိုးအတွင်း ထောင်မတ်နေစဉ်က ဒီလောက်ကြီးမည်မထင်ခဲ့ အခုတော့ ကြီးရုံတင်မက ရှည်ပါရှည်နေသည်။ ဆီးဗူးဝကို လီးထိပ်ဝင်စေဖို့က ဒီညမှ ခက်နေသည်။ သိမ့်ရဲ့လက်က တုံယင်နေတော့ အဝတေ့မိလိုက် ပြန်ကျွတ်လို က်ဖြစ်နေသည်လေ။ကြာလာတော့ စိတ်ကမရှည်ချင်။ ဆီးသွားမယ့်ဦးဇော်ကိုလည်း အားလည်းနာ မော့လည်းမကြည့်ရဲ ဒီ့ထက်ကြာနေဖို့ မသင့်တာကြောင့် အရဲစွန့်ကာ လီးကိုကိုင်ပြီး ဆီးဗူးဝကို ထိထိမိမိ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “သိမ့်” “ရှင်” ပင့်သက်လေးမှချခွင့်မရလိုက် ရုတ်တရက်ခေါ်လိုက်သည့် ဦးဇော်ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တုံသွားသည်အထိ လန့်မိသွားကာ ထူးမိသည်။ “အန်ကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော်” “ရှင် ဘာ ဘာလို့” ဘာကိုတောင်းပန်မှန်း သိမ့်တကယ်ပင်မသိ။ “အန်ကယ်လေဖြတ်တာ ၂နှစ်နီးပါးရှိနေပြီ အဲ့အချိန်အတွင်းမှာ မနဲ့ ကင်းနေတော့.. အခု စိတ်က ထိမ်းမရခဲ့ဘူးလေ.. ပြီးတော့ ကြင်နာပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ သိမ့်ကိုမြင်တော့… အန်ကယ် စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်မိတယ်ကွာ” “ရှင်” ဒီလိုဖြစ်လာတာ သိမ့်ကို မြင်လို့တဲ့လား၊ နားရွတ်လေးတွေ ထူပူလာသည်အထိ ရှက်မိသည်။

သိမ့်စိတ်ထဲမှာ အလုပ်နဲ့မိဘ မိဘနဲ့အလုပ်ပဲ အချိန်ပြည့်နီးပါးရှိနေခဲ့တာ။ ဒါကြောင့်လည်း ဖိုမကိစ္စမှာ သိမ့်ဆိုတာ မူလတန်းအဆင့်အထက်မပို။ “ဟုတ်တယ်.. သိမ့်ရဲ့ ကပိုကရိုအလှက ဘာနဲ့မှ နှိုင်းပြစရာမရှိဘူးလေ… စိတ်ထားကောင်းသလို ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလည်း မျက်နှာလွှဲရက်စရာမှ မရှိတာ” “အို.. အန် အန်ကယ်ဘာတေပြောနာလဲ အန်ကယ့်မှာ အန်တီသက်ရှိနေတာပဲလေ.. အန်တီသက်လည်း လှတာပဲကို” အမှန်ပင် အန်တီသက်က လူကြီးဆန်ပြီး လှသည်။ မျက်စိထဲမြင်အောင်ပြောရရင် စိုးမြတ်သူဇာနဲ့တူသည် ကိုယ်လုံးရော အပြုံးရောပဲ။ “သက်က အန်ကယ့်ရဲ့အချစ်ဦးပါ… သူလဲ အန်ကယ့်ကို ချစ်မယ်ထင်ပါတယ် ဒါမဲ့” “ဒါမဲ့ ဘာဖြစ်လဲဟင်” မအောင့်နိုင်စွာ မေးမိတာ မှားသွားမှန်း နောက်မှသိရသည်။ “ဒါမဲ့ သက်က ရမက်ကြီးတယ်သိမ့်ရဲ့… မင်္ဂလာဦးည တစ်ညပဲ အန်ကယ်ဦးဆောင်ရတာ… ကျန်တဲ့ညတွေမှာ သူပဲဦးဆောင်ခဲ့တယ်… အလုပ်ပင်ပန်းလို့ နားချင်ရင်တောင် မနားခဲ့ရဘူး… ဒါကြောင့်လည်း သူလင်ငယ်နေတာကို အန်ကယ် မသိဟန်ဆောင်နေတာ” “ရှင်… ဘယ် ဘယ်လို” ကြားရသည့်နားပင် မယုံနိုင်။ အန်တီသက်လို ဣန္ဒြေကြီးသည့်မိန်းမမျိုးက “အို…မဖြစ်နိုင်တာ” “သိမ့် မယုံဘူးမို့လား..” အန်ကယ်က မေးလည်းမေး သော့တစ်ချောင်းလည်း ထိုးပေးရင်း “ဟိုဗီရို အလည်ခန်းကိုဖွင့်… အဲ့ထဲက အိပ်အမဲနဲ့အထုတ်လေးကို ယူလိုက်” သိမ့်မငြင်းမိ ဆီးဗူးကို ချရင်း သော့ယူကာ ဗီရိုထဲမှ အိတ်အမဲအထုတ်လေးကို ယူခဲ့သည်။ “ဖွင့်ကြည့်လေ” သိမ့် ယောင်နနနဲ့ ဖွင့်ကြည့်မိတော့ “အို ဒါ ဒါ” အန်တီသက် လုံးဝထင်မှတ်မထားသည့်အရာ အိတ်မဲထဲမှာ ဓာတ်ပုံတွေအစီအရီ ပုံတွေထဲမှာ အန်တီသက်က ကိုရဲထက်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေကြသည်။ လေးဘက် ပက်လက် မက်တပ် အို.. စုံလို့ပါပဲ ဒီကြားထဲ လီးစုပ်နေပုံများ တကယ့်ကို ရမက်ထန်နေသည့်ဟန်အထင်းသား။ “ရဲထက်က သူနဲ့ဘာမှမတော်ဘူးသိမ့်ရဲ့… လေဖြတ်နေတဲ့ အန်ကယ့်နေရာမှာ ယာယီအစားထိုးထားတဲ့ သူ့လင်” ဦးဇော်မေးကြောတွေ ထောင်သည်ထိ အံကြိတ်ပြောသည်။

မျက်ဝန်းထဲမှာလဲ နာကျင်ဝမ်းနည်းမှုတွေအပြည့် မျက်နာကိုမော့ပြီး “အန်ကယ်က သူ့အတွက် ရမက်ဖြေဆေး သက်သက်ပါကွာ” ဦးဇော်ရဲ့အသံက တုံခါနေသည်။ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ရှေ့မှာမို့ မျက်ရည်မကျအောင် မာန်တင်းနေမှန်း သိမ့်ခံစားမိသည်။ အရမ်းလည်း သနားသည်။ သိမ့်ရဲ့လူနာဘဝက အဲ့လောက်ဇာတ်နာနေပါလား။ သိမ့်မရည်ရွယ်ပဲ ကုတင်အစွန်းမှာထိုင်ရင်း ဦးဇော်ကို ပွေ့ပေးထားမိသည်။ ဦးဇော်က သိမ့်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးရင်း ငိုရှိုက်နေသည်။ ခဏကြာတော့ “သိမ့်က သိပ်ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းမှန်းသိပါတယ်.. သိမ့်ရဲ့သိက္ခာကိုလည်း အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်တယ်… တန်ဘိုးလည်းထားမိတယ်… သိမ့်ရယ် ဖြစ်နိုင်ရင် ဦးကိုကူညီပါလားကွာ” ဦးဇော်ရဲ့စကားတွေထဲမှာ အတွေးနဲ့ နစ်မျောနေမိတဲ့သိမ့် ခေါင်းလေးထောင်လာသည်။ “သိမ့်က ဘယ်လိုကူညီရမှာလဲဟင်” “ဦးရဲ့ဆန္ဒကို တစ်နည်းနည်း နဲ့ကူညီပါလား” “တစ်နည်းနည်းနဲ့…” မျက်လုံးလေးပြူးကာ သံယောင်လိုက်မိသည်။ ဆန္ဒကိုသိပေမယ့် တစ်နည်းနည်းဆိုတာကို တကယ်ပင်နားမလည်။ “ဟိုလေ သိမ့် အကုန်မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ရင်တောင်… လက်နဲ့ဖြစ်ဖြစ် ပါးစပ်နဲ့ဖြစ်” “ရှင်…” ဦးဇော်ရဲ့ စကားကြောင့် သိမ့်ရဲ့ကိုယ်လေး ဆက်ခနဲဖြစ်သွားကာ နားရွတ်လေးတွေပင် ထူပူလာရသည်။ ပါးစပ်နဲ့ဖြစ်ဖြစ်…တဲ့ အန်တီသက် လီးစုပ်နေတဲ့ပုံက မရည်ရွယ်ပဲ မျက်လုံးထဲပေါ်လာပြန်သည်။ ပြီးတော့ ဦးရဲ့လီး အို..ငါ့ပါးစပ်နဲ့ တော်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အတွေးနဲ့ယောင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို ထိတို့မိပြန်သည်။ ဦးက အကဲခတ်မိသည့်အလား ငြိမ်နေတဲ့သိမ့်ရဲ့ လက်လေးကိုယူကာ သူ့လီးပေါ်တင်ပေးသည်။ ပြီးတော့ “အနည်းဆုံးတော့ ဦးပြီးသွားအောင် ထုပေးခဲ့ပါကွာ နော်” “ရှင်” သိမ့် အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ အငြင်းစကားလည်း မဆိုမိ “ဟိုလေ ဘယ်ကို ထုရမှာလဲဟင်” သိမ့်ရဲ့အမေးစကားကြောင့် ဦးက သဘောကျစွာရယ်သည်။ ဦးက ရယ်လိုက်ရင် ချောတယ်ရှင့် တကယ် “သိမ့် ဦးရဲ့လပ်တော့ကိုဖွင့်လိုက်…” ဘာလို့ရယ်မသိပေမယ့် ဖွင့်ပေးရပြန်သည်။ ဦးက fileတစ်ခုထဲဝင်ကာ ဗီဒီယိုတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပြသည်။

“အို ဦးကလဲ” ဟုတ်ပါသည် အောကားတွေချည်းပင် ဘယ်လောက်အထိလဲပင်မသိ လိုးကွက် စုပ်ကွက် အစုံအလင်၊ တစ်ခုပြီးတစ်ုခု နည်းနည်းဆီပြရင်း လီးထုပေးသည့်အပုဒ်တွင်ရပ်သည်။ ဘာလို့ရယ်မသိ သိမ့်ကြည့်မိနေသည် “အဲ့ဒါ ထုတာလို့ခေါ်တယ်သိမ့်ရဲ့… အဲ့လိုလုပ်ပေးနော်” ပြောလည်းပြော သိမ့်ရဲ့လက်လေးကိုလည်း ကိုင်လှုပ်သည်။ သိမ့်လေ သံပတ်ပေးထားတဲ့ အရုပ်လို စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်နိုင်ပဲ လက်က အလိုလို လုပ်ပေးနေမိသည်။ ဦးက မျက်နာလေးမော့ကာ ခံစားရင်း ငြီးနေသည်။ “သိမ့်” “ရှင်..ဦး” အတွေးနဲ့ ထူပူကာ ဘာလုပ်နေမိမှန်း မသိသည့် သိမ့် ဦးရဲ့ တိုးလျတဲ့ခေါ်သံကြောင့် မျက်နာလေးမော့လာသည်။ “ဦး နမ်းချင်တယ်သိမ့်ရယ် နော်” သိမ့်ခေါင်းငြိမ့်မိလိုက်လား ခေါင်းခါမိလိုက်လား တကယ်ပင် မသဲကွဲ။ ဒါမဲ့ ဦးရဲ့လက်က သိမ့်ရဲ့ခေါင်းကို အသာအယာဆွဲယူပြီး မျက်နှာလေးမော့ကာ မျက်လုံးလေပြူးပြီး ရှက်စိတ်နဲ့ နီဆွေးတုံယင်နေသော နှုတ်ခမ်းလေးကို အားရပါရ စုပ်နမ်းလာသည်။ သိမ့်….နင်ငြင်းသင့်တယ်နော် ဟင့်အင်း..ဒါ ငါ့လူနာ သူစိတ်ချမ်းသာဖို့ ငါ့မှာတာဝန်ရှိတယ် အသိစိတ်နဲ့ မသိစိတ်တို့ ငြင်းခုံနေစဉ်မှာပဲ ဦးရဲ့လက်က နို့အုံတွေဆီရောက်လာသည်။ လက်တစ်ဘက်လေဖြတ်နေ၍သာ တော်သေးသည် သန်နေတဲ့လက်တစ်ဘက်က နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ခပ်ဆပ်ဆပ်ပွတ်ချေရင်း အငမ်းမရလည်း နမ်းနေပြန်သည်။ သိမ့်လေ ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ လည်တံကျော့ကျော့လေးကို ရသမျှ မော့ပေးရင်း လက်ကလဲ ဦးရဲ့လီးကို ရဲရဲတင်းတင်းပင် ဆုပ်ကိုင် လှုပ်ခါပစ်လိုက်သည်။ ဦးက တစ်ဆင့် ထပ်တက်ပြန်သည်။ ပြင်းထန်သည့်ရမက်လှိုင်းမှာ မိန်းမူးနေသောသိမ့်ရဲ့ အင်္ကျီကျယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေသည်။ ဒါပေမဲ့ လက်တစ်ဘက်တည်းဆိုတော့ အလုပ်က မတွင်ကျယ်။ သိမ့်လေ မရှက်ချင်တော့ဘူး ဦးအရမ်းမြင်ချင်နေတဲ့ သိမ့်ရဲ့ပင်ကိုယ် ကိုယ်ခန္ဓာအလှကို ဖွင့်ပြဖို့ သိမ့်ကိုယ်တိုင် လှုပ်ရှားပေးလိုက်တယ်”အိုး လှလိုက်တာကလေးရယ်” ဦးက ပြောလည်းပြော ခေါင်းကြီးအတင်းငုံ့ကာ ဖြူနုပြီး လုံးဝန်းတင်းမာနေသော အပျိုစင်နို့လေးတွေကို နမ်းဖို့ တာစူလာသည်။

မသန်တဲ့ ကိုယ်တစ်ခြမ်းက သူ့အလိုကို မလိုက်ပြန်။ သိမ့် စိတ်မရှည်တော့ ရမက်တွေ အရမ်းထန်နေတဲ့ဦးကို အသာအယာတွန်းလှဲရင်း နို့အုံတွေကို ဦးရဲ့ပါးစပ်နား ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးက နို့ဆာနေသော ကလေးလေးပမာ တပြတ်ပြတ် အသံမြည်သည်အထိ အငမ်းမရ စုပ်နမ်းပြန်သည်။ သိမ့်တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ဓာတ်လိုက်သည့်အလား တုံခါနေကာ ချွေးသီးလေးများပင် စို့လာသည်။ “သိမ့်” “ရှင် ဦး” “သိမ့်ရဲ့ဆံပင်တွေ ဖွလိုက်” သိမ့်လိုက်နာမိပြန်သည်။ မီးယောင်အောက်မှာ ဆံပင်ပွယောင်းနဲ့ လီးကိုင်ကာ ထုပေးနေသော သိမ့်ရဲ့အလှက ရမက်နဲ့မှ ပိုကြွနေသည်။ ရုတ်တရက် သိမ့်စိတ်မထိန်းနိုင်စွာ မာတင်းကာ ရဲစိုနေသော လီးကြီးကို ထိထိမိမိပင် လျှာနဲ့ ယက်ပစ်လိုက်သည်။ “အိုးး.. သိမ့် သိမ့်ရယ်” ဦးတစ်ယောက် မျက်နာကြီးမော့ပြီး ကော့ပေးသည်။ သိမ့်လဲ ဦးရဲ့လီးကို ဝင်သလောက်ငုံရင်း စုပ်ပေးလိုက်သ။ည် အာခေါင်ရဲ့စိုစွတ်မှုနဲ့ လီးရည်တို့ရဲ့စွတ်စိုမှုက သိပ်မတော်တဲ့ သိမ့်ပါးစပ်ထဲကို  ဒစ်မြုပ်သည်အထိ ဝင်ရောက်စေသည်။ ခေါင်းကို အမြလှန်ရင်း လက်ကလဲ ထုပေးမိတော့ လီးရည်တွေ ပါးစပ်ထဲပန်းထွက်လာသည်။ သိမ့် မရပ်ဖြစ် အရည်ကုန်လောက်မှ ငုံထားတာကို လွှတ်ကာ မြတ်မြတ်းနိုးနိုးပင် သောက်ပြလိုသည်။ ဦးက “လိုးရအောင်နော် သိမ့်.. မက်တပ်ရပ်ပြီး နံရံမှီပေး” “ဟင် ဦးကလဲ ဦးမှ ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တာ သိမ့်အပေါ်ကခွပေးမယ်လေ” “ဟင့်အင်း သိမ့်.. ဦးက သိမ့်ရဲ့အိုးအလှကို ကြည့်ရင်းလိုးချင်တာ ပြီးတော့ ဆံပင်တွေလဲ ဆွဲလိုးချင်လို့” “ရှင်.. အာ ဦးနော် သူများ”  “လုပ်ပါကလေးရယ်.. ဦးထန်နေလို့ပါ” နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ မူမိပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ သိမ့်ရင်တွေခုန်နေသည်။ လိုးတယ်ဆိုတဲ့စကားကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်ကြီး အပြောခံရသလို ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးမယ့်အကြောင်းလဲ ဒဲ့ပင်အပြောခံနေရတော့ မသိရင် ဈေးပြတ်ပေးထားတဲ့ ဖာသည်မလေးကို ဆက်ဆံနေသလိုပဲ။ သိမ့်ကိုယ်တိုင်လဲ ဘာလို့ လက်ခံပေးနေမိမှန်း တကယ်ကိုနားမလည်။ ရင်ခုန်စွာနဲ့ အခန်းနံရံကို လက်ထောက်ကာ ဆံနွယ်တွေကိုလဲ နောက်သို့ပို့ပေးထားရင်း စောင့်နေမိသည်။ ဦးက မတ်တန်းနေသော လီးကြီးကို ကိုင်ဆွရင်း တဖြေးဖြေးအနားကပ်လာသည်။ လက်ကို တံတွေးဆွတ်ကာ သိမ့်ရဲ့အရည်ကြည်လေးတွေ စိုစွတ်နေသော အဖုတ်လေးကို ပွတ်သည်။

တဖြေးဖြေး ဦးရဲ့လက်ခလည်က အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ဖြတ်ကျော်ကာ အတွင်းသို့ တိုးဝင်လာသည်။ “အ ဦး အဟင့်” သိမ့်မနေတတ် မရိုးမရွဖြစ်ကာ ခြေကိုချဲပေးမိသည်။ ဦးက လက်ကို မနှုတ်ပဲ အရှိန်မြှင့်ကာ ထိုးမွှေပေးသည်။ “သိမ့် ဒီဘက်လှည့်” သိမ့် နာခံမိပြန်သည်။ ဦးက သိမ့်ခြေကို ကားစေပြီး အဖုတ်ထဲကို လက်ခလည်ထိုးသွင်းကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှုပ်ရှားသည်။ သိမ့်လဲ နံရံကိုမှီကာ ကော့ပေးရင်း “အား… အိုးး… ဦးရယ်.. အိုးး” ခဏအကြာမှာ အရည်တွေပန်းထွက်လာသည်။ “လိုးရအောင် ကုန်း” ဦးရဲ့အသံက အမိန့်ဆန်သည်။ ဒါပေမဲ့ ခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းထန်နေသော သိမ့်အတွက် ဦးရဲ့အပြုအမူတိုင်းက ရင်ခုန်စရာတွေချည်းပင်။ ဦးက လီးကိုကိုင်ကာ အဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်ဆွဲ ထိုးခွဲရင်း တဖြေးဖြေး ချော့သွင်းသည်။ အဝင်ခက်နေတဲ့အတွက် ထိုးလိုက် ဆုတ်လိုက် ပွတ်လိုက်ဆွဲလိုက်လုပ်ရင်း တစ်ကြိမ်မှာတော့ လီးက စွတ်ခနဲ ဝင်လာသည်။ “အား ဦး မရ မရဘူးထင်တယ်” နာကျင်စိတ်နဲ့ ငြင်းသည်။ ဒါပေမဲ့ ပျံတက်ပြီးသော လေယာဉ်လို ခရီးတစ်ထောက်နဲ့တော့ နားမည့်ဟန်မမြင်။ တွန့်လိမ်ရုန်းကန်နေသော သိမ့်ရဲ့ ဂုတ်ကို ဖိတွန်းကာ ဝင်ပီးသားလီးကို ကိုယ်အားနဲ့ရိုက်သွင်းသည်။ “အား အဟင့် အဟင့်” ဘယ်သူတွေကြားမလဲ ဆိုပီး မရှက်အား မတန်တဆ တိုးဝင်ဖြိုခွင်းလာသော လီးကြီးကြောင့် မထိန်းနိုင်စွာ အော်မိရင်းတသိမ့် ရှိုက်ငိုမိသည်။ ဦးကတော့ အညှာအတာမဲ့စွာ လိုးညှောင့်ရင်း နီမြန်းပြီး မျက်ရည်စတွေစိုစွတ်နေသော ပါးလေးကို တရှိုက်မက်မက်နမ်းသည်။

ခဏကြာတော့ ဂုတ်ကိုလွှတ်ကာ ဆံပင်တွေကို ထိုးဆွ လုံးကိုင်းရင်း မြင်းဇက်ကြိုး ဆွဲသလို တင်းတင်း ဆွဲဆောင့်ကာ လိုးသံတွေ တဖက်ဖက်မြည်အောင် အားနဲ့ဆောင့်သည်။ “ဗြစ်.. ဖောက်..ဖတ် ဖတ်” မပေါက်သေးသော အပျိုစင်အမှေးကို ထိုးခွင်းခံလိုက်ရသည်မို့ သုတ်ရည်တို့နဲ့အတူ သွေးစတွေပါ ရောဆင်းလာသည်။ ခဏကြာတော့ ဆံပင်ကိုလွှတ်ကာ တံတောင်းနှစ်ဘက်ကို ဆွဲယူပြီး လိုးပြန်သည်။ “အ အ.. ဦး.. ဦး.. ဦးရဲ့လက်” ဦးက ကြောင်နကာ ရပ်ပြီး သူ့ရဲ့လက်တွေကိုကြည့်နေသည်။ “ဟား ဟား ဟား ပျောက်ပီ ပျောက်ပီသိမ့်.. သိလား… ဟားဟား” ဦးက ဝမ်းသာအားရဆိုရင်း သိမ့်ရဲ့ကျောပြင်တွေကို ပွတ်ပြသည်။ မှန်သည် မသိစိတ်ရဲ့လှုံ့ဆော်မှုနဲ့ ဦးရဲ့လေဖြတ်ရောဂါ ပျောက်ခဲ့ပြီ။ သိမ့်လဲ မျက်ရည်တွေကြားက အားယူပြုံးရင်း “သိမ့်ခံပေးရတာ တန်တယ်သိလား ခ်ခ်” ဦးက စိတ်မကောင်းဟန် မျက်နာညှိုးရင်း “ဒါမဲ့ ဦးအရမ်းကြမ်းမိသွားတယ်ကွာ.. အရမ်းနာနေလားဟင်” သိမ့်ရှက်ပြုံးလေးပြုံးကာ ခေါင်းခါရင်း “နာပါဘူး ဦးရဲ့” “ဟင် အာ့ဆို ဘာလို့ငိုတာလဲ သိမ့်က သိမ့်ခေါင်းလေးငုံ့ကာ တိုးတိုးလေး “အာ့က ငိုလောက်အောင် ကောင်းတာကိုလို့… ခ်ခ်”  “အဟား အဆိုးလေး တွေ့မယ် လာခဲ့” တကယ်တော့ တချို့နာကျင်မှုတွေက ချိုမြိန်လှပါတယ်။…ပြီး

Zawgyi

အနက္ေရာင္ မာစီဒီး ကားေလးက ရႈတ္ရွက္ခက္ေနေသာလမ္းမေပၚမွာ တစ္ရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပးလႊားေနသည္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳျခင္းႏွင့္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္းတို႔ေပါင္းစုထားတဲ့ အသက္၂၄ ၂၅ အ႐ြယ္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ စီးႏွင္းလိုက္ပါလာသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြထဲမွာ ရီေဝေငးေမာျခင္းႏွင့္ စိတ္ဆႏၵေစာမႈေတြ တြဲခိုေနကာ အေၾကာင္းမရွိပဲ ကားျပဴတင္းမွတဆင့္ အျပင္ဆီသို႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔နာမည္က သိမ့္ခက္ေဝ၊ သိမ့္တစ္ေယာက္ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မန္းေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ျပန္လည္ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့သည္။ အရာရာေျပာင္းလဲ တိုးတက္သြားေသာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ခမ္းနားမႈက ရႈမၿငီးႏိုင္စရာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာလႈပ္ရွားေနေသာ လူထုေတြထဲမွာ သိမ့္အတြက္အသိ မိတ္ေဆြမပါတာ အားငယ္ခ်င္စရာ။ ဟုတ္ပါသည္ အသက္၂၅ႏွစ္႐ြယ္ သိမ့္က ရန္ကုန္သူပါ၊ မထင္မွတ္ပဲ ဆရာ့ရဲ႕အလုပ္ေပးမႈနဲ႔ မႏၲေလးမွာ ေနရဖို႔ရွိသည္ အေၾကာင္းကေတာ့ ေလျဖတ္လူနာတစ္ဦးကို ျပဳစုဖို႔ပါ။ မွန္သည္.. သိမ့္က နာ့စ္မေလးတစ္ဦးပင္ ပုဂၢလိက နာ့စ္ကုမၼဏီတစ္ခုရဲ႕ အလုပ္ေပးမႈနဲ႔ ရက္လအတိအက်မရွိေသာ အျပတ္ငွါးသေဘာျဖင့္ လာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူနာျပဳစုရတာ သိမ့္အတြက္ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သိမ့္ျပဳစုရသမွ်က မိန္းမသားေတြခ်ည္းျဖစ္ေနကာ အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူနာက ေယာက္်ားသားျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေျပာျပသည့္အခ်က္အလက္ေတြထဲမွာ လူနာရွင္ေတြက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲရွိၿပီး သား သမီးမရွိသလို သူေဌးဆိုေပမယ့္ အၿခံအရံလည္း သိပ္ငွါးမထားဟု ဆိုသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီအလုပ္ကို သိမ့္လက္ခံခဲ့ျခင္းပင္။ မလိမ္မညာတမ္းဝန္ခံရရင္ သိမ့္ကဆင္းရဲသည္။ သာမန္ေအာက္ေျခတန္းစား မိဘမ်ားမွ သိမ့္တစ္ေယာက္ပညာတတ္ေစေရး မ်က္စိမွတ္ႀကိဳးစားခဲ့ၾက၍သာ သိမ့္ဆိုတာ ဒီဘဝကို ရခဲ့ျခင္းဟုဆိုလွ်င္မမွားေပ။ အခု သိမ့္အလွည့္ သိမ့္ သမီးေကာင္းတစ္ေယာက္ပီပီ ေဖေဖ ေမေမတို႔ရဲ႕ မိသားစုတာဝန္ေတြကို လက္လႊဲယူခဲ့တာ ၃ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ အဲ့၃ႏွစ္အတြင္းမွာ ေဖေဖေမေမတို႔ကို သက္သာရာ ရေစႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ ဂုဏ္လဲယူမိသလို ပီတိလည္းျဖစ္ရသည္။

အေတြးတို႔အဆုံးမသတ္ႏိုင္ခင္မွာပဲ ကားေလးက က်ယ္ဝန္းၿပီး ခန႔္ညားေသာ တိုက္အိမ္ၿခံဝင္းႀကီးတစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ အရွိန္သက္သြားသည္။ ကားေမာင္သူ ဦးေလးႀကီးက ဆင္းကာ ၿခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္လာသည္။ က်ယ္ဝန္းၿပီး ပန္းမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္မြမ္းမံထားေသာ ၿခံဝင္းရဲ႕လွပခန႔္ညားမႈက ေနခ်င္သဖြယ္အသြင္ကို ေဆာင္ယူလွ်က္ရွိသည္။ တီ… တီ… တီ… ကားဟြန္းရွည္သံသုံးခ်က္က မေရွးမေႏွာင္းပဲ ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚလာသလို ကားေလးက ဆင္ဝင္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ ညင္သာစြာရပ္တန႔္သြားသည္။ ဦးေလးႀကီးက သိမ့္ကို ကားတံခါးဖြင့္ေပးရင္း ဦးၫြတ္ကာ ဆင္းေစဟန္ျပဳသည္မို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေဝ့ဝဲၾကည့္ရင္း ဆင္းလိုက္သည္။ တိုက္အဝင္တံခါးဝမွာ အသက္၄၅ခန႔္အ႐ြယ္ရွိ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က ခ်ိဳသာစြာၿပဳံးျပရင္း “လာ လာ ဆရာမေလး.. ကိုႀကီးလည္း ဆရာမေလးကို ေစာင့္ေနတာ” ကိုႀကီးဆိုတာ ဘယ္သူလဲဟု မေမးမိ။ ေလာေလာဆည္ အိမ္ထဲေရာက္ဖို႔သာ အာ႐ုံထားကာ အဲ့မမႀကီး ေနာက္က လွမ္းဝင္ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ အသက္၅၀အ႐ြယ္ခန႔္ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနကာ သိမ့္ကို မမွိတ္မသုံစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အခုမွ သတိရသည္ ရန္ကုန္ကအလာ ကားေပၚမွာ တစ္ညလုံးနီးပါး ငိုက္လာခဲ့ရၿပီး ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ယခုအႀကိဳကားနဲ႔ ဆက္လိုက္လာခဲ့ရသည္မို႔ ဝတ္လာသည့္ အဝတ္အစားေတြက အနည္းငယ္ တြန႔္ေက်ေနသလို ဆံႏြယ္ရွည္မ်ားကလဲ မသိမသာပြေယာင္းကာ မေသမသပ္ျဖစ္ေနသည္မို႔ သိမ့္အျဖစ္က နာ့စ္မေလးနဲ႔မတူပဲ ဘာနဲ႔တူေနမွန္းမသိ။ ဆံႏြယ္ေတြကို အလြယ္ဆုံး သပ္ရပ္ေအာင္ သပ္တင္ျပဳျပင္ရင္း အမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ႔အတူ ဆိုဖာခုံေပၚမွာ ညင္သာစြာထိုင္လိုက္သည္။ “ေဒၚတူးေရ မရေသးဘူးလား” “လာၿပီ မမႀကီး” မမႀကီးဆိုသူ အမ်ိဳသမီးႀကီးက ဦးေဆာင္ကာ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ “ဒါက ဆရာမေလးျပဳစုရမယ့္ လူနာ ဦးလူေဇာ္တဲ့… အန္တီ့ရဲ႕ခင္ပြန္းေပါ့” သိမ့္ ယဥ္ေက်းစြာ ေခါင္းညိတ္ၿပဳံးျပရင္း အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။

“အန္တီ့နာမည္က ေဒၚခင္သက္မာပါ… အဆင္ေျပသလိုေခၚေပါ့” အန္တီသက္က ေဘးတြင္ လက္ႏွစ္ဘက္ေနာက္ပစ္ကာ ေခါင္းငုံ႔ရပ္ေနေသာ ဦးေလးႀကီးကို ၫႊန္ျပကာ “သူက ဒ႐ိုင္ဘာ ဦးေသာင္းတဲ့” သိမ့္ဘာမွ ျပန္မေျပာမိခင္မွာပဲ “ေအာ္ နာ့စ္ငွါးထားတာ ေရာက္လာၿပီလား” စကားသံလာရာၾကည့္မိေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ေလွကားအတိုင္း ဟန္ပါပါဆင္းလာေသာ အသက္၃၀အ႐ြယ္ခန႔္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ သိမ့္ မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္မိသြားသည္ သူက ဦးေလးႀကီးရဲ႕သားလား လူနာရွင္မွာ သားသမီး မရွိဘူးဆိုၿပီး အခု။  “ေအာ္ ေမ့ေတာ့မလို႔ သူက ေမာင္ရဲထက္တဲ့… အန္တီ့တူပါ အရင္အပတ္ကမွ ကိုႀကီးရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥကိုကူဖို႔ ေခၚထားတာ” အန္တီသက္က သိမ့္ရဲ႕အေတြးကို ျမင္ေနသည့္အလား ရွင္းျပသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚတူးက သိမ့္အတြက္အေအးနဲ႔ စားစရာအခ်ိဳ႕ယူလာသည္။ “ဟို သိမ့္တစ္ခုေလာက္ေမးလို႔ရမလားမသိဘူး” “ေမးေလ သိမ့္… ေအာ္ ရင္းရင္းနီးနီးျဖစ္သြားေအာင္ သိမ့္လို႔ပဲေခၚမယ္ေနာ္ ရတယ္မလား”  “ဟုတ္ကဲ့အန္တီ ရပါတယ္… ဒီအိမ္ရဲ႕စားေရးေသာက္တာနဲ႔ပက္သက္ၿပီး… အထူးသျဖင့္ အန႔္ကယ့္အတြက္စားေသာက္စရာ ဘယ္သူစီစဥ္ေပးလဲ သိခ်င္လို႔ပါ” “ေအာ္ အဲဒါက ေဒၚတူးပဲ တာဝန္ယူထားတာ ဘာလို႔လဲ သိမ့္ရဲ႕”  “ဒီလိုပါ အန္တီ… အန္ကယ့္အတြက္သင့္ေတာ္မယ့္ ဟင္းနဲ႔အစားအေသာက္အတြက္ သိမ့္စီစဥ္ခြင့္ ရႏိုင္မလားလို႔ပါ” “ဟာ အဲ့လိုဆိုရင္ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့… အန္တီကေတာင္းဆိုမလို႔ေတာင္ စဥ္းစားေနတာ… သိမ့္က အန္တီတို႔ထက္ ေဆးပညာဗဟုသုတ စုံတယ္ေလ.. အဲဒါေၾကာင့္ပါ” ဒီလိုနဲ႔ပဲ သိမ့္တစ္ေယာက္ ဝန္းက်င္အသစ္မွာ လူသစ္ေတြနဲ႔ စတင္ေနထိုင္ရသည္။ အန္ကယ္ဦးေဇာ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးက ထင္သေလာက္မဆိုး၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေတာ့ အနည္းငယ္ေလွ်ာက္စျပဳသည္။ ဒါမဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း အခ်ိန္ေတြေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိၿပီး က်န္အခ်ိန္ေတြမွာ ဝွီးခ်ဲနဲ႔ အိပ္ယာေပၚပဲ အေနမ်ားသည္။ သိမ့္အထင္ ဦးေဇာ္မွာ စိတ္အားငယ္မႈေတြ ရွိေနသည္။ အၿမဲလိုလို ေငးငိုင္ေနတတ္ၿပီး စကားလည္း အလြန္နည္းေနသည္။

လူနာဆိုတာ စိတ္ဓာတ္က်၍မျဖစ္ စိတ္မာန္တင္းႏိုင္မွ ေရာဂါက အလွ်င္အျမန္ ထူးျခားႏိုင္မည္။ အစားအေသာက္ နည္းလြန္းသေလာက္ ေသာက္ရသည့္ေဆးက မ်ားလြန္းေနတာကလဲ ဦးေဇာ္ကို ပို၍ အားနည္းေစသည္။ သိမ့္တစ္ေယာက္ ဦးေဇာ္ရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြနဲ႔ နပမ္းလုံးရင္း က်န္အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္အားတတ္ႂကြေစသည့္စာမ်ား ပုံျပင္ ဝတၳဳမ်ား ဖတ္ျပျဖစ္သည္။ ျပဳစုရတာ လက္ဝင္ေပမယ့္ သိပ္အခက္အခဲမရွိခဲ့၊ တစ္ခုပဲေျပာစရာရွိသည္ အေပါ့အေလးတည္ရာမွာ သိမ့္အတြက္ေရာ ဦးေဇာ္အတြက္ပါ မ်က္နာပူစရာေတြရွိေနသည္။ အန္တီနဲ႔ ကိုရဲထက္ကေတာ့ မနက္လင္းတာနဲ႔ အလုပ္လား ဘာလားမသိ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္ၿပီး ေန႔ခင္း ခဏျပန္လာကာ တစ္ခါျပန္ထြက္ ညက် မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ဦးေသာင္းတို႔ လင္မယားကလည္း ၿခံထဲပဲ အေနမ်ားတတ္တာမို႔ အိမ္ႀကီးက ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လြန္းသည္။ ဒါမဲ့ သိမ့္အတြက္ ပ်င္းခ်ိန္မရွိ မနက္ ေန႔ ညေန ည..သိပ္မျခားတဲ့ ေဆးတိုက္ခ်ိန္ေတြနဲ႔အတူ အေပါ့ အေလး ေလ့က်င့္ခန္းအျပင္ စာပါဖတ္ျပေနရေတာ့ အခ်ိန္က ကုန္လြယ္လြန္းခဲ့သည္။ ဒီအထိ သိမ့္ရဲ႕နာ့စ္ဘဝက သိပ္ထူးျခားမႈမရွိခဲ့ေပမယ့္ တစ္ညမွာေတာ့…hello hello ဖုန္းဆက္ပါေတာ့ကြာ….. ဆူညံတဲ့ႏႈိးစက္အသံေၾကာင့္ သိမ့္လန႔္ႏိုးလာသည္။ နာရီၾကည့္စရာမလို ၁၁.နာရီခြဲဆိုတာ သိမ့္ေဆးတိုက္ရမယ့္အခ်ိန္ ညေဆးႏွစ္ႀကိမ္မွာ ဒီအႀကိမ္က ေနာက္ဆုံးေလ မ်က္လုံးေလးပြတ္ကာ လူးလဲထရင္း ေဆးျခင္းထဲမွ ေဆး ထုတ္ယူကာ ဦးေဇာ္ရဲ႕အခန္းဘက္ ကူးလာခဲ့သည္။ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မီးေရာင္အစား အလင္းထပ္ရေစဖို႔ မီးခလုတ္တစ္ခု ထပ္ဖြင့္ရင္း ဦးေဇာ္ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ “ဟင္ ……” ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေက်ာ႐ိုးေလးမ်ား စိမ့္လာကာ အိပ္ခ်င္စိတ္ပါ ျပယ္သြားသည္။ ၾကည္ဦးေလ ဦးေဇာ္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ညဝတ္ပုဆိုးပါးရဲ႕အတြင္းကေန မာန္ဖီျပေနသည္။ ခါတိုင္းဆို တံခါးဖြင့္သံၾကားသည္ႏွင့္ ႏိုးတတ္ေပမယ့္ အခုညမွာေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်ပင္မလႈပ္။ “ဟူးးး” ပင့္သက္ကို အသာခ်ရင္း မသိဟန္ေဆာင္ကာ လက္ေမာင္းကိုင္၍ လႈတ္ႏႈိးလိုက္သည္။

“ဦးေဇာ္ ထ ထ ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ပီ” “ဟင္ အင္း အင္း” ထသာဆိုရတယ္ တကယ္တမ္းက် သိမ့္ပဲ ေပြ႕ကူထူေပးရသည္။ ေဆးကို ဦးေဇာ္လက္ထဲထည့္ခဲ့ၿပီး ေရတစ္ခြက္ သြားယူရသည္။ ေဆးတိုက္ၿပီး မီးပိတ္ကာ ျပန္မည္အလုပ္ “သိမ့္ အန္ကယ္အေပါ့သြားဦးမယ္” “ရွင္” ခါတိုင္းလဲ ဒီလိုပဲ လုပ္ေပးရတာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီညမွ ဒီစကားက သိမ့္ကို တုန္လႈတ္ေစသည္။ “ေအာ္ ဟုတ္ ဟုတ္” မီးျပန္ဖြင့္ၿပီး ဆီးဗူးကိုင္ကာ ရပ္ေနရသည္။ ဦးေဇာ္က ကုတင္ေဘးစြန္းဆီ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ဒ႐ြတ္ဆြဲ ေ႐ြ႕လာရင္း ကုတင္ေဘးစြန္းမွာထိုင္ကာ ေျခကားေပးသည္။ ပုဆိုးလွန္သည့္သိမ့္ရဲ႕လက္က ခါတိုင္းနဲ႔မတူ မသိမသာ တုံယင္ေနသည္။ ပုဆိုးနဲ႔လြတ္သြားေသာ ကိုေ႐ႊလီးက အသည္းငယ္ေနသည့္သိမ့္ကို မာန္ဖီျပေနသေယာင္ “အို” လုံးဝမထင္မိ အေစာပိုင္း ပုဆိုးအတြင္း ေထာင္မတ္ေနစဥ္က ဒီေလာက္ႀကီးမည္မထင္ခဲ့ အခုေတာ့ ႀကီး႐ုံတင္မက ရွည္ပါရွည္ေနသည္။ ဆီးဗူးဝကို လီးထိပ္ဝင္ေစဖို႔က ဒီညမွ ခက္ေနသည္။ သိမ့္ရဲ႕လက္က တုံယင္ေနေတာ့ အဝေတ့မိလိုက္ ျပန္ကြၽတ္လို က္ျဖစ္ေနသည္ေလ။ၾကာလာေတာ့ စိတ္ကမရွည္ခ်င္။ ဆီးသြားမယ့္ဦးေဇာ္ကိုလည္း အားလည္းနာ ေမာ့လည္းမၾကည့္ရဲ ဒီ့ထက္ၾကာေနဖို႔ မသင့္တာေၾကာင့္ အရဲစြန႔္ကာ လီးကိုကိုင္ၿပီး ဆီးဗူးဝကို ထိထိမိမိ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ “သိမ့္” “ရွင္” ပင့္သက္ေလးမွခ်ခြင့္မရလိုက္ ႐ုတ္တရက္ေခၚလိုက္သည့္ ဦးေဇာ္ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံး တုံသြားသည္အထိ လန႔္မိသြားကာ ထူးမိသည္။ “အန္ကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္” “ရွင္ ဘာ ဘာလို႔” ဘာကိုေတာင္းပန္မွန္း သိမ့္တကယ္ပင္မသိ။ “အန္ကယ္ေလျဖတ္တာ ၂ႏွစ္နီးပါးရွိေနၿပီ အဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ မနဲ႔ ကင္းေနေတာ့.. အခု စိတ္က ထိမ္းမရခဲ့ဘူးေလ.. ၿပီးေတာ့ ၾကင္နာၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ သိမ့္ကိုျမင္ေတာ့… အန္ကယ္ စိတ္႐ိုင္းေတြ ဝင္မိတယ္ကြာ” “ရွင္” ဒီလိုျဖစ္လာတာ သိမ့္ကို ျမင္လို႔တဲ့လား၊ နား႐ြတ္ေလးေတြ ထူပူလာသည္အထိ ရွက္မိသည္။

သိမ့္စိတ္ထဲမွာ အလုပ္နဲ႔မိဘ မိဘနဲ႔အလုပ္ပဲ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါးရွိေနခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဖိုမကိစၥမွာ သိမ့္ဆိုတာ မူလတန္းအဆင့္အထက္မပို။ “ဟုတ္တယ္.. သိမ့္ရဲ႕ ကပိုက႐ိုအလွက ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းျပစရာမရွိဘူးေလ… စိတ္ထားေကာင္းသလို ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကလည္း မ်က္ႏွာလႊဲရက္စရာမွ မရွိတာ” “အို.. အန္ အန္ကယ္ဘာေတေျပာနာလဲ အန္ကယ့္မွာ အန္တီသက္ရွိေနတာပဲေလ.. အန္တီသက္လည္း လွတာပဲကို” အမွန္ပင္ အန္တီသက္က လူႀကီးဆန္ၿပီး လွသည္။ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ စိုးျမတ္သူဇာနဲ႔တူသည္ ကိုယ္လုံးေရာ အၿပဳံးေရာပဲ။ “သက္က အန္ကယ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးပါ… သူလဲ အန္ကယ့္ကို ခ်စ္မယ္ထင္ပါတယ္ ဒါမဲ့” “ဒါမဲ့ ဘာျဖစ္လဲဟင္” မေအာင့္ႏိုင္စြာ ေမးမိတာ မွားသြားမွန္း ေနာက္မွသိရသည္။ “ဒါမဲ့ သက္က ရမက္ႀကီးတယ္သိမ့္ရဲ႕… မဂၤလာဦးည တစ္ညပဲ အန္ကယ္ဦးေဆာင္ရတာ… က်န္တဲ့ညေတြမွာ သူပဲဦးေဆာင္ခဲ့တယ္… အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ နားခ်င္ရင္ေတာင္ မနားခဲ့ရဘူး… ဒါေၾကာင့္လည္း သူလင္ငယ္ေနတာကို အန္ကယ္ မသိဟန္ေဆာင္ေနတာ” “ရွင္… ဘယ္ ဘယ္လို” ၾကားရသည့္နားပင္ မယုံႏိုင္။ အန္တီသက္လို ဣေျႏၵႀကီးသည့္မိန္းမမ်ိဳးက “အို…မျဖစ္ႏိုင္တာ” “သိမ့္ မယုံဘူးမို႔လား..” အန္ကယ္က ေမးလည္းေမး ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းလည္း ထိုးေပးရင္း “ဟိုဗီ႐ို အလည္ခန္းကိုဖြင့္… အဲ့ထဲက အိပ္အမဲနဲ႔အထုတ္ေလးကို ယူလိုက္” သိမ့္မျငင္းမိ ဆီးဗူးကို ခ်ရင္း ေသာ့ယူကာ ဗီ႐ိုထဲမွ အိတ္အမဲအထုတ္ေလးကို ယူခဲ့သည္။ “ဖြင့္ၾကည့္ေလ” သိမ့္ ေယာင္နနနဲ႔ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ “အို ဒါ ဒါ” အန္တီသက္ လုံးဝထင္မွတ္မထားသည့္အရာ အိတ္မဲထဲမွာ ဓာတ္ပုံေတြအစီအရီ ပုံေတြထဲမွာ အန္တီသက္က ကိုရဲထက္နဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္လိုးေနၾကသည္။ ေလးဘက္ ပက္လက္ မက္တပ္ အို.. စုံလို႔ပါပဲ ဒီၾကားထဲ လီးစုပ္ေနပုံမ်ား တကယ့္ကို ရမက္ထန္ေနသည့္ဟန္အထင္းသား။ “ရဲထက္က သူနဲ႔ဘာမွမေတာ္ဘူးသိမ့္ရဲ႕… ေလျဖတ္ေနတဲ့ အန္ကယ့္ေနရာမွာ ယာယီအစားထိုးထားတဲ့ သူ႔လင္” ဦးေဇာ္ေမးေၾကာေတြ ေထာင္သည္ထိ အံႀကိတ္ေျပာသည္။

မ်က္ဝန္းထဲမွာလဲ နာက်င္ဝမ္းနည္းမႈေတြအျပည့္ မ်က္နာကိုေမာ့ၿပီး “အန္ကယ္က သူ႔အတြက္ ရမက္ေျဖေဆး သက္သက္ပါကြာ” ဦးေဇာ္ရဲ႕အသံက တုံခါေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာမို႔ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ မာန္တင္းေနမွန္း သိမ့္ခံစားမိသည္။ အရမ္းလည္း သနားသည္။ သိမ့္ရဲ႕လူနာဘဝက အဲ့ေလာက္ဇာတ္နာေနပါလား။ သိမ့္မရည္႐ြယ္ပဲ ကုတင္အစြန္းမွာထိုင္ရင္း ဦးေဇာ္ကို ေပြ႕ေပးထားမိသည္။ ဦးေဇာ္က သိမ့္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးရင္း ငိုရႈိက္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ “သိမ့္က သိပ္ျဖဴစင္ၿပီး အျပစ္ကင္းမွန္းသိပါတယ္.. သိမ့္ရဲ႕သိကၡာကိုလည္း အႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္တယ္… တန္ဘိုးလည္းထားမိတယ္… သိမ့္ရယ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဦးကိုကူညီပါလားကြာ” ဦးေဇာ္ရဲ႕စကားေတြထဲမွာ အေတြးနဲ႔ နစ္ေမ်ာေနမိတဲ့သိမ့္ ေခါင္းေလးေထာင္လာသည္။ “သိမ့္က ဘယ္လိုကူညီရမွာလဲဟင္” “ဦးရဲ႕ဆႏၵကို တစ္နည္းနည္း နဲ႔ကူညီပါလား” “တစ္နည္းနည္းနဲ႔…” မ်က္လုံးေလးျပဴးကာ သံေယာင္လိုက္မိသည္။ ဆႏၵကိုသိေပမယ့္ တစ္နည္းနည္းဆိုတာကို တကယ္ပင္နားမလည္။ “ဟိုေလ သိမ့္ အကုန္မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရင္ေတာင္… လက္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္နဲ႔ျဖစ္” “ရွင္…” ဦးေဇာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ သိမ့္ရဲ႕ကိုယ္ေလး ဆက္ခနဲျဖစ္သြားကာ နား႐ြတ္ေလးေတြပင္ ထူပူလာရသည္။ ပါးစပ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္…တဲ့ အန္တီသက္ လီးစုပ္ေနတဲ့ပုံက မရည္႐ြယ္ပဲ မ်က္လုံးထဲေပၚလာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးရဲ႕လီး အို..ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ ေတာ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးနဲ႔ေယာင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ထိတို႔မိျပန္သည္။ ဦးက အကဲခတ္မိသည့္အလား ၿငိမ္ေနတဲ့သိမ့္ရဲ႕ လက္ေလးကိုယူကာ သူ႔လီးေပၚတင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ “အနည္းဆုံးေတာ့ ဦးၿပီးသြားေအာင္ ထုေပးခဲ့ပါကြာ ေနာ္” “ရွင္” သိမ့္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ အျငင္းစကားလည္း မဆိုမိ “ဟိုေလ ဘယ္ကို ထုရမွာလဲဟင္” သိမ့္ရဲ႕အေမးစကားေၾကာင့္ ဦးက သေဘာက်စြာရယ္သည္။ ဦးက ရယ္လိုက္ရင္ ေခ်ာတယ္ရွင့္ တကယ္ “သိမ့္ ဦးရဲ႕လပ္ေတာ့ကိုဖြင့္လိုက္…” ဘာလို႔ရယ္မသိေပမယ့္ ဖြင့္ေပးရျပန္သည္။ ဦးက fileတစ္ခုထဲဝင္ကာ ဗီဒီယိုေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျပသည္။

“အို ဦးကလဲ” ဟုတ္ပါသည္ ေအာကားေတြခ်ည္းပင္ ဘယ္ေလာက္အထိလဲပင္မသိ လိုးကြက္ စုပ္ကြက္ အစုံအလင္၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ုခု နည္းနည္းဆီျပရင္း လီးထုေပးသည့္အပုဒ္တြင္ရပ္သည္။ ဘာလို႔ရယ္မသိ သိမ့္ၾကည့္မိေနသည္ “အဲ့ဒါ ထုတာလို႔ေခၚတယ္သိမ့္ရဲ႕… အဲ့လိုလုပ္ေပးေနာ္” ေျပာလည္းေျပာ သိမ့္ရဲ႕လက္ေလးကိုလည္း ကိုင္လႈပ္သည္။ သိမ့္ေလ သံပတ္ေပးထားတဲ့ အ႐ုပ္လို စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္ႏိုင္ပဲ လက္က အလိုလို လုပ္ေပးေနမိသည္။ ဦးက မ်က္နာေလးေမာ့ကာ ခံစားရင္း ၿငီးေနသည္။ “သိမ့္” “ရွင္..ဦး” အေတြးနဲ႔ ထူပူကာ ဘာလုပ္ေနမိမွန္း မသိသည့္ သိမ့္ ဦးရဲ႕ တိုးလ်တဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ မ်က္နာေလးေမာ့လာသည္။ “ဦး နမ္းခ်င္တယ္သိမ့္ရယ္ ေနာ္” သိမ့္ေခါင္းၿငိမ့္မိလိုက္လား ေခါင္းခါမိလိုက္လား တကယ္ပင္ မသဲကြဲ။ ဒါမဲ့ ဦးရဲ႕လက္က သိမ့္ရဲ႕ေခါင္းကို အသာအယာဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာေလးေမာ့ကာ မ်က္လုံးေလျပဴးၿပီး ရွက္စိတ္နဲ႔ နီေဆြးတုံယင္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အားရပါရ စုပ္နမ္းလာသည္။ သိမ့္….နင္ျငင္းသင့္တယ္ေနာ္ ဟင့္အင္း..ဒါ ငါ့လူနာ သူစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ငါ့မွာတာဝန္ရွိတယ္ အသိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္တို႔ ျငင္းခုံေနစဥ္မွာပဲ ဦးရဲ႕လက္က ႏို႔အုံေတြဆီေရာက္လာသည္။ လက္တစ္ဘက္ေလျဖတ္ေန၍သာ ေတာ္ေသးသည္ သန္ေနတဲ့လက္တစ္ဘက္က ႏို႔သီးထိပ္ေလးေတြကို ခပ္ဆပ္ဆပ္ပြတ္ေခ်ရင္း အငမ္းမရလည္း နမ္းေနျပန္သည္။ သိမ့္ေလ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာစြာ လည္တံေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ရသမွ် ေမာ့ေပးရင္း လက္ကလဲ ဦးရဲ႕လီးကို ရဲရဲတင္းတင္းပင္ ဆုပ္ကိုင္ လႈပ္ခါပစ္လိုက္သည္။ ဦးက တစ္ဆင့္ ထပ္တက္ျပန္သည္။ ျပင္းထန္သည့္ရမက္လႈိင္းမွာ မိန္းမူးေနေသာသိမ့္ရဲ႕ အက်ႌက်ယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ လက္တစ္ဘက္တည္းဆိုေတာ့ အလုပ္က မတြင္က်ယ္။ သိမ့္ေလ မရွက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဦးအရမ္းျမင္ခ်င္ေနတဲ့ သိမ့္ရဲ႕ပင္ကိုယ္ ကိုယ္ခႏၶာအလွကို ဖြင့္ျပဖို႔ သိမ့္ကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရွားေပးလိုက္တယ္”အိုး လွလိုက္တာကေလးရယ္” ဦးက ေျပာလည္းေျပာ ေခါင္းႀကီးအတင္းငုံ႔ကာ ျဖဴႏုၿပီး လုံးဝန္းတင္းမာေနေသာ အပ်ိဳစင္ႏို႔ေလးေတြကို နမ္းဖို႔ တာစူလာသည္။

မသန္တဲ့ ကိုယ္တစ္ျခမ္းက သူ႔အလိုကို မလိုက္ျပန္။ သိမ့္ စိတ္မရွည္ေတာ့ ရမက္ေတြ အရမ္းထန္ေနတဲ့ဦးကို အသာအယာတြန္းလွဲရင္း ႏို႔အုံေတြကို ဦးရဲ႕ပါးစပ္နား ကပ္ေပးလိုက္သည္။ ဦးက ႏို႔ဆာေနေသာ ကေလးေလးပမာ တျပတ္ျပတ္ အသံျမည္သည္အထိ အငမ္းမရ စုပ္နမ္းျပန္သည္။ သိမ့္တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ဓာတ္လိုက္သည့္အလား တုံခါေနကာ ေခြၽးသီးေလးမ်ားပင္ စို႔လာသည္။ “သိမ့္” “ရွင္ ဦး” “သိမ့္ရဲ႕ဆံပင္ေတြ ဖြလိုက္” သိမ့္လိုက္နာမိျပန္သည္။ မီးေယာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္ပြေယာင္းနဲ႔ လီးကိုင္ကာ ထုေပးေနေသာ သိမ့္ရဲ႕အလွက ရမက္နဲ႔မွ ပိုႂကြေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ သိမ့္စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ မာတင္းကာ ရဲစိုေနေသာ လီးႀကီးကို ထိထိမိမိပင္ လွ်ာနဲ႔ ယက္ပစ္လိုက္သည္။ “အိုးး.. သိမ့္ သိမ့္ရယ္” ဦးတစ္ေယာက္ မ်က္နာႀကီးေမာ့ၿပီး ေကာ့ေပးသည္။ သိမ့္လဲ ဦးရဲ႕လီးကို ဝင္သေလာက္ငုံရင္း စုပ္ေပးလိုက္သ။ည္ အာေခါင္ရဲ႕စိုစြတ္မႈနဲ႔ လီးရည္တို႔ရဲ႕စြတ္စိုမႈက သိပ္မေတာ္တဲ့ သိမ့္ပါးစပ္ထဲကို  ဒစ္ျမဳပ္သည္အထိ ဝင္ေရာက္ေစသည္။ ေခါင္းကို အျမလွန္ရင္း လက္ကလဲ ထုေပးမိေတာ့ လီးရည္ေတြ ပါးစပ္ထဲပန္းထြက္လာသည္။ သိမ့္ မရပ္ျဖစ္ အရည္ကုန္ေလာက္မွ ငုံထားတာကို လႊတ္ကာ ျမတ္ျမတ္းႏိုးႏိုးပင္ ေသာက္ျပလိုသည္။ ဦးက “လိုးရေအာင္ေနာ္ သိမ့္.. မက္တပ္ရပ္ၿပီး နံရံမွီေပး” “ဟင္ ဦးကလဲ ဦးမွ ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္တာ သိမ့္အေပၚကခြေပးမယ္ေလ” “ဟင့္အင္း သိမ့္.. ဦးက သိမ့္ရဲ႕အိုးအလွကို ၾကည့္ရင္းလိုးခ်င္တာ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ေတြလဲ ဆြဲလိုးခ်င္လို႔” “ရွင္.. အာ ဦးေနာ္ သူမ်ား”  “လုပ္ပါကေလးရယ္.. ဦးထန္ေနလို႔ပါ” ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ မူမိေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် သိမ့္ရင္ေတြခုန္ေနသည္။ လိုးတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္ႀကီး အေျပာခံရသလို ပယ္ပယ္နယ္နယ္လိုးမယ့္အေၾကာင္းလဲ ဒဲ့ပင္အေျပာခံေနရေတာ့ မသိရင္ ေဈးျပတ္ေပးထားတဲ့ ဖာသည္မေလးကို ဆက္ဆံေနသလိုပဲ။ သိမ့္ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာလို႔ လက္ခံေပးေနမိမွန္း တကယ္ကိုနားမလည္။ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ အခန္းနံရံကို လက္ေထာက္ကာ ဆံႏြယ္ေတြကိုလဲ ေနာက္သို႔ပို႔ေပးထားရင္း ေစာင့္ေနမိသည္။ ဦးက မတ္တန္းေနေသာ လီးႀကီးကို ကိုင္ဆြရင္း တေျဖးေျဖးအနားကပ္လာသည္။ လက္ကို တံေတြးဆြတ္ကာ သိမ့္ရဲ႕အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိုစြတ္ေနေသာ အဖုတ္ေလးကို ပြတ္သည္။

တေျဖးေျဖး ဦးရဲ႕လက္ခလည္က အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ အတြင္းသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ “အ ဦး အဟင့္” သိမ့္မေနတတ္ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ကာ ေျခကိုခ်ဲေပးမိသည္။ ဦးက လက္ကို မႏႈတ္ပဲ အရွိန္ျမႇင့္ကာ ထိုးေမႊေပးသည္။ “သိမ့္ ဒီဘက္လွည့္” သိမ့္ နာခံမိျပန္သည္။ ဦးက သိမ့္ေျခကို ကားေစၿပီး အဖုတ္ထဲကို လက္ခလည္ထိုးသြင္းကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္ရွားသည္။ သိမ့္လဲ နံရံကိုမွီကာ ေကာ့ေပးရင္း “အား… အိုးး… ဦးရယ္.. အိုးး” ခဏအၾကာမွာ အရည္ေတြပန္းထြက္လာသည္။ “လိုးရေအာင္ ကုန္း” ဦးရဲ႕အသံက အမိန႔္ဆန္သည္။ ဒါေပမဲ့ ခံခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနေသာ သိမ့္အတြက္ ဦးရဲ႕အျပဳအမူတိုင္းက ရင္ခုန္စရာေတြခ်ည္းပင္။ ဦးက လီးကိုကိုင္ကာ အဖုတ္ကြဲေၾကာင္းေလးကို ပြတ္ဆြဲ ထိုးခြဲရင္း တေျဖးေျဖး ေခ်ာ့သြင္းသည္။ အဝင္ခက္ေနတဲ့အတြက္ ထိုးလိုက္ ဆုတ္လိုက္ ပြတ္လိုက္ဆြဲလိုက္လုပ္ရင္း တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လီးက စြတ္ခနဲ ဝင္လာသည္။ “အား ဦး မရ မရဘူးထင္တယ္” နာက်င္စိတ္နဲ႔ ျငင္းသည္။ ဒါေပမဲ့ ပ်ံတက္ၿပီးေသာ ေလယာဥ္လို ခရီးတစ္ေထာက္နဲ႔ေတာ့ နားမည့္ဟန္မျမင္။ တြန႔္လိမ္႐ုန္းကန္ေနေသာ သိမ့္ရဲ႕ ဂုတ္ကို ဖိတြန္းကာ ဝင္ပီးသားလီးကို ကိုယ္အားနဲ႔႐ိုက္သြင္းသည္။ “အား အဟင့္ အဟင့္” ဘယ္သူေတြၾကားမလဲ ဆိုပီး မရွက္အား မတန္တဆ တိုးဝင္ၿဖိဳခြင္းလာေသာ လီးႀကီးေၾကာင့္ မထိန္းႏိုင္စြာ ေအာ္မိရင္းတသိမ့္ ရႈိက္ငိုမိသည္။ ဦးကေတာ့ အညႇာအတာမဲ့စြာ လိုးေညႇာင့္ရင္း နီျမန္းၿပီး မ်က္ရည္စေတြစိုစြတ္ေနေသာ ပါးေလးကို တရႈိက္မက္မက္နမ္းသည္။

ခဏၾကာေတာ့ ဂုတ္ကိုလႊတ္ကာ ဆံပင္ေတြကို ထိုးဆြ လုံးကိုင္းရင္း ျမင္းဇက္ႀကိဳး ဆြဲသလို တင္းတင္း ဆြဲေဆာင့္ကာ လိုးသံေတြ တဖက္ဖက္ျမည္ေအာင္ အားနဲ႔ေဆာင့္သည္။ “ျဗစ္.. ေဖာက္..ဖတ္ ဖတ္” မေပါက္ေသးေသာ အပ်ိဳစင္အေမွးကို ထိုးခြင္းခံလိုက္ရသည္မို႔ သုတ္ရည္တို႔နဲ႔အတူ ေသြးစေတြပါ ေရာဆင္းလာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဆံပင္ကိုလႊတ္ကာ တံေတာင္းႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲယူၿပီး လိုးျပန္သည္။ “အ အ.. ဦး.. ဦး.. ဦးရဲ႕လက္” ဦးက ေၾကာင္နကာ ရပ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကိုၾကည့္ေနသည္။ “ဟား ဟား ဟား ေပ်ာက္ပီ ေပ်ာက္ပီသိမ့္.. သိလား… ဟားဟား” ဦးက ဝမ္းသာအားရဆိုရင္း သိမ့္ရဲ႕ေက်ာျပင္ေတြကို ပြတ္ျပသည္။ မွန္သည္ မသိစိတ္ရဲ႕လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ ဦးရဲ႕ေလျဖတ္ေရာဂါ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ သိမ့္လဲ မ်က္ရည္ေတြၾကားက အားယူၿပဳံးရင္း “သိမ့္ခံေပးရတာ တန္တယ္သိလား ခ္ခ္” ဦးက စိတ္မေကာင္းဟန္ မ်က္နာညႇိဳးရင္း “ဒါမဲ့ ဦးအရမ္းၾကမ္းမိသြားတယ္ကြာ.. အရမ္းနာေနလားဟင္” သိမ့္ရွက္ၿပဳံးေလးၿပဳံးကာ ေခါင္းခါရင္း “နာပါဘူး ဦးရဲ႕” “ဟင္ အာ့ဆို ဘာလို႔ငိုတာလဲ သိမ့္က သိမ့္ေခါင္းေလးငုံ႔ကာ တိုးတိုးေလး “အာ့က ငိုေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတာကိုလို႔… ခ္ခ္”  “အဟား အဆိုးေလး ေတြ႕မယ္ လာခဲ့” တကယ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕နာက်င္မႈေတြက ခ်ိဳၿမိန္လွပါတယ္။…ၿပီး