အားကောင်းမောင်းသန်အရွယ်ကောင်လေးကိုနဲ့အရာရှိမကြီးဒေါ်ဝတ်ရည်

Unicode

***အင်းစက်စာပေဖြစ်ပါသည်။မကြိုက်မနှစ်သက်ပါက ‌မဖတ်ရှုပဲကျော်သွားပေးပါ။ (ရေးသားသူသာဒင်)***

ကျော်စိုးသော် တစ်ယောက် နေပူပြင်းတဲ့ နေပူတော်မှာ ပျင်းရိနေသည်။ အခုတလော အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာ သူတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ အလုပ်က ပြန်ရောက်တာနဲ့ အင်တာနက်ပေါ်မှာပဲ တက်ဖြစ်နေသည်။ မြန်မာလူကြီးဆိုက်တွေ လျှောက်ဝင်ပြီး ပုံတွေကြည့် စာတွေဖတ်နှင့်၊ ဂွေးပဲ ဇွတ်လှိမ့်နေမိသည်။  အင်္ဂလိပ်လိုလည်း တတ်သမျှ မှတ်သမျှတွေ မမေ့သွားအောင်၊ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားသော အောစာပေတွေကိုလည်း တွေ့သမျှ လိုက်ဖတ်သည်။ မြန်မာအောစာပေက သိပ်အများကြီး မရှိလှ။ မြန်မာအောစာ ရေးသူတွေကို နာမည်တွေ ချရေးရင်တောင် စာမျက်နှာ တစ်မျက်နှာလောက်ပဲ ရှိမည်။ ဒါတောင် တစ်ယောက်ထဲက နာမည်အမျိုးမျိုး ခွဲရေးနေတာ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိမလဲ မသိ။ အဲ့တော့ မြန်မာအောတွေ ဖတ်လို့ ကုန်သလောက် ရှိသွားတော့ ဘိုအောတွေကို ဖတ်သည်။ အဲဒီမှာ မြန်မာအောတွေထဲ ရှားပါးစာပေဖြစ်သော အင်းစက်ခေါ် သွေးသားနီးသူ အချင်းချင်း အချစ်နယ်လွန်ကျူးသွားသည့် အကြောင်းတွေ ရေးထားသော စာတွေကို ဖတ်မိလာသည်။ 

အထူးသဖြင့် အိန္ဒိယကုလား၊ ဘင်္ဂလား‌ဒေ့ရှ် ကုလားတွေ အင်္ဂလိပ်လိုရေးထားသော အောစာပေဆိုက်တွေမှာ အတွေ့များသည်။ ပထမကတော့ ဟာ ဘာကြီးတွေလဲဟ လို့တွေးပြီး မဖတ်ရဲ၊ မဖတ်ဖြစ်။ ပုံမှန်အောစာပေတွေ ရိုးလာတော့ အဲဒီလို ဆန်းဆန်းလေးတွေကို ဖတ်ရတာ ပိုဖီးလ်လာသလို ရှိနေသည်။ နောက်တော့လည်း အဲဒါတွေပဲ ရွေးဖတ်ဖြစ်လာသည်။ အခုလို နေပူပြင်းလို့ အပြင်မထွက်ချင်သည့် စနေ၊ တနင်္ဂနွေလိုနေ့မျိုး အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ နေရတော့ သူ့စိတ်တွေက ပိုထကြွလာသည်။ ကုလားတစ်ကောင် ရေးထားသော ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ဖတ်နေပြီး သူ့လီးကြီးကို ပျင်းရိပျင်းတွဲ့ ပွတ်နေရာမှ ဇာတ်လမ်းက အထွတ်အထိပ်ရောက်လာလို့ သူ့လီးကြီးကလည်း မတရားတောင်လာသည်။ ဇာတ်လမ်းထဲမှာ ကုလားက သူ့အဒေါ် ရေချိုးတာကိုချောင်းကြည့်ပြီး ဂွင်းထုရင်းမှ ချော်လဲပြီး ခေါင်းပေါက်၊ သူ့အဒေါ်က အော်သံကြားလို့ ရေချိုးခန်းက ကမန်းကတန်း ထွက်လာရော အခင်းမှာက သွေးတွေနဲ့ အောက်က လီးတန်းလန်းနဲ့တွေ့၊ သူကလည်း သဘက်ကိုရင်လျှားထားတော့ သူ့တူကို ဆွဲထူလိုက်ချိန် သဘက်ပြေ၊ အဲဒါနဲ့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်သွားသည်။ သိပ်ယုတ္တိမရှိပေမဲ့ ဖတ်လို့ကတော့ကောင်းသည်။

ဒီကုလားပုံဖော်ထားသည့် သူ့အဒေါ်ဆိုတာက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ဘော်ဒီနဲ့ တစ်ပုံစံတည်း၊ နို့သိပ်မကြီး၊ ခါးသေးသေးနှင့် ဖင်လုံးအကြီးကြီး။ ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် သူ့လီးကြီးမှာ အရမ်းမာတင်းလာသဖြင့် ဆက်မပွတ်ရဲတော့၊ ဘေးနားမှာ တစ်ရှူးလည်းမရှိ၊ ပုဆိုးနဲ့လည်း မသုတ်ချင်တော့။ ထို့ကြောင့် ကုလားထိုင်မှ အမြန်ထပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဟိုက် ရေချိုးခန်းထဲမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနက်ကလေး။ အနားသပ်တွေမှာ ဇာနှင့် အလယ်မှာသာ ပိတ်သားအပြည့်။ သို့ပေမဲ့ လက်တစ်ဖဝါးစာတောင် မရှိ။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဖင်ကြီးနဲ့ ဆို ဖင်ကြားထဲမှာပဲ ညှပ်နေမှာ။ ကျော်စိုးသော် ထိုပင်တီအနက်ကလေးကို လှမ်းယူပြီး သူ့နှာခေါင်းဝမှာတေ့၍ အားရပါးရ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့လီးကြီးပေါ်မှာ အုပ်ပြီး ဂွေးဆက်လှိမ့်တော့သည်။ မကြာခင်မှာပင် သူ့လရည်တွေက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပင်တီထဲ တဖုတ်ဖုတ် ပန်းထွက်သွားတော့သည်။

အား လခွီး အမြန်ပြန်လျှော်ထားမှပဲ၊ တော်ကြာ မနက်ဖြန် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် ငါတော့သေလိမ့်မယ်ဟု တွေးကာ ပင်တီလေးကို ဆပ်ပြာဖြင့်တိုက် လျှော်ဖွတ်ကာ တန်းမှာ ပြန်လှမ်းထားလိုက်လေတော့သည်။ အခု ကျော်စိုးသော်နေသည့်အိမ်မှာ သူ့ဒေါ်လေးအငယ်ဆုံး ဝင်းပပ၏ သူငယ်ချင်းအရင်းဖြစ်သူ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏အိမ်ပင် ဖြစ်လေသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ခေါ် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ အသက် ၃၅ လောက်သာ ရှိသေးသော်လည်း ဌာနဆိုင်ရာမှ ရာထူးကြီးကြီး ဖြစ်လေရာ နေပြည်တော်မှာ အိမ်တစ်လုံးရလေသည်။ သူ့ယောက်ျားက ရန်ကုန်မှာ စီးပွားရေးလုပ်သည်။ နေပြည်တော်မှာ လိုက်မနေနိုင်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကလည်း အတော်ခရီးသွားရသည်။ နိုင်ငံတကာလည်းစုံသည်။ နေပြည်တော်က ရုံးချူပ်မှာ တက်ရသည့်အချိန်တွေမှာ ဆိုရင်တော့ နေပြည်တော်က အိမ်မှာနေသည်။ အဲ့လို သူတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ကျော်စိုးသော်ကို သူလည်း အဖော်ရ၊ သူငယ်ချင်း တူကိုလည်း ကြည့်ရှုသည့်သဘောဖြင့် ခေါ်ထားနေစေသည်။ အလုပ်ကိုလည်း သူ့ဌာနမှာပင် သွင်းပေးထားသည်။

တကယ်တော့ ကျော်စိုးသော်မှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွက်ဆိုလျှင် သူငယ်ချင်းတူ ဆိုသည့် အဆင့်ထက် အများကြီးပိုလေသည်။ ဝင်းပပ နှင့် ဝတ်ရည်တို့မှာ အိမ်ချင်းကပ်ရက်၊ အသက်တူ အတန်းတူ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြပြီး၊ ဝင်းပပအစ်ကိုကြီး ကျော်စိုးသော်တို့အဖေ အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့ မှာ ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးသည်။ ကျော်စိုးသော်ကို မွေးတော့ တူကလေးကို ဝင်းပပတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တောက်လျှောက်ထိန်းခဲ့ကြရသည်။ ကျော်စိုးသော်အမေကလည်း အလုပ်လုပ်တော့ အိမ်မှာ ကလေးထိန်းက ဝင်းပပသာရှိသည်။ ဝင်းပပဆီ အမြဲလာနေတတ်သည့် ဝတ်ရည် အတွက်ကလည်း ကျော်စိုးသော်က သူ့တူကလေးလိုပင်။ သူ့လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာရသည်ဆိုပါက မမှားပေ။

ကျော်စိုးသော်ကလည်း နိုင်ငံခြားထွက်လုပ်ဖို့ အစီအစဉ်ရှိလို့ ကျောင်းပြီးတာနဲ့၊ အင်္ဂလိပ်စာ သင်တန်းတွေ၊ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတွေ အကုန်လျှောက်တက်ထားသည်။ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေအကြောင်းကြောင်းကြောင့် ခေတ္တစောင့်စားချိန်မှာ အလကားနေအလကား ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဌာနမှာ အလုပ်တစ်ခု ဝင်လုပ်နေသည်။ နေတာလည်း ဖရီး၊ လခလေးလည်း အပိုရ၊ အစားအသောက်တောင်မှ သူတစ်ယောက်ထဲရှိရင်သာ ဝယ်စားရသည်။ ဒါတောင် သူချက်စားရမှာပျင်းလို့ အိမ်မှာက ထမင်းဟင်း ချက်ပြုတ်စားသောက်စရာက အစုံရှိသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရှိလျှင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ချက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အပေါ် သူ့စိတ်တွေ မရိုးသားတော့၊ နောက်ပိုင်းမှာ သူ့မျက်လုံးတွေက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို လစ်ရင်လစ်သလို ခိုးခိုးကြည့်နေမိသည်။ သူ့ကို တူအရင်းလို စိတ်ထားသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ နေသောအိမ်မို့ အိမ်နေရင်းဆိုရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလေ့ရှိသည်။ အိမ်နေရင်း အင်္ကျီဆိုရင် အောက်ကဘရာဇီယာမပါပဲ ဝတ်တာတို့၊ အသားပါးပါး တကိုယ်လုံးပုခုံးမှ ခြေဖျားရောက် ဂါဝန်တို့ ဝတ်လေ့ရှိသည်။ ဘရာဇီယာမပါသော်လည်း ကလေးမရှိသေးသော၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နို့တွေက သိပ်မကြီးတော့ လှုပ်ခါရမ်းမနေ ပုံ့ပုံ့လေးသာနေ၏၊ တခါတလေချမ်းတာဖြစ်ဖြစ် ဘာကြောင့်မှန်းမသိပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နို့သီးခေါင်းလေး ချွန်နေရင်သာ အင်္ကျီအသားကို ထိုးဖောက်ထွက်တော့မလို ဖြစ်နေတတ်သည်။ သို့ပေမဲ့ ဖင်ကြီးတွေကတော့ မရ၊ လမ်းလျှောက်လိုက်လျှင် တုန်တုန် တုန်တုန်နှင့် နေသည်။ ဘယ်ညာတော့ မရမ်း၊ အပေါ်အောက်တော့ တော်တော်လေး လှုပ်ရှားသည်။

ကျော်စိုးသော် ဒူးပင်ချောင်ချင်သွားသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်လာသော ညီတော်မောင်ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မမြင်ရအောင် ခါးကုန်းပြီး သွားရသည်။ နောက် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ လက်တော့ကို အလစ်မှာ ဖွင့်ကြည့်သေးသည်။ ပတ်စ်ဝပ်နှင့် လော့အင်ရမှာမို့ ဖွင့်မရ၊ လက်လျှော့ထားခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း တစ်နေ့မှာတော့ သူ့အဖို့ အခွင့်အရေး ပေါ်လာတော့သည်။ အဲဒါကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်ပ်တော့မှာ အက်ဝဲခေါ်မလား မဲဝဲခေါ်မလား ကောင်တွေ ကပ်တော့သည်။ သူ့အပြောကတော့ ဘရောက်ဇာကို ကလစ်လုပ်လိုက်ရင် သူသွားချင်သည့်နေရာသို့ သွားတော့သည်။ ကိုယ်ရိုက်လိုက်သည့်လိပ်စာကို မသွား။ သူလည်းပေါက်ကရ ဆိုက်တွေ သွားထားလို့ထင်သည်။ သူ့ရုံးက အိုင်တီကို မပြောရဲ၊ တူဖြစ်သူ ကွန်ပြူတာသင်တန်း တက်ဖူးတယ်ဆိုလို့ ကြည့်ခိုင်းသည်။ ကျော်စိုးသော်က ဘာမှန်းချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။ ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်ဆိုတာကိုလည်း သိပြီးပြီ။

သို့သော်လည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကွန်ပြူတာကို သူမွှေနှောက်ချင်သေးတော့၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်လက်ပ်တော့ကို ဟတ်ဒရိုက်တစ်ခုလုံး စကန်လုပ်ရမည်။ ဗိုင်းရပ်စ်တွေကို စစ်ထုတ်ရမည်။ တစ်ရက်လောက်တော့ အချိန်ပေးပါဆိုတော့ အင်းလုပ်ထားလိုက် ဆိုပြီး ပေးထားခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ လော့အင်ပတ်စ်ဝပ်ကို ပေးထားခဲ့ပြီး ရန်ကုန်ဆင်းသွားသည်။ ကျော်စိုးသော်အတွက် ၂ ရက်တိတိ အချိန်ရလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်ပ်တော့ထဲက ပြဿနာကောင်တွေကို ရှင်းလင်းပြီးသွားတာနဲ့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ကွန်ပြူတာကို မွှေနှောက်တော့သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်သွားကြည့်လေ့ရှိတဲ့ ဝက်ဆိုက်တွေ၊ သူဒေါင်းလုပ်ထားတဲ့ ဖိုင်တွေ၊ အကုန်လျှောက်ကြည့်သည်။ သူလည်း ခေသူမဟုတ်ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ပွန်ဝက်ဆိုက်တွေ တော်တော်များများ သွားထားတာ တွေ့ရသည်။ ဒေါင်းလုတ်ထားတဲ့ ဖိုင်တချို့တောင် တွေ့ရသေးသည်။

ဒေါင်းထားတာတွေက များသောအားဖြင့် ဂျပန် ကားတွေ ဆင်ဆာတွေနှင့်၊ ဒါပေမဲ့ များသောအားဖြင့် ကားတွေက ဂျပန်အိမ်ရှင်မ အိမ်မှာ ထမင်းချက်ဟင်းချက်လုပ်ရင်းတို့ ကြမ်းတိုက် အခန်းရှင်းတို့ လုပ်ရင်းတို့ဖြင့် အိမ်မှာရှိနေသည့်၊ ခဲအိုတို့၊ တူတို့၊ ဘာတော်မှန်းမသိသည့် ကောင်လေးတို့နှင့် ဖြစ်ကြတာများသည်။ ကာတွန်းရုပ်ရှင်တစ်ခုတောင် တွေ့လိုက်သေးသည်။ သူ့အမေရော အဒေါ်ရောကို ကျောင်းသားအရွယ် ဂျပန်ကောင်လေးက ဆော်သော ကာတွန်းဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ခုက ဇာတ်လမ်းတွေရှိသော ဆိုက်များဖြစ်သည်။ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားသော၊ ဆိုက်များ အတော်နှံ့သည်။ ကျော်စိုးသော်တောင် တချို့ဟာတွေ မသိလို့ လိပ်စာတွေ ကူးထားလိုက်ရသေးသည်။ သူကြည့်ဖူးသော ဆိုက် ၂ ခုလည်းတွေ့သည်။ ထိုဆိုက်တွေက အတော်စုံသည်။ အကြောင်းအရာမျိုးစုံရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အင်းဆက်ဟု ခေါ်သော သွေးသားရင်းတွေ အချင်းချင်းဖြစ်သော ဇာတ်လမ်းတွေ အများကြီးရှိသည်။

ကျော်စိုးသော် ရင်တွေ တုန်လာသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရော ဒါတွေ စိတ်ဝင်စားတာလား။ စိတ်က အဲလိုသံသယဝင်လာတော့ ကွန်ပြူတာကို တခါထပ်ပြီး ပိုက်စိတ်တိုက်ရှာလိုက်သည်။ အဲတော့မှ ဇာတ်လမ်းဖိုင်တွေ စုထားသော တစ်နေရာကို တွေ့ရသည်။ မိန်းမကြီးတွေနှင့် ကောင်လေးငယ်ငယ်လေး ဇာတ်လမ်းမျိုးတွေ၊ အမေနှင့်သား ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဒေါ်လေးနှင့်တူ ဇာတ်လမ်းတွေ။ ဇာတ်လမ်းကောင်းကောင်းလေးတွေကို ဖိုဒါတစ်ခုအောက်မှာ စုထားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။  ကျော်စိုးသော် သူ့ဖရက်ဒရိုက်ထဲ အကုန်ကူးထားလိုက်သည်။ နောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး သူ့ကွန်ပြူတာမှာ ဖတ်ကြည့်မည် စိတ်ကူးသည်။ သူ့လို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို လိုးချင်နေသူအဖို့တော့ ထိုဇာတ်လမ်းတွေမှာ တောင်ပြီးရင်း တောင်စေရသော ဇာတ်လမ်းတွေဖြစ်မှာ သေချာသည်။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပြန်ရောက်လာတော့ ဟန်မပျက်ပင် သူ့လက်ပ်တော့ကို ဗိုင်းရပ်စ်ရှင်းပြီးပြီဟု ပြောကာ ပြန်ပေးလိုက်လေသည်။ ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ သူ့လိုပင် တဏှာကြောတင်းသူမှန်း သိသွားပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုဝင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရသည်။ သူ့အပေါ်မှာ အဒေါ်ရင်းလို စိတ်ထားခဲ့သူ ဆိုတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို ကျနော်လိုးချင်တယ်ဆိုပြီး ဝင်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်။ သူ့ဒေါ်လေး ဝင်းပပကို ဖုန်းဆက်တိုင်လိုက်တာနဲ့ပင်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်လောက်အောင်ပင် အရှက်ကွဲလိမ့်မည်။ ကျော်စိုးသော် အားအားနေ အင်တာနက်ထဲ လျှောက်လိုက်ဖတ်နေရင်းဖြင့် ဒရိုက်ရှိ ဆိုသော အန်ဒရိုက် အက်ပလီကေးရှင်း တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုယ့်အန်ဒရိုက်ဖုန်းမှာ အင်စတောလုပ်ထားလိုက်လျှင်၊ နက်ဝပ်တစ်ခုတွင်းမှာ ရှိသော ကွန်ပြူတာ၊ တယ်လီဖုန်း စသည်တို့ကို ကိုယ့်ဖုန်းမှာ လာမြင်နေရသည့် အပလီကေးရှင်းဖြစ်သည်။ ( အဲဒါက နောက်ပိုင်းဝက်ဆိုက်တွေမှာ https:// မဖြစ်ခင်က ဖြစ်သည်။)

ကျော်စိုးသော် ထိုအပလီကေးရှင်းကို သူ့ဖုန်းမှာ အင်စတော လုပ်ထားလိုက်သည်။ နောက်နေ့ညမှာပင် ကျော်စိုးသော်မှာ နှစ်လုံးထီပေါက်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ အဖြစ်ကဒီလို။ ညဖက်တိုင်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ရှိသည့်နေ့တွေမှာ သူတို့ တူအရီးနှစ်ယောက် ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် တီဗီရှေ့မှာထိုင်ကြသည်။ အစီအစဉ် ကောင်းကောင်း မကောင်းကောင်း ထိုင်ကြည့်ကြသည်။ အစီအစဉ် သိပ်မကောင်းလျှင် ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က သူ့လက်ပ်တော့တစ်လုံးဖြင့် အလုပ်လုပ်သလား၊ ဖဘ လုပ်သလားမသိ တဂျောက်ဂျောက် လုပ်နေတတ်သည်။ ကျော်စိုးသော် ဒရိုက်ရှိ အင်စတောလုပ်ပြီး နောက်ညဖြစ်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း တီဗီရှေ့ထိုင်နေစဉ် ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကလည်း လက်ပ်တော့နှင့် ရိုက်နေသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့ဖုန်းက အပလီကေးရှင်းကို ဖွင့်ပြီး သူ့ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကွန်ပြူတာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဂျီတော့ချက်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အကောင့်က သူ့နာမည်အရင်းမဟုတ်ချေ။ ဇိုဝီ ဆိုလားဘာလား၊ ဘိုလိုချက်နေကြတာ၊ ဟိုတစ်ဖက်ကတော့ အိုင်ကွန်းပုံကြည့်ရတာ ခေါင်းမြီးခြုံလေးနှင့် လိုကေးရှင်းက ကွာလန်လန်ပူဆိုတော့၊ မလေးရှားမပဲ ဖြစ်မည်။ AAKIFAH အကီးဖာ တဲ့။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မလေးရှား ခဏခဏ သွားရတော့ ဟိုမှာဆုံပြီး ရင်းနှီးလာသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်မည် ထင်ရလေသည်။

AAKIFAH: ဟဲ့ နင်က အခုထိ အဆင်မပြေသေးဘူးလား။

ZOEY: ဟင့်အင်း။

AAKIFAH: ငါပြောတဲ့အတိုင်း မလုပ်ဘူးလား၊ နင့်ကွန်ပြူတာထဲကို သူသေချာကြည့်ဖို့ ခွင့်ပေးလိုက်လား။

ZOEY: အင်း။ ငါ သူနဲ့ ငါ့လက်တော့ကို ထားခဲ့တာ နှစ်ရက်တောင်၊ ငါခရီးထွက်သွားလိုက်တယ်လေ။

AAKIFAH: အဲဒါဆိုရင်တော့ သူသေချာပေါက် လျှောက်ကြည့်မှာပါ နင့်ကွန်ပြူတာကို။ ငါ့တုန်းကလည်း အဲလိုပဲလေ ခစ်ခစ်။

ZOEY: ပြောစမ်းပါဦး နင်အရင်က ပြောတာ အကြမ်းဖျင်းပဲ ငါသိတယ်။ အသေးစိတ် ပြောစမ်းပါဦး။

AAKIFAH: ဟာနင်ကလည်း ငါက ငါ့ကွန်ပြူတာကို လော့အင်ပတ်စ်ဝပ်တောင် မထားဘူး၊ ကွန်ပြူတာအကြောင်း ဘာမှမသိသလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ဟိုပွန်ဝက်ဆိုက်တွေဝင်ပြီး ဟစ်စထရီလည်းကလီးယား မလုပ်ခဲ့ဘူးလေ။ ငါ့ယောက်ကျားရဲ့တူ ဟာမက် သုံးလို့ရအောင် ထားထားပေးခဲ့တယ်။

ZOEY: အင်း ဟာမက်က ကြည့်သွားတယ်ဆိုတာ နင်ဘယ်လိုသိလဲ။

AAKIFAH: နင်ကလည်း နင့် ဟစ်စထရီက ဒိတ်ကို ကြည့်လိုက်ရင်သိတာပဲ၊ နင်ကြည့်ပြီးတဲ့ ရက်စွဲ နာရီထက် နောက်ကျပြီး ဝင်ထားတာတွေက သူဝင်တာပေါ့ဟ။

ZOEY: အေး ဟုတ်သားပဲ ငါလည်းကြည့်ကြည့်ဦးမယ်၊ ခစ်ခစ်၊ ဆက်ပြောပါဦး နင်နဲ့ ဟာမက်က ဘယ်လိုအခြေအနေ ရောက်နေပြီလဲ။

AAKIFAH: အို ငါတို့က အဆင်ပြေသွားတာ ကြာလှပြီပဲ၊ ခုမနက်ကတောင် ငါ့ယောက်ျား ရုံးသွားဖို့ အိမ်က ထွက်သွားတာနဲ့ သူက ငါ့ဝတ်ရုံ ( အမျိုးသမီးခေါင်းမြီးခြုံ ဝတ်လေ့ရှိသော ဂါဝန်ရှည်ကြီး ) ကို ခါးထိလှန်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် ငါ့ကိုကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်တာပဲ။ အခု ငါ့နောက်ပေါက်ကိုတောင် သူက ဆော်နေပြီ။ အဲဒီနောက်ပေါက်ကို ငါ့ယောက်ျားတောင် တစ်လမှ တစ်ခါလောက် ငါက ပေးလုပ်တာ၊ အခုသူက နေ့တိုင်းလိုလို ဆော်နေတယ်၊ ခစ်ခစ်။

ZOEY: ဟယ်ကောင်မရယ် ကြမ်းလိုက်တာ နင်ကလည်း

AAKIFAH: အံမယ် နင်က မကြုံဖူးလို့ပါ၊ လူငယ်တွေက ငါတို့ ယောက်ျားတွေလို မဟုတ်ဘူးကွ၊ ပစ္စည်းသာ မသာရင်နေရမယ် သက်လုံက တခြားစီ၊ နောက် နိုးဆွဖို့ကလည်း သိပ်အများကြီးမလိုဘူး၊ ချက်ချင်းကို ဒေါင်ကနဲဖြစ်တာ သူတို့က၊ ခစ်ခစ်။

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် နှင့် သူ့သူငယ်ချင်း အကီးဖာတို့နှစ်ယောက် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ပြောနေကြသည့် ချက်တွေက ကျော်စိုးသော်ကို တကိုယ်လုံး သွေးတွေ ဆူပွက်စေပြီး၊ သူ့ငယ်ပါကြီးမှာလည်း မတရားကို ထောင်မတ်နေလေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲက လည်း သူ့ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဆန္ဒရှိနေသည် ဆိုသည်မှာ တကယ်ပဲလား။ ဒါမှမဟုတ် သူ့သူငယ်ချင်းဆီက သူနှင့် သူ့ယောကျ်ားတူတို့ အကြောင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပြောတာ ကြားချင်လို့ ညဏ်ဆင်ပြီး ပြောနေသလား၊ မသေချာဖြစ်နေသည်။ သေချာသည်ကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မစမချင်း သူကတော့ ဘာမှမလုပ်ရဲ ဆိုတာပင်။ တစ်နေ့တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် အလုပ်က နယ်စပ်ဒေသက မြို့တွေကို ခရီးထွက်ဖို့ ကိစ္စပေါ်လာသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က သူ့အလုပ်တွင် ကျော်စိုးသော်ကို သူ့တူအရင်းဟု ပြောထားသည်။ လူသူ အပြောမခံရစေအောင် ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါမှာ သူ့ဝန်ထမ်းလည်းဖြစ်၊ တူလည်းဖြစ်သော ကျော်စိုးသော်ကို သူနှင့်လိုက်ခဲ့စေရန် အစီအစဉ်လုပ်လိုက်သည်။ ဌာနဆိုင်ရာက ကားနှင့်သွားတော့ ကားဒရိုင်ဘာ ဦးလေးထူး နှင့် ကျော်စိုးသော်တို့က ရှေ့မှာ၊ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က အနောက်က ထိုင်ပြီး သွားကြသည်။ ကားလမ်း အဆက်အသွယ်သိပ်မရှိသော ဒေသတွေမို့ ကားလမ်းမှာ ကားသိပ်မရှိသော်လည်း လမ်းမှာ ဆိုးလှသမို့ ခရီးသိပ်မတွင်ကျယ်။ ပထမဆုံးမြို့လေးသို့ ညနေစောင်းမှ ရောက်သည်။  ဌာနဆိုင်ရာ လူကြီးများတည်းသည့် အရာရှိရိပ်သာ တစ်ခုမှာ အဆင်သင့်ကြိုနေကြသည့် လူစုက ထမင်းဟင်းများ ပြင်ဆင်ပေးထားသဖြင့် ကမန်းကတန်း ရေမိုးချိုးပြီး စားသောက်ကြသည်။ မနက်ဖြန်အတွက် စည်းဝေးမည့် အစီအစဉ် အကြမ်းဖျင်းပြောပြပြီး လူတွေ ပြန်သွားကြသည်။  ကားဒရိုင်ဘာ ဦးလေးထူးက အရာရှိရိပ်သာစောင့် ဝန်ထမ်းများအိပ်သော အဆောင်မှာ အိပ်သည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ခေါ်သည့် သူ့ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှင့် ကျော်စိုသော်တို့က အရာရှိရိပ်သာ အိပ်ဆောင်တစ်မှာ အိပ်ကြသည်။ ထိုအိပ်ဆောင်မှာလည်း အကြီးကြီးပင်၊ ဧည့်ခန်း တစ်ခန်းနှင့်၊ အိပ်ခန်းလေးခန်းရှိသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှင့် ကျော်စိုးသော်တို့က တစ်ယောက်တစ်ခန်း နေရာယူထားကြသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က သူတို့နှစ်ယောက်ထည်း ကျန်ခဲ့တော့ ကျော်စိုးသော်ကို ခေါ်ပြောသည်။ သူက ကျော်စိုးသော်ကို သား ဟုပဲခေါ်သည်။ “ သား ညကျရင် ဒေါ်လေးအခန်း လာအိပ်နော်၊ ဘယ်သူမှတော့ မသိစေနဲ့၊ လူသိလို့မကောင်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်လေး တစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရမှာ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးမို့၊ သူတို့က မီးလည်းမရှိဘာမရှိ၊ နောက် အနောက်ဘက်က တောကြီးကလည်း နက်နက်နဲ့ အသံတွေက ကြောက်စရာကြီး၊ ဒေါ်လေး ကြောက်တတ်မှန်းလည်း သူများကို မသိစေချင်လို့ သားကို တမင်ခေါ်လာတာ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး သားလာခဲ့မယ် “ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်၊ ကျော်စိုးသော်တောင် နည်းနည်းတော့ လန့်သည်။ အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲ နှစ်ယောက်ထဲ၊ အနောက်ဘက်က တောကြီးကလည်းသစ်ပင်ကြီးတွေ အများကြီး၊ လေကလည်း ညနေဘက်ကစလို့ နည်းနည်းလေး ပြင်းလာတော့ အသံတွေက တရှဲရှဲနှင့်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နဲ့ အိပ်ယာတစ်ခုထဲ အတူအိပ်ရမယ်ဆိုတော့ ရင်တွေခုန်ပြီး လီးကတောင်လာသည်။ အကွက်ကောင်းတော့ ပေါ်ပြီပေါ့။ ဒီတစ်ခါမှ မတီးရရင် ငါ့ထက်မိုက်တဲ့ကောင် ရှိပါဦးမလားလို့ တွေးသည်။ ညကိုးနာရီလောက်ကြတော့ အရာရှိရိပ်သာဝင်းထဲက မီးစက်ရပ်သွားသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ဖယောင်တိုင်မီးနှင့် ခဏစာဖတ်နေသေးသည်။ ကျော်စိုးသော်က အကြံသမားမို့ သူ့အခန်းက ခေါင်းအုံးပဲ ယူလာခဲ့သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကလည်း ဘာမှမပြော။ နောက်တော့ အိပ်ကြမည်ဆိုပြီး ဖယောင်တိုင်မီးပိတ်လိုက်တော့ မှောင်လိုက်တာပိန်းလို့၊ ညမိုက်ညလည်းဖြစ်တော့ ပိုဆိုးသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကလည်း စောင်မယူလာတာ ဘာမှ မပြော၊ ခြင်ထောင်ချ၊ ဖယောင်တိုင်မီး မှုတ်လိုက်ပြီးတော့သူ့စောင်ကိုပဲ ကျော်စိုးသော်အတွက် မျှခြုံပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကျောပေးအိပ်ကြသည်။ ကျော်စိုးသော် ၏ရင်ခုန်ချက်ကတော့ ကြောက်စရာ၊ ရင်ခုန်သံကျယ်လွန်းလို့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်များ ကြားသွားမလားဟုပင် စိုးရိမ်နေမိသည်။ 

ပထမ ခပ်ကွာကွာလေးနေရာမှ ကျောခြင်းထိမိသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က မလှုပ်တော့ ကျော်စိုးသော်လည်း ဒီအတိုင်းလေး နေလိုက်သည်။ နည်းနည်းလေးလည်း အေးလာပြီမို့ တစ်ယောက်ကိုယ်ငွေ့လေး တစ်ယောက်မျှပြီး နွေးနေသမို့ ဇိမ်ကျသလိုလည်း ဖြစ်နေသည်။

ကျော်စိုးသော် သူ့ဖင်ကို အနောက်နည်းနည်းကော့လိုက်တော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ဖင်အသားကြီးများကို အိကနဲ သွားထိသည်။ နဂိုထဲက တောင်နေသော သူ့လီးကြီးမှာ ခါရမ်းသွားရသည်။ အတော်လေးလည်း ညနက်လာပြီ၊ ကျော်စိုးသော် အိပ်မပျော်သေး၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဆီက အသက်ရှူသံကို မှန်မှန်ကြားနေရတော့ အိပ်ပျော်နေပြီလို့ ထင်ရသည်။  ကျော်စိုးသော် တွေးသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် သူ့သူငယ်ချင်း မလေးရှားမနှင့် ပြောနေတာ တကယ်လား၊ ဟိုမိန်းမဆီက ဇာတ်လမ်းတွေ ကြားရအောင်ပဲ ဟန်ဆောင်ပြောနေတာလား သူမသိ။ ဗမာအမျိုးသမီးတစ်ဦးအနေနှင့် ဒါမျိုးတွေကို စိတ်ထဲရှိပါ့မလား။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့်တူအရင်းလို ဖြစ်နေသော သူ့အပေါ်မှာ ဟိုစိတ်တွေပေါ်တာမျိုး။ 

ကျော်စိုးသော်အတွက်ကတော့ အခုအချိန်မှာ အခွင့်အကောင်းဆုံးပဲ၊ အခုမှ မစမ်းသပ်ရင် ဘယ်တော့မှ သိရတော့မှာ မဟုတ်ဟု စဉ်းစားကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို ကျောပေးအိပ်နေရာကမှ သူ့ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ကိုယ်နံ့လေးကလည်း စောင်အောက်မှာ သင်းနေသည်။ သူ့ကိုယ်ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အနားကို တိုးကပ်လိုက်တော့ လုံခြည်အောက်မှ ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်တင်ပါး ကြီးကို ထိသွားသည်။  ခဏကြာအောင် ထိထားသော်လည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မလှုပ်မရှား။ ကျော်စိုးသော် သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်လျှော့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲတင်လိုက်တော့ ခါးပေါ်မှာ ကွင်းလုံးတက်လာပြီး သူ့လီးကြီးလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်သွားသည်။ အိပ်ရင်းနဲ့ သူ့ဘာသာ တက်လာတာလို့ ဆင်ချေပေးလို့ ရတာပဲလေဟု၊ ကိုယ့်ဘာသာတွေးနေသည်။

ကျော်စိုးသော် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကျောကို အသာချည်းကပ်လိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်ကို စောင်းလျက် သူ့ကို ကျောပေးကာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ကိုယ်နှင့် သူ၏ကိုယ်ကို ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်သလို ကပ်လိုက်သည်။ သူ၏ တင်းမာထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကြားကို အမြောင်းလိုက် အောက်မှ သွားကပ်နေသည်။ ကျော်စိုးသော် ၏ ရင်ခုန်သံ တဒိန်းဒိန်းမြည်နေပုံမှာ ကြမ်းလွန်းလှသဖြင့်၊ သူ့ရင်ဘတ်နှင့်ကပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကျောပြင် သွားတုန်နေမှာကိုပင် စိုးရိမ်ရလောက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်အရှည်အသားမှာ ပျော့လွန်း၊ ပါးလွန်းလှသဖြင့် ကျော်စိုးသော် လီးကြီးမှာ အသားကို တိုက်ရိုက်ထိနေရသလိုခံစားနေရသည်။ ကျော်စိုးသော်မှာ မကြုံစဖူးအခွင့်အရေးကြောင့် မှိန်းပြီး ထိုအတိုင်းလေး နေနေသော်လည်း နည်းနည်းကြာလာတော့ ဒီထက်ပိုပြီး လိုချင်လာမိသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ညအိပ်ချိန် ဝတ်နေကြဂါဝန်အရှည်ကြီးကို သူမြင်နေကြဖြစ်သည်။ ထိုဂါဝန်ကြီးမှာ ဂျိုင်းပြတ်ဖြစ်ပြီး ပုခုံးပေါ်မှခြေသလုံးနားထိ တဆက်တည်း ပွပွကြီးဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် အမှောင်ထဲမှာ လှမ်းစမ်းလိုက်တော့ ဂါဝန်စကို သူဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ဆွဲကြည့်လိုက်တော့လည်းအလိုက်သင့်ပါလာသည်။ ကြည့်ရတာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်လည်း အိပ်ရင်းနှင့် ဂါဝန်က ဒူးလောက်ပေါင်လောက် တက်လာလို့လားမသိ၊ ဂါဝန်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ရိုးရိုးပိတ်စ အလွတ်လိုပဲ ပါလာသည်။ ကျော်စိုးသော်က သူ့ကိုယ်ကို အသာနောက်ယို့လိုက်ပြီး ဂါဝန်စကို သူ့လီးရှေ့မှ မတင်လာပြီး၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ခါးပေါ်သို့ တင်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ လိုချင်တဲ့ နေရာလောက် ရောက်ခါနီးမှ ဂါဝန်စက တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခြေထောက်က ဖိထားလို့ဖြစ်မည်။ ဆက်မဆွဲရဲ ခဏလေး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ကြာကြာတော့ မစောင့်နိုင် နည်းနည်းလေး ဖိဆွဲလိုက်တော့ ပါလာသည်။ အမှောင်ထဲမှာပေမဲ့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဖင်ပေါ်ကိုတော့ ဂါဝန်စကို ကျော်တင်လိုက်နိုင်ပြီ ဆိုတာကို မှန်းလို့ရသည်။ ထိုအခါမှ အခုန ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်သလိုပုံ ပြန်ကပ်လိုက်ပြန်သည်။

အား.. ရှလဘား… သူ့လီးကြီးနှင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်အတွင်းသားတို့ အသားချင်းထိသွားတာ သူ့ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားရသည်။ သုတ်ရည်တွေ ချက်ခြင်းထွက်ပြီး ပြီးချင်စိတ်ပင် ပေါက်သွားမိသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့စိတ်ကို သူထိန်းကာ သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ခွဆုံပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် အသာမြုပ်နှံပြီး မလှုပ်မရှားပဲနေလိုက်လေသည်။ သူ့လီးကြီး၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတာကို သိရသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကလည်း ဘာအသားလဲတော့ မသိ၊ ချောချောချွတ်ချွတ် အေးအေးစက်စက်လေးနှင့်၊ သူ့လီးကြီးမှ အပူဓါတ်ကို အနည်းငယ်အေးချမ်းစေလေသည်။ အတော်ကြာကြာလေး မလှုပ်မရှား မှိန်းနေလိုက်ရင်းမှ ကျော်စိုးသော် သူ့ဖင်ကို အသာကော့ကာကော့ကာဖြင့် ညှောင့်ကြည့်လေသည်။ သိုသော်လည်း သိပ်အားမရသဖြင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ သိမ်ကျင်နေသော ခါးလေးကို အသာဖွဖွလေး လက်တင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်လည်း အသက်မှန်မှန်ရှူနေသည့်အသံ ပျောက်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်လေသည်။ ကျော်စိုးသော်ကတော့ အခု အတော်ကို မွန်နေပြီမို့ သိပ်ဂရုမစိုက်မိတော့ပေ။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခါးလေးကို အသာထိန်းကာ၊ သူ့ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ကြားကို ညှောင့်ပေးနေလေတော့သည်။  တချက်တချက် ကော့ထိုးလိုက်သော သူ့လီးဒစ်ကြီးက ပင်တီခွဆုံက အမြှောင်းကြီးကို ပွတ်ပွတ်မိသွားသည်။ သူ့လီးထိပ်ကပဲ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည် ထွက်တာလား၊ ဒေါ်လေးစောက်ဖုတ်ကပဲ အရည်ရွဲလာတာလားမသိ၊ ပင်တီမှာ စိုလို့နေလေပြီ။ ခဏနေတော့ ကျော်စိုးသော် ဘာကိုမှ မတွေးတော့ပြီ၊ သူ့ပေါင်ခြံကို အိကနဲအိကနဲ လာဖိနေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဖင်သားကြီးတွေနဲ့၊ သူ့လီးကြီး ပွတ်သပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်အတွင်းသားတွေရဲ့ အတွေ့အထိကို ကောင်းကောင်းခံစားပြီး ညှောင့်နေမိတော့သည်။ မကြာခင်မှာပဲ သူ့လီးတန်ကြီးမှ သုတ်ရည်တွေ တဖုတ်ဖုတ်ပန်းထွက်ကာ တစ်ချီပြီးသွားလေတော့သည်။

“ ဟေ့ သား ကျော်ကျော် ထတော့ မိုးလင်းနေပြီ၊ ဟိုလူတွေ မလာခင် ကိုယ့်အခန်းကို ပြန်သွားအိပ်တော့” ထိုအသံနှင့်အတူ သူ့ကိုလှုပ်နိုးလာသောအခါမှ ကျော်စိုးသော် နိုးပြီး ကမန်းကတန်းထကာ ခါးပေါ်တက်လုံးနေသည့် လုံခြည်ကို ဆွဲဆန့်ဝတ်၊ ခေါင်းအုံးကို အမြန်ယူပြီး သူ့အခန်းရှိရာ ထွက်လာခဲ့တော့လေသည်။ အခန်းထဲက နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်လေးနာရီပဲ ရှိသေးသည်။ သူ့လီးကြီးမှာလည်း မာတောင်နေသည်။ ညတုန်းက သူ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ကြားထဲ သုတ်ရည်လွတ်လိုက်တာပဲမှတ်မိသည်။ ဘယ်လိုအိပ်မောကျသွားမှန်း မသိလိုက်။ တစ်နေ့လုံး လမ်းကြမ်းမှာ ကားစီးလာရလို့ပင်ပန်းတာရယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ ပင်ပန်းတာရယ်၊ သုတ်လွှတ်လိုက်တာရယ်၊ အကုန်ပေါင်းပြီး လူမှာ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားတာပဲ ဖြစ်မည်။ အခုတော့ လီးကြီးက တောင်နေပြီ၊ အိပ်လည်းရမှာမဟုတ်တော့။ သူ့အခန်းက ရေချိုးခန်းအိမ်သာ တွဲရက်အခန်းဆီသို့ ဖယောင်းတိုင်နှင့်သွားသည်။ သူရေချိုးခန်းရောက်ချိန်မှာ မီးစက်နိုးသံကြားပြီး မီးလင်းလာခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက ဆပ်ပြာမွှေးတုန်းကို ရေဆွတ်၊ သူ့လက်နဲ့ပွတ်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို မှန်းပြီး ဂွေလှိမ့်လိုက်တော့သည်။.

ထိုနေ့က တစ်နေ့လုံး ကျော်စိုးသော် စိတ်ပူနေရသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဘယ်တော့ ပေါက်ကွဲပြီး သူ့ကို ဆူမလဲဟု တထင့်ထင့်နှင့် တွေးနေရာ ညနေ ထမင်းစားချိန်ရောက်သည်အထိ ဘာမှ မထူးခြားတော့မှ၊ စိတ်သက်သာရာ ရသွားလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ညက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် တကယ်အိပ်ပျော်နေတာလားဟု တွေးစပြုလာတော့သည်။ ညနေဘးဘက် ထမင်းစားရင်း ဒီမြို့မှာ ကိစ္စမပြတ်သေးသဖြင့် တစ်ညအိပ်ရမည်ဆိုတာသိတော့ ကျော်စိုးသော် ပျော်နေမိသည်။ ဒီညလည်း သူ့ကို မခေါ်ရင်တောင် ခပ်တည်တည်ပဲ သွားအိပ်မည်ဟု စိတ်ကူးထား၏။ ညမိုးချူပ်လို့ ဝန်ထမ်းများပြန်သွားပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်နေချိန်မှ ကျော်စိုးသော် ခေါင်းအုံးကိုယူကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က စာဖတ်နေရာမှ သူ့ကို မော့ကြည့်ရင်း နာရီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ အော် ကိုးနာရီတောင်ထိုးပြီပဲ၊ အင်း အိပ်မှပါ၊ ဒီနေ့လည်း တစ်နေ့လုံး ပင်ပန်းထားတယ်“ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူ့လက်ထဲက စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်၊ သူ့မျက်မှန်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး၊ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ကျော်စိုးသော်က ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူ့ခေါင်းအုံးကို နေရာချပြီး လှဲနေလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ မျက်နှာသစ်၊ ခြေလက်ဆေးပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို တွေ့ရလေသည်။ “ ကဲကဲ ခြင်ထောင်ကို သေချာဖိ ခြင်မဝင်အောင်”တူအရီးနှစ်ယောက် ခြင်ထောင်အနားကို မွေ့ယာအောက်ဖိကြပြီးမှ ဘေးက ဖယောင်းတိုင်ကို လှမ်းမှုတ်ငြိမ်းလိုက်သည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့ကိုယ်သူ မလောမိစေရန်၊ စိတ်ကို ငြိမ်စေရန်၊ စိတ်ထဲမှာ တစ်မှ တစ်ရာထိ ရေတွက်နေလိုက်သည်။ ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းတောင် မသိတော့။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က သူ့ကို ကျောပေးလို့ ထုံးစံအတိုင်း အိပ်နေသည်။ အသက်ရှူသံကလည်း ပုံမှန်လို့ထင်တော့ လုပ်ငန်းစဖို့ပြင်သည်။

ဒီတခါတော့ သူ့ပုဆိုးကို ခါးပေါ်လှိမ့်မတင်တော့ ခြေရင်းကို ခြေထောက်ဖြင့် အသာတွန်းချပစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နား မကပ်မှီမှာပဲ ဂါဝန်အနားစလေးကို ဆွဲလှန်ပြီး ခါးပေါ်ရောက်အောင် အသာတင်လိုက်သည်။ ဒီညတော့ မနေ့ကလို ဖိထားတာမျိုးတောင် မခံစားလိုက်ရ လျှောလျှောရှူရှူပင်။ ပြီးမှ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နောက်ကျောကို ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်သလို သွားကပ်လိုက်သည်။ “ ဟိုက် “ ကျော်စိုးသော် ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သူ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက မျှော်လင့်ထားတာသလို မနေ့ကလို ချောချွတ်ချွတ်အသား အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၊ သို့သော် ယခုခံစားလိုက်ရတာက အမွှေးအမြင်ကြမ်းကြမ်းလေးတွေ၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွင်းခံဝတ်မထားပါလား ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကြား ကျော်စိုးသော်၏လီးကြီးက တိုးဝင်သွားပြီး အသားချင်းထိတွေ့လိုက်ရသည့် အရသာက ရှိန်းဖိန်းသွားသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်စောက်ဖုတ်ကြီးက အပူငွေ့နွေးနွေးကိုပင် သူ့လီးချောင်းကြီးပေါ်မှာ ခံစားလိုက်ရသည်။

ကျော်စိုးသော် သူ့ကိုယ်ကို ခြေရင်းဘက်အသာလေးလျှောဆင်းလိုက်တော့ သူ့လီးတန်ကြီးက လေးဆယ့်ငါးဒီဂရီ ထောင်တက်လာသည်။ သူက ဖင်ကိုကော့ကာ အပေါ်ကို အသာလေးထိုးကြည့်လိုက်တော့၊ သူ့လီးထိပ်က အမွှေးအမြှင်တွေကြားက စိုစိုစွတ်စွတ် အသားအိအိလေးကို သွားထောက်မိသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်ဝမှန်း သူသိလိုက်သည်။ ကျော်စိုးသော်က သူ့ဒူးတစ်ချောင်းကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်နှစ်လုံးကြား ထိုးထည့်ပြီး သူ့ဖင်ကို ကော့ကာကော့ကာ၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း ညှောင့်ရင်းဖြင့် သူ့လီးထိပ်ဖူးမှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်အဝထဲသို့ ကွမ်းသီးလုံးခန့် ဝင်သွားလေသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်မှာလည်း စိုစွတ်နွေးထွေးနေလေရာ၊ ကျော်စိုးသော်အတွက်က အခုအချိန် သူ့နဖူးသေနတ်ဖြင့် ချိန်ထားတာတောင်မှ အသေခံပြီး ဆက်လိုးတော့မှာ ဖြစ်လေသည်။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ခါးလေးကို သူ့လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးကို အရှိန်ဖြင့်ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်ထဲ လေးပုံသုံးပုံခန့် ဝင်သွားလေသည်။ နူးညံ့နွေးထွေးလှသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်တွင်းမှ အသားနုလေးများက သူ့လီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ထားသလိုဖြစ်နေရာ အရသာ အလွန်ရှိလှပေသည်။ ကျော်စိုးသော်က ကိုယ်ဟန်အနေအထားကို အသာပြင်ပြီး နောက်ထပ်တိုး၍ ဖိတွန်းလိုက်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးမှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးနီးပါးဝင်သွားတော့သည်။ သူ့ပေါင်ခြံမှာလည်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ ဖင်သားစိုင်ကြီးများက အိကနဲနေအောင် လာဖိကပ်နေလေတော့သည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဆီမှ လေပြင်းတစ်ချက် ရှိုက်လိုက်သလို အသံကြားလိုက်ရပြီး ကျော်စိုးသော် သူ့ခါးကိုင်ထားသောလက်ပေါ် လက်ဝါးဖြင့် လာအုပ်ကာ တစ်ချက်ညှစ်ကိုင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း လက်ကို ချက်ခြင်းပြန်ရုတ်သွားသည်။ ကျော်စိုးသော်အတွေးကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အိပ်ချင်ဟန်ဆောင်ထားရာကနေ ရုတ်တရက် သတိလက်လွတ်သွားတာဖြစ်မည်ဟု ထင်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့စိတ်တွေက ရဲတင်းသွား၏။ သူလည်း လိုချင်နေတာပဲလေ၊ ငါတို့ နှစ်ဦးသဘောတူပဲလို့ တွေးပြီး အသာဖြေးချော့လုပ်မနေတော့။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ ခါးလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရကို ကော့ညှောင့်လေတော့သည်။ “ စွတ် ဖတ် စွတ် ဖုတ် ဖေါက် ဖေါက်” ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှလည်း အရည်များရွှဲနေသဖြင့် သူ့လီးကြီး ဝင်ထွက်တိုင်း အသံတွေက မြည်နေပေသည်။ မနေ့ညက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ကြားမှာ တစ်ချီ၊ မနက်က ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဂွေလှိမ့်လိုက်တာက တစ်ချီမို့ ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် တော်တော်နှင့်မပြီး။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ ဖင်ကြီးများမှာလည်း ကျော်စိုးသော် အဆောင့်နှင့်အညီ ကော့ကော့ပေးလာသည်။ မကြာမှီမှာပင် ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်တစ်ယောက် ခြေထောက်များ ဆန့်တန်းလျှက် ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပုံရလေသည်။ ကျော်စိုးသော်လည်း မထိန်းထားတော့ပဲ သူ့လီးကြီးမှ သုတ်ရည်များကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပက်ဖြန်းပြီး ပြီးဆုံးလိုက်ရလေတော့သည်။

“ကိုကျော်၊ ကိုကျော် ရောက်ပြီ ထတော့လေ” ကားဆရာဦးလေးထူး သူ့ကို လှုပ်နိုးတော့မှ ပဲ ကျော်စိုးသော် နိုးလာခဲ့ရသည်။ အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေတောင်စောင်းနေပြီ။ ဒီမနက်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က နိုးပြီး ကိုယ့်အခန်းပြန်ခိုင်းတော့ မနက်လေးနာရီ၊ နောက်တော့ ခုနစ်နာရီလောက် ပြန်ထ၊ ရေမိုးချိုး မနက်စာစား၊ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ရုံးကို ခဏသွား။ မှာစရာရှိတာမှာ ဆွေးနွေးစရာရှိတာတွေ ဆွေးနွေးပြီး နေ့လညစာစား။ ပြီးတာနဲ့ ထိုမြို့လေးက ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ညတုန်းက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ဖုတ်ထဲ တစ်ချီပြီးသွားပြီးနောက် ပင်ပန်းပြီးအိပ်ပျော်သွား၊ မနက်ကြတော့ အိပ်ရာက မထချင်ထချင်ထ။ နောက်တော့ ပျင်းစရာ ကောင်းလောက်အောင် စောင့်နေရတော့ ကားစထွက်ပြီး မကြာခင်မှာပင် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အခုတော့ သူတို့ သွားရမည့် မြို့ကလေးတောင် ရောက်နေပြီ။ “ သားကလည်း ညဘက် မအိပ်ရတာကြနေတာပဲ” ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က စသလိုလိုနှင့် ပြောလိုက်သောစကားကို ကျော်စိုးသော်ကလည်း ရီးယ်ကျဲကျဲဖြင့်။ “ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး၊ အိပ်ယာပြောင်းလို့လား မသိဘူး၊ အိပ်မပျော်ဘူး” ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အမူအယာကတော့ ဘာမှမဖြစ်သလိုပင်၊ သူ့ကို လာကြိုကြသူများနှင့် စကားလှည့်ပြောရင်းက သူတို့တည်းရမည့် အရာရှိရိပ်သာ၏ ဧည့်ခံခန်းမသို့ လျှောက်သွားကြလေသည်။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်တို့ စကားပြောနေကြချိန်တွင်၊ ကျော်စိုးသော်နှင့် ဦးလေးထူးတို့က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှင့် သူတို့ပစ္စည်းများကို အရာရှိရိပ်သာတွင်း သူတို့အတွက် နေရာချထားသော အခန်းများသို့ သယ်ယူခဲ့ကြလေသည်။ ထိုအရာရှိရိပ်သာကတော့ လင်းလင်းရှင်းရှင်းနှင့် နှစ်ထပ် အဆောက်အဦး ဖြစ်လေသည်။ ထိုမြို့လေးမှာ မနေ့ကထက်စာလျှင် မီးရေ အဆင်ပြေကာ နည်းနည်းအဆင့်မြင့်သော မြို့လေးလည်း ဖြစ်လေသည်။ အရာရှိရိပ်သာမှာလည်း မြို့လည်‌ခေါင်မှာမို့ မနေ့ကလို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ကြောက်သည်ဟု ဆင်‌ချေပေးလို့ မရတော့ချေ။  သို့သော်လည်း တခါစားဖူးနေသော ကျော်စိုးသော်က အဖိုးတန်သော တစ်ညကို လက်မလွတ်ချင်ပေ။ ဦးလေးထူးက ထုံးစံအတိုင်း ဝန်းထမ်းအိမ်ယာတွေမှာ အိပ်ဖို့ထွက်သွားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲသာ အပေါ်ထပ်မှာကျန်တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်အခန်းသို့ တံခါးသွားခေါက်လေသည်။

“ ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်… ဒေါ်လေး” “ အေး သား ကျော်စိုးသော် ဘာလိုချင်လို့လဲ” “ သားဒီညရော ဒေါ်လေးနဲ့ လာအိပ်လို့ရမလား၊ “ ခဏအသံတိတ်သွားသည်။ နောက်တော့မှ “ အင်း လာချင်လာခဲ့လေ၊ ဒါပေမဲ့ သားအခန်းကို ခြင်ထောင်တွေချ တံခါးကိုပိတ်ပြီးမှ လာခဲ့နော်” “ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး” ကျော်စိုးသော် အတော်ပျော်သွားသည်။ သူ့အခန်းပြန်၊ ခြင်ထောင်ကိုချ ခြင်ထောင်ထဲမှာ စောင်ကို လူအိပ်နေသကဲသို့ လုံးပြီး အပုံလေးလုပ်ထားခဲ့၊ ပြီးမှ တံခါးကို အသာစေ့ပြီး ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်အခန်းသို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ “ ဒေါက်ဒေါက်.. ဒေါ်လေး” “ အေး တွန်းလိုက် ဂလန့်မချထားဘူး” ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်အခန်းတံခါးကို အသာလေး တွန်းဖွင့်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ကုတင်ဘေးက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ထိုင်ရင်း မျက်နှာကို သနပ်ခါးရေကျဲပွတ်နေသည်။ ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ပါးပါးလေး ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်အုပ်ကောင်းကြီးကို ဖြည်ကာ ဖားရားချထားသည်မှာ ခါးလည်နားထိ ရောက်နေသည်။

“ သား အခန်းတံခါးကို ဂလန့်ချခဲ့လိုက်လေ” “ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး” ကျော်စိုးသော် လီးကြီးမှာ ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထလာသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မြင်သွားမှာစိုးသဖြင့် ကျော်စိုးသော် ကိုယ်ကို ကိုင်းကိုင်း ကိုင်းကိုင်းဖြင့် လုပ်ကာ ကုတင်ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကုတင်ဆီသို့ ရောက်သော် သူ့ခေါင်းအုံးကို ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်ခေါင်းအုံးနားမှာ ယှဉ်ချပြီး လှဲလိုက်သည်။ ပက်လက်တော့ မလှန်ရဲ သူ့ပုဆိုးအောက်က ကောင်ကြီးက တောင်နေတာ ဘယ်လိုမှ လဲမှာ မဟုတ်။ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ထိုင်နေသောဘက်ကို ကျောပေးကာ အသာလေး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကုတင်ပေါ်ရောက်လာတာ သူသိလိုက်သည်။ မီးချောင်းကြီးလည်း ပိတ်လိုက်ပြီ။ သို့သော် ဒီတခါတော့ ခေါင်းရင်းမှာ မီးလုံးမှိန်မှိန်လေးတစ်လုံး ရှိနေသည်။

“ ကဲ ကိုယ်တော်လေး ခြင်ထောင်အနားတွေကို မွေ့ယာနဲ့ ဖိဦး၊ တော်ကြာ ခြင်ဝင်နေမှ သွေးလှူနေရဦးမယ်” ထိုအခါမှ ထပြီး ကျော်စိုးသော် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှင့် အတူတူ ခြင်ထောင်အနားတွေကို မွေ့ယာအောက် ထိုးထည့်ကြရသည်။ ခြင်ထောင်တွင်း နီးနီးကပ်ကပ်ဆိုတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဆီမှ သင်းပျံ့တဲ့ အနံ့လေးက ကျော်စိုးသော် စိတ်တွေကို တအားထစေခဲ့သည်။ ဟေ့ကောင် စိတ်ကိုထိန်း အောင့်ထားဦး၊ ရွှေဥနေတဲ့ ငန်းကို မသတ်လိုက်နဲ့ဦး ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ဆုံးမနေရသည်။ ပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်နှစ်ယောက်စလုံး လှဲချလိုက်ပြီး မတိုင်ပင်ပဲနှင့် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျောပေးအိပ်လိုက်ကြသည်။ ရာသီဥတုလေးကလည်း အေးသည်မို့ စောင်တစ်ထည်ကို လွှားကာ နှစ်ယောက်ခြုံထားကြသည်။ ကျောချင်းက မထိတထိ။ ခဏနေတော့ ကိုယ်ငွေ့တွေကြောင့် နွေးလာကြသည်။ 

ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက်ကတော့ အိပ်မပျော်။ ထုံးစံအတိုင်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အသက်ရှူသံမှန်မှန်ဖြင့် အိပ်ပျော်မည့်အချိန်ကို စောင့်နေလေသည်။တကယ်က သူလည်းမသိပါ။ ဘယ်အချိန် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အိပ်ပျော်မည်ဆိုတာကို။ ဒါပေမဲ့ သူသိတာကတော့၊ အရင်ညတွေက သူလုပ်ခဲ့တာကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မသိပဲနေမည် မဟုတ်ပါ။ သို့သော်လည်း အတိအလင်း ဆိုတာကတော့ ခွင့်ပြုလိုက်မည်ဆိုပါက ကြီးတဲ့သူမှာက အပြစ်ရှိမည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပါက အပြစ်လွှတ်သည်။ ငါအိပ်ပျော်နေတာ ဘာမှမသိလိုက်ဘူး ဆိုလို့ရသည်။ မနက်လင်းနေသည့်အချိန်တွင်လည်း ဘာမှမဖြစ်သလို နေလို့ရသည်။ ငါမသိဘူးပေါ့။ သူ တကယ်အိပ်ပျော်လား အိပ်မပျော်ဘူးလားဆိုတာလည်း ဘယ်လို သက်သေပြမလဲ။ အဲဒါကြောင့် ဘယ်လိုလုပ်လုပ် အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွက်ဆလိုက်သဖြင့် သိပ်တော့ မလန့်တော့ပါ။ သို့သော်လည်း အိပ်ယာပေါ်တက်တက်ခြင်း ဂါဝန်လှန် လုပ်ရမှာတော့ မရဲသေးသဖြင့် အချိန်စောင့်နေခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။

ခဏနေတော့ သူတစောင်း ဖိအိပ်ထားသောဘက်က ပူလည်းပူလာ ညှောင်းလည်းညှောင်းလာလို့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ စောင်ကိုလည်း ခါးနားအထိ တွန်းချလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခြုံထားသည့် အပိုင်းကလည်း သူတွန်းချလိုက်လို့ အောက်ရောက်သွားပြီး ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခါးနားမှာ ရောက်သွားသည်။ ဂါဝန်အရှည်လက်ပြတ်ဝတ်ထားလို့ ညမီးရောင်လေး အောက်မှာတောင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်မောင်းလုံးတွေက ဝင်းနေသည်။ အိအိဖောင်းဖောင်းလေးတွေ။ ခါးလေးက နှိမ့်ကျသွားပြီး တင်ပါးနေရာက ကားတက်နေသည်။ တောင်တန်းတွေကို အဝေးကနေကြည့်နေရသည်နှင့် တူလေသည်။  ကျော်စိုးသော် အသံမကြားအောင် အသာလေး ထထိုင်ပြီး စောင်ကို ခြေရင်းဘက်တို့ အသာတွန်းချလိုက်သည်။ ခြေသလုံးသားလောက်ထိ ဖုံးနေသော ဂါဝန်ပျော့ပျော့ ပွပွကြီးကို အနားမှကိုင်ကာ အပေါ်လှန်တင်လိုက်သည်။ လုံးကျစ်ပြည့်ဖောင်းသော ခြေသလုံးသားလေးများ၊ လုံးဝန်းချောမွတ်နေသော ပေါင်တန်များ ပေါ်လာသည်။ ဂါဝန်အနားစက ပေါင်ရင်းနား ရောက်နေသော်လည်း အတွင်းခံကို မတွေ့ရသဖြင့် ဒီနေ့လည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အတွင်းခံဝတ်မထားဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ 

ဂါဝန်အနားစကို ခါးနားအထိ လှန်တင်လိုက်သော်လည်း တစောင်းအိပ်နေတာမို့ ပြည့်ဖြိုးလုံးဝန်း ဖြောင့်စင်းလှပသည့် ပေါင်တန်နှင့် ဖင်လုံးကြီးများကိုသာ တွေ့ရသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ခါးလေးကို အသာဆွဲလှန်ချလိုက်ရာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ ပက်လက်အနေအထားလေး ဖြစ်သွား၏။ မျက်လုံးတွေကတော့ မှိတ်လို့ အသက်လည်း မှန်မှန်ရှူနေ၏။ ကျော်စိုးသော်က သိပ်မကြောက်တော့၊ သူ့အတွေ့အကြုံအရ ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်သည်ကို သူသိနေပြီ။ အဲဒါလည်း တမျိုးကောင်းသည်ဟု တွေးနေမိသည်။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းဖြင့် အသိအမှတ်ပြုရာမရောက်။ သူမသိ ကိုယ်မသိပေါ့။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လည်း မသိချင် ဟန်ဆောင်နေခြင်းဖြင့် နေ့ခင်းဘက်ကျတော့ မျက်နှာပူစရာမလို၊ အဲဒီအကြောင်းလည်း ပြောနေစရာ မလိုတော့ပေ။ သူ့ဘက်ကလည်း လုပ်ချင်တာ လုပ်နေရာတာမို့၊ အရမ်းကို အဆင်ပြေနေလေသည်။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်နှစ်လုံးကို အသာချဲ၊ သူ့ပုဆိုးကိုလည်း ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး၊ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ အမွှေးပါးပါးလေးတွေကို လက်နဲ့ဖယ်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းညိုညိုလေးနဲ့ အတွင်းသား နီတာရဲ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တယုတယ နမ်းလိုက်မိတယ်။ ညီစို့စို့လေးပေမဲ့ ခဏလေးနဲ့ နှာခေါင်းယဉ်သွားသည်။ အဲဒီ ညီစို့စို့အနံ့လေးကပဲ ကျော်စိုး သော်ရဲ့ စိတ်တွေကို တအား ထကြွစေလာသည်။  ကျော်စိုးသော်က အဖုတ်နူတ်ခမ်းသား တွန့်တွန့်လေးတွေကို လျှာနဲ့ ယက်လိုက်တော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကိုယ်လေး တစ်ချက်တွန့်သွားတာ သတိထားမိသည်။ ကျော်စိုးသော်က ကြားဖူးနားဝရှိသမျှ ဘာဂျာမှုတ်နည်းမျိုးစုံနဲ့ မှုတ်တော့သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ စောက်စေ့နေရာ ဖုဖုလေးကို လျှာထိပ်နဲ့ ဖိထိုးတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကိုယ်လုံးကြီး တွန့်လိမ်တက်လာသည်။ သူ့စိတ်ထင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဖင်ကြီးတောင် အိပ်ယာပေါ်ကနေ ကြွတက်လာသလိုပဲ။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက စောက်ရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် စီးကျလာရာ ကျော်စိုးသော်မေးစေ့တွေမှာ စေးကပ်ကုန်သည်။ ကျော်စိုးသော်က သူ့လျှာကို စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲ ပိုထိုးထည့်လို့ရအောင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်လုံးကြီးတွေကို လက်နှင့်တွန်းပြီး ကားလိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းသား နုနုလေးတွေကို လျှာဖြင့် ထိုးနှက်ပြီးတော့ စောက်စေ့ကို လျှာထိတ်ဖြင့် တခါပြန်ထိုးပြန်လေရာ မကြာခင်မှာပင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကိုယ်လုံးကြီးတောင့်တင်းသွားကာ ပေါင်တန်တွေကိုပါ ဆန့်ထုတ်ပစ်လိုက်ရာ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။  ကျော်စိုးသော် လီးကြီးမှာလည်း အတော်မာနေပြီမို့ ကုန်းထပြီး ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော ကျော်စိုးသော် လီးချောင်းကြီးမှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အဖုတ်ဝနှင့် တန်းနေလေပြီ။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ ထုံးစံအတိုင်း မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားသည်။ သူအိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်မှန်း ကျော်စိုးသော် ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ ကျော်စိုးသော် အနေနဲ့ကလည်း အဲ့လို အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာကတော့ လောလောဆယ် ကောင်းသလိုပဲ ခံစားမိသည်။ သို့သော်လည်း ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကို စုပ်နမ်းချင်နေသည်။ သူနမ်းလိုက်ရင် ဘာဖြစ်မှာလဲ၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကြိုက်မှ ကြိုက်ပါ့မလား။ 

ကျော်စိုးသော် သူ့လီးကြီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့လိုက်သည်။ အခုနက သူယက်ထားခဲ့သဖြင့် သူ့တံတွေးတွေရော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ စောက်ရည်တွေရော ပေါင်းပြီး အရည်ရွှမ်းနေသဖြင့် သူ့ ဒစ်ဖူးက အလွယ်တကူပင် နစ်ဝင်သွားသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိရောက်အောင် ဖြည်းဖြည်းဖိသွင်းပြီး ဆီးခုံချင်းကပ်သွားမှ နားလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ်ထောက်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဂါဝန်ကြိုးသိုင်းလေးကို ပုခုံးပေါ်မှ လျှောချလိုက်သည်။ ဘရာဇီယာ ဝတ်မထားသဖြင့် နို့ကြီးတွေက ဝင်းကနဲပေါ်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကတော့ ညိုညိုလေးတွေ ခဲတန်ဖင်က ခဲဖျက်ကလေးတွေလို ထောင်ထနေသည်။ ကျော်စိုးသော် အသာငုံ့ပြီး စုပ်လိုက်ရာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကိုယ်လုံးက တစ်ချက် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေက မှိတ်ထားသော်လည်း မျက်ခွံတွေက လှုပ်လာသည်။ အသံမထွက်အောင် ကျိတ်မှိတ်နေရသလိုမျိုး။ ကျော်စိုးသော် ဂရုမစိုက်တော့ နို့ကြီးတွေကို ဘယ်ညာတစ်လှည့်စီ အားရပါးရစုပ်သည်၊ လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်နှယ်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားသော ကျော်စိုးသော်လီးတန်ကြီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ရွစိရွစိညှစ်ပေးနေတာ ခံစားနေရသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် သူ့ကို လှုပ်ရှားခိုင်းနေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ 

ကျော်စိုးသော် ဖင်ကိုကြွကာ တစ်ချက်ချင်း စပြီး အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အရှိန်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း မြှင့်တင်ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ထားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဂျိုင်းအောက်မှ လျိုကာ ပုခုံးကို ဆွဲ၍ဆောင့်သည်။ အားရပါးရဆောင့်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်လုံးကြီးတွေက ကျော်စိုးသော်ခါးကို ညှပ်ပြီး ခြေဖနှောင့်တွေကို ကျော်စိုးသော် ပေါင်အနောက်ချိတ်ပြီး ဆွဲသွင်းလာသည်။ အရှိန်ရလာတော့ ကျော်စိုးသော်လည်း တအားကောင်းနေနေပြီ။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်လည်း နှုတ်ခမ်းလေး ဟတတဖြင့် အသက်ရှူတွေ မြန်နေသည်။ စိတ်ကူးတစ်ခုပေါက်လာသော ကျော်စိုးသော်က ဟတတဖြစ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည် နှုတ်ခမ်းအစုံကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ဖိကပ်ပြီး စုပ်လိုက်သည်။ အခုအချိန်မှာ ဘာပဲလုပ်လုပ် ရမည်ဆိုတာကို ကျော်စိုးသော် သိနေသည် မဟုတ်လား။ စိတ်ထဲကတော့ တထိတ်ထိတ်ကတော့ ရှိနေသေးသည်။ ဒါ သူ ပထမဆုံးအကြိမ် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းဖူးခြင်းပဲ မဟုတ်လား။ တော်ကြာ ထပြီးကောပါက စားနေရသည့်ဟာလေး ငတ်သွားမှာလည်းစိုးသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ နူတ်ခမ်းတွေက ချိုမြိန်လှသည်။ ပထမတော့ သကြားလုံးလေး စုပ်သလို စုပ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ပိုရဲလာပြီး သူ့လျှာကြီးကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး လျှောက်မွှေကြည့်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ လျှာလေးကို ထိုးဆွကြည့်သည်။  ပထမတော့ ဘာမှတုန့်ပြန်မှု မရှိသော်လည်း ရုတ်တရက် ကျော်စိုးသော်လျှာကို ပြန်စုပ်လိုက်တာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ကျော်စိုးသော် လီးတန်ကြီးလည်း တုန်ခါသွားရသည်။ ကျော်စိုးသော် ဝမ်းသာအားရ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်လျှာလေးကို သူ့လျှာနှင့်ပွတ်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပါးစပ်ထဲမှာ လျှံလာတဲ့ အရည်တွေကိုပါ စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းမှာလည်း သူ့ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးနေမိသည်။  ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ လက်တွေက သူ့ကျောပြင်ကို ဘယ်အချိန်ထဲက ဖက်တွယ်နေမှန်းပင် မသိလိုက်ရ။ ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတော့ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားသည်ကိုသာ သတိထားမိတော့သည်။ သို့ပေမဲ့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ ပိတ်လို့ထားဆဲ။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှုတ်ခမ်းလေးကို တစ်ချက် ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ဘေးကို လှိမ့်ဆင်းလိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးကလည်း ပျော့နေပြီမို့ လရည်များနှင့်အတူ လျှောထွက်လာသည်။ ပေါင်မှာ စေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေသော်လည်း ထရမှာလောလောဆယ် နားချင်သေးတာမို့ ခဏနပ်နေလိုက်သည်။ နောက်တော့ အသာထလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ သူ့လီးကြီးကို သေချာဆေးကြောလိုက်သည်။ 

ရေချိုးခန်းထဲမှ သဘက်အသေးလေးတစ်ခုကို တခြမ်းရေဆွတ် နည်းနည်းညှစ်ချလိုက်ပြီး ယူလာခဲ့သည်။ ပက်လက်ပင်ရှိနေသေးသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ အဖုတ်နှင့် ပေါင်ခွဆုံနေရာကို သဘက်ရေစိုပိုင်းဖြင့် သေခြာသန့်စင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခြောက်သည့်အပိုင်းလေးဖြင့် သုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပြန်သွားထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခြင်ထောင်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ဂါဝန်က သူ့ကိုယ်လုံးကို လုံလုံခြုံခြုံ ပြန်ဖုံးရက်သား ဖြစ်နေပြီ။ ကျော်စိုးသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကိုယ်လုံးပေါ်ကို စောင်ပါးလေး ဖုံးကာ ခြုံလိုက်သည်။ သူ့ကို ကျောပေးပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခါးလေးကို အနောက်မှ အသာဖက်ရင်း သူလည်း မျက်လုံးမှိတ်မှေးလိုက်ရာ ခဏအတွင်းမှာပင် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

ကျော်စိုးသော် အိပ်ယာက ရုတ်တရက် နိုးလာသည်။ သူ့ဘေးမှ လှုပ်ရှားမှုကြောင့်ဖြစ်သည်။ ပထမတော့ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် ဘာမှန်းမသိ နောက်မှ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ထသွားတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ရေးချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတာဆိုတော့ ရှုးပေါက်ချင်လို့ တရေးနိုးထပေါက်တာဖြစ်မည်။ ကြက်တွန်သံ သဲ့သဲ့တော့ ကြားနေရပြီ အလင်းရောင်တော့ မရှိသေး။ အာရုံတက်စ မနက်လေးနာရီကျော် ငါးနာရီ ပတ်ဝန်းကျင်လောက် ဖြစ်မည်ဟု ခန့်မှန်းမိသည်။ သူ့လီးကြီးမှာလည်း မာတောင် တောင့်တင်းနေသည်ကို သတိထားမိသည်။ စိတ်လာလို့တော့ မဟုတ်၊ ညဘက်က အားရပါးရဆွဲခဲ့ပြီးတော့ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေမိလို့လား။ သူအရင်က ညဖက်ဂွေလှိမ့်ကြမ်းသွားရင်လည်း မနက်အိပ်ယာထမှာ လီးကြီးက မာတင်းနေတတ်သည်။ အကြောညှောင်းတာလား ဘာလားမသိ။ ခနနေတော့ ပြန်ပြီး ပျော့ကျသွားတတ်သည်။

အခုကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အိပ်ယာထဲမှာ ရောက်နေပြီး ညကလည်း ဆော်ပြီးပြီ။ အခု သူပြန်လာရင်လည်း ဆော်ဖို့ ဆန္ဒရှိနေသည်ဆိုတော့ ပြန်ကျမည်မထင်။ ရာသီဥတုကလည်း မနက်ပိုင်းတောင် အိုက်စပ်စပ်မို့ ကျော်စိုးသော်က ကိုယ်ပေါ်က စောင်ကို ဖယ်ချလိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုပါ ကွင်းလုံးကျွတ် ကန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူ၏ မာတောင်နေသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းတံခါးပွင့်လာတာ တွေ့ရသဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာမျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။ မျက်ခွံကြားမှ မှေးမှေးလေးလုပ်ကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကုတင်ဆီသို့ ပြန်လာသည်ကို ကြည့်နေမိသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သူအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလျှင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကလည်း သူ့ကို တက်လုပ်ရင်လုပ်၊ မလုပ်ရင်လည်း ပုလွေများ ပေးမလားလို့ အတွေးနှင့် ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လာပြီး အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်၊ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက် လုပ်နေပြီး၊ မထိမကိုင်ပဲ ကျော်စိုးသော်ဘေးမှာ အသာလှဲလျှောင်းလိုက်သဖြင့် ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားရသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ဘာသဘောလဲ သူစဉ်းစားလို့ မတတ်တော့။

သူလုပ်နေတုန်းမှာ မျက်လုံးမဖွင့် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်သည်က ဟုတ်ပါပြီ သူ့ကို တရားဝင် ခွင့်မပြုချင်လို့ပေါ့။ အခု သူအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတော့ ရော ကိုယ့်ကို လာလုပ်မပေးတာက ဘာလို့လဲ။ ကျော်စိုးသော်ခေါင်းထဲ အလင်းတစ်ခု လက်သွား၏။ အင်း သူကငါ့ကို မယုံလို့နေမှာပဲ။ သူလုပ်ပေးနေတုန်း ငါကမျက်လုံးဖွင့်လိုက်ရင် သူဘယ်လိုမှ ငြင်းလို့ မရတော့ဘူး။ ငါတို့နှစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ကြတာမှာ သူမသိပါဘူး ဆိုတာကို ငြင်းလို့မရနိုင်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် ငါသူ့ကို ဘာလုပ်လုပ် သူက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ငါ့ကို မလုပ်တာဖြစ်မယ်။ ထိုသို့ အတွေးပေါက်သွားပြီးနောက် ကျော်စိုးသော်စိတ်ထဲ လူငယ်ပီပီ မခံချင်စိတ်ကလေးလည်း ဖြစ်သွား၏။ အေးလေ ဒီလိုမျိုး ကစားချင်တယ် ဆိုရင်လည်း သိကြသေးတာပေါ့ကွာဟု စိတ်ထဲတွေးပြီး အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်သည်။ ပက်လက်ကလေး အိပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဂါဝန်စကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ရဲရဲတင်းတင်းပင် ကားလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်သေးဘူး ဆိုတာကို သူကောင်းကောင်းသိသည်။ နောက်တစ်ခုက မကြာခင်မှာ မိုးလင်းလာတော့ မည် သူတို့မှာ အချိန်သိပ်မရှိတော့။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားဝင်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ အခုမှ ဆပ်ပြာမွှေးဖြင့် ဆေးလာလို့ထင်သည်။ ဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေး မွှေးနေသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့လျှာဖျားဖြင့် နူတ်ခမ်းသား တွန့်တွန့်လေးတွေကို ယက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ စောက်စေ့လေးကို လျှာထိပ်ဖြင့် ဖိလှိမ့်ကာ လှည့်ပတ်ကစားလိုက်သည်။ နောက်တော့ စောက်စေ့လေးကို သူ့လက်ညိုးလေးဖြင့် ဖိပွတ်ခြေပေးနေရင်းက သူ့လျှာကို စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနုနုလေးတွေ ထိတို့ယက်ပေးနေမိသည်။  ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ရည်လေးတွေ စို့လာသည်မို့ ညီစို့စို့အနံ့လေး ထွက်လာသည်။ ခဏလေးနှင့် ကျော်စိုးသော် နှာခေါင်းယဉ်သွားသည်။ ထိုအနံ့က သူ့တဏှာစိတ်ကို ပိုကြွစေတာကိုလည်း သတိထားမိသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း သူ့လျှာ ပိုပြီး သွင်းလို့ဝင်နိုင်ရန် ကားပေးလာသည်။ ဖင်ကြီးတွေကလည်း အငြိမ်မနေ လှုပ်ရှားလာသည်။ ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်စိတ်ကြွလာပြီ ဆိုတာကို သူသိလေသည်။ သူက အဲဒီအချိန်ကို စောင့်နေတာ မဟုတ်လား။ ကျော်စိုးသော် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကိုယ်ပေါ်ကို ပြောင်းပြန်တက်ခွလိုက်သည်။ ဆိုလိုတာက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ခြေထောက်တွေဖက်ကို မျက်နှာပြုပြီး ခွလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ကိုယ်ပေါ်မှာတော့ တက်မထိုင်ပါ။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ကိုယ်တဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး လျှာဖျားဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးပေးပြန်၏။ ပြီးမှ သူ့ကိုယ်ကို နောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ရက် လေးဖက်ထောက်အနေအထားရအောင် လုပ်လိုက်သည်။ အခုတော့ သူ့လီးကြီးက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မျက်နှာပေါ်ဝဲနေချေပြီ။

သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် နှုတ်ခမ်းလွှာမှာ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က သွားကို စေ့ထားသည်။ ကျော်စိုးသော်က သူ့လီးထိပ်ဖြင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှုတ်ခမ်းတလျှောက်ကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ နောက် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ထည့်လိုက်ရာ အကနဲ အသံနဲ့အတူ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပါးစပ်ပွင့်သွားသည်။ ထိုအခါမှ လီးကြီးကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက် ထိုးထည့်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကိုလည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ပတ်ဆီ ထိကပ်လိုက်သည်။ အခုတော့ ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို သူလိုချင်သည့် ဆစ်စတီနိုင်းပုံစံ မရရအောင် ဖန်တီးနိုင်ခဲ့လေပြီ။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ပတ်ကို မြိန်ရည်ရှက်ရည် ယက်ပြီး စောက်စေ့ကလေးကို သူ့လက်ထိပ်ကလေးဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေချိန်မှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပါးစပ်ကလည်း သူ့လီးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေလေပြီ။ ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်စုပ်ပေးနေသည်ဆိုသည့် အသိကြောင့် ချက်ချင်းပင် ပြီးချင်သွားသော်လည်း အတင်းကို ထိန်းထားလေသည်။ 

သူက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အရမ်းစိတ်တက်ကြွလာမည့်အချိန်ကို စောင့်နေလေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့လျှာနှင့် သူ့လက်များ၏ မနားမနေ ကစားပေးမှုကြောင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်တစ်ယောက် ဖင်ကြီးတယမ်းယမ်း အိပ်ယာပေါ်မှ မြှောက်မြှောက်တက်လာပြီး သူ့လီးကြိးကိုလည်း အားရပါးရ စုပ်နေသည့် အချိန်ကြတော့မှ စိတ်ကို လျော့ချလိုက်တာ သုတ်ရည်များကို လွှတ်ထုတ်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။  ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အဖို့လည်း ရွေးချယ်စရာလမ်းမရှိတော့၊ သူ့ကိုယ်သူပင် သတိမထားမိ၊ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်လာသော ပူနွေးနွေး သုတ်ရည်များကို မျိုချပစ်လိုက်မိပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း တဆတ်ဆတ် တုန်တက်ကာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိခံစားသွားရလေတော့သည်။ မနက်ကြတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မြို့နယ်လူကြီးများနှင့် မိတင်တွေလုပ်နေတော့ အလုပ်မရှိသော ကျော်စိုးသော် တစ်ယောက် နေ့လည်စာ စားပြီးသည်နှင့် အိပ်ငိုက်လာလေသည်။ ညကလည်း သိပ်မအိပ်ဖြစ်၊ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်နှင့်ကလည်း နှစ်ချီပြီးထားတော့ လူက အလိုလို နှပ်ချင်နေသည်။ နောက်တစ်ချက်က မနက်စာ စားကြသည့်အချိန်တွင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မျက်နှာသိပ်မကောင်း၊ မျက်နှာထားက တင်းနေသည်။ ကျော်စိုးသော်ကိုလည်း ရှိသည်လို့ပင် အမှတ်မထားသလိုပင်။

ဘာလို့လဲ စဉ်းစားနေမိသည်။ ညက မပြောမဆို သူ့ပါးစပ်ထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိလို့ပဲလား။ အဲဒါတစ်ခုပဲ ထူးခြားတာ လုပ်မိသည် မဟုတ်လား။ စောက်ဖုတ်ကတော့ မပြောမဆို လုပ်နေတာပဲ ဘယ်နှစ်ရက် ရှိသွားပြီလဲ။ ကျော်စိုးသော် ညစ်ညစ်ဖြင့် အိပ်ပစ်လိုက်သည်။ညနေစောင်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပြန်လာပြီး ညနေစာ စားကြတော့လည်း မျက်နှာက တင်းတင်းမို့၊ ကျော်စိုးသော် မနေတတ်တော့၊ သူလုပ်လိုက်တာ နည်းနည်းများ လွန်သွားလို့လားဟု တွေးနေမိသည်။ သို့သော် ညဦးပိုင်းရောက်လာသည့် အချိန်မှာတော့ ကျော်စိုးသော် လူငယ်ပီပီ မခံချင်စိတ်ကလေး ပေါ်လာ၏။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်တစ်ယောက် သူလိုးနေတာကို သိသိကြီးနှင့် ငြိမ်ခံနေသော်လည်း သူ့ကို အသိအမှတ်မပြု၊ မနေ့ညက သူ့ပါးစပ်ထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့မှ မကျေမနပ်ဖြင့် မျက်နှာထားတင်းပြနေသည်။ နေပါစေပေါ့ သောက်ဂရုစိုက်လို့ တော်ပြီ၊ ဒီည မသွားတော့ဘူး။ ငါလည်း အခုခရီးစဉ်မှာ သူ့ကို စောက်ဖုတ်ထဲ ၂ ခါ၊ ပါးစပ်ထဲ တစ်ခါ လိုးပြီးပြီ၊ တော်ပြီပေါ့ ဒီလောက်ဆို။ ထိုသို့သော အတွေးပေါင်းစုံဖြင့် ကျော်စိုးသော်တစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင် တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် ဖြစ်နေ၏။

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်အနေနှင့်ကလည်း မနေ့ညက ကိုယ့်ဘာသာ ကာမစိတ်တွေ အရမ်းတက်ကြွသွားပြီး ကျော်စိုးသော် လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်လိုက်မိသည်။ ပထမတော့ ကောင်လေးကို သူမသိဘူးဟု ဟန်ဆောင်ကာ အလိုးခံလိုက်မည်၊ နောက်တော့ မိမိ မလိုချင်တော့ သူ့ကို အနားကပ် မခံလိုက်လျှင် ပြီးရောဟု တွက်ထားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် အခုတော့ ဘယ်လိုမှ ငြင်းလို့မရနိုင်တော့။ သူ့ပါးစပ်က အားရပါးရ စုပ်ခဲ့တာကို ငြင်းလို့ မရတော့။ နောက်တစ်ခုက သူ့အမျိုးသားပင် သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ သူအပြီးမခံခဲ့။ အခုတော့ တူအရွယ်ကောင်လေး လီးကြီးမှ သုတ်ရည်တွေကို မျိုချခဲ့လိုက်ရသည်။ အဲ့တာကို ညဘက်နှာတင်းနေစဉ်က ဘာမှမဖြစ်သလိုပေမဲ့ မနက်အိပ်ယာထတော့ တွေးတွေးပြီး ဒေါပွနေမိသည်။ ထို့ကြောင့် မျက်နှာက မကောင်း။ ဒီညတော့ တော်ပြီဟု စဉ်းစားထားသည်။

သို့သော်လည်း ညဦးပိုင်းရောက်တော့ စိတ်ပြေသွားပြီး အဖုတ်ကလည်း စပြီး ယားလာသည်။ သွေးက ပြန်တောင်းတလာသည်။ ကောင်လေးများ လာလေမလားဟု တမျှော်မျှော် ဖြစ်ရသည်။ အောက်က အတွင်းခံပင်တီ ဘရာ အကုန်ချွတ်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း ညဝတ်အင်္ကျီလေး ဝတ်ပြီးတော့ လည်တိုင် လက်ကောက်ဝတ်တို့ကို ရေမွှေး ဖြန်းလိုက်သည်။ နောက်တော့ လိုရမယ်ရ ဟု တွေးကာ ဂါဝန်ကို လှန်ပြီး ပေါင်ကြားသို့ ရေမွှေး တစ်ချက်နှစ်ချက် ညှစ်ဖြန်းလိုက်သည်။

နောက်တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ စာအုပ်တစ်အုပ် ကောက်ကိုင်ကာ လှန်လောဖတ်ကြည့်နေသည်။ နားကတော့ တံခါးခေါက်သံ ဘယ်တော့များ ကြားရမလဲဟု စွံ့ထားလိုက်မိသည်။ အတွေးထဲမှာတော့ မနေ့ညက ကျော်စိုးသော် သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကောင်းကောင်းယက်ပေးနေတုန်း သူက ကျော်စိုးသော်လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတာကို တွေးမိနေပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ နည်းနည်း စိုတိုတို ဖြစ်လာ၏။ သူဒီလောက်ထိ ရောက်အောင် လမ်းစထွင်လာခဲ့ပြီးမှ ဘာလို့ ရိုက်ချချင်ရတာလဲဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးစပြုလာသည်။ ကိုယ်က အကြီးပဲ တစ်ခုခုဆို ကိုယ်က စခေါ်မှပေါ့လေ။ လူငယ်ကတော့ ကြောက်မှာပေါ့လေဟုလည်း တွေးလာသည်။ ညဆယ်နာရီလောက်ကြတော့ ဂဏှာမငြိမ်တော့။

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် သူ့အခန်းတံခါးကို အသာလေးလှပ်ကာ လူသွားစင်္ကြန်တဖက်ခြမ်း၊ သူ့အခန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်က ကျော်စိုးသော်အခန်းရှိရာလျှောက်သွားလိုက်သည်။ အခန်းရှေ့ တံခါးဝမှာ ရပ်ကာ အခန်းတံခါးကို အသာလေးခေါက်လိုက်သည်။ “ သားရေ၊ ကိုကျော်.. အိပ်ပြီလားကွယ့်”ကျော်စိုးသော်ကလည်း ပထမပိုင်းကသာ စိတ်တိုနေသလို ဖြစ်သော်လည်း ညဘက်ရောက်တော့ အရင်ညတွေက ဖက်ခဲ့ လိုးခဲ့ရတာတွေကို ပြန်လွမ်းနေပြီး ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အခန်းကို ထသွားချင်စိတ်ပေါက်နေလေပြီ။ သို့သော်လည်း မျက်နှာပုပ်သိုးသိုးကို ကြောက်တာက တကြောင်း၊ မခေါ်ပဲလည်း မသွားရဲတာက တကြောင်းမို့၊ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကိုင်ကာ ပုဆိုးချုံထဲမှ လီးကိုသာ အသာအယာ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သတ်နေမိလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အခန်းဝမှ တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။

“သားရေ ကိုကျော် အိပ်ပြီလားကွယ်” ကျော်စိုးသော် ကုတင်ပေါ်မှ ကမန်းကတန်းထသွားကာ အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်သည်။ အခန်းဝမှာတော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၊ သူညဖက်အိပ်လျှင်ဝတ်နေကြ ညဝတ်ဂါဝန်အရှည် အဝါရောင် ပါးပါးလေးဖြင့် ရပ်နေသည်။ ပထမ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဘာပြောရမှန်းမသိ ရုတ်တရက် အန်းတန်းတန်း ဖြစ်နေကြသည်။ ကျော်စိုးသော်က အပေါက်ဝမှ ကိုယ်ကို ဘေးသို့ဖယ်ပေးလိုက်ရင်း “လာလေ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၊ သားမအိပ်သေးပါဘူး စာဖတ်နေတာ” ဟုပြောလိုက်တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ဘာရယ်မဟုတ် ကုတင်ဘေးသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် နောက်ဖက်မှ တစ်လုံးစီ ခါရမ်းပြီး သွားသော တင်ပါးဆုံကြီးများကို ကြည့်ရင်း သူ့အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ ဂလန့်ထိုးလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အနောက်ဘက်သို့ အမြန်လိုက်သွားလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ကုတင်နားရောက်မှ ကျော်စိုးသော်ဖက် ပြန်လှည့်ပြီး “သားက ဘာစာအုပ်ဖတ်.. အု”အနောက်မှ ကပ်ရက်ပါလာသော ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို ဆွဲဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း ငုံစုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ ဖွင့်မပြောပဲ ဖိနှိပ်ထိန်းကွပ်ထားသော စိတ်တွေက ပွင့်ထွက်ကျကုန်တော့သည်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အငမ်းမရ နမ်းစုပ်မိကြရင်း၊ ကျော်စိုးသော်ရဲ့ လက်တွေကလည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် တင်သားတွေကို ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ် နှယ်နေမိတော့သည်။

ခနကြာတော့ မောလျှသွားသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျော်စိုးသော် ပါးစပ်မှ ခွာလိုက်ပြီး အသက်အောင့်ထားသမျှကို မဝတဝ ရှူနေရင်းမှ “ ဒေါ်လေးတို့ မမှားသင့်ဘူးနော် သား” “ ဘာလို့လဲ ဒေါ်လေးရယ်၊ သား ဒေါ်လေးကို ချစ်နေမိပြီ” “ ဟင့်အင်း ဒေါ်လေးမှာက အိမ်ထောင်နဲ့လေကွယ်၊ နောက်ပြီး သားက ဒေါ်လေးရဲ့ တူအရင်းလို သားအရင်းလိုပဲဟာကို”“ဒါပေမဲ့ တကယ့်အရင်းမှ မဟုတ်တာလေ၊ သားတို့ က ဒီလောက်အဆင့်ရောက်နေမှပဲ ဒေါ်လေးရယ်” ပါးစပ်ကသာ ဆင်ချေတွေဖြင့် ငြင်းနေသော်လည်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ပေါင်ခွစုံမှာတော့ အရည်တွေ ရွဲနေပါပြီ။ ကျော်စိုးသော် ပုဆိုးအောက်မှ လီးကြီးကလည်း ထိုးထောင်ထလို့ သူ့ပေါင်တွေ ဗိုက်တွေကို ဟိုထိုးဒီထိုး ထောက်မိနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကို သူ့ကုတင်စောင်းပေါ်ဖင်ထိုင်ကျလေးဖြစ်အောင် အသာလေး လမ်းကြောင်းပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် လည်တိုင် အနံ့ကို နမ်းရှုံ့ပေးရင်းမှ ညဝတ်ဂါဝန်ပုခုံးကြိုးကို ပုခုံးပေါ်မှာ အသာလျှောချရင်း ဘရာဇီရာဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ လွတ်လပ်သွားသော နို့ကြီးတွေကို ငုံစုပ်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်တစ်ယောက် ငြီးသံလေးထွက်လာသည်။

ကျော်စိုးသော်ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေထဲ ဖူးဝတ်ရည်လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့်ရင်း ကုတ်ခြစ်ပေးနေမိသည်။ ကျော်စိုးသော်က နို့ကြီးတွေကို ကုန်းစို့ပေးနေရင်းက သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလိုက်ပုံချွတ်ချလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝတ်ရည်ဂါဝန်ကို မတင်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က ဖင်ကို အသာလေးကြွပေးမိသည်။ အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ပေါင်ကားထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ လီးကြီးထောက်လို့ မတ်တပ်မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်နေတာက ကျော်စိုးသော်။ ‌ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်နို့တွေကို ဘယ်တဖက် ညာတလှည့် စို့နေရင်းက သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ထိန်းရင်း အရည်တွေ စိုစွတ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဝတ်ရည်ရဲ့ စောက်ဖုတ်အဝကို တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ကော့သွင်းလိုက်တော့သည်။ အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ပြီး သူ့လည်ကုတ်ကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ခိုထားတဲ့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို ပေါင်နှစ်ဖက်မပြီး မတ်တတ် ရပ်လျက် ကောင်းကောင်းကြီးကို အားရပါးရ လိုးနေမိတော့သည်။ ပွင့်လင်းသွားပြီဖြစ်တဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦးတို့ရဲ့ ငြီးတွားသံ၊ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ၊ အရည်ရွှဲရွှဲနဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက် လေခိုလို့ ထွက်တဲ့အသံ၊ ဆီးခုံချင်းရိုက်သံ၊ စတဲ့ အသံတွေသာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဘက်၊ ဘိုတဲ အခန်းတစ်ခုမှာ လှုပ်ခါလို့ နေပါတော့သည်။

အဲဒီညက ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် သူ့အခန်းပြန်သွားမအိပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ ကျော်စိုးသော်က သူ့ကို ကုတင်စောင်းတင်လိုးပြီး တစ်ချီပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်တက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဖက်ပြီး နားကြပါသည်။ ခနနေတော့ ကျော်စိုးသော် လီးကြီးပြန်မာလာတော့ လှေကြီးထိုး ပုံစံနဲ့ တစ်ချီလိုးကြပါသည်။ အဲဒီအချီအပြီးမှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်မောကျသွားကြပါတော့သည်။

မနက် မိုးလင်းခါနီးကြမှ ပြန်နိုးလာတော့ အားပြန်ပြည့်နေတဲ့ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဒေါ့ကီစတိုင် ဆွဲလိုက်သည်။ အဲဒီအချီပြီးလို့ ခဏနားပြီးမှ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ကိုယ့်အခန်းကို ပြန်ခဲ့ရသည်။ အဲဒီနေ့က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ခရီးစဉ်လည်း ဆုံးပြီမို့ နေပြည်တော်ကို ပြန်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ကြီးတစ်လုံးလုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ သူတို့မှာ ညားခါစလင်မယား ဟန်းနီးမွန်းထွက်သလို ဖြစ်နေကြသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်မှာ ခပ်ထန်ထန်ဖြစ်ပြီး အားကောင်းမောင်းသန် အရွယ်ကောင်း ကျော်စိုးသော်လို ကောင်လေးနှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း လိုးဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ပိုပြီး ထန်သထက် ထန်လာရသည်။ စားရသည့်ကလေး ပိုငတ်သည်ဆိုသလို ဖြစ်နေကြရသည်။ 

ညနေစောင်း ထမင်းစားပြီးတာနှင့် သူတို့ နှစ်ယောက် အင်တာနက်မှ ပွန်ဆိုက်တွေကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး စိတ်ထလာကြလျှင် လိုးကြပြန်သည်။ ထိုကားတွေထဲမှ ပုံစံတွေလည်း စုံပြီ ဆိုတော့ အသစ်အဆန်းကို ရှာကြပြန်သည်။ တူးအင်ဝမ်းတို့ အောဂီဟုခေါ်သော အုပ်စုလိုက် လိင်ဆက်ဆံတာတို့ကြတော့လည်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က သူ့ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့မို့ မစမ်းသပ်ရဲ၊ ဆိုတော့ ဘီဒီအက်စ်အမ်ကို စမ်းကြည့်ရကောင်းမလားဟု ကျော်စိုးသော်က မေးတော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က လုပ်ကြည့်လေဟု ခွင့်ပေးလိုက်လေသည် ။

တစ်နေ့ ကျော်စိုးသော် အလုပ်မှ စောစောပြန်ပြီး သူလိုချင်သည့် ပစ္စည်းလေးများကို ရှာဝယ်ကာ အိမ်မှာ ပြန်စောင့်နေလိုက်သည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် အလုပ်မှ ပြန်လာတော့ အိမ်ပေါက်ဝမှ စီးကြိုပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို ပိတ်ပြီးသည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း သူတို့နှစ်ယောက် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ နမ်းကြသည်။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ပင် ဆုပ်နှယ်သည်။ အစပိုင်းတုန်းက ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က မကြိုက်၊ သူ့အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်မှာစိုးလို့ အဝတ်အစားလဲပြီး သို့မဟုတ် ချွတ်ပြီးမှ ကိုင်ခိုင်းသည်။ နောက်တော့ လင်မယား လုံးလုံးလို ဖြစ်လာကြတော့ ကျော်စိုးသော်က အဲလို ရုံးအဝတ်အစားတို့၊ ယူနီဖောင်းတို့ ဝတ်ထားလျှင် ပိုစိတ်ထမှန်းသိတော့ ခွင့်လွှတ်လာရတော့သည်။ 

ကျော်စိုးသော်ကလည်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကို အလုပ်မှ ပြန်လာလျှင် အဝတ်အစားချက်ခြင်း မလဲစေရ၊ သူတချီလိုးပြီးမှ လဲရမည်ဟု ပြောထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဒီနေ့လည်း ထုံးစံအတိုင်း နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် နယ်၊ ဖင်ကြီးတွေကိုလည်း ထမိန်ပေါ်မှပင် လက်ဖြင့် ဆုပ်ချေလေသည်။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ ရှိချိန်တွင် မောင် နှင့် ဖူး ဟူ၍ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ခေါ်ကြလေသည်။ “ကဲ မောင် ဒီနေ့ ထူးထူးခြားခြား စမယ်ဆို ဘာလဲ ပြောပါဦး” “ဒီလို ဖူး၊ မောင် စဉ်းစားထားတာ ပြောမယ်နော်၊ ဖူးကြိုက်မှ လက်ခံ၊ ဖူးမကြိုက်ရင်လည်း မလုပ်နဲ့၊ ဒီပြင့်ဟာတစ်ခု စမ်းတာပေါ့” “ မောင် စိတ်ကူးထားတာလေး အရင်ပြောပါဦး၊ အဲဒါနားထောင်ပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ကြမယ်လေ” “ကောင်းပြီ ဒီလိုလေ မောင်တို့ တစ်ခါပြောဘူးတဲ့ ဘီဒီအက်စ်အမ် ဆိုတာလေ ဘောင်းဒေ့၊ စလေ့အန်မာစတာလေ။ အဲတော့ မောင်နဲ့ ဖူးနဲ့ စလေ့ဗ်နဲ့ မာစတာ ဂိမ်းဆော့မယ်လေ။ သခင်နဲ့ ကျွန်ပေါ့။ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ လုပ်မယ်လေ။ တစ်ပတ်ခြားပေါ့။ ဒီအပတ် မောင်က သခင်ဆိုရင် ဖူးက ကျွန်၊ နောက်အပတ် ဖူးက သခင်ဆိုရင် မောင်က ကျွန်။ သခင်ပြောသမျှကို ကျွန်က နားထောင်ရမယ်လေ။ အဲ့ဒါလည်း ဒီအိမ်အတွင်းမှာပဲ လုပ်မယ်လေ။ အဲ့ဒီ စည်းကမ်းက အိမ်တံခါးက ထွက်တာနဲ့ ပြယ်သွားမယ်လေ” “ခစ်ခစ် ကောင်းသားပဲ၊ ဖူးက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဆိုတော့ မောင်က ဒီအပတ် သခင်စလုပ်လေ၊ ဖူးက အဲဒီကမှ သင်မှာပေါ့” “မောင်လည်း လုပ်ဖူးလို့တော့ မဟုတ်ဘူး၊ စာအုပ်တွေထဲ ဖတ်ဖူးတာပဲလေ အဟီး” “အဲတော့ ဘယ်တော့စမလဲ” “ဖူးသဘောတူရင် အခု စမယ်လေ” ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် မျက်ခုံးလေး တဖက်ပင့်ပြီး စိတ်ဝင်တစားဖြင့် ကျော်စိုးသော်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဟွန့်သူဘယ်တုန်းက ကြိတ်ကြံထားသလဲ မေးခွန်းထုတ်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ပေါ့။

“စလေ ကဲ အခု ဖူးဘာလုပ်ပေးရမလဲ” “အင်း အခြေခံစည်းမျဉ်း အရင်ပြောပြမယ်၊ တစ်ပတ်လုံး မဆော့ဘူးကွာ၊ နို့မို့ ပျင်းသွားမယ်၊ တစ်ပတ်ကို သုံးရက်လောက် ဆော့မယ်၊ တစ်ယောက် ကို တစ်ပတ်စီ သခင်လုပ်ကြေး ။ သခင်ဖြစ်တဲ့သူကို သခင်လို့ပဲ ခေါ်ရမယ်၊ သခင် ဖြစ်တဲ့သူက သူ့ကျွန်ဖြစ်တဲ့သူကို ကြိုက်သလို ခေါ်ခွင့်ရှိတယ်။ သခင်ပြောတဲ့ဟာကို ကျွန်ဖြစ်တဲ့သူက အကုန်နားထောင်ရမယ် ဆင်ချေမတက်ရဘူး။ သခင်က မကြိုက်ရင် အပြစ်ပေး ဆုံးမ နိုင်ခွင့်ရှိမယ်။ ရက်မစေ့ခင် ကစားတာကို တော်ပြီလို့ ပြောလို့မရဘူး။ ကစားတဲ့ ရက်မဟုတ်ပဲ ရိုးရိုးရက်တွေမှာမှ ဆက်ကစားမယ် မကစားတော့ဘူး ဆိုတာကို ဆွေးနွေးမယ်။ သဘောတူလား။” “အင်း စိတ်ဝင်စားစရာပဲ အဟိ” “ဒါဆို ဒီနေ့က ဗုဒ္ဓဟူး၊ ဒီနေ့က စမယ်ဆိုရင် သောကြာနေ့မှာ တစ်ယောက် အလှည့်ပြီးမယ်။ စနေတနင်္ဂနွေကိုတော့ ရိုးရိုးပဲနေမယ်၊ ကြားရက် နောက်အပတ်မှာ စချင်တဲ့ရက်မှာစ ကဲ ဘယ်လိုလဲ” “အင်း ဟုတ်ပါပြီ အဲဒါလည်းကောင်းတာပဲ၊ စနေ၊တနင်္ဂနွေဆို ဒီပြင်အလုပ်တွေရှိတယ်၊ ဆိုရှယ်ကိစ္စတွေလည်းရှိသေးတယ်၊ ကောင်းပါတယ်၊ ကြားရက်တွေပဲ”“ဟုတ်ပြီ သဘောတူမယ်ဆိုရင် စမယ်၊ ဖူး အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်လိုက်တော့ တစ်စမှ မကျန်နဲ့” “အင်း” သူတို့နှစ်ယောက်က ဒီအိမ်တစ်အိမ်လုံးမှာ နေရာလပ်မကျန်အောင် လိုးခဲ့ကြဖူးတာမို့ ဒီလို ဧည့်ခန်းကြီးမှာ အဝတ်အစားချွတ်ခိုင်းတာလောက်ကတော့ မဆန်းဘူးဆိုတော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က သူ့အဝတ်အစားတွေကို စချွတ်လေသည်။ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ကျွတ်သွားပြီး ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတော့ ရုံးသွာရင်း ထုံးထားသည့် ဆံထုံးကိုလည်း အိမ်နေရင်း ဖားလျှားချဖြစ်အောင် ဖြည်ချမလိုလုပ်တော့ “ မလုပ်နဲ့ ဆံပင်ပုံကို ဒီအတိုင်းပဲထား၊ ရော့ အဲဒါလေးတွေ ဝတ်လိုက်” ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က ကျော်စိုးသော် လှမ်းပေးလိုက်သော အရာများကို ကြည့်လိုက်သည်။…(ဒုတိယပိုင်းမျှော်)

Zawgyi

အင္းစက္စာေပျဖစ္ပါသည္။မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ပါက ‌မဖတ္ရႈပဲေက်ာ္သြားေပးပါ။ (ေရးသားသူသာဒင္)

ေက်ာ္စိုးေသာ္ တစ္ေယာက္ ေနပူျပင္းတဲ့ ေနပူေတာ္မွာ ပ်င္းရိေနသည္။ အခုတေလာ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလုံးမွာ သူတစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အလုပ္က ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာပဲ တက္ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာလူႀကီးဆိုက္ေတြ ေလွ်ာက္ဝင္ၿပီး ပုံေတြၾကည့္ စာေတြဖတ္ႏွင့္၊ ေဂြးပဲ ဇြတ္လွိမ့္ေနမိသည္။  အဂၤလိပ္လိုလည္း တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ေတြ မေမ့သြားေအာင္၊ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ ေအာစာေပေတြကိုလည္း ေတြ႕သမွ် လိုက္ဖတ္သည္။ ျမန္မာေအာစာေပက သိပ္အမ်ားႀကီး မရွိလွ။ ျမန္မာေအာစာ ေရးသူေတြကို နာမည္ေတြ ခ်ေရးရင္ေတာင္ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ပဲ ရွိမည္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲက နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲေရးေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမလဲ မသိ။ အဲ့ေတာ့ ျမန္မာေအာေတြ ဖတ္လို႔ ကုန္သေလာက္ ရွိသြားေတာ့ ဘိုေအာေတြကို ဖတ္သည္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာေအာေတြထဲ ရွားပါးစာေပျဖစ္ေသာ အင္းစက္ေခၚ ေသြးသားနီးသူ အခ်င္းခ်င္း အခ်စ္နယ္လြန္က်ဴးသြားသည့္ အေၾကာင္းေတြ ေရးထားေသာ စာေတြကို ဖတ္မိလာသည္။ 

အထူးသျဖင့္ အိႏၵိယကုလား၊ ဘဂၤလား‌ေဒ့ရွ္ ကုလားေတြ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ေအာစာေပဆိုက္ေတြမွာ အေတြ႕မ်ားသည္။ ပထမကေတာ့ ဟာ ဘာႀကီးေတြလဲဟ လို႔ေတြးၿပီး မဖတ္ရဲ၊ မဖတ္ျဖစ္။ ပုံမွန္ေအာစာေပေတြ ႐ိုးလာေတာ့ အဲဒီလို ဆန္းဆန္းေလးေတြကို ဖတ္ရတာ ပိုဖီးလ္လာသလို ရွိေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒါေတြပဲ ေ႐ြးဖတ္ျဖစ္လာသည္။ အခုလို ေနပူျပင္းလို႔ အျပင္မထြက္ခ်င္သည့္ စေန၊ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳး အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြက ပိုထႂကြလာသည္။ ကုလားတစ္ေကာင္ ေရးထားေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ေနၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ႕ ပြတ္ေနရာမွ ဇာတ္လမ္းက အထြတ္အထိပ္ေရာက္လာလို႔ သူ႔လီးႀကီးကလည္း မတရားေတာင္လာသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကုလားက သူ႔အေဒၚ ေရခ်ိဳးတာကိုေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ဂြင္းထုရင္းမွ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေခါင္းေပါက္၊ သူ႔အေဒၚက ေအာ္သံၾကားလို႔ ေရခ်ိဳးခန္းက ကမန္းကတန္း ထြက္လာေရာ အခင္းမွာက ေသြးေတြနဲ႔ ေအာက္က လီးတန္းလန္းနဲ႔ေတြ႕၊ သူကလည္း သဘက္ကိုရင္လွ်ားထားေတာ့ သူ႔တူကို ဆြဲထူလိုက္ခ်ိန္ သဘက္ေျပ၊ အဲဒါနဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားသည္။ သိပ္ယုတၱိမရွိေပမဲ့ ဖတ္လို႔ကေတာ့ေကာင္းသည္။

ဒီကုလားပုံေဖာ္ထားသည့္ သူ႔အေဒၚဆိုတာက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေဘာ္ဒီနဲ႔ တစ္ပုံစံတည္း၊ ႏို႔သိပ္မႀကီး၊ ခါးေသးေသးႏွင့္ ဖင္လုံးအႀကီးႀကီး။ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ သူ႔လီးႀကီးမွာ အရမ္းမာတင္းလာသျဖင့္ ဆက္မပြတ္ရဲေတာ့၊ ေဘးနားမွာ တစ္ရႉးလည္းမရွိ၊ ပုဆိုးနဲ႔လည္း မသုတ္ခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုလားထိုင္မွ အျမန္ထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးဝင္ခဲ့သည္။ ဟိုက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီအနက္ကေလး။ အနားသပ္ေတြမွာ ဇာႏွင့္ အလယ္မွာသာ ပိတ္သားအျပည့္။ သို႔ေပမဲ့ လက္တစ္ဖဝါးစာေတာင္ မရွိ။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဖင္ႀကီးနဲ႔ ဆို ဖင္ၾကားထဲမွာပဲ ညႇပ္ေနမွာ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ထိုပင္တီအနက္ကေလးကို လွမ္းယူၿပီး သူ႔ႏွာေခါင္းဝမွာေတ့၍ အားရပါးရ နမ္းရႈံ႕လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔လီးႀကီးေပၚမွာ အုပ္ၿပီး ေဂြးဆက္လွိမ့္ေတာ့သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔လရည္ေတြက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ပင္တီထဲ တဖုတ္ဖုတ္ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။

အား လခြီး အျမန္ျပန္ေလွ်ာ္ထားမွပဲ၊ ေတာ္ၾကာ မနက္ျဖန္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ျပန္လာလို႔ ေတြ႕သြားရင္ ငါေတာ့ေသလိမ့္မယ္ဟု ေတြးကာ ပင္တီေလးကို ဆပ္ျပာျဖင့္တိုက္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ကာ တန္းမွာ ျပန္လွမ္းထားလိုက္ေလေတာ့သည္။ အခု ေက်ာ္စိုးေသာ္ေနသည့္အိမ္မွာ သူ႔ေဒၚေလးအငယ္ဆုံး ဝင္းပပ၏ သူငယ္ခ်င္းအရင္းျဖစ္သူ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္၏အိမ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ေခၚ ေဒၚေလးဝတ္ရည္မွာ အသက္ ၃၅ ေလာက္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း ဌာနဆိုင္ရာမွ ရာထူးႀကီးႀကီး ျဖစ္ေလရာ ေနျပည္ေတာ္မွာ အိမ္တစ္လုံးရေလသည္။ သူ႔ေယာက္်ားက ရန္ကုန္မွာ စီးပြားေရးလုပ္သည္။ ေနျပည္ေတာ္မွာ လိုက္မေနႏိုင္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကလည္း အေတာ္ခရီးသြားရသည္။ ႏိုင္ငံတကာလည္းစုံသည္။ ေနျပည္ေတာ္က ႐ုံးခ်ဴပ္မွာ တက္ရသည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္က အိမ္မွာေနသည္။ အဲ့လို သူတစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို သူလည္း အေဖာ္ရ၊ သူငယ္ခ်င္း တူကိုလည္း ၾကည့္ရႈသည့္သေဘာျဖင့္ ေခၚထားေနေစသည္။ အလုပ္ကိုလည္း သူ႔ဌာနမွာပင္ သြင္းေပးထားသည္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္မွာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အတြက္ဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းတူ ဆိုသည့္ အဆင့္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုေလသည္။ ဝင္းပပ ႏွင့္ ဝတ္ရည္တို႔မွာ အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္၊ အသက္တူ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး၊ ဝင္းပပအစ္ကိုႀကီး ေက်ာ္စိုးေသာ္တို႔အေဖ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သူတို႔ မွာ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို ေမြးေတာ့ တူကေလးကို ဝင္းပပတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ထိန္းခဲ့ၾကရသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္အေမကလည္း အလုပ္လုပ္ေတာ့ အိမ္မွာ ကေလးထိန္းက ဝင္းပပသာရွိသည္။ ဝင္းပပဆီ အၿမဲလာေနတတ္သည့္ ဝတ္ရည္ အတြက္ကလည္း ေက်ာ္စိုးေသာ္က သူ႔တူကေလးလိုပင္။ သူ႔လက္ေပၚမွာ ႀကီးလာရသည္ဆိုပါက မမွားေပ။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားထြက္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိလို႔ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြ၊ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းေတြ အကုန္ေလွ်ာက္တက္ထားသည္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေခတၱေစာင့္စားခ်ိန္မွာ အလကားေနအလကား ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဌာနမွာ အလုပ္တစ္ခု ဝင္လုပ္ေနသည္။ ေနတာလည္း ဖရီး၊ လခေလးလည္း အပိုရ၊ အစားအေသာက္ေတာင္မွ သူတစ္ေယာက္ထဲရွိရင္သာ ဝယ္စားရသည္။ ဒါေတာင္ သူခ်က္စားရမွာပ်င္းလို႔ အိမ္မွာက ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္စရာက အစုံရွိသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရွိလွ်င္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ခ်က္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္အေပၚ သူ႔စိတ္ေတြ မ႐ိုးသားေတာ့၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ကို တူအရင္းလို စိတ္ထားေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနေသာအိမ္မို႔ အိမ္ေနရင္းဆိုရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေလ့ရွိသည္။ အိမ္ေနရင္း အက်ႌဆိုရင္ ေအာက္ကဘရာဇီယာမပါပဲ ဝတ္တာတို႔၊ အသားပါးပါး တကိုယ္လုံးပုခုံးမွ ေျခဖ်ားေရာက္ ဂါဝန္တို႔ ဝတ္ေလ့ရွိသည္။ ဘရာဇီယာမပါေသာ္လည္း ကေလးမရွိေသးေသာ၊ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏို႔ေတြက သိပ္မႀကီးေတာ့ လႈပ္ခါရမ္းမေန ပုံ႔ပုံ႔ေလးသာေန၏၊ တခါတေလခ်မ္းတာျဖစ္ျဖစ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ခြၽန္ေနရင္သာ အက်ႌအသားကို ထိုးေဖာက္ထြက္ေတာ့မလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ဖင္ႀကီးေတြကေတာ့ မရ၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လွ်င္ တုန္တုန္ တုန္တုန္ႏွင့္ ေနသည္။ ဘယ္ညာေတာ့ မရမ္း၊ အေပၚေအာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လႈပ္ရွားသည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဒူးပင္ေခ်ာင္ခ်င္သြားသည္။ ပုဆိုးေအာက္မွ ေထာင္မတ္လာေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ မျမင္ရေအာင္ ခါးကုန္းၿပီး သြားရသည္။ ေနာက္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ လက္ေတာ့ကို အလစ္မွာ ဖြင့္ၾကည့္ေသးသည္။ ပတ္စ္ဝပ္ႏွင့္ ေလာ့အင္ရမွာမို႔ ဖြင့္မရ၊ လက္ေလွ်ာ့ထားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔အဖို႔ အခြင့္အေရး ေပၚလာေတာ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ လက္ပ္ေတာ့မွာ အက္ဝဲေခၚမလား မဲဝဲေခၚမလား ေကာင္ေတြ ကပ္ေတာ့သည္။ သူ႔အေျပာကေတာ့ ဘေရာက္ဇာကို ကလစ္လုပ္လိုက္ရင္ သူသြားခ်င္သည့္ေနရာသို႔ သြားေတာ့သည္။ ကိုယ္႐ိုက္လိုက္သည့္လိပ္စာကို မသြား။ သူလည္းေပါက္ကရ ဆိုက္ေတြ သြားထားလို႔ထင္သည္။ သူ႔႐ုံးက အိုင္တီကို မေျပာရဲ၊ တူျဖစ္သူ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း တက္ဖူးတယ္ဆိုလို႔ ၾကည့္ခိုင္းသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ဘာမွန္းခ်က္ျခင္းသိလိုက္သည္။ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမည္ဆိုတာကိုလည္း သိၿပီးၿပီ။

သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ကြန္ျပဴတာကို သူေမႊေႏွာက္ခ်င္ေသးေတာ့၊ ေဒၚေလးဝတ္ရည္လက္ပ္ေတာ့ကို ဟတ္ဒ႐ိုက္တစ္ခုလုံး စကန္လုပ္ရမည္။ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြကို စစ္ထုတ္ရမည္။ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါဆိုေတာ့ အင္းလုပ္ထားလိုက္ ဆိုၿပီး ေပးထားခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ ေလာ့အင္ပတ္စ္ဝပ္ကို ေပးထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ဆင္းသြားသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္အတြက္ ၂ ရက္တိတိ အခ်ိန္ရလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ လက္ပ္ေတာ့ထဲက ျပႆနာေကာင္ေတြကို ရွင္းလင္းၿပီးသြားတာနဲ႔ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ကြန္ျပဴတာကို ေမႊေႏွာက္ေတာ့သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္သြားၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ ဝက္ဆိုက္ေတြ၊ သူေဒါင္းလုပ္ထားတဲ့ ဖိုင္ေတြ၊ အကုန္ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ သူလည္း ေခသူမဟုတ္ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပြန္ဝက္ဆိုက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ေဒါင္းလုတ္ထားတဲ့ ဖိုင္တခ်ိဳ႕ေတာင္ ေတြ႕ရေသးသည္။

ေဒါင္းထားတာေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂ်ပန္ ကားေတြ ဆင္ဆာေတြႏွင့္၊ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကားေတြက ဂ်ပန္အိမ္ရွင္မ အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္လုပ္ရင္းတို႔ ၾကမ္းတိုက္ အခန္းရွင္းတို႔ လုပ္ရင္းတို႔ျဖင့္ အိမ္မွာရွိေနသည့္၊ ခဲအိုတို႔၊ တူတို႔၊ ဘာေတာ္မွန္းမသိသည့္ ေကာင္ေလးတို႔ႏွင့္ ျဖစ္ၾကတာမ်ားသည္။ ကာတြန္း႐ုပ္ရွင္တစ္ခုေတာင္ ေတြ႕လိုက္ေသးသည္။ သူ႔အေမေရာ အေဒၚေရာကို ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ဂ်ပန္ေကာင္ေလးက ေဆာ္ေသာ ကာတြန္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက ဇာတ္လမ္းေတြရွိေသာ ဆိုက္မ်ားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ၊ ဆိုက္မ်ား အေတာ္ႏွံ႔သည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ေတာင္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ မသိလို႔ လိပ္စာေတြ ကူးထားလိုက္ရေသးသည္။ သူၾကည့္ဖူးေသာ ဆိုက္ ၂ ခုလည္းေတြ႕သည္။ ထိုဆိုက္ေတြက အေတာ္စုံသည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ အင္းဆက္ဟု ေခၚေသာ ေသြးသားရင္းေတြ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေသာ ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ ရင္ေတြ တုန္လာသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေရာ ဒါေတြ စိတ္ဝင္စားတာလား။ စိတ္က အဲလိုသံသယဝင္လာေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို တခါထပ္ၿပီး ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာလိုက္သည္။ အဲေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းဖိုင္ေတြ စုထားေသာ တစ္ေနရာကို ေတြ႕ရသည္။ မိန္းမႀကီးေတြႏွင့္ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေလး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြ၊ အေမႏွင့္သား ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ေဒၚေလးႏွင့္တူ ဇာတ္လမ္းေတြ။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ဖိုဒါတစ္ခုေအာက္မွာ စုထားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။  ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ဖရက္ဒ႐ိုက္ထဲ အကုန္ကူးထားလိုက္သည္။ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး သူ႔ကြန္ျပဴတာမွာ ဖတ္ၾကည့္မည္ စိတ္ကူးသည္။ သူ႔လို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို လိုးခ်င္ေနသူအဖို႔ေတာ့ ထိုဇာတ္လမ္းေတြမွာ ေတာင္ၿပီးရင္း ေတာင္ေစရေသာ ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဟန္မပ်က္ပင္ သူ႔လက္ပ္ေတာ့ကို ဗိုင္းရပ္စ္ရွင္းၿပီးၿပီဟု ေျပာကာ ျပန္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္မွာ သူ႔လိုပင္ တဏွာေၾကာတင္းသူမွန္း သိသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုဝင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရသည္။ သူ႔အေပၚမွာ အေဒၚရင္းလို စိတ္ထားခဲ့သူ ဆိုေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို က်ေနာ္လိုးခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ဝင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ သူ႔ေဒၚေလး ဝင္းပပကို ဖုန္းဆက္တိုင္လိုက္တာနဲ႔ပင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ အရွက္ကြဲလိမ့္မည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ အားအားေန အင္တာနက္ထဲ ေလွ်ာက္လိုက္ဖတ္ေနရင္းျဖင့္ ဒ႐ိုက္ရွိ ဆိုေသာ အန္ဒ႐ိုက္ အက္ပလီေကးရွင္း တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုယ့္အန္ဒ႐ိုက္ဖုန္းမွာ အင္စေတာလုပ္ထားလိုက္လွ်င္၊ နက္ဝပ္တစ္ခုတြင္းမွာ ရွိေသာ ကြန္ျပဴတာ၊ တယ္လီဖုန္း စသည္တို႔ကို ကိုယ့္ဖုန္းမွာ လာျမင္ေနရသည့္ အပလီေကးရွင္းျဖစ္သည္။ ( အဲဒါက ေနာက္ပိုင္းဝက္ဆိုက္ေတြမွာ https:// မျဖစ္ခင္က ျဖစ္သည္။)

ေက်ာ္စိုးေသာ္ ထိုအပလီေကးရွင္းကို သူ႔ဖုန္းမွာ အင္စေတာ လုပ္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔ညမွာပင္ ေက်ာ္စိုးေသာ္မွာ ႏွစ္လုံးထီေပါက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အျဖစ္ကဒီလို။ ညဖက္တိုင္း ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ရွိသည့္ေန႔ေတြမွာ သူတို႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ တီဗီေရွ႕မွာထိုင္ၾကသည္။ အစီအစဥ္ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ထိုင္ၾကည့္ၾကသည္။ အစီအစဥ္ သိပ္မေကာင္းလွ်င္ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က သူ႔လက္ပ္ေတာ့တစ္လုံးျဖင့္ အလုပ္လုပ္သလား၊ ဖဘ လုပ္သလားမသိ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လုပ္ေနတတ္သည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဒ႐ိုက္ရွိ အင္စေတာလုပ္ၿပီး ေနာက္ညျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း တီဗီေရွ႕ထိုင္ေနစဥ္ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ကလည္း လက္ပ္ေတာ့ႏွင့္ ႐ိုက္ေနသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ဖုန္းက အပလီေကးရွင္းကို ဖြင့္ၿပီး သူ႔ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ်က္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ 

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အေကာင့္က သူ႔နာမည္အရင္းမဟုတ္ေခ်။ ဇိုဝီ ဆိုလားဘာလား၊ ဘိုလိုခ်က္ေနၾကတာ၊ ဟိုတစ္ဖက္ကေတာ့ အိုင္ကြန္းပုံၾကည့္ရတာ ေခါင္းၿမီးၿခဳံေလးႏွင့္ လိုေကးရွင္းက ကြာလန္လန္ပူဆိုေတာ့၊ မေလးရွားမပဲ ျဖစ္မည္။ AAKIFAH အကီးဖာ တဲ့။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က မေလးရွား ခဏခဏ သြားရေတာ့ ဟိုမွာဆုံၿပီး ရင္းႏွီးလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မည္ ထင္ရေလသည္။

AAKIFAH: ဟဲ့ နင္က အခုထိ အဆင္မေျပေသးဘူးလား။

ZOEY: ဟင့္အင္း။

AAKIFAH: ငါေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္ဘူးလား၊ နင့္ကြန္ျပဴတာထဲကို သူေသခ်ာၾကည့္ဖို႔ ခြင့္ေပးလိုက္လား။

ZOEY: အင္း။ ငါ သူနဲ႔ ငါ့လက္ေတာ့ကို ထားခဲ့တာ ႏွစ္ရက္ေတာင္၊ ငါခရီးထြက္သြားလိုက္တယ္ေလ။

AAKIFAH: အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ သူေသခ်ာေပါက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မွာပါ နင့္ကြန္ျပဴတာကို။ ငါ့တုန္းကလည္း အဲလိုပဲေလ ခစ္ခစ္။

ZOEY: ေျပာစမ္းပါဦး နင္အရင္က ေျပာတာ အၾကမ္းဖ်င္းပဲ ငါသိတယ္။ အေသးစိတ္ ေျပာစမ္းပါဦး။

AAKIFAH: ဟာနင္ကလည္း ငါက ငါ့ကြန္ျပဴတာကို ေလာ့အင္ပတ္စ္ဝပ္ေတာင္ မထားဘူး၊ ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္း ဘာမွမသိသလို ဘာလိုလိုနဲ႔၊ ဟိုပြန္ဝက္ဆိုက္ေတြဝင္ၿပီး ဟစ္စထရီလည္းကလီးယား မလုပ္ခဲ့ဘူးေလ။ ငါ့ေယာက္က်ားရဲ႕တူ ဟာမက္ သုံးလို႔ရေအာင္ ထားထားေပးခဲ့တယ္။

ZOEY: အင္း ဟာမက္က ၾကည့္သြားတယ္ဆိုတာ နင္ဘယ္လိုသိလဲ။

AAKIFAH: နင္ကလည္း နင့္ ဟစ္စထရီက ဒိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္သိတာပဲ၊ နင္ၾကည့္ၿပီးတဲ့ ရက္စြဲ နာရီထက္ ေနာက္က်ၿပီး ဝင္ထားတာေတြက သူဝင္တာေပါ့ဟ။

ZOEY: ေအး ဟုတ္သားပဲ ငါလည္းၾကည့္ၾကည့္ဦးမယ္၊ ခစ္ခစ္၊ ဆက္ေျပာပါဦး နင္နဲ႔ ဟာမက္က ဘယ္လိုအေျခအေန ေရာက္ေနၿပီလဲ။

AAKIFAH: အို ငါတို႔က အဆင္ေျပသြားတာ ၾကာလွၿပီပဲ၊ ခုမနက္ကေတာင္ ငါ့ေယာက္်ား ႐ုံးသြားဖို႔ အိမ္က ထြက္သြားတာနဲ႔ သူက ငါ့ဝတ္႐ုံ ( အမ်ိဳးသမီးေခါင္းၿမီးၿခဳံ ဝတ္ေလ့ရွိေသာ ဂါဝန္ရွည္ႀကီး ) ကို ခါးထိလွန္ၿပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ ငါ့ကိုကုန္းခိုင္းၿပီး ေဆာ္တာပဲ။ အခု ငါ့ေနာက္ေပါက္ကိုေတာင္ သူက ေဆာ္ေနၿပီ။ အဲဒီေနာက္ေပါက္ကို ငါ့ေယာက္်ားေတာင္ တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္ ငါက ေပးလုပ္တာ၊ အခုသူက ေန႔တိုင္းလိုလို ေဆာ္ေနတယ္၊ ခစ္ခစ္။

ZOEY: ဟယ္ေကာင္မရယ္ ၾကမ္းလိုက္တာ နင္ကလည္း

AAKIFAH: အံမယ္ နင္က မႀကဳံဖူးလို႔ပါ၊ လူငယ္ေတြက ငါတို႔ ေယာက္်ားေတြလို မဟုတ္ဘူးကြ၊ ပစၥည္းသာ မသာရင္ေနရမယ္ သက္လုံက တျခားစီ၊ ေနာက္ ႏိုးဆြဖို႔ကလည္း သိပ္အမ်ားႀကီးမလိုဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းကို ေဒါင္ကနဲျဖစ္တာ သူတို႔က၊ ခစ္ခစ္။

ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ ႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အကီးဖာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာေနၾကသည့္ ခ်က္ေတြက ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို တကိုယ္လုံး ေသြးေတြ ဆူပြက္ေစၿပီး၊ သူ႔ငယ္ပါႀကီးမွာလည္း မတရားကို ေထာင္မတ္ေနေလေတာ့သည္။ သူ႔စိတ္ထဲက လည္း သူ႔ကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဆႏၵရွိေနသည္ ဆိုသည္မွာ တကယ္ပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက သူႏွင့္ သူ႔ေယာက်္ားတူတို႔ အေၾကာင္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေျပာတာ ၾကားခ်င္လို႔ ညဏ္ဆင္ၿပီး ေျပာေနသလား၊ မေသခ်ာျဖစ္ေနသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က မစမခ်င္း သူကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ရဲ ဆိုတာပင္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ အလုပ္က နယ္စပ္ေဒသက ၿမိဳ႕ေတြကို ခရီးထြက္ဖို႔ ကိစၥေပၚလာသည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က သူ႔အလုပ္တြင္ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို သူ႔တူအရင္းဟု ေျပာထားသည္။ လူသူ အေျပာမခံရေစေအာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခါမွာ သူ႔ဝန္ထမ္းလည္းျဖစ္၊ တူလည္းျဖစ္ေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို သူႏွင့္လိုက္ခဲ့ေစရန္ အစီအစဥ္လုပ္လိုက္သည္။ ဌာနဆိုင္ရာက ကားႏွင့္သြားေတာ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာ ဦးေလးထူး ႏွင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္တို႔က ေရွ႕မွာ၊ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က အေနာက္က ထိုင္ၿပီး သြားၾကသည္။ ကားလမ္း အဆက္အသြယ္သိပ္မရွိေသာ ေဒသေတြမို႔ ကားလမ္းမွာ ကားသိပ္မရွိေသာ္လည္း လမ္းမွာ ဆိုးလွသမို႔ ခရီးသိပ္မတြင္က်ယ္။ ပထမဆုံးၿမိဳ႕ေလးသို႔ ညေနေစာင္းမွ ေရာက္သည္။  ဌာနဆိုင္ရာ လူႀကီးမ်ားတည္းသည့္ အရာရွိရိပ္သာ တစ္ခုမွာ အဆင္သင့္ႀကိဳေနၾကသည့္ လူစုက ထမင္းဟင္းမ်ား ျပင္ဆင္ေပးထားသျဖင့္ ကမန္းကတန္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး စားေသာက္ၾကသည္။ မနက္ျဖန္အတြက္ စည္းေဝးမည့္ အစီအစဥ္ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာျပၿပီး လူေတြ ျပန္သြားၾကသည္။  ကားဒ႐ိုင္ဘာ ဦးေလးထူးက အရာရွိရိပ္သာေစာင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားအိပ္ေသာ အေဆာင္မွာ အိပ္သည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ေခၚသည့္ သူ႔ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏွင့္ ေက်ာ္စိုေသာ္တို႔က အရာရွိရိပ္သာ အိပ္ေဆာင္တစ္မွာ အိပ္ၾကသည္။ ထိုအိပ္ေဆာင္မွာလည္း အႀကီးႀကီးပင္၊ ဧည့္ခန္း တစ္ခန္းႏွင့္၊ အိပ္ခန္းေလးခန္းရွိသည္။ 

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏွင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္တို႔က တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနရာယူထားၾကသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထည္း က်န္ခဲ့ေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို ေခၚေျပာသည္။ သူက ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို သား ဟုပဲေခၚသည္။ “ သား ညက်ရင္ ေဒၚေလးအခန္း လာအိပ္ေနာ္၊ ဘယ္သူမွေတာ့ မသိေစနဲ႔၊ လူသိလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ရမွာ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီးမို႔၊ သူတို႔က မီးလည္းမရွိဘာမရွိ၊ ေနာက္ အေနာက္ဘက္က ေတာႀကီးကလည္း နက္နက္နဲ႔ အသံေတြက ေၾကာက္စရာႀကီး၊ ေဒၚေလး ေၾကာက္တတ္မွန္းလည္း သူမ်ားကို မသိေစခ်င္လို႔ သားကို တမင္ေခၚလာတာ”

“ ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး သားလာခဲ့မယ္ “ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္၊ ေက်ာ္စိုးေသာ္ေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ လန႔္သည္။ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ အေနာက္ဘက္က ေတာႀကီးကလည္းသစ္ပင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး၊ ေလကလည္း ညေနဘက္ကစလို႔ နည္းနည္းေလး ျပင္းလာေတာ့ အသံေတြက တရွဲရွဲႏွင့္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေဒၚေလးဝတ္ရည္နဲ႔ အိပ္ယာတစ္ခုထဲ အတူအိပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ရင္ေတြခုန္ၿပီး လီးကေတာင္လာသည္။ အကြက္ေကာင္းေတာ့ ေပၚၿပီေပါ့။ ဒီတစ္ခါမွ မတီးရရင္ ငါ့ထက္မိုက္တဲ့ေကာင္ ရွိပါဦးမလားလို႔ ေတြးသည္။ ညကိုးနာရီေလာက္ၾကေတာ့ အရာရွိရိပ္သာဝင္းထဲက မီးစက္ရပ္သြားသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ဖေယာင္တိုင္မီးႏွင့္ ခဏစာဖတ္ေနေသးသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က အႀကံသမားမို႔ သူ႔အခန္းက ေခါင္းအုံးပဲ ယူလာခဲ့သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကလည္း ဘာမွမေျပာ။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ၾကမည္ဆိုၿပီး ဖေယာင္တိုင္မီးပိတ္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္လိုက္တာပိန္းလို႔၊ ညမိုက္ညလည္းျဖစ္ေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ကလည္း ေစာင္မယူလာတာ ဘာမွ မေျပာ၊ ျခင္ေထာင္ခ်၊ ဖေယာင္တိုင္မီး မႈတ္လိုက္ၿပီးေတာ့သူ႔ေစာင္ကိုပဲ ေက်ာ္စိုးေသာ္အတြက္ မွ်ၿခဳံေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေက်ာေပးအိပ္ၾကသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ၏ရင္ခုန္ခ်က္ကေတာ့ ေၾကာက္စရာ၊ ရင္ခုန္သံက်ယ္လြန္းလို႔ ေဒၚေလးဝတ္ရည္မ်ား ၾကားသြားမလားဟုပင္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ 

ပထမ ခပ္ကြာကြာေလးေနရာမွ ေက်ာျခင္းထိမိသည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က မလႈပ္ေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္လည္း ဒီအတိုင္းေလး ေနလိုက္သည္။ နည္းနည္းေလးလည္း ေအးလာၿပီမို႔ တစ္ေယာက္ကိုယ္ေငြ႕ေလး တစ္ေယာက္မွ်ၿပီး ေႏြးေနသမို႔ ဇိမ္က်သလိုလည္း ျဖစ္ေနသည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ဖင္ကို အေနာက္နည္းနည္းေကာ့လိုက္ေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ဖင္အသားႀကီးမ်ားကို အိကနဲ သြားထိသည္။ နဂိုထဲက ေတာင္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးမွာ ခါရမ္းသြားရသည္။ အေတာ္ေလးလည္း ညနက္လာၿပီ၊ ေက်ာ္စိုးေသာ္ အိပ္မေပ်ာ္ေသး၊ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဆီက အသက္ရႉသံကို မွန္မွန္ၾကားေနရေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီလို႔ ထင္ရသည္။  ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေတြးသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မေလးရွားမႏွင့္ ေျပာေနတာ တကယ္လား၊ ဟိုမိန္းမဆီက ဇာတ္လမ္းေတြ ၾကားရေအာင္ပဲ ဟန္ေဆာင္ေျပာေနတာလား သူမသိ။ ဗမာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအေနႏွင့္ ဒါမ်ိဳးေတြကို စိတ္ထဲရွိပါ့မလား။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့္တူအရင္းလို ျဖစ္ေနေသာ သူ႔အေပၚမွာ ဟိုစိတ္ေတြေပၚတာမ်ိဳး။ 

ေက်ာ္စိုးေသာ္အတြက္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အခြင့္အေကာင္းဆုံးပဲ၊ အခုမွ မစမ္းသပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ သိရေတာ့မွာ မဟုတ္ဟု စဥ္းစားကာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို ေက်ာေပးအိပ္ေနရာကမွ သူ႔ကိုယ္ကို တပတ္လွည့္လိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ကိုယ္နံ႔ေလးကလည္း ေစာင္ေအာက္မွာ သင္းေနသည္။ သူ႔ကိုယ္ကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အနားကို တိုးကပ္လိုက္ေတာ့ လုံျခည္ေအာက္မွ ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးက ေဒၚေလးဝတ္ရည္တင္ပါး ႀကီးကို ထိသြားသည္။  ခဏၾကာေအာင္ ထိထားေသာ္လည္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္က မလႈပ္မရွား။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ပုဆိုးကို ျဖည္ေလွ်ာ့ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲတင္လိုက္ေတာ့ ခါးေပၚမွာ ကြင္းလုံးတက္လာၿပီး သူ႔လီးႀကီးလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္သြားသည္။ အိပ္ရင္းနဲ႔ သူ႔ဘာသာ တက္လာတာလို႔ ဆင္ေခ်ေပးလို႔ ရတာပဲေလဟု၊ ကိုယ့္ဘာသာေတြးေနသည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေက်ာကို အသာခ်ည္းကပ္လိုက္သည္။ ဘယ္ဘက္ကို ေစာင္းလ်က္ သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ကိုယ္ႏွင့္ သူ၏ကိုယ္ကို ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းထပ္သလို ကပ္လိုက္သည္။ သူ၏ တင္းမာေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးၾကားကို အေျမာင္းလိုက္ ေအာက္မွ သြားကပ္ေနသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ၏ ရင္ခုန္သံ တဒိန္းဒိန္းျမည္ေနပုံမွာ ၾကမ္းလြန္းလွသျဖင့္၊ သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္ကပ္ေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေက်ာျပင္ သြားတုန္ေနမွာကိုပင္ စိုးရိမ္ရေလာက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္အရွည္အသားမွာ ေပ်ာ့လြန္း၊ ပါးလြန္းလွသျဖင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးႀကီးမွာ အသားကို တိုက္႐ိုက္ထိေနရသလိုခံစားေနရသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္မွာ မႀကဳံစဖူးအခြင့္အေရးေၾကာင့္ မွိန္းၿပီး ထိုအတိုင္းေလး ေနေနေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး လိုခ်င္လာမိသည္။ 

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ညအိပ္ခ်ိန္ ဝတ္ေနၾကဂါဝန္အရွည္ႀကီးကို သူျမင္ေနၾကျဖစ္သည္။ ထိုဂါဝန္ႀကီးမွာ ဂ်ိဳင္းျပတ္ျဖစ္ၿပီး ပုခုံးေပၚမွေျခသလုံးနားထိ တဆက္တည္း ပြပြႀကီးျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲမွာ လွမ္းစမ္းလိုက္ေတာ့ ဂါဝန္စကို သူဆုပ္ကိုင္မိသည္။ ဆြဲၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းအလိုက္သင့္ပါလာသည္။ ၾကည့္ရတာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္လည္း အိပ္ရင္းႏွင့္ ဂါဝန္က ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ တက္လာလို႔လားမသိ၊ ဂါဝန္ကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးပိတ္စ အလြတ္လိုပဲ ပါလာသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က သူ႔ကိုယ္ကို အသာေနာက္ယို႔လိုက္ၿပီး ဂါဝန္စကို သူ႔လီးေရွ႕မွ မတင္လာၿပီး၊ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ခါးေပၚသို႔ တင္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ လိုခ်င္တဲ့ ေနရာေလာက္ ေရာက္ခါနီးမွ ဂါဝန္စက တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေျခေထာက္က ဖိထားလို႔ျဖစ္မည္။ ဆက္မဆြဲရဲ ခဏေလး ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ၾကာၾကာေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္ နည္းနည္းေလး ဖိဆြဲလိုက္ေတာ့ ပါလာသည္။ အေမွာင္ထဲမွာေပမဲ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဖင္ေပၚကိုေတာ့ ဂါဝန္စကို ေက်ာ္တင္လိုက္ႏိုင္ၿပီ ဆိုတာကို မွန္းလို႔ရသည္။ ထိုအခါမွ အခုန ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းထပ္သလိုပုံ ျပန္ကပ္လိုက္ျပန္သည္။

အား.. ရွလဘား… သူ႔လီးႀကီးႏွင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေပါင္အတြင္းသားတို႔ အသားခ်င္းထိသြားတာ သူ႔ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲေတာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ သုတ္ရည္ေတြ ခ်က္ျခင္းထြက္ၿပီး ၿပီးခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္သြားမိသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းကာ သူ႔လီးႀကီးကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ခြဆုံေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ အသာျမဳပ္ႏွံၿပီး မလႈပ္မရွားပဲေနလိုက္ေလသည္။ သူ႔လီးႀကီး၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားတာကို သိရသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကလည္း ဘာအသားလဲေတာ့ မသိ၊ ေခ်ာေခ်ာခြၽတ္ခြၽတ္ ေအးေအးစက္စက္ေလးႏွင့္၊ သူ႔လီးႀကီးမွ အပူဓါတ္ကို အနည္းငယ္ေအးခ်မ္းေစေလသည္။ အေတာ္ၾကာၾကာေလး မလႈပ္မရွား မွိန္းေနလိုက္ရင္းမွ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ဖင္ကို အသာေကာ့ကာေကာ့ကာျဖင့္ ေညႇာင့္ၾကည့္ေလသည္။ သိုေသာ္လည္း သိပ္အားမရသျဖင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ သိမ္က်င္ေနေသာ ခါးေလးကို အသာဖြဖြေလး လက္တင္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါမွ ေဒၚေလးဝတ္ရည္လည္း အသက္မွန္မွန္ရႉေနသည့္အသံ ေပ်ာက္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္ေလသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကေတာ့ အခု အေတာ္ကို မြန္ေနၿပီမို႔ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ေပ။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ခါးေလးကို အသာထိန္းကာ၊ သူ႔ဖင္ကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ၾကားကို ေညႇာင့္ေပးေနေလေတာ့သည္။  တခ်က္တခ်က္ ေကာ့ထိုးလိုက္ေသာ သူ႔လီးဒစ္ႀကီးက ပင္တီခြဆုံက အေျမႇာင္းႀကီးကို ပြတ္ပြတ္မိသြားသည္။ သူ႔လီးထိပ္ကပဲ ေရွ႕ေျပးအရည္ၾကည္ ထြက္တာလား၊ ေဒၚေလးေစာက္ဖုတ္ကပဲ အရည္႐ြဲလာတာလားမသိ၊ ပင္တီမွာ စိုလို႔ေနေလၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဘာကိုမွ မေတြးေတာ့ၿပီ၊ သူ႔ေပါင္ၿခံကို အိကနဲအိကနဲ လာဖိေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဖင္သားႀကီးေတြနဲ႔၊ သူ႔လီးႀကီး ပြတ္သပ္ေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေပါင္အတြင္းသားေတြရဲ႕ အေတြ႕အထိကို ေကာင္းေကာင္းခံစားၿပီး ေညႇာင့္ေနမိေတာ့သည္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔လီးတန္ႀကီးမွ သုတ္ရည္ေတြ တဖုတ္ဖုတ္ပန္းထြက္ကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားေလေတာ့သည္။

“ ေဟ့ သား ေက်ာ္ေက်ာ္ ထေတာ့ မိုးလင္းေနၿပီ၊ ဟိုလူေတြ မလာခင္ ကိုယ့္အခန္းကို ျပန္သြားအိပ္ေတာ့” ထိုအသံႏွင့္အတူ သူ႔ကိုလႈပ္ႏိုးလာေသာအခါမွ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ႏိုးၿပီး ကမန္းကတန္းထကာ ခါးေပၚတက္လုံးေနသည့္ လုံျခည္ကို ဆြဲဆန႔္ဝတ္၊ ေခါင္းအုံးကို အျမန္ယူၿပီး သူ႔အခန္းရွိရာ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ေလသည္။ အခန္းထဲက နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီပဲ ရွိေသးသည္။ သူ႔လီးႀကီးမွာလည္း မာေတာင္ေနသည္။ ညတုန္းက သူ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ၾကားထဲ သုတ္ရည္လြတ္လိုက္တာပဲမွတ္မိသည္။ ဘယ္လိုအိပ္ေမာက်သြားမွန္း မသိလိုက္။ တစ္ေန႔လုံး လမ္းၾကမ္းမွာ ကားစီးလာရလို႔ပင္ပန္းတာရယ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားလို႔ ပင္ပန္းတာရယ္၊ သုတ္လႊတ္လိုက္တာရယ္၊ အကုန္ေပါင္းၿပီး လူမွာ တုန္းကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ ျဖစ္မည္။ အခုေတာ့ လီးႀကီးက ေတာင္ေနၿပီ၊ အိပ္လည္းရမွာမဟုတ္ေတာ့။ သူ႔အခန္းက ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာ တြဲရက္အခန္းဆီသို႔ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္သြားသည္။ သူေရခ်ိဳးခန္းေရာက္ခ်ိန္မွာ မီးစက္ႏိုးသံၾကားၿပီး မီးလင္းလာခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ဆပ္ျပာေမႊးတုန္းကို ေရဆြတ္၊ သူ႔လက္နဲ႔ပြတ္ၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို ကိုင္ကာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို မွန္းၿပီး ေဂြလွိမ့္လိုက္ေတာ့သည္။.

ထိုေန႔က တစ္ေန႔လုံး ေက်ာ္စိုးေသာ္ စိတ္ပူေနရသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဘယ္ေတာ့ ေပါက္ကြဲၿပီး သူ႔ကို ဆူမလဲဟု တထင့္ထင့္ႏွင့္ ေတြးေနရာ ညေန ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္သည္အထိ ဘာမွ မထူးျခားေတာ့မွ၊ စိတ္သက္သာရာ ရသြားေလသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ညက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလားဟု ေတြးစျပဳလာေတာ့သည္။ ညေနဘးဘက္ ထမင္းစားရင္း ဒီၿမိဳ႕မွာ ကိစၥမျပတ္ေသးသျဖင့္ တစ္ညအိပ္ရမည္ဆိုတာသိေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ဒီညလည္း သူ႔ကို မေခၚရင္ေတာင္ ခပ္တည္တည္ပဲ သြားအိပ္မည္ဟု စိတ္ကူးထား၏။ ညမိုးခ်ဴပ္လို႔ ဝန္ထမ္းမ်ားျပန္သြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ေနခ်ိန္မွ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေခါင္းအုံးကိုယူကာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္အခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က စာဖတ္ေနရာမွ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ ေအာ္ ကိုးနာရီေတာင္ထိုးၿပီပဲ၊ အင္း အိပ္မွပါ၊ ဒီေန႔လည္း တစ္ေန႔လုံး ပင္ပန္းထားတယ္“ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္၊ သူ႔မ်က္မွန္ကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားေလသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းအုံးကို ေနရာခ်ၿပီး လွဲေနလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေျခလက္ေဆးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ “ ကဲကဲ ျခင္ေထာင္ကို ေသခ်ာဖိ ျခင္မဝင္ေအာင္”တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ျခင္ေထာင္အနားကို ေမြ႕ယာေအာက္ဖိၾကၿပီးမွ ေဘးက ဖေယာင္းတိုင္ကို လွမ္းမႈတ္ၿငိမ္းလိုက္သည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူ မေလာမိေစရန္၊ စိတ္ကို ၿငိမ္ေစရန္၊ စိတ္ထဲမွာ တစ္မွ တစ္ရာထိ ေရတြက္ေနလိုက္သည္။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က သူ႔ကို ေက်ာေပးလို႔ ထုံးစံအတိုင္း အိပ္ေနသည္။ အသက္ရႉသံကလည္း ပုံမွန္လို႔ထင္ေတာ့ လုပ္ငန္းစဖို႔ျပင္သည္။

ဒီတခါေတာ့ သူ႔ပုဆိုးကို ခါးေပၚလွိမ့္မတင္ေတာ့ ေျခရင္းကို ေျခေထာက္ျဖင့္ အသာတြန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္နား မကပ္မွီမွာပဲ ဂါဝန္အနားစေလးကို ဆြဲလွန္ၿပီး ခါးေပၚေရာက္ေအာင္ အသာတင္လိုက္သည္။ ဒီညေတာ့ မေန႔ကလို ဖိထားတာမ်ိဳးေတာင္ မခံစားလိုက္ရ ေလွ်ာေလွ်ာရႉရႉပင္။ ၿပီးမွ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေနာက္ေက်ာကို ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းထပ္သလို သြားကပ္လိုက္သည္။ “ ဟိုက္ “ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ သူ၏ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ေမွ်ာ္လင့္ထားတာသလို မေန႔ကလို ေခ်ာခြၽတ္ခြၽတ္အသား အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး၊ သို႔ေသာ္ ယခုခံစားလိုက္ရတာက အေမႊးအျမင္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေတြ၊ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အတြင္းခံဝတ္မထားပါလား ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးၾကား ေက်ာ္စိုးေသာ္၏လီးႀကီးက တိုးဝင္သြားၿပီး အသားခ်င္းထိေတြ႕လိုက္ရသည့္ အရသာက ရွိန္းဖိန္းသြားသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အပူေငြ႕ေႏြးေႏြးကိုပင္ သူ႔လီးေခ်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ခံစားလိုက္ရသည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ကိုယ္ကို ေျခရင္းဘက္အသာေလးေလွ်ာဆင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔လီးတန္ႀကီးက ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီ ေထာင္တက္လာသည္။ သူက ဖင္ကိုေကာ့ကာ အေပၚကို အသာေလးထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သူ႔လီးထိပ္က အေမႊးအျမႇင္ေတြၾကားက စိုစိုစြတ္စြတ္ အသားအိအိေလးကို သြားေထာက္မိသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္ဝမွန္း သူသိလိုက္သည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က သူ႔ဒူးတစ္ေခ်ာင္းကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ထိုးထည့္ၿပီး သူ႔ဖင္ကို ေကာ့ကာေကာ့ကာ၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေညႇာင့္ရင္းျဖင့္ သူ႔လီးထိပ္ဖူးမွာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္အဝထဲသို႔ ကြမ္းသီးလုံးခန႔္ ဝင္သြားေလသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္မွာလည္း စိုစြတ္ေႏြးေထြးေနေလရာ၊ ေက်ာ္စိုးေသာ္အတြက္က အခုအခ်ိန္ သူ႔နဖူးေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားတာေတာင္မွ အေသခံၿပီး ဆက္လိုးေတာ့မွာ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ခါးေလးကို သူ႔လက္ျဖင့္ထိန္းကိုင္ရင္း သူ႔လီးႀကီးကို အရွိန္ျဖင့္ထိုးထည့္လိုက္ရာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ေလးပုံသုံးပုံခန႔္ ဝင္သြားေလသည္။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးလွေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္တြင္းမွ အသားႏုေလးမ်ားက သူ႔လီးႀကီးကို ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ထားသလိုျဖစ္ေနရာ အရသာ အလြန္ရွိလွေပသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ကိုယ္ဟန္အေနအထားကို အသာျပင္ၿပီး ေနာက္ထပ္တိုး၍ ဖိတြန္းလိုက္ရာ သူ႔လီးတန္ႀကီးမွာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးနီးပါးဝင္သြားေတာ့သည္။ သူ႔ေပါင္ၿခံမွာလည္း ေဒၚဖူးဝတ္ရည္၏ ဖင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားက အိကနဲေနေအာင္ လာဖိကပ္ေနေလေတာ့သည္။ 

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဆီမွ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္လိုက္သလို အသံၾကားလိုက္ရၿပီး ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ခါးကိုင္ထားေသာလက္ေပၚ လက္ဝါးျဖင့္ လာအုပ္ကာ တစ္ခ်က္ညႇစ္ကိုင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ကို ခ်က္ျခင္းျပန္႐ုတ္သြားသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္အေတြးကေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားရာကေန ႐ုတ္တရက္ သတိလက္လြတ္သြားတာျဖစ္မည္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔စိတ္ေတြက ရဲတင္းသြား၏။ သူလည္း လိုခ်င္ေနတာပဲေလ၊ ငါတို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူပဲလို႔ ေတြးၿပီး အသာေျဖးေခ်ာ့လုပ္မေနေတာ့။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္၏ ခါးေလးကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ အားရပါးရကို ေကာ့ေညႇာင့္ေလေတာ့သည္။ “ စြတ္ ဖတ္ စြတ္ ဖုတ္ ေဖါက္ ေဖါက္” ေဒၚဖူးဝတ္ရည္၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွလည္း အရည္မ်ား႐ႊဲေနသျဖင့္ သူ႔လီးႀကီး ဝင္ထြက္တိုင္း အသံေတြက ျမည္ေနေပသည္။ မေန႔ညက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ၾကားမွာ တစ္ခ်ီ၊ မနက္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေဂြလွိမ့္လိုက္တာက တစ္ခ်ီမို႔ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္၏ ဖင္ႀကီးမ်ားမွာလည္း ေက်ာ္စိုးေသာ္ အေဆာင့္ႏွင့္အညီ ေကာ့ေကာ့ေပးလာသည္။ မၾကာမွီမွာပင္ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္တစ္ေယာက္ ေျခေထာက္မ်ား ဆန႔္တန္းလွ်က္ ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားပုံရေလသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္လည္း မထိန္းထားေတာ့ပဲ သူ႔လီးႀကီးမွ သုတ္ရည္မ်ားကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ပက္ျဖန္းၿပီး ၿပီးဆုံးလိုက္ရေလေတာ့သည္။

“ကိုေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ္ ေရာက္ၿပီ ထေတာ့ေလ” ကားဆရာဦးေလးထူး သူ႔ကို လႈပ္ႏိုးေတာ့မွ ပဲ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ႏိုးလာခဲ့ရသည္။ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေနေတာင္ေစာင္းေနၿပီ။ ဒီမနက္က ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ႏိုးၿပီး ကိုယ့္အခန္းျပန္ခိုင္းေတာ့ မနက္ေလးနာရီ၊ ေနာက္ေတာ့ ခုနစ္နာရီေလာက္ ျပန္ထ၊ ေရမိုးခ်ိဳး မနက္စာစား၊ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ႐ုံးကို ခဏသြား။ မွာစရာရွိတာမွာ ေဆြးေႏြးစရာရွိတာေတြ ေဆြးေႏြးၿပီး ေန႔လညစာစား။ ၿပီးတာနဲ႔ ထိုၿမိဳ႕ေလးက ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ညတုန္းက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ တစ္ခ်ီၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ပင္ပန္းၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြား၊ မနက္ၾကေတာ့ အိပ္ရာက မထခ်င္ထခ်င္ထ။ ေနာက္ေတာ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေစာင့္ေနရေတာ့ ကားစထြက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ အခုေတာ့ သူတို႔ သြားရမည့္ ၿမိဳ႕ကေလးေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ “ သားကလည္း ညဘက္ မအိပ္ရတာၾကေနတာပဲ” ေဒၚေလးဝတ္ရည္က စသလိုလိုႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာစကားကို ေက်ာ္စိုးေသာ္ကလည္း ရီးယ္က်ဲက်ဲျဖင့္။ “ဟုတ္တယ္ ေဒၚေလး၊ အိပ္ယာေျပာင္းလို႔လား မသိဘူး၊ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး” ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အမူအယာကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္၊ သူ႔ကို လာႀကိဳၾကသူမ်ားႏွင့္ စကားလွည့္ေျပာရင္းက သူတို႔တည္းရမည့္ အရာရွိရိပ္သာ၏ ဧည့္ခံခန္းမသို႔ ေလွ်ာက္သြားၾကေလသည္။

ေဒၚေလးဝတ္ရည္တို႔ စကားေျပာေနၾကခ်ိန္တြင္၊ ေက်ာ္စိုးေသာ္ႏွင့္ ဦးေလးထူးတို႔က ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏွင့္ သူတို႔ပစၥည္းမ်ားကို အရာရွိရိပ္သာတြင္း သူတို႔အတြက္ ေနရာခ်ထားေသာ အခန္းမ်ားသို႔ သယ္ယူခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုအရာရွိရိပ္သာကေတာ့ လင္းလင္းရွင္းရွင္းႏွင့္ ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အဦး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ေလးမွာ မေန႔ကထက္စာလွ်င္ မီးေရ အဆင္ေျပကာ နည္းနည္းအဆင့္ျမင့္ေသာ ၿမိဳ႕ေလးလည္း ျဖစ္ေလသည္။ အရာရွိရိပ္သာမွာလည္း ၿမိဳ႕လည္‌ေခါင္မွာမို႔ မေန႔ကလို ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ေၾကာက္သည္ဟု ဆင္‌ေခ်ေပးလို႔ မရေတာ့ေခ်။  သို႔ေသာ္လည္း တခါစားဖူးေနေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္က အဖိုးတန္ေသာ တစ္ညကို လက္မလြတ္ခ်င္ေပ။ ဦးေလးထူးက ထုံးစံအတိုင္း ဝန္းထမ္းအိမ္ယာေတြမွာ အိပ္ဖို႔ထြက္သြားၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ အေပၚထပ္မွာက်န္ေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္အခန္းသို႔ တံခါးသြားေခါက္ေလသည္။

“ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္… ေဒၚေလး” “ ေအး သား ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ” “ သားဒီညေရာ ေဒၚေလးနဲ႔ လာအိပ္လို႔ရမလား၊ “ ခဏအသံတိတ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ “ အင္း လာခ်င္လာခဲ့ေလ၊ ဒါေပမဲ့ သားအခန္းကို ျခင္ေထာင္ေတြခ် တံခါးကိုပိတ္ၿပီးမွ လာခဲ့ေနာ္” “ ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး” ေက်ာ္စိုးေသာ္ အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႔အခန္းျပန္၊ ျခင္ေထာင္ကိုခ် ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ေစာင္ကို လူအိပ္ေနသကဲသို႔ လုံးၿပီး အပုံေလးလုပ္ထားခဲ့၊ ၿပီးမွ တံခါးကို အသာေစ့ၿပီး ေဒၚဖူးဝတ္ရည္အခန္းသို႔ အျမန္ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ “ ေဒါက္ေဒါက္.. ေဒၚေလး” “ ေအး တြန္းလိုက္ ဂလန႔္မခ်ထားဘူး” ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚဖူးဝတ္ရည္အခန္းတံခါးကို အသာေလး တြန္းဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ကုတင္ေဘးက မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါးေရက်ဲပြတ္ေနသည္။ ညအိပ္ဝတ္ဂါဝန္ပါးပါးေလး ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္အုပ္ေကာင္းႀကီးကို ျဖည္ကာ ဖားရားခ်ထားသည္မွာ ခါးလည္နားထိ ေရာက္ေနသည္။

“ သား အခန္းတံခါးကို ဂလန႔္ခ်ခဲ့လိုက္ေလ” “ ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး” ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးႀကီးမွာ ပုဆိုးေအာက္မွ ေထာင္ထလာသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ျမင္သြားမွာစိုးသျဖင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ကိုယ္ကို ကိုင္းကိုင္း ကိုင္းကိုင္းျဖင့္ လုပ္ကာ ကုတင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ကုတင္ဆီသို႔ ေရာက္ေသာ္ သူ႔ေခါင္းအုံးကို ေဒၚေလး ဝတ္ရည္ေခါင္းအုံးနားမွာ ယွဥ္ခ်ၿပီး လွဲလိုက္သည္။ ပက္လက္ေတာ့ မလွန္ရဲ သူ႔ပုဆိုးေအာက္က ေကာင္ႀကီးက ေတာင္ေနတာ ဘယ္လိုမွ လဲမွာ မဟုတ္။ေဒၚေလးဝတ္ရည္ထိုင္ေနေသာဘက္ကို ေက်ာေပးကာ အသာေလး ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ကုတင္ေပၚေရာက္လာတာ သူသိလိုက္သည္။ မီးေခ်ာင္းႀကီးလည္း ပိတ္လိုက္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒီတခါေတာ့ ေခါင္းရင္းမွာ မီးလုံးမွိန္မွိန္ေလးတစ္လုံး ရွိေနသည္။

“ ကဲ ကိုယ္ေတာ္ေလး ျခင္ေထာင္အနားေတြကို ေမြ႕ယာနဲ႔ ဖိဦး၊ ေတာ္ၾကာ ျခင္ဝင္ေနမွ ေသြးလႉေနရဦးမယ္” ထိုအခါမွ ထၿပီး ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏွင့္ အတူတူ ျခင္ေထာင္အနားေတြကို ေမြ႕ယာေအာက္ ထိုးထည့္ၾကရသည္။ ျခင္ေထာင္တြင္း နီးနီးကပ္ကပ္ဆိုေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဆီမွ သင္းပ်ံ႕တဲ့ အနံ႔ေလးက ေက်ာ္စိုးေသာ္ စိတ္ေတြကို တအားထေစခဲ့သည္။ ေဟ့ေကာင္ စိတ္ကိုထိန္း ေအာင့္ထားဦး၊ ေ႐ႊဥေနတဲ့ ငန္းကို မသတ္လိုက္နဲ႔ဦး ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆုံးမေနရသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေပၚႏွစ္ေယာက္စလုံး လွဲခ်လိုက္ၿပီး မတိုင္ပင္ပဲႏွင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေက်ာေပးအိပ္လိုက္ၾကသည္။ ရာသီဥတုေလးကလည္း ေအးသည္မို႔ ေစာင္တစ္ထည္ကို လႊားကာ ႏွစ္ေယာက္ၿခဳံထားၾကသည္။ ေက်ာခ်င္းက မထိတထိ။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္ေငြ႕ေတြေၾကာင့္ ေႏြးလာၾကသည္။ 

ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္။ ထုံးစံအတိုင္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အသက္ရႉသံမွန္မွန္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနေလသည္။တကယ္က သူလည္းမသိပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အိပ္ေပ်ာ္မည္ဆိုတာကို။ ဒါေပမဲ့ သူသိတာကေတာ့၊ အရင္ညေတြက သူလုပ္ခဲ့တာကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ မသိပဲေနမည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အတိအလင္း ဆိုတာကေတာ့ ခြင့္ျပဳလိုက္မည္ဆိုပါက ႀကီးတဲ့သူမွာက အျပစ္ရွိမည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါက အျပစ္လႊတ္သည္။ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ဘာမွမသိလိုက္ဘူး ဆိုလို႔ရသည္။ မနက္လင္းေနသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ဘာမွမျဖစ္သလို ေနလို႔ရသည္။ ငါမသိဘူးေပါ့။ သူ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္လား အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလားဆိုတာလည္း ဘယ္လို သက္ေသျပမလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္မည္ဟု တြက္ဆလိုက္သျဖင့္ သိပ္ေတာ့ မလန႔္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အိပ္ယာေပၚတက္တက္ျခင္း ဂါဝန္လွန္ လုပ္ရမွာေတာ့ မရဲေသးသျဖင့္ အခ်ိန္ေစာင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ခဏေနေတာ့ သူတေစာင္း ဖိအိပ္ထားေသာဘက္က ပူလည္းပူလာ ေညႇာင္းလည္းေညႇာင္းလာလို႔ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။ ေစာင္ကိုလည္း ခါးနားအထိ တြန္းခ်လိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ၿခဳံထားသည့္ အပိုင္းကလည္း သူတြန္းခ်လိုက္လို႔ ေအာက္ေရာက္သြားၿပီး ေဒၚေလးဝတ္ရည္ခါးနားမွာ ေရာက္သြားသည္။ ဂါဝန္အရွည္လက္ျပတ္ဝတ္ထားလို႔ ညမီးေရာင္ေလး ေအာက္မွာေတာင္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ လက္ေမာင္းလုံးေတြက ဝင္းေနသည္။ အိအိေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ။ ခါးေလးက ႏွိမ့္က်သြားၿပီး တင္ပါးေနရာက ကားတက္ေနသည္။ ေတာင္တန္းေတြကို အေဝးကေနၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။  ေက်ာ္စိုးေသာ္ အသံမၾကားေအာင္ အသာေလး ထထိုင္ၿပီး ေစာင္ကို ေျခရင္းဘက္တို႔ အသာတြန္းခ်လိုက္သည္။ ေျခသလုံးသားေလာက္ထိ ဖုံးေနေသာ ဂါဝန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပြပြႀကီးကို အနားမွကိုင္ကာ အေပၚလွန္တင္လိုက္သည္။ လုံးက်စ္ျပည့္ေဖာင္းေသာ ေျခသလုံးသားေလးမ်ား၊ လုံးဝန္းေခ်ာမြတ္ေနေသာ ေပါင္တန္မ်ား ေပၚလာသည္။ ဂါဝန္အနားစက ေပါင္ရင္းနား ေရာက္ေနေသာ္လည္း အတြင္းခံကို မေတြ႕ရသျဖင့္ ဒီေန႔လည္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္အတြင္းခံဝတ္မထားဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ 

ဂါဝန္အနားစကို ခါးနားအထိ လွန္တင္လိုက္ေသာ္လည္း တေစာင္းအိပ္ေနတာမို႔ ျပည့္ၿဖိဳးလုံးဝန္း ေျဖာင့္စင္းလွပသည့္ ေပါင္တန္ႏွင့္ ဖင္လုံးႀကီးမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ခါးေလးကို အသာဆြဲလွန္ခ်လိုက္ရာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္မွာ ပက္လက္အေနအထားေလး ျဖစ္သြား၏။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ မွိတ္လို႔ အသက္လည္း မွန္မွန္ရႉေန၏။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က သိပ္မေၾကာက္ေတာ့၊ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံအရ ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္သည္ကို သူသိေနၿပီ။ အဲဒါလည္း တမ်ိဳးေကာင္းသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳရာမေရာက္။ သူမသိ ကိုယ္မသိေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းျဖင့္ ေန႔ခင္းဘက္က်ေတာ့ မ်က္ႏွာပူစရာမလို၊ အဲဒီအေၾကာင္းလည္း ေျပာေနစရာ မလိုေတာ့ေပ။ သူ႔ဘက္ကလည္း လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရာတာမို႔၊ အရမ္းကို အဆင္ေျပေနေလသည္။

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အသာခ်ဲ၊ သူ႔ပုဆိုးကိုလည္း ကြင္းလုံးခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး၊ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ဒူးေထာက္ေနရာယူလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ အေမႊးပါးပါးေလးေတြကို လက္နဲ႔ဖယ္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းညိဳညိဳေလးနဲ႔ အတြင္းသား နီတာရဲ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တယုတယ နမ္းလိုက္မိတယ္။ ညီစို႔စို႔ေလးေပမဲ့ ခဏေလးနဲ႔ ႏွာေခါင္းယဥ္သြားသည္။ အဲဒီ ညီစို႔စို႔အနံ႔ေလးကပဲ ေက်ာ္စိုး ေသာ္ရဲ႕ စိတ္ေတြကို တအား ထႂကြေစလာသည္။  ေက်ာ္စိုးေသာ္က အဖုတ္ႏူတ္ခမ္းသား တြန႔္တြန႔္ေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔ ယက္လိုက္ေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကိုယ္ေလး တစ္ခ်က္တြန႔္သြားတာ သတိထားမိသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ၾကားဖူးနားဝရွိသမွ် ဘာဂ်ာမႈတ္နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ မႈတ္ေတာ့သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေစာက္ေစ့ေနရာ ဖုဖုေလးကို လွ်ာထိပ္နဲ႔ ဖိထိုးေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကိုယ္လုံးႀကီး တြန႔္လိမ္တက္လာသည္။ သူ႔စိတ္ထင္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဖင္ႀကီးေတာင္ အိပ္ယာေပၚကေန ႂကြတက္လာသလိုပဲ။

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ေစာက္ရည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ စီးက်လာရာ ေက်ာ္စိုးေသာ္ေမးေစ့ေတြမွာ ေစးကပ္ကုန္သည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က သူ႔လွ်ာကို ေစာက္ဖုတ္အတြင္းထဲ ပိုထိုးထည့္လို႔ရေအာင္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္လုံးႀကီးေတြကို လက္ႏွင့္တြန္းၿပီး ကားလိုက္သည္။ ေစာက္ေခါင္းသား ႏုႏုေလးေတြကို လွ်ာျဖင့္ ထိုးႏွက္ၿပီးေတာ့ ေစာက္ေစ့ကို လွ်ာထိတ္ျဖင့္ တခါျပန္ထိုးျပန္ေလရာ မၾကာခင္မွာပင္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ကိုယ္လုံးႀကီးေတာင့္တင္းသြားကာ ေပါင္တန္ေတြကိုပါ ဆန႔္ထုတ္ပစ္လိုက္ရာ ကာမဆႏၵ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။  ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးႀကီးမွာလည္း အေတာ္မာေနၿပီမို႔ ကုန္းထၿပီး ေဒၚေလးဝတ္ရည္ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သည္။ မာေတာင္ ေတာင့္တင္းေနေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးေခ်ာင္းႀကီးမွာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္အဖုတ္ဝႏွင့္ တန္းေနေလၿပီ။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္မွာ ထုံးစံအတိုင္း မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားသည္။ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္မွန္း ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ အေနနဲ႔ကလည္း အဲ့လို အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေကာင္းသလိုပဲ ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚေလးဝတ္ရည္၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးေတြကို စုပ္နမ္းခ်င္ေနသည္။ သူနမ္းလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲ၊ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ပါ့မလား။ 

ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔လီးႀကီးကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ဖုတ္ဝကို ေတ့လိုက္သည္။ အခုနက သူယက္ထားခဲ့သျဖင့္ သူ႔တံေတြးေတြေရာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေစာက္ရည္ေတြေရာ ေပါင္းၿပီး အရည္႐ႊမ္းေနသျဖင့္ သူ႔ ဒစ္ဖူးက အလြယ္တကူပင္ နစ္ဝင္သြားသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔လီးႀကီးကို အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းဖိသြင္းၿပီး ဆီးခုံခ်င္းကပ္သြားမွ နားလိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကို ေမြ႕ယာေပၚေထာက္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ဂါဝန္ႀကိဳးသိုင္းေလးကို ပုခုံးေပၚမွ ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ဘရာဇီယာ ဝတ္မထားသျဖင့္ ႏို႔ႀကီးေတြက ဝင္းကနဲေပၚလာသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကေတာ့ ညိဳညိဳေလးေတြ ခဲတန္ဖင္က ခဲဖ်က္ကေလးေတြလို ေထာင္ထေနသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ အသာငုံ႔ၿပီး စုပ္လိုက္ရာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကိုယ္လုံးက တစ္ခ်က္ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္လုံးေတြက မွိတ္ထားေသာ္လည္း မ်က္ခြံေတြက လႈပ္လာသည္။ အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္မွိတ္ေနရသလိုမ်ိဳး။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ ႏို႔ႀကီးေတြကို ဘယ္ညာတစ္လွည့္စီ အားရပါးရစုပ္သည္၊ လက္ဖဝါးျဖင့္ ဆုပ္ႏွယ္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ထဲ စိမ္ထားေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက ႐ြစိ႐ြစိညႇစ္ေပးေနတာ ခံစားေနရသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ သူ႔ကို လႈပ္ရွားခိုင္းေနၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္သည္။ 

ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဖင္ကိုႂကြကာ တစ္ခ်က္ခ်င္း စၿပီး အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အရွိန္ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဂ်ိဳင္းေအာက္မွ လ်ိဳကာ ပုခုံးကို ဆြဲ၍ေဆာင့္သည္။ အားရပါးရေဆာင့္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေပါင္လုံးႀကီးေတြက ေက်ာ္စိုးေသာ္ခါးကို ညႇပ္ၿပီး ေျခဖေႏွာင့္ေတြကို ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေပါင္အေနာက္ခ်ိတ္ၿပီး ဆြဲသြင္းလာသည္။ အရွိန္ရလာေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္လည္း တအားေကာင္းေနေနၿပီ။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္လည္း ႏႈတ္ခမ္းေလး ဟတတျဖင့္ အသက္ရႉေတြ ျမန္ေနသည္။ စိတ္ကူးတစ္ခုေပါက္လာေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ဟတတျဖစ္ေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို သူ႔ပါးစပ္ျဖင့္ ဖိကပ္ၿပီး စုပ္လိုက္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ရမည္ဆိုတာကို ေက်ာ္စိုးေသာ္ သိေနသည္ မဟုတ္လား။ စိတ္ထဲကေတာ့ တထိတ္ထိတ္ကေတာ့ ရွိေနေသးသည္။ ဒါ သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းဖူးျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ ထၿပီးေကာပါက စားေနရသည့္ဟာေလး ငတ္သြားမွာလည္းစိုးသည္။ 

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းေတြက ခ်ိဳၿမိန္လွသည္။ ပထမေတာ့ သၾကားလုံးေလး စုပ္သလို စုပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုရဲလာၿပီး သူ႔လွ်ာႀကီးကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ၿပီး ေလွ်ာက္ေမႊၾကည့္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ လွ်ာေလးကို ထိုးဆြၾကည့္သည္။  ပထမေတာ့ ဘာမွတုန႔္ျပန္မႈ မရွိေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ေက်ာ္စိုးေသာ္လွ်ာကို ျပန္စုပ္လိုက္တာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးတန္ႀကီးလည္း တုန္ခါသြားရသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ဝမ္းသာအားရ ေဒၚေလးဝတ္ရည္လွ်ာေလးကို သူ႔လွ်ာႏွင့္ပြတ္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ပါးစပ္ထဲမွာ လွ်ံလာတဲ့ အရည္ေတြကိုပါ စုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာလည္း သူ႔ဖင္ကို ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးေနမိသည္။  ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ လက္ေတြက သူ႔ေက်ာျပင္ကို ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဖက္တြယ္ေနမွန္းပင္ မသိလိုက္ရ။ ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားသည္ကိုသာ သတိထားမိေတာ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ပိတ္လို႔ထားဆဲ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တစ္ခ်က္ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ေဘးကို လွိမ့္ဆင္းလိုက္သည္။ သူ႔လီးႀကီးကလည္း ေပ်ာ့ေနၿပီမို႔ လရည္မ်ားႏွင့္အတူ ေလွ်ာထြက္လာသည္။ ေပါင္မွာ ေစးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ထရမွာေလာေလာဆယ္ နားခ်င္ေသးတာမို႔ ခဏနပ္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အသာထလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသြားကာ သူ႔လီးႀကီးကို ေသခ်ာေဆးေၾကာလိုက္သည္။ 

ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ သဘက္အေသးေလးတစ္ခုကို တျခမ္းေရဆြတ္ နည္းနည္းညႇစ္ခ်လိုက္ၿပီး ယူလာခဲ့သည္။ ပက္လက္ပင္ရွိေနေသးေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ အဖုတ္ႏွင့္ ေပါင္ခြဆုံေနရာကို သဘက္ေရစိုပိုင္းျဖင့္ ေသျခာသန႔္စင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေျခာက္သည့္အပိုင္းေလးျဖင့္ သုတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျပန္သြားထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ဂါဝန္က သူ႔ကိုယ္လုံးကို လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ျပန္ဖုံးရက္သား ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုယ္လုံးေပၚကို ေစာင္ပါးေလး ဖုံးကာ ၿခဳံလိုက္သည္။ သူ႔ကို ေက်ာေပးၿပီး ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ခါးေလးကို အေနာက္မွ အသာဖက္ရင္း သူလည္း မ်က္လုံးမွိတ္ေမွးလိုက္ရာ ခဏအတြင္းမွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ အိပ္ယာက ႐ုတ္တရက္ ႏိုးလာသည္။ သူ႔ေဘးမွ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ဘာမွန္းမသိ ေနာက္မွ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ထသြားတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ေရးခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားတာဆိုေတာ့ ရႈးေပါက္ခ်င္လို႔ တေရးႏိုးထေပါက္တာျဖစ္မည္။ ၾကက္တြန္သံ သဲ့သဲ့ေတာ့ ၾကားေနရၿပီ အလင္းေရာင္ေတာ့ မရွိေသး။ အာ႐ုံတက္စ မနက္ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ျဖစ္မည္ဟု ခန႔္မွန္းမိသည္။ သူ႔လီးႀကီးမွာလည္း မာေတာင္ ေတာင့္တင္းေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ စိတ္လာလို႔ေတာ့ မဟုတ္၊ ညဘက္က အားရပါးရဆြဲခဲ့ၿပီးေတာ့ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနမိလို႔လား။ သူအရင္က ညဖက္ေဂြလွိမ့္ၾကမ္းသြားရင္လည္း မနက္အိပ္ယာထမွာ လီးႀကီးက မာတင္းေနတတ္သည္။ အေၾကာေညႇာင္းတာလား ဘာလားမသိ။ ခနေနေတာ့ ျပန္ၿပီး ေပ်ာ့က်သြားတတ္သည္။

အခုကေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္အိပ္ယာထဲမွာ ေရာက္ေနၿပီး ညကလည္း ေဆာ္ၿပီးၿပီ။ အခု သူျပန္လာရင္လည္း ေဆာ္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနသည္ဆိုေတာ့ ျပန္က်မည္မထင္။ ရာသီဥတုကလည္း မနက္ပိုင္းေတာင္ အိုက္စပ္စပ္မို႔ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ကို ဖယ္ခ်လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကိုပါ ကြင္းလုံးကြၽတ္ ကန္ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူ၏ မာေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးကို လက္ျဖင့္ ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ကာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးပြင့္လာတာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ပက္လက္လွန္ကာမ်က္လုံးကို မွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ မ်က္ခြံၾကားမွ ေမွးေမွးေလးလုပ္ကာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ကုတင္ဆီသို႔ ျပန္လာသည္ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလွ်င္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကလည္း သူ႔ကို တက္လုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္လည္း ပုေလြမ်ား ေပးမလားလို႔ အေတြးႏွင့္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္လာၿပီး အလံတိုင္ႀကီးလို ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္၊ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနၿပီး၊ မထိမကိုင္ပဲ ေက်ာ္စိုးေသာ္ေဘးမွာ အသာလွဲေလွ်ာင္းလိုက္သျဖင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားရသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ဘာသေဘာလဲ သူစဥ္းစားလို႔ မတတ္ေတာ့။

သူလုပ္ေနတုန္းမွာ မ်က္လုံးမဖြင့္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္က ဟုတ္ပါၿပီ သူ႔ကို တရားဝင္ ခြင့္မျပဳခ်င္လို႔ေပါ့။ အခု သူအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေတာ့ ေရာ ကိုယ့္ကို လာလုပ္မေပးတာက ဘာလို႔လဲ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ေခါင္းထဲ အလင္းတစ္ခု လက္သြား၏။ အင္း သူကငါ့ကို မယုံလို႔ေနမွာပဲ။ သူလုပ္ေပးေနတုန္း ငါကမ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ရင္ သူဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာမွာ သူမသိပါဘူး ဆိုတာကို ျငင္းလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါသူ႔ကို ဘာလုပ္လုပ္ သူက အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ငါ့ကို မလုပ္တာျဖစ္မယ္။ ထိုသို႔ အေတြးေပါက္သြားၿပီးေနာက္ ေက်ာ္စိုးေသာ္စိတ္ထဲ လူငယ္ပီပီ မခံခ်င္စိတ္ကေလးလည္း ျဖစ္သြား၏။ ေအးေလ ဒီလိုမ်ိဳး ကစားခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း သိၾကေသးတာေပါ့ကြာဟု စိတ္ထဲေတြးၿပီး အိပ္ယာေပၚ ထထိုင္လိုက္သည္။ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ဂါဝန္စကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ရဲရဲတင္းတင္းပင္ ကားလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး ဆိုတာကို သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေနာက္တစ္ခုက မၾကာခင္မွာ မိုးလင္းလာေတာ့ မည္ သူတို႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့။

ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားဝင္လိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ အခုမွ ဆပ္ျပာေမႊးျဖင့္ ေဆးလာလို႔ထင္သည္။ ဆပ္ျပာနံ႔သင္းသင္းေလး ေမႊးေနသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ႏူတ္ခမ္းသား တြန႔္တြန႔္ေလးေတြကို ယက္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေစာက္ေစ့ေလးကို လွ်ာထိပ္ျဖင့္ ဖိလွိမ့္ကာ လွည့္ပတ္ကစားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေစာက္ေစ့ေလးကို သူ႔လက္ညိဳးေလးျဖင့္ ဖိပြတ္ေျခေပးေနရင္းက သူ႔လွ်ာကို ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားႏုႏုေလးေတြ ထိတို႔ယက္ေပးေနမိသည္။  ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ရည္ေလးေတြ စို႔လာသည္မို႔ ညီစို႔စို႔အနံ႔ေလး ထြက္လာသည္။ ခဏေလးႏွင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ႏွာေခါင္းယဥ္သြားသည္။ ထိုအနံ႔က သူ႔တဏွာစိတ္ကို ပိုႂကြေစတာကိုလည္း သတိထားမိသည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေပါင္ႏွစ္လုံးကလည္း သူ႔လွ်ာ ပိုၿပီး သြင္းလို႔ဝင္ႏိုင္ရန္ ကားေပးလာသည္။ ဖင္ႀကီးေတြကလည္း အၿငိမ္မေန လႈပ္ရွားလာသည္။ ေဒၚေလး ဝတ္ရည္စိတ္ႂကြလာၿပီ ဆိုတာကို သူသိေလသည္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကိုယ္ေပၚကို ေျပာင္းျပန္တက္ခြလိုက္သည္။ ဆိုလိုတာက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြဖက္ကို မ်က္ႏွာျပဳၿပီး ခြလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ တက္မထိုင္ပါ။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ရဲ႕ ကိုယ္တဖက္တခ်က္မွာ ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ထိုးေပးျပန္၏။ ၿပီးမွ သူ႔ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ကာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကိုယ္ေပၚေမွာက္ရက္ ေလးဖက္ေထာက္အေနအထားရေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ အခုေတာ့ သူ႔လီးႀကီးက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ မ်က္ႏွာေပၚဝဲေနေခ်ၿပီ။

သူ႔လီးႀကီးကို လက္တဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမွာ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က သြားကို ေစ့ထားသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က သူ႔လီးထိပ္ျဖင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ႏႈတ္ခမ္းတေလွ်ာက္ကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ဖိပြတ္ထည့္လိုက္ရာ အကနဲ အသံနဲ႔အတူ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ပါးစပ္ပြင့္သြားသည္။ ထိုအခါမွ လီးႀကီးကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္ပါးစပ္ထဲ ဝင္သေလာက္ ထိုးထည့္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ကိုလည္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ပတ္ဆီ ထိကပ္လိုက္သည္။ အခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို သူလိုခ်င္သည့္ ဆစ္စတီႏိုင္းပုံစံ မရရေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚေလးဝတ္ရည္ ေစာက္ပတ္ကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ယက္ၿပီး ေစာက္ေစ့ကေလးကို သူ႔လက္ထိပ္ကေလးျဖင့္ ပြတ္သတ္ေပးေနခ်ိန္မွာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ပါးစပ္ကလည္း သူ႔လီးႀကီးကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေပးေနေလၿပီ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ သူ႔လီးႀကီးကို ေဒၚေလးဝတ္ရည္စုပ္ေပးေနသည္ဆိုသည့္ အသိေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပီးခ်င္သြားေသာ္လည္း အတင္းကို ထိန္းထားေလသည္။ 

သူက ေဒၚေလးဝတ္ရည္ အရမ္းစိတ္တက္ႂကြလာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနေလျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔လွ်ာႏွင့္ သူ႔လက္မ်ား၏ မနားမေန ကစားေပးမႈေၾကာင့္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္တစ္ေယာက္ ဖင္ႀကီးတယမ္းယမ္း အိပ္ယာေပၚမွ ေျမႇာက္ေျမႇာက္တက္လာၿပီး သူ႔လီးႀကိးကိုလည္း အားရပါးရ စုပ္ေနသည့္ အခ်ိန္ၾကေတာ့မွ စိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာ သုတ္ရည္မ်ားကို လႊတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။  ေဒၚေလးဝတ္ရည္အဖို႔လည္း ေ႐ြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိေတာ့၊ သူ႔ကိုယ္သူပင္ သတိမထားမိ၊ ပါးစပ္ထဲ ပန္းထည့္လာေသာ ပူေႏြးေႏြး သုတ္ရည္မ်ားကို မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္မိၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္တက္ကာ ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိခံစားသြားရေလေတာ့သည္။ မနက္ၾကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ၿမိဳ႕နယ္လူႀကီးမ်ားႏွင့္ မိတင္ေတြလုပ္ေနေတာ့ အလုပ္မရွိေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္ တစ္ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ငိုက္လာေလသည္။ ညကလည္း သိပ္မအိပ္ျဖစ္၊ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ႏွင့္ကလည္း ႏွစ္ခ်ီၿပီးထားေတာ့ လူက အလိုလို ႏွပ္ခ်င္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မနက္စာ စားၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း၊ မ်က္ႏွာထားက တင္းေနသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကိုလည္း ရွိသည္လို႔ပင္ အမွတ္မထားသလိုပင္။

ဘာလို႔လဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ညက မေျပာမဆို သူ႔ပါးစပ္ထဲ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထည့္ပစ္လိုက္မိလို႔ပဲလား။ အဲဒါတစ္ခုပဲ ထူးျခားတာ လုပ္မိသည္ မဟုတ္လား။ ေစာက္ဖုတ္ကေတာ့ မေျပာမဆို လုပ္ေနတာပဲ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိသြားၿပီလဲ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ညစ္ညစ္ျဖင့္ အိပ္ပစ္လိုက္သည္။ညေနေစာင္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္ျပန္လာၿပီး ညေနစာ စားၾကေတာ့လည္း မ်က္ႏွာက တင္းတင္းမို႔၊ ေက်ာ္စိုးေသာ္ မေနတတ္ေတာ့၊ သူလုပ္လိုက္တာ နည္းနည္းမ်ား လြန္သြားလို႔လားဟု ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ညဦးပိုင္းေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္ လူငယ္ပီပီ မခံခ်င္စိတ္ကေလး ေပၚလာ၏။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္တစ္ေယာက္ သူလိုးေနတာကို သိသိႀကီးႏွင့္ ၿငိမ္ခံေနေသာ္လည္း သူ႔ကို အသိအမွတ္မျပဳ၊ မေန႔ညက သူ႔ပါးစပ္ထဲ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့မွ မေက်မနပ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာထားတင္းျပေနသည္။ ေနပါေစေပါ့ ေသာက္ဂ႐ုစိုက္လို႔ ေတာ္ၿပီ၊ ဒီည မသြားေတာ့ဘူး။ ငါလည္း အခုခရီးစဥ္မွာ သူ႔ကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ၂ ခါ၊ ပါးစပ္ထဲ တစ္ခါ လိုးၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ ဒီေလာက္ဆို။ ထိုသို႔ေသာ အေတြးေပါင္းစုံျဖင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚတြင္ တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ ျဖစ္ေန၏။

ေဒၚဖူးဝတ္ရည္အေနႏွင့္ကလည္း မေန႔ညက ကိုယ့္ဘာသာ ကာမစိတ္ေတြ အရမ္းတက္ႂကြသြားၿပီး ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးႀကီးကို အားရပါးရ စုပ္လိုက္မိသည္။ ပထမေတာ့ ေကာင္ေလးကို သူမသိဘူးဟု ဟန္ေဆာင္ကာ အလိုးခံလိုက္မည္၊ ေနာက္ေတာ့ မိမိ မလိုခ်င္ေတာ့ သူ႔ကို အနားကပ္ မခံလိုက္လွ်င္ ၿပီးေရာဟု တြက္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔မရႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ပါးစပ္က အားရပါးရ စုပ္ခဲ့တာကို ျငင္းလို႔ မရေတာ့။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔အမ်ိဳးသားပင္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ သူအၿပီးမခံခဲ့။ အခုေတာ့ တူအ႐ြယ္ေကာင္ေလး လီးႀကီးမွ သုတ္ရည္ေတြကို မ်ိဳခ်ခဲ့လိုက္ရသည္။ အဲ့တာကို ညဘက္ႏွာတင္းေနစဥ္က ဘာမွမျဖစ္သလိုေပမဲ့ မနက္အိပ္ယာထေတာ့ ေတြးေတြးၿပီး ေဒါပြေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက မေကာင္း။ ဒီညေတာ့ ေတာ္ၿပီဟု စဥ္းစားထားသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ညဦးပိုင္းေရာက္ေတာ့ စိတ္ေျပသြားၿပီး အဖုတ္ကလည္း စၿပီး ယားလာသည္။ ေသြးက ျပန္ေတာင္းတလာသည္။ ေကာင္ေလးမ်ား လာေလမလားဟု တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ရသည္။ ေအာက္က အတြင္းခံပင္တီ ဘရာ အကုန္ခြၽတ္ၿပီး ထုံးစံအတိုင္း ညဝတ္အက်ႌေလး ဝတ္ၿပီးေတာ့ လည္တိုင္ လက္ေကာက္ဝတ္တို႔ကို ေရေမႊး ျဖန္းလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ လိုရမယ္ရ ဟု ေတြးကာ ဂါဝန္ကို လွန္ၿပီး ေပါင္ၾကားသို႔ ေရေမႊး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ညႇစ္ျဖန္းလိုက္သည္။

ေနာက္ေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ အိပ္ယာေပၚလွဲကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္ကာ လွန္ေလာဖတ္ၾကည့္ေနသည္။ နားကေတာ့ တံခါးေခါက္သံ ဘယ္ေတာ့မ်ား ၾကားရမလဲဟု စြံ႕ထားလိုက္မိသည္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ မေန႔ညက ေက်ာ္စိုးေသာ္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို ေကာင္းေကာင္းယက္ေပးေနတုန္း သူက ေက်ာ္စိုးေသာ္လီးႀကီးကို အားရပါးရ စုပ္ေပးေနတာကို ေတြးမိေနၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ နည္းနည္း စိုတိုတို ျဖစ္လာ၏။ သူဒီေလာက္ထိ ေရာက္ေအာင္ လမ္းစထြင္လာခဲ့ၿပီးမွ ဘာလို႔ ႐ိုက္ခ်ခ်င္ရတာလဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးစျပဳလာသည္။ ကိုယ္က အႀကီးပဲ တစ္ခုခုဆို ကိုယ္က စေခၚမွေပါ့ေလ။ လူငယ္ကေတာ့ ေၾကာက္မွာေပါ့ေလဟုလည္း ေတြးလာသည္။ ညဆယ္နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့။

ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ သူ႔အခန္းတံခါးကို အသာေလးလွပ္ကာ လူသြားစၾကၤန္တဖက္ျခမ္း၊ သူ႔အခန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေက်ာ္စိုးေသာ္အခန္းရွိရာေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အခန္းေရွ႕ တံခါးဝမွာ ရပ္ကာ အခန္းတံခါးကို အသာေလးေခါက္လိုက္သည္။ “ သားေရ၊ ကိုေက်ာ္.. အိပ္ၿပီလားကြယ့္”ေက်ာ္စိုးေသာ္ကလည္း ပထမပိုင္းကသာ စိတ္တိုေနသလို ျဖစ္ေသာ္လည္း ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အရင္ညေတြက ဖက္ခဲ့ လိုးခဲ့ရတာေတြကို ျပန္လြမ္းေနၿပီး ေဒၚေလးဝတ္ရည္အခန္းကို ထသြားခ်င္စိတ္ေပါက္ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာပုပ္သိုးသိုးကို ေၾကာက္တာက တေၾကာင္း၊ မေခၚပဲလည္း မသြားရဲတာက တေၾကာင္းမို႔၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္ကာ ပုဆိုးခ်ဳံထဲမွ လီးကိုသာ အသာအယာ သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ ပြတ္သတ္ေနမိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အခန္းဝမွ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

“သားေရ ကိုေက်ာ္ အိပ္ၿပီလားကြယ္” ေက်ာ္စိုးေသာ္ ကုတင္ေပၚမွ ကမန္းကတန္းထသြားကာ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္သည္။ အခန္းဝမွာေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္၊ သူညဖက္အိပ္လွ်င္ဝတ္ေနၾက ညဝတ္ဂါဝန္အရွည္ အဝါေရာင္ ပါးပါးေလးျဖင့္ ရပ္ေနသည္။ ပထမ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ႐ုတ္တရက္ အန္းတန္းတန္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က အေပါက္ဝမွ ကိုယ္ကို ေဘးသို႔ဖယ္ေပးလိုက္ရင္း “လာေလ ေဒၚေလးဝတ္ရည္၊ သားမအိပ္ေသးပါဘူး စာဖတ္ေနတာ” ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ ကုတင္ေဘးသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ ေနာက္ဖက္မွ တစ္လုံးစီ ခါရမ္းၿပီး သြားေသာ တင္ပါးဆုံႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူ႔အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ကာ ဂလန႔္ထိုးလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္အေနာက္ဘက္သို႔ အျမန္လိုက္သြားလိုက္သည္။ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က ကုတင္နားေရာက္မွ ေက်ာ္စိုးေသာ္ဖက္ ျပန္လွည့္ၿပီး “သားက ဘာစာအုပ္ဖတ္.. အု”အေနာက္မွ ကပ္ရက္ပါလာေသာ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို ဆြဲဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ငုံစုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး၏ ဖြင့္မေျပာပဲ ဖိႏွိပ္ထိန္းကြပ္ထားေသာ စိတ္ေတြက ပြင့္ထြက္က်ကုန္ေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အငမ္းမရ နမ္းစုပ္မိၾကရင္း၊ ေက်ာ္စိုးေသာ္ရဲ႕ လက္ေတြကလည္း ေဒၚေလးဝတ္ရည္ တင္သားေတြကို ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္ ႏွယ္ေနမိေတာ့သည္။

ခနၾကာေတာ့ ေမာလွ်သြားေသာ ေဒၚေလးဝတ္ရည္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေက်ာ္စိုးေသာ္ ပါးစပ္မွ ခြာလိုက္ၿပီး အသက္ေအာင့္ထားသမွ်ကို မဝတဝ ရႉေနရင္းမွ “ ေဒၚေလးတို႔ မမွားသင့္ဘူးေနာ္ သား” “ ဘာလို႔လဲ ေဒၚေလးရယ္၊ သား ေဒၚေလးကို ခ်စ္ေနမိၿပီ” “ ဟင့္အင္း ေဒၚေလးမွာက အိမ္ေထာင္နဲ႔ေလကြယ္၊ ေနာက္ၿပီး သားက ေဒၚေလးရဲ႕ တူအရင္းလို သားအရင္းလိုပဲဟာကို”“ဒါေပမဲ့ တကယ့္အရင္းမွ မဟုတ္တာေလ၊ သားတို႔ က ဒီေလာက္အဆင့္ေရာက္ေနမွပဲ ေဒၚေလးရယ္” ပါးစပ္ကသာ ဆင္ေခ်ေတြျဖင့္ ျငင္းေနေသာ္လည္း ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ ေပါင္ခြစုံမွာေတာ့ အရည္ေတြ ႐ြဲေနပါၿပီ။ ေက်ာ္စိုးေသာ္ ပုဆိုးေအာက္မွ လီးႀကီးကလည္း ထိုးေထာင္ထလို႔ သူ႔ေပါင္ေတြ ဗိုက္ေတြကို ဟိုထိုးဒီထိုး ေထာက္မိေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ကို သူ႔ကုတင္ေစာင္းေပၚဖင္ထိုင္က်ေလးျဖစ္ေအာင္ အသာေလး လမ္းေၾကာင္းေပးလိုက္သည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ လည္တိုင္ အနံ႔ကို နမ္းရႈံ႕ေပးရင္းမွ ညဝတ္ဂါဝန္ပုခုံးႀကိဳးကို ပုခုံးေပၚမွာ အသာေလွ်ာခ်ရင္း ဘရာဇီရာဂ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ လြတ္လပ္သြားေသာ ႏို႔ႀကီးေတြကို ငုံစုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္တစ္ေယာက္ ၿငီးသံေလးထြက္လာသည္။

ေက်ာ္စိုးေသာ္ေခါင္းမွ ဆံပင္ေတြထဲ ဖူးဝတ္ရည္လက္ေခ်ာင္းေတြ ထိုးထည့္ရင္း ကုတ္ျခစ္ေပးေနမိသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ႏို႔ႀကီးေတြကို ကုန္းစို႔ေပးေနရင္းက သူ႔ပုဆိုးကို ကြင္းလိုက္ပုံခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ေဒၚဝတ္ရည္ဂါဝန္ကို မတင္ရင္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္ေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က ဖင္ကို အသာေလးႂကြေပးမိသည္။ အခုေတာ့ ကုတင္ေစာင္းမွာ ေပါင္ကားထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ လီးႀကီးေထာက္လို႔ မတ္တပ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ေနတာက ေက်ာ္စိုးေသာ္။ ‌ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ႏို႔ေတြကို ဘယ္တဖက္ ညာတလွည့္ စို႔ေနရင္းက သူ႔လီးႀကီးကို လက္တဖက္နဲ႔ ကိုင္ထိန္းရင္း အရည္ေတြ စိုစြတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္အဝကို ေတ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေကာ့သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ အခုေတာ့ ကုတင္ေစာင္းမွာ ထိုင္ၿပီး သူ႔လည္ကုတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ခိုထားတဲ့ ေဒၚေလးဝတ္ရည္ကို ေပါင္ႏွစ္ဖက္မၿပီး မတ္တတ္ ရပ္လ်က္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို အားရပါးရ လိုးေနမိေတာ့သည္။ ပြင့္လင္းသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတို႔ရဲ႕ ၿငီးတြားသံ၊ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းေတြ၊ အရည္႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလခိုလို႔ ထြက္တဲ့အသံ၊ ဆီးခုံခ်င္း႐ိုက္သံ၊ စတဲ့ အသံေတြသာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညဘက္၊ ဘိုတဲ အခန္းတစ္ခုမွာ လႈပ္ခါလို႔ ေနပါေတာ့သည္။

အဲဒီညက ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ သူ႔အခန္းျပန္သြားမအိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က သူ႔ကို ကုတင္ေစာင္းတင္လိုးၿပီး တစ္ခ်ီၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚတက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး နားၾကပါသည္။ ခနေနေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္ လီးႀကီးျပန္မာလာေတာ့ ေလွႀကီးထိုး ပုံစံနဲ႔ တစ္ခ်ီလိုးၾကပါသည္။ အဲဒီအခ်ီအၿပီးမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိပ္ေမာက်သြားၾကပါေတာ့သည္။

မနက္ မိုးလင္းခါနီးၾကမွ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ အားျပန္ျပည့္ေနတဲ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ကို ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ေဒါ့ကီစတိုင္ ဆြဲလိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ီၿပီးလို႔ ခဏနားၿပီးမွ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ ကိုယ့္အခန္းကို ျပန္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီေန႔က ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ ခရီးစဥ္လည္း ဆုံးၿပီမို႔ ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးလုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ ညားခါစလင္မယား ဟန္းနီးမြန္းထြက္သလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္မွာ ခပ္ထန္ထန္ျဖစ္ၿပီး အားေကာင္းေမာင္းသန္ အ႐ြယ္ေကာင္း ေက်ာ္စိုးေသာ္လို ေကာင္ေလးႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လိုးျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုၿပီး ထန္သထက္ ထန္လာရသည္။ စားရသည့္ကေလး ပိုငတ္သည္ဆိုသလို ျဖစ္ေနၾကရသည္။ 

ညေနေစာင္း ထမင္းစားၿပီးတာႏွင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အင္တာနက္မွ ပြန္ဆိုက္ေတြကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထလာၾကလွ်င္ လိုးၾကျပန္သည္။ ထိုကားေတြထဲမွ ပုံစံေတြလည္း စုံၿပီ ဆိုေတာ့ အသစ္အဆန္းကို ရွာၾကျပန္သည္။ တူးအင္ဝမ္းတို႔ ေအာဂီဟုေခၚေသာ အုပ္စုလိုက္ လိင္ဆက္ဆံတာတို႔ၾကေတာ့လည္း ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က သူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔မို႔ မစမ္းသပ္ရဲ၊ ဆိုေတာ့ ဘီဒီအက္စ္အမ္ကို စမ္းၾကည့္ရေကာင္းမလားဟု ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေမးေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က လုပ္ၾကည့္ေလဟု ခြင့္ေပးလိုက္ေလသည္ ။

တစ္ေန႔ ေက်ာ္စိုးေသာ္ အလုပ္မွ ေစာေစာျပန္ၿပီး သူလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းေလးမ်ားကို ရွာဝယ္ကာ အိမ္မွာ ျပန္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ အလုပ္မွ ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝမွ စီးႀကိဳၿပီး ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေပးသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို ပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုဖာေပၚထိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ကာ နမ္းၾကသည္။ ေက်ာ္စိုးေသာ္က ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ ႏို႔ႀကီးေတြကို အက်ႌေပၚမွ ပင္ ဆုပ္ႏွယ္သည္။ အစပိုင္းတုန္းက ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က မႀကိဳက္၊ သူ႔အက်ႌေတြ ေၾကကုန္မွာစိုးလို႔ အဝတ္အစားလဲၿပီး သို႔မဟုတ္ ခြၽတ္ၿပီးမွ ကိုင္ခိုင္းသည္။ ေနာက္ေတာ့ လင္မယား လုံးလုံးလို ျဖစ္လာၾကေတာ့ ေက်ာ္စိုးေသာ္က အဲလို ႐ုံးအဝတ္အစားတို႔၊ ယူနီေဖာင္းတို႔ ဝတ္ထားလွ်င္ ပိုစိတ္ထမွန္းသိေတာ့ ခြင့္လႊတ္လာရေတာ့သည္။ 

ေက်ာ္စိုးေသာ္ကလည္း ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ကို အလုပ္မွ ျပန္လာလွ်င္ အဝတ္အစားခ်က္ျခင္း မလဲေစရ၊ သူတခ်ီလိုးၿပီးမွ လဲရမည္ဟု ေျပာထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေန႔လည္း ထုံးစံအတိုင္း ႏို႔ႀကီးေတြကို အက်ႌေပၚမွပင္ နယ္၊ ဖင္ႀကီးေတြကိုလည္း ထမိန္ေပၚမွပင္ လက္ျဖင့္ ဆုပ္ေခ်ေလသည္။ အခုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိခ်ိန္တြင္ ေမာင္ ႏွင့္ ဖူး ဟူ၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေခၚၾကေလသည္။ “ကဲ ေမာင္ ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား စမယ္ဆို ဘာလဲ ေျပာပါဦး” “ဒီလို ဖူး၊ ေမာင္ စဥ္းစားထားတာ ေျပာမယ္ေနာ္၊ ဖူးႀကိဳက္မွ လက္ခံ၊ ဖူးမႀကိဳက္ရင္လည္း မလုပ္နဲ႔၊ ဒီျပင့္ဟာတစ္ခု စမ္းတာေပါ့” “ ေမာင္ စိတ္ကူးထားတာေလး အရင္ေျပာပါဦး၊ အဲဒါနားေထာင္ၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ၾကမယ္ေလ” “ေကာင္းၿပီ ဒီလိုေလ ေမာင္တို႔ တစ္ခါေျပာဘူးတဲ့ ဘီဒီအက္စ္အမ္ ဆိုတာေလ ေဘာင္းေဒ့၊ စေလ့အန္မာစတာေလ။ အဲေတာ့ ေမာင္နဲ႔ ဖူးနဲ႔ စေလ့ဗ္နဲ႔ မာစတာ ဂိမ္းေဆာ့မယ္ေလ။ သခင္နဲ႔ ကြၽန္ေပါ့။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ လုပ္မယ္ေလ။ တစ္ပတ္ျခားေပါ့။ ဒီအပတ္ ေမာင္က သခင္ဆိုရင္ ဖူးက ကြၽန္၊ ေနာက္အပတ္ ဖူးက သခင္ဆိုရင္ ေမာင္က ကြၽန္။ သခင္ေျပာသမွ်ကို ကြၽန္က နားေထာင္ရမယ္ေလ။ အဲ့ဒါလည္း ဒီအိမ္အတြင္းမွာပဲ လုပ္မယ္ေလ။ အဲ့ဒီ စည္းကမ္းက အိမ္တံခါးက ထြက္တာနဲ႔ ျပယ္သြားမယ္ေလ” “ခစ္ခစ္ ေကာင္းသားပဲ၊ ဖူးက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး ဆိုေတာ့ ေမာင္က ဒီအပတ္ သခင္စလုပ္ေလ၊ ဖူးက အဲဒီကမွ သင္မွာေပါ့” “ေမာင္လည္း လုပ္ဖူးလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ စာအုပ္ေတြထဲ ဖတ္ဖူးတာပဲေလ အဟီး” “အဲေတာ့ ဘယ္ေတာ့စမလဲ” “ဖူးသေဘာတူရင္ အခု စမယ္ေလ” ေဒၚဖူးဝတ္ရည္ မ်က္ခုံးေလး တဖက္ပင့္ၿပီး စိတ္ဝင္တစားျဖင့္ ေက်ာ္စိုးေသာ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟြန႔္သူဘယ္တုန္းက ႀကိတ္ႀကံထားသလဲ ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ေပါ့။

“စေလ ကဲ အခု ဖူးဘာလုပ္ေပးရမလဲ” “အင္း အေျခခံစည္းမ်ဥ္း အရင္ေျပာျပမယ္၊ တစ္ပတ္လုံး မေဆာ့ဘူးကြာ၊ ႏို႔မို႔ ပ်င္းသြားမယ္၊ တစ္ပတ္ကို သုံးရက္ေလာက္ ေဆာ့မယ္၊ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ပတ္စီ သခင္လုပ္ေၾကး ။ သခင္ျဖစ္တဲ့သူကို သခင္လို႔ပဲ ေခၚရမယ္၊ သခင္ ျဖစ္တဲ့သူက သူ႔ကြၽန္ျဖစ္တဲ့သူကို ႀကိဳက္သလို ေခၚခြင့္ရွိတယ္။ သခင္ေျပာတဲ့ဟာကို ကြၽန္ျဖစ္တဲ့သူက အကုန္နားေထာင္ရမယ္ ဆင္ေခ်မတက္ရဘူး။ သခင္က မႀကိဳက္ရင္ အျပစ္ေပး ဆုံးမ ႏိုင္ခြင့္ရွိမယ္။ ရက္မေစ့ခင္ ကစားတာကို ေတာ္ၿပီလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကစားတဲ့ ရက္မဟုတ္ပဲ ႐ိုး႐ိုးရက္ေတြမွာမွ ဆက္ကစားမယ္ မကစားေတာ့ဘူး ဆိုတာကို ေဆြးေႏြးမယ္။ သေဘာတူလား။” “အင္း စိတ္ဝင္စားစရာပဲ အဟိ” “ဒါဆို ဒီေန႔က ဗုဒၶဟူး၊ ဒီေန႔က စမယ္ဆိုရင္ ေသာၾကာေန႔မွာ တစ္ေယာက္ အလွည့္ၿပီးမယ္။ စေနတနဂၤေႏြကိုေတာ့ ႐ိုး႐ိုးပဲေနမယ္၊ ၾကားရက္ ေနာက္အပတ္မွာ စခ်င္တဲ့ရက္မွာစ ကဲ ဘယ္လိုလဲ” “အင္း ဟုတ္ပါၿပီ အဲဒါလည္းေကာင္းတာပဲ၊ စေန၊တနဂၤေႏြဆို ဒီျပင္အလုပ္ေတြရွိတယ္၊ ဆိုရွယ္ကိစၥေတြလည္းရွိေသးတယ္၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ၾကားရက္ေတြပဲ”“ဟုတ္ၿပီ သေဘာတူမယ္ဆိုရင္ စမယ္၊ ဖူး အဝတ္အစားေတြ အကုန္ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ တစ္စမွ မက်န္နဲ႔” “အင္း” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဒီအိမ္တစ္အိမ္လုံးမွာ ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ လိုးခဲ့ၾကဖူးတာမို႔ ဒီလို ဧည့္ခန္းႀကီးမွာ အဝတ္အစားခြၽတ္ခိုင္းတာေလာက္ကေတာ့ မဆန္းဘူးဆိုေတာ့ ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က သူ႔အဝတ္အစားေတြကို စခြၽတ္ေလသည္။ အဝတ္အစားေတြ အကုန္ကြၽတ္သြားၿပီး ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ုံးသြာရင္း ထုံးထားသည့္ ဆံထုံးကိုလည္း အိမ္ေနရင္း ဖားလွ်ားခ်ျဖစ္ေအာင္ ျဖည္ခ်မလိုလုပ္ေတာ့ “ မလုပ္နဲ႔ ဆံပင္ပုံကို ဒီအတိုင္းပဲထား၊ ေရာ့ အဲဒါေလးေတြ ဝတ္လိုက္” ေဒၚဖူးဝတ္ရည္က ေက်ာ္စိုးေသာ္ လွမ္းေပးလိုက္ေသာ အရာမ်ားကို ၾကည့္လိုက္သည္။…(ဒုတိယပိုင္းေမွ်ာ္)