Unicode
🎶မေမြို့ သို့မဟုတ် ပြင်ဦးလွင် တိမ်ခိုးကလေးများ ရစ်သိုင်းပါလို့ဆင် …. ပန်းကမ္ဘာမျှော်စင် လှမ်းသာခေါ်ချင် …🎶
ဆိုတဲ့ သီချင်းကို နားထောင်ဖူးကြလား မသိဘူး..။ ကျနော် ပြင်ဦးလွင်သူလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဖူးစာဆုံဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းလေး ပြောပြချင်လို့ ပြောပြရဦးမယ်ဗျာ…။ ကဲ… စမယ်။
တစ်နေ့ … ကျနော် ပထမနှစ် ကျောင်းပိတ်တုန်းကပေါ့။ ဧပြီလ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်တော့ အိမ်ကအဖေရယ်၊ အမေရယ်၊ ကျနော်ရယ် သုံးယောက်သား ကားလေးနဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို သွားလည်ဖြစ်တယ်ဗျ။ ကျနော်တို့နေတာက မန္တလေးဆိုတော့ ပြင်ဦးလွင်နဲ့ နေ့ချင်းပြန် သွားလို့ရတယ်။ ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်နေကုန် ဟိုသွားဒီသွား လျှောက်သွားကြမယ်ပေါ့။ မရောက်တာကြာတာလည်း ပါတာပေါ့။
မနက်စောစော မဟာအံ့ထူးကံသာ ဘုရားကို ဝင်ဖူးတယ်။ အဲဒီမှာ စတွေ့တာပဲ။ ဘုရားဖူးနေရင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို တွေ့တာ..။ ကျနော်နဲ့ ရွယ်တူလောက်တော့ ရှိမယ်။ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ဆံပင်လေး မတိုမရှည်နဲ့ အသားဖွေးဖွေး၊ လူကောင် သေးသေးလေး၊ နှာခေါင်းလေးက ချွန်ချွန်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက နီနီလေး။ အဲဒီတော့ အီဖေကိုယ်လည်း ဘုရားဖူးပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်ကျော်လောက်က ကောင်မလေးကို ခဏခဏ လှမ်းကြည့်ဖြစ်တယ်ပေါ့။
သူလည်း သူ့အဖေ၊ အမေတို့နဲ့ လာတယ်ထင်တာပဲ။ သူနဲ့ပါလာတဲ့ မိန်းမကြီးက သူနဲ့ ရုပ်ချင်း ခပ်ဆင်ဆင်တူတယ်။ သူနဲ့ပါလာတဲ့ ဘိုးတော်ကြီးနဲ့ ဘွားတော်ကြီးက ဘုရားရှစ်ခိုးတာ တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ သူလေးကတော့ ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနဲ့ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း ကျနော်နဲ့ အကြည့်ချင်း သွားဆုံဖြစ်တယ်။ သူလည်း ကျနော့်ကို ခဏလောက် ကြောင်ပြီး ကြည့်နေသေးတယ်။ နောက်တော့မှ ချက်ချင်းပဲ ဟိုဘက် ပြန်လှည့်သွားတယ်။
ကျနော်လည်း အမေတို့ မပြန်မချင်း ကောင်မလေးကို ခဏခဏ ကြည့်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာလို့လဲ မသိဘူး။ အဲဒီကောင်မလေးကို ကျွန်တော် အရမ်းချစ်မိသွားသလိုပဲ။ မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိတယ်ဆိုတာ အဲဒီလိုမျိုးကို ခေါ်တာလား မသိဘူးနော်…။ နောက်တော့ အဖေတို့လည်း ဘုရားဖူးလို့ ပြီးတော့ ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ တစ်ပတ် ပတ်ဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ သူလေးကို နောက်တစ်ခါ ထပ်တွေ့သေးတယ်။ သူ့မျက်နှာလေး မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ထဲက ဒိန်းကနဲ ၊ ဒိန်းကနဲ ခုန်ခုန်လာတယ်…။ အင်း ခက်တော့ ခက်နေပြီ ကောင်မလေးရယ်…။ နောက်လည်း ဆုံရဖို့ မလွယ်ဘူး။
အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်တို့ ဘုရားကပြန်တော့ ပွဲကောက်ရေတံခွန် ဝင်တယ်။ ပွဲကောက်မှာများ တွေ့ဦးမလားဆိုပြီး ကျနော် ဟိုဟိုဒီဒီ ရှာကြည့်မိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကံတရားက ကျနော့်ဘက်မှာ မရှိဘူးဗျာ…။ ဖြူဖြူသေးသေး ကောင်မလေးကို ကျွန်တော် မတွေ့ရဘူး။ ပွဲကောက် ရေတံခွန်က ပြန်တော့ ပိတ်ချင်းမြောင်ကို သွားတယ်…။ ပိတ်ချင်းမြောင်က လှိုင်ဂူကြီးဆိုတော့ နှလုံးရောဂါရှိတဲ့ ကျနော့်အမေ အထဲထိ မဝင်ဘူး။ အထဲမှာ အသက်ရှူကြပ်တယ်လေ။ အမေ မဝင်ဘူးဆိုတော့ ကျနော့်အဖေလည်း အပြင်မှာ စောင့်နေခဲ့တယ်ပေါ့… ဟဲဟဲ…. ဒါက သဘာဝပဲလေ…။ သား… အထဲသွားချင်ရင် သွားလေ ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း အထဲကို ဝင်ဖြစ်တယ်။
ကျနော် အထဲကိုသာ သွားနေတာ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိဘူး..။ အဲ… ဘာမှမရှိဘူးတော့ မဟုတ်ဘူး။ မနက်က မင်းသမီးလေးအကြောင်းပဲ ကျွန်တော်တွေးမိနေတာ..။ ကျနော်နဲ့ ဘယ်လိုမှ မဆုံနိုင်တဲ့ ဘဝ မဟုတ်ပါလား။ သေချာတာ တစ်ခုကတော့ သူလေးကို ကျနော် တော်တော်လေး ချစ်မိနေပြီပဲ ဆိုတာပေါ့။ သူ့မျက်နှာလေး မြင်ပြီးကတည်းက ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် သူ့မျက်နှာလေးပဲ မြင်မြင်နေတာလေ။ ပိတ်ချင်းမြောင် ဂူအဆုံးထိ လျှောက်ပြီးသွားတော့ ဘုရားဖူးမယ်ဆိုပြီး အစွန်နားလေးမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘုရားရှိခိုးပြီးတော့ ဘုရားမှာ ဆုတောင်းမိတယ်။ မနက်က ကောင်မလေးနဲ့ ပြန်ပြီး ဆုံတွေ့ရပါစေသားပေါ့။
ဆုတောင်းပြီးလို့ မျက်လုံးလည်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရော…. ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးထဲမှာ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပြန်တယ်…။ ကျနော့် မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှာ ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ သူလေးကို ဖျတ်ခနဲ တွေ့လိုက်မိလို့…။ ကောင်မလေးရဲ့ ဘေးနားကို တစ်ချက်ကြည့်တော့ မနက်က ဘိုးတော်ကြီးတို့ ပါမလာဘူး။ ကြည့်ရတာ သူလည်း ကျနော့်လိုပဲ ထင်တယ်။ တစ်ယောက်ထဲ အပေါ်တက်လာတာ။ ဆံပင်လေးကို ဖြောင့်စင်းပြီး ရွှေရောင်ဆံပင်လေးဆိုးထားတဲ့ ပုံလေးကို ကျနော် နောက်ကနေ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီလိုအချိန်လေးတွေ မကုန်ဆုံးပါရစေနဲ့…။
ခဏလောက်ကြာတော့ သူ ကျနော့်ဘက်ကို ဖြတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတာနဲ့ သူ့ကို ရယ်ပြလိုက်တယ်။ သူလည်းကျနော့်ကို ပြန်ပြီး ရယ်ပြတယ် ထင်တာပဲ။ ရင်တွေခုန်လွန်းလို့ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်နေမှန်းကို မသိတော့တာ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့် ရှေ့တည့်တည့်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အတွဲက ထထွက်သွားတယ်။ ကံကောင်းတယ်လို့ ပြောရမှာပေါ့။ ကျနော်နဲ့ ကောင်မလေး ကြားထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး။ ကျနော်လည်း ဖင်ကို တရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး သူ့နားကို အသာလေး တိုးသွားလိုက်တယ်။
”ဘုရား လာဖူးတာလား…”
သူ လှည့်ကြည့်တယ်။ ဘာမှတော့ ပြန်မပြောဘူး။
”မနက်ကလည်း တွေ့တယ်နော်။ ပြင်ဦးလွင်ကို လာလည်တာလား”
ကျနော် တည်တည်တံ့တံ့ပဲ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့ မျက်နှာမျိုးနဲ့ ပြောလိုက်မိတယ်။ သူ့ကို နှောင့်ယှက်တဲ့ တေလေဂျပိုးလို့ မထင်စေချင်ဘူးလေ။
”အကောင်းနဲ့ မေးတာပါ။ ခရီးသွားတဲ့ လူချင်း အတူတူ ဆိုတော့လေ…။ ကိုယ်က မန်းလေးက လာတာ။ ဒီကို မရောက်တာ ကြာလို့…”
”ချိုက ပြင်ဦးလွင်မှာပဲ နေတာ..။ မြင်းခြံက အဒေါ်လာလို့ လိုက်ပို့တာ…”
သူလေးဆီက ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ နာမည်လေးကိုပါ တစ်ခါထဲ သိလိုက်ရတယ်…. ချိုတဲ့….။ သူလေးနဲ့ တွေ့ရတာ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာလည်း ချိုမြသွားတာပါပဲ ကောင်မလေးရယ်…။
”မပြန်သေးဘူးလား။ အောက်မှာ အဒေါ်တွေ စောင့်နေတယ် မဟုတ်လား”
ကျနော် စကားမရှိ စကားရှာပြီး လျှောက်ပြောဖြစ်တယ်။
”အင်း….။ ပြန်တော့မှာ…။ ချို ဒီသရက်ပင်ကြီးကိုတွေ့တိုင်း သရက်သီးတွေ ခူးခူးစားချင်လို့ ကြည့်နေတာ…”
”အာ…. ချိုကလည်း ဒါက သရက်ပင် အတုကြီးဟာကို ဘယ်လိုလုပ် သရက်သီး ခူးစားလို့ရမှာလဲ…”
သူကလည်း ချိုဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း ကောက်ပြီးချိုပလိုက်တယ်…. မှတ်ကရော…။
”ဟီး… ဟုတ်တယ်နော်…. သရက်ပင် အတုကြီးပဲဥစ္စာ။”
ကျနော့်ကို ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်ရင်း ရယ်ပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချို့ကို ပြန်ပြီး ရယ်ပြဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ သိလိုက်တာတော့ ကျနော်နဲ့ ချို ခင်သွားပြီဆိုတာပဲ။
”တူတူ ပြန်ဆင်းရအောင်လေ…။”
ကျနော် သူ့ကို ပြန်ဖို့ပြောတော့ သူလည်း အင်း ဆိုပြီး ထလာတယ်။ ပိတ်ချင်းမြောင်ဂူထဲက ပြန်အထွက်မှာ ကျောက်နံရံကြားက ထွက်လာတဲ့ ရေတွေကို လက်နဲ့ လိုက်လိုက်ဆော့နေလို့ ကျနော့်မှာ ချို ဓာတ်လိုက်မှာစိုးလို့ မနည်းလိုက်ဆွဲရတယ်။ သူကတော့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ တကယ့် ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုပဲ…။ ဂူအပြင်နား ရောက်ခါနီးမှ နှစ်ယောက်လုံး မတိုင်ပင်ပဲနဲ့ အလိုက်တသိ လမ်းခွဲပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြင်ဦးလွင်က အပြန်လမ်းမှာတော့ ကျွန်တော့် ရင်ထဲမှာ ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ကပ်ပြီးတော့ပါလာပြီ။
ကျနော် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူ့ကို သတိရလွန်းလို့ ဖုန်းဆက်မလို့ စဉ်းစားသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့နဲ့မတွေ့မှာစိုးလို့ သူပေးတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို မဆက်ဖြစ်ဘူး။ တကယ်တော့ ကျနော်ကသာ ကြောက်နေတာပါ။ သူပေးထားတာ သူကိုင်တဲ့ လက်ကိုင်ဖုန်း နံပါတ်ဆိုတော့ ဘယ်သူနဲ့မှ တွေ့စရာမရှိပါဘူး။ ညရောက်မှ ဆက်တော့မယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော် အောင့်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ ညရောက်ဖို့ တော်တော်လေး ကြာတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ ညရောက်တော့ ကျွန်တော် ချို့ဆီကို ဖုန်းဆက်ဖြစ်တယ်။
”ဟိတ်…. ဘယ်သူလဲ သိလား…။”
” သိတယ်….။ နေ့လည်က ပိတ်ချင်းမြောင်မှာ တွေ့တဲ့ တစ်ယောက် မဟုတ်လား။”
”အင်း.. ဟုတ်တယ် ။ ဘယ်လိုလုပ် သိတာလဲ။”
”ဒီလိုပဲပေါ့…။”
စကားဆုံးတော့ သူမဆီက ရယ်သံလွင်လွင်လေးကိုကြားရတယ်။
”ကိုယ် ဖုန်းဆက်မှာကို မျှော်နေတာ မဟုတ်လား…”
လို့ ကျနော်စတော့..
”မမျှော်ပါဘူး။ ဘာလို့ မျှော်ရမှာလဲ…။ နေ့လည်က လူကို ခဏခဏ ငမ်းကြောထနေတဲ့ တစ်ယောက်က ဖုန်းနံပါတ် တောင်းသွားတော့ သူပဲဖြစ်မယ်ဆိုပြီး သိတာပေါ့။ ပြီးတော့ ချို့ဆီကို လာတဲ့ဖုန်းမှ များများစားစား မရှိတာ။”
”ဟုတ်လား….။ ချို့ဆီကို ကောင်လေးတွေ ဖုန်းမဆက်ဘူးလား။”
”မဆက်ပါဘူး။ ချိုကမှ ပြန်မပြောတာ။ မသိရင် လုံးဝမကိုင်ဘူး။”
”အခု ကိုယ့်ဖုန်းကြတော့ရော….။”
”အဲဒါက သူ ဆက်တဲ့ ဖုန်းမှန်း ချို့ စိတ်ထဲမှာ သိနေလို့ ကိုင်လိုက်တာ…။”
”ဒါဆို ချိုက ကိုယ့်ကို ခင်တယ်ပေါ့။”
”အင်း…. ။ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး။ သူ့ကိုလေ… ချို မြင်မြင်ချင်း ခင်မိသလို ခံစားရလို့…။”
”ဘယ်က ‘သူ’ လဲ…။”
”အခု ဟိုဘက်က ဖုန်းနေတဲ့သူ ပေါ့။”
”အော်…..။ ဟုတ်သားပဲ။ ချိုက ကိုယ့်နာမည်မှ မသိသေးတာ…။ ကိုယ့်နာမည်က ကျော်သူစိုး တဲ့…။”
”ဟုတ်လား…။ ငယ်ငယ်က တော်တော်ဆိုးတယ်ထင်တယ်…။ နာမည်က ကျော်သူဆိုး ဆိုတော့…။”
”အာ… ကွာာာ…. မဟုတ်ပါဝူး…။ ကျော်သူဆိုး မဟုတ်ဘူး….။ ကျော်သူစိုး…။”
”ဟုတ်ပါပြီ… ကျော်သူစိုး ဆိုတော့လည်း ကျော်သူစိုးပေါ့။ ခစ်ခစ် ”
အဲ့လိုနဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာပဲ သူမနဲ့ ကျနော် စပြီး ခင်မင်မှု ရခဲ့တယ်။ ဧပြီလ ကျောင်းပိတ်ရက် တစ်လလုံး သူမနဲ့ညတိုင်း ဖုန်းပြောဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်မိသားစုအကြောင်း ၊ သူမရဲ့ မိသားစုအကြောင်းပေါ့။ ချိုနဲ့ မနက်ပိုင်းတော့ ဖုန်းမပြောဖြစ်ဘူး။ သူ့ အိမ်က ဆွယ်တာဆိုင်ဆိုတော့ တစ်နေကုန် ဆိုင်မှာ ကူထိုင်ပေးရတယ်။ တစ်ခါတလေ ဆိုင်မှာ လူရှင်းရင်တော့ လူဆိုးလေး… ဘာလုပ်နေလဲ ဘာညာနဲ့ စာတွေပို့တယ်။ ကျနော်က သူ့ကို ချိုလို့ပဲ ခေါ်ပေမဲ့ သူကတော့ ကျွန်တော့်နာမည်မှာ စိုး ပါတာနဲ့ လူဆိုးလေးဆိုပြီး ခေါ်တယ်။ တကယ်တော့ ဘာမှလည်း မဆိုင်ပါဘူးနော့်…။
အဲလိုနဲ့ ဧပြီလကုန်လို့ ကျောင်းတွေ ပြန်ဖွင့်တော့ ကျောင်းပြန်တက်ရတယ်။ ကျနော်က မန်းလေးမှာပဲ ကျောင်းတက်တယ်လေ။ သူကတော့ ပြင်ဦးလွင်တက္ကသိုလ်မှာပဲ တက်တယ်။ ကျနော် ချို့ကို မေးကြည့်ဖူးတယ်။
”ချိုက ဒီလောက်ချောတာ မေဂျာကွင်း မရဘူးလား”
လို့ပေါ့။ သူမ ရီပြီးတော့ ပြန်ပြောတယ်။
”ချိုက သူများတွေလို အယ်စတုံ ကြီးတွေမှ မဟုတ်တာ…။ ဘယ်လိုလုပ် ကွင်းရမှာလဲ”
တဲ့။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်တယ်။ ချိုက ပိန်ပိန်ပါးပါးလေး။ အရပ်က ငါးပေနှစ်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ ကျနော်နဲ့ ယှဉ်ရင်တော့ ပုမှာပေါ့။ မိန်းကလေး တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဆိုရင်တော့ အတော်လောက်ပါပဲ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာလည်း ပိန်ပြီး အရမ်းအရပ်ရှည်တဲ့ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ကလန်ကလားနဲ့ ကြည့်မရဘူး။
ကျောင်းဖွင့်ပြီးပြီးချင်းပဲ ချို့ကို ကျွန်တော် ဖွင့်ပြောလိုက်တယ်။ ဘာရယ် မဟုတ်ဘူး။ စာတွေကလည်း များတာနဲ့ စိတ်ညစ်ပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်တာ…။ အဲလိုနဲ့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်ပြီး နှစ်လလောက်ကြာတော့ ချို့ဆီက အဖြေပြန်ရတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ အဖြေရတဲ့နေ့က သူမမွေးနေ့။ ချိုက ကျနော့်ထက်တော့ နှစ်လကျော်ကျော်လောက် ငယ်တယ်။ လူ့ သဘာဝ ဆိုတာကလည်း ဆန်းကြယ်သားနော်..။ ညတိုင်း ဖုန်းပြောရုံနဲ့လည်း မတင်းတိမ်ဘူး ဖြစ်လာတယ်ဗျာ။ အဲဒါနဲ့
“ချိုနဲ့လာတွေ့လို့ ရမလား”
ဆိုတော့.. ချိုကလည်း
”ကျောင်းဖွင့်ရက် တစ်ရက် လာတွေ့လေ”
တဲ့…။ တကယ်တော့ ချိုတို့အိမ်က အရမ်းစည်းကမ်းကြီးတယ်ဗျ…။ ဒီအရွယ်ကြီး ရောက်တဲ့အထိ ချိုကို သူ့အဖေက ကားနဲ့ အပို့အကြို လုပ်တုန်းပဲ…။ ကျောင်းဖွင့်ရက် လာတွေ့ခိုင်းတာက သူ့အိမ်က လိုက်ပို့ပြီးရင် ကျောင်းတက်ချင် ယောင်ဆောင်ပြီးမှ ကျနော်နဲ့ အပြင်ထွက်လည်မလို့လေ..။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ကမန်းကတန်း ဗိုလ်သင်တန်းတက်နေတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို ကမန်းကတန်း အပူကပ်ပြီး စုံစမ်းရတယ်။ ပြင်ဦးလွင်က အတွဲတွေ ထိုင်လို့ကောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေရယ်၊ ရုပ်ရှင်ရုံရယ်၊ ပြီးတော့…. ဟီးဟီး…. ပိတ်သတ်ကြီးသိတဲ့ အတိုင်းပဲပေါ့။ ပြီးတော့ နေ့လည်ပိုင်း လျှောက်လည်ဖို့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလည်း ငှားရတာပေါ့ဗျာ…။ အဲဒါကတော့ ကျနော့်သူငယ်ချင်း ကျေးဇူးနဲ့ မြို့ခံ သူ့သူငယ်ချင်းဆီကပဲ ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ် အကောင်းစား တစ်စီးကို အလကား ငှားလို့ရလိုက်တယ်…။ အဲ…. ကိုယ်ကတော့ ဆီထည့်ပေးရတာပေါ့နော်..။
ပထမတစ်ခေါက် သွားတွေ့တုန်းကတော့ လက်လေးကိုင်၊ သူကလည်း ဆိုင်ကယ်စီးရင် ကျနော့်ခါးလေး ဖက်စီးပေါ့။ အအေးဆိုင် ထိုင်တော့လည်း လူလစ်ရင် ချို့ပါးလေးကို ခိုးခိုးနမ်းပေါ့။ သူမကတော့ ကျနော် နမ်းလိုက်တိုင်း ပါးပြင်ဖြူဖြူနုနုလေးမှာ ပန်းရောင်လေးတွေ ဖြာနေတာပဲ…။ ကျနော် တအားဖိနမ်းလို့ ဖြစ်တယ်လို့ မထင်နဲ့နော် ပိတ်သတ်ကြီး…။ ကျနော် နမ်းတာ ဖွဖွလေး၊ သူ့ဘာသာသူ အနမ်းမခံဖူးလို့ ရှက်သွေးဖြာတာ..။ ပထမ တစ်ခေါက်တော့ လက်လေးကိုင်လိုက်၊ ပါးလေးနမ်းလိုက်နဲ့ပဲ ပြီးသွားတယ်။ အချိန်ကလည်းသိပ်မရဘူး မဟုတ်လား။ အပြင်မှာ စတွေ့တွေ့ချင်းဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံး ပြောစရာ စကားတွေ များလွန်းတာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တွတ်ထိုးနေလိုက်တာ မပြီးနိုင်ဘူး….။ ပြန်ခါနီး အချိန်ရောက်တော့မှပဲ မခွဲချင် ခွဲချင်နဲ့ သူတို့ ကျောင်းဝင်းထဲကို လိုက်ပို့လိုက်ရတယ်။
နောက်ထပ် တွေ့ဖြစ်တော့ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်တယ်ကွာဆိုပြီး ရုပ်ရှင် တူတူ သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တယ်သာ ပြောတာပါ တကယ်တန်းကြတော့ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ဘာကားပြမှန်းတောင် မသိပါဘူး။ ဘာကားမှန်း မပြောနဲ့ မင်းသား မင်းသမီး ဘယ်သူဆိုတာတောင် အသံကြားလို့ပဲ သိတာ…။ ပိတ်ကားကို ကြည့်လို့သိတာ မဟုတ်ဘူး။ ချို့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အမြဲနမ်းနေတာ။ နမ်းလိုက်တိုင်းလည်း နမ်းလို့ မဝဘူး။ နွေးနွေးလေးနဲ့ ချိုချိုအီအီလေး… ၊ တကယ်ပဲ နာမည်နဲ့လည်း လိုက်ပါတယ်။ ရုပ်ရှင် အလယ်လောက် ရောက်တော့ ကျနော့်လက်က တဖြည်းဖြည်း နယ်ချဲ့လာတယ်။ ချို့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်တာပေါ့။ ချိုလည်း နမ်းရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာလို့ထင်တယ်။ ကျနော် သူ့နို့လေးတွေကို ပွတ်ပေးတာကို ဘာမှမပြောဘူး။
သူက ဘာမှမပြောတာနဲ့ ကျနော်လည်း အင်္ကျီ အောက်နေ လက်ကို အသာလေးလျှိုပြီး သူ့နို့လေးတွေကို ကိုင်လိုက်တယ်။ ချိုဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီက တီရှပ် အပျော့သားဆိုတော့ ကောင်းကောင်း လက်လျှိုသွင်းလို့ရတယ်။ ဘော်လီကလည်း အပျော့သား ခပ်သေးသေးလေးဆိုတော့ ဘော်လီကို အသာလေးအောက်ကို ဆွဲချပြီး အဖုံးအကာမရှိတဲ့ နို့အိအိလေးတွေကို စမ်းမိတယ်။ နို့လေးတွေက လိမ္မော်သီး ခပ်လတ်လတ် အရွယ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သေးသေးလေးတွေ။ ရုပ်ရှင်ရုံ အမှောင်ထဲမှာဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ဘာရောင်လဲဆိုတာတော့ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ သေချာပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းရောင်လေးတွေပဲ ဖြစ်မှာပါ။
အပေါ်ပိုင်းကို နယ်ချဲ့လို့ တော်တော်လေး ကြာတော့ အောက်ပိုင်းကို နယ်ချဲ့ဖို့ ကြိုးစားဖြစ်တယ်။ ချိုဝတ်ထားတာက ထမိန်စကတ် ၊ ထမိန်စကတ်ဝတ်ဖူးတဲ့ သူတွေဆိုရင်တော့ သိမှာပါ… (အဲ မှားကုန်ပြီ ကျနော် ဝတ်ဖူးတယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်) ထမိန်စကတ်ဝတ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ တွေ့ဖူးရင်တော့ သိကြမှာပါ။ ထမိန်စကတ်က တစ်ကွင်းလုံး ချွတ်စရာ မလိုဘူးဗျ။ ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ချိတ်ကိုလည်း ဖြုတ်စရာ မလိုဘူး။ ထပ်ထားတဲ့ ထမိန်နှစ်လွှာကြားကို အသာလေး လက်လျှိုသွင်းလိုက်၊ ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင် ကျနော်လည်း မပြောတတ်တော့ဘူးဗျာ..၊ ထမိန်မှာ သုံးလွှာတို့ လေးလွှာတို့ ချုပ်ဝတ်ကြတာ သိတယ်မလား၊ မသိရင်လည်း ထားလိုက်တော့၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။
ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ…။ အင်း… လက်ကို ထမိန်အလွှာနှစ်ခု ကြားထဲ အသာလေး လျှိုသွင်းလိုက်၊ ဆီးစပ်နားလေးမှာ အခွဲလေး ရှိတယ်ဗျ…၊ လက်က အရမ်းမကြီးဘူးဆိုရင် အသာလေး လျှိုသွင်းလိုက်ရင် အဖုတ်လေးနဲ့ ကွက်တိပဲ။ အတွင်းခံ ဝတ်ထားရင်တော့ ရွှေကြုတ်လေးနဲ့ တိုက်ရိုက် မတွေ့ဘူးပေါ့ဗျာ..၊ ညီမလေးပေါ်က ပင်တီလေးကိုပဲ စမ်းမိမှာပေါ့။ ပြောရင်းနဲ့ ချော်ကုန်ပြီ။ အဲလိုနဲ့ ကျနော်လည်း ချိုရဲ့ ထမိန်စကတ်လေးထဲကို အလိုက်သင့်လေး လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ချို့အဖုတ်လေးကို စမ်းမိတယ်ဗျာ၊ ပင်တီပေါ်ကပေါ့။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက နုပြီးအိနေတာပဲ။ တော်တော်ကို ကောင်းတဲ့ အထိအတွေ့ပါ။
ခင်ဗျားတို့ကို မြင်အောင် ပြောပြရမယ်ဆိုရင် ပူစီ ဘိတ်ကရီကထုတ်တဲ့ ကြက်ဥကိတ်မုန့်လေးကို စမ်းမိသလိုပဲ။ နောက်ပိုင်း ကျနော် ပူစီ ကြက်ဥကိတ်မုန့် စားရင်တောင် ဒီကိတ်မုန့်က နာမည်နဲ့လည်း လိုက်ပါတယ်လို့တောင် တွေးမိသေးတယ်။ ( ပူစီမုန့်တိုက် ပိုင်ရှင်သိရင် ကျနော့်ကို တရားလာစွဲနေဦးမယ်… ခစ်ခစ်… ) ချိုရဲ့ ညီမလေးက အရည်တွေ တော်တော်ထွက်နေပြီဗျ။ ပင်တီလေးမှာဆို ရွှဲနစ်နေတာပဲ။ ကျနော်လည်း လက်လေးနဲ့ အသာဖိဖိပြီး ပွတ်ပေးတာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း ညီမလေးအထဲကို လက်တစ်ဆစ်လောက် ထည့်ထည့်ပြီး မွှေပေးတယ်။ အထဲကိုတော့ အများကြီး ထိုးမထည့်ပါဘူး။ အမှေးလေးရှိသေးရင် ညီတော်မောင်အတွက် ချန်ထားမလို့လေ။
ချိုနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုတ်ရင်း လက်တစ်ဘက်က နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ချေ၊ နောက်လက်တစ်ဖက်က ရွှေကြုတ်လေးကို မွှေလိုက်တာ၊ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ချိုလည်း တရှူးရှူးဖြစ်လာပြီး အနမ်းတွေ ကြမ်းလာတော့တာပဲ။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ခေါင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်းနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလာတာ။ ကျနော်လည်း ချိုပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိတာနဲ့ အောက်ကို နယ်ချဲ့ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ အသာလေး ကားပေးထားတဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းက ရုတ်တရက် စိသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်ပြီး တစ်ခါ ပြီးသွားတယ်ဗျာ…။ သူ့ နှုတ်ခမ်းကတော့ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ မခွာသေးဘူး၊ တပ်ရက်ပဲ။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းနေတာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်ဆို အသံပါ ထွက်တယ်။ တော်သေးတယ် ၊ ရုပ်ရှင်က အသားကုန် ရန်ဖြစ်နေတဲ့ ကားမို့လို့သာပဲ။ နို့မို့ဆိုရင် ကျနော်တို့နမ်းတဲ့ အသံတွေ ဘေးခုံက ကြားသွားလောက်တယ်။
ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ ရုံထဲကနေ လူတွေ အကုန်ကုန်မှ ထွက်ဖြစ်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ချို့ထမိန်အောက်မှာ ကွက်နေလို့၊ ကွက်နေတာမှ အကြီးကြီးကွက်နေတာ၊ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်ကလည်း အနက်ရောင် မဟုတ်တော့ မြင်ရတယ်လေ၊ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပဲ။ ကျနော် အပေါ်က ထပ်ဝတ်ထားတဲ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးပြီး ချို့ကို ခါးမှာ စည်းခိုင်းထားလိုက်ရတယ်။ နို့မို့ရင် မလွယ်ဘူး။ အရှက်တွေ ကွဲကုန်မှာ။ အခု အပေါ်က အင်္ကျီ ထပ်စည်းထားတာလည်း သိကြမှာပါပဲ။ ကျနော်နဲ့ ချိုလည်း ခေါင်းလေး အသာငုံ့ပြီး ထွက်လာကြတာဆိုတော့ တခြားသူတွေ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိလိုက်ဘူး။ ချိုကတော့ အသားဖြူတဲ့ သူဆိုတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲနေတာပဲ။ သူလည်း ရှက်မှာပေါ့။
ဒီတစ်ခေါက် ပြင်ဦးလွင်သွားတာ ချိုနဲ့ တော်တော်လေး ခရီးရောက်ခဲ့တယ်လို့ ပြောရမယ်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ နို့ကိုင်ရုံတင် မဟုတ်ဘူး၊ ညီမလေးကိုပါ နယ်ချဲ့လိုက်တာ မဟုတ်လား။ အဆုံးစွန်အထိ လုပ်ဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးက လက်ထပ်ဖို့အထိ စိတ်ကူးထားကြတာဆိုတော့ မင်္ဂလာဦးညမှာ ရင်ခုန်ဖို့ ချန်ထားဦးမှလို့ တွေးမိလို့လေ။
ကျနော်လည်း ချိုရှိတဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို ခဏခဏ သွားဖြစ်တယ်။ ဘယ်လောက်ထိ သွားဖြစ်လဲဆိုရင် တစ်လထဲကို ခြောက်ခေါက်လောက် ထင်တာပဲ။ ပြင်ဦးလွင်ကလည်း လည်စရာတွေ အပေါသားဆိုတော့ ဘုရားတွေ လျှောက်ဖူး၊ အတွဲတွေ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်လို့ရတဲ့ အအေးဆိုင်လေးတွေမှာထိုင်၊ တစ်ခါတစ်ခါကြတော့လည်း ရုပ်ရှင် ကြည့်ဖြစ်တာပေါ့။
ရုပ်ရှင်ကတော့ အခေါက်တိုင်း မကြည့်ဖြစ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက အချိန်ကုန်တယ်ဗျ။ ကျနော် သူနဲ့ လည်လို့ရတဲ့ အချိန်က ကျောင်းတက်ချိန်လေးပဲဆိုတော့ သိပ်မများဘူးလေ။ ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်ရုံကလည်း ခပ်သေးသေးဆိုတော့ ရုပ်ရှင် တစ်ကားနဲ့ တစ်ကားက တော်တော်နဲ့ ချိန်းတာ မဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာ တစ်ကားထဲကို နှစ်ခါသုံးခါ ပြန်ကြည့်ရင် ရုပ်ရှင်ရုံက လူတွေဟားမှာ ကြောက်တာလည်း ပါတာပေါ့။
အဲလိုနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ပြီးတာ နှစ်လလောက်ကြာတော့ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်း သွားသွားနမ်းတာပေါ့။ ကျနော် ဒီတစ်ခေါက်မတိုင်ခင် မရောက်ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတော့ လူကလည်း တော်တော်လေး ကြွနေတာ။ သူလည်း အဲလိုပဲ ထင်တာပဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နမ်းရင်းပြုရင်းနဲ့ စိတ်က မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ကျနော့် ညီတော်မောင်ကို ဘောင်းဘီထဲက အသာထုတ်ပြီး ချို့ကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြောသာပြောတာ။ ကျနော့် ညီလေးကို သူတစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး။ ကျနော်ကသာ လက်သရမ်းပြီး သူ့ကို လိုက်ကိုင်နေတာ။ သူလည်း ကျနော့် ညီလေးကို ကိုင်ရင်း လူက တစ်ရှူးရှူး ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့် မျက်နှာကို လာလာထိတဲ့ သူ့ရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက အတော်လေး မြန်လာတယ်လေ။ ကျနော် ချို့ကို တစ်ခါပြီးသွားအောင် လက်နဲ့ပဲ လုပ်ပေးပြီးတော့ ချိုက ကျနော့်ကို တိုးတိုးလေး ညီးတယ်။
”လူဆိုးလေး…. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ…။ အတူတူ နေချင်ပြီ…”
တဲ့….။ တကယ်တော့ သူပြောတဲ့ အတူတူ နေချင်ပြီဆိုတာက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လက်ထပ်ပြီး အတူတူ နေချင်တာကို ပြောတာနေမှာပါ။ ကျနော်လည်း ပထမ လက်ထပ်တဲ့အထိ စောင့်ထိန်းမယ်လို့ စိတ်ကူးထားပေမဲ့ ချို့ရဲ့ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရတော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး။
”ရုပ်ရှင်ပြီးရင် တစ်နေရာရာ သွားရအောင်ကွာ…။”
ကျနော့် ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားတယ်။ ချို တစ်ချက် ငြိမ်သွားတယ်။ သူလည်း စဉ်းစားနေတယ် ထင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခပ်လေးလေး တစ်ချက် ပြောတယ်..။
”အင်း….သွားမယ်လေ”
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်နဲ့ ချို ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ မြို့ပြင်က ဟိုတယ်တစ်ခုကို ရောက်သွားကြတယ်။ ဟိုတယ် ရှာရတာတော့ သိပ်မခက်ပါဘူး။ ကျနော့် သူငယ်ချင်းက ကျနော် သွားချင်သွားရအောင်ဆိုပြီး ပြောထားလို့ သိပြီးသားဆိုတော့ သိပ်မရှာလိုက်ရဘူး။ ဟိုတယ် ရီစက်ပ်ရှင်ကို ဖြတ်တော့ ချို တော်တော်ရှက်နေတယ် ထင်တယ်။ ခေါင်းကို လုံးဝမဖော်ဘူး။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည်ပေါ့ဗျာ..။ ကိုယ့်မြို့မှ မဟုတ်တာပဲ။ ဘယ်သူမှ သိတာမှ မဟုတ်တာ။
အဲ့လိုနဲ့ အခန်းလေးထဲရောက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ထိုင်ကြည့်ပြီး ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ကြဘူး။ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာသာ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖက်နမ်းပြီး အဝတ်တွေ ကမန်းကတန်း ချွတ်ကြတာ။ ကျနော်နဲ့ ချိုကတော့ တော်တော်ကြာအောင် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ထိုင်ကြည့်နေကြတာ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ တွေးမိတာတော့ ကျနော် ဒီကလေးလေးကို ခေါ်လာတာ မှားများ မှားသွားပြီလားပေါ့။ ကျနော် သူ့ကို လက်မထပ်ခင်အထိ လွန်လွန်ကျူးကျူးလုပ်ဖို့ လုံးဝ စိတ်ကူးမရှိဘူးလေ။ တအောင့်လောက်နေတော့ ချို့ဆီက သက်ပြင်းချပြီး စကားတစ်ခွန်း ပြောလာတယ်။
”ကို.. ချို့ကို တကယ်ယူမှာလား”
တဲ့….။ ကျနော်လည်း ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။
”ကို ချို့ကို တကယ်ချစ်တာပါ။ အတည် လက်ထပ်ယူမှာပါ”
လို့ပေါ့။ ပြီးတော့မှ ကျနော့် ချို့နား အသာလေးတိုးပြီး ချို့ပခုံးလေးကို တော်တော်ကြာကြာ သိုင်းဖက်ထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေသံလေးနဲ့ပဲ …
” ချို… လည်း တစ်နေကုန် လျှောက်သွားထားတာ ညောင်းနေတော့မယ်…။ လာ… ဒီမှာအိပ်”
ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်ပြီး ကျနော့် လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဘေးမှာ ချထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် လက်မောင်းပေါ်မှာ ချို ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်ရအောင်ပေါ့။ ချိုလည်း ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီး အသာလေး လာအိပ်တယ်။ ကျနော် ချို့နဖူးပေါ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်လေးတွေကို အသာသပ်တင်ပေးရင်း ချို့နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ချိုက ခေါင်းလေး အသာစောင်းရင်း ကျနော့်ဘက်ကို အသာလှည့်ကြည့်တော့ မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားတဲ့ တစ်ချက်မှာ ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းကို အသာငုံ့ရင်း ချို့ နှုတ်ခမ်းပါး နီနီလေးကို အသာနမ်းစုပ်လိုက်မိတယ်။ ချို နဲ့ နမ်းရတာ ဘယ်တော့မှ နမ်းလို့ မဝဘူး။ တော်တော်လေး နမ်းလို့ကောင်းတယ်။ ကျနော် ချို့ နို့သီးလုံးလုံးလေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ အသာချေမိတော့ ချိုက …
”လူဆိုးလေး အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်တော့မယ်။ ပြန်ရဦးမယ်လေ”
တဲ့…။ ခပ်ညုညု အသံလေးနဲ့ ပြောတော့မှ ကျနော်လည်း သတိဝင်လာတော့တယ်။
”ဆောရီး… ချို…။ အင်္ကျီတွေ ချွတ်ထားရအောင်နော်”
ဆိုပြီး ကျနော်လည်း ချိုခေါင်းအုံးထားတဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းကို အသာဆွဲထုတ်ပြီး ထလိုက်တယ်။ တစ်ဆက်ထဲ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ချို အိပ်နေရင်းနဲ့ ကျနော် အင်္ကျီ ချွတ်တာကို ကြည့်နေတယ်။
”ဘာကြည့်တာလဲ…။ ချိုလည်း ချွတ်လေကွာ”
ဆိုတော့မှ.. ချို အိပ်နေရာကနေ အသာထလာတယ်။
”ကို ချွတ်ပေးလေ ”
ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ဘေးကို ကားပေးတယ်။ ချိုဝတ်ထားတာက ချည်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးပါပဲ။ ကျနော်လည်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ပဲ ချို့အင်္ကျီလေးဆီကို လက်လှမ်းပြီး ချို့ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံချင်းစီ ဖြုတ်ပေးမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့် လက်တွေ တုန်နေတယ်ဆိုတာ ကျနော် သေချာပြောရဲတယ်။
ကြယ်သီးလေးတွေ ဖြုတ်ပြီးတော့ အင်္ကျီကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ချိုရဲ့ ရင်သားဖွေးဖွေးလေး နှစ်မွှာက အပြာနုရောင် ဘော်လီလေးနဲ့အတူ ပေါ်လာတယ်။ ချို့ နို့လေးတွေက အရမ်းမကြီးဘူး။ အနေတော်ပဲ။ ကျနော့်လက်နဲ့ တစ်အုပ်စာပေါ့။ ဥပမာပေးရမယ် ဆိုရင် လိမ္မော်သီး ခပ်လတ်လတ် တစ်လုံးစာလောက် ရှိမယ်။ ကျနော် ချို့နို့သီးလေး နှစ်လုံးကို ဆုပ်ချေချင်စိတ်ကို အသာထိန်းရင်း…
”ချို … ခဏ ထဦးနော်… ထဘီပါ ချွတ်ရအောင်”
ဆိုတော့…။
”အဲဒါတော့ ကို မချွတ်ပေးနဲ့…။ ချိုရှက်တယ်…။ ချို့ဘာသာ ချိုချွတ်မယ်…။ ဟိုဘက်လှည့်”
ဆိုတာနဲ့ သူစိတ်ကျေနပ်အောင် ကျနော် တခြားဘက် လှည့်ပေးထားလိုက်တယ်။
”ရပြီ….။ ဒီဘက်လှည့်တော့”
ဆိုမှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့….. ဝှား….. ချိုက ထမိန်တင် မဟုတ်ဘူး ။ ဘော်လီရော၊ အတွင်းခံပါ တစ်ခါထဲ ချွတ်ထားတာ။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ရင်ဘတ်ကို အသာယှက်ထားရင်း ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်လည်း ပေါင်ဂွကြားကို အုပ်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံပါ တစ်ခါထဲ ရောလိပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တာလေ။ အောက်က မာန်ဖီနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကတော့ အောက်က တထောင်ထောင်နဲ့ပေါ့။
ကျနော့်ကို မျက်လုံးလေး ပြူးပြီးကြည့်နေတဲ့ ချိုကို ပွေ့ချီပြီး နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးပေါ်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။ စပရိန် မွှေ့ယာဆိုတော့ ချို့ကိုယ်လုံးလေးက အိကနဲ ကျသွားပြီးတော့ ပြန်မြောက်တက်လာတာပေါ့။ ချိုလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ မွှေ့ယာကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ထောက်လိုက်တော့ သူအုပ်ထားတဲ့ ဟာလေးတွေ ပေါ်သွားတာပေါ့။
ကျနော်လည်း တစ်ခါထဲ သူ့အပေါ် ဒိုင်ပင်ထိုးပြီး မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ ကျနော် ချို့ကို အပေါ်ကနေ မိုးပြီးကြည့်ရင်း ချို့နဖူးလေးကို အသာနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချို့နှုတ်ခမ်းပါးလေး…။ ချိုကတော့ ကျနော့် လည်ပင်းကို အသာလေး သိုင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော် လက်တစ်ဖက်ကို ချို့ ဘေးမှာ ထောက်ထားရင်း ၊ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ညီတော်မောင်ကို အသာထိန်းပြီး ချို့ ညီမလေးတစ်လျှောက် အစုန်အဆန် ပွတ်တိုက် ပေးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ချို ညီမလေးမှာ အရည်တွေ ထွက်နေပါပြီ။ ကျနော်ကသာ ပထမဆုံး တစ်ခေါက်ဆိုတော့ ကိုယ့်ချစ်သူ နာမှာစိုးလို့ လုပ်ပေးနေမိတာပါ။ ကျနော် အဲ့လို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ချိုလည်း အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး သူ့တင်ပါးလေးကို ကော့ကော့တင်ပေးလာတယ်။
သူလည်း မရိုးမရွ ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ကျနော်ညီတော်မောင်ကို အသာ ထိုးထည့်လိုက်တော့ မဝင်ဘူးဗျာ…။ အပြင်ကို ချော်ပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း နောက်တစ်ခေါက် သေချာတည့်ပြီး ထိုးထည့်တော့ ထိပ်ဖျားလေး ဝင်သွားတယ်။ ချို ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ခပ်တင်းတင်း တွန်းပြီး…
”မရဘူး…. နာတယ်… နာတယ်”
လို့ပြောတော့ ကျနော်လည်း ဇောချွေးတွေ ပြန်လာတယ်။ တကယ်တော့ ကျနော် အတွေ့မကြုံ မရှိသေးတာလည်း ပါတယ်။ ကျနော် တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ သွင်းရင်း တစ်ခါ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဖောက်ခနဲ မြည်ပြီး ကျနော့်ညီတော်မောင်က ချို့ညီမလေးထဲကို ကျွံဝင်သွားတယ်။ တည်းခိုခန်းကလည်း တိတ်နေတာဆိုတော့ အဲဒီ အပျိုမှေးပါးလေး ပေါက်သွားတဲ့ အသံလေးက ကျနော့်နားနဲ့ တကယ်ကို ကြားလိုက်မိတယ်။ ချို ပါးစပ်လေးဟပြီး
”အာ့”
လို အော်ရင်း ခေါင်းလေး မော့လာတယ်။ ကျနော်ကတော့ ချို့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်မြန်မြန်လေး ဖိဖိနမ်းရင်း အောက်က ညီတော်မောင်ကို အသာလေး ငြိမ်နေပေလိုက်တယ်။ ခဏလောက်နေမှ ချို့ တင်ပါးလေးတွေ ကော့ကော့ တင်ပေးလာတာနဲ့ ညီတော်မောင်ကို နည်းနည်းချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ချိုလည်း ခံနိုင်လာတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျနော် အသွင်းအထုတ်လုပ်တိုင်း အောက်က ကော့ကော့လာတာနဲ့ ကျနော်လည်း ချို့ နို့သီးလေးခေါင်း နီနီလေးတွေကိုလည်း အသာငုံ့ပြီးစို့ရင်း ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်လိုက်တယ်။
ချို့ ညီမလေးက တင်းပြီး ကြပ်နေတာပဲဗျာ..။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ ကျနော်လည်း စိတ်က ကြောက်နေတာနဲ့ ပြီးတဲ့ဆီကို မရောက်ဘူး ဖြစ်နေတာ။ ချိုနာသွားမှာစိုးတဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ အသာလုပ်နေရင်းက သူကော့ကော့ တင်ပေးလာလို့ ကျနော်လည်း ခပ်မြန်မြန် ဆောင့်ပေးမိတာ။ ချို အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး ကျနော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လာတော့ ကျနော် ခပ်သွက်သွက် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်တော့ ချို လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လည်း ချိုသာပြီးသွားတယ် ကျနော် မပြီးသေးပါလားဆိုပြီး စိတ်ကို ညီတော်မောင်မှာထားပြီး လုပ်လိုက်တယ်။ ချိုကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သွားပြီ။ ကျနော့်ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်ကိုတော့ မလွှတ်သေးဘူး။
ကျနော် စိတ်ကို သွင်းပြီး ဆောင့်လိုက်တော့ မကြာပါဘူး။ ချို့ ညီမလေးက အရမ်းကြပ်တာနဲ့ပဲ ခဏလေးနဲ့ ပြီးသွားတယ်။ တစ်ပတ်လောက် အောင်းထားတဲ့ အရည်တွေက ချို့ အသစ်စက်စက် အဖုတ်လေးထဲမှာ အပြည့်ပဲ။ အပြင်ကိုတောင် လျှံကျလာတယ်။ ကျနော် ချို့ဘေးမှာ အသာလှဲချရင်း ချို့ကို ကျနော့်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် အသက်နဲ့တမျှ ချစ်ရတဲ့ ကောင်မလေး…၊ ကျနော်နဲ့ အရင်းနှီးဆုံး အခြေအနေထိ ရောက်သွားခဲ့လို့လေ။
”ချစ်တယ်….. ချိုရယ်…..။”
ကျနော် သူ့ကို တိုးတိုးလေး ပြောရင်း ချို့နဖူးမှာ ကပ်နေတဲ့ ချွေးစလေးတွေကို တယုတယ သုတ်ပေးမိတယ်။
”ချို….. နာနေလား…။”
ကျနော်မေးတော့…
”ပထမ ဝင်တုန်းကတော့ တော်တော်နာတယ်….။ နောက်ကြတော့ မနာတော့ဘူး … ”
တဲ့။
“ဒါဆို ကောင်းရော ကောင်းရဲ့လား”
ဆိုတော့
”အင်း…. အရမ်းကောင်းတယ်”
လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ တကယ်တော့ ချိုရော ကျနော်ရော ကံကောင်းတယ်လို့ ပြောရမယ်။ ကျနော် တော်တော်နဲ့ မပြီးသွားတာက ချို့ကို ပထမဆုံး ဆက်ဆံတဲ့ အချိန်မှာ အပျိုမှေးလေးပေါက်လို့ နာယုံ မဟုတ်ပဲ တော်တော်လေး ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့လို့လေ။
ကျနော် ချို့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ အတော်ကြာအောင် ဖက်ထားပြီး ချို့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ချိုကတော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ သူလည်း တော်တော် ပင်ပန်းသွားပုံပါပဲ။ နာရီဝက်လောက် မှိန်းနေကြပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဟိုတယ်က ပြန်အထွက် ချိုလမ်းလျှောက်တာ ကွတကွတ ဖြစ်နေလို့ ကျနော်တောင် စမိသေးတယ်။ ချိုကတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီးတော့ ကျနော့် ကျောပြင်ကို မနာအောင် ထုတာပေါ့။
အဲလိုနဲ့ ချို့ကို ပြန်ပို့ခါနီး ဆေးဆိုင်ဝင်ပြီး တားဆေး ဝယ်ပေးလိုက်မိသေးတယ်။ တစ်လုံးကို ချက်ချင်းတိုက်ပြီး နောက်တစ်လုံးကိုတော့ အိမ်ပြန်ရောက်မှ သောက်ဖို့ ပေးလိုက်တယ်။ လက်မထပ်ခင် မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် ကြိုတင်ကာကွယ်ရမယ် မဟုတ်လား။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံး ပညာကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် သင်ရသေးတာ မဟုတ်တော့ လွန်လွန်ကျူးကျူး မဖြစ်သင့်သေးဘူးလေ။
ဒီတစ်ခေါက် ကျနော် အိမ်ပြန်လာတော့ ချို့ကို ပိုပြီး လွမ်းလာတယ်။ ချိုနဲ့ ကျနော်လည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပိုပြီး ချစ်လာသလိုပဲ။ အဲ့လိုနဲ့ အစရှိသွားတော့ ကျနော် ချို့ဆီရောက်တိုင်း ဟိုတယ်ခန်းထဲမှာပဲ အချိန်ဖြုန်းဖြစ်တာ များတယ်။ ဟိုဟာလုပ်တော့လည်း ပထမ စလုပ်တုန်းကလို ရိုးရိုးမဟုတ်ဘူး။ ပက်လက်၊ မှောက်ရက်၊ လေးဘက် ၊ မတ်တပ် ပုံစံအစုံပဲ။
ချိုက ကျနော့်ကို တအားချစ်တယ်။ စိတ်ကောက်တယ်လို့လည်း သိပ်မရှိဘူး။ တော်တော်လေးလည်း နားလည်ပေးနိုင်တယ်။ ကျနော့်အပေါ်လည်း အရမ်း အလိုလိုက်တယ်။ ကျနော် ချိုနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ရတဲ့ အတွက် ကမ္ဘာပေါ်မှာ ကံအကောင်းဆုံး လူသား တစ်ယောက်လို့တောင် ထင်မိသေးတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အဖြစ်အပျက် တစ်ခုက ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်နဲ့ ချို အဆုံးစွန်အထိ ရင်းနှီးပြီးသွားလို့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတဲ့ အချိန်မှာပေါ့။ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော် ပြင်ဦးလွင်သွားတော့ ကျနော်နဲ့ချို သွားနေကြ ဟိုတယ်လေးကိုပဲ သွားဖြစ်တယ်။
ကျနော် ချိုနဲ့ တွေ့ပြီးလို့ ညနေစောင်းတော့ ချို့ကျောင်းကို လိုက်ပို့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ညရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ဖုန်းဆက်တော့ ချို့ဖုန်းက စက်ပိတ်ထားတယ်တဲ့…။ ကျနော်နဲ့ ချို ရည်းစားဖြစ်တာ တစ်နှစ်ကျော်ကြာပြီ။ တစ်ခါမှ စက်ပိတ်တယ်လို့ မကြုံဖူးဘူး။ တစ်ခါတလေ သူတို့မြို့မှာ ဖုန်းလိုင်းမကောင်းလို့ ဆက်လို့ မရရင်တောင် ချိုက သူ့အိမ်က ကြိုးဖုန်းနဲ့ ကျနော့်ကို ခိုးဆက်ပြီး ဖုန်းလိုင်းတွေ ပျက်နေတဲ့အကြောင်း ပြောတတ်တယ်။ အခုတော့ မနက်ကမှ အကောင်းကြီးကို အခု ဆက်သွယ်လို့ မရတော့ဘူး ဖြစ်နေပြီ။
သူ့ အိမ်က ကြိုးဖုန်းနံပါတ်ကို သိပေမဲ့လည်း ကျနော် မဆက်ရဲဘူး။ သူ့မိဘတွေ သိသွားမှာစိုးလို့။ တစ်နေ့ပြီး … တစ်နေ့ ကုန်လာတယ်…။ တစ်နေ့ပြီး … တစ်နေ့ ကုန်လာတယ်…။ ချိုရဲ့ဖုန်းက စက်ပိတ်ထားပါသည် ချည်းပဲ အော်နေတာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီ။ ကျနော် ရင်တွေ ပူလာတယ်။ ချို ဘာများ ဖြစ်နေလို့လဲပေါ့။ နေများ မကောင်းဘူးလား။
ကျနော့်ဆီကို ဖုန်းနံပါတ် အသစ်တစ်ခု ဝင်လာတယ်။ ချိုများ ဖြစ်နေမလားဆိုပြီး ဝမ်းသာအားရ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ…။ ကျနော် အရမ်းလွမ်းနေရတဲ့ ချစ်သူ ချို…။
”လွမ်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”
ချို့အသံက တိုးတိုးဖျော့ဖျော့လေး။
”ချိုရယ်… ကိုယ့်မှာ စိတ်ပူလိုက်ရတာ…။ ချိုများ နေမကောင်းဘူးလားလို့…။”
”လူက နေကောင်းပါတယ်၊ စိတ်က နေမကောင်းဘူး ဖြစ်နေတာ..။”
”ဘာလို့လဲ…။ ”
ကျနော် အလောတကြီး မေးမိတယ်။
”ကိုနဲ့ တည်းခိုခန်းက ထွက်လာတာကို အဖေ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က မြင်သွားတယ်။ အဲ့ဒါ အိမ်ကို ချက်ချင်းဖုန်းဆက်ပြီး တိုင်တော့ ချိုနဲ့ကို တည်းခိုခန်းလာတာ ဖေဖေ သိသွားတယ်။ ချိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးလို့ ငြင်းတာ မရဘူး။ ဖေဖေက တည်းခိုခန်းမှာ တည်းခိုသူ စာရင်းကို သွားတောင်းကြည့်တော့ ချို့နာမည် ရေးထားတာလေ၊ ဘယ်လိုလုပ် ညာလို့ရတော့မှာလဲ။ အဲဒါ အခု ချို့ကို အိမ်က သဘောတူထားတဲ့ သူနဲ့ ပေးစားတော့မယ် ပြောနေတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ….။”
ကျနော် ဖုန်းကို ကိုင်ရင်း တော်တော်လေး တွေဝေသွားတယ်။ တကယ်တော့ အခုချက်ချင်း ချို့ကို ခိုးပြေးဖို့အထိ ကျနော့်ဘက်က အဆင်မပြေဘူး။ ကျနော် မိန်းမယူမယ် ဆိုရင်လည်း အိမ်က ဘယ်လိုမှ သဘောတူမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ရော… ချိုရော အသက်က ငယ်ငယ်လေးတွေ ရှိသေးတယ်။ မိဘ ရင်ခွင်ကို စုံကန်ပြီး ထွက်ခွာသွားဖို့ ကျနော့်ဆီမှာ ဘယ်လိုမှ အခြေအနေ မရှိသေးဘူးလေ။
”ချို့ကို နောက်တစ်ပတ်လောက်နေရင် ပေးစားတော့မယ်။ အဲဒီတော့ ကို ချို့ကို တကယ်ချစ်ရင် လာခိုးပါ….။ ချိုကတော့ စွန့်စားရဲတယ် ကိုရယ်…။ ကိုယ့်ကို ဘဝတစ်ခုလုံး ပုံအပ်ပြီး ချစ်ခဲ့ရပြီပဲ…။ တစ်ခုခု ဆက်သွယ်ချင်ရင် ဒီဖုန်းနံပါတ်က ချိုရဲ့ သူငယ်ချင်း ဖုန်းနံပါတ်။ သူ့ကို ပြောထားလို့ ရတယ်။ ဒါပဲနော်…. ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…။”
ချို ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဖုန်းချသွားတယ်။ ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး။ ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကျနော် ငေးကြောင်နေမိတယ်။ ချို ဖုန်းချသွားတာတောင် သတိမထားမိအောင်ပါပဲ။ ကျနော် တစ်ညလုံး အိပ်လို့ မပျော်ဘူး။ အိမ်ကနေဆင်းပြီး ချို့ကို သွားခိုးရမလား၊ ချိုနဲ့ ချိန်းထားတာ မသွားပဲ နေရမလားဆိုတာကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် တွေးနေမိတယ်။
မနက် မိုးလင်းခါနီးမှာပဲ ကျနော် ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်တယ်။ ကျနော်ရော ချိုရော ငယ်သေးတယ်။ အဓိကက ကျွန်တော် ချို့ကို တင့်တောင့်တင့်တယ် ထားနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မရှိသေးဘူး။ ကျနော့်အဖေနဲ့ အမေရဲ့ စိတ်ကိုလည်း ကျနော်သိတယ်။ သူတို့က ပြောတဲ့အတိုင်း တကယ်လုပ်တတ်တယ်။ ကျနော် မိန်းမယူမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုမှ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့် လက်ကိုင်ဖုန်းကို ပိတ်ထားလိုက်ပြီး ကျနော် အိပ်ဆေးသုံးလုံးလောက် သောက်ပြီး အိပ်လိုက်တယ်။
”ချိုရေ…. အိပ်မက်ထဲ အထိတော့ ကိုယ့်ကို စိတ်မနာပါနဲ့ကွာ…။ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ချိုနဲ့ကို ချစ်သူတွေအဖြစ် ရှိနေပါရစေ…။”
ချို လာခိုးခိုင်းတဲ့ တစ်နေ့လုံး ကျနော် အိပ်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်နေမိတယ်။ တစ်ပတ်လုံးလုံး ကျောင်းလည်း မသွားဖြစ်ဘူး။ နေမကောင်းဘူးဆိုပြီး အိမ်ကို ပြောထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းလည်း တစ်ပတ်လုံး ပိတ်ထားမိတယ်။ မနက်တိုင်း လာပို့တဲ့ သတင်းစာကိုတော့ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ဖတ်ဖြစ်တယ်။
ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ…. တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ လက်ထပ်မင်္ဂလာ ကျေးဇူးတင်လွှာ ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်လေးကို သတင်းစာထဲမှာ တွေ့တယ်။ အဲဒီအောက်မှာတော့ ချို့နာမည် လှလှလေး ပါလာတယ်။ ကျနော် အောက်က ရေးထားတဲ့ စာသားတွေကို ဆုံးအောင် မဖတ်ဖြစ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျနော့်မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြည့်နေလို့ ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူးလေ…။
”ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ချိုရယ်….။ နှစ်ယောက်လုံး ကောင်းဖို့ အတွက်ပါ။”
အဲ့ဒီသတင်းစာ ဖြတ်ပိုင်းလေးကို ကျွန်တော် သိမ်းထားမိတယ်။ တော်တော်လေးကြာလို့ အတော်အသင့် တည်ငြိမ်သွားတော့မှ ပြန်ဖတ်မိတော့ ချိုနဲ့ လက်ထပ်သွားတဲ့သူက ချိုထက် အသက်ကြီးတယ်။ ဗိုလ်ကြီး တစ်ယောက်ပဲ။ ချိုလည်း ဗိုလ်ကတော် ဖြစ်ပြီပေါ့။ ကျနော်နဲ့ ရတာထက်စာရင်တော့ အများကြီး အဆင်ပြေမှာပါ။ ကျနော်နဲ့ ရရင် ဘယ်သွားပြီး ဘာကို လုပ်ကိုင် စားရမှန်းမှ မသိတာမလား။ နှစ်ယောက်လုံး ပန်းကောင်း အညွှန့်ကျိုး ဆိုသလို ဖြစ်မှာလေ။
ကျနော် ပြင်ဦးလွင်ဆိုတဲ့ မြို့နာမည်ကို ကြားတိုင်းရင်ထဲမှာ တစ်ဆစ်ဆစ် နာမိတယ်။ အိမ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ ပြက္ခဒိန်မှာတောင် ပြင်ဦးလွင် ရှုခင်းတွေပါရင် ဖြုတ်သိမ်းမိတဲ့ အထိပဲ…။ ကျနော့် ဆုံးဖြတ်ချက် မှန်လား၊ မှားသလားဆိုတာတော့ အခုချိန်ထိ ဝေခွဲမရသေးဘူး။ ကျနော် ထင်တာတော့ ကျနော် အကောင်းဆုံး လုပ်ခဲ့တယ် ထင်တာပါပဲ။
အဆိုတော် ရဲသွင် ဆိုထားတဲ့ စွန့်စားမဲ့ အချစ်ဆိုတဲ့ သီချင်းကို ကြားမိတိုင်း ကျနော့်ကို လှောင်နေသလားလို့တောင် ခံစားရတယ်။ ဟဲလေးနဲ့ နီတာ ပြန်ဆိုထားတဲ့ အဲဒီသီချင်းကို အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ ထီလှည်းတွေမှာ ဖွင့်သွားရင်တောင် ကျနော် နားပိတ်ပြီး အိမ်ထဲက မူးရူးထိုး ပြေးဝင်လေ့ရှိတယ်။ ကျနော့် ရင်တွေ နာလွန်းလို့ပါ….။ အရမ်းချစ်ခဲ့ပါတယ်…။ ပြင်ဦးလွင်သူလေး ချိုရယ်……။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ေမ့မရတဲ့ က်ေနာ့ခ်စ္သူ ျပင္ဦးလြင္သူ
🎶ေမၿမိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ တိမ္ခိုးကေလးမ်ား ရစ္သိုင္းပါလို႔ဆင္ …. ပန္းကမၻာေမၽွာ္စင္ လွမ္းသာေခၚခ်င္ …🎶
ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို နားေထာင္ဖူးၾကလား မသိဘူး..။ က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္သူေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဖူးစာဆုံျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္လို႔ ေျပာျပရဦးမယ္ဗ်ာ…။ ကဲ… စမယ္။
တစ္ေန႔ … က်ေနာ္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းပိတ္တုန္းကေပါ့။ ဧၿပီလ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အိမ္ကအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ သုံးေယာက္သား ကားေလးနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို သြားလည္ျဖစ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေနတာက မႏၲေလးဆိုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္နဲ႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားလို႔ရတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ ဟိုသြားဒီသြား ေလၽွာက္သြားၾကမယ္ေပါ့။ မေရာက္တာၾကာတာလည္း ပါတာေပါ့။
မနက္ေစာေစာ မဟာအံ့ထူးကံသာ ဘုရားကို ဝင္ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ။ ဘုရားဖူးေနရင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တာ..။ က်ေနာ္နဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ဆံပင္ေလး မတိုမရွည္နဲ႔ အသားေဖြးေဖြး၊ လူေကာင္ ေသးေသးေလး၊ ႏွာေခါင္းေလးက ခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးေတြက နီနီေလး။ အဲဒီေတာ့ အီေဖကိုယ္လည္း ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္က ေကာင္မေလးကို ခဏခဏ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္ေပါ့။
သူလည္း သူ႔အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ လာတယ္ထင္တာပဲ။ သူနဲ႔ပါလာတဲ့ မိန္းမႀကီးက သူနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ဘိုးေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘြားေတာ္ႀကီးက ဘုရားရွစ္ခိုးတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ သူေလးကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္း က်ေနာ္နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္း သြားဆုံျဖစ္တယ္။ သူလည္း က်ေနာ့္ကို ခဏေလာက္ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟိုဘက္ ျပန္လွည့္သြားတယ္။
က်ေနာ္လည္း အေမတို႔ မျပန္မခ်င္း ေကာင္မေလးကို ခဏခဏ ၾကည့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲ မသိဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္မိသြားသလိုပဲ။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတယ္ဆိုတာ အဲဒီလိုမ်ိဳးကို ေခၚတာလား မသိဘူးေနာ္…။ ေနာက္ေတာ့ အေဖတို႔လည္း ဘုရားဖူးလို႔ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ တစ္ပတ္ ပတ္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေတြ႕ေသးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲက ဒိန္းကနဲ ၊ ဒိန္းကနဲ ခုန္ခုန္လာတယ္…။ အင္း ခက္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ ေကာင္မေလးရယ္…။ ေနာက္လည္း ဆုံရဖို႔ မလြယ္ဘူး။
အဲ့လိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘုရားကျပန္ေတာ့ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ ဝင္တယ္။ ပြဲေကာက္မွာမ်ား ေတြ႕ဦးမလားဆိုၿပီး က်ေနာ္ ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာၾကည့္မိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံတရားက က်ေနာ့္ဘက္မွာ မရွိဘူးဗ်ာ…။ ျဖဴျဖဴေသးေသး ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရဘူး။ ပြဲေကာက္ ေရတံခြန္က ျပန္ေတာ့ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ကို သြားတယ္…။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္က လွိုင္ဂူႀကီးဆိုေတာ့ ႏွလုံးေရာဂါရွိတဲ့ က်ေနာ့္အေမ အထဲထိ မဝင္ဘူး။ အထဲမွာ အသက္ရွူၾကပ္တယ္ေလ။ အေမ မဝင္ဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေဖလည္း အျပင္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္ေပါ့… ဟဲဟဲ…. ဒါက သဘာဝပဲေလ…။ သား… အထဲသြားခ်င္ရင္ သြားေလ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အထဲကို ဝင္ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္ အထဲကိုသာ သြားေနတာ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူး..။ အဲ… ဘာမွမရွိဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မနက္က မင္းသမီးေလးအေၾကာင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေနတာ..။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မဆုံနိုင္တဲ့ ဘဝ မဟုတ္ပါလား။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ သူေလးကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္မိေနၿပီပဲ ဆိုတာေပါ့။ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ျမင္ၿပီးကတည္းက ဘာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးပဲ ျမင္ျမင္ေနတာေလ။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ ဂူအဆုံးထိ ေလၽွာက္ၿပီးသြားေတာ့ ဘုရားဖူးမယ္ဆိုၿပီး အစြန္နားေလးမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိတယ္။ မနက္က ေကာင္မေလးနဲ႔ ျပန္ၿပီး ဆုံေတြ႕ရပါေစသားေပါ့။
ဆုေတာင္းၿပီးလို႔ မ်က္လုံးလည္း ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေရာ…. က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားျပန္တယ္…။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ သူေလးကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္မိလို႔…။ ေကာင္မေလးရဲ့ ေဘးနားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ မနက္က ဘိုးေတာ္ႀကီးတို႔ ပါမလာဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ထင္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ အေပၚတက္လာတာ။ ဆံပင္ေလးကို ေျဖာင့္စင္းၿပီး ေရႊေရာင္ဆံပင္ေလးဆိုးထားတဲ့ ပုံေလးကို က်ေနာ္ ေနာက္ကေန တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေတြ မကုန္ဆုံးပါရေစနဲ႔…။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူ က်ေနာ့္ဘက္ကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ သူ႔ကို ရယ္ျပလိုက္တယ္။ သူလည္းက်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပီး ရယ္ျပတယ္ ထင္တာပဲ။ ရင္ေတြခုန္လြန္းလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိေတာ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အတြဲက ထထြက္သြားတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ေကာင္မေလး ၾကားထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဖင္ကို တရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး သူ႔နားကို အသာေလး တိုးသြားလိုက္တယ္။
”ဘုရား လာဖူးတာလား…”
သူ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။
”မနက္ကလည္း ေတြ႕တယ္ေနာ္။ ျပင္ဦးလြင္ကို လာလည္တာလား”
က်ေနာ္ တည္တည္တံ့တံ့ပဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ႔ကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ ေတေလဂ်ပိုးလို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူးေလ။
”အေကာင္းနဲ႔ ေမးတာပါ။ ခရီးသြားတဲ့ လူခ်င္း အတူတူ ဆိုေတာ့ေလ…။ ကိုယ္က မန္းေလးက လာတာ။ ဒီကို မေရာက္တာ ၾကာလို႔…”
”ခ်ိဳက ျပင္ဦးလြင္မွာပဲ ေနတာ..။ ျမင္းၿခံက အေဒၚလာလို႔ လိုက္ပို႔တာ…”
သူေလးဆီက ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ နာမည္ေလးကိုပါ တစ္ခါထဲ သိလိုက္ရတယ္…. ခ်ိဳတဲ့….။ သူေလးနဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း ခ်ိဳျမသြားတာပါပဲ ေကာင္မေလးရယ္…။
”မျပန္ေသးဘူးလား။ ေအာက္မွာ အေဒၚေတြ ေစာင့္ေနတယ္ မဟုတ္လား”
က်ေနာ္ စကားမရွိ စကားရွာၿပီး ေလၽွာက္ေျပာျဖစ္တယ္။
”အင္း….။ ျပန္ေတာ့မွာ…။ ခ်ိဳ ဒီသရက္ပင္ႀကီးကိုေတြ႕တိုင္း သရက္သီးေတြ ခူးခူးစားခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ…”
”အာ…. ခ်ိဳကလည္း ဒါက သရက္ပင္ အတုႀကီးဟာကို ဘယ္လိုလုပ္ သရက္သီး ခူးစားလို႔ရမွာလဲ…”
သူကလည္း ခ်ိဳဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေကာက္ၿပီးခ်ိဳပလိုက္တယ္…. မွတ္ကေရာ…။
”ဟီး… ဟုတ္တယ္ေနာ္…. သရက္ပင္ အတုႀကီးပဲဥစၥာ။”
က်ေနာ့္ကို ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလး ၾကည့္ရင္း ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၿပီး ရယ္ျပျဖစ္တယ္ ထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ သိလိုက္တာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ခင္သြားၿပီဆိုတာပဲ။
”တူတူ ျပန္ဆင္းရေအာင္ေလ…။”
က်ေနာ္ သူ႔ကို ျပန္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူလည္း အင္း ဆိုၿပီး ထလာတယ္။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူထဲက ျပန္အထြက္မွာ ေက်ာက္နံရံၾကားက ထြက္လာတဲ့ ေရေတြကို လက္နဲ႔ လိုက္လိုက္ေဆာ့ေနလို႔ က်ေနာ့္မွာ ခ်ိဳ ဓာတ္လိုက္မွာစိုးလို႔ မနည္းလိုက္ဆြဲရတယ္။ သူကေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ တကယ့္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ…။ ဂူအျပင္နား ေရာက္ခါနီးမွ ႏွစ္ေယာက္လုံး မတိုင္ပင္ပဲနဲ႔ အလိုက္တသိ လမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပင္ဦးလြင္က အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ခ်ိဳဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ကပ္ၿပီးေတာ့ပါလာၿပီ။
က်ေနာ္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို သတိရလြန္းလို႔ ဖုန္းဆက္မလို႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔နဲ႔မေတြ႕မွာစိုးလို႔ သူေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို မဆက္ျဖစ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကသာ ေၾကာက္ေနတာပါ။ သူေပးထားတာ သူကိုင္တဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္း နံပါတ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႕စရာမရွိပါဘူး။ ညေရာက္မွ ဆက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ညေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။
”ဟိတ္…. ဘယ္သူလဲ သိလား…။”
” သိတယ္….။ ေန႔လည္က ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာ ေတြ႕တဲ့ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။”
”အင္း.. ဟုတ္တယ္ ။ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ။”
”ဒီလိုပဲေပါ့…။”
စကားဆုံးေတာ့ သူမဆီက ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကိုၾကားရတယ္။
”ကိုယ္ ဖုန္းဆက္မွာကို ေမၽွာ္ေနတာ မဟုတ္လား…”
လို႔ က်ေနာ္စေတာ့..
”မေမၽွာ္ပါဘူး။ ဘာလို႔ ေမၽွာ္ရမွာလဲ…။ ေန႔လည္က လူကို ခဏခဏ ငမ္းေၾကာထေနတဲ့ တစ္ေယာက္က ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းသြားေတာ့ သူပဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး သိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီကို လာတဲ့ဖုန္းမွ မ်ားမ်ားစားစား မရွိတာ။”
”ဟုတ္လား….။ ခ်ိဳ႕ဆီကို ေကာင္ေလးေတြ ဖုန္းမဆက္ဘူးလား။”
”မဆက္ပါဘူး။ ခ်ိဳကမွ ျပန္မေျပာတာ။ မသိရင္ လုံးဝမကိုင္ဘူး။”
”အခု ကိုယ့္ဖုန္းၾကေတာ့ေရာ….။”
”အဲဒါက သူ ဆက္တဲ့ ဖုန္းမွန္း ခ်ိဳ႕ စိတ္ထဲမွာ သိေနလို႔ ကိုင္လိုက္တာ…။”
”ဒါဆို ခ်ိဳက ကိုယ့္ကို ခင္တယ္ေပါ့။”
”အင္း…. ။ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး။ သူ႔ကိုေလ… ခ်ိဳ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္မိသလို ခံစားရလို႔…။”
”ဘယ္က ‘သူ’ လဲ…။”
”အခု ဟိုဘက္က ဖုန္းေနတဲ့သူ ေပါ့။”
”ေအာ္…..။ ဟုတ္သားပဲ။ ခ်ိဳက ကိုယ့္နာမည္မွ မသိေသးတာ…။ ကိုယ့္နာမည္က ေက်ာ္သူစိုး တဲ့…။”
”ဟုတ္လား…။ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ထင္တယ္…။ နာမည္က ေက်ာ္သူဆိုး ဆိုေတာ့…။”
”အာ… ကြာာာ…. မဟုတ္ပါဝူး…။ ေက်ာ္သူဆိုး မဟုတ္ဘူး….။ ေက်ာ္သူစိုး…။”
”ဟုတ္ပါၿပီ… ေက်ာ္သူစိုး ဆိုေတာ့လည္း ေက်ာ္သူစိုးေပါ့။ ခစ္ခစ္ ”
အဲ့လိုနဲ႔ ပထမဆုံးေန႔မွာပဲ သူမနဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီး ခင္မင္မွု ရခဲ့တယ္။ ဧၿပီလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္လလုံး သူမနဲ႔ညတိုင္း ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအေၾကာင္း ၊ သူမရဲ့ မိသားစုအေၾကာင္းေပါ့။ ခ်ိဳနဲ႔ မနက္ပိုင္းေတာ့ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ဘူး။ သူ႔ အိမ္က ဆြယ္တာဆိုင္ဆိုေတာ့ တစ္ေနကုန္ ဆိုင္မွာ ကူထိုင္ေပးရတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆိုင္မွာ လူရွင္းရင္ေတာ့ လူဆိုးေလး… ဘာလုပ္ေနလဲ ဘာညာနဲ႔ စာေတြပို႔တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ခ်ိဳလို႔ပဲ ေခၚေပမဲ့ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာ စိုး ပါတာနဲ႔ လူဆိုးေလးဆိုၿပီး ေခၚတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွလည္း မဆိုင္ပါဘူးေနာ့္…။
အဲလိုနဲ႔ ဧၿပီလကုန္လို႔ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ရတယ္။ က်ေနာ္က မန္းေလးမွာပဲ ေက်ာင္းတက္တယ္ေလ။ သူကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္တကၠသိုလ္မွာပဲ တက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။
”ခ်ိဳက ဒီေလာက္ေခ်ာတာ ေမဂ်ာကြင္း မရဘူးလား”
လို႔ေပါ့။ သူမ ရီၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။
”ခ်ိဳက သူမ်ားေတြလို အယ္စတုံ ႀကီးေတြမွ မဟုတ္တာ…။ ဘယ္လိုလုပ္ ကြင္းရမွာလဲ”
တဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳက ပိန္ပိန္ပါးပါးေလး။ အရပ္က ငါးေပႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ ပုမွာေပါ့။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ေလာက္ပါပဲ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း ပိန္ၿပီး အရမ္းအရပ္ရွည္တဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ကလန္ကလားနဲ႔ ၾကည့္မရဘူး။
ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ စာေတြကလည္း မ်ားတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ…။ အဲလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီက အေျဖျပန္ရတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အေျဖရတဲ့ေန႔က သူမေမြးေန႔။ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ငယ္တယ္။ လူ႔ သဘာဝ ဆိုတာကလည္း ဆန္းၾကယ္သားေနာ္..။ ညတိုင္း ဖုန္းေျပာ႐ုံနဲ႔လည္း မတင္းတိမ္ဘူး ျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔
“ခ်ိဳနဲ႔လာေတြ႕လို႔ ရမလား”
ဆိုေတာ့.. ခ်ိဳကလည္း
”ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ တစ္ရက္ လာေတြ႕ေလ”
တဲ့…။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳတို႔အိမ္က အရမ္းစည္းကမ္းႀကီးတယ္ဗ်…။ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္တဲ့အထိ ခ်ိဳကို သူ႔အေဖက ကားနဲ႔ အပို႔အႀကိဳ လုပ္တုန္းပဲ…။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ လာေတြ႕ခိုင္းတာက သူ႔အိမ္က လိုက္ပို႔ၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီးမွ က်ေနာ္နဲ႔ အျပင္ထြက္လည္မလို႔ေလ..။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတန္း ဗိုလ္သင္တန္းတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ကမန္းကတန္း အပူကပ္ၿပီး စုံစမ္းရတယ္။ ျပင္ဦးလြင္က အတြဲေတြ ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြရယ္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံရယ္၊ ၿပီးေတာ့…. ဟီးဟီး…. ပိတ္သတ္ႀကီးသိတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္း ေလၽွာက္လည္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးလည္း ငွားရတာေပါ့ဗ်ာ…။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်းဇူးနဲ႔ ၿမိဳ႕ခံ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီကပဲ ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္ အေကာင္းစား တစ္စီးကို အလကား ငွားလို႔ရလိုက္တယ္…။ အဲ…. ကိုယ္ကေတာ့ ဆီထည့္ေပးရတာေပါ့ေနာ္..။
ပထမတစ္ေခါက္ သြားေတြ႕တုန္းကေတာ့ လက္ေလးကိုင္၊ သူကလည္း ဆိုင္ကယ္စီးရင္ က်ေနာ့္ခါးေလး ဖက္စီးေပါ့။ အေအးဆိုင္ ထိုင္ေတာ့လည္း လူလစ္ရင္ ခ်ိဳ႕ပါးေလးကို ခိုးခိုးနမ္းေပါ့။ သူမကေတာ့ က်ေနာ္ နမ္းလိုက္တိုင္း ပါးျပင္ျဖဴျဖဴႏုႏုေလးမွာ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ျဖာေနတာပဲ…။ က်ေနာ္ တအားဖိနမ္းလို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ မထင္နဲ႔ေနာ္ ပိတ္သတ္ႀကီး…။ က်ေနာ္ နမ္းတာ ဖြဖြေလး၊ သူ႔ဘာသာသူ အနမ္းမခံဖူးလို႔ ရွက္ေသြးျဖာတာ..။ ပထမ တစ္ေခါက္ေတာ့ လက္ေလးကိုင္လိုက္၊ ပါးေလးနမ္းလိုက္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းသိပ္မရဘူး မဟုတ္လား။ အျပင္မွာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေျပာစရာ စကားေတြ မ်ားလြန္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တြတ္ထိုးေနလိုက္တာ မၿပီးနိုင္ဘူး….။ ျပန္ခါနီး အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွပဲ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္နဲ႔ သူတို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲကို လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္တယ္ကြာဆိုၿပီး ႐ုပ္ရွင္ တူတူ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္သာ ေျပာတာပါ တကယ္တန္းၾကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ဘာကားျပမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘာကားမွန္း မေျပာနဲ႔ မင္းသား မင္းသမီး ဘယ္သူဆိုတာေတာင္ အသံၾကားလို႔ပဲ သိတာ…။ ပိတ္ကားကို ၾကည့္လို႔သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်ိဳ႕ ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးကို အျမဲနမ္းေနတာ။ နမ္းလိုက္တိုင္းလည္း နမ္းလို႔ မဝဘူး။ ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳအီအီေလး… ၊ တကယ္ပဲ နာမည္နဲ႔လည္း လိုက္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ အလယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္လက္က တျဖည္းျဖည္း နယ္ခ်ဲ႕လာတယ္။ ခ်ိဳ႕ နို႔လုံးလုံးေလးေတြကို အကၤ်ီအေပၚကေန အုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္တာေပါ့။ ခ်ိဳလည္း နမ္းရင္းနဲ႔ စိတ္ပါလာလို႔ထင္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔နို႔ေလးေတြကို ပြတ္ေပးတာကို ဘာမွမေျပာဘူး။
သူက ဘာမွမေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အကၤ်ီ ေအာက္ေန လက္ကို အသာေလးလၽွိုၿပီး သူ႔နို႔ေလးေတြကို ကိုင္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီက တီရွပ္ အေပ်ာ့သားဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း လက္လၽွိုသြင္းလို႔ရတယ္။ ေဘာ္လီကလည္း အေပ်ာ့သား ခပ္ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ ေဘာ္လီကို အသာေလးေအာက္ကို ဆြဲခ်ၿပီး အဖုံးအကာမရွိတဲ့ နို႔အိအိေလးေတြကို စမ္းမိတယ္။ နို႔ေလးေတြက လိေမၼာ္သီး ခပ္လတ္လတ္ အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ အေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ဘာေရာင္လဲဆိုတာေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာပါတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ပန္းေရာင္ေလးေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။
အေပၚပိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ေအာက္ပိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားျဖစ္တယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတာက ထမိန္စကတ္ ၊ ထမိန္စကတ္ဝတ္ဖူးတဲ့ သူေတြဆိုရင္ေတာ့ သိမွာပါ… (အဲ မွားကုန္ၿပီ က်ေနာ္ ဝတ္ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္) ထမိန္စကတ္ဝတ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖူးရင္ေတာ့ သိၾကမွာပါ။ ထမိန္စကတ္က တစ္ကြင္းလုံး ခၽြတ္စရာ မလိုဘူးဗ်။ ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခ်ိတ္ကိုလည္း ျဖဳတ္စရာ မလိုဘူး။ ထပ္ထားတဲ့ ထမိန္ႏွစ္လႊာၾကားကို အသာေလး လက္လၽွိုသြင္းလိုက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ..၊ ထမိန္မွာ သုံးလႊာတို႔ ေလးလႊာတို႔ ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတာ သိတယ္မလား၊ မသိရင္လည္း ထားလိုက္ေတာ့၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ…။ အင္း… လက္ကို ထမိန္အလႊာႏွစ္ခု ၾကားထဲ အသာေလး လၽွိုသြင္းလိုက္၊ ဆီးစပ္နားေလးမွာ အခြဲေလး ရွိတယ္ဗ်…၊ လက္က အရမ္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ အသာေလး လၽွိုသြင္းလိုက္ရင္ အဖုတ္ေလးနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ အတြင္းခံ ဝတ္ထားရင္ေတာ့ ေရႊၾကဳတ္ေလးနဲ႔ တိုက္ရိုက္ မေတြ႕ဘူးေပါ့ဗ်ာ..၊ ညီမေလးေပၚက ပင္တီေလးကိုပဲ စမ္းမိမွာေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳရဲ့ ထမိန္စကတ္ေလးထဲကို အလိုက္သင့္ေလး လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳ႕အဖုတ္ေလးကို စမ္းမိတယ္ဗ်ာ၊ ပင္တီေပၚကေပါ့။ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ႏုၿပီးအိေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတဲ့ အထိအေတြ႕ပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျမင္ေအာင္ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ပူစီ ဘိတ္ကရီကထုတ္တဲ့ ၾကက္ဥကိတ္မုန႔္ေလးကို စမ္းမိသလိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ပူစီ ၾကက္ဥကိတ္မုန႔္ စားရင္ေတာင္ ဒီကိတ္မုန႔္က နာမည္နဲ႔လည္း လိုက္ပါတယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ( ပူစီမုန႔္တိုက္ ပိုင္ရွင္သိရင္ က်ေနာ့္ကို တရားလာစြဲေနဦးမယ္… ခစ္ခစ္… ) ခ်ိဳရဲ့ ညီမေလးက အရည္ေတြ ေတာ္ေတာ္ထြက္ေနၿပီဗ်။ ပင္တီေလးမွာဆို ရႊဲနစ္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း လက္ေလးနဲ႔ အသာဖိဖိၿပီး ပြတ္ေပးတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ညီမေလးအထဲကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ထည့္ထည့္ၿပီး ေမႊေပးတယ္။ အထဲကိုေတာ့ အမ်ားႀကီး ထိုးမထည့္ပါဘူး။ အေမွးေလးရွိေသးရင္ ညီေတာ္ေမာင္အတြက္ ခ်န္ထားမလို႔ေလ။
ခ်ိဳနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုတ္ရင္း လက္တစ္ဘက္က နို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ေခ်၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေရႊၾကဳတ္ေလးကို ေမႊလိုက္တာ၊ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ိဳလည္း တရွူးရွူးျဖစ္လာၿပီး အနမ္းေတြ ၾကမ္းလာေတာ့တာပဲ။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ေခါင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္းနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းလာတာ။ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိတာနဲ႔ ေအာက္ကို နယ္ခ်ဲ႕ထားတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး လွုပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့ အသာေလး ကားေပးထားတဲ့ ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက ႐ုတ္တရက္ စိသြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္ၿပီး တစ္ခါ ၿပီးသြားတယ္ဗ်ာ…။ သူ႔ ႏွုတ္ခမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ မခြာေသးဘူး၊ တပ္ရက္ပဲ။ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ နမ္းေနတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆို အသံပါ ထြက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ႐ုပ္ရွင္က အသားကုန္ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကားမို႔လို႔သာပဲ။ နို႔မို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔နမ္းတဲ့ အသံေတြ ေဘးခုံက ၾကားသြားေလာက္တယ္။
႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ႐ုံထဲကေန လူေတြ အကုန္ကုန္မွ ထြက္ျဖစ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ထမိန္ေအာက္မွာ ကြက္ေနလို႔၊ ကြက္ေနတာမွ အႀကီးႀကီးကြက္ေနတာ၊ ဝတ္ထားတဲ့ ထမိန္ကလည္း အနက္ေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ ျမင္ရတယ္ေလ၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပဲ။ က်ေနာ္ အေပၚက ထပ္ဝတ္ထားတဲ့ အေပၚအကၤ်ီကို ခၽြတ္ေပးၿပီး ခ်ိဳ႕ကို ခါးမွာ စည္းခိုင္းထားလိုက္ရတယ္။ နို႔မို႔ရင္ မလြယ္ဘူး။ အရွက္ေတြ ကြဲကုန္မွာ။ အခု အေပၚက အကၤ်ီ ထပ္စည္းထားတာလည္း သိၾကမွာပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳလည္း ေခါင္းေလး အသာငုံ႔ၿပီး ထြက္လာၾကတာဆိုေတာ့ တျခားသူေတြ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိလိုက္ဘူး။ ခ်ိဳကေတာ့ အသားျဖဴတဲ့ သူဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရဲေနတာပဲ။ သူလည္း ရွက္မွာေပါ့။
ဒီတစ္ေခါက္ ျပင္ဦးလြင္သြားတာ ခ်ိဳနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ နို႔ကိုင္႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ညီမေလးကိုပါ နယ္ခ်ဲ႕လိုက္တာ မဟုတ္လား။ အဆုံးစြန္အထိ လုပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက လက္ထပ္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးထားၾကတာဆိုေတာ့ မဂၤလာဦးညမွာ ရင္ခုန္ဖို႔ ခ်န္ထားဦးမွလို႔ ေတြးမိလို႔ေလ။
က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳရွိတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ကို ခဏခဏ သြားျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ သြားျဖစ္လဲဆိုရင္ တစ္လထဲကို ေျခာက္ေခါက္ေလာက္ ထင္တာပဲ။ ျပင္ဦးလြင္ကလည္း လည္စရာေတြ အေပါသားဆိုေတာ့ ဘုရားေတြ ေလၽွာက္ဖူး၊ အတြဲေတြ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ရတဲ့ အေအးဆိုင္ေလးေတြမွာထိုင္၊ တစ္ခါတစ္ခါၾကေတာ့လည္း ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ျဖစ္တာေပါ့။
႐ုပ္ရွင္ကေတာ့ အေခါက္တိုင္း မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အခ်ိန္ကုန္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ သူနဲ႔ လည္လို႔ရတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေလးပဲဆိုေတာ့ သိပ္မမ်ားဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံကလည္း ခပ္ေသးေသးဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ တစ္ကားနဲ႔ တစ္ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ခ်ိန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ တစ္ကားထဲကို ႏွစ္ခါသုံးခါ ျပန္ၾကည့္ရင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံက လူေတြဟားမွာ ေၾကာက္တာလည္း ပါတာေပါ့။
အဲလိုနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးတာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ထုံးစံအတိုင္း သြားသြားနမ္းတာေပါ့။ က်ေနာ္ ဒီတစ္ေခါက္မတိုင္ခင္ မေရာက္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ႂကြေနတာ။ သူလည္း အဲလိုပဲ ထင္တာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နမ္းရင္းျပဳရင္းနဲ႔ စိတ္က မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေဘာင္းဘီထဲက အသာထုတ္ၿပီး ခ်ိဳ႕ကို ကိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေျပာသာေျပာတာ။ က်ေနာ့္ ညီေလးကို သူတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ က်ေနာ္ကသာ လက္သရမ္းၿပီး သူ႔ကို လိုက္ကိုင္ေနတာ။ သူလည္း က်ေနာ့္ ညီေလးကို ကိုင္ရင္း လူက တစ္ရွူးရွူး ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လာလာထိတဲ့ သူ႔ရဲ့ ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက အေတာ္ေလး ျမန္လာတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို တစ္ခါၿပီးသြားေအာင္ လက္နဲ႔ပဲ လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးေလး ညီးတယ္။
”လူဆိုးေလး…. အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ…။ အတူတူ ေနခ်င္ၿပီ…”
တဲ့….။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ အတူတူ ေနခ်င္ၿပီဆိုတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီး အတူတူ ေနခ်င္တာကို ေျပာတာေနမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း ပထမ လက္ထပ္တဲ့အထိ ေစာင့္ထိန္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ခ်ိဳ႕ရဲ့ စကားသံေလးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။
”႐ုပ္ရွင္ၿပီးရင္ တစ္ေနရာရာ သြားရေအာင္ကြာ…။”
က်ေနာ့္ ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။ ခ်ိဳ တစ္ခ်က္ ၿငိမ္သြားတယ္။ သူလည္း စဥ္းစားေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေလးေလး တစ္ခ်က္ ေျပာတယ္..။
”အင္း….သြားမယ္ေလ”
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ဟိုတယ္တစ္ခုကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္ ရွာရတာေတာ့ သိပ္မခက္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္ သြားခ်င္သြားရေအာင္ဆိုၿပီး ေျပာထားလို႔ သိၿပီးသားဆိုေတာ့ သိပ္မရွာလိုက္ရဘူး။ ဟိုတယ္ ရီစက္ပ္ရွင္ကို ျဖတ္ေတာ့ ခ်ိဳ ေတာ္ေတာ္ရွက္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ေခါင္းကို လုံးဝမေဖာ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ေပါ့ဗ်ာ..။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ ဘယ္သူမွ သိတာမွ မဟုတ္တာ။
အဲ့လိုနဲ႔ အခန္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာသာ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ဖက္နမ္းၿပီး အဝတ္ေတြ ကမန္းကတန္း ခၽြတ္ၾကတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာေတာ့ က်ေနာ္ ဒီကေလးေလးကို ေခၚလာတာ မွားမ်ား မွားသြားၿပီလားေပါ့။ က်ေနာ္ သူ႔ကို လက္မထပ္ခင္အထိ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးလုပ္ဖို႔ လုံးဝ စိတ္ကူးမရွိဘူးေလ။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီက သက္ျပင္းခ်ၿပီး စကားတစ္ခြန္း ေျပာလာတယ္။
”ကို.. ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ယူမွာလား”
တဲ့….။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
”ကို ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ။ အတည္ လက္ထပ္ယူမွာပါ”
လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ ခ်ိဳ႕နား အသာေလးတိုးၿပီး ခ်ိဳ႕ပခုံးေလးကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ သိုင္းဖက္ထားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလသံေလးနဲ႔ပဲ …
” ခ်ိဳ… လည္း တစ္ေနကုန္ ေလၽွာက္သြားထားတာ ေညာင္းေနေတာ့မယ္…။ လာ… ဒီမွာအိပ္”
ဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ေဘးမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းေပၚမွာ ခ်ိဳ ေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္ရေအာင္ေပါ့။ ခ်ိဳလည္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီး အသာေလး လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕နဖူးေပၚမွာ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို အသာသပ္တင္ေပးရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္တယ္။ ခ်ိဳက ေခါင္းေလး အသာေစာင္းရင္း က်ေနာ့္ဘက္ကို အသာလွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံသြားတဲ့ တစ္ခ်က္မွာ က်ေနာ္ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းကို အသာငုံ႔ရင္း ခ်ိဳ႕ ႏွုတ္ခမ္းပါး နီနီေလးကို အသာနမ္းစုပ္လိုက္မိတယ္။ ခ်ိဳ နဲ႔ နမ္းရတာ ဘယ္ေတာ့မွ နမ္းလို႔ မဝဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး နမ္းလို႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ နို႔သီးလုံးလုံးေလးေတြကို အကၤ်ီေပၚကေန အသာေခ်မိေတာ့ ခ်ိဳက …
”လူဆိုးေလး အကၤ်ီေတြ ေၾကကုန္ေတာ့မယ္။ ျပန္ရဦးမယ္ေလ”
တဲ့…။ ခပ္ညဳညဳ အသံေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သတိဝင္လာေတာ့တယ္။
”ေဆာရီး… ခ်ိဳ…။ အကၤ်ီေတြ ခၽြတ္ထားရေအာင္ေနာ္”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳေခါင္းအုံးထားတဲ့ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကို အသာဆြဲထုတ္ၿပီး ထလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္ထဲ က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ စပို႔ရွပ္ကိုလည္း ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ အကၤ်ီ ခၽြတ္တာကို ၾကည့္ေနတယ္။
”ဘာၾကည့္တာလဲ…။ ခ်ိဳလည္း ခၽြတ္ေလကြာ”
ဆိုေတာ့မွ.. ခ်ိဳ အိပ္ေနရာကေန အသာထလာတယ္။
”ကို ခၽြတ္ေပးေလ ”
ဆိုၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးကို ကားေပးတယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတာက ခ်ည္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖုံးအကၤ်ီေလးပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း ရင္ခုန္စြာနဲ႔ပဲ ခ်ိဳ႕အကၤ်ီေလးဆီကို လက္လွမ္းၿပီး ခ်ိဳ႕ အကၤ်ီၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံခ်င္းစီ ျဖဳတ္ေပးမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ လက္ေတြ တုန္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာရဲတယ္။
ၾကယ္သီးေလးေတြ ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ အကၤ်ီကို အသာဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ခ်ိဳရဲ့ ရင္သားေဖြးေဖြးေလး ႏွစ္မႊာက အျပာႏုေရာင္ ေဘာ္လီေလးနဲ႔အတူ ေပၚလာတယ္။ ခ်ိဳ႕ နို႔ေလးေတြက အရမ္းမႀကီးဘူး။ အေနေတာ္ပဲ။ က်ေနာ့္လက္နဲ႔ တစ္အုပ္စာေပါ့။ ဥပမာေပးရမယ္ ဆိုရင္ လိေမၼာ္သီး ခပ္လတ္လတ္ တစ္လုံးစာေလာက္ ရွိမယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕နို႔သီးေလး ႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ေခ်ခ်င္စိတ္ကို အသာထိန္းရင္း…
”ခ်ိဳ … ခဏ ထဦးေနာ္… ထဘီပါ ခၽြတ္ရေအာင္”
ဆိုေတာ့…။
”အဲဒါေတာ့ ကို မခၽြတ္ေပးနဲ႔…။ ခ်ိဳရွက္တယ္…။ ခ်ိဳ႕ဘာသာ ခ်ိဳခၽြတ္မယ္…။ ဟိုဘက္လွည့္”
ဆိုတာနဲ႔ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ က်ေနာ္ တျခားဘက္ လွည့္ေပးထားလိုက္တယ္။
”ရၿပီ….။ ဒီဘက္လွည့္ေတာ့”
ဆိုမွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့….. ဝွား….. ခ်ိဳက ထမိန္တင္ မဟုတ္ဘူး ။ ေဘာ္လီေရာ၊ အတြင္းခံပါ တစ္ခါထဲ ခၽြတ္ထားတာ။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ရင္ဘတ္ကို အသာယွက္ထားရင္း က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္လည္း ေပါင္ဂြၾကားကို အုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ အတြင္းခံပါ တစ္ခါထဲ ေရာလိပ္ၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္တာေလ။ ေအာက္က မာန္ဖီေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္က တေထာင္ေထာင္နဲ႔ေပါ့။
က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးေလး ျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ခ်ိဳကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမႊ႕ယာႀကီးေပၚကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ စပရိန္ ေမႊ႕ယာဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ကိုယ္လုံးေလးက အိကနဲ က်သြားၿပီးေတာ့ ျပန္ေျမာက္တက္လာတာေပါ့။ ခ်ိဳလည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ ေမႊ႕ယာကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေထာက္လိုက္ေတာ့ သူအုပ္ထားတဲ့ ဟာေလးေတြ ေပၚသြားတာေပါ့။
က်ေနာ္လည္း တစ္ခါထဲ သူ႔အေပၚ ဒိုင္ပင္ထိုးၿပီး ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို အေပၚကေန မိုးၿပီးၾကည့္ရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးေလးကို အသာနမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳ႕ႏွုတ္ခမ္းပါးေလး…။ ခ်ိဳကေတာ့ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကို အသာေလး သိုင္းဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ကို ခ်ိဳ႕ ေဘးမွာ ေထာက္ထားရင္း ၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာထိန္းၿပီး ခ်ိဳ႕ ညီမေလးတစ္ေလၽွာက္ အစုန္အဆန္ ပြတ္တိုက္ ေပးလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳ ညီမေလးမွာ အရည္ေတြ ထြက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ကသာ ပထမဆုံး တစ္ေခါက္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ နာမွာစိုးလို႔ လုပ္ေပးေနမိတာပါ။ က်ေနာ္ အဲ့လို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳလည္း အသက္ရွူသံေတြ ျမန္လာၿပီး သူ႔တင္ပါးေလးကို ေကာ့ေကာ့တင္ေပးလာတယ္။
သူလည္း မရိုးမရြ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ မဝင္ဘူးဗ်ာ…။ အျပင္ကို ေခ်ာ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသခ်ာတည့္ၿပီး ထိုးထည့္ေတာ့ ထိပ္ဖ်ားေလး ဝင္သြားတယ္။ ခ်ိဳ က်ေနာ့္ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ခပ္တင္းတင္း တြန္းၿပီး…
”မရဘူး…. နာတယ္… နာတယ္”
လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတြ႕မၾကဳံ မရွိေသးတာလည္း ပါတယ္။ က်ေနာ္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ သြင္းရင္း တစ္ခါ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ ေဖာက္ခနဲ ျမည္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေတာ္ေမာင္က ခ်ိဳ႕ညီမေလးထဲကို ကၽြံဝင္သြားတယ္။ တည္းခိုခန္းကလည္း တိတ္ေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီ အပ်ိဳေမွးပါးေလး ေပါက္သြားတဲ့ အသံေလးက က်ေနာ့္နားနဲ႔ တကယ္ကို ၾကားလိုက္မိတယ္။ ခ်ိဳ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး
”အာ့”
လို ေအာ္ရင္း ေခါင္းေလး ေမာ့လာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်ိဳ႕ႏွုတ္ခမ္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ဖိဖိနမ္းရင္း ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာေလး ၿငိမ္ေနေပလိုက္တယ္။ ခဏေလာက္ေနမွ ခ်ိဳ႕ တင္ပါးေလးေတြ ေကာ့ေကာ့ တင္ေပးလာတာနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို နည္းနည္းခ်င္း ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္နဲ႔ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ခ်ိဳလည္း ခံနိုင္လာတယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အသြင္းအထုတ္လုပ္တိုင္း ေအာက္က ေကာ့ေကာ့လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳ႕ နို႔သီးေလးေခါင္း နီနီေလးေတြကိုလည္း အသာငုံ႔ၿပီးစို႔ရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လုပ္လိုက္တယ္။
ခ်ိဳ႕ ညီမေလးက တင္းၿပီး ၾကပ္ေနတာပဲဗ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ က်ေနာ္လည္း စိတ္က ေၾကာက္ေနတာနဲ႔ ၿပီးတဲ့ဆီကို မေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ခ်ိဳနာသြားမွာစိုးတဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ အသာလုပ္ေနရင္းက သူေကာ့ေကာ့ တင္ေပးလာလို႔ က်ေနာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ ေဆာင့္ေပးမိတာ။ ခ်ိဳ အသက္ရွူသံေတြ ျမန္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္လာေတာ့ က်ေနာ္ ခပ္သြက္သြက္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ၿငိမ္က်သြားတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳသာၿပီးသြားတယ္ က်ေနာ္ မၿပီးေသးပါလားဆိုၿပီး စိတ္ကို ညီေတာ္ေမာင္မွာထားၿပီး လုပ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္သြားၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ မလႊတ္ေသးဘူး။
က်ေနာ္ စိတ္ကို သြင္းၿပီး ေဆာင့္လိုက္ေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ခ်ိဳ႕ ညီမေလးက အရမ္းၾကပ္တာနဲ႔ပဲ ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေအာင္းထားတဲ့ အရည္ေတြက ခ်ိဳ႕ အသစ္စက္စက္ အဖုတ္ေလးထဲမွာ အျပည့္ပဲ။ အျပင္ကိုေတာင္ လၽွံက်လာတယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ေဘးမွာ အသာလွဲခ်ရင္း ခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ့္ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ အသက္နဲ႔တမၽွ ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး…၊ က်ေနာ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံး အေျခအေနထိ ေရာက္သြားခဲ့လို႔ေလ။
”ခ်စ္တယ္….. ခ်ိဳရယ္…..။”
က်ေနာ္ သူ႔ကို တိုးတိုးေလး ေျပာရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ေခၽြးစေလးေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးမိတယ္။
”ခ်ိဳ….. နာေနလား…။”
က်ေနာ္ေမးေတာ့…
”ပထမ ဝင္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နာတယ္….။ ေနာက္ၾကေတာ့ မနာေတာ့ဘူး … ”
တဲ့။
“ဒါဆို ေကာင္းေရာ ေကာင္းရဲ့လား”
ဆိုေတာ့
”အင္း…. အရမ္းေကာင္းတယ္”
လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳေရာ က်ေနာ္ေရာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးသြားတာက ခ်ိဳ႕ကို ပထမဆုံး ဆက္ဆံတဲ့ အခ်ိန္မွာ အပ်ိဳေမွးေလးေပါက္လို႔ နာယုံ မဟုတ္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ခဲ့လို႔ေလ။
က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို ရင္ခြင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ဖက္ထားၿပီး ခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသြားပုံပါပဲ။ နာရီဝက္ေလာက္ မွိန္းေနၾကၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား သန႔္ရွင္းေရးလုပ္၊ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္က ျပန္အထြက္ ခ်ိဳလမ္းေလၽွာက္တာ ကြတကြတ ျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ္ေတာင္ စမိေသးတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္ကို မနာေအာင္ ထုတာေပါ့။
အဲလိုနဲ႔ ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ပို႔ခါနီး ေဆးဆိုင္ဝင္ၿပီး တားေဆး ဝယ္ေပးလိုက္မိေသးတယ္။ တစ္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းတိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္လုံးကိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေသာက္ဖို႔ ေပးလိုက္တယ္။ လက္မထပ္ခင္ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပညာကို ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ရေသးတာ မဟုတ္ေတာ့ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မျဖစ္သင့္ေသးဘူးေလ။
ဒီတစ္ေခါက္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ခ်ိဳ႕ကို ပိုၿပီး လြမ္းလာတယ္။ ခ်ိဳနဲ႔ က်ေနာ္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ခ်စ္လာသလိုပဲ။ အဲ့လိုနဲ႔ အစရွိသြားေတာ့ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ဆီေရာက္တိုင္း ဟိုတယ္ခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ဟိုဟာလုပ္ေတာ့လည္း ပထမ စလုပ္တုန္းကလို ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး။ ပက္လက္၊ ေမွာက္ရက္၊ ေလးဘက္ ၊ မတ္တပ္ ပုံစံအစုံပဲ။
ခ်ိဳက က်ေနာ့္ကို တအားခ်စ္တယ္။ စိတ္ေကာက္တယ္လို႔လည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း နားလည္ေပးနိုင္တယ္။ က်ေနာ့္အေပၚလည္း အရမ္း အလိုလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ ကမၻာေပၚမွာ ကံအေကာင္းဆုံး လူသား တစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုက ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ အဆုံးစြန္အထိ ရင္းႏွီးၿပီးသြားလို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္သြားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ခ်ိဳ သြားေနၾက ဟိုတယ္ေလးကိုပဲ သြားျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္ ခ်ိဳနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးလို႔ ညေနေစာင္းေတာ့ ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခ်ိဳ႕ဖုန္းက စက္ပိတ္ထားတယ္တဲ့…။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ရည္းစားျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီ။ တစ္ခါမွ စက္ပိတ္တယ္လို႔ မၾကဳံဖူးဘူး။ တစ္ခါတေလ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဖုန္းလိုင္းမေကာင္းလို႔ ဆက္လို႔ မရရင္ေတာင္ ခ်ိဳက သူ႔အိမ္က ႀကိဳးဖုန္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခိုးဆက္ၿပီး ဖုန္းလိုင္းေတြ ပ်က္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတတ္တယ္။ အခုေတာ့ မနက္ကမွ အေကာင္းႀကီးကို အခု ဆက္သြယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၿပီ။
သူ႔ အိမ္က ႀကိဳးဖုန္းနံပါတ္ကို သိေပမဲ့လည္း က်ေနာ္ မဆက္ရဲဘူး။ သူ႔မိဘေတြ သိသြားမွာစိုးလို႔။ တစ္ေန႔ၿပီး … တစ္ေန႔ ကုန္လာတယ္…။ တစ္ေန႔ၿပီး … တစ္ေန႔ ကုန္လာတယ္…။ ခ်ိဳရဲ့ဖုန္းက စက္ပိတ္ထားပါသည္ ခ်ည္းပဲ ေအာ္ေနတာ သုံးရက္ေလာက္ရွိၿပီ။ က်ေနာ္ ရင္ေတြ ပူလာတယ္။ ခ်ိဳ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနလို႔လဲေပါ့။ ေနမ်ား မေကာင္းဘူးလား။
က်ေနာ့္ဆီကို ဖုန္းနံပါတ္ အသစ္တစ္ခု ဝင္လာတယ္။ ခ်ိဳမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ…။ က်ေနာ္ အရမ္းလြမ္းေနရတဲ့ ခ်စ္သူ ခ်ိဳ…။
”လြမ္းလိုက္တာ ကိုရယ္…”
ခ်ိဳ႕အသံက တိုးတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။
”ခ်ိဳရယ္… ကိုယ့္မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ…။ ခ်ိဳမ်ား ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔…။”
”လူက ေနေကာင္းပါတယ္၊ စိတ္က ေနမေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနတာ..။”
”ဘာလို႔လဲ…။ ”
က်ေနာ္ အေလာတႀကီး ေမးမိတယ္။
”ကိုနဲ႔ တည္းခိုခန္းက ထြက္လာတာကို အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ျမင္သြားတယ္။ အဲ့ဒါ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ၿပီး တိုင္ေတာ့ ခ်ိဳနဲ႔ကို တည္းခိုခန္းလာတာ ေဖေဖ သိသြားတယ္။ ခ်ိဳလည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျငင္းတာ မရဘူး။ ေဖေဖက တည္းခိုခန္းမွာ တည္းခိုသူ စာရင္းကို သြားေတာင္းၾကည့္ေတာ့ ခ်ိဳ႕နာမည္ ေရးထားတာေလ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ညာလို႔ရေတာ့မွာလဲ။ အဲဒါ အခု ခ်ိဳ႕ကို အိမ္က သေဘာတူထားတဲ့ သူနဲ႔ ေပးစားေတာ့မယ္ ေျပာေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….။”
က်ေနာ္ ဖုန္းကို ကိုင္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေတြေဝသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်ိဳ႕ကို ခိုးေျပးဖို႔အထိ က်ေနာ့္ဘက္က အဆင္မေျပဘူး။ က်ေနာ္ မိန္းမယူမယ္ ဆိုရင္လည္း အိမ္က ဘယ္လိုမွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ေရာ… ခ်ိဳေရာ အသက္က ငယ္ငယ္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ မိဘ ရင္ခြင္ကို စုံကန္ၿပီး ထြက္ခြာသြားဖို႔ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဘယ္လိုမွ အေျခအေန မရွိေသးဘူးေလ။
”ခ်ိဳ႕ကို ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ ေပးစားေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ ကို ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ လာခိုးပါ….။ ခ်ိဳကေတာ့ စြန႔္စားရဲတယ္ ကိုရယ္…။ ကိုယ့္ကို ဘဝတစ္ခုလုံး ပုံအပ္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရၿပီပဲ…။ တစ္ခုခု ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ ဒီဖုန္းနံပါတ္က ခ်ိဳရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းနံပါတ္။ သူ႔ကို ေျပာထားလို႔ ရတယ္။ ဒါပဲေနာ္…. ကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္…။”
ခ်ိဳ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဖုန္းခ်သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း က်ေနာ္ ေငးေၾကာင္ေနမိတယ္။ ခ်ိဳ ဖုန္းခ်သြားတာေတာင္ သတိမထားမိေအာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ တစ္ညလုံး အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး။ အိမ္ကေနဆင္းၿပီး ခ်ိဳ႕ကို သြားခိုးရမလား၊ ခ်ိဳနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ မသြားပဲ ေနရမလားဆိုတာကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေတြးေနမိတယ္။
မနက္ မိုးလင္းခါနီးမွာပဲ က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေရာ ခ်ိဳေရာ ငယ္ေသးတယ္။ အဓိကက ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ထားနိုင္တဲ့ အေျခအေန မရွိေသးဘူး။ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ စိတ္ကိုလည္း က်ေနာ္သိတယ္။ သူတို႔က ေျပာတဲ့အတိုင္း တကယ္လုပ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္ မိန္းမယူမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ပိတ္ထားလိုက္ၿပီး က်ေနာ္ အိပ္ေဆးသုံးလုံးေလာက္ ေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။
”ခ်ိဳေရ…. အိပ္မက္ထဲ အထိေတာ့ ကိုယ့္ကို စိတ္မနာပါနဲ႔ကြာ…။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ခ်ိဳနဲ႔ကို ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ ရွိေနပါရေစ…။”
ခ်ိဳ လာခိုးခိုင္းတဲ့ တစ္ေန႔လုံး က်ေနာ္ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေနမိတယ္။ တစ္ပတ္လုံးလုံး ေက်ာင္းလည္း မသြားျဖစ္ဘူး။ ေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး အိမ္ကို ေျပာထားလိုက္တယ္။ ဖုန္းလည္း တစ္ပတ္လုံး ပိတ္ထားမိတယ္။ မနက္တိုင္း လာပို႔တဲ့ သတင္းစာကိုေတာ့ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။
ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ…. တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လက္ထပ္မဂၤလာ ေက်းဇူးတင္လႊာ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေအာက္မွာေတာ့ ခ်ိဳ႕နာမည္ လွလွေလး ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ ေအာက္က ေရးထားတဲ့ စာသားေတြကို ဆုံးေအာင္ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနလို႔ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူးေလ…။
”ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ခ်ိဳရယ္….။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေကာင္းဖို႔ အတြက္ပါ။”
အဲ့ဒီသတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းထားမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလို႔ အေတာ္အသင့္ တည္ၿငိမ္သြားေတာ့မွ ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ခ်ိဳနဲ႔ လက္ထပ္သြားတဲ့သူက ခ်ိဳထက္ အသက္ႀကီးတယ္။ ဗိုလ္ႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ။ ခ်ိဳလည္း ဗိုလ္ကေတာ္ ျဖစ္ၿပီေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ရတာထက္စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပမွာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ ရရင္ ဘယ္သြားၿပီး ဘာကို လုပ္ကိုင္ စားရမွန္းမွ မသိတာမလား။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပန္းေကာင္း အညႊန႔္က်ိဳး ဆိုသလို ျဖစ္မွာေလ။
က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕နာမည္ကို ၾကားတိုင္းရင္ထဲမွာ တစ္ဆစ္ဆစ္ နာမိတယ္။ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္မွာေတာင္ ျပင္ဦးလြင္ ရွုခင္းေတြပါရင္ ျဖဳတ္သိမ္းမိတဲ့ အထိပဲ…။ က်ေနာ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္လား၊ မွားသလားဆိုတာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ေဝခြဲမရေသးဘူး။ က်ေနာ္ ထင္တာေတာ့ က်ေနာ္ အေကာင္းဆုံး လုပ္ခဲ့တယ္ ထင္တာပါပဲ။
အဆိုေတာ္ ရဲသြင္ ဆိုထားတဲ့ စြန႔္စားမဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ၾကားမိတိုင္း က်ေနာ့္ကို ေလွာင္ေနသလားလို႔ေတာင္ ခံစားရတယ္။ ဟဲေလးနဲ႔ နီတာ ျပန္ဆိုထားတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းကို အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ထီလွည္းေတြမွာ ဖြင့္သြားရင္ေတာင္ က်ေနာ္ နားပိတ္ၿပီး အိမ္ထဲက မူး႐ူးထိုး ေျပးဝင္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြ နာလြန္းလို႔ပါ….။ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္…။ ျပင္ဦးလြင္သူေလး ခ်ိဳရယ္……။…ၿပီးပါၿပီ
Leave a Reply