Unicode
“ဗွမ်း”
“အို”
“ရော့ဗျာ နောက်တစ်ပုံး — ဗွမ်း!”
“ဟဲ့ တော်ပြီလေကွယ်”
“တော်သေးဖူး လာပြီ နောက်တစ်ပုံး–ဗွမ်း!”
“မောင်ချစ်ကောင်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲကွယ်”
“သင်္ကြန်မို့လို့ ရေလောင်းတာလေ အန်တီ မမ လှလှရဲ့”
“သြော်ကွယ် အခြား အပျိုလှလှလေးတွေ သွား လောင်းပေါ့”
“သိဘူး သိဘူး လောင်းမှာပဲ လောင်းမှာပဲ.. ငါ့ကို လာမတားနဲ့… တစ်မြို့လုံးကရေတွေ ကုန်အောင် လောင်းမယ်… “ဝါနုနုလွင်” ကို ရေလောင်းခဲ့တာ ငါကွ! ချစ်ကောင်းတဲ့ကွ…… လောင်းမှာပဲ လောင်းမှာပဲ ဝှေ့ဟေးဟေး”
ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်အော်ပြီး ” အရူး ချစ်ကောင်း” ပြေးသွားလေသည်။ အပြင်က အသံတွေကြောင့် “ငယ်သံဒိုင်” အိမ်ပြင်ထွက်လိုက်တော့…
“ဟာ… အန်တီနုလွင်”
“အေး.. မောင်ငယ်ရေ အရူးချစ်ကောင်းလေ ဒီနားရောက်မှ ရေလောင်းသွားလို့။ ရေကလည်း နည်းနည်းမဟုတ်ဘူး ပုံးကြီးကြီးနဲ့ ၃ ပုံးတောင်ကွယ်။ အန်တီ့အိမ်ကို ဘယ်လို လမ်းလျှောက်ပြန်မလဲ”
“ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ အန်တီ။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး မေမေရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ခဏ လဲဝတ်ထားလိုက်ပါဦး”
“အေးကွယ်”
အန်တီနုလွင်က ပြောရင်း ငယ်သံဒိုင်ထက်အရင် အိမ်ရှိရာသို့ သွားနှင့်ပါတော့တယ်။ ငယ်သံဒိုင်လည်း အန်တီ့နောက်က လိုက်လာတော့…
“ဝါး မိုက်လိုက်တာ အန်တီရယ်”
ဒီစကားကိုတော့ သံဒိုင့်စိတ်ထဲကပဲ ရေရွတ်မိသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက် အသားကပ်နေတဲ့ ရေစိုလုံချည်နဲ့ ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲပြီး တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသွားတာ… ဖင်သားကြီးတွေက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း..။ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို နှာတွေးတွေးပြီး တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးခဲ့…။ သူငယ်ချင်းရဲ့အမေ ကိုယ့်အမေအရွယ်လောက်ကြီးကိုး…။ အန်တီနုလွင်က လှတာတော့ တော်တော်လေးလှတယ်။အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်တယ်။ နှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ သိပ်လှတယ်။ ဒီလောက်ပဲ……
အန်တီနုလွင်ရဲ့ နာမည်အရင်းက ဒေါ်ဝါနုနုလွင်။ အငြိမ်းစား စခန်းမှုးကတော်။ ဒီကိုပြောင်းလာတော့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ “ဦးမောင်မောင်လတ်” က လေဖြတ်ထားလို့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းသေနေတဲ့ ရောဂါသည် ဖြစ်နေပြီ။ သူတို့၏ သား… “မင်းဇင်လတ်” က ၉ တန်းကျောင်းသား။ အဲဒီမှာပဲ တစ်ဦးတည်းသော သား ငယ်သံဒိုင်နဲ့ မင်းဇင်လတ်တို့ သူငယ်ချင်း အရင်းတွေ ဖြစ်သွားတယ်။ သံဒိုင့်အိမ်ကို မင်းဇင် လာသလို မင်းဇင်အိမ်လည်း သံဒိုင်သွားတာပေါ့။ နှစ်အိမ်လုံးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် စားလို့ သောက်လို့ရတော့ အဆင်ပြေကြသည်။
အန်တီနုလွင်က ဈေးကပြန်လာလို့ နောက်ကျရင် သံဒိုင့်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းနေကြ ဟိုးအရင် ကတည်းက။ သံဒိုင့်မိဘတွေနဲ့လည်း အန်တီက ရင်းနှီးတယ်။ သံဒိုင်အမေကတော့ အန်တီထက် အသက်ကြီးတယ်။ အသက်ကြီးမှ သံဒိုင်ကို မွေးခဲ့ရတာ။ အသက်ပဲ ၆၀ ကျော်ပြီ။
အန်တီနုလွင်ကတော့ အသက် ၄၀ ကျော်တာသေချာသည်…။ ၅၀ ကျော်လား မကျော်လားတော့ သံဒိုင် မသိ။ အန်တီနုလွင် ဒီကိုပြောင်းလာတာပဲ ၅ နှစ် ၆ နှစ် ရှိပြီ မိတ်ဆွေသိပ်မများ…။ သူ့အိမ်နားက လူတွေနဲ့လည်း နည်းနည်းပါးပါးပဲ စကားပြောတယ်လို့ သိရသည်။ အိမ်လာလည်တာဆိုလို့ သံဒိုင်တို့အိမ် တစ်ခုတည်းသာ။ ဒါကြောင့် အန်တီနုလွင်ကို သူ့ဘေးအိမ်က လူတွေက မာနကြီးတယ်လို့ပြောကြသည်။ ။
“မြန်မြန်လာပါ မောင်ငယ်ရယ်။ သားမေမေရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ လုံချည် ခဏယူပေးပါဦး”
“ဟုတ် အန်တီ”
အန်တီက သံဒိုင့်ကို မောင်ငယ်လို့ပဲခေါ်တယ်။ တစ်အိမ်လုံး တစ်ရပ်ကွက်လုံးလည်း မောင်ငယ်လို့ ခေါ်ကြတာပါပဲ။ အန်တီက ရေစိုနေလို့လား မသိဘူး ။ အိမ်နောက်ဖက်ကို တစ်ခါတည်း ပတ်ပြီးသွားလိုက်တယ်။ သံဒိုင်က အိမ်အပေါ်ထပ်ကို အဝတ်အစား ယူပေးရန် တက်လိုက်သည် ။ မေမေတို့အခန်းရှေ့ရောက်တော့
“ဟာ ဖေနဲ့မေ အခန်းတံခါး သော့ပိတ်ထားပါလား”
မိဘနှစ်ပါးကို သံဒိုင် အနည်းငယ်ဒေါပွသွားတယ် ။ သင်္ကြန်ရက်မို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားပြီး ‘သီလ’ ယူလည်း ညနေပြန်လာမှာပဲကို ။ အိမ်မှာ သူလည်း ရှိနေတာကို အခန်းတံခါးကို သော့ပိတ်သွားရတယ်လို့။ ပြီးမှ သူ အပြင်သွားလည်ဖြစ်ခဲ့ရင် စိတ်ချ ရအောင် ပိတ်ခဲ့တာ ဖြစ်မှာပါလေလို့ တွေးမိလိုက်သည်။ ကိုယ့်အခန်းကိုပဲသွားပြီး ပုဆိုးအသစ်တစ်ထည်နဲ့ ရေလဲပုဆိုး အဟောင်းလေးယူပြီး နောက်ဖေးဘက်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ နောက်ကိုရောက်တော့ အန်တီနုလွင်က အင်္ကျီချွတ်ပြီးလို့ ရင်လျားကြီးနဲ့။
“အန်တီရေ မေမေက အခန်းတံခါး ပိတ်သွားလို့ ကျ နော့်ပုဆိုးသာ လဲထားလိုက်တော့။ ဒီဟာက အသစ်၊ ဒီဟာက အဟောင်း”
လို့ ပြောပြီး အန်တီနုလွင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆံပင်ကို နောက်ဖက်ကို ပြောင်နေအောင် သိမ်းပြီး ခေါင်းစီးကြိုးနဲ့ စီးထားတယ်။ မြင့်မားတဲ့ အရပ်ရယ်.. အသားအရေကလည်း ဖြူပေမဲ့ အဝါဖက် သန်းတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် “ဝါနုနုလွင်” ရေစို အင်္ကျီကို ချွတ်ထားပြီး ရေမသုတ်ရသေးတော့ ပုခုံးပေါ်နဲ့ လက်မောင်းအိုးပေါ်မှာ ရေသီးလေးတွေနဲ့…
” အိုး! အန်တီရယ်…”
ဘာ အဝတ်အစားမှမပါ ။ ဘာမိတ်ကပ် ချယ်သမှုမှ မပါပဲ အန်တီက လှနေတာဗျ ။ ခုနက ရေစိုလုံချည်အောက်က ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကိုမြင်ပြီး အငယ်ကောင်က မာန်ဝင့်နေခဲ့တာ… အခုတော့ ပိုပြီး တန်းမတ်နေရပြီ…။ အန်တီနုလွင်က အမွှေးတော့သန်သည်။ လက်မွှေးရှည်ရှည်လေးတွေက ရေစိုပြီး ကဗျာဆန်နေပြီ……………။
“ဟဲ့ .. ဘာကြည့်နေတာလဲ မောင်ငယ်ရဲ့။ ပုဆိုးအဟောင်းပဲပေး အသစ်ကြီး မလဲချင်ပါဘူး”
“ရပါတယ် အန်တီ အဆင်ပြေသလို လုပ်ပါ”
“အေး.. အဟောင်းပဲပေး.. အိမ်ရှေ့ကစောင့်..။ တကယ်တည်း လူကို မမြင်ဖူးတဲ့အတိုင်း ကြည့်နေလိုက်တာ”
“ဟုတ် အန်တီ မီးဖိုခန်းထဲက စောင့်မယ် ။ ကော်ဖီမစ် ဖျော်ထားလိုက်မယ်။ အန်တီ အေးနေမှာ ကော်ဖီပူပူလေး သောက်ရအောင်”
“အေးကွယ် ကောင်းတာပေါ့”
သံဒိုင် လှည့်ထွက်ရင်း အဝတ်တန်းပေါ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီနဲ့ ဘရာစီယာ။ ရင်သားဆိုဒ်ကလည်း ဆိုဒ်ကြီးအမျိုးအစားမှန်း သိရသည်။ ဒီနေ့ကြမှပဲ အန်တီအပေါ် ဘယ်လိုတဏှာစိတ်တွေ ဝင်နေမှန်း သံဒိုင် နားမလည်နိုင်ဘူး။ အန်တီက အိမ်ထောင်သည် အမျိုးသမီးကြီး…။ သား တစ်ယောက် အမေ…။ သူ့သားကလည်း သူငယ်ချင်းအရင်းကြီး…။ စိတ်ထဲမှာ အန်တီနုလွင် အကြောင်းပဲတွေးပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ အန်တီ့ အကြိုက် ကော်ဖီဖျော်လိုက်သည် ။ သိပ်ပြီး ခက်ခက်ခဲခဲတော့ မဟုတ်ပါဘူး…။ အန်တီက နို့ဆီ မကြိုက်တဲ့အတွက် ကော်ဖီမစ်ထုပ် ဖောက်ထည့်ပြီး… ရေနွေးထည့်ပေးရုံသာ ။ တစ်ယောက်တစ်ခွက်ဖျော်ပြီး ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးနဲ့ ထမင်းစားစားပွဲမှာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ။
“ဒီနေ့ သင်္ကြန်နောက်ဆုံးနေ့လေ။ မောင်ငယ်က ဘယ်မှ မသွားဖူးလား”
ပြောရင်းနဲ့ အန်တီ ဝင်လာလိုက်တယ်…။
“ဟိုက်! အား ပါး ပါး”…
ငယ်သံဒိုင် မှင်သက်မိသွားတယ်။ ကြည့်ဦးလေ သူ့ရဲ့ ရေလဲပုဆိုးက ရေရေလည်လည်ပါးပြီး ဟောင်းနေပြီ။ အန်တီက ရင်လျားလာလိုက်တော့ ပုဆိုးအဟောင်းက အန်တီနုလွင် ဒူးအောက် နည်းနည်းပဲ ရှည်တော့တယ် ။ ရေစိုလုံချည်ကနေ လဲလာတာဆိုတော့ ခန္ဓာကိုယ်က ရေတွေကလည်း ပုဆိုးမှာ ဟိုတစ်ကွက် ဒီတစ်ကွက် နဲ့…။ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ရင်ထွားထွား တင်ကားကား လုံးကြီးပေါက်လှ ခန္ဓာကိုယ်ကို သံဒိုင့်ရဲ့ ပုဆိုးအဟောင်းက လုံခြုံ ခြင်းငှာ မပေးစွမ်းနိုင်ဘူး။ အောက်ကို ဒူးတုတ်ပြီး ထိုင်လိုက်ရင်တောင် အန်တီ့ဖင်ကြီးတွေကြောင့် ပုဆိုးအဟောင်းလေး ပြဲလေမလားပါပဲ။
“ညနေမှ တစ်ခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတယ် အန်တီ..။ ဟိုကောင် မင်းဇင် မရှိတော့လည်း သိပ်မသွားချင် မလည်ချင်ဘူး”
“သားလည်း သူနဲ့ ရန်ကုန်သင်္ကြန် လိုက်သွားရမှာ”
” မလိုက်တာ မှန်သွားတယ် အန်တီရေ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ သားရဲ့”
“ဟို ဘာမှမဟုတ်ဘူး အန်တီ။ ကိစ္စတစ်ခု တွေးမိသွားလို့ပါ”
သံဒိုင် ပါးစပ်ကရောင်ပြီး ထွက်သွားလိုက်သည်။ တော်သေးသည် ပြန်ဘရိတ်အုပ်နိုင်လိုက်လို့။
“ဒါနဲ့ အန်တီက ဘယ်ကနေဘယ်လို ဈေးလာဖြစ်တာလဲ”
“မနက်စာက ချက်ပြီးပါပြီကွယ်။ ညဘက် ဦးမောင်လတ်ကို ကြက်စွပ်လေး လုပ်ပေးချင်တာနဲ့ ကြက်သားလာဝယ်တာ…။ ဒီနားရောက်မှ မောင်ချ စ်ကောင်းရဲ့ ရေလောင်းခံရတယ်။ ကြံကြံဖန်ဖန်ကွယ် ဒီအရူးက အန်တီ့မှ ရေလောင်းရတယ်လို့ ။ တခြား အပျိုလှလှတွေ လောင်းရမှာ”
“အန်တီက အပျိုတွေထက် မိုက်တာကိုး”
“အန်! အယ်မလေး.. မောင်ငယ်ရယ် မြှောက်နေပြန်ပြီ”
“ဟုတ်တယ် အန်တီ တကယ်ပြောတာ။ ဒီနေ့မှ အန်တီ ဒီလောက်မိုက်မှန်း သိတော့တယ်..။ အန်တီပြောတဲ့ အပျိုမဆိုတာတွေ လာယှဉ်ကြည့်လိုက်လေ… ဘာယှဉ်ချင်သလဲ အသားအရေလား ခန္ဓာကိုယ် ဖွဲ့စည်းပုံလား ကြိုက်တာပြော..။ ဒီမြို့ပေါ်က ဆော်တွေ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကို ယှဉ်နိုင်ရင် “ငယ်သံဒိုင်” လည်ပင်းကို လာဖြတ်လှည့်ပါလို့ စိန်ခေါ်ချင်တာ”
သံဒိုင် ဒီတစ်ခါတော့ ဘရိတ်မအုပ်နိုင်တော့ဘူးကရားရေလွှတ် ပြောချလိုက်တော့သည်။
“အန်တီက အသက်ကြီးနေပါပြီကွယ်”
“အသက်ကြီးပေမဲ့ လှနေတယ်လေ အန်တီရဲ့။ သူတို့တွေ အန်တီနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အလှပြိုင်မလား တစ်ချက်မေးကြည့်ချင်တာ”
ဟာ! သွားပြီ ဒီလိုကြ သံဒိုင်ပြောတာ များသွားသည်။ အန်တီကို ကြည့်လိုက်တော့ ပုံမှန်ပါပဲ။ စကားတော့ ပြန်မပြောဘူး..။ ကော်ဖီသောက်ဖို့ ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ပြုံးနေတယ်။ မိန်းမတွေက ဘယ်အရွယ်ရွယ်ဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကို လှတယ် လန်းတယ် ပြောရင် သဘောကျတယ်ဆိုတာတော့… လက်တွေ့သိလိုက်ရသည်။
“မေ့နေတာ အန်တီရယ်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါ သွားယူ လိုက်ဦးမယ်”
“ရတယ် သား မယူနဲ့တော့။ အင်္ကျီတွေက နေပူမှာ ထားခဲ့တာ ခြောက်မှာပါ။ ခဏနေ အိမ်ပြန်မယ် သားလိုက်ပို့”
“ဟုတ် အန်တီ ကော်ဖီလည်း သောက်ပါဦး”
“အေးကွယ် အလိုက်သိတဲ့ မောင်ငယ်ကို နောက်ရက်မှ သားကြိုက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ချက်ကျွေးရဦးမယ်…။ ပြီးတော့ ဒီပုဆိုးကို ယူသွားမယ်နော်။ လျှော်ပြီးမှ ပြန်ပေးမယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ အန်တီ မလိုပါဘူး မလိုပါဘူး”
ဒါကိုတော့ သံဒိုင် အသဲအသန် ငြင်းလိုက်သည် ။ သူ့ အတွေးထဲမှာ တစ်ခုခုလုပ်မှာလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား။
“ဒီနေ့မှ မောင်ငယ်တို့ မျက်လုံးတွေ ပိုပြူးနေသလိုပဲ ဘာဖြစ်တာလဲကွယ်”
“အာ! အန်တီ စိတ်ထင်လို့ နေမှာပါ။ ကျနော်က ပုံမှန်ပါပဲ”
“အ..ဟင်း..ဟင်း.. အ..ဟင်း..ဟင်း”
သံဒိုင် ရှက်ပြီး ရယ်မိသွားသည်။ တော်သေးလို့ အန်တီက ဆက်မမေးတော့ဘူး။ ထပ်မေးရင် တစ်ခုခု ပြောမိတော့မှာ။
အန်တီ့ကို လိုက်ပို့ပြီး အပြန် အိမ်ကိုအမြန်ဆုံး ပြန်လာခဲ့လိုက်သည် ။ အိမ်ရောက်တော့မှ ခုနက အန်တီဝတ်ခဲ့တဲ့ ပုဆိုးအဟောင်းလေးကို နမ်းတယ်။ မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းမိတာ အန်တီ့ရဲ့ ကိုယ်နံ့တွေ ရနေတုန်းမယ်။ မွှေးတာလည်း မဟုတ်သလို နံတာလည်း မဟုတ်ဘူး……။ ရှူလို့တော့ သိပ်ကောင်းသည်။ နမ်းရှိုက်လို့ အားရသွားတော့မှ သံဒိုင် ကိုယ့်အဖြစ်ကို ရယ်မိလိုက်သည်။ ၁၆ နှစ်အရွယ် လူပျိုပေါက်လည်း မဟုတ်တော့ပဲ ဒီအပြုအမူတွေ လုပ်မိရတယ်လို့ တွေးမိသွားပြီး… အပြစ်ဖြစ်တာ မဖြစ်တာ မသိပေမဲ့ နမ်းမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ နမ်းလိုက်ရတော့ သံဒိုင့်စိတ်မှာ ကျေနပ်သွားရသည်။
အန်တီ့အကြောင်းတွေ ဆက်စဉ်းစားမိတော့… သူ မုန့်ဟင်းခါးကြိုက်တာ.. အန်တီ နို့ဆီမကြိုက်တာတွေ သိနေကြလို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မသိစိတ်ထဲကနေပဲများ တွယ်တာနေခဲ့သလားပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်နှစ်တွေကြာအောင် အိမ်ကို ဝင်ထွက်သွားလာ ထမင်းတူတူစား လက်ဖက်ရည် ကော်ဖီ တူတူသောက်လာကြတာ ဒါတွေသိနေတာလည်း သိပ်မဆန်းပြားပါဘူးလေလို့ သံဒိုင် မှတ်ချက်ပြုလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရပ်ကွက်ထဲက “ကိုစိုးမောင်” ပြောတာ တစ်ခု သတိရမိသေးသည်။
“မင်း သူ့အိမ်သွားနေတာပဲ အိမ်မှာနေရင်း တစ်ခုခု မြင်လိုက်ရတာ မရှိဘူးလား……။ အဲ့ဆော်ကြီး အိုးကတော့ကွာ ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပဲ။ ငါ့ ပြောင်းဖူးကြီးသာ စိမ်ပြီး ပြုတ်လိုက်ရရင်တော့ အီစိမ့်နေမှာပဲ”
အဲဒီတုန်းကတော့ ကိုစိုးမောင်ဆိုတဲ့ လူကို ရွံစရာကောင်လို့ သတ်မှတ်ပြီး မိုက်ကြည့်ကြည့်မိခဲ့သည်။ ဟုတ်တယ်လေ… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေကို လာမထိနဲ့ပေါ့ ။ နှာစိတ်နဲ့ ကာကွယ်ချင်တာ မဟုတ်… တကယ်ပဲ ဖြူစင်ရိုးသားစွာနဲ့ …။ ပြီးတော့ ဒီဘဲကြီးက ထပ်ပြောသေးတယ်…။
“မောင်ငယ်ရေ မင်းသူငယ်ချင်းအမေ ဆာနေမှာကွ ။ ယောင်္ကျားကလည်း ဘာမှမလုပ်နိုင်တော့ဘူး…နှမြောစရာကြီးကွာ”
“ဆာတာ… မဆာတာ ခင်ဗျား သောက်ရေး မဟုတ်ပါဘူးဗျ ”
လို့ သံဒိုင် ဘုပြောခဲ့လိုက်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေဗျာ ကိုယ့်အလုပ်မဟုတ်တာကို တွေးပူနေကြတယ်။ လင်မယားဖြစ်သူတွေ လိင်ကိစ္စကင်းကွာရင် လိုချင်ကြမှာပဲ… အားလုံးသိပြီးသား စကားထဲကို ထည့်ပြောမနေနဲ့…. ပါးစပ်အရသာခံချင်လို့ပြောတာ ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ။ အဲ့အချိန်တုန်းက အဲ့လိုအတွေးတွေ ရှိခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့……
ဒီလိုနဲ့ အသက် (၂၁) အရွယ် “ငယ်သံဒိုင်” ရဲ့ ရင်ထဲကို “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦး ရောက်လာခဲ့ရပါပြီ။ အန်တီနုလွင်က အိမ်ထောင်ရှိသူမို့ စိတ်ကူးတောင်မယဉ်သင့်ပေမဲ့ တစ်ကိုယ်တော် အာသာဖြေတဲ့အခါမှာ တစ်ခြားမင်းသမီးတွေ နိုင်ငံခြားအပြာမင်းသမီးတွေ မှန်းခဲ့ပေမဲ့လည်း ပြီးခါနီးပြီဆို “အန်တီနုလွင်” မျက်နှာက စိတ်မှာပေါ်လာပြီး လက်က မြန်မြန်အဆုံးသတ်မြဲ။
……………………………………………………
အခန်း ( ၂ )
“သားကြီး မင်းနဲ့ မြသန္တာ ပြတ်သွားပြီဆို ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲကွာ”
“ဒီလိုပါပဲကွာ။ သူကလည်း ငါ့အပေါ် စိတ်ကုန်၊ ငါ ကလည်း သူ့အပေါ် သွေးအေးသွားလား မသိပါဘူး”
“သူကတော့ မင်းအပေါ် စိတ်မကုန်လောက်ပါဘူးကွာ။ မင်းပဲ သွေးအေးသွားတာ ဖြစ်မှာပါ။ အစကတော့ အသဲအသန်ဆို”
“ရည်းစားထားတယ် ဘာမှလည်း လွန်လွန်ကြူးကြူး လုပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ လက်ထပ်ယူမယ်ပြောပြီး ယုတ်မာခဲ့တာ လိမ်ခဲ့တာလည်း မရှိပဲ”
“မင်း အဲ့ဒါကြီး ထည့်ပြောမနေနဲ့ သံဒိုင်..။ အခုခေတ် ဆော်တွေက မင်းအဖေနဲ့အမေ ခေတ်ကလို မဟုတ်တော့ဘူး။ သူတို့ကိုယ်တိုင်ပဲ လိင်ကိစ္စကို စမ်းသပ် ထိတွေ့ချင်နေကြပြီ။ လုပ်လည်း လုပ်နေကြပြီ”
“ဟေ့ကောင် မင်းနဲ့တွဲတဲ့ ဆော်တွေတော့… ဟုတ်ချင် ဟုတ်လိမ့်မယ်…။ မိန်းကလေးတိုင်းတော့ မဟုတ်ဘူးကွာ လောင်းမလား”
“အာ! သားကြီး ငါ့သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေပြီး အဲ့လောက်မပိန်းနဲ့…။ သတ်မှတ်ချက်တစ်ခုမှာ တော်တော်များများ ဆိုတာပဲ ကြည့်ပြီး သတ်မှတ်တာလေ။ အားလုံးတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲကွာ။ အပျိုစင်ဘဝ တန်ဖိုးထားတဲ့ မိန်းကလေးတွေလည်း အခုရှိဦးမှာပါ…။ ဒါပေမဲ့ “မင်းဇင်လတ်” ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့တော့ မတွေ့စေနဲ့ပေါ့ကွာ… ဟား.. ဟား..”
“နေပါ! သားကြီးရာ သောက်ရေးထဲ လာကြွားမနေ နဲ့။ ရည်းစားတွေ အများကြီးထားပြီး စားရတယ် ဆိုတာကြီးကို ဂုဏ်လည်းယူမနေနဲ့ …။ မြသန္တာကို ဘာဒုက္ခမှ မပေးခဲ့ဘူးဆိုတာ မင်းသိအောင် ပြောပြတာ”
“ဒါက မင်းထင်နေတာကိုး သံဒိုင်ရ။ သူက တစ်ဘဝလုံးအတွက် ရည်ရွယ်ပြီး အဖြေပေးခဲ့တာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ…။ ခုနက ငါပြောတဲ့ မိန်းကလေး စာရင်းထဲမှာ မရှိရင်ရော မင်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ…။ မင်းက ငါ့ကိုကြတော့ ရည်းစားတွေ အများကြီးထားတယ် ချိန်းတွေ့ပြီး ကြိတ်တယ်လို့ သောက်ပြစ်တွေ တင်ချင်တယ်…။ ငါစားခဲ့တဲ့ ဆော်တွေက ငါ့ကို မရလို့ဆိုပြီး အဆိပ်သောက် မသေသလို… ထားခဲ့ရက်လေခြင်းဆိုပြီး စိတ်သောက ရောက်မနေဘူး…။ ဗိုက်တစ်လုံးပေါ်ပြီးလည်း ဒူးနဲ့ မျက်ရည်သုတ်မနေရဘူး”
“အခွင့်အရေးရရင် ပြန်ပြောဖို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စကားတွေ စုထားတာလဲ သားကြီး။ အခု မြသန္တာကလည်း ငါနဲ့ပြတ်သွားလို့ အိမ်မှာ ပူဆွေးသောက ရောက်နေပြီလား”
“မသိဘူးလေ ရောက်ချင်လည်းရောက်မယ် ရောက်ချင်မှလည်း ရောက်မှာပေါ့။ ဘာမှ ကိုယ်ထိလက်ရောက် မလုပ်လိုက်ဘူး။ ချစ်သူတွေသာ ဖြစ် သွားတာ ” စမူဆာ”… မပြောနဲ့ “ပေါက်စီ” တောင် လက်ဖျားနဲ့ မတို့ခဲ့ပါဘူးဆိုပြီး မြင့်မြတ်တဲ့ ယောင်္ကျားအဖြစ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူနေမဲ့ ခပ်ညံ့ညံ့ကောင်တွေစာရင်းထဲ မင်းပါနေမှာစိုးလို့ ပြောပြတာ”
မင်းဇင်ပြောတာတွေကို သံဒိုင် လက်ခံပါသည်။ နှစ်ယောက်သား တစ်ချို့အတွေးတွေ တူလို့လည်း ပေါင်းလို့ရတာပါ။ မင်းဇင်က သံဒိုင်ထက် ဆော်ပိုကြည်တယ် ပြောရမည်။ ရုပ်ကလည်း အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ မင်းသားရုပ်။ တော်ကီလည်းကောင်းတယ်…။ စကားပြောတာ ညက်ညက်ညောညောနဲ့ကို ထိထိမိမိ ပြောတတ်တာ… “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ရဲ့ သား လေ။ ခေသူတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။
(၁၀) တန်း ဖြေအပြီးမှာပဲ သံဒိုင်က မြသန္တာကို စိတ်ဝင်စားကြောင်း မင်းဇင်ကို တိုင်ပင်တော့
“လုပ်စမ်းပါကွာ ဒီအရွယ်ထိ မင်းအမြီးမပေါက်နေတာ ဘေးက ငါ့မှာ သူငယ်ချင်းကောင်း မပီသဘူးလို့ ခံစားရလို့ပါ…။ မြသန္တာကို အခု ယမင်းနဲ့ ပြတ်ရင် ငါ လှုပ်ရှားမလို့ စဉ်းစားထားတာ။ မင်းလုပ်ရင် ငါ ရှောင်မယ်… ကူညီပေးမယ်ကွာ”
“ကူညီမယ်ပြောလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်…။ ဒါပေမဲ့ မလိုဘူး။ မိန်းမတစ်ယောက်ဆီက အချစ်ကိုရဖို့ “ငယ်သံဒိုင်” အတွက်တော့ တစ်ပါးသူ အကူအညီ မလိုဘူး သားကြီး”
သံဒိုင်တို့ လူပျိုပေါက်စမို့ အဲ့လိုစကားလုံးတွေ ပြောချင်ခဲ့ကြသည်။ ဒါကိုပဲ မင်းဇင်ကလည်း ပြန်ပက်သည်။
“သောက်ကြီး သောက်ကျယ်ကွာ။ ရည်းစားတွေ အများကြီးထားခဲ့တော့လည်း ပြောပေါ့…။ အေး! ဖြစ်သွားပြီးလို့ ဘယ်မှာချိန်းတွေ့ရမလဲ မင်းဇင်ရာ ကူညီပါဦးဆိုရင်တော့ ယီးပဲရမယ်”
“ငါပြောတာက သူ့အချစ်ကိုရဖို့ ပြောတာလေ။ ချိန်းတွေ့တာတော့ မင်းမကူညီလို့ ဘယ်သူကူညီမှာလဲ။ အခု မင်း ယမင်းနဲ့တွေ့တော့ ခြင်ကိုက်ခံပြီး စောင့်ပေးရတာ ငါ…။ မတော်တဆ လူတွေ့သွားရင် သူခိုး လို့ အထင်ခံရမှာက ငါ…။ မင်းကိစ္စတွေဆို ငါ မကူညီပဲ ဘယ်ကောင်ကူညီလို့လဲ ပြော”
“အေးလေ ဒါကြောင့် လုပ်ပါလို့ ပြောတာပေါ့။ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က ဝင်ပါမယ်လို့…။ ဒါကို မင်းက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေ ပြောနေတာ”
“အေးပါ …ဒါနဲ့ မင်းက မြသန္တာကို လိုက်ဦးမယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုကြီးလဲ။ မင်းနှလုံးသားက အခန်းလွတ်တွေ များလိုက်တာကွာ…။ ဦးနှောက်တွေလည်း အခန်းလွတ်ဦးမယ် ဂရုစိုက်ဦး”
“ငါ့နှလုံးသားကိုတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ထဲကိုပဲ အပိုင်မပေးနိုင်ပါဘူးကွာ…။ တစ်ဗိုလ်ကျ တစ်ဗိုလ်တက်ပေါ့…။ မြသန္တာကို လိုက်ဦးမှ ဆိုတာကလည်း ဟိုနေ့ကမှပါ။ မနက်စောစော သူ့အိမ်ရှေ့ တိုင်ဖြတ်သွားတော့ သူက မျက်နှာသစ်မလို့ သွားတိုက်တံ ပေါ် သွားတိုက်ဆေး ထည့်နေတာ…။ ငါ့ကိုမြင်တော့ အစကတော့ ငါနှုတ်ဆက်လိုက်တာကို မျက်မှောင်ကြုံ့ပြီး ကြည့်တယ်။ ပြီးမှ မေးဆတ်ပြီး ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်…။ သူက ခပ်ချေချေ ခပ်ထန်ထန် အမျိုးအစားထဲကကွ…။ body က စွဲမက်စရာ မပါပေမဲ့ မျက်နှာကတော့ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတယ်။ မျက်နှာမသစ်ရသေးတာကို လှမှန်း သိရတယ်။ သူ့ မျက်နှာကို သဘောကျသွားတာ…။ အဲ့လိုမျက်နှာ ပိုင်ရှင်မျိုးက ဖင်ခံရင်တောင် အံ့ကြိတ်ပြီး ခံမဲ့သူတွေကွ”
“ဟာ အဲလိုတော့ မပြောနဲ့ကွာ”
“ဘာလဲ သားကြီးရ။ ဘာမှတောင် မပတ်သက်သေးဘူး ခံပြင်းနေပြီလား..။ ဟိုနေ့ကမှ ရန်ကုန်ပြန်သွားတဲ့ ငါ့အစ်မဝမ်းကွဲကြ အသားဖြူပေမဲ့ နီစပ်စပ်မို့ တဏှာရာဂ သိပ်ထန်မယ်လို့ မင်း ဝေဖန်တော့ ငါ ရယ်နေခဲ့တာနော်”
“ငါ့မှာလည်း မန္တလေးမှာ အမျိုးတွေ မမတွေ ရှိပါတယ်။ သူတို့လာရင် ဝေဖန် ဟုတ်ပြီလား စိတ်မဆိုးဘူး…။ စိတ်ဆိုးရင် ကြိုက်သလိုပြော ကြိုက်သလို လုပ်ကွာ…။ မြသန္တာကို မပြောနဲ့ ဟုတ်ပြီလား သားကြီး…”
“အေးပါ ပြောပြတာပါ…။ မင်းဟာမကြီးကို ဘာမှမပြောတော့ဘူး ကတိပေးတယ်”
” ဟာမ လို့တော့ မသုံးပါနဲ့ကွာ။ သန္တာလောက်ဆို တော်ပြီပေါ့”
“ယီးပဲကွာ ငါ ခေါ်ချင်သလိုခေါ်မယ်…… သောက်ရူး ငယ်သံဒိုင်”
ငယ်သံဒိုင် မြသန္တာဆီက အဖြေရဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သိခဲ့ကြတဲ့ သံဒိုင်က မြသန္တာကို ကြီးမှ ဘယ်လိုစိတ်ဝင်စားသွားတာလဲ မင်းဇင်က မေးတော့……
ငယ်ငယ်ကတော့ ရိုးရိုးသူငယ်ချင်းတွေပေါ့။ ၁၀ တန်းဖြေပြီးတော့ သံဒိုင်တို့ မြသန္တာတို့ ဆရာမက မြသန္တာဆီ စာတွေဖတ်ဖို့ အပြင်ကစာအုပ်တွေ ပို့ခိုင်းတဲ့နေ့က စတာ……
ဆရာမက စာလည်းတော်တဲ့ မြသန္တာကို သိပ်ချစ်တယ်။ ၁၀ တန်းဖြေပြီး အားနေတဲ့ သူ့တပည့်မကို နိုင်ငံကျော် စာရေးဆရာမကြီးတွေ စာအုပ်နဲ့ စတင်မိတ်ဆက်ပေးပါတော့သည်။ စာအုပ်နာမည်တွေ မင်းဇင်က မေးလို့ သံဒိုင် ပြောပြတော့ …
“အဲ့ကလေးမ သနားစရာပါလားကွာ။ မင်းတို့ ငါ့တို့ အဲ့စာအုပ်တွေ ၉ တန်းကတည်းက ဖတ်ပြီးနေပြီလေ…။ သူ့မှာ အခုမှ ဖတ်ရမှာပေါ့…။ ဒါကြောင့် စာတော်ပြီး ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးကောင်းသလောက် တစ်ခုခုလိုနေတာ သံဒိုင်ရ”
လို့ ပြောတယ်။
“မင်းကလည်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုပဲ အပြစ်လိုက်ရှာနေသေးတယ်”
လို့ သံဒိုင်က ပြောတော့…
“မင်း ကြိုက်နေလို့ပါကွာ။ တစ်ခြားသူတွေဆို မင်း ပိုပြောသေးတယ်။ ဘာတဲ့… ပြင်ပဗဟုသုတ လေ့လာမှုအားနည်းတော့ ပြောရဆိုရတာ ပိုမောတယ် ဆိုလား ”
မင်းဇင်က သံဒိုင်ပြောနေကြ ပုံစံအတိုင်း ပြန်ပြောပြတော့ သံဒိုင် တစ်ချက်ရယ်လိုက်သည်။
“ထားပါတော့ကွာ။ မြသန္တာကို စပြီး သဘောကျ တာလေး ပြောပြမယ်”
ဆရာမပေးလိုက်တဲ့ စာအုပ်လေးယူပြီး မြသန္တာတို့ အိမ်ကိုသွားတော့… သံဒိုင်ကလည်း အိမ်ဝိုင်းထဲ အရောက် မြသန္တာကလည်း နောက်ဖေးအိမ်သာပေါ်က ဆင်းလာတယ်။ အလိုက်မသိတဲ့ သံဒိုင်က အိမ်ထဲ ဝင်မထိုင်ပဲ သူမဆီကိုပဲ တန်းတန်းသွားလိုက်တယ်။ မြသန္တာက ရေကန်နားမှာ လက်ဆေးဖို့ လုပ်ရင်း သံဒိုင်ကို ပြုံးပြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာမှာ ဝေဒနာ တစ်ခုခုကို ခံစားနေရတဲ့ပုံ၊ ရှုံ့မဲ့နေပေမဲ့ သံဒိုင်ကိုတော့ ကြိုးစားပြုံးပြရှာတယ်။
“အဲ့မှာ မင်းဖြစ်ခဲ့သလို သူ့မျက်နှာလေးကို စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ။ ဝေဒနာတစ်ခုခုကို ခံစားနေရပေမဲ့ … သြော် ငယ်သံဒိုင်ပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရယ်ပြတာ။ အဲဒါကို ငါ သဘော ကျသွားတာ…။ မင်းလို ဟိုစိတ်တွေနဲတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့”
လို့ ပြောပြလိုက်တော့ မင်းဇင်က လက်ဖြောက် တစ်ချက် တီးလိုက်ပြီး……
“ငါ့စိတ်အကြောင်းတွေ ပြောမနေပါနဲ့။ ငါက မင်းမေးလို့ ပြောပြတာ။ အဲဒါတွေ ထားပါ… မင်းကအဝင် သူက အိမ်သာထဲကအထွက်မှာ တွေ့တယ်၊ မျက်နှာကလည်း မဲ့ရှုံ့နေတယ် ဆိုတော့… ဗိုက်နာပြီးပဲ ဝမ်းမသွားနိုင်တာလား… ကြိုးစားပြီး ညှစ်ပေမဲ့ မထွက်ခဲ့တာမျိုး ဖြစ်နိုင်သလို ဝမ်းသွားခဲ့ပေမဲ့ သိပ်အားမရတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် မောင်သံဒိုင်ရဲ့။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ ဝေဒနာခံစားနေတဲ့ ကြားက မောင်ရင်လာတာကို ကြိုးစားပြုံးပြရှာတယ်လို့ သိရတယ်…။ ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အိမ်လာလို့ ရိုးရိုး လူမှုရေးအရ ပြုံးပြတာပဲလား ဆိုတာ ဆရာလတ်တို့ ဆက်စဉ်းစားကြည့်ရအောင်…။ ဆရာလတ်က စပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့တာတောင် သူက မျက်မှောင်ကြုံ့ ကြည့်နေပြီးမှ မကောင်းတတ်လို့ မေးဆတ်ပြတဲ့ သဘောလည်း တွေ့ထားကြတော့… ဒီနေရာမှာ ဖြတ်ပြီး ထည့်ပြောရရင် ဆရာလတ်ကလည်း ကျောင်းမှာ ဘာဆိုလား နာမည်ကြီးသူ တစ်ယောက်။ နဖူးရည် ဒူးရည်နဲ့ ပြည့်စုံသူ တစ်ယောက်ပါလေ…။
ဒီလိုလူမျိုးတောင် ဂရုမစိုက်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် သူ့စိတ်ထဲ သဘောမကျရင် အားနာမှုမရှိတဲ့ မိန်းကလေးက ပြုံးပြရှာတယ်ဆိုတော့ ကြိုးစား မောင်ရင်ရေ အဆင်ပြေလိမ့်မယ်။ အချိန်ကြာခြင်း မြန်ခြင်းကတော့ မောင်ရင့်ရဲ့ ကြိုးစားမှုပေါ်မှာသာ မူတည်လိမ့်မယ် ကွဲ့”
လို့လည်း မင်းဇင်က ဆရာကြီးပုံစံနဲ့ ကောက်ချက် ဆွဲခဲ့သည်။ သံဒိုင်လည်း ကြိုးစားခဲ့တော့ first year တက်နေကြရင်း အဖြေရသွားခဲ့သည်။ ဒါကို မင်းဇင်က အချိန်တွေ ကြာလွန်းတယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။ မင်းဇင်က ဖြစ်ပြီးသွားတော့လည်း ကျောင်းစာမေးပွဲပြီး မြို့ပြန်လာလို့ တွေ့ချင်ပြီဆိုရင် သူပဲ ကူညီပေးခဲ့သည်။ မြသန္တာတို့အိမ်က အပြင်ထွက်ဖို့ နည်းနည်းကြပ်သည်။ အိမ်ကြ ဘယ်သူလာလာ ဘာမှမပြောတဲ့ အိမ်မျိုး။
မင်းဇင်လတ်ရဲ့ အကွက်တွေရွှေ့ပြီး တွေ့ဖို့ ကြိုးစား ခဲ့ရတာပေါ့။ တွေ့ဖြစ်ရင်လည်း သံဒိုင်က ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ ပါးနမ်းယုံ နို့ကိုင်ယုံလောက်ပဲ ကျေ နပ်နေခဲ့သူ။ မင်းဇင်က အဆင့်တက်ဖို့ အကြံပေးခဲ့ပေမဲ့ သံဒိုင် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။ second year တက်တော့လည်း ပုံမှန်ပဲနေဖြစ်ခဲ့တယ်။ အခု final ရောက်လို့နှစ်ဝက်ပြီးသွားမှ ငယ်သံဒိုင် ထဖောက်လို့ ဇာတ်လမ်းက ပြတ်နေခဲ့ရသည်။
မင်းဇင်က ဒါကို သိပ်မကျေနပ်သေးတာ သိသာလှသည်။ ထပ်ပြောဦးမဲ့ သဘောမှာ ရှိတယ်။သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်သား မနက်ပိုင်း ၉ နာရီ ကျော်ကျော်လောက်က ဒီအအေးဆိုင်လေးမှာ ထိုင်ဖြစ်နေတာ နေ့ခင်း ၁ နာရီထိအောင် ပြောလို့မပြီးကြသေးပါ။ ဆိုင်ကပဲ ထမင်းသုတ်နဲ့ ကြက်ဥကြော် မှာစားပြီး နှစ်ယောက်သား ထိုင်ပြောနေကြတုန်း…ဆိုင်ရှင်အန်တီကတောင် သံဒိုင်ကို ဟိုရက်က ကောင်မလေးနဲ့ လာထိုင်တော့ ခဏလေးပါလား…အခု သူငယ်ချင်းနဲ့ကြ အကြာကြီးထိုင်လို့ နောက်နေသေးသည်။ မင်းဇင်ကလည်း သင်္ကြန်ပြီး တစ်ပတ်ကျော်မှ ရောက်လာတာမို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်စကားပြောလို့ မပြီးနိုင် ဖြစ်နေကြတာ… မင်းဇင်ကကျောင်းပြီးသွားရင် သင်္ဘောတက်မဲ့အကြောင်း ပြောပြတယ်။ သူ့အဖေဘက်က ဦးလေးကလည်း သင်္ဘောသားလေ။
“အန်တီကြ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာပေါ့”
“အေးပေါ့ သားကြီးရာ။ မေမေက ဖေဖေဘက်က ရန်ကုန်ကိုလည်း လိုက်မနေနိုင်ဘူးလေ။ မေမေ မာနကြီးတာလည်း မင်းသိသားနဲ့”
“ငါက မင်းသွားရင် အန်တီတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာ တွေးပူတာ..။ ‘ဦးလတ်’ကလည်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေ”
“ငါသွားတာလည်း မေမေ့အတွက်သွားတာ သားကြီး ရေ…။ ငါ့ကို ဖေဖေ့အစ်မ ကြီးတော်က တာဝန်ယူမယ်လို့ ပြောပြီးသား။ ဦးလေးကတော့ သင်္ဘော မလိုက်ခိုင်းပါဘူး။ ကြီးတော်ရဲ့ စည်းစိမ်တွေရယ် ဦးလေးရှာထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေက ငါပဲ အမွေရမှာလေ…။ ကြီးတော်က ဒီမှာတောင် ၁၀ တန်း မနေစေချင်ခဲ့ဘူး။ ကျောင်းတက်တော့လည်း ရန်ကုန်မှာပဲ တက်စေချင်တာ…။ ငါကလည်း ကျောင်းပြီးရင် သင်္ဘောတက်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ပြီးသားမို့ ကျောင်းတက်တုန်းတော့ မေမေနဲ့ နေမယ်ဆိုပြီး မသွားခဲ့တာပေါ့”
“မင်းက အစကတည်းက အစီအစဉ်တွေနဲ့ပဲ။ ငါတောင် မသိရဘူး”
“မကြုံလို့ မပြောဖြစ်တာပါ သားကြီးရာ…။ ဖေဖေ့ရဲ့ပင်စင်လစာရယ် ဘဏ်တိုးလေးရယ်နဲ့ ပိုက်ဆံသုံးရတာ အားမရဘူးကွာ…။ မင်းနဲ့ အတူတူစီးချင်လို့ ဝယ်တဲ့ အခု D-200 တောင် ကြီးတော် ဝယ်ပေးလို့ စီးရတယ်ကွာ”
မင်းဇင်အနေနဲ့ ပိုက်ဆံပေါပေါများများ ကိုင်သုံးချင်သူမို့ ကိုယ်တိုင်ရှာဖွေပြီး သုံးမယ်ဆိုတဲ့… အတွေးက သဘာဝကျပါတယ်လို့ သံဒိုင် မြင်မိသည်။ သံဒိုင်တို့ အိမ်စီးပွားရေး အနေအထားကလည်း ဒီမြို့မှာ ပိုက်ဆံရှိသူဌေးစာရင်း မဝင်ပေမဲ့ အရမ်းဆင်းရဲတဲ့ အထဲလည်း မပါဝင်ပေ။ ကျောင်းတက်တော့ သံဒိုင်က ဂျပန် D-200 ကို မန္တလေးမှ စိတ်ကြိုက်ရှာပြီး ဝယ်စီးဖြစ်သည်။ လူကငယ်သေးပြီး စီးချင်တဲ့ ဆန္ဒပဲရှိတယ်။ စက်ပစ္စည်းတော့ သေချာနားမလည်လို့ နားလည်တဲ့ စက်ဆရာတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ဝယ်ခဲ့ရသည်။ D-200 ကောင် အင်ဂျင်ပါဝါကို သံဒိုင် သိပ်သဘောကျခဲ့သည်။ D-200 နဲ့ ရှေ့ဘီးထောင်စီးရတဲ့ အရသာကို သိပ်မက်မောခဲ့သည်။
မင်းဇင် ၉ တန်းနှစ် ပြောင်းလာတော့ ဆိုင်ကယ် တောင် မစီးတတ်သေး…။ ဘောလုံးကန်ကောင်းတဲ့ မင်းဇင်… သီချင်းဆိုကောင်းတဲ့ မင်းဇင်… ဆိုင်ကယ်မှာတော့ သံဒိုင်ကို … ဆရာ ခေါ်ခဲ့ရသည်။ ဒါကြောင့် သံဒိုင်က
” ဆိုင်ကယ်စီးတာ… ဆိုင်ကယ်ကစားတာကို ငါ သင်ပေးဖူးတဲ့ တပည့်တွေထဲမှာတော့ မောင်ရင့်ကို အကြိုက်ဆုံး အားအရဆုံးပဲ။ ဆရာဆိုတာမျိုးက ကိုယ့်တပည့် ထွန်းထောက်လာတာကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်နေရတာပေါ့”
လို့ ကျီစားတော့ မင်းဇင်ကလည်း
“ဆရာကလည်း ဆိုင်ကယ်တစ်မျိုးထဲပဲ ရတာ နော်…။ သီချင်းဆိုရင် အသံကြောင်နဲ့ ဘောလုံး ကန်ပါဆို ကွင်းထဲပတ်ပြေးနေတယ်…။ မိနစ် ၉၀ ပြည့်လို့ ပွဲသာပြီးသွားတယ်၊ ဘောလုံးနဲ့ ခြေထောက်ကို ကောင်းကောင်းမထိလိုက်ရဘူး”
“ဒါတော့ ငါ့တပည့်ရယ် လူတိုင်းက နေရာတိုင်းမှာတော့ ဘယ်တော်နိုင်မှာလဲ”
“ဒါကြောင့် ကိုယ်တွေကန်တုန်းဆို သေချာကြည့်ပြီး ပညာယူပါလို့ ပြောတာပေါ့…။ ကြည့်! ဆရာလတ် ဘောလုံးထိန်းသိမ်းတာတွေ ဘယ်လောက်လှပြီးဘယ်လောက်တိကျလဲ…။ ဆရာတို့လည်း နောင်တော်တွေကန်တာ ကြည့်ပြီး ပညာယူ လေ့ကျင့်ခဲ့ရတာ”
သံဒိုင်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး ကျီစားတတ်ပေမဲ့ တစ်ကယ် အရေးကြီးလာပြီဆိုရင်လည်း ခင်မင်မှု သံယောဇဉ်က ကြီးသည်။ တစ်ခါတုန်းက မင်းဇင် ဒိုင်းပွဲမဟုတ်တဲ့ ချိန်းကန်တဲ့ပွဲ … ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ဒဏ်ရာရပြီး လဲနေတော့ ကွင်းထဲ ထိစိုးရိမ်တကြီးပြေးလာလှမ်းမလျှောက်နိုင်တော့တဲ့ သူငယ်ချင်းကို ကုန်းပိုးပြီး သံဒိုင်က အိမ်ပြန်ခေါ်ခဲ့ရသလို… သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကစားရင်း ဆိုင်ကယ်လဲတော့ မျက်ရည်တွေ ကျပြီး အရိုးတွေကျိုးပြီလားလို့ ဆေးခန်းကို ထမ်းပြေးခဲ့ရတာက မင်းဇင်… နှစ်ယောက်သား ခင်မင်မှုက ဘေးကကောင်တွေတောင် အားကျလောက်ခဲ့သည်။
မင်းဇင်က သံဒိုင်နဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ “ဒိုး” ဇာတ်ကားထဲက ဦးကျော်သူနဲ့ ဦးစိုးသူလို ခြေစွမ်းပြချင်သလို… သံဒိုင်ကလည်း မင်းဇင်နဲ့ ဆိုင်ကယ် တစ်ယောက်တစ်စီး ဆင်တူဝယ်စီးပြီး ရှေ့ဘီးထောင်ပြချင်ခဲ့သည်။ သံဒိုင့်စိတ်ကူးတွေကို အကောင်အထည်ဖော်ပေးလိုက်တာက မင်းဇင်။ အဖေဖြစ်သူက အိပ်ယာထဲ လဲနေပြီး အမေဖြစ်သူက လူမမာကို ပြုစုရသူမို့ စီးပွားရေးကောင်းတဲ့ မိသားစုတွေလို နေ့စဉ် ဝင်ငွေကောင်းကောင်းမရှိပေမဲ့ ရန်ကုန်က အဖေဖြစ်သူရဲ့အစ်မကြီး (ကြီးတော်) ဆီကို ဆိုင်ကယ်လိုချင်ကြောင်း ပူဆာတော့သည်။ ကြီးတော်ဖြစ်သူကလည်း တူတော်မောင် ပူဆာသမျှ ဝယ်ပေးချင်သူ ဝယ်ပေးခဲ့တာမို့ နှစ်ယောက်သား ဆိုင်ကယ်အတူစီးချင်တဲ့ ငယ်သံဒိုင် စိတ်ကူးလည်း အဆင်ပြေသွားခဲ့ရသည်။
“ဒို့နှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကျောင်းကိုစီးသွား တော့ ဟိုကောင်ငဖြိုး ဘယ်လောက်တောင် ခံစားနေရလဲ မသိဘူးကွာ… သူ့အဖေကို ကားဝယ်ခိုင်းပြီးကျောင်းကို ကားနဲ့တက်တော့တယ်။ စိတ်ဓာတ်တာမကောင်းတာ အတိတ်ကံက တော်တော်လေး ကောင်းတဲ့ကောင်”
“ဒီလိုကောင်မျိုးတွေ နေရာတိုင်းမှာ ရှိမှာပါ…။ ဒီကောင် ငဖြိုးကို ပိုက်ဆံရှိတဲ့ မိသားစုမှာ လူဖြစ်ခွင့်ရတာ ငါတကယ်အားကျတယ် သံဒိုင်…။ မနာလိုမဖြစ်သလို ခုနက သားကြီးပြောသလို အတိတ်ကံတော့ တကယ်ကောင်းပါလားဆိုပြီး တွေးမိပါတယ်…။ ဒါမဲ့ကွာ… ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ထက်ပိုတဲ့ မနာလိုစိတ်ရှိနေတာကြီးက သိပ်အောက်တန်းကျနေတာ သူ့ကိုယ်သူ မမြင်မိဘူးနဲ့တူတယ်”
“ငါနဲ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက ငြိနေတာပါဆို။ မင်းရောက်လာပြီး မင်းကလည်း ပွဲမှာပါဝင်လာတော့ ပိုဆိုးသွားပြီပေါ့”
“ဒါပေါ့ ငါ့သူငယ်ချင်း ငယ်သံဒိုင်နဲ့ အဆင်မပြေတဲ့ကောင်က ဖင်လာခံပါမယ်ဆိုရင်တောင် မင်းဇင်လတ်ကလည်း ဆောဒီး! ဆောဒီး!!!”
“ဒါနဲ့ သားကြီး… မင်း သူ့ညီမ မီးမီးနဲ့ ဖြစ်လိုက် သေးတယ်နော်”
“အေး… သူနဲ့ ပြတ်သွားတဲ့ အကြောင်းတောင် မင်းကို သေချာ မပြောပြရသေးဘူး”
“မေးရမဲ့ ငါကကို မမေးနိုင်တော့တာပါ မင်းဇင်…။ မင်းဟာက ဒီနေ့ဖြစ် နောက်နှစ်ရက်လောက်ရှိ ပြတ်သွား၊ အသစ်နဲ့ ဖြစ်နေပြန်။ ငါတို့မြို့က ဆော်တွေရော ကျောင်းပေါ်က ဆော်တွေရော မင်းနဲ့တွေ့မှပဲ အချစ်အဓိပ္ပါယ် နားလည်ပုံရတယ်”
“အဟီး! အဲ့လောက်ကြီးလည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မီးမီးနဲ့ ပြတ်သွားတာက သူကငါ့ကို ဖြတ်သွား တာ…။ သူပြောတဲ့နေ့ကို ငါ မမေ့ဘူး။ တွေးပြီး ရယ်လည်းရယ်ချင်သလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်မိတယ်…။ သူ့အစ်ကိုနဲ့ အဆင်မပြေတာသိရက်နဲ့ ငါ့ကို အဖြေပေးရဲတဲ့ သတ္တိကိုလည်း လေးစားတယ်…။ ပိုက်ဆံရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့ မောက်မာတာတွေကတော့ သိပ်မကွာဘူးပေါ့…”
“သူတို့ထက် ပိုက်ဆံအများကြီး ချမ်းသာပြီး သိပ်သဘောကောင်းတဲ့ လူတွေနဲ့လည်း မတွေ့ဖူးလို့ နေမှာပါ မင်းဇင်”
“အမှန်ပေါ့… ထားပါကွာ… သူက ငါ့ကိုချိန်းလို့ သွားတော့ “ကိုလတ်… မီးပြောစရာရှိတယ်” တဲ့။ ငါလည်း “ပြောပေါ့ မီးလေးရယ်” လုပ်လိုက်တော့…” မီးကို မေ့လိုက်တော့” တဲ့။ ငါလည်း အံ့သြသွားတာပေါ့။ ဆော်တော်တော်များကို ငါက အရင်ဖြတ်ခဲ့တာ မင်းလည်းသိသားနဲ့။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ မီးလေးရယ်” မေးလိုက်တော့…
“ကိုလတ်ကို မီးက လက်ထပ်ဖို့အထိ ရည်ရွယ်ခဲ့ တာ…။ ကိုလတ် အရင်က ဘယ်လောက် ရှုပ်ခဲ့ရှုပ်ခဲ့ ခွင့်လွှတ်တယ်တဲ့”။ ငါလည်း…… “ဒါဆို ဘယ်ကြောင့်…” လို့ အဲဒီဘာကြောင့်ဆိုတဲ့ နေရာမှာ စကားရပ်ပေးလိုက်တာပေါ့။ ကိုလတ်လည်း မီးကို လက်ထပ်ဖို့ထိ ရည်ရွယ်ထားတာ ဘာညာ မပြောချင်ဘူးလေ…။ တတ်နိုင်သလောက်တော့ လိမ်ပြောတာ မပါအောင် ထိန်းထားရတာပေါ့… အဟီး ဟီး!။ ငါက စကားပြောရပ် ဆွေးဆွေးလေးပုံစံလုပ်ပြီး ကြည့်နေလိုက်တော့မှ… သူက ” မီး ဖင်မခံချင်ဘူး ကိုလတ်…။ အခု သုံးခါပဲ တွေ့ခဲ့တာမှာ မီးဖင်ကို ကိုလတ် နှစ်ခါလုပ်တယ်…။ ကိုလတ်ကို ယူလိုက်ရင် မီး တစ်သက်လုံး ဖင်ခံရမှာ…။ မီး မခံနိုင်ဘူး နေရခက်တယ်” တဲ့”
“ဟာကွာ!”
မင်းဇင်ပြန်ပြောပြတာ ကြားလိုက်ရတော့ သံဒိုင် ရယ်ချင်မိပေမဲ့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာတော့ အမှန်။ မင်းဇင်ဆိုတဲ့ကောင် ဘယ်လိုတွေတောင် သောင်းကျန်းလိုက်လို့လဲ။
“မင်း တအားကြမ်းလိုက်လို့လား”
တအားကြမ်းလိုက်တယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ပုံမှန်ပါပဲ…။ သူကလည်း ခေသူမဟုတ်ဘူး ထန်တယ်… သားရေ …။ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့နေ့က သုံးခါ လုပ်လိုက်မှ ပြန်သွားတော့တယ်…။ နောက်တစ်ခါတွေ့တော့ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး လုပ်နေရင်းက သူ့ဖင်လေးကို ကြည့်ပြီး လုပ်ချင်လာတာ…။ သူ့ဖင်က အရမ်းသာမကြီးတာ ဖင်က ငကျစ်လေးလေ။ ငါက ဖင်ကြီးကြီးတွေ သိပ်မကြိုက်တာ မင်းလည်း သိပါတယ်”
ဒီနေရာမှာတော့ မင်းဇင်နဲ့ သံဒိုင် သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်ကြဘူးလေ…။
“သူ့ဖင်လေးကြည့်ပြီး လုပ်ချင်လာလို့ ပြောတော့ သူကလည်း လက်ခံတယ်လေ။ ဒါကြောင့် လုပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့…။ ပြီးကြတော့ “ကောင်းတော့ ကောင်းတယ် ကိုလတ်ရယ် နာတယ်တဲ့”။ အဲ့လို ပြောခဲ့ပေမဲ့ နောက်တစ်ကြိမ်အတွေ့မှာ တောင်းလုပ်တော့လည်း ပေးတာပဲ…။ ငါလည်း အဲ့အကြိမ်မှာတော့ ပစ္စည်းကို မလုပ်တော့ပဲ ဖင်ချည်းပဲ ကြိတ်လိုက်ခဲ့တော့တာ”
“အိမ်ရောက်မှ တစ်ခုခု အဆင်မပြေတာဖြစ်လို့ နေမှာပေါ့”
“ဟုတ်မယ် သံဒိုင်…။ ငါက သူပြောတာကို ရယ်ချင်တယ်ဆိုတာက “မီးတစ်သက်လုံး ဖင်မခံနိုင်ဘူး” ဆိုတဲ့ အပြောလေးကိုပါ…။ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာက ငါ့ကြောင့် ဒီလိင်ကိစ္စကို ထပ်လုပ်ရမှာ ကြောက်သွားမှာကို စိုးရိမ်မိတာ”
“အဲဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး သားကြီးရာ…။ သူပြောတာလည်း ရှင်းရှင်းလေး။ ဖင်မခံနိုင်ဘူးလို့ပဲ ပြောတာ ဟိုဟာမခံနိုင်ဘူးလို့ ပြောတာ မပါဘူးလေ…။ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ကိစ္စကိုမှ ကြောက်သွားရင် သူလောက်မိုက်တဲ့ အမိုက်မ လောကမှာ ဘယ်ရှိတော့မလဲ…။ ပြီးတော့ မင်းက နောက်ဆို ဖင်မလုပ်တော့ပါဘူး မီးလေးရယ်လို့ ကတိပေးရင် ပြတ်ချင်မှ ပြတ်မှာပါ”
“အိုက်စ်!အိုက်.. အိုက်အိုက်စ်အိုက်… ငါတပည့်ကြီးတောင် တွေးတတ်နေပြီပဲ…။ မင်းပြောသလိုတော့ ကတိမပေးလိုက်ဘူး။ ရုပ်ရှင်တွေထဲက အတိုင်း ” မီးလေးသဘောပါ… မီး ပျော်မယ်ဆိုရင် ကိုလတ် ကျေနပ်တယ်” လို့ လုပ်လိုက်ရတာ။ ဒါနဲ့… သားကြီးလည်း အတွေးအခေါ်တွေ သိပ်တိုးတက်နေပါလား”
“နေစမ်းပါကွာ ငါ သင်ပေးခဲ့လို့ လူလားမြှောက်လာတာကို…”
“ငယ်သံဒိုင် သား! အဲဒါက ဆရာလတ် ပြောရမဲ့ စကားတွေပါ…။ မိန်းမတဲ့ ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ အတွေ့အကြုံ မရှိလို့ ဆရာလတ် ကြံပေးခဲ့ရတယ်လေ”
မင်းဇင်လတ်ပြောတာ မှန်သည်။ သံဒိုင် မြသန္တာကို လိုက်နေတဲ့အချိန်… မင်းဇင် ဘယ်ကဘယ်လို ချိတ်မိခဲ့တယ်မသိ။ သံဒိုင်တို့ ငှားနေတဲ့အိမ်ကို အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပါလာသည်။ သံဒိုင်နဲ့ မင်းဇင် ကျောင်းတက်တော့ အများနေတဲ့ အဆောင်မှာ မနေဖြစ်ခဲ့။ အိမ်ရှင် မနေတဲ့ အိမ်မျိုးကို ငှားနေခဲ့သည်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အဖို့ အိမ်ရှင်ပါနေတဲ့ အိမ်ကြ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်။ နယ်ဘက်ဆိုတော့ ငှားခတွေကလည်း ဈေးမကြီးပါ။
နှစ်ယောက်ထဲ ငှားနေတဲ့ အိမ်ကို အပြင်သွားနေတဲ့ မင်းဇင် ဆော်ကြီးတစ်ပွေ အိမ်ကို မလာသည်။ သံဒိုင်က အစက ဘာမှမသိသေး။ နောက်မှ အမြဲတမ်းလုပ်စားနေတဲ့ ပြည့်တန်ဆာ လုံးလုံးတော့ မဟုတ်သေးဘူး…။ ပိုက်ဆံလိုနေတာရော ကျောင်းသားတွေဆိုတဲ့ အသိရောကြောင့် မင်းဇင် ဈေးညှိခေါ်လာရာကို လိုက်လာခဲ့တာလို့ သိရသည်။ မင်းဇင်က နှစ်ယောက်တည်းပါပဲလို့လည်း ပြောခဲ့ရသေးတယ်တဲ့…။
မင်းဇင်က သံဒိုင်ကို အရင်လှုပ်ရှားခိုင်းခဲ့သည်။ ပြီးမှသူ့အလှည့်…။ ငယ်သံဒိုင်တို့ အဲ့ညက မရောက်ဖူးတဲ့ ခရီးရှည်တစ်ခုကို မှတ်မိအောင် နှစ်ကြိမ်သွားခဲ့လိုက်သည်။
“အဲဒီ အစ်မကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တစ်ခါပြန်တွေ့သေး တော့ ပြောပါတယ် သားကြီးရာ မင်းအကြောင်း တွေကို”
“ဘာတွေပြောတာလဲ”
“မိန်းမပစ္စည်း အပြင်မှာမမြင်ဖူးလို့ ကြည့်ပါဦးမယ်ပြောပြီး မီးခြစ်ခြစ်ပြီး ကြည့်တာရယ်…။ လူက အတွေ့အကြုံမှမရှိလို့ ကောင်းကောင်းမလုပ်တတ်ပေမဲ့ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ကတော့ သိပ်သန်မာထွားကြိုင်းတယ် ဆိုတာပေါ့…။ လောကကြီးမှာ လူမှန် နေရာမှန် မရှိတာ တော်တော်ဆိုးကွာ။ ဒါမျိုး မင်းဇင်လတ်တို့ ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရရင် ပွဲပြီးပြီ”
“ဆုတောင်းနေလေ ငါ့ကို မနာလိုနေတာ ဟုတ်”
“မနာလိုတာမဟုတ်။ ပစ္စည်းကောင်းရှိပြီး အသုံးချတတ်အောင် ကြည့်သာလုပ်”
ငယ်သံဒိုင်က ကာရံခေါ်ပြီး စကားပြောလိုက်တဲ့အခါ တစ်ယောက်ကလည်း အထာနပ်ပြီးသားမို့ ကာရံစကားနဲ့ပဲ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။
“အေးကွာ! သားကြီးရဲ့ ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို။ အခုက မြသန္တာနဲ့လည်း ပြတ်သွားပြီဆိုတော့ ဘယ်သူများ ကိုင်တွယ်စားသုံးခွင့်ရမလဲ မသိ”
မင်းဇင် အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သံဒိုင့်မျက်လုံးထဲမှာ အန်တီနုလွင် မျက်နှာက ရုတ်တရက် ပေါ်လာလိုက်တာမို့ ခေါင်းရမ်းပြီး အတွေးမြင်ကွင်းကို အတင်းဖျောက်လိုက်ရသည်။ မင်းဇင် ရိပ်မိသွားမှာလည်း စိုးရိမ်တာမို့ စကားတွေပဲ ဇွတ်ပြောလိုက်မိသည်။ ဘာတွေပြောမိမှန်း မသိလိုက်အောင် အာရုံတဒင်္ဂ ထွေပြားသွားချိန်မှာ……
“ဘာတွေကို ခေါင်းရမ်းနေတာလဲ သားကြီး…။ မင်းပေါင်ကြားက ဟာမျိုး……”
“ဘာ! ဘာပြောလိုက်တာလဲ မင်းဇင်”
“မင်းပေါင်ကြားကဟာမျိုး င့ါပေါင်ကြားမှာလည်း ရှိရင် ကောင်းမယ်လို့ ပြောတာ။ ဘာလဲကွာ… ကြောင်တောင်တောင်နဲ့”
“မင်း ဆုတောင်းကို စဉ်းစားနေလိုက်တာကွ…။ ငါပေါင်ကြားကဟာ မင်းပေါင်ကြားထဲ ရောက်ချင်တာ ဟလား!။ နေရာလွဲပြီး ပေါင်ကြားထဲမရောက်ပဲ ဖင်ကြားထဲ ရောက်သွားမှ ပြဿနာ တက်သွားမယ်နော် သားကြီး ဟင်း!ဟင်း!”
“ဟယ်! အဲလိုဆို… ကိုကိုက ဒီက မိဇင်မကို သနားဦးပေါ့လို့”
မင်းဇင်က ဂျော်ရကီးလေသံနဲ့ ပြန်ပြောအပြီးမှာ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူရယ်လိုက်မိတော့သည်။
“လစ်စို့! သားကြီး အိမ်တွေက မျှော်လောက်ပြီ”
“အေး.. သွားမယ်လေ…။ မနက်ပိုင်းကတည်းကဆို တော့ စိတ်တောင်ပူနေလောက်ပြီ…။ စကားတွေက ပြောစရာတွေကို အများကြီးရှိသေးတယ်”
“နောက်ရက်ပေါ့ မင်းဇင်ရာ”
သံဒိုင်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် လမ်းခွဲပြီး ပြန်လာကြပါတော့တယ်။ အပြန်လမ်းမှာမှ… သံဒိုင်က မင်းဇင်ပြောတဲ့ “သားကြီးရဲ့ ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို ဘယ်သူများ ကိုင်တွယ်စားသုံးခွင့်ရမလဲ မသိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ ပြန်ကြားနေမိတော့သည်။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ အကြောင်းတွေဆုံလာလို့ အန်တီနုလွင်ငို ကိုင်တွယ်စားသုံးသွားရင် မင်းငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့လို့ အခုကတည်းက ကြိုတင်တောင်းပန်တယ်…။
…………………………………………………………
အခန်း ( ၃ )
“မင်းဇင်တို့အိမ် သွားလည်လိုက်ဦးမယ်ဗျို့”
“မနေ့ကလောက်တော့ နောက်မကျနဲ့နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ ”
သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ အော်ကာ စက်နိုးပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မင်းဇင်နဲ့ ပြောစရာတွေ ရှိသေးသည်။ မင်းဇင်တို့ခြံရှေ့ ရောက်တော့ ခြံတံခါးကဖွင့်ထားပြီးသားမို့ အိမ်ရှေ့ထိရောက်အောင် စီးသွားလိုက်မိသည်။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး ခေါ်ကြည့်တော့ ဘယ်သူမှပြန်မထူးဘူး။ ဒါနဲ့ ဦးလတ်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးလတ်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဦးလတ်ကလည်း “ဝူး ဝါး ဝူး ဝါး” နဲ့ ပြန်နှုတ်ဆက်သည်။ သံဒိုင်မလာတာ ကြာရင်တောင် ဦးလတ်က အမှုအရာ နဲ့ မေးကြောင်း မင်းဇင် တစ်ခါပြောဖူးသည်။
အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ တစ်နေရာရာ သွားတယ်နဲ့ တူပါသည်။ အိမ်ပြင်ရောက်မှ ခြံဝန်းထဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့… အန်တီနုလွင် သရက်ပင်ခွဆုံမှာ ခြေထောက် တစ်ဖက်တင်လို့ ဘာဖြစ်မှန်းတော့ သံဒိုင် မသိရသေး။ အန်တီ ရှိရာဆီ အပြေးလေး ပြေးသွားလိုက်သည်……။
” ဘာဖြစ်တာလဲ အန်တီ… ဟာ…”
အန်တီနုလွင်ရယ်လေ ခြေထောက်တစ်ဖက်က ခပ်မြင့်မြင့်ဖြစ်တဲ့ သရက်ပင်ခွကြားမှာ ညှပ်နေသည်။ သရက်ပင်ပေါ်တက်ပြီး.. သရက်သီးကင်း ( အလုံးသိပ် မကြီးသေးတဲ့ သရက်သီး) တက်ခူးတယ် ထင်တယ်။ သရက်ပင်ပေါ်က အဆင်းမှာ ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြေကြီးပေါ်ရောက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က အပင်ခွကြားမှာ ညှပ်နေပုံရသည်။ သံဒိုင် အနား ရောက်သွားတော့ ဖြူတဲ့မျက်နှာ နီနေပြီ။ မျက်ရည် တွေလည်း ကျနေတယ်။ နာနေတာ နေပါပေါ့………။
“သား မောင်ငယ် အန်တီ့ခြေထောက်ကို ဆွဲထုတ် ပေးပါဦး နာလိုက်တာကွယ်”
“ဟုတ် အန်တီ”
ရှေ့တည့်တည့်က ဝင်လာလိုက်တဲ့ သံဒိုင် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်ထဲမှာ “ဗလောင်ဆူ” သွားရသည်။ အန်တီက သစ်ပင်ပေါ် တက်တာမို့ လုံချည်ကို ခပ်တိုတို ဝတ်ခဲ့တယ်နဲ့ တူသည်။ ခြေထောက်ညှပ်နေတဲ့ သစ်ပင်ခွဆုံကလည်း နည်းနည်းမြင့်လေတော့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ မွေးရာပါ ပစ္စည်းကြီးက အထင်းသား မြင်နေရသည်။ အမွှေးတွေနဲ့ မည်းနက်ရှုပ်ယှပ်ခပ်နေသည်။ ခြေထောက်တစ်ဖက် က မြေကြီးပေါ်မှာ တစ်ဖက်က ခွဆုံပေါ်မှာမို့ သံဒိုင် ကို အားရပါးရ ကြည့်စမ်းပါ ဆိုပြီး ဖြဲပြထားတဲ့ အနေအထား ဖြစ်ပေမဲ့ သေချာလည်း မကြည့်ရဲဘူးလေ…။ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေတာတော့ အမှန်ပင်……။ တံထွေး တစ်ချက် မြိုချအပြီးမှ……
“လုပ်ပါ မောင်ငယ်ရယ် အန်တီ့ကို မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးစမ်းပါ”
အန်တီနုလွင် အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် “ဟိုက်ကနဲ” ဖြစ်ပြီး မွေးရာပါ အငယ်ကောင်က “ဖြောင်းကနဲ” တန်းထောင်လာပါတောာ့သည်။ အန်တီနုလွင် ပြောလိုက်တာက တစ်မျိုး… သူ ခံစားမိသွား တာက အဓိပ္ပါယ် တစ်မျိုးမို့…။
အန်တီ့ခြေထောက်ကို ဘေးကနေ ခက်ခက်ခဲခဲ ထုတ်ယူနေရသည်။ အန်တီကလည်း သံဒိုင့်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖက်လိုက်တော့ သံဒိုင်က တစ်ဖက်က ခြေထောက်ကိုမ ကျန်တစ်ဖက်က အန်တီ့ခါးကို ဖက်ပြီး ထိန်းထားလိုက်ရသည်။အန်တီနုလွင်ကို ဒီလိုဖက်ပြီး ခြေထောက်ကို ကိုင်ထားရတော့ သံဒိုင့်စိတ်ထဲမှာ ခံစားမှုကောင်းနေသည်။ ခြေထောက်ခွဆုံက လွတ်ရေးကို အဓိက မထားနိုင်တော့ဘူး။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီအနေအထား ဒီပုံစံလေးပဲ တစ်နေ့လုံး နေသွားရရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိအောင် တွေးလိုက်သည်။ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားဆိုင်တွေက သံဒိုင့်ရင်ဘတ်ကို ထိထိမိမိ ဖိထားသလိုဖြစ်တော့ နူးညံ့အိစက်တဲ့ အတွေ့တစ်ခုကိုလည်း သံဒိုင် ခံစားလိုက်ရတာပေါ့…။
သံဒိုင် ညာဖက်လက်က ခြေထောက်ကို မထုတ်နေရာမှ လက်ချော်သွားသရောင် လုပ်ပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့ အမွှေးများများနဲ့ ကြီးမားတဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို အုပ်မိအောင် ကိုင်လိုက်သည်။ ။
“အ.. အင့်”
အန်တီဆီက နာလို့မဟုတ်ပဲ ညီးသံတိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရသေးသည်။ အန်တီ့ပစ္စည်းအပေါ် အုပ်ကိုင်မိနေတဲ့ လက်ကို မဖယ်ကွာချင်ပေမဲ့ ကြာကြာ မသင့်တော်လို့ ခြေသလုံးဆီကိုပဲ ပြောင်းကိုင်လိုက်ရသည်။
“မြေကြီးပေါ်က ခြေထောက်ကို ခြေဖျားလေး ထောက်လိုက် အန်တီ…။ ပြီးမှ နောက်ကို လူယိုင်လဲလိုက်။ မလဲစေရဘူး ကျနော် ထိန်းထားတယ်”
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်သလို သံဒိုင်ကလည်း ကိုင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို မပြီးဆွဲလိုက်တာမို့ ထုတ်ယူလို့ ရသွားပါတော့သည်။
“ဘာမဟုတ်တဲ့ ကိစ္စလေးကလည်း တစ်ခါတစ်ရံ သိပ်ခက်ခဲလိုက်တာကွယ်… ဟူး”
အန်တီ ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် ခေါင်းညိတ်ပြီး ထောက်ခံလိုက်ပေမဲ့ လက်ချော်သွားတဲ့ ပုံစံလုပ်ပြီး အန်တီ့ဟာကြီး ကိုင်လိုက်တာကို သိများသွားသလား စိုးရိမ်သွားမိသည်။ သံဒိုင် စိုးရိမ်မှုများပေမဲ့ အန်တီ သတိမထားမိလိုက်ဘူး ထင်သည်။ ဘာမှမ ပြောတော့ပဲ မြေကြီးပေါ် လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ် ထောက်ကာ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကွေး တစ်ဖက်ကိုဆန့်ပြီး ထိုင်နေပါတော့တယ်…။
“မောလည်းမောတယ် နာလည်းနာတယ် သား ရယ်”
“အိမ်ပေါ်ရောက်မှ ဆေးလိမ်းပေးမယ်လေ အန်တီ”
“ရပါတယ်ကွယ် အန်တီပဲ လိမ်းပါ့မယ်…။ သရက်သီးကင်းလေးတွေ များလို့ ထောင်းစားမယ်ဆိုပြီး တက်ခူးတာပါကွယ်။ အောက်ကနေလည်း ဂျိတ်နဲ့ မမှီဘူးလေ”
“မင်းဇင်က ဘယ်သွားလို့လဲ အန်တီရယ်”
“သားသူငယ်ချင်းက မနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်သွားတာ ပြန်မလာသေးဘူးလေ”
“နောက်ကို အန်တီ တက်မခူးပါနဲ့ဗျာ။ ကျနော်တို့ ခူးပေးပါ့မယ်”
“အေးပါကွယ် အား… ကျွ တ်… ကျွတ်”
“ခြေထောက်က နာနေမှာပေါ့ အန်တီရယ်။ အိမ်ပေါ်ရောက်အောင် ကျနော် တွဲပို့ပေးမယ် ..”
အန်တီ့ကို ပွေ့မခေါ်နိုင်တာမို့ နာနေတဲ့ ခြေ ထောက်ဘက်ကနေ တွဲပြီး ခေါ်လာရပြီပေါ့…။ ဒီအချိန်မှာတော့ အနောက်တိုင်းက ဗလတောင့်တောင့်လူမျိုး ဖြစ်ချင်မိသည်။ အဲဒါမှ အန်တီနုလွင် ကို ပွေ့ခေါ်နိုင်မှာလေ။ တွဲခေါ်နေရင်း သံဒိုင့်မှာ အန်တီနုလွင်ဆီက ချွေးနံ့သင်းသင်းလေးရတယ်။ ချွေးနံ့ဆိုတာမျိုးက မမွှေးပဲ နံတာများပေမဲ့ အခု အန်တီ့ဆီ ကရတဲ့ ချွေးနံ့ကတော့ မနံတာသေချာသည်။ သုံးရက်လောက် ရေမချိုးရရင်တော့ နံကောင်း နံနိုင်ပေမဲ့ အခုလို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ထွက်ထားတဲ့ ချွေးမို့ထင် ခပ်သင်းသင်းလေးမို့ ရှူရတာကို အားမရနိုင်အောင်ပင်…။ သံဒိုင်တို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ကြရင်း ရပ်ကွက်ထဲက လူပျိုကြီးတစ်ယောက် ပြောတာလေး သတိရမိသည်။
” ကိုယ်ကချစ်နေရင် သူ့အီးနံ့တောင် မွှေးနေတာ”
ဆိုတာလေး…။ သံဒိုင်တို့က ဒါမျိုး လက်မခံနိုင်သူမို့လုံးဝငြင်းဆန်ခဲ့ကြသည်။ “အတိဿရဝုတ္တိ” အလင်္ကာကို နားလည်ပေမဲ့ သဘာဝလွန်အောင်လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖွဲ့ဆိုရင်ကြ မကြိုက်တတ်ဘူး။ သဘောတရားကကို အလွန်အမင်းလို့ ဆိုပေမဲ့ တွေးကြည့်လိုက်ရင် သဘာဝကျစေချင်သည်။ အန်တီနုလွင်ရဲ့ အီးနံ့လည်း မမွှေးနိုင်ပေမဲ့ ချွေးနံ့ကတော့ သင်းသည်။ အိမ်ထဲရောက်ခါနီးမှ “မောလို့ ခဏရပ်လိုက်” တဲ့။ ပြီး အန်တီက သံဒိုင့်ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ သူမလက်နဲ့ အပေါ်အဝတ်တန်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ လက်ပြတ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာမို့ သံဒိုင့် အကြည့်က ဂျိုင် ကိုပါ ကြည့်မိသွားရသည်။ အန်တီက ဂျိုးမွှေးတွေကို နှုတ်ထားတာလား ရိတ်ထားတာလားတော့ မသိ။ ဂျိုင်းမွှေးငုတ်စိ့လေးပဲ တွေ့ရသည်။ သံဒိုင်က ပြူးပြဲကြည့်နေတော့……
“ဘာကြည့်တာလဲ သားရယ်”
“အန်တီက အမွှေးသန်တဲ့သူမို့ ဂျိုင်းမွှေးတွေများ အများကြီးပေါက်သလား ကြည့်တာပါ”
“အခုတော့ ဘယ်လိုတွေ့ရလဲ”
“လှယုံပဲ ပေါက်တာပါ။ ရွှံစရာကောင်းလောက် အောင် အများကြီး မပေါက်ဘူး အန်တီ…။ တစ်ခါလောက် အရှည်ထားကြည့်ပါလား။ ကျနော် ကြည့်ချင်လို့”
“ကြံကြံဖန်ဖန်ကွယ်”
အန်တီနုလွင် အဲ့လိုပြန်ပြောပေမဲ့ အရှည်ထားပြီး ပြမယ်ဆိုတာ သံဒိုင် အလိုလိုသိလိုက်သည်။ အန်တီ့ကို နေရာစုံကြည့်ပြီး နှစ်သက်နေပါလားလို့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးမိသွားရသည်။
“သားရယ် ကြည့်လိုက်ရင် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး မကြည့်ပါနဲ့လားကွယ်။ ကျောင်းမှာလည်း မိန်းကလေးတွေကို ဒီလိုပဲ ကြည့်တာလား”
“စိတ်မဝင်စားလို့ လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။ သူတို့ ကျနော့်ကို ကြည့်မှန်းသိရင်တောင် မသိချင်ရောင် ဆောင်နေခဲ့တာ အန်တီရ”
“အန်တီ့ သားနှစ်ယောက်လုံးက လူချောတွေဆိုတော့ ကျောင်းမှာ မိန်းကလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေကြမှာပေါ့”
“ကျနော်က အန်တီ့သားအရင်းကြီးလောက် မချောတော့ ဆော်မကြည်ပါဘူး…။ မင်းဇင်ကမှ ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် မင်းသားရှုံးမဲ့ကောင်ဆိုတော့ အန်တီပြောသလို ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတာပေါ့”
“ဟင့် အင်း.. အိမ်က သားဖြစ်သူက အသားဖြူသူမို့ ရုပ်သန့်တာပဲ ရှိတာပါ…။ ဟောဒီက ‘ဝါနုနုလွင်’ ရဲ့ ဝမ်းမနာသားလောက် အကြည့်မခံဘူး ဆွဲဆောင်မှု မရှိဘူးလေ”
“ဟာဗျာ အန်တီ”
သံဒိုင် ယောင်္ကျားသားတစ်ယောက်မို့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်က ပေါ်တင်ကြီး ပြောပြနေတော့ ရှက်သွားမိသည်။ နားရွက်တွေ ထောင်သွားတယ် ထင်လိုက်သည်။
“အ ဟင်း ဟင်း ကိုလူပျို ရှက်သွားတယ်နဲ့ တူ တယ်..။ မောင်ငယ်ကမှ တကယ်ချောတာလို့ အန်တီတော့ မြင်တယ်။ အသားညိုတဲ့သူမို့ လူကြားထဲမှာ ရုတ်တရက်ကြည့်ရင် အရောင်မှိန်တယ် ထင်ရပေမဲ့ သေချာကြည့်လေ… ယောင်္ကျားပီသလေပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
သံဒိုင် ကျေနပ်အောင်ပဲပြောတာလား အမှန်ပြောတာလားဆိုတာတော့ အန်တီကိုယ်တိုင်မှပဲ သိပါလိမ့်မည်။ အိမ်ထဲထိ အန်တီ့ကို လိုက်ပို့ပေးပြီး ပြန်မယ်လုပ်တော့…
“အိမ်ရောက်ရင် လက်ဆေးလိုက်ဦး…။ ညာဖက် လက်ကို သေချာဆေးနော် သား”
လို့ အန်တီက ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်တော့………
………………………………………………….
အခန်း ( ၄ )
“ဟာ! မောင်ငယ် တစ်ယောက်တည်းလား…။ ငါတို့ ဒီဝိုင်းမှာ ထိုင်ဦးမယ်ကွာ…။ တစ်ခြားဝိုင်းတွေမှာလည်း လူတွေပြည့်နေလို့”
“ရပါတယ်… ထိုင်ပါ။ ကျနော်လည်း ဒီတစ်ခွက် ပြီးရင် ပြန်တော့မှာ”
“အာ! ထိုင်စမ်းပါဦး… သောက်ပါဦး။ မင်းသောက် တာလည်း ငါတို့ရှင်းမယ်။ မျိုးပိုင်နဲ့ ငါ ညက ဖဲနိုင်ထားလို့…။ ဟေ့ကောင်တွေ ဒီမှာပဲ ထိုင်ရအောင်ကွာ…။ မိတ်ဆွေ ရဲကြီးလည်း ထိုင်ဗျာ”
သံဒိုင် လက်ကျန်ဖြတ်ပြီး မြန်မြန်ပြန်မယ် စိတ်ကူးလိုက်မိသည်။ ညပိုင်း တစ်ယောက်တည်း အေးဆေး ဘီယာလာစုပ်ရင်း မနေ့ကကိစ္စကို ပြန်တွေးပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ ပြန်ရှာနေမိတာမှ… သံဒိုင် သိပ်မကြည်ခဲ့တဲ့ ကိုစိုးမောင်တို့အဖွဲ့က ထိုင်စရာ ဝိုင်းအား မရှိလို့ သံဒိုင်တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေသောဝိုင်းကို လာထိုင်ကြတော့သည်။ ကိုစိုးမောင်တို့က အားလုံး လေးယောက်…။ တစ်ယောက်ကိုတော့ သံဒိုင် မမြင်ဖူးဘူး။ ဧည့်သည်ဖြစ်လောက်သည်။ သူတို့လည်းထိုင်ပြီး ဘီယာတွေ အမြည်းတွေ မှာနေပြီမို့ ခုနက တွေးလက်စအတွေးပဲ ခေါင်းထဲပြန် ရောက်လာပြန်သည်…။
အန်တီနုလွင်က သူ လက်ချော်ရောင်ပြုပြီး တမင်ကိုင်လိုက်တာ မသိလောက်ဘူး ထင်နေပေမဲ့ သူပြန်ခါနီးမှ လက်ဆေးဦးနော်လို့ မှာလိုက်ပုံထောက်တော့ သိသွားတယ်နဲ့ တူသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ မင်းဇင်ဆီကို မသွားဖြစ်ခဲ့။ ညနေက ဘောလုံးကွင်းနားမှာတော့ ခဏတွေ့လိုက်ရသည်။
ညဘက် ဘီယာစုပ်မှာလို့ သံဒိုင် ပြောလိုက်တော့ မင်းဇင်က မလာတော့ဘူးလို့ တစ်ခါတည်း ပြောသွားသည်။ မင်းဇင်က အရက်ဘီယာ ဝါသနာမပါဘူး။ လက်ဖက်ရည်လည်း မကြိုက်တတ်ဘူး…။ သံဒိုင်တို့နဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီ ဆိုရင်လည်း ကာကျက်နဲ့ မုန့်ပဲ မှာစားသည်။ (ကာကျက်= အကာရည်ပဲကျက်ရုံ ပြုတ်ထားသော ကြက်ဥ half boil၊ သံဒိုင်တို့ဒေသက ခေါ်တာ လွယ်ကူရှင်းလင်းသည်…။ အကာရည်ပဲ ကျက်အောင် ပြုတ်ထားသော ကြက်ဥကို ကာကျက်)……
“လူတွေဗျာ စီးပွားရေးတွေ မကောင်းကြဘူး ပြောပြီး… ဟော ဒီည စိုးမောင်တို့ ဘီယာချမလို့ လာတော့ ထိုင်စရာနေရာတောင် မရှိဘူး…။ ကိုင်း!ဘယ်လို လုပ်မလဲဗျာ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး မိတ်ဆွေ ရဲကြီးရော”
သံဒိုင် ဒါကြောင့် မြန်မြန်သောက်ပြီး မြန်မြန်ပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုစိုးမောင်က ဘီယာခွက်တစ်ဝက်လောက်ပဲ သောက်ရသေးလို့။ လေးခွက်လောက် ဝင်သွားပြီးရင် သူပြောတာပဲ နားထောင်ရတော့မည်။ ဘယ်မိန်းမကို ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ လုပ်လိုက်တာမှာ အဲ့မိန်းမ အိပ်ယာထဲကကို မထနိုင်တော့တာ ဘာညာ ပိုပိုသာသာ ကြွားလုံးတွေ ကြားရပေတော့မည်။ အခု ကိုစိုးမောင် မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းကလည်း နိုင်ငံရေးလိုလို… လူအများကပဲ သောက်ပိုလုပ်ပြီး ပြောနေကြတာ လိုလို။ လူအများက မဟုတ်တာပြောနေကြတာ သူ မြင်တယ်ဆိုတဲ့ အကွက်နဲ့။ သူနဲ့ပါလာတဲ့ ဧည့်သည်ကတော့ သူ့မေးခွန်းလည်းမဖြေ ဘာမှလည်း မပြောသေးဘူး။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ ဘာမှပြောနိုင်မဲ့ လူတွေ မဟုတ်မှန်း သံဒိုင် သိသည်။
တစ်ယောက်က ဈေးမှာ ကြက်သားရောင်းတဲ့ ကြက်သားသည် ကိုချစ်။ မိန်းမကြောက်ရသူ…။ ကိုစိုးမောင်လို ကြာကူလီ လုပ်ဖန်စားချင်ပေမဲ့အစွမ်းအစမရှိသူ…။ သူများပြောတာ လိုက်နားထောင်ပြီး သရေကျနေရသူ။ တစ်ယောက်က ဖဲသမား လောင်းကစားသမား ကိုမျိုးပိုင်…။
ကိုစိုးမောင်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကို ဘယ်သူမှ ဆက်မပြောတာနဲ့ သံဒိုင်ပဲ ဝင်ပြောလိုက်သည်။
“လူတွေလည်း အလုပ်တွေ အဆင်မပြေတော့ စိတ်ညစ်ပြီး အရက်တွေ ဇွတ်သောက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်သလို ခင်ဗျားလို ဖဲနိုင်လာတာမျိုး ချဲပေါက်လာတာမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲဗျာ။ ဒီဆိုင်မှာ အမြဲတမ်း လူစည်ကားနေတယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး…။ မိသားစု စားဝတ်နေရေးနဲ့ နေ့စဉ်ဝင်ငွေနဲ့ တော်တော့်လူ ဘယ်လိုလုပ် နေ့တိုင်း ဘီယာ သောက်နိုင်မှာလဲဗျ …။ ဝင်ငွေကောင်းတဲ့သူတွေတော့ မပြောတတ်ဘူးပေါ့”
“မောင်ငယ်… မင်းမိဘတွေတော့ မင်းကို ပညာ သင်ဖို့ ငွေကုန်ခံရတာ တန်သွားပြီ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ ”
“မင်းထက်အသက်ကြီးတဲ့ မျိုးပိုင်နဲ့ ငချစ်တောင် လူသာကြီးတာ ဘာမှမသိဘူးလေ”
“မဆိုင်ပါဘူး ကိုစိုးမောင်ရာ ကိုယ့်သဘာဝနဲ့ ကိုယ် ပါ”
“ထားပါလိုက်ပါတော့ကွာ…။ ဒါနဲ့ ပြောရဦးမယ် ။ ဒီက မိတ်ဆွေကြီးက မင်းသူငယ်ချင်း မင်းဇင်ရဲ့ အဖေ ဦးမောင်မောင်လတ်နဲ့ တာဝန်အတူကျဖူးတဲ့ ရဲသားဟောင်းကြီး…။ ပခုတော့ ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းလို့ နားလိုက်ရပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ ”
သံဒိုင် မင်းဇင်ပြောတာ သတိရသွားသည်။ သူ့ဆရာ ဦးကျော်မြင့်မောင် ဆိုသောလူ။ သူငယ်ငယ်က ဂွင်းထုတတ်အောင် သင်ပေးတာတွေ မိန်းမတွေအထာကို သေချာပို့ချ သင်ကြားပေးခဲ့တာတွေကို ဦးကျော်မြင့်မောင် ဆိုသောလူ သင်ပေးခဲ့တာလို့ စကားကြုံတိုင်းပြောပြသည်။ သံဒိုင်လည်း မေးချင်တာမို့…
“ဦးလေးက ဦးကျော်မြင့်မောင်လားဗျ ”
သံဒိုင်မေးသာ မေးလိုက်ရပေမဲ့ ဒီဦးလေးပုံစံကတော့ ရိုးလွန်းတယ်လို့ တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ဟိုလူက မိန်းမကိစ္စမှာ ဆရာတဲ့…။ မိန်းမတွေကလည်း သူ့ကို အတော်သဘောကျသည်တဲ့…။
“မဟုတ်ဘူး ငါ့တူ…။ ဗိုလ်လေးကျော်မြင့်မောင်က ဆရာလတ်တို့ သားလေးရပြီးမှ တာဝန်ကျတဲ့နေရာမှာ ဆုံတာလို့ သိရတယ်။ ဦးနဲ့ဗိုလ်လေးနဲ့က မဆုံလိုက်ရပါဘူး။ ဒါမဲ့ တရားခံဖမ်းတာ ကျွမ်းကျင်သလို မိန်းမဖမ်းတာလည်း နာမည်ကြီးတဲ့ ဗိုလ်လေးကျော်မြင့်မောင် အကြောင်း ဦးတို့လည်း ကြားဖူးတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦး…။ ကျနော့်သူငယ်ချင်းက သူ့ဆရာ အကြောင်း ပြောတာ ကြားဖူးလို့ မေးတာပါ ခင်ဗျ …။ ဦးလတ်ဆီရော ရောက်ခဲ့ပြီလားဗျ ”
“ဒီမြို့ကိုလာတာ ငါ့ဆရာကို တွေ့ချင်လို့လာတာ။ မနက်ပိုင်းက သွားခဲ့ပြီးပါပြီ…။ ဒီက ကိုစိုးမောင်ရဲ့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲနဲ့က မိတ်ဆွေတွေလေ…။ ဆရာက ဒီမြို့မှာနေတာဆိုလို့ လာဖြစ်အောင်လာတာ”
“ဟုတ်ကဲ့”
သံဒိုင်လည်း ဘာမှဆက်ပြောစရာ မရှိတော့တာမို့ စားပွဲထိုးလေးအား လှမ်းခေါ်ပြီး သူသောက်ထားတဲ့ ၅ ခွက်ဖိုးနဲ့ အမြည်းဖိုး တွက်ခိုင်းပြီး နောက်တစ်ခွက် ထပ်ယူခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သည်။
“မောင်ငယ်ရာ ငါရှင်းပါ့မယ် တစ်ခါတစ်လေပဲ”
“မလုပ်နဲ့ ကိုစိုးမောင်…။ ကျနော်က သူများတိုက် တာ သောက်ပြီးရင် ကိုယ်ကလည်း ပြန်တိုက်ချင် တာ…။ ခင်ဗျားနဲ့က ဆုံဖို့ မလွယ်ဘူးလေ”
“ဒါဆိုလည်း အခုသောက်ပြီးတာပဲ ရှင်းလိုက်ပါ။ နောက်ထပ်မှာကွာ ငါရှင်းမယ်”
“တော်ပြီဗျ! နောက်ထပ်တစ်ခွက် မှာထားသေးတယ်…။ များသွားရင် မကောင်းဘူး”
“အေးပါကွာ ငါတို့မှာတဲ့ အမြည်းတော့ စားပါဦး။ မင်းကလည်း သူစိမ်းတွေကျနေတာပဲ”
ဒီလူ ဒီနေ့မှ ဘာတွေသဘောလာကောင်းနေပါလိမ့်လို့ သံဒိုင် စဉ်းစားလို့မရဘူး။ ပုံမှန်က ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး…။ ဖဲနိုင်လာလို့ ငွေရွှင်နေလို့နေမှာလို့ မှတ်ချ က်ပြုရင်း နောက်ထပ်မှာတဲ့ ခွက်သစ်လည်း ရောက်လာပြီမို့ သူ့တို့ပြောတာပဲ နားထောင်နေလိုက်သည်။
“ကဲ ငချစ်က စပြောစမ်းကွာ။ ဟိုတစ်ခါတွေ့ရပုံကို အေးဆေးလေးပြော မလောနဲ့…။ နောက်မှ ဒီက ရဲမိတ်ဆွေကြီးကို ငါသိချင်တာတွေ အေးဆေး မေးတော့မယ်”
လို့ ကိုစိုးမောင်က ပြောလိုက်တော့…
“အဲ့ဒီနေ့ မနက်စောစောကတည်းက ကြက်သား ကုန်သွားလို့ အိမ်ကိုပြန်ယူ မိန်းမကိုတော့ ဈေးမှာ လက်ကျန်လေးတွေ ရောင်းခိုင်းခဲ့တာ…။ အိမ်ကနေမှ ဈေးအလာ အဲဒီအမျိုးသမီးက ကြက်သားမှာထားတာမို့ သူ့အိမ်ကို တခါတည်း ဝင်ပေးခဲ့မယ်ဆိုပြီး ဈေးကိုမလာသေးပဲ သူ့အိမ်ကို အရင်ဝင်လိုက်တယ်…။ အိပ်ယာလည်း ထလောက်ပြီလေ…။ ခြံရှေ့ကနေ လှမ်းအော်လိုက်တော့ သူ ထွက်လာတယ်ဗျ …။ ညဝတ်အိပ်တဲ့ ဂါဝန်အင်္ကျီလက်ပြတ်နဲ့ဗျာ။ အဲ့မိန်းမကိုတော့ ဒီတိုင်းကြည့်နေရုံတောင် ပေါင်ကြားကကောင်က ထောင်ထောင်နေပြီ။ ပေါင်ကြားက ကောင်မှာလည်း မထိုက်တန်လို့ မစားရမှန်းသိပေမဲ့ အနံ့တော့ ရှူချင်ပုံရပါတယ်ဗျာ။ ဟီးဟီး ရှလွတ်!”
“အခုထိတော့ ဘာမှစိတ်ဝင်စားစရာ မပါသေးပါ ဘူးကွာ…။ ဒါတောင် မင်းက ရှလွတ်သံမြည် အောင် လျှာသပ်လိုက်သေးတယ်”
လို့ ကိုစိုးမောင်က ဝင်ပြောလိုက်သေးတယ်။ သံဒိုင် လည်း မိန်းမတစ်ယောက်အကြောင်းပြောတာ သိပေမဲ့ ဘယ်သူမှန်းမသိတော့ စိတ်မဝင်စားမိ။ ဒီတစ်ခွက်ကုန်ရင်တော့ ထတော့မယ်လို့သာ စဉ်းစားထားသည်။
“ကျုပ်ဖြစ်တာ ကျုပ်ပြောတာလေဗျာ။ ခင်ဗျား စိတ်မဝင်စားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး…။ “အစ်မကြီး…… မှာထားတဲ့ ကြက်သားလာပို့တာပါ” ပြောလိုက်တော့ ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးတယ်။ သူက ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးပြီးတော့ အိမ်ဘက်ကို အရင်သွားတယ်။ ကျုပ်က နောက်ကနေ လိုက်သွားပြီးတော့ သူ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိတာပေါ့…။ တကယ် ဖင်ကြီးတဲ့ အမျိုးသမီးဗျ ။ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း လုံးလုံးဝန်းဝန်းနဲ့ကို ကြီးတာ…။ ဖက်တီးမကြီးတွေလို အဆမတန် ကြီးနေတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး…။ ကြည့်လို့ တကယ်လှတယ်ဗျာ။ ဟိုနိုင်ငံခြားက ဟာမကြီးတွေလို ရေကူးဝတ်စုံနဲ့ ကြည့်ရလို့ကတော့ ဘယ်ပြောကောင်းလိမ့်မလဲနော်… ဟင်း! ဟင်း။ အခုလည်း ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးအောက်မှာ ဘာမှ ဝတ်မထားလောက်ဘူးတွေးပြီး ပြေးသာလှန် ကြည့်လိုက်ချင်တော့တယ်……”
“အသာလုပ်ပါ! ကိုငချစ်ရာ ဂျေးလည်းအောင်းနေရဦးမယ်”
လို့ ကိုမျိုးပိုင်က ဝင်ပြောလိုက်တော့…
“မလုပ်ခဲ့ပါဘူးကွာ စိတ်ကူးပြောတာပါ…။ ဒါမဲ့ ငါမြင်ချင်တာ ငါကြည့်ချင်တာတွေ ကြာကြာကြည့်ရမယ်ဆိုလို့ကတော့ ဂျေးအောင်းရလည်း တန်တယ်ကွာ ကြည့်မယ်”
“ဆက်ပြောစမ်းပါ ငချစ်ရာ”
“သူက အိမ်ထဲပိုက်ဆံသွားယူတာဗျ။ ပြီးမှ ပိုက်ဆံကိုင်ပြီး ပြန်ထွက်လာတာ…။ ကျုပ်ကလည်း ခြင်းထဲက ကြက်သားထုပ် ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ချိန်ခွင်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ချိန်ပြလိုက်တော့ အဲ့အမျိုးသမီးကလည်း ထိုင်လိုက်တယ် ဗျ …။ မြေကြီးပေါ်မှာ ဂါဝန်ကိုသိမ်းပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်တာမို့ ကျုပ်အကြည့်တွေကလည်း သူ့ပစ္စည်းကြီးရှိတဲ့နေရာပဲ မှန်းကြည့်နေရတာပေါ့ဗျာ…”
“အလယ်မြောင်းနေရာက ချိုင့်ဝင်နေပြီး ဘေး နှုတ်ခမ်းသားတွေက ဖုဖောင်းနေသေးလား”
“အဲ့လောက်ကြီးထိလည်း သေချာမကြည့်ရဲဘူးလေဗျာ…။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ကြည့်လိုက်တဲ့ နေရာမှာ အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိကိုက အားရဖို့ ကောင်းနေပြီလေ”
“ဒါတော့ အမှန်!”
လို့ နောက်တစ်ခါ ဝင်ပြောလိုက်တာက ကိုမျိုးပိုင်……
“မျိုးကြီးက အေးဆေးနားထောင်စမ်းပါကွ”
လို့ ကိုစိုးမောင် ပြောလိုက်တော့ ကိုမျိုးပိုင် ပြန်ငြိမ် သွားတော့တယ်။
“ကျုပ်မှာလည်း ကြက်သားတွေ အိမ်ကတည်းက ခုတ်လာလို့ပေါ့…။ သူရှေ့ရောက်မှ ခုတ်လို့ကတော့ လက်ကို ဓားထိမှာ သေချာတယ်…။ အခုတော့ ဒီချိန်ခွင်လေး ချိန်ပြတာတောင် လက်က တုန်နေပြီ။ ပြီးတော့ သူကပြောသေးတယ်။ “ဟိုနေ့က ကြက်သားက ရင့်တယ်ရှင်” တဲ့…။ အစ်မကြီးတို့က တောကြက်ပဲစားတာမို့ ရှိတဲ့အကောင်ပဲ လုပ်ပေးလိုက်ရလို့ပါ…။ ကိုယ့်ဆီမှာ မရှိရင်တောင် တခြားက ရှာလုပ်ပေးခဲ့တာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…။ ကျမက လည်း ဒီကိုရောက်ကတည်းက ရှင်တို့ဆီပဲ အားပေးခဲ့တာပါ”
“သိပါတယ် အစ်မကြီးရယ်”
“အဲဒီအမျိုးသမီးက လူတွေနဲ့ သိပ်စကားမပြောလို့ မာနကြီးတယ်ပြောကြပေမဲ့ ပြောရင်လည်း ဘယ်သူကိုမဆို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြောတယ်ဗျ …။ ကျုပ်တော့ ရင်ကြီးကြီး ဖင်ကြီးကြီး မိန်းမတွေမြင်ရင် မွေးရာပါက အလိုလိုထောင်တတ်ပါတယ်…။ ဒါမဲ့ဗျာ ဒီအမျိုးသမီးကတော့ အသံကကိုပါ ဆွဲဆောင်ပါတယ်။ သူ့အသံကြားရရုံနဲ့လည်း စိတ်ကလာနေပြီဗျာ…။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော အသံရော သိပ်တက် မက်ဖို့ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးပါ”
လို့ ကိုချစ်က ပြောလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင်လည်းဘယ်သူ့ကိုများ ပြောနေကြတာလဲလို့ မေးချင်လာမိ တယ်။ ဧည့်သည်ဦးရဲကြီးက အပေါ့သွားချင်လို့ အိမ်သာဘယ်မှာလဲ မေးတော့ ကိုမျိုးပိုင်က သူလည်း သွားချင်နေတာဆိုပြီး နှစ်ယောက်ထွက်သွားမှ သံဒိုင်က ကိုစိုးမောင်ကို မေးလိုက်တော့တယ်။
“ခင်ဗျားတို့က ဘယ်သူ့အကြောင်း ပြောနေတာလဲဗျ …။ အမျိုးသမီးက ဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲ”
“မင်းသူငယ်ချင်းရဲ့အမေ “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ပေါ့”
” ဗျာ!!!!!!”
……………………………………………………….
အခန်း ( ၅ )
“မင်း “ဗျာ”ဆိုတဲ့ အသံကြီးကလည်း ကျယ်လိုက် တာကွာ။ ဘော်လူးလျှော့ပါဦး မောင်ငယ်ရ”
“အံ့သြသွားလို့ပါဗျာ မထင်ဘူးလေ”
“အပေါ့သွားတဲ့ ဦးဦးရဲကလည်း မင်းအန်တီအကြောင်း ပြောဦးမှာ…။ ပြောချင်အောင်တော့ ငါက စကားခေါ်ရမှာပေါ့။ နားထောင်ရအောင် မပြန်နဲ့ဦးကွ”
ကိုစိုးမောင်ကို သိပ်မကြည်ခဲ့ပေမဲ့ သူ့ပြောတဲ့ မင်းအန်တီဆိုတဲ့ စကားအသုံးအနှုံးကို သဘောကျသွားသလို အန်တီနုလွင်အကြောင်း …… ဘာတွေဆက်ပြောမလဲ သိချင်စိတ်ကြောင့် ဆက်ထိုင်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည်။
“ဦးဦးရဲက သူ့ဆရာလင်မယား ဘယ်လိုတွေ လုပ်ကျတယ်ဆိုတာ ငါ့အစ်ကိုကို ပြောပြဖူးတယ် သိရလို့ ငါလည်းနားထောင်ချင်လို့ ခေါ်လာတာ မောင်ငယ်ရေ…။ “မစားရ အညော်ခံ”တာမျိုးပေါ့။ ငါလည်း မိန်းမတွေ မနည်းပါဘူး စားခဲ့တာ။ ဒါမဲ့ပတ်သက်ခဲ့သမျှက အပုတ်တွေများတယ်ကွ…။ “ဝါနုနုလွင်”လို ဆော်ကြီးမျိုး အားရပါးရ ထောင်းလိုက်ရလို့တော့ကွာ.. ဟင်း ဟင်း….”
ဆရာသမား လူကြီးများက သံဒိုင်တို့လူငယ်တွေကို အပေါင်းအသင်းပေါင်းတာ ကြည့်ပေါင်းဖို့ ဆုံးမကြတာ ဒါတွေကြောင့်လို့ သံဒိုင် လက်ခံမိရသည်။ အခုနေ ကိုစိုးမောင်ကို အန်တီနုလွင်နဲ့ ပတ်သက်ချင်လို့ပါ အကြံဉာဏ်ပေးပါဦးဆိုရင် သေချာပေါက် ဘယ်လိုလုပ်လိုက် ညာလိုလုပ်လိုက်နဲ့ အကြံပေးမှာ အမှန်ပင်…။ အားပေးအားမြှောက်ပြုမှာ အသေအချာပင်။ မိမိစိတ်သည်လည်း မသင့်တော်မှန်း သိနေပါလျှက် တွေးဖြစ်အောင် တွေးနေမိတာတွေ သူတို့ပြောတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ လိင်ဆွဲဆောင်တဲ့ အကြောင်းတွေကို ဘာကြောင့် စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ချင်မိတယ်မသိ ဖြစ်ရသည်။
သုံးခွက်ကုန်သွားပြီးလို့ လေးခွက်မြောက် တစ်ဝက်လောက်အရောက်မှာ ဦးဦးရဲတို့ နည်းနည်းကောင်းစပြုလာတယ်လို့ သံဒိုင် သတိထားမိလိုက်သည်။ ဦးဦးရဲတို့ အသက်ကြီးသွားလို့ပဲလား မသောက်တာပဲကြာလို့လားမသိ သိပ်မသောက်နိုင်တော့တာ တွေ့ရသည်။ ကိုစိုးမောင်ကပဲ စကားတွေ အများကြီး ပြောနေပြီး ဦးဦးရဲဆီက စကားထွက်လာဖို့ နှပ်ကြောင်း ပေးနေတော့ သံဒိုင်တို့ သုံးယောက်သားလည်း ငြိမ်ပြီး နားထောင်နေရသည်။
“မိတ်ဆွေကြီးရဲ့ ဆရာကတော်က တကယ်ချောတယ်ဗျ။ ဒီမြို့သူတွေ အိုတာရော ပျိုတာရော သူ့ကို မမှီကျဘူးဗျ ”
” မဝါကို ပြောတာလား…။ သူကတော့ ဘယ်မှာ နေခဲ့နေခဲ့ သူ့အလှကြောင့် လူသိများပါတယ် ။ တကယ်လည်း လှတဲ့ ချောတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ”
“မာနတော့ ကြီးတယ်ဗျ နော်”
“အနေအေးလို့ မာနကြီးတယ် ထင်ရတာပါဗျာ ။ တကယ်စေတနာကောင်းတဲ့ သူပါ”
“ကျနော်တို့က သူနဲ့လည်း စကားမပြောဖူးတော့ မသိပါဘူးဗျာ။ ဘေးလူတွေ ပြောကြတာပါ။ ဒါနဲ့ ဦးမောင်လတ်က ဘယ်အချိန် လေဖြတ်တာလဲဗျ ကြာပြီလား”
“နှစ် အတိအကျတော့ မသိဘူးဗျ။ ကြာတော့ ကြာပြီရယ်…။ မဝါက ဆရာသမားရဲ့ အစ်မနဲ့လည်း အဆင်မပြေဘူးလေ…။ ဒါကြောင့် ဒီမှာနေဖို့ ရွှေးလိုက်တယ် ပြောတယ်…။ ဘယ်သူနဲ့ ဆက်စပ်မိပြီး ဒီမြို့ကို နေဖြစ်သွားတယ်လို့တော့ သေချာမသိဘူး”
“မိတ်ဆွေပြောတော့ သူက မာနမကြီးဘူး တကယ်စေတနာကောင်းတဲ့သူဆို။ ဘယ်လို မိတ်ဆွေဆရာသမားရဲ့ အစ်မနဲ့ အဆင်မပြေရတာလဲဗျ ”
“မာနမကြီးဘူးဆိုတာ လူအများကို မောက်မာစွာ မဆက်ဆံတာကို ပြောတာပါဗျာ…။ ကိုယ်ကျင့်တရားတွေ ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စတွေကြ နည်းနည်းမှ အထိမခံတဲ့ မာနတော့ ရှိမှာပေါ့”
“မိတ်ဆွေကြီးက အကြောင်းစုံ သိမှာပဲ ပြောပြပါဦးဗျာ”
“ကျုပ်တို့လည်း ယောင်္ကျားကြီးတွေ ဖြစ်နေပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အတင်း ပြောသလိုများ ဖြစ်နေသလားဗျာ”
“သူ့မကောင်းကြောင်း ပြောတာမဟုတ်လို့ အတင်းပြောတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ မရပါဘူးဗျ။ လူတစ်ယောက်အကြောင်း … သိတဲ့ လူတစ်ယောက်က… စိတ်ဝင်စားတဲ့ လူတွေကို… ပြန်ပြောပြတာပဲဗျာ………”
ကိုစိုးမောင် မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်ခွင့်ရတာ စကားပြောကောင်းခြင်းကလည်း အဓိကနေရာ က ပါလိမ့်မယ်လို့ သံဒိုင် မှတ်ချက်ပြုမိသည်။
“မဝါတို့က အစက ပိုက်ဆံရှိတယ်ဗျ ..။ နောက်မှ သူ့ အဖေလည်းဆုံး သူ့အမေလည်း မကျန်းမာတော့မှ စည်းစိမ်တွေ တတိတိနဲ့ ကုန်သွားတာ။ သူ့အဖေရဲ့ လူယုံတွေ သတ်တာလည်း ပါတယ်လို့ သိရတယ်။ သူ့အဖေဆုံးတော့ မဝါက ကျောင်းတက်နေတဲ့နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်နေပြီလို့ သိရတယ်..။ အမေဖြစ်သူကလည်း ကျောင်းပြီးအောင် နေခိုင်းလိုက်တာမှာ အလုပ်တွေက ဘယ်လိုမှ အဖတ်ဆယ်လို့ မရအောင် ဆုံးရှုံးသွားသတဲ့လေ…။ မဝါ ကျောင်းပြီးတော့ လုပ်ငန်းခွင် ဝင်မလို့လုပ်တော့ အကြွေးဆပ်စရာ စာရင်းတွေပဲ တွေ့ရတော့သတဲ့လေ…။ မဝါရဲ့ အမေဖြစ်သူက ကျန်းမာရေးလည်းမကောင်း အလုပ်ကိစ္စတွေကိုလည်း နားမလည်ပဲ လတ်မှတ်ထိုးထားခဲ့တာကြောင့် မဝါ ဘာမှလုပ်လို့မရတော့ဘူး…။ ဒါနဲ့ ရှိတာတွေ ရောင်းချပြီး ပေးစရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ ပေးပစ်လိုက်တော့… နေစရာအိမ်ပဲ ကျန်တော့သတဲ့။ အိမ်တောင် မဝါအဖေရဲ့ ကောင်းတဲ့ မိတ်ဆွေတွေကြောင့်ကျန်တာ…။ လောကကြီးမှာတော့ မကောင်းတဲ့လူများသလို ကောင်းတဲ့သူတွေလည်း ရှိကြပါတယ်..။ ကိုယ်က သိတတ်ဖို့ပဲ လိုတာပေါ့ဗျာ…။
မဝါက အမေအိုကြီးကို လုပ်ကျွေးနေတုန်းမှာပဲ မြို့ကသူဋ္ဌေးဆိုသူတွေ သူဋ္ဌေးသားတွေ လက်ထပ်ယူဖို့ လာရောက်တောင်ရမ်းကျသတဲ့…။ ဘယ်သူ့မှ လက်မခံခဲ့တဲ့ မဝါ ဆရာသမားနဲ့မှ အကြောင်းပါတော့တယ်…။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှပဲ ဆရာသမားရဲ့ အစ်မဖြစ်သူနဲ့ စကားပြော မတည့်ကြတော့တာ။ ဆရာသမားရဲ့ အစ်မကလည်း ခပ်ညံ့ညံ့တော့ မဟုတ်ဘူးလေ…။ မဝါလိုပဲ ဦးစီးသူ ဆုံးသွားတော့ သူ့အောက်က မောင်သုံးယောက်ကို ထိန်းကျောင်းပြီး စီပွားလုပ်လာတာ အောင်မြင်ခဲ့တယ်လေ။ ဆရာသမားရဲ့ ညီတစ်ယောက်ကတော့ သူသဘောကျတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ပဲ လက်ထပ်ပေးခဲ့တာ…။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ လူပျိုကြီး သင်္ဘောသားလို့ သိရတယ်…။ သူက မဝါကို ပိုက်ဆံမက်လို့ သူ့မောင်ကို ရအောင်ယူပါတယ် ပြောတော့ မဝါကလည်း မဟုတ်တော့မခံနိုင်။ မိန်းမချင်း စကားများတာပေါ့။ ဆရာသမားပြောပြလို့ မဝါ ပြောခဲ့တာတွေ သဘောကျလွန်းလို့ အခုထိ မှတ်မိနေသေးတယ်…”
“ဆက်ပါဦး မိတ်ဆွေကြီးရယ်”
ဦးဦးရဲက ဘီယာတစ်ကြိုက်မော့လိုက်ပြီး ဆက်ပြောလာပါတယ်…။
“မဝါကလည်း တကယ်မညံ့ဖူးဗျ …။ ဒါမဲ့ ဆရာ့ရဲ့ အစ်မကလည်း သူလည်း မိဘဆုံးခဲ့ပေမဲ့ စီးပွားမပျက်အောင် ဆက်လုပ်နိုင်ခဲ့တော့ မဝါကို နှိမ်ချင်ခဲ့ပုံရပါတယ်……။ “ညည်းလိုပဲ ငါလည်း မိဘတွေ ဆုံးသွားခဲ့တာပါ။ ဒါမဲ့ စီးပွားမပျက်ပေါင်အေ…။ ပိုလို့တောင် ဖြစ်ထွန်းသေးတယ်…။ ငါတို့ စီးပွားရှိတာ မရှိတာ လေ့လာခဲ့တဲ့ ညည်းကပိုသိမှာပါ…။ ငါတို့မိန်းမတွေကလည်း ခက်တယ်အေ့…။ ရုပ်ကလေးက လှပြန် ကိုယ်လုံးကလည်း သူများထက် ပိုလှ နေရင် အရည်အချင်းရှိဖို့ မကြိုးစားချင်ဘူး။ ဒီအလှကိုပြပြီး ထိုင်စားချင်တော့တာ…။ အဲ့လို မိန်းမတွေထဲ ငါတော့ မပါဝင်ခဲ့ဘူးပေါ့ အေ…။ ညည်းလောက်မလှခဲ့တော့ ယောင်္ကျားမရခဲ့တာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ အဟင်း ဟင်း”
“အော်! အစ်မရယ် “မိန်းမဥစ္စာ အဆင်း” ဆိုတဲ့ စကားက အပိုပြောခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ…။ အကြောင်းတွေကြောင့် ရူပါသိပ်မလှတဲ့ မိန်းမတွေမှာတော့ အဆင်းမရှိလို့ အချင်းရှိအောင် ကြိုးစားရတာပေါ့…။ အဆင်းလည်းမရှိ အချင်းလည်းမရှိရင် အဲ့ဒီအမျိုးသမီး ခွက်ဆွဲရင်ဆွဲ မဆွဲချင်ရင်လည်းတစ်ခြား အဆင်ပြေတာတစ်ခု လုပ်စားရုံပဲ ကျန်တော့တယ် ရှင်”
“ရုပ်အလှက မတည်မြဲပါဘူး အေ”
“ဘယ်အရာကတော့ တည်မြဲတယ် ရှိလို့လား”
“ကိုယ်တိုင်အရည်အချင်းရှိထားတော့ ဘယ်သူ့ဆီမှ လက်ဖြန့်တောင်းစရာ မလိုတာပြောတာပါအေ…နားရောလည်ရဲ့လား”
“အလှတစ်ခုဗန်းပြပြီး အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးတွေအတွက်တော့ ဟုတ်မှာပါ ရှင်”
“ညည်းကတော့ အလှဗန်းပြပြီး အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူးနော်… အဟင်း … ဟင်း”
“မသိတဲ့လူတွေကပဲ ထင်ချင်သလိုထင်နေတာပါရှင်…။ “ဝါနုနုလွင်” ဆိုတဲ့ ကျမက ပိုက်ဆံတာ သိပ်မက်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုရင် အခု ကျမရဲ့ ခင်ပွန်းကို ဘာလို့လက်ထပ်လိမ့်မလဲ…။ သူ့ထက်ပိုက်ဆံချမ်းသာသူတွေနဲ့ လက်ထပ်ခဲ့မှာပေါ့…။ ဒါပေမဲ့ ကျမခင်ပွန်းရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထား လူအားလုံးအပေါ် ကြင်နာသနားတတ်မှု အမျိုးမျိုးသော ကောင်းခြင်းတွေရှိတဲ့ နှလုံးသားပိုင်ရှင်ကို အဲဒီပိုက်ဆံတွေထက် ပိုမြတ်နိုးခဲ့တာ ရှင့်”
“ညည်းက ပြောတတ်ပါအေ။ ငါ့မောင်အကြောင်း ဘာဆိုဘာမှ မသိခဲ့ဘူးပေါ့”
“လက်ရှိရာထူးနဲ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်တာရယ် မိဘတွေ မရှိတော့ဘူး… အစ်မကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ညီနှစ်ယောက်ရှိတာ သိတာကလွဲလို့ ကျန်တာမသိခဲ့ပါ။ သိစရာလည်း မလိုဘူးသတ်မှတ်လို့ မမေးခဲ့ပါ”
“ကိုယ် တစ်ဘဝလုံး လက်တွဲရမဲ့သူပဲအေ… စီးပွားရေး အခြေအနေတော့ မေးသင့်တာပေါ့”
“မေးဖို့ မလိုပါဘူးရှင်။ ကျမကလည်း စားစရာမရှိလောက်အောင် ငတ်ပြတ်နေတဲ့သူမှ… မဟုတ်ခဲ့တာ…။ အစ်မက ဥစ္စာရှာဖွေခြင်းနောက်ပဲ လိုက်ခဲ့တယ်နဲ့တူတယ်…။ ပညာကို မရှာဖွေခဲ့ဘူးမလား။ ကျမပြောတာ အတန်းပညာ မဟုတ်ဘူးနော်”
“ဘာလုပ်မှာလဲ အေ။ ညည်းပြောတဲ့ ပညာတတ်တွေ ငတ်နေကြတယ်အေ့…။ လောကကြီးမှာ ဥစ္စာမရှိရင် အရာကို မဝင်တာ”
“ကိုယ့်ခံယူချက်အပေါ် မူတည်ပါတယ်ရှင်။ ပညာအလေးထားသူအတွက် ဥစ္စာကတန်ဖိုး မရှိသလို…ဥစ္စာပစ္စည်းတန်ဖိုးထားသူအတွက် ပညာကအလကားပါ…။ လူရယ်လို့ ဖြစ်လာရင် လိုအပ်ချက် ရှိကြသူကြီးပါ…။ ကျမမှာလည်း လိုအပ်ချက်တွေ ရှိပါတယ်။ တစ်ဖက်လူက ကိုယ်ထင်သလို… ဟုတ်လား မဟုတ်လား သေချာ မဝေဖန် မဆုံးဖြတ်နိုင်ပဲ မိမိထင်မိထင်ရာနဲ့ ရမ်းပြောတာတွေက မကောင်းပါဘူး။ လိုအပ်ချက်များစွာရှိတဲ့ ကျမက အဲဒီတစ်ခုတော့ သေချာစဉ်းစားပြီးမှ ပြောတတ်ပါတယ်။ စကားမထွက်ခင်ကတည်းက သေချာ စဉ်းစားဝေဖန်ပိုင်းခြားပါတယ် ရှင်။ ကျမပြောတဲ့ ပညာရဲ့အဓိပ္ပါယ်က အဲဒါပါ”
“ဆရာသမားမှာလည်း တစ်ဖက်က မိခင်လိုအစ်မ၊ တစ်ဖက်မှာလည်း ချစ်လို့ယူထားတဲ့ မိန်းမဆိုတော့ ဘာမှဝင်မပြောသာဘူးလို့ သိရတယ်။ ဆရာသမားရဲ့ အစ်မက မှားတယ်လို့ မပြောလိုပေမဲ့ မဝါက သူထင်ထားတဲ့ အမျိုးသမီးမျိုး မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်လေ..။ ဆရာသမားအစ်မက မဝါနဲ့သာ စကားများခဲ့ပေမဲ့ အခု မဝါသားလေးကိုကြတော့ တူတွေတူမတွေကြားမှာ အချစ်ဆုံးတဲ့…။ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှု အမွေတောင် ဒီကလေးပဲ ပေးမှာဆိုပဲဗျ ”
သံဒိုင် ကိုစိုးမောင်မျက်နှာကို တစ်ချက်လေ့လာကြည့်လိုက်တော့ သူကြားချင်တဲ့စကားတွေ မဟုတ် သေးတော့ သိပ်အလိုမကျ ဖြစ်နေပုံရတယ်။ သံဒိုင် ပိုက်ဆံသာ ပါသေးရင် ဒီဝိုင်းကို သူ ရှင်းဖြစ်လောက်သည်။ သူမသိသေးတဲ့ အန်တီ့အကြောင်းတွေ သိလိုက်ရတာ ကျေနပ်မိသည်။ ဦးဦးရဲက စကားဖြတ်လိုက်အပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကိုစိုးမောင်က…
“မိတ်ဆွေကြီးရဲ့ ဆရာသမားလင်မယား ဟိုဒင်း ဟိုကိစ္စမှာတော့ သိပ်ကြမ်းကျတယ်ဆိုဗျ …။ ခေတ်စကားနဲ့ပြောရရင် ထောင်ခွဲတယ်လို့တောင် သိရသတဲ့ဗျ ”
“ကျုပ်တော့ မမြင်ဖူးပါဘူးဗျာ…။ ကိုစိုးမောင်အစ်ကိုက တစ်ခါသားမေးဖူးလို့ သူများပြောတာတွေကြားခဲ့ရသမျှတော့ ပြောပြဖူးတယ်…။ ကြားဖူးနားဝတွေကလည်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ပြောကြတာပါဗျာ…။ သူတို့ချောင်းကြည့်တဲ့ပုံနဲ့ ထွက်လာတဲ့ စကားနဲ့ တိုက်ကြည့်လိုက်ရင် အဖြေက ရှင်းရှင်းလေးပါ…။ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ပါဘူး…။ အဲ့ တစ်ခါသားတော့ မဝါရဲ့ဖင်ကြီးကို ဒီအတိုင်း ရှင်းရှင်းမြင်ခဲ့ရဖူးတယ်…။ ဒါမဲ့ ခဏလေးပဲ မြင်လိုက်ရတာပါ”
“ဟာ! လုပ်စမ်းပါဦးဗျ …။ ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဖင်သား ကြီးတွေ ဒီအတိုင်းမြင်လိုက်ရတာဗျာ… နည်းတဲ့ အခွင့်အရေးမှတ်လို့ အဟီး!”
သံဒိုင် ကြက်သားသည် ကိုချစ်ကို ကြည့်လိုက်မိတော့… သောက်လက်စ ဘီယာခွက်ကို အမြန်ပြန်ချပြီး ဦးဦးရဲ ပြောမဲ့စကားတွေကို… နားစွင့်ထောင်နေတဲ့ ပုံလေးက ပီဘိကလေး တစ်ယောက်သဖွယ် ချစ်စရာ သနားစရာပင် ကောင်းနေတော့သည်။
“တစ်ခါသားလားဗျာ ဆရာနဲ့ကျုပ်နဲ့ အမှုတစ်ခု အတွက် ရွာဘက်ဆင်းသွားလိုက်တာ… မထင်မှတ်ပဲ နှစ်ညအိပ်ကြာသွားတယ်။ တရားခံပြန်လာခဲ့ရင်လည်း တစ်ခါတည်းဖမ်းနိုင်အောင်လို့ စောင့်နေခဲ့တာ…။ အဲဒါနဲ့ ကိစ္စတွေပြီးလို့… ဒီကိုပြန်လာကြတော့ ဆရာသမားက သိပ်လိုချင်နေတာ နေမှာပေါ့ဗျာ……။ ဒါက ယောင်္ကျားခြင်း နားလည်ပေးလို့ရပါတယ်။ အချိန်ကလည်း နေ့ခင်း ၁ နာရီလောက်ရှိပြီမို့ ဗိုက်ကလည်း ဆာနေပေမဲ့ ဆိုင်မှာ မစားတော့ဘူး…။ အိမ်မှာပဲ စားမယ်ဆိုပြီး ဒံပေါက်နှစ်ထုပ် ပါဆယ်ထုတ်ခဲ့ကြတယ်။ ဆရာက အရင်ဆင်းလိုက်တော့ ဒံပေါက်ထုပ်က ကျုပ်ဆီပါလာတော့တာပေါ့……။ ဒါနဲ့ ဆရာလည်း ဗိုက်ဆာနေမှာလို့ တွေးမိပြီး ဆရာဆီ လာပေးလိုက်တော့… ဆရာနဲ့ မဝါကအိပ်ခန်းထဲကို ဝင်စပြုနေပြီ။ တံခါး အကုန်မပိတ်ရသေးဘူး၊ နည်းနည်းလေး ကျန်နေသေးတာ…။ အခုမှ ပွတ်သတ်နမ်းနေကြပုံရတယ်။
ကျုပ်လည်း အသံမပေးပဲ ဝင်လာလိုက်တာ မှန်သွားတယ်ဗျ။ နို့မို့ရင် သူတို့အတွက် အနှေက်အယှက် ဖြစ်သွားမှာ…။ ဆရာသမားတော့ ဗိုက်ဆာတာတောင် ခဏ မေ့သွားပုံရပါတယ်…။ ကျုပ်လည်း တဒင်္ဂ ရပ်ကြည့်မိနေတာပေါ့…။ မဝါရဲ့ လက်ပဲဗျ တံခါးကို နောက်ပြန်လှမ်းဆွဲ ပိတ်နေတာ မမှီဘူးဖြစ်နေပုံရတယ်…။ တံခါးဘုသီးဆီကို လက်ပဲထွက်ထွက်လာတယ်…. ကျုပ်က ဘာမှ မမြင်ရသေးဘူးနော်။ ထွက်လာတဲ့လက်ပဲ မြင်နေရသေးတာ…။ ဒါမဲ့ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် အဖြေရှိပြီးသား ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ပဲဟာ…။ မဝါရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို ဆရာသမားက အလွတ်ပေးပုံ မရဘူးလို့ ခန်းမှန်းရတယ်…။ တံခါးပိတ်လို့ရအောင် နှစ်ယောက်သား နောက်ကိုပူးကပ်ရင်း ပြန်ဆုတ်လာပုံရတယ်…။
ဟနေတဲ့ တံခါးကြားကနေ မြင်လိုက်ရတာက မဝါရဲ့ ဖင်ကြီး…။ ခါးမှာ လုံချည်မရှိတော့ဘူး…။ ခါးအပေါ်ပိုင်းကို ဘာမှမမြင်ရပဲ နောက်ကိုကောက်ပြီး ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ဒီအတိုင်းမြင်လိုက်တာ။ မြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်က အကြာကြီးမဟုတ်ပဲ ခဏလေးလို့ ဆိုခဲ့တာထက်တော့ ပိုပါတယ်။ နည်းနည်းတော့ ကြာကြာမြင်လိုက်ရတယ်လို့ ပြောရမှာပေါ့…။ မဝါက တကယ်ပဲ ဖင်သိပ်လှတဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပါ…။ ကျုပ်လည်း ဒံပေါက်ထုပ် အသာချ ပြီး လှည့် ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်”
ဦးဦးရဲရဲ့ စကားအဆုံးမှာတော့ ကိုချစ်က မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် အသက်ကို တဝရှူသွင်းလိုက်ပြီး လေကို အပြင်ပြန်မထုတ်သေးပဲ… ဦးဦးရဲ မြင်ခဲ့ရပါတယ်ဆိုတဲ့ အန်တီ့ရဲ့ဖင်ကြီးကို စိတ်ကူးနဲ့ ပုံဖော်ကြည့်နေပုံ ရသည်။
သံဒိုင် အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ကိုပြန်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျှောက်ရော အိမ်ရောက်လို့ အိပ်ယာဝင်တဲ့အထိ သံဒိုင့်အတွေးထဲမှာ အန်တီဝါနုနုလွင်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေက အတွေးထဲမှာ စိုးမိုးနေဆဲ…။ ဒါသည် အချစ်ပဲလား… လိင်စွဲဆောင်မှု အားကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို လိင်စိတ်သက်သက်နဲ့ တပ်မက်မှုပဲလား… သံဒိုင် သေချာမဝေခွဲနိုင်သေးဘူး…။ နှလုံးသားက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အချစ်နဲ့ ချစ်ခဲ့ပါတယ်ဆိုတဲ့ မြသန္တာကို ဖြတ်ပစ်လိုက်ပုံ စဉ်းစားမိတော့လည်း သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို လိင်စိတ်သက်သက်နဲ့ တပ်မက်နေတာမဟုတ်ပြန်ဘူး… ချစ်နေပါတယ်လို့လည်း အဓိပ္ပာယ် မဖွင့်ဆိုသင့်……။ အချစ်နဲ့ လိင်စိတ်၊ လိင်စိတ်နဲ့ အချစ် တိုက်ရိုက်အချိုးကျနေသလို ပြောင်းပြန်အချိုးလည်း ကျနိုင်တယ်…။ အချစ်… နှလုံးသား… လိင်စိတ်၊ လိင်စိတ်… နှလုံးသား …အချစ် ဝေါဟာရများဖြင့် ခေါင်းထဲမှာ ရှုပ်ထွေးမိပြီး ဘီယာအရှိန်နဲ့မို့ ငယ်သံဒိုင် အိပ်ပျော်သွားပါ တော့သည်။
……………………………………………………………..
“ဟာ! ၄ နာရီထိုးတော့မယ် သားကြီး။ ဘောလုံး ကန်ရမှာ လစ်စို့”
“အေး ဟုတ်သားဟ။ မနေ့က မင်းပြောထားတာ ငါမေ့နေတာ…။ ဟိုရောက်လို့ လူပြည့်နေရင် ငါ မကန်ဘူးနော် သားကြီး”
ဒီနေ့တော့ သံဒိုင် မင်းဇင်တို့အိမ် လာဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းထမင်းစားပြီး ထွက်လာလိုက်တာ အန်တီနဲ့မင်းဇင်ကလည်း ဇာတ်ကားကြည့်နေတာမို့ ဝင်ထိုင်ကြည့်လိုက်တာ ဇာတ်ကားထဲမှာ ဈာန်ဝင်သွားရသည်။ မနေ့ကညနေ မင်းဇင်နဲ့ ဘောလုံးကွင်းနားမှာတွေ့ဖြစ်တော့… ဒီနေ့ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ကကောင်တွေနဲ့ ဘောလုံးကန်ဖို့ ချိန်းထားကြောင်း အပျင်းပြေ ဝင်ကန်ချင် ကန်လို့ရကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ သံဒိုင် ဇာတ်ကားကြည့်နေရင်းလည်း တစ်ချ က်တစ်ချက် မနေ့ညက ကိုစိုးမောင်တို့အဖွဲ့ ပြော တာတွေ ပြန်ကြားမိပြီး အန်တီနုလွင်ကို လှမ်း ကြည့်ဖြစ်သည်။
“ဘောင်းဘီတွေတောင် ပါမလာဘူးကွာ”
“မင့်အိမ်တော့ ပြန်မနေတော့နဲ့ ငါ့ဘောင်းဘီတွေပဲ ဝတ်ခဲ့တော့ပေါ့”
သံဒိုင်က မင်းဇင်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ယူဝတ်တတ်သလို မင်းဇင်ကလည်း သံဒိုင်ဆီက အဝတ်အစားယူဝတ်တတ်သည်။ ကြိုက်လွန်းမကကြိုက်ရင် အပိုင်ပေးဖြစ်သလို… ကိုယ်ကဝယ်လာပြီး သူဝတ်လိုက်လို့ ကိုယ်ထက်လိုက်ဖက်တယ်လို့… သူဝတ်တာ ပိုလန်းတယ်လို့မြင်ရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တန်ဖိုးကို မတွက်တော့ အပိုင်သာ ပေးလိုက်တော့သည်။
မင်းဇင်အခန်းထဲရောက်တော့ သံဒိုင်က တန်းပေါ်က မင်းဇင်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဝတ်ရန် အရင်ယူလိုက်သည်။ သံဒိုင်တို့ ဘောလုံးကန်ရင် ဘောကျမှာကြောက်လို့ဆိုပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီတော့ မမေ့အောင် ဝတ်ဖြစ်သည်။ ဘောလုံးပွဲ ရှုံးတာနိုင်တာ အရေးမကြီး။ ဘောလုံးကန် ကောင်းတာ မကောင်းတာ သံဒိုင့်အတွက် အရေးမပါလှပေမဲ့… ပေါင်ခွကြားက ဘောကတော့ သံဒိုင့်အတွက် အရေးတကြီး ထိန်းသိမ်းရမဲ့ ပစ္စည်းလေ…။ ဘဝအတွက် သိပ်အရေးပါတဲ့ကောင်…။
တစ်ခြားလူတွေက အိပ်ရင် နဖူးပေါ်လက်တင် အိပ်တာနဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ် လက်တင်အိပ်တာနဲ့ ကိုယ်အားရသလို အိပ်ကြပေမဲ့ ငယ်သံဒိုင်ကတော့ မွေးရာပါ အငယ်ကောင်ကို လက်နှစ်ဖက်အုပ်ပြီး အိပ်ဖြစ်သည်။ အိပ်ပျော်သွားရင်တော့ ဘယ်လို အနေအထားရှိမှန်း မသိပေမဲ့… အိပ်မပျော်ခင်အထိ သတိတရ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း လုပ်ရမှာက သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျားလေးတွေရဲ့ တာဝန်…။ ပက်လက်လှန်အိပ်နေတုန်း အပေါ်က တစ်ခုခု ပြုတ်ကျပြီး အငယ်ကောင် အနာတရဖြစ်သွားမှာကို တွေးပြီး စိတ်ပူတတ်မိတာက သံဒိုင်…။ ဒါကို လှောင်ပြောင်တာက မင်းဇင်……။
သူ့ဆရာ ဦးကျော်မြင့်မောင်လည်း အဲ့လိုအိပ်တတ်တာ ပြောပြသလို… သူက သူ့ဟာကို တန်ဖိုးရှိရှိအသုံးချတတ်တယ်။ မင်းမှာရှိနေတာက အပိုပါပဲ။ ထိန်းသိမ်းရတာလည်း သက်သာအောင် ဖြတ်ပြစ်လိုက်ဖို့ နောက်ပြီးပြောတော့ သံဒိုင်က…
“လူသာ အသေသတ်ပါ ဆရာလတ်ရယ်”
လို့ ပြန်ပြောခဲ့ရသည်။ အခုလည်း ဘောလုံးကန်ဖြစ်မှာ မဖြစ်မှာ သေချာမသိသေးပေမဲ့ ကြိုတင်ကာကွယ်တဲ့ အနေနဲ့ မင်းဇင်ဘောင်းဘီ ကောက်ဝတ်လိုက်တော့…
“အား! ပူလိုက်တာကွာ… အား! သားကြီး လုပ်ပါဦးကွ”
“ဟာ! သံဒိုင် အဲဒီအတွင်းခံဘောင်းဘီ မြန်မြန်ချွတ်လိုက်…။ sorry ကွာ ငါပြောဖို့ မေ့သွားလို့ ။ မင်းကလည်း ဝတ်တာမြန်လိုက်တာ”
“အား! ငါ့ကောင်ကြီးမှာ တအားပူတယ်ကွာ”
ပြောရင်း သံဒိုင်မှာ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ကို ကိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေပင် အလိုလိုထွက်လာသည်။
“ဟိုနေ့က ငါ မြတ်မွန်နဲ့ ဦးတိုင်းရဲ့ ငရုတ်ခြံထဲမှာ ချိန်းတွေ့တုန်းက ချွတ်မိထားရာမှာ………”
“အာ!!!! တော်ပါကွာ နောက်မှပြောပြ။ ငါဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ကူညီပါဦးကွာ အား!”
“နောက်ဖေးက ရေချိုးကန်နား ရေသွားဆေးကြည့်ပါ့လား”
မင်းဇင်စကားမဆုံးသေးဘူး သံဒိုင်တို့ ပြေးပြီ…။ မင်းဇင်က အဝတ်အစားလဲပြီး ရောက်လာတော့
“ဘယ်လိုလဲ သားကြီး သက်သာလား”
“အား! မရပါဘူးကွာ ရေလောင်းနေတုန်း ခဏပါပဲ… ယီးကွာ တောက်!”
“ငါလည်း တစ်ခါမှ မကြုံဘူးတော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူးကွာ…။ ဒါကို ဒီလောက်ဂရုစိုက်တဲ့ကောင်မှ ဖြစ်ရတယ်လို့ကွာ အဟီး ဟီး”
“မင်းက လာနောက်ပြီး ရယ်နေသေးကွာ”
“မင့်ခံစားချက်ကို နားလည်ပေမဲ့ မင်းဖြစ်နေတဲ့ပုံကိုအူယားလို့ပါကွာ ဟီးဟီး ဟားဟားဟား”
“မင်းဘောလုံးကန်ရမှာနီးနေပြီ သွားတော့ကွာ”
“အေးပါ ငါသွားမယ်။ အိမ်ကရေတွေ ကုန်ချင်ကုန်သွားပါစေ သက်သာအောင်လောင်းကွာ။ ညမှ တီးဆိုင်မှာ တွေ့မယ်”
လို့ပြောပြီး မင်းဇင် ထွက်သွားပါတော့သည်။ သံဒိုင်လည်း ဝေဒနာသက်သာစေရန် ရေတွေ တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်ပဲ စွတ်လောင်းနေတာ… မင်းဇင် ထွက်သွားတဲ့ ဆိုင်ကယ်သံ ကြားလိုက်ရပြီး တော်တော်ကြာမှ သံဒိုင့်နားကို… အန်တီနုလွင် ပန်းကန်းလုံးလေး လက်ထဲကိုင်ပြီး ရောက်လာပါတော့သည်။
“မောင်ငယ်… ပူတာ သက်သာလား”
“မသက်သာဘူး အန်တီ။ ရေမလောင်းလိုက်ရင် ပြန်ပူတယ်”
“ရေမလောင်းရဘူး သားရဲ့ ဆားနဲ့ပွတ်ရမှာ။ ဆားပွင့်တွေက ကြမ်းမှာစိုးလို့ အဝတ်သန့်သန့်ထဲ ဆားထည့်ပြီး ကြိတ်ခဲ့တယ်”
“ဟုတ်… အန်တီက ကျနော်တို့ဖြစ်တာ ဘယ်လိုသိလဲ”
“သားတို့ပြောနေတာတွေ အန်တီကြားပါတယ်။ မင်းဇင်ကလည်း သံဒိုင်တို့ ပေါင်ခွကြားမှာ ငရုတ်သီးထည့်မိလို့ ဘောလုံးကန် မလိုက်နိုင်ဘူးလို့ ပြောသွားတယ်လေ……”
ပြောပြီး အန်တီက သံဒိုင်ရှေ့ကို ထိုင်လိုက်ကာ ပန်းကန်လုံးထဲက ဆားယူပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကို စပြီး ပွတ်ပေးပါတော့သည်။ သံဒိုင် ပုဆိုးကို လှန်မ ထားလိုက်ပြီး မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်လို ငရုတ်သီးမှန်းတော့မသိ ပူတာတော့ တော်တော်ပူသည်။ အန်တီနုလွင်က ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ပွတ်ပေးနေပြီး… ညာဖက် လက်ကတော့ လိင်တန်ချောင်းကို နေရာအနှံ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေတော့သည်။
ဆားကလည်း ညက်နေအောင် ကြိတ်လာတော့ သံဒိုင့်မှာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး နာကျင်မှုဝေဒနာတော့ မခံစားရဘူး…။ အန်တီနုလွင် ပွတ်ပေးတာက သံဒိုင့်ကို ဂွင်းထုသလို လက်နဲ့ဆုပ်ပြီး လုပ်တာမျိုးမဟုတ် ။ ထိပ်ဖျားလေးကို… လက်မ လက်ညှိုး လက်ခလယ် လက်ချောင်းသုံးချောင်းနဲ့ ရွရွလေး ပွတ်ပေးသလို… အချောင်းလိုက်ကိုကြ သူမလက်ဖဝါးပြင်ပေါ် တင်ပြီး ပွတ်ပေးသည်။ လိင်တန်တစ်ခုလုံး နှံ့သွားအောင်ကြတော့ ဂွင်းထုပေးသလိုမျိုးပဲ ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးသည်။
“သက်သာပြီလား သား”
အန်တီနုလွင် မေးလာလိုက်တော့… သံဒိုင် မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီးမှ
“နည်းနည်းသက်သာလာပါပြီ အန်တီ”
အစကတော့ ပူတဲ့ဝေဒနာကြောင့် သံဒိုင့်စိတ်ထဲ ဘာမှမဖြစ်သေးပေမဲ့ ဆားရဲ့အာနိသင်ကြောင့် အပူ သက်သာလာတော့ အငယ်ကောင်တို့ ရုန်းကြွလာရပြီ…။ ပြီးတော့ လိင်တန်ကို ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတာက အန်တီနုလွင်လေ…။ အန်တီနုလွင်လည်း သံဒိုင်အတွက် စိတ်ပူပြီး လုပ်ပေးမိပေမဲ့ သူ့လက်ထဲမှာတင် သူ့ရှေ့မှာပဲ သံဒိုင့်လိင်တန်ကြီးက တစ်ဖြည်းဖြည်း ကြီးလာတော့… လိင်တန် အရွယ်အစားကို ကြည့်ပြီး အံ့သြမိပုံရတယ်လို့ ထင်သည်။
လူပျိုတစ်ယောက်ရဲ့လိင်တန်ကို အမျိုးသမီးရဲ့ လက်နဲ့ကိုင်လိုက်လို့ ထကြွလာတာ မထူးဆန်းပေမဲ့… အားကောင်း ထွားကြိုင်းလှတဲ့ ဆိုဒ်မို့ ပိုအံ့သြမိသွားတာလို့ သံဒိုင် တွေးလိုက်သည်။ အပူဒဏ်ကလုံးလုံးမပျောက်သေးသော်လည်း တော်တော်လေးတော့ သံဒိုင်မှာ သက်သာလာပါပြီ။ အန်တီနုလွင်ကတော့ ဆက်ပြီးပွတ်ပေးနေဆဲ….။
“အားနာလိုက်တာ အန်တီရယ် ကန်တော့နော်”
“ဘာဖြစ်လို့ အားနာရမှာလဲ သားရယ်။ မိသားစုဝင်လို ဖြစ်နေကြပြီကို”
အန်တီက စကားပြန်ပြောအပြီးမှာ ” ဟင်း…” ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးပါ သံဒိုင် ကြားလိုက်မိရသည်။သံဒိုင်က……
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ”
လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က အောက်ကနေ သံဒိုင်ကို မော့ကြည့်ချိန်မှာ အန်တီ့ရဲ့ မျက်နှာက နီနေပြီ…။ အဆိုးဆုံးက အန်တီရဲ့ နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကြီး နှာခေါင်းထိပ်ကလည်းနီပြီး ပွသရောင်ဖြစ်နေ သလို ချွေးသီးလေးတွေတောင် စို့နေပါပြီ…။ ခဏလောက်ထပ်အကြာမှာ… အန်တီနုလွင်က ပွတ်ပေးနေတာ ရပ်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ထဲကလာတဲ့ မောဟိုက်သံကြီးနဲ့
“သားရယ် သားရဲ့မွေးရာပါကြီးကလည်းကွယ်”
လို့ ပြောပြီး ထိုင်နေရာမှထကာ သံဒိုင့်အနီးမှ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။…(ဒုတိယပိုင်း မျှော်)
Zawgyi
အိုးေတာင့္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမနဲ႔ က်ေနာ္
“ဗြမ္း”
“အို”
“ေရာ့ဗ်ာ ေနာက္တစ္ပုံး — ဗြမ္း!”
“ဟဲ့ ေတာ္ၿပီေလကြယ္”
“ေတာ္ေသးဖူး လာၿပီ ေနာက္တစ္ပုံး–ဗြမ္း!”
“ေမာင္ခ်စ္ေကာင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြယ္”
“သၾကၤန္မို႔လို႔ ေရေလာင္းတာေလ အန္တီ မမ လွလွရဲ့”
“ေၾသာ္ကြယ္ အျခား အပ်ိဳလွလွေလးေတြ သြား ေလာင္းေပါ့”
“သိဘူး သိဘူး ေလာင္းမွာပဲ ေလာင္းမွာပဲ.. ငါ့ကို လာမတားနဲ႔… တစ္ၿမိဳ႕လုံးကေရေတြ ကုန္ေအာင္ ေလာင္းမယ္… “ဝါႏုႏုလြင္” ကို ေရေလာင္းခဲ့တာ ငါကြ! ခ်စ္ေကာင္းတဲ့ကြ…… ေလာင္းမွာပဲ ေလာင္းမွာပဲ ေဝွ႕ေဟးေဟး”
ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ေအာ္ၿပီး ” အ႐ူး ခ်စ္ေကာင္း” ေျပးသြားေလသည္။ အျပင္က အသံေတြေၾကာင့္ “ငယ္သံဒိုင္” အိမ္ျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့…
“ဟာ… အန္တီႏုလြင္”
“ေအး.. ေမာင္ငယ္ေရ အ႐ူးခ်စ္ေကာင္းေလ ဒီနားေရာက္မွ ေရေလာင္းသြားလို႔။ ေရကလည္း နည္းနည္းမဟုတ္ဘူး ပုံးႀကီးႀကီးနဲ႔ ၃ ပုံးေတာင္ကြယ္။ အန္တီ့အိမ္ကို ဘယ္လို လမ္းေလၽွာက္ျပန္မလဲ”
“က်ေနာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ အန္တီ။ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး ေမေမရဲ့ အဝတ္အစားေတြ ခဏ လဲဝတ္ထားလိုက္ပါဦး”
“ေအးကြယ္”
အန္တီႏုလြင္က ေျပာရင္း ငယ္သံဒိုင္ထက္အရင္ အိမ္ရွိရာသို႔ သြားႏွင့္ပါေတာ့တယ္။ ငယ္သံဒိုင္လည္း အန္တီ့ေနာက္က လိုက္လာေတာ့…
“ဝါး မိုက္လိုက္တာ အန္တီရယ္”
ဒီစကားကိုေတာ့ သံဒိုင့္စိတ္ထဲကပဲ ေရရြတ္မိသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ေရွ႕မွာ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ အသားကပ္ေနတဲ့ ေရစိုလုံခ်ည္နဲ႔ ေဈးျခင္းေတာင္းဆြဲၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားတာ… ဖင္သားႀကီးေတြက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း..။ သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို ႏွာေတြးေတြးၿပီး တစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူးခဲ့…။ သူငယ္ခ်င္းရဲ့အေမ ကိုယ့္အေမအရြယ္ေလာက္ႀကီးကိုး…။ အန္တီႏုလြင္က လွတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလွတယ္။အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္တယ္။ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ သိပ္လွတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ……
အန္တီႏုလြင္ရဲ့ နာမည္အရင္းက ေဒၚဝါႏုႏုလြင္။ အၿငိမ္းစား စခန္းမွုးကေတာ္။ ဒီကိုေျပာင္းလာေတာ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ “ဦးေမာင္ေမာင္လတ္” က ေလျဖတ္ထားလို႔ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေသေနတဲ့ ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔၏ သား… “မင္းဇင္လတ္” က ၉ တန္းေက်ာင္းသား။ အဲဒီမွာပဲ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ငယ္သံဒိုင္နဲ႔ မင္းဇင္လတ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ သံဒိုင့္အိမ္ကို မင္းဇင္ လာသလို မင္းဇင္အိမ္လည္း သံဒိုင္သြားတာေပါ့။ ႏွစ္အိမ္လုံးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ စားလို႔ ေသာက္လို႔ရေတာ့ အဆင္ေျပၾကသည္။
အန္တီႏုလြင္က ေဈးကျပန္လာလို႔ ေနာက္က်ရင္ သံဒိုင့္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းေနၾက ဟိုးအရင္ ကတည္းက။ သံဒိုင့္မိဘေတြနဲ႔လည္း အန္တီက ရင္းႏွီးတယ္။ သံဒိုင္အေမကေတာ့ အန္တီထက္ အသက္ႀကီးတယ္။ အသက္ႀကီးမွ သံဒိုင္ကို ေမြးခဲ့ရတာ။ အသက္ပဲ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီ။
အန္တီႏုလြင္ကေတာ့ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္တာေသခ်ာသည္…။ ၅၀ ေက်ာ္လား မေက်ာ္လားေတာ့ သံဒိုင္ မသိ။ အန္တီႏုလြင္ ဒီကိုေျပာင္းလာတာပဲ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ ရွိၿပီ မိတ္ေဆြသိပ္မမ်ား…။ သူ႔အိမ္နားက လူေတြနဲ႔လည္း နည္းနည္းပါးပါးပဲ စကားေျပာတယ္လို႔ သိရသည္။ အိမ္လာလည္တာဆိုလို႔ သံဒိုင္တို႔အိမ္ တစ္ခုတည္းသာ။ ဒါေၾကာင့္ အန္တီႏုလြင္ကို သူ႔ေဘးအိမ္က လူေတြက မာနႀကီးတယ္လို႔ေျပာၾကသည္။ ။
“ျမန္ျမန္လာပါ ေမာင္ငယ္ရယ္။ သားေမေမရဲ့ အကၤ်ီနဲ႔ လုံခ်ည္ ခဏယူေပးပါဦး”
“ဟုတ္ အန္တီ”
အန္တီက သံဒိုင့္ကို ေမာင္ငယ္လို႔ပဲေခၚတယ္။ တစ္အိမ္လုံး တစ္ရပ္ကြက္လုံးလည္း ေမာင္ငယ္လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။ အန္တီက ေရစိုေနလို႔လား မသိဘူး ။ အိမ္ေနာက္ဖက္ကို တစ္ခါတည္း ပတ္ၿပီးသြားလိုက္တယ္။ သံဒိုင္က အိမ္အေပၚထပ္ကို အဝတ္အစား ယူေပးရန္ တက္လိုက္သည္ ။ ေမေမတို႔အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့
“ဟာ ေဖနဲ႔ေမ အခန္းတံခါး ေသာ့ပိတ္ထားပါလား”
မိဘႏွစ္ပါးကို သံဒိုင္ အနည္းငယ္ေဒါပြသြားတယ္ ။ သၾကၤန္ရက္မို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ‘သီလ’ ယူလည္း ညေနျပန္လာမွာပဲကို ။ အိမ္မွာ သူလည္း ရွိေနတာကို အခန္းတံခါးကို ေသာ့ပိတ္သြားရတယ္လို႔။ ၿပီးမွ သူ အျပင္သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ရင္ စိတ္ခ် ရေအာင္ ပိတ္ခဲ့တာ ျဖစ္မွာပါေလလို႔ ေတြးမိလိုက္သည္။ ကိုယ့္အခန္းကိုပဲသြားၿပီး ပုဆိုးအသစ္တစ္ထည္နဲ႔ ေရလဲပုဆိုး အေဟာင္းေလးယူၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ကို ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ကိုေရာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က အကၤ်ီခၽြတ္ၿပီးလို႔ ရင္လ်ားႀကီးနဲ႔။
“အန္တီေရ ေမေမက အခန္းတံခါး ပိတ္သြားလို႔ က် ေနာ့္ပုဆိုးသာ လဲထားလိုက္ေတာ့။ ဒီဟာက အသစ္၊ ဒီဟာက အေဟာင္း”
လို႔ ေျပာၿပီး အန္တီႏုလြင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ကို ေနာက္ဖက္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ သိမ္းၿပီး ေခါင္းစီးႀကိဳးနဲ႔ စီးထားတယ္။ ျမင့္မားတဲ့ အရပ္ရယ္.. အသားအေရကလည္း ျဖဴေပမဲ့ အဝါဖက္ သန္းေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ “ဝါႏုႏုလြင္” ေရစို အကၤ်ီကို ခၽြတ္ထားၿပီး ေရမသုတ္ရေသးေတာ့ ပုခုံးေပၚနဲ႔ လက္ေမာင္းအိုးေပၚမွာ ေရသီးေလးေတြနဲ႔…
” အိုး! အန္တီရယ္…”
ဘာ အဝတ္အစားမွမပါ ။ ဘာမိတ္ကပ္ ခ်ယ္သမွုမွ မပါပဲ အန္တီက လွေနတာဗ် ။ ခုနက ေရစိုလုံခ်ည္ေအာက္က ဖင္သားႏွစ္ျခမ္းကိုျမင္ၿပီး အငယ္ေကာင္က မာန္ဝင့္ေနခဲ့တာ… အခုေတာ့ ပိုၿပီး တန္းမတ္ေနရၿပီ…။ အန္တီႏုလြင္က အေမႊးေတာ့သန္သည္။ လက္ေမႊးရွည္ရွည္ေလးေတြက ေရစိုၿပီး ကဗ်ာဆန္ေနၿပီ……………။
“ဟဲ့ .. ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ေမာင္ငယ္ရဲ့။ ပုဆိုးအေဟာင္းပဲေပး အသစ္ႀကီး မလဲခ်င္ပါဘူး”
“ရပါတယ္ အန္တီ အဆင္ေျပသလို လုပ္ပါ”
“ေအး.. အေဟာင္းပဲေပး.. အိမ္ေရွ႕ကေစာင့္..။ တကယ္တည္း လူကို မျမင္ဖူးတဲ့အတိုင္း ၾကည့္ေနလိုက္တာ”
“ဟုတ္ အန္တီ မီးဖိုခန္းထဲက ေစာင့္မယ္ ။ ေကာ္ဖီမစ္ ေဖ်ာ္ထားလိုက္မယ္။ အန္တီ ေအးေနမွာ ေကာ္ဖီပူပူေလး ေသာက္ရေအာင္”
“ေအးကြယ္ ေကာင္းတာေပါ့”
သံဒိုင္ လွည့္ထြက္ရင္း အဝတ္တန္းေပၚကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီရဲ့ အေပၚအကၤ်ီနဲ႔ ဘရာစီယာ။ ရင္သားဆိုဒ္ကလည္း ဆိုဒ္ႀကီးအမ်ိဳးအစားမွန္း သိရသည္။ ဒီေန႔ၾကမွပဲ အန္တီအေပၚ ဘယ္လိုတဏွာစိတ္ေတြ ဝင္ေနမွန္း သံဒိုင္ နားမလည္နိုင္ဘူး။ အန္တီက အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး…။ သား တစ္ေယာက္ အေမ…။ သူ႔သားကလည္း သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီး…။ စိတ္ထဲမွာ အန္တီႏုလြင္ အေၾကာင္းပဲေတြးၿပီး မီးဖိုခန္းထဲမွာ အန္တီ့ အႀကိဳက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လိုက္သည္ ။ သိပ္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…။ အန္တီက နို႔ဆီ မႀကိဳက္တဲ့အတြက္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ ေဖာက္ထည့္ၿပီး… ေရေႏြးထည့္ေပး႐ုံသာ ။ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးနဲ႔ ထမင္းစားစားပြဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ။
“ဒီေန႔ သၾကၤန္ေနာက္ဆုံးေန႔ေလ။ ေမာင္ငယ္က ဘယ္မွ မသြားဖူးလား”
ေျပာရင္းနဲ႔ အန္တီ ဝင္လာလိုက္တယ္…။
“ဟိုက္! အား ပါး ပါး”…
ငယ္သံဒိုင္ မွင္သက္မိသြားတယ္။ ၾကည့္ဦးေလ သူ႔ရဲ့ ေရလဲပုဆိုးက ေရေရလည္လည္ပါးၿပီး ေဟာင္းေနၿပီ။ အန္တီက ရင္လ်ားလာလိုက္ေတာ့ ပုဆိုးအေဟာင္းက အန္တီႏုလြင္ ဒူးေအာက္ နည္းနည္းပဲ ရွည္ေတာ့တယ္ ။ ေရစိုလုံခ်ည္ကေန လဲလာတာဆိုေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ေရေတြကလည္း ပုဆိုးမွာ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ နဲ႔…။ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ရင္ထြားထြား တင္ကားကား လုံးႀကီးေပါက္လွ ခႏၶာကိုယ္ကို သံဒိုင့္ရဲ့ ပုဆိုးအေဟာင္းက လုံျခဳံ ျခင္းငွာ မေပးစြမ္းနိုင္ဘူး။ ေအာက္ကို ဒူးတုတ္ၿပီး ထိုင္လိုက္ရင္ေတာင္ အန္တီ့ဖင္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ပုဆိုးအေဟာင္းေလး ျပဲေလမလားပါပဲ။
“ညေနမွ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ အန္တီ..။ ဟိုေကာင္ မင္းဇင္ မရွိေတာ့လည္း သိပ္မသြားခ်င္ မလည္ခ်င္ဘူး”
“သားလည္း သူနဲ႔ ရန္ကုန္သၾကၤန္ လိုက္သြားရမွာ”
” မလိုက္တာ မွန္သြားတယ္ အန္တီေရ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရဲ့”
“ဟို ဘာမွမဟုတ္ဘူး အန္တီ။ ကိစၥတစ္ခု ေတြးမိသြားလို႔ပါ”
သံဒိုင္ ပါးစပ္ကေရာင္ၿပီး ထြက္သြားလိုက္သည္။ ေတာ္ေသးသည္ ျပန္ဘရိတ္အုပ္နိုင္လိုက္လို႔။
“ဒါနဲ႔ အန္တီက ဘယ္ကေနဘယ္လို ေဈးလာျဖစ္တာလဲ”
“မနက္စာက ခ်က္ၿပီးပါၿပီကြယ္။ ညဘက္ ဦးေမာင္လတ္ကို ၾကက္စြပ္ေလး လုပ္ေပးခ်င္တာနဲ႔ ၾကက္သားလာဝယ္တာ…။ ဒီနားေရာက္မွ ေမာင္ခ် စ္ေကာင္းရဲ့ ေရေလာင္းခံရတယ္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကြယ္ ဒီအ႐ူးက အန္တီ့မွ ေရေလာင္းရတယ္လို႔ ။ တျခား အပ်ိဳလွလွေတြ ေလာင္းရမွာ”
“အန္တီက အပ်ိဳေတြထက္ မိုက္တာကိုး”
“အန္! အယ္မေလး.. ေမာင္ငယ္ရယ္ ေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ”
“ဟုတ္တယ္ အန္တီ တကယ္ေျပာတာ။ ဒီေန႔မွ အန္တီ ဒီေလာက္မိုက္မွန္း သိေတာ့တယ္..။ အန္တီေျပာတဲ့ အပ်ိဳမဆိုတာေတြ လာယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေလ… ဘာယွဥ္ခ်င္သလဲ အသားအေရလား ခႏၶာကိုယ္ ဖြဲ႕စည္းပုံလား ႀကိဳက္တာေျပာ..။ ဒီၿမိဳ႕ေပၚက ေဆာ္ေတြ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ကို ယွဥ္နိုင္ရင္ “ငယ္သံဒိုင္” လည္ပင္းကို လာျဖတ္လွည့္ပါလို႔ စိန္ေခၚခ်င္တာ”
သံဒိုင္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘရိတ္မအုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးကရားေရလႊတ္ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္။
“အန္တီက အသက္ႀကီးေနပါၿပီကြယ္”
“အသက္ႀကီးေပမဲ့ လွေနတယ္ေလ အန္တီရဲ့။ သူတို႔ေတြ အန္တီနဲ႔ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး အလွၿပိဳင္မလား တစ္ခ်က္ေမးၾကည့္ခ်င္တာ”
ဟာ! သြားၿပီ ဒီလိုၾက သံဒိုင္ေျပာတာ မ်ားသြားသည္။ အန္တီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ စကားေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး..။ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုင္ထားရင္း ႏွုတ္ခမ္းေတြက ျပဳံးေနတယ္။ မိန္းမေတြက ဘယ္အရြယ္ရြယ္ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကို လွတယ္ လန္းတယ္ ေျပာရင္ သေဘာက်တယ္ဆိုတာေတာ့… လက္ေတြ႕သိလိုက္ရသည္။
“ေမ့ေနတာ အန္တီရယ္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ သြားယူ လိုက္ဦးမယ္”
“ရတယ္ သား မယူနဲ႔ေတာ့။ အကၤ်ီေတြက ေနပူမွာ ထားခဲ့တာ ေျခာက္မွာပါ။ ခဏေန အိမ္ျပန္မယ္ သားလိုက္ပို႔”
“ဟုတ္ အန္တီ ေကာ္ဖီလည္း ေသာက္ပါဦး”
“ေအးကြယ္ အလိုက္သိတဲ့ ေမာင္ငယ္ကို ေနာက္ရက္မွ သားႀကိဳက္တဲ့ မုန႔္ဟင္းခါး ခ်က္ေကၽြးရဦးမယ္…။ ၿပီးေတာ့ ဒီပုဆိုးကို ယူသြားမယ္ေနာ္။ ေလၽွာ္ၿပီးမွ ျပန္ေပးမယ္”
“မလုပ္ပါနဲ႔ အန္တီ မလိုပါဘူး မလိုပါဘူး”
ဒါကိုေတာ့ သံဒိုင္ အသဲအသန္ ျငင္းလိုက္သည္ ။ သူ႔ အေတြးထဲမွာ တစ္ခုခုလုပ္မွာလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသား။
“ဒီေန႔မွ ေမာင္ငယ္တို႔ မ်က္လုံးေတြ ပိုျပဴးေနသလိုပဲ ဘာျဖစ္တာလဲကြယ္”
“အာ! အန္တီ စိတ္ထင္လို႔ ေနမွာပါ။ က်ေနာ္က ပုံမွန္ပါပဲ”
“အ..ဟင္း..ဟင္း.. အ..ဟင္း..ဟင္း”
သံဒိုင္ ရွက္ၿပီး ရယ္မိသြားသည္။ ေတာ္ေသးလို႔ အန္တီက ဆက္မေမးေတာ့ဘူး။ ထပ္ေမးရင္ တစ္ခုခု ေျပာမိေတာ့မွာ။
အန္တီ့ကို လိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္ အိမ္ကိုအျမန္ဆုံး ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္ ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ခုနက အန္တီဝတ္ခဲ့တဲ့ ပုဆိုးအေဟာင္းေလးကို နမ္းတယ္။ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနမ္းမိတာ အန္တီ့ရဲ့ ကိုယ္နံ့ေတြ ရေနတုန္းမယ္။ ေမႊးတာလည္း မဟုတ္သလို နံတာလည္း မဟုတ္ဘူး……။ ရွူလို႔ေတာ့ သိပ္ေကာင္းသည္။ နမ္းရွိုက္လို႔ အားရသြားေတာ့မွ သံဒိုင္ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ရယ္မိလိုက္သည္။ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ိဳေပါက္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဒီအျပဳအမူေတြ လုပ္မိရတယ္လို႔ ေတြးမိသြားၿပီး… အျပစ္ျဖစ္တာ မျဖစ္တာ မသိေပမဲ့ နမ္းမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာ နမ္းလိုက္ရေတာ့ သံဒိုင့္စိတ္မွာ ေက်နပ္သြားရသည္။
အန္တီ့အေၾကာင္းေတြ ဆက္စဥ္းစားမိေတာ့… သူ မုန႔္ဟင္းခါးႀကိဳက္တာ.. အန္တီ နို႔ဆီမႀကိဳက္တာေတြ သိေနၾကလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မသိစိတ္ထဲကေနပဲမ်ား တြယ္တာေနခဲ့သလားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာေအာင္ အိမ္ကို ဝင္ထြက္သြားလာ ထမင္းတူတူစား လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီ တူတူေသာက္လာၾကတာ ဒါေတြသိေနတာလည္း သိပ္မဆန္းျပားပါဘူးေလလို႔ သံဒိုင္ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ရပ္ကြက္ထဲက “ကိုစိုးေမာင္” ေျပာတာ တစ္ခု သတိရမိေသးသည္။
“မင္း သူ႔အိမ္သြားေနတာပဲ အိမ္မွာေနရင္း တစ္ခုခု ျမင္လိုက္ရတာ မရွိဘူးလား……။ အဲ့ေဆာ္ႀကီး အိုးကေတာ့ကြာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ။ ငါ့ ေျပာင္းဖူးႀကီးသာ စိမ္ၿပီး ျပဳတ္လိုက္ရရင္ေတာ့ အီစိမ့္ေနမွာပဲ”
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုစိုးေမာင္ဆိုတဲ့ လူကို ရြံစရာေကာင္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး မိုက္ၾကည့္ၾကည့္မိခဲ့သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမကို လာမထိနဲ႔ေပါ့ ။ ႏွာစိတ္နဲ႔ ကာကြယ္ခ်င္တာ မဟုတ္… တကယ္ပဲ ျဖဴစင္ရိုးသားစြာနဲ႔ …။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘဲႀကီးက ထပ္ေျပာေသးတယ္…။
“ေမာင္ငယ္ေရ မင္းသူငယ္ခ်င္းအေမ ဆာေနမွာကြ ။ ေယာကၤ်ားကလည္း ဘာမွမလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး…ႏွေျမာစရာႀကီးကြာ”
“ဆာတာ… မဆာတာ ခင္ဗ်ား ေသာက္ေရး မဟုတ္ပါဘူးဗ် ”
လို႔ သံဒိုင္ ဘုေျပာခဲ့လိုက္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြဗ်ာ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္တာကို ေတြးပူေနၾကတယ္။ လင္မယားျဖစ္သူေတြ လိင္ကိစၥကင္းကြာရင္ လိုခ်င္ၾကမွာပဲ… အားလုံးသိၿပီးသား စကားထဲကို ထည့္ေျပာမေနနဲ႔…. ပါးစပ္အရသာခံခ်င္လို႔ေျပာတာ ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အဲ့လိုအေတြးေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့……
ဒီလိုနဲ႔ အသက္ (၂၁) အရြယ္ “ငယ္သံဒိုင္” ရဲ့ ရင္ထဲကို “ေဒၚဝါႏုႏုလြင္” ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့ရပါၿပီ။ အန္တီႏုလြင္က အိမ္ေထာင္ရွိသူမို႔ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္သင့္ေပမဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ အာသာေျဖတဲ့အခါမွာ တစ္ျခားမင္းသမီးေတြ နိုင္ငံျခားအျပာမင္းသမီးေတြ မွန္းခဲ့ေပမဲ့လည္း ၿပီးခါနီးၿပီဆို “အန္တီႏုလြင္” မ်က္ႏွာက စိတ္မွာေပၚလာၿပီး လက္က ျမန္ျမန္အဆုံးသတ္ျမဲ။
……………………………………………………
အခန္း ( ၂ )
“သားႀကီး မင္းနဲ႔ ျမသႏၲာ ျပတ္သြားၿပီဆို ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲကြာ”
“ဒီလိုပါပဲကြာ။ သူကလည္း ငါ့အေပၚ စိတ္ကုန္၊ ငါ ကလည္း သူ႔အေပၚ ေသြးေအးသြားလား မသိပါဘူး”
“သူကေတာ့ မင္းအေပၚ စိတ္မကုန္ေလာက္ပါဘူးကြာ။ မင္းပဲ ေသြးေအးသြားတာ ျဖစ္မွာပါ။ အစကေတာ့ အသဲအသန္ဆို”
“ရည္းစားထားတယ္ ဘာမွလည္း လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ယူမယ္ေျပာၿပီး ယုတ္မာခဲ့တာ လိမ္ခဲ့တာလည္း မရွိပဲ”
“မင္း အဲ့ဒါႀကီး ထည့္ေျပာမေနနဲ႔ သံဒိုင္..။ အခုေခတ္ ေဆာ္ေတြက မင္းအေဖနဲ႔အေမ ေခတ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ လိင္ကိစၥကို စမ္းသပ္ ထိေတြ႕ခ်င္ေနၾကၿပီ။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကၿပီ”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းနဲ႔တြဲတဲ့ ေဆာ္ေတြေတာ့… ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္လိမ့္မယ္…။ မိန္းကေလးတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြာ ေလာင္းမလား”
“အာ! သားႀကီး ငါ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနၿပီး အဲ့ေလာက္မပိန္းနဲ႔…။ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုတာပဲ ၾကည့္ၿပီး သတ္မွတ္တာေလ။ အားလုံးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲကြာ။ အပ်ိဳစင္ဘဝ တန္ဖိုးထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း အခုရွိဦးမွာပါ…။ ဒါေပမဲ့ “မင္းဇင္လတ္” ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ေတာ့ မေတြ႕ေစနဲ႔ေပါ့ကြာ… ဟား.. ဟား..”
“ေနပါ! သားႀကီးရာ ေသာက္ေရးထဲ လာႂကြားမေန နဲ႔။ ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားၿပီး စားရတယ္ ဆိုတာႀကီးကို ဂုဏ္လည္းယူမေနနဲ႔ …။ ျမသႏၲာကို ဘာဒုကၡမွ မေပးခဲ့ဘူးဆိုတာ မင္းသိေအာင္ ေျပာျပတာ”
“ဒါက မင္းထင္ေနတာကိုး သံဒိုင္ရ။ သူက တစ္ဘဝလုံးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး အေျဖေပးခဲ့တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ…။ ခုနက ငါေျပာတဲ့ မိန္းကေလး စာရင္းထဲမွာ မရွိရင္ေရာ မင္းဘယ္လိုလုပ္မလဲ…။ မင္းက ငါ့ကိုၾကေတာ့ ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားတယ္ ခ်ိန္းေတြ႕ၿပီး ႀကိတ္တယ္လို႔ ေသာက္ျပစ္ေတြ တင္ခ်င္တယ္…။ ငါစားခဲ့တဲ့ ေဆာ္ေတြက ငါ့ကို မရလို႔ဆိုၿပီး အဆိပ္ေသာက္ မေသသလို… ထားခဲ့ရက္ေလျခင္းဆိုၿပီး စိတ္ေသာက ေရာက္မေနဘူး…။ ဗိုက္တစ္လုံးေပၚၿပီးလည္း ဒူးနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္မေနရဘူး”
“အခြင့္အေရးရရင္ ျပန္ေျပာဖို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စကားေတြ စုထားတာလဲ သားႀကီး။ အခု ျမသႏၲာကလည္း ငါနဲ႔ျပတ္သြားလို႔ အိမ္မွာ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနၿပီလား”
“မသိဘူးေလ ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္မယ္ ေရာက္ခ်င္မွလည္း ေရာက္မွာေပါ့။ ဘာမွ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မလုပ္လိုက္ဘူး။ ခ်စ္သူေတြသာ ျဖစ္ သြားတာ ” စမူဆာ”… မေျပာနဲ႔ “ေပါက္စီ” ေတာင္ လက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔ခဲ့ပါဘူးဆိုၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေယာကၤ်ားအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနမဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေကာင္ေတြစာရင္းထဲ မင္းပါေနမွာစိုးလို႔ ေျပာျပတာ”
မင္းဇင္ေျပာတာေတြကို သံဒိုင္ လက္ခံပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ခ်ိဳ႕အေတြးေတြ တူလို႔လည္း ေပါင္းလို႔ရတာပါ။ မင္းဇင္က သံဒိုင္ထက္ ေဆာ္ပိုၾကည္တယ္ ေျပာရမည္။ ႐ုပ္ကလည္း အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ မင္းသား႐ုပ္။ ေတာ္ကီလည္းေကာင္းတယ္…။ စကားေျပာတာ ညက္ညက္ေညာေညာနဲ႔ကို ထိထိမိမိ ေျပာတတ္တာ… “ေဒၚဝါႏုႏုလြင္” ရဲ့ သား ေလ။ ေခသူေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
(၁၀) တန္း ေျဖအၿပီးမွာပဲ သံဒိုင္က ျမသႏၲာကို စိတ္ဝင္စားေၾကာင္း မင္းဇင္ကို တိုင္ပင္ေတာ့
“လုပ္စမ္းပါကြာ ဒီအရြယ္ထိ မင္းအၿမီးမေပါက္ေနတာ ေဘးက ငါ့မွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မပီသဘူးလို႔ ခံစားရလို႔ပါ…။ ျမသႏၲာကို အခု ယမင္းနဲ႔ ျပတ္ရင္ ငါ လွုပ္ရွားမလို႔ စဥ္းစားထားတာ။ မင္းလုပ္ရင္ ငါ ေရွာင္မယ္… ကူညီေပးမယ္ကြာ”
“ကူညီမယ္ေျပာလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္…။ ဒါေပမဲ့ မလိုဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆီက အခ်စ္ကိုရဖို႔ “ငယ္သံဒိုင္” အတြက္ေတာ့ တစ္ပါးသူ အကူအညီ မလိုဘူး သားႀကီး”
သံဒိုင္တို႔ လူပ်ိဳေပါက္စမို႔ အဲ့လိုစကားလုံးေတြ ေျပာခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါကိုပဲ မင္းဇင္ကလည္း ျပန္ပက္သည္။
“ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္ကြာ။ ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားခဲ့ေတာ့လည္း ေျပာေပါ့…။ ေအး! ျဖစ္သြားၿပီးလို႔ ဘယ္မွာခ်ိန္းေတြ႕ရမလဲ မင္းဇင္ရာ ကူညီပါဦးဆိုရင္ေတာ့ ယီးပဲရမယ္”
“ငါေျပာတာက သူ႔အခ်စ္ကိုရဖို႔ ေျပာတာေလ။ ခ်ိန္းေတြ႕တာေတာ့ မင္းမကူညီလို႔ ဘယ္သူကူညီမွာလဲ။ အခု မင္း ယမင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ျခင္ကိုက္ခံၿပီး ေစာင့္ေပးရတာ ငါ…။ မေတာ္တဆ လူေတြ႕သြားရင္ သူခိုး လို႔ အထင္ခံရမွာက ငါ…။ မင္းကိစၥေတြဆို ငါ မကူညီပဲ ဘယ္ေကာင္ကူညီလို႔လဲ ေျပာ”
“ေအးေလ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ပါလို႔ ေျပာတာေပါ့။ တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ဝင္ပါမယ္လို႔…။ ဒါကို မင္းက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာေနတာ”
“ေအးပါ …ဒါနဲ႔ မင္းက ျမသႏၲာကို လိုက္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ မင္းႏွလုံးသားက အခန္းလြတ္ေတြ မ်ားလိုက္တာကြာ…။ ဦးေႏွာက္ေတြလည္း အခန္းလြတ္ဦးမယ္ ဂ႐ုစိုက္ဦး”
“ငါ့ႏွလုံးသားကိုေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ အပိုင္မေပးနိုင္ပါဘူးကြာ…။ တစ္ဗိုလ္က် တစ္ဗိုလ္တက္ေပါ့…။ ျမသႏၲာကို လိုက္ဦးမွ ဆိုတာကလည္း ဟိုေန႔ကမွပါ။ မနက္ေစာေစာ သူ႔အိမ္ေရွ႕ တိုင္ျဖတ္သြားေတာ့ သူက မ်က္ႏွာသစ္မလို႔ သြားတိုက္တံ ေပၚ သြားတိုက္ေဆး ထည့္ေနတာ…။ ငါ့ကိုျမင္ေတာ့ အစကေတာ့ ငါႏွုတ္ဆက္လိုက္တာကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ၿပီး ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ ေမးဆတ္ၿပီး ျပန္ႏွုတ္ဆက္တယ္…။ သူက ခပ္ေခ်ေခ် ခပ္ထန္ထန္ အမ်ိဳးအစားထဲကကြ…။ body က စြဲမက္စရာ မပါေပမဲ့ မ်က္ႏွာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးတာကို လွမွန္း သိရတယ္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကို သေဘာက်သြားတာ…။ အဲ့လိုမ်က္ႏွာ ပိုင္ရွင္မ်ိဳးက ဖင္ခံရင္ေတာင္ အံ့ႀကိတ္ၿပီး ခံမဲ့သူေတြကြ”
“ဟာ အဲလိုေတာ့ မေျပာနဲ႔ကြာ”
“ဘာလဲ သားႀကီးရ။ ဘာမွေတာင္ မပတ္သက္ေသးဘူး ခံျပင္းေနၿပီလား..။ ဟိုေန႔ကမွ ရန္ကုန္ျပန္သြားတဲ့ ငါ့အစ္မဝမ္းကြဲၾက အသားျဖဴေပမဲ့ နီစပ္စပ္မို႔ တဏွာရာဂ သိပ္ထန္မယ္လို႔ မင္း ေဝဖန္ေတာ့ ငါ ရယ္ေနခဲ့တာေနာ္”
“ငါ့မွာလည္း မႏၲေလးမွာ အမ်ိဳးေတြ မမေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔လာရင္ ေဝဖန္ ဟုတ္ၿပီလား စိတ္မဆိုးဘူး…။ စိတ္ဆိုးရင္ ႀကိဳက္သလိုေျပာ ႀကိဳက္သလို လုပ္ကြာ…။ ျမသႏၲာကို မေျပာနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား သားႀကီး…”
“ေအးပါ ေျပာျပတာပါ…။ မင္းဟာမႀကီးကို ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး ကတိေပးတယ္”
” ဟာမ လို႔ေတာ့ မသုံးပါနဲ႔ကြာ။ သႏၲာေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီေပါ့”
“ယီးပဲကြာ ငါ ေခၚခ်င္သလိုေခၚမယ္…… ေသာက္႐ူး ငယ္သံဒိုင္”
ငယ္သံဒိုင္ ျမသႏၲာဆီက အေျဖရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိခဲ့ၾကတဲ့ သံဒိုင္က ျမသႏၲာကို ႀကီးမွ ဘယ္လိုစိတ္ဝင္စားသြားတာလဲ မင္းဇင္က ေမးေတာ့……
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရိုးရိုးသူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ၁၀ တန္းေျဖၿပီးေတာ့ သံဒိုင္တို႔ ျမသႏၲာတို႔ ဆရာမက ျမသႏၲာဆီ စာေတြဖတ္ဖို႔ အျပင္ကစာအုပ္ေတြ ပို႔ခိုင္းတဲ့ေန႔က စတာ……
ဆရာမက စာလည္းေတာ္တဲ့ ျမသႏၲာကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ၁၀ တန္းေျဖၿပီး အားေနတဲ့ သူ႔တပည့္မကို နိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမႀကီးေတြ စာအုပ္နဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေပးပါေတာ့သည္။ စာအုပ္နာမည္ေတြ မင္းဇင္က ေမးလို႔ သံဒိုင္ ေျပာျပေတာ့ …
“အဲ့ကေလးမ သနားစရာပါလားကြာ။ မင္းတို႔ ငါ့တို႔ အဲ့စာအုပ္ေတြ ၉ တန္းကတည္းက ဖတ္ၿပီးေနၿပီေလ…။ သူ႔မွာ အခုမွ ဖတ္ရမွာေပါ့…။ ဒါေၾကာင့္ စာေတာ္ၿပီး ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးေကာင္းသေလာက္ တစ္ခုခုလိုေနတာ သံဒိုင္ရ”
လို႔ ေျပာတယ္။
“မင္းကလည္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုပဲ အျပစ္လိုက္ရွာေနေသးတယ္”
လို႔ သံဒိုင္က ေျပာေတာ့…
“မင္း ႀကိဳက္ေနလို႔ပါကြာ။ တစ္ျခားသူေတြဆို မင္း ပိုေျပာေသးတယ္။ ဘာတဲ့… ျပင္ပဗဟုသုတ ေလ့လာမွုအားနည္းေတာ့ ေျပာရဆိုရတာ ပိုေမာတယ္ ဆိုလား ”
မင္းဇင္က သံဒိုင္ေျပာေနၾက ပုံစံအတိုင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့ သံဒိုင္ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။
“ထားပါေတာ့ကြာ။ ျမသႏၲာကို စၿပီး သေဘာက် တာေလး ေျပာျပမယ္”
ဆရာမေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေလးယူၿပီး ျမသႏၲာတို႔ အိမ္ကိုသြားေတာ့… သံဒိုင္ကလည္း အိမ္ဝိုင္းထဲ အေရာက္ ျမသႏၲာကလည္း ေနာက္ေဖးအိမ္သာေပၚက ဆင္းလာတယ္။ အလိုက္မသိတဲ့ သံဒိုင္က အိမ္ထဲ ဝင္မထိုင္ပဲ သူမဆီကိုပဲ တန္းတန္းသြားလိုက္တယ္။ ျမသႏၲာက ေရကန္နားမွာ လက္ေဆးဖို႔ လုပ္ရင္း သံဒိုင္ကို ျပဳံးျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေဝဒနာ တစ္ခုခုကို ခံစားေနရတဲ့ပုံ၊ ရွုံ႔မဲ့ေနေပမဲ့ သံဒိုင္ကိုေတာ့ ႀကိဳးစားျပဳံးျပရွာတယ္။
“အဲ့မွာ မင္းျဖစ္ခဲ့သလို သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ။ ေဝဒနာတစ္ခုခုကို ခံစားေနရေပမဲ့ … ေၾသာ္ ငယ္သံဒိုင္ပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ရယ္ျပတာ။ အဲဒါကို ငါ သေဘာ က်သြားတာ…။ မင္းလို ဟိုစိတ္ေတြနဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့”
လို႔ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ မင္းဇင္က လက္ေျဖာက္ တစ္ခ်က္ တီးလိုက္ၿပီး……
“ငါ့စိတ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔။ ငါက မင္းေမးလို႔ ေျပာျပတာ။ အဲဒါေတြ ထားပါ… မင္းကအဝင္ သူက အိမ္သာထဲကအထြက္မွာ ေတြ႕တယ္၊ မ်က္ႏွာကလည္း မဲ့ရွုံ႔ေနတယ္ ဆိုေတာ့… ဗိုက္နာၿပီးပဲ ဝမ္းမသြားနိုင္တာလား… ႀကိဳးစားၿပီး ညႇစ္ေပမဲ့ မထြက္ခဲ့တာမ်ိဳး ျဖစ္နိုင္သလို ဝမ္းသြားခဲ့ေပမဲ့ သိပ္အားမရတာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ ေမာင္သံဒိုင္ရဲ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ေဝဒနာခံစားေနတဲ့ ၾကားက ေမာင္ရင္လာတာကို ႀကိဳးစားျပဳံးျပရွာတယ္လို႔ သိရတယ္…။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္လာလို႔ ရိုးရိုး လူမွုေရးအရ ျပဳံးျပတာပဲလား ဆိုတာ ဆရာလတ္တို႔ ဆက္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္…။ ဆရာလတ္က စၿပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့တာေတာင္ သူက မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ ၾကည့္ေနၿပီးမွ မေကာင္းတတ္လို႔ ေမးဆတ္ျပတဲ့ သေဘာလည္း ေတြ႕ထားၾကေတာ့… ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ထည့္ေျပာရရင္ ဆရာလတ္ကလည္း ေက်ာင္းမွာ ဘာဆိုလား နာမည္ႀကီးသူ တစ္ေယာက္။ နဖူးရည္ ဒူးရည္နဲ႔ ျပည့္စုံသူ တစ္ေယာက္ပါေလ…။
ဒီလိုလူမ်ိဳးေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူ႔စိတ္ထဲ သေဘာမက်ရင္ အားနာမွုမရွိတဲ့ မိန္းကေလးက ျပဳံးျပရွာတယ္ဆိုေတာ့ ႀကိဳးစား ေမာင္ရင္ေရ အဆင္ေျပလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ၾကာျခင္း ျမန္ျခင္းကေတာ့ ေမာင္ရင့္ရဲ့ ႀကိဳးစားမွုေပၚမွာသာ မူတည္လိမ့္မယ္ ကြဲ႕”
လို႔လည္း မင္းဇင္က ဆရာႀကီးပုံစံနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲခဲ့သည္။ သံဒိုင္လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့ first year တက္ေနၾကရင္း အေျဖရသြားခဲ့သည္။ ဒါကို မင္းဇင္က အခ်ိန္ေတြ ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့သည္။ မင္းဇင္က ျဖစ္ၿပီးသြားေတာ့လည္း ေက်ာင္းစာေမးပြဲၿပီး ၿမိဳ႕ျပန္လာလို႔ ေတြ႕ခ်င္ၿပီဆိုရင္ သူပဲ ကူညီေပးခဲ့သည္။ ျမသႏၲာတို႔အိမ္က အျပင္ထြက္ဖို႔ နည္းနည္းၾကပ္သည္။ အိမ္ၾက ဘယ္သူလာလာ ဘာမွမေျပာတဲ့ အိမ္မ်ိဳး။
မင္းဇင္လတ္ရဲ့ အကြက္ေတြေရႊ႕ၿပီး ေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ရတာေပါ့။ ေတြ႕ျဖစ္ရင္လည္း သံဒိုင္က ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ပါးနမ္းယုံ နို႔ကိုင္ယုံေလာက္ပဲ ေက် နပ္ေနခဲ့သူ။ မင္းဇင္က အဆင့္တက္ဖို႔ အႀကံေပးခဲ့ေပမဲ့ သံဒိုင္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။ second year တက္ေတာ့လည္း ပုံမွန္ပဲေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု final ေရာက္လို႔ႏွစ္ဝက္ၿပီးသြားမွ ငယ္သံဒိုင္ ထေဖာက္လို႔ ဇာတ္လမ္းက ျပတ္ေနခဲ့ရသည္။
မင္းဇင္က ဒါကို သိပ္မေက်နပ္ေသးတာ သိသာလွသည္။ ထပ္ေျပာဦးမဲ့ သေဘာမွာ ရွိတယ္။သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သား မနက္ပိုင္း ၉ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ဒီအေအးဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ျဖစ္ေနတာ ေန႔ခင္း ၁ နာရီထိေအာင္ ေျပာလို႔မၿပီးၾကေသးပါ။ ဆိုင္ကပဲ ထမင္းသုတ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ မွာစားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ေျပာေနၾကတုန္း…ဆိုင္ရွင္အန္တီကေတာင္ သံဒိုင္ကို ဟိုရက္က ေကာင္မေလးနဲ႔ လာထိုင္ေတာ့ ခဏေလးပါလား…အခု သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ၾက အၾကာႀကီးထိုင္လို႔ ေနာက္ေနေသးသည္။ မင္းဇင္ကလည္း သၾကၤန္ၿပီး တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ ေရာက္လာတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စကားေျပာလို႔ မၿပီးနိုင္ ျဖစ္ေနၾကတာ… မင္းဇင္ကေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ သေဘၤာတက္မဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ သူ႔အေဖဘက္က ဦးေလးကလည္း သေဘၤာသားေလ။
“အန္တီၾက တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာေပါ့”
“ေအးေပါ့ သားႀကီးရာ။ ေမေမက ေဖေဖဘက္က ရန္ကုန္ကိုလည္း လိုက္မေနနိုင္ဘူးေလ။ ေမေမ မာနႀကီးတာလည္း မင္းသိသားနဲ႔”
“ငါက မင္းသြားရင္ အန္တီတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာ ေတြးပူတာ..။ ‘ဦးလတ္’ကလည္း အိပ္ယာေပၚမွာ ပက္လက္ေလ”
“ငါသြားတာလည္း ေမေမ့အတြက္သြားတာ သားႀကီး ေရ…။ ငါ့ကို ေဖေဖ့အစ္မ ႀကီးေတာ္က တာဝန္ယူမယ္လို႔ ေျပာၿပီးသား။ ဦးေလးကေတာ့ သေဘၤာ မလိုက္ခိုင္းပါဘူး။ ႀကီးေတာ္ရဲ့ စည္းစိမ္ေတြရယ္ ဦးေလးရွာထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြက ငါပဲ အေမြရမွာေလ…။ ႀကီးေတာ္က ဒီမွာေတာင္ ၁၀ တန္း မေနေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္မွာပဲ တက္ေစခ်င္တာ…။ ငါကလည္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ သေဘၤာတက္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ၿပီးသားမို႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းေတာ့ ေမေမနဲ႔ ေနမယ္ဆိုၿပီး မသြားခဲ့တာေပါ့”
“မင္းက အစကတည္းက အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ပဲ။ ငါေတာင္ မသိရဘူး”
“မၾကဳံလို႔ မေျပာျဖစ္တာပါ သားႀကီးရာ…။ ေဖေဖ့ရဲ့ပင္စင္လစာရယ္ ဘဏ္တိုးေလးရယ္နဲ႔ ပိုက္ဆံသုံးရတာ အားမရဘူးကြာ…။ မင္းနဲ႔ အတူတူစီးခ်င္လို႔ ဝယ္တဲ့ အခု D-200 ေတာင္ ႀကီးေတာ္ ဝယ္ေပးလို႔ စီးရတယ္ကြာ”
မင္းဇင္အေနနဲ႔ ပိုက္ဆံေပါေပါမ်ားမ်ား ကိုင္သုံးခ်င္သူမို႔ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြၿပီး သုံးမယ္ဆိုတဲ့… အေတြးက သဘာဝက်ပါတယ္လို႔ သံဒိုင္ ျမင္မိသည္။ သံဒိုင္တို႔ အိမ္စီးပြားေရး အေနအထားကလည္း ဒီၿမိဳ႕မွာ ပိုက္ဆံရွိသူေဌးစာရင္း မဝင္ေပမဲ့ အရမ္းဆင္းရဲတဲ့ အထဲလည္း မပါဝင္ေပ။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ သံဒိုင္က ဂ်ပန္ D-200 ကို မႏၲေလးမွ စိတ္ႀကိဳက္ရွာၿပီး ဝယ္စီးျဖစ္သည္။ လူကငယ္ေသးၿပီး စီးခ်င္တဲ့ ဆႏၵပဲရွိတယ္။ စက္ပစၥည္းေတာ့ ေသခ်ာနားမလည္လို႔ နားလည္တဲ့ စက္ဆရာေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ဝယ္ခဲ့ရသည္။ D-200 ေကာင္ အင္ဂ်င္ပါဝါကို သံဒိုင္ သိပ္သေဘာက်ခဲ့သည္။ D-200 နဲ႔ ေရွ႕ဘီးေထာင္စီးရတဲ့ အရသာကို သိပ္မက္ေမာခဲ့သည္။
မင္းဇင္ ၉ တန္းႏွစ္ ေျပာင္းလာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ေတာင္ မစီးတတ္ေသး…။ ေဘာလုံးကန္ေကာင္းတဲ့ မင္းဇင္… သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့ မင္းဇင္… ဆိုင္ကယ္မွာေတာ့ သံဒိုင္ကို … ဆရာ ေခၚခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ သံဒိုင္က
” ဆိုင္ကယ္စီးတာ… ဆိုင္ကယ္ကစားတာကို ငါ သင္ေပးဖူးတဲ့ တပည့္ေတြထဲမွာေတာ့ ေမာင္ရင့္ကို အႀကိဳက္ဆုံး အားအရဆုံးပဲ။ ဆရာဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ့္တပည့္ ထြန္းေထာက္လာတာၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနရတာေပါ့”
လို႔ က်ီစားေတာ့ မင္းဇင္ကလည္း
“ဆရာကလည္း ဆိုင္ကယ္တစ္မ်ိဳးထဲပဲ ရတာ ေနာ္…။ သီခ်င္းဆိုရင္ အသံေၾကာင္နဲ႔ ေဘာလုံး ကန္ပါဆို ကြင္းထဲပတ္ေျပးေနတယ္…။ မိနစ္ ၉၀ ျပည့္လို႔ ပြဲသာၿပီးသြားတယ္၊ ေဘာလုံးနဲ႔ ေျခေထာက္ကို ေကာင္းေကာင္းမထိလိုက္ရဘူး”
“ဒါေတာ့ ငါ့တပည့္ရယ္ လူတိုင္းက ေနရာတိုင္းမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ္နိုင္မွာလဲ”
“ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြကန္တုန္းဆို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ပညာယူပါလို႔ ေျပာတာေပါ့…။ ၾကည့္! ဆရာလတ္ ေဘာလုံးထိန္းသိမ္းတာေတြ ဘယ္ေလာက္လွၿပီးဘယ္ေလာက္တိက်လဲ…။ ဆရာတို႔လည္း ေနာင္ေတာ္ေတြကန္တာ ၾကည့္ၿပီး ပညာယူ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာ”
သံဒိုင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အနိုင္မခံ အရွုံးမေပး က်ီစားတတ္ေပမဲ့ တစ္ကယ္ အေရးႀကီးလာၿပီဆိုရင္လည္း ခင္မင္မွု သံေယာဇဥ္က ႀကီးသည္။ တစ္ခါတုန္းက မင္းဇင္ ဒိုင္းပြဲမဟုတ္တဲ့ ခ်ိန္းကန္တဲ့ပြဲ … ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ဒဏ္ရာရၿပီး လဲေနေတာ့ ကြင္းထဲ ထိစိုးရိမ္တႀကီးေျပးလာလွမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကုန္းပိုးၿပီး သံဒိုင္က အိမ္ျပန္ေခၚခဲ့ရသလို… သံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ကစားရင္း ဆိုင္ကယ္လဲေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ က်ၿပီး အရိုးေတြက်ိဳးၿပီလားလို႔ ေဆးခန္းကို ထမ္းေျပးခဲ့ရတာက မင္းဇင္… ႏွစ္ေယာက္သား ခင္မင္မွုက ေဘးကေကာင္ေတြေတာင္ အားက်ေလာက္ခဲ့သည္။
မင္းဇင္က သံဒိုင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ “ဒိုး” ဇာတ္ကားထဲက ဦးေက်ာ္သူနဲ႔ ဦးစိုးသူလို ေျခစြမ္းျပခ်င္သလို… သံဒိုင္ကလည္း မင္းဇင္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ တစ္ေယာက္တစ္စီး ဆင္တူဝယ္စီးၿပီး ေရွ႕ဘီးေထာင္ျပခ်င္ခဲ့သည္။ သံဒိုင့္စိတ္ကူးေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးလိုက္တာက မင္းဇင္။ အေဖျဖစ္သူက အိပ္ယာထဲ လဲေနၿပီး အေမျဖစ္သူက လူမမာကို ျပဳစုရသူမို႔ စီးပြားေရးေကာင္းတဲ့ မိသားစုေတြလို ေန႔စဥ္ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းမရွိေပမဲ့ ရန္ကုန္က အေဖျဖစ္သူရဲ့အစ္မႀကီး (ႀကီးေတာ္) ဆီကို ဆိုင္ကယ္လိုခ်င္ေၾကာင္း ပူဆာေတာ့သည္။ ႀကီးေတာ္ျဖစ္သူကလည္း တူေတာ္ေမာင္ ပူဆာသမၽွ ဝယ္ေပးခ်င္သူ ဝယ္ေပးခဲ့တာမို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္အတူစီးခ်င္တဲ့ ငယ္သံဒိုင္ စိတ္ကူးလည္း အဆင္ေျပသြားခဲ့ရသည္။
“ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းကိုစီးသြား ေတာ့ ဟိုေကာင္ငၿဖိဳး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားေနရလဲ မသိဘူးကြာ… သူ႔အေဖကို ကားဝယ္ခိုင္းၿပီးေက်ာင္းကို ကားနဲ႔တက္ေတာ့တယ္။ စိတ္ဓာတ္တာမေကာင္းတာ အတိတ္ကံက ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတဲ့ေကာင္”
“ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိမွာပါ…။ ဒီေကာင္ ငၿဖိဳးကို ပိုက္ဆံရွိတဲ့ မိသားစုမွာ လူျဖစ္ခြင့္ရတာ ငါတကယ္အားက်တယ္ သံဒိုင္…။ မနာလိုမျဖစ္သလို ခုနက သားႀကီးေျပာသလို အတိတ္ကံေတာ့ တကယ္ေကာင္းပါလားဆိုၿပီး ေတြးမိပါတယ္…။ ဒါမဲ့ကြာ… ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ထက္ပိုတဲ့ မနာလိုစိတ္ရွိေနတာႀကီးက သိပ္ေအာက္တန္းက်ေနတာ သူ႔ကိုယ္သူ မျမင္မိဘူးနဲ႔တူတယ္”
“ငါနဲ႔က ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿငိေနတာပါဆို။ မင္းေရာက္လာၿပီး မင္းကလည္း ပြဲမွာပါဝင္လာေတာ့ ပိုဆိုးသြားၿပီေပါ့”
“ဒါေပါ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ငယ္သံဒိုင္နဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့ေကာင္က ဖင္လာခံပါမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းဇင္လတ္ကလည္း ေဆာဒီး! ေဆာဒီး!!!”
“ဒါနဲ႔ သားႀကီး… မင္း သူ႔ညီမ မီးမီးနဲ႔ ျဖစ္လိုက္ ေသးတယ္ေနာ္”
“ေအး… သူနဲ႔ ျပတ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေတာင္ မင္းကို ေသခ်ာ မေျပာျပရေသးဘူး”
“ေမးရမဲ့ ငါကကို မေမးနိုင္ေတာ့တာပါ မင္းဇင္…။ မင္းဟာက ဒီေန႔ျဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိ ျပတ္သြား၊ အသစ္နဲ႔ ျဖစ္ေနျပန္။ ငါတို႔ၿမိဳ႕က ေဆာ္ေတြေရာ ေက်ာင္းေပၚက ေဆာ္ေတြေရာ မင္းနဲ႔ေတြ႕မွပဲ အခ်စ္အဓိပၸါယ္ နားလည္ပုံရတယ္”
“အဟီး! အဲ့ေလာက္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မီးမီးနဲ႔ ျပတ္သြားတာက သူကငါ့ကို ျဖတ္သြား တာ…။ သူေျပာတဲ့ေန႔ကို ငါ မေမ့ဘူး။ ေတြးၿပီး ရယ္လည္းရယ္ခ်င္သလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိတယ္…။ သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ အဆင္မေျပတာသိရက္နဲ႔ ငါ့ကို အေျဖေပးရဲတဲ့ သတၱိကိုလည္း ေလးစားတယ္…။ ပိုက္ဆံရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ေမာက္မာတာေတြကေတာ့ သိပ္မကြာဘူးေပါ့…”
“သူတို႔ထက္ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး ခ်မ္းသာၿပီး သိပ္သေဘာေကာင္းတဲ့ လူေတြနဲ႔လည္း မေတြ႕ဖူးလို႔ ေနမွာပါ မင္းဇင္”
“အမွန္ေပါ့… ထားပါကြာ… သူက ငါ့ကိုခ်ိန္းလို႔ သြားေတာ့ “ကိုလတ္… မီးေျပာစရာရွိတယ္” တဲ့။ ငါလည္း “ေျပာေပါ့ မီးေလးရယ္” လုပ္လိုက္ေတာ့…” မီးကို ေမ့လိုက္ေတာ့” တဲ့။ ငါလည္း အံ့ၾသသြားတာေပါ့။ ေဆာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို ငါက အရင္ျဖတ္ခဲ့တာ မင္းလည္းသိသားနဲ႔။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ မီးေလးရယ္” ေမးလိုက္ေတာ့…
“ကိုလတ္ကို မီးက လက္ထပ္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ခဲ့ တာ…။ ကိုလတ္ အရင္က ဘယ္ေလာက္ ရွုပ္ခဲ့ရွုပ္ခဲ့ ခြင့္လႊတ္တယ္တဲ့”။ ငါလည္း…… “ဒါဆို ဘယ္ေၾကာင့္…” လို႔ အဲဒီဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ စကားရပ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ကိုလတ္လည္း မီးကို လက္ထပ္ဖို႔ထိ ရည္ရြယ္ထားတာ ဘာညာ မေျပာခ်င္ဘူးေလ…။ တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ လိမ္ေျပာတာ မပါေအာင္ ထိန္းထားရတာေပါ့… အဟီး ဟီး!။ ငါက စကားေျပာရပ္ ေဆြးေဆြးေလးပုံစံလုပ္ၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့မွ… သူက ” မီး ဖင္မခံခ်င္ဘူး ကိုလတ္…။ အခု သုံးခါပဲ ေတြ႕ခဲ့တာမွာ မီးဖင္ကို ကိုလတ္ ႏွစ္ခါလုပ္တယ္…။ ကိုလတ္ကို ယူလိုက္ရင္ မီး တစ္သက္လုံး ဖင္ခံရမွာ…။ မီး မခံနိုင္ဘူး ေနရခက္တယ္” တဲ့”
“ဟာကြာ!”
မင္းဇင္ျပန္ေျပာျပတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ သံဒိုင္ ရယ္ခ်င္မိေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္။ မင္းဇင္ဆိုတဲ့ေကာင္ ဘယ္လိုေတြေတာင္ ေသာင္းက်န္းလိုက္လို႔လဲ။
“မင္း တအားၾကမ္းလိုက္လို႔လား”
တအားၾကမ္းလိုက္တယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ပုံမွန္ပါပဲ…။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္ဘူး ထန္တယ္… သားေရ …။ ပထမဆုံးေတြ႕တဲ့ေန႔က သုံးခါ လုပ္လိုက္မွ ျပန္သြားေတာ့တယ္…။ ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ေတာ့ ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းၿပီး လုပ္ေနရင္းက သူ႔ဖင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး လုပ္ခ်င္လာတာ…။ သူ႔ဖင္က အရမ္းသာမႀကီးတာ ဖင္က ငက်စ္ေလးေလ။ ငါက ဖင္ႀကီးႀကီးေတြ သိပ္မႀကိဳက္တာ မင္းလည္း သိပါတယ္”
ဒီေနရာမွာေတာ့ မင္းဇင္နဲ႔ သံဒိုင္ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ၾကဘူးေလ…။
“သူ႔ဖင္ေလးၾကည့္ၿပီး လုပ္ခ်င္လာလို႔ ေျပာေတာ့ သူကလည္း လက္ခံတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့…။ ၿပီးၾကေတာ့ “ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္ ကိုလတ္ရယ္ နာတယ္တဲ့”။ အဲ့လို ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အေတြ႕မွာ ေတာင္းလုပ္ေတာ့လည္း ေပးတာပဲ…။ ငါလည္း အဲ့အႀကိမ္မွာေတာ့ ပစၥည္းကို မလုပ္ေတာ့ပဲ ဖင္ခ်ည္းပဲ ႀကိတ္လိုက္ခဲ့ေတာ့တာ”
“အိမ္ေရာက္မွ တစ္ခုခု အဆင္မေျပတာျဖစ္လို႔ ေနမွာေပါ့”
“ဟုတ္မယ္ သံဒိုင္…။ ငါက သူေျပာတာကို ရယ္ခ်င္တယ္ဆိုတာက “မီးတစ္သက္လုံး ဖင္မခံနိုင္ဘူး” ဆိုတဲ့ အေျပာေလးကိုပါ…။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာက ငါ့ေၾကာင့္ ဒီလိင္ကိစၥကို ထပ္လုပ္ရမွာ ေၾကာက္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိတာ”
“အဲဒါေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး သားႀကီးရာ…။ သူေျပာတာလည္း ရွင္းရွင္းေလး။ ဖင္မခံနိုင္ဘူးလို႔ပဲ ေျပာတာ ဟိုဟာမခံနိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတာ မပါဘူးေလ…။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ကိစၥကိုမွ ေၾကာက္သြားရင္ သူေလာက္မိုက္တဲ့ အမိုက္မ ေလာကမွာ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ…။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ေနာက္ဆို ဖင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး မီးေလးရယ္လို႔ ကတိေပးရင္ ျပတ္ခ်င္မွ ျပတ္မွာပါ”
“အိုက္စ္!အိုက္.. အိုက္အိုက္စ္အိုက္… ငါတပည့္ႀကီးေတာင္ ေတြးတတ္ေနၿပီပဲ…။ မင္းေျပာသလိုေတာ့ ကတိမေပးလိုက္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အတိုင္း ” မီးေလးသေဘာပါ… မီး ေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ ကိုလတ္ ေက်နပ္တယ္” လို႔ လုပ္လိုက္ရတာ။ ဒါနဲ႔… သားႀကီးလည္း အေတြးအေခၚေတြ သိပ္တိုးတက္ေနပါလား”
“ေနစမ္းပါကြာ ငါ သင္ေပးခဲ့လို႔ လူလားေျမႇာက္လာတာကို…”
“ငယ္သံဒိုင္ သား! အဲဒါက ဆရာလတ္ ေျပာရမဲ့ စကားေတြပါ…။ မိန္းမတဲ့ ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိလို႔ ဆရာလတ္ ႀကံေပးခဲ့ရတယ္ေလ”
မင္းဇင္လတ္ေျပာတာ မွန္သည္။ သံဒိုင္ ျမသႏၲာကို လိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္… မင္းဇင္ ဘယ္ကဘယ္လို ခ်ိတ္မိခဲ့တယ္မသိ။ သံဒိုင္တို႔ ငွားေနတဲ့အိမ္ကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ သံဒိုင္နဲ႔ မင္းဇင္ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ အမ်ားေနတဲ့ အေဆာင္မွာ မေနျဖစ္ခဲ့။ အိမ္ရွင္ မေနတဲ့ အိမ္မ်ိဳးကို ငွားေနခဲ့သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အဖို႔ အိမ္ရွင္ပါေနတဲ့ အိမ္ၾက အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္။ နယ္ဘက္ဆိုေတာ့ ငွားခေတြကလည္း ေဈးမႀကီးပါ။
ႏွစ္ေယာက္ထဲ ငွားေနတဲ့ အိမ္ကို အျပင္သြားေနတဲ့ မင္းဇင္ ေဆာ္ႀကီးတစ္ေပြ အိမ္ကို မလာသည္။ သံဒိုင္က အစက ဘာမွမသိေသး။ ေနာက္မွ အျမဲတမ္းလုပ္စားေနတဲ့ ျပည့္တန္ဆာ လုံးလုံးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး…။ ပိုက္ဆံလိုေနတာေရာ ေက်ာင္းသားေတြဆိုတဲ့ အသိေရာေၾကာင့္ မင္းဇင္ ေဈးညႇိေခၚလာရာကို လိုက္လာခဲ့တာလို႔ သိရသည္။ မင္းဇင္က ႏွစ္ေယာက္တည္းပါပဲလို႔လည္း ေျပာခဲ့ရေသးတယ္တဲ့…။
မင္းဇင္က သံဒိုင္ကို အရင္လွုပ္ရွားခိုင္းခဲ့သည္။ ၿပီးမွသူ႔အလွည့္…။ ငယ္သံဒိုင္တို႔ အဲ့ညက မေရာက္ဖူးတဲ့ ခရီးရွည္တစ္ခုကို မွတ္မိေအာင္ ႏွစ္ႀကိမ္သြားခဲ့လိုက္သည္။
“အဲဒီ အစ္မႀကီးနဲ႔ လမ္းမွာ တစ္ခါျပန္ေတြ႕ေသး ေတာ့ ေျပာပါတယ္ သားႀကီးရာ မင္းအေၾကာင္း ေတြကို”
“ဘာေတြေျပာတာလဲ”
“မိန္းမပစၥည္း အျပင္မွာမျမင္ဖူးလို႔ ၾကည့္ပါဦးမယ္ေျပာၿပီး မီးျခစ္ျခစ္ၿပီး ၾကည့္တာရယ္…။ လူက အေတြ႕အၾကဳံမွမရွိလို႔ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္တတ္ေပမဲ့ ေပါင္ၾကားက အငယ္ေကာင္ကေတာ့ သိပ္သန္မာထြားႀကိဳင္းတယ္ ဆိုတာေပါ့…။ ေလာကႀကီးမွာ လူမွန္ ေနရာမွန္ မရွိတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးကြာ။ ဒါမ်ိဳး မင္းဇင္လတ္တို႔ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရရင္ ပြဲၿပီးၿပီ”
“ဆုေတာင္းေနေလ ငါ့ကို မနာလိုေနတာ ဟုတ္”
“မနာလိုတာမဟုတ္။ ပစၥည္းေကာင္းရွိၿပီး အသုံးခ်တတ္ေအာင္ ၾကည့္သာလုပ္”
ငယ္သံဒိုင္က ကာရံေခၚၿပီး စကားေျပာလိုက္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ကလည္း အထာနပ္ၿပီးသားမို႔ ကာရံစကားနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။
“ေအးကြာ! သားႀကီးရဲ့ ပစၥည္းေကာင္းႀကီးကို။ အခုက ျမသႏၲာနဲ႔လည္း ျပတ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူမ်ား ကိုင္တြယ္စားသုံးခြင့္ရမလဲ မသိ”
မင္းဇင္ အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ သံဒိုင့္မ်က္လုံးထဲမွာ အန္တီႏုလြင္ မ်က္ႏွာက ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာလိုက္တာမို႔ ေခါင္းရမ္းၿပီး အေတြးျမင္ကြင္းကို အတင္းေဖ်ာက္လိုက္ရသည္။ မင္းဇင္ ရိပ္မိသြားမွာလည္း စိုးရိမ္တာမို႔ စကားေတြပဲ ဇြတ္ေျပာလိုက္မိသည္။ ဘာေတြေျပာမိမွန္း မသိလိုက္ေအာင္ အာ႐ုံတဒဂၤ ေထြျပားသြားခ်ိန္မွာ……
“ဘာေတြကို ေခါင္းရမ္းေနတာလဲ သားႀကီး…။ မင္းေပါင္ၾကားက ဟာမ်ိဳး……”
“ဘာ! ဘာေျပာလိုက္တာလဲ မင္းဇင္”
“မင္းေပါင္ၾကားကဟာမ်ိဳး င့ါေပါင္ၾကားမွာလည္း ရွိရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဘာလဲကြာ… ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔”
“မင္း ဆုေတာင္းကို စဥ္းစားေနလိုက္တာကြ…။ ငါေပါင္ၾကားကဟာ မင္းေပါင္ၾကားထဲ ေရာက္ခ်င္တာ ဟလား!။ ေနရာလြဲၿပီး ေပါင္ၾကားထဲမေရာက္ပဲ ဖင္ၾကားထဲ ေရာက္သြားမွ ျပႆနာ တက္သြားမယ္ေနာ္ သားႀကီး ဟင္း!ဟင္း!”
“ဟယ္! အဲလိုဆို… ကိုကိုက ဒီက မိဇင္မကို သနားဦးေပါ့လို႔”
မင္းဇင္က ေဂ်ာ္ရကီးေလသံနဲ႔ ျပန္ေျပာအၿပီးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္မိေတာ့သည္။
“လစ္စို႔! သားႀကီး အိမ္ေတြက ေမၽွာ္ေလာက္ၿပီ”
“ေအး.. သြားမယ္ေလ…။ မနက္ပိုင္းကတည္းကဆို ေတာ့ စိတ္ေတာင္ပူေနေလာက္ၿပီ…။ စကားေတြက ေျပာစရာေတြကို အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္”
“ေနာက္ရက္ေပါ့ မင္းဇင္ရာ”
သံဒိုင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာၾကပါေတာ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာမွ… သံဒိုင္က မင္းဇင္ေျပာတဲ့ “သားႀကီးရဲ့ ပစၥည္းေကာင္းႀကီးကို ဘယ္သူမ်ား ကိုင္တြယ္စားသုံးခြင့္ရမလဲ မသိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ ျပန္ၾကားေနမိေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းေတြဆုံလာလို႔ အန္တီႏုလြင္ငို ကိုင္တြယ္စားသုံးသြားရင္ မင္းငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔လို႔ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္တယ္…။
…………………………………………………………
အခန္း ( ၃ )
“မင္းဇင္တို႔အိမ္ သြားလည္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”
“မေန႔ကေလာက္ေတာ့ ေနာက္မက်နဲ႔ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဗ် ”
သံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ေအာ္ကာ စက္နိုးၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ မင္းဇင္နဲ႔ ေျပာစရာေတြ ရွိေသးသည္။ မင္းဇင္တို႔ၿခံေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ၿခံတံခါးကဖြင့္ထားၿပီးသားမို႔ အိမ္ေရွ႕ထိေရာက္ေအာင္ စီးသြားလိုက္မိသည္။ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး ေခၚၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွျပန္မထူးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဦးလတ္အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ဦးလတ္ကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဦးလတ္ကလည္း “ဝူး ဝါး ဝူး ဝါး” နဲ႔ ျပန္ႏွုတ္ဆက္သည္။ သံဒိုင္မလာတာ ၾကာရင္ေတာင္ ဦးလတ္က အမွုအရာ နဲ႔ ေမးေၾကာင္း မင္းဇင္ တစ္ခါေျပာဖူးသည္။
အိမ္ထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိတာနဲ႔ ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ တစ္ေနရာရာ သြားတယ္နဲ႔ တူပါသည္။ အိမ္ျပင္ေရာက္မွ ၿခံဝန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့… အန္တီႏုလြင္ သရက္ပင္ခြဆုံမွာ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္တင္လို႔ ဘာျဖစ္မွန္းေတာ့ သံဒိုင္ မသိရေသး။ အန္တီ ရွိရာဆီ အေျပးေလး ေျပးသြားလိုက္သည္……။
” ဘာျဖစ္တာလဲ အန္တီ… ဟာ…”
အန္တီႏုလြင္ရယ္ေလ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ခပ္ျမင့္ျမင့္ျဖစ္တဲ့ သရက္ပင္ခြၾကားမွာ ညႇပ္ေနသည္။ သရက္ပင္ေပၚတက္ၿပီး.. သရက္သီးကင္း ( အလုံးသိပ္ မႀကီးေသးတဲ့ သရက္သီး) တက္ခူးတယ္ ထင္တယ္။ သရက္ပင္ေပၚက အဆင္းမွာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေျမႀကီးေပၚေရာက္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္က အပင္ခြၾကားမွာ ညႇပ္ေနပုံရသည္။ သံဒိုင္ အနား ေရာက္သြားေတာ့ ျဖဴတဲ့မ်က္ႏွာ နီေနၿပီ။ မ်က္ရည္ ေတြလည္း က်ေနတယ္။ နာေနတာ ေနပါေပါ့………။
“သား ေမာင္ငယ္ အန္တီ့ေျခေထာက္ကို ဆြဲထုတ္ ေပးပါဦး နာလိုက္တာကြယ္”
“ဟုတ္ အန္တီ”
ေရွ႕တည့္တည့္က ဝင္လာလိုက္တဲ့ သံဒိုင္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ “ဗေလာင္ဆူ” သြားရသည္။ အန္တီက သစ္ပင္ေပၚ တက္တာမို႔ လုံခ်ည္ကို ခပ္တိုတို ဝတ္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူသည္။ ေျခေထာက္ညႇပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ခြဆုံကလည္း နည္းနည္းျမင့္ေလေတာ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ေမြးရာပါ ပစၥည္းႀကီးက အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ အေမႊးေတြနဲ႔ မည္းနက္ရွုပ္ယွပ္ခပ္ေနသည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ က ေျမႀကီးေပၚမွာ တစ္ဖက္က ခြဆုံေပၚမွာမို႔ သံဒိုင္ ကို အားရပါးရ ၾကည့္စမ္းပါ ဆိုၿပီး ျဖဲျပထားတဲ့ အေနအထား ျဖစ္ေပမဲ့ ေသခ်ာလည္း မၾကည့္ရဲဘူးေလ…။ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ေနတာေတာ့ အမွန္ပင္……။ တံေထြး တစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်အၿပီးမွ……
“လုပ္ပါ ေမာင္ငယ္ရယ္ အန္တီ့ကို ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးစမ္းပါ”
အန္တီႏုလြင္ အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ သံဒိုင္ “ဟိုက္ကနဲ” ျဖစ္ၿပီး ေမြးရာပါ အငယ္ေကာင္က “ေျဖာင္းကနဲ” တန္းေထာင္လာပါေတာာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္ ေျပာလိုက္တာက တစ္မ်ိဳး… သူ ခံစားမိသြား တာက အဓိပၸါယ္ တစ္မ်ိဳးမို႔…။
အန္တီ့ေျခေထာက္ကို ေဘးကေန ခက္ခက္ခဲခဲ ထုတ္ယူေနရသည္။ အန္တီကလည္း သံဒိုင့္လည္ပင္းကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဖက္လိုက္ေတာ့ သံဒိုင္က တစ္ဖက္က ေျခေထာက္ကိုမ က်န္တစ္ဖက္က အန္တီ့ခါးကို ဖက္ၿပီး ထိန္းထားလိုက္ရသည္။အန္တီႏုလြင္ကို ဒီလိုဖက္ၿပီး ေျခေထာက္ကို ကိုင္ထားရေတာ့ သံဒိုင့္စိတ္ထဲမွာ ခံစားမွုေကာင္းေနသည္။ ေျခေထာက္ခြဆုံက လြတ္ေရးကို အဓိက မထားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီအေနအထား ဒီပုံစံေလးပဲ တစ္ေန႔လုံး ေနသြားရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိေအာင္ ေတြးလိုက္သည္။ ဖြံ့ထြားတဲ့ ရင္သားဆိုင္ေတြက သံဒိုင့္ရင္ဘတ္ကို ထိထိမိမိ ဖိထားသလိုျဖစ္ေတာ့ ႏူးညံ့အိစက္တဲ့ အေတြ႕တစ္ခုကိုလည္း သံဒိုင္ ခံစားလိုက္ရတာေပါ့…။
သံဒိုင္ ညာဖက္လက္က ေျခေထာက္ကို မထုတ္ေနရာမွ လက္ေခ်ာ္သြားသေရာင္ လုပ္ၿပီး အန္တီႏုလြင္ရဲ့ အေမႊးမ်ားမ်ားနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ ပစၥည္းႀကီးကို အုပ္မိေအာင္ ကိုင္လိုက္သည္။ ။
“အ.. အင့္”
အန္တီဆီက နာလို႔မဟုတ္ပဲ ညီးသံတိုးတိုးေလး ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ အန္တီ့ပစၥည္းအေပၚ အုပ္ကိုင္မိေနတဲ့ လက္ကို မဖယ္ကြာခ်င္ေပမဲ့ ၾကာၾကာ မသင့္ေတာ္လို႔ ေျခသလုံးဆီကိုပဲ ေျပာင္းကိုင္လိုက္ရသည္။
“ေျမႀကီးေပၚက ေျခေထာက္ကို ေျခဖ်ားေလး ေထာက္လိုက္ အန္တီ…။ ၿပီးမွ ေနာက္ကို လူယိုင္လဲလိုက္။ မလဲေစရဘူး က်ေနာ္ ထိန္းထားတယ္”
အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္လိုက္သလို သံဒိုင္ကလည္း ကိုင္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ကို မၿပီးဆြဲလိုက္တာမို႔ ထုတ္ယူလို႔ ရသြားပါေတာ့သည္။
“ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးကလည္း တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္ခက္ခဲလိုက္တာကြယ္… ဟူး”
အန္တီ ေျပာလိုက္ေတာ့ သံဒိုင္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္ေပမဲ့ လက္ေခ်ာ္သြားတဲ့ ပုံစံလုပ္ၿပီး အန္တီ့ဟာႀကီး ကိုင္လိုက္တာကို သိမ်ားသြားသလား စိုးရိမ္သြားမိသည္။ သံဒိုင္ စိုးရိမ္မွုမ်ားေပမဲ့ အန္တီ သတိမထားမိလိုက္ဘူး ထင္သည္။ ဘာမွမ ေျပာေတာ့ပဲ ေျမႀကီးေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ ေထာက္ကာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ေကြး တစ္ဖက္ကိုဆန႔္ၿပီး ထိုင္ေနပါေတာ့တယ္…။
“ေမာလည္းေမာတယ္ နာလည္းနာတယ္ သား ရယ္”
“အိမ္ေပၚေရာက္မွ ေဆးလိမ္းေပးမယ္ေလ အန္တီ”
“ရပါတယ္ကြယ္ အန္တီပဲ လိမ္းပါ့မယ္…။ သရက္သီးကင္းေလးေတြ မ်ားလို႔ ေထာင္းစားမယ္ဆိုၿပီး တက္ခူးတာပါကြယ္။ ေအာက္ကေနလည္း ဂ်ိတ္နဲ႔ မမွီဘူးေလ”
“မင္းဇင္က ဘယ္သြားလို႔လဲ အန္တီရယ္”
“သားသူငယ္ခ်င္းက မနက္ပိုင္းကတည္းက ထြက္သြားတာ ျပန္မလာေသးဘူးေလ”
“ေနာက္ကို အန္တီ တက္မခူးပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ခူးေပးပါ့မယ္”
“ေအးပါကြယ္ အား… ကၽြ တ္… ကၽြတ္”
“ေျခေထာက္က နာေနမွာေပါ့ အန္တီရယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ တြဲပို႔ေပးမယ္ ..”
အန္တီ့ကို ေပြ႕မေခၚနိုင္တာမို႔ နာေနတဲ့ ေၿခ ေထာက္ဘက္ကေန တြဲၿပီး ေခၚလာရၿပီေပါ့…။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အေနာက္တိုင္းက ဗလေတာင့္ေတာင့္လူမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္မိသည္။ အဲဒါမွ အန္တီႏုလြင္ ကို ေပြ႕ေခၚနိုင္မွာေလ။ တြဲေခၚေနရင္း သံဒိုင့္မွာ အန္တီႏုလြင္ဆီက ေခၽြးနံ့သင္းသင္းေလးရတယ္။ ေခၽြးနံ့ဆိုတာမ်ိဳးက မေမႊးပဲ နံတာမ်ားေပမဲ့ အခု အန္တီ့ဆီ ကရတဲ့ ေခၽြးနံ့ကေတာ့ မနံတာေသခ်ာသည္။ သုံးရက္ေလာက္ ေရမခ်ိဳးရရင္ေတာ့ နံေကာင္း နံနိုင္ေပမဲ့ အခုလို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ထြက္ထားတဲ့ ေခၽြးမို႔ထင္ ခပ္သင္းသင္းေလးမို႔ ရွူရတာကို အားမရနိုင္ေအာင္ပင္…။ သံဒိုင္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကရင္း ရပ္ကြက္ထဲက လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာတာေလး သတိရမိသည္။
” ကိုယ္ကခ်စ္ေနရင္ သူ႔အီးနံ့ေတာင္ ေမႊးေနတာ”
ဆိုတာေလး…။ သံဒိုင္တို႔က ဒါမ်ိဳး လက္မခံနိုင္သူမို႔လုံးဝျငင္းဆန္ခဲ့ၾကသည္။ “အတိႆရဝုတၱိ” အလကၤာကို နားလည္ေပမဲ့ သဘာဝလြန္ေအာင္လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ဖြဲ႕ဆိုရင္ၾက မႀကိဳက္တတ္ဘူး။ သေဘာတရားကကို အလြန္အမင္းလို႔ ဆိုေပမဲ့ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ သဘာဝက်ေစခ်င္သည္။ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ အီးနံ့လည္း မေမႊးနိုင္ေပမဲ့ ေခၽြးနံ့ကေတာ့ သင္းသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ခါနီးမွ “ေမာလို႔ ခဏရပ္လိုက္” တဲ့။ ၿပီး အန္တီက သံဒိုင့္ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ သူမလက္နဲ႔ အေပၚအဝတ္တန္းကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ လက္ျပတ္အကၤ်ီဝတ္ထားတာမို႔ သံဒိုင့္ အၾကည့္က ဂ်ိဳင္ ကိုပါ ၾကည့္မိသြားရသည္။ အန္တီက ဂ်ိဳးေမႊးေတြကို ႏွုတ္ထားတာလား ရိတ္ထားတာလားေတာ့ မသိ။ ဂ်ိဳင္းေမႊးငုတ္စိ့ေလးပဲ ေတြ႕ရသည္။ သံဒိုင္က ျပဴးျပဲၾကည့္ေနေတာ့……
“ဘာၾကည့္တာလဲ သားရယ္”
“အန္တီက အေမႊးသန္တဲ့သူမို႔ ဂ်ိဳင္းေမႊးေတြမ်ား အမ်ားႀကီးေပါက္သလား ၾကည့္တာပါ”
“အခုေတာ့ ဘယ္လိုေတြ႕ရလဲ”
“လွယုံပဲ ေပါက္တာပါ။ ရႊံစရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ အမ်ားႀကီး မေပါက္ဘူး အန္တီ…။ တစ္ခါေလာက္ အရွည္ထားၾကည့္ပါလား။ က်ေနာ္ ၾကည့္ခ်င္လို႔”
“ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကြယ္”
အန္တီႏုလြင္ အဲ့လိုျပန္ေျပာေပမဲ့ အရွည္ထားၿပီး ျပမယ္ဆိုတာ သံဒိုင္ အလိုလိုသိလိုက္သည္။ အန္တီ့ကို ေနရာစုံၾကည့္ၿပီး ႏွစ္သက္ေနပါလားလို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးမိသြားရသည္။
“သားရယ္ ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး မၾကည့္ပါနဲ႔လားကြယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း မိန္းကေလးေတြကို ဒီလိုပဲ ၾကည့္တာလား”
“စိတ္မဝင္စားလို႔ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ သူတို႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္မွန္းသိရင္ေတာင္ မသိခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ေနခဲ့တာ အန္တီရ”
“အန္တီ့ သားႏွစ္ေယာက္လုံးက လူေခ်ာေတြဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနၾကမွာေပါ့”
“က်ေနာ္က အန္တီ့သားအရင္းႀကီးေလာက္ မေခ်ာေတာ့ ေဆာ္မၾကည္ပါဘူး…။ မင္းဇင္ကမွ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မင္းသားရွုံးမဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ အန္တီေျပာသလို ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာေပါ့”
“ဟင့္ အင္း.. အိမ္က သားျဖစ္သူက အသားျဖဴသူမို႔ ႐ုပ္သန႔္တာပဲ ရွိတာပါ…။ ေဟာဒီက ‘ဝါႏုႏုလြင္’ ရဲ့ ဝမ္းမနာသားေလာက္ အၾကည့္မခံဘူး ဆြဲေဆာင္မွု မရွိဘူးေလ”
“ဟာဗ်ာ အန္တီ”
သံဒိုင္ ေယာကၤ်ားသားတစ္ေယာက္မို႔ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ေပၚတင္ႀကီး ေျပာျပေနေတာ့ ရွက္သြားမိသည္။ နားရြက္ေတြ ေထာင္သြားတယ္ ထင္လိုက္သည္။
“အ ဟင္း ဟင္း ကိုလူပ်ိဳ ရွက္သြားတယ္နဲ႔ တူ တယ္..။ ေမာင္ငယ္ကမွ တကယ္ေခ်ာတာလို႔ အန္တီေတာ့ ျမင္တယ္။ အသားညိဳတဲ့သူမို႔ လူၾကားထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အေရာင္မွိန္တယ္ ထင္ရေပမဲ့ ေသခ်ာၾကည့္ေလ… ေယာကၤ်ားပီသေလပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
သံဒိုင္ ေက်နပ္ေအာင္ပဲေျပာတာလား အမွန္ေျပာတာလားဆိုတာေတာ့ အန္တီကိုယ္တိုင္မွပဲ သိပါလိမ့္မည္။ အိမ္ထဲထိ အန္တီ့ကို လိုက္ပို႔ေပးၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့…
“အိမ္ေရာက္ရင္ လက္ေဆးလိုက္ဦး…။ ညာဖက္ လက္ကို ေသခ်ာေဆးေနာ္ သား”
လို႔ အန္တီက ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေတာ့………
………………………………………………….
အခန္း ( ၄ )
“ဟာ! ေမာင္ငယ္ တစ္ေယာက္တည္းလား…။ ငါတို႔ ဒီဝိုင္းမွာ ထိုင္ဦးမယ္ကြာ…။ တစ္ျခားဝိုင္းေတြမွာလည္း လူေတြျပည့္ေနလို႔”
“ရပါတယ္… ထိုင္ပါ။ က်ေနာ္လည္း ဒီတစ္ခြက္ ၿပီးရင္ ျပန္ေတာ့မွာ”
“အာ! ထိုင္စမ္းပါဦး… ေသာက္ပါဦး။ မင္းေသာက္ တာလည္း ငါတို႔ရွင္းမယ္။ မ်ိဳးပိုင္နဲ႔ ငါ ညက ဖဲနိုင္ထားလို႔…။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီမွာပဲ ထိုင္ရေအာင္ကြာ…။ မိတ္ေဆြ ရဲႀကီးလည္း ထိုင္ဗ်ာ”
သံဒိုင္ လက္က်န္ျဖတ္ၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္မယ္ စိတ္ကူးလိုက္မိသည္။ ညပိုင္း တစ္ေယာက္တည္း ေအးေဆး ဘီယာလာစုပ္ရင္း မေန႔ကကိစၥကို ျပန္ေတြးၿပီး အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ပုံရိပ္ေတြ ျပန္ရွာေနမိတာမွ… သံဒိုင္ သိပ္မၾကည္ခဲ့တဲ့ ကိုစိုးေမာင္တို႔အဖြဲ႕က ထိုင္စရာ ဝိုင္းအား မရွိလို႔ သံဒိုင္တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနေသာဝိုင္းကို လာထိုင္ၾကေတာ့သည္။ ကိုစိုးေမာင္တို႔က အားလုံး ေလးေယာက္…။ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သံဒိုင္ မျမင္ဖူးဘူး။ ဧည့္သည္ျဖစ္ေလာက္သည္။ သူတို႔လည္းထိုင္ၿပီး ဘီယာေတြ အျမည္းေတြ မွာေနၿပီမို႔ ခုနက ေတြးလက္စအေတြးပဲ ေခါင္းထဲျပန္ ေရာက္လာျပန္သည္…။
အန္တီႏုလြင္က သူ လက္ေခ်ာ္ေရာင္ျပဳၿပီး တမင္ကိုင္လိုက္တာ မသိေလာက္ဘူး ထင္ေနေပမဲ့ သူျပန္ခါနီးမွ လက္ေဆးဦးေနာ္လို႔ မွာလိုက္ပုံေထာက္ေတာ့ သိသြားတယ္နဲ႔ တူသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ မင္းဇင္ဆီကို မသြားျဖစ္ခဲ့။ ညေနက ေဘာလုံးကြင္းနားမွာေတာ့ ခဏေတြ႕လိုက္ရသည္။
ညဘက္ ဘီယာစုပ္မွာလို႔ သံဒိုင္ ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းဇင္က မလာေတာ့ဘူးလို႔ တစ္ခါတည္း ေျပာသြားသည္။ မင္းဇင္က အရက္ဘီယာ ဝါသနာမပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္လည္း မႀကိဳက္တတ္ဘူး…။ သံဒိုင္တို႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီ ဆိုရင္လည္း ကာက်က္နဲ႔ မုန႔္ပဲ မွာစားသည္။ (ကာက်က္= အကာရည္ပဲက်က္႐ုံ ျပဳတ္ထားေသာ ၾကက္ဥ half boil၊ သံဒိုင္တို႔ေဒသက ေခၚတာ လြယ္ကူရွင္းလင္းသည္…။ အကာရည္ပဲ က်က္ေအာင္ ျပဳတ္ထားေသာ ၾကက္ဥကို ကာက်က္)……
“လူေတြဗ်ာ စီးပြားေရးေတြ မေကာင္းၾကဘူး ေျပာၿပီး… ေဟာ ဒီည စိုးေမာင္တို႔ ဘီယာခ်မလို႔ လာေတာ့ ထိုင္စရာေနရာေတာင္ မရွိဘူး…။ ကိုင္း!ဘယ္လို လုပ္မလဲဗ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး မိတ္ေဆြ ရဲႀကီးေရာ”
သံဒိုင္ ဒါေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ေသာက္ၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုစိုးေမာင္က ဘီယာခြက္တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ ေသာက္ရေသးလို႔။ ေလးခြက္ေလာက္ ဝင္သြားၿပီးရင္ သူေျပာတာပဲ နားေထာင္ရေတာ့မည္။ ဘယ္မိန္းမကို ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ လုပ္လိုက္တာမွာ အဲ့မိန္းမ အိပ္ယာထဲကကို မထနိုင္ေတာ့တာ ဘာညာ ပိုပိုသာသာ ႂကြားလုံးေတြ ၾကားရေပေတာ့မည္။ အခု ကိုစိုးေမာင္ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကလည္း နိုင္ငံေရးလိုလို… လူအမ်ားကပဲ ေသာက္ပိုလုပ္ၿပီး ေျပာေနၾကတာ လိုလို။ လူအမ်ားက မဟုတ္တာေျပာေနၾကတာ သူ ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ အကြက္နဲ႔။ သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ဧည့္သည္ကေတာ့ သူ႔ေမးခြန္းလည္းမေၿဖ ဘာမွလည္း မေျပာေသးဘူး။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွေျပာနိုင္မဲ့ လူေတြ မဟုတ္မွန္း သံဒိုင္ သိသည္။
တစ္ေယာက္က ေဈးမွာ ၾကက္သားေရာင္းတဲ့ ၾကက္သားသည္ ကိုခ်စ္။ မိန္းမေၾကာက္ရသူ…။ ကိုစိုးေမာင္လို ၾကာကူလီ လုပ္ဖန္စားခ်င္ေပမဲ့အစြမ္းအစမရွိသူ…။ သူမ်ားေျပာတာ လိုက္နားေထာင္ၿပီး သေရက်ေနရသူ။ တစ္ေယာက္က ဖဲသမား ေလာင္းကစားသမား ကိုမ်ိဳးပိုင္…။
ကိုစိုးေမာင္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ဘယ္သူမွ ဆက္မေျပာတာနဲ႔ သံဒိုင္ပဲ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“လူေတြလည္း အလုပ္ေတြ အဆင္မေျပေတာ့ စိတ္ညစ္ၿပီး အရက္ေတြ ဇြတ္ေသာက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္သလို ခင္ဗ်ားလို ဖဲနိုင္လာတာမ်ိဳး ခ်ဲေပါက္လာတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲဗ်ာ။ ဒီဆိုင္မွာ အျမဲတမ္း လူစည္ကားေနတယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…။ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ ေန႔စဥ္ဝင္ေငြနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္လူ ဘယ္လိုလုပ္ ေန႔တိုင္း ဘီယာ ေသာက္နိုင္မွာလဲဗ် …။ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့သူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့”
“ေမာင္ငယ္… မင္းမိဘေတြေတာ့ မင္းကို ပညာ သင္ဖို႔ ေငြကုန္ခံရတာ တန္သြားၿပီ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ် ”
“မင္းထက္အသက္ႀကီးတဲ့ မ်ိဳးပိုင္နဲ႔ ငခ်စ္ေတာင္ လူသာႀကီးတာ ဘာမွမသိဘူးေလ”
“မဆိုင္ပါဘူး ကိုစိုးေမာင္ရာ ကိုယ့္သဘာဝနဲ႔ ကိုယ္ ပါ”
“ထားပါလိုက္ပါေတာ့ကြာ…။ ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ ။ ဒီက မိတ္ေဆြႀကီးက မင္းသူငယ္ခ်င္း မင္းဇင္ရဲ့ အေဖ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္နဲ႔ တာဝန္အတူက်ဖူးတဲ့ ရဲသားေဟာင္းႀကီး…။ ပခုေတာ့ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းလို႔ နားလိုက္ရၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ဗ် ”
သံဒိုင္ မင္းဇင္ေျပာတာ သတိရသြားသည္။ သူ႔ဆရာ ဦးေက်ာ္ျမင့္ေမာင္ ဆိုေသာလူ။ သူငယ္ငယ္က ဂြင္းထုတတ္ေအာင္ သင္ေပးတာေတြ မိန္းမေတြအထာကို ေသခ်ာပို႔ခ် သင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြကို ဦးေက်ာ္ျမင့္ေမာင္ ဆိုေသာလူ သင္ေပးခဲ့တာလို႔ စကားၾကဳံတိုင္းေျပာျပသည္။ သံဒိုင္လည္း ေမးခ်င္တာမို႔…
“ဦးေလးက ဦးေက်ာ္ျမင့္ေမာင္လားဗ် ”
သံဒိုင္ေမးသာ ေမးလိုက္ရေပမဲ့ ဒီဦးေလးပုံစံကေတာ့ ရိုးလြန္းတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ဟိုလူက မိန္းမကိစၥမွာ ဆရာတဲ့…။ မိန္းမေတြကလည္း သူ႔ကို အေတာ္သေဘာက်သည္တဲ့…။
“မဟုတ္ဘူး ငါ့တူ…။ ဗိုလ္ေလးေက်ာ္ျမင့္ေမာင္က ဆရာလတ္တို႔ သားေလးရၿပီးမွ တာဝန္က်တဲ့ေနရာမွာ ဆုံတာလို႔ သိရတယ္။ ဦးနဲ႔ဗိုလ္ေလးနဲ႔က မဆုံလိုက္ရပါဘူး။ ဒါမဲ့ တရားခံဖမ္းတာ ကၽြမ္းက်င္သလို မိန္းမဖမ္းတာလည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ ဗိုလ္ေလးေက်ာ္ျမင့္ေမာင္ အေၾကာင္း ဦးတို႔လည္း ၾကားဖူးတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦး…။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဆရာ အေၾကာင္း ေျပာတာ ၾကားဖူးလို႔ ေမးတာပါ ခင္ဗ် …။ ဦးလတ္ဆီေရာ ေရာက္ခဲ့ၿပီလားဗ် ”
“ဒီၿမိဳ႕ကိုလာတာ ငါ့ဆရာကို ေတြ႕ခ်င္လို႔လာတာ။ မနက္ပိုင္းက သြားခဲ့ၿပီးပါၿပီ…။ ဒီက ကိုစိုးေမာင္ရဲ့ အစ္ကိုဝမ္းကြဲနဲ႔က မိတ္ေဆြေတြေလ…။ ဆရာက ဒီၿမိဳ႕မွာေနတာဆိုလို႔ လာျဖစ္ေအာင္လာတာ”
“ဟုတ္ကဲ့”
သံဒိုင္လည္း ဘာမွဆက္ေျပာစရာ မရွိေတာ့တာမို႔ စားပြဲထိုးေလးအား လွမ္းေခၚၿပီး သူေသာက္ထားတဲ့ ၅ ခြက္ဖိုးနဲ႔ အျမည္းဖိုး တြက္ခိုင္းၿပီး ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ယူခဲ့ဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္ငယ္ရာ ငါရွင္းပါ့မယ္ တစ္ခါတစ္ေလပဲ”
“မလုပ္နဲ႔ ကိုစိုးေမာင္…။ က်ေနာ္က သူမ်ားတိုက္ တာ ေသာက္ၿပီးရင္ ကိုယ္ကလည္း ျပန္တိုက္ခ်င္ တာ…။ ခင္ဗ်ားနဲ႔က ဆုံဖို႔ မလြယ္ဘူးေလ”
“ဒါဆိုလည္း အခုေသာက္ၿပီးတာပဲ ရွင္းလိုက္ပါ။ ေနာက္ထပ္မွာကြာ ငါရွင္းမယ္”
“ေတာ္ၿပီဗ်! ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ မွာထားေသးတယ္…။ မ်ားသြားရင္ မေကာင္းဘူး”
“ေအးပါကြာ ငါတို႔မွာတဲ့ အျမည္းေတာ့ စားပါဦး။ မင္းကလည္း သူစိမ္းေတြက်ေနတာပဲ”
ဒီလူ ဒီေန႔မွ ဘာေတြသေဘာလာေကာင္းေနပါလိမ့္လို႔ သံဒိုင္ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ပုံမွန္က ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး…။ ဖဲနိုင္လာလို႔ ေငြရႊင္ေနလို႔ေနမွာလို႔ မွတ္ခ် က္ျပဳရင္း ေနာက္ထပ္မွာတဲ့ ခြက္သစ္လည္း ေရာက္လာၿပီမို႔ သူ႔တို႔ေျပာတာပဲ နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
“ကဲ ငခ်စ္က စေျပာစမ္းကြာ။ ဟိုတစ္ခါေတြ႕ရပုံကို ေအးေဆးေလးေျပာ မေလာနဲ႔…။ ေနာက္မွ ဒီက ရဲမိတ္ေဆြႀကီးကို ငါသိခ်င္တာေတြ ေအးေဆး ေမးေတာ့မယ္”
လို႔ ကိုစိုးေမာင္က ေျပာလိုက္ေတာ့…
“အဲ့ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာကတည္းက ၾကက္သား ကုန္သြားလို႔ အိမ္ကိုျပန္ယူ မိန္းမကိုေတာ့ ေဈးမွာ လက္က်န္ေလးေတြ ေရာင္းခိုင္းခဲ့တာ…။ အိမ္ကေနမွ ေဈးအလာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ၾကက္သားမွာထားတာမို႔ သူ႔အိမ္ကို တခါတည္း ဝင္ေပးခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ေဈးကိုမလာေသးပဲ သူ႔အိမ္ကို အရင္ဝင္လိုက္တယ္…။ အိပ္ယာလည္း ထေလာက္ၿပီေလ…။ ၿခံေရွ႕ကေန လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ သူ ထြက္လာတယ္ဗ် …။ ညဝတ္အိပ္တဲ့ ဂါဝန္အကၤ်ီလက္ျပတ္နဲ႔ဗ်ာ။ အဲ့မိန္းမကိုေတာ့ ဒီတိုင္းၾကည့္ေန႐ုံေတာင္ ေပါင္ၾကားကေကာင္က ေထာင္ေထာင္ေနၿပီ။ ေပါင္ၾကားက ေကာင္မွာလည္း မထိုက္တန္လို႔ မစားရမွန္းသိေပမဲ့ အနံ့ေတာ့ ရွူခ်င္ပုံရပါတယ္ဗ်ာ။ ဟီးဟီး ရွလြတ္!”
“အခုထိေတာ့ ဘာမွစိတ္ဝင္စားစရာ မပါေသးပါ ဘူးကြာ…။ ဒါေတာင္ မင္းက ရွလြတ္သံျမည္ ေအာင္ လၽွာသပ္လိုက္ေသးတယ္”
လို႔ ကိုစိုးေမာင္က ဝင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သံဒိုင္ လည္း မိန္းမတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာတာ သိေပမဲ့ ဘယ္သူမွန္းမသိေတာ့ စိတ္မဝင္စားမိ။ ဒီတစ္ခြက္ကုန္ရင္ေတာ့ ထေတာ့မယ္လို႔သာ စဥ္းစားထားသည္။
“က်ဳပ္ျဖစ္တာ က်ဳပ္ေျပာတာေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား စိတ္မဝင္စားလည္း မတတ္နိုင္ဘူး…။ “အစ္မႀကီး…… မွာထားတဲ့ ၾကက္သားလာပို႔တာပါ” ေျပာလိုက္ေတာ့ ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးတယ္။ သူက ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးၿပီးေတာ့ အိမ္ဘက္ကို အရင္သြားတယ္။ က်ဳပ္က ေနာက္ကေန လိုက္သြားၿပီးေတာ့ သူ႔ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္မိတာေပါ့…။ တကယ္ ဖင္ႀကီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဗ် ။ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း လုံးလုံးဝန္းဝန္းနဲ႔ကို ႀကီးတာ…။ ဖက္တီးမႀကီးေတြလို အဆမတန္ ႀကီးေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး…။ ၾကည့္လို႔ တကယ္လွတယ္ဗ်ာ။ ဟိုနိုင္ငံျခားက ဟာမႀကီးေတြလို ေရကူးဝတ္စုံနဲ႔ ၾကည့္ရလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္… ဟင္း! ဟင္း။ အခုလည္း ညဝတ္ဂါဝန္ႀကီးေအာက္မွာ ဘာမွ ဝတ္မထားေလာက္ဘူးေတြးၿပီး ေျပးသာလွန္ ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္……”
“အသာလုပ္ပါ! ကိုငခ်စ္ရာ ေဂ်းလည္းေအာင္းေနရဦးမယ္”
လို႔ ကိုမ်ိဳးပိုင္က ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့…
“မလုပ္ခဲ့ပါဘူးကြာ စိတ္ကူးေျပာတာပါ…။ ဒါမဲ့ ငါျမင္ခ်င္တာ ငါၾကည့္ခ်င္တာေတြ ၾကာၾကာၾကည့္ရမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ေဂ်းေအာင္းရလည္း တန္တယ္ကြာ ၾကည့္မယ္”
“ဆက္ေျပာစမ္းပါ ငခ်စ္ရာ”
“သူက အိမ္ထဲပိုက္ဆံသြားယူတာဗ်။ ၿပီးမွ ပိုက္ဆံကိုင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတာ…။ က်ဳပ္ကလည္း ျခင္းထဲက ၾကက္သားထုပ္ ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ခ်ိန္ခြင္ထုတ္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခ်ိန္ျပလိုက္ေတာ့ အဲ့အမ်ိဳးသမီးကလည္း ထိုင္လိုက္တယ္ ဗ် …။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဂါဝန္ကိုသိမ္းၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္တာမို႔ က်ဳပ္အၾကည့္ေတြကလည္း သူ႔ပစၥည္းႀကီးရွိတဲ့ေနရာပဲ မွန္းၾကည့္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ…”
“အလယ္ေျမာင္းေနရာက ခ်ိဳင့္ဝင္ေနၿပီး ေဘး ႏွုတ္ခမ္းသားေတြက ဖုေဖာင္းေနေသးလား”
“အဲ့ေလာက္ႀကီးထိလည္း ေသခ်ာမၾကည့္ရဲဘူးေလဗ်ာ…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ ေနရာမွာ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိကိုက အားရဖို႔ ေကာင္းေနၿပီေလ”
“ဒါေတာ့ အမွန္!”
လို႔ ေနာက္တစ္ခါ ဝင္ေျပာလိုက္တာက ကိုမ်ိဳးပိုင္……
“မ်ိဳးႀကီးက ေအးေဆးနားေထာင္စမ္းပါကြ”
လို႔ ကိုစိုးေမာင္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုမ်ိဳးပိုင္ ျပန္ၿငိမ္ သြားေတာ့တယ္။
“က်ဳပ္မွာလည္း ၾကက္သားေတြ အိမ္ကတည္းက ခုတ္လာလို႔ေပါ့…။ သူေရွ႕ေရာက္မွ ခုတ္လို႔ကေတာ့ လက္ကို ဓားထိမွာ ေသခ်ာတယ္…။ အခုေတာ့ ဒီခ်ိန္ခြင္ေလး ခ်ိန္ျပတာေတာင္ လက္က တုန္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္။ “ဟိုေန႔က ၾကက္သားက ရင့္တယ္ရွင္” တဲ့…။ အစ္မႀကီးတို႔က ေတာၾကက္ပဲစားတာမို႔ ရွိတဲ့အေကာင္ပဲ လုပ္ေပးလိုက္ရလို႔ပါ…။ ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိရင္ေတာင္ တျခားက ရွာလုပ္ေပးခဲ့တာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ က်မက လည္း ဒီကိုေရာက္ကတည္းက ရွင္တို႔ဆီပဲ အားေပးခဲ့တာပါ”
“သိပါတယ္ အစ္မႀကီးရယ္”
“အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက လူေတြနဲ႔ သိပ္စကားမေျပာလို႔ မာနႀကီးတယ္ေျပာၾကေပမဲ့ ေျပာရင္လည္း ဘယ္သူကိုမဆို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာတယ္ဗ် …။ က်ဳပ္ေတာ့ ရင္ႀကီးႀကီး ဖင္ႀကီးႀကီး မိန္းမေတြျမင္ရင္ ေမြးရာပါက အလိုလိုေထာင္တတ္ပါတယ္…။ ဒါမဲ့ဗ်ာ ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အသံကကိုပါ ဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ သူ႔အသံၾကားရ႐ုံနဲ႔လည္း စိတ္ကလာေနၿပီဗ်ာ…။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေရာ အသံေရာ သိပ္တက္ မက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ”
လို႔ ကိုခ်စ္က ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ သံဒိုင္လည္းဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ေျပာေနၾကတာလဲလို႔ ေမးခ်င္လာမိ တယ္။ ဧည့္သည္ဦးရဲႀကီးက အေပါ့သြားခ်င္လို႔ အိမ္သာဘယ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ကိုမ်ိဳးပိုင္က သူလည္း သြားခ်င္ေနတာဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားမွ သံဒိုင္က ကိုစိုးေမာင္ကို ေမးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေနတာလဲဗ် …။ အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္ကလဲ ဘယ္သူလဲ”
“မင္းသူငယ္ခ်င္းရဲ့အေမ “ေဒၚဝါႏုႏုလြင္” ေပါ့”
” ဗ်ာ!!!!!!”
……………………………………………………….
အခန္း ( ၅ )
“မင္း “ဗ်ာ”ဆိုတဲ့ အသံႀကီးကလည္း က်ယ္လိုက္ တာကြာ။ ေဘာ္လူးေလၽွာ့ပါဦး ေမာင္ငယ္ရ”
“အံ့ၾသသြားလို႔ပါဗ်ာ မထင္ဘူးေလ”
“အေပါ့သြားတဲ့ ဦးဦးရဲကလည္း မင္းအန္တီအေၾကာင္း ေျပာဦးမွာ…။ ေျပာခ်င္ေအာင္ေတာ့ ငါက စကားေခၚရမွာေပါ့။ နားေထာင္ရေအာင္ မျပန္နဲ႔ဦးကြ”
ကိုစိုးေမာင္ကို သိပ္မၾကည္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ေျပာတဲ့ မင္းအန္တီဆိုတဲ့ စကားအသုံးအႏွုံးကို သေဘာက်သြားသလို အန္တီႏုလြင္အေၾကာင္း …… ဘာေတြဆက္ေျပာမလဲ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆက္ထိုင္ေနဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိသည္။
“ဦးဦးရဲက သူ႔ဆရာလင္မယား ဘယ္လိုေတြ လုပ္က်တယ္ဆိုတာ ငါ့အစ္ကိုကို ေျပာျပဖူးတယ္ သိရလို႔ ငါလည္းနားေထာင္ခ်င္လို႔ ေခၚလာတာ ေမာင္ငယ္ေရ…။ “မစားရ အေညာ္ခံ”တာမ်ိဳးေပါ့။ ငါလည္း မိန္းမေတြ မနည္းပါဘူး စားခဲ့တာ။ ဒါမဲ့ပတ္သက္ခဲ့သမၽွက အပုတ္ေတြမ်ားတယ္ကြ…။ “ဝါႏုႏုလြင္”လို ေဆာ္ႀကီးမ်ိဳး အားရပါးရ ေထာင္းလိုက္ရလို႔ေတာ့ကြာ.. ဟင္း ဟင္း….”
ဆရာသမား လူႀကီးမ်ားက သံဒိုင္တို႔လူငယ္ေတြကို အေပါင္းအသင္းေပါင္းတာ ၾကည့္ေပါင္းဖို႔ ဆုံးမၾကတာ ဒါေတြေၾကာင့္လို႔ သံဒိုင္ လက္ခံမိရသည္။ အခုေန ကိုစိုးေမာင္ကို အန္တီႏုလြင္နဲ႔ ပတ္သက္ခ်င္လို႔ပါ အႀကံဉာဏ္ေပးပါဦးဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ ညာလိုလုပ္လိုက္နဲ႔ အႀကံေပးမွာ အမွန္ပင္…။ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳမွာ အေသအခ်ာပင္။ မိမိစိတ္သည္လည္း မသင့္ေတာ္မွန္း သိေနပါလၽွက္ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးေနမိတာေတြ သူတို႔ေျပာတဲ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ လိင္ဆြဲေဆာင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ခ်င္မိတယ္မသိ ျဖစ္ရသည္။
သုံးခြက္ကုန္သြားၿပီးလို႔ ေလးခြက္ေျမာက္ တစ္ဝက္ေလာက္အေရာက္မွာ ဦးဦးရဲတို႔ နည္းနည္းေကာင္းစျပဳလာတယ္လို႔ သံဒိုင္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ဦးဦးရဲတို႔ အသက္ႀကီးသြားလို႔ပဲလား မေသာက္တာပဲၾကာလို႔လားမသိ သိပ္မေသာက္နိုင္ေတာ့တာ ေတြ႕ရသည္။ ကိုစိုးေမာင္ကပဲ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနၿပီး ဦးဦးရဲဆီက စကားထြက္လာဖို႔ ႏွပ္ေၾကာင္း ေပးေနေတာ့ သံဒိုင္တို႔ သုံးေယာက္သားလည္း ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနရသည္။
“မိတ္ေဆြႀကီးရဲ့ ဆရာကေတာ္က တကယ္ေခ်ာတယ္ဗ်။ ဒီၿမိဳ႕သူေတြ အိုတာေရာ ပ်ိဳတာေရာ သူ႔ကို မမွီက်ဘူးဗ် ”
” မဝါကို ေျပာတာလား…။ သူကေတာ့ ဘယ္မွာ ေနခဲ့ေနခဲ့ သူ႔အလွေၾကာင့္ လူသိမ်ားပါတယ္ ။ တကယ္လည္း လွတဲ့ ေခ်ာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ”
“မာနေတာ့ ႀကီးတယ္ဗ် ေနာ္”
“အေနေအးလို႔ မာနႀကီးတယ္ ထင္ရတာပါဗ်ာ ။ တကယ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ သူပါ”
“က်ေနာ္တို႔က သူနဲ႔လည္း စကားမေျပာဖူးေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ေဘးလူေတြ ေျပာၾကတာပါ။ ဒါနဲ႔ ဦးေမာင္လတ္က ဘယ္အခ်ိန္ ေလျဖတ္တာလဲဗ် ၾကာၿပီလား”
“ႏွစ္ အတိအက်ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ၾကာေတာ့ ၾကာၿပီရယ္…။ မဝါက ဆရာသမားရဲ့ အစ္မနဲ႔လည္း အဆင္မေျပဘူးေလ…။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာေနဖို႔ ေရႊးလိုက္တယ္ ေျပာတယ္…။ ဘယ္သူနဲ႔ ဆက္စပ္မိၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကို ေနျဖစ္သြားတယ္လို႔ေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး”
“မိတ္ေဆြေျပာေတာ့ သူက မာနမႀကီးဘူး တကယ္ေစတနာေကာင္းတဲ့သူဆို။ ဘယ္လို မိတ္ေဆြဆရာသမားရဲ့ အစ္မနဲ႔ အဆင္မေျပရတာလဲဗ် ”
“မာနမႀကီးဘူးဆိုတာ လူအမ်ားကို ေမာက္မာစြာ မဆက္ဆံတာကို ေျပာတာပါဗ်ာ…။ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥေတြၾက နည္းနည္းမွ အထိမခံတဲ့ မာနေတာ့ ရွိမွာေပါ့”
“မိတ္ေဆြႀကီးက အေၾကာင္းစုံ သိမွာပဲ ေျပာျပပါဦးဗ်ာ”
“က်ဳပ္တို႔လည္း ေယာကၤ်ားႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့အတင္း ေျပာသလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားဗ်ာ”
“သူ႔မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာမဟုတ္လို႔ အတင္းေျပာတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူးဗ်။ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း … သိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က… စိတ္ဝင္စားတဲ့ လူေတြကို… ျပန္ေျပာျပတာပဲဗ်ာ………”
ကိုစိုးေမာင္ မိန္းမေတြနဲ႔ ပတ္သက္ခြင့္ရတာ စကားေျပာေကာင္းျခင္းကလည္း အဓိကေနရာ က ပါလိမ့္မယ္လို႔ သံဒိုင္ မွတ္ခ်က္ျပဳမိသည္။
“မဝါတို႔က အစက ပိုက္ဆံရွိတယ္ဗ် ..။ ေနာက္မွ သူ႔ အေဖလည္းဆုံး သူ႔အေမလည္း မက်န္းမာေတာ့မွ စည္းစိမ္ေတြ တတိတိနဲ႔ ကုန္သြားတာ။ သူ႔အေဖရဲ့ လူယုံေတြ သတ္တာလည္း ပါတယ္လို႔ သိရတယ္။ သူ႔အေဖဆုံးေတာ့ မဝါက ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္ေနၿပီလို႔ သိရတယ္..။ အေမျဖစ္သူကလည္း ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ေနခိုင္းလိုက္တာမွာ အလုပ္ေတြက ဘယ္လိုမွ အဖတ္ဆယ္လို႔ မရေအာင္ ဆုံးရွုံးသြားသတဲ့ေလ…။ မဝါ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္မလို႔လုပ္ေတာ့ အေႂကြးဆပ္စရာ စာရင္းေတြပဲ ေတြ႕ရေတာ့သတဲ့ေလ…။ မဝါရဲ့ အေမျဖစ္သူက က်န္းမာေရးလည္းမေကာင္း အလုပ္ကိစၥေတြကိုလည္း နားမလည္ပဲ လတ္မွတ္ထိုးထားခဲ့တာေၾကာင့္ မဝါ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး…။ ဒါနဲ႔ ရွိတာေတြ ေရာင္းခ်ၿပီး ေပးစရာရွိတဲ့ အေႂကြးေတြ ေပးပစ္လိုက္ေတာ့… ေနစရာအိမ္ပဲ က်န္ေတာ့သတဲ့။ အိမ္ေတာင္ မဝါအေဖရဲ့ ေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြေတြေၾကာင့္က်န္တာ…။ ေလာကႀကီးမွာေတာ့ မေကာင္းတဲ့လူမ်ားသလို ေကာင္းတဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္..။ ကိုယ္က သိတတ္ဖို႔ပဲ လိုတာေပါ့ဗ်ာ…။
မဝါက အေမအိုႀကီးကို လုပ္ေကၽြးေနတုန္းမွာပဲ ၿမိဳ႕ကသူေ႒းဆိုသူေတြ သူေ႒းသားေတြ လက္ထပ္ယူဖို႔ လာေရာက္ေတာင္ရမ္းက်သတဲ့…။ ဘယ္သူ႔မွ လက္မခံခဲ့တဲ့ မဝါ ဆရာသမားနဲ႔မွ အေၾကာင္းပါေတာ့တယ္…။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးမွပဲ ဆရာသမားရဲ့ အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ စကားေျပာ မတည့္ၾကေတာ့တာ။ ဆရာသမားရဲ့ အစ္မကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ…။ မဝါလိုပဲ ဦးစီးသူ ဆုံးသြားေတာ့ သူ႔ေအာက္က ေမာင္သုံးေယာက္ကို ထိန္းေက်ာင္းၿပီး စီပြားလုပ္လာတာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ေလ။ ဆရာသမားရဲ့ ညီတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူသေဘာက်တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ေပးခဲ့တာ…။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ လူပ်ိဳႀကီး သေဘၤာသားလို႔ သိရတယ္…။ သူက မဝါကို ပိုက္ဆံမက္လို႔ သူ႔ေမာင္ကို ရေအာင္ယူပါတယ္ ေျပာေတာ့ မဝါကလည္း မဟုတ္ေတာ့မခံနိုင္။ မိန္းမခ်င္း စကားမ်ားတာေပါ့။ ဆရာသမားေျပာျပလို႔ မဝါ ေျပာခဲ့တာေတြ သေဘာက်လြန္းလို႔ အခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္…”
“ဆက္ပါဦး မိတ္ေဆြႀကီးရယ္”
ဦးဦးရဲက ဘီယာတစ္ႀကိဳက္ေမာ့လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာလာပါတယ္…။
“မဝါကလည္း တကယ္မညံ့ဖူးဗ် …။ ဒါမဲ့ ဆရာ့ရဲ့ အစ္မကလည္း သူလည္း မိဘဆုံးခဲ့ေပမဲ့ စီးပြားမပ်က္ေအာင္ ဆက္လုပ္နိုင္ခဲ့ေတာ့ မဝါကို ႏွိမ္ခ်င္ခဲ့ပုံရပါတယ္……။ “ညည္းလိုပဲ ငါလည္း မိဘေတြ ဆုံးသြားခဲ့တာပါ။ ဒါမဲ့ စီးပြားမပ်က္ေပါင္ေအ…။ ပိုလို႔ေတာင္ ျဖစ္ထြန္းေသးတယ္…။ ငါတို႔ စီးပြားရွိတာ မရွိတာ ေလ့လာခဲ့တဲ့ ညည္းကပိုသိမွာပါ…။ ငါတို႔မိန္းမေတြကလည္း ခက္တယ္ေအ့…။ ႐ုပ္ကေလးက လွျပန္ ကိုယ္လုံးကလည္း သူမ်ားထက္ ပိုလွ ေနရင္ အရည္အခ်င္းရွိဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ ဒီအလွကိုျပၿပီး ထိုင္စားခ်င္ေတာ့တာ…။ အဲ့လို မိန္းမေတြထဲ ငါေတာ့ မပါဝင္ခဲ့ဘူးေပါ့ ေအ…။ ညည္းေလာက္မလွခဲ့ေတာ့ ေယာကၤ်ားမရခဲ့တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ အဟင္း ဟင္း”
“ေအာ္! အစ္မရယ္ “မိန္းမဥစၥာ အဆင္း” ဆိုတဲ့ စကားက အပိုေျပာခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ…။ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ႐ူပါသိပ္မလွတဲ့ မိန္းမေတြမွာေတာ့ အဆင္းမရွိလို႔ အခ်င္းရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရတာေပါ့…။ အဆင္းလည္းမရွိ အခ်င္းလည္းမရွိရင္ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ခြက္ဆြဲရင္ဆြဲ မဆြဲခ်င္ရင္လည္းတစ္ျခား အဆင္ေျပတာတစ္ခု လုပ္စား႐ုံပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ရွင္”
“႐ုပ္အလွက မတည္ျမဲပါဘူး ေအ”
“ဘယ္အရာကေတာ့ တည္ျမဲတယ္ ရွိလို႔လား”
“ကိုယ္တိုင္အရည္အခ်င္းရွိထားေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီမွ လက္ျဖန႔္ေတာင္းစရာ မလိုတာေျပာတာပါေအ…နားေရာလည္ရဲ့လား”
“အလွတစ္ခုဗန္းျပၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ေတာ့ ဟုတ္မွာပါ ရွင္”
“ညည္းကေတာ့ အလွဗန္းျပၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္… အဟင္း … ဟင္း”
“မသိတဲ့လူေတြကပဲ ထင္ခ်င္သလိုထင္ေနတာပါရွင္…။ “ဝါႏုႏုလြင္” ဆိုတဲ့ က်မက ပိုက္ဆံတာ သိပ္မက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အခု က်မရဲ့ ခင္ပြန္းကို ဘာလို႔လက္ထပ္လိမ့္မလဲ…။ သူ႔ထက္ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသူေတြနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့မွာေပါ့…။ ဒါေပမဲ့ က်မခင္ပြန္းရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား လူအားလုံးအေပၚ ၾကင္နာသနားတတ္မွု အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေကာင္းျခင္းေတြရွိတဲ့ ႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ကို အဲဒီပိုက္ဆံေတြထက္ ပိုျမတ္နိုးခဲ့တာ ရွင့္”
“ညည္းက ေျပာတတ္ပါေအ။ ငါ့ေမာင္အေၾကာင္း ဘာဆိုဘာမွ မသိခဲ့ဘူးေပါ့”
“လက္ရွိရာထူးနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာရယ္ မိဘေတြ မရွိေတာ့ဘူး… အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညီႏွစ္ေယာက္ရွိတာ သိတာကလြဲလို႔ က်န္တာမသိခဲ့ပါ။ သိစရာလည္း မလိုဘူးသတ္မွတ္လို႔ မေမးခဲ့ပါ”
“ကိုယ္ တစ္ဘဝလုံး လက္တြဲရမဲ့သူပဲေအ… စီးပြားေရး အေျခအေနေတာ့ ေမးသင့္တာေပါ့”
“ေမးဖို႔ မလိုပါဘူးရွင္။ က်မကလည္း စားစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူမွ… မဟုတ္ခဲ့တာ…။ အစ္မက ဥစၥာရွာေဖြျခင္းေနာက္ပဲ လိုက္ခဲ့တယ္နဲ႔တူတယ္…။ ပညာကို မရွာေဖြခဲ့ဘူးမလား။ က်မေျပာတာ အတန္းပညာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ဘာလုပ္မွာလဲ ေအ။ ညည္းေျပာတဲ့ ပညာတတ္ေတြ ငတ္ေနၾကတယ္ေအ့…။ ေလာကႀကီးမွာ ဥစၥာမရွိရင္ အရာကို မဝင္တာ”
“ကိုယ့္ခံယူခ်က္အေပၚ မူတည္ပါတယ္ရွင္။ ပညာအေလးထားသူအတြက္ ဥစၥာကတန္ဖိုး မရွိသလို…ဥစၥာပစၥည္းတန္ဖိုးထားသူအတြက္ ပညာကအလကားပါ…။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လိုအပ္ခ်က္ ရွိၾကသူႀကီးပါ…။ က်မမွာလည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ဖက္လူက ကိုယ္ထင္သလို… ဟုတ္လား မဟုတ္လား ေသခ်ာ မေဝဖန္ မဆုံးျဖတ္နိုင္ပဲ မိမိထင္မိထင္ရာနဲ႔ ရမ္းေျပာတာေတြက မေကာင္းပါဘူး။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားစြာရွိတဲ့ က်မက အဲဒီတစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတတ္ပါတယ္။ စကားမထြက္ခင္ကတည္းက ေသခ်ာ စဥ္းစားေဝဖန္ပိုင္းျခားပါတယ္ ရွင္။ က်မေျပာတဲ့ ပညာရဲ့အဓိပၸါယ္က အဲဒါပါ”
“ဆရာသမားမွာလည္း တစ္ဖက္က မိခင္လိုအစ္မ၊ တစ္ဖက္မွာလည္း ခ်စ္လို႔ယူထားတဲ့ မိန္းမဆိုေတာ့ ဘာမွဝင္မေျပာသာဘူးလို႔ သိရတယ္။ ဆရာသမားရဲ့ အစ္မက မွားတယ္လို႔ မေျပာလိုေပမဲ့ မဝါက သူထင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေလ..။ ဆရာသမားအစ္မက မဝါနဲ႔သာ စကားမ်ားခဲ့ေပမဲ့ အခု မဝါသားေလးကိုၾကေတာ့ တူေတြတူမေတြၾကားမွာ အခ်စ္ဆုံးတဲ့…။ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မွု အေမြေတာင္ ဒီကေလးပဲ ေပးမွာဆိုပဲဗ် ”
သံဒိုင္ ကိုစိုးေမာင္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူၾကားခ်င္တဲ့စကားေတြ မဟုတ္ ေသးေတာ့ သိပ္အလိုမက် ျဖစ္ေနပုံရတယ္။ သံဒိုင္ ပိုက္ဆံသာ ပါေသးရင္ ဒီဝိုင္းကို သူ ရွင္းျဖစ္ေလာက္သည္။ သူမသိေသးတဲ့ အန္တီ့အေၾကာင္းေတြ သိလိုက္ရတာ ေက်နပ္မိသည္။ ဦးဦးရဲက စကားျဖတ္လိုက္အၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကိုစိုးေမာင္က…
“မိတ္ေဆြႀကီးရဲ့ ဆရာသမားလင္မယား ဟိုဒင္း ဟိုကိစၥမွာေတာ့ သိပ္ၾကမ္းက်တယ္ဆိုဗ် …။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေထာင္ခြဲတယ္လို႔ေတာင္ သိရသတဲ့ဗ် ”
“က်ဳပ္ေတာ့ မျမင္ဖူးပါဘူးဗ်ာ…။ ကိုစိုးေမာင္အစ္ကိုက တစ္ခါသားေမးဖူးလို႔ သူမ်ားေျပာတာေတြၾကားခဲ့ရသမၽွေတာ့ ေျပာျပဖူးတယ္…။ ၾကားဖူးနားဝေတြကလည္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေျပာၾကတာပါဗ်ာ…။ သူတို႔ေခ်ာင္းၾကည့္တဲ့ပုံနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ စကားနဲ႔ တိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ…။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူး…။ အဲ့ တစ္ခါသားေတာ့ မဝါရဲ့ဖင္ႀကီးကို ဒီအတိုင္း ရွင္းရွင္းျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္…။ ဒါမဲ့ ခဏေလးပဲ ျမင္လိုက္ရတာပါ”
“ဟာ! လုပ္စမ္းပါဦးဗ် …။ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ဖင္သား ႀကီးေတြ ဒီအတိုင္းျမင္လိုက္ရတာဗ်ာ… နည္းတဲ့ အခြင့္အေရးမွတ္လို႔ အဟီး!”
သံဒိုင္ ၾကက္သားသည္ ကိုခ်စ္ကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့… ေသာက္လက္စ ဘီယာခြက္ကို အျမန္ျပန္ခ်ၿပီး ဦးဦးရဲ ေျပာမဲ့စကားေတြကို… နားစြင့္ေထာင္ေနတဲ့ ပုံေလးက ပီဘိကေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္စရာ သနားစရာပင္ ေကာင္းေနေတာ့သည္။
“တစ္ခါသားလားဗ်ာ ဆရာနဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ အမွုတစ္ခု အတြက္ ရြာဘက္ဆင္းသြားလိုက္တာ… မထင္မွတ္ပဲ ႏွစ္ညအိပ္ၾကာသြားတယ္။ တရားခံျပန္လာခဲ့ရင္လည္း တစ္ခါတည္းဖမ္းနိုင္ေအာင္လို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာ…။ အဲဒါနဲ႔ ကိစၥေတြၿပီးလို႔… ဒီကိုျပန္လာၾကေတာ့ ဆရာသမားက သိပ္လိုခ်င္ေနတာ ေနမွာေပါ့ဗ်ာ……။ ဒါက ေယာကၤ်ားျခင္း နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန႔ခင္း ၁ နာရီေလာက္ရွိၿပီမို႔ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနေပမဲ့ ဆိုင္မွာ မစားေတာ့ဘူး…။ အိမ္မွာပဲ စားမယ္ဆိုၿပီး ဒံေပါက္ႏွစ္ထုပ္ ပါဆယ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာက အရင္ဆင္းလိုက္ေတာ့ ဒံေပါက္ထုပ္က က်ဳပ္ဆီပါလာေတာ့တာေပါ့……။ ဒါနဲ႔ ဆရာလည္း ဗိုက္ဆာေနမွာလို႔ ေတြးမိၿပီး ဆရာဆီ လာေပးလိုက္ေတာ့… ဆရာနဲ႔ မဝါကအိပ္ခန္းထဲကို ဝင္စျပဳေနၿပီ။ တံခါး အကုန္မပိတ္ရေသးဘူး၊ နည္းနည္းေလး က်န္ေနေသးတာ…။ အခုမွ ပြတ္သတ္နမ္းေနၾကပုံရတယ္။
က်ဳပ္လည္း အသံမေပးပဲ ဝင္လာလိုက္တာ မွန္သြားတယ္ဗ်။ နို႔မို႔ရင္ သူတို႔အတြက္ အေႏွက္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာ…။ ဆရာသမားေတာ့ ဗိုက္ဆာတာေတာင္ ခဏ ေမ့သြားပုံရပါတယ္…။ က်ဳပ္လည္း တဒဂၤ ရပ္ၾကည့္မိေနတာေပါ့…။ မဝါရဲ့ လက္ပဲဗ် တံခါးကို ေနာက္ျပန္လွမ္းဆြဲ ပိတ္ေနတာ မမွီဘူးျဖစ္ေနပုံရတယ္…။ တံခါးဘုသီးဆီကို လက္ပဲထြက္ထြက္လာတယ္…. က်ဳပ္က ဘာမွ မျမင္ရေသးဘူးေနာ္။ ထြက္လာတဲ့လက္ပဲ ျမင္ေနရေသးတာ…။ ဒါမဲ့ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ အေျဖရွိၿပီးသား ပုစၧာတစ္ပုဒ္ပဲဟာ…။ မဝါရဲ့ အေပၚပိုင္းကို ဆရာသမားက အလြတ္ေပးပုံ မရဘူးလို႔ ခန္းမွန္းရတယ္…။ တံခါးပိတ္လို႔ရေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေနာက္ကိုပူးကပ္ရင္း ျပန္ဆုတ္လာပုံရတယ္…။
ဟေနတဲ့ တံခါးၾကားကေန ျမင္လိုက္ရတာက မဝါရဲ့ ဖင္ႀကီး…။ ခါးမွာ လုံခ်ည္မရွိေတာ့ဘူး…။ ခါးအေပၚပိုင္းကို ဘာမွမျမင္ရပဲ ေနာက္ကိုေကာက္ၿပီး ကားထြက္ေနတဲ့ ဖင္သားႀကီးေတြကို ဒီအတိုင္းျမင္လိုက္တာ။ ျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က အၾကာႀကီးမဟုတ္ပဲ ခဏေလးလို႔ ဆိုခဲ့တာထက္ေတာ့ ပိုပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ၾကာၾကာျမင္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့…။ မဝါက တကယ္ပဲ ဖင္သိပ္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ပါ…။ က်ဳပ္လည္း ဒံေပါက္ထုပ္ အသာခ် ၿပီး လွည့္ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္”
ဦးဦးရဲရဲ့ စကားအဆုံးမွာေတာ့ ကိုခ်စ္က မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ အသက္ကို တဝရွူသြင္းလိုက္ၿပီး ေလကို အျပင္ျပန္မထုတ္ေသးပဲ… ဦးဦးရဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အန္တီ့ရဲ့ဖင္ႀကီးကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနပုံ ရသည္။
သံဒိုင္ အားလုံးကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလၽွာက္ေရာ အိမ္ေရာက္လို႔ အိပ္ယာဝင္တဲ့အထိ သံဒိုင့္အေတြးထဲမွာ အန္တီဝါႏုႏုလြင္ရဲ့ ပုံရိပ္ေတြက အေတြးထဲမွာ စိုးမိုးေနဆဲ…။ ဒါသည္ အခ်စ္ပဲလား… လိင္စြဲေဆာင္မွု အားေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို လိင္စိတ္သက္သက္နဲ႔ တပ္မက္မွုပဲလား… သံဒိုင္ ေသခ်ာမေဝခြဲနိုင္ေသးဘူး…။ ႏွလုံးသားက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမသႏၲာကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ပုံ စဥ္းစားမိေတာ့လည္း သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို လိင္စိတ္သက္သက္နဲ႔ တပ္မက္ေနတာမဟုတ္ျပန္ဘူး… ခ်စ္ေနပါတယ္လို႔လည္း အဓိပၸာယ္ မဖြင့္ဆိုသင့္……။ အခ်စ္နဲ႔ လိင္စိတ္၊ လိင္စိတ္နဲ႔ အခ်စ္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေနသလို ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးလည္း က်နိုင္တယ္…။ အခ်စ္… ႏွလုံးသား… လိင္စိတ္၊ လိင္စိတ္… ႏွလုံးသား …အခ်စ္ ေဝါဟာရမ်ားျဖင့္ ေခါင္းထဲမွာ ရွုပ္ေထြးမိၿပီး ဘီယာအရွိန္နဲ႔မို႔ ငယ္သံဒိုင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါ ေတာ့သည္။
……………………………………………………………..
“ဟာ! ၄ နာရီထိုးေတာ့မယ္ သားႀကီး။ ေဘာလုံး ကန္ရမွာ လစ္စို႔”
“ေအး ဟုတ္သားဟ။ မေန႔က မင္းေျပာထားတာ ငါေမ့ေနတာ…။ ဟိုေရာက္လို႔ လူျပည့္ေနရင္ ငါ မကန္ဘူးေနာ္ သားႀကီး”
ဒီေန႔ေတာ့ သံဒိုင္ မင္းဇင္တို႔အိမ္ လာျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္းထမင္းစားၿပီး ထြက္လာလိုက္တာ အန္တီနဲ႔မင္းဇင္ကလည္း ဇာတ္ကားၾကည့္ေနတာမို႔ ဝင္ထိုင္ၾကည့္လိုက္တာ ဇာတ္ကားထဲမွာ ဈာန္ဝင္သြားရသည္။ မေန႔ကညေန မင္းဇင္နဲ႔ ေဘာလုံးကြင္းနားမွာေတြ႕ျဖစ္ေတာ့… ဒီေန႔ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ကေကာင္ေတြနဲ႔ ေဘာလုံးကန္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း အပ်င္းေၿပ ဝင္ကန္ခ်င္ ကန္လို႔ရေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ သံဒိုင္ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနရင္းလည္း တစ္ခ် က္တစ္ခ်က္ မေန႔ညက ကိုစိုးေမာင္တို႔အဖြဲ႕ ေျပာ တာေတြ ျပန္ၾကားမိၿပီး အန္တီႏုလြင္ကို လွမ္း ၾကည့္ျဖစ္သည္။
“ေဘာင္းဘီေတြေတာင္ ပါမလာဘူးကြာ”
“မင့္အိမ္ေတာ့ ျပန္မေနေတာ့နဲ႔ ငါ့ေဘာင္းဘီေတြပဲ ဝတ္ခဲ့ေတာ့ေပါ့”
သံဒိုင္က မင္းဇင္ရဲ့ အဝတ္အစားေတြ ယူဝတ္တတ္သလို မင္းဇင္ကလည္း သံဒိုင္ဆီက အဝတ္အစားယူဝတ္တတ္သည္။ ႀကိဳက္လြန္းမကႀကိဳက္ရင္ အပိုင္ေပးျဖစ္သလို… ကိုယ္ကဝယ္လာၿပီး သူဝတ္လိုက္လို႔ ကိုယ္ထက္လိုက္ဖက္တယ္လို႔… သူဝတ္တာ ပိုလန္းတယ္လို႔ျမင္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တန္ဖိုးကို မတြက္ေတာ့ အပိုင္သာ ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
မင္းဇင္အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သံဒိုင္က တန္းေပၚက မင္းဇင္ရဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဝတ္ရန္ အရင္ယူလိုက္သည္။ သံဒိုင္တို႔ ေဘာလုံးကန္ရင္ ေဘာက်မွာေၾကာက္လို႔ဆိုၿပီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတာ့ မေမ့ေအာင္ ဝတ္ျဖစ္သည္။ ေဘာလုံးပြဲ ရွုံးတာနိုင္တာ အေရးမႀကီး။ ေဘာလုံးကန္ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ သံဒိုင့္အတြက္ အေရးမပါလွေပမဲ့… ေပါင္ခြၾကားက ေဘာကေတာ့ သံဒိုင့္အတြက္ အေရးတႀကီး ထိန္းသိမ္းရမဲ့ ပစၥည္းေလ…။ ဘဝအတြက္ သိပ္အေရးပါတဲ့ေကာင္…။
တစ္ျခားလူေတြက အိပ္ရင္ နဖူးေပၚလက္တင္ အိပ္တာနဲ႔ ရင္ဘတ္ေပၚ လက္တင္အိပ္တာနဲ႔ ကိုယ္အားရသလို အိပ္ၾကေပမဲ့ ငယ္သံဒိုင္ကေတာ့ ေမြးရာပါ အငယ္ေကာင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္အုပ္ၿပီး အိပ္ျဖစ္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာ့ ဘယ္လို အေနအထားရွိမွန္း မသိေပမဲ့… အိပ္မေပ်ာ္ခင္အထိ သတိတရ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ရမွာက သံဒိုင္တို႔ ေယာကၤ်ားေလးေတြရဲ့ တာဝန္…။ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနတုန္း အေပၚက တစ္ခုခု ျပဳတ္က်ၿပီး အငယ္ေကာင္ အနာတရျဖစ္သြားမွာကို ေတြးၿပီး စိတ္ပူတတ္မိတာက သံဒိုင္…။ ဒါကို ေလွာင္ေျပာင္တာက မင္းဇင္……။
သူ႔ဆရာ ဦးေက်ာ္ျမင့္ေမာင္လည္း အဲ့လိုအိပ္တတ္တာ ေျပာျပသလို… သူက သူ႔ဟာကို တန္ဖိုးရွိရွိအသုံးခ်တတ္တယ္။ မင္းမွာရွိေနတာက အပိုပါပဲ။ ထိန္းသိမ္းရတာလည္း သက္သာေအာင္ ျဖတ္ျပစ္လိုက္ဖို႔ ေနာက္ၿပီးေျပာေတာ့ သံဒိုင္က…
“လူသာ အေသသတ္ပါ ဆရာလတ္ရယ္”
လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ရသည္။ အခုလည္း ေဘာလုံးကန္ျဖစ္မွာ မျဖစ္မွာ ေသခ်ာမသိေသးေပမဲ့ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့ အေနနဲ႔ မင္းဇင္ေဘာင္းဘီ ေကာက္ဝတ္လိုက္ေတာ့…
“အား! ပူလိုက္တာကြာ… အား! သားႀကီး လုပ္ပါဦးကြ”
“ဟာ! သံဒိုင္ အဲဒီအတြင္းခံေဘာင္းဘီ ျမန္ျမန္ခၽြတ္လိုက္…။ sorry ကြာ ငါေျပာဖို႔ ေမ့သြားလို႔ ။ မင္းကလည္း ဝတ္တာျမန္လိုက္တာ”
“အား! ငါ့ေကာင္ႀကီးမွာ တအားပူတယ္ကြာ”
ေျပာရင္း သံဒိုင္မွာ ေပါင္ၾကားက အငယ္ေကာင္ကို ကိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြပင္ အလိုလိုထြက္လာသည္။
“ဟိုေန႔က ငါ ျမတ္မြန္နဲ႔ ဦးတိုင္းရဲ့ င႐ုတ္ၿခံထဲမွာ ခ်ိန္းေတြ႕တုန္းက ခၽြတ္မိထားရာမွာ………”
“အာ!!!! ေတာ္ပါကြာ ေနာက္မွေျပာျပ။ ငါဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ကူညီပါဦးကြာ အား!”
“ေနာက္ေဖးက ေရခ်ိဳးကန္နား ေရသြားေဆးၾကည့္ပါ့လား”
မင္းဇင္စကားမဆုံးေသးဘူး သံဒိုင္တို႔ ေျပးၿပီ…။ မင္းဇင္က အဝတ္အစားလဲၿပီး ေရာက္လာေတာ့
“ဘယ္လိုလဲ သားႀကီး သက္သာလား”
“အား! မရပါဘူးကြာ ေရေလာင္းေနတုန္း ခဏပါပဲ… ယီးကြာ ေတာက္!”
“ငါလည္း တစ္ခါမွ မၾကဳံဘူးေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးကြာ…။ ဒါကို ဒီေလာက္ဂ႐ုစိုက္တဲ့ေကာင္မွ ျဖစ္ရတယ္လို႔ကြာ အဟီး ဟီး”
“မင္းက လာေနာက္ၿပီး ရယ္ေနေသးကြာ”
“မင့္ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပမဲ့ မင္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံကိုအူယားလို႔ပါကြာ ဟီးဟီး ဟားဟားဟား”
“မင္းေဘာလုံးကန္ရမွာနီးေနၿပီ သြားေတာ့ကြာ”
“ေအးပါ ငါသြားမယ္။ အိမ္ကေရေတြ ကုန္ခ်င္ကုန္သြားပါေစ သက္သာေအာင္ေလာင္းကြာ။ ညမွ တီးဆိုင္မွာ ေတြ႕မယ္”
လို႔ေျပာၿပီး မင္းဇင္ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ သံဒိုင္လည္း ေဝဒနာသက္သာေစရန္ ေရေတြ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ပဲ စြတ္ေလာင္းေနတာ… မင္းဇင္ ထြက္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားလိုက္ရၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သံဒိုင့္နားကို… အန္တီႏုလြင္ ပန္းကန္းလုံးေလး လက္ထဲကိုင္ၿပီး ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
“ေမာင္ငယ္… ပူတာ သက္သာလား”
“မသက္သာဘူး အန္တီ။ ေရမေလာင္းလိုက္ရင္ ျပန္ပူတယ္”
“ေရမေလာင္းရဘူး သားရဲ့ ဆားနဲ႔ပြတ္ရမွာ။ ဆားပြင့္ေတြက ၾကမ္းမွာစိုးလို႔ အဝတ္သန႔္သန႔္ထဲ ဆားထည့္ၿပီး ႀကိတ္ခဲ့တယ္”
“ဟုတ္… အန္တီက က်ေနာ္တို႔ျဖစ္တာ ဘယ္လိုသိလဲ”
“သားတို႔ေျပာေနတာေတြ အန္တီၾကားပါတယ္။ မင္းဇင္ကလည္း သံဒိုင္တို႔ ေပါင္ခြၾကားမွာ င႐ုတ္သီးထည့္မိလို႔ ေဘာလုံးကန္ မလိုက္နိုင္ဘူးလို႔ ေျပာသြားတယ္ေလ……”
ေျပာၿပီး အန္တီက သံဒိုင္ေရွ႕ကို ထိုင္လိုက္ကာ ပန္းကန္လုံးထဲက ဆားယူၿပီး သံဒိုင့္လိင္တန္ကို စၿပီး ပြတ္ေပးပါေတာ့သည္။ သံဒိုင္ ပုဆိုးကို လွန္မ ထားလိုက္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္လိုက္သည္။ ဘယ္လို င႐ုတ္သီးမွန္းေတာ့မသိ ပူတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပူသည္။ အန္တီႏုလြင္က ဘယ္ဖက္လက္နဲ႔ ေဂြးဥႏွစ္လုံးကို ပြတ္ေပးေနၿပီး… ညာဖက္ လက္ကေတာ့ လိင္တန္ေခ်ာင္းကို ေနရာအႏွံ ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနေတာ့သည္။
ဆားကလည္း ညက္ေနေအာင္ ႀကိတ္လာေတာ့ သံဒိုင့္မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး နာက်င္မွုေဝဒနာေတာ့ မခံစားရဘူး…။ အန္တီႏုလြင္ ပြတ္ေပးတာက သံဒိုင့္ကို ဂြင္းထုသလို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး လုပ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ ။ ထိပ္ဖ်ားေလးကို… လက္မ လက္ညႇိုး လက္ခလယ္ လက္ေခ်ာင္းသုံးေခ်ာင္းနဲ႔ ရြရြေလး ပြတ္ေပးသလို… အေခ်ာင္းလိုက္ကိုၾက သူမလက္ဖဝါးျပင္ေပၚ တင္ၿပီး ပြတ္ေပးသည္။ လိင္တန္တစ္ခုလုံး ႏွံ့သြားေအာင္ၾကေတာ့ ဂြင္းထုေပးသလိုမ်ိဳးပဲ ကိုင္ၿပီး လုပ္ေပးသည္။
“သက္သာၿပီလား သား”
အန္တီႏုလြင္ ေမးလာလိုက္ေတာ့… သံဒိုင္ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီးမွ
“နည္းနည္းသက္သာလာပါၿပီ အန္တီ”
အစကေတာ့ ပူတဲ့ေဝဒနာေၾကာင့္ သံဒိုင့္စိတ္ထဲ ဘာမွမျဖစ္ေသးေပမဲ့ ဆားရဲ့အာနိသင္ေၾကာင့္ အပူ သက္သာလာေတာ့ အငယ္ေကာင္တို႔ ႐ုန္းႂကြလာရၿပီ…။ ၿပီးေတာ့ လိင္တန္ကို ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးေနတာက အန္တီႏုလြင္ေလ…။ အန္တီႏုလြင္လည္း သံဒိုင္အတြက္ စိတ္ပူၿပီး လုပ္ေပးမိေပမဲ့ သူ႔လက္ထဲမွာတင္ သူ႔ေရွ႕မွာပဲ သံဒိုင့္လိင္တန္ႀကီးက တစ္ျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့… လိင္တန္ အရြယ္အစားကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသမိပုံရတယ္လို႔ ထင္သည္။
လူပ်ိဳတစ္ေယာက္ရဲ့လိင္တန္ကို အမ်ိဳးသမီးရဲ့ လက္နဲ႔ကိုင္လိုက္လို႔ ထႂကြလာတာ မထူးဆန္းေပမဲ့… အားေကာင္း ထြားႀကိဳင္းလွတဲ့ ဆိုဒ္မို႔ ပိုအံ့ၾသမိသြားတာလို႔ သံဒိုင္ ေတြးလိုက္သည္။ အပူဒဏ္ကလုံးလုံးမေပ်ာက္ေသးေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ သံဒိုင္မွာ သက္သာလာပါၿပီ။ အန္တီႏုလြင္ကေတာ့ ဆက္ၿပီးပြတ္ေပးေနဆဲ….။
“အားနာလိုက္တာ အန္တီရယ္ ကန္ေတာ့ေနာ္”
“ဘာျဖစ္လို႔ အားနာရမွာလဲ သားရယ္။ မိသားစုဝင္လို ျဖစ္ေနၾကၿပီကို”
အန္တီက စကားျပန္ေျပာအၿပီးမွာ ” ဟင္း…” ဆိုတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံေလးပါ သံဒိုင္ ၾကားလိုက္မိရသည္။သံဒိုင္က……
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ”
လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က ေအာက္ကေန သံဒိုင္ကို ေမာ့ၾကည့္ခ်ိန္မွာ အန္တီ့ရဲ့ မ်က္ႏွာက နီေနၿပီ…။ အဆိုးဆုံးက အန္တီရဲ့ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ႀကီး ႏွာေခါင္းထိပ္ကလည္းနီၿပီး ပြသေရာင္ျဖစ္ေန သလို ေခၽြးသီးေလးေတြေတာင္ စို႔ေနပါၿပီ…။ ခဏေလာက္ထပ္အၾကာမွာ… အန္တီႏုလြင္က ပြတ္ေပးေနတာ ရပ္လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲကလာတဲ့ ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔
“သားရယ္ သားရဲ့ေမြးရာပါႀကီးကလည္းကြယ္”
လို႔ ေျပာၿပီး ထိုင္ေနရာမွထကာ သံဒိုင့္အနီးမွ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။…(ဒုတိယပိုင္း ေမၽွာ္)