အိုးတောင့်တဲ့သူငယ်ချင်းရဲ့အမေနဲ့ကျနော်(ဒုတိယပိုင်း)

Unicode

“ညနေက ဘယ်လို သက်သာသွားတာလဲ သားကြီး”

“ဒီလိုပဲ ရေလောင်းပေးလိုက်ရတာပေါ့…… မင်းဘောင်းဘီက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ငရုတ်သီး ထိရတာလဲကွာ”

“ဦးတိုင်းလေ… မြတ်မွန်ကို ဆုံးမချင်လို့ ငါ့ဘောင်းဘီကို မြတ်မွန်ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီမှတ်ပြီး တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ လှမ်းယူပြီး ငရုတ်သီးနဲ့ ပွတ်ထားတာတဲ့”

“ပေါက်ကရကွာ! ရှုပ်လည်းရှုပ်တဲ့ ဦးတိုင်းပဲ… မင်းကလည်း ဘောင်းဘီယူတာတောင် မသိရအောင် သိပ်မွန်နေတာပေါ့ ဟလား!”

“ငါ့လည်း ဆော်နဲ့လုံးနေတာဆိုတော့ သတိကို မထားလိုက်မိဘူး…။ မင်းက ဒါတွေ နားမလည်နိုင်ပါဘူးကွာ…။ ကလေးက ကလေးနေရာပဲ နေစမ်းပါ့”

“နေပါ… သားရယ်”

“အငယ်မ အစ်ကို့အတွက် ဖန်ချိုပဲ လုပ်လိုက်တော့”

“ဟုတ်… ကိုငယ် ဖေဖေရေ ဖန်ချိုတစ်ခွက် ကိုငယ် သောက်မယ်”

သံဒိုင် မင်းဇင်နဲ့စကားပြောရင်း လက်ဖက်ရည်ပါ မှာလိုက်တော့သည်။ ဒီဆိုင်က သံဒိုင်နဲ့ မင်းဇင်ထိုင်နေကြ …။ လက်ဖက်ရည်ကြိုက်တဲ့ သံဒိုင်အတွက် ဒီဆိုင်ရဲ့ လက်ဖက်နှပ်ရည်နဲ့ အဆင်ပြေသည်။လက်ဖက်ရည်မကြိုက်တဲ့ မင်းဇင်အတွက် ဆိုင်ရှင်ရဲ့သမီး ၉ တန်းကျောင်းသူ နှင်းလဲ့ဖြူလေးက ထိုင်စေသည်။ သံဒိုင်က တစ်ခါတစ်လေ ဆိုင်သစ်ဖွင့်တယ်ကြားလို့ လက်ဖက်ရည် အခြေအနေသိရအောင် သွားစမ်းသောက်ဆိုရင်တောင် မင်းဇင်ပါလာရင် သွားလို့မရခဲ့…

“ဒီမြို့မှာ ဒီဆိုင်ရဲ့ ကျရည်ကို မှီတဲ့ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှ မရှိပါဘူး။ လက်ဖက်ရည် မကြိုက်တဲ့ ငါတောင် သိသေးတယ် ဟဲ…ဟဲ”

နဲ့ လုပ်သည်။ ယောင်္ကျားလေးတွေမှာ ကိုယ်ဝါသနာပါတာတော့ အနည်းအများ ပိုအားစိုက်ကြသည်လို့ သံဒိုင် နားလည်ပေးရသည်။

“ဘောင်းဘီကိစ္စပြောမှ မင်းစပြောင်းလာတဲ့ ၉ တန်းနှစ်က ကျောင်းမှာ ဘောလုံးကန်တော့ မင်းဘောင်းဘီ မပါလို့ ငါဝတ်ခဲ့တဲ့ အတွင်းခံ ချွတ်ပေးခဲ့တာ မှတ်မိသေးလား မင်းဇင်”

“မှတ်မိတာပေါ့ သားကြီး။ အဲဒီနေ့က ငါ့အတွက် တစ်သက်လုံးပေါင်းရမဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်း ရတဲ့နေ့ပဲဟာ…။ တို့ကျောင်းကလည်းကွာ အသင်းအတွက်လူရွေးမှာ ကြိုလည်းမပြောဘူး။ ကြိုပြောရင် အားကစားဝတ်စုံအပြည့် ယူခဲ့လို့ရတာပေါ့…။ ငါ့မှာ မင်းဘောင်းဘီ အတွင်းကဝတ် ပုဆိုးခါးထောင်းကြိုက်ပြီး ကစားရတယ်”

“မင်းက ဘယ်လိုဆော့ဆော့ ငါတို့ကျန်စစ်သား အသင်းဆရာက ရွေးမှာပါ…။ မင်းကျောင်းကွင်းထဲမှာ ကစားနေတာ ဆရာက မြင်ပြီးသားကို”

“ဟိုကောင် ငဖြိုးက မင်းဘောင်းဘီချွတ်ပေးတော့ ငါယူပြီးဝတ်လိုက်တာ မြင်ပြီး…… “ဝေါ့…ဝက်…ထွီ” နဲ့ ရွံလို့ အန်ချင်တဲ့ အကွက်တွေ လုပ်သေးတာနော်…။ ဒါကို မင်းက ဂိုးတိုင်ဘေးနားကနေ “မင်းဇင် ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်ထင်ရင် ဆေးသောက်မပျင်းနဲ့” လို့ လှမ်းပြောသေးတာ… ငါမှတ်မိနေတယ် သံဒိုင်”

“ဒီကောင်က တစ်သက်လုံး သူငယ်ချင်းကောင်းရမဲ့ကောင် မဟုတ်ပါဘူးကွာ…။ ဘယ်သူငယ်ချင်း အပေါ်မှာမှ ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်တာကို လုပ်မပေးချင်တာ။ ပွဲတိုင်း သူချည်းပဲ မင်းသားလုပ်ချင်နေတာ ဘယ်သွားရမလဲလေ”

“အမှန်ပေါ့ သားရယ်”

“ငါတော့ ခိုင်ထွန်းကြီး မင်းနဲ့ငါ့ကို ပြောတာ သတိရတယ် မင်းဇင်…”

“ဘာကို…ဘယ်လိုပြောတာလဲ အဲဒါတော့ မေ့ နေပြီကွာ”

“မင်းနဲ့ငါ အဲနှစ်က စသိပြီးခင်ပေမဲ့တစ်ယောက် နဲ့တစ်ယောက် နားလည်မှုတွေနဲ့ သွားနေကြ တော့ ဒီကောင်ကြီး ဒို့ကိုအားကျ နေတယ်လေ မင်းဇင်လတ် နဲ့ ငယ်သံဒိုင်က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် “ဖင်လိုးဖင်ခံ”ပေါင်းတဲ့ကောင် တွေ သွားမလုပ်နဲ့လို့ ကျန်တဲ့ကောင်တွေကို ပြောခဲ့တာလေ”

“အော်အေး ဟုတ်တယ်ကွ ဟုတ်တယ် ခိုင်ကြီး ပြောခဲ့တာ”

“သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့ ခင်မင်မှု့တန်ဖိုးကို ပြတဲ့နေရာမှာ အဲဒီစကားလုံးတွေထက်… အဓိပ္ပာယ်လေးနက်တဲ့ မြန်မာစကားလုံး ငါရှာ မတွေ့ဘူး…မင်းစဉ်းစားကြည့်လေ…… “ဖင်လိုး ဖင်ခံ”တဲ့ စကားကတော့ ရိုင်းတာပေါ့ လူကြားထဲလည်းပြောလို့ မကောင်းဘူး…ဒါမဲ့ အဓိပ္ပာယ် သိပ်ကို လေးနက်ပြည့်ဝတယ်ကွ”

“အောင်မယ်လေးဗျာ!မာန်တွေ ပါနေပါလား ‘ကသံဒိုင်’…စားချင်နေတာလားကျွေးချ င်နေ တာလား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော”

“နေစမ်းပါကွာ မင့်ဖင်လည်း စိတ်မဝင်စားဘူး စကားလုံးရိုင်းပေမဲ့ အဓိပ္ပာယ်လှတာလေး သိအောင် ပြောပြနေတာ……ယောင်္ကျားတစ် ယောက်ရဲ့ဘဝမှာဖင်ခံရတာလောက်ရှက်စရာ ကောင်းတာ ဘာရှိဦးမှလဲ…ငါပြောတဲ့ အထဲ ဟိုကောင်တွေတော့ မပါဘူးပေါ့ကွာ… ဒီလောက်ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ကိစ္စက…… ဝေါဟာရကို ယူပြီး ခင်မင်မှု့တန်ဖိုးကို ပြသွားတာ ဘယ်လောက်လှလဲ…”

“သိပါတယ်ကွာ ငါလည်းလက်ခံပါတယ် …… အဲလောက်မပိန်းပါဘူး……အဲဒီလူရွေးတဲ့နေ့က ဘောလုံးကန်ပြီး ဆရာက ရွေးခံရတဲ့သူတွေ တစ်ခါတည်း နာမည်ခေါ်ပေးတာ ငါနားထောင် နေတော့ မင်းကငါ့ဆီကို ငါ့လွယ်အိတ်ရယ် ငါ့ဖိနပ်ရယ် ကောက်ကိုင်ပြီး ငါ့နားရောက်လာ ခဲ့တယ်။အဲမှာ မင်းကို စောက်ရမ်းခင်သွားတာ ငယ်သံဒိုင်ကွာ အလိုက်သိတတ်လိုက်တာ ဆို ပြီး မင်းနဲ့မတွေ့ခင်က ငါ့မှာ မင်းလိုသူငယ်ချင်း မျိုး မရှိခဲ့သေးဘူး……မင်းကရော ငါ့ကို ဘယ်ချိန် ခင်မိသွားတာလဲ မှတ်မိသလောက်ပေါ့”

“ဟား ဟား…မှတ်မိတာပေါ့ သားကြီးရာ ပြောပြမယ်…၉ တန်းဖြေပြီးလို့ နွေရာသီမှာပေါ့…တစ်နေ့ မင်း ငါအိမ်ရောက်လာတယ်လေ”

“အင်း…ရက်အတိအကျ တော့ မလုပ်ပါနဲ့… မလိုပါဘူး”

“နားထောင်စမ်းပါ သားရာ…မင်းကအိမ်ရောက် လာပြီး …သံဒိုင် ဟေ့ကောင်တဲ့ ငါ့ကို တစ်ခု ကူညီဦးတဲ့…ငါကလည်း ဟာ ဘာအရေးကြီး လို့လဲ ပြောကွာ လို့ပြောလိုက်တော့ မင်းက… “ငါ့ဖင်တွေ သိပ်ယားနေလို့ ကူညီပါဦး”လို့ပြော တော့တာပေါ့ကွာ ဟား ဟား ဟား”

“ယီးပေါ့…သောက်ကောင်းမှတ်လို့ နားထောင် နေတာ”

“ခစ်! ခစ်! ခစ်! ခီ့”

အန် ဘာလဲပေါ့ သံဒိုင်ရယ်သံကြားလို့ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းလဲ့ဖြူ ……

“အန်! အငယ်မ နင်က ဘာသိလို့ ရယ်တာလဲ”

“ရယ်တာပဲဘာဖြစ်လဲ…ဒီမှာ’ကိုရီးမင်းဇင်’မှာတဲ့ ‘ကာကျက်’ရလို့လာပို့တာ…ကိုယ်ပါးစပ်နဲ့ကိုယ် ပဲရယ်ချင်ရယ်မှာပေါ့…ရယ်ချ င်တာပဲ ကိုငယ့် ကို တင်ပြနေရမှာလား”

“ငါ့ကို ‘တင်’မပြနဲ့နင့်ကိုရီးမင်းဇင်ပဲ ပြလိုက်… နေပါဦး နင်က ငါ့ကိုကျ ကိုငယ်တဲ့ နှစ်လုံးပဲ ခေါ်တယ်…မင်းဇင်ကျ “ကိုရီးမင်းဇင်”တဲ့… လေးလုံးတောင်ခေါ်တယ်.ဘာသဘောလဲရှင်း မရှင်းနိုင်ရင် နင့်အမေနဲ့ တိုင်ပြောမယ်”

“ပြောချင်ပြောပေါ့…ဟိုနေ့ကတောင် မေမေက ပြောနေသေးတာ… “မဝါနုနုလွင်” သားက လူချောလေးပဲတဲ့ သူ့အမေနဲ့တူတာ ဖြစ်မယ် လို့ ပြောနေတာ…မင်းသားကျ နေတာပဲတဲ့”

“အံမယ် အဲ့တော့ နင်က မမေးလိုက်ဘူးလား ဘုန်းကြီးပျံတုန်းက လာကတဲ့ မင်းသားမျိုး လားလို့”

“အိုး!ရုပ်ရှင်မင်းသားနဲ့ တူတာပြောချင်တာလေ ကိုငယ်ရဲ့”

“မသိပါဘူးအေ…ဇာတ်မင်းသားလား လို့ပါ”

“ကိုငယ်ကြီးက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…နာမည်ကျ နှစ်လုံးထဲ ခေါ်လို့တဲ့…တော်သေးတယ် ငယ် တစ်လုံးပါလာလို့ ခေါ်လို့ကောင်းသေး တယ်…နာမည်ကမမိုက်လိုက်တာ”ငယ်သံဒိုင်” တဲ့…ကိုရီးမင်းဇင်ကမှ လူကလည်း ချောသလို နာမည်လည်းလှတယ်…”မင်းဇင်လတ်”တဲ့… ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ခေါ်လို့ကောင်းတယ်”

“ဒါတော့ ငါတို့ကလူရယ်လို့ဖြစ်လာကတည်းက ကိုယ့်နာမည်ကို ပေးပိုင်ခွင့်မှမရခဲ့တာ…… လူကြီးမိဘတွေ ပေးတဲ့နာမည်ပဲ သုံးရမှာပေါ့ နင်က ငယ်သေးတော့ နားမလည်သေးပါဘူး အေ…သွားတော့ လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ချေ”

“စနိုး… သူနဲ့ ဘာမှပြောမနေတော့နဲ့ လုပ်စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့…လုပ်စရာမရှိရင် ၉ တန်း စာတွေကြည့်ထား ကျောင်းဖွင့်ရင် အဆင့်သင့် ဖြစ်အောင်”

“ဟုတ်! ကိုရီး…မနက်ဖြန်နေ့ခင်းပိုင်း လူရှင်း တယ် ဆိုင်လာခဲ့ဦးနော်…သမီး ကိုရီးစကားဆို နားထောင်တယ်နော်”

“Ok!စနိုးလေးက လိမ္မာတယ်…သွားတော့.. သွားတော့ ကလေး…ခဏနေမေမေဆူနေလိမ့် မယ်…မနက်ဖြန် ကိုရီး လာခဲ့မယ်”

နှင်းလဲ့ဖြူ လေးထွက်သွားတော့သံဒိုင်ကမင်းဇင်ကို “စပ်ဖြီးဖြီး”နဲ့ကြည့်နေလိုက်သည်။မင်းဇင်ကလည်း ပြုံးပြုံးကြီး လုပ်ပြီး……

“သားကြီးရာ အဲလိုကြီး မကြည့်စမ်းပါနဲ့”

“ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပြောရင် အသံလေးက ချိုနေရော့နော်…ဘောလုံးကွင်းထဲမှာကျ ယီးပဲ!ငါဒီလောက် အသံပေးလက်မြှောက်ပြပြီး ဘောလုံးတောင်းနေတာကို မမြင်ဘူး မကြားဘူးလားနဲ့ ပီးတော့…ပြေးလေကွာမင့်ပြေးလမ်း ကြောင်းပေါ် ဘောလုံးခင်းပေးထားတာကို… ယီးပဲ! ဒီလောက်မှ အကွက်မမြင်ရင် မင်းဘယ် လို ဆက်ကန်မှာလဲနဲ့…ကိုယ်အောက်ငယ်တဲ့ ကောင်တွေကျ စကားလုံးတွေ ကြမ်းလိုက်တာ ကိုရီးမင်းဇင်ရယ်…ခုကျ တော့ ဟွင်း ဟွင်း”

“ယောင်္ကျားခြင်းတော့ နု မပြောနိုင်ဘူးကွာ… မကြိုက်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး”လို့ မင်းဇင်က ပြောပြီးမှ ဆက်၍…

“နောက်တာပါကွာ ဘောလုံးကန်နေတော့ကျ လူကသွေးကပူနဲ့ စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘူး… ငါကလည်း ကွင်းထဲမှာ အမြဲကြို းစားနေမှ ကြို က်တာလေ…ငါကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်မှာ အချောင်ခိုနေလို့လဲ”

ဒါတော့မင်းဇင်ပြောတာမှန်သည်။မင်းဇင် ကွင်းထဲမှာအမြဲတမ်း ကြို းစားနေတာသံဒိုင်အသိဆုံးမြို့နယ်ဒိုင်းပွဲပဲကန်ကန်ရပ်ကွက်ခြင်းပဲချိန်းကန်ကန် ဘောလုံးတာဝန်ကျေ မွန်သော ဘောလုံးသမားတစ်ယောက်။ကွင်းထဲမှာ အမြဲတမ်း ပြေးလွှားပြီး နေရာလွတ် ရှာနေသူ။တစ်ချို့ပွဲတွေမှာမမှီလောက်တော့ဘူးလို့ ပရိသတ်ရော ကန်တဲ့သူခြင်းပါ ထင်ထားတဲ့ ဘောလုံးမျိုးကို မင်းဇင်အသားကုန်လိုက်ပြီး ရသွားကာ ဂိုးသွင်းသွားတာမျိုးတွေရှိခဲ့သည်။

သံဒိုင်ကတော့အပျင်းပြေချွေးထွက်ရုံ ဝင်ကန်တာမျိုးဆိုရင်တောင်…ဘောလုံးပြေးအားကို ခန့်မှန်းကြည့်လိုက်ပြီးမမှီလောက်တော့ဘူး ထင်ရင်ဆက်မလိုက်တော့ ဘောလုံးကသူ့ဟာသူစည်းကျော်သွားလိမ့်မည်အင်အားတွေတော့ အလကားအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား…မှီနိုင်မှန်းမသိ မမှီနိုင်မှန်းမသိ စွတ်လိုက်ရအောင် ‘ကြောက်ရူး’ မှမဟုတ်တာလို့ တွက်သည်။ဒါကို မင်းဇင်ကကျ လက်မခံ…

“အဲလို လိုက်စမရှိရင် မလိုက်ချ င်တော့ဘူးကွ အရမ်းကြီးဝေးနေရင်တော့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ဒါမဲ့ တစ်ခူ ိ့အလုံးတွေ သားကြီး ညှစ်လိုက်ရင် မှီနိုင်ပါတယ်…ငါတွေ့နေတာပဲ ပြေးအားလည်း ကောင်းရဲ့သားနဲ့ နည်းနည်းမှအပင်ပန်းမခံချ င် ဘူး…ဒါကြောင့်ဘောလုံးကောင်းကောင်းမကန် တတ်တာ…ဒါကြောင့်လည်း ဟိုကောင်တွေက ပြောတာပဲ…”

မောင်ငယ်ရာ မကန်ပါနဲ့တော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ထိုင်ပြီး စာအုပ်သာသွားဖတ်ပါ” လို့……

သံဒိုင်ဝင်ကန်ရင်ရပ်ကွက်ထဲကငယ်တဲ့ကလေးကတောင် “ကိုငယ်ကစားတဲ့နောက်တန်းနေရာမှာ ဝါးလုံး တစ်လုံးစိုက်ထားရင်တောင်တစ်ဖက်ရှေ့တန်းကလူအတွက် အလုပ်ရှုပ်ဦးမယ်”တဲ့သံဒိုင်တို့က ဘောလုံးမှာကျ အဲလောက် ပါရမီ ရင့်သန်သူတစ်ယောက်ပါ။

“မင်းဇင် သားကြီး ကျေ ာင်းတွေလည်း ပြီးတော့ မယ်…မင်းလည်းသင်္ဘောတက်ဖို့ ရန်ကုန်သွား နေရဦးမယ်ဆိုရင် လာမဲ့ မြို့နယ် ဒိုင်းပွဲတော့ ငါတို့မြို့က တိုက်စစ်မှုး ဂိုးသွင်းစက်ကြီး မပါ နိုင်တော့ဘူး”

“ငကန်းမရှိရင် ငဆွေတော့ လာမှာပါကွာ…… စားမေးပွဲပြီးရင် ရန်ကုန်မှာသင်တန်းတွေတက် ပြီးရင် ကမ်းရိုးတန်း sea service ယူတာနဲ့ ဘွဲ့တောင် သားကြီးနဲ့ အတူတူတက်မယူနိုင် လောက်တော့ဘူး”

“ငါ့လည်း အဲဒါတော့ စိတ်မကောင်းဘူးကွာ မင်းနဲ့ ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမရှေ့ ဓါတ်ပုံတူတူတွဲ မရိုက်ရမှာကိုတွေးမိပြီး…… ကျ န်တာတော့ စိတ်မဝင်စားပါဘူးကွာ…… သူငယ်တန်းကနေ ၁၀တန်းထိနေလာတယ် အောင်တယ်…အောင်တော့ကျေ ာင်းပြီးအောင် ဘွဲ့တစ်ခုရအောင် တာဝန်တစ်ခုလိုဆောင်ရွက် လိုက်တယ်…ဟော! ဘွဲ့တစ်ခုရသွားတော့ တာဝန်တစ်ခု ပြီးသွားတာပေါ့ကွာ…… ဘာတတ်လဲ ဘာမှမတတ်ဘူး အေးတာပဲ”

“ဟိုးဆရာ ဟိုး…စကားတွေလွန်မယ် တော်ပြီ”

“ဟာ!ငါက ဘာပြောလို့လဲ မင်းဇင်…ကိုယ်ညံ့ တာ ကိုယ့်ပြောတာပဲ မပြောရတော့ဘူးလား”

“ဟုတ်ပါပြီ ဆရာရယ်…စာတွေဖတ်ပြီးရင်ထဲမှာ ခံစားချ က်တွေရှိမှန်းသိပါတယ်…ရင်ထဲက မြသန္တာ ကို ခံစားတဲ့ ခံစားချ က်အကြောင်း ပြောရအောင်”

မင်းဇင်က မြသန္တာ ဆိုတဲ့နာမည်လေး ထည့်ပြောလိုက်တော့ ရင်ထဲမှာ ‘ကျင်ကနဲ’ ဖြစ်သွားသလို အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာက ‘ဘွားကနဲ’ပေါ်လာတော့သည်။ရေရာတိကျ တဲ့ နှလုံးသားတစ်စုံမှ မရှိရင် မင်း ယောင်္ကျားစစ် ယောင်္ကျားမှန် မဟုတ်ဘူးနော်လို့လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ပြောမိသည်။

“မင်းက ဇာတ်လမ်းဖြတ်ဖို့ ပြောတဲ့နေ့က သူက ဘာပြောခဲ့သေးလဲ သားကြီး” လို့ မင်းဇင်က မေးလာတော့…သံဒိုင် ဟိုနေ့ကမင်းဇင်နဲ့ထိုင်ခဲ့ တဲ့အအေးဆိုင်မှာမြသန္တာနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ထိုင်လိုက်တာကို သတိရလိုက်သည်။သူ့အိမ် ကလည်း အပြင်ကြာကြာထွက်ရင်သိပ်မကြိုက် တဲ့ အိမ်မို့ ကြာကြာတော့စကားမပြောလိုက်ရ။ ဇာတ်လမ်းဖြတ်တဲ့ ကိစ္စပဲ အကြာကြီးစကား ပြောဖို့လည်း မလိုဘူးလေ…

“ငါက ဇာတ်လမ်းတစ်ခန်းရပ်ဖို့ပြောလိုက်တော့ သူ အံသြသလိုတော့ဖြစ်သွားပုံရတယ် မင်းဇင် ဘာမှတော့ မပြောသေးဘူး…နောက်ခဏနေမှ ‘မောင် ပြောစရာရှိတာ ဒါပဲလား’တဲ့

‘မောင် ပြောလို့ပြီးရင် သန္တာသွားတော့မယ်’လို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတော့တာ”

“သူဒါပဲပြောသွားတာလား သံဒိုင်ရ…မင်း.. မင်း သူရဲ့မျ က်ဝန်းတွေကို မကြည့်လိုက်ဘူးလား”

“ကြည့်..ကြည့်လိုက်တာပေါ့ သားကြီးရာ… မျ က်ဝန်းမှာ မျ က်ရည်စ ခပ်ပါးပါးတစ်ချို့တွေ့ လိုက်ရသလို ထွက်ကျ တော့မှာမို့မျက်တောင် တစ်ချက်ခတ်ပြီး ထိန်းလိုက်တယ်…ငါ့ကို ကြည့်လိုက်တဲ့ အကြည့်တစ်ချ က်မှာ…… ‘ဒီလောက် အရှုံးပေးပြီး မောင်လို့ ခေါ်တဲ့တစ် ယောက်ကိုပဲချ စ်ခဲ့တာကို ဘာဖြစ်လို့လဲ’ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ် သက်ရောက်တဲ့ အကြည့်မူ ိး… မင်းဇင်ရ ငါလည်းအတော်စိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ ရပါတယ်ကွာ”

“ဟာကွာ! တောက်…မြသန္တာလေး သနားစရာ ကွာ မင်းကွာ သံဒိုင်…သူငယ်ချ င်း အရင်းမလို့ ဆွဲသာ ထိုးလိုက်ချ င်တော့တယ်”

“ထိုးချင်လည်း ထိုးကွာ…မင်းထိုးလည်းငါခံရမှာ ပဲလေ”

“မင်းက ဘာကိစ္စသူ့ကို ဖြတ်လိုက်တာလဲ… ဘာအကြောင်းတွေကြောင့်လဲငါ့ကိုရှင်းအောင် ပြောစမ်းပါ”

“အကြောင်းပြချ က်မရှိပါဘူးလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့ သားကြီးရာ”

မင်းဇင်ကို စကားပြန်ပြောလိုက်ပေမဲ့ သံဒိုင့်အတွေးထဲမှာအန်တီနုလွင်ရဲ့ သင်္ကြန်နောက်ဆုံးနေ့ကမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ သံဒိုင့်ရေလဲပုဆိုးလေးပတ်ထားတဲ့ ပုံတွေသာပြန်မြင်နေမိတော့သည်။

မြင့်မားတဲ့အရပ်အမောင်းနဲ့ မလုံတလုံဖြစ်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှ…ရေသီးလေးတွေ တင်နေတဲ့လက်မောင်းအိုး…ရေစိုထားလို့ ယိုင်နဲ့စွာနဲ့ ကပ်နေတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်မှာ ရှိတဲ့ အမွှေးရှည်ရှည်လေးတွေ…ရှေ့ကိုကြွတက်နေတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးရယ်…

နောက်ကိုကောက်ပြီး ဘေးကိုကားသွားတဲ့ ခပ်ကြီးကြီး တင်သားနှစ်ခြမ်း…… မျ က်နှာက ဘာမှ လိမ်းခြယ်မထားပဲ ဖြူ စင်ဝင်းပစွာ လှနေတာတွေ…ဖြူ စင်ဝင်းပတဲ့ မျက်နှာပြင်ပေါ်ကမည်းနက်ပြီးရှည်လျ ားသွယ်တန်းတဲ့ မျက်ခုံး…ကော့ပျံနေတဲ့ မျက်တောင်တွေ…

ကြီးမား ကျယ်ဝန်းတဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်နဲ့စူးရှ တောက်ပြောင်နေတဲ့ မျ က်လုံးတစ်စုံကအရာရာကို သူအားလုံးမြင်နေသယောင်…နှာခေါင်း…မျ က်ခုံးနှစ်ခုကြားကနေ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ လမ်းကြောင်းက အပေါ် နှုတ်ခမ်းနဲ့တစ်လက်မလောက် အလိုမှာ အဆုံးသတ်သွားပေမဲ့ နှာခေါင်းမလှတဲ့သူတွေလို အဆုံးသတ်ခါနီးမှ ပုပြီးပွနေတတာမျိုး မဖြစ်ပဲ နှာခေါင်း ထိပ်ချွန်ချွန်ကမျက်နှာကျ နှင့်လိုက်ဖက်လှတယ်။

ပါးစပ်ပေါက်လို့ခေါ်မဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုကမထူးမပါးနဲ့ပန်းရောင်သန်းတယ်။ပါးစပ်ပေါက်ရဲ့အကျယ်အဝန်းနဲ့ အောက်ကမိန်းမအင်္ဂါဇာတ်အကျ ယ်အဝန်းတို့ တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်မှု့ ရှိမရှိဒါတော့ သံဒိုင် ဆက်မတွေးရဲတော့………

“မင်းဘာတွေဖြစ်နေလို့လဲ ငါ့ကိုမှ ယုံယုံကြည် ကြည် မတိုင်ပင်ရင် ဘယ်သူကို တိုင်ပင်ချ င် တာလဲ”

“မယုံကြည်လို့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…ငါကိုယ့်ငါ တောင် မသိလို့ပါ”

“တစ်ခုခုဖြစ်နေတာတော့ သေချာနေပါပြီ သားကြီးရယ်…ငါလည်း ကူမစဉ်းစားပေးနိုင်လို့ ဘာလုပ်ပေးရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး သံဒိုင်ရာ”

“ထားလိုက်ပါကွာ…တစ်နေ့တော့ အဖြေတွေ့မှာ ပါ…အဲခါကျ မှ မင့်ကိုအရင်ဆုံးပြောပြမယ် မင်းဇင်”

“မင်းအဖြေမတွေ့ခင် ငါသိသွားခဲ့ရင်ကော”

“ဟာ!”

သံဒိုင် ရင်တွေတုန်သွားတော့သည်။ ဟန်ဆောင်ပြီးနေရတာတွေသိပ်မွန်းကြပ်လွန်း တယ် မင်းဇင်ရာ…မင့်သိသွားရင်လည်း ဒဲ့သာ ထိုးချလိုက်တော့ပါ သူငယ်ချ င်းရာ…… လူတွေရဲ့ ကိုယ်သတ်မှတ်ထားတဲ့ စည်းမျဉ်း ကြိုးနဲ့ကိုယ့်ကိုပြန်ချည်နှောင်ခံရတဲ့ အဖြစ် လောက် ရင်နာစရာကောင်းတာ ရှိဦးမလား… သံဒိုင် ဒီစည်းမျ ဉ်း ဥပဒေသတွေကို ရိုက်ချိုး ပျက်စီးမိတော့မယ်……

“ဘာဖြစ်တာလဲသားကြီးရ’ဟာ’တစ်လုံးပြောပြီး ငြိမ်သွားလိုက်တာ”

သံဒိုင်ဘာမှ မပြောဖြစ်တော့ မင်းဇင်ကိုခေါင်းပဲ ရမ်းပြလိုက်တော့သည်။

“သွားကြရအောင် သားကြီး မနက်ဖြန်ညမှ ပြန် တွေ့မယ်…ငါ မနက်ဖြန်မင့်အိမ်မလာဖြစ်တော့ ဘူး…ဖေဖေရဲ့အလုပ်စာရင်းတွေလုပ်လိုက်ဦး မယ်…ညဖက်မှပဲ ဒီဆိုင်မှာတွေ့မယ်”

“အေးကွာ…ပြောစရာတွေက ခုမှပေါ်လာပြန်ပြီ မနက်ဖြန်ညမှ ပြောတော့မယ် သံဒိုင်…လစ်စို့”

သံဒိုင် မင်းဇင်ကို မစောင့်တော့ပဲ ဆိုင်ကယ်စီးပြီးအရင်ထွက်ခဲ့ လိုက်တော့သည်။ဆိုင်ကယ်စီးနေရင်းလဲ သံဒိုင့်အတွေးထဲမှာဒေါ်ဝါနုနုလွင်က

စိုးမိုးနေမြဲ……

“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ…… ငယ်သံဒိုင်ကို လွတ်လပ်ခွင့် ပေးပါတော့… ချစ်သူအပေါ် သစ္စာမရှိတဲ့ သူငယ်ချ င်းအရင်း ကို သစ္စာဖောက်တဲ့ လူ့စည်းမျ ဉ်းတွေကို မစောင့်ထိန်းနိုင်တဲ့ လူယုတ်မာသက်သက် ဖြစ်တော့မယ် ဗျ ”

သံဒိုင်တစ်ယောက်တည်းတစ်ကိုယ်တည်းကြားယုံ ရေရွတ်လိုက်မိတော့သည်။မနက်ဖြန် သံဒိုင်အန်တီနုလွင် အိမ်မသွားတော့ဘူး……တစ်နေကုန် မေ့နိုင်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်ဦးမည်……

………………………………………………………………………………………………………….

“မောင်ငယ်ရေ…ဒီမှာ မဝါလာတဲ့ဟေ့ ငါအပြင် သွားမလို့ကွာ မင့်အမေပြန်လာရင်လည်းပြော လိုက်…အပြန် နောက်ကျ ရင်ကျ မယ်လို့”

“ဟုတ်ကဲ့”

“သား…ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”

တစ်နေကုန်မေ့နိုင်အောင် ကြိုးစားနေပါတယ် ဆိုမှ အန်တီနုလွင်ရယ်…သံဒိုင့်ဆီကို ရောက် အောင် လာသေးတယ်။အန်တီ့ မျ က်နှာကို မြင် လိုက်ရတော့လည်း သံဒိုင်အလိုလိုပျော်မိသွား ရသည်။အန်တီ့ နားလေး တိုးကပ်ပြီး အန်တီ့ အနံ့လေး တစ်ချက် ခိုးရှုပြီးမှ အန်တီမေးတာ ဖြေလိုက်သည်။

“ဖေဖေရဲ့စာရင်းတွေကူစစ်ပေးနေတာပါ…”

“အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူးလား…အမကတော့ ဘယ်သွားလဲ သား”

“မေမေက အန်တီချိုတို့အိမ်သွားတယ်အန်တီ”

“အော်!အေး မနေ့ကဟာသက်သာရဲ့လား အန်တီ အဲဒါမေးအောင်လို့ လာတာ”

“သက်သာပါပြီ အန်တီ…ပူတာတော့အတော်ပူ လိုက်တယ် ကျ နော်က ကြောက်ကိုနေတော့ တာ”

“ဒါပေါ့…ပိုသက်သာအောင်လို့မုန်ညင်းဆီလေး လိမ်းထားလိုက်သား…အိမ်မှာလည်းရှိနေတာ မို့ အန်တီ တစ်ခါတည်း ယူခဲ့လိုက်တယ်”

အန်တီနုလွင်က ပုလင်းသေးသေးလေးနဲ့ ယူ လာတဲ့မုန်ညင်းဆီဆိုတာလေး သံဒိုင်ကိုထုတ် ပေးလာပါတော့သည်။သံဒိုင်လည်း ပူတာတွေ သက်သာပေမဲ့ အန်တီ့အပေါ်နည်းနည်းလည်း ချွဲချင်စိတ်ကြောင့်ရယ် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိ နေလို့ လွတ်လပ်တာရယ်ကြောင့်……

“ဒါက ဘာတွေကောင်းတာလဲ အန်တီနုလွင်”

“ဘာတွေကောင်းတာလဲဆိုတော့ကျ န်းမာရေး အတွက်ကောင်းလို့သင့်တော်လို့သုံးနေကြတာ ပေါ့…တစ်ချို့ က နိုင်ငံခြားက လာတဲ့ အလှဆီ တောင် နေ့တိုင်းမသုံးပဲ တစ်ခါတစ်လေ ဒီဆီကိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံး လိမ်းကျ သတဲ့……ဘယ်လိုဆေးဖက်ဝင်တာလဲတော့ဆိုတာတော့ ကျမလည်း တိုင်းရင်းဆေးဆရာ မဟုတ်တော့ မပြောတတ်ဘူး ကိုငယ်သံဒိုင်ရယ်”

“အဟီးဟီး…မသိလို့ မေးတာပါ အန်တီရယ်”

“ကျ မလည်း မသိလို့ မဖြေနိုင်တာပါ ရှင်”

“ကျနော်ကတစ်ခါမှလည်း မသုံးဖူးတော့ လိမ်း မှ လိမ်းတတ်ပါ့မလား မသိဘူး”

“အော်! လိမ်းရမှာ သိပ်ခက်တဲ့ ဆေးဆိုတော့ မလိမ်းတတ်ဘူး ပြောချ င်တာလား”

“ဆီများများလိမ်းမိသွားရင် ဘာဖြစ်မလဲ…… တစ်ခါလိမ်းရင်ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာပဲ လိမ်းရတာလဲ အဲဒါတွေ မသိလို့ပါ”

“ကဲ…ကျမ ဝါနုနုလွင် ပဲ လိမ်းပေးပါ့မယ်… ပုဆိုး ချွတ်တော်မှုပါ”

အန်တီနုလွင်ကတစ်ခါတစ်ရံသူ့နာမည်အပြည့် အစုံထည့်ပြီးစကားပြောတတ်သည်။အဲလိုပြော တာမျိုးကိုလည်း သံဒိုင် သဘောကျ မိသည်။

“ကျနော့် အခန်းထဲပဲ သွားမလား အန်တီ”

“အို!ဘာလို့ သွားရမှာလဲ”

အန်တီ မျက်နှာတစ်ချက်တင်းလိုက်တော့… သံဒိုင် လန့်သွားရသည်။

“ဟို…ဟိုလေ…ဟိုလိုပါ အန်တီ…ဒီနားက ဧည့်ခန်းနဲ့လည်း နီးတော့လူတွေလာလိုက်လို့ မြင်သွားရင် မကောင်းဘူးလားလို့ပါ……… အန်တီ့ကို ကျနော့်…ကျ နော့်…… ကျနော့် အခန်းထဲကို ဟိုလိုခေါ်တာမဟုတ်ပါ ဘူးဗျာ”

“ဟိုလိုခေါ်ခေါ်…ဒီလိုခေါ်ခေါ် မလိုက်နိုင်ဘူး ကွာ…အဲဒီအခန်းထဲ ဝင်နေတုန်း လူတွေတွေ့ လိုက်မှ ပိုဆိုးကုန်မှာပေါ့…စာတွေဖတ်ပါတယ် ဆိုတဲ့ ဒီဦးနှောက်ကြီးက ဒါလေးတောင်မစဉ်း စားနိုင်တော့ဘူးလား”

အန်တီ နုလွင်က ပါးစပ်ကလည်းပြောသလို လက်ညှိုးနဲ့လည်း သံဒိုင့်ခေါင်းကို ထိုးသည်။ မျက်နှာမှာတော့ စိတ်ဆိုးတဲ့ အမှုအရာမတွေ့ ရတော့လို့ သံဒိုင် ဝမ်းသာသွားရသည်။

“ဒီ စားပွဲကြီးကလည်းအကြီးကြီး အပေါ်မှာလဲ စာအုပ်တွေ ထပ်ထားသေးတယ်…ဒီမှာ ထိုင် ပြီးလိမ်းပေးနေတုန်းတကယ်လို့ လူလာခဲ့ရင် မတွေ့နိုင်ပါဘူး သားရယ်”

“ဟုတ်ပါတယ် အန်တီ”

သံဒိုင်ဖေဖေရဲ့ စာရင်းစာအုပ်တွေထားတဲ့ စားပွဲက ကြီးသည်။ရှေ့မှာလည်း အကာနဲ့မို့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ လူရှိရင်တောင် မမြင် နိုင်ဘူး…စားပွဲထားတာကလည်း ဧည့်ခန်းနဲ့က မျက်နှာခြင်းဆိုင်…နောက်မှက နံရံ့နဲ့ စာအုပ်စင်မို့ နောက်ကနေလည်းဘယ်သူမှမမြင်တွေ့ နိုင်ဘူး…

တစ်ခါတစ်ရံ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ဦးနှောက်က ယောင်္ကျားတွေထက် ပိုတွေး တတ် မြင်တတ်သည်ဆိုတာ သံဒိုင်လက်တွေ့ သိလိုက်ရသလို…ဒီနေ့ အန်တီ့အိမ် သွားခဲ့ရင် တောင် ဒီလို အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ စဉ်းစားမိသေးသည်။

အန်တီက ထိုင်ခုံတစ်လုံး ယူပြီး သံဒိုင့်ဘေး လာထိုင်တော့သည်။သံဒိုင်ရင်တွေ ခုန်နေပေမဲ့ လက်တွေကတော့ ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ထိုင်နေရင်းပဲ ဖြည်ပေးလိုက်သည်။ အန်တီက အိမ်ဝင်ပေါက် ခဏကြည့်လိုက်ပြီး ပုလင်း အဖုံးဖွင့်ကာသူ့လက်ထဲကိုဆီတွေထည့်လိုက် သည်။

ခြံဝင်ပေါက်ကို ဒီထိုင်တဲ့နေရာကနေ လှမ်းမမြင်ရပေမဲ့ အိမ်ပေါက်ဝထိ လူရောက် လာရင်တော့ သိနိုင်တာမို့ သံဒိုင်စိတ်ချသွား တော့သည်။စိတ်က အေးအေးဆေးဆေးပဲလို့ ခံယူလိုက်တော့ ပေါင်ကြားကအငယ်ကောင် က အဆင့်သင့်အနေအထားနဲ့ မတ်မတ်ရပ် နေပြီ…

အန်တီနုလွင်က ဆီထည့်ထားတဲ့ လက်တစ် ဖက်နဲ့ သံဒိုင့်ရဲ့ လိင်တန်ကို အရင်နှံ့အောင် သုတ်လိုက်သည်။သံဒိုင့်မှာတော့လက်နှစ်ဖက် ကို ဘယ်မှာထားရမှန်း မသိတာနဲ့ပဲ ရှေ့က စားပွဲပေါ်ပဲ တင်ထားလိုက်တော့သည်။

အန်တီက ဆီတဝင်းဝင်းနဲ့တင်းမာပြောင်လက် လာသော ငယ်သံဒိုင့် လိင်တန်ကို သေချာ ကြည့်ကာ လက်က ပွတ်မြဲပွတ်လျက်…… နှစ်ယောက်သားလူချ င်းကလည်းကပ်ထိုင်နေ ကြတော့ အန်တီနုလွင်ဆီက ခပ်မြန်မြန်ရှုတဲ့ အသက်ရှုသံပါ သံဒိုင်ကြားနေရသည်။ လိင်တန်တစ်လျှောက်လုံးရော ဂွေးဥတွေပါ မကျ န် အန်တီက ဆီနဲ့ အသာအယာပွတ်နေ ရာမှ လိင်တန်ချေ ာင်းကို ဖိညှစ်လိုက်တော့… “အ!”ဆိုတဲ့ အသံလေး သံဒိုင်ဆီက ထွက်လာခဲ့ရသည်။

“နာသွားလား သား”

“အရမ်းကြီး မနာပါဘူး အန်တီ”

“သားရဲ့ ဟာကြီးကလည်းကွယ် ကြည့်ပါဦး”

အန်တီနုလွင်ပြောလိုက်မှ သံဒိုင်ကိုယ့်ဟာကို ငုံကြည့်လိုက်တယ်…ဆီတွေနဲ့ပြောင်လက်နေ တဲ့အငယ်ကောင်က ခန့်ညားထည့်ဝါမှု့အပြည့် အန်တီနုလွင်က လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းနဲ့ အရင်းကနေ နှိပ်လိုက်တော့ အကြောချောင်း က ပိုရှည်လာသယောင်……

“မောင်ငယ်ရယ်…လူတန်းစေ့ပြီး ယောင်္ကျား ပီသလိုက်တာကွယ်”

အန်တီနုလွင်က အဲလိုပြောပြီး ဆီတွေနဲ့ ပွတ် ပေးရုံပေးနေတာကနေ ဂွင်းထုသလိုမျိုးနဲ့… “တ ဖတ် ဖတ်”မြည်အောင် အထက်အောက် လက်ကစားပေးတော့သည်။မိန်းမတွေနဲ့ သိပ် မပတ်သက်ဖူးတဲ့ငယ်သံဒိုင်ကသုတ်ထိန်းနည်း လေ့ကျင့်ခန်းများနဲ့ လေ့ကျင့်လာသူမို့သာ တော်ပေတော့သည်။

လေ့ကျ င့်မှု့သာ မရှိခဲ့ရင် အန်တီရဲ့လက်ကစားပေးမှု့ကြောင့် သုတ်ရည် တွေ “ဖျင်းကနဲ”နေအောင်ထောင်ပန်း ထွက် တော့မည်။အန်တီနုလွင်က ဆီလိမ်းပေးတာ မူ ိး မဟုတ်တော့ပဲ ပေါ်တင်ကြီး ဂွင်းထုပေးပါ တော့သည်။

“မောင်ငယ် ရယ် သားဟာကြီးက သိပ်ကြီး တော့ ကိုင်ရတာ အားရလိုက်တာကွယ်”

“အ..အ..အန်တီ”

ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ် သံဒိုင်ပြီးလုလုမှာပဲ လူရိပ်တစ်ခုလိုမြင်လိုက် လို့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားပေးနေ တဲ့ လက်ကို ရပ်သွားအောင် ဖမ်းကိုင်လိုက်ရသည်။အန်တီနုလွင်လည်း လက်ကစားပေးမှု့ ကို ချက်ချ င်းရပ်လိုက်ပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကို ကိုင်ရုံသာ ကိုင်ထားတော့သည်။

“မောင်ငယ်…မင့်အဖေရှိလား”လို့ မေးရင်းဝင် လာတာက ဖေဖေ့မိတ်ဆွေ ဦးသိန်းနိုင်……

“မရှိဘူး ဦးသိန်းနိုင် ဖေဖေ အပြင်သွားတယ် ခင်ဗျ “လို့ သံဒိုင်က ဖြေလိုက်ပေမဲ့ သူကအိမ် ထဲထိဝင်လာပါတော့သည်။ဒါမဲ့ ဦးသိန်းနိုင်က သံဒိုင် နဲ့ အန်တီနုလွင် ထိုင်နေတဲ့ နေရာတော့ မလာပါ…ဧည့်ခန်းက ဆက်တီခုံ ပေါ်ပဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး…

“ဒေါ်ဝါနုရော ရောက်နေတာကို အလည်လာ တာလား”

“ဟုတ်ပါတယ် ရှင်”လို့ အန်တီက ဖြေအပြီးမှာ ပဲ…

“မောင်ငယ်…မင့်အဖေက ဘယ်သွားတာလဲ ဘယ်ချိန်မှ ပြန်လာမှာလဲ”

“မသိဘူးခင်ဗျ …အရေးကြီး ကိစ္စရှိရင်လည်း ကျ နော့်ကို မှာခဲ့လိုက်ပါ”

သံဒိုင်လည်း မြန် မြန်ထပြန်မလားလို့ ပြောလိုက်ပေမဲ့……ဦးသိန်းနိုင်က သူ့အိပ်ကပ်ထဲကဆေးလိပ်ဘူး ထုတ်ပြီး ဆေးတစ်လိပ် မီးကောက်ညိလိုက် တော့… သွားပြီလို့ သံဒိုင်စိတ်ပြန် လျှော့လိုက်တော့တယ် …ဆေးလိပ်သောက် ပြီဆိုမှာတော့ တောက်လျောက် မပြန်တာ သေချာသွား ပြီလေ…

“အရေးကြီးတယ်လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ ရှေ့ကလမ်းကို လမ်းသစ်ခင်းဖို့ကိစ္စတိုင်ပင် ရအောင်လို့ပါ”

“ဟုတ်ကဲ့ဗျ …ကျ နော့်ကိုတော့အိမ်အပြန် နောက်ကျ မယ်လို့ မေမေ့ကို ပြောဖို့မှာခဲ့ တယ်ဗျ …မနက်ဖြန်မှဦးသိန်းနိုင်တစ်ခေါက် လာခဲ့ပါဦးလား…ညဖေဖေပြန်လာရင်လည်း ဦး လာသွားတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကျ နော် ပြောထားလိုက်ပ့ါမယ်”

သံဒိုင်လည်း ဦးသိန်းနိုင်ကြီး ပြန်ဖို့ အရေး ဒုတိယအကြိမ် ကြိုးစားကြည့်လိုက်သည်။ ဦးသိန်းနိုင်က ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဆေးလိပ်သာရှိုက်နေတော့သည်။ဖေဖေ့ဆီလာတာ မရှိပါဘူးလို့ပြောပြီးနေပြီပဲ သွားတော့လေဗျာ ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ…လူကြီးဖြစ်နေပြီး အထူအပါး နားမလည်လိုက်တာ…သံဒိုင့်စိတ်ထဲမှ ဦးသိန်းနိုင်ကိုအတင်းပြန်လွှတ်နေတော့သည်။

ဦးသိန်းနိုင်ကလည်း သံဒိုင်တို့ အဖြစ်အပျ က်ကို ဘယ် သိလိမ့်မလဲ သူလာလည်နေကြအတိုင်း အေးဆေးထိုင်ပြီးမှ ပြန်မဲ့သဘော……… အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ကို တစ်ချက်ကြည့် ပြီး ပြုံးလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင့် ခံစားချ က်ကို သိတယ်ဆိုတဲ့ အထာနဲ့ပေါ့…… လက်ကတော့သံဒိုင်လိင်တန်ကို မလွှတ်ဘူး ဦးသိန်းနိုင်ကလည်း ဆက်ထိုင်ဦးမှာသိနေ တော့…ခုနက အတိုင်းပဲ သံဒိုင်ကို ဂွင်းပြန် ထုပေးပါတော့တယ်။

အသံသိပ်မထွက်စေ ပဲ တိတ်တိတ်လေး လုပ်ပေးတော့သည်။ သံဒိုင့်မှာ တစ်ဖက်ကဘော့ပင်ကိုင် နောက် တစ်ဖက်က စာရင်းစာအုပ်ကိုင်ပြီး ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ထိုင်နေပေးရသည်။ ဦးသိန်းနိုင်က သူတို့ဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်မယ်ဆိုလည်း နှစ်ယောက်သားသာမန် တူယှဉ်တွဲထိုင်နေ ကြတယ်လို့ပဲမြင်လိမ့်မည်။

ဒါပေမဲ့ ထိုင်နေတဲ့သူနှစ်ဦးရဲ့ စားပွဲကိုအကာ အကွယ်ယူပြီး လှုပ်ရှားနေမှု့ကိုမြင်တွေ့သွားမယ်ဆိုရင်ဖြင့်……ဦးသိန်းနိုင်က ဘာစကား မှ မပြောသေးတော့အန်တီကလည်းဘာမှ မပြောသေးပဲ သံဒိုင်လိင်တန်ကြီးကိုသာ ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ဆော့ကစားပေးနေသည်။ ခဏအကြာမှ……

“ဒေါ်ဝါနု…ဦးမောင်လတ်အခြေအနေကရော ဘာများထူးသေးလဲ”

“ဒီလိုပါပဲရှင်…ထူးပြီးတိုးတက်လာတာတော့ မရှိတော့ပါဘူး”

“ကျ နော်တို့ ဒီကလူတွေက “ဒေါ်ဝါနု”ကို လေးစားနေကြတာဗျ ”

“ရှင်………”

အန်တီနုလွင်က ‘ရှင်’ ဆိုပြီး ပါးစပ်က ထွက်လိုက်သလိုလက်လှုပ်ရှားမှု့ကလည်း ရပ်သွားပါတော့သည်။

“ကျ နော်တို့ဆီမှာတော့ လေဖြတ်ထားတဲ့ သူတွေတစ်နှစ်ကျော်လောက်ဆိုရင် သေတော့တာ…အပြုအစုကောင်းမှပဲ မိုင်ကုန် ခံရင် ၂ နှစ်စွန်းစွန်းပဲ နေရတယ်… ဒေါ်ဝါနု ပြု စုပေးတဲ့ ဦးမောင်လတ်ကြီး တော့ ကြာပြီဗျ နော် နေရပါတယ်…… ဦးမောင်လတ်ရဲ့ အတိတ်အကြောင်းတွေ ပါသလိုလက်ရှိ ဒေါ်ဝါနု အပြု အစုကောင်းတာတွေကြောင့်လည်း နေရတာပါ…

ဦးမောင်လတ်ကြီးကို သေစေချင်လို့ ပြော တာမဟုတ်ဘူးနော်…လူမမာတစ်ယောက် ကို ဒီလောက်နှစ်ရှည်လများ မငြီးငွေ့ပဲ ပြု စုနိုင်တဲ့ ဒေါ်ဝါနု အရည်အချင်းကို သိ စေချ င်လို့ပါ…ဒါကြောင့်လည်းဒီကလူတွေ က ဒေါ်ဝါနုကို လေးစားနေကြတာ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင်…ခုလိုသိရလို့ကျေးဇူးတင် ပါတယ်”

အန်တီစကားပြန်ပြောပေမဲ့ အသံတွေတုန် နေသလို မျ က်နှာလည်း ပျက်သွားတယ်လို့ သံဒိုင်သိလိုက်သည်။သံဒိုင့် ဟာကိုလည်း လက်က လွှတ်လိုက်သလို လွှတ်လိုက်တဲ့လက်က အနည်းငယ်တုန်နေ တော့သည်။ အကြောင်းတစ်ခုကြောင့် အန်တီနုလွင် စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်သွားတယ်လို့သံဒိုင်နားလည်လိုက်သော်လည်း ဘာကြောင့်လို့ မသိသေးတော့ စဉ်းစားနေစဲမှာပဲ…

“အိမ်ကိုဧည့်သည်တွေရောက်နေကြပါလား” လို့ပြောပြီးသံဒိုင့်မေမေလည်းဝင်လာပါတော့သည်။

“ဟောတော်!မောင်ငယ်က ဧည့်သည်တွေ ကို ဘာမှချ မကျွေးဘူးလား…သားရယ် ဒီလောက်ကြီးနေပြီ မသိတတ်လိုက်တာ”

“မဟုတ်ဘူး အမ…ကျ မကမလိုဘူးပြောလို့ မောင်ငယ်က သွားမယူတာပါ…ပြန်လည်း ပြန်တော့မှာ မလို့ပါ”

“ကျ နော်လည်း ခုမှရောက်လို့ ထိုင်ရုံရှိသေး တာပါဗျာ”

သံဒိုင်တို့ စိတ်တွေမွန်နေခဲ့တော့ လူမှု့ရေး ကိုမေ့နေခဲ့ရသည်။ဘာမှချ မကျွေးတဲ့အပြင် ဦးသိန်းနိုင်ကိုတောင် မြန်မြန်ပြန်စေချ င်ခဲ့ တာမဟုတ်လား……

“ခဏထိုင်ကြပါဦးလက်ဖက်သုပ်လိုက်ဦးမယ်”

“ကျမက ပြန်တော့မှာနော် အမ…မောင်ငယ် အန်တီ့ကို ဟိုဗလာစာရွက်နဲ့ ဘော့ပင်ပေး”

မေမေက “နေပါဦး”လို့ ပြောပြီးမီးဖိုခန်းထဲဝင်သွားသည်။သံဒိုင်လည်း အန်တီတောင်းတာပေးလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က…စာရေးတော့သည်။ ညာဘက်လက်နဲ့ မုန်ညင်းဆီတွေ ကိုင်ခဲ့တာမို့ စာရေးတော့ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ရေးနေသည်။

အန်တီရော မင်းဇင်ရော သားအမိနှစ်ယောက်လုံး ဘယ်ညာ နှစ်ဘက်နဲ့စာရေးနိုင်သည်။ စာရေးပြီးတော့စာရွက်လေးခေါက်ပြီး သံဒိုင့်ကို ပေးသည်။ ပြီးတော့ သံဒိုင့် အမေကို သွားနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်လာကာ ဦးသိန်းနိုင်ကိုလည်းနှုတ်ဆက်ပြီးအန်တီနုလွင် ပြန်သွားပါတော့သည်။

သံဒိုင်လည်း အန်တီနုလွင်ပေးခဲ့တဲ့ စာရွက် ခေါက်လေးယူပြီး သူ့အခန်းထဲပဲ တန်းဝင်ခဲ့ လိုက်သည်။

“ဘာတွေများ ရေးထားခဲ့တာလည်း ……… အန်တီ နုလွင်ရယ်”

……………………………………………………….

💠အခန်း ( ၇ )💠

“မောင်ငယ်…သား ထမင်းစားအောင်ကွာ မင်းမှာလည်း ညနေကတည်းက အခန်းထဲဝင်သွား တယ်ပြောတယ် ခုထိထွက်မလာဘူးဘာဖြစ်နေ တာလဲကွ”

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…ဖေဖေ့စာရင်းတွေ လုပ်ပြီး ခေါင်းတွေကိုက်နေလို့အခန်းထဲဝင်လှဲနေတာ”

“အေးပေါ့ငါ့စာရင်းတွေက မြန်မာငွေနဲ့တောင် မဟုတ်ဘူူးနိုင်ငံခြားဒေါ်လာနဲ့လုပ်ငန်းကြီးလုပ် ထားတဲ့ စာရင်းတွေဆိုတော့ ငါ့သားမှာ ခေါင်း တွေကိုက်ရပြီပေါ့…နောက်မလုပ်ပါနဲ့တော့ကွာ ငါ့သားတစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဖေဖေရင်ကျိုးရချ ည်ရဲ့ ဟုတ်လား… ငါက အဲလိုပြောမဲ့ထင်လား… နားစမ်းပါမောင်ငယ်ရာ…

အဲလိုတွေက ရုပ်ရှင် တွေ ဗွီဒီယိုတွေထဲမှာပဲပြောလိမ့်မယ်…ငါတော့ မပြောနိုင်ဘူး သောက်ကြီးသောက်ကျ ယ်ကွာ စာရင်းလုပ်လို့ ခေါင်းကိုက်တယ်တဲ့ ဟုတ်လား မင်းမလုပ်လဲပေးစရာ ရစရာတွေငါအကုန်မှတ် မိတယ်…”နှုတ်တစ်ရာစာတစ်လုံး”ဆိုလို့ သက် သေအနေနဲ့ရော မှတ်ထားတာ…မင်းဒီနေ့လုပ် တဲ့ စာရင်းပေါင်းခြင်းလောက်တော့ ငါ့အတွက် မင့်ဝယ်ထားတဲ့ တွက်စက်တောင် မလိုဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျာ…ဟုတ်ပါပြီ ခင်ဗျာ”

သံဒိုင် ရပ်ကွက်ထဲက နောင်တော်တစ်ယောက်ပြောတာသာသတိရမိတော့သည်။ ဘဲ ဘဲခြင်း တော့ လာနုမနေနဲ့ကွာ လွမ်းစရာမရှိဘူး…… မင်းတို့တော့ မပြောနဲ့ အိမ်ကကျွေးဖခင်နဲ့ တောင် သိပ်အစေးကပ်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး။

အန်တီနုလွင်ရေးပေးခဲ့တဲ့ စာလေးဖတ်ပြီး စဉ်းစားခန်းဝင်နေတဲ့သံဒိုင်လည်း ဖခင်ကြီး နဲ့တွေ့လေပြီ။သံဒိုင် အန်တီပြန်သွားပြီးဆို အခန်းထဲဝင်နေလိုက်တာ အချိန်ဘယ်လို ကုန်သွားမှန်းတောင် သတိမထားမိတော့ဘူး။ မိသားစု သုံးယောက် ညစာအတူတူစားပြီးမှ သံဒိုင် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့ပြန်သည်။ထမင်းက မဆာလို့လားမသိ သိပ်တော့ မစားနိုင်ခဲ့… ဖေဖေကတော့ထမင်းစားရင်း ဘာမှဆက် မပြောတော့ဘူး။

သံဒိုင့် သူ့အဖေဆီက အကျ င့် ကောင်းတစ်ခုတော့ မှတ်ယူထားဖြစ်သည်။ သံဒိုင့်အဖေဖြစ်သူကဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ဆိုး နေနေ ထမင်းဝိုင်း မှာတော့ ဇနီးနဲ့သားကို ဘာမှ ပြောလေ့ပြောထမရှိ…ဆူချင် ပူချင်ရင်လည်း ထမင်းစားပြီးမှ ပြောတော့သည်။ဒေါသကြောင့် ပြောချ င်ဆိုချ င်နေ တာတောင် တစ်ပါးသူ ထမင်းစားပျ က်မှာတွေးပြီး စားပြီးမှပြောပေးတဲ့ အလေ့အကျ င့်ကို သံဒိုင်သဘောကျ သည်။

ည လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တော့ သံဒိုင် သွားရဦးမည်…မင်းဇင်စောင့်နေမှာမို့…အခန်းထဲရောက်တော့ ခေါင်းအုံးအောက်က အန်တီနုလွင် ဘယ်လက်နဲ့ ရေးတဲ့ စာလေးပြန်ဖတ်ဖို့ကောက်ယူလိုက်သည်။မဖတ်ဖြစ်သေးပဲစာရွက်လေးကိုရင်ဘတ်ပေါ်တင်ပြီး စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိပြန်သည်…

နေ့ခင်းက အန်တီနုလွင် လက်နဲ့လုပ်ပေးခဲ့တာကို ပြန်မြင်ရောင်မိတော့လည်း…အောက်ကကောင်က သူလည်းသတိရမိတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းအောက်ကနေအသိပေးတယ်မင်းနဲ့လည်း ခက်ပါတယ် အငယ်ကောင်ရယ်တစ်ယောက်ကောင်းကိုပဲ သီးသန့် ပတ်သက်ချင်သူ…

လွယ်တာတွေကြလည်း မာနကြီးပြီးမပတ်သက်မဆက်နွယ်ချ င်နဲ့ မင်းနဲ့တော့ ငါပါသောက်ရှက်တွေ ကွဲတော့မယ်……သံဒိုင် ဘယ်သူမှ အပြစ်တင်စရာမရှိတော့ သူ့မွေးရာပါ အငယ်ကောင်ကိုပဲအပြစ်ပုံချ မိသည်။

ရှေးအခါကမိဖုရားကြီး အမတ်ကြီးတစ်ယောက်ကို ဆုံးမတဲ့ပုံပြင်လေးကိုလည်းသတိရမိသည်။ရေနွေးကြမ်း အဖန်ရည်က ဘယ်ခွက်ထဲ ထည့်သောက်သောက် ဒီအရသာပဲတဲ့လား…ဖြူ တဲ့ ညိုတဲ့ မဲတဲ့ မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့အခါမှာလည်း ဘယ်လိုမိန်းမနဲ့လုပ်လုပ် ပြီးဆုံး ခြင်းအခန်းရောက်ရင် ဒီအရသာ အတူတူပဲတဲ့ လား…

အရည်ထွက်သွားချိန် ခံစားချ က်တော့ တူမှာပေါ့ဗျာ… မိဖုရားကြီးပြောတာမှားတယ်လို့ငယ်သံဒိုင် မဆိုလိုဝင့်ပါဘူး……ဒါမဲ့ မိဖုရားကြီးက အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်နေတာမို့ အမျိုးသားတွေရဲ့စိတ်ခံစားချ က်ကိုနားလည်မှု့ ပေးနိုင်စွမ်းငှာမရှိရှာဘူးလို့ သံဒိုင် သတ်မှတ်သည်။အတ္တမျ ားနဲ့လူ လို့ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ကျ ပေမဲ့မြင်မြင်သမျှ လိုချင်နေတဲ့ အတ္တကြီးမှု့တော့သံဒိုင်မှာ မရှိပါ……

မိမိအနှစ်သက်ဆုံးမိန်းမနဲ့ စိတ်ရောကိုယ်ပါအားရပါးရ အချ ိန်ကြာကြာအေးအေးဆေးဆေးဆက်ဆံလိုက်ရမှ နှစ်ထောင်းအားရမှု့ ဖြစ်သွားမှာမျိုးကိုသာ လိင်ဆက်ဆံမှုကြောင့်ရရှိသောစစ်မှန်တဲ့အရသာလို့ သံဒိုင် သတ်မှတ်နိုင်မည်။မိန်းမပဲ ဟိုဟာပါရင်ပြီးနေတာပဲ လုပ်ကြည့်ရင်အတူတူပါပဲ ဟုတ်လား!မတူလို့ပေါ့ဗျာ…တူရင်သံဒိုင်တို့ဘယ်မှာလာဂျီးများနေလိမ့်မလဲ

မိဖုရားကြီးတို့မိန်းမတွေမှာလည်း သံဒိုင်ပြောတဲ့စိတ်ခံစားချ က်ရှိပါတယ်…ဟုတ်တယ်မလားအသားညို ထောင်ထောင်းမောင်းမောင်းမှ အသားဖြူ ပြီး ရုပ်က သန့်နေမှလူကငပိန်ခြေသလုံးကပုလွေရိုးမှ အသေလိုးနိုင်တာ ဘာညာနဲ့မှခြေထောက်က ခြေမကြီး ကြီးမှ နဲ့ ရွှေးချ ယ်ကြ တယ် မဟုတ်လား…အားလုံးပါတာတွေတူပေမဲ့ mood မတူလို့ ရွှေးချ ယ်ရတာပေါ့ဗျာ……

ဒါကိုမိဖုရားကြီးက organsmကတော့ အတူတူပါပဲ…organsm တူပေမဲ့ mood မတူဘူးဗျာငယ်သံဒိုင် ဒါမျိုးကျ မိဖုရားကြီးရဲ့ ဆုံးမပြောကြားချက်ကို အပြည့်အဝ လက်မခံနိုင်ပေ…ရှေးက ပြောစကားတွေက မှန်တာတွေ အများကြီးရှိသလိုထောက်ပြချ င်စရာစကားတွေလည်း ရှိပါသည်။ တစ်ခါသား မင်းဇင် မကြို က်နေတဲ့စကားနှစ်ခု ကွဲလွဲချ က်ကိုတော့ သံဒိုင်ရှင်းပြခဲ့ဖူးသည်။

“တစ်ရွာမပြောင်း သူကောင်းမဖြစ်” နဲ့

“သေချင်တဲ့ ကျား တောပြောင်း”ဆိုတဲ့ စကားကွဲလွဲချ က်ကို ဆရာတွေ ရှင်းပြတဲ့အတိုင်း ရှင်းပြခဲ့ဖူးသည်။ ၁၀ တန်း ရီဇက် ကြည့်ကျတော့ ဂုဏ်ထူး ၂ ဘာသာပဲ ပါလို့ ငိုနေတဲ့ကျေ ာင်းသူတစ်ယောက်ကို…မင်းဇင်က

“သောက်!ကလေးမ ကလည်း ကျ တဲ့သူတွေ ကိုလည်း အားနာပါဦးလား ဟ”လို့ ပြောတော့

“ဒါတော့ကွာသူကဘယ်လောက်မှန်းထားမယ် မှန်းမှ မသိတာသူသွားချင်တဲ့ လမ်းကြောင်းနဲ့ လွဲသွားလို့ ဝမ်းနည်းပြီး ငိုတာနေမှာပေါ့…… နောက်တစ်ခါ ပြန်ဖြေလို့လည်း ရတာ မဟုတ် ဘူးလေ…ငိုမှာပေါ့ ငိုခန်းကျ ပါတယ်ကွ”

“မှန်းထားတာလွဲလို့မဟုတ်ပဲ သောက်ပဲများပြီး ကျ တဲ့သူတွေရှေ့မှာ ငိုတာမျိုး ဆိုရင်ရော မင်း ဘာပြောမလဲ သံဒိုင်”

“ဒါတော့ မင်းသွားမေးပြီးမှပဲငါပြောနိုင်မယ်”လို့ သံဒိုင်ဘုရတော့သည်…ဒါကိုမင်းဇင်ကမလျှော့

“ငိုချင် အိမ်ရောက်မှ ငို …ဒီမှာ လာမငိုနဲ့ကွာ အာရုံနောက်လို့”

“အများနဲ့သက်ဆိုင်သောနေရာမှာ မငိုရ ဆိုတဲ့ ဥပဒေတော့ ငါလည်း မကြားဖူးပါဘူး”

“အာကွာ!မင်းကတစ်မျိုး…တော်လိုက်တော့”

သံဒိုင် ၁၀ တန်း ရီဇက်ကြည့်တဲနေ့ကို ပြန်မှတ်မိ ပြီး အဲဒီနေ့ကမင်းဇင်နဲ့ သံဒိုင်တို့ကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ဆရာမ ပြောတာတွေကို သတိရမိသည်။

“ဆရာမ တပြည့်တွေ ကြိုးစားရင် ဒီထက် ဂုဏ်ထူးတွေ ပါနိုင်ရဲ့သားနဲ့ကွယ် မလုပ်ကျ ဘူး…အေးဆိုးလေးတွေ…ကဲ ခုအမှတ်စာရင်း ထွက်လာရင် ဘယ်ကျေ ာင်းတက်ပြီးဘာတွေ လုပ်ကြမှာလဲ”

သံဒိုင်ကလက်ခလေးပိုက်ပြီးမှုလတန်းကလေး တစ်ယောက်လို “သားက ဆရာဝန်ကြီးလုပ်မှာ အင်ဂျ င်နီယာကြီးလုပ်မှာပါချာမ”လို့နောက်ပြီး ပြောတော့ ဆရာမက…

“ဒီတစ်သက်တော့ မမျှေ ာ်တော့နဲ့ မောင်သံဒိုင် ရေ…သားတို့အမှတ်တွေ မှီမှာမဟုတ်တော့ဘူး နောင်တစ်ခောတ်ကလေးတွေကျ ပညာရေး စနစ်ပြောင်းရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး”

လို့ဆရာမကသံဒိုင်နောက်ပြောမှန်းသိပေမဲ့မလုပ် ခဲ့တဲ့ ချ စ်တပြည့်တွေမို့ ဂရုဏာဒေါသော နဲ့ ကောတော့သည်။အဲမှာမှ မင်းဇင်က ဝင်၍……

“မလိုချင်လို့ လွှတ်ချ ခဲ့တာပါ တီခြယ်ရယ်”

လို့ ပြောတော့ဆရာမကမင်းဇင်ခေါင်းကိုတစ်ချက် ခေါက်ပြီး…

“ငါက အမှတ်ကမှီတယ် ဝါသနာမပါလို့ မလုပ် တာကို လိုချ င်တာဟဲ့…အမှတ်လည်း မမှီပဲနဲ့ မလိုချ င်လို့ မလုပ်ခဲ့တာမျိုး ပြောတာလက်မခံ ဘူး”ဟု ပြန်ဆုံးမတော့သည်။

“မလိုချ င်လို့ လွှတ်ချ ခဲ့တယ်”ဆိုတဲ့ စကားကသံဒိုင်ပြောတာနဲ့ ယှဉ်ရင် မင်းဇင်ပြောတာကပိုလိုက်ဖက်တယ်လို့ပြောရမည်။ငယ်သံဒိုင်လည်း

ဒီမြို့ကကျောင်းမှာတော့ ဘာဆိုလားအမည်ပေါက်တဲ့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်ပါ…ဒါမဲ့သံဒိုင်တို့ အရင်ရော အခုရောမှာတော့ ဘာသာစုံ ပါဖို့ကတော့ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပါ။သင်ကြားပြသတဲ့ ဆရာများလိုအပ်ချ က်ကြောင့်လား မေးရင်တော့လည်း သံဒိုင်မဖြေတတ်ပါ။လွယ်တာကတော့ တော့်တော့်ကို မလွယ်ကူပါ။

ကြိုးစားပါတယ် စာတော်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မြသန္တာ တောင်ဂုဏ်ထူး လေးခုပဲပါသည်။မြို့ကြီး ပြကြီးတွေမှာ ဘာသာစုံပါတဲ့ ကျေ ာင်းသား ကျေ ာင်းသူတွေအများကြီးထွက်ပေါ်ရပေမဲ့ သံဒိုင်တို့ နယ်မြို့လေးက ကျောင်းမှာတော့ဂုဏ်ထူးနဲ့အောင်မြင်တယ်ဆိုရင်ပဲ လူတော်စာရင်းဝင်နေပါပြီ။

မင်းဇင်လတ်က”မလိုချင်လို့ လွှတ်ချ ခဲ့တယ်” ပြောတာကတော့ တကယ်အမှန်ပါ…သူအနေနဲ့ရန်ကုန်မှာနေခွင့်ရတာတောင် နယ်မှာပဲ လာနေခဲ့သူမို့ သူပြောတာက ပိုလိုက်ဖက်တယ်လို့သံဒိုင် သတ်မှတ်လိုက်တာပါ။သံဒိုင်ကလည်းစာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး မညံ့ ပေမဲ့ နယ်မှာပဲနေခွင့်ရတဲ့ ကျေ ာင်းသားတစ်ယောက်မို့သံဒိုင်ပြောရင်စကားကြီး စကားကျယ်ပြောရာကျ လိမ့်မည်။

မင်းဇင်လတ်ကလည်း စာတွေ နားလည်သော်လည်း ဂုဏ်ထူးတစ်ခုနဲ့ပဲအောင်ရုံဖြေမယ် သားကြီးလို့တိုင်ပင်ပြီး လုပ်ခဲ့ကြသည်။ဒါကြောင့်လည်းဆရာမကကောသည် ကိုယ့်တပြည့်တွေကိုအများကြီး ဖြစ်စေချ င်တာဆရာ ဆရာမတိုင်းရဲ့စေတနာဆိုတာသိသော်လည်း သံဒိုင်နဲ့မင်းဇင်က မလုပ်ခဲ့။

ဆရာမက မြသန္တာလို သံဒိုင်တို့ကို ဂုဏ်ထူးများများပါစေချင်ခဲ့တာ…ခု မြသန္တာလည်းအမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အောင်ခဲ့ပေမဲ့ သံဒိုင်တို့နဲ့အတူ ရိုးရိုးကျောင်း ပဲတက်ဖြစ်ခဲ့တော့သည်။ သူ့အိမ်အခြေအနေအရ လည်း ညီမနှစ်ယောက်တည်းရှိတာမို့ အလုပ်ရသွားလို့ တစ်ခြား အဝေး တစ်နေရာကို သွားရမှာ ဆိုရင်အခက်အခဲဖြစ်မှာသေချာသည် ။

အိမ်မှာဖွင့်ထားတဲ့ စတိုးဆိုင်ကြီးကလည်း အရမ်းအောင်မြင်တာမို့ မိဘတွေ ကလည်း အသက်ကြီး လုပ်မဲ့သူက မြသန္တာတို့ ညီအမနှစ်ယောက်သာဒါကြောင့် မြသန္တာလည်း ငယ်သံဒိုင်တို့နဲ့ အတူရိုးရိုးဘွဲ့တစ်ခုပဲ ယူဖို့ကျောင်း အတူတူတက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

သံဒိုင် မြသန္တာကို တန်ဖိုးထားချစ်တာတော့ သေချ ာသည်။ အပျော်အပါး တွဲခဲ့ခြင်းမျိုးလုံးဝ မဟုတ်ခဲ့…နှစ် ယောက်တည်းတွေ့ဖြစ်တဲ့ အခါမိူးတွေမှာ သံဒိုင်စိတ်ဆန္ဒရှိလျှင်လိုက်လျောပေးဖို့ အဆင့်သင့်ဖြစ်နေတာတွေ သံဒိုင် သိပါသည်။ မြသန္တာ သူ့ကိုဘယ်လောက်ချ စ် တယ်ဆိုတာလည်း သံဒိုင်ခံစားမိ သိသည်။ သံဒိုင် စဉ်းစားမိသွားတော့ ကျေ ာင်းပေါ်မှာသွားခဲ့ လာခဲ့ ပြောခဲ့ ဆိုခဲ့တာတွေကို သတိရမိ ပြန်သည်…………

“မောင်…သန္တာလေ မောင်နဲ့လက်ထပ်ပြီးရင် ကလေးတွေ အများကြီးမွေးချ င်တယ်”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သန္တာ”

“သန္တာတို့မှာလည်း ညီမနှစ်ယောက်တည်း မောင့်မှာလည်းတစ်ယောက်တည်းမို့ လူနည်း နေသလားလို့ပါ”

“မောင်က အဲလို့မထင်လိုက်ဘူး”

“အန်!မောင်က ဘယ်လိုထင်လိုက်လို့လဲ”

“လက်ထပ်ပြီးရင် ကလေးတွေအများကြီး မွေး ချ င်တယ်ဆိုတော့ ခုကတည်းက ဟိုဟာကို ကြိုးစားကြည့်အောင်လို့ ပြောမယ်ထင်သွား တာလေ…”

“မောင်သိပ်လည်တယ်…လိုရာပဲ ဇွတ်တွေးနေ တာပေါ့ ဟလား”

“မဟုတ်ရပါကွာသန္တာက ကလေးမွေးချင်တယ် ပြောတော့ ဆက်စပ်ပြီး တွေးဖြစ်သွားရတာပါ”

“မောင့် ဆန္ဒရှိရင် သန္တာမငြင်းပါဘူးလို့ ပြောပြီး သားပဲလေ မောင်ရယ်”

သူ့ကိုသေချာကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ မြသန္တာ ကို သံဒိုင်မြတ်နိုးစွာ ထွေးပွေ့မိသွားသည်။ ပါးနှစ်ဖက်ကိုလည်းနမ်းလိုက်မိသွားသည်။နမ်း ပြီးမှ ချ စ်သူရဲ့ မျ က်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့… ကြည်ကြည်လင်လင်လေး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံ…

“သန္တာက မျ က်လုံးတွေ သိပ်လှတယ်နော်… ကြည့်လိုက်ရင် အရည်လေးတွေ လဲ့နေတယ် မောင့်ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်လေးတွေကလည်း သိပ်ချစ်စရာ ကောင်းတယ်”

“မောင့်ကိုသိပ်ချ စ်လို့ ချ စ်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့် တာကို မောင်ရဲ့”

“ဟုတ်လား…မောင့်ကို ဘယ်ချိန်ကတည်းက ချစ်နေတာလဲ”

“မူလတန်း ကတည်းက”

“ဟာ!ဟား ဟား ဟား”

ချ စ်သူကတစ်ခါတစ်ရံအတည်ပေါက်နဲ့ ဟာသ လေးတွေလည်း ပြောတတ်သူ…

“အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခင်ကတည်းက မောင့်ကို သန္တာစိတ်ဝင်စားခဲ့တယ်ထင်တယ်။ ဟိုးငယ်ငယ်ကတည်းကတစ်ခန်းတည်း အတူ တူနေခဲ့ရတယ်…အလယ်တန်းလောက်ရောက် တော့ မောင် ကျောင်းပျက်တဲ့ ရက်တွေမှာ တောင် ဘာဖြစ်လို့ ကျောင်းမလာပါလိမ့်လို့ တွေးမိတတ်လာပြီ…အထက်တန်းမှာမှ မောင် ကျောင်းပျ က်တဲ့ ရက်တွေ စာအုပ်မှာချ ရေးပြီး မှတ်ဖြစ်တော့တယ်…ပြောပြရဦးမလား မောင်”

“အင်း…သန္တာက စာပဲကြို းစားနေတာလို့ပဲ မောင်က ထင်ခဲ့တာ”

“စာလည်း လုပ်ရတာပေါ့…ဒါတွေ ဘယ်သူမှ မပြောပါဘူး…မောင်လည်း ခု သန္တာနဲ့ ချ စ်သူ တွေ ဖြစ်လို့သာ သိခွင့်ရတာ”

“ပြောပါဦး မောင့်ရဲ့ ကျောင်းပျ က်ရက်တွေ ဘယ်လောက်ရှိလဲ”

“၉ တန်းနှစ်က စာသင်နှစ်တစ်နှစ်လုံး မောင် ကျောင်း ၃ ရက် ပဲ ပျက်ခဲ့တယ်…၁၀ တန်းနှစ် ကျတော့ ၈ရက်တောင်ပျက်ခဲ့တယ်… တစ်ကယ်စာလုပ်ရမဲ့ နှစ်ကျ မှ ကျောင်းပျက် ရက်က ပိုများနေတယ် ဟွင်း…”

“ဟာ…သန္တာ မှတ်မိသားပဲ ကျောင်းဘယ်နှစ် ရက်ပျက်ခဲ့လည်း မောင် သတိမထားမိဘူး ရယ်”

“ဘယ်သတိထားမိမှာလည်းဆရာကြီးဆိုတော့ ကျောင်းစာအပြင် အပြင်ကစာအုပ်တွေ ဖတ်ပြီး အကြီးကြီးတွေ တွေးနေကြပြီလေ…ဒီက မိသန္တာတို့ဆို မှတ်မိရဲ့လားလို့တောင် မေး ယူရမယ်နော်…”

“အဲလောက်ကြီးတောင်လား ကွာ”

“မောင့်ကို သန္တာမှတ်မိသေးတယ်……၁၀ တန်း တုန်းက သင်္ချာချိန်မှာ ဆရာမက ရှေ့ကရှင်း ပြတုန်းက သေချာမှတ်တယ်သေချာပြန်ပြော ပေးတယ်နားလည်လားမေးတော့လည်း နား လည်တယ်ပြောတယ် ပြန်ရှင်းပြပါဆိုလည်း ရှင်းပြပေးတယ်……ဆရာမက

“ငယ်သံဒိုင် တော်တယ်ကွယ်” လို့ ပြောတော့ မောင်က အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ပြန်ပြောတာ လေး မှတ်မိတယ်……

“ဟုတ်…ဆရာမပုစ္ဆာက သိပ်မခက်ပါဘူး… ကျ နော့် ခေါင်းထဲမှာ မရှင်းပြီး သိချင်နေတာ ကို ဘယ်မှာရှာဖတ်ရမလဲမသိနေတာ ခက် နေတာ ဆရာမ”

“ဘာများလဲကွယ်”

“ကုန်းဘောင်ခောတ်က ဘုရင် မိဖုရား …… နန်းတွင်းသူ နန်းတွင်းသားတွေ အီးအီးကုန်း တဲ့ကိစ္စ ဘယ်လိုသိရနိုင်မလဲဘယ်စာအုပ်မှာ် မှတ်တမ်းမှတ်ရာ ရှိနိုင်မလဲ မသိနေတာပါ”

“ဆရာမမိတ်ဆွေ သမိုင်းဆရာတစ်ယောက်ကို မေးထားလိုက်မယ်လေ”

“ဟုတ် ဆရာမ…ဒုက္ခများမယ်ဆိုရင်လည်း မမေးပေးပါနဲ့ ဆရာမ…ကျ နော့်ဆရာပဲ မေး လိုက်ပါ့မယ်ခဗျာ့”

“သား ၁၀တန်းနော်သင်ခန်းစာတွေကိုပဲ အာရုံ စိုက်သင့်တယ်လို့ ဆရာမမြင်တယ်ကွယ်”

“စိတ်ချ ပါ ဆရာမ ကျ နော် အောင်စေရမယ်”

“အေးပါကွယ်”………………………

“မောင်ကလေဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ဘာတွေပြောမှန်း လဲ မသိဘူးလို့”

“ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတာ ကိုယ်တွေးတယ် လေ့လာတယ်လေ…ဘာဖြစ်ချ င်တာ ညာဖြစ်ချင် တာ ရည်ရွယ်ချ က်မှ မရှိတာကိုး”

“ပြီးတော့ မြန်မာစာဆရာနဲ့ ဆရာတပြည့်တွေ သိပ်တွဲကျ တယ်နော်…လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အတူထိုင်ရတာနဲ့ ဘာနဲ့”

“ဆရာ့ကိုမြို့ကလူကြီးတွေကတော့သိပ်မကြိုက်ကြဘူး…ကိုယ့်တို့ကတော့ ဆရာမှ ဆရာပဲ ဆရာက တော်ပါတယ်… မင်းဇင်ကိုပြောပြတာ ဆိုရင် ခုထိမှတ်မိသေးတယ်… မင်းဇင်က ဘောလုံးပွဲကလည်း ကြည့်ချင် စာကလည်း ကျ က်ချ င် မနက်ကျ ရင် ကျောင်းကလည်းမ ပျ က်ချ င်ဆိုတော့ဆရာရှေ့မှာသွားပြောမိတာ ဆရာက…

“ဒီမှာ…မင်းဇင်လတ် ဆရာပြောမယ်…ဘဝ အ တွက် ဘယ်ဟာကပိုအရေးကြီးလဲအရင်ကြည့် လိုက် အရေးကြီးတဲ့ဟာကို ဦးစားပေးလိုက်… အရေးကြီးတဲ့ဟာကိုလည်း လုပ်ချ င်တယ်… ဝါသနာပါတာလေးကိုလည်းမစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူး ဆိုရင်တော့ လူအပင်ပန်းခံလေကွာ…တစ်ည အိပ်ရေးပျက်တာနဲ့တော့ သေမသွားနိုင်ဘူးလို့ ဆရာ မြင်တယ်…ဆရာက ဘယ်လိုလုပ်ပါလို့ မပြောပါဘူး မင်းကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်ပြီးလုပ်… မင်းဆုံးဖြတ်လုပ်တာတွေက မှားရင်လည်းမင်း ပဲခံရမှာ…မှန်ရင်လည်း မင်းပဲစံရမှာ”…………

“ဆရာကဒါပဲပြောတယ်သန္တာ လုပ်ရပ်အတွက် တော့ မိမိဘာသူ ဆုံးဖြတ်ပဲ”

“ဆရာ့ကို သန္တာလည်းလေးစားတယ်…စာသင် ကောင်းသလိုစကားပြောလည်းကောင်းတယ် မောင်တို့ အပြာစာအုပ်တွေဖတ်နေကြတာကို လည်းသိသိနဲ့ မဆူဘူးနော်…အတန်းရှေ့မှာ ပြောတော့ မောင် လည်း ထပြောလိုက်တာ မှတ်မိရဲ့လား…”

“မှတ်မိတာပေါ့ကွာ”………

“ငါ့တပြည့်ကျောင်းသားတွေ ဟိုစာအုပ်တွေ ဖတ်နေကြပြီနော်…ကျောင်းသူတွေ ရှေ့မှာပဲ တစ်ခါတည်းပြောမယ်ကွာ…ဖတ်ပါ ဖတ်ကြပါ ဆရာကမဖတ်နဲ့ပြောလည်းမင်းတို့ရအောင်ရှာ ဖတ်ကြမှာပါ…ဒါမဲ့ မင်းတို့ကျောင်းသားရဲ့ တာဝန်တွေလည်းမမေ့ကြနဲ့ဦးလို့တော့ သတိ ပေးချ င်တယ်…စာဖတ်ခြင်း ဓလေ့ စွဲသွားတာ မျိုးဖြစ်သွားရင်တော့ အတိုင်းထက်အလွန် ကြီးသည်အထိ ကောင်းတာပေါ့………

စာဖတ်သမားတွေကလည်း ဝါသနာပါသွားပြီ ဆိုရင် လိုင်းတစ်လိုင်းထဲမှာပဲ နစ်မနေပါဘူး ကောင်းနိုးရာရာတွေကို အလိုလိုရှာဖတ်ကြပါ တယ်။တစ်ခါ အစုံဖတ်ကြည့်ပြီးမှ ဘယ်ဟာပဲ ဖတ်တော့မယ် ဖတ်သင့်တယ်ဆိုပြီး ရွှေးချယ် သွားကြပြန်တယ်……အဲတော့ ဖတ်ကြကွာ ဆရာပြောတာလည်း မမေ့ကြနဲ့ပေါ့”

“ဒီစာအုပ်တွေကစိတ်ကို ထကြွဖို့ လှုံဆော်ပေး ယုံ သက်သက်ပဲလို့ မြင်ပါတယ်ခင်ဗျ ”

“ဟုတ်တယ်လေမောင်သံဒိုင်ရဲ့ ငါကရော ဘာ ပြောနေလို့လဲ”

“လူငယ်တစ်ယောက် အသက် ၁၆ /၁၇ အရွယ် မှာ ဒီစာအုပ်မျိုး ဖတ်တယ်။အသက် ၂၀ ကျော် လည်း ဒီစာအုပ်ပဲ…အသက် ၃၀ ကျော်လာလဲ ဒီစာအုပ်ပဲ ဖတ်တာမျိုးကြ ဘယ်လိုပြောမလဲ ဆရာ…”

“လူတစ်ယောက်ဟာတကယ်စာဖတ်ဝါသနာပါ သွားရင်ငါ့တပြည့်ပြောတဲ့အဖြစ်မျိုးးရှားပါတယ် တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒါချ ည်းပဲမဖတ်ချ င်တာ သေ ချာပါတယ်…ဒါမှ ဒါပဲ ဒီစာအုပ်ပဲဖတ်ချ င်တယ် ဆိုတဲ့ လူမျိုးကျ တော့ နေခဲ့လိုက်တော့လေ သူ့အတွက်ဆရာတို့ဆက်ပြောစရာအကြောင်း မရှိတော့ဘူး”

“ငါတပြည့် မောင်သံဒိုင်ကိုဆက်ပြောချ င်သေးတယ်…မောင်မင်းဇင်နဲ့ ဟိုနေ့က တစ်ချို့ရှေး မြန်မာစကားပုံတွေ သောက်တစ်လွဲပါကွာလို့ ပြောနေတာ ဆရာ ကြားလိုက်တယ်။အတွေး တွေမှာ ခောတ်ကာလအချိန် ဆိုတာလည်း ထည့်တွက်ပြီး တွေးပါ…… မိမိဉာဏ်ရည် ဉာဏ်သွေးကောင်းသလောက် စကားတိုင်းကို ကပ်ပြောလို့ရတယ် ဆန့်ကျ င် လို့ရတယ်…ဆန့်ကျ င်ဘက်တွေတွေးလွန်းပြီး လည်းအမှန်တရားနဲ့ဝေးကွာသွားတတ်တယ်”

“ဆရာ့ကိုတော့တစ်သက်လုံးမေ့လို့ရမှာမဟုတ် ပါဘူး သန္တာရယ်……ဒါနဲ့ ဟိုနေ့က မောင်ပေး လိုက်တဲ့ စာအုပ်နှစ်အုပ်ရော ဖတ်ကြည့်ပြီးပြီ လား”

“စာအုပ်က သေးသေးလေးတွေကိုဖတ်ပြီးပါပြီ”

“ဖတ်ကြည့်ပြီးတော့ ဘယ်လိုဖြစ်လဲ သန္တာ”

“အမှန်တိုင်းပဲ ပြောမယ်နော် မောင်”

“အင်း!”

“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်ဘူး…ရေးတဲ့စာလုံးတွေ ကြမ်း လို့ ဆက်တောင် မဖတ်ချင်တော့ဘူး…မောင် ပေးလိုက်တာမို့ နှစ်ခုလုံးတော့ ပြီးအောင် ဖတ်လိုက်ပါတယ်…စိတ်မှာ ဘာမှာမကျန်ဘူး…… ဘာမှလည်း မပေးဘူး”

“လှုံဆော်မှု့ စာပါဆို ဘာပေးရမှာလဲကွာ”

“တစ်ခုခုလေးနဲ့ယှဉ်ပြီးလှုံဆော်ရင် ပိုမကောင်း ဘူးလား မောင်ရဲ့”………

ဒင်…ဒင်…ဒင်…တိုင်ကပ်နာရီရဲ့ ည ၉ နာရီရှိကြောင်း အချက်ပေးလိုက်တဲ့ အသံကြားလိုက်မှ သံဒိုင် တွေးလက်စ အတွေးတွေ ရပ်သွားတော့သည်။ မင်းဇင်နဲ့ ချိန်းထားတာလည်း သတိရမိသွားပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရောက်တော့မင်းဇင်က စနိုးလို့သူခေါ်တဲ့ နှင်းလဲ့ဖြူ လေးနဲ့ စကားပြောနေပြီ။

“sorry! သားကြီး ငါနောက်ကျ သွားတယ်”

“ရပါတယ်ကွာ…ဒီမှာတော့ ကြက်ဥ သုံးလုံးစားပြီးသွားတဲ့အပြင် မုန့်တစ်ခုပါ ကုန်သွားပြီ……”

“အေးကွာ အတွေးတွေ လွန်သွားလို့ နာရီက အသံကြားလိုက်မှ သားကြီးတဲ့ ချိန်းထားတာ သတိရလိုက်တယ်”

“ဘာတွေများ တွေးနေခဲ့တာလဲ”

“အငယ်မလက်ဖက်ရည်ယူခဲ့တော့ကိုငယ်တို့ စကားပြောလိုက်ဦးမယ်နော်”

“ဟုတ်”

နှင်းလဲ့ဖြူ အနားကထွက်သွားတော့မှ သံဒိုင်က

“မြသန္တာ အကြောင်းစဉ်းစားနေမိတာ ပြီးတော့ အရင်ကပြောခဲ့တာလေးတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိ နေတာပါကွာ”

“ပြန်သတိရနေတာလား…မနက်ပိုင်းက ငါဈေး သွားတော့ သူနဲ့ဈေ းမှာတွေ့ခဲ့သေးတယ် သူတို့ဆိုင်ကနေ ဖောက်သည်ပြန်ယူတဲ့ဆိုင်ကို ပစ္စည်းလာပို့တာနဲ့တူတယ်…ငါကလည်း မင်းနဲ့ ပြတ်တဲ့ ကိစ္စမှာ သူ့အနေအထားကို ငါ့ကိုယ် တိုင်သိချ င်တာနဲ့ ဇွတ်နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး…”

“မင်းက ဘာကိုသိချ င်နေတာလဲ သားကြီး”

“သူ မင့်အပေါ်စိတ်နာသွားပြီလား စိတ်ကုန် သွားပြီလား…ကိုသိချ င်တာ တစ်ခြားဘာရည် ရွယ်ချက်မှ မပါဘူး သားကြီး”

“အဲဒီတော့”လို့သံဒိုင်စကားထောက်လိုက်ပေး လိုက်တော့……

“ငါလည်း ကျောင်းကိစ္စလေးနည်းနည်းပါးပါး ပြော……မနေ့ညကတောင် သံဒိုင်နဲ့လက်ဖက် ရည်ဆိုင်မှာအကြေကြီးထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောဖြစ်တယ်လို့ အင်ထိုလ်ဝင်လိုက်တယ် ပြီးမှ သူ့မျက်နှာရဲ့ အမှုအရာအပြောင်းအလဲ တွေကို တစ်ချ က်လေ့ကြည့်နေတာပေါ့…… သူက ငါ့စကားထဲမှာ သံဒိုင်လို့ နာမည်လေး ပါလိုက်ရုံ ရှိသေးတယ်…နည်းနည်းပဲဖြစ်သွား တဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု့လေး ငါတွေ့လိုက်ရတယ်…

စက္ကန့်ပိုင်းလေးပဲနော် မကြာလိုက်ဘူး ငါက ဒါကို တွေ့ချ င်နေလို့ သေချ ာလေ့ နေတာမို့ သတိထားမိလိုက်တာ…သူက ဘာတွေပြော ဖြစ်လို့လဲ ဘာလဲညာလဲ ဆက်မမေးဘူးကွ… ဟုတ်လားလို့ ပြောပြီး…ရန်ကုန် သင်္ကြန်က ပျော်စရာကောင်းတယ်ဆို…ပျော်ခဲ့ရဲ့လား လို့ ငါ့ကိုပြန်မေးတယ်…

ဒီလောက်ဆိုမင်းဇင်လတ် က သဘောပေါက်ပြီလေ…မင့်အကြောင်းပြော ဖို့မလိုဘူးလို့မပြောပဲ စကားလမ်းကြောင်း လွဲှ ပေးလိုက်တာ……သိသာပါတယ်။ဒါမဲ့ မင့်ကို သူ စိတ်မနာဘူး ငါရဲရဲပြောရဲတယ်…… မင်း သူ့ကိုဖြတ်လိုက်တာတော့ နားမလည်နိုင် ပဲ အကြောင်းပြချ က် ရှာမတွေ့နေတာလို့ပဲ ငါမြင်တယ် သားကြီး……အေးလေ သူလည်း မသိသလို ငါကိုယ်တိုင်လဲ မသိဘူးလေ……”

နောက်ဆုံးပြောလိုက်တဲ့မင်းဇင်ရဲ့ စကားထဲမှာ သူလည်း ဘာမှမသိနေရတာကို မကျေ နပ်သံ လေး ထည့်ပြောလိုက်တယ်လို့ သံဒိုင် သတိပြု လိုက်ရသည်။မင်းဇင်လည်း သံဒိုင်နဲ့ဒီလောက် ကြီးပေါင်းလာပြီးမှ……မင်းဇင်ရဲ့မကျေ နပ်တာကို သိနေသော်လည်း တစ်ခြားကိစ္စတွေလို တိုင်ပင်ဆွေးနွေးလို့ မရတာကြောင့်လည်း သံဒိုင်မှာအခက်အခဲဖြစ်နေရသည်။

ခု ညတော့ မြသန္တာကို ဘာလို့ဖြတ်လိုက်ရတယ်ဆိုတာကို တော့ပြောပြတော့မည်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကြောင့်ရယ်ဆိုတာ ထက်သံဒိုင်လိုချ င်တဲ့လိင်ပါတနာတစ်ယောက် ရဲ့ ပုံစံကို မင်းဇင် နားလည်စေ့ချ င်………… သံဒိုင် ဘေးက ဝိုင်းတွေကို တစ်ချ က်ကြည့် လိုက်ပြီး အသံ တိုးတိုးဖြင့်…………

“သားကြီးက မြသန္တာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ငါ့ကို အဆုံးစွန်ထိ ဖြစ်စေချင်ခဲ့တယ်နော်”

“အေးလေ…ဘာဖြစ်လဲမင်းတောင်းရင်သူမငြင်း ပါဘူး သံဒိုင်ရ”

“သိပါတယ်…သိပ်ကိုသိတာပေါ့ကွာ…… သန္တာကို ငါချစ်ပါတယ် မင်းဇင်……ဒါမဲ့ သူ့ကို လိင်ကိစ္စ ဆက်ဆံလိုစိတ် ငါမှာ မရှိဘူး…”

“ဘာ!”

…………………………………………………………

💠အခန်း ( ၈ )💠

သံဒိုင်ပြောလိုက်တာကြောင့် မင်းဇင်အံ့သြသွားလားတော့မသိ… ‘ဘာ’ဆိုတဲ့ အသံက လိုတာထက်ပိုကျ ယ်သွား သရောင်……

“ငါမင်းနဲ့ တွဲနေတာ ကြာပါပြီကွာ မင်း အပုန်း တစ်ယောက် မဟုတ်ပါဘူးကွ”

“ဟာ!မင်းက သောက်တလွဲတွေးနေပြန်ပြီ”

“မသိဘူးလေကွာ မင်းပြောတဲ့စကားလည်း ပြန်တွေးကြည့်ပါဦး သားရယ်”

“နေပါကွာ…ငါပြောပြတာ အေးဆေးနားထောင်စမ်းပါ…မြသန္တာရဲ့ မျ က်နှာလေးကတကယ်ကိုစွဲဆောင်မှု့အပြည့်ရှိပါတယ်ငါ့သဘောကျတာ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေ…သိပ်ဖြူစင်တယ် မင်းဇင်ရမျက်နှာလေးပဲ လှလို့ ငါချ စ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးနော်…သူ့စိတ်နေစိတ်ထားကိုလည်းချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးမှ ပိုသိလာရတော့ ပိုချ စ်ခဲ့မိပါတယ်…’အရေးမပါတာတွေကို အရာကို မသွင်းတဲ့သူ’သူနဲ့ မသက်ဆိုင်ဘူးဆိုတဲ့ကိစ္စမျိုးတွေကိုမိန်းမ

တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး စပ်စုတာတွေ နေရာစုံလိုက်ပါချ င်တာမျိုးတွေ သူမှာလုံးဝ မရှိဘူး…အဲလောက်ကြီးထိသိလို့ ချ စ်ခဲ့တာ မဟုတ်ပေမဲ့ကိုယ်ချ စ်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကကိုယ်နှစ်သက်တဲ့အလေ့အထတွေအချ က်တွေနဲ့ ပြည့်စုံနေတာတွေ့ရတော့ သိပ်ကျေ နပ်တယ်။

ဖတ်ထားတဲ့စာအုပ်အကြောင်းတွေ ပြောရမယ်ဆိုရင် စကားတွေ ရွှန်းရွှန်းဝေနေအောင် ပြောတတ်ပြီး ငါက သူမဖတ်ဘူးတဲ့ စာအုပ်ထဲက အကြောင်းတွေပြောပြနေရင် တကယ့်ပုံပြောကောင်းသူတစ်ယောက်ရှေ့မှာရောက်နေတဲ့ပုံပြင် နားထောင်ရတာ သိပ်ကြို က်တဲ့ ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုပဲ………ပြီးတော့..သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ…သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ရယ်လိုက်လို့ ကွေးညွှတ်သွားပုံက သိပ်ကဗျာဆန်တယ် မင်းဇင်”

“မှန်တယ်ထား…မင်းစကားပြောတာတော့ သိပ် စာ မဆန်နဲ့ သံဒိုင်ရာ…ရိုးရိုးပဲပြော ဟလား”

“ရိုးရှင်းတဲ့စကားလုံးတွေနဲ့ဆို မင်းသိပ်မမြင် တတ်ဘူးလားလို့ပါ…နောက်တာပါ ငါ ဘာတွေ များ အဆန်းထွင်ပြီး ပြောနေလို့လဲ သုံးနေကျ ပုံမှန်ပါပဲကွာ”

“အေးပါလေမင်းက စကားပြောရင် မာန်ပါတတ် လို့ပါ ဆက်ပါ ဆက်ပါ”

“သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ရယ်လိုက်ရင်လှပေမဲ့ မရယ်ပဲ ပုံမှန် နှုတ်ခမ်းစေ့ထားရင်ကျ ခပ်တင်း တင်းဖြစ်နေတာ သူ့နှုတ်ခမ်းရဲ့အားနည်းချ က် တစ်ခုလိုဖြစ်သွားရတယ်…နှုတ်ခမ်းစေ့ထားရင် ခပ်မိန့်မိန့်ခပ်တင်းတင်းဆိုတော့ မာနကြီးတယ် ဘာညာဖြစ်ကုန်တာပေါ့……တစ်ခူ ိ့လူတွေကျ တော့ မရယ်ပဲနဲ့တောင် သူ့နှုတ်ခမ်းပေါက်ပုံက ပြုံးနေတော့ သဘောကောင်းတယ်နဲ့ ခင်တဲ့ မင်တဲ့သူ ပေါတာ မင်းလည်းတွေ့ဖူူးမှာပါ”

“အင်း တွေ့ဖူးပါတယ်…ငါက မင့်ထက်ကောင်မ လေးတွေ အမျ ားကြီးတွဲဖူးပေမဲ့ မင်းလိုတော့ တစ်ချ က်ခြင်းလိုက်ကြည့်ပြီး မဖီးလ်ဖူးသေး”

“ဒါတော့ ဘယ်တူမလဲကွ…မင်းက မင်းဝါသနာ ပါတဲ့ ကိစ္စနဲ့ နီးစပ်တဲ့ အရာတွေပဲ ကြည့်တာ မလား…”

“မဟုတ်ပါဘူးကွာ ကောင်မလေးတွေ မျ က်နှာ ပြင်ပေါ်က အရာတွေရဲ့ တစ်ချ က်ခြင်းကို မကြည့်ခဲ့ပေမဲ့ အားလုံးပေါင်းလိုက်ရင်…… ဒီကောင်မလေး လှတယ် မလှတယ်လောက် တော့ သိပါတယ်”

“ဒါဆို မင်းနဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ Eမေဂျာက ‘မြတ်နိုးအိမ်’ ကို မှတ်မိလား…သူ့မျ က်နှာပေါ်က အရာတွေ တစ်ခုခြင်း ပေါင်းကြည့်လိုက်တော့လှသလား လှတယ်လို့ထင်လားလှတယ်ထင်ပြီးဖြစ်သွား တာလား တစ်ချက်ပြောပြ”

“လှပါတယ်ကွ …အန်!မလှဘူးလို့ပဲပြောရမယ်.. နည်းနည်းတော့လှတယ် သိပ်တော့မလှဘူးကွ မင်းမေးမှ ဘယ်လိုပြောရလဲကွာ…တောက်! အယ်!လှတယ်လို့ ပြောလို့ မရပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးတဲ့ အထဲတော့ မပါတာသေချ ာတယ်…အယ် Ok အဲလိုပြောရမယ်…… “မြတ်နိုးအိမ်”က လှတယ်လို့ ပြောလို့မရပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးသူ တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါဘူး… သံဒိုင်ရာ အယ်လဲ့! ဟုတ်တယ်ဟုတ်”

“စကားလုံးတွေ သိပ်ရှုပ်ထွေးလွန်းတယ် သား”

“အဲလိုတော့ မပြောနဲ့လေ…မင်းလည်း သေချာ မပြောနိုင်တဲ့ တစ်ခူ ိ့ကိစ္စတွေဆို စကားလုံး တွေ ရှုပ်ထွေးအောင်ပြောပြီး နှစ်ဖက်ခွပြောခဲ့ တာတွေ ရှိတာပဲ…ဒီအကွက်တွေ မင့်ဆီက ကော်ပီ ယူထားတာလေ ဟင်း…ဟင်း”

“အေးကွာ…ထားတော့ ‘မြတ်နိုးအိမ်’ကမလှဘူး ကွ… မျ က်နှာ မလှတာကို ပြောတာနော်… body နဲ့ အသားအရေကျလည်းငြင်းစရာမရှိတဲ့ သူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြန်ရော…အသားအရေတဲ့ အသားရဲ့အရောင်က ဖြူ ဖွေးသလို အရေဖုံး ထားတဲ့အသားကလည်းဘယ်လောက်တောင် နူးညံ့လိမ့်မလဲ ဆိုတာတော့ မင်းက ငါထက်ပို သိသင့်ပါတယ်”

“ပက်သတ်ဖူးခဲ့သမျှ ထဲမှာတော့ သူ့အသား အရေရဲ့ နူးညံ့ခြင်းတွေကိုတော့ အမှတ်တရ ရှိနေစဲပါ သားကြီးရာ”

“ဖြစ်ရမယ်လေ…ကောင်မလေးတွေ မျက်နှာ ပေါ်က မျ က်ခုံး မျက်လုံး နှာခေါင်း ပါးစပ် ဆို တဲ့ အရာတွေကို သေချာမကြည့်မသိပဲနဲ့ အားလုံးပေါင်းကြည့်လိုက်ရင်တော့ လှတယ် မလှဘူး ပြောနိုင်တယ်လို့ ခုနက သားကြီး ပြောလိုက်လို့ စာမေးပွဲ စစ်ကြည့်လိုက်တာပါ ရှင်းလား……”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ခညာ့”

“မြတ်နိုးအိမ် ရဲ့ စွဲဆောင်မှု့နောက်တစ်ခုရှိတာငါထပ်ပြောပြဦးမယ်…မင်းလည်း အဲဒီတစ်ခုကိုမြင်ပြီးရင်ခုန်သွားတာကြောင့်..သူ့ကလည်း မင်းမစခင် ကတည်းက ကြွေနေခဲ့ပြီးသားမို့ ဖြစ်တာမြန်သွားတာပါ…ငါတို့ထိုင်တဲ့နေရာလာပြီးအိအိထွေးက မင်းနဲ့ သူ့ကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တယ်။

မင်းနဲ့သူ စကားတွေပြောကြတယ်……သူက မင့်ကို သီချ င်းဆိုကောင်းတာပဲသိတာဘောလုံးကောင်းကောင်းကစားတတ်တာကျ မသိတဲ့ အကြောင်းပြောပြီး သူတို့ E မေဂျာနဲ့ကန်ရင် လျှော့ကန်ဖို့ ပြောတော့ မင်းက ကြူနေကြ အကွက်အတိုင်း…”

ခုမှ သိရတဲ့ မြတ်နိုးစိတ်ချမ်းသာအောင် မြတ်နိုးတို့ မေဂျာနဲ့ နေ့ကျ ရင် ကိုယ့် ဝင်မကစားတော့ဘူး…ကျေ နပ်လိုက်တော့ ဟုတ်လား”

လို့ဘောလုံးကန်ရမယ်ဆိုရင် ဖင်ပါယားနေတဲ့ကောင်က တော်ကီကြီးကျွေးလိုက်တော့…သူက နှာခေါင်းလေး ရှုံ့ပြီး”အပိုတွေ” လို့ ပြောသေးတယ်…ပြီးမှ

“နားထောင်လို့တော့ ကောင်းပါတယ် ရှင်”

ပြန်ပြောတယ်။အဲမှာ ငါက မင့်ဘေးကဆိုပေမဲ့ခုံတစ်လုံးရှိသေးတာမို့ မင်းနဲ့ မျ က်နှာခြင်းဆိုင်ထိုင်တဲ့သူ့မျ က်နှာကို ဘေးကနေပဲ မြင်ထားရတာပါ။ “အပိုတွေ”လို့ ပြောတာကိုသူရဲ့မလှတဲ့နှာခေါင်းကို ရှုံ့ပြီးပြောပုံလေးက သိပ်စွဲဆောင်မှု့ရှိပါလားလို့ ငါသိလိုက်တာ…… ဘေးကနေတဲ့ငါတောင်သိလိုက်တာမို့ မျက်နှာခြင်းဆိုင်က ရင်ခုန်သံတွေ မြန်တတ်တဲ့ ကိုမင်းဇင်လတ်ကြီးလည်း အဲတစ်ချ က်ကို ခုန်သွားပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်

“အာ လား လား…အမှန်ပဲ သား”

“မင်း ဘောလုံးကွင်းထဲ သွားနေတုန်း ငါတို့ ငှားနေတဲ့အိမ်ကို သူလာလည်သေးတယ်…မင်း မရှိတော့သူက အိမ်ထဲဝင်ပြီးတော့တောင်မထိုင် ပါဘူး အပြင်မှာခဏပဲ စကားရပ်ပြောလိုက်ရတယ်…စကားပြောရင် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြောပုံက တစ်ကယ်ကို လွမ်းလောက်ပါတယ်……

တစ်ချို့ကောင်မလေးတွေလိုမျ က်ခုံးလေးချီပြီးစကားပြောရင်လှတယ်လို့ နှစ်ယောက်လောက်က ပြောခံရဖူးတော့ အိမ်မှာ မှန်ကြည့်ပြီးလေ့ကျင့်ထားကာ အပြင်ရောက်ရင် မျ က်ခုံးပင့်ပြီးစကားပြောတော့တာမျိုး…စကားပြောပြီးလို့ရယ်လိုက်ရင်လှတယ်လို့ အပြောခံထားရတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်လိုသူစကားပြောပြီးတာနဲ့ ရယ်စရာမပါလဲ ပလိန်းကြီး သွားဖြဲပြကာသွားတိုက်ဆေးကြော်ငြာတဲ့ လုပ်ရပ်မျိုးမဟုတ်ဘူး…

သူ့ပင်ကိုသဘာဝပုံစံလေးကကို နှာခေါင်းရှုံ့ပြီးစကားပြောတတ်တာလုပ်ပြီးပြောနေတာမူ ိးဆို ဒီကကောင်က သိပြီးနေလောက်ပြီလေ..သူ့အသားအရေနဲ့သူပြောတဲ့စကားပြောဟန်ကယောင်္ကျ ားလေးတွေအတွက် စွဲမက်ဖွယ်ပါ”

“ဒါဆို သားကြီးကကျ ဘာလို့ မစွဲမက်ခဲ့လဲ”

“စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းတယ်လို့ပဲပြောပေးတာလေ ငါက ဘာကြောင့်စွဲမက်ရမှာလဲ သန္တာလည်း ရှိ နေပြီကိုး…ပြီးတော့ ဘော်ဒါအရင်းကြီး တစ် ယောက်လျောက်ခဲ့ဖူးတဲ့လမ်းကို ငါသွားလိုက် ရင် အရင်ကလျောက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘော်ဒါခဗျာ… အလကား ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ”

“သားကြီး မင်းကတော့ ငါ့ကိုဒီတစ်ခုနဲ့ပဲ စကား အနိုင်ယူချ င်နေတော့တာပဲ…တောက်!ကွာ သွားတွေနှုတ်ပြီး အသစ်ပြန်စိုက်လို့ ရသလို ငါတို့ဟာလဲ ဖြု တ်ပြီး အသစ်တပ်လို့ရရင် သိပ် ကောင်းမယ်”

“ဒီဘဝအတွက်တော့ မေ့ထားလိုက်ပါတော့… သားရယ် ဒီထက်ဖြေသိမ့်ပေးစရာစကားလည်း ငါမှာ မရှိတော့လို့ပါ”

“အေးပေါ့လေ………ရင်မှာ တမ်းတရင်းနဲ့ပဲ… မျော်လုလုငေး ရပြီပေါ့ “ကသံဒိုင်”ရယ်”လို့

မင်းဇင်ကပြောလိုက်တော့ သူငယ်ချ င်းနှစ်ဦးခပ် အုပ်အုပ် ရယ်မိသွားကြသည်။ရယ်ပြီးမှမင်းဇင်က မြသန္တာ အကြောင်းဆက်ပါဦးလို့ ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင့်မျ က်နှာပြန်တည်သွားရသည်။ ရယ်စရာပြီးရင် မောစရာတွေ လာတတ် သတဲ့လား……

“သန္တာက လက်ထပ်ယူမယ်ဆိုရင်လည်း မမှား နိုင်မဲ့သူဖြစ်ပေမဲ့…ငါ..ငါတစ်ယောက်တည်းရဲ့ သီးသန့်ခံစားချ က်အရ သူ့ရဲ့ဖွဲ့စည်းပုံ ကောက် ကြောင်းက စိတ်ကို မထကြွစေခဲ့ဘူး…… သူ့ရဲ့ သေးငယ်တဲ့ ရင်သားတွေကို ပွတ်သတ် ဆုပ်နှယ်ခဲ့ဖူးပါတယ်…

ဆန့်ကျ င်ဘက် လိင်နှစ် ခုက နီးနီးကပ်ကပ်နေလိုက်ရင် လိင်ကိစ္စတစ်ခု ဖြစ်မြောက်နိုင်သတဲ့…သိပ်ရယ်ရတဲ့ စကားပါ မင်းဇင်ရာ…အဲ ဒါမဲ့.. သန္တာအတွက်ခံစားချ က် ကတော့ ငါနဲ့တူချ င်မှတူမှာပေါ့လေ……… သန္တာရဲ့သဘာဝအပေါက်ထဲကို တိုးဝင်ရောက် ရှိပြီးသွားရင်တော့အပြင်ပန်းစွဲဆောင်မှု့တွေက မေ့လျော့သွားမှာ ဖြစ်ပေမဲ့ အပေါက်ထဲကို တိုး ဝင်ဖို့ကို မကြိုးစားချင်တာ ငါ”

သံဒိုင့်စကားဆုံးသွားတော့ မင်းဇင်လည်းဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ပဲ နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သွားပြီး အတွေးကိုယ်စီနဲ့……သံဒိုင်လည်းဆက် မပြောဖြစ်သေးပဲ ဆေးတစ်လိပ် ကောက်ဖွာမိသွားသည်။မြသန္တာအပေါ် လိင်စိတ်မရှိတာကအန်တီ့နုလွင်ရဲ့လှပမှု့တွေကို ‘ဘာသိဘာသာ’

နေကတည်းကပါ…အန်တီ့ရဲ့ ပစ်ရက်စရာ မရှိတဲ့ အလှအပတွေ တွေ့သွားပြီးနောက် ရက်ပိုင်းအတွင်းပဲ မြသန္တာကို သံဒိုင်ဖြတ်လိုက်မိရတာ ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကိုမိန်းခလေးတစ်ယောက်ထည့်ထားပြီး အခြားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အပေါ် စိတ်ရောက်နေတာမျိုး သံဒိုင်မလိုလားမိ သစ္စာရှိခြင်းမျိုးလို့ မပြောဝံ့ပေမဲ့ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန်စိတ်မျိုးနဲ့တော့ သန္တာကိုမပက်သက်လိုပါ…

အဲဒီအဖြစ်မျိုး ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ကြည့်ဖူးရင်တောင်အဲဒီဇာတ်ဝင်ခန်းမျိုးသံဒိုင်မုန်းသည် ဒါကြောင့်သန္တာနားမလည်ခြင်းများစွာ ဖြစ်သွားမှာ သိပေမဲ့ တစ်ခန်းရပ်ဖြစ်သည်။ခံစားနေရမှာ

ကို တွေးပူမိသော်လည်းလိင်စိတ်ကိုအချ စ်စိတ်က မကျော်လွန်ရဲ…အန်တီနုလွင်အပေါ်မှာရောလိင်စိတ်အပြင် အချ စ်စိတ်ဆိုတာမျိုး ရှိသလား ဆိုတာ မတွေးရဲခဲ့လို့ သေချာ မတွေးခဲ့ပေမဲ့…သေချာတာတစ်ခုက ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကိုတက်မက်နေတာ လိင်ဆန္ဒတစ်ခုတည်းတော့ မဟုတ်တော့ပါ……

“မြသန္တာက တစ်ချို့မင်းသမီးတွေလို အခုအခံ တွေ ဝတ်ပြီးမင့်ကို မဖြားယောင်းခဲ့ပါဘူးနော်”

“အာ…မင်းကလည်းကွာ”

“အစကတည်းက သူ့ရဲ့အနေအထားကို မြင်ပြီးသိနေတာပဲကွာ…ငါ့ သူ့အတွက် တကယ်စိတ်မကောင်းဘူးကွာ…ရည်းစားတွေ အများကြီးထားပြီးရှုပ်တယ်လို့နာမည်ကြီးတဲ့ မင်းဇင်လတ်ဆိုတဲ့ကောင်က ဒီစကားတွေ ပြောရဆိုရတာသိပ်တော့မကောင်းပါဘူး…သူ့ကို သက်သက်ဒုက္ခပေးသလိုများဖြစ်နေပြီလားကွာ…

ငါနဲ့ပြတ်တဲ့ဟာတွေက တစ်ချို့ကဆို ငါ့ကိုမလွမ်းလောက်ပါဘူး ဒိုးတော့ပြောသလိုတစ်ချို့ကြလည်း အစပိုင်းကတော့ နည်းနည်းခံစားရမယ်နဲ့တူပါတယ် နောက်ပိုင်းကျ လည်းကိုယ့်ကိုတောင် ခပ်ချေချေ ပဲ ပြန်လုပ်တတ်နေကြတယ်…ဒါကြောင့်ငါလည်း သူတို့အတွက် ဘာခံစားချ က်မှ မရှိခဲ့ဘူး……မြသန္တာက အဲလိုမိန်းကလေး မဟုတ်ဘူး……သားကြီး…ခု မင့်မှာမင်းသိပ်ချ စ်ရတဲ့လို့ မပြောဘူးနော်…မင်းတက်မက်ရတဲ့စော်တွေ့နေပြီလား။

သံဒိုင် အကြောင်းစုံ ပြောပြလိုက်ရင် မင်းဇင်ဒီလိုမေးလာမယ်ဆိုတာ ကြို တွေးပြီးသားပါ…မင်းဇင်က သူကူညီနိုင်လို့ရတာဆိုရင် ချက်ခြင်းကူညီပေးမဲ့ကောင်…မင်းဇင်ကို လိမ်မပြောချင်အမှန်အတိုင်း ပြောလို့လည်း မဖြစ်……

“တွေ့တယ်ပဲ ပြောပါတော့ကွာ…ဒါမဲ့ အချိန် နောက်ကျ ခဲ့ရပြီ…သူ့မှာ အိမ်ထောင်နဲ့……”

မင်းဇင်သံဒိုင့်စကားကြားတော့ခေါင်းတဆက်ဆက်ငြိမ့်ပြီး……

“သူ့မယားလိုချင် သူ့လင်လှံနဲ့ထိုး ဆိုတဲ့စကား ရှိပေမဲ့ မင်းမှာလည်း အဲလိုရက်စက်တဲ့ …… နှလုံးသား မရှိလေတော့ အသစ်ရှာ ဒါမှမဟုတ် သေအောင်သာ စောင့်ပေတော့ပေါ့ သားရယ် ငါလည်း ဘာမှ ကူညီမပေးနိုင်တော့ဘူး”

“အေး…ထားလိုက်ပါတော့ကွာ… အချစ်နဲ့ လိင်ကိစ္စကအမြဲတမ်းထပ်တူမကျ နိုင် တာကို လက်ခံသလား သားကြီး”

“ဖြစ်နိုင်ချေ နည်းပေမဲ့ ခုပဲတွေ့နေရပြီလေကွာ လက်ခံတယ်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…ဒါပေမဲ့ တစ်ဦး တစ်ယောက်အတွက် မှန်ပေမဲ့ အခြားတစ်ဦး အတွက်ကျ မကောင်းဘူးဆိုတာတော့ သတိပြု ရမယ် သားကြီးရေ”

“တစ်ခါသား ကြားဖူးခဲ့ပါတယ် မိန်းမကြီးတစ် ယောက်ပြောတာ…ဘာတဲ့…… နင်တို့ ယောင်္ကျ ားတွေ ငါတို့မိန်းမတွေကို ချ စ် တယ် ချ စ်တယ်နဲ့ နောက်ဆုံးကျ လိုးမှာပဲ မဟုတ်လားတဲ့…ချ စ်ခဲ့ပေမဲ့လည်း မလိုးချ င်ခဲ့ တာ အဲ့မိန်းမကြီး သိမှသိသွားပါလေစ ကွာ”

“သောက်ရူးလိုပဲ သံဒိုင်ရာ ပြန်ကြမယ်ကွာ”

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဆိုင်ကထတော့ ဘေးဝိုင်းမှာ လူတွေတောင် မရှိကြတော့ဘူး…သံဒိုင် အိမ်ကိုပြန်လို့ အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီနုလွင် ရေးပေးခဲ့တဲ့ စာကြောင်းလေး တွေပဲ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြှောက်မှန်း မသိပြန်ဖတ် မိလိုက်သည်။

မုန်ညင်းဆီက ဆက်လိမ်းလည်းရတယ် မလိမ်းလည်းရတယ် အရေးမကြီးဘူးနော်

အန်တီလေ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ရှက်ပါတယ် မေ့ထားလိုက်ပါတော့………

သံဒိုင် စာကိုဖတ်ပြီးအန်တီ့ရဲ့တစ်ချို့တစ်ဝက်ခံစားချက်တွေကို နားလည်မိပါတယ်။နားမလည်နိုင်တာက “မေ့ထားလိုက်တော့” ဆိုတဲ့စာကြောင်းလေးကို……နေ့ခင်းကဆီလိမ်းပေးတဲ့ ကိစ္စကို မေ့ရမှာလား…သံဒိုင်စိတ်တွေကို အန်တီ့သိနေလို့ မေ့ထားခိုင်းတာလား……

သံဒိုင် တကယ်ပဲ အတွေးပေါင်းများစွာနဲ့ရစ်ဝဲ လည်လည်………………

………………………………………………………………………………..

“မောင်ငယ်ရေ ဒီမုန့်တွေ မဝါတို့အိမ် သွားပို့ ကွယ်…”

“ဟုတ်ကဲ့ဗျ …မျ က်နှာသစ်ပြီးသွားပို့လိုက်မယ်”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်အိမ်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက် သည်။အန်တီ နဲ့တွေ့လို့ရှိရင် မေ့ထားခိုင်းတာ ဘာကို မေ့ထားရမှာလဲဆိုတာ ရှင်းအောင်မေး မည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။အန်တီနုလွင်တို့ အိမ်ကို ရောက်တော့ မင်းဇင်ရဲ့ဆိုင်ကယ်ထား နေကျနေရာလှမ်းကြည့်လိုက်တာဆိုင်ကယ်က နေရာမှာ မရှိ…ဒါဆို မင်းဇင် အပြင်တစ်နေရာ ထွက်သွားပုံ ရသည်။

အိမ်ထဲရောက်မှအန်တီနုလွင်ကသူဝင်လာတာ မြင်လိုက်တော့လုပ်လက်စအလုပ်ရပ်ပြီး သူ့ကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသည်။ယခင်ကလို… “သား…မေမေကဘာတွေပို့ခိုင်းလိုက်ပြန်ပြီလဲ” နဲ့ နှုတ်ဆက်စကားမဆိုတော့ဘူး။ရယ်ခြင်း ပြုံ းခြင်းမပါတဲ့ မျ က်နှာနဲ့ပဲ သံဒိုင်ကို ကြည့်နေ တော့ သံဒိုင်လည်း စကားစ မပြောသေးပဲ အန်တီနုလွင်ကို ပြန်ကြည့်နေမိသည်………

ကြည့်နေရင်း ကြက်သားရောင်းတဲ့ ကို ငချ စ်တွေ့ခဲ့ရသလို အန်တီက ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးနဲ့ပဲလုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ပြီး ဈေးသွားဘာညာ အပြင် ထွက်တော့မှပဲ အဝတ်အစား လဲသည်နဲ့တူသည်။ အရင်ကတည်းက အန်တီနုလွင်ရဲ့ဒီ ဖက်ရှင်ကို မြင်ဖူးခဲ့ပေမဲ့ အမှတ်မဲ့နေခဲ့မိတာ ကိုစိုးမောင် တစ်ခါမေးဖူးတဲ့

“အိမ်ကို ဝင်ထွက် သွားလာနေတာပဲကွာ အိမ်မှာနေရင်း တစ်ခုခု မြင်လိုက်ရတယ်ဆိုတာ မရှိဘူးလား”

ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို သတိရမိသည်။ သိပ်လှတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုသူတို့ကိုယ်တိုင် မြင်တွေ့ခွင့်မရနိုင်တာမို့ မြင်ခဲ့ရသူတစ်ယောက်ဆီက စကားတွေနဲ့ နားအရသာခံချင်ပုံပါပဲ……သံဒိုင်လည်း အမှတ်တမဲ့နေခဲ့မိတာမို့ခုမှ အချိန်တွေသာ နှမြောမိတော့သည်။ မနေ့ညက သန္တာ အကြောင်းတွေ ပြောခဲ့တာမို့သန္တာပြောတာလေးလဲ သတိရသွားပြန်သည်။

“မောင့် သူငယ်ချ င်း မင်းဇင်လတ်ရဲ့ အမေက တော်တော်လှတာပဲ မောင်ရယ်…စွဲဆောင်မှု့ လည်း အပြည့်ရှိတယ်…အလှအပနဲ့ ပတ်သက် ပြီး တကယ်ကံကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီး တစ် ယောက်ရယ်” မိန်းမချ င်းတောင် အားကျ ရတဲ့ အန်တီနုလွင် အလှတွေက အဲတုန်းကတော့ သံဒိုင်ရင်ထဲမရောက်သေးတာမို့ သန္တာရဲ့ အပြောကို “အင်း”တစ်လုံးနဲ့ ထောက်ခံပေးခဲ့ မိသည်။

သံဒိုင်နဲ့ အန်တီနုလွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်မိတဲ့ အချိန်လေး နည်းနည်းပိုကြာသွားတော့ အန်တီ့ကပဲ အကြည့်အရင်လွှဲသွားပြီး လုပ်လက်စ အလုပ်ကိုပဲ ပြန်လုပ်နေပြန်သည်။သံဒိုင်ကို နှုတ်ဆက်စကားမပြောထိုင်ပါဦးလို့လဲမဆိုတော့ သံဒိုင် အလိုလိုတွေးရင်း ဝမ်းနည်းမိရသည်။လူက အန်တီ့နားထိရောက်အောင်သွားပြီး ပါးစပ်က မဝံ့မရဲနဲ့ပဲ

“မေမေက မုန့်တွေပို့ခိုင်းလိုက်လို့ပါ အန်တီ”လို့ပြောလိုက်ပြီး မုန့်ချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျက်နှာကိုမကြည့်ပဲ “အော်…အေး”လို့ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။သံဒိုင်လည်း အန်တီ့နားမှာ ကြာကြာရပ်မနေတော့ပဲ ဦးလတ် အခန်းဆီပဲ လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ အခန်းထဲဝင် ဦးလတ်ကို မုန့်လာပို့တဲ့အကြောင်း အသိပေးလိုက်ပြီး ဦးလတ် အပေါ့သွားရင်သုံးတဲ့ ရှုးရှုးဘူးကို ကြည့်လိုက်တော့မသွန်ရသေးတာနဲ့ ကောက်ယူပြီး နောက်ဘက် အိမ်သာဆီကို လာခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်……

သံဒိုင် ဦးမောင်လတ်ရဲ့ ကျ န်းမာရေး အညစ်အကြေးတွေ တောက်တိုလုပ်ပေးရမှာလေးတွေကို လုပ်ပေးနေတာ ဟိုးအရင် မင်းဇင်နဲ့သိစ အိမ်အလည်လာဖူးကတည်းက………သူငယ်ချ င်းရဲ့ အဖေဖြစ်သလို ကိုယ်အဖေအရွယ် မကျန်းမာနေတဲ့ လူကြီးကို လုပ်ပေးချ င်တာ သံဒိုင်ရဲ့ မွေးကတည်းကပါတဲ့ စေတနာ…

အသက်ရှင်နေပေမဲ့ ဘဝသေသွားခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ဦးလတ်က မေတ္တာထားတတ်လို့ပဲလားတော့မသိ…သံဒိုင် ဦးလတ်ကို ခင်မိသည်။ဦးလတ်ရဲ့မျ က်နှာမှာလည်း တည်ကြည်ခြင်းတွေအရာရာကို နားလည်မှု့ပေးနိုင်တဲ့ပုံရိပ်တွေ တွေ့ရသည်။

လေဖြတ်သူတို့ပုံစံအတိုင်း ဦးလတ်ခဗျာ စကားပြောရင် “ဝူးဝါး…ဝူးဝါး…ဝိုးဒါး…ဝိုးဒါး”နဲ့ အသံထွက်သလိုပါးတွေရွဲ့နှုတ်ခမ်းတွေရွဲ့ပြောတာမျိုးကို ကြည့်ပြီး သံဒိုင်မျ က်ရည်လည်အောင်စိတ်မကောင်းဖြစ်လွန်းလို့ လိုချ င်တာ လုပ်ချ င်တာ ပြောချ င်တာရှိရင် ကျ နော့်ကို မျ က်လုံးနဲ့ပဲ သေချာကြည့်လိုက်ပါ…မျ က်လုံးနဲ့ပဲ စကားပြောပါ ကျ နော် နားလည်ပါတယ်လို့ ဦးလတ်ကို ပြောထားခဲ့ရသည်။

ဒီမှာလည်း အန်တီနဲ့သံဒိုင်တူတယ်လို့ ပြောရမည်…အန်တီလည်းဦးလတ်စိုက်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဘာဖြစ်ချ င်နေတာ ဘာလိုချ င်နေတာသိတယ်လို့ တစ်ခါကပြောပြဖူးသည်။ ဦးလတ်ကလည်း သံဒိုင်မလာတာ ကြာရင်မေးတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း သိခဲ့ရပြီးပြီ… “တစ်ဦးကစေတနာ တစ်ဦးကမေတ္တာ”ရဲ့ ရောင်ပြန်ဟပ်မှု့ ………………

သံဒိုင် ဦးလတ်ရဲ့ ရှုးရှုးတွေ အိမ်သာမှာ သွားသွန်ပြီး ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ရှုးရှုးဘူးကိုဆေးနေတုန်းအန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင်တို့အိမ်က ချိုင့်ကိုပြန်ဆေးပေးနေသည်။သံဒိုင်လည်း အန်တီကိုကြည့်မိလိုက်တော့…ပန်းကန်ဆေးစင်မှာ ဆေးနေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို ထွက်ပေါ်လာတဲ့မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်က ဆလိုက်မီးနဲ့ ထိုးပြထားသလိုအန်တီ့ရဲ့ကြီးကြီးမားမားနဲ့ထင်းထင်းကြီးလှတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေကို အရှင်းစားမြင်ရသည်။

ညဝတ်အင်္ကျီပါး ရဲ့ ဖုံးကွယ်မှုကအဝတ်ထူထူနဲ့ ဖုံးကွယ်ထားသလို မဖြစ်လေတော့ ကြည့်ရှုခံစားနေတဲ့ သံဒိုင်အဖို့ရာမှာ ဟတ်ဖီးလ် အလှ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားရတော့သည် မနက်ခင်းနေရောင်ခြည် ရဲ့အလင်းကလည်း အမျိုးသမီးတစ်ဦး ပိုပြီးလှနေအောင် ထောက်ပံ့ ပေးခဲ့သည်။

နေ့ခင်းဘက်ရှိတဲ့ နေရဲ့ အလင်းလိုအလင်းခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးမဟုတ်…မနက်ခင်းနေရောင်ကြောင့် ခပ်ပွပွဆံပင်တွေရဲ့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေမှုက အလင်းပေးမှု့ကြောင့် ပိုလှသွားရပြီအန်တီနုလွင်က ရှေ့ကို အနည်းငယ်ကုန်းပြီးဆေးနေတာကြောင့် နောက်ကို ကောက်ထွက်ထားတဲ့ တင်ပါးထုကြီးကလည်း ပိုးစက်ပက်စက်စွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်လို့ သံဒိုင် သတ်မှတ်၏

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ဆီကို တစ်ချ က်လှည့် မကြည့် သူဆေးစရာရှိတာပဲ ပြီးအောင်ဆေး သည်။သံဒိုင်လည်း ‘ဘူး’ကို နောက်ဆုံးအကြိမ် ရေကျ င်းပြီး အန်တီနုလွင်နားတိုင်ဖြတ်ပြီး အိမ် ထဲကို ဝင်ရန်အလာ…အန်တီက ဆေးပြီးသား ချိုင့်တွေကို ရေစင်သွားအောင်လက်နည်းနည်း မြှောက်ပြီးခါလိုက်တော့ လက်ပြတ်ညဝတ်အိပ် ဂါဝန်မို့ လက်အမြှောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဂျိုင်း… သံဒိုင် တစ်ချက် မှင်သက် မိရပြန်ပြီ……

မြင်လိုက်ရတာကအန်တီ့နုလွင် ဂျိုင်းမှာပေါက် နေတဲ့ ခပ်မဲမဲအမွှေးရှည်ရှည် ဂျိုင်းမွှေးအချို့… သေသေချာချာ ရှင်းရှင်း လင်းလင်း မမြင်လိုက် ရပေမဲ့အန်တီ့ရဲ့ဂျိုင်းမွှေးတွေအတော်ရှည်ရှည် ဖြစ်နေပြီလို့ သိလိုက်သည်။သံဒိုင်လည်းတစ်ခါ က အရှည်ထားပေးပါ ကြည့်ချင်လို့ပါ လို့ တောင်းဆိုခဲ့ဖူးတယ်…မဟုတ်ပါလား

သံဒိုင် ထင်ခဲ့တာ တကယ်မှန်နေပါပြီ…သံဒိုင့် တောင်းဆိုမှုကို အန်တီလုပ်ပြမယ်ဆိုတာ ပြောတုန်းကတည်းက တွေးခဲ့ပြီးသား… အခုတော့ ရုတ်တရက် အမှန်တကယ်မြင်လိုက် ရတော့ စိတ်တွေလည်း ပိုထကြွသလို… ပျော်လည်း ပျော်သွားမိသည်။

သံဒိုင်က ဂျိုင်းခွကြားကိုမြင်ရင် စိတ်လာသည်။ အမွှေးများများကြီး မဟုတ်ပဲ ခပ်ပါးပါးထက်ပိုလွင်သောမထူမပါး ဂျိုင်းမွှေးရှည်ရှည်လေးတွေမြင်လိုက်ရရင် ပိုပြီးလိင်စိတ်ထကြွကြောင်းကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိထားမိခဲ့သည်။ရင်သားထွားထွား တင်ပါးကားကားမှ ကြိုက်သည်။

သံဒိုင်တို့မှာလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လိင်စိတ်ထကြွပုံ မတူကြ…အများအားဖြင့် ရင်သားနဲ့ ဖင်သားပဲ မျက်စိရှု့စားတော်မှုပြီး စိတ်ထကြွမှု့ ဖြစ်ရပေမဲ့……တစ်ချို့က လက်မောင်းပြည့်ဖြိုးဖြိုးကို ကြည့်ပြီး စိတ်လာ ကြသည်။လက်မောင်းတစ်ကယ်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် မြန်မာဝတ်စုံ လက်ပြတ်အင်္ကျီနဲ့ များကြည့်လိုက်ရရင်မလုပ်ရခင် ပြီးချင်သည်။တစ်ချို့ကနှာခေါင်း…သာမာန်ထက်ပိုကြီးပိုချွန် တဲ့ နှာခေါင်းပိုင်ရှင်မိန်းမတွေကို စိတ်လာကြသည်…အန်တီနုလွင်ရဲ့ နှာခေါင်းကလည်းသာမာန် ထက်ပိုကြီး ပိုချွန်တဲ့စာရင်းမှာပါသည်။

တစ်ချို့က ပါးစပ်…ပါးစပ်ဖြဲရင် အောက်က အင်္ဂါဇာတ်လည်း ကျ ယ်မယ်နဲ့ မှန်းကြသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့မိန်းမအတွေ့အကြုံ နည်းတဲ့ သံဒိုင်သေချာမသိဘူး…အဲစော်ရဲ့ပါးစပ်ပေါက် ကိုကြည့်ပြီးကိုဖီးလ်ဖြစ်နေတာလို့ ဘောဒါတစ် ယောက်ပြောတာ သံဒိုင် ကြားဖူးသည်။

သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျ ားလေးတွေမှာလည်း ကိုယ့်အကြို က်နဲ့ကို…ကိုယ်ဖီးလ်နဲ့ကို…ကိုယ်နဲ့အကြို က်ချ င်းမတူတာကို…မင့်ဟာကြီးက ဘာကြီးလဲ ကွာဆိုပြီးသွားပြောလို့မရပေ…မင့်စော် ကလည်းကွာ အသားကညို လူကအိုနဲ့ ဘယ်လိုလဲလို့ သွားပြောတဲ့ ဘော်ဒါတစ်ယောက်ကိုအဲ့မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ဘော်ဒါက အိပ်ယာပေါ်က စွမ်းဆောင်မှုကို မင်းသိအောင်လည်းငါက ချ မကျွေးနိုင်တော့ ပြောရခက်တယ်လို့ညည်းခဲ့ဖူးသည်။

သံဒိုင်ကတော့ သူပြောတာကြားလိုက်ရတော့ သဘောတော့ပေါက်လိုက်သည်။ “ဤ အကြင်မိန်းမ ရုပ်လို့လည်းရှု့ချ င်စဖွယ်မရှိ…အသားအရေ လို့လည်း မက်စရာမရှိခဲ့ပေမဲ့ အိပ်ယာထက်က ကိစ္စမှာတော့…သူမတူအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ပေလိမ့်”ဆိုတဲ့စကားလို ရှိချေလိမ့်မည်။ အင်္ဂါဇာတ်ရဲ့ ကြွက်သားရှုံ့မှု့ လေ့ကျ င့်ခန်းကိုလည်းအပေါ့သွားရင်းအချ ိန်ဘယ်လောက်ကြာအောင် လေ့ကျ င့်ခဲ့မှန်းမှ မသိနိုင်တာလေ…

သံဒိုင် လိင်စိတ်ထကြွပုံ အကြောင်းစဉ်းစားရင်း အန်တီနုလွင်ရှိရာ နေရာကို ပြန်လာခဲ့လိုက် သည်။အန်တီ့ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့…အန်တီက တစ်ချက်လေးပဲ ကြည့်ပြီး အကြည့် ပြန်လွှဲလိုက်သည်။သံဒိုင်လည်း မနေနိုင်တော့ ပဲ အန်တီ့လက်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး……

“အန်တီနုလွင်ကို ပြောစရာလည်း ရှိသလို… မေးစရာလည်း ရှိတယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ကသံဒိုင်ကိုင်ထားတဲ့သူ့လက်ကို အသာ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီးမှ……

“ပြောစရာတွေကိုလည်းမပြောနဲ့…မေးစရာတွေ ကိုလည်း မမေးနဲ့……… ပြောမှာကိုလည်း နားမထောင်နိုင်ဘူး… မေးမှာတွေကိုလည်းမဖြေနိုင်ဘူး ငယ်သံဒိုင်.. မင်းဇင်နဲ့တွေ့ချင်ရင် အပြင်မှာပဲတွေ့ကြပါ… အိမ်ကို တတ်နိုင်သလောက်မလာပါနဲ့တော့…

လူကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်သားအရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို အိမ်မလာပါနဲ့ လို့ ပြောရတာ အရမ်းရိုင်းမှန်းသိပေမဲ့ မပြော မဖြစ်လို့ပါကွယ်……… ငယ်သံဒိုင် အသက်က အရမ်းငယ်ပါသေးတယ် ရှေ့လျှောက်အမျ ားကြီးဖြတ်သန်းတွေ့ကြုံ ရဦး မှာပါ……သွားပါတော့ကွယ်”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင် မျ က်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး မျ က်လုံးခြင်းဆုံဖို့ ကြို းစားလိုက်ပေမဲ့မရလိုက်တော့ပါ…အန်တီက ပြောပြီးတစ်ဖက်သို့ မျ က်နှာလွှဲသွားခဲ့လေပြီ………

“ငယ်သံဒိုင် လို့ခေါ်လိုက်တာတဲ့လားဗျာ”

သံဒိုင်ပြောပြီး ချ ာကနဲလှည့်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်အိမ်ထဲကနေ အိမ်ပြင်အထွက် သံဒိုင်ဖိနပ်စီးနေတုန်း ဖိနပ်စင်ပေါ်က မင်းဇင်ရဲ့ ဘောကန်ဖိနပ်တစ်ဖက်က ပြုတ်ကျ လာပြီးသံဒိုင်ခြေထောက်နား ရောက်လာရာသံဒိုင် ‘ဖောင်းကနဲ’ပိတ်ကန်ပြစ်လိုက်သည်။

ခပ်ဝေးဝေးလွင့်ထွက်သွားတဲ့ဘောကန်ဖိနပ် အရှိန်လျှော့လို့ မြေကြီးပေါ်မှာငြိမ်သွားတာသေချာ ကြည့်ပြီးမှ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက် ကစ်တံကို ဆောင့်နင်းနိုး……လစ်ဗာပုတ်ကာ…ဆိုင်ကယ်ကို “ဝေါင်းကနဲ”နေအောင် ဆောင့်ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတော့သည်။

………………………………………………………………..

💠အခန်း ( ၉ ) 💠

“သားကြီး ပြန်မယ်လေကွာ”

“ငါ ဒီတစ်ပတ်စနေ တနင်္ဂနွေ ဒီမှာပဲနေဖြစ်မယ် မင်းဇင် ပြန်မလိုက်တော့ဘူး…ငါ့အိမ်ကိုလည်း ပြောပြထားပြီးသား”

“အေးပါ ဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ…နေပါဦး ခုတလော သားကြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ နေ့ရှိသ၍ ကြည့် လိုက်ရင် လန်းလန်းဆန်းဆန်းကို မရှိဘူး”

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး သားကြီးရာ…လောကကြီးမှာ တစ်ခါတစ်ရံလည်း ပျော်စရာတွေ တွေ့ရသလို တွေ့ခဲ့ရသလို ထပ်လည်းတွေ့ရဦးမှာလေ… အဲ့လိုပဲ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာတွေလည်း တွေ့နေရသလို တွေ့ခဲ့ရသလို ထပ်လည်းတွေ့ နေရဦးမှာ မဟုတ်လား………”

“အင်း ဆက်ပါဦး”

“ဘာဆက်ပြောရဦးမှာလဲ ဒါပဲလေ”

“မေးတာနဲ့ ဖြေတာနဲ့လည်း တစ်ခြားစီကို ဘာမှ မဆိုင်ဘူး…သံဒိုင်ရာ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ငါ့ကို အရင်လို စကားလုံးတွေနဲ့ အနိုင်ယူပြီး ပြောစမ်းပါဦးကွာ…ပြီးတော့ ငါတို့စကားတွေ ပြော ဟာသတွေရှာပြီး မရယ်ရတာနည်းနည်း ကြာသွားပြီနော်”

“မရယ်ချ င်တော့ဘူးကွာ…ငါ့အဖြစ်က ရယ်ပြီး ရင် မောနေရလို့……ထားပါကွာ သားကြီးပြန်မှာဆို ပြန်တော့လေ… တစ်ယောက်တည်းပြန် ရမှာကို”

“အေးကွာ…ဒါဆိုလည်း လစ်တော့မယ် ဖြစ်နိုင် ရင် sunday ညနေပိုင်းပြန်လာခဲ့မယ်”

“အေး”

“အရမ်းကြီး သောက်မနေနဲ့ဦး…ငါလည်း မင့် ဘေးမှာ ရှိတာမဟုတ်ဘူး…သောက်ချင်ရင် ငါပြန်လာမှသောက်”

“အေးပါကွာ…ဆိုင်တော့သွားထိုင်မသောက်ဘူး အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ဝယ်သောက်မယ်”

သံဒိုင် မင်းဇင်ကို သောက်ဖြစ်မှာကို ပြီးပြီရောအေးပါ လို့မပြောချ င်သလို သူငယ်ချ င်းက မိမိအတွက် စိတ်ပူပေးတာကြောင့် အိမ်မှာပဲ ဝယ်သောက် မယ်လို့ ပြောလိုက်တော့သည်။ကျောင်းပြန်ဖွင့်ကတည်းက ကျောင်းလာလိုက်အိမ်ပြန်လိုက်နဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို မေ့နိုင်အောင်ကြိုးစားနေသည်။မင်းဇင်တို့အိမ်ကိုလုံးဝ မသွားဖြစ်…”မကြင်နာသူက စိမ်းလေတော့…ရှောင်တိမ်းဖယ်ခွာလို့ရယ် နေရစေတော့သခင်”

လို့ သံဒိုင့်စိတ်မှာထားပြီး လုံးဝမသွားတော့တာသံဒိုင့်အဖြစ်ကလည်း တော်တော်လေးကို စိတ်ပျ က်ဖို့ကောင်းလှသည်။ဘေးလူကြားရင်ရယ်စရာ ဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ်ခံစားချ က် ကိုယ်သာလျှင်အသိဆုံးထင်…လူအများကြားပြောပြလို့လည်းမသင့်။

လိင်စိတ်နဲ့ တက်မက်မိရာကနေ စွဲစွဲလန်းလန်း ချ စ်မိသွားတဲ့ အဖြစ်…မိမိချ စ်တဲ့သူက မိမိထက် အများကြီး အသက်ကြီးတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အဘယ်မှာ ပွင့်အံ ပေါက်ကွဲလို့ရမှာတဲ့လဲ ……သောက်ရေးထဲ ကိုယ့်သောကနဲ့ကိုယ် ဖြစ်နေပါတယ်ဆိုမှ ဟိုနေ့က ဘီယာဆိုင်မှာ တစ်မြို့တည်းသား သူငယ်ချ င်းတွေ ဆုံကြတော့…

သစ္စာမေတ္တာရှင် တစ်ဦးပါလာပြီး တစ်သက်မှာတစ်ယောက်တည်းကိုပဲစွဲမြဲစွာချ စ်သင့်ကြောင်းစာတမ်းဖတ်ကြားနေလို့ ဘီယာအရှိန်လည်း တက်စပြု ပြီမို့ သံဒိုင် ဒဲ့လွှတ်ပြစ်ဖို့စလိုက်တော့

“မင်းက နှလုံးသားကို သံပတ်ပေးစက်ရုပ်တစ် ရုပ်လို အသေလော့ချ ထားချ င်တာလား…… ဒါဆိုရင်တော့မင်း “နှလုံးသား”ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရ ကို ကောင်းကောင်းကြီးနားမလည်သေးဘူး”

“ဟာ!ငါပြောတာက သစ္စာထားဖို့ပြောတာလေ မောင်ငယ်ရာ နှလုံးသားလို့ ပြောမိသလားဟ”

“အချ စ်လို့ပါလာမှတော့ နှလုံးသားပါပြီပေါ့ကွ တွဲရက်သုံးရတဲ့ စကားလုံးဆိုတာမူ ိးတော့ နားလည်သင့်တယ် ထင်ပါတယ်”

“ထားပါကွာ တစ်ယောက်ဆိုတစ်ယောက်ပဲ မချ စ်သင့်ဘူးလား…လင်မယားတွေ သစ္စာမရှိ သင့်ဘူးလား……သူငယ်ချ င်းတွေတစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် သစ္စာမရှိရဘူးလား”

“သားကြီး!ဘာမှမပြောပါနဲ့တော့ကွာ…သားကြီး ဘီယာမှုးနေတယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီလိုဆို သဘော ပေါက်မှာပါ”

လို့ မင်းဇင်လည်း ဘေးကထိုင် ပေးပြီး အအေးသောက်နေတာမို့ ဝင်တားပေး သည်။သံဒိုင်လည်း ဆက်ပြောချ င်စိတ် ကုန်သွားခဲ့ရပြီလေ……… ချစ်တာနဲ့ သစ္စာ တောင် ခွဲမသိနေတဲ့ လူကို ဘာမျ ားဆက်ပြောနေစရာအကြောင်းရှိမလဲ”

“နေပါဦး မင်းဇင်လတ်ရာ သိပ်သိလွန်းနေတဲ့ မင့်ကောင်ကြီးဆီကနေ စကားတွေ ကြားချင် သေးလို့ပါ” လို့ ဒင်းက ဆိုလာတော့………

“ချ စ်တာနဲ့ သစ္စာတောင် ခွဲမသိသေးတာ ငါ့မှာ ဆက်ပြောစရာ စကားလုံး မရှိတော့ပါဘူးကွာ”

သံဒိုင် ပြောချ င်ရာပြောဖို့မောင်းတင်ခဲ့ပေမဲ့ကျ န်သေးတဲ့သိစိတ်လေးက ဗီဇကို မငြင်းနိုင်တော့လို့ ထပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ခဲ့မိသေးတယ်……အဲမှာ တစ်ခြားသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က…

“ငါ သိခဲ့တဲ့ ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့ကောင်က သူနား လည်တဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကိုသူများနားလည်အောင် သူများသိသွားအောင် သိပ်ပြောပြတတ်တဲ့ ကောင်ပါကွာ……မောင်ငယ်ရာ မင်းဇင်ကမှပဲ မင့်သူငယ်ချ င်းမဟုတ်ပါဘူး…ငါတို့လည်း ငယ်ရာက အတူကြီးခဲ့တာပါကွ…ဒီကောင်လဲ မင့်သူငယ်ချ င်းပဲ သူသိသွားအောင် ပြောပြ လိုက်ပါ…ငါလည်း သူလွဲနေတာကို သိပါတယ် ရှင်းအောင် မပြောပြတတ်လို့ပါ”

“အမှားတစ်ခုကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လွှတ်မချ နေ တာကို ငါက ဘာကောင်ကြီးဖြစ်နေလို့ ပြောရ မှာလဲကွာ…ငါက စကားပြောရင်း ဆွေနွေးချင် တာ…ငါမသိတာ သူဆီကတစ်ဆင့်သိရအောင် သူမသိတာငါ့ဆီကတစ်ဆင့်သိရအောင်ရယ်ပါ ဖင်ပိတ်ငြင်းနေတာမျိုးကျ ဝါနာမပါဘူး…… အဲလိုလူမျိုးနဲ့ စကားပြောဖို့ ငါ့ဗီဇ က ခွင့်မပြု ဘူး…အစက အဟုတ်လားလို့ ပြောမလို့ မောင်းတင်ခဲ့တာ” လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ သစ္စာရှင်ကြီးက……

“လွဲမှားတယ်ဆိုလည်း ပြောစမ်းကွာ”

သံဒိုင် ပြန်ဖို့မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး………

“အချစ်ကွ သူချ စ်ချ င်ချ စ်မှာပဲဘယ်သူမှအမိန့် ပေး တာဆီးလို့မရဘူး…ပျိုပျိုအိုအို အားလုံးကို ချစ်ချင်ချ စ်မှာပဲ…ချ စ်တာ အပြစ်မရှိဘူး… အေး ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ ကြိုးစားလာပြီဆိုရင်တော့ မင်းပြောတဲ့ သစ္စာထားမှုတွေပါလာပြီလေ…… ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုချ စ်မိပြီး ချ စ်ခွင့် ပန် အဖြေရ ချ စ်သူတွေဖြစ်……အဲမှာမှ သူနဲ့ လည်း မပြတ်သေးပဲ နောက်တစ်ယောက်ကို ထပ်ကြိုးစားနေပြီဆိုမှ သစ္စာမရှိတာလေ…… အဲဒါမှ သစ္စာ မရှိတာလို့ ခေါ်တာလေကွာ…

အရင်တစ်ယောက်နဲ့ ပြတ်ပြီးပါပြီဆိုတာတောင်နောက်တစ်ယောက်ကို မချ စ်သင့်တော့ဘူးတဲ့လား မချ စ်ရတော့ဘူးတဲ့လား…မလုပ်ပါနဲ့ကွာ…နှလုံးသားကိုတော့ အဲ့လို မထိန်းခူ ပ်ကောင်းပါဘူး…ဘယ်သူ့မှလည်း ဒုက္ခမပေးပဲ တိတ်တိတ်လေး ချ စ်နေတာတော့ ချ စ်စမ်းပါစေကွာ…ဒါ..ဒါဟာ သစ္စာမဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်မှ မဟုတ်တာ”

သံဒိုင် နောက်ဆုံးပြောလိုက်တာကတော့ သူနားလည်စေချ င်လို့ ဆိုတာထက် ကိုယ့်ခံစားချ က် အမှန်ကို ပြောလိုက်တာလို့ပြောရင်…ပိုတိကျ ပေလိမ့်မည်။မျ က်ရည်တစ်စက်တော့ထွက်သွားသလားတောင် မသိခဲ့ဘူး……မင်းဇင်နဲ့ နှစ်ယောက် ဆိုင်ထဲကထွက်လာမှနောက်က

“ရှင်းတယ် ကျေးဇူးပဲ သားကြီး”လို့ အော်သံ ကြားလိုက်တော့ သံဒိုင် နောက်ပြန်ပဲ လက်ပြ ပေးနိုင်တော့သည်။

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို သိပ်ချ စ်နေမိတော့တာဆိုတာ ဟိုနေ့က “ငယ်သံဒိုင်””အိမ်မလာပါနဲ့”လို့ ပြောခံလိုက်ရပြီး တိတိကျ ကျ သိတော့သည်။ သိပ်ရင်းနှီးတဲ့သူတွေက သူ့နာမည်ကိုတစ်စိမ်းတွေလို “ငယ်သံဒိုင်”လို့ အပြည့်အဝခေါ်ခံလိုက်ရတာကိုလည်း ရင်ထဲမှာ မခံစားနိုင် ။

ကိုယ်သိပ်ချစ် နေတဲ့ လူတစ်ယောက်က…… မပက်သက်ပါနဲ့တော့ လို့ပြောခံရတာလောက် နာကြည်းချ င်စရာကောင်းတာ မရှိတော့ဘူး… လူကြီးတစ်ယောက် အနေနဲ့ မဖြစ်သင့်တာမဖြစ် ဖို့ ထိန်းလိုက်တာကို နားလည်ပေးလို့ ရပေမဲ့ “ငယ်သံဒိုင်”လို့တောင် ခေါ်ပြီး ပြောရက်သတဲ့ လား အန်တီနုလွင်ရယ် ………

……………………………………………………………………………………………………………….

“မနက်ဖြန် ရန်ကုန်သွားတော့မယ် သားကြီး တစ်ပတ်လောက်နေပြီး သဘောၤတက်တော့ မယ်”

ဝါး အချိန်တွေကုန်တာမြန်လွန်းတယ်ဆိုတာ အမှန်တဲ့လားဟု သံဒိုင်တွေးလိုက်သည်။ဒါဆို မိမိလွမ်းရတဲ့ရက်တွေ အများကြီးဖြတ်သန်းခဲ့ ပါပြီလားလို့လည်း တွက်လို့ရနေပြီ……… ကျောင်းစာမေးပွဲ ပြီးပြီးချ င်း မင်းဇင်ရန်ကုန် သွားတော့သည်။

မင်းဇင်အိမ်နဲ့ ကားဂိတ်နဲ့ လိုက်ပို့ရမှာတောင် မင်းဇင်အိမ်ကို မသွားချ င် လို့ သူငယ်ချင်းကို ကားဂိတ်ကနေစောင့်လိုက် သည်။မင်းဇင် ကားဂိတ်လာဖို့ကိုတော့ ဖေဖေ စက်ထဲက အလုပ်သမားအကိုတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာပေါ့……

မင်းဇင် ရန်ကုန်မှာ ကြာတော့ကြာသွားပြီ……သင်တန်းတွေတက်သူတို့အလုပ်မှာလိုအပ်တာတွေလုပ်နဲ့……သူ့ဦးလေးရဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိပြီးသားမို့ မင်းဇင်အတွက် ဘာအခက်အခဲမှတော့ ရှိပုံမရပါ…သံဒိုင် လုပ်မယ်ဆိုလည်းသူကူညီပေးဖို့ အဆင့်သင့်ပါ……သံဒိုင် ရောက်ဖူးအောင် ပိုက်ဆံတွေရအောင် သွားချ င်သော်လည်း မသွားနိုင်တော့ပါ အိမ်က မိဘနှစ်ပါးကအသက်ကြီးခဲ့ပြီ…

ရှေ့လျှောက်လည်း ထပ်ကြီးဖို့ပဲ ရှိတာမို့ ဒီမှာလည်း အလုပ်တွေက အဆင့်သင့်မို့ မသွားနိုင်တော့……သံဒိုင် အပြင်နောက်တစ်ယောက် မွေးချင်းအရင်းတစ်ယောက်ရှိမယ်ဆိုရင်တောင် သွားဖြစ်မိလောက်သည်။ဒီမြို့မှာနေရတာ လွမ်းဆွတ်ခြင်းအချို့ရယ်နေ့စဉ်လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုရယ်နဲ့ပဲ ပျ င်းရိငြီးငွေ့စွာဖြတ်သန်းနေရတော့ ဘဝက မနေပျော်ခဲ့ဘူး…

“ဒီတစ်ခေါက်တော့ အိမ်လာခေါ်ပေးပါ … သားကြီးရာ ငါ့ဘီးကြီးကိုလည်း မေမေနဲ့တိုင် ပင်ပြီး ရောင်းချ င်ရောင်းလိုက်တော့ သားကြီး”

“မင်းက ဒီကို အလည်ပြန်လာရင်တောင် မစီး တော့ဘူးလား”

“မင်းရှိနေတာကို ငါ့က ဘာကိုလွမ်းရမှာလဲ”

“အေးပါ”

“မနက်ဖြန်တော့ အိမ်လာခေါ်ပေးဦး”

စိတ်ချ ဆိုတဲ့အထာနဲ့ သံဒိုင်ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သိပ်သူငယ်ချင်းကောင်းပီသတဲ့ကောင်သံဒိုင့်ခံစားချက်တွေကို နည်းနည်း သို့မဟုတ် များများ ရိပ်မိပုံရသည်။ အိမ်မလာချင်တာ မသိခင်ကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းခေါ်ဖြစ်သေးသည်။ နောက်တော့ မခေါ်ဖြစ်တော့ သူလည်းခပ်ပိန်းပိန်း လူတစ်ယောက်မှ မဟုတ်ခဲ့တာ……

ဦးလတ်က မေးမေးနေတယ်သိရတော့လည်းသံဒိုင် တကယ်စိတ်မကောင်းမိဘူး……စိမ်းကားသူကြီးဈေး ဝယ်ထွက်တုန်းသွားမယ် စိတ်ကူးမိသော်လည်း ပြန်လာလို့တွေ့သွားရင် တစ်မျိုးလည်း အထင်မခံနိုင်…… သံဒိုင့်မှာ ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသားရှိသလို မာနရှိတာလည်း သိစေချ င်သေးသည်။

မင်းဇင်ရိပ်မိစကတော့ အံသြသလိုဖြစ်ပုံရသည် နောက်စကားအနေနဲ့တော့ သူကလည်းမစသံဒိုင်ကလည်း မစတော့ ဘာမှမပြောဖြစ်ကျကျောင်းတက်နေတုန်းကလို နေ့စဉ်မတွေ့ဖြစ်ကျ တာလည်း ပါတာပေါ့…… မင်းဇင်အတွေးနဲ့ ကျင့်သုံးတဲ့မှုကို သံဒိုင်ကြို က်တာရှိသေးသည်။

မင်းဇင် မြို့ပေါ်ကပဲရွှေစင်နဲ့ဖြစ်ပြီးပြတ်ကျတော့ရွှေစင် က မင်းဇင်ကို သိပ်ကြွေပုံရသည်။အိမ်မှာ ငိုငိုနေတော့ ရွှေစင့်အမက မေးကြည့်တော့ သိသွားပုံ ရသည်။ မင်းဇင်နဲ့သံဒိုင် ထိုင်နေကြ အအေးဆိုင်ထိ လိုက်လာပြီး ကောတော့သည်။ သံဒိုင် ယောင်္ကျားခြင်းရန်လာစရင်တော့ ထထုဖို့ လက်မနှေးပေမဲ့ တစ်ဖက်ကမိန်းမလည်း ဖြစ်ပြန် ကိုယ်လူကလည်းဖြတ်ခဲ့တာမို့ အသာပဲနေခဲ့ရသည်။ အမကြီးက မင်းဇင်ကိုကောရင်း သံဒိုင်ပါ အဆစ်ပါသွားခဲ့ရသည်။

“အေးလေ…နင်တို့က တစ်ဦးတည်းသော သား ချ ည်း နှစ်ယောက်လုံးတွဲကြတာဆိုတော့ နှမ မရှိတာ ဘယ်မှာလာ နှမခြင်းကိုယ်ချင်းစာ စိတ် ရှိပါတော့မလဲ”

သံဒိုင် စကားပြောဖို့ပြင်လိုက်တာတွေ့တော့ မင်းဇင်က စားပွဲအောက်ကခြေထောက်ကိုနင်းပြီး တားထားခဲ့သည်။ မင်းဇင်တားတာမှန်သွားသည် အမကြီးက နှစ်ယောက်လုံးဘာမှပြန်မပြောတော့ သူပြောချ င်တာပြောလို့လည်း အားရတော့ ပြန်သွားပါတော့သည်။

“ကိုယ်တွေက သူထင်သလိုမှ မဟုတ်တာ…… သားကြီးရာ ထားလိုက်ပါ…မင်းသွားပြောရင် ပွဲက ပိုကြာနေဦးမယ်”

“မင့်အတွက်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့…ငါကျ သေပြီ လေကွာ မင်းဇင်ရ”

“သူငယ်ချ င်းအတွက်ပဲ ဒီလောက်တော့ ရင်းမှ ပေါ့သားရယ်”

“ပြောလိုက်ရင် မင်းက ဒါပဲ”

“ရန်ကုန်သွားပြီး ငါ့အမဝမ်းကွဲကို ဖန်စားပါ့ လား”

“နေစမ်းမှာကွာ မင်းအမရုပ်က အထန်တလိုင်း ရုပ်မီကြို က်ဘူး”

“တစ်ခြားလူတွေ ငါအမကိုချ ဉ်းကပ်ဖို့ ကြို းစား ရင်တော့ မသိချ င်ရင်ဆောင်ပေးတယ်… သားကြီးဆိုရင်တော့ အကွက်တွေပါ သင်ပေး မယ်…အဆင်ပြေလို့ လုပ်နေရင်း တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် စွဲလန်းသွားရင်လည်းယူလိုက် ပေါ့…သူငယ်ချ င်း ယောက်ဖ တော်ရမှာ”

“ထားပါကွာ ဟိုမှာတစ်ခြားကောင်တွေ လိုက် ရင် မသိချ င်ရောင် ဆောင်တာလား”

“အေးလေ ဆောင်ပေးရတာပေါ့…ယောင်္ကျား ခြင်းလေကွာ ဒီလောက်တော့ နားလည်ရမှာ ပေါ့”

“ခုနက အမကြီးကို ပြောလိုက်ရမှာ ကျ နော်တို့ က ယောင်္ကျ ားဖြစ်နေလို့ ယောင်္ကျ ားခြင်းပဲ ကိုယ်ချ င်းစာ တတ်တယ်လို့”

“မလုပ်ပါနဲ့ကွာ ပြေးပေါက်မှားနေပါ့မယ်”

“နေပါဦး မင်းဇင်ရ တစ်ချို့ကောင်တွေဆို အမ ညီမတွေ အမှန်စောင့်ရှောက်တာပါမင်းကျ မှ”

“စောင့်ရှောက်ရမှာပေါ့ကွာ ကိုယ်အမ ညီမ ပဲစောက်ရမ်းရိုင်းတဲ့ လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် နားမလည်တဲ့ကောင်တွေရဲ့ ရန်ကိုတော့…တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့အမကို ကြို က်တယ် လိုက်ပေါ့ အတည်ပဲ ကြံကြံ အပျော်ပဲ ကြံကြံ ဒါမဲ့ သိက္ခာတော့ရှိ ရုပ်မပျက်စေနဲ့…

အပျော် ကြံပြီး စားသွားဦး စိတ်မဆိုးဘူး… ဗိုက်တွေ ဘာတွေ မထွက်စေနဲ့ မလုပ်ခင်က ဂရုပြု မိန်းမတွေ အသက်ပါသွားနိုင်လို့…… အဖေ ဦးလေး အကို မောင် တွေရှေ့မှာတော့ ဆင်ခြင်ပေးပေါ့……တစ်ချို့က နှမြောတာ မဟုတ်ဘူး ရှက်တာကွ… ဒါမျိုးကို သိထားပြီး ရှောင်ပေးလိုက်ပေါ့…”

မင်းဇင်လတ်က အဲလို လူတစ်ယောက်ပါ…… ခုလည်း သံဒိုင်အကြောင်းတွေကို ရိပ်မိပေမဲ့ ဘာမှတော့ မပြောသေးဘူး……ပြောလည်း ပြောဖို့ မသင့်ဘူးလေ……

………………………………………………………………………………………….

“သားကြီးလာ ခဏထိုင်ဦး ငါ အဝတ်အစားလဲ လိုက်ဦးမယ်”

“အေးဆေး လုပ်ပါ အချိန်ရသေးတာပဲ”

သံဒိုင်မရောက်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင် တို့အိမ် ရောက်ခဲ့ပြန်ပါပြီ…ဦးလတ်ကိုနှုတ်ဆက်မလို့ အခန်းထဲဝင်တော့ ဦးလတ်က ပြန်အိပ်နေလို့ မနိုးဖြစ်တော့…ဒါနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ခပ်တည်တည်ဝင်ထိုင်နေလိုက်သည်။

အရင်လို မင်းဇင် အခန်းထဲလိုက်ဝင်သွားပြီးစကားတွေမပြောချင်အိမ်ကြီးရှင် ငြို ငြင်မစိုးကြောင့်လေ……… သူများအိမ်ထဲ အလိုက်မသိအတင်းသွားဝင်လို့ ပိုင်ရှင်ကြို က်မှန်းမသိ မကြိုက်မှန်းမသိ……

အန်တီနုလွင်ကို မတွေ့ပါဘူးလို့စဉ်းစားနေတုန်း မှသူ့အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ရေခဲသေတ္တာဆီသွားကာ အသီးတွေထုတ်လာ ပန်းကန်နဲ့ထည့်ပြီး သံဒိုင်ကိုအိမ်လာတဲ့ဧည့်သည်တစ်ယောက် လို ဧည့်ဝတ်ပြု သည်။ သစ်သီးပန်းကန် သံဒိုင် ရှေ့ လာချ တော့ အန်တီနုလွင် ဂျိုင်းကိုသံဒိုင်ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်လိုက်သေးသည်။ သေချာမတွေ့လိုက်ရပေမဲ့ အမွှေးတော့ မရှိတော့ဘူးထင်သည်။ သေချာမမြင်ရတော့ တိတိကျ ကျ မခန့်မှန်းနိုင်……

“သားကြီး ခဏလေးနော်ဖေဖေကို ဝင်ကန်တော့ လိုက်ဦးမယ်”

“အေးပါ ဦးလတ်က အိပ်နေတယ်ကွ သွားမှာ ပြောမထားဘူးလား”

“ဘယ်ပြောလို့ ဖြစ်မှာလဲကွာ လေဖြတ်ထားလို့ အလိုလိုမှ မျ က်ရည်ဝဲတဲ့သူ…”

“အေးကွာ မင်းဆန္ဒတွေကြောင့်သာ ဘာမှ မပြောတာပါ သင့်တော့မသင့်ဘူး မင်းဇင်”

“ဒီနေ့မှ သင်္ဘောတက်မို့ အိမ်ကထွက်ရမှာ… ရန်ကုန်တောင်မရောက်သေးဘူး သား… ငါ့ကို နောက်ဆံတင်းအောင် မလုပ်ပါနဲ့ကွာ”

“အေးပါကွာ”

မင်းဇင် ဦးလတ်အခန်းထဲ ဝင်သွားတော့…… အန်တီနုလွင် လည်းလိုက်ဝင်သွားတော့သည်။ အန်တီနုလွင် ရဲ့နောက်ကျောဘက် တစ်ချက်လှုပ်သွားတာ သံဒိုင်မြင်လိုက်ရသည်။ ငိုနေတာလား…မငိုအောင် ထိန်းလိုက်တာလားတော့မသိ…အန်တီလည်း ဒီသားတစ်ယောက်ရှိတာမို့ အကြောကြီးခွဲနေရမှာမို့ ဝမ်းနည်းနေလိမ့်မည်။ သံဒိုင်တို့ယောင်္ကျားလေးသူငယ်ချင်းချ င်းတောင် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်နေသေးသည်။

“သားကြီး သွားရအောင်ကွာ”

မင်းဇင်မျက်နှာလည်း နီနေတော့သည်။ အန်တီနုလွင်လည်း နောက်က လိုက်ထွက်လာပြီး သံဒိုင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာပြန်လွဲှသွားသည်။ သံဒိုင်ထိုင်ရာက ထတော့……

“သားကြီးရာ အိမ်ကိုလာပြီး ဖေဖေ့ကိုဂရုစိုက် ပေးဦး… မနေ့က ဖေဖေ့ကို ထမင်းခွံပေးရင်း ငါနောက်ပြီးမေးတာ…မောင်ငယ်နဲ့ ကျ နော်နဲ့ ဘယ်သူ့ကို ချ စ်သလဲမေးတော့……ပြန်ဖြေတာ မရှင်းလို့ …ငါကပဲ မောင်ငယ့်ကိုလားမေးတော့ ခေါင်းရမ်းတယ်…ကျနော့်ကို လားမေးတော့ လည်းခေါင်းရမ်းတယ်……

ဒါဆို ဖေဖေကနှစ် ယောက်လုံး မချ စ်ဘူးပေါ့လို့ ပြောတော့လည်း ခေါင်းရမ်းပြန်တယ်…ဒါဆို သူပြောချ င်တာ ငါ သိသွားပြီလေ ဒါမဲ့ ငါဆက်မမေးတော့ဘူးကွ ဖေဖေ့ကို စချ င်တာနဲ့ ထမင်းပဲ ဆက်ခွံ့ကျွေွ း တော့…မစားဖူး သားရေ ခေါင်းတွေခါပြီး ငါ့ကို စိတ်တိုနေတော့တာ”

“ဦးလတ်ကိုပဲ စနေသေးတယ်ကွာ”

“သားအဖနှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်းနှီးမှု့သဘောပါကွာ ခဏနေမှ အော်!ဒါဆို ဖေဖေက နှစ်ယောက် လုံးကို ချစ်တာပေါ့ ဟုတ်လား ဖေဖေ ဆိုမှ… ခေါင်းတွေ မြန်မြန်ငြိမ့်တော့တယ်”

မင်းဇင်ပြောပြီးလို့ သံဒိုင် မင်းဇင်းမျ က်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဝမ်းနည်းမှု့မျ က်လုံးတွေနဲ့ သံဒိုင့်ကို ပြုံ းပြီးကြည့်နေသည်။ပြီးမှ……

“ငါတို့ သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက မင်းအပေါ် ရင်ဘတ်ထဲ ထည့်ပြီးခင်တာပါကွာ…… မင်း သူစိမ်းတစ်ယောက်လို့ မလုပ်ပါနဲ့…… သားကြီးရာ”

“အေးပါကွာ ငါအိမ်ကိုလာပြီး ဦးလတ်ကို… ငါဘက်က တတ်နိုင်သမျှ စောင့်ရှောက်ပေးပါ မယ်လို့ ကတိပေးပါတယ် စိတ်ချ လိုက်ပါ”

“ဖေဖေကိုတင် မဟုတ်ဘူး မေမေ့ကိုလည်း ပစ်မထားနဲ့ဦး” လို့ မင်းဇင်ကပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် အန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင့်ကို ပြန်ကြည့်နေ လိုက်တော့……………………

………………………………………………………………………………………………………………………………………

💠အခန်း ( ၁၀ )💠

“ကိုငယ် အန်တီဝါက အိမ်လာခဲ့ပါဦးတဲ့”

“ဘာဖြစ်လို့တဲ့လဲ”

“အန်တီဝါ နေမကောင်းဖြစ်နေပုံရတယ်…… ပူးစူးမတို့ အိမ်ကိုလာပြောတာတောင် မောနေတယ်…ပြန်တော့ ပူးစူးမ လိုက်ပို့ပေးခဲ့ ရတယ်…အန်တီဝါ ကိုယ်လုံးတွေက တအားပူ နေတယ်…ကိုငယ့်ဆီ သွားပြောပေးပါခိုင်းလို့ ပူစူးမလာပြောတာ…”

“ဟုတ်ပြီ……အခုပဲ သွားလိုက်မယ်…ပူစူးမ က ဘာစားခဲ့ပြီလဲ မနက်စာ မုန့်စားပြီးပြီလား……”

“ပူစူးမ စားပြီးပြီ ကိုငယ်…အန်တီဝါတို့အိမ်သာ မြန်မြန်သွားလိုက်ပါ…”

“အေးပါဟ”

ပူးစူးမ စက်ဘီးစီးပြီးပြန်ထွက်သွားမှ သံဒိုင်နောက်ဘက်လှည့်လိုက်တော့ ဖေဖေက သူ့ကိုကြည့်နေတယ်။ပြီးမှ……

“မင်း မဝါတို့အိမ် သိပ်မသွားဖြစ်ဘူးလား သား”

“သွားပါတယ် ဖေဖေရ”

“မင်းသိပ်မသွားလို့ မဝါ နေမကောင်းဖြစ်တာ မသိပဲနေတာပေါ့ကွ…ဟိုကခဗျာ လူလွှတ်ပြီး တောင် ခေါ်ခိုင်းရတယ်… ငါ့သားဖြစ်နေပြီး အဲ့လောက် လူမှု့ရေးမရိုင်းစမ်းနဲ့ကွာ…သူ့မှာ ဘယ်သူမှ ရှိတာမဟုတ်ဘူး…ဘာလဲ မင်းက မင်းဇင် မရှိလို့မသွားတာမလား…အေး! နောက်မှ ဆက်ပြောဦးမယ်… ခုသွားတော့ မြန်မြန်”

ဖေဖေက ဆက်ပြီးကောချ င်သေးတယ်နဲ့တူသည်။ဒါမဲ့ တစ်ဖက်ကိုလည်း မြန်မြန်သွားစေချင်လို့ထင် စကားဖြတ်ပြီး သံဒိုင့်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။သံဒိုင် နာရီကြည့်လိုက်တော့မနက် ၈ နာရီကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေးသည်။

ဒါဆို ဦးလတ်လည်း မနက်စာ မစားရသေးဘူးလို့ တွေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင် လည်း နေမကောင်းဖြစ်နေတာဆိုရင် ဘာမှလုပ်ပေးနိုင်မှာမဟုတ်လို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ မုန့်တွေဝယ်သွားတာ တခါတည်းကောင်းမယ်လို့ တွေးမိပြီး…လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပဲ အရင်လာခဲ့လိုက်သည်။နှင်းလဲ့ဖြူ တို့ဆိုင်မှာပဲ ပါဆယ်မှာလိုက်သည်။ဦးလတ်ကြို က်တဲ့ အီကြာကွေးနဲ့လက်ဖက်ရည်အန်တီနုလွင် အတွက် ဘာဝယ်သွားရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေရင်းမှ……

“ဝါနုနုလွင်ဖင်လှန် ရှုးပေါက်ပြန်… ဝါနုနုလွင်ဖင်တုတ် သံဒိုင်လုပ်” ဆိုပြီးပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး “အရူးချ စ်ကောင်း”က ဆိုင်အပြင်ဘက် မုန့်ကြော်တဲ့နေရာမှာရပ်ပြီး ပါဆယ်မှာဖို့ ပြောနေတဲ့ သံဒိုင်နားရောက်လာတော့သည်။တော်သေးသည်ချ စ်ကောင်း အသံကအကျ ယ်ကြီးအော်လာတဲ့အသံမျိုးမဟုတ်လို့ထိုင်နေတဲ့သူတွေ ဂရုမစိုက်မိသူတွေမကြားနိုင်

“ချ စ်ကောင်းလာဦး မင်းဘာစားပြီးပြီလဲ…… ဘာစားမလဲ”

“မစားချင်သလိုလို စားချင်သလိုလိုပဲ”

“ဒါဆို မစားတော့ဘူးလား”

“စားမှာပေါ့ ကြောက်ရူးရ”

“ဟာ…ကျွေးလည်းကျွေးရဦးမယ် ငါကိုလည်း ဆဲသေးတယ်”

“မဆဲပါဘူး ဘယ်မှာဆဲလို့လဲ ကြောက်ရူးရဲ့”

ဟားဟား ဟားဟား……ချ စ်ကောင်းစကားဆုံးတော့ မုန့်ကြော်နေတဲ့ မုန့်ဆရာပါ ရယ်တော့သည်။ သံဒိုင်ကလက်ဖက်ရည်နဲ့ မုန့်တွေ ပါဆယ်ထုတ်ခိုင်းပြီးချ စ်ကောင်းကိုပေးရင်း……

“ခုနက မင်းရွတ်တဲ့ဟာကြီး ပါးစပ်ကမရွတ်နဲ့”

“ငါ ဘာရွတ်လို့လဲ ဆိုတာကွဆိုတာ”

“အေး…ရော့ကွာ ယူ !ဆိုတာဆိုလည်း မဆိုနဲ့ တော့ မြန်မြန်ယူသွားတော့…” ချစ်ကောင်းက ပါဆယ်ထုတ်ယူပြီးမှ…

“ဝါနုနုလွင်ဖင်လှန် ရှုးပေါက်ပြန် ဝါနုနုလွင်ဖင်တုတ် သံဒိုင်လုပ်”လို့ တစ်ကြိမ် ပြောပြီးချိန် သံဒိုင်က ဟာ!ဒီကောင်ကွာ……လို့ ပြောလိုက်မှ “မဆိုခိုင်း သံဒိုင်””သံဒိုင် မဆိုခိုင်း” လို့ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး ထွက်ပြေး သွားလေသည်။ သံဒိုင်လည်း မှာထားတာတွေ ရော ချစ်ကောင်း အတွက်ရော အားလုံးပေါင်း ပြီး ပိုက်ဆံရှင်း ပါဆယ်ထုတ်တွေဆွဲပြီး ထွက် လာတော့နောက်ကရင်းနှီးပြီးသားမုန့်ဆရာက

“အရူးပြောတာတွေ မှန်တတ်တယ် ကိုယ့်လူ”

လို့ အော်ပြောသံကြားလိုက်တော့ လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ပါဆယ်ထုတ်တွေတောင်လွတ်ကျ တော့မလို့………………

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်တို့အိမ် ရောက်လာတော့ အန်တီ့ကိုအပြင်မှာမတွေ့ဘူး…အန်တီ့အခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးလေးဟနေတယ်။ အခန်းထဲမှာပဲ ရှိမှာပါလို့ တွက်ပြီး သံဒိုင်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်… ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်အန်တီ့အခန်းထဲ ဝင်ဖူးခြင်းပဲ…ယခင်တွေ မင်းဇင်ဆီ လာဖြစ်လဲ အန်တီ့အခန်းထဲတော့တစ်ခါမှ မဝင်ဖူးခဲ့ဘူး အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီနုလွင်က သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာ လဲလျှောင်းလို့ရယ်…သံဒိုင်က

“အန်တီနုလွင်”လို့ အသံပေးလိုက်မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်… သံဒိုင့်ကို မြင်လိုက်မှ ခပ်ယဲ့ယဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်း အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြတယ်။သံဒိုင်ရင်ထဲမှာ

တော်တော်လေး စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ သံဒိုင် ဦးလတ်ကိုတော့ လာတွေ့ဖြစ်ခဲ့သည်။ မင်းဇင်ကလည်း သူကိုင်တဲ့ ခြံသော့ကို သံဒိုင့်ကို ပေးခဲ့တာမို့…အန်တီနုလွင် ဈေးသွားချိန်တွေမှာ…ဦးလတ်ဆီ လာတွေ့ရင်း မုန့်ခွံကျွေး… လိုအပ်တာတွေ သံဒိုင်မြင်ရင်လုပ်ပေး ခဲ့လိုက်သည်။

တစ်ခါတစ်ရံတော့ အန်တီ့က ပြန်အဝင် သူကအထွက် ခြံရှေ့မှာ ဆုံဖြစ်ကြသည်။ အန်တီက စကားမစသလို သူကလည်းစမပြောဖြစ်…အန်တီနဲ့မျက်နှာခြင်းဆိုင်တွေ့ပြီးလို့ သူကကျော်သွားလိုက်ပြီဆိုရင်လည်း သူ့နောက်ကျောပြင်ကို အန်တီကြည့်နေမှန်း စိတ်ကသိသော်လည်း သူ လှည့်မကြည့်ခဲ့………

“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အန်တီ” လို့မေးမယ်ပြု ပြီးမှ မမေးဖြစ်တော့ပဲ……

“ဦးလတ်ရော အန်တီရောဘာမှမစားရသေးဘူး မဟုတ်လား” လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်……

“ခဏနေဦးနော် အန်တီ”

လို့ ပြောပြီး သံဒိုင် အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲသွားကာ လက်ထဲကပါဆယ်ထုတ်တွေချ ပန်းကန်တွေနဲ့ ထည့်လိုက်သည်။ ဦးလတ်ဖို့ အီကြာကွေးနဲ့ လက်ဖက်ရည်ကိုအရင် ပြင်စင်လိုက်ပြီး…… အန်တီနုလွင်က ဘာစားချ င်မလဲ မသိတာမို့ ပေါက်ဆီရော ဆီချက်ခေါက်ဆွဲရော နွားနို့ ရော လက်ဖက်ရည်ရော ဝယ်ခဲ့လိုက်သည်။

စားစရာတွေယူပြီး ဦးလတ်အခန်းထဲ အရင်ဝင် လိုက်တော့ ဦးလတ်က အိပ်ယာနိုးနှင့်နေပြီ… “ဦးလတ် အန်တီနုလွင် နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ နော်”လို့ အသိပေးလိုက်တော့ သူသိကြောင်း အထာနဲ့ ပြသည်။ ဦးလတ်ကို မုန့်စားနိုင်ဖို့ အိပ်ယာပေါ်ထူမပေးလိုက်တော့ အနံ့တွေထွက်လာ သည်။

ဦးလတ် ဝမ်းသွားထားပုံရသည်……

“ပုဆိုးတွေရော ပေသေးလား ဦးလတ်” လို့မေးလိုက်တော့ ခေါင်းညိတ်ပြတာမို့ သံဒိုင် အဝတ်အစားပါ တစ်ခါတည်းလဲပေးရမယ် ပုဆိုးဟောင်းလည်းရေစိမ်ရမည် မျက်နှာသစ်ရန်ရေခပ်ရမည် နေမကောင်းတဲ့ အန်တီ့ကိုလည်း ကြည့်ရဦးမည်နဲ့ လုပ်ရမဲ့အလုပ်တွေတစ်ခါတည်း စဉ်းစားမိသွားရပြီး ……

“ဦးလတ် ခဏ”

ဆိုပြီး ထားခဲ့ပြန်ပြီး အပြင်ထွက် ဦးလတ်မျ က်နှာသစ်ဖို့ရေအရင် ပုံးနဲ့သွားယူလိုက်သည်။ ရေပုံးကို ဆွဲလာပြီးအန်တီ့အခန်းရှေ့ချခဲ့ကာ… အခန်းထဲဝင် ခုနက လက်နှစ်ဖက်လုံး မအားခဲ့လို့မစမ်းခဲ့ရတဲ့အန်တီ့ နဖူးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခြစ်ခြစ်တောက်ပူနေသည်။ အန်တီကမှိန်းနေရာမှ မျ က်လုံးဖွင့် ကြည့်လာလို့ ……မနေ့ကရေဘယ်ချိန်ချိုးလဲ အန်တီ” လို့မေးတော့ ခေါင်းခါပြသည်။

“မနေ့က ရေမချိုးဖြစ်ဘူးပေါ့” ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“တမြန်နေ့ကရော ရေချိုးဖြစ်လား”

ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“ရေချိုးတာ အချိန်ကြာတယ်မလား အအေး ပတ်ပြီး ဖျားတယ်ထင်တာပဲ ကိုယ်တွေတအား ပူနေတယ် အန်တီ…”လို့ ပြောတော့ ခေါင်းညိတ် ပြပြန်သည်။

“ဦးလတ်ကိုသန့်ရှင်းပေးပြီး မနက်စာကျွေးလိုက် ဦးမယ်…အန်တီ မိှန်းနေလိုက်ဦး…ရေခဲအုပ်ပြီး လုပ်ကြည့်ပေးမယ် အစာလေးစားပြီး ဆေး သောက်ရမယ်… နည်းနည်းထနိုင်ရင် ဆေးခန်း သွားပြမယ်…အဲစောင်အထူကြီး မခြုံရဘူး… အပြင်မှာပူနေတော့ အတွင်းမှာအေးနေမှာ…… ချ မ်းနေမှာဆိုတာ သိတယ်…ဒါမဲ့ အဲ့လိုမနေရ ဘူးလေ…အန်တီလည်း သိပြီးသားနေမှာပါ”

သံဒိုင် ပါးစပ်ကလည်းပြောရင်း အန်တီနုလွင် ခြုံ ထားတဲ့ စောင်ထူကြီးကို ဖယ်ခွာလိုက်သည်။ အခန်းပြတင်းပေါက်တွေလည်း… လေဝင်လေထွက်ကောင်းရန် အကုန်ဖွင့်လိုက်သည်။ပြီးမှ နောက်တစ်ခါ “ခဏနေခဲ့ဦး”လို့ အန်တီနုလွင် အိပ်ယာဘေး လာပြောတော့ အန်တီကခေါင်းညိတ်ပြုံးပြပြီး သံဒိုင့်ကိုသေချာ ကြည့်နေသည်။

သံဒိုင်လည်းပြန်ကြည့်မပေးနိုင်တော့ပဲ ဦးလတ်အခန်းဆီ ရေပုံးဆွဲပြီး ဝင်ခဲ့ လိုက်သည်။ ဦးလတ်ကို မျ က်နှာသစ် သန့်ရှင်းရေး လုပ်အဝတ်အစားလဲပေးပြီး ကုတင်အောက်ထားတဲ့ မစင်ခွက်နဲ့ မစင်ပေနေတဲ့ပုဆိုးကိုယူပြီး နောက်ဖေးကို ပြေးထွက်ခဲ့ပြန်သည်။

ပုံမှန်အတိုင်း လမ်းလျောက်မနေနိုင်တော့ အန်တီ့ကိုလည်း စိတ်ပူနေတာမို့ မြန်မြန်ပြီးအောင် ဇွတ်တရွတ် အပြေးလုပ်တော့သည်။ဦးလတ်အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီး နံနက်စာစားဖို့ ခွံ့ကျွေ းနေတော့ ဦးလတ်က အီကြာကွေးတစ်ခြမ်းတောင် မကုန်သေး တော်ပြီဆိုပြီးပြသည်။

လက်ဖက်ရည်လည်း တစ်ဝက်လောက်ပဲ…… သောက်သည်။ ဆေးကိုလည်း ဇွတ်တောင်း သောက်ပြီး သံဒိုင်ကို သေချာစိုက်ကြည့်နေ တော့သည်။ သံဒိုင် ဦးလတ်မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်တော့……

“သူ အခန်းထဲတောင်မလာနိုင်ဘူး အိပ်ယာက မထနိုင်တာ သိပါတယ် မြန်မြန်သွားပြီးကူညီ ပေးလိုက်ပါ”

ဆိုတဲ့…အကြည့်မျိုးလို့ သံဒိုင် နား လည်လိုက်သည်။ သံဒိုင် ဆက်ကြည့်နေရင်းမှာပဲ ဦးလတ်မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျ လာ တော့…သံဒိုင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ ပြီးမှ

“ဘာမှတွေးပြီး ဝမ်းနည်းမနေနဲ့ ဦးလတ်…… ဘာမှလည်း ပူမနေနဲ့ အေးဆေး” ဘာညာ လျှောက်ပြောပြီး အိပ်လိုက်ဦးလို့ နှုတ်ဆက်ခါ အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။

အန်တီနုလွင် အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ အန်တီက အိပ်နေတာလား မှိန်းနေတာလားတော့မသိ…အသာပဲအပြင်ပြန်ထွက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲ ရှိသမျှ ရေခဲတုံးတွေ အကုန် စတီးဇလုံ ခပ်ကြီးကြီးထဲ ထည့်ယူခဲ့လိုက်သည်။အခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်ပြီးအဝတ်တန်းပေါ်က မျ က်နှာသုတ် ပုဝါလေး ယူပြီး အန်တီ့ကို နိုးလိုက်သည်။

“ရေခဲဝတ်လေး နဖူးပေါ်တင်ထားအောင်နော် အန်တီ…ပြီးရင် အပေါ်ကဝတ်တဲ့ အင်္ကျီရော ချွတ်ရအောင်”

သံဒိုင်အန်တီနုလွင်ကိုအပေါ်အင်္ကျီကူချွ တ်ပေးတော့ လက်တွေတုန်မိရသေးသည်။အောက်ကတော့ ပုံမှန်အမျိုးသမီးတွေ ဝတ်နေကျ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့အင်္ကျီလေးပါပဲ…ရေခဲ စိမ်ထားတဲ့ အဝတ်ကို ရေညှစ်လိုက်ပြီး အန်တီ့နဖူးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။

“ဘာဖြစ်မှန်းမသိလို့ ဆေးမဝယ်ခဲ့ရသေးဘူး… အန်တီ ခုရေခဲဝတ်နဲ့ နည်းနည်းပွတ်ပေးခဲ့ မယ်…ပြီးရင် နွားနို့နဲ့ ပေါက်စီ ဝင်သလောက် စားထားလိုက်ဦးနော်…ကျ နော်ပြန်လာရင် ဆေးသောက်ရမယ်ပြီးမှခဏအိပ်လိုက်ပေါ့… အိမ်ကို နေ့ခင်းစာအတွက်ပါ ထမင်းဟင်းချ က် ဖို့ပြောခဲ့မယ်…

အိပ်ယာနိုးလို့ အဖျားမကျ ရင် ဆေးခန်းသွားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး…ဆရာဝန်ပဲ ပင့်ပေးမယ်…ဒါမဲ့ကျ နော့်ကိုယုံပါအန်တီနုလွင် သက်သာစေရမယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့ ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး… အန်တီ့လည်းမျက်ရည်တွေ ကျ လာတယ်……လူကြီးနှစ်ယောက်လုံး နေမကောင်းစိတ်ကြောင့် အားငယ်နေပုံရသည်လို့ သံဒိုင် တွေးမိပြီး…

“ဒီမှာ…အမကြီး…… ကျွ န်တော့်နာမည် ဒေါက်တာသံဒိုင်ပါ လန်ဒန်ကနေ ဆေးပညာတွေ လေ့လာခဲ့တာ မနေ့ကပဲ ပြန်ရောက်လို့ ဒီနေ့ အမကြီးနဲ့ တွေ့ ခွင့်ရပြီးကုပေးရမှာပါ…အမကြီးဖြစ်တာ ရောဂါ မဟုတ်ပါဘူး…သာမာန် ဖျားတာနာတာပါ… မပူပါနဲ့ ကျွ န်တော့်အတွက် အသေးအဖွဲ့ပါ…

အကြီးကြီးတွေတောင်ကုလာခဲ့တဲ့ ဒေါက်တာ တစ်ယောက်ပါ…ဒါပေမဲ့ ဒေါက်တာသံဒိုင်မှာ စည်းကမ်းချ က်တစ်ခု ရှိ ပါတယ်။ အဲဒါကတော့ ငိုတဲ့လူနာကို လုံးဝမကုပေးပါဘူး…OK နားလည်လား…… မျက်ရည်မကျ ပါနဲ့ ဘာမှ အားငယ်စရာ မရှိ ဘူး …ဒေါက်တာ တစ်ယောက်လုံးရှိပါတယ်”

သံဒိုင်ပြောလိုက်မှအန်တီကပြုံ းလာတော့သည် သံဒိုင်လည်း စိတ်သက်သာပါစေကြောင်း စကားတွေ ပြောရင်း ရေခဲဝတ်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါက်စီနဲ့ နွားနို့ ယူလာပေးပြီး… အန်တီ့ကို ထူပေးခဲ့ကာ အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ဈေးက ဆေးဆိုင်မှာ အအေးမိ ကိုယ်ပူဖျားခြင်းအတွက် ဆေးဝယ်ခဲ့လိုက်ပြီး အိမ်သွားကာ မေမေ့ကို ထမင်းဟင်း ပိုချက်ဖို့ ဝင်ပြောရသေးသည်။

သံဒိုင် အခန်းထဲပြန်ဝင်လာတော့ အန်တီက နွားနို့တော့အကုန်သောက်ထားသည်။ မုန့်တော့ တစ်ဝက်လောက်ပဲ စားထားခဲ့သည်…… သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကိုရေအေးတစ်ခွက်ခပ်ပေး ပြီးဆေးတိုက်ကာ အိပ်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။

ဦးလတ်ရဲ့ ပုဆိုးရော အောက်ခံအိပ်ယာခင်း ရောကို ရေစိမ်ခဲ့တာမို့လျှော်ရင်း ရေတစ်ခါ တည်းချိုးလိုက်သည်။ဦးလတ်ပုဆိုးကို လျှော် ပေးနေရင်းမှ အန်တီနုလွင် အကြောင်းကို စဉ်းစားမိသွားရသည်။ သူ့ခင်ပွန်းကိုနှစ်ရှည်လများ မငြီးမငြူ ပြု စုပေးတာက တကယ့်ချီးကူးသင့် ပါသည်။

ဒီခင်ပွန်းရဲ့ ဇနီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ ပဲ ဒါတော့ လုပ်ရမှာ အမှန်ဖြစ်ပေမဲ့ အန်တီ ဦးလတ်အပေါ် ဂရုစိုက်တာကတော့ သာမန် ထက်ပိုတာ သံဒိုင်အသိဆုံးပါ…ရောဂါ ရပြီး သွားလို့ဘာမှမစွမ်းဆောင်နိုင်တော့တဲ့ ခင်ပွန်း တစ်ယောက်ကို လေးစားရိုသေမှု့မပျ က်… မယားဝတ္တာရားမပျက်စေပဲ ပြု စုပေးနိုင်မှု့ကို

“အိပ်စား ပက်လက်ခံ”ဆိုသော မိန်းမများ…… စိတ်ကူးတောင် ယှဉ်ဝင့်ပါ့မလားမသိ…သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျားတွေ အဖို့လည်း… “တော်လေးဝဝင်”မယားမူ ိးကို မမျှေ ာ်လင့် ရဲသော်လည်း မိမိအပေါ် အလိုက်သိတဲ့ မယား မျိုးတော့ မျှော်လင့်မိသည်။

သံဒိုင် ရေချိုးပြီးလို့ မင်းဇင်အခန်းထဲဝင်လာပြီး အဝတ်အစားလဲမလို့ မင်းဇင်ရဲ့ဗွီရိုကို ဖွင့်လိုက်တော့……

…သားကြီး ရေချိုးပြီးရင် ဆံပင်တွေရေခြောက် …အောင်သုတ်ဦး မပျင်းနဲ့ သောက်ရူးသံဒိုင်!

ဆိုပြီး ကပ်ထူစက္ကူ ပေါ်မှာ ဆော့ပန်နဲ့ မင်းဇင်ရေးထားတဲ့ စာရယ် ဆွဲထားတဲ့ ရုပ်ပြောင်ပုံလေးရယ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ထားခဲ့တဲ့ ပုဆိုးနဲ့အင်္ကျီတွေကလည်း သူ့ဝတ်တာမြင်လို့ သံဒိုင်ကြို က်တယ်လို့ပြောမိတဲ့အင်္ကျီတွေထားခဲ့တာများသည်။ သံဒိုင်ဝယ်ပေးတာတွေ သူကြိုက် တယ်ပြောလို့ သံဒိုင်ဝတ်ပြီးသားပေးထားတွေတော့ ယူသွားခဲ့သည်။ သံဒိုင် အဝတ်အစားလဲရင်း သူငယ်ချ င်း မင်းဇင်ကို သတိရမိသည်။ ကားထွက်ခါနီးမှ ပြောသွားသော…

“မေမေနဲ့ဖေဖေကို ဂရုစိုက်ပေးပါ သားကြီး… မေမေ့ကို အရင်ထည့်ပြောလိုက်တာက ဖေဖေ့ ကို သားကြီး ဂရုစိုက်မယ်ဆိုတာ သိပြီးသား ယုံကြည်ပြီးသားမို့ပါ……မေမေ့ကိုလည်း ဂရု စိုက်ပေးပါကွာ…မေမေက သနားစရာသိပ် ကောင်းပါတယ်သားကြီးရာ……လိုရမယ်ရ ခြံသော့လေး ယူထားလိုက်ဦး”ဆိုပြီး သူကိုင်တဲ့ သော့ ပေးခဲ့လိုက်သည်။နောက်ဆုံးမှပဲ သူငယ် ချ င်းနှစ်ယောက် ပြောနေကျ ဖြစ်တဲ့……

“ငါတို့ လူကောင်းလူတော် မဖြစ်ရင်နေပါစေ လူယုတ်မာ မဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားစို့” ဆိုပြီး

သူငယ်ချ င်းနှစ်ယောက်လက်ချင်းချိတ်ပြောပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။အဝတ်အစားလဲပြီးမှပဲ သံဒိုင် ဗိုက်ဆာလာတာကြောင့်မနက်ပိုင်းကတည်းက ဘာမှမစားရသေးတာ သတိရသွားသည်။ ဝယ်လာတဲ့ ဆီချ က်ကို

ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပြီး အန်တီ့ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ လိုက်သည်။ အန်တီ့နဖူးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပူ တော်တော်လေးကျ သွားခဲ့ရပြီ။ ခပ်ငွေ့ငွေ့ပဲ ပူတော့သည်။ချွေးတောင်နည်းနည်းစို့နေပြီ…အိပ်ပျော်နေတာမို့ မနှိုးသေးပဲ ခုံတစ်လုံး ဆွဲယူကာ ဆီချက်ပဲ ထိုင်စားလိုက်သည်။ နဖူးစမ်း လိုက်တာ အဖျားကျ သွားတာမို့ သံဒိုင်ကျေ နပ်ပီတိဖြစ်လိုက်ရသည်။ ဆရာဝန်တွေရဲ့ ပီတိမျိုးဆိုတာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်မယ်လို့ နားလည်လိုက်ရသည်။

မိမိကုသပေးလိုက်တဲ့ လူနာသက်သာလာတာကို အဘယ်ကဲ့သို့သော ဆရာဝန်က မပျေ ာ်မရွှင်ဖြစ်ပါမည်နည်း။ ပိုက်ဆံ သူမှန်းထားသလောက် မရသေးတာကြောင့် မပျော်မရွှင်ဖြစ်မိပါတယ်ဆိုသော အဿပြာ ဆရာဝန်တစ်ခူ ိ့ရဲ့ ခံစားချ က်မူ ိးဆိုရင်တော့… သံဒိုင်လည်း မခန့်မှန်းတတ် …သံဒိုင်စားအပြီးမှာပဲ အန်တီနိုးလာတဲ့ထင်သည် လှုပ်လာတာမို့ အနားသွားပြီး……

“နိုးပြီလား အန်တီ သက်ရောသက်သာလား”

“သား နဖူးလာစမ်းကတည်းကအန်တီနိုးနေပါပြီ ခုမှ တစ်ခုခုစားရမှာ သိလို့ မထလိုက်တာ… သက်သာပါပြီ သားရယ် အဖျားကျ သွားပြီမို့ နေရတာလည်း ပေါ့သွားပါပြီ”

“ဟုတ်…ချွေးတွေလည်း ထွက်လာတယ်… ရေဘတ် တိုက်ပေးမယ် အန်တီ”

အစောကထည့်ခဲ့တဲ့ စတီးဇလုံနဲ့ပဲရေသစ်လဲပြီး

“မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အသစ်ရှိသေးလား အန်တီ”

“ဗွီရိုထဲမှာ ရှိတယ်သား အပေါ်ဆုံး အထပ်မှာ”

သံဒိုင် အန်တီ့ဗွီရိုကို ဖွင့်လိုက်တော့ မွှေးတဲ့ရနံ့တစ်ခု ရမိသည်။ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ အင်္ကျီတွေ ပုဝါကို တွေ့တော့ယူလိုက်သည်။

ဒုတိယထပ်မှာထမိန်လည်းခေါ်တဲ့ လုံချည်တွေ…အရွယ်ငယ်ငယ် မဟုတ်တော့ ဂျင်းဘောင်းဘီတွေ စကဒ်တွေတော့ မတွေ့ရဘူး……အောက်ဆုံးထပ်မှာတော့ တစ်ခြမ်းက ခြုံ စောင်တွေ တစ်ခြမ်းက အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေနဲ့ ခပ်ပါးပါးအသားနဲ့ အတွင်းခံစကဒ်ပဲခေါ်မလား ဘာခေါ်မလဲတော့ သံဒိုင် မသိတဲ့ အတွင်းခံတွေ……… အရောင်တွေကတော့စုံသည်။

သံဒိုင်ကြည့်ဖူးတဲ့ ဇာတ်ကားတွေထဲမှာပါတဲ့ အစင်းကြားဒီဇိုင်းနဲ့ အတွင်းခံ မတွေ့ရလို့ သံဒိုင်ကျေနပ်သွားသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အစင်းကြားပါတာတွေကို လုံးဝကြည့်မရသလို လုံးဝဖီးလ် မလာဘူး… ဘာမှ အကြောင်အကြား မပါတဲ့ ဗြောင်တွေပဲကြို က်သည်။

အန်တီ့ရဲ့ ဘေးကဇာနားကွပ်ထား တဲ့ဖြူ ဖျော့ဖျော့အရောင်နဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို မြင်လိုက်တော့ သံဒိုင့် အငယ်ကောင်က “ဖြောင်းကနဲ”ထောင်သွားရသည်။ အဲ့လိုဘောင်းဘီမျိုးက သံဒိုင့်ကို လိင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

ရုတ်တရက် သံဒိုင်နောက်ပြန် ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီ့က သံဒိုင်ကိုကြည့်နေ ရာမှမျက်လုံးမှိတ်လိုက်တာတွေ့လိုက်ရသည်။ သံဒိုင် သက်ပြင်း တစ်ချ က်ချ ပြီး ဗွီရိုတံခါးပိတ် လိုက်သည်။ အငယ်ကောင်ရဲ့ထိပ်ကိုလည်း ခပ်ဆက်ဆက်တစ်ချက်ရိုက်ပြစ်လိုက်သည်။

နာကျ င်မှု့ကြောင့် နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် ထထောင် နေတာ ပြေလျှော့သွားစေဖို့ ကြိုးစားကြည့်တာ မရခဲ့ပါဘူး…ထကြွလာကတည်းက လုံးဝကျမ သွားတော့……အန်တီ့ကို ရေဘတ်တိုက်ပေးရ ဦးမှာ ပေါင်ကြားကကောင်ဒီလိုထောင်လို့မဖြစ် ဘူးလို့တွေးမိပြီး တစ်ရှုးဘောက် ထဲက တစ်ရှုး နည်းနည်းဖြတ်ယူ လိုက်ရင်း ပုဝါကိုတစ်ဖက်က ရေစိမ်ထားလိုက်သည်။

အခန်းပြင်ဖက် ခဏထွက်ပြီးယူလာတဲ့ တစ်ရှုး ကို ခပ်သေးသေးအလိပ်လေးဖြစ်အောင် လုပ် လိုက်တော့ နားကြပ်တံ လိုမျိုးဖြစ်သွားသည်။ ကြားဖူးခဲ့တဲ့အတိုင်း နား ထဲကိုထည့်ပြီးလှည့် လိုက်သည်။ဘယ် ညာ နားနှစ်ဖက်လုံး ပြောင်း လှည့်တာအချိန်ခဏအကြာမှာပဲပေါင်ကြားက ကောင် မာန်ကျ သွားတော့သည်။

အန်တီနားပြန်လာထိုင်ပြီးအဝတ်နဲ့ မျက်နှာကို အရင်သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ပြီးမှ လည်ပင်း တွေ လက်တွေကို တိုက်ပေးလိုက်ရင်း အန်တီ မျက်နှာကိုအနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ အသား အရေရဲ့ကောင်းခြင်းနှုးညံ့ခြင်းများတွေ့ရသလို သံဒိုင် သိပ်နှစ်သက်နဲ့ sexy nose လို့ပြောရမဲ့ ထိပ်ချွန်ချွန်နှာခေါင်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်အောင်ဖန်တီးခဲ့ရတဲ့လိင်တန် က ပြန်ထလာခဲ့ပြန်ပြီ………

မြင်လိုက်တာနဲ့……မြင်လိုက်ရတဲ့ အရာကိုဦးနှောက်ကချ က်ချင်းသိ ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်သက်ဆိုင်တဲ့နေရာဆီကိုအသိပေးစေခိုင်းလိုက်နိုင်တဲ့ လူခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ပြောင်းလဲဖြစ်ပျ က်မှု့ကသိပ်ကို မြန်ဆန်လွန်းလှတယ်ဆိုတာလည်းသံဒိုင် သတိပြု မိလိုက်ရပြီပေါ့…………

အန်တီ ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမူ ိးသမီးကလည်း တကယ့်ကို လှနိုင်လွန်း စွဲဆောင်နိုင်စွမ်းအား ကြီးမားလွန်းတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဆိုတာ အမှန်ပါလားဟု သံဒိုင်အနီးကပ်မှတ်ချ က်ထပ် ပြု ရသည်။နေမကောင်းလို့ အိပ်ယာပေါ်လဲနေ ရတာကို သူမရဲ့ သဘာဝအလှတွေက ရမ္မက် ဖြစ်ပေါ်စေဖို့ လှုံဆော်ပေးနေစဲ……

သံဒိုင်သူ့စိတ်တွေ သိပ်မထိန်းနိုင်ချ င်တော့… မျ က်နှာသုတ်ပုဝါက နှစ်ထည်ရှိနေတာမို့ ပထမသုံးခဲ့တဲ့ပုဝါကို ရေစွတ်ပြီး ရေပြန်ညှစ် လိုက်သည်။ပြီးမှ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ပိတ်ထားတဲ့ မျ က်လုံးပေါ် ထပ်အုပ်ပြီးတင်လိုက်သည်။ အဝတ်တင်ပေးရင်း……

“အန်တီ အင်္ကျီချွတ်ရ အောင်နော် ချွေးတွေက အများကြီးပဲ ခဏနေ ကိုယ့်ချွေးနဲ့ကိုအအေးပတ်ပြီး ပြန်ဖျားနေလိမ့် မယ်…ရေဘတ်တိုက်ပြီးမှ အသစ်လဲပြီး ဝတ်ရ အောင်နော်” လို့ သံဒိုင်က ကိုယ်အကြံနဲ့ကိုယ် ပြောလိုက်တော့……အန်တီ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ပြုံးပြီး …

“ဒေါက်တာ အဆင်ပြေသလို လုပ်တာပဲရှင် ကျ မ ဘာများပြောရဦးမှာလဲ” လို့ ပြောလိုက် တော့ သံဒိုင်လက်တွေက အန်တီ့အင်္ကျီ နှိပ်စိ့ သီးနား ရောက်နေပြီ။ ငါးလုံးတပ် နှိပ်သီးစိ့ရဲ့ အောက်ဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ အသီးကို ဆွဲ ဖြု တ်ချိန်မှာ လက်တွေတစ်ချ က် တုန်လိုက်ရ ပြန်သည်။

နှိပ်သီးအားလုံးဖြု တ်သွားတော့… သံဒိုင် အင်္ကျီကိုတစ်ဖက်တစ်ချ က်ဆီအလယ် ကနေခွဲပေးလိုက်တော့ အန်တီ့နုလွင်ရဲ့ မို့မောက်ကြီးမားတဲ့ရင်သားစိုင်တစ်စုံကိုဖုံးအုပ် ထားတဲ့ အဖြူ ရောင်ဇာဘော်လီကို တွေ့လိုက် ရသလိုဝမ်းပြင်သားပေါ်က ချက်ခွက်နက်နက် ကလည်းသူ့ကိုမမြင်ဖူးသေးဘူးမလား ကြည့်ပါသေချာကြည့်ပါဦးလို့ဆို…အသက်ရှုမှု့ကြောင့်နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်အဖြစ်နဲ့ စည်းချ က်ညီလျှက်အန်တီနုလွင်ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ကြုံ ခဲ့ရသော်…

ဒီ ချက်ခွက်နက်နက်ပါ အလွတ်မပေးဖူးလို့ သံဒိုင် တေးမှတ်လိုက်သည်။ “အန်တီ နည်းနည်းကြွ”လို ပြောလိုက်တော့ အန်တီက ခါးလေးကော့ပေးလာတော့သည်။ အနောက်ကချိတ်ကို ဖြု တ်ဖို့လုပ်ရင်းဇာဘော် လီကို ကိုင်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ အသာပဲပါ လာတာမို့ အကုန်လုံးဆွဲမလိုက်မိသည်။

အနောက်ကချိတ်တွေက အန်တီအနေရကျပ် လို့ ဖြုတ်ပြီးခဲ့ပြီထင်……အကာအကွယ်မရှိတော့တဲ့ရင်သားစိုင်နှစ်လုံးက ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ငွားငွားစွင့်စွင့်လှပတင့်တယ်တဲ့ သူဟန် ဆိုသည့်အတိုင်း အတော်လှတဲ့ရင်သားစိုင်ကြီးတွေ……

သံဒိုင် အိပ်ယာဘေး စားပွဲသေးပေါ်ကလက်ကျန် ပေါက်စီနှစ်လုံးကို လမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နေခဲ့ပါတော့ကွာဆိုတဲ့အထာနဲ့ လှောင်ပြုံးပြုံးပြီး ကြည့်မိသည်။အမျိုးသမီးတော်တော်များများရဲ့ရင်သားဆိုဒ်တွေက ပေါက်စီ …အရွယ်အစားမို့ ပေါက်စီလို့ ဗန်းစကားပေါ်ထွက်လာရပေမဲ့ ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ရဲ့ ရင်သားဆိုဒ်က ရင်သားလှပါတယ်ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးအနည်းငယ်ရဲ့ ဆိုဒ်တွေထက် ပိုကြီးပြီးပိုလှနေတာတွေ့လိုက်ရတော့ ဘေးက ငယ်သံဒိုင်ကဘာမှမဆိုင်ပဲ ပလိန်းကြီး ဂုဏ်ယူနေမိသည်။

ရင်သားကြီးတဲ့အမျိုးသမီးတွေ ရှိပေမဲ့ ခုအန်တီ အိပ်သလို ပက်လက်လှန်အိပ်လိုက်ရင်ဘေးကိုတွဲကျ အောက်ကိုနိမ့်ကျ တာမို့မလှပ..အန်တီရင်သားစိုင်တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းရှိလှတာမို့ မောက်မောက်ကြွကြွ ရှိလှသည်။

သံဒိုင် ရေဘတ်နဲ့နေရာစုံတိုက်ပေးရင်း တံတွေးခဏ ခဏမြို့ချ နေရသည်။ဗိုက်သားပြင်ကိုပွတ်တိုက်ပေးတဲ့ အခါမှာလည်း ပြေလျော့လျော့လုံချ ည်ကြောင့် ချက်ခွက်နက်နက်အောက် နားဆီးစပ်စကအမွှေးသုံးလေးပင်ရဲ့အပေါ်ဖျားပိုင်း လေးများကို မြင်လိုက်မိရသေးသည်။ရှေ့ပိုင်းမျ က်နှာပြင်နဲ့ ဘေးခါးပိုင်းတွေတိုက်လို့ ပြီးသွားတော့…… “လက်နှစ်ဖက် လုံးမြှောက်လိုက်ပါ အန်တီ”လို့ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်စကားကို နားထောင်ရှာပေသည်။

ဘယ်ညာနှစ်ဖက်ကိုစုံမြှောက်ပြီး ခေါင်းအထက်မှာ ထားပေးလိုက်တော့ ဖုံးအုပ်နေတဲ့ အင်္ကျီတွေကိုဖယ်ခွာပြီးအန်တီနုလွင် ဂျိုင်းကို အဝတ်နဲ့ပွတ်ပေးလိုက်သည်။သံဒိုင် ဂျိုင်းကိုတော့ မကြည့်ရဲဘူးလေ…သူ့လိင်စိတ် ထကြွမှု့ သိပ်ဖြစ်စေတဲ့နေရာမို့ရှောင်ရှားသင့်သည်မဟုတ်လား……

လောကမှာ အမှန်လူကောင်းလူမြတ်ရယ်လို့ ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ထိုက်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေမှာ မလုပ် သင့်ဘူးလို့သိထားပြီဆိုတဲ့ ကိစ္စများကိုအတွေး ထဲမှာကိုမရှိတာ…ရှိခဲ့လာရင်လည်းအမြန်ဆုံး မောင်းထုတ်နိုင်ကြသလို…မောင်းမထုတ်နိုင်ခဲ့ ရင်လည်း…လက်တွေ့ မလုပ်မိအောင် စိတ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ကြစမြဲ…တဲ့……

ငယ်ရွယ်တဲ့သံဒိုင်က စိတ်ကိုတော့မထိန်းချုပ်နိုင်သေးဘူး……အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကိုသူ့လက်နဲ့ပဲ ထပ်မြောက်အောင်မြှောက်ပြစ်လိုက်သည်။ရှင်းလင်းစွာ မြင်ရတဲ့ ဂျိုင်းခွက်ကို သေချာကြည့်ပြီးအဝတ်နဲ့ သန့်နေအောင်ပွတ်လိုက်သည်။သေချာကြည့်မိတော့မှရိတ်ထားတာ ရက်အနည်းငယ်ရှိရော့ထင်…လုံးဝမရှည်သေးသော်လည်လက်မဝက်မရှိတရှိလောက် ရှည်ထွက်နေပြီ…ရိတ်ထားပြီးစလိုငုံးတိတိကြီးမဟုတ်……

ဆင်ကို ချွန်းအုပ်ထိန်းရင် ငြိမ်သွားရပေမဲ့……စိတ်ရဲ့ အခြေအနေကို သိသိနဲ့ ချွန်းအုပ်လို့မထိန်းနိုင်တော့တဲ့ သံဒိုင်က ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရဲ့ စွဲဆောင်နေလှတဲ့ ဂျိုင်းကို လျှားပြားနဲ့ တစ်ချက်ကောက်ယှက်ပြစ်လိုက်သည်။ လက်ထဲက အဝတ်ကို “ဖတ်ကနဲ” မွေ့ယာပေါ်ပစ်ချ မိလိုက်တော့………အန်တီနုလွင်ဆီက

“အခွင့်အရေးဆိုတာ ရရင်ရသလိုယူရတာတဲ့ လား သားရယ်” စကားကြားလိုက်ရတဲ့အခါ သံဒိုင်ကလည်း ဒါမျိုး ညံ့သူမဟုတ်လေတော့

“ရရှိလာတဲ့ အခွင့်အရေးကို ရယူဖမ်းဆုပ်နိုင်မှ မိမိဆန္ဒတွေ ပြည့်ရမှာပေါ့ဗျာ”

“ခံယူချက်နဲ့ အသုံးအနှုံးကနေရာလွဲနေတယ်”

အန်တီနုလွင် စကားကဒေါသမပါပေမဲ့ လေသံ အနည်းငယ်မာသွားတာ သတိပြု မိလိုက်တဲ့ သံဒိုင်ကလည်း ခပ်မာမာတုံ့ပြန်လိုက်တာက

“အစကတည်းက ငြင်းခဲ့ဖို့ ကောင်းတာပေါ့”……

ရေဘတ်တိုက်ပေးစရာ မလိုပါဘူးကွယ်လို့…ဆိုရင် သံဒိုင်က ဇွတ်အတင်းတိုက်ပေးမှာမှ မဟုတ်တာ……

“ကိုယ့်အပေါ်စေတနာထားတဲ့ကိုယ့်လိုအပ်တာ ကို စိတ်ရောကိုယ်ပါ ဖြည့်စည်းပေးနေရှာတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို အန်တီဘက်က တတ်နိုင်တာ လိုက်လျော ခွင့်မပြု ရတော့ဘူးတဲ့လား”

“မိန်းမသဘော စောကြောတောင် ကျ တော် နားမလည်ပါဘူး အန်တီရယ်”

“စောင့်ထိန်းထားပြီးမှ ပွင့်အံ့ခွင့်ရတဲ့ အရသာ သား မသိသေးလို့ပါ”

သံဒိုင် ငြိမ်သွားတုန်းမှာပဲ ဧည့်ခန်းဆီက……

“မောင်ငယ်ရေ ထမင်းဟင်းပို့ခိုင်းလိုက်လို့ဟေ့” ဆိုတဲ့အသံကြားရတော့သံဒိုင်အခန်းအပြင်ဖက် ထွက်ခဲ့ လိုက်တော့သည်။

………………………………………………………

သံဒိုင် လုပ်ပေးစရာကိစ္စအဝဝ လုပ်ပေးပြီး…… ညနေပိုင်းရောက်မှ အိမ်ပြန်ဖို့ ခြံပြင်ထွက်လိုက်တော့ ပြီတီတီ ခပ်ပြုံးပြုံးအမှုအရာနဲ့ မေးငေါ့နှုတ်ဆက်လိုက်တာက ကိုစိုးမောင်…… ဒီလူ ခြံနားဘာလာလုပ်နေတယ်မသိဘူး… ဟိုနေ့ကလည်းတွေ့မိလိုက်သလိုလို…… သံဒိုင်လည်း အလိုမဖြည့်ခြင်းတွေကြောင့် စိတ်မကြည်ခဲ့ရတာမို့ ကိုစိုးမောင် နှုတ်ဆက်တာကို မသိကျိုးကျွံ ပြု လိုက်သည်။

ဒီလူ မင်းဇင်မရှိဘူးကြားလို့ ခြံဝိုင်းနားကိုကပ်လာရဲတယ်ထင်တယ် မင်းဇင် ဘီယာဆိုင်မှာ ကိုစိုးမောင်မျ က်နှာကို ဘီယာခွက်နဲ့ ရိုက်ဖူးသည်။ လက်သီးနဲ့ ထိုးဖူးသည်။

အဲဒီနေ့ကသံဒိုင်သောက်ဖြစ်တော့မင်းဇင်လိုက်ထိုင်ဖြစ်သည်။ ကိုစိုးမောင်က အခြားဝိုင်းမှာ သောက်နေရင်းမှ သံဒိုင်တို့ဝိုင်းကို လာစကား ပြောတော့သည်။ပြောတာကလည်း မိန်းမကိစ္စတွေပဲ သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကြွားလုံးတွေနဲ့ပေါ့… မင်းဇင်နဲ့သံဒိုင် သည်းမခံနိုင်တော့ ပြန်တော့ဖို့ လုပ်လည်း……

“နေကြပါဦးကွ မင်းတို့ကလဲ” ဆိုတော့…… မင်းဇင်က……

“အစုတ်ပလုတ် အပုတ်စားရတဲ့ အကြောင်း တော့ နားမထောင်နိုင်တော့ဘူးဗျ ာ”လို့ပြော လိုက်သည်။ကိုစိုးမောင်က

“အေးပါကွာ ငါကရှယ်တကာ့ရှယ်တဲ့ ရှယ်တစ် ကြီးတွေမှ မစားဖူးသေးတာ…စားဖူးရင်တော့ မင်း စိတ်ဝင်စားမှာပါ” လို့ပြောတော့…… ကိုစိုးမောင်ရဲ့ မျ က်နှာအမှုအရာနဲ့ လေသံက ဘာကိုပြောလိုက်တယ်ဆိုတာသဘောပေါက် တဲ့ မင်းဇင်က သံဒိုင့်ရှေ့က ဘီယာခွက်နဲ့

“သောက်ခွက်”ကိုကောက်ရိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ ရိုက်ပြီမှန်းသိတော့နောက်ဆုတ်လိုက်တာရော မှုးတဲ့ အရှိန်ရောကြောင့် လူရော ထိုင်ခုံပါ နောက်ကို လဲသွားတော့သည်။အသံတွေကြား တော့ ကိုစိုးမောင်နဲ့ အတူထိုင်ခဲ့တဲ့နှစ်ယောက် က ထလာမလို့လုပ်သည်… သံဒိုင်ရပ်လိုက်ပြီး

“အေးဆေးထိုင်နေထမလာနဲ့ အေးဆေးနေတာ ကို ‘ဂဂျောင်လာဖတ်’လို့ ဆုံးမလိုက်တာ… မကျေ နပ်ရင် မြို့ပြင်မှာ ချိန်းပြီးရှင်းမယ်…… မင်းဇင် တစ်ချ က်လောက် ထပ်ဆုံးမလိုက်ဦး”

လို့ပြောလိုက်တော့မင်းဇင် လဲနေတဲ့ကိုစိုးမောင်ဆီထပ်သွားကာ ဂုတ်ဆွဲပြီးနှစ်ချ က်ဆင့်ထိုးပေးလိုက်သည်။သံဒိုင်လာနေကျ မို့ဆိုင်ရှင်ကသိနေရင်းနှီးနေတော့”မောင်ငယ်တို့တော်ပါပြီကွယ်”လို့ ဆိုလာတော့ မင်းဇင်နဲ့သံဒိုင် ဆိုင်ကထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ဆိုင်အပြင်မှာသောက်နေသော

နာမည်ရ “ကိုနိုင်ကြီး”က……

“ထိုင်နေတဲ့ ဟိုနှစ်ကောင် ထလာရင်တော့… ငါ ထလာမလို့ပဲမောင်ညို ရ…သူတို့ထမလာလို့ အသာပဲ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တာ……… မောင်ဖြူ ကလျင်တော့လျ င်တယ် ထိုးချက်က ပျော့တယ်ကွ ဂုတ်ကိုင် တယ်ထိုးတာတောင် ကြည့်ရတာ အရသာမရှိလှဘူး………

မှတ်လောက်အောင် မောင်ညို ဗြင်းပေးလိုက်ရ မှာ…လိုတော့မလိုပါဘူးကွာ… မင်းတို့နှစ်ယောက်ကလည်း အဆင်တော့ပြေ သားကွ…တစ်ယောက်ကအမြန် အပျော့… နောက်တစ်ယောက်က အနှေး အပြင်း…… မောင်ဖြူ မောင်ညို အတွဲတဲ့လိုက်လည်းလိုက် တဲ့ နှစ်ယောက်…… ထားပါကွာ စိုးမောင်လို ကောင်မျိုးနဲ့တော့ ရန်မဖြစ်ပါနဲ့ ရှက်စရာကွာ…ဒီလိုကောင်တွေက လက်သီး မလိုပါဘူး ”

“ကိုနိုင်ကြီး အတွက်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့ဗျာ”

“အာ!မောင်ညို ကလည်း အဲလောက်ဒုံးမေဝေး စမ်းပါနဲ့…စိုးမောင်ဆိုတဲ့ကောင် မောင်ဖြူ နဲ့ တွေ့လို့ မရှောင်ရင် လည်ပင်းလာဖြတ်ကွာ… မင်းမယုံရင် ဖင်ချ ကြေးတောင် လောင်းလိုက် ချ င်တယ်”

“အသာလုပ်ပါဗျာ……လစ်တော့မယ် အကို”

“အေး…မောင်ဖြူ မြို့နယ်ဒိုင်းပွဲ နီးပြီနော်…… ကွင်းဘေးမှာ ငါရှိမယ်ဟေ့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အကို”

ပြန်လာကျ တော့သံဒိုင်တွေးမိတာတစ်ခုရှိသေးသည်။ဖိုက်တာတွေနဲ့ သိနေခင်နေတာလည်းတစ်ချို့နေရာတွေမှာ အတော့်ကို အဆင်ပြေလှသည်။ဒါကြောင့် လူကြီးတွေက”လူတိုင်းနဲ့တည့်အောင်နေ”လို့ ဆုံးမခဲ့တာလားတော့မသိ။ခက်နေတာကလူတိုင်းနဲ့တည့်အောင်မနေတတ်တာက မိမိရဲ့ အားနည်းချက်တစ်ခုလို……သံဒိုင်တို့က အခု အနောက်ပိုင်းက ကိုနိုင်ကြီးနဲ့ ရင်းနှီးသလို အရှေ့ပိုင်း နာမည်ရ ကိုပိုင်ကြီးနဲ့လည်း ရင်းနှီးသည်။

မင်းဇင်က ဘောလုံးကန်ကောင်းလို့ အားကိုးအားပေးကြသလို……သံဒိုင်ကလည်း ဒီမြို့သားငယ်မွေးခြံပေါက်…ပွဲတွေ အများကြီးမဖြစ်ဖူးသော်လည်း ဖြစ်ခဲ့သမျှ တွေမှာ လက်စလက်နတွေ တွေ့မြင်ထားကျ တော့ သူတို့ အသိအမှတ်ပြု ပုံရသည်။

သံဒိုင် အံ့သြတာတစ်ခုရှိသေးသည်။ အနောက်ပိုင်းမှာ နိုင်ကြီး…… အရှေ့ပိုင်းမှာ ပိုင်ကြီး……ဆိုပြီး ကြီးနှစ်ကြီး စိုးမိုးကြတဲ့ သူတို့အချ င်းချ င်း ခင်ခင်မင်မင် ရင်းရင်းနှီးနှီး မရှိသလို ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံမှု့မျိုး မရှိကြ…ဖိုက်တာတွေရဲ့ ကိုယ်စည်းနဲ့ကိုယ် ပဲလား…ရှောင်လင် အကွက်တွေများလား မသိတဲ့ သံဒိုင်မှာ အံ့သြရသည်။

ကိုနိုင်ကြီးတို့က လုပ်လည်းလုပ်ကြသလို…… သူများထုသွားရင်လည်း ဒဏ်ခံနိုင်သည်။တစ် ချို့က လျ င်သည်။လျင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မင်းဇင် တောင် ဆရာခေါ်ရလောက်အောင် လျင်မြန် သည်။ ‘ထစ်ကနဲ’ဖြစ်တာနဲ့ ရိုက်ပြီးသား… တစ်ဖက်မှာ ကွဲပြီးသား သွေးဖြာပြီးသား… ဒါပေမဲ့ တစ်ဖက်က မမှောက်ပဲ ‘ကျားနာခဲ’ ခဲဖို့ ကုန်းရုံးထပြီး ပြန်သိပ်ပြီဆိုရင်ကျ ဒဏ် မခံနိုင် တော့ မှောက်တော့သည်။

မမှောက်ရင်လည်း မွတ်နေအောင် ပြေးတော့သည်။ဒါကြောင့် တစ်ချို့က ရိုက်ပြေးအကွက်သုံးသည်။ရိုက်ပြီး တာနဲ့ပြေး…သူအကြောင်းသူသိတယ်လေ… ဆက်နေရင်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ…ကိုနိုင်ကြီးတို့ခံရတာတွေရှိသလို သံဒိုင်နဲမင်းဇင်လည်း ကွဲတာတွေ ဖူးတာတွေ ရှိခဲ့သည်။ဇာတ်ကားထဲကမင်းသားတောင် တစ်ချို့ဇာတ်ဝင်ခန်းတွေ ခံရသေးတာ…မင်းသားမဟုတ်တဲ့သံဒိုင်တို့ ပိုဆိုးခဲ့သည်။လက်တွေရောင်နေလို့ဆေးကြိတ်လိမ်းရသည်။မျ က်နှာတစ်ခြမ်း ဖူးလာလို့ အိမ်အဝင် အင်္ကျီခြုံ ပြီး ဝင်ခဲ့ရဖူးသည်။

သောက်နေကျ ဆိုင်ပဲ ထိုင်သောက်ရတာ အခုလိုပွဲဖြစ်ခဲ့သော် ပိုအဆင်ပြေသည့်ဟုသတ်မှတ်သည်။ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်အနေအထားလည်အားလုံး သိပြီးသား…အပေါင်းအသင်း ကောင်းမှုကြောင့် ပွဲတွေဖြစ်သလို…အပေါင်းအသင်းကြောင့်ပဲ ရန်နည်းခဲ့တာတွေ သံဒိုင့်မှာ တွေ့ခဲ့ ရပါသည်။ မသောက်မစား မသွားပဲ နေရင်တော့ ပိုပြီး ရန် ကင်းပေလိမ့်မည်။

မင်းဇင် ကိုစိုးမောင်ကို ဗြင်းပြီးနောက်ပိုင်း……ကိုနိုင်ကြီး ပြောသလို မင်းဇင်ကို ရှောင်တော့သည်။သံဒိုင်နား မင်းဇင်ရှိရင် ကိုစိုးမောင် လာမထိုင်ဖြစ်တော့…………ခု မင်းဇင်မရှိမှန်း သိတော့ ခြံဝန်းနားလာလှည့်တာနဲ့တူသည်။

ဒီတစ်ခါတော့သံဒိုင့်အလှည့်ပေါ့..။

…………………………………………………………..

သံဒိုင် မနက်ဖြန် မန္တလေးသွားရမှာမို့ အန်တီ့ ကိုပြောရန် အိမ်လာခဲ့လိုက်တော့…… အန်တီ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး စာတစ်စောင်ဖတ် ပြီး ရယ်နေသည်။သူဝင်လာတာ မြင်တော့မှ

“မောင်ငယ် သား လာထိုင်လေ”

“ဟုတ် ဦးလတ် အိပ်နေလား”

“ခုနကပဲအိုဗာတင်းသောက်ပြီးအိပ်သွားတယ်”

“ဟုတ် ဘယ်ကစာလဲ ပစ္စည်းထုတ်ကြီးက ကြီးလှပါလား အန်တီ”

“သြဇီက အန်တီ့ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချ င်း က ပို့လိုက်တာပါ…ခုနက ရောက်လာလို့… ခုပဲ သူ့စာဖတ်နေတာလေ”

“ဟုတ်”

“သား ဘာစားမလဲ…လက်ဖတ်သုတ်ကျွေးရမ လား”

“ရပါတယ်အန်တီ…ကျ နော်မနက်ဖြန်မန်းလေး သွားရမှာမို့ လာပြောတာ”

“ဟလား…ဘာဖြစ်လို့လဲဘယ်လောက်ကြာမှာ လဲ သား”

“အဖေဘက်ကတော်တဲ့ဘကြီးပါကျ န်းမာရေး သိပ်မကောင်းနေလို့တဲ့…ဟိုမှာလည်းကြီးကြီးနဲ့ မမလေးပဲ ရှိတာမို့ပါ ”

“အော်…ဒေါက်တာသံဒိုင်သွားရဦးမှာပေါ့”

“အဟီးဟီး…ဒီတစ်ခါက တစ်ကဲ့ ဧရာမအကြီး ကြီး ဒေါက်တာလည်း တတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး တောက်တို လုပ်ပေးရမှာ အန်တီရေ…… ဒီသုံးလလောက်အတွင်း ကျန်းမာရေးဆောင် ရွက်ချက်တွေ သိပ်များနေတယ်”

“ကောင်းပါတယ် သားရယ်…ခဏထိုင်ဦး ဒီပုံး က အဝတ်အစားတွေ ပေးလိုက်တာလို့ စာထဲ မှာ ပါတယ်…သား ကြည့်ချင်တဲ့ ဆန္ဒရှိရင် ကျမ ဝါနုနုလွင် ဝတ်ပြမယ်……ပေါက်ကရ တော့ မလုပ်နဲ့ပေါ့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ”

အန်တီနုလွင် ပါဆယ်ပုံးကို ယူပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။ သံဒိုင် အန်တီချ ခဲ့တဲ့စာရွက်လေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့……အန်တီ့ သူငယ်ချ င်းက english လိုရေးထားတာတွေ…လှမ်းယူဖတ်လောက်အောင်တော့သံဒိုင် လူမှု့ရေးအသိမမေ့ပေ။

ဖတ်ဖြစ်ရင်လည်းအန်တီ့လိုတော့ လုံးစေ့ပတ်စေ့နားလည်နိုင်စွမ်းရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး……အစက အန်တီနုလွင်အင်္ဂလိပ်လို ကောင်းကောင်းတတ်မှန်း မသိဘူး မင်းဇင်နဲ့ သံဒိုင် အိမ်စာလုပ်နေကြတော့……အန်တီက ဇာတ်ကားထိုးကြည့်ရင်း……တစ်ယောက်တည်း ရယ်နေတာတွေ့တော့မှ အန်တီက ရိုးရိုးသင်ခန်းစာတင် တတ်တာမဟုတ် မှန်းသိတော့သည်။

ဒါကြောင့်မင်းဇင်က english စာ သိပ်တော်တာလို့ မှတ်ချ က်ပြု ရသည်…… တော်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မြသန္တာတောင် english ကျ မင်းဇင်လတ်ကို လုံးဝမမှီ……နောက်ပိုင်း သုံးယောက်သား ဇာတ်ကားကြည့် ကြရင်တောင် စာတန်းမထိုးတဲ့ ကားဆို…… အန်တီပဲ ဘာသာပြန်ပြသည်။ သံဒိုင်တို့က အင်္ဂလိပ်ကားကို အင်္ဂလိပ်စာတန်း ထိုးပေးရင်ကို နားလည်သေးသည်။ စာတန်းမထိုးရင်ကျ ဘာပြောမှန်းကိုမသိတော့ အဲ့လောက် earing ကောင်းတဲ့ သံဒိုင်ပါ……

အန်တီနုလွင်က four skill ပိုင်သည်လို့သတ်မှတ်ထားရသည်…… သံဒိုင်က ဖော်ဖော် တစ်ယောက်နဲ့တွေ့လို့ လိုချင်တာ ဖြစ်ခြင်တာတော့ပြောနိုင်ရုံ…ဒါလည်း တစ်ဖက်က ဖော်ဖော်က သူတို့ဘာသာစကား မို့ နားလည်နိုင်သူမို့ သံဒိုင့် အသံထွက်မပီမှု့ကိုဖြည့်တွေးယူသွားလို့…သူတို့မြန်မာစကားပြောတဲ့အခါ ကျေးဇူးကို ‘ကျေးစု’ ‘ကြေးစူး’ပြောရင်လည်း သံဒိုင်တို့ နားလည်နိုင်စွမ်း ရှိသလိုမျိုး…

တစ်ဖက်က ပြန်ပြောပြီဆိုရင်ကျ တစ်လုံးမှ နားမလည်တော့……ဟိုကလာတဲ့သူကိုယ်တိုင် e-skill မပိုင်တဲ့ တစ်ခြားတိုင်းပြည်ကလူနဲ့ သံဒိုင်နဲ့ တစ်ခါတစ်ရံတွေ့လိုက်ပြီ ဆိုရင်ဖြင့် … ဖော်ဖော် ရော သံဒိုင်ရော ဒစ်လည်တော့သည်။ အန်တီကတော့ သင်ပေးရှာပါသည်… သံဒိုင်က

မင်းဇင်လိုလည်း သင်္ဘောတက်မှာမဟုတ်တော့ မလိုဘူးဆိုပြီး မလုပ်ခဲ့ရာမှ မလုပ်ဖြစ်ခဲ့တော့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် မတတ်မြောက်တော့…… အခွင့်အရေး ရရင်ရသလောက် သင်ယူသင့် သည် ထင်ပါသည်။အန်တီနုလွင်ကို နားမလည်သော်လည်း…… တဖြည်းဖြည်းစဉ်းစားကြည့်ရင်းမှ လက်ခံလာရ ပြီး စကားအပြောအဆိုမပျ က် ပြန်နေဖြစ်ခဲ့ရသည်။

အန်တီကတစ်ခါတစ်ရံတော့ သံဒိုင်လာလည်မှကြပ်ပေ့ဆိုတဲ့ အင်္ကျီမျိုးသွားလဲပြီး ဝတ်တာမျိုးလုပ်တတ်သည်။တစ်ခါတစ်ရံ … အန်တီရေချိုးနေတာမျိုးနဲ့ ကြုံ ခဲ့ရင် ရေချိုးတဲ့ နေရာထိ ခေါ်ပြီးစကားပြောသည်။

“ကျ နော်ကို အနုနည်းနဲ့ သတ်နေတာလား”လို့ သံဒိုင် တစ်ခါ မေးဖူးသည်။အန်တီက

“မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တတစ်ခုအနေနဲ့ အလှအပကိုပြချင်တာရော…သား ကို အန်တီ့ လုပ်ပေးနိုင်တာလုပ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ပါ သားရယ်”လို့ ဖြေသည်။

သံဒိုင်ထိုင်နေတာ နည်းနည်းကြာလာချိန်မှာပဲ “သားရေ ကြည့်ပါဦးကွယ်”ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ အန်တီနုလွင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

အင်္ကျီကရင်သားနှစ်ခြမ်းကို ဖုံးယုံသာဖုံးတဲ့ ပုခုံးတစ်ဘက်တစ်ချက်ဆီမှာ ကြိုးသေးသေး လေးပဲပါတဲ့ အင်္ကျီနဲ့…ရင်သားအောက်ကနေ ဘောင်းဘီတို ဝတ်ထားတဲ့ နေရာထိ ဒီအတိုင်း ပလိန်း ဘာမှမပါဘူး……ရှင်းနေရော..ဘောင်းဘီက ဘောင်းဘီတို…ဒီ plus size ကြီးဝတ်လို့ရအောင် ဘယ်ဒီဇိုင်နာကများ ထွင်ပြီးထုတ်လုပ်ပေးတယ် မသိဘူးလို့ သံဒိုင်တွေးရသည်။အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဖင်သားကြီးတွေနဲ့ပေါင်းလုံးကြီးတွေထည့်ပြီးဝတ်လို့ရသတဲ့လေ…

“သိပ်လှတယ် အန်တီနုလွင်ရယ်”လို့ပဲ ပြောလိုက်နိုင်တော့သည်။သြဇီက အန်တီ့ သူငယ်ချ င်းဆိုသူကိုပဲ မမြင်ဖူးပဲနဲ့ သံဒိုင် မေတ္တာပို့ပေး ရတော့မည်။ သံဒိုင်လည်း ဆက်မခံစားနိုင်မှာတွေကြောင့်အန်တီ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက် သည်။ ဦးလတ်ကတော့ အိပ်နေတာမို့ မနှုတ်ဆက်ခဲ့လိုက်ရဘူး………

ခြံဝန်းအပြင်ဘက်ရောက်တော့ တွေ့ပြန်ပါပြီ ကိုစိုးမောင်နဲ့…ဒီလူ ဒီနားမှာပဲ နေတော့သလား မေးယူရတော့မည်။ ဆိုင်ကယ် စက်ရပ်လိုက်တော့ ကိုစိုးမောင်က သံဒိုင့်အနား ရောက်လာသည်။ သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကိုစိုးမောင်ကို မခိုးမခန့်နဲ့ တစ်ချ က်ပြုံ းကြည့် လိုက်တော့ ကိုစိုးမောင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး…

“မောင်ငယ်ရာ မင်းနဲ့ဒီဘီးကြီးနဲ့ သိပ်လိုက် တယ်…ဒီမြို့မှာရောတစ်ခြားမြို့မှာရော ဘီးကြီး စီးတာတွေ မြင်ဖူးပါတယ်…ကိုယ့်လူလောက် မလိုက်ဖက်ဖူးကွ…ဘီးကြီးကိုမနိုင်တာလည်း ပါမှာပေါ့ကွာ”

သံဒိုင် ကိုစိုးမောင်ကို တစ်ချ က်ရယ်ချ င်သွားရ သည်။သံဒိုင့် အမှုအရာကို ကြည့်ပြီးသဘော ပေါက်ပုံတော့ ရသည်။ အင်ထိုလ်က လှသည်။ လူတော့ လူပါးတစ်ယောက်လို့ မှတ်ချက်ပြု ရ သည်။

“ဘာတဲ့ ကိုစိုးမောင် ကျနော် ဒီဘီးကြီး စီးတာ လိုက်တယ် ဟုတ်စ…ပီးတော့ဘီးကြီးနိုင်တယ် ဟုတ်လား”

“အမှန်! ကိုစိုးမောင်ကြီး မလိမ်တတ်တာ…… မောင်ငယ် သိရက်နဲ့ ဟီး ဟီး”

“ခင်ဗျား မန်းလေးတော့ရောက်ဖူးမှာပါ ဟိုက ဆရာတွေကခင်ဗျားကို ဂျွ မ်းပါပြစ်ပြလိမ့်မယ်”

“ဒါတော့ မောင်ငယ်ကလည်း သူတို့က မြို့ကြီး လေ…ပီးတော့ ဆိုင်ကယ်မြို့တော်မဟုတ်လား ကိုယ်တွေထက်တော့ ပိုမှာပေါ့ကွ ငါ့ညီရလဲ ဒီနယ်သားချ င်းတော့ တက်မလာနဲ့လေ…… ငါ့ကောင်ကို ဘယ်သူယှဉ်မှာလဲ…လာခဲ့လေ စိုးမောင်နဲ့ အရင်တွေ့သွားမှာပေါ့”

“ခင်ဗျား တော်ကီတွေကောင်းနေပါလား”

“အမှန်တွေပါ ညီလေးရာ”

“ထားတော့ ခင်ဗျားကိုဒီနားမှာပဲ တွေ့နေရတာ ဘာလာလုပ်တာလဲ ပြော”

သံဒိုင် မျ က်နှာတည်ပြီးမေးလိုက်တော့…… ဒီမြို့သား ဒီနယ်သားဇာတိလေးပြလာသည်။

“ဒါတော့ ဒီမှာလာတယ်ဆိုတာမင့်ကို တင်ပြနေ ရဦးမှာလား”

“မလိုပါဘူး…”

“ဒါ…ဒါဆိုလည်းမမေးနဲ့လေ ရှင်းနေတာကြီးကို”

“သိချင်လို့မေးတာပဲဗျာ မမေးရတော့ဘူးလား”

သံဒိုင်ဆီကလေသံပျော့သွားပေမဲ့ မျ က်နှာရိပ်မျ က်နှာကဲ ကြည့်နေတဲ့ကိုစိုးမောင်ကနားလည်မိပုံ ရသည်။

“မောင်ငယ်ရာ ငါကမင်းထက်လည်း အသက်ကြီးပါတယ်……ပီးတော့ တစ်မြေတည်းနေ တစ်ရေထဲ သောက်တဲ့ သူတွေပါကွ”

“အဲဒီတော့”

“ငါ …ငါသွားတော့မယ်ကွာ”

ပြောပြီး ကိုစိုးမောင်လစ်တော့သည်။

“စိုးမောင်လို ကောင်မျိုးတွေက လက်သီးမလို ပါဘူးကွ… မယုံရင်ဖင်ချ ကြေးတောင် လောင်း ချင်တယ်”

လို့ ပြောတဲ့ ကိုနိုင်ကြီးစကားသံပဲ သံဒိုင် ပြန်ကြားမိတော့သည်။

……………………………………………………………………………..

သံဒိုင်မန္တလေးရောက်တာ ၅ ရက်လောက်ရှိသွားပြီ…ဘကြီးကိုတော့ ဟိုနေ့ကမှ ဆေးရုံတင်ရသည်။သံဒိုင်က ဆေးရုံမှာလူနာစောင့် လုပ်ပေးရသည်……ဒီမှာလည်း ကြီးကြီးနဲ့မမလေးပဲရှိတာမို့ သံဒိုင်ရှိနေတာ သူ့တို့အတွက် သိပ်အားကိုးရသည်။ ၆ ရက်မြောက်နေ့ ဆေးရုံကိုမမလေး လာလို့ သံဒိုင် အိမ်ခဏပြန်လိုက်ရသည်။ရေခူ ိး ထမင်းစားပြီးလို့ ဆေးရုံပြန်သွားမဲ့ အလုပ်မှာ ကြီးကြီးက…

“မောင်ငယ်ရေ သားဖေဖေဆီကဖုန်း သားနဲ့ ပြောမယ်တဲ့”

“ဟုတ်”

သံဒိုင် အိမ်ဖုန်းကိုပဲ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး…

“ဟယ်လို!ဖေဖေ”

“အေး မောင်ငယ်လား”

“ဟုတ်ဖေဖေ”

“မဝါ အမျိုးသားဦးမောင်လတ် ဆုံးသွားပြီကွ”

“ဗျာ!!!!!!!!!!!!!!!!”

“အာ! အရေးထဲကွာ ဖုန်းလိုင်းက မရှင်းဘူး… မောင်ငယ် သားကြားလား ဟယ်လို”

“ဟုတ် ကြား…ကြားတယ် ဖေဖေပြောပါ”

“မင့်သူငယ်ချင်းမင်းဇင်ရဲ့ အဖေ…… မင့်အန်တီနုလွင်ရဲ့ အမျိုသား…ဦးမောင်လတ် ဆုံးပြီ…နာရေးကိစ္စတွေ ငါတို့ပဲ အဆင်ပြေဆုံး ဖြစ်အောင် ကူညီလိုက်မယ်…ပြန်မလာခဲ့နဲ့ဦး ဒီဘက်ကို စိတ်မပူနဲ့ မင့်ဘကြီးကို ဂရုစိုက်ဦး”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”

ဖုန်းချ ပြီး သံဒိုင်အတွေးထဲမှာ ဦးလတ်ပုံရိပ်တွေမင်းဇင်ပုံရိပ်တွေ ပြီးတော့ ပြီးတော့………အန်တီနုလွင်ရဲ့ပုံရိပ်တွေ…နှုတ်ဆက်သွားတဲ့နေ့က ဦးလတ်အိပ်နေလို့ နှုတ်မဆက်ခဲ့လိုက်ရဘူး……အန်တီနုလွင် အင်္ကျီလဲပြီးပြန်ထွက်လာတော့……

“သားရဲ့ ဘကြီးနေကောင်းဖို့ ဆုတောင်းပေးနေပါ့မယ်ကွယ်……ဘကြီးနေကောင်းရင်လည်း မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် သား……… အန်တီ မျှော်နေမှာ………”

“အပြန် ဘာဝယ်ခဲ့ရဦးမလဲ အန်တီ”

“ဟင့်အင်း…သား ပြန်လာပြီဆိုရင်ပဲဒီက ကျမ ဝါနုနုလွင် ပျော်ရပါပြီ ရှင်”။…အပိုင်း(၃)မျှော်

Zawgyi

အိုးေတာင့္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမနဲ႔ က်ေနာ္(ဒုတိယပိုင္း)

“ညေနက ဘယ္လို သက္သာသြားတာလဲ သားႀကီး”

“ဒီလိုပဲ ေရေလာင္းေပးလိုက္ရတာေပါ့…… မင္းေဘာင္းဘီက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး င႐ုတ္သီး ထိရတာလဲကြာ”

“ဦးတိုင္းေလ… ျမတ္မြန္ကို ဆုံးမခ်င္လို႔ ငါ့ေဘာင္းဘီကို ျမတ္မြန္ဝတ္တဲ့ ေဘာင္းဘီမွတ္ၿပီး တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လွမ္းယူၿပီး င႐ုတ္သီးနဲ႔ ပြတ္ထားတာတဲ့”

“ေပါက္ကရကြာ! ရွုပ္လည္းရွုပ္တဲ့ ဦးတိုင္းပဲ… မင္းကလည္း ေဘာင္းဘီယူတာေတာင္ မသိရေအာင္ သိပ္မြန္ေနတာေပါ့ ဟလား!”

“ငါ့လည္း ေဆာ္နဲ႔လုံးေနတာဆိုေတာ့ သတိကို မထားလိုက္မိဘူး…။ မင္းက ဒါေတြ နားမလည္နိုင္ပါဘူးကြာ…။ ကေလးက ကေလးေနရာပဲ ေနစမ္းပါ့”

“ေနပါ… သားရယ္”

“အငယ္မ အစ္ကို႔အတြက္ ဖန္ခ်ိဳပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့”

“ဟုတ္… ကိုငယ္ ေဖေဖေရ ဖန္ခ်ိဳတစ္ခြက္ ကိုငယ္ ေသာက္မယ္”

သံဒိုင္ မင္းဇင္နဲ႔စကားေျပာရင္း လက္ဖက္ရည္ပါ မွာလိုက္ေတာ့သည္။ ဒီဆိုင္က သံဒိုင္နဲ႔ မင္းဇင္ထိုင္ေနၾက …။ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္တဲ့ သံဒိုင္အတြက္ ဒီဆိုင္ရဲ့ လက္ဖက္ႏွပ္ရည္နဲ႔ အဆင္ေျပသည္။လက္ဖက္ရည္မႀကိဳက္တဲ့ မင္းဇင္အတြက္ ဆိုင္ရွင္ရဲ့သမီး ၉ တန္းေက်ာင္းသူ ႏွင္းလဲ့ျဖဴေလးက ထိုင္ေစသည္။ သံဒိုင္က တစ္ခါတစ္ေလ ဆိုင္သစ္ဖြင့္တယ္ၾကားလို႔ လက္ဖက္ရည္ အေျခအေနသိရေအာင္ သြားစမ္းေသာက္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းဇင္ပါလာရင္ သြားလို႔မရခဲ့…

“ဒီၿမိဳ႕မွာ ဒီဆိုင္ရဲ့ က်ရည္ကို မွီတဲ့ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ မရွိပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ မႀကိဳက္တဲ့ ငါေတာင္ သိေသးတယ္ ဟဲ…ဟဲ”

နဲ႔ လုပ္သည္။ ေယာကၤ်ားေလးေတြမွာ ကိုယ္ဝါသနာပါတာေတာ့ အနည္းအမ်ား ပိုအားစိုက္ၾကသည္လို႔ သံဒိုင္ နားလည္ေပးရသည္။

“ေဘာင္းဘီကိစၥေျပာမွ မင္းစေျပာင္းလာတဲ့ ၉ တန္းႏွစ္က ေက်ာင္းမွာ ေဘာလုံးကန္ေတာ့ မင္းေဘာင္းဘီ မပါလို႔ ငါဝတ္ခဲ့တဲ့ အတြင္းခံ ခၽြတ္ေပးခဲ့တာ မွတ္မိေသးလား မင္းဇင္”

“မွတ္မိတာေပါ့ သားႀကီး။ အဲဒီေန႔က ငါ့အတြက္ တစ္သက္လုံးေပါင္းရမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ရတဲ့ေန႔ပဲဟာ…။ တို႔ေက်ာင္းကလည္းကြာ အသင္းအတြက္လူေရြးမွာ ႀကိဳလည္းမေျပာဘူး။ ႀကိဳေျပာရင္ အားကစားဝတ္စုံအျပည့္ ယူခဲ့လို႔ရတာေပါ့…။ ငါ့မွာ မင္းေဘာင္းဘီ အတြင္းကဝတ္ ပုဆိုးခါးေထာင္းႀကိဳက္ၿပီး ကစားရတယ္”

“မင္းက ဘယ္လိုေဆာ့ေဆာ့ ငါတို႔က်န္စစ္သား အသင္းဆရာက ေရြးမွာပါ…။ မင္းေက်ာင္းကြင္းထဲမွာ ကစားေနတာ ဆရာက ျမင္ၿပီးသားကို”

“ဟိုေကာင္ ငၿဖိဳးက မင္းေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပးေတာ့ ငါယူၿပီးဝတ္လိုက္တာ ျမင္ၿပီး…… “ေဝါ့…ဝက္…ထြီ” နဲ႔ ရြံလို႔ အန္ခ်င္တဲ့ အကြက္ေတြ လုပ္ေသးတာေနာ္…။ ဒါကို မင္းက ဂိုးတိုင္ေဘးနားကေန “မင္းဇင္ ကိုယ္ဝန္ရွိတယ္ထင္ရင္ ေဆးေသာက္မပ်င္းနဲ႔” လို႔ လွမ္းေျပာေသးတာ… ငါမွတ္မိေနတယ္ သံဒိုင္”

“ဒီေကာင္က တစ္သက္လုံး သူငယ္ခ်င္းေကာင္းရမဲ့ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ…။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္း အေပၚမွာမွ ကိုယ္လုပ္ေပးနိုင္တာကို လုပ္မေပးခ်င္တာ။ ပြဲတိုင္း သူခ်ည္းပဲ မင္းသားလုပ္ခ်င္ေနတာ ဘယ္သြားရမလဲေလ”

“အမွန္ေပါ့ သားရယ္”

“ငါေတာ့ ခိုင္ထြန္းႀကီး မင္းနဲ႔ငါ့ကို ေျပာတာ သတိရတယ္ မင္းဇင္…”

“ဘာကို…ဘယ္လိုေျပာတာလဲ အဲဒါေတာ့ ေမ့ ေနၿပီကြာ”

“မင္းနဲ႔ငါ အဲႏွစ္က စသိၿပီးခင္ေပမဲ့တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္မွုေတြနဲ႔ သြားေနၾက ေတာ့ ဒီေကာင္ႀကီး ဒို႔ကိုအားက် ေနတယ္ေလ မင္းဇင္လတ္ နဲ႔ ငယ္သံဒိုင္က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ “ဖင္လိုးဖင္ခံ”ေပါင္းတဲ့ေကာင္ ေတြ သြားမလုပ္နဲ႔လို႔ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကို ေျပာခဲ့တာေလ”

“ေအာ္ေအး ဟုတ္တယ္ကြ ဟုတ္တယ္ ခိုင္ႀကီး ေျပာခဲ့တာ”

“သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ခင္မင္မွု႔တန္ဖိုးကို ျပတဲ့ေနရာမွာ အဲဒီစကားလုံးေတြထက္… အဓိပၸာယ္ေလးနက္တဲ့ ျမန္မာစကားလုံး ငါရွာ မေတြ႕ဘူး…မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ…… “ဖင္လိုး ဖင္ခံ”တဲ့ စကားကေတာ့ ရိုင္းတာေပါ့ လူၾကားထဲလည္းေျပာလို႔ မေကာင္းဘူး…ဒါမဲ့ အဓိပၸာယ္ သိပ္ကို ေလးနက္ျပည့္ဝတယ္ကြ”

“ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ!မာန္ေတြ ပါေနပါလား ‘ကသံဒိုင္’…စားခ်င္ေနတာလားေကၽြးခ် င္ေန တာလား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာ”

“ေနစမ္းပါကြာ မင့္ဖင္လည္း စိတ္မဝင္စားဘူး စကားလုံးရိုင္းေပမဲ့ အဓိပၸာယ္လွတာေလး သိေအာင္ ေျပာျပေနတာ……ေယာကၤ်ားတစ္ ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာဖင္ခံရတာေလာက္ရွက္စရာ ေကာင္းတာ ဘာရွိဦးမွလဲ…ငါေျပာတဲ့ အထဲ ဟိုေကာင္ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ကြာ… ဒီေလာက္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥက…… ေဝါဟာရကို ယူၿပီး ခင္မင္မွု႔တန္ဖိုးကို ျပသြားတာ ဘယ္ေလာက္လွလဲ…”

“သိပါတယ္ကြာ ငါလည္းလက္ခံပါတယ္ …… အဲေလာက္မပိန္းပါဘူး……အဲဒီလူေရြးတဲ့ေန႔က ေဘာလုံးကန္ၿပီး ဆရာက ေရြးခံရတဲ့သူေတြ တစ္ခါတည္း နာမည္ေခၚေပးတာ ငါနားေထာင္ ေနေတာ့ မင္းကငါ့ဆီကို ငါ့လြယ္အိတ္ရယ္ ငါ့ဖိနပ္ရယ္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ငါ့နားေရာက္လာ ခဲ့တယ္။အဲမွာ မင္းကို ေစာက္ရမ္းခင္သြားတာ ငယ္သံဒိုင္ကြာ အလိုက္သိတတ္လိုက္တာ ဆို ၿပီး မင္းနဲ႔မေတြ႕ခင္က ငါ့မွာ မင္းလိုသူငယ္ခ်င္း မ်ိဳး မရွိခဲ့ေသးဘူး……မင္းကေရာ ငါ့ကို ဘယ္ခ်ိန္ ခင္မိသြားတာလဲ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့”

“ဟား ဟား…မွတ္မိတာေပါ့ သားႀကီးရာ ေျပာျပမယ္…၉ တန္းေျဖၿပီးလို႔ ေႏြရာသီမွာေပါ့…တစ္ေန႔ မင္း ငါအိမ္ေရာက္လာတယ္ေလ”

“အင္း…ရက္အတိအက် ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔… မလိုပါဘူး”

“နားေထာင္စမ္းပါ သားရာ…မင္းကအိမ္ေရာက္ လာၿပီး …သံဒိုင္ ေဟ့ေကာင္တဲ့ ငါ့ကို တစ္ခု ကူညီဦးတဲ့…ငါကလည္း ဟာ ဘာအေရးႀကီး လို႔လဲ ေျပာကြာ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းက… “ငါ့ဖင္ေတြ သိပ္ယားေနလို႔ ကူညီပါဦး”လို႔ေျပာ ေတာ့တာေပါ့ကြာ ဟား ဟား ဟား”

“ယီးေပါ့…ေသာက္ေကာင္းမွတ္လို႔ နားေထာင္ ေနတာ”

“ခစ္! ခစ္! ခစ္! ခီ့”

အန္ ဘာလဲေပါ့ သံဒိုင္ရယ္သံၾကားလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းလဲ့ျဖဴ ……

“အန္! အငယ္မ နင္က ဘာသိလို႔ ရယ္တာလဲ”

“ရယ္တာပဲဘာျဖစ္လဲ…ဒီမွာ’ကိုရီးမင္းဇင္’မွာတဲ့ ‘ကာက်က္’ရလို႔လာပို႔တာ…ကိုယ္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ ပဲရယ္ခ်င္ရယ္မွာေပါ့…ရယ္ခ် င္တာပဲ ကိုငယ့္ ကို တင္ျပေနရမွာလား”

“ငါ့ကို ‘တင္’မျပနဲ႔နင့္ကိုရီးမင္းဇင္ပဲ ျပလိုက္… ေနပါဦး နင္က ငါ့ကိုက် ကိုငယ္တဲ့ ႏွစ္လုံးပဲ ေခၚတယ္…မင္းဇင္က် “ကိုရီးမင္းဇင္”တဲ့… ေလးလုံးေတာင္ေခၚတယ္.ဘာသေဘာလဲရွင္း မရွင္းနိုင္ရင္ နင့္အေမနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္”

“ေျပာခ်င္ေျပာေပါ့…ဟိုေန႔ကေတာင္ ေမေမက ေျပာေနေသးတာ… “မဝါႏုႏုလြင္” သားက လူေခ်ာေလးပဲတဲ့ သူ႔အေမနဲ႔တူတာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ေျပာေနတာ…မင္းသားက် ေနတာပဲတဲ့”

“အံမယ္ အဲ့ေတာ့ နင္က မေမးလိုက္ဘူးလား ဘုန္းႀကီးပ်ံတုန္းက လာကတဲ့ မင္းသားမ်ိဳး လားလို႔”

“အိုး!႐ုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔ တူတာေျပာခ်င္တာေလ ကိုငယ္ရဲ့”

“မသိပါဘူးေအ…ဇာတ္မင္းသားလား လို႔ပါ”

“ကိုငယ္ႀကီးက ဘာမွန္းလဲမသိဘူး…နာမည္က် ႏွစ္လုံးထဲ ေခၚလို႔တဲ့…ေတာ္ေသးတယ္ ငယ္ တစ္လုံးပါလာလို႔ ေခၚလို႔ေကာင္းေသး တယ္…နာမည္ကမမိုက္လိုက္တာ”ငယ္သံဒိုင္” တဲ့…ကိုရီးမင္းဇင္ကမွ လူကလည္း ေခ်ာသလို နာမည္လည္းလွတယ္…”မင္းဇင္လတ္”တဲ့… ဘယ္လိုေခၚေခၚ ေခၚလို႔ေကာင္းတယ္”

“ဒါေတာ့ ငါတို႔ကလူရယ္လို႔ျဖစ္လာကတည္းက ကိုယ့္နာမည္ကို ေပးပိုင္ခြင့္မွမရခဲ့တာ…… လူႀကီးမိဘေတြ ေပးတဲ့နာမည္ပဲ သုံးရမွာေပါ့ နင္က ငယ္ေသးေတာ့ နားမလည္ေသးပါဘူး ေအ…သြားေတာ့ လုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ေခ်”

“စနိုး… သူနဲ႔ ဘာမွေျပာမေနေတာ့နဲ႔ လုပ္စရာ ရွိတာ သြားလုပ္ေတာ့…လုပ္စရာမရွိရင္ ၉ တန္း စာေတြၾကည့္ထား ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေအာင္”

“ဟုတ္! ကိုရီး…မနက္ျဖန္ေန႔ခင္းပိုင္း လူရွင္း တယ္ ဆိုင္လာခဲ့ဦးေနာ္…သမီး ကိုရီးစကားဆို နားေထာင္တယ္ေနာ္”

“Ok!စနိုးေလးက လိမၼာတယ္…သြားေတာ့.. သြားေတာ့ ကေလး…ခဏေနေမေမဆူေနလိမ့္ မယ္…မနက္ျဖန္ ကိုရီး လာခဲ့မယ္”

ႏွင္းလဲ့ျဖဴ ေလးထြက္သြားေတာ့သံဒိုင္ကမင္းဇင္ကို “စပ္ၿဖီးၿဖီး”နဲ႔ၾကည့္ေနလိုက္သည္။မင္းဇင္ကလည္း ျပဳံးျပဳံးႀကီး လုပ္ၿပီး……

“သားႀကီးရာ အဲလိုႀကီး မၾကည့္စမ္းပါနဲ႔”

“ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေျပာရင္ အသံေလးက ခ်ိဳေနေရာ့ေနာ္…ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာက် ယီးပဲ!ငါဒီေလာက္ အသံေပးလက္ေျမႇာက္ျပၿပီး ေဘာလုံးေတာင္းေနတာကို မျမင္ဘူး မၾကားဘူးလားနဲ႔ ပီးေတာ့…ေျပးေလကြာမင့္ေျပးလမ္း ေၾကာင္းေပၚ ေဘာလုံးခင္းေပးထားတာကို… ယီးပဲ! ဒီေလာက္မွ အကြက္မျမင္ရင္ မင္းဘယ္ လို ဆက္ကန္မွာလဲနဲ႔…ကိုယ္ေအာက္ငယ္တဲ့ ေကာင္ေတြက် စကားလုံးေတြ ၾကမ္းလိုက္တာ ကိုရီးမင္းဇင္ရယ္…ခုက် ေတာ့ ဟြင္း ဟြင္း”

“ေယာကၤ်ားျခင္းေတာ့ ႏု မေျပာနိုင္ဘူးကြာ… မႀကိဳက္လည္း မတတ္နိုင္ဘူး”လို႔ မင္းဇင္က ေျပာၿပီးမွ ဆက္၍…

“ေနာက္တာပါကြာ ေဘာလုံးကန္ေနေတာ့က် လူကေသြးကပူနဲ႔ စိတ္မရွည္နိုင္ေတာ့ဘူး… ငါကလည္း ကြင္းထဲမွာ အျမဲႀကိဳ းစားေနမွ ႀကိဳ က္တာေလ…ငါကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္မွာ အေခ်ာင္ခိုေနလို႔လဲ”

ဒါေတာ့မင္းဇင္ေျပာတာမွန္သည္။မင္းဇင္ ကြင္းထဲမွာအျမဲတမ္း ႀကိဳ းစားေနတာသံဒိုင္အသိဆုံးၿမိဳ႕နယ္ဒိုင္းပြဲပဲကန္ကန္ရပ္ကြက္ျခင္းပဲခ်ိန္းကန္ကန္ ေဘာလုံးတာဝန္ေက် မြန္ေသာ ေဘာလုံးသမားတစ္ေယာက္။ကြင္းထဲမွာ အျမဲတမ္း ေျပးလႊားၿပီး ေနရာလြတ္ ရွာေနသူ။တစ္ခ်ိဳ႕ပြဲေတြမွာမမွီေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ပရိသတ္ေရာ ကန္တဲ့သူျခင္းပါ ထင္ထားတဲ့ ေဘာလုံးမ်ိဳးကို မင္းဇင္အသားကုန္လိုက္ၿပီး ရသြားကာ ဂိုးသြင္းသြားတာမ်ိဳးေတြရွိခဲ့သည္။

သံဒိုင္ကေတာ့အပ်င္းေျပေခၽြးထြက္႐ုံ ဝင္ကန္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာင္…ေဘာလုံးေျပးအားကို ခန႔္မွန္းၾကည့္လိုက္ၿပီးမမွီေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္ရင္ဆက္မလိုက္ေတာ့ ေဘာလုံးကသူ႔ဟာသူစည္းေက်ာ္သြားလိမ့္မည္အင္အားေတြေတာ့ အလကားအျဖစ္မခံနိုင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား…မွီနိုင္မွန္းမသိ မမွီနိုင္မွန္းမသိ စြတ္လိုက္ရေအာင္ ‘ေၾကာက္႐ူး’ မွမဟုတ္တာလို႔ တြက္သည္။ဒါကို မင္းဇင္ကက် လက္မခံ…

“အဲလို လိုက္စမရွိရင္ မလိုက္ခ် င္ေတာ့ဘူးကြ အရမ္းႀကီးေဝးေနရင္ေတာ့ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ ဒါမဲ့ တစ္ခူ ိ့အလုံးေတြ သားႀကီး ညႇစ္လိုက္ရင္ မွီနိုင္ပါတယ္…ငါေတြ႕ေနတာပဲ ေျပးအားလည္း ေကာင္းရဲ့သားနဲ႔ နည္းနည္းမွအပင္ပန္းမခံခ် င္ ဘူး…ဒါေၾကာင့္ေဘာလုံးေကာင္းေကာင္းမကန္ တတ္တာ…ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုေကာင္ေတြက ေျပာတာပဲ…”

ေမာင္ငယ္ရာ မကန္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚထိုင္ၿပီး စာအုပ္သာသြားဖတ္ပါ” လို႔……

သံဒိုင္ဝင္ကန္ရင္ရပ္ကြက္ထဲကငယ္တဲ့ကေလးကေတာင္ “ကိုငယ္ကစားတဲ့ေနာက္တန္းေနရာမွာ ဝါးလုံး တစ္လုံးစိုက္ထားရင္ေတာင္တစ္ဖက္ေရွ႕တန္းကလူအတြက္ အလုပ္ရွုပ္ဦးမယ္”တဲ့သံဒိုင္တို႔က ေဘာလုံးမွာက် အဲေလာက္ ပါရမီ ရင့္သန္သူတစ္ေယာက္ပါ။

“မင္းဇင္ သားႀကီး ေက် ာင္းေတြလည္း ၿပီးေတာ့ မယ္…မင္းလည္းသေဘၤာတက္ဖို႔ ရန္ကုန္သြား ေနရဦးမယ္ဆိုရင္ လာမဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ ဒိုင္းပြဲေတာ့ ငါတို႔ၿမိဳ႕က တိုက္စစ္မွုး ဂိုးသြင္းစက္ႀကီး မပါ နိုင္ေတာ့ဘူး”

“ငကန္းမရွိရင္ ငေဆြေတာ့ လာမွာပါကြာ…… စားေမးပြဲၿပီးရင္ ရန္ကုန္မွာသင္တန္းေတြတက္ ၿပီးရင္ ကမ္းရိုးတန္း sea service ယူတာနဲ႔ ဘြဲ႕ေတာင္ သားႀကီးနဲ႔ အတူတူတက္မယူနိုင္ ေလာက္ေတာ့ဘူး”

“ငါ့လည္း အဲဒါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ မင္းနဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕ ဓါတ္ပုံတူတူတြဲ မရိုက္ရမွာကိုေတြးမိၿပီး…… က် န္တာေတာ့ စိတ္မဝင္စားပါဘူးကြာ…… သူငယ္တန္းကေန ၁၀တန္းထိေနလာတယ္ ေအာင္တယ္…ေအာင္ေတာ့ေက် ာင္းၿပီးေအာင္ ဘြဲ႕တစ္ခုရေအာင္ တာဝန္တစ္ခုလိုေဆာင္ရြက္ လိုက္တယ္…ေဟာ! ဘြဲ႕တစ္ခုရသြားေတာ့ တာဝန္တစ္ခု ၿပီးသြားတာေပါ့ကြာ…… ဘာတတ္လဲ ဘာမွမတတ္ဘူး ေအးတာပဲ”

“ဟိုးဆရာ ဟိုး…စကားေတြလြန္မယ္ ေတာ္ၿပီ”

“ဟာ!ငါက ဘာေျပာလို႔လဲ မင္းဇင္…ကိုယ္ညံ့ တာ ကိုယ့္ေျပာတာပဲ မေျပာရေတာ့ဘူးလား”

“ဟုတ္ပါၿပီ ဆရာရယ္…စာေတြဖတ္ၿပီးရင္ထဲမွာ ခံစားခ် က္ေတြရွိမွန္းသိပါတယ္…ရင္ထဲက ျမသႏၲာ ကို ခံစားတဲ့ ခံစားခ် က္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္”

မင္းဇင္က ျမသႏၲာ ဆိုတဲ့နာမည္ေလး ထည့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ‘က်င္ကနဲ’ ျဖစ္သြားသလို အန္တီႏုလြင္ရဲ့ မ် က္ႏွာက ‘ဘြားကနဲ’ေပၚလာေတာ့သည္။ေရရာတိက် တဲ့ ႏွလုံးသားတစ္စုံမွ မရွိရင္ မင္း ေယာကၤ်ားစစ္ ေယာကၤ်ားမွန္ မဟုတ္ဘူးေနာ္လို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေျပာမိသည္။

“မင္းက ဇာတ္လမ္းျဖတ္ဖို႔ ေျပာတဲ့ေန႔က သူက ဘာေျပာခဲ့ေသးလဲ သားႀကီး” လို႔ မင္းဇင္က ေမးလာေတာ့…သံဒိုင္ ဟိုေန႔ကမင္းဇင္နဲ႔ထိုင္ခဲ့ တဲ့အေအးဆိုင္မွာျမသႏၲာနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လိုက္တာကို သတိရလိုက္သည္။သူ႔အိမ္ ကလည္း အျပင္ၾကာၾကာထြက္ရင္သိပ္မႀကိဳက္ တဲ့ အိမ္မို႔ ၾကာၾကာေတာ့စကားမေျပာလိုက္ရ။ ဇာတ္လမ္းျဖတ္တဲ့ ကိစၥပဲ အၾကာႀကီးစကား ေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူးေလ…

“ငါက ဇာတ္လမ္းတစ္ခန္းရပ္ဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ အံၾသသလိုေတာ့ျဖစ္သြားပုံရတယ္ မင္းဇင္ ဘာမွေတာ့ မေျပာေသးဘူး…ေနာက္ခဏေနမွ ‘ေမာင္ ေျပာစရာရွိတာ ဒါပဲလား’တဲ့

‘ေမာင္ ေျပာလို႔ၿပီးရင္ သႏၲာသြားေတာ့မယ္’လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာ”

“သူဒါပဲေျပာသြားတာလား သံဒိုင္ရ…မင္း.. မင္း သူရဲ့မ် က္ဝန္းေတြကို မၾကည့္လိုက္ဘူးလား”

“ၾကည့္..ၾကည့္လိုက္တာေပါ့ သားႀကီးရာ… မ် က္ဝန္းမွာ မ် က္ရည္စ ခပ္ပါးပါးတစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ လိုက္ရသလို ထြက္က် ေတာ့မွာမို႔မ်က္ေတာင္ တစ္ခ်က္ခတ္ၿပီး ထိန္းလိုက္တယ္…ငါ့ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အၾကည့္တစ္ခ် က္မွာ…… ‘ဒီေလာက္ အရွုံးေပးၿပီး ေမာင္လို႔ ေခၚတဲ့တစ္ ေယာက္ကိုပဲခ် စ္ခဲ့တာကို ဘာျဖစ္လို႔လဲ’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္တဲ့ အၾကည့္မူ ိး… မင္းဇင္ရ ငါလည္းအေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္ကြာ”

“ဟာကြာ! ေတာက္…ျမသႏၲာေလး သနားစရာ ကြာ မင္းကြာ သံဒိုင္…သူငယ္ခ် င္း အရင္းမလို႔ ဆြဲသာ ထိုးလိုက္ခ် င္ေတာ့တယ္”

“ထိုးခ်င္လည္း ထိုးကြာ…မင္းထိုးလည္းငါခံရမွာ ပဲေလ”

“မင္းက ဘာကိစၥသူ႔ကို ျဖတ္လိုက္တာလဲ… ဘာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လဲငါ့ကိုရွင္းေအာင္ ေျပာစမ္းပါ”

“အေၾကာင္းျပခ် က္မရွိပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ သားႀကီးရာ”

မင္းဇင္ကို စကားျပန္ေျပာလိုက္ေပမဲ့ သံဒိုင့္အေတြးထဲမွာအန္တီႏုလြင္ရဲ့ သၾကၤန္ေနာက္ဆုံးေန႔ကျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ သံဒိုင့္ေရလဲပုဆိုးေလးပတ္ထားတဲ့ ပုံေတြသာျပန္ျမင္ေနမိေတာ့သည္။

ျမင့္မားတဲ့အရပ္အေမာင္းနဲ႔ မလုံတလုံျဖစ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္အလွ…ေရသီးေလးေတြ တင္ေနတဲ့လက္ေမာင္းအိုး…ေရစိုထားလို႔ ယိုင္နဲ႔စြာနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ရွိတဲ့ အေမႊးရွည္ရွည္ေလးေတြ…ေရွ႕ကိုႂကြတက္ေနတဲ့ ရင္သားစိုင္ႀကီးရယ္…

ေနာက္ကိုေကာက္ၿပီး ေဘးကိုကားသြားတဲ့ ခပ္ႀကီးႀကီး တင္သားႏွစ္ျခမ္း…… မ် က္ႏွာက ဘာမွ လိမ္းျခယ္မထားပဲ ျဖဴ စင္ဝင္းပစြာ လွေနတာေတြ…ျဖဴ စင္ဝင္းပတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚကမည္းနက္ၿပီးရွည္လ် ားသြယ္တန္းတဲ့ မ်က္ခုံး…ေကာ့ပ်ံေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေတြ…

ႀကီးမား က်ယ္ဝန္းတဲ့ မ်က္ဝန္းအိမ္နဲ႔စူးရွ ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ မ် က္လုံးတစ္စုံကအရာရာကို သူအားလုံးျမင္ေနသေယာင္…ႏွာေခါင္း…မ် က္ခုံးႏွစ္ခုၾကားကေန စတင္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက အေပၚ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔တစ္လက္မေလာက္ အလိုမွာ အဆုံးသတ္သြားေပမဲ့ ႏွာေခါင္းမလွတဲ့သူေတြလို အဆုံးသတ္ခါနီးမွ ပုၿပီးပြေနတတာမ်ိဳး မျဖစ္ပဲ ႏွာေခါင္း ထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ကမ်က္ႏွာက် ႏွင့္လိုက္ဖက္လွတယ္။

ပါးစပ္ေပါက္လို႔ေခၚမဲ့ ႏွုတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုကမထူးမပါးနဲ႔ပန္းေရာင္သန္းတယ္။ပါးစပ္ေပါက္ရဲ့အက်ယ္အဝန္းနဲ႔ ေအာက္ကမိန္းမအဂၤါဇာတ္အက် ယ္အဝန္းတို႔ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္မွု႔ ရွိမရွိဒါေတာ့ သံဒိုင္ ဆက္မေတြးရဲေတာ့………

“မင္းဘာေတြျဖစ္ေနလို႔လဲ ငါ့ကိုမွ ယုံယုံၾကည္ ၾကည္ မတိုင္ပင္ရင္ ဘယ္သူကို တိုင္ပင္ခ် င္ တာလဲ”

“မယုံၾကည္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ…ငါကိုယ့္ငါ ေတာင္ မသိလို႔ပါ”

“တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာေနပါၿပီ သားႀကီးရယ္…ငါလည္း ကူမစဥ္းစားေပးနိုင္လို႔ ဘာလုပ္ေပးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး သံဒိုင္ရာ”

“ထားလိုက္ပါကြာ…တစ္ေန႔ေတာ့ အေျဖေတြ႕မွာ ပါ…အဲခါက် မွ မင့္ကိုအရင္ဆုံးေျပာျပမယ္ မင္းဇင္”

“မင္းအေျဖမေတြ႕ခင္ ငါသိသြားခဲ့ရင္ေကာ”

“ဟာ!”

သံဒိုင္ ရင္ေတြတုန္သြားေတာ့သည္။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေနရတာေတြသိပ္မြန္းၾကပ္လြန္း တယ္ မင္းဇင္ရာ…မင့္သိသြားရင္လည္း ဒဲ့သာ ထိုးခ်လိုက္ေတာ့ပါ သူငယ္ခ် င္းရာ…… လူေတြရဲ့ ကိုယ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္း ႀကိဳးနဲ႔ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်ည္ေႏွာင္ခံရတဲ့ အျဖစ္ ေလာက္ ရင္နာစရာေကာင္းတာ ရွိဦးမလား… သံဒိုင္ ဒီစည္းမ် ဥ္း ဥပေဒသေတြကို ရိုက္ခ်ိဳး ပ်က္စီးမိေတာ့မယ္……

“ဘာျဖစ္တာလဲသားႀကီးရ’ဟာ’တစ္လုံးေျပာၿပီး ၿငိမ္သြားလိုက္တာ”

သံဒိုင္ဘာမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့ မင္းဇင္ကိုေခါင္းပဲ ရမ္းျပလိုက္ေတာ့သည္။

“သြားၾကရေအာင္ သားႀကီး မနက္ျဖန္ညမွ ျပန္ ေတြ႕မယ္…ငါ မနက္ျဖန္မင့္အိမ္မလာျဖစ္ေတာ့ ဘူး…ေဖေဖရဲ့အလုပ္စာရင္းေတြလုပ္လိုက္ဦး မယ္…ညဖက္မွပဲ ဒီဆိုင္မွာေတြ႕မယ္”

“ေအးကြာ…ေျပာစရာေတြက ခုမွေပၚလာျပန္ၿပီ မနက္ျဖန္ညမွ ေျပာေတာ့မယ္ သံဒိုင္…လစ္စို႔”

သံဒိုင္ မင္းဇင္ကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီးအရင္ထြက္ခဲ့ လိုက္ေတာ့သည္။ဆိုင္ကယ္စီးေနရင္းလဲ သံဒိုင့္အေတြးထဲမွာေဒၚဝါႏုႏုလြင္က

စိုးမိုးေနျမဲ……

“အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ေရ…… ငယ္သံဒိုင္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးပါေတာ့… ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာမရွိတဲ့ သူငယ္ခ် င္းအရင္း ကို သစၥာေဖာက္တဲ့ လူ႔စည္းမ် ဥ္းေတြကို မေစာင့္ထိန္းနိုင္တဲ့ လူယုတ္မာသက္သက္ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဗ် ”

သံဒိုင္တစ္ေယာက္တည္းတစ္ကိုယ္တည္းၾကားယုံ ေရရြတ္လိုက္မိေတာ့သည္။မနက္ျဖန္ သံဒိုင္အန္တီႏုလြင္ အိမ္မသြားေတာ့ဘူး……တစ္ေနကုန္ ေမ့နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမည္……

………………………………………………………………………………………………………….

“ေမာင္ငယ္ေရ…ဒီမွာ မဝါလာတဲ့ေဟ့ ငါအျပင္ သြားမလို႔ကြာ မင့္အေမျပန္လာရင္လည္းေျပာ လိုက္…အျပန္ ေနာက္က် ရင္က် မယ္လို႔”

“ဟုတ္ကဲ့”

“သား…ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ”

တစ္ေနကုန္ေမ့နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ဆိုမွ အန္တီႏုလြင္ရယ္…သံဒိုင့္ဆီကို ေရာက္ ေအာင္ လာေသးတယ္။အန္တီ့ မ် က္ႏွာကို ျမင္ လိုက္ရေတာ့လည္း သံဒိုင္အလိုလိုေပ်ာ္မိသြား ရသည္။အန္တီ့ နားေလး တိုးကပ္ၿပီး အန္တီ့ အနံ့ေလး တစ္ခ်က္ ခိုးရွုၿပီးမွ အန္တီေမးတာ ေျဖလိုက္သည္။

“ေဖေဖရဲ့စာရင္းေတြကူစစ္ေပးေနတာပါ…”

“အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူးလား…အမကေတာ့ ဘယ္သြားလဲ သား”

“ေမေမက အန္တီခ်ိဳတို႔အိမ္သြားတယ္အန္တီ”

“ေအာ္!ေအး မေန႔ကဟာသက္သာရဲ့လား အန္တီ အဲဒါေမးေအာင္လို႔ လာတာ”

“သက္သာပါၿပီ အန္တီ…ပူတာေတာ့အေတာ္ပူ လိုက္တယ္ က် ေနာ္က ေၾကာက္ကိုေနေတာ့ တာ”

“ဒါေပါ့…ပိုသက္သာေအာင္လို႔မုန္ညင္းဆီေလး လိမ္းထားလိုက္သား…အိမ္မွာလည္းရွိေနတာ မို႔ အန္တီ တစ္ခါတည္း ယူခဲ့လိုက္တယ္”

အန္တီႏုလြင္က ပုလင္းေသးေသးေလးနဲ႔ ယူ လာတဲ့မုန္ညင္းဆီဆိုတာေလး သံဒိုင္ကိုထုတ္ ေပးလာပါေတာ့သည္။သံဒိုင္လည္း ပူတာေတြ သက္သာေပမဲ့ အန္တီ့အေပၚနည္းနည္းလည္း ခၽြဲခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ရယ္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိ ေနလို႔ လြတ္လပ္တာရယ္ေၾကာင့္……

“ဒါက ဘာေတြေကာင္းတာလဲ အန္တီႏုလြင္”

“ဘာေတြေကာင္းတာလဲဆိုေတာ့က် န္းမာေရး အတြက္ေကာင္းလို႔သင့္ေတာ္လို႔သုံးေနၾကတာ ေပါ့…တစ္ခ်ိဳ႕ က နိုင္ငံျခားက လာတဲ့ အလွဆီ ေတာင္ ေန႔တိုင္းမသုံးပဲ တစ္ခါတစ္ေလ ဒီဆီကိုပဲ တစ္ကိုယ္လုံး လိမ္းက် သတဲ့……ဘယ္လိုေဆးဖက္ဝင္တာလဲေတာ့ဆိုတာေတာ့ က်မလည္း တိုင္းရင္းေဆးဆရာ မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး ကိုငယ္သံဒိုင္ရယ္”

“အဟီးဟီး…မသိလို႔ ေမးတာပါ အန္တီရယ္”

“က် မလည္း မသိလို႔ မေျဖနိုင္တာပါ ရွင္”

“က်ေနာ္ကတစ္ခါမွလည္း မသုံးဖူးေတာ့ လိမ္း မွ လိမ္းတတ္ပါ့မလား မသိဘူး”

“ေအာ္! လိမ္းရမွာ သိပ္ခက္တဲ့ ေဆးဆိုေတာ့ မလိမ္းတတ္ဘူး ေျပာခ် င္တာလား”

“ဆီမ်ားမ်ားလိမ္းမိသြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲ…… တစ္ခါလိမ္းရင္ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာပဲ လိမ္းရတာလဲ အဲဒါေတြ မသိလို႔ပါ”

“ကဲ…က်မ ဝါႏုႏုလြင္ ပဲ လိမ္းေပးပါ့မယ္… ပုဆိုး ခၽြတ္ေတာ္မွုပါ”

အန္တီႏုလြင္ကတစ္ခါတစ္ရံသူ႔နာမည္အျပည့္ အစုံထည့္ၿပီးစကားေျပာတတ္သည္။အဲလိုေျပာ တာမ်ိဳးကိုလည္း သံဒိုင္ သေဘာက် မိသည္။

“က်ေနာ့္ အခန္းထဲပဲ သြားမလား အန္တီ”

“အို!ဘာလို႔ သြားရမွာလဲ”

အန္တီ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္တင္းလိုက္ေတာ့… သံဒိုင္ လန႔္သြားရသည္။

“ဟို…ဟိုေလ…ဟိုလိုပါ အန္တီ…ဒီနားက ဧည့္ခန္းနဲ႔လည္း နီးေတာ့လူေတြလာလိုက္လို႔ ျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ပါ……… အန္တီ့ကို က်ေနာ့္…က် ေနာ့္…… က်ေနာ့္ အခန္းထဲကို ဟိုလိုေခၚတာမဟုတ္ပါ ဘူးဗ်ာ”

“ဟိုလိုေခၚေခၚ…ဒီလိုေခၚေခၚ မလိုက္နိုင္ဘူး ကြာ…အဲဒီအခန္းထဲ ဝင္ေနတုန္း လူေတြေတြ႕ လိုက္မွ ပိုဆိုးကုန္မွာေပါ့…စာေတြဖတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဒီဦးေႏွာက္ႀကီးက ဒါေလးေတာင္မစဥ္း စားနိုင္ေတာ့ဘူးလား”

အန္တီ ႏုလြင္က ပါးစပ္ကလည္းေျပာသလို လက္ညႇိုးနဲ႔လည္း သံဒိုင့္ေခါင္းကို ထိုးသည္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္ဆိုးတဲ့ အမွုအရာမေတြ႕ ရေတာ့လို႔ သံဒိုင္ ဝမ္းသာသြားရသည္။

“ဒီ စားပြဲႀကီးကလည္းအႀကီးႀကီး အေပၚမွာလဲ စာအုပ္ေတြ ထပ္ထားေသးတယ္…ဒီမွာ ထိုင္ ၿပီးလိမ္းေပးေနတုန္းတကယ္လို႔ လူလာခဲ့ရင္ မေတြ႕နိုင္ပါဘူး သားရယ္”

“ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီ”

သံဒိုင္ေဖေဖရဲ့ စာရင္းစာအုပ္ေတြထားတဲ့ စားပြဲက ႀကီးသည္။ေရွ႕မွာလည္း အကာနဲ႔မို႔ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ လူရွိရင္ေတာင္ မျမင္ နိုင္ဘူး…စားပြဲထားတာကလည္း ဧည့္ခန္းနဲ႔က မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္…ေနာက္မွက နံရံ့နဲ႔ စာအုပ္စင္မို႔ ေနာက္ကေနလည္းဘယ္သူမွမျမင္ေတြ႕ နိုင္ဘူး…

တစ္ခါတစ္ရံ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ဦးေႏွာက္က ေယာကၤ်ားေတြထက္ ပိုေတြး တတ္ ျမင္တတ္သည္ဆိုတာ သံဒိုင္လက္ေတြ႕ သိလိုက္ရသလို…ဒီေန႔ အန္တီ့အိမ္ သြားခဲ့ရင္ ေတာင္ ဒီလို အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိေသးသည္။

အန္တီက ထိုင္ခုံတစ္လုံး ယူၿပီး သံဒိုင့္ေဘး လာထိုင္ေတာ့သည္။သံဒိုင္ရင္ေတြ ခုန္ေနေပမဲ့ လက္ေတြကေတာ့ ဝတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ထိုင္ေနရင္းပဲ ျဖည္ေပးလိုက္သည္။ အန္တီက အိမ္ဝင္ေပါက္ ခဏၾကည့္လိုက္ၿပီး ပုလင္း အဖုံးဖြင့္ကာသူ႔လက္ထဲကိုဆီေတြထည့္လိုက္ သည္။

ၿခံဝင္ေပါက္ကို ဒီထိုင္တဲ့ေနရာကေန လွမ္းမျမင္ရေပမဲ့ အိမ္ေပါက္ဝထိ လူေရာက္ လာရင္ေတာ့ သိနိုင္တာမို႔ သံဒိုင္စိတ္ခ်သြား ေတာ့သည္။စိတ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲလို႔ ခံယူလိုက္ေတာ့ ေပါင္ၾကားကအငယ္ေကာင္ က အဆင့္သင့္အေနအထားနဲ႔ မတ္မတ္ရပ္ ေနၿပီ…

အန္တီႏုလြင္က ဆီထည့္ထားတဲ့ လက္တစ္ ဖက္နဲ႔ သံဒိုင့္ရဲ့ လိင္တန္ကို အရင္ႏွံ့ေအာင္ သုတ္လိုက္သည္။သံဒိုင့္မွာေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ဘယ္မွာထားရမွန္း မသိတာနဲ႔ပဲ ေရွ႕က စားပြဲေပၚပဲ တင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

အန္တီက ဆီတဝင္းဝင္းနဲ႔တင္းမာေျပာင္လက္ လာေသာ ငယ္သံဒိုင့္ လိင္တန္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္ကာ လက္က ပြတ္ျမဲပြတ္လ်က္…… ႏွစ္ေယာက္သားလူခ် င္းကလည္းကပ္ထိုင္ေန ၾကေတာ့ အန္တီႏုလြင္ဆီက ခပ္ျမန္ျမန္ရွုတဲ့ အသက္ရွုသံပါ သံဒိုင္ၾကားေနရသည္။ လိင္တန္တစ္ေလၽွာက္လုံးေရာ ေဂြးဥေတြပါ မက် န္ အန္တီက ဆီနဲ႔ အသာအယာပြတ္ေန ရာမွ လိင္တန္ေခ် ာင္းကို ဖိညႇစ္လိုက္ေတာ့… “အ!”ဆိုတဲ့ အသံေလး သံဒိုင္ဆီက ထြက္လာခဲ့ရသည္။

“နာသြားလား သား”

“အရမ္းႀကီး မနာပါဘူး အန္တီ”

“သားရဲ့ ဟာႀကီးကလည္းကြယ္ ၾကည့္ပါဦး”

အန္တီႏုလြင္ေျပာလိုက္မွ သံဒိုင္ကိုယ့္ဟာကို ငုံၾကည့္လိုက္တယ္…ဆီေတြနဲ႔ေျပာင္လက္ေန တဲ့အငယ္ေကာင္က ခန႔္ညားထည့္ဝါမွု႔အျပည့္ အန္တီႏုလြင္က လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အရင္းကေန ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ အေၾကာေခ်ာင္း က ပိုရွည္လာသေယာင္……

“ေမာင္ငယ္ရယ္…လူတန္းေစ့ၿပီး ေယာကၤ်ား ပီသလိုက္တာကြယ္”

အန္တီႏုလြင္က အဲလိုေျပာၿပီး ဆီေတြနဲ႔ ပြတ္ ေပး႐ုံေပးေနတာကေန ဂြင္းထုသလိုမ်ိဳးနဲ႔… “တ ဖတ္ ဖတ္”ျမည္ေအာင္ အထက္ေအာက္ လက္ကစားေပးေတာ့သည္။မိန္းမေတြနဲ႔ သိပ္ မပတ္သက္ဖူးတဲ့ငယ္သံဒိုင္ကသုတ္ထိန္းနည္း ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားနဲ႔ ေလ့က်င့္လာသူမို႔သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။

ေလ့က် င့္မွု႔သာ မရွိခဲ့ရင္ အန္တီရဲ့လက္ကစားေပးမွု႔ေၾကာင့္ သုတ္ရည္ ေတြ “ဖ်င္းကနဲ”ေနေအာင္ေထာင္ပန္း ထြက္ ေတာ့မည္။အန္တီႏုလြင္က ဆီလိမ္းေပးတာ မူ ိး မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေပၚတင္ႀကီး ဂြင္းထုေပးပါ ေတာ့သည္။

“ေမာင္ငယ္ ရယ္ သားဟာႀကီးက သိပ္ႀကီး ေတာ့ ကိုင္ရတာ အားရလိုက္တာကြယ္”

“အ..အ..အန္တီ”

ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္ သံဒိုင္ၿပီးလုလုမွာပဲ လူရိပ္တစ္ခုလိုျမင္လိုက္ လို႔ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ခပ္ျမန္ျမန္လွုပ္ရွားေပးေန တဲ့ လက္ကို ရပ္သြားေအာင္ ဖမ္းကိုင္လိုက္ရသည္။အန္တီႏုလြင္လည္း လက္ကစားေပးမွု႔ ကို ခ်က္ခ် င္းရပ္လိုက္ၿပီး သံဒိုင့္လိင္တန္ကို ကိုင္႐ုံသာ ကိုင္ထားေတာ့သည္။

“ေမာင္ငယ္…မင့္အေဖရွိလား”လို႔ ေမးရင္းဝင္ လာတာက ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ဦးသိန္းနိုင္……

“မရွိဘူး ဦးသိန္းနိုင္ ေဖေဖ အျပင္သြားတယ္ ခင္ဗ် “လို႔ သံဒိုင္က ေျဖလိုက္ေပမဲ့ သူကအိမ္ ထဲထိဝင္လာပါေတာ့သည္။ဒါမဲ့ ဦးသိန္းနိုင္က သံဒိုင္ နဲ႔ အန္တီႏုလြင္ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာေတာ့ မလာပါ…ဧည့္ခန္းက ဆက္တီခုံ ေပၚပဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး…

“ေဒၚဝါႏုေရာ ေရာက္ေနတာကို အလည္လာ တာလား”

“ဟုတ္ပါတယ္ ရွင္”လို႔ အန္တီက ေျဖအၿပီးမွာ ပဲ…

“ေမာင္ငယ္…မင့္အေဖက ဘယ္သြားတာလဲ ဘယ္ခ်ိန္မွ ျပန္လာမွာလဲ”

“မသိဘူးခင္ဗ် …အေရးႀကီး ကိစၥရွိရင္လည္း က် ေနာ့္ကို မွာခဲ့လိုက္ပါ”

သံဒိုင္လည္း ျမန္ ျမန္ထျပန္မလားလို႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ့……ဦးသိန္းနိုင္က သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေဆးလိပ္ဘူး ထုတ္ၿပီး ေဆးတစ္လိပ္ မီးေကာက္ညိလိုက္ ေတာ့… သြားၿပီလို႔ သံဒိုင္စိတ္ျပန္ ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့တယ္ …ေဆးလိပ္ေသာက္ ၿပီဆိုမွာေတာ့ ေတာက္ေလ်ာက္ မျပန္တာ ေသခ်ာသြား ၿပီေလ…

“အေရးႀကီးတယ္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေရွ႕ကလမ္းကို လမ္းသစ္ခင္းဖို႔ကိစၥတိုင္ပင္ ရေအာင္လို႔ပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ် …က် ေနာ့္ကိုေတာ့အိမ္အျပန္ ေနာက္က် မယ္လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာဖို႔မွာခဲ့ တယ္ဗ် …မနက္ျဖန္မွဦးသိန္းနိုင္တစ္ေခါက္ လာခဲ့ပါဦးလား…ညေဖေဖျပန္လာရင္လည္း ဦး လာသြားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းက် ေနာ္ ေျပာထားလိုက္ပ့ါမယ္”

သံဒိုင္လည္း ဦးသိန္းနိုင္ႀကီး ျပန္ဖို႔ အေရး ဒုတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္သည္။ ဦးသိန္းနိုင္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေဆးလိပ္သာရွိုက္ေနေတာ့သည္။ေဖေဖ့ဆီလာတာ မရွိပါဘူးလို႔ေျပာၿပီးေနၿပီပဲ သြားေတာ့ေလဗ်ာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ…လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အထူအပါး နားမလည္လိုက္တာ…သံဒိုင့္စိတ္ထဲမွ ဦးသိန္းနိုင္ကိုအတင္းျပန္လႊတ္ေနေတာ့သည္။

ဦးသိန္းနိုင္ကလည္း သံဒိုင္တို႔ အျဖစ္အပ် က္ကို ဘယ္ သိလိမ့္မလဲ သူလာလည္ေနၾကအတိုင္း ေအးေဆးထိုင္ၿပီးမွ ျပန္မဲ့သေဘာ……… အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ ၿပီး ျပဳံးလိုက္ေတာ့သည္။ သံဒိုင့္ ခံစားခ် က္ကို သိတယ္ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ေပါ့…… လက္ကေတာ့သံဒိုင္လိင္တန္ကို မလႊတ္ဘူး ဦးသိန္းနိုင္ကလည္း ဆက္ထိုင္ဦးမွာသိေန ေတာ့…ခုနက အတိုင္းပဲ သံဒိုင္ကို ဂြင္းျပန္ ထုေပးပါေတာ့တယ္။

အသံသိပ္မထြက္ေစ ပဲ တိတ္တိတ္ေလး လုပ္ေပးေတာ့သည္။ သံဒိုင့္မွာ တစ္ဖက္ကေဘာ့ပင္ကိုင္ ေနာက္ တစ္ဖက္က စာရင္းစာအုပ္ကိုင္ၿပီး ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနေပးရသည္။ ဦးသိန္းနိုင္က သူတို႔ဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုလည္း ႏွစ္ေယာက္သားသာမန္ တူယွဥ္တြဲထိုင္ေန ၾကတယ္လို႔ပဲျမင္လိမ့္မည္။

ဒါေပမဲ့ ထိုင္ေနတဲ့သူႏွစ္ဦးရဲ့ စားပြဲကိုအကာ အကြယ္ယူၿပီး လွုပ္ရွားေနမွု႔ကိုျမင္ေတြ႕သြားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္……ဦးသိန္းနိုင္က ဘာစကား မွ မေျပာေသးေတာ့အန္တီကလည္းဘာမွ မေျပာေသးပဲ သံဒိုင္လိင္တန္ႀကီးကိုသာ ကိုင္ၿပီး ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားေပးေနသည္။ ခဏအၾကာမွ……

“ေဒၚဝါႏု…ဦးေမာင္လတ္အေျခအေနကေရာ ဘာမ်ားထူးေသးလဲ”

“ဒီလိုပါပဲရွင္…ထူးၿပီးတိုးတက္လာတာေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး”

“က် ေနာ္တို႔ ဒီကလူေတြက “ေဒၚဝါႏု”ကို ေလးစားေနၾကတာဗ် ”

“ရွင္………”

အန္တီႏုလြင္က ‘ရွင္’ ဆိုၿပီး ပါးစပ္က ထြက္လိုက္သလိုလက္လွုပ္ရွားမွု႔ကလည္း ရပ္သြားပါေတာ့သည္။

“က် ေနာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ေလျဖတ္ထားတဲ့ သူေတြတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္ ေသေတာ့တာ…အျပဳအစုေကာင္းမွပဲ မိုင္ကုန္ ခံရင္ ၂ ႏွစ္စြန္းစြန္းပဲ ေနရတယ္… ေဒၚဝါႏု ျပဳ စုေပးတဲ့ ဦးေမာင္လတ္ႀကီး ေတာ့ ၾကာၿပီဗ် ေနာ္ ေနရပါတယ္…… ဦးေမာင္လတ္ရဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေတြ ပါသလိုလက္ရွိ ေဒၚဝါႏု အျပဳ အစုေကာင္းတာေတြေၾကာင့္လည္း ေနရတာပါ…

ဦးေမာင္လတ္ႀကီးကို ေသေစခ်င္လို႔ ေျပာ တာမဟုတ္ဘူးေနာ္…လူမမာတစ္ေယာက္ ကို ဒီေလာက္ႏွစ္ရွည္လမ်ား မၿငီးေငြ႕ပဲ ျပဳ စုနိုင္တဲ့ ေဒၚဝါႏု အရည္အခ်င္းကို သိ ေစခ် င္လို႔ပါ…ဒါေၾကာင့္လည္းဒီကလူေတြ က ေဒၚဝါႏုကို ေလးစားေနၾကတာ”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ရွင္…ခုလိုသိရလို႔ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္”

အန္တီစကားျပန္ေျပာေပမဲ့ အသံေတြတုန္ ေနသလို မ် က္ႏွာလည္း ပ်က္သြားတယ္လို႔ သံဒိုင္သိလိုက္သည္။သံဒိုင့္ ဟာကိုလည္း လက္က လႊတ္လိုက္သလို လႊတ္လိုက္တဲ့လက္က အနည္းငယ္တုန္ေန ေတာ့သည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ အန္တီႏုလြင္ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားတယ္လို႔သံဒိုင္နားလည္လိုက္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္လို႔ မသိေသးေတာ့ စဥ္းစားေနစဲမွာပဲ…

“အိမ္ကိုဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနၾကပါလား” လို႔ေျပာၿပီးသံဒိုင့္ေမေမလည္းဝင္လာပါေတာ့သည္။

“ေဟာေတာ္!ေမာင္ငယ္က ဧည့္သည္ေတြ ကို ဘာမွခ် မေကၽြးဘူးလား…သားရယ္ ဒီေလာက္ႀကီးေနၿပီ မသိတတ္လိုက္တာ”

“မဟုတ္ဘူး အမ…က် မကမလိုဘူးေျပာလို႔ ေမာင္ငယ္က သြားမယူတာပါ…ျပန္လည္း ျပန္ေတာ့မွာ မလို႔ပါ”

“က် ေနာ္လည္း ခုမွေရာက္လို႔ ထိုင္႐ုံရွိေသး တာပါဗ်ာ”

သံဒိုင္တို႔ စိတ္ေတြမြန္ေနခဲ့ေတာ့ လူမွု႔ေရး ကိုေမ့ေနခဲ့ရသည္။ဘာမွခ် မေကၽြးတဲ့အျပင္ ဦးသိန္းနိုင္ကိုေတာင္ ျမန္ျမန္ျပန္ေစခ် င္ခဲ့ တာမဟုတ္လား……

“ခဏထိုင္ၾကပါဦးလက္ဖက္သုပ္လိုက္ဦးမယ္”

“က်မက ျပန္ေတာ့မွာေနာ္ အမ…ေမာင္ငယ္ အန္တီ့ကို ဟိုဗလာစာရြက္နဲ႔ ေဘာ့ပင္ေပး”

ေမေမက “ေနပါဦး”လို႔ ေျပာၿပီးမီးဖိုခန္းထဲဝင္သြားသည္။သံဒိုင္လည္း အန္တီေတာင္းတာေပးလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က…စာေရးေတာ့သည္။ ညာဘက္လက္နဲ႔ မုန္ညင္းဆီေတြ ကိုင္ခဲ့တာမို႔ စာေရးေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ေရးေနသည္။

အန္တီေရာ မင္းဇင္ေရာ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံး ဘယ္ညာ ႏွစ္ဘက္နဲ႔စာေရးနိုင္သည္။ စာေရးၿပီးေတာ့စာရြက္ေလးေခါက္ၿပီး သံဒိုင့္ကို ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ သံဒိုင့္ အေမကို သြားႏွုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာကာ ဦးသိန္းနိုင္ကိုလည္းႏွုတ္ဆက္ၿပီးအန္တီႏုလြင္ ျပန္သြားပါေတာ့သည္။

သံဒိုင္လည္း အန္တီႏုလြင္ေပးခဲ့တဲ့ စာရြက္ ေခါက္ေလးယူၿပီး သူ႔အခန္းထဲပဲ တန္းဝင္ခဲ့ လိုက္သည္။

“ဘာေတြမ်ား ေရးထားခဲ့တာလည္း ……… အန္တီ ႏုလြင္ရယ္”

……………………………………………………….

💠အခန္း ( ၇ )💠

“ေမာင္ငယ္…သား ထမင္းစားေအာင္ကြာ မင္းမွာလည္း ညေနကတည္းက အခန္းထဲဝင္သြား တယ္ေျပာတယ္ ခုထိထြက္မလာဘူးဘာျဖစ္ေန တာလဲကြ”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး…ေဖေဖ့စာရင္းေတြ လုပ္ၿပီး ေခါင္းေတြကိုက္ေနလို႔အခန္းထဲဝင္လွဲေနတာ”

“ေအးေပါ့ငါ့စာရင္းေတြက ျမန္မာေငြနဲ႔ေတာင္ မဟုတ္ဘူူးနိုင္ငံျခားေဒၚလာနဲ႔လုပ္ငန္းႀကီးလုပ္ ထားတဲ့ စာရင္းေတြဆိုေတာ့ ငါ့သားမွာ ေခါင္း ေတြကိုက္ရၿပီေပါ့…ေနာက္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ကြာ ငါ့သားတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေဖေဖရင္က်ိဳးရခ် ည္ရဲ့ ဟုတ္လား… ငါက အဲလိုေျပာမဲ့ထင္လား… နားစမ္းပါေမာင္ငယ္ရာ…

အဲလိုေတြက ႐ုပ္ရွင္ ေတြ ဗြီဒီယိုေတြထဲမွာပဲေျပာလိမ့္မယ္…ငါေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး ေသာက္ႀကီးေသာက္က် ယ္ကြာ စာရင္းလုပ္လို႔ ေခါင္းကိုက္တယ္တဲ့ ဟုတ္လား မင္းမလုပ္လဲေပးစရာ ရစရာေတြငါအကုန္မွတ္ မိတယ္…”ႏွုတ္တစ္ရာစာတစ္လုံး”ဆိုလို႔ သက္ ေသအေနနဲ႔ေရာ မွတ္ထားတာ…မင္းဒီေန႔လုပ္ တဲ့ စာရင္းေပါင္းျခင္းေလာက္ေတာ့ ငါ့အတြက္ မင့္ဝယ္ထားတဲ့ တြက္စက္ေတာင္ မလိုဘူး”

“ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ…ဟုတ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ”

သံဒိုင္ ရပ္ကြက္ထဲက ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ေျပာတာသာသတိရမိေတာ့သည္။ ဘဲ ဘဲျခင္း ေတာ့ လာႏုမေနနဲ႔ကြာ လြမ္းစရာမရွိဘူး…… မင္းတို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ အိမ္ကေကၽြးဖခင္နဲ႔ ေတာင္ သိပ္အေစးကပ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။

အန္တီႏုလြင္ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာေလးဖတ္ၿပီး စဥ္းစားခန္းဝင္ေနတဲ့သံဒိုင္လည္း ဖခင္ႀကီး နဲ႔ေတြ႕ေလၿပီ။သံဒိုင္ အန္တီျပန္သြားၿပီးဆို အခန္းထဲဝင္ေနလိုက္တာ အခ်ိန္ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္းေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ မိသားစု သုံးေယာက္ ညစာအတူတူစားၿပီးမွ သံဒိုင္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့ျပန္သည္။ထမင္းက မဆာလို႔လားမသိ သိပ္ေတာ့ မစားနိုင္ခဲ့… ေဖေဖကေတာ့ထမင္းစားရင္း ဘာမွဆက္ မေျပာေတာ့ဘူး။

သံဒိုင့္ သူ႔အေဖဆီက အက် င့္ ေကာင္းတစ္ခုေတာ့ မွတ္ယူထားျဖစ္သည္။ သံဒိုင့္အေဖျဖစ္သူကဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဆိုး ေနေန ထမင္းဝိုင္း မွာေတာ့ ဇနီးနဲ႔သားကို ဘာမွ ေျပာေလ့ေျပာထမရွိ…ဆူခ်င္ ပူခ်င္ရင္လည္း ထမင္းစားၿပီးမွ ေျပာေတာ့သည္။ေဒါသေၾကာင့္ ေျပာခ် င္ဆိုခ် င္ေန တာေတာင္ တစ္ပါးသူ ထမင္းစားပ် က္မွာေတြးၿပီး စားၿပီးမွေျပာေပးတဲ့ အေလ့အက် င့္ကို သံဒိုင္သေဘာက် သည္။

ည လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာ့ သံဒိုင္ သြားရဦးမည္…မင္းဇင္ေစာင့္ေနမွာမို႔…အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းအုံးေအာက္က အန္တီႏုလြင္ ဘယ္လက္နဲ႔ ေရးတဲ့ စာေလးျပန္ဖတ္ဖို႔ေကာက္ယူလိုက္သည္။မဖတ္ျဖစ္ေသးပဲစာရြက္ေလးကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး စဥ္းစားခန္းဝင္ေနမိျပန္သည္…

ေန႔ခင္းက အန္တီႏုလြင္ လက္နဲ႔လုပ္ေပးခဲ့တာကို ျပန္ျမင္ေရာင္မိေတာ့လည္း…ေအာက္ကေကာင္က သူလည္းသတိရမိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေအာက္ကေနအသိေပးတယ္မင္းနဲ႔လည္း ခက္ပါတယ္ အငယ္ေကာင္ရယ္တစ္ေယာက္ေကာင္းကိုပဲ သီးသန႔္ ပတ္သက္ခ်င္သူ…

လြယ္တာေတြၾကလည္း မာနႀကီးၿပီးမပတ္သက္မဆက္ႏြယ္ခ် င္နဲ႔ မင္းနဲ႔ေတာ့ ငါပါေသာက္ရွက္ေတြ ကြဲေတာ့မယ္……သံဒိုင္ ဘယ္သူမွ အျပစ္တင္စရာမရွိေတာ့ သူ႔ေမြးရာပါ အငယ္ေကာင္ကိုပဲအျပစ္ပုံခ် မိသည္။

ေရွးအခါကမိဖုရားႀကီး အမတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဆုံးမတဲ့ပုံျပင္ေလးကိုလည္းသတိရမိသည္။ေရေႏြးၾကမ္း အဖန္ရည္က ဘယ္ခြက္ထဲ ထည့္ေသာက္ေသာက္ ဒီအရသာပဲတဲ့လား…ျဖဴ တဲ့ ညိဳတဲ့ မဲတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္လိုမိန္းမနဲ႔လုပ္လုပ္ ၿပီးဆုံး ျခင္းအခန္းေရာက္ရင္ ဒီအရသာ အတူတူပဲတဲ့ လား…

အရည္ထြက္သြားခ်ိန္ ခံစားခ် က္ေတာ့ တူမွာေပါ့ဗ်ာ… မိဖုရားႀကီးေျပာတာမွားတယ္လို႔ငယ္သံဒိုင္ မဆိုလိုဝင့္ပါဘူး……ဒါမဲ့ မိဖုရားႀကီးက အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေနတာမို႔ အမ်ိဳးသားေတြရဲ့စိတ္ခံစားခ် က္ကိုနားလည္မွု႔ ေပးနိုင္စြမ္းငွာမရွိရွာဘူးလို႔ သံဒိုင္ သတ္မွတ္သည္။အတၱမ် ားနဲ႔လူ လို႔ေခၚေဝၚသမုတ္က် ေပမဲ့ျမင္ျမင္သမၽွ လိုခ်င္ေနတဲ့ အတၱႀကီးမွု႔ေတာ့သံဒိုင္မွာ မရွိပါ……

မိမိအႏွစ္သက္ဆုံးမိန္းမနဲ႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါအားရပါးရ အခ် ိန္ၾကာၾကာေအးေအးေဆးေဆးဆက္ဆံလိုက္ရမွ ႏွစ္ေထာင္းအားရမွု႔ ျဖစ္သြားမွာမ်ိဳးကိုသာ လိင္ဆက္ဆံမွုေၾကာင့္ရရွိေသာစစ္မွန္တဲ့အရသာလို႔ သံဒိုင္ သတ္မွတ္နိုင္မည္။မိန္းမပဲ ဟိုဟာပါရင္ၿပီးေနတာပဲ လုပ္ၾကည့္ရင္အတူတူပါပဲ ဟုတ္လား!မတူလို႔ေပါ့ဗ်ာ…တူရင္သံဒိုင္တို႔ဘယ္မွာလာဂ်ီးမ်ားေနလိမ့္မလဲ

မိဖုရားႀကီးတို႔မိန္းမေတြမွာလည္း သံဒိုင္ေျပာတဲ့စိတ္ခံစားခ် က္ရွိပါတယ္…ဟုတ္တယ္မလားအသားညိဳ ေထာင္ေထာင္းေမာင္းေမာင္းမွ အသားျဖဴ ၿပီး ႐ုပ္က သန႔္ေနမွလူကငပိန္ေျခသလုံးကပုေလြရိုးမွ အေသလိုးနိုင္တာ ဘာညာနဲ႔မွေျခေထာက္က ေျခမႀကီး ႀကီးမွ နဲ႔ ေရႊးခ် ယ္ၾက တယ္ မဟုတ္လား…အားလုံးပါတာေတြတူေပမဲ့ mood မတူလို႔ ေရႊးခ် ယ္ရတာေပါ့ဗ်ာ……

ဒါကိုမိဖုရားႀကီးက organsmကေတာ့ အတူတူပါပဲ…organsm တူေပမဲ့ mood မတူဘူးဗ်ာငယ္သံဒိုင္ ဒါမ်ိဳးက် မိဖုရားႀကီးရဲ့ ဆုံးမေျပာၾကားခ်က္ကို အျပည့္အဝ လက္မခံနိုင္ေပ…ေရွးက ေျပာစကားေတြက မွန္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလိုေထာက္ျပခ် င္စရာစကားေတြလည္း ရွိပါသည္။ တစ္ခါသား မင္းဇင္ မႀကိဳ က္ေနတဲ့စကားႏွစ္ခု ကြဲလြဲခ် က္ကိုေတာ့ သံဒိုင္ရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္။

“တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္” နဲ႔

“ေသခ်င္တဲ့ က်ား ေတာေျပာင္း”ဆိုတဲ့ စကားကြဲလြဲခ် က္ကို ဆရာေတြ ရွင္းျပတဲ့အတိုင္း ရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္။ ၁၀ တန္း ရီဇက္ ၾကည့္က်ေတာ့ ဂုဏ္ထူး ၂ ဘာသာပဲ ပါလို႔ ငိုေနတဲ့ေက် ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို…မင္းဇင္က

“ေသာက္!ကေလးမ ကလည္း က် တဲ့သူေတြ ကိုလည္း အားနာပါဦးလား ဟ”လို႔ ေျပာေတာ့

“ဒါေတာ့ကြာသူကဘယ္ေလာက္မွန္းထားမယ္ မွန္းမွ မသိတာသူသြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ လြဲသြားလို႔ ဝမ္းနည္းၿပီး ငိုတာေနမွာေပါ့…… ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျဖလို႔လည္း ရတာ မဟုတ္ ဘူးေလ…ငိုမွာေပါ့ ငိုခန္းက် ပါတယ္ကြ”

“မွန္းထားတာလြဲလို႔မဟုတ္ပဲ ေသာက္ပဲမ်ားၿပီး က် တဲ့သူေတြေရွ႕မွာ ငိုတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေရာ မင္း ဘာေျပာမလဲ သံဒိုင္”

“ဒါေတာ့ မင္းသြားေမးၿပီးမွပဲငါေျပာနိုင္မယ္”လို႔ သံဒိုင္ဘုရေတာ့သည္…ဒါကိုမင္းဇင္ကမေလၽွာ့

“ငိုခ်င္ အိမ္ေရာက္မွ ငို …ဒီမွာ လာမငိုနဲ႔ကြာ အာ႐ုံေနာက္လို႔”

“အမ်ားနဲ႔သက္ဆိုင္ေသာေနရာမွာ မငိုရ ဆိုတဲ့ ဥပေဒေတာ့ ငါလည္း မၾကားဖူးပါဘူး”

“အာကြာ!မင္းကတစ္မ်ိဳး…ေတာ္လိုက္ေတာ့”

သံဒိုင္ ၁၀ တန္း ရီဇက္ၾကည့္တဲေန႔ကို ျပန္မွတ္မိ ၿပီး အဲဒီေန႔ကမင္းဇင္နဲ႔ သံဒိုင္တို႔ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမ ေျပာတာေတြကို သတိရမိသည္။

“ဆရာမ တျပည့္ေတြ ႀကိဳးစားရင္ ဒီထက္ ဂုဏ္ထူးေတြ ပါနိုင္ရဲ့သားနဲ႔ကြယ္ မလုပ္က် ဘူး…ေအးဆိုးေလးေတြ…ကဲ ခုအမွတ္စာရင္း ထြက္လာရင္ ဘယ္ေက် ာင္းတက္ၿပီးဘာေတြ လုပ္ၾကမွာလဲ”

သံဒိုင္ကလက္ခေလးပိုက္ၿပီးမွုလတန္းကေလး တစ္ေယာက္လို “သားက ဆရာဝန္ႀကီးလုပ္မွာ အင္ဂ် င္နီယာႀကီးလုပ္မွာပါခ်ာမ”လို႔ေနာက္ၿပီး ေျပာေတာ့ ဆရာမက…

“ဒီတစ္သက္ေတာ့ မေမၽွ ာ္ေတာ့နဲ႔ ေမာင္သံဒိုင္ ေရ…သားတို႔အမွတ္ေတြ မွီမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေနာင္တစ္ေခာတ္ကေလးေတြက် ပညာေရး စနစ္ေျပာင္းရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”

လို႔ဆရာမကသံဒိုင္ေနာက္ေျပာမွန္းသိေပမဲ့မလုပ္ ခဲ့တဲ့ ခ် စ္တျပည့္ေတြမို႔ ဂ႐ုဏာေဒါေသာ နဲ႔ ေကာေတာ့သည္။အဲမွာမွ မင္းဇင္က ဝင္၍……

“မလိုခ်င္လို႔ လႊတ္ခ် ခဲ့တာပါ တီျခယ္ရယ္”

လို႔ ေျပာေတာ့ဆရာမကမင္းဇင္ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ ေခါက္ၿပီး…

“ငါက အမွတ္ကမွီတယ္ ဝါသနာမပါလို႔ မလုပ္ တာကို လိုခ် င္တာဟဲ့…အမွတ္လည္း မမွီပဲနဲ႔ မလိုခ် င္လို႔ မလုပ္ခဲ့တာမ်ိဳး ေျပာတာလက္မခံ ဘူး”ဟု ျပန္ဆုံးမေတာ့သည္။

“မလိုခ် င္လို႔ လႊတ္ခ် ခဲ့တယ္”ဆိုတဲ့ စကားကသံဒိုင္ေျပာတာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ မင္းဇင္ေျပာတာကပိုလိုက္ဖက္တယ္လို႔ေျပာရမည္။ငယ္သံဒိုင္လည္း

ဒီၿမိဳ႕ကေက်ာင္းမွာေတာ့ ဘာဆိုလားအမည္ေပါက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ…ဒါမဲ့သံဒိုင္တို႔ အရင္ေရာ အခုေရာမွာေတာ့ ဘာသာစုံ ပါဖို႔ကေတာ့ လုံးဝမျဖစ္နိုင္ပါ။သင္ၾကားျပသတဲ့ ဆရာမ်ားလိုအပ္ခ် က္ေၾကာင့္လား ေမးရင္ေတာ့လည္း သံဒိုင္မေျဖတတ္ပါ။လြယ္တာကေတာ့ ေတာ့္ေတာ့္ကို မလြယ္ကူပါ။

ႀကိဳးစားပါတယ္ စာေတာ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမသႏၲာ ေတာင္ဂုဏ္ထူး ေလးခုပဲပါသည္။ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြမွာ ဘာသာစုံပါတဲ့ ေက် ာင္းသား ေက် ာင္းသူေတြအမ်ားႀကီးထြက္ေပၚရေပမဲ့ သံဒိုင္တို႔ နယ္ၿမိဳ႕ေလးက ေက်ာင္းမွာေတာ့ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရင္ပဲ လူေတာ္စာရင္းဝင္ေနပါၿပီ။

မင္းဇင္လတ္က”မလိုခ်င္လို႔ လႊတ္ခ် ခဲ့တယ္” ေျပာတာကေတာ့ တကယ္အမွန္ပါ…သူအေနနဲ႔ရန္ကုန္မွာေနခြင့္ရတာေတာင္ နယ္မွာပဲ လာေနခဲ့သူမို႔ သူေျပာတာက ပိုလိုက္ဖက္တယ္လို႔သံဒိုင္ သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။သံဒိုင္ကလည္းစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး မညံ့ ေပမဲ့ နယ္မွာပဲေနခြင့္ရတဲ့ ေက် ာင္းသားတစ္ေယာက္မို႔သံဒိုင္ေျပာရင္စကားႀကီး စကားက်ယ္ေျပာရာက် လိမ့္မည္။

မင္းဇင္လတ္ကလည္း စာေတြ နားလည္ေသာ္လည္း ဂုဏ္ထူးတစ္ခုနဲ႔ပဲေအာင္႐ုံေျဖမယ္ သားႀကီးလို႔တိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ဒါေၾကာင့္လည္းဆရာမကေကာသည္ ကိုယ့္တျပည့္ေတြကိုအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေစခ် င္တာဆရာ ဆရာမတိုင္းရဲ့ေစတနာဆိုတာသိေသာ္လည္း သံဒိုင္နဲ႔မင္းဇင္က မလုပ္ခဲ့။

ဆရာမက ျမသႏၲာလို သံဒိုင္တို႔ကို ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားပါေစခ်င္ခဲ့တာ…ခု ျမသႏၲာလည္းအမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ေပမဲ့ သံဒိုင္တို႔နဲ႔အတူ ရိုးရိုးေက်ာင္း ပဲတက္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ သူ႔အိမ္အေျခအေနအရ လည္း ညီမႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာမို႔ အလုပ္ရသြားလို႔ တစ္ျခား အေဝး တစ္ေနရာကို သြားရမွာ ဆိုရင္အခက္အခဲျဖစ္မွာေသခ်ာသည္ ။

အိမ္မွာဖြင့္ထားတဲ့ စတိုးဆိုင္ႀကီးကလည္း အရမ္းေအာင္ျမင္တာမို႔ မိဘေတြ ကလည္း အသက္ႀကီး လုပ္မဲ့သူက ျမသႏၲာတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္သာဒါေၾကာင့္ ျမသႏၲာလည္း ငယ္သံဒိုင္တို႔နဲ႔ အတူရိုးရိုးဘြဲ႕တစ္ခုပဲ ယူဖို႔ေက်ာင္း အတူတူတက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

သံဒိုင္ ျမသႏၲာကို တန္ဖိုးထားခ်စ္တာေတာ့ ေသခ် ာသည္။ အေပ်ာ္အပါး တြဲခဲ့ျခင္းမ်ိဳးလုံးဝ မဟုတ္ခဲ့…ႏွစ္ ေယာက္တည္းေတြ႕ျဖစ္တဲ့ အခါမိူးေတြမွာ သံဒိုင္စိတ္ဆႏၵရွိလၽွင္လိုက္ေလ်ာေပးဖို႔ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနတာေတြ သံဒိုင္ သိပါသည္။ ျမသႏၲာ သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ခ် စ္ တယ္ဆိုတာလည္း သံဒိုင္ခံစားမိ သိသည္။ သံဒိုင္ စဥ္းစားမိသြားေတာ့ ေက် ာင္းေပၚမွာသြားခဲ့ လာခဲ့ ေျပာခဲ့ ဆိုခဲ့တာေတြကို သတိရမိ ျပန္သည္…………

“ေမာင္…သႏၲာေလ ေမာင္နဲ႔လက္ထပ္ၿပီးရင္ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးေမြးခ် င္တယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သႏၲာ”

“သႏၲာတို႔မွာလည္း ညီမႏွစ္ေယာက္တည္း ေမာင့္မွာလည္းတစ္ေယာက္တည္းမို႔ လူနည္း ေနသလားလို႔ပါ”

“ေမာင္က အဲလို႔မထင္လိုက္ဘူး”

“အန္!ေမာင္က ဘယ္လိုထင္လိုက္လို႔လဲ”

“လက္ထပ္ၿပီးရင္ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေမြး ခ် င္တယ္ဆိုေတာ့ ခုကတည္းက ဟိုဟာကို ႀကိဳးစားၾကည့္ေအာင္လို႔ ေျပာမယ္ထင္သြား တာေလ…”

“ေမာင္သိပ္လည္တယ္…လိုရာပဲ ဇြတ္ေတြးေန တာေပါ့ ဟလား”

“မဟုတ္ရပါကြာသႏၲာက ကေလးေမြးခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးျဖစ္သြားရတာပါ”

“ေမာင့္ ဆႏၵရွိရင္ သႏၲာမျငင္းပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး သားပဲေလ ေမာင္ရယ္”

သူ႔ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ျမသႏၲာ ကို သံဒိုင္ျမတ္နိုးစြာ ေထြးေပြ႕မိသြားသည္။ ပါးႏွစ္ဖက္ကိုလည္းနမ္းလိုက္မိသြားသည္။နမ္း ၿပီးမွ ခ် စ္သူရဲ့ မ် က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ…

“သႏၲာက မ် က္လုံးေတြ သိပ္လွတယ္ေနာ္… ၾကည့္လိုက္ရင္ အရည္ေလးေတြ လဲ့ေနတယ္ ေမာင့္ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေလးေတြကလည္း သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္”

“ေမာင့္ကိုသိပ္ခ် စ္လို႔ ခ် စ္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ တာကို ေမာင္ရဲ့”

“ဟုတ္လား…ေမာင့္ကို ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ခ်စ္ေနတာလဲ”

“မူလတန္း ကတည္းက”

“ဟာ!ဟား ဟား ဟား”

ခ် စ္သူကတစ္ခါတစ္ရံအတည္ေပါက္နဲ႔ ဟာသ ေလးေတြလည္း ေျပာတတ္သူ…

“အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခင္ကတည္းက ေမာင့္ကို သႏၲာစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္ထင္တယ္။ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းကတစ္ခန္းတည္း အတူ တူေနခဲ့ရတယ္…အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္ ေတာ့ ေမာင္ ေက်ာင္းပ်က္တဲ့ ရက္ေတြမွာ ေတာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းမလာပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတတ္လာၿပီ…အထက္တန္းမွာမွ ေမာင္ ေက်ာင္းပ် က္တဲ့ ရက္ေတြ စာအုပ္မွာခ် ေရးၿပီး မွတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္…ေျပာျပရဦးမလား ေမာင္”

“အင္း…သႏၲာက စာပဲႀကိဳ းစားေနတာလို႔ပဲ ေမာင္က ထင္ခဲ့တာ”

“စာလည္း လုပ္ရတာေပါ့…ဒါေတြ ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး…ေမာင္လည္း ခု သႏၲာနဲ႔ ခ် စ္သူ ေတြ ျဖစ္လို႔သာ သိခြင့္ရတာ”

“ေျပာပါဦး ေမာင့္ရဲ့ ေက်ာင္းပ် က္ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”

“၉ တန္းႏွစ္က စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံး ေမာင္ ေက်ာင္း ၃ ရက္ ပဲ ပ်က္ခဲ့တယ္…၁၀ တန္းႏွစ္ က်ေတာ့ ၈ရက္ေတာင္ပ်က္ခဲ့တယ္… တစ္ကယ္စာလုပ္ရမဲ့ ႏွစ္က် မွ ေက်ာင္းပ်က္ ရက္က ပိုမ်ားေနတယ္ ဟြင္း…”

“ဟာ…သႏၲာ မွတ္မိသားပဲ ေက်ာင္းဘယ္ႏွစ္ ရက္ပ်က္ခဲ့လည္း ေမာင္ သတိမထားမိဘူး ရယ္”

“ဘယ္သတိထားမိမွာလည္းဆရာႀကီးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းစာအျပင္ အျပင္ကစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး အႀကီးႀကီးေတြ ေတြးေနၾကၿပီေလ…ဒီက မိသႏၲာတို႔ဆို မွတ္မိရဲ့လားလို႔ေတာင္ ေမး ယူရမယ္ေနာ္…”

“အဲေလာက္ႀကီးေတာင္လား ကြာ”

“ေမာင့္ကို သႏၲာမွတ္မိေသးတယ္……၁၀ တန္း တုန္းက သခၤ်ာခ်ိန္မွာ ဆရာမက ေရွ႕ကရွင္း ျပတုန္းက ေသခ်ာမွတ္တယ္ေသခ်ာျပန္ေျပာ ေပးတယ္နားလည္လားေမးေတာ့လည္း နား လည္တယ္ေျပာတယ္ ျပန္ရွင္းျပပါဆိုလည္း ရွင္းျပေပးတယ္……ဆရာမက

“ငယ္သံဒိုင္ ေတာ္တယ္ကြယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ ေမာင္က အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ေျပာတာ ေလး မွတ္မိတယ္……

“ဟုတ္…ဆရာမပုစၧာက သိပ္မခက္ပါဘူး… က် ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ မရွင္းၿပီး သိခ်င္ေနတာ ကို ဘယ္မွာရွာဖတ္ရမလဲမသိေနတာ ခက္ ေနတာ ဆရာမ”

“ဘာမ်ားလဲကြယ္”

“ကုန္းေဘာင္ေခာတ္က ဘုရင္ မိဖုရား …… နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားေတြ အီးအီးကုန္း တဲ့ကိစၥ ဘယ္လိုသိရနိုင္မလဲဘယ္စာအုပ္မွာ္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ရွိနိုင္မလဲ မသိေနတာပါ”

“ဆရာမမိတ္ေဆြ သမိုင္းဆရာတစ္ေယာက္ကို ေမးထားလိုက္မယ္ေလ”

“ဟုတ္ ဆရာမ…ဒုကၡမ်ားမယ္ဆိုရင္လည္း မေမးေပးပါနဲ႔ ဆရာမ…က် ေနာ့္ဆရာပဲ ေမး လိုက္ပါ့မယ္ခဗ်ာ့”

“သား ၁၀တန္းေနာ္သင္ခန္းစာေတြကိုပဲ အာ႐ုံ စိုက္သင့္တယ္လို႔ ဆရာမျမင္တယ္ကြယ္”

“စိတ္ခ် ပါ ဆရာမ က် ေနာ္ ေအာင္ေစရမယ္”

“ေအးပါကြယ္”………………………

“ေမာင္ကေလဘာမွမဆိုင္ပဲနဲ႔ဘာေတြေျပာမွန္း လဲ မသိဘူးလို႔”

“ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတာ ကိုယ္ေတြးတယ္ ေလ့လာတယ္ေလ…ဘာျဖစ္ခ် င္တာ ညာျဖစ္ခ်င္ တာ ရည္ရြယ္ခ် က္မွ မရွိတာကိုး”

“ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစာဆရာနဲ႔ ဆရာတျပည့္ေတြ သိပ္တြဲက် တယ္ေနာ္…လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ရတာနဲ႔ ဘာနဲ႔”

“ဆရာ့ကိုၿမိဳ႕ကလူႀကီးေတြကေတာ့သိပ္မႀကိဳက္ၾကဘူး…ကိုယ့္တို႔ကေတာ့ ဆရာမွ ဆရာပဲ ဆရာက ေတာ္ပါတယ္… မင္းဇင္ကိုေျပာျပတာ ဆိုရင္ ခုထိမွတ္မိေသးတယ္… မင္းဇင္က ေဘာလုံးပြဲကလည္း ၾကည့္ခ်င္ စာကလည္း က် က္ခ် င္ မနက္က် ရင္ ေက်ာင္းကလည္းမ ပ် က္ခ် င္ဆိုေတာ့ဆရာေရွ႕မွာသြားေျပာမိတာ ဆရာက…

“ဒီမွာ…မင္းဇင္လတ္ ဆရာေျပာမယ္…ဘဝ အ တြက္ ဘယ္ဟာကပိုအေရးႀကီးလဲအရင္ၾကည့္ လိုက္ အေရးႀကီးတဲ့ဟာကို ဦးစားေပးလိုက္… အေရးႀကီးတဲ့ဟာကိုလည္း လုပ္ခ် င္တယ္… ဝါသနာပါတာေလးကိုလည္းမစြန႔္လႊတ္နိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ လူအပင္ပန္းခံေလကြာ…တစ္ည အိပ္ေရးပ်က္တာနဲ႔ေတာ့ ေသမသြားနိုင္ဘူးလို႔ ဆရာ ျမင္တယ္…ဆရာက ဘယ္လိုလုပ္ပါလို႔ မေျပာပါဘူး မင္းကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္ၿပီးလုပ္… မင္းဆုံးျဖတ္လုပ္တာေတြက မွားရင္လည္းမင္း ပဲခံရမွာ…မွန္ရင္လည္း မင္းပဲစံရမွာ”…………

“ဆရာကဒါပဲေျပာတယ္သႏၲာ လုပ္ရပ္အတြက္ ေတာ့ မိမိဘာသူ ဆုံးျဖတ္ပဲ”

“ဆရာ့ကို သႏၲာလည္းေလးစားတယ္…စာသင္ ေကာင္းသလိုစကားေျပာလည္းေကာင္းတယ္ ေမာင္တို႔ အျပာစာအုပ္ေတြဖတ္ေနၾကတာကို လည္းသိသိနဲ႔ မဆူဘူးေနာ္…အတန္းေရွ႕မွာ ေျပာေတာ့ ေမာင္ လည္း ထေျပာလိုက္တာ မွတ္မိရဲ့လား…”

“မွတ္မိတာေပါ့ကြာ”………

“ငါ့တျပည့္ေက်ာင္းသားေတြ ဟိုစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနၾကၿပီေနာ္…ေက်ာင္းသူေတြ ေရွ႕မွာပဲ တစ္ခါတည္းေျပာမယ္ကြာ…ဖတ္ပါ ဖတ္ၾကပါ ဆရာကမဖတ္နဲ႔ေျပာလည္းမင္းတို႔ရေအာင္ရွာ ဖတ္ၾကမွာပါ…ဒါမဲ့ မင္းတို႔ေက်ာင္းသားရဲ့ တာဝန္ေတြလည္းမေမ့ၾကနဲ႔ဦးလို႔ေတာ့ သတိ ေပးခ် င္တယ္…စာဖတ္ျခင္း ဓေလ့ စြဲသြားတာ မ်ိဳးျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ႀကီးသည္အထိ ေကာင္းတာေပါ့………

စာဖတ္သမားေတြကလည္း ဝါသနာပါသြားၿပီ ဆိုရင္ လိုင္းတစ္လိုင္းထဲမွာပဲ နစ္မေနပါဘူး ေကာင္းနိုးရာရာေတြကို အလိုလိုရွာဖတ္ၾကပါ တယ္။တစ္ခါ အစုံဖတ္ၾကည့္ၿပီးမွ ဘယ္ဟာပဲ ဖတ္ေတာ့မယ္ ဖတ္သင့္တယ္ဆိုၿပီး ေရႊးခ်ယ္ သြားၾကျပန္တယ္……အဲေတာ့ ဖတ္ၾကကြာ ဆရာေျပာတာလည္း မေမ့ၾကနဲ႔ေပါ့”

“ဒီစာအုပ္ေတြကစိတ္ကို ထႂကြဖို႔ လွုံေဆာ္ေပး ယုံ သက္သက္ပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္ခင္ဗ် ”

“ဟုတ္တယ္ေလေမာင္သံဒိုင္ရဲ့ ငါကေရာ ဘာ ေျပာေနလို႔လဲ”

“လူငယ္တစ္ေယာက္ အသက္ ၁၆ /၁၇ အရြယ္ မွာ ဒီစာအုပ္မ်ိဳး ဖတ္တယ္။အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ လည္း ဒီစာအုပ္ပဲ…အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာလဲ ဒီစာအုပ္ပဲ ဖတ္တာမ်ိဳးၾက ဘယ္လိုေျပာမလဲ ဆရာ…”

“လူတစ္ေယာက္ဟာတကယ္စာဖတ္ဝါသနာပါ သြားရင္ငါ့တျပည့္ေျပာတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးးရွားပါတယ္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒါခ် ည္းပဲမဖတ္ခ် င္တာ ေသ ခ်ာပါတယ္…ဒါမွ ဒါပဲ ဒီစာအုပ္ပဲဖတ္ခ် င္တယ္ ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးက် ေတာ့ ေနခဲ့လိုက္ေတာ့ေလ သူ႔အတြက္ဆရာတို႔ဆက္ေျပာစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး”

“ငါတျပည့္ ေမာင္သံဒိုင္ကိုဆက္ေျပာခ် င္ေသးတယ္…ေမာင္မင္းဇင္နဲ႔ ဟိုေန႔က တစ္ခ်ိဳ႕ေရွး ျမန္မာစကားပုံေတြ ေသာက္တစ္လြဲပါကြာလို႔ ေျပာေနတာ ဆရာ ၾကားလိုက္တယ္။အေတြး ေတြမွာ ေခာတ္ကာလအခ်ိန္ ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ၿပီး ေတြးပါ…… မိမိဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးေကာင္းသေလာက္ စကားတိုင္းကို ကပ္ေျပာလို႔ရတယ္ ဆန႔္က် င္ လို႔ရတယ္…ဆန႔္က် င္ဘက္ေတြေတြးလြန္းၿပီး လည္းအမွန္တရားနဲ႔ေဝးကြာသြားတတ္တယ္”

“ဆရာ့ကိုေတာ့တစ္သက္လုံးေမ့လို႔ရမွာမဟုတ္ ပါဘူး သႏၲာရယ္……ဒါနဲ႔ ဟိုေန႔က ေမာင္ေပး လိုက္တဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေရာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ လား”

“စာအုပ္က ေသးေသးေလးေတြကိုဖတ္ၿပီးပါၿပီ”

“ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ သႏၲာ”

“အမွန္တိုင္းပဲ ေျပာမယ္ေနာ္ ေမာင္”

“အင္း!”

“ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ဘူး…ေရးတဲ့စာလုံးေတြ ၾကမ္း လို႔ ဆက္ေတာင္ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး…ေမာင္ ေပးလိုက္တာမို႔ ႏွစ္ခုလုံးေတာ့ ၿပီးေအာင္ ဖတ္လိုက္ပါတယ္…စိတ္မွာ ဘာမွာမက်န္ဘူး…… ဘာမွလည္း မေပးဘူး”

“လွုံေဆာ္မွု႔ စာပါဆို ဘာေပးရမွာလဲကြာ”

“တစ္ခုခုေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီးလွုံေဆာ္ရင္ ပိုမေကာင္း ဘူးလား ေမာင္ရဲ့”………

ဒင္…ဒင္…ဒင္…တိုင္ကပ္နာရီရဲ့ ည ၉ နာရီရွိေၾကာင္း အခ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အသံၾကားလိုက္မွ သံဒိုင္ ေတြးလက္စ အေတြးေတြ ရပ္သြားေတာ့သည္။ မင္းဇင္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာလည္း သတိရမိသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့မင္းဇင္က စနိုးလို႔သူေခၚတဲ့ ႏွင္းလဲ့ျဖဴ ေလးနဲ႔ စကားေျပာေနၿပီ။

“sorry! သားႀကီး ငါေနာက္က် သြားတယ္”

“ရပါတယ္ကြာ…ဒီမွာေတာ့ ၾကက္ဥ သုံးလုံးစားၿပီးသြားတဲ့အျပင္ မုန႔္တစ္ခုပါ ကုန္သြားၿပီ……”

“ေအးကြာ အေတြးေတြ လြန္သြားလို႔ နာရီက အသံၾကားလိုက္မွ သားႀကီးတဲ့ ခ်ိန္းထားတာ သတိရလိုက္တယ္”

“ဘာေတြမ်ား ေတြးေနခဲ့တာလဲ”

“အငယ္မလက္ဖက္ရည္ယူခဲ့ေတာ့ကိုငယ္တို႔ စကားေျပာလိုက္ဦးမယ္ေနာ္”

“ဟုတ္”

ႏွင္းလဲ့ျဖဴ အနားကထြက္သြားေတာ့မွ သံဒိုင္က

“ျမသႏၲာ အေၾကာင္းစဥ္းစားေနမိတာ ၿပီးေတာ့ အရင္ကေျပာခဲ့တာေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိ ေနတာပါကြာ”

“ျပန္သတိရေနတာလား…မနက္ပိုင္းက ငါေဈး သြားေတာ့ သူနဲ႔ေဈ းမွာေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္ သူတို႔ဆိုင္ကေန ေဖာက္သည္ျပန္ယူတဲ့ဆိုင္ကို ပစၥည္းလာပို႔တာနဲ႔တူတယ္…ငါကလည္း မင္းနဲ႔ ျပတ္တဲ့ ကိစၥမွာ သူ႔အေနအထားကို ငါ့ကိုယ္ တိုင္သိခ် င္တာနဲ႔ ဇြတ္ႏွုတ္ဆက္လိုက္ၿပီး…”

“မင္းက ဘာကိုသိခ် င္ေနတာလဲ သားႀကီး”

“သူ မင့္အေပၚစိတ္နာသြားၿပီလား စိတ္ကုန္ သြားၿပီလား…ကိုသိခ် င္တာ တစ္ျခားဘာရည္ ရြယ္ခ်က္မွ မပါဘူး သားႀကီး”

“အဲဒီေတာ့”လို႔သံဒိုင္စကားေထာက္လိုက္ေပး လိုက္ေတာ့……

“ငါလည္း ေက်ာင္းကိစၥေလးနည္းနည္းပါးပါး ေျပာ……မေန႔ညကေတာင္ သံဒိုင္နဲ႔လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာအေၾကႀကီးထိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္လို႔ အင္ထိုလ္ဝင္လိုက္တယ္ ၿပီးမွ သူ႔မ်က္ႏွာရဲ့ အမွုအရာအေျပာင္းအလဲ ေတြကို တစ္ခ် က္ေလ့ၾကည့္ေနတာေပါ့…… သူက ငါ့စကားထဲမွာ သံဒိုင္လို႔ နာမည္ေလး ပါလိုက္႐ုံ ရွိေသးတယ္…နည္းနည္းပဲျဖစ္သြား တဲ့ စိတ္လွုပ္ရွားမွု႔ေလး ငါေတြ႕လိုက္ရတယ္…

စကၠန႔္ပိုင္းေလးပဲေနာ္ မၾကာလိုက္ဘူး ငါက ဒါကို ေတြ႕ခ် င္ေနလို႔ ေသခ် ာေလ့ ေနတာမို႔ သတိထားမိလိုက္တာ…သူက ဘာေတြေျပာ ျဖစ္လို႔လဲ ဘာလဲညာလဲ ဆက္မေမးဘူးကြ… ဟုတ္လားလို႔ ေျပာၿပီး…ရန္ကုန္ သၾကၤန္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဆို…ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ့လား လို႔ ငါ့ကိုျပန္ေမးတယ္…

ဒီေလာက္ဆိုမင္းဇင္လတ္ က သေဘာေပါက္ၿပီေလ…မင့္အေၾကာင္းေျပာ ဖို႔မလိုဘူးလို႔မေျပာပဲ စကားလမ္းေၾကာင္း လြဲွ ေပးလိုက္တာ……သိသာပါတယ္။ဒါမဲ့ မင့္ကို သူ စိတ္မနာဘူး ငါရဲရဲေျပာရဲတယ္…… မင္း သူ႔ကိုျဖတ္လိုက္တာေတာ့ နားမလည္နိုင္ ပဲ အေၾကာင္းျပခ် က္ ရွာမေတြ႕ေနတာလို႔ပဲ ငါျမင္တယ္ သားႀကီး……ေအးေလ သူလည္း မသိသလို ငါကိုယ္တိုင္လဲ မသိဘူးေလ……”

ေနာက္ဆုံးေျပာလိုက္တဲ့မင္းဇင္ရဲ့ စကားထဲမွာ သူလည္း ဘာမွမသိေနရတာကို မေက် နပ္သံ ေလး ထည့္ေျပာလိုက္တယ္လို႔ သံဒိုင္ သတိျပဳ လိုက္ရသည္။မင္းဇင္လည္း သံဒိုင္နဲ႔ဒီေလာက္ ႀကီးေပါင္းလာၿပီးမွ……မင္းဇင္ရဲ့မေက် နပ္တာကို သိေနေသာ္လည္း တစ္ျခားကိစၥေတြလို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလို႔ မရတာေၾကာင့္လည္း သံဒိုင္မွာအခက္အခဲျဖစ္ေနရသည္။

ခု ညေတာ့ ျမသႏၲာကို ဘာလို႔ျဖတ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာကို ေတာ့ေျပာျပေတာ့မည္လို႔ သံဒိုင္ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ရယ္ဆိုတာ ထက္သံဒိုင္လိုခ် င္တဲ့လိင္ပါတနာတစ္ေယာက္ ရဲ့ ပုံစံကို မင္းဇင္ နားလည္ေစ့ခ် င္………… သံဒိုင္ ေဘးက ဝိုင္းေတြကို တစ္ခ် က္ၾကည့္ လိုက္ၿပီး အသံ တိုးတိုးျဖင့္…………

“သားႀကီးက ျမသႏၲာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ငါ့ကို အဆုံးစြန္ထိ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္ေနာ္”

“ေအးေလ…ဘာျဖစ္လဲမင္းေတာင္းရင္သူမျငင္း ပါဘူး သံဒိုင္ရ”

“သိပါတယ္…သိပ္ကိုသိတာေပါ့ကြာ…… သႏၲာကို ငါခ်စ္ပါတယ္ မင္းဇင္……ဒါမဲ့ သူ႔ကို လိင္ကိစၥ ဆက္ဆံလိုစိတ္ ငါမွာ မရွိဘူး…”

“ဘာ!”

…………………………………………………………

💠အခန္း ( ၈ )💠

သံဒိုင္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ မင္းဇင္အံ့ၾသသြားလားေတာ့မသိ… ‘ဘာ’ဆိုတဲ့ အသံက လိုတာထက္ပိုက် ယ္သြား သေရာင္……

“ငါမင္းနဲ႔ တြဲေနတာ ၾကာပါၿပီကြာ မင္း အပုန္း တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူးကြ”

“ဟာ!မင္းက ေသာက္တလြဲေတြးေနျပန္ၿပီ”

“မသိဘူးေလကြာ မင္းေျပာတဲ့စကားလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ပါဦး သားရယ္”

“ေနပါကြာ…ငါေျပာျပတာ ေအးေဆးနားေထာင္စမ္းပါ…ျမသႏၲာရဲ့ မ် က္ႏွာေလးကတကယ္ကိုစြဲေဆာင္မွု႔အျပည့္ရွိပါတယ္ငါ့သေဘာက်တာ သူ႔ရဲ့မ်က္လုံးေတြ…သိပ္ျဖဴစင္တယ္ မင္းဇင္ရမ်က္ႏွာေလးပဲ လွလို႔ ငါခ် စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္…သူ႔စိတ္ေနစိတ္ထားကိုလည္းခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးမွ ပိုသိလာရေတာ့ ပိုခ် စ္ခဲ့မိပါတယ္…’အေရးမပါတာေတြကို အရာကို မသြင္းတဲ့သူ’သူနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘူးဆိုတဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြကိုမိန္းမ

တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး စပ္စုတာေတြ ေနရာစုံလိုက္ပါခ် င္တာမ်ိဳးေတြ သူမွာလုံးဝ မရွိဘူး…အဲေလာက္ႀကီးထိသိလို႔ ခ် စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ေပမဲ့ကိုယ္ခ် စ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့အေလ့အထေတြအခ် က္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာေတြ႕ရေတာ့ သိပ္ေက် နပ္တယ္။

ဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စကားေတြ ရႊန္းရႊန္းေဝေနေအာင္ ေျပာတတ္ၿပီး ငါက သူမဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းေတြေျပာျပေနရင္ တကယ့္ပုံေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာေရာက္ေနတဲ့ပုံျပင္ နားေထာင္ရတာ သိပ္ႀကိဳ က္တဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ………ၿပီးေတာ့..သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ…သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြက ရယ္လိုက္လို႔ ေကြးညႊတ္သြားပုံက သိပ္ကဗ်ာဆန္တယ္ မင္းဇင္”

“မွန္တယ္ထား…မင္းစကားေျပာတာေတာ့ သိပ္ စာ မဆန္နဲ႔ သံဒိုင္ရာ…ရိုးရိုးပဲေျပာ ဟလား”

“ရိုးရွင္းတဲ့စကားလုံးေတြနဲ႔ဆို မင္းသိပ္မျမင္ တတ္ဘူးလားလို႔ပါ…ေနာက္တာပါ ငါ ဘာေတြ မ်ား အဆန္းထြင္ၿပီး ေျပာေနလို႔လဲ သုံးေနက် ပုံမွန္ပါပဲကြာ”

“ေအးပါေလမင္းက စကားေျပာရင္ မာန္ပါတတ္ လို႔ပါ ဆက္ပါ ဆက္ပါ”

“သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြက ရယ္လိုက္ရင္လွေပမဲ့ မရယ္ပဲ ပုံမွန္ ႏွုတ္ခမ္းေစ့ထားရင္က် ခပ္တင္း တင္းျဖစ္ေနတာ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းရဲ့အားနည္းခ် က္ တစ္ခုလိုျဖစ္သြားရတယ္…ႏွုတ္ခမ္းေစ့ထားရင္ ခပ္မိန႔္မိန႔္ခပ္တင္းတင္းဆိုေတာ့ မာနႀကီးတယ္ ဘာညာျဖစ္ကုန္တာေပါ့……တစ္ခူ ိ့လူေတြက် ေတာ့ မရယ္ပဲနဲ႔ေတာင္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေပါက္ပုံက ျပဳံးေနေတာ့ သေဘာေကာင္းတယ္နဲ႔ ခင္တဲ့ မင္တဲ့သူ ေပါတာ မင္းလည္းေတြ႕ဖူူးမွာပါ”

“အင္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္…ငါက မင့္ထက္ေကာင္မ ေလးေတြ အမ် ားႀကီးတြဲဖူးေပမဲ့ မင္းလိုေတာ့ တစ္ခ် က္ျခင္းလိုက္ၾကည့္ၿပီး မဖီးလ္ဖူးေသး”

“ဒါေတာ့ ဘယ္တူမလဲကြ…မင္းက မင္းဝါသနာ ပါတဲ့ ကိစၥနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အရာေတြပဲ ၾကည့္တာ မလား…”

“မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေကာင္မေလးေတြ မ် က္ႏွာ ျပင္ေပၚက အရာေတြရဲ့ တစ္ခ် က္ျခင္းကို မၾကည့္ခဲ့ေပမဲ့ အားလုံးေပါင္းလိုက္ရင္…… ဒီေကာင္မေလး လွတယ္ မလွတယ္ေလာက္ ေတာ့ သိပါတယ္”

“ဒါဆို မင္းနဲ႔ျဖစ္ခဲ့တဲ Eေမဂ်ာက ‘ျမတ္နိုးအိမ္’ ကို မွတ္မိလား…သူ႔မ် က္ႏွာေပၚက အရာေတြ တစ္ခုျခင္း ေပါင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လွသလား လွတယ္လို႔ထင္လားလွတယ္ထင္ၿပီးျဖစ္သြား တာလား တစ္ခ်က္ေျပာျပ”

“လွပါတယ္ကြ …အန္!မလွဘူးလို႔ပဲေျပာရမယ္.. နည္းနည္းေတာ့လွတယ္ သိပ္ေတာ့မလွဘူးကြ မင္းေမးမွ ဘယ္လိုေျပာရလဲကြာ…ေတာက္! အယ္!လွတယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရေပမဲ့ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ အထဲေတာ့ မပါတာေသခ် ာတယ္…အယ္ Ok အဲလိုေျပာရမယ္…… “ျမတ္နိုးအိမ္”က လွတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေပမဲ့ ႐ုပ္ဆိုးသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး… သံဒိုင္ရာ အယ္လဲ့! ဟုတ္တယ္ဟုတ္”

“စကားလုံးေတြ သိပ္ရွုပ္ေထြးလြန္းတယ္ သား”

“အဲလိုေတာ့ မေျပာနဲ႔ေလ…မင္းလည္း ေသခ်ာ မေျပာနိုင္တဲ့ တစ္ခူ ိ့ကိစၥေတြဆို စကားလုံး ေတြ ရွုပ္ေထြးေအာင္ေျပာၿပီး ႏွစ္ဖက္ခြေျပာခဲ့ တာေတြ ရွိတာပဲ…ဒီအကြက္ေတြ မင့္ဆီက ေကာ္ပီ ယူထားတာေလ ဟင္း…ဟင္း”

“ေအးကြာ…ထားေတာ့ ‘ျမတ္နိုးအိမ္’ကမလွဘူး ကြ… မ် က္ႏွာ မလွတာကို ေျပာတာေနာ္… body နဲ႔ အသားအေရက်လည္းျငင္းစရာမရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပန္ေရာ…အသားအေရတဲ့ အသားရဲ့အေရာင္က ျဖဴ ေဖြးသလို အေရဖုံး ထားတဲ့အသားကလည္းဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏူးညံ့လိမ့္မလဲ ဆိုတာေတာ့ မင္းက ငါထက္ပို သိသင့္ပါတယ္”

“ပက္သတ္ဖူးခဲ့သမၽွ ထဲမွာေတာ့ သူ႔အသား အေရရဲ့ ႏူးညံ့ျခင္းေတြကိုေတာ့ အမွတ္တရ ရွိေနစဲပါ သားႀကီးရာ”

“ျဖစ္ရမယ္ေလ…ေကာင္မေလးေတြ မ်က္ႏွာ ေပၚက မ် က္ခုံး မ်က္လုံး ႏွာေခါင္း ပါးစပ္ ဆို တဲ့ အရာေတြကို ေသခ်ာမၾကည့္မသိပဲနဲ႔ အားလုံးေပါင္းၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ လွတယ္ မလွဘူး ေျပာနိုင္တယ္လို႔ ခုနက သားႀကီး ေျပာလိုက္လို႔ စာေမးပြဲ စစ္ၾကည့္လိုက္တာပါ ရွင္းလား……”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ခညာ့”

“ျမတ္နိုးအိမ္ ရဲ့ စြဲေဆာင္မွု႔ေနာက္တစ္ခုရွိတာငါထပ္ေျပာျပဦးမယ္…မင္းလည္း အဲဒီတစ္ခုကိုျမင္ၿပီးရင္ခုန္သြားတာေၾကာင့္..သူ႔ကလည္း မင္းမစခင္ ကတည္းက ေႂကြေနခဲ့ၿပီးသားမို႔ ျဖစ္တာျမန္သြားတာပါ…ငါတို႔ထိုင္တဲ့ေနရာလာၿပီးအိအိေထြးက မင္းနဲ႔ သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။

မင္းနဲ႔သူ စကားေတြေျပာၾကတယ္……သူက မင့္ကို သီခ် င္းဆိုေကာင္းတာပဲသိတာေဘာလုံးေကာင္းေကာင္းကစားတတ္တာက် မသိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူတို႔ E ေမဂ်ာနဲ႔ကန္ရင္ ေလၽွာ့ကန္ဖို႔ ေျပာေတာ့ မင္းက ၾကဴေနၾက အကြက္အတိုင္း…”

ခုမွ သိရတဲ့ ျမတ္နိုးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျမတ္နိုးတို႔ ေမဂ်ာနဲ႔ ေန႔က် ရင္ ကိုယ့္ ဝင္မကစားေတာ့ဘူး…ေက် နပ္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား”

လို႔ေဘာလုံးကန္ရမယ္ဆိုရင္ ဖင္ပါယားေနတဲ့ေကာင္က ေတာ္ကီႀကီးေကၽြးလိုက္ေတာ့…သူက ႏွာေခါင္းေလး ရွုံ႔ၿပီး”အပိုေတြ” လို႔ ေျပာေသးတယ္…ၿပီးမွ

“နားေထာင္လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ရွင္”

ျပန္ေျပာတယ္။အဲမွာ ငါက မင့္ေဘးကဆိုေပမဲ့ခုံတစ္လုံးရွိေသးတာမို႔ မင္းနဲ႔ မ် က္ႏွာျခင္းဆိုင္ထိုင္တဲ့သူ႔မ် က္ႏွာကို ေဘးကေနပဲ ျမင္ထားရတာပါ။ “အပိုေတြ”လို႔ ေျပာတာကိုသူရဲ့မလွတဲ့ႏွာေခါင္းကို ရွုံ႔ၿပီးေျပာပုံေလးက သိပ္စြဲေဆာင္မွု႔ရွိပါလားလို႔ ငါသိလိုက္တာ…… ေဘးကေနတဲ့ငါေတာင္သိလိုက္တာမို႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္က ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္တတ္တဲ့ ကိုမင္းဇင္လတ္ႀကီးလည္း အဲတစ္ခ် က္ကို ခုန္သြားၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္

“အာ လား လား…အမွန္ပဲ သား”

“မင္း ေဘာလုံးကြင္းထဲ သြားေနတုန္း ငါတို႔ ငွားေနတဲ့အိမ္ကို သူလာလည္ေသးတယ္…မင္း မရွိေတာ့သူက အိမ္ထဲဝင္ၿပီးေတာ့ေတာင္မထိုင္ ပါဘူး အျပင္မွာခဏပဲ စကားရပ္ေျပာလိုက္ရတယ္…စကားေျပာရင္ ႏွာေခါင္းေလးရွုံ႔ေျပာပုံက တစ္ကယ္ကို လြမ္းေလာက္ပါတယ္……

တစ္ခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြလိုမ် က္ခုံးေလးခ်ီၿပီးစကားေျပာရင္လွတယ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ေျပာခံရဖူးေတာ့ အိမ္မွာ မွန္ၾကည့္ၿပီးေလ့က်င့္ထားကာ အျပင္ေရာက္ရင္ မ် က္ခုံးပင့္ၿပီးစကားေျပာေတာ့တာမ်ိဳး…စကားေျပာၿပီးလို႔ရယ္လိုက္ရင္လွတယ္လို႔ အေျပာခံထားရတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လိုသူစကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ ရယ္စရာမပါလဲ ပလိန္းႀကီး သြားျဖဲျပကာသြားတိုက္ေဆးေၾကာ္ျငာတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး…

သူ႔ပင္ကိုသဘာဝပုံစံေလးကကို ႏွာေခါင္းရွုံ႔ၿပီးစကားေျပာတတ္တာလုပ္ၿပီးေျပာေနတာမူ ိးဆို ဒီကေကာင္က သိၿပီးေနေလာက္ၿပီေလ..သူ႔အသားအေရနဲ႔သူေျပာတဲ့စကားေျပာဟန္ကေယာကၤ် ားေလးေတြအတြက္ စြဲမက္ဖြယ္ပါ”

“ဒါဆို သားႀကီးကက် ဘာလို႔ မစြဲမက္ခဲ့လဲ”

“စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္လို႔ပဲေျပာေပးတာေလ ငါက ဘာေၾကာင့္စြဲမက္ရမွာလဲ သႏၲာလည္း ရွိ ေနၿပီကိုး…ၿပီးေတာ့ ေဘာ္ဒါအရင္းႀကီး တစ္ ေယာက္ေလ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းကို ငါသြားလိုက္ ရင္ အရင္ကေလ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဘာ္ဒါခဗ်ာ… အလကား ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ”

“သားႀကီး မင္းကေတာ့ ငါ့ကိုဒီတစ္ခုနဲ႔ပဲ စကား အနိုင္ယူခ် င္ေနေတာ့တာပဲ…ေတာက္!ကြာ သြားေတြႏွုတ္ၿပီး အသစ္ျပန္စိုက္လို႔ ရသလို ငါတို႔ဟာလဲ ျဖဳ တ္ၿပီး အသစ္တပ္လို႔ရရင္ သိပ္ ေကာင္းမယ္”

“ဒီဘဝအတြက္ေတာ့ ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့… သားရယ္ ဒီထက္ေျဖသိမ့္ေပးစရာစကားလည္း ငါမွာ မရွိေတာ့လို႔ပါ”

“ေအးေပါ့ေလ………ရင္မွာ တမ္းတရင္းနဲ႔ပဲ… ေမ်ာ္လုလုေငး ရၿပီေပါ့ “ကသံဒိုင္”ရယ္”လို႔

မင္းဇင္ကေျပာလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ် င္းႏွစ္ဦးခပ္ အုပ္အုပ္ ရယ္မိသြားၾကသည္။ရယ္ၿပီးမွမင္းဇင္က ျမသႏၲာ အေၾကာင္းဆက္ပါဦးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သံဒိုင့္မ် က္ႏွာျပန္တည္သြားရသည္။ ရယ္စရာၿပီးရင္ ေမာစရာေတြ လာတတ္ သတဲ့လား……

“သႏၲာက လက္ထပ္ယူမယ္ဆိုရင္လည္း မမွား နိုင္မဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့…ငါ..ငါတစ္ေယာက္တည္းရဲ့ သီးသန႔္ခံစားခ် က္အရ သူ႔ရဲ့ဖြဲ႕စည္းပုံ ေကာက္ ေၾကာင္းက စိတ္ကို မထႂကြေစခဲ့ဘူး…… သူ႔ရဲ့ ေသးငယ္တဲ့ ရင္သားေတြကို ပြတ္သတ္ ဆုပ္ႏွယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္…

ဆန႔္က် င္ဘက္ လိင္ႏွစ္ ခုက နီးနီးကပ္ကပ္ေနလိုက္ရင္ လိင္ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္နိုင္သတဲ့…သိပ္ရယ္ရတဲ့ စကားပါ မင္းဇင္ရာ…အဲ ဒါမဲ့.. သႏၲာအတြက္ခံစားခ် က္ ကေတာ့ ငါနဲ႔တူခ် င္မွတူမွာေပါ့ေလ……… သႏၲာရဲ့သဘာဝအေပါက္ထဲကို တိုးဝင္ေရာက္ ရွိၿပီးသြားရင္ေတာ့အျပင္ပန္းစြဲေဆာင္မွု႔ေတြက ေမ့ေလ်ာ့သြားမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ အေပါက္ထဲကို တိုး ဝင္ဖို႔ကို မႀကိဳးစားခ်င္တာ ငါ”

သံဒိုင့္စကားဆုံးသြားေတာ့ မင္းဇင္လည္းဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္သြားၿပီး အေတြးကိုယ္စီနဲ႔……သံဒိုင္လည္းဆက္ မေျပာျဖစ္ေသးပဲ ေဆးတစ္လိပ္ ေကာက္ဖြာမိသြားသည္။ျမသႏၲာအေပၚ လိင္စိတ္မရွိတာကအန္တီ့ႏုလြင္ရဲ့လွပမွု႔ေတြကို ‘ဘာသိဘာသာ’

ေနကတည္းကပါ…အန္တီ့ရဲ့ ပစ္ရက္စရာ မရွိတဲ့ အလွအပေတြ ေတြ႕သြားၿပီးေနာက္ ရက္ပိုင္းအတြင္းပဲ ျမသႏၲာကို သံဒိုင္ျဖတ္လိုက္မိရတာ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကိုမိန္းခေလးတစ္ေယာက္ထည့္ထားၿပီး အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေပၚ စိတ္ေရာက္ေနတာမ်ိဳး သံဒိုင္မလိုလားမိ သစၥာရွိျခင္းမ်ိဳးလို႔ မေျပာဝံ့ေပမဲ့ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ သႏၲာကိုမပက္သက္လိုပါ…

အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳး ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ၾကည့္ဖူးရင္ေတာင္အဲဒီဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ိဳးသံဒိုင္မုန္းသည္ ဒါေၾကာင့္သႏၲာနားမလည္ျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္သြားမွာ သိေပမဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျဖစ္သည္။ခံစားေနရမွာ

ကို ေတြးပူမိေသာ္လည္းလိင္စိတ္ကိုအခ် စ္စိတ္က မေက်ာ္လြန္ရဲ…အန္တီႏုလြင္အေပၚမွာေရာလိင္စိတ္အျပင္ အခ် စ္စိတ္ဆိုတာမ်ိဳး ရွိသလား ဆိုတာ မေတြးရဲခဲ့လို႔ ေသခ်ာ မေတြးခဲ့ေပမဲ့…ေသခ်ာတာတစ္ခုက ငယ္သံဒိုင္ဆိုတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ကိုတက္မက္ေနတာ လိင္ဆႏၵတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ……

“ျမသႏၲာက တစ္ခ်ိဳ႕မင္းသမီးေတြလို အခုအခံ ေတြ ဝတ္ၿပီးမင့္ကို မျဖားေယာင္းခဲ့ပါဘူးေနာ္”

“အာ…မင္းကလည္းကြာ”

“အစကတည္းက သူ႔ရဲ့အေနအထားကို ျမင္ၿပီးသိေနတာပဲကြာ…ငါ့ သူ႔အတြက္ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ…ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားၿပီးရွုပ္တယ္လို႔နာမည္ႀကီးတဲ့ မင္းဇင္လတ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဒီစကားေတြ ေျပာရဆိုရတာသိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး…သူ႔ကို သက္သက္ဒုကၡေပးသလိုမ်ားျဖစ္ေနၿပီလားကြာ…

ငါနဲ႔ျပတ္တဲ့ဟာေတြက တစ္ခ်ိဳ႕ကဆို ငါ့ကိုမလြမ္းေလာက္ပါဘူး ဒိုးေတာ့ေျပာသလိုတစ္ခ်ိဳ႕ၾကလည္း အစပိုင္းကေတာ့ နည္းနည္းခံစားရမယ္နဲ႔တူပါတယ္ ေနာက္ပိုင္းက် လည္းကိုယ့္ကိုေတာင္ ခပ္ေခ်ေခ် ပဲ ျပန္လုပ္တတ္ေနၾကတယ္…ဒါေၾကာင့္ငါလည္း သူတို႔အတြက္ ဘာခံစားခ် က္မွ မရွိခဲ့ဘူး……ျမသႏၲာက အဲလိုမိန္းကေလး မဟုတ္ဘူး……သားႀကီး…ခု မင့္မွာမင္းသိပ္ခ် စ္ရတဲ့လို႔ မေျပာဘူးေနာ္…မင္းတက္မက္ရတဲ့ေစာ္ေတြ႕ေနၿပီလား။

သံဒိုင္ အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပလိုက္ရင္ မင္းဇင္ဒီလိုေမးလာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳ ေတြးၿပီးသားပါ…မင္းဇင္က သူကူညီနိုင္လို႔ရတာဆိုရင္ ခ်က္ျခင္းကူညီေပးမဲ့ေကာင္…မင္းဇင္ကို လိမ္မေျပာခ်င္အမွန္အတိုင္း ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္……

“ေတြ႕တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့ကြာ…ဒါမဲ့ အခ်ိန္ ေနာက္က် ခဲ့ရၿပီ…သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္နဲ႔……”

မင္းဇင္သံဒိုင့္စကားၾကားေတာ့ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ၿပီး……

“သူ႔မယားလိုခ်င္ သူ႔လင္လွံနဲ႔ထိုး ဆိုတဲ့စကား ရွိေပမဲ့ မင္းမွာလည္း အဲလိုရက္စက္တဲ့ …… ႏွလုံးသား မရွိေလေတာ့ အသစ္ရွာ ဒါမွမဟုတ္ ေသေအာင္သာ ေစာင့္ေပေတာ့ေပါ့ သားရယ္ ငါလည္း ဘာမွ ကူညီမေပးနိုင္ေတာ့ဘူး”

“ေအး…ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ… အခ်စ္နဲ႔ လိင္ကိစၥကအျမဲတမ္းထပ္တူမက် နိုင္ တာကို လက္ခံသလား သားႀကီး”

“ျဖစ္နိုင္ေခ် နည္းေပမဲ့ ခုပဲေတြ႕ေနရၿပီေလကြာ လက္ခံတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့…ဒါေပမဲ့ တစ္ဦး တစ္ေယာက္အတြက္ မွန္ေပမဲ့ အျခားတစ္ဦး အတြက္က် မေကာင္းဘူးဆိုတာေတာ့ သတိျပဳ ရမယ္ သားႀကီးေရ”

“တစ္ခါသား ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္ မိန္းမႀကီးတစ္ ေယာက္ေျပာတာ…ဘာတဲ့…… နင္တို႔ ေယာကၤ် ားေတြ ငါတို႔မိန္းမေတြကို ခ် စ္ တယ္ ခ် စ္တယ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးက် လိုးမွာပဲ မဟုတ္လားတဲ့…ခ် စ္ခဲ့ေပမဲ့လည္း မလိုးခ် င္ခဲ့ တာ အဲ့မိန္းမႀကီး သိမွသိသြားပါေလစ ကြာ”

“ေသာက္႐ူးလိုပဲ သံဒိုင္ရာ ျပန္ၾကမယ္ကြာ”

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကထေတာ့ ေဘးဝိုင္းမွာ လူေတြေတာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူး…သံဒိုင္ အိမ္ကိုျပန္လို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာေၾကာင္းေလး ေတြပဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမႇာက္မွန္း မသိျပန္ဖတ္ မိလိုက္သည္။

မုန္ညင္းဆီက ဆက္လိမ္းလည္းရတယ္ မလိမ္းလည္းရတယ္ အေရးမႀကီးဘူးေနာ္

အန္တီေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ရွက္ပါတယ္ ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့………

သံဒိုင္ စာကိုဖတ္ၿပီးအန္တီ့ရဲ့တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္မိပါတယ္။နားမလည္နိုင္တာက “ေမ့ထားလိုက္ေတာ့” ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းေလးကို……ေန႔ခင္းကဆီလိမ္းေပးတဲ့ ကိစၥကို ေမ့ရမွာလား…သံဒိုင္စိတ္ေတြကို အန္တီ့သိေနလို႔ ေမ့ထားခိုင္းတာလား……

သံဒိုင္ တကယ္ပဲ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ရစ္ဝဲ လည္လည္………………

………………………………………………………………………………..

“ေမာင္ငယ္ေရ ဒီမုန႔္ေတြ မဝါတို႔အိမ္ သြားပို႔ ကြယ္…”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ် …မ် က္ႏွာသစ္ၿပီးသြားပို႔လိုက္မယ္”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္အိမ္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္ သည္။အန္တီ နဲ႔ေတြ႕လို႔ရွိရင္ ေမ့ထားခိုင္းတာ ဘာကို ေမ့ထားရမွာလဲဆိုတာ ရွင္းေအာင္ေမး မည္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္တို႔ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ မင္းဇင္ရဲ့ဆိုင္ကယ္ထား ေနက်ေနရာလွမ္းၾကည့္လိုက္တာဆိုင္ကယ္က ေနရာမွာ မရွိ…ဒါဆို မင္းဇင္ အျပင္တစ္ေနရာ ထြက္သြားပုံ ရသည္။

အိမ္ထဲေရာက္မွအန္တီႏုလြင္ကသူဝင္လာတာ ျမင္လိုက္ေတာ့လုပ္လက္စအလုပ္ရပ္ၿပီး သူ႔ကို ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနသည္။ယခင္ကလို… “သား…ေမေမကဘာေတြပို႔ခိုင္းလိုက္ျပန္ၿပီလဲ” နဲ႔ ႏွုတ္ဆက္စကားမဆိုေတာ့ဘူး။ရယ္ျခင္း ျပဳံ းျခင္းမပါတဲ့ မ် က္ႏွာနဲ႔ပဲ သံဒိုင္ကို ၾကည့္ေန ေတာ့ သံဒိုင္လည္း စကားစ မေျပာေသးပဲ အန္တီႏုလြင္ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္………

ၾကည့္ေနရင္း ၾကက္သားေရာင္းတဲ့ ကို ငခ် စ္ေတြ႕ခဲ့ရသလို အန္တီက ညဝတ္ဂါဝန္ႀကီးနဲ႔ပဲလုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီး ေဈးသြားဘာညာ အျပင္ ထြက္ေတာ့မွပဲ အဝတ္အစား လဲသည္နဲ႔တူသည္။ အရင္ကတည္းက အန္တီႏုလြင္ရဲ့ဒီ ဖက္ရွင္ကို ျမင္ဖူးခဲ့ေပမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနခဲ့မိတာ ကိုစိုးေမာင္ တစ္ခါေမးဖူးတဲ့

“အိမ္ကို ဝင္ထြက္ သြားလာေနတာပဲကြာ အိမ္မွာေနရင္း တစ္ခုခု ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုတာ မရွိဘူးလား”

ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို သတိရမိသည္။ သိပ္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ့ ပစၥည္းေတြကိုသူတို႔ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္မရနိုင္တာမို႔ ျမင္ခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ဆီက စကားေတြနဲ႔ နားအရသာခံခ်င္ပုံပါပဲ……သံဒိုင္လည္း အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့မိတာမို႔ခုမွ အခ်ိန္ေတြသာ ႏွေျမာမိေတာ့သည္။ မေန႔ညက သႏၲာ အေၾကာင္းေတြ ေျပာခဲ့တာမို႔သႏၲာေျပာတာေလးလဲ သတိရသြားျပန္သည္။

“ေမာင့္ သူငယ္ခ် င္း မင္းဇင္လတ္ရဲ့ အေမက ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ ေမာင္ရယ္…စြဲေဆာင္မွု႔ လည္း အျပည့္ရွိတယ္…အလွအပနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီး တကယ္ကံေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ ေယာက္ရယ္” မိန္းမခ် င္းေတာင္ အားက် ရတဲ့ အန္တီႏုလြင္ အလွေတြက အဲတုန္းကေတာ့ သံဒိုင္ရင္ထဲမေရာက္ေသးတာမို႔ သႏၲာရဲ့ အေျပာကို “အင္း”တစ္လုံးနဲ႔ ေထာက္ခံေပးခဲ့ မိသည္။

သံဒိုင္နဲ႔ အန္တီႏုလြင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းပိုၾကာသြားေတာ့ အန္တီ့ကပဲ အၾကည့္အရင္လႊဲသြားၿပီး လုပ္လက္စ အလုပ္ကိုပဲ ျပန္လုပ္ေနျပန္သည္။သံဒိုင္ကို ႏွုတ္ဆက္စကားမေျပာထိုင္ပါဦးလို႔လဲမဆိုေတာ့ သံဒိုင္ အလိုလိုေတြးရင္း ဝမ္းနည္းမိရသည္။လူက အန္တီ့နားထိေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ပါးစပ္က မဝံ့မရဲနဲ႔ပဲ

“ေမေမက မုန႔္ေတြပို႔ခိုင္းလိုက္လို႔ပါ အန္တီ”လို႔ေျပာလိုက္ၿပီး မုန႔္ခ်ိဳင့္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ပဲ “ေအာ္…ေအး”လို႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။သံဒိုင္လည္း အန္တီ့နားမွာ ၾကာၾကာရပ္မေနေတာ့ပဲ ဦးလတ္ အခန္းဆီပဲ လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ အခန္းထဲဝင္ ဦးလတ္ကို မုန႔္လာပို႔တဲ့အေၾကာင္း အသိေပးလိုက္ၿပီး ဦးလတ္ အေပါ့သြားရင္သုံးတဲ့ ရွုးရွုးဘူးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မသြန္ရေသးတာနဲ႔ ေကာက္ယူၿပီး ေနာက္ဘက္ အိမ္သာဆီကို လာခဲ့လိုက္ပါေတာ့တယ္……

သံဒိုင္ ဦးေမာင္လတ္ရဲ့ က် န္းမာေရး အညစ္အေၾကးေတြ ေတာက္တိုလုပ္ေပးရမွာေလးေတြကို လုပ္ေပးေနတာ ဟိုးအရင္ မင္းဇင္နဲ႔သိစ အိမ္အလည္လာဖူးကတည္းက………သူငယ္ခ် င္းရဲ့ အေဖျဖစ္သလို ကိုယ္အေဖအရြယ္ မက်န္းမာေနတဲ့ လူႀကီးကို လုပ္ေပးခ် င္တာ သံဒိုင္ရဲ့ ေမြးကတည္းကပါတဲ့ ေစတနာ…

အသက္ရွင္ေနေပမဲ့ ဘဝေသသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ဦးလတ္က ေမတၱာထားတတ္လို႔ပဲလားေတာ့မသိ…သံဒိုင္ ဦးလတ္ကို ခင္မိသည္။ဦးလတ္ရဲ့မ် က္ႏွာမွာလည္း တည္ၾကည္ျခင္းေတြအရာရာကို နားလည္မွု႔ေပးနိုင္တဲ့ပုံရိပ္ေတြ ေတြ႕ရသည္။

ေလျဖတ္သူတို႔ပုံစံအတိုင္း ဦးလတ္ခဗ်ာ စကားေျပာရင္ “ဝူးဝါး…ဝူးဝါး…ဝိုးဒါး…ဝိုးဒါး”နဲ႔ အသံထြက္သလိုပါးေတြရြဲ႕ႏွုတ္ခမ္းေတြရြဲ႕ေျပာတာမ်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီး သံဒိုင္မ် က္ရည္လည္ေအာင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလို႔ လိုခ် င္တာ လုပ္ခ် င္တာ ေျပာခ် င္တာရွိရင္ က် ေနာ့္ကို မ် က္လုံးနဲ႔ပဲ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ပါ…မ် က္လုံးနဲ႔ပဲ စကားေျပာပါ က် ေနာ္ နားလည္ပါတယ္လို႔ ဦးလတ္ကို ေျပာထားခဲ့ရသည္။

ဒီမွာလည္း အန္တီနဲ႔သံဒိုင္တူတယ္လို႔ ေျပာရမည္…အန္တီလည္းဦးလတ္စိုက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္ခ် င္ေနတာ ဘာလိုခ် င္ေနတာသိတယ္လို႔ တစ္ခါကေျပာျပဖူးသည္။ ဦးလတ္ကလည္း သံဒိုင္မလာတာ ၾကာရင္ေမးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိခဲ့ရၿပီးၿပီ… “တစ္ဦးကေစတနာ တစ္ဦးကေမတၱာ”ရဲ့ ေရာင္ျပန္ဟပ္မွု႔ ………………

သံဒိုင္ ဦးလတ္ရဲ့ ရွုးရွုးေတြ အိမ္သာမွာ သြားသြန္ၿပီး ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ ရွုးရွုးဘူးကိုေဆးေနတုန္းအန္တီႏုလြင္ကလည္း သံဒိုင္တို႔အိမ္က ခ်ိဳင့္ကိုျပန္ေဆးေပးေနသည္။သံဒိုင္လည္း အန္တီကိုၾကည့္မိလိုက္ေတာ့…ပန္းကန္ေဆးစင္မွာ ေဆးေနတဲ့ အန္တီႏုလြင္ကို ထြက္ေပၚလာတဲ့မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္က ဆလိုက္မီးနဲ႔ ထိုးျပထားသလိုအန္တီ့ရဲ့ႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ထင္းထင္းႀကီးလွတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို အရွင္းစားျမင္ရသည္။

ညဝတ္အကၤ်ီပါး ရဲ့ ဖုံးကြယ္မွုကအဝတ္ထူထူနဲ႔ ဖုံးကြယ္ထားသလို မျဖစ္ေလေတာ့ ၾကည့္ရွုခံစားေနတဲ့ သံဒိုင္အဖို႔ရာမွာ ဟတ္ဖီးလ္ အလွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားရေတာ့သည္ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ ရဲ့အလင္းကလည္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ပိုၿပီးလွေနေအာင္ ေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့သည္။

ေန႔ခင္းဘက္ရွိတဲ့ ေနရဲ့ အလင္းလိုအလင္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမဟုတ္…မနက္ခင္းေနေရာင္ေၾကာင့္ ခပ္ပြပြဆံပင္ေတြရဲ့ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနမွုက အလင္းေပးမွု႔ေၾကာင့္ ပိုလွသြားရၿပီအန္တီႏုလြင္က ေရွ႕ကို အနည္းငယ္ကုန္းၿပီးေဆးေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ကို ေကာက္ထြက္ထားတဲ့ တင္ပါးထုႀကီးကလည္း ပိုးစက္ပက္စက္စြဲေဆာင္နိုင္လြန္းတယ္လို႔ သံဒိုင္ သတ္မွတ္၏

အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင္ဆီကို တစ္ခ် က္လွည့္ မၾကည့္ သူေဆးစရာရွိတာပဲ ၿပီးေအာင္ေဆး သည္။သံဒိုင္လည္း ‘ဘူး’ကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေရက် င္းၿပီး အန္တီႏုလြင္နားတိုင္ျဖတ္ၿပီး အိမ္ ထဲကို ဝင္ရန္အလာ…အန္တီက ေဆးၿပီးသား ခ်ိဳင့္ေတြကို ေရစင္သြားေအာင္လက္နည္းနည္း ေျမႇာက္ၿပီးခါလိုက္ေတာ့ လက္ျပတ္ညဝတ္အိပ္ ဂါဝန္မို႔ လက္အေျမႇာက္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ဂ်ိဳင္း… သံဒိုင္ တစ္ခ်က္ မွင္သက္ မိရျပန္ၿပီ……

ျမင္လိုက္ရတာကအန္တီ့ႏုလြင္ ဂ်ိဳင္းမွာေပါက္ ေနတဲ့ ခပ္မဲမဲအေမႊးရွည္ရွည္ ဂ်ိဳင္းေမႊးအခ်ိဳ႕… ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မျမင္လိုက္ ရေပမဲ့အန္တီ့ရဲ့ဂ်ိဳင္းေမႊးေတြအေတာ္ရွည္ရွည္ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္သည္။သံဒိုင္လည္းတစ္ခါ က အရွည္ထားေပးပါ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ လို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးတယ္…မဟုတ္ပါလား

သံဒိုင္ ထင္ခဲ့တာ တကယ္မွန္ေနပါၿပီ…သံဒိုင့္ ေတာင္းဆိုမွုကို အန္တီလုပ္ျပမယ္ဆိုတာ ေျပာတုန္းကတည္းက ေတြးခဲ့ၿပီးသား… အခုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ အမွန္တကယ္ျမင္လိုက္ ရေတာ့ စိတ္ေတြလည္း ပိုထႂကြသလို… ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သြားမိသည္။

သံဒိုင္က ဂ်ိဳင္းခြၾကားကိုျမင္ရင္ စိတ္လာသည္။ အေမႊးမ်ားမ်ားႀကီး မဟုတ္ပဲ ခပ္ပါးပါးထက္ပိုလြင္ေသာမထူမပါး ဂ်ိဳင္းေမႊးရွည္ရွည္ေလးေတြျမင္လိုက္ရရင္ ပိုၿပီးလိင္စိတ္ထႂကြေၾကာင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားမိခဲ့သည္။ရင္သားထြားထြား တင္ပါးကားကားမွ ႀကိဳက္သည္။

သံဒိုင္တို႔မွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လိင္စိတ္ထႂကြပုံ မတူၾက…အမ်ားအားျဖင့္ ရင္သားနဲ႔ ဖင္သားပဲ မ်က္စိရွု႔စားေတာ္မွုၿပီး စိတ္ထႂကြမွု႔ ျဖစ္ရေပမဲ့……တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ေမာင္းျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္လာ ၾကသည္။လက္ေမာင္းတစ္ကယ္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျမန္မာဝတ္စုံ လက္ျပတ္အကၤ်ီနဲ႔ မ်ားၾကည့္လိုက္ရရင္မလုပ္ရခင္ ၿပီးခ်င္သည္။တစ္ခ်ိဳ႕ကႏွာေခါင္း…သာမာန္ထက္ပိုႀကီးပိုခၽြန္ တဲ့ ႏွာေခါင္းပိုင္ရွင္မိန္းမေတြကို စိတ္လာၾကသည္…အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ႏွာေခါင္းကလည္းသာမာန္ ထက္ပိုႀကီး ပိုခၽြန္တဲ့စာရင္းမွာပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕က ပါးစပ္…ပါးစပ္ျဖဲရင္ ေအာက္က အဂၤါဇာတ္လည္း က် ယ္မယ္နဲ႔ မွန္းၾကသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မိန္းမအေတြ႕အၾကဳံ နည္းတဲ့ သံဒိုင္ေသခ်ာမသိဘူး…အဲေစာ္ရဲ့ပါးစပ္ေပါက္ ကိုၾကည့္ၿပီးကိုဖီးလ္ျဖစ္ေနတာလို႔ ေဘာဒါတစ္ ေယာက္ေျပာတာ သံဒိုင္ ၾကားဖူးသည္။

သံဒိုင္တို႔ ေယာကၤ် ားေလးေတြမွာလည္း ကိုယ့္အႀကိဳ က္နဲ႔ကို…ကိုယ္ဖီးလ္နဲ႔ကို…ကိုယ္နဲ႔အႀကိဳ က္ခ် င္းမတူတာကို…မင့္ဟာႀကီးက ဘာႀကီးလဲ ကြာဆိုၿပီးသြားေျပာလို႔မရေပ…မင့္ေစာ္ ကလည္းကြာ အသားကညိဳ လူကအိုနဲ႔ ဘယ္လိုလဲလို႔ သြားေျပာတဲ့ ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ကိုအဲ့မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ေဘာ္ဒါက အိပ္ယာေပၚက စြမ္းေဆာင္မွုကို မင္းသိေအာင္လည္းငါက ခ် မေကၽြးနိုင္ေတာ့ ေျပာရခက္တယ္လို႔ညည္းခဲ့ဖူးသည္။

သံဒိုင္ကေတာ့ သူေျပာတာၾကားလိုက္ရေတာ့ သေဘာေတာ့ေပါက္လိုက္သည္။ “ဤ အၾကင္မိန္းမ ႐ုပ္လို႔လည္းရွု႔ခ် င္စဖြယ္မရွိ…အသားအေရ လို႔လည္း မက္စရာမရွိခဲ့ေပမဲ့ အိပ္ယာထက္က ကိစၥမွာေတာ့…သူမတူေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ေပလိမ့္”ဆိုတဲ့စကားလို ရွိေခ်လိမ့္မည္။ အဂၤါဇာတ္ရဲ့ ႂကြက္သားရွုံ႔မွု႔ ေလ့က် င့္ခန္းကိုလည္းအေပါ့သြားရင္းအခ် ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေလ့က် င့္ခဲ့မွန္းမွ မသိနိုင္တာေလ…

သံဒိုင္ လိင္စိတ္ထႂကြပုံ အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အန္တီႏုလြင္ရွိရာ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့လိုက္ သည္။အန္တီ့ေရွ႕ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့…အန္တီက တစ္ခ်က္ေလးပဲ ၾကည့္ၿပီး အၾကည့္ ျပန္လႊဲလိုက္သည္။သံဒိုင္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ ပဲ အန္တီ့လက္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး……

“အန္တီႏုလြင္ကို ေျပာစရာလည္း ရွိသလို… ေမးစရာလည္း ရွိတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ကသံဒိုင္ကိုင္ထားတဲ့သူ႔လက္ကို အသာ ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီးမွ……

“ေျပာစရာေတြကိုလည္းမေျပာနဲ႔…ေမးစရာေတြ ကိုလည္း မေမးနဲ႔……… ေျပာမွာကိုလည္း နားမေထာင္နိုင္ဘူး… ေမးမွာေတြကိုလည္းမေျဖနိုင္ဘူး ငယ္သံဒိုင္.. မင္းဇင္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္ရင္ အျပင္မွာပဲေတြ႕ၾကပါ… အိမ္ကို တတ္နိုင္သေလာက္မလာပါနဲ႔ေတာ့…

လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္သားအရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အိမ္မလာပါနဲ႔ လို႔ ေျပာရတာ အရမ္းရိုင္းမွန္းသိေပမဲ့ မေျပာ မျဖစ္လို႔ပါကြယ္……… ငယ္သံဒိုင္ အသက္က အရမ္းငယ္ပါေသးတယ္ ေရွ႕ေလၽွာက္အမ် ားႀကီးျဖတ္သန္းေတြ႕ၾကဳံ ရဦး မွာပါ……သြားပါေတာ့ကြယ္”

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ မ် က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး မ် က္လုံးျခင္းဆုံဖို႔ ႀကိဳ းစားလိုက္ေပမဲ့မရလိုက္ေတာ့ပါ…အန္တီက ေျပာၿပီးတစ္ဖက္သို႔ မ် က္ႏွာလႊဲသြားခဲ့ေလၿပီ………

“ငယ္သံဒိုင္ လို႔ေခၚလိုက္တာတဲ့လားဗ်ာ”

သံဒိုင္ေျပာၿပီး ခ် ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္အထြက္ သံဒိုင္ဖိနပ္စီးေနတုန္း ဖိနပ္စင္ေပၚက မင္းဇင္ရဲ့ ေဘာကန္ဖိနပ္တစ္ဖက္က ျပဳတ္က် လာၿပီးသံဒိုင္ေျခေထာက္နား ေရာက္လာရာသံဒိုင္ ‘ေဖာင္းကနဲ’ပိတ္ကန္ျပစ္လိုက္သည္။

ခပ္ေဝးေဝးလြင့္ထြက္သြားတဲ့ေဘာကန္ဖိနပ္ အရွိန္ေလၽွာ့လို႔ ေျမႀကီးေပၚမွာၿငိမ္သြားတာေသခ်ာ ၾကည့္ၿပီးမွ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ ကစ္တံကို ေဆာင့္နင္းနိုး……လစ္ဗာပုတ္ကာ…ဆိုင္ကယ္ကို “ေဝါင္းကနဲ”ေနေအာင္ ေဆာင့္ထြက္ခဲ့လိုက္ပါေတာ့သည္။

………………………………………………………………..

💠အခန္း ( ၉ ) 💠

“သားႀကီး ျပန္မယ္ေလကြာ”

“ငါ ဒီတစ္ပတ္စေန တနဂၤေႏြ ဒီမွာပဲေနျဖစ္မယ္ မင္းဇင္ ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူး…ငါ့အိမ္ကိုလည္း ေျပာျပထားၿပီးသား”

“ေအးပါ ဒါဆိုလဲၿပီးတာပဲ…ေနပါဦး ခုတေလာ သားႀကီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေန႔ရွိသ၍ ၾကည့္ လိုက္ရင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းကို မရွိဘူး”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး သားႀကီးရာ…ေလာကႀကီးမွာ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ေပ်ာ္စရာေတြ ေတြ႕ရသလို ေတြ႕ခဲ့ရသလို ထပ္လည္းေတြ႕ရဦးမွာေလ… အဲ့လိုပဲ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာေတြလည္း ေတြ႕ေနရသလို ေတြ႕ခဲ့ရသလို ထပ္လည္းေတြ႕ ေနရဦးမွာ မဟုတ္လား………”

“အင္း ဆက္ပါဦး”

“ဘာဆက္ေျပာရဦးမွာလဲ ဒါပဲေလ”

“ေမးတာနဲ႔ ေျဖတာနဲ႔လည္း တစ္ျခားစီကို ဘာမွ မဆိုင္ဘူး…သံဒိုင္ရာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ငါ့ကို အရင္လို စကားလုံးေတြနဲ႔ အနိုင္ယူၿပီး ေျပာစမ္းပါဦးကြာ…ၿပီးေတာ့ ငါတို႔စကားေတြ ေျပာ ဟာသေတြရွာၿပီး မရယ္ရတာနည္းနည္း ၾကာသြားၿပီေနာ္”

“မရယ္ခ် င္ေတာ့ဘူးကြာ…ငါ့အျဖစ္က ရယ္ၿပီး ရင္ ေမာေနရလို႔……ထားပါကြာ သားႀကီးျပန္မွာဆို ျပန္ေတာ့ေလ… တစ္ေယာက္တည္းျပန္ ရမွာကို”

“ေအးကြာ…ဒါဆိုလည္း လစ္ေတာ့မယ္ ျဖစ္နိုင္ ရင္ sunday ညေနပိုင္းျပန္လာခဲ့မယ္”

“ေအး”

“အရမ္းႀကီး ေသာက္မေနနဲ႔ဦး…ငါလည္း မင့္ ေဘးမွာ ရွိတာမဟုတ္ဘူး…ေသာက္ခ်င္ရင္ ငါျပန္လာမွေသာက္”

“ေအးပါကြာ…ဆိုင္ေတာ့သြားထိုင္မေသာက္ဘူး အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ဝယ္ေသာက္မယ္”

သံဒိုင္ မင္းဇင္ကို ေသာက္ျဖစ္မွာကို ၿပီးၿပီေရာေအးပါ လို႔မေျပာခ် င္သလို သူငယ္ခ် င္းက မိမိအတြက္ စိတ္ပူေပးတာေၾကာင့္ အိမ္မွာပဲ ဝယ္ေသာက္ မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ကတည္းက ေက်ာင္းလာလိုက္အိမ္ျပန္လိုက္နဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေမ့နိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနသည္။မင္းဇင္တို႔အိမ္ကိုလုံးဝ မသြားျဖစ္…”မၾကင္နာသူက စိမ္းေလေတာ့…ေရွာင္တိမ္းဖယ္ခြာလို႔ရယ္ ေနရေစေတာ့သခင္”

လို႔ သံဒိုင့္စိတ္မွာထားၿပီး လုံးဝမသြားေတာ့တာသံဒိုင့္အျဖစ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ပ် က္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။ေဘးလူၾကားရင္ရယ္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ္ခံစားခ် က္ ကိုယ္သာလၽွင္အသိဆုံးထင္…လူအမ်ားၾကားေျပာျပလို႔လည္းမသင့္။

လိင္စိတ္နဲ႔ တက္မက္မိရာကေန စြဲစြဲလန္းလန္း ခ် စ္မိသြားတဲ့ အျဖစ္…မိမိခ် စ္တဲ့သူက မိမိထက္ အမ်ားႀကီး အသက္ႀကီးတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အဘယ္မွာ ပြင့္အံ ေပါက္ကြဲလို႔ရမွာတဲ့လဲ ……ေသာက္ေရးထဲ ကိုယ့္ေသာကနဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွ ဟိုေန႔က ဘီယာဆိုင္မွာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား သူငယ္ခ် င္းေတြ ဆုံၾကေတာ့…

သစၥာေမတၱာရွင္ တစ္ဦးပါလာၿပီး တစ္သက္မွာတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲစြဲျမဲစြာခ် စ္သင့္ေၾကာင္းစာတမ္းဖတ္ၾကားေနလို႔ ဘီယာအရွိန္လည္း တက္စျပဳ ၿပီမို႔ သံဒိုင္ ဒဲ့လႊတ္ျပစ္ဖို႔စလိုက္ေတာ့

“မင္းက ႏွလုံးသားကို သံပတ္ေပးစက္႐ုပ္တစ္ ႐ုပ္လို အေသေလာ့ခ် ထားခ် င္တာလား…… ဒါဆိုရင္ေတာ့မင္း “ႏွလုံးသား”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားမလည္ေသးဘူး”

“ဟာ!ငါေျပာတာက သစၥာထားဖို႔ေျပာတာေလ ေမာင္ငယ္ရာ ႏွလုံးသားလို႔ ေျပာမိသလားဟ”

“အခ် စ္လို႔ပါလာမွေတာ့ ႏွလုံးသားပါၿပီေပါ့ကြ တြဲရက္သုံးရတဲ့ စကားလုံးဆိုတာမူ ိးေတာ့ နားလည္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္”

“ထားပါကြာ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္ပဲ မခ် စ္သင့္ဘူးလား…လင္မယားေတြ သစၥာမရွိ သင့္ဘူးလား……သူငယ္ခ် င္းေတြတစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ သစၥာမရွိရဘူးလား”

“သားႀကီး!ဘာမွမေျပာပါနဲ႔ေတာ့ကြာ…သားႀကီး ဘီယာမွုးေနတယ္ဆိုေပမဲ့ ဒီလိုဆို သေဘာ ေပါက္မွာပါ”

လို႔ မင္းဇင္လည္း ေဘးကထိုင္ ေပးၿပီး အေအးေသာက္ေနတာမို႔ ဝင္တားေပး သည္။သံဒိုင္လည္း ဆက္ေျပာခ် င္စိတ္ ကုန္သြားခဲ့ရၿပီေလ……… ခ်စ္တာနဲ႔ သစၥာ ေတာင္ ခြဲမသိေနတဲ့ လူကို ဘာမ် ားဆက္ေျပာေနစရာအေၾကာင္းရွိမလဲ”

“ေနပါဦး မင္းဇင္လတ္ရာ သိပ္သိလြန္းေနတဲ့ မင့္ေကာင္ႀကီးဆီကေန စကားေတြ ၾကားခ်င္ ေသးလို႔ပါ” လို႔ ဒင္းက ဆိုလာေတာ့………

“ခ် စ္တာနဲ႔ သစၥာေတာင္ ခြဲမသိေသးတာ ငါ့မွာ ဆက္ေျပာစရာ စကားလုံး မရွိေတာ့ပါဘူးကြာ”

သံဒိုင္ ေျပာခ် င္ရာေျပာဖို႔ေမာင္းတင္ခဲ့ေပမဲ့က် န္ေသးတဲ့သိစိတ္ေလးက ဗီဇကို မျငင္းနိုင္ေတာ့လို႔ ထျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့မိေသးတယ္……အဲမွာ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က…

“ငါ သိခဲ့တဲ့ ငယ္သံဒိုင္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူနား လည္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုကိုသူမ်ားနားလည္ေအာင္ သူမ်ားသိသြားေအာင္ သိပ္ေျပာျပတတ္တဲ့ ေကာင္ပါကြာ……ေမာင္ငယ္ရာ မင္းဇင္ကမွပဲ မင့္သူငယ္ခ် င္းမဟုတ္ပါဘူး…ငါတို႔လည္း ငယ္ရာက အတူႀကီးခဲ့တာပါကြ…ဒီေကာင္လဲ မင့္သူငယ္ခ် င္းပဲ သူသိသြားေအာင္ ေျပာၿပ လိုက္ပါ…ငါလည္း သူလြဲေနတာကို သိပါတယ္ ရွင္းေအာင္ မေျပာျပတတ္လို႔ပါ”

“အမွားတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး လႊတ္မခ် ေန တာကို ငါက ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနလို႔ ေျပာရ မွာလဲကြာ…ငါက စကားေျပာရင္း ေဆြေႏြးခ်င္ တာ…ငါမသိတာ သူဆီကတစ္ဆင့္သိရေအာင္ သူမသိတာငါ့ဆီကတစ္ဆင့္သိရေအာင္ရယ္ပါ ဖင္ပိတ္ျငင္းေနတာမ်ိဳးက် ဝါနာမပါဘူး…… အဲလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ငါ့ဗီဇ က ခြင့္မျပဳ ဘူး…အစက အဟုတ္လားလို႔ ေျပာမလို႔ ေမာင္းတင္ခဲ့တာ” လို႔ သံဒိုင္ေျပာလိုက္ေတာ့ သစၥာရွင္ႀကီးက……

“လြဲမွားတယ္ဆိုလည္း ေျပာစမ္းကြာ”

သံဒိုင္ ျပန္ဖို႔မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး………

“အခ်စ္ကြ သူခ် စ္ခ် င္ခ် စ္မွာပဲဘယ္သူမွအမိန႔္ ေပး တာဆီးလို႔မရဘူး…ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို အားလုံးကို ခ်စ္ခ်င္ခ် စ္မွာပဲ…ခ် စ္တာ အျပစ္မရွိဘူး… ေအး ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ ႀကိဳးစားလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းေျပာတဲ့ သစၥာထားမွုေတြပါလာၿပီေလ…… ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုခ် စ္မိၿပီး ခ် စ္ခြင့္ ပန္ အေျဖရ ခ် စ္သူေတြျဖစ္……အဲမွာမွ သူနဲ႔ လည္း မျပတ္ေသးပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ႀကိဳးစားေနၿပီဆိုမွ သစၥာမရွိတာေလ…… အဲဒါမွ သစၥာ မရွိတာလို႔ ေခၚတာေလကြာ…

အရင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ျပတ္ၿပီးပါၿပီဆိုတာေတာင္ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မခ် စ္သင့္ေတာ့ဘူးတဲ့လား မခ် စ္ရေတာ့ဘူးတဲ့လား…မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ…ႏွလုံးသားကိုေတာ့ အဲ့လို မထိန္းခူ ပ္ေကာင္းပါဘူး…ဘယ္သူ႔မွလည္း ဒုကၡမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလး ခ် စ္ေနတာေတာ့ ခ် စ္စမ္းပါေစကြာ…ဒါ..ဒါဟာ သစၥာမဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္မွ မဟုတ္တာ”

သံဒိုင္ ေနာက္ဆုံးေျပာလိုက္တာကေတာ့ သူနားလည္ေစခ် င္လို႔ ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ခံစားခ် က္ အမွန္ကို ေျပာလိုက္တာလို႔ေျပာရင္…ပိုတိက် ေပလိမ့္မည္။မ် က္ရည္တစ္စက္ေတာ့ထြက္သြားသလားေတာင္ မသိခဲ့ဘူး……မင္းဇင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကထြက္လာမွေနာက္က

“ရွင္းတယ္ ေက်းဇူးပဲ သားႀကီး”လို႔ ေအာ္သံ ၾကားလိုက္ေတာ့ သံဒိုင္ ေနာက္ျပန္ပဲ လက္ၿပ ေပးနိုင္ေတာ့သည္။

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို သိပ္ခ် စ္ေနမိေတာ့တာဆိုတာ ဟိုေန႔က “ငယ္သံဒိုင္””အိမ္မလာပါနဲ႔”လို႔ ေျပာခံလိုက္ရၿပီး တိတိက် က် သိေတာ့သည္။ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြက သူ႔နာမည္ကိုတစ္စိမ္းေတြလို “ငယ္သံဒိုင္”လို႔ အျပည့္အဝေခၚခံလိုက္ရတာကိုလည္း ရင္ထဲမွာ မခံစားနိုင္ ။

ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က…… မပက္သက္ပါနဲ႔ေတာ့ လို႔ေျပာခံရတာေလာက္ နာၾကည္းခ် င္စရာေကာင္းတာ မရွိေတာ့ဘူး… လူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ ဖို႔ ထိန္းလိုက္တာကို နားလည္ေပးလို႔ ရေပမဲ့ “ငယ္သံဒိုင္”လို႔ေတာင္ ေခၚၿပီး ေျပာရက္သတဲ့ လား အန္တီႏုလြင္ရယ္ ………

……………………………………………………………………………………………………………….

“မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္သြားေတာ့မယ္ သားႀကီး တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး သေဘာတၤက္ေတာ့ မယ္”

ဝါး အခ်ိန္ေတြကုန္တာျမန္လြန္းတယ္ဆိုတာ အမွန္တဲ့လားဟု သံဒိုင္ေတြးလိုက္သည္။ဒါဆို မိမိလြမ္းရတဲ့ရက္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းခဲ့ ပါၿပီလားလို႔လည္း တြက္လို႔ရေနၿပီ……… ေက်ာင္းစာေမးပြဲ ၿပီးၿပီးခ် င္း မင္းဇင္ရန္ကုန္ သြားေတာ့သည္။

မင္းဇင္အိမ္နဲ႔ ကားဂိတ္နဲ႔ လိုက္ပို႔ရမွာေတာင္ မင္းဇင္အိမ္ကို မသြားခ် င္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ကားဂိတ္ကေနေစာင့္လိုက္ သည္။မင္းဇင္ ကားဂိတ္လာဖို႔ကိုေတာ့ ေဖေဖ စက္ထဲက အလုပ္သမားအကိုတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတာေပါ့……

မင္းဇင္ ရန္ကုန္မွာ ၾကာေတာ့ၾကာသြားၿပီ……သင္တန္းေတြတက္သူတို႔အလုပ္မွာလိုအပ္တာေတြလုပ္နဲ႔……သူ႔ဦးေလးရဲ့ အဆက္အသြယ္ရွိၿပီးသားမို႔ မင္းဇင္အတြက္ ဘာအခက္အခဲမွေတာ့ ရွိပုံမရပါ…သံဒိုင္ လုပ္မယ္ဆိုလည္းသူကူညီေပးဖို႔ အဆင့္သင့္ပါ……သံဒိုင္ ေရာက္ဖူးေအာင္ ပိုက္ဆံေတြရေအာင္ သြားခ် င္ေသာ္လည္း မသြားနိုင္ေတာ့ပါ အိမ္က မိဘႏွစ္ပါးကအသက္ႀကီးခဲ့ၿပီ…

ေရွ႕ေလၽွာက္လည္း ထပ္ႀကီးဖို႔ပဲ ရွိတာမို႔ ဒီမွာလည္း အလုပ္ေတြက အဆင့္သင့္မို႔ မသြားနိုင္ေတာ့……သံဒိုင္ အျပင္ေနာက္တစ္ေယာက္ ေမြးခ်င္းအရင္းတစ္ေယာက္ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သြားျဖစ္မိေလာက္သည္။ဒီၿမိဳ႕မွာေနရတာ လြမ္းဆြတ္ျခင္းအခ်ိဳ႕ရယ္ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုရယ္နဲ႔ပဲ ပ် င္းရိၿငီးေငြ႕စြာျဖတ္သန္းေနရေတာ့ ဘဝက မေနေပ်ာ္ခဲ့ဘူး…

“ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အိမ္လာေခၚေပးပါ … သားႀကီးရာ ငါ့ဘီးႀကီးကိုလည္း ေမေမနဲ႔တိုင္ ပင္ၿပီး ေရာင္းခ် င္ေရာင္းလိုက္ေတာ့ သားႀကီး”

“မင္းက ဒီကို အလည္ျပန္လာရင္ေတာင္ မစီး ေတာ့ဘူးလား”

“မင္းရွိေနတာကို ငါ့က ဘာကိုလြမ္းရမွာလဲ”

“ေအးပါ”

“မနက္ျဖန္ေတာ့ အိမ္လာေခၚေပးဦး”

စိတ္ခ် ဆိုတဲ့အထာနဲ႔ သံဒိုင္ေခါင္းပဲၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ သိပ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသတဲ့ေကာင္သံဒိုင့္ခံစားခ်က္ေတြကို နည္းနည္း သို႔မဟုတ္ မ်ားမ်ား ရိပ္မိပုံရသည္။ အိမ္မလာခ်င္တာ မသိခင္ကေတာ့ ပုံမွန္အတိုင္းေခၚျဖစ္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ မေခၚျဖစ္ေတာ့ သူလည္းခပ္ပိန္းပိန္း လူတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ခဲ့တာ……

ဦးလတ္က ေမးေမးေနတယ္သိရေတာ့လည္းသံဒိုင္ တကယ္စိတ္မေကာင္းမိဘူး……စိမ္းကားသူႀကီးေဈး ဝယ္ထြက္တုန္းသြားမယ္ စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း ျပန္လာလို႔ေတြ႕သြားရင္ တစ္မ်ိဳးလည္း အထင္မခံနိုင္…… သံဒိုင့္မွာ ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလုံးသားရွိသလို မာနရွိတာလည္း သိေစခ် င္ေသးသည္။

မင္းဇင္ရိပ္မိစကေတာ့ အံၾသသလိုျဖစ္ပုံရသည္ ေနာက္စကားအေနနဲ႔ေတာ့ သူကလည္းမစသံဒိုင္ကလည္း မစေတာ့ ဘာမွမေျပာျဖစ္က်ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကလို ေန႔စဥ္မေတြ႕ျဖစ္က် တာလည္း ပါတာေပါ့…… မင္းဇင္အေတြးနဲ႔ က်င့္သုံးတဲ့မွုကို သံဒိုင္ႀကိဳ က္တာရွိေသးသည္။

မင္းဇင္ ၿမိဳ႕ေပၚကပဲေရႊစင္နဲ႔ျဖစ္ၿပီးျပတ္က်ေတာ့ေရႊစင္ က မင္းဇင္ကို သိပ္ေႂကြပုံရသည္။အိမ္မွာ ငိုငိုေနေတာ့ ေရႊစင့္အမက ေမးၾကည့္ေတာ့ သိသြားပုံ ရသည္။ မင္းဇင္နဲ႔သံဒိုင္ ထိုင္ေနၾက အေအးဆိုင္ထိ လိုက္လာၿပီး ေကာေတာ့သည္။ သံဒိုင္ ေယာကၤ်ားျခင္းရန္လာစရင္ေတာ့ ထထုဖို႔ လက္မေႏွးေပမဲ့ တစ္ဖက္ကမိန္းမလည္း ျဖစ္ျပန္ ကိုယ္လူကလည္းျဖတ္ခဲ့တာမို႔ အသာပဲေနခဲ့ရသည္။ အမႀကီးက မင္းဇင္ကိုေကာရင္း သံဒိုင္ပါ အဆစ္ပါသြားခဲ့ရသည္။

“ေအးေလ…နင္တို႔က တစ္ဦးတည္းေသာ သား ခ် ည္း ႏွစ္ေယာက္လုံးတြဲၾကတာဆိုေတာ့ ႏွမ မရွိတာ ဘယ္မွာလာ ႏွမျခင္းကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ ရွိပါေတာ့မလဲ”

သံဒိုင္ စကားေျပာဖို႔ျပင္လိုက္တာေတြ႕ေတာ့ မင္းဇင္က စားပြဲေအာက္ကေျခေထာက္ကိုနင္းၿပီး တားထားခဲ့သည္။ မင္းဇင္တားတာမွန္သြားသည္ အမႀကီးက ႏွစ္ေယာက္လုံးဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ သူေျပာခ် င္တာေျပာလို႔လည္း အားရေတာ့ ျပန္သြားပါေတာ့သည္။

“ကိုယ္ေတြက သူထင္သလိုမွ မဟုတ္တာ…… သားႀကီးရာ ထားလိုက္ပါ…မင္းသြားေျပာရင္ ပြဲက ပိုၾကာေနဦးမယ္”

“မင့္အတြက္ေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့…ငါက် ေသၿပီ ေလကြာ မင္းဇင္ရ”

“သူငယ္ခ် င္းအတြက္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ရင္းမွ ေပါ့သားရယ္”

“ေျပာလိုက္ရင္ မင္းက ဒါပဲ”

“ရန္ကုန္သြားၿပီး ငါ့အမဝမ္းကြဲကို ဖန္စားပါ့ လား”

“ေနစမ္းမွာကြာ မင္းအမ႐ုပ္က အထန္တလိုင္း ႐ုပ္မီႀကိဳ က္ဘူး”

“တစ္ျခားလူေတြ ငါအမကိုခ် ဥ္းကပ္ဖို႔ ႀကိဳ းစား ရင္ေတာ့ မသိခ် င္ရင္ေဆာင္ေပးတယ္… သားႀကီးဆိုရင္ေတာ့ အကြက္ေတြပါ သင္ေပး မယ္…အဆင္ေျပလို႔ လုပ္ေနရင္း တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ စြဲလန္းသြားရင္လည္းယူလိုက္ ေပါ့…သူငယ္ခ် င္း ေယာက္ဖ ေတာ္ရမွာ”

“ထားပါကြာ ဟိုမွာတစ္ျခားေကာင္ေတြ လိုက္ ရင္ မသိခ် င္ေရာင္ ေဆာင္တာလား”

“ေအးေလ ေဆာင္ေပးရတာေပါ့…ေယာကၤ်ား ျခင္းေလကြာ ဒီေလာက္ေတာ့ နားလည္ရမွာ ေပါ့”

“ခုနက အမႀကီးကို ေျပာလိုက္ရမွာ က် ေနာ္တို႔ က ေယာကၤ် ားျဖစ္ေနလို႔ ေယာကၤ် ားျခင္းပဲ ကိုယ္ခ် င္းစာ တတ္တယ္လို႔”

“မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ေျပးေပါက္မွားေနပါ့မယ္”

“ေနပါဦး မင္းဇင္ရ တစ္ခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြဆို အမ ညီမေတြ အမွန္ေစာင့္ေရွာက္တာပါမင္းက် မွ”

“ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့ကြာ ကိုယ္အမ ညီမ ပဲေစာက္ရမ္းရိုင္းတဲ့ လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ နားမလည္တဲ့ေကာင္ေတြရဲ့ ရန္ကိုေတာ့…တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါ့အမကို ႀကိဳ က္တယ္ လိုက္ေပါ့ အတည္ပဲ ႀကံႀကံ အေပ်ာ္ပဲ ႀကံႀကံ ဒါမဲ့ သိကၡာေတာ့ရွိ ႐ုပ္မပ်က္ေစနဲ႔…

အေပ်ာ္ ႀကံၿပီး စားသြားဦး စိတ္မဆိုးဘူး… ဗိုက္ေတြ ဘာေတြ မထြက္ေစနဲ႔ မလုပ္ခင္က ဂ႐ုျပဳ မိန္းမေတြ အသက္ပါသြားနိုင္လို႔…… အေဖ ဦးေလး အကို ေမာင္ ေတြေရွ႕မွာေတာ့ ဆင္ျခင္ေပးေပါ့……တစ္ခ်ိဳ႕က ႏွေျမာတာ မဟုတ္ဘူး ရွက္တာကြ… ဒါမ်ိဳးကို သိထားၿပီး ေရွာင္ေပးလိုက္ေပါ့…”

မင္းဇင္လတ္က အဲလို လူတစ္ေယာက္ပါ…… ခုလည္း သံဒိုင္အေၾကာင္းေတြကို ရိပ္မိေပမဲ့ ဘာမွေတာ့ မေျပာေသးဘူး……ေျပာလည္း ေျပာဖို႔ မသင့္ဘူးေလ……

………………………………………………………………………………………….

“သားႀကီးလာ ခဏထိုင္ဦး ငါ အဝတ္အစားလဲ လိုက္ဦးမယ္”

“ေအးေဆး လုပ္ပါ အခ်ိန္ရေသးတာပဲ”

သံဒိုင္မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အန္တီႏုလြင္ တို႔အိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ…ဦးလတ္ကိုႏွုတ္ဆက္မလို႔ အခန္းထဲဝင္ေတာ့ ဦးလတ္က ျပန္အိပ္ေနလို႔ မနိုးျဖစ္ေတာ့…ဒါနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာပဲ ခပ္တည္တည္ဝင္ထိုင္ေနလိုက္သည္။

အရင္လို မင္းဇင္ အခန္းထဲလိုက္ဝင္သြားၿပီးစကားေတြမေျပာခ်င္အိမ္ႀကီးရွင္ ၿငိဳ ျငင္မစိုးေၾကာင့္ေလ……… သူမ်ားအိမ္ထဲ အလိုက္မသိအတင္းသြားဝင္လို႔ ပိုင္ရွင္ႀကိဳ က္မွန္းမသိ မႀကိဳက္မွန္းမသိ……

အန္တီႏုလြင္ကို မေတြ႕ပါဘူးလို႔စဥ္းစားေနတုန္း မွသူ႔အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ေရခဲေသတၱာဆီသြားကာ အသီးေတြထုတ္လာ ပန္းကန္နဲ႔ထည့္ၿပီး သံဒိုင္ကိုအိမ္လာတဲ့ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ လို ဧည့္ဝတ္ျပဳ သည္။ သစ္သီးပန္းကန္ သံဒိုင္ ေရွ႕ လာခ် ေတာ့ အန္တီႏုလြင္ ဂ်ိဳင္းကိုသံဒိုင္ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ေသခ်ာမေတြ႕လိုက္ရေပမဲ့ အေမႊးေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးထင္သည္။ ေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ တိတိက် က် မခန႔္မွန္းနိုင္……

“သားႀကီး ခဏေလးေနာ္ေဖေဖကို ဝင္ကန္ေတာ့ လိုက္ဦးမယ္”

“ေအးပါ ဦးလတ္က အိပ္ေနတယ္ကြ သြားမွာ ေျပာမထားဘူးလား”

“ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာလဲကြာ ေလျဖတ္ထားလို႔ အလိုလိုမွ မ် က္ရည္ဝဲတဲ့သူ…”

“ေအးကြာ မင္းဆႏၵေတြေၾကာင့္သာ ဘာမွ မေျပာတာပါ သင့္ေတာ့မသင့္ဘူး မင္းဇင္”

“ဒီေန႔မွ သေဘၤာတက္မို႔ အိမ္ကထြက္ရမွာ… ရန္ကုန္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး သား… ငါ့ကို ေနာက္ဆံတင္းေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ”

“ေအးပါကြာ”

မင္းဇင္ ဦးလတ္အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့…… အန္တီႏုလြင္ လည္းလိုက္ဝင္သြားေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္ ရဲ့ေနာက္ေက်ာဘက္ တစ္ခ်က္လွုပ္သြားတာ သံဒိုင္ျမင္လိုက္ရသည္။ ငိုေနတာလား…မငိုေအာင္ ထိန္းလိုက္တာလားေတာ့မသိ…အန္တီလည္း ဒီသားတစ္ေယာက္ရွိတာမို႔ အေၾကာႀကီးခြဲေနရမွာမို႔ ဝမ္းနည္းေနလိမ့္မည္။ သံဒိုင္တို႔ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္းခ် င္းေတာင္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနေသးသည္။

“သားႀကီး သြားရေအာင္ကြာ”

မင္းဇင္မ်က္ႏွာလည္း နီေနေတာ့သည္။ အန္တီႏုလြင္လည္း ေနာက္က လိုက္ထြက္လာၿပီး သံဒိုင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာျပန္လြဲွသြားသည္။ သံဒိုင္ထိုင္ရာက ထေတာ့……

“သားႀကီးရာ အိမ္ကိုလာၿပီး ေဖေဖ့ကိုဂ႐ုစိုက္ ေပးဦး… မေန႔က ေဖေဖ့ကို ထမင္းခြံေပးရင္း ငါေနာက္ၿပီးေမးတာ…ေမာင္ငယ္နဲ႔ က် ေနာ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ခ် စ္သလဲေမးေတာ့……ျပန္ေျဖတာ မရွင္းလို႔ …ငါကပဲ ေမာင္ငယ့္ကိုလားေမးေတာ့ ေခါင္းရမ္းတယ္…က်ေနာ့္ကို လားေမးေတာ့ လည္းေခါင္းရမ္းတယ္……

ဒါဆို ေဖေဖကႏွစ္ ေယာက္လုံး မခ် စ္ဘူးေပါ့လို႔ ေျပာေတာ့လည္း ေခါင္းရမ္းျပန္တယ္…ဒါဆို သူေျပာခ် င္တာ ငါ သိသြားၿပီေလ ဒါမဲ့ ငါဆက္မေမးေတာ့ဘူးကြ ေဖေဖ့ကို စခ် င္တာနဲ႔ ထမင္းပဲ ဆက္ခြံ့ေကၽြြ း ေတာ့…မစားဖူး သားေရ ေခါင္းေတြခါၿပီး ငါ့ကို စိတ္တိုေနေတာ့တာ”

“ဦးလတ္ကိုပဲ စေနေသးတယ္ကြာ”

“သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္းႏွီးမွု႔သေဘာပါကြာ ခဏေနမွ ေအာ္!ဒါဆို ေဖေဖက ႏွစ္ေယာက္ လုံးကို ခ်စ္တာေပါ့ ဟုတ္လား ေဖေဖ ဆိုမွ… ေခါင္းေတြ ျမန္ျမန္ၿငိမ့္ေတာ့တယ္”

မင္းဇင္ေျပာၿပီးလို႔ သံဒိုင္ မင္းဇင္းမ် က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝမ္းနည္းမွု႔မ် က္လုံးေတြနဲ႔ သံဒိုင့္ကို ျပဳံ းၿပီးၾကည့္ေနသည္။ၿပီးမွ……

“ငါတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးက မင္းအေပၚ ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ၿပီးခင္တာပါကြာ…… မင္း သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို႔ မလုပ္ပါနဲ႔…… သားႀကီးရာ”

“ေအးပါကြာ ငါအိမ္ကိုလာၿပီး ဦးလတ္ကို… ငါဘက္က တတ္နိုင္သမၽွ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ မယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္ စိတ္ခ် လိုက္ပါ”

“ေဖေဖကိုတင္ မဟုတ္ဘူး ေမေမ့ကိုလည္း ပစ္မထားနဲ႔ဦး” လို႔ မင္းဇင္ကေျပာလိုက္ေတာ့ သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ အန္တီႏုလြင္ကလည္း သံဒိုင့္ကို ျပန္ၾကည့္ေန လိုက္ေတာ့……………………

………………………………………………………………………………………………………………………………………

💠အခန္း ( ၁၀ )💠

“ကိုငယ္ အန္တီဝါက အိမ္လာခဲ့ပါဦးတဲ့”

“ဘာျဖစ္လို႔တဲ့လဲ”

“အန္တီဝါ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္…… ပူးစူးမတို႔ အိမ္ကိုလာေျပာတာေတာင္ ေမာေနတယ္…ျပန္ေတာ့ ပူးစူးမ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ ရတယ္…အန္တီဝါ ကိုယ္လုံးေတြက တအားပူ ေနတယ္…ကိုငယ့္ဆီ သြားေျပာေပးပါခိုင္းလို႔ ပူစူးမလာေျပာတာ…”

“ဟုတ္ၿပီ……အခုပဲ သြားလိုက္မယ္…ပူစူးမ က ဘာစားခဲ့ၿပီလဲ မနက္စာ မုန႔္စားၿပီးၿပီလား……”

“ပူစူးမ စားၿပီးၿပီ ကိုငယ္…အန္တီဝါတို႔အိမ္သာ ျမန္ျမန္သြားလိုက္ပါ…”

“ေအးပါဟ”

ပူးစူးမ စက္ဘီးစီးၿပီးျပန္ထြက္သြားမွ သံဒိုင္ေနာက္ဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖက သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္။ၿပီးမွ……

“မင္း မဝါတို႔အိမ္ သိပ္မသြားျဖစ္ဘူးလား သား”

“သြားပါတယ္ ေဖေဖရ”

“မင္းသိပ္မသြားလို႔ မဝါ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ မသိပဲေနတာေပါ့ကြ…ဟိုကခဗ်ာ လူလႊတ္ၿပီး ေတာင္ ေခၚခိုင္းရတယ္… ငါ့သားျဖစ္ေနၿပီး အဲ့ေလာက္ လူမွု႔ေရးမရိုင္းစမ္းနဲ႔ကြာ…သူ႔မွာ ဘယ္သူမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး…ဘာလဲ မင္းက မင္းဇင္ မရွိလို႔မသြားတာမလား…ေအး! ေနာက္မွ ဆက္ေျပာဦးမယ္… ခုသြားေတာ့ ျမန္ျမန္”

ေဖေဖက ဆက္ၿပီးေကာခ် င္ေသးတယ္နဲ႔တူသည္။ဒါမဲ့ တစ္ဖက္ကိုလည္း ျမန္ျမန္သြားေစခ်င္လို႔ထင္ စကားျဖတ္ၿပီး သံဒိုင့္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။သံဒိုင္ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးသည္။

ဒါဆို ဦးလတ္လည္း မနက္စာ မစားရေသးဘူးလို႔ ေတြးလိုက္သည္။အန္တီႏုလြင္ လည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာဆိုရင္ ဘာမွလုပ္ေပးနိုင္မွာမဟုတ္လို႔ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန႔္ေတြဝယ္သြားတာ တခါတည္းေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး…လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပဲ အရင္လာခဲ့လိုက္သည္။ႏွင္းလဲ့ျဖဴ တို႔ဆိုင္မွာပဲ ပါဆယ္မွာလိုက္သည္။ဦးလတ္ႀကိဳ က္တဲ့ အီၾကာေကြးနဲ႔လက္ဖက္ရည္အန္တီႏုလြင္ အတြက္ ဘာဝယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနရင္းမွ……

“ဝါႏုႏုလြင္ဖင္လွန္ ရွုးေပါက္ျပန္… ဝါႏုႏုလြင္ဖင္တုတ္ သံဒိုင္လုပ္” ဆိုၿပီးပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး “အ႐ူးခ် စ္ေကာင္း”က ဆိုင္အျပင္ဘက္ မုန႔္ေၾကာ္တဲ့ေနရာမွာရပ္ၿပီး ပါဆယ္မွာဖို႔ ေျပာေနတဲ့ သံဒိုင္နားေရာက္လာေတာ့သည္။ေတာ္ေသးသည္ခ် စ္ေကာင္း အသံကအက် ယ္ႀကီးေအာ္လာတဲ့အသံမ်ိဳးမဟုတ္လို႔ထိုင္ေနတဲ့သူေတြ ဂ႐ုမစိုက္မိသူေတြမၾကားနိုင္

“ခ် စ္ေကာင္းလာဦး မင္းဘာစားၿပီးၿပီလဲ…… ဘာစားမလဲ”

“မစားခ်င္သလိုလို စားခ်င္သလိုလိုပဲ”

“ဒါဆို မစားေတာ့ဘူးလား”

“စားမွာေပါ့ ေၾကာက္႐ူးရ”

“ဟာ…ေကၽြးလည္းေကၽြးရဦးမယ္ ငါကိုလည္း ဆဲေသးတယ္”

“မဆဲပါဘူး ဘယ္မွာဆဲလို႔လဲ ေၾကာက္႐ူးရဲ့”

ဟားဟား ဟားဟား……ခ် စ္ေကာင္းစကားဆုံးေတာ့ မုန႔္ေၾကာ္ေနတဲ့ မုန႔္ဆရာပါ ရယ္ေတာ့သည္။ သံဒိုင္ကလက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန႔္ေတြ ပါဆယ္ထုတ္ခိုင္းၿပီးခ် စ္ေကာင္းကိုေပးရင္း……

“ခုနက မင္းရြတ္တဲ့ဟာႀကီး ပါးစပ္ကမရြတ္နဲ႔”

“ငါ ဘာရြတ္လို႔လဲ ဆိုတာကြဆိုတာ”

“ေအး…ေရာ့ကြာ ယူ !ဆိုတာဆိုလည္း မဆိုနဲ႔ ေတာ့ ျမန္ျမန္ယူသြားေတာ့…” ခ်စ္ေကာင္းက ပါဆယ္ထုတ္ယူၿပီးမွ…

“ဝါႏုႏုလြင္ဖင္လွန္ ရွုးေပါက္ျပန္ ဝါႏုႏုလြင္ဖင္တုတ္ သံဒိုင္လုပ္”လို႔ တစ္ႀကိမ္ ေျပာၿပီးခ်ိန္ သံဒိုင္က ဟာ!ဒီေကာင္ကြာ……လို႔ ေျပာလိုက္မွ “မဆိုခိုင္း သံဒိုင္””သံဒိုင္ မဆိုခိုင္း” လို႔ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး ထြက္ေျပး သြားေလသည္။ သံဒိုင္လည္း မွာထားတာေတြ ေရာ ခ်စ္ေကာင္း အတြက္ေရာ အားလုံးေပါင္း ၿပီး ပိုက္ဆံရွင္း ပါဆယ္ထုတ္ေတြဆြဲၿပီး ထြက္ လာေတာ့ေနာက္ကရင္းႏွီးၿပီးသားမုန႔္ဆရာက

“အ႐ူးေျပာတာေတြ မွန္တတ္တယ္ ကိုယ့္လူ”

လို႔ ေအာ္ေျပာသံၾကားလိုက္ေတာ့ လက္ထဲက ကိုင္ထားတဲ့ပါဆယ္ထုတ္ေတြေတာင္လြတ္က် ေတာ့မလို႔………………

သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္တို႔အိမ္ ေရာက္လာေတာ့ အန္တီ့ကိုအျပင္မွာမေတြ႕ဘူး…အန္တီ့အခန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးေလးဟေနတယ္။ အခန္းထဲမွာပဲ ရွိမွာပါလို႔ တြက္ၿပီး သံဒိုင္ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္… ဒါ ပထမဆုံးအႀကိမ္အန္တီ့အခန္းထဲ ဝင္ဖူးျခင္းပဲ…ယခင္ေတြ မင္းဇင္ဆီ လာျဖစ္လဲ အန္တီ့အခန္းထဲေတာ့တစ္ခါမွ မဝင္ဖူးခဲ့ဘူး အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာ လဲေလၽွာင္းလို႔ရယ္…သံဒိုင္က

“အန္တီႏုလြင္”လို႔ အသံေပးလိုက္မွ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တယ္… သံဒိုင့္ကို ျမင္လိုက္မွ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အျပဳံးနဲ႔ ျပဳံးျပတယ္။သံဒိုင္ရင္ထဲမွာ

ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သံဒိုင္ ဦးလတ္ကိုေတာ့ လာေတြ႕ျဖစ္ခဲ့သည္။ မင္းဇင္ကလည္း သူကိုင္တဲ့ ၿခံေသာ့ကို သံဒိုင့္ကို ေပးခဲ့တာမို႔…အန္တီႏုလြင္ ေဈးသြားခ်ိန္ေတြမွာ…ဦးလတ္ဆီ လာေတြ႕ရင္း မုန႔္ခြံေကၽြး… လိုအပ္တာေတြ သံဒိုင္ျမင္ရင္လုပ္ေပး ခဲ့လိုက္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အန္တီ့က ျပန္အဝင္ သူကအထြက္ ၿခံေရွ႕မွာ ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ အန္တီက စကားမစသလို သူကလည္းစမေျပာျဖစ္…အန္တီနဲ႔မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ေတြ႕ၿပီးလို႔ သူကေက်ာ္သြားလိုက္ၿပီဆိုရင္လည္း သူ႔ေနာက္ေက်ာျပင္ကို အန္တီၾကည့္ေနမွန္း စိတ္ကသိေသာ္လည္း သူ လွည့္မၾကည့္ခဲ့………

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အန္တီ” လို႔ေမးမယ္ျပဳ ၿပီးမွ မေမးျဖစ္ေတာ့ပဲ……

“ဦးလတ္ေရာ အန္တီေရာဘာမွမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္……

“ခဏေနဦးေနာ္ အန္တီ”

လို႔ ေျပာၿပီး သံဒိုင္ အျပင္ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲသြားကာ လက္ထဲကပါဆယ္ထုတ္ေတြခ် ပန္းကန္ေတြနဲ႔ ထည့္လိုက္သည္။ ဦးလတ္ဖို႔ အီၾကာေကြးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ကိုအရင္ ျပင္စင္လိုက္ၿပီး…… အန္တီႏုလြင္က ဘာစားခ် င္မလဲ မသိတာမို႔ ေပါက္ဆီေရာ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲေရာ ႏြားနို႔ ေရာ လက္ဖက္ရည္ေရာ ဝယ္ခဲ့လိုက္သည္။

စားစရာေတြယူၿပီး ဦးလတ္အခန္းထဲ အရင္ဝင္ လိုက္ေတာ့ ဦးလတ္က အိပ္ယာနိုးႏွင့္ေနၿပီ… “ဦးလတ္ အန္တီႏုလြင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ေနာ္”လို႔ အသိေပးလိုက္ေတာ့ သူသိေၾကာင္း အထာနဲ႔ ျပသည္။ ဦးလတ္ကို မုန႔္စားနိုင္ဖို႔ အိပ္ယာေပၚထူမေပးလိုက္ေတာ့ အနံ့ေတြထြက္လာ သည္။

ဦးလတ္ ဝမ္းသြားထားပုံရသည္……

“ပုဆိုးေတြေရာ ေပေသးလား ဦးလတ္” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတာမို႔ သံဒိုင္ အဝတ္အစားပါ တစ္ခါတည္းလဲေပးရမယ္ ပုဆိုးေဟာင္းလည္းေရစိမ္ရမည္ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ေရခပ္ရမည္ ေနမေကာင္းတဲ့ အန္တီ့ကိုလည္း ၾကည့္ရဦးမည္နဲ႔ လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြတစ္ခါတည္း စဥ္းစားမိသြားရၿပီး ……

“ဦးလတ္ ခဏ”

ဆိုၿပီး ထားခဲ့ျပန္ၿပီး အျပင္ထြက္ ဦးလတ္မ် က္ႏွာသစ္ဖို႔ေရအရင္ ပုံးနဲ႔သြားယူလိုက္သည္။ ေရပုံးကို ဆြဲလာၿပီးအန္တီ့အခန္းေရွ႕ခ်ခဲ့ကာ… အခန္းထဲဝင္ ခုနက လက္ႏွစ္ဖက္လုံး မအားခဲ့လို႔မစမ္းခဲ့ရတဲ့အန္တီ့ နဖူးကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ အန္တီကမွိန္းေနရာမွ မ် က္လုံးဖြင့္ ၾကည့္လာလို႔ ……မေန႔ကေရဘယ္ခ်ိန္ခ်ိဳးလဲ အန္တီ” လို႔ေမးေတာ့ ေခါင္းခါျပသည္။

“မေန႔က ေရမခ်ိဳးျဖစ္ဘူးေပါ့” ဆိုေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

“တျမန္ေန႔ကေရာ ေရခ်ိဳးျဖစ္လား”

ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

“ေရခ်ိဳးတာ အခ်ိန္ၾကာတယ္မလား အေအး ပတ္ၿပီး ဖ်ားတယ္ထင္တာပဲ ကိုယ္ေတြတအား ပူေနတယ္ အန္တီ…”လို႔ ေျပာေတာ့ ေခါင္းညိတ္ ျပျပန္သည္။

“ဦးလတ္ကိုသန႔္ရွင္းေပးၿပီး မနက္စာေကၽြးလိုက္ ဦးမယ္…အန္တီ မိွန္းေနလိုက္ဦး…ေရခဲအုပ္ၿပီး လုပ္ၾကည့္ေပးမယ္ အစာေလးစားၿပီး ေဆး ေသာက္ရမယ္… နည္းနည္းထနိုင္ရင္ ေဆးခန္း သြားျပမယ္…အဲေစာင္အထူႀကီး မျခဳံရဘူး… အျပင္မွာပူေနေတာ့ အတြင္းမွာေအးေနမွာ…… ခ် မ္းေနမွာဆိုတာ သိတယ္…ဒါမဲ့ အဲ့လိုမေနရ ဘူးေလ…အန္တီလည္း သိၿပီးသားေနမွာပါ”

သံဒိုင္ ပါးစပ္ကလည္းေျပာရင္း အန္တီႏုလြင္ ျခဳံ ထားတဲ့ ေစာင္ထူႀကီးကို ဖယ္ခြာလိုက္သည္။ အခန္းျပတင္းေပါက္ေတြလည္း… ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းရန္ အကုန္ဖြင့္လိုက္သည္။ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ခါ “ခဏေနခဲ့ဦး”လို႔ အန္တီႏုလြင္ အိပ္ယာေဘး လာေျပာေတာ့ အန္တီကေခါင္းညိတ္ျပဳံးျပၿပီး သံဒိုင့္ကိုေသခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။

သံဒိုင္လည္းျပန္ၾကည့္မေပးနိုင္ေတာ့ပဲ ဦးလတ္အခန္းဆီ ေရပုံးဆြဲၿပီး ဝင္ခဲ့ လိုက္သည္။ ဦးလတ္ကို မ် က္ႏွာသစ္ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္အဝတ္အစားလဲေပးၿပီး ကုတင္ေအာက္ထားတဲ့ မစင္ခြက္နဲ႔ မစင္ေပေနတဲ့ပုဆိုးကိုယူၿပီး ေနာက္ေဖးကို ေျပးထြက္ခဲ့ျပန္သည္။

ပုံမွန္အတိုင္း လမ္းေလ်ာက္မေနနိုင္ေတာ့ အန္တီ့ကိုလည္း စိတ္ပူေနတာမို႔ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ ဇြတ္တရြတ္ အေျပးလုပ္ေတာ့သည္။ဦးလတ္အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး နံနက္စာစားဖို႔ ခြံ့ေကၽြ းေနေတာ့ ဦးလတ္က အီၾကာေကြးတစ္ျခမ္းေတာင္ မကုန္ေသး ေတာ္ၿပီဆိုၿပီးျပသည္။

လက္ဖက္ရည္လည္း တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ…… ေသာက္သည္။ ေဆးကိုလည္း ဇြတ္ေတာင္း ေသာက္ၿပီး သံဒိုင္ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေန ေတာ့သည္။ သံဒိုင္ ဦးလတ္မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့……

“သူ အခန္းထဲေတာင္မလာနိုင္ဘူး အိပ္ယာက မထနိုင္တာ သိပါတယ္ ျမန္ျမန္သြားၿပီးကူညီ ေပးလိုက္ပါ”

ဆိုတဲ့…အၾကည့္မ်ိဳးလို႔ သံဒိုင္ နား လည္လိုက္သည္။ သံဒိုင္ ဆက္ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ဦးလတ္မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြ က် လာ ေတာ့…သံဒိုင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ၿပီးမွ

“ဘာမွေတြးၿပီး ဝမ္းနည္းမေနနဲ႔ ဦးလတ္…… ဘာမွလည္း ပူမေနနဲ႔ ေအးေဆး” ဘာညာ ေလၽွာက္ေျပာၿပီး အိပ္လိုက္ဦးလို႔ ႏွုတ္ဆက္ခါ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။

အန္တီႏုလြင္ အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ အန္တီက အိပ္ေနတာလား မွိန္းေနတာလားေတာ့မသိ…အသာပဲအျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ရွိသမၽွ ေရခဲတုံးေတြ အကုန္ စတီးဇလုံ ခပ္ႀကီးႀကီးထဲ ထည့္ယူခဲ့လိုက္သည္။အခန္းထဲျပန္ဝင္ခဲ့လိုက္ၿပီးအဝတ္တန္းေပၚက မ် က္ႏွာသုတ္ ပုဝါေလး ယူၿပီး အန္တီ့ကို နိုးလိုက္သည္။

“ေရခဲဝတ္ေလး နဖူးေပၚတင္ထားေအာင္ေနာ္ အန္တီ…ၿပီးရင္ အေပၚကဝတ္တဲ့ အကၤ်ီေရာ ခၽြတ္ရေအာင္”

သံဒိုင္အန္တီႏုလြင္ကိုအေပၚအကၤ်ီကူခၽြ တ္ေပးေတာ့ လက္ေတြတုန္မိရေသးသည္။ေအာက္ကေတာ့ ပုံမွန္အမ်ိဳးသမီးေတြ ဝတ္ေနက် အိမ္ေနရင္းဝတ္တဲ့အကၤ်ီေလးပါပဲ…ေရခဲ စိမ္ထားတဲ့ အဝတ္ကို ေရညႇစ္လိုက္ၿပီး အန္တီ့နဖူးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္မွန္းမသိလို႔ ေဆးမဝယ္ခဲ့ရေသးဘူး… အန္တီ ခုေရခဲဝတ္နဲ႔ နည္းနည္းပြတ္ေပးခဲ့ မယ္…ၿပီးရင္ ႏြားနို႔နဲ႔ ေပါက္စီ ဝင္သေလာက္ စားထားလိုက္ဦးေနာ္…က် ေနာ္ျပန္လာရင္ ေဆးေသာက္ရမယ္ၿပီးမွခဏအိပ္လိုက္ေပါ့… အိမ္ကို ေန႔ခင္းစာအတြက္ပါ ထမင္းဟင္းခ် က္ ဖို႔ေျပာခဲ့မယ္…

အိပ္ယာနိုးလို႔ အဖ်ားမက် ရင္ ေဆးခန္းသြားနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး…ဆရာဝန္ပဲ ပင့္ေပးမယ္…ဒါမဲ့က် ေနာ့္ကိုယုံပါအန္တီႏုလြင္ သက္သာေစရမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး… အန္တီ့လည္းမ်က္ရည္ေတြ က် လာတယ္……လူႀကီးႏွစ္ေယာက္လုံး ေနမေကာင္းစိတ္ေၾကာင့္ အားငယ္ေနပုံရသည္လို႔ သံဒိုင္ ေတြးမိၿပီး…

“ဒီမွာ…အမႀကီး…… ကၽြ န္ေတာ့္နာမည္ ေဒါက္တာသံဒိုင္ပါ လန္ဒန္ကေန ေဆးပညာေတြ ေလ့လာခဲ့တာ မေန႔ကပဲ ျပန္ေရာက္လို႔ ဒီေန႔ အမႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ ခြင့္ရၿပီးကုေပးရမွာပါ…အမႀကီးျဖစ္တာ ေရာဂါ မဟုတ္ပါဘူး…သာမာန္ ဖ်ားတာနာတာပါ… မပူပါနဲ႔ ကၽြ န္ေတာ့္အတြက္ အေသးအဖြဲ႕ပါ…

အႀကီးႀကီးေတြေတာင္ကုလာခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာ တစ္ေယာက္ပါ…ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာသံဒိုင္မွာ စည္းကမ္းခ် က္တစ္ခု ရွိ ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ငိုတဲ့လူနာကို လုံးဝမကုေပးပါဘူး…OK နားလည္လား…… မ်က္ရည္မက် ပါနဲ႔ ဘာမွ အားငယ္စရာ မရွိ ဘူး …ေဒါက္တာ တစ္ေယာက္လုံးရွိပါတယ္”

သံဒိုင္ေျပာလိုက္မွအန္တီကျပဳံ းလာေတာ့သည္ သံဒိုင္လည္း စိတ္သက္သာပါေစေၾကာင္း စကားေတြ ေျပာရင္း ေရခဲဝတ္နဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေပါက္စီနဲ႔ ႏြားနို႔ ယူလာေပးၿပီး… အန္တီ့ကို ထူေပးခဲ့ကာ အျပင္ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ေဈးက ေဆးဆိုင္မွာ အေအးမိ ကိုယ္ပူဖ်ားျခင္းအတြက္ ေဆးဝယ္ခဲ့လိုက္ၿပီး အိမ္သြားကာ ေမေမ့ကို ထမင္းဟင္း ပိုခ်က္ဖို႔ ဝင္ေျပာရေသးသည္။

သံဒိုင္ အခန္းထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ အန္တီက ႏြားနို႔ေတာ့အကုန္ေသာက္ထားသည္။ မုန႔္ေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ စားထားခဲ့သည္…… သံဒိုင္ အန္တီႏုလြင္ကိုေရေအးတစ္ခြက္ခပ္ေပး ၿပီးေဆးတိုက္ကာ အိပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။

ဦးလတ္ရဲ့ ပုဆိုးေရာ ေအာက္ခံအိပ္ယာခင္း ေရာကို ေရစိမ္ခဲ့တာမို႔ေလၽွာ္ရင္း ေရတစ္ခါ တည္းခ်ိဳးလိုက္သည္။ဦးလတ္ပုဆိုးကို ေလၽွာ္ ေပးေနရင္းမွ အန္တီႏုလြင္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသြားရသည္။ သူ႔ခင္ပြန္းကိုႏွစ္ရွည္လမ်ား မၿငီးမျငဴ ျပဳ စုေပးတာက တကယ့္ခ်ီးကူးသင့္ ပါသည္။

ဒီခင္ပြန္းရဲ့ ဇနီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ ပဲ ဒါေတာ့ လုပ္ရမွာ အမွန္ျဖစ္ေပမဲ့ အန္တီ ဦးလတ္အေပၚ ဂ႐ုစိုက္တာကေတာ့ သာမန္ ထက္ပိုတာ သံဒိုင္အသိဆုံးပါ…ေရာဂါ ရၿပီး သြားလို႔ဘာမွမစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့တဲ့ ခင္ပြန္း တစ္ေယာက္ကို ေလးစားရိုေသမွု႔မပ် က္… မယားဝတၱာရားမပ်က္ေစပဲ ျပဳ စုေပးနိုင္မွု႔ကို

“အိပ္စား ပက္လက္ခံ”ဆိုေသာ မိန္းမမ်ား…… စိတ္ကူးေတာင္ ယွဥ္ဝင့္ပါ့မလားမသိ…သံဒိုင္တို႔ ေယာကၤ်ားေတြ အဖို႔လည္း… “ေတာ္ေလးဝဝင္”မယားမူ ိးကို မေမၽွ ာ္လင့္ ရဲေသာ္လည္း မိမိအေပၚ အလိုက္သိတဲ့ မယား မ်ိဳးေတာ့ ေမၽွာ္လင့္မိသည္။

သံဒိုင္ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ မင္းဇင္အခန္းထဲဝင္လာၿပီး အဝတ္အစားလဲမလို႔ မင္းဇင္ရဲ့ဗြီရိုကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့……

…သားႀကီး ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ဆံပင္ေတြေရေျခာက္ …ေအာင္သုတ္ဦး မပ်င္းနဲ႔ ေသာက္႐ူးသံဒိုင္!

ဆိုၿပီး ကပ္ထူစကၠဴ ေပၚမွာ ေဆာ့ပန္နဲ႔ မင္းဇင္ေရးထားတဲ့ စာရယ္ ဆြဲထားတဲ့ ႐ုပ္ေျပာင္ပုံေလးရယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထားခဲ့တဲ့ ပုဆိုးနဲ႔အကၤ်ီေတြကလည္း သူ႔ဝတ္တာျမင္လို႔ သံဒိုင္ႀကိဳ က္တယ္လို႔ေျပာမိတဲ့အကၤ်ီေတြထားခဲ့တာမ်ားသည္။ သံဒိုင္ဝယ္ေပးတာေတြ သူႀကိဳက္ တယ္ေျပာလို႔ သံဒိုင္ဝတ္ၿပီးသားေပးထားေတြေတာ့ ယူသြားခဲ့သည္။ သံဒိုင္ အဝတ္အစားလဲရင္း သူငယ္ခ် င္း မင္းဇင္ကို သတိရမိသည္။ ကားထြက္ခါနီးမွ ေျပာသြားေသာ…

“ေမေမနဲ႔ေဖေဖကို ဂ႐ုစိုက္ေပးပါ သားႀကီး… ေမေမ့ကို အရင္ထည့္ေျပာလိုက္တာက ေဖေဖ့ ကို သားႀကီး ဂ႐ုစိုက္မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား ယုံၾကည္ၿပီးသားမို႔ပါ……ေမေမ့ကိုလည္း ဂ႐ု စိုက္ေပးပါကြာ…ေမေမက သနားစရာသိပ္ ေကာင္းပါတယ္သားႀကီးရာ……လိုရမယ္ရ ၿခံေသာ့ေလး ယူထားလိုက္ဦး”ဆိုၿပီး သူကိုင္တဲ့ ေသာ့ ေပးခဲ့လိုက္သည္။ေနာက္ဆုံးမွပဲ သူငယ္ ခ် င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနက် ျဖစ္တဲ့……

“ငါတို႔ လူေကာင္းလူေတာ္ မျဖစ္ရင္ေနပါေစ လူယုတ္မာ မျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားစို႔” ဆိုၿပီး

သူငယ္ခ် င္းႏွစ္ေယာက္လက္ခ်င္းခ်ိတ္ေျပာၿပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။အဝတ္အစားလဲၿပီးမွပဲ သံဒိုင္ ဗိုက္ဆာလာတာေၾကာင့္မနက္ပိုင္းကတည္းက ဘာမွမစားရေသးတာ သတိရသြားသည္။ ဝယ္လာတဲ့ ဆီခ် က္ကို

ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး အန္တီ့ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ လိုက္သည္။ အန္တီ့နဖူးကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပူ ေတာ္ေတာ္ေလးက် သြားခဲ့ရၿပီ။ ခပ္ေငြ႕ေငြ႕ပဲ ပူေတာ့သည္။ေခၽြးေတာင္နည္းနည္းစို႔ေနၿပီ…အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမို႔ မႏွိုးေသးပဲ ခုံတစ္လုံး ဆြဲယူကာ ဆီခ်က္ပဲ ထိုင္စားလိုက္သည္။ နဖူးစမ္း လိုက္တာ အဖ်ားက် သြားတာမို႔ သံဒိုင္ေက် နပ္ပီတိျဖစ္လိုက္ရသည္။ ဆရာဝန္ေတြရဲ့ ပီတိမ်ိဳးဆိုတာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္လိုက္ရသည္။

မိမိကုသေပးလိုက္တဲ့ လူနာသက္သာလာတာကို အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ ဆရာဝန္က မေပ် ာ္မရႊင္ျဖစ္ပါမည္နည္း။ ပိုက္ဆံ သူမွန္းထားသေလာက္ မရေသးတာေၾကာင့္ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္မိပါတယ္ဆိုေသာ အႆျပာ ဆရာဝန္တစ္ခူ ိ့ရဲ့ ခံစားခ် က္မူ ိးဆိုရင္ေတာ့… သံဒိုင္လည္း မခန႔္မွန္းတတ္ …သံဒိုင္စားအၿပီးမွာပဲ အန္တီနိုးလာတဲ့ထင္သည္ လွုပ္လာတာမို႔ အနားသြားၿပီး……

“နိုးၿပီလား အန္တီ သက္ေရာသက္သာလား”

“သား နဖူးလာစမ္းကတည္းကအန္တီနိုးေနပါၿပီ ခုမွ တစ္ခုခုစားရမွာ သိလို႔ မထလိုက္တာ… သက္သာပါၿပီ သားရယ္ အဖ်ားက် သြားၿပီမို႔ ေနရတာလည္း ေပါ့သြားပါၿပီ”

“ဟုတ္…ေခၽြးေတြလည္း ထြက္လာတယ္… ေရဘတ္ တိုက္ေပးမယ္ အန္တီ”

အေစာကထည့္ခဲ့တဲ့ စတီးဇလုံနဲ႔ပဲေရသစ္လဲၿပီး

“မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အသစ္ရွိေသးလား အန္တီ”

“ဗြီရိုထဲမွာ ရွိတယ္သား အေပၚဆုံး အထပ္မွာ”

သံဒိုင္ အန္တီ့ဗြီရိုကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေမႊးတဲ့ရနံ့တစ္ခု ရမိသည္။ အေပၚဆုံးထပ္မွာ အကၤ်ီေတြ ပုဝါကို ေတြ႕ေတာ့ယူလိုက္သည္။

ဒုတိယထပ္မွာထမိန္လည္းေခၚတဲ့ လုံခ်ည္ေတြ…အရြယ္ငယ္ငယ္ မဟုတ္ေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ စကဒ္ေတြေတာ့ မေတြ႕ရဘူး……ေအာက္ဆုံးထပ္မွာေတာ့ တစ္ျခမ္းက ျခဳံ ေစာင္ေတြ တစ္ျခမ္းက အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြနဲ႔ ခပ္ပါးပါးအသားနဲ႔ အတြင္းခံစကဒ္ပဲေခၚမလား ဘာေခၚမလဲေတာ့ သံဒိုင္ မသိတဲ့ အတြင္းခံေတြ……… အေရာင္ေတြကေတာ့စုံသည္။

သံဒိုင္ၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္ကားေတြထဲမွာပါတဲ့ အစင္းၾကားဒီဇိုင္းနဲ႔ အတြင္းခံ မေတြ႕ရလို႔ သံဒိုင္ေက်နပ္သြားသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို အစင္းၾကားပါတာေတြကို လုံးဝၾကည့္မရသလို လုံးဝဖီးလ္ မလာဘူး… ဘာမွ အေၾကာင္အၾကား မပါတဲ့ ေျဗာင္ေတြပဲႀကိဳ က္သည္။

အန္တီ့ရဲ့ ေဘးကဇာနားကြပ္ထား တဲ့ျဖဴ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အေရာင္နဲ႔အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ျမင္လိုက္ေတာ့ သံဒိုင့္ အငယ္ေကာင္က “ေျဖာင္းကနဲ”ေထာင္သြားရသည္။ အဲ့လိုေဘာင္းဘီမ်ိဳးက သံဒိုင့္ကို လိင္စိတ္ျဖစ္ေပၚေစသည္။

႐ုတ္တရက္ သံဒိုင္ေနာက္ျပန္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီ့က သံဒိုင္ကိုၾကည့္ေန ရာမွမ်က္လုံးမွိတ္လိုက္တာေတြ႕လိုက္ရသည္။ သံဒိုင္ သက္ျပင္း တစ္ခ် က္ခ် ၿပီး ဗြီရိုတံခါးပိတ္ လိုက္သည္။ အငယ္ေကာင္ရဲ့ထိပ္ကိုလည္း ခပ္ဆက္ဆက္တစ္ခ်က္ရိုက္ျပစ္လိုက္သည္။

နာက် င္မွု႔ေၾကာင့္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ထေထာင္ ေနတာ ေျပေလၽွာ့သြားေစဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တာ မရခဲ့ပါဘူး…ထႂကြလာကတည္းက လုံးဝက်မ သြားေတာ့……အန္တီ့ကို ေရဘတ္တိုက္ေပးရ ဦးမွာ ေပါင္ၾကားကေကာင္ဒီလိုေထာင္လို႔မျဖစ္ ဘူးလို႔ေတြးမိၿပီး တစ္ရွုးေဘာက္ ထဲက တစ္ရွုး နည္းနည္းျဖတ္ယူ လိုက္ရင္း ပုဝါကိုတစ္ဖက္က ေရစိမ္ထားလိုက္သည္။

အခန္းျပင္ဖက္ ခဏထြက္ၿပီးယူလာတဲ့ တစ္ရွုး ကို ခပ္ေသးေသးအလိပ္ေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ လိုက္ေတာ့ နားၾကပ္တံ လိုမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့အတိုင္း နား ထဲကိုထည့္ၿပီးလွည့္ လိုက္သည္။ဘယ္ ညာ နားႏွစ္ဖက္လုံး ေျပာင္း လွည့္တာအခ်ိန္ခဏအၾကာမွာပဲေပါင္ၾကားက ေကာင္ မာန္က် သြားေတာ့သည္။

အန္တီနားျပန္လာထိုင္ၿပီးအဝတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို အရင္သန႔္ရွင္းေပးလိုက္သည္။ၿပီးမွ လည္ပင္း ေတြ လက္ေတြကို တိုက္ေပးလိုက္ရင္း အန္တီ မ်က္ႏွာကိုအနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသား အေရရဲ့ေကာင္းျခင္းႏွုးညံ့ျခင္းမ်ားေတြ႕ရသလို သံဒိုင္ သိပ္ႏွစ္သက္နဲ႔ sexy nose လို႔ေျပာရမဲ့ ထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ႏွာေခါင္းႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးခဲ့ရတဲ့လိင္တန္ က ျပန္ထလာခဲ့ျပန္ၿပီ………

ျမင္လိုက္တာနဲ႔……ျမင္လိုက္ရတဲ့ အရာကိုဦးေႏွာက္ကခ် က္ခ်င္းသိ ခ်က္ခ်င္းဆုံးျဖတ္သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာဆီကိုအသိေပးေစခိုင္းလိုက္နိုင္တဲ့ လူခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ် က္မွု႔ကသိပ္ကို ျမန္ဆန္လြန္းလွတယ္ဆိုတာလည္းသံဒိုင္ သတိျပဳ မိလိုက္ရၿပီေပါ့…………

အန္တီ ဝါႏုႏုလြင္ ဆိုတဲ့ အမူ ိးသမီးကလည္း တကယ့္ကို လွနိုင္လြန္း စြဲေဆာင္နိုင္စြမ္းအား ႀကီးမားလြန္းတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုတာ အမွန္ပါလားဟု သံဒိုင္အနီးကပ္မွတ္ခ် က္ထပ္ ျပဳ ရသည္။ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္ယာေပၚလဲေန ရတာကို သူမရဲ့ သဘာဝအလွေတြက ရမၼက္ ျဖစ္ေပၚေစဖို႔ လွုံေဆာ္ေပးေနစဲ……

သံဒိုင္သူ႔စိတ္ေတြ သိပ္မထိန္းနိုင္ခ် င္ေတာ့… မ် က္ႏွာသုတ္ပုဝါက ႏွစ္ထည္ရွိေနတာမို႔ ပထမသုံးခဲ့တဲ့ပုဝါကို ေရစြတ္ၿပီး ေရျပန္ညႇစ္ လိုက္သည္။ၿပီးမွ အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ပိတ္ထားတဲ့ မ် က္လုံးေပၚ ထပ္အုပ္ၿပီးတင္လိုက္သည္။ အဝတ္တင္ေပးရင္း……

“အန္တီ အကၤ်ီခၽြတ္ရ ေအာင္ေနာ္ ေခၽြးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ခဏေန ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႔ကိုအေအးပတ္ၿပီး ျပန္ဖ်ားေနလိမ့္ မယ္…ေရဘတ္တိုက္ၿပီးမွ အသစ္လဲၿပီး ဝတ္ရ ေအာင္ေနာ္” လို႔ သံဒိုင္က ကိုယ္အႀကံနဲ႔ကိုယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့……အန္တီ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြက ျပဳံးၿပီး …

“ေဒါက္တာ အဆင္ေျပသလို လုပ္တာပဲရွင္ က် မ ဘာမ်ားေျပာရဦးမွာလဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ ေတာ့ သံဒိုင္လက္ေတြက အန္တီ့အကၤ်ီ ႏွိပ္စိ့ သီးနား ေရာက္ေနၿပီ။ ငါးလုံးတပ္ ႏွိပ္သီးစိ့ရဲ့ ေအာက္ဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အသီးကို ဆြဲ ျဖဳ တ္ခ်ိန္မွာ လက္ေတြတစ္ခ် က္ တုန္လိုက္ရ ျပန္သည္။

ႏွိပ္သီးအားလုံးျဖဳ တ္သြားေတာ့… သံဒိုင္ အကၤ်ီကိုတစ္ဖက္တစ္ခ် က္ဆီအလယ္ ကေနခြဲေပးလိုက္ေတာ့ အန္တီ့ႏုလြင္ရဲ့ မို႔ေမာက္ႀကီးမားတဲ့ရင္သားစိုင္တစ္စုံကိုဖုံးအုပ္ ထားတဲ့ အျဖဴ ေရာင္ဇာေဘာ္လီကို ေတြ႕လိုက္ ရသလိုဝမ္းျပင္သားေပၚက ခ်က္ခြက္နက္နက္ ကလည္းသူ႔ကိုမျမင္ဖူးေသးဘူးမလား ၾကည့္ပါေသခ်ာၾကည့္ပါဦးလို႔ဆို…အသက္ရွုမွု႔ေၾကာင့္နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္အျဖစ္နဲ႔ စည္းခ် က္ညီလၽွက္အန္တီႏုလြင္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ၾကဳံ ခဲ့ရေသာ္…

ဒီ ခ်က္ခြက္နက္နက္ပါ အလြတ္မေပးဖူးလို႔ သံဒိုင္ ေတးမွတ္လိုက္သည္။ “အန္တီ နည္းနည္းႂကြ”လို ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီက ခါးေလးေကာ့ေပးလာေတာ့သည္။ အေနာက္ကခ်ိတ္ကို ျဖဳ တ္ဖို႔လုပ္ရင္းဇာေဘာ္ လီကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ အသာပဲပါ လာတာမို႔ အကုန္လုံးဆြဲမလိုက္မိသည္။

အေနာက္ကခ်ိတ္ေတြက အန္တီအေနရက်ပ္ လို႔ ျဖဳတ္ၿပီးခဲ့ၿပီထင္……အကာအကြယ္မရွိေတာ့တဲ့ရင္သားစိုင္ႏွစ္လုံးက ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ငြားငြားစြင့္စြင့္လွပတင့္တယ္တဲ့ သူဟန္ ဆိုသည့္အတိုင္း အေတာ္လွတဲ့ရင္သားစိုင္ႀကီးေတြ……

သံဒိုင္ အိပ္ယာေဘး စားပြဲေသးေပၚကလက္က်န္ ေပါက္စီႏွစ္လုံးကို လမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနခဲ့ပါေတာ့ကြာဆိုတဲ့အထာနဲ႔ ေလွာင္ျပဳံးျပဳံးၿပီး ၾကည့္မိသည္။အမ်ိဳးသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ရင္သားဆိုဒ္ေတြက ေပါက္စီ …အရြယ္အစားမို႔ ေပါက္စီလို႔ ဗန္းစကားေပၚထြက္လာရေပမဲ့ ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ ရဲ့ ရင္သားဆိုဒ္က ရင္သားလွပါတယ္ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးအနည္းငယ္ရဲ့ ဆိုဒ္ေတြထက္ ပိုႀကီးၿပီးပိုလွေနတာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေဘးက ငယ္သံဒိုင္ကဘာမွမဆိုင္ပဲ ပလိန္းႀကီး ဂုဏ္ယူေနမိသည္။

ရင္သားႀကီးတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ ရွိေပမဲ့ ခုအန္တီ အိပ္သလို ပက္လက္လွန္အိပ္လိုက္ရင္ေဘးကိုတြဲက် ေအာက္ကိုနိမ့္က် တာမို႔မလွပ..အန္တီရင္သားစိုင္ေတြက တင္းတင္းရင္းရင္းရွိလွတာမို႔ ေမာက္ေမာက္ႂကြႂကြ ရွိလွသည္။

သံဒိုင္ ေရဘတ္နဲ႔ေနရာစုံတိုက္ေပးရင္း တံေတြးခဏ ခဏၿမိဳ႕ခ် ေနရသည္။ဗိုက္သားျပင္ကိုပြတ္တိုက္ေပးတဲ့ အခါမွာလည္း ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့လုံခ် ည္ေၾကာင့္ ခ်က္ခြက္နက္နက္ေအာက္ နားဆီးစပ္စကအေမႊးသုံးေလးပင္ရဲ့အေပၚဖ်ားပိုင္း ေလးမ်ားကို ျမင္လိုက္မိရေသးသည္။ေရွ႕ပိုင္းမ် က္ႏွာျပင္နဲ႔ ေဘးခါးပိုင္းေတြတိုက္လို႔ ၿပီးသြားေတာ့…… “လက္ႏွစ္ဖက္ လုံးေျမႇာက္လိုက္ပါ အန္တီ”လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္တီႏုလြင္က သံဒိုင့္စကားကို နားေထာင္ရွာေပသည္။

ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္ကိုစုံေျမႇာက္ၿပီး ေခါင္းအထက္မွာ ထားေပးလိုက္ေတာ့ ဖုံးအုပ္ေနတဲ့ အကၤ်ီေတြကိုဖယ္ခြာၿပီးအန္တီႏုလြင္ ဂ်ိဳင္းကို အဝတ္နဲ႔ပြတ္ေပးလိုက္သည္။သံဒိုင္ ဂ်ိဳင္းကိုေတာ့ မၾကည့္ရဲဘူးေလ…သူ႔လိင္စိတ္ ထႂကြမွု႔ သိပ္ျဖစ္ေစတဲ့ေနရာမို႔ေရွာင္ရွားသင့္သည္မဟုတ္လား……

ေလာကမွာ အမွန္လူေကာင္းလူျမတ္ရယ္လို႔ ေခၚေဝၚသမုတ္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ မလုပ္ သင့္ဘူးလို႔သိထားၿပီဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ားကိုအေတြး ထဲမွာကိုမရွိတာ…ရွိခဲ့လာရင္လည္းအျမန္ဆုံး ေမာင္းထုတ္နိုင္ၾကသလို…ေမာင္းမထုတ္နိုင္ခဲ့ ရင္လည္း…လက္ေတြ႕ မလုပ္မိေအာင္ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ၾကစျမဲ…တဲ့……

ငယ္ရြယ္တဲ့သံဒိုင္က စိတ္ကိုေတာ့မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေသးဘူး……အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကိုသူ႔လက္နဲ႔ပဲ ထပ္ေျမာက္ေအာင္ေျမႇာက္ျပစ္လိုက္သည္။ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရတဲ့ ဂ်ိဳင္းခြက္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးအဝတ္နဲ႔ သန႔္ေနေအာင္ပြတ္လိုက္သည္။ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွရိတ္ထားတာ ရက္အနည္းငယ္ရွိေရာ့ထင္…လုံးဝမရွည္ေသးေသာ္လည္လက္မဝက္မရွိတရွိေလာက္ ရွည္ထြက္ေနၿပီ…ရိတ္ထားၿပီးစလိုငုံးတိတိႀကီးမဟုတ္……

ဆင္ကို ခၽြန္းအုပ္ထိန္းရင္ ၿငိမ္သြားရေပမဲ့……စိတ္ရဲ့ အေျခအေနကို သိသိနဲ႔ ခၽြန္းအုပ္လို႔မထိန္းနိုင္ေတာ့တဲ့ သံဒိုင္က ေဒၚဝါႏုႏုလြင္ရဲ့ စြဲေဆာင္ေနလွတဲ့ ဂ်ိဳင္းကို လၽွားျပားနဲ႔ တစ္ခ်က္ေကာက္ယွက္ျပစ္လိုက္သည္။ လက္ထဲက အဝတ္ကို “ဖတ္ကနဲ” ေမြ႕ယာေပၚပစ္ခ် မိလိုက္ေတာ့………အန္တီႏုလြင္ဆီက

“အခြင့္အေရးဆိုတာ ရရင္ရသလိုယူရတာတဲ့ လား သားရယ္” စကားၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ သံဒိုင္ကလည္း ဒါမ်ိဳး ညံ့သူမဟုတ္ေလေတာ့

“ရရွိလာတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရယူဖမ္းဆုပ္နိုင္မွ မိမိဆႏၵေတြ ျပည့္ရမွာေပါ့ဗ်ာ”

“ခံယူခ်က္နဲ႔ အသုံးအႏွုံးကေနရာလြဲေနတယ္”

အန္တီႏုလြင္ စကားကေဒါသမပါေပမဲ့ ေလသံ အနည္းငယ္မာသြားတာ သတိျပဳ မိလိုက္တဲ့ သံဒိုင္ကလည္း ခပ္မာမာတုံ႔ျပန္လိုက္တာက

“အစကတည္းက ျငင္းခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့”……

ေရဘတ္တိုက္ေပးစရာ မလိုပါဘူးကြယ္လို႔…ဆိုရင္ သံဒိုင္က ဇြတ္အတင္းတိုက္ေပးမွာမွ မဟုတ္တာ……

“ကိုယ့္အေပၚေစတနာထားတဲ့ကိုယ့္လိုအပ္တာ ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ျဖည့္စည္းေပးေနရွာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို အန္တီဘက္က တတ္နိုင္တာ လိုက္ေလ်ာ ခြင့္မျပဳ ရေတာ့ဘူးတဲ့လား”

“မိန္းမသေဘာ ေစာေၾကာေတာင္ က် ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး အန္တီရယ္”

“ေစာင့္ထိန္းထားၿပီးမွ ပြင့္အံ့ခြင့္ရတဲ့ အရသာ သား မသိေသးလို႔ပါ”

သံဒိုင္ ၿငိမ္သြားတုန္းမွာပဲ ဧည့္ခန္းဆီက……

“ေမာင္ငယ္ေရ ထမင္းဟင္းပို႔ခိုင္းလိုက္လို႔ေဟ့” ဆိုတဲ့အသံၾကားရေတာ့သံဒိုင္အခန္းအျပင္ဖက္ ထြက္ခဲ့ လိုက္ေတာ့သည္။

………………………………………………………

သံဒိုင္ လုပ္ေပးစရာကိစၥအဝဝ လုပ္ေပးၿပီး…… ညေနပိုင္းေရာက္မွ အိမ္ျပန္ဖို႔ ၿခံျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ၿပီတီတီ ခပ္ျပဳံးျပဳံးအမွုအရာနဲ႔ ေမးေငါ့ႏွုတ္ဆက္လိုက္တာက ကိုစိုးေမာင္…… ဒီလူ ၿခံနားဘာလာလုပ္ေနတယ္မသိဘူး… ဟိုေန႔ကလည္းေတြ႕မိလိုက္သလိုလို…… သံဒိုင္လည္း အလိုမျဖည့္ျခင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္မၾကည္ခဲ့ရတာမို႔ ကိုစိုးေမာင္ ႏွုတ္ဆက္တာကို မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳ လိုက္သည္။

ဒီလူ မင္းဇင္မရွိဘူးၾကားလို႔ ၿခံဝိုင္းနားကိုကပ္လာရဲတယ္ထင္တယ္ မင္းဇင္ ဘီယာဆိုင္မွာ ကိုစိုးေမာင္မ် က္ႏွာကို ဘီယာခြက္နဲ႔ ရိုက္ဖူးသည္။ လက္သီးနဲ႔ ထိုးဖူးသည္။

အဲဒီေန႔ကသံဒိုင္ေသာက္ျဖစ္ေတာ့မင္းဇင္လိုက္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ကိုစိုးေမာင္က အျခားဝိုင္းမွာ ေသာက္ေနရင္းမွ သံဒိုင္တို႔ဝိုင္းကို လာစကား ေျပာေတာ့သည္။ေျပာတာကလည္း မိန္းမကိစၥေတြပဲ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ႂကြားလုံးေတြနဲ႔ေပါ့… မင္းဇင္နဲ႔သံဒိုင္ သည္းမခံနိုင္ေတာ့ ျပန္ေတာ့ဖို႔ လုပ္လည္း……

“ေနၾကပါဦးကြ မင္းတို႔ကလဲ” ဆိုေတာ့…… မင္းဇင္က……

“အစုတ္ပလုတ္ အပုတ္စားရတဲ့ အေၾကာင္း ေတာ့ နားမေထာင္နိုင္ေတာ့ဘူးဗ် ာ”လို႔ေျပာ လိုက္သည္။ကိုစိုးေမာင္က

“ေအးပါကြာ ငါကရွယ္တကာ့ရွယ္တဲ့ ရွယ္တစ္ ႀကီးေတြမွ မစားဖူးေသးတာ…စားဖူးရင္ေတာ့ မင္း စိတ္ဝင္စားမွာပါ” လို႔ေျပာေတာ့…… ကိုစိုးေမာင္ရဲ့ မ် က္ႏွာအမွုအရာနဲ႔ ေလသံက ဘာကိုေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာသေဘာေပါက္ တဲ့ မင္းဇင္က သံဒိုင့္ေရွ႕က ဘီယာခြက္နဲ႔

“ေသာက္ခြက္”ကိုေကာက္ရိုက္ျပစ္လိုက္သည္။ ရိုက္ၿပီမွန္းသိေတာ့ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာေရာ မွုးတဲ့ အရွိန္ေရာေၾကာင့္ လူေရာ ထိုင္ခုံပါ ေနာက္ကို လဲသြားေတာ့သည္။အသံေတြၾကား ေတာ့ ကိုစိုးေမာင္နဲ႔ အတူထိုင္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေယာက္ က ထလာမလို႔လုပ္သည္… သံဒိုင္ရပ္လိုက္ၿပီး

“ေအးေဆးထိုင္ေနထမလာနဲ႔ ေအးေဆးေနတာ ကို ‘ဂေဂ်ာင္လာဖတ္’လို႔ ဆုံးမလိုက္တာ… မေက် နပ္ရင္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ခ်ိန္းၿပီးရွင္းမယ္…… မင္းဇင္ တစ္ခ် က္ေလာက္ ထပ္ဆုံးမလိုက္ဦး”

လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မင္းဇင္ လဲေနတဲ့ကိုစိုးေမာင္ဆီထပ္သြားကာ ဂုတ္ဆြဲၿပီးႏွစ္ခ် က္ဆင့္ထိုးေပးလိုက္သည္။သံဒိုင္လာေနက် မို႔ဆိုင္ရွင္ကသိေနရင္းႏွီးေနေတာ့”ေမာင္ငယ္တို႔ေတာ္ပါၿပီကြယ္”လို႔ ဆိုလာေတာ့ မင္းဇင္နဲ႔သံဒိုင္ ဆိုင္ကထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ဆိုင္အျပင္မွာေသာက္ေနေသာ

နာမည္ရ “ကိုနိုင္ႀကီး”က……

“ထိုင္ေနတဲ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္ ထလာရင္ေတာ့… ငါ ထလာမလို႔ပဲေမာင္ညိဳ ရ…သူတို႔ထမလာလို႔ အသာပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တာ……… ေမာင္ျဖဴ ကလ်င္ေတာ့လ် င္တယ္ ထိုးခ်က္က ေပ်ာ့တယ္ကြ ဂုတ္ကိုင္ တယ္ထိုးတာေတာင္ ၾကည့္ရတာ အရသာမရွိလွဘူး………

မွတ္ေလာက္ေအာင္ ေမာင္ညိဳ ျဗင္းေပးလိုက္ရ မွာ…လိုေတာ့မလိုပါဘူးကြာ… မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဆင္ေတာ့ေၿပ သားကြ…တစ္ေယာက္ကအျမန္ အေပ်ာ့… ေနာက္တစ္ေယာက္က အေႏွး အျပင္း…… ေမာင္ျဖဴ ေမာင္ညိဳ အတြဲတဲ့လိုက္လည္းလိုက္ တဲ့ ႏွစ္ေယာက္…… ထားပါကြာ စိုးေမာင္လို ေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ရန္မျဖစ္ပါနဲ႔ ရွက္စရာကြာ…ဒီလိုေကာင္ေတြက လက္သီး မလိုပါဘူး ”

“ကိုနိုင္ႀကီး အတြက္ေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့ဗ်ာ”

“အာ!ေမာင္ညိဳ ကလည္း အဲေလာက္ဒုံးေမေဝး စမ္းပါနဲ႔…စိုးေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ ေမာင္ျဖဴ နဲ႔ ေတြ႕လို႔ မေရွာင္ရင္ လည္ပင္းလာျဖတ္ကြာ… မင္းမယုံရင္ ဖင္ခ် ေၾကးေတာင္ ေလာင္းလိုက္ ခ် င္တယ္”

“အသာလုပ္ပါဗ်ာ……လစ္ေတာ့မယ္ အကို”

“ေအး…ေမာင္ျဖဴ ၿမိဳ႕နယ္ဒိုင္းပြဲ နီးၿပီေနာ္…… ကြင္းေဘးမွာ ငါရွိမယ္ေဟ့”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အကို”

ျပန္လာက် ေတာ့သံဒိုင္ေတြးမိတာတစ္ခုရွိေသးသည္။ဖိုက္တာေတြနဲ႔ သိေနခင္ေနတာလည္းတစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အေတာ့္ကို အဆင္ေျပလွသည္။ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြက”လူတိုင္းနဲ႔တည့္ေအာင္ေန”လို႔ ဆုံးမခဲ့တာလားေတာ့မသိ။ခက္ေနတာကလူတိုင္းနဲ႔တည့္ေအာင္မေနတတ္တာက မိမိရဲ့ အားနည္းခ်က္တစ္ခုလို……သံဒိုင္တို႔က အခု အေနာက္ပိုင္းက ကိုနိုင္ႀကီးနဲ႔ ရင္းႏွီးသလို အေရွ႕ပိုင္း နာမည္ရ ကိုပိုင္ႀကီးနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသည္။

မင္းဇင္က ေဘာလုံးကန္ေကာင္းလို႔ အားကိုးအားေပးၾကသလို……သံဒိုင္ကလည္း ဒီၿမိဳ႕သားငယ္ေမြးၿခံေပါက္…ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးမျဖစ္ဖူးေသာ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သမၽွ ေတြမွာ လက္စလက္နေတြ ေတြ႕ျမင္ထားက် ေတာ့ သူတို႔ အသိအမွတ္ျပဳ ပုံရသည္။

သံဒိုင္ အံ့ၾသတာတစ္ခုရွိေသးသည္။ အေနာက္ပိုင္းမွာ နိုင္ႀကီး…… အေရွ႕ပိုင္းမွာ ပိုင္ႀကီး……ဆိုၿပီး ႀကီးႏွစ္ႀကီး စိုးမိုးၾကတဲ့ သူတို႔အခ် င္းခ် င္း ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိသလို ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံမွု႔မ်ိဳး မရွိၾက…ဖိုက္တာေတြရဲ့ ကိုယ္စည္းနဲ႔ကိုယ္ ပဲလား…ေရွာင္လင္ အကြက္ေတြမ်ားလား မသိတဲ့ သံဒိုင္မွာ အံ့ၾသရသည္။

ကိုနိုင္ႀကီးတို႔က လုပ္လည္းလုပ္ၾကသလို…… သူမ်ားထုသြားရင္လည္း ဒဏ္ခံနိုင္သည္။တစ္ ခ်ိဳ႕က လ် င္သည္။လ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ မင္းဇင္ ေတာင္ ဆရာေခၚရေလာက္ေအာင္ လ်င္ျမန္ သည္။ ‘ထစ္ကနဲ’ျဖစ္တာနဲ႔ ရိုက္ၿပီးသား… တစ္ဖက္မွာ ကြဲၿပီးသား ေသြးျဖာၿပီးသား… ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္က မေမွာက္ပဲ ‘က်ားနာခဲ’ ခဲဖို႔ ကုန္း႐ုံးထၿပီး ျပန္သိပ္ၿပီဆိုရင္က် ဒဏ္ မခံနိုင္ ေတာ့ ေမွာက္ေတာ့သည္။

မေမွာက္ရင္လည္း မြတ္ေနေအာင္ ေျပးေတာ့သည္။ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕က ရိုက္ေျပးအကြက္သုံးသည္။ရိုက္ၿပီး တာနဲ႔ေျပး…သူအေၾကာင္းသူသိတယ္ေလ… ဆက္ေနရင္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ…ကိုနိုင္ႀကီးတို႔ခံရတာေတြရွိသလို သံဒိုင္နဲမင္းဇင္လည္း ကြဲတာေတြ ဖူးတာေတြ ရွိခဲ့သည္။ဇာတ္ကားထဲကမင္းသားေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြ ခံရေသးတာ…မင္းသားမဟုတ္တဲ့သံဒိုင္တို႔ ပိုဆိုးခဲ့သည္။လက္ေတြေရာင္ေနလို႔ေဆးႀကိတ္လိမ္းရသည္။မ် က္ႏွာတစ္ျခမ္း ဖူးလာလို႔ အိမ္အဝင္ အကၤ်ီျခဳံ ၿပီး ဝင္ခဲ့ရဖူးသည္။

ေသာက္ေနက် ဆိုင္ပဲ ထိုင္ေသာက္ရတာ အခုလိုပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ပိုအဆင္ေျပသည့္ဟုသတ္မွတ္သည္။ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္အေနအထားလည္အားလုံး သိၿပီးသား…အေပါင္းအသင္း ေကာင္းမွုေၾကာင့္ ပြဲေတြျဖစ္သလို…အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ပဲ ရန္နည္းခဲ့တာေတြ သံဒိုင့္မွာ ေတြ႕ခဲ့ ရပါသည္။ မေသာက္မစား မသြားပဲ ေနရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ရန္ ကင္းေပလိမ့္မည္။

မင္းဇင္ ကိုစိုးေမာင္ကို ျဗင္းၿပီးေနာက္ပိုင္း……ကိုနိုင္ႀကီး ေျပာသလို မင္းဇင္ကို ေရွာင္ေတာ့သည္။သံဒိုင္နား မင္းဇင္ရွိရင္ ကိုစိုးေမာင္ လာမထိုင္ျဖစ္ေတာ့…………ခု မင္းဇင္မရွိမွန္း သိေတာ့ ၿခံဝန္းနားလာလွည့္တာနဲ႔တူသည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့သံဒိုင့္အလွည့္ေပါ့..။

…………………………………………………………..

သံဒိုင္ မနက္ျဖန္ မႏၲေလးသြားရမွာမို႔ အန္တီ့ ကိုေျပာရန္ အိမ္လာခဲ့လိုက္ေတာ့…… အန္တီ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး စာတစ္ေစာင္ဖတ္ ၿပီး ရယ္ေနသည္။သူဝင္လာတာ ျမင္ေတာ့မွ

“ေမာင္ငယ္ သား လာထိုင္ေလ”

“ဟုတ္ ဦးလတ္ အိပ္ေနလား”

“ခုနကပဲအိုဗာတင္းေသာက္ၿပီးအိပ္သြားတယ္”

“ဟုတ္ ဘယ္ကစာလဲ ပစၥည္းထုတ္ႀကီးက ႀကီးလွပါလား အန္တီ”

“ၾသဇီက အန္တီ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ် င္း က ပို႔လိုက္တာပါ…ခုနက ေရာက္လာလို႔… ခုပဲ သူ႔စာဖတ္ေနတာေလ”

“ဟုတ္”

“သား ဘာစားမလဲ…လက္ဖတ္သုတ္ေကၽြးရမ လား”

“ရပါတယ္အန္တီ…က် ေနာ္မနက္ျဖန္မန္းေလး သြားရမွာမို႔ လာေျပာတာ”

“ဟလား…ဘာျဖစ္လို႔လဲဘယ္ေလာက္ၾကာမွာ လဲ သား”

“အေဖဘက္ကေတာ္တဲ့ဘႀကီးပါက် န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေနလို႔တဲ့…ဟိုမွာလည္းႀကီးႀကီးနဲ႔ မမေလးပဲ ရွိတာမို႔ပါ ”

“ေအာ္…ေဒါက္တာသံဒိုင္သြားရဦးမွာေပါ့”

“အဟီးဟီး…ဒီတစ္ခါက တစ္ကဲ့ ဧရာမအႀကီး ႀကီး ေဒါက္တာလည္း တတ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ေတာက္တို လုပ္ေပးရမွာ အန္တီေရ…… ဒီသုံးလေလာက္အတြင္း က်န္းမာေရးေဆာင္ ရြက္ခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္”

“ေကာင္းပါတယ္ သားရယ္…ခဏထိုင္ဦး ဒီပုံး က အဝတ္အစားေတြ ေပးလိုက္တာလို႔ စာထဲ မွာ ပါတယ္…သား ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိရင္ က်မ ဝါႏုႏုလြင္ ဝတ္ျပမယ္……ေပါက္ကရ ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ”

အန္တီႏုလြင္ ပါဆယ္ပုံးကို ယူၿပီး သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့သည္။ သံဒိုင္ အန္တီခ် ခဲ့တဲ့စာရြက္ေလး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့……အန္တီ့ သူငယ္ခ် င္းက english လိုေရးထားတာေတြ…လွမ္းယူဖတ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့သံဒိုင္ လူမွု႔ေရးအသိမေမ့ေပ။

ဖတ္ျဖစ္ရင္လည္းအန္တီ့လိုေတာ့ လုံးေစ့ပတ္ေစ့နားလည္နိုင္စြမ္းရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး……အစက အန္တီႏုလြင္အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းတတ္မွန္း မသိဘူး မင္းဇင္နဲ႔ သံဒိုင္ အိမ္စာလုပ္ေနၾကေတာ့……အန္တီက ဇာတ္ကားထိုးၾကည့္ရင္း……တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေနတာေတြ႕ေတာ့မွ အန္တီက ရိုးရိုးသင္ခန္းစာတင္ တတ္တာမဟုတ္ မွန္းသိေတာ့သည္။

ဒါေၾကာင့္မင္းဇင္က english စာ သိပ္ေတာ္တာလို႔ မွတ္ခ် က္ျပဳ ရသည္…… ေတာ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမသႏၲာေတာင္ english က် မင္းဇင္လတ္ကို လုံးဝမမွီ……ေနာက္ပိုင္း သုံးေယာက္သား ဇာတ္ကားၾကည့္ ၾကရင္ေတာင္ စာတန္းမထိုးတဲ့ ကားဆို…… အန္တီပဲ ဘာသာျပန္ျပသည္။ သံဒိုင္တို႔က အဂၤလိပ္ကားကို အဂၤလိပ္စာတန္း ထိုးေပးရင္ကို နားလည္ေသးသည္။ စာတန္းမထိုးရင္က် ဘာေျပာမွန္းကိုမသိေတာ့ အဲ့ေလာက္ earing ေကာင္းတဲ့ သံဒိုင္ပါ……

အန္တီႏုလြင္က four skill ပိုင္သည္လို႔သတ္မွတ္ထားရသည္…… သံဒိုင္က ေဖာ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ျခင္တာေတာ့ေျပာနိုင္႐ုံ…ဒါလည္း တစ္ဖက္က ေဖာ္ေဖာ္က သူတို႔ဘာသာစကား မို႔ နားလည္နိုင္သူမို႔ သံဒိုင့္ အသံထြက္မပီမွု႔ကိုျဖည့္ေတြးယူသြားလို႔…သူတို႔ျမန္မာစကားေျပာတဲ့အခါ ေက်းဇူးကို ‘ေက်းစု’ ‘ေၾကးစူး’ေျပာရင္လည္း သံဒိုင္တို႔ နားလည္နိုင္စြမ္း ရွိသလိုမ်ိဳး…

တစ္ဖက္က ျပန္ေျပာၿပီဆိုရင္က် တစ္လုံးမွ နားမလည္ေတာ့……ဟိုကလာတဲ့သူကိုယ္တိုင္ e-skill မပိုင္တဲ့ တစ္ျခားတိုင္းျပည္ကလူနဲ႔ သံဒိုင္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံေတြ႕လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ … ေဖာ္ေဖာ္ ေရာ သံဒိုင္ေရာ ဒစ္လည္ေတာ့သည္။ အန္တီကေတာ့ သင္ေပးရွာပါသည္… သံဒိုင္က

မင္းဇင္လိုလည္း သေဘၤာတက္မွာမဟုတ္ေတာ့ မလိုဘူးဆိုၿပီး မလုပ္ခဲ့ရာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ မတတ္ေျမာက္ေတာ့…… အခြင့္အေရး ရရင္ရသေလာက္ သင္ယူသင့္ သည္ ထင္ပါသည္။အန္တီႏုလြင္ကို နားမလည္ေသာ္လည္း…… တျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္းမွ လက္ခံလာရ ၿပီး စကားအေျပာအဆိုမပ် က္ ျပန္ေနျဖစ္ခဲ့ရသည္။

အန္တီကတစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သံဒိုင္လာလည္မွၾကပ္ေပ့ဆိုတဲ့ အကၤ်ီမ်ိဳးသြားလဲၿပီး ဝတ္တာမ်ိဳးလုပ္တတ္သည္။တစ္ခါတစ္ရံ … အန္တီေရခ်ိဳးေနတာမ်ိဳးနဲ႔ ၾကဳံ ခဲ့ရင္ ေရခ်ိဳးတဲ့ ေနရာထိ ေခၚၿပီးစကားေျပာသည္။

“က် ေနာ္ကို အႏုနည္းနဲ႔ သတ္ေနတာလား”လို႔ သံဒိုင္ တစ္ခါ ေမးဖူးသည္။အန္တီက

“မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အတၱတစ္ခုအေနနဲ႔ အလွအပကိုျပခ်င္တာေရာ…သား ကို အန္တီ့ လုပ္ေပးနိုင္တာလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ သားရယ္”လို႔ ေျဖသည္။

သံဒိုင္ထိုင္ေနတာ နည္းနည္းၾကာလာခ်ိန္မွာပဲ “သားေရ ၾကည့္ပါဦးကြယ္”ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ အန္တီႏုလြင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။

အကၤ်ီကရင္သားႏွစ္ျခမ္းကို ဖုံးယုံသာဖုံးတဲ့ ပုခုံးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ ႀကိဳးေသးေသး ေလးပဲပါတဲ့ အကၤ်ီနဲ႔…ရင္သားေအာက္ကေန ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ထားတဲ့ ေနရာထိ ဒီအတိုင္း ပလိန္း ဘာမွမပါဘူး……ရွင္းေနေရာ..ေဘာင္းဘီက ေဘာင္းဘီတို…ဒီ plus size ႀကီးဝတ္လို႔ရေအာင္ ဘယ္ဒီဇိုင္နာကမ်ား ထြင္ၿပီးထုတ္လုပ္ေပးတယ္ မသိဘူးလို႔ သံဒိုင္ေတြးရသည္။အန္တီႏုလြင္ရဲ့ ဖင္သားႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းလုံးႀကီးေတြထည့္ၿပီးဝတ္လို႔ရသတဲ့ေလ…

“သိပ္လွတယ္ အန္တီႏုလြင္ရယ္”လို႔ပဲ ေျပာလိုက္နိုင္ေတာ့သည္။ၾသဇီက အန္တီ့ သူငယ္ခ် င္းဆိုသူကိုပဲ မျမင္ဖူးပဲနဲ႔ သံဒိုင္ ေမတၱာပို႔ေပး ရေတာ့မည္။ သံဒိုင္လည္း ဆက္မခံစားနိုင္မွာေတြေၾကာင့္အန္တီ့ကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့လိုက္ သည္။ ဦးလတ္ကေတာ့ အိပ္ေနတာမို႔ မႏွုတ္ဆက္ခဲ့လိုက္ရဘူး………

ၿခံဝန္းအျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႕ျပန္ပါၿပီ ကိုစိုးေမာင္နဲ႔…ဒီလူ ဒီနားမွာပဲ ေနေတာ့သလား ေမးယူရေတာ့မည္။ ဆိုင္ကယ္ စက္ရပ္လိုက္ေတာ့ ကိုစိုးေမာင္က သံဒိုင့္အနား ေရာက္လာသည္။ သံဒိုင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ကိုစိုးေမာင္ကို မခိုးမခန႔္နဲ႔ တစ္ခ် က္ျပဳံ းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကိုစိုးေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး…

“ေမာင္ငယ္ရာ မင္းနဲ႔ဒီဘီးႀကီးနဲ႔ သိပ္လိုက္ တယ္…ဒီၿမိဳ႕မွာေရာတစ္ျခားၿမိဳ႕မွာေရာ ဘီးႀကီး စီးတာေတြ ျမင္ဖူးပါတယ္…ကိုယ့္လူေလာက္ မလိုက္ဖက္ဖူးကြ…ဘီးႀကီးကိုမနိုင္တာလည္း ပါမွာေပါ့ကြာ”

သံဒိုင္ ကိုစိုးေမာင္ကို တစ္ခ် က္ရယ္ခ် င္သြားရ သည္။သံဒိုင့္ အမွုအရာကို ၾကည့္ၿပီးသေဘာ ေပါက္ပုံေတာ့ ရသည္။ အင္ထိုလ္က လွသည္။ လူေတာ့ လူပါးတစ္ေယာက္လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳ ရ သည္။

“ဘာတဲ့ ကိုစိုးေမာင္ က်ေနာ္ ဒီဘီးႀကီး စီးတာ လိုက္တယ္ ဟုတ္စ…ပီးေတာ့ဘီးႀကီးနိုင္တယ္ ဟုတ္လား”

“အမွန္! ကိုစိုးေမာင္ႀကီး မလိမ္တတ္တာ…… ေမာင္ငယ္ သိရက္နဲ႔ ဟီး ဟီး”

“ခင္ဗ်ား မန္းေလးေတာ့ေရာက္ဖူးမွာပါ ဟိုက ဆရာေတြကခင္ဗ်ားကို ဂၽြ မ္းပါျပစ္ျပလိမ့္မယ္”

“ဒါေတာ့ ေမာင္ငယ္ကလည္း သူတို႔က ၿမိဳ႕ႀကီး ေလ…ပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္လား ကိုယ္ေတြထက္ေတာ့ ပိုမွာေပါ့ကြ ငါ့ညီရလဲ ဒီနယ္သားခ် င္းေတာ့ တက္မလာနဲ႔ေလ…… ငါ့ေကာင္ကို ဘယ္သူယွဥ္မွာလဲ…လာခဲ့ေလ စိုးေမာင္နဲ႔ အရင္ေတြ႕သြားမွာေပါ့”

“ခင္ဗ်ား ေတာ္ကီေတြေကာင္းေနပါလား”

“အမွန္ေတြပါ ညီေလးရာ”

“ထားေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုဒီနားမွာပဲ ေတြ႕ေနရတာ ဘာလာလုပ္တာလဲ ေျပာ”

သံဒိုင္ မ် က္ႏွာတည္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့…… ဒီၿမိဳ႕သား ဒီနယ္သားဇာတိေလးျပလာသည္။

“ဒါေတာ့ ဒီမွာလာတယ္ဆိုတာမင့္ကို တင္ျပေန ရဦးမွာလား”

“မလိုပါဘူး…”

“ဒါ…ဒါဆိုလည္းမေမးနဲ႔ေလ ရွင္းေနတာႀကီးကို”

“သိခ်င္လို႔ေမးတာပဲဗ်ာ မေမးရေတာ့ဘူးလား”

သံဒိုင္ဆီကေလသံေပ်ာ့သြားေပမဲ့ မ် က္ႏွာရိပ္မ် က္ႏွာကဲ ၾကည့္ေနတဲ့ကိုစိုးေမာင္ကနားလည္မိပုံ ရသည္။

“ေမာင္ငယ္ရာ ငါကမင္းထက္လည္း အသက္ႀကီးပါတယ္……ပီးေတာ့ တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရထဲ ေသာက္တဲ့ သူေတြပါကြ”

“အဲဒီေတာ့”

“ငါ …ငါသြားေတာ့မယ္ကြာ”

ေျပာၿပီး ကိုစိုးေမာင္လစ္ေတာ့သည္။

“စိုးေမာင္လို ေကာင္မ်ိဳးေတြက လက္သီးမလို ပါဘူးကြ… မယုံရင္ဖင္ခ် ေၾကးေတာင္ ေလာင္း ခ်င္တယ္”

လို႔ ေျပာတဲ့ ကိုနိုင္ႀကီးစကားသံပဲ သံဒိုင္ ျပန္ၾကားမိေတာ့သည္။

……………………………………………………………………………..

သံဒိုင္မႏၲေလးေရာက္တာ ၅ ရက္ေလာက္ရွိသြားၿပီ…ဘႀကီးကိုေတာ့ ဟိုေန႔ကမွ ေဆး႐ုံတင္ရသည္။သံဒိုင္က ေဆး႐ုံမွာလူနာေစာင့္ လုပ္ေပးရသည္……ဒီမွာလည္း ႀကီးႀကီးနဲ႔မမေလးပဲရွိတာမို႔ သံဒိုင္ရွိေနတာ သူ႔တို႔အတြက္ သိပ္အားကိုးရသည္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႔ ေဆး႐ုံကိုမမေလး လာလို႔ သံဒိုင္ အိမ္ခဏျပန္လိုက္ရသည္။ေရခူ ိး ထမင္းစားၿပီးလို႔ ေဆး႐ုံျပန္သြားမဲ့ အလုပ္မွာ ႀကီးႀကီးက…

“ေမာင္ငယ္ေရ သားေဖေဖဆီကဖုန္း သားနဲ႔ ေျပာမယ္တဲ့”

“ဟုတ္”

သံဒိုင္ အိမ္ဖုန္းကိုပဲ ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး…

“ဟယ္လို!ေဖေဖ”

“ေအး ေမာင္ငယ္လား”

“ဟုတ္ေဖေဖ”

“မဝါ အမ်ိဳးသားဦးေမာင္လတ္ ဆုံးသြားၿပီကြ”

“ဗ်ာ!!!!!!!!!!!!!!!!”

“အာ! အေရးထဲကြာ ဖုန္းလိုင္းက မရွင္းဘူး… ေမာင္ငယ္ သားၾကားလား ဟယ္လို”

“ဟုတ္ ၾကား…ၾကားတယ္ ေဖေဖေျပာပါ”

“မင့္သူငယ္ခ်င္းမင္းဇင္ရဲ့ အေဖ…… မင့္အန္တီႏုလြင္ရဲ့ အမ်ိဳသား…ဦးေမာင္လတ္ ဆုံးၿပီ…နာေရးကိစၥေတြ ငါတို႔ပဲ အဆင္ေျပဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ကူညီလိုက္မယ္…ျပန္မလာခဲ့နဲ႔ဦး ဒီဘက္ကို စိတ္မပူနဲ႔ မင့္ဘႀကီးကို ဂ႐ုစိုက္ဦး”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ”

ဖုန္းခ် ၿပီး သံဒိုင္အေတြးထဲမွာ ဦးလတ္ပုံရိပ္ေတြမင္းဇင္ပုံရိပ္ေတြ ၿပီးေတာ့ ၿပီးေတာ့………အန္တီႏုလြင္ရဲ့ပုံရိပ္ေတြ…ႏွုတ္ဆက္သြားတဲ့ေန႔က ဦးလတ္အိပ္ေနလို႔ ႏွုတ္မဆက္ခဲ့လိုက္ရဘူး……အန္တီႏုလြင္ အကၤ်ီလဲၿပီးျပန္ထြက္လာေတာ့……

“သားရဲ့ ဘႀကီးေနေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္းေပးေနပါ့မယ္ကြယ္……ဘႀကီးေနေကာင္းရင္လည္း ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ သား……… အန္တီ ေမၽွာ္ေနမွာ………”

“အျပန္ ဘာဝယ္ခဲ့ရဦးမလဲ အန္တီ”

“ဟင့္အင္း…သား ျပန္လာၿပီဆိုရင္ပဲဒီက က်မ ဝါႏုႏုလြင္ ေပ်ာ္ရပါၿပီ ရွင္”။…အပိုင္း(၃)ေမၽွာ္