လူပျိုသိုးလေး တက်ဖြုတ်လိုက်တဲ့ ပါကင် မပေါက်သေးတဲ့ ဘေးအိမ်က အပျိုကြီး

Unicode

အခန်း (၁)

ဤအတွေ့

အင်းလျားကန်ရေပြင်ကို ကျောခိုင်းကာ ဆောက်လုပ်ထားသည့် မာလာမြိုင်ဂေဟာနှင့် နှင်းဆီမြိုင်ဂေဟာ တိုက်နှစ်လုံးမှာ အထက်တန်းလွှာဟု ခေါ်ဆိုအပ်သည့် ပစ္စည်ဥစ္စာ ချမ်းသာကြွယ်ဝသူများနေထိုင်ရာ စံအိမ်ဂေဟာများပေမို့ ခေတ်မီလှပကာ နေချင့်စဖွယ် သာယာလှပပါပေသည်။

မာလာမြိုင်ဂေဟာတွင် အတွင်းဝန် လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်း နှင့် တူဖြစ်သူ ကျောင်းသာ မောင်ဝင်းနိုင် တို့ နှစ်ဦးသာ နေထိုင်လျက်ရှိပြီး အိမ်တွင် အစေခံနှင့် ထမင်းချက်ရန်အတွက် အသက်သုံးဆယ်ကျော်ကျော်ရှိ ကရင်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နှင့် မာလီအလုပ်နှင့် တိုက်စောင့်အဖြစ်ကိုမူ ဝေလရာလူမျိုး မန်ဂလာဆိုသော ကုလားကို ခိုင်းစောထား၏။

နှင်းဆီမြိုင်ဂေဟာတွင် အငြိမ်းစာအရာရှိ ဦးသန်းဝေ နှင့် ဇနီးဒေါ်ခင်မေ အပြင် သမီးဖြစ်သူ မြီးကောင်ပေါက်အရွယ် မော်လီနှင့် ဦးသန်းဝေ၏နှမ အပျိုကြီး မနှင်းဝေတို့ နေထိုင်လျက်ရှိသည်။ အထက်တန်းလွှာ အရာရှိကြီးများဖြစ်ကြသည့်အလျောက် မာလာမြိုင်နှင့် နှင်းဆီမြိုင်ဂေဟာတို့တွင် နေထိုင်ကြသူများမှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ခင်မင်ကြကာ တဘက်နှင့်တဘက် လွတ်လပ်စွာ ဝင်ထွက်သွားလာကြလေ၏။

လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်းသည် တဘက်ခြံမှ အပျိုကြီး မနှင်းဝေကို ပိုးပန်းလျက် ရှိသကဲ့သို့ သူမကလည်း သူ့အား မေတ္တာသက်ဝင်လျက် ရှိသော်လည်း နှစ်ဦးသားမှာ မိမိတို့ သိက္ခာကို စောင့်ထိန်းနေရသဖြင့် ပွင့်လင်းရင်းနှီးခြင်း မရှိနိုင်ကြပေ။ ဦးကျော်မင်းသည် မိမိကိုယ်တိုင် အချစ်ရေးကို ပွင့်လင်းစွာ ဖွင်ဟရန် မဝန့်မရဲ ဖြစ်နေသဖြင့် ညနေ ကျောင်းက ပြန်လာမည့် မောင်ဝင်းနိုင်အား စောင့်မျှော်နေ၏။ သူ၏အကြံမှာ တူဖြစ်သူအား မေတ္တာစာပေးခိုင်းရန်ဖြစ်၏။

ယင်းကဲ့သို့ စောင့်စားနေခိုက် မောင်ဝင်းနိုင် ကျောင်းမှ ပြန်ရောက်လာ၏။ အဝတ်အစား လဲလှယ်ပြီး၍ ပြန်ထွက်လာသော ဝင်းနိုင်အား ဦးကျော်မင်း လှမ်းခေါ်လိုက်လေသည်။

‘မောင်ဝင်းနိုင်… ဟိုဘက်တိုက်ကို သွားချေစမ်း၊ ဟိုအပျိုကြီး မနှင်းဝေကို ဟောဒီစာ သွားပေးစမ်းပါ၊ စာပေးတာကို ဘယ်သူမှ မမြင်စေနဲ့.. ကြားလား’

ကျော်မင်းက စာတစ်စောင်ကို လှမ်းပေးရင်း မှာကြားလေသည်။

‘ဟဲ… ဟဲ အန်ကယ်လည်း သိပ်မရိုးတော့ဘူး’

‘တယ်.. ဒီကောင်လေး… သွားပေးမှာ ပေးတာမဟုတ်ဘူး.. စာပေးပြီး ပြန်စာပါယူခဲ့ ကြားလား’

ဦးကျော်မင်းက မာန်မဲသလို လုပ်လိုက်သဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် တိုက်ထဲမှ ပြေးထွက်လာကာ တဘက်ခြံထဲသို့ ဝင်လာခဲ့လေ၏။ ခြံဝင်းထဲသို့ ရောက်လာသော ဝင်းနိုင်သည် တိုက်တွင်းတွင် ဆိတ်ညိမ်လျက်ရှိသဖြင့် လူများမရှိကြလေသလောဟု တွေးမိ၏။ တိုက်ရှေ့သံတံခါးကြီးများမှ အတွင်းဘက်မှ ပိတ်ထားသဖြင့် တိုက်အနေအထားကို ကောင်းစွားကျွမ်းကျင်သော ဝင်းနိုင်သည် တိုက်အနောက်ဖက်သို့ လှည့်လာခဲ့လေသည်။

တိုက်၏ အနောက်တွင်ရှိသော သံတံခါးတစ်ခုမှာ စေ့ထားသဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် အသာအယာ တွန်းဖွင့်ကာ ဝင်လာသည်။ တိုက်ခမ်းအတွင်းသို့ ရောက်လာသော ဝင်းနိုင်သည် အိမ်သာနှင့် ကပ်လျက်ရှိသည့် ရေချိုးခန်းမှ ရေကျသံကြားသဖြင့် မည်သူများ ရေချိုးနေသနည်းဟု သိလိုသဖြင့် အပေါက်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်၏။ သူ၏ရှေ့မှောက်မှ မြင်းကွင်းကြောင့် သူ၏နှလုံးသွေးမှာ ရပ်ဆိုင်းသွားပြီဟူ၍ပင် သူက ထင်မိလေသည်။

ရေပန်းမှ တဖွဲဖွဲကျနေသော ရေဖွားများအောက်၌ နတ်မိမယ်တစ်ဦးပမာ ကိုယ်ခန္ဓာဗလာကျင်းလျက် ရေချိုးနေသည့် အပျိုကြီး မနှင်းဝေပင်ဖြစ်၏။ သူမသည် တံခါးပေါက်ကို ကျောခိုင်းကာ မတ်တတ်ရပ်နေသဖြင့် သူမ၏ အသားအရည်မှာ ဝင်းဝါလျက် ကိုယ်ခန္ဓာမှာ ခါးသေးရင်ချီ ပဒုမ္မနီအလား ဖြစ်နေ၏။ တံခါးပေါက်မှရပ်ကာ အညှို့ခံနေရသူပမာ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသော ဝင်းနိုင်သည် မနှင်းဝေ၏ ကြီးမားလှသည့် တင်ပါးကြီးနှင့် ၎င်း၏အလယ်မှ အကွဲကြောင်း ဖင်းကြားကို ကြည့်ရင်း သူ၏ရမ္မက်ဇောအဟုန်မှာ ပြန်ထင်၍လာချေပြီ။

သူသည် အသက်အရွယ်အားဖြင့် ၁၈ နှစ်သာလျှင် ဖြစ်သော်လည်း သူ၏ရှေ့မှောက်မှ ယမင်းရုပ်သည် သူ၏ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းရှိ တစ်ထောင်သော အကြောများကို ထွန့်ထွန့်လူး သွက်သွက်ခါအောင် ရင်တွင်းလှိုက်မော ရမ္မက်ကြွစေသည် မဟုတ်လော။ ကာမရာဂတည်းဟူသော ဘီလူးကြီးသည် သူ၏လည်ဂုတ်ကို ခွစီးကာ သူ့အားအသူတရာနက်သော အမှောင်တိုက်အတွင်းသို့ သယ်ဆောင်၍ သွားပါပြီကော။ တစ်ထောင့်ငါးရာတည်းဟူသော အင်အားအစွမ်းကို သူကဲ့သို့ လူငယ်တစ်ယောက်သည် အဘယ်မှာ တွန်းလှန်နိုင်ပါမည်နည်း။

ထို့ကြောင့် သူသည် သူ၏ ရှေ့မှောက်မှ သံလိုက်ဓာတ်ပမာ ဆွဲဆောင်လျက်ရှိသည့် မနှင်းဝေ၏ အနီးသို့ တဖြေးဖြေးကပ်သွားပြီး အနောက်ဖက်မှ သိမ်းကြုံး၍ ဖက်လိုက်ရာ သူမက အလန့်တကြား အော်မိပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်၏။

‘ဟင်.. ဝင်း.. ဝင်းနိုင်.. ဒါ.. ဒါဘာလုပ်တာလဲ.. ထွက်… ထွက်’

သူမက ထစ်ထစ်ငေ့ါငေ့ါပြောရင်း သူမ၏ တုတ်ခိုင်သော ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ခုံးပြင်ကြီးကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားလေ၏။

‘အို… မထွက်ဘူး.. အန်တီ့ကို ကျွန်တော် ချစ်မယ်.. ကျွန်တော့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျ… ချစ်မှာဘဲ.. ချစ်မှာဘဲ’

ဟု ပြောကာ သူသည် မနှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးများကို ပြုတ်လုမတတ် ငုံခဲ့နေလေသည်။ ဖိုသတ္တဝါဆိုလျင် ယင်ဖိုမှ မသန်းရလေအောင် မိမိကိုယ် မိမိ ထိန်းသိမ်းနေထိုင်လာခဲ့သော အပျိုကြီး မနှင်းဝေမှာ လူသရမ်းလေး ဝင်းနိုင်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနေလေရာ သူမသည် တမျိုးတမည်သော ခံစားချက်နှင့်အတူ ရင်တွင်းမှ ဖိုလှိုက်မောဟိုက်လာ၏။

သူမ၏ ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ခုံကို အုပ်ထားသော လက်ဖမိုးပေါ်တွင် ဝင်းနိုင်၏ လုံချည်အတွင်းမှ လိင်တန်မှာလည်း မာတောင်စွာ ထိကပ်နေသည်ကို တွေ့ထိနေရသဖြင့် သူ၏ရင်ထဲဝယ် မရိုးမရွဖြစ်လာ၏။

‘ဝင်းနိုင်… ဖယ်လို့ပြောတာ မရဘူးလာ… လူကြီးတွေ မျက်နှာကြောင့်နော်… ငါအော်လိုက်ရမလား..’

ဟု ထန်မာသော သူမ၏ လေသံမှာ တောင်းပန်နေသကဲ့သို့ ပျော့ပျောင်းလှ၏။

‘မဖယ်ဘူးဗျာ… မဖယ်ဘူး… အော်ရုံမကလို့ ကျနော့်ကို သတ်ပစ်ချင်လဲသတ်’

‘ဝင်းနိုင်… မင်းပြောလို့ မရတော့ဘူးလားကွယ်.. ဟင်’

သူမက ရမ္မက်ဇောတက်ကြွလာသည့်တိုင် တူသားအရွယ်လေးနှင့် လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖြစ်ခဲ့သော် မိမိသာလျှင် တရားခံ ဖြစ်တော့မည်ကို တွေးမိသဖြင့် ဒေါသနှင့် အံကလေးကြိတ်၍ ပြောလေ၏။

‘ဒီအခြေကျမှတော့ မရုန်းပါနဲ့တော့ အန်တီရယ်.. ကျနော့ကို ချစ်ခွင့်ပေးပါတော့.. နော်’

ဝင်းနိုင်သည် သူမ၏ လက်များကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ ဖူးယောင်ကားစွင့်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အကွင်းသား ပေါ်ထွက်လာပေပြီ။ သူ၏ရှေ့တွင် အခန့်သင့်ရောက်နေသည့် ဖူးယောင်ကားစွင့်နေသော စောက်ဖုတ်ခုံအကွဲကြောင်းတွင် သူ၏ လိင်တန်ဒစ်ဖျားကို တေ့ကာ ခါးကော့လျက် ညှောင့်လိုး၍ နေလေသည်။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝမှာ အောက်ဖက်သို့ အနည်းငယ် ရောက်နေသဖြင့် သူညှောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သူ့ဒစ်ဖျားက သူမ၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် ချော်၍ချော်၍ ထွက်သွားသဖြင့် စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို ကလိပေးနေသလိုဖြစ်ရကာ သူမသည်လည်း ကာမဆန္ဒတက်ကြွလာရာ ပေါင်တန်ကြီးများကို တဖြေးဖြေးကားမှန်းမသိ ကား၍ ပေးလာမိလေတော့သည်။

‘ဟင်း… ဟင်း… ယားအောင် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ဝင်းနိုင်’

ဟု သူမက ရမ္မက်ဒေသလေးဖြင့် မေးလိုက်၏။

‘ဟုတ်တယ် အန်တီ.. ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ မသိဘူး.. အထဲမဝင်းဘူးဗျ’

‘လုပ်လဲလုပ်ချင်သေးတယ်.. စောက်ဖြစ်လဲ မရှိဘူး ဒီနေရာကို လုပ်တော်မူပါရှင့်’

မနှင်းဝေက သူမလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ကို ထိန်းကိုင်ပေးကာ သူမပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခပ်ကားကားရပ်လျက် စောက်ခေါင်းဝသို့ ဒစ်ဖျားတေ့ပေးလိုက်၏။ ဝင်းနိုင်ကလည်း သူမခိုင်းသလို ခါးကော့၍ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ…

‘ဖောက်.. ဖျိ ဖျိ..ဖတ်..’

ဟူသော အပျိုကြီး၏ အမှေးထူကြီးကို သူ၏လိင်တန်က ဖောက်ခွဲ၍ သူမ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားသံများနှင့်အတူ

‘အမလေး.. ကျွတ်ကျွတ်.. နာလိုက်တာ ဖြေးဖြေးလုပ်ရောပေ့ါ.. သေနာကျလေးရဲ့..ဟင်း…’

ဟူသော သူမအသံက ထွက်ပေါ်လာ၏။

‘မသိဘူးလေဗျာ.. အန်တီက လုပ်တော့ဆိုလို့ လုပ်ရတာဘဲ’

ဝင်းနိုင်က နာကျင်သွား၍ ရှုံ့မဲ့နေသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးရင်း သူ၏ခါးကို ကော့၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆောင့်ကာ ကော့ကာဖြင့် လိုးညှောင့်ပေးနေလေရာ..

‘ဖွတ်. ဖျစ်… ဖျစ်… ဖွတ်… ပြွတ်.. ရွတ်.. ရွတ်… ဘွတ်.. ဗျစ်… ဖတ်’

ဟူသော အသံများက စီးချက်ဝါးချက်ညီညီ ပေါ်ထွက်လာ၏။

လူ့လောက ကာမစည်းစိမ်ကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ ခံစားဖူးခြင်း မရှိခဲ့ကြသည့် အပျိုကြီးနှင့် လူပျိုရိုင်းတို့မှာ တစ်ဦးကို တစ်ဦး တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လိင်တန်ဝင်ထွက်နေသည်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် သေးတိမ်ကာဖြင့် ပီတိလှိုက်ဖို အမြိုက်အရသာ တွေ့နေကြပေပြီ။

မနှင်းဝေမှာ သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ နူးညံ့သော အသားနု အသားဆိုင်လေးများကို ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ကြီးက တဖျစ်ဖျစ်မြည်သံနှင့်အတူ ထိုးစိုက်၍ ဝင်လာတိုင်း ရိုးတွင်းချဉ်ဆီစိမ့်အောင် တင်းကြပ်သည့် အရသာကိုလည်း တဖြေးဖြေး ခံစားလာရလေ၏။ သူ၏ လိင်တန်က အပြင်သို့ ပြန်နှုတ်လိုက်တိုင်း သူမ၏ ရင်တွင်း၌ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်သွားသဖြင့် သူမသည် ဝင်းနိုင်အား သိမ်းကြုံး၍ ဖက်ထားမိ၏။

ဝင်းနိုင်မှာလည်း သူ၏လိင်တန်က စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုလေးများကို တင်းကြပ်စွာ ပွတ်တိုက်၍ ဝင်သွားပြီး သူ၏ဒစ်က သားအိမ်အတွင်းသို့ စိုက်ဝင်းသွားလေတိုင်း သူ၏ရင်တွင်းဝယ် ဘဝင်ခိုက်အောင် အကြိုက်တွေ့၍ နေလေသည်။

‘ဝင်းနိုင် နာနာလုပ်စမ်းပါ.. င့ါရင်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်လာပြီလဲ မသိဘူး… အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်..အင်း အင်း’

ဆန္ဒပြင်းပြသော အသံများမှာ သူမထံမှ ထွက်ပေါ်လာကာ..

‘ပြွတ်.. စွပ်.. စွပ်.. ဖတ်.. ရွတ်.. ဗျစ်.. ဗျစ်.. ဘွတ်.. ဖွတ်..ဖတ်’

အထက်ပါ တေးသံစုံများ အဆုံးတွင် ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ထိပ်ဖျားမှ ပူနွေးသော သုတ်ရည်များသည် သူမ၏ သားအိမ်အတွင်းသို့ ပြွန်တန်မှ ရေလွှတ်လိုက်သလို ပန်းထုတ်၍ ကာမဆန္ဒပြည့်ဝသွားသကဲ့သို့ သူမကလည်း သားအိမ်ဝကို ရှုံ့ချီပွချီပြုလုပ်ကာဖြင့် သုတ်ရည်များကို သားအိမ်အတွင်းသို့ စုပ်ယူလျက် ကာမအထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်။

ဝင်းနိုင်သည် သူမစောက်ခေါင်းအတွင်း၌ နစ်မြှုပ်နေသည့် လိင်တန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ ‘ပြွတ်’ ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ အပြင်ထွက်လာသဖြင့် သူ၏ လုံချီကို ကောက်ယူဝတ်လိုက်၏။

‘ဝင်းနိုင်… မင်းဟာ တော်တော်ရက်စက် ယုတ်မာတဲ့ ကောင်လေး.. ငါတသက်လုံး မှဲ့တပေါက် မစွန်းအောင် နေလာခဲ့တာ အခုတော့လေ အခုတော့ အဟင့်.. ဟီး.. ဟီး’

ဟု ပြောပြောဆိုဆို သူမက ငိုချလိုက်လေ၏။

‘ကျနော်.. ကျနော်… လွန်ကျူးမိတာကို တောင်းပန်ပါတယ် အန်တီရယ်…ကျနော်ဟာ ယုတ်မာတဲ့စိတ်နဲ့ လွန်ကျူးမိတာ မဟုတ်ပါဘူး.. အတွေ့ကို မရှောင်နိုင်လို့ပါ… ဒီကိုလာတာလဲ အန်ကယ်က အန်တီ့ကို စာပေးခိုင်းလိုက်လို့ပါ… ကျနော့်ကို စိတ်ဆိုးသလား.. ရော့.. အန်တီတို့စာ..’

ဟု ဝင်းနိုင်က ပြောရင်း စာလှမ်းပေးလိုက်၏။

‘အော်… ဦးလေးတော်သူက အဒေါ်လောင်းဆီကို စာပေးခိုင်းလိုက်တာ.. အခုတော့.. မင်းကလက်ဦးအောင် လုပ်တယ်.. ဟင့်.. တယ်တော်တယ်… နောက်ပြီး လူကိုလဲ မယားလုပ်လိုက်သေးရဲ့.. ခေါ်တော့ အန်တီတဲ့… အန်တီ မဟုတ်ဘူး.. မယား.. မယား.. သိပြီလား’

သူမက ဒေါမာန်ပါပါနှင့် ကြိမ်းမောင်းနေသဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် တိုက်ခန်းထဲမှ အပြေးအလွှား ထွက်လာခဲ့ရလေတော့သည်။

အခန်း (၂)

ဆောင်ကြာမြိုင်မှာ မောရသူ

လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်းသည် ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ်သဖြင့် အိပ်ခန်းအတွင်းဝယ် လှဲလျောင်းကာ စာဖတ်နေသောအချိန် အတန်ကြာသည်အထိ စာဖတ်နေသဖြင့် သူ့ခေါင်းတွင် ညီးစီစီဖြစ်လာသဖြင့် သူသည် စာအုပ်ကို ပိတ်ကာ ပြတင်းပေါက်က လှမ်းမျှော်၍ အင်းလျားကန် ရေပြင်တဖက်သို့ ကြည့်လိုက်ရာ ကမ်းစပ်တနေရာတွင် ရေကူးဝတ်စုံများနှင့် ရေကူးရင်း ပြေးလွှားကစားနေသည့် မောင်ဝင်းနိုင်နှင့် တဖက်ခြံမှ မြီးကောင်ပေါက်မကလေး မော်လီတို့ကို တွေ့ရလေသည်။

အပျို လူပျိုပေါက် ဖြစ်ကြသူများ မြူးတူးပျော်ပါးစွာ ဆော့ကစားနေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း ဦးကျော်မင်းသည် မိမိမှာ ၎င်းတို့ကဲ့သို့ ဆော့ကစားလိုသည့် လူငယ်စိတ်ပင် ဖြစ်ပေါ်လာလေသည်။ လူငယ်နှစ်ဦး ပျော်ရွှင်နေသည်ကို ကြည့်နေသည့် ဦးကျော်မင်း၏ မျက်လုံးအစုံသည် အမှတ်မထင် နောက်ဖေးရှိ အစေခံ တန်းလျားဆီသို့ ရောက်သွားရာ သူ၏ မျက်လုံးများသည် ပြူး၍သွားရနေတော့သည်။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အိမ်စေ ကရင်အမျိုးသမီးအား မာလီကုလား မန်ဂလာက လက်တဖက်ကိုဆွဲကာ သူ၏ အိပ်ခန်းလေးအတွင်းသို့ ဆွဲခေါ်နေခြင်းကြောင့်ဖြစ်၏။ မာလီကုလား၏ အပြုအမှုသည် အကယ်၍ တဖက်မိန်းမသား၏ စိတ်ဆန္ဒအား ဆန့်ကျင်ပြုမူခြင်း ဖြစ်ပါက အချိန်မှီ ဟန့်တားနိုင်ရန်အတွက် ဦးကျော်မင်းသည် သူ့အိပ်ခန်းမှထွက်ကာ အစေခံတန်းလျားဘက်သို့ အပြေးအလွှား လာခဲ့လေသည်။

အစေခံတန်းလျားအနီးသို့ ချဉ်းကပ်လာသော ဦးကျော်မင်းသည် အိမ်ခန်းအတွင်းရှိ သူတို့နှစ်ဦး၏ အခြေအနေကို ဦးစွာအကဲခတ်ရန် လိုအပ်သဖြင့် အိမ်ဘေး ပြတင်းပေါက် အကြားမှ ချောင်းမြောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကရင်အမျိုးသမီး နော်မူရာသည် မန်ဂလာ့ ရင်ခွင်ထဲ၌ ရောက်နေပြီး သူမပါးပြင်ကို နှုတ်ခမ်းမွေး စိုစိုထွက်နေသော နှာခေါင်းကြီးဖြင့် နမ်းနေလေသည်။

‘နင့် နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေက ယားပါတယ်ဝေ’

ဟု နော်မူရာက သူမလက်ဖဝါးဖြင့် မန့်ဂလာ့ မျက်နှာကို ဖေးကာရင်း ပြောလိုက်သည်။

‘အစ်မ မချိုက်ဘူးနော်.. ချနော်မလုပ်ဘူး.. မခေါင်းဘူးနော်.. ပြောပါ’

ဟု မန်ဂလာက ပြောဆိုပြီး သူမအား ရင်ခွင်ထဲမှ ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ လှဲသိပ်လိုက်လေသည်။ ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် တင်ပါးလွှဲထိုင်နေသည့် မာလီက ပက်လက်စင်းစင်းဖြစ်နေသော နော်မူရာ ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်သို့ အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီကို ချွတ်လိုက်ရာ ကြီးမားလွန်းသော မျှစ်စို့ကြီးပမာ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ အထင်းသာ ပေါ်ထွက်လာလေတော့သည်။

မာလီသည် သူ၏ရှေ့မှောက်တွင် အထင်းသာပေါ်ထွက်လာသည့် နို့အုံတဘက်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ရွရွဆုပ်ချေနေရင်း ကျန်နို့အုံတဘက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးကို ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးနေသည်။

‘အေး… အေး… ကောင်းတယ်ဝေ့.. ကောင်းတယ်’

‘အာ.. ဒီထက်ခေါင်းတာ ချနော် လုပ်ပေမယ်.. ချည့်ပါ’

လို့ပြောရင်း မာလီက သူမကိုယ်ခန္ဓာအောက်ရှိ ထမီကို ဂွင်းလုံးဆွဲချွတ်လိုက်၏။

ကရင်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဖြစ်သဖြင့် နော်မူရာ့ပေါင်လုံးကြီးများမှာ ဝင်းလဲ့တုတ်နှစ်ပြီး ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှာ မဲနက်သော အမွှေးများဖြင့် ဖုံးအုပ်နေရာ သူမစောက်ဖုတ်ပြင်ကို ကောင်းစွာ မမြင်ရပေ။

‘အာမ… အမွှေးရှိဒဲနော် အားကြီးညစ်ပတ်တယ်၊ ကိစ္စမရှိဘူး.. ချနော် ရေးစေးမယ်’

မာလီကုလားသည် အခန်းဒေါင့်တနေရာရှိ တန်းတခုပေါ်မှ သူ့မုတ်ဆိတ်ရိတ်သော ဓားနှင့် ရေအိုးမှ ရေခတ်၍ ကွပ်ပြစ်ဆီသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ မာလီက သူမစောက်မွှေးများကို သုတ်သင်ရှင်းလင်းလိုက်ရာ ဝင်းဝါမို့မောက်၍ ကားစွင့်နေသော စောက်ဖုတ်ခုံးပြင်ကြီးကိုကြည့်ကာ မာလီက သွားရေတမြားမြားကျလာပေသည်။

‘အရေး.. အစ်မစောက်ဖုတ်.. အားကြီးလတယ်.. ချနော် သူ့ကိုအများကြီး ချိလာပြီ’

မာလီသည် သွားရေတမြားမြားနှင့် ပြောဆိုရင်း ဖောင်းမို့နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အငမ်းမရ နမ်းရှုံ့နေသဖြင့် သူမကလည်း ပေါင်တုတ်တုတ်ကြီးများအား ခပ်ကားကား လုပ်ပေးလိုက်၏။

‘အား.. အစ်မ ရှောက်ဖုတ်နော်.. အားကြီးကြီးဘဲ.. ဖြူလဲဖြူတယ်.. ဘင်္ဂလားက ချနော့်မိန်းမ ရှောက်ဖုတ်နော်… အားကြီးမဲတယ်… မမ ရှောက်ဖုတ်ကို အားကြီးချိတယ်.. ချိတယ်’

မာလီက သူမပေါင်တန်ကြီးများကို အစွမ်းကုန်ဆွဲ၍ကားပြီး သူမပေါင်ကြားတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ သူမကလည်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီး ဖြဲရဲပေးလိုက်သဖြင့် စောင်ခေါင်းအတွင်းသားနီရဲရဲတို့မှာ အထင်းသာ ပေါ်လွင်လာရာ မာလီက ထမင်းရေအိုး ခွေးယက်သလိုပင် တပြတ်ပြတ် ယက်ပေးလိုက်သဖြင့်…

‘အိုး.. ကောင်းတယ်ဝေ့.. ငါ့ယောက်ျား အဖိုးကြီးဟာ.. ဒီလိုတစ်ခါမှ လုပ်မပေးဘူး.. နင်င့ါကို သိပ်ချစ်သလား… ဟင်း.. ဟင်း.. ယားတယ်.. ယားတယ်.. ငါသိပ်ယားတာဘဲ’

သူမသည် တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးလာသဖြင့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထိပ်မှ စောက်စေ့ ပြူးပြူးနီရဲရဲကြီးက ငေ့ါကနဲ့ ငေ့ါကနဲ ပေါ်ထွက်လာခြင်းအား မာလီက နှုတ်ခမ်းထူကြီးကြားညှပ်၍ စုပ်ပေးလိုက်ပြန်သဖြင့်

‘အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကောင်းတယ်.. ကောင်းတယ်…ငါယားလှပြီဟယ်… င့ါကိုတက်လုပ်ပါတော့.. အဟင့်.. အဟင့်’

‘ဘွတ်… ပြွတ်.. ဖျိ.. ဖျိ..ဖတ်’

ဟူသော မာလီ၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သည့် လိင်တန်က သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ မချိမဆန့် ဝင်သွားသည့် အသံများက ဆက်တိုက် ထွက်ပေါ်လာလေသည်။

‘အမပြောဒနော်… နာရင်အောက်ခံမယ်… ဒါချောင့် ချနော်လုပ်တာ’

ဟုမာလီက ရှုံ့မဲ့ငိုကျွေးနေသော ကရင်မအားကြည့်ကာ ပြောလိုက်၏။

‘နင့် မြင်းလီးလောက် ကြီးတာကြီးနဲ့ တအားလိုးတာ ခံနိုင်မလားဟဲ့ ခွေးကုလားရဲ့’

‘အမ.. နာဒနော် ခါဏဘဲ… တော်ကြာ ခေါင်းမယ် ကြည့်ပါ အစ်မရဲ့’

မာလီက သူမစောက်စေ့ ပြူးပြူးကြီးကို လက်ချောင်းများဖြင့် ခပ်ရွရွပွတ်ကလိပေးရင်း သူ၏ လိင်တန်ကို အသာအယာ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဆွဲနှုတ်နေ၏။ မာလီက လိင်တန် ဒစ်အရင်းသာပေါ်ခါနီးတွင် ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သလို အသွင်းအနှုတ် အလိုးအညှောင့်တို့ကို မှန်မှန်ပြုလုပ်ပေးနေရာ

‘ပြွတ်… ရွှတ်.. ရွှတ်.. ပျစ်.. ဘွတ်..ဖတ်..စွိ… စွပ်…စွပ်’

ဟူသော အသံများ ထွက်ပေါ်နေစဉ် နော်မူရာသည် နာကျင်ဝေဒနာ ကင်းစင်ပျောက်ကွယ်လျက် ကာမစည်းစိမ်အရသာကို တဖိန်းဖိန်း တွေ့ရှိခံစားလာရသဖြင့်….

‘အေး… အေး.. ငါမနာတော့ဘူး.. ကောင်းလာပြီ… ဆောင့်တော့လေ’

သူမက ခွင့်ပြုသည့်တိုင်အောင် မာလီက လိင်တန်ကို အဆုံးထိုးမသွင်းဘဲ မွှေနှောက်ကလော်၍ လိုးနေသည်သာမက သူမဆန္ဒကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြန်သည်။

‘ကောင်းလိုက်တာဟယ်.. နင့်လီးကို အဆုံးထိုးပြီး တအား ဆောင့်ပေးစမ်းပါ.. ငါပြီးတော့မယ်’

ထိုသို့ သူမက ပြောလိုက်သဖြင့် မာလီသည် လိင်တန်ကြီးကို သူမ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အဆုံးထိုးထည့်ပြီး သူမ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်လျက် အစွမ်းကုန် ဆောင့်လိုးနေရာ…

‘ဘွတ်.. ဗျစ်.. ဗျစ်…ဖတ်.. ရွှတ်… ပြွတ်.. ဖွတ်… စွိ… ရွတ်.. ဖွတ်’

ဟူသော အသံများက တစ်ခန်းလုံး လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။

‘အိုး.. ကောင်းလိုက်တာဟယ် ငါပြီး ပြီးပြီ’

သူမသည် တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ကော့၍ မြှောက်ပေးရင်း ကာမသရဖူကို ဆောင်းသွားပေပြီ။ နော်မူရာသည် သူမလိုအင်ဆန္ဒ ပြည့်ဝသွားသော်လည်း မာလီက မပြီးသေးဘဲ လိင်တန်မှာ သံမဏိချောင်းလို မာတောင်လျှက်ပင် ရှိသေးရာ မာလီက သူ၏ လိင်တန်ကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သဖြင့် ‘ဖွပ်’ ဟူသော အသံနှင့် စောင်ခေါင်းအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာရလေသည်။

‘ကဲ.. အစ်မ ပြီးပြီနော်.. ချနော် မပြီးသေးဘူ.. ဒီလို လုပ်ပေးပါ’

ဟုပြောကာ မာလီက သူမအား ဒူးနှစ်လုံးကို ခပ်ကားကားထောင်စေလျှက် ရှေ့သို့ ခပ်ငိုက်ငိုက် ကုန်းခိုင်းလိုက်၏။

‘မာလီရယ်.. နင့်လီးကြီးနဲ့ ဒီလို နွားတက်နည်းလိုးရင် ငါသေရောပေါ့ဟယ်’

ဟု သူမက ညီးညီးညူညူ ပြောလိုက်၏။

‘အိုးဟို.. မထေပါဘူး အာမရဲ့.. အစ်မရှောက်ပတ်နော်.. သိပ်ချီးတာဘဲ.. ဒီလိုလုပ်တနော်.. ချနော့ ဂွေးစိတောင် အထဲဝင်တွားမယ်.. ခေါင်းခေါင်းခံတယ်နော် ချနော် အမျိုးမျိုး လိုးပေးမယ်’

သူမသည် မာလီပြောသလို ဒူးထောက်၍ ဖင်ပိုင်းကို ထောင်ပေးထားသဖြင့် ဖင်ကြားမှ ပြူးပြဲစူထွက်နေသော စောင်ခေါင်းဝကို မာလီက အားပါးတရ ကုန်းနမ်းလိုက်ပြီး သူ၏လိင်တန်ကို စောက်ခေါင်းဝသို့တေ့ကာ ခါးကုန်းလိုက်သည်။ မာလီက လိင်တန်ကြီးကို တဝက်သာသာမျှ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ‘ဘွတ်.. ရွှတ်… ရွှတ်..’ ဟူသော စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လေအံသံနှင့်အတူ လိင်တန်ကြီးသည် စောက်ခေါင်းအထဲသို့ နစ်မြှုပ်သွားလေသည်။

‘မာလီရေ … ဖြေးဖြေးနော်… အဲဒီလိုလိုးရင် သားအိမ် အောင့်တယ်’

‘ရှိတ်ချအစ်မ.. ချနော် ကောင်းကောင်းသိတယ်’

မန်ဂလားသည် သူ၏လိင်တန်ကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ထားသကဲ့သို့ သူမ၏လစောက်ခေါင်းသားများကလည်း တင်းကြပ်စွာ စုပ်ပေးထားသဖြင့် မာလီက တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်လိုးပေးနေရာ…

‘ဘွတ်.. ရွှတ်.. ရွတ်.. ရှတ်.. ဖွပ်.. ဖျစ်… ဖျစ်.. ဖတ်.. စွိ.. ဖွတ်.. ဖွတ်..’

ထိုတေးသံစုံများ ထွက်ပေါ်လာသလို..

‘အင်း… အင်းး.. ကောင်းလိုက်တာ မာလီရယ်.. မင်းဟာ တော်တော် အလိုးကျင်လည်တဲ့ ကုလားဘဲ.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. နာနာဆောင်လိုက်ပါ’

ဟု သူမက ပြောလိုက်သဖြင့် မာလီက အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ပြန်သည်။

‘အဟင့်.. အဟင့်.. ကောင်းတယ်.. ငါမနာဘူး… လိုးလိုး.. နင်ကြိုက်သလို လိုးစမ်း’

သူမက တောင်းတလွန်းသဖြင့် မာလီက သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲရင်း သူ၏ ဖင်ပိုင်းကို မြှောက်ကြွလျက် စက်သေနပ်ပစ်သလို ဒလကြမ်း ထိုးဆောင့် လိုးညှောင့်ပေးလိုက်လေရာ

‘ဘွတ်.. ရွှတ်.. ရွတ်.. ရှတ်.. ဖွပ်.. ဖျစ်… ဖျစ်.. ဖတ်.. စွိ.. ဖွတ်… အင့်… အင့်..’

အသံများနှင့်အတူ

‘အမလေး…လေး အောင့်တယ်.. အောင့်တယ်… ဟယ်.. မထူးပါဘူး.. နာနာကြီးသာ ဆောင့်လိုးစမ်းဟယ်… ဒီလောက်တောင် အောင့်ချင်လှတဲ့ သားအိမ်… အင့်… အင့်… အွတ်… အွတ်….’

ဟု အသံများက သူမ၏ နှုတ်များမှ ပေါ်ထွက်လာပြီး မကြာမီမှာပင်..

‘ဟ.. ဟ.. မြန်မြန်လုပ်ပါ.. ငါပြီးတော့မယ်ဟဲ့… အင့်… အင့်.. အား……’

သူမ၏ ရမ္မက်တေးအဆုံးတွင် မာလီ၏ လိင်တန်ကြီးမှ သုတ်ရည်များက သူမ သားအိမ်တွင်းသို့ ပန်းထုတ်လိုက်ရာ နှစ်ဦးသာမှာ ထပ်လျက်သာ လဲကျသွားလေ၏။ အချိန်အတန်ကြာမျှ အပန်းဖြေကြပြီးသောအခါ၌ မာလီက သူ၏လိင်တန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ‘ဘွတ်’ ကနဲမြည်အောင် ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။ ဝမ်းလျားမှောက်ရင်း အမောဖြေနေသည့် သူမကလည်း ထထိုင်လိုက်ကာ ရှေ့တည့်တည့်တွင် မတ်တပ်ရပ်နေသော မာလီ၏ ခပ်ပျော့ပျော့ ဖြစ်နေသည့် လိင်တန်ကြီးကို လက်နှင့် လှမ်းကိုင်ရင်း…

‘အို.. ကြည့်စမ်း.. နင့်လီးမှာ သွေးတွေပါလား.. င့ါသားအိမ် ကွဲသွားပြီ… ဒါပေမဲ့ ဒီဟာကြီးက ငါ့ရဲ့ အနှစ်နှစ်အလလက တောင့်တခဲ့တဲ့ ဆန္ဒကို ပြည့်ဝခဲ့တဲ့ အချစ်တော်ကြီးဘဲ.. နော်.. နော်.. ဒါလင်ရယ်’

သူမသည် သုတ်ရည်နှင့် သွေးများ ပေကျန်နေသော မာလီ၏ လိင်တန်ကြီးကို ပါးစပ်အတွင်းသွင်း၍ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးလိုက်သဖြင့် နူးညံ့သော အတွေ့ကြောင့် လိင်တန်ကြီးမှာ မာတောင်လာပြန်သဖြင့် သူမက ပါးစပ်အတွင်းမှ ချွတ်လိုက်ရလေသည်။

‘ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်နဲ့ တော်တော့နော်… မနက်ဖြန်ကစပြီး .. နင့််သဘောရှိဘဲ.. တော် တော်ကြာ လူတွေသိလို့ ငါ့လင် အဖိုးကြီက နှောင့်ယှက်နေဦးမယ်.. ကဲ.. ငါသွားတော့မယ်။’

သူမတို့က အဝတ်အစားများ ကောက်ယူဝတ်နေခိုက် ပြတင်းပေါက်မှ ချောင်းကြည့်နေသော ဦးကျော်မင်းသည် မြင်းကွင်းအတွေ့ကြောင့် တကိုယ်လုံးပူထူပြီး ဆောင်ကြာမြိုင်အတွင်းဝယ် မောဟိုက်နေတော့သည်။

အခန်း (၃)

ဒဏ်ရာမဲ့ ဝေဒနာ

လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်းမှာ သူကိုယ်တိုင် မြင်တွေ့လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းအား မေ့ပျောက်ပစ်ရန် အတန်တန် ကြိုးစားပါသော်လည်း အဘယ်သို့မျှ မေ့ပျောက်ပြစ်၍ မရနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေ၏။ သူ၏ရင်တွင်းဝယ် တမြေ့မြေ့ ခံစားနေရသည် ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို အဘယ်ကဲ့သို့ ကုစားရပါမည်နည်းဟူ၍ နည်းလမ်းရှာဖွေကြည့်မိပါ၏။

သူသည် ငွေရှင်ကြေးရှင် တစ်ဦးပေမို့ ကြေးစာပြည့်တန်ဆာများဖြင့် သူ့ရင်တွင်းမှ ဝေဒနာကို ကုစားပစ်နိုင်ကြောင်းသိပါ၏။ သို့ရာတွင် သူသည် ထိုဝါဒကို ရွံမုန်းသူဖြစ်သဖြင့် အခြားနည်းဖြင့်သာ သူ၏ရင်တွင်းမှ ဝေဒနာကို ကုစားရပေမည်။ သူသည် အပျိုကြီး မနှင်းဝေထံမှ ချစ်တုန့်ပြန်သဝဏ်လွှာကို စောင့်စားမျှော်လင့်သော်လည်း အကျိုးအကြောင်း အဆိုးအကောင်းပင် မသိရ၍ စိတ်ပျက်နေမိ၏။

ယနေ့သည် စနေနေ့ဖြစ်၍ ရုံးမှအိမ်သို့ အချိန်စောစောကပင် ပြန်လည်းရောက်သဖြင့် သူသည် အညောင်းဖြေရင်း အိပ်ခန်းအတွင်းဝယ် လဲလျောင်းနေရာမှ အတန်ကြာ၍ ငိုက်မည်းစပြုလာ၏။ သူသည် အဘယ်မျှကြာအောင့် ငိုက်မည်းနေသည်ကို မသိရသော်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်က သူအိပ်စက်နေသည့် ဘေးတွင်ထိုင်ကာ သူ့ရင်ဘတ်အား ပုတ်လိုက်ရာ သူသည် မျက်လုံးများ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သဖြင့် တဖက်တိုက်မှ မြီးကောင်ပေါက်မလေး မော်လီကို ဂါဝန်ပြာလေးနှင့် သူ့အားနှိုးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

‘အန်ကယ်.. အန်ကယ်… ဘာဖြစ်လို့ နေ့ခင်းကြီးမှာ အိပ်နေတာလဲ.. ထစမ်းပါဦး.. ဒီနေ့ ညကျရင် ကိုဝင်းနိုင်နဲ့ မော်လီကို ပစ်ချာလိုက်ပြရမယ်… ဟင်.. ပြောစမ်းပါ အန်ကယ်ရယ်.. ပြမယ်မဟုတ်လား..’

ဟု သူမက ညုတုတု ပလီပလာ အခယာဖြင့် လူပျိုကြီးအား ပွတ်တီးပွတ်တာဖြင့် ချွဲလိုက်လေသည်။

‘ဟာကွာ.. မော်လီကလဲ.. ဒီနေ့ အန်ကယ် နေမကောင်းလို့ ရုံးကတောင် စောစောပြန်လာခဲ့တာ.. ကဲ မင်းကြည့်ချင်ရင်.. ဝင်းနိုင်နဲ့ သွားပေ့ါ’

လူပျိုကြီးမှာ သူ၏အနီးတွင် ပူးပူးကပ်ကပ်ဖြင့် တွတ်တီးတွတ်တာ လုပ်နေသော မြီးကောင်ပေါက်မလေး မော်လီ အနားမှ မြန်မြန်ထွက်သွားရန် ပြောလိုက်၏။ ယင်းကဲ့သို့ ပြောလိုက်ကာမှပင် မော်လီမှ နှုတ်ခမ်းလေး စူထားရုံသာမကဘဲ မျက်နှာလေးအို၍ အလိုမကျ ဖြစ်သွားလေး၏။

‘ဟင်း.. ဒါနဲ့များ.. အန်ကယ်က မော်လီကို ကိုဝင်းနိုင်ထက်တောင် ချစ်သလေး.. ဘာလေးနဲ့.. ပစ်ချာလေးတောင် လိုက်မပြနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေတာက မချစ်လို့ပေါ့.. တကယ်လို့များ.. အန်တီနှင်းကသာ လိုက်ပြခိုင်းရင် ဒီလိုတောင်ငြင်းမှာ မဟုတ်ဘူး’

ဟု သူမက စကားနာထိုးကာ လူပျိုကြီးအား သူမအဒေါ်ဖြင့် ပတ်သတ်၍ ကလိပေးလိုက်သည်။

‘ဟဲ့… ဟဲ့.. သူငယ်မ… မင်းစကား ဟိုတစ်ယောက်ကြားသွားလို့ ခက်ကုန်ပါဦးမယ်’

ဟု ဦးကျော်မင်းက ဟန့်တားသော်လည်း အခြေအနေမှာ ဆိုးဝါးလာပြန်၏။ သူမက ထိုင်ရာမှထပြီး ဟန်မူပါပါဖြင့် ရင်လေးမော့ တင်လေးကော့ကာ ခပ်ကြော့ကြော့ ခါးထောက်ရင်း…

‘ဟား… ဟား… အန်ကယ်က မော်လီကိုများ သူငယ်မတဲ့.. ရီချင်လိုက်တာ.. ကျမဟာ နှပ်ချီးတွဲလောင်းနဲ့ ပူတူတူးလေး မဟုတ်တော့ဘူး.. ကျမဟာ မငယ်တော့ဘူး အန်ကယ်… ကျောင်းမှာဆိုရင် မော်လီဟာ ပေါ်ပြူလာ အဖြစ်ဆုံးဘဲ.. ဟုတ်ပါတယ်လေ… ခေတ်မမှီတဲ့ အန်ကယ်ဟာ.. ဒါကြောင့်လဲ အခုထက်ထိ မိန်းမမရနိုင်ဘဲ လူပျိုကြီး ဖြစ်နေတာပေ့ါ.. ဟီ…ဟိ’

သူမက ရယ်မောလိုက်သလို နှုတ်ဆွံ့အနေသူ တစ်ဦးပမာ သူမ၏ ကျော့ရှင်းသော ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတို့ကို ငေးစိုက်ကြည့်ရှုနေသော လူပျိုကြီး၏ ဘေးတွင် ပြန်လည် ဝင်ထိုက်လိုက်ပြန်၏။ ဣထိယတည်းဟူသော မိန်းမများဖြင့် ပူးပူးကပ်ကပ် နေထိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိသော လူပျိုကြီးခင်မျာ မနူးမနပ်အရွယ် မြီးကောင်ပေါက်မလေး မော်လီက ပူးပူးကပ်ကပ် အပလီ အခရာဖြင့် တီတီတာ ချွဲလိုက်သဖြင့် သူ၏ သတိပညာဟူသည့် ချွန်းသည် မုန်ယိုလာသည့် စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်အုပ်၍ မရနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာပေပြီ။

သို့သော် သူသည် တူမအရွယ်၊ သမီးအရွယ်လေးအပေါ် ဖောက်ပြားလာသည့် စိတ်အား အနိုင်နိုင်ထိန်းချုပ်ကာ သူမ သူ့အနီးမှ အမြန်ဆုံး ထွက်ခွာသွားစေလိုသော သဘောဖြင့် ပြောလိုက်သည်မှာ..

‘အေး.. အေး… သွား.. သွားတော့ မော်လီ.. အန်ကယ်…’

ဟု ထစ်ထစ်ငေ့ါငေ့ါဖြင့် ပြောကြားနေစဉ်ပင် မော်လီသည် မည်ကဲ့သို့ သဘောပေါက်သွားသည်မသိ၊ သူ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှောက်ကာ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ငိုကျွေးရင်..

‘အန်.. အန်ကယ်ဟာ.. မော်လီကို နှင်လွှတ်တယ်ပေ့ါလေ… အဟင့်.. အဟင့်.. မော်လီကတော့.. အန်ကယ်ကို ချစ်လွန်း ခင်လွန်းလို့ လာပြီး တပူတတ်တာပါ.. အန်ကယ်က အခုတော့ ကျမကို မချစ်တော့ဘူး.. မုန်းနေပြီပေ့ါလေ… အဟင့်.. အဟင့်..’

ဟု သူမက သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးအား ကုပ်ဖဲ့ရင် အခဲမကြေ ပြောလိုက်၏။

‘မော်.. မော်လီ.. မင်း.. အန်ကယ်ကိုတော့ အထင်မလွဲစေချင်ဘူး.. အန်ကယ်ဟာ.. မင်းကို ချစ်လွန်းလို့ .. နစ်မွန်းမှာစိုးလို့ ပြောနေတာပါ’

ဟု သူက ရှင်းလင်း ပြောပြပါသော်လည်း သူမက လက်မခံပေ။

‘တော်ပါ အန်ကယ်ရယ်… မော်လီကို ချစ်တယ်ဆိုရင် အခုလို နှင်ထုတ်မလားလို့… မော်လီချစ်သလို မချစ်လို့သာ အခုလို.. အဟင့်.. အဟင့်’

ဟု ငိုရှိုက်ပြောဆိုရင်း သူ၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးတွင် မျက်နှာအပ်ထားရာ သူ့အားမော်၍ ကြည့်လိုက်၏။ သူ၏စိတ်ကို အတန်တန် ချိုးနှိမ်နေရသော ဦးကျော်မင်းသည် သတိပညာအလင်းရောင်အား ရမ္မက်ဆန္ဒတည်းဟူသည့် အမိုက်မှောက်က ဝါးမျိုသွားပေပြီ။ သူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းရှိ သွေးများမှာ ပွက်ပွက်ဆူလာသလို အသဲနှလုံးသားမှ တောင့်တခဲ့သော ရမ္မက်ဇောကလည်း သူ့အား အနိုင်ယူသွားပါပြီကော။

‘မော်… မော်လီ.. မင်းကို အန်ကယ်ချစ်.. ချစ်လှပါတယ်ကွယ်.. ဟင်.. ဟင်း.. အခုတော့ အန်ကယ် မြိုသိပ်မထားနိုင်တော့ဘူး.. ရင်ဖွင့်တော့မယ်.. မင်းကို ငါဘယ်လောက် ချစ်သလဲဆိုရင်’

ထိုသို့သာ ပြောနိုင်ပြီး ဦးကျော်မင်းသည် သူ၏ မျက်နှာအနီးတွင် ရစ်ဝဲနေသည့် သူမ၏ လှမျက်နှာလေးကို သန်မာသော လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းအစုံကို အငမ်းမရ စုပ်ပစ်လိုက်၏။ ထိုမျှသာမက ရုတ်တရက် နှုတ်ခမ်းအစုပ်ခံလိုက်ရ၍ ကျောက်ရုပ်မာ ညိမ်သက်စွာ မှင်သက်မိနေသော သူမ၏ ပြည့်ဖြိုးတောင်းတင့် လုံးကျစ်နေသည် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ၏ဘေးသို့ ကပ်လျက်သာ ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးဖြင့် ဖိထားမိ၏။

‘ဟင်.. အယ်.. အန်ကယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ… ဖယ်.. ဖယ်ပါ.. မတော်ပါဘူး’

သူမ နှုတ်ခမ်းလေးများအား ဦးကျော်မင်း၏ နှုတ်ခမ်းအကြားမှ လွှတ်ထွက်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် တောင်းပန်ရင်းက ရုန်းကန်ရန် ကြိုးစားလေသည်။

‘အဲဒီလို ဖြစ်မှာစိုးလို့.. အန်ကယ် တောင်းပန်ခဲ့တာကို မင်း နားမထောင်ခဲ့ဘူး.. အခုတော့.. အန်ကယ် စိတ်ကို မချုပ်တည်းနိုင်တော့ဘူး’

ဦးကျော်မင်းသည် ရမ္မက်သားကောင်းဖြစ်၍ ကာမဘီလူးကြီးပမာ သူမနှုတ်ခမ်းအစုံ ပွင့်ဖူးငုံကို ထပ်မံစုပ်ယူပြီး ဂါဝန်အောက်မှ လက်လျှိုသွင်းကာ ပေါင်ရင်းဂွဆုံတွင် ဖုံးအုပ်ဝတ်ဆင်ထားသည် စပ်စမိုင်နာခေါ် ဘောင်းဘီကြပ်ကလေးကို အောက်ဘက်ဆီသို့ တွန်း၍ တွန်း၍ ချွတ်လျက်ရှိလေသည်။ သူမ၏ ဘောင်းဘီကြပ်လေးသည် တစစနှင့် လိပ်၍ အောက်ဘက်သို့ လျှောကျလာရာ မကြာမီပင် တုတ်ခိုင်လှသော ပေါင်ရင်းသာမှာ ဗလာကျင်းကာ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားလျက် ချောမွတ်မို့မောက်နေသော အသားကို ဦးကျော်မင်း လက်ဖဝါးက အုပ်ကိုင်မိလျက်သား ဖြစ်၍ သွားလေသည်။

သူသည် မို့မောက်စွင့်ကားဖူးယောင်နေသော ဖားခုံညှင်းလေးကို လက်ဖဝါးနှင့် ပွတ်သပ်ပေးနေသကဲ့သို့ သူ၏ လက်ညှိုးကလည်း အကွဲကြောင်းနှင့် စောက်စေ့တို့ကို မထိတထိ ကလိပေးလိုက်ရာ သူမသည် တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးပြီး နတ်ပူးသလို ဖြစ်လာပေပြီ။ ဦးကျော်မင်းသည် သူ၏ခါးမှ လုံချည်ကို ခြေမနှင့် ညှပ်၍ အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်သဖြင့် သူ၏ လိင်တန်ကြီးမှာ သူမစောက်ဖုတ်ခုံးလေးနှင့် ချိန်သားကိုက်စွာပင် တည့်မတ်၍ နေလေသည်။

သူသည် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေသာလက်ဖြင့် လိင်တန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းတလျှောက်ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေပြန်သဖြင့် သူမသည် ခါးလေးကို ကော့၍ ကော့၍ တက်လာမိ၏။ ဦးကျော်မင်းသည် ပြတ်ထွက်လုမတတ် စုပ်ယူထားသော မော်လီနှုတ်ခမ်းအစုံကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ သူ၏လိင်တန် ဒစ်ပြဲကြီးနှင့် ကာမသိုက်နန်း ခလုတ်ဖြစ်သည့် စောက်စေ့ပြူးပြူးလေးကို ထိုးဆွကလိပေးနေ၏။

‘အန်ကယ်… ဖယ်ပါ အန်ကယ်ရယ်.. မော်လီကို သနားရင် လွှတ်ပါ’

ဟု မည်သို့မျှ ရုန်းကန်၍ မရနိုင်ကြောင်း သိသဖြင့် အသနား ခံလိုက်၏။

‘အခု အခြေအနေကျတော့မှ မလွှတ်နိုင်တော့ဘူးကွယ်.. အန်ကယ် မင်းကို ချစ်လဲချစ်တယ်.. ပြီးတော့ စိတ်လဲ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး မော်လီ.. အန်ကယ်ကို ချစ်ခွင်ပေးပါတော့နော်’

ဦးကျော်မင်းက ထိုသို့ပြောပြီး လိင်တန်ဒစ်ပြဲကြီးကို စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပြန်အလှန် ပွတ်တိုက်ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ မည်မျှပင် သဘောတူ ကြည်ဖြူခြင်း မရှိခဲ့သော မော်လီသည် ဦးကျော်မင်း၏ လိင်တန်ဒစ်ဖျားက မည်သည့်ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်သတ္တ၏ ကိုင်တွယ်ခြင်းကို မခံခဲ့ရဘူးသည့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းနှင့် ရသာဖူးခေါ် စောက်စေ့ပြူးလေးကိုပါ ထိထိမိမိ ကလိပေးနေသောကြောင့် သူမသည် မချိတရိ ဖြစ်လာ၏။ တဖန်တုန်လည်း သူက သူမနှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ယူ၍ နေပြန်သောကြောင့် ဘဝင်ဖိုလှိုက် ရင်တွင်းခိုက်အောင် မျက်လုံးများမှေးမှိတ်လာအောင် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ခံစားနေရပြီ မဟုတ်လော။

သူမ ငြိမ်သက်သွားသည်နှင့်တပြိုင်နက် ဦးကျော်မင်းသည် နှုတ်ခမ်းအစုံကိုလွှတ်ပြီး သူမပေါင်နှစ်လုံးကြား၌ ထိုင်လိုက်ပြီး လုံးကျစ်သော ပေါင်နှစ်လုံးအား သူ့ပုခုံးတဖက်တချက် ထမ်းတင်လိုက်ရာ သူမခြေထောက်များမှာ ဘေးသို့ကား၍ တစ်တီးတူးပုံစံ ဖြစ်သွားလေ၏။ မို့မောက်ကားစွင့်နေသည့် မုန့်ပေါင်းသဏ္ဍာန်ရှိ စောက်ဖုတ်ခုံးပြင်လေးမှာ အလည်မှ ဟတ်တတ်ကွဲသွားကာ နီရဲသော စောက်ခေါင်းဝနှင့် စောက်စေ့တို့မှာ အကွင်းသား အလင်းသား ပေါ်ထွက်လာပေပြီ။

ဦးကျော်မင်းသည် ပွင့်အာလာသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက်နှင့် စောက်စေ့နီကြောင်ကြောင်တို့ကို သူ၏ဒစ်ဖျားဖြင့် အထက်အောက် အပြန်အလှန် ထိုးဆွကလိ၍ ပေးလိုက်ရာ မော်လီသည် တင်ပါးနှစ်လုံးအား ကော့ကော့ပေးလာလျက် တလူးလူး တလွန့်လွန့်ဖြင့် ရမ္မက်ဇောမှာ ဒီရေအလား တသိမ့်သိမ့် တက်လာခဲ့ရသည်။

‘အန်ကယ်… ယားတယ်… ယားတယ်’

ဟု မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့် ပြောကြားလိုက်၏။ သို့တိုင်အောင် သူက သူမ၏ စောက်စေ့လေးကိုသာ ဖိ၍ ဖိ၍ ကလိပေးနေပြန်သဖြင့် သူမက မအောင့်နိုင့်သည့်အခါတွင်..

‘အိုး… အန်ကယ်ရယ်… ကျမ ယားလှပါပြီ.. မနေနိုင်တော့ဘူး.. တော်ပါတော့’

ဟု ခါးကလေးကော့၍ ပြောပြန်သောကြောင့် သူမရမ္မက်ဇောကြွလာပြီကို ဦးကျော်မင်းက သဘောပေါက်လာမိ၏။ ရမ္မက်ဇော ထန်ပြင်းလာသောကြောင့် တုတ်ခိုင်ကျစ်လစ်သော ပေါင်လုံးကြီးများကို ကား၍ ကား၍ ပေးလာရာ မော်လီ၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းမှာ အစွမ်းကုန် ပြဲအာ၍နေသဖြင့် ဦးကျောင်မင်းသည် လိင်တန်ဒစ်ဖျားအား စောက်ခေါင်းဝတွင် တေ့လိုက်ပြီး ဖင်ပိုင်းကို အသာကြွ၍ အားကုန်ဆောင့်ချလိုက်ရာ..

‘ဗျစ်… ဗျစ်… ဗျစ်… ဖျိ.. ဖျိ.. ဗျိ.. ဖတ်…’

ဟူသော သူ၏လိင်တန်ကြီက ကာမရာဂ စပ်ရှက်လမ်းကြောင်းပင် ကောင်းစွာမပွင့်သေးသည့် မြီးကောင်ပေါက်မလေး၏ စောက်ခေါင်းနှင့် အပျိုမှေးကို ခွဲဖောက်၍ ဝင်သွားသံနှင့်အတူ..

‘အိုး.. မာမီ’

ဟု တစ်ခွန်းသာ အော်နိုင်ပြီး မော်လီမှာ သတိလစ်သလို ဖြစ်သွားလေသည်။ မော်လီတစ်ယောက် မချိမဆန့် ခံလိုက်ရသည့် ဝေဒနာကြောင့် တစ်ခုခုဖြစ်သွားပြီလောဟူသည့် စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ဦးကျော်မင်းသည် အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲတွင် သပ်ရိုက်ထည့်ထားသလို ကြပ့်တည်းစွာ နစ်မြုပ်နေသော ၆ လက်မခန့်ရှိ လိင်တန်ကြီးကို အတင်းဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ ‘ဂွိ.. ပြွတ်…’ ဟူသော အသံကြီးနှင့်အတူ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ပြန်ထွက်လာ၏။

‘အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. နာတယ်… နာတယ်… အမလေးနော်.. ကျမ သေပါတော့မယ်.. ဟီး…. ဟီး… ဖယ်.. ဖယ်ပါ အန်ကယ်.. ကျမ မခံနိုင်တော့ဘူး’

ဟု နာကျင်ဝေဒနာကြောင့် ငိုကျွေးရှိုက်ငင်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။

‘ငိုမနေပါနဲ့ မော်လီရယ်.. ခဏကြာရင် .. နာတာပျောက်သွားမှာပါ.. နော်.. ခဏလေး အောင့်ခံလိုက်ပါ’

ထိုသို့ ဦးကျောင်မင်းက ပြောပြီး စောက်စေ့ကလေးကို လက်ချောင်းများဖြင့် ကလိပေးရင်း အပျိုမှေးပေါက်သွားသဖြင့် သွေးများထွက်နေသော စောက်ခေါင်းဝသို့ သူ၏ဒစ်ပြဲကြီးကို တေ့ကာ တဖြေးဖြေး ထိုး၍ ထိုး၍ သွင်းလိုက်ပြန်လေသည်။

‘အို.. နာပါတယ်ဆိုမှ ပြောလို့မရတော့ဘူးလား.. ဒီမှာ အောက်ကနာလို့ သေတော့မယ်.. သူကအပေါ်ကလုပ်တုန်း.. တော်ပါတော့.. အန်ကယ်ရယ်’

ဟု သူမက တောင်းပန်ရှာ၏။

‘ခဏလေး နာတာကို အောင့်ခံစမ်းပါ.. နော်.. တော်တော်ကြာ.. အနာပျောက်သွားရင်.. မင်းကောင်းလာမှာပါ မော်လီရာ’

ပြောပြောဆိုဆို ဦးကျော်မင်းသည် သူ၏လိင်တန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဖြေးဖြေး ညင်သာစွာ အသွင်းအနှုတ် လုပ်ပေးလိုက်ရာ…

‘ဖွတ်.. ဖျစ်…ဖတ်.. ပြွတ်… စွပ်.. စွပ်.. ဘွတ်… ရွှတ်… ရွတ်’

အသံများက စီးဝါးချက်အညီ ထွက်ပေါ်လာသဖြင့် မော်လီမှာလည်း ထွန့်ထွန့်လူး ဖြစ်လာရာမှ နာကျင်မှုကို အောင့်အီးမျိုသိပ်ကာ တဖြေးဖြေး ငြိမ်ကျသွား၏။ မော်လီတစ်ယောက် သူ၏လိင်တန် အရှိန်အဝါကို ခံနိုင်ရည်ရှိလာမှန်းသိသဖြင့် ဦးကျော်မင်းသည် အထိုးအဆောင့် အလိုးအညှောင့်တို့ကို သွက်လာပေပြီ။ သူ၏ တုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီးက သူမ၏ ကျဉ်းမြောင်းလှသော စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ထိုးစိုက်ကာ ဝင်သွားတိုင်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတို့မှာ လိင်တန်နှင့်အတူ အထဲသို့ ခွက်ဝင်သွားပြီး အပြင်သို့ ဆွဲနှုတ်လိုက်လျှင်လည်း စောက်ဖုတ်တပြင်လုံးမှာ ကြွ၍ပါလာလေ၏။

သူ၏လိင်တန်ကြီးသည် မြီးကောင်ပေါက်မလေး၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းဝယ် မချိမဆန့် ထိုးစိုက်နေရုံသာမက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသာများမှ အထစ်အရစ်မရှိဘဲ တင်းကြပ်လှသဖြင့် ဦးကျော်မင်းအဖို့ အရသာထူးကို တွေ့နေရလေ၏။

‘မော်လီ.. နာသေးလား အချစ်ရယ် ပြောပါဦး’

ဟု သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မညှပ်ကာ ဆွဲယူရင်း မေးလိုက်၏။

‘မမေးနဲ့… သူတော်တော် ရက်စက်တယ်… မော်လီကို သေမလောက် နာအောင် လုပ်ရက်တယ်’

ဟုပြောကာ သူမသည် စိတ်ဆိုးဟန် မျက်နှာထားဖြင့် ပြောဆိုလိုက်သော်လည်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို မဲ့ပြုံးလေး ပြုံးနေပေသည်။

‘ဒါကတော့.. မင်းက အပျိုထွတ်ထွတ်လေးဆိုတော့ လုပ်လုပ်ချင်း နာတာပေါ့ကွယ်.. ဟော.. အခုတော့.. နာသေးလာ… အန်ကယ် အပေါ်က လုပ်ပေးတာ ဇိမ်မရှိဘူးလား.. ကဲ.. ပြောစမ်းပါဦး’

ဟုပြောကာ လိင်တန်ကြီးအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ကလော်လိုးပေးရင်း မေးလိုက်ပြန်လေသည်။

‘သိဘူး… နားရှက်စရာတွေ ပြောနေတယ်.. အစကတော့.. အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ လူလိုဘဲ.. အခုတော့.. တော်တော်ညစ်ပတ်တယ်’

‘ကဲ.. မင်းမနာတော့ဘူးဆိုရင်.. အန်ကယ် အားရပါးရ လုပ်ချင်တယ်ကွယ်’

ဦးကျော်မင်းက မော်လီ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်း၌ နစ်မြှုပ်နေသော လိင်တန်ကြီးကို ပြန်လည်ဆွဲနှုတ်ပြီး သူမ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်ရာ..

‘ပြွတ်.. ဖျစ်… ဖျစ်… ဖျစ်… ဘွတ်.. ဗျစ်… ဗျစ်… ပြွတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. စွပ်.. စွိ.. ‘

ဟူသော အသံများက အခန်းအတွင်းဝယ် ကျယ်လောင်စွား ထွက်ပေါ်လာသံနှင့်အတူ

‘လုပ်… လုပ်.. နာနာလုပ်… ဟီး.. ဟီး.. ကျမ အဖုတ်ထဲ တမျိုးကြီး အင့်.. အင့်..’

မော်လီ၏ ရမ္မက်တေးသံအဆုံးတွင် ဦးကျော်မင်းက လိင်တန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အချက်သုံးဆယ်ခန့် စက်သေနတ်ပစ်သလို ဒလကြမ်း လိုးဆောင့်ပေးနေသည်။ မကြာမီပင် သူ၏ဒစ်ဖျားမှ သုတ်ရေများက မော်လီ၏ သားအိမ်အတွင်းသို့ ပန်းထည့်လိုက်ရာ နှစ်ဦးသား လူ့လောကကြီးကို မေ့ပျောက်သွားမတတ် ကာမဆန္ဒကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားသွားကြရလေတော့သည်။

‘ကဲ.. ဖယ်ပါတော့ အန်ကယ်ရယ်… တော်တော်ကြာ .. တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားပါဦးမယ်’

သူမကပြောရင်း စောက်ခေါင်းအတွင်း၌ လိင်တန်နှစ်မြုပ်ကာ မှေးနေသည့် ဦးကျော်မင်း၏ ရင်းဘတ်ကို တွန်းရင်း ပြောလိုက်၏။ ထိုအခါကျမှပင် ဦးကျော်မင်းက သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ‘ဘွက်’ ကနဲမြည်အောင် လိင်တန်ကို ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်မှ လှိမ့်ဆင်းသွား၏။ မော်လီကလည်း ဘောင်းဘီကြပ်လေးကို ပြန်ဝတ်၍ အခန်းအတွင်းမှ ထွက်လာရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အောင့်တောင့်တောင့်ဖြင့် နာကျင်မှုကြောင့် ပေါင်ကွတတဖြစ်နေလေသည်။

ဦးကျော်မင်းသည် သူမနှင့်အတူ ထွက်လာရင် သူမ၏ သိမ်ငယ်သော ခါးလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ထားရာမှ…

‘မော်လီ… ငါဟာမင်းရဲ့ ပန်းဦးကို ပန်ဆင်လိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဘဲ ဆိုတာကိုတော့.. မမေ့နဲ့နော်.. ငါဟာ မင်းရဲ့ အချစ်ဦးဘဲ’

‘အန်ကယ်က ကျမရဲ့ ကာမကို အတင်းဓားမြတိုက်ယူခဲ့သလို ယူခဲ့ရုံနဲ့.. အချစ်ဦးလို့ မခေါ်နိုင်ပါဘူး… ကျမက အချစ်ဦး ရှိပြီးသားပါ’

ဟု မော်လီက မျက်နှာထား တည်တည်နှင့် ပြောလိုက်၏။ ဦးကျော်မင်းသည် မော်လီ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး…

‘ဒီမှာ မော်လီ… မင်းပြောချင်ရာပြော ငါဟာ မင်းရဲ့ အပျိုမှေးကို ထိုးဖောက်ခွဲပြီး.. မင်းရဲ့ သားအိမ်ထဲမှာ .. ငါ့ရဲ့ သုတ်သွေးတွေ ထည့်ပေးလိုက်ပြီ.. ဒါဟာ.. ငါရဲ့ သန္ဓမျိုးစေ့တွေကို မင်းကိုယ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တာဘဲ… အခုအခြေအနေ ရောက်ပြီးမှ မင်းငါ့ကို မေ့ပစ်မယ်ဆိုရင် မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံဘဲ’

‘မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို… ကိုယ်ပြုချင်သလို ပြုပြီး အန်ကယ်ကို ယူရမယ်ဆိုတာ.. တော်တော်ရီစရာ ကောင်းနေတယ်.. ကိုယ့်အသက်အရွယ်မှ ကိုယ်အားနာတတ်ဘို့တော့ ကောင်းပါတယ်… ဖယ်ပါလေ.. ဒါတွေဆက်ပြောနေလို.. အကြောင်းမထူးပါဘူး’

ဟုပြောကာ မော်လီသည် တိုက်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ပြီး တဖက်ခြံသို့ ကူးသွားလေ၏။

တိုက်ခန်းအတွင်းဝယ် ကျန်ရစ်ခဲ့သော ဦးကျော်မင်းသည် ဧည့်ခန်းအတွင်းရှိ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုက်ချရင်း စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိကာ မှိန်းနေ၏။ သူ၏စိတ်တွင်းဝယ် မြီးကောင်ပေါက်မလေးနှင့်အတူ အဘယ်ပုံ ပျော်မြူးခဲ့ကြသည်ကို စားမြုံ့ပြန်နေရာ သူသည် တစ်ဆယ်ကျော် ငါးနှစ်ပတ်လည်း အပျိုထွတ်ထွတ်လေး တစ်ဦးအား ဤကဲ့သို့ ပန်းဦးပန်ရလိမ်မည်ဟု အဘယ်ကာလကမျှ စိတ်ကူး၍ပင် မရခဲ့ချေ။ သို့သော် ယနေ့ ချစ်သွေးကြွချိန်ဝယ် သူသည် အောင်သေအောင်သား စားခဲ့ရပြီး မဟုတ်ပါလော။

အခန်း (၄)

ချစ်သော ချစ်သူရယ်

ယနေ့သည်ကား တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်သဖြင့် မော်လီသည် ရေကူးဝတ်စုံဝတ်ကာ ခြံဝင်းအတွင်းရှိ လှေဆိပ်တွင် ဆိုက်ကပ်ထားသည့် နှစ်ယောက်စီးလှေငယ်ကို လှော်ပြီး တဘက်ခြံမှ လှေဆိပ်သို့ ရောက်လာ၏။ လှေဆိပ်တွင် ရေကူးဘောင်းဘီတိုလေးကို ဝတ်ကာစောင့်နေသူကား မောင်ဝင်းနိုင်ပေတည်း။

မော်လီက လှေဦးကို ကမ်းကပ်ပေးလိုက်သောအခါ ဝင်းနိုင်သည် လှေပေါ်လှမ်းတတ်ကာ ကမ်းမှခွာလိုက်ကြ၏။ လှေပေါ်တွင် ထိုင်ချရင်း ဝင်းနိုင်သည် မော်လီအား လည်ပြန်လှဲ့ကာ ရေကူးဝတ်စုံကို ကိုယ်ပေါ်တွင် ချပ်ယပ်တင်းကြပ်စွာ ဝတ်ထားသဖြင့် မို့မောက်စွင့်ကားနေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အစိတ်အပိုင်းတို့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေ၏။

‘မော်လီ.. မင်းဟာ တနေ့ထက်တနေ့ အလှတွေ တိုးလာပါလားကွယ်’

‘တော်စမ်းပါ.. ကိုကိုနိုင်ရာ… လျှာအရိုးမရှိတိုင်း.. ပလီပလာ ပြောဘို့ဘဲ တတ်တယ်’

မော်လီက ဝင်းနိုင်သည် မိမိငယ်ချစ်ဦးပင် ဖြစ်သော်လည်း သူ၏ရိုးအမှုကြောင့် ယခုအခါ မိမိမှာ အပျိုရည်ပျက်သွားသည်ကို တွေးမိကာ စိတ်လည်းမကောင်း၊ ဒေါသလည်း ဖြစ်မိကာ ပြောလိုက်၏။

‘ကိုယ့် ငယ်ချစ်ဦးမို့.. ပလီပလာ ပြောတာကို စိတ်ဆိုးသလား ဟန်နီရယ်’

‘သွားစမ်းပါ.. ကိုကိုနိုင်ဟာ.. လူအ.. လူနဘဲ.. သိလား’

ဟု မော်လီက နှုတ်ခမ်းကလေးစူကာ ရန်တွေ့လိုက်လေသည်။

‘ဘာ… ဘ.. ကိုယ့်ကို လူအ… ဟုတ်လား… ကဲ.. ပြောဦး.. ပြောဦ..’

ဟု ဆိုကာ ဝင်းနိုင်သည် လှေငယ်ကို တိမ်းမှောက်မသွားစေရန် လက်ဖြင့်ထိမ်းကာ မော်လီ၏ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ ကိုင်းညွတ်လာအောင် ဆွဲယူပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်လွှာကို ငုံခဲ့၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်ယူလိုက်၏။ မော်လီသည် ပူးကပ်နေသည် ဝင်းနိုင်၏ မျက်နှာကို တွန်းခွလိုက်ရင်း…

‘တော်ပါ.. အခုမှ.. လူတွေ မြင်ကုန်ပါ့မယ်’

ဟု သူမက ညုတုတု ပြောလိုက်၏။

‘လူတွေမြင်မှာစိုးလို့.. မမြင်ကွယ်ရာဆိုရင် သဘောရှိ ဟုတ်လား မော်လီ.. ဟဲ..ဟဲ’

ဟု ဝင်းနိုင်က ရွှတ်နောက်နောက် ပြောရင်း လှေငယ်ကို ခပ်သွက်သွက် လှော်ခတ်နေသည်။

‘တော်စမ်းပါ.. နောက်ဘို့ဘဲတတ်တယ်. နောက်ဦး.. နောက်ဦး…’

ဟုဆိုကာ မော်လီက ဝင်းနိုင်၏ ကျောပြင်အား လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ထုကာ တရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည့် လှေငယ်ပေါ်တွင် လိုက်ပါလာလေ၏။ မကြာမီပင် သူတို့နှစ်ဦး လှော်ခတ်လာသည့် လှေကလေးမှာ လူပြတ်လျက်ရှိသော ကြက်ကျွန်းဘက်သို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်။

‘ကဲ မော်လီ.. လှေဆိုက်ပြီ ကိုယ်တို့ ဒီမှာ ရေကူးကြရအောင်’

ဟု ဝင်းနိုင်က ပြောဆိုပြီး ကမ်းစပ်သို့ ကပ်လိုက်လေသည်။ သူတို့နှစ်ဦး ကမ်းပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် အကြံသမား ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ လက်ကိုဆွဲကာ လူမမြင်နိုင်သည် ချုံကွယ်တစ်ခုသို့ ခေါ်ဆောင်လာ၏။

‘ကိုကိုနိုင်ကလဲကွာ.. လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ.. ဘာများလုပ်မလို့လဲ.. တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားလို့ အရှက်ကွဲနေပါ့မယ်’

ဟု မော်လီက ပြောသော်လည်း တဇွတ်ထိုးသမား ဝင်းနိုင် ခေါ်ရာသို့သာ ပါခဲ့ရလေသည်။

‘ကဲ.. ဒီချုံပုတ်အကွယ်.. ဟောဒီက မြက်မွေ့ယာ ကဗ္ဗလာပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ချစ်တင်းနှီးနှောတာ ဘယ်သူမြင်မှာတဲ့လဲ.. လာ.. ဒီမှာထိုင်’

ဟု ပြောကာ ဝင်းနိုင်က သူမ၏ လုံးကျစ်သော ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ဝယ် ပွေ့ဖက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ကြ၏။ သူ၏ရင်ခွင်တွင်းဝယ် မှီထိုင်နေသော မော်လီ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်းမှ ကားစွင့်မို့မောက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်ကို ရေကူးအဝတ်ပေါ်မှ မြင်တွေ့ရသည်ကို အားရကျေနပ်ခြင်းမရှိသော ဝင်းနိုင်က အသားပကတိ ကိုင်တွယ်၍ ကြည့်လိုစိတ်များ တဖွားဖွား ပေါ်လာမိ၏။

ထိုမှတဖန် သူ၏ မျက်လုံးများက အောက်ပိုင်းဆီသို့ ကျစ်စားမိပြန်သော် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သာ ပေါင်တန်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးနှင့် ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ ဖားခုံညှင်းပမာ အထင်းသာ မို့မောက်နေသော စောက်ဖုတ်အုံကိုကြည့်ကာ ရင်ဝယ် ဖိုလှိုက်လာသည်။

‘မော်လီ…. မော်လီ… ကိုယ်တော့ မင်းကို ချစ်တော့မယ်နော်’

ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ မေးလေးကို လက်ဖြင့် ပင့်မကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို အားရပါးရ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ယူလိုက်သည်။ သူ၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးအား မော်လီက သိုင်းဖက်၍ မျက်လုံးများ မှေးကား စင်းသွားလေသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းပါးနှစ်လွှာအား ငုံခဲ၍ စုပ်ယူနေရင်း ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ ရေကူးဝတ်စုံမှကြိုးကို တဖြေးဖြေး ဖြုတ်ချလိုက်ရာ ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းမှာ ဗလာကျင်းသွားပေပြီ၊ သူက သူမနှုတ်ခမ်းကို လွှတ်လိုက်၏။

‘ဟင်.. ကိုကိုနိုင်.. ဘာဖြစ်လို့ အင်္ကျီကြိုး ဖြုတ်ရတာလဲ.. တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားလို့ အရှက်ကွဲနေပါဦးမယ်.. ပြန်ချီပေးကွယ်’

‘ဒီနေရာက လူပြတ်ပါတယ်ကွယ်… အစ်ကို့ကို တကယ်ချစ်ရိုးမှန်ရင် အခုလို အခါအခွင့်သင့်တုန်း ချစ်စမ်းပါရစေလားကွယ်.. နော်..နော်’

ရမ္မက်ဇော ပြင်းထန်လာပြီးဖြစ်သော ဝင်းနိုင်က သူမအား ပေါင်ပေါ်လှဲသိပ်လိုက်ပြီး နို့အုံတဖက်ကို လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ် ဆော့ကစားရင်း ကျန်နို့တလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့ပေးလိုက်ရာ မော်လီမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး

‘အဟင့်.. ယားတယ်ကွယ်.. ယားတယ်’

ဟု သူမက မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့် နော့ကြူလိုက်၏။

မော်လီသည် ဝင်းနိုင်က နို့သီးခေါင်းလေးအား အားပြင်ပြင်းဖြင့် စုတ်ပေးလိုက်တိုင်း သူမတကိုယ်လုံးမှာ တလူးလူး တလွန့်လွန့်နှင့် ဖြစ်နေ၏။ ဝင်းနိုင်ကလည်း သူမနို့သီးခေါင်းအား စုပ်နေရာမှ သူမခါးအောက်ပိုင်းတွင် ကျန်ရှိနေသေးသော ဘောင်းဘီအဆက်ကို ချွတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။

‘ကိုကိုနိုင်.. ဘောင်းဘီကို ဘာဖြစ်လို့ ချွတ်နေတာလဲကွယ်… အဲဒီအထိတော့ ဒီမှာအလိုမလိုက်ပါရစေနဲ့နော်၊ မော်လီဘယ်လိုမှ စိတ်မလုံလို့ပါ’

ဟု သူမ၏ခါးမှ ဘောင်းဘီချွတ်နေသော ဝင်းနိုင်လက်ကအား ဆုပ်ဆွဲရင်းက တောင်းပန်နေသည်။

‘ဒီနေရာ လုံပါတယ် မော်လီရယ်.. ကိုယ် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့.. ငြင်းမနေပါနဲ့တော့ ဟန်နီရယ်’

ဟုပြောပြီး ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ..

‘အို.. ကိုကိုနိုင်… မော်လီရှက်တယ်… အဟင့်.. အဟင့်..’

ဟု ပြောကြားလိုက်ရင်း မော်လီက သူမမျက်နှာကို လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားလိုက်လေသည်။

ဝင်းနိုင်သည် သူ့ရှေ့မှောက်မှ အဝတ်ဗလာကျင်း၍ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသည့် မော်လီ၏ ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးအား စေ့စေ့ကြည့်နေမိရာမှ သူမခန္ဓာတစ်ခုလုံးမှာ နေရောင်တွင် ဝင်းလဲ့တင့်ရွှန်းနေ၏။ သူမ၏ ကြီးထွားသော ကိုယ်ခန္ဓာအထက်ပိုင်းတွင် မို့မောက်ကားစွင့်မာကျစ်နေသည့် နို့အုံလေးများမှာ တောင်ထိပ်ကလေးပမာထင်ရ၍ နို့သီးခေါင်းလေးများမှာလည်း ပတ္တမြားလုံးပမာ နီရဲနေ၏။ ဝင်းဝါဖြူဝင်းနေသော ဝမ်းဗိုက်သားများမှာလည်း သိမ်ငယ်သောခါးဖြင့် အလိုက်သင့်စွာ ခပ်မို့မို့လေး ဖြစ်နေ၍သာမက တုတ်ခိုင်‌ကာ ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ ဆင်ဦးကင်းသဏ္ဍာန် ဝါဝင်းမို့မောက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ခုံမှာ မြင်ရသူ ဝင်းနိုင်အဖို့ ဘဝင်တသိမ့်သိမ့် တုန်စေသည်။

သူ၏ပေါင်ပေါ်တင်ထာသည့် မော်လီ၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ဝင်းနိုင်က မျက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေးချလိုက်ပြီး သူ၏ဘောင်းဘီတိုလေးကို ချွတ်လိုက်ရာ တငေါက်ငေါင် တောင်ထနေသည့် လိင်တန်ကြီးကို မော်လီက မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်ရင်း..

‘အိုး.. ကိုကိုနိုင်.. ကိုကိုနိုင့်ဟာကြီး… မော်လီ ကြောက်တယ်ကွယ်.. အဟင့်.. မော်လီ့ဟာလေး ကွဲပြဲကုန်လိမ့်မယ်.. ကြောက်တယ်ကွယ်’

ဟု သူမကပြောဆိုသော်လည်း ဦးကျော်မင်း၏ ကြီးထွားရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီး၏ အလိုးအညှောင့် ခံပြီးသားဖြစ်လင့်ကစား သူမကိုယ်သူမ အပျိုထွတ်ထွတ်လေးပမာ ကြောက်အားပိုဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်ခြင်းပင် မဟုတ်ပါလော။

‘အော်.. မော်လီကလည်း ခက်လိုက်တာ.. မင်းနာအောင် ကိုယ်လုပ်ရက်ပါ့မလား.. အးရပါးရ ချစ်စမ်းပါရစေလား၊ အချစ်ရယ်’

ဟု ပြောကာ ဝင်းနိုင်က မော်လီစောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း စေ့နေသည့်အတိုင်း ထပ်လျက်သာ မှောက်ချလိုက်ရာ သူ၏လိင်တန်မှာ စောက်ခေါင်းထဲမဝင်ဘဲ ဘေးသို့ ချော်ထွက်သွား၏။ မော်လီစိတ်ထဲတွင် ဝင်းနိုင်သည် လူပျိုစစ်စစ်ပင်ဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ကာ သူမကိုယ်တိုင် လမ်းကြောင်းဖေးမမှ ကာမစခန်း ပွင့်လင်းမည်ဟု သိရှိသွားလေးသည်။

‘ကိုကိုနိုင်ကလဲကွာ.. သူ့ဟာကြီးက မော်လီ့ပေါင်ကြားထဲမှာ ကြည့်လဲကြည့်ပါဦး ဆရာကြီးရဲ့’

သူမက လမ်းကြောင်းပေးလိုက်သဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအယာဖြင့် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်သည့်အခိုက် မော်လီက သူမပေါင်နှစ်ဖက်အား ဝင်းနိုင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ မြှောက်ကား၍ တင်ပေးလိုက်၏။ ထိုသို့ပြုလုပ်ပေးလိုက်သဖြင့် မော်လီ၏ စောက်ဖုတ်မှာ အလည်မှ ဟတ်တက်ကွဲသွားရာ အသင့်ဖြစ်နေရင်း ဝင်းနိုင်က လိင်တန် ဒစ်ဖျားကို စောက်ခေါင်းဝတေ့က သူ့ဖင့်ကို အသာကြွ၍ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချလိုက်ရာ..

‘ဖျစ်.. ဖျိ… ဖျိ… ဖျိ…’

ဟူသော အသံနှင့်အတူ ကာမရှေ့ပြေး စောက်ရည်ကြည်များ နည်းပါးနေသေးသည့် မော်လီ၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ မချိမဆံ့ ဝင်သွားသလို…

‘အမလေး..လေး… သေပါပြီ ကိုကိုနိုင်ရယ်… ကျမဟာလေး စုတ်ပြတ်ကုန်ပါပြီ.. ကျွတ်.. ကျွတ်..’

ဟု နာကျင်မှုဒဏ်ကို မခံနိုင်သော မော်လီအသံက ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ အမှန်အားဖြင့် မော်လီသည် ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ထက် ကြီးမားသော ဦးကျော်မင်း၏ လိင်တန်အလိုးကို ခံဘူး၍ အတွေ့အကြုံရှိသော်လည်း ဝင်းနိုင်က ကာမဆန္ဒကို အစွမ်းကုန် နှိုးဆွပြုစုခြင်း မရှိသဖြင့် ဒလကြမ်း လိုးဆောင့်လိုက်မှုကြောင့် အသဲခိုက်အောင် နာကျင်သွားခြင်းဖြစ်၏။

ဝင်းနိုင်က သူမစောက်ခေါင်းထဲသို့ အောင်းနေသော လိင်တန်ကို တဖြေးဖြေး ပြန်နှုတ်လိုက်သဖြင့် ‘ဘွတ်’ ကနဲမြည်ကာ တစ်ချောင်းလုံး ပြန်ထွက်လာလေ၏။

‘ဟင်… ဒါက ဘာဖြစ်လို့ နှုတ်လိုက်တာလဲ’

‘အို.. နာတယ်ဆိုကွဲ့.. ကိုကိုနိုင် မင်းနာကျင် ထိခိုက်အောင် မလုပ်ရက်ပါဘူး’

‘အော်… ဒုက္ခ.. ဒုက္ခ.. ဟင်း.. ကဲ .. ပေးစမ်းပါ… ရှင့်ဟာကြီး.. ဒီမှာကြည့်.. တွေ့လား.. ဒီအဖျားနဲ့ ဒီနေရာတွေကို ကောင်းကောင်းပွတ်ပေး.. မော်လီက လုပ်တော့ဆိုမှ နင့်ဟာကို မော်လီ့ဟာထဲ ထည့်ပြီး လုပ်တော်မူပါဘုရား.. ကဲ.. လူလဲ.. အရှက်ကုန်ရော…’ ပြောပြောဆိုဆို မော်လီက ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ကို ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက်နှင့် စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးအား ပွတ်တိုက်ပေးရန် သေသေချာချာ သင်ပြလိုက်ပြန်လေသည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

လူပ်ိဳသိုးေလး တက္ျဖဳတ္လိုက္တဲ့ ပါကင္ မေပါက္ေသးတဲ့ ေဘးအိမ္က အပ်ိဳႀကီး

အခန္း (၁)
ဤအေတြ႕

အင္းလ်ားကန္ေရျပင္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ မာလာၿမိဳင္ေဂဟာႏွင့္ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေဂဟာ တိုက္ႏွစ္လုံးမွာ အထက္တန္းလႊာဟု ေခၚဆိုအပ္သည့္ ပစၥည္ဥစၥာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသူမ်ားေနထိုင္ရာ စံအိမ္ေဂဟာမ်ားေပမို႔ ေခတ္မီလွပကာ ေနခ်င့္စဖြယ္ သာယာလွပပါေပသည္။

မာလာၿမိဳင္ေဂဟာတြင္ အတြင္းဝန္ လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္း ႏွင့္ တူျဖစ္သူ ေက်ာင္းသာ ေမာင္ဝင္းနိုင္ တို႔ ႏွစ္ဦးသာ ေနထိုင္လ်က္ရွိၿပီး အိမ္တြင္ အေစခံႏွင့္ ထမင္းခ်က္ရန္အတြက္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိ ကရင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မာလီအလုပ္ႏွင့္ တိုက္ေစာင့္အျဖစ္ကိုမူ ေဝလရာလူမ်ိဳး မန္ဂလာဆိုေသာ ကုလားကို ခိုင္းေစာထား၏။

ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေဂဟာတြင္ အၿငိမ္းစာအရာရွိ ဦးသန္းေဝ ႏွင့္ ဇနီးေဒၚခင္ေမ အျပင္ သမီးျဖစ္သူ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ ေမာ္လီႏွင့္ ဦးသန္းေဝ၏ႏွမ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝတို႔ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ အထက္တန္းလႊာ အရာရွိႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ မာလာၿမိဳင္ႏွင့္ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေဂဟာတို႔တြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခင္မင္ၾကကာ တဘက္ႏွင့္တဘက္ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္သြားလာၾကေလ၏။

လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္းသည္ တဘက္ၿခံမွ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝကို ပိုးပန္းလ်က္ ရွိသကဲ့သို႔ သူမကလည္း သူ႔အား ေမတၱာသက္ဝင္လ်က္ ရွိေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသားမွာ မိမိတို႔ သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းေနရသျဖင့္ ပြင့္လင္းရင္းႏွီးျခင္း မရွိနိုင္ၾကေပ။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ အခ်စ္ေရးကို ပြင့္လင္းစြာ ဖြင္ဟရန္ မဝန႔္မရဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ညေန ေက်ာင္းက ျပန္လာမည့္ ေမာင္ဝင္းနိုင္အား ေစာင့္ေမၽွာ္ေန၏။ သူ၏အႀကံမွာ တူျဖစ္သူအား ေမတၱာစာေပးခိုင္းရန္ျဖစ္၏။

ယင္းကဲ့သို႔ ေစာင့္စားေနခိုက္ ေမာင္ဝင္းနိုင္ ေက်ာင္းမွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ အဝတ္အစား လဲလွယ္ၿပီး၍ ျပန္ထြက္လာေသာ ဝင္းနိုင္အား ဦးေက်ာ္မင္း လွမ္းေခၚလိုက္ေလသည္။

‘ေမာင္ဝင္းနိုင္… ဟိုဘက္တိုက္ကို သြားေခ်စမ္း၊ ဟိုအပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝကို ေဟာဒီစာ သြားေပးစမ္းပါ၊ စာေပးတာကို ဘယ္သူမွ မျမင္ေစနဲ႔.. ၾကားလား’

ေက်ာ္မင္းက စာတစ္ေစာင္ကို လွမ္းေပးရင္း မွာၾကားေလသည္။

‘ဟဲ… ဟဲ အန္ကယ္လည္း သိပ္မရိုးေတာ့ဘူး’

‘တယ္.. ဒီေကာင္ေလး… သြားေပးမွာ ေပးတာမဟုတ္ဘူး.. စာေပးၿပီး ျပန္စာပါယူခဲ့ ၾကားလား’

ဦးေက်ာ္မင္းက မာန္မဲသလို လုပ္လိုက္သျဖင့္ ဝင္းနိုင္သည္ တိုက္ထဲမွ ေျပးထြက္လာကာ တဘက္ၿခံထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ေလ၏။ ၿခံဝင္းထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ ဝင္းနိုင္သည္ တိုက္တြင္းတြင္ ဆိတ္ညိမ္လ်က္ရွိသျဖင့္ လူမ်ားမရွိၾကေလသေလာဟု ေတြးမိ၏။ တိုက္ေရွ႕သံတံခါးႀကီးမ်ားမွ အတြင္းဘက္မွ ပိတ္ထားသျဖင့္ တိုက္အေနအထားကို ေကာင္းစြားကၽြမ္းက်င္ေသာ ဝင္းနိုင္သည္ တိုက္အေနာက္ဖက္သို႔ လွည့္လာခဲ့ေလသည္။

တိုက္၏ အေနာက္တြင္ရွိေသာ သံတံခါးတစ္ခုမွာ ေစ့ထားသျဖင့္ ဝင္းနိုင္သည္ အသာအယာ တြန္းဖြင့္ကာ ဝင္လာသည္။ တိုက္ခမ္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လာေသာ ဝင္းနိုင္သည္ အိမ္သာႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိသည့္ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ေရက်သံၾကားသျဖင့္ မည္သူမ်ား ေရခ်ိဳးေနသနည္းဟု သိလိုသျဖင့္ အေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္၏။ သူ၏ေရွ႕ေမွာက္မွ ျမင္းကြင္းေၾကာင့္ သူ၏ႏွလုံးေသြးမွာ ရပ္ဆိုင္းသြားၿပီဟူ၍ပင္ သူက ထင္မိေလသည္။

ေရပန္းမွ တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ ေရဖြားမ်ားေအာက္၌ နတ္မိမယ္တစ္ဦးပမာ ကိုယ္ခႏၶာဗလာက်င္းလ်က္ ေရခ်ိဳးေနသည့္ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝပင္ျဖစ္၏။ သူမသည္ တံခါးေပါက္ကို ေက်ာခိုင္းကာ မတ္တတ္ရပ္ေနသျဖင့္ သူမ၏ အသားအရည္မွာ ဝင္းဝါလ်က္ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ခါးေသးရင္ခ်ီ ပဒုမၼနီအလား ျဖစ္ေန၏။ တံခါးေပါက္မွရပ္ကာ အညႇို႔ခံေနရသူပမာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ ဝင္းနိုင္သည္ မႏွင္းေဝ၏ ႀကီးမားလွသည့္ တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ၎၏အလယ္မွ အကြဲေၾကာင္း ဖင္းၾကားကို ၾကည့္ရင္း သူ၏ရမၼက္ေဇာအဟုန္မွာ ျပန္ထင္၍လာေခ်ၿပီ။

သူသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၁၈ ႏွစ္သာလၽွင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ေရွ႕ေမွာက္မွ ယမင္း႐ုပ္သည္ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ တစ္ေထာင္ေသာ အေၾကာမ်ားကို ထြန႔္ထြန႔္လူး သြက္သြက္ခါေအာင္ ရင္တြင္းလွိုက္ေမာ ရမၼက္ႂကြေစသည္ မဟုတ္ေလာ။ ကာမရာဂတည္းဟူေသာ ဘီလူးႀကီးသည္ သူ၏လည္ဂုတ္ကို ခြစီးကာ သူ႔အားအသူတရာနက္ေသာ အေမွာင္တိုက္အတြင္းသို႔ သယ္ေဆာင္၍ သြားပါၿပီေကာ။ တစ္ေထာင့္ငါးရာတည္းဟူေသာ အင္အားအစြမ္းကို သူကဲ့သို႔ လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ အဘယ္မွာ တြန္းလွန္နိုင္ပါမည္နည္း။

ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူ၏ ေရွ႕ေမွာက္မွ သံလိုက္ဓာတ္ပမာ ဆြဲေဆာင္လ်က္ရွိသည့္ မႏွင္းေဝ၏ အနီးသို႔ တေျဖးေျဖးကပ္သြားၿပီး အေနာက္ဖက္မွ သိမ္းၾကဳံး၍ ဖက္လိုက္ရာ သူမက အလန႔္တၾကား ေအာ္မိၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

‘ဟင္.. ဝင္း.. ဝင္းနိုင္.. ဒါ.. ဒါဘာလုပ္တာလဲ.. ထြက္… ထြက္’

သူမက ထစ္ထစ္ေင့ါေင့ါေျပာရင္း သူမ၏ တုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ေစာက္ဖုတ္ခုံးျပင္ႀကီးကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ထားေလ၏။

‘အို… မထြက္ဘူး.. အန္တီ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မယ္.. ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်… ခ်စ္မွာဘဲ.. ခ်စ္မွာဘဲ’

ဟု ေျပာကာ သူသည္ မႏွင္းေဝ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို သိမ္းၾကဳံးေပြ႕ဖက္ၿပီး သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းပါးမ်ားကို ျပဳတ္လုမတတ္ ငုံခဲ့ေနေလသည္။ ဖိုသတၱဝါဆိုလ်င္ ယင္ဖိုမွ မသန္းရေလေအာင္ မိမိကိုယ္ မိမိ ထိန္းသိမ္းေနထိုင္လာခဲ့ေသာ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝမွာ လူသရမ္းေလး ဝင္းနိုင္က သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းကို စုပ္ယူေနေလရာ သူမသည္ တမ်ိဳးတမည္ေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ ရင္တြင္းမွ ဖိုလွိုက္ေမာဟိုက္လာ၏။

သူမ၏ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ေစာက္ဖုတ္ခုံကို အုပ္ထားေသာ လက္ဖမိုးေပၚတြင္ ဝင္းနိုင္၏ လုံခ်ည္အတြင္းမွ လိင္တန္မွာလည္း မာေတာင္စြာ ထိကပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ထိေနရသျဖင့္ သူ၏ရင္ထဲဝယ္ မရိုးမရြျဖစ္လာ၏။

‘ဝင္းနိုင္… ဖယ္လို႔ေျပာတာ မရဘူးလာ… လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ေနာ္… ငါေအာ္လိုက္ရမလား..’

ဟု ထန္မာေသာ သူမ၏ ေလသံမွာ ေတာင္းပန္ေနသကဲ့သို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွ၏။

‘မဖယ္ဘူးဗ်ာ… မဖယ္ဘူး… ေအာ္႐ုံမကလို႔ က်ေနာ့္ကို သတ္ပစ္ခ်င္လဲသတ္’

‘ဝင္းနိုင္… မင္းေျပာလို႔ မရေတာ့ဘူးလားကြယ္.. ဟင္’

သူမက ရမၼက္ေဇာတက္ႂကြလာသည့္တိုင္ တူသားအရြယ္ေလးႏွင့္ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ မိမိသာလၽွင္ တရားခံ ျဖစ္ေတာ့မည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ ေဒါသႏွင့္ အံကေလးႀကိတ္၍ ေျပာေလ၏။

‘ဒီအေျခက်မွေတာ့ မ႐ုန္းပါနဲ႔ေတာ့ အန္တီရယ္.. က်ေနာ့ကို ခ်စ္ခြင့္ေပးပါေတာ့.. ေနာ္’

ဝင္းနိုင္သည္ သူမ၏ လက္မ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္သျဖင့္ သူမ၏ ဖူးေယာင္ကားစြင့္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အကြင္းသား ေပၚထြက္လာေပၿပီ။ သူ၏ေရွ႕တြင္ အခန႔္သင့္ေရာက္ေနသည့္ ဖူးေယာင္ကားစြင့္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ခုံအကြဲေၾကာင္းတြင္ သူ၏ လိင္တန္ဒစ္ဖ်ားကို ေတ့ကာ ခါးေကာ့လ်က္ ေညႇာင့္လိုး၍ ေနေလသည္။

သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းဝမွာ ေအာက္ဖက္သို႔ အနည္းငယ္ ေရာက္ေနသျဖင့္ သူေညႇာင့္လိုးလိုက္တိုင္း သူ႔ဒစ္ဖ်ားက သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ေခ်ာ္၍ေခ်ာ္၍ ထြက္သြားသျဖင့္ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို ကလိေပးေနသလိုျဖစ္ရကာ သူမသည္လည္း ကာမဆႏၵတက္ႂကြလာရာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို တေျဖးေျဖးကားမွန္းမသိ ကား၍ ေပးလာမိေလေတာ့သည္။

‘ဟင္း… ဟင္း… ယားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ ဝင္းနိုင္’

ဟု သူမက ရမၼက္ေဒသေလးျဖင့္ ေမးလိုက္၏။

‘ဟုတ္တယ္ အန္တီ.. ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး.. အထဲမဝင္းဘူးဗ်’

‘လုပ္လဲလုပ္ခ်င္ေသးတယ္.. ေစာက္ျဖစ္လဲ မရွိဘူး ဒီေနရာကို လုပ္ေတာ္မူပါရွင့္’

မႏွင္းေဝက သူမလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဝင္းနိုင္၏ လိင္တန္ကို ထိန္းကိုင္ေပးကာ သူမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ခပ္ကားကားရပ္လ်က္ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ဒစ္ဖ်ားေတ့ေပးလိုက္၏။ ဝင္းနိုင္ကလည္း သူမခိုင္းသလို ခါးေကာ့၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္လိုးလိုက္ရာ…

‘ေဖာက္.. ဖ်ိ ဖ်ိ..ဖတ္..’

ဟူေသာ အပ်ိဳႀကီး၏ အေမွးထူႀကီးကို သူ၏လိင္တန္က ေဖာက္ခြဲ၍ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြားသံမ်ားႏွင့္အတူ

‘အမေလး.. ကၽြတ္ကၽြတ္.. နာလိုက္တာ ေျဖးေျဖးလုပ္ေရာေပ့ါ.. ေသနာက်ေလးရဲ့..ဟင္း…’

ဟူေသာ သူမအသံက ထြက္ေပၚလာ၏။

‘မသိဘူးေလဗ်ာ.. အန္တီက လုပ္ေတာ့ဆိုလို႔ လုပ္ရတာဘဲ’

ဝင္းနိုင္က နာက်င္သြား၍ ရွုံ႔မဲ့ေနေသာ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းပါးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ေပးရင္း သူ၏ခါးကို ေကာ့၍ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေဆာင့္ကာ ေကာ့ကာျဖင့္ လိုးေညႇာင့္ေပးေနေလရာ..

‘ဖြတ္. ဖ်စ္… ဖ်စ္… ဖြတ္… ႁပြတ္.. ရြတ္.. ရြတ္… ဘြတ္.. ဗ်စ္… ဖတ္’

ဟူေသာ အသံမ်ားက စီးခ်က္ဝါးခ်က္ညီညီ ေပၚထြက္လာ၏။

လူ႔ေလာက ကာမစည္းစိမ္ကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမၽွ ခံစားဖူးျခင္း မရွိခဲ့ၾကသည့္ အပ်ိဳႀကီးႏွင့္ လူပ်ိဳရိုင္းတို႔မွာ တစ္ဦးကို တစ္ဦး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ရင္း ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လိင္တန္ဝင္ထြက္ေနသည္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေသးတိမ္ကာျဖင့္ ပီတိလွိုက္ဖို အၿမိဳက္အရသာ ေတြ႕ေနၾကေပၿပီ။

မႏွင္းေဝမွာ သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္းရွိ ႏူးညံ့ေသာ အသားႏု အသားဆိုင္ေလးမ်ားကို ဝင္းနိုင္၏ လိင္တန္ႀကီးက တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံႏွင့္အတူ ထိုးစိုက္၍ ဝင္လာတိုင္း ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီစိမ့္ေအာင္ တင္းၾကပ္သည့္ အရသာကိုလည္း တေျဖးေျဖး ခံစားလာရေလ၏။ သူ၏ လိင္တန္က အျပင္သို႔ ျပန္ႏွုတ္လိုက္တိုင္း သူမ၏ ရင္တြင္း၌ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္သြားသျဖင့္ သူမသည္ ဝင္းနိုင္အား သိမ္းၾကဳံး၍ ဖက္ထားမိ၏။

ဝင္းနိုင္မွာလည္း သူ၏လိင္တန္က ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ပြတ္တိုက္၍ ဝင္သြားၿပီး သူ၏ဒစ္က သားအိမ္အတြင္းသို႔ စိုက္ဝင္းသြားေလတိုင္း သူ၏ရင္တြင္းဝယ္ ဘဝင္ခိုက္ေအာင္ အႀကိဳက္ေတြ႕၍ ေနေလသည္။

‘ဝင္းနိုင္ နာနာလုပ္စမ္းပါ.. င့ါရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္လာၿပီလဲ မသိဘူး… အား.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္..အင္း အင္း’

ဆႏၵျပင္းျပေသာ အသံမ်ားမွာ သူမထံမွ ထြက္ေပၚလာကာ..

‘ႁပြတ္.. စြပ္.. စြပ္.. ဖတ္.. ရြတ္.. ဗ်စ္.. ဗ်စ္.. ဘြတ္.. ဖြတ္..ဖတ္’

အထက္ပါ ေတးသံစုံမ်ား အဆုံးတြင္ ဝင္းနိုင္၏ လိင္တန္ထိပ္ဖ်ားမွ ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ားသည္ သူမ၏ သားအိမ္အတြင္းသို႔ ႁပြန္တန္မွ ေရလႊတ္လိုက္သလို ပန္းထုတ္၍ ကာမဆႏၵျပည့္ဝသြားသကဲ့သို႔ သူမကလည္း သားအိမ္ဝကို ရွုံ႔ခ်ီပြခ်ီျပဳလုပ္ကာျဖင့္ သုတ္ရည္မ်ားကို သားအိမ္အတြင္းသို႔ စုပ္ယူလ်က္ ကာမအထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားရေလေတာ့သည္။

ဝင္းနိုင္သည္ သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္း၌ နစ္ျမႇုပ္ေနသည့္ လိင္တန္ႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္ရာ ‘ႁပြတ္’ ကနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ အျပင္ထြက္လာသျဖင့္ သူ၏ လုံခ်ီကို ေကာက္ယူဝတ္လိုက္၏။

‘ဝင္းနိုင္… မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ ယုတ္မာတဲ့ ေကာင္ေလး.. ငါတသက္လုံး မွဲ႕တေပါက္ မစြန္းေအာင္ ေနလာခဲ့တာ အခုေတာ့ေလ အခုေတာ့ အဟင့္.. ဟီး.. ဟီး’

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူမက ငိုခ်လိုက္ေလ၏။

‘က်ေနာ္.. က်ေနာ္… လြန္က်ဴးမိတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ အန္တီရယ္…က်ေနာ္ဟာ ယုတ္မာတဲ့စိတ္နဲ႔ လြန္က်ဴးမိတာ မဟုတ္ပါဘူး.. အေတြ႕ကို မေရွာင္နိုင္လို႔ပါ… ဒီကိုလာတာလဲ အန္ကယ္က အန္တီ့ကို စာေပးခိုင္းလိုက္လို႔ပါ… က်ေနာ့္ကို စိတ္ဆိုးသလား.. ေရာ့.. အန္တီတို႔စာ..’

ဟု ဝင္းနိုင္က ေျပာရင္း စာလွမ္းေပးလိုက္၏။

‘ေအာ္… ဦးေလးေတာ္သူက အေဒၚေလာင္းဆီကို စာေပးခိုင္းလိုက္တာ.. အခုေတာ့.. မင္းကလက္ဦးေအာင္ လုပ္တယ္.. ဟင့္.. တယ္ေတာ္တယ္… ေနာက္ၿပီး လူကိုလဲ မယားလုပ္လိုက္ေသးရဲ့.. ေခၚေတာ့ အန္တီတဲ့… အန္တီ မဟုတ္ဘူး.. မယား.. မယား.. သိၿပီလား’

သူမက ေဒါမာန္ပါပါႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေနသျဖင့္ ဝင္းနိုင္သည္ တိုက္ခန္းထဲမွ အေျပးအလႊား ထြက္လာခဲ့ရေလေတာ့သည္။

အခန္း (၂)
ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မွာ ေမာရသူ

လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ႐ုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ခန္းအတြင္းဝယ္ လွဲေလ်ာင္းကာ စာဖတ္ေနေသာအခ်ိန္ အတန္ၾကာသည္အထိ စာဖတ္ေနသျဖင့္ သူ႔ေခါင္းတြင္ ညီးစီစီျဖစ္လာသျဖင့္ သူသည္ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာ ျပတင္းေပါက္က လွမ္းေမၽွာ္၍ အင္းလ်ားကန္ ေရျပင္တဖက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ကမ္းစပ္တေနရာတြင္ ေရကူးဝတ္စုံမ်ားႏွင့္ ေရကူးရင္း ေျပးလႊားကစားေနသည့္ ေမာင္ဝင္းနိုင္ႏွင့္ တဖက္ၿခံမွ ၿမီးေကာင္ေပါက္မကေလး ေမာ္လီတို႔ကို ေတြ႕ရေလသည္။

အပ်ိဳ လူပ်ိဳေပါက္ ျဖစ္ၾကသူမ်ား ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးစြာ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း ဦးေက်ာ္မင္းသည္ မိမိမွာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ေဆာ့ကစားလိုသည့္ လူငယ္စိတ္ပင္ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ လူငယ္ႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္မင္း၏ မ်က္လုံးအစုံသည္ အမွတ္မထင္ ေနာက္ေဖးရွိ အေစခံ တန္းလ်ားဆီသို႔ ေရာက္သြားရာ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ျပဴး၍သြားရေနေတာ့သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အိမ္ေစ ကရင္အမ်ိဳးသမီးအား မာလီကုလား မန္ဂလာက လက္တဖက္ကိုဆြဲကာ သူ၏ အိပ္ခန္းေလးအတြင္းသို႔ ဆြဲေခၚေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ မာလီကုလား၏ အျပဳအမွုသည္ အကယ္၍ တဖက္မိန္းမသား၏ စိတ္ဆႏၵအား ဆန႔္က်င္ျပဳမူျခင္း ျဖစ္ပါက အခ်ိန္မွီ ဟန႔္တားနိုင္ရန္အတြက္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ႔အိပ္ခန္းမွထြက္ကာ အေစခံတန္းလ်ားဘက္သို႔ အေျပးအလႊား လာခဲ့ေလသည္။

အေစခံတန္းလ်ားအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ အိမ္ခန္းအတြင္းရွိ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အေျခအေနကို ဦးစြာအကဲခတ္ရန္ လိုအပ္သျဖင့္ အိမ္ေဘး ျပတင္းေပါက္ အၾကားမွ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ေနာ္မူရာသည္ မန္ဂလာ့ ရင္ခြင္ထဲ၌ ေရာက္ေနၿပီး သူမပါးျပင္ကို ႏွုတ္ခမ္းေမြး စိုစိုထြက္ေနေသာ ႏွာေခါင္းႀကီးျဖင့္ နမ္းေနေလသည္။

‘နင့္ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးေတြက ယားပါတယ္ေဝ’

ဟု ေနာ္မူရာက သူမလက္ဖဝါးျဖင့္ မန႔္ဂလာ့ မ်က္ႏွာကို ေဖးကာရင္း ေျပာလိုက္သည္။

‘အစ္မ မခ်ိဳက္ဘူးေနာ္.. ခ်ေနာ္မလုပ္ဘူး.. မေခါင္းဘူးေနာ္.. ေျပာပါ’

ဟု မန္ဂလာက ေျပာဆိုၿပီး သူမအား ရင္ခြင္ထဲမွ ကြပ္ျပစ္ေပၚသို႔ လွဲသိပ္လိုက္ေလသည္။ ကြပ္ျပစ္ေပၚတြင္ တင္ပါးလႊဲထိုင္ေနသည့္ မာလီက ပက္လက္စင္းစင္းျဖစ္ေနေသာ ေနာ္မူရာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚသို႔ အကၤ်ီႏွင့္ ေဘာ္လီကို ခၽြတ္လိုက္ရာ ႀကီးမားလြန္းေသာ မၽွစ္စို႔ႀကီးပမာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ အထင္းသာ ေပၚထြက္လာေလေတာ့သည္။

မာလီသည္ သူ၏ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အထင္းသာေပၚထြက္လာသည့္ နို႔အုံတဘက္ကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ရြရြဆုပ္ေခ်ေနရင္း က်န္နို႔အုံတဘက္မွ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ငုံ၍ တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေပးေနသည္။

‘ေအး… ေအး… ေကာင္းတယ္ေဝ့.. ေကာင္းတယ္’

‘အာ.. ဒီထက္ေခါင္းတာ ခ်ေနာ္ လုပ္ေပမယ္.. ခ်ည့္ပါ’

လို႔ေျပာရင္း မာလီက သူမကိုယ္ခႏၶာေအာက္ရွိ ထမီကို ဂြင္းလုံးဆြဲခၽြတ္လိုက္၏။

ကရင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာ္မူရာ့ေပါင္လုံးႀကီးမ်ားမွာ ဝင္းလဲ့တုတ္ႏွစ္ၿပီး ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွာ မဲနက္ေသာ အေမႊးမ်ားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ေနရာ သူမေစာက္ဖုတ္ျပင္ကို ေကာင္းစြာ မျမင္ရေပ။

‘အာမ… အေမႊးရွိဒဲေနာ္ အားႀကီးညစ္ပတ္တယ္၊ ကိစၥမရွိဘူး.. ခ်ေနာ္ ေရးေစးမယ္’

မာလီကုလားသည္ အခန္းေဒါင့္တေနရာရွိ တန္းတခုေပၚမွ သူ႔မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ဓားႏွင့္ ေရအိုးမွ ေရခတ္၍ ကြပ္ျပစ္ဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ မာလီက သူမေစာက္ေမႊးမ်ားကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းလိုက္ရာ ဝင္းဝါမို႔ေမာက္၍ ကားစြင့္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ခုံးျပင္ႀကီးကိုၾကည့္ကာ မာလီက သြားေရတျမားျမားက်လာေပသည္။

‘အေရး.. အစ္မေစာက္ဖုတ္.. အားႀကီးလတယ္.. ခ်ေနာ္ သူ႔ကိုအမ်ားႀကီး ခ်ိလာၿပီ’

မာလီသည္ သြားေရတျမားျမားႏွင့္ ေျပာဆိုရင္း ေဖာင္းမို႔ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အငမ္းမရ နမ္းရွုံ႔ေနသျဖင့္ သူမကလည္း ေပါင္တုတ္တုတ္ႀကီးမ်ားအား ခပ္ကားကား လုပ္ေပးလိုက္၏။

‘အား.. အစ္မ ေရွာက္ဖုတ္ေနာ္.. အားႀကီးႀကီးဘဲ.. ျဖဴလဲျဖဴတယ္.. ဘဂၤလားက ခ်ေနာ့္မိန္းမ ေရွာက္ဖုတ္ေနာ္… အားႀကီးမဲတယ္… မမ ေရွာက္ဖုတ္ကို အားႀကီးခ်ိတယ္.. ခ်ိတယ္’

မာလီက သူမေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို အစြမ္းကုန္ဆြဲ၍ကားၿပီး သူမေပါင္ၾကားတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ သူမကလည္း ဒူးေထာင္ေပါင္ကားၿပီး ျဖဲရဲေပးလိုက္သျဖင့္ ေစာင္ေခါင္းအတြင္းသားနီရဲရဲတို႔မွာ အထင္းသာ ေပၚလြင္လာရာ မာလီက ထမင္းေရအိုး ေခြးယက္သလိုပင္ တျပတ္ျပတ္ ယက္ေပးလိုက္သျဖင့္…

‘အိုး.. ေကာင္းတယ္ေဝ့.. ငါ့ေယာက္်ား အဖိုးႀကီးဟာ.. ဒီလိုတစ္ခါမွ လုပ္မေပးဘူး.. နင္င့ါကို သိပ္ခ်စ္သလား… ဟင္း.. ဟင္း.. ယားတယ္.. ယားတယ္.. ငါသိပ္ယားတာဘဲ’

သူမသည္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေပးလာသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းထိပ္မွ ေစာက္ေစ့ ျပဴးျပဴးနီရဲရဲႀကီးက ေင့ါကနဲ႔ ေင့ါကနဲ ေပၚထြက္လာျခင္းအား မာလီက ႏွုတ္ခမ္းထူႀကီးၾကားညႇပ္၍ စုပ္ေပးလိုက္ျပန္သျဖင့္

‘အား.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ေကာင္းတယ္.. ေကာင္းတယ္…ငါယားလွၿပီဟယ္… င့ါကိုတက္လုပ္ပါေတာ့.. အဟင့္.. အဟင့္’

‘ဘြတ္… ႁပြတ္.. ဖ်ိ.. ဖ်ိ..ဖတ္’

ဟူေသာ မာလီ၏ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္သည့္ လိင္တန္က သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ မခ်ိမဆန႔္ ဝင္သြားသည့္ အသံမ်ားက ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာေလသည္။

‘အမေျပာဒေနာ္… နာရင္ေအာက္ခံမယ္… ဒါေခ်ာင့္ ခ်ေနာ္လုပ္တာ’

ဟုမာလီက ရွုံ႔မဲ့ငိုေကၽြးေနေသာ ကရင္မအားၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္၏။

‘နင့္ ျမင္းလီးေလာက္ ႀကီးတာႀကီးနဲ႔ တအားလိုးတာ ခံနိုင္မလားဟဲ့ ေခြးကုလားရဲ့’

‘အမ.. နာဒေနာ္ ခါဏဘဲ… ေတာ္ၾကာ ေခါင္းမယ္ ၾကည့္ပါ အစ္မရဲ့’

မာလီက သူမေစာက္ေစ့ ျပဴးျပဴးႀကီးကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ခပ္ရြရြပြတ္ကလိေပးရင္း သူ၏ လိင္တန္ကို အသာအယာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ဆြဲႏွုတ္ေန၏။ မာလီက လိင္တန္ ဒစ္အရင္းသာေပၚခါနီးတြင္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သလို အသြင္းအႏွုတ္ အလိုးအေညႇာင့္တို႔ကို မွန္မွန္ျပဳလုပ္ေပးေနရာ

‘ႁပြတ္… ရႊတ္.. ရႊတ္.. ပ်စ္.. ဘြတ္..ဖတ္..စြိ… စြပ္…စြပ္’

ဟူေသာ အသံမ်ား ထြက္ေပၚေနစဥ္ ေနာ္မူရာသည္ နာက်င္ေဝဒနာ ကင္းစင္ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ ကာမစည္းစိမ္အရသာကို တဖိန္းဖိန္း ေတြ႕ရွိခံစားလာရသျဖင့္….

‘ေအး… ေအး.. ငါမနာေတာ့ဘူး.. ေကာင္းလာၿပီ… ေဆာင့္ေတာ့ေလ’

သူမက ခြင့္ျပဳသည့္တိုင္ေအာင္ မာလီက လိင္တန္ကို အဆုံးထိုးမသြင္းဘဲ ေမႊေႏွာက္ကေလာ္၍ လိုးေနသည္သာမက သူမဆႏၵကို ပိုမိုတက္ႂကြေစျပန္သည္။

‘ေကာင္းလိုက္တာဟယ္.. နင့္လီးကို အဆုံးထိုးၿပီး တအား ေဆာင့္ေပးစမ္းပါ.. ငါၿပီးေတာ့မယ္’

ထိုသို႔ သူမက ေျပာလိုက္သျဖင့္ မာလီသည္ လိင္တန္ႀကီးကို သူမ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အဆုံးထိုးထည့္ၿပီး သူမ၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ အစြမ္းကုန္ ေဆာင့္လိုးေနရာ…

‘ဘြတ္.. ဗ်စ္.. ဗ်စ္…ဖတ္.. ရႊတ္… ႁပြတ္.. ဖြတ္… စြိ… ရြတ္.. ဖြတ္’

ဟူေသာ အသံမ်ားက တစ္ခန္းလုံး လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။

‘အိုး.. ေကာင္းလိုက္တာဟယ္ ငါၿပီး ၿပီးၿပီ’

သူမသည္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံးကို ေကာ့၍ ေျမႇာက္ေပးရင္း ကာမသရဖူကို ေဆာင္းသြားေပၿပီ။ ေနာ္မူရာသည္ သူမလိုအင္ဆႏၵ ျပည့္ဝသြားေသာ္လည္း မာလီက မၿပီးေသးဘဲ လိင္တန္မွာ သံမဏိေခ်ာင္းလို မာေတာင္လၽွက္ပင္ ရွိေသးရာ မာလီက သူ၏ လိင္တန္ကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္သျဖင့္ ‘ဖြပ္’ ဟူေသာ အသံႏွင့္ ေစာင္ေခါင္းအျပင္သို႔ ျပန္ထြက္လာရေလသည္။

‘ကဲ.. အစ္မ ၿပီးၿပီေနာ္.. ခ်ေနာ္ မၿပီးေသးဘူ.. ဒီလို လုပ္ေပးပါ’

ဟုေျပာကာ မာလီက သူမအား ဒူးႏွစ္လုံးကို ခပ္ကားကားေထာင္ေစလၽွက္ ေရွ႕သို႔ ခပ္ငိုက္ငိုက္ ကုန္းခိုင္းလိုက္၏။

‘မာလီရယ္.. နင့္လီးႀကီးနဲ႔ ဒီလို ႏြားတက္နည္းလိုးရင္ ငါေသေရာေပါ့ဟယ္’

ဟု သူမက ညီးညီးညဴညဴ ေျပာလိုက္၏။

‘အိုးဟို.. မေထပါဘူး အာမရဲ့.. အစ္မေရွာက္ပတ္ေနာ္.. သိပ္ခ်ီးတာဘဲ.. ဒီလိုလုပ္တေနာ္.. ခ်ေနာ့ ေဂြးစိေတာင္ အထဲဝင္တြားမယ္.. ေခါင္းေခါင္းခံတယ္ေနာ္ ခ်ေနာ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လိုးေပးမယ္’

သူမသည္ မာလီေျပာသလို ဒူးေထာက္၍ ဖင္ပိုင္းကို ေထာင္ေပးထားသျဖင့္ ဖင္ၾကားမွ ျပဴးျပဲစူထြက္ေနေသာ ေစာင္ေခါင္းဝကို မာလီက အားပါးတရ ကုန္းနမ္းလိုက္ၿပီး သူ၏လိင္တန္ကို ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ေတ့ကာ ခါးကုန္းလိုက္သည္။ မာလီက လိင္တန္ႀကီးကို တဝက္သာသာမၽွ ထိုးသြင္းလိုက္ရာ ‘ဘြတ္.. ရႊတ္… ရႊတ္..’ ဟူေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ေလအံသံႏွင့္အတူ လိင္တန္ႀကီးသည္ ေစာက္ေခါင္းအထဲသို႔ နစ္ျမႇုပ္သြားေလသည္။

‘မာလီေရ … ေျဖးေျဖးေနာ္… အဲဒီလိုလိုးရင္ သားအိမ္ ေအာင့္တယ္’

‘ရွိတ္ခ်အစ္မ.. ခ်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္’

မန္ဂလားသည္ သူ၏လိင္တန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားသကဲ့သို႔ သူမ၏လေစာက္ေခါင္းသားမ်ားကလည္း တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ေပးထားသျဖင့္ မာလီက တခ်က္ခ်င္း မွန္မွန္ေဆာင့္လိုးေပးေနရာ…

‘ဘြတ္.. ရႊတ္.. ရြတ္.. ရွတ္.. ဖြပ္.. ဖ်စ္… ဖ်စ္.. ဖတ္.. စြိ.. ဖြတ္.. ဖြတ္..’

ထိုေတးသံစုံမ်ား ထြက္ေပၚလာသလို..

‘အင္း… အင္းး.. ေကာင္းလိုက္တာ မာလီရယ္.. မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ အလိုးက်င္လည္တဲ့ ကုလားဘဲ.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. နာနာေဆာင္လိုက္ပါ’

ဟု သူမက ေျပာလိုက္သျဖင့္ မာလီက အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္ျပန္သည္။

‘အဟင့္.. အဟင့္.. ေကာင္းတယ္.. ငါမနာဘူး… လိုးလိုး.. နင္ႀကိဳက္သလို လိုးစမ္း’

သူမက ေတာင္းတလြန္းသျဖင့္ မာလီက သူမ၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲရင္း သူ၏ ဖင္ပိုင္းကို ေျမႇာက္ႂကြလ်က္ စက္ေသနပ္ပစ္သလို ဒလၾကမ္း ထိုးေဆာင့္ လိုးေညႇာင့္ေပးလိုက္ေလရာ

‘ဘြတ္.. ရႊတ္.. ရြတ္.. ရွတ္.. ဖြပ္.. ဖ်စ္… ဖ်စ္.. ဖတ္.. စြိ.. ဖြတ္… အင့္… အင့္..’

အသံမ်ားႏွင့္အတူ

‘အမေလး…ေလး ေအာင့္တယ္.. ေအာင့္တယ္… ဟယ္.. မထူးပါဘူး.. နာနာႀကီးသာ ေဆာင့္လိုးစမ္းဟယ္… ဒီေလာက္ေတာင္ ေအာင့္ခ်င္လွတဲ့ သားအိမ္… အင့္… အင့္… အြတ္… အြတ္….’

ဟု အသံမ်ားက သူမ၏ ႏွုတ္မ်ားမွ ေပၚထြက္လာၿပီး မၾကာမီမွာပင္..

‘ဟ.. ဟ.. ျမန္ျမန္လုပ္ပါ.. ငါၿပီးေတာ့မယ္ဟဲ့… အင့္… အင့္.. အား……’

သူမ၏ ရမၼက္ေတးအဆုံးတြင္ မာလီ၏ လိင္တန္ႀကီးမွ သုတ္ရည္မ်ားက သူမ သားအိမ္တြင္းသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ရာ ႏွစ္ဦးသာမွာ ထပ္လ်က္သာ လဲက်သြားေလ၏။ အခ်ိန္အတန္ၾကာမၽွ အပန္းေျဖၾကၿပီးေသာအခါ၌ မာလီက သူ၏လိင္တန္ႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ‘ဘြတ္’ ကနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲႏွုတ္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ရင္း အေမာေျဖေနသည့္ သူမကလည္း ထထိုင္လိုက္ကာ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ မာလီ၏ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္ေနသည့္ လိင္တန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္ရင္း…

‘အို.. ၾကည့္စမ္း.. နင့္လီးမွာ ေသြးေတြပါလား.. င့ါသားအိမ္ ကြဲသြားၿပီ… ဒါေပမဲ့ ဒီဟာႀကီးက ငါ့ရဲ့ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေတာင့္တခဲ့တဲ့ ဆႏၵကို ျပည့္ဝခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတာ္ႀကီးဘဲ.. ေနာ္.. ေနာ္.. ဒါလင္ရယ္’

သူမသည္ သုတ္ရည္ႏွင့္ ေသြးမ်ား ေပက်န္ေနေသာ မာလီ၏ လိင္တန္ႀကီးကို ပါးစပ္အတြင္းသြင္း၍ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ႏူးညံ့ေသာ အေတြ႕ေၾကာင့္ လိင္တန္ႀကီးမွာ မာေတာင္လာျပန္သျဖင့္ သူမက ပါးစပ္အတြင္းမွ ခၽြတ္လိုက္ရေလသည္။

‘ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ့ေနာ္… မနက္ျဖန္ကစၿပီး .. နင့္္သေဘာရွိဘဲ.. ေတာ္ ေတာ္ၾကာ လူေတြသိလို႔ ငါ့လင္ အဖိုးႀကီက ေႏွာင့္ယွက္ေနဦးမယ္.. ကဲ.. ငါသြားေတာ့မယ္။’

သူမတို႔က အဝတ္အစားမ်ား ေကာက္ယူဝတ္ေနခိုက္ ျပတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ျမင္းကြင္းအေတြ႕ေၾကာင့္ တကိုယ္လုံးပူထူၿပီး ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္အတြင္းဝယ္ ေမာဟိုက္ေနေတာ့သည္။

အခန္း (၃)
ဒဏ္ရာမဲ့ ေဝဒနာ

လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းအား ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ရန္ အတန္တန္ ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း အဘယ္သို႔မၽွ ေမ့ေပ်ာက္ျပစ္၍ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ သူ၏ရင္တြင္းဝယ္ တေျမ့ေျမ့ ခံစားေနရသည္ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို အဘယ္ကဲ့သို႔ ကုစားရပါမည္နည္းဟူ၍ နည္းလမ္းရွာေဖြၾကည့္မိပါ၏။

သူသည္ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ တစ္ဦးေပမို႔ ေၾကးစာျပည့္တန္ဆာမ်ားျဖင့္ သူ႔ရင္တြင္းမွ ေဝဒနာကို ကုစားပစ္နိုင္ေၾကာင္းသိပါ၏။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ထိုဝါဒကို ရြံမုန္းသူျဖစ္သျဖင့္ အျခားနည္းျဖင့္သာ သူ၏ရင္တြင္းမွ ေဝဒနာကို ကုစားရေပမည္။ သူသည္ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝထံမွ ခ်စ္တုန႔္ျပန္သဝဏ္လႊာကို ေစာင့္စားေမၽွာ္လင့္ေသာ္လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္းပင္ မသိရ၍ စိတ္ပ်က္ေနမိ၏။

ယေန႔သည္ စေနေန႔ျဖစ္၍ ႐ုံးမွအိမ္သို႔ အခ်ိန္ေစာေစာကပင္ ျပန္လည္းေရာက္သျဖင့္ သူသည္ အေညာင္းေျဖရင္း အိပ္ခန္းအတြင္းဝယ္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ အတန္ၾကာ၍ ငိုက္မည္းစျပဳလာ၏။ သူသည္ အဘယ္မၽွၾကာေအာင့္ ငိုက္မည္းေနသည္ကို မသိရေသာ္လည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူအိပ္စက္ေနသည့္ ေဘးတြင္ထိုင္ကာ သူ႔ရင္ဘတ္အား ပုတ္လိုက္ရာ သူသည္ မ်က္လုံးမ်ား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သျဖင့္ တဖက္တိုက္မွ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး ေမာ္လီကို ဂါဝန္ျပာေလးႏွင့္ သူ႔အားႏွိုးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

‘အန္ကယ္.. အန္ကယ္… ဘာျဖစ္လို႔ ေန႔ခင္းႀကီးမွာ အိပ္ေနတာလဲ.. ထစမ္းပါဦး.. ဒီေန႔ ညက်ရင္ ကိုဝင္းနိုင္နဲ႔ ေမာ္လီကို ပစ္ခ်ာလိုက္ျပရမယ္… ဟင္.. ေျပာစမ္းပါ အန္ကယ္ရယ္.. ျပမယ္မဟုတ္လား..’

ဟု သူမက ညဳတုတု ပလီပလာ အခယာျဖင့္ လူပ်ိဳႀကီးအား ပြတ္တီးပြတ္တာျဖင့္ ခၽြဲလိုက္ေလသည္။

‘ဟာကြာ.. ေမာ္လီကလဲ.. ဒီေန႔ အန္ကယ္ ေနမေကာင္းလို႔ ႐ုံးကေတာင္ ေစာေစာျပန္လာခဲ့တာ.. ကဲ မင္းၾကည့္ခ်င္ရင္.. ဝင္းနိုင္နဲ႔ သြားေပ့ါ’

လူပ်ိဳႀကီးမွာ သူ၏အနီးတြင္ ပူးပူးကပ္ကပ္ျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္ေနေသာ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး ေမာ္လီ အနားမွ ျမန္ျမန္ထြက္သြားရန္ ေျပာလိုက္၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ကာမွပင္ ေမာ္လီမွ ႏွုတ္ခမ္းေလး စူထား႐ုံသာမကဘဲ မ်က္ႏွာေလးအို၍ အလိုမက် ျဖစ္သြားေလး၏။

‘ဟင္း.. ဒါနဲ႔မ်ား.. အန္ကယ္က ေမာ္လီကို ကိုဝင္းနိုင္ထက္ေတာင္ ခ်စ္သေလး.. ဘာေလးနဲ႔.. ပစ္ခ်ာေလးေတာင္ လိုက္မျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာက မခ်စ္လို႔ေပါ့.. တကယ္လို႔မ်ား.. အန္တီႏွင္းကသာ လိုက္ျပခိုင္းရင္ ဒီလိုေတာင္ျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူး’

ဟု သူမက စကားနာထိုးကာ လူပ်ိဳႀကီးအား သူမအေဒၚျဖင့္ ပတ္သတ္၍ ကလိေပးလိုက္သည္။

‘ဟဲ့… ဟဲ့.. သူငယ္မ… မင္းစကား ဟိုတစ္ေယာက္ၾကားသြားလို႔ ခက္ကုန္ပါဦးမယ္’

ဟု ဦးေက်ာ္မင္းက ဟန႔္တားေသာ္လည္း အေျခအေနမွာ ဆိုးဝါးလာျပန္၏။ သူမက ထိုင္ရာမွထၿပီး ဟန္မူပါပါျဖင့္ ရင္ေလးေမာ့ တင္ေလးေကာ့ကာ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ ခါးေထာက္ရင္း…

‘ဟား… ဟား… အန္ကယ္က ေမာ္လီကိုမ်ား သူငယ္မတဲ့.. ရီခ်င္လိုက္တာ.. က်မဟာ ႏွပ္ခ်ီးတြဲေလာင္းနဲ႔ ပူတူတူးေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး.. က်မဟာ မငယ္ေတာ့ဘူး အန္ကယ္… ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ ေမာ္လီဟာ ေပၚျပဴလာ အျဖစ္ဆုံးဘဲ.. ဟုတ္ပါတယ္ေလ… ေခတ္မမွီတဲ့ အန္ကယ္ဟာ.. ဒါေၾကာင့္လဲ အခုထက္ထိ မိန္းမမရနိုင္ဘဲ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတာေပ့ါ.. ဟီ…ဟိ’

သူမက ရယ္ေမာလိုက္သလို ႏွုတ္ဆြံ့အေနသူ တစ္ဦးပမာ သူမ၏ ေက်ာ့ရွင္းေသာ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတို႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရွုေနေသာ လူပ်ိဳႀကီး၏ ေဘးတြင္ ျပန္လည္ ဝင္ထိုက္လိုက္ျပန္၏။ ဣထိယတည္းဟူေသာ မိန္းမမ်ားျဖင့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနထိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိေသာ လူပ်ိဳႀကီးခင္မ်ာ မႏူးမနပ္အရြယ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး ေမာ္လီက ပူးပူးကပ္ကပ္ အပလီ အခရာျဖင့္ တီတီတာ ခၽြဲလိုက္သျဖင့္ သူ၏ သတိပညာဟူသည့္ ခၽြန္းသည္ မုန္ယိုလာသည့္ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခၽြန္အုပ္၍ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာေပၿပီ။

သို႔ေသာ္ သူသည္ တူမအရြယ္၊ သမီးအရြယ္ေလးအေပၚ ေဖာက္ျပားလာသည့္ စိတ္အား အနိုင္နိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ကာ သူမ သူ႔အနီးမွ အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားေစလိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္မွာ..

‘ေအး.. ေအး… သြား.. သြားေတာ့ ေမာ္လီ.. အန္ကယ္…’

ဟု ထစ္ထစ္ေင့ါေင့ါျဖင့္ ေျပာၾကားေနစဥ္ပင္ ေမာ္လီသည္ မည္ကဲ့သို႔ သေဘာေပါက္သြားသည္မသိ၊ သူ၏ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးေမွာက္ကာ ရွိုက္၍ ရွိုက္၍ ငိုေကၽြးရင္..

‘အန္.. အန္ကယ္ဟာ.. ေမာ္လီကို ႏွင္လႊတ္တယ္ေပ့ါေလ… အဟင့္.. အဟင့္.. ေမာ္လီကေတာ့.. အန္ကယ္ကို ခ်စ္လြန္း ခင္လြန္းလို႔ လာၿပီး တပူတတ္တာပါ.. အန္ကယ္က အခုေတာ့ က်မကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး.. မုန္းေနၿပီေပ့ါေလ… အဟင့္.. အဟင့္..’

ဟု သူမက သူ႔ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးအား ကုပ္ဖဲ့ရင္ အခဲမေၾက ေျပာလိုက္၏။

‘ေမာ္.. ေမာ္လီ.. မင္း.. အန္ကယ္ကိုေတာ့ အထင္မလြဲေစခ်င္ဘူး.. အန္ကယ္ဟာ.. မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ .. နစ္မြန္းမွာစိုးလို႔ ေျပာေနတာပါ’

ဟု သူက ရွင္းလင္း ေျပာျပပါေသာ္လည္း သူမက လက္မခံေပ။

‘ေတာ္ပါ အန္ကယ္ရယ္… ေမာ္လီကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အခုလို ႏွင္ထုတ္မလားလို႔… ေမာ္လီခ်စ္သလို မခ်စ္လို႔သာ အခုလို.. အဟင့္.. အဟင့္’

ဟု ငိုရွိုက္ေျပာဆိုရင္း သူ၏ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ထားရာ သူ႔အားေမာ္၍ ၾကည့္လိုက္၏။ သူ၏စိတ္ကို အတန္တန္ ခ်ိဳးႏွိမ္ေနရေသာ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သတိပညာအလင္းေရာင္အား ရမၼက္ဆႏၵတည္းဟူသည့္ အမိုက္ေမွာက္က ဝါးမ်ိဳသြားေပၿပီ။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ ေသြးမ်ားမွာ ပြက္ပြက္ဆူလာသလို အသဲႏွလုံးသားမွ ေတာင့္တခဲ့ေသာ ရမၼက္ေဇာကလည္း သူ႔အား အနိုင္ယူသြားပါၿပီေကာ။

‘ေမာ္… ေမာ္လီ.. မင္းကို အန္ကယ္ခ်စ္.. ခ်စ္လွပါတယ္ကြယ္.. ဟင္.. ဟင္း.. အခုေတာ့ အန္ကယ္ ၿမိဳသိပ္မထားနိုင္ေတာ့ဘူး.. ရင္ဖြင့္ေတာ့မယ္.. မင္းကို ငါဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သလဲဆိုရင္’

ထိုသို႔သာ ေျပာနိုင္ၿပီး ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏ မ်က္ႏွာအနီးတြင္ ရစ္ဝဲေနသည့္ သူမ၏ လွမ်က္ႏွာေလးကို သန္မာေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆြဲယူကာ ႏွုတ္ခမ္းအစုံကို အငမ္းမရ စုပ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုမၽွသာမက ႐ုတ္တရက္ ႏွုတ္ခမ္းအစုပ္ခံလိုက္ရ၍ ေက်ာက္႐ုပ္မာ ညိမ္သက္စြာ မွင္သက္မိေနေသာ သူမ၏ ျပည့္ၿဖိဳးေတာင္းတင့္ လုံးက်စ္ေနသည္ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို သူ၏ေဘးသို႔ ကပ္လ်က္သာ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးျဖင့္ ဖိထားမိ၏။

‘ဟင္.. အယ္.. အန္ကယ္… ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ… ဖယ္.. ဖယ္ပါ.. မေတာ္ပါဘူး’

သူမ ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားအား ဦးေက်ာ္မင္း၏ ႏွုတ္ခမ္းအၾကားမွ လႊတ္ထြက္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေတာင္းပန္ရင္းက ႐ုန္းကန္ရန္ ႀကိဳးစားေလသည္။

‘အဲဒီလို ျဖစ္မွာစိုးလို႔.. အန္ကယ္ ေတာင္းပန္ခဲ့တာကို မင္း နားမေထာင္ခဲ့ဘူး.. အခုေတာ့.. အန္ကယ္ စိတ္ကို မခ်ဳပ္တည္းနိုင္ေတာ့ဘူး’

ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ရမၼက္သားေကာင္းျဖစ္၍ ကာမဘီလူးႀကီးပမာ သူမႏွုတ္ခမ္းအစုံ ပြင့္ဖူးငုံကို ထပ္မံစုပ္ယူၿပီး ဂါဝန္ေအာက္မွ လက္လၽွိုသြင္းကာ ေပါင္ရင္းဂြဆုံတြင္ ဖုံးအုပ္ဝတ္ဆင္ထားသည္ စပ္စမိုင္နာေခၚ ေဘာင္းဘီၾကပ္ကေလးကို ေအာက္ဘက္ဆီသို႔ တြန္း၍ တြန္း၍ ခၽြတ္လ်က္ရွိေလသည္။ သူမ၏ ေဘာင္းဘီၾကပ္ေလးသည္ တစစႏွင့္ လိပ္၍ ေအာက္ဘက္သို႔ ေလၽွာက်လာရာ မၾကာမီပင္ တုတ္ခိုင္လွေသာ ေပါင္ရင္းသာမွာ ဗလာက်င္းကာ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားလ်က္ ေခ်ာမြတ္မို႔ေမာက္ေနေသာ အသားကို ဦးေက်ာ္မင္း လက္ဖဝါးက အုပ္ကိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္၍ သြားေလသည္။

သူသည္ မို႔ေမာက္စြင့္ကားဖူးေယာင္ေနေသာ ဖားခုံညႇင္းေလးကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနသကဲ့သို႔ သူ၏ လက္ညႇိုးကလည္း အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ ေစာက္ေစ့တို႔ကို မထိတထိ ကလိေပးလိုက္ရာ သူမသည္ တကိုယ္လုံး ထြန႔္ထြန႔္လူးၿပီး နတ္ပူးသလို ျဖစ္လာေပၿပီ။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏ခါးမွ လုံခ်ည္ကို ေျခမႏွင့္ ညႇပ္၍ ေအာက္ဖက္သို႔ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သျဖင့္ သူ၏ လိင္တန္ႀကီးမွာ သူမေစာက္ဖုတ္ခုံးေလးႏွင့္ ခ်ိန္သားကိုက္စြာပင္ တည့္မတ္၍ ေနေလသည္။

သူသည္ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ေနသာလက္ျဖင့္ လိင္တန္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းတေလၽွာက္ကို ပြတ္တိုက္ေပးေနျပန္သျဖင့္ သူမသည္ ခါးေလးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ တက္လာမိ၏။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ျပတ္ထြက္လုမတတ္ စုပ္ယူထားေသာ ေမာ္လီႏွုတ္ခမ္းအစုံကို လႊတ္ေပးလိုက္ကာ သူ၏လိင္တန္ ဒစ္ျပဲႀကီးႏွင့္ ကာမသိုက္နန္း ခလုတ္ျဖစ္သည့္ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးေလးကို ထိုးဆြကလိေပးေန၏။

‘အန္ကယ္… ဖယ္ပါ အန္ကယ္ရယ္.. ေမာ္လီကို သနားရင္ လႊတ္ပါ’

ဟု မည္သို႔မၽွ ႐ုန္းကန္၍ မရနိုင္ေၾကာင္း သိသျဖင့္ အသနား ခံလိုက္၏။

‘အခု အေျခအေနက်ေတာ့မွ မလႊတ္နိုင္ေတာ့ဘူးကြယ္.. အန္ကယ္ မင္းကို ခ်စ္လဲခ်စ္တယ္.. ၿပီးေတာ့ စိတ္လဲ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး ေမာ္လီ.. အန္ကယ္ကို ခ်စ္ခြင္ေပးပါေတာ့ေနာ္’

ဦးေက်ာ္မင္းက ထိုသို႔ေျပာၿပီး လိင္တန္ဒစ္ျပဲႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ အျပန္အလွန္ ပြတ္တိုက္ေပးရင္း ႏွုတ္ခမ္းအစုံကို စုပ္လိုက္ျပန္သည္။ မည္မၽွပင္ သေဘာတူ ၾကည္ျဖဴျခင္း မရွိခဲ့ေသာ ေမာ္လီသည္ ဦးေက်ာ္မင္း၏ လိင္တန္ဒစ္ဖ်ားက မည္သည့္ဆန႔္က်င္ဘက္ လိင္သတၱ၏ ကိုင္တြယ္ျခင္းကို မခံခဲ့ရဘူးသည့္ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ ရသာဖူးေခၚ ေစာက္ေစ့ျပဴးေလးကိုပါ ထိထိမိမိ ကလိေပးေနေသာေၾကာင့္ သူမသည္ မခ်ိတရိ ျဖစ္လာ၏။ တဖန္တုန္လည္း သူက သူမႏွုတ္ခမ္းအစုံကို စုပ္ယူ၍ ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ဘဝင္ဖိုလွိုက္ ရင္တြင္းခိုက္ေအာင္ မ်က္လုံးမ်ားေမွးမွိတ္လာေအာင္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ခံစားေနရၿပီ မဟုတ္ေလာ။

သူမ ၿငိမ္သက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ႏွုတ္ခမ္းအစုံကိုလႊတ္ၿပီး သူမေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား၌ ထိုင္လိုက္ၿပီး လုံးက်စ္ေသာ ေပါင္ႏွစ္လုံးအား သူ႔ပုခုံးတဖက္တခ်က္ ထမ္းတင္လိုက္ရာ သူမေျခေထာက္မ်ားမွာ ေဘးသို႔ကား၍ တစ္တီးတူးပုံစံ ျဖစ္သြားေလ၏။ မို႔ေမာက္ကားစြင့္ေနသည့္ မုန႔္ေပါင္းသ႑ာန္ရွိ ေစာက္ဖုတ္ခုံးျပင္ေလးမွာ အလည္မွ ဟတ္တတ္ကြဲသြားကာ နီရဲေသာ ေစာက္ေခါင္းဝႏွင့္ ေစာက္ေစ့တို႔မွာ အကြင္းသား အလင္းသား ေပၚထြက္လာေပၿပီ။

ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ပြင့္အာလာေသာ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ႏွင့္ ေစာက္ေစ့နီေၾကာင္ေၾကာင္တို႔ကို သူ၏ဒစ္ဖ်ားျဖင့္ အထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ ထိုးဆြကလိ၍ ေပးလိုက္ရာ ေမာ္လီသည္ တင္ပါးႏွစ္လုံးအား ေကာ့ေကာ့ေပးလာလ်က္ တလူးလူး တလြန႔္လြန႔္ျဖင့္ ရမၼက္ေဇာမွာ ဒီေရအလား တသိမ့္သိမ့္ တက္လာခဲ့ရသည္။

‘အန္ကယ္… ယားတယ္… ယားတယ္’

ဟု မပြင့္တပြင့္ ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာၾကားလိုက္၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူက သူမ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကိုသာ ဖိ၍ ဖိ၍ ကလိေပးေနျပန္သျဖင့္ သူမက မေအာင့္နိုင့္သည့္အခါတြင္..

‘အိုး… အန္ကယ္ရယ္… က်မ ယားလွပါၿပီ.. မေနနိုင္ေတာ့ဘူး.. ေတာ္ပါေတာ့’

ဟု ခါးကေလးေကာ့၍ ေျပာျပန္ေသာေၾကာင့္ သူမရမၼက္ေဇာႂကြလာၿပီကို ဦးေက်ာ္မင္းက သေဘာေပါက္လာမိ၏။ ရမၼက္ေဇာ ထန္ျပင္းလာေသာေၾကာင့္ တုတ္ခိုင္က်စ္လစ္ေသာ ေပါင္လုံးႀကီးမ်ားကို ကား၍ ကား၍ ေပးလာရာ ေမာ္လီ၏ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းမွာ အစြမ္းကုန္ ျပဲအာ၍ေနသျဖင့္ ဦးေက်ာင္မင္းသည္ လိင္တန္ဒစ္ဖ်ားအား ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ ေတ့လိုက္ၿပီး ဖင္ပိုင္းကို အသာႂကြ၍ အားကုန္ေဆာင့္ခ်လိုက္ရာ..

‘ဗ်စ္… ဗ်စ္… ဗ်စ္… ဖ်ိ.. ဖ်ိ.. ဗ်ိ.. ဖတ္…’

ဟူေသာ သူ၏လိင္တန္ႀကီက ကာမရာဂ စပ္ရွက္လမ္းေၾကာင္းပင္ ေကာင္းစြာမပြင့္ေသးသည့္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး၏ ေစာက္ေခါင္းႏွင့္ အပ်ိဳေမွးကို ခြဲေဖာက္၍ ဝင္သြားသံႏွင့္အတူ..

‘အိုး.. မာမီ’

ဟု တစ္ခြန္းသာ ေအာ္နိုင္ၿပီး ေမာ္လီမွာ သတိလစ္သလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ေမာ္လီတစ္ေယာက္ မခ်ိမဆန႔္ ခံလိုက္ရသည့္ ေဝဒနာေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားၿပီေလာဟူသည့္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ သပ္ရိုက္ထည့္ထားသလို ၾကပ့္တည္းစြာ နစ္ျမဳပ္ေနေသာ ၆ လက္မခန႔္ရွိ လိင္တန္ႀကီးကို အတင္းဆြဲႏွုတ္လိုက္ရာ ‘ဂြိ.. ႁပြတ္…’ ဟူေသာ အသံႀကီးႏွင့္အတူ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာ၏။

‘အား.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. နာတယ္… နာတယ္… အမေလးေနာ္.. က်မ ေသပါေတာ့မယ္.. ဟီး…. ဟီး… ဖယ္.. ဖယ္ပါ အန္ကယ္.. က်မ မခံနိုင္ေတာ့ဘူး’

ဟု နာက်င္ေဝဒနာေၾကာင့္ ငိုေကၽြးရွိုက္ငင္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။

‘ငိုမေနပါနဲ႔ ေမာ္လီရယ္.. ခဏၾကာရင္ .. နာတာေပ်ာက္သြားမွာပါ.. ေနာ္.. ခဏေလး ေအာင့္ခံလိုက္ပါ’

ထိုသို႔ ဦးေက်ာင္မင္းက ေျပာၿပီး ေစာက္ေစ့ကေလးကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ကလိေပးရင္း အပ်ိဳေမွးေပါက္သြားသျဖင့္ ေသြးမ်ားထြက္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ သူ၏ဒစ္ျပဲႀကီးကို ေတ့ကာ တေျဖးေျဖး ထိုး၍ ထိုး၍ သြင္းလိုက္ျပန္ေလသည္။

‘အို.. နာပါတယ္ဆိုမွ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးလား.. ဒီမွာ ေအာက္ကနာလို႔ ေသေတာ့မယ္.. သူကအေပၚကလုပ္တုန္း.. ေတာ္ပါေတာ့.. အန္ကယ္ရယ္’

ဟု သူမက ေတာင္းပန္ရွာ၏။

‘ခဏေလး နာတာကို ေအာင့္ခံစမ္းပါ.. ေနာ္.. ေတာ္ေတာ္ၾကာ.. အနာေပ်ာက္သြားရင္.. မင္းေကာင္းလာမွာပါ ေမာ္လီရာ’

ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏လိင္တန္ႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ ေျဖးေျဖး ညင္သာစြာ အသြင္းအႏွုတ္ လုပ္ေပးလိုက္ရာ…

‘ဖြတ္.. ဖ်စ္…ဖတ္.. ႁပြတ္… စြပ္.. စြပ္.. ဘြတ္… ရႊတ္… ရြတ္’

အသံမ်ားက စီးဝါးခ်က္အညီ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ေမာ္လီမွာလည္း ထြန႔္ထြန႔္လူး ျဖစ္လာရာမွ နာက်င္မွုကို ေအာင့္အီးမ်ိဳသိပ္ကာ တေျဖးေျဖး ၿငိမ္က်သြား၏။ ေမာ္လီတစ္ေယာက္ သူ၏လိင္တန္ အရွိန္အဝါကို ခံနိုင္ရည္ရွိလာမွန္းသိသျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ အထိုးအေဆာင့္ အလိုးအေညႇာင့္တို႔ကို သြက္လာေပၿပီ။ သူ၏ တုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားေသာ လိင္တန္ႀကီးက သူမ၏ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ထိုးစိုက္ကာ ဝင္သြားတိုင္း ေစာက္ဖုတ္ ႏွုတ္ခမ္းသားတို႔မွာ လိင္တန္ႏွင့္အတူ အထဲသို႔ ခြက္ဝင္သြားၿပီး အျပင္သို႔ ဆြဲႏွုတ္လိုက္လၽွင္လည္း ေစာက္ဖုတ္တျပင္လုံးမွာ ႂကြ၍ပါလာေလ၏။

သူ၏လိင္တန္ႀကီးသည္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းဝယ္ မခ်ိမဆန႔္ ထိုးစိုက္ေန႐ုံသာမက ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသာမ်ားမွ အထစ္အရစ္မရွိဘဲ တင္းၾကပ္လွသျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းအဖို႔ အရသာထူးကို ေတြ႕ေနရေလ၏။

‘ေမာ္လီ.. နာေသးလား အခ်စ္ရယ္ ေျပာပါဦး’

ဟု သူမ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္ညႇိုးႏွင့္ လက္မညႇပ္ကာ ဆြဲယူရင္း ေမးလိုက္၏။

‘မေမးနဲ႔… သူေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တယ္… ေမာ္လီကို ေသမေလာက္ နာေအာင္ လုပ္ရက္တယ္’

ဟုေျပာကာ သူမသည္ စိတ္ဆိုးဟန္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္ေသာ္လည္း သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို မဲ့ျပဳံးေလး ျပဳံးေနေပသည္။

‘ဒါကေတာ့.. မင္းက အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ေလးဆိုေတာ့ လုပ္လုပ္ခ်င္း နာတာေပါ့ကြယ္.. ေဟာ.. အခုေတာ့.. နာေသးလာ… အန္ကယ္ အေပၚက လုပ္ေပးတာ ဇိမ္မရွိဘူးလား.. ကဲ.. ေျပာစမ္းပါဦး’

ဟုေျပာကာ လိင္တန္ႀကီးအား ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ကေလာ္လိုးေပးရင္း ေမးလိုက္ျပန္ေလသည္။

‘သိဘူး… နားရွက္စရာေတြ ေျပာေနတယ္.. အစကေတာ့.. အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ လူလိုဘဲ.. အခုေတာ့.. ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တယ္’

‘ကဲ.. မင္းမနာေတာ့ဘူးဆိုရင္.. အန္ကယ္ အားရပါးရ လုပ္ခ်င္တယ္ကြယ္’

ဦးေက်ာ္မင္းက ေမာ္လီ၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္း၌ နစ္ျမႇုပ္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီးကို ျပန္လည္ဆြဲႏွုတ္ၿပီး သူမ၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးလိုက္ရာ..

‘ႁပြတ္.. ဖ်စ္… ဖ်စ္… ဖ်စ္… ဘြတ္.. ဗ်စ္… ဗ်စ္… ႁပြတ္.. ဖတ္.. ဖတ္.. စြပ္.. စြိ.. ‘

ဟူေသာ အသံမ်ားက အခန္းအတြင္းဝယ္ က်ယ္ေလာင္စြား ထြက္ေပၚလာသံႏွင့္အတူ

‘လုပ္… လုပ္.. နာနာလုပ္… ဟီး.. ဟီး.. က်မ အဖုတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး အင့္.. အင့္..’

ေမာ္လီ၏ ရမၼက္ေတးသံအဆုံးတြင္ ဦးေက်ာ္မင္းက လိင္တန္ႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အခ်က္သုံးဆယ္ခန႔္ စက္ေသနတ္ပစ္သလို ဒလၾကမ္း လိုးေဆာင့္ေပးေနသည္။ မၾကာမီပင္ သူ၏ဒစ္ဖ်ားမွ သုတ္ေရမ်ားက ေမာ္လီ၏ သားအိမ္အတြင္းသို႔ ပန္းထည့္လိုက္ရာ ႏွစ္ဦးသား လူ႔ေလာကႀကီးကို ေမ့ေပ်ာက္သြားမတတ္ ကာမဆႏၵကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားသြားၾကရေလေတာ့သည္။

‘ကဲ.. ဖယ္ပါေတာ့ အန္ကယ္ရယ္… ေတာ္ေတာ္ၾကာ .. တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားပါဦးမယ္’

သူမကေျပာရင္း ေစာက္ေခါင္းအတြင္း၌ လိင္တန္ႏွစ္ျမဳပ္ကာ ေမွးေနသည့္ ဦးေက်ာ္မင္း၏ ရင္းဘတ္ကို တြန္းရင္း ေျပာလိုက္၏။ ထိုအခါက်မွပင္ ဦးေက်ာ္မင္းက သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ‘ဘြက္’ ကနဲျမည္ေအာင္ လိင္တန္ကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္ၿပီး သူမ၏ ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းသြား၏။ ေမာ္လီကလည္း ေဘာင္းဘီၾကပ္ေလးကို ျပန္ဝတ္၍ အခန္းအတြင္းမွ ထြက္လာရာ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ျဖင့္ နာက်င္မွုေၾကာင့္ ေပါင္ကြတတျဖစ္ေနေလသည္။

ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူမႏွင့္အတူ ထြက္လာရင္ သူမ၏ သိမ္ငယ္ေသာ ခါးေလးကို လက္တဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္ထားရာမွ…

‘ေမာ္လီ… ငါဟာမင္းရဲ့ ပန္းဦးကို ပန္ဆင္လိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဘဲ ဆိုတာကိုေတာ့.. မေမ့နဲ႔ေနာ္.. ငါဟာ မင္းရဲ့ အခ်စ္ဦးဘဲ’

‘အန္ကယ္က က်မရဲ့ ကာမကို အတင္းဓားျမတိုက္ယူခဲ့သလို ယူခဲ့႐ုံနဲ႔.. အခ်စ္ဦးလို႔ မေခၚနိုင္ပါဘူး… က်မက အခ်စ္ဦး ရွိၿပီးသားပါ’

ဟု ေမာ္လီက မ်က္ႏွာထား တည္တည္ႏွင့္ ေျပာလိုက္၏။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ေမာ္လီ၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး…

‘ဒီမွာ ေမာ္လီ… မင္းေျပာခ်င္ရာေျပာ ငါဟာ မင္းရဲ့ အပ်ိဳေမွးကို ထိုးေဖာက္ခြဲၿပီး.. မင္းရဲ့ သားအိမ္ထဲမွာ .. ငါ့ရဲ့ သုတ္ေသြးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီ.. ဒါဟာ.. ငါရဲ့ သႏၶမ်ိဳးေစ့ေတြကို မင္းကိုယ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တာဘဲ… အခုအေျခအေန ေရာက္ၿပီးမွ မင္းငါ့ကို ေမ့ပစ္မယ္ဆိုရင္ မင္းထိုက္နဲ႔ မင္းကံဘဲ’

‘မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို… ကိုယ္ျပဳခ်င္သလို ျပဳၿပီး အန္ကယ္ကို ယူရမယ္ဆိုတာ.. ေတာ္ေတာ္ရီစရာ ေကာင္းေနတယ္.. ကိုယ့္အသက္အရြယ္မွ ကိုယ္အားနာတတ္ဘို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္… ဖယ္ပါေလ.. ဒါေတြဆက္ေျပာေနလို.. အေၾကာင္းမထူးပါဘူး’

ဟုေျပာကာ ေမာ္လီသည္ တိုက္ခန္းအတြင္းမွ ထြက္ၿပီး တဖက္ၿခံသို႔ ကူးသြားေလ၏။

တိုက္ခန္းအတြင္းဝယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ဧည့္ခန္းအတြင္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုက္ခ်ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိကာ မွိန္းေန၏။ သူ၏စိတ္တြင္းဝယ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးႏွင့္အတူ အဘယ္ပုံ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကသည္ကို စားျမဳံ႕ျပန္ေနရာ သူသည္ တစ္ဆယ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ပတ္လည္း အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ေလး တစ္ဦးအား ဤကဲ့သို႔ ပန္းဦးပန္ရလိမ္မည္ဟု အဘယ္ကာလကမၽွ စိတ္ကူး၍ပင္ မရခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ ခ်စ္ေသြးႂကြခ်ိန္ဝယ္ သူသည္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားခဲ့ရၿပီး မဟုတ္ပါေလာ။

အခန္း (၄)
ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူရယ္

ယေန႔သည္ကား တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာ္လီသည္ ေရကူးဝတ္စုံဝတ္ကာ ၿခံဝင္းအတြင္းရွိ ေလွဆိပ္တြင္ ဆိုက္ကပ္ထားသည့္ ႏွစ္ေယာက္စီးေလွငယ္ကို ေလွာ္ၿပီး တဘက္ၿခံမွ ေလွဆိပ္သို႔ ေရာက္လာ၏။ ေလွဆိပ္တြင္ ေရကူးေဘာင္းဘီတိုေလးကို ဝတ္ကာေစာင့္ေနသူကား ေမာင္ဝင္းနိုင္ေပတည္း။

ေမာ္လီက ေလွဦးကို ကမ္းကပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ဝင္းနိုင္သည္ ေလွေပၚလွမ္းတတ္ကာ ကမ္းမွခြာလိုက္ၾက၏။ ေလွေပၚတြင္ ထိုင္ခ်ရင္း ဝင္းနိုင္သည္ ေမာ္လီအား လည္ျပန္လွဲ႕ကာ ေရကူးဝတ္စုံကို ကိုယ္ေပၚတြင္ ခ်ပ္ယပ္တင္းၾကပ္စြာ ဝတ္ထားသျဖင့္ မို႔ေမာက္စြင့္ကားေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာ၏ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။

‘ေမာ္လီ.. မင္းဟာ တေန႔ထက္တေန႔ အလွေတြ တိုးလာပါလားကြယ္’

‘ေတာ္စမ္းပါ.. ကိုကိုနိုင္ရာ… လၽွာအရိုးမရွိတိုင္း.. ပလီပလာ ေျပာဘို႔ဘဲ တတ္တယ္’

ေမာ္လီက ဝင္းနိုင္သည္ မိမိငယ္ခ်စ္ဦးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ရိုးအမွုေၾကာင့္ ယခုအခါ မိမိမွာ အပ်ိဳရည္ပ်က္သြားသည္ကို ေတြးမိကာ စိတ္လည္းမေကာင္း၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္မိကာ ေျပာလိုက္၏။

‘ကိုယ့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔.. ပလီပလာ ေျပာတာကို စိတ္ဆိုးသလား ဟန္နီရယ္’

‘သြားစမ္းပါ.. ကိုကိုနိုင္ဟာ.. လူအ.. လူနဘဲ.. သိလား’

ဟု ေမာ္လီက ႏွုတ္ခမ္းကေလးစူကာ ရန္ေတြ႕လိုက္ေလသည္။

‘ဘာ… ဘ.. ကိုယ့္ကို လူအ… ဟုတ္လား… ကဲ.. ေျပာဦး.. ေျပာဦ..’

ဟု ဆိုကာ ဝင္းနိုင္သည္ ေလွငယ္ကို တိမ္းေမွာက္မသြားေစရန္ လက္ျဖင့္ထိမ္းကာ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ ကိုင္းညြတ္လာေအာင္ ဆြဲယူၿပီး သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းပါးႏွစ္လႊာကို ငုံခဲ့၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္ယူလိုက္၏။ ေမာ္လီသည္ ပူးကပ္ေနသည္ ဝင္းနိုင္၏ မ်က္ႏွာကို တြန္းခြလိုက္ရင္း…

‘ေတာ္ပါ.. အခုမွ.. လူေတြ ျမင္ကုန္ပါ့မယ္’

ဟု သူမက ညဳတုတု ေျပာလိုက္၏။

‘လူေတြျမင္မွာစိုးလို႔.. မျမင္ကြယ္ရာဆိုရင္ သေဘာရွိ ဟုတ္လား ေမာ္လီ.. ဟဲ..ဟဲ’

ဟု ဝင္းနိုင္က ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာရင္း ေလွငယ္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွာ္ခတ္ေနသည္။

‘ေတာ္စမ္းပါ.. ေနာက္ဘို႔ဘဲတတ္တယ္. ေနာက္ဦး.. ေနာက္ဦး…’

ဟုဆိုကာ ေမာ္လီက ဝင္းနိုင္၏ ေက်ာျပင္အား လက္သီးဆုပ္ေလးျဖင့္ ထုကာ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည့္ ေလွငယ္ေပၚတြင္ လိုက္ပါလာေလ၏။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေလွာ္ခတ္လာသည့္ ေလွကေလးမွာ လူျပတ္လ်က္ရွိေသာ ၾကက္ကၽြန္းဘက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

‘ကဲ ေမာ္လီ.. ေလွဆိုက္ၿပီ ကိုယ္တို႔ ဒီမွာ ေရကူးၾကရေအာင္’

ဟု ဝင္းနိုင္က ေျပာဆိုၿပီး ကမ္းစပ္သို႔ ကပ္လိုက္ေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကမ္းေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အႀကံသမား ဝင္းနိုင္က ေမာ္လီ၏ လက္ကိုဆြဲကာ လူမျမင္နိုင္သည္ ခ်ဳံကြယ္တစ္ခုသို႔ ေခၚေဆာင္လာ၏။

‘ကိုကိုနိုင္ကလဲကြာ.. လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ.. ဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲ.. တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕သြားလို႔ အရွက္ကြဲေနပါ့မယ္’

ဟု ေမာ္လီက ေျပာေသာ္လည္း တဇြတ္ထိုးသမား ဝင္းနိုင္ ေခၚရာသို႔သာ ပါခဲ့ရေလသည္။

‘ကဲ.. ဒီခ်ဳံပုတ္အကြယ္.. ေဟာဒီက ျမက္ေမြ႕ယာ ကဗၺလာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာတာ ဘယ္သူျမင္မွာတဲ့လဲ.. လာ.. ဒီမွာထိုင္’

ဟု ေျပာကာ ဝင္းနိုင္က သူမ၏ လုံးက်စ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ဝယ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ၾက၏။ သူ၏ရင္ခြင္တြင္းဝယ္ မွီထိုင္ေနေသာ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္အထက္ပိုင္းမွ ကားစြင့္မို႔ေမာက္ေနသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ေရကူးအဝတ္ေပၚမွ ျမင္ေတြ႕ရသည္ကို အားရေက်နပ္ျခင္းမရွိေသာ ဝင္းနိုင္က အသားပကတိ ကိုင္တြယ္၍ ၾကည့္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚလာမိ၏။

ထိုမွတဖန္ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ေအာက္ပိုင္းဆီသို႔ က်စ္စားမိျပန္ေသာ္ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္သာ ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႀကီးႏွင့္ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ဖားခုံညႇင္းပမာ အထင္းသာ မို႔ေမာက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံကိုၾကည့္ကာ ရင္ဝယ္ ဖိုလွိုက္လာသည္။

‘ေမာ္လီ…. ေမာ္လီ… ကိုယ္ေတာ့ မင္းကို ခ်စ္ေတာ့မယ္ေနာ္’

ဝင္းနိုင္က ေမာ္လီ၏ ေမးေလးကို လက္ျဖင့္ ပင့္မကာ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို အားရပါးရ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ယူလိုက္သည္။ သူ၏ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးအား ေမာ္လီက သိုင္းဖက္၍ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးကား စင္းသြားေလသည္။ သူမႏွုတ္ခမ္းပါးႏွစ္လႊာအား ငုံခဲ၍ စုပ္ယူေနရင္း ဝင္းနိုင္က ေမာ္လီ၏ ေရကူးဝတ္စုံမွႀကိဳးကို တေျဖးေျဖး ျဖဳတ္ခ်လိုက္ရာ ကိုယ္ခႏၶာအေပၚပိုင္းမွာ ဗလာက်င္းသြားေပၿပီ၊ သူက သူမႏွုတ္ခမ္းကို လႊတ္လိုက္၏။

‘ဟင္.. ကိုကိုနိုင္.. ဘာျဖစ္လို႔ အကၤ်ီႀကိဳး ျဖဳတ္ရတာလဲ.. တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕သြားလို႔ အရွက္ကြဲေနပါဦးမယ္.. ျပန္ခ်ီေပးကြယ္’

‘ဒီေနရာက လူျပတ္ပါတယ္ကြယ္… အစ္ကို႔ကို တကယ္ခ်စ္ရိုးမွန္ရင္ အခုလို အခါအခြင့္သင့္တုန္း ခ်စ္စမ္းပါရေစလားကြယ္.. ေနာ္..ေနာ္’

ရမၼက္ေဇာ ျပင္းထန္လာၿပီးျဖစ္ေသာ ဝင္းနိုင္က သူမအား ေပါင္ေပၚလွဲသိပ္လိုက္ၿပီး နို႔အုံတဖက္ကို လက္ျဖင့္ဆုပ္နယ္ ေဆာ့ကစားရင္း က်န္နို႔တလုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ စို႔ေပးလိုက္ရာ ေမာ္လီမွာ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားၿပီး

‘အဟင့္.. ယားတယ္ကြယ္.. ယားတယ္’

ဟု သူမက မပြင့္တပြင့္ ေလသံေလးျဖင့္ ေနာ့ၾကဴလိုက္၏။

ေမာ္လီသည္ ဝင္းနိုင္က နို႔သီးေခါင္းေလးအား အားျပင္ျပင္းျဖင့္ စုတ္ေပးလိုက္တိုင္း သူမတကိုယ္လုံးမွာ တလူးလူး တလြန႔္လြန႔္ႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။ ဝင္းနိုင္ကလည္း သူမနို႔သီးေခါင္းအား စုပ္ေနရာမွ သူမခါးေအာက္ပိုင္းတြင္ က်န္ရွိေနေသးေသာ ေဘာင္းဘီအဆက္ကို ခၽြတ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။

‘ကိုကိုနိုင္.. ေဘာင္းဘီကို ဘာျဖစ္လို႔ ခၽြတ္ေနတာလဲကြယ္… အဲဒီအထိေတာ့ ဒီမွာအလိုမလိုက္ပါရေစနဲ႔ေနာ္၊ ေမာ္လီဘယ္လိုမွ စိတ္မလုံလို႔ပါ’

ဟု သူမ၏ခါးမွ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေနေသာ ဝင္းနိုင္လက္ကအား ဆုပ္ဆြဲရင္းက ေတာင္းပန္ေနသည္။

‘ဒီေနရာ လုံပါတယ္ ေမာ္လီရယ္.. ကိုယ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့လို႔.. ျငင္းမေနပါနဲ႔ေတာ့ ဟန္နီရယ္’

ဟုေျပာၿပီး ဝင္းနိုင္က ေမာ္လီ၏ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ..

‘အို.. ကိုကိုနိုင္… ေမာ္လီရွက္တယ္… အဟင့္.. အဟင့္..’

ဟု ေျပာၾကားလိုက္ရင္း ေမာ္လီက သူမမ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ထားလိုက္ေလသည္။
ဝင္းနိုင္သည္ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွ အဝတ္ဗလာက်င္း၍ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္ေနသည့္ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးအား ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနမိရာမွ သူမခႏၶာတစ္ခုလုံးမွာ ေနေရာင္တြင္ ဝင္းလဲ့တင့္ရႊန္းေန၏။ သူမ၏ ႀကီးထြားေသာ ကိုယ္ခႏၶာအထက္ပိုင္းတြင္ မို႔ေမာက္ကားစြင့္မာက်စ္ေနသည့္ နို႔အုံေလးမ်ားမွာ ေတာင္ထိပ္ကေလးပမာထင္ရ၍ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာလည္း ပတၱျမားလုံးပမာ နီရဲေန၏။ ဝင္းဝါျဖဴဝင္းေနေသာ ဝမ္းဗိုက္သားမ်ားမွာလည္း သိမ္ငယ္ေသာခါးျဖင့္ အလိုက္သင့္စြာ ခပ္မို႔မို႔ေလး ျဖစ္ေန၍သာမက တုတ္ခိုင္‌ကာ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ဆင္ဦးကင္းသ႑ာန္ ဝါဝင္းမို႔ေမာက္ေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ခုံမွာ ျမင္ရသူ ဝင္းနိုင္အဖို႔ ဘဝင္တသိမ့္သိမ့္ တုန္ေစသည္။

သူ၏ေပါင္ေပၚတင္ထာသည့္ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္ခႏၶာအား ဝင္းနိုင္က မ်က္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလးခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ခၽြတ္လိုက္ရာ တေငါက္ေငါင္ ေတာင္ထေနသည့္ လိင္တန္ႀကီးကို ေမာ္လီက မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္ရင္း..

‘အိုး.. ကိုကိုနိုင္.. ကိုကိုနိုင့္ဟာႀကီး… ေမာ္လီ ေၾကာက္တယ္ကြယ္.. အဟင့္.. ေမာ္လီ့ဟာေလး ကြဲျပဲကုန္လိမ့္မယ္.. ေၾကာက္တယ္ကြယ္’

ဟု သူမကေျပာဆိုေသာ္လည္း ဦးေက်ာ္မင္း၏ ႀကီးထြားရွည္လ်ားေသာ လိင္တန္ႀကီး၏ အလိုးအေညႇာင့္ ခံၿပီးသားျဖစ္လင့္ကစား သူမကိုယ္သူမ အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ေလးပမာ ေၾကာက္အားပိုဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

‘ေအာ္.. ေမာ္လီကလည္း ခက္လိုက္တာ.. မင္းနာေအာင္ ကိုယ္လုပ္ရက္ပါ့မလား.. အးရပါးရ ခ်စ္စမ္းပါရေစလား၊ အခ်စ္ရယ္’

ဟု ေျပာကာ ဝင္းနိုင္က ေမာ္လီေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္း ေစ့ေနသည့္အတိုင္း ထပ္လ်က္သာ ေမွာက္ခ်လိုက္ရာ သူ၏လိင္တန္မွာ ေစာက္ေခါင္းထဲမဝင္ဘဲ ေဘးသို႔ ေခ်ာ္ထြက္သြား၏။ ေမာ္လီစိတ္ထဲတြင္ ဝင္းနိုင္သည္ လူပ်ိဳစစ္စစ္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ကာ သူမကိုယ္တိုင္ လမ္းေၾကာင္းေဖးမမွ ကာမစခန္း ပြင့္လင္းမည္ဟု သိရွိသြားေလးသည္။

‘ကိုကိုနိုင္ကလဲကြာ.. သူ႔ဟာႀကီးက ေမာ္လီ့ေပါင္ၾကားထဲမွာ ၾကည့္လဲၾကည့္ပါဦး ဆရာႀကီးရဲ့’

သူမက လမ္းေၾကာင္းေပးလိုက္သျဖင့္ ဝင္းနိုင္သည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမူအယာျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္သည့္အခိုက္ ေမာ္လီက သူမေပါင္ႏွစ္ဖက္အား ဝင္းနိုင္၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ ေျမႇာက္ကား၍ တင္ေပးလိုက္၏။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ေမာ္လီ၏ ေစာက္ဖုတ္မွာ အလည္မွ ဟတ္တက္ကြဲသြားရာ အသင့္ျဖစ္ေနရင္း ဝင္းနိုင္က လိင္တန္ ဒစ္ဖ်ားကို ေစာက္ေခါင္းဝေတ့က သူ႔ဖင့္ကို အသာႂကြ၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်လိုက္ရာ..

‘ဖ်စ္.. ဖ်ိ… ဖ်ိ… ဖ်ိ…’

ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ကာမေရွ႕ေျပး ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား နည္းပါးေနေသးသည့္ ေမာ္လီ၏ ေစာက္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ မခ်ိမဆံ့ ဝင္သြားသလို…

‘အမေလး..ေလး… ေသပါၿပီ ကိုကိုနိုင္ရယ္… က်မဟာေလး စုတ္ျပတ္ကုန္ပါၿပီ.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္..’

ဟု နာက်င္မွုဒဏ္ကို မခံနိုင္ေသာ ေမာ္လီအသံက ထြက္ေပၚလာေလသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ေမာ္လီသည္ ဝင္းနိုင္၏ လိင္တန္ထက္ ႀကီးမားေသာ ဦးေက်ာ္မင္း၏ လိင္တန္အလိုးကို ခံဘူး၍ အေတြ႕အၾကဳံရွိေသာ္လည္း ဝင္းနိုင္က ကာမဆႏၵကို အစြမ္းကုန္ ႏွိုးဆြျပဳစုျခင္း မရွိသျဖင့္ ဒလၾကမ္း လိုးေဆာင့္လိုက္မွုေၾကာင့္ အသဲခိုက္ေအာင္ နာက်င္သြားျခင္းျဖစ္၏။

ဝင္းနိုင္က သူမေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေအာင္းေနေသာ လိင္တန္ကို တေျဖးေျဖး ျပန္ႏွုတ္လိုက္သျဖင့္ ‘ဘြတ္’ ကနဲျမည္ကာ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပန္ထြက္လာေလ၏။

‘ဟင္… ဒါက ဘာျဖစ္လို႔ ႏွုတ္လိုက္တာလဲ’

‘အို.. နာတယ္ဆိုကြဲ႕.. ကိုကိုနိုင္ မင္းနာက်င္ ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ရက္ပါဘူး’

‘ေအာ္… ဒုကၡ.. ဒုကၡ.. ဟင္း.. ကဲ .. ေပးစမ္းပါ… ရွင့္ဟာႀကီး.. ဒီမွာၾကည့္.. ေတြ႕လား.. ဒီအဖ်ားနဲ႔ ဒီေနရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းပြတ္ေပး.. ေမာ္လီက လုပ္ေတာ့ဆိုမွ နင့္ဟာကို ေမာ္လီ့ဟာထဲ ထည့္ၿပီး လုပ္ေတာ္မူပါဘုရား.. ကဲ.. လူလဲ.. အရွက္ကုန္ေရာ…’ ေျပာေျပာဆိုဆို ေမာ္လီက ဝင္းနိုင္၏ လိင္တန္ကို ကိုင္ကာ သူမ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ႏွင့္ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးအား ပြတ္တိုက္ေပးရန္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျပလိုက္ျပန္ေလသည္။…ၿပီးပါၿပီ