Unicode
(ပြည့်သိပ်သွားတာပဲ မောင်မောင်ရယ်.. အားနဲ့လုပ်)၏ အပိုင်းဆက်
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၄ )
“မသိုင်း……“
မောင်မောင် ဖရိုဖရဲပုံစံဖြင့် မူပျက်စွာ မသိုင်းလို့ နှုတ်က ထွက်သွားသည်….။ မသိုင်းမှာလည်း မတွေ့တာ ၂ ပတ်လောက်ရှိပြီမို့ သူလာတိုင်းချွဲချွဲပြစ်ပြစ် ပြောတတ်သည့် မောင်မောင် အခုတစ်ခါ ကြိုမပြောဘဲ ရုတ်တရတ် အံ့သြအောင်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ရောက်လာကာမှ ချွေးသံတရဲရဲ စိုးရိမ်တကြီးမျက်နှာနှင့် သူ့ကို ပြေးဖက်ဖို့တောင်မေ့ကာ ကြောင်ကြည့်နေသည့်မောင်မောင်ကို မသင်္ကာဖြစ်ကာ….
“မောင်မောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိုင်းလာတာကို အထဲမခေါ်ဘဲ ဘာလို့ ကြောက်လန့်တကြား ရပ်ကြည့်နေတာလဲ….“
မောင်မောင် မသိုင်းပြောသမျှကိုကြားသည်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း ကြည်ပြာကိုသာ မသိုင်းတွေ့သွားရင် သူတော့ မသိုင်းကို လက်လွှတ်ရမည်။ မသိုင်းကိုလက်လွှတ်ရရင် မသိုင်းရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကိုမျက်စောင်းထိုးထားသမျှ အကုန်လွှဲချော်ကုန်မှာကိုလည်း ထပ်ဆင့်စိုးရိမ်ကာ ဘယ်လို ပထုတ်ရမလဲခေါင်းထဲ တွေးနေတုန်း…. မသိုင်း တွန်းဖယ်ကာ အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်…..။ ထိုစဉ် ဘာမပြောညာမပြောဖြင့် မောင်မောင် မသိုင်းကိုဖက်လိုက်သည်…..။ မသိုင်းပါးတွေကို နမ်းလိုက်သည်…..။ နှုတ်ကလည်း…
“အစ်မ ကျွန်တော့်ကို ၂ ပတ်တောင် ပစ်ထားတယ်ဗျာ….။ ကျွန်တော် ရူးကြောင်ကြောင်တောင် ဖြစ်နေပြီဗျာ…။ ကြည့်ပါဦး ရုပ်ကိုလဲ….“
ဆိုပြီး မသိုင်းလက်မောင်းအိုး ၂ ဖက်ကို စုံကိုင်ကာ သူ့မျက်နှာအား မသိုင်းမြင်အောင် ပြလိုက်သည်….။ မသိုင်းမျက်စိထဲ နှုတ်ခမ်းမွှေးထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် ခေါင်းထက်ဆံပင် ပွသနေသည့် မောင်မောင်ကို မြင်တော့ စိတ်ထဲ သနားစိတ်ဝင်နေရာယူကာ ခုဏက မသင်္ကာစိတ်များပျောက်သွားပြီး သနားစိတ်ဝင်သွားလေသည်….။
“မောင်မောင်ရယ် အစ်မ မင်းကို ပစ်ထားတာမဟုတ်ပါဘူး….။ အခု မင်းရှေ့ရောက်နေပြီပဲ…။ အစ်မ မင်းကိုကျေနပ်အောင် ချော့ပါ့မယ်…. ဘယ်လိုလဲ… အစ်မကို ပြုံးပြမယ်မလား…“
မသိုင်း သူခင်းသည့်လမ်းထဲရောက်လာပြီ ဖြစ်ပေမယ့် အခန်းထဲသွားလို့မဖြစ်….။ ဘယ်လိုဆက်တားရမလဲ တွေးနေတုန်း… မသိုင်းအတွက် ပေးချေစရာငွေအကြောင်း သတိရကာ… မသိုင်းကိုဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး အလုပ်စားပွဲ အံ့ဆွဲထဲမှ… ငွေဆယ်သိန်းကို ထုတ်ကာ….
“အစ်မအတွက် ငွေသိမ်းပေးထားတယ်… ယူသွားဦးနော်….။ ကျွန်တော် လက်ခံတုန်းက စိတ်ရှုပ်နေတာနဲ့ ရေမထားဘူးရယ်….။ အစ်မရေပြီး ယူပါလား…..“
“အို မောင်မောင်ကလည်း ငွေကအရေးမကြီးဘူး… အစ်မ အခုအရေးကြီးတာ ငါ့မောင်နဲ့……“
ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ မသိုင်း အခုလို လမ်းကြောင်းစရာမလို ရောက်တာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ တန်းမပြီး ဆက်တိုက် မနားတမ်းတန်း လိုးကြရုံပဲ…။ အခုတော့ ကြည်ပြာရှိနေသည့်အတွက် အခန်းထဲလိုးလို့မရ စိတ်ထဲကလည်း အကြံကအိုက် ကြည်ပြာ့ကိုလည်း ဆဲဆိုရင်း….
“အစ်မ အပြင်မှာ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်….“
“ပြီးမှစားမယ်ကွာ….“
“လာပါ အစ်မရ… အစ်မပဲ ကျွန်တော်ကျေနပ်အောင် ချော့မယ်ဆို။ ဗိုက်အရင်ဖြည့်မယ်ဗျာ ဘယ်နှစ်ရက်လောက်ရှိပြီလဲမသိဘူး ဘာမှစားမရတာ။ အခု အစ်မကိုမြင်တော့ အောက်က တောင်လာတယ်… တောင်တာနဲ့အတူတူ ဗိုက်ထဲကပါ ဆာလာပြီ… အားအရင်ဖြည့်ရအောင်ဗျာ…..“
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြပြီး ခပ်ချွဲချွဲပြောလိုက်တော့ မသိုင်းလည်း မောင်မောင်ကတော့ကွာဆိုပြီး ထပ်သနားသွားကာ..
“ကဲကဲ မောင်မောင့်သဘောပါ သွား သွား“
ဆိုပြီး မောင်မောင်ကို တံခါးဖက်ဆီ သူ့ကျောကနေတွန်းပြီး နောက်ကနေလိုက်အထွက် တံခါးဝရှေ့ရောက် အမျိုးသားတစ်ယောက် ဂျာကင်အကျီအိတ်ထဲ လက်နှစ်ဖက်ထည့်ကာ သူတို့ ၂ ယောက်ကို မီးတောက်နေသည့် မျက်လုံးရဲရဲဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်…. ။ မသိုင်းမှ…
“ကိုဟိန်း….“
“မင်းပိုက်ဆံလာလာသိမ်းတယ်တာလား ဖင်လာလာခံနေတာလား မိသိုင်း….“
“ရှင်မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ကိုဟိန်း….“
“ဟေ့လူ ဘာပြောတာလဲ…“
ဆိုပြီး မောင်မောင် အော်ငေါက်ကာ ပြေးထိုးမည်အလုပ် မသိုင်း ဆွဲထားလိုက်သည်….။ ကိုဟိန်းကတော့ အင်္ကျီအိတ်ထဲ လက်ထည့်မပျက် ရပ်နေရာမှမရွေ့ဘဲ မောင်မောင့်ကို စိုက်ကြည့်ကာ…
“မင်းလိုကောင်လောက်တော့ ငါတစ်ချက်လုပ်စာပဲရှိတယ်….။ ဘယ်လိုလဲ မိသိုင်း… ငါ့ဂေါ်လီကို မင်းအသည်းစွဲဆိုတာ ဒီချာတိတ်ကို မင်းမပြောရသေးဘူးမလား….“
မောင်မောင်မခံချင်အောင် ကိုဟိန်းပြောလိုက်သည်…..။
“ရှင်……“
မသိုင်း နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်လေသည်…။
“ မင်းတော့ စောက်ခွက်ရိုက်ခံချင်ပြီထင်တယ်…..“
မောင်မောင် ကြည်ပြာကြောင့် စိတ်တွေ ရှုပ်နေခြင်း၊ မသိုင်း ရုတ်တရက် ရောက်လာတာကြောင့် စိတ်ပိုအိုက်သွားရခြင်း…. လွှဲချော်မှာစိုးရိမ်နေမိသည် မသိုင်းနှင့် ပိုင်ဆိုင်မှုများ….. ဒါ့အပြင် ကိုဟိန်းရဲ့ ခနဲ့တဲ့တဲ့ အပြောတွေကြောင့် သွေးများဆူပွက်ကာ မသိုင်းဆွဲထားသည့်ကြားမှာ တွန်းဖယ်ကာ ကိုဟိန်းကို ပြေးထိုးလေသည်…..။
“အ့……“
ကိုဟိန်း ရပ်နေရာမှ ကိုယ်ကို ညာဖက်ကိုတိမ်းလိုက်ကာ ဘယ်လက်က လျှပ်စီးလို လှုပ်ရှားသွားပြီး အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည်….။ ပြေးဝင်လာသည့် မောင်မောင် ရုတ်တရပ် ရပ်တန့်သွားကာ သူ့လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကြီးဟပြီး ရပ်နေသည်….။ ပြီးနောက် မသိုင်းဖက်ကို တဖြေးဖြေးလှည့်လာရာ မျက်လုံးကြီးပြူးနေပြီး လက်ကြားထဲက သွေးများ တလဟော စီးကျနေသည့် မောင်မောင့်ကိုမြင်တော့ မသိုင်း လန့်သွားပြီး ပါးစပ်ပိတ်ကာ ငေးနေတုန်း မောင်မောင့်လက်ကလည်ပင်းကနေ အောက်ပြုတ်ကျသွားသဖြင့် သွေးများပန်းထွက်လာကာ လည်ပင်းတွင်း ကန့်လန့် ပျက်ရှ အတန်းလိုက်အရာ ပေါ်လာလေသည်….။
မသိုင်း သိလိုက်သည်…။ ကိုဟိန်းရဲ့ သံပုရာသီးလီးသည့် အထူးပြုလုပ်ထားသည့် ဓါးနဲ့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို လှီးချလိုက်ပြီဖြစ်သည်….။ မသိုင်း လန့်လာသည်…။ ကိုဟိန်းသည် အရင်က ဖန်ဂေါ်လီဂိုဏ်းသားဖြစ်ပြီး ဆင်မလိုက်မှ လက်ယဉ်သည့် လူမိုက်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့သည်….။ သူတို့လက်မထပ်ခင် လူသတ်မှုဖြင့် ထောင်ကျဖူးသည်။ သူ့ကိုလည်း သတ်လေမလား ကြောက်ဒူးတုန်နေစဉ်… အခန်းထဲမှ ကြည်ပြာ ဒယီးဒယိုင် ထွက်လာပြီး….
“ဟင် ကိုဟိန်း… ဘယ်လိုဒီရောက်နေတာလဲ….. အား…. အမလေး…. ကိုမောင် ကိုမောင်….“
သွေးအိုင်ထဲလဲကျနေသည့် မောင်မောင့်ကိုမြင်တော့ လန့်အော်ပြီး ကိုဟိန်းသတ်လိုက်သည်လို့ တွေးမိကာ….. အစထဲက မောင်မောင့်ကြောင့်သာ အောင့်အီးသည်းငြီးခံကာ ကိုဟိန်းလုပ်တာကို ခံခဲ့တာဖြစ်ပြီး အခုလို သူကြိုက်နေသည့် မောင်မောင့်ကို သတ်လိုက်တာကြောင့် ကြည်ပြာလည်း ပေါက်ကွဲသွားကာ…
“ရှင်သတ်လိုက်တာမလား…. ကိုမောင့်သေသလို ရှင်လည်းသေစေရမယ် ….“
ကြည်ပြာ လက်ကျန်အားလေးကိုစုပြီး အင်ဗာတာဘေးက ဝက်အူလှည့်ကြီး တစ်ချောင်းကိုကောက်ကာ ကိုဟိန်းအား ပြေးထိုးလေသည်… ။ ထိုစဉ် ၂ ယောက်ကြားမှာ ရှိနေသည့် မသိုင်းမှ…. ကိုဟိန်းခိုးစားနေသည့် သတင်းတွေကြားပေမယ့် လက်ပူးလက်ကြပ် မမိတာသေးလို့သာ ငြိမ်နေတာဖြစ်ပြီး အခုလို မျက်စိရှေ့ ပေါ်လာတာကြောင့် စိတ်လွတ်သွားသည်…။ ဒါအပြင် သူသည်လည်း ဈေးထဲက ဖိုက်တာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ကိုဟိန်းလက်ရဲသလို သူလည်း သွေးရဲသည်ကို ပြရမယ်ဆိုသည့်အသိဖြင့် ကိုဟိန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည့် ကြည်ပြာကို သူ့လက်ထဲမှာ စလင်းဘတ်ကြီးဖြင့် လွှဲရိုက်ချလိုက်ရာ….. ကြည်ပြာ ပြေးနေသည့်အရှိန်အပြင် ခေါင်းကို စလင်းဘတ်ကြီး လာရိုက်တာကြောင့် အုတ်နံရံဆီ လွှင့်သွားပြီး ခေါင်းကလည်း နံရံဖြင့် အုန်းခနဲစောင့်ကာ ခွေရက်ကလေး ပြုတ်ကျသွားပြီး နဂိုထဲက မိန်မကိုယ်က သွေးများဖြင့် လုံချည်ရွဲနေသလို ခေါင်းကပါ ထွက်လာသည်မို့ သွေးထွက်လွန်ကာ အရုပ်ကြိုးပြတ်ကာ မေ့မျောသွားလေသည်….။
မသိုင်းလည်း လက်ကနေ လွတ်သွားသည့် သူ့အိတ်ကိုကောက်ရင်း ကြည်ပြာကို စမ်းကြည့်ရင်း သေသွားပြီ ထင်လိုက်သည်….။
“နင့်ကောင်မလည်း သေပြီထင်တယ်….။ ငါသိနေတာကြာပြီ လက်ပူးလက်ကြပ်မမိလို့သာ။ အခုတော့ နင် ဘာငြင်းချင်လဲ….“
သွေးအေးသည့် ကိုဟိန်းကတော့…. မျက်နှာအမူအရာမပျက်ဘဲ….
“မိသိုင်း နင်နဲ့ငါ အိမ်မှာ စာရင်းရှင်းမလား ရဲတွေလာတဲ့အထိ ဒီမှာ အခုရှင်းမလား……“
မေးလိုက်သည်….။ မသိုင်းလည်း ဒေါသကို ထိန်းကာ…
“ဒီနေ့ နင် အိမ်လိုက်ခဲ့…. အိမ်ရောက်မှရှင်းမယ်….“
ဆိုကာ နှစ်ယောက်သား လူရိပ်ကြည့်ပြီး တံခါးဆွဲပိတ်ပြီး ဆင်းလာခဲ့သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ အောက်ခန်းက သော့အပြင်က ခတ်ထားသဖြင့် လူမရှိဟန်တူသည်……..။
မသိုင်းတို့ဆင်းသွားတော့ ကြည်ပြာ နဲနဲလှုပ်လာသည်……။ ထိုစဉ် သူ့ကိုယ်လုံးအောက်မှာ ဖုန်းမြည်ကာ တုန်လာသည်….. ကြည်ပြာ ဖုန်းကို အားယူကာ ဘေးကိုပွတ်ဆွဲပြီး…. ဟိုဖက်က ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိဘဲ… ကျမတို့ကို ကယ်ပါ ကယ်ပါ ကယ်ပါဆိုပြီး ပါးစပ်ကနေ ဖုန်းရှိရာကို အားယူပြောလိုက်သည်…..။ နောက်ပြီးတိုက် ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ် ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆိုပြီး ငြိမ်ကျသွားလေသည်….။
………………………………………………………..
“ဟာ ဘာလဲဟ…..“
ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် မသိုင်းအား လမ်းထိပ်ရောက်ပြီဆိုပြီး ခေါ်လိုက်ရာ အသံခပ်ဝါးဝါးဖြင့် ကယ်ပါ ကယ်ပါ ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆိုတာ မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရသဖြင့်…. ဖုန်းနံပတ်ပြန်ကြည့်တော့ မသိုင်းဖုန်း ဟုတ်ပါတယ်….. ပြန်ခေါ်တော့မကိုင်…. ထပ်ခေါ်တော့ ဖုန်းပိတ်ထားသည် ဖြစ်သွားသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားကို ပါကင်နေရာရှာလိုက်သည်။
……………………………………….
မသိုင်းလည်း အိမ်အောက်ရောက်တော့ စလင်းဘတ်ထဲ ဖုန်းနိုက်ရာ မတွေ့သဖြင့် ကျန်ခဲ့ပြီဆိုကာ ကိုဟိန်းကို ပြောလိုက်သည်….။
“ဟာ…. ပြန်ယူမှရမှာပေါ့ အရေးထဲဟာ….။ နင် ဟိုဖက်လမ်းထိပ်က စောင့်နေဆိုပြီး….“
ကိုဟိန်းတက်ယူပြီး… အပေါ်ရောက်တော့ ကြည်ပြာ့ဘေးတွင် ဖုန်းကိုတွေ့ပြီး ခင်မောင်ဝင်းဖုန်းခေါ်နေတာပါ မြင်သည်နှင့်…. ဖုန်းကိုပိတ်ချလိုက်ပြီး…. ခေါင်းထဲတွင်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို အကွက်ဆင်ဖို့ တွေးမိလိုက်သည်….။
“မင်းကံဆိုးတာပဲ ဒရိုင်ဘာခင်ရေ…“
ဆိုပြီး စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သည်…။
………………………………………………………..
ကားနေရာ ချက်ချင်းမရ၊ ရတာနှင့် ခင်မောင်ဝင်း လမ်းထဲပြေးဝင်ကာ တိုက် ၃၇ ကို တွေ့သည်နှင့် အပေါ်ဆုံးထပ်ကို ပြေးတက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သည်…..။ ကြည်ပြာ့ကိုတွေ့တော့ လှုပ်နေတာနှင့် ပြေးထူလိုက်သည် ထူလိုက်တော့ ကြည်ပြာ့လက်ကို ယမ်းလိုက်တော့ လက်ထဲကဓါးကပါ ယမ်းနေတာမို့ ထိမိမှာစိုးပြီး ဓါကိုယူကာ ဘေးကို ပစ်လိုက်သည်…။ ကြည်ပြာ….. ပြန်ငြိမ်ကျသွားပြန်သည်….။ ထို့နောက်ပွေ့ထားရင်း ၁၉၉ ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..။ ဖုန်းခေါ်မရ… လိုင်းမအား…..။ ဒါဖြင့် အခန်းဝရံတာကိုထွက်ပြီး ဆေးရုံကားခေါ်ပေးကြပါ ဆိုပြီး အော်ကာ လာကြပါဦးဆိုပြီး လူတွေကိုပါ အိမ်ပေါ်ကို ခေါ်လိုက်လေသည်…..။
လမ်းထဲမှ ယောကျ်ားတစ်ချို့တက်လာပြီး သွေးတွေပေနေသည့် ခင်မောင်ဝင်းကိုကြည့်လိုက် လဲနေကျသည့် သွေးအိုင်ထဲမှ ၂ ယောက်ကိုကြည့်လိုက် ပျံ့ကျဲနေသည့် ငွေစက္ကူများကို ကြည့်လိုက်နဲ့….. ရဲပါခေါ်ပါဟ ဆိုပြီး အောက်ကို အော်တဲ့သူကအော်…. ဖုန်းဖြင့်ခေါ်သည့်လူကခေါ်ပြီး လမ်းထဲ လူတွေ စုစုဖြစ်လာသည်….။ ရဲတွေ ဆေးရုံကားတွေ ရောက်လာတော့ မေးမြန်းတာတွေလုပ်ကာ ခင်မောင်ဝင်းကို ရဲစခန်းခေါ်သွားပြီး ကျန် ၂ ယောက်ကို ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးသို့ သယ်သွားကြလေသည်……။
…………………………………………………….
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၅ )
“သား….“ “ကို“ “ကိုခင်မောင်ဝင်း“
(အပြင်မှာ အဲ့လောက်လူအများကြီး တွေ့ခွင့်ရမရတော့မသိ။ မြန်မာကားထဲမှာရလို့ ရေးသားပါသည်။ ကိုစူပါ)
ခင်မောင်ဝင်းအား ထိန်းသိမ်းထားသည့် ရဲစခန်းသို့ မိဘနှစ်ပါးရယ် လင်းရယ် မျိုးညွှန့်ရယ် ရောက်လာကြသည်….။
“သားမသတ်ဘူး အမေ….“
“အမေသိတယ် သား…“
သားကို ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိပေမယ့် အချုပ်ထဲမြင်ရတော့ မိခင်မှာ စိတ်မကောင်း…။
“ကိုမသတ်ဘူး လင်း….“
“လင်းတို့သိပါတယ်….“
အဖေကတော့ စခန်းမူးနှင့်သွာကာ အကျိုးအကြောင်း မေးနေသည်…..။
“ဒီလိုရှိပါတယ် ဆရာကြီး…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းကို လောလောဆယ် အနေအထားနဲ့ အမှုမရှင်းလင်းခင် ဒီရက်ပိုင်းတော့ ထိမ်းသိမ်းထားရမှာပါ…..“
“ဦးသား သတ်တာမှမဟုတ်တာ….“
“ဒါကတော့ တရားရုံးက ဆုံးဖြတ်ပေးပါလိမ့်မယ် ခင်မျာ…။ လောလောဆယ်တော့ ထိန်းသိမ်းထားရဦးမှာပါ…။ ဆေးရုံက မိန်းကလေးလည်း ပြန်သတိရလာရင် ဒါမှမဟုတ် မသိုင်းနဲ့ ကိုဟိန်းတို့ကို ဆက်သွယ်လို့ရလာရင် တစ်ခုခုတော့ထူးမှာပါ…။ ကျွန်တော်တို့ တရားမျှတမှုရှိအောင် ကူညီပေးကြမှာပါ…“
ခင်မောင်ဝင်းအဖေလည်း အာမခံရဖို့ မစွမ်းနိုင်သည့် သူ့အဖြစ်ကြောင့် သားအား သနားမိသလို မိမိကိုယ်ကိုယ်ကိုလည်း အပြစ်တင်မိလေသည်…။
“အဖေကြီး ဘယ်လိုလဲ အာမခံရလားဟင် သားလေးအတွက်“
ခင်မောင်ဝင်းမေမေသည် အနားရောက်လာသည့် ယောကျ်ားအား လှမ်းမေးလိုက်သည်….။
“ လောလောဆယ် အာမခံမရသေးဘူးတဲ့…။ ငါ ရှေ့နေနဲ့ ထပ်ပြောခိုင်းကြည့်ပါဦးမယ်…..“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း သံတိုင်ကိုကိုင်ရင်း စိတ်ညစ်သွားသည်….။ နေရတာ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေ…။ သို့ပေမယ့် မိဘနဲ့ ချစ်သူတို့ စိတ်မပူအောင် ဟန်လုပ်ပြုံးလိုက်သည်…။
“တရားခံအစစ်တွေမိမှာပါ…. ဆေးရုံးက ဘာထူးလဲ…..“
ခင်မောင်ဝင်း မေးလိုက်ရာ မျိုးညွှန့်က
“ကောင်မလေးကတော့ အခုထိ သတိမရသေးဘူး….။ သွေးထွက်လွန်တာရယ် ကိုယ်ဝန်ပါပျက်သွားတာရယ် ခေါင်းကဒဏ်ရာတွေနဲ့ တော်တော်လေး အသက်လုနေရတယ်….“
တီတီတီ… မျိုးညွှန့်ဆီ ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်…..။
“ကိုတင်မြင့် ကျွန်တော်ဆီ နောက်တစ်ပတ်မှ ကားလာယူပေးပါလား….။ လကုန်မှ မိုးကုတ်တက်မှာဆိုတော့ မှီပါတယ်…။ ကျွန်တော့်အစ်ကိုတစ်ယောက် ကိစ္စလေး အရေးပေါ်တစ်ခုပေါ်နေလို့…။ အဲ့တာလေး လိုက်လုပ်ပေးရမှာမို့ပါ…။ စိတ်ချပါ မိုးကုတ်မတက်ခင် အမှီပြီးစေရပါ့မယ်……“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း မိခင်ကို ဖြောင်းဖြနေရင်း မျိုးညွှန့်ဖုန်းပြောတာကို ကြားမိရင်း သတိတစ်ချက်ရသွားသည်….။
“မိုးကုတ်….“
ခင်မောင်ဝင်း ရေရွတ်လိုက်သည်…..။ ပြီးနောက် မျိုးညွန့်အား…..
“မျိုးညွန့်ညီလေးရေ အစ်ကို့အတွက် အာမခံတစ်ယောက်တော့ လုပ်ပေးနိုင်မယ်ထင်တယ်……“
အမေ အဖေ လင်းနဲ့ မျိုးညွန့်အားလုံး ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ပြောမှာကို ဘယ်သူပါလိမ့် မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ကြည့်နေကြသည်…..။
…………………………………………………..
“ဝမ်းသာလိုက်တာ အစ်ကိုရာ….။ ဪ ဆောရီး…။ အစ်ကို အချုပ်ကျနေတာကို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး….။ ကျွန်တော် ပြန်ကူညီခွင့်ရတာကိုပါ……“
သြဘာ ဆက်ပြောမှ ဘေးကမျိုးညွန့်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သဘောပေါက်သွားတော့သည်…။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ငါ့ညီရာ…..။ အခုလို အာမခံပေးထားတာရော အစ်ကို့ကို ယုံကြည်ပေးတာရော…“
“ရပါတယ်အစ်ကို…။ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို ယုံပါတယ်…။ ဒါကလည်း… ကျွန်တော် လက်တံရှည်တာလည်း အစ်ကိုသိတာပဲ…။ ကျွန်တော့်ကို တပတ်ရိုက်လဲ ထောင်ကနေတော့ ယာယီလွတ်ချင်လွတ်မယ်။ ကျွန်တော့်လက်ကတော့ လွတ်မှာမှမဟုတ်တာ…..။ ဟို… ကိုမျိုးညွန့် ဟုတ်တယ်နော်။ ခြံထဲမှာ စောင့်လိုက်ရတာ ကြာသွားတာ တောင်းပန်ပါတယ်…“
မျိုးညွန့်က စိတ်ဆိုးဟန်မပြဘဲ…
“ရပါတယ် အခုလို ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကို အာမခံပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်နေတာပါ…။ ပြီးတော့ ခြံထဲမှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး သားရည်ကျနေတာနဲ့ စောင့်ရတာတောင် ကြာမှန်းမသိလိုက်ပါဘူး…“
“ဒါဆိုလည်း အိုကေပါဗျာ….။ ကျွန်တော် သွားစရာလေးရှိလို့ သွားပြီနော်…“
“ကျေးဇူးပါ ညီ…“
တကယ်ဆို သြဘာကိုယ်တိုင် လာစရာမလို။ ထုံးစံအတိုင်း အရာရှိပဲ လွှတ်လိုက်လည်း ရလောက်သည်…။ အခုတော့ သူကိုယ်တိုင် အရာရှိနှင့်လိုက်လာပြီး ခင်မောင်ဝင်းအား လာတွေ့သည်မို့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သြဘာရဲ့ အပေါင်းအသင်းပေါ်ထားသည့် စိတ်ထားကို ချစ်သွားသလို ကူညီဖူးသည့်ကျေးဇူးကို တန်ဖိုးထားသည့် စိတ်ဓါတ်ကိုလည်း လေးစားမိလေသည်….။ ထို့နောက် သြဘာနှင့် လမ်းခွဲပြီး မျိုးညွန့်နှင့်အတူ ဆေးရုံကြီးကို တန်းသွားကြလေသည်….။
၃ ရက်ရှိပြီ ကောင်မလေး သတိမရသေး…။ ပိုက်တွေတပ်လျှက်နဲ့ စောင့်ကြည့်နေရတုန်း… သူပြန်သတိရလာမှဖြစ်မယ်…။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်း အတွေးထဲ ကိုရီးယားရုပ်ရှင်တွေထဲကလို လူသတ်သမားများ လာနှုတ်ပိတ်မလား… ပြီးတော့ ဘောလီဝု ကားတွေထဲကလို ဒီကောင်မလေးကပဲ လူသတ်သမားဖြစ်နေမလား… တရုတ်ကားတွေထဲကလို ကျောက်ကပ်လိုချင်လို့ ဆေးရုံက ဆေးထိုး သတ်လိုက်မလား…. အင်္ဂလိပ်ကားတွေထဲကလို ပြန်ပေးသမားတွေ ဆေးရုံကိုပြန်ပေးဆွဲလိုက်ရင် ခက်ရချည်ရဲ့ တွေးနေတုန်း… မျိုးညွန့်….
“တွေးလှချည်လားဗျ…. ပြန်မယ်… ရေလေးဘာလေး ပြန်ချိုးပြီး အိမ်ထမင်းလေးစားပါဦး…..“
“အော် အေး အေးပါကွာ…..“
နှစ်ယောက်သား အိမ်ပြန်သွားကြလေသည်…….။
…………………………………………………….
မူခင်းဂျာနယ်များတွင်လည်း မြို့လည်ခေါင်က ငွေလု မဒိန်းကျင့် လူသတ်ဆိုသည့် ခေါင်းစဉ်မျိုးစုံဖြင့် သတင်းများ နေရာယူထားကြပြီး အွန်လိုင်းတွင်လည်း လတ်တလော ဟော့ တော့ပစ် ဖြစ်သွားသည်….။ ၂ ရက်လောက်နေတော့ ကောင်မလေး သတိရလာပြီဆိုသည့်ဖုန်း ခင်မောင်ဝင်းဆီ ရဲစခန်းက ဖုန်းဆက်ပြီး ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို အပူတပြင်း လိုက်လံဖမ်းဆီးနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူတို့နှင့် ပတ်သတ်မှုသိသမျှကို အသေးစိပ် ထပ်မံမှတ်တမ်းယူချင်တာကြောင့် လာခဲ့ပါဦးဆိုပြီး ဆက်လာသည်…။ မသိုင်းရယ် ကိုဟိန်းရယ် ခင်မောင်ဝင်းရယ် အဆက်အသွယ် ဖုန်းမှတ်တမ်းများနှင့် လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရသမျှ နေရာ အချိန် ရက်စွဲများအပြင် သူတို့အတွင်းရေးသိသလောက်များ မေးသမျှကို ထပ်မံ ဖြေပေးခဲ့ပြီး…. ပြန်ခါနီးတွင်…
“လူသတ်တရားခံ ကိုဟိန်းနဲ့ ကြံရာပါ မသိုင်းကို တို့တွေ အမြန်ဆုံးဖမ်းပေးမှာဖြစ်လို့ သတင်းကို နားစွင့်နေပါ…“
ဆိုပြီး ပြောလေသည်…..။ တကယ်တော့ အခုပြောသမျှအားလုံးက အခင်းဖြစ်တဲ့ ညကလည်း ဒါတွေပဲ သူတို့ကို ပြောပြခဲ့တာဖြစ်လို့ ဒုတိယအကြိမ် ထပ်မံပြောရပေမယ့် မိမိအပေါ် သံသယ ရာခိုင်နှုန်းနည်းသွားတာမို့ မေးတာကိုပဲ သိသမျှ ဖြေပေးလိုက်ခဲ့သည်…….။
တစ်ပတ်လောက်နေတော့ ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို တောင်ငူတွင်ဖမ်းမိပြီး ဆိုသည့် သတင်းများတက်လာသည်….။ မလိုင်သူ မသိုင်းသည် မလိုင်တွင် ပုန်းအောင်းမည်ဟု ခန့်မှန်းပြီး မလိုင်မြို့တွင် မြေလှန်ရှာကြသော်လည်း ဖေ့ဘုတ်ကောင်းမှုကြောင့် ကိုဟိန်း စားစရာထွက်ဝယ်တုန်း ပြည်သူတစ်ယောက်မှ သတင်းပေးသဖြင့် တောင်ငူတွင် ဖမ်းမိလေသည်ဟု သတင်းပို့ ကော့မန့်များတွင် တစ်ချိုက ပြန်ရှဲထားကြလေသည်….။ ကော့မန့်များထဲတွင်လည်း သူတို့လင်မယားသည် အိမ်ထောင်ရေးအဆင်မပြေလို့ အတူမနေကြဘဲ ကွာရှင်းဖို့အတွက်လည်း တစ်ယောက်အမှားကို တစ်ယောက် စောင့်ကြည့်နေကြပြီး ပိုင်ဆိုင်မှုကို အသာရအောင် ကြံနေကြသူများဖြစ်ကြကြောင်း အစထဲက အကြံတူတွေချင်းဖြစ်ကြောင်း ထိုထဲ ကားသမားက မအူမလည်နှင့် ကြားညှပ်သွားကြောင်း ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဘယ်သူဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ သိရအောင် ကွာရှင်းရင် တရားရင်ဆိုင်လျှင် သက်သေလုပ်ဖို့နဲ့ အလီဘိုင်ပြဖို့ သုံးနေတာ ဖြစ်ကြောင်း… အပြင် အခြား မန့်များလည်း ရှိသေးသည်…..။
ခင်မောင်ဝင်းအဖို့ ဘယ်လိုပဲမိမိ မိဖိုသာ လိုအပ်သည်ဖြစ်ပြီး တရားရုံးချိန်းတွက် သက်သေအဖြစ်ခေါ်လျှင် သွားဖို့ရာသာရှိတော့သည်….။ ဒီလိုနဲ့ ရုံးချိန်းတွေချိန်းတိုင်း မပျက်မကွက် တက်ရောက်ပြီး ညီဖြစ်သူအမှုကြောင့် ခွင့်ဖြင့်ပြန်လာသည့် ခင်မောင်ဝင်းအစ်ကို တင်မောင်ဝင်းတောင် အင်္ဂလန်ပြန်ရောက်သွားပြီ ဖြစ်လေသည်….။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို တရားရုံးမှ အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေခိုင်လုံသဖြင့် ပြစ်ဒဏ်ချမှက်လိုက်တာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းလည်း စွပ်စွဲခံရသည်မှ ကင်းလွတ်သွားခဲ့သည်…..။
“ ကနဦးတွင် ခင်မောင်ဝင်း (ခ) ဒရိုင်ဘာခင် အဖ ဦးမြင့်ခင်အား လူသတ်သံသယတရားခံဖြင့် ဖမ်းဆီး ထားခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ပြည်သူရဲများရဲ့ စုဆောင်းရရှိထားသော သက်သေအထောက်အထားများနှင့် ချိန်ဆကာ တရာခံများဖြစ်သည့် ကိုဟိန်းနှင့်မသိုင်းအား ရာဇဝတ်ဘေးမှာ လွတ်ထွက်သွားခြင်း မရှိရလေအောင် ချက်ချင်း နိုးနိုးကြားကြားဖြင့် တိုင်းနှင့်ပြည်နယ်ရှိ စခန်းအားလုံးအား ကွန်ယက် ဖြန့်ကြန့်မှုတို့ကြောင့် ရက်ပိုင်းအတွင်း ဖမ်းဆီးရရှိခဲ့ပါသည်…….။“
“တော်ပါပြီဗျာ… ဆက်မဖတ်တော့ပါဘူး…. ကိုခင်မောင်ဝင်းရယ်…။ မဟုတ်ရင် ရယ်ရလို့ ဗိုက်နာတော့မယ်….။ ကော့မန့်တွေထဲ ပိုဆိုးသေး“
“ဪ အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး… ငါ့ကံပဲလေ။ အချုပ်ကျဖို့ပါလာတော့လည်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ…။ မင်းကြည့်လေ ဟိုသံပုရာသီးဒိုင် ထောင်ကျချင်တော့လည်း သူငြင်းတယ်လေ။ ကြည်ပြာ့ကို မသိပါဘူး ဘူးခံတာ…။ နောက်ဆုံးတော့ လီးအလည် အပေါ်ဖက်က ဂေါ်လီ ၂ လုံးရယ် လီးအောက်ဖက် ဒစ်နားက ဂေါ်လီ ၁ လုံးရယ်… ဆီးစပ်က ချုပ်ရိုးရာရယ်…. ရင်ဘတ်က ယောကျ်ားဘသားဆိုတဲ့ ဆေးမှင်ရယ်… ဖင်က အသားတစ်စာ ပဲ့ထားတဲ့ အမှတ်ရယ် ပြောပြလိုက်တော့ ဟိုလူထပ်ငြင်းမရတာကနေ နောက်ဆုံးတော့ ဝန်ခံရတော့တာပေါ့…..။ ကြည်ပြာသာ သတိပြန်လည်မလာတော့ရင်တော့ မလွယ်ဘူး….“
“အေးဗျာ… ဘယ်လိုလဲ ကားဘယ်နေ့စထွက်မလဲ….“
“ဟာ နေပါဦး… ငါတော့ ဒရိုင်ဘာခင်နာမည်ကိုတော့ စွန့်ချင်စွန့်တော့မှာ…“
“ဒါဆို လုပ်လိုက်တော့ ဝပ်ရှော့ထောင်မယ်လေ…..“
“အေး ငါလည်း အဲ့တာစဉ်းစားနေတာ။ အိမ်ကလူတွေရော လင်းကရော ကားမမောင်းစေချင်တော့ဘူး….“
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ… အိမ်ထောင်လည်းပြုတော့မှာကို… ဝပ်ရှော့လေးနဲ့ဆိုတော့ အလုပ်အတည်တကျ ဖြစ်တာပေါ့လေ…။ နောက်ပြီး ဒရိုင်ဘာခင်နာမည် စွန့်စရာမလိုဘူးလေ။ အံစာတုန်းတို့ အာရာဖက်တို့ ပြောင်းပြီး တိုး ကုမ္မဏီတွေနဲ့ ချိတ်ထားလိုက်လေ….။ ပြီးတော့ ဝပ်ရှော့ကိုလည်း ဒရိုင်ဘာခင် ဝပ်ရှော့လို့ပဲပေးပေါ့…။ အခုတောင် နာမည်ကြီးနေတာကို…..“
“အေးပါကွာ နောက်မှ အသေးစိတ် တိုင်ပင်ပါ့မယ်…..။ လောလောဆယ်တော့ နားဦးမယ်…..
……………………………………………………
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားလုံးဝမဆွဲတော့ဘဲ မျိုးညွန့်နဲ့ ဝပ်ရှော့အတူတူဖွင့်ပြီး လုပ်ကိုင်ကြရာ… လုပ်ငန်းလေးလည်း အဆင်ပြေ လည်ပတ်လာခဲ့သည်…..။ လင်းနှင့်လည်း နောက်တစ်ပတ်တွင် ချစ်သူဖြစ်ကြတာ ၃ နှစ်ပြည့်မှာ ဖြစ်သလို… အဲ့နေ့မှာလည်း ရုံးတက်လက်မှတ်သာထိုးပြီး အလှူလုပ်ကြဖို့ အားလုံး ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်……။
ဒီနေ့တော့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဟန်းနီးမွန်း ငွေဆောင်ထွက်မှာမို့ ဟိုတယ် ဘိုကင်ခ သွားရှင်းနေသည်…။ လင်းနှင့်မိုးလည်း မကြာမီအိမ်ထောင်ရှင်ဖြစ်တော့မယ့် လင်းကိုခေါ်ပြီး မြို့ထဲ ဝယ်ခြမ်းလည်ပတ်ရင်း…. ပျော်မြူးနေကြသည်….။ ထို့နောက် ဘလက်ကန်ညိုမှာ ကော်ဖီဝင်သောက်ရင်း အလုပ်အတူလုပ်တုန်းကအကြောင်းတွေ ပြောရင်း နှစ်ယောက်သား အချိန်ဖြုန်းရင်း ခင်မောင်ဝင်းလာခေါ်မှာကို စောင့်နေသည်…..။
ထိုစဉ် လင်းနောက် ၃ ဝိုင်းကျော်လောက်က ဝိုင်းက ယောက်ျား ၃ ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်ထလာပြီး မိုးကို ခေါ်လိုက်သည်….။
“မိုး…. မိုးမလား….“
မိုး တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်သည်….။ နောက်မှ မှတ်မိသွားသည်….။ မှတ်မိမိချင်းပဲ မျက်နှာပျက်သွားသည်…။ လင်းကတော့မသိ…. ဘာဘာလိမ့်ပေါ့…။
“အော်…ဘာကိစ္စလဲမသိဘူး….“
“ကိုယ်မင်းကို ဆက်သွယ်ချင်နေတာ မင်းဖုန်းချိန်းသွားတယ်ထင်တယ်….။ အခုတော့ အဆင်သင့်လိုက်တာ…။ နောက်နှစ်ရက်နေရင် မန္တလေးပြန်တက်မှာ…. မင်းဒီညအားမလား…။ ကိုယ်တို့က အရမ်းတောင်းတနေတာမို့ ဟဲဟဲ ပုံမှန်ထက်လည်း ပိုပေးမယ်….။ ပြီးတော့ ဒီတစ်ယောက်ကို ကိုယ်မှတ်မိတယ်….။ မင်းရဲ့ချိတ်ဆီက ငါ သူ့ပုံရဖူးတယ်…..။ သူကိုလည်း ခေါ်ခဲ့လေ…။ ကိုယ့်ဘော်ဒါအကြိုက်ပုံလေးပဲ …။ ကိုယ်ကတော့ ၃ နှစ်လောက်ရှိပေမယ့် မင်းကိုတော့ အရမ်းစွဲသွားတာ…… ဟာ….“
မိုး သောက်လက်စ အိုက်စ်ဘလက်ကော်ဖီဖြင့် ထို လူအား ပက်လိုက်ကာ တွန်းတိုက်ပြီး လင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ငိုလျှက် ဆိုင်ထဲက ထွက်လာလိုက်သည်။
“မင်း….မင်းဘာလုပ်တာလဲ ဖာသည်မက….“
ထိုလူလည်း အသံကျယ်သွားသဖြင့် သူ့ကိုယ်သူပြန်ထိမ်းပြီး ဝိုင်းကလူတွေခေါ်ပြီး ကားမောင်းထွက်သွားသည်….။ လင်းနှင့်မိုးသည်လည်း အားလုံးဝိုင်းကြည့်နေကြမည်ကို ဆိုင်ထဲက လက်ဆွဲပြေးထွက်လာကတည်းက နှစ်ယောက်လုံး မကြည့်ပေမယ့် သိနေသည်….။ နားထဲတွင်လည်း ဖာသည်မက ဆိုသည်ကို ပဲ့တင်ထပ်ကြားနေရင်း ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်လျှက် ရင်ခွင်ထဲ ငိုနေကြသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း ကားရပ်လိုက်တာကိုပင် သတိမမူမိကြပေ…။
ထိုနေ့က ခင်မောင်ဝင်းမေးပေမယ့် ဘယ်သူမှမဖြေကြ….။ လင်းက သူ့ဘဝမှာ မိသားစုအတွက် တစ်ခါလေး မှားခဲ့သည့် အတိတ်ကအရိပ်က ကျန်ခဲ့ပြီထင်ထားမိသည်…..။ အဲ့အမှားကို သူလုပ်တာမို့ သူလက်ခံသည်…။ သို့သော်… မိုးက သူ့ကို ဖာသည်မလို့ ခေါ်တာကိုမနာ သူ့ကိုယ်သူ ဖာသည်မမှန်း သိသည်…..။ သို့သော်
………………………………………………………….
တဝဂူဘုရားမှ မယ်သီလရှင်……
ချစ်သူသက်တမ်း ၃ နှစ်ပြည့်သည့်နေ့…..
မနေ့က လင်း ခွင့်တောင်းခဲ့သည်…။ တရားရုံးကို သူ့အိမ်ကပဲ သွားချင်သည်….။ ပြီးမှ ခင်မောင်ဝင်းတို့အိမ်ကိုသွားပြီး လူကြီးတွေကိုကန်တော့ ညကြ အပေါင်းအသင်းတွေကို ဒင်နာလေးပေးပြီး ညတွင်းချင်း ငွေဆောင်ထွက်ကြမယ်ဆိုပြီး စီစဉ်ထားကြသည်….။ ချစ်သက်တမ်း သုံးနှစ်အတွင်း… အစ်မဆီက အဆက်အသွယ်မရခဲ့…။ အစ်မကို ရှိစေချင်ခဲ့သည်…။ တစ်ညလုံးလည်း အိပ်လို့မပျော်ခဲ့ချေ…။ လင်းစိတ်ထဲတွင် သူ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးမည့်အခါ အစ်မကို ဘေးကပါစေချင်သည်….။ ပြီးရင် မိဘနှစ်ပါးကို ချစ်သူနှင့် ထိုင်ကန်တော့ချင်မိသည်….။ အခုတော့…..
..
မိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီ…။ အခုတော့ ဓါတ်ပုံလေးသာ သူ့ဘေးမှာ…။ အစ်မဖြစ်သူလည်း ဘယ်ကမ္ဘာမှန်းမသိ…။
အဲ့နေ့ကပြန်ပြီးကတည်းက မိုးဆီ ဖုန်းခေါ်လို့လည်းမရတော့…။ မိုးလည်း သူ့ကြောင့် တော်တော်ယူကျုံးမရ ဖြစ်နေမှန်းသိသည်…။ ဒါပေမယ့် အပြစ်မတင်ပါ…။ လင်း… သူ့ဘဝကို သူမုန်းရမှာလား… ။ သူချစ်တဲ့သူတွေ သူ့အနားက ဝေးကွားသွားတတ်သည့် သူ့ကံကိုပဲ အပြစ်ဖို့ရမှာလား…။ ထိုစဉ် သူ့နားထဲ ဖာသည်မဆိုသည် ဟိုလူပြောလိုက်သည့် ပဲ့တင်သံများ…
သူ့ဓါတ်ပုံတွေ နောက်ဘယ်သူတွေဆီမှာ ရောက်ခဲ့သလဲ…။ ခင်မောင်ဝင်းတို့နဲ့ မန္တလေးကပြန်လာပြီး မိုးရဲ့ ချိတ်ဆက်ပေးတဲ့ သူကို အကြောင်းကြားခဲ့သလို နောက်ထပ်လည်း ဆက်သွယ်မလာတာကြောင့် သူ မေ့တောင်မေ့နေခဲ့တဲ့ အတိတ်ဆိုး… အဲ့နေ့က ပြန်ပေါ်လာသည်…။ နောက် ဘယ်နေ့တွေ ဘယ်နေရာမှာ ပြန်ပေါ်လာမလဲ…။ သူဟာ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ပဲ ပထမနဲ့ နောက်ဆုံး အဲ့တာဖြစ်ခဲ့ပေမယ့်… ကိုကိုကယုံသည့်တိုင်… လူတွေက….
လင်း ကြောက်လာသည်…။ လူတွေရဲ့ ပါးစပ်အရသာခံခြင်း… မညှာမတာပြောဆို သမုတ်ခြင်းတွေ အတွက် သူ ပြင်ဆင်ထားခဲ့ပေမယ့်… သူ့ကြောင့်…ကိုကို့ကို…….။
လင်း အိပ်မရ အာရုဏ်တက်လာတော့မည်….။ လင်း စာလေးတစောင် ထရေးလိုက်သည်…။
…………………………………………………….
တီတီ တီတီတီ တီတီ….
ခင်မောင်ဝင်း သူလာရင်ပေးနေကြ ဟွန်းသံစည်းချက်လေးဖြင့် တီးလိုက်သည်….။ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပြန်သည်…။ လင်း ထွက်မလာသလို ဖုန်းလည်း ပြန်မဖြေ….။ အိမ်တံခါးတွေလည်း ပိတ်လျှက် စိတ်ပူသွားသည်…။ ကောင်မလေး မနိုးသေးတာတော့ မဖြစ်နိုင် သူလာတာလည်း နဲနဲတော့စောသည်….။ နောက်ဆုံး ဆင်းပြီး ခြံတခါးသံပတ္တာကို ဖြုတ်မယ်အလုပ် သော့ကြီးခတ်လျှက်… စာခေါက်လေးတွေ့သည်….။
“ကိုကို
လင်းကို ယုံကြည်စွာ ချစ်ခဲ့ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။ လင်းကို ဒီဘဝမှာ မေ့လိုက်ပါတော့။ လင်း အဝေးဆုံးကို ထွက်သွားပါပြီ….
လင်း…“
“ဟာ.. ဘာကြီးလဲ…. ဟာ… လင်းးးးးးးးးးး“
…………………………………………………..
၅ နှစ်ခန့်ကြာသော်……
အချိန်တွေကုန်တာ မြန်လွန်းသည်….။ မျိုးညွန့် ကားဝပ်ရှော့တွင် အလုပ်များနေစဉ်… ကျောပိုးအိတ်နှင့် လူတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ မုတ်ဆိတ် နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့ ညင်းသိုးသိုးအမူအရာ ပေါက်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေကို မျိုးညွန့် ချက်ချင်းသတိထားမိသည်…။
“ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး….. ဟာ ဘယ်ကဘယ်လို ပြန်ရောက်လာတာလဲ… ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ…။ လာဗျာ… ထိုင်….. ဘယ်တွေသွားပြီး ဘာတွေလုပ်လို့ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ…။ ဘာစားပြီးပြီလဲ… တစ်ခုခုစားဗျာ… ဘာစားမလဲ ကောင်လေးကို မှာလိုက်မယ်မယ်မယ်….“
ခင်မောင်ဝင်း လက်ကာပြလိုက်ပြီး….
“အရက်လိုက်တိုက်…“
မျိုးညွန့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး….
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… ဒါဆိုလည်း ထိုင်နေကြဆိုင်လေး သွားမယ်….။ အခုချိန်ဆို အေးဆေးဖြစ်မှာပါ…“
ဆိုင်ထဲကမထွက်ခင် နံရံကဓါတ်ပုံကို ခင်မောင်ဝင်း မကြည့်ဖြစ်အောင် လွဲလိုက်ပေမယ့်… မျက်လုံးက ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်မိလိုက်သည်…။ ဓါတ်ပုံလေးက ဝပ်ရှော့ဖွင့်ပွဲနေ့က သူရယ် မျိုးညွန့်ရယ် လင်းရယ် ဝပ်ရှော့က တခြားအလုပ်သမားတွေရယ် အမှတ်တရရိုက်ထားသည့်ပုံ ဖြစ်သည်….။
ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ထိုင်နေကြ ဒေါင့်ခုံလေးမှာထိုင်ပြီး… မျိုးညွန့်က စည် ၂ ခွက် မှာလိုက်သည်…။
“နိုးနိုး… ဝီ ချကွာ… အမြည်းကတော့ မင်းကြိုက်တာမှာ ငါမလိုဘူး…“
မျိုးညွန့် ခင်မောင်ဝင်းကိုမြင်ရတာ စိတ်မကောင်း….။ ဒီလိုနဲ့ သောက်လို့ ပုလင်းတဝက်လောက် ကျိုးချိန်းမှာတော့ ခင်မောင်ဝင်းစကားတွေ ရင်ဘတ်ထဲက ထွက်ကျလာသည်…။ လင်း ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲက စပြီး… အဲ့နောက်ပိုင်း သူဘယ်မှာရှာရှာ ရှာမရခဲ့။ သူ့အစ်ကိုဆီ မိဘတွေနဲ့ လိုက်သွားတော့လည်း ဟိုမှာ သူမပျော်။ ဒီအထိ မျိုးညွန့်သိသည်….။ သူ အင်္ဂလန်ထွက်သွားတာ ၃ နှစ်ကျော်နေပြီလေ….။ သူအရမ်းကြိုက်တဲ့ သူသွားချင်တဲ့ သူအားပေးတဲ့ ဘောလုံးအသင်းရဲ့ ကွင်းထဲကို ရောက်ပေမယ့် လက်တွေ့မှာ သူမပျော်နိုင် သူ့ရင်ဘတ်ထဲ လင်းသာရှိသည်….။ လင်းပြောသလို မေ့လိုက်ချင်သည်….။ ဥရောပခရီးတွေ ထွက်လိုက်သည်။ လူမျိုးပေါင်းစုံနှင့် တွေ့သည်….။ ဒါတွေအားလုံးက သူသတိရနေတဲ့စိတ်ကို မေ့ပျောက်အောင် မလုပ်နိုင်…။ နောက်ဆုံး မိဘနဲ့ အစ်ကိုကတော့ ဖိအားမပေးပေမယ့် သူတို့လည်း နေ့စဉ်စိတ်မချမ်းသာဖြစ်နေမှန်း ခင်မောင်ဝင်းလည်း သိသည်။ ဒါနဲ့ သူခွင့်တောင်းပြီး တစ်ခေါက်ပြန် မြန်မာပြည်ပြန်ပြီး… ပြန်လာရင် အားလုံး အစကနေပြန်စပါ့မယ်ဆိုတဲ့ ကတိပေးခဲ့ပြီး သူပြန်လာခဲ့တာဖြစ်ကြောင်း ပြောလေသည်….။
သူလုပ်ချင်တာတစ်ခုက…လင်းကို သူကတိပေးထားတာရှိတယ်…။ အဲ့တာ ပုဂံက ဂူဘုရားတစ်ဆူဆီကို လင်းအလှူအထမြောက်အောင် လိုက်ပို့ပေးဖို့ဆိုတာပဲ…..။
မျိုးညွန့်လည်း တော်တော်လေး မူးနေပြီဖြစ်တဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို တွဲကာ သူနေထိုင်ရာ အခန်းကို ခေါ်လာခဲ့လေသည်….။ နောက်နေ့မှာတော့ ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ငွေ အဝတ်အစား အသုံးအဆောင်များ လိုအပ်တာ ပြင်ဆင်ပေးထားပြီ…. သူကားလိုက်မောင်းပေးဖို့လုပ်တော့…
“ညီလေး…မင်းလိုက်မပို့နဲ့… အစ်ကို ကိုယ့်ဖာသာသွားမယ်… စိတ်မပူနဲ့…“
“ရရဲ့လား ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး….“
“ငါ ၅ နှစ်လောက် တစ်ယောက်ထဲ နေနေရတာ အသားကျနေပြီ…. ရပါတယ်ကွာ… မင်းစီစဉ်ပေးထားတာ ပြည့်စုံပါတယ်… ပုဂံတင်ပဲကို….“
“ဒါဆိုလည်း ကားဂိတ်တော့ လိုက်ပို့ပေးမယ်…“
“အင်း…..“
……………………………………………………
ပုဂံရဲ့ ဆောင်းအကုန်နွေကူးခါနီ ကာလလေးက ကောင်းကင်ကြည်လင်နေသည်….။ စက်ဘီးတစ်စီးနှင့် သူ ပတ်နေမိသည်…။ တဝဂူဘုရားကိုလည်း မနက်ကနေ ညနေထိ သူသွားသွားထိုင်နေမိသည်….။ ပုဂံလေပူက ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲကလောက် မပူ…။ သူရူးတစ်ယောက်လို သူ့စိတ်ခံစားချက်အတိုင်း သူလုပ်နေမှန်းသိသည်…။ အဲ့ဒါက သူ့စိတ်ကို အနည်းငယ် သက်သာစေသည်…။ မျှော်လင့်ချက်လေး အမျှင်တန်းနေသေးတာကိုက သူ့အတွက် အဓိပ္ပါယ်ရှိနေသည်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူ ထထအော်မိသည်…။
“ဘယ်ဆီကို လင်း ရောက်နေလဲ…။ ဘာတွေကို လင်း လုပ်နေလဲ…..“
သူ့ဘဝမှာ ဝင်းတုန်းကလည်း မပွင့်လင်းခဲ့။ အခု လင်းလည်း အကြောင်းပြချက်မပေးပဲ ထားခဲ့ပြန်သည်…။ လင်းနဲ့ ဝင်းတို့ ညီအစ်မတို့က အရပ်အမောင်း ရုပ်ပါဆင်သလို သူ့အပေါ်ဆက်ဆံတာပါ ဘာလို့လာတူနေရတာလဲ မသိ….။
“ဝူး…သတိရတယ် လင်းရယ်….“
သူရောက်နေတဲ့ရက်တွေ တော်တော်လေး ကြာနေပြီ…. ပြန်သင့်ပြီ…။ နောက်ဆုံးနေ့အဖြစ် တစ်နေကုန် တဝဂူဘုရားမှာမထိုင်ဘဲ ဘုရားတွေပတ်မယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ငှားလာသည်….။ သရပါ တံခါးနားက ဘုရားတွေ ပတ်ပြီး နောက်ဆုံး ထုထည်ကြီးမား ဓမ္မရံကြီးပုထိုးကိုသွားက ပုထိုးပေါ်ကနေ ပုဂံတခွင်ကို ကြည့်လိုက်လေသည်….။ လင်းကိုများ တွေ့လို့တွေ့ငြား…။ တကယ်တော့ လူတွေ ကျွဲ နွား မြင်းလှည်း စတာတွေကို မုန်ပျပျ သာမြင်ရသည်…..။ ထိုစဉ်….. အလှူခံမဏ္ဍပ်မှ…
“ကိုခင်မောင်ဝင်း မငုဝါလင်းတို့မှ အလှုတော်ငွေကျပ် ၃ သိန်း ၅ သောင်းတိတိကို… ပုံဂံဘုရားများ ပြည်လည်ပြုပြင် ထိမ်းသိမ်းစောက်ရှောက်ခြင်း လုပ်ငန်းများအတွက် အလှုငွေထည့်သွားပါတယ် ခင်မျာ……………….“
(ဓမ္မရံကြီးပုထိုးမှာ အလှုခံမဏ္ဍပ်ရှိမရှိ မသိပါ။ ကျွန်တော့် စိတ်ကူးသာ ဖြစ်ပါကြောင်းနှင့် ဖတ်ကောင်းအောင် ထည့်ရေးသာခြင်းသာ ဖြစ်ပါကြောင်း ဝန်ခံပါသည်။ ကိုစူပါ)
“ဟင် ခင်မောင်ဝင်း ငုဝါလင်း ဆိုပါလား…..။ ဟာ ဒါဆို လင်းပဲဖြစ်မယ်………“
ခင်မောင်ဝင်း ချက်ချင်း ပုထိုးကြီးပေါ်ကနေ ပြေးဆင်းသွားလေသည်….။ မဏ္ဍပ်ရောက်တော့……
“အဘ အဘ….“
ခင်မောင်ဝင်း အမောဆို့နေသဖြင့် စကားမဆက်နိုင်…
“အေး ငါ့တူ လှူမလို့လား ဘယ်လောက်ရေးလိုက်ရမလဲကွယ့်…“
အဘကြီးသည် ဖြတ်ပိုင်းကိုရေးဖို့ ဖွင့်လိုက်သည်…။
“ဟိုဟိုလေ…သုံးသိန်းခွဲ ခွဲ ခွဲ….“
မောနေတုန်း…
“အော် သုံးသိန်းခွဲလား င့ါတူ… သာဓုကွယ် သုံးသိန်းငါးသောင်းကျပ်တိတိ……“
“ဟုတ်ဘူး……“
“ဟင်…ဒါဆိုဘာလဲကွ….“
အဘ ဘောပင်ချလိုက်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို စိုက်ကြည့်ကာ….
“ကျွန်တော်မေးချင်တာ ခုဏက သုံးသိန်းခွဲလှူလိုက်တဲ့ လူ…. ဘယ်လိုပုံစံလဲ… ဘယ်ဖက်ထွက်သွားလဲဆိုတာ…..“
“ဘယ်တုန်းကလဲ……..“
“ဟင်… ခုဏက အဘပဲ ကိုခင်မောင်ဝင်း မငုဝါလင်းတို့မှဆိုပြီး သာဓုခေါ်ပေးနေတာလေ….“
ခင်မောင်ဝင်း သူပဲ နားကြားလွဲသလား စိုးရိမ်သွားသည်…။
“ငါ မအော်ပါဘူးကွ…..“
“ဟာ…“
“ဘသောင်းအော်တာ… ငါက အခုလေးတင် ပြန်ရောက်လာတာ။ ငါပြန်ရောက်တော့ သူက ကွမ်းသွားဝယ်တယ်…။ ဟိုးမှာ သူပြန်လာပြီ…..“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း မဏ္ဍပ်ထဲဝင်လာသည့် အဘကို ထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်…..။
“သီလရှင်တစ်ပါးပဲ… အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း… ငယ်ဖြူဝတ်တာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး…. ပြီးတော့ တဝဂူဘုရားကို ဘယ်လိုသွားရလဲ မေးတယ်….။ ငါက ဘယ်တဝဂူလဲမေးတော့… ပုဂံကတဝဂူ ဘုရားလေဆိုပြီး ပြန်မေးတယ်ကွ….။ ပုဂံမှာ တဝကူဘုရားတွေ အများကြီးလေ…။ ဂူပေါက်တစ်ဖက်ပဲရှိသမျှက တဝဂူဘုရားလို့ခေါ်တယ်….။ ဒါနဲ့ သူကဆက်မေးတယ်… စောင်းသမားလေးနဲ့ မင်းသမီးလေးဆိုတာလေ…။ အဲ့တဝဂူဘုရားဆိုတော့…. ငါလည်း စေတီအမှတ် ၁၄၉၅ ကို ညွန်လိုက်တယ်…။ သူရှာနေတဲ့ ဒဏ္ဏာရီလာ ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ် တဝဂူဘုရားလို့တော့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးထောင်ထားတယ်….။ ကြေးမုံဦးသောင်းရဲ့ စောင်းဆရာလေးနဲ့ ချစ်သူ စာအုပ်ဖတ်ဖူးသူတိုင်း အဲ့ဘုရားကိုရှာကြတယ်…။ ဦးလေးတို့ကတော့ လာရှာရင် အဲ့ပဲညွှန်ပေးလိုက်တော့တယ်…။ ဘယ်ဘုရားဖူးဖူး ကုသိုလ်ပိုရတယ် ပိုမရတယ် မရှိပါဘူးကွာ… ဟုတ်တယ်မလား မောင်ရင်…..“
အဘကြီးပြောတာ လက်တွေ့ကျသည်…။ ဒါပေမယ့် လင်းကိုတွေ့ဖို့ နောက်ကျလို့မဖြစ်…။
“ဟုတ်တယ် အဘရေ..ကျေးဇူးပါဗျို့….“
“ဒါနဲ့ အဘ… သူဘာနဲ့ ထွက်သွားလဲဗျ…..“
ခင်မောင်ဝင်း ထွက်သွားပြီးမှာ ပြန်မေးလိုက်သည်…။
“မြင်းလှည်းနဲ့ငါတူ…။ အဲ့ဖုန်လုံးအတိုင်း လိုက်သွား…..။ ပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ မြင်းလှည်းနဲ့ပဲ….။ ပုဂံမှာ ဟဲ့ ငါ့မြင်းမလေးလို့ အော်ရင်း မြင်းကိုမောင်းပြီး ဗိဿနိုးက နာမည်ယူမှည့်ထားတာ မောင်ဆင့် လှည်းတစ်စီးပဲရှိတယ် မောင်…..“
“ဟုတ်ဟုတ် အဘ ကျေးဇူးပါခင်မျာ…..“
ခင်မောင်ဝင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွပြီး ဖုန်လုံးအတိုင်းလိုက်သွားသည်……။ ဖုန်လုံးနဲ့မို့ ရှေ့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရချေ….။ ထိုစဉ်…
“ဖောင်း….“
“ဟာ လခွမ်းပဲ….အရေးထဲ ဘီးပေါက်တယ်…“
ဆိုင်ကယ်ဘီး ကန္တာရဆူးထိသွားလေပြီ…..။ မထူးတော့ ဆိုင်ကယ်သော့ဖြုတ် ဘေးတွန်းလှဲခဲ့ပြီး ပြေးလိုက်လေသည်…။ လှည်းနဲ့ တော်တော်လေးတော့ ကွာသွားသည်….။ အော်ခေါ်လည်း မကြားသည့် အကွာအဝေး ဝေးဝေးသွားတာကို မြင်နေရတာ ရင်နာလှသည်….။
“တီတီတီ…“
“ဦးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ။ ခုဏက ဆိုင်ကယ်က ဦးလေးဆိုင်ကယ်လား…. လမ်းကြုံခေါ်သွားပေးမယ်လေ….“
အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ် အညာသားလေး ဆိုင်ကယ်နဲ့ နောက်ကရောက်လာသည်….။
“တဝဂူကိုသွားမှာ… ဟိုးရှေ့ကလှည်းကို အမှီလိုက်ချင်တာ….“
လက်ညိုးထိုးပြရင်း ပြေးကာ ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ခွလိုက်သည်…..။
“ဘယ်သူပါသွားလို့တုန်း ဦးလေးကောင်မလေး စိတ်ဆိုးသွားလို့ လိုက်ချော့နေတာလား…..“
“မယ်သီလရှင်ပါကွာ….“
“ဟင်…ကန်တော့ကန်တော့… ကဲမောင်းပြီ ကိုင်ထားတော့….“
မြင်းလှည်းက တဝဂူဘုရားမှာ ရပ်သွားသည်….။ ဆရာလေးတစ်ပါး ဘုရားပန်းကပ်ကာ စေတီတပတ်ပတ်ပြီး လှည်းနား ပြန်ရောက်တော့…. မယ်သီလရှင်သည် ခင်မောင်ဝင်းကို တွေ့လေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မယ်သီလရှင်ကို မြင်တော့ အံ့သြမိလေသည်………။ မယ်သီလရှင်သည် ကုန္ဒြေထိမ်းကာ မျက်လွှာကို ပြန်ချလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း တစ်ချိန်တုန်းက သူ မြတ်နိုးခဲ့ရသည့် နာမည်လေး မတိုးမကျယ် ခေါ်လိုက်လေသည်….။
…………………………………………………………..
ထီးလင်းမှာ မိုးလင်းတဲ့ထိ ချစ်ကြသည် (ဇာတ်သိမ်း)
“ဝင်း…အဲ…ဆရာလေး ဒေါ်သဇင်ဝင်း….“
ခင်မောင်ဝင်း ဘယ်လိုခေါ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး လူနာမည်ကိုပဲ ရိုသေသမှုဖြင့် ဒေါ်တပ်ခေါ်လိုက်သည်…။
“ဆရာလေးဘွဲ့က ဒေါ်သုမေစာရီ ပါ…“
“တင်ပါ့ဆရာလေး ဒေါ်သုမေစာရီ…။ ကျွန်တော် အဲ တပည့်တော် စကားလေးနဲနဲပြောချင်ပါတယ်… အချိန်ပေးနိုင်မလား…..“
“နေဝင်တော့မှာမို့ ဆရာလေး တည်းခိုရာ ကျောင်းကို ပြန်ကြွသင့်ပြီ…။ တကယ်လို့ ဒကာလေးမှာ မေးချင်တာ သိချင်တာရှိရင် မြင်းလှည်းနဲ့လိုက်ပြီး ကျောင်းကို ကြွတဲ့လမ်းမှာ ပြောလို့ရပါတယ်….“
“တင့်ပါ…ဒါဆို လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…..“
နှစ်ဦးသားလှည်းပေါ်ရောက်လို့ နေရာကျသည်နှင့် မြင်းလှည်းလည်း စတင်ထွက်ခွာသည်…။
“ဟဲ့ မြင်းမလေး…“
မောင်ဆင့် မြင်းဇက်ကြိုးကိုဆွဲပြီး သူ့မြင်းမလေးကို အသံပေးလိုက်သည်….။
“ဒက်ကလောက် ဒက်ကလောက် ဒက်ကလောက်“
ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး မြင်းခွာသံသာ ကြားနေရသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း အရင်ဆုံးသိချင်သည်မှာ သဇင်ဝင်း ဘယ်တွေရောက် ဘာတွေဖြစ်လဲဖြစ်သည်…။ လူလူချင်းဆိုရင်တော့ မေးချလိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးချင်ဆိုးချလိုက်လို့ရသည်…။ အခုတော့ မယ်သီလရှင်ဝတ်ကြီးဖြင့်ဆိုတော့…ခက်နေသည်….။
“ဆရာလေး ဒီနှစ်တွေ ဘယ်တွေရောက်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေလဲ။ တပည့်တော် အရမ်းသိချင်တယ်….“
မတိုးမကျယ် မျက်နှာအမူအရာကို တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားလျက် ဒေါ်သုမေစာရီ ဖြေပေးလိုက်လေသည်…။
“ကံကြွေးတွေပြန်ဆပ်ရတယ်ပဲ မှတ်ပါတယ်…။ အခုဘဝ ရတာမလို လိုတာမရ ပျော်စရာတွေနဲ့ ဝေးခဲ့ရတာ အတိတ်က မိမိပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ ကံတွေလို့ မှတ်ပါတယ်…။ ဒါကြောင့် အထူးမပြောလိုတော့ပါ…“
မပြောချင်တာကို ခင်မောင်ဝင်း ဆက်မမေးတော့။ ဒါပေမယ့် လင်းကိုတော့ မေးရမယ်…။ ဆရာလေး လင်းနဲ့တော့ အဆက်အသွယ်ရှိရမယ်…။ ဒါကြောင့်မို့ သူ့အလှူကို သူတို့နာမည်တပ်ပြီး လှူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်….။
“လင်း… ဆရာလေးညီမ ငုဝါလင်းနဲ့ ဆုံပြီးပြီးလား….“
“အင်း… အရင်ဘဝက ညီမဖြစ်ခဲ့သူ ဒကာမလေးနဲ့ ဆုံပြီးခဲ့ပါပြီ…။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဒီရောက်လာခဲ့တာပဲလေ….“
ခင်မောင်ဝင်း ဆွံ့အသွားသည်…။ အရင်ဘဝတွေ အခုဘဝတွေဆိုတော့ ဘဝတွေခြားခဲ့ပြီလား…။ ဒါဆို လင်း သေများသွားပြီလား…။ သေတမ်းစာအရ လာဖြည့်ဆည်းပေးတာလား…။ ဟာ … ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ စဉ်းစားခန်းဖွင့်တတ်သည့် အကျင့်သည့် သူ့ကို စိုးရိမ်မှုဆီ ဆွဲခေါ်သွားတတ်ပြီး ပူလောင်စေသည်…..။ ဒါကို ဒေါ်သုမေစာရီ ရိပ်မိလေသည်…။ ရိပ်မိဆို တစ်ချိန်က အတွဲညီခဲ့ကြသည့် ချစ်သူတွေပဲကိုး…။ သို့သော် ရင်ထဲ အချစ်အမုန်းမရှိအောင် တရားမှတ်နေရင်း……
“အရင်ဘဝဆိုတာ ဆရာလေး လူဝတ်ကြောင်တုန်းကကိုပြောတာပါ…။ အခုက မယ်သီလရှင်ဘ၀ ဒီလိုဆိုလိုတာပါ…“
“အော်…တော်ပါသေးရဲ….. တော်တော်နောက်တယ်…. အဲ… ကန်တော့ကန်တော့“
ခင်မောင်ဝင်း ငယ်ငယ်တုန်းကလို ရုတ်တရက် စိတ်ထဲမှာထင်သွားပြီး သူတို့ စတိုင်းနောက်တိုင်း ပြောတတ်သည့် လူငယ်ဆန်ဆန်စကား ထွက်သွားသည်….။ မြင်းလှည်းဆရာ မောင်ဆင့်လည်း ခွီခနဲရယ်လျှက် လှည့်ကြည့်လေသည်….။ တည်ငြိမ်အောင် တရားမှတ်နေသည့် ဆရာလေးလည်း ပြုံးယောင်သန်းသွားကာ ရုတ်ချည်း စိတ်ကို ချည်တိုင်ပြန်ပို့လိုက်ရသည်….။
“ဒါဆို အခု ငုဝါလင်း ဘယ်မှာလဲဆိုတာ ဆရာလေး ပြောပြနိုင်မလား…။ ဆရာလေး အဲ့ပြန်မှာလား… လိုက်ပါရစေခင်မျာ…“
ဒါတော့ ဒေါ်သုမေစာရီ စဉ်းစားရပြီ…။ သူပြန်ရောက်လာတော့ သူတို့အိမ်တံခါးကြီး သော့ခတ်ထားသည်…။ ပတ်ဝန်းကျင်မေးကြည့်တော့ မိဘတွေ ဆုံးကုန်ပြီ…။ လူမနေတာတင် ၄ နှစ်ကျော်လောက် ရှိနေပြီဆိုတော့… သူစဉ်းစားရသည်…။ သူ့ညီမရော… မြန်မာပြည်နဲ့ အဆက်အသွယ်ပျက်နေတာ တော်တော်လေးလည်းကြာပြီမို့.. ဘယ်သူ့လိုက်မေးရမလဲ တွေးတုန်း.. ခင်မောင်ဝင်းကို ဆက်သွယ်ရမလား တွေးမိသည်… ။ သူ မဆက်သွယ်ချင်တော့ အပူတွေထပ်မပေးချင်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း မဆက်သွယ်တော့ဘူးလို့ တွေးလိုက်သည်။ နောက်ဆုံး ပုံတောင်ပုံညာဖက်က ထီးလင်းမြို့မှာ အမေ့ရဲ့ညီမ တစ်ဝမ်းကွဲ အပျိုကြီးကို သွားသတိရမိသည်…။ သူတို့ကိုချစ်သည့် သူ့အမေနှင့်ပတ်သတ်ပြီး သိသည့် အမျိုး…။ ရန်ကုန်လာရင် အိမ်မှာတည်းသည်…။ သူ့ဆီလည်း သွားဖူးသည်…။ တခါတစ်လေ ငွေအကူအညီတောင်းသဖြင့် ငွေလွှဲပေးဖူးသည်…။ အဆက်အသွယ်ဆိုလို့ သူ့ပဲ သတိရသည်….။
ဒါနဲ့ပဲ ထီးလင်းကို သူလိုက်သွားသည်….။ ဟိုရောက်တော့ မြို့က အရမ်းကြီးတာမဟုတ်တော့ စာတိုက်ကနေ သွားစုံစမ်းရင်း ဒေါ်သိန်းသန်းလိပ်စာကို ရသွားသည်…။ အဲ့မှာ ညီမဖြစ်သူဖြင့် ပြန်ဆုံကြသည်…..။ ပြန်ဆုံတော့ ၃ ယောက်သား ဖက်ပြီး ငိုကြသည်…။ နောက်ဆုံး သူမှာ ဖျားတောင်ဖျားသည်အထိ ငိုမိလေသည်….။ သူရုန်းထွက်လိုက်ပေမယ့် သူ့အတွက် ကံတရားက ဖေးမမှုမရခဲ့ပဲ အလိမ်အညာတွေနဲ့ ဒူဘိုင်းကနေ ကနေဒါထိကို ကံဆိုးမသွားရာ မိုးလိုက်ရွာခံရပြီး သောင်တင်နေခဲ့ကာ နောက်ဆုံး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ပြန်လာခဲ့ပြန်တော့ မိဘတွေကိုတောင် မမှီလိုက်တော့…။ ဒါ့အပြင် ညီမဖြစ်သူရဲ့ အခြေအနေတွေကို ထပ်မံသိလိုက်ရချိန်မှာ… ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ အပေါ်မှာ သူ့ခံစားချက် ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် သူ့ညီမ တစ်ကြိမ်မကောင်းတာ လုပ်စားဖြစ်သွားသည့် ကိစ္စအပေါ် သူအပြစ်မကင်းလို့ သူ့ကိုယ်သူခံစားရင်း နာကျင်မိလေသည်…..။
အဲ့နောက်မှာ သူ့ဘဝကို သူ တော်တော်စိတ်ပျက်အားငယ်ချိန်… ဒေါ်သိန်းသန်းနဲ့ ဥပုတ်နေ့ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းလိုက်ပြီး ဆရာတော်ရဲ့ တရားကိုနာပြီးချိန် သူဆုံးဖြတ်ချကာ သာသနာ့ဘောင်ဝင်ခဲ့သည်….။ အဲ့နောက် သူ မြန်မာပြည်ပတ်ကာ ဘုရားဖူးရင်း သာသနာပြုမည်ဆိုကာ ထွက်လာတော့… ပုဂံရောက်ရင် ဒါလေးလှူပေးပါဆိုပြီး စာအိတ်လေး သူ့လက်ထဲကို သူ့ညီမ ထည့်ပေးလိုက်သည်….။ နာမည် ဘယ်သို့ဘယ်ခြမ်း တပ်ပြီးလှုလို့ မပြောပေမယ့်… ခင်မောင်ဝင်းနှင့် ငုဝါလင်းလို့ သူတပ်ပြီး လှူပေးခဲ့လိုက်သည်….။ သူ့ညီမက ခင်မောင်ဝင်းကို ရှောင်နေပေမယ့်…. သူနဲ့ချစ်သူမဖြစ်ခင် သူငယ်ချင်းတွေ စုရိုက်ထားတဲ့ ပုံပြထဲက ကြိတ်သဘောကျနေတာခဲ့တာကို သူ သိလိုက်ရတာမို့…. သူ့ကို ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ နေရာကျသွားစေချင်သည်…။ အခုလည်း ခင်မောင်ဝင်းမှာ သူ့ညီမအပေါ် တော်တော်လေး စိတ်အလေးထားနေသည့် ပုံမြင်ပြန်တာမို့…. နောက်ဆုံးမှာ လိပ်စာကို ပြောပြပေးလိုက်လေသည်….။
“ဆရာလေးက မပြန်ဖြစ်လောက်သေးဘူး။ ပြန်ရောက်မရောက်လည်း မသေချာဘူး…။ စိတ်နှလုံး ငြိမ်သက်ရာမှာ တရားအလုပ်လုပ်မှာမို့ ဆရာလေးမှာ ဘာအစီအစဉ်မှမရှိဘူး ဒကာ….။ ဒါပေမယ့် ဆရာလေး လိပ်စာတော့ ပြောလိုက်ပါ့မယ်…။ ဒါကတော့ ဆရာလေး ဒကာ့ကို ယုံကြည်လို့ပါ…..“
ယုံကြည်တယ်ဆိုပါလား …..။ ခင်မောင်ဝင်း ကြက်သီးထသွားသည်…။ ဘယ်ကိစ္စကို ရည်ညွှန်းချင်မှန်း တိတိကျကျ မပြောပေမယ့်… ကိစ္စအားလုံး ပတ်သတ်မှုအားလုံးအတွက် ရည်ညွှန်းသည်လို့တာ တွေးလိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ သိသိသာသာ ပေါ့ပါးသွားလေသည်….…။
……………………………………………………..
ထီးလင်းမြို့….
အညာမှာပူခဲ့သမျှ ထီးလင်းမြို့နားဝင်လာသည်နှင့် အရိုးစိမ့်လာသည်….။ လင်း ရှိရာ ဒေါ်သိန်းသန်းဝိုင်းဆီ သွားရင်း ဟိုးနောက်က ချင်းတောင်တန်းကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်က ပိုစိမ့်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်….။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်တုန်းက အင်္ဂလိပ် စစ်တပ်လေယာဉ်တွေဆင်းရန် ဖောက်ထားသည့် ကွင်းဟောင်းကြီး….။ မြို့လမ်း အိမ်ဝိုင်းတွေ လေးထောင့်ကျကျ စနစ်ကျနေတာကိုက သူတို့တွေပဲ အကွက်ရိုက်ခဲ့တာဖြစ်မှာပါလို့ တွေးလိုက်မိသည်….။
အိမ်တွေကိုသတိထားမိသည်…။ ကျွန်းတွေနဲ့ ဆောက်ထားတာများသည်…။ နောက်မှသိရတာ အရင်က သစ်လိုရင် တောထဲဝင်ခုတ်ပြီး ဆောက်ရုံပဲတဲ့…။ တောကလည်း ကျွန်းတောတွေ ပေါမှပေါတဲ့…။ အခုတော့ အရင်လို ခုတ်ချင်တိုင်းတော့ ခုတ်မရတော့ဘူးတဲ့…..။
လမ်းထဲက ဖန်ဂေါ်လီရိုက်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို မေးလိုက်ပြီး သူလက်ညိုးထိုးရာ ခြေတံရှည်အိမ်ဆီ… တရွေ့ရွေ့ကပ်သွားပြီး…. ခြံတံခါးရှေ့ကလေ….
“လင်း….လင်း…..လင်း“
ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လှမ်းခေါ်နေမိသည်…။ ညနေ ၃ နာရီ ပေမယ့် ချမ်းနေပြီ….။ ခြေတံခြေမို့ အောက်ထပ်တွင် ကွက်ပျစ်ခုံရှိသည်…။ ခြံထောင့်တွင် မီးဖိုလို့ထင်သည့် ထံရံကာထဲက အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာသည်…။
“မောင်ရင် ဘယ်သူလဲကွယ်“
“ကျွန်တော်ခင်မောင်ဝင်းပါ အဒေါ်… လင်း… အဲ… ငုဝါလင်းရှိပါလား….“
“အော်…. မောင်ရင် ရောက်လာပြီကိုး…“
ခင်မောင်ဝင်း ဒေါ်သိန်းသန်း အနီးကပ်လာသည်မို့ မျက်လုံးအိမ်ထဲ မျက်ရည်စများ တွေ့လိုက်သည်…။
“သမီး လင်းက မရှိ….“
ဒေါ်သိန်းသန်း မျက်ရည်စများ သုတ်နေသည်…။
“ဗျာ….“
ခင်မောင်ဝင်း မရှိဆိုတာထိ ကြားလိုက်ရပြီး မရှိဆိုတာ ပြန်သွားတာလား သေသွားတာလား… ဘာလား…. ခေါင်းကြီးသွားပြန်သည်….။
“ဟိုလေး အဒေါ် မရှိဆိုတာ ပြန်သွားတာလား… ဒါမှမဟုတ်…..“
ဒေါ်သိန်းသန်း မျက်ရည်ကို လက်ဖနောင့်ဖြင့် သုတ်နေရင်း ယောင်းမကိုင်ထားသည့် လက်ဖြင့် ခဏနေဦးဆိုသည့် သဘောဖြင့် လက်ကာပြသည်….။
“အဒေါ်ရယ် ကျွန်တော် ရင်တွေပူလှပြီ….“
“နေပါဦး ငါ့တူရယ်။ မျက်လုံးထဲ ကျပ်ခိုးစပ်နေလို့ပါ…။ တူမလေးက အခုမရှိဘူး…။ ကျောင်းက ပြန်မရောက်သေးဘူး…။ သူက အခု စေတနာ ဆရာမ လုပ်ပေးနေတာလေ…..။ ခဏနေရောက်တော့မှာ…။ ငါ့တူလာ.. အိမ်အောက်ကွက်ပျစ်ကနေ ထိုင်စောင့်နေ။ ဒေါ်ဒေါ် ဟင်းအိုး သွားလက်စသတ်လိုက်ဦးမယ်…“
ဆိုကာ မျက်လုံးပွတ်ရင် မီးဖိုဆောင်ထဲ ဝင်သွားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အခုမှ အလုံးကြီးကျသွားကာ…
“အော် ဒေါ်ဒေါ်သိန်းသန်ရယ်…. နောက်တယ်….“
စိတ်ထဲကလည်း ဒီညီအစ်မတွေကတော့ တစ်ယောက်က ဆရာလေး၊ တစ်ယောက်က ဆရာမလေး တော်တော်တော့ ထူးဆန်းတယ်…..။ ခဏနေတော့ လမ်းထဲကစားနေသည့် ကလေးများထံမှ…
“ဟေ့ဟေ့ ခဏရပ် ဆရာမလေးလာတယ်… ရှောင်ရှောင် “
ဆိုပြီး လမ်းဖယ်နေတာကိုကြားပြီး ခင်မောင်ဝင်း ခြံတံခါးနားသွားကာ စောင့်ပြီး… လင်း တံခါးနားရောက်လာသည်နှင့်…. ဖွင့်လိုက်ပြီး
“မင်္ဂလာပါ ဆရာမ“
ဆိုပြီး ဆွဲခြင်းလေး လှမ်းယူလိုက်ရာ… လင်း အံ့သြသွားပြီး ခြင်ကိုလွှတ်ချလိုက်မိရာ… ခင်မောင်ဝင်း လှမ်းဖမ်းမိလိုက်သည်….။ ပါးစပ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိတ်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေသည့် လင်းကို လက်လေးဆွဲယူပြီး ကွက်ပျစ်ဆီ ဆွဲခေါ်သွားလေသည်….။
“ကဲ အမောဖြေရင်း ပြောသမျှနားထောင်……“
ခင်မောင်ဝင်း… လင်း… ထားခဲ့သည့် စာလေးဖတ်ပြီးချိန်ကနေ သူ့အစ်ကိုဆီသွားနေရတာရော.. ပုဂံရောက်ခဲ့ပြီး ဝင်းနဲ့တွေ့ခဲ့တာကနေ ခုဏက ဒေါ်သိန်းသန်းလုပ်လို့ စိတ်ပူသွားရတာအဆုံး ပြောပြလိုက်တော့…. .စိတ်မကောင်းဖြစ်စရာနေရာလေးတွေ လင်း…. မျက်ရည်လေးတွေကျ အလွဲလေးတွေအခိုက်မှာတော့ မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ တခစ်ခစ်ထရယ်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကိုကြည့်ရင်း သူ သနားသွားသည်… ။ သူလည်း ဘာကြောင့် သူ ထွက်သွားမိတာကို ပြန်ပြောပြလိုက်မိသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း နားထောင်ပြီးတော့ လင်းဆီက ကတိတစ်ခုတောင်းသည်…။
“နောက်ဆိုရင် ကိုယ့်ကိုမပြောဘဲ အခုလို ထွက်မသွားပါနဲ့…။ ကိုယ်လင်းကိုချစ်တာတွေကို အသိအမှတ်ပြုတယ် ဆိုရင်ပေါ့လေ…..“
လင်းလည်း ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြီး ဘေးချင်းကပ်သွားထိုင်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းပါးကို ကပ်နမ်းလိုက်လေသည်…..။ ထိုစဉ်.. ခြံစည်းမှ ခေါင်းဖော်ခြောင်းနေသည့် ကလေးတစ်သိုက် ဟေး ဆရာမက ဦးလေးကြီးကို နမ်းလိုက်တယ် ဆိုပြီး အော်ပြေးသွားကြရာ… နှစ်ယောက်သား ရှက်ရှက်နဲ့ ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပြီး လင်းကိုဖက်လိုက်လေသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းက…
“လင်း…သုံးသုံးလီကိုးဆိုတဲ့ ပုံပြင် ကြားဖူးတယ်မလား….“
လင်း… မျက်နှာမှာ ပန်းရောင် အသည်းလေးများ ဖြတ်ပြေးသွားသည်…။
“ဟီးဟီး… လာမပြောနဲ့ သုံးသုံးလီကိုးမလား…..“
“အင်း အခုကြည့် ၃၆၅ … ၅ လီ ဘယ်လောက်ထင်လဲ….
“၁၈၂၅ လေ အဲ့ထဲက ဥပုဒ်နေ့တွေ အခါကြီးရက်ကြီးတွေ ပြန်နုတ်လိုက်ရင်တော့… အင်း.. ၁၈၀၀ လောက်ဖြစ်မှာပေါ့…“
“ဟာ..အတွက်အချက်က မြန်လိုက်တာ…..“
“ခစ်ခစ် မြန်ဆို ကိုကို့ကို သတိရလို့ အားနေ ရက်တွေပဲ ထိုင်တွက်နေတာလေ….“
“အင်း… အိမ်က ကျွန်းသားဆိုတော့ ခိုင်မှာပါ… ခိုင်တယ်မလား….“
“ခိခိ ခိုင်တော့ ဘာလုပ်မလို့လဲ….“
“ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟမ်ဒရက် မဒန် ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟမ်ဒရက်“
ခင်မောင်ဝင်း လက်ဝါးနှစ်ဖက်ပွတ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲဖြင့် လင်းကို စားမလိုဝါးမလို စကာ ပြောလိုက်သည်…။ လင်းကလည်း….
“နိုးနိုး ကိုဘိုရူး….“
ဆိုပြီး နှာခေါင်လေး ရှုံ့ပြလိုက်သည်….။ ထိုစဉ် ဒေါ်သိန်းသန်း ရောက်လာသည်မို့….
“ဒေါ်ဒေါ် မျက်လုံးထဲက ကျပ်ခိုးတွေ ဖယ်ပေးရဦးမလားဟင်“
“ခိခိ….“
လင်း ကြိတ်ရယ်လေသည်….။
“ရပါတယ်ငါ့တူရယ်… ထမင်းတွေကျက်ပြီလို့ အဲ့တာလာပြောတာ….။ ပြီးတော့ သမီးရေ… ဒီည ဒေါ်လေး ခြေရင်းအိမ်မှာ သွားအိပ်မယ် အဲ့တာ….“
လင်း အားနာသွားသည်…။
“မဟုတ်တာ…ဒီမှာပဲအိပ်ပါ….“
“မဟုတ်ဘူး….မဂင်္ဂါ နဲ့ချိန်းထားလို့……“
“အော် ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါ်ဒေါ်သိန်းသဘောပါ…။ ဒီမှာအိပ်လည်း ရတယ်နော်… သူ့ကိုအားမနာပါနဲ့…“
လင်း ခင်မောင်ဝင်းကို လက်ညိုးလေးထိုးပြီး ပြောလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း မဂင်္ဂါကို မအင်္ဂါလို့ ကြားသွားသည်…။ မိန်းမကိစ္စထင်ပြီး ဘာမှဝင်မပြောတော့ပေ….။
“အေးပါ တူမလေးရ… နှစ်ယောက်သား စကားတွေဝအောင်ပြောကြ..။ စားချင်ပြီဆို မီးဖိုဆောင်ထဲ ခူးခပ်စားကြပေတော့ အေ….“
ဒေါ်သိန်းသန်း အိမ်ပေါ်တက်သွားမှ…. လင်းကို ကပ်မေးလိုက်သည်…။
“အဒေါ်က နေမကောင်းဘူးလား…“
“ဘာလို့….“
“သိဘူးလေ မအင်္ဂါလို့ ကြားလိုက်သလားလို့….“
လင်း တစ်ချက်တွေးလိုက်ပြီး သဘောပေါက်လို့ ရယ်ချလိုက်သည်….။
“ခစ်ခစ် ကိုကိုကလုပ်တော့မယ် မအင်္ဂါမဟုတ်ဘူး ကုလားကား မဂင်္ဂါ….“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း အခုမှ သဘောပေါက်တော့သည်…။
“အော်… ဟို လင်ဗန်းပြုတ်ကျတာကို စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ ၁၂ ခါပြန်ပြပြီး လူတိုင်းစေ့မျက်နှာကို လိုက်ရိုက်ပြနေတဲ့ ကားထင်တယ်….“
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ခစ်ခစ်….။ တကယ်တော့ ရှောင်ပေးတာထင်ပါတယ်….“
“အော် ဒါဆို ပြန်ပြောလိုက်မယ်လေ… အားနာစရာ…“
“ရမယ်မထင်ဘူး အပျိုကြီးက ကြောက်သွားတာ….“
“ဘာလို့…..“
“ဘာလို့ရမှာလဲ ကိုကိုက အတင်း ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟန်ဒရက်လို့ အော်နေတာကိုး.. ခစ်ခစ်“
“ဟုတ်သားပဲ… ၁၈၀၀ ပြည့်ဖို့ဆို အခုလောက်ထဲက စမှဖြစ်မယ်… ဟဲဟဲ…“
“ဘာဟဲဟဲလဲ လူပုံလည်းပြန်ကြည့်ဦး တာဇံကမှ သူ့ထက်သားနားဦးမယ်…။ ရေသွားချိုးကြမယ်။ ပြီးမှ ထမင်းစားသောက်ပြီး ကိုကို့သဘောပါရှင့်…“
“ရေကဘယ်သွားချိုးရမှာလဲ…“
“စမ်းချောင်းမှာလေ… ဒီနားကအိမ်အကုန်လုံးက ဟိုးချင်းတောင်တန်းက စီးလာတဲ့ စမ်းချောင်းကပဲ ချိုးပါတယ်….။ လာလာ အေးလာပြီ…“
နှစ်ယောက်သား ရေးသွားချိုးကြသည်…။ သူတို့ရောက်တော့ နောက်တောင်ကျနေတာမို့ လူရှင်းနေသည်…။ နှစ်ယောက်သား အအေးဒဏ်ကို အန်တုပြီး ကိုယ်စီကိုငှာ့ အတွင်းစိတ်တွေဖြင့် နွေးနေသလိုလို ရေချိုးနေကြပြီး.. ခင်မောင်ဝင်းက ရေစိုအလှဖြင့် လှနေသည့် လင်းကိုဖက်ပြီး နမ်းမည်အလုပ်… လက်ဖြင့်ကာလိုက်ပြီး…
“၃ မိနစ်ပဲစောင့် ကိုကိုရေ….။ အိမ်ရောက်ပြီး ညစာစာပြီးရင် ကိုကိုသဘောပါ…။ လူမြင်ကွင်းတော့မလုပ်ပါနဲ့…။ ဒီမှာ လင်းက ဆရာမလေ…“
“ဟုတ်သားပဲ… ၈ နှစ်တောင် စောင့်ထားခဲ့တာပဲ…. ကေကေ…။ ပြီးရင်သွားကြမယ်… အေးလို့ ပြန်တောင်ကျုံ့သွားပြီ….“
“ခစ်ခစ် မှန်းစမ်း ကိုင်ကြည့်ရအောင်… ဘယ်လောက်တောင် ကျုံ့သွားလဲလို့….“
“အောင်မယ် သူ့လုပ်တော့ ဆရာမလေး ဘာလေး ဆိုပြီး…. တော်တော်လည်တဲ့ အလည်လေး။ ၃ မိနစ်ပဲစောင့် ညစာစားပြီး လင်း သဘောနော်…“
“ခစ်ခစ်…“
နှစ်ယောက်သား အိမ်ပြန်ပြီး… အဒေါ်သိန်းသန်းချက်ထားသည့် အိမ်ကြက် တောချက်စပ်စပ်လေးရယ်… ငါးပိရည် ဘူးသီးပုတ်ပြုတ်လေးရယ် မျှစ်ကြော်လေးရယ် မှိုဟင်းချိုလေးရယ်နဲ့ စားလိုက်ကြပြီး သွားတိုက်ကာ အခန်းထဲဝင် အကြောဆန့်ကြလေသည်…..။ လင်းက ခင်မောင်ဝင်းဗိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်လှဲနေရာ….
“လင်းရေ…မရတော့ဘူး…..“
“နေချင်နေပြီလား…ဒါဆိုလည်း…ခစ်ခစ်“
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဗိုက်အစ်နေလို့ ခေါင်းတင်ထားတာ ဖယ်ပေးနိုင်မလားလို့….`
“အွန့်…သိပါဘူး…ခစ်ခစ် ဒီကရှက်သွားပြီ….“
လင်း ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနဲ့ မျက်နှာလေးအုပ်ကာ ရှက်ဟန်ချစ်စနိုး လုပ်ပြလေသည်….။
“ရှက်တယ်ပေါ့… ကဲကဲ ကိုကိုပြောလို့ ရှက်သွားတာ ကိုကို့မှာ အပြစ်ရှိတာပေါ့…။ ဆရာမပီပီ ကိုကို့ကို ရိုက်ပေါ့…။ လက်ဝါးဖြန့် ကြိမ်လုံးတုတ်တုတ်ကြီး ရှာပေးမယ်….“
လင်းလည်း ယောင်ပြီး ခေါင်းငုံလျှက် လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကြိမ်လုံး တုတ်တုတ်တစ်လုံး လက်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်….။
“ဟင်း….ဘာကြီးလဲ… ခစ်ခစ်။ ကြိမ်လုံးကြီးကလည်း တုတ်သလလောက် ၆ လက်မလောက်ပဲရှိတာ ဘယ်လိုရိုက်ရမှာလား… တိုလွန်းတယ်… ခစ်ခစ်…“
“အဲ့တာရိုက်ဖို့မဟုတ်ဘူး ဆရာမရဲ့။ ဆရာမကို ချစ်ဖို့…..။ ကိုကိုမရတော့ဘူး…. လာတော့နော်….“
“နိုး… လင်းကိုနမ်းပေးဦး…. လင်း ကိုကို့ဆီက အနမ်းခံချင်တာ ၈ နှစ်တောင် စောင့်ထားရတာ….“
“ကိုလည်းနမ်းပေးချင်နေတာ…. လှဲလိုက်တော့….“
“နိုး…“
“ဟာ တစ်နိုးထဲနိုးနေတာပဲ… ဘာလဲ ဘိုရူးတာ ဓါတ်ကူးသွားတာလား…“
“ခစ်ခစ် ကိုကိုလှဲ… ကိုကို့မျက်နှာပေါ် တက်ခွမှာ….“
ခင်မောင်ဝင်း သိလိုက်ပြီ ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲဆိုတာ…..
“ဟင်းနော်….“
“ထမင်းနဲ့စားလိုက်လေ ခစ်ခစ်“
“အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတယ် ပြောမလို့….။ ဒါပေမယ့် ကြိုက်တယ်…။ လာစမ်းပါ…. အရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတောင် လျှာတောင်ပေးထားမယ်… ပလပ်ပလပ်…..“
ခင်မောင်ဝင်း လှဲလိုက်ပြီး ခေါင်းဦးကိုဖယ်ကာ ဂွမ်းမွေ့ယာနဲ့ တစ်သားထဲ ခေါင်းကိုထားပြီး မျက်နှာကျက်ကိုကြည့်ပြီး လျှာကို ၉၀ဒီဂရီ ထုတ်ပေးလားပြီး ကစားပြလိုက်သည်……။ လင်း ထမီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်….။ အမွှေးလေးတွေက ရိတ်မထားတာမို့ ရှည်နေသည်…။ အပေါ်အင်္ကျီတော့ မချွတ်သေး ချမ်းနေသေးသည်…။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကို ခွကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ညီမလေးကို ထောင်ထားတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလျှာပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းရင်း သစ်သားနံရံကို လက်ထောက်ပြီး ကိုယ်ကိုမတ်ထားလိုက်သည်….။
“ပလပ်ပလပ် ရွှတ်ရွှတ် ပလပ်လပ် ရွှတ်ရွှတ် ဇွီဇွီ“
ခင်မောင်ဝင်း မြွှေလျှာလို အတွင်းအထုတ် မြန်သည်ထက်မြန်အောင် ကစားပေးနေသည်….။
“အား… အီးအီး.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်…။ ကိုကို လက်နဲ့လုပ်ပေးတုန်းကထက် ပိုကောင်းလိုက်တာ…။ လျှာလေးကနုတော့ လက်လောက်လည်း မနာဘူး…။ လျှာကအဖုလေးတွေနဲ့ ပြီးတော့ သားရည်တွေနဲ့ ပြီးတော့ အာငွေ့ကနွေးနေတယ်…. အား… ရွီး…“
လင်း ခြေထောက် လူအနေအထား ခါးတို့ကို လိုသလို ချိန်ညှိပြီး လက်တစ်ဖက်က ခင်မောင်ဝင်း ပုဆိုးကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသည့် လီးကို ဆွဲထုပေးလိုက်ပြီး ဒစ်အသားနုကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ပေးလေသည်….။ လင်းရဲ့ လက်ကစားမှုကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းလည်း လျှာကပိုသွက်လာသည်…..။ လင်းလည်း ကောင်းသည်ထက် ကောင်းလာသည်မို့ ခင်မောင်ဝင်း ဆံပင်တွေကို နားထင်နှစ်ဖက်က စုံကိုင်ပြီး.. ခေါင်းကိုမပြီး စောက်စိနဲ့ နှာခေါင်းကို ကြိတ်ပွတ်ပွတ်လိုက်ရာ…. တစ်ကြောင်းပြီးသွားလေသည်…..။ တုန်တုန်ရီရီလေးဖြင့် ရယ်ပြီး…. ဝမ်းဆိုပြီး ပြောလိုက်လေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မျက်နှာပေါ်က အရည်တွေကို ပုဆိုးနဲ့သုတ်ရင်း ..
“ဘာဝမ်းလဲ… လာသေးတယ် ၁၈၀၀ ဆိုတာ ကို ပြီးရမယ့် အကြိမ်နော်…. လင်းပြီးရမယ့်အကြိမ် မဟုတ်ဘူး….။ ဟွန့်… အခုတော့ နင်ပြီး ငါ့အလှည့် ဟဲဟဲ…“
ဆိုပြီး စစနောက်နောက်နဲ့ လင်းကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး….. လင်းခေါင်းကိုပြန်ခွကာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင် ကျန်တစ်ဖက်ကထောက်လျှက်ဖြင့်.. လင်းပါးစပ်ရှေ့ လီးကိုချိန်ပေးလိုက်ရာ.. လင်းဟပေးတော့ ထည့်ပေးပြီး ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ… ပါးစပ်ကို ညှောင့်လေတော့သည်…။ သူ့တုန်းက ပေတလူးလန်အောင် ပွတ်ထားသလို နားထင်မွှေးတွေ ကျွတ်အောင်ဆွဲထားတာမို့ လင်းကိုလည်း ခင်မောင်ဝင်း လီးဆုံးသည်ထိထည့်ပြီး လုပ်နေသည်….။ လင်းလည်း ခင်မောင်ဝင်းကောင်းအောင် လုပ်ပေးလေသည်….။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ လိင်စိတ်တွေက အောင့်အီးထားသမျှတွေ နောက်ဆုံးမှာ ပေါက်ထွက်ကုန်တာမို့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြစ်နေကြတာကို အချင်းချင်း နားလည်ကြလေသည်…။
“အာ့အာ့…ဟထား…အာ့အာ့..“
လည်ချောင်းထဲ ဒစ်ဝင်သွားတိုင်း မေ့စေ့အောက်က ဖောင်းထလာတာကို ဖယောင်းတိုင်မီးက မြင်နေတာကိုက ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ပိုကြွလာသည်…။ လင်းကလည်း ခင်မောင်ဝင်းပေါင် ဖင်သားတွေကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပေးလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း လင်းအင်္ကျီကို လှန်ပြီး ဘော်လီမဝတ်ထားသည့် နို့အုံကို ညစ်ပြီး လီးကိုအဆုံးသွင်းကာ ဖိဖိကပ်လိုက်သည်တွင် ပြီးချင်စိတ် ဖြစ်သွားသည်…။ ဖိနေတာကိုရပ်ပြီး စိတ်ကိုပြန်လျော့လိုက်ရာ…. အာသာမဖြေတာလည်း ကြာနေပြီမို့ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်နှင့် သုတ်တစ်ချို့ လင်းအာခေါင်ထဲ တန်းတန်းထွက်သွားသည်…။ အရမ်းမများ… ပြီးသွားတာလည်းမဟုတ်… လီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်….။ အာခေါင်ထဲ ဝင်လာတဲ့ သုတ်တွေကြောင့် …
“ကိုကို ပြီးသွားတာလား….“
“မဟုတ်ဘူး… ရှေ့ပြေးတွေ အရင်ရှင်းလိုက်တာ… ဒီလောက်နဲ့ဘယ်ပြီးမလဲ… ပိုလုပ်ရကြာအောင် အရည်နဲနဲပေးထွက်လိုက်တာ… ဒီမှာကြည့် ကျမှမကျသေးတာ…..“
ခင်မောင်ဝင်းလက်ထဲ လီးက ပြန်မာလာသည်….။
“ဒါဆိုလည်း ထည့်ပေးတော့ကွာ…..“
လင်း ပေါင်လေးကားပေးလိုက်လေသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဂွမ်းမွေ့ယာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ဖိသွင်းချလိုက်သည်…။ ခုဏက အရည်တွေနဲ့ သားရည်တွေရှိသေးတာမို့ ဒစ်ကဝင်သွားပြီး လီးတံတစ်ဝက်လောက်မှာ တထစ်ထစ်နဲ့ တစ်ဗြစ်ဗြစ် တထုတ်ထုတ် မြည်သလို ခံလည်းခံစားရကာ… လီးဝင်သွားလေသည်…..။
“အား…အာ… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်…. အထဲက စိမ့်သွားတာပဲ… ပြည့်သိပ်နေပြီ….“
“ကိုလည်းကောင်းတယ်….. ကြပ်ထုတ်နေတာပဲ…..“
“ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်“
လီးကတင်းနေသလို စောက်ဖုတ်ကလည်း ဖောင်းကားနေပြီး နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ငတ်ပြတ်နေရာကနေ ပြန်လုပ်ကြတာမို့ အငမ်းမရ အာသာမပြေနိုင်ဘဲ… ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ရတာကို အားမရဖြစ်နေကြသည်…။ လင်းက ပေါင်ကိုကားထားပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုတောင် ပြန်ချိတ်ထားကာ… လက်က ခင်မောင်ဝင်းဂုတ်ကို သိုင်းဖက်ထားသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ လင်းကိုယ်လုံးလေးကို ကြပ်နေအောင် ဖက်ထားပြီး လီးကိုတဆုံးထုတ် တစ်ဆုံး ဆက်ခနဲ ဆောင့်သွင်းခြင်းဖြင့်…. ညှောင့်နေရာကနေ အားမရတော့တာမို့….
“လင်း ခါးကို ခြေနဲ့ချိတ်ထား… လက်ကလည်း ဂုတ်ကိုသိုင်းထား….“
ပြောပြီး လင်းကို သိုင်းဖက်ကာ ထလိုက်လေသည်….။ လင်း ဖားလေးလိုကပ်ပြီး လေပေါ်ပါလာသည်…။ ထို့နောက် ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ဒူးကောက်ခွက် နှစ်ဖက်ကနေ လက်ထည့်ပြီး ဖင်လုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ သူ့ဒူးကို နဲနဲကွေးလိုက်ပြီး လင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဆွဲပြီး သူ့ လီးဆီ ဆောင့်လေသည်…။ လင်းတစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့်တုန်ပြီး ပြုတ်ကျမှာစိုးတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကို အသေဖက်ထားရလေသည်….။
“အားအား…ကောင်းလိုက်တာ… တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ကို အထဲက ကောင်းလို့ ယားတောင်နေတယ်… လုပ်လုပ်…အား….“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခပ်ကြာကြာဆောင့်လိုက်ပြီး လင်းကို မွှေယာခြေရင်းရှိ ကျွန်းသေတ္တာပေါ်ချကာ အားနဲ့ ဒူးကွေးကာ အပေါ်စီးကနေ ရိုက်ဆောင့်ပြန်သည်….။ လင်းမှာ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ခေါင်းကိုထောင်နေပြီး ခြေထောက်တွေလည်း လေပေါ်ထောင်လျှက်ပျံနေသည်….။ ဆောင့်ချက်ပိုပြင်းလာတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကိုဆွဲကာ ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်သည်…..။ ပြီး ပြန်ခွာကာ…..
“ကိုကို နောက်ကဆောင့်ပေးတော့….“
ဆိုကာ သေတ္တာပေါ်ကဆင်းပြီး ခြေတစ်ဖက်က သေတ္တာပေါ်တင်၊ တစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ရပ်၊ လက်က ပျဉ်နံရံက ဆင့်ပေါ်ထောက်ကာ ဖင်ကို လုံးထွက်ပြီး အဖုတ်ပြူထွက်နေအောင် ကော့ပေးထားလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း လင်းရဲ့ ပိုဇစ်ရှင်အနေအထားကြောင့် လီးထဲကတောင် ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး လီးထိပ်ကို တံတွေးထပ်ဆွတ်ကာ နောက်ကလီးကို သွင်းလိုက်သည်…..။ ခါးကိုစုံကိုင်ပြီး… ဖောက်ခနဲမြည်အောင် ဆွဲဆောင့်သွင်းလိုက်သည်…..။
“အား… ရွှီး ကိုကိုရယ်… အဆုံးထိလာထိတယ်…. ကောင်းလိုက်တာ…“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း လင်းခါးလေးကို နဲနဲပြန်နှိမ့်ကာ လီးနဲ့ အနေတော်ဖြစ်အောင် ချိန်ပြီးသည်နှင့်…. လင်းပုခုံးကို အောက်ကနေသိုင်းကိုင်ကာ ဆက်တိုက် ဆောင့်လေသည်…..။ လင်းလည်း ခြေတစ်ဖက်ကို သေတ္တာပေါ်မတင်နိုင်တော့ဘဲ ကြမ်းပေါ်ကိုသာ စုံရပ်ကာ ခြေဖျားထောက်လျှာက် ဖင်ကိုကောက်ပေးထားလျှက် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နောက်ပြန် ခင်မောင်ဝင်းဂုတ်ကို သိုင်းဖက်ထားလေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း နို့တွေကိုဆွဲ ခါးတွေစုံကိုင် လင်းမျက်နှာကို ဆွဲလှည့်ပြီး ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးထည့် အောက်ကလည်း အဆောင့်မပျက်ဘဲ ဆက်တိုက်လိုးနေကြရင်း…. တအားကောင်းလာသည်…..။ မတ်တပ်ကနေ ဂွမ်းမွေ့ယာပေါ် လင်းကို ချလိုက်ပြီး လေးဖက်ထောက်စေကာ သူလည်းနောက်ကနေ ဒူးထောင်ပြီး လိုးလေသည်….။ သူဆောင့်တိုင်း လင်းက ပြန်ဆောင့်တာမို့ ဖီးလ်ပိုတက်လာသည်…..။
“အားအား…အ့..အ့…အ့…. ကိုကိုရေ လင်း တစ်ကြောင်းထပ်ပြီးတော့မယ်…. အားအား… ပြီးပြီ… မရပ်နဲ့ ထပ်ဆောင့် အရှိန်ပြန်မကျဘူး…. အာ့အာ့… ကောင်းလိုက်တာ… ကို ပြီးလိုက် အရည်တွေပန်းထုတ်ပေးပါ… လင်း နောက်တစ်ကြောင်း ပြီးသွားနိုင်တယ်…. အာ့အာ့….“
“အင်းပါ လင်း….။ ကိုလည်းကောင်းလို့ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘူး…။ လီးထဲက ကျင်ပြီးယားနေတယ်…။ ပြီးချင်လာပြီ…..“
ခင်မောင်ဝင်း ပြီးချင်လာပြီမို့ ဒစ်ကကားလာသလို လီးတံလည်း ပိုတင်းပွလာသည်…။ ဆောင့်ချက်တိုင်းကလည်း နဂိုထက်ကို ပိုပြင်းထန်လာသည်…။ လင်းလည်း ကောင်းလည်းကောင်းသလို နာလည်းနာသည်…။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ပြီးခါနီးဆောင့်ချက်တွေကို အံကြိတ်ခံလို့ကောင်းပြီး အရည်တွေ ပန်းထုတ်ခံရဖို့ ကြိုးပမ်းရတာကို သဘောကျမိသလို ဖြစ်သည်….။
“အား..အ့..အား……“
ခင်မောင်ဝင်း သုတ်တွေပန်းထုတ်လျှက် ထပ်ဆောင့်နေသည်…။ သုတ်ရည်တွေလည်း လျှံကျလျှက် လီးကိုလည်း တဆုံးထိ ထိုးသွင်းပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်…။ လင်းလည်း သူ့ဦးခါင်းကို ခေါင်းအုံးအထက် ပါးလေးအပ်ပြီး ဖင်ထောင်လျှက်လေး မျက်လုံးလေးမှေးဆင်းကာ အရသာခံပြုံးနေသည်….။
“သရီး…..“
လင်း လက်သုံးချောင်းထောင်ကာ လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း ပြန်ပြီးတော့
“ဒီက ခုမှဝမ်း….. ရယ်ဒီပြန်ဖြစ်ရင် တူး သရီး ဖော တော့မယ်နော်….“
“ခစ်ခစ် စိမ်လိုက်လေ….။ ဒီက ၂ ခါကြောနေပြီးသား…. အိုး…. ကိုကို့ညီလေး ညီမလေးဆီ ပြန်ရောက်လာပြီ…. အင့် အင့် အင့်…“
…………………………………………………………..
ဟင်… မိုးတောင်လင်းပြီ ဒီမနက် ကြက်မတွန်ပါလား….။ ဒေါ်သိန်းသန်း လူးလဲထကာ ခြေရင်းအိမ်မှ သူ့အိမ်ဝိုင်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ သူမွေးထားတဲ့ စံတော်ချိန်ကြက်ဖကြီးက တန်းပေါ် အိပ်နေတုန်း….။
“အင်း ညက ဒင်းလည်း ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေးဘူးထင်တယ်…..“ (ဘာကိုရည်ညွှန်းလဲ သိချင်ရင် ဒေါ်သိန်းသန်းသာ မေးကြည့်ပါ။ ကိုစူပါ)
လှေကားပေါ်တက်မည်အပြု… လင်းအသံ ကြားလိုက်သည်……။
“၁၄ ကြိမ်…..ဟေး….“
“ဟာ မဖြစ်သေးဘူး ဒီက ၇ ကြိမ်ပဲ ရှိသေးတယ်…..။ ကဲ ပြန်လာပြီ ယောကျ်ားတို့ဇွဲ သေကာမှလျော့…“
ပထမ ဒေါ်သိန်းသန်း လန့်သွားသည်….။ အခုမှ ၁၄ ကြိမ်နဲ့ ၇ ကြိမ်သာ ရှိသေးသည်။ ၁၈၀၀ ပြည့်ဖို့ တော်တော်လိုသေးသည်…။ တော်ကြာနေ သေကုန်လို့ ကျော်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးမိ….။ နောက်တော့ ယောကျ်ားတို့ဇွဲ သေကာမှလျော့ ဆိုသည့် ခင်မောင်ဝင်းစကားကြားတော့ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်…။ ဒီလို ယောက်ျားမျိုးလည်း ရှိပေသကိုးဆိုပြီး…. အိပ်နေသည့်ကြက်ကို ခဲနဲ့ပစ်နိုးလိုက်ပြီး ခြေရင်းအိမ် ပြန်ထွက်သွားလေသည်….။ ခဲလာမှန်တာကြောင့် ကြက်ဖလည်း လန့်နိုးသွားကာ
“အောက်အီအီ အလဲဗင်း… အဲ့ အောက်အီအီ အင်း….“
သံကုန်တွန်ချလိုက်ပြီး ဟိုဖက်ခြံစည်းပေါ်က ကြက်မလေးကို မျက်လုံးမှိတ်ပြလိုက်လေသည်…..။ အတွေးထဲတွင်လည်း… လူသားတွေသုံးတဲ့ အကွက်တွေ ငါအသုံးချကြည့်ရမယ်…။ ဒါမှ အိပ်ရေးပျက်ခံရကျိုး နပ်ပေမည်ဟု…… ဖြစ်လေသတည်း။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ကိုကိုလွဲ… ကိုကို႔မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြမွာ
(ျပည့္သိပ္သြားတာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္.. အားနဲ႔လုပ္)၏ အပိုင္းဆက္
သီရိမဂၤလာေဈးက သံပုရာသီးဒိုင္ ကိုဟိန္း ႏွင့္ ကုန္စိမ္းဒိုင္ မသိုင္း ( ၄ )
“မသိုင္း……“
ေမာင္ေမာင္ ဖ႐ိုဖရဲပုံစံျဖင့္ မူပ်က္စြာ မသိုင္းလို႔ ႏႈတ္က ထြက္သြားသည္….။ မသိုင္းမွာလည္း မေတြ႕တာ ၂ ပတ္ေလာက္ရွိၿပီမို႔ သူလာတိုင္းခြၽဲခြၽဲျပစ္ျပစ္ ေျပာတတ္သည့္ ေမာင္ေမာင္ အခုတစ္ခါ ႀကိဳမေျပာဘဲ ႐ုတ္တရတ္ အံ့ၾသေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေရာက္လာကာမွ ေခြၽးသံတရဲရဲ စိုးရိမ္တႀကီးမ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ကို ေျပးဖက္ဖို႔ေတာင္ေမ့ကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည့္ေမာင္ေမာင္ကို မသကၤာျဖစ္ကာ….
“ေမာင္ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မသိုင္းလာတာကို အထဲမေခၚဘဲ ဘာလို႔ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ….“
ေမာင္ေမာင္ မသိုင္းေျပာသမွ်ကိုၾကားသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ၾကည္ျပာကိုသာ မသိုင္းေတြ႕သြားရင္ သူေတာ့ မသိုင္းကို လက္လႊတ္ရမည္။ မသိုင္းကိုလက္လႊတ္ရရင္ မသိုင္းရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကိုမ်က္ေစာင္းထိုးထားသမွ် အကုန္လႊဲေခ်ာ္ကုန္မွာကိုလည္း ထပ္ဆင့္စိုးရိမ္ကာ ဘယ္လို ပထုတ္ရမလဲေခါင္းထဲ ေတြးေနတုန္း…. မသိုင္း တြန္းဖယ္ကာ အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္…..။ ထိုစဥ္ ဘာမေျပာညာမေျပာျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ မသိုင္းကိုဖက္လိုက္သည္…..။ မသိုင္းပါးေတြကို နမ္းလိုက္သည္…..။ ႏႈတ္ကလည္း…
“အစ္မ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၂ ပတ္ေတာင္ ပစ္ထားတယ္ဗ်ာ….။ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ…။ ၾကည့္ပါဦး ႐ုပ္ကိုလဲ….“
ဆိုၿပီး မသိုင္းလက္ေမာင္းအိုး ၂ ဖက္ကို စုံကိုင္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာအား မသိုင္းျမင္ေအာင္ ျပလိုက္သည္….။ မသိုင္းမ်က္စိထဲ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ေခါင္းထက္ဆံပင္ ပြသေနသည့္ ေမာင္ေမာင္ကို ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ သနားစိတ္ဝင္ေနရာယူကာ ခုဏက မသကၤာစိတ္မ်ားေပ်ာက္သြားၿပီး သနားစိတ္ဝင္သြားေလသည္….။
“ေမာင္ေမာင္ရယ္ အစ္မ မင္းကို ပစ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး….။ အခု မင္းေရွ႕ေရာက္ေနၿပီပဲ…။ အစ္မ မင္းကိုေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့ပါ့မယ္…. ဘယ္လိုလဲ… အစ္မကို ၿပဳံးျပမယ္မလား…“
မသိုင္း သူခင္းသည့္လမ္းထဲေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အခန္းထဲသြားလို႔မျဖစ္….။ ဘယ္လိုဆက္တားရမလဲ ေတြးေနတုန္း… မသိုင္းအတြက္ ေပးေခ်စရာေငြအေၾကာင္း သတိရကာ… မသိုင္းကိုဖက္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္ၿပီး အလုပ္စားပြဲ အံ့ဆြဲထဲမွ… ေငြဆယ္သိန္းကို ထုတ္ကာ….
“အစ္မအတြက္ ေငြသိမ္းေပးထားတယ္… ယူသြားဦးေနာ္….။ ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံတုန္းက စိတ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ ေရမထားဘူးရယ္….။ အစ္မေရၿပီး ယူပါလား…..“
“အို ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေငြကအေရးမႀကီးဘူး… အစ္မ အခုအေရးႀကီးတာ ငါ့ေမာင္နဲ႔……“
ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ မသိုင္း အခုလို လမ္းေၾကာင္းစရာမလို ေရာက္တာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ တန္းမၿပီး ဆက္တိုက္ မနားတမ္းတန္း လိုးၾက႐ုံပဲ…။ အခုေတာ့ ၾကည္ျပာရွိေနသည့္အတြက္ အခန္းထဲလိုးလို႔မရ စိတ္ထဲကလည္း အႀကံကအိုက္ ၾကည္ျပာ့ကိုလည္း ဆဲဆိုရင္း….
“အစ္မ အျပင္မွာ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္….“
“ၿပီးမွစားမယ္ကြာ….“
“လာပါ အစ္မရ… အစ္မပဲ ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့မယ္ဆို။ ဗိုက္အရင္ျဖည့္မယ္ဗ်ာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိၿပီလဲမသိဘူး ဘာမွစားမရတာ။ အခု အစ္မကိုျမင္ေတာ့ ေအာက္က ေတာင္လာတယ္… ေတာင္တာနဲ႔အတူတူ ဗိုက္ထဲကပါ ဆာလာၿပီ… အားအရင္ျဖည့္ရေအာင္ဗ်ာ…..“
မ်က္လုံးေလးမွိတ္ျပၿပီး ခပ္ခြၽဲခြၽဲေျပာလိုက္ေတာ့ မသိုင္းလည္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ကြာဆိုၿပီး ထပ္သနားသြားကာ..
“ကဲကဲ ေမာင္ေမာင့္သေဘာပါ သြား သြား“
ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင္ကို တံခါးဖက္ဆီ သူ႔ေက်ာကေနတြန္းၿပီး ေနာက္ကေနလိုက္အထြက္ တံခါးဝေရွ႕ေရာက္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ဂ်ာကင္အက်ီအိတ္ထဲ လက္ႏွစ္ဖက္ထည့္ကာ သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို မီးေတာက္ေနသည့္ မ်က္လုံးရဲရဲျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္…. ။ မသိုင္းမွ…
“ကိုဟိန္း….“
“မင္းပိုက္ဆံလာလာသိမ္းတယ္တာလား ဖင္လာလာခံေနတာလား မိသိုင္း….“
“ရွင္မမိုက္႐ိုင္းနဲ႔ ကိုဟိန္း….“
“ေဟ့လူ ဘာေျပာတာလဲ…“
ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင္ ေအာ္ေငါက္ကာ ေျပးထိုးမည္အလုပ္ မသိုင္း ဆြဲထားလိုက္သည္….။ ကိုဟိန္းကေတာ့ အက်ႌအိတ္ထဲ လက္ထည့္မပ်က္ ရပ္ေနရာမွမေ႐ြ႕ဘဲ ေမာင္ေမာင့္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ…
“မင္းလိုေကာင္ေလာက္ေတာ့ ငါတစ္ခ်က္လုပ္စာပဲရွိတယ္….။ ဘယ္လိုလဲ မိသိုင္း… ငါ့ေဂၚလီကို မင္းအသည္းစြဲဆိုတာ ဒီခ်ာတိတ္ကို မင္းမေျပာရေသးဘူးမလား….“
ေမာင္ေမာင္မခံခ်င္ေအာင္ ကိုဟိန္းေျပာလိုက္သည္…..။
“ရွင္……“
မသိုင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ေလသည္…။
“ မင္းေတာ့ ေစာက္ခြက္႐ိုက္ခံခ်င္ၿပီထင္တယ္…..“
ေမာင္ေမာင္ ၾကည္ျပာေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေနျခင္း၊ မသိုင္း ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ စိတ္ပိုအိုက္သြားရျခင္း…. လႊဲေခ်ာ္မွာစိုးရိမ္ေနမိသည္ မသိုင္းႏွင့္ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ား….. ဒါ့အျပင္ ကိုဟိန္းရဲ႕ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ အေျပာေတြေၾကာင့္ ေသြးမ်ားဆူပြက္ကာ မသိုင္းဆြဲထားသည့္ၾကားမွာ တြန္းဖယ္ကာ ကိုဟိန္းကို ေျပးထိုးေလသည္…..။
“အ့……“
ကိုဟိန္း ရပ္ေနရာမွ ကိုယ္ကို ညာဖက္ကိုတိမ္းလိုက္ကာ ဘယ္လက္က လွ်ပ္စီးလို လႈပ္ရွားသြားၿပီး အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္သည္….။ ေျပးဝင္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ ႐ုတ္တရပ္ ရပ္တန႔္သြားကာ သူ႔လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ရပ္ေနသည္….။ ၿပီးေနာက္ မသိုင္းဖက္ကို တေျဖးေျဖးလွည့္လာရာ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးေနၿပီး လက္ၾကားထဲက ေသြးမ်ား တလေဟာ စီးက်ေနသည့္ ေမာင္ေမာင့္ကိုျမင္ေတာ့ မသိုင္း လန႔္သြားၿပီး ပါးစပ္ပိတ္ကာ ေငးေနတုန္း ေမာင္ေမာင့္လက္ကလည္ပင္းကေန ေအာက္ျပဳတ္က်သြားသျဖင့္ ေသြးမ်ားပန္းထြက္လာကာ လည္ပင္းတြင္း ကန႔္လန႔္ ပ်က္ရွ အတန္းလိုက္အရာ ေပၚလာေလသည္….။
မသိုင္း သိလိုက္သည္…။ ကိုဟိန္းရဲ႕ သံပုရာသီးလီးသည့္ အထူးျပဳလုပ္ထားသည့္ ဓါးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို လွီးခ်လိုက္ၿပီျဖစ္သည္….။ မသိုင္း လန႔္လာသည္…။ ကိုဟိန္းသည္ အရင္က ဖန္ေဂၚလီဂိုဏ္းသားျဖစ္ၿပီး ဆင္မလိုက္မွ လက္ယဥ္သည့္ လူမိုက္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္….။ သူတို႔လက္မထပ္ခင္ လူသတ္မႈျဖင့္ ေထာင္က်ဖူးသည္။ သူ႔ကိုလည္း သတ္ေလမလား ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနစဥ္… အခန္းထဲမွ ၾကည္ျပာ ဒယီးဒယိုင္ ထြက္လာၿပီး….
“ဟင္ ကိုဟိန္း… ဘယ္လိုဒီေရာက္ေနတာလဲ….. အား…. အမေလး…. ကိုေမာင္ ကိုေမာင္….“
ေသြးအိုင္ထဲလဲက်ေနသည့္ ေမာင္ေမာင့္ကိုျမင္ေတာ့ လန႔္ေအာ္ၿပီး ကိုဟိန္းသတ္လိုက္သည္လို႔ ေတြးမိကာ….. အစထဲက ေမာင္ေမာင့္ေၾကာင့္သာ ေအာင့္အီးသည္းၿငီးခံကာ ကိုဟိန္းလုပ္တာကို ခံခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခုလို သူႀကိဳက္ေနသည့္ ေမာင္ေမာင့္ကို သတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာလည္း ေပါက္ကြဲသြားကာ…
“ရွင္သတ္လိုက္တာမလား…. ကိုေမာင့္ေသသလို ရွင္လည္းေသေစရမယ္ ….“
ၾကည္ျပာ လက္က်န္အားေလးကိုစုၿပီး အင္ဗာတာေဘးက ဝက္အူလွည့္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းကိုေကာက္ကာ ကိုဟိန္းအား ေျပးထိုးေလသည္… ။ ထိုစဥ္ ၂ ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေနသည့္ မသိုင္းမွ…. ကိုဟိန္းခိုးစားေနသည့္ သတင္းေတြၾကားေပမယ့္ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မမိတာေသးလို႔သာ ၿငိမ္ေနတာျဖစ္ၿပီး အခုလို မ်က္စိေရွ႕ ေပၚလာတာေၾကာင့္ စိတ္လြတ္သြားသည္…။ ဒါအျပင္ သူသည္လည္း ေဈးထဲက ဖိုက္တာတစ္ဦး ျဖစ္သည့္အျပင္ ကိုဟိန္းလက္ရဲသလို သူလည္း ေသြးရဲသည္ကို ျပရမယ္ဆိုသည့္အသိျဖင့္ ကိုဟိန္းထဲ ေျပးဝင္သြားသည့္ ၾကည္ျပာကို သူ႔လက္ထဲမွာ စလင္းဘတ္ႀကီးျဖင့္ လႊဲ႐ိုက္ခ်လိုက္ရာ….. ၾကည္ျပာ ေျပးေနသည့္အရွိန္အျပင္ ေခါင္းကို စလင္းဘတ္ႀကီး လာ႐ိုက္တာေၾကာင့္ အုတ္နံရံဆီ လႊင့္သြားၿပီး ေခါင္းကလည္း နံရံျဖင့္ အုန္းခနဲေစာင့္ကာ ေခြရက္ကေလး ျပဳတ္က်သြားၿပီး နဂိုထဲက မိန္မကိုယ္က ေသြးမ်ားျဖင့္ လုံခ်ည္႐ြဲေနသလို ေခါင္းကပါ ထြက္လာသည္မို႔ ေသြးထြက္လြန္ကာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ကာ ေမ့ေမ်ာသြားေလသည္….။
မသိုင္းလည္း လက္ကေန လြတ္သြားသည့္ သူ႔အိတ္ကိုေကာက္ရင္း ၾကည္ျပာကို စမ္းၾကည့္ရင္း ေသသြားၿပီ ထင္လိုက္သည္….။
“နင့္ေကာင္မလည္း ေသၿပီထင္တယ္….။ ငါသိေနတာၾကာၿပီ လက္ပူးလက္ၾကပ္မမိလို႔သာ။ အခုေတာ့ နင္ ဘာျငင္းခ်င္လဲ….“
ေသြးေအးသည့္ ကိုဟိန္းကေတာ့…. မ်က္ႏွာအမူအရာမပ်က္ဘဲ….
“မိသိုင္း နင္နဲ႔ငါ အိမ္မွာ စာရင္းရွင္းမလား ရဲေတြလာတဲ့အထိ ဒီမွာ အခုရွင္းမလား……“
ေမးလိုက္သည္….။ မသိုင္းလည္း ေဒါသကို ထိန္းကာ…
“ဒီေန႔ နင္ အိမ္လိုက္ခဲ့…. အိမ္ေရာက္မွရွင္းမယ္….“
ဆိုကာ ႏွစ္ေယာက္သား လူရိပ္ၾကည့္ၿပီး တံခါးဆြဲပိတ္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေအာက္ခန္းက ေသာ့အျပင္က ခတ္ထားသျဖင့္ လူမရွိဟန္တူသည္……..။
မသိုင္းတို႔ဆင္းသြားေတာ့ ၾကည္ျပာ နဲနဲလႈပ္လာသည္……။ ထိုစဥ္ သူ႔ကိုယ္လုံးေအာက္မွာ ဖုန္းျမည္ကာ တုန္လာသည္….. ၾကည္ျပာ ဖုန္းကို အားယူကာ ေဘးကိုပြတ္ဆြဲၿပီး…. ဟိုဖက္က ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းမသိဘဲ… က်မတို႔ကို ကယ္ပါ ကယ္ပါ ကယ္ပါဆိုၿပီး ပါးစပ္ကေန ဖုန္းရွိရာကို အားယူေျပာလိုက္သည္…..။ ေနာက္ၿပီးတိုက္ ၃၇ အေပၚဆုံးထပ္ ၃၇ အေပၚဆုံးထပ္ဆိုၿပီး ၿငိမ္က်သြားေလသည္….။
………………………………………………………..
“ဟာ ဘာလဲဟ…..“
ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ မသိုင္းအား လမ္းထိပ္ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ေခၚလိုက္ရာ အသံခပ္ဝါးဝါးျဖင့္ ကယ္ပါ ကယ္ပါ ၃၇ အေပၚဆုံးထပ္ဆိုတာ မသဲမကြဲ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္…. ဖုန္းနံပတ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မသိုင္းဖုန္း ဟုတ္ပါတယ္….. ျပန္ေခၚေတာ့မကိုင္…. ထပ္ေခၚေတာ့ ဖုန္းပိတ္ထားသည္ ျဖစ္သြားသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကားကို ပါကင္ေနရာရွာလိုက္သည္။
……………………………………….
မသိုင္းလည္း အိမ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ စလင္းဘတ္ထဲ ဖုန္းႏိုက္ရာ မေတြ႕သျဖင့္ က်န္ခဲ့ၿပီဆိုကာ ကိုဟိန္းကို ေျပာလိုက္သည္….။
“ဟာ…. ျပန္ယူမွရမွာေပါ့ အေရးထဲဟာ….။ နင္ ဟိုဖက္လမ္းထိပ္က ေစာင့္ေနဆိုၿပီး….“
ကိုဟိန္းတက္ယူၿပီး… အေပၚေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာ့ေဘးတြင္ ဖုန္းကိုေတြ႕ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းဖုန္းေခၚေနတာပါ ျမင္သည္ႏွင့္…. ဖုန္းကိုပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး…. ေခါင္းထဲတြင္လည္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို အကြက္ဆင္ဖို႔ ေတြးမိလိုက္သည္….။
“မင္းကံဆိုးတာပဲ ဒ႐ိုင္ဘာခင္ေရ…“
ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္သည္…။
………………………………………………………..
ကားေနရာ ခ်က္ခ်င္းမရ၊ ရတာႏွင့္ ခင္ေမာင္ဝင္း လမ္းထဲေျပးဝင္ကာ တိုက္ ၃၇ ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ အေပၚဆုံးထပ္ကို ေျပးတက္ၿပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္…..။ ၾကည္ျပာ့ကိုေတြ႕ေတာ့ လႈပ္ေနတာႏွင့္ ေျပးထူလိုက္သည္ ထူလိုက္ေတာ့ ၾကည္ျပာ့လက္ကို ယမ္းလိုက္ေတာ့ လက္ထဲကဓါးကပါ ယမ္းေနတာမို႔ ထိမိမွာစိုးၿပီး ဓါကိုယူကာ ေဘးကို ပစ္လိုက္သည္…။ ၾကည္ျပာ….. ျပန္ၿငိမ္က်သြားျပန္သည္….။ ထို႔ေနာက္ေပြ႕ထားရင္း ၁၉၉ ကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္…..။ ဖုန္းေခၚမရ… လိုင္းမအား…..။ ဒါျဖင့္ အခန္းဝရံတာကိုထြက္ၿပီး ေဆး႐ုံကားေခၚေပးၾကပါ ဆိုၿပီး ေအာ္ကာ လာၾကပါဦးဆိုၿပီး လူေတြကိုပါ အိမ္ေပၚကို ေခၚလိုက္ေလသည္…..။
လမ္းထဲမွ ေယာက်္ားတစ္ခ်ိဳ႕တက္လာၿပီး ေသြးေတြေပေနသည့္ ခင္ေမာင္ဝင္းကိုၾကည့္လိုက္ လဲေနက်သည့္ ေသြးအိုင္ထဲမွ ၂ ေယာက္ကိုၾကည့္လိုက္ ပ်ံ႕က်ဲေနသည့္ ေငြစကၠဴမ်ားကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔….. ရဲပါေခၚပါဟ ဆိုၿပီး ေအာက္ကို ေအာ္တဲ့သူကေအာ္…. ဖုန္းျဖင့္ေခၚသည့္လူကေခၚၿပီး လမ္းထဲ လူေတြ စုစုျဖစ္လာသည္….။ ရဲေတြ ေဆး႐ုံကားေတြ ေရာက္လာေတာ့ ေမးျမန္းတာေတြလုပ္ကာ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ရဲစခန္းေခၚသြားၿပီး က်န္ ၂ ေယာက္ကို ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ သယ္သြားၾကေလသည္……။
…………………………………………………….
သီရိမဂၤလာေဈးက သံပုရာသီးဒိုင္ ကိုဟိန္း ႏွင့္ ကုန္စိမ္းဒိုင္ မသိုင္း ( ၅ )
“သား….“ “ကို“ “ကိုခင္ေမာင္ဝင္း“
(အျပင္မွာ အဲ့ေလာက္လူအမ်ားႀကီး ေတြ႕ခြင့္ရမရေတာ့မသိ။ ျမန္မာကားထဲမွာရလို႔ ေရးသားပါသည္။ ကိုစူပါ)
ခင္ေမာင္ဝင္းအား ထိန္းသိမ္းထားသည့္ ရဲစခန္းသို႔ မိဘႏွစ္ပါးရယ္ လင္းရယ္ မ်ိဳးၫႊန႔္ရယ္ ေရာက္လာၾကသည္….။
“သားမသတ္ဘူး အေမ….“
“အေမသိတယ္ သား…“
သားကို ယုံၾကည္မႈအျပည့္ရွိေပမယ့္ အခ်ဳပ္ထဲျမင္ရေတာ့ မိခင္မွာ စိတ္မေကာင္း…။
“ကိုမသတ္ဘူး လင္း….“
“လင္းတို႔သိပါတယ္….“
အေဖကေတာ့ စခန္းမူးႏွင့္သြာကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးေနသည္…..။
“ဒီလိုရွိပါတယ္ ဆရာႀကီး…။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းကို ေလာေလာဆယ္ အေနအထားနဲ႔ အမႈမရွင္းလင္းခင္ ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ ထိမ္းသိမ္းထားရမွာပါ…..“
“ဦးသား သတ္တာမွမဟုတ္တာ….“
“ဒါကေတာ့ တရား႐ုံးက ဆုံးျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္ ခင္မ်ာ…။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထိန္းသိမ္းထားရဦးမွာပါ…။ ေဆး႐ုံက မိန္းကေလးလည္း ျပန္သတိရလာရင္ ဒါမွမဟုတ္ မသိုင္းနဲ႔ ကိုဟိန္းတို႔ကို ဆက္သြယ္လို႔ရလာရင္ တစ္ခုခုေတာ့ထူးမွာပါ…။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တရားမွ်တမႈရွိေအာင္ ကူညီေပးၾကမွာပါ…“
ခင္ေမာင္ဝင္းအေဖလည္း အာမခံရဖို႔ မစြမ္းႏိုင္သည့္ သူ႔အျဖစ္ေၾကာင့္ သားအား သနားမိသလို မိမိကိုယ္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္မိေလသည္…။
“အေဖႀကီး ဘယ္လိုလဲ အာမခံရလားဟင္ သားေလးအတြက္“
ခင္ေမာင္ဝင္းေမေမသည္ အနားေရာက္လာသည့္ ေယာက်္ားအား လွမ္းေမးလိုက္သည္….။
“ ေလာေလာဆယ္ အာမခံမရေသးဘူးတဲ့…။ ငါ ေရွ႕ေနနဲ႔ ထပ္ေျပာခိုင္းၾကည့္ပါဦးမယ္…..“
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း သံတိုင္ကိုကိုင္ရင္း စိတ္ညစ္သြားသည္….။ ေနရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ…။ သို႔ေပမယ့္ မိဘနဲ႔ ခ်စ္သူတို႔ စိတ္မပူေအာင္ ဟန္လုပ္ၿပဳံးလိုက္သည္…။
“တရားခံအစစ္ေတြမိမွာပါ…. ေဆး႐ုံးက ဘာထူးလဲ…..“
ခင္ေမာင္ဝင္း ေမးလိုက္ရာ မ်ိဳးၫႊန႔္က
“ေကာင္မေလးကေတာ့ အခုထိ သတိမရေသးဘူး….။ ေသြးထြက္လြန္တာရယ္ ကိုယ္ဝန္ပါပ်က္သြားတာရယ္ ေခါင္းကဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အသက္လုေနရတယ္….“
တီတီတီ… မ်ိဳးၫႊန႔္ဆီ ဖုန္းဝင္လာသျဖင့္ ကိုင္လိုက္သည္…..။
“ကိုတင္ျမင့္ ကြၽန္ေတာ္ဆီ ေနာက္တစ္ပတ္မွ ကားလာယူေပးပါလား….။ လကုန္မွ မိုးကုတ္တက္မွာဆိုေတာ့ မွီပါတယ္…။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ကိစၥေလး အေရးေပၚတစ္ခုေပၚေနလို႔…။ အဲ့တာေလး လိုက္လုပ္ေပးရမွာမို႔ပါ…။ စိတ္ခ်ပါ မိုးကုတ္မတက္ခင္ အမွီၿပီးေစရပါ့မယ္……“
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မိခင္ကို ေျဖာင္းျဖေနရင္း မ်ိဳးၫႊန႔္ဖုန္းေျပာတာကို ၾကားမိရင္း သတိတစ္ခ်က္ရသြားသည္….။
“မိုးကုတ္….“
ခင္ေမာင္ဝင္း ေရ႐ြတ္လိုက္သည္…..။ ၿပီးေနာက္ မ်ိဳးၫြန႔္အား…..
“မ်ိဳးၫြန႔္ညီေလးေရ အစ္ကို႔အတြက္ အာမခံတစ္ေယာက္ေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ထင္တယ္……“
အေမ အေဖ လင္းနဲ႔ မ်ိဳးၫြန႔္အားလုံး ခင္ေမာင္ဝင္း ဆက္ေျပာမွာကို ဘယ္သူပါလိမ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္…..။
…………………………………………………..
“ဝမ္းသာလိုက္တာ အစ္ကိုရာ….။ ဪ ေဆာရီး…။ အစ္ကို အခ်ဳပ္က်ေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး….။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ကူညီခြင့္ရတာကိုပါ……“
ၾသဘာ ဆက္ေျပာမွ ေဘးကမ်ိဳးၫြန႔္နဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း သေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္…။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့ညီရာ…..။ အခုလို အာမခံေပးထားတာေရာ အစ္ကို႔ကို ယုံၾကည္ေပးတာေရာ…“
“ရပါတယ္အစ္ကို…။ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို ယုံပါတယ္…။ ဒါကလည္း… ကြၽန္ေတာ္ လက္တံရွည္တာလည္း အစ္ကိုသိတာပဲ…။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တပတ္႐ိုက္လဲ ေထာင္ကေနေတာ့ ယာယီလြတ္ခ်င္လြတ္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကေတာ့ လြတ္မွာမွမဟုတ္တာ…..။ ဟို… ကိုမ်ိဳးၫြန႔္ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ၿခံထဲမွာ ေစာင့္လိုက္ရတာ ၾကာသြားတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္…“
မ်ိဳးၫြန႔္က စိတ္ဆိုးဟန္မျပဘဲ…
“ရပါတယ္ အခုလို ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီးကို အာမခံေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနတာပါ…။ ၿပီးေတာ့ ၿခံထဲမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး သားရည္က်ေနတာနဲ႔ ေစာင့္ရတာေတာင္ ၾကာမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး…“
“ဒါဆိုလည္း အိုေကပါဗ်ာ….။ ကြၽန္ေတာ္ သြားစရာေလးရွိလို႔ သြားၿပီေနာ္…“
“ေက်းဇူးပါ ညီ…“
တကယ္ဆို ၾသဘာကိုယ္တိုင္ လာစရာမလို။ ထုံးစံအတိုင္း အရာရွိပဲ လႊတ္လိုက္လည္း ရေလာက္သည္…။ အခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အရာရွိႏွင့္လိုက္လာၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းအား လာေတြ႕သည္မို႔ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ၾသဘာရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေပၚထားသည့္ စိတ္ထားကို ခ်စ္သြားသလို ကူညီဖူးသည့္ေက်းဇူးကို တန္ဖိုးထားသည့္ စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေလးစားမိေလသည္….။ ထို႔ေနာက္ ၾသဘာႏွင့္ လမ္းခြဲၿပီး မ်ိဳးၫြန႔္ႏွင့္အတူ ေဆး႐ုံႀကီးကို တန္းသြားၾကေလသည္….။
၃ ရက္ရွိၿပီ ေကာင္မေလး သတိမရေသး…။ ပိုက္ေတြတပ္လွ်က္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတုန္း… သူျပန္သတိရလာမွျဖစ္မယ္…။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း အေတြးထဲ ကိုရီးယား႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူသတ္သမားမ်ား လာႏႈတ္ပိတ္မလား… ၿပီးေတာ့ ေဘာလီဝု ကားေတြထဲကလို ဒီေကာင္မေလးကပဲ လူသတ္သမားျဖစ္ေနမလား… တ႐ုတ္ကားေတြထဲကလို ေက်ာက္ကပ္လိုခ်င္လို႔ ေဆး႐ုံက ေဆးထိုး သတ္လိုက္မလား…. အဂၤလိပ္ကားေတြထဲကလို ျပန္ေပးသမားေတြ ေဆး႐ုံကိုျပန္ေပးဆြဲလိုက္ရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ေတြးေနတုန္း… မ်ိဳးၫြန႔္….
“ေတြးလွခ်ည္လားဗ်…. ျပန္မယ္… ေရေလးဘာေလး ျပန္ခ်ိဳးၿပီး အိမ္ထမင္းေလးစားပါဦး…..“
“ေအာ္ ေအး ေအးပါကြာ…..“
ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ျပန္သြားၾကေလသည္…….။
…………………………………………………….
မူခင္းဂ်ာနယ္မ်ားတြင္လည္း ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က ေငြလု မဒိန္းက်င့္ လူသတ္ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးစုံျဖင့္ သတင္းမ်ား ေနရာယူထားၾကၿပီး အြန္လိုင္းတြင္လည္း လတ္တေလာ ေဟာ့ ေတာ့ပစ္ ျဖစ္သြားသည္….။ ၂ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေကာင္မေလး သတိရလာၿပီဆိုသည့္ဖုန္း ခင္ေမာင္ဝင္းဆီ ရဲစခန္းက ဖုန္းဆက္ၿပီး ကိုဟိန္းႏွင့္ မသိုင္းကို အပူတျပင္း လိုက္လံဖမ္းဆီးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ႏွင့္ ပတ္သတ္မႈသိသမွ်ကို အေသးစိပ္ ထပ္မံမွတ္တမ္းယူခ်င္တာေၾကာင့္ လာခဲ့ပါဦးဆိုၿပီး ဆက္လာသည္…။ မသိုင္းရယ္ ကိုဟိန္းရယ္ ခင္ေမာင္ဝင္းရယ္ အဆက္အသြယ္ ဖုန္းမွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ရသမွ် ေနရာ အခ်ိန္ ရက္စြဲမ်ားအျပင္ သူတို႔အတြင္းေရးသိသေလာက္မ်ား ေမးသမွ်ကို ထပ္မံ ေျဖေပးခဲ့ၿပီး…. ျပန္ခါနီးတြင္…
“လူသတ္တရားခံ ကိုဟိန္းနဲ႔ ႀကံရာပါ မသိုင္းကို တို႔ေတြ အျမန္ဆုံးဖမ္းေပးမွာျဖစ္လို႔ သတင္းကို နားစြင့္ေနပါ…“
ဆိုၿပီး ေျပာေလသည္…..။ တကယ္ေတာ့ အခုေျပာသမွ်အားလုံးက အခင္းျဖစ္တဲ့ ညကလည္း ဒါေတြပဲ သူတို႔ကို ေျပာျပခဲ့တာျဖစ္လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေျပာရေပမယ့္ မိမိအေပၚ သံသယ ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းသြားတာမို႔ ေမးတာကိုပဲ သိသမွ် ေျဖေပးလိုက္ခဲ့သည္…….။
တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုဟိန္းႏွင့္ မသိုင္းကို ေတာင္ငူတြင္ဖမ္းမိၿပီး ဆိုသည့္ သတင္းမ်ားတက္လာသည္….။ မလိုင္သူ မသိုင္းသည္ မလိုင္တြင္ ပုန္းေအာင္းမည္ဟု ခန႔္မွန္းၿပီး မလိုင္ၿမိဳ႕တြင္ ေျမလွန္ရွာၾကေသာ္လည္း ေဖ့ဘုတ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကိုဟိန္း စားစရာထြက္ဝယ္တုန္း ျပည္သူတစ္ေယာက္မွ သတင္းေပးသျဖင့္ ေတာင္ငူတြင္ ဖမ္းမိေလသည္ဟု သတင္းပို႔ ေကာ့မန႔္မ်ားတြင္ တစ္ခ်ိဳက ျပန္ရွဲထားၾကေလသည္….။ ေကာ့မန႔္မ်ားထဲတြင္လည္း သူတို႔လင္မယားသည္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပလို႔ အတူမေနၾကဘဲ ကြာရွင္းဖို႔အတြက္လည္း တစ္ေယာက္အမွားကို တစ္ေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈကို အသာရေအာင္ ႀကံေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း အစထဲက အႀကံတူေတြခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း ထိုထဲ ကားသမားက မအူမလည္ႏွင့္ ၾကားညႇပ္သြားေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္သြားတယ္ဆိုတာ သိရေအာင္ ကြာရွင္းရင္ တရားရင္ဆိုင္လွ်င္ သက္ေသလုပ္ဖို႔နဲ႔ အလီဘိုင္ျပဖို႔ သုံးေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း… အျပင္ အျခား မန႔္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္…..။
ခင္ေမာင္ဝင္းအဖို႔ ဘယ္လိုပဲမိမိ မိဖိုသာ လိုအပ္သည္ျဖစ္ၿပီး တရား႐ုံးခ်ိန္းတြက္ သက္ေသအျဖစ္ေခၚလွ်င္ သြားဖို႔ရာသာရွိေတာ့သည္….။ ဒီလိုနဲ႔ ႐ုံးခ်ိန္းေတြခ်ိန္းတိုင္း မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ၿပီး ညီျဖစ္သူအမႈေၾကာင့္ ခြင့္ျဖင့္ျပန္လာသည့္ ခင္ေမာင္ဝင္းအစ္ကို တင္ေမာင္ဝင္းေတာင္ အဂၤလန္ျပန္ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ေလသည္….။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုဟိန္းႏွင့္ မသိုင္းကို တရား႐ုံးမွ အျပစ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသခိုင္လုံသျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွက္လိုက္တာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း စြပ္စြဲခံရသည္မွ ကင္းလြတ္သြားခဲ့သည္…..။
“ ကနဦးတြင္ ခင္ေမာင္ဝင္း (ခ) ဒ႐ိုင္ဘာခင္ အဖ ဦးျမင့္ခင္အား လူသတ္သံသယတရားခံျဖင့္ ဖမ္းဆီး ထားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပည္သူရဲမ်ားရဲ႕ စုေဆာင္းရရွိထားေသာ သက္ေသအေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ဆကာ တရာခံမ်ားျဖစ္သည့္ ကိုဟိန္းႏွင့္မသိုင္းအား ရာဇဝတ္ေဘးမွာ လြတ္ထြက္သြားျခင္း မရွိရေလေအာင္ ခ်က္ခ်င္း ႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖင့္ တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္ရွိ စခန္းအားလုံးအား ကြန္ယက္ ျဖန႔္ၾကန႔္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ဖမ္းဆီးရရွိခဲ့ပါသည္…….။“
“ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ… ဆက္မဖတ္ေတာ့ပါဘူး…. ကိုခင္ေမာင္ဝင္းရယ္…။ မဟုတ္ရင္ ရယ္ရလို႔ ဗိုက္နာေတာ့မယ္….။ ေကာ့မန႔္ေတြထဲ ပိုဆိုးေသး“
“ဪ အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး… ငါ့ကံပဲေလ။ အခ်ဳပ္က်ဖို႔ပါလာေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ…။ မင္းၾကည့္ေလ ဟိုသံပုရာသီးဒိုင္ ေထာင္က်ခ်င္ေတာ့လည္း သူျငင္းတယ္ေလ။ ၾကည္ျပာ့ကို မသိပါဘူး ဘူးခံတာ…။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လီးအလည္ အေပၚဖက္က ေဂၚလီ ၂ လုံးရယ္ လီးေအာက္ဖက္ ဒစ္နားက ေဂၚလီ ၁ လုံးရယ္… ဆီးစပ္က ခ်ဳပ္႐ိုးရာရယ္…. ရင္ဘတ္က ေယာက်္ားဘသားဆိုတဲ့ ေဆးမွင္ရယ္… ဖင္က အသားတစ္စာ ပဲ့ထားတဲ့ အမွတ္ရယ္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဟိုလူထပ္ျငင္းမရတာကေန ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝန္ခံရေတာ့တာေပါ့…..။ ၾကည္ျပာသာ သတိျပန္လည္မလာေတာ့ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး….“
“ေအးဗ်ာ… ဘယ္လိုလဲ ကားဘယ္ေန႔စထြက္မလဲ….“
“ဟာ ေနပါဦး… ငါေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာခင္နာမည္ကိုေတာ့ စြန႔္ခ်င္စြန႔္ေတာ့မွာ…“
“ဒါဆို လုပ္လိုက္ေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ေထာင္မယ္ေလ…..“
“ေအး ငါလည္း အဲ့တာစဥ္းစားေနတာ။ အိမ္ကလူေတြေရာ လင္းကေရာ ကားမေမာင္းေစခ်င္ေတာ့ဘူး….“
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ… အိမ္ေထာင္လည္းျပဳေတာ့မွာကို… ဝပ္ေရွာ့ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အလုပ္အတည္တက် ျဖစ္တာေပါ့ေလ…။ ေနာက္ၿပီး ဒ႐ိုင္ဘာခင္နာမည္ စြန႔္စရာမလိုဘူးေလ။ အံစာတုန္းတို႔ အာရာဖက္တို႔ ေျပာင္းၿပီး တိုး ကုမၼဏီေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ထားလိုက္ေလ….။ ၿပီးေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ကိုလည္း ဒ႐ိုင္ဘာခင္ ဝပ္ေရွာ့လို႔ပဲေပးေပါ့…။ အခုေတာင္ နာမည္ႀကီးေနတာကို…..“
“ေအးပါကြာ ေနာက္မွ အေသးစိတ္ တိုင္ပင္ပါ့မယ္…..။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နားဦးမယ္…..
……………………………………………………
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကားလုံးဝမဆြဲေတာ့ဘဲ မ်ိဳးၫြန႔္နဲ႔ ဝပ္ေရွာ့အတူတူဖြင့္ၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကရာ… လုပ္ငန္းေလးလည္း အဆင္ေျပ လည္ပတ္လာခဲ့သည္…..။ လင္းႏွင့္လည္း ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာ ၃ ႏွစ္ျပည့္မွာ ျဖစ္သလို… အဲ့ေန႔မွာလည္း ႐ုံးတက္လက္မွတ္သာထိုးၿပီး အလႉလုပ္ၾကဖို႔ အားလုံး ျပင္ဆင္ၿပီးေနၿပီ ျဖစ္သည္……။
ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဟန္းနီးမြန္း ေငြေဆာင္ထြက္မွာမို႔ ဟိုတယ္ ဘိုကင္ခ သြားရွင္းေနသည္…။ လင္းႏွင့္မိုးလည္း မၾကာမီအိမ္ေထာင္ရွင္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ လင္းကိုေခၚၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ဝယ္ျခမ္းလည္ပတ္ရင္း…. ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္….။ ထို႔ေနာက္ ဘလက္ကန္ညိဳမွာ ေကာ္ဖီဝင္ေသာက္ရင္း အလုပ္အတူလုပ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္း ႏွစ္ေယာက္သား အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္း ခင္ေမာင္ဝင္းလာေခၚမွာကို ေစာင့္ေနသည္…..။
ထိုစဥ္ လင္းေနာက္ ၃ ဝိုင္းေက်ာ္ေလာက္က ဝိုင္းက ေယာက္်ား ၃ ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ထလာၿပီး မိုးကို ေခၚလိုက္သည္….။
“မိုး…. မိုးမလား….“
မိုး တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္သည္….။ ေနာက္မွ မွတ္မိသြားသည္….။ မွတ္မိမိခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္…။ လင္းကေတာ့မသိ…. ဘာဘာလိမ့္ေပါ့…။
“ေအာ္…ဘာကိစၥလဲမသိဘူး….“
“ကိုယ္မင္းကို ဆက္သြယ္ခ်င္ေနတာ မင္းဖုန္းခ်ိန္းသြားတယ္ထင္တယ္….။ အခုေတာ့ အဆင္သင့္လိုက္တာ…။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ မႏၲေလးျပန္တက္မွာ…. မင္းဒီညအားမလား…။ ကိုယ္တို႔က အရမ္းေတာင္းတေနတာမို႔ ဟဲဟဲ ပုံမွန္ထက္လည္း ပိုေပးမယ္….။ ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္မွတ္မိတယ္….။ မင္းရဲ႕ခ်ိတ္ဆီက ငါ သူ႔ပုံရဖူးတယ္…..။ သူကိုလည္း ေခၚခဲ့ေလ…။ ကိုယ့္ေဘာ္ဒါအႀကိဳက္ပုံေလးပဲ …။ ကိုယ္ကေတာ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိေပမယ့္ မင္းကိုေတာ့ အရမ္းစြဲသြားတာ…… ဟာ….“
မိုး ေသာက္လက္စ အိုက္စ္ဘလက္ေကာ္ဖီျဖင့္ ထို လူအား ပက္လိုက္ကာ တြန္းတိုက္ၿပီး လင္းလက္ကိုဆြဲၿပီး ငိုလွ်က္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာလိုက္သည္။
“မင္း….မင္းဘာလုပ္တာလဲ ဖာသည္မက….“
ထိုလူလည္း အသံက်ယ္သြားသျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ထိမ္းၿပီး ဝိုင္းကလူေတြေခၚၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားသည္….။ လင္းႏွင့္မိုးသည္လည္း အားလုံးဝိုင္းၾကည့္ေနၾကမည္ကို ဆိုင္ထဲက လက္ဆြဲေျပးထြက္လာကတည္းက ႏွစ္ေယာက္လုံး မၾကည့္ေပမယ့္ သိေနသည္….။ နားထဲတြင္လည္း ဖာသည္မက ဆိုသည္ကို ပဲ့တင္ထပ္ၾကားေနရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္လွ်က္ ရင္ခြင္ထဲ ငိုေနၾကသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း ကားရပ္လိုက္တာကိုပင္ သတိမမူမိၾကေပ…။
ထိုေန႔က ခင္ေမာင္ဝင္းေမးေပမယ့္ ဘယ္သူမွမေျဖၾက….။ လင္းက သူ႔ဘဝမွာ မိသားစုအတြက္ တစ္ခါေလး မွားခဲ့သည့္ အတိတ္ကအရိပ္က က်န္ခဲ့ၿပီထင္ထားမိသည္…..။ အဲ့အမွားကို သူလုပ္တာမို႔ သူလက္ခံသည္…။ သို႔ေသာ္… မိုးက သူ႔ကို ဖာသည္မလို႔ ေခၚတာကိုမနာ သူ႔ကိုယ္သူ ဖာသည္မမွန္း သိသည္…..။ သို႔ေသာ္
………………………………………………………….
တဝဂူဘုရားမွ မယ္သီလရွင္……
ခ်စ္သူသက္တမ္း ၃ ႏွစ္ျပည့္သည့္ေန႔…..
မေန႔က လင္း ခြင့္ေတာင္းခဲ့သည္…။ တရား႐ုံးကို သူ႔အိမ္ကပဲ သြားခ်င္သည္….။ ၿပီးမွ ခင္ေမာင္ဝင္းတို႔အိမ္ကိုသြားၿပီး လူႀကီးေတြကိုကန္ေတာ့ ညၾက အေပါင္းအသင္းေတြကို ဒင္နာေလးေပးၿပီး ညတြင္းခ်င္း ေငြေဆာင္ထြက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ထားၾကသည္….။ ခ်စ္သက္တမ္း သုံးႏွစ္အတြင္း… အစ္မဆီက အဆက္အသြယ္မရခဲ့…။ အစ္မကို ရွိေစခ်င္ခဲ့သည္…။ တစ္ညလုံးလည္း အိပ္လို႔မေပ်ာ္ခဲ့ေခ်…။ လင္းစိတ္ထဲတြင္ သူ ႐ုံးတက္လက္မွတ္ထိုးမည့္အခါ အစ္မကို ေဘးကပါေစခ်င္သည္….။ ၿပီးရင္ မိဘႏွစ္ပါးကို ခ်စ္သူႏွင့္ ထိုင္ကန္ေတာ့ခ်င္မိသည္….။ အခုေတာ့…..
..
မိဘႏွစ္ပါး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီ…။ အခုေတာ့ ဓါတ္ပုံေလးသာ သူ႔ေဘးမွာ…။ အစ္မျဖစ္သူလည္း ဘယ္ကမာၻမွန္းမသိ…။
အဲ့ေန႔ကျပန္ၿပီးကတည္းက မိုးဆီ ဖုန္းေခၚလို႔လည္းမရေတာ့…။ မိုးလည္း သူ႔ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ေနမွန္းသိသည္…။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္မတင္ပါ…။ လင္း… သူ႔ဘဝကို သူမုန္းရမွာလား… ။ သူခ်စ္တဲ့သူေတြ သူ႔အနားက ေဝးကြားသြားတတ္သည့္ သူ႔ကံကိုပဲ အျပစ္ဖို႔ရမွာလား…။ ထိုစဥ္ သူ႔နားထဲ ဖာသည္မဆိုသည္ ဟိုလူေျပာလိုက္သည့္ ပဲ့တင္သံမ်ား…
သူ႔ဓါတ္ပုံေတြ ေနာက္ဘယ္သူေတြဆီမွာ ေရာက္ခဲ့သလဲ…။ ခင္ေမာင္ဝင္းတို႔နဲ႔ မႏၲေလးကျပန္လာၿပီး မိုးရဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ေပးတဲ့ သူကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့သလို ေနာက္ထပ္လည္း ဆက္သြယ္မလာတာေၾကာင့္ သူ ေမ့ေတာင္ေမ့ေနခဲ့တဲ့ အတိတ္ဆိုး… အဲ့ေန႔က ျပန္ေပၚလာသည္…။ ေနာက္ ဘယ္ေန႔ေတြ ဘယ္ေနရာမွာ ျပန္ေပၚလာမလဲ…။ သူဟာ ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ပဲ ပထမနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အဲ့တာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္… ကိုကိုကယုံသည့္တိုင္… လူေတြက….
လင္း ေၾကာက္လာသည္…။ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္အရသာခံျခင္း… မညႇာမတာေျပာဆို သမုတ္ျခင္းေတြ အတြက္ သူ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေပမယ့္… သူ႔ေၾကာင့္…ကိုကို႔ကို…….။
လင္း အိပ္မရ အာ႐ုဏ္တက္လာေတာ့မည္….။ လင္း စာေလးတေစာင္ ထေရးလိုက္သည္…။
…………………………………………………….
တီတီ တီတီတီ တီတီ….
ခင္ေမာင္ဝင္း သူလာရင္ေပးေနၾက ဟြန္းသံစည္းခ်က္ေလးျဖင့္ တီးလိုက္သည္….။ ဖုန္းေခၚလိုက္ျပန္သည္…။ လင္း ထြက္မလာသလို ဖုန္းလည္း ျပန္မေျဖ….။ အိမ္တံခါးေတြလည္း ပိတ္လွ်က္ စိတ္ပူသြားသည္…။ ေကာင္မေလး မႏိုးေသးတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ သူလာတာလည္း နဲနဲေတာ့ေစာသည္….။ ေနာက္ဆုံး ဆင္းၿပီး ၿခံတခါးသံပတၱာကို ျဖဳတ္မယ္အလုပ္ ေသာ့ႀကီးခတ္လွ်က္… စာေခါက္ေလးေတြ႕သည္….။
“ကိုကို
လင္းကို ယုံၾကည္စြာ ခ်စ္ခဲ့ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ လင္းကို ဒီဘဝမွာ ေမ့လိုက္ပါေတာ့။ လင္း အေဝးဆုံးကို ထြက္သြားပါၿပီ….
လင္း…“
“ဟာ.. ဘာႀကီးလဲ…. ဟာ… လင္းးးးးးးးးးး“
…………………………………………………..
၅ ႏွစ္ခန႔္ၾကာေသာ္……
အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္လြန္းသည္….။ မ်ိဳးၫြန႔္ ကားဝပ္ေရွာ့တြင္ အလုပ္မ်ားေနစဥ္… ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ မုတ္ဆိတ္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ ညင္းသိုးသိုးအမူအရာ ေပါက္ေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြကို မ်ိဳးၫြန႔္ ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိသည္…။
“ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီး….. ဟာ ဘယ္ကဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာတာလဲ… ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ…။ လာဗ်ာ… ထိုင္….. ဘယ္ေတြသြားၿပီး ဘာေတြလုပ္လို႔ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ…။ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ… တစ္ခုခုစားဗ်ာ… ဘာစားမလဲ ေကာင္ေလးကို မွာလိုက္မယ္မယ္မယ္….“
ခင္ေမာင္ဝင္း လက္ကာျပလိုက္ၿပီး….
“အရက္လိုက္တိုက္…“
မ်ိဳးၫြန႔္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး….
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… ဒါဆိုလည္း ထိုင္ေနၾကဆိုင္ေလး သြားမယ္….။ အခုခ်ိန္ဆို ေအးေဆးျဖစ္မွာပါ…“
ဆိုင္ထဲကမထြက္ခင္ နံရံကဓါတ္ပုံကို ခင္ေမာင္ဝင္း မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ လြဲလိုက္ေပမယ့္… မ်က္လုံးက ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္မိလိုက္သည္…။ ဓါတ္ပုံေလးက ဝပ္ေရွာ့ဖြင့္ပြဲေန႔က သူရယ္ မ်ိဳးၫြန႔္ရယ္ လင္းရယ္ ဝပ္ေရွာ့က တျခားအလုပ္သမားေတြရယ္ အမွတ္တရ႐ိုက္ထားသည့္ပုံ ျဖစ္သည္….။
ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ထိုင္ေနၾက ေဒါင့္ခုံေလးမွာထိုင္ၿပီး… မ်ိဳးၫြန႔္က စည္ ၂ ခြက္ မွာလိုက္သည္…။
“ႏိုးႏိုး… ဝီ ခ်ကြာ… အျမည္းကေတာ့ မင္းႀကိဳက္တာမွာ ငါမလိုဘူး…“
မ်ိဳးၫြန႔္ ခင္ေမာင္ဝင္းကိုျမင္ရတာ စိတ္မေကာင္း….။ ဒီလိုနဲ႔ ေသာက္လို႔ ပုလင္းတဝက္ေလာက္ က်ိဳးခ်ိန္းမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းစကားေတြ ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္က်လာသည္…။ လင္း ဘာလို႔ထြက္သြားတာလဲက စၿပီး… အဲ့ေနာက္ပိုင္း သူဘယ္မွာရွာရွာ ရွာမရခဲ့။ သူ႔အစ္ကိုဆီ မိဘေတြနဲ႔ လိုက္သြားေတာ့လည္း ဟိုမွာ သူမေပ်ာ္။ ဒီအထိ မ်ိဳးၫြန႔္သိသည္….။ သူ အဂၤလန္ထြက္သြားတာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီေလ….။ သူအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ သူသြားခ်င္တဲ့ သူအားေပးတဲ့ ေဘာလုံးအသင္းရဲ႕ ကြင္းထဲကို ေရာက္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ သူမေပ်ာ္ႏိုင္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ လင္းသာရွိသည္….။ လင္းေျပာသလို ေမ့လိုက္ခ်င္သည္….။ ဥေရာပခရီးေတြ ထြက္လိုက္သည္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံႏွင့္ ေတြ႕သည္….။ ဒါေတြအားလုံးက သူသတိရေနတဲ့စိတ္ကို ေမ့ေပ်ာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္…။ ေနာက္ဆုံး မိဘနဲ႔ အစ္ကိုကေတာ့ ဖိအားမေပးေပမယ့္ သူတို႔လည္း ေန႔စဥ္စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ေနမွန္း ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း သိသည္။ ဒါနဲ႔ သူခြင့္ေတာင္းၿပီး တစ္ေခါက္ျပန္ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး… ျပန္လာရင္ အားလုံး အစကေနျပန္စပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိေပးခဲ့ၿပီး သူျပန္လာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္….။
သူလုပ္ခ်င္တာတစ္ခုက…လင္းကို သူကတိေပးထားတာရွိတယ္…။ အဲ့တာ ပုဂံက ဂူဘုရားတစ္ဆူဆီကို လင္းအလႉအထေျမာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ဆိုတာပဲ…..။
မ်ိဳးၫြန႔္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္းကို တြဲကာ သူေနထိုင္ရာ အခန္းကို ေခၚလာခဲ့ေလသည္….။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ ေငြ အဝတ္အစား အသုံးအေဆာင္မ်ား လိုအပ္တာ ျပင္ဆင္ေပးထားၿပီ…. သူကားလိုက္ေမာင္းေပးဖို႔လုပ္ေတာ့…
“ညီေလး…မင္းလိုက္မပို႔နဲ႔… အစ္ကို ကိုယ့္ဖာသာသြားမယ္… စိတ္မပူနဲ႔…“
“ရရဲ႕လား ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီး….“
“ငါ ၅ ႏွစ္ေလာက္ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနရတာ အသားက်ေနၿပီ…. ရပါတယ္ကြာ… မင္းစီစဥ္ေပးထားတာ ျပည့္စုံပါတယ္… ပုဂံတင္ပဲကို….“
“ဒါဆိုလည္း ကားဂိတ္ေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးမယ္…“
“အင္း…..“
……………………………………………………
ပုဂံရဲ႕ ေဆာင္းအကုန္ေႏြကူးခါနီ ကာလေလးက ေကာင္းကင္ၾကည္လင္ေနသည္….။ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ သူ ပတ္ေနမိသည္…။ တဝဂူဘုရားကိုလည္း မနက္ကေန ညေနထိ သူသြားသြားထိုင္ေနမိသည္….။ ပုဂံေလပူက ခင္ေမာင္ဝင္းရင္ထဲကေလာက္ မပူ…။ သူ႐ူးတစ္ေယာက္လို သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္အတိုင္း သူလုပ္ေနမွန္းသိသည္…။ အဲ့ဒါက သူ႔စိတ္ကို အနည္းငယ္ သက္သာေစသည္…။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး အမွ်င္တန္းေနေသးတာကိုက သူ႔အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိေနသည္…။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ထထေအာ္မိသည္…။
“ဘယ္ဆီကို လင္း ေရာက္ေနလဲ…။ ဘာေတြကို လင္း လုပ္ေနလဲ…..“
သူ႔ဘဝမွာ ဝင္းတုန္းကလည္း မပြင့္လင္းခဲ့။ အခု လင္းလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္မေပးပဲ ထားခဲ့ျပန္သည္…။ လင္းနဲ႔ ဝင္းတို႔ ညီအစ္မတို႔က အရပ္အေမာင္း ႐ုပ္ပါဆင္သလို သူ႔အေပၚဆက္ဆံတာပါ ဘာလို႔လာတူေနရတာလဲ မသိ….။
“ဝူး…သတိရတယ္ လင္းရယ္….“
သူေရာက္ေနတဲ့ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေနၿပီ…. ျပန္သင့္ၿပီ…။ ေနာက္ဆုံးေန႔အျဖစ္ တစ္ေနကုန္ တဝဂူဘုရားမွာမထိုင္ဘဲ ဘုရားေတြပတ္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ငွားလာသည္….။ သရပါ တံခါးနားက ဘုရားေတြ ပတ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ထုထည္ႀကီးမား ဓမၼရံႀကီးပုထိုးကိုသြားက ပုထိုးေပၚကေန ပုဂံတခြင္ကို ၾကည့္လိုက္ေလသည္….။ လင္းကိုမ်ား ေတြ႕လို႔ေတြ႕ျငား…။ တကယ္ေတာ့ လူေတြ ကြၽဲ ႏြား ျမင္းလွည္း စတာေတြကို မုန္ပ်ပ် သာျမင္ရသည္…..။ ထိုစဥ္….. အလႉခံမ႑ပ္မွ…
“ကိုခင္ေမာင္ဝင္း မငုဝါလင္းတို႔မွ အလႈေတာ္ေငြက်ပ္ ၃ သိန္း ၅ ေသာင္းတိတိကို… ပုံဂံဘုရားမ်ား ျပည္လည္ျပဳျပင္ ထိမ္းသိမ္းေစာက္ေရွာက္ျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အလႈေငြထည့္သြားပါတယ္ ခင္မ်ာ……………….“
(ဓမၼရံႀကီးပုထိုးမွာ အလႈခံမ႑ပ္ရွိမရွိ မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကူးသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ထည့္ေရးသာျခင္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။ ကိုစူပါ)
“ဟင္ ခင္ေမာင္ဝင္း ငုဝါလင္း ဆိုပါလား…..။ ဟာ ဒါဆို လင္းပဲျဖစ္မယ္………“
ခင္ေမာင္ဝင္း ခ်က္ခ်င္း ပုထိုးႀကီးေပၚကေန ေျပးဆင္းသြားေလသည္….။ မ႑ပ္ေရာက္ေတာ့……
“အဘ အဘ….“
ခင္ေမာင္ဝင္း အေမာဆို႔ေနသျဖင့္ စကားမဆက္ႏိုင္…
“ေအး ငါ့တူ လႉမလို႔လား ဘယ္ေလာက္ေရးလိုက္ရမလဲကြယ့္…“
အဘႀကီးသည္ ျဖတ္ပိုင္းကိုေရးဖို႔ ဖြင့္လိုက္သည္…။
“ဟိုဟိုေလ…သုံးသိန္းခြဲ ခြဲ ခြဲ….“
ေမာေနတုန္း…
“ေအာ္ သုံးသိန္းခြဲလား င့ါတူ… သာဓုကြယ္ သုံးသိန္းငါးေသာင္းက်ပ္တိတိ……“
“ဟုတ္ဘူး……“
“ဟင္…ဒါဆိုဘာလဲကြ….“
အဘ ေဘာပင္ခ်လိုက္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို စိုက္ၾကည့္ကာ….
“ကြၽန္ေတာ္ေမးခ်င္တာ ခုဏက သုံးသိန္းခြဲလႉလိုက္တဲ့ လူ…. ဘယ္လိုပုံစံလဲ… ဘယ္ဖက္ထြက္သြားလဲဆိုတာ…..“
“ဘယ္တုန္းကလဲ……..“
“ဟင္… ခုဏက အဘပဲ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း မငုဝါလင္းတို႔မွဆိုၿပီး သာဓုေခၚေပးေနတာေလ….“
ခင္ေမာင္ဝင္း သူပဲ နားၾကားလြဲသလား စိုးရိမ္သြားသည္…။
“ငါ မေအာ္ပါဘူးကြ…..“
“ဟာ…“
“ဘေသာင္းေအာ္တာ… ငါက အခုေလးတင္ ျပန္ေရာက္လာတာ။ ငါျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက ကြမ္းသြားဝယ္တယ္…။ ဟိုးမွာ သူျပန္လာၿပီ…..“
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မ႑ပ္ထဲဝင္လာသည့္ အဘကို ထပ္ေမးလိုက္ျပန္သည္…..။
“သီလရွင္တစ္ပါးပဲ… အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း… ငယ္ျဖဴဝတ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…. ၿပီးေတာ့ တဝဂူဘုရားကို ဘယ္လိုသြားရလဲ ေမးတယ္….။ ငါက ဘယ္တဝဂူလဲေမးေတာ့… ပုဂံကတဝဂူ ဘုရားေလဆိုၿပီး ျပန္ေမးတယ္ကြ….။ ပုဂံမွာ တဝကူဘုရားေတြ အမ်ားႀကီးေလ…။ ဂူေပါက္တစ္ဖက္ပဲရွိသမွ်က တဝဂူဘုရားလို႔ေခၚတယ္….။ ဒါနဲ႔ သူကဆက္ေမးတယ္… ေစာင္းသမားေလးနဲ႔ မင္းသမီးေလးဆိုတာေလ…။ အဲ့တဝဂူဘုရားဆိုေတာ့…. ငါလည္း ေစတီအမွတ္ ၁၄၉၅ ကို ၫြန္လိုက္တယ္…။ သူရွာေနတဲ့ ဒဏၰာရီလာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္ တဝဂူဘုရားလို႔ေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေထာင္ထားတယ္….။ ေၾကးမုံဦးေသာင္းရဲ႕ ေစာင္းဆရာေလးနဲ႔ ခ်စ္သူ စာအုပ္ဖတ္ဖူးသူတိုင္း အဲ့ဘုရားကိုရွာၾကတယ္…။ ဦးေလးတို႔ကေတာ့ လာရွာရင္ အဲ့ပဲၫႊန္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္…။ ဘယ္ဘုရားဖူးဖူး ကုသိုလ္ပိုရတယ္ ပိုမရတယ္ မရွိပါဘူးကြာ… ဟုတ္တယ္မလား ေမာင္ရင္…..“
အဘႀကီးေျပာတာ လက္ေတြ႕က်သည္…။ ဒါေပမယ့္ လင္းကိုေတြ႕ဖို႔ ေနာက္က်လို႔မျဖစ္…။
“ဟုတ္တယ္ အဘေရ..ေက်းဇူးပါဗ်ိဳ႕….“
“ဒါနဲ႔ အဘ… သူဘာနဲ႔ ထြက္သြားလဲဗ်…..“
ခင္ေမာင္ဝင္း ထြက္သြားၿပီးမွာ ျပန္ေမးလိုက္သည္…။
“ျမင္းလွည္းနဲ႔ငါတူ…။ အဲ့ဖုန္လုံးအတိုင္း လိုက္သြား…..။ ပန္ထြာဘုရင္မဆိုတဲ့ ျမင္းလွည္းနဲ႔ပဲ….။ ပုဂံမွာ ဟဲ့ ငါ့ျမင္းမေလးလို႔ ေအာ္ရင္း ျမင္းကိုေမာင္းၿပီး ဗိႆႏိုးက နာမည္ယူမွည့္ထားတာ ေမာင္ဆင့္ လွည္းတစ္စီးပဲရွိတယ္ ေမာင္…..“
“ဟုတ္ဟုတ္ အဘ ေက်းဇူးပါခင္မ်ာ…..“
ခင္ေမာင္ဝင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚခြၿပီး ဖုန္လုံးအတိုင္းလိုက္သြားသည္……။ ဖုန္လုံးနဲ႔မို႔ ေရွ႕ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေခ်….။ ထိုစဥ္…
“ေဖာင္း….“
“ဟာ လခြမ္းပဲ….အေရးထဲ ဘီးေပါက္တယ္…“
ဆိုင္ကယ္ဘီး ကႏၲာရဆူးထိသြားေလၿပီ…..။ မထူးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ျဖဳတ္ ေဘးတြန္းလွဲခဲ့ၿပီး ေျပးလိုက္ေလသည္…။ လွည္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ကြာသြားသည္….။ ေအာ္ေခၚလည္း မၾကားသည့္ အကြာအေဝး ေဝးေဝးသြားတာကို ျမင္ေနရတာ ရင္နာလွသည္….။
“တီတီတီ…“
“ဦးေလး ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ခုဏက ဆိုင္ကယ္က ဦးေလးဆိုင္ကယ္လား…. လမ္းႀကဳံေခၚသြားေပးမယ္ေလ….“
အသက္ ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ အညာသားေလး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေနာက္ကေရာက္လာသည္….။
“တဝဂူကိုသြားမွာ… ဟိုးေရွ႕ကလွည္းကို အမွီလိုက္ခ်င္တာ….“
လက္ညိဳးထိုးျပရင္း ေျပးကာ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္ခြလိုက္သည္…..။
“ဘယ္သူပါသြားလို႔တုန္း ဦးေလးေကာင္မေလး စိတ္ဆိုးသြားလို႔ လိုက္ေခ်ာ့ေနတာလား…..“
“မယ္သီလရွင္ပါကြာ….“
“ဟင္…ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့… ကဲေမာင္းၿပီ ကိုင္ထားေတာ့….“
ျမင္းလွည္းက တဝဂူဘုရားမွာ ရပ္သြားသည္….။ ဆရာေလးတစ္ပါး ဘုရားပန္းကပ္ကာ ေစတီတပတ္ပတ္ၿပီး လွည္းနား ျပန္ေရာက္ေတာ့…. မယ္သီလရွင္သည္ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေတြ႕ေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မယ္သီလရွင္ကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသမိေလသည္………။ မယ္သီလရွင္သည္ ကုေျႏၵထိမ္းကာ မ်က္လႊာကို ျပန္ခ်လိုက္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည့္ နာမည္ေလး မတိုးမက်ယ္ ေခၚလိုက္ေလသည္….။
…………………………………………………………..
ထီးလင္းမွာ မိုးလင္းတဲ့ထိ ခ်စ္ၾကသည္ (ဇာတ္သိမ္း)
“ဝင္း…အဲ…ဆရာေလး ေဒၚသဇင္ဝင္း….“
ခင္ေမာင္ဝင္း ဘယ္လိုေခၚရမွန္းမသိျဖစ္ၿပီး လူနာမည္ကိုပဲ ႐ိုေသသမႈျဖင့္ ေဒၚတပ္ေခၚလိုက္သည္…။
“ဆရာေလးဘြဲ႕က ေဒၚသုေမစာရီ ပါ…“
“တင္ပါ့ဆရာေလး ေဒၚသုေမစာရီ…။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ တပည့္ေတာ္ စကားေလးနဲနဲေျပာခ်င္ပါတယ္… အခ်ိန္ေပးႏိုင္မလား…..“
“ေနဝင္ေတာ့မွာမို႔ ဆရာေလး တည္းခိုရာ ေက်ာင္းကို ျပန္ႂကြသင့္ၿပီ…။ တကယ္လို႔ ဒကာေလးမွာ ေမးခ်င္တာ သိခ်င္တာရွိရင္ ျမင္းလွည္းနဲ႔လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ႂကြတဲ့လမ္းမွာ ေျပာလို႔ရပါတယ္….“
“တင့္ပါ…ဒါဆို လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္…..“
ႏွစ္ဦးသားလွည္းေပၚေရာက္လို႔ ေနရာက်သည္ႏွင့္ ျမင္းလွည္းလည္း စတင္ထြက္ခြာသည္…။
“ဟဲ့ ျမင္းမေလး…“
ေမာင္ဆင့္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကိုဆြဲၿပီး သူ႔ျမင္းမေလးကို အသံေပးလိုက္သည္….။
“ဒက္ကေလာက္ ဒက္ကေလာက္ ဒက္ကေလာက္“
ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံး ျမင္းခြာသံသာ ၾကားေနရသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း အရင္ဆုံးသိခ်င္သည္မွာ သဇင္ဝင္း ဘယ္ေတြေရာက္ ဘာေတြျဖစ္လဲျဖစ္သည္…။ လူလူခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ ေမးခ်လိုက္ၿပီး စိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုးခ်လိုက္လို႔ရသည္…။ အခုေတာ့ မယ္သီလရွင္ဝတ္ႀကီးျဖင့္ဆိုေတာ့…ခက္ေနသည္….။
“ဆရာေလး ဒီႏွစ္ေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ တပည့္ေတာ္ အရမ္းသိခ်င္တယ္….“
မတိုးမက်ယ္ မ်က္ႏွာအမူအရာကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလ်က္ ေဒၚသုေမစာရီ ေျဖေပးလိုက္ေလသည္…။
“ကံေႂကြးေတြျပန္ဆပ္ရတယ္ပဲ မွတ္ပါတယ္…။ အခုဘဝ ရတာမလို လိုတာမရ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေဝးခဲ့ရတာ အတိတ္က မိမိျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြလို႔ မွတ္ပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ အထူးမေျပာလိုေတာ့ပါ…“
မေျပာခ်င္တာကို ခင္ေမာင္ဝင္း ဆက္မေမးေတာ့။ ဒါေပမယ့္ လင္းကိုေတာ့ ေမးရမယ္…။ ဆရာေလး လင္းနဲ႔ေတာ့ အဆက္အသြယ္ရွိရမယ္…။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔အလႉကို သူတို႔နာမည္တပ္ၿပီး လႉခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္….။
“လင္း… ဆရာေလးညီမ ငုဝါလင္းနဲ႔ ဆုံၿပီးၿပီးလား….“
“အင္း… အရင္ဘဝက ညီမျဖစ္ခဲ့သူ ဒကာမေလးနဲ႔ ဆုံၿပီးခဲ့ပါၿပီ…။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဒီေရာက္လာခဲ့တာပဲေလ….“
ခင္ေမာင္ဝင္း ဆြံ႕အသြားသည္…။ အရင္ဘဝေတြ အခုဘဝေတြဆိုေတာ့ ဘဝေတြျခားခဲ့ၿပီလား…။ ဒါဆို လင္း ေသမ်ားသြားၿပီလား…။ ေသတမ္းစာအရ လာျဖည့္ဆည္းေပးတာလား…။ ဟာ … ခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ စဥ္းစားခန္းဖြင့္တတ္သည့္ အက်င့္သည့္ သူ႔ကို စိုးရိမ္မႈဆီ ဆြဲေခၚသြားတတ္ၿပီး ပူေလာင္ေစသည္…..။ ဒါကို ေဒၚသုေမစာရီ ရိပ္မိေလသည္…။ ရိပ္မိဆို တစ္ခ်ိန္က အတြဲညီခဲ့ၾကသည့္ ခ်စ္သူေတြပဲကိုး…။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲ အခ်စ္အမုန္းမရွိေအာင္ တရားမွတ္ေနရင္း……
“အရင္ဘဝဆိုတာ ဆရာေလး လူဝတ္ေၾကာင္တုန္းကကိုေျပာတာပါ…။ အခုက မယ္သီလရွင္ဘ၀ ဒီလိုဆိုလိုတာပါ…“
“ေအာ္…ေတာ္ပါေသးရဲ….. ေတာ္ေတာ္ေနာက္တယ္…. အဲ… ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့“
ခင္ေမာင္ဝင္း ငယ္ငယ္တုန္းကလို ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲမွာထင္သြားၿပီး သူတို႔ စတိုင္းေနာက္တိုင္း ေျပာတတ္သည့္ လူငယ္ဆန္ဆန္စကား ထြက္သြားသည္….။ ျမင္းလွည္းဆရာ ေမာင္ဆင့္လည္း ခြီခနဲရယ္လွ်က္ လွည့္ၾကည့္ေလသည္….။ တည္ၿငိမ္ေအာင္ တရားမွတ္ေနသည့္ ဆရာေလးလည္း ၿပဳံးေယာင္သန္းသြားကာ ႐ုတ္ခ်ည္း စိတ္ကို ခ်ည္တိုင္ျပန္ပို႔လိုက္ရသည္….။
“ဒါဆို အခု ငုဝါလင္း ဘယ္မွာလဲဆိုတာ ဆရာေလး ေျပာျပႏိုင္မလား…။ ဆရာေလး အဲ့ျပန္မွာလား… လိုက္ပါရေစခင္မ်ာ…“
ဒါေတာ့ ေဒၚသုေမစာရီ စဥ္းစားရၿပီ…။ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔အိမ္တံခါးႀကီး ေသာ့ခတ္ထားသည္…။ ပတ္ဝန္းက်င္ေမးၾကည့္ေတာ့ မိဘေတြ ဆုံးကုန္ၿပီ…။ လူမေနတာတင္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့… သူစဥ္းစားရသည္…။ သူ႔ညီမေရာ… ျမန္မာျပည္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ပ်က္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းၾကာၿပီမို႔.. ဘယ္သူ႔လိုက္ေမးရမလဲ ေတြးတုန္း.. ခင္ေမာင္ဝင္းကို ဆက္သြယ္ရမလား ေတြးမိသည္… ။ သူ မဆက္သြယ္ခ်င္ေတာ့ အပူေတြထပ္မေပးခ်င္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံး ပုံေတာင္ပုံညာဖက္က ထီးလင္းၿမိဳ႕မွာ အေမ့ရဲ႕ညီမ တစ္ဝမ္းကြဲ အပ်ိဳႀကီးကို သြားသတိရမိသည္…။ သူတို႔ကိုခ်စ္သည့္ သူ႔အေမႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး သိသည့္ အမ်ိဳး…။ ရန္ကုန္လာရင္ အိမ္မွာတည္းသည္…။ သူ႔ဆီလည္း သြားဖူးသည္…။ တခါတစ္ေလ ေငြအကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ေငြလႊဲေပးဖူးသည္…။ အဆက္အသြယ္ဆိုလို႔ သူ႔ပဲ သတိရသည္….။
ဒါနဲ႔ပဲ ထီးလင္းကို သူလိုက္သြားသည္….။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕က အရမ္းႀကီးတာမဟုတ္ေတာ့ စာတိုက္ကေန သြားစုံစမ္းရင္း ေဒၚသိန္းသန္းလိပ္စာကို ရသြားသည္…။ အဲ့မွာ ညီမျဖစ္သူျဖင့္ ျပန္ဆုံၾကသည္…..။ ျပန္ဆုံေတာ့ ၃ ေယာက္သား ဖက္ၿပီး ငိုၾကသည္…။ ေနာက္ဆုံး သူမွာ ဖ်ားေတာင္ဖ်ားသည္အထိ ငိုမိေလသည္….။ သူ႐ုန္းထြက္လိုက္ေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ကံတရားက ေဖးမမႈမရခဲ့ပဲ အလိမ္အညာေတြနဲ႔ ဒူဘိုင္းကေန ကေနဒါထိကို ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္႐ြာခံရၿပီး ေသာင္တင္ေနခဲ့ကာ ေနာက္ဆုံး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ျပန္လာခဲ့ျပန္ေတာ့ မိဘေတြကိုေတာင္ မမွီလိုက္ေတာ့…။ ဒါ့အျပင္ ညီမျဖစ္သူရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ထပ္မံသိလိုက္ရခ်ိန္မွာ… ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ လင္းနဲ႔ အေပၚမွာ သူ႔ခံစားခ်က္ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ညီမ တစ္ႀကိမ္မေကာင္းတာ လုပ္စားျဖစ္သြားသည့္ ကိစၥအေပၚ သူအျပစ္မကင္းလို႔ သူ႔ကိုယ္သူခံစားရင္း နာက်င္မိေလသည္…..။
အဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ဘဝကို သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္အားငယ္ခ်ိန္… ေဒၚသိန္းသန္းနဲ႔ ဥပုတ္ေန႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းလိုက္ၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားကိုနာၿပီးခ်ိန္ သူဆုံးျဖတ္ခ်ကာ သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ခဲ့သည္….။ အဲ့ေနာက္ သူ ျမန္မာျပည္ပတ္ကာ ဘုရားဖူးရင္း သာသနာျပဳမည္ဆိုကာ ထြက္လာေတာ့… ပုဂံေရာက္ရင္ ဒါေလးလႉေပးပါဆိုၿပီး စာအိတ္ေလး သူ႔လက္ထဲကို သူ႔ညီမ ထည့္ေပးလိုက္သည္….။ နာမည္ ဘယ္သို႔ဘယ္ျခမ္း တပ္ၿပီးလႈလို႔ မေျပာေပမယ့္… ခင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ ငုဝါလင္းလို႔ သူတပ္ၿပီး လႉေပးခဲ့လိုက္သည္….။ သူ႔ညီမက ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေရွာင္ေနေပမယ့္…. သူနဲ႔ခ်စ္သူမျဖစ္ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စု႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံျပထဲက ႀကိတ္သေဘာက်ေနတာခဲ့တာကို သူ သိလိုက္ရတာမို႔…. သူ႔ကို ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ ေနရာက်သြားေစခ်င္သည္…။ အခုလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းမွာ သူ႔ညီမအေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေလးထားေနသည့္ ပုံျမင္ျပန္တာမို႔…. ေနာက္ဆုံးမွာ လိပ္စာကို ေျပာျပေပးလိုက္ေလသည္….။
“ဆရာေလးက မျပန္ျဖစ္ေလာက္ေသးဘူး။ ျပန္ေရာက္မေရာက္လည္း မေသခ်ာဘူး…။ စိတ္ႏွလုံး ၿငိမ္သက္ရာမွာ တရားအလုပ္လုပ္မွာမို႔ ဆရာေလးမွာ ဘာအစီအစဥ္မွမရွိဘူး ဒကာ….။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေလး လိပ္စာေတာ့ ေျပာလိုက္ပါ့မယ္…။ ဒါကေတာ့ ဆရာေလး ဒကာ့ကို ယုံၾကည္လို႔ပါ…..“
ယုံၾကည္တယ္ဆိုပါလား …..။ ခင္ေမာင္ဝင္း ၾကက္သီးထသြားသည္…။ ဘယ္ကိစၥကို ရည္ၫႊန္းခ်င္မွန္း တိတိက်က် မေျပာေပမယ့္… ကိစၥအားလုံး ပတ္သတ္မႈအားလုံးအတြက္ ရည္ၫႊန္းသည္လို႔တာ ေတြးလိုက္ရာ ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ သိသိသာသာ ေပါ့ပါးသြားေလသည္….…။
……………………………………………………..
ထီးလင္းၿမိဳ႕….
အညာမွာပူခဲ့သမွ် ထီးလင္းၿမိဳ႕နားဝင္လာသည္ႏွင့္ အ႐ိုးစိမ့္လာသည္….။ လင္း ရွိရာ ေဒၚသိန္းသန္းဝိုင္းဆီ သြားရင္း ဟိုးေနာက္က ခ်င္းေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္က ပိုစိမ့္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္….။ ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက အဂၤလိပ္ စစ္တပ္ေလယာဥ္ေတြဆင္းရန္ ေဖာက္ထားသည့္ ကြင္းေဟာင္းႀကီး….။ ၿမိဳ႕လမ္း အိမ္ဝိုင္းေတြ ေလးေထာင့္က်က် စနစ္က်ေနတာကိုက သူတို႔ေတြပဲ အကြက္႐ိုက္ခဲ့တာျဖစ္မွာပါလို႔ ေတြးလိုက္မိသည္….။
အိမ္ေတြကိုသတိထားမိသည္…။ ကြၽန္းေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတာမ်ားသည္…။ ေနာက္မွသိရတာ အရင္က သစ္လိုရင္ ေတာထဲဝင္ခုတ္ၿပီး ေဆာက္႐ုံပဲတဲ့…။ ေတာကလည္း ကြၽန္းေတာေတြ ေပါမွေပါတဲ့…။ အခုေတာ့ အရင္လို ခုတ္ခ်င္တိုင္းေတာ့ ခုတ္မရေတာ့ဘူးတဲ့…..။
လမ္းထဲက ဖန္ေဂၚလီ႐ိုက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္ၿပီး သူလက္ညိဳးထိုးရာ ေျခတံရွည္အိမ္ဆီ… တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ကပ္သြားၿပီး…. ၿခံတံခါးေရွ႕ကေလ….
“လင္း….လင္း…..လင္း“
ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ လွမ္းေခၚေနမိသည္…။ ညေန ၃ နာရီ ေပမယ့္ ခ်မ္းေနၿပီ….။ ေျခတံေျခမို႔ ေအာက္ထပ္တြင္ ကြက္ပ်စ္ခုံရွိသည္…။ ၿခံေထာင့္တြင္ မီးဖိုလို႔ထင္သည့္ ထံရံကာထဲက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္…။
“ေမာင္ရင္ ဘယ္သူလဲကြယ္“
“ကြၽန္ေတာ္ခင္ေမာင္ဝင္းပါ အေဒၚ… လင္း… အဲ… ငုဝါလင္းရွိပါလား….“
“ေအာ္…. ေမာင္ရင္ ေရာက္လာၿပီကိုး…“
ခင္ေမာင္ဝင္း ေဒၚသိန္းသန္း အနီးကပ္လာသည္မို႔ မ်က္လုံးအိမ္ထဲ မ်က္ရည္စမ်ား ေတြ႕လိုက္သည္…။
“သမီး လင္းက မရွိ….“
ေဒၚသိန္းသန္း မ်က္ရည္စမ်ား သုတ္ေနသည္…။
“ဗ်ာ….“
ခင္ေမာင္ဝင္း မရွိဆိုတာထိ ၾကားလိုက္ရၿပီး မရွိဆိုတာ ျပန္သြားတာလား ေသသြားတာလား… ဘာလား…. ေခါင္းႀကီးသြားျပန္သည္….။
“ဟိုေလး အေဒၚ မရွိဆိုတာ ျပန္သြားတာလား… ဒါမွမဟုတ္…..“
ေဒၚသိန္းသန္း မ်က္ရည္ကို လက္ဖေနာင့္ျဖင့္ သုတ္ေနရင္း ေယာင္းမကိုင္ထားသည့္ လက္ျဖင့္ ခဏေနဦးဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ လက္ကာျပသည္….။
“အေဒၚရယ္ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ေတြပူလွၿပီ….“
“ေနပါဦး ငါ့တူရယ္။ မ်က္လုံးထဲ က်ပ္ခိုးစပ္ေနလို႔ပါ…။ တူမေလးက အခုမရွိဘူး…။ ေက်ာင္းက ျပန္မေရာက္ေသးဘူး…။ သူက အခု ေစတနာ ဆရာမ လုပ္ေပးေနတာေလ…..။ ခဏေနေရာက္ေတာ့မွာ…။ ငါ့တူလာ.. အိမ္ေအာက္ကြက္ပ်စ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ေန။ ေဒၚေဒၚ ဟင္းအိုး သြားလက္စသတ္လိုက္ဦးမယ္…“
ဆိုကာ မ်က္လုံးပြတ္ရင္ မီးဖိုေဆာင္ထဲ ဝင္သြားေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အခုမွ အလုံးႀကီးက်သြားကာ…
“ေအာ္ ေဒၚေဒၚသိန္းသန္ရယ္…. ေနာက္တယ္….“
စိတ္ထဲကလည္း ဒီညီအစ္မေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္က ဆရာေလး၊ တစ္ေယာက္က ဆရာမေလး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းတယ္…..။ ခဏေနေတာ့ လမ္းထဲကစားေနသည့္ ကေလးမ်ားထံမွ…
“ေဟ့ေဟ့ ခဏရပ္ ဆရာမေလးလာတယ္… ေရွာင္ေရွာင္ “
ဆိုၿပီး လမ္းဖယ္ေနတာကိုၾကားၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း ၿခံတံခါးနားသြားကာ ေစာင့္ၿပီး… လင္း တံခါးနားေရာက္လာသည္ႏွင့္…. ဖြင့္လိုက္ၿပီး
“မဂၤလာပါ ဆရာမ“
ဆိုၿပီး ဆြဲျခင္းေလး လွမ္းယူလိုက္ရာ… လင္း အံ့ၾသသြားၿပီး ျခင္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိရာ… ခင္ေမာင္ဝင္း လွမ္းဖမ္းမိလိုက္သည္….။ ပါးစပ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပိတ္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည့္ လင္းကို လက္ေလးဆြဲယူၿပီး ကြက္ပ်စ္ဆီ ဆြဲေခၚသြားေလသည္….။
“ကဲ အေမာေျဖရင္း ေျပာသမွ်နားေထာင္……“
ခင္ေမာင္ဝင္း… လင္း… ထားခဲ့သည့္ စာေလးဖတ္ၿပီးခ်ိန္ကေန သူ႔အစ္ကိုဆီသြားေနရတာေရာ.. ပုဂံေရာက္ခဲ့ၿပီး ဝင္းနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တာကေန ခုဏက ေဒၚသိန္းသန္းလုပ္လို႔ စိတ္ပူသြားရတာအဆုံး ေျပာျပလိုက္ေတာ့…. .စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာေနရာေလးေတြ လင္း…. မ်က္ရည္ေလးေတြက် အလြဲေလးေတြအခိုက္မွာေတာ့ မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔ တခစ္ခစ္ထရယ္နဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းကိုၾကည့္ရင္း သူ သနားသြားသည္… ။ သူလည္း ဘာေၾကာင့္ သူ ထြက္သြားမိတာကို ျပန္ေျပာျပလိုက္မိသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း နားေထာင္ၿပီးေတာ့ လင္းဆီက ကတိတစ္ခုေတာင္းသည္…။
“ေနာက္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုမေျပာဘဲ အခုလို ထြက္မသြားပါနဲ႔…။ ကိုယ္လင္းကိုခ်စ္တာေတြကို အသိအမွတ္ျပဳတယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ…..“
လင္းလည္း ေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီး ေဘးခ်င္းကပ္သြားထိုင္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းပါးကို ကပ္နမ္းလိုက္ေလသည္…..။ ထိုစဥ္.. ၿခံစည္းမွ ေခါင္းေဖာ္ေျခာင္းေနသည့္ ကေလးတစ္သိုက္ ေဟး ဆရာမက ဦးေလးႀကီးကို နမ္းလိုက္တယ္ ဆိုၿပီး ေအာ္ေျပးသြားၾကရာ… ႏွစ္ေယာက္သား ရွက္ရွက္နဲ႔ ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကၿပီး လင္းကိုဖက္လိုက္ေလသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းက…
“လင္း…သုံးသုံးလီကိုးဆိုတဲ့ ပုံျပင္ ၾကားဖူးတယ္မလား….“
လင္း… မ်က္ႏွာမွာ ပန္းေရာင္ အသည္းေလးမ်ား ျဖတ္ေျပးသြားသည္…။
“ဟီးဟီး… လာမေျပာနဲ႔ သုံးသုံးလီကိုးမလား…..“
“အင္း အခုၾကည့္ ၃၆၅ … ၅ လီ ဘယ္ေလာက္ထင္လဲ….
“၁၈၂၅ ေလ အဲ့ထဲက ဥပုဒ္ေန႔ေတြ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြ ျပန္ႏုတ္လိုက္ရင္ေတာ့… အင္း.. ၁၈၀၀ ေလာက္ျဖစ္မွာေပါ့…“
“ဟာ..အတြက္အခ်က္က ျမန္လိုက္တာ…..“
“ခစ္ခစ္ ျမန္ဆို ကိုကို႔ကို သတိရလို႔ အားေန ရက္ေတြပဲ ထိုင္တြက္ေနတာေလ….“
“အင္း… အိမ္က ကြၽန္းသားဆိုေတာ့ ခိုင္မွာပါ… ခိုင္တယ္မလား….“
“ခိခိ ခိုင္ေတာ့ ဘာလုပ္မလို႔လဲ….“
“ဝမ္းေတာင္ဆံ အမ္ အိတ္ဟမ္ဒရက္ မဒန္ ဝမ္းေတာင္ဆံ အမ္ အိတ္ဟမ္ဒရက္“
ခင္ေမာင္ဝင္း လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ပြတ္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ လင္းကို စားမလိုဝါးမလို စကာ ေျပာလိုက္သည္…။ လင္းကလည္း….
“ႏိုးႏိုး ကိုဘို႐ူး….“
ဆိုၿပီး ႏွာေခါင္ေလး ရႈံ႕ျပလိုက္သည္….။ ထိုစဥ္ ေဒၚသိန္းသန္း ေရာက္လာသည္မို႔….
“ေဒၚေဒၚ မ်က္လုံးထဲက က်ပ္ခိုးေတြ ဖယ္ေပးရဦးမလားဟင္“
“ခိခိ….“
လင္း ႀကိတ္ရယ္ေလသည္….။
“ရပါတယ္ငါ့တူရယ္… ထမင္းေတြက်က္ၿပီလို႔ အဲ့တာလာေျပာတာ….။ ၿပီးေတာ့ သမီးေရ… ဒီည ေဒၚေလး ေျခရင္းအိမ္မွာ သြားအိပ္မယ္ အဲ့တာ….“
လင္း အားနာသြားသည္…။
“မဟုတ္တာ…ဒီမွာပဲအိပ္ပါ….“
“မဟုတ္ဘူး….မဂဂၤါ နဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔……“
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒၚေဒၚသိန္းသေဘာပါ…။ ဒီမွာအိပ္လည္း ရတယ္ေနာ္… သူ႔ကိုအားမနာပါနဲ႔…“
လင္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို လက္ညိဳးေလးထိုးၿပီး ေျပာလိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းကလည္း မဂဂၤါကို မအဂၤါလို႔ ၾကားသြားသည္…။ မိန္းမကိစၥထင္ၿပီး ဘာမွဝင္မေျပာေတာ့ေပ….။
“ေအးပါ တူမေလးရ… ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြဝေအာင္ေျပာၾက..။ စားခ်င္ၿပီဆို မီးဖိုေဆာင္ထဲ ခူးခပ္စားၾကေပေတာ့ ေအ….“
ေဒၚသိန္းသန္း အိမ္ေပၚတက္သြားမွ…. လင္းကို ကပ္ေမးလိုက္သည္…။
“အေဒၚက ေနမေကာင္းဘူးလား…“
“ဘာလို႔….“
“သိဘူးေလ မအဂၤါလို႔ ၾကားလိုက္သလားလို႔….“
လင္း တစ္ခ်က္ေတြးလိုက္ၿပီး သေဘာေပါက္လို႔ ရယ္ခ်လိုက္သည္….။
“ခစ္ခစ္ ကိုကိုကလုပ္ေတာ့မယ္ မအဂၤါမဟုတ္ဘူး ကုလားကား မဂဂၤါ….“
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အခုမွ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္…။
“ေအာ္… ဟို လင္ဗန္းျပဳတ္က်တာကို စလိုးမိုးရွင္းနဲ႔ ၁၂ ခါျပန္ျပၿပီး လူတိုင္းေစ့မ်က္ႏွာကို လိုက္႐ိုက္ျပေနတဲ့ ကားထင္တယ္….“
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ခစ္ခစ္….။ တကယ္ေတာ့ ေရွာင္ေပးတာထင္ပါတယ္….“
“ေအာ္ ဒါဆို ျပန္ေျပာလိုက္မယ္ေလ… အားနာစရာ…“
“ရမယ္မထင္ဘူး အပ်ိဳႀကီးက ေၾကာက္သြားတာ….“
“ဘာလို႔…..“
“ဘာလို႔ရမွာလဲ ကိုကိုက အတင္း ဝမ္းေတာင္ဆံ အမ္ အိတ္ဟန္ဒရက္လို႔ ေအာ္ေနတာကိုး.. ခစ္ခစ္“
“ဟုတ္သားပဲ… ၁၈၀၀ ျပည့္ဖို႔ဆို အခုေလာက္ထဲက စမွျဖစ္မယ္… ဟဲဟဲ…“
“ဘာဟဲဟဲလဲ လူပုံလည္းျပန္ၾကည့္ဦး တာဇံကမွ သူ႔ထက္သားနားဦးမယ္…။ ေရသြားခ်ိဳးၾကမယ္။ ၿပီးမွ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ကိုကို႔သေဘာပါရွင့္…“
“ေရကဘယ္သြားခ်ိဳးရမွာလဲ…“
“စမ္းေခ်ာင္းမွာေလ… ဒီနားကအိမ္အကုန္လုံးက ဟိုးခ်င္းေတာင္တန္းက စီးလာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကပဲ ခ်ိဳးပါတယ္….။ လာလာ ေအးလာၿပီ…“
ႏွစ္ေယာက္သား ေရးသြားခ်ိဳးၾကသည္…။ သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ေတာင္က်ေနတာမို႔ လူရွင္းေနသည္…။ ႏွစ္ေယာက္သား အေအးဒဏ္ကို အန္တုၿပီး ကိုယ္စီကိုငွာ့ အတြင္းစိတ္ေတြျဖင့္ ေႏြးေနသလိုလို ေရခ်ိဳးေနၾကၿပီး.. ခင္ေမာင္ဝင္းက ေရစိုအလွျဖင့္ လွေနသည့္ လင္းကိုဖက္ၿပီး နမ္းမည္အလုပ္… လက္ျဖင့္ကာလိုက္ၿပီး…
“၃ မိနစ္ပဲေစာင့္ ကိုကိုေရ….။ အိမ္ေရာက္ၿပီး ညစာစာၿပီးရင္ ကိုကိုသေဘာပါ…။ လူျမင္ကြင္းေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔…။ ဒီမွာ လင္းက ဆရာမေလ…“
“ဟုတ္သားပဲ… ၈ ႏွစ္ေတာင္ ေစာင့္ထားခဲ့တာပဲ…. ေကေက…။ ၿပီးရင္သြားၾကမယ္… ေအးလို႔ ျပန္ေတာင္က်ဳံ႕သြားၿပီ….“
“ခစ္ခစ္ မွန္းစမ္း ကိုင္ၾကည့္ရေအာင္… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ က်ဳံ႕သြားလဲလို႔….“
“ေအာင္မယ္ သူ႔လုပ္ေတာ့ ဆရာမေလး ဘာေလး ဆိုၿပီး…. ေတာ္ေတာ္လည္တဲ့ အလည္ေလး။ ၃ မိနစ္ပဲေစာင့္ ညစာစားၿပီး လင္း သေဘာေနာ္…“
“ခစ္ခစ္…“
ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ျပန္ၿပီး… အေဒၚသိန္းသန္းခ်က္ထားသည့္ အိမ္ၾကက္ ေတာခ်က္စပ္စပ္ေလးရယ္… ငါးပိရည္ ဘူးသီးပုတ္ျပဳတ္ေလးရယ္ မွ်စ္ေၾကာ္ေလးရယ္ မႈိဟင္းခ်ိဳေလးရယ္နဲ႔ စားလိုက္ၾကၿပီး သြားတိုက္ကာ အခန္းထဲဝင္ အေၾကာဆန႔္ၾကေလသည္…..။ လင္းက ခင္ေမာင္ဝင္းဗိုက္ေပၚ ေခါင္းတင္လွဲေနရာ….
“လင္းေရ…မရေတာ့ဘူး…..“
“ေနခ်င္ေနၿပီလား…ဒါဆိုလည္း…ခစ္ခစ္“
“ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ဗိုက္အစ္ေနလို႔ ေခါင္းတင္ထားတာ ဖယ္ေပးႏိုင္မလားလို႔….`
“အြန႔္…သိပါဘူး…ခစ္ခစ္ ဒီကရွက္သြားၿပီ….“
လင္း ဒူးႏွစ္ဖက္ေထာင္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ဝါးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးအုပ္ကာ ရွက္ဟန္ခ်စ္စႏိုး လုပ္ျပေလသည္….။
“ရွက္တယ္ေပါ့… ကဲကဲ ကိုကိုေျပာလို႔ ရွက္သြားတာ ကိုကို႔မွာ အျပစ္ရွိတာေပါ့…။ ဆရာမပီပီ ကိုကို႔ကို ႐ိုက္ေပါ့…။ လက္ဝါးျဖန႔္ ႀကိမ္လုံးတုတ္တုတ္ႀကီး ရွာေပးမယ္….“
လင္းလည္း ေယာင္ၿပီး ေခါင္းငုံလွ်က္ လက္ဝါးျဖန႔္ေပးလိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ႀကိမ္လုံး တုတ္တုတ္တစ္လုံး လက္ေပၚတင္ေပးလိုက္သည္….။
“ဟင္း….ဘာႀကီးလဲ… ခစ္ခစ္။ ႀကိမ္လုံးႀကီးကလည္း တုတ္သလေလာက္ ၆ လက္မေလာက္ပဲရွိတာ ဘယ္လို႐ိုက္ရမွာလား… တိုလြန္းတယ္… ခစ္ခစ္…“
“အဲ့တာ႐ိုက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး ဆရာမရဲ႕။ ဆရာမကို ခ်စ္ဖို႔…..။ ကိုကိုမရေတာ့ဘူး…. လာေတာ့ေနာ္….“
“ႏိုး… လင္းကိုနမ္းေပးဦး…. လင္း ကိုကို႔ဆီက အနမ္းခံခ်င္တာ ၈ ႏွစ္ေတာင္ ေစာင့္ထားရတာ….“
“ကိုလည္းနမ္းေပးခ်င္ေနတာ…. လွဲလိုက္ေတာ့….“
“ႏိုး…“
“ဟာ တစ္ႏိုးထဲႏိုးေနတာပဲ… ဘာလဲ ဘို႐ူးတာ ဓါတ္ကူးသြားတာလား…“
“ခစ္ခစ္ ကိုကိုလွဲ… ကိုကို႔မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြမွာ….“
ခင္ေမာင္ဝင္း သိလိုက္ၿပီ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲဆိုတာ…..
“ဟင္းေနာ္….“
“ထမင္းနဲ႔စားလိုက္ေလ ခစ္ခစ္“
“အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ေနတယ္ ေျပာမလို႔….။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္တယ္…။ လာစမ္းပါ…. အရည္ေတြ ပန္းထြက္သြားေတာင္ လွ်ာေတာင္ေပးထားမယ္… ပလပ္ပလပ္…..“
ခင္ေမာင္ဝင္း လွဲလိုက္ၿပီး ေခါင္းဦးကိုဖယ္ကာ ဂြမ္းေမြ႕ယာနဲ႔ တစ္သားထဲ ေခါင္းကိုထားၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ကိုၾကည့္ၿပီး လွ်ာကို ၉၀ဒီဂရီ ထုတ္ေပးလားၿပီး ကစားျပလိုက္သည္……။ လင္း ထမီေလးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္….။ အေမႊးေလးေတြက ရိတ္မထားတာမို႔ ရွည္ေနသည္…။ အေပၚအက်ႌေတာ့ မခြၽတ္ေသး ခ်မ္းေနေသးသည္…။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းေခါင္းကို ခြကာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး ညီမေလးကို ေထာင္ထားတဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္းလွ်ာေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းရင္း သစ္သားနံရံကို လက္ေထာက္ၿပီး ကိုယ္ကိုမတ္ထားလိုက္သည္….။
“ပလပ္ပလပ္ ႐ႊတ္႐ႊတ္ ပလပ္လပ္ ႐ႊတ္႐ႊတ္ ဇြီဇြီ“
ခင္ေမာင္ဝင္း ႁမႊေလွ်ာလို အတြင္းအထုတ္ ျမန္သည္ထက္ျမန္ေအာင္ ကစားေပးေနသည္….။
“အား… အီးအီး.. ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္…။ ကိုကို လက္နဲ႔လုပ္ေပးတုန္းကထက္ ပိုေကာင္းလိုက္တာ…။ လွ်ာေလးကႏုေတာ့ လက္ေလာက္လည္း မနာဘူး…။ လွ်ာကအဖုေလးေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ သားရည္ေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ အာေငြ႕ကေႏြးေနတယ္…. အား… ႐ြီး…“
လင္း ေျခေထာက္ လူအေနအထား ခါးတို႔ကို လိုသလို ခ်ိန္ညႇိၿပီး လက္တစ္ဖက္က ခင္ေမာင္ဝင္း ပုဆိုးကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ေထာင္မတ္ေနသည့္ လီးကို ဆြဲထုေပးလိုက္ၿပီး ဒစ္အသားႏုကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္ေပးေလသည္….။ လင္းရဲ႕ လက္ကစားမႈေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း လွ်ာကပိုသြက္လာသည္…..။ လင္းလည္း ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းလာသည္မို႔ ခင္ေမာင္ဝင္း ဆံပင္ေတြကို နားထင္ႏွစ္ဖက္က စုံကိုင္ၿပီး.. ေခါင္းကိုမၿပီး ေစာက္စိနဲ႔ ႏွာေခါင္းကို ႀကိတ္ပြတ္ပြတ္လိုက္ရာ…. တစ္ေၾကာင္းၿပီးသြားေလသည္…..။ တုန္တုန္ရီရီေလးျဖင့္ ရယ္ၿပီး…. ဝမ္းဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေလသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မ်က္ႏွာေပၚက အရည္ေတြကို ပုဆိုးနဲ႔သုတ္ရင္း ..
“ဘာဝမ္းလဲ… လာေသးတယ္ ၁၈၀၀ ဆိုတာ ကို ၿပီးရမယ့္ အႀကိမ္ေနာ္…. လင္းၿပီးရမယ့္အႀကိမ္ မဟုတ္ဘူး….။ ဟြန႔္… အခုေတာ့ နင္ၿပီး ငါ့အလွည့္ ဟဲဟဲ…“
ဆိုၿပီး စစေနာက္ေနာက္နဲ႔ လင္းကို ဆြဲလွဲလိုက္ၿပီး….. လင္းေခါင္းကိုျပန္ခြကာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ က်န္တစ္ဖက္ကေထာက္လွ်က္ျဖင့္.. လင္းပါးစပ္ေရွ႕ လီးကိုခ်ိန္ေပးလိုက္ရာ.. လင္းဟေပးေတာ့ ထည့္ေပးၿပီး ခါးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ကာ… ပါးစပ္ကို ေညႇာင့္ေလေတာ့သည္…။ သူ႔တုန္းက ေပတလူးလန္ေအာင္ ပြတ္ထားသလို နားထင္ေမႊးေတြ ကြၽတ္ေအာင္ဆြဲထားတာမို႔ လင္းကိုလည္း ခင္ေမာင္ဝင္း လီးဆုံးသည္ထိထည့္ၿပီး လုပ္ေနသည္….။ လင္းလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေလသည္….။ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ လိင္စိတ္ေတြက ေအာင့္အီးထားသမွ်ေတြ ေနာက္ဆုံးမွာ ေပါက္ထြက္ကုန္တာမို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ျဖစ္ေနၾကတာကို အခ်င္းခ်င္း နားလည္ၾကေလသည္…။
“အာ့အာ့…ဟထား…အာ့အာ့..“
လည္ေခ်ာင္းထဲ ဒစ္ဝင္သြားတိုင္း ေမ့ေစ့ေအာက္က ေဖာင္းထလာတာကို ဖေယာင္းတိုင္မီးက ျမင္ေနတာကိုက ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္ပိုႂကြလာသည္…။ လင္းကလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းေပါင္ ဖင္သားေတြကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ေပးေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း လင္းအက်ႌကို လွန္ၿပီး ေဘာ္လီမဝတ္ထားသည့္ ႏို႔အုံကို ညစ္ၿပီး လီးကိုအဆုံးသြင္းကာ ဖိဖိကပ္လိုက္သည္တြင္ ၿပီးခ်င္စိတ္ ျဖစ္သြားသည္…။ ဖိေနတာကိုရပ္ၿပီး စိတ္ကိုျပန္ေလ်ာ့လိုက္ရာ…. အာသာမေျဖတာလည္း ၾကာေနၿပီမို႔ ေရွ႕ေျပးအရည္ၾကည္ႏွင့္ သုတ္တစ္ခ်ိဳ႕ လင္းအာေခါင္ထဲ တန္းတန္းထြက္သြားသည္…။ အရမ္းမမ်ား… ၿပီးသြားတာလည္းမဟုတ္… လီးကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္….။ အာေခါင္ထဲ ဝင္လာတဲ့ သုတ္ေတြေၾကာင့္ …
“ကိုကို ၿပီးသြားတာလား….“
“မဟုတ္ဘူး… ေရွ႕ေျပးေတြ အရင္ရွင္းလိုက္တာ… ဒီေလာက္နဲ႔ဘယ္ၿပီးမလဲ… ပိုလုပ္ရၾကာေအာင္ အရည္နဲနဲေပးထြက္လိုက္တာ… ဒီမွာၾကည့္ က်မွမက်ေသးတာ…..“
ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ထဲ လီးက ျပန္မာလာသည္….။
“ဒါဆိုလည္း ထည့္ေပးေတာ့ကြာ…..“
လင္း ေပါင္ေလးကားေပးလိုက္ေလသည္……။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဂြမ္းေမြ႕ယာေပၚ ဒူးေထာက္ကာ ဖိသြင္းခ်လိုက္သည္…။ ခုဏက အရည္ေတြနဲ႔ သားရည္ေတြရွိေသးတာမို႔ ဒစ္ကဝင္သြားၿပီး လီးတံတစ္ဝက္ေလာက္မွာ တထစ္ထစ္နဲ႔ တစ္ျဗစ္ျဗစ္ တထုတ္ထုတ္ ျမည္သလို ခံလည္းခံစားရကာ… လီးဝင္သြားေလသည္…..။
“အား…အာ… ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္…. အထဲက စိမ့္သြားတာပဲ… ျပည့္သိပ္ေနၿပီ….“
“ကိုလည္းေကာင္းတယ္….. ၾကပ္ထုတ္ေနတာပဲ…..“
“ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္“
လီးကတင္းေနသလို ေစာက္ဖုတ္ကလည္း ေဖာင္းကားေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ငတ္ျပတ္ေနရာကေန ျပန္လုပ္ၾကတာမို႔ အငမ္းမရ အာသာမေျပႏိုင္ဘဲ… ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ရတာကို အားမရျဖစ္ေနၾကသည္…။ လင္းက ေပါင္ကိုကားထားၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကိုေတာင္ ျပန္ခ်ိတ္ထားကာ… လက္က ခင္ေမာင္ဝင္းဂုတ္ကို သိုင္းဖက္ထားသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းကလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲ လင္းကိုယ္လုံးေလးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားၿပီး လီးကိုတဆုံးထုတ္ တစ္ဆုံး ဆက္ခနဲ ေဆာင့္သြင္းျခင္းျဖင့္…. ေညႇာင့္ေနရာကေန အားမရေတာ့တာမို႔….
“လင္း ခါးကို ေျခနဲ႔ခ်ိတ္ထား… လက္ကလည္း ဂုတ္ကိုသိုင္းထား….“
ေျပာၿပီး လင္းကို သိုင္းဖက္ကာ ထလိုက္ေလသည္….။ လင္း ဖားေလးလိုကပ္ၿပီး ေလေပၚပါလာသည္…။ ထို႔ေနာက္ ခင္ေမာင္ဝင္း လင္းကို ဒူးေကာက္ခြက္ ႏွစ္ဖက္ကေန လက္ထည့္ၿပီး ဖင္လုံးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ သူ႔ဒူးကို နဲနဲေကြးလိုက္ၿပီး လင္းတစ္ကိုယ္လုံးကို ဆြဲဆြဲၿပီး သူ႔ လီးဆီ ေဆာင့္ေလသည္…။ လင္းတစ္ကိုယ္လုံး သိမ့္သိမ့္တုန္ၿပီး ျပဳတ္က်မွာစိုးတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းကို အေသဖက္ထားရေလသည္….။
“အားအား…ေကာင္းလိုက္တာ… တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ကို အထဲက ေကာင္းလို႔ ယားေတာင္ေနတယ္… လုပ္လုပ္…အား….“
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ခပ္ၾကာၾကာေဆာင့္လိုက္ၿပီး လင္းကို ေမႊယာေျခရင္းရွိ ကြၽန္းေသတၱာေပၚခ်ကာ အားနဲ႔ ဒူးေကြးကာ အေပၚစီးကေန ႐ိုက္ေဆာင့္ျပန္သည္….။ လင္းမွာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေခါင္းကိုေထာင္ေနၿပီး ေျခေထာက္ေတြလည္း ေလေပၚေထာင္လွ်က္ပ်ံေနသည္….။ ေဆာင့္ခ်က္ပိုျပင္းလာတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းေခါင္းကိုဆြဲကာ ကစ္ဆင္ဆြဲလိုက္သည္…..။ ၿပီး ျပန္ခြာကာ…..
“ကိုကို ေနာက္ကေဆာင့္ေပးေတာ့….“
ဆိုကာ ေသတၱာေပၚကဆင္းၿပီး ေျခတစ္ဖက္က ေသတၱာေပၚတင္၊ တစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚရပ္၊ လက္က ပ်ဥ္နံရံက ဆင့္ေပၚေထာက္ကာ ဖင္ကို လုံးထြက္ၿပီး အဖုတ္ျပဴထြက္ေနေအာင္ ေကာ့ေပးထားလိုက္သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း လင္းရဲ႕ ပိုဇစ္ရွင္အေနအထားေၾကာင့္ လီးထဲကေတာင္ ဆစ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး လီးထိပ္ကို တံေတြးထပ္ဆြတ္ကာ ေနာက္ကလီးကို သြင္းလိုက္သည္…..။ ခါးကိုစုံကိုင္ၿပီး… ေဖာက္ခနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္…..။
“အား… ႐ႊီး ကိုကိုရယ္… အဆုံးထိလာထိတယ္…. ေကာင္းလိုက္တာ…“
ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း လင္းခါးေလးကို နဲနဲျပန္ႏွိမ့္ကာ လီးနဲ႔ အေနေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ၿပီးသည္ႏွင့္…. လင္းပုခုံးကို ေအာက္ကေနသိုင္းကိုင္ကာ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ေလသည္…..။ လင္းလည္း ေျခတစ္ဖက္ကို ေသတၱာေပၚမတင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၾကမ္းေပၚကိုသာ စုံရပ္ကာ ေျခဖ်ားေထာက္လွ်ာက္ ဖင္ကိုေကာက္ေပးထားလွ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္ ခင္ေမာင္ဝင္းဂုတ္ကို သိုင္းဖက္ထားေလသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ႏို႔ေတြကိုဆြဲ ခါးေတြစုံကိုင္ လင္းမ်က္ႏွာကို ဆြဲလွည့္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ လွ်ာထိုးထည့္ ေအာက္ကလည္း အေဆာင့္မပ်က္ဘဲ ဆက္တိုက္လိုးေနၾကရင္း…. တအားေကာင္းလာသည္…..။ မတ္တပ္ကေန ဂြမ္းေမြ႕ယာေပၚ လင္းကို ခ်လိုက္ၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ေစကာ သူလည္းေနာက္ကေန ဒူးေထာင္ၿပီး လိုးေလသည္….။ သူေဆာင့္တိုင္း လင္းက ျပန္ေဆာင့္တာမို႔ ဖီးလ္ပိုတက္လာသည္…..။
“အားအား…အ့..အ့…အ့…. ကိုကိုေရ လင္း တစ္ေၾကာင္းထပ္ၿပီးေတာ့မယ္…. အားအား… ၿပီးၿပီ… မရပ္နဲ႔ ထပ္ေဆာင့္ အရွိန္ျပန္မက်ဘူး…. အာ့အာ့… ေကာင္းလိုက္တာ… ကို ၿပီးလိုက္ အရည္ေတြပန္းထုတ္ေပးပါ… လင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ၿပီးသြားႏိုင္တယ္…. အာ့အာ့….“
“အင္းပါ လင္း….။ ကိုလည္းေကာင္းလို႔ အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘူး…။ လီးထဲက က်င္ၿပီးယားေနတယ္…။ ၿပီးခ်င္လာၿပီ…..“
ခင္ေမာင္ဝင္း ၿပီးခ်င္လာၿပီမို႔ ဒစ္ကကားလာသလို လီးတံလည္း ပိုတင္းပြလာသည္…။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကလည္း နဂိုထက္ကို ပိုျပင္းထန္လာသည္…။ လင္းလည္း ေကာင္းလည္းေကာင္းသလို နာလည္းနာသည္…။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ၿပီးခါနီးေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အံႀကိတ္ခံလို႔ေကာင္းၿပီး အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ခံရဖို႔ ႀကိဳးပမ္းရတာကို သေဘာက်မိသလို ျဖစ္သည္….။
“အား..အ့..အား……“
ခင္ေမာင္ဝင္း သုတ္ေတြပန္းထုတ္လွ်က္ ထပ္ေဆာင့္ေနသည္…။ သုတ္ရည္ေတြလည္း လွ်ံက်လွ်က္ လီးကိုလည္း တဆုံးထိ ထိုးသြင္းၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္သည္…။ လင္းလည္း သူ႔ဦးခါင္းကို ေခါင္းအုံးအထက္ ပါးေလးအပ္ၿပီး ဖင္ေထာင္လွ်က္ေလး မ်က္လုံးေလးေမွးဆင္းကာ အရသာခံၿပဳံးေနသည္….။
“သရီး…..“
လင္း လက္သုံးေခ်ာင္းေထာင္ကာ ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းကလည္း ျပန္ၿပီးေတာ့
“ဒီက ခုမွဝမ္း….. ရယ္ဒီျပန္ျဖစ္ရင္ တူး သရီး ေဖာ ေတာ့မယ္ေနာ္….“
“ခစ္ခစ္ စိမ္လိုက္ေလ….။ ဒီက ၂ ခါေၾကာေနၿပီးသား…. အိုး…. ကိုကို႔ညီေလး ညီမေလးဆီ ျပန္ေရာက္လာၿပီ…. အင့္ အင့္ အင့္…“
…………………………………………………………..
ဟင္… မိုးေတာင္လင္းၿပီ ဒီမနက္ ၾကက္မတြန္ပါလား….။ ေဒၚသိန္းသန္း လူးလဲထကာ ေျခရင္းအိမ္မွ သူ႔အိမ္ဝိုင္းထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ့ သူေမြးထားတဲ့ စံေတာ္ခ်ိန္ၾကက္ဖႀကီးက တန္းေပၚ အိပ္ေနတုန္း….။
“အင္း ညက ဒင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးဘူးထင္တယ္…..“ (ဘာကိုရည္ၫႊန္းလဲ သိခ်င္ရင္ ေဒၚသိန္းသန္းသာ ေမးၾကည့္ပါ။ ကိုစူပါ)
ေလွကားေပၚတက္မည္အျပဳ… လင္းအသံ ၾကားလိုက္သည္……။
“၁၄ ႀကိမ္…..ေဟး….“
“ဟာ မျဖစ္ေသးဘူး ဒီက ၇ ႀကိမ္ပဲ ရွိေသးတယ္…..။ ကဲ ျပန္လာၿပီ ေယာက်္ားတို႔ဇြဲ ေသကာမွေလ်ာ့…“
ပထမ ေဒၚသိန္းသန္း လန႔္သြားသည္….။ အခုမွ ၁၄ ႀကိမ္နဲ႔ ၇ ႀကိမ္သာ ရွိေသးသည္။ ၁၈၀၀ ျပည့္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လိုေသးသည္…။ ေတာ္ၾကာေန ေသကုန္လို႔ ေက်ာ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးမိ….။ ေနာက္ေတာ့ ေယာက်္ားတို႔ဇြဲ ေသကာမွေလ်ာ့ ဆိုသည့္ ခင္ေမာင္ဝင္းစကားၾကားေတာ့ ၿပဳံးစိစိျဖစ္သြားသည္…။ ဒီလို ေယာက္်ားမ်ိဳးလည္း ရွိေပသကိုးဆိုၿပီး…. အိပ္ေနသည့္ၾကက္ကို ခဲနဲ႔ပစ္ႏိုးလိုက္ၿပီး ေျခရင္းအိမ္ ျပန္ထြက္သြားေလသည္….။ ခဲလာမွန္တာေၾကာင့္ ၾကက္ဖလည္း လန႔္ႏိုးသြားကာ
“ေအာက္အီအီ အလဲဗင္း… အဲ့ ေအာက္အီအီ အင္း….“
သံကုန္တြန္ခ်လိုက္ၿပီး ဟိုဖက္ၿခံစည္းေပၚက ၾကက္မေလးကို မ်က္လုံးမွိတ္ျပလိုက္ေလသည္…..။ အေတြးထဲတြင္လည္း… လူသားေတြသုံးတဲ့ အကြက္ေတြ ငါအသုံးခ်ၾကည့္ရမယ္…။ ဒါမွ အိပ္ေရးပ်က္ခံရက်ိဳး နပ္ေပမည္ဟု…… ျဖစ္ေလသတည္း။…ၿပီးပါၿပီ