ဖြူစင်လှပတဲ့ ကရင်မလေး

Unicode

၁၉၄၉ ခုနှစ် နှစ်ဆန်းခါစ ။

မြန်မာနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရေး ရပြီးတာ တစ်နှစ်တာ ကာလ ။

တိုင်းပြည်က နုနု … မုန်တိုင်းက ထန်ထန် အချိန် ။

တိတ်ဆိတ်တဲ့ သာယာတဲ့ မနက်ခင်းလေး ။

အင်းစိန်မြို့က ခြံကျယ်ကြီးထဲက သွပ်မိုး အုတ်ခံ နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး တစ်အိမ်ထဲမှာ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပန်းချီဆွဲနေသည် ။

ဖြူဆွတ်ဆွတ် အသား၊ နက်မှောင်တဲ့ ခါးအထိ ရှည်တဲ့ ဆံပင်၊ မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းနက်နက်၊ မျက်ခုံးမွေးနက်နက်၊ နှာတန်ပေါ်ပေါ်၊ နှုတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်းလေးတွေ နဲ့။ ဒီကောင်မလေးရဲ့ နာမည်က နော်စောဆ လို့ ခေါ်ပါသည် ။ မြင်သူတကာ ရင်သပ်ရှုမောရတဲ့ မိန်းမချောလေး ။ မှုံနေအောင် ချောတဲ့ လှတဲ့ ကရင်မလေး ။ ကရင်လူမျိုး သစ်တောဝန်ထောက် ဦးစောဂေါ်ဒွင်.. ဒေါ်အက်စ်သာတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်သည် ။ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးမို့ မိဘတွေက ဖူးဖူးမှုတ် အလိုလိုက်ထားတဲ့ မိန်းကလေး ။

နော်စောဆသည် အဖေ ဦးစောဂေါ်ဒွင်က သစ်တောဌာန တာဝန်နဲ့ ပျဉ်းမနားနဲ့ တောင်ငူနယ်တဝိုက်က သစ်တောကြိုးဝိုင်းကြီးတွေထဲမှာ အလုပ်လုပ်ကိုင်နေတဲ့အချိန် အမေ ဒေါ်အက်စ်သာလည်း လိုက်ပါသွားတာကြောင့် ဒေါ်အက်စ်သာရဲ့ ညီမအရင်း ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ဂျူလီယာနဲ့ အင်းစိန်မြို့က သူတို့ရဲ့ ဘိုးဘပိုင် အိမ်ကြီးမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည် ။ သူတို့မှာ အိမ်မှုရေးရာ ဝေယျာဝစ္စတွေကို ကူညီမစပေးဖို့ နော်ဖော ဆိုသည့် အိမ်အကူ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိသည် ။

ဒေါ်ဂျူလီယာသည် သူနာပြုဆရာမတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ ဇီးကုန်း… သာယာဝတီနဲ့ ပြည်မြို့တွေမှာ အလုပ်လုပ်ခဲ့သည် ။ ဒေါ်အက်စ်သာက စောဆလေးကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အတင်းခေါ်တာနဲ့ အလုပ် ထွက်လိုက်ပြီး သူတို့နဲ့ လာနေသည် ။ တူမလေးကို ဂျူလီယာ တအားချစ်သည် ။ ထမင်းဟင်း ချက်ပြုတ်တာကို ဝါသနာပါတဲ့ ဒေါ်ဂျူလီယာက သူမကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်သည် ။ နော်ဖောက လိုအပ်တာရှိရင် ကူညီ လုပ်ကိုင်ပေးသည် ။ နော်စောဆ ကတော့ အဒေါ်ဖြစ်သူ ချက်ပြုတ်ပေးတာတွေကို ဇိမ်နဲ့ ထိုင်စားနေတဲ့ အလိုလိုက်ခံထားရတဲ့ ကောင်မလေးပါ ။

ငယ်ငယ်လေးထဲက ပန်းချီဆွဲ ဝါသနာပါခဲ့တဲ့ နော်စောဆသည် အားလပ်ချိန်တွေမှာ ပန်းချီရေးဆွဲနေလေ့ ရှိသည်။ ယခုလည်း မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဖက်က အမေ့ဆွေမျိုးတွေဆီကို အလည်အပတ်သွားခဲ့စဉ်က ရိုက်ခဲ့တဲ့ ရှုခင်းဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ကြည့်ပြီး ရေဆေးနဲ့ ရေးဆွဲနေသည် ။ ဒေါ်ဂျူလီယာက နော်စောဆ ပန်းချီရေးနေတဲ့ အခန်းထဲကို ကော်ဖီခွက်လေးနဲ့ ဝင်လာသည် ။

” သမီး .. စောဆ … နင့်အဖေနဲ့ အမေတော့ ဒီကို တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာနိုင်ဘူးလို့ ပြောတယ်…”

လို့ စောဆကို ပြောလိုက်ပြီး ကော်ဖီမတ်ခွက်ကို စောဆ ပန်းချီရေးနေတဲ့ နေရာက စားပွဲဝိုင်းလေးအပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်သည် ။ စောဆသည် ရေးနေတဲ့ ပန်းချီကားအပေါ်မှာ အာရုံစိုက်နေသည် ။ မျက်တောင်လေးတွေက ကော့ပြီး မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်တွေက လှလွန်းနေသည် ။ ဆေးမဆိုးဘဲ ရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နှင်းဆီဖူးလေးတွေလိုဘဲ နုဖတ်ပြီး ဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးတွေ ။

“စောဆ..အန်တီပြောတာ ကြားလား….”

ချောင်းကလေးဘေးက တဲလေးတစ်လုံးနဲ့ ချောင်းထဲကို ငိုက်ထိုးပေါက်နေတဲ့ စိန်ပန်းပင်ကြီး တစ်ပင်ရဲ့ ရှုခင်းပုံ ။ စိမ်းညိုညို့ တောတန်း… ညိုဝါဝါ တဲလေးနဲ့ နီရဲနေတဲ့ စိန်ပန်းပွင့်တွေ ။

” စောဆ….”

“အင်း..ကြားပါတယ်…အန်တီ…..”

စောဆသည် စိန်ပန်းပွင့် အနီရောင်လေးတွေ နေရာကို စုတ်တန်ထိပ်ဖျားနဲ့ တို့ကာတို့ကာ ရေးဆွဲနေသည် ။ ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ အင်းစိန်ကို ပြန်လာတာ မလာတာကို စောဆက ပူမှမပူဘဲ ။ အမေတစ်ယောက်လိုဘဲ သူမကို အစစ ကျွေးမွေး စောင့်ရှောက်နေတဲ့ အန်တီဂျူလီယာ တစ်ယောက်လုံး ရှိနေသည်လေ ။ အဝတ်လျှော်ပေး မီးပူတိုက်ပေး ရှင်းလင်းပေးတဲ့ နော်ဖောလေးလည်း ရှိနေတော့ စောဆ ဘာကိုမှ ပူပန်စရာ မရှိဘူး မဟုတ်လား ။

စောဆရဲ့အဖေက သူ့ရဲ့ ဖို့ဒ် အင်၈လီကာ ကားကြီးကို ထားခဲ့လို့ အင်းစိန်မြို့ထဲနဲ့ ကမာရွတ်လှည်းတန်းဖက်က ဈေးတွေကို ဈေးဝယ်ထွက်ချင်ရင်လည်း အန်တီဂျူလီယာက အိမ်နားမှာနေတဲ့ စစ်ပြန်အဖိုးကြီး စောဖိုးစီကို ဒရိုင်ဘာအဖြစ် ကားမောင်းခိုင်းတတ်သည် ။ စောဖိုးစီကို အမြဲတန်း ဒရိုင်ဘာအဖြစ် မငှားထား ။ လိုအပ်တဲ့အချိန်ကြမှ ခေါ်ကာ မောင်းခိုင်းတတ်သည် ။ သူ့ကို အဖိုးအခ နည်းနည်းပါးပါး ပေးလေ့ရှိသည် ။

အန်တီ ဂျူလီယာသည် အသက် သုံးဆယ်ကျော်ကျော် ဆိုပေမယ့် အိမ်ထဲမှာဘဲနေ.. အလုပ် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မလုပ်ရဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုအမြဲစိုက်ပြီး ကျော့ကျော့လေး နေနေခဲ့တာမို့ အမြဲလို ဖြူသန့်ကျော့ရှင်း လှပနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ ငယ်စဉ်က ဂျူလီယာကို ချစ်ကြိုက် လိုချင်ကြတဲ့ ယောက်ျားသားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေခဲ့ပေမယ့် ဂျူလီယာက အရိုးများသည် ချေးခါးသည် ဆိုပြီး ငြင်းပယ်ခဲ့တာကြောင့် ယခုတိုင် အပျိုကြီး ဖြစ်နေခဲ့သည် ။ သို့ပေမယ့် ဂျူလီယာသည် ဝမ်းမနည်းဘူး ။ တူမချောလေး စောဆကို အမေတစ်ယောက်လို ပြုစုစောင့်ရှောက် သင်ကြားပေးရင်း အစ်မဖြစ်သူနဲ့ အစ်မယောက်ျားတို့ အလုပ်တာဝန်ကျရာကို သွားနေကြရတဲ့အချိန်မှာ သူတို့အိမ်ကြီးကိုလည်း စောင့်ရှောက်ပေးလျက် နေရတာကို ကျေနပ်ဂုဏ်ယူနေပေသည် ။

စောဆက သူမရေးနေတဲ့ ပန်းချီကားကလွဲပြီး ဘာကိုမှ စိတ်မဝင်စားပေမယ့် ဒေါ်ဂျူလီယာကတော့ မငြိမ်သက်တဲ့ တိုင်းရေးပြည်ရေး အခြေအနေတွေကြောင့် အစ်မနဲ့ အစ်မယောက်ျားတို့ကလည်း အဝေးမှာ တကွဲတပြားဆီ ဖြစ်နေလို့ စိတ်က လေးလံပူပန်နေသည် ။

ရခိုင်ပြည်နယ်၊

မောင်းတောမြို့အနီး

တောတန်းလေးတစ်ခုထဲ ။

သဲအိတ်တွေဆင့်ကာ ကာရံထားတဲ့ ကတုတ်ကျင်းထဲမှာ ဒေါက်ထောက်ထားတဲ့ ဘရင်းဂန်းကြီးပေါ် လက်တင်ထားရင်း ထွန်းအုံ ကင်းစောင့်နေသည် ။ ထွန်းအုံသည် ဗမာ့သေနတ်ကိုင်တပ်ရင်း တစ်ခုက စစ်သားလေး တစ်ယောက်ပါ ။ ငယ်ငယ်လေးထဲက ကာယဗလကို လိုက်စား လေ့ကျင့်ခဲ့တဲ့ ထွန်းအုံသည် ရင်အုပ်ကားကား ကြွက်သားဖုထစ်နေတဲ့ လက်မောင်း လက်ဖျန်တွေကြောင့် သူ့ကို တပ်ထဲက ဘဝတူ ရဲဘော်တွေက ဗလကြီး.. တာနောကြီး ဆိုပြီး ချစ်စနိုး ခေါ်ဝေါ်တာကို ခံရသူ ဖြစ်သည် ။ ကတုံးဆံတောက် စစ်သားဆံပင်တိုနဲ့ ရိုးသားတည်ကြည်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။

ကြောက်စိတ် လုံးဝမရှိတဲ့ ထွန်းအုံသည် တိုက်ပွဲတိုင်းမှာ ရှေ့ဆုံးကနေ ရဲရဲဝန့်ဝန့်နဲ့ တိုက်ခဲ့သူ တစ်ယောက်မို့ အထက်ဗိုလ်တွေက အားကိုးအားထား ပြုရတဲ့ စစ်သားကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ မမှိတ်မသုန် မျက်လုံးအစုံက သူတို့ စခန်းချထားတဲ့ တပ်စခန်း အနားကို ကပ်လာမယ့် ရန်သူတွေကို အမှောင်ထဲမှာ ရှာဖွေနေသည် ။ ဗလတောင့်သူမို့ သူ့တပ်ရင်းမှူးက သူ့ကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ပစ်ခတ်ရတဲ့ ဘရင်းသေနတ်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်းသည် ။

သူတို့တပ်သည် ထကြွသောင်းကျန်းနေတဲ့ မူဂျာဟစ် သောင်းကျန်းသူတွေကို နှိမ်နင်းဖို့အတွက် ဒီရခိုင်ပြည်နယ် မောင်းတောဒေသကို ရောက်ရှိနေကြတာ ဖြစ်သည် ။ တစ်ရွာဝင် တစ်ရွာထွက် သောင်းကျန်းသူတွေကို ရှင်းလင်းနှိမ်နင်းနေခဲ့တာ လအတန်ငယ် ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ ။ နယ်စပ်မျဉ်းပေါ်က မူဂျာဟစ်တို့ရဲ့ ဌာနချုပ် ” တောင်ပြိုစခန်း “ကို သိမ်းပိုက်အောင်မြင်ခဲ့ပြီး နယ်မြေဒေသ တစ်ခုလုံးကို ထိန်းသိမ်းနေတဲ့အချိန် ဖြစ်သည် ။

မနက်မိုးစင်စင်လင်းပြီ ။

မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ရွာနေဆဲ ။

တပ်မှူးက သူတို့ရှိတဲ့ ကင်းပုတ် ကတုတ်ကျင်းတွေဆီကို ရောက်လာသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာက ကြေးနန်းစာရွက် တစ်ရွက်နဲ့..။ တပ်မှူးရဲ့စကားကြောင့် ထွန်းအုံ အပါအဝင် စစ်သားတွေ အကုန်လုံး အံ့အားသင့်သွားကြသည် ။

” ငါတို့ အရေးကြီး စစ်တာဝန်နဲ့ ဒီနယ်မြေကို စွန့်ခွာပြီး ရန်ကုန်မြို့ကို လေယာဉ်နဲ့ သွားကြရမယ်…၊ အားလုံးအသင့်ပြင်ကြ … အခု .. ပြင်မယ်….”

တဲ့ ။ အမိန့်ကို အတိအကျ လိုက်နာကြရတဲ့ ထွန်းအုံတို့အားလုံး ချက်ချင်း ပစ္စည်းတွေ လက်နက်ခဲယမ်းတွေ သိမ်းဆည်းကြ အသင့်ပြင်ကြရသည် ။ ထွန်းအုံတို့သည် စစ်သားဘဝ ကျရာနေ စေရာသွား ထောင်ကျကျ ပြားကျကျမို့ တိုက်ခိုင်းတဲ့နေရာကို သွားတိုက်မည် ။ ရွှေ့ခိုင်းတဲ့နေရာကို ရွှေ့မည် ။ ကြောက်စိတ်က စိုးစဉ်းတောင် မရှိဘူး ။ မောင်းတောမှာ မူဂျာဟစ်တွေနဲ့ တိုက်ပွဲဝင်နေတဲ့ ထွန်းအုံတို့သည် ရန်ကုန်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို မသိ။

စောဆ ခြံထဲမှာ ပန်းခူးနေသည် ။ နှင်းပန်းဖြူဖြူတွေကို ပန်းအိုးထိုးဖို့ ခူးနေသည် ။ နော်ဖောက စောဆ ခူးဖြတ်လိုက်တဲ့ နှင်းပန်းတွေကို ကိုင်ထားပေးသည် ။

” ဖောဖောရေ… နှင်းဆီတွေလည်း နည်းနည်း ခူးကြရအောင်….”

လို့ စောဆ ပြောလိုက်ရင်း နှင်းဆီပင်တွေရှိတဲ့ အိမ်အနောက်ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ နော်ဖောက အနောက်က လိုက်လာသည် ။

” စောဆရေ……ဖိုးမူ . . ”

အန်တီဂျူလီယာက မီးဖိုချောင် ပြုတင်းပေါက်ကနေ ခေါင်းပြူပြီး ခေါ်သည် ။

” အန်းတီ…ဘာလဲ…ဘာလိုလဲ…၊ စောဆ ပန်းခူးနေတယ်…..”

အောက်ကနေ ပြန်အော်ပြောလိုက်တဲ့အခါ အန်တီဂျူလီယာက

” အပေါ် အမြန်တက်ခဲ့စမ်း.. အရေးတကြီး ပြောစရာတွေရှိလို့….”

လို့ ခေါ်လိုက်လို့ စောဆလည်း ပန်းဆက်မခူးတော့ဘဲ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့သည် ။

” နင့်ဒယ်ဒီဆီက စာရတယ်…..။ ခုနဘဲ လူကြုံနဲ့ ပေးလိုက်တာ…။ တိုင်းပြည် အခြေအနေ မကောင်းဘူး..။ စစ်ပွဲတွေ ဖြစ်လိမ့်မယ် …။ ဒို့တတွေ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဖက်ကို ပြေးရမယ် ထင်တယ်….။ အင်းစိန်က စစ်တလင်း ဖြစ်တော့မယ်တဲ့….။ နင့်ဒယ်ဒီက စောဖိုးစီကိုတောင် အောက်ထပ်မှာ လာနေပေးဖို့ ပြောခိုင်းတယ်…။ ဒို့သုံးယောက်က မိန်းမသားတွေချည်း ဆိုတော့ စစ်ပွဲတွေဖြစ်ရင် ယောက်ျားသား တစ်ယောက်ယောက် အိမ်မှာရှိဖို့ လိုအပ်တယ်တဲ့……။ တောမီးလောင် တောကြောင် လက်ခမောင်းခတ် ဆိုတာမျိုး ဖြစ်တတ်တယ်တဲ့….။ ကဲ… ဖောဖောရေ.. စောဖိုးစီကြီးကို သွားခေါ်စမ်းဟာ…..”

ဒေါ်ဂျူလီယာသည် စစ်ပွဲရဲ့ အငွေ့သက်ကို ရနေတာ တော်တော်လေး ကြာခဲ့ပြီ ။ ကတုတ်ကျင်းတွေ ကြိုတင်တူးနေကြတာတွေကိုလည်း တွေ့ခဲ့လို့ ။ နော်ဖော အိမ်ကနေ ထွက်သွားလိုက်သည် ။ စောဆလည်း

” မြစ်ဝကျွန်းပေါ်တော့ မသွားချင်ပါဘူး…။ စောဆတို့ ဒီအိမ်ကြီးမှာဘဲ ပုန်းနေလို့ မရဘူးလား…..။ အောက်ဖက်မှာ မြေတိုက်ခန်းလည်း ရှိတာဘဲ….။ တစ်ခုခုဆို မြေတိုက်( ဗုံးခိုကျင်း အဟောင်း ) ထဲ ဆင်းပုံးကြမယ်လေ.. အန်တီ…..”

လို့ အန်တီဂျူလီယာကို ပြောလိုက်သည် ။

” အင်းလေ.. ဒို့တတွေအတွက် စောဖိုးစီကြီး လာနေပေးရင်တော့ အကောင်းဆုံးဘဲ…. စောဆ….”

” အန်တီ့သဘောဘဲလေ…။ စောဆကတော့ ပန်းချီဆွဲနေရရင် ကျေနပ်တာပါဘဲ …။ စစ်ပွဲတွေဖြစ်တာလည်း စောဆ နားမလည်ဘူး.. စိတ်လည်းမဝင်စားဘူး…. ငြိမ်းချမ်းတာကိုဘဲ လိုလားတာ အမှန်ဘဲ အန်းတီရယ်….”

နော်ဖော ပြန်လာတာကို အန်တီဂျူလီယာက တွေ့လို့

” နော်ဖော… တွေ့ခဲ့လား.. စောဖိုးစီကို….”

လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

” အိမ်တံခါးကြီး သော့ပိတ်ထားတယ်… အန်တီ….။ သူမရှိတော့ဘူးလို့ ဘေးအိမ်က စောဖိုးခွားက ပြောတယ် ”

” ဟေ..ဘယ်သွားတယ်တဲ့လဲ….”

” သူပြောတာတော့ မကြာခင်ဖြစ်မယ့် စစ်ပွဲထဲ လိုက်သွားတာ ဖြစ်မယ်တဲ့..။ စောဖိုးစီက လူမျိုးရေး စိတ်ဓါတ် ပြင်းတယ်လေ”

” အင်း.. ဒို့တတွေတော့ ကူမယ့်လူမရှိ ဖြစ်နေပြီ…”

စောဆသည် ဘာမှမပူပင်သလိုပုံနဲ့ ရေးဆွဲလက်စ ပန်းချီကားကို ဆက်ရေးဆွဲနေသည် ။ ဒီတခါတော့ စောဆ ရေးနေတာက သံလွင်ခက်လေးကို ကိုက်ချီထားတဲ့ ဂျိုးငှက်အဖြူရောင်လေး တစ်ကောင်ရဲ့ပုံ ။

” အားလုံး ငြိမ်းချမ်းကြပါစေ…..”

လို့ စောဆ နှုတ်ဖျားကနေ တိုးတိုးလေး ဆုတောင်းလိုက်သည် ။

စောဆရဲ့ ဆုတောင်း မပြည့်ခဲ့ပါ ။ အင်းစိန်မြို့ကို အခိုင်အမာ နေရာယူထားတဲ့ ကရင်တပ်များနဲ့ အစိုးရစစ်တပ်တွေ စတင်တိုက်ခိုက်ကြပြီ ။ စိန်ပြောင်းတွေ အမြောက်တွေ တဗုံးဗုံး တဒိန်းဒိန်း ပစ်ခတ်သံတွေက အင်းစိန်မြို့ တစ်မြို့လုံးကို တုန်ခါစေသည် ။ သေနတ်သံတွေက နေ့ရောညပါ တထိန်းထိန်း တဒိုင်းဒိုင်း ဆူညံနေသည် ။ နှစ်ဖက်တိုက်ခိုက်နေတဲ့ ကျည်ဆံတချို့က စောဆတို့ အိမ်ကြီးရဲ့ သွပ်မိုးကို လာထိမှန်တဲ့ အသံတွေလည်း ကြားနေရသည် ။ စောဆတို့ သုံးယောက်သည် အပေါ်ထပ်မှာ မနေရဲကြတော့ဘဲ အောက်ထပ်မှာ ဆင်းနေကြရပြီး တိုက်ပွဲပြင်းထန်နေတဲ့ အချိန်တွေမှာ ဗုံးထိမှာစိုးလို့ မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းပုန်းကြရသည် ။

ထွန်းအုံတို့ လေယာဉ်ကွင်းကနေ ထရပ်ကားကြီးတွေနဲ့ ချက်ချင်း စစ်မြေပြင် ရှေ့တန်းကို သွားကြရသည် ။ အင်းစိန်စစ်မျက်နှာကို ရောက်သွားကြတဲ့အခါ ကျည်သင့် ထိခိုက်ဒဏ်ရာတွေ ရထားတဲ့ စစ်သည်တွေကို စစ်ကားတွေနဲ့ရော အရပ်ကားတွေနဲ့ရော သယ်ဆောင်ပြီး မင်္ဂလာဒုံစစ်ဆေးရုံနဲ့ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးကို ပို့ဆောင်နေကြတာတွေကို မြင်ကြရသည် ။

ထွန်းအုံတို့သည် စစ်မျက်နှာရဲ့ ရှေ့ဆုံးက ကတုတ်ကျင်းတွေဆီကို ရောက်ရှိ နေရာယူလိုက်ကြရသည် ။ အင်းစိန်မြို့ထဲက မီးခိုးလုံးမဲမဲကြီးတွေ တလူလူနဲ့ လွင့်တက်နေတာတွေကို တွေ့ရသည် ။

( ရန်သူ အင်အားက များတယ်…..။ အခိုင်အမာ တပ်စွဲထားကြတဲ့ ရန်သူတွေက နေရာကောင်းတွေမှာ အကာအကွယ် ယူထားကြသလို မှန်ပြောင်းတပ် စနိုက်ပါ ရိုင်ဖယ်ကိုင်တဲ့ လက်ဖြောင့်တပ်သားတွေလည်း ရှိနေတယ် . .)

လို့ တပ်မှူးတစ်ယောက်က ရှင်းပြသည် ။ တစ်လက်မချင်း တစ်အိမ်ချင်း တိုက်ခိုက်ပြီး ရှေ့တိုး သိမ်းပိုက်ရမယ့် စစ်ပွဲတစ်ခု ဖြစ်သည်တဲ့ ။ အမြှောက်ကောင်းကောင်း မရှိလို့ ရန်ကုန်မြစ်ထဲက မေယုစစ်သင်္ဘောကနေ အမြှောက်တွေနဲ့ ပစ်ကူပေးသလို ရေတပ်က ( တံမြက်စီးလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ) ဘော်ဖါအမြှောက်ကို ဖြုတ်ယူလာပြီး ပစ်ခတ်ပေးနေသည် ။ အမြှောက်တွေ စိန်ပြောင်းတွေက တထိန်းထိန်း ဆက်တိုက် ပစ်ခတ်နေသည် ။ တပ်မှူးက အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်ယူပြီး ညသန်းခေါင်ကျော် ထိုးစစ်လုပ်မည်လို့ သူတို့ကို ပြောထားသည်။ အသက်ကို ပဓာနမထားဘဲ စွန့်စွန့်စားစား တိုက်ကြလို့ ကျဆုံးသူတွေလည်း များပြားခဲ့ပြီး ယခု ထွန်းအုံတို့ လူစုသည်လည်း ရှေ့ကိုတိုးပြီး ရန်သူ ခြေကုတ်ယူထားတဲ့ တောင်ကုန်းလေးကို သိမ်းပိုက်ကြရတော့မည် ။ ရန်သူတွေဖက်က မှန်ပြောင်းတပ် စနိုက်ပါတွေနဲ့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ကို ဇီဝိန်ချွေနေလို့ သူတို့ ခေါင်းမဖေါ်ရဲကြ ။

ထွန်းအုံသည် ဘရင်းဂန်းကြီးကို ဒေါက်နဲ့ထောက် ပစ်ခတ်နေတုန်း ရန်သူဖက်က သံချပ်ကာ ဘရင်းကယ်ရီယာတွေ တက်လာတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ တပ်မှူးက ဒီသံချပ်ကာကားတွေရဲ့ ဘီးနေရာတွေကို ဘရင်းနဲ့ ကပ်လိုက် ဆွဲဖို့ အမိန့်ပေးသည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဘရင်းဂန်းနဲ့ ဒလစပ်ဘဲ တကပ်ပြီး တကပ် ပစ်ခတ်ရသည် ။ ရှေ့ဆုံးက သံချပ်ကာကား ရပ်တန့်သွားသည် ။

” ဟေး…. ရပ်သွားပြီကွ…. ဗလကြီးကွ……. ဆော်ထား..”

သူ့ရောင်းရင်း ရဲဘော်မောင်ဒွန်းရဲ့ အားရပါးရ အော်လိုက်တဲ့အသံကို သေနတ်သံတွေကြားက ကြားလိုက်ရသည် ။ တခဲနက် ကြွေးကြော်သံတွေနဲ့ သောသောညံနေတဲ့ သေနတ်စိန်ပြောင်းသံတွေ ဆူညံလို့နေသည် ။ ထွန်းအုံထင်တာက မောင်းတောမှာ တိုက်ခဲ့ရတဲ့ ရန်သူ မူဂျာဟစ်တွေက အခု တိုက်နေရတဲ့ တောခို ကရင်တပ်တွေလောက် လက်နက်မကောင်းကြ ။ အထက် ဗိုလ်တွေက မှန်ပြောင်းတွေနဲ့ အင်းစိန်မြို့ထဲ ဖက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး အမြှောက်တပ်သားတွေကို ပစ်ရမယ့် ရန်သူ့တည်နေရာတွေကို အသေးစိတ် ညွှန်ပြနေကြသည် ။

ညသန်းခေါင်ကျော်အချိန်မှာ ထွန်းအုံတို့ တပ်စုသည် အမှောင်ကို အကာအကွယ်ယူပြီး ရန်သူ့နယ်မြေကို ချဉ်းနင်း ဝင်ရောက်ကြသည် ။ နေ့ဖက်လောက် မြင်ကွင်း မကောင်းလို့ ပစ်ခတ်မှုတွေ လျော့နည်းသွားတဲ့အချိန် ဖြစ်သည် ။ ထွန်းအုံသည် ဘရင်းဂန်းကို မကိုင်ရဘဲ ရိုင်ဖယ်သေနတ်နဲ့ တိုက်ပွဲဝင်ရသည် ။ သစ်ပင်အုပ်ထဲကနေ ရန်သူတွေရဲ့ ခြေကုပ်ယူထားတဲ့ တောင်ကုန်းလေးပေါ်ကို တက်ခဲ့ကြသည် ။ တစ်ညလုံး တိုက်ပွဲ အပြင်းအထန် ဖြစ်သည် ။ နားကွဲမတတ် ကျယ်လောင်ဆူညံတဲ့ ပစ်ခတ်သံတွေ ဗုံးသံတွေကြောင့် စိတ်ခြောက်ခြားစရာ ည ဖြစ်သည် ။

အန်တီဂျူလီယာက တတွတ်တွတ်နဲ့ ကျမ်းစာတွေ ရွတ် ဆုတောင်းနေသည် ။ နော်ဖောကတော့ ကြောက်လွန်းလို့ တုန်နေသည် ။ စောဆလည်း ကြောက်တာပါဘဲ ။ မြေကြီးတွေ တုန်ခါသွားရအောင် ဗုံးဆန်တွေက ပေါက်ကွဲနေသည် ။ အိန်းကနဲ အိန်းကနဲ အမြောက်သံတွေ ကြားနေရသည် ။ မနက် သုံးနာရီကျော်လောက် ရောက်တော့ ဗုံးသံ သေနတ်သံတွေ နည်းနည်းစဲသွားသည် ။ ပန်းသွားကြပြီလား။ မနက်ကြမှ ဆက်တိုက်ကြမလား မသိဘူးလို့ ဒေါ်လေးက စိတ်ပျက်တဲ့လေသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာကို စောဆ ကြားသည် ။ စောဆ မျက်လုံးတွေကို ပိတ်ထားသည် ။

” ဘုရားသခင်…. စစ်ပွဲတွေ ပြီးဆုံးပါစေ…. အားလုံး အဆင်ပြေကြပါစေ….”

လို့ စိတ်ထဲမှာ ဆုတောင်းနေသည် ။ သေနတ်သံတွေ စဲသွားပြီး သူတို့သုံးယောက်စလုံး အိပ်ပျော်သွားကြသည် ။ ညဦးပိုင်းက လုံးဝ မအိပ်ကြရတော့ ပင်ပန်းနေကြတာနဲ့ ခဏအတွင်း အိပ်မောကျသွားကြသည် ။

ဒိုင်း.. ဒက်ဒက်ဒက်…. ဒိုင်း… ဒိုင်း…… ဒက် ဒက်… ဒက်………

နီးနီးကပ်ကပ် သေနတ်သံတွေကြောင့် လန့်နိုးလာရသည် ။ အိုး.. ချကုန်ပြီ… အိမ်နား ကပ်ရက် နေရာတွေက ကြားရတဲ့ သေနတ်သံတွေ …။

” ဒုန်း..ဒုန်း..ဒုန်း…ဒုန်းဒုန်း….”

အိမ်ရှေ့ တံခါးမကြီးကို ထုရိုက်လိုက်တဲ့ အသံတွေ ပါ ။

” ဂျူလီယာ…….နော်ဂျူလီယာ ……..”

သူတို့သုံးယောက် အရမ်းကြောက်သွားကြသည် ။ အန်တီဂျူလီယာက ရှေ့ဆုံးက လက်နှိပ်ဓါတ်မီးနဲ့ တံခါးဆီကို သွားလိုက်တဲ့အချိန်

” ဘယ်သူလဲ ”

လို့ အော်မေးသည် ..။ အပြင်က

” ငါတို့ မိုးဇက်တို့ သောမတ်စ်တို့ပါ…။ ခဏ တံခါး ဖွင့်ပါဦး…….”

လို့ အော်ပြောပေမယ့် အန်တီဂျူလီယာက တံခါးကို မဖွင့်ဘဲ..

“အချိန်မတော်ကြီး… ဘာကိစ္စလဲဟဲ့….”

လို့ အော်မေးလိုက်သည် ။

” ရန်သူတွေ တက်လာလို့ ငါတို့ လိုက်တိုက်ထုတ်လိုက်တာ ကစဉ့်ကလျား ဆုတ်ပြေးသွားကြတယ်..။ နင်တို့ ခြံထဲကိုများ ရန်သူ ဝင်လာသလားလို့ လာမေးတာ…”

” ဘာမှမလာဘူး…. သောမတ်စ်….။ ဘာသံမှလည်း မကြားကြဘူး……”

အန်တီဂျူလီယာက တံခါးဖွင့်မပေးဘဲ ပြောလိုက်တာကို သောမတ်စ်တို့ သိပ်မကျေနပ်ကြပေမယ့် ဘာမှမပြောဘဲ ခြံထဲကနေ ထွက်သွားကြသည် ။ သောမတ်စ်တို့ မိသားစုသည် စောဆရဲ့အဖေ ဦးဂေါ်ဒွင်ရဲ့ ကျေးဇူးမကင်းဘူး…။ ဦးဂေါ်ဒွင်ကို လေးစားကြရလို့ ဒီအိမ်ကိုလည်း သိပ်ဗိုလ်မကျရဲဘူးလို့ အန်တီဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောကို ပြောပြသည် ။ မိန်းမသားတွေချည်း နေကြတဲ့ အိမ်ကို အချိန်မတော် သန်းခေါင်ကျော် လာတာကို မဖွင့်ပေးတာ စောဆတို့အမှားမှ မဟုတ်တာလို့ စောဆက တွေးနေသည် ။

သောမတ်စ်တို့ မိုးဇက်တို့ လာသွားပြီး ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကြာတဲ့အချိန် အိမ်အနောက်ဖေး ထင်းရုံနားက အသံဗလံ ကြားလိုက်ရသည် ။ နော်ဖောဖောက စောဆကို တိုးတိုးလေး လာပြောသည် ။

” စောဆ…လူ..လူ…အိမ်နောက်ဖက်မှာ……”

” ဟင်.. ဟုတ်လား…. နင် ဘယ်လိုသိလဲ…… ကရင်စစ်သားလား……”

” ဘာလဲတော့ မသိဘူး…။ လူတစ်ယောက် လဲနေတယ်……။ ပါးစပ်ကလည်း ညည်းနေတယ်…..။ ဒဏ်ရာရထားတယ်နဲ့ တူတာဘဲ . …….”

” ဟင်……ဟုတ်လား……”

မီးဖိုချောင်က ပြူတင်းပေါက်ကနေ စောဆ ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ နော်ဖောပြောတာ ဟုတ်သည် ။ လူတစ်ယောက် ဘေးတစောင်း လဲနေသည် ။ သောမတ်စ်တို့လို ကရင်စစ်သားတော့ ဟုတ်ဟန်မတူဘူး ။ အစိုးရတပ်က စစ်သားဘဲ ဖြစ်မည် ..။

” အန်းတီကော နော်ဖော…..”

” အန်းတီ အပေါ်ထပ်မှာ ဘုရားဆုတောင်းနေတယ်……”

စောဆသည် ခြံအရှေ့ဖက် အနောက်ဖက်မှာ လူရိပ်လူရောင် မီးရောင် ရှိမရှိ နော်ဖောနဲ့အတူ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်သည် ။ သောမတ်စ်တို့ မိုးဇက်တို့ ရှိနေမှာ စိုးလို့ပါ ။ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ လူကို သွားကြည့်ချင်သည် ..။ နော်ဖောက

” ဖြစ်ပါ့မလား.. စောဆ..။ တော်ကြာ သေနတ်နဲ့ ပစ်ထည့်နေဦးမယ်…..”

လို့ သတိပေးသည် ။

” မပစ်လောက်ပါဘူး..။ ကြည့်ရတာ ဒဏ်ရာ ပြင်းပုံရတယ်….။ သတိတောင် မေ့သွားပြီလား မသိဘူး..။ ညည်းတဲ့အသံ မကြားရတော့ဘူး..။ ငြိမ်လည်း ငြိမ်သွားပြီ……”

” ဟုတ်တယ်… ငြိမ်သွားပြီ.. သတိမေ့နေသလား မသိဘူး….”

တော်တော်လေးကြာအောင် စောင့်ကြည့်ကြသည် ။ မျက်လုံးများသည် အမှောင်ထဲမှာ ကျင့်သားရလာတော့ ထင်းရုံနားမှာ လဲကျနေတဲ့ စစ်သားကို စောစောကထက် သဲသဲကွဲကွဲ မြင်လာရသည် ။

” နော်ဖော… ငါ သူ့ကို အိမ်ထဲ ခေါ်သွင်းလိုက်ချင်တယ်…”

နော်ဖောရဲ့ ပါးစပ်လေး ဟသွားသည် ။

” အိုး.. ဘုရားသခင်…. အမလေး…. စောဆ…. ရယ်…. အံ့ရော….”

” ဟုတ်တယ်… သူ့ကို ကယ်ချင်တယ်….။ မနက်လင်းလို့ သောမတ်စ်တို့ သူ့ကို တွေ့သွားရင် သတ်ပစ်ကြမှာ….။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ကြမှာ…..”

” စောဆရယ်… ကြည့်လည်းလုပ်ဦး..။ တော်ကြာ သူက ဒို့တတွေကို ရန်သူတွေဆိုပြီး သတ်ပစ်နေဦးမယ်…”

” အို.. နော်ဖောရယ်…။ သူ့ကိုကယ်တဲ့ လူတွေကို သူက လုပ်ပါ့မလား….။ လူတိုင်းကို မကောင်း မထင်ပါနဲ့ဟာ….။ နင်မပါချင်နေ..။ ငါ တစ်ယောက်ထဲ သွားဆွဲလာမယ်….”

” အို.. အဲလိုတော့ တစ်ယောက်ထဲ မလုပ်ပါနဲ့ …။ နော်ဖောလည်း ကူပါမယ်…..”

စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ အမှောင်ကြီးထဲမှာ လဲကျနေတဲ့ စစ်သား အနားကို သွားလိုက်ကြသည် ။ အို… လုံးဝ သတိလစ်နေတာဘဲ…..။ သူ့မှာ ဘာလက်နက်မှလည်း မရှိနေဘူး …… ။

ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ စစ်သားကြီးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး ဖုံတွေ သဲတွေ သွေးတွေ ပေရေနေသည် ။ နော်ဖောဖော အကူအညီနဲ့ ဒီစစ်သားကြီးကို အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းခဲ့ကြသည် ။ သူ့အင်္ကျီကနေ တရွတ်တိုက် ဆွဲကြတာ ။

” စောဆ…. အန်တီတော့ အသေဆဲတော့မှာဘဲ..။ နင်လုပ်ချင်တာက မိုးမီးလောင်မယ့်ဟာကြီး….။ နောက်ပြီး ရန်သူ ဗမာစစ်သားဟဲ့…..”

” နော်ဖော… သူတို့ ဘာကြောင့် စစ်ဖြစ်ကြသလဲလည်း ငါတို့ သေသေချာချာ သိတာ မဟုတ်ဘူး..။ သူတို့ကို ဗမာလို့ မခေါ်လိုက်ပါနဲ့ဟယ်….။ လူမျိုး မခွဲခြားစမ်းပါနဲ့….”

စောဆရဲ့ကျောင်းမှာ ကျောင်းသားအများစုသည် မြန်မာတွေ ဖြစ်ပေမယ့် ကချင်ရော ချင်းရော တရုတ် ကုလား လူမျိုးပေါင်းစုံနဲ့ တစ်တန်းထဲ နေခဲ့ရလို့ စောဆသည် လူမျိုးခွဲခြားတဲ့စိတ်.. မုန်းတီးစိတ် လုံးဝမရှိခဲ့ ။

” စောဆ.. သူ့ကို ဘယ်မှာထားမလဲ….”

” အိပ်ခန်းလွတ်လေးထဲ ခေါ်သွားကြမယ်…..”

စစ်သားကြီးရဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ စစ်ဆေးကြည့်ကြသည် ။ သွေးတွေထွက်နေတဲ့ ဒါဏ်ရာကို အဝတ်စတစ်ခုနဲ့ စည်းပေးကြသည် ။ နော်ဖောဖောက ရေနွေးတွေကို ဇလုံကြီးနဲ့ ထည့်ယူလာသည် ။ စစ်သားကြီးကို ရေပတ်တိုက်ပေးကြသည် ။ သွေးတွေ ရွှံ့တွေနဲ့ လူးပေညစ်ပတ်နေတဲ့ သူ့စစ်ယူနီဖေါင်းကို သူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဖယ်ခွာ ချွတ်ပစ်လိုက်ကြရသည် ။

ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ယူနီဖေါင်းရှပ်ကို ချွတ်ဖယ်တဲ့အချိန်က ကိစ္စမရှိပေမယ့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းက စစ်ဘောင်းဘီကြီးကို ချွတ်ပစ်ရတဲ့အခါတော့ အပျိုမလေး နှစ်ယောက်အတွက်က အခက်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရသည် ။ အရေးထဲ ဒီစစ်သားကြီးသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထားဘူး ။ ညစ်ပေစုတ်ခြာနေတဲ့ ဘောင်းဘီရှည်ကြီးကို နှစ်ယောက်သား ဆွဲချွတ်ပစ်ကြတဲ့အချိန် သူတို့မျက်နှာလေးတွေကို စစ်သားကြီးရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကနေ လွှဲဖယ်ထားမိကြသည် ။ သူ သတိရ နိုးလာရင် တိုက်ဖို့ အကိုက်အခဲပျောက် ဆေးပြားတွေကို ဆေးမျိုးစုံထည့်ထားတဲ့ ဆေးအိတ်ထဲမှာ စောဆ ရှာနေတဲ့အချိန် နော်ဖေါဖေါက

“အိုး… စောဆရေ….. ဘုရား.. ဘုရား..”

လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့ အသံကြောင့် စောဆ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ဟင်”

စစ်သားကြီးရဲ့ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်တွေကြားက အမွှေးမဲမဲအုံကြီးထဲက ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကို စောဆ တွေ့လိုက်ရပါသည် ။ ယောက်ျားတန်ဆာကို ပထမဆုံး တွေ့ဖူးရခြင်းပါ ။ ကလေးငယ်လေးတွေ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ မိုးရေထဲမှာ ပြေးနေကြတာတွေကို တွေ့ဖူးခဲ့ပေမယ့် အခုလို ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဆာကြီးကို တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး ။ နော်ဖောဖောရော စောဆရော သူ့အတန်ချောင်းကြီးကို တော်တော်ကြာကြာ ငေးမောမိနေကြသည် ။ သတိဝင်လာတာက နော်ဖောဖော ။ စောင်နဲ့ ဖုံးပစ်လိုက်သည် ။

“အမလေး… ရင်တုန်လိုက်တာ ဖောဖောရယ်”

စောဆသည် ပြုံးတုံးတုံးနဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ ဖိထားရင်း နော်ဖောဖောကို ပြောလိုက်သည် ။ နော်ဖောဖောက

” အကြီးကြီးဘဲနော်…..”

လို့ လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ စောဆလည်း

” ဟုတ်တယ်.. ဖောဖော……. အကြီးကြီးဘဲ..”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ စစ်သားကြီးကို ထားခဲ့ပြီး သူတို့အခန်းတွေဆီကို ပြန်လိုက်ကြသည် ။ ခဏကြာတော့ နော်ဖောဖော စောဆအခန်းကို ခြေဖေါ့နင်းပြီး ရောက်လာသည် ။

” ဘာလဲ ဖောဖော…..”

” သူ့ကို မြေတိုက်ထဲမှာ ထားရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ် စောဆ . .။ ကရင်တပ်သားတွေက ထမင်းထုပ် လာတောင်းရင်း အိမ်ထဲကို ရေတောင်းသောက်ဖို့ လာတတ်ကြတယ်….။ မတော်တဆ စစ်သားကြီးကို သူတို့ တွေ့သွားရင် ခက်ကုန်မယ်နော….”

” အေး…နင်ပြောတာလည်း ဟုတ်တာဘဲ …”

မနက်မိုးလင်းတော့ တစ်ညလုံး စစ်သားကြီးနဲ့ အလုပ်များနေခဲ့ကြတဲ့ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့သည် အိပ်ရာက မထနိုင်ကြဘူး ။ အန်တီဂျူလီယာက အင်းစိန်ကနေ ပုသိမ်ဖြစ်ဖြစ် မြောင်းမြကို ဖြစ်ဖြစ် ပြေးကြဖို့ သူတို့ကို တိုင်ပင်တဲ့အခါ သူတို့လည်း အန်တီဂျူလီယာ့စကားကို စိတ်သိပ်မဝင်စားကြလို့ အန်တီဂျူလီယာက နည်းနည်းစိတ်ဆိုးသွားသည် ။

” ဘာလဲ….. နင်တို့နှစ်ယောက်က ဒီအင်းစိန်မှာဘဲ ဗုံးထိခံပြီး သေချင်ကြလို့လား….”

လို့ ခပ်စွာစွာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ နောက်ပြီး အန်တီဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်ပြီး

” နင်တို့နှစ်ယောက် အမူအရာ နည်းနည်း ပျက်နေကြသလိုဘဲ….. ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ….. ပြော….. ပြော…။ ငါမသိအောင် ဘာတစ်ခုခု မဟုတ်တာ လုပ်ထားသလဲ……”

လို့ မေးသည် ။

” အိပ်ရေးမဝလို့ပါ အန်တီဂျူလီယာ……”

လို့ စောဆက ပြောလိုက်ပြီး ဝါးကနဲ သမ်းလိုက်သည် ။ အန်တီဂျူလီယာရဲ့ အလစ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက် စစ်သားကြီးကို ပြေးကြည့်ကြသည် ။ မနက်စောစော သွားကြည့်တုန်းက စောင်ခြုံပေးထားတဲ့အတိုင်း ရှိပေမယ့် နောက်တစ်ကြိမ် သွားကြည့်တဲ့အခါမှာ စောင်က ကြမ်းပေါ်ကို ပုံရက်သားလေး ကျနေပြီး ဟိုဟာကြီး မတ်မတ်ထောင်နေတာကို သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့လိုက်ရပြန်သည် ။

ဒါကြီးကို တွေ့ရတိုင်း စောဆရဲ့ စိတ်တွေ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားသည် ။ ကြက်သီးတွေထ ရင်တွေ တအားခုန်သည် ။ စစ်သားကြီးကတော့ သတိလစ်နေဆဲ ။

” ကိုယ်တွေလည်း ပူခြစ်နေတာဘဲ စောဆ..။ ဒို့ အန်တီဂျူလီယာကို ပြောပြရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်….။ သူက နပ်စ်ဆိုတော့ လူနာအကြောင်း နားလည်မယ်…..။ ပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလား….”

” အင်း…. အန်တီဂျူလီယာကတော့ ဒီစစ်သားကြီးကို သောမတ်စ်တို့ လက်ထဲကို အပ်မယ်တော့ မထင်ပါဘူး…..။ ခဏလေး နော်ဖော…. စောဆ စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ်…..”

ဒါပေမယ့် ညနေစောင်းလာတဲ့အထိ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့သည် သူတို့ခြံထဲမှာ လဲနေတဲ့ ဒဏ်ရာရ စစ်သားကို ကယ်ထားတယ်ဆိုတာ အန်တီဂျူလီယာကို မပြောဖြစ်ကြဘူး ။ သူတို့နှစ်ယောက် အန်တီဂျူလိယာက

” ထမင်းစားကြစို့… စောစောစားထားတာ ကောင်းတယ်…။ တော်ကြာ တိုက်ပွဲတွေ ပြင်းထန်လာရင် မြေအောက်ထဲ ဆင်းပုန်းနေရလို့ ထမင်းငတ်နေဦးမယ်…..”

လို့ လာပြောလို့ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့လည်း ဗိုက်မဆာပေမယ့် အန်တီဂျူလီယာနဲ့အတူ ထမင်း စားလိုက်ကြသည် ။ အန်တီဂျူလီယာက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာတွေကို အကဲခတ်နေသည် ။

” ဟေ့…. နင်တို့နှစ်ယောက် တစ်ခုခု ဖုံးထားကြသလား…။ နင်တို့ရဲ့ မျက်နှာတွေမှာ တစ်ခုခု ပေါ်လွင်နေတယ်.. ပြနေတယ်….။ ကဲ.. မှန်မှန်ပြောကြ…. ဘာဖွက် ဘာဖုံးထားကြလဲ……”

ဒီအချိန်မှာ ညက ရန်သူအင်အားများများနဲ့ ဖိဝိုင်းတိုက်တာကို ခံလိုက်ရလို့ မိမိတို့ စစ်ကြောင်းမျဉ်းဆီကို ပြန်ဆုတ်လာခဲ့ရတဲ့ ထွန်းအုံတို့ တပ်စုသည် လူစစ်လိုက်တဲ့အခါ ထွန်းအုံတစ်ယောက် ပြန်ပါမလာတာကို သိသွားကြသည် ။ တပ်မှူးက ရဲဘော်မောင်ဒွန်းကို

“ထွန်းအုံကျသွားတာ မင်းမြင်လား…။ မင်းတို့ အတူတူ တိုက်ကြတာ မဟုတ်ဘူးလား….”

လို့ မေးသည် ။ မောင်ဒွန်းက

“ထွန်းအုံလည်း သူ့ဖက် ကျည်တွေ တဖွဲဖွဲလာနေတာကို မကြောက်ဘဲ စွတ်တက်ပြီး ပစ်တာ ..။ ရန်သူက ပတ်ခြာဝိုင်းတိုက်တော့ သူက အတွင်းထဲကို ကျွံသွားတယ် တပ်မှူး…..။ သူ ကျန်နေခဲ့သလား…. ကျည်ခသွားလား… ရန်သူဘဲ ဖမ်းသွားတာခံရလား… တစ်ခုခုဘဲ”

လို့ တပ်မှူးကို ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ တပ်မှူးလည်း

” ငါတို့ နောက်တချီ ထိုးစစ်နဲ့ ဝင်တိုက်ကြဦးမယ်…..။ ထွန်းအုံအတွက် စိတ်မကောင်းဘူး…။ သူ မသေပါစေနဲ့ ငါ ဆုတောင်းတယ်ကွာ…..။ ရန်သူအဖမ်းခံရတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်…..”

လို့ ပြောသည် ။ တိုက်ဖော်တိုက်ဖက် ရဲဘော်တွေက စိတ်မကောင်းကြ ။ ထွန်းအုံသည် လူချစ်လူခင်များပြီး တိုက်ပွဲတွေမှာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရှေ့က ထွက်တိုက်တဲ့ စစ်သားကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်လား ။

ဒီအချိန်မှာ စောဆတို့ အိမ်ကြီးထဲမှာလည်း အန်တီဂျူလီယာနဲ့ စောဆ နော်ဖောဖောတို့ အခြေအနေတွေ တင်းမာနေသည် ။ စောဆက စစ်သားကို ကယ်လိုက်တဲ့အကြောင်း အန်တီဂျူလိယာကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည် ။ အဓိကက စစ်သားကြီးသည် သေနတ်ဒဏ်ရာကြောင့်ဖြစ်မည် ။ အပြင်းဖျားနေတာ စိုးရိမ်ရတဲ့ အခြေအနေရှိနေတော့ အချိန်မှီ ကုသမှ ဖြစ်မည် ။ နောက်လည်း သိမယ့်အတူတူ အန်တီဂျူလီယာကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည် ။ အန်တီဂျူလီယာ အခုလောက် စိတ်ဆိုးတာ သူတို့ တခါမှ မတွေ့ဘူး ။

” မိုက်လိုက်တဲ့ ကောင်မလေးတွေ….။ နင်တို့ သိပ်မိုက်တယ်…။ နင်တို့ မိုက်ရူးရဲတွေ….။ နင်တို့ ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးတဲ့ အမိုက်မတွေ….”

လို့ အကြိမ်ကြိမ် တတွတ်တွတ်နဲ့ ဆူသည် ။ ဆဲသည် ။

” နင်တို့ ဒီလိုလုပ်တာ သောမတ်စ်တို့ ကရင်တပ်သားတွေသာ သိသွားရင် ငါလည်း မတွေးရဲအောင်ဘဲ.. စောဆ..။ ဒါ နင့်လက်ချက်…။ ဟိုကောင်မ ဖောဖောက နင်ခိုင်းလို့ လုပ်ရတာဘဲ….။ ဘရိန်းရှိတဲ့ကောင်မ မဟုတ်ဘူး…..။ အဓိက တရားခံက စောဆ……။ စောဆ…. နင်က ဘာလဲ….. ဖလောရင့်စ်နိုက်တင်ဂေး လုပ်ချင်တာလား….. သူတော်ကောင်းမလေးလား…..”

အန်တီဂျူလီယာ ဘယ်လောက်ဆဲဆဲ စောဆတို့ ဖြစ်စေချင်တဲ့ဟာကို လုပ်ပေးသည် ။ စစ်သားကြီးရဲ့ ဒဏ်ရာကို စစ်ကြည့်ပြီး ကျည်ဆံကို ထုတ်ပေးတာ၊ ဆေးလည်း ထိုးပေးသည် ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် စစ်သားကြီး သက်သာလာမှာပါ တဲ့ ။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက ဒီလောက် တိုက်ပွဲတွေ ဖြစ်နေတဲ့အချိန် သူ့ကို သူတို့ဖက်ကို ပြန်ရောက်အောင် ဘယ်လို ပြန်ထုတ်ပေးမလဲ… ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို အန်တီဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ကို အထပ်ထပ်မေးသည် ။ မြေတိုက်ထဲကို ရွှေ့ဖို့ကိုလည်း အန်တီဂျူလီယာက သဘောတူသည် ။

” သူ သတိရလာမှရွှေ့နိုင်မယ်….။ နင်တို့ သူ့အခြေအနေကို အမြဲ အကဲခတ်ကြ….။ ငါလည်း ကြည့်ပေးမယ်….။ ကရင်စစ်သားတွေ ထမင်းထုပ် လာတောင်းရင် အထဲ မလာစေနဲ့…။ နင်တို့ဘဲ တံခါးဖွင့်ပြီး ပေး ”

အန်တီဂျူလီယာရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် စစ်သားကြီးသည် မကြာခင်မှာဘဲ အဖျားကျလာပြီး မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာလေသည် ။

ထွန်းအုံသည် နက်ရှိုင်းတဲ့ ဂျောက်နက်ကြီးထဲကို ထိုးစိုက် ကျသွားသည်လို့ အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်နေသည် ။ သစ်ပင်သစ်ကိုင်းတွေနဲ့ ရိုက်ခတ်ပြီး ဝုန်းကနဲ မြေကြီးပေါ်ကို ပက်လက်ကျပြီးတဲ့အချိန် အနက်ရောင် ရန်သူတစ်အုပ်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရသည် ။ ထွန်းအုံသည် ကြောက်တတ်သူ မဟုတ် ။ ကိုယ်လက်တွေ နာကျင်နေတဲ့ကြားက ဒီ ရန်သူတွေကို ရင်ဆိုင်သည် ။ ရန်သူတွေက ပြေးဝင်လာပြီး အတင်းကြီး တိုက်ခိုက်ကြသည် ။ အနီးကပ် ထိတွေ့တိုက်ခိုက်တဲ့အခါ ဒီရန်သူတွေရဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ မျက်နှာကြီးတွေမှာ အစွယ် ဖွေးဖွေးတွေကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ထွန်းအုံလည်း ဒီ လူလိုလို ခွေးအလိုလို ရန်သူမဲမဲကြီးတွေကို ရှိသမျှ ခွန်အား အကုန်သုံးပြီး တိုက်ခိုက် တွန်းလှန်နေပေမယ့် အင်အားခြင်းက အဆမတန် ကွာဟနေလို့ အလူးအလဲ ခံနေရသည် ။ ဒီအချိန်မှာ နားထဲမှာ…..( ပြေး… ပြေး….. တဖက်ကမ်းကို ပြေး…….) လို့ အသံတစ်သံက အော်ပြောနေတာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ တဖက်ကမ်း ဆိုတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ ကူးသွားစရာ ဘာလှေမှ မရှိ ။ ထွန်းအုံလိုကောင်က တော်ရုံ အခက်အခဲကို ဂရုစိုက်တာမှ မဟုတ်တာ ။ လက်ပစ်ကူးသွားလိုက်သည် ။

တဖက်ကမ်းက မြက်ရိုင်းတောရှည်ကြီးတွေထဲက တစ်စုံတစ်ယောက်က လက်ကမ်းပေးနေသည် ။ ထွန်းအုံက ဒီလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကမ်းပေါ်ကို ကြိုးစား တက်လိုက်သည် ။ လက်ကလေးသည် နူးညံ့တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ လက် ဖြစ်နေသည် ။ ဖြူဖွေးဆွတ်နေတဲ့ ချောမွတ်တဲ့ လက်ကလေး ။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ နက်မှောင်ပြောင်လက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးနဲ့ ဖြူဆွတ်ဆွတ် အသားအရည်နဲ့ ချောလှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ။

( ကျေးဇူးတင်တယ် . . . .)

ထွန်းအုံရဲ့ နှုတ်က ထွက်သွားတဲ့ စကားလုံးတွေ . .။ နွေးထွေးတဲ့ အထိအတွေ့ကို ထွန်းအုံရဲ့ ရင်ဘတ်တွေက ရလိုက်သည် ။ သူ့လက်တွေက ဒီအထိအတွေ့ကို စမ်းကြည့်မိသည် ။ ဂွမ်းစောင် တစ်ထည်ပါလား ။ ထွန်းအုံရဲ့အသိတွေ ပိုပြီး ပီပြင်လာသည် ။ အင်းစိန်မြို့ထဲကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝင်တိုက်တာကို ဖျတ်ကနဲ သတိရလိုက်သည် ။

ဟင်.. ငါ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ….။

ညာဖက်ပေါင်က စူးစူးကြီး နာနေတာကို သိလိုက်သည် ။ ငါ… ငါ . . . ဒဏ်ရာ ရနေတာပါလား… အို… အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်နေတယ် ဆိုတာကိုလည်း သိလာသလို တကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် မရှိနေဘူး ဆိုတာကိုလည်း သိလာသည် ။

ငါ….. ရန်သူ့လက်ထဲ ကျနေတာလား . . .။

မျက်လုံးတွေကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ။ ထွန်းအုံရဲ့ ဘဝတသက်တာမှာ ဒီလောက်ချောလှတဲ့ မိန်းမကို မတွေ့ဖူးသေးဘူး ။

အိုး…. လှလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး ။

“ငါ…… ငါ….. ဘယ်ရောက်နေတာလဲ….. မင်း….. မင်း ဘယ်သူလဲဟင်……”

ထွန်းအုံ ကြိုးစားပြီး မေးလိုက်သည် ။ ထထိုင်ဖို့လည်း ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ညာဖက်ပေါင်က နာကျင်မှုကြောင့် ထလို့မရဘူး ။ ကောင်မလေးသည် ကရင်မလေး ဖြစ်နိုင်သည် ။ ဒါ.. ဒါ……. ဒါဆို ငါ့ကို ဖမ်းထားကြတာများလား…။

“ငါ့ကို ဖမ်းထားကြတာလားဟင်……”

လို့ သူ မေးလိုက်သည် ။

“မဟုတ်ဘူး… ရှင့်ကို ကျမတို့ ကယ်ထားတာ…..။ ကျမနာမည်က စောဆ ….. နော်စောဆ …. ကရင်လူမျိုး . .. ”

“ဟင်… ဒါ… ဒါဆို ရန်သူ.. ရန်သူတွေရော…….။ ငါ့.. ငါ့ သေနတ်ကော…… ဘယ်မှာလဲဟင် . . .”

စစ်သားဆိုတော့ ရန်သူကို ချက်ချင်း သတိရသလို ကိုယ်နဲ့ မကွာတမ်း ရှိရမယ့် သေနတ်ကိုလည်း ရှာဖွေလိုက်မိသည် ။

“ရန်သူ ဆိုတာက ကရင်စစ်သားတွေလေ….။ ကျမတို့က တိုက်ပွဲဖြစ်နေတဲ့ နေရာမှာ ပိတ်မိနေတဲ့မိသားစု…..။ ရှင်က ကျမတို့ခြံထဲမှာ သတိမေ့ လဲကျနေလို့ ကျမတို့ အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလာတာ….။ ဒါတောင် သိပ်စိတ်မချရသေးဘူး..။ မြေအောက်ခန်းထဲကို ရှင် သတိရလာရင် ရွှေ့ပေးမလို့…..”

စောဆဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ရှင်းပြတာကြောင့် ထွန်းအုံ အခြေအနေကို သဘောပေါက်လာသည် ။ စောဆကို သေသေချာချာ ကြည့်မိသည် ။ အသားက ဖြူဆွတ်လွန်းလို့ နုဖတ်လွန်းလို့ အကြောစိမ်းလေးတွေ ယှက်ဖြာနေတာကို တွေ့နိုင်သည် ။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးနဲ့ မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေနဲ့ ဖြောင့်စင်းတဲ့ နှာတန်၊ လုံးဖောင်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေကြောင့် ဥရောပသူလေး တစ်ယောက်နဲ့ တူသယောင်ယောင် ။

ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေက ပါးလျတဲ့ ခါးတို ရှန်သား အင်္ကျီကြောင့် ထင်းထင်းလေး သိသာနေသည် ။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ တင်ကားကားလေးကိုလည်း ထွန်းအုံရဲ့ မျက်လုံးရိုင်းတွေက သတိထားမိလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ အကြည့်ရဲရဲတွေကြောင့် ကောင်မလေး အနောက်ကို ဆုတ်သွားသလိုဘဲ ။

“ခဏနော်.. ကျမ အဒေါ်ကို ပြေးခေါ်လိုက်ဦးမယ်….။ သူက သူနာပြုဆရာမလေ…။ ရှင့်ပေါင်က ကျည်ဆံကို သူဘဲ ခွဲထုတ်ပေးတာပေါ့…”

လို့ နော်စောဆက ပြောပြီး အခန်းထဲက ပြေးးထွက်သွားသည် ။ နောက်ထပ် ဝင်လာတာက စောဆထက် နည်းနည်းပိုကြီးမယ်လို့ ထင်ရတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ။ သူက

“အစ်ကိုကြီး.. ရှင့်သေနတ်ကို ကျမ မြက်တောထဲမှာ တွေ့လို့ အိမ်ထဲကို ယူထားပေးတယ်…။ ဘာမှမပူနဲ့…..။ အစ်ကိုကြီး နေကောင်းသက်သာလို့ အစ်ကိုကြီးရဲ့ တပ်ဆီကို ပြန်ရင် ကျမ ပြန်ပေးလိုက်မယ်…..”

လို့ ပြောသည် ။

” မင်း…နာမည်က ဘယ်သူလဲ…..”

လို့ ထွန်းအုံက မေးလိုက်သည် ။

“ကျမ….. နော်ဖောဖော ….။ စောဆတို့ တူအရီးကို ဝိုင်းကူဖို့ ဒီမှာနေတာ…..။ ကျမတို့က ပုသိမ်ဇာတိ . . .”

” ဪ ….”

ခြေသံတွေ ကြားရသည် ။ ထွန်းအုံ အတွက်ကတော့ ဘာတွေဖြစ်လာမယ် ဆိုတာကို မသိတော့။ ရန်သူတွေများလားလို့ ထင်မိပြီး ရင်တွေ အရမ်းခုန်သည် ။

အခန်းထဲ ဝင်လာတာက စောစောက မိန်းကလေးချောချောလေး စောဆနဲ့ အဒေါ်လို့ ထင်ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ။ သူလည်း စောဆလိုဘဲ တော်တော် ချောသည် ။ သူကတော့ စောဆလို သွယ်လျလျ မဟုတ်ဘဲ နည်းနည်း ပြည့်ပြည့် တောင့်တောင့် ။

” သတိရလာပြီလား…..ရဲဘော်ကြီး …..”

“ဟုတ်ကဲ့.. ကျနော့်ကို ကယ်ထားတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါဘဲ…. ဒီက….”

“ကျမ နော်ဂျူလီယာပါ..။ ဒီက စောဆရဲ့အဒေါ် …။ ရှင့်ကို ကယ်ချင်တာက စောဆနဲ့ နော်ဖော….။ ကျမကတော့ ရှင့်ပေါင်က ကျည်ဆံကို ထုတ်ပေးပြီး တကိုယ်လုံးက ဒဏ်ရာတွေကို ဆေးထည့် ပတ်တီးစည်းပေးခဲ့တယ်…..။ ရှင် သတိရလာလို့ ဝမ်းသာတယ်…။ ဒီအခန်းက သိပ်မလုံခြုံဘူး…။ ရှင့်ကို မြေတိုက်ထဲကို မကြာခင် ရွှေ့ပေးမယ်။ ကျမတို့ အိမ်ကို ကရင်တပ်သားတွေ လာနိုင်တယ်..။ ထမင်းထုပ် ဆင့်ဖို့လေ..။ တခါတလေ… တစ်ခုခု တောင်းဖို့လည်း ဝင်လာနိုင်တယ်…”

“ဟုတ်ကဲ့…..”

“နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ….. ဘာအဆင့်လဲ…”

“ကျနော် ထွန်းအုံပါ ..။ ဗမာ့သေနတ်ကိုင် တပ်ရင်းက တပ်သားအဆင့်ပါ…..”

နော်ဂျူလီယာက ထွန်းအုံကို စမ်းသပ်စစ်ဆေးပေးသည် ။ ဒီအချိန်မှာ အိမ်ရှေ့က တံခါးမကြီးကို တဘုံးဘုံးထုတဲ့ အသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။

” ဂျူလီယာ..ဂျူလီယာ……ရှိလား . . . .”

” ဘယ်သူလဲ…..ဘာလိုလဲ…..”

နော်ဂျူလီယာ အိမ်ရှေ့က တံခါးဆီကို ပြေးသွားရင်း စောဆနဲ့ နော်ဖောတို့ကို ရဲဘော်ကြီးကို မြေအောက်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

” နော်ဂျူလီယာ…. ဖထီဖိုးတေပါ….. ငါတို့ကို ကူပါဦး . . . ”

ဖထီဖိုးတေက နော်ဂျူလီယာတို့ရဲ့ အိမ်နားနီးခြင်း ။ အရင်က နော်ဂျူလီယာတို့ လိုတာတွေကို ကူနေကြ အဖိုးကြီး ။ အခု သူက လူမျိုးရေးစိတ်ပြင်းထန်ပြီး တိုက်ပွဲမှာ ကရင်တပ်တွေဖက်က တိုက်နေတဲ့ ဂျပန်တော်လှန်ရေး ရဲဘော်ဟောင်း စစ်ပြန်ကြီး ။

” ဖထီ….ကျမတို့ ဘာကူရမလဲ…….”

စောဖိုးတေက တံခါးကို နည်းနည်းဘဲ ဖွင့်ပြီး ကာထားတာတောင် အိမ်ထဲကို ဝင်လာချင်နေသည် ။

” ငါတို့ တပ်သားတွေအတွက် စားစရာ လိုနေတယ်…။ ထမင်းထုပ် လုပ်ပါဦး…..”

” ဟုတ်ပြီ ဖထီ…. ကျမ လုပ်ပေးမယ်….. ခဏနော်……”

” ငါ အိမ်ထဲ ဝင်ထိုင်စောင့်လို့ မရဘူးလား….”

” ရပါတယ်….ဖထီ……..”

ဒီအချိန်မှာ နော်ဖောဖောနဲ့ စောဆသည် ထွန်းအုံကို တဖက်တချက်ကနေ တွဲပြီး မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းသွားကြသည် ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို တခါမှ ဒီလို တွဲလားကိုင်လား မလုပ်ဖူးတဲ့ နော်ဖောဖောရော စောဆရော စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေကြသည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဒီလိုပါဘဲ ။ ပျိုမြစ်နုနယ် ချစ်စဖွယ် မိန်းမပျိုလေးတွေနဲ့ ဖက်တွယ်ပြီး မြေတိုက်ထဲကို လှေခါးကနေ ဆင်းရတာ ရင်တွေခုန်နေသည် ။ တိုက်ပွဲတွေ တိုက်နိုင်တဲ့ စစ်သားကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့် ဒီကိစ္စမှာတော့ ထွန်းအုံကြီးသည် အတွေ့အကြုံ မရှိလှဘူးလေ ။

စောဖိုးတေကြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့အချိန် နော်ဖောဖောနဲ့ စောဆတို့က ထွန်းအုံကို အောင်မြင်စွာနဲ့ မြေတိုက်ထဲကို ခေါ်သွားနိုင်ခဲ့သည် ။ နော်ဖောဖော က မြေတိုက်ထဲကို ဆင်းတဲ့ လှေခါးထိပ်က တံခါးကို ဂျက်ထိုး ပိတ်လိုက်သည် ။

” သီသီလေးဘဲနော်…တော်ပါသေးတယ်…..”

နော်ဖောဖောက ရင်ဘတ်ကို ဖိပြီး မျက်လုံးလေး ပြူးလို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

” အစစအတွက် ကျေးဇူးပါ ညီမတို့..။ အခုလို…. အစ်ကို့ကို ကယ်တာ ကျေးဇူးကို တသက် မမေ့ပါဘူး …”

လို့ တိုးညှင်းတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ နော်ဖောဖောက ထွန်းအုံကို စောင်တစ်ထည် ခြုံပေးပြီး

” အစ်ကို ဒဏ်ရာ သက်သာတဲ့အထိ နားနေ….။ စားစရာနဲ့ရေ ညီမတို့ လာလာပို့ပေးမယ်…..”

လို့ ပြောသည် ။ စောဆကတော့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်တွေနဲ့ ထွန်းအုံကို စိုက်ကြည့်နေတာက လွဲပြီး ဘာတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြော ။

နော်ဂျူလီယာသည် ဖထီဖိုးတေ တောင်းခံတဲ့ ထမင်းထုပ်တွေကို ရှိတာတွေနဲ့ စီမံပေးနေရင်း ဖထီဖိုးတေကို စစ်ပွဲအကြောင်း စပ်စုလိုက်သည် ။

” ဖထီ…. တိုက်ပွဲအခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ……။ ပိုပြီး ပြင်းထန်လာမယ့် သဘော ရှိလားဟင်….”

” ဟာ……နော်ဂျူလီယာရယ်…. ရှိတာပေါ့….။ စစ်တပ်ကလည်း အသေအကြေတိုက်မှာဘဲ…..။ သူတို့ မတိုက်လို့လည်း မဖြစ်တော့ဘူးလေဟာ…..။ ငါတို့ဘက်ကလည်း ချမှာဘဲ….။ နင်တို့ ဒီမှာ မနေသင့်တော့ဘူး…။ နင်တို့အိမ် ဗုံးထိ မီးလောင်လိမ့်မယ်…။ နင်တို့ ပုသိမ်ဖက် ပြေးကြတော့လေဟာ…..”

” ဟုတ်ကဲ့ ဖထီ….။ ကျမလည်း သောမတ်စ်တို့နဲ့ တိုင်ပင်နေပါတယ်…။ မကြာခင်…. ပြေးကြမှာပါ……”

” ဟာ… ပြေးစရာရှိ မြန်မြန်ပြေး…..။ စစ်ပွဲဆိုတာ ပြောမရဘူး…..။ အသေအကြေ ဆော်ကြတော့မှာ….”

” ဟုတ်ကဲ့ ဖထီ…..။ ကဲ ဒီမှာ ထမင်းထုပ်တွေ….။ ဟင်းတော့ မကောင်းဘူး….. ဗိုက်ပြည့်ဖို့ဘဲလေ…။ ထမင်းနဲ့ ငပိချက်.. ဘဲဥကြော်…… လုပ်ပေးလိုက်တယ်……”

” ကျေးဇူးဘဲ နော်ဂျူလီယာ…။ ဘုရားသခင် ကောင်းကြီးပေးပါစေ……။ သွားလိုက်ဦးမယ်….”

နော်ဂျူလီယာလည်း တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ဖိရင်း ( တော်ပါသေးရဲ့…..) လို့ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည် ။

ညနေဖက် ထမင်းစားကြတော့ နော်ဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောကို ဒီအိမ်ကို စွန့်ခွာကြရမယ်လို့ စပြောလိုက်သည် ။ စောဆလည်း တတ်နိုင်ရင် ဒီအိမ်ကနေ မသွားချင်ဘူး အန်တီရယ် လို့ ပြောသည် ။ နော်ဂျူလီယာက

” တိုက်ပွဲတွေက တအားကြီး ပြင်းလာလိမ့်မယ် ဖိုးမူ…။ ဒို့တွေ သေလိမ့်မယ် ကြားညပ်ပြီး…..။ ဒို့တတွေ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ကို ပြေးကြရမယ်…..”

လို့ ထပ်ပြောလိုက်သည် ။

” မပါမဖြစ် ပစ္စည်းလေးတွေ ထုပ်ကြပိုးကြ…..။ အဲဒီကို ပြေးဖို့တောင် လွယ်တာမဟုတ်ဘူး …။ ကန်လမ်းက ဒေါ်မတေးလ်ဒါတို့မိသားစုကို သွားပြီး အကူအညီတောင်းရဦးမှာ…..။ အဲဒီကို ကန်လမ်းကို သွားဖို့တောင် မလွယ်ဘူး….။ ဒီအိမ်ကနေ အဲ့ကို ရောက်ဖို့ လမ်းခရီးမှာ ကတုတ်ကျင်းတွေ သံစူးကြိုးတွေ စစ်သားတွေကို ဖြတ်သန်းသွားရမှာမို့ သောမတ်စ်တို့နဲ့ ပြောကြည့်ရဦးမှာ ….”

သူတို့သည် ဒီကနေ ပြေးကြဖို့ တိုင်ပင်နေကြတာနဲ့ မြေတိုက်ခန်းထဲက စစ်သားကြီးကို ညနေစာ ကျွေးဖို့ကိုတောင် မေ့နေကြသည် ။

ထွန်းအုံသည် ဒဏ်ရာတွေ ပျောက်ချင်လှပြီ ။ ကိုယ့်တပ်ဆီ ကိုယ်ပြန်ပြီး မပြီးပြတ်သေးတဲ့ တိုက်ပွဲကို ဝင်နွှဲချင်သည် ။ မိမိ သေဆုံးပြီလို့ တိုက်ဖေါ်တိုက်ဖက်တွေနဲ့ အထက်ဗိုလ်တွေက ထင်နေကြမှာဘဲလို့လည်း တွေးနေမိသည် ။ ဗိုက်ထဲက တဂွီဂွီနဲ့ မြည်နေသည် ။ အစားတောင်းနေတဲ့ ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲလိုက်မိသည် ။ အလိုက်မသိတဲ့ ဗိုက် ။ စစ်မြေပြင်ထဲ တနေရာမှာ ရောက်နေလည်း အစားတောင်းနေလို့ ။

အပေါ်ထပ်က ကယ်တင်ရှင် မမလေးတွေလည်း ဘာတွေ အလုပ်များနေကြသလဲ မသိဘူး ။ ထမင်း လာမပို့ပေးသေးဘူး ။ သူ့ခြေကလည်း မကောင်းသေးတော့ အပေါ်ထပ်ကို လှေခါးကနေ တက်သွားပြီး ထမင်းတောင်းစားဖို့က မဖြစ်နိုင်သေး ။

ထွန်းအုံသည် သူ ဒီလို ဖြစ်ပျက်လိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထား ။ ဒဏ်ရာရလိမ့်မည် ကျည်ထိမှန်လိမ့်မည်လို့ မမျှော်လင့်ထား။ အရင် တိုက်ပွဲတွေတုန်းက ဘယ်လောက် ကျည်တွေဟာ ပျားပိတုံးကောင်တွေလို တဝီးဝီးနဲ့ ကိုယ့်ဖက်ကို လာနေပေမယ့် မကြောက်မရွံ့ နောက်မတွန့်ဘဲ ရဲရဲဝန့်ဝန့်နဲ့ ပြေးတက်ခဲ့ပေမယ့် ဘာမှ မထိမခိုက်ခဲ့ဘူးလေ ။

ချောချောလှလှကောင်မလေး စောဆသည် ရုပ်ချောလှသလိုဘဲ စိတ်ထားလေးက ဖြူစင်လွန်းသည် ။ စောဆက သတိလစ် လဲနေတဲ့ သူ့ကို အတင်းကြီး ကယ်ချင်ပြီး အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလို့ နော်ဖောဖောက စောဆကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ ကူရတဲ့အတွက် သူသည် အခုလို အသက်ချမ်းသာရာရနေရတာပါ ။

ခြေသံလေး တဖျတ်ဖျတ် ကြားရသလို မြေတိုက်ထဲကို ဆင်းတဲ့ လှေခါးထိပ်က တံခါးကို ဂျက်ဖွင့်သံကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည် ။ ဟော… တစ်ယောက်ယောက် ဆင်းလာတော့မယ် ..။ လှေခါးထစ်တွေကို နင်းဆင်းလာတဲ့ အသံတွေ တကျွိကျွိ ကြားရသည် ။ ဘယ်သူလာသလဲ….။ သူ့ဆီကို လင်ပန်းလေးနဲ့ ရောက်လာတဲ့ စောဆ ။ စောဆကိုယ်တိုင် ထမင်းလာပို့ပါလား ။ စောဆရဲ့ အပြုံးလေးကို ထွန်းအုံ ရလိုက်သည် ။

” အစ်ကို့အတွက် ထမင်းလာပို့တာ….။ နောက်ကျသွားတာ ခွင့်လွှတ်နော်…။ ညီမတို့တတွေ အလုပ်တွေ နည်းနည်းများနေလို့….”

“ကျနော့်အတွက် ဒုက္ခပိုနေကြပြီ ထင်တယ်…. အားနာပါတယ်ဗျာ…..”

” မဟုတ်ဘူး….. မဟုတ်ဘူး… အစ်ကို့ကြောင့် အလုပ်များတာ မဟုတ်ဘူး…..။ စောဆတို့ ဒီကနေ ရွှေ့ကြဖို့ တိုင်ပင်နေကြလို့ ထမင်းပို့ဖို့ မေ့နေကြတာ….။ အခုလည်း အန်တီဂျူလီယာနဲ့ နော်ဖောတို့ ကန်လမ်းကို သွားကြတယ်….။ ကျမတို့ ပုသိမ်ဖက်ကို ပြေးကြဖို့ ပြင်ဆင်နေကြတာ….”

” ဪ…..”

” ကဲ.. စားလိုက်ဦး အစ်ကို…… ထမင်းဟင်းလေး ပူတုန်း……”

ထွန်းအုံလည်း တအားလှတဲ့ စောဆကို ငေးမောနေမိသည် ။ စိတ်ထဲမှာလည်း ဒီကောင်မလေးကို သဘောကျနေသည် ဆိုတာကို ထပ်မံ အတည်ပြုလိုက်သည် ။ ငါ..ငါ…. ဒီကောင်မလေးကို ချစ်နေမိပြီ… လို့ သိလိုက်သည် ။ မဖြစ်နိုင်တာတွေကို ငါ လုပ်နေတာဘဲလို့လည်း တဆက်တည်း တွေးလိုက်မိသည် ။ သူနဲ့ ငါ့ဘဝက ပြဒါးတလမ်း သံတလမ်း ဆိုသလိုဘဲ ထွန်းအုံ…. မချစ်နဲ့…မချစ်နဲ့…. ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်…. လို့လည်း သူ့ဖာသာ ပြောဆိုနေမိသည် ။ ထမင်းစားရင်း

” ကောင်းတယ်…. ညီမ… ဒီကနေ ရွှေ့လိုက်တာ…..။ မကြာခင် အစ်ကိုတို့ အကြီးအကျယ် စစ်တိုက်ကြတဲ့အခါ ညီမတို့အိမ်က စစ်မြေပြင်ထဲ အလယ်ခေါင်မှာ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ စောဆသည် ထွန်းအုံ ထမင်းစားပြီးတာတောင် အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်မသွားသေးဘဲ ထိုင် စကားပြောနေသည် ။ ထွန်းအုံလည်း နှုတ်ခမ်းရဲရဲ လှလှလေးနဲ့ အသံဝဲတဲတဲနဲ့ သူပန်းချီဆွဲတဲ့အကြောင်းတွေကို ကလေးတစ်ယောက်လို ပြောပြနေတဲ့ စောဆလေးကို မဖြစ်နိုင်မှန်း သိရက်နဲ့ အချစ်စိတ်တွေ ပွားများလို့နေသည် ။

” အစ်ကို တကယ် ကျေးဇူးတင်တာပါ…။ တနေ့ စစ်ပွဲတွေ ပြီးသွားတဲ့အခါ အစ်ကို စောဆတို့ကို ပြန်လာတွေ့မယ်…..။ ကျေးဇူး ဆပ်မယ်….”

လို့ ထွန်းအုံ ပြောလိုက်တော့ စောဆက

” မလိုပါဘူး.. အစ်ကို…။ အစ်ကို အဆင်ပြေပါစေ… ထိခိုက်ဒဏ်ရာ မရပါစေနဲ့ ဆိုတာကို စောဆ အမြဲ ဆုတောင်းပေးနေမယ်..”

လို့ ပြောလေသည် ။

ကန်လမ်းဖက်ကို စောသောမတ်စ်တို့ အကူအညီနဲ့ သွားလိုက်တဲ့ နော်ဂျူလီယာ နဲ့ နော်ဖောဖောတို့သည် ညနေပိုင်းမှာ ထိုးစစ်ဆင်လာတဲ့ အစိုးရစစ်တပ်တွေကြောင့် အိမ်ကို ပြန်လာလို့ မရတော့ပါ ။ ကျမ်းစာသင်ကျောင်း တဝိုက်မှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပစ်ခတ်မှုတွေ ဖြစ်ပွားသလို ရေတပ်က ပစ်ခတ်တဲ့ အမြောက်ကျည်ဆံတွေက အင်းစိန်မြို့ထဲကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ထိမှန်ပေါက်ကွဲနေသည် ။ စောဆကိုယ်တိုင်လည်း ထွန်းအုံ ရှိနေတဲ့ မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းနေရသည် ။ သူတို့အိမ်ကြီးရဲ့ ခေါင်မိုးကို ကျည်ဆံတွေ တဖေါက်ဖေါက်နဲ့ ထိမှန်လာသလို ပြူတင်းပေါက်မှန်တွေလည်း တခွမ်းခွမ်းနဲ့ ကွဲထွက်နေတာမို့ စောဆလည်း မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းပြေးသွားခဲ့ရတာ ။ ထွန်းအုံသည် စောဆကို

” အစ်ကိုပြောသားဘဲ… ညီမလေးတို့ အိမ်ကြီးက စစ်ပွဲတိုက်ပွဲရဲ့ အလယ်မှာ ရှိနေတာ…..။ ညီမလေးတို့ ဒီအိမ်ကြီးကို စွန့်ခွာဖို့ ဆုံးဖြတ်တာ နည်းနည်း နောက်ကျနေတယ်လို့ အစ်ကိုတော့ ထင်မိတာဘဲ …”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ စောဆလည်း

” ဟုတ်တယ် အစ်ကို…..။ အန်တီဂျူလီယာက ပြေးကြဖို့ ပြောပါတယ်…။ စောဆရဲ့ မိဘတွေကလည်း အိမ်ကြီးကို ထားခဲ့ပြီး မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ကို ပြေးကြဖို့ ပြောခဲ့ပါတယ်……။ စောဆက ဒီမှာဘဲ နေချင်လို့..။ စောဆရဲ့ အပြစ်ပါ….”

လို့ မျက်ရည်ဝဲပြီး ပြောလိုက်ပါသည် ။ ထွန်းအုံလည်း သူတို့တပ်တွေ ရခိုင်ပြည် မောင်းတောမှာ မူဂျာဟစ်သူပုန်တွေနဲ့ တိုက်ခဲ့တဲ့ တိုက်ပွဲတွေအကြောင်းကို စောဆကို ပြောပြသည် ။ ရန်ကုန်မြို့ကို ကာကွယ်ဖို့ မောင်းတောကနေ လေယာဉ်နဲ့ လာကြတော့ သူတို့ တပ်မှူးက

” လေးရက်နဲ့ အင်းစိန်မြို့ထဲမှာ ဈေးဝင်ဝယ်ကြမည်”

လို့ ပြောခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်း တိုက်တော့ လက်နက်လည်းကောင်း တိုက်ရည်ခိုက်ရည်လည်းကောင်းပြီး နေရာကောင်းတွေကို ခြေကုပ်ယူထားတဲ့ ကရင်တပ်တွေရဲ့ တိုက်အားက ပြင်းထန်လို့ အခုထိ အကျအဆုံးများပြီး ကြန့်ကြာနေသည်လို့ ပြောပြသည် ။

စောဆလည်း စစ်ပွဲတွေ ပြီးစေချင်သည်…။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သဘောထား မတိုက်ဆိုင်လို့ စစ်တိုက်ကြတဲ့အတွက် နှစ်ဖက်စစ်သားတွေအပြင် အရပ်သားတွေပါ ထိခိုက်သေကြေကြရတာ စိတ်မကောင်းစရာဘဲလို့ ညည်းသလို ပြောလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်ကို တက်ပြီး ငှက်ပျောသီးဖီးကြမ်းတွေနဲ့ ထညက်ခဲတွေကို ယူလာပြီး ထွန်းအုံကို ကျွေးသည် ။

” အန်တီဂျူလီယာတို့တော့ ပြန်လာလို့မရဘူး ထင်တယ် အစ်ကို…..”

” သေချာတာပေါ့ ညီမလေးရယ် . . .။ ဗုံးဆန်တွေက တအုံးအုံးနဲ့ ကျကွဲနေတာ……..။ စစ်မြေပြင်ကြီးထဲ ဘယ်လိုလာလို့ ရပါ့မလဲ……။ မနက်ကြလို့ စစ်ပွဲတွေ ငြိမ်သွားတဲ့အခါ သူတို့ ပြန်လာပါလိမ့်မယ်….. စိတ်မပူနဲ့….. ညီမလေး . . .”

စောဆတို့ အိမ်ကြီးသည် နှစ်ဖက် ပစ်ခတ်နေတဲ့ကြား ခလယ်မှာ ရှိနေတာကြောင့် ခေါင်မိုးကို ကျည်ဆံတွေ တဖေါက်ဖေါက်နဲ့ ထိမှန်သံတွေ ကြားနေရသည် ။ ပြူတင်းပေါက်မှန်တွေလည်း တခွမ်းခွမ်း ကွဲနေသည် ။ တချက်တချက် အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံး သိမ့်သိမ့်တုန်သွားအောင် ဗုံးထိမှန်တာတွေက နီးကပ်လွန်းသည် ။

ဆန့်ကျင်ဖက်ယောက်ျားနဲ့ မထိတွေ့ဖူးတဲ့ စောဆသည် ထွန်းအုံနဲ့ ပတ်သက်လို့ စိတ်လှုပ်ရှားမိရတာ အရမ်းပါ ။ ထွန်းအုံကို ဘုရားသခင်ကများ ငါ့ဆီကို စေလွှတ်လိုက်လေသလား… သူဟာ ငါ့ဖူးစာရှင်များလားလို့ အပျိုပေါက်မလေးပီပီ စိတ်ကူးတွေ ယဉ်လိုက်မိသည် ။ ထွန်းအုံမှာလည်း နတ်မိမယ်လေးလို ဖြူနုချောလှတဲ့ စောဆလေးကို အခုလို နီးစပ် ပတ်သက်မိရတာကို ရင်တွေခုန် စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လှုပ်ရှားမိနေသည် ။ စောဆနဲ့ ခွဲခွာရမှာကို စိတ်ထဲ ဝေဒနာ ခံစားမိနေသည် ။ တတ်နိုင်ရင် ဒီအချောအလှလေးနဲ့ မခွဲချင်တော့ဘူး ။ ဒါပေမယ့် သူသည် တိုင်းပြည်အတွက် အသက် စွန့်လှူထားတဲ့ စစ်သားတစ်ယောက် ။ မိသားစု ချစ်သူနဲ့ ခွဲခွာခြင်းဆိုတာ သူတို့ စစ်သားတွေ အတွက်က မဆန်း ။

” စောဆ … ”

” အစ်ကို…ဘာလိုလဲဟင် …”

” အစ်ကိုလိုနေတာ တကယ်ပြောရမလား…”

” ပြောလေ…စောဆ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…..”

” အစ်ကို လိုနေတာ…စောဆ…..လေ….”

” ဟင်…..ဘာ….စောဆ……အစ်ကိုက နောက်ပြောင်နေပြန်ပြီ …”

” တကယ်ပြောတာ…အစ်ကိုလေ.. စောဆနဲ့ ခွဲမသွားချင်တော့ဘူး…..”

” အစ်ကိုရယ်….. အစ်ကိုက အစ်ကိုတို့ တပ်ဆီကို ပြန်ရဦးမှာ မဟုတ်လား…။ စောဆတို့လည်း ပုသိမ်ကို ထွက်ပြေးကြရမှာ…..”

” စောဆနဲ့ အစ်ကို စစ်ပွဲပြီးရင် ပြန်ဆုံချင်တယ် …”

ထွန်းအုံက အရဲစွန့်ပြီး စောဆရဲ့ လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

” ဒါကတော့ ဘုရားသခင် စီမံရာဘဲ အစ်ကို…..။ ဘာတွေဖြစ်လာမယ် ဆိုတာ စောဆတို့လည်း ကြိုတင်မသိကြဘူးလေ . .”

” ဟုတ်ပါတယ် ညီမလေးရယ်……။ အစ်ကိုလည်း ညီမလေးနဲ့ မခွဲချင်လို့….”

” စောဆလည်း ဒီလိုပါဘဲ အစ်ကိုရယ်..။ အစ်ကို့ကို သံယောဇဉ် တွယ်မိပါတယ်……။ အစ်ကိုနဲ့ ပြန်တွေ့ချင်ပါတယ်…..။ အစ်ကို့ကို စောဆရဲ့ မိဘနာမည်.. တောင်ငူက လိပ်စာ.. အကုန်ပေးထားမယ်…။ အစ်ကို တနေ့ အေးချမ်းသွားတဲ့အခါမှာ စောဆဆီကို လာခဲ့ပေါ့…”

ဖြူနုချောမွတ်တဲ့ စောဆရဲ့ လက်ကလေးကို ထွန်းအုံ ဆုပ်ထားတာကို စောဆကလည်း မရုန်းဘူး ။

” တကယ်လို့များ အချိန်တွေက ထင်တာထက် ပိုကြာသွားခဲ့ရင် စောဆ အစ်ကို့ကို မေ့များသွားမှာလား”

တိုက်ပွဲတွေ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တိုက်ခိုက်ခဲ့တဲ့ စစ်သားကြီးက အသံတုန်တုန်နဲ့ ဝမ်းနည်းတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလာတာကို စောဆ အံ့ဩမိသည် ။ စောဆက

” အစ်ကို့ကို မမေ့သွားပါဘူးလို့ စောဆ ဂတိပေးပါတယ်….. အစ်ကို….”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

” စောဆကို အစ်ကို ချစ်တယ်….”

လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ စောဆရဲ့ မျက်နှာဖြူဖြူလေး နီမြန်းသွားသည် ။ ဒါဟာ စောဆအတွက် ပထမဆုံး ချစ်စကား အပြောခံရတာလေ ။

ဒီအချိန်မှာ လောင်စာခမ်းသွားတဲ့ မီးအိမ်လေးက ဖျတ်ကနဲ ငြိမ်းသွားသည် ။ မှောင်မဲသွားတဲ့ မြေတိုက်ခန်းထဲမှာ ထွန်းအုံနဲ့ စောဆတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ။

စောဆ အိပ်မက်တွေ မက်ပြီး လန့်နိုးလာသည် ။ အဝေးဆီက သေနတ်သံတွေ တချက်တချက် ကြားနေရသည် ။ မနေ့ထဲက တိုက်ပွဲတွေ ပြန်ပြီး ပြင်းထန်လာတာကို သတိထားမိသည် ။ ညက မြေအောက်ခန်းထဲမှာ စစ်သားကြီး ကိုထွန်းအုံနဲ့ အမှောင်ထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို စောဆ ပြန်သတိရမိတိုင်း ကြက်သီးတွေ ထရသည် ။

ညက မီးအိမ်လေး ငြိမ်းသွားတဲ့အချိန် သူ…. သူ…. စောဆကို ဖက်သည် ။ နမ်းသည် ။ သူ အရမ်းချစ်တယ်လို့ တတွတ်တွတ် ပြောသလို သူ့ကို ပြန်ချစ်ပါ လို့ ပြောသည် ။ သူ့ကို ချစ်ပါတယ်လို့ ပြန်မပြောသေးဘဲ စောဆ နဖူးလေးကို သူ နမ်းလိုက်၊ ပါးလေးကို နမ်းလိုက် လုပ်နေတာက မကဲလွန်းဘူးလား ။

စောဆလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး မှောင်မဲမဲထဲမှာဘဲ လှေခါးကနေ အပေါ်ကို ပြေးတက်ခဲ့မိသည် ။ အမှောင်ထဲမှာမို့ ခလုပ်တိုက်လဲသေးသည် ။ အိပ်ရာထဲမှာ ရင်တွေခုန်တာ မြန်လွန်းလို့ အကြာကြီး လှဲနေရသည် ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အဖက် အနမ်းကို ပထမဆုံး ကြုံဖူးတာလေ ။ စောဆလည်း သူ့ကို ချစ်မိသလား ဝေခွဲလို့ မရဘူး ။ သူ့ကို သံယောဇဉ် ဖြစ်မိတာတော့ အမှန်ဘဲ ။ သူ့ကို ကရင်စစ်သားတွေ သတ်လိုက်မှာကို စိုးရိမ်မိသလို သူ နေပြန်ကောင်းသွားပြီး သူ့တပ်ဆီကို ပြန်သွားခဲ့ရင် သူနဲ့ ထပ်မတွေ့ရတော့မှာကိုလည်း တွေးမိပြီး စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုဘဲ ။

သူ့ကို ရင်ခုန်မိတာတွေထဲ သူ ရောက်လာခါစ သတိမေ့နေတဲ့အချိန် ရွံ့တွေ ရေတွေ ပေစိုနေတဲ့ သူ့ယူနီဖေါင်းတွေကို ချွတ်ပစ်ကြရတော့ သူ့ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကိုလည်း မြင်ဖူးခဲ့ရတာကြောင့်လည်း ပါမည်ထင်သည် ။ စောဆရော နော်ဖောရော ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဆာကို မြင်ဖူးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ ။ တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့ မရဘူး ။ လူးလိုက်လှိမ့်လိုက် ထထိုင်လိုက် ရေထသောက်လိုက်နဲ့ ။

စောဆ ဒီလိုဖြစ်နေသလိုဘဲ မြေအောက်ခန်းထဲက ထွန်းအုံလည်း တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့ မပျော်နိုင်ပါဘူး ။ စောဆကို ဖက်နမ်းပြီး ပြန်ချစ်ဖို့ တတွတ်တွတ်နဲ့ တောင်းခံမိခဲ့တာတွေ စောဆ အပေါ်ထပ်ကို တက်ပြေးသွားတာတွေက မျက်စိထဲမှာ ပြန်မြင်ယောင်နေမိတာ အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ ။ အမှောင်ထုထဲမှာ စောဆလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်ရတာတွေ နဖူးလေးနဲ့ ပါးမွတ်မွတ်လေးကို နမ်းခဲ့ရတာတွေက ထွန်းအုံကို ရင်တွေခုန်စေတာ တညလုံးဘဲ ။

စောဆ အိပ်ရာကထ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဆန်ပြုတ်ပြုတ်သည် ။ ရေနွေးတည်သည် ။ ကိုထွန်းအုံကို ဆန်ပြုတ် သွားပို့ပေးချင်ပေမယ့် ညက ဖြစ်ထားတာတွေကြောင့် ရှက်စိတ်က ပိုနေသည် ။ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကို ရှက်နေသည် ။ ကြောက်နေသည် ။ အန်တီဂျူလီယာနဲ့ နော်ဖောတို့လည်း တိုက်ပွဲတွေကြောင့် အိမ်ကို ပြန်လာလို့ မရတော့ဘူး ။ သူနဲ့ စောဆနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် သူ စောဆကို ထပ်များ နမ်းလာဦးမလား ။ စောဆလည်း သူ့အနမ်းတွေကို သာယာမိခဲ့သလား ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘဲ အိပ်ရာထဲနေနေရတဲ့ သူ့ကို ဆန်ပြုတ်သွားပို့ရမှာဘဲ ။

ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်နဲ့ ကော်ဖီကြမ်း တစ်ခွက်ကို လင်ပန်းနဲ့ထည့်ပြီး မြေအောက်ခန်းကို ဆင်းခဲ့လိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

” စောဆ…..”

လို့ ဝမ်းသာအားရ ခေါ်လိုက်သည် ။ စောဆက လင်ပန်းလေးကို ကုတင်ပေါ် ချလိုက်ပြီး တကျိုးထဲ ပြန်လှည့်သွားဖို့ ပြင်သည် ။

” နေပါဦး…စောဆရယ်…..။ အစ်ကို့ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား…..”

လို့ ထွန်းအုံက ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ ထဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

” အိုး..ကျွတ်ကျွတ်……”

ထွန်းအုံရဲ့ ခြေထောက်က ထောက်လို့ မရသေးဘူး ။ စောဆလည်း သူ့ကို လှည့်ကြည့်သည် ။

” ဟင်.. စောဆ…. အစ်ကို့ကို စိတ်ဆိုးလားဟင်….. ညက….”

စောဆက ခေါင်းခါပြသည် ။

” ခြေထောက်က နာနေသေးတာလား….”

” ဟုတ်တယ်…. စောဆ….. ထောက်လို့ မရသေးဘူး . . .”

ဒီအချိန်မှာ ဂျိမ်းကနဲ အသံကြီးနဲ့ သူတို့ ရှိနေတဲ့ မြေအောက်ခန်း တစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားသည် ။ မော်တာဗုံးတစ်လုံး အနီးကပ်ကျတာ ဖြစ်မည် ။ စောဆလည်း

” အမေ့…”

ဆိုပြီး ယောင်လိုက်ရင်း ထွန်းအုံကို ဖက်လိုက်မိသည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ရုတ်တရက် ရောက်သွားတဲ့ စောဆ ။ ထွန်းအုံက သန်မာတဲ့ သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ဖက်သိုင်းထားလိုက်သည် ။

” အစ်ကို့ကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…. ချစ်လို့ နမ်းမိတာ…. တကယ်ချစ်တာပါ…. ကလေးရယ်….။ အစ်ကိုလေ စောဆကို တသက်လုံး မခွဲဘဲ လက်ထပ်ချင်တယ် သိလား…..”

ထွန်းအုံရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကနေ မရုန်းဘဲ ငြိမ်နေမိတဲ့ စောဆရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို ထွန်းအုံ အနမ်းမိုးတွေ ရွာချပြန်ပြီ ။

” ပြော….အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်လို့…..”

စောဆက မျက်လုံးတွေကို ပိတ်ထားပြီး သူပြောခိုင်းတာကို မပြောဘူး ။ ထွန်းအုံက မရုန်းကန်တော့ဘဲ ငြိမ်နေတဲ့ စောဆရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတစ်စုံကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ဖိကပ် စုပ်ယူလိုက်သည် ။

စောဆသည် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူပြုသမျှကို နုနေမိသည် ။ ငြိမ်ပြီး ခံယူနေမိသည် ။ သူ့အနမ်းတွေ သူ့အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့တွေကို သာယာနေမိသည် ။ ထွန်းအုံသည် စောဆကို သူ အချစ်စစ်နဲ့ ချစ်မိနေသည်။ အထိအတွေ့က အဓိက မဟုတ်လို့ ထင်ခဲ့မိပေမယ့် ဒီလောက်လှပြီးတဲ့ စိုပြေဝင်းဖန့်နေတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို သူ မနမ်းဘဲ မကိုင်ဘဲ မနေနိုင် ။ အချစ်သန့်သန့်လေးနဲ့ နဖူးလေးကိုဘဲ နမ်းမည်လို့ စိတ်ကူးထားတာတွေက စောဆလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်လာရော မနေနိုင်တော့ဘဲ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မိတော့သည် ။ စောဆကလည်း သူ့ကို ကြည်ဖြူတာကိုး ။ သူလုပ်သမျှကို ငြိမ်လို့ ခံယူနေတော့ စောဆရဲ့ ဘလောက်စ်လေးရဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တထောက်ထောက်နဲ့ ဖြုတ်ပစ်လိုက်မိပြီး ရင်စည်းလေးပေါ်ကို လျှံထွက်နေတဲ့ ရင်မို့မို့ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းတွေကို နမ်းရှုံ့နေမိသလို ခါးသေးသေးလေးရဲ့ အောက်ဖက်က တင်ပါးအိအိတွေကိုလည်း လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ဆုပ်နယ်နေမိသည် ။

” ချစ်လားဟင်….”

ထွန်းအုံရဲ့ အမေးကို ခေါင်းလေးညှိမ့်ပြီး ဖြေလိုက်တဲ့ စောဆရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးတွေသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တဆတ်ဆတ် နဲ့ တုန်နေသည် ။

” အို… စောဆရယ်….. မင်းကို တအားချစ်တယ်…. ချစ်မိတယ်…. မင်းနဲ့ တသက်လုံး ပေါင်းချင်တယ်…..”

တတွတ်တွတ်ပြောနေတဲ့ ထွန်းအုံသည် စောဆကို နမ်းလို့ မဝ ။ စောဆရဲ့ ဘော်လီရင်စည်းလေးကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တော့ စောဆက

” ခဏ ”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ရင်း ဘော်လီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။

” အို…အချစ်ရယ်…… သိပ်လိမ္မာ အလိုက်သိတဲ့ ကလေး…..”

ထွန်းအုံသည် တသက်မှာ ပထမဆုံး တွေ့ဖူးတဲ့ ရင်သားတစ်စုံကို အံ့ဩတုန်လှုပ်စွာနဲ့ ငေးမောရင်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ထိကြည့် ကိုင်ကြည့်လိုက်သည် ။ သူကိုင်လိုက်တဲ့အချိန် စောဆရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပိတ်ကျသွားသည် ။ ပါးစပ်လေး မဟတဟနဲ့

” အို ”

လို့ တိုးတိုးလေး အသံလေး ထွက်သည် ။ ရင်သီးလေးတွေက နီနီရဲရဲလေးတွေ ။ အသားက ဖွေးဖွေးဖြူနေသည် ။ ထွန်းအုံ ဖွဖွလေး နမ်းမိသည် ။ စောဆရဲ့ ထမိန်လေးကလည်း ပြေလုလု ။ ကျွတ်ခါနီး လျော့ရည်းရည်း ။ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေး ပေါ်နေတာက ထွန်းအုံအတွက် အချစ်စိတ်ဒီရေတွေ ပိုတက်စေသည် ။

” ချစ်တယ် အချစ်ရယ်….. အစ်ကို သိပ်သိပ်ချစ်တယ်….”

သူ့လက်တဖက်က စောဆရဲ့ ထမိန်ထဲကို မြက်ရှောမြွေတစ်ကောင်လို တိုးဝင်သွားသည် ။ ချစ်သူရဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ လက်ချောင်းတွေက ထိတွေ့မိတဲ့အခါ ထွန်းအုံရဲ့ သွေးသားတွေ အရမ်းကို ဆူကြွလာသည် ။ စောဆသည် သူ့ကို ချစ်မိသွားသည် ။ သူမေးတော့ ချစ်တယ်လို့လည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြခဲ့သည် ။ သို့သော် အခုလို အဆုံးစွန်အထိ တဖြည်းဖြည်း တိုးလာတဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို ကြောက်သလိုလို ဖြစ်မိပြီး မိမိ မိန်းမကိုယ်အပေါ်မှာ ခြယ်လှယ်နေတဲ့ သူ့လက်ကို ကြောက်လန့်တကြား တွန်းဖယ်မိသည် ။ အမေဖြစ်သူ ပြောဆို ဆုံးမခဲ့တာတွေကို ရုတ်တရက် ပြန်လည် ကြားယောင်မိသည် ။

လက်ထပ်တဲ့အချိန်အထိ ယောက်ျားနဲ့ စောင့်စည်းဖို့ ဆိုတာ ။ အချိန်မတန်ဘဲ ကိုယ်ဝန်ရတတ်သည်……။ မိဘမျက်နှာကို အိုးမဲမသုတ်ဖို့ သတိထားပါ ဆိုတာတွေရော ။

ထွန်းအုံရဲ့ လက်ကြီးက အကွဲကြောင်း နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကို ပွတ်သပ် ဆော့ကစားနေလို့ ကာမရှေ့ပြေး စောက်ရည်ကြည်တွေ အရမ်း ယိုစီးထွက်ကျနေရသည်လေ ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် သူ သတိမေ့နေတုန်းက တွေ့ဖူးခဲ့တဲ့ သူ့အတန်ချောင်းကြီးနဲ့ ကိုယ့်အကွဲကြောင်းနဲ့ ပေါင်းစည်းသွားတော့မှာမို့ ကာမရေယာဉ်ကြောထဲ မျောပါနေရာက သတိဝင်ပြီး သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တာပါ ။ ဒါပေမယ့် ထွန်းအုံက စောဆကို ဖက်ထားတာကို မလွှတ်ဘဲ သူ ဘယ်လောက် ချစ်တယ် လက်ထပ်ယူမယ် ဆိုတာတွေကို တတွတ်တွတ် ပြောတော့ စောဆလည်း ကြည်နူးကျေနပ်နေရင်း သူ့ကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။

ထွန်းအုံက ကော့တင်းလုံးကြွနေတဲ့ စောဆရဲ့ ရင်သားစိုင် နှစ်မွှာကို ပြန်နမ်းရင်း ပြေကျွတ်နေတဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

အို . . .

အဝတ်မဲ့သွားတဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အငမ်းမရ ငေးကြည့်နေတဲ့ ထွန်းအုံကြောင့် စောဆလည်း ရှက်စိတ်ဝင်လာပြီး မိမိရဲ့ ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို လက်ကလေးနဲ့ ယှက်ကာလိုက်ပြီး

“မကြည့်နဲ့ကွယ်…ရှက်တယ်……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

“သိပ်လှလွန်းလို့ စောဆရယ်……”

လို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုပ်ယူရင်း ကုတင်ပေါ်ကို လှဲချလိုက်သည် ။ စောဆက အောက်က.. ထွန်းအုံက အပေါ်က ..။

ထွန်းအုံရဲ့ ပေါင်ကြားက ရှည်လမျော တုတ်ခဲခဲ အတန်ကြီးက စောဆရဲ့ အဝတ်မဲ့နေတဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို ထိုးမိနေသည် ။ ပူနွေးနွေး အတန်ချောင်းကြီး လာထိမိထိုးမိတာကို စောဆ သတိထားမိသည် ။ မရဲတရဲနဲ့ အောက်ဖက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည် ။ ဘုရား ဘုရား….. သူ သတိမေ့နေတုန်းက ပေါင်ကြားမှာ တွေ့ဖူးရတဲ့ အတန်ကြီးဟာ အခုတော့ ဧရာမကြီး ကြီးထွားပြီး မာတောင့်နေတာကို စောဆ တွေ့လိုက်ရသည်။

” အို ”

ထွန်းအုံက လုံးတင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းသလို နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ငုံစုပ်နေရာက ကိုယ်အောက်ဖက်ကို လျှောဆင်းသွားလိုက်သည် ။ ဝမ်းပျဉ်သား ဖွေဖွေးရှပ်ရှပ်လေးကို နမ်းသည် ။

“ဟင့်..အကိုး……”

နောက်ထပ် ဆက်ဆင်းသွားတော့ အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေကို နမ်းမိနေပြီ ။ စောဆရဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လာသည် ။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို အနောက်ကို ဆုတ်ထွက် ရုန်းပြေးဖို့ ကြိုးစားသည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးသိမ်လေးကနေ ဆွဲကိုင်ထားလို့ ဆုတ်ပြေးလို့ မရဘူး ။ ထွန်းအုံရဲ့ အနမ်းတွေက ဆီးခုံမို့မို့ကို ရောက်နေတဲ့အချိန် စောဆ ထွန့်ထွန့်လူးနေသည် ။ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဖိနမ်းပစ်တော့ စောဆ ကျောလေးကော့ပြီး နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေ မဟတဟနဲ့

” တော်ပြီ အစ်ကို….”

လို့ ထွန်းအုံကို ပြောလိုက်သည် ။ ကာမအရှိန်တက်နေတဲ့ ထွန်းအုံကို တားဆီးနိုင်ဖို့က မလွယ်ဘူး ။ နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းရှုံ့နေရာကနေ လျှာနဲ့ ယက်ပေးလာသည် ။

” အား…….. အင်း…. အကို… အကို…. တော်… တော်…… တော်ပြီ….. အို့…….. အူး…….”

စောဆရဲ့ အဓိကနေရာလေးကို ဖိယက်ပေးနေတာ စောဆလည်း ဆက်မရုန်းကန်တော့ဘဲ မိန်းမောသွားသည် ။ ရသာဖူးစိလေးကို လျှာထိပ်နဲ့ ကလိပေးနေတဲ့အချိန် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ခေါက်တဲ့အသံတွေကို သူတို့ ကြားလိုက်ရသည် ။

” ဟင်…. အန်တီဂျူလီယာတို့ ပြန်လာပြီ ထင်တယ်……”

စောဆ ဝုန်းကနဲ ထထိုင်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို အမြန် ပြန်ဝတ်သည် ။ တံခါးခေါက်သံတွေက ဆက်တိုက် ကြားနေရသည် ။ ကြည့်ရတာ အန်တီဂျူလီယာတို့ အိမ်သော့ ပါသွားပုံမရဘူး ။ အပေါ်ကို အမြန်ပြေးတက်သွားလိုက်တဲ့ စောဆသည် အိမ်ရှေ့ကနေ

“စောဆရေ.. ဘယ်ရောက်နေလဲ ”

လို့ အော်ခေါ်နေတဲ့ အန်တီဂျူလီယာနဲ့ နော်ဖောတို့ အသံတွေကို ကြားရသည် ။ အပြေးအလွှား တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။

” အန်တီတို့ တိုက်ပွဲတွေကြောင့် ပြန်လာလို့ မရဘူး… စောဆ….။ ဒို့ကို ခေါ်သွားပေးမယ့်လူတွေ ရှိလို့ မနက်ဖြန် ဒီကနေ ထွက်ရမယ်….။ မပါမဖြစ် မယူမဖြစ် ပစ္စည်းတွေ ထုပ်ပိုးကြမယ်…….။ ဒို့တတွေ ကျုံမငေးဘဲကို ပြေးကြမယ်….။ ဒို့အိမ်နေရာက တကယ့် တိုက်ပွဲရဲ့ အလည်ဗဟိုတည့်တည့် ဖြစ်နေတယ်တဲ့ ”

အန်တီဂျူလီယာရဲ့ စကားကြောင့် စောဆ တအားငိုချင်မိသွားသည် ။ ချစ်သူ အသစ်ချပ်ချွတ်နဲ့ အချစ်မီးလျှံတွေ တဟုန်းဟုန်း တောက်လောင်နေကြတဲ့အချိန်မှာ ခွဲခွာကြရမယ် ဆိုတာက ဆိုးလွန်းလှသည် ။ မသွားချင်ဘူးလို့လည်း ပြောလို့မရတော့ ။ တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သထက် ပြန်းထန်လာပြီ ။ လေတပ်ကလည်း လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးတွေ ကျဲချနေသည်လို့ အန်တီဂျူလီယာက ပြောပြသည် ။

” စောဆတို့ ပြေးကြရင် ကိုထွန်းအုံကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…”

” သူ့ကို အန်တီ ခြေထောက်နာတုန်းက သုံးတဲ့ ချိုင်းတောက် ပေးလိုက်မယ်….။ ညဖက် မှောင်နေတဲ့အချိန် သူ ထွက်သွားနိုင်ဖို့ အန်တီတို့ ကူညီကြတာပေါ့…..”

ဒီအချိန်ဟာ စောဆအတွက် ရင်ဘတ်ထဲမှာ စူးစူးရှရှ နာကျင် ခံစားသွားရသည် ။ သူနဲ့ ခွဲကြရတော့မယ် ။ ဘယ်တော့ ပြန်တွေ့ကြမယ် ဆိုတာလည်း မသိနိုင်ဘူး ။ သူဟာ စောဆရဲ့ အချစ်ဦးပါ ။ စစ်ပွဲအတွင်း မထင်မှတ်ဘဲ ဆုံကြ ချစ်မိကြသလို ရုတ်တရက်ကြီး သူနဲ့ ခွဲရဖို့ဆိုတာက နုနယ်လွန်းတဲ့ စောဆရဲ့ နှလုံးသားအတွက် ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ရိုက်ချက်တစ်ခု မဟုတ်ပါလား ။

ဒီည ။ ဒီညကို စောဆ ဘယ်တော့မှ မေ့နိုင်လိမ့်မယ် မထင်ဘူး ။ ထွန်းအုံနဲ့ ခွဲကြရတဲ့ ည ။ ညဦးပိုင်းမှာ အမြောက်သံ စိန်ပြောင်းသံတွေကလည်း တထိန်းထိန်းနဲ့ ။ မြေပြင်က သွက်သွက်ခါသွားတာ ခဏခဏ ။

သေနတ်သံတွေ ဖြောင်းဖြောင်း ကြားနေရသည် ။ ညနက်လာတော့ သေနတ်သံတွေ ကျဲလာသည် ။ နှစ်ဖက်စလုံး နားသွားကြတဲ့ပုံရှိသည် ။ စစ်ပွဲကလည်း ရှည်ကြာနေပြီလေ ။

ထွန်းအုံလည်း ချိုင်းတောက်နဲ့ အမှောင်ကို အကာအကွယ်ယူပြီး သူတို့တပ်တွေ ရှိနေတဲ့ ဖက်ကို သွားရတော့မည် ။ အန်တီဂျူလီယာတို့ အပေါ်ထပ်မှာ ပစ္စည်းသိမ်းထုပ်နေတဲ့အချိန် စောဆသည် မြေတိုက်ခန်းထဲကို ပြေးဆင်းသွားပြီး ချစ်သူကို ဖက်သည် ။ နမ်းသည် ။ ထွန်းအုံသည် စောဆကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားပြီး

” စစ်ပွဲတွေပြီးရင် အစ်ကို စောဆကို မတွေ့တွေ့ အောင် လိုက်ရှာမယ်…..။ ဒို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်ကြမယ်…”

လို့ နမ်းရှုံ့ရင်း ပြောလိုက်သည်။ စောဆက ထွန်းအုံကို မော့ကြည့်ပြီး

” စောဆ အစ်ကို့ကို တကယ်ချစ်တယ်….။ အချစ်စစ်နဲ့ ချစ်တဲ့ အစ်ကိုနဲ့ စောဆတို့ တနေ့မှာ ပြန်ဆုံကြမယ်လို့ စောဆ ယုံကြည်တယ်.. အစ်ကို…..”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပါသည် ။ လူမျိုးမတူ ဘာသာမတူတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် စောဆ ယုံကြည်သလို ပြန်ဆုံနိုင်ပါ့မလား ။ ထွန်းအုံရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ သူ့တပ်တွေဆီကို ပြန်ရောက်ပြီး ရန်သူကို အပြီးသတ်ခြေမှုန်းရမည် ဆိုတဲ့ စိတ်ကလည်း ရှိနေသည် ။

သူတို့ မကြုံချင်တဲ့ အချိန်ကို ရောက်လာရပြီ ။ နော်ဖောက ဖွက်ထားပေးတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ သေနတ်ကို ထုတ်ယူလာပြီး ထွန်းအုံရဲ့ လက်ထဲကို လာထည့်ပေးသည် ။ အန်တီဂျူလီယာက

” ကိုထွန်းအုံ……. အန္တရာယ်ကင်းပါစေ…. ဆုတောင်းပေးနေမယ်……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက သေနတ်ကို ပုခုံးမှာ လွယ်လိုက်ပြီး ချိုင်းတောက်နဲ့

” အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်……. ကျနော့်ကို အသက်ကယ်ပေးတာ…။ တနေ့ကြ ပြန်ဆုံကြမယ်….. ကျေးဇူးပြန်ဆပ်မယ်….”

လို့ ကြေကွဲတုန်ခါတဲ့ အသံကြီးနဲ့ ခပ်တိုးတိုး ပြောရင်း အိမ်ကြီးရဲ့ မလွယ်ပေါက်လေးကနေ အမှောင်ထဲကို ထွက်သွားလိုက်သည် ။ စောဆရဲ့ မျက်ဝန်းတွေမှာ မျက်ရည်စတွေ တွဲခိုနေတာကို အန်တီဂျူလီယာက မြင်ပေမယ့် မမြင်ဟန်ဆောင်လိုက်သည် ။ ဒီ အင်းစိန်မြို့ကနေ အမြန်ဆုံး ထွက်ခွာနိုင်ဖို့က အရေးကြီးနေသည် ။

ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်မဲလွန်းတဲ့ညကြောင့် ထွန်းအုံသည် မိမိတို့တပ်တွေ တပ်စွဲထားတဲ့ဖက်ကို ထော့နဲ့ထော့နဲ့ နဲ့ သွားနေတဲ့အချိန် သူ့နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရန်သူ့ကင်း ကတုတ်ကျင်း ရှိနေတာကို သိလိုက်ရသည် ။ ရန်သူတွေက သူ့ကိုလည်း သူတို့လူဘဲ ထင်ပြီး ကရင်လို လှမ်းပြောလိုက်တာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ သူက ကရင်စကားတတ်သူ မဟုတ်တော့ ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိလို့ ချောင်းဆိုးပြလိုက်သည် ။

စောဆတို့ ဘုရားဆုတောင်းပေးလိုက်ကြလို့ ဖြစ်မည် ။ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ထွန်းအုံသည် မိမိတို့ တပ်ဖက်ကို ပြန်ရောက်သွားသည် ။ လွယ်လွယ်ကူကူတော့ မဟုတ် ။ နှစ်ဖက် တပ်တွေရဲ့ကြား ( No Mans land ) ကို ဖြတ်ရတဲ့အခါ အရမ်း အန္တရာယ်များသည် ။ နှစ်ဖက်စလုံးက လှမ်းပစ်နိုင်သည် ။ ရန်သူဖက်က စနိုက်ပါ လက်ဖြောင့်တပ်သားတွေက အရမ်းကောင်းနေသည် ဆိုတော့ သူ့ကို နောက်ကျောကနေ ပစ်ချနိုင်သည် ။ မိမိဖက်က အထက်ဗိုလ်တစ်ယောက်က ညကြည့်မှန်ပြောင်းနဲ့ ကြည့်နေတာနဲ့ တိုးပြီး

” ဟာ…. ဗလကြီးကွ.. ထွန်းအုံ…. ထော့နဲ့ထော့နဲ့ နဲ့ ပြန်ရောက်လာတယ်… တက်ဆွဲကြကွာ…..”

လို့ အော်ပြီး ခိုင်းလိုက်တာနဲ့ မိမိဖက်က တပ်သားတွေ ထွက်လာသည် ။ ရန်သူဖက်က မပစ်လို့ အံ့ဩနေကြရသည် ။ ထွန်းအုံကို ဆေးရုံကိုပို့ဖို့ လုပ်ကြသည် ။ ထွန်းအုံက မလိုတော့.. သက်သာနေပြီ….။ အကျအဆုံးများနေချိန်မှာ လူအင်အား လိုနေချိန်မှာ ဝင်တိုက်ချင်သည်လို့ တောင်းဆိုသည် ။ လတွေနဲ့ ချီလာနေပြီ ဖြစ်တဲ့ အင်းစိန်တိုက်ပွဲကို တပ်မှူးတွေက အပြီးသတ်လိုက်ချင်ကြသည် ။ ထွန်းအုံအပါအဝင် ရဲဘော်တွေကလည်း တိုက်ဖို့ အဆင်သင့်ဘဲ ။

တပ်စခန်းကို ပြန်ရောက်ခါစမှာ ထွန်းအုံသည် ရှေ့တက် မတိုက်နိုင်သေးပေမယ့် ကင်းတာဝန်ယူနိုင်ပြီး ဘရင်းဂန်းကို ပိုက်လို့ တက်လာမယ့် ရန်သူမှန်သမျှကို ချေမှုန်းဖို့ အဆင်သင့်ဘဲ ။ သူ့ရဲ့ တပ်မှူးက အလုပ်များနေလို့ သူဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့လဲ ဆိုတာတွေကို သူ့ကို အသေးစိတ် မမေးအားသေး ။ အင်းစိန်မြို့သိမ်းတိုက်ပွဲကြီးအတွက် လုံးပန်းနေကြသည် ။

ထွန်းအုံသည် စောဆလေးကို တချိန်လုံး သတိရနေသည် ။ သူ ခွင့်မတောင်းဘဲ ခိုးယူလာတဲ့ စောဆရဲ့ ဓါတ်ပုံလေးကို လူလစ်ရင် ထုတ်ထုတ်ကြည့်သည် ။ ကမာရွတ်ထဲက စစ်သားတွေ သွားစားနေကြ တရုတ်စားသောက်ဆိုင်က အစားအစာတွေ လာပို့ ကျွေးမွေးသည် ..။ စားသောက်ဆိုင်မှာ လုပ်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ထွန်းအုံကို အထာပေးသည် ။ ရေလာမြောင်းပေးတွေ လုပ်သည် ။ ဇာတ်လမ်းလုပ်ချင်သည် ။ သို့သော် ထွန်းအုံသည် စောဆလေးကို ငါ သစ္စာရှိရမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချထားတာကြောင့် ဒီကောင်မလေးကို ရနိုင်တာကို သိရက်နဲ့ အရောတဝင် မလုပ်ဘူး ။ ကောင်မလေး နာမည်က မြင့်မြင့်ခိုင် တဲ့ ။

လနဲ့ချီ ကြာလာတဲ့ တိုက်ပွဲကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုက်နေရင် အထိအခိုက်များမှာမို့ ဒလစပ် သတ္တိရှိရှိနဲ့ မိုးမွှန်အောင် ပစ်ခတ်ပြီး တက်တိုက်ကြဖို့ သူတို့ တပ်မှူးက ရဲဘော်တွေကို ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဒဏ်ရာတွေ သက်သာလာပြီမို့ မီးရထားစက်ခေါင်းရုံ သိမ်းတိုက်ပွဲမှာ ဝင်တိုက်ခွင့်ရသည် ။ လေတပ်က လေယာဉ်နဲ့ အပေါ်ကနေ စက်သေနတ်နဲ့ ပစ်ပေးတဲ့အချိန် ထွန်းအုံတို့တပ်တွေ တဟုန်ထိုး ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပစ်ခတ်ပြီး တက်တိုက်ကြသည် ။ ဘရင်းကယ်ရီယာနဲ့ အာမတ်ကားတွေပါ ပါသည် ။သူသေကိုယ်သေ သူ့ဖက်လည်းကျ ကိုယ့်ဖက်လည်းကျ အသေအကျေ တိုက်ကြသည် ။

ဘရင်း..စတင်း အသားကုန်ပစ် လက်ပစ်ဗုံးတွေ များများပစ်သွင်းပြီး တိုက်ကြတာ နောက်ဆုံးတော့ မီးရထား ခေါင်းတွဲတန်းကြီးကို သူတို့ ရလိုက်သည် ။ ရန်သူတွေ ဆုတ်သွားသည် ။ ဒါပြီးတော့ ဆက်တိုက် တိုက်ကြတာက ကျမ်းစာသင်ကျောင်းသိမ်း တိုက်ပွဲ ။ ပြီးတော့ တိရိစ္ဆာန်ဆေးကျောင်းသိမ်းတိုက်ပွဲ ။ မနက်လင်း အာရုဏ်အချိန် တိုက်တဲ့ တိုက်ပွဲ ။

တပ်မှူးက ” ငါတို့ သေသေကျေကျေ တိုက်မယ်…. လက်ကုန်ပစ်ပြီးတက်.. လက်တကမ်းတိုက်ပွဲဘဲ … အတင်းပစ်တက်…. လက်ပစ်ဗုံးတွေ များများသုံး..” လို့ သူတို့ကို ပြောသည် ။

ထွန်းအုံလည်း ဘရင်းဂန်းကို ရင်ခွင်ပိုက်ကိုင်ပြီး ပစ်ခတ်ရင်း ပြေးတက်သည် ။ အုတ်နံရံကို ကျောကပ်မိတော့ လက်ဗစ်ဗုံးတွေ ဆက်တိုက် ပစ်သွင်းကြသည် ။ ပြင်းထန်တဲ့ တိုက်ပွဲပါ ။ ရှားမင်းတင့်ကားက သူတို့ကို လာကူ ပစ်ခတ်ပေးသည် ။ ကျားကုတ်ကျားခဲ မြေတစ်လက်မချင်း တိုက်ရတဲ့ တိုက်ပွဲတွေပါ ။ နောက်ဆုံးတော့ ရန်သူတွေ အကျအဆုံးများစွာနဲ့ အင်းစိန်မြို့ကနေ ဆုတ်သွားကြသည် ။

ထွန်းအုံတို့လည်း ရန်သူဖက်က ရလိုက်တဲ့ ဂျစ်ကားတစ်စီးနဲ့ နယ်မြေလိုက်ရှင်းရင်း စောဆတို့ အိမ်ကြီး ရှိတဲ့ဖက်ကို ပြန်ရောက်သွားခဲ့သည် ။ စောဆတို့ အိမ်ကြီးသည် ခေါင်မိုးနဲ့ နံရံတွေမှာ ကျည်ပေါက်ရာ ဗလပွနဲ့ ထီးထီးကြီး ကျန်နေသည် ။ လူသူကင်းမဲ့နေတဲ့ အိမ်ကြီးကို ထွန်းအုံ ငေးကြည့်ရင်း ချစ်သူလေးကို အထူးသတိရ အောက်မေ့သည် ။ စောဆလေး လိုရာခရီးကို ခလုပ်မထိ ဆူးမငြိဘဲ ရောက်သွားပါစေလို့ စိတ်ထဲက သူ ဆုတောင်းပေးနေသည် ။ တိုက်ပွဲတွေပြီးရင် စောဆရှိတဲ့နေရာကို လိုက်သွားမည်လို့ သူ တွေးနေသည် ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ျဖဴစင္လွပတဲ့ ကရင္မေလး

၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းခါစ ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတာ တစ္ႏွစ္တာ ကာလ ။

တိုင္းျပည္က ႏုႏု … မုန္တိုင္းက ထန္ထန္ အခ်ိန္ ။

တိတ္ဆိတ္တဲ့ သာယာတဲ့ မနက္ခင္းေလး ။

အင္းစိန္ၿမိဳ႕က ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲက သြပ္မိုး အုတ္ခံ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္ထဲမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ပန္းခ်ီဆြဲေနသည္ ။

ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ အသား၊ နက္ေမွာင္တဲ့ ခါးအထိ ရွည္တဲ့ ဆံပင္၊ မ်က္လုံး ဝိုင္းဝိုင္းနက္နက္၊ မ်က္ခုံးေမြးနက္နက္၊ ႏွာတန္ေပၚေပၚ၊ ႏႈတ္ခမ္းေဖါင္းေဖါင္းေလးေတြ နဲ႔။ ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ နာမည္က ေနာ္ေစာဆ လို႔ ေခၚပါသည္ ။ ျမင္သူတကာ ရင္သပ္ရႈေမာရတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလး ။ မႈံေနေအာင္ ေခ်ာတဲ့ လွတဲ့ ကရင္မေလး ။ ကရင္လူမ်ိဳး သစ္ေတာဝန္ေထာက္ ဦးေစာေဂၚဒြင္.. ေဒၚအက္စ္သာတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလး ျဖစ္သည္ ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔ မိဘေတြက ဖူးဖူးမႈတ္ အလိုလိုက္ထားတဲ့ မိန္းကေလး ။

ေနာ္ေစာဆသည္ အေဖ ဦးေစာေဂၚဒြင္က သစ္ေတာဌာန တာဝန္နဲ႔ ပ်ဥ္းမနားနဲ႔ ေတာင္ငူနယ္တဝိုက္က သစ္ေတာႀကိဳးဝိုင္းႀကီးေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေမ ေဒၚအက္စ္သာလည္း လိုက္ပါသြားတာေၾကာင့္ ေဒၚအက္စ္သာရဲ႕ ညီမအရင္း ျဖစ္တဲ့ ေဒၚဂ်ဴလီယာနဲ႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕က သူတို႔ရဲ႕ ဘိုးဘပိုင္ အိမ္ႀကီးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္ ။ သူတို႔မွာ အိမ္မႈေရးရာ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ကူညီမစေပးဖို႔ ေနာ္ေဖာ ဆိုသည့္ အိမ္အကူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိသည္ ။

ေဒၚဂ်ဴလီယာသည္ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ ။ ဇီးကုန္း… သာယာဝတီနဲ႔ ျပည္ၿမိဳ႕ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္ ။ ေဒၚအက္စ္သာက ေစာဆေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အတင္းေခၚတာနဲ႔ အလုပ္ ထြက္လိုက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ လာေနသည္ ။ တူမေလးကို ဂ်ဴလီယာ တအားခ်စ္သည္ ။ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္တာကို ဝါသနာပါတဲ့ ေဒၚဂ်ဴလီယာက သူမကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္ ။ ေနာ္ေဖာက လိုအပ္တာရွိရင္ ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးသည္ ။ ေနာ္ေစာဆ ကေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူ ခ်က္ျပဳတ္ေပးတာေတြကို ဇိမ္နဲ႔ ထိုင္စားေနတဲ့ အလိုလိုက္ခံထားရတဲ့ ေကာင္မေလးပါ ။

ငယ္ငယ္ေလးထဲက ပန္းခ်ီဆြဲ ဝါသနာပါခဲ့တဲ့ ေနာ္ေစာဆသည္ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ပန္းခ်ီေရးဆြဲေနေလ့ ရွိသည္။ ယခုလည္း ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚဖက္က အေမ့ေဆြမ်ိဳးေတြဆီကို အလည္အပတ္သြားခဲ့စဥ္က ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ရႈခင္းဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး ေရေဆးနဲ႔ ေရးဆြဲေနသည္ ။ ေဒၚဂ်ဴလီယာက ေနာ္ေစာဆ ပန္းခ်ီေရးေနတဲ့ အခန္းထဲကို ေကာ္ဖီခြက္ေလးနဲ႔ ဝင္လာသည္ ။

” သမီး .. ေစာဆ … နင့္အေဖနဲ႔ အေမေတာ့ ဒီကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္…”

လို႔ ေစာဆကို ေျပာလိုက္ၿပီး ေကာ္ဖီမတ္ခြက္ကို ေစာဆ ပန္းခ်ီေရးေနတဲ့ ေနရာက စားပြဲဝိုင္းေလးအေပၚမွာ တင္ေပးလိုက္သည္ ။ ေစာဆသည္ ေရးေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားအေပၚမွာ အာ႐ုံစိုက္ေနသည္ ။ မ်က္ေတာင္ေလးေတြက ေကာ့ၿပီး မ်က္လုံးဝိုင္းစက္စက္ေတြက လွလြန္းေနသည္ ။ ေဆးမဆိုးဘဲ ရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏွင္းဆီဖူးေလးေတြလိုဘဲ ႏုဖတ္ၿပီး ေဖါင္းေဖါင္းအိအိေလးေတြ ။

“ေစာဆ..အန္တီေျပာတာ ၾကားလား….”

ေခ်ာင္းကေလးေဘးက တဲေလးတစ္လုံးနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲကို ငိုက္ထိုးေပါက္ေနတဲ့ စိန္ပန္းပင္ႀကီး တစ္ပင္ရဲ႕ ရႈခင္းပုံ ။ စိမ္းညိဳညိဳ႕ ေတာတန္း… ညိဳဝါဝါ တဲေလးနဲ႔ နီရဲေနတဲ့ စိန္ပန္းပြင့္ေတြ ။

” ေစာဆ….”

“အင္း..ၾကားပါတယ္…အန္တီ…..”

ေစာဆသည္ စိန္ပန္းပြင့္ အနီေရာင္ေလးေတြ ေနရာကို စုတ္တန္ထိပ္ဖ်ားနဲ႔ တို႔ကာတို႔ကာ ေရးဆြဲေနသည္ ။ ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီတို႔ အင္းစိန္ကို ျပန္လာတာ မလာတာကို ေစာဆက ပူမွမပူဘဲ ။ အေမတစ္ေယာက္လိုဘဲ သူမကို အစစ ေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ အန္တီဂ်ဴလီယာ တစ္ေယာက္လုံး ရွိေနသည္ေလ ။ အဝတ္ေလွ်ာ္ေပး မီးပူတိုက္ေပး ရွင္းလင္းေပးတဲ့ ေနာ္ေဖာေလးလည္း ရွိေနေတာ့ ေစာဆ ဘာကိုမွ ပူပန္စရာ မရွိဘူး မဟုတ္လား ။

ေစာဆရဲ႕အေဖက သူ႔ရဲ႕ ဖို႔ဒ္ အင္၈လီကာ ကားႀကီးကို ထားခဲ့လို႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ ကမာ႐ြတ္လွည္းတန္းဖက္က ေဈးေတြကို ေဈးဝယ္ထြက္ခ်င္ရင္လည္း အန္တီဂ်ဴလီယာက အိမ္နားမွာေနတဲ့ စစ္ျပန္အဖိုးႀကီး ေစာဖိုးစီကို ဒ႐ိုင္ဘာအျဖစ္ ကားေမာင္းခိုင္းတတ္သည္ ။ ေစာဖိုးစီကို အၿမဲတန္း ဒ႐ိုင္ဘာအျဖစ္ မငွားထား ။ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ၾကမွ ေခၚကာ ေမာင္းခိုင္းတတ္သည္ ။ သူ႔ကို အဖိုးအခ နည္းနည္းပါးပါး ေပးေလ့ရွိသည္ ။

အန္တီ ဂ်ဴလီယာသည္ အသက္ သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာဘဲေန.. အလုပ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မလုပ္ရဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုအၿမဲစိုက္ၿပီး ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ေနေနခဲ့တာမို႔ အၿမဲလို ျဖဴသန႔္ေက်ာ့ရွင္း လွပေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ ။ ငယ္စဥ္က ဂ်ဴလီယာကို ခ်စ္ႀကိဳက္ လိုခ်င္ၾကတဲ့ ေယာက္်ားသားေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ဴလီယာက အ႐ိုးမ်ားသည္ ေခ်းခါးသည္ ဆိုၿပီး ျငင္းပယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ယခုတိုင္ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ဂ်ဴလီယာသည္ ဝမ္းမနည္းဘူး ။ တူမေခ်ာေလး ေစာဆကို အေမတစ္ေယာက္လို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ သင္ၾကားေပးရင္း အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ အစ္မေယာက္်ားတို႔ အလုပ္တာဝန္က်ရာကို သြားေနၾကရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔အိမ္ႀကီးကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးလ်က္ ေနရတာကို ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနေပသည္ ။

ေစာဆက သူမေရးေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ ေဒၚဂ်ဴလီယာကေတာ့ မၿငိမ္သက္တဲ့ တိုင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေနေတြေၾကာင့္ အစ္မနဲ႔ အစ္မေယာက္်ားတို႔ကလည္း အေဝးမွာ တကြဲတျပားဆီ ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္က ေလးလံပူပန္ေနသည္ ။

ရခိုင္ျပည္နယ္၊
ေမာင္းေတာၿမိဳ႕အနီး

ေတာတန္းေလးတစ္ခုထဲ ။

သဲအိတ္ေတြဆင့္ကာ ကာရံထားတဲ့ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ေဒါက္ေထာက္ထားတဲ့ ဘရင္းဂန္းႀကီးေပၚ လက္တင္ထားရင္း ထြန္းအုံ ကင္းေစာင့္ေနသည္ ။ ထြန္းအုံသည္ ဗမာ့ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း တစ္ခုက စစ္သားေလး တစ္ေယာက္ပါ ။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကာယဗလကို လိုက္စား ေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့ ထြန္းအုံသည္ ရင္အုပ္ကားကား ႂကြက္သားဖုထစ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္း လက္ဖ်န္ေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို တပ္ထဲက ဘဝတူ ရဲေဘာ္ေတြက ဗလႀကီး.. တာေနာႀကီး ဆိုၿပီး ခ်စ္စႏိုး ေခၚေဝၚတာကို ခံရသူ ျဖစ္သည္ ။ ကတုံးဆံေတာက္ စစ္သားဆံပင္တိုနဲ႔ ႐ိုးသားတည္ၾကည္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

ေၾကာက္စိတ္ လုံးဝမရွိတဲ့ ထြန္းအုံသည္ တိုက္ပြဲတိုင္းမွာ ေရွ႕ဆုံးကေန ရဲရဲဝန႔္ဝန႔္နဲ႔ တိုက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္မို႔ အထက္ဗိုလ္ေတြက အားကိုးအားထား ျပဳရတဲ့ စစ္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ ။ မမွိတ္မသုန္ မ်က္လုံးအစုံက သူတို႔ စခန္းခ်ထားတဲ့ တပ္စခန္း အနားကို ကပ္လာမယ့္ ရန္သူေတြကို အေမွာင္ထဲမွာ ရွာေဖြေနသည္ ။ ဗလေတာင့္သူမို႔ သူ႔တပ္ရင္းမႉးက သူ႔ကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး ပစ္ခတ္ရတဲ့ ဘရင္းေသနတ္ႀကီးကို ကိုင္ခိုင္းသည္ ။

သူတို႔တပ္သည္ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနတဲ့ မူဂ်ာဟစ္ ေသာင္းက်န္းသူေတြကို ႏွိမ္နင္းဖို႔အတြက္ ဒီရခိုင္ျပည္နယ္ ေမာင္းေတာေဒသကို ေရာက္ရွိေနၾကတာ ျဖစ္သည္ ။ တစ္႐ြာဝင္ တစ္႐ြာထြက္ ေသာင္းက်န္းသူေတြကို ရွင္းလင္းႏွိမ္နင္းေနခဲ့တာ လအတန္ငယ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ။ နယ္စပ္မ်ဥ္းေပၚက မူဂ်ာဟစ္တို႔ရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ ” ေတာင္ၿပိဳစခန္း “ကို သိမ္းပိုက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး နယ္ေျမေဒသ တစ္ခုလုံးကို ထိန္းသိမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္သည္ ။

မနက္မိုးစင္စင္လင္းၿပီ ။
မိုးက တေျဖာက္ေျဖာက္ ႐ြာေနဆဲ ။

တပ္မႉးက သူတို႔ရွိတဲ့ ကင္းပုတ္ ကတုတ္က်င္းေတြဆီကို ေရာက္လာသည္ ။ သူ႔လက္ထဲမွာက ေၾကးနန္းစာ႐ြက္ တစ္႐ြက္နဲ႔..။ တပ္မႉးရဲ႕စကားေၾကာင့္ ထြန္းအုံ အပါအဝင္ စစ္သားေတြ အကုန္လုံး အံ့အားသင့္သြားၾကသည္ ။

” ငါတို႔ အေရးႀကီး စစ္တာဝန္နဲ႔ ဒီနယ္ေျမကို စြန႔္ခြာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားၾကရမယ္…၊ အားလုံးအသင့္ျပင္ၾက … အခု .. ျပင္မယ္….”

တဲ့ ။ အမိန႔္ကို အတိအက် လိုက္နာၾကရတဲ့ ထြန္းအုံတို႔အားလုံး ခ်က္ခ်င္း ပစၥည္းေတြ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ သိမ္းဆည္းၾက အသင့္ျပင္ၾကရသည္ ။ ထြန္းအုံတို႔သည္ စစ္သားဘဝ က်ရာေန ေစရာသြား ေထာင္က်က် ျပားက်က်မို႔ တိုက္ခိုင္းတဲ့ေနရာကို သြားတိုက္မည္ ။ ေ႐ႊ႕ခိုင္းတဲ့ေနရာကို ေ႐ႊ႕မည္ ။ ေၾကာက္စိတ္က စိုးစဥ္းေတာင္ မရွိဘူး ။ ေမာင္းေတာမွာ မူဂ်ာဟစ္ေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ထြန္းအုံတို႔သည္ ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို မသိ။

ေစာဆ ၿခံထဲမွာ ပန္းခူးေနသည္ ။ ႏွင္းပန္းျဖဴျဖဴေတြကို ပန္းအိုးထိုးဖို႔ ခူးေနသည္ ။ ေနာ္ေဖာက ေစာဆ ခူးျဖတ္လိုက္တဲ့ ႏွင္းပန္းေတြကို ကိုင္ထားေပးသည္ ။

” ေဖာေဖာေရ… ႏွင္းဆီေတြလည္း နည္းနည္း ခူးၾကရေအာင္….”

လို႔ ေစာဆ ေျပာလိုက္ရင္း ႏွင္းဆီပင္ေတြရွိတဲ့ အိမ္အေနာက္ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္ ။ ေနာ္ေဖာက အေနာက္က လိုက္လာသည္ ။

” ေစာဆေရ……ဖိုးမူ . . ”

အန္တီဂ်ဴလီယာက မီးဖိုေခ်ာင္ ျပဳတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းျပဴၿပီး ေခၚသည္ ။

” အန္းတီ…ဘာလဲ…ဘာလိုလဲ…၊ ေစာဆ ပန္းခူးေနတယ္…..”

ေအာက္ကေန ျပန္ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အန္တီဂ်ဴလီယာက

” အေပၚ အျမန္တက္ခဲ့စမ္း.. အေရးတႀကီး ေျပာစရာေတြရွိလို႔….”

လို႔ ေခၚလိုက္လို႔ ေစာဆလည္း ပန္းဆက္မခူးေတာ့ဘဲ အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ခဲ့သည္ ။

” နင့္ဒယ္ဒီဆီက စာရတယ္…..။ ခုနဘဲ လူႀကဳံနဲ႔ ေပးလိုက္တာ…။ တိုင္းျပည္ အေျခအေန မေကာင္းဘူး..။ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္ …။ ဒို႔တေတြ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚဖက္ကို ေျပးရမယ္ ထင္တယ္….။ အင္းစိန္က စစ္တလင္း ျဖစ္ေတာ့မယ္တဲ့….။ နင့္ဒယ္ဒီက ေစာဖိုးစီကိုေတာင္ ေအာက္ထပ္မွာ လာေနေပးဖို႔ ေျပာခိုင္းတယ္…။ ဒို႔သုံးေယာက္က မိန္းမသားေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ရင္ ေယာက္်ားသား တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္တဲ့……။ ေတာမီးေလာင္ ေတာေၾကာင္ လက္ခေမာင္းခတ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့….။ ကဲ… ေဖာေဖာေရ.. ေစာဖိုးစီႀကီးကို သြားေခၚစမ္းဟာ…..”

ေဒၚဂ်ဴလီယာသည္ စစ္ပြဲရဲ႕ အေငြ႕သက္ကို ရေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ ။ ကတုတ္က်င္းေတြ ႀကိဳတင္တူးေနၾကတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့လို႔ ။ ေနာ္ေဖာ အိမ္ကေန ထြက္သြားလိုက္သည္ ။ ေစာဆလည္း

” ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေတာ့ မသြားခ်င္ပါဘူး…။ ေစာဆတို႔ ဒီအိမ္ႀကီးမွာဘဲ ပုန္းေနလို႔ မရဘူးလား…..။ ေအာက္ဖက္မွာ ေျမတိုက္ခန္းလည္း ရွိတာဘဲ….။ တစ္ခုခုဆို ေျမတိုက္( ဗုံးခိုက်င္း အေဟာင္း ) ထဲ ဆင္းပုံးၾကမယ္ေလ.. အန္တီ…..”

လို႔ အန္တီဂ်ဴလီယာကို ေျပာလိုက္သည္ ။

” အင္းေလ.. ဒို႔တေတြအတြက္ ေစာဖိုးစီႀကီး လာေနေပးရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးဘဲ…. ေစာဆ….”

” အန္တီ့သေဘာဘဲေလ…။ ေစာဆကေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲေနရရင္ ေက်နပ္တာပါဘဲ …။ စစ္ပြဲေတြျဖစ္တာလည္း ေစာဆ နားမလည္ဘူး.. စိတ္လည္းမဝင္စားဘူး…. ၿငိမ္းခ်မ္းတာကိုဘဲ လိုလားတာ အမွန္ဘဲ အန္းတီရယ္….”

ေနာ္ေဖာ ျပန္လာတာကို အန္တီဂ်ဴလီယာက ေတြ႕လို႔

” ေနာ္ေဖာ… ေတြ႕ခဲ့လား.. ေစာဖိုးစီကို….”

လို႔ လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။

” အိမ္တံခါးႀကီး ေသာ့ပိတ္ထားတယ္… အန္တီ….။ သူမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေဘးအိမ္က ေစာဖိုးခြားက ေျပာတယ္ ”

” ေဟ..ဘယ္သြားတယ္တဲ့လဲ….”

” သူေျပာတာေတာ့ မၾကာခင္ျဖစ္မယ့္ စစ္ပြဲထဲ လိုက္သြားတာ ျဖစ္မယ္တဲ့..။ ေစာဖိုးစီက လူမ်ိဳးေရး စိတ္ဓါတ္ ျပင္းတယ္ေလ”

” အင္း.. ဒို႔တေတြေတာ့ ကူမယ့္လူမရွိ ျဖစ္ေနၿပီ…”

ေစာဆသည္ ဘာမွမပူပင္သလိုပုံနဲ႔ ေရးဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားကို ဆက္ေရးဆြဲေနသည္ ။ ဒီတခါေတာ့ ေစာဆ ေရးေနတာက သံလြင္ခက္ေလးကို ကိုက္ခ်ီထားတဲ့ ဂ်ိဳးငွက္အျဖဴေရာင္ေလး တစ္ေကာင္ရဲ႕ပုံ ။

” အားလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ…..”

လို႔ ေစာဆ ႏႈတ္ဖ်ားကေန တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းလိုက္သည္ ။

ေစာဆရဲ႕ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါ ။ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ကို အခိုင္အမာ ေနရာယူထားတဲ့ ကရင္တပ္မ်ားနဲ႔ အစိုးရစစ္တပ္ေတြ စတင္တိုက္ခိုက္ၾကၿပီ ။ စိန္ေျပာင္းေတြ အေျမာက္ေတြ တဗုံးဗုံး တဒိန္းဒိန္း ပစ္ခတ္သံေတြက အင္းစိန္ၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို တုန္ခါေစသည္ ။ ေသနတ္သံေတြက ေန႔ေရာညပါ တထိန္းထိန္း တဒိုင္းဒိုင္း ဆူညံေနသည္ ။ ႏွစ္ဖက္တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ က်ည္ဆံတခ်ိဳ႕က ေစာဆတို႔ အိမ္ႀကီးရဲ႕ သြပ္မိုးကို လာထိမွန္တဲ့ အသံေတြလည္း ၾကားေနရသည္ ။ ေစာဆတို႔ သုံးေယာက္သည္ အေပၚထပ္မွာ မေနရဲၾကေတာ့ဘဲ ေအာက္ထပ္မွာ ဆင္းေနၾကရၿပီး တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဗုံးထိမွာစိုးလို႔ ေျမတိုက္ခန္းထဲကို ဆင္းပုန္းၾကရသည္ ။

ထြန္းအုံတို႔ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ထရပ္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း စစ္ေျမျပင္ ေရွ႕တန္းကို သြားၾကရသည္ ။ အင္းစိန္စစ္မ်က္ႏွာကို ေရာက္သြားၾကတဲ့အခါ က်ည္သင့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြ ရထားတဲ့ စစ္သည္ေတြကို စစ္ကားေတြနဲ႔ေရာ အရပ္ကားေတြနဲ႔ေရာ သယ္ေဆာင္ၿပီး မဂၤလာဒုံစစ္ေဆး႐ုံနဲ႔ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးကို ပို႔ေဆာင္ေနၾကတာေတြကို ျမင္ၾကရသည္ ။

ထြန္းအုံတို႔သည္ စစ္မ်က္ႏွာရဲ႕ ေရွ႕ဆုံးက ကတုတ္က်င္းေတြဆီကို ေရာက္ရွိ ေနရာယူလိုက္ၾကရသည္ ။ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ထဲက မီးခိုးလုံးမဲမဲႀကီးေတြ တလူလူနဲ႔ လြင့္တက္ေနတာေတြကို ေတြ႕ရသည္ ။

( ရန္သူ အင္အားက မ်ားတယ္…..။ အခိုင္အမာ တပ္စြဲထားၾကတဲ့ ရန္သူေတြက ေနရာေကာင္းေတြမွာ အကာအကြယ္ ယူထားၾကသလို မွန္ေျပာင္းတပ္ စႏိုက္ပါ ႐ိုင္ဖယ္ကိုင္တဲ့ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြလည္း ရွိေနတယ္ . .)

လို႔ တပ္မႉးတစ္ေယာက္က ရွင္းျပသည္ ။ တစ္လက္မခ်င္း တစ္အိမ္ခ်င္း တိုက္ခိုက္ၿပီး ေရွ႕တိုး သိမ္းပိုက္ရမယ့္ စစ္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္သည္တဲ့ ။ အေျမႇာက္ေကာင္းေကာင္း မရွိလို႔ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲက ေမယုစစ္သေဘၤာကေန အေျမႇာက္ေတြနဲ႔ ပစ္ကူေပးသလို ေရတပ္က ( တံျမက္စီးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ) ေဘာ္ဖါအေျမႇာက္ကို ျဖဳတ္ယူလာၿပီး ပစ္ခတ္ေပးေနသည္ ။ အေျမႇာက္ေတြ စိန္ေျပာင္းေတြက တထိန္းထိန္း ဆက္တိုက္ ပစ္ခတ္ေနသည္ ။ တပ္မႉးက အေမွာင္ထုကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ထိုးစစ္လုပ္မည္လို႔ သူတို႔ကို ေျပာထားသည္။ အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ စြန႔္စြန႔္စားစား တိုက္ၾကလို႔ က်ဆုံးသူေတြလည္း မ်ားျပားခဲ့ၿပီး ယခု ထြန္းအုံတို႔ လူစုသည္လည္း ေရွ႕ကိုတိုးၿပီး ရန္သူ ေျခကုတ္ယူထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးကို သိမ္းပိုက္ၾကရေတာ့မည္ ။ ရန္သူေတြဖက္က မွန္ေျပာင္းတပ္ စႏိုက္ပါေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ကို ဇီဝိန္ေခြၽေနလို႔ သူတို႔ ေခါင္းမေဖၚရဲၾက ။

ထြန္းအုံသည္ ဘရင္းဂန္းႀကီးကို ေဒါက္နဲ႔ေထာက္ ပစ္ခတ္ေနတုန္း ရန္သူဖက္က သံခ်ပ္ကာ ဘရင္းကယ္ရီယာေတြ တက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ တပ္မႉးက ဒီသံခ်ပ္ကာကားေတြရဲ႕ ဘီးေနရာေတြကို ဘရင္းနဲ႔ ကပ္လိုက္ ဆြဲဖို႔ အမိန႔္ေပးသည္ ။ ထြန္းအုံလည္း ဘရင္းဂန္းနဲ႔ ဒလစပ္ဘဲ တကပ္ၿပီး တကပ္ ပစ္ခတ္ရသည္ ။ ေရွ႕ဆုံးက သံခ်ပ္ကာကား ရပ္တန႔္သြားသည္ ။

” ေဟး…. ရပ္သြားၿပီကြ…. ဗလႀကီးကြ……. ေဆာ္ထား..”

သူ႔ေရာင္းရင္း ရဲေဘာ္ေမာင္ဒြန္းရဲ႕ အားရပါးရ ေအာ္လိုက္တဲ့အသံကို ေသနတ္သံေတြၾကားက ၾကားလိုက္ရသည္ ။ တခဲနက္ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ေသာေသာညံေနတဲ့ ေသနတ္စိန္ေျပာင္းသံေတြ ဆူညံလို႔ေနသည္ ။ ထြန္းအုံထင္တာက ေမာင္းေတာမွာ တိုက္ခဲ့ရတဲ့ ရန္သူ မူဂ်ာဟစ္ေတြက အခု တိုက္ေနရတဲ့ ေတာခို ကရင္တပ္ေတြေလာက္ လက္နက္မေကာင္းၾက ။ အထက္ ဗိုလ္ေတြက မွန္ေျပာင္းေတြနဲ႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ထဲ ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး အေျမႇာက္တပ္သားေတြကို ပစ္ရမယ့္ ရန္သူ႔တည္ေနရာေတြကို အေသးစိတ္ ၫႊန္ျပေနၾကသည္ ။

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ ထြန္းအုံတို႔ တပ္စုသည္ အေမွာင္ကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ရန္သူ႔နယ္ေျမကို ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ေရာက္ၾကသည္ ။ ေန႔ဖက္ေလာက္ ျမင္ကြင္း မေကာင္းလို႔ ပစ္ခတ္မႈေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္သည္ ။ ထြန္းအုံသည္ ဘရင္းဂန္းကို မကိုင္ရဘဲ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္နဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ရသည္ ။ သစ္ပင္အုပ္ထဲကေန ရန္သူေတြရဲ႕ ေျခကုပ္ယူထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို တက္ခဲ့ၾကသည္ ။ တစ္ညလုံး တိုက္ပြဲ အျပင္းအထန္ ျဖစ္သည္ ။ နားကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္ဆူညံတဲ့ ပစ္ခတ္သံေတြ ဗုံးသံေတြေၾကာင့္ စိတ္ေျခာက္ျခားစရာ ည ျဖစ္သည္ ။

အန္တီဂ်ဴလီယာက တတြတ္တြတ္နဲ႔ က်မ္းစာေတြ ႐ြတ္ ဆုေတာင္းေနသည္ ။ ေနာ္ေဖာကေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္ေနသည္ ။ ေစာဆလည္း ေၾကာက္တာပါဘဲ ။ ေျမႀကီးေတြ တုန္ခါသြားရေအာင္ ဗုံးဆန္ေတြက ေပါက္ကြဲေနသည္ ။ အိန္းကနဲ အိန္းကနဲ အေျမာက္သံေတြ ၾကားေနရသည္ ။ မနက္ သုံးနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ဗုံးသံ ေသနတ္သံေတြ နည္းနည္းစဲသြားသည္ ။ ပန္းသြားၾကၿပီလား။ မနက္ၾကမွ ဆက္တိုက္ၾကမလား မသိဘူးလို႔ ေဒၚေလးက စိတ္ပ်က္တဲ့ေလသံေလးနဲ႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တာကို ေစာဆ ၾကားသည္ ။ ေစာဆ မ်က္လုံးေတြကို ပိတ္ထားသည္ ။

” ဘုရားသခင္…. စစ္ပြဲေတြ ၿပီးဆုံးပါေစ…. အားလုံး အဆင္ေျပၾကပါေစ….”

လို႔ စိတ္ထဲမွာ ဆုေတာင္းေနသည္ ။ ေသနတ္သံေတြ စဲသြားၿပီး သူတို႔သုံးေယာက္စလုံး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္ ။ ညဦးပိုင္းက လုံးဝ မအိပ္ၾကရေတာ့ ပင္ပန္းေနၾကတာနဲ႔ ခဏအတြင္း အိပ္ေမာက်သြားၾကသည္ ။

ဒိုင္း.. ဒက္ဒက္ဒက္…. ဒိုင္း… ဒိုင္း…… ဒက္ ဒက္… ဒက္………

နီးနီးကပ္ကပ္ ေသနတ္သံေတြေၾကာင့္ လန႔္ႏိုးလာရသည္ ။ အိုး.. ခ်ကုန္ၿပီ… အိမ္နား ကပ္ရက္ ေနရာေတြက ၾကားရတဲ့ ေသနတ္သံေတြ …။

” ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း…ဒုန္းဒုန္း….”

အိမ္ေရွ႕ တံခါးမႀကီးကို ထု႐ိုက္လိုက္တဲ့ အသံေတြ ပါ ။

” ဂ်ဴလီယာ…….ေနာ္ဂ်ဴလီယာ ……..”

သူတို႔သုံးေယာက္ အရမ္းေၾကာက္သြားၾကသည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာက ေရွ႕ဆုံးက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ တံခါးဆီကို သြားလိုက္တဲ့အခ်ိန္

” ဘယ္သူလဲ ”

လို႔ ေအာ္ေမးသည္ ..။ အျပင္က

” ငါတို႔ မိုးဇက္တို႔ ေသာမတ္စ္တို႔ပါ…။ ခဏ တံခါး ဖြင့္ပါဦး…….”

လို႔ ေအာ္ေျပာေပမယ့္ အန္တီဂ်ဴလီယာက တံခါးကို မဖြင့္ဘဲ..

“အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး… ဘာကိစၥလဲဟဲ့….”

လို႔ ေအာ္ေမးလိုက္သည္ ။

” ရန္သူေတြ တက္လာလို႔ ငါတို႔ လိုက္တိုက္ထုတ္လိုက္တာ ကစဥ့္ကလ်ား ဆုတ္ေျပးသြားၾကတယ္..။ နင္တို႔ ၿခံထဲကိုမ်ား ရန္သူ ဝင္လာသလားလို႔ လာေမးတာ…”

” ဘာမွမလာဘူး…. ေသာမတ္စ္….။ ဘာသံမွလည္း မၾကားၾကဘူး……”

အန္တီဂ်ဴလီယာက တံခါးဖြင့္မေပးဘဲ ေျပာလိုက္တာကို ေသာမတ္စ္တို႔ သိပ္မေက်နပ္ၾကေပမယ့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿခံထဲကေန ထြက္သြားၾကသည္ ။ ေသာမတ္စ္တို႔ မိသားစုသည္ ေစာဆရဲ႕အေဖ ဦးေဂၚဒြင္ရဲ႕ ေက်းဇူးမကင္းဘူး…။ ဦးေဂၚဒြင္ကို ေလးစားၾကရလို႔ ဒီအိမ္ကိုလည္း သိပ္ဗိုလ္မက်ရဲဘူးလို႔ အန္တီဂ်ဴလီယာက ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာကို ေျပာျပသည္ ။ မိန္းမသားေတြခ်ည္း ေနၾကတဲ့ အိမ္ကို အခ်ိန္မေတာ္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ လာတာကို မဖြင့္ေပးတာ ေစာဆတို႔အမွားမွ မဟုတ္တာလို႔ ေစာဆက ေတြးေနသည္ ။

ေသာမတ္စ္တို႔ မိုးဇက္တို႔ လာသြားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခ်ိန္ အိမ္အေနာက္ေဖး ထင္း႐ုံနားက အသံဗလံ ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ေနာ္ေဖာေဖာက ေစာဆကို တိုးတိုးေလး လာေျပာသည္ ။

” ေစာဆ…လူ..လူ…အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ……”

” ဟင္.. ဟုတ္လား…. နင္ ဘယ္လိုသိလဲ…… ကရင္စစ္သားလား……”

” ဘာလဲေတာ့ မသိဘူး…။ လူတစ္ေယာက္ လဲေနတယ္……။ ပါးစပ္ကလည္း ညည္းေနတယ္…..။ ဒဏ္ရာရထားတယ္နဲ႔ တူတာဘဲ . …….”

” ဟင္……ဟုတ္လား……”

မီးဖိုေခ်ာင္က ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေစာဆ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေနာ္ေဖာေျပာတာ ဟုတ္သည္ ။ လူတစ္ေယာက္ ေဘးတေစာင္း လဲေနသည္ ။ ေသာမတ္စ္တို႔လို ကရင္စစ္သားေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး ။ အစိုးရတပ္က စစ္သားဘဲ ျဖစ္မည္ ..။

” အန္းတီေကာ ေနာ္ေဖာ…..”

” အန္းတီ အေပၚထပ္မွာ ဘုရားဆုေတာင္းေနတယ္……”

ေစာဆသည္ ၿခံအေရွ႕ဖက္ အေနာက္ဖက္မွာ လူရိပ္လူေရာင္ မီးေရာင္ ရွိမရွိ ေနာ္ေဖာနဲ႔အတူ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေသာမတ္စ္တို႔ မိုးဇက္တို႔ ရွိေနမွာ စိုးလို႔ပါ ။ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ လူကို သြားၾကည့္ခ်င္သည္ ..။ ေနာ္ေဖာက

” ျဖစ္ပါ့မလား.. ေစာဆ..။ ေတာ္ၾကာ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ထည့္ေနဦးမယ္…..”

လို႔ သတိေပးသည္ ။

” မပစ္ေလာက္ပါဘူး..။ ၾကည့္ရတာ ဒဏ္ရာ ျပင္းပုံရတယ္….။ သတိေတာင္ ေမ့သြားၿပီလား မသိဘူး..။ ညည္းတဲ့အသံ မၾကားရေတာ့ဘူး..။ ၿငိမ္လည္း ၿငိမ္သြားၿပီ……”

” ဟုတ္တယ္… ၿငိမ္သြားၿပီ.. သတိေမ့ေနသလား မသိဘူး….”

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကသည္ ။ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရလာေတာ့ ထင္း႐ုံနားမွာ လဲက်ေနတဲ့ စစ္သားကို ေစာေစာကထက္ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လာရသည္ ။

” ေနာ္ေဖာ… ငါ သူ႔ကို အိမ္ထဲ ေခၚသြင္းလိုက္ခ်င္တယ္…”

ေနာ္ေဖာရဲ႕ ပါးစပ္ေလး ဟသြားသည္ ။

” အိုး.. ဘုရားသခင္…. အမေလး…. ေစာဆ…. ရယ္…. အံ့ေရာ….”

” ဟုတ္တယ္… သူ႔ကို ကယ္ခ်င္တယ္….။ မနက္လင္းလို႔ ေသာမတ္စ္တို႔ သူ႔ကို ေတြ႕သြားရင္ သတ္ပစ္ၾကမွာ….။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ၾကမွာ…..”

” ေစာဆရယ္… ၾကည့္လည္းလုပ္ဦး..။ ေတာ္ၾကာ သူက ဒို႔တေတြကို ရန္သူေတြဆိုၿပီး သတ္ပစ္ေနဦးမယ္…”

” အို.. ေနာ္ေဖာရယ္…။ သူ႔ကိုကယ္တဲ့ လူေတြကို သူက လုပ္ပါ့မလား….။ လူတိုင္းကို မေကာင္း မထင္ပါနဲ႔ဟာ….။ နင္မပါခ်င္ေန..။ ငါ တစ္ေယာက္ထဲ သြားဆြဲလာမယ္….”

” အို.. အဲလိုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ မလုပ္ပါနဲ႔ …။ ေနာ္ေဖာလည္း ကူပါမယ္…..”

ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔ အေမွာင္ႀကီးထဲမွာ လဲက်ေနတဲ့ စစ္သား အနားကို သြားလိုက္ၾကသည္ ။ အို… လုံးဝ သတိလစ္ေနတာဘဲ…..။ သူ႔မွာ ဘာလက္နက္မွလည္း မရွိေနဘူး …… ။

ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ စစ္သားႀကီးတစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံး ဖုံေတြ သဲေတြ ေသြးေတြ ေပေရေနသည္ ။ ေနာ္ေဖာေဖာ အကူအညီနဲ႔ ဒီစစ္သားႀကီးကို အိမ္ထဲကို ဆြဲသြင္းခဲ့ၾကသည္ ။ သူ႔အက်ႌကေန တ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲၾကတာ ။

” ေစာဆ…. အန္တီေတာ့ အေသဆဲေတာ့မွာဘဲ..။ နင္လုပ္ခ်င္တာက မိုးမီးေလာင္မယ့္ဟာႀကီး….။ ေနာက္ၿပီး ရန္သူ ဗမာစစ္သားဟဲ့…..”

” ေနာ္ေဖာ… သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ၾကသလဲလည္း ငါတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာ မဟုတ္ဘူး..။ သူတို႔ကို ဗမာလို႔ မေခၚလိုက္ပါနဲ႔ဟယ္….။ လူမ်ိဳး မခြဲျခားစမ္းပါနဲ႔….”

ေစာဆရဲ႕ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္ ျမန္မာေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ကခ်င္ေရာ ခ်င္းေရာ တ႐ုတ္ ကုလား လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ တစ္တန္းထဲ ေနခဲ့ရလို႔ ေစာဆသည္ လူမ်ိဳးခြဲျခားတဲ့စိတ္.. မုန္းတီးစိတ္ လုံးဝမရွိခဲ့ ။

” ေစာဆ.. သူ႔ကို ဘယ္မွာထားမလဲ….”

” အိပ္ခန္းလြတ္ေလးထဲ ေခၚသြားၾကမယ္…..”

စစ္သားႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔ စစ္ေဆးၾကည့္ၾကသည္ ။ ေသြးေတြထြက္ေနတဲ့ ဒါဏ္ရာကို အဝတ္စတစ္ခုနဲ႔ စည္းေပးၾကသည္ ။ ေနာ္ေဖာေဖာက ေရေႏြးေတြကို ဇလုံႀကီးနဲ႔ ထည့္ယူလာသည္ ။ စစ္သားႀကီးကို ေရပတ္တိုက္ေပးၾကသည္ ။ ေသြးေတြ ႐ႊံ႕ေတြနဲ႔ လူးေပညစ္ပတ္ေနတဲ့ သူ႔စစ္ယူနီေဖါင္းကို သူ႔ကိုယ္ေပၚကေန ဖယ္ခြာ ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၾကရသည္ ။

ကိုယ္အေပၚပိုင္းက ယူနီေဖါင္းရွပ္ကို ခြၽတ္ဖယ္တဲ့အခ်ိန္က ကိစၥမရွိေပမယ့္ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက စစ္ေဘာင္းဘီႀကီးကို ခြၽတ္ပစ္ရတဲ့အခါေတာ့ အပ်ိဳမေလး ႏွစ္ေယာက္အတြက္က အခက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရသည္ ။ အေရးထဲ ဒီစစ္သားႀကီးသည္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဝတ္မထားဘူး ။ ညစ္ေပစုတ္ျခာေနတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္သား ဆြဲခြၽတ္ပစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြကို စစ္သားႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကေန လႊဲဖယ္ထားမိၾကသည္ ။ သူ သတိရ ႏိုးလာရင္ တိုက္ဖို႔ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ ေဆးျပားေတြကို ေဆးမ်ိဳးစုံထည့္ထားတဲ့ ေဆးအိတ္ထဲမွာ ေစာဆ ရွာေနတဲ့အခ်ိန္ ေနာ္ေဖါေဖါက

“အိုး… ေစာဆေရ….. ဘုရား.. ဘုရား..”

လို႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ေစာဆ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ဟင္”

စစ္သားႀကီးရဲ႕ ေပါင္တန္တုတ္တုတ္ေတြၾကားက အေမႊးမဲမဲအုံႀကီးထဲက ေယာက္်ားတန္ဆာႀကီးကို ေစာဆ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္ ။ ေယာက္်ားတန္ဆာကို ပထမဆုံး ေတြ႕ဖူးရျခင္းပါ ။ ကေလးငယ္ေလးေတြ ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ မိုးေရထဲမွာ ေျပးေနၾကတာေတြကို ေတြ႕ဖူးခဲ့ေပမယ့္ အခုလို ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဆာႀကီးကို တခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး ။ ေနာ္ေဖာေဖာေရာ ေစာဆေရာ သူ႔အတန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေငးေမာမိေနၾကသည္ ။ သတိဝင္လာတာက ေနာ္ေဖာေဖာ ။ ေစာင္နဲ႔ ဖုံးပစ္လိုက္သည္ ။

“အမေလး… ရင္တုန္လိုက္တာ ေဖာေဖာရယ္”

ေစာဆသည္ ၿပဳံးတုံးတုံးနဲ႔ ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ ဖိထားရင္း ေနာ္ေဖာေဖာကို ေျပာလိုက္သည္ ။ ေနာ္ေဖာေဖာက

” အႀကီးႀကီးဘဲေနာ္…..”

လို႔ ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေစာဆလည္း

” ဟုတ္တယ္.. ေဖာေဖာ……. အႀကီးႀကီးဘဲ..”

လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔ စစ္သားႀကီးကို ထားခဲ့ၿပီး သူတို႔အခန္းေတြဆီကို ျပန္လိုက္ၾကသည္ ။ ခဏၾကာေတာ့ ေနာ္ေဖာေဖာ ေစာဆအခန္းကို ေျခေဖါ့နင္းၿပီး ေရာက္လာသည္ ။

” ဘာလဲ ေဖာေဖာ…..”

” သူ႔ကို ေျမတိုက္ထဲမွာ ထားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ေစာဆ . .။ ကရင္တပ္သားေတြက ထမင္းထုပ္ လာေတာင္းရင္း အိမ္ထဲကို ေရေတာင္းေသာက္ဖို႔ လာတတ္ၾကတယ္….။ မေတာ္တဆ စစ္သားႀကီးကို သူတို႔ ေတြ႕သြားရင္ ခက္ကုန္မယ္ေနာ….”

” ေအး…နင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္တာဘဲ …”

မနက္မိုးလင္းေတာ့ တစ္ညလုံး စစ္သားႀကီးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ့ၾကတဲ့ ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔သည္ အိပ္ရာက မထႏိုင္ၾကဘူး ။ အန္တီဂ်ဴလီယာက အင္းစိန္ကေန ပုသိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ေျမာင္းျမကို ျဖစ္ျဖစ္ ေျပးၾကဖို႔ သူတို႔ကို တိုင္ပင္တဲ့အခါ သူတို႔လည္း အန္တီဂ်ဴလီယာ့စကားကို စိတ္သိပ္မဝင္စားၾကလို႔ အန္တီဂ်ဴလီယာက နည္းနည္းစိတ္ဆိုးသြားသည္ ။

” ဘာလဲ….. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဒီအင္းစိန္မွာဘဲ ဗုံးထိခံၿပီး ေသခ်င္ၾကလို႔လား….”

လို႔ ခပ္စြာစြာနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေနာက္ၿပီး အန္တီဂ်ဴလီယာက ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး

” နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အမူအရာ နည္းနည္း ပ်က္ေနၾကသလိုဘဲ….. ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ….. ေျပာ….. ေျပာ…။ ငါမသိေအာင္ ဘာတစ္ခုခု မဟုတ္တာ လုပ္ထားသလဲ……”

လို႔ ေမးသည္ ။

” အိပ္ေရးမဝလို႔ပါ အန္တီဂ်ဴလီယာ……”

လို႔ ေစာဆက ေျပာလိုက္ၿပီး ဝါးကနဲ သမ္းလိုက္သည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာရဲ႕ အလစ္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စစ္သားႀကီးကို ေျပးၾကည့္ၾကသည္ ။ မနက္ေစာေစာ သြားၾကည့္တုန္းက ေစာင္ၿခဳံေပးထားတဲ့အတိုင္း ရွိေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သြားၾကည့္တဲ့အခါမွာ ေစာင္က ၾကမ္းေပၚကို ပုံရက္သားေလး က်ေနၿပီး ဟိုဟာႀကီး မတ္မတ္ေထာင္ေနတာကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္ ။

ဒါႀကီးကို ေတြ႕ရတိုင္း ေစာဆရဲ႕ စိတ္ေတြ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္သြားသည္ ။ ၾကက္သီးေတြထ ရင္ေတြ တအားခုန္သည္ ။ စစ္သားႀကီးကေတာ့ သတိလစ္ေနဆဲ ။

” ကိုယ္ေတြလည္း ပူျခစ္ေနတာဘဲ ေစာဆ..။ ဒို႔ အန္တီဂ်ဴလီယာကို ေျပာျပရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္….။ သူက နပ္စ္ဆိုေတာ့ လူနာအေၾကာင္း နားလည္မယ္…..။ ေျပာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား….”

” အင္း…. အန္တီဂ်ဴလီယာကေတာ့ ဒီစစ္သားႀကီးကို ေသာမတ္စ္တို႔ လက္ထဲကို အပ္မယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး…..။ ခဏေလး ေနာ္ေဖာ…. ေစာဆ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္…..”

ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းလာတဲ့အထိ ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔သည္ သူတို႔ၿခံထဲမွာ လဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာရ စစ္သားကို ကယ္ထားတယ္ဆိုတာ အန္တီဂ်ဴလီယာကို မေျပာျဖစ္ၾကဘူး ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အန္တီဂ်ဴလိယာက

” ထမင္းစားၾကစို႔… ေစာေစာစားထားတာ ေကာင္းတယ္…။ ေတာ္ၾကာ တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လာရင္ ေျမေအာက္ထဲ ဆင္းပုန္းေနရလို႔ ထမင္းငတ္ေနဦးမယ္…..”

လို႔ လာေျပာလို႔ ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔လည္း ဗိုက္မဆာေပမယ့္ အန္တီဂ်ဴလီယာနဲ႔အတူ ထမင္း စားလိုက္ၾကသည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို အကဲခတ္ေနသည္ ။

” ေဟ့…. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ခုခု ဖုံးထားၾကသလား…။ နင္တို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ တစ္ခုခု ေပၚလြင္ေနတယ္.. ျပေနတယ္….။ ကဲ.. မွန္မွန္ေျပာၾက…. ဘာဖြက္ ဘာဖုံးထားၾကလဲ……”

ဒီအခ်ိန္မွာ ညက ရန္သူအင္အားမ်ားမ်ားနဲ႔ ဖိဝိုင္းတိုက္တာကို ခံလိုက္ရလို႔ မိမိတို႔ စစ္ေၾကာင္းမ်ဥ္းဆီကို ျပန္ဆုတ္လာခဲ့ရတဲ့ ထြန္းအုံတို႔ တပ္စုသည္ လူစစ္လိုက္တဲ့အခါ ထြန္းအုံတစ္ေယာက္ ျပန္ပါမလာတာကို သိသြားၾကသည္ ။ တပ္မႉးက ရဲေဘာ္ေမာင္ဒြန္းကို

“ထြန္းအုံက်သြားတာ မင္းျမင္လား…။ မင္းတို႔ အတူတူ တိုက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား….”

လို႔ ေမးသည္ ။ ေမာင္ဒြန္းက

“ထြန္းအုံလည္း သူ႔ဖက္ က်ည္ေတြ တဖြဲဖြဲလာေနတာကို မေၾကာက္ဘဲ စြတ္တက္ၿပီး ပစ္တာ ..။ ရန္သူက ပတ္ျခာဝိုင္းတိုက္ေတာ့ သူက အတြင္းထဲကို ကြၽံသြားတယ္ တပ္မႉး…..။ သူ က်န္ေနခဲ့သလား…. က်ည္ခသြားလား… ရန္သူဘဲ ဖမ္းသြားတာခံရလား… တစ္ခုခုဘဲ”

လို႔ တပ္မႉးကို ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ တပ္မႉးလည္း

” ငါတို႔ ေနာက္တခ်ီ ထိုးစစ္နဲ႔ ဝင္တိုက္ၾကဦးမယ္…..။ ထြန္းအုံအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး…။ သူ မေသပါေစနဲ႔ ငါ ဆုေတာင္းတယ္ကြာ…..။ ရန္သူအဖမ္းခံရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္…..”

လို႔ ေျပာသည္ ။ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ ရဲေဘာ္ေတြက စိတ္မေကာင္းၾက ။ ထြန္းအုံသည္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားၿပီး တိုက္ပြဲေတြမွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေရွ႕က ထြက္တိုက္တဲ့ စစ္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေစာဆတို႔ အိမ္ႀကီးထဲမွာလည္း အန္တီဂ်ဴလီယာနဲ႔ ေစာဆ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔ အေျခအေနေတြ တင္းမာေနသည္ ။ ေစာဆက စစ္သားကို ကယ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း အန္တီဂ်ဴလိယာကို ဖြင့္ေျပာလိုက္သည္ ။ အဓိကက စစ္သားႀကီးသည္ ေသနတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ျဖစ္မည္ ။ အျပင္းဖ်ားေနတာ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနရွိေနေတာ့ အခ်ိန္မွီ ကုသမွ ျဖစ္မည္ ။ ေနာက္လည္း သိမယ့္အတူတူ အန္တီဂ်ဴလီယာကို ဖြင့္ေျပာလိုက္သည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာ အခုေလာက္ စိတ္ဆိုးတာ သူတို႔ တခါမွ မေတြ႕ဘူး ။

” မိုက္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ….။ နင္တို႔ သိပ္မိုက္တယ္…။ နင္တို႔ မိုက္႐ူးရဲေတြ….။ နင္တို႔ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးတဲ့ အမိုက္မေတြ….”

လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဆူသည္ ။ ဆဲသည္ ။

” နင္တို႔ ဒီလိုလုပ္တာ ေသာမတ္စ္တို႔ ကရင္တပ္သားေတြသာ သိသြားရင္ ငါလည္း မေတြးရဲေအာင္ဘဲ.. ေစာဆ..။ ဒါ နင့္လက္ခ်က္…။ ဟိုေကာင္မ ေဖာေဖာက နင္ခိုင္းလို႔ လုပ္ရတာဘဲ….။ ဘရိန္းရွိတဲ့ေကာင္မ မဟုတ္ဘူး…..။ အဓိက တရားခံက ေစာဆ……။ ေစာဆ…. နင္က ဘာလဲ….. ဖေလာရင့္စ္ႏိုက္တင္ေဂး လုပ္ခ်င္တာလား….. သူေတာ္ေကာင္းမေလးလား…..”

အန္တီဂ်ဴလီယာ ဘယ္ေလာက္ဆဲဆဲ ေစာဆတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဟာကို လုပ္ေပးသည္ ။ စစ္သားႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ရာကို စစ္ၾကည့္ၿပီး က်ည္ဆံကို ထုတ္ေပးတာ၊ ေဆးလည္း ထိုးေပးသည္ ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ စစ္သားႀကီး သက္သာလာမွာပါ တဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီေလာက္ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို သူတို႔ဖက္ကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လို ျပန္ထုတ္ေပးမလဲ… ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အန္တီဂ်ဴလီယာက ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔ကို အထပ္ထပ္ေမးသည္ ။ ေျမတိုက္ထဲကို ေ႐ႊ႕ဖို႔ကိုလည္း အန္တီဂ်ဴလီယာက သေဘာတူသည္ ။

” သူ သတိရလာမွေ႐ႊ႕ႏိုင္မယ္….။ နင္တို႔ သူ႔အေျခအေနကို အၿမဲ အကဲခတ္ၾက….။ ငါလည္း ၾကည့္ေပးမယ္….။ ကရင္စစ္သားေတြ ထမင္းထုပ္ လာေတာင္းရင္ အထဲ မလာေစနဲ႔…။ နင္တို႔ဘဲ တံခါးဖြင့္ၿပီး ေပး ”

အန္တီဂ်ဴလီယာရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ စစ္သားႀကီးသည္ မၾကာခင္မွာဘဲ အဖ်ားက်လာၿပီး မ်က္လုံးေတြ ပြင့္လာေလသည္ ။

ထြန္းအုံသည္ နက္ရႈိင္းတဲ့ ေဂ်ာက္နက္ႀကီးထဲကို ထိုးစိုက္ က်သြားသည္လို႔ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနသည္ ။ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းေတြနဲ႔ ႐ိုက္ခတ္ၿပီး ဝုန္းကနဲ ေျမႀကီးေပၚကို ပက္လက္က်ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ အနက္ေရာင္ ရန္သူတစ္အုပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရသည္ ။ ထြန္းအုံသည္ ေၾကာက္တတ္သူ မဟုတ္ ။ ကိုယ္လက္ေတြ နာက်င္ေနတဲ့ၾကားက ဒီ ရန္သူေတြကို ရင္ဆိုင္သည္ ။ ရန္သူေတြက ေျပးဝင္လာၿပီး အတင္းႀကီး တိုက္ခိုက္ၾကသည္ ။ အနီးကပ္ ထိေတြ႕တိုက္ခိုက္တဲ့အခါ ဒီရန္သူေတြရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ မ်က္ႏွာႀကီးေတြမွာ အစြယ္ ေဖြးေဖြးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ထြန္းအုံလည္း ဒီ လူလိုလို ေခြးအလိုလို ရန္သူမဲမဲႀကီးေတြကို ရွိသမွ် ခြန္အား အကုန္သုံးၿပီး တိုက္ခိုက္ တြန္းလွန္ေနေပမယ့္ အင္အားျခင္းက အဆမတန္ ကြာဟေနလို႔ အလူးအလဲ ခံေနရသည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ နားထဲမွာ…..( ေျပး… ေျပး….. တဖက္ကမ္းကို ေျပး…….) လို႔ အသံတစ္သံက ေအာ္ေျပာေနတာကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ တဖက္ကမ္း ဆိုတာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ ကူးသြားစရာ ဘာေလွမွ မရွိ ။ ထြန္းအုံလိုေကာင္က ေတာ္႐ုံ အခက္အခဲကို ဂ႐ုစိုက္တာမွ မဟုတ္တာ ။ လက္ပစ္ကူးသြားလိုက္သည္ ။

တဖက္ကမ္းက ျမက္႐ိုင္းေတာရွည္ႀကီးေတြထဲက တစ္စုံတစ္ေယာက္က လက္ကမ္းေပးေနသည္ ။ ထြန္းအုံက ဒီလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ကမ္းေပၚကို ႀကိဳးစား တက္လိုက္သည္ ။ လက္ကေလးသည္ ႏူးညံ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ ျဖစ္ေနသည္ ။ ျဖဴေဖြးဆြတ္ေနတဲ့ ေခ်ာမြတ္တဲ့ လက္ကေလး ။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ႀကီးနဲ႔ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ အသားအရည္နဲ႔ ေခ်ာလွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ။

( ေက်းဇူးတင္တယ္ . . . .)

ထြန္းအုံရဲ႕ ႏႈတ္က ထြက္သြားတဲ့ စကားလုံးေတြ . .။ ေႏြးေထြးတဲ့ အထိအေတြ႕ကို ထြန္းအုံရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြက ရလိုက္သည္ ။ သူ႔လက္ေတြက ဒီအထိအေတြ႕ကို စမ္းၾကည့္မိသည္ ။ ဂြမ္းေစာင္ တစ္ထည္ပါလား ။ ထြန္းအုံရဲ႕အသိေတြ ပိုၿပီး ပီျပင္လာသည္ ။ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ထဲကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝင္တိုက္တာကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္သည္ ။

ဟင္.. ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ….။

ညာဖက္ေပါင္က စူးစူးႀကီး နာေနတာကို သိလိုက္သည္ ။ ငါ… ငါ . . . ဒဏ္ရာ ရေနတာပါလား… အို… အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ အိပ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိလာသလို တကိုယ္လုံးမွာ အဝတ္ဆိုလို႔ ခ်ည္တမွ်င္ေတာင္ မရွိေနဘူး ဆိုတာကိုလည္း သိလာသည္ ။

ငါ….. ရန္သူ႔လက္ထဲ က်ေနတာလား . . .။

မ်က္လုံးေတြကို ႀကိဳးစားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ။ ထြန္းအုံရဲ႕ ဘဝတသက္တာမွာ ဒီေလာက္ေခ်ာလွတဲ့ မိန္းမကို မေတြ႕ဖူးေသးဘူး ။

အိုး…. လွလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလး ။

“ငါ…… ငါ….. ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ….. မင္း….. မင္း ဘယ္သူလဲဟင္……”

ထြန္းအုံ ႀကိဳးစားၿပီး ေမးလိုက္သည္ ။ ထထိုင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ ညာဖက္ေပါင္က နာက်င္မႈေၾကာင့္ ထလို႔မရဘူး ။ ေကာင္မေလးသည္ ကရင္မေလး ျဖစ္ႏိုင္သည္ ။ ဒါ.. ဒါ……. ဒါဆို ငါ့ကို ဖမ္းထားၾကတာမ်ားလား…။

“ငါ့ကို ဖမ္းထားၾကတာလားဟင္……”

လို႔ သူ ေမးလိုက္သည္ ။

“မဟုတ္ဘူး… ရွင့္ကို က်မတို႔ ကယ္ထားတာ…..။ က်မနာမည္က ေစာဆ ….. ေနာ္ေစာဆ …. ကရင္လူမ်ိဳး . .. ”

“ဟင္… ဒါ… ဒါဆို ရန္သူ.. ရန္သူေတြေရာ…….။ ငါ့.. ငါ့ ေသနတ္ေကာ…… ဘယ္မွာလဲဟင္ . . .”

စစ္သားဆိုေတာ့ ရန္သူကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသလို ကိုယ္နဲ႔ မကြာတမ္း ရွိရမယ့္ ေသနတ္ကိုလည္း ရွာေဖြလိုက္မိသည္ ။

“ရန္သူ ဆိုတာက ကရင္စစ္သားေတြေလ….။ က်မတို႔က တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ပိတ္မိေနတဲ့မိသားစု…..။ ရွင္က က်မတို႔ၿခံထဲမွာ သတိေမ့ လဲက်ေနလို႔ က်မတို႔ အိမ္ထဲကို ဆြဲသြင္းလာတာ….။ ဒါေတာင္ သိပ္စိတ္မခ်ရေသးဘူး..။ ေျမေအာက္ခန္းထဲကို ရွင္ သတိရလာရင္ ေ႐ႊ႕ေပးမလို႔…..”

ေစာဆဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ရွင္းျပတာေၾကာင့္ ထြန္းအုံ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္လာသည္ ။ ေစာဆကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသည္ ။ အသားက ျဖဴဆြတ္လြန္းလို႔ ႏုဖတ္လြန္းလို႔ အေၾကာစိမ္းေလးေတြ ယွက္ျဖာေနတာကို ေတြ႕ႏိုင္သည္ ။ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ရွည္ႀကီးနဲ႔ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြနဲ႔ ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ႏွာတန္၊ လုံးေဖာင္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြေၾကာင့္ ဥေရာပသူေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တူသေယာင္ေယာင္ ။

ရင္သားလုံးလုံးေလးေတြက ပါးလ်တဲ့ ခါးတို ရွန္သား အက်ႌေၾကာင့္ ထင္းထင္းေလး သိသာေနသည္ ။ ခါးေသးေသးေလးနဲ႔ တင္ကားကားေလးကိုလည္း ထြန္းအုံရဲ႕ မ်က္လုံး႐ိုင္းေတြက သတိထားမိလိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံရဲ႕ အၾကည့္ရဲရဲေတြေၾကာင့္ ေကာင္မေလး အေနာက္ကို ဆုတ္သြားသလိုဘဲ ။

“ခဏေနာ္.. က်မ အေဒၚကို ေျပးေခၚလိုက္ဦးမယ္….။ သူက သူနာျပဳဆရာမေလ…။ ရွင့္ေပါင္က က်ည္ဆံကို သူဘဲ ခြဲထုတ္ေပးတာေပါ့…”

လို႔ ေနာ္ေစာဆက ေျပာၿပီး အခန္းထဲက ေျပးးထြက္သြားသည္ ။ ေနာက္ထပ္ ဝင္လာတာက ေစာဆထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ။ သူက

“အစ္ကိုႀကီး.. ရွင့္ေသနတ္ကို က်မ ျမက္ေတာထဲမွာ ေတြ႕လို႔ အိမ္ထဲကို ယူထားေပးတယ္…။ ဘာမွမပူနဲ႔…..။ အစ္ကိုႀကီး ေနေကာင္းသက္သာလို႔ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ တပ္ဆီကို ျပန္ရင္ က်မ ျပန္ေပးလိုက္မယ္…..”

လို႔ ေျပာသည္ ။

” မင္း…နာမည္က ဘယ္သူလဲ…..”

လို႔ ထြန္းအုံက ေမးလိုက္သည္ ။

“က်မ….. ေနာ္ေဖာေဖာ ….။ ေစာဆတို႔ တူအရီးကို ဝိုင္းကူဖို႔ ဒီမွာေနတာ…..။ က်မတို႔က ပုသိမ္ဇာတိ . . .”

” ဪ ….”

ေျခသံေတြ ၾကားရသည္ ။ ထြန္းအုံ အတြက္ကေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာကို မသိေတာ့။ ရန္သူေတြမ်ားလားလို႔ ထင္မိၿပီး ရင္ေတြ အရမ္းခုန္သည္ ။

အခန္းထဲ ဝင္လာတာက ေစာေစာက မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာေလး ေစာဆနဲ႔ အေဒၚလို႔ ထင္ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ။ သူလည္း ေစာဆလိုဘဲ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာသည္ ။ သူကေတာ့ ေစာဆလို သြယ္လ်လ် မဟုတ္ဘဲ နည္းနည္း ျပည့္ျပည့္ ေတာင့္ေတာင့္ ။

” သတိရလာၿပီလား…..ရဲေဘာ္ႀကီး …..”

“ဟုတ္ကဲ့.. က်ေနာ့္ကို ကယ္ထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါဘဲ…. ဒီက….”

“က်မ ေနာ္ဂ်ဴလီယာပါ..။ ဒီက ေစာဆရဲ႕အေဒၚ …။ ရွင့္ကို ကယ္ခ်င္တာက ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာ….။ က်မကေတာ့ ရွင့္ေပါင္က က်ည္ဆံကို ထုတ္ေပးၿပီး တကိုယ္လုံးက ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ ပတ္တီးစည္းေပးခဲ့တယ္…..။ ရွင္ သတိရလာလို႔ ဝမ္းသာတယ္…။ ဒီအခန္းက သိပ္မလုံၿခဳံဘူး…။ ရွင့္ကို ေျမတိုက္ထဲကို မၾကာခင္ ေ႐ႊ႕ေပးမယ္။ က်မတို႔ အိမ္ကို ကရင္တပ္သားေတြ လာႏိုင္တယ္..။ ထမင္းထုပ္ ဆင့္ဖို႔ေလ..။ တခါတေလ… တစ္ခုခု ေတာင္းဖို႔လည္း ဝင္လာႏိုင္တယ္…”

“ဟုတ္ကဲ့…..”

“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ….. ဘာအဆင့္လဲ…”

“က်ေနာ္ ထြန္းအုံပါ ..။ ဗမာ့ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္းက တပ္သားအဆင့္ပါ…..”

ေနာ္ဂ်ဴလီယာက ထြန္းအုံကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးေပးသည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕က တံခါးမႀကီးကို တဘုံးဘုံးထုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။

” ဂ်ဴလီယာ..ဂ်ဴလီယာ……ရွိလား . . . .”

” ဘယ္သူလဲ…..ဘာလိုလဲ…..”

ေနာ္ဂ်ဴလီယာ အိမ္ေရွ႕က တံခါးဆီကို ေျပးသြားရင္း ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာတို႔ကို ရဲေဘာ္ႀကီးကို ေျမေအာက္ခန္းထဲကို ေခၚသြားဖို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

” ေနာ္ဂ်ဴလီယာ…. ဖထီဖိုးေတပါ….. ငါတို႔ကို ကူပါဦး . . . ”

ဖထီဖိုးေတက ေနာ္ဂ်ဴလီယာတို႔ရဲ႕ အိမ္နားနီးျခင္း ။ အရင္က ေနာ္ဂ်ဴလီယာတို႔ လိုတာေတြကို ကူေနၾက အဖိုးႀကီး ။ အခု သူက လူမ်ိဳးေရးစိတ္ျပင္းထန္ၿပီး တိုက္ပြဲမွာ ကရင္တပ္ေတြဖက္က တိုက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေဟာင္း စစ္ျပန္ႀကီး ။

” ဖထီ….က်မတို႔ ဘာကူရမလဲ…….”

ေစာဖိုးေတက တံခါးကို နည္းနည္းဘဲ ဖြင့္ၿပီး ကာထားတာေတာင္ အိမ္ထဲကို ဝင္လာခ်င္ေနသည္ ။

” ငါတို႔ တပ္သားေတြအတြက္ စားစရာ လိုေနတယ္…။ ထမင္းထုပ္ လုပ္ပါဦး…..”

” ဟုတ္ၿပီ ဖထီ…. က်မ လုပ္ေပးမယ္….. ခဏေနာ္……”

” ငါ အိမ္ထဲ ဝင္ထိုင္ေစာင့္လို႔ မရဘူးလား….”

” ရပါတယ္….ဖထီ……..”

ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာ္ေဖာေဖာနဲ႔ ေစာဆသည္ ထြန္းအုံကို တဖက္တခ်က္ကေန တြဲၿပီး ေျမတိုက္ခန္းထဲကို ဆင္းသြားၾကသည္ ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို တခါမွ ဒီလို တြဲလားကိုင္လား မလုပ္ဖူးတဲ့ ေနာ္ေဖာေဖာေရာ ေစာဆေရာ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကသည္ ။ ထြန္းအုံလည္း ဒီလိုပါဘဲ ။ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြနဲ႔ ဖက္တြယ္ၿပီး ေျမတိုက္ထဲကို ေလွခါးကေန ဆင္းရတာ ရင္ေတြခုန္ေနသည္ ။ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ႏိုင္တဲ့ စစ္သားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာေတာ့ ထြန္းအုံႀကီးသည္ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိလွဘူးေလ ။

ေစာဖိုးေတႀကီး အိမ္ထဲကို ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ ေနာ္ေဖာေဖာနဲ႔ ေစာဆတို႔က ထြန္းအုံကို ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ေျမတိုက္ထဲကို ေခၚသြားႏိုင္ခဲ့သည္ ။ ေနာ္ေဖာေဖာ က ေျမတိုက္ထဲကို ဆင္းတဲ့ ေလွခါးထိပ္က တံခါးကို ဂ်က္ထိုး ပိတ္လိုက္သည္ ။

” သီသီေလးဘဲေနာ္…ေတာ္ပါေသးတယ္…..”

ေနာ္ေဖာေဖာက ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီး မ်က္လုံးေလး ျပဴးလို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံက

” အစစအတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမတို႔..။ အခုလို…. အစ္ကို႔ကို ကယ္တာ ေက်းဇူးကို တသက္ မေမ့ပါဘူး …”

လို႔ တိုးညႇင္းတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေနာ္ေဖာေဖာက ထြန္းအုံကို ေစာင္တစ္ထည္ ၿခဳံေပးၿပီး

” အစ္ကို ဒဏ္ရာ သက္သာတဲ့အထိ နားေန….။ စားစရာနဲ႔ေရ ညီမတို႔ လာလာပို႔ေပးမယ္…..”

လို႔ ေျပာသည္ ။ ေစာဆကေတာ့ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ေတြနဲ႔ ထြန္းအုံကို စိုက္ၾကည့္ေနတာက လြဲၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ ဝင္မေျပာ ။

ေနာ္ဂ်ဴလီယာသည္ ဖထီဖိုးေတ ေတာင္းခံတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြကို ရွိတာေတြနဲ႔ စီမံေပးေနရင္း ဖထီဖိုးေတကို စစ္ပြဲအေၾကာင္း စပ္စုလိုက္သည္ ။

” ဖထီ…. တိုက္ပြဲအေျခအေန ဘယ္လိုလဲ……။ ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာမယ့္ သေဘာ ရွိလားဟင္….”

” ဟာ……ေနာ္ဂ်ဴလီယာရယ္…. ရွိတာေပါ့….။ စစ္တပ္ကလည္း အေသအေၾကတိုက္မွာဘဲ…..။ သူတို႔ မတိုက္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလဟာ…..။ ငါတို႔ဘက္ကလည္း ခ်မွာဘဲ….။ နင္တို႔ ဒီမွာ မေနသင့္ေတာ့ဘူး…။ နင္တို႔အိမ္ ဗုံးထိ မီးေလာင္လိမ့္မယ္…။ နင္တို႔ ပုသိမ္ဖက္ ေျပးၾကေတာ့ေလဟာ…..”

” ဟုတ္ကဲ့ ဖထီ….။ က်မလည္း ေသာမတ္စ္တို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ေနပါတယ္…။ မၾကာခင္…. ေျပးၾကမွာပါ……”

” ဟာ… ေျပးစရာရွိ ျမန္ျမန္ေျပး…..။ စစ္ပြဲဆိုတာ ေျပာမရဘူး…..။ အေသအေၾက ေဆာ္ၾကေတာ့မွာ….”

” ဟုတ္ကဲ့ ဖထီ…..။ ကဲ ဒီမွာ ထမင္းထုပ္ေတြ….။ ဟင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး….. ဗိုက္ျပည့္ဖို႔ဘဲေလ…။ ထမင္းနဲ႔ ငပိခ်က္.. ဘဲဥေၾကာ္…… လုပ္ေပးလိုက္တယ္……”

” ေက်းဇူးဘဲ ေနာ္ဂ်ဴလီယာ…။ ဘုရားသခင္ ေကာင္းႀကီးေပးပါေစ……။ သြားလိုက္ဦးမယ္….”

ေနာ္ဂ်ဴလီယာလည္း တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ဖိရင္း ( ေတာ္ပါေသးရဲ႕…..) လို႔ တီးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္သည္ ။

ညေနဖက္ ထမင္းစားၾကေတာ့ ေနာ္ဂ်ဴလီယာက ေစာဆနဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာကို ဒီအိမ္ကို စြန႔္ခြာၾကရမယ္လို႔ စေျပာလိုက္သည္ ။ ေစာဆလည္း တတ္ႏိုင္ရင္ ဒီအိမ္ကေန မသြားခ်င္ဘူး အန္တီရယ္ လို႔ ေျပာသည္ ။ ေနာ္ဂ်ဴလီယာက

” တိုက္ပြဲေတြက တအားႀကီး ျပင္းလာလိမ့္မယ္ ဖိုးမူ…။ ဒို႔ေတြ ေသလိမ့္မယ္ ၾကားညပ္ၿပီး…..။ ဒို႔တေတြ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚကို ေျပးၾကရမယ္…..”

လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္သည္ ။

” မပါမျဖစ္ ပစၥည္းေလးေတြ ထုပ္ၾကပိုးၾက…..။ အဲဒီကို ေျပးဖို႔ေတာင္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး …။ ကန္လမ္းက ေဒၚမေတးလ္ဒါတို႔မိသားစုကို သြားၿပီး အကူအညီေတာင္းရဦးမွာ…..။ အဲဒီကို ကန္လမ္းကို သြားဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး….။ ဒီအိမ္ကေန အဲ့ကို ေရာက္ဖို႔ လမ္းခရီးမွာ ကတုတ္က်င္းေတြ သံစူးႀကိဳးေတြ စစ္သားေတြကို ျဖတ္သန္းသြားရမွာမို႔ ေသာမတ္စ္တို႔နဲ႔ ေျပာၾကည့္ရဦးမွာ ….”

သူတို႔သည္ ဒီကေန ေျပးၾကဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကတာနဲ႔ ေျမတိုက္ခန္းထဲက စစ္သားႀကီးကို ညေနစာ ေကြၽးဖို႔ကိုေတာင္ ေမ့ေနၾကသည္ ။

ထြန္းအုံသည္ ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ခ်င္လွၿပီ ။ ကိုယ့္တပ္ဆီ ကိုယ္ျပန္ၿပီး မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ တိုက္ပြဲကို ဝင္ႏႊဲခ်င္သည္ ။ မိမိ ေသဆုံးၿပီလို႔ တိုက္ေဖၚတိုက္ဖက္ေတြနဲ႔ အထက္ဗိုလ္ေတြက ထင္ေနၾကမွာဘဲလို႔လည္း ေတြးေနမိသည္ ။ ဗိုက္ထဲက တဂြီဂြီနဲ႔ ျမည္ေနသည္ ။ အစားေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲလိုက္မိသည္ ။ အလိုက္မသိတဲ့ ဗိုက္ ။ စစ္ေျမျပင္ထဲ တေနရာမွာ ေရာက္ေနလည္း အစားေတာင္းေနလို႔ ။

အေပၚထပ္က ကယ္တင္ရွင္ မမေလးေတြလည္း ဘာေတြ အလုပ္မ်ားေနၾကသလဲ မသိဘူး ။ ထမင္း လာမပို႔ေပးေသးဘူး ။ သူ႔ေျခကလည္း မေကာင္းေသးေတာ့ အေပၚထပ္ကို ေလွခါးကေန တက္သြားၿပီး ထမင္းေတာင္းစားဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ေသး ။

ထြန္းအုံသည္ သူ ဒီလို ျဖစ္ပ်က္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထား ။ ဒဏ္ရာရလိမ့္မည္ က်ည္ထိမွန္လိမ့္မည္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထား။ အရင္ တိုက္ပြဲေတြတုန္းက ဘယ္ေလာက္ က်ည္ေတြဟာ ပ်ားပိတုံးေကာင္ေတြလို တဝီးဝီးနဲ႔ ကိုယ့္ဖက္ကို လာေနေပမယ့္ မေၾကာက္မ႐ြံ႕ ေနာက္မတြန႔္ဘဲ ရဲရဲဝန႔္ဝန႔္နဲ႔ ေျပးတက္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွ မထိမခိုက္ခဲ့ဘူးေလ ။

ေခ်ာေခ်ာလွလွေကာင္မေလး ေစာဆသည္ ႐ုပ္ေခ်ာလွသလိုဘဲ စိတ္ထားေလးက ျဖဴစင္လြန္းသည္ ။ ေစာဆက သတိလစ္ လဲေနတဲ့ သူ႔ကို အတင္းႀကီး ကယ္ခ်င္ၿပီး အိမ္ထဲကို ဆြဲသြင္းလို႔ ေနာ္ေဖာေဖာက ေစာဆကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ကူရတဲ့အတြက္ သူသည္ အခုလို အသက္ခ်မ္းသာရာရေနရတာပါ ။

ေျခသံေလး တဖ်တ္ဖ်တ္ ၾကားရသလို ေျမတိုက္ထဲကို ဆင္းတဲ့ ေလွခါးထိပ္က တံခါးကို ဂ်က္ဖြင့္သံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ေဟာ… တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆင္းလာေတာ့မယ္ ..။ ေလွခါးထစ္ေတြကို နင္းဆင္းလာတဲ့ အသံေတြ တကြၽိကြၽိ ၾကားရသည္ ။ ဘယ္သူလာသလဲ….။ သူ႔ဆီကို လင္ပန္းေလးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ေစာဆ ။ ေစာဆကိုယ္တိုင္ ထမင္းလာပို႔ပါလား ။ ေစာဆရဲ႕ အၿပဳံးေလးကို ထြန္းအုံ ရလိုက္သည္ ။

” အစ္ကို႔အတြက္ ထမင္းလာပို႔တာ….။ ေနာက္က်သြားတာ ခြင့္လႊတ္ေနာ္…။ ညီမတို႔တေတြ အလုပ္ေတြ နည္းနည္းမ်ားေနလို႔….”

“က်ေနာ့္အတြက္ ဒုကၡပိုေနၾကၿပီ ထင္တယ္…. အားနာပါတယ္ဗ်ာ…..”

” မဟုတ္ဘူး….. မဟုတ္ဘူး… အစ္ကို႔ေၾကာင့္ အလုပ္မ်ားတာ မဟုတ္ဘူး…..။ ေစာဆတို႔ ဒီကေန ေ႐ႊ႕ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကလို႔ ထမင္းပို႔ဖို႔ ေမ့ေနၾကတာ….။ အခုလည္း အန္တီဂ်ဴလီယာနဲ႔ ေနာ္ေဖာတို႔ ကန္လမ္းကို သြားၾကတယ္….။ က်မတို႔ ပုသိမ္ဖက္ကို ေျပးၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာ….”

” ဪ…..”

” ကဲ.. စားလိုက္ဦး အစ္ကို…… ထမင္းဟင္းေလး ပူတုန္း……”

ထြန္းအုံလည္း တအားလွတဲ့ ေစာဆကို ေငးေမာေနမိသည္ ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီေကာင္မေလးကို သေဘာက်ေနသည္ ဆိုတာကို ထပ္မံ အတည္ျပဳလိုက္သည္ ။ ငါ..ငါ…. ဒီေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေနမိၿပီ… လို႔ သိလိုက္သည္ ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ငါ လုပ္ေနတာဘဲလို႔လည္း တဆက္တည္း ေတြးလိုက္မိသည္ ။ သူနဲ႔ ငါ့ဘဝက ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ဆိုသလိုဘဲ ထြန္းအုံ…. မခ်စ္နဲ႔…မခ်စ္နဲ႔…. ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္…. လို႔လည္း သူ႔ဖာသာ ေျပာဆိုေနမိသည္ ။ ထမင္းစားရင္း

” ေကာင္းတယ္…. ညီမ… ဒီကေန ေ႐ႊ႕လိုက္တာ…..။ မၾကာခင္ အစ္ကိုတို႔ အႀကီးအက်ယ္ စစ္တိုက္ၾကတဲ့အခါ ညီမတို႔အိမ္က စစ္ေျမျပင္ထဲ အလယ္ေခါင္မွာ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္……”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေစာဆသည္ ထြန္းအုံ ထမင္းစားၿပီးတာေတာင္ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္မသြားေသးဘဲ ထိုင္ စကားေျပာေနသည္ ။ ထြန္းအုံလည္း ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲ လွလွေလးနဲ႔ အသံဝဲတဲတဲနဲ႔ သူပန္းခ်ီဆြဲတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ေျပာျပေနတဲ့ ေစာဆေလးကို မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိရက္နဲ႔ အခ်စ္စိတ္ေတြ ပြားမ်ားလို႔ေနသည္ ။

” အစ္ကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္တာပါ…။ တေန႔ စစ္ပြဲေတြ ၿပီးသြားတဲ့အခါ အစ္ကို ေစာဆတို႔ကို ျပန္လာေတြ႕မယ္…..။ ေက်းဇူး ဆပ္မယ္….”

လို႔ ထြန္းအုံ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေစာဆက

” မလိုပါဘူး.. အစ္ကို…။ အစ္ကို အဆင္ေျပပါေစ… ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရပါေစနဲ႔ ဆိုတာကို ေစာဆ အၿမဲ ဆုေတာင္းေပးေနမယ္..”

လို႔ ေျပာေလသည္ ။

ကန္လမ္းဖက္ကို ေစာေသာမတ္စ္တို႔ အကူအညီနဲ႔ သြားလိုက္တဲ့ ေနာ္ဂ်ဴလီယာ နဲ႔ ေနာ္ေဖာေဖာတို႔သည္ ညေနပိုင္းမွာ ထိုးစစ္ဆင္လာတဲ့ အစိုးရစစ္တပ္ေတြေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္လာလို႔ မရေတာ့ပါ ။ က်မ္းစာသင္ေက်ာင္း တဝိုက္မွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ပြားသလို ေရတပ္က ပစ္ခတ္တဲ့ အေျမာက္က်ည္ဆံေတြက အင္းစိန္ၿမိဳ႕ထဲကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ထိမွန္ေပါက္ကြဲေနသည္ ။ ေစာဆကိုယ္တိုင္လည္း ထြန္းအုံ ရွိေနတဲ့ ေျမတိုက္ခန္းထဲကို ဆင္းေနရသည္ ။ သူတို႔အိမ္ႀကီးရဲ႕ ေခါင္မိုးကို က်ည္ဆံေတြ တေဖါက္ေဖါက္နဲ႔ ထိမွန္လာသလို ျပဴတင္းေပါက္မွန္ေတြလည္း တခြမ္းခြမ္းနဲ႔ ကြဲထြက္ေနတာမို႔ ေစာဆလည္း ေျမတိုက္ခန္းထဲကို ဆင္းေျပးသြားခဲ့ရတာ ။ ထြန္းအုံသည္ ေစာဆကို

” အစ္ကိုေျပာသားဘဲ… ညီမေလးတို႔ အိမ္ႀကီးက စစ္ပြဲတိုက္ပြဲရဲ႕ အလယ္မွာ ရွိေနတာ…..။ ညီမေလးတို႔ ဒီအိမ္ႀကီးကို စြန႔္ခြာဖို႔ ဆုံးျဖတ္တာ နည္းနည္း ေနာက္က်ေနတယ္လို႔ အစ္ကိုေတာ့ ထင္မိတာဘဲ …”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေစာဆလည္း

” ဟုတ္တယ္ အစ္ကို…..။ အန္တီဂ်ဴလီယာက ေျပးၾကဖို႔ ေျပာပါတယ္…။ ေစာဆရဲ႕ မိဘေတြကလည္း အိမ္ႀကီးကို ထားခဲ့ၿပီး ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚကို ေျပးၾကဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္……။ ေစာဆက ဒီမွာဘဲ ေနခ်င္လို႔..။ ေစာဆရဲ႕ အျပစ္ပါ….”

လို႔ မ်က္ရည္ဝဲၿပီး ေျပာလိုက္ပါသည္ ။ ထြန္းအုံလည္း သူတို႔တပ္ေတြ ရခိုင္ျပည္ ေမာင္းေတာမွာ မူဂ်ာဟစ္သူပုန္ေတြနဲ႔ တိုက္ခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္းကို ေစာဆကို ေျပာျပသည္ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကာကြယ္ဖို႔ ေမာင္းေတာကေန ေလယာဥ္နဲ႔ လာၾကေတာ့ သူတို႔ တပ္မႉးက

” ေလးရက္နဲ႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေဈးဝင္ဝယ္ၾကမည္”

လို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း တိုက္ေတာ့ လက္နက္လည္းေကာင္း တိုက္ရည္ခိုက္ရည္လည္းေကာင္းၿပီး ေနရာေကာင္းေတြကို ေျခကုပ္ယူထားတဲ့ ကရင္တပ္ေတြရဲ႕ တိုက္အားက ျပင္းထန္လို႔ အခုထိ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး ၾကန႔္ၾကာေနသည္လို႔ ေျပာျပသည္ ။

ေစာဆလည္း စစ္ပြဲေတြ ၿပီးေစခ်င္သည္…။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္လို႔ စစ္တိုက္ၾကတဲ့အတြက္ ႏွစ္ဖက္စစ္သားေတြအျပင္ အရပ္သားေတြပါ ထိခိုက္ေသေၾကၾကရတာ စိတ္မေကာင္းစရာဘဲလို႔ ညည္းသလို ေျပာလိုက္ၿပီး အေပၚထပ္ကို တက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္းေတြနဲ႔ ထညက္ခဲေတြကို ယူလာၿပီး ထြန္းအုံကို ေကြၽးသည္ ။

” အန္တီဂ်ဴလီယာတို႔ေတာ့ ျပန္လာလို႔မရဘူး ထင္တယ္ အစ္ကို…..”

” ေသခ်ာတာေပါ့ ညီမေလးရယ္ . . .။ ဗုံးဆန္ေတြက တအုံးအုံးနဲ႔ က်ကြဲေနတာ……..။ စစ္ေျမျပင္ႀကီးထဲ ဘယ္လိုလာလို႔ ရပါ့မလဲ……။ မနက္ၾကလို႔ စစ္ပြဲေတြ ၿငိမ္သြားတဲ့အခါ သူတို႔ ျပန္လာပါလိမ့္မယ္….. စိတ္မပူနဲ႔….. ညီမေလး . . .”

ေစာဆတို႔ အိမ္ႀကီးသည္ ႏွစ္ဖက္ ပစ္ခတ္ေနတဲ့ၾကား ခလယ္မွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ ေခါင္မိုးကို က်ည္ဆံေတြ တေဖါက္ေဖါက္နဲ႔ ထိမွန္သံေတြ ၾကားေနရသည္ ။ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ေတြလည္း တခြမ္းခြမ္း ကြဲေနသည္ ။ တခ်က္တခ်က္ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလုံး သိမ့္သိမ့္တုန္သြားေအာင္ ဗုံးထိမွန္တာေတြက နီးကပ္လြန္းသည္ ။

ဆန႔္က်င္ဖက္ေယာက္်ားနဲ႔ မထိေတြ႕ဖူးတဲ့ ေစာဆသည္ ထြန္းအုံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္လႈပ္ရွားမိရတာ အရမ္းပါ ။ ထြန္းအုံကို ဘုရားသခင္ကမ်ား ငါ့ဆီကို ေစလႊတ္လိုက္ေလသလား… သူဟာ ငါ့ဖူးစာရွင္မ်ားလားလို႔ အပ်ိဳေပါက္မေလးပီပီ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လိုက္မိသည္ ။ ထြန္းအုံမွာလည္း နတ္မိမယ္ေလးလို ျဖဴႏုေခ်ာလွတဲ့ ေစာဆေလးကို အခုလို နီးစပ္ ပတ္သက္မိရတာကို ရင္ေတြခုန္ စိတ္ေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လႈပ္ရွားမိေနသည္ ။ ေစာဆနဲ႔ ခြဲခြာရမွာကို စိတ္ထဲ ေဝဒနာ ခံစားမိေနသည္ ။ တတ္ႏိုင္ရင္ ဒီအေခ်ာအလွေလးနဲ႔ မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ စြန႔္လႉထားတဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္ ။ မိသားစု ခ်စ္သူနဲ႔ ခြဲခြာျခင္းဆိုတာ သူတို႔ စစ္သားေတြ အတြက္က မဆန္း ။

” ေစာဆ … ”

” အစ္ကို…ဘာလိုလဲဟင္ …”

” အစ္ကိုလိုေနတာ တကယ္ေျပာရမလား…”

” ေျပာေလ…ေစာဆ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…..”

” အစ္ကို လိုေနတာ…ေစာဆ…..ေလ….”

” ဟင္…..ဘာ….ေစာဆ……အစ္ကိုက ေနာက္ေျပာင္ေနျပန္ၿပီ …”

” တကယ္ေျပာတာ…အစ္ကိုေလ.. ေစာဆနဲ႔ ခြဲမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး…..”

” အစ္ကိုရယ္….. အစ္ကိုက အစ္ကိုတို႔ တပ္ဆီကို ျပန္ရဦးမွာ မဟုတ္လား…။ ေစာဆတို႔လည္း ပုသိမ္ကို ထြက္ေျပးၾကရမွာ…..”

” ေစာဆနဲ႔ အစ္ကို စစ္ပြဲၿပီးရင္ ျပန္ဆုံခ်င္တယ္ …”

ထြန္းအုံက အရဲစြန႔္ၿပီး ေစာဆရဲ႕ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။

” ဒါကေတာ့ ဘုရားသခင္ စီမံရာဘဲ အစ္ကို…..။ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာ ေစာဆတို႔လည္း ႀကိဳတင္မသိၾကဘူးေလ . .”

” ဟုတ္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္……။ အစ္ကိုလည္း ညီမေလးနဲ႔ မခြဲခ်င္လို႔….”

” ေစာဆလည္း ဒီလိုပါဘဲ အစ္ကိုရယ္..။ အစ္ကို႔ကို သံေယာဇဥ္ တြယ္မိပါတယ္……။ အစ္ကိုနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္…..။ အစ္ကို႔ကို ေစာဆရဲ႕ မိဘနာမည္.. ေတာင္ငူက လိပ္စာ.. အကုန္ေပးထားမယ္…။ အစ္ကို တေန႔ ေအးခ်မ္းသြားတဲ့အခါမွာ ေစာဆဆီကို လာခဲ့ေပါ့…”

ျဖဴႏုေခ်ာမြတ္တဲ့ ေစာဆရဲ႕ လက္ကေလးကို ထြန္းအုံ ဆုပ္ထားတာကို ေစာဆကလည္း မ႐ုန္းဘူး ။

” တကယ္လို႔မ်ား အခ်ိန္ေတြက ထင္တာထက္ ပိုၾကာသြားခဲ့ရင္ ေစာဆ အစ္ကို႔ကို ေမ့မ်ားသြားမွာလား”

တိုက္ပြဲေတြ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ စစ္သားႀကီးက အသံတုန္တုန္နဲ႔ ဝမ္းနည္းတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလာတာကို ေစာဆ အံ့ဩမိသည္ ။ ေစာဆက

” အစ္ကို႔ကို မေမ့သြားပါဘူးလို႔ ေစာဆ ဂတိေပးပါတယ္….. အစ္ကို….”

လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံက

” ေစာဆကို အစ္ကို ခ်စ္တယ္….”

လို႔ တုန္ရီတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေစာဆရဲ႕ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလး နီျမန္းသြားသည္ ။ ဒါဟာ ေစာဆအတြက္ ပထမဆုံး ခ်စ္စကား အေျပာခံရတာေလ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေလာင္စာခမ္းသြားတဲ့ မီးအိမ္ေလးက ဖ်တ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားသည္ ။ ေမွာင္မဲသြားတဲ့ ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာ ထြန္းအုံနဲ႔ ေစာဆတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ။

ေစာဆ အိပ္မက္ေတြ မက္ၿပီး လန႔္ႏိုးလာသည္ ။ အေဝးဆီက ေသနတ္သံေတြ တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရသည္ ။ မေန႔ထဲက တိုက္ပြဲေတြ ျပန္ၿပီး ျပင္းထန္လာတာကို သတိထားမိသည္ ။ ညက ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ စစ္သားႀကီး ကိုထြန္းအုံနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေစာဆ ျပန္သတိရမိတိုင္း ၾကက္သီးေတြ ထရသည္ ။

ညက မီးအိမ္ေလး ၿငိမ္းသြားတဲ့အခ်ိန္ သူ…. သူ…. ေစာဆကို ဖက္သည္ ။ နမ္းသည္ ။ သူ အရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာသလို သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္ပါ လို႔ ေျပာသည္ ။ သူ႔ကို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ျပန္မေျပာေသးဘဲ ေစာဆ နဖူးေလးကို သူ နမ္းလိုက္၊ ပါးေလးကို နမ္းလိုက္ လုပ္ေနတာက မကဲလြန္းဘူးလား ။

ေစာဆလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ေမွာင္မဲမဲထဲမွာဘဲ ေလွခါးကေန အေပၚကို ေျပးတက္ခဲ့မိသည္ ။ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ ခလုပ္တိုက္လဲေသးသည္ ။ အိပ္ရာထဲမွာ ရင္ေတြခုန္တာ ျမန္လြန္းလို႔ အၾကာႀကီး လွဲေနရသည္ ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဖက္ အနမ္းကို ပထမဆုံး ႀကဳံဖူးတာေလ ။ ေစာဆလည္း သူ႔ကို ခ်စ္မိသလား ေဝခြဲလို႔ မရဘူး ။ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ဘဲ ။ သူ႔ကို ကရင္စစ္သားေတြ သတ္လိုက္မွာကို စိုးရိမ္မိသလို သူ ေနျပန္ေကာင္းသြားၿပီး သူ႔တပ္ဆီကို ျပန္သြားခဲ့ရင္ သူနဲ႔ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့မွာကိုလည္း ေတြးမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုဘဲ ။

သူ႔ကို ရင္ခုန္မိတာေတြထဲ သူ ေရာက္လာခါစ သတိေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္ ႐ြံ႕ေတြ ေရေတြ ေပစိုေနတဲ့ သူ႔ယူနီေဖါင္းေတြကို ခြၽတ္ပစ္ၾကရေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားတန္ဆာႀကီးကိုလည္း ျမင္ဖူးခဲ့ရတာေၾကာင့္လည္း ပါမည္ထင္သည္ ။ ေစာဆေရာ ေနာ္ေဖာေရာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဆာကို ျမင္ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔ မရဘူး ။ လူးလိုက္လွိမ့္လိုက္ ထထိုင္လိုက္ ေရထေသာက္လိုက္နဲ႔ ။

ေစာဆ ဒီလိုျဖစ္ေနသလိုဘဲ ေျမေအာက္ခန္းထဲက ထြန္းအုံလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး ။ ေစာဆကို ဖက္နမ္းၿပီး ျပန္ခ်စ္ဖို႔ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေတာင္းခံမိခဲ့တာေတြ ေစာဆ အေပၚထပ္ကို တက္ေျပးသြားတာေတြက မ်က္စိထဲမွာ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ဘဲ ။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေစာဆေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္လိုက္ရတာေတြ နဖူးေလးနဲ႔ ပါးမြတ္မြတ္ေလးကို နမ္းခဲ့ရတာေတြက ထြန္းအုံကို ရင္ေတြခုန္ေစတာ တညလုံးဘဲ ။

ေစာဆ အိပ္ရာကထ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္သည္ ။ ေရေႏြးတည္သည္ ။ ကိုထြန္းအုံကို ဆန္ျပဳတ္ သြားပို႔ေပးခ်င္ေပမယ့္ ညက ျဖစ္ထားတာေတြေၾကာင့္ ရွက္စိတ္က ပိုေနသည္ ။ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာကို ရွက္ေနသည္ ။ ေၾကာက္ေနသည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာနဲ႔ ေနာ္ေဖာတို႔လည္း တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္လာလို႔ မရေတာ့ဘူး ။ သူနဲ႔ ေစာဆနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ သူ ေစာဆကို ထပ္မ်ား နမ္းလာဦးမလား ။ ေစာဆလည္း သူ႔အနမ္းေတြကို သာယာမိခဲ့သလား ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲ အိပ္ရာထဲေနေနရတဲ့ သူ႔ကို ဆန္ျပဳတ္သြားပို႔ရမွာဘဲ ။

ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္နဲ႔ ေကာ္ဖီၾကမ္း တစ္ခြက္ကို လင္ပန္းနဲ႔ထည့္ၿပီး ေျမေအာက္ခန္းကို ဆင္းခဲ့လိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံက

” ေစာဆ…..”

လို႔ ဝမ္းသာအားရ ေခၚလိုက္သည္ ။ ေစာဆက လင္ပန္းေလးကို ကုတင္ေပၚ ခ်လိုက္ၿပီး တက်ိဳးထဲ ျပန္လွည့္သြားဖို႔ ျပင္သည္ ။

” ေနပါဦး…ေစာဆရယ္…..။ အစ္ကို႔ကို စိတ္ဆိုးသြားတာလား…..”

လို႔ ထြန္းအုံက ေျပာလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကေန ထဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္ ။

” အိုး..ကြၽတ္ကြၽတ္……”

ထြန္းအုံရဲ႕ ေျခေထာက္က ေထာက္လို႔ မရေသးဘူး ။ ေစာဆလည္း သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္သည္ ။

” ဟင္.. ေစာဆ…. အစ္ကို႔ကို စိတ္ဆိုးလားဟင္….. ညက….”

ေစာဆက ေခါင္းခါျပသည္ ။

” ေျခေထာက္က နာေနေသးတာလား….”

” ဟုတ္တယ္…. ေစာဆ….. ေထာက္လို႔ မရေသးဘူး . . .”

ဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ိမ္းကနဲ အသံႀကီးနဲ႔ သူတို႔ ရွိေနတဲ့ ေျမေအာက္ခန္း တစ္ခုလုံး တုန္ခါသြားသည္ ။ ေမာ္တာဗုံးတစ္လုံး အနီးကပ္က်တာ ျဖစ္မည္ ။ ေစာဆလည္း

” အေမ့…”

ဆိုၿပီး ေယာင္လိုက္ရင္း ထြန္းအုံကို ဖက္လိုက္မိသည္ ။ ထြန္းအုံရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ႐ုတ္တရက္ ေရာက္သြားတဲ့ ေစာဆ ။ ထြန္းအုံက သန္မာတဲ့ သူ႔လက္ႀကီးေတြနဲ႔ ဖက္သိုင္းထားလိုက္သည္ ။

” အစ္ကို႔ကို စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္…. ခ်စ္လို႔ နမ္းမိတာ…. တကယ္ခ်စ္တာပါ…. ကေလးရယ္….။ အစ္ကိုေလ ေစာဆကို တသက္လုံး မခြဲဘဲ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ သိလား…..”

ထြန္းအုံရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကေန မ႐ုန္းဘဲ ၿငိမ္ေနမိတဲ့ ေစာဆရဲ႕ မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကို ထြန္းအုံ အနမ္းမိုးေတြ ႐ြာခ်ျပန္ၿပီ ။

” ေျပာ….အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔…..”

ေစာဆက မ်က္လုံးေတြကို ပိတ္ထားၿပီး သူေျပာခိုင္းတာကို မေျပာဘူး ။ ထြန္းအုံက မ႐ုန္းကန္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့ ေစာဆရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးတစ္စုံကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ဖိကပ္ စုပ္ယူလိုက္သည္ ။

ေစာဆသည္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ သူျပဳသမွ်ကို ႏုေနမိသည္ ။ ၿငိမ္ၿပီး ခံယူေနမိသည္ ။ သူ႔အနမ္းေတြ သူ႔အကိုင္အတြယ္ အထိအေတြ႕ေတြကို သာယာေနမိသည္ ။ ထြန္းအုံသည္ ေစာဆကို သူ အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္မိေနသည္။ အထိအေတြ႕က အဓိက မဟုတ္လို႔ ထင္ခဲ့မိေပမယ့္ ဒီေလာက္လွၿပီးတဲ့ စိုေျပဝင္းဖန႔္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို သူ မနမ္းဘဲ မကိုင္ဘဲ မေနႏိုင္ ။ အခ်စ္သန႔္သန႔္ေလးနဲ႔ နဖူးေလးကိုဘဲ နမ္းမည္လို႔ စိတ္ကူးထားတာေတြက ေစာဆလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္လာေရာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္မိေတာ့သည္ ။ ေစာဆကလည္း သူ႔ကို ၾကည္ျဖဴတာကိုး ။ သူလုပ္သမွ်ကို ၿငိမ္လို႔ ခံယူေနေတာ့ ေစာဆရဲ႕ ဘေလာက္စ္ေလးရဲ႕ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြကို တေထာက္ေထာက္နဲ႔ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္မိၿပီး ရင္စည္းေလးေပၚကို လွ်ံထြက္ေနတဲ့ ရင္မို႔မို႔ရဲ႕ အေပၚပိုင္းေတြကို နမ္းရႈံ႕ေနမိသလို ခါးေသးေသးေလးရဲ႕ ေအာက္ဖက္က တင္ပါးအိအိေတြကိုလည္း လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္ ။

” ခ်စ္လားဟင္….”

ထြန္းအုံရဲ႕ အေမးကို ေခါင္းေလးညႇိမ့္ၿပီး ေျဖလိုက္တဲ့ ေစာဆရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေဖါင္းေဖါင္းအိအိေလးေတြသည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ နဲ႔ တုန္ေနသည္ ။

” အို… ေစာဆရယ္….. မင္းကို တအားခ်စ္တယ္…. ခ်စ္မိတယ္…. မင္းနဲ႔ တသက္လုံး ေပါင္းခ်င္တယ္…..”

တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ထြန္းအုံသည္ ေစာဆကို နမ္းလို႔ မဝ ။ ေစာဆရဲ႕ ေဘာ္လီရင္စည္းေလးကို ခြၽတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေစာဆက

” ခဏ ”

လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ရင္း ေဘာ္လီကို ခြၽတ္ေပးလိုက္သည္ ။

” အို…အခ်စ္ရယ္…… သိပ္လိမၼာ အလိုက္သိတဲ့ ကေလး…..”

ထြန္းအုံသည္ တသက္မွာ ပထမဆုံး ေတြ႕ဖူးတဲ့ ရင္သားတစ္စုံကို အံ့ဩတုန္လႈပ္စြာနဲ႔ ေငးေမာရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ထိၾကည့္ ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ သူကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေစာဆရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြက ပိတ္က်သြားသည္ ။ ပါးစပ္ေလး မဟတဟနဲ႔

” အို ”

လို႔ တိုးတိုးေလး အသံေလး ထြက္သည္ ။ ရင္သီးေလးေတြက နီနီရဲရဲေလးေတြ ။ အသားက ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္ ။ ထြန္းအုံ ဖြဖြေလး နမ္းမိသည္ ။ ေစာဆရဲ႕ ထမိန္ေလးကလည္း ေျပလုလု ။ ကြၽတ္ခါနီး ေလ်ာ့ရည္းရည္း ။ ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလး ေပၚေနတာက ထြန္းအုံအတြက္ အခ်စ္စိတ္ဒီေရေတြ ပိုတက္ေစသည္ ။

” ခ်စ္တယ္ အခ်စ္ရယ္….. အစ္ကို သိပ္သိပ္ခ်စ္တယ္….”

သူ႔လက္တဖက္က ေစာဆရဲ႕ ထမိန္ထဲကို ျမက္ေရွာေႁမြတစ္ေကာင္လို တိုးဝင္သြားသည္ ။ ခ်စ္သူရဲ႕ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အတြင္းသားေလးေတြကို သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြက ထိေတြ႕မိတဲ့အခါ ထြန္းအုံရဲ႕ ေသြးသားေတြ အရမ္းကို ဆူႂကြလာသည္ ။ ေစာဆသည္ သူ႔ကို ခ်စ္မိသြားသည္ ။ သူေမးေတာ့ ခ်စ္တယ္လို႔လည္း ေခါင္းညႇိမ့္ျပခဲ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ အခုလို အဆုံးစြန္အထိ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ေၾကာက္သလိုလို ျဖစ္မိၿပီး မိမိ မိန္းမကိုယ္အေပၚမွာ ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ကို ေၾကာက္လန႔္တၾကား တြန္းဖယ္မိသည္ ။ အေမျဖစ္သူ ေျပာဆို ဆုံးမခဲ့တာေတြကို ႐ုတ္တရက္ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိသည္ ။

လက္ထပ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ေယာက္်ားနဲ႔ ေစာင့္စည္းဖို႔ ဆိုတာ ။ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ကိုယ္ဝန္ရတတ္သည္……။ မိဘမ်က္ႏွာကို အိုးမဲမသုတ္ဖို႔ သတိထားပါ ဆိုတာေတြေရာ ။

ထြန္းအုံရဲ႕ လက္ႀကီးက အကြဲေၾကာင္း ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူေလးေတြကို ပြတ္သပ္ ေဆာ့ကစားေနလို႔ ကာမေရွ႕ေျပး ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ အရမ္း ယိုစီးထြက္က်ေနရသည္ေလ ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ သူ သတိေမ့ေနတုန္းက ေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ သူ႔အတန္ေခ်ာင္းႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္အကြဲေၾကာင္းနဲ႔ ေပါင္းစည္းသြားေတာ့မွာမို႔ ကာမေရယာဥ္ေၾကာထဲ ေမ်ာပါေနရာက သတိဝင္ၿပီး သူ႔ကို တြန္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တာပါ ။ ဒါေပမယ့္ ထြန္းအုံက ေစာဆကို ဖက္ထားတာကို မလႊတ္ဘဲ သူ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ လက္ထပ္ယူမယ္ ဆိုတာေတြကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေတာ့ ေစာဆလည္း ၾကည္ႏူးေက်နပ္ေနရင္း သူ႔ကို ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။

ထြန္းအုံက ေကာ့တင္းလုံးႂကြေနတဲ့ ေစာဆရဲ႕ ရင္သားစိုင္ ႏွစ္မႊာကို ျပန္နမ္းရင္း ေျပကြၽတ္ေနတဲ့ ထမိန္ကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္ ။

အို . . .

အဝတ္မဲ့သြားတဲ့ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို အငမ္းမရ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ထြန္းအုံေၾကာင့္ ေစာဆလည္း ရွက္စိတ္ဝင္လာၿပီး မိမိရဲ႕ ေပါင္ၾကားဂြဆုံေနရာကို လက္ကေလးနဲ႔ ယွက္ကာလိုက္ၿပီး

“မၾကည့္နဲ႔ကြယ္…ရွက္တယ္……”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံက

“သိပ္လွလြန္းလို႔ ေစာဆရယ္……”

လို႔ ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ စုပ္ယူရင္း ကုတင္ေပၚကို လွဲခ်လိုက္သည္ ။ ေစာဆက ေအာက္က.. ထြန္းအုံက အေပၚက ..။

ထြန္းအုံရဲ႕ ေပါင္ၾကားက ရွည္လေမ်ာ တုတ္ခဲခဲ အတန္ႀကီးက ေစာဆရဲ႕ အဝတ္မဲ့ေနတဲ့ ေပါင္တန္တဖက္ကို ထိုးမိေနသည္ ။ ပူေႏြးေႏြး အတန္ေခ်ာင္းႀကီး လာထိမိထိုးမိတာကို ေစာဆ သတိထားမိသည္ ။ မရဲတရဲနဲ႔ ေအာက္ဖက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဘုရား ဘုရား….. သူ သတိေမ့ေနတုန္းက ေပါင္ၾကားမွာ ေတြ႕ဖူးရတဲ့ အတန္ႀကီးဟာ အခုေတာ့ ဧရာမႀကီး ႀကီးထြားၿပီး မာေတာင့္ေနတာကို ေစာဆ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

” အို ”

ထြန္းအုံက လုံးတင္းေနတဲ့ ရင္သားႏွစ္မႊာကို ႏွာေခါင္းနဲ႔ နမ္းသလို ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ငုံစုပ္ေနရာက ကိုယ္ေအာက္ဖက္ကို ေလွ်ာဆင္းသြားလိုက္သည္ ။ ဝမ္းပ်ဥ္သား ေဖြေဖြးရွပ္ရွပ္ေလးကို နမ္းသည္ ။

“ဟင့္..အကိုး……”

ေနာက္ထပ္ ဆက္ဆင္းသြားေတာ့ အေမႊးႏုႏုပါးပါးေလးေတြကို နမ္းမိေနၿပီ ။ ေစာဆရဲ႕ ညည္းသံေလးေတြ ထြက္လာသည္ ။ သူမကိုယ္လုံးေလးကို အေနာက္ကို ဆုတ္ထြက္ ႐ုန္းေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္ ။ ထြန္းအုံရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးကို ခါးသိမ္ေလးကေန ဆြဲကိုင္ထားလို႔ ဆုတ္ေျပးလို႔ မရဘူး ။ ထြန္းအုံရဲ႕ အနမ္းေတြက ဆီးခုံမို႔မို႔ကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေစာဆ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနသည္ ။ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ဖိနမ္းပစ္ေတာ့ ေစာဆ ေက်ာေလးေကာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြ မဟတဟနဲ႔

” ေတာ္ၿပီ အစ္ကို….”

လို႔ ထြန္းအုံကို ေျပာလိုက္သည္ ။ ကာမအရွိန္တက္ေနတဲ့ ထြန္းအုံကို တားဆီးႏိုင္ဖို႔က မလြယ္ဘူး ။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ နမ္းရႈံ႕ေနရာကေန လွ်ာနဲ႔ ယက္ေပးလာသည္ ။

” အား…….. အင္း…. အကို… အကို…. ေတာ္… ေတာ္…… ေတာ္ၿပီ….. အို႔…….. အူး…….”

ေစာဆရဲ႕ အဓိကေနရာေလးကို ဖိယက္ေပးေနတာ ေစာဆလည္း ဆက္မ႐ုန္းကန္ေတာ့ဘဲ မိန္းေမာသြားသည္ ။ ရသာဖူးစိေလးကို လွ်ာထိပ္နဲ႔ ကလိေပးေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေခါက္တဲ့အသံေတြကို သူတို႔ ၾကားလိုက္ရသည္ ။

” ဟင္…. အန္တီဂ်ဴလီယာတို႔ ျပန္လာၿပီ ထင္တယ္……”

ေစာဆ ဝုန္းကနဲ ထထိုင္ၿပီး အဝတ္အစားေတြကို အျမန္ ျပန္ဝတ္သည္ ။ တံခါးေခါက္သံေတြက ဆက္တိုက္ ၾကားေနရသည္ ။ ၾကည့္ရတာ အန္တီဂ်ဴလီယာတို႔ အိမ္ေသာ့ ပါသြားပုံမရဘူး ။ အေပၚကို အျမန္ေျပးတက္သြားလိုက္တဲ့ ေစာဆသည္ အိမ္ေရွ႕ကေန

“ေစာဆေရ.. ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ”

လို႔ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ အန္တီဂ်ဴလီယာနဲ႔ ေနာ္ေဖာတို႔ အသံေတြကို ၾကားရသည္ ။ အေျပးအလႊား တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ ။

” အန္တီတို႔ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ျပန္လာလို႔ မရဘူး… ေစာဆ….။ ဒို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ့္လူေတြ ရွိလို႔ မနက္ျဖန္ ဒီကေန ထြက္ရမယ္….။ မပါမျဖစ္ မယူမျဖစ္ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးၾကမယ္…….။ ဒို႔တေတြ က်ဳံမေငးဘဲကို ေျပးၾကမယ္….။ ဒို႔အိမ္ေနရာက တကယ့္ တိုက္ပြဲရဲ႕ အလည္ဗဟိုတည့္တည့္ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့ ”

အန္တီဂ်ဴလီယာရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေစာဆ တအားငိုခ်င္မိသြားသည္ ။ ခ်စ္သူ အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္နဲ႔ အခ်စ္မီးလွ်ံေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ခြဲခြာၾကရမယ္ ဆိုတာက ဆိုးလြန္းလွသည္ ။ မသြားခ်င္ဘူးလို႔လည္း ေျပာလို႔မရေတာ့ ။ တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္သထက္ ျပန္းထန္လာၿပီ ။ ေလတပ္ကလည္း ေလယာဥ္နဲ႔ ဗုံးေတြ က်ဲခ်ေနသည္လို႔ အန္တီဂ်ဴလီယာက ေျပာျပသည္ ။

” ေစာဆတို႔ ေျပးၾကရင္ ကိုထြန္းအုံကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ…”

” သူ႔ကို အန္တီ ေျခေထာက္နာတုန္းက သုံးတဲ့ ခ်ိဳင္းေတာက္ ေပးလိုက္မယ္….။ ညဖက္ ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ ထြက္သြားႏိုင္ဖို႔ အန္တီတို႔ ကူညီၾကတာေပါ့…..”

ဒီအခ်ိန္ဟာ ေစာဆအတြက္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးစူးရွရွ နာက်င္ ခံစားသြားရသည္ ။ သူနဲ႔ ခြဲၾကရေတာ့မယ္ ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ ဆိုတာလည္း မသိႏိုင္ဘူး ။ သူဟာ ေစာဆရဲ႕ အခ်စ္ဦးပါ ။ စစ္ပြဲအတြင္း မထင္မွတ္ဘဲ ဆုံၾက ခ်စ္မိၾကသလို ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူနဲ႔ ခြဲရဖို႔ဆိုတာက ႏုနယ္လြန္းတဲ့ ေစာဆရဲ႕ ႏွလုံးသားအတြက္ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္တစ္ခု မဟုတ္ပါလား ။

ဒီည ။ ဒီညကို ေစာဆ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး ။ ထြန္းအုံနဲ႔ ခြဲၾကရတဲ့ ည ။ ညဦးပိုင္းမွာ အေျမာက္သံ စိန္ေျပာင္းသံေတြကလည္း တထိန္းထိန္းနဲ႔ ။ ေျမျပင္က သြက္သြက္ခါသြားတာ ခဏခဏ ။

ေသနတ္သံေတြ ေျဖာင္းေျဖာင္း ၾကားေနရသည္ ။ ညနက္လာေတာ့ ေသနတ္သံေတြ က်ဲလာသည္ ။ ႏွစ္ဖက္စလုံး နားသြားၾကတဲ့ပုံရွိသည္ ။ စစ္ပြဲကလည္း ရွည္ၾကာေနၿပီေလ ။

ထြန္းအုံလည္း ခ်ိဳင္းေတာက္နဲ႔ အေမွာင္ကို အကာအကြယ္ယူၿပီး သူတို႔တပ္ေတြ ရွိေနတဲ့ ဖက္ကို သြားရေတာ့မည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာတို႔ အေပၚထပ္မွာ ပစၥည္းသိမ္းထုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေစာဆသည္ ေျမတိုက္ခန္းထဲကို ေျပးဆင္းသြားၿပီး ခ်စ္သူကို ဖက္သည္ ။ နမ္းသည္ ။ ထြန္းအုံသည္ ေစာဆကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားၿပီး

” စစ္ပြဲေတြၿပီးရင္ အစ္ကို ေစာဆကို မေတြ႕ေတြ႕ ေအာင္ လိုက္ရွာမယ္…..။ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကမယ္…”

လို႔ နမ္းရႈံ႕ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေစာဆက ထြန္းအုံကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး

” ေစာဆ အစ္ကို႔ကို တကယ္ခ်စ္တယ္….။ အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့ အစ္ကိုနဲ႔ ေစာဆတို႔ တေန႔မွာ ျပန္ဆုံၾကမယ္လို႔ ေစာဆ ယုံၾကည္တယ္.. အစ္ကို…..”

လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါသည္ ။ လူမ်ိဳးမတူ ဘာသာမတူတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေစာဆ ယုံၾကည္သလို ျပန္ဆုံႏိုင္ပါ့မလား ။ ထြန္းအုံရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ သူ႔တပ္ေတြဆီကို ျပန္ေရာက္ၿပီး ရန္သူကို အၿပီးသတ္ေျခမႈန္းရမည္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကလည္း ရွိေနသည္ ။

သူတို႔ မႀကဳံခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာရၿပီ ။ ေနာ္ေဖာက ဖြက္ထားေပးတဲ့ ထြန္းအုံရဲ႕ ေသနတ္ကို ထုတ္ယူလာၿပီး ထြန္းအုံရဲ႕ လက္ထဲကို လာထည့္ေပးသည္ ။ အန္တီဂ်ဴလီယာက

” ကိုထြန္းအုံ……. အႏၲရာယ္ကင္းပါေစ…. ဆုေတာင္းေပးေနမယ္……”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံက ေသနတ္ကို ပုခုံးမွာ လြယ္လိုက္ၿပီး ခ်ိဳင္းေတာက္နဲ႔

” အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္……. က်ေနာ့္ကို အသက္ကယ္ေပးတာ…။ တေန႔ၾက ျပန္ဆုံၾကမယ္….. ေက်းဇူးျပန္ဆပ္မယ္….”

လို႔ ေၾကကြဲတုန္ခါတဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ ခပ္တိုးတိုး ေျပာရင္း အိမ္ႀကီးရဲ႕ မလြယ္ေပါက္ေလးကေန အေမွာင္ထဲကို ထြက္သြားလိုက္သည္ ။ ေစာဆရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြ တြဲခိုေနတာကို အန္တီဂ်ဴလီယာက ျမင္ေပမယ့္ မျမင္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္ ။ ဒီ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာႏိုင္ဖို႔က အေရးႀကီးေနသည္ ။

ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္မဲလြန္းတဲ့ညေၾကာင့္ ထြန္းအုံသည္ မိမိတို႔တပ္ေတြ တပ္စြဲထားတဲ့ဖက္ကို ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ နဲ႔ သြားေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရန္သူ႔ကင္း ကတုတ္က်င္း ရွိေနတာကို သိလိုက္ရသည္ ။ ရန္သူေတြက သူ႔ကိုလည္း သူတို႔လူဘဲ ထင္ၿပီး ကရင္လို လွမ္းေျပာလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ သူက ကရင္စကားတတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိလို႔ ေခ်ာင္းဆိုးျပလိုက္သည္ ။

ေစာဆတို႔ ဘုရားဆုေတာင္းေပးလိုက္ၾကလို႔ ျဖစ္မည္ ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ထြန္းအုံသည္ မိမိတို႔ တပ္ဖက္ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္ ။ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ မဟုတ္ ။ ႏွစ္ဖက္ တပ္ေတြရဲ႕ၾကား ( No Mans land ) ကို ျဖတ္ရတဲ့အခါ အရမ္း အႏၲရာယ္မ်ားသည္ ။ ႏွစ္ဖက္စလုံးက လွမ္းပစ္ႏိုင္သည္ ။ ရန္သူဖက္က စႏိုက္ပါ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက အရမ္းေကာင္းေနသည္ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ေနာက္ေက်ာကေန ပစ္ခ်ႏိုင္သည္ ။ မိမိဖက္က အထက္ဗိုလ္တစ္ေယာက္က ညၾကည့္မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနတာနဲ႔ တိုးၿပီး

” ဟာ…. ဗလႀကီးကြ.. ထြန္းအုံ…. ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္… တက္ဆြဲၾကကြာ…..”

လို႔ ေအာ္ၿပီး ခိုင္းလိုက္တာနဲ႔ မိမိဖက္က တပ္သားေတြ ထြက္လာသည္ ။ ရန္သူဖက္က မပစ္လို႔ အံ့ဩေနၾကရသည္ ။ ထြန္းအုံကို ေဆး႐ုံကိုပို႔ဖို႔ လုပ္ၾကသည္ ။ ထြန္းအုံက မလိုေတာ့.. သက္သာေနၿပီ….။ အက်အဆုံးမ်ားေနခ်ိန္မွာ လူအင္အား လိုေနခ်ိန္မွာ ဝင္တိုက္ခ်င္သည္လို႔ ေတာင္းဆိုသည္ ။ လေတြနဲ႔ ခ်ီလာေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အင္းစိန္တိုက္ပြဲကို တပ္မႉးေတြက အၿပီးသတ္လိုက္ခ်င္ၾကသည္ ။ ထြန္းအုံအပါအဝင္ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း တိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ဘဲ ။

တပ္စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခါစမွာ ထြန္းအုံသည္ ေရွ႕တက္ မတိုက္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ ကင္းတာဝန္ယူႏိုင္ၿပီး ဘရင္းဂန္းကို ပိုက္လို႔ တက္လာမယ့္ ရန္သူမွန္သမွ်ကို ေခ်မႈန္းဖို႔ အဆင္သင့္ဘဲ ။ သူ႔ရဲ႕ တပ္မႉးက အလုပ္မ်ားေနလို႔ သူဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့လဲ ဆိုတာေတြကို သူ႔ကို အေသးစိတ္ မေမးအားေသး ။ အင္းစိန္ၿမိဳ႕သိမ္းတိုက္ပြဲႀကီးအတြက္ လုံးပန္းေနၾကသည္ ။

ထြန္းအုံသည္ ေစာဆေလးကို တခ်ိန္လုံး သတိရေနသည္ ။ သူ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ခိုးယူလာတဲ့ ေစာဆရဲ႕ ဓါတ္ပုံေလးကို လူလစ္ရင္ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္သည္ ။ ကမာ႐ြတ္ထဲက စစ္သားေတြ သြားစားေနၾက တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္က အစားအစာေတြ လာပို႔ ေကြၽးေမြးသည္ ..။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ထြန္းအုံကို အထာေပးသည္ ။ ေရလာေျမာင္းေပးေတြ လုပ္သည္ ။ ဇာတ္လမ္းလုပ္ခ်င္သည္ ။ သို႔ေသာ္ ထြန္းအုံသည္ ေစာဆေလးကို ငါ သစၥာရွိရမည္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားတာေၾကာင့္ ဒီေကာင္မေလးကို ရႏိုင္တာကို သိရက္နဲ႔ အေရာတဝင္ မလုပ္ဘူး ။ ေကာင္မေလး နာမည္က ျမင့္ျမင့္ခိုင္ တဲ့ ။

လနဲ႔ခ်ီ ၾကာလာတဲ့ တိုက္ပြဲႀကီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုက္ေနရင္ အထိအခိုက္မ်ားမွာမို႔ ဒလစပ္ သတၱိရွိရွိနဲ႔ မိုးမႊန္ေအာင္ ပစ္ခတ္ၿပီး တက္တိုက္ၾကဖို႔ သူတို႔ တပ္မႉးက ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာလိုက္သည္ ။ ထြန္းအုံလည္း ဒဏ္ရာေတြ သက္သာလာၿပီမို႔ မီးရထားစက္ေခါင္း႐ုံ သိမ္းတိုက္ပြဲမွာ ဝင္တိုက္ခြင့္ရသည္ ။ ေလတပ္က ေလယာဥ္နဲ႔ အေပၚကေန စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေပးတဲ့အခ်ိန္ ထြန္းအုံတို႔တပ္ေတြ တဟုန္ထိုး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပစ္ခတ္ၿပီး တက္တိုက္ၾကသည္ ။ ဘရင္းကယ္ရီယာနဲ႔ အာမတ္ကားေတြပါ ပါသည္ ။သူေသကိုယ္ေသ သူ႔ဖက္လည္းက် ကိုယ့္ဖက္လည္းက် အေသအေက် တိုက္ၾကသည္ ။

ဘရင္း..စတင္း အသားကုန္ပစ္ လက္ပစ္ဗုံးေတြ မ်ားမ်ားပစ္သြင္းၿပီး တိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မီးရထား ေခါင္းတြဲတန္းႀကီးကို သူတို႔ ရလိုက္သည္ ။ ရန္သူေတြ ဆုတ္သြားသည္ ။ ဒါၿပီးေတာ့ ဆက္တိုက္ တိုက္ၾကတာက က်မ္းစာသင္ေက်ာင္းသိမ္း တိုက္ပြဲ ။ ၿပီးေတာ့ တိရိစာၦန္ေဆးေက်ာင္းသိမ္းတိုက္ပြဲ ။ မနက္လင္း အာ႐ုဏ္အခ်ိန္ တိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲ ။

တပ္မႉးက ” ငါတို႔ ေသေသေက်ေက် တိုက္မယ္…. လက္ကုန္ပစ္ၿပီးတက္.. လက္တကမ္းတိုက္ပြဲဘဲ … အတင္းပစ္တက္…. လက္ပစ္ဗုံးေတြ မ်ားမ်ားသုံး..” လို႔ သူတို႔ကို ေျပာသည္ ။

ထြန္းအုံလည္း ဘရင္းဂန္းကို ရင္ခြင္ပိုက္ကိုင္ၿပီး ပစ္ခတ္ရင္း ေျပးတက္သည္ ။ အုတ္နံရံကို ေက်ာကပ္မိေတာ့ လက္ဗစ္ဗုံးေတြ ဆက္တိုက္ ပစ္သြင္းၾကသည္ ။ ျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲပါ ။ ရွားမင္းတင့္ကားက သူတို႔ကို လာကူ ပစ္ခတ္ေပးသည္ ။ က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျမတစ္လက္မခ်င္း တိုက္ရတဲ့ တိုက္ပြဲေတြပါ ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရန္သူေတြ အက်အဆုံးမ်ားစြာနဲ႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ကေန ဆုတ္သြားၾကသည္ ။

ထြန္းအုံတို႔လည္း ရန္သူဖက္က ရလိုက္တဲ့ ဂ်စ္ကားတစ္စီးနဲ႔ နယ္ေျမလိုက္ရွင္းရင္း ေစာဆတို႔ အိမ္ႀကီး ရွိတဲ့ဖက္ကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္ ။ ေစာဆတို႔ အိမ္ႀကီးသည္ ေခါင္မိုးနဲ႔ နံရံေတြမွာ က်ည္ေပါက္ရာ ဗလပြနဲ႔ ထီးထီးႀကီး က်န္ေနသည္ ။ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးကို ထြန္းအုံ ေငးၾကည့္ရင္း ခ်စ္သူေလးကို အထူးသတိရ ေအာက္ေမ့သည္ ။ ေစာဆေလး လိုရာခရီးကို ခလုပ္မထိ ဆူးမၿငိဘဲ ေရာက္သြားပါေစလို႔ စိတ္ထဲက သူ ဆုေတာင္းေပးေနသည္ ။ တိုက္ပြဲေတြၿပီးရင္ ေစာဆရွိတဲ့ေနရာကို လိုက္သြားမည္လို႔ သူ ေတြးေနသည္ ။…(အပိုင္း၂ ေမွ်ာ္)