မီမီခံရခက်လှပြီ

အချိန်က ည ၈နာရီခွဲလုပြီ။ ရန်ကုန် မလွှကုန်းရပ်ကွက်သည် နေ့လည်ဘက်တွင် လူစည်ကားသလောက် ညနက်လာလျှင် လူအသွားအလာက ပြတ်လာမြဲဖြစ်သည်။ သုံးဆယ့်လေးလမ်းထဲရှိ ‘ပြည့်စုံ’ ဆေးခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာကိုမင်း တယောက်ထဲ စာထိုင်ဖတ်နေမိ၏။ မိုးဖွဲဖွဲရွာနေသည်မို့ ညရှစ်နာရီကျော်လောက်ကတည်းက ဆေးခန်းကို လူနာမလာတော့ ကိုးနာရီခွဲ ဆေးခန်းပိတ်ချိန်အထိတော့ လူနာ မလာလည်း မပြန်သေးပဲ ဆက်ထိုင်နေတတ်သည်က ကိုမင်း အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ စောသေးလျှင် ကားလမ်းပေါ်တွင်ကားတွေက ပြည့်ကြပ်နေတတ်သေးသည်မို့ ကားမောင်းရတာ မောင်းလို့မကောင်း။ ကိုးနာရီခွဲနှင့် ဆယ်နာရီကြားထဲ လောက်ဆိုမှ ကားရှင်းပြီး မောင်းလို့ကောင်း၏ တခါတခါတော့လဲ လူနာမလာပါပဲ ထိုင်နေရတာ ပျင်းစရာကောင်းလှသည်။ အလုပ်မရှိတော့ စိတ်တွေကလဲ ဟိုရောက်ဒီရောက်။ ဒီနေ့တော့ ကိုမင်းစိတ်ထဲ ရွာမှငယ်ရည်းစား သီတာကို ထူးထူးခြားခြားသတိရနေမိသည်။ သူကသာ သတိရနေမိတာပါ သီတာကတော့ သူ့ကို စိတ်ကူးထဲတောင် ထည့်တော့မည် မဟုတ်မှန်းလဲ သူသိနေသည်။ ရည်းစားဖြစ်ပြီးလို့မှ တနှစ်မပြည့်သေးခင် သီတာ့အမေဆုံးပါးသွားတာ ကျောင်းတက်ရင်း သတင်းကြားလိုက်ရ၏။ .. စာမေးပွဲတွေနှင့် လုံးလည်ချာလည်လိုက်နေသော ဆေးကျောင်းသားဘဝမို့ ချက်ခြင်းမပြန်နိုင်သေးပဲ အားပေးစကားတွေသာ လူကြုံပါးလိုက် စာထည့်လိုက် လုပ်နေခဲ့ရသည်။ ဟော ကျောင်းပိတ်ရက်ရောက်လို့ သူလဲ ရွာပြန်ရော သတင်းကောင်းက ဆီးကြိုနေပါတော့သည်။ သီတာတယောက် သူမ၏ပထွေး ကိုဇော်နှင့် အတိအလင်းယူလိုက်ကြပြီတဲ့။ ကောင်းပါသည်  ကောင်းကြပါပေသည်။ သွားလေသူ အမေ့မျက်နှာမှ မထောက်။ သူ့မျက်နှာလဲ မထောက် ဘယ်သူ့မျက်နှာမှမထောက် လုပ်ပုံ လုပ်ပုံ၊ သီတာတို့ လုပ်ချလိုက်ပုံက ကိုမင်း လက်လန်သွားရသည်။ ရွာကိုလည်း အဲဒီကတည်းက ကိုမင်း လုံးဝမပြန်တော့။ ယိုသူက မရှက်ပေမယ့် မြင်သူက ရှက်သည်လေ။ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်နာသည်ဆိုဆို ပထမဆုံးရည်းစားမို့ ကိုမင်း သီတာ့ကို မေ့မရသေး။

သီတာ့နှုတ်ခမ်းနွေးနွေးလေးတွေ နို့အုံထွားထွားကြီးတွေ တင်သားအိအိကြီးတွေ အို…နောက်ဆုံးတော့ ဆွဲအားကောင်းလှသော စောက်ဖုတ်လေး တခုမှ ကိုမင်း မေ့လို့ကိုမရ။ အင်း.. ဒါပေမယ့် ဒါတွေအားလုံးက ခုတော့ သူ့ပထွေးတဖြစ်လဲ လင်တော်မောင်ကြီး ကိုဇော်အတွက် အသုံးတော်ခံစရာလေးတွေသာ ဖြစ်နေပေရော့မည် … တောက်။ ကိုမင်းတွေးရင်း ဒေါသထွက်လာသဖြင့် တောက်ပင် ခေါက်လိုက်မိသည်။ သူငယ်ချင်းတချို့ကတော့ ပြောသည် ကိုဇော့်မှာ သူ့ထက်ကောင်းကွက်တွေ ရှိနေလို့ ဖြစ်မည်တဲ့။ သူလဲ ဒါတွေအစက သိပ်တော့နားမလည် ဆေးကျောင်းသားပေမယ့် စာထဲသာ စိတ်နှစ်ထားခဲ့သူမို့ ဒါတွေနှင့် နဲနဲစိမ်းသည်။ သို့ပေမယ့် ရည်းစား လူလုခံရပြီးနောက်တွင်တော့ ကိုမင်း မခံချင်စိတ်နှင့် ဒါတွေ လိုက်စားလာသည်။ လိင်တံကြီးထွားစေသော နည်းလမ်းများရှာသည်။ ဆေးထိုးတာတွေ ဘာတွေကတော့ ဘေးမကင်းမှန်း ဆရာဝန်လောင်းပီပီ သူသိသည်မို့ လက်တည့်မစမ်းခဲ့။ ဘေးကင်းသော လေစုပ်ပြွန်တွေ ဘာတွေနှင့်တော့ စမ်းကြည့်သည်။ ရလဒ်က မဆိုးလှပါ။ သူ့ဆိုဒ်က ပိုကြီးလာသည်။ သန်မာမှုနှင့် သုတ်ထိန်းနိုင်အားလဲ ပိုကောင်းလာသည်။ နောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေ တိုင်ပင်ပြီး တယောက်ဟာပေါ် တယောက် ဂေါ်လီတွေ အပြန်အလှန်ထည့်ကြသည်။ သူလဲ သူ့လိင်တံ ကျောဘက်တွင် ဂေါ်လီနှစ်လုံး ထည့်လိုက်သည်။ ပြောင်းဖူးစေ့တွေလို လျှောက်ထည့်နေလျှင်တော့ ဘေးလဲ မကင်းသလို ခံရသူလဲ လက်လန်သွားမည်မို့ မထည့်။ နှစ်လုံးလောက်က အနေတော်ပါပဲ။ စိတ်နာနာနှင့် ကိုမင်း ရန်ကုန်တွင် ရည်းစားတွေ ထည်လဲထားပြစ်ခဲ့သည်။ ထားလိုက်သော ရည်းစားတိုင်းကလဲ သူ့ဟာကြီးနှင့် ဂေါ်လီလေးတွေကို တန်းတန်းစွဲ။ အဲ တခုတော့ ရှိသည်။ ရည်းစားက ရည်းစားလိုမနေပဲ ယူဖို့ အတင်းအကြပ်တိုက်တွန်းလာလျှင်တော့ ကိုမင်းတို့ ဝေးဝေးပြေးတော့သည်။ လူပျိုဘဝနှင့် ရသလောက်ကဲဦးမည်ဟု ကိုမင်း စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်။ ဒါတွေအားလုံးကို သီတာ့အစား မိန်းမတွေအပေါ် လက်စားချေနေခြင်း တမျိုးဟု သူ ခံယူထားလိုက်သည်။

ဆိုင်သလား မဆိုင်သလားတော့ မသိ။ ဒီလိုနှင့် မနှစ်က သူ ဆရာဝန်ဖြစ်လာသည်။ အလုပ်နှင့် အကိုင်နှင့်ဆိုတော့ ကဲရတာ ပိုတင့်တယ်လာ၏။ သူ့ကြောင့် အပျိုရည်ပျက်ခဲ့ရသူလေးတွေလဲ တော်တော်များနေပြီ။ နောက်ပြီးသား ရေအိုင်တွေကို ခြေဝင်ဆေးခဲ့တာတွေလည်း မနဲလှတော့။ ဆရာဝန်ဆိုတော့ ရှောင်တတ်တိမ်းတတ်တာကော ကံကောင်းနေသေးတာကော ပါမည်ပေါ့လေ။ ကိုမင်းတို့ ခုထိတော့ ပိုက်ဘော မိသည့်ဘ၀ မရောက်သေး။ ကိုမင်းအလုပ်က ရန်ကုန်အနောက်ပိုင်း ဆေးရုံကြီးတွင်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းကိုတော့ လူနာအရများသည့် မလွှကုန်းဘက်တွင် ဖွင့်ဖြစ်သည်။ လူပျိုလူလွတ် ဆရာဝန်ဆိုတော့ ဆေးခန်းပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကိုမင်းနာမည်က ရေပန်းစားသည်။ ရှုပ်ပွေသူအဖြစ်လဲ နာမည်ထွက်သည်။ သို့ပေမယ့် မိန်းကလေးများ ထုံးစံအတိုင်း ရှုပ်သူပွေသူဟု နာမည်ကြီးသူတွေဆို ပိုကပ်တတ် ရောတတ်သည့်အတွက် ကိုမင်းဘေးနားမှာ မိန်းကလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေလေသည်။ ကိုမင်းကတော့ အခွင့်သင့်လျှင် သင့်သလို အခြေအနေပေးလျှင် ပေးသလို စိတ်ကြိုက်ရာကို ဆွတ်ခူးစားသုံးရင်း လူပျိုဘဝကို ပျော်ပျော်ကြီး ဖြတ်သန်းနေလေတော့သည်။ ‘ဝါး ဟား‘ အိပ်ငိုက်သလိုလို ဖြစ်လာသည်မို့ ကိုမင်း သန်းဝေလိုက်မိသည်။ လက်ပါတ်နာရီကို ငုံ့ကြည့်တော့ ကိုးနာရီခွဲလုပြီ။ လက်ထဲမှ ပလေးဘွိုင်းစာအုပ်ကို အသာခေါက်သိမ်းလိုက်ပြီး သိမ်းစရာရှိတာတွေ သိမ်းနှင့်ရန် ကိုလတ် ထလိုက်၏။ ပုဆိုးအောက်မှ ဖွားဘက်တော်က ပလေးဘွိုင်းစာအုပ်အရှိန်နှင့် တကြွကြွဖြစ်နေသည် ပုဆိုးဝတ်လျှင် အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်လေ့မရှိသော ကိုမင်းအကျင့်က တခါတခါ တော်တော်ဒုက္ခပေး၏။ ခုလဲ ဖွားဘက်တော်ငြိမ်အောင် ခနစောင့်ရသေးသည်။ သို့မဟုတ် လူမြင်လို့မှ ကောင်းမည်မဟုတ်။ ‘ဆရာ .. ဆရာရှိသေးလားဟင် … ‘ ဆေးခန်းတံခါးတခြမ်း ပိတ်ထားလိုက်ပြီး အတွင်းဘက် လူနာစမ်းသပ်ခန်းထဲဝင်ကာ နားကြပ်တွေဘာတွေ သိမ်းနေသော ကိုမင်းနားထဲသို့ ဆည်းလည်းသံလေးတခု တိုးဝင်လာသည်။ ပြန်မည်လုပ်ခါမှ လူနာက လာနေပြန်ပြီထင်သည်။ ကိုလတ် နဲနဲကျွဲမြီးတိုသွားရ၏။

တခါတခါကျ လူနာတွေက ဒီလိုပါပဲ ဆေးခန်းဖွင့်ထားချိန်တောက်လျှောက်ကျ လူရှုပ်သည်ဘာသည်ဆိုပြီး လာမပြကြ၊ ဆေးခန်းပိတ်ပြီး ပြန်တော့မည်ဆိုလျှင် တယောက်ပြီးတယောက် ရောက်ရောက်လာတတ်သည်။ ‘ကိုးနာရီခွဲပြီဗျ .. ဆေးခန်းပိတ်တော့မလို့ … သြော် … မီမီ ပါလား‘ ကိုမင်းဘုတောသံက တဝက်တပျက်နှင့် ရပ်သွားရသည်။ ရေစိုနေသောထီးလေးကို ကိုင်ထားသည့် ချစ်စရာ မိန်းကလေးကို သူကောင်းကောင်းသိသည်ကိုး။ လမ်းထိပ်နားမှ မီမီရယ်လေ မနှစ်ကမှ ယောက်ျား ဆုံးထားသည့် ပူပူနွေးနွေး မုဆိုးမလေး မီမီ။ ‘ဆောရီးနော် ဆရာ … ဆရာနဲ့ သေသေချာချာတိုင်ပင်ချင်လို့ ဆေးခန်းလူရှင်းချိန်ကျမှ ရွေးပြီးလာခဲ့တာ၊ အနှောက်အယှက်ပေးမိသလိုများ ဖြစ်သွားပြီလားမသိဘူး .. အားနာလိုက်တာ .. ‘ မီမီက မျက်လုံးလေး ပုတ်ကလပ်ပုတ်ကလပ်လုပ်ရင်း တောင်းပန်နေသည်။ ခွင့်လွှတ်ပေးရမှာပေါ့လေ။ ဒီလောက်လှသည့် မုဆိုးမလေးပဲဟာ။ ‘ရပါတယ် မီမီရယ် … ပြောနေရမယ့်သူတွေမှ မဟုတ်တာ … ကဲပြော .. ကျနော်ဘာကူညီရမလဲ ‘ ကိုမင်း လေသံပြောင်းသွားတော့မှ မီမီ အားတက်သွားရသည်။ နောက်နေ့မှ လာလို့များ ပြောလွှတ်လေမလားဟု ဆေးခန်းအလာတလျှောက်လုံး တွေးပူနေခဲ့ရသည်လေ။ လက်ထဲမှ မိုးရေစိုနေသော ခေါက်ထီးလေးကို ထီးထည့်သည့်ပုံးထဲ မီမီထည့်လိုက်၏။ ဘေးဘီကို စိတ်မလုံသလို အသာအကဲခပ်သည်။ ‘စိတ်ချသာ ပြောပါ မီမီ … ဒီနေ့ အကူကောင်လေး မလာလို့ ကျနော်တယောက်ထဲရှိတာ‘ ကိုမင်းက မီမီ့အနေအထားကို အကဲခတ်မိသဖြင့် ရှင်းပြလိုက်ရ၏။ ခါတိုင်းဆို ကောင်လေးနှင့် ကိုမင်း အတူပြန်ပြီး လမ်းကျမှ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်တွင် ချပေးနေကြ။ ဒီနေ့တော့ ကောင်လေး သွားစရာရှိလို့ ခွင့်တိုင်ထားသည်မို့ သူတယောက်တည်းသာ။ ကိုမင်းစကားကြောင့် မီမီ သက်ပြင်းလေး အသာချလိုက်သည်။ ရှက်ရွံ့ဟန်နှင့် မျက်လွှာလေးချလိုက်ရင်း တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ‘ ဒီ .. ဒီလိုပါဆရာ … မီမီ သွေးမပေါ်တာ ၂လရှိနေပြီ အဲဒါ .. အဲဒါ .. ‘ ကျန်းကျန်းမာမာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့် ချစ်စဖွယ် လင်သေမုဆိုးမလေး သွေးထိန်နေတာကို ရှက်ရှက်နှင့်ပြောနေပြီဆိုမှတော့ တခြားဘာများဖြစ်နိုင်ဦးမှာတဲ့လဲ ခိုးစားတာ လူမိလေပြီပေါ့။

ဘာပဲပြောပြော တခြားဖြစ်နိုင်ခြေတွေလဲ ရှိသေးသည်မို့ ကိုမင်း တာဝန်အရ ရှင်းပြရလေသည်။ ‘ တခါတခါ ဒီလိုပဲ သွေးထိန်တတ်တာပဲ မီမီရဲ့ .. ‘ မီမီမျက်နှာလေး ရဲတက်လာသည်။ သက်ပြင်းတချက်ကို ရှိုက်လိုက်ရင်း မပွင့်တပွင့်လေး ပြောလာပြန်လေ၏။ ‘မဟုတ်ဖူးဆရာ .. မီမီက သွေးသိပ်မှန်တာ။ ရက်တောင် လွဲလေ့မရှိဘူး။ ခုဟာက .. ခုဟာက‘ ‘ရပြီ .. ဒီလောက်ဆို ဆရာနားလည်ပြီ။ ကဲပြော .. မီမီဘာဖြစ်ချင်လဲ‘ ‘သွေးပေါ်ဆေးတွေ ဘာတွေ ထိုးပေးလို့မရဘူးလား ဆရာ‘ ကိုမင်း ခေါင်းကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းခါမိသည်။ အပြင်လူတွေကြားထဲမှာ သွေးပေါ်ဆေး သွေးပေါ်ဆေးနှင့် လူသိများလှသော ထိုးဆေးတွေက တကယ်တော့ ကိုယ်ဝန်ရှိတာသာဆိုလျှင် ဘာမှ မတတ်နိုင်။ လူအများက နားလည်မှုတွေ လွဲနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ‘သွေးပေါ်ဆေးက ကိုယ်ဝန်မရှိပဲ တခြားအကြောင်းကြောင့် သွေးထိန်နေတာမျိုးမှ စွမ်းတာ မီမီရဲ့ ‘ ကိုမင်းစကားကြောင့် မီမီ နီးရာခုံတခုပေါ် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်ချလိုက်မိသည်။ ‘အဲဒါမှ ခက်တော့တာပါပဲ ဆရာရယ် … ခုဟာက ကိုယ်ဝန်ရှိတာလို့ မီမီတော့ထင်တာပဲ .. ဟင်း‘ မီမီဝတ်ထားသည်က လည်ပင်းတော်တော်ဟိုက်သော တီရှပ်လက်တိုကလေး။ ကိုမင်း ရှေ့တည့်တည့်တွင် ထိုင်ချလိုက်တော့ လည်ဟိုက်ကြားမှ ရင်နှစ်မွှာကွဲကြောင်းလေးက မျက်စိထဲကို ထင်းကနဲ ဝင်လာသည်။ အသာမိုးကြည့်လိုက်တော့ နို့အုံအပေါ်ပိုင်းလေးတွေကိုပင် မြင်နေရ၏။ စောစောတုန်းက ပလေးဘွိုင်းဖတ်ထားသော အရှိန်က မသေသေးသည်မို့ ကိုမင်း သွေးတွေ ဆူလာသည်။ ‘မီမီ တကယ်တမ်းလိုအပ်မယ်ဆိုရင် တောင်ဥက္ကလာဘက်မှာ ကျနော့်အသိ ဆရာဝန်မတယောက်ရှိပါတယ်။ ဒါမျိုးတွေကို ကူညီနေကြလေ .. ခက်တာက‘ ‘ခက်တာက ဘာလဲဟင် ဆရာရယ် .. လုပ်ပါဦး .. မီမီ ဆရာ့ကို အားကိုးပါတယ်ရှင်‘ ‘ခက်တာက ဒါဟာ တကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိတာ ဟုတ်မဟုတ် သေချာအောင် လုပ်ရဦးမယ် မီမီရဲ့ ‘ ‘ဆီးစစ်ကြည့်ရမှာလား ဆရာ‘ ကိုမင်း အသာပြုံးလိုက်မိသည်။ သူဆင်သော အကွက်ထဲတော့ မီမီတယောက် ဝင်လာလေပြီ။ ‘ ဆီးစစ်တာက မသေချာလှသေးဘူး မီမီရဲ့ .. သေချာချင်ရင် အတွင်းပိုင်း စမ်းသပ်ကြည့်ရမှာ‘ ‘အို … ‘ မီမီ့မျက်နှာလေး ရဲတွတ်သွားသည်။

ခေါင်းလေးက ငုံ့ကျသွားရ၏။ ကိုမင်းက ဟန်ကိုယ့်ဘို့ ဆိုသလို အသာ မှင်နှင့်မောင်းနှင့် ဆက်ပြောလိုက်ပြန်၏။ မီမီရှက်နေရင် နောက်နေ့မှ မိန်းကလေးဖော် တယောက်ယောက်ခေါ်လာပြီး စမ်းလေ။ ဒါမှမဟုတ် လေဒီဒေါက်တာ တယောက်ယောက်ကိုပဲ သွားပြချင် ပြပါလား‘ ပြောမယ့်သာ ပြောလိုက်ရသည်၊ မီမီ သူပြောသလို တကယ်သဘောတူသွားရင် အခက်ဟု ကိုမင်း တွေးနေမိလေ၏။ မုန့်က ပါးစပ်နားရောက်နေပြီမို့ မစားလိုက်ရလျှင်တော့ ကိုမင်းတို့ ရာဇဝင်ရိုင်းရော့မည်။ ကိုမင်း ဆုတောင်းပြည့်သည် ပြောရမည်။ မီမီက ခနစဉ်းစားသလိုလေး လုပ်နေပြီးမှ သက်ပြင်းလေးတချက် ချရင်း စိတ်ကို ဒုံးဒုံးချလိုက်လေ၏။ ‘မထူးပါဘူး ဆရာရယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ရက်တွေ သိပ်ကြာသွားဦးမယ်။ ဆရာပဲ စမ်းပေးပါတော့‘ ကိုမင်း တံတွေးကို အသာမြိုချလိုက်မိသည်။ စားရကံတော့ ကြုံလေပြီ။ ‘ကဲကဲ .. လာ။ ဒါဆိုလဲ အခန်းထဲသွားရအောင် … သြော် … တံခါးကြီးတော့ ပိတ်ခဲ့မယ်နော် … တော်ကြာ စမ်းနေတုန်း သူများတွေ ရုတ်တရက် ဝင်လာမှာစိုးလို့’။ မီမီ့အတွက် ရတက်မအေးဟန်နှင့် ကိုမင်းက ဆေးခန်းအဝင်တံခါးကို တဝက်ပိတ်ထားရာမှ အကုန်ပိတ် ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ နုနုထွားထွား မုဆိုးမလေးကို ဦးဆောင်ကာ အတွင်းဘက် လူနာစမ်းသပ် ခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်တော့၏။ မီမီက ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း ဆင်မယဉ်သာ ဟန်လေးနှင့် ကိုမင်းနောက်က လိုက်လာသည်။ အတွင်းခန်းသို့ ရောက်လေပြီ။ ‘ကဲ…. မီမီ တက် ‘ ကိုမင်းက ပြောလဲပြော မီမီ့လက်လေးကိုလဲ အသာဆွဲကာ ကုတင်ပေါ်တက်ခိုင်းလိုက်သည်။ မီမီ့လက်ဖျားလေးတွေ အေးစက်နေတာ သတိထားမိလိုက်၏။ ကုတင်က အနည်းငယ်မြင့်သည်မို့ မီမီက တဖက်စောင်းကာ လက်လေးနှင့်ထောက်ပြီး တက်ရသည်။ ခြေဖျားလေးတွေက အောက်မှ ခုထားသော ခုံလေးပေါ်ထောက်ပြီး တင်ပါးကို တစောင်းလှမ်းတင်လိုက်ရ၏။ ကိုမင်းက သူ့ဘက်သို့လှည့်ကာ ကုန်းပြပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသော မီမီ့တင်ပါးကြီးတွေကို အားမနာတမ်း အနီးကပ်ကြည့်ပြစ်လိုက်သည်။ စောစောက မနဲချိုးနှိမ်ထားရသော ဖွားဘက်တော်က ရုန်းထလာသည်။ ခုတင်စောင်းနှင့် မနဲဖိထားလိုက်ရသည်။ ‘ ဟင်း … ‘ ကုတင်ပေါ်ရောက်ပြီးသည်နှင့် မီမီက မျက်လုံးလေးများ အသာမှိတ်ကာ သက်ပြင်းလေးတချက် မှုတ်ထုတ် လိုက်ပြန်၏။ ကိုမင်း အတတ်သိလိုက်ပြီ ဒီကောင်မလေးလဲ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေပြီ။

ဟန်ကိုယ့်ဘို့ ဆိုသလို တရှိန်ရှိန်တက်နေသော စိတ်ကို အသာချိုးနှိမ်ယင်း လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အတိုင်း သွေးပေါင်အရင် ချိန်ပေးလိုက်၏။ ဒါတောင် လူကနေပေမယ့် လက်က မနေ။ သွေးပေါင်ချိန်ကိရိယာ ပြန်အဖြုတ်တွင် ကိုမင်းလက်တွေက မီမီ့နို့ကြီးတွေကို မထိတထိ ပွတ်သွားလိုက်သေးသည်။ မီမီ မသိမသာလေး တွန့်သွားတာ ခြေဖျားလေးတွေ ကုပ်ကွေးသွားတာ ကိုမင်း သတိထားမိသည်။ မီမီ့တကိုယ်လုံးက ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လေးမို့ ရှိုက်ကြီးဖိုငယ်အသွယ်သွယ်က မကြည့်ချင် မြင်လျှက်သား ဆိုသလို ဖြစ်နေရလေသည်။ ကိုမင်းကတော့ ကြည့်ချင်ချင်ကြီးနှင့်ကို ကြည့်နေခြင်းပါ။ ‘ကဲ … မီမီရေ … စမ်းကြစို့နော် … မရှက်နဲ့ သိလား’ အာတွေ ခြောက်တက်လာသည်မို့ ကိုမင်း တံတွေးကို ခနခန မြိုချနေရ၏။ ဒီစကားလေး ပြောထွက်လာဖို့ မနဲကို အရှိန်ယူလိုက်ရသည်။ မီမီကတော့ ဘာစကားမှတောင် ပြန်မပြောနိုင်ရှာ။ ခေါင်းလေးသာ အနိုင်နိုင် ညိတ်ပြလိုက်ရသည်။ ကိုမင်းက မီမီ့ထမီအထက်ဆင်စလေးကို အသာဖြုတ်သည်။ မီမီက ဗိုက်လေးရှပ်ပေးထားပြီး ကိုမင်း ဖြုတ်ရလွယ်အောင် ကူညီပေးနေ၏။ လူကတော့ မလှုပ် မျက်စိလဲ စုံမှိတ်ထားသည်။ အထက်ဆင်စလေး ပြုတ်သွားလေပြီ။ ကိုမင်းက အစက မီမီဝတ်ထားတာ ရိုးရိုးထမီထင်နေမိသည်။ အခု ထက်ဆင်ဖြုတ်လိုက်မှ ခါးတွင်အထက်ဆင်စ ချည်ပြီး ဝတ်ရသော စကပ်ထမီမှန်း သိရသည်။ ဟန်ကျသည်ပေါ့ အထက်ဆင်စ ဖြည်လိုက်သည်နှင့် ခါးအကွဲစလေးက ဟထွက်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် မီမီ့တင်ပါးကြီးတွေက ဖွံ့ထွားလှသည်မို့ လွယ်လွယ်နှင့်တော့ စကပ်ထမီလေးက အောက်လျှောချလို့ မရ။ ‘မီမီ … တင်ပါးလေး နဲနဲ ကြွပေးဦးနော်‘ ကိုမင်းအသံက အဝေးတနေရာမှ လာနေသလို မီမီ့နားထဲ ခံစားနေရ၏။ စိတ်ညှို့ခံနေရသူလို မီမီဘာမှကို ပြန်မပြောနိုင်။ သူပြောသလို ခါးလေးကို အသာပင့်ကာသာ တင်ပါးကြီးတွေကို ကြွပေးလိုက်မိသည်။ ကိုမင်းက အလိုက်သင့်ဆိုသလိုပင် စကပ်ထမီလေးကို အောက်ဖက် တဖြည်းဖြည်း ဆွဲချလိုက်၏။ ဆေးခန်းလာပြရသည်မို့လားမသိ။ မီမီ့တွင် အောက်ခံ ဘာမှ မဝတ်ထားပါ။ ကိုမင်းက စကပ်ထမီလေးကို ဆွဲချလိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် မီမီ့ရတနာလေးက ဝင့်ကြွားစွာ ဝင်းဝင်းပပ ထွက်ပေါ်လာပါတော့သည်။

မဂိုသွေး ပါသူမို့လားမသိ မီမီက အမွှေးအမျှင်တွေ ပြောင်နေအောင်ကို ရိတ်ထားသည်။ မဖြူမညို အသားလေးနှင့် လိုက်လျှောညီထွေစွာပင် မီမီ့ဆီးခုံလေးက မို့မောက်တက်နေ၏။ ပေါင်တံထိပ်ဖျားတွေကတော့ အပြင်အသားအရေထက်ကို ပိုပြီး ဖြူဝင်းတောက်ပနေသည်။ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာ အတွင်းဝယ် သာမာန်မိန်းကလေးတွေထက် သိသိသာသာကြီးကို ပိုကြီးသော အစေ့လေးက ပြူးထွက်နေ၏။ ကိုမင်းကို မျက်စပစ်ပြ နေသလိုလို။ ကိုမင်းက လက်အိတ်စွပ်လိုက်သည်။ အမှန်က ဒါမျိုးစမ်းမည်ဆိုလျှင် ပိုးသတ်ထားသော ရာဘာလက်အိတ် အထူကို စွပ်ရမည်။ သို့ပေမယ့် ကိုလတ်က အကြံကြီးနှင့်မို့ ရိုးရိုး သွေးဖောက်တာတွေ ဘာတွေမှာသုံးသည့် ရာဘာလက်အိတ်အပါးလေးပဲ စွပ်လိုက်၏။ မီမီကတော့ ဘာမှ မသိရှာ။ ကိုမင်းပြုသမျှ နုတော့မည့်ပုံနှင့် ပျော့ပျော့ကျော့ကျော့လေး လှဲနေလေသည်။ ကိုမင်းက မီမီ့ပေါင်ကြားထဲသို့ သူ့ညာဘက်လက်ကြီးကို သွင်းလိုက်၏။ ဘယ်လက်ကတော့ မီမီ့ခါးကို အသာလှမ်းကိုင်ထားသည်။ မီမီက အလိုက်သင့်ပင် ပေါင်ကြီးတွေကို ကားပေးလိုက်သည်။ စောစောက ဒူးလောက်ရောက်အောင် ဆွဲချထားသော စကပ်ထမီလေးက မီမီ ပေါင်ကားပေးလိုက်မှုကြောင့်။ အောက်သို့ တွန်းချလိုက်သလိုဖြစ်ကာ ခြေဖျားထိလျှောကျသွားတော့၏။ ကိုမင်း အသက်ကိုမှန်အောင် မနဲထိန်းရှူရင်း မီမီ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ လက်ညှိုးကို စထိုးသွင်းလိုက်၏ အတွင်းပိုင်းစမ်းသပ်လျှင် လက်ညှိုးလက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးနှင့် စမ်းရမြဲဖြစ်သော်လည်း မီမီ့စောက်ဖုတ်လေးက အပျိုနှင့်မခြား တင်းကြပ်စိရိနေသည်မို့ တချောင်းထဲနှင့်ပဲ အရင် သွင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါတောင်မှ ကိုမင်းလက်ညှိုးက ပုဇွန်ကျစ်စာတွင်းထဲ ထိုးထည့်ရသည့်အလား စီးပိုင်တင်းကြပ်နေသည်။ ‘ အ …. ‘ မီမီ့နှုတ်မှ မပွင့်တပွင့် အသံလေး ပွင့်အံထွက်လာ၏။ ကိုယ်လုံးလေးလဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည်။ ခါးလေးက မသိမသာ ကော့တက်လာကာ ပေါင်တံကြီးတွေက ပိုကားထွက်သွားသည်။ ‘မီမီ နာသွားလို့လားဟင်‘ ကိုမင်းက အမှန်အကန်စမ်းသလို မစမ်းပဲ လက်ညှိုးကို အတွင်းထဲတွင် ပတ်လည်လှည့် ကလိပေးနေရင်း မသိဟန်ဆောင်ကာ မေးလိုက်၏။ ခါးလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးထားသော ဘယ်လက်ကလဲ မသိသလိုလိုနှင့် အောက်ဖက်လျှောဆင်းလာပြီး မီမီ့တင်သား ထွားထွားအိအိကြီးတွေကို အသာဖြစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လာသည်။

အထိအတွေ့က ထူးလှ၏။ .. ကိုမင်း စိတ်ရိုင်းတွေ ပိုဝင်လာသည်။ ‘နာရင်ပြောနော် … အားမနာနဲ့သိလား … ‘ ပါးစပ်ကသာ တွေ့ကရာတွေ လျှောက်ပြောနေသော်လည်း ကိုမင်းလက်တွေက စနစ်တကျ လှုပ်ရှားလာပြီ။ လက်ညှိုးတချောင်းထဲ ထိုးသွင်းထားရာမှ လက်ခလယ်ကိုပါ စစ်ကူယူလာသည်။ နှစ်ချောင်းပူးဖြင့် မီမီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလာသည်။ မီမီ့စောက်ဖုတ်လေးကလဲ အရည်တွေ စိုရွှဲထွက်လာပြီမို့ ကိုမင်း လက်နှစ်ချောင်းပူးကို မဖြုံတော့ပေ။ ကိုမင်းက အပီပင် လက်တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်၊ ပါတ်လည်လှည့်ကာ မွှေနှောက်ပေးလိုက်၊ ဘေးနံရံလေးတွေကို တဆတ်ဆတ်ထိုးဆွလိုက်၊ သားအိမ်ခေါင်းနေရာလေးကို ဖိထိုးလိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ မီမီ တဆတ်ဆတ်တုန်လေပြီ ကိုမင်း ဘာလုပ်နေပြီမှန်းလဲ ရိပ်မိပြီ။ သို့ပေမယ့် ဘာမှလဲ မပြောသာ မရုန်းသာ။ သူမကိုယ်တိုင်လဲ အသွေးထဲအသားထဲက ကာမဇောတွေ တရှိန်ရှိန် တက်နေရလေပြီကိုး။ ‘ အား ဟာ့ဟာ့ …. ဆရာ ဆရာ ရယ် … ‘ ကိုမင်းက လက်ညှိုးလက်ခလယ်ပူးကို အဆုံးထိုးသွင်းဖိထားရင်း လက်မက အဝမှ အစေ့လေးကို ဆွပေးလိုက်တော့ မီမီ မနေနိုင်တော့။ အသံတွေပင် ထွက်လာရတော့သည်။ ခုနက ခပ်ပျော့ပျော့လေး လှဲနေရာမှ ခုတော့ ခြေဖဝါးတွေ ခုတင်ပေါ် အပြားလိုက်ချကာ တင်ပါးကြီးတခုလုံး တထွာနီးပါး မြောက်တက်လာသည် အထိကို ကော့တင်ပေးနေတော့သည်။ ‘ မီမီ ခံလို့ကောင်းလားဟင်‘ ကိုမင်းက ဗြောင်ပင် မေးလာတော့သည်။ အပွဲပွဲနွှဲခဲ့ဘူးပြီဖြစ်သော သူရဲကောင်းမို့ ဒီတပွဲလဲ သူကောင်းကောင်းကြီး အောင်နိုင်သူဖြစ်ပြီမှန်း ဗေဒင်မေးစရာမလိုပဲ ကိုမင်း အတတ်သိနေလေပြီကိုး။ ‘ကောင်းတယ် ဆရာရယ်… ဘယ်လိုကြီးမှန်းကို မသိဘူး … အားရှီး‘ တော်ယုံမိန်းကလေးဆို ဒီလောက်နှင့် စကားမေးမရတတ်သေး။ မသကာ ခေါင်းလေး ညိမ့်ပြယုံလောက်ပဲ ရှိမည်။ မီမီကတော့ မုဆိုးမလေးလဲဖြစ်ပြန် ကာမဇောလဲ ထန်လှသူမို့ ရှက်တာတွေ ကြောက်တာတွေ ခနနှင့် လွင့်စင်ပျောက်ကွယ်သွားလေပြီ။ ကိုမင်းက ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးကို ပြုံးလိုက်၏။ ရေကန်အသင့် ကြာအတင့်ဆိုသလိုပင် အပြင်တွင်လဲ မိုးက သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာလာပြန်သည်။ အပြင်ကလူတွေ ရောက်လာစရာ မမြင်တော့။ ရောက်လာလဲ ပိတ်ထားသော ဆေးခန်းတံခါးကိုကြည့်ပြီး ဆရာဝန် ပြန်သွားပြီပဲ မှတ်ကြမည်။

ကိုမင်း၏ ကားက ဆေးခန်းအဝတွင်မရပ်ပဲ ရပ်ရန်လွယ်သော လမ်းထိပ်နားက မြေကွက်လွတ်ကြီးရှေ့တွင် ရပ်ထားခြင်းဖြစ်ရာ နောက်ကြောင်းက အကုန်ရှင်းနေလေပြီ။ ‘အမယ်လေးလေး … ဆရာ ဆရာရယ် … ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲရှင် .. အား ဟားဟား အူး … ‘ ကိုမင်းက ဂျီစပေါ့တ်ဟုခေါ်သည့် ဆီးအိမ်အောက်နား စောက်ဖုတ်ရှေ့ဘက်နံရံကို အတင်းထိုးဖိကာ ဆွပေးလိုက်တော့ မီမီ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရတော့သည်။ အရည်တွေလဲ ပွက်ခနဲကို ထွက်ကျလာရာ ကိုမင်း လက်အိတ်ပေါ်မှာပင် ရွှဲအိုင်သွားရသည်။ ပြီးရှာလေပြီပေါ့ တချီ… မီမီလေးရယ်။ ကော့တင်ပေးထားသော မီမီ့တင်ပါးကြီးတွေက စမ်းသပ်ခုတင်လေးပေါ် ဝုန်းကနဲ ပြန်ပစ်ချလိုက်သလို ကျသွားသည်။ မီမီခေါင်းလေးကို တဖက်စောင်းကာ အသက်ကို မှန်မှန်ပြန်ရှုနေရ၏။ ဖွံ့ထွားသော မီမီ့နို့ကြီးတွေက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နှင့် လှိုင်းထနေရသည်။ ကိုမင်းကတော့ ဒါကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အရသာခံ ကြည့်နေလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ လက်ကိုတော့ မထုတ်သေး မီမီ့စောက်ဖုတ်လေးက ရှုံ့လိုက်ပွလိုက်နှင့် ကိုမင်းလက်ချောင်းတွေကို ညှစ်နေဆဲရှိသေးသည်။ ခနနေတော့ ကိုမင်း ရှေ့တဆင့်တက်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်၏။ မီမီ့ကိုယ်လေးကို ခုတင်အောက်ဖက်ဇောင်း ရောက်အောင် အသာဆွဲချလိုက်သည်။ မီမီက မျက်လုံးလေး အသာမှေးကာ လှမ်းကြည့်သည်။ ဘာမှတော့ မပြော ရုန်းတာကန်တာတွေလဲ မလုပ်။ မီမီ့တင်ပါးကြီးတွေ ခုတင်အောက်ဖက်ဇောင်းပေါ် တင်မိတော့ ကိုမင်းက ခုတင်စောင်းမှာ မှီပြီးရပ်လိုက်သည်။ မီမီ့ ပေါင်တံကြီးနှစ်ချောင်းကို တစ်တီတူးထောင်လို အပေါ်မြှောက်တင်လိုက်၏။ … တချိန်တည်းမှာ ကိုမင်းလုံချည်ကလဲ ကွင်းလုံးကျွတ်သွားပြီ။ ကျောဘက်တွင် မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးလို ဖုထွက်နေသော ဂေါ်လီလေးနှစ်လုံးနှင့် ကိုမင်းလိင်တံကြီးက အမဲသားနံ့ရနေသော ကျားကြီးလို အာသာငမ်းငမ်း ထွက်ပေါ်လာလေတော့၏။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသောကြောင့် မီမီ့တင်သားကြီးတွေကို ထိုးမိထောက်မိဖြစ်နေသည်။ မီမီကတော့ အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ ခုတင်ဘေးစောင်းတွေကို သူမလက်လေးတွေက ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင် ထားလေ၏။ ကိုမင်း ရှေ့တဆင့်တက်လာမှာကို အသင့်ကြိုလင့်နေသည့်အလား။ ကိုမင်းက ချက်ခြင်းရှေ့မဆက်သေး။ လက်အိတ်ကို ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

မီမီ့အရည်တွေက လက်အိတ်ပေါ်တွင် ရွှဲအိုင်သွားသည်ဖြစ်ရာ လက်အိတ်အထဲမှ ကိုမင်းလက်ပင် အစိုပြန်ကာ နူးအိနေရသည်။ နူးအိကာ အစိုပြန်နေသော ကိုမင်းလက်နွေးနွေးကြီးတွေက မီမီ့ တီရှပ်လေးပေါ်မှ အုပ်ကာ ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးတွေကို အုပ်ကိုင်လာတော့သည်။ မီမီ ပါးစပ်လေး ဟသွားကာ ပင့်သက်ရှိုက်သွားမိရ၏။ ‘အမေ့‘ အောက်ဖက်တွင်သာ ကိုမင်း ပွဲကြမ်းလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားမိနေချိန်တွင် မမျှော်လင့်ပဲ အပေါ်ပိုင်းကို တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရသဖြင့် အငိုက်မိသွားသော စစ်သည်တဦးပမာ မီမီ အမေပင် တလိုက်မိရသည်။ ကိုမင်းလက်ကြီးတွေအပေါ်မှ သူမလက်လေးနှင့် ကပျာကယာ အုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ကိုမင်းကတော့ မီမီ့နို့အုံအိအိထွားထွားကြီးတွေကို မညှာမတာပင် ဆုပ်ကိုင်ညှစ်နယ်လေတော့၏။ တီရှပ်လေးပင် ပြဲသွားတော့မလား အောက်မေ့ရသည်။ မီမီ နာလဲနာသည် ခံလို့လဲ ကောင်းလှသည်။ ကိုလတ်လက်ကြီးတွေပေါ် အုပ်ကိုင်ထားသော သူမ၏ လက်လေးတွေက ပထမတော့ ကိုလတ်လက်ကြီးတွေကို ဆွဲဖယ်မလိုလိုနှင့် နောက်တော့ မသိမသာ ကူညီ ဖိပေးနေမိလျှက်သား ဖြစ်သွားရသည်။ ကိုမင်းကတော့ သူ့လက်အားကော မီမီ ဖိပေးနေသည့်အားကိုပါ ယူကာ အပီကို ပွဲကြမ်းပြစ်လိုက်လေတော့သည်။ ‘ အား … ရှီး … ဟင်း ဟင်း … ‘ အဖျားတက်နေသော လူမမာပမာ မီမီ့နှုတ်မှညဉ်းသံလေးတွေ တရစပ်ထွက်လာသည်။ ရင်ဘတ်လေးကလဲ ကော့တက်လာသည်။ မီမီဝတ်ထားသော တီရှပ်လေးက ပါးပါးလေးနှင့် လည်ကလဲ တော်တော်ဟိုက်သည်ဖြစ်ရာ ကိုမင်း ခုလို အပီပွဲကြမ်းနေတော့ နို့အုံကြီးတွေက လည်ဟိုက်အပေါက်လေးထဲမှပင် လျှံထွက်လာတော့မလို ဖြစ်နေရလေ၏။ အတွင်းမှ ဘရာစီယာလေးကလဲ ရင်ပုံခွက်တခြား နို့တခြားဖြစ်နေလေပြီ။ ကိုမင်းက ဒါကိုပင် အားမရလေဟန်နှင့် မီမီ့ တီရှပ်လေးကို ခါးအောက်စမှ ကိုင်ကာ အတင်းလှန်ချွတ်၏။ မီမီက လက်လေးနှစ်ဖက်မြှောက်ပေးကာ ကိုမင်း ချွတ်ရလွယ်အောင် ကူညီပေးသည်။ တီရှပ်လေးကျွတ် သွားပြီးတော့ ဘရာစီယာကိုတော့ ကိုမင်းက အချိန်ကုန်ခံကာ ချွတ်မနေတော့။ နို့အုံတွေအောက်မှ ဆွဲလှန်ကာ မတင်လိုက်တော့သည်။ ဘော်လီမဟုတ်သည့်အတွက် ဒီလို မတင်လိုက်သည်နှင့်ပင် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားကာ နို့နှစ်လုံးက အပြိုင်ပြူးထွက်လာသည်။

မုဆိုးမလေးပေမယ့် ကလေး မမွေးဘူးသေးသည်မို့ မီမီ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အပျိုလေးတွေလိုပင် နီနီရဲရဲလေးတွေဖြစ်၏။ ရာဂစိတ်မွှန်နေချိန်မို့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ချွန်ကော့စူတက်နေသည်။ ကိုမင်းက မီမီ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခေါင်းတခုလုံးမှောက်ချကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ငုံစုပ်ကာစို့လိုက်၏။ ‘ပြွတ် ပြွတ် … အင်း ဟား ‘ မီမီ ကော့လန်တက်သွားသည်။ ကိုမင်းခေါင်းကြီးကိုလဲ လက်နှစ်ဖက်နှင့် အတင်းဖိကာ သူမရင်ဘတ်ပေါ်ဖိတွန်းထားလိုက်မိ၏။ ကိုမင်းကတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့ရာမှ နို့အုံသားကြီးတွေပါ ပါးစပ်ထဲဝင်နိုင်သမျှ ဝင်သည်အထိ အာကို အားရပါးရဖြဲကာ စုပ်သွင်းနေပြန်သည်။ မီမီ့နို့ကြီးတွေ သွေးချည်ဥကုန်ပြီလားပင် ထင်ရသည်။ အာခေါင်ထဲဝင်လာသော နို့အုံသား နူးနူးညံ့ညံ့လေးတွေကိုလဲ သွားနှင့် မနာ့တနာလေး ကိုက်ခြစ်ပေးနေပြန်၏။ နို့စို့နေရင်းမှ ကိုမင်းလက်ကလဲ အအားမနေ။ အောက်ဖက်ကိုလှမ်းပြီး မီမီ့ဆီးခုံလေးပေါ် ပွတ်သပ်ရင်း အစေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ဖိညှပ်ဆော့ကစားပေးနေသေးသည်။ ‘ အင့် ဟင့်ဟင့် … တော်ပါတော့ ဆရာရယ် … လိုးမှာဖြင့်လဲ လိုးပါတော့ … မီမီခံရခက်လှပြီ .. ‘ ဒီလိုပဲ ဖြစ်လာရမည်လေ။ အနှူးအနှပ်တော်သည့် ယောက်ျားမျိုးနှင့်တွေ့လျှင် အဘယ်မိန်းကလေးမဆို ဒီလိုပဲ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် တောင်းဆိုလာရပေမည်ပေါ့။ ခုလဲ ကိုမင်း မီမီ့ကို အပိုင်ချည်နှောင်လိုက်ပြီလေ။ မီမီ့တောင်းပန်သံ ဆုံးသည်နှင့် ကိုမင်း မီမီ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ခေါင်းပြန်ကြွလိုက်သည်။ နောက်သို့ အနည်းငယ် ပြန်ဆုတ်ပြီး နေရာယူသည်။ ဂေါ်လီလေးနှစ်လုံးနှင့် ပနံတင့်နေသော သူ့လိင်တံကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ တဆဆလုပ်ရင်း မီမီ့ဆီးခုံလေးပေါ်ကို ဖတ်ကနဲဖတ်ကနဲ သုံးလေးချက် ရိုက်ပေးလိုက်သည်။ ‘ အာ့ အာ့ ….. ‘ မီမီဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရရှာသည်။ ကိုမင်းဟာကြီးက သူမအစေ့လေးကိုပင် လာရိုက်မိသဖြင့် ပြီးလုလုပင် ဖြစ်သွားရပြန်သည်။ ကိုမင်းသာ နောက်ထပ် ဆက်ရိုက်ပေးနေလျှင် တကယ်ပင် ပြီးသွားလောက်သည်။ သို့ပေမယ့် ကိုမင်းက ဆက်မရိုက်တော့။ သူ့ဟာကြီးကိုသာ လက်နှင့်အသာထိန်းကိုင်ကာ မီမီ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ တေ့သွင်းလိုက်တော့သည်။ ‘ ရှီး … အား လားလား … ‘ လိင်တံကြီးကျောဘက်မှ ဂေါ်လီလေးနှစ်လုံးက မီမီ့ ဂျီစပေါ့တ်ကို ကျကျနန ဖိနှိပ်ပွတ်တိုက်သွားသည်။

ရေထဲမှ ကုန်းပေါ်သို့ ဆွဲတင်ခံလိုက်ရသော ငါးကလေးလို မီမီ ပါးစပ်လေးဟကာ အသက်ငင်သလို ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက်လေး ဖြစ်သွားရလေ၏။ တကိုယ်လုံးလဲ တုန်တက်သွားသည်။ တချိန်တည်းမှာပင် ကိုမင်းလီးချောင်းကြီးတခုလုံးက အတွင်းထဲထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အတင်းဖြဲကာ ထိုးဝင်လာတော့သည်။ အဆုံးရောက်တော့ သားအိမ်ခေါင်းလေးကို ဒုတ်ကနဲ တိုက်မိသွားသည်။ မီမီမှာ ကိုယ်ဝန် နှစ်လရှိနေသည်မို့ အတွင်းသားလေးတွေ သားအိမ်ခေါင်းလေးတွေက နုဖတ်နေသည်။ မိန်းကလေးများ ဒီအချိန်တွင် လိုးလို့အကောင်းဆုံးဖြစ်၏။ လိုးဖူးသူမှ ဒါကိုသိကြမည်။ ကိုမင်းကတော့ အတွေ့အကြုံစုံနေပြီမို့ ဒါကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ သိသည့်အတိုင်းလဲ သေသေချာချာကို ခံစားကာ လိုးလေတော့သည်။ မျက်စိတွေကိုပင် မှေးထားကာ မီမီ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေ၏ အထိအတွေ့ကို အပီအပြင် ခံယူနေသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် မဆောင့်ပဲ ဖြည်းဖြည်းလေး သာသာလေး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် စိမ်ပြီးနှပ်ထားလိုက် လုပ်နေသည်။ ကိုမင်းက ဒီလိုလုပ်နေလေ မီမီကတော့ အာသာမပြေစွာနှင့် ဖျတ်ဖျတ်လူးလာလေပါပဲ။ ကိုမင်းရဲ့ထိချက်တွေများ ပိုပြင်းလာလိုလာလေငြားနှင့် အောက်ကနေ သူမဖင်ဆုံကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့ပင့်ဆောင့်မြှောက်ပေးနေသည်။ ကိုမင်းသိသည် မီမီ အားမရ ဖြစ်နေရပြီ။ အမှန်ကတော့ စောက်ဖုတ် အတွင်းသားလေးများ၏ နူးညံ့သည့်အထိအတွေ့ကို ဆက်ခံစားနေချင်သေးသော်လည်း မီမီ့အလိုကို ဖြည့်ပေးဘို့ကလည်း တာဝန်ရှိသေးသည်မို့ ကိုမင်း ဗျူဟာပြောင်းလိုက်ရသည်။ မီမီ့ဖင်ဆုံကြီးအောက်သို့ လက်လျှိုကာ တင်သားအိအိကြီးများကို လက်နှင့်ကျကျနန ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

ထို့နောက် မီမီ့ခြေနှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်ကာ ခါးအားကော။ တကိုယ်လုံးအားပါ ထုတ်သုံးပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချပေးလိုက်လေတော့သည်။ ‘ ဖုံး ဖုံး … ဖုံးဖုံး … အ အ .. အ အ….အမလေးလေး… ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်… ‘ မီမီတယောက် ခုမှပဲ အာသာပြေတော့သည်။ ကိုမင်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း စမ်းသပ်ခုတင်လေးက တအိအိလှုပ်ခါနေသလို မီမီ့တကိုယ်လုံး အထူးသဖြင့် နို့ကြီးတွေက ရမ်းခါနေရသည်။ ကိုမင်းက မကြည့်ရက်ဟန်နှင့် မီမီ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နှင့်အသာ လှမ်းကိုင်ကာ ထိန်းထားပေးလိုက်တော့ မီမီ့လက်က ကိုမင်းလက်ကြီးတွေပေါ် ထပ်ကိုင်ရင်း အတင်းပဲ ဖိညှစ်နေသည်။ ဒီတော့လဲ ကိုမင်းလဲ မနေသာတော့။ အသားကုန် ဆောင့်ကျုံးရင်းမှ လက်တွေကပါ နို့ကြီးတွေကို ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်ပေးနေမိရတော့သည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ မီမီ့တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်တက်လာကာ ‘အိုးးး…ဆရာ….အအအ…ထွက်တော့မယ်…. ပြီး ပြီးတော့မယ်….ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ…..အားးရှီးးးး’ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ အရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထွက်သွားတော့သည်။…..ပြီး

Zawgyi

အခ်ိန္က ည ၈နာရီခြဲလုၿပီ။ ရန္ကုန္ မလႊကုန္းရပ္ကြက္သည္ ေန႔လည္ဘက္တြင္ လူစည္ကားသေလာက္ ညနက္လာလွ်င္ လူအသြားအလာက ျပတ္လာၿမဲျဖစ္သည္။ သုံးဆယ့္ေလးလမ္းထဲရွိ ‘ျပည့္စုံ’ ေဆးခန္းထဲတြင္ ေဒါက္တာကိုမင္း တေယာက္ထဲ စာထိုင္ဖတ္ေနမိ၏။ မိုးဖြဲဖြဲ႐ြာေနသည္မို႔ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ေဆးခန္းကို လူနာမလာေတာ့ ကိုးနာရီခြဲ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္အထိေတာ့ လူနာ မလာလည္း မျပန္ေသးပဲ ဆက္ထိုင္ေနတတ္သည္က ကိုမင္း အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေစာေသးလွ်င္ ကားလမ္းေပၚတြင္ကားေတြက ျပည့္ၾကပ္ေနတတ္ေသးသည္မို႔ ကားေမာင္းရတာ ေမာင္းလို႔မေကာင္း။ ကိုးနာရီခြဲႏွင့္ ဆယ္နာရီၾကားထဲ ေလာက္ဆိုမွ ကားရွင္းၿပီး ေမာင္းလို႔ေကာင္း၏ တခါတခါေတာ့လဲ လူနာမလာပါပဲ ထိုင္ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည္။ အလုပ္မရွိေတာ့ စိတ္ေတြကလဲ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုမင္းစိတ္ထဲ ႐ြာမွငယ္ရည္းစား သီတာကို ထူးထူးျခားျခားသတိရေနမိသည္။ သူကသာ သတိရေနမိတာပါ သီတာကေတာ့ သူ႔ကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ေတာ့မည္ မဟုတ္မွန္းလဲ သူသိေနသည္။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးလို႔မွ တႏွစ္မျပည့္ေသးခင္ သီတာ့အေမဆုံးပါးသြားတာ ေက်ာင္းတက္ရင္း သတင္းၾကားလိုက္ရ၏။ .. စာေမးပြဲေတြႏွင့္ လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနေသာ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝမို႔ ခ်က္ျခင္းမျပန္ႏိုင္ေသးပဲ အားေပးစကားေတြသာ လူႀကဳံပါးလိုက္ စာထည့္လိုက္ လုပ္ေနခဲ့ရသည္။ ေဟာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္လို႔ သူလဲ ႐ြာျပန္ေရာ သတင္းေကာင္းက ဆီးႀကိဳေနပါေတာ့သည္။ သီတာတေယာက္ သူမ၏ပေထြး ကိုေဇာ္ႏွင့္ အတိအလင္းယူလိုက္ၾကၿပီတဲ့။ ေကာင္းပါသည္  ေကာင္းၾကပါေပသည္။ သြားေလသူ အေမ့မ်က္ႏွာမွ မေထာက္။ သူ႔မ်က္ႏွာလဲ မေထာက္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွမေထာက္ လုပ္ပုံ လုပ္ပုံ၊ သီတာတို႔ လုပ္ခ်လိုက္ပုံက ကိုမင္း လက္လန္သြားရသည္။ ႐ြာကိုလည္း အဲဒီကတည္းက ကိုမင္း လုံးဝမျပန္ေတာ့။ ယိုသူက မရွက္ေပမယ့္ ျမင္သူက ရွက္သည္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္နာသည္ဆိုဆို ပထမဆုံးရည္းစားမို႔ ကိုမင္း သီတာ့ကို ေမ့မရေသး။

သီတာ့ႏႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးေလးေတြ ႏို႔အုံထြားထြားႀကီးေတြ တင္သားအိအိႀကီးေတြ အို…ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆြဲအားေကာင္းလွေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလး တခုမွ ကိုမင္း ေမ့လို႔ကိုမရ။ အင္း.. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလုံးက ခုေတာ့ သူ႔ပေထြးတျဖစ္လဲ လင္ေတာ္ေမာင္ႀကီး ကိုေဇာ္အတြက္ အသုံးေတာ္ခံစရာေလးေတြသာ ျဖစ္ေနေပေရာ့မည္ … ေတာက္။ ကိုမင္းေတြးရင္း ေဒါသထြက္လာသျဖင့္ ေတာက္ပင္ ေခါက္လိုက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာသည္ ကိုေဇာ့္မွာ သူ႔ထက္ေကာင္းကြက္ေတြ ရွိေနလို႔ ျဖစ္မည္တဲ့။ သူလဲ ဒါေတြအစက သိပ္ေတာ့နားမလည္ ေဆးေက်ာင္းသားေပမယ့္ စာထဲသာ စိတ္ႏွစ္ထားခဲ့သူမို႔ ဒါေတြႏွင့္ နဲနဲစိမ္းသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရည္းစား လူလုခံရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ကိုမင္း မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဒါေတြ လိုက္စားလာသည္။ လိင္တံႀကီးထြားေစေသာ နည္းလမ္းမ်ားရွာသည္။ ေဆးထိုးတာေတြ ဘာေတြကေတာ့ ေဘးမကင္းမွန္း ဆရာဝန္ေလာင္းပီပီ သူသိသည္မို႔ လက္တည့္မစမ္းခဲ့။ ေဘးကင္းေသာ ေလစုပ္ႁပြန္ေတြ ဘာေတြႏွင့္ေတာ့ စမ္းၾကည့္သည္။ ရလဒ္က မဆိုးလွပါ။ သူ႔ဆိုဒ္က ပိုႀကီးလာသည္။ သန္မာမႈႏွင့္ သုတ္ထိန္းႏိုင္အားလဲ ပိုေကာင္းလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္ၿပီး တေယာက္ဟာေပၚ တေယာက္ ေဂၚလီေတြ အျပန္အလွန္ထည့္ၾကသည္။ သူလဲ သူ႔လိင္တံ ေက်ာဘက္တြင္ ေဂၚလီႏွစ္လုံး ထည့္လိုက္သည္။ ေျပာင္းဖူးေစ့ေတြလို ေလွ်ာက္ထည့္ေနလွ်င္ေတာ့ ေဘးလဲ မကင္းသလို ခံရသူလဲ လက္လန္သြားမည္မို႔ မထည့္။ ႏွစ္လုံးေလာက္က အေနေတာ္ပါပဲ။ စိတ္နာနာႏွင့္ ကိုမင္း ရန္ကုန္တြင္ ရည္းစားေတြ ထည္လဲထားျပစ္ခဲ့သည္။ ထားလိုက္ေသာ ရည္းစားတိုင္းကလဲ သူ႔ဟာႀကီးႏွင့္ ေဂၚလီေလးေတြကို တန္းတန္းစြဲ။ အဲ တခုေတာ့ ရွိသည္။ ရည္းစားက ရည္းစားလိုမေနပဲ ယူဖို႔ အတင္းအၾကပ္တိုက္တြန္းလာလွ်င္ေတာ့ ကိုမင္းတို႔ ေဝးေဝးေျပးေတာ့သည္။ လူပ်ိဳဘဝႏွင့္ ရသေလာက္ကဲဦးမည္ဟု ကိုမင္း စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသည္။ ဒါေတြအားလုံးကို သီတာ့အစား မိန္းမေတြအေပၚ လက္စားေခ်ေနျခင္း တမ်ိဳးဟု သူ ခံယူထားလိုက္သည္။

ဆိုင္သလား မဆိုင္သလားေတာ့ မသိ။ ဒီလိုႏွင့္ မႏွစ္က သူ ဆရာဝန္ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ႏွင့္ အကိုင္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ကဲရတာ ပိုတင့္တယ္လာ၏။ သူ႔ေၾကာင့္ အပ်ိဳရည္ပ်က္ခဲ့ရသူေလးေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးသား ေရအိုင္ေတြကို ေျခဝင္ေဆးခဲ့တာေတြလည္း မနဲလွေတာ့။ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ေရွာင္တတ္တိမ္းတတ္တာေကာ ကံေကာင္းေနေသးတာေကာ ပါမည္ေပါ့ေလ။ ကိုမင္းတို႔ ခုထိေတာ့ ပိုက္ေဘာ မိသည့္ဘ၀ မေရာက္ေသး။ ကိုမင္းအလုပ္က ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းကိုေတာ့ လူနာအရမ်ားသည့္ မလႊကုန္းဘက္တြင္ ဖြင့္ျဖစ္သည္။ လူပ်ိဳလူလြတ္ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ေဆးခန္းပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကိုမင္းနာမည္က ေရပန္းစားသည္။ ရႈပ္ေပြသူအျဖစ္လဲ နာမည္ထြက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ မိန္းကေလးမ်ား ထုံးစံအတိုင္း ရႈပ္သူေပြသူဟု နာမည္ႀကီးသူေတြဆို ပိုကပ္တတ္ ေရာတတ္သည့္အတြက္ ကိုမင္းေဘးနားမွာ မိန္းကေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနေလသည္။ ကိုမင္းကေတာ့ အခြင့္သင့္လွ်င္ သင့္သလို အေျခအေနေပးလွ်င္ ေပးသလို စိတ္ႀကိဳက္ရာကို ဆြတ္ခူးစားသုံးရင္း လူပ်ိဳဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းေနေလေတာ့သည္။ ‘ဝါး ဟား‘ အိပ္ငိုက္သလိုလို ျဖစ္လာသည္မို႔ ကိုမင္း သန္းေဝလိုက္မိသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲလုၿပီ။ လက္ထဲမွ ပေလးဘြိဳင္းစာအုပ္ကို အသာေခါက္သိမ္းလိုက္ၿပီး သိမ္းစရာရွိတာေတြ သိမ္းႏွင့္ရန္ ကိုလတ္ ထလိုက္၏။ ပုဆိုးေအာက္မွ ဖြားဘက္ေတာ္က ပေလးဘြိဳင္းစာအုပ္အရွိန္ႏွင့္ တႂကြႂကြျဖစ္ေနသည္ ပုဆိုးဝတ္လွ်င္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ေလ့မရွိေသာ ကိုမင္းအက်င့္က တခါတခါ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပး၏။ ခုလဲ ဖြားဘက္ေတာ္ၿငိမ္ေအာင္ ခနေစာင့္ရေသးသည္။ သို႔မဟုတ္ လူျမင္လို႔မွ ေကာင္းမည္မဟုတ္။ ‘ဆရာ .. ဆရာရွိေသးလားဟင္ … ‘ ေဆးခန္းတံခါးတျခမ္း ပိတ္ထားလိုက္ၿပီး အတြင္းဘက္ လူနာစမ္းသပ္ခန္းထဲဝင္ကာ နားၾကပ္ေတြဘာေတြ သိမ္းေနေသာ ကိုမင္းနားထဲသို႔ ဆည္းလည္းသံေလးတခု တိုးဝင္လာသည္။ ျပန္မည္လုပ္ခါမွ လူနာက လာေနျပန္ၿပီထင္သည္။ ကိုလတ္ နဲနဲကြၽဲၿမီးတိုသြားရ၏။

တခါတခါက် လူနာေတြက ဒီလိုပါပဲ ေဆးခန္းဖြင့္ထားခ်ိန္ေတာက္ေလွ်ာက္က် လူရႈပ္သည္ဘာသည္ဆိုၿပီး လာမျပၾက၊ ေဆးခန္းပိတ္ၿပီး ျပန္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ‘ကိုးနာရီခြဲၿပီဗ် .. ေဆးခန္းပိတ္ေတာ့မလို႔ … ေၾသာ္ … မီမီ ပါလား‘ ကိုမင္းဘုေတာသံက တဝက္တပ်က္ႏွင့္ ရပ္သြားရသည္။ ေရစိုေနေသာထီးေလးကို ကိုင္ထားသည့္ ခ်စ္စရာ မိန္းကေလးကို သူေကာင္းေကာင္းသိသည္ကိုး။ လမ္းထိပ္နားမွ မီမီရယ္ေလ မႏွစ္ကမွ ေယာက္်ား ဆုံးထားသည့္ ပူပူေႏြးေႏြး မုဆိုးမေလး မီမီ။ ‘ေဆာရီးေနာ္ ဆရာ … ဆရာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာတိုင္ပင္ခ်င္လို႔ ေဆးခန္းလူရွင္းခ်ိန္က်မွ ေ႐ြးၿပီးလာခဲ့တာ၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးမိသလိုမ်ား ျဖစ္သြားၿပီလားမသိဘူး .. အားနာလိုက္တာ .. ‘ မီမီက မ်က္လုံးေလး ပုတ္ကလပ္ပုတ္ကလပ္လုပ္ရင္း ေတာင္းပန္ေနသည္။ ခြင့္လႊတ္ေပးရမွာေပါ့ေလ။ ဒီေလာက္လွသည့္ မုဆိုးမေလးပဲဟာ။ ‘ရပါတယ္ မီမီရယ္ … ေျပာေနရမယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာ … ကဲေျပာ .. က်ေနာ္ဘာကူညီရမလဲ ‘ ကိုမင္း ေလသံေျပာင္းသြားေတာ့မွ မီမီ အားတက္သြားရသည္။ ေနာက္ေန႔မွ လာလို႔မ်ား ေျပာလႊတ္ေလမလားဟု ေဆးခန္းအလာတေလွ်ာက္လုံး ေတြးပူေနခဲ့ရသည္ေလ။ လက္ထဲမွ မိုးေရစိုေနေသာ ေခါက္ထီးေလးကို ထီးထည့္သည့္ပုံးထဲ မီမီထည့္လိုက္၏။ ေဘးဘီကို စိတ္မလုံသလို အသာအကဲခပ္သည္။ ‘စိတ္ခ်သာ ေျပာပါ မီမီ … ဒီေန႔ အကူေကာင္ေလး မလာလို႔ က်ေနာ္တေယာက္ထဲရွိတာ‘ ကိုမင္းက မီမီ့အေနအထားကို အကဲခတ္မိသျဖင့္ ရွင္းျပလိုက္ရ၏။ ခါတိုင္းဆို ေကာင္ေလးႏွင့္ ကိုမင္း အတူျပန္ၿပီး လမ္းက်မွ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ ခ်ေပးေနၾက။ ဒီေန႔ေတာ့ ေကာင္ေလး သြားစရာရွိလို႔ ခြင့္တိုင္ထားသည္မို႔ သူတေယာက္တည္းသာ။ ကိုမင္းစကားေၾကာင့္ မီမီ သက္ျပင္းေလး အသာခ်လိုက္သည္။ ရွက္႐ြံ႕ဟန္ႏွင့္ မ်က္လႊာေလးခ်လိုက္ရင္း တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ‘ ဒီ .. ဒီလိုပါဆရာ … မီမီ ေသြးမေပၚတာ ၂လရွိေနၿပီ အဲဒါ .. အဲဒါ .. ‘ က်န္းက်န္းမာမာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ လင္ေသမုဆိုးမေလး ေသြးထိန္ေနတာကို ရွက္ရွက္ႏွင့္ေျပာေနၿပီဆိုမွေတာ့ တျခားဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ ခိုးစားတာ လူမိေလၿပီေပါ့။

ဘာပဲေျပာေျပာ တျခားျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြလဲ ရွိေသးသည္မို႔ ကိုမင္း တာဝန္အရ ရွင္းျပရေလသည္။ ‘ တခါတခါ ဒီလိုပဲ ေသြးထိန္တတ္တာပဲ မီမီရဲ႕ .. ‘ မီမီမ်က္ႏွာေလး ရဲတက္လာသည္။ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ရႈိက္လိုက္ရင္း မပြင့္တပြင့္ေလး ေျပာလာျပန္ေလ၏။ ‘မဟုတ္ဖူးဆရာ .. မီမီက ေသြးသိပ္မွန္တာ။ ရက္ေတာင္ လြဲေလ့မရွိဘူး။ ခုဟာက .. ခုဟာက‘ ‘ရၿပီ .. ဒီေလာက္ဆို ဆရာနားလည္ၿပီ။ ကဲေျပာ .. မီမီဘာျဖစ္ခ်င္လဲ‘ ‘ေသြးေပၚေဆးေတြ ဘာေတြ ထိုးေပးလို႔မရဘူးလား ဆရာ‘ ကိုမင္း ေခါင္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းခါမိသည္။ အျပင္လူေတြၾကားထဲမွာ ေသြးေပၚေဆး ေသြးေပၚေဆးႏွင့္ လူသိမ်ားလွေသာ ထိုးေဆးေတြက တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဝန္ရွိတာသာဆိုလွ်င္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ လူအမ်ားက နားလည္မႈေတြ လြဲေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ‘ေသြးေပၚေဆးက ကိုယ္ဝန္မရွိပဲ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသြးထိန္ေနတာမ်ိဳးမွ စြမ္းတာ မီမီရဲ႕ ‘ ကိုမင္းစကားေၾကာင့္ မီမီ နီးရာခုံတခုေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ ‘အဲဒါမွ ခက္ေတာ့တာပါပဲ ဆရာရယ္ … ခုဟာက ကိုယ္ဝန္ရွိတာလို႔ မီမီေတာ့ထင္တာပဲ .. ဟင္း‘ မီမီဝတ္ထားသည္က လည္ပင္းေတာ္ေတာ္ဟိုက္ေသာ တီရွပ္လက္တိုကေလး။ ကိုမင္း ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ လည္ဟိုက္ၾကားမွ ရင္ႏွစ္မႊာကြဲေၾကာင္းေလးက မ်က္စိထဲကို ထင္းကနဲ ဝင္လာသည္။ အသာမိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏို႔အုံအေပၚပိုင္းေလးေတြကိုပင္ ျမင္ေနရ၏။ ေစာေစာတုန္းက ပေလးဘြိဳင္းဖတ္ထားေသာ အရွိန္က မေသေသးသည္မို႔ ကိုမင္း ေသြးေတြ ဆူလာသည္။ ‘မီမီ တကယ္တမ္းလိုအပ္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ က်ေနာ့္အသိ ဆရာဝန္မတေယာက္ရွိပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ကူညီေနၾကေလ .. ခက္တာက‘ ‘ခက္တာက ဘာလဲဟင္ ဆရာရယ္ .. လုပ္ပါဦး .. မီမီ ဆရာ့ကို အားကိုးပါတယ္ရွင္‘ ‘ခက္တာက ဒါဟာ တကယ္ကိုယ္ဝန္ရွိတာ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္ မီမီရဲ႕ ‘ ‘ဆီးစစ္ၾကည့္ရမွာလား ဆရာ‘ ကိုမင္း အသာၿပဳံးလိုက္မိသည္။ သူဆင္ေသာ အကြက္ထဲေတာ့ မီမီတေယာက္ ဝင္လာေလၿပီ။ ‘ ဆီးစစ္တာက မေသခ်ာလွေသးဘူး မီမီရဲ႕ .. ေသခ်ာခ်င္ရင္ အတြင္းပိုင္း စမ္းသပ္ၾကည့္ရမွာ‘ ‘အို … ‘ မီမီ့မ်က္ႏွာေလး ရဲတြတ္သြားသည္။

ေခါင္းေလးက ငုံ႔က်သြားရ၏။ ကိုမင္းက ဟန္ကိုယ့္ဘို႔ ဆိုသလို အသာ မွင္ႏွင့္ေမာင္းႏွင့္ ဆက္ေျပာလိုက္ျပန္၏။ မီမီရွက္ေနရင္ ေနာက္ေန႔မွ မိန္းကေလးေဖာ္ တေယာက္ေယာက္ေခၚလာၿပီး စမ္းေလ။ ဒါမွမဟုတ္ ေလဒီေဒါက္တာ တေယာက္ေယာက္ကိုပဲ သြားျပခ်င္ ျပပါလား‘ ေျပာမယ့္သာ ေျပာလိုက္ရသည္၊ မီမီ သူေျပာသလို တကယ္သေဘာတူသြားရင္ အခက္ဟု ကိုမင္း ေတြးေနမိေလ၏။ မုန႔္က ပါးစပ္နားေရာက္ေနၿပီမို႔ မစားလိုက္ရလွ်င္ေတာ့ ကိုမင္းတို႔ ရာဇဝင္႐ိုင္းေရာ့မည္။ ကိုမင္း ဆုေတာင္းျပည့္သည္ ေျပာရမည္။ မီမီက ခနစဥ္းစားသလိုေလး လုပ္ေနၿပီးမွ သက္ျပင္းေလးတခ်က္ ခ်ရင္း စိတ္ကို ဒုံးဒုံးခ်လိုက္ေလ၏။ ‘မထူးပါဘူး ဆရာရယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရက္ေတြ သိပ္ၾကာသြားဦးမယ္။ ဆရာပဲ စမ္းေပးပါေတာ့‘ ကိုမင္း တံေတြးကို အသာၿမိဳခ်လိုက္မိသည္။ စားရကံေတာ့ ႀကဳံေလၿပီ။ ‘ကဲကဲ .. လာ။ ဒါဆိုလဲ အခန္းထဲသြားရေအာင္ … ေၾသာ္ … တံခါးႀကီးေတာ့ ပိတ္ခဲ့မယ္ေနာ္ … ေတာ္ၾကာ စမ္းေနတုန္း သူမ်ားေတြ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာမွာစိုးလို႔’။ မီမီ့အတြက္ ရတက္မေအးဟန္ႏွင့္ ကိုမင္းက ေဆးခန္းအဝင္တံခါးကို တဝက္ပိတ္ထားရာမွ အကုန္ပိတ္ ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ႏုႏုထြားထြား မုဆိုးမေလးကို ဦးေဆာင္ကာ အတြင္းဘက္ လူနာစမ္းသပ္ ခန္းထဲ ဝင္လာလိုက္ေတာ့၏။ မီမီက ေခါင္းေလးငုံ႔ရင္း ဆင္မယဥ္သာ ဟန္ေလးႏွင့္ ကိုမင္းေနာက္က လိုက္လာသည္။ အတြင္းခန္းသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ‘ကဲ…. မီမီ တက္ ‘ ကိုမင္းက ေျပာလဲေျပာ မီမီ့လက္ေလးကိုလဲ အသာဆြဲကာ ကုတင္ေပၚတက္ခိုင္းလိုက္သည္။ မီမီ့လက္ဖ်ားေလးေတြ ေအးစက္ေနတာ သတိထားမိလိုက္၏။ ကုတင္က အနည္းငယ္ျမင့္သည္မို႔ မီမီက တဖက္ေစာင္းကာ လက္ေလးႏွင့္ေထာက္ၿပီး တက္ရသည္။ ေျခဖ်ားေလးေတြက ေအာက္မွ ခုထားေသာ ခုံေလးေပၚေထာက္ၿပီး တင္ပါးကို တေစာင္းလွမ္းတင္လိုက္ရ၏။ ကိုမင္းက သူ႔ဘက္သို႔လွည့္ကာ ကုန္းျပေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေသာ မီမီ့တင္ပါးႀကီးေတြကို အားမနာတမ္း အနီးကပ္ၾကည့္ျပစ္လိုက္သည္။ ေစာေစာက မနဲခ်ိဳးႏွိမ္ထားရေသာ ဖြားဘက္ေတာ္က ႐ုန္းထလာသည္။ ခုတင္ေစာင္းႏွင့္ မနဲဖိထားလိုက္ရသည္။ ‘ ဟင္း … ‘ ကုတင္ေပၚေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ မီမီက မ်က္လုံးေလးမ်ား အသာမွိတ္ကာ သက္ျပင္းေလးတခ်က္ မႈတ္ထုတ္ လိုက္ျပန္၏။ ကိုမင္း အတတ္သိလိုက္ၿပီ ဒီေကာင္မေလးလဲ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနၿပီ။

ဟန္ကိုယ့္ဘို႔ ဆိုသလို တရွိန္ရွိန္တက္ေနေသာ စိတ္ကို အသာခ်ိဳးႏွိမ္ယင္း လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ေသြးေပါင္အရင္ ခ်ိန္ေပးလိုက္၏။ ဒါေတာင္ လူကေနေပမယ့္ လက္က မေန။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကိရိယာ ျပန္အျဖဳတ္တြင္ ကိုမင္းလက္ေတြက မီမီ့ႏို႔ႀကီးေတြကို မထိတထိ ပြတ္သြားလိုက္ေသးသည္။ မီမီ မသိမသာေလး တြန႔္သြားတာ ေျခဖ်ားေလးေတြ ကုပ္ေကြးသြားတာ ကိုမင္း သတိထားမိသည္။ မီမီ့တကိုယ္လုံးက ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ေလးမို႔ ရႈိက္ႀကီးဖိုငယ္အသြယ္သြယ္က မၾကည့္ခ်င္ ျမင္လွ်က္သား ဆိုသလို ျဖစ္ေနရေလသည္။ ကိုမင္းကေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ခ်င္ႀကီးႏွင့္ကို ၾကည့္ေနျခင္းပါ။ ‘ကဲ … မီမီေရ … စမ္းၾကစို႔ေနာ္ … မရွက္နဲ႔ သိလား’ အာေတြ ေျခာက္တက္လာသည္မို႔ ကိုမင္း တံေတြးကို ခနခန ၿမိဳခ်ေနရ၏။ ဒီစကားေလး ေျပာထြက္လာဖို႔ မနဲကို အရွိန္ယူလိုက္ရသည္။ မီမီကေတာ့ ဘာစကားမွေတာင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ရွာ။ ေခါင္းေလးသာ အႏိုင္ႏိုင္ ညိတ္ျပလိုက္ရသည္။ ကိုမင္းက မီမီ့ထမီအထက္ဆင္စေလးကို အသာျဖဳတ္သည္။ မီမီက ဗိုက္ေလးရွပ္ေပးထားၿပီး ကိုမင္း ျဖဳတ္ရလြယ္ေအာင္ ကူညီေပးေန၏။ လူကေတာ့ မလႈပ္ မ်က္စိလဲ စုံမွိတ္ထားသည္။ အထက္ဆင္စေလး ျပဳတ္သြားေလၿပီ။ ကိုမင္းက အစက မီမီဝတ္ထားတာ ႐ိုး႐ိုးထမီထင္ေနမိသည္။ အခု ထက္ဆင္ျဖဳတ္လိုက္မွ ခါးတြင္အထက္ဆင္စ ခ်ည္ၿပီး ဝတ္ရေသာ စကပ္ထမီမွန္း သိရသည္။ ဟန္က်သည္ေပါ့ အထက္ဆင္စ ျဖည္လိုက္သည္ႏွင့္ ခါးအကြဲစေလးက ဟထြက္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ မီမီ့တင္ပါးႀကီးေတြက ဖြံ႕ထြားလွသည္မို႔ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတာ့ စကပ္ထမီေလးက ေအာက္ေလွ်ာခ်လို႔ မရ။ ‘မီမီ … တင္ပါးေလး နဲနဲ ႂကြေပးဦးေနာ္‘ ကိုမင္းအသံက အေဝးတေနရာမွ လာေနသလို မီမီ့နားထဲ ခံစားေနရ၏။ စိတ္ညႇိဳ႕ခံေနရသူလို မီမီဘာမွကို ျပန္မေျပာႏိုင္။ သူေျပာသလို ခါးေလးကို အသာပင့္ကာသာ တင္ပါးႀကီးေတြကို ႂကြေပးလိုက္မိသည္။ ကိုမင္းက အလိုက္သင့္ဆိုသလိုပင္ စကပ္ထမီေလးကို ေအာက္ဖက္ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲခ်လိုက္၏။ ေဆးခန္းလာျပရသည္မို႔လားမသိ။ မီမီ့တြင္ ေအာက္ခံ ဘာမွ မဝတ္ထားပါ။ ကိုမင္းက စကပ္ထမီေလးကို ဆြဲခ်လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မီမီ့ရတနာေလးက ဝင့္ႂကြားစြာ ဝင္းဝင္းပပ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့သည္။

မဂိုေသြး ပါသူမို႔လားမသိ မီမီက အေမႊးအမွ်င္ေတြ ေျပာင္ေနေအာင္ကို ရိတ္ထားသည္။ မျဖဴမညိဳ အသားေလးႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာညီေထြစြာပင္ မီမီ့ဆီးခုံေလးက မို႔ေမာက္တက္ေန၏။ ေပါင္တံထိပ္ဖ်ားေတြကေတာ့ အျပင္အသားအေရထက္ကို ပိုၿပီး ျဖဴဝင္းေတာက္ပေနသည္။ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္လႊာ အတြင္းဝယ္ သာမာန္မိန္းကေလးေတြထက္ သိသိသာသာႀကီးကို ပိုႀကီးေသာ အေစ့ေလးက ျပဴးထြက္ေန၏။ ကိုမင္းကို မ်က္စပစ္ျပ ေနသလိုလို။ ကိုမင္းက လက္အိတ္စြပ္လိုက္သည္။ အမွန္က ဒါမ်ိဳးစမ္းမည္ဆိုလွ်င္ ပိုးသတ္ထားေသာ ရာဘာလက္အိတ္ အထူကို စြပ္ရမည္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုလတ္က အႀကံႀကီးႏွင့္မို႔ ႐ိုး႐ိုး ေသြးေဖာက္တာေတြ ဘာေတြမွာသုံးသည့္ ရာဘာလက္အိတ္အပါးေလးပဲ စြပ္လိုက္၏။ မီမီကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာ။ ကိုမင္းျပဳသမွ် ႏုေတာ့မည့္ပုံႏွင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး လွဲေနေလသည္။ ကိုမင္းက မီမီ့ေပါင္ၾကားထဲသို႔ သူ႔ညာဘက္လက္ႀကီးကို သြင္းလိုက္၏။ ဘယ္လက္ကေတာ့ မီမီ့ခါးကို အသာလွမ္းကိုင္ထားသည္။ မီမီက အလိုက္သင့္ပင္ ေပါင္ႀကီးေတြကို ကားေပးလိုက္သည္။ ေစာေစာက ဒူးေလာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်ထားေသာ စကပ္ထမီေလးက မီမီ ေပါင္ကားေပးလိုက္မႈေၾကာင့္။ ေအာက္သို႔ တြန္းခ်လိုက္သလိုျဖစ္ကာ ေျခဖ်ားထိေလွ်ာက်သြားေတာ့၏။ ကိုမင္း အသက္ကိုမွန္ေအာင္ မနဲထိန္းရႉရင္း မီမီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ လက္ညႇိဳးကို စထိုးသြင္းလိုက္၏ အတြင္းပိုင္းစမ္းသပ္လွ်င္ လက္ညႇိဳးလက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးႏွင့္ စမ္းရၿမဲျဖစ္ေသာ္လည္း မီမီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးက အပ်ိဳႏွင့္မျခား တင္းၾကပ္စိရိေနသည္မို႔ တေခ်ာင္းထဲႏွင့္ပဲ အရင္ သြင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္မွ ကိုမင္းလက္ညႇိဳးက ပုဇြန္က်စ္စာတြင္းထဲ ထိုးထည့္ရသည့္အလား စီးပိုင္တင္းၾကပ္ေနသည္။ ‘ အ …. ‘ မီမီ့ႏႈတ္မွ မပြင့္တပြင့္ အသံေလး ပြင့္အံထြက္လာ၏။ ကိုယ္လုံးေလးလဲ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္။ ခါးေလးက မသိမသာ ေကာ့တက္လာကာ ေပါင္တံႀကီးေတြက ပိုကားထြက္သြားသည္။ ‘မီမီ နာသြားလို႔လားဟင္‘ ကိုမင္းက အမွန္အကန္စမ္းသလို မစမ္းပဲ လက္ညႇိဳးကို အတြင္းထဲတြင္ ပတ္လည္လွည့္ ကလိေပးေနရင္း မသိဟန္ေဆာင္ကာ ေမးလိုက္၏။ ခါးေလးကို ထိန္းကိုင္ေပးထားေသာ ဘယ္လက္ကလဲ မသိသလိုလိုႏွင့္ ေအာက္ဖက္ေလွ်ာဆင္းလာၿပီး မီမီ့တင္သား ထြားထြားအိအိႀကီးေတြကို အသာျဖစ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လာသည္။

အထိအေတြ႕က ထူးလွ၏။ .. ကိုမင္း စိတ္႐ိုင္းေတြ ပိုဝင္လာသည္။ ‘နာရင္ေျပာေနာ္ … အားမနာနဲ႔သိလား … ‘ ပါးစပ္ကသာ ေတြ႕ကရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေသာ္လည္း ကိုမင္းလက္ေတြက စနစ္တက် လႈပ္ရွားလာၿပီ။ လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္းထဲ ထိုးသြင္းထားရာမွ လက္ခလယ္ကိုပါ စစ္ကူယူလာသည္။ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးျဖင့္ မီမီ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထိုးသြင္းလာသည္။ မီမီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးကလဲ အရည္ေတြ စို႐ႊဲထြက္လာၿပီမို႔ ကိုမင္း လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကို မၿဖဳံေတာ့ေပ။ ကိုမင္းက အပီပင္ လက္တဆုံးထိုးသြင္းလိုက္၊ ပါတ္လည္လွည့္ကာ ေမႊေႏွာက္ေပးလိုက္၊ ေဘးနံရံေလးေတြကို တဆတ္ဆတ္ထိုးဆြလိုက္၊ သားအိမ္ေခါင္းေနရာေလးကို ဖိထိုးလိုက္ လုပ္ေပးေနသည္။ မီမီ တဆတ္ဆတ္တုန္ေလၿပီ ကိုမင္း ဘာလုပ္ေနၿပီမွန္းလဲ ရိပ္မိၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ဘာမွလဲ မေျပာသာ မ႐ုန္းသာ။ သူမကိုယ္တိုင္လဲ အေသြးထဲအသားထဲက ကာမေဇာေတြ တရွိန္ရွိန္ တက္ေနရေလၿပီကိုး။ ‘ အား ဟာ့ဟာ့ …. ဆရာ ဆရာ ရယ္ … ‘ ကိုမင္းက လက္ညႇိဳးလက္ခလယ္ပူးကို အဆုံးထိုးသြင္းဖိထားရင္း လက္မက အဝမွ အေစ့ေလးကို ဆြေပးလိုက္ေတာ့ မီမီ မေနႏိုင္ေတာ့။ အသံေတြပင္ ထြက္လာရေတာ့သည္။ ခုနက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး လွဲေနရာမွ ခုေတာ့ ေျခဖဝါးေတြ ခုတင္ေပၚ အျပားလိုက္ခ်ကာ တင္ပါးႀကီးတခုလုံး တထြာနီးပါး ေျမာက္တက္လာသည္ အထိကို ေကာ့တင္ေပးေနေတာ့သည္။ ‘ မီမီ ခံလို႔ေကာင္းလားဟင္‘ ကိုမင္းက ေျဗာင္ပင္ ေမးလာေတာ့သည္။ အပြဲပြဲႏႊဲခဲ့ဘူးၿပီျဖစ္ေသာ သူရဲေကာင္းမို႔ ဒီတပြဲလဲ သူေကာင္းေကာင္းႀကီး ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္ၿပီမွန္း ေဗဒင္ေမးစရာမလိုပဲ ကိုမင္း အတတ္သိေနေလၿပီကိုး။ ‘ေကာင္းတယ္ ဆရာရယ္… ဘယ္လိုႀကီးမွန္းကို မသိဘူး … အားရွီး‘ ေတာ္ယုံမိန္းကေလးဆို ဒီေလာက္ႏွင့္ စကားေမးမရတတ္ေသး။ မသကာ ေခါင္းေလး ညိမ့္ျပယုံေလာက္ပဲ ရွိမည္။ မီမီကေတာ့ မုဆိုးမေလးလဲျဖစ္ျပန္ ကာမေဇာလဲ ထန္လွသူမို႔ ရွက္တာေတြ ေၾကာက္တာေတြ ခနႏွင့္ လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။ ကိုမင္းက ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးကို ၿပဳံးလိုက္၏။ ေရကန္အသင့္ ၾကာအတင့္ဆိုသလိုပင္ အျပင္တြင္လဲ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာလာျပန္သည္။ အျပင္ကလူေတြ ေရာက္လာစရာ မျမင္ေတာ့။ ေရာက္လာလဲ ပိတ္ထားေသာ ေဆးခန္းတံခါးကိုၾကည့္ၿပီး ဆရာဝန္ ျပန္သြားၿပီပဲ မွတ္ၾကမည္။

ကိုမင္း၏ ကားက ေဆးခန္းအဝတြင္မရပ္ပဲ ရပ္ရန္လြယ္ေသာ လမ္းထိပ္နားက ေျမကြက္လြတ္ႀကီးေရွ႕တြင္ ရပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ေနာက္ေၾကာင္းက အကုန္ရွင္းေနေလၿပီ။ ‘အမယ္ေလးေလး … ဆရာ ဆရာရယ္ … ဘယ္လိုမ်ားလုပ္လိုက္တာလဲရွင္ .. အား ဟားဟား အူး … ‘ ကိုမင္းက ဂ်ီစေပါ့တ္ဟုေခၚသည့္ ဆီးအိမ္ေအာက္နား ေစာက္ဖုတ္ေရွ႕ဘက္နံရံကို အတင္းထိုးဖိကာ ဆြေပးလိုက္ေတာ့ မီမီ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားရေတာ့သည္။ အရည္ေတြလဲ ပြက္ခနဲကို ထြက္က်လာရာ ကိုမင္း လက္အိတ္ေပၚမွာပင္ ႐ႊဲအိုင္သြားရသည္။ ၿပီးရွာေလၿပီေပါ့ တခ်ီ… မီမီေလးရယ္။ ေကာ့တင္ေပးထားေသာ မီမီ့တင္ပါးႀကီးေတြက စမ္းသပ္ခုတင္ေလးေပၚ ဝုန္းကနဲ ျပန္ပစ္ခ်လိုက္သလို က်သြားသည္။ မီမီေခါင္းေလးကို တဖက္ေစာင္းကာ အသက္ကို မွန္မွန္ျပန္ရႈေနရ၏။ ဖြံ႕ထြားေသာ မီမီ့ႏို႔ႀကီးေတြက နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ႏွင့္ လႈိင္းထေနရသည္။ ကိုမင္းကေတာ့ ဒါကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အရသာခံ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲမွ လက္ကိုေတာ့ မထုတ္ေသး မီမီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးက ရႈံ႕လိုက္ပြလိုက္ႏွင့္ ကိုမင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကို ညႇစ္ေနဆဲရွိေသးသည္။ ခနေနေတာ့ ကိုမင္း ေရွ႕တဆင့္တက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္၏။ မီမီ့ကိုယ္ေလးကို ခုတင္ေအာက္ဖက္ေဇာင္း ေရာက္ေအာင္ အသာဆြဲခ်လိုက္သည္။ မီမီက မ်က္လုံးေလး အသာေမွးကာ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ ႐ုန္းတာကန္တာေတြလဲ မလုပ္။ မီမီ့တင္ပါးႀကီးေတြ ခုတင္ေအာက္ဖက္ေဇာင္းေပၚ တင္မိေတာ့ ကိုမင္းက ခုတင္ေစာင္းမွာ မွီၿပီးရပ္လိုက္သည္။ မီမီ့ ေပါင္တံႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္တီတူးေထာင္လို အေပၚေျမႇာက္တင္လိုက္၏။ … တခ်ိန္တည္းမွာ ကိုမင္းလုံခ်ည္ကလဲ ကြင္းလုံးကြၽတ္သြားၿပီ။ ေက်ာဘက္တြင္ မ်က္လုံးေလးႏွစ္လုံးလို ဖုထြက္ေနေသာ ေဂၚလီေလးႏွစ္လုံးႏွင့္ ကိုမင္းလိင္တံႀကီးက အမဲသားနံ႔ရေနေသာ က်ားႀကီးလို အာသာငမ္းငမ္း ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာေၾကာင့္ မီမီ့တင္သားႀကီးေတြကို ထိုးမိေထာက္မိျဖစ္ေနသည္။ မီမီကေတာ့ အံတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ခုတင္ေဘးေစာင္းေတြကို သူမလက္ေလးေတြက ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ ထားေလ၏။ ကိုမင္း ေရွ႕တဆင့္တက္လာမွာကို အသင့္ႀကိဳလင့္ေနသည့္အလား။ ကိုမင္းက ခ်က္ျခင္းေရွ႕မဆက္ေသး။ လက္အိတ္ကို ခြၽတ္ျပစ္လိုက္သည္။

မီမီ့အရည္ေတြက လက္အိတ္ေပၚတြင္ ႐ႊဲအိုင္သြားသည္ျဖစ္ရာ လက္အိတ္အထဲမွ ကိုမင္းလက္ပင္ အစိုျပန္ကာ ႏူးအိေနရသည္။ ႏူးအိကာ အစိုျပန္ေနေသာ ကိုမင္းလက္ေႏြးေႏြးႀကီးေတြက မီမီ့ တီရွပ္ေလးေပၚမွ အုပ္ကာ ေ႐ႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို အုပ္ကိုင္လာေတာ့သည္။ မီမီ ပါးစပ္ေလး ဟသြားကာ ပင့္သက္ရႈိက္သြားမိရ၏။ ‘အေမ့‘ ေအာက္ဖက္တြင္သာ ကိုမင္း ပြဲၾကမ္းလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားမိေနခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အေပၚပိုင္းကို တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ အငိုက္မိသြားေသာ စစ္သည္တဦးပမာ မီမီ အေမပင္ တလိုက္မိရသည္။ ကိုမင္းလက္ႀကီးေတြအေပၚမွ သူမလက္ေလးႏွင့္ ကပ်ာကယာ အုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ ကိုမင္းကေတာ့ မီမီ့ႏို႔အုံအိအိထြားထြားႀကီးေတြကို မညႇာမတာပင္ ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္နယ္ေလေတာ့၏။ တီရွပ္ေလးပင္ ၿပဲသြားေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ မီမီ နာလဲနာသည္ ခံလို႔လဲ ေကာင္းလွသည္။ ကိုလတ္လက္ႀကီးေတြေပၚ အုပ္ကိုင္ထားေသာ သူမ၏ လက္ေလးေတြက ပထမေတာ့ ကိုလတ္လက္ႀကီးေတြကို ဆြဲဖယ္မလိုလိုႏွင့္ ေနာက္ေတာ့ မသိမသာ ကူညီ ဖိေပးေနမိလွ်က္သား ျဖစ္သြားရသည္။ ကိုမင္းကေတာ့ သူ႔လက္အားေကာ မီမီ ဖိေပးေနသည့္အားကိုပါ ယူကာ အပီကို ပြဲၾကမ္းျပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ‘ အား … ရွီး … ဟင္း ဟင္း … ‘ အဖ်ားတက္ေနေသာ လူမမာပမာ မီမီ့ႏႈတ္မွညဥ္းသံေလးေတြ တရစပ္ထြက္လာသည္။ ရင္ဘတ္ေလးကလဲ ေကာ့တက္လာသည္။ မီမီဝတ္ထားေသာ တီရွပ္ေလးက ပါးပါးေလးႏွင့္ လည္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဟိုက္သည္ျဖစ္ရာ ကိုမင္း ခုလို အပီပြဲၾကမ္းေနေတာ့ ႏို႔အုံႀကီးေတြက လည္ဟိုက္အေပါက္ေလးထဲမွပင္ လွ်ံထြက္လာေတာ့မလို ျဖစ္ေနရေလ၏။ အတြင္းမွ ဘရာစီယာေလးကလဲ ရင္ပုံခြက္တျခား ႏို႔တျခားျဖစ္ေနေလၿပီ။ ကိုမင္းက ဒါကိုပင္ အားမရေလဟန္ႏွင့္ မီမီ့ တီရွပ္ေလးကို ခါးေအာက္စမွ ကိုင္ကာ အတင္းလွန္ခြၽတ္၏။ မီမီက လက္ေလးႏွစ္ဖက္ေျမႇာက္ေပးကာ ကိုမင္း ခြၽတ္ရလြယ္ေအာင္ ကူညီေပးသည္။ တီရွပ္ေလးကြၽတ္ သြားၿပီးေတာ့ ဘရာစီယာကိုေတာ့ ကိုမင္းက အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ခြၽတ္မေနေတာ့။ ႏို႔အုံေတြေအာက္မွ ဆြဲလွန္ကာ မတင္လိုက္ေတာ့သည္။ ေဘာ္လီမဟုတ္သည့္အတြက္ ဒီလို မတင္လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ျဖစ္သြားကာ ႏို႔ႏွစ္လုံးက အၿပိဳင္ျပဴးထြက္လာသည္။

မုဆိုးမေလးေပမယ့္ ကေလး မေမြးဘူးေသးသည္မို႔ မီမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက အပ်ိဳေလးေတြလိုပင္ နီနီရဲရဲေလးေတြျဖစ္၏။ ရာဂစိတ္မႊန္ေနခ်ိန္မို႔ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ခြၽန္ေကာ့စူတက္ေနသည္။ ကိုမင္းက မီမီ့ရင္ဘတ္ေပၚေခါင္းတခုလုံးေမွာက္ခ်ကာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ငုံစုပ္ကာစို႔လိုက္၏။ ‘ႁပြတ္ ႁပြတ္ … အင္း ဟား ‘ မီမီ ေကာ့လန္တက္သြားသည္။ ကိုမင္းေခါင္းႀကီးကိုလဲ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အတင္းဖိကာ သူမရင္ဘတ္ေပၚဖိတြန္းထားလိုက္မိ၏။ ကိုမင္းကေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို စို႔ရာမွ ႏို႔အုံသားႀကီးေတြပါ ပါးစပ္ထဲဝင္ႏိုင္သမွ် ဝင္သည္အထိ အာကို အားရပါးရၿဖဲကာ စုပ္သြင္းေနျပန္သည္။ မီမီ့ႏို႔ႀကီးေတြ ေသြးခ်ည္ဥကုန္ၿပီလားပင္ ထင္ရသည္။ အာေခါင္ထဲဝင္လာေသာ ႏို႔အုံသား ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးေတြကိုလဲ သြားႏွင့္ မနာ့တနာေလး ကိုက္ျခစ္ေပးေနျပန္၏။ ႏို႔စို႔ေနရင္းမွ ကိုမင္းလက္ကလဲ အအားမေန။ ေအာက္ဖက္ကိုလွမ္းၿပီး မီမီ့ဆီးခုံေလးေပၚ ပြတ္သပ္ရင္း အေစ့ေလးကို လက္ညႇိဳးလက္မႏွင့္ ဖိညႇပ္ေဆာ့ကစားေပးေနေသးသည္။ ‘ အင့္ ဟင့္ဟင့္ … ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာရယ္ … လိုးမွာျဖင့္လဲ လိုးပါေတာ့ … မီမီခံရခက္လွၿပီ .. ‘ ဒီလိုပဲ ျဖစ္လာရမည္ေလ။ အႏႉးအႏွပ္ေတာ္သည့္ ေယာက္်ားမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ အဘယ္မိန္းကေလးမဆို ဒီလိုပဲ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေတာင္းဆိုလာရေပမည္ေပါ့။ ခုလဲ ကိုမင္း မီမီ့ကို အပိုင္ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၿပီေလ။ မီမီ့ေတာင္းပန္သံ ဆုံးသည္ႏွင့္ ကိုမင္း မီမီ့ရင္ဘတ္ေပၚမွ ေခါင္းျပန္ႂကြလိုက္သည္။ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ ျပန္ဆုတ္ၿပီး ေနရာယူသည္။ ေဂၚလီေလးႏွစ္လုံးႏွင့္ ပနံတင့္ေနေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ တဆဆလုပ္ရင္း မီမီ့ဆီးခုံေလးေပၚကို ဖတ္ကနဲဖတ္ကနဲ သုံးေလးခ်က္ ႐ိုက္ေပးလိုက္သည္။ ‘ အာ့ အာ့ ….. ‘ မီမီဖ်တ္ဖ်တ္လူးသြားရရွာသည္။ ကိုမင္းဟာႀကီးက သူမအေစ့ေလးကိုပင္ လာ႐ိုက္မိသျဖင့္ ၿပီးလုလုပင္ ျဖစ္သြားရျပန္သည္။ ကိုမင္းသာ ေနာက္ထပ္ ဆက္႐ိုက္ေပးေနလွ်င္ တကယ္ပင္ ၿပီးသြားေလာက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုမင္းက ဆက္မ႐ိုက္ေတာ့။ သူ႔ဟာႀကီးကိုသာ လက္ႏွင့္အသာထိန္းကိုင္ကာ မီမီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ ေတ့သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ‘ ရွီး … အား လားလား … ‘ လိင္တံႀကီးေက်ာဘက္မွ ေဂၚလီေလးႏွစ္လုံးက မီမီ့ ဂ်ီစေပါ့တ္ကို က်က်နန ဖိႏွိပ္ပြတ္တိုက္သြားသည္။

ေရထဲမွ ကုန္းေပၚသို႔ ဆြဲတင္ခံလိုက္ရေသာ ငါးကေလးလို မီမီ ပါးစပ္ေလးဟကာ အသက္ငင္သလို ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ေလး ျဖစ္သြားရေလ၏။ တကိုယ္လုံးလဲ တုန္တက္သြားသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကိုမင္းလီးေခ်ာင္းႀကီးတခုလုံးက အတြင္းထဲထိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အတင္းၿဖဲကာ ထိုးဝင္လာေတာ့သည္။ အဆုံးေရာက္ေတာ့ သားအိမ္ေခါင္းေလးကို ဒုတ္ကနဲ တိုက္မိသြားသည္။ မီမီမွာ ကိုယ္ဝန္ ႏွစ္လရွိေနသည္မို႔ အတြင္းသားေလးေတြ သားအိမ္ေခါင္းေလးေတြက ႏုဖတ္ေနသည္။ မိန္းကေလးမ်ား ဒီအခ်ိန္တြင္ လိုးလို႔အေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ လိုးဖူးသူမွ ဒါကိုသိၾကမည္။ ကိုမင္းကေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံစုံေနၿပီမို႔ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သိသည့္အတိုင္းလဲ ေသေသခ်ာခ်ာကို ခံစားကာ လိုးေလေတာ့သည္။ မ်က္စိေတြကိုပင္ ေမွးထားကာ မီမီ့ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြ၏ အထိအေတြ႕ကို အပီအျပင္ ခံယူေနသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မေဆာင့္ပဲ ျဖည္းျဖည္းေလး သာသာေလး ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ စိမ္ၿပီးႏွပ္ထားလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ကိုမင္းက ဒီလိုလုပ္ေနေလ မီမီကေတာ့ အာသာမေျပစြာႏွင့္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးလာေလပါပဲ။ ကိုမင္းရဲ႕ထိခ်က္ေတြမ်ား ပိုျပင္းလာလိုလာေလျငားႏွင့္ ေအာက္ကေန သူမဖင္ဆုံႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့ပင့္ေဆာင့္ေျမႇာက္ေပးေနသည္။ ကိုမင္းသိသည္ မီမီ အားမရ ျဖစ္ေနရၿပီ။ အမွန္ကေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ အတြင္းသားေလးမ်ား၏ ႏူးညံ့သည့္အထိအေတြ႕ကို ဆက္ခံစားေနခ်င္ေသးေသာ္လည္း မီမီ့အလိုကို ျဖည့္ေပးဘို႔ကလည္း တာဝန္ရွိေသးသည္မို႔ ကိုမင္း ဗ်ဴဟာေျပာင္းလိုက္ရသည္။ မီမီ့ဖင္ဆုံႀကီးေအာက္သို႔ လက္လွ်ိဳကာ တင္သားအိအိႀကီးမ်ားကို လက္ႏွင့္က်က်နန ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ မီမီ့ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပုခုံးေပၚထမ္းလိုက္ကာ ခါးအားေကာ။ တကိုယ္လုံးအားပါ ထုတ္သုံးၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ‘ ဖုံး ဖုံး … ဖုံးဖုံး … အ အ .. အ အ….အမေလးေလး… ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာရယ္… ‘ မီမီတေယာက္ ခုမွပဲ အာသာေျပေတာ့သည္။ ကိုမင္း ေဆာင့္လိုက္တိုင္း စမ္းသပ္ခုတင္ေလးက တအိအိလႈပ္ခါေနသလို မီမီ့တကိုယ္လုံး အထူးသျဖင့္ ႏို႔ႀကီးေတြက ရမ္းခါေနရသည္။ ကိုမင္းက မၾကည့္ရက္ဟန္ႏွင့္ မီမီ့ ႏို႔ႀကီးေတြကို လက္ႏွင့္အသာ လွမ္းကိုင္ကာ ထိန္းထားေပးလိုက္ေတာ့ မီမီ့လက္က ကိုမင္းလက္ႀကီးေတြေပၚ ထပ္ကိုင္ရင္း အတင္းပဲ ဖိညႇစ္ေနသည္။ ဒီေတာ့လဲ ကိုမင္းလဲ မေနသာေတာ့။ အသားကုန္ ေဆာင့္က်ဳံးရင္းမွ လက္ေတြကပါ ႏို႔ႀကီးေတြကို ျဖစ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္ေပးေနမိရေတာ့သည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ မီမီ့တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္တက္လာကာ ‘အိုးးး…ဆရာ….အအအ…ထြက္ေတာ့မယ္…. ၿပီး ၿပီးေတာ့မယ္….ထြက္ ထြက္ကုန္ၿပီ…..အားးရွီးးးး’ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲမွ အရည္ေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။…..ၿပီး