အသည်းခိုက်အောင်ပင်

“ဟော… ကိုနေထွန်းပါလား၊ ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ…” “တပတ်လောက်ရှိပြီဗျ၊ သင်တန်းလာတက်တာ…” “ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ…” “သဘက်ခါ…” “ဒါဆိုအတော်ပဲ၊ ကျွန်တော်လူကြုံရှာနေတာဗျ၊ ခိုင့်ကို တယောက်တည်း ဒီမှာထားခဲ့ရမှာမို့ နောက်ဆံငင်နေတုန်း ခင်ဗျားနဲ့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ရတော့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့၊ ဟုတ်ဘူးလားခိုင်၊ ခိုင်လည်း သန်ဘက်ခါပြန်မှာ။ ခင်ဗျား ဒီမှာပဲ တည်း နေတာလား” “ဟုတ်တယ်၊ ဝမ်းဆဲဗင်းတူးတူးမှာ…” “ကျွန်တော်တို့က တူးအိုသရီးနိုင်း၊ ခင်ဗျားရောက်တာ ကြာပြီလား” “၁၅ရက်ရှိပြီဗျ” “ကျွန်တော်တို့က ၅ရက်ရှိပြီ၊ မဆုံဘူးနော်၊ အေးဗျာ အခုတော့ ခိုင်င့်အတွက် စိတ်အေးရတာပေါ့။ ဒီလို ကိုထွန်းထွန်းရေ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က လာတုန်းကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ဒီကျတော့မှကျွန်တော့်မှာ အလုပ်ပေါ်လာလို့ ထိုင်ဝမ်ကို ဒီနေ့ နေ့ခင်းပဲ ကူးရတော့မှာ။ ထိုင်ဝမ်မှာ တရက်နေပြီးရင် အမေရိကကို ဆက်သွားရဦးမှာဆိုတော့ ခင့်ကို ခေါ်သွားလို့မဖြစ်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ခိုင် ဒီနေ့ပြန်လို့ရမလားလို့ အဲယားလိုင်းကို လှမ်းမေးတော့လည်း ဝယ်ထားတဲ့နေ့ထက် စောချင်လို့မရဘူး၊ နောက်ကို ရွှေ့ချင်ရင်တော့ ဖြစ်တယ်လို့ ပြန်ပြောတယ်။ ခိုင့်အတွက် ဒုက္ခရောက်နေတာပေါ့…” “အော်… သဘက်ခါ တီဂျီနဲ့လား။ ကျွန်တော်လည်း တီဂျီနဲ့ပဲဆိုတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့ ကိုမင်းနိုင်…” “အေးဗျာ မပြန်ခင်လည်း ခိုင့်ကို ခင်ဗျား အဖော်လုပ်ပေးပါဦးဗျာ…” “စိတ်ချ၊ စိတ်ချ” ဇာတ်လမ်းက ထိုနေရာတွင် စတော့၏။ နိုင်ငံကား ဟောင်ကောင်။ နေရာကား ရှန်ဂရီလာ ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်ကြီး၏ ဧည့်ကြိုစားပွဲရှေ့မှာ။ အချိန်ကား တခုသော သောကြာ၊ မွန်းတည့်စအချိန်။ ထိုနိုင်ငံသို့ အလုပ်ကိစ္စနှင့်ရောက်နေသော နေထွန်းမှာ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့်ရလေပြီ။ မြန်မာပြည် ရန်ကုန်မြို့တွင် တမြို့တည်းနေကြပေမယ့် သာရေးနာရေးမရှိလျှင် ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် ရှုပ်ကာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်ဆုံဖြစ်ဖို့ တစ်နှစ်တခါပင် ကြုံရခဲ့သည့် ငယ်သူငယ်ချင်း မင်းနိုင်တို့လင်မယားကို ဟောင်ကောင်မှာမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လာဆုံရ၏။ မင်းနိုင်ကား လူချမ်းသာတစ်ဦး ဖြစ်နေပြီ။ သူ့ဇနီး ခိုင်(ခေါ်) သန္တာခိုင်မှာလည်း မင်းနိုင်နှင့် မညားခင်ကတည်းက ရင်းနှီးခဲ့သူဖြစ်ပါ၏။ မင်းနိုင်မချမ်းသာခင်၊ သူလည်း လူပျိုလူလွတ်ဘဝတုန်းက မင်းနိုင်တို့အိမ်သည် သူ့စားအိမ်သောက်အိမ် ဖြစ်ခဲ့သည်မို့ မင်းနိုင်နှင့် တင်မကဘဲ သန္တာခိုင်နှင့်ပါ အလွန်ရင်းနှီးပါ၏။ နောက်ပိုင်း မင်းနိုင် ချမ်းသာလာသောအခါတွင်မူ သူကလည်း အိမ်ထောင်တွေကျ၊ သူ့ဘဝအတွက်လည်း ရုန်းကန်နေရသဖြင့် အနေကင်းခဲ့ကြ၏။

ယခု ဆုံမယ့်ဆုံတော့ ဟောင်ကောင်မှာ။ မင်းနိုင်ကတော့ သူ့လောဘဇောနှင့် ဇနီးသည်ကို ထားရစ်ကာ ခရီးဆက်လေပြီ။ သူ့ မိန်းမကို အဖော်လုပ်ပေးဖို့လည်း မှာသွား၏။ ညနေ ၄နာရီလောက်တွင် နေထွန်းအခန်းမှ ဖုန်းကမြည်လာ၏။ “ကိုနေထွန်းရေ၊ ခိုင်ပါ…” “ဟုတ်ကဲ့ပါ ခိုင်” “ခိုင် နှောင့်ယှက်ရာများ ရောက်သွားလား”  “မရောက်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ပျင်းတာနဲ့ တီဗီထိုင်ကြည့်နေတာ” “ဒီညနေ ကိုနေထွန်းမှာ ဘာအစီအစဉ်တွေရှိလဲ…” “အထူးမရှိပါဘူး ခင်၊ ဈေးလေးဘာလေး ဝယ်ပြီး၊ ညစာစားဖို့ပါပဲ…” “ဘယ်သူတွေပါဦးမှာလဲ…” “ဟင့်အင်း… မပါပါဘူး၊ ကျွန်တော်တယောက်တည်းပါ။ သင်တန်းက အဖွဲ့တွေက ပြန်ကုန်ကြပြီ။ ကျွန်တော်ကသာ ရောက်တုန်းပေါက်တုန်း ဝယ်ရခြမ်းရအောင်နေခဲ့တာ” “ခိုင်လိုက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ကိနေထွန်းအတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာလားဟင်” “ဟာ… ခိုင်ကလည်း လုပ်ပြီ။ ကျွန်တော်ကတောင် ခိုင့်ကို ခေါ်ဖို့စဉ်းစားနေတာ။ ခိုင်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့” “ဒါဆို ခိုင်လိုက်ပါရစေနော်၊ ညစာလည်း တူတူစားကြတာပေါ့” ဓာတ်လှေခါးထဲမှ ထွက်လာသော သန္တာခိုင်ကို ကြည့်ကာ နေထွန်း အသက်ရှူမှားချင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ပြောရလျှင် နေထွန်းအသက်လည်း မငယ်တော့ပါ ၄၀ရှိပါပြီ။ သန္တာခိုင်လည်း မငယ်တော့ပါ။ သူ့ထက် ၃နှစ်ငယ်သဖြင့် ၃၇နှစ်ပေါ့။ နေထွန်းကိုယ်တိုင်က သားနှစ်ယောက်ဖခင်ဖြစ်နေသလို သန္တာခိုင်သည်လည်း ကလေးနှစ်ယောက်မိခင်ဖြစ်ပါ၏။ သို့သော် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်ကျော်၊ မင်းနိုင်နှင့် အိမ်ထောင်မကျခင်ကတည်းက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အတိုင်း သန္တာခိုင်က သွယ်လျနေဆဲဖြစ်ပါ၏။ သန္တာခိုင်၏ မျက်နှာမှာလည်း ရင့်ကျက်လာသည့်အတွက် ပိုမိုကျက်သရေရှိလာသည်မှအပ လွန်ခဲ့တဲ့၁၅နှစ်ကျော်ကလိုပင် လှပတင့်တယ်ဆဲလည်း ဖြစ်ပါ၏။ ရန်ကုန်တွင် နေစဉ်က တချိန်လုံး ထဘီနှင့် မြန်မာလို ဝတ်စားထားသည်ကိုသာ တွေ့ဖူးထားရသော‌ နေထွန်းအတွက် သန္တာခိုင်ကို အခုလို မီနီစကပ်နှင့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်မြင်လိုက်ရတော့ အသက်ရှူမှားချင်သည်မှာ မဆန်းလှပေ။ ဖြူဝင်းသော အသားအရေ၊ ဆံပင်ထုံးဖွဲ့ပုံနှင့် ပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းကို စိုစိုရဲရဲဆိုးထားသည်များကြောင့် သန္တာခိုင်၏ မျက်နှာလေးက ဖူးနေအောင်လှနေပါ၏။ ဝတ်ထားသော အပြာနုရောင် မီနီစကပ်က အသားကပ်ဖြစ်နေလေရာ သန္တာခိုင်၏ ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်ကို တင်းတင်းရင်းရင်း မြင်နေရ၏။

ယုတ်စွအဆုံး နို့သီးခေါင်းအရာလေးများကိုပင် ပြူးပြူးကလေး တွေ့နေရသလိုပင်။ ပေါင်လယ်အထိတိုသော စကပ်ကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်များနှင့် ခြေသလုံးဖွေးဖွေးတို့၏ အလှကိုလည်း စာဖွဲ့ရမလို ဖြစ်နေပါတော့၏။ ဒါ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့မိန်းမပဲဟု မိမိကိုယ်ကို သတိပေးရင်း နေထွန်းတယောက် သက်ပြင်းချကာ ဟိုတယ်တွင်းမှ နှစ်ယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြပါ၏။ သန္တာခိုင်က စကားတွေ ဖောင်နေသော်လည်း နေထွန်းမှာ မကြားတချက် ကြားတချက်၊ လမ်းအကူးမှာ သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းဆုပ်တော့လည်း ရင်ထဲ ဖိုချင်သလိုလို။ ကုန်တိုက်တွေ တခုပြီးတခုသွားကာ ဝယ်ကြခြမ်းကြသည်၊ ပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေကို ဟိုတယ် ပြန်ထား၏။ ညရှစ်နာရီခွဲကျတော့ ဟိုတယ်အနီးက တရုတ်ဆိုင်လေးမှာ ညစာစားကြ၏။ သန္တာခိုင်က ဝိုင်သောက်ချင်သည်ဆို၍ ဝိုင်အဖြူတလုံးမှာကာ နှစ်ယောက်သား သောက်ရင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကြ၏။ အဓိကကတော့ သန္တာခိုင် မင်းနိုင်ကို မကျေနပ်ကြောင်းသာ ဖြစ်၏။ သန္တာခိုင် မကျေနပ်ချင်လည်း မကျေနပ်ချင်စရာ။ ဇနီးအရင်းခေါက်ခေါက်ကို သူများနိုင်ငံမှာ ထားရစ်ကာ သူက ခရီးဆက်သွားခြင်းအတွက် သန္တာခိုင် ဘယ်နည်းနှင့် နားလည်ပေးနိုင်ပါမည်နည်း။ တော်ပါသေးရဲ့ ကိုနေထွန်းနဲ့ တွေ့ပေလို့ပေါ့တဲ့။ ဝိုင်တစ်ပုလင်းမှာ နေထွန်းက နှစ်ခွက်သာ သောက်လိုက်ရ၏။ သန္တာခိုင်က စကားတပြောပြောနှင့် တော်တော်သောက်လေ၏။ ဟိုတယ်သို့ ပြန်ကြတော့ ည ၁၀နာရီကျော်နေပြီ။ လမ်းက ရှင်းနေ၏။ ခြေလျင်လျှောက်ခါ ပြန်ခဲ့ကြတော့ လမင်းကြီးက ထိန်ထိန်သာနေ၏။ သန္တာခိုင်က သူ့လက်မောင်းကို မှီတွဲရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်လာရာမှ ခပ်တိုးတိုးပြော၏။ “ခိုင့်ကို အထင်သေးချင်လည်း သေးတော့ ကိုနေထွန်းရယ်… ခိုင်ပြောချင်တယ်” “ပြောပါ ခိုင်ရဲ့၊ ဘာလို့ အထင်သေးရမှာလဲ” “ခိုင် အခုအချိန်မှာ အရမ်းအထီးကျန်နေတာ ကိုနေထွန်း သိတယ်မဟုတ်လား…” “သိတာပေါ့…” “အခု ခိုင်တို့ တခြားနိုင်ငံ၊ တခြားကမ္ဘာတခုမှာ ရောက်နေတယ်နော်” “ဟုတ်တယ် ခိုင်…” “ခိုင့်အထီးကျန်ကမ္ဘာလေးထဲမှာ ကိုထွန်း ခဏလောက် လာနေပေးနိုင်မလားဟင်” သူ့ရင်မှာ ပူနွေးလာ၏။ သန္တာခိုင်က ရှိုက်ငင်သလိုအသံမျိုးဖြင့် သူနာမည်ကို ကိုထွန်းလို့ အရင်းဆွတ်ခေါ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးဆက်ပြော၏။ “အို… ခိုင်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပါရစေနော်၊ သဘက်ခါ ရန်ကုန်ပြန်မရောက်ခင်အထိ ကိုထွန်းကို ခိုင့်ချစ်သူအဖြစ် ခိုင့်အနားမှာ ခေါ်ထားချင်တယ်ဆိုရင် ကိုထွန်း ခိုင့်ကို သိပ်အထင်သေးသွားမှာလားဟင်”။

သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ထားသော သန္တာခိုင်၏ လက်ပေါ်သို့ သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူပြန်ပြောလိုက် ပါ၏။ “ဘာလို့ အထင်သေးရမှာလဲ ခိုင်ရယ်၊ ကျွန်တော်လည်း ခိုင့်ကို အဲလိုပဲ ပြောချင်တာ၊ ခိုင့်ကို စော်ကားမိသလို ဖြစ်မှာစိုးလို့ မနည်းစိတ်ထိန်းထားရတာပါဗျာ” သန္တာခိုင်က လမ်းခုလတ်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ သူ့ကို ရွှန်းရွှန်းစားစားမော်ကြည့်၏။ “တကယ်ပြောတာလားရှင်” “တကယ်ပါ ခိုင်ရယ်၊ ညနေက ဓာတ်လှေခါးထဲက ထွက်လာတဲ့ ခိုင့်ကို မြင်လိုက်တော့ အသက်ရှူတောင် မှားသွားတယ်။ လှလိုက်တာ ခိုင်ရယ်၊ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာလို့ ပြောချင်လိုက်တာ။ မင်းနိုင်မျက်နှာ…” နေထွန်းစကားမဆုံးခင် သန္တာခိုင်က သူမလက်ကလေးဖြင့် နေထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းကို ပိတ်လိုက်ပါ၏။ “အဲဒါတွေ မပြောနဲ့တော့ ကိုရယ်၊ ဒီမှာ ခိုင်ရယ်ကိုရယ်၊ ကိုရယ်ခိုင်ရယ် နှစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိတယ်၊ ကျန်တဲ့သူတွေ ဘယ်သူမှ ဒီကမ္ဘာလေးထဲမှာ မရှိဘူး၊ ခိုင်နဲ့ကို၊ ကိုနဲ့ခိုင်ပဲရှိ ချင်တယ်”။ ပြောပုံလေးကို သဘောကျလွန်းသဖြင့် သန္တာခိုင်၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အနှစ်နှစ်အလလက နမ်းချင်ခဲ့သော သန္တာခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းထူထူပြဲပြဲလေးကို တယုတယ နမ်းစုပ်လိုက်မိပါတော့၏။ “တစ်ခုတော့ တောင်းပန်ပါရစေနော်” အနမ်းရှည်၏အဆုံးမှာ ခိုင်က ပြောလိုက်သဖြင့် သူ ခိုင့်ပါးလေးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းနှင့် ခိုင့်မျက်လုံး တောက်တောက်လေးတွေ ကို ငေးကြည့်လိုက်၏။ “ခိုင်ပြောတဲ့ ကမ္ဘာလေးက ဒီ ဟောင်ကောင်မှာပဲနော်။ ဟောင်ကောင်မြေက လေယာဉ်ထွက်တာနဲ့ ကိုလည်း ကို့ကမ္ဘာထဲပြန် ရောက်သွားပြီ။ ခိုင်လည်း ခိုင့်ကမ္ဘာထဲ ပြန်ရောက်သွားပြီမို့ ခိုင်တို့နှစ်ယောက် အရင်ကလို မိတ်ဆွေတွေအဖြစ်ပဲ ရှိနေချင်တယ်။ ခိုင်ပြောတာ ကို နားလည်ပေးနိုင်မလားဟင်” သူ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ ခိုင်က သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောနေပါသေး၏။ “ဒီမှာရှိနေတဲ့ ခိုင်တို့ကမ္ဘာလေးဟာ အိပ်မက်လေးတခုလို့ အောက်မေ့ပေးပါလို့ ခိုင် ကို့ကို ကြိုတောင်းပန်ထားမယ်နော်” “စိတ်ချပါ ခိုင်ရယ်၊ အားလုံး ခိုင့်စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါစေ့မယ်လို့ ကိုယ်ကတိပေးပါတယ်” ခိုင်က သူ့ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်ပါ၏။ အသက်၄၀ ယောက်ျားတယောက်နှင့် အသက်၃၇နှစ်အရွယ် မိန်းမတယောက်၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အိမ်ထောင်သည်တွေဖြစ်၏။ သို့သော် ထိုနှစ်ယောက်မှာ အခုကျတော့ ဆယ်ကျော်သက် ချစ်သူရည်းစားများနှယ် ကယုကယင် ဖြစ်နေကြပါပြီ။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ သန္တာခိုင်၏အခန်းသို့ သူလိုက်သွားရ၏။ ခိုင်က သန့်စင်ခန်းသို့ ဝင်နေချိန်မှာ သူက ခိုင် ခိုင်းထားခဲ့သည့်အတိုင်း ခိုင့်အခန်းတွင်း ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ အသင့်ရှိနေသော ရှန်ပိန်ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ တစ်ခွက်ဖြည့်ထားလိုက်၏။

သန့်စင်ခန်းမှ ခိုင်ပြန်ထွက်လာသောအခါ ဖန်ခွက်ကို ခိုင့်ထံ လှမ်းပေးလိုက်တော့ ခိုင်ကခေါင်းရမ်း၏။ သူငုံပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာတိုက်မှ သောက်မည်ဟုပြောသဖြင့် တငုံငုံကာ ချစ်မက်လှသော ခိုင့်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ထိကပ်ပြီး ရှန်ပိန်အေးကို ခိုင့်ပါးစပ်ထဲ ပြောင်းထည့်ပေးလိုက်၏။ ခိုင်က သူ့လည်ပင်းကို အားပါးတရ ပြန်လည်သိုင်းဖက်ပြီးနောက်မှာတော့ မျက်နှာချင်းက ခွာလို့မရတော့ပါ။ လမ်းမှာနမ်းတုန်းက တယုတယနှင့် ဖွဖွသာသာဖြစ်ပေမယ့် အခန်းထဲက အနမ်းကျတော့ မွတ်သိပ် ပြင်းပြလွန်းနေကြပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်း အတင်းတိုးထိ ပွတ်သပ်ကာ မက်မက်မောမောနမ်းလို့ပဲ မဝနိုင်။ သူကလည်း သန္တာခိုင်၏ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လျလျကို တအားဖက်ထားမိသလို ခိုင်ကလည်း သူ့ကို တအားပြန်ဖက်ထားလေ၏။ တကယ်တော့ ထိုနှုတ်ခမ်းများကို သူနမ်းချင်နေခဲ့သည်မှာ ၁၅နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ မင်းနိုင်က သူနှင့်လက်ထပ်မည့်သူအဖြစ် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့စဉ် အချိန်ကတည်းက ဆိုပါတော့။ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေက ပြည့်ပြည့်လေးတွေဖြစ်၏။ ထူသည်ဟုပင် ပြောလိုက ပြောနိုင်သေး၏။ သို့သော် ထော်နေအောင် ထူသည်မဟုတ်ဘဲ လှပရုံ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေသာ ဖြစ်၏။ နောက်ပြီး ခိုင့်ပါးစပ်လေးက ကျယ်ကျယ်လေး၊ သွားတက်ကလေးတွေ ပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သောအခါ အရမ်းလှသွားသော ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ထိုကတည်းက သူနမ်းချင်ခဲ့၏။ သို့သော် ပိုင်သူ ရှိနှင့်ပြီဆိုတော့လည်း သူမေ့ဖျောက်ခဲ့ပါ၏။ နောက်ပိုင်း ခိုင်နှင့် ရင်းနှီးလာသောအခါတွင်လည်း ထိုနှုတ်ခမ်းများက သူ့ကို ဖမ်းစားဆဲ။ ကလေးတယောက် ရအပြီးမှာတော့ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတင်မက ခိုင့်ကိုယ်လုံးကပါ သူ့ကို ဖမ်းစားလာလေတော့၏။ ကလေးနှစ်ယောက် ရအပြီးမှာတော့ ခိုင်က နှစ်သားမွေး၊ နှစ်သွေးလှလာသည်ဟုပင် သူထင်ခဲ့၏။ ခိုင့်ရင်သားများမှာ အပျိုတုန်းကထက် ဖွံ့ထွားလာသည်ကို သူသတိထားမိသလို ခိုင့်တင်ပါးတွေမှာလည်း အပျိုတုန်းကထက် ကားစွင့်တစ်ရစ်လာခဲ့သည်ကို သူကောင်းစွာသတိထားမိ၏။ အမြင်ရိုင်းအောင် ထွားကြိုင်းလာခြင်းမျိုး မဟုတ်ဘဲ ကျဉ်သောခါးနှင့် လိုက်ဖက်သော အသားစိုင်များသာ ဖြစ်နေခဲ့၏။ ပြီးတော့ ခိုင်က ကစားသည်လားမသိ၊ ခိုင့်ဗိုက်သားမှာ ကလေးနှစ်ယောက်အမေဟု ဘယ်လိုမှ မထင်ရအောင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိနေခဲ့သည်ကိုလည်း သူ သတိထားမိခဲ့၏။

ထိုအလှအပများကြောင့်လည်း သူသည် ခိုင်တို့ထံသို့ အရောက်အပေါက် နည်းသွားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်၏။ ခိုင့်ကို မြင်လေတိုင်း ပေါ်ပေါက်လာတတ်သည့် လိုချင်တပ်မက်စိတ်များကို ထိန်းသိမ်းနေရသည်ကိုက သူ့အတွက် ပင်ပန်းဆင်းရဲလွန်းလှ၍လည်း ဖြစ်၏။ ကိုယ်နှင့်မဆိုင် ခွင့်မပိုင် ဆွဲကိုင်ကြည့်ခွင့် မရှိမှတော့ မမြင်ရလေကောင်းလေဟုပင် သူအောက်မေ့ခဲ့၏။ အမှန်ကို ဝန်ခံရလျှင် သူ့အိပ်မက်တွေထဲမှာ ခိုင် မကြာခဏရှိခဲ့ဖူးပါ၏။ သို့ရာတွင် ပိုင်သူလည်း ရှိပြီးဖြစ်သည့်အပြင် ခိုင်ကိုယ်တိုင်က အင်မတန်အိန္ဒြေကြီးသူ၊ အနေတည်သူ၊ အေးဆေးသူ ဖြစ်သည့်အတွက် အိပ်မက်သည် အိပ်မက်ဘဝတွင်သာ ရှိနေခဲ့ပါ၏။ ယခုတော့ ခိုင်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ကို သူ့လိုပင် မွတ်သိပ်စွာ တုံ့ပြန်နမ်းနေသော ခိုင်ဖြစ်နေပါပြီ။ အနှစ်နှစ်အလလ အောင်းထားခဲ့ရသော ဆန္ဒများ ပြည့်ဝတော့မည်ဖြစ်၍ သူရင်တွေခုန်နေ၏။ ခိုင်၏ ချိုမြိန်မွတ်သိပ်လှသော အနမ်းရေယဉ်ကြောမှာ မည်မျှကြာအောင် မျောသွားမိသည်မသိ။ ခိုင့်ဘယ်လက်ကလေးက သူ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို စတင်ဖြုတ်နေသော အခါမှသာ သူသတိဝင်လာ၏။ သူ့လက်တို ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ကူဖြုတ်ပေးလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းချင်းကတော့ ခွာလို့မရနိုင်ကြ။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွားသောအခါ ခိုင်က သူ့အင်္ကျီကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ချွတ်နေသဖြင့် သူ ကူကာချွတ်လိုက်၏။ လေအေးစက် တပ်ထားသောအခန်းထဲတွင် အနည်းငယ်အေးနေသော်လည်း သောက်ထားသော ဝိုင်အရက်နှင့် တက်နေသော အချစ်ရှိန်ကြောင့် ကိုယ်ချွတ်ဗလာဖြစ်သွားသည့်တိုင် နေသာထိုင်သာပင်။ အင်္ကျီပြီးတော့ ခိုင့်လက်ကလေးနှစ်ဖက်က သူ့ခါးပတ်ကို ဖြည်နေပြန်ပါပြီ။ သူ ကူရပြန်ပါပြီ။ အမှန်က သူသည် မနူးမနပ်ကလေးလည်း မဟုတ်ပါ။ ဒီလိုကိစ္စမျိုးကို တဖက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းကျင်သူသာဖြစ်ပါ၏။ သို့သော် ယခုတော့ ခိုင်က ဦးဆောင်သူ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဘောင်းဘီကိုတော့ လူချင်းမခွာဘဲ ချွတ်လို့ မရတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် လူချင်းခွာကာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး ခါးမှ ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချပြီး အနီးရှိ စာရေးစားပွဲမှ ကုလားထိုင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်၏။

ယခုအခါ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုလေးသာ ကျန်တော့၏။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနက်ရောင်လေးထဲတွင် ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေသည်ကို ခင်က မျက်တောင် မခတ်ကြည့်ရင်း သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ခါးတဖက်ဆီမှ ဆွဲကာ ထိုဘောင်းဘီလေးကို ခိုင်ကပင် ချွတ်ချလိုက်ပါတော့၏။ ချွတ်ချရင်းက ကြမ်းပေါ်သို့ ဆင်းလိုက်ပါ၏။ ခြေချင်းဝတ်သို့ ရောက်သွားသော ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှ ရုန်းအထွက်တွင် ဗိုက်နှင့် ထိတော့မတတ် တောင်မတ်နေသော သူ့ရွှေပန်းကြီးက ခိုင့်မျက်နှာလှလှလေးကို တရမ်းရမ်းနှင့် သွားပွတ်နေချေသေး၏။ ဘောင်းဘီလေးကို ငုံ့ချွတ်နေရာမှ ဘောင်းဘီကျွတ်အသွားတွင် ခိုင်က မော့လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာနှင့် ကပ်နေသော ရွှေပန်းကြီးကို နှာခေါင်းဖျားလေးဖြင့် ဖိကာဖိကာ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းလိုက်ရာ သူ့ရင်မှာ ကြည်နူးခြင်းများအပြည့်ဖြင့် ဖြစ်သွားရပါ၏။ ရွှေပန်း တချောင်းလုံးကို အဖျားမှ အရင်းအထိ အနုစိပ်ကလေး နှာခေါင်းနှင့်ဖိကာ နမ်းလိုက်ရုံတင်မက တွဲလောင်းကျနေသော ဥနှစ်လုံးကိုပါ ဘယ်လက်နှင့် ညင်ညင်သာသာလေး အုပ်ကိုင်ကာ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြန်၏။ တဏှာရာဂတော့ တဏှာရာဂပါ။ သို့သော် စုံမက်မြတ်နိုးမှုပါ တွဲဖက်ပါဝင်နေသော ထိုအပြုအမူလေးကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းက တိတ်တခိုးစွဲလန်းရသူ ခိုင့်အပေါ်တွင် သူ့အကြင်နာတွေက ယိုဖိတ်လျှံကျနေပါတော့၏။ ခိုင်က ဥအောက်ပိုင်းများကိုပါ နှာခေါင်းနှင့် ကျကျနန နမ်းပြီးတော့မှ လှပပြည့်တင်းကာ နှုတ်ခမ်းနီများ မရှိတော့ပြီဖြစ်သည့်တိုင် ပန်းသွေးရောင် ယှက်သမ်းဆဲ နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပန်းရောင်ထနေသော သူ့ဒစ်ကြီးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပြွတ်ခနဲ နမ်းစုပ်လိုက်ပြန်ပါ၏။ ထို့နောက်တွင်ကား ထိုနှုတ်ခမ်းလွှာများ ပွင့်အာသွားကာ သူ့လိင်တံကြီးကို ခိုင်တယောက် အငမ်းမရ စုပ်နမ်းနေပါတော့၏။ နွေးထွေးသော ခိုင့်ခံတွင်းတင်မက သွက်လက်သော ခိုင့်လျှာလေးကပါ သူ့လိင်တံကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာပေးနေလေပြီ။ အိန္ဒြေရှင်၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သူအဖြစ်သာ သူသိထားခဲ့သော ခိုင့်ထံမှ ထိုအပြုအစုကို ခံယူရသည့်အခါ ကြည်နူးခြင်းက အတိုင်းမသိအောင်ပင် ဖြစ်သွားရပါတော့၏။ ခိုင်သည် နေရာနှင့်နေရာ နေတတ်သော မိန်းမသားတဦးပေတကား။ ဘယ်မိန်းမမှ အဆုံးအထိ မငုံပေးနိုင်ခဲ့သော သူ့လိင်တံကြီးကို ခိုင်က အဆုံးအထိ ငုံလိုက်သောအခါတွင်ကား သူ့မှာ အသည်းခိုက်အောင်ပင် အရသာ တွေ့ရလေပြီ။ ခိုင်က လိင်တံကြီးကို သူ့ခံတွင်းထဲသို့ တဆုံးသွင်း၊ တဆုံးထုတ်ကာ စုပ်ပေးနေ၏။

တော်တော် ကြီးကြာမှ တဝက်ခန့်ကို ငုံကာ လျှာကလေးဖြင့် ထိုးမွှေကလိပြန်၏။ ထို့နောက် ဒစ်ကြီးကို လျှာနှင့်ကလိ၏။ ထို့နောက် ညာလက်ဖြင့် လိင်တံ၊ ဘယ်လက်ဖြင့် ဂွေးဥများကို ဖေးကိုင်ထားရင်း လိင်တံအောက်ပိုင်းကို လျှာနှင့်ယက်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနှင့် စုပ်လိုက်လုပ်၏။ ဂွေးဥကို ငုံကာခဲရင်း လျှာနှင့်လည်း မွှေ၏။ ပြီးတော့ လိင်တံကြီးကိုပဲ ဆတ်ခနဲ စုပ်ယူပြန်၏။ သူ့မှာတော့ အရသာတွေ ရှိပြီးရင်း ရှိရင်း။ သူ့စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေထဲမှာ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းလွှာများအကြား သူ့လီးကို ထိုးထည့်ပြီး ခိုင်က စုပ်ပေးတာကို ခံကြည့်ခဲ့ဖူး၏။ ယခု တကယ်ခံရသောအခါတွင်တော့ စိတ်ကူးထဲကထက်တောင် ခိုင်စုပ်ပေးတာက ပိုကောင်းနေချေသေး၏။ ဖြူဝင်းသော ခိုင့်မျက်နှာနှင့် သူ့လိင်တံညိုမဲမဲကြီးကား ကြည့်လို့ပင် ကောင်းနေသေးတော့သည်။ မျက်လုံးများ မှေးစင်းကာ အငမ်းမရစုပ်နေသော ခိုင့်မျက်နှာလေးမှာ ရမက်ခိုးများဖြင့် ဝင်းပပြီး ခါတိုင်းထက် အဆများစွာပင် ပိုလှနေပေသေးတော့၏။ အတော်ကြီး ကြာလာတော့ သူက ခိုင့်ကို ဆွဲထူလိုက်ရ၏။ “နားပါဦး ခိုင်ရယ်” ခိုင်က အလိုက်သင့်လေး ပါလာသောအခါ ခိုင့်ခါးပေါ်မှ မီနီစကတ်ကို သူ ချွတ်လိုက်၏။ မိုးပြာရောင် စကတ်လေးက ကြမ်းပေါ်သို့ ပုံကျသွားသလို ခိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘာအဝတ်မှ မကျန်တော့။ စောစောက သန့်စင်ခန်းဝင်စဉ်ကတည်းက ခိုင်က အတွင်းခံများကို ချွတ်ထားခဲ့ဟန်တူ၏။ ပြည့်တင်းလုံးဝန်းသော ခိုင့်ရင်နှစ်မွှာမှာ ပုံ့ပုံ့အိအိကလေး။ နို့သီးခေါင်းလေးများကလည်း ကလေးအမေ မပီသစွာပင် ပန်းသွေးရောင်ဖြင့် တင့်တယ်နေ၏။ ကြည့်ရတာ နို့တင်းဆေးတွေ၊ နို့သီးပန်းရောင်ပေါက်ဆေးတွေ မှန်မှန်လိမ်းပြီး ထိန်းသိမ်းထားခဲ့ပုံပင်။ သူကြည့်နေဆဲမှာ ခိုင်က ချာခနဲလှည့်လိုက်ပြီး ခုတင်ဘေး စားပွဲငယ်ပေါ်မှ ဖန်ခွက်ကို ယူလိုက်ကာ သူ့ကိုပေးပြီး “ခိုင့်ကို တိုက်ပါဦး ကိုရယ်”ဟု ပြော၏။ သူက ခိုင့်တကိုယ်လုံးကို ခြုံကြည့်ရင်း လှမ်းယူခိုက်မှာ ခိုင်ကမေး၏။ “ခိုင်က ကို့အတွက် လှရဲ့လားဟင်” “သိပ်လှတာပဲ ခိုင်” “ခိုင့်ကို သိပ်လှတယ်လို့ ကို အမြဲထင်တာပဲလား..ဟင်” “ဟင်.. ဘာလို့မေးတာလဲ ခိုင်” “ကို ခိုင်နဲ့ စသိတဲ့နေ့ကတည်းက ဒီနေ့အထိ ခိုင်နဲ့တွေ့တိုင်း ကို့မျက်လုံးတွေ တမျိုးဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ခိုင် သတိထားမိတယ်။ ဘာမှန်းတော့ မသိဘူး။ ညနေက ခိုင်ဓာတ်လှေကားထဲက ထွက်လာတော့ ကို့မျက်လုံးတွေလည်း အဲလိုပဲ။

ဒါပေမယ့် ဒီတခါ ကို့မျက်လုံးတွေ ပြောင်းသွားတာက ခါတိုင်းထက်ပိုကြာတယ်၊ အဲတော့ ခိုင်သိလိုက်တယ်၊ ကို့မျက်လုံးထဲမှာ ခိုင် တော်တော်လှနေတယ်လို့” “ခိုင်က အရမ်းပါးနပ်တာပဲနော်” “ဒါတော့ မိန်းမပဲကိုရယ်၊ ကိုယ့်ကိုကြည့်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို အဓိပ္ပာယ်ဖော်ချင်တာပေါ့။ ကို့အကြည့်တွေကို ခိုင်ကြိုက်တယ်။ ခိုင့်ကို မက်မောတာ၊ တွယ်တာတာ၊ မြတ်နိုးတာတွေပဲ မြင်ရတယ်၊ စားမတတ်ဝါးမတတ် ကြည့်တာမျိုး မဟုတ်ဘူးလေ” “တော်သေးတာပေါ့” “ဒါပေမယ့် ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမဆိုတော့လည်း ချစ်ပြီဆိုရင် ချစ်တာ တစ်ခုတည်းနဲ့တင်လည်း ပြီးမှာမဟုတ်ဘဲ ပေါင်းချင်သေး ညားချင်သေးတာလည်း သဘာဝပဲ မဟုတ်လားကိုရယ်။ စကတည်းက ညားချင်တဲ့မျက်လုံးနဲ့ မဖြစ်ရင်ပြီးတာပဲ။ အခု ခိုင့်ကို အဝတ်အစား မပါဘဲနဲ့ မြင်ရတော့ရော ခိုင်ကလှရဲ့လား ကို။ အမှန်အတိုင်းပြောနော် ခိုင် စိတ်မဆိုးဘူး” “သိပ်လှနေတာပါပဲ ခိုင်ရယ် အမှန်အတိုင်းပြောတာပါ” စကားအဆုံးမှာ သူက ဖန်ခွက်ကို အပြီးသတ် မော့လိုက်ရင်း တငုံကို ပါးစပ်ထဲတွင် ချန်ထားလိုက်၏။ ခိုင်က သူ့ဆီသို့ တိုးကပ်လာပြီး သူ့ပုခုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်မို့ ခိုင့်ကို ပြန်ထိန်းဖက်လိုက်ရင်း ခိုင့်ကျောဘက်က စားပွဲပုလေးပေါ်မှာ ဖန်ခွက်လွတ်ကို တင်လိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ ရှန်ပိန်အေးအေးကို ခိုင့်ခံတွင်းထဲသို့ ပြောင်းပေးလိုက်၏။ ခိုင်က သူ့လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ရင်း ရှန်ပိန်ကို စုပ်ယူလိုက်သလို သူ့နှုတ်ခမ်းများကိုလည်း နမ်းစုပ်လိုက်ပါ၏။ သူက ခိုင့်ကို အသာထိန်းရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလှဲချလိုက်၏။ ခင့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ကိုယ်တပိုင်း မှောက်ကာ ခိုင့်ကို တင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရပင် ပြန်လည်စုပ်ယူ နမ်းရှိုက်နေမိပြန်၏။ တဆက်တည်းမှာပင် သူ့ညာလက်ကလည်း ခိုင့်ဘယ်ဘက် နို့အုံလေးကို စမ်းသပ်မိသွားရသေး၏။ မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို ကောင်းမွန်စွာ ထိန်းသိမ်းထားသောကြောင့် ထင်ပါ၏။ ခိုင်၏နို့အုံမှာ အအိုတယောက်၏နို့အုံဟု ယူဆစရာ လုံးဝမရှိအောင် တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိနေလေ၏။ နို့အုံကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ရာမှ ခိုင့်နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလေးနှင့် ဖွဖွပွတ်လိုက်ရော ခိုင် တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး သူ့ကို ဖက်ထားသောလက်များမှာလည်း တင်းကြပ်လာပါ၏။

ထိုအခါ ခိုင့်နို့သီးလေးကို လက်ညိုးနဲ့လက်မကြားမှာ လှိမ့်ကစားနေလိုက်၏။ ထို့နောက် ခိုင့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ကိုယ်တပိုင်း တင်ထားရာမှ နှုတ်ခမ်းချင်းမခွာဘဲ ဘေးသို့ စောင်းလှဲလိုက်ကာ ခိုင့်ကိုလည်း သူ့ဘက်အသာ လှည့်စောင်းရင်း ညာဘက်နို့သီးကို လက်မနှင့်လည်းကောင်း၊ ဘယ်ဘက်နို့သီးကို လက်သူကြွယ်နှင့်လည်းကောင်း ပွတ်သပ်ကစားလိုက်၏။ သူ့ညာလက်တဖက်တည်းနှင့် ခိုင့်နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်လုံးစလုံးကို တပြိုင်နက် တို့ထိပွတ်သပ်လိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါ၏။ ခိုင်တယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရပါ၏။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမသားတယောက်အနေနှင့် ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိုးမှာ အဆန်းမဟုတ်သော်လည်း ကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နေပုံများကမူ ခိုင့်အတွက် အလွန်ထူးခြားနေပေ၏။ အို… ကို နမ်းပုံကိုက ဘယ်သူနဲ့မှ မတူပါဘူးလေ။ နို့သီးလေးများကို ကစားနေပုံကလည်း ခိုင့်အသည်းကို အပ်ကလေးနှင့် မနာအောင် ဆွပေးနေသလို တရွရွရှိလှပါ၏။ ခဏကြာတော့ သူက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး ခိုင့်ကို ပက်လက်လှန်စေကာ ခိုင့်ဘယ်ဘက် နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့နေပြန်ပါ၏။ သူ့ညာဘက်လက်ကလည်း ခိုင့်ဘယ်ဖက်နို့အုံနှင့် နို့သီးကို တချိန်တည်းမှာ ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်နေသေး၏။ ခိုင့်ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးမှု၊ သာယာမှုနှင့်အတူ ရာဂစိတ်များကလည်း ပိုမို ယိုဖိတ်လာရပါတော့၏။ ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိခင်မှာပင် ခိုင့်တင်ပါးများမှာ တချက်တချက်တွင် တွန့်ကာ၊ ကော့ကာ ဖြစ်နေရပါလေတော့၏။ ခဏနေတော့ သူက ဘယ်ဖက်နို့သီးလေးအား ပြောင်းစို့ပြန်၏။ သူ နို့စို့ပုံကလည်း အင်မတန်ထူးခြားလှ၏။ ခိုင့်နို့သီးလေးများ နာကျင်မှာ စိုးသည်ထင်၏၊ ဖွဖွသာသာလေး စို့နေခြင်းဖြစ်သလို သူ့လျှာလေးကလည်း ခိုင့်နို့သီးလေးကို ပွတ်သပ်ကစားနေသည်မှာ ညင်ညင်သာသာလေး။ တချက်တချက်တွင်တော့ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်ပုံမျိုးနှင့် နို့သီးလေးကို သွားများဖြင့် ခပ်ဖွဖွခဲပြန်၏။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ ကိုပါပဲ။ ခိုင့်ညာဘက်လက်ကလည်း ကို့လိင်တံကြီးကို ရှာဖွေကာ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားမိရပြန်၏။ ခိုင့်ဘဝတွင် တခါမှမလုပ်ဘူးသော အလုပ်များကို လုပ်နေခဲ့မိပါပြီ။ စောစောက ကို့လိင်တံကြီးကို နမ်းစုပ်မိခြင်းမှာလည်း ခိုင့်ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်၏။ နိုင်ငံခြားမှ ဝင်လာသောအပြာကားများတွင် မြင်ဖူးသော်လည်း ခိုင်ကိုယ်တိုင်ကမူ တခါမှ စိတ်မကူးဖူးပါ။ ကို့လိင်တံကြီးကို မြင်ရတော့ ခိုင့်စိတ်တွေကို ခိုင်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်ကို လုပ်လိုက်ရပါ၏။

အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေပင် ဖြစ်လင့်ကစား ခိုင့်မှာ လိင်တံကို နမ်းစုပ်ဖူးဖို့ ဝေးစွ၊ ယခု ကို့လိင်တံကြီးကို ကိုင်ဆုပ်သလိုပင် ခိုင့်လင်သား၏ လိင်တံကို တခါမှ မကိုင်ဖူးပါ။ ယခု ကို့လိင်တံကို ကိုင်ဆုပ်မိသည်နှင့် ခိုင့်ရင်ထဲမှာ ခွန်အားသစ်တွေဖြင့် ပြည့်လာသလို ထင်ရ၏။ ထိုလိင်တံကြီးကို လိုချင်မက်မောသော စိတ်ကလည်း ပြင်းပြသထက် ပြင်းပြလာပါတော့၏။ ထိုအချိန်တွင် သူ့ညာလက်ကလည်း ခိုင့်ဗိုက်သားလေးကို စတင်ပွတ်သပ်၏။ ထို့နောက် ခိုင့်ဆီးခုံ ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပြန်၏။ ဆီးခုံပေါ်က အမွေးများကြားတွင် လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အသာအယာကုတ်ကာ ကစားလိုက်ရာ ခိုင့်မှာ တင်ပါးများ ကော့တက်လာအောင်ပင် မရိုးမရွ ဖြစ်သွားရလေ၏။ ထို့နောက် ထိုလက်က ခိုင့်ဘယ်ဘက်ပေါင်တံပေါ် ရောက်သွားပြီး ဒူးဆစ်အထိ မထိတထိ ပွတ်သပ်သွားပြန်၏။ ဒူးဆစ်ရောက်သောအခါ သူ့လက်က ပေါင်အတွင်းပိုင်းသို့ ရောက်သွားပြီး ပေါင်ရင်းဆီ တရွရွ ရွေ့လာပြန်ရာ ခိုင့်ရင်တွေ ခုန်လာရပြန်၏။ ခိုင့်ပေါင်ခြံမှာ အရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်နေပါ၏။ သူ့လက်ချောင်းလေးများ ပေါင်ရင်းခွဆုံနှင့် နီးလာလေလေ၊ ခိုင့်ရင်တွေ ခုန်လာလေလေပင်။ သို့သော် ထိုလက်ချောင်းများက ပေါင်ရင်းခွဆုံသို့ ရောက်သွားသောအခါ ခိုင်ရင်ခုန်နေသော နေရာကို ကျော်လွှားပြီး ညာဘက် ပေါင်ခြံအတွင်းသားလေးများထံ တရွရွ ရောက်သွားပါတော့၏။ ခိုင့်မှာ မချင့်မရဲနှင့် အားမလိုအားမရတွေ ဖြစ်ကျန်ရစ်ကာ လက်တဖက်ဖြင့် ခိုင့်နို့ကို စို့ပေးနေသော သူ့ခေါင်းကို အတင်းဖက်လိုက်မိသလို ညာလက်ထဲမှ သူ့လိင်တံကြီးကိုလည်း တအားဆုပ်လိုက်မိပြန်၏။ သူ့လက်များက ကျွမ်းကျင်သော စန္ဒယားဆရာ၏ လက်ချောင်းများနှယ်ပင်။ ခိုင့်ပေါင်တွင်းသားလေးများကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်နေပါ၏။ ကောင်းစွာ စိုရွှဲနေသော ခိုင့်ပေါင်ခြံခွဆုံမှာလည်း သူ့လက်က တဝဲဝဲတလည်လည်ပင်။ သို့ရာတွင် ခိုင် ထိစေချင် ကိုင်စေချင်လှပြီ ဖြစ်သော ခိုင့်ပိပိလေးကိုမူ လုံးဝမထိချေ။ ခိုင့်မှာတော့ ထိစေချင်လွန်းလှပြီမို့ တင်ပါးကို ကော့ကာ ရမ်းကာဖြင့် သူ့လက်ရှိရာကို ခိုင့်ပိပိလေး ရောက်သွားအောင် အလိုလို လှုပ်ရှားပေးနေမိ၏။ ခိုင် ဘယ်လိုပင် လှုပ်ရှားလှုပ်ရှား သူကမူ ခိုင့်ပိပိကို မထိအောင် လှည့်ပတ်ရှောင်နေသည်မို့ ခိုင် ဒူးတွေထောင်ကာ ပေါင်ကို ကားပေးမိရင်းက တင်ပါးများကို ပို၍ကော့ပေးမိရပြန်၏။

ထိုအခါ သူ့လက်ချောင်းလေးက ခိုင်ဘယ်လိုမှ ထင်မထားသော နေရာကို သွားစမ်းလေ၏။ ခိုင့်စအိုဝလေးကိုပင် ဖြစ်၏။ ခိုင်တခါမှ မခံစားဖူးသော အထိအတွေ့လည်းဖြစ်၏။ အူထဲအသည်းထဲတွင် တလှိုက်လှိုက် ယားယံလာအောင် သူမို့ တတ်နိုင်လှပါ၏။ အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ ခိုင့်နှုတ်ဖျားက ဟင့်ခနဲ ညည်းသံလေး စတင်ထွက်ပေါ်လာ၏။ တင်ပါးကလည်း မွေ့ယာပေါ်ပြန်ကျသွားရ၏။ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးပါတော့ ကိုရယ်၊ ခိုင့်ပိပိလေးကို ကို့လက်နဲ့ပွတ်ပေးတာ ခိုင်ခံချင်လှပါပြီဟု စိတ်ထဲက တိုးတိုးလေး တောင်းပန်နေမိပါ၏။ သို့သော် သူ့လက်ချောင်းများက ပိပိလေးကို ကျော်လွှားသွားပြန်ကာ ဆီးခုံအမွေးများကြားတွင် ကစားနေပြန်၏။ ခိုင်က တင်ပါးများကို ပြန်ကော့လိုက်ရပြန်၏။ သူက ပိပိလေးနှင့် ဘယ်ပေါင်ရင်းကြား အသားဆိုင်လေးများကို ပွတ်သပ်နေပြန်ရာ ခိုင်က ကော့ထားသော တင်ပါးကို ဘယ်ဘက်သို့ ရမ်းလိုက်ရပြန်၏။ ထိုအခါ သူ့လက်ချောင်းများက ပိပိနှင့်ညာဘက်ပေါင်ရင်းကြား အသားဆိုင်များကို ပွတ်ပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးတွေ ညာဘက်ကို စွေ့ခနဲ ရွေ့သွားရပြန်၏။ သိပ်ဆိုးတဲ့ ကိုပါပဲကွယ်။ ခိုင် မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာ၏။ ထို့ကြောင့် ခိုင့်ပေါင်ခြံတဝိုက်တွင် တရွရွလုပ်နေသော သူ့လက်ကို ခိုင့်ဘယ်လက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး ခိုင်အဖုတ်(ပိပိ)ပေါ် တင်ပေးလိုက်မိရတော့၏။ ခိုင် တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်ထဲတွင် ဒါလည်းပါပါ၏။ သို့သော် ကိုယ်တော်က ခိုင့်အဖုတ်ကို မထိအောင် အုပ်ကိုင်ထားပြန်၏။ ခိုင့်ရင်ထဲမှာ မချင့်မရဲ ပိုပြီးဖြစ်လာရသဖြင့် ညာလက်ထဲမှ သူ့လိင်တံကိုသာ ပိုမိုဆုပ်ညှစ် ဆွဲဆောင့်နေမိတော့၏။ “ဟင့်… ကိုရယ်”ဟုလည်း နှုတ်မှ ညည်းညူမိရပြန်၏။ သူက နို့သီးပေါ်မှ နှုတ်ခမ်းကို ခွာလိုက်ပြီး ခိုင့်ဘယ်နို့အုံကို ဖွဖွလေး နမ်းစုပ်နေပြန်၏။ ထို့နောက် ခိုင့်ရင်နှစ်မွှာကြားကို နမ်းစုပ်ပြန်၏။ ဆီးစပ်ပေါ်မှ သူ့လက်ကလည်း တရွရွနှင့်၊ အဖုတ်လေးကို မထိထိအောင် ခိုင်လှုပ်ရှားသမျှ ရှောင်ကွင်းကာ ခိုင့်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်သထက်ဖြစ်လာအောင် တို့ထိကစားနေပြန်၏။ သူ့နှုတ်ခမ်းများက ရင်နှစ်မွှာကြားမှ တရွရွရွေ့သွားပြီး ခိုင့်ချက်ဆီ ရောက်သွားပြန်၏။ ချက်လေးကို လျှာလေးနှင့် ယက်မွှေလိုက်ပြန်သောအခါ ခိုင်မခံစားဖူးသော ယားယံမှုတမျိုးကို ခံစားရသည်မို့ ခိုင့်မှာ ဟင့်ခနဲ ညည်းရပြန်၏။ ထိုလျှာက ချက်အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး ခိုင့်ဆီးခုံမွေးတွေကြားကို တိုးဝင်သွားပြီး ဆီးခုံကလေးကို လျှာနှင့်မွှေပြန်၏။

ခိုင့်မျက်လုံးထဲမှာ ခိုင်ကြည့်ဖူးထားသော အပြာကားတွေထဲမှ မြင်ကွင်းများ ပေါ်လာ၏။ မြန်မာအမျိုးသမီး တယောက်အနေနှင့် ဘယ်တော့မှ ရနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ခိုင်ယုံကြည်ထားသော အတွေ့အကြုံတခုကို ခိုင်ခံစားရတော့မည်လား။ ခိုင့်ရင်မှာ တသိမ့်သိမ့်ခုန်လာရ၏။ သို့သော် ချစ်သောကို့ကို ထိုသို့ မလုပ်စေချင်ပါ။ မခံစားဖူးသော အတွေ့အကြုံတခုကို ခိုင် ခံစားကြည့်ချင်လှသော်လည်း ကို့ကိုမူ ဘုန်းမနိမ့်စေချင်ပါ။ သူ့လျှာက ဆီးခုံကို မွှေနေသောကြောင့် မရိုးမရွတွေ ဖြစ်လာသည့်အတွက် ခိုင့်တင်ပါးတွေ ကော့ပေးနေမိသေးသော်လည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖယ်ရင်း ခိုင်ပြောမိရပါပြီ။ “ဟင့်… မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ်၊ ကို ဘုန်းနိမ့်မှာ ခိုင်စိုးရိမ်လို့ပါ၊ မလုပ်ပါနဲ့နော်“ သို့သော် ခိုင့်စကား မအောင်ပါ။ ပြောလိုက်မှ ပိုဆိုးသွားပါသေး၏။ ခိုင့်ဆီးခုံပေါ်မှ လျှာက ခိုင့်ပေါင်ခြံခွကြားလေးထဲသို့ ရောက်သွားပြန်၏။ အဖုတ်လေးနှင့် ညာဘက်ပေါင်ကြား အသားဆိုင်များတွင် ကပ်ပေနေသော ခိုင့်အချစ်ရည်များကို လျှာနှင့်ယက်နေပြန်၏။ “ဟင့်… မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ်… ခိုင် တောင်းပန်ပါတယ် ကိုရယ်… ကို ဘုန်းနိမ့်မှာ စိုးလို့ပါဆို… ဟင့်” ခိုင့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖယ်နေသော်လည်း သူကို ဘယ်လိုမှ ပြောလို့ ဖယ်လို့မရပါ။ သူက ခိုင့်အဖုတ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်အခြမ်းမှာရှိသော အရည်များကိလည်း ယက်နေပြန်၏။ ခိုင့်ရင်မှာ အားနာခြင်းနှင့်အတူ ကြည်နူးခြင်းများပါ ခံစားရ၏။ သူ ခိုင့်ကို တော်တော်ချစ်တာပဲဟုလည်း ခိုင်ခံစားရ၏။ ခိုင့်လို ကလေးအမေတယောက်၏ အဖုတ်မှထွက်သော အရည်များကို သူမရွံမရှာ ယက်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ ခိုင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း စောစောကပင် တခါမှ မလုပ်ဖူးသော အလုပ်ဖြစ်သည့် သူ့လိင်တံကို နမ်းစုပ်ပေးမိခဲ့သလို သူကလည်း ခိုင့်အဖုတ်ကို နမ်းတော့မည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။ သူကတော့ ထောင်ပြီးဖြဲထားသော ခိုင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားခွဆုံမှ ခိုင့်အဖုတ်ကို ကြည့်ကာ သဘောတွေကျနေပါ၏။ သူ အနှစ်နှစ်အလလက စိတ်ကူးနဲ့ ရူးခဲ့ရသော ခိုင်၏တကိုယ်လုံးမှ အဖိုးအတန်ဆုံးဖြစ်သောအရာက သူ့မျက်နှာနှင့် အနီးဆုံးကို ရောက်နေပါပြီ။ အရည်များ ရွှဲနစ်နေသော ခိုင့်အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေက ပွင့်ချပ်လေးများနှယ် ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ပွင့်အာနေသဖြင့် အရည်တွေရွှဲနေသော အဖုတ်အကွဲကြောင်း ပန်းရောင်လေးက သူ့ကို ဖိတ်ခေါ်နေပါ၏။

သူက လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို ကိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ အဖုတ်မှထွက်နေသော အရည်များနစ်နေသည့် ခိုင့်စအိုဝလေးကို တွေ့လိုက်ရ၏။ သူ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ ဒူးခေါက်ကွေးကို ထပ်တွန်းလိုက်သောအခါ ခိုင့်တင်ပါးများ ပိုကော့လာပါ၏။ ထိုအခါ သူက ငုံ့လိုက်ပြီး ခိုင့်စအိုဝလေးကို လျှာနှင့် ထိုးမွှေလိုက်မိပါတော့၏။ “အို… ကိုရယ်… မလုပ်ပါနဲ့ဆိုကွယ်… ဟင့်” အားနာခြင်းနှင့်အတူ ခိုင့်ရင်မှာ အလွန်ပင် ကြည်နူးသွားရပါ၏။ သူ ခိုင့်စအိုဝလေးကို လျှာနှင့်ယက်နေသည်ဟူသော အသိကပင် ခိုင့်ကို အရမ်းကြည်နူးစေပါ၏။ ချစ်လျှင်အကျိုး၊ မြတ်နိုးတော့ သဒ္ဒါဆိုသော စကားရှိသည်ပင်။ သူ ခိုင့်ကို မည်မျှချစ်ကြောင်း၊ မည်မျှ မြတ်နိုးကြောင်း၊ မည်မျှသဒ္ဒါကြောင်း ခိုင့်စအိုဝကို သူ့လျှာဖျားလေးနှင့် မရွံမရှာ ယက်ပေးနေခြင်းကပင် သက်သေထူပြီး ဖြစ်နေပါလေပြီ။ တော်ပါသေးရဲ့… အခန်းသို့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သန့်စင်ခန်းသို့ဝင်ကာ ထိုနေရာများကို ဆပ်ပြာမွှေးမွှေးနှင့် အားပါးတရ ဆေးထားခဲ့မိလို့သာ တော်တော့၏။ မဟုတ်လျှင် ခိုင် သူ့ကို ဒီ့ထက်အားနာ မိနေရဦးမည်။ ခိုင် သူ့ကို မတားတော့ပါ။ ခိုင့်စအိုဝကို လျှာနှင့်ထိပြီးမှတော့ ကျန်တာတွေလည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါစေတော့။ ခိုင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း မခံစားဖူးသော အရသာကို ခံစားချင်လှပါပြီ။ စအိုဝလေးကို လျှာဖျားလေးနှင့် မွှေနှောက်ရုံတင်မက စအိုထဲသို့ပင် လျှာထိပ်ကလေးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာ ခိုင့်မှာ ကာမဆန္ဒတွေ ပိုမိုထကြွလာရပါတော့၏။ “ဟင့်… ဟင့်… တော်ပါတော့ ကိုရယ်…အသဲတွေ ယားလို့ပါ”ဟုသာ ညည်းမိရပါတော့၏။ သူက ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် တွန်းထားခြင်းကို ဖယ်ရှားလိုက်သောအခါ ခိုင်က ခြေထောက်များကို ဒူးထောင်လျှက်အတိုင်း ပြန်ချလိုက်ပါ၏။ တင်ပါးကိုလည်း မွေ့ယာပေါ် အသာပြန်ချပြီး ပေါင်များကို ဖြဲကာ ဖွင့်ပေးလိုက်မိရပါ၏။ ခိုင့်အဖုတ်‌လေးကို သူ့အတွက် အဆင်သင့် ပြင်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော် သူက ခိုင့်အဖုတ်ကို မထိဘဲ ဆီးခုံကိုသာ လျှာနှင့်ထိုးမွှေနေပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးများ ပြန်လည် ကော့တက်လာရပြန်၏။ ထိုအခါ သူ့လျှာလေးက ခိုင့်စအိုဝလေးကို ထိုးမွှေပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးများ မွေ့ယာပေါ်ပြန်ကျလာရပြန်ပြီ။

ထိုအခါ သူက ခိုင့် အဖုတ်ညာဘက်ဘေးက ပေါင်ခွကြားလေးကို လျှာနှင့်မွှေပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးများ ညာဘက်သို့ရွေ့ပြီး သူ့လျှာရှိရာသို့ အဖုတ်လေးကို လိုက်ရွှေ့ပေးနေမိရ၏။ ခိုင်က ညာဘက်ရွှေ့လျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်ဘယ်ပေါင်ခြံမှာ၊ ခိုင်က ဘယ်ဘက်ရွှေ့လျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်ညာပေါင်ခြံမှာ၊ ခိုင်က တင်ပါးကို ကော့ပေးလိုက်မိလျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်စအိုဝမှာ၊ ခိုင်က တင်ပါးများချပေးလျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်ဆီးခုံမှာ။ အဖုတ်နားမှာ သူ့လျှာက ဝဲနေသော်လည်း အဖုတ်ကို မထိတော့ ခိုင့်မှာ မချင့်မရဲ ဖြစ်သထက် ဖြစ်လာသည်နှင့်အတူ ခိုင့်အဖုတ်ထဲမှာလည်း တခါမျှ မခံစားဖူးသော ယားယံမှုတမျိုးကို သိသိသာသာ ခံစားလာရ၏။ ထို့အတူ အရည်တွေလည်း ပိုမိုရွှဲလာပြီမှန်း ခိုင်ကိုယ်တိုင်ပင် သတိထားမိလာရ၏။ သိပ်ကို တတ်နိုင်တဲ့ ကိုရယ်ကွယ်။ တဟင့်ဟင့်၊ တအင့်အင့် ညည်းသံလေးများကို နာခံကာ ခိုင့်အား အပျိုမလေးတယောက်အား နှူးသလို နှူးနေပါ၏။ ခိုင် တချက်ကော့အတက်မှာ ခိုင့်တင်ပါး ကားကားတင်းတင်းများအောက် လက်လျှိုပြီး တင်ပါးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ခိုင့်စအိုဝကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေလိုက်ပြန်ရာ ခိုင့်မှာ မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ပင် မချင့်မရဲ ဖြစ်ရပြန်ပါပြီ။ တင်ပါးကို ပြန်ချပြီး သူ့လျှာရှိရာသို့ အဖုတ်လေးကို ထိုးပေးမိပြန်သောအခါတွင် သူက ပူလောင်ပြင်းပြနေသော ခိုင့်အဖုတ် အကွဲကြောင်းထဲသို့ လျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့၏။ ခိုင့်ရင်မှာ ကျေနပ်ခြင်း၊ ကြည်နူးခြင်း၊ ပီတိ၊ ရာဂ၊ အမျိုးစုံသော ခံစားမှုများဖြင့် ပြည့်လျှံသွားရသလို ခိုင့်တင်ပါးများကလည်း ကော့တက်နေပါတော့၏။ “အို… ကိုရယ်… ဟင့်… ဟင့်… အို… အဟင့်…” ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိခင်မှာ ခိုင့်လက်နှစ်ဖက်က သူ့ခေါင်းကို ပေါင်ခြံထဲသို့ အတင်းဆွဲယူ ဖိကပ်ထားမိနေပါ၏။ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းကို၊ ခိုင့်နို့သီးလေးများကို ခိုင့်တကိုယ်လုံးကို ကျင်လည်စွာ နမ်းစုပ်ခဲ့သော ကို့နှုတ်ခမ်းနှင့်လျှာသည် ယခုအခါ ခိုင့်အဖုတ်ကိုလည်း ထိုနည်းအတိုင်း ကျွမ်းကျင်စွာ နမ်းစုပ်နေပါလေပြီ။ ခိုင် ထင်မှတ်ထားသည်ထက် အဆများစွာ ထူးကဲကောင်းမွန်သော အရသာဖြစ်ပါ၏။ သူ့လျှာသည် ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းထဲသို့ တဆုံးတိုးဝင် မွှေနောက်နေ၏။ ကိုတယောက် ရွှဲနစ်နေသော ခိုင့်အရည်များကိုပါ အားပါးတရ ယက်နေ၏။

အတန်ကြာသောအခါ ခိုင့်တင်ပါးများ မွေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်ကျလာပြီး သူ့ခေါင်းကို ဆွဲဖိထားသော ခိုင့်လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လျော့သွားလေ၏။ ထိုအခါ သူ့လျှာလေးက ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ထွက်သွားပြီး ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ အစိလေးကို ထိုးမွှေနေပြန်ပါတော့၏။ “ဟင့်… ကိုရယ်… အဟင့်ဟင့်… ဟင့်ဟင့်” ခိုင့်အစိကို ခိုင့်လင်တော်မောင်က လက်ချောင်းနှင့် ပွတ်သပ်ပေးတတ်ပါ၏။ ယခု ကို့လျှာလေးက လက်ချောင်းထက်အဆ များစွာနူးညံ့လှသလို မထိတထိ ကလိကစားနေသည်ကလည်း လင်တော်မောင်လက်နှင့် ပွတ်သပ်သည်ထက် ခိုင့်ရာဂအရှိန်ကို အဆများစွာ ပိုတက်လာစေပါ၏။ ထိုအချိန်တွင် သူ့ညာလက်က ခိုင့်ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးထံ ရောက်ရှိလာပြန်ကာ သူ့လက်ညိုးလက်မကြားတွင် နို့သီးလေးကို လှိမ့်ကစားနေပြန်၏။ ဘယ်လက်၏ လက်ချောင်းလေး တစ်ချောင်းက ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းအဝလေးတွင် တဆတ်ဆတ် လှုပ်ရှားနေ၏။ နောက် လက်ချောင်းလေး တစ်ချောင်းက ခိုင့်စအိုဝလေးတွင် လှုပ်ရှားနေပြန်၏။ သူ့လျှာလေးကလည်း ခိုင့်အစိလေးကို ဘယ်လိုလေးမှန်းမသိ တို့ထိနေသည်မှာ သွက်လက် မြန်ဆန်လွန်းလှ၏။ “အဟင့်… ကိုရယ်… အဟင့်… ဟင့်…” သူ့လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းထဲကို တိုးဝင်သွားပြန်ပြီ။ ထို့နောက် ခိုင့်အဖုတ် အတွင်းဖက် အပေါ်ပိုင်းမှ တနေရာကို ဖိနေ၏။ ကို ဘာတွေလုပ်နေတာပါလိမ့်ဟု တွေးနေဆဲမှာ ခိုင့်အဖုတ်ထဲမှ တမျိုးဖြစ်လာ၏။ ခိုင် ဆီးသွားချင်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်လာ၏။ ခိုင် ချက်ချင်းသတိရလိုက်၏။ ခိုင်ဖတ်ဖူးသော ခန္ဓာဗေဒစာအုပ်တွေထဲမှာ ပါသည့်နေရာကို သူ စမ်းသပ်လိုက်တာပဲ။ ဂျီစပေါ့ဟု ခေါ်သောနေရာ။ ထိုနေရာကို ထိလျှင် ဆီးသွားချင်သလိုလို ဖြစ်လာတတ်သည်ဟု ရေးထားသည်ကိုလည်း ခိုင် ဖတ်ဖူး၏။ တကယ်တော့လည်း ဆီးကထွက်မည် မဟုတ်ပါတဲ့။ သို့သော် ထိုနေရာကို ကစားပေးလျှင် အစိကို ထိကစားသဖြင့် ပြီးသောအရသာထက် အဆပေါင်းများစွာ သာလွန်ကောင်းမွန်သော ပြီးဆုံးခြင်းကို ခံစားရသည်ဟု ဖတ်ဖူး၏။ လင်ဖြစ်သူကလည်း ခိုင့်ထိုနေရာကို မစမ်းဖူးခဲ့။ ခိုင်ကလည်း ဖတ်တုန်းကသာ ဖတ်လိုက်သည် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့။ အခုတော့ ကိုက ခိုင့်ဂျီစပေါ့ကို စမ်းသပ် တို့ထိနေပါပြီ။ ကို့ကိုတော့ ခိုင် လန့်သွားရပါပြီ။ ကိုဟာ တော်တော် မိန်းမကျမ်းကြေသူပါပဲ။ တဆက်တည်းမှာပင် အရမ်းလည်း ကျေနပ်သွားရပါပြီ။

ကို့ကို မရှက်မကြောက် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့မိသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အလွန်ကျေနပ်သွား၏။ ကိုက ဤမျှ ကျွမ်းကျင်နေသည့်အတွက် ခိုင့်မှာ စွန့်စားရကျိုးနပ်ရုံတင်မက အတိုင်းထက်အလွန်ပင် ဖြစ်နေပါ၏။ ထို့အပြင် ကိုက ခိုင့်ကို ရာဂတမျိုးတည်းဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ချစ်မြတ်နိုးစိတ် အပြည့်ဖြင့် ယုယုယယ ဆောင်ရွက်ပေးနေသည်မို့ ခိုင့်မှာလည်း ရာဂစိတ်အပြင် ကြည်နူးပီတိများကိုပါ ခံစားနေရပါ၏။ ကို့လုပ်ပုံကိုင်ပုံအရ ကိုသည် ခိုင့်လင်တော်မောင်လို ဒီလိုကိစ္စမျိုးမှာ တလမ်းသွားသမား ဟုတ်ဟန်မတူပါ။ ခိုင့်လင်တော်မောင်ကတော့ သူ့အတွက်သူသာ အဓိကထားပြီး ခိုင်က အရုပ်တရုပ်လို နေပေးမှ ကျေနပ်တတ်သူဖြစ်၏။ ကိုကတော့ ခိုင့်မှာ ဆန္ဒတွေပြင်းလာအောင် မျိုးစုံနှူးသည်၊ ထို့နောက် ခိုင့်အာသာကို ပြေပျောက်အောင် ကြိုးစား၏။ ခိုင့်မှာ အရသာထူးတွေ ခံစားရအောင် လုပ်ပေးနေသည်မို့ ခိုင့်ကို ဦးစားပေးနေသည်မှာ ထင်ရှားနေပါ၏။ ထိုအတွက်လည်း ခိုင့်ရင်မှာ ပိုကြည်နူးရပါ၏။ “အဟင့်… ကိုရယ်… ဟင့်… ဟင့်… အို… ကို… ခိုင်သေတော့မယ်….အီးး… ခိုင်သေတော့မယ်… အာ… အ… အ…” သူက ခိုင့်ဂျီစပေါ့ကို ခပ်ဖိဖိလေး နှိပ်ကစားနေရင်း ကို့လျှာကလည်း ခိုင့်အစိကို တရစပ်ကလိနေတော့ရာ ၇မိနစ်ခန့်အကြာတွင်မူ ခိုင့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ မီးတောင်တခု ပေါက်ကွဲသလို ဖြစ်သွားရပါတော့၏။ ခိုင့်လင်တော်မောင်က ခိုင့်အစိကို လက်နှင့်ကစားကာ ခိုင့်ကို ပြီးစေတတ်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် ခိုင် မကြာခဏ ပြီးဖူးပါ၏။ သို့သော် ယခုပြီးရပုံမှာ အရင်က ပြီးဖူးသောအရသာများနှင့် ဘာမှမဆိုင်ပါ။ ခိုင့်တကိုယ်လုံး ပွင့်ထွက်သွားသလို၊ ခိုင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှာ လောင်မြိုက်ပေါက်ကွဲသွားသလို၊ ခိုင့်အရည်တွေပဲ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်သလို ပြင်းထန်လွန်းလှ၏။ ခိုင့်တင်ပါးကြီးများ ကော့ပျံလျှက် ရမ်းခါနေသည်မှာ ငလျင်လှုပ်နေသည့်အတိုင်းပင်။ ခိုင့်မှာတော့ သတိလစ်သလိုပင် ဖြစ်နေပါ၏။

ခိုင်သတိထားမိချိန်မှာ သူက ခိုင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှာ နေရာယူပြီး သူ့လိင်တံကို ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းအဝမှာ အသာတေ့နေပါပြီ။ ခိုင့်ရင်ထဲ တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လာရ၏။ ခိုင့်လင်သားမဟုတ်သည့် သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်က ခိုင့်ကို သားမယားအဖြစ် ပေါင်းသင်းတော့မည့်အချိန် ဖြစ်ပါ၏။ ခိုင့်ရင်ထဲမှာ နာကျင်လာ၏။ မယားကို သူများတိုင်းပြည်တွင် တဦးတည်း ထားရစ်ကာ စီးပွားရေးနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားသော လင်သားကို စိတ်နာခြင်းက နောင်တရချင်သလိုလို၊ ငြင်းပယ်လိုက်ချင်သလိုလို ဖြစ်နေသော ခိုင့်စိတ်ကို ချက်ချင်းပြောင်း လဲသွားစေပါ၏။ ထို့အပြင် ခိုင့်ကိုယုယသော၊ ခိုင့်ကို မြတ်နိုးသော၊ ခိုင့်ကို ဂရုစိုက်သော ချစ်ရသူ ကို၏အယုအယကိုလည်း ခိုင်က တောင့်တလှပါပြီ။ ခိုင့်အဖုတ်ထဲမှ ပြီးနေသောအရှိန်ကလည်း အဝတွင်ရောက်နေသော သူ့လိင်တံကို အထဲသို့ မြန်မြန် သွင်းပေးလိုက်စေချင်လာအောင် လှုံ့ဆော်နေပါ၏။ သူက ခိုင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ကာ ခိုင့်နံစောင်းနှစ်ဖက်မှာ လက်ထောက်ပြီး သူ့လိင်တံကို ခိုင့်အဖုတ်ထဲသို့ အသာအယာ ထိုးသွင်းလိုက်ပါ၏။  သူ့လိင်တံကပဲ ကြီးလွန်းနေသလားမသိ၊ တော်တော် ခက်ခက်ခဲခဲ သွင်းယူနေရ၏။ ခိုင် လိုချင်နေပါတယ်ဆိုမှ နော်။ သူက ခါးကိုနှဲ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့သွင်းယူရာ တဝက်ခန့် ဝင်လာပါ၏။ ခိုင့်အဖုတ်တခုလုံးမှာ သူ့လိင်တံဖြင့် အပြည့်အသိပ် ဖြစ်နေသည်မို့ ခိုင့်မှာ အရသာရှိလှ၏။ ထိုတဝက်ဖြင့်ပင် သူက ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး ညှောင့်နေပါသေး၏။ လင်တော်မောင်နှင့် မတူတာကတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ကိုက ခိုင့်ကို အလွန်ညှာ၏။ ခိုင်နာမှာကို စိုးရိမ်ဟန်ဖြင့် ညင်ညင်သာသာ ညှောင့်နေရင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးတိုးပြီး သွင်းသွားသည်မှာ နောက်ဆုံးတွင် ခိုင့်သားအိမ်ကို သူ့လိင်တံထိပ်ဖြင့် ပုတ်ခတ်လာသည်အထိ ဖြစ်၏။ “ဟင့်… ဟင့်… ကိုရယ်… အဟင့်…” ခိုင် အရမ်းအရသာ တွေ့နေပါပြီ။ ခိုင့်အိမ်ထောင်သက် ၁၅နှစ်လုံးလုံးမှာ လင်တော်မောင်ပြုသမျှ နုခဲ့စဉ်က အတော်ကောင်းသည်ဟု ထင်ထားခဲ့သမျှ ကိုနှင့်ကျမှ တက်တက်စင် လွဲနေပါတော့၏။ ကို့လှုပ်ရှားမှု အချက်တိုင်းက ခိုင့်အတွက် ထိထိမိမိရှိလှသလို ပြီးနေသော အရှိန်ကိုလည်း ပြန်မကျစေဘဲ ဆက်တိုက် တင်ပေးနေသလိုသာ ဖြစ်နေပါ၏။ ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိခင် အပေါ်က သူ့ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ခိုင်ကလည်း တင်ပါးများကို ကော့ပေးနေမိ၏။ ‌ဆောင့်ချက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း မြန်လာ၏။

ထိုအခါ ခိုင်က ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲလှန်ပေးမိပြန်၏။ “ဟင့်… ဟင့်… ကိုရယ်… ခိုင့်ကို အားမနာနဲ့နော်… အခုဆို ခိုင်က ကို့မယားဖြစ်နေပြီနော်….ဟင့်… ကို့မယားဆိုတော့ ကို့စိတ်တိုင်းကျနော်… အင့်… အဟင့်…အိုး..အအအဟင့်” သူက ခိုင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ခိုင့်လက်ပင်းအောက်ကို လက်လျှိုသိုင်းဖက်ပြီး ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းရင်းက ဆောင့်ချက်ကလည်း ပိုသွက် ပိုကြမ်းလာပါတော့၏။ ခိုင်ကလည်း သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်ရင်း သူ့အနမ်းကို တုံ့ပြန်နေမိပါ၏။ တချက်တွင် သူ့ဆောင့်ချက်က ခိုင့်အသည်းကို ခိုက်သွားသဖြင့် ခိုင့်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားပါ၏။ ကိုက နှုတ်ခမ်းကို ဆတ်ခနဲခွာလိုက်သဖြင့် မှေးစင်းနေသော ခိုင့်မျက်လုံးများ ပွင့်လာရပါ၏။ “နာလို့လား ခိုင်” ခိုင် သူ့ကို သိပ်ချစ်သွားရပါပြီ။ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ရမ်းကာ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ဖြေလိုက်၏။ “ကိုရယ်… ခိုင့်ကို ညှာမနေပါနဲ့ကွယ်… ခိုင်ပြောပြီးသားပဲ…. ခိုင် ကို့မယားဖြစ်နေပါပြီလို့… ကို့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါကိုရယ်။ ခိုင် နာရင်ပြောမှာပေါ့… စောစောက ခိုင် အသည်းခိုက်သွားလို့ပါ။ ခိုင့်ကို အသည်းခိုက်အောင် ကိုမို့ တတ်နိုင်တယ်” “ခိုင် သဘောကျလား” ခိုင် နှုတ်နှင့်မဖြေဘဲ ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်မိပါတော့၏။ သူက ခဏရပ်လိုက်ပြီး ထောင်ထားသော ခိုင့်ဒူးနှစ်ဖက်ကို သူ့ပုံခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ထမ်းလိုက်ပြီး ခိုင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်၏။ ဒါကတော့ ခိုင့်လင်တော်မောင်လည်း တခါတရံ လုပ်တတ်သော အနေအထားပါပဲ။ သို့သော် သူဖိလိုက်သည်ကတော့ ခိုင့်လင်တော်မောင်နှင့် မတူပါ။ သူ့လိင်တံကပဲ ပိုရှည်လို့လားတော့ ခိုင်မသိ။ ခိုင့်သားအိမ်ကို ပိုပြီး ထိမိနေသလို ဆီးခုံချင်းအထိမှာ သူ့ဆီးခုံက ခိုင့်အစိကိုပါ တင်းခနဲဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်နိုင်လေ၏။ မတူပုံက ထိုသို့ လိင်တံကို ခိုင့်အဖုတ်ထဲ အဆုံးအထိ ထိုးသွင်းထားပြီး လုံးဝပြန်မထုတ်ဘဲ ဖိလိုက်ခွာလိုက် လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။ လိင်တံကြီးတချောင်းလုံး၏ အရသာကို ခိုင့်အဖုတ်အတွင်းသားများက မိမိရရ ခံစားနေရသလို ခိုင့်သားအိမ်ခေါင်းမှာလည်း လိင်တံထိပ်နှင့် ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်မှာ ထူးခြားလှ၏။ ထိုမျှမကသေး ခိုင့်အစိလေးကိုပါ တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေပြန်ရာ ခိုင့်မှာ ကိုနှင့်ကျမှ အရသာပြည့်စုံတော့သလိုပင်။

ခိုင့်မှာတော့ အင့်ခနဲ၊ ဟင့်ခနဲပေါ့။ ရင်ကလည်း တုန်လှ၏။ အသည်းကလည်း ခိုက်လှ၏။ ထိုနည်းအတိုင်း ကြာလာတော့ ကိုက ခိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှ အသာကြွကာ ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို ထိုးလှန်ထားရင်းက သူကမူ ဒူးထောက်လျှက် အနေအထားဖြင့် ခပ်သွက်သွက်ခပ်မြန်မြန် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြန်၏။ ရင်တလှပ်လှပ် ဖြစ်ရပြန်ပြီ။ ခဏကြာတော့ ဒူးထောက်လျှက်မှ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ခိုင့်ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲပြီး တချက်ချင်း ပြင်းပြင်းကြီး ဆောင့်ပြန်၏။ ခိုင့်မှာ အင့်ခနဲဖြစ်ကာ မျက်နှာလေး ရှုံ့သွားရပြန်၏။ ထိုအခါ ကိုက လီးကို တဆုံးထိုးသွင်းထားရင်း နားလိုက်ပြီး ခိုင့်ကိုလှမ်းကြည့်သဖြင့် ခင်ခပ်သွက်သွက် ပြောလိုက်ရပြန်၏။ “ကိုတယောက်က ခက်နေပြီကွယ်… ခိုင် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…. အရမ်းထိတော့ ခိုင် အသည်းခိုက်လို့ ညည်းမိ၊ မဲ့မိတာပါ ကိုရယ်… မရပ်နဲ့နော်…” ဖြစ်နိုင်လျှင် လင်တော်မောင် မြင်စမ်းစေချင်၏။ မိန်းမတယောက်ကို ညှာတာ၊ စာနာတတ်သော ကို့ကိုတော့ ခိုင်သိပ်ချစ်နေမိ ရပါပြီ။ သူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းက ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေပြန်တော့ရာ ခိုင့်မှာ တအင့်အင့် တဟင့်ဟင့်နှင့် အရှိန်တွေ ပိုတက်လာရပြန်ပါ၏။ သူက လုပ်နေရင်းက တမျိုးထပ်ကဲလာပြန်၏။ ထောင်ထားသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းအနက်မှ ညာဘက်ခြေမလေးကို ငုံကာစုပ်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်၏။ ခိုင့်အသည်းနှလုံးတွေ၊ ကလီစာတွေကို သိမ်းကြုံးပြီး ဆုပ်နယ်လိုက်သလိုပင်။ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးရခြင်းနှင့်အတူ အူထဲမှာ လှိုက်ခနဲ ဖြစ်နေရပြီး ခိုင့်အဖုတ်မှာလည်း ကြုံ့သွားကာ တိုးဝင်နေသော သူ့လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ပေးနေသလိုပင် ဖြစ်နေတော့၏။ သူက ခိုင့်ခြေမလေးကို ငုံစုပ်ကာ လျှာနှင့်မွှေလိုက်၊ ခြေမနှင့်ခြေညိုးကြားကို လျှာနှင့်ကလိလိုက်၊ ဖနောင့်လေးကို မနာအောင် သွားနှင့်ခဲရင်း လျှာနှင့်မွှေလိုက်လုပ်ရင်းက သူ့လိင်တံကြီးကိုလည်း ခိုင့်အဖုတ်ထဲသို့ ပြင်းပြင်းကြမ်းကြမ်းကြီး ဆောင့်နေသည်မှာ တော်တော်နှင့် မရပ်တော့ပါ။ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း သူ့ဥနှစ်လုံးကလည်း ခိုင့်တင်ပါးကြားထဲကို ရိုက်ခတ်နေပြန်တော့ရာ ခိုင့်မှာ အရသာပေါင်းစုံကို ခံစားရင်း အသက်ကို ဘယ်လိုရှူရမှန်းပင် မသိတော့။

ဟင်…ခိုင်ပြီးခါနီးနေပြန်ပြီလား.. သတိထားမိသည့်အချိန်တွင် ကို့ဆောင့်ချက်တွေက ထိမိလွန်းသောကြောင့် ခိုင့်မှာ စောစောကတင် ပြီးခဲ့သောအရှိန်က မကုန်နိုင်သည့်အပြင် ပြန်တက်လာသည်ကို သိလိုက်ရပါ၏။ မဖြစ်ဖူးတာတွေ တကယ်ဖြစ်ကုန်ပြီပဲ။ “အို… ဟင့်… ကိုရယ်… မရပ်လိုက်နဲ့နော်… ခိုင် ပြီးခါနီးလာပြန်ပြီ… ဟင့်… ကိုရယ်… ဟင့်…” ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိတာတွေက များနေပြီ။ ခုလည်း ခိုင်ပြီးတော့မည့်အကြောင်း သူ့ကို ပြောမိလိုက်ရပြန်၏။ သူက ခိုင့်စကားကြောင့်ထင်သည် ဆောင့်ချက်က ပိုမိုထိမိလာ၏။ ခိုင့်အဖုတ်အပေါ်ပိုင်းကို မိမိရရ ပွတ်တိုက်ပြီး လိင်တံတချောင်းလုံးကို ဆွဲထုတ်လိုက် တချောင်းလုံးကို ဆောင့်သွင်းလိုက် လုက်နေသည့်အတွက် ခိုင့်အစိလေးကိုရော၊ သားအိမ်ခေါင်းကိုရော၊ ဂျီစပေါ့ပါမကျန် အချက်တိုင်း ထိနေသဖြင့် ခိုင် အရှိန်တက်လာသည်မှာလည်း မဆန်းပေ။ “အို… ကိုရယ်…ပြီး…ခိုင် ပြီး… ပြီးတောမယ်… အို…ပြီး.. ပြီးပြီ ဟင့်… အင့်… အစ်… အစ်… အင့်ဟင့်ဟင့်…” ခိုင့်နှုတ်မှ တခါမှမထွက်ဖူးသော စကားတွေ ထွက်ကုန်ပါပြီ။ ခိုင်ပြီးတာကို ပြောလိုက်မိခြင်းပင်ဖြစ်၏။ ခုတချီ ပြီးရသည်မှာလည်း စောစောကထက် မလျော့ပါချေ။ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ရသော ပြီးခြင်းမျိုးသာဖြစ်သဖြင့် ခိုင့်မှာ အလွန်ပင် အားရလှ၏။ ခိုင်ပြီးနေမှန်း သိသော်လည်း သူက မနားတမ်းပင် ဆက်ညှောင့်ပေးနေပြန်ရာ ခိုင့်မှာ ပြီးသည့်အရှိန်က မသေနိုင်တော့ပါ။ ကိုကား အင်မတန် လုပ်နိုင်သူဖြစ်ပေ၏။ လုံးဝအရှိန်မလျော့ပဲ သွက်သွက် ပြင်းပြင်းကြီးပင် ဆက်တိုက် ဆောင့်နေပေတော့ရာ ၅မိနစ်ခန့် အကြာတွင် ခိုင်ကိုယ်တိုင်က တောင်းပန်ယူရပါတော့၏။ “ဟင့်… ခဏလောက် နားပါဦး ကိုရယ်… ခိုင် မောလှပြီကွယ်… ဟင့်…” ထိုသို့ဆိုခါမှ ကိုက ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားမှ ပြင်လိုက်ပြီး စုပ်နေသော ခိုင့်ခြေမကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သလို ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို တွန်းထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ဖယ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ခိုင့်အဖုတ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကို တဆုံးဆောင့်သွင်းကာ ခိုင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလာ၏။ ခိုင်က သူ့ကို ဆီးကြိုဖက်လိုက်မိသလို သူ့ခြေထောက်များကို ခိုင့်ခြေထောက်များနှင့်ပါ ချိတ်တွယ်ရင်း ခင့်တင်ပါးကို ကော့လိုက်မိရာ လိင်တံကြီး၏ အရသာကို ထပ်မံခံစားရပြန်သဖြင့် ခိုင့်မှ တင်ပါးတွေ တဆတ်ဆတ် ခါနေရပါသေး၏။ သူက ခိုင့်လည်တိုင်၊ ခိုင့်ပါးပြင်၊ ခိုင့်နားသယ်၊ ခိုင့်နားရွက်များကို တို့ထိနမ်းနေပြန်သေး၏။ ခိုင်က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း သူ့အနမ်းများကြားမှာ အသက်ရှူမှန်အောင် မနည်းကြိုးစားနေရင်း “လုပ်နိုင်လိုက်တာ ကိုရယ်… ခိုင်တော့ ကို့ကို အသည်းခိုက်အောင် ချစ်မိသွားပြီ….သိလား ကို” မောဟိုက်သံလေးဖြင့် ပြောလိုက်မိပါတော့၏။…..ပြီး

Zawgyi

“ေဟာ… ကိုေနထြန္းပါလား၊ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ…” “တပတ္ေလာက္ရွိၿပီဗ်၊ သင္တန္းလာတက္တာ…” “ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ…” “သဘက္ခါ…” “ဒါဆိုအေတာ္ပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လူႀကဳံရွာေနတာဗ်၊ ခိုင့္ကို တေယာက္တည္း ဒီမွာထားခဲ့ရမွာမို႔ ေနာက္ဆံငင္ေနတုန္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႕ရေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့၊ ဟုတ္ဘူးလားခိုင္၊ ခိုင္လည္း သန္ဘက္ခါျပန္မွာ။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာပဲ တည္း ေနတာလား” “ဟုတ္တယ္၊ ဝမ္းဆဲဗင္းတူးတူးမွာ…” “ကြၽန္ေတာ္တို႔က တူးအိုသရီးႏိုင္း၊ ခင္ဗ်ားေရာက္တာ ၾကာၿပီလား” “၁၅ရက္ရွိၿပီဗ်” “ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၅ရက္ရွိၿပီ၊ မဆုံဘူးေနာ္၊ ေအးဗ်ာ အခုေတာ့ ခိုင္င့္အတြက္ စိတ္ေအးရတာေပါ့။ ဒီလို ကိုထြန္းထြန္းေရ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လာတုန္းကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဒီက်ေတာ့မွကြၽန္ေတာ့္မွာ အလုပ္ေပၚလာလို႔ ထိုင္ဝမ္ကို ဒီေန႔ ေန႔ခင္းပဲ ကူးရေတာ့မွာ။ ထိုင္ဝမ္မွာ တရက္ေနၿပီးရင္ အေမရိကကို ဆက္သြားရဦးမွာဆိုေတာ့ ခင့္ကို ေခၚသြားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ခိုင္ ဒီေန႔ျပန္လို႔ရမလားလို႔ အဲယားလိုင္းကို လွမ္းေမးေတာ့လည္း ဝယ္ထားတဲ့ေန႔ထက္ ေစာခ်င္လို႔မရဘူး၊ ေနာက္ကို ေ႐ႊ႕ခ်င္ရင္ေတာ့ ျဖစ္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ခိုင့္အတြက္ ဒုကၡေရာက္ေနတာေပါ့…” “ေအာ္… သဘက္ခါ တီဂ်ီနဲ႔လား။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တီဂ်ီနဲ႔ပဲဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့ ကိုမင္းႏိုင္…” “ေအးဗ်ာ မျပန္ခင္လည္း ခိုင့္ကို ခင္ဗ်ား အေဖာ္လုပ္ေပးပါဦးဗ်ာ…” “စိတ္ခ်၊ စိတ္ခ်” ဇာတ္လမ္းက ထိုေနရာတြင္ စေတာ့၏။ ႏိုင္ငံကား ေဟာင္ေကာင္။ ေနရာကား ရွန္ဂရီလာ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ႀကီး၏ ဧည့္ႀကိဳစားပြဲေရွ႕မွာ။ အခ်ိန္ကား တခုေသာ ေသာၾကာ၊ မြန္းတည့္စအခ်ိန္။ ထိုႏိုင္ငံသို႔ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ေရာက္ေနေသာ ေနထြန္းမွာ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ရေလၿပီ။ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တၿမိဳ႕တည္းေနၾကေပမယ့္ သာေရးနာေရးမရွိလွ်င္ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဆုံျဖစ္ဖို႔ တစ္ႏွစ္တခါပင္ ႀကဳံရခဲ့သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မင္းႏိုင္တို႔လင္မယားကို ေဟာင္ေကာင္မွာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာဆုံရ၏။ မင္းႏိုင္ကား လူခ်မ္းသာတစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ဇနီး ခိုင္(ေခၚ) သႏၲာခိုင္မွာလည္း မင္းႏိုင္ႏွင့္ မညားခင္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သူျဖစ္ပါ၏။ မင္းႏိုင္မခ်မ္းသာခင္၊ သူလည္း လူပ်ိဳလူလြတ္ဘဝတုန္းက မင္းႏိုင္တို႔အိမ္သည္ သူ႔စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္ခဲ့သည္မို႔ မင္းႏိုင္ႏွင့္ တင္မကဘဲ သႏၲာခိုင္ႏွင့္ပါ အလြန္ရင္းႏွီးပါ၏။ ေနာက္ပိုင္း မင္းႏိုင္ ခ်မ္းသာလာေသာအခါတြင္မူ သူကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်၊ သူ႔ဘဝအတြက္လည္း ႐ုန္းကန္ေနရသျဖင့္ အေနကင္းခဲ့ၾက၏။

ယခု ဆုံမယ့္ဆုံေတာ့ ေဟာင္ေကာင္မွာ။ မင္းႏိုင္ကေတာ့ သူ႔ေလာဘေဇာႏွင့္ ဇနီးသည္ကို ထားရစ္ကာ ခရီးဆက္ေလၿပီ။ သူ႔ မိန္းမကို အေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔လည္း မွာသြား၏။ ညေန ၄နာရီေလာက္တြင္ ေနထြန္းအခန္းမွ ဖုန္းကျမည္လာ၏။ “ကိုေနထြန္းေရ၊ ခိုင္ပါ…” “ဟုတ္ကဲ့ပါ ခိုင္” “ခိုင္ ေႏွာင့္ယွက္ရာမ်ား ေရာက္သြားလား”  “မေရာက္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ပ်င္းတာနဲ႔ တီဗီထိုင္ၾကည့္ေနတာ” “ဒီညေန ကိုေနထြန္းမွာ ဘာအစီအစဥ္ေတြရွိလဲ…” “အထူးမရွိပါဘူး ခင္၊ ေဈးေလးဘာေလး ဝယ္ၿပီး၊ ညစာစားဖို႔ပါပဲ…” “ဘယ္သူေတြပါဦးမွာလဲ…” “ဟင့္အင္း… မပါပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းပါ။ သင္တန္းက အဖြဲ႕ေတြက ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ ေရာက္တုန္းေပါက္တုန္း ဝယ္ရျခမ္းရေအာင္ေနခဲ့တာ” “ခိုင္လိုက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိေနထြန္းအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာလားဟင္” “ဟာ… ခိုင္ကလည္း လုပ္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာင္ ခိုင့္ကို ေခၚဖို႔စဥ္းစားေနတာ။ ခိုင္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔” “ဒါဆို ခိုင္လိုက္ပါရေစေနာ္၊ ညစာလည္း တူတူစားၾကတာေပါ့” ဓာတ္ေလွခါးထဲမွ ထြက္လာေသာ သႏၲာခိုင္ကို ၾကည့္ကာ ေနထြန္း အသက္ရႉမွားခ်င္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ေျပာရလွ်င္ ေနထြန္းအသက္လည္း မငယ္ေတာ့ပါ ၄၀ရွိပါၿပီ။ သႏၲာခိုင္လည္း မငယ္ေတာ့ပါ။ သူ႔ထက္ ၃ႏွစ္ငယ္သျဖင့္ ၃၇ႏွစ္ေပါ့။ ေနထြန္းကိုယ္တိုင္က သားႏွစ္ေယာက္ဖခင္ျဖစ္ေနသလို သႏၲာခိုင္သည္လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္မိခင္ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္၊ မင္းႏိုင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကတည္းက ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္အတိုင္း သႏၲာခိုင္က သြယ္လ်ေနဆဲျဖစ္ပါ၏။ သႏၲာခိုင္၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း ရင့္က်က္လာသည့္အတြက္ ပိုမိုက်က္သေရရွိလာသည္မွအပ လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ကလိုပင္ လွပတင့္တယ္ဆဲလည္း ျဖစ္ပါ၏။ ရန္ကုန္တြင္ ေနစဥ္က တခ်ိန္လုံး ထဘီႏွင့္ ျမန္မာလို ဝတ္စားထားသည္ကိုသာ ေတြ႕ဖူးထားရေသာ‌ ေနထြန္းအတြက္ သႏၲာခိုင္ကို အခုလို မီနီစကပ္ႏွင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျမင္လိုက္ရေတာ့ အသက္ရႉမွားခ်င္သည္မွာ မဆန္းလွေပ။ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအေရ၊ ဆံပင္ထုံးဖြဲ႕ပုံႏွင့္ ျပည့္တင္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို စိုစိုရဲရဲဆိုးထားသည္မ်ားေၾကာင့္ သႏၲာခိုင္၏ မ်က္ႏွာေလးက ဖူးေနေအာင္လွေနပါ၏။ ဝတ္ထားေသာ အျပာႏုေရာင္ မီနီစကပ္က အသားကပ္ျဖစ္ေနေလရာ သႏၲာခိုင္၏ ရႈိက္ႀကီးဖိုငယ္ အသြယ္သြယ္ကို တင္းတင္းရင္းရင္း ျမင္ေနရ၏။

ယုတ္စြအဆုံး ႏို႔သီးေခါင္းအရာေလးမ်ားကိုပင္ ျပဴးျပဴးကေလး ေတြ႕ေနရသလိုပင္။ ေပါင္လယ္အထိတိုေသာ စကပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ ေပါင္တံသြယ္သြယ္မ်ားႏွင့္ ေျခသလုံးေဖြးေဖြးတို႔၏ အလွကိုလည္း စာဖြဲ႕ရမလို ျဖစ္ေနပါေတာ့၏။ ဒါ ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မိန္းမပဲဟု မိမိကိုယ္ကို သတိေပးရင္း ေနထြန္းတေယာက္ သက္ျပင္းခ်ကာ ဟိုတယ္တြင္းမွ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္ခဲ့ၾကပါ၏။ သႏၲာခိုင္က စကားေတြ ေဖာင္ေနေသာ္လည္း ေနထြန္းမွာ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္၊ လမ္းအကူးမွာ သူ႔လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆုပ္ေတာ့လည္း ရင္ထဲ ဖိုခ်င္သလိုလို။ ကုန္တိုက္ေတြ တခုၿပီးတခုသြားကာ ဝယ္ၾကျခမ္းၾကသည္၊ ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြကို ဟိုတယ္ ျပန္ထား၏။ ညရွစ္နာရီခြဲက်ေတာ့ ဟိုတယ္အနီးက တ႐ုတ္ဆိုင္ေလးမွာ ညစာစားၾက၏။ သႏၲာခိုင္က ဝိုင္ေသာက္ခ်င္သည္ဆို၍ ဝိုင္အျဖဴတလုံးမွာကာ ႏွစ္ေယာက္သား ေသာက္ရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ၾက၏။ အဓိကကေတာ့ သႏၲာခိုင္ မင္းႏိုင္ကို မေက်နပ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္၏။ သႏၲာခိုင္ မေက်နပ္ခ်င္လည္း မေက်နပ္ခ်င္စရာ။ ဇနီးအရင္းေခါက္ေခါက္ကို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ထားရစ္ကာ သူက ခရီးဆက္သြားျခင္းအတြက္ သႏၲာခိုင္ ဘယ္နည္းႏွင့္ နားလည္ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကိုေနထြန္းနဲ႔ ေတြ႕ေပလို႔ေပါ့တဲ့။ ဝိုင္တစ္ပုလင္းမွာ ေနထြန္းက ႏွစ္ခြက္သာ ေသာက္လိုက္ရ၏။ သႏၲာခိုင္က စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ေလ၏။ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ၾကေတာ့ ည ၁၀နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ လမ္းက ရွင္းေန၏။ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခါ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့ လမင္းႀကီးက ထိန္ထိန္သာေန၏။ သႏၲာခိုင္က သူ႔လက္ေမာင္းကို မွီတြဲရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာရာမွ ခပ္တိုးတိုးေျပာ၏။ “ခိုင့္ကို အထင္ေသးခ်င္လည္း ေသးေတာ့ ကိုေနထြန္းရယ္… ခိုင္ေျပာခ်င္တယ္” “ေျပာပါ ခိုင္ရဲ႕၊ ဘာလို႔ အထင္ေသးရမွာလဲ” “ခိုင္ အခုအခ်ိန္မွာ အရမ္းအထီးက်န္ေနတာ ကိုေနထြန္း သိတယ္မဟုတ္လား…” “သိတာေပါ့…” “အခု ခိုင္တို႔ တျခားႏိုင္ငံ၊ တျခားကမာၻတခုမွာ ေရာက္ေနတယ္ေနာ္” “ဟုတ္တယ္ ခိုင္…” “ခိုင့္အထီးက်န္ကမာၻေလးထဲမွာ ကိုထြန္း ခဏေလာက္ လာေနေပးႏိုင္မလားဟင္” သူ႔ရင္မွာ ပူေႏြးလာ၏။ သႏၲာခိုင္က ရႈိက္ငင္သလိုအသံမ်ိဳးျဖင့္ သူနာမည္ကို ကိုထြန္းလို႔ အရင္းဆြတ္ေခၚရင္း ခပ္တိုးတိုးဆက္ေျပာ၏။ “အို… ခိုင္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာပါရေစေနာ္၊ သဘက္ခါ ရန္ကုန္ျပန္မေရာက္ခင္အထိ ကိုထြန္းကို ခိုင့္ခ်စ္သူအျဖစ္ ခိုင့္အနားမွာ ေခၚထားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုထြန္း ခိုင့္ကို သိပ္အထင္ေသးသြားမွာလားဟင္”။

သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ထားေသာ သႏၲာခိုင္၏ လက္ေပၚသို႔ သူ႔လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး သူျပန္ေျပာလိုက္ ပါ၏။ “ဘာလို႔ အထင္ေသးရမွာလဲ ခိုင္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခိုင့္ကို အဲလိုပဲ ေျပာခ်င္တာ၊ ခိုင့္ကို ေစာ္ကားမိသလို ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မနည္းစိတ္ထိန္းထားရတာပါဗ်ာ” သႏၲာခိုင္က လမ္းခုလတ္တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ သူ႔ကို ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားေမာ္ၾကည့္၏။ “တကယ္ေျပာတာလားရွင္” “တကယ္ပါ ခိုင္ရယ္၊ ညေနက ဓာတ္ေလွခါးထဲက ထြက္လာတဲ့ ခိုင့္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ အသက္ရႉေတာင္ မွားသြားတယ္။ လွလိုက္တာ ခိုင္ရယ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ မင္းႏိုင္မ်က္ႏွာ…” ေနထြန္းစကားမဆုံးခင္ သႏၲာခိုင္က သူမလက္ကေလးျဖင့္ ေနထြန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ပိတ္လိုက္ပါ၏။ “အဲဒါေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ကိုရယ္၊ ဒီမွာ ခိုင္ရယ္ကိုရယ္၊ ကိုရယ္ခိုင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိတယ္၊ က်န္တဲ့သူေတြ ဘယ္သူမွ ဒီကမာၻေလးထဲမွာ မရွိဘူး၊ ခိုင္နဲ႔ကို၊ ကိုနဲ႔ခိုင္ပဲရွိ ခ်င္တယ္”။ ေျပာပုံေလးကို သေဘာက်လြန္းသျဖင့္ သႏၲာခိုင္၏ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး အႏွစ္ႏွစ္အလလက နမ္းခ်င္ခဲ့ေသာ သႏၲာခိုင္၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူၿပဲၿပဲေလးကို တယုတယ နမ္းစုပ္လိုက္မိပါေတာ့၏။ “တစ္ခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစေနာ္” အနမ္းရွည္၏အဆုံးမွာ ခိုင္က ေျပာလိုက္သျဖင့္ သူ ခိုင့္ပါးေလးကို အုပ္ကိုင္ထားရင္းႏွင့္ ခိုင့္မ်က္လုံး ေတာက္ေတာက္ေလးေတြ ကို ေငးၾကည့္လိုက္၏။ “ခိုင္ေျပာတဲ့ ကမာၻေလးက ဒီ ေဟာင္ေကာင္မွာပဲေနာ္။ ေဟာင္ေကာင္ေျမက ေလယာဥ္ထြက္တာနဲ႔ ကိုလည္း ကို႔ကမာၻထဲျပန္ ေရာက္သြားၿပီ။ ခိုင္လည္း ခိုင့္ကမာၻထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီမို႔ ခိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အရင္ကလို မိတ္ေဆြေတြအျဖစ္ပဲ ရွိေနခ်င္တယ္။ ခိုင္ေျပာတာ ကို နားလည္ေပးႏိုင္မလားဟင္” သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ ခိုင္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာရင္း ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနပါေသး၏။ “ဒီမွာရွိေနတဲ့ ခိုင္တို႔ကမာၻေလးဟာ အိပ္မက္ေလးတခုလို႔ ေအာက္ေမ့ေပးပါလို႔ ခိုင္ ကို႔ကို ႀကိဳေတာင္းပန္ထားမယ္ေနာ္” “စိတ္ခ်ပါ ခိုင္ရယ္၊ အားလုံး ခိုင့္စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါေစ့မယ္လို႔ ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္” ခိုင္က သူ႔ကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္လိုက္ပါ၏။ အသက္၄၀ ေယာက္်ားတေယာက္ႏွင့္ အသက္၃၇ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းမတေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အိမ္ေထာင္သည္ေတြျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ အခုက်ေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ားႏွယ္ ကယုကယင္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သႏၲာခိုင္၏အခန္းသို႔ သူလိုက္သြားရ၏။ ခိုင္က သန႔္စင္ခန္းသို႔ ဝင္ေနခ်ိန္မွာ သူက ခိုင္ ခိုင္းထားခဲ့သည့္အတိုင္း ခိုင့္အခန္းတြင္း ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အသင့္ရွိေနေသာ ရွန္ပိန္ပုလင္းကို ဖြင့္ကာ တစ္ခြက္ျဖည့္ထားလိုက္၏။

သန႔္စင္ခန္းမွ ခိုင္ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ဖန္ခြက္ကို ခိုင့္ထံ လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ခိုင္ကေခါင္းရမ္း၏။ သူငုံၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာတိုက္မွ ေသာက္မည္ဟုေျပာသျဖင့္ တငုံငုံကာ ခ်စ္မက္လွေသာ ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ထိကပ္ၿပီး ရွန္ပိန္ေအးကို ခိုင့္ပါးစပ္ထဲ ေျပာင္းထည့္ေပးလိုက္၏။ ခိုင္က သူ႔လည္ပင္းကို အားပါးတရ ျပန္လည္သိုင္းဖက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းက ခြာလို႔မရေတာ့ပါ။ လမ္းမွာနမ္းတုန္းက တယုတယႏွင့္ ဖြဖြသာသာျဖစ္ေပမယ့္ အခန္းထဲက အနမ္းက်ေတာ့ မြတ္သိပ္ ျပင္းျပလြန္းေနၾကၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း လွ်ာခ်င္း အတင္းတိုးထိ ပြတ္သပ္ကာ မက္မက္ေမာေမာနမ္းလို႔ပဲ မဝႏိုင္။ သူကလည္း သႏၲာခိုင္၏ ကိုယ္လုံးသြယ္သြယ္လ်လ်ကို တအားဖက္ထားမိသလို ခိုင္ကလည္း သူ႔ကို တအားျပန္ဖက္ထားေလ၏။ တကယ္ေတာ့ ထိုႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို သူနမ္းခ်င္ေနခဲ့သည္မွာ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ မင္းႏိုင္က သူႏွင့္လက္ထပ္မည့္သူအျဖစ္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျပည့္ျပည့္ေလးေတြျဖစ္၏။ ထူသည္ဟုပင္ ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေထာ္ေနေအာင္ ထူသည္မဟုတ္ဘဲ လွပ႐ုံ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြသာ ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ခိုင့္ပါးစပ္ေလးက က်ယ္က်ယ္ေလး၊ သြားတက္ကေလးေတြ ေပၚေအာင္ ၿပဳံးလိုက္ေသာအခါ အရမ္းလွသြားေသာ ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထိုကတည္းက သူနမ္းခ်င္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ပိုင္သူ ရွိႏွင့္ၿပီဆိုေတာ့လည္း သူေမ့ေဖ်ာက္ခဲ့ပါ၏။ ေနာက္ပိုင္း ခိုင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာေသာအခါတြင္လည္း ထိုႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူ႔ကို ဖမ္းစားဆဲ။ ကေလးတေယာက္ ရအၿပီးမွာေတာ့ ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းတင္မက ခိုင့္ကိုယ္လုံးကပါ သူ႔ကို ဖမ္းစားလာေလေတာ့၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရအၿပီးမွာေတာ့ ခိုင္က ႏွစ္သားေမြး၊ ႏွစ္ေသြးလွလာသည္ဟုပင္ သူထင္ခဲ့၏။ ခိုင့္ရင္သားမ်ားမွာ အပ်ိဳတုန္းကထက္ ဖြံ႕ထြားလာသည္ကို သူသတိထားမိသလို ခိုင့္တင္ပါးေတြမွာလည္း အပ်ိဳတုန္းကထက္ ကားစြင့္တစ္ရစ္လာခဲ့သည္ကို သူေကာင္းစြာသတိထားမိ၏။ အျမင္႐ိုင္းေအာင္ ထြားႀကိဳင္းလာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ က်ဥ္ေသာခါးႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ အသားစိုင္မ်ားသာ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ ခိုင္က ကစားသည္လားမသိ၊ ခိုင့္ဗိုက္သားမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမဟု ဘယ္လိုမွ မထင္ရေအာင္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ရွိေနခဲ့သည္ကိုလည္း သူ သတိထားမိခဲ့၏။

ထိုအလွအပမ်ားေၾကာင့္လည္း သူသည္ ခိုင္တို႔ထံသို႔ အေရာက္အေပါက္ နည္းသြားခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ ခိုင့္ကို ျမင္ေလတိုင္း ေပၚေပါက္လာတတ္သည့္ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းေနရသည္ကိုက သူ႔အတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလြန္းလွ၍လည္း ျဖစ္၏။ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ ခြင့္မပိုင္ ဆြဲကိုင္ၾကည့္ခြင့္ မရွိမွေတာ့ မျမင္ရေလေကာင္းေလဟုပင္ သူေအာက္ေမ့ခဲ့၏။ အမွန္ကို ဝန္ခံရလွ်င္ သူ႔အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ခိုင္ မၾကာခဏရွိခဲ့ဖူးပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ပိုင္သူလည္း ရွိၿပီးျဖစ္သည့္အျပင္ ခိုင္ကိုယ္တိုင္က အင္မတန္အိေျႏၵႀကီးသူ၊ အေနတည္သူ၊ ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ အိပ္မက္သည္ အိပ္မက္ဘဝတြင္သာ ရွိေနခဲ့ပါ၏။ ယခုေတာ့ ခိုင္သည္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ သူ႔ကို သူ႔လိုပင္ မြတ္သိပ္စြာ တုံ႔ျပန္နမ္းေနေသာ ခိုင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေအာင္းထားခဲ့ရေသာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝေတာ့မည္ျဖစ္၍ သူရင္ေတြခုန္ေန၏။ ခိုင္၏ ခ်ိဳၿမိန္မြတ္သိပ္လွေသာ အနမ္းေရယဥ္ေၾကာမွာ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေမ်ာသြားမိသည္မသိ။ ခိုင့္ဘယ္လက္ကေလးက သူ႔ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို စတင္ျဖဳတ္ေနေသာ အခါမွသာ သူသတိဝင္လာ၏။ သူ႔လက္တို ရွပ္အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ကူျဖဳတ္ေပးလိုက္၏။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းကေတာ့ ခြာလို႔မရႏိုင္ၾက။ ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္သြားေသာအခါ ခိုင္က သူ႔အက်ႌကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ခြၽတ္ေနသျဖင့္ သူ ကူကာခြၽတ္လိုက္၏။ ေလေအးစက္ တပ္ထားေသာအခန္းထဲတြင္ အနည္းငယ္ေအးေနေသာ္လည္း ေသာက္ထားေသာ ဝိုင္အရက္ႏွင့္ တက္ေနေသာ အခ်စ္ရွိန္ေၾကာင့္ ကိုယ္ခြၽတ္ဗလာျဖစ္သြားသည့္တိုင္ ေနသာထိုင္သာပင္။ အက်ႌၿပီးေတာ့ ခိုင့္လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က သူ႔ခါးပတ္ကို ျဖည္ေနျပန္ပါၿပီ။ သူ ကူရျပန္ပါၿပီ။ အမွန္က သူသည္ မႏူးမနပ္ကေလးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို တဖက္ကမ္းခတ္ ကြၽမ္းက်င္သူသာျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ခိုင္က ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေဘာင္းဘီကိုေတာ့ လူခ်င္းမခြာဘဲ ခြၽတ္လို႔ မရေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူခ်င္းခြာကာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ခါးမွ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ခြၽတ္ခ်ၿပီး အနီးရွိ စာေရးစားပြဲမွ ကုလားထိုင္ေပၚ ပစ္တင္လိုက္၏။

ယခုအခါ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတိုေလးသာ က်န္ေတာ့၏။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အနက္ေရာင္ေလးထဲတြင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္းျဖစ္ေနသည္ကို ခင္က မ်က္ေတာင္ မခတ္ၾကည့္ရင္း သူမလက္ကေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခါးတဖက္ဆီမွ ဆြဲကာ ထိုေဘာင္းဘီေလးကို ခိုင္ကပင္ ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့၏။ ခြၽတ္ခ်ရင္းက ၾကမ္းေပၚသို႔ ဆင္းလိုက္ပါ၏။ ေျခခ်င္းဝတ္သို႔ ေရာက္သြားေသာ ေဘာင္းဘီကို ေျခေထာက္မွ ႐ုန္းအထြက္တြင္ ဗိုက္ႏွင့္ ထိေတာ့မတတ္ ေတာင္မတ္ေနေသာ သူ႔ေ႐ႊပန္းႀကီးက ခိုင့္မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တရမ္းရမ္းႏွင့္ သြားပြတ္ေနေခ်ေသး၏။ ေဘာင္းဘီေလးကို ငုံ႔ခြၽတ္ေနရာမွ ေဘာင္းဘီကြၽတ္အသြားတြင္ ခိုင္က ေမာ့လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ကပ္ေနေသာ ေ႐ႊပန္းႀကီးကို ႏွာေခါင္းဖ်ားေလးျဖင့္ ဖိကာဖိကာ တ႐ႊတ္႐ႊတ္နမ္းလိုက္ရာ သူ႔ရင္မွာ ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားအျပည့္ျဖင့္ ျဖစ္သြားရပါ၏။ ေ႐ႊပန္း တေခ်ာင္းလုံးကို အဖ်ားမွ အရင္းအထိ အႏုစိပ္ကေလး ႏွာေခါင္းႏွင့္ဖိကာ နမ္းလိုက္႐ုံတင္မက တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ဥႏွစ္လုံးကိုပါ ဘယ္လက္ႏွင့္ ညင္ညင္သာသာေလး အုပ္ကိုင္ကာ တ႐ႊတ္႐ႊတ္နမ္းျပန္၏။ တဏွာရာဂေတာ့ တဏွာရာဂပါ။ သို႔ေသာ္ စုံမက္ျမတ္ႏိုးမႈပါ တြဲဖက္ပါဝင္ေနေသာ ထိုအျပဳအမူေလးေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တိတ္တခိုးစြဲလန္းရသူ ခိုင့္အေပၚတြင္ သူ႔အၾကင္နာေတြက ယိုဖိတ္လွ်ံက်ေနပါေတာ့၏။ ခိုင္က ဥေအာက္ပိုင္းမ်ားကိုပါ ႏွာေခါင္းႏွင့္ က်က်နန နမ္းၿပီးေတာ့မွ လွပျပည့္တင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းနီမ်ား မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ ပန္းေသြးေရာင္ ယွက္သမ္းဆဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ ပန္းေရာင္ထေနေသာ သူ႔ဒစ္ႀကီးကို ညင္ညင္သာသာေလး ႁပြတ္ခနဲ နမ္းစုပ္လိုက္ျပန္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ထိုႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ား ပြင့္အာသြားကာ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ခိုင္တေယာက္ အငမ္းမရ စုပ္နမ္းေနပါေတာ့၏။ ေႏြးေထြးေသာ ခိုင့္ခံတြင္းတင္မက သြက္လက္ေသာ ခိုင့္လွ်ာေလးကပါ သူ႔လိင္တံကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး အရသာေပးေနေလၿပီ။ အိေျႏၵရွင္၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သူအျဖစ္သာ သူသိထားခဲ့ေသာ ခိုင့္ထံမွ ထိုအျပဳအစုကို ခံယူရသည့္အခါ ၾကည္ႏူးျခင္းက အတိုင္းမသိေအာင္ပင္ ျဖစ္သြားရပါေတာ့၏။ ခိုင္သည္ ေနရာႏွင့္ေနရာ ေနတတ္ေသာ မိန္းမသားတဦးေပတကား။ ဘယ္မိန္းမမွ အဆုံးအထိ မငုံေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ခိုင္က အဆုံးအထိ ငုံလိုက္ေသာအခါတြင္ကား သူ႔မွာ အသည္းခိုက္ေအာင္ပင္ အရသာ ေတြ႕ရေလၿပီ။ ခိုင္က လိင္တံႀကီးကို သူ႔ခံတြင္းထဲသို႔ တဆုံးသြင္း၊ တဆုံးထုတ္ကာ စုပ္ေပးေန၏။

ေတာ္ေတာ္ ႀကီးၾကာမွ တဝက္ခန႔္ကို ငုံကာ လွ်ာကေလးျဖင့္ ထိုးေမႊကလိျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ဒစ္ႀကီးကို လွ်ာႏွင့္ကလိ၏။ ထို႔ေနာက္ ညာလက္ျဖင့္ လိင္တံ၊ ဘယ္လက္ျဖင့္ ေဂြးဥမ်ားကို ေဖးကိုင္ထားရင္း လိင္တံေအာက္ပိုင္းကို လွ်ာႏွင့္ယက္လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ စုပ္လိုက္လုပ္၏။ ေဂြးဥကို ငုံကာခဲရင္း လွ်ာႏွင့္လည္း ေမႊ၏။ ၿပီးေတာ့ လိင္တံႀကီးကိုပဲ ဆတ္ခနဲ စုပ္ယူျပန္၏။ သူ႔မွာေတာ့ အရသာေတြ ရွိၿပီးရင္း ရွိရင္း။ သူ႔စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားအၾကား သူ႔လီးကို ထိုးထည့္ၿပီး ခိုင္က စုပ္ေပးတာကို ခံၾကည့္ခဲ့ဖူး၏။ ယခု တကယ္ခံရေသာအခါတြင္ေတာ့ စိတ္ကူးထဲကထက္ေတာင္ ခိုင္စုပ္ေပးတာက ပိုေကာင္းေနေခ်ေသး၏။ ျဖဴဝင္းေသာ ခိုင့္မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔လိင္တံညိဳမဲမဲႀကီးကား ၾကည့္လို႔ပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္။ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးစင္းကာ အငမ္းမရစုပ္ေနေသာ ခိုင့္မ်က္ႏွာေလးမွာ ရမက္ခိုးမ်ားျဖင့္ ဝင္းပၿပီး ခါတိုင္းထက္ အဆမ်ားစြာပင္ ပိုလွေနေပေသးေတာ့၏။ အေတာ္ႀကီး ၾကာလာေတာ့ သူက ခိုင့္ကို ဆြဲထူလိုက္ရ၏။ “နားပါဦး ခိုင္ရယ္” ခိုင္က အလိုက္သင့္ေလး ပါလာေသာအခါ ခိုင့္ခါးေပၚမွ မီနီစကတ္ကို သူ ခြၽတ္လိုက္၏။ မိုးျပာေရာင္ စကတ္ေလးက ၾကမ္းေပၚသို႔ ပုံက်သြားသလို ခိုင့္ကိုယ္ေပၚမွာက ဘာအဝတ္မွ မက်န္ေတာ့။ ေစာေစာက သန႔္စင္ခန္းဝင္စဥ္ကတည္းက ခိုင္က အတြင္းခံမ်ားကို ခြၽတ္ထားခဲ့ဟန္တူ၏။ ျပည့္တင္းလုံးဝန္းေသာ ခိုင့္ရင္ႏွစ္မႊာမွာ ပုံ႔ပုံ႔အိအိကေလး။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကလည္း ကေလးအေမ မပီသစြာပင္ ပန္းေသြးေရာင္ျဖင့္ တင့္တယ္ေန၏။ ၾကည့္ရတာ ႏို႔တင္းေဆးေတြ၊ ႏို႔သီးပန္းေရာင္ေပါက္ေဆးေတြ မွန္မွန္လိမ္းၿပီး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ပုံပင္။ သူၾကည့္ေနဆဲမွာ ခိုင္က ခ်ာခနဲလွည့္လိုက္ၿပီး ခုတင္ေဘး စားပြဲငယ္ေပၚမွ ဖန္ခြက္ကို ယူလိုက္ကာ သူ႔ကိုေပးၿပီး “ခိုင့္ကို တိုက္ပါဦး ကိုရယ္”ဟု ေျပာ၏။ သူက ခိုင့္တကိုယ္လုံးကို ၿခဳံၾကည့္ရင္း လွမ္းယူခိုက္မွာ ခိုင္ကေမး၏။ “ခိုင္က ကို႔အတြက္ လွရဲ႕လားဟင္” “သိပ္လွတာပဲ ခိုင္” “ခိုင့္ကို သိပ္လွတယ္လို႔ ကို အၿမဲထင္တာပဲလား..ဟင္” “ဟင္.. ဘာလို႔ေမးတာလဲ ခိုင္” “ကို ခိုင္နဲ႔ စသိတဲ့ေန႔ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ခိုင္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း ကို႔မ်က္လုံးေတြ တမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္သြားတာ ခိုင္ သတိထားမိတယ္။ ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ညေနက ခိုင္ဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာေတာ့ ကို႔မ်က္လုံးေတြလည္း အဲလိုပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီတခါ ကို႔မ်က္လုံးေတြ ေျပာင္းသြားတာက ခါတိုင္းထက္ပိုၾကာတယ္၊ အဲေတာ့ ခိုင္သိလိုက္တယ္၊ ကို႔မ်က္လုံးထဲမွာ ခိုင္ ေတာ္ေတာ္လွေနတယ္လို႔” “ခိုင္က အရမ္းပါးနပ္တာပဲေနာ္” “ဒါေတာ့ မိန္းမပဲကိုရယ္၊ ကိုယ့္ကိုၾကည့္တဲ့ မ်က္လုံးေတြကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ခ်င္တာေပါ့။ ကို႔အၾကည့္ေတြကို ခိုင္ႀကိဳက္တယ္။ ခိုင့္ကို မက္ေမာတာ၊ တြယ္တာတာ၊ ျမတ္ႏိုးတာေတြပဲ ျမင္ရတယ္၊ စားမတတ္ဝါးမတတ္ ၾကည့္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ” “ေတာ္ေသးတာေပါ့” “ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမဆိုေတာ့လည္း ခ်စ္ၿပီဆိုရင္ ခ်စ္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္လည္း ၿပီးမွာမဟုတ္ဘဲ ေပါင္းခ်င္ေသး ညားခ်င္ေသးတာလည္း သဘာဝပဲ မဟုတ္လားကိုရယ္။ စကတည္းက ညားခ်င္တဲ့မ်က္လုံးနဲ႔ မျဖစ္ရင္ၿပီးတာပဲ။ အခု ခိုင့္ကို အဝတ္အစား မပါဘဲနဲ႔ ျမင္ရေတာ့ေရာ ခိုင္ကလွရဲ႕လား ကို။ အမွန္အတိုင္းေျပာေနာ္ ခိုင္ စိတ္မဆိုးဘူး” “သိပ္လွေနတာပါပဲ ခိုင္ရယ္ အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ” စကားအဆုံးမွာ သူက ဖန္ခြက္ကို အၿပီးသတ္ ေမာ့လိုက္ရင္း တငုံကို ပါးစပ္ထဲတြင္ ခ်န္ထားလိုက္၏။ ခိုင္က သူ႔ဆီသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး သူ႔ပုခုံးကို သိုင္းဖက္လိုက္သည္မို႔ ခိုင့္ကို ျပန္ထိန္းဖက္လိုက္ရင္း ခိုင့္ေက်ာဘက္က စားပြဲပုေလးေပၚမွာ ဖန္ခြက္လြတ္ကို တင္လိုက္၏။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ ရွန္ပိန္ေအးေအးကို ခိုင့္ခံတြင္းထဲသို႔ ေျပာင္းေပးလိုက္၏။ ခိုင္က သူ႔လည္ပင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ျပန္ဖက္ရင္း ရွန္ပိန္ကို စုပ္ယူလိုက္သလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုလည္း နမ္းစုပ္လိုက္ပါ၏။ သူက ခိုင့္ကို အသာထိန္းရင္း ကုတင္ေပၚသို႔ အသာလွဲခ်လိုက္၏။ ခင့္ကိုယ္ေပၚတြင္ ကိုယ္တပိုင္း ေမွာက္ကာ ခိုင့္ကို တင္းၾကပ္စြာဖက္ရင္း ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရပင္ ျပန္လည္စုပ္ယူ နမ္းရႈိက္ေနမိျပန္၏။ တဆက္တည္းမွာပင္ သူ႔ညာလက္ကလည္း ခိုင့္ဘယ္ဘက္ ႏို႔အုံေလးကို စမ္းသပ္မိသြားရေသး၏။ မိမိခႏၶာကိုယ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ထိန္းသိမ္းထားေသာေၾကာင့္ ထင္ပါ၏။ ခိုင္၏ႏို႔အုံမွာ အအိုတေယာက္၏ႏို႔အုံဟု ယူဆစရာ လုံးဝမရွိေအာင္ တင္းတင္းရင္းရင္း ရွိေနေလ၏။ ႏို႔အုံကို ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္ရာမွ ခိုင့္ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညိဳးေလးႏွင့္ ဖြဖြပြတ္လိုက္ေရာ ခိုင္ တြန႔္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူ႔ကို ဖက္ထားေသာလက္မ်ားမွာလည္း တင္းၾကပ္လာပါ၏။

ထိုအခါ ခိုင့္ႏို႔သီးေလးကို လက္ညိဳးနဲ႔လက္မၾကားမွာ လွိမ့္ကစားေနလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခိုင့္ကိုယ္ေပၚတြင္ ကိုယ္တပိုင္း တင္ထားရာမွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းမခြာဘဲ ေဘးသို႔ ေစာင္းလွဲလိုက္ကာ ခိုင့္ကိုလည္း သူ႔ဘက္အသာ လွည့္ေစာင္းရင္း ညာဘက္ႏို႔သီးကို လက္မႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဘယ္ဘက္ႏို႔သီးကို လက္သူႂကြယ္ႏွင့္လည္းေကာင္း ပြတ္သပ္ကစားလိုက္၏။ သူ႔ညာလက္တဖက္တည္းႏွင့္ ခိုင့္ႏို႔သီးေခါင္းေလး ႏွစ္လုံးစလုံးကို တၿပိဳင္နက္ တို႔ထိပြတ္သပ္လိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။ ခိုင္တေယာက္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးသြားရပါ၏။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမသားတေယာက္အေနႏွင့္ ဒီလိုအေတြ႕အႀကဳံမ်ိဳးမွာ အဆန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ ေနပုံမ်ားကမူ ခိုင့္အတြက္ အလြန္ထူးျခားေနေပ၏။ အို… ကို နမ္းပုံကိုက ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူပါဘူးေလ။ ႏို႔သီးေလးမ်ားကို ကစားေနပုံကလည္း ခိုင့္အသည္းကို အပ္ကေလးႏွင့္ မနာေအာင္ ဆြေပးေနသလို တ႐ြ႐ြရွိလွပါ၏။ ခဏၾကာေတာ့ သူက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး ခိုင့္ကို ပက္လက္လွန္ေစကာ ခိုင့္ဘယ္ဘက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔ေနျပန္ပါ၏။ သူ႔ညာဘက္လက္ကလည္း ခိုင့္ဘယ္ဖက္ႏို႔အုံႏွင့္ ႏို႔သီးကို တခ်ိန္တည္းမွာ ဆုပ္နယ္ ပြတ္သပ္ေနေသး၏။ ခိုင့္ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမႈ၊ သာယာမႈႏွင့္အတူ ရာဂစိတ္မ်ားကလည္း ပိုမို ယိုဖိတ္လာရပါေတာ့၏။ ခိုင့္ကိုယ္ခိုင္ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ခိုင့္တင္ပါးမ်ားမွာ တခ်က္တခ်က္တြင္ တြန႔္ကာ၊ ေကာ့ကာ ျဖစ္ေနရပါေလေတာ့၏။ ခဏေနေတာ့ သူက ဘယ္ဖက္ႏို႔သီးေလးအား ေျပာင္းစို႔ျပန္၏။ သူ ႏို႔စို႔ပုံကလည္း အင္မတန္ထူးျခားလွ၏။ ခိုင့္ႏို႔သီးေလးမ်ား နာက်င္မွာ စိုးသည္ထင္၏၊ ဖြဖြသာသာေလး စို႔ေနျခင္းျဖစ္သလို သူ႔လွ်ာေလးကလည္း ခိုင့္ႏို႔သီးေလးကို ပြတ္သပ္ကစားေနသည္မွာ ညင္ညင္သာသာေလး။ တခ်က္တခ်က္တြင္ေတာ့ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ျဖစ္ပုံမ်ိဳးႏွင့္ ႏို႔သီးေလးကို သြားမ်ားျဖင့္ ခပ္ဖြဖြခဲျပန္၏။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိုပါပဲ။ ခိုင့္ညာဘက္လက္ကလည္း ကို႔လိင္တံႀကီးကို ရွာေဖြကာ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားမိရျပန္၏။ ခိုင့္ဘဝတြင္ တခါမွမလုပ္ဘူးေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနခဲ့မိပါၿပီ။ ေစာေစာက ကို႔လိင္တံႀကီးကို နမ္းစုပ္မိျခင္းမွာလည္း ခိုင့္ဘဝတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံျခားမွ ဝင္လာေသာအျပာကားမ်ားတြင္ ျမင္ဖူးေသာ္လည္း ခိုင္ကိုယ္တိုင္ကမူ တခါမွ စိတ္မကူးဖူးပါ။ ကို႔လိင္တံႀကီးကို ျမင္ရေတာ့ ခိုင့္စိတ္ေတြကို ခိုင္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ တခါမွ မလုပ္ဖူးေသာအလုပ္ကို လုပ္လိုက္ရပါ၏။

အိမ္ေထာင္သည္ ကေလးအေမပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ခိုင့္မွာ လိင္တံကို နမ္းစုပ္ဖူးဖို႔ ေဝးစြ၊ ယခု ကို႔လိင္တံႀကီးကို ကိုင္ဆုပ္သလိုပင္ ခိုင့္လင္သား၏ လိင္တံကို တခါမွ မကိုင္ဖူးပါ။ ယခု ကို႔လိင္တံကို ကိုင္ဆုပ္မိသည္ႏွင့္ ခိုင့္ရင္ထဲမွာ ခြန္အားသစ္ေတြျဖင့္ ျပည့္လာသလို ထင္ရ၏။ ထိုလိင္တံႀကီးကို လိုခ်င္မက္ေမာေသာ စိတ္ကလည္း ျပင္းျပသထက္ ျပင္းျပလာပါေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔ညာလက္ကလည္း ခိုင့္ဗိုက္သားေလးကို စတင္ပြတ္သပ္၏။ ထို႔ေနာက္ ခိုင့္ဆီးခုံ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ပြတ္သပ္ျပန္၏။ ဆီးခုံေပၚက အေမြးမ်ားၾကားတြင္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ အသာအယာကုတ္ကာ ကစားလိုက္ရာ ခိုင့္မွာ တင္ပါးမ်ား ေကာ့တက္လာေအာင္ပင္ မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္သြားရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုလက္က ခိုင့္ဘယ္ဘက္ေပါင္တံေပၚ ေရာက္သြားၿပီး ဒူးဆစ္အထိ မထိတထိ ပြတ္သပ္သြားျပန္၏။ ဒူးဆစ္ေရာက္ေသာအခါ သူ႔လက္က ေပါင္အတြင္းပိုင္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီး ေပါင္ရင္းဆီ တ႐ြ႐ြ ေ႐ြ႕လာျပန္ရာ ခိုင့္ရင္ေတြ ခုန္လာရျပန္၏။ ခိုင့္ေပါင္ၿခံမွာ အရည္မ်ားျဖင့္ ႐ႊဲနစ္ေနပါ၏။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား ေပါင္ရင္းခြဆုံႏွင့္ နီးလာေလေလ၊ ခိုင့္ရင္ေတြ ခုန္လာေလေလပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားက ေပါင္ရင္းခြဆုံသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ခိုင္ရင္ခုန္ေနေသာ ေနရာကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ညာဘက္ ေပါင္ၿခံအတြင္းသားေလးမ်ားထံ တ႐ြ႐ြ ေရာက္သြားပါေတာ့၏။ ခိုင့္မွာ မခ်င့္မရဲႏွင့္ အားမလိုအားမရေတြ ျဖစ္က်န္ရစ္ကာ လက္တဖက္ျဖင့္ ခိုင့္ႏို႔ကို စို႔ေပးေနေသာ သူ႔ေခါင္းကို အတင္းဖက္လိုက္မိသလို ညာလက္ထဲမွ သူ႔လိင္တံႀကီးကိုလည္း တအားဆုပ္လိုက္မိျပန္၏။ သူ႔လက္မ်ားက ကြၽမ္းက်င္ေသာ စႏၵယားဆရာ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွယ္ပင္။ ခိုင့္ေပါင္တြင္းသားေလးမ်ားကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္သပ္ေနပါ၏။ ေကာင္းစြာ စို႐ႊဲေနေသာ ခိုင့္ေပါင္ၿခံခြဆုံမွာလည္း သူ႔လက္က တဝဲဝဲတလည္လည္ပင္။ သို႔ရာတြင္ ခိုင္ ထိေစခ်င္ ကိုင္ေစခ်င္လွၿပီ ျဖစ္ေသာ ခိုင့္ပိပိေလးကိုမူ လုံးဝမထိေခ်။ ခိုင့္မွာေတာ့ ထိေစခ်င္လြန္းလွၿပီမို႔ တင္ပါးကို ေကာ့ကာ ရမ္းကာျဖင့္ သူ႔လက္ရွိရာကို ခိုင့္ပိပိေလး ေရာက္သြားေအာင္ အလိုလို လႈပ္ရွားေပးေနမိ၏။ ခိုင္ ဘယ္လိုပင္ လႈပ္ရွားလႈပ္ရွား သူကမူ ခိုင့္ပိပိကို မထိေအာင္ လွည့္ပတ္ေရွာင္ေနသည္မို႔ ခိုင္ ဒူးေတြေထာင္ကာ ေပါင္ကို ကားေပးမိရင္းက တင္ပါးမ်ားကို ပို၍ေကာ့ေပးမိရျပန္၏။

ထိုအခါ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးက ခိုင္ဘယ္လိုမွ ထင္မထားေသာ ေနရာကို သြားစမ္းေလ၏။ ခိုင့္စအိုဝေလးကိုပင္ ျဖစ္၏။ ခိုင္တခါမွ မခံစားဖူးေသာ အထိအေတြ႕လည္းျဖစ္၏။ အူထဲအသည္းထဲတြင္ တလႈိက္လႈိက္ ယားယံလာေအာင္ သူမို႔ တတ္ႏိုင္လွပါ၏။ အံႀကိတ္ထားသည့္ၾကားမွ ခိုင့္ႏႈတ္ဖ်ားက ဟင့္ခနဲ ညည္းသံေလး စတင္ထြက္ေပၚလာ၏။ တင္ပါးကလည္း ေမြ႕ယာေပၚျပန္က်သြားရ၏။ ပိပိေလးကို ပြတ္ေပးပါေတာ့ ကိုရယ္၊ ခိုင့္ပိပိေလးကို ကို႔လက္နဲ႔ပြတ္ေပးတာ ခိုင္ခံခ်င္လွပါၿပီဟု စိတ္ထဲက တိုးတိုးေလး ေတာင္းပန္ေနမိပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ပိပိေလးကို ေက်ာ္လႊားသြားျပန္ကာ ဆီးခုံအေမြးမ်ားၾကားတြင္ ကစားေနျပန္၏။ ခိုင္က တင္ပါးမ်ားကို ျပန္ေကာ့လိုက္ရျပန္၏။ သူက ပိပိေလးႏွင့္ ဘယ္ေပါင္ရင္းၾကား အသားဆိုင္ေလးမ်ားကို ပြတ္သပ္ေနျပန္ရာ ခိုင္က ေကာ့ထားေသာ တင္ပါးကို ဘယ္ဘက္သို႔ ရမ္းလိုက္ရျပန္၏။ ထိုအခါ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ပိပိႏွင့္ညာဘက္ေပါင္ရင္းၾကား အသားဆိုင္မ်ားကို ပြတ္ျပန္၏။ ခိုင့္တင္ပါးေတြ ညာဘက္ကို ေစြ႕ခနဲ ေ႐ြ႕သြားရျပန္၏။ သိပ္ဆိုးတဲ့ ကိုပါပဲကြယ္။ ခိုင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခိုင့္ေပါင္ၿခံတဝိုက္တြင္ တ႐ြ႐ြလုပ္ေနေသာ သူ႔လက္ကို ခိုင့္ဘယ္လက္နဲ႔ ဆြဲယူၿပီး ခိုင္အဖုတ္(ပိပိ)ေပၚ တင္ေပးလိုက္မိရေတာ့၏။ ခိုင္ တခါမွ မလုပ္ဖူးေသာအလုပ္ထဲတြင္ ဒါလည္းပါပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္က ခိုင့္အဖုတ္ကို မထိေအာင္ အုပ္ကိုင္ထားျပန္၏။ ခိုင့္ရင္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲ ပိုၿပီးျဖစ္လာရသျဖင့္ ညာလက္ထဲမွ သူ႔လိင္တံကိုသာ ပိုမိုဆုပ္ညႇစ္ ဆြဲေဆာင့္ေနမိေတာ့၏။ “ဟင့္… ကိုရယ္”ဟုလည္း ႏႈတ္မွ ညည္းညဴမိရျပန္၏။ သူက ႏို႔သီးေပၚမွ ႏႈတ္ခမ္းကို ခြာလိုက္ၿပီး ခိုင့္ဘယ္ႏို႔အုံကို ဖြဖြေလး နမ္းစုပ္ေနျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ခိုင့္ရင္ႏွစ္မႊာၾကားကို နမ္းစုပ္ျပန္၏။ ဆီးစပ္ေပၚမွ သူ႔လက္ကလည္း တ႐ြ႐ြႏွင့္၊ အဖုတ္ေလးကို မထိထိေအာင္ ခိုင္လႈပ္ရွားသမွ် ေရွာင္ကြင္းကာ ခိုင့္ကို မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္သထက္ျဖစ္လာေအာင္ တို႔ထိကစားေနျပန္၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ရင္ႏွစ္မႊာၾကားမွ တ႐ြ႐ြေ႐ြ႕သြားၿပီး ခိုင့္ခ်က္ဆီ ေရာက္သြားျပန္၏။ ခ်က္ေလးကို လွ်ာေလးႏွင့္ ယက္ေမႊလိုက္ျပန္ေသာအခါ ခိုင္မခံစားဖူးေသာ ယားယံမႈတမ်ိဳးကို ခံစားရသည္မို႔ ခိုင့္မွာ ဟင့္ခနဲ ညည္းရျပန္၏။ ထိုလွ်ာက ခ်က္ေအာက္ကို ဆင္းသြားၿပီး ခိုင့္ဆီးခုံေမြးေတြၾကားကို တိုးဝင္သြားၿပီး ဆီးခုံကေလးကို လွ်ာႏွင့္ေမႊျပန္၏။

ခိုင့္မ်က္လုံးထဲမွာ ခိုင္ၾကည့္ဖူးထားေသာ အျပာကားေတြထဲမွ ျမင္ကြင္းမ်ား ေပၚလာ၏။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တေယာက္အေနႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ခိုင္ယုံၾကည္ထားေသာ အေတြ႕အႀကဳံတခုကို ခိုင္ခံစားရေတာ့မည္လား။ ခိုင့္ရင္မွာ တသိမ့္သိမ့္ခုန္လာရ၏။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ေသာကို႔ကို ထိုသို႔ မလုပ္ေစခ်င္ပါ။ မခံစားဖူးေသာ အေတြ႕အႀကဳံတခုကို ခိုင္ ခံစားၾကည့္ခ်င္လွေသာ္လည္း ကို႔ကိုမူ ဘုန္းမနိမ့္ေစခ်င္ပါ။ သူ႔လွ်ာက ဆီးခုံကို ေမႊေနေသာေၾကာင့္ မ႐ိုးမ႐ြေတြ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ ခိုင့္တင္ပါးေတြ ေကာ့ေပးေနမိေသးေသာ္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ေခါင္းကို အတင္းဆြဲဖယ္ရင္း ခိုင္ေျပာမိရပါၿပီ။ “ဟင့္… မလုပ္ပါနဲ႔ကိုရယ္၊ ကို ဘုန္းနိမ့္မွာ ခိုင္စိုးရိမ္လို႔ပါ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္“ သို႔ေသာ္ ခိုင့္စကား မေအာင္ပါ။ ေျပာလိုက္မွ ပိုဆိုးသြားပါေသး၏။ ခိုင့္ဆီးခုံေပၚမွ လွ်ာက ခိုင့္ေပါင္ၿခံခြၾကားေလးထဲသို႔ ေရာက္သြားျပန္၏။ အဖုတ္ေလးႏွင့္ ညာဘက္ေပါင္ၾကား အသားဆိုင္မ်ားတြင္ ကပ္ေပေနေသာ ခိုင့္အခ်စ္ရည္မ်ားကို လွ်ာႏွင့္ယက္ေနျပန္၏။ “ဟင့္… မလုပ္ပါနဲ႔ကိုရယ္… ခိုင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုရယ္… ကို ဘုန္းနိမ့္မွာ စိုးလို႔ပါဆို… ဟင့္” ခိုင့္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကို အတင္းဆြဲဖယ္ေနေသာ္လည္း သူကို ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔ ဖယ္လို႔မရပါ။ သူက ခိုင့္အဖုတ္ေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာရွိေသာ အရည္မ်ားကိလည္း ယက္ေနျပန္၏။ ခိုင့္ရင္မွာ အားနာျခင္းႏွင့္အတူ ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားပါ ခံစားရ၏။ သူ ခိုင့္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲဟုလည္း ခိုင္ခံစားရ၏။ ခိုင့္လို ကေလးအေမတေယာက္၏ အဖုတ္မွထြက္ေသာ အရည္မ်ားကို သူမ႐ြံမရွာ ယက္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ခိုင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေစာေစာကပင္ တခါမွ မလုပ္ဖူးေသာ အလုပ္ျဖစ္သည့္ သူ႔လိင္တံကို နမ္းစုပ္ေပးမိခဲ့သလို သူကလည္း ခိုင့္အဖုတ္ကို နမ္းေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ သူကေတာ့ ေထာင္ၿပီးၿဖဲထားေသာ ခိုင့္ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားခြဆုံမွ ခိုင့္အဖုတ္ကို ၾကည့္ကာ သေဘာေတြက်ေနပါ၏။ သူ အႏွစ္ႏွစ္အလလက စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးခဲ့ရေသာ ခိုင္၏တကိုယ္လုံးမွ အဖိုးအတန္ဆုံးျဖစ္ေသာအရာက သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ အနီးဆုံးကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ အရည္မ်ား ႐ႊဲနစ္ေနေသာ ခိုင့္အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူေလးေတြက ပြင့္ခ်ပ္ေလးမ်ားႏွယ္ ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ ပြင့္အာေနသျဖင့္ အရည္ေတြ႐ႊဲေနေသာ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္း ပန္းေရာင္ေလးက သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚေနပါ၏။

သူက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခိုင့္ဒူးေခါက္ေကြးကို ကိုင္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲလွန္လိုက္ေသာအခါ အဖုတ္မွထြက္ေနေသာ အရည္မ်ားနစ္ေနသည့္ ခိုင့္စအိုဝေလးကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒူးေခါက္ေကြးကို ထပ္တြန္းလိုက္ေသာအခါ ခိုင့္တင္ပါးမ်ား ပိုေကာ့လာပါ၏။ ထိုအခါ သူက ငုံ႔လိုက္ၿပီး ခိုင့္စအိုဝေလးကို လွ်ာႏွင့္ ထိုးေမႊလိုက္မိပါေတာ့၏။ “အို… ကိုရယ္… မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုကြယ္… ဟင့္” အားနာျခင္းႏွင့္အတူ ခိုင့္ရင္မွာ အလြန္ပင္ ၾကည္ႏူးသြားရပါ၏။ သူ ခိုင့္စအိုဝေလးကို လွ်ာႏွင့္ယက္ေနသည္ဟူေသာ အသိကပင္ ခိုင့္ကို အရမ္းၾကည္ႏူးေစပါ၏။ ခ်စ္လွ်င္အက်ိဳး၊ ျမတ္ႏိုးေတာ့ သဒၵါဆိုေသာ စကားရွိသည္ပင္။ သူ ခိုင့္ကို မည္မွ်ခ်စ္ေၾကာင္း၊ မည္မွ် ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း၊ မည္မွ်သဒၵါေၾကာင္း ခိုင့္စအိုဝကို သူ႔လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ မ႐ြံမရွာ ယက္ေပးေနျခင္းကပင္ သက္ေသထူၿပီး ျဖစ္ေနပါေလၿပီ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕… အခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သန႔္စင္ခန္းသို႔ဝင္ကာ ထိုေနရာမ်ားကို ဆပ္ျပာေမႊးေမႊးႏွင့္ အားပါးတရ ေဆးထားခဲ့မိလို႔သာ ေတာ္ေတာ့၏။ မဟုတ္လွ်င္ ခိုင္ သူ႔ကို ဒီ့ထက္အားနာ မိေနရဦးမည္။ ခိုင္ သူ႔ကို မတားေတာ့ပါ။ ခိုင့္စအိုဝကို လွ်ာႏွင့္ထိၿပီးမွေတာ့ က်န္တာေတြလည္း သူ႔စိတ္တိုင္းက် လုပ္ပါေစေတာ့။ ခိုင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း မခံစားဖူးေသာ အရသာကို ခံစားခ်င္လွပါၿပီ။ စအိုဝေလးကို လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ ေမႊေႏွာက္႐ုံတင္မက စအိုထဲသို႔ပင္ လွ်ာထိပ္ကေလးကို ထိုးသြင္းလိုက္ျပန္ရာ ခိုင့္မွာ ကာမဆႏၵေတြ ပိုမိုထႂကြလာရပါေတာ့၏။ “ဟင့္… ဟင့္… ေတာ္ပါေတာ့ ကိုရယ္…အသဲေတြ ယားလို႔ပါ”ဟုသာ ညည္းမိရပါေတာ့၏။ သူက ခိုင့္ဒူးေခါက္ေကြးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းထားျခင္းကို ဖယ္ရွားလိုက္ေသာအခါ ခိုင္က ေျခေထာက္မ်ားကို ဒူးေထာင္လွ်က္အတိုင္း ျပန္ခ်လိုက္ပါ၏။ တင္ပါးကိုလည္း ေမြ႕ယာေပၚ အသာျပန္ခ်ၿပီး ေပါင္မ်ားကို ၿဖဲကာ ဖြင့္ေပးလိုက္မိရပါ၏။ ခိုင့္အဖုတ္‌ေလးကို သူ႔အတြက္ အဆင္သင့္ ျပင္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူက ခိုင့္အဖုတ္ကို မထိဘဲ ဆီးခုံကိုသာ လွ်ာႏွင့္ထိုးေမႊေနျပန္၏။ ခိုင့္တင္ပါးမ်ား ျပန္လည္ ေကာ့တက္လာရျပန္၏။ ထိုအခါ သူ႔လွ်ာေလးက ခိုင့္စအိုဝေလးကို ထိုးေမႊျပန္၏။ ခိုင့္တင္ပါးမ်ား ေမြ႕ယာေပၚျပန္က်လာရျပန္ၿပီ။

ထိုအခါ သူက ခိုင့္ အဖုတ္ညာဘက္ေဘးက ေပါင္ခြၾကားေလးကို လွ်ာႏွင့္ေမႊျပန္၏။ ခိုင့္တင္ပါးမ်ား ညာဘက္သို႔ေ႐ြ႕ၿပီး သူ႔လွ်ာရွိရာသို႔ အဖုတ္ေလးကို လိုက္ေ႐ႊ႕ေပးေနမိရ၏။ ခိုင္က ညာဘက္ေ႐ႊ႕လွ်င္ သူ႔လွ်ာက ခိုင့္ဘယ္ေပါင္ၿခံမွာ၊ ခိုင္က ဘယ္ဘက္ေ႐ႊ႕လွ်င္ သူ႔လွ်ာက ခိုင့္ညာေပါင္ၿခံမွာ၊ ခိုင္က တင္ပါးကို ေကာ့ေပးလိုက္မိလွ်င္ သူ႔လွ်ာက ခိုင့္စအိုဝမွာ၊ ခိုင္က တင္ပါးမ်ားခ်ေပးလွ်င္ သူ႔လွ်ာက ခိုင့္ဆီးခုံမွာ။ အဖုတ္နားမွာ သူ႔လွ်ာက ဝဲေနေသာ္လည္း အဖုတ္ကို မထိေတာ့ ခိုင့္မွာ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သထက္ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အတူ ခိုင့္အဖုတ္ထဲမွာလည္း တခါမွ် မခံစားဖူးေသာ ယားယံမႈတမ်ိဳးကို သိသိသာသာ ခံစားလာရ၏။ ထို႔အတူ အရည္ေတြလည္း ပိုမို႐ႊဲလာၿပီမွန္း ခိုင္ကိုယ္တိုင္ပင္ သတိထားမိလာရ၏။ သိပ္ကို တတ္ႏိုင္တဲ့ ကိုရယ္ကြယ္။ တဟင့္ဟင့္၊ တအင့္အင့္ ညည္းသံေလးမ်ားကို နာခံကာ ခိုင့္အား အပ်ိဳမေလးတေယာက္အား ႏႉးသလို ႏႉးေနပါ၏။ ခိုင္ တခ်က္ေကာ့အတက္မွာ ခိုင့္တင္ပါး ကားကားတင္းတင္းမ်ားေအာက္ လက္လွ်ိဳၿပီး တင္ပါးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ခိုင့္စအိုဝကို လွ်ာႏွင့္ထိုးေမႊလိုက္ျပန္ရာ ခိုင့္မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရျပန္ပါၿပီ။ တင္ပါးကို ျပန္ခ်ၿပီး သူ႔လွ်ာရွိရာသို႔ အဖုတ္ေလးကို ထိုးေပးမိျပန္ေသာအခါတြင္ သူက ပူေလာင္ျပင္းျပေနေသာ ခိုင့္အဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းထဲသို႔ လွ်ာကို ထိုးသြင္းလိုက္ပါေတာ့၏။ ခိုင့္ရင္မွာ ေက်နပ္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ပီတိ၊ ရာဂ၊ အမ်ိဳးစုံေသာ ခံစားမႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံသြားရသလို ခိုင့္တင္ပါးမ်ားကလည္း ေကာ့တက္ေနပါေတာ့၏။ “အို… ကိုရယ္… ဟင့္… ဟင့္… အို… အဟင့္…” ခိုင့္ကိုယ္ခိုင္ သတိမထားမိခင္မွာ ခိုင့္လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ေခါင္းကို ေပါင္ၿခံထဲသို႔ အတင္းဆြဲယူ ဖိကပ္ထားမိေနပါ၏။ ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းကို၊ ခိုင့္ႏို႔သီးေလးမ်ားကို ခိုင့္တကိုယ္လုံးကို က်င္လည္စြာ နမ္းစုပ္ခဲ့ေသာ ကို႔ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္လွ်ာသည္ ယခုအခါ ခိုင့္အဖုတ္ကိုလည္း ထိုနည္းအတိုင္း ကြၽမ္းက်င္စြာ နမ္းစုပ္ေနပါေလၿပီ။ ခိုင္ ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ အဆမ်ားစြာ ထူးကဲေကာင္းမြန္ေသာ အရသာျဖစ္ပါ၏။ သူ႔လွ်ာသည္ ခိုင့္အဖုတ္ကြဲေၾကာင္းထဲသို႔ တဆုံးတိုးဝင္ ေမႊေနာက္ေန၏။ ကိုတေယာက္ ႐ႊဲနစ္ေနေသာ ခိုင့္အရည္မ်ားကိုပါ အားပါးတရ ယက္ေန၏။

အတန္ၾကာေသာအခါ ခိုင့္တင္ပါးမ်ား ေမြ႕ယာေပၚသို႔ ျပန္က်လာၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ဆြဲဖိထားေသာ ခိုင့္လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေလ်ာ့သြားေလ၏။ ထိုအခါ သူ႔လွ်ာေလးက ခိုင့္အဖုတ္ကြဲေၾကာင္းေလးထဲမွ ထြက္သြားၿပီး ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ အစိေလးကို ထိုးေမႊေနျပန္ပါေတာ့၏။ “ဟင့္… ကိုရယ္… အဟင့္ဟင့္… ဟင့္ဟင့္” ခိုင့္အစိကို ခိုင့္လင္ေတာ္ေမာင္က လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးတတ္ပါ၏။ ယခု ကို႔လွ်ာေလးက လက္ေခ်ာင္းထက္အဆ မ်ားစြာႏူးညံ့လွသလို မထိတထိ ကလိကစားေနသည္ကလည္း လင္ေတာ္ေမာင္လက္ႏွင့္ ပြတ္သပ္သည္ထက္ ခိုင့္ရာဂအရွိန္ကို အဆမ်ားစြာ ပိုတက္လာေစပါ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔ညာလက္က ခိုင့္ဘယ္ဘက္ႏို႔သီးေခါင္းေလးထံ ေရာက္ရွိလာျပန္ကာ သူ႔လက္ညိဳးလက္မၾကားတြင္ ႏို႔သီးေလးကို လွိမ့္ကစားေနျပန္၏။ ဘယ္လက္၏ လက္ေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းက ခိုင့္အဖုတ္ကြဲေၾကာင္းအဝေလးတြင္ တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ရွားေန၏။ ေနာက္ လက္ေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းက ခိုင့္စအိုဝေလးတြင္ လႈပ္ရွားေနျပန္၏။ သူ႔လွ်ာေလးကလည္း ခိုင့္အစိေလးကို ဘယ္လိုေလးမွန္းမသိ တို႔ထိေနသည္မွာ သြက္လက္ ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ “အဟင့္… ကိုရယ္… အဟင့္… ဟင့္…” သူ႔လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းက ခိုင့္အဖုတ္ကြဲေၾကာင္းထဲကို တိုးဝင္သြားျပန္ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ခိုင့္အဖုတ္ အတြင္းဖက္ အေပၚပိုင္းမွ တေနရာကို ဖိေန၏။ ကို ဘာေတြလုပ္ေနတာပါလိမ့္ဟု ေတြးေနဆဲမွာ ခိုင့္အဖုတ္ထဲမွ တမ်ိဳးျဖစ္လာ၏။ ခိုင္ ဆီးသြားခ်င္သလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္လာ၏။ ခိုင္ ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္၏။ ခိုင္ဖတ္ဖူးေသာ ခႏၶာေဗဒစာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါသည့္ေနရာကို သူ စမ္းသပ္လိုက္တာပဲ။ ဂ်ီစေပါ့ဟု ေခၚေသာေနရာ။ ထိုေနရာကို ထိလွ်င္ ဆီးသြားခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတတ္သည္ဟု ေရးထားသည္ကိုလည္း ခိုင္ ဖတ္ဖူး၏။ တကယ္ေတာ့လည္း ဆီးကထြက္မည္ မဟုတ္ပါတဲ့။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာကို ကစားေပးလွ်င္ အစိကို ထိကစားသျဖင့္ ၿပီးေသာအရသာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ၿပီးဆုံးျခင္းကို ခံစားရသည္ဟု ဖတ္ဖူး၏။ လင္ျဖစ္သူကလည္း ခိုင့္ထိုေနရာကို မစမ္းဖူးခဲ့။ ခိုင္ကလည္း ဖတ္တုန္းကသာ ဖတ္လိုက္သည္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့။ အခုေတာ့ ကိုက ခိုင့္ဂ်ီစေပါ့ကို စမ္းသပ္ တို႔ထိေနပါၿပီ။ ကို႔ကိုေတာ့ ခိုင္ လန႔္သြားရပါၿပီ။ ကိုဟာ ေတာ္ေတာ္ မိန္းမက်မ္းေၾကသူပါပဲ။ တဆက္တည္းမွာပင္ အရမ္းလည္း ေက်နပ္သြားရပါၿပီ။

ကို႔ကို မရွက္မေၾကာက္ ဖိတ္ေခၚခဲ့မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အလြန္ေက်နပ္သြား၏။ ကိုက ဤမွ် ကြၽမ္းက်င္ေနသည့္အတြက္ ခိုင့္မွာ စြန႔္စားရက်ိဳးနပ္႐ုံတင္မက အတိုင္းထက္အလြန္ပင္ ျဖစ္ေနပါ၏။ ထို႔အျပင္ ကိုက ခိုင့္ကို ရာဂတမ်ိဳးတည္းျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ အျပည့္ျဖင့္ ယုယုယယ ေဆာင္႐ြက္ေပးေနသည္မို႔ ခိုင့္မွာလည္း ရာဂစိတ္အျပင္ ၾကည္ႏူးပီတိမ်ားကိုပါ ခံစားေနရပါ၏။ ကို႔လုပ္ပုံကိုင္ပုံအရ ကိုသည္ ခိုင့္လင္ေတာ္ေမာင္လို ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ တလမ္းသြားသမား ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ခိုင့္လင္ေတာ္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔အတြက္သူသာ အဓိကထားၿပီး ခိုင္က အ႐ုပ္တ႐ုပ္လို ေနေပးမွ ေက်နပ္တတ္သူျဖစ္၏။ ကိုကေတာ့ ခိုင့္မွာ ဆႏၵေတြျပင္းလာေအာင္ မ်ိဳးစုံႏႉးသည္၊ ထို႔ေနာက္ ခိုင့္အာသာကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ ခိုင့္မွာ အရသာထူးေတြ ခံစားရေအာင္ လုပ္ေပးေနသည္မို႔ ခိုင့္ကို ဦးစားေပးေနသည္မွာ ထင္ရွားေနပါ၏။ ထိုအတြက္လည္း ခိုင့္ရင္မွာ ပိုၾကည္ႏူးရပါ၏။ “အဟင့္… ကိုရယ္… ဟင့္… ဟင့္… အို… ကို… ခိုင္ေသေတာ့မယ္….အီးး… ခိုင္ေသေတာ့မယ္… အာ… အ… အ…” သူက ခိုင့္ဂ်ီစေပါ့ကို ခပ္ဖိဖိေလး ႏွိပ္ကစားေနရင္း ကို႔လွ်ာကလည္း ခိုင့္အစိကို တရစပ္ကလိေနေတာ့ရာ ၇မိနစ္ခန႔္အၾကာတြင္မူ ခိုင့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ မီးေတာင္တခု ေပါက္ကြဲသလို ျဖစ္သြားရပါေတာ့၏။ ခိုင့္လင္ေတာ္ေမာင္က ခိုင့္အစိကို လက္ႏွင့္ကစားကာ ခိုင့္ကို ၿပီးေစတတ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခိုင္ မၾကာခဏ ၿပီးဖူးပါ၏။ သို႔ေသာ္ ယခုၿပီးရပုံမွာ အရင္က ၿပီးဖူးေသာအရသာမ်ားႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ပါ။ ခိုင့္တကိုယ္လုံး ပြင့္ထြက္သြားသလို၊ ခိုင့္အဂၤါဇာတ္ထဲမွာ ေလာင္ၿမိဳက္ေပါက္ကြဲသြားသလို၊ ခိုင့္အရည္ေတြပဲ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္သလို ျပင္းထန္လြန္းလွ၏။ ခိုင့္တင္ပါးႀကီးမ်ား ေကာ့ပ်ံလွ်က္ ရမ္းခါေနသည္မွာ ငလ်င္လႈပ္ေနသည့္အတိုင္းပင္။ ခိုင့္မွာေတာ့ သတိလစ္သလိုပင္ ျဖစ္ေနပါ၏။

ခိုင္သတိထားမိခ်ိန္မွာ သူက ခိုင့္ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ ေနရာယူၿပီး သူ႔လိင္တံကို ခိုင့္အဖုတ္ကြဲေၾကာင္းအဝမွာ အသာေတ့ေနပါၿပီ။ ခိုင့္ရင္ထဲ တဖိန္းဖိန္း ျဖစ္လာရ၏။ ခိုင့္လင္သားမဟုတ္သည့္ သူစိမ္းေယာက္်ားတေယာက္က ခိုင့္ကို သားမယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းေတာ့မည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါ၏။ ခိုင့္ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာ၏။ မယားကို သူမ်ားတိုင္းျပည္တြင္ တဦးတည္း ထားရစ္ကာ စီးပြားေရးေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေသာ လင္သားကို စိတ္နာျခင္းက ေနာင္တရခ်င္သလိုလို၊ ျငင္းပယ္လိုက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ ခိုင့္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္း လဲသြားေစပါ၏။ ထို႔အျပင္ ခိုင့္ကိုယုယေသာ၊ ခိုင့္ကို ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ခိုင့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေသာ ခ်စ္ရသူ ကို၏အယုအယကိုလည္း ခိုင္က ေတာင့္တလွပါၿပီ။ ခိုင့္အဖုတ္ထဲမွ ၿပီးေနေသာအရွိန္ကလည္း အဝတြင္ေရာက္ေနေသာ သူ႔လိင္တံကို အထဲသို႔ ျမန္ျမန္ သြင္းေပးလိုက္ေစခ်င္လာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေနပါ၏။ သူက ခိုင့္ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ကာ ခိုင့္နံေစာင္းႏွစ္ဖက္မွာ လက္ေထာက္ၿပီး သူ႔လိင္တံကို ခိုင့္အဖုတ္ထဲသို႔ အသာအယာ ထိုးသြင္းလိုက္ပါ၏။  သူ႔လိင္တံကပဲ ႀကီးလြန္းေနသလားမသိ၊ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ သြင္းယူေနရ၏။ ခိုင္ လိုခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ ေနာ္။ သူက ခါးကိုႏွဲ႔ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခ်ာ့သြင္းယူရာ တဝက္ခန႔္ ဝင္လာပါ၏။ ခိုင့္အဖုတ္တခုလုံးမွာ သူ႔လိင္တံျဖင့္ အျပည့္အသိပ္ ျဖစ္ေနသည္မို႔ ခိုင့္မွာ အရသာရွိလွ၏။ ထိုတဝက္ျဖင့္ပင္ သူက ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ေလး ေညႇာင့္ေနပါေသး၏။ လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္ မတူတာကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ကိုက ခိုင့္ကို အလြန္ညႇာ၏။ ခိုင္နာမွာကို စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာ ေညႇာင့္ေနရင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးတိုးၿပီး သြင္းသြားသည္မွာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခိုင့္သားအိမ္ကို သူ႔လိင္တံထိပ္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္လာသည္အထိ ျဖစ္၏။ “ဟင့္… ဟင့္… ကိုရယ္… အဟင့္…” ခိုင္ အရမ္းအရသာ ေတြ႕ေနပါၿပီ။ ခိုင့္အိမ္ေထာင္သက္ ၁၅ႏွစ္လုံးလုံးမွာ လင္ေတာ္ေမာင္ျပဳသမွ် ႏုခဲ့စဥ္က အေတာ္ေကာင္းသည္ဟု ထင္ထားခဲ့သမွ် ကိုႏွင့္က်မွ တက္တက္စင္ လြဲေနပါေတာ့၏။ ကို႔လႈပ္ရွားမႈ အခ်က္တိုင္းက ခိုင့္အတြက္ ထိထိမိမိရွိလွသလို ၿပီးေနေသာ အရွိန္ကိုလည္း ျပန္မက်ေစဘဲ ဆက္တိုက္ တင္ေပးေနသလိုသာ ျဖစ္ေနပါ၏။ ခိုင့္ကိုယ္ခိုင္ သတိမထားမိခင္ အေပၚက သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ ခိုင္ကလည္း တင္ပါးမ်ားကို ေကာ့ေပးေနမိ၏။ ‌ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျမန္လာ၏။

ထိုအခါ ခိုင္က ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆြဲလွန္ေပးမိျပန္၏။ “ဟင့္… ဟင့္… ကိုရယ္… ခိုင့္ကို အားမနာနဲ႔ေနာ္… အခုဆို ခိုင္က ကို႔မယားျဖစ္ေနၿပီေနာ္….ဟင့္… ကို႔မယားဆိုေတာ့ ကို႔စိတ္တိုင္းက်ေနာ္… အင့္… အဟင့္…အိုး..အအအဟင့္” သူက ခိုင့္ကို ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ခိုင့္လက္ပင္းေအာက္ကို လက္လွ်ိဳသိုင္းဖက္ၿပီး ခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ စုပ္နမ္းရင္းက ေဆာင့္ခ်က္ကလည္း ပိုသြက္ ပိုၾကမ္းလာပါေတာ့၏။ ခိုင္ကလည္း သူ႔ကို အတင္းျပန္ဖက္ရင္း သူ႔အနမ္းကို တုံ႔ျပန္ေနမိပါ၏။ တခ်က္တြင္ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္က ခိုင့္အသည္းကို ခိုက္သြားသျဖင့္ ခိုင့္မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့သြားပါ၏။ ကိုက ႏႈတ္ခမ္းကို ဆတ္ခနဲခြာလိုက္သျဖင့္ ေမွးစင္းေနေသာ ခိုင့္မ်က္လုံးမ်ား ပြင့္လာရပါ၏။ “နာလို႔လား ခိုင္” ခိုင္ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္သြားရပါၿပီ။ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ရမ္းကာ သူ႔ကို တင္းတင္းဖက္ရင္း ေျဖလိုက္၏။ “ကိုရယ္… ခိုင့္ကို ညႇာမေနပါနဲ႔ကြယ္… ခိုင္ေျပာၿပီးသားပဲ…. ခိုင္ ကို႔မယားျဖစ္ေနပါၿပီလို႔… ကို႔စိတ္တိုင္းက် လုပ္ပါကိုရယ္။ ခိုင္ နာရင္ေျပာမွာေပါ့… ေစာေစာက ခိုင္ အသည္းခိုက္သြားလို႔ပါ။ ခိုင့္ကို အသည္းခိုက္ေအာင္ ကိုမို႔ တတ္ႏိုင္တယ္” “ခိုင္ သေဘာက်လား” ခိုင္ ႏႈတ္ႏွင့္မေျဖဘဲ ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပလိုက္မိပါေတာ့၏။ သူက ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ေထာင္ထားေသာ ခိုင့္ဒူးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ပုံခုံးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ထမ္းလိုက္ၿပီး ခိုင့္ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္၏။ ဒါကေတာ့ ခိုင့္လင္ေတာ္ေမာင္လည္း တခါတရံ လုပ္တတ္ေသာ အေနအထားပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သူဖိလိုက္သည္ကေတာ့ ခိုင့္လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္ မတူပါ။ သူ႔လိင္တံကပဲ ပိုရွည္လို႔လားေတာ့ ခိုင္မသိ။ ခိုင့္သားအိမ္ကို ပိုၿပီး ထိမိေနသလို ဆီးခုံခ်င္းအထိမွာ သူ႔ဆီးခုံက ခိုင့္အစိကိုပါ တင္းခနဲျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္ေလ၏။ မတူပုံက ထိုသို႔ လိင္တံကို ခိုင့္အဖုတ္ထဲ အဆုံးအထိ ထိုးသြင္းထားၿပီး လုံးဝျပန္မထုတ္ဘဲ ဖိလိုက္ခြာလိုက္ လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။ လိင္တံႀကီးတေခ်ာင္းလုံး၏ အရသာကို ခိုင့္အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားက မိမိရရ ခံစားေနရသလို ခိုင့္သားအိမ္ေခါင္းမွာလည္း လိင္တံထိပ္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ႏွိပ္နယ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနသည္မွာ ထူးျခားလွ၏။ ထိုမွ်မကေသး ခိုင့္အစိေလးကိုပါ တင္းခနဲ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနျပန္ရာ ခိုင့္မွာ ကိုႏွင့္က်မွ အရသာျပည့္စုံေတာ့သလိုပင္။

ခိုင့္မွာေတာ့ အင့္ခနဲ၊ ဟင့္ခနဲေပါ့။ ရင္ကလည္း တုန္လွ၏။ အသည္းကလည္း ခိုက္လွ၏။ ထိုနည္းအတိုင္း ၾကာလာေတာ့ ကိုက ခိုင့္ကိုယ္ေပၚမွ အသာႂကြကာ ခိုင့္ဒူးေခါက္ေကြးကို ထိုးလွန္ထားရင္းက သူကမူ ဒူးေထာက္လွ်က္ အေနအထားျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ခပ္ျမန္ျမန္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ျပန္၏။ ရင္တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။ ခဏၾကာေတာ့ ဒူးေထာက္လွ်က္မွ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ခိုင့္ပုခုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲၿပီး တခ်က္ခ်င္း ျပင္းျပင္းႀကီး ေဆာင့္ျပန္၏။ ခိုင့္မွာ အင့္ခနဲျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕သြားရျပန္၏။ ထိုအခါ ကိုက လီးကို တဆုံးထိုးသြင္းထားရင္း နားလိုက္ၿပီး ခိုင့္ကိုလွမ္းၾကည့္သျဖင့္ ခင္ခပ္သြက္သြက္ ေျပာလိုက္ရျပန္၏။ “ကိုတေယာက္က ခက္ေနၿပီကြယ္… ခိုင္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး…. အရမ္းထိေတာ့ ခိုင္ အသည္းခိုက္လို႔ ညည္းမိ၊ မဲ့မိတာပါ ကိုရယ္… မရပ္နဲ႔ေနာ္…” ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လင္ေတာ္ေမာင္ ျမင္စမ္းေစခ်င္၏။ မိန္းမတေယာက္ကို ညႇာတာ၊ စာနာတတ္ေသာ ကို႔ကိုေတာ့ ခိုင္သိပ္ခ်စ္ေနမိ ရပါၿပီ။ သူက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္းက ခပ္ျပင္းျပင္း ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေနျပန္ေတာ့ရာ ခိုင့္မွာ တအင့္အင့္ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ အရွိန္ေတြ ပိုတက္လာရျပန္ပါ၏။ သူက လုပ္ေနရင္းက တမ်ိဳးထပ္ကဲလာျပန္၏။ ေထာင္ထားေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအနက္မွ ညာဘက္ေျခမေလးကို ငုံကာစုပ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ခိုင့္အသည္းႏွလုံးေတြ၊ ကလီစာေတြကို သိမ္းႀကဳံးၿပီး ဆုပ္နယ္လိုက္သလိုပင္။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးရျခင္းႏွင့္အတူ အူထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္ေနရၿပီး ခိုင့္အဖုတ္မွာလည္း ႀကဳံ႕သြားကာ တိုးဝင္ေနေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ဆုပ္ညႇစ္ေပးေနသလိုပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ သူက ခိုင့္ေျခမေလးကို ငုံစုပ္ကာ လွ်ာႏွင့္ေမႊလိုက္၊ ေျခမႏွင့္ေျခညိဳးၾကားကို လွ်ာႏွင့္ကလိလိုက္၊ ဖေနာင့္ေလးကို မနာေအာင္ သြားႏွင့္ခဲရင္း လွ်ာႏွင့္ေမႊလိုက္လုပ္ရင္းက သူ႔လိင္တံႀကီးကိုလည္း ခိုင့္အဖုတ္ထဲသို႔ ျပင္းျပင္းၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ေဆာင့္ေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရပ္ေတာ့ပါ။ သူေဆာင့္လိုက္တိုင္း သူ႔ဥႏွစ္လုံးကလည္း ခိုင့္တင္ပါးၾကားထဲကို ႐ိုက္ခတ္ေနျပန္ေတာ့ရာ ခိုင့္မွာ အရသာေပါင္းစုံကို ခံစားရင္း အသက္ကို ဘယ္လိုရႉရမွန္းပင္ မသိေတာ့။

ဟင္…ခိုင္ၿပီးခါနီးေနျပန္ၿပီလား.. သတိထားမိသည့္အခ်ိန္တြင္ ကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ထိမိလြန္းေသာေၾကာင့္ ခိုင့္မွာ ေစာေစာကတင္ ၿပီးခဲ့ေသာအရွိန္က မကုန္ႏိုင္သည့္အျပင္ ျပန္တက္လာသည္ကို သိလိုက္ရပါ၏။ မျဖစ္ဖူးတာေတြ တကယ္ျဖစ္ကုန္ၿပီပဲ။ “အို… ဟင့္… ကိုရယ္… မရပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္… ခိုင္ ၿပီးခါနီးလာျပန္ၿပီ… ဟင့္… ကိုရယ္… ဟင့္…” ခိုင့္ကိုယ္ခိုင္ သတိမထားမိတာေတြက မ်ားေနၿပီ။ ခုလည္း ခိုင္ၿပီးေတာ့မည့္အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာမိလိုက္ရျပန္၏။ သူက ခိုင့္စကားေၾကာင့္ထင္သည္ ေဆာင့္ခ်က္က ပိုမိုထိမိလာ၏။ ခိုင့္အဖုတ္အေပၚပိုင္းကို မိမိရရ ပြတ္တိုက္ၿပီး လိင္တံတေခ်ာင္းလုံးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ တေခ်ာင္းလုံးကို ေဆာင့္သြင္းလိုက္ လုက္ေနသည့္အတြက္ ခိုင့္အစိေလးကိုေရာ၊ သားအိမ္ေခါင္းကိုေရာ၊ ဂ်ီစေပါ့ပါမက်န္ အခ်က္တိုင္း ထိေနသျဖင့္ ခိုင္ အရွိန္တက္လာသည္မွာလည္း မဆန္းေပ။ “အို… ကိုရယ္…ၿပီး…ခိုင္ ၿပီး… ၿပီးေတာမယ္… အို…ၿပီး.. ၿပီးၿပီ ဟင့္… အင့္… အစ္… အစ္… အင့္ဟင့္ဟင့္…” ခိုင့္ႏႈတ္မွ တခါမွမထြက္ဖူးေသာ စကားေတြ ထြက္ကုန္ပါၿပီ။ ခိုင္ၿပီးတာကို ေျပာလိုက္မိျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ခုတခ်ီ ၿပီးရသည္မွာလည္း ေစာေစာကထက္ မေလ်ာ့ပါေခ်။ ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္ရေသာ ၿပီးျခင္းမ်ိဳးသာျဖစ္သျဖင့္ ခိုင့္မွာ အလြန္ပင္ အားရလွ၏။ ခိုင္ၿပီးေနမွန္း သိေသာ္လည္း သူက မနားတမ္းပင္ ဆက္ေညႇာင့္ေပးေနျပန္ရာ ခိုင့္မွာ ၿပီးသည့္အရွိန္က မေသႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုကား အင္မတန္ လုပ္ႏိုင္သူျဖစ္ေပ၏။ လုံးဝအရွိန္မေလ်ာ့ပဲ သြက္သြက္ ျပင္းျပင္းႀကီးပင္ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ေနေပေတာ့ရာ ၅မိနစ္ခန႔္ အၾကာတြင္ ခိုင္ကိုယ္တိုင္က ေတာင္းပန္ယူရပါေတာ့၏။ “ဟင့္… ခဏေလာက္ နားပါဦး ကိုရယ္… ခိုင္ ေမာလွၿပီကြယ္… ဟင့္…” ထိုသို႔ဆိုခါမွ ကိုက ေဆာင့္ေၾကာင့္အေနအထားမွ ျပင္လိုက္ၿပီး စုပ္ေနေသာ ခိုင့္ေျခမကေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္သလို ခိုင့္ဒူးေခါက္ေကြးကို တြန္းထားေသာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ဖယ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ခိုင့္အဖုတ္ထဲသို႔ သူ႔လိင္တံကို တဆုံးေဆာင့္သြင္းကာ ခိုင့္ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်လာ၏။ ခိုင္က သူ႔ကို ဆီးႀကိဳဖက္လိုက္မိသလို သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကို ခိုင့္ေျခေထာက္မ်ားႏွင့္ပါ ခ်ိတ္တြယ္ရင္း ခင့္တင္ပါးကို ေကာ့လိုက္မိရာ လိင္တံႀကီး၏ အရသာကို ထပ္မံခံစားရျပန္သျဖင့္ ခိုင့္မွ တင္ပါးေတြ တဆတ္ဆတ္ ခါေနရပါေသး၏။ သူက ခိုင့္လည္တိုင္၊ ခိုင့္ပါးျပင္၊ ခိုင့္နားသယ္၊ ခိုင့္နား႐ြက္မ်ားကို တို႔ထိနမ္းေနျပန္ေသး၏။ ခိုင္က သူ႔ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားရင္း သူ႔အနမ္းမ်ားၾကားမွာ အသက္ရႉမွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရင္း “လုပ္ႏိုင္လိုက္တာ ကိုရယ္… ခိုင္ေတာ့ ကို႔ကို အသည္းခိုက္ေအာင္ ခ်စ္မိသြားၿပီ….သိလား ကို” ေမာဟိုက္သံေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္မိပါေတာ့၏။…..ၿပီး